13. Caine R. 2012 - Wampiry z Morganville 13. Gorycz Krwi

Rachel Caine Wampiry z GMorganville Tom 13 Gorycz Krwi tytuł oryginału Bitter Blood przekład nieoficjalny

Rozdział 1

Lepiej by było gdyby krzyknął. Michael Glass nie krzyczał. Zamiast tego wydobył okropny przenikliwy dźwięk z tyłu swojego gardła, wygiął swoje plecy i zaczął wymachiwać gwałtownie wewnątrz swojego rozpiętego śpiwora. Materiał rozstrzępił się pod wampirzą siłą, a izolacja wybrzuszyła się, kiedy walczył o wolną drogę, ale nawet kiedy była poza nim, on po prostu dalej… wymachiwał. Przez pokój, Claire Danvers wystrzeliła prosto na nogi, potknęła się o swój własny śpiwór i zdołała złapać się o ścianę dokładnie zanim uderzyłaby twarzą o podłogę. Jej serce trzaskało zbyt szybko o jej żebra, a ona miała kwaśny, bezradny smak paniki w swoich ustach. Są tutaj, było jedyną spójną myślą w jej głowie. Musiała być gotowa żeby walczyć, żeby biec, żeby reagować, ale wszystko o czym mogła pomyśleć, to jak całkowicie przerażona teraz była. I jak bezradna. Były rzeczy tam na zewnątrz w świecie, rzeczy, których bały się wampiry, a teraz te rzeczy były tutaj. Była jedynie sekundy od lekkiego, kapryśnego snu, ale wiedziała, że koszmary podążały za nią bez wysiłku dokładnie w rzeczywisty świat. Draug (draug – jest to nieśmiertelna postać z nordyckiej mitologii; oryginalne, nordyckie znaczenie słowa to duch, a starsza literatura dokonuje czystych rozróżnień pomiędzy draug-morza i draug-lądu – przypuszczenie tłumacza). Nie były wampirami; były czymś innym, czymś co poruszało się przez wodę, formowało się z niej, ciągnęło wampiry w dół powolnej i okropnej śmierci. Tydzień temu wyśmiałaby coś takiego jako kiepski żart, ale potem widziała ich

przychodzących po Morganville, Texas. Przychodzących z deszczami, które nigdy nie padały w tym zablokowanym pustynią, skąpanym w słońcu mieście, gdzie wampiry, w końcu, zrobiły swój ostatni postój. Dzisiaj obudziła się ze ślepą i spanikowaną wiedzą, że nieważne jak zły był świat z wampirami w nim, świat, który trzymał draug był o wiele gorszy. Przybyli do Morganville, przedostali się ukradkiem, rośli w siłę, póki nie byli gotowi żeby walczyć… póki nie mogli śpiewać swojej nieskończenie okropnej piosenki, która w jakiś sposób, niemożliwie, była także piękna i niepokonana. Dla ludzi tak samo jak i wampirów. Najsilniejszy z wampirów w Morganville poszedł przeciwko niej i strzelił kilka uderzeń… ale nie bez kosztów. Amelie, lodowa-królowa władczyni miasta została ugryziona; bez niej, wszystko się pogorszy, szybko. Michael nadal miotał się i wydawał ten okropny dźwięk i stopniowo do niej doszło, że zamiast czaić się tutaj, kiedy jej mózg ją dogonił, powinna iść do niego. Pomóc mu. A potem światła rozbłysły z przyciemnionych do oślepiających w dużym, wysłanym wykładziną pokoju, a ona zobaczyła swojego chłopaka, Shane’a Collinsa stojącego w drzwiach, spoglądającego najpierw na nią, potem na Michaela, który nadal rozpaczliwie zmagał się z… niczym. Ze swoim koszmarem. Claire wzięła głęboki oddech, zamknęła na chwilę oczy, potem zrobiła do Shane znak OK.; on skinął głową i podszedł do boku ich przyjaciela. Michael był zagrzebany w poszarpanych szczątkach swojego śpiwora, nadal wymachując i, o ile Claire mogła powiedzieć, nadal żyjąc w śnie. Shane przykucnął i po krótkim zawahaniu się, sięgnął i położył swoją dłoń na ramieniu Michaela. Michael natychmiast się obudził – z wampirzą szybkością. W jednej zamazanej sekundzie siedział z jedną ręką owiniętą dookoła nadgarstka Shane’a, oczami otwartymi i płonącymi czerwienią, z opuszczonymi kłami łapiącymi światło na ostrych jak brzytwa końcach i krańcach. Shane nie poruszył się, mimo że mógł kiwać się w tył na swoich piętach tylko trochę. To było lepsze niż Claire mogła zrobić; poleciałaby do tyłu co najmniej, a Michael prawdopodobnie złamałby jej nadgarstek – niecelowo, ale przepraszam nie liczyło się za bardzo, kiedy odnosiło się do strzaskanych kości. - Wyluzuj, - powiedział Shane niskim, spokojnym głosem. – Wyluzuj stary, jesteś bezpieczny. Jesteś teraz bezpieczny. To koniec. Nikt cię tutaj nie skrzywdzi.

Michael zamarł. Czerwień zbladła do żarzenia w jego oczach, a kiedy zamrugał, zniknęła, zastąpiona chłodnym błękitem. Wyglądał blado, ale to było teraz dla niego normalne. Claire zobaczyła, że jego gardło pracowało, kiedy przełykał, a potem chwiejnie wziął wdech i puścił nadgarstek Shane’a. – Boże, - wyszeptał i potrząsnął głową. – Przepraszam, stary. - Żadnego dramatu, - powiedział Shane. – Zły, prawda? Michael nie odpowiedział na to natychmiast. Wpatrywał się w środkową przestrzeń. Nie musiała zastanawiać się, o czym był jego koszmar… Byłby o byciu uwięzionym w Miejskim Basenie Morganville, zakotwiczonym do dna pod tą mroczną, otrutą wodą… będąc wykorzystywanym przez draug. Powoli osuszanym i żywym przez stworzenia, które uważały wampiry za tak przepyszne jak cukierki. Stworzenia, które dokładnie teraz, najeżdżały i zabierały wszystko, co mogły. Włączając każdą soczystą, wampirzą przekąskę, prosto na dno jakiegokolwiek basenu brudnej wody, w której się chowali. Claire zdała sobie sprawę, że nadal były malutkie, czerwone ślady na skórze Michaela, jak ukłucia szpilki… blednące, ale nie do końca zagojone. Zdrowiał wolniej niż zazwyczaj – albo był zraniony jeszcze poważniej, niż na to wyglądało. – Tak, - powiedział w końcu. – Śniłem, że nadal byłem w basenie i… Nie kontynuował, ale nie musiał; Claire była tam, widziała to. Shane nie tylko widział to, ale poczuł – zanurkował, niewiarygodnie żeby ocalić życia. Wampirze życia, ale wszystkie życia są takie same. Draug też go zaatakowały, a jego skóra miała czerwonawy odcień rozerwanych naczyń włosowatych żeby to udowodnić. Claire miała żywą wizję jakości wspomnienia basenu… tego szalenie strasznego podwodnego ogrodu uwięzionych wampirów, związanych, oszołomionych i bezradnych, kiedy draug wysysały ich siłę i życie. To była jedna z najgorszych, najbardziej przerażających rzeczy, które kiedykolwiek widziała i to także pogwałciło ją na jej bardzo głębokim, podstawowym poziomie. Nikt na to nie zasługiwał. Nikt. - To było naprawdę straszne. – Shane skinął głową w zgodzie z Michaelem. – A ja nie byłem tam nawet tak długo. Wytrzymałeś tam, Mikey. – Znowu sięgnął i ścisnął krotko ramię Michaela, potem wzrósł do stojącej pozycji. – Czujesz potrzebę żeby krzyczeć jak mała dziewczynka, zrób to, stary. Żadnego osądzania. Michael jęknął i potarł swoją dłonią o swoją twarz. – Pieprz się, Shane. Z resztą, dlaczego trzymam cię w pobliżu?

- Hej, potrzebujesz żeby ktoś cię upokarzał, gwiazdo rocka. Zawsze potrzebowałeś. Wtedy Claire uśmiechnęła się, bo Michael zaczynał znowu brzmieć jak stary on. Shane zawsze mógł to zrobić, dla kogokolwiek z nich – odwrócić uwagę, zwykłą obrazą i wszystko znowu było okej. Normalne życie. Nawet kiedy w ogóle nic nie było normalne. Nic. Teraz, kiedy jej panika malała, zastanawiała się, która była godzina – pomieszczenie nie dawało żadnego prawdziwego znaku czy był to dzień czy noc. Ewakuowali się do budynku Rady Starszych, który – jak większość wampirzych budynków – nie za bardzo popierał okna. Tym co miał było mnóstwo śpiworów, kilka składanych łóżek i wiele wolnej przestrzeni; wampiry, najwidoczniej, wszystkie planowały katastrofę, co naprawdę w ogóle jej nie zaskoczyło. Mieli tysiące lat żeby nauczyć się, jak przewidywać kłopoty i co mieć razem do spotykania (albo unikania). Teraz ona, Michael i Shane byli jedynymi śpiącymi w pokoju, który mógł pomieścić przynajmniej trzydziestkę bez uczucia zatłoczenia. Nie było żadnego znaku jej czwartej współlokatorki, dziewczyny Michaela, Eve. Jej śpiwór, który był obok Michaela, był kopnięty na bok. - Shane, - powiedziała Claire, jej strach dostawał kolejnego kopniaka. – Eve zniknęła. - Tak, wiem. Nie śpi, - powiedział. – organizując kawę, wierz w to lub nie. Może zabrać baristę ze sklepu, ale… To było, znowu, ogromne uczucie ulgi. Shane doszedł do perfekcji w dbaniu o siebie (i każdego innego). Michael był wampirem, ze wszystkimi zabawnymi zaletami, które szły w parze z tym pod względem samoobrony. Claire była mała i nie do końca kulturystką, ale broniła się dosyć dobrze… przynajmniej w byciu małą, ostrożną i mając wszystkich przyjaciół, których mogła zdołać mieć po swojej stronie. Eve była… cóż, Eve lubiła żyć na krawędzi, ale nie była do końca reinkarnacją Buffy (Buffy: Postrach wampirów - amerykański serial telewizyjny bazujący na wątkach filmu fabularnego o tym samym tytule z1992 roku; opowiada o losach Buffy Summers, nastolatki wybranej do walki z siłami ciemności, oraz grupie jej przyjaciół, którzy jej w tej walce pomagają. W serialu częstą poruszane są różne wątki, nie tylko ściśle fantastyczne, ale też i kulturowe (wiele odniesień do popkultury, filmu czy muzyki, a także literatury) oraz społeczne (rozwód rodziców, śmierć kogoś bliskiego, uzależnienie, homoseksualizm – przypuszczenie tłumacza). I w jakiś sposób jej twarde krawędzie sprawiały, że była najbardziej kruchą z nich wszystkich. Więc Claire miała tendencję do martwienia się w okresach takich jak ten. Bardzo. - Kawę? – zapytał Michael, nadal pocierając swoją głowę. Jego włosy powinny

wyglądać szalenie, ale on był jednym z tych ludzi, którzy mieli naturalną odporność na głowę z łóżka; jego blond włosy po prostu opadły dokładnie w sposób, w jaki powinny, w beztroskie loczki w surferskim stylu. Claire odwróciła oczy, kiedy rzucił swój śpiwór do tyłu i sięgnął po swoją koszulę, bo mimo że zawsze dobrze było na niego popatrzeć, poważnie wypowiedział to i poza tym, Shane stał tam. Shane. Doszło do niej w zawrotnym pośpiechu, jak zatrzymał ją na drodze do tego miejsca, w bladym świetle świtu. – Chcę, żebyś obiecała mi jedną rzecz. Obiecaj mi, że mnie poślubisz. Nie teraz. Kiedyś. A ona obiecała, nawet jeśli to był tylko ich prywatny, mały sekret. Znowu poczuła to drżące, kruche uczucie trzepotania motyli w swojej klatce piersiowej. To była silna kula światła, plątanina radości, przerażenia, podekscytowania i przede wszystkim, miłości. Shane spojrzał na nią z intensywnym, ciepłym skupieniem, które sprawiło, że nagle poczuła się jak jedyna osoba na świecie. Patrzyła, jak szedł w jej kierunku z rozszerzającym się blaskiem rozkoszy. Michael był seksowny, żadnego zaprzeczania temu, ale Shane po prostu… roztapiał ją. To było wszystko w nim – jego siła, jego intensywność, uśmiech poza centrum, głód w jego oczach. Było coś rzadkiego i kruchego w środku tej zbroi, a ona poczuła się szczęściarą i uprzywilejowaną, że pozwalał jej to zobaczyć. - Dobrze się trzymasz? – zapytał ją Shane, a ona spojrzała w górę na niego. Jego ciemny wzrok stał się poważny i zobaczył… zbyt wiele. Nie mogła ukryć tego, jak przerażona była, nie przed nim, ale był ostatnim żeby myśleć, że to była oznaka słabości. Uśmiechnął się trochę i oparł swoje czoło o niej przez chwilę. – Tak. Trzymasz się po prostu w porządku, twarda dziewczyna. Odsunęła swój strach do tyłu, wzięła głęboki wdech i skinęła głową. – Cholerna prawda. – Przebiegła swoimi palcami przez swoje splątane kasztanowe włosy do ramion – w przeciwieństwie do Michaela, jej ucierpiały z powodu nocy na twardych poduszkach – i spojrzała w dół na swoją koszulkę i dżinsy. Przynajmniej one nie pomarszczyły się tak bardzo… albo jeśli się pomarszczyły, nie miało to dużego znaczenia. Były czyste, nawet jeśli nie były jej własne. Okazało się, że był magazyn ubrań w piwnicy budynku Rady Starszych, zgrabnie poukładanych w pudłach, oznaczonych rozmiarami. Niektóre z nich datowane były na wiek Wiktoriański… krynoliny (krynolina – sztywna spódnica, suknia, halka uszyta z materiału rozpiętego na metalowych obręczach lub włosiance. Po raz pierwszy pojawiła się już ok. roku 1830, ale dopiero od 1850 słowo to oznacza mocno nakrochmaloną halkę lub sztywną spódnicę opartą na metalowej konstrukcji, mającej nadawać sukni pożądany kształt – przypuszczenie tłumacza), gorsety i kapelusze, złożone ostrożnie w pachnącym papierze i skrzyniach cedrowych.

Claire nie była pewna, czy naprawdę chciała wiedzieć, skąd wszystkie te ubrania pochodziły, ale miała swoje chore podejrzenia. Jasne, starsze ubrania wyglądały jak rzeczy, które wampiry same mogły zachować, ale było wiele nowszych, w bardziej aktualnych stylach, które nie wydawały się pasować do tego wyjaśnienia. Claire nie mogła zobaczyć na przykład Amelie mającej na sobie koncertową koszulkę Train (Train – powstały w roku 1994 w San Francisco zespół rockowy – przypuszczenie tłumacza), więc z trudnością próbowała nie myśleć o tym czy były czy nie były uzyskane z… innych źródeł. Źródeł ofiar. - Też miałeś koszmary? – zapytała Shane’a. Jego ręka zacieśniła się dookoła niej, tylko na chwilę. - Nic z czym nie mógłbym sobie poradzić. Jestem zresztą pewnego rodzaju ekspertem w tych całych złych snach, - powiedział. I o Boże, naprawdę był. Claire wiedziała tylko trochę, jak wiele złych rzeczy widział, ale nawet to było wystarczające żeby zapoczątkować życiową wartość terapii. – Nadal, wczoraj było straszne, a to nie jest słowo, które generalnie wypowiadam. Może to będzie wyglądać lepiej tego ranka. - Jest rano? – Claire zerknęła na swój zegarek. - To zależy od twojej definicji. Jest po południu, więc przypuszczam, że technicznie nie bardzo. Przypuszczam, że spaliśmy przez jakieś pięć godzin. Albo ty spałaś. Eve wyskoczyła jakąś godzinę temu, a ja wstałem bo… - Potrząsnął głową. – Do diabła. To miejsce mnie przeraża. Nie mogę tutaj zbyt dobrze spać. - Przeraża cię ono bardziej niż to, co dzieje się na zewnątrz? - Ważna uwaga, - powiedział. Bo świat tam – w każdym razie Morganville – nie był już w połowie bezpiecznym miejscem, którym było zaledwie kilka dni temu. Jasne, były wampiry za miastem. Jasne, były drapieżne i w pewnym rodzaju złe – skrzyżowanie pomiędzy starodawną władzą królewską i Mafią – ale przynajmniej żyły według zasad. Było tak wiele donośnie etyki i moralności jako o praktyczności… Jeśli chciały mieć kwitnący dopływ krwi, nie mogły po prostu losowo zabijać ludzi przez cały czas. Mimo że licencje na polowania były alarmujące. Ale teraz… teraz wampiry były w łańcuchu pokarmowym. Zawsze były ostrożne na ludzkie zagrożenia, ale to już dłużej nie było problemem. Prawdziwy wampirzy wróg w końcu pokazał swoją niesamowicie niepokojącą twarz: draug. Wszystko co Claire wiedziała o nich, to że żyli w wodzie i mogli przywoływać wampiry (i ludzi) swoim śpiewaniem, prosto do ich śmierci. Dla ludzi, to było dość szybkie… ale nie dla wampirów. Wampiry uwięzione na dnie tego zimnego basenu mogły żyć i żyć i żyć póki draug nie wyssały z nich każdej odrobiny energii. Żyły i wiedziały, że to się działo. Zjadane żywcem.

Draug były jedyną rzeczą, której wampiry się bały, naprawdę i prawdziwie. Ludzi traktowały ze zwyczajną pogardą, ale ich odpowiedź na draug była natychmiastową masową ewakuacją, z wyjątkiem kilku, którzy wybrali żeby zostać i spróbować uratować wampiry, które już były konsumowane. Wszyscy próbowali – wampiry i ludzie, pracując razem. Nawet buntowniczy ludzcy mieszkańcy, którzy nienawidzili wampirów obrali pościg za draug. To była zatrzymująca-serce wojskowa operacja bitwy, najbardziej dotkliwego doświadczenia w życiu Claire, a ona nadal nie mogła do końca uwierzyć, że przeżyła to… albo że ktokolwiek przeżył. Nawet z całym tym wysiłkiem uratowali tylko troje wampirów z zapleśniałego, opuszczonego basenu – Michaela, elegancką (i prawdopodobnie zabójczą) Naomi i naprawdę zdecydowanie zabójczego Olivera. Potem rzeczy ze strasznych stały się okropne, a oni musieli zostawić każdego innego. Z wyjątkiem Amelie. Ocalili Amelie, Założycielkę Morganville… w pewnym rodzaju. A Claire próbowała jednak nie myśleć o tym. - Hej, - powiedział Shane i szturchnął ją. – Kawa, pamiętasz? Eve będzie całą smutną, emo Gotycką twarzą, jeśli nie wypijesz trochę. Znowu, Shane był tym praktycznym, a Claire musiała się uśmiechnąć, bo miał całkowitą rację. Nikt dzisiaj nie potrzebował smutnej, emo Gotyckiej Eve. – Mogłabym zabić za filiżankę kawy. Jeśli jest wiesz, śmietana. I cukier. - Tak i tak. - I czekolada? - Nie naciskaj. Michael w tym czasie wstał i dołączył do nich. Nadal wyglądał blado – bladziej niż zwykle – i było coś odrobinę dzikiego w jego oczach, jakby bał się, że nadal był w basenie. Tonąc. Claire wzięła jego dłoń. Jak zawsze, wydawała się trochę zimniejsza niż temperatura pokojowa, ale nie zimna… ciało żyło, ale działało na o wiele niższym ustawieniu. Prawie tak wysoki jak Shane, spojrzał w dół na nią i uśmiechnął się uśmiechem gwiazdy rocka, który sprawiał, że wszystkie dziewczyny rozpływały się w swoich butach. Ona jednak była odporna. Prawie. Rozpływała się tylko trochę, potajemnie. – Co? – zapytał ją, a ona potrząsnęła głową.

- Nic, - powiedziała. – Nie jesteś sam, Michael. Nie pozwolimy żeby to się ponownie zdarzyło. Obiecuję. Uśmiech zniknął, a on obserwował ją z dziwnym rodzajem intensywności, prawie jakby widział ją po raz pierwszy. Albo widział coś nowego w niej. – Wiem, - powiedział. – Hej, pamiętasz kiedy prawie nie wpuściłem cię do domu, tego pierwszego dnia kiedy przyszłaś? Pokazała się w jego drzwiach zdesperowana, posiniaczona, przestraszona i o wiele za młoda żeby stawiać czoła Morganville. Miał rację mając swoje wątpliwości. – Tak. - Cóż, strasznie się myliłem, - powiedział. – Może nigdy wcześniej nie powiedziałem tego na głos, ale mam to na myśli, Claire. Wszystko to zdarzyło się odkąd… nie zrobilibyśmy tego. Nie ja, nie Shane, nie Eve. Nie bez ciebie. - To nie ja, - powiedziała Claire, zaskoczona. – Nie! To my, to wszystko. Jesteśmy po prostu lepsi razem. My… dbamy o siebie nawzajem. Znowu skinął głową, ale nie miał szansy odpowiedzieć, bo Shane sięgnął, wziął dłoń Claire z Michaela i powiedział – dzięki Bogu, nie na poważnie – Przestań podrywać moją dziewczynę, facet. Ona potrzebuje kawy. - Jak my wszyscy, - powiedział Michael i trzepnął Shane’a w ramię wystarczająco mocno żeby sprawić, że się zachwiał. – Podrywać twoją dziewczynę? Stary. To nisko. - Dokopując się do Chin, - zgodził się Shane, prosto w twarz. – Daj spokój. Claire mogła podążać za zapachem warzącej się kofeiny całą drogę do Eve, jak szlak upuszczonych ziarenek kawy. Nadał sterylnemu, pogrzebowemu, pozbawionemu okien budynkowi Rady Starszych dziwnie domowego charakteru, mimo chłodnych marmurowych ścian i grubych, tłumiących wykładzin. Korytarz otworzył się w szerszą, okrągłą przestrzeń – centrum opony – w której był ogromny, okrągły stół na środku, który był normalnie ozdobiony równie dużymi, świeżymi bukietami kwiatów… nawiązującymi do atmosfery domu pogrzebowego. Ale te zostały zepchnięte na bok, a gigantyczny, błyszczący dozownik kawy został położony na ich miejsce, razem ze schludnymi, małymi miseczkami cukru, łyżeczkami, serwetkami, filiżankami i spodkami. Nawet dzbankami ze śmietaną i mlekiem. Dla Claire to było surrealistyczne, jakby wyszła z koszmaru do fantazyjnego hotelu bez żadnego przejścia. A tam, wyłaniając się z innych drzwi, które musiały prowadzić do pewnego rodzaju kuchni, wyszła Eve z tacą w dłoniach, którą wślizgnęła na drugi koniec dużego stołu.

Claire wpatrywała się, bo mimo że to była Eve, naprawdę nie wyglądała jak ona. Żadnego Gotyckiego makijażu. Jej włosy były rozpuszczone, zostawione dookoła jej twarzy i opadając w delikatne, czarne fale; nawet bez pokrycia ryżowym pudrem, jej skóra była kremowo blada, ale wyglądała pięknie jak u gwiazd filmowych. Naturalny wygląd Eve był oszałamiający, nawet mając na sobie pożyczone ubrania… jednak znalazła retro czarną sukienkę z dołem w kształcie bombki z lat pięćdziesiątych, która naprawdę idealnie jej pasowała. Miała czerwony szal wesoło zawiązany dookoła jej szyi żeby ukryć ugryzienia i siniaki, które Michael – umierający z głodu i oszalały z bycia wyciągniętym z basenu – wyrządził jej. Ona i jej zestaw, wszystkie wyglądały trochę zbyt idealnie. Shane i Michael wymienili spojrzenia, a Claire wiedziała, że przekazywali sobie tą samą myśl. Eve obdarowała ich jasnym uśmiechem i powiedziała, - Dzień dobry, obozowicze! Kawy? - Hej, - powiedział Michael tak delikatnym i niepewnym głosem, że Claire poczuła jak jej żołądek się zaciska. – Powinnaś odpoczywać. – Sięgnął do niej, a Eve drgnęła. Drgnęła. Jakby spróbował ją uderzyć. Jego ręka opadła na jego bok, a Claire nie mogła patrzeć na jego twarz. – Eve… Mówiła w pośpiechu, wbiegając przez chwilę. – Mamy gorącą kawę, wszystkie dobre rzeczy – przepraszam, że nie mogłam zrobić mokki, ale to miejsce ma poważny niedobór espresso… oh, a croissanty są gorące z piekarnika, mamy takowy. - Piekłaś? – brwi Shane’a zagroziły wyleceniem z jego twarzy. - Były w jednym z tych otwieranych rolek, maron. Nawet ja mogę takie upiec. – Claire pomyślała, że uśmiech Eve nie był już tak promienisty, tak jak był całkowicie łamliwy. – Nie sądzę, że ktoś kiedykolwiek używał tutaj kuchni, ale przynajmniej była zaopatrzona. Jest nawet świeże masło i mleko. Kto by pomyślał? - Eve, - znowu powiedział Michael, a ona w końcu spojrzała prosto na niego. W ogóle niczego nie powiedziała, tylko podniosła filiżankę, wypełniła ją gorącą, ciemną kawą i wręczyła mu. Wziął ją, kiedy wpatrywał się w nią, potem wziął łyk – nie żeby naprawdę tego chciał, ale jakby to było coś, co robił żeby ją zadowolić. – Eve, możemy po prostu… - Nie, nie możemy, - powiedziała. – Nie teraz. – A potem odwróciła się i odeszła do kuchni, sztywno uzbrojonymi drzwiami i pozwoliła im zatrzasnąć się za nią. Troje z nich stało tam, tylko dźwięk drzwi skrzypiących na ich zawiasach łamało ciszę, póki Shane nie oczyścił gardła, sięgnął po filiżankę i nalał sobie. – Więc, - powiedział. –

Oprócz goryla ważącego pięćset funtów (500 funtów = 226,8 kg – przypuszczenie tłumacza) w pokoju, o którym nie będziemy rozmawiać, czy ktokolwiek tutaj ma połowiczny plan, jak zamierzamy przeżyć dzień? - Mnie nie pytaj, - powiedział Michael. – Właśnie wstałem. – Słowa brzmiały normalnie, ale nie ton. Był tak dziwny, jak Eve i tak wymuszony. Odłożył swoją kawę z powrotem na stół, zawahał się, potem wziął croissanta i odszedł, z powrotem w kierunku pomieszczenia, gdzie byli. Shane zaczął za nim podążać, ale Claire chwyciła jego rękę. - Nie, - powiedziała. – Nic, co możemy z tym zrobić, prawda? Zostaw go samego żeby pomyślał. - To nie była jego wina. - Wiem. Tak jak jej. Ale ona została zraniona, a on to zrobił, a to zajmie trochę czasu, w porządku? – Tym razem podtrzymała spojrzenie Shane’a, a on był pierwszym, który odwrócił wzrok. Skrzywdził ją wcześniej – bardziej emocjonalnie niż cokolwiek innego. Jednak nie był w swoim normalnym położeniu. Ale czasami wyjaśnienia po prostu nie mają takiego znaczenia, jak czas. To była trudna lekcja do nauczenia, dla nich oboje; będzie nawet trudniej dla Michaela i Eve. Boże, czasami dorastanie było do dupy. - Okej, więc to spadło na nas. Nadal potrzebujemy planu, - powiedział. Napił się kawy, a ona pomieszała swoją i wzięła gorący, gorzki, wspaniały łyk. Następny był croissant, nadal parujący wewnątrz z piekarnika i to było niebo w formie pieczywa, rozpływające się w jej ustach. – Nie, walić to. Potrzebujemy SEAL Team Six (SEAL Team Six – elitarna grupa marynarki wojennej, także powszechnie znanej jako Specjalna Walcząca Morska Grupa Rozwojowa Stanów Zjednoczonych – w oryginale the United States Naval Special Warfare Development Group – także znanej jako ST6 – SEAL Team 6 czyli Szósta Drużyna SEAL; wielu ludzi w wojsku, szczególnie w Marynarce Wojennej, słyszało o Szóstej Drużynie, ale bardzo niewielu jest świadomych, czym Szósta drużyna rzeczywiście jest – przypuszczenie tłumacza), ale zadowolę się teraz połowicznym planem. Przełknęła. – Nie mów z pełną buzią. Zrobił dokładnie to, co jakikolwiek chłopak – nie, mężczyzna – w jego wieku zrobiłby: pokazał jej buzię pełną pogryzionego croissanta, co było obrzydliwe, potem wypił więcej kawy i pokazał jej znowu. Pustą. - To jest obrzydliwe, a ja nigdy więcej cię nie pocałuję. - Tak, pocałujesz, - powiedział i udowodnił przez przyciśnięcie swoich ust do jej. Chciała się wykręcić, tylko żeby udowodnić rację, ale Boże, uwielbiała całowanie go, uwielbiała, że

jego usta były takie ciepłe, słodkie i gorzkie od kawy… uwielbiała bycie teraz tak blisko niego, balansując na krawędzi końca… wszystkiego. – Widzisz? - To nie było złe, - powiedziała i znowu go pocałowała. – Ale naprawdę musisz popracować nad swoją techniką. - Kłamczucha. Moja technika jest wspaniała. Chcesz żebym to udowodnił? – Zanim mogła zaprotestować, jego usta dotknęły jej, a on miał rację odnośnie udowodnienia. Wślizgnęła swoje dłonie pod luźny brzeg jego koszuli, palcami ślizgającymi delikatnie po napinających się mięśniach jego brzucha, do góry do twardej, płaskiej powierzchni jego klatki piersiowej. Jego skóra była jak ciepły aksamit, ale pod spodem był żelazny, a to odebrało jej oddech. Albo tak pomyślała, ale kiedy on podwinął jej koszulkę Train do góry i oplótł swoje dłonie dookoła jej talii, przyciągając ją nawet bliżej, zasapała o jego usta, trochę zajęczała i po prostu… rozpłynęła się. Gorąca, złota chwila została czysto przecięta przez zimny głos mówiący, - Mogę znieść wiele rzeczy, ale ta nie jest jedną z nich. Nie teraz. Claire odskoczyła od Shane’a, winna jak złodziej sklepowy. To był, bezbłędnie, głos Olivera i dochodził on zza niej. Nienawidziła okrągłych pomieszczeń. Zbyt wiele sposobów w jakie ludzie mogli do ciebie podejść, zwłaszcza podstępne, szalone wampiry. Obróciła się i stawiła mu czoło, kiedy szedł w ich kierunku – nie, w kierunku kawy, kiedy musnął ich i wypełnił filiżankę. Nigdy nie widziała go pijącego ją, ale oczywiście, piłby; był właścicielem lokalnej kawiarni, Common Grounds. Albo przynajmniej był nim, kiedy nadal było Morganville, które żyło i kopało. Common Grounds, jak wszystko inne w mieście, było zamknięte. Oliver zawsze zadawał sobie trud żeby prezentować się jako człowieka… może dlatego że on, ze wszystkich wampirów, wydawał się najdalszy temu. Był zimny, bezduszny, cierpki i sarkastyczny i to było w dobre dni. Zderzało się to z jego radośnie starzejącą się hipisowska aurą barwionych koszul i dżinsów, które nosił w kawiarni, ale teraz zrezygnował z tego wszystkiego. Przywdział ubrania, które do niego pasowały, w złowrogi i przerażający sposób… czarne spodnie, czarny płaszcz, który musiał mieć około stu lat, białą koszulę z rubinową broszką, tam gdzie normalnie byłby krawat. Z wyjątkiem cylindra, który mógł z kolei pochodzić z ostatniego stulecia. To, przeczuwała Claire, były jego własne ubrania. Żadnych upadków dla Olivera. - Przypuszczam, że dość bezużytecznie jest powiedzieć dzień dobry, - powiedział Shane.

- Zwłaszcza, kiedy ani to rano, ani dobry, tak, - odpowiedział Oliver, tylko powstrzymując się od ostrego tonu. – Nie próbuj się ze mną przekomarzać, Collins. Jestem daleki od bycia w nastroju. – Claire mogła rozpoznać czerwone plamki na jego bladej skórze, jak pamiątka Michaela jego czasu spędzonego w topiącym basenie. Zastanawiała się, jak spał, jeśli spał. – Co do planów, tak, mam pewien i tak, jest w trakcie. - Nic przeciwko, jeśli zapytamy…? - Tak, oczywiście, że będę miał przeciwko, - powiedział Oliver i tym razem, to był ostry ton. Był blask czerwieni w jego oczach. Wyglądał na zmęczonego, pomyślała Claire i był migot czegoś prawie ludzkiego w nim. – Jeśli chcecie być użyteczni, idźcie znaleźć Theo Goldmana i przyprowadźcie go do mnie. Teraz. - Theo? – Claire była zaskoczona, bo słyszała, że Theo zaginął, jak wiele innych wampirów w Morganville… i przypuszczała, że był w basenie. Wypadek, kiedy Amelie uciekała żeby rzucić srebro do niego żeby zabić draug i ich uwięzione ofiary z nimi. – Jest tutaj? - Gdyby był tutaj, nie prosiłbym was żeby go znaleźć, prawda? Shane robił teraz tą rzecz, jego postura stawała się sztywna z wyzwaniem; nie lubił tego, kiedy Oliver traktował ją – albo kogokolwiek z nich – jak idiotów. Ale zwłaszcza ją. Ostatnią rzeczą, jakiej którekolwiek z nich potrzebowało dzisiaj było walczyć ze sobą. Pracowali razem – mniej więcej – i to było tym, jak musiało być żeby to przetrwać. Więc Claire położyła dłoń na ramieniu Shane’a, odciągnęła go do tyłu i powiedziała, bardzo rozsądnym tonem, - Masz jakikolwiek pomysł, gdzie go szukać? Dłoń Olivera zadrżała, tylko delikatnie, ale wystarczająco żeby sprawić, że filiżanka zatrzęsła się na spodku. On, jak Michael, nadal czuł się słabo. To powinno sprawić, że Claire poczułaby się zapewniona, bo zazwyczaj był tak zastraszający, ale zamiast tego to sprawiło, że poczuła się ekstra wrażliwa. – Nie, - powiedział. – Nie wiem. Ale potrzebuję jego obecności, więc go znajdziecie. – Pozwolił sekundzie minąć, a potem skinął głową bez patrzenia na żadne z nich, - Przez wzgląd na Założycielkę. Na Amelie. I była bardzo delikatna zmiana w jego tonie, kiedy to powiedział, coś, co prawie wydawało się… łagodniejsze. - Pogarsza jej się, - powiedziała Claire. Oliver obrócił się i odszedł bez odpowiedzenia, więc spojrzała na Shane’a. – Pogarsza jej się, prawda? - Prawdopodobnie. Kto wie? – Ale Shane miał tą samą myśl, co ona; wiedziała to. Jeśli Amelie umrze, byli na łasce Olivera. W ogóle niedobra rzecz. Był dowódcą, a kiedy prowadził wojny, lubił żeby były krwawe – po obu stronach. – Może powinniśmy opuścić miasto, kiedy mieliśmy szansę. Po prostu spakować się i biec za tym.

- I zostawić Michaela za sobą? I Eve? Nie zostawiłaby go. Wiesz to. Nie odpowiedział. Wiedziała, że Shane nie był kimś, kto uciekał, ale nie mógł nic poradzić na myślenie o tym – wersja Morganville posiadania bogatego, fantastycznego życia. Po chwili wzruszył ramionami i powiedział, - Zresztą teraz za późno. Myślisz, że gdzie powinniśmy zacząć, jeśli mamy wyśledzić Goldmana? - Nie ma sensu szukać w szpitalu. Jest zamknięty, - powiedziała Claire. – Wywieźli wszystkich pacjentów w karetkach i autobusach. I jest zbyt wiele miejsc, w których mógłby być. To nie jest aż tak duże miasto, ale wystarczająco duże żeby ukryć jednego wampira. Wiesz, że wysłał swoją rodzinę na zewnątrz. – Theo, w przeciwieństwie do większości wampirów, które Claire znała, rzeczywiście miał rodzinę i dbał o nią; to było bardzo w jego stylu żeby upewnić się, że byli poza kłopotami, niż stać za nim. - Zresztą nie możemy iść blisko szpitala, - powiedział Shane. – Cały teren jest strefą nie do wejścia; śpiewanie rozpoczyna się, kiedy pójdziesz gdziekolwiek blisko. Śpiewanie draug nie było tylko niesamowite; było naprawdę niebezpieczne. Trzymało cię, sprawiało że zapominałeś… i robiło cię wrażliwym na nich. Claire skinęła głową. – Lepiej też będziemy trzymać się z dala od jakiejkolwiek wody. - Łazienek? Proszę powiedz, że nie masz na myśli łazienek, bo to szybko zmienia się w brak zabawy w ogóle. Mam na myśli, lubię sikanie na ścianę, jak kolejny pijany prostak, ale… - Toalety chemiczne, - powiedziała. – Amelie przyniosła je z jakieś firmy budowlanej. I proszę powiedz mi, że nie sikasz na ściany. - Moi? – Położył swoją dłoń na sercu i zrobił swoje najlepsze zraniono-niewinne spojrzenie. – Musisz myśleć o jakimś innym nieokrzesanym dupku. Co tak poza tym, sprawia że jestem zazdrosny. Grałaby w to dalej, ale wizja wody z kranu sprawiła, że nagle zdała sobie sprawę, że piła kawę w filiżance w swojej dłoni i oparła się nagłej, gwałtownej chęci zadławienia się. – Uh, kawa…? - Zrobiona z najlepszej butelkowanej wody, - powiedziała Eve. Była z tyłu i tym razem przyniosła ciastka. – A te są z paczki, więc nie myśl, że stałam się całą Marthą Stewart (Martha Stewart – autorka książki pt. „Entertaining” (Przyjęcia), w której prezentowała zbiór przepisów kulinarnych na tę okazję. Od tego momentu Martha uznawana jest za kreatorkę stylu życia, prowadzenia domu itp. Cieszy się opinią prawdziwego guru tzw. American lifestyle, czyli stylu życia typowego dla bogatego społeczeństwa Ameryki –

przypuszczenie tłumacza), Shane. Wampiry jakiś czas temu zrobiły zapasy butelkowanej wody. Wszystkie te plastikowe pojemniki mogą być złe dla środowiska, ale dla nas są teraz naprawdę dobre. Więc… szukacie Theo? - Tak mówi Oliver, - powiedział Shane i wepchnął całe ciastko do buzi. - Zaufaj mi, pracuję dla Pana Odpowiedzialnego Przerażającego Faceta, a wy nie chcecie rozczarować mężczyzny, nawet jeśli tylko wciskacie guzik espresso. Zwłaszcza nie teraz. Poza tym, posiadanie tutaj Theo byłoby miłym antidotum na ten cały – Eve wskazała na marmur, wykładzinę, przyciemnione światła – mrok. Theo jest przynajmniej radosny. Był, głównie. Mimo że Claire myślała, że jak wszystkie wampiry, które kiedykolwiek spotkała – z wyjątkiem Michaela i jego dziadka Sama – Theo był po pierwsze zasadniczo skoncentrowany na swoim własnym przetrwaniu. Kiedy zaakceptowałeś to, jak wampiry widziały świat, było o wiele łatwiej zrozumieć, co by zrobiły i dlaczego. Na przykład Morganville. To było pragmatyczne, mając to odizolowane miasto, które kontrolowały dla swojego własnego bezpieczeństwa. Czasami były okrutne, ale one widziały to jako samoobronę… Pozwól ludziom uzyskać przewagę, a wampiry obawiałyby się, że zostaną zabite, prędzej czy później. Claire nie zgadzała się z tym, ale rozumiała to. Theo był… mniej pragmatyczny odnośnie tego niż większość. Na szczęście. A Eve miała rację. Miałby tutaj uspokajający wpływ, jeśli nie unosił się gdzieś w basenie wody będąc zjadanym żywcem. Claire zadrżała. - Chcesz iść z nami? – zapytał Shane, zlizując roztopioną czekoladę ze swoich ust. Co właściwie było odrobinę hipnotyzujące. Claire miała zawrotny odruch żeby pomóc mu z tym, ale strząsnęła to.. Czas i miejsce, Claire, czas i miejsce… - Ona nie może iść z nami, - powiedziała Claire, kiedy Eve otwarła swoje usta żeby się zgodzić. – Daj spokój, Eve, straciłaś około kwarty krwi (1 kwarta = 0,95 litra – przypuszczenie tłumacza) ostatniej nocy. Nie jesteś jeszcze wystarczająco silna i wiesz o tym. Musisz odpocząć. Usta Eve zamknęły się bez komentowania, ale obdarowała Claire poważnym, chłodnym spojrzeniem, jakby poniżyła ją przez nawet napomnienie o tym, co się stało. Mimo że było dość oczywiste, że Eve i Michael dużo o tym myśleli. - Racja, - powiedział w ciszy Shane. – To było dziwne. Eve, ty zostajesz i… pieczesz albo coś.

- Do diabła będę, - syknęła w zbyt spięty sposób. – Jeśli nie chcecie mnie ze sobą, może po prostu wezmę kilkoro chłopaków Amelie i zabiorę ich na zakupy po więcej broni. Musimy się uzbroić i musimy zrobić to szybko. Czy to wam odpowiada, czy może powinnam przebrać się w moje perły i fartuch i umrzeć jak dobra dziewczynka? Shane podniósł swoje dłonie poddając się i zrobił krok tył. – Ja… nie mam nic do powiedzenia. – Mądry chłopak, pomyślała Claire. – ale jeśli wychodzisz na zewnątrz, zabierasz więcej niż kilkoro wampirów ze sobą, Eve. Mam to na myśli. Zabierz Michaela. - Cóż, wiecie co oni mówią: mniej znaczy więcej, - powiedziała Eve. Nawet nie skomentowała sprawy Michaela, ale było uparte, zranione spojrzenie na nią, a ona nie napotkała oczu Shane’a. - Teraz, więcej znaczy więcej, a o wiele więcej jest o wiele lepsze. Nie możesz kręcić się dookoła z tymi… rzeczami. Wiesz o tym, prawda? - Oh, wiem, - powiedziała Eve. Jej ciemne oczy były wypełnione cieniami, okna w nawiedzonym domu. – Myślałam tylko, że to będzie dobry pomysł zacząć gromadzić zapasy broni dookoła miasta. Jeśli zaczniemy prowadzić walki, musimy być w stanie dotrzeć do broni, kiedy będziemy jej potrzebować. Claire zdała sobie sprawę, że to był… bardzo dobry pomysł i skinęła głową bez mówienia. Shane wyglądał nawet na pod wrażeniem, pełen szacunku, co było dla niego dziwnym widokiem; nie był pod wrażeniem wielu rzeczy. – Zdobądź srebro, - powiedział. – Jeśli możesz, przeryj jubilera i weź wszystkie srebrne łańcuszki. Możemy je rozerwać na kawałki. Robiąc dobry granat. – Srebro bolało, albo zabijało, zarówno wampiry jak i draug. Shane brzmiał praktycznie odnośnie tego, ale jednak spędził swoje licealne lata będąc ciąganym dookoła ze swoim nienawidzącym wampirów ojcem. Prawdopodobnie wiedział o zabijaniu wampirów więcej niż ktokolwiek w tym mieście… z wyjątkiem oczywiście samych wampirów. – To jest jedyna rzecz, która działa na tych drani. Porozmawiaj z Myrninem o zgromadzeniu także więcej nabojów do wiatrówek. Myrnin będąc wampirzym szefem Claire – zresztą jeśli relacja tak szalona mogła być nazywana pracodawca-pracownik. Była Igorem (Igor – tradycyjna postać garbatego asystenta albo lokaja wielu rodzajów łotrów, jak szalony naukowiec, znana z wielu horrorów i ich parodii, w szczególności serii Frankensteina albo filmu „Van Helsing” – przypuszczenie tłumacza) swojego Frankensteina. Miał podziemne laboratorium i wszystko, co dała radę zrobić o wiele mniej strasznym podczas swojej kadencji u niego… ale nie mniej chaotycznym. Myrnin był chodzącym chaosem i przez większość czasu to było zabawne. Czasami, nie tak bardzo.

Eve przewróciła oczami, teraz prawie będąc z powrotem starą, beztroską dziewczyną, którą znała Claire. – Tak, Collins, nigdy nie pomyślałabym o Myrninie. Oczywiście porozmawiam z nim. Jest jedynym, który miał swoje bzdety razem, zanim nie wyszliśmy na zewnątrz po raz pierwszy. - Hej! - Rzekomo z wyjątkiem obecnego towarzystwa. - Lepiej, - powiedział Shane i zaskoczył ją przez nagłe owinięcie jej w silnym uścisku. – Uważaj na siebie, okej? - Bezpiecznie. – Zgodziła się Eve, a potem przytrzymała go na długość ramion, obserwując go z zmyśloną intensywnością. – Huh. Wiesz, że się nie przytulasz. Jeśli nie zostaniesz uściskany jako pierwszy. - Nie? - Nie. Przenigdy. Shane wzruszył ramionami. – Przypuszczam, że wszyscy zmieniają się raz na jakiś czas. Nagle Claire została uderzona przez to, jak inni byli teraz. Eve stała się stabilniejsza, bardziej rozważna. Shane wziął w swoje ręce swoją agresję i zaczynał rozumieć ją, żłobić w niej. Nawet otworzył się trochę bardziej niż wcześniej. Michael… zmiany Michaela były bardziej niepokojące, mniej łatwe do docenienia, ale zdecydowanie się zmienił. Zmagał się z tym, żeby nie zmienić się jeszcze bardziej – nie odpłynąć dalej od swojego utraconego ludzkiego życia. Claire sama dla siebie, nie mogła powiedzieć. Nie mogła powiedzieć, naprawdę… Wydawało jej się, że miała więcej pewności siebie, więcej odwagi, większą intuicję, ale trudno było sobie wyobrazić siebie tak z zewnątrz. Ona po prostu… była. Mniej więcej, nadal była Claire. Eve pomachała na pożegnanie, przytuliła mocno Claire – co było typowym gestem Eve – i skierowała się do pokoju, gdzie zostawili swoje rzeczy. Michael był tam. Claire miała nadzieję, że mogli wyjaśnić swoje… problemy nie wydawały się wystarczająco mocnym słowem, a kwestie brzmiały zbyt światowo. Naprawdę nie było słowa na to, co działo się pomiędzy ich najlepszymi przyjaciółmi, innego niż skomplikowane. Claire chwyciła kawę żeby iść, łapczywie zjadła kilka ciastek – wstępnie zmieszanych albo nie, były gorące, roztapiające się i przepyszne – i podążała za Shane’m w dół innego korytarza. Pomyślała, że mógł być tym, którego użył Oliver, ale to miejsce było mylące. Jeśli były znaki, były tylko widoczne dla wampirów. Ale Shane obrał drogę identycznym korytarzem, potem w lewo, a potem byli w innym

okrągłym pokoju, tym z masywnymi, okratowanymi drzwiami na jednym z ramion koła. Drzwi także miały strażników… wielu. Osobisty detal Amelie, pomyślała Claire, kiedy rozpoznała kilkoro z nich. Nie wyglądali na tak nieskazitelnie zwróconych, do widoku czego była przyzwyczajona. Ciemne, dopasowane garnitury, które ona i jej przyjaciele przedmuchali… a ona przypuszczała, że to co wybrali, przynajmniej wskazywało, w jakim okresie historii najbardziej komfortowo się czuli. Na przykład dwóch strażników przy drzwiach. Wyższy, ten chudszy z jasnymi, orzechowymi oczami i krótko przyciętymi blond włosami… miał na sobie masywną, czarną, skórzaną kurtkę z kolcami i sprzączkami i rurki. Bardzo lata osiemdziesiąte. Jego przyjaciel z ostro wyciągniętymi kośćmi policzkowymi i wąskimi oczami miał na sobie najciaśniejsze poliestrowe spodnie, jakie Claire kiedykolwiek widziała i kwadratową kurtkę do kompletu z ciasno zapiętą koszulą o krzykliwym wzorze w odcieniach ziemi. - Tutaj jest jak w dyskotekowym piekle, - wymamrotał Shane, a ona zdusiła śmiech. Nie żeby to miało znaczenie; wampiry mogły to usłyszeć, a jeśli chciały się obrazić, zrobiłyby to. Ale nałogowiec z lat siedemdziesiątych tylko trochę się uśmiechnął, pokazując koniuszki kłów, a koleś z osiemdziesiątych nie mógł kłopotać się taką odpowiedzią. Było więcej strażników stojących naokoło ścian, nieruchomych jak posągi. Większość wybrała ubrania, które nie były tak… retro, ale jeden miał na sobie coś, co wyglądało jak stój gangstera z czasów prohibicji. Claire w połowie spodziewała się, że dźwigał futerał na skrzypce z karabinem maszynowym w nim, tak jak w filmach. - Nikt nie wchodzi do zbrojowni, - powiedziało Dyskotekowe Piekło. Najwidoczniej był orędownikiem drzwi. – Proszę, cofnijcie się. - Rozkaz od Olivera, - powiedziała Claire. – Mamy znaleźć Theo Goldmana. - Wczoraj, - wtrącił usłużnie Shane. – I chcielibyśmy nie umrzeć. Więc. Jest zbrojownia. - Nikt nie wchodzi do zbrojowni, - powtórzył wampir, brzmiąc teraz na znudzonego i wpatrując się przez czubek głowy Shane’a, co było małym problemem nawet dla wysokiego faceta. – Nie bez autoryzacji. - Którą mają, - powiedział glos zza ich dwójki. Claire szybko się obróciła – teraz przyzwyczaiła się do robienia tego, kiedy wampiry mówiły za nią – i zorientowała się, że ładna blond wampirza „siostra” Amelie – nie z rodziny ale przez wampirzą krew, mimo że nie do końca załapała każdy szczegół całej tej relacji – Naomi stała trzy stopy (3 stopy – 91,44 cm – przypuszczenie tłumacza) za nimi, przybywając w niesamowitej ciszy. Uśmiechnęła się i skinęła głową, tylko trochę. Nadal była bardzo poważna, przyzwyczajona do manier nabytych przez nią setki lat temu, ale przynajmniej próbowała; to nie było pełne dygnięcie albo coś, nie żeby coś takiego było praktycznym w spodniach cargo koloru khaki i koszuli do pracy, które miała na sobie. – Osobiście

rozmawiałam z Oliverem. Mam towarzyszyć tej dwójce i pomóc im zlokalizować Doktora Goldmana. To miało jakąś wagę. Dyskotekowe Piekło i jego odpowiednik w latach osiemdziesiątych – Billy Idol (Billy Idol – brytyjski muzyk, stwórca zespołu o nazwie Generation X – przypuszczenie tłumacza)? – podnieśli coś ciężkiego, co wyglądało na solidne, stalowe pręty, plus skomplikowany zamek i w końcu otwarli drzwi dla nich. Naomi minęła ich dwójkę i spojrzała przez ramię z tym samym czarującym, jednak trochę dziwnym uśmiechem. – Mam nadzieję, że nie będziecie mieli nic przeciwko, że będę wam towarzyszyć, - powiedziała. Miała niewielki akcent, antyczny i Francuski, a Claire mogła zauważyć, że to generalnie miało wpływ na mężczyzn, nawet Shane’a, który był bardziej niż niewielkim antywampirem w jakiejkolwiek formie. - Nieee, - powiedział. – Ja nie mam nic przeciwko. Claire? - W porządku, - powiedziała. Lubiła Naomi. Podobało jej się, że starożytny wampir tak bardzo próbował być… nowoczesny. I podobało jej się, że Naomi nie była, po wszystkim, zainteresowana Michaelem, jak wszyscy na początku pomyśleli. – Uh, Naomi, wiesz jak rzeczywiście… walczyć? - Ależ oczywiście, - powiedziała i poprowadziła drogę do środka. Weszli do dużego, kwadratowego pomieszczenia, które było – i to, pomyślała Claire, nie było prawdziwą niespodzianką – wyłożone od podłogi po sufit regałami z pudłami. Wampirza paranoja naprawdę nie miała granic. Naomi zatrzymała się przy pierwszym i otwarła jego górę na zawiasach. Wewnątrz były wiatrówki. Wzięła jedną, otwarła ją i zatrzasnęła ponownie doświadczonym prztyczkiem nadgarstka, kiedy się uśmiechnęła. – Wszystkie wampiry potrafią walczyć, - powiedziała. – Jestem mniej zaznajomiona z nowoczesną bronią, ale noża nie działają tak dobrze na draug, jak to stwierdzono podczas naszego horroru dawno temu. - Czego jeszcze używałaś, kiedy ostatni raz z nimi walczyłaś? – zapytała Claire. Naomi otwierała kolejne pudło. To zawierało miecze, a ona potrząsnęła smutno głową i pozwoliła pokrywie opaść zatrzaskując się. - Odwagi, - powiedziała. – Desperacji. I wiele szczęścia. Srebro jest najlepszym amuletem, jaki mamy, ale ono także spala nas. Nie znaleźliśmy nic innego, co skrzywdzi je poza ogniem, co jest wystarczająco niebezpieczne także dla nas… Ah. – Przerzuciła z powrotem pokrywę na jeszcze kolejnym pudle i wyciągnęła coś, co wyglądało na duże, ciężkie i skomplikowane, ze zbiornikami i wężem. Zdecydowanie wynalazek Myrnina, oceniając po mosiężnym zdobnictwie na nim, ale pod nim wyglądało gładko i nowocześnie. – Jak widzicie. - Co to jest? – zapytała Claire, marszcząc brwi. Wyglądało trochę jak jeden z tych zestawów rakiet

odrzutowych, które tak bardzo kochały filmy science fiction. - To, - powiedział Shane, zabierając to z delikatnych dłoni Naomi, - jest cholernie wspaniałe. - Tak, ale co to właściwie jest? – zapytała Claire. - Miotacz ogni, - powiedział i zasapał z wysiłki, kiedy podniósł go do swoich ramion jak gigantyczny plecak. Miał szybko-uwalniające się klamry, które założył naokoło swojej klatki piersiowej i ramion. – Więc to zadziała na draug? - Tak, - powiedziała Naomi. – Ale bądźcie bardzo ostrożni. Draug nie chowają się tylko w wodzie, są cieczami – a kiedy dotkniesz cieczy ogniem staje się parą. Mogą przetrwać w parze, przez krótki czas. Jeśli będziecie nią oddychać, bardzo szybko was zabiją od wewnątrz. Nawet ich dotyk na skórze w jakiejkolwiek formie jest niebezpieczny, dla ludzi i wampirów. Entuzjazm Shane’a dla miotacza ognia przygasł, ale nie zdjął go. To, Claire pomyślała, było dlatego że było coś niesamowicie macho w chodzeniu dookoła z bronią łatwopalną, czego nigdy do końca nie zrozumie. Gdyby tego spróbowała, to tylko sprawiłoby, że całkowicie byłaby świadoma tego, jak niepalna była. – W porządku, - powiedział Shane. – Trzymać to na odległość. - I obserwować, gdzie nim celujesz, proszę, - odpowiedziała chłodnie Naomi. – Wierzę, że mówię także w imieniu młodej Claire. Ogień nie jest też wspaniałym przyjacielem ludzi w walce. Claire odrzuciła kusze, które znalazła w następnym kontenerze – zakończone srebrem, ale nie wyrządziłyby wystarczającej krzywdy. Po prostu przeszłyby przez draug, które miały konsystencję ciała gdzieś pomiędzy Jell-O (Jell-O – nazwa firmy należącej do Kraft Foods – Amerykańskich wielonarodowych wyrobów cukierniczych, jedzenia i konglomeratu napojów – na wiele żelatynowych deserów, włączając żele owocowe, puddingi i nie-pieczone kremowe ciasta. Popularność marki doprowadziła do używania jej jako ogólnego określenia na żelatynowe desery w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie – taki był najprawdopodobniej też kontekst w książce – przypuszczenie tłumacza) a błotem, z wyjątkiem mistrza draug, Magnusa. Był naprawdę silny. Powiedzmy, że wystarczająco silny żeby łapać karki – coś, co było okropnie znajome Claire, a ona z trudem próbowała nie myśleć o tym. W ogóle. - Co z ogniowymi strzałami? – zapytała Claire. – Zadziałałyby? - Niezbyt. Natura draug zgasi małe pożary. Tylko coś na zlecenie czegoś, co Shane nosi, rzeczywiście zniszczy je. Nawet, powiedzmy, butle benzyny i ogień… - Nazywamy to koktajlami Mołotowa, (Wiaczesław Michajłowicz Mołotow - rosyjski działacz komunistyczny, polityk radziecki; brał aktywny udział w rewolucji październikowej, choć niczym

się podczas niej nie wyróżnił; był bliskim współpracownikiem najpierw Lenina, a potem Józefa Stalina – przypuszczenie tłumacza) – powiedział usłużnie Shane. Pan Okaleczenie. Naomi obdarowała go pustym spojrzeniem i kontynuowała, - …nie zrobią dużo żeby je spowolnić. To byłoby tak, jakbyś wrzucił butelkę do wody; najprawdopodobniej ogień po prostu by zgasł. Być może mógłby być jakiś efekt, ale wątpię, że to jest czas, kiedy wolelibyście eksperymentować. Będzie mało czasu na udoskonalenie swoich technik i narzędzi w ogniu walki. - Cóż, podobały mi się naboje do wiatrówki Myrnina, - zaoferowała Claire. – Czy zrobił on…? - Więcej? Tak. Znalazłem je, - zawołał Shane, pochylając się nad kolejną otwartą paczką. Wyłowił garść nabojów i podniósł je. - Jesteś pewien, że te nie są tylko zwyczajnymi… Shane cicho przerzucił jeden do niej. Na obudowie był narysowany, czarnym markerem, alchemiczny symbol srebra. Zdecydowanie Myrnin, bo tylko on pomyślałby o napisaniu ostrzeżenia, którego nikt poza ich dwójką możliwie by nie przeczytał. – Skąd wiesz, co to znaczy? Shane wyglądał na słabo zranionego. – Upewniam się sam żeby wiedzieć wszystko o srebrze. I widziałem twoje notatki. Zresztą studiuję wszystko, co odnosi się do twojego szefa. – Był w tym błysk zazdrości, ale nie miała czasu, ani energii żeby to zbytnio rozważać. Nawet nie czy jej się to podobało czy nie. - Muszą tam być setki nabojów, - powiedziała ze zdumieniem Claire, kiedy pochyliła się nad paczką. Jej włosy, które urosły teraz, muskały jej twarz, a ona niecierpliwie odepchnęła je do tyłu. Potrzebowały umycia, a to sprawiło, że zatęskniła za prysznicem, ale przepłukiwanie zimną, butelkowaną wodą było wszystkim, czego nie mogła się teraz doczekać. – Myślałam, że użył wszystkiego, co miał podczas bitwy ostatniej nocy. - Pracował prosto po niej, - powiedziała Naomi. – Zatrzasnął się w pokoju na końcu korytarza. Wezwał strażników żeby przynieśli te tutaj zaledwie godzinę temu. Rozumiem, że rozkazał innym zrobić także te wkłady. Kiedy Myrnin pracował tak nieprzytomnie, to oznaczało jedną z dwóch rzeczy: desperacko się bał, albo był w poważnie maniakalnej panice. Albo oba. Nic nie było dobre. Kiedy się bał, Myrnin był bardzo nieprzewidywalny. Kiedy był maniakalny, nieuchronnie zamierzał się załamać, mocno, a teraz nie było na to czasu. Jakby odczytała jej myśli, Naomi powiedziała, - Potrzebuje opieki, ale to może

zaczekać, aż nie znajdziemy Theo. - Z Amelie jest aż tak źle? – zapytał Shane. - Tak. Obawiam się, że jest z nią aż tak źle. Gdybym nadal miała serce, bolałoby za nią, moją silną i głupią siostrę. Nigdy nie powinna iść za nami. Prawo jest prawem. Ci złapani przez draug są już martwi. Ratowanie nas zagroziło wszystkim innym. Claire przestała ładować naboje do wiatrówki do swojej torby żeby spojrzeć. – Ocaliła cię. I Michaela. I Olivera. - Nie ma znaczenia, kogo ocaliła. Faktem jest, że pozwoliła sobie, królowej, narazić siebie na ryzyko zamiast innych, a to jest głupie i emocjonalne. Czas Elżbiety w zbroi się skończył. Królowe zawsze rządziły z dala od bitew. - Błysk nowości, pani. Już nie ma królowych, - powiedział Shane. Załadował naboje do wiatrówki i zatrzasnął ją, potem poszukał miejsca żeby podpiąć ją, żeby nie kolidowała z miotaczem ognia. – Żadnych królowych, żadnych królów, żadnych cesarzy. Nie w Ameryce. Tylko CEOs

* (CEO – skrót od chief executive officer – CEOs to liczba mnoga – obowiązki organizacji CEO są ustalane przez zarząd dyrektorów organizacji albo inną władzę, w zależności od legalnej struktury organizacji; CEO ma obowiązki jako komunikator, decydent, lider i kierownik; w Polsce określeniem pokrewnym jest Dyrektor Generalny – przypuszczenie tłumacza). Ta sama rzecz, ale nie tak wiele koron.

- Wampiry zawsze będą miały władców, - powiedziała Naomi. – Taka jest kolej rzeczy. – Powiedziała to tak, jakby niebo było niebieskie, czysty i oczywisty fakt. Shane wzruszył ramionami i obdarował Claire spojrzeniem; też wzruszyła ramionami. Wampirzy politycy nie byli ich interesem. – Dalej. Musimy znaleźć doktora. Shane potrząsnął głową. – Jest jedynym, którego macie? - Nie, - powiedziała Naomi, - ale jest najlepszy i jedynym, który przesunął coś poza średniowieczne techniki krwawienia i cupping (cupping – starożytna forma leczenia, w której na skórę stosowane są bańki żeby pobrać krew przez powierzchnię skóry – przypuszczenie tłumacza). – Wręczyła Claire wiatrówkę i obdarowała ją wątpliwym spojrzeniem. – Umiesz strzelać? Claire skinęła głową i załadowała wkłady. – Shane mnie nauczył. – Nie żeby to było łatwe dla kogoś jej rozmiarów; wiatrówka dawała niezłego kopa jej ramieniu, a ona zawsze wychodziła z ćwiczeń

posiniaczona i obolała. Naomi była nawet bardziej krucha, ale Claire skłaniała się do zakładania, że to byłoby dla niej nic. Shane umieścił swój miotacz ognia bardziej komfortowo na swoich ramionach. – Panie? Za wami. - Niegrzeczne, - powiedziała Claire. - Byłem uprzejmy! - Nie kiedy masz miotacz ognia.

Rozdział 2

Tęsknię za moją gitarą. To brzmiało głupio w mojej głowie i prawdopodobnie było głupie, ale moje palce bolały trzymając jej ciężar. Muzyka zawsze uspokajała hałas wewnątrz mnie, sprawiała że wszystko wydawało się uporządkowane, logiczne, nie tak poza kontrolą i przerażające. Od pierwszego razu, kiedy podniosłem instrument, zdałem sobie sprawę, że te dźwięki, które robią inne osoby, sławne osoby… te mogłyby być moje, moje do kontrolowania, moje do używania do mówienia bez słów. A to było czymś więcej niż magią. To było przetrwaniem. Teraz, bez mojej gitary, czułem się nagi, samotny, poza kontrolą. Ale to byłoby głęboko ryzykowne żeby wrócić do domu żeby odzyskać cokolwiek, tym bardziej coś, co każdy widziałby jako nonsens. Może mógłbym dostać się do sklepu muzycznego, gdzie dawałem lekcje; to było dalej na przedmieściach, z dala od miejsca, gdzie zaszywały się draug. Nie ważne, czy był zamknięty. Wampir nie musiał się poważnie martwić o rzeczy takie jak zamknięte drzwi i stalowe zasłony na szybach, a ograniczenia do wejścia nie odnosiły się do sklepów. Nadal nie mogłem do końca pogodzić się z tym. Byłem wampirem. Wiem, to nie była rewelacja, właściwie… byłem wampirem już od pewnego czasu, a przed tym, byłem w połowie wampirem, w połowie duchem, uwięzionym w moim domu, zawieszonym pomiędzy życiem a śmiercią. Ale do dzisiaj, nie czułem się tak… źle. Tak obco.

Tak bardzo nie sobą. Naomi, która interesowała się mną bardziej niż inni, ostrzegała mnie, że to się stanie, że zacznę czuć odległość pomiędzy mną, a ludzkością, którą kiedyś miałem; ostrzegła mnie, że życie tak jak żyłem, próbując nadal być tym, czym byłem, zacznie mnie boleć i boleć ludzi, o których dbałem. I miała rację. Udowodniłem to, prawda? Straciłem kontrolę. Ugryzłem Eve. Prawie ją zabiłem. Koszula, którą dali mi żebym ją założył, żeby zmienić tą przemoczoną wstrętną wodą i mokrą od krwi Eve… ta koszula swędziała. Wydawała się zła. Zdarłem ją przez głowę i rzuciłem ją na podłogę, kiedy szedłem. Kiedy spojrzałem w dół, moja skóra była zbyt biała, żyły zbyt niebieskie. Wyglądałem jak żyjący marmur, i czułem się też tak zimny. A wewnątrz drżałem. Mój cały świat drżał. To nie były tylko draug, mimo że wszyscy się ich baliśmy… bałem się siebie, tego czym byłem, do robienia czego byłem zdolny ludziom, których rzekomo kochałem. Miłość. Czy nawet naprawdę wiedziałem teraz, co to znaczyło? Czy kiedykolwiek naprawdę wiedziałem? Co ja do diabła robiłem? Co myślałem, ryzykując jej życie za każdym razem, kiedy byłem w pobliżu niej? Myślałem, że miałem to wszystko pod kontrolą, trzymane, ustalone, a potem… potem wszystkie moje iluzje bycia odpowiedzialnym za potwora złamały się. Kroczyłem i próbowałem nie myśleć o tym, jak dobrym się to wydawało. Nie zdawałem sobie sprawy, jak na straży, jak spięta, jak desperacko ściśnięta moja kontrola była, póki nie byłem zmuszony jej puścić. Coś szło bardzo spokojnie wewnątrz mnie, a ja przerwałem moje wędrowanie, bo nadchodziła Eve. Słyszałem ją idącą w moim kierunku w korytarzu, mimo grubej wykładziny; mogłem wyczuć skórę Eve, indywidualne i delikatne perfumy na niej. Drzwi otwarły się i zamknęły za mną. Teraz mogłem poczuć brzoskwiniowo pachnący szampon, którego używała i mydło i słoną, gorącą krew pod tym wszystkim. Nie odwróciłem się. - Gdzie twoja koszula? – zapytała mnie.

- Swędzi, - powiedziałem. – Nie ważne. Nie jest mi zimno. – Ale było. Pokojowa temperatura, z wyjątkiem kiedy jej skóra ogrzewała mnie. Zimnego jak śmierć. – Zamierzam iść poszukać czegoś innego. Wtedy się odwróciłem, ale Eve blokowała moją drogę do drzwi. Moje serce już nie biło – w każdym razie nieczęsto – ale nadal czułem, jakby kołek prosto przez nie, kiedy patrzyłem prosto na nią. Stała tam, nieustraszona z podbródkiem podniesionym do góry, z białym bandażem na swojej szyi i szalikiem próbującym zamaskować szkodę, jaką wyrządziłem. To była Eve, w całej postaci – zraniona i ukrywająca to. Gotycki wygląd zawsze był zbroją przeciwko jej strachowi przed wampirami. Retro sukienka w groszki, buty, to wszystko było teraz tylko kolejną formą zbroi. Pewien rodzaj tarczy do trzymania pomiędzy prawdziwą dziewczyną a światem. I mną. - To wszystko? – zapytała mnie. – Twoja koszula cię swędzi, a ty zamierzasz wziąć sobie inną? To wszystko, w czym idziesz w tej rozmowie, tutaj. Nie mogłem jej spojrzeć w oczy. Zamiast tego, usiadłem na łóżku polowym i śpiworze – nie moim, mój był rozdrobnionym stosem puchu. Bawiłem się koszulą w moich dłoniach i włożyłem ją znowu przez głowę. Zresztą to nie ubranie było problemem. To byłem ja swędzący dookoła, pamiętając… pamiętając, jak to było całkowicie poddać się głodowi. Nie powstrzymałem się. Nie powstrzymałbym się. Picie jej krwi było… rozkoszą. Niebem. Teraz, tak blisko, jakbym nigdy do tego nie doszedł. Myślałem, że rozumiałem o co chodziło w byciu wampirem, aż do tego momentu czystej, czerwonej przyjemności, kiedy chwyciłem Eve i bezmyślnie pożywiłem się. To wydawało się, jakby podłoga załamała się pode mną i moimi założeniami, a teraz swobodnie spadałem, chwytając się życia, które odsuwało się ode mnie w prędkości światła. Gdyby nie jakoś Claire – podejrzewałem, że używając siły desperacji – odciągając mnie wystarczająco daleko żeby jakieś zdrowe psychiczne powróciło, zabiłbym kobietę, którą kochałem. Kobietę stojącą teraz dokładnie przede mną, czekającą na moją odpowiedź. - Nie mogę tego zrobić, - powiedziałem. Słowa wydawały się matowo szare w moich ustach, jak łyk ołowiu i wylądowały na niej tak samo ciężko. Nie patrzyłem na jej twarz – nie mogłem – ale miałem żywy, mentalny obraz cierpienia w jej oczach. I gniewu. – Zostaw to w spokoju, Eve. - Masz na myśli, zostawienie ciebie w spokoju, - powiedziała i przykucnęła, idealnie zrównoważona na tych śmiesznie pruderyjnych retro szpilkach, żeby wpatrywać mi się w twarz. Jej oczy były duże i ciemne i tak, były nawiedzone i pełne bólu, bólu który spowodowałem ja, teraz powodowałem. –

Michael, to nie była twoja wina, ale skrzywdziłeś mnie i musimy o tym porozmawiać, zanim to wejdzie… wewnątrz nas. Wiesz co mam na myśli, prawda? Wiedziałem. I to już było wewnątrz nas. W każdym razie wewnątrz mnie, wyżerając jak kwas, palący, skwierczący i toksyczny. – Porozmawiać o tym, - powtórzyłem. – Chcesz o tym porozmawiać. Skinęła głową. - Chcesz rozmawiać o tym, jak chwyciłem cię i rzuciłem na dół i odebrałem ci coś bardzo osobistego, kiedy krzyczałaś i próbowałaś walczyć ze mną, - powiedziałem. – Jak ktoś inny mnie powstrzymał, bo zachowywałem się jak zwierzę. Nie była idiotką, moja Eve; wiedziała, co mówiłem i zblakła prawie tak bardzo, jakby była w swoim Gotyckim makijażu. – Michael, nie zgwałciłeś mnie. - To jest dokładnie to, co zrobiłem, - powiedziałem. – Wiesz jak Shane to nazywa? Gwałt kłami. - Shane nie ma pojęcia, o czym mówi. – Jednak słowom zabrakło trochę siły, a Eve brzmiała na bardziej niż odrobinę wstrząśniętą. – Ty po prostu – nie byłeś pod kontrolą, Michael. - Więc to jest teraz żywa wymówka dla mnie, kiedy nie jest dla żadnego innego faceta tam, który kogoś krzywdzi? – Chciałem jej dotknąć, ale szczerze nie ośmieliłem się. Otwarła usta, ale nic się nie wydobyło i w końcu po prostu je zamknęła. Jej oczy wypełniły się łzami, ale odgoniła je mruganiem. – To nie jest wymówka i wiesz to. Nie może nią być, jeśli mamy być razem. - Byłeś ranny. Nie byłeś świadomy. To ma znaczenie, Michael. Wyciągnąłem i położyłem moją dłoń na jej ramieniu – z wampirzą szybkością, nie próbując jej zwolnić. Obije czuliśmy szarpnięcie, kiedy próbowała się odsunąć, zanim nie odzyskała kontroli nad swoją instynktowną reakcją. To udowodniło moje stwierdzenie, a ona to wiedziała. - Eve, drgnęłaś, kiedy cię dotknąłem, - powiedziałem. – Odsunęłaś się. Pamiętasz, jak to było mieć mnie raniącego ciebie, przytrzymującego cię, nie wiedząc czy kiedykolwiek zamierzałem przestać, albo czy zamierzałem zabić cię, kiedy skończę. Oczywiście, że to ma znaczenie. To ma znaczenie dla nas oboje. - Ja… - Słowa zamarły w jej ustach, zanim mogła je wymówić i po prostu wpatrywała się we mnie. Bo oczywiście miałem rację. Widziałem to, a ona to wiedziała.

- Nie ma znaczenia, czy to była moja wina czy nie, czy byłem świadomy czy po prostu chorym draniem, który zgasł na tym, - powiedziałem. – Jestem wampirem, Eve. A to jest to, co robimy. Zabieramy krew ludzi. Czasami oni ją oferują, a to jest miłe, to naprawdę wygodne, ale czasami po prostu zabieramy to, czego chcemy. Fakt, że to jest instynkt, nie usprawiedliwia tego. To wszystko kończy się na końcu tak samo: z tobą zranioną, może zabitą, nawet mimo że cię kocham. Po prostu jakby próbowali powiedzieć nam od początku. Jesteśmy tragedią czekającą na zdarzenie się. - Nie! – Pochyliła się do przodu i spróbowała otoczyć swoje ramiona dookoła mojej szyi, ale jestem wampirem; chwycenie mnie nie jest tak łatwe, kiedy nie chcę być chwycony. Przesunąłem się w tył tylko wystarczająco i zanim ona mogła zarejestrować fakt, że zrobiłem to, trzymałem jej przedramiona w moich dłoniach. Mocno. Drgnęła a ja poczułem to drżące całą drogę przez jej ciało, ale nie spróbowała się odsunąć. – Michael, nie, nie rób tego. Po prostu potrzebuję czasu, to wszystko. To po prostu zdarzyło się ostatniej nocy. Daj mi trochę przestrzeni żeby poradzić sobie z tym, a będzie ze mną… - W porządku? – Pozwoliłem moim oczom powoli stać się czerwonymi. Pozwoliłem moim kłom ukazać się. – Naprawdę. Będzie z tobą w porządku ze mną, takim. Teraz się odsunęła. Mocno. A ja jej nie puściłem. Jej siła była niczym w porównaniu z moją, nie tutaj, gdzie miałem wpływ. – Próbujesz mnie przestraszyć, a to nie będzie działać! Puściłem jej jedną rękę i użyłem paznokcia żeby przeciąć szalik z jej szyi. Ślady krwi na bladym kwadracie bandażu sprawiły, że coś we mnie zawarczało, głęboko wewnątrz i nawet mimo że byłem niechętny tej bestii, wiedziałem także, że nie mogłem trzymać jej w klatce na zawsze. To dlatego Morganville miało licencje na polowania i pozwalało wampirom polować dokładnie regulowanych zasadach. Bestia była powodem, dla którego Amelie pozwalała na niektóre miary przemocy w Morganville – bo bez nich, stawaliśmy się toksyczni. Tak jak ja stałem się toksyczny, dla Eve. - Przestań, - powiedziała. Jej głos nie brzmiał teraz tak silnie. – Pieprzyć to, ty dupku, przestań! - Czy to nie jest to, co powiedziałaś mi ostatniej nocy? – zapytałem ją i potrząsnąłem nią, mocno. – Czy to nie jest to? Czy przestałem, Eve? Przestałem? Wykręciła się i uderzyła mnie w twarz. To nie bolało, ale eksplozja nagłego ciepła na mojej skórze od niej sprawiła, że zamrugałem. Puściłem jej drugą rękę. Odchyliła się a potem, nagle, coś dźgnęło mnie. Nie w serce, ale po boku, a uczucie tego wsuwającego się było zimne, okropne i jeszcze także palące. Srebro.

Spojrzałem w dół. Był tam mały, srebrny nóż wbity w mój prawy bok do rękojeści. Skóra zaczynała tlić się i palić dookoła niego. Eve oddychała teraz z trudem i były łzy spływające po jej twarzy, ale wyglądała jednocześnie na bardzo twardą. Nieustępliwą. - Mogę cię powstrzymać, - powiedziała. – Zawsze mogę cię powstrzymać, jeśli muszę, Michael, cholerny ty. Mogłam włożyć to w twoje serce, bo nie byłeś na to gotowy, bo zawsze będziesz podatny na mnie, nawet jeśli nie chcesz być. Więc nawet jesteśmy. Bo zawszę będę też w ten sposób na ciebie. To się nazywa zaufanie. To się nazywa miłość. – Chwyciła nóż i szybko go wyjęła, a ja dławiłem się i opadłem bokiem na śpiwór.. Boże, to bolało. Okropnie. Zadrżałem i wiłem się, kiedy wpływ srebra kontynuował uderzanie mnie, ale to nie była fatalna rana – nawet nie bliska. Wybrała swoje miejsce, a czas uderzenia, bardzo dobrze. I w dziwny sposób, kochałem ból. Potrzebowałem go. Zasługiwałem na niego. - Słyszysz mnie, Michael? Nie próbuj nawet myśleć, że jesteś jedynym dupkiem w pokoju. Nie pozwolę ci ponownie mi tego zrobić, nigdy, więc możesz przestać mieć obsesję na punkcie tego, jak cholernie silny jesteś i jak słaba ja jestem. Nie jestem słaba. Pieprz się za nawet myślenie tak. Przebolej, swój wampirzy niepokój i swoje silne potknięcie się. Wstała na nogi, wpatrując się we mnie przez chwilę, potem odeszła ze srebrnym nożem lśniącym w jej dłoni. Zaczerpnąłem tylko wystarczający wdech żeby odetchnąć z trudem, z prawdziwym zaskoczeniem, - Szalonym jest teraz powiedzieć ci, że cię kocham? Nawet nie przerwała. – Zważywszy, że właśnie cię dźgnęłam? Tak, wydaje się trochę dziwne. - Kocham, - powiedziałem i znowu położyłem moją głowę. – Boże, Eve. Tak bardzo cię kocham, że to mnie zabija. Nie chcę po prostu żeby to zabiło też ciebie. Patrzyłem jak odchodzi, wolnymi i pewnymi krokami, kobieta całkowicie pod kontrolą samej siebie i tego, co czuła. Po prostu nie wiedziałem, co to było, ale obawiałem się… obawiałem się, że to już nie była miłość. Opadłem na bok, zamknąłem oczy i spróbowałem wyzdrowieć.

Rozdział 3

Nieznany ciężar wiatrówki sprawił, że Claire poczuła się dziwnie. Strzelała z broni, ale nigdy nie nosiła ich dookoła, nie żeby były normalnym, codziennym rodzajem rzeczy. Jak na przykład torba na książki. Głęboko tęskniła za swoją torbą na książki. Symbolizowała ona wszystko ważne w jej życiu i nagle bycie przykładnym dzieckiem dla Krajowego Stowarzyszenia Karabinowego (w oryginale the National Rifle Association (NRA) – amerykańska nie przynosząca zysków grupa wywierania nacisku, która broni posiadania broni palnej, tak samo jak strzelania, broni palnej dla swojego bezpieczeństwa i ochrony polowania i samoobrony w Stanach Zjednoczonych – przypuszczenie tłumacza)… nie. Dookoła jej nadgarstka dodała pas, który Shane wykopał na tyłach zbrojowni – trzymał małe, zapieczętowane buteleczki na haczykach, które mogła z łatwością otworzyć. Azotan srebra. Bardzo niebezpieczny dla wampirów i draug. Była teraz prawie tak obładowana pożytkami, jak bardzo mogła być. I czuła się niesamowicie niezdarnie i dziwnie, ale to opadło, kiedy duzi, przerażający wampirzy strażnicy pilnujący drzwi głównego wejścia do budynku Rady Starszych otwarli je, a ona, Shane i Naomi wyszli na zewnątrz. To był środek popołudnia, ale było szaro i padało. To wydawało się wystarczająco złe, kiedy to wszystko się zaczęło, z pochmurnym niebem i deszczem, bo w Morganville prawie nigdy nie padało, a kiedy padało, to był gwałtowny wybuch, który oczyszczał się tego samego popołudnia. To trwało dniami… i przyniosło ze sobą draug. Póki nie znikną, pomyślała Claire, Morganville nigdy nie zobaczy ponownie słońca. Naomi świeciła w bladym świetle jak jakiś anioł – w zły sposób, ale nadal piękny. Skinęła do Claire i Shane’a i zbadała świat, który mogli zobaczyć ze schodów. Wyglądało… cicho. Tak strasznie cicho. Rozciągający się przed budynkiem Rady Starszych – dużej, romańskiej świątyni, ze schodami jak Strumienie Niagary z marmuru – była zieleń Placu Założycielki, z drzewami, stawami, chodnikami i antycznym oświetleniem, które próbowało zwalczyć mrok. Prawdziwe lampy gazowe, rodzaj, który syczał bardzo delikatnie, jak węże w ogrodzie. W środku zieleni była szeroka, czysta przestrzeń z podniesioną platformą. To tam przeprowadzali miastowe spotkania i gdzie – nie tak dawno temu – była klatka do przetrzymywania ludzi, którzy odważyli się spróbować zabić wampiry.

Czasami byli karani tylko byciem w klatce. Czasami, jeśli wampir rzeczywiście umarł, kara była o wiele gorsza. Ale klatki teraz nie było. To była jedna rzecz, z której Claire mogła być dumna, przynajmniej… Przekonała Amelie do pozbycia się jej. Dała radę zabezpieczyć niektóre podstawowe racje dla ludzkiej populacji, ale te nie były do końca popularne, albo konsekwentnie honorowane. Oderwała swój wzrok od Placu Założycielki i jego złych wspomnień i spojrzała na samo Morganville. Nieduże miejsce. Z tego punktu widokowego mogła zobaczyć bramy Texas Prairie University, jej szkoły. Płonęła światłami, nadal, jak bekon; kiedy zmrużyła oczy, pomyślała, że mogła zobaczyć, że wszystkie bramy były zamknięte. – Nie powinni nadal tutaj być, - powiedziała do Naomi. – Studenci. - Nie są, - powiedziała Naomi. – Zostali ewakuowani, każdy z nich. Amelie mogła sobie pozwolić na wyjaśnienie katastrofy tej wielkości; są przyparci do muru żeby przykryć normalne wskaźniki ścierania się. Ścierania się. To tak wampiry to nazywały. Claire nazywała to morderstwem. – Co ona im powiedziała? - Nic. Dziekan uczynił adres i powiedział, że głębokie cięcia w stanowym budżecie wymagały od nich skrócenia semestru. Wszystkim studentom przyznano wspaniałe oceny i dostaną darmowy wstęp na wszystkie kursy na początku następnego semestru. Potem ogłosili awaryjną ewakuację opartą na wycieku chemicznym żeby ewakuować wydziały i pracowników. - To przyniesie wiele uwagi dla tego miejsca, - powiedział Shane, skanując horyzont. – Ostatnia rzecz, jakiej pragnie Morganville. Naomi wzruszyła ramionami. – To najlepsze, z czym możemy sobie teraz dać radę. Nie żeby to miało jakieś znaczenie, kiedy to się skończy; uniwersytet nigdy nie zostanie wznowiony i oczywiście opuścimy to miasto. Musimy. Amelie wkrótce zobaczy sens tego, albo Oliver. Morganville jest dla nas martwe. Powiedziała to, jakby to była wampirza religia albo coś – że ucieczka była jedyną opcją. A Claire przypuszczała, że biorąc pod uwagę długie i okropne doświadczenie, jakie wampiry miały z draug, może to nie było takie nierozsądne. Ale Amelie zdecydowała żeby walczyć. Oliver też by walczył; wyraził się jasno, że wolałby to zrobić. To co przerażało Claire , to że mógł on być teraz jedynym, oprócz Myrnina, który

naprawdę odczuwał to w taki sposób. Wampiry nie były do końca bez serca, ale były niesamowicie skupione. Jeśli miały lepszą szansę przeżycia przez poświęcenie ludzi, którzy byli rzekomo pod ich Ochroną, cóż, posyłały kwiaty na pogrzeby i czuły się trochę smutne. Nie możesz im ufać, przypomniała sobie Claire. Nie kiedy chodzi o coś jak draug, coś, co może je zabić. Zawsze postawią siebie najpierw. Ale jak to naprawdę pasowało do tego, jak Myrnin się zachowywał? Albo Amelie, albo nawet Oliver, w tej sprawie? Wampiry były różne, tak jak ludzie byli różni. Niektóre uciekały. Niektóre nie. Niektóre walczyły. A niektóre, bardzo niewiele, naprawdę się troszczyły. - Mogę zobaczyć nasz dom, - powiedział Shane i wskazał. Był tam, ledwo widoczny w świetle – biały dom nie większy niż zabawka z tej odległości, wyróżniający się spośród ich sąsiadów przez Wiktoriański kształt. Żadnych lamp palących się tam. Nikt ich teraz nie potrzebował. W ogóle nie było wiele lamp palących się tam. Kilka świeczek i kominków migoczących w oknach, ale nie było teraz stałego błysku elektryczności, z wyjątkiem tutaj w sercu miasta. Większość ludzi już opuściła miasto, kiedy wampiry zostały rozproszone; Claire podejrzewała, że Myrnin zwolnił bariery żeby pozwolić im zrobić to nie będąc wykrytymi. Ci, którzy pozostali byli, jak Shane, wojownikami. Ludzie, którzy po prostu nie wyjeżdżali, kiedy zostali pchnięci. – Mówiłem ci, że z zewnątrz potrzebował farby. Prawdą jest, że to całe miasto potrzebuje cholernej metamorfozy. Miał rację. Morganville, przemoczone i ociekające w deszczu wyglądało okropnie. Dzikie pustynne słońce nie było już więcej mu przyjazne, ale przynajmniej wyglądało… czysto. Nie tak, tak całkowicie wymyte z życia, błotniste i zniechęcone. - Pierwsze na mojej liście, - powiedziała Claire, - po tym jak spróbujemy nie zginąć. Pomalować dom. - Dobrze jest mieć cele, - powiedział i wyciągnął dłoń. – Uważaj na stopień. Naomi obdarowała ich ciekawym spojrzeniem, ale pobiegła w dół schodów, poruszając się tak lekko jak kot, a także z nieludzką, płynną gracją. Claire i Shane podążyli za nią bardziej ostrożnie, odkąd deszcz zostawił marmur śliskim. – Jak możemy powiedzieć, że draug są tutaj? – Shane zawołał do Naomi, kiedy jego but wdepnął w kałużę na pierwszym stopniu. Ona także miała wysokie buty, duże, które były zawiązane do jej kolan. - Przypuszczam, że będziecie wiedzieli, kiedy poczujecie ich ugryzienie, - powiedziała. – W małych, odizolowanych kałużach nie są tacy groźni, ale deszcz nadal nadchodzi. Unikajcie jakichkolwiek płynących strumyczków i ogromnych placów stojącej wody. Mamy szczęście, że grunt nasiąka tak bardzo, tak szybko. Zaleta pustyni.

- To dlatego wybudowała się tutaj, - powiedziała Claire. Deszcz już przesiąkał przez ciepłą bluzę z kapturem, którą narzuciła na koszulkę. Pomyślała, że spędzi większość dnia czując zimno i wilgoć. Naomi założyła pełen płaszcz przeciwdeszczowy, z kapturem, chociaż Claire czuła, że to była ochrona mniej przed zimnem niż wizją draug mżących na jej gołą skórę. – Bardzo drobny deszcz, a ludzie zostawiają cię samą z dala stąd. Powinna kontrolować rzeczy. To iluzja, kontrola, - powiedziała Naomi. – Powinnaś to już do teraz zrozumieć, młoda Claire. Nigdy nie jesteśmy pod kontrolą naszych losów, nawet najsilniejsi z nas. Wszystko, o co możemy mieć nadzieję, to nie być tak bardzo dotkniętymi przez okoliczności. Boże, ona brzmiała jak Amelie. Przygnębiające. Może one w ostateczności naprawdę były związane. Shane wzruszył ramionami; zresztą nie był fanem koncepcji przeznaczenia, a nawet jeszcze mniejszym, kiedy to było głoszone przez wampiry. Na dole schodów, Shane powiedział, - Którędy? - Musimy trzymać się wysokiego gruntu, - powiedziała Naomi. Stała przez chwilę tam, gdzie była, rozglądając się po mieście, a potem potrząsnęła głową. Wyjęła urządzenie z kieszeni swojego płaszcza przeciwdeszczowego; to było, Claire zdała sobie sprawę, jedno z Myrnina, ze wszystkimi szalonymi cechami czegoś, co połączył razem – przekładni, przewodów, rur z dziwnie zabarwionymi cieczami. Jedna bulgotała. Naomi dostosowała wskaźnik po boku i skinęła głową, kiedy włożyła je z powrotem do swojej kieszeni. – Magia działa, w każdym wskaźniku. - Magia? - To wyciera wołanie draug, - powiedziała. - To nie magia; to redukcja szumów, - powiedziała Claire. – To tylko fizyka. Budujesz jedną falę żeby skasować inną, w sposób w jaki budujesz jedno żeby wzmocnić inne. Naomi po prostu spojrzała na nią z miłym, pustym zainteresowaniem, a potem powiedziała, - Tak jak mówisz. To wydaje się działać, co jest fortunne, albo to będzie bardzo krótkie przedsięwzięcie dla mnie. I dla was. – Ostatnie było dodane jako refleksja. - Powiedziałaś, że masz sposób żeby znaleźć Theo, - powiedział Shane. – Czas żeby to ujawnić, pani. Nie chcę być tutaj, kiedy się ściemni. O wiele ściemni. Naomi sięgnęła do innej kieszeni swojego płaszcza przeciwdeszczowego i wyjęła zapieczętowaną fiolkę. Była w połowie pełna czerwonego proszku, a ona wystrzeliła nakrętką i dodała plusk wody z kolby, zanim ją odkorkowała i potrząsnęła żeby zamieszać. Ciecz przemieniła cię w ciemną czerwień krwi. Znowu otworzyła fiolkę, włożyła ją do swoich ust i wypiła.

