13. Deveraux J. 1991 - Saga R. Montgomerych 13. Wrzosy

Jude Deveraux

Saga Rodu Montgomerych Tom 13

Wrzosy Tytuł oryginalny: Duchess

Przekład Wojciech Usakiewicz 1 Londyn 1883 r.

Hanna Claire Willoughby zakochała się od pierwszego wejrzenia w Harrym, jedenastym księciu MacArran, podobnie jak wszystkie inne kobiety obecne w salonie. Jednak nie postura tego mężczyzny obudziła w Claire miłość. Nie barki, których szerokość można by mierzyć trzonkiem od motyki, ani gęste, jasne włosy i lśniące, niebieskie oczy. Nawet nie widoczne spod jaskrawozielonego kiltu mocne nogi, których muskulaturę latami ćwiczyły trudne do okiełznania wierzchowce. Kolana ugięły się pod nią nie z powodu tego, co zobaczyła, lecz tego, co usłyszała. Kilt Harry’ego z umocowanym przy pasie sporranem o srebrzystej klapie, długi sztylet z trzonkiem z kości słoniowej wetknięty do grubej pochwy oraz tartan zarzucony na ramię i spięty klamrą naczelnika klanu sprawiły, że w uszach zabrzmiała jej melodia, która jakiś samotny człowiek grał na dudach, i zaświstał wiatr gnający po wrzosowiskach i niosący buczące dźwięki instrumentu. Słyszała też dziali grzmiące pod Culloden i szloch wdów opłakujących swoich mężów. Mieszały się z nimi krzyki zwycięstwa i martwa cisza w obozie

pokonanych. Były okrzyki nadziei witające powstanie Karola Edwarda Stuarta, zwanego Bonniem Prince’em Charliem, i głosy rozpaczy po jego klęsce. Opowieść o zdradzie Campbell’ów płynęła na tle przeciągłych, bolesnych jęków Szkotów, którzy przez stulecia stawiali czoło Anglikom. Wszystkie te dźwięki miała jednocześnie w głowie, gdy przyglądała się, jak Harry, potomek niejednego naczelnika klanu MacArranów, przechodzi przez pokój. Inne kobiety widziały tylko niewiarygodnie przystojnego, atrakcyjnego młodego mężczyznę, ale Claire potrafiła dostrzec dużo więcej, miała bowiem przed oczami również to wszystko, co słyszała. Wyobrażała sobie tego jasnowłosego giganta, siedzącego u szczytu masywnego, dębowego stołu, z igrającymi mu na twarzy refleksami ognia, gdy wznosi srebrny kielich, zachęcając towarzyszy, by poszli za jego przykładem. Był przywódcą. Natomiast Harty zobaczył niską, piersiastą młodą Amerykankę, nawet dość ładną, przede wszystkim jednak zwracającą uwagę wyrazem twarzy naznaczonej doprawdy niezwykłym entuzjazmem, zainteresowaniem wszystkim i wszystkimi. Gdy na niego spojrzała, poczuł, że to właśnie on jest jedynym człowiekiem na świecie, którego warto słuchać. Z wielkich piwnych oczu kobiety biły ciekawość świata i bystrość. Ta drobna, schludnie wyglądająca osóbka miała bardzo energiczne ruchy i rzadki dla jej płci, bardzo pewny chód. Harry’emu szybko spodobało się, że Claire jest kobietą czynu. Nie mogła usiedzieć spokojnie ani przez chwilę, zawsze chciała gdzieś iść i coś obejrzeć. To ona proponowała spacery i przejażdżki, ona zarządzała lancz, wiec Harry’emu i jego przyjaciołom pozostawało pokazać się przy stole. Umiała go rozbawić i zajmująco opowiadać, choć zdarzało jej się zbyt dużo mówić o historii Szkocji. Z drugiej strony wydawało mu się zabawne, że wspomnienie jakiejś bitwy sprzed stuleci może wycisnąć jej łzy z oczu. Co najmniej stu od dawna nieżyjących mężczyzn traktowała jak bohaterów. Twierdziła, że ich życie było pełne wielkich czynów i miało wielkie znaczenie. Gdy mówiła o tych ludziach, oczy zachodziły jej mgłą i przestawały cokolwiek widzieć, toteż Harry wykorzystywał ten czas na podziwianie jej

niebagatelnych kobiecych wdzięków. Gdy również nieżyjącego brata Harry’ego zaliczyła w poczet bohaterów, Harry zakrztusił się pestką od wiśni i omal się ni udławił. Panna Claire Willoughby, która nigdy nie traciła kontenansu, mocno pchnęła go na krzesło, tak że brzuchem uderzył w oparcie, a następnie zamaszyście trzepnęła między łopatki, dzięki czemu pestka wyskoczyła z Harry’ego, przeleciała pół salonu i wylądowała w czarze z ponczem. Właśnie wtedy Harry ostatecznie uznał, ze Claire jest osobą, jakiej szuka. W Bramley House potrzeba było myślącej pani domu, obdarzonej zdolnością szybkiej reakcji. Poza tym wszystkim posiadłościom Harry’ego potrzebny był ktoś mający tyle pieniędzy co Claire. Co do Claire, bardzo się zdziwiła, że szkocki książę zwrócił na nią uwagę. W obecności Harry’ego nie mogła normalnie oddychać. Słuchała go z zachwytem, wpatrywała się w niego i przesyłała mu uśmiechy. Mówiła i robiła to, co sądziła, że mu się spodoba. A gdy znalazł się poza zasięgiem jej wzroku, rozmyślała o nim i wzdychała. Matka Claire wpadła w absolutny zachwyt, gdy odkryła, że córka poczuła miętę do prawdziwego księcia. – On jest również naczelnikiem klanu MacArranów – powiedziała Claire, ale dla jej matki nic to nie znaczyło. Arva Willoughby była kiedyś wielką pięknością i zdawała się nie zauważać, że jej ciało już protestuje przeciwko ograniczeniom narzucanym przez gorset Nie mogła pozwolić, by córka, jej zdaniem stanowczo zbyt wybredna, zmarnowała taką wspaniałą okazję. Arva od dawna robiła wszystko, co w jej mocy, by przekazać Claire sztukę zdobywania mężczyzn. Na wszelki wypadek nie pozwalała młodym spędzać zbyt wicie czasu ze sobą. Swoje zastrzeżenia podpierała teza, że zainteresowanie mężczyzną rośnie, gdy nie spotyka się go codziennie. Po ślubie żona i tak wystarczająco często widuje męża, więc wcześniej może

sobie to darować. – Ależ mamo – odparła rozdrażniona Claire. – Książę mi się nie oświadczył, a poza tym skąd mam wiedzieć, że chcę go poślubić, jeśli go nie poznam? Arva jak zwykle miała gotową odpowiedź: – Tobie może się zdaje, że coś wiesz o życiu, bo od lat siedzisz z nosem w książkach, ale w rzeczywistości nie masz pojęcia o tym, jak to jest z kobietami i mężczyznami. Claire była zbyt szczęśliwa, by matczyny pesymizm mógł wytracić ją z tego stanu. Uśmiechnęła się i pomyślała o Harrym i jego przodkach przemierzających szkockie góry. Dopiero po ponad miesiącu znajomości z Harrym pojawiły się w jej głowie pierwsze wątpliwości. – Mamo, Harry i ja nigdy nie mamy wspólnych tematów. On mnie słucha, uśmiecha się do mnie, ale nigdy nie reaguje na to, co mówię. Czasem mam wrażenie, że jaśnie pan nie wie, kim był Bonnie Prince Charlie. – Moje drogie dziecko, na co ty się skarżysz? Ten młody człowiek wygląda jak anioł, a do tego jest księciem. Czego jeszcze chcesz? – Kogoś do rozmowy… – Phi! – parsknęła Arva. – Jakie znaczenie mają rozmowy w małżeństwie? Rok po ślubie będziesz otwierać usta tylko po to, żeby poprosić o podanie masła, a jeśli odpowiednio wyszkolisz służbę, to nawet to nie będzie potrzebne. Twój ojciec i ja nie rozmawiamy ze sobą od lat, a kochamy się jak szaleni. Claire skupiła wzrok na książce. Arva ujęła ją pod brodę. – Wiem, co to znaczy być młodą i zakochaną. Masz wątpliwości. Wszyscy je mieliśmy w twoim wieku. Zaufaj mi jednak, kiedy mówię ci, że nie ma powodu do zmartwień. Twój młody książę jest przystojny, życzliwy, troskliwy… przypomnij sobie, jakie piękne kwiaty