- Do diabła? – wpatrywał się Shane. - Poważnie, przyniosłaś przekąskę? - To linia krwi Theo, - powiedziała Naomi. Skrzywiła się i upuściła fiolkę, potem roztrzaskała ją w drobniutkie odłamki pod swoją stopą. – Wszystkie linie krwi mają ślad dokumentacji w naszych bibliotekach. To dlatego, możemy je znaleźć, kiedy tego potrzebujemy. Prawdopodobnie mogłabym znaleźć go z łatwością, gdyby był z linii krwi Bishopa, ale nie jest, więc muszę polegać na tym. To smakuje wstrętnie, wysuszone tak… Przestała mówić, stała w ciszy przez kilka sekund, a potem nagle wygięła się i gwałtownie miała mdłości. Potem usiadła na najniższym stopniu, jakby nie mogła znaleźć siły żeby stać. - Ten plan nie do końca napawa mnie zaufaniem, - powiedział Shane do Claire. – Nawet z fajnym miotaczem ognia. Naomi wyciągnęła drżącą dłoń, wyprostowaną żeby zasygnalizować im żeby zaczekali, ale potem dłoń zwinęła się w pięść, zanim w końcu nie wyluzowała. Usiadła do tyłu o wyciągnęła swoją twarz na zimny deszcz, wyglądając… cóż, nie blado, ale prawie niebiesko. Jej usta przybrały jasny odcień turkusowy. Wyglądała jakby została wyrzeźbiona z mętnego lodu. - Różne linie krwi, - wyszeptała. – To tak jakby inna krew została ci przydzielona. - To sprawia, że źle się czujesz, - powiedziała Claire i otrzymała niekonsekwentne skinienie. - Jak źle? – zapytał Shane. – Możesz chodzić? - Chwila, - powiedziała Naomi. Brzmiała już silniej. – Musimy iść zanim moja krew zniszczy jego we mnie, ale bitwa między nimi jest… wyzwaniem. Pochodzi z silnej rasy. – Obdarowała ich bladym uśmiechem i stanęła na nogi; Claire była przygotowana na wspieranie jej, ale nie potrzebowała tego. – Jest w tym kierunku. - To… nie tak dobrze, - powiedział Shane, bo droga, którą wskazywała Naomi była w kierunku zakazanego końca Morganville, tego, który draug powoli uważały za swoją twierdzę. – Dlaczego zatrzymywałby się tam? Dlaczego nie z dala stamtąd? - Możliwe, że go mają, - powiedziała Naomi, ale potem potrząsnęła głową żeby się poprawić. – Nie, czułabym to, przez to połączenie. Żyje w ukryciu. Ale nie będzie łatwym dotrzeć do niego, nawet teraz. - Mniej gadania, - powiedziała Claire. – Więcej chodzenia. Mam to na myśli, nie będziemy tutaj po zmroku, nieważne co się stanie.

Brwi Naomi poszybowały wyżej. – Nawet jeśli jedno z nas będzie musiało pozostać z tyłu? - Jeśli jedno z nas będzie, - powiedział Shane, podnosząc miotacz ognia wyżej niż jego ramiona, jak ciężki plecak, - to będziesz ty. Bez obrazy. Naomi uśmiechnęła się, bardzo pięknie. – Oh, ale to jest bardzo odebrane. – Claire nie była rzeczywiście pewna, patrząc na nią, czy miała to na myśli, czy nie, ale lepiej było być bezpiecznym z wampirem niż naprawdę, naprawdę przepraszam. Szturchnęła Shane’a ostro w żebra, które nie były chronione przez paski miotacza ognia. - Przepraszam, - wymamrotał Shane. – Mam na myśli, wracamy wszyscy z powrotem, albo żadne z nas. Oczywiście. Jestem pewien, że myślisz tak samo. - Zapewne. – Ten sam słodki, bezstronny uśmiech i znowu, nie było po prostu do odgadnięcia, czy miała to na myśli, czy nie. Ale to nie miało znaczenia, bo byli w tym teraz, razem i musieli się poruszać. Szybko. Opuszczając Plac Założycielki, z jego bezpiecznym kręgiem świateł nadal palących się i jego kordonu policji i wampirzych strażników… To było trudne. Nie tylko dlatego, w głębi, że Claire nie chciała iść, ale także dlatego że strażnicy nie pozwoliliby im iść. Jak w budynku Rady Starszych, każdemu wydawano ścisłe rozkazy, a Claire wyobrażała sobie, że byli wzdłuż linii Cokolwiek robicie, nie wpuszczajcie tutaj tych skurwysynów, albo nie pozwólcie komukolwiek innemu wyjść na zewnątrz. Naomi jednak nie brała nie za odpowiedź, a było kilka ludzkich policjantów, którzy byli skłonni wstać do wampira z postawą i bronią. - Miło, - powiedział Shane pod nosem, kiedy wyprowadziła ich na ulicę. Wraki samochodów i upuszczona broń była w większości sprzątnięta z tego obszaru – reszta z nie tak udanych zamieszek, które ludzie inscenizowali noc wcześniej przeciwko wampirom; nie były efektywne, ale były zdecydowanie entuzjastyczne. – Jakikolwiek pomysł, jak daleko musimy iść? - Nie, - powiedziała Naomi i zmarszczyła brwi. – Dlaczego? - Po prostu myślałem, że mogłoby być lepiej żeby jechać samochodem, niż na nogach. Dla bezpieczeństwa. - Ty, - powiedziała Naomi, - masz miotacz ognia, który nie jest zbytnim użytkiem w zamkniętej przestrzeni samochodu. Może powinieneś rozważyć to przy swoim wyborze broni. - Nie samochód. Pickup, - powiedział bez zawahania. – Zajmuję tyły. Panie z przodu. Maksymalna prędkość, minimalne ujawnienie, plus dobra platforma do wypalania dla mnie i Claire,

z wiatrówki. Albo ciebie. Którejkolwiek. Naomi nastawiła głowę i spojrzała na niego w ciszy przez kilka sekund, potem skinęła głową. – Bardzo dobrze, - powiedziała. – Uzyskaj jakiś, jeśli możesz. - Zawsze wiedziałem, że umiejętności gorącej instalacji elektrycznej się przydadzą, inne niż przynoszenie mi więcej punktów więziennych częstych lotników, - powiedział Shane. – Zostańcie tutaj. – Odbiegł, lekko i gibko nawet pod ciężarem ciężkiego sprzętu, który niósł, a Claire obserwowała jak szedł z głodnym, małym ukłuciem niepokoju. Dla wszystkich jego prostych powrotów, Shane był tak podatny, jak każde z nich. Nawet Naomi, która także obserwowała jej chłopaka z zamyślonym zmarszczeniem brwi rowkowanym pomiędzy jej brwiami. - Powiedziano mi, że Shane Collins jest nieodpowiedzialny, - powiedziała, - ale widzę teraz małą oznakę tego. Powiedziano mi także, że był niechętny mojemu rodzajowi i zobaczyłby nas martwymi, gdyby mógł. Dotychczas przyszedł z tobą żeby nas uratować. Dziwne. - Ludzie się zmieniają, - powiedziała Claire. Naomi wzruszyła ramionami i sprawiła, że wyglądało to jak jakiś egzotyczny, obcy gest. – Zapewne, - powiedziała. – Ale głównie dowiaduję się, że zmieniają się na gorsze, nie na lepsze. W rzeczywistości, niektórzy, którzy kiedyś mnie lubili, zmienili się tak bardzo, że spróbowali spalić mnie jak potwora. - Cóż, jesteś sprawiedliwa, - odstrzeliła Claire, - bo Amelie miała Shane’a w klatce i zamierzała spalić go za coś, czego nawet nie zrobił. Zmienił się. Na lepsze. A nie musiał. - Może zmienił się dla ciebie. Z jakiegoś powodu cały pomysł tego sprawił, że Claire po prostu poczuła się… wściekła. – Nie. Nie dla mnie. Jest dobrym facetem, w głębi, i chce sprawić, żeby rzeczy były lepsze. Tak jak ja. Więc po prostu – zamknij się odnośnie tego. – Zdała sobie sprawę, że krótko spała, była zmęczona, niespokojna i przestraszona, a zimna analiza Naomi kogoś, kogo kochała sprawiła, że była bezzasadnie poirytowana. Naomi nic nie powiedziała, tylko spojrzała ze spokojnym, uprzejmym zainteresowaniem. Było wiele oziębłości wewnątrz niej. Była milsza, kiedy nie było żyć na kołku, pomyślała Claire; teraz przeżycie było dużą i zwiększającą się troską dla niej i testowała limity jej gotowości żeby godzić się z lekceważącymi ludźmi.

Ale nie warknęła, nie zaświeciła czerwonymi oczami, nie błysnęła kłami albo inaczej spróbowała zrobić wampirzy powrót, więc Claire musiała być tym usatysfakcjonowana. Poczekały w ciszy przez kilka niekomfortowych chwil, zanim rosnący warkot silnika i pryśnięcie świateł wzdłuż chodnika zasygnalizowało przybycie masywnego pickupa, który zatrzymał się zgrabnie przed nimi. Spoczywał powoli i głęboko, a podłożem rzeczy był w przybliżeniu rozmiar niebieskiego wieloryba. Wnętrze kabiny mogło pomieścić drużynę piłki nożnej. Miało nawet poręczny – jednak pusty – stojak na broń w tylnym oknie. Naklejka na zderzaku mówiła: MOŻESZ MIEĆ MOJĄ BROŃ, KIEDY WYTRĄCISZ JĄ Z MOICH ZIMNYCH, MARTWYCH DŁONI. Jakiś żartowniś – prawdopodobnie właściciel ciężarówki – dodał NIE przed MARTWYCH czarnym pisakiem. Claire rzuciła okiem na Naomi, która była skupiona na tych samych słowach. Był dziwny, niejasno rozbawiony uśmiech na jej ustach, co nie było tylko trochę straszne. Shane uchylił okno ciężarówki i powiedział, - Boże, kocham świętoszków. Kto chce prowadzić tym złym chłopcem? - Nie ja, - powiedziała natychmiastowo Claire w tym samym czasie, kiedy Naomi powiedziała, - Nie wiem jak. Shane wyskoczył z kabiny, zatrzymał się i wpatrywał się w nie dwie z pustym wyrazem. – Nie chcesz? – zapytał Claire, a potem zwrócił swoją uwagę na Naomi, wyglądając na nawet bardziej oszołomionego. – Nie potrafisz? Poważnie, jest coś nie tak z wami dwiema. - Jeśli przez nie tak masz na myśli rozsądne, - powiedziała Claire. – Ta rzecz jest jak czołg, tylko że czołg uzyskuje lepszy przebieg benzyny. - To jest teraz twoja największa troska? Przebieg benzyny? - Nie, nie sądzę, że będę mogła rzeczywiście widzieć nad kreską! Kto prowadzi tą rzecz? Wielka stopa? - Rad, - powiedział Shane. – Wiesz, Rad, który jest właścicielem sklepu mechanicznego i sprzedaje rowery? Ten facet. No dalej. Kupię ci fotelik. Claire obdarowała go wątpliwym spojrzeniem, ale wskazał na szare niebo, w najjaśniejszym punkcie. Milczące przypomnienie, że dzień nie stawał się coraz młodszy, a ich szanse na znalezienie Theo gasły z popołudniowym słońcem.

- W porządku, - powiedziała. Shane musiał ją podnieść do chromowego stopnia, a potem wspięła się do kabiny ciężarówki. Była przekonana, że było tam osiem kładów, które były obniżone. Naomi nie miała takich problemów; sprawiła, że jej wejście na miejsce pasażera wyglądało wdzięcznie. Claire wetknęła swoją wiatrówkę na stojak za nimi, ale Naomi nadal trzymała swoją, z oczami odległymi i czujnymi. Okazało się, że ostatecznie mogła widzieć nad krawędzią, mimo że musiała podciągnąć swoje siedzenie całkiem do przodu żeby dosięgnąć pedałów. Shane wskoczył na otwarty pokład ciężarówki i walnął w bok ciężarówki na sygnał do odjazdu. - Dobrze, - wymamrotała Claire, - nic tutaj nie idzie. Dosłownie. Natychmiast zablokowała ciężarówkę, potem wychyliła się przez okno żeby wrzasnąć do Shane’a, - Kto prowadzi standardową transmisję w te dni? - Mężni mężczyźni, - zawołał. – Dalej, Claire, potrafisz to zrobić! Mogła, ale po prostu nienawidziła przesuwania się. Zbyt wiele do myślenia, zwłaszcza w ich obecnej, ekstremalnie skomplikowanej sytuacji. Jednak nic nie można na to poradzić; zacisnęła zęby, dostosowała siedzenie nawet bliżej i ponownie zapoznała się ze sprzęgłem. To było bolesne i upokarzająco dziwne, ale dała radę. Ciężarówka skoczyła w przód z niskim, dudniącym rykiem, a ona pomyślała, Moglibyśmy prawdopodobnie tą rzeczą rozebrać budynek. Zresztą niczego nie warte. Opuszczając fałszywy okrąg bezpieczeństwa – fałszywy, bo Claire wiedziała, że to była iluzja, sponsorowana przez te wszystkie światła – nadal wydawało się Bardzo Złym Pomysłem. Przerzuciła reflektory na jasne, nawet mimo że nadal było mroczne popołudnie, a po chwili sięgnęła i włączyła także grzałkę ciężarówki. Gorący, suchy podmuch powietrza sprawił, że zadrżała z ulgą. Poczuła się przemarznięta do kości i oślizgła, nawet mimo że wiedziała, że prawdopodobnie nie było żadnego draug w kroplach deszczu, które przesiąkły przez jej ubranie. Co jeśli były? Jak wiele z tych zanieczyszczonych kropel deszczu potrzeba do stworzenia całego draug? Nic nie wiedzieli o tych rzeczach, a brak wiedzy zawsze ją irytował. Rzuciła okiem na Naomi – albo właściwie, na tył głowy Naomi, bo wampirzyca była obrócona żeby trzymać swoją wiatrówkę na zewnątrz okna pasażera, szukając jakiegokolwiek znaku ataku. - W lewo, - powiedziała beznamiętnym głosem Naomi. – Potem prosto. – Nie brzmiała jakby było jej o wiele lepiej niż wcześniej, na schodach… radząc sobie, ale nic dobrego z tego. Claire zastanawiała się, jak długo zajmie to jej przeciwciałom – jeśli wampiry miały takie rzeczy – żeby zniszczyć najeżdżającą krew… i co by się stało, gdyby dużo krwi obcego wampira zostałoby wprowadzone, wszystko naraz. Jej skóra szczypała i to nie było z zimna.

To może je zabić. Na pewno zajęłoby dużo czasu powalenie ich, szybko. Zastanawiała się, jak wielu ludzi wiedziało o tym. To była dobra informacja, ale posiadanie jej w jej głowie sprawiło, że zadrżała. Nie lubili znania ich słabych punktów. Claire skręciła w lewo w martwy stop, po krótkiej przerwie. W pewnym rodzaju głupie, naprawdę, bo nie było żadnego ruchu do przejmowania się. O ile mogła powiedzieć, byli jedynymi reflektorami poruszającymi się w mieście. Deszcz osłabł do bezbarwnie opadającej mgły, a ona trzymała wycieraczki pracujące żeby oczyścić przednią szybę. Stabilne bum-bum-bum miało kojący, normalny rodzaj rytmu. A potem usłyszała coś śpiewające razem z tym. Na początku pomyślała, że to była Naomi, mało prawdopodobne jak to było, to był niski szum dźwięku, elegancki i zaledwie na krańcu jej słyszenia. Potem pomyślała, że to było radio ciężarówki, albo może grająca płyta, ale przekręcanie gałki, że zatrzymało dźwięku. Powinna wiedzieć, że to był draug, ale coś trzymało ją od pamiętania tego. Zamiast tego, zorientowała się, że stopniowo obracała kierownicę w kierunku dźwięku, polując na niego, próbując zrozumieć, co to była za piosenka, piosenka, którą znała, kochała i mogła prawie sobie przypomnieć… Kiedy wślizgiwała się w powolny prąd prawą ręką w kierunku zarażonej części miasta, prąd, który zabrałby ich na szeroki skręt w główną ulicę, Naomi nagle sięgnęła i chwyciła kierownicę białą jak kość dłonią, szarpiąc ją z powrotem w inną stronę. Trzymając ją tam. Claire nacisnęła na hamulce, nagle i gwałtownie świadoma i wpatrywała się w nią. Z tyłu pickupa usłyszała metaliczny brzęk, kiedy plecy Shane’a uderzyły w kabinę ciężarówki, a potem oburzone, - Hej! Miotacz ognia! - Muszę dostosować częstotliwości, - powiedziała Naomi i przekręciła pokrętłami na urządzeniu, które wyjęła ponownie z kieszeni; nagle słabe śpiewanie wyblakło w błogosławiony biały szum ciszy. – Musisz być ostrożna, Claire. Jeśli ich słyszysz, wtedy oni słyszą ciebie – wyczuwają cię, w każdym razie. Magnus ma teraz twój smak. Jest ciekawy twojego powrotu. Nie chcesz być ponownie w jego rękach. Magnus. Szef draug – ich mistrz, jak Claire to rozumiała. Oni wszyscy wyglądali identycznie, ale było coś w Magnusie, co było po prostu bardziej… tam. Rodzaj gęstości, która przyciągała każdego dookoła niego w ciemność. Ponownie w jego rękach. Nie mogła nic poradzić na przypomnienie sobie zimnego, wilgotnego uczucia jego dłoni dookoła jej szyi, a gwałtowny dreszcz przeszył ją, jakby jej całe ciało chciało wyrzucić to wspomnienie. Głębokie, uspokajające oddechy, a potem skinęła głową do Naomi. – W porządku, - powiedziała. – Wiem, czego teraz nasłuchiwać.

- Celem jest żeby nie słyszeć, - powiedziała Naomi, ale puściła kierownicę. – Przyjmuję, że mogłaś czytać klasyczny tekst albo dwa, w swojej edukacji, czy nie jest to już dłużej robione? Claire była trochę zawstydzona żeby myśleć, że nie było, ale powiedziała tylko, - Jeden lub dwa. - Pamiętasz Odyseusza, przymocowanego do masztu swojego statku, krzyczącego żeby być wydanym, kiedy jego ludzie wiosłowali, z woskiem blokującym ich uszy? Pamiętała. To była jedna z opowieści, które lubił jej ojciec, jedna którą czytał jej, a oni dyskutowali, kiedy nadal była tylko dziewczyną. Wszystkie wspaniałe Greckie mity, zwłaszcza ten odnośnie Odyseusza. Zawsze go lubiła. Był mądry i niebezpieczny, a nie miał też żadnych specjalnych boskich mocy. Tylko jego umysł i jego energia. Słuchanie śpiewu syren było jego własnym testem. - Odyseusz rzadko był głupcem, - powiedziała Naomi, - ale wtedy był głupcem. To były draug, śpiewające do niego, mimo że Grecy mieli na nich inną nazwę. Chciał słyszeć ich piosenkę i tak było; miał szczęście unikając szaleństwa. Shane zsunął tylne okno i wetknął swoją głowę do środka. – Panie, jestem pewien, że to jest fascynująca rozmowa o butach, albo czymkolwiek, ale moglibyśmy może nie siedzieć tutaj jak duży, stary kawałek przynęty? A przez my mam na myśli głównie ja. Miał rację; to prawdopodobnie nie był najlepszy czas na przeprowadzanie przeglądu klasyków. Claire oczyściła gardło i wprowadziła ponownie samochód w bieg żeby poprowadzić go prosto w dół ulicy, w kierunku, który wskazywała Naomi. Dziwnym było zdać sobie sprawę, patrząc na nią, że Naomi nie była o wiele starsza niż Claire; musiała zostać zamrożona w wieku osiemnastu albo dziewiętnastu. Oczywiście, w czasie, kiedy ona była żywa, osiemnaście czy dziewiętnaście to było wystarczająco dużo żeby rządzić królestwami i mieć wiele dzieci, więc Naomi była uważana za dorosłą na długo przed zostaniem wampirem. Nadal, to wszystko wydawało się bardzo nowe dla Claire. Naomi nagle wskazała w prawo. Znak nazwy ulicy błysnął krótko w reflektorach ciężarówki, ale Claire nie widziała go naprawdę; wszystko w Morganville wyglądało dla niej dziwnie, owiane padającym deszczem i brakiem świateł i życia. To była ulica mieszkalna i wyglądała na całkowicie opuszczoną. Nawet żadnej świeczki migoczącej w oknie, tym bardziej kogokolwiek na widoku na zewnątrz. Dłoń Naomi zacisnęła się w pięść, a Claire popłynęła ciężarówką do hamulca i zatrzymała się – tym razem delikatnie, ostrożna przed rzuceniem Shane’a dookoła tyłu.

Znowu otworzył tylne okno i obserwował, jak wampirzyca wskazywała prosto na jeden z domów w środku odcinka. Był on po prostu jak sto innych domów w Morganville – zwykła, drewniana konstrukcja, zbudowany prawdopodobnie w latach czterdziestych, mały jak na współczesne standardy. Jego blada farba (nie mówiąc, jaki kolor to był oryginalnie, odkąd słońce wypławiło wszystko do jednolitej szarości) łuszczyła się hojnie z desek, a niektóre z form były zgniłe i odpadały. Był tam zardzewiały rower leżący na splątanym chwastami podwórku i metalowy zestaw z huśtawką, który był wymieniany tak dawno temu, że jakiekolwiek dziecko, które usiadłoby na niej zostałoby prawdopodobnie zabite przez upadek. Typowe. Nazwisko na skrzynce na listy, napisane niechlujnie czarną farbą, mówiło SUMMERS, ale w samej skrzynce nic nie było, kiedy Shane ją otworzył. Wzruszył ramionami i zamknął ją, potem wyładował elastyczny wąż miotacza ognia za siebie. Claire wymamrotała, To drewniany dom! Musiała spróbować trzy razy, zanim pojmowanie oświeciło go. Wyglądał na zawiedzionego, ale odłożył łatwopalną zabawkę i zamiast niej wyciągnął swoją załadowaną srebrem wiatrówkę. Claire miała swoją przewieszoną ciężko na zgięciu jej ramienia, skierowaną tak, że jeśli cokolwiek by się stało, wystrzeliłaby w ziemię (i prawdopodobnie jej stopę, ale to było lepsze niż alternatywy). Myśliwi byliby mną tak rozczarowani, pomyślała. Nie wiedziała nawet naprawdę, jak nieść tą rzecz bezpiecznie. Frontowe drzwi – gładkie drewno, skrzywione od wiatru i pogody – były szczelnie zamknięte. Naomi badała je przez chwilę, potem kopnęła, a drzwi wejściowe i ościeżnica trzasnęły do środka żeby legnąć płasko na podłodze wąskiego korytarza. Nawet Shane wyglądał na pod wrażeniem… póki nie zatrzymała się na progu. Zrobiła znak przepędzający ich do środka, a Claire w końcu zrozumiała, że nadal był pewien rodzaj bariery w miejscu w samym domu. Ktoś – jakiś człowiek – nadal był tutaj w domu, a bez zaproszenia Naomi nie mogła wejść. Zasady własności były skomplikowane w Morganville – rodowe domy i więzy krwi, aktualni lokatorzy, czy wampiry mieszkały wewnątrz, wszystko było uwzględnione, ale wyraźnie to był ludzki dom, z ludzką barierą, która trzymała wampiry na zewnątrz, okres. Świetnie. Cóż, przynajmniej otwarła drzwi. Shane też musiał się tego domyślić, bo skinął głową do Claire, mrugnął i przeszedł przez drzwi, wchodząc na niestabilne leżące drzwi. W powietrzu był słaby pył z gipsu, a Claire

kichnęła, ale nie przypuszczała, żeby byli szczególnie ukradkiem, razem z drzwiami wdmuchniętymi do środka i wszystkim. Shane z łatwością trzymając swoją wiatrówkę, wskazał kątem w kierunku podłogi, więc naśladowała go. Mądrość tego została uwidoczniona, kiedy się potknęła; zdała sobie sprawę, przy zimnym starcie, że gdyby miała wiatrówkę wymierzoną do góry, blisko swojej twarzy, mogłaby zabić siebie, gdyby uderzyła w spust broni. Shane sprawdził otwarte drzwi po lewej, a ona wzięła pokój po prawej. Ktokolwiek tutaj mieszkał, nie byli bardziej zaniepokojeni wnętrzem domu niż na zewnątrz; potrzebował pracy, ciężkiej. Sufit zwisał, jakby był poważny wyciek, który rozkładał tynk. W rzeczywistości, mogła zobaczyć kropelki wody cieknące po ścianie z lampy, co nie byłoby bezpieczne, gdyby elektryczność była włączona. Jednak nawet w jego najlepszych czasach, ten dom zgarnąłby słaby wynik w jakimkolwiek z tych reality show jak czysty jest twój dom; pachniał pleśnią i zgniłą podłogą i wydawał się lodowato zimny. Meble miały przechylony wygląd koszmaru, a tam gdzie były zabawki dzieci, także miały wygląd czegoś, co seryjnie-mordujący brzdąc przeciągnąłby wokół. To nie wyglądało jak miejsce, gdzie ktoś znalazłby Theo Goldmana. W ogóle. Ona i Shane przeszukali cały dom, nawet strych, który ujawnił wielkości wiadra dziurę w dachu, przez którą woda dalej kapała. Żadnych wątpliwości, że miejsce się rozpadało. Ale żadnego znaku kogokolwiek, człowieka albo wampira. - To miejsce potrzebuje zagospodarowania, - powiedział Shane. – Z moim miotaczem ognia. – To był znak tego, jak złe rzeczy były, że Shane pomyślał o tym. Spojrzała w górę by uśmiechnąć się do niego i mimo że nic nie słyszała, zobaczyła nagłą poświatę szoku i alarmu na jego twarzy i miała akurat wystarczająco czasu żeby zrobić wdech i spróbować obrócić się, zanim ciężka, spocona, muskularna ręka poszła dookoła jej szyi i wyszarpnęła ją z równowagi. Shane natychmiast podniósł wiatrówkę do pozycji strzelania, ale potem zdał sobie sprawę, co robił i podniósł obie ręce w pozycji Poddaję się. Claire pisnęła za powietrzem, podniosła się na palcach i spróbowała uwolnić ucisk na jej gardle. Miała przerażające, białe wspomnienie momentu, kiedy Magnus ją pojmał, przekręcał póki nie upadła i nie usłyszał trzasku kości. Jej serce było tak głośne jak młot pneumatyczny w jej klatce piersiowej, a jej puls ryczał tak głośno, że brzmiał jak huragan w jej uszach. Nie mogła zobaczyć, kto ją trzymał, ale to było ciało mężczyzny, owłosione ramię mężczyzny. Zadrapała w nie, ale jej stępione paznokcie nie zamierzały zbyt dużo dać. Myśl, Claire. Shane nauczył jej kilku podstawowych rzeczy do robienia. Każdy będzie większy i silniejszy od ciebie, powiedział, bez bycia krytycznym odnośnie tego. Musisz się nauczyć, jak uderzyć ich w słabe

punkty. Pierwszą rzeczą, jakiej ją nauczył było żeby nie robić tego, co teraz robiła… stania na palcach, współpracując z jej porywaczem. To było przerażające, ale to był teraz spokojny głos Shane’a w jej głowie, mówiący jej dokładnie co robić. Obróć swoją głowę w kierunku jego łokcia. Wypchnij swój podbródek. Chwyć jego lewy nadgarstek w swoją prawą dłoń. Walnij i za sobą swoją lewą, kiedy się obrócisz i pociągnij. Potem nie przestawaj, kiedy puści, poruszaj się, idź za jego oczami i uderz w jego gardło. Nigdy nie biegnij. Nigdy nie pozwól mu uzyskać swój rozmach ponownie. Zrobiła to, spokojnie, obracając się, wypychając, uderzając i nagle była wolna i stała twarzą w twarz ze swoim napastnikiem. Zarejestrowała go tylko jako wyższego o stopę (1 stopa = 30,48 cm – przypuszczenie tłumacza) niż ona i tylko dla dobra geometrii; twarze i nazwiska nie miały teraz znaczenia. Jej prawa pięść rozmazała się, kiedy zamachnęła się po szybkie, mocne uderzenie na jego wystawione gardło… Ale zatrzymała się, bo Theo Goldman wkroczył jak cień i chwycił jej pięść, zanim wylądowała. Jej napastnik potknął się do tyłu, z twarzą białą z szoku; wyraźnie nie oczekiwał małej dziewczyny ruszającej na niego w taki sposób, a Claire poczuła dzikie poczucie zwycięstwa, zanim zdrowie psychiczne nie wkroczyło ponownie. - Theo? Co do diabła? - Naprawdę się nie zmienił, ale jednak, wampiry się nie zmieniały, prawda? Wyglądał po prostu… przyjaźnie, z ciepłymi, ciemnymi oczami i włosami zakurzonymi szarością, a rysy jego twarzy, których większość wampirów nie miała. Rysy uśmiechu. Jednak, w jakiś sposób, wyglądał na zmęczonego. Shane nie poruszył się, z wyjątkiem podniesienia wiatrówki. Jego oczy były pewne i zimne na mężczyźnie z Theo, który ją chwycił, a Claire zrozumiała, że czekał na faceta żeby podjął drugą próbę. Facet nie poruszył się, jednak Claire, nadal drżąca i naładowała adrenaliną, było prawie przykro. Theo potrząsnął głową, potem podszedł do stołu i podniósł zwinięty kawałek papieru. Obrócił kartkę i napisał szybko, potem podniósł ją żeby mogli oboje zobaczyć przez przyciemnione światło kuchennego okna. HAROLD JEST PRZYJACIELEM. PRÓBOWAŁ MNIE CHRONIĆ. PRZEPRASZA. - Świetnie, - wymamrotała Claire, ale jej furia szybko zbledła, kiedy spojrzała na Harolda.

Wyglądał… mylnie, trochę. Wydawał się dziwny i wiercił się niekomfortowo jak uczeń przyłapany na ściąganiu na teście. Wydawał się także przestraszony. W zasadzie, mimo jego wielkiego rozmiaru, zachowywał się dokładnie jak dziecko. Nawet przez język ciała. Było coś rozwojowo cofniętego w nim, a on spojrzał na Theo z nieszczęsną rozpaczą, jakby wiedział, że zrobił źle, ale nie wiedział dlaczego. Claire wycofała się obok Shane’a i pchnęła w dół lufę jego wiatrówki. Zobaczyła, że odczuwał takie samo wrażenie i skinął głową i upuścił swoją osłonę. Lekko. Shane powiedział, - Jesteśmy tutaj by cię zabrać, - ale Theo potrząsnął głową i wskazał na swoje uszy. Było coś dziwnego w sposobie, w jaki wyglądały, ale Claire szczerze nie mogła rozpoznać szczegółów w cieniach. Shane wziął ponownie ołówek i napisał, MUSIMY SIĘ STĄD ZABIERAĆ. MAMY CIĘŻARÓWKĘ. ZABIERZEMY CIĘ. Theo przeczytał to, rozważył i potrząsnął głową. Oznaczył to i odpisał, MUSIMY TEŻ ZABRAĆ HAROLDA. Shane wzruszył ramionami, oznaczył to i napisał (mniejszymi literami, odkąd papier się kończył), CHOLERNIE DUŻĄ CIĘŻARÓWKĘ. Theo zaznaczył kółkiem słowo CHOLERNIE i uniósł brwi. Claire wydała sfrustrowany dźwięk w swoim gardle, chwyciła ołówek i zaznaczyła to. Ah, wymamrotał Theo i uśmiechnął się. Dobrze. Kartka była zabazgrana, dokładnie, więc Claire poszukała we wraku kuchni, unikając stosów śmieci i naprawdę unikając zlewu pełnego wysuszonych, brudnych naczyń, póki nie znalazła zaciśniętej ulotki w kącie pokoju. Zdała sobie sprawę, że to była ulotka sali gimnastycznej, tej, która przysporzyła im tak wielu kłopotów, kiedy Shane zaczął brać lekcje samoobrony tam kilka miesięcy temu. Kolejny wstrząs, ale mniej przerażający. Obróciła ją i napisała, AMELIE CIĘ POTRZEBUJE. PILNE. BARDZO CHORA. Twarz Theo stała się pusta, a potem spięta przez alarm. Nabazgrał w odpowiedzi, CO SIĘ STAŁO? DRAUG, - odpowiedziała. UGRYZŁY JĄ. Wymamrotał coś, czego nie zrozumiała i przykrył usta w geście prawdziwej rozpaczy.

Potem skinął głową zdecydowanie i obrócił się do Harolda. Wykonał dłonią serię płynnych znaków, a Harold zrozumiał i skinął głową. To było dokładnie wtedy, kiedy Claire zdała sobie sprawę, co było tak dziwnego w uszach Theo. Było coś wystającego z nich bokiem. Jak… Jak igły. Naprawdę długie igły. Dziewiarskie igły. To było tak szokujące, że zrobiła krok w tył, z szerokimi oczami i w końcu oprzytomniała wystarczająco żeby wskazać do Theo, a potem na jego uszy, pilnie. Uśmiechnął się, ale było w tym coś ciemnego. Wziął z powrotem kartkę i napisał, MUSZĘ TRZYMAĆ MOJE BĘBENKI PRZEKŁUTE. INACZEJ NIE MOGĘ OPRZEĆ SIĘ WOŁANIU. Wampirza wersja zatyczek do uszu, zdała sobie sprawę… dosłownie wyłączających jego uszy. Ale to musiało okropnie boleć, trzymając te igły w miejscu żeby zablokować uzdrowienie. Poczuła, że jej słabo wyobrażając sobie to. Harold wszedł ulegle wystarczająco blisko Theo, kierując się do drzwi; Claire, na machnięcie dłonią Shane’a, rzuciła się do przodu żeby upewnić się, że Harold nie zrobi niczego szalonego, kiedy zobaczy Naomi. Ale Naomi zniknęła, a przez sekundę, Claire była przerażona, że coś się jej przytrafiło. Potem usłyszała dudnienie silnika ciężarówki i zobaczyła, że Naomi go odpaliła. Mogła nie mieć doświadczenia w prowadzeniu, ale nauczyła się przynajmniej, jak obrócić kluczyk w stacyjce. To wszystko wyglądało bezpiecznie. Claire ułożyła broń e gotowej pozycji i wyszła na zewnątrz… dokładnie kiedy nagły trysk cieczy wypadł z zardzewiałej rynny w kącie ganka, posyłając grubą falę przez jej ścieżkę. W tym samym czasie, deszcz zaczął padać szybciej i mocniej, waląc jak łożysko kulkowe (łożysko – część urządzenia technicznego np. maszyny lub mechanizmu, podtrzymująca inną jego część w sposób umożliwiający jej względny ruch obrotowy; łożysko kulkowe – rodzaj łożysk tocznych, elementami tocznymi w nim są kulki – przypuszczenie tłumacza) w tkaninę jej kurtki i kłując jej wystawioną skórę. Miała akurat wystarczająco czasu żeby podnieść wiatrówkę, kiedy draug wyrósł z kałuży wody przed nią, rozpościerając odzyskanymi dłońmi.

Nadal, nawet teraz, nie mogła powiedzieć, jak to rzeczywiście wyglądało… bo ludzki umysł próbował i próbował dopasować to do jakiegoś rozsądku, jakiegoś wzoru, ale całkowicie przegrywał. Były oczy, okropne, galaretowate oczy, które w jakiś sposób w ogóle nie były oczami; było ciało, które nie było ciałem. To, co zarejestrowała, to że odzyskane dłonie były prawdopodobnie znowu czymś innym, czymś gorszym, ale największym ostrzeżeniem, które jej nie rozumiejący mózg mógł zrobić to pisnąć na nią, a ona zareagowała natychmiast. Nacisnęła spust. Uderzenie zatrzasnęło zasoby wiatrówki o jej ramię tak mocno, że ona poczuła, że coś pękło – kość, prawdopodobnie – a białe chapnięcie bólu przeszyło ją od szyi aż do pięt. W tym samym czasie, ryk strzału uderzył ją jak fizyczny policzek. Ale to było niczym w porównaniu z tym, co srebro zrobiło draug. Granulki nie miały czasu rozprzestrzenić się daleko, ale rozdarły schludne, okrągłe otwory na cztery cale (4 cale = 10,16 cm – przypuszczenie tłumacza) prosto przez draug – cóż, głowę, przypuszczała że to był najbliższy odpowiednik. Był krzyk piskliwej agonii, a potem draug upadł w mokre klapnięcie, kiedy stracił całą konsystencję i kształt. Claire zaskowyta, kiedy zeskoczyła z drogi fali jego… zwłok? Jeśli był martwy, czego nie mogła przyjąć. Ale nie nadchodził po nią, a to było to, co było ważne. Było ich więcej, wyrastających z ukrytych kałuż na błotnistym podwórzu, z drenażu na ulicy, skraplające się same z deszczu. O Boże. Było ich tak wiele. Dźwięk Shane’a strzelającego, kiedy poleciał do przodu, zszokował ją do podskoczenia ze swoją wiatrówką, podnosząc ją i strzelając ponownie. To bolało, ale trzymała ją w górze, męcząc się i strzelając znowu i znowu. Shane oczyszczał drogę do ciężarówki, więc skoncentrowała się na trzymaniu draug z dala z boków. Upadła do tyłu pomiędzy Theo i Harold, trzymając ich tak bezpiecznymi jak mogła. Draug nie przejmowały się naprawdę ludźmi; zbyt mały zysk za nich, więc to Theo był tym, którym musiała się naprawdę przejmować. Zabiłyby żeby się do niego dostać, oczywiście, ale jeśli Harold nie wejdzie w drogę, będzie z nim w porządku… teraz. Zabiła, albo przynajmniej pozbawiła ciała, co najmniej pięć draug, zanim nie dosięgli ciężarówki. Theo nie wszedł do środka. Stał z boku, spokojny jak lodowata woda, kiedy Harold wspiął się pierwszy. Claire i Shane zajęli pozycje po każdej stronie jego, strzelając żeby trzymać draug z daleka, a nawet mimo że jej uszy dzwoniły, a jej serce pędziło, Claire mogła usłyszeć inną

wiatrówkę odzywającą się. Naomi trzymała ich z daleka po jej stronie ciężarówki, kiedy czekała. W końcu Theo podskoczył i wskoczył na pokład ciężarówki, a Shane podążał ostatni. Teraz rzucił wiatrówkę do Theo, odczepił dyszę miotacza ognia, i nacisnął przycisk zapłonu. Claire wzięła wdech i zanurkowała na bok ciężarówki. Naomi pozwoliła rzucić jeden, ostatni podmuch w draug dziesięć stóp dalej (10 stóp = 3,048 m – przypuszczenie tłumacza), potem wślizgnęła się, a Claire wspięła się. Czy myślała wcześniej, że ciężarówka była za mała? Nawet nie pamiętała wskakiwania tym razem. Mgliste popołudnie nagle eksplodowało pomarańczowym światłem za nimi, a Claire spojrzała we wsteczne lusterko żeby zobaczyć swojego chłopaka opryskującego całą ulicę intensywnym strumieniem czystego, stężonego ognia. Tam, gdzie dotykał draug, odparowywały się. Mogła usłyszeć drżące, metaliczne krzyki, nawet pomimo ochrony przed słuchaniem redukcji szumów Naomi. Z pewnością już nie śpiewały. Kiedy umieściła ciężarówkę w biegu i puściła sprzęgło, Shane zachwiał się do przodu i prawie wypadł z otwartego pokładu ciężarówki – prosto na draug. Ale Theo chwycił go za ramię i trzymał go w miejscu, kiedy Harold przykucnął w kącie pokładu ciężarówki, wyglądając na przestraszonego na śmierć. Claire westchnęła z ulgą i uderzyła mocno na pedał gazu. W mniej niż trzydzieści sekund, deszcz znowu osłabł do delikatnego stukotu w dach, a Shane wyłączył mały palnik zapłonowy miotacza ognia. Naomi dalej wyglądała przez swoje okno, z gotową wiatrówką, całą drogę z powrotem do ciepłych, zapraszających świateł Placu Założycielki.

Rozdział 4

Kawa, śniadanie i ciastka Eve były nadal na stole, kiedy Claire, Theo i Harold przeszli przez duży, okrągły hol. Cóż, część nich nadal tam była; to wyglądało, jakby jej gotowanie było popularne tego ranka. Claire nie widziała Eve, co było dziwne; oczekiwała jaj nadal pozbywając się dzięki pracy swoich nerwów z powody wysokiego poziomu kofeiny. Prawdopodobnie nadal piekąc. Albo, bardziej niepokojące, może ona naprawdę wyszła z wampirami

żeby zebrać razem ukryte zapasy broni dookoła miasta. Proszę bądźcie pogodzeni, pomyślała do zarówno Michaela i Eve. Nie podoba mi się, kiedy rzeczy są złe. Ale miała tonące uczucie, że rzeczy nawet się pogorszą, zanim polepszy się między tą dwójką. - Harold, - powiedział Theo i otworzył drzwi. – Będziesz tutaj bezpieczny. Wkrótce będę z powrotem. Harold wykonał do niego pilne znaki – głuche, co było prawdopodobnie jedynym powodem tego, że przetrwał tam w trzymanym przez draug Morganville. Theo uśmiechnął się i potrząsnął głową. - Nie, - powiedział. – Nikt cię tutaj nie będzie niepokoił. Masz moje słowo. Harold nie wydawał się przekonany, ale poszedł do pokoju, a Theo zatrzasnął za nim drzwi. - Więc… on jest twoim przyjacielem? – zapytała Claire. - Pacjentem, - powiedział Theo. – A teraz musimy iść do innej mojej pacjentki: Amelie. Wszystkie drzwi prowadzące z jego pokoju wyglądały dla Claire podobnie, a ona zawahała się, ale Theo nie. Poszedł prosto do jednych z nich, otworzył je i pośpieszył przez nie; przyspieszyła żeby się załapać, zanim drzwi znowu się zamknęły. Byli w jednym z nieograniczonych budynków, identycznie wyłożonymi wykładziną korytarzach, z gustowną (i prawdopodobnie skandalicznie drogą) sztuką na ścianach. NA końcu korytarza był zestaw podwójnych drzwi, pilnowanych przez dwóch wampirów. Ochroniarzy Amelie. - Theo Goldman, - powiedział Theo, kiedy podszedł. – Jestem oczekiwany. - Doktor. – Jeden z nich skinął głową i sięgnął żeby otworzyć dla niego drzwi. – Pierwszy pokój po lewej. Claire podążała za nim. Ochroniarze przyjrzeli się jej, ale nie poruszyli się żeby ją zatrzymać. Po prostu zamknęli cicho za nią drzwi. To było dziwne, ale zapach uderzył ją. Wampiry ogólnie nie pachniały niczym… może słabym, zardzewiałym powiewem krwi, kiedy właśnie się pożywiały, albo wywietrzanymi kwiatami w najgorszym wypadku, ale niczym, jak ckliwy, wilgotny aromat izolatki, który wsiąkł głęboko w grubą

wykładzinę i aksamitne zasłony pokoju. Miejsce wyglądało pięknie, ale śmierdziało… zgniłym. Oliver wyszedł z pierwszego pokoju po lewej i zamknął za sobą drzwi. Miał podwinięte rękawy żeby odsłonić blade, muskularne przedramiona. Był blednący ślad ugryzienia na jego prawym nadgarstku i blada smuga krwi. Wyglądał na… zmęczonego, pomyślała Claire. Nie jak Oliver, do którego widoku była przyzwyczajona. Kiedy ich zobaczył, wyprostował się do swojej zwyczajnej trzymaj-swój-tyłek postawy i skinął do Theo. Jego wzrok przeszedł obok niej, ale nie powiedział niczego. To jest tak, jakby mnie tutaj nawet naprawdę nie było, pomyślała i poczuła falę gniewu. Właśnie ryzykowaliśmy swoje życia dla ciebie, kretynie. Przynajmniej mogłeś powiedzieć dzięki. - Jak wiele ci powiedzieli? – Oliver zapytał Theo, który wzruszył ramionami. - Niewiele, - powiedział. – Została ugryziona, tak? - Przez pana draug. Magnusa. Theo zatrzymał się i stał się całkowicie nieruchomy, jego wzrok zatrzymał się na twarzy Olivera. Potem rzucił okiem w dół na ugryzioną skórę i bladą plamę krwi. – To nie zadziała, powiedział. – Wiesz to. Tylko narażasz i osłabiasz siebie. Oliver nic nie powiedział. Po prostu zszedł na bok i pozwolił Theo wkroczyć do pokoju. Kiedy Claire miała podążać za nim, po prostu jak cień, którym wydawała się być, dłoń Olivera mignęła i chwyciła jej ramię. – Nie ty, - powiedział. – Ona jest zbyt chora na ludzkich gości. Co oznaczało, pomyślała Claire, że Amelie była poza rozróżnianiem przyjaciół a, powiedzmy, jedzenia. Zadrżała. Widziała Amelie dziką, ale nawet wtedy była Amelie pod kontrolą, po prostu w pełnym wampirzym trybie. To byłoby inne. Bardzo inne i bardzo niebezpieczne. Oliver nie patrzył na nią, jednak nadal trzymał jej ramię w mocnym uścisku. Powiedział odległym głosem. – Przypuszczam, że powinienem ci podziękować za znalezienie go. - Przypuszczam, - powiedziała i uwolniła się od niego. Oczywiście, on pozwolił jej to zrobić. Wampiry mogły roztrzaskać kość swoim uściskiem kung fu, jeśli chciały wystarczająco trzymać się czegoś. – Jest z nią tak źle, naprawdę? - Nie, - powiedział Oliver tym samym cichym, odległym tonem. – Jest z nią o wiele gorzej, co niebawem zobaczy. – Wtedy na nią spojrzał, a Claire zobaczyła po prostu jak…

pusto wyglądał. – Ona wkrótce umrze. - Umrze – ale przyprowadziłam Doktora Goldmana… - Dla złagodzenia jej bólu, - powiedział. – Nie dla uratowania jej. Nie ma żadnego ocalałego z nas po ugryzieniu pana draug, uratowanego przez środki, które są… same w sobie śmiertelne. Claire zaczekała, ale nie czuła żadnego szoku albo zdziwienia. Wiedziała, przypuszczała, wiedziała od tego momentu, kiedy Amelie upadła na ziemię na zewnątrz Miejskiego Basenu Morganville. Ale miasto nie byłoby takie same bez Założycielki. Było coś odlegle miłego w Amelie, czego brakowało w innych wampirach. Nie miłego w sposób, w jaki ludzie są, i żadnego emo odnośnie tego nawet kiedy ona była, ale ciężko było nie czuć pewnego rodzaju straty na myśl o jej… odejściu. Nawet jeśli to był po prostu strach przed nieznajomym, który wkroczyłby i zajął jej miejsce. - Przykro mi, - powiedziała delikatnie. Oliver powrócił wtedy do siebie – albo, przynajmniej siebie takiego, jakim oczekiwała że był. - Tak jak powinno ci być, - powiedział. – Obiecuję ci, Amelie tolerowała o wiele więcej, niż ja kiedykolwiek będę od ciebie i twojego rodzaju. Pozwoliła sobie uwierzyć, że możemy żyć na równi, ale ja wiem lepiej. Jest kolejność dla wszystkich rzeczy na tym świecie, a w tej kolejności, ludzie są niżej niż wampiry. Zawsze będą. - A wampiry są niżej niż draug, - powiedziała Claire. – Prawda? Spoliczkował ją. To zdarzyło się tak szybko, że ona zarejestrowała tylko zamgloną smugę ruchu, a potem ostre, gorące ukłucie na jej policzku. Zakołysała się do tyłu, złapała się ochroniarza, a potem była wściekła z tego powodu. - Znasz swoje miejsce, - powiedział. Ledwo mogła to usłyszeć przez wściekły pęd krwi pulsującej w jej uszach. – Amelie tolerowała twój sarkazm. Ja nie będę. Nie była, ku jej zdziwieniu, w ogóle nim przestraszona. A on musiał to widzieć. Claire obniżyła swój podbródek i wpatrywała się w niego, nie mrugając oczami w sposób, w jaki widziała, że Shane to robił, kiedy był gotowy zapewnić poważne okaleczenie. – Wyprostujmy to: potrzebujesz nas. Nie tylko dla naszej krwi i naszych podatków i jakiegokolwiek głupiego gwaru, który dostajesz od nas rozkazując nam. Potrzebujesz nas do ochronienia was przed draug, bo idą po was teraz, a ty nie masz wystarczająco wampirów do zwalczenia ich, prawda? Więc nie jesteśmy twoimi sługusami i nie jesteśmy twoimi pachołkami. Jeśli nie chcesz żebyśmy byli na równi, w porządku. Możemy zabrać się z tego miasta kiedy tylko chcemy. - Nie jeśli rozkażę Myrninowi zatrzymać was tutaj. Nadal kontrolujemy bariery tego miasta. Zaśmiała się, a to brzmiało tak jasno i gorzko jak cynfolia (cynfolia – cienka, walcowana na zimno

blacha cynkowa – przypuszczenie tłumacza). – Chciałabym zobaczyć cię rozkazującego Myrninowi zrobić cokolwiek. On lubi Amelie. To jedyny powód, dla którego przyszedł tutaj w pierwszej kolejności. Nie lubi ciebie. Oliver był… cóż, oniemiały było jedynym sposobem, w jaki naprawdę mogła o tym myśleć. Właściwie nigdy wcześniej nie widziała, żeby się to zdarzyło. - Wiem, że jesteś wściekły i przestraszony, - kontynuowała Claire, - ale nie wyładowuj tego na swoich przyjaciołach. A jeśli znowu mnie uderzysz oddam ci z parą pokrytych srebrem kastetów (kastety – broń obuchowa miażdżąca, używana w walce wręcz. Kastet zazwyczaj jest odlewany z metalu; służy do nadawania większej siły ciosowi pięścią – przypuszczenie tłumacza), które Shane zrobił dla mnie. A to będzie bolało. Obiecuję. - Przyjaciołach, - powtórzył Oliver, a dźwięk, który wykonał był prawie śmiechem. – Naprawdę. - Cóż, w zasadzie. Nie jeśli kiedykolwiek ponownie mnie uderzysz. Podtrzymywała wzrok, póki w końcu nie oparł się do tyłu o ścianę i nie skrzyżował swoich rąk. Jego głowa przechyliła się lekko w lewo, a ona zobaczyła nawleczone szarością brązowe włosy jego kucyka związanego z tyłu za jego ramieniem. Jego rysy twarzy wydawały się wygładzić, tylko odrobinę. - Jak długo tutaj jesteś, Claire? – zapytał, bardzo odmiennym tonem. – Prawie dwa lata, tak? - Prawie. – Jej osiemnaste urodziny szybko się zbliżały. Kiedyś, była tak skupiona na tym kamieniu milowym (kamień milowy – w zarządzaniu projektami, jest to końcowy punkt, który podsumowuje określony zestaw zadań, bądź daną fazę projektu; oznacza on jednocześnie pewne istotne, jednorazowe zdarzenie, które można w jednoznaczny sposób określić. Może to być: podpisanie dokumentu, otrzymanie wyniku, ważne spotkanie, zatwierdzenie pracy itp. Zazwyczaj wystąpienie kamienia milowego wiąże się z dalszymi decyzjami odnośnie rozwoju projektu – przypuszczenie tłumacza), że nic innego nie liczyłoby się, ale teraz to wydawało się prawie bez znaczenia. W jakikolwiek sposób, który możliwie mógł się liczyć, była już prawie dorosła. W Morganville, naprawdę dorastałeś szybko. - Byłem tutaj tylko trochę dłużej niż ty, - powiedział. – Zdawałaś sobie z tego sprawę? Nie do końca. Oh, przypuszczała, wiedziała umysłowo, że Oliver napłynął do miasta około sześć miesięcy wcześniej, zanim ona zrobiła to do Texas Prairie University, ale wydawał się wtedy tak długotrwałym zadomowionym gościem, że wyobrażanie sobie

Morganville bez niego było niemożliwe. – O co ci chodzi? - Jestem tak źle przygotowany do przewodzenia tutaj jak ty, - powiedział. – Większość wampirów przychodziła z Amelie, luk wkrótce potem; kilkoro wchodziło stopniowo przez kilka lat. Ale ja przybyłem żeby podbijać. Przyszedłem żeby zająć moje prawowite miejsce jako lider ostatnich z naszego rodzaju. Przybyłem żeby zabić Amelie i zniszczyć to miejsce. A oni wszyscy to wiedzą. To robi moją sytuację nieco… trudną. Ona też to wiedziała – przynajmniej zawsze to przypuszczała; od czasu kiedy przybyła tam trwał ostrożny rozejm pomiędzy Amelie a Oliverem, ale byli dość mocno na równi dopasowani pod względem mocy i bezwzględności, a Claire zawsze domyślała się, że Oliver podjął próbę żeby ją przejąć przynajmniej raz, zanim ona przybyła do miasta. A Amelie, o dziwo, pozwoliła mu żyć żeby spróbować ponownie. - Jest tak bardzo inteligentna i tak bardzo zimna, - powiedział Oliver. Nie mówił już dłużej dokładnie do Claire, bardziej po prostu… mówił. – Wiedziała, że zmuszenie mnie do zachowywania się jak jej zastępca będzie wydawało się gorszą karą, niż prosta śmierć, a Amelie, ponad wszystkimi innymi, nie lubi praktykować swojej własnej przemocy; królowe nigdy nie brudzą swoich własnych dłoni. Byłem… odpowiedni, a po krótkim czasie to przestało być takim jarzmem przeciągającym się na mnie. Ona nie miała – nie ma – żadnego powodu żeby mi ufać. Żadnego. Ale zrobiła to, a ja byłem zmuszony do… szanowania tego. I jej. – Wtedy przerwał i powiedział, - Odnajduję się w ciekawej pozycji ratowania ludzi. Ratowania tego miasta. Ratowania jej. To nie są instynkty, które przychodzą do mnie naturalnie. Przypuszczała, że to było pewnym rodzajem okrężnych przeprosin. Nie sądziła, że je akceptowała, w większości, ale widziała jego rację, odrobinę. Oliver nie był stworzony, jak Amelie, do bycia spokojnym, zimnym jak lód władcą. Był dygnitarzem wojskowym, niecierpliwym i brutalnym i nie miał długotrwałego zainteresowania małymi ludźmi. - Więc masz rację, - dokończył, nawet bardziej cicho. – W celu realizacji tych rzeczy, będę potrzebował pomocy ludzi i ciebie i twoich przyjaciół. To mnie irytuje, ale nie ma możliwości sukcesu bez śmiertelnej pomocy. Wampiry walczyły z draug, uciekły od draug i zginęły. Ale draug nie są przyzwyczajone do walczenia ze śmiertelnikami. Wy jesteście… nieobliczalni. I ogólnie, użyję jakichkolwiek broni, które przyjdą mi do ręki żeby wygrać moje bitwy. Rozumiesz mnie? Obdarowała go małym, cienkim uśmiechem. To wydawało się jak rana w jej ustach. – Mówisz, że jesteśmy przeznaczeni na stracenie. - Wszyscy żołnierze są przeznaczeni na stracenie, młody czy stary, wampir czy

człowiek i zawsze będą. – Obrócił trochę swoją głowę, jakby coś usłyszał, a chwilę później drzwi do pokoju Amelie otwarły się, a Theo Goldman wyszedł zza nich. Wymienili spojrzenie, a Theo potrząsnął głową. - Nie będzie dobrze, - powiedział. – Jej transformacja jest… w toku. Może trzymać się siebie na chwilę dłużej, ale w ciągu kolejnego dnia, najwyżej dwóch, nie będzie Amelie, którą znamy. Nie mogę zatrzymać trucizny wewnątrz niej bez zniszczenia jej także. Nic nie mogę. Musimy podjąć działania zanim ona zostanie… tym, czym zamierza być. - Ale jeszcze nie, - powiedział Oliver. - Wkrótce. Chciałbyś żebym to zrobił? Zastrzyk z azotanu srebra byłby… - Okrutną śmiercią, - dokończył Oliver. – I nie taką godną królowej. Będę się o nią troszczył, kiedy nadejdzie czas, możesz mnie na tym oznaczyć, prostym, ostrym ciosem. Theo potrząsnął głową. Claire pomyślała, że wydawał się teraz bardzo smutny, ale w grobowy, odległy sposób… w sposób, w który lekarze byli smutni odnośnie śmiertelnych pacjentów. – Bądź pewien, że nie zaczekasz zbyt długo, Oliver. Teraz – muszę się widzieć z Naomi. Podjęła wielkie ryzyko żeby mnie znaleźć i zapłaciła cenę za łyknięcie krwi. Będzie potrzeba dawcy linii Bishopa żeby jej pomóc. - Naomi. – Głos Olivera był trochę zbyt beznamiętny. – Więc ją ocal. Nie dbam o to. Najpierw spraw, żeby Amelie było wygodnie. To jest wszystko, o co cię proszę. Theo skinął głową, trochę się marszcząc. – Wnoszę, że będziesz walczył z draug. - To jest to, czego chciała. I w prawdzie to, czego ja także chcę. – Oczy Olivera odrobinę błysnęły czerwonymi iskrami. – Niezbyt wiele dobrych walk pozostało w tym smutnym, bladym świecie z jego słabymi, wrażliwymi ludźmi. Draug przynajmniej nie kwilą i nie jęczą przez kilka siniaków. - Zawsze byłeś szalony, - powiedział Theo. – Szalony przez swoje przekonania, szalony przez siłę, szalony przez krew. Przypuszczam, że to może być to, czego teraz potrzebujemy. Więcej szaleństwa. - To może być najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek o mnie powiedziałeś, Doktorze. - Nie miałem tego uprzejmie na myśli. Chodź, Claire. Nie lubię zostawiać cię w towarzystwie takiego… - Theo przerwał, patrząc na nią, a jego oczy rozszerzyły się, tylko trochę. Nie wiedziała dlaczego, a potem zdała sobie sprawę, że musiał zostać ślad na jej policzku. Może nie do końca siniak.

Theo obrócił się z powrotem do Olivera. – Uderzyłeś ją. - Była bezczelna. - Uderz jeszcze raz jednego z nich, a odpowiesz mi. Oliver uśmiechnął się. – Przerażasz mnie. - Powinienem, - powiedział łagodnie Theo. Jego oczy zaświeciły ogniem piekielnym, tylko na chwilę. – Nie ma nic bardziej przerażającego niż medyczny mężczyzna chętny do zadawania bólu, Oliver. A tak zrobię, powinieneś nadużywać władzy, którą ci dano. Albo zabrano. – Chwycił Claire za ramię. – Chodź. Nie ma tu nic dla ciebie, a my powinniśmy zobaczyć się z Naomi tak szybko jak to możliwe. Kiedy ona i Theo opuścili pokoje Amelie, Myrnin stał w okrągłym obszarze ze stanowiskiem kawowym, wpatrując się w pozostałe okruchy śniadania na tacach i marszcząc brwi, jakby nie mógł do końca rozpracować, co zrobić z filiżanką i spodkiem w swojej dłoni. Jestem w wampirzym centrum, pomyślała Claire. Nie była przyzwyczajona do bycia stale otoczoną przez nie oddychający rodzaj ludzi; przez większość czasu to była tylko ona, Shane, Eve… a ona nigdy naprawdę nie myślała o Michaelu jak o wampirze, wiele. Myrnin był znajomy, ale nigdy jednak nie zapomniała jak ostre były jego kły. Była z Theo, właśnie odeszła od Olivera, a teraz był tam Myrnin, a ona zaczynała czuć się trochę jak hamburger na zjeździe ludzi na diecie. Nikt być może jej nie posmakował, ale absolutnie każdy zauważył, że była jadalna. Myrnin był, bez zaskoczenia, ubrany dziwnie. Cóż, nie dziwnie jak na niego, ale staromodna marynarka i spodnie od garnituru Theo były pozytywnie tapetą w porównaniu z nim. Myrnin wyciągnął znowu Hawajskie koszule; dzisiejsza była neonowo żółta z palmami i deskami surfingowymi. Miał także na sobie luźne krótkie spodenki do kolan, co zostawiło jego nogi wyglądające… blado. Bardzo, bardzo blado. Rzeczywiście tym razem dopasował tą całą rzecz z sandałami, zamiast króliczych kapci, co wskazywało pewne ostre jak brzytwa skupienie w jego myśleniu, pomimo zamieszania z kawą. Odłożył filiżankę i spodek puste z brzdękiem, a jego wzrok skupił się na Claire. - Jak Amelie? – zapytał, poruszając się od niej do Theo. – Oh i witam, miło że nie jesteś martwy, Doktorze. - Podobnie, - powiedział uprzejmie Theo. – Ale z nią nie jest dobrze, mój przyjacielu. Jak pewnie już wiesz. - Nie spałeś całą noc, - powiedziała Claire. – Widziałam pokój z bronią. Jak długo to wszystko ci zajęło? Myrnin machnął niecierpliwie ręką, odpychając to całe pytanie i jej troskę na bok. –

Broń jest prosta, - powiedział. – Utworzyłem dla niej warsztat i wziąłem brutalnych chłopaków Amelie do pracy, tak jak kilku ludzkich… ochotników, z więzień. Mamy ważniejsze sprawy niż to, jeśli mamy się ocalić. Samotna obrona nie zadziała. Musimy uruchomić operację zaczepną. Myrnin mówił jak żołnierz. Myrnin. Claire spojrzała na niego niepewnie. – Czy ty, eh, rozmawiałeś z Oliverem? - Tak, - powiedział Myrnin. – Myśli, że jestem szalony. To nie wróżyło dobrze, w ogóle. – Ach… okej. Pozwól mi… wrócić do ciebie. Położył swoją dłoń na jej ramieniu i powiedział bardzo poważnie, - Nie wyolbrzymiam, kiedy mówię ci, że jeśli obejmiemy bardziej agresywnej i naukowej taktyki dla tego problemu, stracimy resztę miasta i wszyscy zginiemy. Rozumiesz mnie? Nie możemy utrzymywać się tutaj, chyba że teraz zaplanujemy nasze ruchy, szczegółowo. - A Oliver nie pomaga ci, jeśli rzeczy mają się tak źle? - Oliver ma swoje własne sprawy, a dokładnie teraz to obracanie się dookoła Amelie. Kiedy ja nie mam takich spraw, kochana jak ona może być dla mnie. Zbierz swoich przyjaciół, a ja pokażę wam, dlaczego mam takie sprawy. Proszę. – Wtedy obrócił się do Theo. – A ty, dobry doktorze, możesz być także niezłym atutem. Ale Theo już potrząsał swoją głową. – Dosyć niemożliwe, - powiedział. – Naomi jest bardzo chora, a ja muszę się z nią natychmiast widzieć. Tyranizuj kogoś innego, Myrnin. – Podszedł do jednego ze strażników, który właśnie wszedł do pokoju – to był Billy Idol (Billy Idol – brytyjski muzyk, stwórca zespołu o nazwie Generation X – przypuszczenie tłumacza) – a oni wymienili słowa. Billy Idol wskazał ręką z bransoletką z kolcami w dół jednego z omawianych korytarzy, a Theo odszedł bez spojrzenia do tyłu. - Claire? Proszę. Kiedy Myrnin prosił w ten sposób, z tymi ciemnymi oczami szczeniaka błagając o swoją sprawę, nie mogła naprawdę zbyt wiele zrobić poza skinieniem. – Znajdę ich, powiedziała, - a potem ty to wyjaśnisz. Szczegółowo. I lepiej żebyś nie marnował naszego czasu. - Prawda, nie ma czasu do stracenia, - zgodził się i znowu podniósł swoją filiżankę i spodek. – Jest szokujący brak herbaty w tym szeregu wyborów, zdajesz sobie z tego sprawę?

Także, karafka (karafka – naczynie szklane lub kryształowe w kształcie pękatej butelki o długiej i wąskiej szyjce, z wykonanym z tego samego materiału korkiem; często jest bogato zdobione – przypuszczenie tłumacza) z typem 0 jest dość pusta. Claire obdarowała go niemym spojrzeniem i skierowała się do drzwi. - Ale AB jest nadal ciepła. Pięknie. Claire zadrżała i sięgnęła po gałkę drzwi, ale ona przekręciła się, zanim jej dotknęła i otwarły się żeby wpuścić Shane’a. – Hej, - powiedział, a ciepło w jego krótkim uśmiechu, które poczuła, było całkiem nieproporcjonalne do momentu. – Gdzie jest Theo? Naomi wygląda dosyć źle. - Właśnie skierował się w tamtą stronę, - powiedziała. Jego ciemny wzrok pozostał na jej. – A Amelie? - Nie pozwoliliby mi jej zobaczyć, - powiedziała Claire. – Co myślę oboje wiemy, że oznacza, że nie trzyma się wcale tak dobrze. Skinął powoli, jego twarz stająca się ponurymi, ostro zakończonymi rysami. – Oliver przejmuje, mamy na długo przerąbane, wiesz to. Może wygramy z draug, ale co wtedy się stanie? On jest staromodnym wampirem, ze staromodnymi wyobrażeniami tego, jak ludzie powinni się zachowywać. Nie mogła naprawdę się z tym spierać, w ogóle, a to przyprawiło ją o chore, wirujące uczucie w jej żołądku. Miała nadzieję, że Shane nie mógł zobaczyć, gdzie Oliver ją uderzył, bo jeśli mógł, ludzko/wampirza wojna nie będzie nawet tak daleko. Ale na szczęście, nie widział tego – albo jeśli widział, musiał przyjąć, że było to z powodu ich całego biegania, skakania i walczenia noc wcześniej. Nie bezzasadnie. - Gdzie są wasi przyjaciele? – zapytał Myrnin, kiedy sączył jakikolwiek typ krwi był w jego filiżance do kawy. – Michael i Shreve. - Eve. - Tak, tak, ta. – Machnął niecierpliwie ręką. – Sprowadźcie ich. - Eve tutaj nie ma, - powiedział Shane. Kiedy Claire posłała mu zaskoczone spojrzenie, wzruszył ramionami. – Zapytałem. Wzięła jakiś tuzin wampirów, uzyskała zatwierdzenie Olivera i wyszła żeby utworzyć ukryte zapasy broni w różnych miejscach w mieście. Jeszcze nie wróciła. - Michael z nią poszedł? Nic nie powiedział, ale wiedziała zbyt dobrze co to oznaczało – nawet zanim Michael przyszedł, wyglądając na zmiętoszonego, zmęczonego i tak przygnębionego, jakim nigdy go nie widziała. Nie napotkał niczyich oczu, kiedy podszedł do centralnego stołu i testował karafki.

- To AB, - powiedział usłużnie Myrnin. – Jest nadal ciepła. Oh i jest w niej cień słodyczy. Wysoki poziom trójglicerydów. Myślę, że dawca potrzebował odrobiny leków. - Jesteś na haju? – zapytał go Michael, całkowicie bezbarwnym głosem. Myrnin zamrugał i spojrzał na Claire po pomoc. – Ma na myśli, czy jesteś pod wpływem narkotyków. - Cóż, oczywiście. - Bardziej niż zwykle? - Oh. Nie, nie, tylko zwyczajne dawki. A gdzie jest Shreve? - Eve, - powiedzieli wszyscy w zgodzie i wymienili spojrzenia. Cóż, Shane i Claire wymienili, a Michael zrobił szybko przerwaną próbę tego. Shane oblizał usta i kontynuował, Wyszła. - Z budynku? – zapytał Michael, nadal tym samym głosem niczego. - Tak. Jednak ma eskorty. – To brzmiało słabo, nawet jak na Shane’a, a on wyraźnie nie wiedział, gdzie to skierować z dala stamtąd. – Mam na myśli, jestem pewny, że z nią okej i wszystko. Michael tylko skinął głową. Wyglądał na spiętego i ponurego i sączył swoją filiżankę krwi, jakby naprawdę w ogóle tego nie chciał. Myrnin spojrzał od niego na innych, z brwiami unoszącymi się w górę i w dół, jakby miał wypaplać pytanie, na które żadne z nich nie chciało odpowiedzieć, a potem wzruszył ramionami. – Bardzo dobrze, - powiedział, - widocznie jest jakaś trudność, która mnie naprawdę nie obchodzi i bez wątpienia jest bardzo dramatyczna. Czy ktokolwiek jeszcze przejmuje się kawą? Claire rzuciła okiem na zabarwione na czerwono filiżanki, które on i Theo zostawili i zadrżała. – Nie, dzięki. Shane najwyraźniej zdecydował, że zmiana tematu była celem. Obrócił swój najbardziej nękany wyraz twarzy na Michaela. – Bracie, - powiedział zranionym tonem, - Musiałem wyjść z miotaczem ognia, a ty nie byłeś tam żeby to zobaczyć. - Zdjęcia albo to się nie wydarzyło. - Stary, trochę zajęty na zdjęcia. Wiesz, miotanie ogniem. To zarobiło rzucenie okiem w górę, krótki szeroki uśmiech, a część napięcia wyciekła z języka ciała Michaela… ale nie całość. A szeroki uśmiech nie trwał. – Chciałbym tam być, -

powiedział z czystym wmieszaniem gdziekolwiek z wyjątkiem tutaj. Co znowu, nie wróżyło dobrze całej sprawie z Eve. Myrnin przewrócił oczami. – Oh, wystarczy tego. Podążajcie za mną. – Natychmiast wyruszył szybko, jednak nie z wampirzą szybkością, szedł w dół jeszcze innego korytarza, identycznego ze wszystkimi innymi; Claire podążała z Shane’m za Michaelem. - W co do diabła teraz się pakujemy? – zapytał Shane. - Nic dobrego, - odpowiedziała. – Ale jednak, to w pewnym sensie opisuje nasz dzień, prawda? - Mów za siebie. To opisuje moje całe życie. – Wyciągnął ręce i wziął ją w swoje ramiona, nagłe i nieoczekiwane zmiażdżenie, które odebrało jej oddech. – Z wyjątkiem ciebie. – Pocałował ją, a mimo wszystkiego, mimo pośpiechu, wampirów, draug i fatum wiszącego nad nimi, to wydawało się jak światło słoneczne świecące prosto przez jej skórę, rozpuszczające jej kości w miękkie, giętkie złoto. To nie mogło trwać długo, ten pocałunek, ale wydawał się dla niej wieczny, jakby mógł pobrzmiewać na zawsze. – Mogę teraz uporać się z czymkolwiek. - Cóż, - wyszeptała z ich ustami nadal dotykającymi się, - tak długo jak masz miotacz ognia. Zaśmiał się i puścił… ale dalej trzymał jej rękę. Myrnin wpuścił ich do pokoju, który oczywiście rozpoczął życie jako kolejna sala balowa… ale w trakcie tego, co mogło być tylko za kilka godzin, albo najwyżej dzień, zdołał przetransformować ją w chaotyczny bałagan, który przypominał Claire silnie jego oryginalne laboratorium. Książki były poukładane w stosy, rozproszone i upuszczone wszędzie, niektóre otwarte do możliwie ważnego odniesienia się, albo może po prostu otwarte losowo. Przesunął meble do improwizowanego miejsca pracy, z ograniczonym sukcesem i ściągnął klosze eleganckich lamp żeby pozwolić jasnym, rozżarzonym żarówkom świecić swobodnie. Pomieszczenie pachniało silnie naftą, metalem i… spalonymi włosami? Myrnin kroczył przez głęboko-kasztanową wykładzinę (teraz hojnie pomazaną plamami brudu, nafty i kto wie czego jeszcze) do czegoś, co kiedyś było gigantycznym kredensem, z wyjątkiem że go zdarł ze ściany i popchnął na środek pokoju. Trzymał jakiś tuzin książek, skrawki metalu, sztaby srebra i gwoździe; strzepnął tą całą rzecz jednym dramatycznym gestem, a potem rozwinął zestaw planów na obfitą górę marmuru – już zabarwionego przez przynajmniej jeden chemiczny wyciek. To była mapa Morganville. Cywilne, standardowe wydanie pewnego rodzaju mapy, ale była na niej czysta, plastikowa nakładka, oznaczona ostrożnym, precyzyjnym pismem i kolorowymi kropkami – pismo Myrnina, jednak o wiele bardziej kontrolowane niż Claire kiedykolwiek widziała. Cała strona miasta od granicy do bram TPU była pokolorowana jednolitą czernią, wyraźnie

oznaczając ją. Terytorium draug. - Teraz, - powiedział i położył przypadkowe kawałki żelastwa na cztery krańce mapy żeby przytrzymać ją rozwiniętą. – Oczywiście, jesteśmy tutaj. – Wskazał na czerwoną kropkę nałożoną na budynek na Placu Założycielki. – To jest policyjny obwód dookoła nas. – Masywna, czerwona linia, tak precyzyjnie narysowana jakby z kompasem. – To jest zewnętrzny krąg naszej obrony. – Kolejny okrąg, ale ten z pojedynczych czerwonych kropek, rozsianych równomiernie. Sięgał on aż do Lot Street, gdzie Dom Glassów – ich dom – leżał pusty. – Nie ma niczego na obszarze tego koła, co nie zostało osuszone ze stojącej wody, albo zahartowane srebrem, jeśli nie mogliśmy tego osuszyć, więc draug nie mogą się tu z łatwością dostać. - Deszcz… - zaczął Shane, ale Myrnin mu przerwał. - Mogą użyć deszczu tylko kiedy jest on ciężki i stały, a nawet wtedy to jest ryzyko; przez rozprzestrzenianie się tak cienko, tracą wiele części w suchej glebie. To trochę jak atak kamikaze (kamikaze – japońska, wojskowa formacja samobójcza okresu II wojny światowej – przypuszczenie tłumacza) mówiąc po ludzku, a oni nie odważą się zastosować tej metody żeby zaatakować nas tutaj, w naszej twierdzy; nie ma żadnego dorzecza do złapania się dla nich, które nie zostało wyleczone i przygotowane przeciwko nim. Ale nasz problem jest poza tym okręgiem. – Dotknął kolejnych dwóch-trzecich miasta, gdzie czarne kropki i kałuże ciemnego atramentu niszczyły przestrzeń. – Wyśledziłem wszystkie pogłoski, jakie mogłem znaleźć. Claire, powiedziałaś, że draug przyszły po ciebie dokładnie teraz, prawda? Skinęła głową. – Prawdopodobnie przeszły po Theo i Naomi. Ale było ich wiele. - Teraz już nie tak wiele, - powiedział Shane, i tak, to było kołtuńskie. – Miotacz ognia. - Nadal, niepokojące, - powiedział Myrnin i zaznaczył na mapie tam, gdzie wskazał Shane. To jest daleko od obszaru, który Oliver przewidział, że będą okupować. Słyszeliście śpiewanie? - Naomi miała to urządzenie do redukcji szumów, ale Theo… - gardło Claire zacisnęło się na słowa, ale jednak je uwolniła. – Theo miał igły w swoich uszach. Żeby powstrzymać się od słuchania. Brwi Myrnina znowu wspięły się do góry, a on dotknął swoich ust pisakiem. – Interesująca taktyka. Być może taka, o której powinniśmy pomyśleć jako o awaryjnym sprzęcie do wydania wszystkim osobiście.

- Uhh. Nie. Ludzkie bębenki nie odrastają, Myrnin. - Oh, racja. Cóż, więc tylko wampiry. – Nagryzmolił notatkę na przypadkowym kawałku papieru – właściwie, na druku w książce – i kontynuował. – Oliver wierzy, że draug wzmacniają swoją pozycję tutaj, na zajmowanych obszarach, ale ja sądzę, że się bardzo myli. Spójrzcie na niebieskie ślady. Przez kilka sekund nie wydawały się one mieć żadnego sensu, to Michael był tym, który powiedział cicho, - Zbiorniki wodne. - Fontanny, - powiedział Myrnin i dotknął kilku miejsc. – Wysłałem pracowników do odcięcia jakiegokolwiek przepływu do albo od nich i zatrucia ich; Oliver przecenia ich strategicznie i ma prawdopodobnie rację. Ale nasz największy problem jest oczywiście tutaj. To była ogromna niebieska kropka. Bardzo ogromna. - Co to do diabła jest? – zapytał Shane, marszcząc brwi. – Wyż Morganville? - Nie, o to zadbano, - powiedział Myrnin i dotknął innej kropki. – Basen tam został osuszony i wypełniony. – Nie, to jest całkowicie inny rodzaj problemu. - To jest stacja uzdatniania wody, - powiedział Michael. – Na obrzeżach miasta. - Są tam wystawione basenu wody, napływ i odpływ sterowania rurami w mieście. Gdybym był Magnusem, przeniósłbym moje centrale natychmiast tam, jako najbardziej strategiczne miejsce. Nie ma wątpliwości, że już to zrobił, albo jest w trakcie. - Żartujesz. Ukrywa się w ściekach? – zapytał Shane. - Nie ściekach, nie, jednak to jest także traktowane przez tą operację. To co jest w tych wystawionych basenach jest powszechnie znane jako szara woda – woda z wanien, pryszniców, zlewów, pralek i tego typu. Potrzebuje przeczyszczenia żeby być znowu zdatną do picia, ale nie zawiera ścieków. Z wyboru, to tam znajdziemy draug. Nie w zbiornikach ze ściekami. Nawet draug mają jakieś standardy. – Myrnin powoli potrząsnął głową. – Komplikacją jest, że są niezbędne zadania do wykonania. Po pierwsze, oczywiście, musimy zaatakować draug prosto w te baseny, jeśli tam istnieją – a Oliver nie wierzy w to, że tak. Mówi, że wysłał pracowników, a oni zgłosili je jako czyste. - Ale ty w to nie wierzysz.

- Myślę, że draug są bardziej zdolni do strategii, - powiedział Myrnin, - a strategicznie, są w tym miejscu w trybie ochronnym. Zraniliśmy ich; nie przytłoczyli nas tak szybko, jak mieli nadzieję i nie mogą zaatakować nas bezpośrednio w Plac Założycielki. Więc ukrywają się póki nie odzyskają swoich szeregów, a ja wierzę, że ukryją się tam – mogą zakazić ten labirynt żelazem i wodą jak horda głodujących karaluchów i będą dokładnie tak trudni do przewidzenia i do zabicia w tak ciasnych sferach. - Wow, - powiedział Shane. – Naprawdę wiesz jak zjednać ducha drużyny. Wydrukowałeś też sweterki Zespołu Totalnej Porażki? Myrnin obdarował go całkowicie szalonym uśmiechem. – Byłbyś zaskoczony, gdybym tak zrobił? – Wyrzucił kolejny ogromny kawałek kartki papieru na mapę. To był plan. – Są dwie fazy tej operacji, jeśli ma być jedna. Baseny są bezpośrednim atakiem, ale jest coś jeszcze, co jest całkowicie potrzebne, zanim to może nastąpić: musimy powstrzymać ich przed łatwym podróżowaniem przez rury w Morganville. Dokładnie teraz, mają łatwy dostęp przez te rury do domów, firm, wszystkich z opuszczonych struktur. Uniwersytetu. Nie możemy pozwolić im żeby mieli tak łatwą mobilność. - Okej, nie jest męskim się do tego przyznać, ale nie mówię po planowemu, - powiedział Shane. – Więc o czym dokładnie mówimy? - Musimy odłączyć system wodny, - powiedział Myrnin. – Są awaryjne zawory odcinające, które zatrzymają przepływ wody w rurach w całym Morganville, łapiąc w pułapkę draug tam, gdzie są, jeśli zaatakowali je i odcinając tych tam w oczyszczalni, nie będących w stanie się cofnąć. - Nadal pada, - wskazał Shane. - Prawda, ale na tej pustyni, to nie może trwać wiecznie. Jedynym powodem, dla jakiego spróbowali tego było to, że tylko w ten sposób mogli w ogóle dosięgnąć Morganville. Amelie wybrała to miasto specjalnie przez jego izolację, suchy klimat i brak stojącej wody. To służyło nam dobrze, do teraz. Myrnin, Claire pomyślała, brzmiał niezwykle jednomyślnie, ale wyglądał także na zmęczonego. Mogła zobaczyć posiniaczoną skórę pod jego oczami i nieznaczne drżenie jego rąk. Nawet dwubiegunowe wampiry potrzebowały od czasu do czasu snu, a on miał się dobrze przez jego zalecaną, bezpieczną dawkę stresu. Michael wpatrywał się w plany, jakby naprawdę rozumiał to, co widział. Nawet kiwał głową. – W porządku, - powiedział. – Więc wygląda na to, że jest tutaj główna sala kontroli – dotknął planów, potem śledził linię – i fizyczne zawory tutaj, w nagłych przypadkach. Jakie są twoje

szanse, że draug już nie domyśliły się, że to jest dla nich punkt niebezpieczeństwa? - Zerowe, - powiedział radośnie Myrnin, - odkąd Magnus jest wybitnie inteligentny odnośnie takich rzeczy. Draug są generalnie ubogie i ograniczone w swoich umiejętnościach rozumowania, ale ich pan to zupełnie inna sprawa. - Dlaczego nie możemy iść po niego? – zapytał Michael. – Co się stanie, jeśli zabijemy Magnusa? - To byłoby, oczywiście, idealne, jeśli moglibyśmy go znaleźć. Jednak Magnus w szczególności rozwinął doskonałe umiejętności kameleona i wykształcił swoich draug żeby dokładnie przypominać go, więc to jest gra głupców żeby celować w niego. Może ukryć się w na oczach, a jeśli to zawiedzie, może otoczyć się kopiami. To by zadziałało przy kimś ze zdolnością do patrzenia przez jego… - Zamrugał i obrócił się w kierunku Claire. – Patrzenia przez jego urok. Poczuła się nagle ujawniona i zakłopotana, jakby obrócił reflektor na nią i poprosił żeby zatańczyła. – Dlaczego patrzysz na mnie? - Jesteś jedyną, która zauważyła go pierwotnie, - powiedział Myrnin. – Kiedy nikt inny w ogóle nie wziął pod uwagę jego obecności. Nawet wampiry. Teraz, pytanie jest takie, czy możesz odróżnić go od innych jego wasali? - Ja nie… - Spojrzała wstecz, na draug w budynku Miejskiego Basenu. Było ich wielu, ale kiedy zobaczyła Magnusa, wiedziała, głęboko, że to był on. Miał więcej… cóż, po prostu więcej gęstości, przypuszczała. – Może. Nie wiem czy mogę robić to cały czas czy cokolwiek. Mógł nie wiedzieć… Chwila, on wiedział. To był powód dla Magnusa do podążania za nią do domu w deszczu ze sklepu, żeby wtargnąć do ich domu, Domu Glassów, żeby ją zabić. Musiał wytropić to i mieć z tym do czynienia, że postrzegał to za bycie rzeczywistym zagrożeniem. Ona była dla niego zagrożeniem. W jakiś sposób. - Interesujące pytanie, - powiedział Myrnin, - i takie, które przypuszczam że będziemy musieli zbadać kiedy pójdziemy. – Jego wzrok utrzymywał się na niej przez chwilę, chłodny i oceniający, a potem wrócił do planów. Claire szybko się poddała; labirynt linii miał mniej więcej tyle sensu co próba przeczytania miski spaghetti. Michael i Shane, jednak byli o wiele bardziej zainteresowani, a Myrnin był szczęśliwy z dalszego paplania. Jej uwaga powędrowała do wyobrażenia wody… płynącej przez rury, przynoszącej draug do każdego domu, każdej firmy. Wizja draug wyłaniającego się z muszli klozetowej wypadała blado w porównaniu z każdym rodzajem koszmaru, jaki kiedykolwiek miała. A prysznice. Wystarczająco złe było bycie na zewnątrz w deszczu, wiedząc co tam było, ale bycie nagą i podatną, z draug budującymi się z kropelek dookoła ciebie pod prysznicem… tak, to była Psychoza (Psychoza – amerykański film fabularny (dreszczowiec), oparty na podstawie powieści Roberta Blocha, wyreżyserowany przez znanego i cenionego Alfreda Hitchcocka w 1960 roku; to w nim była słynna scena morderstwa pod prysznicem, która przeszła do historii kina i była

wielokrotnie parodiowana – przypuszczenie tłumacza) razy dziesięć. I zapomnieć o wannach. Nigdy więcej nie weźmie kąpieli. Czas horroru. - Będziesz potrzebował pozwolenia Olivera na cokolwiek z tego, - powiedział Michael. – Wiesz o tym, prawda? - W zasadzie, nie będę. Specyficznie powiedział mi, że nie pozwolono mi inicjować jakichkolwiek bitew, - powiedział Myrnin. – To nie jest bitwa. Potrzebuję żebyście weszli do budynku i przekręcili koła zaworów. Nic więcej. To wystarczająco prosta sytuacja i dość oczywiście potrzebna. Oliver będzie zadowolony z rezultatów. Michael zastrzelił Shane’a spojrzeniem. – Tłumaczenie: to o czym nie wie Oliver, nie zrani nas, teoretycznie, - powiedział. – Więc robimy to na własną rękę. - Jak dokładnie różni się to od jakiegokolwiek innego dnia? – zapytał Shane. – Mamy to, stary. A jeśli on ma rację, to musi się zdarzyć, albo nie mamy w ogóle próby kontrolowania tych rzeczy. Odbiorą nam miasto, póki zostanie jakiekolwiek miejsce do schowania się z wyjątkiem dokładnie tutaj na Placu Założycielki, otoczonym. Jedzenie i woda skończą się, prędzej czy później, nawet jeśli nie mogą się przedrzeć. - A wampiry także muszą się pożywiać. Zaczną brać krew skądkolwiek mogą ją zdobyć, - powiedział delikatnie Myrnin. – To coś, do czego bardzo nie chciałbym dopuścić, Shane. Ale w tym momencie, to jest nieuniknione, jeśli nie zadziałamy teraz. To jest tak bardzo żeby uratować wasze życia jak i nasze. Oliver odmawia zobaczenia tego dokładnie teraz, a my nie możemy czekać. Zrobisz to? - Muszę tylko wiedzieć jedną rzecz. Czy będę potrzebował miotacza ognia? – zapytał Shane. Myrnin uśmiechnął się, z kłami. – Absolutnie.

Rozdział 5

Więc, biegałam po Morganville, właśnie o zmierzchu z bandą wampirów, z których żaden nie był Michaelem. Ani nawet Myrninem. Ani nawet Oliverem.

To nie było pocieszające. Wiem, mój pomysł i był on dobry, ale bycie otoczoną przez kły, kiedy moje ciało nadal otrząsało się z efektów… tego, co się stało… nie było osobiście najlepszym czasem kiedykolwiek. Raźnie przedstawiłam się wampirzycy, która wydawała się być odpowiedzialna za to; powiedziała, że jej imię to Adele, ale w żaden sposób, który zachęciłaby mnie do używania go. Inne wampiry nie zgłaszały się na ochotnika bardziej niż skinieniem. Byłam niewidoczna. I może myśląc o tym, to było w pewnym rodzaju dobrą rzeczą. Mam na myśli, wolałabym być niewidoczną niż chodzącą przekąską. Ale przynajmniej martwienie się o moje żyły powstrzymywało mnie przed myśleniem o niebezpieczeństwach biegania dookoła miasta, gdzie draug mogły wyskoczyć w każdej chwili. Oh, a wampiry miały na sobie coś, co wyglądało jak słuchawki, z pewnego rodzaju tryskającymi, miedzianymi załącznikami po bokach – założone przez Myrnina, widocznie, żeby zlikwidować syrenią piosenkę draug. Miałam nadzieję, że były wydajną redukcją szumów. Ja, trzymałam się piankowatych wkładek. Oczywiście, byliśmy w wampirzym sedanie, co oznaczało, że nie mogłam nawet uważać na scenerię, jak to było w Morganville, odkąd zabarwienie okna było na skrajnej stronie. Mogłam tylko podziwiać bladą skórę moich współzawodników i myśleć o wielu, wielu okropnych sposobach, w jakie mogło to pójść źle. I tęsknić za Michaelem, w nielojalnie wściekły sposób. Nie mogłam uwierzyć, że zasztyletowałam go, ale wtedy, on nie tylko mnie skrzywdził, próbował mnie przestraszyć. Naprawdę próbował. A ja nie zamierzałam pozwolić na kontynuowanie tego rodzaju zachowania złego chłopaka bez pewnego rodzaju odpowiedzi, choć z perspektywy czasu, eskalacja przemocy w rodzinie mogła nie być najbardziej pozytywnym wyborem. Dostał punkt w całej, jednak, a ja nie byłam pewna, czy kiedy miałeś do czynienia z wampirem, doradzanie naprawdę działało. Boże, Michael. Dlaczego to nam się przytrafiło? Chciałam go o to zapytać, nie żeby miał mieć jakikolwiek rodzaj odpowiedzi. Chciałam być w jego ramionach, przytulając się razem pod warstwami ciepłych koców, bezpieczni przed światem. Ale nie byłam już pewna – albo przynajmniej, moje ciało nie było pewne – czy byłam z nim bezpieczna. Co było dokładnie tym, czego przez ten cały czas obawiał się Michael. Przed czym wszystkie wampiry, włączając Amelie, nas ostrzegały.

W co całkowicie odmówiłam wierzyć, do tego momentu, kiedy jego oczy otwarły się krwistoczerwone, a jego zęby wysunęły się ostre jak stal, a jego dłonie chwyciły moje ramiona tak mocno, że zostawiły ciemnogranatowe siniaki, a przez chwilę, zadrżałam na dotyk jego gorącego oddechu na mojej szyi a potem, a potem… Zacisnęłam mocno oczy, bo nie chciałam pamiętać go w taki sposób. Albo mnie w taki sposób. Albo nas w taki sposób, poza kontrolą, chyląc się ku ciemności. To nie był Michael, mój słodki, złoty Michael ze swoją muzyką i swoją siłą i swoim delikatnym dotykiem; to nie byłam ja, z moim zaufaniem i żartami. To był zabójca i ofiara i nie było w tym nic romantycznego, nic seksownego, nic z wyjątkiem bólu, krwi i szybko nadchodzącej ciemności. Wierzyłam w Michaela wystarczająco żeby wiedzieć, że gdyby rzeczywiście to zrobił, gdyby mnie osuszył, kiedy doszedłby do swoich zmysłów, nigdy nie byłby w stanie żyć z tym, co zrobił. Shane by go zabił, ale to nie miałoby dla niego znaczenia, bo wewnątrz już byłby martwy. Wychodząc na światło słoneczne martwy na zewnątrz. Toksyczna miłość. Może on ma rację, jakaś część mnie wciąż szeptała. Może powinnaś to rzucić. Przenieść się. Pozwolić mu znaleźć jaką fajną wampirzą dziewczynę, wokół której nie musiałby się bać przebywać. Nienawidziłam tej części mnie tak bardzo, że chciałam ją zabić ogniem. Ale bałam się także, że to była najmądrzejsza część. Byłam wbita na tylnym siedzeniu pomiędzy dwóch nieruchomych wampirów, obu mężczyzn, którzy wpatrywali się przez zaciemnione okna; teraz, kiedy samochód się zatrzymał, otwarli swoje drzwi i wysiedli. Do czasu kiedy się wywlekłam, obierali pozycje odwracając się od samochodu, a Adele, kierowca, otwarła bagażnik. Wskazała na mnie, potem na bagażnik, a potem na dom. Nadal określałam moje położenie, co nie było łatwe do zrobienia; deszcz na chwilę ustał, ale chmury były grube i ciemne, a bez włączonych świateł, to była całkowicie bezimienna ulica… póki nie dostrzegłam uginającego się, białego, kołkowatego płotu i wybielonej większości naszego domu, Domu Glassów, rosnącego w górę w groźne, Wiktoriańskie kąty w kierunku nieba. Żadnych włączonych świateł. Wyglądał na całkowicie nawiedzony, chociaż dopiero teraz faktycznie dla odmiany nie był. Wskazała na innego wampira, który sięgnął do bagażnika i wręczył mi grubą, płócienną torbę. Zatoczyłam się pod ciężarem, ale chwyciłam ją w obie ręce i przetaszczyłam w górę po schodach i na ganek. Miałam klucz od drzwi frontowych w mojej kieszeni, tam gdzie zawsze był, a kiedy

otwarłam drzwi, poczułam uczucie ulgi, wracania do domu. Ale wchodzenie przez próg nie przysporzyło mi żadnego pośpiechu ciepła, albo powitania, albo czegokolwiek, co oczekiwałam poczuć. Dom Glassów wydawał się… martwy. Opuszczony. Oparłam płócienną torbę pełną broni i amunicji w kącie za frontowymi drzwiami i przerzuciłam włącznik światła. Żadnej odpowiedzi. Moc była wyłączona w tej części miasta, ale nie przyszłam nieprzygotowana; wyjęłam z kieszeni moich spodni cargo mini latarkę i przeciągnęłam torbę do saloniku. Był tak zakurzony jak zawsze. Shane zostawił kurtkę przewieszoną przez fotel. Rozpakowałam broń i amunicję i rozłożyłam wszystko ostrożnie na stole do kawy i kanapie, łatwe do chwycenia, gdybyśmy tego potrzebowali… a potem przyglądałam się pustej płóciennej torbie. Byłam tutaj, posiadanie naszych własnych ubrań wydawałoby się o wiele bardziej komfortowe na wygnaniu. Więc mimo wampirów czekających niecierpliwie na zewnątrz, pobiegłam do góry, pogrzebałam w każdym z naszych pokoi tak szybko jak to możliwe i wpakowałam koszule, spodnie, bieliznę do torby. Chciałam zabrać wszystko, ale nie było czasu. W drodze na zewnątrz, jednak, zawahała się, potem włożyłam gitarę Michaela do jej futerału i zatrzasnęłam go. Wampiry mogły tylko wypchać się swoimi zastrzeżeniami. Wyszłam na ganek i zamknęłam drzwi – nawyk, przypuszczam – i obróciłam żeby zobaczyć… … Nikogo. Wszystkie wampiry zniknęły. Sedan był na luźnym biegu. Wszystkie drzwi były zamknięte. Bagażnik był nadal otwarty. Nie podobało mi się nagle uczucie zatyczek; wydawały się przygniatające, powiększające moje szybkie oddychanie, sprawiło że poczułam się dziwnie zduszona. Chciałam je wyjąć i rzeczywiście już sięgnęłam po lewą, zanim nie zdałam sobie sprawy, co robiłam. Mogłam rozpoznać, bardzo słabo, piskliwy dźwięk.

Śpiewanie. Cholera. Pobiegłam do samochodu, wrzuciłam torbę i gitarę do bagażnika o chwyciłam wiatrówkę z fabrycznie zainstalowaną srebrną strzałą, plus kilka fiolek azotanu srebra. Potem otwarłam drzwi sedana. Nie byłam do końca zszokowana zastając go pustym. Impuls żeby wejść i odjechać – nawet jeśli prowadziłabym ślepo, przez nieprzezroczyste barwienie – był prawie nieodparty, ale jednak wampiry nawet nie chciały podać mi swoich imion, byłam tą, która wciągnęła ich w to. Zestawy słuchawkowe redukujące szumy najwyraźniej nie zadziałały… albo coś innego je odprowadziło. Tak czy inaczej, byłam im to winna żeby je znaleźć. Więc poszłam szukać. Mam na myśli, to było moje własne sąsiedztwo. Mieszkałam tutaj. Dokładnie tutaj był dom Farnham’ów; nie lubiłam ich, bo byli skąpą, zajadłą, starą parą z odmiany zejdź z mojego trawnika, ale byli znajomi. Po drugiej stronie ulicy była Pani Grather, która była bibliotekarką, odkąd książki zostały wyrzeźbione ze skały albo czegoś. Zawsze była na zewnątrz miotając się dookoła umierających kwiatów. Znałam poszczególną i każdą osobę, która mieszkała na tym odcinku, albo przynajmniej która kiedyś mieszkała tutaj, przed wydarzeniami z minionych kilku dni. Może nadal byli zamknięcie w środku, ukrywając się. Może opuścili Morganville dla dobra. Może umarli i zniknęli. Ale to było moje sąsiedztwo, a my nie pozwalaliśmy żeby złe rzeczy się tutaj działy. Nie tutaj. Nawet nie wampirom, które nie podałyby mi swoich imion. Odnalazłam pierwszego idącego w dół wzdłuż połowy odcinka; to był jeden z dwóch, którzy byli ze mną na tylnym siedzeniu. Jego słuchawki zniknęły, a on wyglądał… pusto. Cholera. Nie wiedziałam, jak go zatrzymać, bez zabijania go; łaził z celem, sporządzonym przez niesamowitą piosenkę draug, w kierunku wodnistego grobu. Pobiegłam z powrotem w kierunku samochodu, rozglądając się i znalazłam oznaki zmagania się. Rozbity płot w domu Pani Grather, jakieś plamy krwi i rozwalony zestaw

słuchawkowy. Wypróbowałam go, a on nadal świecił, nawet mimo że pałąk został urwany w połowie. Pozbyłam się wiatrówki i popędziłam z powrotem do wampira, który nadal szedł i podkradłam się za niego, żeby wbić dwie połówki słuchawek w miejsce za jego uszami. Zrobił kolejne kilka kroków, ze mną niezgrabnie idącą jak kaczka z nim, kiedy trzymałam kawałki w miejscu, potem zatrzymał się i sięgnął żeby samemu trzymać słuchawki, kiedy przyhamowałam. Potem obrócił się i stanął ze mną twarzą w twarz i zamiast zobaczyć po prostu kolejnego wampira, zobaczyłam… młodego mężczyznę, może dwudziestopięcioletniego albo tak jakoś. Miał grube brązowe, faliste włosy, ścięte w niejasno starym stylu, a on miał ciemne oczy, albo przynajmniej wyglądały w ten sposób w pochmurne popołudnie. Fajny, w książkowy sposób. Skinął do mnie i powiedział, - Dziękuję. – Przynajmniej, tak to wyczytałam z jego ust. Obdarował mnie też dziwnym, płytkim ukłonem. Chciałabym znać jego imię, nagle, ale nie było wielkiego sensu w rozmawianiu, skoro on miał swoje słuchawki, a ja gąbczaste zatyczki. Pokazałam mu żeby za mną podążał i pobiegłam z powrotem w kierunku miejsca, gdzie upuściłam wiatrówkę. Żadnego śladu draug, przynajmniej tutaj; mój nowy przyjaciel z łatwością za mną nadążał. Skinął do mnie w sposób, który zinterpretowałam jako oznaczający zaczekaj tutaj i popędził rozmywając się z powrotem do samochodu, gdzie upuścił swoje zepsute słuchawki i prawie tym samym gestem, chwycił nową parę z tablicy rozdzielczej i wetknął je na miejsce. Zobaczyłam, że jego język ciała zrelaksował się, kiedy się umocowały. Okej, to go wyjaśniało. Nie wyjaśniało braku Adele i innych. Zrobiliśmy dziwnie językiem migowym Q&A przez chwilę, a ja załapałam, że był tam draug wyskakujący, a jego słuchawki zostały wyrwane, a Adele i inni ścigali draug. Żadnego wsparcia dla Adele dla taktycznych mądrości, oczywiście, ale zanim uległ śpiewaniu, mój nowy kumpel widział, w którą stronę poszli. Więc podążaliśmy, teraz oboje uzbrojeni w wiatrówki. Doszliśmy za róg w środku mikro-ulewy. Mam na myśli, w jednej sekundzie było czysto, w następnej była oślepiająca kurtyna deszczu, która roztrzaskiwała się z nieba w grubą, srebrną powódź i była tak zimna, jak lód i odebrała mi oddech, kiedy mnie uderzyła. Nie mogłam niczego zobaczyć, ale mogłam poczuć palące pełzanie po mojej wystawionej skórze. Draug, w deszczu. Koncentrowały się na tym jednym miejscu, spływając żeby dodać swoją objętość to czegoś, co wyglądało jak zalany, niski punkt w drodze. Mogłam zobaczyć ich poruszających się jak cienie przez deszcz, otaczając Adele i inne wampiry, które były ramię w ramię w formacji koła z wagonów. Nawet mimo zatyczek

mogłam usłyszeć stłumione wybuchy wiatrówek. Mój przyjaciel z kłami chwycił moje ramię i pociągnął żeby mnie zatrzymać. Miał rację – nie mogliśmy się bardziej zbliżyć; z trzema wampirami strzelającymi tam i obierającymi draug za cel, mogliśmy zostać uderzeni przez znajomy ogień tak samo łatwo. Wskazał na szklane słoiki azotanu srebra, które przepięłam do paska mojego karabinka, a potem na grubą, wiercącą się kałużę w niżu drogi. Pokazałam mu kciuki do góry, podałam mu moją strzelbę i odpięłam słoiczki. Moje dłonie były zimne i wilgotne, a ja musiałam się skoncentrować żeby upewnić się, że nie wysuną i nie upadną mi one. A potem dotarło do mnie, że mój wspaniały plan miał wypalić prosto w środek draug. Nie był on nagle taki wspaniały. Wampir uderzył w moje ramię i obdarował mnie zachęcającym skinieniem. W każdej dłoni miał wiatrówki, jak coś ze złego starego filmu o zachodzie; wszystko, czego potrzebował to duży kapelusz i bandolety (bandolet – rodzaj krótkiej strzelby używanej w XVI i XVII w. przez jazdę czyli wojsko walczące lub poruszające się na koniach – przypuszczenie tłumacza) dookoła jego klatki piersiowej żeby uzupełnić obraz. I może poncho. Poncho są fajne. Załapałam wiadomość. Będzie dokładnie za mną, strzelając w draug nadchodzące z boków. Plus, nie będą prawie tak zainteresowane mną, jeśli był gorący, smakowity wampir w zasięgu ręki. Posłałam mu stanowcze, spokojne skinienie (i w ogóle nie czułam się w ten sposób) i pobiegłam do przodu. Adele musiała nas dostrzec, bo jej obstrzał w naszym kierunku zatrzymał się, ale za mną usłyszałam bliskie, perkusyjne grzmoty wiatrówek mojego nowego przyjaciela gasnące, kiedy draug przechyliły się z deszczu z lewej na prawą. Nie przestawaj, nie przestawaj, nie ważne co, nie przestawaj … Wbiegłam prosto w draug. Dosłownie. Właśnie formował się z deszczu, a za tą ludzką formą było coś podłego, monstrualnego i bezkształtnego, drgając i sącząc się. Nie miała czasu żeby się zatrzymać, nawet jeśli bym tego chciała. Właściwie nie wiem, które z nas było bardziej zaskoczone. Wbiegłam prosto w to i przez to.

To wydawało się jak w połowie zastygnięta żelatyna, albo najgrubsze możliwe oślizgłe błoto. Miałam mdłości na uczucie tego na mojej skórze, a to paliło mocno i szybko, jak wanna kwasu… ale potem byłam poza tym, a deszcz, nawet zarażony przez draug, był czystszy i spłukujący obrzydlistwo. A potem byłam na krańcach kałuży. Draug wyczołgał się z niej, ale minął mnie, kierując się po wampira za mną. Rozstrzelił go na pół. Byłam naprawdę wdzięczna za wspaniały, wampirzy cel, bo moje dłonie teraz mocno drżały, a ja byłam przerażona na śmierć, okropnie i nieszczęśliwie przerażona i czułam się jakbym krzyczała i prawdopodobnie tak robiłam, ale zdołałam doprowadzić moje dłonie do góry i rozbić razem oba słoiki, wystarczająco mocno żeby rozbić szkło. Srebro spadło w wodę, a tam gdzie jej dotknęło, woda robiła się czarna, zgniła i wstrętna od martwych draug. Śpiewanie musiało zmienić wysokość tonu, bo nawet przez zatyczki mogłam usłyszeć krzyczenie. Dłoń popchnęła mnie płasko, a wiatrówka zabrzęczała o chodnik obok mnie. Mój nowy wampirzy przyjaciel był nadal pionowo, stojąc teraz nade mną, strzelając stale, kiedy draug próbował uciec z trującej wody stawu. Podniosłam się na kolana i też strzelałam, dławiąc się smrodem prochu strzelniczego i spleśniałym zapachem draug. W końcu, deszcz zelżał, potem zaprzestał, a Adele wystrzeliła ostatni strzał w papkowatą masę draug, wysadzając go w szlam… … I to był koniec. Ja i wampiry. Zwycięsko. Mój nowy przyjaciel sięgnął na dół i zaoferował mi dłoń. Wzięłam ją, zdyszana i drżąca, a pomoc obróciła się w uścisk dłoni. Adele obdarowała mnie zimną oceną, uniosła brew i wymamrotała, Nieźle. Właśnie tak, byłam częścią drużyny. Szczęśliwie dla nas, reszta podróży nie była tak urozmaicona.

Rozdział 6

- Powinna już wrócić, - powiedział Michael., sprawdzając swoją komórkę, kiedy podążali za Myrninem z laboratorium w jeszcze inny labirynt korytarzy. – Claire. Ty napisz do niej. - Jej komórka nie zadziała, - powiedziała Claire. – Ludzka sieć nadal jest wyłączona, z wyjątkiem dla policji i ratowników. – Wampirza sieć była, oczywiście, w pełni operacyjna… przynajmniej teraz. – Może jeden z facetów z nią…? - Nie wiem, kim są, - powiedział Michael i zmarszczył się na ekran. – Powinna być z powrotem. Tym, co naprawdę miał na myśli było, że on powinien być z nią, pomyślała Claire, ale nie powiedziała tego na głos. – Jest z nią okej, - zapewniła go. – Eve zna swoją drogę po mieście, tak jak ty. Tak jak Shane. – To była prawda, ale wiedziała że nie była szczególnie komfortowa. Draug reprezentowały całkowicie nowy wymiar zagrożenia, na którego podjęcie nawet tubylcy z Morganville nie byli w pełni przygotowani. – Ma masę wampirzej siły ognia. - Tak, - powiedział łagodnie, a przez chwilę zobaczyła błysk czerwieni w jego niebieskich oczach. – Spójrz, jakie to się okazało wcześniej. Ałć. Miała nagłą, żywą wizję jego przykucającego nad nieruchomym ciałem Eve, jego kłami w jej szyi. Wyraz jego twarzy, zdesperowany i bezbożnie cieszący się z tego… to ją przerażało. Nie mogła sobie wyobrazić, jak to było być teraz w jego głowie, albo w Eve. Ten moment zniszczył wszystkie oczekiwania, jakie mogli mieć wobec siebie. - Będzie z nią okej, - powiedział Shane. – Pomartwmy się o nas, bracie. Bo nieważne jak wiele z małej operacji Myrnin chce nam powiedzieć, to nie jest. Michael skinął głową. Nadal wyglądał blado i nieszczęśliwie i nie będzie się miał o wiele lepiej, póki Eve nie wróci… a może i nawet nie wtedy, jeśli rzeczy miały się tak źle jak się obawiała. Może śmiertelne niebezpieczeństwo było teraz dla niego najlepszą rzeczą. Na zewnątrz nadal było niechętne światło dzienne, ale nie wyszli na zewnątrz na nie… nie najpierw. Myrnin powiedział, że to nie było potrzebne. Zamiast tego, poprowadził ich w dół labiryntu korytarzy do magazynu, małego i ciemnego, który cuchnął chemikaliami. Claire pamiętała go. Wydawał się o wiele mniejszy z ich piątką wpakowaną do środka, ale Myrnin wił się obok niej,

zatrzasnął drzwi i szarpnął żarówkę nad głowami, która zahuśtała się jak z prawdziwego horroru w tył i w przód nad ich głowami. W zasadzie, tylko ledwo nad Shane’a; zgarbił się żeby jej uniknąć. - Wspaniale, - powiedział Shane. – Spójrz, wolałbym nie mieć obowiązku sprzątania. Mam alergię na odkurzacze. - I na sprzątanie, - powiedział Michael. - I kto to mówi. Czy nie zrobili jednego z tych dokumentów Animal Planet o karaluchach w twoim pokoju? Myrnin zrobił sfrustrowane warknięcie i przeszedł na drugą stronę pomieszczenia, obok regałów przemysłowych, które trzymały wybielacz, rękawiczki, szczotki do szorowania i inne rzeczy o których Claire nie myślała, że miałyby być zbytnim użytkiem przeciwko draug. Była jedna czytelna ściana, a on stanął do niej twarzą, wziął płytki wdech i zamknął oczy. Ściana zafalowała, jakby gorąca fala przeminęła przez nią, ale potem znowu się złączyła po prostu w… ścianę, zwyczajną białą, z zarysowaniami i rzeczami, które jakakolwiek ściana nabywała w czasie. Claire szturchnęła ją eksperymentalnie. Zamalowana ściana gipsowo-kartonowa pod deskami. – Nie sądzę, że to działa, - powiedziała. – Czy Frank nadal nie jest, wiesz, na służbie? - Sporadycznie, - powiedział Myrnin. Spróbował ponownie, z tymi samymi rezultatami – migotaniem, które mogło sygnalizować ustanowienie portalu w innej lokalizacji, ale zbyt krótkie i niestabilne żeby przejść. Jeśli prowadziło tam, gdzie powinno iść, co mogło nie być przypadkiem. – Frank był niewiarygodnie późno, żeby być perfekcyjnie szczerym. Frank był miastowym komputerowym centrum nerwowym – dosłownie. Był mózgiem podłączonym do komputera Myrnina w jego laboratorium, złowrogą miksturą steampunkowej błyskotliwości i wampirzej krwi. Frank rozpoczął jako autochton Morganville, potem opuścił miasto, później powrócił jako przywódca gangu motocyklowego żeby spróbować je przejąć. To nie poszło dobrze, a on sam skończył jako wampir… ostatnia rzecz, jaką kiedykolwiek chciał być. Stamtąd został mózgiem w słoiku, głównie dlatego, że Myrnin potrzebował jednego, a Franka nie był wystarczająco martwy. Oh, a Frank Collins był – wcześniej był? nadal był? – ojcem Shane’a, fakt, który przerażał Claire przez długi czas, odkąd odkryła co Myrnin zrobił, odkąd Shane pomyślał, że jego ojciec był całkowicie martwy i odszedł. Odkrycie nie przebiegło dobrze, a nawet teraz, na wspomnienie imienia jego ojca, twarz Shane’a staje się sztywna i pusta, jakby sięgnął po maskę. Samoobrona. Frank nie do końca był Ojcem Roku nawet zanim zajął się bieganiem z motocyklistami i

polowaniem na wampiry, bardziej stał się takim. - Co jest nie tak z Frankiem? – zapytał Shane. – Zbyt wiele wódki w jego pochlebcach z krwi? Albo czy jest po prostu w swoim zwyczaju skurwysynem? - Shane, - wymamrotała Claire, w połowie nagannie i w połowie w sympatii. Naprawdę nigdy nie było tak wiele w jego ojcu, co mogłaby zdołać polubić, a próbowała znaleźć coś dobrego w każdym. Frank był pijakiem, obraźliwym i wściekłym kiedy był człowiekiem; jako wampir, był głównie samobójczy z wściekłości z powodu swojej przemiany. Skrzywdził Shane’a, bardzo, ale syn nigdy nie przestawał kochać ojca, przypuszczała. Nawet jeśli chciał. - Miał kłopoty adaptując się, - powiedział Myrnin. – Boję się, że Frank nie będzie w sanie dłużej znieść wysiłku rozpuszczenia wojska. Będę musiał go odłączyć i poszukać nowego przedmiotu, jeśli się wkrótce nie ustabilizuje. – Musiał pomyśleć o tym przez chwilę, bo powiedział, nie jakby naprawdę miał to na myśli, - Przepraszam. Nawet mimo że nie spoglądał w jej stronę, Claire poczuła pewien rodzaj presji osiadającej na niej; oryginalny plan Myrnina, który bardzo dobrze znała, był taki, że ona będzie tą do skończenia w centrum jego maszyny, oczy, uszy i układ nerwowy Morganville. To nie była rola, jaką kiedykolwiek chciała odegrać, a on to wiedział. To nie oznaczało jednak, że porzucił swoje marzenie. Jednak mógł niezdecydowanie przepraszać też Shane’a. Kto wiedział? Po kolejnej próbie, Myrnin westchnął i potrząsnął głową. – Portale nie działają, powiedział. – Będziemy musieli jechać samochodami. To nie jest moja preferencja, ale to najlepsza opcja, jaką mamy. Pójście piechotą jest śmiesznym ryzykiem. Na pewno będziemy potrzebowali szybkiej trasy ucieczki. - Szczęśliwie dla ciebie mam zajebistego pickupa na dole, - powiedział Shane. – Który przy okazji zapewnia wspaniałą platformę dla miotacza ognia. - Myślałem bardziej o czołgu, - powiedział Myrnin. – Szkoda, że nie mamy żadnego. - Właściwie, - powiedział powoli Michael, jego czoło było pomarszczone w zamyśleniu, - po prostu moglibyśmy. Chodźcie za mną. Wszystko było lepsze, pomyślała Claire, niż śmierdzące ciężkimi chemicznymi szafkami środków, a ona zassała głęboki, czysty oddech powietrza, kiedy byli z powrotem w korytarzu. To przyprawiło ją o kaszlnięcie. Mogła sobie prawie wyobrazić jej oddech wydymający

chorowicie złoty kolor Pine-Sol’u

*(Pine-Sol – zarejestrowana nazwa handlowa Clorox’u – czyli amerykańskiego producenta rozmaitego jedzenia i produktów chemicznych, który jest najbardziej znany ze swojego wybielacza, Clorox’u – na linię domowych produktów czystości – przypuszczenie tłumacza).

Jej ubrania śmierdziały tymi artykułami. Nie wiedziała, czy to dręczyło kogokolwiek innego, ale zdecydowanie nie był to jej ulubiony zapach na świecie, szczególnie w tak intensywnym wybuchu.

Michael poprowadził ich w dół do wind i nacisnął guzik garażu. Wyglądał.. cóż, na zadowolonego z siebie. Zdecydowanie zadowolonego z siebie. - Wyduś to, - powiedział Shane. – Wyglądasz, jakbyś wygrał tegoroczny szał zakupów w banku krwi albo coś. - Zobaczysz, - powiedział, a wtedy drzwi windy zadzwoniły i rozsunęły się… … A Eve stała tam. Była mokra i ubłocona i było z nią czterech innych wampirów. Rzeczywiście zrobiła zaskoczony krok w tył, kiedy zobaczyła Michaela. A on zrobił taki sam krok w tył, kiedy zobaczył ją. Oh, tak niedobrze. Serce Claire praktycznie rozerwało się w połowie na widok twarzy Eve – szybko zmieniającą się mieszankę tęsknoty, złości, strachu, miłości i w końcu, smutku. Sięgnęła do góry, wyjęła swoje zatyczki do uszu i powiedziała, - Przepraszam – byłam zaskoczona. Michael nie odpowiedział. Wyglądał na… cóż, schorowanego było prawdopodobnie jedynym słowem na to. Myrnin zignorował całą rzecz i wcisnął się obok niego, na zewnątrz windy. Shane, po zawahaniu się, podążał za nim, z Claire. Michael wyszedł ostatni i tylko dlatego, że drzwi zaczęły się na nim zatrzaskiwać. W nagłej i niekomfortowej ciszy, brązowowłosy wampir stojący obok Eve wyjął swoje słuchawki i powiedział, - Jest jakiś problem? – Mówił do Michaela, ale patrzył na Eve. - Nie, - powiedziała i uśmiechnęła się jasno. – Dzięki, Stephen. Wszystko dobrze. Wy idźcie chłopaki.

- Dobra robota, - powiedziała wysoka, ciemnowłosa wampirzyca i otwarła ponownie drzwi windy na ich czwórki żeby wejść do środka, kiedy Eve wlekła się z tyłu. – Wołaj nas w każdej chwili, Eve. Skinęła bez odwracania wzroku od Michaela, jej ciemnymi oczami teraz dużymi i nieczytelnymi. - Znajdując nowych przyjaciół? – zapytał ją. Nie myląc zazdrości w tym tonie. – Stephen? Myślałem, że zmiatasz wampiry. - Rozpogodziłam się, - powiedziała Eve. – Uratowałam mu życie. To nie tak, że się umawiamy. Nawet Shane skrzywił się na to. Michael nie. Przypominał kamienną twarz, wpatrując się w swoją dziewczynę, a potem wzruszył ramionami i powiedział, - Cóż, możesz iść ze swoimi nowymi przyjaciółmi albo iść z nami. Twój wybór, przypuszczam. - Gdzie idziemy? – zapytała Eve, jakby to nie było nawet prawdziwe pytanie. Którym prawdopodobnie nie było. - Stacja uzdatniania wody, - powiedział Myrnin. – Wprowadzę cię, jeśli chcesz. - To – w porządku, - powiedziała Eve i podniosła rękę, kiedy on by dalej mówił. – Jestem tak nie w nastroju, Gadatliwy Nietoperku. Po prostu daj mi coś do roboty. Oh, - powiedział i potarł ręce razem, - Myślę, że mogę to zrobić. Tak, absolutnie. Michael? Gdybyś prowadził, proszę? Michael nie był już zadowolony z siebie, ale doprowadził ich w kierunku odległego końca garażu. Wydawało się tutaj przygniatająco i wilgotno i śmierdząc mokrym betonem i pleśnią – zapachy, które przypominały Claire żywo draug, basen, przerażającą walkę o przetrwanie. Strach. Chwyciła rękę Shane’a, co było strategicznie głupie, ale emocjonalnie mądre; jego ciepły, stabilny uścisk zakotwiczał ją i sprawiał, że czuła się mniej poza kontrolą. Nie mogła powiedzieć, co myślał, ale nie puścił. Przypominający prostokątne pudełko, szary kształt wznosił się w ciemnościach, a Myrnin powiedział, - Ahhhhh, - w sposób, w jaki ludzie robią, kiedy w końcu coś rozumieją. Claire zmrużyła oczy, ale nie mogła zobaczyć wiele, póki Eve nie zaświeciła na nią latarką i rzuciła

ostre, białe, oślepiające światło na szarą powierzchnię z brązu. To była opancerzona ciężarówka do przewożenia pieniędzy, z jakimś logo na niej, które było zbyt wyblakłe od słońca do przeczytania. Miał grubą, metalową kryjówkę i bardzo zastraszające drzwi z tyłu. - Nieźle. Porty broni, - powiedział Shane, prztykając paznokciem w okrągłe, metalowe pokrycie na boku ciężarówki. – Ciężka stal. Opony run-flat (opony run-flat – typ opon, który umożliwia jazdę po przebiciu – przypuszczenie tłumacza). Kuloodporne szyby. Lubię, Mikey. - To czołg, - powiedział Michael. – Albo przynajmniej tak bliski temu, jaki mamy szanse otrzymać tutaj. - Pop quiz, - powiedziała Eve i uniosła swoją dłoń z pomalowanymi na czarno paznokciami jak dziecko w szkole. – Czy ta rzecz rzeczywiście, wiecie, działa? - Oh, tak, - powiedział Myrnin. Chodził dookoła ciężarówki, dotykając palcem swojej górnej wargi. Jego wyraz twarzy był podniecony, ale zamyślony. – To osobisty pojazd bezpieczeństwa Założycielki, dla jej ochrony w nagłych wypadkach. Używany tylko dla jej osobistej ewakuacji. - Gdzie są kluczyki? – zapytał Shane. Spróbował bocznych drzwi kierowcy, ale były, oczywiście, zamknięte. - Nikt z wyjątkiem Amelie i jej asystentki by nie wiedział, a jej asystentka została ewakuowana z innymi, obawiam się. Nie kłopotaj się próbą sforsowania zamka, Michael. Jest utwardzony przeciwko wampirom tak samo jak ludziom. Bez właściwych kluczy, nie wejdziemy. A jeszcze… to jest dobry pomysł. Rzeczywiście, bardzo dobry. – Myrnin obrócił się nagle i skupił się prosto na Claire. – Pojdę zapytać Amelie o klucze. - Przepraszam? – Claire zamrugała. – To… naprawdę nie jest dobry pomysł. Oliver nie wpuści mnie nigdzie blisko niej. Powiedział, że była… - Nieprzewidywalna, - powiedział raźnie Myrnin. – Cóż, jeśli ktokolwiek może sprostać nieprzewidywalności, powinienem pomyśleć, że to byłbym ja. Nie martw się. Oh, w porządku, więc się martw, jeśli to cię zadowala, potrzebujemy klucza, a Amelie go ma. Nie ma wyboru. - Pickup, - powiedział Shane. – To jest wybór.

- Niezbyt dobry tam, gdzie jedziemy, - powiedział Myrnin. Wyciągnął palec w kierunku Michaela, potem Shane’a, potem Eve i powiedział, - Zostańcie. - Przepraszam, nie jesteśmy twoimi zwierzakami, - powiedziała Eve. – Nie musisz rozkazywać nami dookoła… - Ale mówiła do pustego powietrza. Myrnin już się rozpłynął, z wampirzą prędkością. Jedynym, który mógł go złapać był Michael, ale Michael się nie ruszał. Kiedy Claire ruszyła za nim, Michael chwycił ją za ramię. – Nie, - powiedział. – On ma rację. Nikt nie jest lepiej wykwalifikowany do poradzenia sobie z nieprzewidywalnymi wampirami, niż on. Na pewno nie ty. Jesteś zbyt podatna. - Nie zostaję tutaj, - powiedziała. – Idziesz czy nie? Bo nie sądzę, że chcesz być zmuszonym mnie związać żeby sprawić, żebym została. Shane westchnął. – Nikt jej nie związuje, - powiedział. Przepraszam, Mike. To nie tak, że myślę, że nie masz racji, to dlatego, że znam moją dziewczynę. Ona idzie. Albo możemy pilnować jej tyłów, albo zostać tutaj. A ja nie zostaję tutaj, głównie dlatego, że nie przyjmuję rozkazów od tego – jak ty go nazwałaś? - Gadatliwym Nietoperkiem, - powiedziała Eve. – Hej, to pasuje. - Podoba mi się. Claire strząsnęła dłoń Michaela. Puścił ją. – Więc chodźmy, zanim się zabije. Shane prawdopodobnie nie miał tego na myśli, kiedy powiedział, - Zaczekaj, to była opcja? Bo nadal mogę zostać. Myrnin był już dobrze przed nimi, oczywiście, a oni musieli uporać się z ochroniarzami, ale odkąd Claire już została dzisiaj raz wpuszczona, z Theo, wpuścili ją. Ale tylko ją. - Jesteśmy z towarzystwem, - powiedział Shane i spróbował pchać się swoją drogą do przodu. To przyprawiło go o żelazny uścisk na jego ramieniu, który sprawił, że się skrzywił i zatrzymał go zimno. – Claire, nie. Zostań ze mną. Będzie z nim w porządku. Ale w swoich kościach Claire nie sądziła naprawdę, że będzie. Spojrzała na ochroniarza trzymającego ramię Shane’a i zapytała, - Czy Oliver nadal też tam jest? - Poszedł żeby znaleźć doktora, - powiedział ochroniarz. – Myrnin po prostu wszedł. - Więc jest sam? – Poczuła falę niepokoju. – Cóż, chce nas ze sobą. - Nas? – Wampir tego nie kupował. – Ciebie, może. Inni pozostają tutaj. Nie są na liście.

- Jest lista? A ja nie jestem na niej? – powiedziała Eve. – Jestem głęboko poruszona. Zawsze jestem na liście. - To nie jest klub, - powiedział Michael. - Nadal. Claire wycofała się, w dół korytarza, wypowiedziała ustami, Przepraszam, do Shane’a i pośpieszyła. Z wyrazu jego twarzy wiedziała, że będą mieli poważną rozmowę odnośnie tego później, ale nie mogła czekać żeby spróbować wyjaśnić to teraz. Myrnin był w kłopotach. Mogła to po prostu wyczuć. Wewnątrz pokoju, Claire zatrzasnęła ciężkie drzwi, ale nie zamknęła ich za sobą; przedpokój był przestrzenią siedzącą, przyciszoną i duszną. Śmierdział wilgocią i chorobą i wydawał się także trochę jak muzeum… jakby ktoś stworzył go na pokaz, nie dla użytku. To tak wampiry żyły w dwudziestym pierwszym wieku, mówiłaby kartka wystawy. Udając, że wszystko było normalne. Claire wzięła powolny, spokojny wdech i otwarła drzwi do sypialni. Połowicznie oczekiwała okazania się pustym, ale Myrnin był tam, stojąc nieruchomo kilka stóp od łóżka. Patrząc na Amelie. Wyglądała jak swój własny posąg – nieruchomy i biały, leżąc dokładnie na środku łóżka ze swoimi dłońmi zgiętymi na swoim brzuchu. Prześcieradła były sporządzone i zwinięte dokładnie pod jej ramionami. To wyglądało, jakby miała na sobie jakiś rodzaj grubej, białej koszuli nocnej, z bardzo delikatnymi sznurkami na kołnierzu i mankietach. Jej włosy były rozpuszczone i rozlewały się na poduszce w blady, jedwabisty wachlarz. Był gruby bandaż na jej gardle, ale był przesączony ciemną, mokrą krwią. Widzenie jej taką było... dziwne. Wyglądała bardzo młodo i wrażliwie i w jakiś sposób smutno. Claire pamiętała oglądanie zdjęć grobów królowych, marmurowych obrazów wyrzeźbionych na wierzchu nich, że były replikami ciał poniżej. Amelie wyglądała po prostu tak jak… wieczny pomnik jej własnej śmiertelności. Myrnin podniósł głowę i zobaczył Claire stojącą tam, a jego wyraz zmienił się z pustego na udręczony. – Wyjdź, - powiedział. – Wyjdź teraz, kiedy nadal możesz! Brzmiał absolutnie poważnie, a Claire zrobiła krok w tył, zamierzając podążać według jego instrukcji.

A wtedy Amelie otwarła swoje oczy. To był nagły, błysk ruchu, który sprawił, że serce Claire pominęło rytm. Oczy Amelie były jeszcze jaśniejsze niż zawsze były, bardziej jak brudny lód. - Ktoś tu jest, - wyszeptała. – Ktoś… - Claire, wyjdź, - powiedział Myrnin i zrobił krok bliżej jej łóżka. – Jestem tutaj, Amelie. Myrnin. Dokładnie tutaj. - Nie powinieneś być tutaj, - wyszeptała. Jej głos był cienki jak jedwab i tak samo delikatny. – Gdzie jest Oliver? - Wyszedł na chwilę, - powiedział Myrnin. – Oh, moja najdroższa. Jesteś o wiele zbyt blada. Pozwól mi przynieść ci coś do zjedzenia. – Miał na myśli krew, pomyślała Claire. Amelie nie miała koloru pod swoją skórą. Wyglądała prawie przeświecająco. - Nie masz na myśli kogoś? – zapytała Amelie. To był prawie żart, ale nie był zabawny. – Poprosiłam Olivera o zakończenie mojego cierpienia. Nie miałam na myśli takiego zezłoszczenia go, ale on naprawdę musi stawić czoło faktom, wkrótce. Zrobisz to dla mnie, Myrnin? Jako mój przyjaciel? - Jeszcze nie, - powiedział i wziął jej dłoń w swoją. – Nie jestem jeszcze do końca gotowy żeby pozwolić ci odejść. Nikt z nas nie jest. - Wszystkie rzeczy umierają, nawet wampiry. – Ten sam odległy głos, jakby nic z tego nie miało już dłużej znaczenia. – Gdyby to była jedyna śmierć, jakiej stawiałabym czoło, chętnie bym odeszła. Ale mogę to teraz poczuć, wewnątrz mnie. Ciągnięcie morza. Pływy. Głód. – Oczy Amelie znowu skupiły się na Myrninie i był dziwnie świecący błysk w nich. – Morza przychodzą jako pierwsze. Cale życie płynęło od nich i musi na końcu powrócić tam. Jak ja powracam. Jak ty powrócisz. Byłam wariatką wierząc, że draug mogą być pokonani. Oni są falą. Morzem. Początkiem i końcem nas. – Błysk zrobił się intensywniejszy, a Claire zorientowała się, że była dziwnie… uspokojona tym. Amelie wydawała się taka spokojna, leżąc tam. A bycie przy niej wydawało się takie bezpieczne. Myrnin musiał czuć to samo; zatonął w siedzącej pozycji na skraju jej łóżka. – Nie ma uciekania przed falami, nie widzisz? Nie dla mnie, albo ciebie, albo Morganville. Bo fala zawsze przychodzi. Myrnin wciągnął ostry wdech i spojrzał w dół na jej dłoń, trzymaną w swoich.

Spróbował się uwolnić, ale nie mógł. – Przestań, - powiedział, głosem tylko w połowie tak silnym jakim powinien być. – Amelie, przestań. Nie musisz tego robić. - Nie robię, - powiedziała, brzmiąc bardzo smutno. – Jest tak wiele wewnątrz, co już dłużej mną nie jest. Nie powinieneś przychodzić. Żadne z was. Jej blady jak lód wzrok opanował Claire, a ona wiedziała, że szła do przodu, ciągnięta przez siły, których nie mogła zrozumieć i nie mogła kontrolować. Nie mogła się zatrzymać. Naprawdę nie chciała się zatrzymać. A potem wyciągnęła swoją dłoń, a blade, silne palce Amelie zamknęły się na jej. Poczuła mrowienie, a potem płonięcie, jak milion igieł przenikających jej skórę. Obserwowała przenikliwe zimno skóry Amelie zmieniające się, przybierające ciepło. Krew. Krew wyciągana z Claire. Przez dotyk. Claire zdała sobie sprawę, że to samo przydarzało się Myrninowi. Teraz dyszał, bełkocząc szalone zarzuty, próbując podważyć jej dłoń ze swojej, ale przegrywając. Amelie już dłużej nie potrzebowała kłów do pożywiania się. Jak draug, żywiła się dotykiem. I to działo się tak szybko. Claire poczuła się lekkomyślnie, przyjemnie zmęczona, nawet mimo że gdzieś głęboko wewnątrz wrzeszczała w proteście. Po prostu zamknij oczy, głos Amelie mówił delikatnie, daleko. Po prostu zamknij oczy i zaśnij teraz. A potem coś uderzyło ją i odepchnęło, przez połowę pokoju na ciężki, drewniany stół z gigantyczną miską wysuszonych kwiatów. To wszystko rozbiło się na dywanie, posyłając roztrzaskane szkło i połamane płatki, a Claire leżała na boku, patrząc na ścianę. Był tam obraz, coś znanego, z ciemną farbą i jaskrawymi wybuchami koloru, wszystkimi zrobionymi w gwałtownych warstwach i wierzchołkach. Zamrugała powoli, nie do końca rozumiejąc, co się właśnie stało i zobaczyła jaskrawe miejsce czerwieni bliżej niej niż obrazu. Krew. Krew na jej dłoni – nie, na jej palcach, tryskającą jakby była przebita setką szpilek. To bolało nagłym, płonącym zapłonem uczucia, a ona zdała sobie sprawę, co się właśnie stało. To roztrzaskało się o nią szybko i mocno, a ona poczuła strach przeszywający ją.

Skręciła się w tył i w przód, siedząc o kąt, trzymając swoją ranną dłoń blisko swojej klatki piersiowej. Oliver pomagał Myrninowi rozwinąć palce Amelie od jej nadgarstka. Tak szybko jak to zrobił, Myrnin upadł na podłogę i w połowie się czołgał, w połowie zsuwał do innego kąta, kołysząc swoim nadgarstkiem, tak jak Claire trzymała swoje własne ranne palce. Wyglądał na… przerażonego. I przestraszonego. Oliver stał pomiędzy ich dwójką a łóżkiem. Amelie się poruszyła się. W ogóle. Oliver wyglądał na tak wściekłego jakim Claire nigdy go nie widziała, twarz jak ostra i blada jak kość, oczy jak węgle tlące się czerwienią pod czernią. – Wy idioci, - rzucił i podszedł w kierunku Claire. Kiedy drgnęła, wyglądał na nawet jeszcze bardziej wściekłego. – Nie zabieram się do skrzywdzenia cię, głupia dziewczyno. Pokaż mi swoją rękę. Była zbyt świadoma czerwieni rozlewającej się w jej dłoni, ale nie zaczekał na zgodę; chwycił jej rękę, z wampirzą szybkością i wyciągnął ją żeby sprawdzić ranę. Jeśli krew sama w sobie wywierała na niego wpływ, nie pokazywał żadnych oznak tego. Poświęcił chwilę, potem puścił ją, odszedł i wrócił z małym, białym ręcznikiem, który wpakował na jej kolano. – Wyczyść się, - powiedział. – Powiedziałem ci bardzo jasno, że nie możesz wejść do tego pokoju. Nigdy nie brałem cię za taką idiotkę. A ty, Myrnin. Co ty do diabła sobie myślałeś? - Potrzebujemy klucza, - powiedziała Claire. Jej zęby niewytłumaczalnie klekotały, a ona poczuła lodowate zimno wewnątrz, jakby straciła mnóstwo krwi, nie tylko trochę. Może to był szok. – K-kklucz do opancerzonej ciężarówki, na dole. M-my musimy użyć jej żeby d-dostać się do stacji wody. Myrnin powiedział, że ona go miała. - Klucz? – Oliver prawie się zaśmiał. – Nie bądź śmieszna. To nie był tylko klucz, prawda? Wtedy Myrnin uniósł głowę. – Musiałem po prostu dowiedzieć się, jak bardzo mnie okłamywałeś odnośnie jej stanu. Wydaje mi się, że poważnej ilości. Claire nigdy nie widziała Olivera uderzającego go; po prostu wywnioskowała to, co się stało z maźnięcia i głowy Myrnina odrzucanej. Starł krew ze swoich ust tyłem dłoni, nigdy nie odciągając wzroku od Myrnina i powiedział, - Powiedziałeś, że trzymała się siebie. Ona właśnie poprosiła mnie o zabicie jej. - Walczy, - powiedział Oliver. – I walczy lepiej bez tych śmiesznych rozgrywek. Zabierz dziewczynę i wynoś się. Ryzykowałeś siebie i ją, na nic. Myślałem, że lubiłeś dziecko bardziej niż to. - Lubię je obie bardziej niż to. Ale przyszedłem dla powodu, a powód ona nadal trzyma. - Twoja ciekawość jest nałogiem, który zabije cię jednego z tych dni. Nie jestem

Amelie. Nie będę się godził na twoje humory. Rozważ to sprawiedliwe ostrzeżenie, Myrnin: kiedy mówię ci żebyś trzymał się z daleka, trzymaj się z daleka i trzymaj swoje zwierzątka na smyczach. Myrnin spojrzał przez niego na Claire. – Wszystko w porządku? – Nadal wydawał się roztrzęsiony, ale trzymał się szybko razem. Wstał i także pomógł jej się podnieść. Nie sądziła, że było z nią w porządku, nie do końca, ale i tak siknęła głową. Siniaki, na pewno, ale nic złamanego. Jej dłoń była z tego najgorsza, a ręcznik, który rzucił jej Oliver przesiąkał krwią. – Oliver. Nadal potrzebujemy tych kluczy. - Kluczy? – Oliver przerwał i zaśmiał się. – Kluczy do czego? - Samochodu transportowego Założycielki. Tego opancerzonego. Wymagam ich, powiedział Myrnin. - Pomiatam tobą. Nie mam ich. - Nie, Założycielka je ma. – Myrnin podkreślił rzeczownik trochę bardziej, niż to było potrzebne i to wydawało się nadal bardziej rozwścieczyć Olivera, jeśli to w ogóle było możliwe. – A Założycielka mi je da, jeśli w ogóle nadal jest sobą. Wie, że nie pytałbym bez powodu. - Myrnin. – Cichy, bezbarwny głos Amelie ledwie złamał przestrzeń pomiędzy ciszą, ale oboje natychmiast obrócili się w jej kierunku. Był błysk czegoś w twarzy Olivera, czegoś jak – strach, pomyślała Claire. Zniknął zbyt szybko dla niej żeby być pewną. - Przepraszam, ale nie mogę tego kontrolować, - powiedziała Amelie. – Najlepiej jeśli teraz wyjdziesz. Wszyscy. Zostawcie mnie z tym. Walczę z tym jak mogę. – Jej oczy powoli zamknęły się, potem znowu otworzyły. – Klucze. Klucze są w czarnej skrzyni w moim biurku. Zabierz je. – Bolało ją robienie czegokolwiek, co robiła – nawet Claire mogła to zobaczyć – ale nawet się uśmiechnęła, tylko trochę, mimo bólu. – Nie chcę krzywdzić moich przyjaciół. Oliver próbował was chronić, powinniście to wiedzieć. - Oh, moja droga, - powiedział Myrnin i odgonił łzy. – Amelie, trzyma się. Musisz się trzymać. Wrócę i znajdziemy sposób żeby to zatrzymać. - Nie, - powiedziała. – Nie wracaj. Nigdy nie wracaj, Myrnin, Albo będę cię miała. – Nagle spojrzała w kierunku Claire, a wpływ tego sprawił, że Claire wzięła ostry, bolący wdech. – Zapamiętam twój smak. Nie pozwól mi znowu się tak zbliżyć. To było nagie, chłodne ostrzeżenie, a Claire wzięła je poważnie. Tak jak Myrnin, zobaczyła. Ale Oliver musiał poprowadzić to do końca. – Jeśli wrócisz, - powiedział, - Zabiję cię zanim ona

cię złapie. To będzie przyjemność. Myrnin potrząsnął głową. – Najpierw ciebie złapie, wiesz o tym. - Nie jestem tak łatwy jak to wszystko. – Oliver przytrzymał dla nich drzwi, a jego oczy przeszły przez Claire, potem zatrzymały się na Myrninie. – Ty ze wszystkich ludzi powinieneś wiedzieć. Potem pozwolił drzwiom zatrzasnąć się za nim. - Pokaż mi, - powiedział Myrnin, w nagłej ciszy przedpokoju, a ona zdała sobie sprawę, że prosił o jej dłoń. Rozwinęła ją, wyciągnęła i drgnęła, kiedy jego chłodne palce dotknęły jej gorących, okrwawionych. – Są trochę spuchnięte, ale to dobrze. Twoje ciało zwalcza infekcję. Będzie z tobą w porządku. – Jego ręka odeszła z plamą krwi na niej, a on spojrzał na nią, potem westchnął i wytarł ją w ręcznik. – To wielka strata. - Co, krew? - Oczywiście że nie. – Westchnął. – Amelie, oczywiście. Nie powinniśmy widzieć jej ponownie w tym słabych czasach. Ustawił niegodziwie szybkie tempo w dół korytarza; Claire ponuro przemierzała wzdłuż jej egzekwowanego aerobiku i zastanawiała się, czy jej ręka mogłaby poczuć się lepiej, gdyby po prostu go uderzyła. Był tak daleko z przodu, że prawie przegapiła, jakie kierunki obiera; ten budynek zawsze sprawiał, że się odwracała, jakby oczekiwała, że miał to zrobić. Nie było znaków, żadnych nazw na drzwiach, tylko te drogie, rodowe obrazy. Przypuszczała, że gdyby mogła odróżnić jeden stary mistrzowski krajobraz od innego, znałaby swoją drogę dookoła, ale jej mózg nie był naprawdę ukierunkowany w ten sposób. - Zwolnij! – w końcu wrzasnęła, kiedy Myrnin zniknął za odległym rogiem. Była zmęczona, drżąca i drażliwa, a siniaki, które zebrała stawały się odczuwalne, zdecydowanie. Miała także gorący ból głowy formujący się w centrum jej czoła. Myrnin wystrzelił głową – tylko głową – do tyłu za rogiem pod bardzo dziwnym kątem żeby powiedzieć, - Oh, po prostu pośpiesz się! – a potem rozpłynął się. Jeśli Claire miałaby w zwyczaju przeklinanie jak, powiedzmy, Shane, przypaliłaby nimi wykładzinę. Zamiast tego, po prostu zagryzła zęby, mocno i poruszała się szybciej. Biuro Amelie, bez jego zwyczajowego kompletu ochroniarzy, było w połowie drogi następnego korytarza, albo przynajmniej to były drzwi, które Myrnin otwierał kopaniem. Zabrało to kilka prób, co musiało oznaczać, że Amelie zbudowała swoją ochronę przeciwko wampirom, nie ludziom – naprawdę sensowne. Zanim Claire dosięgła go, Myrnin skopał

zamki, a ciężkie drewniane drzwi roztrzaskały się z hukiem. – Szybciej byłoby lepiej, powiedział, - zważywszy że jej ochroniarze nie są w pełni poza służbą, a oni mogą nie docenić tego, że podjąłem straszne środki, nawet za pozwoleniem. Muszą ostatecznie naprawić drzwi, wiesz. Wleciał do środka, kopnął otwarte drzwi wewnętrznej pracowni Amelie z kilkoma bardziej gwałtownymi podmuchami, a do czasu kiedy Claire dostała się tam, był przy biurku, rozpruwając kolejną (zamkniętą) szufladę i wyjmując czarną skrzynię. Zasyczał i upuścił ją na biurko z zaskoczenia. Jego palce wyglądały na spalone – w zasadzie, była blada zawiązka dymu lecącego z nich. Ale to była czarna skrzynia, nie… Claire podniosła ją, albo spróbowała. Była bardzo ciężka. Kiedy ją podparła paznokciem kciuka, farba odleciała a jasny metal został ujawniony. Srebro. - Zamknięta, - powiedziała. – Masz klucz? - Aniołeczku, czy ja wyglądam jakbym miał jakiekolwiek klucze do czegokolwiek w tym pokoju? Myślę, że drzwi, które właśnie wywarzyłem spierałyby się o to. Tutaj. – Porwał otwieracz do listów – stalowy, nie srebrny – i ustawił go przed zamkiem. – Potrzymaj nieruchomo skrzynię. Tak zrobiła, a on uderzył otwieraczem do listów ostro w koniec skrajem swojej dłoni, a ona weszła w zamek i roztrzaskała go. Claire odgięła wierzch na zawiasach i powiedziała, Oh, nie. Bo były dosłownie tuziny kluczy w skrzyni i nie jeden z nich był oznaczony. Miały kolorowe etykietki, ale to niczego nie oznaczało dla niej, albo, mogła to powiedzieć, dla Myrnina. Potrząsnął głową i powiedział, - Weź skrzynkę. Cholera, przypuszczam, że jej ochrona nadchodzi. – Rzucił okiem na jej ranną prawą dłoń, potem chwycił ciężką, aksamitną zasłonę na oknie i pociągnął ją w dół. To nie zrobiło pokoju o wiele jaśniejszym, odkąd ciemność szybko nadchodziła. Myrnin zdusił skrzynię grubym aksamitem i zebrał ją. – Cóż? Na co czekasz? Biegnij! Nie wiedziała, przed czym dokładnie uciekali i w ogóle nie była w humorze żeby się dowiedzieć. Tym razem zapamiętała skręty – wprost od drzwi, w dół korytarza, w lewo, potem kolejne lewo – a potem dostrzegła wampirzych ochroniarzy na końcu długiego odcinka korytarzy. I jej przyjaciół, czekających. - Dlaczego na twojej dłoni jest okrwawiony ręcznik? – domagał się Shane, a potem

dostrzegł Myrnina za nią. – Może to pytanie jest do ciebie, dupku. Co się stało? - Dotknęła czegoś, czego nie powinna, a my nie mamy na to czasu. Tutaj. – Myrnin wpakował owiniętą zasłoną skrzynkę do Eve, która zaskamlała na to, jak ciężka była. Michael wziął ją od niej. – Jest pełna kluczy. Znajdź ten, którego potrzebujemy. Uważaj na srebro, zuch chłopak. – Nie zatrzymał się, tylko pośpieszył z Michaelem i Eve swoim nurtem. – Do garażu! To zostawiło Shane’a nadal trzymającego Claire. Nie puścił. – Co się stało z twoją ręką? – zapytał. – Bo jeśli to był on… - Nie był. – Cóż, to było dyskusyjne, ale nie chciała powiedzieć Shane’owi; było już wystarczające napięcie pomiędzy nim a Myrninem. – To była Amelie. Ona zmienia się w… jedną z nich. Draug. – Zrzuciła ręcznik i pokazała mu swoją rękę i czerwone ukłucia ugryzień – albo użądleń – które pokrywały palce. Skrzywił się. – Nie mamy wiele czasu żeby ją ocalić. - Jeśli możemy, - powiedział i podniósł jej ranną dłoń do swoich ust. Jego pocałunek wydawał się taki dobry, że obmył ją całą ulgą. – Znam cię. Zamierzasz próbować jak diabli żeby sprawić żeby wszystko było znowu w porządku. - Do diabła, co się zbliża, - powiedziała. – Po prostu próbuję unikać tego. No chodź. Tak szybko jak drzwi windy się otwarły, usłyszeli dźwięk kaszlenia silnika, zazębianie i zaczynające się ciężkie, bezczynne brzdąkanie. Shane zwrócił swoją głowę w tamtym kierunku. – To nasz sygnał, - powiedział. – Gotowa? - Nie. – Zaśmiała się trochę, a on pocałował ją, a ona po prostu chciała tego, więcej tego i mniej krwi i terroru. Morganville zawsze było złe, ale to musiało się polepszyć. Musiało. Ale najpierw, silnie oczekiwała, że miało się pogorszyć. Claire zorientowała się, że jazda wewnątrz opancerzonej ciężarówki była nudna. Zabrała miejsce na wiatrówki, które były bezużyteczne, mimo że nawet rzeczywiście miała wiatrówkę, bo okna były przyciemniane dla wampirów, a ona nie mogła niczego zobaczyć. Michael prowadził w ciszy, z okazjonalnym mamrotaniem „Przepraszam” kiedy ciężka ciężarówka uderzała w wybój. Nie była stworzona do wybojów. W ogóle. Trójka z tyłu była odbijana dookoła jak szalona – nie, dwójka z nich, Eve i Shane. Myrnin zajął jedyne siedzenie, to jedno tak włochate jak tron, z pasem bezpieczeństwa. Był oczywiście zbudowany dla Amelie. Były wiszące pasy dla, cóż, wieszaków, a Shane i Eve przylgnęli do nich, nie żeby to bardzo pomagało. - Myślę, że mogę rzygać, - zawołał Shane, co napotkało chor żeby lepiej nie.

Przynajmniej, nie był poważny. Albo Claire miała nadzieję, że nie był. – Możesz wypełnić to wodą, detergentami i ubraniami podróżnymi. Czy to ma w ogóle wstrząsy? - Przestań narzekać, - powiedział Myrnin, siedząc perfekcyjnie wygodnie na swoim pokrytym aksamitem siedzeniu. – To jest najbardziej ochronny pojazd, w jakim mógłbyś możliwie chcieć być. Jest kuloodporny, przyciemniany i co najważniejsze, wodoodporny, jeśli jednak mógłbyś nie testować tego przez wjeżdżanie w głębokie kałuże, byłbym wdzięczny. Michael spojrzał bokiem na Claire i powiedział, - Mogłabyś proszę zobaczyć, czy możesz go zmusić do zamknięcia się, zanim Shane go uderzy, albo ja? - Myrnin, - powiedziała ze znużeniem, - po prostu zamknij się. - Zraniłaś mnie. - Jeszcze nie, ale podtrzymuj to. Myrnin nie odpowiedział na to, ale jego uśmiech, na który Claire spojrzała przez swoje ramię, był wystarczający żeby sprawić, że chciała go mimo wszystko spoliczkować. Wyraźnie czuł się lepiej. Odbijanie zwolniło do czołgania się, w końcu, a Michael powiedział, - Widzę z przodu oczyszczalnię. Bramy są zatrzaśnięte. Chcesz żebym je przejechał? - Tak. Im mniej czasu spędzimy na nogach, tym lepiej, - powiedział Myrnin. – Przejedź bramę za wszelką cenę i zabierz nas tak blisko jak możesz do głównego wejścia. Żadnej dyskusji, kiedy dojedziemy, po prostu się poruszamy a każdy musi znać swoje zadania. Michael, ty i Eve zostaniecie z tyłu żeby zamknąć pojazd; nie chcemy żadnych nieprzyjemnie wilgotnych niespodzianek czekających na nas, kiedy wrócimy. Kiedy będzie zamknięty, wejdziecie na drugie piętro do północnej części. Są wyraźnie zaznaczone panele sterowania zaworami ręcznymi na końcu korytarza; zatrzaśnijcie je i natychmiast ewakuujcie się z powrotem. Wasz jest najkrótszym dystansem, więc najszybciej powinniście wrócić do ciężarówki. To dlatego będziecie mieli klucze. - Co jeśli coś się stanie? Czy to są jedyne klucze? - Tak, - powiedział Myrnin, - więc nie pozwólcie żeby cokolwiek się stało, za wszelką cenę. Wolałbym nie musieć nikogo ratować na tej szczególnej wycieczce. Shane, ty i Claire weźmiecie kontrolę ręcznych zaworów na drugim piętrze, w południowej części. Macie większy dystans do przejścia, więc powinniście zrobić to samo co Michael i Eve – zatrzasnąć zawory i biec z powrotem do wozu. - A co z tobą? – zapytała Claire.

- Będę w centrum na pierwszym piętrze, główne pomieszczenie kontrolne na najdalszym krańcu budynku. Będę tam żeby wyłączyć uruchomione panele i zaprogramować system żeby odwrócił przepływ rur. Ten proces zabierze najdłużej. Shane podniósł rękę. – Uh, pytanie? - Tak? - Nie zaprojektowałeś tego zakładu, prawda? Nie jest zrobiony z – nie wiem, krowich wnętrzności i kół zamachowych albo czegokolwiek? Myrnin obdarował go chłodnym, psutym spojrzeniem i powiedział, - W zasadzie wierzę, że zostało to zbudowane przez firmę inżynieryjną z Houston. W latach pięćdziesiątych. Jest smutny brak wnętrzności, krowy i innych. Skończyłeś? - Tak sądzę. – Shane wzruszył ramionami. – Hej, czy będzie okej, jeśli tym razem założę miotacz ognia? - Czy ktokolwiek może cię powstrzymać? – zapytał Myrnin. – Za wszelką cenę. Shane uśmiechnął się szeroko i założył paski, zawieszając przyrząd na swoje plecy i sprawdzając zapłon żeby być pewnym, że się włączył. – Dobrze aby iść. - Poczekaj, - powiedział Michael i wcisnął pedał gazu. Shane i Eve zaskomlili i trzymali się panicznie swoich pasków obiema rękami. Claire poczuła, że pędzili przez przestrzeń ślepo, a ona zwalczyła pokusę żeby wrzasnąć na niego żeby zwolnił, bo nie mogła zobaczyć, ale on mógł, a wtedy był dreszcz, ciężarówka ciężko uderzyła, a on nacisnął na hamulce żeby ich zatrzymać. Nagła cisza trwała tylko chwilę, zanim Myrnin nie zaryczał, - Ruszać się, teraz! – i popędził z wampirzą prędkością, odrzucając tylne drzwi. Shane wygrzebał się za nim i zabujał Eve na dół, dokładnie kiedy Michael wyszedł z części kierowcy, a Claire wydostała się ze strony pasażera. Michael zamknął drzwi elektronicznym pilotem i wręczył go Eve. - Ty trzymasz klucze, - powiedział. – Ubezpieczenie. Obdarowała go zaciekawionym spojrzeniem, ale przynajmniej nie było już złe. Po prostu… kolidowali. Potem ich dwójka pobiegła za Myrninem, który już zniknął wewnątrz. Shane wziął dłoń Claire w swoją. Stacja uzdatniania wody była rozwaloną masą betonu, rur i cieni, a nic się nie poruszało. Nad głowami, zaburczał grzmot i wydawało się, że chmury pogrubiały się. Jeszcze bez deszczu, ale nadchodził. Czy draug mogły rzeczywiście pchać chmury? Sprawić żeby szły tam, gdzie chcieli? To wydawał się niemożliwe, ale wtedy, myśl o czymś będącym w stanie rozwalić się na części w

pojedyncze kropelki i zreformowanie się było niemożliwe samo w sobie. - Zostań ze mną, - powiedział Shane, a ona skinęła głową. Ciężar jej wiatrówki był ciężki w jej prawej dłoni, ale nie spowalniał jej kiedy biegli za swoimi przyjaciółmi, w ciemność. Stacja uzdatniania wody miała okropny zapach, zgniłe jajka zmieszane z wymiocinami, a Claire nie spodziewała się tego. Jej oczy wypełniły się łzami, a ona zakaszlała, zadławiła się i zrobiła całkowicie niepotrzebny ruch wachlowania przed swoim nosem, jakby smród był czymś, co mogła odmachać. Shane wydawał się także zmarnowany, ale stoicki odnośnie tego. – Prawdopodobnie wybuch rury, - powiedział. – Nieczyszczonych ścieków. Spróbuj nie oddychać zbyt głęboko, ale ciągle oddychaj. Przyzwyczaisz się do tego. - Część o nie oddychaniu zbyt głęboko jest łatwa, - powiedziała. – To naprawdę obrzydliwe. - Czy kiedykolwiek ci mówiłem, że pracowałem jako przetwornik śmieci i martwych zwierząt? Jedna z wielu czarujących prac, które miałem w Morganville. Nie każdy może być gwiazdą rocka albo asystentem szalonego naukowca wampira. Ktoś musi czyścić gówno. W moim przypadku, dosłownie. Światła w fabryce były włączone, ale wydawały się w jakiś sposób przyciemnione i pozbawione koloru i mrugały od czasu do czasu. Sieć elektryczna nie była zbyt stabilna, przypuszczała Claire, albo inne miejsce działało na awaryjnej mocy. Poszukała małej lampki błyskowej LED, którą przypięła do pętelki do paska od swoim dżinsów – nadal tam. Nie była super jasna, ale pomogłaby. Eve przyniosła jakąś potworną, obudowaną aluminium rzecz, która mogła podwoić kij baseballowy, oczywiście; przyozdobiła ją kryształkami Swarovskiego, ale to była po prostu Eve. Zawsze szukając zabawnego użytku dla kleju, którego natura nigdy nie planowała. Były schody idące w górę i w dół. – Drugie piętro, - powiedział Shane, a ona skinęła głową. Poszli szybko na górę po cichu, a kiedy sięgnęli podestu drugiego piętra, Claire usłyszała coś, co brzmiało jak odległy wytrysk wody przez rury, a potem światła po prostu… zgasły. Potem ponownie walczyły, źle mrugając. - Niedobrze, - powiedział Shane. – Chodź. Tędy. Korytarz był długi, prosty i nieskomplikowany, z wyjątkiem rur biegnących nad głowami, które rozwijały przecieki… jakieś powolne kapanie, jakieś srebrne (albo brązowe) strumienie wody, która tworzyła grube kałuże na podłodze. Zapach był tutaj silniejszy.

Dobrze, pomyślała Claire. Za wszelką cenę unikaj brązowej wody. Nie żeby widocznie czysta woda była bezpieczniejsza; była po prostu mniej obrzydliwa. - Odchyl się, - powiedział Shane i odpiął dyszę od paczki na swoich plecach. Odczepił stacyjkę po boku, a niebieski płomień pilota zapalił się, lekko sycząc. – Pożar w otworze! I odpiął niesamowicie gęsty strumień płomienia, który przewrócił kałuże, doprowadzając je do wrzenia. Kiedy zdjął swój ogień z wyzwolenia, a płomienie umarły, Claire zamrugała żeby przywrócić swoje oczy z powrotem do skupienia przed miotaczem ognia i poszukała jakiegokolwiek śladu draug. Nic. Droga wydawała się czysta. - Idź! – powiedziała i pobiegła do przodu. Shane dopasował się do niej. Dyszę miał nadal gotową, a lampkę kontrolną palącą się, ale po wszystkim jej nie potrzebowali; z wyjątkiem odprysków, basenu wody nie produkowały żadnych złych stworzeń, nie chwytały się jej stóp, albo nie robiły w ogóle niczego. Pobieli bez tchu na koniec korytarza, a Claire wskazała na panel przełączników zaznaczonych czerwonymi znakami po ich prawej. ZAWÓR RĘCZNY WYŁACZAJĄCY KONTROLĘ, mówił. UŻYWAĆ TYLKO W UPOWAZNIONYCH WYPADKACH. - Myślę, że to się kwalifikuje, - powiedział Shane. Zawory były pokryte szklanymi panelami, ale był ręczny, mały, wiszący młot na łańcuchu, a on użył go do roztrzaskania wszystkich paneli, jednego po drugim. – Ty zaczynasz od tego końca. Ja wezmę ten. To był okej plan, póki Claire nie spróbowała przekręcić zaworu – to był duży, ciężki i najważniejszy, nie był ruszany (prawdopodobnie) odkąd był zatrzymany przez szkło w latach pięćdziesiątych. Próbowała, ale on po prostu się nie ruszał. Shane stawiał czoło swojemu pierwszemu, z trudnością, ale Shane miał jakieś dziesięć razy większą siłę w górnych częściach ciała. Nagwintowała swoją wiatrówkę przez szprychy na zaworze i użyła jej jako dźwigni, ostrożnie żeby trzymać swoje dłonie z dala od mechanizmu spustowego. Z głębokim, metalicznym jękiem, który zawibrował przez podłogę, zawór zaczął się przesuwać. Kiedy obrócił się, to stało się trochę łatwiejsze, a ona zacieśniła go, zabrała wiatrówkę i przesunęła się do następnego. - Claire, - powiedział Shane. - Prawie go mam! – Zacisnęła zęby i rzuciła swoje ramiona na niego, a drugi zawór zapiszczał kiedy płaty rdzy odchodziły.

- Claire! Tym razem spojrzała w górę i zobaczyła, że stał z twarzą odwróconą od niej, w dół korytarza. Wyraz na jego twarzy… nie chciała patrzeć. Draug nadchodziły w zupełnej ciszy, ślizgając się przez metalowe komory jak duchy. Identyczni mężczyźni, wszyscy szarzy, nie do odróżnienia i jeszcze tak bardzo źli, falujący i bez kości. Musiało ich być z dwudziestu nadchodzących tą drogą. - Chodź za mnie, - powiedział Shane. - Nie skończyłam! – Rzuciła się znowu w przesuwanie zaworu, ostatniego i więcej rdzy odpadło, kiedy metal zadrżał i obrócił się, niechętnie cal po calu. Jej dłonie zsunęły się, zręczne od potu, a potem Shane odciągając ją na bok i chwytając prowizoryczną dźwignię z wiatrówki i stosując do niej swoją własną siłę. Obrócił się o kolejną połowę koła i zablokował się mocno. - I już, jesteśmy martwi, - powiedział i wyciągnął wiatrówkę żeby ją jej wręczyć. Prawie ją upuściła, ale wzięła ją pod kontrolę i skierowała ją w nadchodzące draug. Mocno pod ramię. Była już tam mocno posiniaczona, ale kilka więcej krwiaków było małą ceną do zapłacenia. Spojrzała milcząco na Shane’a, a on zrobił krok do przodu, chwytając dyszę miotacza ognia. Przycisnął przycisk zapłonu, a kiedy niebieski płomień wskoczył w życie, ostro się wyszczerzył. - Kocham tę robotę, - powiedział i prawdopodobnie dodałby do tego coś jeszcze, coś dowcipnego i zabawnego, ale zanim mógł, draug najbliższe niemu rzuciły swoją rękę, która rozciągnęła się niemożliwie daleko i zmieniła się w wodę, czystą i bezkształtną, a ona uderzyła dyszę z mokrym, skwierczącym plaśnięciem. Stłumiła zapłon. Shane spojrzał w dół, zszokowany i ponownie uderzył w przycisk. Potem znowu. Miał dźwięk klikania, ale bez lampki kontrolnej. - Kurwa, - wyszeptał, ale nie marnował czasu na ubolewanie; po prostu wsadził dyszę do kabury (kabura – rodzaj futerału lub pokrowca, przeznaczonego do noszenia pistoletu lub rewolweru; najczęściej przeznaczona do przypięcia do pasa, niekiedy wraz ze specjalną uprzężą skonstruowaną tak, aby broń nosić pod pachą – przypuszczenie tłumacza) i chwycił wiatrówkę z konstrukcji na jego plecach. – Claire, schody. Teraz. Już była na nich. Nad jej ramieniem było przyciemnione światło znaku wyjścia, z

pocieszającą figurą małego ludzika idącego w dół schodów. Cofnęła się w jego kierunku i wyglądał czysto.. ale korytarz też wyglądał czysto, kiedy szli tą drogą. Draug były bardziej niż paskudne – były mądre. Naprawdę mądre. Kopnęła drzwi i nic nie zobaczyła. Znowu. Żadnego wyboru, naprawdę; draug stale teraz przyspieszali w ich kierunku, a Shane zachowywał ładunki w swojej wiatrówce żeby sprawić że się będą liczyć. Pomiędzy ich dwójką mogli usunąć może połowę draug, które zmierzały ku nim. Wycofanie się było jedyną opcją. - Dalej! – krzyczała i zanurzyła się w dół pierwszych sześciu stopni. Na półmetku, gdzie schody skręcały, spojrzała w tył. Shane przeszedł tyłem przez drzwi, a teraz oddał jeden roztrzaskujący ucho strzał ze swojej wiatrówki, wskoczył i zatrzasnął drzwi. Potem nacisnął przycisk szybkiego uwolnienia na miotaczu ognia. Jego wielki ciężar zabrzęczał o metalową podłogę, a on chwycił luźną dyszę i zablokował nią drzwi żeby przytrzymać je zamknięte. To nie zatrzyma draug na długo, jeśli w ogóle je zatrzyma, ale zrobił, co mógł. Szedł w dół schodów w jej kierunku, kiedy usłyszała dźwięk… jak woda przez rury, ale tym razem inny. Bliżej. Odbijający echem. A ona zobaczyła falę powodzi w dół stopni z następnego piętra, grubą i mroczną. Uderzyła Shane’a w tył i strąciła z nóg. Potem, zamiast kontynuowania płynięcia w dół stopni jak nakazywała grawitacja, po prostu… zatrzymała się, uformowała grubą, drżącą bańkę i spożywała go. Utonął w cieczy, jakby miała większą gęstość niż prawdziwa woda. Spierał się, ale nie mógł się udźwignąć. - Nie! – krzyknęła Claire i podniosła swoją wiatrówkę, ale nie było niczego, co mogła zrobić; strzelanie w to było strzelaniem w niego, a ona nie mogła, nie mogła. Więcej płynu popłynęło w dół schodów w jej kierunku, a ona zobaczyła jego twarz przez zniekształcone soczewki cieczy topiącej go, zobaczyła strach, wściekłość i przerażenie i zobaczyła go mówiącego coś. Może to było jej imię. Może to było po prostu biegnij. Pobiegła. Ciecz pobiegła za nią, teraz bardziej jak macki niż fala, chwytając i sięgając po nią, kiedy rzuciła się do przodu i dookoła rogu klatki schodowej. Shane nie był teraz w drodze, a ona wystrzeliła dziwko w górę w tą rzecz. Dźwięk uderzył ją jak fizyczny powiew, a młotek wiatrówki uderzył jej ramię z brutalną siłą. Z trudem to poczuła, bo prawdziwy ból był w środku, gdzie krzyczała imię Shane’a.

Zostawiłam go. Zostawiłam go. Siła podmuchu wiatrówki pchnęła ją w tył, strąciła z równowagi, a ona poczuła ostatnie kilka stopni. Srebro rozprzestrzeniło się i uderzyło kształt draug z niesamowitą siłą, rozrywając go na części, ale on tylko popłynął do góry w odwrocie. Zrobił dźwięk, okropny, wrzeszczący chór. Nie mogła zobaczyć Shane’a. Zostawiłam go. Drzwi otwarły się za nią, a dłoń chwyciła jej ramię i szarpnęła ją w tył. Walczyła z tym ślepo, próbowała obrócić wiatrówkę, ale chłodna, blada dłoń chwyciła lufę i przytrzymała ją z dala, a potem zdała sobie sprawę, że to był Myrnin. Spojrzał na nią i zobaczył draug płynącego w dół schodów w ich kierunku i bez słowa, chwycił ją dookoła talii, podniósł i pobiegł. - Nie! – krzyknęła i zmagała się żeby się uwolnić. W tym procesie straciła wiatrówkę, ale to nie miało teraz znaczenia; jedyną rzeczą, jaka się liczyła było, że musiała sprawić żeby zrozumiał, że musieli się wrócić. Dalej krzyczała, kiedy ściany migały z koszmarną prędkością i był dźwięk dookoła nich, który zagłuszał nawet jej własny zdesperowany płacz, coś brutalnego, triumfalnego i okropnego. Tam tez były draug. Mogła zobaczyć ich nadchodzących po nich, ale Myrnin wystrzelił swoja wiatrówką jedną dłonią żeby oczyścić drogę i wcale się nie zatrzymywać, wcale się nie zawahać. – Nie, wracaj! Potem byli na zewnątrz, a Michael i Eve byli w ciężarówce na miejscach kierowcy i pasażera. Claire zobaczyła ich przez pokrytą łzami smugę, kiedy Myrnin minął ich, otworzył tylne drzwi i wrzucił jej ciało do środka. Wszedł, zatrzasnął drzwi i krzyknął, - Jedź! Teraz! - Gdzie jest Shane? – zapytała Eve. Obróciła się, wpatrując się, a prześwitujące przerażenie w jej oczach było niczym w porównaniu z oczernioną furią i terrorem wewnątrz Claire. Chwyciła po drzwi, ale Myrnin trzymał ją nieruchomo. - On odszedł, - powiedział Myrnin, wcale nie odwracając tych ciemnych oczu od twarzy Claire. – Shane odszedł. Twarz Michaela była ponura i szara. – Nie możemy po prostu… - On nie żyje, - powiedział Myrnin, a to była tak zimna i przeszywająca rzecz, jaką kiedykolwiek słyszała od niego. – On nie żyje, a ty zabijesz nas wszystkich, jeśli nie wydostaniesz nas, teraz. Chcesz zobaczyć, jak twoja śliczna Eve będzie wyglądać w ich basenach, kiedy rozbiorą ją do kości? Bo obiecuję ci, Magnus sprawi, że będziesz oglądał. Michael drgnął, zawahał się, a potem… Potem odwrócił ciężarówkę i nie ważne jak Claire próbowała krzyczeć, walczyć,

powstrzymać go, odjechał. I zostawił Shane’a z tyłu.

Rozdział 7

Kiedy ciecz draug otoczyła mnie, przepłynęła przeze mnie jak syrop, wszystko po prostu… wyblakło na kilka sekund. A potem stało się czarne. A potem po prostu… obudziłem się. Zaskoczyło mnie, jak łatwo się obudziłem. W jednej sekundzie byłem uwięziony w tej lepkiej, grubej, kłującej cieczy – śmierć przez utonięcie w meduzie – a w następnej wyswobadzałem się wolny w górę i znalazłem krańce bańki, która trzymała mnie jako więźnia. Wyciągnąłem moją dłoń, potem łokieć, a potem moja twarz złamała przestrzeń, a ja z trudem zaczerpnąłem powietrze, kiedy wyślizgnąłem się całkowicie wolny. Byłem pokryty śluzem i obrzydliwy i wszędzie pokąsany, ale to nie miało znaczenia. Wysunąłem się z reszty draug i spróbowałem podążać w dół za Claire – ale część niego oddzieliła się i wróciła po mnie. Zamiast tego wstałem, robiąc po dwa lub trzy kroki na raz. Wyprzedzając go. I zrobiłem to z powrotem na drugie piętro i dalej szedłem, bo drzwi, które zakotwiczyłem drżały i była tam ciecz pływająca dookoła krańców. Draug były bardzo wściekłe. Górne piętro. Uderzyłem w drzwi wyjściowe mocno i potknąłem się o odeskowanie. Na tym obszarze były głównie biura, zamknięte drzwi, a ja musiałem dostać się do głównych schodów w centrum. Musiałem znaleźć Claire, Michaela i Eve i wynosić się stąd, teraz, zanim draug znowu mnie dogonią… ale przeszło mi przez myśl, że jeśli byli za mną, może to dałoby każdemu innemu szansę oczyścić się z nich. Jeśli tak, to byłoby okej. Nie żebym nie wolał żyć, jeśli by do tego doszło.

Nie wydawało się być żadnych draug płynących swoją drogą w moim kierunku, co było tymczasowym błogosławieństwem. Moje ubrania były przemoczone, a kłucie tylko się pogarszało, jakbym się turlał w milionie malutkich odłamków szkła. Mogłem zobaczyć różowe kropelki krwi rozprzestrzeniające się pod wilgotnym materiałem mojej koszuli. Musiałem się wyczyścić i wysuszyć, szybko; jakiekolwiek kawałki draug były nadal na mnie, próbowały się pożywić, a ja nie miałem pojęcia, co by to znaczyło. Co jeśli one by się dostały wewnątrz mnie? Miałem wizję obcych pasożytów rozrywających klatkę piersiową, co sprawiło że chciałem wyrzygać smak gnijącego szlamu. Przez ułamek sekundy, to wydawało się takie realne, że było przerażające. Oni mnie zjadają. Zjadają mnie żywcem. A potem w pewnym rodzaju dziwny spokój osiedlił się, bo było ze mną w porządku, żyłem, zamierzałem to zrobić. Po prostu to wiedziałem. Bo byłem Shane’m Collinsem, a zresztą fakt, że nadal żyłem nadal jakimś cudem trwał. Ale ubrania musiały zejść. Kopnąłem drzwi biura i znalazłem szafkę, która miała dodatkowe kombinezony. Rozebrałem się, wytarłem flagą sportową przypiętą do ściany (w końcu, dobry użytek dla pamiątki TPU) i włożyłem kombinezon. Był z grubego, pomarańczowego papieru z refleksyjnymi, białymi paskami na rękawach, na plecach i nogach i akurat ledwo na mnie pasował. Jeśli zrobię wiele zgięć, będzie ciekawie, ale rozdarte spodnie były najmniejszym z moich zmartwień. Kłucie osłabło do ciężkiego, stałego bólu, a ja znalazłem parę ciężkich butów roboczych, które były tylko trochę za małe. Zostawiłem je niezwiązane. Potem spróbowałem drogi do głównych schodów. Niedobrze. Draug były w drodze. Wznowiły swoje ludzkie przebrania i wszystkie z nich poruszały się celowo w kierunku głównego wyjścia – gdzie była zaparkowana ciężarówka, prawdopodobnie nadal czekając na mnie, bo wiedziałem, że Claire nie zamierzała odjechać beze mnie. Michael i Eve też by nie chcieli, ale Myrnin? Ten ssący osocze dupek zrzuciłby mnie w ciągu sekundy, a ja to wiedziałem. - Nad moim martwym ciałem, - wyszeptałem, ale bardzo, bardzo cicho, bo to wszystko było teraz zbyt prawdopodobne. Więc nie mogłem upaść. To zostało w górę, na dach. Schody, które wybrałem żeby się tutaj dostać nie szły w górę, ale były rzeczy na szczycie budynku – klimatyzacje, przynajmniej – które ludzie musieli naprawiać, więc gdzieś musiał być dostęp. Znalazłem plan ewakuacji obok milczącej, nieczynnej windy, a on pokazywał dostęp na dach na schodach pożarowych. Skierowałem się w tamtą stronę,

poruszając się tak szybko jak mogłem. Draug nie wydawały się teraz zbytnio mną zainteresowane, ale to mogło się zmienić w każdej chwili. Musiałem się dostać do Claire żeby upewnić się, że było z nią w porządku. Pobiegła w dół schodów i może uciekła, ale co jeśli wbiegła w kolejną pułapkę? Co jeśli ją mieli? Znalazłem drzwi na dach. Żadnych zamków, ale to było niepokojące zgodnie z dużym, czerwonym znakiem. Świetnie; pchanie ich oznaczało, że dawałem draug duży, neonowy znak, który mówił IDIOTA UCIEKA TUTAJ. Niewiele mogłem jednak na to poradzić; był to też dźwięk alarmu i miałem nadzieję znaleźć wyjście, albo zostać tutaj i mieć nadzieję, że mogłem bawić się z rzeczami, które wampiry uważały za przerażające i złe. Nacisnąłem klamkę drzwi wyjściowych. Alarm zabrzmiał przenikliwym, monotonnym brzęczeniem, które uderzyło mnie jak lodowe ostrze przez moje ucho, a ja pobiegłem ku niemu. Buty wydawały się dziwne na moich nogach, uformowane do równowagi kogoś innego; zimowy chłód i wilgoć szybko wsiąkły w gruby, papierowy kombinezon, a ja miałem wściekłe, sekundowe zmartwienie, że on po prostu mnie rozpuści się koło mnie, jak chusteczka, zostawiając mnie biegającego nago w butach roboczych na dachu, kiedy draug wskazał na mnie i zaśmiał się przed zjadaniem mnie. Coś mnie zjadało. Przez sekundę, poczułem kłucie, ale to nie było w porządku. Zmieniłem ubrania, wytarłem się. Mogła być reszta draug, ale nie byłaby wystarczająca żeby mnie skrzywdzić. Było ze mną w porządku. Nad głową zagrzmiało, a błyskawica zatańczyła w chmurach. Poszedłem do krańca dachu i zerknąłem. Nie było balustrady; to nie był żaden taras albo balkon – to był po prostu pokryty smołą i żwirem ostry spad o trzech kondygnacjach, prosto na dół na parking. A duża, kwadratowa, szara, opancerzona ciężarówka nadal stała tam, gdzie ją zostawiliśmy. Oczywiście, że było z nimi w porządku. Wierzyłem w to, wiedziałem to. Tak jak wiedziałem, że nie zostawiliby mnie z tyłu. Kłucie. Zapierająca dech jego fala, znowu, migocząca przeze mnie, a potem blednąca w falę spokoju. Wszystko jest w porządku. Spójrz, są tutaj. Czekają na mnie. Jest z nami w porządku. Zobaczyłem drzwi od strony kierowcy otwarte, a Michael wyszedł na stopień przed drzwiami. Nawet w całym tym szarym, przytłumionym świetle, jego okrutny uśmiech zabłysł tak jak jego blond włosy. – Co to za strój więzienny? – krzyknął.

- Znasz mnie. Spędziłem tyle czasu za kratkami, że tęsknię za tą modą. – Spojrzałem na spad. Nie polepszył się ani trochę. – Jestem odcięty, stary. Czy Claire… - Jest tutaj, wrzeszcząc. Zmusiła nas do zawrócenia po ciebie. Myślę, że jest bliska przebicia kołkiem Myrnina i mnie i może Eve, jeśli nie pozwolimy jej iść ciebie znaleźć, więc uratuj nas, znieś swój tyłek tutaj na dół. - Uh, chciałbym, ale nie jestem nawet w połowie takim super bohaterem jak ty. A zostawiłem mój kostium Spiker-Mana w domu. Michael spoważniał. Jednym płynnym ruchem był poza vanem skacząc w górę na dach jak jakiś duży, niebezpieczny kot. Wpatrywał się w górę we mnie i spokojnym, czystym głosem powiedział, - Skacz. - Stary, nie skaczę. - Miałem to na myśli. - Masz na myśli, że mnie złapiesz jak jakąś starą panienkę w niedoli? Nie ma mowy, stary. Nic nie powiedział. Ja nic nie powiedziałem. Po prostu spojrzeliśmy na siebie, a potem poczułem wilgotny oddech chłodu z tyłu mojej szyi i wiedziałem, wiedziałem, że draug były tam, powstawały z kałuż na dachu, kapiąc z chmur, nadchodząc cieczą w pośpiechu z klatki schodowej… Coś mnie zjadało. Część mojego mózgu krzyczała, ale gruba fala spokoju znowu nadeszła, zduszając ją. Wszystko w porządku. Wszystko jest okej. Skacz. Skoczyłem. To nie był bohaterski rodzaj rzeczy, nie zrobiłem jaskółki albo nie zrobiłem wojowniczego wrzasku albo czegokolwiek. Właściwie, prawdopodobnie wyglądałem głupio jak cholera. To wydawało się zająć wieczność, ale byłem pewien, że Claire mogłaby powiedzieć mi dokładnie jak długo zajęło mi żeby spaść, prostą matematyką i tym wszystkim, a potem coś zamortyzowało mnie i postawiło na nogi ponownie solidnym uderzeniem, tak łagodnym i szybkim, że to było jakby Michael właściwie w ogóle mnie nie złapał. Co zrobił, oczywiście, ale udawaliśmy naprawdę mocno, że to się nigdy nie stało. - Wsiadaj do tyłu, - powiedział mi i zamachnął sobą z powrotem do kabiny ciężarówki. Skoczyłem z góry ciężarówki na ziemię – ał, nawet na mała odległość była ciężka dla moich kolan – i otwarłem tylne drzwi.

Claire walczyła z Myrninem i na Boga, wyglądała jakby mogła właśnie wygrać. Cóż, prawdopodobnie nie, ale z wyrazu na jej twarzy nigdy nie zamierzała się poddać, nigdy. W pewnym rodzaju zamarłem na sekundę, bo nigdy nie widziałem jej tak wyglądającej, tak skupionej i płonącej z wściekłości i po prostu… Pięknej. A potem ona zobaczyła mnie, a wyraz twarzy zmienił się i było to coś bardziej niesamowitego. To jest to słowo, z którym zawsze miałem problem w szkole: transcendentna. Ale to było to, dokładnie tutaj. Myrnin puścił ją bez słowa, a ona wleciała w moje ramiona tak mocno, że prawie znowu wywaliłem się do tyłu. Cała miała delikatną skórę i była napięta od drżących mięśni. Przytuliłem ją mocno, tylko na sekundę, a potem puściłem żeby zatrzasnąć tylne drzwi i zamknąć je. – Jedź, Mikey! – wrzasnąłem, a potem znowu chwyciłem Claire. Pocałowałem ją. Chciałem ją wiecznie całować. Nie, to nie była prawda – chciałem cholernie o wiele więcej niż to, ale to nie stanie się na tyłach opancerzonej ciężarówki z cholernym wampirem opierającym się o aksamitny tron Amelie, obserwującym nas z wyrazem gdzieś pomiędzy niesmakiem a tęsknotą. Claire wyglądała przez chwilę niejasno i oniemiało, kiedy ją puściłem, ale chwyciła się – mnie – kiedy ciężarówka się wycofała. – Hej, - powiedziała, - Co ty do cholery masz na sobie? - Poszedłem na zakupy, - powiedziałem. – Co sądzisz? Prosto z wybiegu. - Gdzie, w izbie zatrzymań? Przekomarzanie się było męczące, nagle, więc odwołałem się do prawdy. – Musiałem pozbyć się moich ubrań. Były pełne draug. Skrzywiła się i odczepiła górę kombinezonu żeby zobaczyć czerwone ślady na mojej skórze. Krwawienie zatrzymało się, przynajmniej, jednak najgorsze ugryzienia przeciekły w papier, sprawiając że wyglądały też uroczyście albo przerażająco, zależnie od tego jaki miałeś humor. Ja, ja po prostu cieszyłem się z tego, że żyję i mam moją dziewczynę trzymającą mnie. Dzisiaj, to było jedno piekło wygranej. – Zraniłeś się gdzieś jeszcze? - Możemy to zbadać gdzieś indziej niż tutaj, ale sądzę, że ze mną w porządku. Uciekłem czysty. Mam to na myśli jako metaforę, bo naprawdę mógłbym użyć prysznica. Potem znowu poczułem ukłucie, gorące jak kwaśny deszcz. Uciekłem czysty… Nie, nie mogłem. Nie

uciekłem. Nikt nie ucieka. Coś mnie zjada. Wiem to. Czuję to. … Nie. Nie, było ze mną w porządku. Wszystko było w porządku. Claire była tutaj, trzymając się mnie. Wszystko było w porządku. - Zamknąłeś zawory? – zapytał Myrnin. - Jeden był oblepiony, - powiedziałem. – Wszystkie inne są zamknięte. Nie sądzisz, że mogą je otworzyć? - Mało prawdopodobne. Magnus może okazywać wystarczająco fizycznej siły żeby dać radę to zrobić, ale będzie miał o wiele więcej zmartwień, - powiedział Myrnin. – Spłukałem linie azotanem srebra. Nie mogą użyć rur z żadnym bezpieczeństwem. Znacznie ich opóźniliśmy, co najmniej. Ciężarówka zrobiła trzypunktowy obrót i przyspieszyła, co było ulgą. Bałem się, że draug zamierzały zrobić jakiś końcowy bieg dookoła nas i uwiążą nas wszystkich. Ale z ryczenia silnika, Mikey nie zamierzał w ogóle niczemu pozwolić nas teraz zatrzymać, a jeśli draug chciały roztrzaskać przednią szybę, przypuszczałem, że były zaproszone do spróbowania. Myrnin usiadł na wygodnym tronie, który był ozdobiony symbolem Założycielki na górze i ciężko westchnął. Uśmiechał się. Też niezbyt zwyczajny widok dla niego – ten miał pewne radosne okrucieństwo w nim, które uszczęśliwiło mnie, że nie kierował go do mnie. - Słyszycie to? – zapytał nas. Miał zamknięte oczy i swoją głowę odrzuconą do tyłu o ciężkie, aksamitne obicie. - Czy to draug? – niespokojnie zapytała Claire. – Czy oni śpiewają? Czy to dociera do ciebie czy… - Nie śpiewanie, - powiedział, a uśmiech rozszerzył się. – Krzyczenie. Krzyczą. I to jest cudowne. Było w nim coś, pomyślałem z dziwnym, przelotnym chłodem. Myrnin, którego pamiętałem był szalonym dupkiem, ale nie był jakiegoś rodzaju sadystą. Potem znowu, przypuszczałem, że bali się draug od tak dawna, że może mały, makabryczny, zwycięski taniec mógł nie być taki dziwny. Otworzył oczy i spojrzał na mnie, a przez chwilę było w nim coś złego. Coś w ogóle nie z Myrnina. To boli. Nie powinno nadal boleć. Coś jest nie tak. Muszę... się obudzić…

Nie. Nie było bólu. Było ze mną w porządku. Wszystko było w porządku. - Zdecydowanie powinniśmy świętować, że nie umarliśmy, - powiedział Myrnin. – Wierzę, że jesteście wystarczająco dorośli na szampana, czy nie jesteście? - Tak, - powiedziałem i usłyszałem Michaela i Eve chórem z przodu. - Nie, - wymamrotała Claire, a jej policzki zrobiły się uroczo różowe. – Oh, daj spokój, już to wiedziałeś. I poza tym, żadne z nas nie jest jeszcze legalnym pijącym. - Jesteśmy wystarczająco dorośli żeby nosić miotacze ognia, - wskazałem. – I wiatrówki. - Wiem i nie o to chodzi, że bym to odrzuciła. Chciałam po prostu być… oficjalna. Że nie jesteśmy wystarczająco dorośli na żadne z tego. Pocałowałem jej czoło, bo to było po prostu… słodkie. Coś mnie zjada. O Boże. Czuję to… Ból… Ale to nie była prawda, bo uciekłem. Wszyscy uciekliśmy. Wszystko było po prostu… w porządku. Do czasu kiedy sięgnęliśmy Placu Założycielki, rzeczy się działy. Nie mogliśmy ich zobaczyć z tyłu ciężarówki, ale Michael przekazywał stały strumień informacji, kiedy prowadził. Policyjne samochody przyspieszały z zabezpieczonego terenu, zamiast do niego. Słowo, że spłukany azotan srebra liniami zadziałał – zadziałał o wiele lepiej, niż kiedykolwiek się spodziewaliśmy. Draug próbowały uciec, ale były zatrute. Umierały. Ty umierasz. Obudź się. To wydawało się moim własnym głosem, krzyczącym wewnątrz, ale to nie miało sensu, w ogóle żadnego sensu. Wszystko szło perfekcyjnie. Przywracaliśmy nasze miasto. Następne kilka godzin było zmieszaną plamą. Oliver zignorował nas i kazał nam wracać do pokoju, gdzie spaliśmy, a to było okej, bo po całym niebezpieczeństwie i adrenalinie, byłem zmęczony na śmierć i mogłem powiedzieć, że Claire i Eve także zasypiały na stojąco. Nie sądziłem, że którekolwiek z nas oczekiwało, że to będzie takie… szybkie. Claire i ja zapięliśmy razem nasze śpiwory i zasnęliśmy razem przytuleni. Myślałem, że spałem

solidnie; miałem dobry powód, ale zamiast tego ciągle czułem ostre, kopiące ukłucia, igły ryjące i badające moje wnętrze i nawet mimo że wiedziałem, że to był sen, tylko sen, nic, to trzymało mnie czuwającym. Skomlącego. Bojącego się. Coś cię zjada, Shane. Nie. Było ze mną w porządku. Wszystko było w porządku. W końcu się zdrzemnąłem i obudziłem się żeby zastać Amelie stojącą w drzwiach. Niezbyt imponują mi wampiry, ale było coś trochę nie w porządku w staniu twarzą w twarz z Królową Pszczół z głową z łóżka i porannym oddechem. Przypuszczam jednak, że najważniejszą rzeczą było, że była czujna i stała i właściwie wydawało się, że było z nią lepiej. Oliver był z nią, wyglądając jak nachmurzony, czarny kruk, ale myślę, że to było głównie dlatego że nadal liczył na walkę. Najwidoczniej, nie miał jej otrzymać. - Magnus jest ranny, - powiedziała nam Amelie. Usiadła, wdzięcznie, na krześle i sprawiła, że wyglądało to, jakby to był jej własny pomysł, zamiast czegoś żeby zapobiec swojemu upadkowi. Miała swoją głowę spuszczoną, co sprawiło że wyglądała na prawie nasz wiek, mimo że nie ma niczego w oczach Założycielki, co przypomina mi młodzież. – Teraz się chowa, a jego niewolnicy draug szybko umierają. Wasze akcje mogły zmienić falę. Nie zapomnę tego. - Ty, - powiedział Oliver i wskazał na mnie. – I ty. – Michael. – Chodźcie ze mną. Wymieniłem spojrzenie z moim najlepszym przyjacielem i wzruszyłem ramionami i wstaliśmy i podążaliśmy za dwójką wampirów na korytarz. Claire chciała także iść, ale obiecałem jej, że nie zrobię niczego głupiego – mimo że prawdopodobnie wiedziała, że to była szalona obietnica, usłyszana ode mnie. Głos wewnątrz mojej głowy wzrósł do ogłuszającego krzyku. Łamiesz swoje wszystkie obietnice. Poddajesz się, ty dupku. Obudź się! To wydawało się jak bycie pogrążonym w lodowatej wodzie i przez odbierającą dech sekundę, nie mogłem oddychać, nie mogłem żyć z kłującym bólem tego. Michael chwycił moje ramię. – Wszystko okej, stary? Tak. Oczywiście, że było. Zawsze było ze mną okej, prawda? Wszystko było w porządku.