przysłał ci w zeszłym tygodniu. A jeśli nawet nieczęsto się odzywa, to tylko dla ciebie dobrze. Mówisz, że cię słucha? Moja droga, mężczyzna, który słucha tego, co mówi kobieta, wart jest każdej ceny. Claire przesłała matce wątły uśmiech. Arva wyjęła jej książkę z ręki. – Zepsujesz sobie oczy, jeśli będziesz tak dużo czytać. – Zerknęła na okładkę. – Kim jest ten kapitan Baker? – spytała, mając na myśli autora książki. – To podróżnik. Największy podróżnik, jakiego wydał świat. Krążą plotki, że jest krewnym księcia. Arva dostrzegła błysk w oczach córki i zmarszczyła czoło. – Moja droga, wiem, czym jest marzycielstwo. Ja również miałam swoje marzenia, ale potem życie niejednego mniej nauczyło. Cała przyszłość kobiety zależy od jej męża. Ci mężczyźni, o których marzysz, ci... – Rozejrzała się po sypialni Claire wypełnionej książkami tylko częściowo wypakowanymi z kutrów, które przyjechały z paniami Willoughby. – Ci wynalazcy, artyści, pisarze, ten twój podróżnik to nie są mężczyźni, z którymi można spędzić życie. Bo mężczyźni dzielą się na takich, z którymi można spędzić życie, i takich, z którymi… Ach, mniejsza o to. Sama się przekonasz, kiedy już będziesz mężatką, nie muszę cię niczego uczyć. Poza tym młody Harry niewątpliwie jest na tyle światowym człowiekiem, że okaże ci wyrozumiałość. Claire nie bardzo wiedziała, o czym matka mówi, lecz czuła, że jej się to nie podoba. – Chcę kochać swojego męża. – To zrozumiałe. Ale przecież kochasz Harry’ego. prawda? Jak mogłoby być inaczej? Claire pomyślała o Harrym. o tym, jak wygląda w kilcie i jak patrzy na nią swoimi niebieskimi oczami. Arva uśmiechnęła się do córki. – Są też inne względy. Wyobraź sobie, jak będziesz się czuła jako księżna. Nawet nie zdążysz pomyśleć, czego pragniesz, a już będziesz to miała. Będziesz mogła poznać tych wszystkich nieobliczalnych Judzi, o których czytasz. Czy któryś z nich mógłby odrzucić zaproszenie księżnej? Będziesz wolna, Claire. Będziesz mogła robić to, co chcesz i kiedy

chcesz. – Uśmiech znikł z jej twarzy. – Jest też kwestia testamentu twojego dziadka. Twój ojciec i ja akceptujemy Harry’ego, więc jeśli go poślubisz, dostaniesz należny ci spadek. Jeśli nie… – Znów się uśmiechnęła. – Nie grożę ci, moja droga, i postąpisz tak, jak uważasz, ale trzeba pamiętać, że masz młodszą siostrę… Z tymi słowami Arva opuściła pokój i Claire została sama. Czasem matka zachowywała się jak trzpiotka, która nie grzeszy wykształceniem ani inteligencją. Czasem jednak przerażała Claire. Claire odłożyła książkę kapitana Bakera i wygładziła suknię. Co ją właściwie zafrasowało? Harry, książę MacArran, jest doprawdy boski, a ona szczerze go kocha. Matka miała rację: jak można nie kochać kogoś takiego? Jest doprawdy bez skazy. Gdyby kobieta chciała stworzyć wzór mężczyzny, stworzyłaby Harry’go. Wybuchnęła głośnym śmiechem. Pomyślała, że zachowuje się niemądrze. Przecież kocha Harry’ego i prawdopodobnie zostanie księżną. Jest najszczęśliwszą panną na świecie. W następne niedzielne popołudnie Harry wybrał się tylko z nią popływać łodzią. Zawiózł ją na urocza wysepkę pośrodku jeziora. Gdy dobili do brzegu, pomógł jej wysiąść. Claire usiadła na tartanie, który Harry wziął specjalnie z myślą o niej, a on położył się obok na trawie. Miał na sobie staroświecką lnianą koszulę z obszernymi, plisowanymi rękawami. Płótno wyglądało tak. jakby prano je tysiąc razy, nawet pożółkło już ze starości Pod szyją koszula była ściągana trokiem, ale Harry zostawił ją rozchyloną, tak że w wycięciu widać było jego gładką skórę. Nosił też zielony kilt, nie ten sam co w salonie, lecz znacznie starszy, wytarty. Nie zwracał uwagi na to, że kilt jest rodzajem spódnicy. Siadał z rozchylonymi kolanami, a gdy wskakiwał na konia, robił to szybko i zdecydowanie (plotki głosiły, ze pewna