- Kieruję grupą żeby zabrać Magnusa, - powiedział Oliver mi i Michaelowi na zewnątrz w korytarzu; wspierał Amelie ramieniem pod jej, jakby ją eskortował do jakiegoś fantazyjnego tańca, ale to było oczywiste, że trzymał ją wyprostowaną. – Chcę waszej dwójki z nami. - Dobrze, - powiedziałem. Zawsze byłem gotowy na dobrą walkę, nawet przeciwko draug – może zwłaszcza przeciwko draug. Nigdy nie wyrzucę z mojej głowy wspomnień Claire leżącej tak sztywnie i połamanie na podłodze Domu Glassów, nawet jeśli było z nią teraz okej. To był najniższy moment mojego życia, w życiu z kilkoma wydarzeniami z nurkowaniem w piwnicy. Ciężko próbowałem nie przeżywać tego, jak się czułem, widząc ją w ten sposób. – Gdzie idziemy? Oliver nie kłopotał się dawaniem informacji, ale to było typowe. Uzbroił nas, co było miłe – wiatrówki, które wydawały się solidne i zabójcze w moich dłoniach. Potem wpadliśmy w zgodzie z bandą wampirów i nawet tuzinem ludzi – zaskakująco, nowym liderem ludzkiego oporu (wszyscy liderzy oporu byli nazywani Kapitan Oczywisty) był jednym z nich, obnosząc się ze swoim tatuażem kołka nienawidzę-wampirów, ale niosąc tak samo wiatrówkę. Ostrożnie do mnie skinął głową; skinąłem w odpowiedzi. To było jak cała rozmowa dla kogoś takiego jak on. - Jak cię do tego namówili? – zapytałem go pod nosem, kiedy zaczęliśmy poruszać się w kierunku wyjścia. Amelie obserwowała nas idących, jak królowa wysyłająca swoje wojsko na bitwę – plecy wyprostowane, dłoń podniesiona, błyszcząca, blada i twarda jak diament. - Tymczasowo, - powiedział kapitan. Jego oczy ciągle wbijały się w wampiry, nigdy nie ufając nawet na sekundę; znałem to uczucie – cholera, żyłem nim. – Wspólny wróg i całe to gówno, ale to nie jest tak, że zapisuję się do bycia najlepszymi przyjaciółmi. To robactwo zabija ludzi. To wszystko, o co dbam. – Obdarował mnie dłuższym spojrzeniem. – Ty? - Draug skrzywdziły kogoś, na kim mi zależy, - powiedziałem. – I odpowiedzą za to. To była odpowiedź do przyjęcia, a on szarpnął swoim podbródkiem w zatwierdzeniu – ale jego oczy stały się puste i zimne, kiedy spojrzał przeze mnie na Michaela. Dla niego, Michael był Wrogiem. Zastanawiałem się, czy to kiedykolwiek miało się zmienić. Prawdopodobnie nie, nie póki wampiry same to zmieniały. I stawmy temu czoło, szanse na to były nikłe. Nikt nie lubi rezygnacji z władzy, zwłaszcza rodzaj, który trzyma ich bogatych, bezpiecznych i dobrze nakarmionych. Kapitan Oczywisty spojrzał w tył, prosto w moje oczy i powiedział, - Coś cię zjada. Obudź się. Coś cię zjada! Słuchaj!

Znowu zmagałem się z falą, tym razem gorącą i czerwoną zamiast lodowatego zimna i wyszedłem na jej drugą stronę, w spokojne, stałe wody. – W porządku, - powiedziałem mu. – Wszystko jest po prostu w porządku. Wszyscy mamy się okej. - Jasne że mamy, - powiedział i uśmiechnął się. – Cholernie jasne. Wampiry przywłaszczyły więcej autobusów do transportu wojska; to przytrafiło się szkolnym autobusom Morganville. Ah, wspomnienia. Tanie siedzenia z błyszczącą skórą pachnące jak roztopione kredki, siki i strach; chciałem zdobyć smarkacza pobitego przeze mnie kilka razy w autobusie takim jak ten, zanim wziąłem za to odpowiedzialność. To było jednak sprawiedliwe; wskoczyłem kiedy Sammy Jenkins z dziewiątej klasy policzkował szóstoklasistę Michaela. Dobre czasy. Wampiry oczywiście nie przejmowały się nostalgiczną atmosferą, bo otwarły okna i pozwoliły zimnemu, wilgotnemu powietrzu przelecieć przez autobus. Deszcz przestał padać, a chmury przerzedzały się i odpływały żeby ujawnić czyste, błękitne niebo. Mogło się nawet trochę ocieplić, wypalając cienkie kałuże stojące na asfalcie. Pustynia pozbywała się wody tak szybko, jak spadła. W ciągu dnia, deszcz będzie odległym wspomnieniem. To dlatego wampiry przeniosły się tutaj – bo woda nie zostałaby. To dawało draug coraz mniej miejsc do schowania się. Toniesz, Shane. Obudź się. Coś cię zjada. OBUDŹ SIĘ! Tym razem, mogłem to prawie zignorować. Prawie. Z wyjątkiem okropnego, palącego bólu, który nie odszedłby. Nie pozwoliłby mi myśleć. Mogłem poczuć napięcie i oczekiwanie w wampirach dookoła mnie. Po raz pierwszy w długim czasie, szły na wojnę – przeciwko wrogowi, który polował na nie, zabijał je, od wieków. I były gotowe. Przemoc w powietrzu była gruba, a każdy z nich wyglądał na tak twardego jak nóż z kości słoniowej. Kiedy Michael rzucił na mnie okiem, jego oczy stały się krwistoczerwone. Zazwyczaj to by mnie przestraszyło, albo przynajmniej obrzydziło, ale nie teraz. Teraz, chciałem żeby moje mogły zrobić to samo, bo to co paliło wewnątrz mnie było tak jaskrawe, jak szkarłat. Chciałem skrzywdzić draug za to, co zrobiły Claire. Nam wszystkim. Mnie. To nie jest prawda…

Zamknij się, powiedziałem czemukolwiek, co było w mojej głowie. Nic nie jest źle. Wszystko jest w porządku. Nikt nie rozmawiał. Nawet nie inni ludzie. Nawet nie Michael. Po prostu koncentrowaliśmy się na tym, co było przed nami. Walka, prawdziwa, autentyczna, bezpośrednia walka. W pewnym stopniu byłem przestraszony, przestraszony w sposób, w jaki nigdy wcześniej nie byłem, ale byłem teraz częścią czegoś większego. To tak czuło się, kiedy było się w armii, włożyć mundur i nagle być braćmi (i tak, siostrami) z ludźmi, których mogłeś nawet nie lubić w prywatnym życiu? Wyobrażałem sobie, że tak było, teraz, w tym momencie, zabiłbym albo zginął za kogokolwiek w tym autobusie. Nawet wampiry. W pewien sposób to wydawało się złe, ale także wydawało się dobre. Lepsza wersja życia, z którym zmagałem się prowadząc je przez ostatnie kilka lat. Nawet walczyłbym albo zginął za Myrnina, który siedział w przednim kierunku. Zmienił ubrania. Bardziej go lubiłem kiedy był szalenie ubrany, ale miał teraz czarną skórę, a to wyglądało cholernie niebezpiecznie. Byłem wdzięczny, że Claire nie była tutaj żeby to widzieć. Jakaś część mnie zawsze będzie się martwić tym, co ona do niego czuła, więc lepiej było, że nie widziała go wyglądającego tak twardo. To była moja robota. Kiedy chmury rozłączyły się, wampiry zamknęły z powrotem okna i przyciemnianie – zresztą dlaczego do diabła było przyciemnianie jako wampirza cecha w szkolnym autobusie? To nie miało sensu… Obudź się, Shane! Przyciemnianie odcięło mi widok tego, gdzie jedziemy. Nie żeby to miało znaczenie. Miałem moją wiatrówkę i byłem gotowy żeby zatrząść. To było o wiele prostsze żeby zrobić coś niż po prostu… myśleć. Bo kiedy przestałem myśleć, wszystko się rozpadło. Zdruzgotane. Rozpuszczone. Obudź się. Zatrzymaliśmy się, a wampiry siedzące za mną otwarły drzwi ewakuacyjne; ci z nas w pobliżu wypiętrzyli się przez nie, a wampiry poruszyły się w mignięciu do schronienia w najbliższym cieniu, kiedy ludzie mieli swój czas uporządkowując się tam, gdzie byliśmy.

To była Szkoła Morganville. Stary gmach nie poprawił się od ostatniego czasu, kiedy chodziłem po halach i uczęszczałem na lekcje. Był brzydki, kiedy został zbudowany w latach pięćdziesiątych i nie stał się ani trochę ładniejszy przez lata. Solidna, kwadratowa, czerwona cegła z łatami, gdzie ludzie (włączając mnie) dodali je, które były pokryte białą farbą (wszystkie uszkodzenia, żadna sztuka). Znak na zewnątrz miał obraz szkolnej maskotki, Żmii; wszyscy wiedzieliśmy, jak głupio ironiczne to było, ale teraz w pewnym rodzaju podobały mi się jej wyblakłe, plastikowe kły błyszczące w słońcu. Napis na znaku mówił ZAMKNIĘTE DO RENOWACJI, ale nie remontowali. Był po prostu zamknięty, jak wszystko inne w Morganville. Bez uczniów biegających dookoła wyglądał i wydawał się upiornie martwy. Woda kapała z rynien na dachu, ale powoli; gwałtowne deszcze teraz już dawno zniknęły, a kałuże na podwórzu były wysuszone to cienkich skorup wilgotnego piasku pod rzadką, walczącą trawą. Za szkołą było boisko piłkarskie, jedno z najważniejszych miejsc w jakimkolwiek małym Teksańskim miasteczku, ale nie kierowaliśmy się tam, oczywiście. Wampiry roztrzaskały jedno z dużych stalowo-uzbrojonych okien w cieniu i zaczęły gromadzić się wewnątrz. Dołączyłem z Michaelem i Kapitanem Oczywistym. – Gdzie do diabła idziemy? – zapytał Kapitan Oczywisty, co było – heh – perfekcyjnie oczywistym pytaniem, naprawdę. A ja znałem odpowiedź, nawet bez myślenia o niej. – Basen. – MHS miała swój własny kryty basen. Byłem w drużynie pływackiej, więc wiedziałem o tym wszystko. To nie był wspaniały basen, a w retrospekcji byłem zaskoczony, że wampiry zostały przekonane do pozwolenia wybudowania w ogóle jednego, ale przypuszczałem, że myślały, że jeden więcej zamknięty kryty basen nie skrzywdziłby ich. Nie. Zamknęli basen. Osuszyli go. Wypełnili go. Nie ma go już tam. Obudź się, idioto. Głos w mojej głowie nie zamknąłby się. Oczywiście, że basen tam był. Teraz przetrwałe draug wycofały się w to jedno miejsce, to miejsce, gdzie pływałem i wygrywałem nagrody. To było dla mnie osobiste miejsce, a oni je naruszyli. Byli uwięzieni. Tak jak ty jesteś! Byli opuszczeni z powodu zamkniętych zaworów na rurach i azotanu srebra w wodzie. Obudź się, Shane!

Zastrzeliłem mojego pierwszego draug w połowie drogi przez korytarz; chował się w klasie i sączył się z cienia żeby chwycić wampirzycę za tył szyi. Wampirzyca wyswobodziła się i tak szybko jak była poza zasięgiem, wrzasnąłem i strzeliłem, a srebrne granulki z wiatrówki rozerwały draug w plusk bezbarwnej cieczy, która wypaliła się na podłodze. Spróbował się zreformować, ale inny wampir – Myrnin, w swojej czarnej skórze – wyjął coś, co wyglądało jak solniczka ze swojej kieszeni i wystukał trochę metalicznego pudru w bałaganie. Srebro. Posłało skrawki draug w ogień, a kiedy płomień zniknął, nie było niczego poza wilgotną plamą na podłodze. Myrnin wyszczerzył swoje kły w okrutnym uśmiechu, a my kontynuowaliśmy. Nic nie zmieniło się w szkole, odkąd ostatnim razem byłem w środku – te same schowki, wgniecione i podrapane; te same drzwi do klas; te same trofea w szafce. Wygrałem przynajmniej dwa z nich. Nadal tam były z moim imieniem lśniącym na nich. Nigdy nie wygrałeś żadnych trofeów, Shane. Oczywiście, że wygrałem. Zawsze chciałem je wygrać i zrobiłem to. To fantazja – nie pojmujesz tego? Obudź się! Około stu draug później dosięgliśmy basenu i nie straciliśmy żadnego z naszego oddziału podczas drogi. Ale basen był inną historią. Strzelanie z wiatrówek naładowanych srebrem w pomieszczeniu pełnym wampirów było dość cholernie niebezpieczne, więc tylko pierwsze i drugie szeregi mogły mieć siłę ognia; reszta z nas musiała zaczekać, aż pierwszy szereg nie będzie się musiał przeładować, a potem my pchnęliśmy się do przodu, upadając na jedno kolano i strzelaliśmy stale w masę draug – identyczne twarze, słodkie i puste nieludzkie z rzeczami drżącymi wewnątrz nich – kiedy podchodzili. Drugi rząd strzelał nad naszymi głowami. Moje uszy stały się szybko zdrętwiałe od łomotania, roztrzaskującego wydzierania się broni, ale nie dbałem o to. To czym się przejmowałem, to sprawienie, że każdy pojedynczy strzał liczył się. Chciałem Magnusa. Chciałem skurwysyna, który to zaczął, który to uznał, który zabił Claire i prawie zabił mnie razem z nią, nawet mimo że przywróciłem ją z powrotem. Magnus, oczywiście, nie narażał siebie. Myrnin się tego domyślił, bo to było to, co Myrnin robił; jak Claire, był bocznym myślicielem, a kiedy reszta nas idiotów Przeciętnych Joe (Przeciętny Joe czyli oryginalnie Average Joe jest używanym głównie w Stanach Zjednoczonych określeniem żeby odnieść się do całkowicie przeciętnej osoby, typowego przeciętnego Amerykanina – przypuszczenie tłumacza) strzelała w draug przed nami, cofnął się w kierunku krańca basenu i przykucnął. Miał w swojej ręce zlewkę, błyszczącą i wypełnioną po brzegi zabójczym srebrem i odłożył ją żeby

podpatrzyć pod luźną czapką. - Jest w wodzie! – krzyknął Myrnin. – Trzymajcie ich zajętych… Ale nie miał czasu dokończyć czegokolwiek, co zamierzał powiedzieć, bo Magnus sięgnął z wody, chwycił go i pociągnął go na dół. Upuściłem moją wiatrówkę i pobiegłem po zlewkę, podważyłem wieko i opróżniłem ją do wody. Srebro wewnątrz wyślizgnęło się do wody rozprzestrzeniającym się, toksycznym strumieniem. Myrnin trzymał coś, co musiało być Magnusem, panem draug, pierwszym draug, i ciągnął go nieubłagalnie w kierunku srebra. I w nie. Teraz w ogóle nie mogłem zobaczyć Myrnina, bo woda stała się z ciemnej w czarną, mieszającą się z żywymi żyłami srebra. A potem gotując się. Wampiry po prostu tam stały, nawet Oliver, wpatrując się w dół w wodę. Nikt się nie poruszał. Kapitan Oczywisty tez nie zamierzał biec na ratunek. Nie zamierzam kłamać; mogłem ocalić Myrnina. Prawdopodobnie byłem jedynym, który mógł, który mógł przeżyć nurkując w tym gotującym się, wściekłym basenie, gdzie draug umierały. Ale nie spróbowałem. Zostawiłem go tam na śmierć. Tak jak on zostawił ciebie. Pamiętasz? Zostawił cię do zostania zjedzonym. Musisz się obudzić. TERAZ. Nikt nie zostawił mnie z tyłu. Było ze mną w porządku. Było ze mną po prostu w porządku. To jest tam w tobie. Jesteś konsumowany, Shane. Zjadany. Nie czujesz tego? Czułem, przez bolesną sekundę zupełnego horroru. Czułem to rozbierające mnie do naga. Czułem inwazję.

A potem spokój opadł na mnie i wszystko było okej. Wszystko było okej. Zawsze. Zegar biegł po tym szybciej. Czas pomiędzy basenem a osiemnastymi urodzinami Claire był lekką jak mgiełka plamą; nie pamiętam wiele, ale nic wielkiego też nie zdarzyło się do zapamiętania. Amelie się polepszyło. Wampiry wróciły. Morganville zostało odbudowane. Nic nigdy się nie zmienia, naprawdę – to takie Morganville jest. Po prostu… egzystuje. Byłem po prostu szczęśliwy. Wszyscy byliśmy… szczęśliwi. Claire opłakiwała Myrnina, ale była szczęśliwa, że nas uratował, szczęśliwa, że umarł jako bohater. Bohater Morganville. Męczennik. Nie jesteś męczennikiem. Jesteś wojownikiem. Więc walcz. TERAZ. Zatrzymaj to! Wszystko było w porządku. Jeden rok od dnia ich nie tak udanego przyjęcia zaręczynowego, Michael i Eve w końcu weszli w związek małżeński, w kościele z Ojcem Joe jako przewodniczącym. Amelie dała swoje błogosławieństwo, a ja musiałem ubrać smoking i krawat. Eve była w krwistej czerwieni. Oczywiście, że była. Claire była jedyną, która wyglądała jak panna młoda, naprawdę; miała na sobie jakiś inny kolor, ale naprawdę nie zauważyłem nic z wyjątkiem blasku w jej oczach i uśmiechu na jej ustach, kiedy Michael i Eve pocałowali się pod kwiatowym łukiem. Eve rzuciła bukiet i jak zwykle, jej rzucająca ręka była do dupy, zwłaszcza do tyłu, bo jakimś sposobem dała radę rzucić go do mnie. Posłałem go z powrotem. Po drugiej próbie trafiła Monikę Morrell, Królową Suk, co się nie zdarzy; żaden facet o zdrowych zmysłach nie poszedłby tam. W pewnym momencie, kiedy przechodziliśmy przez szampan, krojenie tortu i tańczenie, pamiętam Eve kręcącą się w moich ramionach, jasną i wilgotną od potu, a ona spojrzała mi w oko i powiedziała, - To jest kłamstwo, Shane. To wszystko jest kłamstwem, a ty wiesz to głęboko wewnątrz. Obudź się. Musisz się obudzić. – Ale potem zniknęła, tańcząc z Michaelem, a ja zapomniałem. To było o wiele łatwiejsze żeby po prostu… zapomnieć. Odpuścić. Płynąć.

Myślę, że to było mniej więcej w tym czasie, kiedy pojechałem żeby zobaczyć rodzinę Claire. Jej mama i tata wyprowadzili się z Morganville, z powodu jego problemów zdrowotnych bardziej niż czegokolwiek innego, jednak ona była szczęśliwa mając ich poza walką; w pewnym rodzaju pamiętali Morganville, ale nie wampiry. Pojechałem sam, z pozwoleniem Amelie i skończyłem stojąc przed rodzicami Claire – jej tata wyglądał o wiele zdrowiej, co było dziwne – żeby powiedzieć im, co było w moich myślach. - Chcę poślubić waszą córkę, - powiedziałem. Prawie tak jak to… żadnego witam, żadnego nagromadzenia, niczego, bo byłem zdenerwowany i to po prostu wyszło. A pan Danvers uśmiechnął się i powiedział, - Oczywiście, że chcesz. – Było coś wspaniałego w tym uśmiechu i także coś… poza. To było dokładnie to, co miałem nadzieję zobaczyć. I to było… dziwne. Nie, nie było niczego dziwnego w dostawaniu tego, co chciałem dla odmiany. Zasłużyłem na bycie szczęśliwym. Musiałem być szczęśliwy. To kłamstwo, Shane. Obudź się. Pani Danvers powiedziała, - Shane, nie mogła mieć lepszego, młodego mężczyzny. – A jej mąż skinął głową. Patrzyłem na nich w milczeniu przez kilka sekund. Siedziałem w ich salonie, który wyglądał naprawdę jak salon, który mieli w Morganville – ale przecież, zatrzymaliby te same meble, prawda? Nawet rozpoznałem wszystkie obrazki na ścianach. Powiesili je z powrotem w te same miejsca. Ostatnim razem, kiedy usiadłem z nimi w ten sposób, nie poszło tak dobrze. Oh, nie. Pan Danvers był wściekły, a ja nie obwiniałem go, bo nigdy nie zamierzałem żeby to wszystko poszło tak szybko z Claire, ale powiedziałem, że ją kochałem i miałem to na myśli. Nadal miałem. - Nie są państwo źli? – w końcu zapytałem. Pan Danvers zachichotał. Brzmiał dokładnie tak jak jeden z tych ojców w starym programie telewizyjnym, zapomniałem którym. - Oczywiście, że nie, - powiedział. – Dlaczego mielibyśmy? Zawsze byłeś tam dla niej, Shane. Zawsze się nią opiekowałeś. A my wiemy, że ona cię kocha. Zorientowałem się, że mówiłem, - Co z rzeczami, które powiedzieli państwo ostatnim razem? Że musi poczekać aż do końca studiów? O MIT i karierze i wszystkim? - Cóż, - powiedziała pani Danvers, z ciepłym, słodkim uśmiechem, którym moja własna matka nigdy

mnie nie obdarowywała, mimo że dawała z siebie wszystko, - to decyzja Claire, oczywiście, ale wesprzemy cokolwiek, co ona uważa za ważniejsze. To wszystko jest takie proste, prawda? Jak sen. Dokładnie jak sen. Obudź się. Nie chciałem się obudzić. Podobało mi się tutaj. Zorientowałem się, że potrząsałem dłonią pana Danvers i dostałem uścisk od mamy Claire i obiecywałem żeby pracować z nią przy ślubie i nagle byłem w moim samochodzie – kiedy dostałem samochód? Nie pamiętałem, ale wydawał się, jakbym miał go cały czas, mój własny czarny, lśniący, zamordowany samochód – i jadąc z powrotem do Morganville, z obrączką babci Claire w mojej kieszeni. To był diament z rubinami po obu stronach. Nie, to był pierścionek twojej mamy. Twój ojciec zastawił go, pamiętasz? Żeby dostać pieniądze żeby odesłać cię z powrotem do Morganville. Nie chciałeś żeby to robił. Nie możesz go teraz mieć, prawda? Oczywiście, że mogłem. Żeniłem się. Jednym problemem było, że nic z tego nie wydawało się prawdziwe, kiedy przyspieszyło do przodu. Nie dni, które mijały we mgle, nie kiedy Michael i Eve wyprowadzili się z ich własnego domu i zostawili mnie i Claire Dom Glassów (i dlaczego zrobiliby to, to był dom Michaela, dlaczego zostawiłby go nam?). Nowożeńcy potrzebowali swojego własnego miejsca, powiedziała mi Eve i mrugnęła. Ale nie wydawała się już jak Eve. Była prawie… cieniem. Wyświechtana. Wspomnienie kogoś, kogo kiedyś znałem. Ale Claire… Claire była nadal prawdziwa. Prawda? Nie mogłem już powiedzieć. To było jakbym obserwował nas, nie będąc nami. Podglądacz w moim własnym ciele. Nie żeby to było złą rzeczą, czasami, ale były inne czasy, kiedy czas po prostu wydawał się ślizgać bokiem, a ściany wydawały się uginać i wszystko migotało… ale to były tylko maszyny w laboratorium Myrnina, powiedziała Claire. Były uszkodzone. Musiała je naprawić. Była teraz za nie odpowiedzialna. Amelie powiedziała, że była mądrzejsza niż Myrnin kiedykolwiek był. Zbawca Morganville.

Obudź się! Nie widzisz, jak złe to jest? Claire i ja wzięliśmy ślub w kościele przez Ojca Joe, a Eve i Michael byli naszą druhną i drużbą. Eve miała na sobie czerwień, a Michael miał na sobie ten sam smoking, a my staliśmy pod kwiatowym łukiem, tym samym kwiatowym łukiem, pod którym oni wzięli ślub, a kiedy obróciłem się wydawało się, że to byli ci sami ludzie, siedzący w tych samych miejscach, mający na sobie te same ubrania, a wszystko było blade i niejednolite przez chwilę, a ja poczułem panikę rozrywającą mnie… A potem Claire wzięła moją dłoń. Jej palce wydawały się chłodne i delikatne, ale trochę tez kłuły. Pocałowała mnie i to smakowało słodko, słono i trochę też kłuło, jak cytryna na ranie, ale to była Claire, a ja musiałem to kochać, bo ją kochałem. Złoty pierścionek z diamentem i rubinami zamrugał na jej dłoni, a ona była moją żoną. Pierścionek mojej mamy. Nie mogę mieć pierścionka mojej mamy – zniknął… OBUDŹ SIĘ. Potem wampiry opuściły Morganville. Pewnego dnia po prostu… zniknęły. Amelie zostawiła notatkę, mówiąc że zostawiała nam miasto i e ufała nam że będziemy je prowadzić odpowiednio. Eve odziedziczyła kawiarnię, gdzie pracowała przez tyle lat. Michael został gwiazdą rocka w ciągu nocy i wyjechał w trasę, a ja nigdy nie pomyślałem żeby zastanowić się, jak dawał sobie z tym radę, z piciem krwi i wszystkim, tym bardziej światłem słonecznym. Widzicie, byłem zajęty. Zajęty będąc nowym burmistrzem Morganville. Zasada rodziny Morrellów się skończyła, Richard był właścicielem parceli z używanymi samochodami, a Monica pracowała w salonie kosmetycznym, póki pewnego dnia nie została przejechana przez autobus. Bardzo smutne. Wymyślasz to, Shane, w swojej głowie. Musisz się teraz obudzić, albo będzie za późno. A Claire, moja słodka i piękna Claire, zaszła w ciążę sześć miesięcy po tym, jak się pobraliśmy. Pamiętam tylko części tego, małe części, gdzie słuchałem bicia serca dziecka i zobaczyłem USG i Claire w pracy i płaczącą z radości po całych tych wrzaskach, a potem ciężar mojej córeczki w moich ramionach i jej oczy, niebieskie jak woda oczy szerokie i wpatrujące się we mnie. Miało to wyświechtane piękno, jak stary film i to dalej wydawało się coraz mniej moim życiem i bardziej jak sny, sny, które uginały się na krańcach moich oczu, sny, które rozpływały się, rozpuszczały i chowały w cieniu. Bo to nie jest realne. Wtedy to było jak skok w film, żadnego przejścia. Chodziłem, padało, po prostu jasna, zimna mgła, która skraplała się w drobne kropelki na mojej skórzanej kurtce. Drżałem i nie wiedziałem dlaczego byłem na zewnątrz w deszczu, kiedy Dom Glassów był tuż za mną, z jego ciepłymi światłami i Claire

uśmiechającą się z okna z moją córką w swoich ramionach. Gdzie szedłem? Co ja robiłem? Poczułem bulgoczące uczucie paniki, a potem skręciłem za rogiem i zatrzymałem się, bo mój ojciec, Frank Collins, stał tam przede mną i powiedział, Witaj, synu. Próbowałem cię dosięgnąć. To nie był Frank, który mnie nadużywał, zdradzał i używał. To był Frank, którego nigdy nie znałem, który nigdy nie istniał. Rodzaj człowieka z twarzą Franka i uśmiechem ojca z telewizji, oczami o bezwzględnym kolorze wody na szkle. – Ojcze, - powiedziałem. Nie czułem się w ogóle zaskoczony widząc go, co było dziwne, bo był w pewnym rodzaju martwy. – Jak się masz? - W porządku, Shane. Słyszałem, że się ożeniłeś. - Tak. - Jesteś szczęśliwy? Powinienem być szczęśliwy. Nie, byłem szczęśliwy. Byłem. – Tak, - powiedziałem. Ból przewałkował mnie, tak jak robił to teraz przez cały czas, gorący i lodowato zimny, kłując, gryząc i ścierając. Coś cię zjada. - Cieszę się, że jesteś szczęśliwy, - powiedział. – Zasłużyłeś żeby być. Sprawiłeś, że jestem dumny, Shane. Przez chwilę milczałem, walcząc z tym. Nie mrugnął. Były łzy ściekające po jego policzkach, co było dziwne, bo mój ojciec nie płakał, nigdy nie płakał, nawet nie wtedy kiedy moja siostra, Alyssa, umarła. To było tak jakby jego twarz się roztapiała. - Jesteś martwy, Tato. I nigdy taki nie byłeś. - Jaki? - Prawdziwym człowiekiem, - powiedziałem. – Nigdy nie byłeś ze mnie dumny, albo przynajmniej nigdy tego nie powiedziałeś. Zawsze chciałeś więcej. Nigdy nie byłem dla ciebie wystarczająco dobry, nawet zanim nie zabiłem Alyssy. - Nie zabiłeś jej.

- Powinienem ją ocalić. Ta sama rzecz. Nie powiedziałeś mi tego milion razy? Łzy były lodowate, a lód się roztapiał. – Przepraszam, jeśli to powiedziałem. Nie miałem tego na myśli, Shane. Zawsze byłem z ciebie dumny. Kłamca. Kłamca kłamca kłamca kłamca. Pchnąłem się ku temu, bo tak bardzo jak zawsze chciałem to usłyszeć, zawsze, było coś innego niepokojącego mnie. – Ale ty nie żyjesz. – Frank Collins, który istniał w laboratorium Myrnina był oszustwem, duchem, dwuwymiarowym obrazem, mózgiem w słoiku, nie tą osobą z ciała i krwi, która nawet nie wyglądała w porządku. Sięgnąłem i potrząsnąłem jego ramieniem. Zahuśtał się w przód i w tył, realny w dotyku. – To nie jesteś ty. - To jest to, czego chcesz, - powiedział nie-Frank. – To jest to, czego zawsze chciałeś. Ojca będącego dumnym z ciebie. - Chcę prawdziwego życia! – To wyleciało ze mnie krzykiem, a ja wiedziałem, że to było prawdziwe, jedyna prawdziwa rzecz w długim czasie. – Tato, pomóż mi. - Próbowałem ci pomóc, - powiedział. – Obudź się, Shane. Nie możesz dostać tego, czego chcesz. Czy to nie jest to, co bym ci powiedział? Nie możesz być bohaterem. Nie możesz chcieć wampirów z dala. Nie możesz poślubić idealnej dziewczyny i mieć idealnego, małego dziecka i mieć swojego ojca z powrotem żywego i przekształcić go w model, którego zawsze chciałeś. Ale teraz masz to wszystko. Jakbyś to nazwał? - Fantazja, - powiedziałem. - Czy to jest to, czego chcesz? - Nie. - Więc obudź się zanim będzie za późno. Jego oczy były wodą, były pełne wody, a ja poczułem falę oślepiającego przerażenia i nudności. Poczułem znowu to mrowiące palenie, na całej mojej skórze. Nawet mimo że skręciłem za rogiem i pamiętałem skręcanie za nim, mogłem zobaczyć Dom Glassów dokładnie przede mną. Ktoś go pomalował i świecił neonową bielą w deszczu, a Claire patrzyła na mnie przez okno, uśmiechając się, trzymając nasze dziecko. Jakie było imię naszej córki? Powinienem to wiedzieć. Ale nie wiedziałem. Nie wiedziałem. Bo ona nie istnieje. Obudź się!

- Ojcze… - spojrzałem do tyłu. Frank zniknął. Był tylko chodnik, szara mgła i deszcz, deszcz spadający na moją twarz, spadający na moją skórę. – Jeśli się obudzę, stracę ich. Mogę stracić wszystko z wyjątkiem nich. Ojcze… - Nie chciałem tego, ale nie chciałem tego opuścić. Nie mogłem. Zacząłem wracać do domu, do Claire, do dziecka, o którego imieniu jeszcze nie zdecydowałem, do przyszłości bez wampirów, gdzie byłem szanowany, ważny, a mój ojciec kochał mnie i… I wiedziałem, że nie mogłem tego mieć. Bo jestem Shane Collins i nie dostaję takich rzeczy. Bo to nie jest takie, jakim jest mój świat. OBUDŹ SIĘ! Zrobiłem to. Była solidna warstwa szkła nade mną, a woda gromadziła się na niej jak perełki i kapała w dół na moją twarz. Byłem zanurzony w wodzie, z wyjątkiem moje twarzy. I wszystko płonęło. Woda była gruba i robiła się różowa od mojej krwi. Nie uciekłem draug. W ogóle nigdy nie uciekłem. Niektórzy ludzie widzą swoje życia migoczące przed ich oczami; błysnęło mi do przodu, do wszystkich rzeczy, których nie zobaczę, nie będę miał. Uciekłem do snów. Byłem więźniem draug. A one zjadały mnie żywcem.

Rozdział 8

- Nie! – krzyczała to póki jej gardło nie wydało się krwawe, ale Myrnin nie puściłby jej, a ona nie mogła przekonać Eve albo Michaela do zrobienia czegokolwiek. Eve była skulona na przednim siedzeniu, płacząc; Michael prowadził i nie patrzył na nią we wstecznym lusterku. Z przelotnych spojrzeń, które rzucała na jego odbicie, jego twarz była zdecydowana jak maska, ale były łzy błyszczące w jego oczach. Łzy i furia. – Nie, nie możesz go tam zostawić, nie możesz! – Ale to nie było to, co naprawdę mówiła. Zostawiłam go, krzyczała do siebie, wewnątrz. Zostawiłam go tam. Opuściłam Shane’a i nie mogę pozwolić żeby to się stało. Nie mogę z tym żyć. Powinnam zostać. Myrnin mamrotał pod nosem, płynna fala tego, co była pewna że było przekleństwami w języku, którego nie mogła rozpoznać. Może walijskim. Przestał żeby powiedzieć, surowo, -

Wystarczy. Nie pomożesz mu przez to wszystko, prawda? - Ty mu w ogóle nie pomagasz! Owinął obie ręce wokół niej, przypinając bezradnie jej plecy swoją klatką piersiową, a to było jak bycie trzymanym w żelaznym imadle. – Ciiii, - powiedział delikatnie. – Ciiii, teraz. Jeśli wrócimy, zginiemy. Wszyscy. On już umarł. - Oni go mają, wiesz to, mają go i oni… oni… może on nadal żyje, może… - Nie żyje. Nie ma nic po co mielibyśmy wracać. Przykro mi. Wtedy krzyknęła, bez słów, tylko torturowany wrzask, który zabrzmiał echem dookoła metalowego pudła. Brzmiało to jak głos kogoś innego, ból kogoś innego, bo nie ważne jak udręczone to było, nie mogło nawet zacząć zbliżać się do tego, jak bardzo cierpiała. Claire poczuła muśnięcie zimnych ust Myrnina na jej policzku i usłyszała go szepcącego, - Nigdy mi za to nie podziękujesz, fy annwyl. („fy annwyl” w języku walijskim oznacza „moja droga” – przypuszczenie tłumacza). – A potem przesunął dłoń do jej gardła i nacisnął w specyficznym miejscu, a w ciągu sekund, świat zmienił się w szarość, potem czerń, a ona zniknęła. Powróciła ponownie ze swoją głową na kolanach Eve. Siedziały w ich prowizorycznej sypialni, dużej sali balowej z ich porzuconymi ubraniami i śpiworami zaśmiecającymi podłogę, kupkami zaschniętej kawy leżącymi na zabytkowych stołach, które zostały popchnięte pod ścianę. Głowa Claire bolała, jej gardło bolało, a jej oczy wydawały się opuchnięte i przez chwilę nie pamiętała dlaczego. Eve w milczeniu głaskała jej włosy. Do góry nogami Eve wyglądała dziwnie. Jej oczy były czerwone i wyglądała na bardzo roztrzęsioną i smutną. Zaczerpnęła głęboki wdech kiedy zdała sobie sprawę, że Claire nie spała. – Michael! W mgnieniu oka był tam obok niej, klęcząc obok Claire. Chwycił jej dłonie i pociągnął ją w uścisku. Nie powiedział niczego. Niczego. Nie chciała pamiętać. Jej dłonie były złożone za jego plecami, jej całe ciało drżało z potrzeby żeby nie wiedzieć. Michael też drżał. Po chwili, puścił ją i usiadł do tyłu, unikając jej oczu, kiedy otarł twarz zniecierpliwionym gestem, ale nie zanim zobaczyła łzy. - On nie jest martwy, - powiedziała. – Nie jest. Zabrali go. Widziałam ich zabierających go. - Claire… - Michael powoli potrząsnął głową. Wyglądał na zmęczonego, wściekłego

i… po prostu załamanego. – Myrnin powiedział, że nie żyje. - On nie jest martwy. To była kolej Eve żeby otoczyć ją ramionami. W przeciwieństwie do Michaela, teraz już nie płakała. Claire przypuszczała, że skończyła, a jak sprawiedliwym było, że ktokolwiek mógł kiedykolwiek przestać płakać? Kiedykolwiek? - Gdybym wierzyła, że była szansa, jakakolwiek szansa, już bym jechała, - powiedziała Eve. – Ale, kochanie, on odszedł. Claire pchnęła swoje plecy z wybuchem czystej wściekłości. Skoczyła na nogi. – Myrnin mnie znokautował, - splunęła. – Na jak długo? – Nie odpowiedzieli, zanim nie kopnęła w miękki śpiwór i nie wrzasnęła ponownie. – Na jak długo? - Pięć minut, może, - wyszeptała Eve. – Claire, nie. Nie jesteśmy twoimi wrogami – nie rób tego… Też go kochamy. - Kurwa nie wystarczająco! – syknęła i zostawiła ich tam. Najpierw szła, potem biegła. Nikt nie próbował jej zatrzymać. Popłynęła przez mylące korytarze, odwróciła kurs, jej serce waliło, a ona spróbowała trzech różnych dróg zanim nie zobaczyła pokoju na końcu z wampirzymi strażnikami stojącymi na warcie. Stanęli przed nią, z rozpostartymi dłońmi w czystym sygnale nie ma mowy. Claire zwolniła, ale dalej szła. – Muszę się zobaczyć z Oliverem, - powiedziała. – Teraz. - Nie jest osiągalny. - Muszę się z nim zobaczyć! - Przestań. Nie przestała. Nie była pewna, jaki był jej plan, bo teraz nie było w niej nic prócz palącej, narastającej potrzeby zrobienia czegoś… prawdopodobnie minęło piętnaście minut odkąd po raz ostatni widziała Shane’a, a on nadal żył, była pewna, że żył. Coś musiało zostać zrobione. Ktoś musiał posłuchać. Skrzyżowała spojrzenia z wampirem po prawej – znała go, był jednym ze zwyczajowej załogi Amelie i czasami łapała go wyglądającego cóż, nie ludzko, ale przystępnie. Nie teraz. Jego wyraz twarzy zastygł jak beton, a jego jasnobrązowe oczy były zimne. – Zawróć, - powiedział. – Teraz. Nie mogła. Nie mogła się poddać, bo Shane nie poddałby się dla niej. Walczyłby jak żbik (żbik gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku na podstawie wyglądu kota domowego – przypuszczenie tłumacza), zmusiłby ich do

umieszczenia w klatce albo puszczenia, a ona nie mogła zrobić dla niej ani trochę mniej, prawda? Wampirowi zajęło około sekundę sięgnięcie, chwycenie jej i wyniesienie w dół korytarza. Kopała i krzyczała, ale to nie zrobiło nic dobrego, a szybki ruch przyprawił ją o zawroty głowy i mdłości, zdezorientowało ją, więc kiedy rzucił ją na ziemię, zatrzasnął i zablokował drzwi przed nią, ona nadal miała zbytnie zawroty głowy żeby wstać i walczyć. Claire krzyczała, kopała i uderzała w ciężkie, drewniane drzwi z czystą furią, póki nie opadła trzęsąc się bez tchu obok nich. Potem głos powiedział, - Skończyłaś? Rozejrzała się, zaskoczona i zorientowała się, że nie była jedynym użytkownikiem tej prowizorycznej celi. Było w niej kilka łóżek polowych, jakaś butelkowana woda i połowa pudełka batonów leżącego na podłodze obok.. chłopaka, którego rozpoznała. Był chudy i miał masę tłustych, ciemnych włosów, które opadały mu na twarz. - Jason! – wypaplała i poczuła natychmiastową falę strachu. Brat Eve nie był kimś, komu mogła ufać, nawet w najlepszych czasach, a bycie zamkniętą w pokoju z nim było zdecydowanie nie najlepszym z czasów. Siedział po turecku na jednym z łóżek, żując batonik. – Też nienawidzę bycia zamkniętym, - powiedział Jason, - ale krzyczenie na drzwi nie zaprowadzi cię nigdzie, a przyprawiasz mnie o ból głowy. Więc, dostałaś się w końcu na niewłaściwą stronę wampirów. Dobrze dla ciebie. - Co ty tutaj robisz? Zaśmiał się sucho i wyciągnął swoje ręce. Były zakute kajdankami. – Więzień, powiedział. – Mają mnie ładującego naboje do wiatrówki. To mój okres odpoczynku, który spieprzasz całym swoim krzykiem. Claire przykucnęła żeby zbadać zamek w drzwiach (nowy i dobry) a potem zawiasy (umieszczone na zewnątrz drzwi, nie wewnątrz). Potem zaczęła się rozglądać po pokoju. Żadnych okien, jak w większości pokoi w tej wampirzej świątyni. Nic poza czterema ścianami, wykładziną, boazerią i kilkoma rzeczami przewidzianymi dla komfortu. Jej wzrok skupił się na Jasonie. – Co masz? – zapytała go. Myrnin, albo ktoś przeszukał ją i nie było teraz niczego, co pozostałoby w jej własnych kieszeniach dżinsów z wyjątkiem puszku.

- Żadnej cholernej rzeczy, - powiedział Jason. – Dlaczego, zamierzasz mnie przeszukać? – Roześmiał się. – Shane będzie miał poważne zgięcie na swoim ogonie odnośnie tego. - Shane ma kłopoty, - powiedziała Claire, - a ja przysięgam Bogu, że jeśli mi nie pomożesz, wyrwę twój palec i użyję kości do zerwania zamka. Jason przestał się śmiać i obdarował ją długim, dziwnym spojrzeniem. – Jesteś w pewnym rodzaju poważna, - powiedział. – Heh. To tajemnicze, dla ciebie. - Zamknij się i pomóż. - Nie mogę. Mam tutaj swój własny tyłek do uratowania. Zrobię cokolwiek niedostępnego, jak dotykanie tych drzwi, a skończę jako torebki krwi w lodówce, jeśli będę mieć szczęście. Wyrok śmierci, pamiętasz? – Zagrzechotał swoimi kajdankami dla efektu. – Ćwiczę mój apel. Claire zignorowała go. Myśl. Myśl! Próbowała, ale nie było wiele z czym można by popracować. Woda. Plastikowe butelki. Pudełko batoników, które przyszły w pomarszczonych, metalicznych papierkach… Schyliła się po te, odwinęła papierek od batonika i zaczęła składać go ostrożnymi, precyzyjnymi ruchami. - Jestem za hobby, ale myślisz, że to czas na origami? Co robisz, żurawia? Claire zrobiła cienką, metaliczną sondę. Była zbyt elastyczna do posłużenia jako dłuto, ale sprawdziła listwy przypodłogowe. Jedna dobra rzecz odnośnie nowoczesnego życia – nigdy nie byłeś z dala od gniazdka elektrycznego. Wpakowała jeden koniec swojej sondy w jeden z płaskich boków wtyczki, potem wygięła ją i wcisnęła drugi koniec U w drugi bok wtyczki, wypełniając obwód. Zostanie porażonym prądem było nieuniknione, a ona zacisnęła zęby i przetrzymała ból; nie zabiłby jej. Była porażona wiele razy przez rzeczy w laboratorium Myrnina. Oderwała kawałek z kartonowego pudełka, w którym przyszły batoniki i przytrzymała go przy metalowym szlaku. Zaczął się tlić, potem palić, a potem cienki kraniec ognia oblizywał papier. Claire wyszczerzyła się bez rozrywki i przytrzymała palący się karton przy reszcie pudełka. Kiedy już się paliło, upuściła je na wykładzinę, która – trudnopalna czy nie – szybko zaczęła się palić i roztapiać.

Alarm pożarowy włączył się. - Jasna cholera, - powiedział Jason. – Jesteś szalona. Wampiry wzięły pożar poważnie; to było coś, co zabiłoby je, szybko, a każdy budynek na Placu Założycielki był wyposażony w masywne systemy wykrywania pożaru. Ogień wzrastał i gryzł, a Claire nieumyślnie zakaszlała, potem znowu. Smród był zły. Wtyczka zaiskrzyła się, a cienka nić ognia pobiegła po ścianie. - Wyjmij to, - powiedział Jason, już dłużej ani trochę nie rozbawiony. Kiedy nie zrobiła tego, chwycił koc i rzucił go na palącą się wykładzinę, tupiąc ciężko dokładnie kiedy alarmy włączyły się z okrutnym, przenikliwym dźwiękiem. Tłusty dym poszedł falą w górę, posyłając ich oboje w suchy odruch, a teraz ściana była w ogniu, naprawdę, a Claire poczuła okropną falę destrukcyjnej radości, kiedy drzwi zabrzęczały, a strażnik wkroczył z gaśnicą. Natychmiast ocenił sytuację, zlekceważył ich dwójkę i podszedł do ściany żeby ją spryskać pianą. Claire zerwała się do otwartych drzwi. Nie zdała sobie sprawy póki nie zdobyła korytarza, że Jason nie podążał za nią; kiedy rzuciła okiem do tyłu, stał dokładnie tam, gdzie był, twarzą do otwartych drzwi. Podniósł swoje zakute w kajdanki ręce i pokazał jej środkowy palec. W porządku. Jeśli chciał zostać w więzieniu, nie miała absolutnie żadnych zastrzeżeń. Alarmy były w całym miejscu, wzywając ludzi do walki z ogniem. Nie był duży i będzie po nim w ciągu sekund, ale stworzyła chaos, a to było wszystko czego potrzebowała. Musiała tylko dostać się do piwnicy, znaleźć samochód i… wymyśli następną część, kiedy będzie pójdzie. Musiała. Jeśli Michael i Eve nie zamierzali pomóc… Poszła do windy i nacisnęła przycisk do garażu. Musiał być jakiś samochód, który mogła ukraść, coś. Musiała się stąd wynosić z powrotem do oczyszczalni. Liczyły się sekundy. Shane nadal żył; wierzyła w to, mimo tego, co powiedział Myrnin. Odmówiła wierzenia mu. Drzwi windy otwarły się, a Claire wpadła, potem natychmiast przerwała, bo Hannah Moses, szef policji Morganville, stała tam, z wyciągniętą bronią, wyglądając naprawdę cholernie poważnie. Nie celowała nią, ale nie byłoby wielką robotą osiągnięcie tego kroku.

Stojąc kilka kroków dalej był Richard Morrell, burmistrz. Był wysoki, dobrze zbudowany i młody, nawet nie dziesięć lat starszy od Claire, ale wyglądał na starszego, teraz w starszy sposób. Stres, przypuszczała. Trzymał swoją siostrę, Monikę, za oba łokcie kiedy zakręciła się żeby się uwolnić w burzy długich, ciemnych włosów. Zamarła, kiedy zobaczyła Claire. Jeśli Morganville miała królową sukę, to była Monica; wybrała i ukoronowała siebie zanim Claire nawet kiedykolwiek zaczęła z nią konflikt. Nie pomagało to, że była także ładna i miała duży budżet na ubrania i buty. Usta Moniki rozłączyły się, ale nic nie powiedziała. Próbowała nadepnąć stopę swojego brata swoimi szpilkami, ale był oczywiście przyzwyczajony do przetrzymywania jej i musiał mieć na sobie stalowe buty. - Wszyscy bądźmy po prostu spokojni, - powiedziała Hannah. Claire pomyślała, że była przerażającą postacią; była jej obecność, chłodny i kompetentny rodzaj aury, która sprawiała, że natychmiast wierzyłeś, w jakiejkolwiek sytuacji, że była tam, zrobiła to i napisała poradnik. To było prawie całkowicie nieprawdziwe raz na jakiś czas, ale możliwym było powiedzieć to z jej języka ciała i wyrazów twarzy. Miała swoje czarne warkoczyki związane z tyłu w niechlujny węzeł i mimo że miała na sobie swój policyjny mundur, zgubiła gdzieś kapelusz. Blizna, która była poszarpana w dół jej twarzy wyglądała przerażająco w przyciemnionym świetle, a jej ciemne oczy były bardzo, bardzo stanowcze. – Zapytałabym gdzie jest pożar, ale przypuszczam, że jest do góry. - Już po nim, - powiedziała Claire. – Hannah, muszę iść. Teraz. - Nie sama, nie idziesz. - Dlaczego jest tutaj Monica? Wyjechała z innymi. – Uprzywilejowana elita Morganville – głównie wampiry, ale kilkoro ludzi z dobrymi kontaktami – uciekła zanim draug naprawdę zaatakowały w wielkiej ilości. Monica radośnie wsiadła do autobusu. - Boże, puść Richard. Nigdzie nie idę! – Jej brat puścił ją, a Monica zrobiła pokaz wygładzania swojej całkowicie zbyt drogiej sukienki, która kończyła się tuż za dozwoloną długością. – Mój brat jest wszystkim, co mi zostało, a on przybył tutaj z powrotem z jakimś błędnym poczuciem lojalności wobec małych ludzi. Nie mogłam mu pozwolić zmierzyć się z niebezpieczeństwem beze mnie, nieprawdaż? – Zawahała się, potem wzruszyła ramionami. – Poza tym, skończyła mi się kasa. A moje karty kredytowe są zamrożone. - Więc wróciłaś tutaj? – Claire wpatrywała się w nią przez chwilę, oszołomiona wielkością pustki, jaką była Monica. Monica powiedziała, - Ugryź mnie, przedszkolaku. Zresztą nie obchodzi mnie, z jakimi aligatorami pływasz. Mam nadzieję, że wszystkie jedzą najlepsze fragmenty. - Nieważne. Nie mam czasu. Shane został zabrany przez draug, a ja muszę sprowadzić go z

powrotem. Muszę. Cały język ciała Hannah złagodniał. – Jeśli został zabrany, wiesz jak to się kończy, skarbie. Przykro mi, naprawdę mi przykro. - Nie, on jest silny. Shane jest taki silny. Jeśli ktokolwiek może przetrwać, on może – wierzę w to. Hannah, proszę, musisz mi pomóc… - Przełknęła łzy, bo łzy by nie pomogły. – Proszę. Nawet Monica teraz stała się spokojna i straciła trochę swojej ostrości. Hannah rozważała to wszystko w milczeniu, a potem powoli potrząsnęła głową. – Nie masz szans, powiedziała. – Nawet nie wiesz, gdzie jest trzymany… - Stacja uzdatniania wody, - przerwała Claire. – Nie mieli czasu żeby przenieść go gdziekolwiek i nie mogą, bo Myrnin odciął rury. Nie mogą się stamtąd wydostać, nie z łatwością. - Nigdy nie powiedziałabym, że nie mogą, kiedy chodzi o tych skurwysynów. Rzekomo nie mogli się tutaj w ogóle dostać, ale oto są. – Hannah podjęła jakąś decyzję i schowała swoją broń do futerału, mimo że dalej trzymała swoje oczy na Claire. – Jaki jest twój plan? - Odbić go. - Skarbie, to nie jest plan. Oto co w wojsku nazywamy celem. – Hannah powiedziała to ze współczuciem, ale stanowczo. – Nie wiesz, czy w ogóle nadal żyje. - Właściwie, - powiedział głos z cienia za schodami, - my wiemy. – Michael pojawił się razem z Eve. Miał Myrnina za gardło, a Myrnin nie wyglądał dobrze. W zasadzie, wyglądał jakby stoczył dziesięć rund z Michaelem i przegrał. Wyglądał na… pobitego. Michael potrząsnął nim, z twarzą spiętą i stanowczą. – Powiedz im to, co mi powiedziałeś. Myrnin zrobił dźwięk dławienia się. Michael puścił, a drugi wampir upadł na kolana, kaszląc. – Nie miałem na myśli nic złego, - wyszeptał. – Próbowałem was ocalić. Was wszystkich. - Po prostu jej powiedz. Głowa Myrnina była pochylona, jego ciemne włosy ukrywały wyraz jego twarzy. –

Może być jeszcze żywy. Nadzieja nie była spokojną rzeczą; była bolesną, poszarpaną, rozżarzoną do białości eksplozją, która rozerwała ją i zmusiła jej serce do przesterowania. Claire usłyszała siebie mówiącą, nad tym ciężkim kuciem, - Kłamałeś. - Nie. Nie, to prawda, on odszedł, Claire. Kiedy draug zabierają ludzi, umierają bez wyjątków. To po prostu – wampiry żyją od długiego czasu, ludzie od o wiele krótszego, a ludzie wydają się… śnić. Nie cierpią tak jak wampiry. To dla nich łatwe. Przenikają w… wizje. – Wtedy spojrzał do góry, a ona szczerze nie mogła rozpoznać, co było w jego twarzy, jego czach, bo jej własne migotały od łez. – Lepiej jest zostawić go w nich. On umiera, Claire. Albo jest martwy. Ale tak czy inaczej… - Teraz żyje, - powiedziała stanowczo. - Tak, - powiedział Michael. To brzmiało jak warknięcie, a jego oczy zabłysły matową czerwienią w cieniach. – Okłamał nas. A my zamierzamy odzyskać Shane’a. Teraz. Myrnin spojrzał znowu w dół. Nawet nie próbował się tym razem odezwać. Po prostu… potrząsnął głową. Claire nie mogła zacząć myśleć o tym, jak bardzo bolało ją to, co zrobił, więc po prostu… nie robiła tego. Obróciła się do Hannah. – Idziemy. - Nadal nie macie planu. - Tak, mamy, - powiedział Michael. – Przyszli po nas, bo atakowaliśmy słabe punkty systemu. Atakując ich bezpośrednio. Nie zrobimy tego tym razem. Po prostu wejdziemy po niego, a oni niezbyt przejmują się ludźmi; przejmują się wampirami. Polują na nas. – Pozwolił temu opaść w ciszy, zanim powiedział, - Przejmują się mną. Ja sprawię, żeby się przejmowały. Pójdę inną drogą i odciągnę ich. To pozwoli wszystkim innym dotrzeć do Shane’a. Ten plan był najwyraźniej nowością dla Eve. – Nie! - Eve, mogę to zrobić. Zaufaj mi. - Nie, Michael, już raz ciebie mieli, a… - A ja wiem, jak to jest, - powiedział. – To dlatego nie mogę go tam zostawić i nie mamy czasu żeby błagać o pomoc, której Oliver i tak nie zamierza dać. Claire miała rację co do tego. Hannah rzuciła okiem w dół na Myrnina. – Co z nim? Czy on pomaga? - Pomógł wystarczająco, - powiedziała Claire. – Zostaje tutaj. – Myrnin spojrzał na to w górę, ale

ona po prostu wpatrywała się w niego, ciężko, póki nie odwrócił wzroku. – Nie potrzebujemy teraz innego wampira. Zgoda? - W porządku, - powiedziała Hannah. – To przyzwoicie twardy plan, ale nie wiecie gdzie dokładnie jest trzymany, a to ogromny budynek. Potrzebujecie więcej butów na ziemi – ludzi, nie wampirów. Pójdę z wami. - Hannah, - powiedział burmistrz. Brzmiał na spiętego, a jego wyraz twarzy odzwierciedlał to. – Nie możesz. To niebezpieczne. - Niebezpieczeństwo jest tym, za co mi płacisz, Richard, - powiedziała i uśmiechnęła się do niego. Było coś o wiele cieplejszego w tym uśmiechu, pomyślała Claire, niż tylko rodzaj przyjaźni burmistrz/szef policji, a spojrzenie w oczach Richarda potwierdzało to. – Idź, zajmij się swoją siostrą. Nic mi nie będzie. Zamknął na chwilę swoje oczy. – Nie, - powiedział. – Jeśli ty idziesz, ja też. Idę. Monica, po prostu wejdź do środka i zostań tam. - Nie ma mowy. Nie pozwolę ci zwiać żeby zostać zabitym gdzieś beze mnie, ośle. - Zamknij się, - powiedziała stanowczo Eve. – Nie mamy czasu dla ciebie i twoich gównianych dramatów. - Albo co, wykrwawisz się na mnie, Emo Księżniczko Szaleństwobii? Claire zrobiła krok do przodu i przykuła uwagę Moniki. Nie wiedziała, jak wyglądała, ale Monica wydawała się odrobinę przesunąć, jakby rozważała zrobienie kroku do tyłu. – W porządku. Idziesz z nami. – Przynajmniej, Monica była królikiem do rzucenia wilkom, a ona nie zawahałaby się zrobić to, jeśli to była różnica pomiędzy życiem a śmiercią dla Shane’a. – Jeśli wejdziesz mi w drogę, zabiję cię. – Teraz to było dla niej rażąco jasne, a ona miała to na myśli, w każdej części tego. Monica nigdy nie zarobiła sobie na cokolwiek innego i mimo wszystkich przerw, jakie Claire wolała dać i tego, jak miła w głębi była, teraz to wszystko zniknęło. Po prostu… zniknęło. A to co zostało było czymś, co Monica w pełni rozumiała, całkowicie, bo wzięła wdech, odrzuciła swoje włosy do tyłu i skinęła głową. – Nie wejdę ci w drogę, - powiedziała. – Pomogę. Jestem to Shane’owi za coś winna. Poza tym, myślisz że kto inny jest bardziej bezlitosny ode mnie? Oni? – Przechyliła swoją głowę do Michaela i Eve, a Claire musiała przyznać, że miała rację. – To tylko raz, a potem wszystko jest wyrównane. Nie jestem waszą przyjaciółką. Nigdy nie

będę waszą przyjaciółką. Ale Shane nie zasługuje na to żeby umrzeć w ten sposób. Jeśli umrze, ja go zabiję. Była całkowicie poważna odnośnie tego, a zresztą Claire nie miała czasu żeby rozplątać to szaleństwo. Po prostu powiedziała, - W porządku. Chodźmy, - i skierowała się do opancerzonej ciężarówki. Michael już ją odblokowywał. – Ale ty jedziesz z tyłu, Monica. Michael prowadził, bo znowu był jedynym ze wzrokiem wampira; Eve i Claire zajęły resztę przedniego siedzenia, niezbyt wygodnie z powodu wiatrówek, które im dał, a Monica, Richard i Hannah byli z tyłu. Eve obserwowała Monikę przez wąskie okno. – Jeśli ona źle położy nogę, poważnie rozważam zabawienie się Trzonem w Poczwarę, - powiedziała. - Co się stało? – zapytała Claire. – Ty i Michael… byliście przekonani, że on nie żyje. Widziałam was. Ale potem… - Potem Michael podsłuchał Myrnina zdającego relacje Lordowi Wysokiego Inkwizytorowi Oliverowi, a Oliver wspomniał, jak Shane po prostu mógł żyć. Co Myrnin już wiedział. – Eve wyszczerzyła swoje zęby w sposób, który tak bardzo nie był uśmiechem. – Michael zdecydował porozmawiać z nim. Poszliśmy do garażu, bo domyśliliśmy się, że skończysz tam. – Nie-uśmiech zbladł. – Dałabym wszystko za posiadanie więcej rąk ze strzelbami, ale jesteś pewna, że możemy ufać Richardowi Morrellowi i Hannah Moses? Nie wspominając o Monice? Claire wzruszyła ramionami, nie przejmując się teraz za bardzo. – Myślę, że kiedy są już w tym, dość trudnym będzie dla nich się wycofać, - powiedziała. – Nie idę bez niego, Eve. Nie mogę. Nie znowu. Nie obchodzi mnie, co się stanie, ale nie pozwolę mu tak umrzeć. Żal i przerażenie groziły wydostaniem się z ciasno zamkniętego pojemnika wewnątrz niej, a Eve chwyciła jej dłoń i trzymała się jej, mocno. – Wiem, - powiedziała. – Zaufaj mi, wiem. – Wiedziała. Michael został zabrany przez draug, zakotwiczony pod wodą. Będąc pokarmem. Wiedziała. Claire wypłynęła z jej nędzy na wystarczająco długo żeby zapytać, - Co z, wiesz, waszą dwójką? Lepiej? Eve rzuciła okiem w kierunku Michaela, który prowadził i udawał z trudem że nie słuchał niczego z tego. Jego udawanie wymagało pracy. – Jasne, - powiedziała Eve, ale to jednak nie było takie przekonujące. – Jesteśmy w zgodzie żeby iść.

- Nie pytam, czy jesteście w zgodzie żeby pracować razem. Mam na myśli… - Wiem, co masz na myśli, - przerwała Eve. – Po prostu… pogadajmy o tym później. Claire pomyślała, że Michael nie mógł wyglądać na bardziej spiętego, albo bardziej smutnego. Richard i Hannah mieli zażartą, szepczącą rozmowę w rogu ciężarówki, kiedy zakotwiczyli się w metalowych ścianach i zaciskali panicznie paski nad głowami. Monica najwidoczniej zdecydowała, że miała pełne prawo usiąść na włochatym tronie Amelie, co w ogóle nie było zaskoczeniem. Claire naprawdę miała nadzieję, że Amelie dowie się o tym później. To byłoby zabawne. Droga z powrotem wzdłuż miasta nie zajęła długo, zwłaszcza z prędkością, jaką prowadził Michael. Noc z trudem zapadła, bo chmury nadal wisiały ciężko nad miastem, mimo że deszcz przestał padać. Powietrze nadal miało to wilgotne, nieprzyjemne uczucie jego, a Claire czuła, jakby miała pleśń rosnącą na jej skórze w lepkiej, niewidzialnej sieci. Zegar w jej głowie tykał, a to już było za długo, o wiele za długo dla Shane’a. Zamknęła oczy i skupiła się na nim, na dosięgnięciu go w jakiś sposób, dawaniu mu siły. Zostań ze mną. Proszę, zostań ze mną. Błagał ją o tą samą rzecz, nie tak dawno temu, kiedy rzeczy wyglądały najciemniej. Miał wiarę, że przetrwa bez jakiegokolwiek rozsądnego dowodu, a ona nie mogła zrobić dla niego ani trochę mniej. Nie mogła. Nie mogła stawić czoła ciemności bez niego przy jej boku. Jeśli kiedykolwiek miała jakiekolwiek wątpliwości, czy go kochała, naprawdę kochała, teraz to wiedziała. Łatwo było kochać kogoś, kiedy miłość była szczęśliwa, ale kiedy było ciężko, kiedy to oznaczało stawienie czoła rzeczom, których się bałeś… to było inne. On zrobił to dla niej, wiele razy. A teraz ona musiała to zrobić dla niego. Otworzyła oczy, czując się spokojnie, wypośrodkowana i skupiona, kiedy Michael zatrzymał ciężarówkę. – To samo ćwiczenie, - powiedział. – Wysiadam i otwieram tył. Claire, ty trzymasz kluczyki. – Nie powiedział, na wypadek, gdybym nie wrócił, ale to było to, co miał na myśli. Eve wypuściła niemy, mały dźwięk rozpaczy; tylko na chwilę ich spojrzenia skrzyżowały się. - Nadal cię kocham, - powiedział. – I mam to na myśli. W pełni. Nie odpowiedziała, nie ustnie, ale skinęła głową. A potem był plamą, kiedy wyskoczył z ciężarówki. Łzy pociekły w dół policzków Eve, a ona wyszeptała, - Boże, ja też cię kocham.

Może to słyszał. Claire miała taką nadzieję. Claire wygramoliła się, pomogła Eve i do czasu, kiedy to zrobiła dookoła tyłu Hannah, Richard i Monica byli na zewnątrz. A Michael zniknął. Claire znowu zamknęła ciężarówkę pilotem i wetknęła kluczyki w kieszeń spodni. Hannah kliknęła na ciężką latarkę. Eve też miała jedną. – Richard, jestem z tobą i Moniką. Claire, sieć komórkowa powinna nadal działać dla użytkowników o wysokim priorytecie. Dzwoń, jeśli znajdziesz Shane’a. Zrobię to samo. W przeciwnym razie, jesteśmy tutaj za piętnaście minut. Nie idę bez niego, pomyślała Claire, ale nie powiedziała tego. Skinęła tylko głową i sprawdziła telefon. Miała sygnał. – Dobrze, - powiedziała. – Będą go mieli w wodzie, prawda? - Przez główne wejście, w dół schodów. Potem się rozdzielimy, w prawo i w lewo. Sprawdźcie każdy basen i zbiornik, - powiedziała Hannah. – Dziewczyny, osłaniajcie się tam. - Tak jest, - powiedziała Eve i spróbowała się uśmiechnąć. – Przepraszam. Wzmianka o Obcych zawsze sprawia że czuję się lepiej w czasie takim jak ten. Z wyjątkiem tego, że nie jestem pewna, czy nie jestem jedyną, która żyje poprzez film. Przesunęli się razem w grupie, przez główne wejście. Wewnątrz było ciemno, a latarka Eve nie oświetlała zbyt wiele. Obrali schody na dół, a Monica potknęła się; Eve zasyczała na nią, coś odnośnie tego jaki osioł ubiera szpilki w czasie takim jak ten? , ale Claire była skupiona prosto przed siebie. Sięgnęli szczytu schodów, a Hannah skinęła. – Wy idziecie w prawo, - wyszeptała. – Bądźcie cicho. Piętnaście minut, Claire. Mam to na myśli. Claire skinęła głową. Nie miała tego w ogóle na myśli. Ona i Eve rozdzieliły się na prawo. Latarka Eve oświetlała gorący okrąg, który pokazywał beton, rury, neonowe żółte znaki i etykiety; były tam jakieś słabe światła awaryjne na dole, nadal funkcjonujące na baterie, Claire przypuszczała, więc poprosiła Eve żeby wyłączyła swoją latarkę. Zajęło kilka sekund ich oczom żeby się dostosować, ale to oznaczało lepsze widzenie peryferyjne. Ten szczytowy poziom budynku przedłużał się w baseny na świeżym powietrzu, ale były dalej, po drugiej stronie ogrodzenia połączonego kłódką. Wewnątrz były rzędy zamkniętych i otwartych zbiorników. Eve wspięła się po drabinie do pierwszego i użyła swojej latarki. Potrząsnęła głową i zeskoczyła na dół.

Następny, dalszy był zamkniętym pojemnikiem z plastikową, zakrzywioną pokrywą na nim i pewien rodzaj przesuwanej bramy do pobierania próbek. Kolej Claire żeby się wspiąć, a ona otwarła bramę, zadławiła się zapachem, który wychodził, ale nie mogła niczego zobaczyć w mętnej, wstrętnej wodzie. Jeśli Shane był tam, nie mógł tego zrobić. Zeskoczyła na dół obok Eve. Eve nawet nie zapytała; Claire przypuszczała, że nie musiała. Szły dalej. Kolejnych pięć pojemników, niektóre zamknięte, niektóre otwarte. Nic. Draug nigdzie na szczęście nie było. Może Michael miał rację. Może ignorowały ludzi na rzecz wyprawy z motyką na słońce Michaela… - Tam, - wyszeptała Eve. – Spójrz. Michael. Był na zewnątrz basenów, biegając po pomostach, a baseny wyginały się, przekręcały, drżały, sięgały. Draug były za nim, ale zapewniał im rozrywkę. - Musimy iść szybciej, - powiedziała Claire. – Chodź. – Wyroiła się w górę następnej drabiny i spojrzała w basen. Martwa twarz spojrzała na nią, z oczami bladymi i ślepymi w przyciemnionym świetle. Krzyknęła, a jej krzyk odbił się echem i odbił się i odbił przez ciemność, głośno jak alarm, ale nie przejmowała się, bo o Boże, myliła się… - Rusz się! – krzyknęła jej Eve do ucha. Wspięła się obok niej i miała swoje ramię dookoła talii Claire. – Dalej, schodź! Teraz! - On nie żyje, - wyszeptała Claire. – O, Boże, Eve… Eve przełknęła, najwidoczniej zebrała swoja odwagę i obróciła wzrok na martwą twarz w basenie. A potem powiedziała, - To nie jest Shane. - Ale… - Bańka nadziei urosła, delikatna jak szkło. – Jesteś pewna… - Jestem pewna, - powiedziała Eve. – To nie jest on. Dalej. Musimy się przesunąć. Jeśli nie słyszeli tego… Zeskoczyły, wylądowały z równoczesnymi uderzeniami w metalową kratę i skierowały się do następnego pojemnika.

Ale dokładnie z przodu, ciemność zafalowała. A wtedy biała twarz wyłoniła się z czerni, oczy, które nie były oczami, usta, które przesuwały się w zły sposób, to nie był w ogóle człowiek z wyjątkiem kiedy patrzyła prosto na niego. Magnus. Byli z nim inni, ale ona mogła w jakiś sposób powiedzieć, kiedy to był on; inni wyglądali jak złe fotokopie. Nie miały tej samej… ważkości. Magnus powiedział, - Ty. Dziewczyna z czystymi oczami. - Tak, ja. Chcesz mnie, - powiedziała Claire. – Bo mogę powiedzieć, kim jesteś. Zawsze mogłam. Po prostu nie wiedziałam tego. Więc oddaj Shane’a, a będziesz mógł mnie mieć. - Dziecko, - prawie zamruczał. – Mogę cię mieć w każdym przypadku. – Cała twarz Magnusa przekręciła się w coś tak monstrualnego i złego, że krzyknęła, nie mogła nic na to poradzić, a wszystkie inne skopiowały go jak odbicia, bo to wszystko, czym były, odłamkami i fragmentami niego. Byli powiązani i w jakiś sposób to było ważne, istotne, ale nie miała czasu żeby o tym myśleć. Strzeliła w niego. Wiatrówka kopnęła mocno w jej ramię, a kłująca mgła prochu strzelniczego rozprzestrzeniła się wokół niej, ale spóźniła się; wyczytał jej intencje i rozpuścił się w innych, a ci, którzy byli rozpryskani nie byli nim, nie byli panem. A potem zniknął, tonąć przez kraty. - Czas się skończył, - powiedziała Eve. – Musimy znaleźć Shane’a teraz.

Rozdział 9

Już prawie odszedłem. Mogłem to teraz poczuć, jak moje ciało wydawało się jasne i dziwnie puste, jak moje mięśnie bolały. Moja głowa pulsowała mocniej i szybciej – niskie ciśnienie krwi, mniej tlenu dostającego się tam, gdzie się liczył. Woda (nie do końca woda) dookoła mnie była teraz matowym szkarłatem i przypominała mi okropne rzeczy, otwierania drzwi motelowej łazienki, wanny i luźnej, bladej twarzy mojej mamy i koloru wodnistej krwi dookoła niej. Nagle przypomniałem sobie, że miała na sobie swoje ubrania. I nie napełniła wanny całkowicie, tylko w mniej więcej połowie.

Myślałem o tym zbyt wiele, bo to zaczęło być realne, jak te fantazje, które już odrzuciłem. Nagle byłem tam, stojąc na mokrych kafelkach, wpatrując się w moja matkę i jej otwarte, papierowe powieki, jej oczy były koloru lodowatej wody, kiedy powiedziała, - Jeśli odpuścisz, nie będzie tak bardzo bolało, kochanie. Claire nie wraca po ciebie. Nikt nigdy nie wróci po ciebie. - Mamo… - wyszeptałem. To był jej głos, taki jak pamiętałem… smutny, cichy i zawiedziony. Może trochę przestraszony. Mama była przestraszona przez większość czasu. – Mamo, przepraszam, po prostu nie mogę się poddać. - Nie możesz zrobić wielu rzeczy, Shane, - powiedziała. To brzmiało miło, ten głos, ale nie był. – Nie mogłeś mnie ocalić. Nie mogłeś ocalić swojej siostry. I nie możesz też ocalić siebie. Jest dla ciebie za późno. Musisz odpuścić, bo to jedyna rzecz, jaka pomoże teraz powstrzymać ból. Jestem twoją matką. Nie chcę widzieć, jak cierpisz. - Claire wróci po mnie. - Claire także jest snem. Nigdy cię nie kochała. Nikt nigdy naprawdę cię nie kochał, skarbie. Nie jesteś po prostu w ten sposób zbudowany. Dlaczego mądra, ładna dziewczyna jak ta miałaby chcieć ciebie? Zmyśliłeś to, w sposób w jaki zmyśliłeś wszystkie inne bzdury, o braniu ślubu, posiadaniu dziecka i byciu szczęśliwym. Bo to też nigdy się nie zdarzy, synu. To brzmiało jak mój ojciec, nie moja matka. On zawsze był tym mówiącym mi, że byłem beznadziejny, bezradny, bezwartościowy. Cicho spróbowała mnie pocieszyć, nie dobić. Do końca. Ale okropną rzeczą odnośnie tego, co mówiła było, że gdzieś głęboko wewnątrz mnie, czarny potwór, który mieszkał tam rzeczywiście zgodził się z nią. Dobre rzeczy nie przytrafiały się mnie, bo nie zasługiwałem na nie. Wszystko do czego byłem stworzony to walka, prawda? Próbowanie i upadanie, żeby chronić innych ludzi. - Claire umarła, - powiedziała moja matka i usiadła na wannie. Czerwona woda wirowała wokół niej. – Claire jest martwa. Wszystko to jest tylko tobą odmawiającym przyznania się do czegokolwiek z tego. Oszalałeś – nie rozumiesz tego? To bardzo smutne, ale nie możesz już dłużej trzymać się fantazji. Wiesz, że mówię prawdę, prawda? - Nie, - powiedziałem. To brzmiało na słabe i zagubione. – Nie, to nie prawda. Przywróciliśmy ją z powrotem. Żyje. - Oczywiście, że nie przywróciłeś jej z powrotem. To śmieszne. Ona umarła, a oni zabrali jej ciało. A ty wziąłeś broń swojego ojca, zastrzeliłeś się i odtąd umierałeś. Chcesz znać

prawdę? Ona nigdy cię nie kochała. Ona kochała tego wampira. Myrnina. - Nie. – teraz się wycofywałem, a kafelki wydawały się ostre i mokre pod moimi butami. Nie, nie butami. Byłem boso. To wydawało się, jakbym stał na połamanym szkle, a ból w jakiś sposób pomagał. Pomagał mi pamiętać, że ten pokój był zły, te ściany tej łazienki w tym tanim motelu nie kąpały się w wodzie, że moja mama nie otwarła swoich oczu i nie powiedziała tych okropnych rzeczy, że to był on. Tym wszystkim był Magnus, przemawiając przez usta mojej martwej matki. - Nie. – Powiedziałem to ponownie, głośniej. – Wynoś się z mojej głowy, dziwadle. - Synu… Rzuciłem się do przodu, chwyciłem kraniec szponów stąpających po wannie i przesunąłem ją na bok, z dala ode mnie. Był napływ krwawej wody dookoła mnie, a potem ja byłem w wannie – nie, w wodzie, wpatrując się w mętne szkło i ja walczyłem z tym, waląc moimi dłońmi o pokrywę, która mnie trzymała w środku. Zostawiałem na niej krwawe odciski palców, a ciosy były słabe, ale to coś oznaczało. Tak jak bulgoczące światło, które widziałem nadchodzące z boku. Moja twarz była na zewnątrz wody, cieczy, a ja zaciągnąłem wdech i wrzasnąłem. Wydobyło się to jako osłabiony rechot, ale spróbowałem znowu, krzyczałem mocniej i znowu waliłem w szkło. Claire. Claire wróciła. Ale chwila, może to nie była prawda, może wymyśliłem ją, wymyśliłem to wszystko, może ona nigdy nie istniała, albo może umarła, albo może w ogóle mnie nie kochała… Ale to nie Claire była tą, która mnie znalazła. Twarz była znajoma, ale nie jej. I to nie była dziewczyna. Większa, bardziej kwadratowa twarz, którą rozpoznałem. Kutas, pomyślałem w końcu. Kutas Morrell. Przypuszczałem, żeby być szczerym, że teraz naprawdę powinienem nazwać go Richardem, jeśli był tutaj żeby uratować mi życie. To było do dupy być uratowanym przez Morrella po całej energii, jaką włożyłem w nienawidzenie całej rodziny. To nie mogła być fantazja, bo w żadnym wypadku nigdy nie fantazjowałbym o Morrellu ukazującym się żeby mnie uratować. Richard wytarł wilgoć ze szkła i zobaczył mnie, a z jego wyrazu twarzy to, co zobaczył

musiało nie być ładne. Wrzasnął coś, a potem Hannah Moses też tam była i ktoś jeszcze, Boże, czy to była Monica? Może po wszystkim jednak miałem halucynacje. Ich trójka odepchnęła szkło. Próbowałem usiąść, ale nie mogłem. Draug wirowały dookoła mnie, teraz szybko pożerając moją krew, próbując mnie zabić, zanim mogłem się wydostać. Zdałem sobie sprawę, że powstrzymywali to. Sprawiając, że żyłem. To dlatego wsadzili mnie w płytką wodę, żebym nie utonął, zanim nie wyssą ostatnich kropel. Dałem radę wyciągnąć dłoń. Była blada i drżąca, ale podniosłem ją w powietrze, a Hannah chwyciła ją i pociągnęła, mocno. Kiedy moje ramiona były w górze, Richard też chwycił i pchnął, a ja przewróciłem się o brzeg – co to było? Basen? Nie, jakiś rodzaj pojemnika, może część procesu oczyszczania do uzdatniania wody – a ja uderzyłem mocno o stalowe kraty z wystarczającą siłą żeby był siniak, z wyjątkiem tego, że prawdopodobnie nie pozostało mi wiele krwi żeby uformować jakiekolwiek siniaki. Moja skóra była czerwona jak po oparzeniu słonecznym i kłująca, jakbym się turlał w potłuczonym szkle, ale żyłem. Ledwo. - Claire, - wyszeptałem. Spróbowałem wstać, ale moje ramiona były zbyt słabe żeby mnie udźwignąć. – Gdzie jest Claire? Hannah ukucnęła przy mnie i wyjęła swoją komórkę. Nacisnęła przycisk, słuchała przez kilka napiętych sekund i rozłączyła się. – Musimy go stąd zabrać. Monica. Weź jego drugą stronę. - Ja? Żartujesz? Krew nigdy nie zejdzie z tej sukienki! Nie wyobrażałem sobie jej, to była naprawdę, bo nigdy, przenigdy nie wyobraziłbym sobie Moniki, a nawet jeśli bym to zrobił, dlaczego zrobiłbym ją tak cholernie bezużyteczną? – Zamknij się, - zdołałem powiedzieć. Obdarowała mnie ohydnym spojrzeniem, kiedy pochyliła się i włożyła swoje ramię pod moje. Moje prawe ramię ufałdowało się na jej. Miałem nadzieję, że krwawiłem na nią. - Ty się zamknij. Złamałam oba obcasy moich butów na tych głupich twoich kratach. – Wyglądała blado i na przerażoną, ale nadal była Moniką. Może to oznaczało, że nadal była tutaj Claire, gdzieś. Trudno było wiedzieć. Trudno domyślić się, co było prawdziwe, co było fałszywe, co było tylko snem. To wydawało się prawdziwe. Ból wydawał się bardzo prawdziwy. Hannah i Monica podniosły mnie do stojącej pozycji, nie żeby to zrobiło wiele dobrego, bo nie

mogłem zrobić nic więcej poza szuraniem razem z nimi. – Richard, - powiedziała Hannah, a Richard Morrell obrócił się żeby na nią spojrzeć. – Ubezpieczaj nas. - Zrobione, - powiedział. Spojrzał na mnie przez sekundę i skinął głową. – Dobrze, że nic ci nie jest, Shane. Było, oczywiście. Ale to miłe z jego strony, że tak myślał. – Dzięki, - powiedziałem. – Za przybycie. – Jakby to był jakiś rodzaj przyjęcia, które zorganizowałem. Jaki nagle byłem miły. - Podziękuj Hannah. Ona była tą, która nas zapisała. – Uśmiechnął się i nagle nie był Kutasem Morrellem, któremu nie ufałem całe moje Zycie, tym który był błyszczącą gwiazdą piłki nożnej, klasowym prezydentem i perfekcyjnym uczniem, dobrym synem złego burmistrza. Był po prostu Richardem, facetem który przybył żeby mnie zabrać. Facetem, który uratował moje życie. – Hej, - powiedziałem, - przepraszam, że byłem takim dupkiem przez całe twoje życie. - Naprawdę nie mogę cię winić, - powiedział. – Każdy osądza mnie za moją małą siostrę i mojego starego. To nie jest dokładnie sprawiedliwe - Hej! – powiedziała Monica i wycelowała niezdecydowane, niestabilne kopnięcie w swojego brata. Którego uniknął. – Tak bardzo nie głosuję na ciebie przy twoich następnych wyborach. - Nie sądzę żeby były następne wybory, - powiedział. – albo zresztą żebym chciał być burmistrzem tej katastrofy w zwolnionym tempie. Zrobiłem to tylko dlatego że oni powiedzieli, że muszę. – Szedł teraz do tyłu, odwracając wzrok od nad i oglądając nasze tyły, kiedy posuwaliśmy się wzdłuż korytarza. Zacząłem się wystarczająco budzić żeby zobaczyć, że byliśmy na niższych poziomach stacji uzdatniania wody, które śmierdziały, mimo że były na otwartym powietrzu. Po wszystkich stronach były pojemniki i otwarte basenu po drugiej stronie łańcuchowego połączenia. Tam przesuwały się ścieki, albo powinny, przypuszczałem; już dłużej nigdzie nie biegły, co było częściowym powodem tego, dlaczego tak bardzo śmierdziało. Byłem trzymany w ostatnim zestawie płytkich zbiorników, gdzie uleczona woda z recyklingu była ostatni raz przemywana przez skierowaniem do wież magazynujących. Ale to było gorsze od tego, o wiele gorsze. Basem, który teraz mijaliśmy był ogromny, głęboki i miał ciała. Tak jak Basen Miejski, ale ta woda była mrocznie szara, gruba od draug i zanieczyszczeń. To był nowy krwisty ogródek Magnusa i roił się od draug, mimo że kilkoro z nich nie miało żadnego ich kształtu. Ignorowały nas, bo byliśmy ludźmi, a one rozrywały swoje ulubione przekąski. Poczułem

kropelki draug, które nadal były na mnie ześlizgujące się, ciągnięte w kierunku głównego basenu, a woda sączyła się z moich stóp na kraniec. Hannah zatrzymała się, wpatrując się. Monica zrobiła zduszony dźwięk i spróbowała pociągnąć mnie do przodu, ale zostałem nieruchomo. – Co? – Zażądała Monica. – Okej, w porządku, utonięci ludzie, gros (gros - (staropolskie: tuzin tuzinów) inna nazwa liczby 144, zwykle używana w kontekście ilości – np. gros jajek – przypuszczenie tłumacza), ale musimy iść! - Jeszcze nie, - powiedziała Hannah. – Przytrzymaj go. – Wyślizgnęła się spod mojego ramienia, a Monica zachwiała się na swoim butach bez obcasów, kiedy zawisłem na niej. - Hej, pilnuj łap, Collins! – syknęła. Zresztą jakbym miał jakąkolwiek kontrolę nad nimi, albo chciał ją poczuć. Była po prostu przestraszona i nie chciała niczego więcej prócz rzucenia mnie i ucieczki. Przypuszczałem, że to było w pewnym rodzaju imponujące, że tego nie zrobiła. - Hannah? – zapytał Richard, cofając się w jej kierunku. – Co my robimy? - Nie możemy tego zostawić. Znowu rosną w liczbach. Musimy ich zdjąć, jeśli możemy. - Jak? - Mam srebrny proszek, - powiedziała Hannah. Chwyciła znowu telefon i wykręciła. – Muszę im powiedzieć, żeby wiedziały, że mają się ewakuować. Dalej, dalej… W końcu dostała odpowiedź. Usłyszałem krzyki nadchodzące z telefonu cztery stopy (4 stopy = 1,22 m – przypuszczenie tłumacza) dalej.

Rozdział 10

Przykuwanie uwagi draug nie było problemem. Od momentu, kiedy wbiegłem do stacji uzdatniania wody wiedziałem, że mnie wyczuły, widziały, wykrytego przez bliskość; mogły mnie wykryć w sposób w jaki mogłem poczuć bicie serca w pokoju. Zmysły drapieżnika. Były dostrojone do wampirów, a ja byłem młody, podatny, grzmiący z całą siłą Chodźcie mnie zjeść. Jestem łatwy.

Jak dotąd mój wspaniały plan działał. Shane byłby zadowolony; w zasadzie, byłby tam ze mną, wiedziałem to. Trzymaj się tam, bracie. Błagałem go w milczeniu. Mieliśmy swoje dobre i złe chwile, ale kiedy pomyślałem o Shane’ie to, co głównie pamiętałem, trzymało się to niego w nocy, kiedy Alyssa zmarła. Trzymając go z dala od wbiegnięcia do płonącego domu żeby umrzeć razem z nią. Potem trzymając go z dala od zaatakowania Moniki Morrell, która stała tam trzaskając zapalniczką. Ta jego szalona, samobójcza smuga zawsze mnie przerażała, bo wiedziałem, że nadal w nim była. Ale tym razem… tym razem miałem nadzieję, że przetrzymywał się obiema rękami. Miał teraz powody do życia. Ludzi, którzy go kochali. Tak, a jednym z nich jesteś ty i zostawiłeś go tutaj. Shane nie był jedynym, który mógł tarzać się w poczuciu winy. Wsiąkałem w to, bo zostawiłem go. Zrobiłem to, bo wtedy myślałem, że Myrnin miał rację – że Shane nie mógł przeżyć więcej niż kilka minut. Myrnin wykorzystał nasz szok i zakłopotanie. Moje w szczególności. Miałem klucze. Mogłem powiedzieć, Do diabła nie – pieprz się. Wracam po mojego przyjaciela. Zamiast tego głównie myślałem o zabraniu dziewczyn stamtąd, odcinając nasze straty. A to było celem Myrnina. Claire nigdy nie będzie chciała tego przyznać, ale wszyscy wiedzieliśmy, że Myrnin osadzał bezpieczeństwo jej przed kogokolwiek innego. Nawet swoje własne. Tak jak ja położyłem najpierw Eve, w pierwszym ferworze. Shane nawet nie będzie mnie za to winił, osioł. Zrobiłby dokładnie to samo. I byłby dokładnie tutaj, dokładnie teraz, przenosząc się z cienia, wabiąc wroga z dala od tych, których musieliśmy chronić i biorąc najgorsze z tego na siebie. Czasami myślałem, że miał trochę zbyt duży wpływ na mnie. Nigdy nie byłem samobójczy. Dostrzegłem spokojny basen brudnej wody z przodu, obok rogu budynku i zwolniłem; nie było sposobu na bycie pewnym, czy był bezpieczny czy zainfekowany draug, ale nie mogłem skorzystać z szansy. Unikanie jego śliskich krańców zabrało mnie do strumienia ścieków, który przegapiłem, póki ciecz nie wytrysnęła i nie wylądowała na mnie z mokrym spoliczkowaniem. Draug uformował się z niej, trzymając się moich pleców, chwytając mnie w pazury. Nie były silne, ale wszędzie, gdzie dotknęły skóry wydawały się kwasem wypalającym warstwy. Ubrania powstrzymały to tylko na kilka sekund. Jeśli draug nie mogły przesiąknąć przez nie, płynęły dookoła i pod spód, szukając zdobyczy.