młoda dama zemdlała, gdy pierwszy raz zobaczyła, jak młody książę w kilcie dosiada konia). Teraz jednak leżał w swobodnej pozie na trawie; kilt, podtrzymany szerokim pasem, okrywał mu uda. Książę spoglądał na Claire. – Wiesz, całkiem cię polubiłem. Serce zabiło jej gwałtowniej. Nie wiedziała, czy powodem była obecność tego właśnie mężczyzny, czy to, co dla niej reprezentuje. czy – jak wyraził to Bachor – jego niczym niezmącone piękno. W każdym razie coś dziwnego działo się w jej wnętrzu. – Ja… też cię lubię – odpowiedziała. – Czy chciałabyś mnie poślubić? Claire zwróciła ku memu szeroko otwarte oczy. Spodziewała się oświadczyn, nawet miała nadzieję, że do nich dojdzie, lecz mimo to była głęboko poruszona. Z wrażenia odebrało jej mowę. – Wiem, że to śmiała propozycja – ciągnął Harry. – Mam kilka olbrzymich majątków, w tym ohydny stary dwór zwany Bramley. Dom się wali, poza tym mam też kilka innych problemów, ale naprawdę całkiem mi się podobasz. Claire wreszcie nieśmiało odetchnęła i spróbowała pozbyć się z gardła wielkiej guli. Chciała całkiem odzyskać równowagę, zanim udzieli odpowiedzi. Czasem, gdy Harry był daleko, nachodziły ją poważne wątpliwości, czy do siebie pasują, lecz znikały natychmiast, gdy się spotykali. Wtedy widok Harry’ego ją oszałamiał, a w głowie słyszała muzykę dud. Zawahała się, nie chciała bowiem okazać zbyt wiele entuzjazmu dla propozycji małżeństwa. Patrzyła na jego muskularne nogi i naturalnie myślała o tym, że jeśli udo jej się poślubić tego wspaniałego mężczyznę i zostać szkocką księżną, to będzie tak, jakby wspinała się na bosaka po ośnieżonym zboczu góry. – Czy twój dom jest bardzo stary? – spytała, pilnując się, by jej głos nie zabrzmiał

piskliwie. Harry odchylił głowę, rozkoszując się ciepłem słonecznych promieni. Rzęsy miał długie i gęste. – Nie pamiętam dokładnie. Bramley zbudowano w tysiąc dwieście, a może w tysiąc trzysta którymś roku. – Czy to jest zamek? – Kiedyś był. Część popadła w ruinę, ale któryś z moich przodków go odbudował. Potrzebowała dłuższej chwili, by zrozumieć, o co mu chodzi. – Czy chcesz powiedzieć, że zamek stał się częścią twojego domu? – Mhm. – Tyle zdołała z niego wydobyć. Natychmiast poniosła ją wyobraźnia. Przed oczami ujrzała ród żyjący od wieków w tym samym miejscu. To musiało być żywe świadectwo historii. – Czy Bramley jest bardzo duże? – Nigdy nie widziałem całego domu. Znowu uśmiechnął się do niej tak, że serce natychmiast zabiło jej mocniej. – Tak – szepnęła. – Tak, poślubię cię. Na więcej opanowania nie umiała się zdobyć. Zerwała się z tartanu i zaczęła wirować na trawie, jedną ręką przytrzymując spódnicę. Harry nie mógł powstrzymać Śmiechu, ta radość skojarzyła mu się bowiem z małym psiakiem. Lubił Amerykanki, łatwo ulegały nastrojowi chwili, a mówiły to, co myślały. – Dla ciebie będę najlepszą księżną na świecie – obiecała. – Przekonasz się. Och, bycie księżną musi być pasjonujące. Harry nie powiedział już ani słowa, tylko wolno uniósł swą wielką rękę i położył jej na karku, by zachęcić ją do pocałunku. Claire nigdy przedtem nie całowała się z mężczyzną,