Ćpuny wciągające swój szczególny rodzaj kokainy. Miałem wiatrówkę naładowaną srebrem, ale nie było szans żeby doprowadzić ją do pozycji żeby skrzywdzić tego na moich plecach bez wyrządzenia sobie krzywdy. Moja siła nie działała dobrze przeciwko draug, bo były w swojej formie papką, a kiedy coś ma kropelkę ciała, ciężko jest naprawdę coś uchwycić. Zeskrobałem to o szorstką, ceglaną ścianę budynku, a moja koszula została w tym procesie rozdarta. Skóra poniżej wydawała się palić i boleć, a ja już wydawałem się zauważalnie słabszy. Gorzej: urządzenie do redukcji szumów, które miałem na sobie przypięte do mojego paska było roztrzaskane. Wstrzymałem oddech i próbowałem nie słuchać… a potem zdałem sobie sprawę, że nie musiałem się martwić. Draug nie śpiewały tutaj. W ogóle. Nawet żadnego buczenia. Jeśli byłyby w stanie wydobyć taki dźwięk, straciłbym czujność, będąc zmieszanym, zostając wyprzedzonym… ale coś przytrafiło się im, coś żeby osłabić ich zdolność wygenerowania tego wołania. Kiedy po raz pierwszy przybyły do Morganville, były w stanie śpiewać. Magnus szedł po wampiry, jeden po drugim i tylko wtedy, kiedy miał pewną liczbę draug pod swoim dowództwem, mógł zacząć to niesamowite, piękne wołanie, które obracało nas wbrew naszej woli. Musieliśmy zabić wystarczającą ich ilość, przynajmniej na teraz żeby okraść go z tej mocy. Eve powiedziałaby w tym momencie, - Dobra nasza! – ale nie czułem się zbytnio zwycięsko. Czułem się słaby. Muszę się ruszać. Całym sensem tego było przykuć uwagę Magnusa i przekonać resztę draug do podążania za mną; potrzebowali całego gorącego, smacznego wampira, którego mogli dostać, a ja byłem tutaj, czekając. Ale jeśli zaczekam zbyt długo, mogę zamiast tego pociągnąć ich wprost do moich przyjaciół, zwłaszcza jeśli zatrzymam się zbyt blisko samego budynku. Uniknąłem kałuży, która wyglądała na zbyt spokojną i ruszyłem dalej. Z boku zakładu był długi, połączony łańcuchami płot, pokryty ostrzegawczymi znakami. Te utworzyły poręczne uchwyty, kiedy przeskoczyłem i opadłem po drugiej stronie… potem zobaczyłem baseny do uleczenia. Woda była także leczona w rurach, ale był pewien rodzaj systemu, który nie do końca rozumiałem jak doprowadzał szarą do czystej, a każdy z basenów wyglądał inaczej – postęp zabiegów. Były także przykryte sekcje i pojemniki po drugiej stronie płotów, prawdopodobnie do pobierania próbek. W sumie, to było w dużym sensie Niebo Draug… tak długo jak nie przejmowały się wątpliwą jakością wody. A ja byłem w kłopotach, bo prawie natychmiast zdałem sobie sprawę, że basen

najbliższy mnie miał w sobie fale. Cienkie, małe fale na odległym końcu, rosnące w duże, pływowe, kiedy zbliżały się do krańców stawów. Szły po mnie, a ja już byłem słaby. Jeśli kolejny mnie złapie, skończę na dnie tego stawu, tym razem bezradny i zdesperowany. Dookoła wszystkich basenów były chodniki – zardzewiałe, metalowe kratownice, które były podniesione na około pięć stóp (5 stóp = 152,4 cm – przypuszczenie tłumacza) na powierzchni. Wziąłem rozbieg i przeskoczyłem przez śpieszące w moim kierunku fale, wylądowałem z silnym uderzeniem stóp na metalu i zacząłem biec pod prąd, kierując się do dalekiego końca zbiornika wodnego. Fale opadły i spieniły się w błędzie, jakby szkoła piranii zawróciła na siebie, a potem odwróciły kurs żeby biec za mną. Poczułem drżące uderzenie, kiedy ciecz trzasnęła w metal. Mniejsze fale próbowały podskoczyć i chwycić się przede mną, ale nie miały pędu, a ja byłem ciągnącym się osłem; najlepszym, co którykolwiek z nich zrobił było rzucenie kropelek na moje buty, a ja skopałem je, kiedy biegłem. Zrobiłem to do końca chodnika. Były tutaj dwa wybory – stamtąd na ziemię po drugiej stronie i stamtąd przez płot, albo trasa, która biegła kolejnym, identycznym chodnikiem na krańcu przez następny staw. Ten nie był aż tak mroczny i był mniejszy; woda była niezwykle niebieskawego koloru, całkowicie nieprzezroczysta. Była także tak spokojna jak skała, kiedy skoczyłem z podparciem rąk na pomost, który go otaczał. Draug nie rozlały się po tym stawie. Pomyślałem, że by mnie ścigały… ale zatrzymały się na betonowej barierze. Nawet fale zwinęły się z powrotem zamiast wlania się w te spokojne wody. Zwolniłem i zatrzymałem się. To nie mogło być. Spojrzałem do przodu; na następnym skrzyżowaniu pomiędzy pomostami był kolejny separator, kolejny basen. Woda tam była czystsza i prawie gotowała się z aktywnością tak jak w ostatnim basenie. Ale tutaj, pomiędzy… nie było niczego. Wziąłem oddech i natychmiast żałowałem że to zrobiłem; ten cały teren śmierdział ludzkimi odpadami i czymś jeszcze, czymś słodko zgniłym, co mogło być draug. Nie było mowy żebym mógł wybrać jeden, szczególny element z tego generalnego smrodu. Potrzebowałem próbki wody, której draug wydawały się unikać… i miałem coś, w co mogłem ją wsadzić. Ostatni prezent Eve dla mnie, który nosiłem na łańcuszku dookoła mojej szyi… fiolkę krwi. Jacyś Goci byli w niej, trzymając swoją krew jako pamiątki albo trofea, ale ona dała ją głównie dlatego że była, jak ona to ujęła, moim „rozbij szkło w razie wypadku” zapasem. To była krew Eve. Nigdy naprawdę nie planowałem wypicia jej, bo była tylko smakiem, naprawdę, ale mimo wszystko to był prawdziwy wypadek. Odkorkowałem ją i osuszyłem jednym, małym łykiem. Smak jej istoty eksplodował na

moim języku w pośpiechu, a ja poczułem mój obowiązek jako ucznia, a moje kły wyszły w odpowiedzi. Ciężko jest opisać, jak to jest, z wyjątkiem że jest to całkiem jak pragnienie czegoś, co wiesz że nie jest dla ciebie dobre. Pożądanie, żądza, głód, strach, wszystkie zaciśnięte wewnątrz poczucia cudu, bo rzeczywiście możesz poczuć osobę, od której krew pochodziła, przynajmniej odrobinę. Im świeższa krew, tym ostrzejsze uczucie. Trzymałem ten smak w moich ustach przez długą chwilę, która wydawała się rozciągać w kierunku wieczności, a potem w końcu przełknąłem. Krew sączyła się ciepłymi kroplami w dół mojego żołądka, a ja poczułem poryw energii biegnącej przeze mnie. Niezbyt wielkiej, bo to nie było wiele krwi, ale pomogło. Ukląkłem i wyciągnąłem się tak daleko jak mogłem; musiałem utrzymać się pod niepewnym kątem, ale w końcu złapałem odrobinę turkusowej wody w fiolkę i zakorkowałem ją. Nawet w butelce, ciecz wyglądała na nieprzezroczystą z czymkolwiek, co było w niej zawieszone. Zawiązałem łańcuszek z powrotem na mojej szyi i wstałem na nogi. Przede mną, większa turbulencja w następnym basenie. Za mną, draug były zdecydowanie gotowe żeby powitać mnie z powrotem. - Rzeczy, które robię dla ciebie, bracie, - powiedziałem i pobiegłem prosto przed siebie, prędko. Balustrada przeleciała rozmazana, a kiedy zbliżyłem się do ostrego kierunku w kształcie V, który skręcał przez następny basen, także niebezpiecznie aktywny, przekalkulowałem dystans, popędziłem do góry i na balustradę i skoczyłem przez nią. Uderzyłem w następny pomost nadal biegnąc, ale tym razem draug mnie przewidziały, a fale zbliżały się w moim kierunku, szybko rosnąc. Urosną wystarczająco wysokie żeby zalać pomost, a kiedy będą na nim, będą mogli strącić mnie z równowagi i w dół, w otchłań. Zawarczałem z kłami na wierzchu i zaczekałem na to ostrożnie. Czekać… czekać… dalej biegłem, szybciej i szybciej, tworząc pęd, kiedy fala rozbiła się o kratę pomostu i pobiegła w moim kierunku, a potem uderzyłem obiema stopami w dół, mocno. To było ryzyko. Pomost był stary i zardzewiały, a jeśli moje stopy przeleciałyby przez niego, byłbym skończony, ale mocny, stary most wytrzymał, a ja poleciałem w górę, w górę i nad nią. Fala dosięgła mnie, a ja podciągnąłem moje kolana do góry w powietrzu. Mroczna, ciekła forma draug uderzyła w podeszwy moich butów, a potem rozpuściła się i wpadła z powrotem do basenu. Mój skok zaniósł mnie do przodu, a ja wylądowałem mocno, tocząc się z nim pędem, potem z powrotem stając na nogi zanim mogły zareagować.

Doprowadziłem to do końca i zeskoczyłem z balustrady w wysokie, przypalone chwasty. Nie przyszły po mnie. Fale zapadły się z powrotem w basenie. Wpatrywałem się w nie przez chwilę, zastanawiając się co do diabła będzie musiało naprawdę sprawić żeby wyszły z ich miejsca ukrycia po mnie i w końcu pomyślałem żeby spojrzeć z powrotem na inne baseny. Ten, który właśnie przeszedłem był wstrząśnięty wystarczająco żeby przykuć moją uwagę, ale te na krańcach były podejrzanie spokojne. Ach. Draug wyłaziły z mojej prawej i lewej, cicho okrążając mnie. To było lepsze. Tak długo jak były skupione na mnie, nie zamierzały iść po Claire, Eve i innych… Z wyjątkiem tego, że nie było ich wystarczająco. Kilkoro, na pewno – pięcioro, sześcioro po każdej stronie. Musiało być o wiele więcej tych, które były wystarczająco silne żeby opuścić basen. Zabiliśmy wiele z nich, ale nie tak wiele; były wszędzie dookoła nas wewnątrz, kiedy przyszliśmy wcześniej. To oznaczało, że były prawdopodobnie nadal w środku. Z Eve. Musiałem je wyciągnąć, a żeby to zrobić musiałem zaprezentować też szczerą okazję… albo szczerą groźbę. Najlepiej oba. Zrobiłem obie rzeczy. Najpierw, rozszerzyłem moje kły i rozerwałem mój własny nadgarstek i pozwoliłem ciemnoczerwonej krwi – naładowanej tymi wyśmienitymi wampirzymi feromonami, które draug kochały – rozbryznąć się na ziemi dookoła mnie. – Zupa podana, chłopaki. Chodźcie wziąć trochę. Następnie, kiedy draug poszły za mną, wycofałem się do płotu, wypompowałem wiatrówkę i zacząłem metodycznie zabijać ich wszystkich. Nigdy nie byłem tym do zabijania rzeczy, ale miałem kilka ćwiczeń na grach video. Okazuje się, że te wszystkie rzeczy związane ze strzelcem są rzeczywiście dobre do czegoś. Zwłaszcza w Morganville. Zabijałem ostatniego – albo przynajmniej, zamieniałem go w odrobinki cieczy, która czołgała się z powrotem do bezpiecznego basenu – kiedy moja komórka zadzwoniła. Eve znowu zmieniła mój dzwonek. Wypróbowała jeden z moich koncertów. Dziwne, słyszeć moją własną muzykę wychodzącą z głośnika.

Chwyciłem telefon i otworzyłem kciukiem. – Jestem teraz dosyć zajęty! – powiedziałem, zanim nowinka mojej komórki rzeczywiście zaczęła na mnie działać olśniewająco. – Kto to? - Moses, - przyszła zdyszana odpowiedź. – Mamy Shane’a. Kierujemy się do ciężarówki. Claire i Eve są przyparte do muru na głównych schodach. Idź je sprowadzić. Miałem to wszystko potwierdzić, kiedy usłyszałem, że draug zaczynały drżeć. Nie byłem na to przygotowany; hałas przeszedł przeze mnie jak strzała przez głowę, a ja prawie upuściłem telefon, ale dałem radę rozłączyć się i wsadzić z powrotem do kieszeni. Nie wiedziałem co się stało że bolało je tak bardzo, ale nawet mimo że krzyczenie bolało, sprawiło, że byłem także bestialsko szczęśliwy. Było cholernie pewne że zatrzyma je to. Pobiegłem z powrotem przez pomost, który prowadził przez bezpieczny basen i złamałem zamek na drzwiach do wnętrza budynku. Było tutaj więcej basenów, tylko kilka, z większą ilością pomostów, a ja zobaczyłem, że jeden z basenów był spierającym, drżącym pomieszaniem srebra i czerni który, nawet kiedy patrzyłem, uspokoił mnie w ciszy. Były otwarte kanistry azotanu srebra odrzucone w pobliżu. I krew. Duże świeżej ludzkiej krwi. Shane’a. Szlak krwi wychodził na lewo, ale ja zanurzyłem się prosto w przód, do schodów, które prowadziły na piętro do głównego holu. Dostrzegłem kątem oka ciężarówkę na zewnątrz drzwi i postacie poruszające się dookoła niej – charakterystyczny kształt Hannah był stojącym strażnikiem więc byli wszyscy bezpieczni, teraz. Pobiegłem w górę schodami, w kierunku zapachu spalonego prochu strzelniczego, zgnilizny i strachu. Spotkałem Claire i Eve schodzące na dół. Claire wspierała Eve; wydawała się bardzo kuleć i przeklinać. Claire nadal miała swoją wiatrówkę, ale dłonie Eve były puste. Nieuzbrojone. Nie myślałem, po prostu wziąłem Eve w ramiona i podniosłem ją. Zapach i ciepło niej owinęły się wokół mnie, a ona oparła swoją głowę ze znużeniem na mojej klatce piersiowej. –

Hannah go znalazła, - powiedziała. – Z Shane’m okej. Żyje. Pocałowałem jej czoło. – Wiem. Jesteś teraz bezpieczna. – Nie krwawiła, co było ulgą; kulenie musiało pochodzić od skręconej kostki. Czułość przepłynęła przeze mnie, rozluźniając mięśnie, o których nawet nie wiedziałem, że były spięte; jej palce wkradły się na moją szyję, a nawet mimo że nie uniosła swoich ust do moich, nie drgnęła. – Przysięgam, jesteś bezpieczna, Eve. - Miały nas, - powiedziała Claire. – Draug miały nas opanowane. Ale uciekli. - Tak. Wygląda na to, że Hannah wrzuciła bombę do ich basenu imprezowego, powiedziałem. - Shane… - Wiem, ma go. Miałaś rację. Jest z nim okej. – Wiedziałem, ale nie powiedziałem, że stracił dużo krwi; prawdopodobnie sama mogła się tego domyślić. Ważną rzeczą było, że Shane wyszedł z tego żywy. Wszyscy wyszliśmy, o ile mogłem powiedzieć. Wygraliśmy. Claire wzięła głęboki wdech, postawiła swoją wiatrówkę jak profesjonalistka i powiedziała, - Osłaniam cię. Po prostu się nią zajmij. Eskortowałem ją, albo ona eskortowała mnie i Eve do ciężarówki. Otwarłem tył żeby znaleźć Shane’a siedzącego na wygodnym tronie, pokrytego bolesnymi ukąszeniami draug, jego całe ciało sączyło krew po całej tapicerce. Wyglądał na bladego jak papier i drżącego, ale podniósł swoją dłoń i powiedział, - Hej, bracie. - Hej, - powiedziałem. To było wszystko, na co mogłem się zdobyć. Zdałem sobie sprawę patrząc na niego, że byliśmy może minutę lub dwie przed tym wszystkim będącym całkowicie bezużytecznym. Nie mógłby się trzymać o wiele dłużej. To mnie przeraziło. Richard i Monica stali, mimo że Monica wyglądała na zbuntowaną; jej drogie buty były złamane, a jej sukienka umazana krwią. Spiorunowała mnie spojrzeniem, jakby ośmielając mnie do pewnego rodzaju komentarza. - Dzięki, - powiedziałem do niej i miałem to na myśli. – Wam obojgu.

Richard skinął głową. Monica zmarszczyła brwi, jakby nigdy wcześniej nikt jej nie dziękował i nie wiedziała dokładnie, jak to potraktować. To wydawało się prawdopodobne. Claire pchnęła się przede mnie, wskoczyła i skierowała się prosto do Shane’a. Otoczył ją ramionami, kiedy go przytuliła, ale było coś dziwnego w jego twarzy, coś… niepewnego. Jakby nie był pewien, czy to wszystko było prawdziwe. Czy ona była prawdziwa. Nie było czasu żeby to uporządkować. Zatrzasnąłem tylne drzwi i wskoczyłem na przód z Eve i Hannah i wynosiliśmy się stamtąd. Szybko.

Rozdział 11

Przez całą drogę powrotną na Plac Założycielki Claire ciągle powtarzała sobie, że z Shane’m jest wszystko w porządku. Jego skóra była umazana krwią od ugryzień, a on był blady i słaby, ale żył. A wszystko inne mogło być naprawione. Musiało być naprawione. Minęło tylko dwadzieścia minut, może dwadzieścia pięć od czasu kiedy był pod władzą draug. Michael przeżył o wiele dłużej niż to i jest z nim po prostu w porządku. Będzie z nim w porządku. Ale sposób w jaki ją trzymał wydawał się… dziwny. Niepewny. To było coś więcej niż wycieńczenie. - Hej, - powiedziała do niego, opierając swoją głowę o jego klatkę piersiową. Jego serce szybko biło, ale brzmiało silnie i regularnie. – Co tam się stało? - Gdzie? – zapytał. Był z nią, ale brzmiał… pusto. Albo przynajmniej bardzo odlegle. - Tam, gdzie byłeś. – Nadal jesteś. - Jest w porządku, - powiedział, co w ogóle nie odpowiadało na jej pytanie. – Pachniesz jak proch strzelniczy. - Nowy perfum, - powiedziała prosto w twarz. – Podoba ci się?

- Ostry, - powiedział, co było prawie nim starym, ale znowu zabrzmiało z daleka. - Shane… - Nie mogę, - powiedział bardzo łagodnie. – Nie mogę o tym teraz rozmawiać, okej? Po prostu… zostaw to. Nie chciała, bo spojrzenie w jego oczach, sposób w jaki ją trzymał… To sprawiło, że znowu była cała niespokojna. To wydawało się, w jakiś sposób, jakby go nie znaleźli, albo przynajmniej nie na czas. Jakby część niego nadal była uwięziona. Po prostu zwinęła się bliżej niego, chcąc żeby było z nim w porządku i całą drogę z powrotem nie powiedziała już nic więcej. Jego ciało było tam, silne i żyjące, ale było coś jeszcze, czego po prostu tam nie było, a kiedy spojrzała w górę na jego oczy, nie zobaczyła… nie zobaczyła Shane’a. Nie całkowicie. - Jest z nim okej? – Ze wszystkich rzeczy, to Monica zadawała to pytanie, przykucająca dziwnie na swoich złamanych szpilkach ze swoim bratem stojącym w milczeniu za nią. Wyglądała jakby była rzeczywiście, chwilowo zainteresowana. – Mam na myśli, Jezus, to wiele krwi. - Jest z nim okej, - odpowiedziała Claire, kiedy Shane tego nie zrobił. Jego oczy były zamknięte, ale nie był nieprzytomny; trzymał się jej mocno drżąc. – Po prostu… musi wydobrzeć, to wszystko. – Jej głos zadrżał, kiedy to powiedziała, a Monica zastrzeliła ją szybkim, niemiłosiernie przeszywającym spojrzeniem. W jej włosach była krew, krew Shane’a, zasychająca w usztywnione płaty. - Z ostatniej chwili, przedszkolaku, z nikim nie jest teraz okej, a większości z nas nie musiało się to stać. – Nagle wstała, jej wyraz twarzy wyostrzył się, a ona szarpnęła sukienkę. – Wróciłam tutaj żeby otrzymać pomoc, nie żeby zostać porwaną żeby ratować twój ułomny, słaby tyłek, Collins. Więc mógłbyś być choć trochę wdzięczny. Shane powoli podniósł jedną dłoń i… pokazał jej środkowy palec. To było słabe, ale także tak bardzo typowe dla niego, że Claire prawie się rozpłakała. Monica prawie się uśmiechnęła. Prawie. – Tak, - powiedziała. – Tak jak myślałam. Koniec rozejmu, dupku. Następnym razem, kiedy zobaczę cię krwawiącego na poboczu, popieram cię i znowu przejeżdżam. - Monica, - powiedział Richard tonem, który mówił, że miał dość. Więcej niż dość. Zamknęła się i oparła ponownie o ścianę opancerzonej ciężarówki, kiedy trzęsła się i drżała. – Claire, czy on nadal krwawi?

- Trochę, - powiedziała. Mogła poczuć powolne sączenie się przesiąkające przez jej ubrania. – Ale nie tak bardzo. – To mogło być pragnące myślenie, które było jedynym rodzajem myślenia, jakie mogła teraz robić. – Dziękuję ci. Jeśli nie poszedłbyś z nami… Byłabym martwa. I Eve. I Shane. Może też Michael, bo próbowałby nas wszystkich zabrać z powrotem. Richard skinął głową, nie odrzucając przeprosin, ale nie robiąc z tego też wielkiej rzeczy; po prostu pozwolił temu spłynąć po nim bez wielkiego zarejestrowania tego. Jest silny, Claire, - powiedział. – Wytrzymał. To wiele znaczy. - Nigdy nie powinnam go zostawiać, - powiedziała. – O Boże, to moja wina, moja wina. – Zaczęła płakać, ciężko, bolącymi łzami, które przesuwała z rdzenia ciała. Smakowały na takie słone jak krew Shane’a, kiedy pocałował jej policzek i zakopał jej twarz w zagłębieniu swojej szyi. Poczuła delikatny dotyk Richarda na swoich plecach. – Czasami rzeczy po prostu się zdarzają, powiedział. – To nie jest właściwe. Nie jest sprawiedliwe. Ale to nie jest niczyja wina, Claire. Więc nie rób tego. Nie bierz tego wszystkiego na siebie. Obiecuję ci, że to jest ostatnia rzecz jaką on chce, żebyś robiła. Skinęła głową, ale nie czuła tego naprawdę. - Odnośnie mojej siostry, - powiedział. – Była słodkim dzieckiem, wiesz. Kiedy była mała. Przychodziła do domu płacząc każdego dnia w pierwszej klasie. Wszyscy jej nienawidzili, bo jej ojciec był burmistrzem. Więc do drugiej klasy, odwzajemniła to. Zaczęła walczyć, kiedy nikt w nią nie celował. - Dlaczego mi to mówisz? Wzruszył ramionami. – Pomyślałem, że powinnaś wiedzieć, że nie zawsze była… tym, czym jest. Została stworzona w taki sposób. Nie urodzona. Może się zmienić. Mam nadzieję, że się zmieni. - Tak, - powiedziała Claire. – Ja też. Richard znowu poklepał ją w ramię i wycofał się do ściany ciężarówki. Shane przytrzymywał się jej ze zdesperowaną siłą, całą drogę na Plac Założycielki. Shane potrzebował transfuzji. Kiedy Theo jej powiedział, Claire znowu wybuchła płaczem, oszalałym. Eve przytulała ją z jednej strony, Michael z drugiej, póki nie uspokoiła się wystarczająco żeby wysłuchać, co doktor Goldman

miał do powiedzenia. - Stracił wiele krwi, - powiedział bardzo łagodnie Theo i chwycił jej zakrwawioną dłoń w obie swoje, kiedy stał przed nią. Ona, Eve i Michael siedzieli na jakiś starodawnych, białych krzesłach w poczekalni tego, co zostało prowizorycznym szpitalem Theo; jak poczekalnie była fantazyjna, ale zimna. – Transfuzja pomoże szybko zastąpić tą objętość i zajmie cztery godziny; wątpię żeby były jakiekolwiek objawy chorobowe, mimo że może dalej odczuwać pewne osłabienie, kiedy jego ciało będzie zdrowieć. Zbadałem go, odkąd draug przenoszą choroby, ale okazuje się, że jest czysty, co jest szczęściem. Wszystko, czego teraz potrzebuje to krew i odpoczynek. Powinno mu się wkrótce poprawić, obiecuję ci. – Przez chwilę milczał, a potem powiedział, - Czy ktokolwiek ci powiedział, jaki to jest cud? Że on, człowiek, przetrwał? - Jest silny, - wyszeptała Claire. Mówiła to od początku i była pewna, tak ślepo pewna. Ale widzenie go tak bladym, słabym i drżącym… to ją przeraziło. - Tak, rzeczywiście silny, - powiedział Theo i poklepał jej dłoń zanim ją puścił. – Wojownik, jakim zawsze był. Dzisiaj to mu bardzo służy, ale musisz zrozumieć, że będzie wymagał więcej niż siły fizycznej. Michael może ci to powiedzieć, wprost, ale mogą być… inne okoliczności, dla Shane’a. Tak mało, ile wiemy o napotykaniu przez draug ludzi mówi, że ludzie są zmuszani do świata marzeń… albo koszmarów. Nie wiem, którego Shane doświadczył. Więc bądź dla niego cierpliwa i wypatruj znaków jakiegokolwiek… dziwnego zachowania. Wy wszyscy. Wszyscy skinęli głowami. Uścisk Eve na dłoni Claire był prawie boleśnie ciasny, ale wzięła głęboki wdech i zelżała, kiedy Theo wstał i odszedł. – To dobre wieści, - powiedziała z wymuszonym entuzjazmem. – Widzisz? Transfuzja go naprawi. Będzie z nim w porządku, CB. Szczerze. Eve mówiła to tak bardzo żeby siebie rozweselić jak i zdopingować Claire. Claire spojrzała zamiast tego w kierunku Michaela. – Jak złe to jest? – zapytała. – Naprawdę. Nie wzdrygnął się na pytanie, ale widziała jego koszmary, a on to wiedział. – Złe, powiedział. – Ale wampiry nie reagują w ten sam sposób na chemikalia, jakie wydzielają draug; nie osiągamy stanu snu, o którym mówił Theo. Więc jesteśmy przytomni i świadomi przez cały czas. Ludzie… nie wiem o czym on śnił, Claire. To mogło być dobre. Mam nadzieję, że było dobre. - Rozmawiałeś o tym, jak to było? Z kimkolwiek? – Rzuciła okiem na Eve, która odwróciła wzrok, ze sprężonymi ustami. Oczywiście, że nie. Eve byłaby jego słuchaczką, ale była

teraz pomiędzy nimi dziura, przez którą musieli krzyczeć. Może była mniejsza niż wcześniej, ale nadal tam była. – Powinieneś, Michael. To musiało być okropne. - To koniec, - powiedział. – A ja daję sobie radę. Shane też da. – Bo taki jest kodeks facetów, pomyślała Claire z łagodnym niesmakiem. Dawać radę, póki nie rozlecisz się na milion małych kawałeczków. – Daj spokój. Chodźmy go zobaczyć. Była prawie… niechętna, w jakiś sposób. Nie żeby zobaczyć Shane’a, ale żeby zobaczyć go tak słabego. Ale ulżyło jej, kiedy zobaczyła, kiedy weszli na oddział Theo z jego schludnymi łóżkami polowymi i płachtami zawieszonymi pomiędzy nimi, że Shane był jednym z dwóch pacjentów i wyglądał… lepiej. Theo, albo ktoś, umył go, więc nie wyglądał już jakby się wykąpał w swojej własnej krwi. Nawet jego włosy były czyste, mimo że nadal wilgotne. W jego ręce była igła i stojak infuzyjny z torebkami krwi. Claire skrzywiła się. Wiedziała, jak bardzo nienawidził igieł. Trzymała jego dłoń, kiedy pogrążyła się w krześle obok niego. – Hej, - powiedziała i pochyliła się żeby zgarnąć jego brudne włosy z czoła. Jego skóra była nadal blada jak kość słoniowa pod opalenizną, ale już dłużej nie przerażająco biała jak kartka. – Czujesz się lepiej? - Tak. – Nie otworzył swoich oczu, ale uśmiechnął się, odrobinę. Jego dłoń trochę ścisnęła jej. – Jesteś tutaj, prawda? – To brzmiało jak wzburzone pytanie, ale zdała sobie sprawę, że nim nie było. Było za tym coś innego. - Tak, jestem tutaj, jestem dokładnie tutaj, - powiedziała i ucałowała jego policzek. Jego twarz nie miała użądleń draug, ale widziała je na jego szyi i klatce piersiowej – trzymali go w wodzie twarzą do góry, najlepiej żeby utrzymać go przy życiu, kiedy oni… Nie, naprawdę nie mogła o tym myśleć. Nie teraz. – Michael powiedział że mogłeś… mogłeś czuć to, co one ci robiły. Czy ty? Czułeś to? Trochę za długo czasu zajęła mu odpowiedź. To mogło być znużenie, albo kłamstwo. Bardzo ciężko powiedzieć. – Niezbyt, - powiedział. – To było bardziej… jakbym śnił. Albo oni sprawiali, że śniłem. - Jaki rodzaj snów? - Nie sądzę… - Otworzył oczy i spojrzał na nią, tylko przez chwilę, potem znowu je zamknął. – Claire, nie sądzę żebym mógł o tym teraz rozmawiać. To… bolało. Bardzo bolało. Miała nagły lęk, że zamierzał powiedzieć jej coś okropnego, jak Śniłem, że zakochałem się w Monice Morrell i bardziej mi się to podobało.

Albo może… może po prostu że miał jakiś szczęśliwy sen, który w ogóle nie dotyczył niej. Bo wiedziała, o tak, że Shane mógł mieć lepszą od niej; były wyższe dziewczyny, ładniejsze dziewczyny, dziewczyny, które wiedziały jak flirtować, droczyć się i ubierać z maksymalnym sukcesem. Nie oszukiwała siebie odnośnie tego. Naprawdę, nie wiedziała, dlaczego Shane ją kochał. Co jeśli po wszystkim sen pokazał mu, że naprawdę jej nie potrzebował? Michael pochylił się do niej i wyszeptał, - Zostawimy was dwoje samych, Claire. Jeśli będziesz nas potrzebować, wiesz że będziemy blisko. Skinęła głową i patrzyła jak odchodzą; Eve wydawała się niechętna i zrobiła mały gest zadzwoń do mnie podczas swojej drogi przez drzwi. Claire przełknęła przez nagle suche jak pustynia gardło i zapytała, - Dlaczego nie chcesz mi o tym opowiedzieć, Shane? - To może cię przestraszyć, - powiedział. Jego głos brzmiał cienko i trochę drżał. – Mnie przeraża jak diabli. – Po krótkim zawahaniu się, kontynuował, - Część z niego była dobra. Nasza dwójka, my mieliśmy się dobrze, Claire. - My, - powtórzyła. Pięść dookoła jej serca rozluźniła się, tylko trochę. – Nasza dwójka? - Tak, - wyszeptał, a ona zdała sobie sprawę, że w kącikach jego ciasno zaciśniętych oczu formowały się łzy. Łzy. Złapała oddech i poczuła ukłucie prawdziwego bólu. – Ja po prostu… to było dobre, Claire, to było naprawdę dobre, a ja nie chciałem… nie chcę… nie wiem, co ja… Przerwał i obrócił swoją głowę od niej, potem przewrócił się na bok. Ukrywając się przed nią. Jeśli to było naprawdę dobre, chciała zapytać, to dlaczego płaczesz? Ale nie zapytała, bo nie mogła znieść patrzenia, jak to go tak bolało. Była przepełniona pytaniami, wszelkimi rodzajami pytań, bo nie mogła zrozumieć, jak coś, co było dobre, mogło wyrządzić taką krzywdę.

Ale on nie zamierzał jej powiedzieć; wiedziała to. I może, tylko może, miał rację, że nie powinna nawet pytać. Nie teraz, kiedy to było takie świeże i bolesne, otwarta rana. W końcu wtuliła się obok niego, swoim ciepłem łagodząc jego drżenie. Tuż zanim odpłynęła zasypiając, usłyszała jak szeptał, - Proszę powiedz mi, że naprawdę tutaj jesteś. - Jestem tutaj, - wyszeptała. Jej serce bolało za niego, a ona zacieśniła swoje ramiona dookoła niego. – Jestem dokładnie tutaj, Shane. Szczerze, jestem. Nie odpowiedział. Rano Shane wydawał się… czuć lepiej. Cichy i z ostrożnym spojrzeniem w swoich oczach, która trochę przerażała, ale wyglądał dobrze. Czerwone ślady na jego skórze goiły się, a transfuzja wydawała się zrobić dobrą robotę przywracając jego zdrowe rumieńce. Theo upierał się przy podaniu glukozy w ciągu ostatniej godziny, nawet mimo że Shane zaczął odmawiać przyjęcia igły. Claire w końcu go zostawiła, ale nie samego; Eve pokazała się jasno i rychle, z kawami w dłoni balansując małą tacą upieczonych towarów. Shane zaakceptował kawę i przypatrywał się ciastkom, kiedy Claire w końcu wyszła żeby odwiedzić niesamowicie dziwne chemiczne toalety i zrobić to, na co pozwalała gąbczasta łazienka z żelem pod prysznic i butelką wody. Czuła się tez lepiej przez zrobienie tego. Spała niewiarygodnie głęboko, nie poruszając się przez całą noc; przypuszczała, że były to łagodzące efekty odpływającej adrenaliny. Shane nie powiedział tego rana wiele do niej, ale wtedy dopiero się obudził. Powie, pomyślała. Dzisiaj znowu będzie sobą. Była w drodze z powrotem do pokoju, kiedy Myrnin wyszedł z jednego z korytarzy, zobaczył ją i zamarł na swojej trasie. Jego oczy były szerokie i czarne, a jego wyraz twarzy spięty i ostrożny. – Claire, - powiedział. – Słyszałem, że już mu lepiej. – Żadnych wątpliwości kim był ten, o którym mówił Myrnin. - W ogóle nie dzięki tobie, - rzuciła i zaczęła go omijać. Stanął przed nią. - Claire, ja nie… musisz mi uwierzyć, nigdy nie miałem na myśli jego krzywdy. Myślałem…

- Źle myślałeś, prawda? Wolałeś pozwolić mojemu chłopakowi tam umrzeć. Teraz zejdź mi z drogi. - Nie mogę, - powiedział delikatnie. – Nie póki nie zrozumiesz, że nie chciałem żeby umarł. W żaden sposób nie jest to prawdą. Wierzyłem, że był już martwy i próbowałem zaoszczędzić tobie bólu… - Zamknij się. Po prostu zamknij się i zejdź mi z drogi. - Nie! – Szokująco szybkim ruchem oparł ją o ścianę z dłońmi zakotwiczonymi po obu stronach jej głowy, kiedy pochylił się nad nią. – Znasz mnie, Claire. Czy wierzysz tak małostkowo, tak… żałośnie, że zrobiłbym to dla samolubnych, osobistych powodów? Draug nie są do zabawy. Podjęłaś wielkie i potężne ryzyko wracając tam i musisz zrozumieć, że jestem wampirem. To nie jest w mojej naturze, żeby być tak… nieostrożnym z moim własnym bezpieczeństwem. Nie dla pojedynczego człowieka. Wpatrywała się w niego przez kilka sekund, a potem powiedziała, bardzo cicho, Włączając mnie? Był błysk w jego spojrzeniu, lekkie cierpienie, a on puścił i odszedł od niej. Zraniła go. Dobrze. Miała to na myśli. – Tak, - powiedział w końcu, ostro i odwrócił się do niej kilka stóp dalej. – Tak, nawet ciebie. Przestań myśleć o mnie jako jakimś… osobistym, okiełznanym tygrysie! Nie jestem nim, Claire. - A ja nie jestem twoją marionetką, - powiedziała. – Albo twoją asystentką. Rezygnuję. - To nie będzie pierwszy raz, prawda? – Oh, był teraz wściekły, z oczami błyszczącymi migoczącą czerwienią. – Jeśli nie jesteś wystarczająco dorosła żeby zrozumieć, dlaczego próbowałem zminimalizować nasze straty, to nie mam z ciebie żadnego pożytku, dziewczyno. Lgnij do swoich przyjaciół i szaleństw. Skończyłem z rozpieszczaniem ciebie. Zaśmiała się. – Zaczekaj… ty rozpieszczający mnie? Żartujesz? To ja jestem tą, która podąża za tobą i podnosi kawałki szaleństwa, które rozrzucasz dookoła, Myrnin. Ja. Nie dbasz o mnie. To ja dbam o ciebie. A ty przynajmniej mogłeś dla mnie wrócić po Shane’a. Ale nie zrobiłeś tego. Migotanie wyblakło pozostawiając jego oczy czarnymi i trochę zimnymi. – Nie, powiedział. – Nie zrobiłem. A nie zrobiłem tego, bo z mojego doświadczenia, nigdy nie zostało nic do ocalenia. Nie mogłem pozwolić ci zobaczyć go takim, Claire, zredukowanym do kości i krwi. To była życzliwość. Zaczęła walczyć, ale nie mogła znaleźć słów. Był poważny odnośnie tego. Bardzo

poważny. - Ponadto, - powiedział, - Zdałem sobie sprawę, dlaczego oni go zabrali. Ty nie. - Myrnin, po prostu… nie wiem o czym mówisz, ale po prostu… - Używali go żeby dostać się do ciebie, Claire. – Pozwolił jej pomyśleć o tym w milczeniu przez długą chwilę, a potem kontynuował, - Masz perfekcyjną rację żeby mnie nienawidzić. Poczuj się wolna. Ale cieszę się, że jest z nim w porządku, tak samo. Używali go żeby zwabić cię z powrotem i to zadziałało. Magnus chce ciebie. Możesz to rozważyć, bo sądzę, że jest to dość ważne. Magnus. Stojący tam, obserwując ją. Czekając nie na Shane’a, nie na Michaela, ale na nią. Claire poczuła zimny dreszcz po kręgosłupie, a chłód wywołał drżenie jej rąk. - Hej, - powiedział Shane. Opierał się o drzwi, prawie wyglądając znów na siebie; z powrotem miał kolor na twarzy i przebrał się w czyste ubrania – swoje własne, przyniesione przez Eve. Zdołała zabrać jego ulubioną, ironiczną koszulkę; ta mówiła WABIK ZOMBIE. – Czy wy dwoje jesteście szalonymi dzieciakami walczącymi o mnie? W jego głosie nie było rozbawienia, pomyślała Claire. – Bo nie róbcie tego. Myrnin miał rację. Powinniście mnie zostawić i dobrze to nazwał. - Shane… - Jesteś zła, bo zrobił coś mądrego, nie dlatego że było to głupie. Wróciłaś, tak, ale miałaś pomoc, a to było ważne. Jeśli spróbowałabyś sama, nie zrobiłabyś tego i wiesz, że to prawda. Miał rację uciekając. – Zassał głęboko powietrze i napotkał oczy Shane’a. – Dzięki też za zmuszanie jej do bycia mądrą. Nawet jeśli to nie zadziałało. - Oh, - powiedział Myrnin, wyraźnie zaskoczony. – Cóż, tak, w porządku. Claire wpatrywała się w Shane’a. Jak on mógł powiedzieć, że zostawienie go było mądre? I tak, okej, dostała wsparcie i może to było mądre, ale wróciłaby całkiem sama, a on o tym wiedział. - Hej, - powiedziała. – Zrobiłbyś dokładnie to samo, gdybym to była ja. - Tak, - powiedział i wzruszył ramionami. Była nawet próba uśmiechu. – Ale nigdy nie powiedziałem, że jestem mądry, prawda? – Uśmiech – niezbyt przekonywujący – nie trwał długo. – Nie możemy sobie pozwolić na walczenie w taki sposób. Nie teraz. On jest w Naszej Drużynie. Nie wykopuj go. Nie mamy wystarczająco graczy na polu, jakie jest. - Naprawdę zamierzasz teraz mówić analogią sportową?

- Tak, - powiedział i upił swoją kawę. – Tak jak normalnie. – Ale w jego oczach był cień, błysk, który sprawił, że zastanawiała się jak głęboko sięgały pęknięcia. – Theo luźno mnie przeciął. Jestem uzupełniony i gotowy żeby ruszać. Myrnin obserwował go ostrożnym spojrzeniem, a potem w końcu powiedział, Przypuszczam więc że potrzebujesz odpoczynku. - Nie do końca. Spałem i miałem transfuzję. Czuję się… właściwie dość dobrze. – Fizycznie, to mogła być prawda, ale Claire miała wątpliwości, czy czuł się w porządku wewnątrz. Pamiętała ten szept w ciemności. Naprawdę tutaj jesteś? Zawsze, pomyślała. Zawsze tutaj będę. - Miałeś jakiś rodzaj misji, na jaką chciałeś nas wysłać? – zapytał Shane. – Widząc jak cudowna okazała się ostatnia? - Ostatnia misja zabiła wystarczająco draug żeby zapobiec ich śpiewaniu, - kontynuował Myrnin, - i nikogo nie straciliśmy. - Nie dzięki tobie, - wymamrotała Claire. Widziała jak jego plecy zesztywniały. Oliver chciałby żebyśmy rozważyli bardziej… naukowe podejścia. Będę do tego potrzebował twojej pomocy, Claire. Będę ciebie oczekiwał w laboratorium o… - Cisnął spojrzenie z niej na Shane’a i z powrotem. – O twoim własnym, dobrym czasie. Miłego dnia. Złączył dłonie za plecami i odszedł. Po raz pierwszy, Claire zdała sobie sprawę, co miał na sobie: szalony, laboratoryjny płaszcz. Spodnie bojówki. I swoje wampirze królicze kapcie, przemoczone, ale nadal trzepoczące swoimi czerwonymi mordkami z każdym krokiem. Zastanawiała się, czy po prostu to narzucił, czy tym razem ubrał się żeby sprawić by pomyślała o nim jako o… bezradnym. Nieszkodliwym. Było dużo więcej odnośnie Myrnina niż tylko mile szalone okaleczenie; pod nim, była kalkulacja i zimny, martwy potwór, którego głównie trzymał w klatce. Nie zdała sobie sprawy, że znowu drżała, póki Shane nie owinął swoich ramion dookoła niej. Był teraz ciepły, a ona obróciła się i otoczyła go ramionami. Oparła swoją głowę na jego klatce piersiowej i słuchała powolnego, stabilnego bicia jego serca. Żywy, żywy, żywy. - Hej, - powiedział i przechylił jej podbródek w górę. – Nie dałem rady właściwie się przywitać

ostatniej nocy. Przepraszam. Będziesz miała coś przeciwko jeśli ja… Pochyliła się do przodu i uwięziła jego usta w połowie zdania, a pocałunek był silny, słodki i namiętny. Jego usta wydawały się takie delikatne i mocne w tym samym czasie, a on zatonął w krześle i przyciągnął ją na swoje kolana, co było ulgą od stania na palcach żeby go dosięgnąć. To był długi, potrzebujący, prawie zdesperowany pocałunek, a kiedy w końcu go przerwała, musiała zaczerpnąć powietrze. Przeczesał przez jej włosy swoimi palcami, delikatnie z haczykami i przeszukiwał jej twarz ciemnym, intensywnym spojrzeniem. Nie wiedziała, czego szukał. - Co jest? – zapytała go i położyła swoje dłonie po obu stronach jego twarzy. Jego broda była trochę szorstka pod jej skórą. Musiał się ogolić. – Shane? - Wydajesz się taka… - Przerwał, jakby nie mógł naprawdę wymyślić słowa. Mała linia uformowała się nad jego brwiami, a ona chciała ją pocałować. – Inna, - powiedział w końcu. – Jesteś? Inna? - Nie, - powiedziała zaskoczona. – Nie, nie sądzę. Jak? - Bardziej… - Wtedy potrząsnął głową i pocałował wierz dłoni bez odrywania wzroku z jej twarzy. – Bardziej prawdziwa. To powinno się wydawać romantyczne, ale zamiast tego poczuła kolejny chłód, silny. Głęboko w tym spojrzeniu było zmieszanie, niepewność. Strach. - Shane, jestem sobą, - powiedziała i znowu go pocałowała, oszalała z potrzeby udowodnienia tego. – Oczywiście, że jestem prawdziwa. Ty jesteś prawdziwy. My jesteśmy prawdziwi. - Wiem, - powiedział, ale kłamał. Mogła to wyczuć z drżenia jego palców i nacisku jego ust, kiedy odwzajemnił jej pocałunek. – wiem. Zapytałaby go wtedy, co mu się przytrafiło, czym były te sny, ale głos nad jej ramieniem powiedział, - Przypuszczam, że to oznacza, że czujesz się lepiej, bracie. Michael wchodził, ziewając, pijąc kubek czegoś, co Claire szczerze miała nadzieję było kawą. Widziała w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin wystarczająco krwi na całe życie. - Tak, - powiedział Shane i obdarował ją szybkim, przepraszającym spojrzeniem, kiedy zsunął ją z kolan. – Lepiej. – Zaoferował pięść, a Michael przybił ją. – Dzięki za przybycie żeby mnie zabrać.

- Nie mogłem zrobić nic innego. – Michael wzruszył ramionami. – Claire jest jedyną której możesz dziękować. Zebrała nas wszystkich razem. Hannah też na to zasługuje; nie musiała wskakiwać, ale zrobiła to. I nienawidzę tego mówić, ale możesz chcieć podziękować Drużynie Morrellów. - Już to zrobiłem, - powiedział Shane i zmarszczył się trochę. – Uh, tak myślę, że zrobiłem. Zrobiłem? - Zrobiłeś, - powiedziała Claire. – Jest okej. – Ale to też ją zmartwiło. Nadal, szok mógł sprawić, że ludzie tracili wspomnienia, prawda? Nie wszystko było podejrzane. Nie mogła myśleć w ten sposób, albo doprowadzi siebie do szaleństwa. – Nie bagatelizuj tego, Michael. Użyłeś siebie jako przynętę na draug. To poważne. - Przynętę? – powtórzył Shane i zamrugał. – Co? Michael znowu wzruszył ramionami i upił kawę. – Ktoś musiał, - powiedział. – Jestem ich ulubionym smakiem i jestem szybki. Miało sens. - Miało zero sensu dla was wszystkich żeby ryzykować swoje życia przybywając po mnie. Skąd wiedzieliście, że nie byłem martwy? - Nawet gdybyś był, - powiedział Michael, nagle całkowicie poważny, - wrócilibyśmy po ciebie. Mam to na myśli. I to moja wina, że zostawiliśmy cię żeby to zacząć. Claire nie chciała jechać. Ja miałem klucze i użyłem ich żeby odjechać i zostawić cię tam. Moja wina. Nikogo innego. - Nagle każdy chce wziąć na siebie winę, - powiedział Shane. – Myślałem, że to była moja broszka, stary. - Możemy się podzielić. Wiele rąk, lżejsze ładunki, całe to gówno. – Michael wziął kolejny łyk i zmienił temat. – Eve przywiozła moją gitarę. Myślałem o pograniu trochę jeśli chcesz się odprężyć. Nowe piosenki grzechoczące dookoła w mojej głowie. Chciałbym opinii. Shane posłał mu jeden ze swoich surferskich gestów, trzy środkowe palce zwinięte, kciuk i mały palec wyciągnięte. – Shaka, brudda. Michael odwzajemnił go i uśmiechnął się szeroko. – Claire. Mam coś dla ciebie. – Zdjął łańcuszek ze swojej głowy i rzucił jej naszyjnik; złapała go i zobaczyła jakąś szklaną buteleczkę, zapieczętowaną, pełną nieprzejrzystej cieczy. – Kiedy odgrywałem swoją rolę przynęty, zebrałem trochę wody z jednego z basenów. Prawie ją upuściła. – Draug?

- Nie. Żadnych draug w tym basenie. Był pusty. Jedyny, który był. – Wzruszył ramionami. – Pomyślałem, że to może być ważne. Zrób nad nią swoje naukowe rzeczy. Może to być coś, co może pomóc. Potrząsnęła butelką, obserwując zawartość, ale ta nie powiedziała jej niczego. To nie była wielka próbka, może pełna kropla. Jednak wystarczająca. – Dzięki. - Jasne, - powiedział. – Do zobaczenia. – Zaczął iść. - Zaczekaj, - powiedziała i złapała go. Zniżyła głos. – Mógłbyś… mógłbyś mieć na niego oko przez resztę dnia? Upewnić się, że jest z nim na pewno okej? Michael obserwował ją przez chwilę, potem skinął głową. – Wiem, przez co przeszedł, powiedział. – Cóż, część z tego. Więc tak. Będę się trzymał blisko. Idź robić to, co musisz. - Dzięki. – Ucałowała go w policzek. – I wyświadcz mi przysługę. Pogódź się z Eve, okej? Nie mogę tego wytrzymać. Nie mogę wytrzymać widoku was obu… - To nie zależy ode mnie, - powiedział. – ale próbuję. Wróciła do Shane’a i znowu usiadła na jego kolanach, z ramionami dookoła jego szyi. Owinął jej talię. – Myślałem, że musisz iść, - powiedział. – I nie myśl, że nie widziałem ciebie całującej mojego najlepszego przyjaciela. - Zasłużył na to. - Tak. Może też powinienem go ucałować. Michael, w swojej drodze na zewnątrz, nawet nie kłopotał się żeby się obrócić na to. – Oh jasne, zawsze obiecujesz. - Ugryź mnie! – zawołał za nim Shane. Uśmiechał się, a tym razem wyglądało to na prawdziwy. To było dobre. Nawet obrócił się do Claire i przytrzymał się tego, mimo że odrobina tego cienia wkradła się z powrotem w jego oczy. Ta… niepewność. – Nie ty. Ty, myślałem bardziej o pocałowaniu mnie. Jeśli to okej. - Zawsze, - powiedziała i udowodniła to. Pójście do laboratorium Myrnina było bardzo dziwną i niezręczną rzeczą; normalnie czułaby się dookoła niego okej, nawet kiedy był dziwny albo psychiczny… w pewnym stopniu, poziomie podstawowym, było pewne zaufanie.

Nie teraz. Nie w tym momencie. Spojrzał w górę, kiedy weszła, a jego pełne nadziei spojrzenie złagodniało, kiedy wyczytała jego wyraz twarzy. – Ah, - powiedział neutralnym tonem. – Dobrze. Dziękuję ci za oddanie mi swojego czasu. – To było zbyt miłe jak na niego, normalnie; to było tak niezręczne jak uczeń próbujący pamiętać swoje maniery. – Jak Shane? Przeskoczyła to, bo fakt, że nawet wypowiedział imię Shane’a sprawił, że się wściekła. – Michael mi to dał, - powiedziała i pokazała mu fiolkę pełną cieczy. – To z jednego z basenów w oczyszczalni. Draug unikały wody. Myrnin skupił się na fiolce, jakby to, co powiedziała było filtrowane przez cokolwiek, co się działo w jego głowie, zerwał łańcuszek z dala od niej żeby podnieść ją do jasnej, bezcieniowej, rozżarzonej żarówki. – Interesujące, - powiedział. – Miło z jego strony, że uzyskał dla nas próbkę. - Niebezpiecznie, - powiedziała. – Ma szczęście, że nie został tam zabity. - Że my wszyscy nie zostaliśmy. – Myrnin chwycił probówkę i ostrożnie wlał do niej zawartość fiolki. Była to skromna ilość, ale wydawał się wystarczająco szczęśliwy. – Wspaniale. Wspaniale. Dobra gwiazda do naszej dzisiejszej inkwizycji. – Przerwał, potem podniósł smukłą, szklaną pipetę i oddzielił próbkę wody żeby wprowadzić ją w suwak, który przykrył drugim szklanym talerzem i włożył pod mikroskop. – Myślałem o środkach wiążących. Alchemicznie mówiąc, naszym celem było przetransformowanie obiektu z jednego miejsca do drugiego – poprowadzenie do złota, oczywiście, ale dużo innych… - Nie mamy czasu na alchemię, - powiedziała bez wyrazu Claire. – Alchemia nie działa, Myrnin. - Ah, tak, ale czytałem – zaczekaj, mam to gdzieś tutaj – ah! – Wypakował książki dookoła i przyszedł z kawałkiem papieru, który wyglądał, jakby został wydrukowany z komputera. – Alchemicy wierzyli, że było możliwym zmienić zasadniczy charakter rzeczy i spójrz, mieliśmy rację. Odnosząc się do Czasopisma Chemii Fizycznej, ładunek bardzo wysokiego napięcia prowadzący przez wodę może rzeczywiście przynieść przejście fazowe, zamrażając ruch dyfuzyjny i formując pojedynczy, trwały kryształ, który… - Czytałam to, - powiedziała Claire. Przeraziło ją, że on to przeczytał. Z komputera, nie papieru? Myrnin nie był do końca typem surfującym po Internecie. – To interesujące, ale zabiera wiele mocy i nie trwa; plus, to nie jest trwała zmiana fazy. Tak szybko jak usuniesz prąd, woda powróci do swojego ciekłego stanu. – Ale to było imponujące, że znalazł to, pomyślała; rozważyła to, bo wizja zamieniania wody w ciało stałe była… dokładnie tym, czego rzeczywiście potrzebowali. Po prostu bez tak bardzo szalonej konsumpcji mocy. - Ale to jest rozruch, prawda? – powiedział Myrnin. Pochylił się nad mikroskopem i cmoknął

językiem. – Jestem szczerze przekłamany tym, jak wy ludzie robicie wszystko prymitywnym sprzętem w dłoni. To bezużyteczne. – Wziął suwak i zanim mogła go zatrzymać, przesunął szklany wierzch i zlizał próbkę. Poczuła chęć udławienia się. On nie wydawał się w ogóle przejmować. Stał dość spokojnie, zamykając oczy, a potem powiedział, - Hmmm. Trochę słona, gorzki posmak… żelazo… wodorotlenek. – Wtedy się uśmiechnął i spojrzał na nią jakby był z siebie dosyć dumny. – Zdecydowanie wodorotlenek żelaza. To środek wiążący, prawda? - Jesteś szalony, - powiedziała. – Nie możesz iść naokoło… zlizując rzeczy, które pochodzą z oczyszczalni. To po prostu… niezdrowe. - Życie jest niezdrowe, - powiedział. – Śmierć jeszcze bardziej, jak się okazuje. Nie wierzę, że wodorotlenek żelaza ma jakikolwiek efekt na mnie, ale oczywiście powinienem spróbować większych dawek. Jeśli rzeczywiście ma efekt na draug, to jest niezły postęp… Obrócił się i szperał dookoła w szufladach. – Udręka. Możesz stworzyć wodorotlenek żelaza, prawda? Zrób trochę. Myślę, że mamy wszystko, czego potrzebujemy w zaopatrzeniu. Znalazła okulary ochronne, rękawice i dodatkowy płaszcz laboratoryjny o trzy rozmiary za duży – musiała podwinąć rękawy – przed rozłożeniem chemikaliów, których potrzebowała i narzędzi. – To zabierze chwilę, - powiedziała. – Spróbuj nie zlizać niczego więcej. - Przeszyję swoje serce, - powiedział uroczyście i tak zrobił. - Nie sądzę, żeby to naprawdę działało jako obietnica, kiedy twoje serce już dłużej nie bije. – To było ostrzejsze, niż prawdopodobnie musiało być, ale zamknęło go, na chwilę. Skoncentrowała się na swojej pracy. To było jak bycie z powrotem w szkole, z określoną zagadką chemiczną przed nią – coś kojącego i prostego, kroki do podążania i stabilny, dobrze udokumentowany wynik. Lubiła naukę, bo była schludna. Podążała według zasad. I nigdy nie złamała jej serca. Nawet z destylowaną wodą, reakcja chemiczna drutu żelaznego, wody i prądu elektrycznego zajęła prawie trzy godziny żeby stworzyć gruby, zielony żel i pienistą powierzchnię; zmieszała je, potem gotowała w wodzie nad palnikiem Bunsena (palnik Bunsena - rodzaj palnika laboratoryjnego, w którym mieszanie powietrza atmosferycznego z gazem następuje w dyszy. Powietrze jest w tym palniku zassane przez otwory w dolnej, "zimnej" części dyszy, z wykorzystaniem efektu kominowego i prawa Bernoulliego – przypuszczenie tłumacza) póki nie zostały zredukowane do proszku. Cały proces wyprodukował

tylko kilka łyżeczek wodorotlenku żelaza. Zgubiła szlak tego, co robił Myrnin, ale do czasu kiedy skończyła, wziął kawałek jej wytworu, zmieszał ze szklanką wody i wypił. Żadnej reakcji. Nie była pewna, czy była z tego powodu szczęśliwa czy smutna. - Do następnej fazy. – Podniósł zapieczętowaną fiolkę ciemnej cieczy i położył ją na ladzie przed nią. – Nie wylej niczego. Woda w pojemniku poruszała się, wirowała. Claire włożyła do niej rękę, potem cofnęła, ponieważ zareagowała na nią. – Czy to draug? - Próbka, - powiedział. – Nie chcesz wiedzieć, co musiałem zrobić żeby ją dostać i czego nie będę znowu robił, więc proszę, małe, pojedyncze próbki, oto dziewczyna. Naszym celem jest wyjść z czymś, co je unieruchomi, albo jeszcze lepiej, zatruje je bez wpływu wampira w niewoli. - Czy nie jest niebezpiecznym, trzymanie tego tutaj? - Niezbyt. Jest zbyt małe żeby uformować jakikolwiek rodzaj spójnej jednostki. Jeśli spróbuje samemu się zorganizować… - Podał jej małą solniczkę, której przyglądała się ze zmarszczonymi brwiami. – Płatki srebra. Potrząśnięcie lub dwa zniszczy próbkę, ale użyj tego tylko w nagłym wypadku. Teraz. Pracuj. Claire potrząsnęła głową, podniosła zakraplacz i zaczęła eksperyment z wodorotlenkiem żelaza. Po kolejnych kilku długich godzinach, mieli wynik. To nie było to, na co liczyli – i było akurat na czas żeby zdać raport Oliverowi, który przetoczył się jak najbardziej zastraszający CEO (CEO – skrót od chief executive officer – obowiązki organizacji CEO są ustalane przez zarząd dyrektorów organizacji albo inną władzę, w zależności od legalnej struktury organizacji; CEO ma obowiązki jako komunikator, decydent, lider i kierownik; w Polsce określeniem pokrewnym jest Dyrektor Generalny – przypuszczenie tłumacza) na świecie. – Więc? – zażądał. – Jakie macie wyniki? - Nauka nie jest szybka, - syknął Myrnin. – Prawdopodobnie jesteś złudzony tymi śmiesznymi programami telewizyjnymi, gdzie są zarazem rozwiązywane zbrodnie, a jeden macha magicznym kroplomierzem. Ale co my odkryliśmy to, że mimo że oni pokazują obietnicę, środki wiążące nie będą wystarczające. Nie w sile, jaką my mamy obecnie dostępną. - Czym do diabła jest środek wiążący? - Na przykład wodorotlenek żelaza, - powiedziała Claire. – W zasadzie, wiąże się chemicznie z zanieczyszczeniami w wodzie i ciągnie je na dół. To rani draug; może ostatecznie je

nawet zabić, ale to nie jest szybkie. Jednak są inne środki wiążące takie jak te. Możemy popracować z każdym z nich. - Jak szybko? - Niewystarczająco, - powiedział Myrnin. – I szczerze, większość jest bardziej ezoteryczna, niż możemy wyprodukować tutaj w naszym surowym, małym laboratorium. To był fantastyczny pomysł. Po prostu nie tak praktyczny, jak miałem nadzieję. - Nadal, jest większy postępom tego, jaki wampiry kiedykolwiek wcześniej same zrobiły, - powiedziała Claire. Jej głowa bolała tak jak plecy, a ona bardzo pragnęła kanapki. I Shane’a. – To jest coś. - Nie powiedziałbym, że wampiry nigdy nie zrobiły postępu. Ja zapewniłem strzelby, powiedział Myrnin. - Ludzie wymyślili strzelby. I miotacze ognia. - Nie próbuj twierdzić, że wy wymyśliliście srebro! - Nauczyliśmy się jak je wydobywać, wąchać, pracować z nim, - powiedziała Claire. – Przepraszam, ale oprócz ciebie, Myrnin, wampiry nie są wielkie na odkrywczej części odkrywania. Ty po prostu… ukradłeś. - Adaptacja jest kluczem do przetrwania, - powiedział. – Wierzę, że Darwin wykazał to, dość wspaniale. Nadal, potrzebujemy więcej czasu, Oliver. O wiele więcej. A jak jeszcze nie mam żadnych innych pomysłów. - Ja mam, - powiedziała Claire. Myrnin obrócił się żeby na nią spojrzeć, a ona wzruszyła ramionami. – Nie pytałeś. Ale mam. - Jak? - Jest wiele innych zastosowań dla środków wiążących poza oczyszczaniem wody. Są także wykorzystywane na przykład w czyszczeniu toksycznych wycieków. Jest wiele takich, które możemy znaleźć w Morganville, albo stworzyć. Ale będziemy potrzebowali większego wyboru chemikaliów. - Które gdzie dokładnie znajdziemy? Morganville nie do końca jest siedliskiem naukowym… - Myrnin przerwał w połowie zdania, kiedy zaświeciła mu się lampka. – Ah.

Tak. Oczywiście. Oliver nie wyglądał na zadowolonego. Albo pobłażliwego. – Mam wiele do zrobienia. Możecie udowodnić nam że broń, którą możemy użyć nie jest toksyczna dla wampirów, czy nie? Potrzebuję odpowiedzi. Teraz. - Może, - powiedziała Claire. Oliver warknął, a ona zobaczyła, jak bliski był odpuszczenia i stania się całkowitym wampirem. Kiedyś, to by ją przestraszyło. Teraz z trudem podniosło w ogóle jej puls. – Nie mogę ci powiedzieć, póki nie dostaniemy chemikalia, nie zrobimy plików i nie przetestujemy ich na wampirach. Niektóre mogą być toksyczne. Niektóre prawdopodobnie nie będą. Pytanie jest, co jest skuteczne na draug? A to zabierze czas żeby się dowiedzieć. Myrnin ma rację. To nie jest magiczna różdżka. - Więc nie mam z tego pożytku, - warknął Oliver. – Będziemy postępować bez waszej pomocy. Jeśli to, co zostało powiedziane jest prawdziwe, odcięliśmy główną metodę rozwoju draug. Są uwięzieni w dwóch miejscach: ten koniec miasta – uderzył w mapę bladą, silną dłonią – i tutaj, w oczyszczalni. – Kolejne mocne uderzenie. – Czas zaatakować. Użyjemy broni, którą mamy, jeśli musimy, ale nie możemy zwlekać. - Dlaczego nie? Magnus już ma wszystkie wampiry, które może wziąć do swoich krwawych ogródków; jeśli osuszy niefortunnych ludzi, nie przeżyją, a to jest odpowiednik zwierzęcej krwi dla nas. Nie może go długo podtrzymywać. Nie mogą wznieść wołania. Nie mogą się teraz reprodukować. Pozwólmy im czekać, póki nie będziemy gotowi, - powiedział Myrnin. Brzmiał na zadowolonego z siebie. Zbyt zadowolonego z siebie, pomyślała Claire, a Oliver musiał też tak pomyśleć, bo sięgnął, chwycił klapy od laboratoryjnego płaszcza Myrnina i przyciągnął go bardzo blisko. - Ja. Nie. Otrzymuję rozkazów. Od ciebie, - syknął Oliver. – Ty otrzymujesz rozkazy ode mnie, czarownico. A tak długo jak ja uznaję cię za użytecznego, będziesz się cieszył swoim uprzywilejowanym statusem. Kiedy będziesz ciężarem, skorygujemy okresy twojego… zatrudnienia. Zrozumieliśmy się? - Amelie… - Umiera, - powiedział Oliver. Jego twarz wyglądała na twardą jak nóż z kości. – Sentyment na bok, nie możemy zostawić pustki władzy, a ty o tym wiesz. Bez przywództwa, wampiry będą walczyć ze sobą w konfliktach krwi, staną się dzikie, przyciągną uwagę. Ona była silnym, sprawiedliwym liderem. Mam nadzieję, że mogę być takim choć w połowie.

- Której połowie? – zapytał Myrnin. – Na pewno nie sprawiedliwej. Kły Olivera rozciągnęły się do pełnej, przerażającej długości, a on syknął jak kobra. Myrnin nie drgnął. I nie walczył. Oliver odepchnął go od siebie. – Rób jak chcesz, - powiedział. – Ale nie wchodź mi w drogę. Żadne z was. Wyszedł, rzucając drzwiami żeby je otworzyć i zostawiając je w taki sposób, a Claire wciągnęła długi, nieznacznie drżący wdech. Myrnin wyprostował klapy na swoim laboratoryjnym płaszczu z poirytowanym trzaskiem materiału. A kolejna postać weszła drzwiami. Shane. Niosąc szklankę czegoś, co wyglądało jak słodka, pyszna, dająca życie Cola i kanapkę. Michael był z nim, niosąc inny talerz. Na nim była… torebka z typem 0, tak wyglądała. - Hej, - powiedział Shane. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy. Jest w humorze. - Jesteś greckim bogiem, - powiedziała Claire i chwyciła Colę i kanapkę. Wtedy się zawahała, upokorzona i powiedziała, - Uh, te są dla mnie? - Pomyślałem, że możesz być głodna, - powiedział. Michael w milczeniu wręczył talerz Myrninowi, który wgryzł się w torebkę bez nawet udawania grzeczności. – Okej, to przeszkadza. - Przepraszam, - wymamrotał Myrnin i dalej ssał. Claire obróciła się tyłem. Zabawne; rok temu, widzenie czegoś takiego całkowicie pozbawiłoby ją chęci posiłku, ale nic nie odseparuje jej od teraz od kanapki z indykiem. Zrobiła gigantyczny, pyszny kęs, przezuła i popiła mrowiącą wodą sodową. Tak bardzo lepiej. - Jaki dramat? – zapytał Shane i wskazał na drzwi. – Mam na myśli, z Lordem Wysoko Zepsutym? – Claire pomyślała, że brzmiał jak dawny on. Może dzień przebywania dookoła Michaela był dla niego naprawdę dobry. Może było… wszystko okej. - Chce szybszej akcji, - powiedziała Claire. – Powiedziałam, że potrzebujemy chemikaliów z uniwersyteckiego laboratorium. - Nigdy właściwie nie zaszłaś tak daleko, - powiedział Myrnin, - ale wiedziałem, o co ci chodziło. I masz rację. Mieliby tam o wiele bardziej elegancki i obszerny wybór tych rzeczy. Powinniśmy iść.

Shane powiedział, - Żartujesz. Naprawdę myślisz, że ona gdziekolwiek z tobą pójdzie. Nigdy. – Obdarował Myrnina małym uśmiechem bez humoru. – Oczywiście tym bardziej ze mną. Ale obiecuję ci, że ona nie idzie beze mnie. – Obserwował jak Claire wpycha więcej kanapki do ust, jęcząc trochę z powodu smaku prawdziwego jedzenia, a potem powiedział, Więc co to dokładnie jest, że znowu robisz ze swoimi chemikaliami? - Środki wiążące, - powiedziała, ale to wydobyło się brzmiąc trochę jak w obcym języku. Może Klingon (język Klingon – jest to stworzony język używany przez fikcyjnych Klingonów (?) w Star Trek’u – przypuszczenie tłumacza). Przełknęła i wypiła więcej wody sodowej. – Przepraszam. Środki wiążące. - Które są…? - Środkami chemicznymi, które powiązują zanieczyszczenia w wodzie. Albo środkami chemicznymi, które mogą zmienić skład samej wody – coś, co powoduje reakcję albo zmianę stanu skupienia. - Z cieczy do ciała stałego? - Dokładnie. - Jak… Jell-O (Jell-O – nazwa firmy należącej do Kraft Foods – Amerykańskich wielonarodowych wyrobów cukierniczych, jedzenia i konglomeratu napojów – na wiele żelatynowych deserów, włączając żele owocowe, puddingi i nie-pieczone kremowe ciasta. Popularność marki doprowadziła do używania jej jako ogólnego określenia na żelatynowe desery w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie – taki był najprawdopodobniej też kontekst w książce – przypuszczenie tłumacza), - powiedział Shane. Brzmiał na zamyślonego. Claire zamrugała, nagle ogarnięta wizją wywrotki pełnej żelatyny będącej wylewaną do basenu. Była prawie pewna, że to byłby jakiś rodzaj światowego rekordu w tym. Ale nie do końca użyteczny. Myrnin powoli wyprostował się, odłożył pustą torebkę po krwi i zlizał typ 0 ze swoich ust. – Póki jestem w wielkim błędzie, masz coś do powiedzenia, Panie Collins. Proszę nie mów mi, że tu chodzi o przekąski. - Nie do końca, - powiedział Shane. – Ale myślę, że znam dokładnie te środki chemiczne, których szukasz. A nie znajdziesz ich na uniwersytecie. Ale wiem, gdzie je znajdziesz. - Gdzie?

- Morganville High School.

Rozdział 12.

Mój brat, Jason, wyszedł z więzienia, znowu, odkryłam to, ponieważ weszłam właśnie do zbrojowni i zobaczyłam go trzymającego broń. To było jak zanurzanie się w koszmarze. Ja byłam młodsza, on był młodszy, to było cztery lata temu i to on był naprzeciwko mnie z pistoletem taty mówiąc, że ma zamiar mnie zabić. I wciąż pamiętam sposób, w jaki to powiedział. Niesamowicie spokojny głos, i puste ocz. Widzicie, mój brat nie jest osobą, której powinniście ufać, gdy trzyma pistolet. Lub ostry nóż. Lub ma puste dłonie i to mnie przeraża, grom, paraliżujący strach, widzenie go tak uzbrojonego. I przegrana. Jason, mój brat i coś z jego pochrzanionego bycia1 jest moja winą, ale on nie jest pierwszym facetem, któremu chciałabym odebrać jakikolwiek rodzaj broni, nawet w kryzysie. Jasne, mógł zrobić szkody . Ale jest przysłowiową czarną owcą, toczącą się i niszczącą wszystko na swojej drodze, przyjaciół jak i wrogów. 1 Org. and some of his screwed-up-ness – nie wiedziałam za bardzo jak przetłumaczyć ostatnie „słowo” Oczywiście niektóre wampiry przygłupy trzymały go do przeładowania obowiązku. Brał puste naboje, napychał je i pieczętował używając przycisku naładowującego. Oh, i gotował także srebro do strzału albo raczej pokrywał czymś regularny śrut. Nie było to prawdopodobnie tak efektywne jak solidne granulki ale nie byłam tym zaskoczona gdyż zaczęło nam brakować metali szlachetnych podrzucanych losowo do wroga. Wampiry przechowywały zaskakujące liczby rzeczy, które mogły zranić ich nawzajem, ale nawet ich paranoje miały limity a my uderzaliśmy przeciwko nim. Jason nabił nowy nabój , potem ustawił pistolet w pozycji początkowej, snapped the breech shut2 i odłożył broń na bok na półkę. Wtedy mnie zobaczył i zastygł na sekundę. 2 PRZEPRASZAM! Naprawdę nie wiem jak to przetłumaczyć, jeśli ktoś wie niech mi napisze, naprawdę przepraszam.

Żadne z nas nie powiedziało ani słowa. Mój brat był trochę niższy ode mnie, nie zbyt muskularny, trochę cherlawy i kościsty. Nosił włosy dłuższe niż Shane, większość z nich oklapła i przesłaniała jego ciemne oczy. Tak było lepiej. Bo mój brat miał zimne oczy. Naprawdę zimne. Na jego czole znajdowała się blizna, ciągnąca się od lewej do prawej. Wyglądała na bardzo świeżą. Widać było również stłuczenie na jego szczęce. - Siostrzyczko. – powiedział. To był ten neutralny rodzaj głosu, czekający na mój ruch. Nie mój, ponieważ się nie odważyłam, przychodziłam tutaj sama i to tak daleko ponieważ wiedziałam, że nikt nie wie gdzie jestem. Nie Michael, który spotykał się dzisiaj z Shanem, Nie Claire, która była zamknięta w laboratorium Myrnina. Byłam okrutnie i irracjonalnie wystraszona tym, że on jakoś mógł wiedzieć, że byłam sama i narażona. Gdzieś głęboko w środku on był socjopatą i ja mogłam pomóc mu się do tego przyczynić poprzez odchodzenie od niego, gdy mnie potrzebował. Przez zamykanie drzwi i zatykanie uszy i nie robienie tego, co starsza siostra powinna robić: Ochraniać go. Więc nie mogłam go nienawidzić. Mogłam jedynie bać się tego, co nadejdzie. - Nie wiedziałam. – nie wiedziałam, że wypuszczą cię z więzienia. – Że oni umieszczą cię tutaj żebyś pracował. - Znasz wampy. Praktyczni. – powiedział i wzruszył ramionami. – Nie ma sensu posiadania więźniów, jeśli nie masz z nich korzyści. Oni nie wierzą w odwyk. Te wszystkie stojaki i dziewczęta z żelaza razem z nimi. Żartował tylko trochę, i to ponuro. Wampiry nie były za torturami w ostatnich czasach, ale również nie wybaczały. A Jason testował ich łaskę i to bardzo. Miał szczęście, że jeszcze żyje i dobrze o tym wiedział. Mój brat miał wiele grzechów na sumieniu. Kiedyś mi pomagał, ale rzucił staranie się być lepsza osobą dawno temu i rzuciłby próbę pomocy jemu samemu. Więc to była kolejna różnica między nim a mną. - Ja ci się żyje? – to było bezsensowne pytanie, naprawdę, i prawie skrzywiłam się gdy usłyszałam jak ono brzmiało. Jason postawił słoje włosy z powrotem i uśmiechnął się. Niezbyt zdrowy rodzaj uśmiechu, ale to mogło być na pokaz. Miałam nadzieje, że tak było. - Ekstra. – powiedział. – Samotne zamknięcie z wampirem, nadzór jest bardzo zdrowy. No wiesz, ćwiczenia, dobra dieta, to jak uzdrowisko, ale z zębami. Spojrzałam mimowolnie na broń a gdy podniosłam wzrok na niego ponownie ciągle się uśmiechał,

ale inaczej. Wyglądało to tak jakby ktoś poruszył jego ustami i utknął w takiej pozycji, tak żeby znajdywał jakiś prawdziwy humor w tych rzeczach. - Ironia. – powiedział. – Tak? Ja i obowiązek broni? Ale ktoś w końcu musi robić powłoki. A wampiry nie za dobrze radzą sobie za srebrem. Mogę to robić dwa razy szybciej, bez podpalenia siebie. Jak powiedziałem, są praktyczni. Jason wlał jakiś bardziej srebrny śrut do obudowy pocisku i zablokował go. - Słyszałem, że wasza dwójka bierze ślub. Moje zaproszenie musiało zgubić się na poczcie więziennej. Był inny, po raz kolejny, odkąd widziałam go ostatnim razem. Próbował się starać przez chwilę – starać się być lepszym facetem, prawdziwa osobą. I wygrał by gdyby… cóż, tak naprawdę nie wiem co musiało by się stało. Narkotyki prawdopodobnie. Jason zawsze szukał czegoś o wyższych lotach, zazwyczaj ignorując fakt o jego własnej gównianej przeszłości. Był na haju alkoholowym jak miał jedenaście lat, w wieku trzynastu lat zaczął sprzedawać narkotyki wśród klasowych kumpli będąc zazwyczaj całkowicie naćpanym. To nie sprawiło, że był milszy. Kiedy skończyłam osiemnastkę on już zdążył oswoić się z bronią. Shane miał Blizne by to potwierdzić . Miałam szczęście w nieszczęściu ponieważ ja byłam tą która wiedziała kim on naprawdę jest. - Byłam pewna, że nie będziesz chciał przyjść. – powiedziałam. – albo no wiesz, być poza więzieniem. - Niespodzianka. Niby, dlaczego nie chciałbym przyjść? Potrzebujesz kogoś, kto cię wyda, siostro. Zawsze Chciałem to zrobić. To był ten straszny pusty uśmiech. Znowu. Coś pękło w moim bracie. To coś zawsze było pęknięte, głębokie, ale teraz wydawało się… roztrzaskane. A ja nie wiedziałam, dlaczego albo, czemu mu się to przydarzyło, ale cokolwiek to było zostawiło go zdziczałego i złego. - Zgadnij, co zrobi mi Glass poprzez to małżeństwo. Zawsze chciałem mieć brata. - Nie róbmy całego Cain’a i Abel’a3 z tej sytuacji. – powiedziałam. – Naprawdę nie chcesz tam iść, Jase. 3 Kain i Abel - synowie Adama i Ewy.Biblijna Księga Rodzaju opowiada o tym jak Kain zabił młodszego brata i jak został za to ukarany - Cain był zabójcą. – powiedział Jason. – Które z nas będzie grać ofiarę? Oh Jason. Poczułam jak malutki dreszczyk przebiegł po moim kręgosłupie. Mój uroczy, zwinny, rokowy chłopak połknął więcej ciemności niż mój brat i chociaż próbował to odepchnąć, to zawsze

było przy nim, gdy tego potrzebował. Nie mógł się tego pozbyć, ale mógł wziąć to na smycz i zmusić by dla niego pracowało. To było całkiem oczywiste, w tym momencie, kto wygra te walkę, nieważne, co myślał Jason. - Odpuść. – powiedziałam. – Zaufaj mi. On się zaśmiał. - Jasne. – powiedział. – To stanie się niedługo. Najpierw mnie odrzuciłaś a potem sprzedałaś. Nie zbyt solidny dowód na ufanie tobie. - Ja myślałam, myślałam, że jesteśmy już ponad to. - Łatwo ci mówić. Skończyłaś po tym jak dostałaś to co chciałaś. Wolność. Gorący chłopak, który ma status pełnego wampira. Oh, i chociaż zawsze mówiłaś, że nie będziesz kło-petardą masz bandaż, na szyji wielkości Nebraski. Zgadnij, kto zgadza się na wiele nowych warunków i dużo rzeczy przez ostatnie dni. – Podniósł garnek pełen pokrytych srebrem strzał i wrzucił je do donicy na wpół pełnej wody. Naboje zaskwierczały i ostygły a on wybrał je sitkiem i przygotował kolejne puste obudowy do naboi. Ponieważ to robił jego kołnierzyk lekko się przesunął i zobaczyłam czerwone ugryzienia znamiona na jego szyjo, Ponad jego żyłą szyjną. Zupełnie tak jak wcześniej, kiedy był mały. Kiedy nie miał wyboru. Zrobiłam niekontrolowany krok do przodu, moje oczy spoczywały na śladzie ugryzienia. - Jason. – powiedziałam. – Jase. Kto ci to zrobił? Poprawił kołnierzyk z powrotem na swoje miejsce i pracował dalej bez odpowiedzi. - Jason! - Dlaczego do cholery cię to obchodzi? – spytał z ponura miną i zamykał nabój. Myślisz, że jesteś teraz wszystkim do rekreacyjnego gryzienia. Chcesz słyszeć o moim życiu erotycznym? Perwersyjnie, siostrzyczko. - Jesteś przez kogoś wynajmowany żeby cie gryzł. – powiedziałam. Boże, Jase, dlaczego to robisz? – ponieważ wiedziałam, co przechodził w dzieciństwie. Moi rodzice też wiedzieli i nie zatrzymali tego, nawet nie próbowali. Ja próbowałam. Tylko jeden raz. Ale bałam się mojego umysłu i zawiodłam go. I ciągle, zawsze, mu za to winna. - Nie jestem głupi. – rzucił oczami w górę a jego oczy zalśniły czymś gorzko-słodkim. –

Nie zamierzam być po złej stronie kłów na długo. – powiedział. – A kiedy już będę jednym z nich lepiej uwierz, że zamierzam wziąć należna mi godziwą akcję. Pieniądze, seks, krew. Cokolwiek będę chciał. Jason i Shane byli dwoma stronami tej samej monety. Oboje sponiewierani, oboje czuli się podatni i przerażeni w pojedynkę no i samotni. Porzuceni przez każdego, kto powinien ich chronić i kto powinien o nich dbać. Ale Shane wydostał się z tego fałszu i stał się czymś silnym, kimś, za kogo chce się walczyć i bronić. Bój brat był tylko wiernym odbiciem swojego własnego zwyrodnialstwa, gotowym by oddać za ból. I nie mogłam go powstrzymać, nie mogłam mu pomóc. Nie mogłam zrobić niczego z wyjątkiem tego co robiłam dla niego przez całe moje życie. Oddalałam się. - Kto to był? – spytałam go. – Kto cię ugryzł? - Dlaczego pytasz? - Bo chce wiedzieć. - Jest bardzo ładna. – powiedział. – Blond. Myślę, że już ją znasz. Widziałem a z Toba. Nie Amelie, oczywiście, ten cały pomysł, że zniżyłaby się do tego poziomy był… po prostu nie. - Jak jej na imię? On obnażył swoje żeby. - Dlaczego powinienem ci powiedzieć? Co zamierzasz to zgłosić? To byłby pierwszy raz dla ciebie. - Jason, nigdy nie chciałeś być wampirem. Żaden z nas nie chciał. - Dlaczego nie? Myślisz, że nie jestem tego wart lub coś innego? Wartość nie ma nic do rzeczy. Ten pomysł mojego brata by zacząć etapową wampirzą wycieczkę był naprawdę zły. Było mi niedobrze, czułam niepokój i bałam się; cokolwiek go ugryzło, musiało się nim żywić, linia bzdury. Wampiry nie lubią rekrutować nowych członków. To jest dla nich pewne ryzyko, i ciężar. Michael był pierwszym przemienionym od bardzo długiego czasu, mimo wszystko były z tym pewne komplikacje. Od tamtej pory nikt nie był przemieniony. Dlaczego ze wszystkich ludzi akurat Jason?

- Wiem, że w to nie uwierzysz. – powiedziałam. - Ale troszczę się o ciebie. Zawsze to robiłam. Napędzasz mi cholernego stracha, ale myślę, że w głębi duszy wiesz, że to złe. Wciąż chcesz być… lepszy. I wiem, że możesz być, widziałam to. Pomagałeś ludziom. Nawet ocalałeś ich życia. Więc dlaczego chcesz stać się tym? – nie wampirem, ale czymś dużo gorszym. Czymś całkowicie bez duszy. Wpatrywał się we mnie przez długie sekundy, potem podniósł pistolet i zaczął wkładać do niej naboje w sposób bez żadnego odgłosu. - Ponieważ to tak nie boli. – powiedział i zgarnął strzelbę jedną ręką. - Czas iść siostrzyczko. Koniec spotkania/ Chodziło mu o to , że ja doskonale zdaje sobie sprawę co ta strzelba mogłaby znaczyć dla kruchego ciała ludzkiego oraz jego kości. Nie sądziłam żeby to zrobił, ale nie mogłam mieć pewności. Nie znałam go tak dobrze. - Kim ona jest? – wyszeptałam. - Boże, po prostu mi powiedz. Nie sądziłam, że odpowie. Może on także nie sądził, że odpowie. Ale w końcu, wychodząc powiedział. - Naomi. Zmusiłam się by iść na przód. Ale wychodząc z tego pokoju, zostawiając mojego będę-wampirem brata robiącego bronie masowej destrukcji wampirów, zrobiło mi się niedobrze i czułam się bezsilna i co najgorsze – winna. Znowu. Znalazłam tę blond wam-sukę rozmawiającą z Oliverem w jego biurze. Oboje słyszeli jak wchodzę, oczywiście, i nieważne jak poważna była ta konwersacja została ucięta zaraz po tym jak usłyszałam słowa; Nie obchodzi mnie to, w ogóle, krwiopijcy polityka byli ostatni rzeczą która mnie interesuje w tym momencie. Oliver miał ochroniarzy i jeden z nich zastąpił mi drogę. Był naprawdę wielki. Nie obchodziło mnie to. - Ty! – krzyknęłam, i wskazałam na Naomi. – Blondie. Zabierz swoją pokojową temperaturę tutaj! - Cóż. – powiedział Oliver. – To interesujący zbieg zdarzeń.

Przez wszystkich, Naomi. Idź. Zapewniam cię, że prawie dokończyliśmy nasza rozmowę. Ona popatrzyła a niego. Byłam przyzwyczajona widzieć tą miłą, zmanierowaną Naomi, która wyglądała tak słodko i miękko, ta jedna teraz wyglądała prawie niebezpiecznie. - Jesteś głupcem. – powiedziała do niego. – Nie jesteśmy nawet daleko od końca. Możesz udawać, że jesteś na tronie co robisz, jednak jesteś nikim innym jak zwykłym uzurpatorem i zawsze nim będziesz nawet w twoje oddychające dni. Nie jesteś królem. - Zapewniam cię, że znam twoje pochodzenie równie dobrze. Amelie była hojna z tobą i miła, ale zapewniam, że ja nie będę tak dobrze wychowany. – Uśmiechnął się najwęższym uśmiechem jakikolwiek w życiu widziałam i może najbardziej niebezpieczny. – Podejdź bliżej ponownie a skończę z tobą. Widzę twojego hałasującego małego… gościa. Ochroniarz spojrzał na mnie beznamiętnie, ponieważ to on mnie powstrzymywał, on musiał mieć prawie siedem stóp wzrostu, a jego koszulka była tak duża, że można by z niej zrobić trzy sukienki i to nie koktajlowe, lecz formalne. Próbowałam posłać mu mój wojenny wyraz twarzy. - Lepiej zejdź z drogi maleńki. – powiedziałam do niego. - Ja i księżniczka mamy biznes. - Mamy? – Naomi położyła delikatnie rękę na jego ramieniu, a maleńki przesunął się do niej. Użyczyła mu nieobecny uśmiech i zajęła jego miejsce z przodu, ponieważ Oliver trzasnął drzwiami swojego biura tuż za nią. Skrzywiła się lekko przez hałas. - Oliver może być szlachetnie urodzony, ale ma maniery farmera od świń. Nie marnowałam czasu. Ona zaczynała się wdzięczyć a ja nie mogłam pozwolić jej unieszkodliwić tykającej we mnie bomby. - Chodzi o Jasona. Blask w jej oczach nagle zgasnął i zmienił się w coś tak ciepłego jak góra lodowa. Jej ręka znalazła się w powietrzu i zacisnęła na moim ramieniu w nie do złamania uścisku, a ona obróciła się do Malutkiego z nagłym olśniewającym uśmiechem. - Nie ma potrzeby by przeszkadzać innym tym nonsensem. Zabiorę ją do mojej kwatery. - Proszę pani. – powiedział. - Hej! Nie zgadzam się!” Spróbowałam się wyswobodzić, ale oczywiście nie wynikło z tego nic dobrego. – Puść mnie suko!

- Ja stoję poprawnie. – powiedziała gładko z kolejnym przepraszającym spojrzeniem na Malutkiego. – Oliver nie jest jedynym, który ma maniery chłopa. Należy respektować lepszych. – próbowałam zaprzeć się nogami, ale ona pociągnęła mnie mocno wzdłuż korytarza, otworzyła kolejne nieoznakowane drzwi i wepchnęła mnie do środka. Potem zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie żebym nie mogła wyjść. Cofnęłam się trzymając rękę zgiętą w połowie, patrząc na nią bardzo intensywnie. To było trudne, widząc ja jako Zagrożenie. Zawsze miała pewna… delikatność, która sprawiała, że wydawała się delikatna i łamliwa. To prawdopodobnie działało na jej korzyść. - Ugryzłaś mojego brata. – powiedziałam. - A on powiedział, że zamierzasz zmienić go w wampira. Zrobisz to? Nic nie odpowiedziała, to było tak jakby nigdy nic nie mówiła. Ponurym spojrzeniem obejrzała mnie od głów do stup a potem powrotem. - Spośród wszystkich ubrań musiałaś wybrać takie. – westchnęła. - Dlaczego wszystko, co nosisz musi wyglądać jak z bezsensownego widowiska mimów albo musi być zakończone ostrymi krawędziami? Mogłabyś być atrakcyjna, na swój sposób. Boli mnie patrząc jak Michael marnuje swój potencjał na ciebie. - Hej!- spodziewałam się wielu uwag, ale nie odnoście...mody. – Przepraszam Projekt Runways, ale zadałam pytanie! Czy ugryzłaś mojego brata? - Jason. – Naomi powiedziała to zapobiegliwie jakby przebierała w imionach w swoim umyślę. Trochę jej to zajęło. Miała około gajliona la. Odeszła od drzwi do pięknej sofy, coś w białym drewnie i bladym jedwabiu pasowało do antyków w tym pokoju. Całe pomieszczenie wyglądało jak wycięte z francuskiego pałacu przed rozpoczęta gilotyną – tak jak i ona. Właściwie mogę sobie wyobrazić wysokie przypudrowane peruki, wielkie szerokie spódnice jak z filmu. - Jason, ah ten przestępca. – wzruszyła ramionami i usadowiła się na kanapie z gracja oczywiście. – On nie dotyczy ciebie. - Czy usłyszałaś część gdzie mówiłam, że jest moim bratem? - Według Jasona jesteś rzadkim działaczem, częśći tej rodziny. – powiedziała i pokręciła głową trochę smutną. – Porzucenie go, gdy cię potrzebował. Odwrócenie się od niego. To nie sposób, w jaki powinna postępować starsza siostra.

Także byłam dzieckiem. Przerażonym. A Jason zawsze był tym silnym, tym agresywnym, nawet teraz, ale nie było sensu mówić jej tego wszystkiego. Próbowanie usprawiedliwić samej siebie sprawiało, że robiło mi się niedobrze. - Nie będę rozmawiać o przeszłości, rozmawiam o tym co dzieje się właśnie teraz. Ugryzłaś go. Pożywiałaś się nim. A teraz zamierzasz go przemienić? Prawda? - Możliwe. - powiedziała wpatrzona w mały kryształowy wazon leżący na stoliku obok niej, wydawała się całkowicie zaabsorbowana iskierką. - Jedni potrzebują sojuszników i oczywiście sług. Jason ma unikalne cechy, które czynią go świetnym wampirem. Zaśmiałam się trochę jak wariatka. - Tak oczywiście. O mój boże, ty naprawdę myślisz, że to dobry pomysł żeby dać mojemu bratu kły? On jest socjopata, panienko. Przyjrzyj mu się. - Nie musze. – powiedziała – On nie przetrwa stulecia na żerowaniu na krwi innych, jeśli jakiś jest wegetarianinem. Albo nadmiernie empatyczny. – dołek, który powstał obok jej ust, na kimkolwiek innym lub w innym czasie byłby uznany za strasznie czarujący i uroczy. - I mogę cię zapewnić, nie mam żadnej seksualnej zalety z niego. On jakby to powiedzieć, nie interesuje mnie. - Jasne, jasne, laska wampirka lesbijka, rozumiem. - Dokładnie. – powiedziała i uzyskałam jej pełna uwagę. – Nie jestem zainteresowana żadnym seksem, poza zakres tego, co oni stosują. Romantyczna miłość to iluzja, podsycana przez poezje pisana przez głupków. Mówię ci i Michel, co było konieczne w tym czasie mam nadzieje, ze zrozumiałaś, że moim celem nie było uwiedzenie go tylko… pomoc. - Pomoc. – mój głos brzmiał teraz płasko i twardo, zaczęłam kalkulować moje szanse by wydostać się z tego pomieszczenia żywa. Ona oczekiwała zbyt wiele. To oznacza, że chciała żebym wiedziała jak mądra była. - Dlaczego do cholery chcesz nam wszystkim pomóc? Rozważając to, że Michael marnuje swój potencjał i wszystko. - Ponieważ to jest przeciwieństwo życzenia mojej siostry oczywiście. Ukarze mnie to w racjonalnym świetle. I zyskam dzięki temu zwolenników, którym nie miałabym w przeciwnym razie. Nie chodzi o twój świetny miłosny romans głupia dziewczyno. O

małżeństwa nigdy nie chodziło. To są sojusze, polityka, moc. Oni Są najuprzejmiejsza częścią wojny. Jeśli Michael postanawia roztrwonić jego własna moc, to ja przynajmniej wezmę zaletę tej sytuacji. – Naomi uśmiechnęła się. Ciągle wyglądała uroczo i czarująco, ale zaczęłam zadawać sobie sprawę, że kamufluje się dużo lepiej od innych. Pod spodem ciągle była tą z kłami, głodną i zimna, pełna ambicji. - Teraz. Twój brat. Ma pewne dzikie tendencje, ale to może być kontrolowane z pierwszej ręki. Miałam kiedyś niais z duchem. - Co? - Niais? Wulgarnie nazywa się to sokołem. Młody jastrząb. Raczkujący. – wywróciła oczami na moje niezrozumienie tego słowa. – Noworodek wampir. Czy nie uczą was tutaj nic lepszego? Obrażenie systemu edukacyjnego Morganville nie zdeprymowało mnie za bardzo, ale sugestia, że była moim przełożonym, bardzo. -Trzymaj od niego kły z daleka. – powiedziałam jej. – Nikt nie może przemienić człowieka bez autoryzacji. Istnieją przepisy przeciwko temu. - Oh tak, prawo. – Naomi lekceważąco i z pełna gracja machnęła ręka.- Stare i nieaktualne te prawa Amelie. Moja sistra zawsze starała się przypiąć nas do smyczy ale nie jesteśmy psami, moja droga, jesteśmy wilkami. I amelia jest w stanie egzekwować prawo. Oliver’a to nie obchodzi; jest zajęty trenowaniem swojej małej armii. W końcu dojdzie do walki. On nie jest królem jak właśnie mu powiedziałam. Nie ma żadnego Rozkazu-Boga na rządzenie. - A ty masz? – skrzyżowałam ramiona. – Magiczna kula 8 mówi wątpię. Obdarzyła mnie pustym spojrzenie,, które dowodziło, że nie jest tak super jak Oliver; To było tragiczne. On wiedział czym jest Magiczna kula 8. Ale jej zmieszanie nie trwało długo. Nie dość długo, na pewno. - Chcesz swojego brata? Bardzo dobrze. Mogę ci go zwrócić, Eve. On byłby groźnym sojusznikiem, ale jestem gotowa poświęcić go jeśli pomożesz mi w czymś bardziej krytycznym. Nie ufałam jej. Wcale. Ale Jason zasługiwał na próbę ode mnie, prawda? - W czym dokładnie miałabym ci pomoc? - Badania. – powiedziała.- Tylko badania. I obiecuje ci te badania to coś co Oliver bardzo potrzebuje. Twoja przyjaciółka Claire znaczy coś dla Magnusa, draug chce ją a ja chciałabym wiedzieć, dlaczego i jak możemy to wykorzystać na nasza korzyść. Musisz pomóc mi to odkryć.