wiec była bardzo zaniepokojona, czy uda jej się zadowolić Harry’ego. Próbowała poddać się jego przewodnictwu, ale gdy pociągnął ją na siebie, odwróciła głowę. Musiała użyć sporej siły, by uwolnić się z jego objęć. Wreszcie znalazła się z powrotem na tartanie, wciąż bez tchu. Zamrugała powiekami i spojrzała na Harry’ego. W oczach miał coś diabelskiego. – Nie sadze, żebym miał coś przeciwko małżeństwu – powiedział i znów wsparł się na ramionach. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Claire starała się uspokoić. Stało się coś bardzo dziwnego. Gdy Harry ją całował, dudy ucichły. – Musisz poznać moją matkę – powiedział. – Jest sezon myśliwski, więc w Bramley będą polowania. Możesz przyjechać w odwiedziny, a potem się pobierzemy. – Dobrze – wybąkała Claire. Potem dość długo oboje się nie odzywali. Po prostu siedzieli w przyjaznym milczeniu, póki nie nastał czas powrotu. Pomagając jej wsiąść do łódki, Harry znowu delikatnie pocałował ją w usta i odwiózł na brzeg. W drodze Claire uśmiechała się do niego i myślała o czekającej ją przyszłości.

Nastąpiły tygodnie przygotowań. Arva Willoughby promieniała szczęściem od dnia, w którym córka powiedziała jej o zaproszeniu do Bramley i możliwości poznania księżnej. Claire chciała codziennie każdą minutę spędzać z Harrym, ale matka miała wobec niej inne plany. – Po ślubie będziesz z nim spędzać aż nadto czasu. Wierz mi, moja droga, ze wtedy będziesz go widywać częściej, niżbyś chciała – przepowiedziała nie po raz pierwszy. Claire puściła mimo uszu cyniczną uwagę matki. Widywała się z Harrym, kiedy tylko mogła, zawsze jednak w miejscach publicznych, nigdy sam na sam. W asyście czterech

przyjaciół Harry’ego poszli kupić pierścionek zaręczynowy z wielkimi błękitnawym diamentem otoczonym wianuszkiem szmaragdów. Claire wiedziała, że będzie bardzo tęsknić za Harrym, gdy popłynie z rodzicami i siostrą na kontynent, żeby sprawić sobie niebiańską garderobę pana Wortha.

Claire wróciła do hotelu z pierwszej przymiarki strojowi w paryskiej pracowni Wortha i rozejrzała się po apartamencie. Bez wątpienia nie był to Ritz, jej matka twierdziła jednak, że zatrzymują się tutaj naprawdę modne osoby. Mimo to dywan był wystrzępiony, tapicerka na siedzeniu jednego z krzeseł miała głęboką ranę, a z sufitu zwieszały się pajęczyny. Claire rozumiała jednak, że muszą zatrzymywać się w takich miejscach, a ona musi udawać, że wierzy w nieszkodliwe kłamstwa matki. – Wychodzę, moja droga – powiedział George Willoughby do swej pulchnej żony. Claire wiedziała, dokąd ojciec idzie, widziała bowiem, jak podkrada tysiącfrankowy banknot z kasetki będącej w pieczy matki. Niewątpliwie wybierał się na wyścigi, by jak zawsze przepuścić wszystkie zabrane pieniądze. Marszcząc czoło, Claire zdjęła rękawiczki i niedbale rzuciła obie na zakurzony stolik. Matka natychmiast je stamtąd zabrała. – Nie wolno ci tak poniewierać pięknych rzeczy. Nie będziesz miała nowych, póki nie wyjdziesz za mąż. – Jeśli on się z nią ożeni – wtrąciła czternastoletnia siostra Claire, Sara Ann, zwana częściej Bachorem. Naturalnie znowu szperała w należącej do Claire szkatułce z biżuterią. Zmęczona i rozdrażniona całym dniem nieruchomego stania i udawania kukły, na której tysiące razy przepina się niedokończone suknie, Claire ze złością zatrzasnęła szkatułkę. Bachor tylko się roześmiał.