- Ale…- czułam się niekomfortowo żeby zdradzać Claire, jednakże wiedziałam także, że Claire zastanawiała się nad sobą. Mogła widzieć głowy Draug’ów, Magnus, nikt inny nie wydawał się jej pragnąć. To było dobre pytanie, i nawet Claire chciała na nie odpowiedzi. Wygrać/wygrać. Chyba nie było w tym pułapki a przynajmniej jej nie widziałam. I prawdopodobnie tam ona była. - Okej. – powiedziałam w końcu, niechętni. – Pomogę ci odkryć dlaczego Claire może widzieć Magnusa a ty w zamian oddasz mi mojego brata i obiecujesz go nie przemieniać, zgoda? - Zgoda. – powiedziała i uśmiechnęła się. Znowu pojawił się ten dołek. – Czy mogę wysłać po herbatę? 13 CLAIRE - Po prostu mi powiedz. – Powiedziała Claire do Shane’a. Zaczynała się na niego denerwować; milczał odkąd ustalili sprawę rozpatrzenia mapy, ustalili bezpieczne trasy i ustalili transport najnowszej misji do Liceum Morganville. A no i oczywiście iście nigdzie z Myrninem, które było żywiołowe, wraz z interesująca dyskusją którą zakończył Michael mówiąc, że przyszedł z daleka i jak Myrnin spróbuje czegokolwiek poczęstuje go srebrem. Nie było żadnego pytania czy Michael mówił serio. Nawet Myrnin się w tym zorientował. - Powiedzieć ci co? – spytał Shane. Siedzieli na tylnim siedzeniu samochodu a Michael prowadził, co było znacznie lepsze od perspektywy tego, co robił Myrnin; jego możliwości pilotujące były – jakby to delikatnie ująć – straszliwie złe. Prowadzili standardowy czarny sedan wampira, z przyciemnionymi szybami, a jak najlepiej mogła to ująć, w środku było ciemno i ponuro. Myrnin zajmował strzeleckie siedzenie z przodu, więc zostały tylko dwa z nich z tyłu. To było prywatne, chociaż tak naprawdę nie było. Dlaczego ciągle siedzisz tak sztywno. Dlaczego dotykasz mnie jakbyś nie wierzył, że naprawdę tutaj jestem. Dlaczego gdy nikt nie zwraca na ciebie uwagi wydajesz się taki… zagubiony. Nie mogła zapytać go o te rzeczy. Powinno być lepiej, on upierał się, że tak było. Michael, kiedy odciągnęła go na bok w drodze do samochodu powiedział, że wydaje się być okej. Ale ona wiedziała, że nie był okej. Nie miała pojęcia to wie, ona po prostu… Wiedziała. Nie było z nim dobrze, chociaż potrafił to udawać całkiem nieźle. To nie była dyskusja, którą powinni przeprowadzać przed Myrninem. Nawet Michaelem chociażby. Było coś zbyt

osobistego, prywatnego, intymnego w tych pytaniach. Zamiast tego, więc powiedziała: - Powiedz mi, czego powinniśmy szukać w Liceum Morganville, bo wiem, że na pewno nie ich wspaniałego chemicznego laboratorium. - Możesz mieć z tym racje. – powiedział Shane. – Będąc szczerym to klasa chemiczna okazała się dla niektórych w kuchenką prawda Michael? - Teoretycznie masz racje. Oni wysadzili siebie nawzajem w przyczepie na skraju miasta. – powiedział Michael. - Nie do końca poprawny ten nasz publiczny szkolny system. - Którędy? - Tak czy owak. - Słusznie. Boże, Shane brzmiał świetnie, ale kiedy Claire dotknęła jego palców poczuła jak zadrżał, potem chwycił ją mocno jakby trzymał się tratwy ratunkowej w burzliwym oceanie. Pytanie, które jej wczoraj wieczorem zadał strasznie ją dręczyło. Czy na pewno tutaj jesteś? Czy był? -Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – Powiedziała Claire. Czego będziemy szukać? - Daj mi moment. – powiedział. W jego głosie było coś dziwnego. ) (Always dreamed of being the one to come up with the answer.”) Nagle nie miała ochoty pchać go do odpowiedzi. Zamiast tego, po prostu trzymała jego rękę i przysunęła się bliżej. On objął ją ramieniem i przyciągnął jeszcze bliżej. Jakby miała po prostu… zniknąć. Michael zatrzymał samochód i powiedział: - No i jesteśmy, ludzie. Shane, będę potrzebował planu proszę. - Czekaj. – Powiedział Myrnin wpatrując się w okno, przyprowadził ze sobą wielką Boom Box’ową rzecz i teraz przełączał włącznik włączając i wyłączając, Claire usłyszała słaby, szepczący dźwięk śpiewu draug’ów. To nie było głośne, ale było tam. Myrnin znowu przełączył maszynę na włącz. - Jesteśmy zbyt blisko zainfekowanej strony miasta, ciągle maja dużo numerów do rozmowy, a przynajmniej na razie. Powinniśmy się z tym pospieszyć. Shane, mam nadzieje, że wiesz co masz zamiar zrobić…?

- Oczywiście. – powiedział Shane. – Tam z tyłu jest szopa, niedaleko pola dom. Michael, wiesz gdzie to jest. Możesz jeździć w tamtej okolicy. Wystarczy przejść dookoła budynku i parku o tam, przed tym. Myślę, że jest tam znak magazynu. - Zamknięty? – spytał Myrnin, kiedy Michael ponownie wrzucił bieg. - Taa. – mruknął Shane. - Duży łańcuch z kłódką. Ale jestem pewny, że jesteś silnym wampirem i taki typ jak ty da sobie z tym rade prawda? Michael manewrował samochodem, zrobił parę kółek i skrętów potem, potem wcisnął hamulec i zabrał ich na filmowy poślizg parkując samochód. - Zostań w samochodzie dopóki nie otworzy drzwi. – powiedział do Shane i Claire. – Myrnin zajmujesz się zamkiem i otworzeniem szopy, coś jeszcze? - Otwórz bagażnik. – powiedział Shane. - To czego szukamy jest dość duże. Wszyscy potrzebujemy wampirzych muskułów do ruszenia tego. Odkąd Claire pamiętała nigdy nie prosił o coś takiego… Shane, mówi, że potrzebuje więcej mięśni do czegoś? Czasem akceptował pomoc, ale rzadko o nią prosił. Nawet Myrnin wydawał się to rozpoznawać. Nie rzucił jednak żadnej złośliwej czy szyderczej uwagi, tylko wyrównał spojrzenie na jej chłopaka, skinął głowa i podniósł Boom Boxa4 i wyszedł z 4 Chciałabym zobaczyć Myrnina chodzącego z wielkim Boom Boxem :D auta, szybko, od strony pasażera. Michael otworzył drzwi samochodu od strony Shanea, Claire usłyszała brzęk łamiącego się metalu, które musiało oznaczać Myrnina zdejmującego łańcuch, lub zamek, lub całe drzwi, nie była pewna, piskliwy dźwięk zawiasów i drzwi z jej strony się otworzyły. Wyszła na zewnątrz i zobaczyła Michaela, który otworzył bagażnik tak jak prosił go Shane. Stąd gdzie stali szopa wyglądała naprawdę jak – szopa, blacha karoseryjna, nic specjalnego. Stare niedopałki pokrywające żwir ukazywały, że spotykają się tutaj palacze. Prawdopodobnie narkomani 5 a często palący marihuanę a tak naprawdę cała grupa, która zazwyczaj z dala od wszystkich innych robi rzeczy nielegalne. Zmierzała do otwartych rozdziawionych6 drzwi, ale zatrzymała się, ponieważ Shane się zatrzymał. 5 Ciekawostka: „w języku potocznym na narkomana mówi się STONER – od Stone – kamień czyli ktoś twardy(…), zniszczyć może go tylko on sam. „ 6 Wiem, że to dziwnie „ rozdziawione drzwi” ale to słowo nie ma innego znaczenia :O , w każdym razie nigdy nie piszcie tak w szkole na polskim :D Wpatrywał się w szkołę. Liceum Morganville było nie-tak-dużym ceglanym budynkiem, który miał z wczesnych lat sześćdziesiątych niekomfortową architekturę, było klocowate, przerażające, było tu bardziej jak w więzieniu niż gdziekolwiek indziej. Nawet ogrodzenie dookoła było wyższe by zdobyć dyplom z uciekania-przez-płot. Wyblakły znak na wieży górował nad szkolą, z naprawdę przerażającą interpretacja maskotki szkolnej. Oczywiście symbolem Liceum Morganville była żmija pokazująca

kły. 7 7 http://ec.comps.canstockphoto.com/can-stock-photo_csp8485888.jpg :DD 8 Morganville High School – pisze dla pewności :D - Shane? – Michael był przy drzwiach do szopy i oglądał się za siebie. – Lepiej się pospiesz stary. - Wiem. – powiedział Shane cicho, ale nadal wpatrywał się cegły głównego budynku MHS8 Hej, czy w środku ciągle jest basen? - Basen? – Michael zmarszczył brwi i przez sekundę wyglądał na … zmartwionego. – nie. Pamiętasz, przecież jak byliśmy dziećmi zdarzył się wypadek i go zamknęli, wysuszyli go jeszcze zanim opuściłeś miasto. Teraz jest tak sala gimnastyczna. - Myślałem, że draug… - Głos Shane’a zamarł. Było tutaj za cicho, Claire poczuła się niezdarnie i niezręcznie, więc odwróciła się do niego. - Myślałem, że tam jest basen. - Hej – wzięła jego rękę. – Zostań z nami okej? Nie wiem co się stało ale… skup się. Potrzebujemy cię. Wziął głęboki wdech i wydech. Było coś ciemnego i ciężkiego w powietrzu, nad ich głowami chmury wirowały. - Racja. Jestem tutaj. Ty tutaj jesteś. Jest w porządku. – odwrócił się do niej i uśmiechnął, i dzięki temu prawie poczuła się porządku. Ale nie całkowicie. - Chodźcie. – powiedział Michael, bardziej pilnie.- Chodźcie, ludzie, teraz. Jesteśmy w neutralnym terytorium, ale to za blisko nich by czuć się komfortowo. Ruszamy. Claire poprowadziła Shane’a przez żwir do szopy, gdzie Michael zamknął drzwi i pstryknął włącznik światła który rzucił jasne światło na zawartość tego co w środku. Pachniało tutaj chemikaliami, rdzą i olejem, była tuta przemysłowej wielkości puszka, pudła, wszystkie rzeczy wyglądały na używane przez dozorcę lub personel. - Claire nie będziesz mi z tym pomagać. – powiedział Myrnin. – Weź bronie z bagażnika, proszę. I myślę, że jeden dla ciebie Shane. Zakładam, że Michael i ja będziemy od podnoszenia i dźwigania. I czym w ogóle jest to, co będziemy nieść, jeśli byłbyś tak miły odpowiedzieć…?

Shane rozejrzał się dookoła, Shane rozejrzał się i wskazał na wielki bęben przemysłowy pomalowany na błyszczącą czerń. Był pokryty etykietkami, ale Shane nie rozpoznawała żadnej z nich, wszyscy wydawali się mieć wcześniej do czynienia z czymś toksycznym lub łatwopalnym. Nie była pewna, co to dokładnie było, duże i nieporęczne. Claire pochyliła się i pobiegła do samochodu, Bagażnik był prawie pusty ale było tak parę pistoletów przechowywanych w obszarze koło koła, wzięła dwa, potem wzięła jeszcze trzeci ponieważ… cóż, no bo tak. Poza tym będą potrzebować miejsca. Usłyszała metaliczny hałas a następnie puste Boom – pomyślała, że beczka przewróciła się na bok. Po sekundzie lub dwóch zobaczyła Shane’a pokazującego drogę Michael’owi i Myrnin’owi toczącemu beczkę po żwirze, otworzyli bagażnik, każdy chwycił za koniec, ponieśli to i wrzucili do środka. Sedan wampirów miął niesamowicie duże bagażniki. Są dwukrotnie większe, pomyślała Claire, słoneczna ochrona dla młodych wampirów, które nie mogą wyjść na słońce. Ten mógł ich zmieścić cztery albo, co najmniej piątkę. Oczywiście, były też inne mniej godne interpretacje, ale ona nie chciała brać ich pod uwagę. Bęben rozłożył się na tyłach i lekko uniósł samochód z przodu. Myrnin zatrzasnął bagażnik. Niósł swój Boom Box w jednej ręce a teraz wrzucił go na siedzenie kierowcy i powiedział. - Szybko. Myślę, że jesteśmy bezpieczni, ale nie ma powodu do… Nie miał czasu by dokończyć, ponieważ system zraszania się włączył. Stało się to z kliknięciem, metaliczne głowice wzniosły się nad ziemię, potem syk, gdy woda zaczęła pryskać w każdym kierunku. Dużo wody. Znacznie więcej, i większe ciśnienie niż w zwykłym systemie. Krople deszczu uderzały w przednią szybę samochodu, a Claire poczuła klaps na twarzy bardzo wyraźne, nie wodny, nie rzeczywisty, ponieważ miał inna konsystencje. No i paliło. Shane zareagował szybko. Wziął od niej broń i popchnął ją w stronę auta, zanurkowała a on za nią, spuścił okno i wytknął pistolet za okno i starał się wybrać cel w strugach deszczu. To był Draug, musiał być. Michael wziął trzecią broń i robił to, co Shane z drugiej strony auta. Ulewa ze zraszaczy mieszała się z rzeczywistym deszczem, brzmiało ot jak grad, gdy uderzało w ich dach i maskę samochodu, a Myrnin odpalił połączenie na Boom Boxie. Claire słyszała to, jako cichy syk elektrostatyczny. - Zabierz nas stąd. – powiedział Myrnin ponuro. - Szybko. Michael próbował. Położył broń na kolanach, zasunął okno i odpalił samochód. Zapalił, zaskoczył, splunął i umarł z dźwiękiem metalicznej grzechotki.

Nastąpiła druga cisza, ale jedynie deszcz to potwierdzał a potem Myrnin powiedział. - Cholera. - Więc co robimy? – spytal Shane nie odrywając oczu od ciągłego deszczu lejącego na zewnątrz samochodu, bieganie w strumyku, kapiąca farba. To na niego chlapało a gdy przetarł krople zobaczyła czerwone pręgi, które pozostały na skórze. - To nie czas by się zatrzymać człowieku. – Przyjmę każdy rodzaj planu. Myrnin zawahał się a potem… złapał Claire. Potem zaczął nerwowo czegoś na niej szukać, a ona była tak oszołomiona, że zaczęła go bić 9 - oczywiście bez rezultatów – poklepał ja po kieszeni i koszuli, dotykał ją szybko mówiąc: „ przepraszam, przepraszam, błagam o wybaczenie, przepraszam…” a potem cofnął się z jej komórka w ręce. Spojrzał na ekran, ciągle niezręcznie z technologia. 9 Uwielbiam Myrusia za te jego bezpośrednie pomysły <3 Na zewnątrz zaczął formować się jakiś cień, ciemny i złowieszczy. Ludzki, kształt, który formował się z substancji. Uśmiechnął się do nich. - Tak, miło cię widzieć. – Powiedział Shane i wycelował. Oszałamiający dźwięk ryku pistoletu sprawił, że Claire zatęskniła, co robił Myrnin aż szum w uszach zaczął ustawać. - Szkoła. – powiedział Myrnin a przynajmniej ona myślała, że to robił. - Co? Tak, Shane strzela do celu a my umrzemy. Myślę, że powinieneś wiedzieć. – On słuchał przez chwilę a potem powiedział. - To nie zbyt pocieszające wiesz? – potem odłożył telefon i oddał go jej. Shane a teraz Michael skupiał się na kształtach formujących się na zewnątrz. Tym razem więcej niż jeden. Shane zniszczył jednego z nich, ale oni odpowiedzieli tworzeniem większej ilości. - Dlaczego spryskiwacze są włączone? – spytała Claire. – Zamknęliśmy wodę! Zakręciliśmy zawody! - Oprócz jednego. – zauważył Shane. – To prawda, czyż nie? Zostawiliśmy jeden otwarty. - Ty co? – Myrnin odwrócił się na siedzeniu i spojrzał na niego z szeroko otwartymi oczami. - Częściowo otwarty . – wyjaśnił Shane – Ostatni jak myślę. – Spojrzał niepewnie na Claire a ona skinęła głową.

- Tak, częściowo otwarty. Dlaczego on tego nie pamiętał dokładnie? Widziała jego rosnącą panikę w oczach. - Nie ma basenu w tym budynku? Michael posłał Claire długie, spojrzenie. Coś jest nie tak, mówiło. Bez żartów. - Nie, bracie. – powiedział.- Nie ma basenu. - Bo oni mogliby wychodzić z basenu. - Shane. Tutaj nie ma basenu. Shane wziął głęboki wdech i skinął głową rozumiejąc coraz bardziej. - Racja, wypełnili go. Wiem. To po prostu – nie wydaje się to dla was teraz dziwne? To, że go wypełnili? To kompletnie nie miało sensu, a to była najgorsza rzecz w tym czasie. Claire skoncentrowała swoja uwagę na Myrninie. - Do kogo dzwoniłeś? – spytała. - Oliver. –powiedział Myrnin – wyśle nam garstkę swoich sił po ataku Draug zainfekowanym obszarze. Nie będą nas ratować są teraz na placu założycielki. Jesteśmy zdani bardzo na samych siebie. Claire patrzyła jak różne figury z kropli spadały i zostawiały smugi. Cały Magnus. Cały nie Magnus. Mogła wskazać różnice. Wysłał swoje kreatury, ale nie pokazał się sam. Jeszcze. - Co zamierzamy teraz zrobić? – spytała. Shane nie odpowiedział jej. Także Michael i Myrnin. – Ludzie, potrzebujemy czegoś! Shane wyciągnął strzelbę i zasunął okno, zasuwaniu w większości towarzyszył dźwięk tłuczonego szkła, metalu. - Możemy spróbować biec do szopy lub zostać tutaj zapieczętowani. - Znajdą sposób by dostać się tutaj do środka. – powiedział Myrnin. – Patrzcie. – wskazał na otwór klimatyzacji a Claire zobaczyła strumień srebrzystej sieci wylewający się z każdego otworu. Nie było tego dużo, ale wystarczająco. Na podłodze zaczął robić się basen. Podciągnęła nogi do góry z dźwiękiem obrzydzenia. - Więc biegniemy. – powiedział Michael. – Szopa musi być wodoszczelna przez te

chemiczne rzeczy w środku. Powinniśmy być tam bezpieczny przez jakiś czas. Przez jakiś czas. Nie na stałe. Ale nie było czegoś takiego jak bezpieczne teraz… nie do końca. Ta gra w kotka i myszkę musiała się skończyć w jeden sposób; kota. Ale myszy miały jeszcze trik lub dwa a nawet kot może zostać zraniony przez mysz wystarczająco ciężko. - Czy przyniosłeś wodorotlenek żelaza? – spytała Claire Myrnina, on skinął głową, ze wzrokiem utkwionym poza samochodowe szyby. Jego twarz wyglądała ciągle blado i pusto, ale oczy były pełne cieni. I strachu. - Nie użyj tego dopóki nie będziesz musiał. - Wiem. – powiedział.- Ale mamy inna sekretną broń która powinniśmy użyć pierwszą. Michael spojrzał na niego zadowolony… dopóki Myrnin nie dal mu parasola i nie powiedział. - Nie otwieraj w samochodzie. To strasznie pechowe. - Mówiłam ci. – powiedziała Claire otwierając drzwi od strony pasażera. – Ludzie Są bardziej pomysłowi niż wampiry. Stworzyliśmy parasole. I chociaż raz, to ona miała ostatnie słowo. Pewnie powinni umrzeć biegnąc do szopy, i prawdopodobnie tak by się stało gdyby Shane i Michael nie byli tak szybcy i dobrzy w używaniu broni. Więc dała swoją broń Myninowi i trzymała dla nich parasol, który zostawił ja pół okrytą i przeciągnięta zainfekowaną wodą przez całą drogę do szopy. Rzuciła kapiący parasol na zewnątrz a Shane wciągnął ja do środka, Myrnin zatrzasnął drzwi i pochylił się nad ramką by zamknąć zamek. - Cholera, Michael ona jest przemoczona. – powiedział Shane przejeżdżając ręką po jej skórze. Próbowała nie krzyczeć z przerażenia od gwałtownego mrowienia zdejmowanych ukłuć z jej ciała. - Spokojnie kochanie, po prostu spokojnie. – Shane zdjął kurtkę i rzucił ją Myrninowi który złapał ja marszcząc brwi. - Trzymaj to przed swoja twarzą. Jeśli zobaczę, że ją opuszczasz nawet kawałek, złamie cię na pół.

- Co? - Po prostu to zrób. Michael. - Ta. – powiedział i odwrócił się. – Łapie. Shane chwycił koszulkę Claire za dół i zdjął ją przez jej głowę.

Pisnęła w proteście, ale było za późno. Myrnin zrobił tak jak go proszona, jego twarz była ukryta za skórzaną kurtką. Shane był oskubany z jego własnej koszuli, zmoczony kroplami wody, ale dużo mniej skompromitowany zaczął ją lekko wycierać. Potem zaprowadził ją do stojących za nimi stert skrzynek i wrócił odzyskać swoją kurtkę. Stała tam pół naga i smarknięta czując się całkowicie odsłonięta, dopóki nie wrócił i nie zarzucił jej kurtki na ramiona a potem ją zapiął. - Już. – powiedział. Rozłożył swoje koszulki na skrzynkach żeby wyschły. – Od razu lepiej? To prawda. Ciepło skóry Shane’a owinęło się dookoła niej wraz z tkaniną, ona przytuliła go mocno, oddychając. - Tak. – powiedziała w końcu odsuwając swoja głowę. - Jesteś zmarznięty. - Nie jestem. – powiedział. – Będzie okej. - Nie, nie będzie. – powiedział Michael i zdjął swoją własną kurtkę i rzucił ją Shane’owi odwracając się. - Załóż to. Ja nie zamierzał złapać swojej śmierci. – Odgłos kropek wody które trzaskały o dach i ściany był nieustępliwy, jak grad z marmuru, aż musieli podnieść głosy żeby się słyszeć. - Myrnin! Mamy tutaj jakieś przecieki? Tak. – odparł Myrnin. Był zadziwiająco spokojny. – Kilka. Standardowa budowa, niewątpliwie. Wierzę, że może być powodem do pozwu. To postawiło ich wszystkich na krawędzi a na pewno podniosło nerwy Claire ale Shane pokręcił głową. - Zaufaj mi . Jest w porządku. - Shane, nie jest w porządku! - Chcesz zobaczyć magiczna sztuczkę? – spytał i pocałował ja Czylok i lekko. Przez moment od dawna był prawie sobą. – Chodź ze mną. Myrnin stał z dala od drzwi, marszcząc brwi i patrząc na srebrzyste nitki, które sączyły się przez pęknięcia i były mieszane razem z małym basenem kąpielowym. Parę z nich były to ślady po parasolu i ich ubraniach, reszta była cieczą, która zmuszała do wrócenia do luk z przeszłości. To nie było szybkie, lecz nie musiało takie być. To było nieugięte. Każdy, kto widział powódź wie, jakie nieugięta może być. - Jeśli masz więcej świetnych pomysłów to będzie doskonały czas na ukazanie ich. –

powiedział Myrnin. – W przeciwnym razie będę życzliwy uszkodzę twój kark za nim Michael i ja oberwiemy srebrem. Był w tym bardzo rzeczowy to fakt, ale Claire bliżej przyjrzała się jego oczach i zobaczyła szaleństwo, uwięzienie i przerażenie w jego oczach. Jego ciało było sztywne. To był jego najgorszy koszmar, w końcu ile już ucieka przez Draug? Lata. I Michael. Michael został przez nich uwięziony już wcześniej. Spojrzała na niego teraz i zobaczyła jak ostry i skupiony był teraz, jak jego mięśnie ramion i piersi się napięły. Stara się kontrolować własny strach. Spryskiwacze pryskały dookoła całego budynku, bieganie wrzuci ich prosto w ramiona ich wrogów, ale ukrywanie się im nie pomoże. Nie na długo. - Rusz się. – powiedział Shane, Myrnin się odsunął parę metrów, co pozwoliło Shane’owi wcisnąć się pomiędzy niego a inną beczkę stojąca na palecie za nim. Miała takie same schematy jak beczka, którą ciągnęli do samochodu. Claire zobaczyła jak Shane poluje dookoła i wraca z małym łomem, który użył do otworzenia zamknięcia na górze cylindra. Góra była na zawiasach zdała sobie sprawę Claire, gdy unosił wieko do góry. - Punk. – powiedział i podniósł triumfująco punkt. – Kto jest twoim tatusiem? Myrnin spojrzał na niego jakby był kompletnie psychiczny. - Przepraszam bardzo? - Rysunek mowy. – powiedziała Claire pospiesznie i dołączyła do Shanea. Michael podszedł razem z nią i zatrzymał się, zmarszczył brwi i patrzył na obudowę. - Przepraszam ale co do cholery? – znalazł plastikowa łopatkę11 z uchwytem i wywierconą dziurą.

11 Wybaczcie nie wiem za bardzo czy chodzi o kulkę czy łopatkę czy szufelkę D:

- Co to za rzecz? Shane chwycił łopatkę i uderzył ją a ona zaczęła wyglądać jak… bańki mydlane. - Pamiętasz jak w szkole, kiedy to było, oh nie wiem, pewien incydent, kiedy chłopiec wrzucił gigantyczna petardę do łazienki a ona eksplodowała a może to była wielka powódź? Michael zamrugał.

- Pamiętam, że wysadzili toaletę a łazienka zalała pół korytarza . - I co stało się potem? - Zostałeś zatrzymany. - Przed tym. Woźny musiał to wyczyścić a ja miałem go do pomocy. – uderzył w beczkę. – Super super opracowany przez NASA. Pochłania około dwanaście razy więcej wody niż waży. Posypać trochę, poczekać chwilę i proszek je wchłonie. Patrz. Minął Myrnina i doszedł do cieczy na podłodze, pomachał im i nasypał na nie garstkę proszku. Wysoki, niski dźwięk usłyszany przez uszy Claire był cienkim krzykiem Draug’ów. Następnie proszek ściemniał a ciecz zwróciła się do niego wbrew jej woli. Związany w matrycy chemicznej całkowicie w pułapce. - O mój boże. – wyszeptała Claire i poczuła jaj jej ciało skacze w górę. – o mój boże Shane! Myrnin poszedł niezdecydowanym krokiem, wpatrując się. Jego oczy były bardzo szeroko otwarte, patrzył jak proszek wchłania wodę.Rzucił się na kolana a potem pochylił się nad nim. Potem szturchnął szczątki. Proszek odwrócił się ciemniejszy, ale wciąż był mało puszysty. Podniósł próbkę i przetarł ją między palcami. Potem usiadł i spojrzał na Shanea z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Ty. – powiedział. – Jesteś geniuszem. - Nie – powiedział Shane- Okazuje się jednak, ze moja nie dobra przeszłość jest czasami czymś dobrym. Michael zarzucił mu rękę na szyje i poczochrał włosy. - Dobra robota stary. - Żel silnikowy pochłaniający wilgoć. – powiedział Myrnin ze zdumieniem- A przede wszystkim nowoczesny wynalazek. Wykorzystywaliśmy to już wcześniej z sukcesem ale bardzo ograniczonym bo zajmowało to za dużo czasu, krzemionki i inne rzeczy zostały wypróbowane ale to… jest zdumiewające. Ileż może to wchłonąć? - W cholerę dużo . –powiedział Shane. – Użyj to i zmienia się w solidna galaretę a potem możesz to podnieść i wyrzucić. Miał ciemny rumieniec na policzkach a jego oczy lśniły. Był z siebie dumny. Boże. Zasłużył żeby być. Myrnin zrobił absolutnie szalony taniec, Claire otworzyła usta żałując, że nie nagrała tego na wideo, bo była pewna, że to coś, czego już ponownie nie zobaczy. Michael wziął resztę szufelki i wykonał nieco puszystą linie idącą przez próg. Dopływ wody podpłynął do niego i

po prostu… zniknął. - Sprawdzę granicę.- powiedział. – Mam nadzieje, że przynieśliście talię kart, będziemy mieli czas by się tutaj pozabijać .- Uśmiechnął się do Shane’a- Poważnie stary jesteś moim bohaterem. Shane wciąż wyglądał na szczęśliwego, ale potem… coś się stało. Jego uśmiech zmalał, opadł. Stał nieruchomo, obserwując Michaela. - Co? Co powiedziałem? – spytał Michael. – Wszystko w porządku? Shane właśnie… się zamknął. Michael spojrzał na Claire która wzięła jego słoń. Brak odpowiedzi. Shane, co się stało? - Bohater. – wyszeptał. – Michael powiedział, że jestem jego bohaterem. - To dobrze, moim też jesteś. - Zawsze chciałem być… Ale to nie jest w porządku, to nie może być prawda. Czy nie ma w środku basenu? Musimy dostać się na basen i umieścić srebro w basenie…- zacisnął powieki i cały się trząsł. – To jest złe. Nie mogę być bohaterem, Nie może tak być. To właśnie wiem… wiem, że to jest złe. - Shane! On po prostu… złamał się, nagle upał na Plecy na metalową ścianę w szopie z cichym boom. Otworzył oczy, które były nawiedzone, ciemne i puste. - To nie w porządku. – powiedział. Spojrzał na nią, ale to było tak jakby nie mógł jej zobaczyć. – Nie możesz tutaj być. Nie było cię tutaj. Byłaś bezpieczna. Nigdy nie pozwolę żeby stała ci się krzywda Claire. Nie znowu, To by było po prostu, nie ty… - Co od nieba on w ogóle mówi? – spytał Myrnin - Nie mamy na to czasu! - On pamięta sny – powiedział Michael łagodnie. – Draug sprawiają, że ludzie śnią. Nie sadzę, że może odróżnić wtedy i teraz. Myrnin uważał około sekundę, a następnie się otrząsnął. - Nieistotne. – powiedział. – Substancja, którą znalazł zmienia wszystko. Z tego środka chemicznego możemy wytworzyć bronie, które będą nie tylko osłabiać, ale zabijać, niszczyć je doszczętnie a nie będzie szkodzić wampirom uwięzionym wewnątrz basenów. Tysiące lat terroru, śmieci, uciekania – to wszystko może się skończyć. Musimy znaleźć sposób by stąd wyjść i zabić Magnusa. On jest jedynym który ma teraz znaczenie . Claire patrzyła jak Michael zmrużył oczy i zmienia je na niebezpiecznie czerwone. - Może nie zwróciłeś na to uwagi, ale jesteśmy otoczeni przez całe fontanny pełne Draug. Ten materiał jest niesamowity, ale to nie magiczna tarcza czy coś takiego, a samochód jest martwy.

Potrzebujemy transportu, żeby stąd odjechać. - Dobrze, że to nie problem w tej chwili , czyż nie? Być może istnieją inne pojazdy gdzieś blisko. Chłopak pobiegnie kradnąc jeden, prawda? – Myrnin skrzywił się do Shane’a – Zrozumiałem, że ma takie umiejętności. - Zostaw go. – powiedział Michael. – Musimy poczekać. - Nie możemy czekać! - Do cholery możemy! Te argumenty nie wydawały się iść w dobrym kierunku, a Claire znalazła się patrząc na coś niewyraźnego w cieniu. Coś bladego. Jej serce na moment się zatrzymało, a cień rozdzielił się na ludzki kształt, wszystko, o czym mogła myśleć to, to, że Draug jakoś znalazł sposób by dostać się do środka. Jej serce uderzyło mocno w instynktowny alarm i szok, jęknęła głośno a potem zrozumiała, że to nie był drug, lub nawet jakiś dziwny nowicjusz… to był biały kombinezon na wieszaku. Plastikowy kombinezon. Domyśliła, że jest odpowiedni do ukorzenienia krajobrazu wokół lub przepychania toalety lub cokolwiek. Podeszła do niego, zdjęła go ze ściany i krzyknęła. - Odwróćcie się! – rozpięła kurtkę Shane’a i rzuciła ja na ramię Michaela, po czym ostrożnie weszła w nogi kombinezonu, by go nie podrzeć, był dość cienką rzeczą, ale powinien być wodoodporny. Był to zasadniczo podkreślający płaszcz. Mocowała się z zamkiem z przodu, ale szybko go zapięła i rozejrzała się za czymś na ręce. Rękawice były nitrylowe, był ich cały karton. Chwyciła wie i wsunęła na ręce. - Tutaj. – powiedział Michael i podał jej poobijany, oleisty kowbojski kapelusz. – Myślę, że dozorca to zostawił. Należy trzymać twarz i szyję z daleka od deszczu. 12 - Gdy go założyła spadł jej aż na nos. 12 To dopiero stylówa Biały kombinezon i kowbojski kapelusz :D - Albo będzie chronić więcej ciebie. Chwileczkę. – zgarnął pełen Super Super i podał jej. – Użyj go, jeśli będzie trzeba. Myrnin wepchnął się między nich i wręczył jej… klucz, duży i ciężki. - Powinien być awaryjny system zraszania wewnątrz tego budynku. – powiedział. – Zamknij go a wszyscy będziemy mogli się wydostać. Jeśli nie będziesz mogła go znaleźć, biegnij po pomoc. Po raz pierwszy Claire uświadomiła sobie, że zamierza uciec i zostawić ich wszystkich w pułapce. Shane miął niemal katatoniczne dreszcze, był sparaliżowany przez coś, czego do końca nie rozumieli. Musiała to zrobić. Dla niego, niczego innego. Musiała go stąd zabrać. - Czekaj. – powiedział Michael. – Może ja powinienem to zrobić.

- Biec w Draug? Oszalałeś? Jeśli ja to zrobię, jestem tylko mizernym człowiekiem prawda? Będę miała więcej czasu nić ty. Przylepili b y się do ciebie w pierwszej sekundzie, gdy wyjdziesz za drzwi. - Ona ma racje chłopcze.- powiedział Myrnin, ale Claire – Magnus będzie cie szukać. Bądź ostrożna. Także jesteś w grupie ryzyka. Claire podniosła rondo głupiego dużego kowbojskiego kapelusza i skinęła do Michaela i Myrnina. - Będę z powrotem. – powiedziała. – I zabieram się stąd. Michael nie wyglądał na szczęśliwego ale skinął głową. - Wiem. Wystarczy że będziesz na siebie uważać. Claire przykucnęła obok Shane’a i patrzyła w jego puste oczy dłuższą chwilę. - Słyszysz mnie? – spytała i położyła dłonie na jego twarzy. Ciągle potrzebował ogolenia. – Kochanie, proszę mów do mnie. Możesz? - Claire. – powiedział, a długi bolesny dreszcz przeszedł przez jego ciało. – Naprawdę tutaj jesteś? – wyciągnął rękę i dotknął jej palcy. – Jesteś? - Zawsze. – powiedziała. Pocałowała go i poczuła, że cos w nim odpowiada, pilnie dodając otuchy. – musisz zostać ze mną Shane. Potrzebuje cię. – Opuściła głos do szeptu trzymając usta przy jego uchu. - Obiecałeś mi coś i nie możesz się teraz wycofać. Kiedy się odsunęła, panika była gorsza nie lepsza i powiedział. - Jak ma na imię? Claire jak ona ma na imię? To nie miało w ogóle sensu. Poczuła łzy goryczy, ale nie miała na nie czasu. Zabrać go bezpiecznie a następnie dostać go powrotem. To było wszystko co mogła zrobić. - Będę powrotem – powiedziała Claire. - Claire. Będę się nim opiekować. – powiedział Michael. Zawsze będzie, pomyślała Claire. Dla wszystkich Shane nienawidził wapirzej strony Michaela, ale Michael nigdy ich nie zawiódł, nigdy nie wątpił, zawsze będzie ich chronić, w każdej chwili. Eve, Michael, Shane… Byli jej rodziną. Patrząc na niego teraz poczuła przypływ miłości do Michaela, i do czterech z nich, wszystkich. - Co ? – spytał Michael unosząc brwi.

- Chcę cie przytulić, teraz. – powiedziała Claire. – Jesteś najbardziej fantastycznym..- nie mogła dokończyć bo, bo nagle jej gardło się zamknęło a jej pole widzenia zostało zamazane przez łzy. Odchrząknęła, zamrugała i powiedziała – Nieważne. Zrozumiał. Widziała to w jego oczach. - Nikt dzisiaj nie umiera. – powiedział. – Idź. Pobiegła. To przypominało Claire, głupie, bieganie przy uruchomionych zraszaczach, gdy była małym dzieckiem, piszcząc z radości, zimna woda uderzała jej skórę, miała słoneczny strój kąpielowy. Kiedy miała sześć lat,, pamiętała i to duże różowe słońce nad nią. To nie było aż takie zabawne. Sekunda w której musiała wyjść c na zewnątrz drzwi i musiała zrewidować swój plan ponieważ parasol który rzuciła w lewo przy wejściu zniknął , przypuszczała, że przez Draug. Miała nadzieje, na dodatkową ochronę, ale widocznie nie miała jej mieć. Więc chwyciła ciężki, piaszczysty ciężar klucza w rękę i zaczęła biec. Draug był wokół niej, widziała je w ukrytych strumieniach wychodzących z wody. Nie były objawione w dość ludzkiej formy która musiała pobierać energię,, i to dużo, także nie śpiewały. Mamy ich skrzywdzić, pomyślała, czując przypływ dumy i adrenaliny. A potem jej stopa zahaczyła o głowicę zraszacza ukrytą w kłębku trawy i straciła równowagę. Jej ręce chwyciły pewnego rodzaju wsparcie, a upadek wydawał się występować w zwolnionym tempie, każda kropla lepiej cieczy mieniła się w jej oczach, a ja szarpnęło do przodu a potem miała blisko, niemal mikroskopijny widok na wilgoć trawy i martwego błota. Uderzyła mocno i czuląco, czuła jak głowica zraszacza szarpnęła jej plastikowy kombinezon. Oderwała go oczywiście, nie potrzebne było nawet pytanie. Prawdopodobnie wyrwał dziurę wielkości Kansas, ale nie mogła przestać, nie było cienia spadających kropel, mężczyzna, formowane ręce, blady, brudny i bez kości odciągnął je od niej. Były kałuże w nisko położonych obszarach trawy, ubrudzone błotem i napełnione połyskującym srebrzystym ruchem, który ciągnął ku niej. Ręce – czuła jak zimne galarety zamknęły się wokół jej kostki przez plastikowy kombinezon, poczuła przesuwanie do tyłu, w kierunku płytkiej kałuży. Nie mogła być aż tak głęboka. Ale wiedziała, że to nie ma znaczenia, mogli utopić ją w każdej ilości wody jeśli ją przytrzymają. To nie potrwa długo, a co gorsze Michael, Myrnin i Shane nie będą mogli patrzeć jak umiera, wyjdą na ratunek i to będzie koniec. Nikt nie powie innym co odkryli. Jak mogli wygrać. Rzuciła się z paznokciami na mokrą trawę, drąc włókniste kawały zobaczyła jak Michael stał

w otwartych drzwiach szopy, Był spięty, wpatrując się w nią z gwałtowną złością i przerażeniem. Był o śrubkę od zewnątrz.. - Nie! Zostań tam! Nie pozwól by Myrnin także wyszedł! – krzyknęła. Płynny Draug wspinał się po jej plecach, czuła małe coraz większe kłocie mocy. Uścisk na kostce był tak nie do odparcia jak złapanie wody w powodzi. Nie mogła kopać tej wody. Czekaj. Czekaj na to. Odwróciła się i zobaczyła, że ręka ciągnęła jej nogę w dół błotnistej wody z kałuży. Teraz. Claire wyciągnęła plastikową torbę, otworzyła ją i zanurzyła wewnątrz rękę by chwycić trochę białego proszki, czuła piaszczysty, suchy pył jak z kości. Odwrócona usiadła i rzuciła proszek do płytkiej wody. Piekło eksplodowało. To nie była już tylko kałuża, to było wszystko, jakby połączyć wszystko stworzone w jedno. Kałuża próbowała odczołgać się daleko dosłownie płynąc z dziury na trawę, ale nie miała szans. To było jak oglądanie czegoś, co zamraża się super szybko. Brudna woda zmieniła się w błotnistą gumową żelatynę, odwróciła i przestała ruszać. Przyglądała się okazałym czarnym płatka, które teraz nie miały w sobie życia. Woda wychodząca ze spryskiwaczy przestała zachowywać się jak woda, podniosła się, prosto, bezpośrednio do chmur. Ucieczka. Claire szarpnęła nogę z galaretowatej substancji z cichym, plaśnięciem i zdała sobie sprawę ile trawy upchnęło wokół niej, Draug wzięło z niej większą ilość wody. Było jeszcze trochę wilgoci, ale nic więcej. Żadnych Daug. Uciekali od tego co używała. Podniosła podręczny kij i szturchnęła kauczukowatą masę którą był daug. To były ciężkie, solidne, łuszczące się kawałki, które pachniały martwo i zgnilizną. Wstała, zamknęła torbę i dała Michaelowi duże zielone światło ustawiając kapelusz pod lepszym kątem by można widzieć jej głowę. - Teraz musimy tylko wynieść stąd rzeczy. – powiedziała. - Wyłącz zraszacze! – powiedział Myrnin wyglądając zza Michaela. – Dalej, sioo! - Draug zniknął! Myrnin nie widzisz tego? Jak często widzisz krople stojące prosto w górę? - Ja nie wyjdę do momentu zamknięcia zaworu. Kurcze, pomyślała, ale nic nie powiedziała. Miał racę oczywiście. Może leżeli w instalacji, czekający na pyszne ukąszenie wampira. Byłaby to przekąska, ale Michael i Myrnin to jak szesnastodaniowy posiłek. - Trzymajcie się tam. – powiedziała i biegała wokół szopy.

Znalezienie zaworu było zaskakująco łatwe, wyłączenie go było dużo trudniejsze, ponieważ nie miała siły wampira, ale udało się przekręcić zawór parę razy. Nad głową zagrzmiał grzmot. Claire spojrzała do góry, chmury były ciemne i mocno obciążone deszczem. Draug wróciło do swojego transportu, pomyślała. Mogli wyjść ponownie, kiedykolwiek. Ale co z Magnusem? Mógł podróżować w ten sposób czy też inaczej? Czuła się jakby, jakoś… mógł przekształcić ciecz w jakąś większą masę od niego. Były tam, bardziej realne. Kawałki oddzielone od niego, ale połączone z nim. To było, to co czuła, w każdym razie. Cień blokował jej widok na chmury, podniosła kowbojski kapelusz by móc to zobaczyć. To był Myrnin, zaproponował jej pomocną dłoń a ona ją przyjęła. Włożyła ręwiczkę do torebki i poczuła zapiaszczony proszek. Nie było na nim ani jednej drobinki wilgoci. Nawet gdy rzuciła go na wciąż wilgotna ziemie zawieszony plastik od razu został wchłonięty. - To działa – powiedziała, brzmiała jak ktoś zaskoczony, jakby stała w drzwiach zamiast faktycznie robić to. - To naprawdę działa. - Tak . –powiedział, w jego twarzy było coś, czego nie rozumiała. – Zdejmij ten kapelusz. Źle na tobie wygląda. Uznała, że to oznacza, że wygląda głupio, z czym się zgodziła i wyrzuciła go. Upadł do kałuży wody po brzegi oczyszczonej z Draug. Chłodne powietrze uderzyło w jej wilgotne i mokre od potu włosy, zadrżała. Michael nie był daleko, Shane był razem z nim, prawie tam, widziała walke kiedy się uśmiechnął. Niezłe ruchy. – powiedział. - Dzięki. - odpowiedziała. – To był moje najlepsze błotniste przeszukiwanie. – serce ją bolało gdy widziała jak blady i chwiejny się wydaje. Michael też musiał to zauważyć ponieważ nie ominął przekomarzanie się by odwrócić jej uwagę od Shane’a. - Zgadzam się. Rzucałaś ten proszek jak dziewczyna. Ukazała swoją wewnętrzną Eve. - Co to znaczy? Niesamowicie? Bo lepiej żeby to znaczyło, bo każde inne znaczenie mogę uznać jako obrazę. Michael uśmiechnął się, ale wciąż był spięty. Był ślad przerażenia gdzieś w nim. - Nie rób nam tego podobnie. – powiedział. – Nie każ nam stać podczesz tych rodzajów ryzyka. - Jest w porządku. – powiedziała.- My będziemy w porządku. Czy nie to mówiłeś mu zanim tutaj przyszliśmy?

- Tak. – powiedział Michael. - Ale tak jakoś kłamałem. - Wiem, głupi. Myrnin odchrząknął. - Draug zostało usunięte, ale może wrócić w każdej chwili. – Rzucił niepewnie spojrzenie na chmury. – Musimy znaleźć transport. Prawdopodobnie mogę naprawić samochód, ale… - Nie trzeba. – Powiedział Michael i skinął głową w stronę rogu szkoły średniej, gdzie inny samochód powoli przecinał drogę. To był cruiser policyjny, elegancki i niebezpieczny a w środku były dwie postacie. Jeden z nich miał lufę wystawioną za otwarte okno. Claire była zaskoczona to był Richard Morrell. Hana Mosses prowadziła. Zatrzymała samochód i wysiadła marszcząc na nich brwi. - Co do diabła wy głupcy tutaj robicie? – spytała. - A wy? – spytał Shane. Richard odpowiedział. - Wszystkie sedany wampirów są wypożyczone w GPS i sygnał automatyczny, kiedy jest problem z silnikiem. – powiedział. – Dostaliśmy alert o tym w radiu, że jeden nieczynny jest tutaj. Nie było żadnego powodu żeby tutaj przyjechać, ale Hannah chciała to sprawdzić. – Wyszedł z samochodu i mogło się wydawać, że straci równowagę na chwilę. Hannah posłała mu ostre spojrzenie dotyczące jego wyglądu a on złapał się ręką dachu samochodu. - Cholera. Niski poziom cukru we krwi. - I brak snu. – powiedziała Hannah. – I za dużo od siebie wymagałeś Richard. - Jest w porządku, Hannah – powiedział. – Nie, Claire zauważyła, Naczelny lub naczelna Moses, która potwierdziła jej intuicję, że między niby wydawało się cos więcej iż zwykła zawodowa uprzejmość, on nawet rzucił jej uśmiech który był słodki. Hannah nie odwzajemniła uśmiechu, nadal była poważna. - Wszystko w porządku ludzie? - Samochód jest śmietnikiem. – powiedział Michael. - Ale myślę, że i tak było warto Znaleźliśmy sposób by zabić draug. – powiedział to obojętnie, ale w jego oczach był blask. Zarówno Richard i Hannah spojrzeli na niego z identycznym wyrazem twarzy Co

powiedziałeś? - No cóż. – powiedziała Hannah. – Wiemy, że możemy im zaszkodzić srebrem ale… - Nie srebro. – powiedział Myrnin. – Srebro tylko sprawia, że są niezadowoleni. Chłopiec ma rację.. Możemy ich zabić. – Pognał i wrócił z rękami pełnymi czarnej masy, w sadzanie nie jego ręce, ponieważ nawet Myrnin nie mógł podnieść Draug nagą skórą. Wrzucił go do kapelusza kowbojskiego Claire. Potrząsnął nim a on poruszał się jak żelatyna. Martwo. Ciągle fragmenty płatków. - Co…? – Hannah pochyliła się nad kapeluszem a potem uniosła dłoń do nosa. – Oh człowieku. To pachnie jak tygodniowy pływak. - Martwe ciało. – powiedział. – Nie chcesz wiedzieć, uwierz mi. – jego wzrok zatrzymał się na niej mając wątpliwości czy naiwno była w porządku. Lub w ogóle tam była. Zdjęła rękawice nitrylowe i chwyciła go za rękę mocno i szybko. Posłał jej szybki, nierówny uśmiech. - Co to jest? – spytał Richard. Przebywał z dala od tego co było w kapeluszu ale wyjął pióro z kieszeni i wetknął do masy. Zero reakcji. - Chodzi mi o to, co spowodowało to? - Chemia. Chemikalia dozorcy były precyzyjne. Młody Shane to wymyślił. – to był hojny gest Myrnina, można tak powiedzieć, Claire widziała, że Shane także był zaskoczony. – To doprowadziło mnie do myśli o kilku innych rzeczach, które mogą działać dobrze, ale to jest zaskakująco skuteczne. Duma Shane’a była jednak ostrożna i ukryta. Claire złapała dumę w twarzy Hannah i Richarda także. Nie, nie dumę. Nadzieję. Rzadką w Morganville. - Jedna cała beczka jest w bagażniku sedana. – powiedział Myrnin. – Musimy dostać się do niego szybko. – Jakby na podkreślenie, chmury nad jego głową wydały kolejny złowieszczy podmuch, wzdrygnął się, pobiegł z wampirze szybkością do czarnej limuzyny, i otworzył bagażnik łamiąc blokadę za pomocą ostrego pociągnięcia palcami. On i Michael zmagali się z beczka, ale pozwolili Shane i Hannah pomóc przetoczyć ją do samochodu policyjnego. Richard przebywał z Claire. Spojrzał na nią, podniósł brwi i powiedział.

- Co oznacza ten garnitur zagrożenia biologicznego? Oh. Kompletnie o nim zapomniała, faktycznie. - Zraszacze były. – powiedziała. – Draug na nas czekali musieliśmy mieć jakiś rodzaj ochrony. - Dobry pomysł. – powiedział Richard tak naprawdę jej nie słuchając, patrzył, chociaż jak Hannah pomaga Myrninowi i Michaelowi umieszczać beczkę w bagażniku samochodu policyjnego. Nie pasowała tam tak dobrze jak w wamp mobilu. Był jakiś smutek w tym jak patrzył na Hannah… jakby chciał wiedzieć coś, czego nigdy nie będzie miał. Chociaż może ją miał, prawda? Może? Ludzie są skomplikowani. Claire nie wiedziała, co było w jej własnej głowie przez większość czasu a tym bardziej w głowach jej przyjaciół. Albo Shane. A ona nawet nie znała brata Monici. - Tak – powiedziała – Ty i Szeryf Moses. - Co? – spytał i nagle jego wzrok się na niej skupił, uważny i ostry. – Ja i szeryf Moses, co? - Uhm…- chodzicie, ze sobą, miała zamiar powiedzieć ale nagle poczuła, że źle to odczyta. Niezręcznie. - ….Tworzycie fajny zespół tak myślę. – Żałosne. – Ona jest całkiem fantastyczna. - Jest. – powiedział. Kryzys minął. Znowu przestał zwracać na nią uwagę i zwrócił ja na Hannah. Claire zastanawiała się czy on w ogóle wiedział co robi. - Czy ona kiedykolwiek powiedziała ci jak zdobyła tę bliznę? - Nie. – ciemna blizna na twarzy Hannah była dramatyczna, ale jakoś nadawała jej wyglądu… królewskości. Przerażająco piękna, to było jakby jakiś naprawdę egzotyczny tatuaż. Wyciągnęła trzy osoby z płonącej ciężarówki w Afganistanie, pod ciężkim ostrzałem wroga. – powiedział. – wracała po czwartą osobę gdy amunicja wybuchła. Została trafiona odłamkiem. Była bohaterem. Dostała za to odznaczenie i to wszystko. A potem wróciła tutaj. – pokręcił głową. Dlaczego, do diabła wróciła? Dobre pytanie. Claire nie była pewna czy zna jakąkolwiek racjonalna odpowiedź, ale próbowała. To jest jej dom. Może był ktoś dla kogoś chciała wrócić… to jest, no wiesz możliwe?

Zaskoczyło go to, myślał jak odpowiedzieć, gdy wreszcie bagażnik uderzył i został zamknięty i Hannah powiedziała: - Dobrze. Teraz jest mu przytulnie. Claire, z tyłu razem z Myrninem i Shane’m. Prawdopodobnie w środku wiedząc, jak oni się dogadują. Richard, Michael z przodu ze mną. Koniec rozmowy. Claire kodowała to, że była zakleszczona między stałą temperaturą ciepła Shane’a i dziwnie chłodnym ciałem Myrnina. Manwich13 usłyszała prawie Eve, tylko Eve nigdy nie mogła liczyć Myrnina jako dokładnie człowieka. 13 Przykro mi nie wiem jakie jest polskie odniesienie do tego słowa ;c - Zabierz nas powrotem do Placu Założycielki. – powiedział Myrnin. – Mam sporo do zrobienia, wiesz. Całkiem sporo. Jest to bardzo obiecujący początek, tak wiele do odkrycia, będziemy potrzebować lepszych systemów przenoszenia i dystrybucji chemikaliów powszechnych i… - Tak, łapie. – Przerwała Hannah. – Szybsze jest lepsze, nie ma problemu, idziemy teraz, po prostu zachowaj swoje kły złożone. - To jest bardzo niegrzeczne. – powiedział Myrnin. – I nie wysuwałem moich kłów przez jakiś czas. Nie w mieszanym towarzystwie. Hannah dała mu długie spojrzenie w lusterku. Wjechała na parking, zrobiła szeroki krąg i ruszyła do wyjścia. Znak maskotki szybko zanikł w oddali, a Claire odetchnęła głęboko z ulgą. Prawie na miejscu, pomyślała. Już prawie koniec tego wszystkiego. I wtedy spadł deszcz. Na początku delikatny, niewielkie krople uderzały o szyby… a potem coraz więcej, wiadro się opróżniło, a następnie nastąpił ryk powodzi. Przyszedł szokująco szybko. To w ogóle nie było jak deszcz, naprawdę, bardziej jak woda z kilku pęcherzyków powietrza uwięziona w środku. Jakby naglę pogrążyli się w głębokim ciemnym morzu. - Szybciej. – Krzyknął Shane do Hannah. Błyskawica z ciemnych chmur, odwrócił do niej kamienną twarz z wyjątkiem paniki którą Claire zobaczyła w jego oczach. – No dalej, napęd proszę pani! Próbowała, naprawdę ale woda rosła tak szybko na ulicach, że zbudowała tamę z przodu opony a następnie zderzaku samochodu. Minęło zaledwie kilka krótkich minut, a wąskie ulice były zalane do krawężników. Odwodnienie nie działało, zrozumiała Clair, a raczej działało w odwrotnej kolejności, skażone wody przedostają się do kanalizacji dodając mocy deszczowi, który padał. Draug próbowali ich utopić szybko i mocno. Hannah próbowała zwolnić samochód, ale zbliżała się do następnego skrzyżowania. Na chodniku był przełącznik DIP, głęboko, i nie wiadomo co by się stało gdyby po nim przejechała.

Nie, wiedziała – Claire przypomniała sobie co stało się z karawanem Eve, gdy spalił się jej silnik. Draug może wyłączyć samochód. - Zawracamy! – krzyknęła Hannah i wykonała szybki ruch który pchnął Claire mocno na Myrnina. Chwyciła tył fotela i żałowała, że nie miała czasu zapiąć pasów bezpieczeństwa, ale nie było miejsca między nimi żeby zapiąć je teraz. – Jadę boczna drogą, Richard, miej oczy otwarte. Widzisz , że coś nadchodzi, strzelasz. Jechała z najprawdopodobniej zbyt dużą szybkością w dół drogi bocznej, zamknięte budynki błysnęły przeszłością, z rynny trysnęła woda w grubym srebrzystym strumieniu. Deszcz spadał w szybkim tempie a brzmiało to jak grad, gdy uderzał o dach radiowozu. Zdaje się być coraz słabsza niż silniejsza. Czy to jest ich desperacja wysiłku, ponieważ wiedzą, że możemy im zaszkodzić? Coś uderzyło, i to było większe niż zwykła kropla deszczu, z ostrym zgrzytem, Claire obróciła się żeby zobaczyć co to, Draug przycupnął na pokrywie bagażnika, Jego twarz rozmazywała się i biegała w deszczu. Miał duży kawałek cegły w ręce i uderzył mocno w tylnie okno. Claire widziała postać załamaną pajęczyną w szkle szyby. - Hamulec. - krzyknęła. Hannah nie zawahała się, uderzyła mono wysyłając przedni koniec samochodu w dół i nurkując z dużym obciążeniem, draug stracił równowagę. Przeleciał do przodu przed dach nad przednią szyba i maska i nagle ciecz ponownie skierowała się do nich warcząc. Hannah uderzyła ponownie, spadł w głąb wody na drodze z pluskiem, zatonął i już go nie było. Szybko wstawiła samochód na trzeci bieg i na następnym skrzyżowaniu nie było tak źle próbowali ich unikać. Nie wiadomo jak głęboka była ta woda, ale claire widziała parę falujących wód a to było niebezpieczne. - Mamy jeszcze szanse. – mruknęła Hannah. – Na innych ulicach nie będzie lepiej. Przełącznik DIP biegnie przez miasto.- to było częścią oryginalnej urbanistyki, pomyślała Claire, nigdy nie było wiele deszczu, To m usiało być sprytne. Nie tak dużo, jak teraz. Złapała za rękę Shane’a i trzymała ja mocno, jak Hannah zbliżała się do skrzyżowania. Opony przednie walcowały dół. Błotnista szybko poruszająca się woda, pomarszczyła się wokół zderzaka. Następnie wzrosła wzdłuż boków samochodu. - tu jest zbyt głęboko. – powiedział Shane. - Już za późno. Jesteśmy zobowiązani. – powiedziała Hannah. Trzymała akcelerator wciśnięty, nie przyspieszała ni nie hamowała, brązowa woda dostała się na maskę. Nad nimi. Obok drzwi Shane’a był przeciek. Tylko trochę, ale wystarczająco do przestraszenia Claire. To nie może być zbyt głęboko, pomyślała, nie może nas utopić. Ale nie musiało, Wszystko co potrzebowali to zagłuszenie silnika, nadal nieubłaganie ciągnął do przodu poprzez porażone Draug

wodami. Uderzyli dno Dip’u z drobnym wstrząsem który wysłał falę, a woda rozlała się po przedniej szybie, pozostawiając cienki srebrny nieczysty film za nim… Potem Clair poczuła silny pęd wody z boku samochodu od strony Shane’a, a samochód poślizgnął się bokiem. - Nie, nie nie – Hannah skandowała pod nosem. Dodała gazu, tylko trochę, opony złapały bryk i zaczęły się wspinać. Woda wydawała się teraz trzymać go z powrotem, nie tylko względem masy ale naprawdę trzymała, przywiązała. Claire poczuła oddech gorący i poszarpany w jej piersi, czuła się kompletnie przerażona i bezradna. Nie mogła nic zrobić. Nikt z nich nie mógł nic zrobić z wyjątkiem Hannah, która zrobiła jeden właściwy ruch, inaczej samochód jeździłby w prądzie wody. Ale Hannah wciąż go prowadziła, tracąc gaz w przyrostach i staraniach popychania Samochodu. Poziom wody spadał. Osłona się złamała, następnie zderzak a następnie zaczęli poruszać się bardzo szybko. Za nimi prąd utrzymywał ruch, coraz silniejszy. Żaden i inny samochód by tam nie przetrwał. Nie teraz, w każdym razie, Richard chwycił wolna dłoń Hannah i podniósł ją do ust. - To – powiedział. – Był światowej klasy spokój. - To było szczęście. – poprawiła go, ale posłała mu genialny bardzo osobisty uśmiech. – A ja byłam cholernym piekłem w środku. - Zimna jak lód to jest moja dziewczyna. - Zamknij się. – powiedziała ale brzmiała na zadowoloną. A potem przypomniała sobie, że nie są sami w samochodzie i odchrząknęła. Myrnin powiedział znużonym tonem: - Nie mogę powiedzieć, że interesuje mnie, którzy ludzie w tym mieście mają ze sobą jakieś tajne sprawy, więc proszę zdeklarować swoje namiętne pragnienia i być cicho. Wszyscy z was. To była bardzo cicha jazda. Sześć bloków później, wszystko się zmieniło, Byli w zasięgu wzroku Placu Założycielki, światła nawet, były trudne do zobaczenia prze rozmazany ulewny deszcz, słabe uderzanie kropli o dach sprawiło, że Claire zastanawiała się czy nie będzie głucha, ale ledwie wystarczająca widoczność wystarczyła, aby zobaczyć otwartą ciężarówkę pickup, która przejeżdżała przez skrzyżowanie, kierując się pod kątem prostym na Plac Założycielki. Brakowało kilku metrów do uderzenia w przedni zderzak policji, może, wpadł w poślizg na mokrej powierzchni i wszystko stało się zbyt szybko. I wtedy uderzył w krawężnik, zarzuciło go dwa razy, zbijając metal i szkło, strasznie hałasując, przebiło nawet szum deszczu. Hannah się nie wahała. Odwróciła radiowóz w kierunku wraku, podjechała tak blisko jak mogła i krzyknęła: - Zostań w środku, wszyscy! – potem złapała żółty płaszcz z kapturem i założyła go

pogrążając sie w burzy. Richard znalazł inny płaszcz i dołączył do niej. Claire, Shane i Myrnin byli zamknięci z tylu, tak jak przestępcy, a Michael rozsądnie postanowił zostać tam gdy był ponieważ nie było żadnego innego dostępnego płaszczu. Shane próbował wcisnąć klamkę, ale nie w poważny sposób jakby próbował wyskoczyć. Myrnin nie przeszkadzał. Usiadł w zimnej ciszy na chwile a następnie powiedział. - To trwa zbyt długo. Nie możemy sobie pozwolić na rozproszenie uwagi. - Ludzie są ranni. – Powiedziała Claire. – To zadanie Hannah żeby im pomóc. - to jest głupie. – powiedział stanowczo. – Więcej ich umrze jeśli będziemy tak zwlekać. Jeśli pozwolimy Draug zagrać w tę grę, przegramy. Okropnie. Sprowadź ją powrotem do środka. - Świetny pomysł! – mruknął Shane. – Dlaczego nie pójdziesz popływać w tym basenie? - Nie jestem twoim mężczyzną. – syknął Myrnin - I co za basen masz na myśli? - hej! – Claire wyciągnęła obie dłonie symbolicznie je wytykając. – Zamknięta przestrzeń. Niech wszyscy się dogadają. - To trwa zbyt długo. – powiedział Myrnin. I miał rację. 14 Hannah Powiedziałam im, żeby nie wychodzili z samochodu. Byłam wystarczająco pewna, że ta trójka na tylnim siedzeniu będzie posłuszna, Shane silny jak to on, nic go nie załamie, Claire niezależnie od intencji, nie ma żadnych szans. Myrnin nie chce, widziałam to w jego twarzy. Ale Michael… Michael mnie martwi. Mam tylko nadzieje, że nie będzie chciał grać bohatera. Trzymałam uwagę patrząc na nich, co najmniej cześć czasu i podbiegłam do rozbitego samochodu. To byli mężczyźni, czterech lub pięciu z nich. Dwoje było martwych. Jak można powiedzieć na pierwszy rzut oka, byli rzuceni z dala od ciężarówki, a szkoda została wyrządzona. Zostawiłam ich i podeszłam do innych, wciąż ruchomych, ale słabo. Jeden miał źle złamaną rękę oraz tryskającą ranę głowy, ale był czujny i mniej lub bardziej skoncentrowany.

Sięgnął w górę i złapał w garść mój żółty płaszcz. - Zabierz ich stąd. – powiedział. – Cholerne wampiry nas dopadły. Nie mogliśmy nigdzie być bezpieczni. Zabierz stąd moich ludzi. Mrugnęłam. To był ludzki przywódca oporu Morganville, Capitan Obvious. 14 Przejął rolę nienawidzącego-wampirów buntownika lidera gdy ostatni Capitan Obvious zginął, I był w tym dobry ponieważ służył swojemu kraju, kiedyś, gdzieś, w 14 Kapitan Oczywistość w wolnym tłumaczeniu ale wydaje mi się, że lepiej zachować oryginalność. jakiejś gałęzi. Nie Marine15, pomyślałam, Marine byłby lepszym kierowcą i Marine nie leżałby ze zwichniętym ramieniem czekając aż ktoś uratuje jego ludzi. 15 Marines – Piechota Morska. - Poczekaj minutkę. – powiedziałam i zostawiłam go by podejść do kolejnego mężczyzny, złamane nogi, dwie. Jego twarz była w wodzie, podparłam go na wraku by upewnić się, że ciągle oddycha. Kaszlał i zaczął krzyczeć gdy ruszyłam. Richard i ja podeszliśmy do trzeciego w tym samym czasie. Nie byłam zaskoczona widząc go, lecz byłam zirytowana. - Mówiłam ci zostań…- A ja nie słuchałem. – przerwał mi. – technicznie jestem twoim szefem i nie dawaj mi łańcuchowych-poleceń teraz. Ten mężczyzna ma poważne obrażenia. - Wszyscy mają. – powiedziałam. – I nie ma dla nich miejsca w samochodzie. Weź cruisera i idź. Odeślij odpowiedni transport. - Naprawdę myślisz, że zamierzam zostawić cię tutaj samą? Naprawdę w to wierzysz? Hannah? Spojrzałam w górę i znalazłam go obserwującego mnie z tym dziwnym połączeniem pustki i frustracji, chciałam go poznać w ciągu tych paru miesięcy. Byliśmy chwile w tej relacji. Zaczęło się w szale frustracji i potrzeby, nie miłości, ale coś podobnego. To mogła być miłość, w czasie, ale coś niezbyt stykało między nami. 16 Jakiś ukryty przełącznik nie chciał zadziałać. 16 Oryginał: Clicking between us ale Nie klikało między nami dziwnie brzmi D: Chciałabym żeby było inaczej. Chciałabym się zakochać. Był tego wart. Cholera, to było tego warte. Ale to nie była droga którą zamierzałam podążać, i w głębi duszy oboje o tym wiedzieliśmy.

- Richard. – powiedziałam moim najlepszym głosem przywódcy.- Nie mamy na to czasu. We Cruiser’a i sprowadź pomoc, teraz. Idź. Nie był przyzwyczajony do przyjmowania rozkazów, szczególnie to się dzieje gdy dorastasz w najbogatszej, najpotężniejszej rodzinie w Morganville. Wciąż myślał o mnie jako o dziewczynie Ze Złej Strony Miasta, a nie o kimś kto był w piekle, kopnął je w dupę i wrócił żywy do domu. To był błąd. Zaczął to rozumieć, w końcu. I zmienił swoją postawę. - Dobrze. – powiedział w końcu.- Pójdę. Ale bądź ostrożna. Dałam mu mały uśmiech. - Zawsze. – powiedziałam. Byłam ocalałym. Cholera, przetrwałam gorsze rzeczy niż to. Supernadnaturalne okropności były złe, ale były niczym spalona nienawiść i złośliwość, którą ludzie mogą odwiedzić w każdej chwili. Nie przeżyła segregacji, ale jej kochana, słodka, twarda stara babcia Day przeżyła, urodziła się w czasach kiedy kolorowi nie mogli jeść w restauracjach, tańczyć w tych samych klubach, pić z tych samych fontann lub robić siusiu w tych samych toaletach co biali. Ludzie byli znacznie gorsi niż wampiry, w moim doświadczeniu. Może po prostu odziedziczyli złośliwość po nas. Deszcz osłabł, ale tak gdzie uderzył gołą skórę palił jak od użądlenia lub ugryzienia. Kanibalski deszcz, Widziałam wiele bzdur, ale to było dziwne nawet jak na Morganville. Kiedy Richard ruszał do cruiser’a oparłam się pokusie, żeby powiedzieć mu, że ma być ostrożny. Był rdzennym Morganvillijczykiem, rozumiał zasady. Był twardy, w głębi także. Będzie z nim dobrze. Miałam ułamek sekundy na wypowiedzenie tego życzenia. Nagły wytrysk wody wszedł na szczyt dachu wyłaniającego budynku i spłynął na Richarda, przed nim w następnej sekundzie tworząc ramiona które nie były ramionami, ciało które było czymś więcej nim kości robaka w ludzkiej postaci, a mój mózg odmówił przetworzenia, co to było, ta twarz. Krzyknęłam i podniosłam strzelbę, ale Richard był tuz przed nim przytrzymywani jako tarcza. Wiedział, Wiedział co robi. To uśmiechnęło się do mnie, niektóre straszne i niewiarygodne konfiguracje zębów, języka i warg, a jego oczy były jak topione formowane wybrzuszenia, czułam dziwny impuls żeby krzyczeć i zakryć oczy, jak dziecko, jakby to miało zatrzymać to co się dzieje. Potem to otoczyło Richarda. Zaciągnęło go do własnego ciała. Gruba masa, falująca zamknięta wokół niego, usłyszałam krzyk. Tylko raz zanim jego usta zniknęły. Gdybym strzeliła, zraniłabym Draug ale zabiłabym Richarda.

- Strzelaj! – Capitan Obvious krzyczał na mnie. Poznałam jego głos, słyszałam gwar słów, ale byłam całkowicie skoncentrowana na tym co było przede mną. - Boże, zastrzel go teraz! Nie zaszkodzi mu za bardzo, powiedziałam sobie. Mieli Shane’a przez godziny, zanurzonego w tym zbiorniku. Nie zrani go za mocno, to próbuje mnie zmusić by strzelić i zabić Richarda. Zmagał się z tym jak robak złowiony w melasie. Wodnista, lepka forma Drauf przyjęła różowy odcień. Zrób coś! Zostawiłam Capitana Obvious’a i jego wrzask , pobiegłam do cruiser’a i otworzyłam tylnie drzwi. Claire waliła w okno, sięgając przez Shane’a. Trzymała w ręce worek z białym proszkiem, a przez sekundę myślałam, że to narkotyki które zawsze były problemem w tym miasteczku, zawahałam się a on krzyknęła: - Rzuć tym w Draug! Opróżniłam cały worek rzucając zawartość na stworzenie. Wrzask wywiercił w mojej głowię dziurę jak laser, upuściłam swoją broń oszołomiona instynktownie przyjmując pozycje płodową i zakrywając uszy, krzyk zanurzał się coraz głębiej w moja głowę, z każdej myśli witlinka, każdy najczystszy instynkt ukryty. I wtedy to zaczęło znikać. Deszcz przestał padać, tak nagle jak z zamknięcia kranu. Kałuże pode mną zdawały się raczkować, jak gdyby próbowały uciec, a ja myślałam, że wariuję, ponownie, jak przewróciłam się na plecy zobaczyłam srebrne strumienie kropki idące w górę wbrew prawu grawitacji, lśniące dziwne i strasznie piękne faliste krzewy. Chmury były mniej obciążone, zrozumiałam. Ryzykowali wiele by to zrobić i to ich kosztowało. To był suchy kraj, suchy i bezlitosny, a wody były uwięzione pod luźną piaszczystą glebą. Nie wszystkie Draug – limfocyty? Cokolwiek to było mogło przetrwać proces deszczu i regeneracji. Stawałam właśnie na nogi gdy ujrzałam kapitana Obvious, na nogi, trzymał swoje ramie blisko, podniósł karabin z wraku ciężarówki. Spojrzałam gdzie celował. Draug było nie wiem jak to nazwać, zniekształcone, ponieważ próbowało uciec z powrotem do postaci płynnej, ale zamrożone coś, co było mglistą galaretowatą i przeszyte czarnymi liniami jak żyły. To było przerażające, a wewnątrz tego Richard był ciągle więźniem.

- Nie! – krzyczałam i złapałam swoją strzelbę. Nie byłam wystarczająco szybka ,Capitan Obvious strzelił dwa razy, bezpośrednio do zmarłego, gumowatego ciała Draug. Jego oczy były dzikie i szalone napędzane przez wrzask i wypowiedzenie zła tego co widział, a ja rozumiałam, rozumiałam ten impuls zniszczenia zła, przerażający kształt kawałków. Ale Richard był w środku. Jakoś nie strzeliłam co Capitana Obvious’a. Nie pamiętam poruszenia się, ale jakoś nagle stałam nad nim, a ja słabo pamiętałam clubbing him17 w ciężkim stanie, z dubeltówką moich rękach. Był znowu na dole, to bez sensu. Oparłam się pokusie kopnięcia go w złamane ramię. 17 Nie mam bladego pojęcia jak to przetłumaczyć Clubbing – klubować/klub nijak do sytuacji D: Michael Glass wydostał się ze swojej strony cruiser’a , stał blady. Patrzył na mnie tak jakby nie widział mnie nigdy wcześniej. Rzuciłam mu moja strzelbę, a on ją złapał, potem pogrążając obie ręce głęboko w tej okropnej, gęstej, zimnej substancji którym był Draug. Łokieć – głęboko. Dotarłam do jednego z ramion Richarda wyciągając je. To było jak odcięcie kogoś z głębokiego ciężkiego błota, to zajęło każdy gram mojej mocy, i efektu dźwigni by uwolnić jego rękę, potem łokieć, ramię a następnie Draug nie żyje, zestalona forma osunęła się od niego jakby grawitacja przecinała ciało bez kości na pół, a on wrócił kompletnie luźny. Był pokryty mokrymi, śmierdzącymi kępami czarnej materii. Cokolwiek zrobił proszek, Daug z pewnością był zabity bo to był zapach rzeczy martwych, gnijących na plażach. Richard wciągnął powietrze z cichym bulgotaniem i otworzył oczy. Jego skóra była czerwona-oparzona, piekła cała od uścisku Darug, a oczy miały plamki krwotoku na białkach. Prawie się udusił. Jedna z kul Capitana Obvious’a uderzyła go w bok, prawdopodobnie w wątrobę, to było złe, ale ten który uderzył go w klatkę piersiową był gorszy. Rana z przodu wypompowywała jasnoczerwoną krew tętniczą, a gdy zobaczyłam drugą dziwne poczucie spokoju osiadło na mnie. Wiedziałam, co to za uczucie. To były moje emocje próbujące chronić mnie przed tym, co nadchodzi. Spuściłam Richarda na chodnik i próbowałam, odciąć ciśnienie w ranie, ale o było bezużyteczne. To była główna tętnica, zbyt blisko jego serca. Spakowałam w dziurę kawałek koszuli, ale nie mogłam tego zatrzymać, Utrzymywałam tylko krew wewnątrz która mogła jedynie wypełnić jego klatkę piersiową i zabić go od uduszenia jeśli jego serce nie zatrzyma się pierwsze. - Hannah?- usłyszałam niepewny głos Michaela zza moich pleców- Możemy umieścić go z tyłu… - Nie. – powiedziałam. Oczy Richarda się otworzyły, wpatrzone we mnie. Mogłam zobaczyć w nich brutalny terror, a ta wiedza.

- Nie, nie możemy go przenieść. – Nie powiedziałabym, że to nie zrobi nic dobrego, to będzie ostatnia długa, ale mogłam zobaczyć, że Richard już prawie wiedział. Czułam to w ściskaniu jego uchwytu na moim ręku. Próbował przez to trzymać się tutaj, ze mną. Był dobrym człowiekiem. Bardzo dobrym człowiekiem. Odważny, miły, lepszy, zasłużył się bardziej Morganville niż cała rodzina Morell’ów. Powinnam być w stanie prawdziwie go pokochać. W tym momencie, w końcu to zrobiłam. Całkowicie.18 18 Nie jestem fanką Hannah ani Richarda ale ta scena jest zadziwiająco Smutna i aż ich polubiłam :O 19 http://24.media.tumblr.com/tumblr_mddun01dYc1r9639wo1_500.gif 20 http://24.media.tumblr.com/tumblr_mddoj7bqOT1rihbbko1_400.gif Pochyliłam się i pocałowałam go, bardzo delikatnie i szepnęłam: - Jestem. Przepraszam, że nie byłam, gdy mnie potrzebowałeś. Kocham cię, Richard. Słyszysz mnie? Kocham cię. Przepraszam, że nigdy ci tego nie powiedziałam. 19 Usłyszał mnie. Widziałam jego blade usta zaczęły kształtować słowa powrotem. Jego dłoń na mojej na początku odrobinę się trzęsła, a następnie bardziej gwałtownie. Ale on nie mrugnął, nie patrzył na mnie oddalony, aż do ostatniej sekundy, kiedy ścisnął zamknięte powieki, a ostatnia ciepła krew płynęła z jego rany w klatce piersiowej, obejmując prawą rękę, lewą pieściłam jego czoło odchylając zmierzwione włosy z twarzy. - Kocham cię. – powiedziałam ponownie. – Jest mi bardzo, bardzo przykro..20 A potem jeszcze był, i zniknął. Michael wciąż stał. Byłam słabo świadoma aż w końcu przykucnął obok mnie. - Czy on… - Tak. – powiedziałam. Mój głos brzmiał dziwnie rzeczowo przedstawiając ten fakt. Ja nie mogłam czuć dużo, jeszcze nie. Nie tutaj. – Tak, już go nie ma. Nie było dużo krwi. Wiele z niej było na moich rękach, jasne i czerwona nadal ogrzana, Była kałuża płytkiej wody w depresji na chodniku obok mnie i bez zastanowienia przepłukałam w nim ręce, nie parzyło. Draug się tak nie ukrywał, ale mnie to nie obchodziło w tym Momocie. - Musimy wszyscy wrócić na plac Założycielki, teraz. Wrócę do niego.

Nigdy nie widziałam wampira wyglądającego tak młodo i niepewnie. Prawie całkowicie zwariowałam, zdałam sobie sprawę, że to był dzieciak, który wyrósł w sporym szaleństwie i przemocy i miał odziedziczone dużo więcej, gdy krzyżował na drugą stronę. Zastanawiałam się, co było we mnie, że wyglądał tak… wstępnie. - Co z nim? – spytał i skinął głową w stronę zranionych przez ciężarówkę. Nie rzuciłam kątem oka w tamtą stronę. - Oni mogą poczekać. – powiedziałam. – Poślę pomoc. – może. Wiedziałam, że to nie było logiczne, ani rozsądne ani nawet ludzkie, pozostawić tam trzech złamanych ludzi by cierpieli albo umarli, jeśli Draug wróci, ale nie czułam się logicznie, ani rozsądnie, ani jak człowiek. Capitan Obvious zastrzelił Richarda, a nie musiał tego robić. Ja prawie go uratowałam. Jeszcze dziesięć sekund i wszyscy pozostali by żywi. Zrozumiałam, dlaczego to zrobił, a ja będę musiała walczyć, aby nie zrobić dokładnie tej samej rzeczy. Ale nie mogłam mu przebaczyć. Michael nie kłócił się ze mną. Może on też zdawał sobie sprawę, że byłam bardzo niebezpiecznym miejscem – niebezpiecznym dla Captana Obcious’a. Pochylił głowę wstał i poszedł do samochodu. Dźwięk zatrzaśnięcia drzwi był jak ostateczna pokrywa do trumny. Upewniłam się, że Richard ma zamknięte oczy i wyprostowałam się jak mogłam. Jak stanęłam nagle i stałam się boleśnie świadoma tego jak bardzo zmęczona byłam, chmury się rozeszły, tylko trochę i ciepły promień z zimowego słońca zaczął kapać na nas obu, Uniosłam twarz i zamknęłam oczy na kilka sekund. Lepsza osoba może, bóg dotyka nas przypominając, że nie wszystko to ciemność, że chmury minom a sztorm się zakończy. Ale na razie to tylko słońce i ciepło, wkrótce znikną jak chmury pojawią się ponownie. Bo właśnie teraz, nie była osobą która wierzy w przyszłość . Tylko w to, co było słuszne w moich oczach. Kopnęłam kawałek galaretowego Draug z mojej strony od kierowcy w drzwi boczne samochodu. Jak weszłam do środka usłyszałam jak Claire mówi cicho i drżącym głosem. Już jest. Spojrzałam w górę i wokół. Chciałam zapytać, nie to, że byłam naprawdę ciekawa, ale Shane zrobił to za mnie. - Kto? – Obejmował Claire ramieniem, ale ona skuliła się przeciwko nemu cicho ocierając łzy z twarzy. Odwróciła się. Myrnin – o którym do tej pory zapomniałam, który nic nie robił , nic nie powiedział, nie reagował na nic, pochylił się do przodu. – Gdzie? - Właśnie tam. – powiedziała Claire. Odwróciła się ponownie, prosto nad moim ramieniem przez przednie okno. – Stoi na górze tego budynku. Nie widzisz go? - O kim ty mówisz? – spytałam. Nie było nic na dachu, ku któremu była skierowana. No był, cień, coś, co się przesunęło, gdy próbowałam naprawić moje skupienie na nim. Jak mgła, znikająca. – Nie

ma tam nikogo. - Magnus. To on. Przysięgam, właśnie tam. Patrzy na nas. – Michael i Shane przypatrywali się jej dziwnie. - Claire tam nie ma nikogo. Nikogo. – powiedział Michael. Myrnin nic nie powiedział, jego ciemne oczy, wpatrywały się w miejsce w którym go zauważyła, później momentalnie usiadł w milczeniu i skrzyżował ramiona. - Myślisz, że możesz widzieć Magnusa. – powiedziałam.- Lidera Draug. Ale obiecuje ci, nikogo tam nie ma. - A ja obiecuję ci, że tam jest I, Ja można go zobaczyć. – Claire przygryzła Warkę i wzięła głęboki wdech. – Zawsze mogę go zobaczyć. Ja nie wiem, dlaczego. Kiedy brał wampiry na początku, wiedziałam go kilka razy i próbowałam śledzić. Myślę, że to, dlatego przyszedł do mnie w domu. Bo go widziałam. Myśli zaczęły iskrzyć mi się w głowie, zapłon w bezpieczniku spalony bezpośrednio do wosku, bardzo niebezpieczny. - Możesz powiedzieć mu o innych? O tych, które możemy zobaczyć? - Reszta Draug? Tak. To są kopie jego, ale nie tak… obecne jeśli to ma sens. Są tylko refleksje, kawałki, które się rozdzielają. Myślę, że w jakiś sposób oni wszyscy są... połączeni. - Ona ma racje. – powiedział Myrnin. – powiem ci coś co tylko Amelie i ja wiemy o Dragu… Mistrz Draug jest nasionem ze wszystkich wiosen, a oni są jego niewolnikami. Nie bezmyślnymi, ale blisko. On jest myślicielem. Planuje. On jest tym którego mamy zatrzymać. Musimy znaleźć sposób żeby go uwięzić i zabić. Jeden z nas, gdy inni będą spadać. Nie mogą istnieć dłużej bez swego pana. Jego oczy spotkały moje i wtedy zdałam sobie sprawę, że Myrnin myśli dokładnie to samo, co ja. To patologiczne zimno, które było we mnie, on miał je przede mną. Wampiry nie są jak większość z nas, usłyszałam szept babci w głębi mojego umysłu. Chłodne. Zimne w sercu. Samolubne, Nie mogą przetrwać tego czasu inaczej. Zastanawiałam się, co by mówiła o mnie teraz. Wymieniłam spojrzenie w lusterku z wampirem i wytrzymałam je. Potem powiedział. - Porozmawiamy o tym później. Zamrugał i pochylił głowę. I tak po prostu byliśmy partnerami w czymś co się dzieje i będzie mieć katastrofalne Skurki, jeśli się nie uda. Śmieszne. Ja powinnam się o to martwić. Ale wszystko co czułam to ulga, i miałam cel. Coś do zrobienia. Jakiś plan. I widziałam, czerwone iskry gromadzące się w oczach Myrnina, czuł się dokładnie tak samo. Michael poruszył się niespokojnie obok mnie. -

Przykro mi, ale nie możemy czekać tutaj. Naprawdę musimy dostać się na Plac Założycielki. Te rzeczy w bagażniku… - Tak. – powiedziałam. – Oczywiście. I pojechałam z powrotem, myśląc o pułapce na Draug i zemście. To było jedyne, o czym teraz myślałam. 15 Eve Biblioteka wampirów nie była moją specjalnością. To raczej była rzecz Claire, ale podobały mi się obecne powieści. Zakręcone, najlepiej z czarną okładką i czerwonym tytułem z przodu. Mój pomysł szukania to spojrzenie na menu na wynos. Więc to było trochę ironiczne, że Naomi chciała Odkryć, dlaczego Claire widziała Magnusa… dzięki poszukiwaniom w bibliotece. Idea mnie siedzącej przy stole, kartkującej książki, które były starsze niż wtedy, gdy Kolumb płynął przez morze było nie zbyt w porządku. Ponadto raczej nie zbyt przydatny. List porozumienia i to wszystko. Najgorsze co mogło się zdarzyć to zacięcie papierem – oczywiście, każda kropka krwi wokół głodnego wampira była z definicji najgorszym scenariuszem. - Szczerze mówiąc. – powiedziałam jak Naomi upuściła kolejny armload21, który był już obciążony, duży i oprawiony w skórę. – Nie mogę 21 CZY KTOKOLWIEK WIE CO TO SŁOWO OZNACZA?! Szukałam wszędzie i nic :O Eve zawsze rozwala mnie swoim słownictwem no ale teraz tego przeczytać. I nie jestem pewna czy to tak w ogóle jest napisane po angielsku. - To jest angielski. Bliski Angielski. – powiedziała. – Nie uczą was tego? - Cóż, nauczyli jego. – powiedziałam. – Ja się go nie uczyłam. Albo no wiesz, tłumaczenia. Czy nie ma do tego jakiegoś oprogramowania lub czegoś? Nie masz digitalizacji?22 22 digitalizacja (bibliotekarstwo) – wprowadzenie do pamięci komputera drukowanych materiałów bibliotecznych

Naomi zawsze wydawała mi się spokojna. To była jej pierwsza charakterystyka: spokojna, potem ładna. Wciąż była ładna, ale to była mimowolna rzecz, wyglądała na bardziej zmęczoną niż inne wampiry, które widziałam. Spokój wydawał się kompletnie zniknąć. Wydawała się po prostu… Skupiona. I zirytowana. - Wszystko co musisz zrobić to szukać jednego słowa. – powiedziała. – Jeśli je znajdziesz, ja będę czytała selekcję. Czy chcesz żebym ponownie rozpatrzyła nasze porozumienie? Twój wybór. – Odsunęła krzesło po drugiej stronie stołu i zaczęła skanować inną książkę. Sprawiała, że wyglądało to prosto i było pełne wdzięku. Dla mnie to było ciężkie podnoszenie. Siedzieliśmy tu od godzin, a oczy mnie bolały. Tak jak mój powrót. Wróciłem do sztywnej strony książki. Prowadziłam badania-nie powiedziałabym, że czytałam, naprawdę. Słowa były dziwnie ukształtowane, bardziej pionowe niż zazwyczaj widziałam. Ktoś naprawdę musiał pisać to ręką. Kopie książek w tamtych czasach były po prostu: kopiowane. Ręcznie. Piórem. Dyskusja o zespole cieśni nadgarstka. A potem, do mojego szoku, skupiłam się na słowach. Słowo. - Uh, myślę, że coś mam. - Dobrze. – powiedziała Naomi i była przy stole w mgnieniu oka, i czytała tak gdzie wskazywałam. – To nie jest to, czego szukam, ale odnosi się o Draug. Szukaj dalej. Draug, Daug, Draug. Miałam szczerze dość myślenia o nich. Chciałam dzień bez kryzysu. Tylko jeden. Kiedy przejrzałam książkę przede mną i patrzyłam na wirujący kurz w powietrzu, zastanawiałam się czy może było jakieś zło uśpione, wirusy na stronach, które zarażą mnie jak pył mumii, który zabija archeologów. Śmierć przez badania. To nie był chwalebny koniec. Była to kolejna godzina i pół zanim otrzymam kolejny cios. Cierniste litery na stronie wpadły mi oko, tak jak zawirowany liść a ja odwróciłam stronę. Tak, to powiedział Draug, znowu. Trzymałam tam moją rękę. Naomi spojrzała na to co tam było, pochyliła się i wygładziła palcami stara farbę. Wzięła ode mnie książkę i opadła na krzesło obok. Nawet zmęczona, nawet w nieładzie była piękna, a ja miałam odrodzenie Parady Zazdrości na sekundę lub dwie, chociaż Michael wiedział, że nie był nią zainteresowany… a nawet gdyby był, Naomi była lodowa. Wiedziałam to teraz. - Tak. – szepnęła, Jej oczy otworzyły się szerzej a na policzki wystąpił

jej lekko krwawy kolor. – Tak! – wstała chodząc z książką trzymaną w dłoniach, czytając głośno. – Drag są stworzeniami z ula. Pracownicy umrą, ale kapitan Draug przetrwa by znaleźć nowych. - Taak, trochę już o tym wiedzieliśmy tak jakby. 0 powiedziała. On jest tutaj. Hodowla ulu jest okropna, et cetera. Co mówią o powstrzymaniu go? - To, że nie można go zniszczyć. – powiedziała cicho. – Srebro nie może go zniszczyć. – odłożyła książkę i zamknęła ją, a następne oparła głowę na ręce jak gdyby miała bóle głowy. Bardzo ludzki gest jak na kogoś niestresującego się. Wokół nas, biblioteka milczała, głębokie dywany, duże półki, stare książki, zapach starożytnego papieru. Książki, które wampiry gromadziły tysiące lat.. Nie jestem Claire- nie jestem przytłoczona takiego typu rzeczami, ale nagle wydało mi się, że stałam w grobie, lub muzeum, budynku, który był niczym tylko wspomnieniem czegoś, co przeminęło. Wampiry wywalczą swoją ostatnią walkę tutaj. Bardzo ostatnią, na jaką kiedykolwiek liczyli. I Naomi, zdałam sobie sprawę, że straciła dużo czasu na wszystkie jej rozmowy o polityce i przyszłe gry. - Co z Claire? – spytałam.- Ona może go zobaczyć. Ma to jakieś znaczenie? Kogo by obchodził, jeśli nie mógłby być zabity? - To jest to, czego mam zamiar się dowiedzieć, więc czytaj. To może być nasza ostatnia nadzieja. Naomi wyrzuciła książkę gwałtownie z rąk. Uderzyła o półkę, która rozkołysała się w tą i z powrotem, potem opada na dywan, pęknięta i przygnębiona. Jak sama Naomi. - Szukaj dalej. – kazała i ruszyła w głąb półki ponownie. – Nie obchodzi mnie ile to będzie trwać. Wystarczy znaleźć coś, co mogę użyć. Jeśli nie, będę miała brata na śniadanie i zrobię go moim. Obiecuje ci to. - Nie mogę znaleźć nic takiego tutaj! – krzyknęłam na nią. Czułam swój krótki oddech gotowy do płaczu. To było takie złe. I szczerze, to co z tego? Jakaś część mnie zastanawiała się nad tym. Mój brat tego chciał prawda? Znosił ukąszenia, bo chciał uprawnienia. Chciał zmienić siebie w coś innego. Coś nowego i zupełnie przerażającego. Nie, to miało znaczenie nie tylko dla niego, ale dla wszystkich ludzi, których by skrzywdził, jeśli

wyrosłyby mu kły i miałby wirtualny immunitet sprawiedliwości. Robiłam to dla nich bardziej niż dla niego. Więc nadal pracowałam. Miałam uczucie, że moje oczy krwawiły, a moje plecy tak bolały, że byłam pewna, iż złamałam je w kilku miejscach. Naomi pojawiała się tylko do nękania i odwoływania rzeczy, które mogą być wykorzystywane. Nie miałam pojęcia, co ona robi, ale to na pewno nie może być dobre. A potem… Potem znalazłam to. Tym razem Naomi przy mnie nie było a ja próbowałam rozwikłać, co sobie powiedziałam. To nie był nawet Bliski Angielski. Nie miałam pojęcia czy był wysoki czy niski, czy tylko dziwacznie, gładki, ale zajęło mi pól godziny do zrozumienia sensu, co trzymałam w rękach. Odpowiedź. A odpowiedzi nie mogłam dać Naomi. Nie ma mowy. Zadrżałam patrząc na kartkę, na suche, starożytne słowa. - Więc? – podniosłam głowę zaskoczona i znalazłam Naomi pochyloną nad stołem, cal ode mnie. Uśmiechnęła się powoli. - Słyszałam twój wzrost tętna. Znalazłaś coś.23 23 Cwaniara z niej, takiej to nie okłamiesz :O -Nie. – powiedziałam, przewróciłam stronę. – Nie znalazłam. Fałszywy alarm. Nie spodziewałam się, ze to zadziała. Oczywiście. Naomi chwyciła książkę ode mnie i odwróciła ją i zaczęła czytać. Zmarszczyła brwi i posłała mi mroczny wygląd. - Co to jest? – spytała, odłożyła książkę i odwróciła ją ku mnie dotykając, obrazek na stronie. – Czy ta dziewczyna to ma? - Już nie. – powiedziałam, bardzo niechętnie. – ale kiedyś. - rysunek na stronie tej książki był złotą filigranową bransoletką. Amelie dała ją Claire, jako zgodę ochrony. Potem chciała jej ją zabrać, ale Claire nosiła ją tylko chwile. I nie była w stanie jej usunąć. Wcale. - To nie tak że to jak magia czy co. – poza tym, że to nie chciało jej puścić, co byłoby pewnym rodzajem… Magii. Oops. Naomi przeczytała paragraf pod obrazkiem ponownie.

- Amelia nie wydała ludzkiej ochrony odkąd założyła Morganville. – powiedziała. –Z wyjątkiem tych włożonych w domy założyciela. Każdy z nich miał być dla osoby i nie mógł być ponownie wykorzystany. Zostały one wykonane z…- jej oczy rozszerzyły się. – Kropli Krwi Draug w metalu. A kiedy ostatni nich został wykorzystany nie może wykonać więcej, Claire była ostatnia. - Ale ona go nie ma! – zaprotestowałam. – Naprawdę! Claire tego nie nosi – od ponad roku! - A jednak widzi Magnusa, oddziela go od jego odbicia, i ciała. – uśmiech Naomi był ostry jak krawędzie. I zęby. – Bransoletka zainfekowała ją tylko z posiewu krwi Draug, jako, że miały je wszystkie Domy Założycielki które je nosiły, gdy wampiry pierwszy raz tutaj przyjechały. Byli oczami Amelie. Wczesne ostrzeganie Amelie. I dlatego Claire nadal je widzi i dlatego Magnus chce ją martwą. Bardzo źle. - Więc dlaczego Amelie nie użyje jej żeby go znaleźć? - Ponieważ nie wiedział, że urok nadal działa, oczywiście. Nie dopóki było za późno. Dziewczyna już nie nosi bransoletki, to zasadne, że jak znowu ją założy to już nie ma tej samej możliwości. Oh, nie lubię tego. Nie podobało mi się to w ogóle. - Nie zamierzmy zranić Clare. Oczywiście, że nie. Dobra robota Eve. Rzeczywiście bardzo zadowalająca praca. Umowa twojego brata zostanie anulowana. Nie będę go ponownie dotykać. Robię uroczyste ślubowanie. Nie wierzyłam w ogóle w pierwszą część zdania. Wstałam w pośpiechu, z rękami złożonymi w pięści, - Co zamierzasz zrobić Claire? - Nic. – powiedziała. – Nic w ogóle. Jest dobrym zwierzątkiem na przyszłość. Jestem pewna, że możemy zrobić z niej świetny użytek, Eve. – Posłała mi ten słodkim urocz uśmiech anioła z marmuru. – I was oczywiście. Wszystko będzie dobrze. Musisz mi zaufać. Kiedy jestem królowa robisz wszystko dobrze. - Królową czego? - Morganville. Oczywiście. – Naomi wydawała się zbyt zadowolona teraz. – Teraz gdy znalazłam ten wolumin, można zbudować więcej takich bransoletek, niezależnie czy Myrnin będzie współpracował czy nie. I Draug. Krwi na pewno nie będzie brakować, kiedy Oliver jest skończony. On wygra oczywiście. Mam pełne zaufanie do niego, jako wojskowego lidera. Tylko nie władcy. Byłam nad moją głową. - Amelie jest władcą Morganville. – powiedziałam. – I mam wrażenie, że nigdy nie pozwoli ci być nawet koło tego tytułu.

- Moja siostra umiera. – powiedziała Naomi. Na chwile w jej oczach błysnął smutek, prawie prawdziwy. Prawie. – Chodź ze mną. - Gdzie? Przysłała mi spojrzenie, które było z powrotem chłodnym i spokojnym oddalenie. - Nie odpowiadam na pytania. – powiedziała. – Jeszcze nie uzyskałaś praw ode mnie. Uważaj, jak odpowiadasz przed królową, Eve. Nie jesteś w związku małżeńskim z Michaelem, jeszcze. A teraz chodź. Nie wiedziałam gdzie mnie zabiera, ale miałam wrażenie, że to nie miejsce, do którego chciałam iść. Utworzyłam mentalna mapę tego miejsca w tym czasie, i była ona na zasadzie labiryntu, cztery centralne huby, każdy z mówił korytarzami pełnymi drzwi. Nic nie było oznakowane, i nie było żadnych oznak, ale jeśli patrzeć na identyczne rzeczy wystarczająco długo, można rozpocząć wybieranie małych różnic. Centrum, gdzie zrobiłyśmy pierwszą turę było jednym, któremu nadałam przydomek, Scratchy24, ponieważ w całym pomieszczeniu mebli ktoś poucinał przeciwległe ściany w trzech miejscach, około poziomu kolana. Korytarz, do którego przeszliśmy był trochę jaśniejszy, pasek farb y w dogu gdzie jakaś stara szkoda została naprawiona i kolor nie był idealnie dopasowany, na następnym centrum było szczególnie niezapomniany portret 24 Scratch – rozdarcie, draśnięcie jakiegoś starego kolesia ubranego w kręcone peruki ktoś domalował jego górne kły. Czarująco. Tutaj było więcej strażników. Strażników Amelie. Naomi podeszła do nich i została zablokowana – ciałami, dłonie wyciągnięte. - Chce zobaczyć moją siostrę. – powiedziała. – Na pewno pan pozwoli mi przejść. – To był ten jeden krótki krok Nie wiesz, kim jestem? – ale nie do końca ponad linią. - Przepraszam, moja pani. Rozkazy od Pana Olivera. – powiedział. Och, boże, to teraz był Pan Oliver? Lepiej i lepiej. – Będę przekazywał informację na niego, jeśli chcesz… - jego głoś się załamał. Patrzył za któregoś z nas, ktoś się zbliżał, domyśliłam się, a kiedy odwróciłam głowę widziałam Theo Goldmana25 nadchodzącego korytarzem od centrum. Miał w ręce czarną skórzaną torbę, i uśmiechnął się i skinął grzecznie kiedy nas zobaczył. 25 A myślałam, że ten gościu się już Nie pojawi strasznie go nie lubię ;// Dla wampira, był jednym z najmilszych jakichkolwiek poznałam, lub najmniej, ale miał najlepsze maniery. Nigdy nie miałam uczucia, że patrzył na ludzi odmiennie niż na wampiry, byliśmy

wszyscy dla niego potencjalnymi pacjentami. - Witam. – powiedział uprzejmie, a potem skinął głową do strażników. – Wybacz mi. Przesunęli się natychmiast, na bok. Naomi szybko wykorzystała okazję. - Theo. – powiedziała. – Mogę odwiedzić moją siostrę? Chciałabym tylko dać jej swoją miłość przed…- wyglądała tak słodko i ładni, że aż mój żołądek się skręcił. – Proszę. 26 26 http://media.tumblr.com/tumblr_mc2466Prq21r3zat8.gif Czy tylko ja tak bardzo lubię te 2 wcielenia Naomi <3 ? Potrząsnął głową. – Myślę, że to nie byłoby mądre. – powiedział. – Ona nie jest… tera sama. To jest niebezpieczne dla mnie samego… A ty moja droga z wasza historią – nie. Obawiam się, że to by było bardzo niebezpieczne dla ciebie. Zaczął się odwracać, ale Naomi położyła dłoń na jego ramieniu, i Theo odwrócił się do niej. I Stało się coś niezwykłego. Pochyliła się, by umieścić usta blisko jego ucha, stała na palcach żeby to zrobić. Nie słyszałam co szepnęła, ale zobaczyłam, że wyraz twarzy Theo złagodniał. Okazała się… Dziwnie pusta. - Tak. – powiedział. – Tak, może masz rację. To byłoby dobre dla niej zobaczyć rodzinę. Ach. – powiedziała Naomi. – A mogę zabrać Eve? Theo nie powinien powiedzieć tak, oczywiście; nie ma mowy. Ale on tylko kiwnął głowa jakby to był najlepszy pomysł ever. Zwrócił się do strażników i powiedział głosem ciepły i doskonale pewnym siebie. - Tak myślę, że powinni iść ze mną. To jest moim obowiązkiem panowie. Strażnicy wyglądali na wątpliwych i musieli wiedzieć, że to było coś dziwnego, ale nie zatrzymywali nas. Chyba Naomi naprawdę przewyższała większość wampirów. Poszliśmy z Theo w dół korytarza. Otworzył zamknięte drzwi do pokoju, tam, i udaliśmy się wewnątrz a moja ręka odruchowo poleciała do nosa i ust, bo to miejsce śmierdziało. Wyglądało w porządku, ale… to był straszny, mokry, paskudny smród. Theo nie wyglądał na w ogóle zaskoczonego. - Ona jest w drugim pokoju?- spytała Naomi. Theo odwrócił się do niej. Naomi, by może teraz będzie dobry czas by wspomnieć, że jestem dość odporny na twoje siły przekonywania. Robisz dobrze, że nie próbujesz stosować tego na kimś mniej… wyrozumiałym. Oliver byłby zgniótł cie gdybyś próbowała.

- Oh. – powiedziała Naomi szczerze zaskoczona.- Ale… - Pozwolę ci żebyś ze mną poszła? Tak. Ponieważ chcę porozmawiać bez uszu ciekawskich. To dlaczego cię nie zmiażdżę. A mógłbym, wiesz to. Jeden nawet nie przetrwa nie wiedząc jak robić te rzeczy nawet ja nie przychodzą ci naturalnie. Przez chwilę Theo naprawdę wyglądał niebezpiecznie. – Po co naprawdę tu zmierzasz Naomi? - Mam zamiar uratować nasze życie. – powiedziała. – I oczekuję twojej dyskrecji Theo. Moja siostra nie może zostać zapisana, prawda? – W wolnym poruszeniu głowy on westchnęła. –Wtedy nie ma nic do tego. 27 Oliver jest głupcem jeśli umożliwia by transformacja była kompletna. Znam swoja siostrę. Znam jej moc. Jeśli przekształca się w Draug, jak zamierzał Magnus, ona będzie w stanie zmusić każdego do jej woli, to jest moc, którą ma tylko paru jak wiesz, ale moja siostra ma ją w całości. W połączeniu z wolą i głodem z Draug…Ona skończy z nami wszystkimi. 27 To całkiem urocze, że wiele razy oni tak rozmawiają zupełnie zapominając o osobie 3 :D Theo, zdałam sobie sprawę nie był zaskoczony. Tylko ostrożny. - A ty proponujesz? - Wiesz co proponuje, nie jesteś głupi. Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę a potem powiedział. - Nie. Nie pogodzę się z porażką tak łatwo. Jesteśmy wampirami, cokolwiek chcieliśmy, czy nie, wampiry przetrwały. A to jest sedno. Walczyliśmy o życie, gdy nie mogliśmy go zachować. A ona wciąż walczy. Ona nie przegrała jeszcze tej bitwy. - Nie możemy czekać aż to zrobi! – Naomi syknęła i popchnęła się z dala od niego. Owinęła ręce wokół siebie i poruszała się dynamicznie jak tygrys. – To co pozostaje nie jest moją siostrą. To coś to wirus uprawiany wewnątrz jej ciała, kradnący jej duszę… - Ludzie mówili to samo o wampirach, czas z umysłu – Powiedział Theo. – Czy mają racje? Czy straciłaś swoją duszę, kiedy straciłaś ludzkie życie? Wierze, musze wierzyć, że wciąć przylega do mnie. - Draug są inne!

I nie zgadzam się z tym naprawdę. Wszystko co widziałam o Draug, czyni, że myślę, że Naomi coś tam ma. Żaden z Draug wydawał się, mieć odrobinę ludzkich uczuć w środku, byli potworami, drapieżnikami, czystymi i prostymi. Ale nie było nic w Draug żeby zrozumieć. To było jak próbowanie złapać rękami głodnego rekina. Theo westchnął. - Ona jest moim pacjentem. – powiedział. – Jeśli najgorsze przychodzi, to moja rzecz coś robić nie twoja. I nie będę tego robić bez zgody Olivera. On jest teraz Liderem. Jeśli nie planujesz zaprzeczyć. - Oczywiście, że planuje to zakwestionować! To nic jak wyskakujący samozwaniec! - Nie jestem zaangażowany w politykę królów i królowych. – powiedział – Albo nawet tych pretendentów. Wracaj , Naomi. Pozwól mi zobaczyć twoją siostrę. Pochyliła głowę i dygnęła, tylko trochę. - Oczywiście doktorze. Dziękuje. Przykro mi. Odwrócił się do niej plecami, aby otworzyć drzwi. To był błąd. Nie miałam czaru żeby zareagować w ogóle, gdy wyjęła drewniany udział od strony jej buta i dźgnęła go tym w plecy. Między żebrami, i wędkowała do jego serca. Theo wydał trochę wzdychający dźwięk, ledwie wystarczająco głośny by usłyszeć, a potem złapała go jak upadał i położyła na dywan. Sięgnęła jego przeszłości, aby wyłączyć zasuwkę przy drzwiach. Potem wyrzuciła ja pozostawiając tam tylko kawałek metalu. - Co robisz?- płakałam. – Straż! Chodź tutaj! - Krzycz, jeśli chcesz. – powiedziała spokojnie Naomi. Otworzyła torbę lekarską Theo o i przeszukiwała ją ze spokojem rzeźby lodowej. - Amelie jest bardzo szczegółowa, jeśli chodzi o jej dźwiękoszczelne rzeczy. Jest ukryty alarm, jeśli można o znaleźć, ale nie powinnam tracić czasu skoro już tu byłam. Zostań tu, aż wrócę. Theo leżał zupełnie nieruchomo, twarzą do podłogi, drewniany kołek nie zabije go od razu, wiedziałam to, że to go przypina do podłogi, paraliżuje go, zostawia bezradnie na to co przyjdzie potem. Niech Naomi myśli, że też jestem sparaliżowana, ze strachu, nie było to trudne do zagrania. To się dzieje zbyt szybko i zbyt szaleńczo a ja nie miałam pojęcia co było słuszne, chyba, że Theo nigdy nie zaszkodzi nikomu, nigdy. Naomi wyjęła coś z torby, podeszła do drzwi i zamknęła je cicho za mną. Upadłam na kolana obok Theo chwyciłam kołek i szarpnęłam mocno. Został umieszczony między żebrami i dopiero za trzecim razem używając całej siły wyciągnęłam go.

Wyciągnął tortury, odetchnął, ale nie poruszył się. Przewróciłam go na plecy, on zamrugał i powoli skupiał się na mojej twarzy. - Naomi.- wyszeptał. – Oczywiście. – wyciągnął rękę a ja wstałam i pomogłam mu wstać także. To musiało być bardzo trudne, bo oparł się o mnie a ja mogłam poczuć jak jego ciało drży. - Trzeba ja zatrzymać. – wskazał na torbę doktora, chwyciłam ją i przytrzymywałam, podczas gdy Theo przesortowywał ją rękami. W końcu wyciągnął mały pojemnik aerozolowy. – Ona wzięła nóż. Nóż. O, boże. Spojrzałam na drzwi sypialni. Mogło już być za późno. Drzwi były zamknięte, ale nie z martwymi śrubami, po prostu zwykła życzliwość, zebrałam się i kopnęłam tuż nad pokrętłem moimi ciężkimi butami do walki, stawiając wszystkie siły do niego. Nieodpowiednie wesoły muzyczny aerobic wędrował przez moja głowę, ale szybko przeszedł do bólu mojego kolana. Chociaż się udało. Drzwi się otworzyły a Theo zatoczył mnie do pokoju. Naomi stała nad postacią leżącą podatnie na łóżku, ze srebrnym nożem trzymanym w obu rękach. Starała się doprowadzić go w dół, wyraźnie umieszczając w nim wszystkie siły, ale nadgarstki zawieszone były jakby gdzieś pomiędzy. To Amelie próbowała zabić. Ale wale nie Amelie. Ja ją rozpoznałam, ale byłam trochę przerażona, w szoku, widząc martwe ciało lub kogoś poważnie rannego… A wiedziałam coś o tych dwóch rzeczach, jakiś czas. To był ten sam opóźniony wstrząs adrenaliny, wstrząs przebiegł przez moje ciało – Nie było Amelie, wcale. Nie byłam pewna czym ona była. Wyglądała… mokro. Pokryta szlamem, wilgotnymi nitkami, szarymi na jej skórze niczym grzyb, zmierzwione włosy luźne, z tej samej rzeczy, jej oczy ukazywały inny kolor lody, szare – nie teraz, bardziej jak mgła, szaro białe i całkowicie przeźroczyste. Łóżko wokół niej było mokre z tymi samymi strasznymi wilgotnymi rzeczami. - Przestań. – powiedział ostro Theo i gdy Naomi nie zwracała uwagi on przechylił się, złapał ją od tyłu zatrzymał jej nadgarstki a nóż uniósł w górę z dala od Amelie. To nie było łatwe. Naomi nie poddawała się, a Amelie nie odpuszczała, albo… to było tak jakby Nie mogła puścić, naprawdę. W końcu rzuciłam się i podważyłam jej mokre, silne palce jeden po drugim. - Pozwól mi odejść. – powiedziała i skręciła się gwałtownie w ramionach Theo. Prawie rozluźnił uścisk ale w końcu trzymał ją z całą stanowczością.

– Wypuść mnie. Wiesz, że to jedyny sposób. Nie możemy pozwolić jej się przemienić – nie możemy. Theo zabrał nóż z jej ręki i pchnął ją daleko od łóżka Amelie. Krzyczała w czystej frustracji, ale nie próbowała ukraść go ponownie. Jego twarz była łagodna, ale oczy chłodne i odległe. Trzymał ten nóż jak ktoś, kto naprawdę umiał się nim posługiwać jak ekspert. To było to, co trzymało ja na miejscu. - Ty dźgnęłaś mnie w plecy. – powiedział. – Przypuszczam, że powinienem ci się odpowiednio odwdzięczyć, za to, że wykorzystałaś tylko drewno i trochę małą Eve zostawiając ją wolno by mnie uwolniła. Ale potem nie było jej przeznaczone odejść stąd żywą, prawda? Srebrny nóż, ludzka scena – wygodna śmierć, zabita przez twoje oburzenie. Miałaś nadzieje, że Eve postawi się mi, jakoś cię pokona i zabiję Amelie w jakimś pro-ludzkim szale. To się nie stanie moja droga. Po prosu nie stanie. Nie myślałam o tym tak jak teraz, ale gdy wzięłam oddech, furia spalała się we mnie jak kwas. A to suka. Ona mnie wrobiła. Nawet gdyby mnie nie zabiła, mogłaby mnie cały czas obwiniać zwłaszcza, jeśli podpaliłaby siebie odrobiną srebra. Ja i moi przyjaciele byliśmy znani z chodzenia z antywampirystycznym uzbrojeniem. A kara za zabicie Amelie, oczywiście, powinna być natychmiastowa, gwałtowną i makabryczna. - Co zamierzasz zrobić? – Naomi rzuciła się na niego. Dać jej żyć? Niech stanie się Draug? Mistrz Draug, zdolne zniszczyć nas wszystkich? Nie bądź głupi Theo! Wiesz, co robić, co jest konieczne! - A Eve? Spojrzała na mnie a potem powrotem na niego. - Człowiek zdecydowany poślubić wampira? Jak myślisz jak długo wytrzyma w tej sprawie? Zaryzykowałam spojrzeniem na Amelie. Była nieruchoma, jak posąg z rękami skrzyżowanymi na piersi. Ale jak patrzyłam, czułam jej uwage… Na mnie. I usłyszałam ja w mojej głowie. Nie jasny, srebrzysty dźwięk, jak dzwoni i śpiew, słodki śpiew. Idź Eve. Idź i nie wracaj. Nie czekałam. Moje nerwy się…. złamały, a ja wpadam do innego pokoju. Theo musiał

wiedzieć gdzie był przycisk do alarmu, bo kilka sekund później usłyszałam gwałtowne bicie i stłumione uderzenia w drzwi, które zostały złamane przed dwoje strażników Amelie. Uniosłam ręce. Minęli mnie i wpadli do drugiego pokoju. A ja poszłam do diabła zanim ktokolwiek mógł mi zadać jakiekolwiek pytanie. Nie wiedziałam, co powie Theo, nie było mowy, że skończy się to jakoś źle, wychodząc na tym gorzej. Nigdy nie chciałam widzieć Amelie takie, to było okropne i przerażające. Gdyby walczyła nie mogłabym zobaczyć żadnych oznak tego, wyglądała jakby powoli tonęła w szlamie , i ten straszny szary kolor jej skóry i oczy i jej wygląd jak coś wyrzuconego na plaże. Traciliśmy założyciela Morganville, a raz już ją straciliśmy…. …. I straciliśmy wszystko. Rzuciłam się korytarzem, ślepa od łeb i bólu, pobiegłam na oślep do Michaela. Zatrzymałam się, drżałam i wpatrywałam w niego kilka długich, okropnych sekund. To co właśnie widziałam… To od czego właśnie uciekłam… Nie pytał. Po prostu otworzył ramiona a ja do nich wpadłam, szlochając on gładził moje głosy. - Jest w porządku. – powiedział. Ale nie było. Naprawdę, nie było. 16 Shane Michael trzymał ramiona dookoła Eve, i to była dobra zmiana. Myrnin zabrał swoje gadżety do laboratorium pozostawiając ich trochę samych. Hannah także zostawiła ich zamknięta w swoim niesamowitym spokoju. Nikt z nas nie śmiał powiedzieć do niej cokolwiek. Claire patrzyła na mnie z tępą, tragiczna potrzebą, a ja po prostu nie mogłem… nie mogłem dać jej tego czego potrzebowała. Jeszcze nie. Nie czułem tego. Ale było coś co mogłem poczuć, po wszystkim. Powiedziałem: - Musze powiedzieć Monice o jej bracie. Claire wstrzymała oddech tak głęboko, jakby nigdy nie sądziła, że to zajdzie aż tak daleko. - Oh. – powiedziała zdławionym głosem. – Powinnam iść…

- Nie. Lepiej, jeśli zrobię to sam. – ponieważ nie czułem teraz niczego prawdziwego, mogłem patrzeć w oczy Moniki. To był karma. Zasłużyła usłyszeć o śmierci swojego brata ode mnie, podczas gdy moja siostra umarła, kiedy mój dom cały się palił. Monika stała tam i uśmiechała z pstrykniętą zapalniczką. Przedrzeźniając mnie. Wyśmiewając jaki bezradny byłem. Zawsze wierzyłem, że to ona podrzuciła ogień, od tej chwili Richard zawsze powtarzał, że ona nie miała z tym nic wspólnego, że nawet nie wiadomo kto to zrobił. Alyssa była uwięziona w środku. I tak mu nie wierzę. Może on sam w to nie wierzył. Znalazłem Monikę, w czymś co było w pewnym sensie pokojem rozrywki dla wampirów. Był tam telewizor, dostrojony cicho i skórzane kanapy. Leżała na kanapie, owinięta kocem, spała. Nie sądziłem, że kiedykolwiek zobaczę Monikę, śpiącą, a niespodzianką było to, że gdy nie była aktywna wydawała się… normalna. Wyglądała także na zmęczoną, zbyt, jej włosy były w nieładzie, a makijażu nie było. Bez niego, wyglądała na swój rzeczywisty wiek, który był wiekiem Michaela – nie, ciągle była człowiekiem. Była teraz starsza od Michaela. Nagle, prawdziwe czy nie, miałem powiedzieć jej to co wydawało się słuszne – może nie chciała tego wiedzieć, ale ja zgłosiłem się na ochotnika. Czy to nie idealne, jeśli można powiedzieć jej o swoim bracie? Więcej spełnionych życzeń, Shane. Naprawdę myślisz, że to wszystko jest prawdą? Ten głupi głos w mojej głowie nie chciał się zamknąć. To był stały, szlifowany monolog, Ból głowy który nie chce odejść. A najgorsze było to, że nie byłem pewien czy to wyobraźnia. Obudź się, Shane. Ale byłem obudzony. Prawda? Przeszedłem przez pokój w stronę kanapy. Światła były niskie, ale na stoliku nie było pilota by włączyć je do góry, więc nacisnąłem przycisk. Niczym sztuczne słońce wzeszły, Monica jęknęła trochę, wymamrotała coś i starała się wygrzebać twarz z poduszek. Potem usiadłem na brzegu stołu, i patrzyłem na nią, nagle ona się wyprostowała i strach ścigał się nad nią. To wrażenie mnie zaskoczyło. Nie myślałem, że była w stanie pokazać taki rodzaj wrażliwości… ale potem, ona się tu urodziła, tak jak ja, a nieznajomy wchodzący do pokoju kiedy śpisz był rzadko dobry. Monica patrzyła na mnie bez wyrazu, bez uznania, przez około dwie sekundy, a następnie świadomość wyprzedziła alarm, po prostu wyglądała na zirytowaną. I Złą. - Collins. – powiedziała i przesunęła palcami przez włosy, jakby to było rozliczanie nad jej priorytetem. – Boże, ta nowa rzecz nazywa się pukanie, przyjrzyj się temu. Jeśli zamierzasz uzyskać wszystkie stalkery28 na uratowanie ci życia, proszę nie. To nie był mój pomysł na pierwszym miejscu. Chociaż jeśli chcesz rzucić 28 Nie zbyt wiem co oznacza to słowo swoja dziewczynę - mogę cię przekonać do

rzucenia kujona. Uśmiechnęła się do mnie, nagle wszystkie nieodpowiednie hormony i szaleństwo. Nie wiedziałem jak to zrobić. Obowiązek był ciężki i trudny, ponieważ miałem całkowicie zniszczyć jej świat. Wiedziałem jak to jest, i tak, to była sprawiedliwość by to zrobić, nie zaprzeczać, ale zauważyłem, że nie mogłem czerpać z tego żadnej przyjemności. Czekałem na nią, dopóki nie zamilkła, marszcząc brwi czując się wyraźnie nie swojo przez mój brak reakcji. A potem powiedziałem, bardzo cicho. - Monica, musze ci coś powiedzieć. Coś niedobrego. Nie była głupia, około sekundy po tym jak to powiedziałem, widziałem jak straszne światło zaczyna się rozjaśniać - Co się stało? – spytała, i złożyła ręce razem na brzuchu. Pamiętałem, jakie to uczucie czuć, spadek poza krawędź światła. – Czy, czy to moja mama? Uświadomiłem sobie, że wieść, że jej matka nie żyje, nawet, jeśli nie odzywała się teraz do niej i nie uznawała swoich dzieci, był dla niej najlepszym scenariuszem, o którym mogła teraz myśleć. - Nie. – powiedziałem. Może powinienem być szyderczy, ja nie wiem, być może miałem w pełni prawa do tego, ale. Nagle wszystko, co chciałem powiedzieć w tym rodzaju, poszło szybko, wyszło na zewnątrz. Chciałem trzymać Claire, i zapomnieć jak krusi wszyscy byli na chwilę. - Nie, to nie twoja mama. Przykro mi. To Richard. - Został ranny. – powiedziała i zrzuciła koc. Miała na sobie spodnie dresowe i top, jak normalna dziewczyna, także parę płaskich butów. Jej ręce drżały. – Czy on jest tutaj? Czy mogę go zobaczyć? Będzie z nim w porządku, prawda? Boże, te buty nawet nie pasują, ale nie mogłam wszystkiego… - Nie. –powiedział. – Nie będzie w porządku. Zatrzymała się zdejmując jeden but, ale nie podniosła wzroku. Następnie bez wahania, skończyła i założyła drugi but i wstała. Ja także wstałem, nie wiedząc co teraz zrobić. - Co ty możesz wiedzieć, głupku? – spytała i popchnęła mnie na bok kierując się do drzwi. – Kiedy idziesz do szkoły medycznej? Jestem pewna, że jest z nim w porządku. - Monica. – powiedziałem. Może to był fakt, że nie obraziłem jej powrotem, nie podniosłem głosu, lub nie chwyciłem jej, może to było tylko to, że ona już wiedziała. Nie mam pojęcia, co działo się we wnętrzu jej głowy. Ale zatrzymała się jakby uruchomiła niewidzialna ścianę i czekała.

- Widziałem go. Przykro mi. Hannah z nim była. Zamierzają sprowadzić go tu w czasie. Myslałem, że powinnaś wiedzieć wcześniej. Zanim zobaczysz jego ciało. Wtedy się do mnie odwróciła, wściekłość na jej twarzy była dla mnie niespodzianką. - Ty kłamiący skurwysynie! – krzyczała i podniosła pierwszą rzecz, jaka mogła dosięgnąć, pilota do zdalnego sterowania i cisnęła nim na mnie tak mocno jak tylko mogła, co było dość trudne, właściwie. Zeszedłem mu z drogi i nie reagowałem. Podeszła do czegoś cięższego, marmurowe popiersie kogoś tam i powinienem to uznać, ale nie mogła tym rzucić tak dobrze.

Uderzyło o dywan trzy stopy ode mnie i się przewróciło. A potem ona potknęła się i upadła na kolana. Wszystkie gniewy wycisnęły się niej tak jakby ktoś wyciągnął wtyczkę, pozostawiając ją bladą i pustą. Jej oczy były szeroko otwarte a ona patrzyła na mnie z rozchylonymi ustami. - Przykro mi. – powiedziałem ponownie. Wydawało się, że to wszystko co mogłem powiedzieć. Gdybym uznał, że to był sen, zemsta doskonała? Realizacja listu? To nie było to. To było po prostu… smutne. - On był w porządku. Twój brat. Zawsze starał się być fair. I troszczył się o ciebie. Nie było to dużo, żeby iść, ale to było wszystko co potrafiłem. Jakakolwiek rozrywka to miała być, czyste fantasy, ale wszystko co czułem to mdłości, dyskomfort kości. Powinienem był pozwolić zrobić to Michaelowi. Michael byłby w tym dobry, te wszystkie wrażliwe rzeczy i te bzdury, wiedział by co powiedzieć kiedy… Monica patrzyła na mnie. Jakby na mnie czekała, aby powiedzieć, jej że to wszystko paskudny żart. To powinno być zadanie Olivera, pomyślałem. Oliver był jej wampirem chrzestnym opiekunem, prawda? Gdzie on był? Monica wreszcie rzekła głosem, który nigdy nie byłby uznany, jako należący do niej. - Ty jesteś kłamcą. On żyje. On nie może być martwy, On jest ranny, to wszystko, został zraniony i jesteś po prostu pieprzonym kłamcą. Bawisz się ze mną, dupku. Z powodu twojej siostry. - Chciałbym. – powiedziałem. Pokręciłem głową i ruszyłam do drzwi, bo nie było nic, co mógłbym zrobić. Nic oprócz bólu, i bycia zranionym. - Czekaj. – powiedziała. Jej głos trząsł się, jak jej świat oprócz tego zewnętrznego. – Shane, czekaj. Nie zrobiłam tego, nie zaczęłam tego pożaru. Nie musisz się z tego nabijać, to nie jest śmieszne… - Wiem. – powiedziałem. Nie byłem pewien, która część to uznaje. Może mimo wszystko to był smutny rodzaj przyjęcia. - Przykro mi. Ona zawsze miała swoich przyjaciół przy sobie, Gina, Jennifer, każda z kilkunastu wieszaków okrążających orbitę Monica, centrum świata. Zawsze była niezniszczalna, opancerzona w postawę modnych ubrać, makijażu i połysku. Zawsze to ten jeden robi szkody. Może powinienem podjąć jakąś satysfakcje z ej sytuacji i zostawić ja, sama, na kolanach.

Nie zrobiłem tego. - Ja, wyśle kogoś. – powiedziałem. Nie wiedziałam kogo mogę ewentualnie wysłać, nie miało to znaczenia, nie usłyszała mnie. Spojrzałem do tyłu i by zobaczyć jej skok do przodu w zwolnionym tempie, złapałem ja jednym ramieniem a następnie przewróciłam na bok na dywanie. Jej nogi powoli zatrzymały się w kierunku brzucha. Zaczęła beznadziejnie płakać, wydając okrzyki. Jesus. Wzięłam głęboki rezygnacyjny wdech i wróciłem na kanapę, gdzie leżał kos. Położyłem go na niej, znalazłem pudełko chusteczek i przyniosłem jej je. Potem nalałam napój z otwartej butelki whiskey na blacie z tyłu wampirzego pokoju, lubili swój alkohol równie jak ludzie, ale oni mieli znacznie lepszą klasę do tych rzeczy. To był pojedynczy słód i pachniał jak dym. - Chodź. – powiedziałem i pociągnąłem ją do pozycji pionowej, alby oprzeć ja o kącik sofy. Wcisnąłem jej whiskey do jednej ręki, wyciągnąłem kilka chusteczek i nadziałem jej drugą rękę. – pij. Zrobiła to, słuchając jak dziecko, zakrztusiła się pierwszym łykiem, wypiła do samego dna, następnie zebrała parę sekund na odkaszlnięcie i drżenie. Niska świadomość wróciła do jej oczy i błysk czegoś jak wstyd. Użyła chusteczek by wytrzeć nos, a potem przesłoniła oczy. Łzy wciąż nadchodziły, a jej oczy były czerwone i spuchnięte. Nieważne co mówią filmy - dziewczyny nigdy nie stają się ładniejsze jak płaczą. To sprawiło, że była bardziej…ludzka. - Dlaczego przyszedłeś? – spytała. Spokojniejsza już, może sztucznie, ale już się nie trzęsła. – Dlaczego nie Claire? Ona jest tą miłą. – starała się by brzmiało to jak obelga, ale jej serce nie było w humorze. - Pomyślałem, że może… - Może to sprawi, że poczujesz się lepiej w stosunku do siostry? – spytała lekko osuszona od alkoholu. – I jak ci poszło? – jej ręka drżała. Nie odpowiedziałem. Rozważałem oddanie strzału sobie samemu, który byłby wszelkim rodzajem zła. Monica wyciągnęła puste szkło w moja stronę a ja je odłożyłem. - Miałam nadzieje, że to napełnisz. – powiedziała. - Nie potrzebujesz kolejnego. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebujemy to żebyś była pijana. - Mówisz z własnego doświadczenia? - Tak. – powiedziałem. Spuściłem wzrok solidnie. - Jesteś złą suka i dokuczasz, i nie mogę liczyć ile razy chciałem złamać ci kark. Ale lubiłem twojego brata. Dlatego tu jestem.

Wzięła głęboki wdech, fruwający, ale nie wybuchła płaczem ponownie. Tak się nie stało, przynajmniej na razie. Czekałem na żarliwy powrót. Nie wyglądało na to. W końcu powiedziała. - Zawsze mówił, że ma nadzieje, że został adoptowany. – próbowała się zaśmiać. – większość dzieci myślała, że miał rację. Zasłużył na coś lepszego. – wytarła oczy. – Cholera. Nie mogę uwierzyć, że pozwalam ci widzieć mnie w takim stanie. Nigdy nie pozwolisz mi zapomnieć, prawda? Milczałem więc potem zapytałem. - Będziesz w porządku? Tym razem śmiech był trochę bardziej rozpoznawalny, ale pusty, tak jaka pusta była w środku. - Nie. – powiedziała. – Ale i tak dzięki. Za nie… Za nie stanie tu i nie uśmiechanie, się gdy ona cierpiała, to było to co chciała powiedzieć, Nie mogła tego powiedzieć, ale domyślałem się co myśli. - To jest ten moment, kiedy się przytulamy i mówimy, że jesteśmy BFF? – spytał. – Ponieważ wolałbym pominąć tę część. - Ugh. Absolutnie. – wytarła nos. – Myślę, że powinnam się ubrać albo coś. – Nie wiedziała co zrobić, uznałem, że ubieranie się to rodzaj mechanizmu Moniki. - Więc wychodź już. Skinąłem głowa i wstałem. Umieściłem szklankę na stoliku a następnie powiedziałem. - Richard chciał byś była mniejsza suką. Być może chcesz spojrzeć na to z tej strony, jeśli go naprawdę kochasz. Nie powiedziała nic, w reszcie udało mi się uciec. Drzwi zamknęły się za mną a ja oparłem się o ścianę, zamknąłem oczy, oddychając ciężko, Czułem się dziwnie rozgorączkowany, trochę chory. Brak satysfakcji w ogóle. W dziwnym rodzaju sposobie to było chore. 17 Claire Richard był martwy. Claire go nie widziała i jakoś, po prostu nie mogła… w to uwierzyć. W ostatniej chwili, zdała sobie sprawę co się stało gdy Capitan Obvious wystrzelił z karabinu, po

prostu…wiedziała. Więc odwróciła się i ukryła oczy. Było jej przykro, że teraz jakoś zawiodła Richarda. Jakby zawdzięczała mu za dużo. Shane upuścił ją stojącą tam, a Michael przytulał Eve, a ona czuła się… bezużytecznie. Samotnie. I tak, tak wyczerpana. To po prostu wszystko wydawało się przytłaczające. Była zmęczona i niepewna. Odizolowana. Przestraszona. Wróciła do pokoju, gdzie były ich łóżka, sama. Usiadła na łóżku i po prostu… patrzyła. Co się z nami dzieje?, pomyślała. On poszedł porozmawiać z Monicą, zamiast iść ze mną. Monica. Okej to było prawdopodobnie okrutne tak myśleć, pojechał zawieść wiadomość o śmierci Richarda, miał odwagę. On naprawdę nie chciał tego robić mimo, że to. Chciałabym żeby wrócił, potrzebuje… Musiała wiedzieć czy było z nim w porządku. Ponieważ on poważnie stracił tam, w tej szopie. Cokolwiek działo się w jego głowie był dziwny i odłączony, i bała się, głęboko, że nigdy nie będzie lepiej. To cud, że przeżył, Powiedział jej Theo. Ale co jeśli to nie było dokładnie w tej sposób? Co jeśli można zrobić, coś by pomóc? Jej mózg wirował wokół, zdesperowany by znaleźć odpowiedź, nie była nawet świadoma upływu czasu, aż usłyszała dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi. To był Shane. Wyglądał na… zmęczonego. I przez chwile całkiem smutnego. - Jak to przyjęła? – Claire zapytała i usiadła. Potrząsnął głową. - Nie dobrze. – potarł czoło jak gdyby go bolało, i był dystans w jego oczach, rozpacz. - Musimy porozmawiać. – powiedziała. - Nie mogę. Nie teraz, dobrze? - Nie, wiesz co? To naprawdę nie w porządku. – powiedziała Claire. – Co ci się stało? – nie zamierzała tego oddalać, pozwolić mu odejść. Nie tym razem. Nie było tu nikogo, by się martwić podsłuchaniem. Tylko ich dwóch. – Nie jesteś taki sam odkąd… - Masz mnie z powrotem. – powiedział Shane. – Wiem. – Spojrzał na pokój dookoła. – Ktoś tutaj wyremontował coś, nie? - Shane! - Powinnaś się przespać Claire. - Nie! Nie chcę się wysypiać, bo masz zamiar mi powiedzieć, co się z tobą dzieje, teraz!

Usiadł na skraju pryczy, gdzie było jego stare lóżko obozowe. - To nie tak działa. – powiedział. – Zaufaj mi. Po prostu nie. Bo ja nie wiem jak to wytłumaczyć, to wszystko…- podniósł rękę która opadła. – Mgła. Próbowała odgadnąć jego dziką rozpacz. - Co to Michael, powiedział, że oni sprawiają, że marzysz. Złe sny? Czy to twoja siostra? - Bo on był nawiedzany przez śmierć Alyssy, długi czas, a także po awarii zapisanej w ogniu. Myśląc, że nie mógł nic zrobić. – Twoja mama? Wypuścił z siebie postrzępiony dźwięk, parę sekund później uznała, że to śmiech. - Szkoda, że nie utknąłem z tym. – powiedział. – Poradzę sobie z koszmarami, naprawdę. Ale marzeniami. Nie… - nagle jego oczy wypełniły się łzami, schylił podbródek i chwycił ramę łóżka jakby poruszała się wokół niego. – Nie widząc tego, czego nie mogę mieć. - Czego nie możesz mieć? - opadła na kolana, patrząc na jego warz, obserwując łzy toczące się po cichu po jego policzkach. On nie płakał. To było tak jakby nawet nie wiedział co się dzieje. - Shane, proszę. Pomóż mi zrozumieć. Tu nie ma żadnego rozsądku. Co się stało? - Marzenia. Dali mi to co chciałem. – powiedział. – Wszystko w porządku. Wszystko… doskonałe. - wciągnął nagłe chłodne powietrze i zamrugał. – nie mogę tego wyjaśnić. To nie ma znaczenia. Będzie w porządku. - Przestań to mówić! Nie jesteś w porządku! Shane jest coś – powiedz mi. Wiesz, że możesz mi powiedzieć, prawda? - Nie. – powiedział. – Nie mogę. – rzucił się do przodu i pocałował ją, mocno i szybko, niezdarnie i rozpaczliwie, wydała zdziwiony dźwięk głęboko w gardle ale nie starała się odsunąć. Zamiast tego przeniosła się bliżej owijając ramiona wokół niego, jakby nigdy nie zamierzała go puścić. Ciepło jego łez moczyło jej kołnierz. Koszulka miała wilgotne plany pod jej szyją. Rozłożył jej kolana by przybliżyć ja bardziej, a potem upadł na materac, biorąc ją ze sobą. Potem po prostu… się zamknął. Czułe jego napięte mięśnie, ciągle jakby walczył z sobą, a jego oddech przyspieszył w szaleńczym tempie, jak gdyby prowadził sprint. - Shane, proszę. Pozwól mi pomóc. Zacisnął powieki. – Powiedź mi, że jesteś tutaj. - Boże, Shane. – pochyliła się i przycisnęła usta do jego które smakowały jak łzy. – Jestem tutaj, przysięgam, jestem. Co musze zrobić, żeby to udowodnić?

- Powiedz mi jej imię. – powiedział. – Proszę powiedz mi jak się nazywa. - Czyje imię? Oddychał tak szybko, bała się hiperwentylacji. - Była tak realna, Claire, była tak realna i trzymałem ja w ramionach, a ona była taka mała, miała niebieskie oczy, a ja nie znam jej imienia, nie wiem… - jego oczy otworzyły się, ślepe i prawie szalone jak jego spojrzenie zablokowało się na niej. – To było tak doskonałe. Rozumiesz? Doskonałe. A ja musiałem odpuścić. Ale co jak źle zrobiłem? Co jeśli to jest… co jeśli nigdy nie… - Ja muszę wiedzieć, ja po prostu muszę Claire. Oszaleje jeśli się nie dowiem. – jegoo ciepły oddech mieszał jej włosy, a jego ramiona obiegał ją, naciskając blisko jej ciepłą skórę. – Powiedz mi jak ją nazwałaś. To było szalone. Szalone. Ale jeśli musiał to usłyszeć, to o czym ona nie marzyła skrycie, jakby to było go poślubić i mieć z nim dzieci. Życie fantazji przeszło obok milion razy, wszystkie szczegóły jasne i żywe w jej wyobraźni. Ale jakoś, mówienie tego wiązało się z dawaniem czegoś. Czegoś cennego, kruchego i prywatnego. - Carrie. – wyszeptała. – Carrie Alyssa Collins. Tak ją nazwałam. Shane drżał mocno, jakby uderzyła go w jakieś wrażliwe miejsce. - Ale to się nie stanie. – powiedział . Jego głos brzmiał teraz surowo. – To co boli. Nie rozumiem tego co chce. Nigdy tego nie miałem. To, dlatego oni mi to pokazali, bo to nie jest prawdą. - Musisz mi zaufać. Musisz uwierzyć w siebie. We mnie. W nas. – podniosła głowę i spojrzała na niego, blisko, ale ich usta się nie dotykały. Widząc go w takim stanie, w otwartym podziale… to się nie zdarzało często, i przerażało ją. Shane był silny, jeden z przejęzyczeniem i dziką radością w walce. Myślała, że rozumiała, co się z nim stało, że to przez koszmary ale to… było przerażające. Draug zabrali mu rzeczywistość, przekręcili go, uczynili go bojącym się uwierzyć. Mieli zabrać mu nadzieje i marzenia i uczynić go ukaranym. Nienawidziła ich za to. - Powiedziałeś, że to było doskonałe. – powiedziała. Skinął głową. - Ja też byłam doskonała? – kolejne skinienie. – Ale ja nie jestem.

Nie jesteśmy. Pamiętam pierwszy raz gdy – pamiętasz pierwszy raz gdy byliśmy przestraszeni? Jak to wszystko było szalone, niewygodne i uczciwe i prawdziwe? To my. Ty. Ja. Razem. Patrzył na nią teraz, i właściwie ją widział. Shane którego znała był tam i walczył. Walczył by się do niej dostać. - Prawdziwe życie nie jest idealne. – powiedziała. – Perfekcja jest nudna. – Zabrali perfekcje Dalego stąd, tworząc śmierć, sny i Draug. On musiał to zrozumieć. Musiał to odrzucić. - Obserwuj moje usta. – powiedziała. – Kocham cię. A ty nie jesteś doskonały. Roześmiał się. Wciąż brzmiał surowo i bolesnie, ale bardziej jak on. Potem pocałował ją, ale tym razem to nie był szybki i wściekły rodzaj… Jeśli już to wydawał się niepewny w sposobie jaki ja dotknął, jakby mogła zniknąć, jeśli pchnął by zbyt szybko i trudno. Wyciągnęła się obok niego pozwalając mu całować ją, daleko od tego bezmyślnego, ciepłego miejsca gdzie nic innego ze złota się nie liczyło, nic poza potrzebą i byciem dotykaną. Nie odpowiedział jej, jeszcze nie, ale czuła, że z każdym pocałunkiem, i powolnymi delikatnymi pieszczotami jest bliżej. Trzymał się powrotem i to był jakiś rodzaj testu a celem był on sam. Przeważnie, ona myślała, że potrzebuje go… czuć. Aby uzyskać prawdziwe uczucie w głowie ponownie. Aby poznać różnice. - Wiesz co? – powiedziała po długiej, słodkiej chwili. – Ty poważnie śmierdzisz Shane. Tym razem, dostała od niego prawdziwy śmiech, a jego spojrzenie było kompletnie zaskoczone, i całkowicie skupione na niej. - Naprawdę wiesz jak zmienić kolesia, Claire. - Nie perfekcyjny hm? Jego uśmiech zniknął, ale coś zostało mu na jego twarzy, oczy, napięcie w ciele, to było bardzo różne. Znała to spojrzenie. Ten głód. - W ogóle nie perfekcyjny. – powiedział. – Potem mi to pomoże. Nie prysznic. Co mam zrobić z tym problemem? - Leżeć. – powiedziała. Przeszła przez pokój, zamknęła drzwi i wzięła butelkę wody z umywalki i szmatki.

- Nie łaskocz mnie, bo rozleje wszystko na ciebie. – Usiadła okrakiem i pomogła zdjąć mu koszulkę przez głowę, upadł powrotem na materac i patrzył jak mocy ściereczkę a następnie przyciska do jego piersi. On drgnął i krzyknął. – Zimne! Tym razem to ona się uśmiechnęła. - Wszelakie wątpliwości na temat rzeczywistości? - Nie za dużo . – powiedział, ale zachował wzrok umocowany na niej, szeroki i głodny, przesunęła ściereczką po jego skórze, szybowała po ramionach i po boku. Na brzuchu. - Nie zapytasz mnie czy rozbiorę się do końca, co? - Może nie teraz. – powiedziała. – Moja kolej. Nie miała szans aby zdjąć plastikowy głupi kombinezon który był tak nie seksowny, sięgnęła zamka ale w jednym z tych zaskakująco szybkich, silnych małych oddechów, on przerzucił ją na plecy, tak by była pomiędzy nim a materacem. Rozpiął suwak. Potem chwycił cienką folię i rozerwał ją do końca. Miała pod spodem biustonosz, ale czuła się jakoś nago w jego oczach. I…szaleńczo gorąco. - Oh. – szepnęła i zamknęła oczy, chłodne powietrze dotknęło jej skóry. – To jest trochę jak na dorosłym kanale, i to nie jest dokładnie to co ja… - Cicho. – powiedział i przysunął usta do jej, zanim zdążyła wyprostować się ponownie. – pracuje tutaj. Wyciągnął rękę, jakby we śnie, dotknął jej skóry i poszybował w górę. Zadrżała z cudownego chłodu i dotyku palcy po niej, grzejąc ja ponownie. Odwrócił ja i pozbawił reszty kombinezony, przemywając ją z powrotem i omijając pasek jej biustonosza a następnie przesuwając wzdłuż linii jej kręgosłupa, aż do tali i jeansów. Potem ramiona – lewe potem prawe. Odwróciła się i spojrzała mu w oczy, a on umieścił myjkę na podłodze. - Nie fair. – powiedziała cicho. – Zatrzymałeś się w środku. Pochylił się i pocałował ją jeszcze raz – to nie był tak pilny czas, więcej słodyczy, silniejszy bardziej namiętny pochylił się od niej. Tym razem to on rządził. Słodki zdyszany, zdjął jej jeansy i dotarł do zapięcia stanika i wtedy… Straszna muzyka organowa stłumiła jej spadające spodnie. Jej telefon komórkowy.

- Nie . – jęknęła i uderzyła bezużytecznie poduszkę. To nie był całkiem najgorszy możliwy moment, ale było blisko. – Nie, nie, nie! - Lepiej to odbierz. – powiedział Shane. Odsunął się na druga stronę łóżka, a jego skóra była lekko zaczerwieniona i wilgotna od potu. Jego głos był pół oktawy niższy niż normalnie, a źrenice były szerokie i ciemne, i widziała, widziała, że to nieuczciwe w stosunku do niego teraz to robić… .. Ale odebrała telefon. - Zakładaj ubranie. – powiedział Myrnin zimno. – Mamy coś do zrobienia. Teraz. Odłożył słuchawkę. Krzyknęła niewyraźnie w telefon z myślą rzucenia go o ścianę, ale to nie pomoże, w ogóle, poza tym, miał racje. To była część przez którą była zła. Ponieważ nie było czasu, Nie tutaj. Nie teraz. - Claire. – powiedział Shane. Leżał obserwując ją, na ustach miał mały, spokojny uśmiech. – Hej, dziękuje. - Za co? - Za stworzenie tego… nie doskonałym. Roześmiała się. - Jakie romantyczne. - Zaufaj mi. – powiedział. – Jestem. To był cały powód, dla którego się do mnie dostałaś Claire. Ze względu na to, jak bardzo chciałem… wszystko nie perfekcyjne. Życie które zawsze miałem gdy… dorastałem. Pocałowała go raz jeszcze, powoli, ciepło i słodko. - Wiem. Nie martw się. Jesteśmy w Morganville. Nic nigdy nie będzie doskonały. Skok językiem po jej wargach sprawił, że chciała rzucić telefon i wczołgać się powrotem do łóżka. - Hmm, nie doskonałość smakuje całkiem fantastycznie, faktycznie. Dostałem jej prawdziwość. Jej telefon zadzwonił ponownie. - Co? – warknęła kiedy odebrała. Myrnin, oczywiście.

- Czy jesteś już w drodze? -Nie! - Claire, są rzeczy do zrobienia. - Tutaj też. – powiedziała. – A ja zostanę tutaj, wierz mi. Myrnin milczał przez chwilę, a następne powiedział. - Bob będzie bardzo rozczarowany przez ciebie. - Bob pająk? - On patrzy na ciebie jak na matkę, wiesz. Jestem zaskoczony brakiem etyki w twojej pracy. Pomyśl na przykład… Odłożyła słuchawkę i przełączyła telefon na wibracje i zrelaksowała się w ramionach Shane’a. - Nie wychodzisz. – powiedział. Brzmiał na zaskoczonego. – Zawsze wychodzisz jak wzywa. - Nie teraz. – powiedziała i pocałowała go ponownie i łagodnie. Ponieważ mieli czas całego świata. Shane zasnął spokojnie, naprzeciwko niej w łóżku, praktycznie nie zrobili nic. To było na tyle, po prostu leżeli tam razem, skóra przy skórze, poczucie bezpieczeństwa, spokój i … cisza. To mógł być prawie normalny dzień. Prawie. Tuż przed tym jak odpłynął, westchnął z tyłu jej szyi i szepnął: - Jesteś tutaj. – to było na tyle, aby utworzyć łzy w jej oczach, kiedy powiedział po kilku sekundach. – Kocham cie Claire. One leżała jeszcze pół godziny, pewnie, po prostu… delektując się tym. Ulga. Uczucie mieć go powrotem, prawdziwego, żywego. Rzeczywistość nie była czymś co mogła zablokować na długo… telefon nadal buczał i brzęczał. Myrnin, idiota , zamierza rozładować jej niedługo baterię. Rozważała złamanie go, ale w końcu podniosła go i wyszeptała: - Co?

- Claire. – powiedział Myrnin. – Claire, proszę. To ważne, bardzo ważne. Oliver chce z tobą pomówić jak szybko to możliwe. Przepraszam jeśli cię zdenerwowałem ale… Świetnie, Oliver. Pewnie chciał pełny raport wszystkiego. Claire skręciła się trochę patrząc na Shane’a, głęboko spał, całkowicie zrelaksowany. Tak wrażliwy. - Będę tam za minutę. – szepnęła. - Tylko ty. Powiedział. – Proszę. - Nie ma problemu. – Ostrożnie zamknęła telefon, powoli wysunęła się z łóżka. Shane przeniósł się trochę, przewrócił, zagrzebując twarz w poduszce. Ale nie obudził się. Ubieranie się nie trwało długo, znalazła jeansy, t-shit, i praktycznie q ogóle nie zdjęła swojej bielizny. Zatrzymała się by spojrzeć w lustro, w pokoju, na jej policzkach widniało szczęście, chociaż nie mogła powiedzieć o tym mamie, to wciąż czuła się intymnie. Pieprzyć to. Myrnin i Oliver po prostu chcą to uzyskać. Przebiegła palcami po włosach jak mogła i otworzyła drzwi wymykając się. Jej telefon zadzwonił ponownie. Odebrała go jak szła. - Dobrze, dobrze już wychodzę, gdzie jesteś? - W garażu. – powiedział Myrnin. – Pospiesz się. – Rozłączy ł się. To było dziwne. Niezwykle dziwne. Dlaczego, Oliver ma wszystkich ludzi w garażu, czekając na jej sprawozdanie? Nie, żeby było to dziwniejsze niż rzeczy, które się tutaj dzieją. Lub faktycznie, zawsze. Weszła do pokoju, gdzie Eve przechowywała kawę, dzieje bez incydentów. Nigdzie nie widziała Eve i Michaela, miała nadzieje, że znaleźli trochę prywatności. Potrzebowali jej. Michael próbował mieć dobra twarz, ale było całkiem jasne, że martwił się o Eve a jeszcze bardziej o rzeczy pracy. Przynajmniej to było jasne dla Claire. Może nie tylko dla Eve. Było wiele dziwnych wampirów w okolicy, ale ignorowały ją, w zgiełku własnego biznesu. Ludzie nie byli ważni, pomyślała, teraz, wampiry mogły walczyć z Draug, na krawędzi, ostatni a rzeczą którą chcieli to bank krwi pod jej stopami. To wszystko był teraz biznes.

Lubiła być ignorowana. - Hej .- powiedział cichy głos za nią. Odwróciła się i zobaczyła drzwi otwarte tylko lekko, a przez krawędź wystawał wąski kawałek twarzy. - Nie idź, Claire. Drzwi otworzyły się szerzej a Claire zobaczyła, że była to ze wszystkich ludzi, Miranda – Psycho-zagubiona dziewczyna Morganville. Jeśli miała jakąś prawdziwa rodzinę, Claire nigdy jej nie spotkała, najczęściej dziewczyna wygadała jakby ubierała się w jednym z tych koszy, ale nigdy nie wyglądała za bardzo… Tutaj. Aż nagle skoncentrowała się na Claire. A potem rzeczy stały się naprawdę interesujące. Claire nie wierzyła w prawdziwość psychicznego przewidywania kiedy przybyła do Morganville. – była na to zbyt naukowa. Ale kilka spotkań z Mirandą - była gotowa przynajmniej bawić się w pomysł bardzo ezoterycznych praw fizyki których Nikt nie potrafił całkowicie wyjaśnić. - Nie idź tam, gdzie Mir? A co ty tu robisz? Myślałam, że opuściłaś miasto! - Próbowałam ale nie mogłam. – powiedziała i obróciła drzwi by je otworzyć. – To był pewnego rodzaju magazyn, ułożone pudełka. Ukrywałam się tutaj. - Nie musisz tego robić. Możemy pozwolić ci zostać z nami… - To nie jest dobry pomysł. – powiedziała, z pewnością, która była zbyt twarda jak na jej wiesz. – Wiesz, że rzeczy dzieją się gdy jestem dookoła. Staram się na własną rękę jak tylko mogę. - Miranda. - Chciałam powiedzieć, że idź. To wszystko. – jej niebieskie oczy studiowały Claire z niesamowita ostrością. Było coś smutnego w tej dziewczynie. - Powinnaś wrócić do Shane’a. On teraz jest w porządku. Nie sądzę, że zamierza robić szalone rzeczy. - Czy on wariuje? – spytała Claire. Miranda wzruszyła ramionami. - Być morze.- powiedziała. – To nie jest dokładnie to co można o nim powiedzieć. Myślę, że to,

dlatego, że nie rozumiem dokładnie chłopców. – powiedziała z taką powagą, że Claire musiała walczyć by się nie śmiać. - Kto wie? Nieważne, gdzie jest to gdzie nie powinnam się udawać? Ponieważ ostrzeżenia mirandy były zazwyczaj nośne, rzadko występowały w logiczny sposób. Zawsze wcześniej, ale jednak na długo zanim pytanie zostanie otwarte. Raz Claire próbowała stworzyć odstępy. To była losowa wartość Pi, i uczyniła jej głowę bolącą w sposób podobny do Myrnina. - Dom. – powiedziała natychmiast. – Nie idź do domu. - Nie zamierzam iść do domu dopóki sytuacja na zewnątrz się nie poprawi. – powiedziała Claire delikatnie. – Więc to chyba nie problem, prawda? - Być może. – zgodziła się miranda, ale nadaw wyglądała trwogo. – Ja po prostu - utrzymuje ruch. Nie rozumiem. Może powinnaś zostać tu ze mną, a nie gdziekolwiek. Może być bezpiecznie właśnie tutaj. - Nie mogę tu zostać kochanie. Słuchaj, nie masz nic do jedzenia? Wodę? - Wzięłam trochę z innych szaf. Batony energetyczne, wodę, te rzeczy do napoju energetycznego. Czy kiedykolwiek czytałaś etykiety? To jest troszkę przerażające. I nie bardzo dobre, Następnym razem niech Eve zostawia ciasteczka. – Claire nie mogła odpowiedzieć. Postanowiła odpuścić. - Mir, dziękuje, ale naprawdę muszę iść. Zamierzasz być tutaj? - Tutaj? – Miranda przytaknęła. – Będę tutaj w porządku. Ale naprawdę nie powinnaś iść do domu. - Nie. – obiecała Claire. – Nie szybko. - Nie mów nikomu, że tu jestem. - Nie powiem. – powiedziała i cofnęła się od drzwi. – Bądź bezpieczna.

Miranda przyciągnęła drzwi do zamknięcie patrzą na nią. - I oznacza to. – powiedziała. – Claire, nie idź do domu. Złe rzeczy się staną gdy pójdziesz do domu. Wysłała trochę dreszczu na kark Claire. - Obiecuje. – powiedziała.- nie idę do domu. Miranda skinęła głową a potem zamknęła drzwi. To jest jeden pokręcony dzieciak, pomyślała, Chociaż Miranda nie była już za bardzo dzieckiem. Może nigdy nie była, ale miała więcej niż piętnaście, może szesnaście lat – taki wiek jaki miała Claire przyjeżdżając do Morganville. Wow. To nie wydawało się tak dawno, ale w tym samym czasie wydawało się…wiecznością. Jakby nie było świata poza granicami miasta. Pewnego dnia, chcę się stąd wydostać, pomyślała. Mogę wyjechać w każdej chwili, jeśli chcę. To brzmiało nieprzyjemnie, jakby narkoman powiedział sobie to co myślał. Jazda w dół windy była powikłanie, ale kiedy wyszła, nie wiedziała Myrnina czy Olivera czy… cóż, kogokolwiek. Nie od razu. Potem zobaczyła Kształt cienia Myrnina w lewym boku garażu stojącego obok radiowozu policyjnego Morganville. Mówił do kogoś. Claire podeszła i Myrnin obrócil się w miejscu. – Ach! – powiedział. – Jesteś tu. Boże. – miał ten maniakalną, gorączkową krawędź, zawsze obawiała się gdy to się działo. To sprawiło, że była bardzo zmęczona, a to musiał być worek szaleństwa – cokolwiek on chciał. - Gdzie jest Oliver? – spytała Claire. Bo tu go nie było, tylko jej przerażający szef. Hannah Mosses stała obok drzwi kierowcy, cruiser’a , wyglądała… odległo, to było prawdopodobnie najlepsze słowo które ją opisywało. Wyłączona. - Nie mów, że sobie poszedł. To nie trwało tak długo. - Tak, tak Oliver. – powiedział Myrnin. Wydawał się zdenerwowany w stosunku do niej. Daleki od równowagi, Hannah po prostu wydawała się zimna. Nikt nie działał tak jak powinien a z jakiegoś powodu, zadzwonił u niej dzwonek alarmowy, głęboko w środku. –

Oliver jest tutaj. Chodź, jest tutaj. Claire zrobiła krok w tył a nie w jego stronę. Zbyt późno. Myrnin rzucił się do przodu, chwycił ją jedną ręką zakrywając jej usta i krzyk zaskoczenia, drugą okręcił wokół jej tali i podniósł ją, kopiącą powietrze. - Ciii. – wyszeptał. – Claire, nie. Obiecuję ci, że to jest konieczne. Zaufaj mi, proszę. Hannah otworzyła tył samochodu. - Tam. – Claire usłyszała jej słowa, nad własnymi stłumionymi wrzaskami. Myrnin zsunął się z nią, mocjo ją trzymając, żeby nie mogła krzyczeć i walczyć za dużo. Panika pędziła teraz w jej żyłach, bo to było błędne. Porwanie? Nie w porządku. W ogóle nie w porządku. I Hannah? Dlaczego Hannah pomaga? Claire absolutnie jej ufała. To…wstrząsnęło prawem jej świata. Hannah zatrzasnęła tylnie drzwi i usiadła z przodu. – trzymaj ją spokojnie. – powiedział. – Muszę dostać się przez linie frontu. Jeśli się uda, to nie będzie miało znaczenia. - Ja nie preferowałbym robienia tego w ten sposób. – powiedział Myrnin. – Mogę sprawić, że zrozumie. Naprawdę. - W czasie, może, ale teraz jesteśmy zobowiązani. Nie mamy czasu uporządkowywać pytań. Oliver ma oś czasu? - Tak. – powiedział Myrnin. – Przypuszczam, że masz racje. Nie możemy czekać. – spojrzał na Claire która patrzyła na niego w horrorze i zdradzie. I desperacko próbowała ugryźć go w rękę. - Przepraszam moja droga. Po prostu… odpocznij. Nie mogła. Nie potrafiła. Walczyła i walczyła, kopała siedzenie, wrzeszczała, aż w końcu w ryku frustracji Myrnin położył palce na boku jej szyi i przycisnął. A ona… Weszła… w ciemność. 18 Oliver Czekałem na ten moment i wreszcie się pojawił. Nasi wrogowie, bezbronni. Nasza

przyszłość, wreszcie widoczna, jeśli tylko mogliśmy do niej dotrzeć i ją wziąć. Na tym dalekim horyzoncie była wolność od wampirów i strachu niosącego w kościach, ponieważ byłem wykonalnie nieśmiertelny. Wolność niekwestionowana, znowu. Cokolwiek, nad czym Magiczny Myrnin pracował, nie dawało wątpliwości, że nawet jeśli takie rzeczy jak ten proszek będą działać przeciw Draug, to będzie szalenie i wątpliwie lojalny mnie, ale na jednym froncie zawsze był niewzruszony, i to było jego zobowiązanie do niszczenia wrogów. Nawet gdyby był wskazany, uruchomić to co konieczne był jednym który argumentowałby walke. Mieliśmy to wspólne, mało prawdopodobnie wyglądające. Jego wiadomość przez radio była prosta: proszek w bębnie w laboratorium zabije Draug. Znajdziesz je na miejscu zaznaczonym na mapie. Wysłanie swoich zespołów. Zniszczenie ich wszystkich. Myrnin był zdolny do zaskakującej bezwzględności. Myślę, że to też mieliśmy wspólne. Ale to druga cześć komunikatu mnie zaskoczyła. Myrnin zdawałem sobie sprawę, wiedział wszystko, jak to się skończy. To był kawałek, że nie dał żadnej wskazówki – i jak dobrze zrozumiałem, nikomu nie powiedział. Nawet swojemu zwierzątku, Claire. Nie. Zaskakujące, że w rzeczywistości obejmuje to rzeczy, jakie znalazłem. Zanim podążyłem za jego wskazówkami miałem problem z adresem. Siostra Amelie była zagrożeniem dla jego rządów i potencjalnym uzurpatorem, ale z definicji, wystarczającym liderem, a ja potrzebowałem wszystkich zasobów teraz. Miałem strażników, założyłem ubrania bojowe, tęskniłem za zbroją, ale ona nie była niczym dobrym w walce z Draug. To tylko ciągnęło nas w dół, podczas walki w wodzie. Skóra nie. Naomi pomyślała o tym samy, ponieważ kiedy pojawiła się w mieszkaniu Fundatora była przywdziana w skórę. Czarny uczynił ją surową, jak kość, kontrast bladej twarzy i ostrych włosów ułożonych do prostej walki. Wyglądała prawie jak Amelie – ale nie była do niej w niczym podobna. Przyjrzała mi się chłodno i powiedziała. - Nie będę wzywana, jako twój sługa Olivier. To jest najważniejsze.

- Potrzebuje twoich umiejętności. – powiedziałem. – Słyszałaś wezwanie do bitwy. Zakładam, że… - Oczywiście. - Więc nie musze ci mówić, że to czas żeby uderzyć, twardo i szybko . – Uśmiechnąłem się pokazując kły. Ona odpowiedziała tym samym. Środek do środka. - Powierzam ci dowództwo misji. Odwróciła się pół krokiem. – Mi? Nie będziesz tego prowadzić? - Nie. – powiedziałem. – Mam inne obowiązki do wykonania. Jedne trudniejszych. Zrozumiała, a następnie pochyliła lekko głowę. - Mój szacunek Oliver. I moje współczucie. To jest straszna rzecz do zrobienia. W tym momencie Theo wyszedł cienia przy drzwiach. - Wyglądasz na gotowego. – zauważył. Kiedy wysłałem mu mordercze spojrzenie wzruszył ramionami. – Mówiłem ci, że nie bawię się polityką. Ja nie. Ale ty moja droga, dźgnęłaś mnie w plecy. Dosłownie. - Chciałam oszczędzić mojej siostrze agonii. – powiedziała. Jak wiesz Oliver. Myślę, że rozumiemy się dobrze. Cokolwiek ten kłamca heretyk powiedział… - Jesteśmy wszyscy razem Heretykami teraz. – powiedziałem. – Przekonania Theo są pomiędzy nami a bogiem. Śmiała się aż skrzyżowała ramiona. - Dobra zmiana, ty, wojownik boży. Miała racje. Zmieniłem się. Wampiryzm to robi – rzeźbi cała arogancje w świecie i zmusza do przyjęcia nowych realii. Opiera się na nowych wielu rodzajach arogancji, które zarówno Naomi i ja mieliśmy w całości, gniewne, ciemne porcje. - Mam zadanie z atakiem, Naomi, ale mam pewność, że zrozumiesz: nie jesteś Amelie, ani nigdy nie będziesz Amelie. Nie będziesz rządzić Morganville teraz ani nigdy, ja przetrwam. Jestem następcą. Nie ty. Możemy tańczyć wokół tego, dopóki nie spróbujesz zatrzymać stawki na plecach ale nie mogę obiecać, że będę wyrozumiały tak jak doktor Goldman. Czy się rozumiemy? Dała mi pełne, fajne spojrzenie. Cała ze stali, w tym jednym, pod wszystkim drobne maniery i

uprzejmość. Zastanawiałem się czy ludzie, naprawdę rozumieli jej głębokość. Prawdopodobnie nie. Amelie była taka sama, posiadała bardziej ludzkie sumienie niż Naomi kiedykolwiek. Było wiele ciał w tej przeszłości i to długo nad tym odkąd podjęła drogę nieśmiertelności. Polityka była grą o morderstwo, i zawsze tak było. To dlatego ona mi teraz wierzy. I to dlatego schyla głową, bardzo słabo by potwierdzić moją suwerenność. Na razie, Wiedziała, że to nie był czas na wyzwanie. Ale ten czas nie nadejdzie. Nie dla niej. Będę jej towarzyszył do obszaru gdzie zgromadzają się wampiry, Michael i Eve też tam będą, analizując torby ze śmiesznymi bryłkami – tak powiedział Myrnin – otrzymamy ostateczne zwycięstwo, naród wampirów: Nie powinienem czuć się rozczarowany, że walka będzie zwycięska bez stali i żelaza, ale czymś tak… przyziemnym. To dłużej nie była moja sprawa. Naomi szybko przejęła flagę i szybko przejęła dowództwo: próbowała zawłaszczyć Michaela i odciąć Eve, taktyka od samego początku skazana na nie powodzenie. Nie miałem zamiaru jej oświecać. - Ale nie ma miejsca dla człowieka w walce! – powiedziała Naomi, próbując stawić na swoim niewinnym urokiem. - Michael musi zrozumieć, że ja tylko próbuje chronić ja przed niebezpieczeństwem. Śmiertelniczka nie będzie zagrożona w tej walce. - Nie zostawię go. – powiedziała Eve. – Weź go, weź mnie. Lub zostaw nas obu. Jesteśmy transakcją związaną. - Ale… - Nie. – powiedział i spojrzał na Naomi. – Jesteśmy razem. Eve powiedziała mi o twoich małych gierkach. Nie dostaniesz nic za naszymi plecami. – Spojrzał powrotem na mnie. – Możesz mnie ukarać jeśli chcesz, ale ja jej nie ufam. Nie z Eve. Chłopak miał rację. Znacznie dojrzał, pomyślałem, pewnością, tragicznie ufny młody człowiek który został zamordowany mojej pierwszej nocy w Morganville. Chciałem go uczynić jednym z moich Wasali lecz wynik był… Mniej idealny. Nie mógł w pełni ufać oczywiście. Nie mogłem go za to winić. To trochę zabawne, że Naomi ufał mniej. - Zostańcie tu. – powiedziałem. - Nie będziesz potrzebny w tej armii. Nie, jeśli ta chemiczna miłość Myrnina jest skuteczna. - Oh, jest. – powiedział Michael. – widziałem to. - Wtedy nie będzie wymagać pomocy. – powiedziałem Naomi.

- Myślałam, że ja prowadzę ten atak. - Prowadzisz. – powiedział. – Przekazanie prowadzenie. Nie należy tego mylić z dowódcą. – Skinąłem na Michaela i Ebe, którzy skinęli powrotem i wzięli napełnione plastikowe torby z chemikaliami, dla moich… Czym oni dokładnie są? Wasalami? Nie, oni zawdzięczali wierność Amelie tak jak ja. Krewni? Niektórzy mogliby twierdzić, że nie. To było moje wojsko. Moje. Okrutne i złe, mamy szanse pokonać przeciwnika, który straszył nas od najwcześniejszych wspomnień wampirów. Naomi nie podziękowała za poświęcenie chwili jej uwagi od chwały i nic nie dodała. Michael i Eve zostaną lub nie, jeśli chcieli dałem im moje błogosławieństwo żeby to zrobić. Nie było śladu Shane’a co było bardzo dobrą rzeczą. Nie potrzebuje komplikacji z zaangażowaniem go teraz. Wróciłem do mieszkania Amelie, teraz niestrzeżonego, jej wierni mężczyźni i kobiety poszli walczyć z Draug, oczywiście. Otworzyłem drzwi do jej pokoju i tam się zatrzymałem, bo widok był… Ponury. Amelie była teraz ledwo rozpoznawalna. Wciąż walczyła, bo jej ludzka forma ciągle była rozpoznawalna… wzrost, ale traciła go powoli i ponuro. Wyciągnął miękką kołdrę z jedwabiu i owinął ją dookoła jej ciała. Potrzebowałem całej grubości na jej przykrycie. Kiedy już ją owinąłem, przywiązałem go zrywając sznury od zasłon i wziąłem jej niewielki ciężar na moje ramię. Zapach Draug osiedlił się wokół mnie, gnijące ryby i mięso, a ja walczyłem z pragnieniem. Wygoda fizjologii wampira, ale nie zawsze skuteczna, nasze zmysły są zbyt ostre. Pachnie przenikająco. Amelie się nie ruszała. Mogła być również trupem który usuwasz utylizując, nie było to niczym unikalnym w życiu, albo mojego jako człowieka, lub w ogóle w życiu. Wydawała się cięższa niż powinna być ale mógł być to ciężar tego co miałem zamiar zrobić. Nie traciłem czasu, obułem świadomy. Niosłem ją przez salę, teraz głownie opuszczoną. Usłyszałem gwar ludzkich rozmów z jednego z pokojów i zidentyfikowałem głos. Dziewczyna Morrell, żałoba jej brata Richarda, miała do tego prawo, była to grobowa strata dla miasta, mądry, uczciwy człowiek, prawdopodobnie jeden z tak wolnym początkiem. Dziewczyna nie miała takiej… jakości. Czułem, że w budynku są tylko ludzie, bezpiecznie dla Michaela. Pozwoliło mi to łatwo uniknąć ich wszystkich. Mój samochód był zaparkowany niżej, cicho czekał, umieściłem Amelie w bagażniku, nie dla jej ochrony tylko mojej, powinna skończyć transformację zanim będę gotowy. Pędząc w pochmurną noc, widziałem wszędzie oznaki rozpadu i zniszczenia Draug,

przyspieszało takie rzeczy, odwracając strukturę w zniszczoną farbę i kruszenie, zwiotczenie ruin. Oni zniszczyli by Morganville i zmienili go w pustynie w ciągu kilku miesięcy. Było więcej niż kilku ludzi pozostających w mieście, niektórzy przebywali przybyli przed nami parę nocy temu, chcąc wyrwać kontrole wampirów. Niektórzy zatopieni w ukryciu czekają do końca, bez względu, co na to co może być w naszej walce. Nie mogłem ich za to winić. Kiedy giganci walczyli, mrówki zostawały zmiażdżone. Poruszałem się po ulicy nie napotykając ani jednego Draug chociaż czułem ich ciężką obecność. Brak śpiewania był ważny i błogo wskazywał ostrożność i strach, Tak myślałem. Masz prawo by się bać. Tym razem to się skończy. Wyobrażałem sobie Magnusa czującą taką samą radość w odkrywaniu Morganville Miał szansę by w końcu nas wyeliminować, nawet jeśliby to oznaczało koniec jego własny Lubnie? Bez wampirów do zniszczenia, Draug znalazłoby coś mniej pożywne, ale bardziej obfite. Shane w niewoli był tego przykładem. Mogli robić to z ludźmi. W pewien sposób, to jak zapisujemy samych siebie, zbawiamy tych którzy służyli nam dobrze. Zaparkowałem przy ujściu ciemnego zaułka, otworzyłem samochód i sprawdziłem obszar dookoła. Był ciemny, złowieszczy, całkiem normalny dla takiego miejsca. Brak oznak lub zapachu Draug, zwiastowało to co nadchodzi z bagażnika. I siedziałem tym, zdałem sobie sprawę. Brudny biznes i przejmujący. Niosłem Amelie w dół alejki do szopy na jej końcu. Rudera Myrnina, zawierała tylko schody prowadzące do jego laboratorium i nic więcej, oraz migotanie i spojrzenie iluminatorów w postaci niższych nocnych intruzów. Było tam ciemno, wszystkie światła zgasły, ale jak zeszli na dół światła migotały reagując na ruch. Ulepszenie Claire, wyobraziłem sobie. Myrnina to raczej nie obchodziło. Pracownia była wielkim chaosem, ale to też było normalne, Myrnin był delikatnie mówiąc niezajmujący się pozorami. Dziewczyna miała starania aby je wyczyścić, ale to nigdy nie trwało długo. Nawigował między łamanym szkłem, przewalonymi krzesłami, rozrzuconymi książkami i zatrzymał się przed dużą zablokowana szafą oznaczoną NIEBEZPIECZEŃSTWO i wieloma różnymi wyróżniającymi się symbolami i ikonami. Kiedy do niej dotarłem poczułem za sobą iskierkę ergi. Obejrzałem się by zobaczyć tworzący się we mgle statyczny kształt. Nie Draug. Twór Myrnina. To było nienaturalne, ta rzecz, ta zjawa, użył mózgu wampira do napędzenia i ducha człowieka. Niechętnie wampira, z pewnością. Żart Bishopa dzięki czemu nasz gorzki wróg był jednym z nas. Kara zarówno ojca i syna. Zastanawiałem się jak Shane Collins czul się widząc, że jego ojciec przeżył, - jeśli może być on wywołany w tej żałosnej bezcielesnej formie. Frank Collins był obrazem, nic więcej. Istniejącą spłaszczona fotografią i mocą. Był nieokreślenie zdegradowany od ostatniej nocy w której go wdziałem, a potem, dość pewnie zarozumiały, a teraz wydawał się… wyblakły. I stary.

Laboratorium migotało niepewnie, tak jak jego wizerunek. On nic do mnie nie powiedział, a ja nie powiedziałem nic do niego. Nie było punktu zaczepienia ze zmarłym. Jak przewrócił się na bok na krytej ścieżce w końcu przemówił. - Czy mój syn żyje? – zapytał. - Jestem bardzo zaskoczony, że ci zależy. – powiedziałem. – Ale tak, to wszystko co wiem. - Powiedz mu. – Frank zawahał się, a ja miałem wrażenie, że dziwnie zmaga się z tworzeniem słów. – Powiedz, mu, że powiedziałem, że mi przykro. - Wątpię czy będzie miało to znaczenie. – powiedziałem. – Biorąc pod uwagę waszą wspólna historię. Ale jeśli przetrwam ten dzień, zrobię tak. - Umieram. – powiedział. – Mój mózg, to znaczy, Moc mnie napędza. Może to jest… może to jest dobre. - Może jest. – powiedziałem. Nie byłem bez sympatii, ale wybrałem gdzie to dać, a Frank Collins nie był moim wyborem. Otworzyłem drzwi do portalu, który prowadził z laboratorium Myrnina i za nim była czarna, pusta przestrzeń. – Czy ten portal nadal funkcjonuje? - Nie wiem. – powiedział. Czasami. Tak. Może. Ja nie wiem…- jego obraz zamigotał i zniknął. Nie wrócił. Niezbyt pocieszające. Portale były tworzone przez Myrnina jako dobrze magiczne otwory drzwiowe ( Choć zapewniał, że były one oparte na jego mieszance alchemii i nauki. ) z tunelem w przestrzeni, miejsca łączenia sąsiadujących ze sobą miejsc jakby w jednym pokoju domu. Jeden mógł przejechać miasto w zaledwie kilka chwil, teoretycznie, jeśli znał tajemnice portali i ich usytuowanie. Wiedziałem niewiele. Myrnin nigdy nie udostępniał pełnego zakresu wynalazku nawet Amelie. Skupiłem się na portalu ciężko. Nie było szeptu koloru, był ciemny, ciemny, ale zdecydowany. Prześledziłem miejsce, chciałem zobaczyć w moim umyśle jasno kolorowe lampy, czerwona sofę z aksamitu, grube zakurzone dywany. Był mały obraz monet, które Amelie miała uprzywilejowane, wiszące tam tylko… Poczułem nagle inna siłę dodającą do mnie intensywne przepięcie i kolor eksplodował z ciemności, pokazując mi lśniący pokój, doskonałe skupienie. Nie ma czasu. I przeszedłem, mroźno, ciepło a potem wzmocnienie i objęcie przez ciemność do światła. Portal warknął zamknięty za mną z niemal metalicznym krzyknięciem, wyczułem, że nie otworzy się ponownie, lecz bez obawy.

Morganville niszczyło wszystko wokół nas. Wkrótce nie będzie nic do zapisania. Ta moc. To nie był frank, nie mógł niewiele dodać. Nie, to była moc ze znanego rodzaju atmosfery. To była Amelie, co najmniej w pewnym stopniu nadal w stanie czuwania. Gdzieś. Żywa. Być może ze względu na to miejsce. Ten pokój, ten don, nadal trzymał poczucie wieczności, pokój jest środkiem własnego zasilania. Tutaj spośród wszystkich miejsc, Amelie może znaleźć siłę. Podczas konstrukcja była budowana, był pierwszym z trzynastu identycznych domów, wszystkich związanych, połączonych, wzmocnionych krwią i kościami, magia i nauka. Tu, w tym miejscu mocy, mam nadzieje mogła utrzymać się trochę dłużej. A jełki nie… to było miejsce na montaż końca. Ułożyłem ja najdelikatniej jak to możliwe, na czerwonej aksamitnej kanapie i odwinąłem z koca obejmującego się wokół jej ciała. Wyciągnąłem go mokrego i lepkiego a pod spodem była rzeźba z wosku z bladymi oczami niewidomego. Zostawiłem ukryty pokój na poddaszu i poszedłem na drugie piętro. Młodzi ludzie którzy tu mieszkali – Claire, Eve, Michael, Shane – byli obojętnymi gospodarzami, ale łazienka utrzymywana była z czystymi ręcznikami. Zero wody oczywiście, ale w kuchni znalazłem szczelnie zamknięta butelkę wody, i jeszcze nie zsiadłą dostawę krwi Michaela Glassa która musiała być przechowywana na wypadek niebezpieczeństwa. Ostrożność. Musiałbym przechowywać więcej niż to, a jestem z natury ostrożnym paranoikiem. Dom miał dziwnie puste uczucie. Byłem tu wiele razy, ale zawsze istniało poczucie obecności czegoś, co w nim mieszka, nie mieszkańców, ale duch samego domu. Kreacje Myrnina miały dziwne skutki, a najdziwniejsze było przebudzenie, te nieruchome, nieżywe budynki z cegły, drewna, zaprawy i paznokci. Ale duch mieszkał tu tak samo martwy jak samo Morganville. Usiadłem obok Amelie z nawilżonym ręcznikiem i zacząłem czyścić jej twarz, oczy nagle przesunęły się na mnie. Po raz pierwszy od godziny widziałem iskry ujęcia w nich. Nie ruszała się inaczej więc kontynuowałem pracę, ocierając wilgotne pozostałości z Draug z jej bladych policzków, rozchylonych warg. Jej ręka przeniosła się w mgnieniu oka i złapała mnie za rękę. - Nie mogę. – szepnęła. – Nie mogę wytrzymać, Oliver. Wiesz, co zrobić. Nie możesz pozwolić mi się zgubić. Naomi Miała rację. Niemiłe, ale dobre. - Mamy jeszcze czas. – powiedziałem jej i położyłem drugą rękę na jej dłoni – by nie mogła jej wyjąć, ale trzymać blisko nawet, jeśli ją to boli. – Jeśli Magnus zostanie zabity, to się zatrzyma. To

wszystko się skończy. - Bo to była tajemnica Draug, tylko Magnus musiał trzymać się blisko. Właśnie dlatego ukierunkował Claire która mogła zobaczyć go bez przebrań i obrony. Był najpotężniejszym Draug i najbardziej narażonym. Zabij go a jego wasale Urą. One były refleksjami, muszkami, trutniami obsługującymi ul. Ale Amelie potrząsnęła głową, tylko trochę. Tak samo jak mogła. - Mistrz Draug nie może zostać zabity. Nie przez coś nierdzewnego lub srebrne kule lub ostrze. Wszystko co możemy zrobić to zmusić go do ucieczki i się przegrupować. Musisz mnie zabić zanim transformacja będzie kompletna rozumiesz? Myślałam, że może tym razem – ale nie mamy szczęścia, ty i ja. – jej uśmiech był straszny przy tym ciele, ale mógłbym jeszcze zobaczyć Ducha Amelie. Była moim gorzkim wrogiem, moim bąkiem, moja zmorą – mieliśmy setki lat żółci i ambicji między nami, ale tutaj na końcu widziałem ją jako królowa, którą zawsze była. W moim śmiertelnym życiu, królowie, monarchowie, ale nigdy ona. Tam było cos silniejszego niż moje ambicje. - Zrób mi tą przyjemność mój stary wrogu. To pasuje. - W tej chwili. – Obiecałem jej. – Bądź cierpliwa ze mną. - Będę. – powiedziała i zamknęła oczy. Tym razem jej uśmiech był zupełnie sam. – Postaram się. 19 Naomi Wreszcie, wreszcie biorę moje prawowite miejsce. Trzydzieści wampirów, wszystkie w wykonujące moje niekwestionowane polecenia. To mnie pocieszało, że Oliver był jednym, który mi to przyznał, ale chciałabym go wkrótce zobaczyć. Ja byłam królewska., On był tylko zerwanym królem zabójca i fanatykiem. Kimś, kto kiedyś ukradł tron i nie był do niego zaliczany. To było głupie z jego strony dać mi jego wasali do kierowania. Chciałabym użyć ich do czegoś więcej niż zabicia Draug. Chciałabym zrobić to dla dobra mojej siostry, Amelie była królową, to prawda, ale gdy królowa nie mogła działać jej spadkobierz musiał, szybko, ab zapewnić niewybuchnięcie chaosu. Byłam spadkobiercą. Nie Oliver. Jedynym pojazdem wystarczająco dużym by prowadzić nas wszystkich był żółty autobus, śmierdzący ludzkimi dziećmi i innymi nieprzyjemnymi rzeczami, rozkazałam otworzyć okna. Chmury były stoczeniem w wiatrach pozostawiających na niebie Morganville wreszcie jasny i lodowy błysk gwiazd wyciekanych diamentami. Tak wiele gwiazd, tutaj. Moja siostra wybrała ochronny grunt, dobrze, ale jeśli bron Olivera miała pracować jak twierdził to będzie ostateczne triumfalne zwycięstwo.