– Ja tam znajdę sobie takiego mężczyznę, żeby mnie podziwiał i robił wszystko, co mu każę. A poza tym będzie bardzo, bardzo bogaty. Nie poślubię biedaka, nawet gdyby miał ładne nogi. – Poślubisz tego. kogo każę ci poślubić – powiedziała Arva i chwyciła młodszą córkę za ucho, by wyprowadzić ją za drzwi, Claire tylko wzruszyła ramionami, doskonale wiedziała bowiem, że matka nigdy nie ukarze młodszej córki za żadne przewinienie. Sprytny Bachor potrafił w ciągu kilku minut doprowadzić do tego, że matka znowu podsuwała mu czekoladki i obiecywała to, czego niedawno zabroniła. Claire podeszła do okna i spojrzała na drzewa rosnące w parku przed hotelem. Liście zaczynały mienić się barwami jesieni, a ona przypomniała sobie ich dom w Nowym Jorku. I Paryż, i Londyn wydawały jej się zupełnie inne, a życie toczyło się tutaj znacznie wolniej. Pomyślała o dziewiętnastu latach, które spędziła w Nowym Jorku, i letnich odpoczynkach w chłodzie Maine. Do tej pory nie musiała się o nic troszczyć i nie przypuszczała, by kiedykolwiek jej życie mogło wyglądać inaczej. Przyzwyczaiła się, że ojca nie ma w domu, że całuje się go na do widzenia, gdy wypływa dokądś jachtem, wybiera się na polowanie łub wyrusza na wiele miesięcy w dzicz Zachodu, tropić niedźwiedzie grizzly albo pumy. Przyzwyczaiła się również do matki dyrygującej niezliczoną służbą podczas ozdabiania domu przy Piątej Alei na kolejne przyjęcie. Wychodząc z domu do biblioteki lub muzeum, często przystawała i z zachwytem przyglądała się tysiącom orchidei na ścianach, kominkach i sufitach. Rodzice zazwyczaj nie zwracali uwagi na swoje dwie córki, byli bowiem zdania, że dozór guwernantki jest dla nich wystarczający. Ani Claire, ani Bachor nie miały jednak kłopotu z przekupieniem swoich opiekunek, dlatego najczęściej robiły to, co chciały. Bachor podobnie do matki uwielbiał towarzystwo, często więc schodził na dół do gości, którzy zachwycali się

jego urodą. Claire jednak nie miała zrozumienia dla życia towarzyskiego. Najbardziej lubiła biblioteki i muzea oraz rozmowy z ludźmi, którzy dużo o czymś wiedzieli. Matka nie znosiła, gdy Claire sprowadzała do domu wiekowych profesorów zajmujących się mało zbadanymi obszarami historii. Zawsze potem z pogardą wyrzekała na tych zasuszonych ludzików, którzy nic nie jedzą. – Ja tam cenię wiedzę i umiejętność myślenia – ripostowała Claire. Ale zarówno Arva, jak i George doprawdy nie mieli czasu na rozmowy z córkami, dopóki zarządcy ich majątku nie odbyli z nimi zatrważającej rozmowy. Potem Claire miała takie wrażenie, jakby ich życie w ciągu jednej nocy radykalnie się zmieniło. Dom przy Piątej Alei należał już do przeszłości, dom w Maine również, trzeba było sprzedać jacht ojca. Wszystkie ich dobra znikły, co odmieniło również ich sposób życia. Teraz wiele zależało od Claire. Wiedziała, że gdy poślubi Harry’ego i zostanie księżną, ich sytuacja znowu się unormuje. Rodzice będą mieli to, czego chcą najbardziej, a młodsza siostra zyska szansę poślubienia bogatego mężczyzny, który będzie ją podziwiał. Spoglądając w okno, Claire pozwoliła sobie na uśmiech. W drodze do Europy obawiała się tego, co nastąpi, ale dzięki Harry’emu wszystko okazało się łatwe. Potwierdziło się stare porzekadło, w myśl którego równic łatwo jest się zakochać w bogatym, jak w biednym. A już na pewno łatwo było zakochać się w księciu. Trzeciego dnia pobytu państwa Willoughby w Paryżu, dostarczono książki, które Claire zamówiła jeszcze w Londynie. Zaczęła je czytać w przerwach między przymiarkami garderoby oraz częstymi ostrzeżeniami i pytaniami matki. „Czy ludzie będą przed tobą dygać, kiedy zostaniesz księżną? A czy przede mną będą dygać, skoro jestem matką księżnej? Jak ludzie będą się do mnie zwracać? Czy będą mnie tytułować najjaśniejszą panią?” Claire