I ja chciałabym je poprowadzić. Miałam już zaplanowane co nastąpi po bitwie. Po pierwsze, chciałabym zapewnić Amelie nie wyrośnięcie z Draug, chciałabym związania jej ludzi blisko mnie przysięga krwi. Oliver może być wygnany Lub wysłany, jeśli odmówi samowolnego wyjechania. I Morganville, takie królestwo, było by moje. Draug będzie skończone, zbudujemy miasto słuszne i właściwe… I będę mogła zatrzymać bzdury Amelie o równości ludzi i wampirów. To skończy się z jej pupilkami, Michael. Jako jej bezpośredniej krwi potomek, będzie musiał dać przykład innym. Ja go o to poproszę aby odłożył ludzką dziewczynę i zachowywał się jak wampir powinien, to pomieszanie sługów i panów było szalone. Uprzejmość wobec nich spadała, dla pewności, jeśli wybierze trzymanie się blisko jak zwierzę, mogę spojrzeć w inną stronę, ale małżeństwo było przymierzem prawa i obyczaju, które nie mogło być dozwolone. Dawało ludziom niezaprzeczalne prawa. - Moja pani. – powiedział jeden z ulubieńców Amelie, kłaniając się mi, kiedy stanął obok mojego fotela. Przyjął on nowoczesny strój, ale przypomniałam mu o zbroi z wcześniejszych czasów. Dobry człowiek. Dobry wojownik. - Masz na imię Rickon. – powiedziałam. – Pamięta cię. - Masz długa pamięć pani. To Rickon. – patrzy na mnie z zielonkawymi oczami, które był trochę zbyt chytre i niezbyt wiedzące. Jak dobrze go znam? Z tak wielu wieków trudno kogoś zapamiętać. I niewiele wiedziałam jak Amelie przekazywała rzeczy w Prost. Ona nawet nie znała nazwisk ludzi. Miałam do zapamiętania trzy, które podała do życia kompana Michaela. I że miała być walka. - Zbliżamy się do oczyszczalni, Inne sygnały magistrali, że dotarły one na uczelnie i są przygotowywane na sposób pracy na skraju miasta. - Wtedy się zacznie. – Dałam mu ciepły uśmiech. – Działaj dobrze, dzisiaj, Panie Rickon a dostaniesz nagrodę. Znaczącą. Uniósł brwi i powiedział: - Nie jestem panem, moja pani. Tylko szczęśliwym sklepikarzem. I nie wymagam nagrody. To jest mój dom. Nie biorę zapłaty za bronienie własnej ziemi. Pomyliłam go. Był jak się wydaje, tym smutnym wampirem którzy wierzyli w dziwna filozofię, że Amelie wymagała od nas rezygnacji z praw do statusu i stanie się… zwyczajnymi. Cóż, nie było zwyczajnie. I dalej nie pozwoliłabym jej

zamienić nas na jakiś… sklepikarzy. Byliśmy panami i paniami i pozostaniemy nimi. Skinęłam mu głową, jakbym się z nim zgodziła a on się wycofał bez słowa. Przynajmniej człowiek był zdolny do prawidłowego wyjścia, z głębokim ukłonem do pasa, zanim się odwrócił. Gravekeeper, Ransom, siedział za mną w autobusie. Był zakurzona starą rzeczą, starożytny wygląd, zawsze zastanawiałam się kto zadał sobie tyle trudu by uczynić go wampirem. Trudno było sobie to wyobrazić. Włączanie kogoś tak starego było bezużyteczne chyba, że ten ktoś miał znaczne dary, jeden wydawał się nie pamiętać swojego nazwiska przez większość dni choć, musze przyznać był zdolny do szybkiego działania gdy było to potrzebne. Spojrzałam na niego a on skinął głowa i dał mi uśmiech wampira, czy też nie, królewski czy nie, zadrżałam. Niektórzy z obserwatorów Amelie byli… nieprzyjemni. - Wasza wysokość. – mruknął następny gość, wysoki Pennyfather, jeden z ulubionych Olivera, kolejny fanatyk, który miał w oddychające dni, podawane tortury dla kościoła. Nie ufałam mu, ale miął użyteczne pasmo chłodu i należyty szacunek. Skłonił chwytając moją rękę, ale nie tak wulgarnie jakby szczotkował nią usta. - Kiedy to się skończy będę szczęśliwy iść z Toba gdziekolwiek poprowadzisz. Przyjęłam go skinieniem głowy i królewskim uśmiechem. Byłam w stanie rozumieć nas dwóch. Nie było tutaj więcej niezawodnych z niekontrolowanego stanu Morganville który chętnie przestępowali barierę, kiedy ją podniosłam. Nawet Ransom może, chociaż Pan Rickon, obawiałam się, ze był przegraną. Czułam szybkość powolnego autobusu, który następnie się zatrzymał. Byliśmy na miejscu. To był mój moment, mój, rysować ich miłość i lojalność, a ja stałam i robiłam z siebie królową. Ransom przepchnął obok mnie jak narysowałam oddech do mówienia. - Wiemy co mamy robić. – powiedział. – Wynoś się z drogi dziewczyno. Zielonooki sklepikarz uśmiechnął się idąc obok. Inni padali za nim ignorując mnie. Odrzucając mnie. Pennyfaher powiedział: - Ignoruj niegrzecznych chłopów, wysokość. Raz będziesz miała wygrany dzień i wpadną w twój urok. – miał dźwięk kojącego dzwonka i pozwolił uspokoić mi moja wściekłość.

Chciałabym użyć jej przeciwko Draug. Na razie. Zamiast być w awangardzie, byłam w środku grupy która wychodziła z autobusu. Byłam zmuszona do walki. Moja strona drogi z przodu, gdzie ostatecznie obejmę moje dowództwo. - Wszyscy zostali uzbrojeni . – powiedziałam trzymając torbę proszku. – I powiedziano mi, ze draug nie może tego odeprzeć. Musisz być gotowy na wszystko, każdy z nas został uzbrojony w srebro, ale bądźcie ostrożni z jego stosowaniem. Ktoś mruknął jakiś komentarz, niegrzeczny, a ja spojrzałam na niego. To nie wydaje się mieć takiego samego skutku, jaki moje siostry powinny mieć. - Pennyfather poprowadzi jeden zespół. Ja drugi. Podchodzimy z każdego końca. Draug nie może śpiewać, nie pozwólcie im się dotknąć, jeśli można tego uniknąć. Użyjcie proszku na basenach, Nie marnujmy go. Więcej mruczenia, jeden odizolowany cichy śmiech, ale zignorowałam ją, dla całej zapalonej furii we mnie. Chciałabym wykluczyć tych ludzi. To było moje krwiste prawo i historia. Z pewnością Amelie zgodzi się jak było, jakby tak się stało. I doprowadziło moją siłę do kompleksu. Nikt z nas nie oddychał, i za to jestem głęboko wdzięczna, to było miejsce zguby nawet bez groźby Draug. Pełne cieni, ale liczyło to trochę dla naszych oczu. Wszystko było jeszcze spokojne, czujne wewnątrz. Kiedy Draug przyszedł dla nas, przyszli w pośpiechu w walka się zaczęła. Cięłam całą moja drogę przy użyciu srebra, gdzie było to Konieczka, kilka wampirów zostało przezwyciężonych i wciągniętych w baseny, ale wtedy Pennyfather osiągnął ich wodnistą strukturę i usłyszałam niesamowity, przenikliwy pisk przerażenia jak rzucił swoje chemikalia, zaczęłam to samo w moim końcu, rzuciłam moją torebkę proszku do mrocznych, ciemnych wód i obserwowałam jak czarny gwint szybko się rozprzestrzenia , toksycznie, poprzez ogród krwi. Były tam wampiry, zakotwiczone, szybko, kiedy Draug umarł krzyknęłam na nich, aby weszli do wody i powyjmowali ofiary. Uratowaliśmy większość. Draug umarł. Zginęli ciężko i zginęli walcząc, starając się ciągnąc na swojej dziedzinie, ale zatruliśmy ich dom, aż do ostatniego schronienia. Osoby, które się pojawiły, zabiliśmy srebrem. To był triumf bez zastrzeżenia. Zaoszczędziliśmy prawie dwadzieścia wampirów od ich okropnego losu, ale co najważniejsze, mój rozkaz, moja Bitwa została wygrana i chciałabym wrócić pokryta chwałą. Nike nie kwestionuje prawa do orzekania po tym, Oliver porzucił swoje obowiązki i zostawił

mi je, by prowadzić wojnę a mi się udało. - Wygraliśmy . – powiedziałam. I już myśl o przyszłości zaczęła rządzić. Chociaż wolałam towarzystwo kobiet, chciałabym raczyć wziąć Michaela Glass’a jako małżonka, postanowiłam tak, był młody, ale przyszedł z czystych linii hodowlanych i zdrowotnych. Co do jego ludzkiej dziewczyny… cóż, jeśli nie odpuści, byłoby dość proste się jej pozbyć. - Nie. – powiedział Rickon. – nie ma żadnego śladu Mistrza Draug. Chyba, że on się położył, nie ma zwycięstwa. - Na pewno mamy go zabitego w basenach. – powiedziałam. – Nie ma pytania. Dał mi zimne, zuchwałe spojrzenie zielonymi oczami. - Musimy mieć dowód. - Ja królowa. – powiedziałam mu i pokazałam swoje kły. – Wolałabym dać ci mój mały tytuł, Pan Rickon. Zignorował mnie. Zignorował mnie. Odwrócił się by rozprawić się z ostatnim draug. Znalazłem ostatniego z nich, trzymającego się jego brudnego życia, przyczajonego w cieniu. I rzuciłam na niego trochę magicznego proszku, i patrzy lam jak jego nogi staja się czarne, solidne i zgniłe. To umiera przed moimi oczami. - Magnus. – powiedziałam. – Gdzie jest Magnus? Powiedz mi! - Nie tutaj. – szeptał i śmiał się ze mnie. Musiałam zabić Magnusa, Kiedy już to zrobię nie będzie mowy o m ojej wyższości, moich prawach. Magnus był mój. Pennyfather stał ze mną, czułam jego zimna, kątową obecność. Człowiek Olivera, ale teraz mój. Widział, kiedy paść do kolan. - Wysłać do wyszukiwania. – Rozkazałam bez odwracania się do ostatnich umierających niewolników. – Znajdź Magnusa za wszelką cenę i przynieś go do mnie. I Oliver. Będzie wymagać jego głowy, oczywiście. Musimy rozstrzygnąć pytanie, kto rządzi. Natychmiast. Pennyfather się nie ruszał. Zdałam sobie sprawę, z wielkiej ciszy wokół mnie.

Wrzasku nie było, draug się skończyło, a wampiry, moje wampiry, obserwowały mnie. Jak Pennyfather, nieruchome. - Słyszałeś. – powiedziała, i odwróciłam do Pennyfather’a… … ukrył smukły srebrny nóż w mim sercu. Chwyciła ze niego, obejmując je zimnymi dłońmi i nie zobaczyłam nic na jego twarzy, ale moja własna śmieć. - Nie. – wyszeptałam. – Nie, jestem twoją królową. - Nigdy nie będziesz tutaj rządzić. – powiedział. – Powinnaś to pamiętać. Srebro płynęła przez moje ciało, zatruwając mnie. Zostawił we mnie sztylet. Jest sparaliżowany we mnie i mogłam tylko patrzeć jak Wampiry z Morganville opuściły to miejsce i zostawiły mnie na śmierć wśród sczerniałych trupów naszych największych wrogów. To nie koniec, pomyślałam, Chciałam krzyczeć to na niego, na wszystkie z nich. To jeszcze nie koniec! Ale wszystko, co mogłam zrobić to patrzeć, jak idą. Stworzenia Amelie. Olivera. Nigdy moje. Będę cie mieć, obiecałam im, w przypływie strachu u wściekłości. Trzeba było się mnie upewnić Pennyfather. Ponieważ chciałabym znaleźć sposób, aby przetrwać. Aby zrobić to miasto nasza przyszłością, dla nich. Jakoś. Otruty Draug jeszcze żył, choć sczerniały i był kaleką. Szybko umierał. Ale przeciągnął się do mnie i spojrzał w dół na moje otwarte oczy. I wyciągnął srebrny sztylet z mojego serca. Przez dłuższą chwile, nadal nie byłam w stanie się poruszać, srebro mnie osłabiało, sczerniało mnie wewnątrz. Draug upuściło sztylet. - Dlaczego? – spytałam go. I odpowiedział mi głos Magnusa, powtarzający przez jego własne stworzenia.

- Nie marnuj. – powiedział. – Nie chce. Potem roześmiał się i draug umarł. Oparłam się na rękach i kolanach a następnie wyprostowałam. Wojna nadal trwała. Magnus był pierwszy. Ale po tym, którzy mnie zdradzili. Amelie, moja siostra. Oliver, jego istota Pennyfther. Mnie. 20 Eve Stałam na uboczu z Michaelem, i patrzyłam jak wampiry idą na wojnę. Nie było dużo do widzenia poza paradą- naprawdę… tylko my dwoje, stojący razem i trzymający się za rękę. Zawsze myślałam o sobie, jako o zarozumiały, pomocniku a zarozumiali pomocnicy nie idą na wojnę prawda? Oni dopingują z boku… będąc zarozumiałymi. Nie czułam się w ogóle zarozumiała. Czułam się przerażona, nawet z trzymającą mnie ręką Michaela, nigdy nie była, bardziej świadoma tego, jak wiele było do stracenia, jak wiele musiało się udać. - Co jeśli nie zadziała? – spytałam go. – Co jeśli, co jeśli żaden z nich nie wróci powrotem? - Mogłam zobaczyć koszmarną pułapkę Zombieland Morganville, Draug nawiedza wszystkie źródła jakie mieliśmy. - Wtedy chwycimy wszystko co mamy na lewo, kradniemy szkolny autobus i wyruszamy . – powiedział Michael. – Nie lubię biegać ale to jest czasami jedyne co można zrobić. Autobusy szkolne. Ostatni raz siedziałam na tych zimnych pseudoskórnych zielonych fotelach, byłam wyrzutkiem modlącym się o ukończenie studiów a Michael siedział z tyłu z cool dzieciakami. Zawsze był w stanie poruszać się jak klik – gorący, muzyczny kujon, entuzjastyczna szafa Star Treka. Montaż jego supermocarstwa i mojej śmiertelnej słabości. - Propo szkolnych autobusów pamiętasz, kiedy Jamie Montgomery uderzył tą jak jej na imię…tą rudą… - Carly. – powiedziałam. – Carly Fox.

- Carly Fox, racja. Myślę, że złamała jej nos. - Dobre czasy. – Pamiętałam to zdarzenie, była to jedna z atrakcji starszego roku, ciągnięcie za włosy, pełne gorące dziewczyny. Nos Carly nie był nigdy taki sam. Także jamie Montgomery, bo zniknęła bez śladu około dwóch tygodni później, uciekła z miasta, tak mówiła plotka, większość z tych plotek była bykami. Prawdopodobnie została opróżniona przez Opiekuna Carly z czystej irytacji, że musiał pośredniczyć licealistka. Takie rzeczy się zdarzały. - Hej, cokolwiek się stało Jamie, tak? – ponieważ Michael był teraz po innej stronie. Wiedział. - Opuściła miasto. – powiedział Michael. - Czy to jest kod dla… - i zabębniłam w szyje. Podniósł brwi ale nic nie powiedział. Więc to było to. – Cholera. - Już to wiedziałaś. Może, trochę. Ale jednak. Wracają do naszej klasy zastanawiałam się ilu z nich przetrwało, najpewniej, na pewno, na niewielu spadł radar, zostali pogryzieni, próbowali uciec, albo mieli przysłowiowy wypadek śmiertelny. Stopa zaginięć Morganville była dość wysoka, a większość z nich w ogóle nie zaginęła. - Tak. – powiedziałam i zwróciłam się do Michaela. – Dosyć wspomnień. Zgaduje, że tylko my jesteśmy utaj. - Prywatnie. – odparł. - O ile kiedykolwiek będziemy. I … nie mamy wiele teraz do zrobienia... - Nie. – grał ze mną, czekając na mnie aż zdobędę punkt. Więc to zrobiłam. - Musimy porozmawiać o niektórych rzeczach. To nie było to czego się spodziewała pokonując następny zakręt. Widziałam to, ale to była jego wina, że pozwolił mi prowadzić metaforyczną autobusową rozmowę. Ale trzeba mu przyznać, złapałam tylko błysk niecierpliwości i rozczarowania, szybko ukrytych. - Dobrze. – powiedział. Nie tak, jakby naprawdę chciał mieć serce-nie-bijące ale ja jakby nie wiedział, że to kręci się wokół niego.

– Chcesz to zrobić tutaj? Wzruszyłam ramionami. – Shane jest w naszym pokoju z Claire, tak myślę. Byli dość napięci jak wróciłam. Lepiej dajmy im trochę czasu. Pociągnęłam Michaela do zestawu krzeseł i usiedliśmy na dwóch z nich. I wtedy poczułam się dziwnie na myśl o rozpoczęciu rozmowy. Nastąpił moment kiedy będę uciekać od Naomi w jego ramiona, kiedy wszystko co się między nami wydarzyło zniknęło a teraz… ale teraz pojawiło się znowu, wielkie i złe, coraz większe z każdą chwilą nie radzenia sobie z nim. Ale raczej, ja nie. On się starał. Więc spojrzałam w góra i powiedziałam to, co było w moim sercu. - Kocham cię. Spotkał moje oczy, o mój boże, był piękny. To zawsze mnie zaskakiwało, trochę, jak wszystko po prostu pracowało – jego oczy, jego włosy, jego kości policzkowe i usta… wszystko. Sztuka życia, tak wspaniały, że czasami, jak teraz, to boli. Ale jeśli jego wygląd trochę palił, wyraz twarzy uspokajał, patrzył na mnie, jakbym była jedyną rzeczą na świecie. Nie pustka w jego oczach, ale otwarte szczere uczucie. - Nie wiem. – przyznałam. – Myślałem, że tak ale… to trochę jak w relacji z Supermanem. Czasami nie znasz swojej siły. Uśmiechnął się i wyszły jego dołeczki. – Myślę, że jestem bardziej jak Batman. – powiedział. – Wiesz, te wszystkie nietoperze i nocna działalność i Batman jest znacznie chłodniejszy. - Dziwak. Jego uśmiech się rozszerzył. - Mówisz najpiękniejsze rzeczy. Nie słyszałaś? Dziwaki rządzą teraz światem. - Tak, Gotki pozwalają im działać. – To było tak dobre… Tak jak za dawnych czasów, kiedy byliśmy przyjaciółki, i przed tym jak wszystko było takie skomplikowane. Tak niebezpieczne. – Unikasz rozmowy. Spojrzał na swoje dłonie, a następnie z powrotem w góra, jakby sam chciał to zrobić. - Tak, myślę, że to robie. Skrzywdziłem cię.

Mogę zrobić to ponownie jeśli warunki byłyby dobre, ja naprawdę nie wiem jak co może to wywołać Eve. Listy do piekła. Ja po prostu… straciłem siebie. I nie mogę obiecać, że to się nie powtórzy. – było coś niepewnego w tym jak na mnie teraz patrzył. Strach, zrozumiałam, był przestraszony. Miałam zamiar go odrzucić, wiedząc, jakie to będzie bolesne, ale po prostu… trzymałam się ciągle tego samego. - To sprawia, że ślub może brzmieć szalenie. – powiedziała. – Prawda? Skinął głową. Tym razem spojrzał w dół, nie próbował patrzeć mi w oczy. - Michael. - Przykro mi . –powiedział. Wyszło to pół szeptem i trochę niepewnie. – To nie twoja wina to moje… - Michael. Spójrz na mnie. Zrobił to wreszcie przygotowując się na wpływ. – Powiedziałam, że ślub brzmi dziwnie. Robie szaleństwa dla życia. Przez puste parę sekund, wydawał się nie rozumieć, musiał przetrawić to z duża prędkością kilkanaście razy zanim w końcu to przetłumaczył. – To znaczy, że jesteśmy w porządku. Jesteśmy w porządku. - Tak, Michael, ty głupku, jest bardzo dobrze. Ale to, co powiedziałam przedtem ciągle stoi. Lepiej nie myśleć o mnie jako o ofierze, nawet jeśli coś się stało. Nie jestem słabym, małym kwiatkiem, a jeśli trzeba będę się bronić, będę. Po prostu staram się tego nie rozbić. Naprawdę mnie nie krzywdzić w porządku? Jego uśmiech był jasny i słodki, i wystarczająco gorący by stopić stal. - Czy to jest część gdzie się całujemy? - Jeśli chcesz. - Ach. – powiedział.- Chcę. – i pochylił się do przodu, chwytając ramiona mojego krzesła, i powoli, słodko przyniósł usta do moich. To był długi, piękny pocałunek, rodzaju tych roztapiających kręgosłup i wypełniających cię promieniami słonecznymi kradnącymi dech. Takie, które jak mi wiadomo, tylko Michael może dać, bo widziałam, po prostu widziałam, że całując mnie z tym mało delikatnym motylim dotykiem zatonął w coś głębszego, ciemniejszego, bardziej intensywnego. Jego język gładził moje usta, a ja byłam głodna jego smaku. Brakowało mi go, tak, tak bardzo. Brakowało.

Brakowało nas. - Eve? –trzymał wargi blisko, akcentując słowa małymi szczoteczkami elektryzującymi nasze skóry. Moje własne usta były opuchnięte, mrowiły, intensywnie i ponuro. – Myślę, że… powinniśmy… znaleźć pewną… prywatność. Teraz. Dawałam sto dziesięć procę dla poparcia tej ideo. W rzeczywistości, część mnie podkreślała jedna dwudziestą. - Tak, proszę. – powiedziałam i trzymałam moje usta blisko, drażniąc go powrotem. 0 Czy to znaczy, że faktycznie musimy przestać się całować? - Obawiam się, że tak. - Czekaj.., nie jestem pewna więc… Wyciągnął mnie na nogi i objął, przycisnął usta do moich i zaczął prowadzić mnie wokół krzeseł, a ja zachichotałam mu w usta jak niefortunnie wpadam s ścianę, stół, wazon… i nagle puścił mnie i odwrócił się mocno, właśnie jak usłyszałam jak Shane mówił: - Gdzie jest Claire? - Co? – Michael brzmiał pusto, był trochę sfrustrowany. Mogłam zrozumieć, że stara się stłumić palenisko w środku w sobie i w świecie. - Co ty mówisz? Myślałem, że jest z tobą. - Była. – powiedział Shane. Wciągnął koszule przez głowę i wyglądał bardziej ukierunkowanie niż wcześniej. Cieszyłam się widząc to. Byłam bardziej zadowolona, gdybym zobaczyła go za powiedzmy godzinę. Lub dwie. - Dostała telefon od Myrnina. Oczywiście. Nic dziwnego, byłam trochę zaskoczona, że poszła. To musiało być ważne. Cóż, wszystko so się dzieje prawdopodobnie było ważne. Upewniłam się, że moje ubrania były stosunkowo proste i wyszłam za Michaela. - Nie widziałam wcześniej Myrnina. – powiedziałam – a ty? Michael pokręcił głową. – Nie był załogą Naomi. - Może jest z Oliverem.

- Oliver nie pozwala nikomu być w pobliżu Amelie. Nie ma powodu do bycia tam Claire, nawet jeśli Myrnin został tam wciągnięty. – Michael uderzył pięścią o pięść Shane’a. – Wyglądasz lepiej człowieku. - Czuje się lepiej. – powiedział Shane. – Albo czułbym gdybym wiedział gdzie Batty McCrackula wziął moją dziewczynę. - O dobry boże. Idziemy na dół. Laboratorium? – zaproponowałam. – mam na myśli jedne z tych. Chłopcy myśleli, że to dobry pomysł, też, więc spróbowaliśmy. Tyle zaangażowanych prób i błędów, ile wszystkich korytarzy i drzwi, im więcej pokoi otworzyliśmy, tym bardziej wydawało się oczywiste, że miejsce było puste. Znaleźliśmy Theo w szpitalu, miął parę ludzkich pacjentów w łóżkach, i miął swojego niezdarnego przyjaciela Harolda, jako pielęgniarkę. - Myrnin? – powtórzył Theo gdy zapytaliśmy, wyprostował się znad mikroskopu. – Obawiam się, że go tu nie ma. Nie widziałem go jakiś czas. Próbowaliście w Laboratorium? - Nie możemy go znaleźć. – powiedział Shane. Brzmiał jakby był gotowy do uderzenia, a ja nie mogłam go za to winić. - Ah . Druga sala, skręć w lewo, potem trzy drzwi w dół na prawo. Powiedz szaleńcowi, że mówię Część. – Theo wrócił do mikroskopu jakby to było bardzo ważne, co mogło być, Harold pomachał do Shane. Shane odmachał, patrząc trochę dziwnie i wycofał się z mini szpitala do przedpokoju. Theo zaprowadził nas prosto do prowizorycznego laboratorium Myrnina, ale chociaż było tam pełno szkła, książek i stołów, nie było absolutnie nikogo. - Trzymaj się . – powiedział Michael i wyciągnął telefon. Wykręcił numer i słuchał. Patrzyłam na jego rosnące zmartwienie. – Nie odbiera. - Spróbuj do Myrnina. – Powiedział Shane. By jak napięta struna gitary, i około część za wysokim ciśnieniem. Michael wybrał i słuchał. - Nie mogę się powstrzymać, mam złe przeczucia co do tego… - Powinieneś. Wszyscy odwrócili się w różnych stopniu szybkości, a ja nie wiem jak faceci, ale ja byłam naprawdę zaskoczona widząc niewygodną przyjaciółkę Mirandę stojącą w drzwiach laboratorium Wyglądała niedopasowanie i dziwnie, jak zawsze jej oczy patrzyły na wylot nas, tak, że przeszedł mnie dreszcz.

- Co ty mówisz? – zapytał Shane i rzucił się w jej kierunku. Prawdopodobnie nie chciał być groźny, ale był mieszany i pobudzony, Shane był przytłaczającą rzeczą. Miranda zamarzła. Zatrzymała się i uniosła obie ręce w sfrustrowanej kapitulacji. - Nie mam zamiaru cię skrzywdzić dzieciaku. Tylko powiedz mi gdzie jest Claire? - W domu. – powiedziała. – powiedziałam jej żeby tam nie szła. Powiedziałam. – Wyglądała na… zmartwioną, co było dziwne. Widziałam Mirandę jako wrak samochodu przez utratę siostry, to była jedna z reakcji. – Wszystko jest nie tak. Nie miało tak być. - Mir. – odepchnęłam Shanea i chwyciłam dziewczynę za rękę. Miała miękką skórę na cienkich ptasich palcach, i pamiętałam jak ten biedny dzieciak potrzebował kiedyś kanapki. - Miranda, znasz mnie prawda? Powaliłam ja z psychicznego transu i dala mi ostrożne, rozdrażnione spojrzenie. – Oczywiście. – powiedziała. – Jesteś Eve. Dlaczego nie powinnam? Doskonałe pytanie, ale odpuściłam sobie. - Weź głęboki oddech i wyjaśnij co się dzieje. To nie ma żadnego sensu. - To nie ma żadnego sensu. To co próbuję powiedzieć. – odpaliła Miranda i westchnęła. – Claire znajduje się w domu Glassów. I nie powinno jej tam być. Powiedziałam jej to zanim udała się do Myrnina. Spojrzałam na Shane’a – Mówiła cos o…. - Ostatnią rzeczą jaka wiedziałem to że zamierza spotkać się z Myrninem, ale nie wiem gdzie . – Patrzył na mirandę wciąż z zaciekłym rażeniem jakby chciał wstrząsnąć nią. – Musiał zabrać ją do domu, to wszystko co mogę wymyślić. Ale dlaczego miałby to robić? - Podejrzany. – powiedziała Miranda. - Nie mogę zobaczyć co się dzieje. To jest przerażające, Eve. Nie podoba mi się to. Ale wiem, że musimy jej pomóc. Musimy. Jej ręka drżała, a jej małe palce były owinięte mocno dookoła mojej dłoni. Zniżyła głos do szeptu.- O ile to zrobimy, nie wszystko się uda.

I przełknęła ślinę stłumiając Shanea – jak impuls do wstrząśnięcia nią. Robiła tak wiele razy, jak tylko mogła, wiedziałem, że ten dzieciak był pół autystyczny pół psychiczny, było cudem, że wyszła taka jaka była. I zawsze to miało sens, potem. - Komu się nie uda? - Niejasne. – powiedziała jakby była jedna z tych magicznych 8 kuli które bardzo lubiłam. - Pieprzyć to. – powiedział Shane. – Idę po Claire. - My. – powiedział Michael. – jedziemy po nią. Miranda przytaknęła. - Ale jest ktoś jeszcze, kogo potrzebujemy. – Szybko wyrwała się z mojego uścisku i rzuciła daleko, działała zaskakująco szybko, pobiegłam za nią i usłyszałam tupanie chłopaków za moim śladem. Dziewczyna biegła jakby znała kompletnie dokładna mapę, a ja szybko straciłam rachubę zakrętów i niewyraźnych drzwi, z poślizgiem zatrzymałam się przed jednymi które wyglądały identycznie jak inne. - Są zamknięte. – powiedziała i spojrzała na Michaela. – Złam je. Wzruszył ramionami i chwycił pokrętła. Był wampiromocą ale był zdecydowany i kilka ostrych pokręceń i holownik został mu w ręku. Sięgnął do otworu i pociągnął z powrotem metal a potem otworzył drzwi. Wewnątrz, mój brat Jason, siedział ze skrzyżowanymi nogami w nieładzie piętrowego jasno pomarańczowego więziennego kombinezonu z numerami powyżej kieszeni na piersi. Spojrzał w górę, zrzucił chude włosy z twarzy i spojrzał na Michaela a następnie na mnie. - Zjazd rodzinny. – powiedział. – Fajnie. – uniósł rękę, widziałam go z kajdankami które były przymocowane do luźnego łańcucha pozwalającego dostać mu się do łazienki, ale nigdzie więcej. – Nie trzeba się bać. Jestem bezpieczny. Shane rzucił ukośne spojrzenie na Mirandę i powiedział. - Naprawdę? Skinęła głową. - Potrzebujemy go. - Dobrze więc. – powiedział Michael. – Żeby było jasne, Jason: kocham twoja siostrę, ale to nie

rozciąga się na ciebie. Wyjdziesz za linię, zrobić coś co nie jest w dobrym interesie twojej siostry, a ja przeprowadzę na tobie swoje zadanie. Rozumiemy się? - Michael! – wypaliłam. Nie byłam pewna co mnie przeraża bardziej, myśl , że musieliśmy go wypuścić lub myśl, że mógłby go zabić. Może jedno i drugie. - Rozumiem. – powiedział Jason. – Słuchaj pozwól mi odejść a obiecuje, że zrobię cokolwiek chcesz. Kiedy to się stanie zniknę z Morganville i z waszego życia. W porządku? - Zgoda. – powiedział Michael. – Będę cię obserwował. Nie odpowiedział, Jason podniósł nadgarstki, Michael przytrzymał łańcuch i pochylił jeden z łączników i tak po prostu nagle mój brat był… wolny. - Jesteś całkowicie pewna? – spytałam Mirandę. Skinęła głową. – on nie jest godny zaufania. Ale to jest w porządku jeśli to to czego potrzebujemy. Jason wstał, przeniósł rękę rozkoszując się wolnością i powiedział. - Więc, co my tu robimy? - Uzyskujemy broń. – powiedziała Miranda.- Dużo broni. Ukazał straszny uśmiech. - Podoba mi się ten plan. – powiedział a następnie wyszedł za Mirandą. Michael poszedł za nimi, dogoniłam go z niepokojem dezaprobaty I wymieniłam spojrzenia z Shane’m. - Wiem. – powiedział. – Wchodzimy w zły pomysł i ciągniemy się w dół. Mam złe uliczne przeczucie, ale albo jej wierzymy albo nie. Może nie jest zupełnie na krawędzi, co ty na to? - Uważam, tak za każdym razem jak z nią rozmawiam. – powiedziałam. – Ale chcesz ryzykować? Z życiem Claire na lini? Potrząsnął głową. - Chodźmy. – powiedział. – Ale miej na oku swojego brata. Na obu oczach. Absolutnie. 21

Claire Nigdy nie wiedziała, że to nadchodzi. Pierwsze chwile po przebudzeniu spędziła zastanawiając się, co się do cholery stało. Przypomniała sobie połączenie. Garderoba. Winda. Spotkanie Myrnina i Hannah w garażu… A potem…. A potem on się od niej odwrócił. Chwycił ją. Uprowadzi. Ona walczyła. Walczyła, dopóki nie wsadził jej do auta. A teraz była tutaj, jej głowa bolała marnie, ale gdzie TU była? Co się do cholery stało? Dlaczego? Następną rzeczą, która do niej przyszła, po panice było uświadomienie sobie, to, to, że nie była zanurzona w wodzie. To nie był Draug, co najmniej. Ulga była intensywna, aż spróbowała się poruszyć odkryła, że była przywiązana do krzesła. Ciężkiego, grubego drewna z pluszową tkaninę. Czuła zapach starego kurzy. W pokoju było ciemno, ale po kilku sekundach uświadomiła sobie gdzie była. Była w domu. W Domu Glassów. Nie idź do domu, powiedziała je Miranda. O boże. To był salon, jednak rzadko używany, główne miejsce do rzucania plecaków, płaszczy, torebek, rzeczy do pokoju dziennego, gdzie faktycznie je gromadzili. Próbowała przypomnieć sobie kiedy była w domu. Dni były niewyraźne, gdyby to tylko było wczoraj? Nie, to musiało być później. Czuła, że minął, co najmniej tydzień. Może gdzieś w środku. Jej głowa bolała walającymi się falami, ale nie mogła poczuć każdego siniaka. Kiedy szarpnęła liny trzymające ją w fotelu czuła, że są twarde. Ktoś kto ją przywiązał był miły, bo była miękka wyściółka między linami a nadgarstkami. Stwierdzenie to nie pomogło jej czuć się lepiej i mniej ograniczoną. - Spokojnie. – powiedział głos za mną, poczuła szarpnięcie lin, prawdopodobnie sprawdzenie węzłów. Hannah Mosses. Natychmiast wiedziała zanim jeszcze stanęła przed nią. Szef policji wyglądał tak jak zawsze – kompetentnie, spokojnie, trochę twardo na brzegu. Ale wciąż,

zawsze uczciwie i sprawiedliwie. To było straszne biorąc pod uwagę ich krewne sytuację. - Spokojnie. Nie chcę, żebyś zrobiła sobie krzywdę. Jest w porządku Claire. Jesteś całkowicie bezpieczna. - Bezpieczna? – powtórzyła Claire. – Co ty mówisz? Jestem przywiązana! - Dla bezpieczeństwa1 – powiedział Myrnin. Nie zauważyła go, ale stał obok przedniej szyby patrząc przez szparę. – Aby utrzymać się z drogi. - Drogi do czego? – spytała. Myrnin odwrócił się i wymienił spojrzenia z Hannah, a Claire się to nie podobał, w ogóle. – Gdzie jest Shane? - Mam nadzieję, że z innymi. – powiedział Myrnin. – Bezpieczeństwo w numerach i to wszystko. - inni? Nie mam pojęcia, co mówisz. – szarpnęła za liny. – Puść mnie! - I jak myślisz gdzie pójdziesz? Wampirza hołota czy armia, nawet teraz, bierze chemikalia do uzdatniania wody i wyznacza cele Olivera na swojej mapie. – powiedział Myrnin. – Brawie odnieśli sukces. Ty i Shane daliście im przewagę nad Draug, nieplanowane, Draug umrze, uwięzione gdzie jest. Ci w chmurach się nie zatrzymają, ich bezpieczeństwo się skurczy i wkrótce zniknie. Będą musiały spaść na ziemię. Pustynia będzie konsumować to co zostało, - Przepraszam, ale dlaczego jestem związana? - Ponieważ one się mnożą. – powiedział. To brzmiało jak stary Myrnin, jeden głownie zaufany, który zawsze wydawał się punktem, jednak mogącym być dziwnie zakręconym. - Odradzają się niczym pszczoły, są robotnicami zbierającymi pyłek kwiatowy do ula. Królowa – Król w tym przypadku, ma zasadnicze dla przeżycia działanie. Magnus myślał, że może ukrywać się w śród duplikatów, ale nie może. Możesz go zobaczyć, cokolwiek wybierze. Nie może sobie na to pozwolić. Gdy jego duplikaty są martwe, nie ma się gdzie ukryć. Więc musi liczyć się z porażką lub cię znaleźć. I zabić. Wydawało się, że to wyjaśnia wszystko. Claire zacisnęła zęby i zmusiła się by na niego nie krzyczeć, nie będzie robić żadnych scen. Hannah i Myrnin wyglądali jakby nie mieli wątpliwości co do tego co robią. - Ja nawet nie wiem jak to robie! - Myrnin wyjaśnił, że … - powiedziała Hannah.

- Bransoletka Amelie którą nosiłaś. To rodzaj systemu ostrzegawczego Draug. To jej działanie sprawdza, że możesz go zobaczyć. Może nie nosiłaś jej wystarczająco długo ale efekty nadal są w twoim systemie. Myrnin ma rację Claire. Gdziekolwiek poszłaś, realizowałaś, że Magnus mógł cię zobaczyć, przyjdzie po ciebie. Może nawet są,. - On musi przyjść sam. Z jego ludzie są martwi nie może się w nich ukryć. – powiedział Myrnin. Mówił teraz bezpośrednio do niej, gorliwie, jakby naprawdę chciał zrozumieć dlaczego robi to wszystko. – Możesz go zobaczyć a on nie może się ukryć. Ani w Morganville, nie może być wolny. Jest to pierwszy raz kiedy mamy nad nim przewagę. Nigdy nie byliśmy w stanie zniszczyć jego niewolników, nigdy nie byliśmy w stanie polować. To wyrównuje konkurs, widzisz. Nie wygra tego. - I to dlatego mnie związaliście? Na przynętę? - Cóż. – powiedział Myrnin bardzo uprzejmie. – To utrzyma cię w miejscu. Wierzę, że on nie widzi w tobie prawdziwego zagrożenia. Zabiłby cie, za to, ze tu jesteś, podejmując działania przeciwko niemy, To sprawie, że jesteś prawie mistrzem Draug. Przypuszczam, że to trochę zaszczyt spojrzeć na to w ten sposób. Chęć krzyku wracała, szybko. Claire szarpnęła przeciwko lina konwulsyjnie. Po prostu nie mogła wytrzymać. - Używasz mnie jako przynęty! To nie jest honor! - No nie, jeśli utożsamiasz się z robakiem. To straszny obraz siebie Claire. Nikt nie wiedział, jakie to katastrofalne uczucie. Amelie prawdopodobnie nigdy by takiego czegoś nie zrobiła, Oliver też nie. Ale Myrnin i Hannah działali prosto. Myrnin zawsze był dobry, szalony, Hannah nie myślała prosto. Po prostu była z Richardem umierającym jej w ramionach. - Myślisz, że to była moja wina. Moja wina, że Richard umarł. - Szli po ciebie. – powiedziała Hannah. – Nie szli do rannych ludzi na ulicy, nie szli za mną, poszli do samochodu. Tam gdzie ty jesteś. - Myrnin był w samochodzie! Szli po wampira nie po mnie!

- Pomyśl .- powiedział cicho Myrnin. – Wiesz, że to prawda, Claire. Magnus nie stara się bez powodu. A teraz musimy to wykorzystać by sprowadzić go tutaj. - Myślisz, że możesz go zabić. - No cóż. – powiedział. – Ja na pewno wiem, że to jest nasza najlepsza szansa. Jego odrodzeni są martwi, będzie musiał biec – pierwszy raz w historii, Draug nie uda się podbić Wampirów. Nie możemy sobie pozwolić na opuszczenie Morganville. Lub znaleźć dziurę, w którym się ukryjemy hibernując i odnawiając nasza gałąź. - Mylisz się. – powiedziała.- Nie przyjdzie tu. Nie po mnie. - Więc nic nie zaryzykujemy. – powiedział Myrnin. – A ja wybrałem bardzo wygodne krzesło. Tym razem Claire krzyknęła, z czystej frustracji i walczyła tak, że krzesło kołysało się na dwóch nogach. Hannah położyła ręce na tyle krzesła i uderzyło ponownie o dywan. Nic nie powiedziała. Ani Myrnin. Po prostu czekali, Myśliwi w otworze wody, głupia koza przywiązana do lwa. Nie jestem kozą, pomyślała Claire. Nie jestem. Cala jej walka poluzowała stawy w drzewie jej krzesła, an tyle, że lekko trzeszczały, tylko trochę. Miała fantazję, która doładowała jej siły, rozerwała krzesło, uderzyła Myrnina w głowę kolosalnym kawałkiem (więcej satysfakcji niż szkód) i chwyciła pistolet Hannah z jej kabury trzymając ją na dystans.29 29 KUNK FU CLAIRE To nie miało się zdarzyć, oczywiście, ale to było takie miłe fantasy. Coś ostro ocierało się o jej nadgarstek gdy bezużytecznie kręciła nim tam i z powrotem, Claire zamarła, ostrożnie przeniosła nadgarstek ponownie, naciskając. Paznokieć. Wystawał z luźnego starego drewna, kiedy dalej kręciła liną wokół. Nie było to dużo, ale zawsze coś, pociągnęła nadgarstki, mogła uzyskać twardą Linę nylonową i była w stanie skrobać na gwoździu tam i z powrotem, jej ramiona drżały z wysiłku. Nikt się nie odezwał. Hannah i Myrnin uznali, że jej działania nie mają sensu, pomyślała z wyjątkiem tego, że miały. Czuła jak linia się strzępi – powoli, ale działa. Piętnaście minut minęła według starego zegara w rogu. Na zewnątrz, Morganville milczało. Brak światła Rozgorzał przed oknami. Było jak na księżycu. I tak, czuła, że robi postępy, Myrnin odwrócił głowę i powiedział.

- Hannah. Wierzę, że ona może postrzępić te liny. Poproszę je sprawdzić. Nie, Nie, Nie! Claire szarpnęła mocno, szalona z frustracji i czuła jak jej prawy nadgarstek się uwalnia ale nie ruszała ręki. Hannah pochyliła się, aby to sprawdzić a Claire zaryzykowała wszystko na jedna niezręczna lonżę. I chwyciła pistolet Hannah. Hannah wyprostowała się szybko, a Claire trzymała pistolet drżąca ręką skierowany na nią. - Przetnij te liny. – powiedziała. - Teraz. Nie możesz pozwolić mi tak umrzeć. Związanej. - Będziemy cię chronić! – powiedziała Hannah. - Nie możecie mnie chronić! Przynajmniej pozwól mi spróbować się bronić! - Hannah. – powiedział Myrnin. – Stań z boku. Gdy to zrobiła, Claire wiedziała, że Myrnin weźmie broń. To byłoby dla niego łatwe. Nawet gdyby go zastrzeliła, nie mogła go powstrzymać. Prawdopodobnie będzie narzekać na dziurę w koszuli i to będą największe szkody jakie mogła mu wyrządzić. Hannah się nie ruszyła. Blokowała ścieżkę Myrnina. Jej ciemne oczy były skierowane na Claire i przez chwile widziała tylko wątpliwość na jej twarzy. - Także nie mogłabyś tego zrobić. – powiedziała Claire do niej. – Usiąść bezradnie i czekać. Mogłabyś? Słuchaj, jeśli chcesz grać mną jako przynęta, ja to zrobię. Ale nie związana. Hannah sięgnęła za plecy i wyjęła czarny kobaltowy nóż. Był bardzo ostry, przekroił linie trzema szybkimi szarpnięciami, uwalniając jej druga rękę i kostkę. Hannah odwróciła się do Myrnina. - Dzieciak ma rację. Ona zasługuje na Bycina nogach. Claire wstała pocierając zdrętwiałe ręce i spojrzała na drzwi salonu. I stwierdziła, że Magnus tam stał. Zamarła, nie mogąc się ruszyć ani mówić przez tą niespodziankę. Było tak jak ostatnim razem gdy go widziała, w szkle, średnio, wyglądał jak człowiek bez twarzy, skoncentrowała się trochę i sprawy

potoczyły się za powłoką, która była całkowicie obrzydliwa. Był jak pełen worek grobu robaków, wijących się. Zgnilizna i ruina i zniszczenie, usta i zęby i szaleństwo. Hannah spojrzała na niego, a potem dalej, jakby go nie widziała. Myrnin nawet się do niego nie odwrócił. -On tutaj jest. – powiedziała Claire przez gardło. Mogła poczuć w nim ból gdyby je chwycił, skręcił i rozbił. – On jest w drzwiach, Teraz. Myrnin odwrócił się i spojrzał w tamtym kierunku ale było jasne, że widział tylko puste miejsce. Hannah też. Claire złapała pistolet Hannah w obie ręce, podniosła go i strzeliła. Dostał kopa, ale nie tak źle od strzelb; hałas był głośny, jak policzek w uszy, które dzwoniły, czuła ostry zapach spalenizny… I uderzyła Magnusa w kwadratową pierś. To w ogóle nie miało znaczenia. Kula przez niego przeszła i schowała się w przeciwległej ścianie. Cóż, pomyślała, że tapetowy Toast. Michael będzie wściekły. Hannah wzięła od niej pistolet, i rzuciła Claire pistolet naładowany srebrem, ale było już za późno. Przemieszczenie, Myrnin stał wciśnięty przeciwko niemu jak tarcza. Claire podniosła strzelbę go góry, ale nie mogła strzelić. - Zabij go! – Krzyknął na nią Myrnin.- Claire ja się nie liczę. Zabij go! Nie mogła. Spojrzała dookoła, lepszy strzał, ale Magnus zwrócił się do niej, lśniące zęby ugryzły ponad ramieniem Myrnina. Jeśli by go ugryzł mógł go zainfekować. Tak jak Amelie. Zagrożenie było jasne. - Nie chcę tego jednego. – powiedział Magnus. Jego głos był blady i szepczący, Claire miła dziwne uczucie, że jako jedyna mogła go usłyszeć. – Jego krew jest skażona. Ale zabije go, jeśli nie odłożysz broni. Hannah cofnęła się w kąt pokoju i Claire prawie całkowicie o niej zapomniała. Świat zwężał się do trzymania broni, i wierszy lśniących zębów Magnusa, bladej odsłoniętej szyi Myrnina i przerażonego wyrazu twarzy. - Zabij go. – powtórzył Myrnin. Jego głos był miękki, łagodny i bardzo stabilny. – Nie obchodzi mnie to tak długo jak jest zatrzyma Claire. Są rzeczy ważniejsze od jednego życia. - Tak jak nie ma znaczenia, kto utknął tutaj jako przynęta? – spytała. – Nie jestem tobą. I mnie to

obchodzi. – czuła presję pod wzrokiem Hannah, nagle, z rogu, jakby próbowała jej coś powiedzieć. Coś cichego, ale ważnego. Nagle Claire zdała sobie sprawę, co mówiła. To nie był aż taki głupi pomysł. Jeśli udałoby im się to ściągnąć. Zrobiła krok w tył, w kierunku Sali. Magnus popchnął Myrnina przed nim, za nią. - Rzuć broń. – powiedział znowu. – Prześlij. Tak będzie szybciej. - Jak ostatnim razem? – powiedziała Claire. – Niezbyt mi się to podobało. I nie zrobię tego ponownie. – Czuła trzepotanie jakby miała wybierać między Shane’m teraz, a może Eve. Boże, chciała żeby tu byli. Chciała by żeby ludzie którym ufa osłaniali jej plecy. - Nie ma sekund dla ciebie. – zrobiła kolejny krok do tyłu. Kolejny. Magnus podążał za nią i pokazywał Hannah swoje plecy. Hannah wyciągnęła plastikową torbę białego proszku i Udrzyna go. Puścił Myrnina i wrzeszczał jak na nim osiadł, jego ramię zrobiło się szare, wypłukiwało jego wilgoć. To był sam krzyk, jak jego pomioty, ale głębszy, dłuższy i głośniejszy. Claire wrzasnęła i próbowała nie puścić strzelny. Zachęcam do trzymania jej uszy, dźwięk był przytłaczający. Myrnin rzucił się w stronę Clair, chwycił strzelbę z jej rąk, z wdziękiem. - Niespodzianka. – powiedział i dał Magnusowi dziki uśmiech. – Jesteś niewidoczny ale ranny. Granulat srebra uderzył Magnusa prosto w pierś i wyrwał przed niego, odpryski drewna i tkaniny i sciany łamiąc okno. Ale to nie działało. Broń nie działała. Proszek nie ściągnął go na dół. Ani granulki srebra. Magnus wciąż nadchodził. - Boże, pomóż nam wszystkim. Idź. – powiedział cicho Myrnin wsuwając ją na korytarz. – Biegnij!

Pobiegła. 22 Oliver Poczułem rękę Amelie okręcającą moją i spojrzałem w górę by zobaczyć, że patrzy na mnie. Jej oczy nie były już jej własne, wciąż szare, ale błotniste, wodnisto szare, nie świeciły stalą, tak jak zawsze. Tonęła tak samo jak inne ofiary Draug, ale to było jeszcze gorsze niż to, czego się spodziewałem. Była uwięziona w więzieniu własnego ciała, tonie we własnych wyodrębnionych i zakażonych płynach. Nie mogłam nic dla niej zrobić aby ją uratować. Potrzebujesz więcej krwi. – powiedziałem i ukazałem mój nadgarstek, ona pokręciła głową. -To tylko karmi moją drugą stronę, Oliver. Nie mogę. Nie mogę wytrzymać. - Musisz. – powiedziałem. - Zabij mnie albo idź. Masz to co zostało z mojego miasta do ochrony. Moich ludzi. – na chwile, królowa tam była, patrząc na mnie, jak na wasala. – Zachowasz je, Oliver. Musisz. Bez względu na koszty. Rozumiesz? Uśmiechnąłem się blado. - To zawsze był mój cel. Mamy po prostu małe różnice zdań na temat tego co znaczy zachować. - Ludzi też. Nie zdradź mojego marzenia. Moich obietnic. – jej oczy powoli się zamknęły. – Jestem bardzo zmęczona. Tak zmęczona. To była długa walka, zgodzisz się? - Średniowiecze. – powiedziałem. – Przeciw Bishopowi. Przeciwko mnie. Przed tysiącem wrogów, wszystko leży pod twoimi stopami. Dała mu suchy szeleszczący uśmiech. - Nigdy nie leżałeś przy moich stopach Oliver. Ty nigdy. Była w błędzie, było tak przez jakiś czas ale nie było sensu jej o tym powiadamiać. A ja byłem wystarczająco dymny, aby ukryć… słabość.

- Jeśli nie jestem pokonany nie możesz mi kazać opuścić miasta, prawda? Trzymała mój nadgarstek, a ja trzymałem jej rękę. Nie otworzyła oczy, ale widziałem malutki odcisk w kąciku jej ust. Wygrałem uśmiech, co najmniej. Ale nie powiedziała nić więcej. Nie pożegnała się. Nie miałem żadnego ostrzeżenia, że przegrała bitwę. Draug wzrosło, lśniącą, falującą udarową powłoka, pochłaniającą ją, Upadłem w tym w chwilowym szoku, nie mogłem zobaczyć w nim Amelie, gruba, galaretowata powłoka na skórze rosła, mnożyła się szybko ja pokrywając. Była tylko cieniem w niej przez parę sekund. Zniknęła. Wiedziałem, że to się stanie, to co się stało, ale miałem nadzieję… … Nadzieję na więcej czasy. Być może na cud. Kiedyś ufałem w cuda, w moich oddychających dniach, miałem prawo z Bogiem. I nie czułem takiego impulsu, żeby się modlić od wielu lat, ale to… Ta twarz Diabła nas wyprzedziła. Bóg pomaga tym którzy pomagają, pomyślałem, i pokręcił się w ciemnym zagłębieniu strachu. Draug byli wrogami, tak, ale ja walczyłem z wrogami przez całe życie, poza nią. Niektórzy z nich byli zasłużeni, niektórych stworzyłem przez własne działania i żałowałem. Ale to była czyta walka, czegoś bardziej złego niż jakim ja kiedykolwiek będę wampirem. I musiałem wybrać. Wyciągnąłem srebrny nóż z mojego pasa, jeden, który Naomi chciała zanurzyć w piesi Amelie i zacząłem walczyć dla mojego życia. Kiedy srebro pociągnęło za galaretowatą, falującą formę Draug, zmieniając ją na spaloną, poczerniała, pomarszczoną rzecz, jak my, narażeni na to, ale w przeciwieństwie do nas srebro nas nie spowalniało. Mistrz Draug był silny, niebezpieczny, szybki, przebiegły; Mistrz Draug napędzany przez Amelie co gorsza. Ciągle była walka by wchłonąć jej moc, wciąż narażona co najmniej w niewielkim stopniu, ale to niebawem.

A ten pokój był bardzo mały. Nasze plany rozpadały się przed moimi oczami. Dźwięk zmieniał się w domu, drżąc do samych kości, poznałem krzyk bólu Mistrza Draug. Magnus był poniżej, czegoś – kogoś kto go zranił. Źle. Tak. Tak, w końcu. Jakby napędzany przez ten krzyk, Draug przyszedł do mnie, postać wreszcie zestalona, wyciągnęła się w ciało człowieka, pozornie, Amelie kroczyła ku mnie, blada i silna, ale z pięścią smrodu skręcającego zza błyszczących oczy srebra. Wziąłem mocniej mój trzymany sztylet i modliłem się. A potem dźgnąłem ją prosto w pierś. Wybacz mi. Nie chciałem cię zabić, ale musze ją odzyskać, Amelie wewnątrz. Amelie która rozumiała co było stawką. Jej ręka złapała mnie za ramię i zatrzymała srebrzysty punkt zaraz po tym wbił się w jej ciało. Poczułem agonię Drau, na maleńkich rysunkowych ustach dostała się do moje krwi, nawet przez ochronę skóry. - Amelie, znasz plan, wiesz co musisz zrobić. Trzymaj się. Trzymaj! - Nie. – Mistrz Draug który był Amelie rzekł głosem zgniłego jedwabiu. – Nie ma więcej planów. Nie ma więcej kombinowania. Teraz jesteś moja. I zdałem dobie sprawę, że Draug miał kontrolę. I to draug napędzał Amelie. Moc, zmuszał wampira wbrew jej woli. Padłem na kolana pod tym zimnym spojrzeniem srebra, krzykiem w środku, jak Draug wkradł się w moją rękę, pod skórę i zaczął się karmić. 23 Claire Jedyne miejsce do którego zawsze biegła, bo było bezpieczne był ukryty pokój Amelie. Claire się nie wahała. Znała dom w ciemności z pamięci i uniknęła krzeseł i tabel na drodze na schody. Nie odważyła się spojrzeć za siebie. Słyszała upadające meble wyłączenie broni. To było nagle tak nierealne. Na kanapie gry i kontrolery Shane’a, były tak gdzie spadły ich koc z tyłu poduszek, nie mogła przypomnieć czy zmyli naczynia czy nie, czy po prostu rzucili ostatnie używane

rzeczy do zlewu. To był ich dom. Powinna być tu bezpieczna. Czuła uczucie Domu Glassów, wciąż, mało impulsów padających w jej podświadomość jak duże śpiąca bestia. Był tu uwięziony duch pierwotnego właściciela ale nie był on elementem naprawdę związanym z nią, Eve, Miachel’em czy Shanem. To był sam dom, żyjący na pewnym poziomie którego nie da się w pełni zrozumieć. To nie mogło jej teraz pomóc, nawet gdyby chciała. Nie ma siły, nie ma woli. Stanęła na stopień i prawie upadła. Jak zdołała chwycić się poręczy dla równowagi, usłyszała otwierające się drzwi i dziki wojenny krzyk. Znała ten głos: Shane! Zmieniła kierunek i pobiegła do przedpokoju, wpadła w poślizg a następnie zatrzymała się stabilizując. Shane miał właśnie wejść trzymając strzelbę. - Claire. – zamknął oczy , po prostu na chwile, a potem ruszył… Zatrzymując się tylko dlatego, że Myrnin wycofał się z Sali wypalając pistolet. Shane odwrócił się do celu i strzelił. Claire usłyszała piskliwy, wściekły pisk. Uderzył Magnusa. Shane wymamrotał przekleństwo i strzelił dwa razy w krótkim odstępie czasu a następnie popchnął Myrnina korytarzem w stronę salonu. W jej kierunku. - Jest ok.? – krzyknął na nią. Udało jej się dać chwiejny uśmiech i dokonać symbol OK, kciukiem i palcem wskakującym. Magnus wsunął/prześlizgnął/skoczył do korytarza za nimi. Claire westchnęła i krzyknęła: - Za tobą! – Shane rzucił się na przód i wylądował na brzuchy, przeturlał się i wystrzelił w gorę na Magnusa, gdy ten do niego podszedł. W drzwiach Claire widziała więcej osób, wchodzących do Sali, Michael, Eve, Jason? A nawet prawdopodobnie, Miranda. Wszyscy mieli strzelby. Nawet dzieciak. Strzał Michaela uderzył Magnusa , z tyłu Myrnin i Shane wyjechali z linii ognia, a Claire schowała się za ścianą. Strzał Eve przyszedł kilka sekund później. Magnus rozbił przód drewnianej podłogi, doszczętnie sczerniałymi płynami. Nie ruszał się. - mamy go. – powiedział Michael.- Claire? Shane? Wszystko w porządku? Mamy go!

- Nie. – powiedział Myrnin trzymając się z dala od ciała Magnusa. – Nie tak łatwo, uważaj! To co powiedział było dobre, ponieważ zmusiło Michaela do zwolnienia, a kiedy Magnus stanął dęba, sięgając po jego blade, silne ręce miał czas aby się cofnąć i rozpocząć ogień wprost. Magnus zrobi strasznie płynne burczenie, ale to nie był ból, to była rozrywka. Michael zablokował Eve. Podbiegli do Jasona który wpatrywał się w całą sprawę, nie potrafiąc uwierzyć w to co widzi. - Co to do cholery jest? – zapytał- To nie wamp. To jest… - Uważaj – Claire płakała, tak jak Mirnda, prawie jak refren, niejasna forma Magnusa zmieniła się i ruszyła do przodu. Michael, szybkością wampira zdjął Eve z drogi. Ale Jason tylko…. Stał. Znikąd Miranda stanęła przed nim i pchnęła go w bok, spojrzała na Claire i rzekła. - To musi tak być. To jest w porządku. I Magnus następnie się na nią przewrócił. Miranda zniknęła w nim wchłaniając drogę do Shane jakby uzdatniał rośliny – wewnątrz bańki draug. Ale w przeciwieństwie do tego czasu, w którym próbowali otrzymać Shane’a żywego, Magnus nie miał w Mirandzie żadnego interesu. Claire zobaczyła jak się… ropuszce. Jak ciało rozpada się w kwasie. Miranda zniknęła w pochmurnej czerwonej mgle w ciągu kilku sekund, zostawiło To sączący łoskot na podłodze. Kości. Eve krzyknęła, a Michael złapał ją i trzymał mocno. Jason poszedł mleczno biały, podniósł strzelbę i strzelił trzy razy, prosto w ciało Magnusa. Magnus to zignorował. Magnur wdrapał się i zablokował więcej pistoletów a następnie je łamał. - Nic z tego nie będzie działać. – powiedział. – Jest tylko jedna rzecz która może go zabić. Shane oddychał ciężko walcząc, pomyślała Claire, nie bądź chorym po tym co zobaczyłeś… - Co? – zażądał. – Ponieważ ten sukinsyn ma umrzeć. - Piętro. – powiedział Myrnin. – Poprowadź go na gorę. Claire idź. On musi cię zniszczyć, nie nas. Idź teraz. Po tchu spojrzenia na Shane, odwróciła się i pobiegła. Wdrapała się po schodach, tylko

połowa równowagi teraz, i dotarła na górę z przypływem ulg. Korytarz był tak znany, to był dom, kochała go tutaj były drzwi do pokoju Eve, które otwierały się na ten szalony , ciemny chaos, drzwi Shanea były zamknięte. Jej własne były otwarte, jej niepościelone łóżko. Nie było tak długo, miejsce nadal pachniało perfumami cynamonowymi i Eve, Chilli, normalnym życiem które im zabrano. Odzyskamy je. Musimy je odzyskać. Shane i Michael i Eve byli tam, walcząc o swoje życie. Dla ich domu. Proszę, boże, proszę niech będą w porządku. Usłyszała odgłos strzelny, a potem… potem była cisza. Czuła ukrytą kontrolę w boazerii. Na moment zatrzymujący serce nie mogła go znaleźć, a potem wydawało się, że nie działa, spojrzała na korytarz, stał tam Magnus, stojąc obok zamkniętych drzwi Michaela. - Co zrobiłeś? – spytała a jej panika ją ogłuszała – nie dla niej lecz dla nich. Dla Shane’a. Dla swoich przyjaciół. - To bez znaczenia. – powiedział. – Masz moc której inny nie mają. Nie przetrwasz by sprowadzić ich do mnie. Jej całe działo drgało w obrzydliwy, niewłaściwy sposób, a ona wiedziała, że miała sekundy życie. Nie, nie znowu. Uderzyła gorączkowo w ukryte drzwi i to wysunęło boazerię. Weszła w nie i zatrzasnęła. Był tam atramentowy cień, lecz w górnej części stopni ujrzała ciepły, kolorowy blask lamp Tiffany’ego. Zawsze czuła się tutaj jak w innym świecie. Jeśli nie było miejsce gdzie Magnus nie mógł się z nią skontaktować, było ono tutaj. Głęboko, Claire wiedziała, że to nie wystarczy. Ale nie było tutaj portalu, i może, tylko może, mogłaby przejść, dostać się w ten sposób… Dotarła do szczytu schodów i zobaczyła… Amelie. Ale nie Amelie, którą znała. Była tylko jej skorupa, błyszcząca i trudna, a pod spodem był skręcający okropny smród, który był wewnątrz Magnusa. Amelie była Draug. Mistrzem Draug. Stwór – jak Amelie, ale nie ona – trzymał Oliver’a za oba nadgarstki. Był na kolanach przed nią, jego twarz była zadarta i marmurowo biała, i Claire widziała przerażenie w jego oczach. Stratę. Srebrny nóż leżał na dywanie obok Amelie i Claire nie myśląc nawet, rzuciła się na niego, chwyciła i

włożyła aż po rękojeść w tył Amelie. Wrzask zapukał z tyłu ma ścianie a następnie drżał do przodu, rzucając ja na podłogę. Amelie puściła Olivera i odwróciła się w stronę Claire, wtedy kiedy drewniany panel otworzył się z nagłą fala wilgotnego zimnego powietrza. Oliver ciężko przewrócił się na podłodze, Tylem do Claire. Ona próbowała wstać, starała się, ale jej ciało nie współpracowało. To było jak gwałtowne porażenie prądem. Nie mogła przestać się trząść. Coś mokrego prześlizgnęło się nad jej wyciągnięta nogą. To było jak dotyk robaków i pleśni, brudnej wody, martwego ciała. Była wdzięczna, że trwało to tylko sekundę a następnie było obok niej, Magnus przepłynął w ludzką formę, naprzeciwko Amelie lub przynajmniej Draug który kiedyś był Amelie. Wyciągnęła srebrny nóż z pleców i przestała krzyczeć, i przez parę sekund nikt z nich się nie poruszył. Magnus powiedział. - Twoja przemiana jest prawie ukończona. Będziesz robić piękne i przerażające rzeczy moja królowo. Nic nie powiedziała. Jej srebrzyste, lśniące oczy wyglądały jak puste księżycowe jezioro. Oliver wydobył z siebie surowy dźwięk i Claire dopiero po chwili zrozumiała, że się śmiał. - Straciłeś, Magnus. – powiedział. – Twoi niewolnicy są martwi. - Zabiłeś ich przy użyciu ludzkiej nauki. Będę musiał znaleźć nową obronę do skonstruowania. – Magnus nie wydawał się zbyt niepokoić. – Nie ważne. Będę tworzyć nowe pokolenie. Będą mieć odporność na twoje trucizny. I po tym wszyscy z was będą martwi, Słyszałem, że jest siedem miliardów ludzi na ziemi. Wystarczy nam pasz dla tysięcy lat. Oliver podniósł się do pozycji siedzącej. Wyglądał okropnie, ale był ogień w jego oczach, jasny i wściekły. - Nie. – powiedział. – Nie będziesz. Ponieważ nie opuścisz tego miejsca żywy. - Jestem Mistrzem Draug. Ty, głupi, nie możesz mnie zabić. Ale zrobisz grzywny dodatek dla moich ogrodów krwi.- Draug sięgnął do niego, Oliver zatrzepotał ręką. - Nie jesteś jedynym Panem Draug tutaj. – powiedział.

- Mówisz o moim uroczym stworzeniu? – Magnus roześmiał się, brzmiał jak piła i Claire się wzdrygnęła i walczyła z pragnieniem zakrycia uszu. – Twojej byłej królowej? Ona nie ma niewolników. Nie ma ula. Ale nie jest jeszcze mistrzem Draug. Ona będzie miał własne królestwo ale nie tutaj. To miasto jest moje. Ty i ostatnie wampiry są moim mięsem. Może żywić się cienką ludzką krwią, daleko stąd, gdy pozwolę jej odejść. Draug – niegdyś Amelie obserwowała go z czymś niesamowitym jak głód. Wzięła krok ku niemu i Magnus obserwował ja bez żadnych oznak alarmu. - Zapomniałeś o czymś. – powiedział Oliver. – Legenda mówi, że Draug nie może zginąć z rąk wampirów. Ale nic nie mówi o śmierci z rąk innego Draug. Amelie nadal postępowała, stałym, nieugiętym krokiem. I tym razem Magnus się zarchiwizował. Tylko trochę. - Jestem jej stworzycielem . – powiedział- Ona musi słuchać moich rozkazów. - Myślisz, że tak jest? – Oliver brzmiał na okrutnie rozbawionego.- Spróbuj. Claire wcisnęła się w głąb kuli. To jest złe, pomyślała, bardzo złe. Musze się stąd wydostać. Bycie w środku było jak złapanie roju szerszeni, ale pomimo łzawiącej paniki, wiedziała, że jeśli spróbuje wstać, uciec, Magnus zabij ją natychmiast. Lub Amelie. Myrnin nie zapominał skupić się na nowym Mistrzu Draug przed sobą. - Stop. – powiedział. – Jestem twoim stworzycielem. Nakazuje ci się zatrzymać. Coś się stało, głęboko w środku…. Ciemności, cień zdawał się sprać, przechodzić w ostrość, a następnie Amelie patrzyła na Draug. Prawdziwa Amelie. Jej oczy. Jej gniew. Nie zniknęła całkowicie. Nie całkowicie. Ona powiedziała. - Ja jestem królową. Nie wykonuje rozkazów. – Pogrążyła srebrny nóż głęboko w Magnusie, zabijając silna powłokę. Wydał okropny metaliczny pisk jak Amelie puściła nóż. Sięgnął do złamanej powłoki nagimi, bladymi rękami. - Nikt. – powiedziała, prawie szeptem. – Nie wydaje mi poleceń w Morganvillle. Ja rozkazuje tobie. Ciągle tobie rozkazuje. Jego usta były otwarte, ale dźwięk… zatrzymany. Nie zwalczał jej. To było tak jakby nie mógł. To, Claire zapamiętała, był przerażający prezent Amelie. Mogła zmuszać wampiry.

A teraz mogła zmusić Draug. W tej okropnej ciszy dzwonka, Claire usłyszała delikatny dźwięk rąk Amelie wyciągających ciało Magnusa, Coś pękło w jej rekach, żywe, pokryte przyssawkami, ustami, zębami coś strasznego jak z głębi oceanu gdzie mieszkały potwory. Prawdziwa forma Mistrza Draug. Pozbawiona wszystkich form obrony. Amelie zgniotła to. Sprawiło to mokry dźwięk, jak załamana gąbka. Powłoka Magnusa opadła jak gruba mętna ciecz. Claire wspięła się do pozycji siedzącej i uciekła od bałaganu, wymiotując. Amelie odwróciła się do Olivera i dała mu straszny, uśmiech Draug pełny śmierci. - Teraz. – powiedziała. – teraz jest moje. Wszystko z Morganville. Wszystko z tobą. - Nie całkowicie. – powiedział. Brzmiał na zbyt spokojnego, pomyślała Claire. Kogoś to mógł być zabity przez coś tak pięknego i strasznego jak Amelie teraz. – twoja przemiana nie jest kompletna. Nigdy nie zrobiłaś thrallla. Nigdy nie zrobiłaś gałęzi. A teraz twój tworzyciel jest Martwy. – Uśmiechnął się i sięgnął w dół. – I nigdy nie będziesz Mistrzem Draug. Zamilkła, po prostu Claire zobaczyła zamigotanie przerażenia na jej twarzy. - Ja tu rządzę. - Mylisz się. – powiedział. – Kobieta w tobie nigdy ci się nie podda, nie pozwól w pełni kontrolować się Draug. – trzymał w ręce z jego strony nóż zawinięty w coś skórzanego. – Nigdy nie pozwoli. Pamiętaj, kim jesteś, Amelie. Odrzucaj to. Masz moc by to zabić. Zrób to teraz. Wzięła nóż. A potem wbiła go we własne ciało własnymi rękami, w mniejsza wersje istoty, która istniała w ramach powłoki Magnusa. To wrzasnęło, wysokimi cienkimi tonami, które tworzyły pierścienie w uszach Claire, a potem zimne białe palce Amelie zamknęły się wokół niej ściskając bezlitosna siłę. To umarło. Cisza. Powłoka Amelie pękła jak szkło, a ciesz zalała wszystko, a w czarnym tryśnięciu… leżało ciało jej wampira.

Strasznie skurczone, pokryte czarnymi plamami, jak formy, ale nadal istniejące. Pochłonięte. Prawdziwa Amelie, założycielka Morgnville, mająca tysiące lat, w kupie szkieletu, trzymającego ciągle ją razem w jednym ciągu. Oliver złapał ją, wyciągnął z dala od czerniącego umierającego Draug i trzymał ją w ramionach, gdy opadł w kącie pokoju. Jej oczy były otwarte ale nakręcone i niewidome. Pogrzebał w rękawie swojej skórzanej kurtki, i pociągnął do siebie jednym gwałtownym ruchem odsłaniając blade mięśnie przedramienia pokryte czerwonymi znakami, Claire uznała, że to użądlenia Daug. A teraz rozerwał nadgarstek i przysunął do jo jej ust. Wydawało się, że minom lata zanim się poruszy, ale w końcu to zrobiła, uniosła szare ręce chwytając go za ramię. Claire wiedziała głodne wampiry; nie chciały puścić. Nie mogły. Ale to nie było jak tak. Dotyk Amelie zatrzymał się na jej ramieniu i po chwili odsunęła nadgarstek. Wciąż wyglądała okropnie, ale film poza jej oczami był trochę bardziej nią, krew napompowała odwodnione tkanki. Wciąż mumia, ale była w stanie mrugać, mówić. - Daj mi umrzeć, Oliver, - Nie. – powiedział. Nie było żadnych emocji za tym. Tylko proste zaprzeczenie jakby prosiła o dolara. - Wygrałaś. Zabiłaś go zanim przejście było kompletne. Wyzdrowiejesz. - Nie. – szepnęła. – Nie mogę. Jest częścią mnie… - Wyzdrowiejesz. – powtórzył – Nie chcę słyszeć o tym więcej. Jesteś Założycielką, wyzdrowiejesz, a wszystko inne rozpatrzymy. Twoje tematy. Potrzebuje cię moja królowo. - Nie mam tematów. Nie jestem królową. Oliver się uśmiechnął. To nie była dobra rzecz. - Byłaś i będziesz ponownie. Nie ma nic do stracenia. Wygrałaś Amelie. Twoi wrogowie są u twoich stóp.

Uśmiechnęła się trochę.30. 30 Albo ja mam takie wrażenie albo Claire naprawdę lubi podsłuchiwać w takich momentach, zawsze jak ma okazje zostaje do końca :D - Byłeś raz moim wrogiem. Nigdy nie leżałeś u moich stóp. - Jeszcze nie. – zgodził się. – Lecz teraz, będzie rozejm. To nowy wiek. Jasny nowy wiek dla wampirów. Claire się poruszyła, i ich uwaga natychmiast skupiła się na niej, i żałowała, że to zrobiła. Było coś świecącego i drapieżnego w jej oczach. - Claire. – Szepnęła Amelie. – Chodź tutaj. Cofnęła się powoli. Nie było realnych szans na ucieczkę nie z nimi. Widziała zbyt wiele, ona widziała. Słyszała zbyt wiele tego co chcieli ukryć. A ona służyła jej w przyciągnięciu Magnusa. Już nie była potrzebna. - Nie ma cholera mowy. – powiedziała i stanęła na schodach. Nie była dość blisko jak Amelie chwyciła ją zimnymi pomarszczonymi dłońmi. Pochyliła głowę Claire na bok, przeszczotkowała jej włosy na bok , spokojnym, łagodnym gestem i powiedziała. - Spotka cie wielki zaszczyt, Claire. Staniesz się jednym z nas. Malo kto zasługuje na to bardziej. To największy komplement jaki mogę ci dać. Poproszę także o to Myrnina. - Nie. – Claire szepnęła. – Nie, nie… - Nie. – powtórzył inny głos przerwany przez gruby metaliczny dźwięk dubeltówki. – Nie ona, nie ma cholera mowy, Myślała, że nie widzi Shanea, że to on jej bronił chociaż to nie był on. Brat Eve, Jason stał na szczycie schodów ze strzelbą w rękach. Wciąż był blady i roztrzęsiony, ale twardy. - Nie ma cholera mowy, zabierz mnie zamiast jej. – Powiedział.- Naomi mi to niecałą, ona obiecała, że mnie przemieni. Zrobisz to albo zabiję was wszystkich. Oliver warknął, pokazując żeby, Amelie wyciągnęła rękę ku niemu. - Nie. – powiedziała, jak Jason wycelował strzelbę.- O n jest dość poważny. Będzie strzelać.

Jest zbyt blisko może zrobić znaczące szkody przynajmniej jednemu z nas. – dała mu wolny, chłodny uśmiech. – Bardzo dobrze. - Bardzo dobrze, co? – Jason nie obniżył strzelby. Jego oczy były dzikie. – Przysięgnij,. Przysięgnij jako założycielka że mnie przemienisz. - Przysięgam jako Założycielka, że cię przemienię. – powiedziała Amelie. – Potrzebuje krwi, a straciliśmy znaczna liczne w naszych szeregach na tej wojnie. Będziesz… użyteczny. Jason skinął głowa, wziął głęboki oddech i upuścił broń. - Puść najpierw Claire. Twarde dłonie Amelie rozłożyła szeroko, odchodząc od Claire. Potknęła się do przodu, nie dość śmiałe przechodząc do Jasona. Dał jej bezinteresowne spojrzenie i przeniósł się od schodów. Szedł prosto na Amelie. Podeszła jednym płynnym ruchem. Wszystkie urządzenia które pokazała Oliverowi nagle zniknęły. Jej oczy Rozgrzały Czerwienią i ukryła kły w szyi Jasona. Claire nie mogła oderwać wzroku, jakoś, to mogła być ona, powinna być ona. To nie trwało długo. Jason upadł i Amelie wzięła jego ciężar w ramiona, piła aż wreszcie zadrżała, puściła go, opadł bezwładnie na dywan. Spojrzała na Olivera i wytarła krew z ust. Wydawała się niemal sobą ponownie. Ale było coś w jej jasnych oczach, czego Claire nigdy wcześniej nie widział. - On jest twój do końca i przeniesienia. – powiedziała do Olivera. – Nie będziesz go miał. Jest uszkodzony. Trąciła Jasona stopą. - Znajdę dla niego dobre zajęcie. – Powiedział. – Potrzebujemy nowej, silnej krwi w Morganville. – lśniący wzrok Olivera przeniósł się na Claire. – Musisz iść jeśli chcesz przeżyć. Po raz pierwszy od długiego czasu, Claire odwróciła się i pobiegła… od wampirów z Morganville. Prosto w ramiona Shane’a który wszedł na górę by ją uratować.

24 Shane Nie było zbyt wielkiej walki, ponieważ wróg po prostu nas ignorował. Nigdy nie widziałem, czegoś podobnego… Magnusa było ciężko zobaczyć – trzymał się poślizgnięć i obecnego cienia, domieszek tła, ale gdy go złapałem, był jak przebłysk czegoś - jak przebity pocisk. Równie dobrze mógłbym na niego rzucać płatki róż, byłoby to dobre dla wszystkich. Próbowałem pokryć otwór Claire, ale faktem było, że nie mogłem go powstrzymać od pójścia za nią. Nikt nie mógł. Byłem w szoku widząc jak szybko, jak łatwo zabił Mirandę, o nie tak, że to była moja przyjaciółka, dokładnie, ale nikt na to nie zasłużył, i to był stras nt koniec, dość piekielnego życia. Próbowałem. Wskoczyłem na krzesło Michaela, zamachnąłem się na poręcz i skoczyłem na schody w połowie wysokości. Pistolet gotowy. Nie chciałem umrzeć, nie szczególnie z zimnym horrorem zamknięcia Draug dookoła mnie. Ale wiedziałem, że będzie lepiej nie żyć z wiedzą, że Claire nic nie grozi. Strzelałem w Magnusa, wiedząc, że nie będzie to nic dobrego. Zamknąłem oczy. A potem coś – nie Magnus, nawet nie jeden z moich przyjaciół lub sojuszników, rzucił mnie jak szmaciana lalkę ze schodów, niekontrolowany upadek, który zakończył się podskakującym lądowaniem na sofie. Uratowało mi życie. I wtedy ją zobaczyłem. Miranda. Pale, migotała, przeźroczysta. Trzymając palec na ustach dając mi słodki, szalony uśmiech. Dom Glassów miał zupełnie nowego ducha rezydentów. Za późno żebym zatrzymał Magnusa, który już minął nas i poszedł na górę. Jason pobiegł za nim. Zszedłem z kanapy i zobaczyłem, że Michael i Eve stali blisko Myrnina, ramię Michaela było dookoła Eve, płakała lekko. Myrnin wyglądał na chorego, lub przerażonego, czy coś, ale wyglądał także… na zadowolonego siebie. Chciałem złamać mu ten uśmiech na kawałki, ale kiedy rzuciłem się na niego, Miranda była na mojej drodze ponownie. Przyznaję, że nie może mnie zatrzymać, ale mogła zamrozić mnie do kości. Nie, usłyszałem jej głos. Nie brzmiała na szczególnie zadowoloną.

- Claire będzie cała . – powiedział Myrnin. Brzmiał nieznośnie zadowolony z siebie. – Zaplanowaliśmy to, Oliver, Amelie i ja. Musieliśmy go tutaj, w jej miejscu siły, Claire była tylko smaczna przynęta, aby doprowadzić go do pułapki. - Więc jest tam nie potrzebna! – powiedziałem. – Zrobiła swoja pracę. Idę po nią. - Nie, jeszcze nie. – powiedział. Patrzył w górę, jak gdyby widział przez sufit. Wszyscy instynktownie spojrzeli w górę. Nawet świecąca postać Mirandy, która zaczęła stopniowo przyjmować ciało, wyglądające jak prawdziwa dziewczyna. Opierając się na mocy domu. - Musimy poczekać. – powiedziała Miranda. – To nie jest jeszcze zrobione. Do diabła z nimi. Jeśli Jason może pójść na górę, ja tez mogłem. Udałem się w drogę, ale ręka Myrnina wystrzeliła w temperaturze pokojowej zamykając mnie w miejscu. - Jeszcze nie. – powiedział. – Słyszeliście dziewczynę. Położyłem pistolet do jego piersi. - Będziesz chciał mnie teraz zatrzymać. Ja idę po Claire. Wesz ta jedna, którą byłeś gotowy poświęcić. - On nie chciał. – powiedziała Miranda z tym samym spokojem, niesamowitym zawsze. – Czekaj. Proszę. Powinienem pociągnąć za spust. Myślałem o tym bardzo ciężko, ale zamiast Rego, spojrzałem na Michaela, który był zawsze jednym z najchłodniejszych a on powiedział. - Ona zawsze ma racje prawda? Zawsze miała. Cholera. Kiedy Miranda w końcu powiedziała: - Możesz iść. – Myrnin puścił mój nadgarstek, wziąłem broń i pobiegłem w stronę schodów. Nie pamiętam nawet wbiegania na nie, tylko lądowanie na górze, widząc mroczny cień, Claire na mnie wpadła. W moje ramiona. Rzuciłem strzelbę i przytuliłem ją, ale pilnowałem korytarzu na wszelki wypadek. Nie było żadnego dźwięku, Widziałem blask światła elektrycznego odcinający drzwi do zamkniętego pokoju Amelie. Cokolwiek się stało, to koniec. Wziąłem broń i objąłem Claire w pasie inaczej, schodząc w dół. Wszyscy odeszli z wyjątkiem

Mirandy która uśmiechnęła się od Claire. Claire po kilkusekundowym soku też się uśmiechnęła. - Jesteś - tutaj. - tak. – powiedziała. Jestem domem. Tam, gdzie powinnam być. Nie smuć się. To tylko trochę boli. – Kręciła się trochę i zniknę law musującej mgle. Byłem pewien, że kiedy Michael był duchem, nie był w stanie znikać do woli. Albo, iskrzyć. Pojawiła się ponownie, tylko jej twarz, wisząca w powietrzu. - Są w salonie. - Naprawdę będę musiał powiedzieć, jej że ma przestać to robić. – powiedziałem. – Bo to denerwujące. – Zwróciłem się do Claire. – Wszystko w porządku? Naprawdę? – No nie mogłem przestać jej dotykać, wygładzać ręce, skórę, włosy, waz. Miała czerwone ślady na nadgarstkach, i paskudny guz na głowie. Przywiązał ją a ona walczyła. Miałem ochotę wyjąć Myrnina z jego kryjówki. - Czuje się dobrze. – powiedziała. A ja czułem, że to było pół kłamstwo, ale biorąc po uwagę jak wiele razy ja ją sfałszowałem, mógłbym wyciąć jej trochę luzu. – Hannah była w poprzednim pokoju… Nie widziałem Szeryfa Mosses nigdzie. Poszliśmy do salonu, według Mirandy, to było miejsc gdzie byli inni więc zaprowadziłem ją tam. Hannah była pierwsza którą zobaczyłem. Leżała z głową na kolanach Eve, była żywa, zbyt, ale ledwo. Straciła strasznie dużo krwi z rany na nodze, a Michhael skręcał pas wokół jej uda, aby spowolnić przepływ. Spojrzał na nas z ulgą. - trzymaj to. – powiedział. – Jak się masz na Polów szwów? - Lata praktyki. – powiedziałem. Michael wręczył mi zestaw do szycia prawdopodobnie Eve, poszedłem umyć ręce, albo wylizać je do czystości, nieważne, Starałem się o tym nie myśleć. Zająłem miejsce u boku Hannah. – Czy ona śpi? Hannah powoli otworzyła oczy, próbowała się uśmiechnąć. - Ciągle tutaj. – powiedział. – Straciłam więcej plazmy w zeszłym Blood Drive. - Myślę, że masz żyłę w plasterkach. – powiedziałem. – Nie wiem czy mogę to naprawić. Tak czy inaczej to nie będzie dosyć. - Postaraj się dzieciaku. – Zamknęła oczy. – Blizny są najmniejszym z

moich problemów. Zacisnąłem zęby, i wyciągnąłem otwartą ranę, i zaraz obaczyłem żyły. Nie były znacznie poniżej powierzchni, i nie były pokrojone, tylko ponacinane, gdyby to była tętnica już by wygasła. Wziąłem zestaw do szycia od Eve. - Wyczyść mi igłę.- powiedziałem i chwyciłem żyłę. Claire nadal stała uciążliwie obok mnie. – Ręcznik. Chociaż jeden. Potrzebuję czegoś do porządkowania krwi. – popędzała ich. Myrnin usiadł w kącie. Był w kuchni, widziałem jak wrócił z kuchni z pakietem krwi który otworzył. Spojrzałem na niego jak Eve podała mi igłę z grubym węzłem. - Dzięki za pomoc. – powiedziałam tak sarkastycznie jak mogłem. - Gdybym podszedł do niej w moim obecnym stanie mógłbym zagrażać jej bezpieczeństwu . – powiedział i wziął kolejny łyk – To był bardzo długi dzień prób. Kontynuować. Kontynuowałem. Żyła była twarda, to nie było łatwe, i ładne. Zacząłem sprawnie szyć krawędzie. - Hej Hannah. – powiedziałem. – Eve daj mi żółtą nitkę. Przepraszam za to. Hannah pogłębiła się w suchym śmiechu. – Uroczyście. Podoba mi się. Eve obserwowała mnie z niepokojem. Claire wróciła z ręcznikiem i zaczęła sprzątać bałagan. Starałem się jak mogłem. Nie przeciekała teraz tak bardzo. - Amelie i Oliver. – powiedziała Claire. – Oni są na górze. Ktoś powinien iść zobaczyć. popatrzyła na Eve, ale odwróciła wzrok kiedy Eve spojrzała na drogę. - Co się stało z Jasonem? – spytała. Wydawała się niemal zrezygnowana. Jakby wiedziała. - Później ci powiem. – powiedziała Claire. - Zrobili z niego wampira. – powiedziała Eve i Claire spojrzała szybko w górę. – już wiedziałam, że tego chce. To nie jest dobra rzecz. Nie dla nas. - Na pewno nie. – zgodził się Michael z drzwi. – Ona jest założycielką, królową. – było coś w tym jak to powiedział. Myrnin skończył pakiet krwi i powiedział. - Poszli na polowanie.

Zamknąłem usta w kwestii o polowaniu, dokładnie? Bo myślałem, że już to wiem. Draug zostało skończone. Wszyscy wrogowie wampirów, odeszli. Zasady Morganville się zmieniały i miałem wrażenie, że nie będzie to na naszą korzyść. EPILOG Claire - Jesteś pewien.- powiedział Ojciec Jo. Stanął naprzeciwko Michaela i Eve, świeciły tylko płonące świece w uchwytach po obu stronach ołtarza i krwawienie witraże przez słońce. - Nie widziałem żadnych dokumentów Amelie pozwalających to zrobić. Ojciec Joe, Ksiądz Morganville, wyglądał na wyczerpanego, wszyscy byli wyczerpani, pomyślała Claire. Światła nadal nie było, bo większość Morganville w nocy była ciemna i opuszczona, chociaż pierwsze autobusy były zaplanowane na wrócenie jeszcze dzisiaj pomagając tym których ewakuowano. Woda była włączona i przewody zostały przepłukane, przetestowane i znane za czyste. Nie to, że nie było żadnego ryzyka. Woda butelkowana być musiała. - Amelie nie jest moim szefem – powiedziała Eve stanowczo. Była, Claire pomyślała, bardzo zła o brata chociaż nie rozmawiał o nim. W ogóle. Spojrzała na Michaela. – Albo jego także. Ojciec Joe dał mu długie spojrzenie rozważania. - Jeśli Amelie jest przeciw to będzie przysparzać kłopoty, Michael. –powiedział. – To o co pytasz nie wiąże się tylko z kościołem ale i z prawem, ale w sposób który nie mogę wyjaśnić wampirom. Będziesz… podnosić Eve do nowego statusu. To może ja chronić, a może uczynić ją jeszcze większym celem. Rozumiesz? Michael skinął głową. - Rozumiem. – powiedział. - A ty nie chcesz czekać. - Nie. – Michael nie powiedział nic więcej, Ale Claire pomyślała, że nie musiał. Że jest na to gotowy. Nie było żadnego smokingu ani sukni, Michael wyciągnął ciemny garnitur, lśniąca białą

koszulę i krawat. Zmusił Shane’a do jednego, także, jakoś. Musiało być jakieś skręcanie ramienia do którego Claire nie została wtajemniczona. Eve miła suknię. Był to czerwony szyfon, spadające fale ze zroszonego stanika. Jej ramiona były nagie, a ona ich w ogóle nie zasłoniła. Sukienka, pomyślała Claire sprawiała, ze wyglądała na sześć stóp wysokości, i bardzo zgrabnie, ale to był szokujący nie ślubny strój, Który Eve chciała, oczywiście. Claire miała na sobie najlepszą sukienkę, jedną z klamrami, z których jedną z nich kupiła jej Eve i wysokie obcasy które były wyższe niż kiedykolwiek. Czuła się niezręcznie. Shane spojrzał na nią z uczuciem które zmieniło coś na ciepło i dumę. - Obiecałeś. – powiedziała do Ojca Jo.- Powiedział pan, że zrobi to jeśli chcemy. Oni chcą. My chcemy. Oficjalni świadkowie. Westchnął i pokiwał głową. - JA tylko ostrzegam, że to co chcecie może mieć powikłania których nie wzięliście pod uwagę. Dla ciebie wszystko. - Nie obchodzi mnie to. – powiedziała Eve. – Jesteśmy gotowi. I nie pozwolimy by coś powstrzymało nas ponownie. Michael trzymał rękę Eve i chociaż nie mówił dużo, był zupełnie nieruchomy. Jeśli był przerażony lub zmartwiony, w ogóle tego nie okazywał. Lśnił jak marmur i złoto i po raz pierwszy w świetle świec Claire mogła zobaczyć nici miedzi w jego włosach, jak u jego dziadka. Nawet wyglądał teraz jak jego dziadek Sam, najmilszy i najlepszy z wampirów, który zmarł z rąk ludzi. Miała nadzieje, że to nie był jakiś omen. - Więc zacznijmy. – powiedział Joe. – Czy są obrączki? Shane kopał w kieszeni uniósł je w górę, nie tradycyjny diament, zobaczyła Claire. Eve nalegała na czaszkę. - Więc nie ma odwrotu. Módlmy się. – powiedział Ojciec Jo i skłonił głowę. Drzwi na tyłach kościoła się otworzyły, wybuchnął biały słoneczny kolor a z niego wyszły cztery postacie, dwie z nich trzymały parasole, aby osłonić się przed innymi a jak zamknęli drzwi Claire zauważyła, że to ochrona Amelie, ubrana w czarne garnitury i okulary. Amelie miała na sobie biały, olśniewający garnitur z jedwabiu, który pasował dosłownie idealnie do jej ciała. Jej włosy były w bladej blond koronie wokół głowy, miała też na sobie rubinowy wisiorek w zagłębieniu gardła. Oliver był obok niej, ubrany w czarna skórę.

- Nie. – szepnęła Eve. – Nie, nie teraz… Wampiry podeszły do ołtarza i zatrzymały się kilka metrów dalej. Oczy Amelie były szeroko otwarte i chłodne, żadnych oznak czerwieni. Miała na sobie białe rękawiczki. - Co to jest? – spytała bardzo neutralnym tonem. – Ojcze? - Oni są przed ołtarzem by połączyć się sakramentem małżeństwa. – powiedział i po raz pierwszy Claire usłyszała siłę w jego włosie. Prawdziwą siłę. – Są teraz w obecności Boga, Amelie. Nie pod twoja kontrolą. Uniosła blade brwi i spojrzała na Michaela. Poznał ją bez wahania. - A jednak. – powiedziała cicho. – Muszę opuścić ten kościół i żyć w Morganville i zapewniam waz, że są pod moją kontrolą. Wydałam zaproszenie do wszystkich osób w mięście do pomocy nad w odbudowaniu miasta. I znalazłam was tutaj. - Pomożemy. – powiedziała Eve. – Ale najpierw zrobimy to. A ty nas nie zatrzymasz. – Brzmiała odważnie. I bardzo pewnie. – nie możesz. Było trochę blasku czerwieni w oczach Amelie, albo może to wina świec, Claire miała nadzieję. - Nie mogę? To jest… dyskusja. Ale daje wam godzinę. Ciesz się… odpoczynkiem. Jutro zaczyna się nowiutki świt Morganville. Będziemy odbudowywać. - Razem. – powiedziała Claire i przyciągnęła chłodne, lodowate, spojrzenie. - Być może. – powiedziała Amelie. – I być może jedna z wielu rzeczy się zmieni. Oliver odezwał się po raz pierwszy. - Następnym razem robicie coś bez mojej zgody. – powiedział- Będzie to ostatni raz. Nowe zasady dzieci. Zupełnie nowe zasady, Pamiętajcie o tym. Odeskortowali Amelie na zewnątrz. Drzwi zagrzmiały i zamknęły się za nimi. - Tak to jest… Nie tak świetne. – powiedziała.- Michael może…

Podniósł jej rękę do ust i pocałował, patrząc prosto w oczy. - Nie. – powiedział. – Nigdy więcej nie pozwalamy światu co mamy robić. Wiemy, Eve, wiem. Przez chwilę się nie ruszała, a potem uśmiechnęła się i to wydawało się oświecać cały kościół. - Tak. – zgodziła się i odwróciła do Ojca Joe.- Jesteśmy gotowi. Jesteśmy? Claire zastanowiła się, ale szybko schowała tę myśl i zaczęła modlitwę. Musieli być. Bo teraz nie było już odwrotu.

Koniec tomu 13