wkrótce zrezygnowała z prób wyjaśnienia matce różnicy między arystokracją a rodziną królewską i z przykrością wyjawiła jej, że matce księżnej nie przysługuje żaden tytuł. Książki dotyczyły historii rodziny Harry’ego, Montgomerych. Claire dowiedziała się, ilu wieków sięga rodowód szkockiej gałęzi Montgomerych, klanu Mac Arran, znalazła też informację, ze wśród naczelników klanu była przynajmniej jedna kobieta. W początkach piętnastego wieku jeden z Montgomerych wżenił się do klanu MacArran i przybrał to właśnie nazwisko. Potem następni przedstawiciele Montgomerych brali ślub z następnymi MacArranami, aż w końcu niemalże stworzyli odrębny klan. W tysiąc sześćset siedemdziesiątym pierwszym roku Karol II nadał rodzinie tytuł książęcy. W swoim czasie snuto wiele domysłów co do przyczyn tej decyzji. Niektórzy twierdzili, że w ten sposób władca wynagrodził Montgomerym lata wiernej służby, krążyły jednak również plotki, że naczelnik MacArranów zgodził się poślubić bardzo brzydką sekutnicę będącą ponoć przyrodnią siostrą króla. Niezależnie od przyczyn uzyskania przez klan prawa do książęcego tytułu, zaciekle dyskutowano również nad kwestią nazwiska. Czy rodzina MacArran powinna być związana z księstwem Montgomery, czy odwrotnie? W tradycyjnym przekazie utrzymywano, że zadecydował rzut monetą. W każdym razie Harry miał tytuł księcia MacArran, ale nazywał się w rzeczywistości Henry James Charles Albert Montgomery. W Paryżu Claire czasami czuła, że nie udźwignie ciężaru niekończących się przymiarek i udziału w bogatym życiu towarzyskim matki, ratowała się jednak nadzieją, że to wszystko ma swój koniec, czeka bowiem na nią Bramley. Nocami, mimo zmęczenia, często miała kłopoty z zaśnięciem, więc przy lampie czytała książki o rodzinie Harry’ego i powieści sir Waltera Scotta, jego opisy piękna szkockich gór i dzielności ludzi, którzy tam mieszkali. W końcu morzył ją sen i wtedy widziała bezkresne

wrzosowiska i armie mężczyzn wyglądających tak samo jak Harry. Gdy wreszcie wróciła z rodziną z Francji, Harry na nią czekał. Zaprowadził ją do swego powozu z książęcym herbem na drzwiach i głosem nieznoszącym sprzeciwu oświadczył jej rodzicom i siostrze, że jadą do Londynu tylko we dwoje. Claire omal nie zaczęła krzyczeć z radości, że wreszcie odpocznie od nieustannych napomnień matki. W powozie przekonała się, ze Harry przybrał wnętrze różowymi różami. Wzięła wysoki kieliszek napełniony szampanem i obdarzyła narzeczonego uśmiechem. Nagle zapragnęła, by ją pocałował i wziął w objęcia. Chciała, żeby rozproszył wszystkie jej wątpliwości, nawet te najmniejsze. Ale Harry wcale jej nie dotknął. – Tęskniłem do ciebie – powiedział z uśmiechem. – Czy myślałaś o mnie ostatnio? – Przez cały czas – odrzekła zachwycona rym, ze barki Harry’ego zajmują niemal całą szerokość powozu. – Co robiłaś w czasie, gdy nie byliśmy razem? – Kupowałam suknie i czytałam. A ty? Harry uśmiechnął się do niej znad kieliszka. Nie zamierzał szczegółowo odpowiedzieć na to pytanie, musiałby bowiem wspomnieć o kochankach, aktorkach i kilku niedołężnych koniach, na które postawił za dużo pieniędzy. Ponieważ jednak miał się ożenić z bardzo bogatą dziedziczką, stracone pieniądze nie miały dla niego znaczenia. – Myślałem o tobie – odrzekł w taki sposób, ze serce Claire zabiło o wiele żwawiej. Wyjrzała przez okno, próbując odzyskać spokój. – Mojej matce nie spodoba się, że zostaliśmy tylko we dwoje. – Myślę, że twoja matka zgodziłaby się na wszystka gdyby miało to doprowadzić do ślubu jej córki z księciem. Claire spojrzała na niego zaskoczona.

– Chcę cię poślubić z miłości, a nie dlatego, że poluję na księcia. – Czyżby? – spytał i znów się uśmiechnął, a na widok jego uśmiechu Claire zapominała o całym świecie. – A co z historią, o której ciągle opowiadasz? Co z tym miejscem Cull i coś tam jeszcze? – Culloden? To było… – Wiem, wiem, bardzo ważne wydarzenie. – Pochylił się do niej i ująwszy ją za rękę, zaczął się bawić jej palcami. – Kiedy myślę o małżeństwie, mam w głowie co innego niż wojny. Po ślubie nie będziesz mi wykładać historii, prawda? Palcami wędrował teraz po jej przedramieniu. Tylko koronka oddzielała je od skóry Claire. – Chcę jak najszybciej mieć cię w swoim łożu – powiedział bardzo cicho. Pochylił się ku niej i Claire wstrzymała oddech. Wiedziała, że nie powinna mu pozwalać na takie poufałości, ale przecież wkrótce mieli zostać mężem i żoną. Dzięki kilku książkom, które czytała, choć nie powinna, miała ogólne pojęcie o tym, co zachodzi po ślubie między mężem i żoną. Gdy ich wargi się zetknęły, Claire przestała myśleć o czymkolwiek. Nie była pewna, czym by się to skończyło, gdyby powóz nagle raptownie nie przystanął. Wysiadała z marsową miną. Bardzo chciała kochać Harry’ego wtedy, gdy jej dotykał, tak samo jak kochała go wtedy, gdy na niego patrzyła lub o nim myślała. Przez następne dwa tygodnie matka wynajdywała jej ciągle nowe zajęcia, więc Claire nie miała czasu zostać sam na sam z Harrym ani nawet ze swoimi myślami. Pod koniec tego okresu Harry przyszedł do wynajętego przez nich domu w Londynie, by zapowiedzieć, że wraca do Szkocji. Claire chciała mu zadać tysiące pytań o jego matkę, resztę rodziny i oczekiwania, jakim będzie musiała sprostać jako jego narzeczona, ale nie miała

okazji się odezwać, bo spotkanie trwało krotko, a rozszczebiotana Arva nie dopuściła jej do słowa. Wkrótce Harry pocałował Claire w rękę, Arva powiedziała mu „do widzenia” i już go nie było. Wracając do swojego pokoju, Claire mruganiem próbowała zatrzymać łzy cisnące jej się do oczu. Minie cały długi tydzień, zanim będzie miała okazję zobaczyć Harry’ego ponownie. Z wielkim niepokojem czekała na początek swojego nowego życia. 2

Claire wprawnie dosiadła konia, przełożywszy prawą nogę nad łękiem damskiego siodła, i wzięła wodze od stajennego. Poprzedniego wieczoru wreszcie dotarła z rodziną do Bramley po wyczerpującej podróży z Londynu. Przejazd, który miał im zająć trzy dni, trwał w końcu cztery. Trakt był błotnisty i rozjeżdżony, poza tym często musieli przystawać, by przepuścić stado owiec przechodzące przez drogę. Ponieważ matka nieustannie zrzędziła, a ojciec i młodsza siostra jak dzień długi grali w karty, Claire obawiała się, że w końcu zacznie głośno krzyczeć. Nikt oprócz niej zdawał się nie dostrzegać wagi tego, że pierwszy raz w życiu są w Szkocji. George Willoughby oderwał wzrok od wachlarzyka kart tylko na krótką chwilę, by stwierdzić, że kraj wydaje mu się dość jałowy. – Jak możesz tak mówić? – obruszyła się Claire. – Kwitną wrzosy. Czy wiesz, co stało się dokładnie w tym miejscu w tysiąc siedemset trzydziestym piątym roku? Właśnie wtedy… Urwała, bo ojciec szeroko ziewnął. Sara Ann przesłała siostrze wymowne spojrzenie i powiedziała: – Założę się, że Harry wie wszystko o czynach Bonniego Prince’a Charliego i o wszystkim innym, co dotyczy Szkocji. A może byłaś za bardzo zajęta pocałunkami, żeby z nim w ogóle rozmawiać?

Claire chciała złapać siostrę, ale Bachor zdołał się odsunąć poza zasięg jej rąk nawet w ciasnym wynajętym powozie. – Przestańcie się kłócić – skarciła je Arva. – Zaraz rozboli mnie przez was głowa. Poza tym nie sądzę, Saro, by wypadało ci mówić „Harry” o narzeczonym Claire. Powinnaś nazywać go milordem. – Jaśnie oświeconym panem – poprawiła ją z irytacją Claire. – Znowu przegrałeś – zwróciła się Sara do ojca. – Mamo, moja droga starsza siostra wyraźnie zwróciła ci uwagę, że do Harry’ego należy się zwracać: „jaśnie oświecony panie”. Chce ci przez to przypomnieć, że wiele czytała i wie wszystko, co można wiedzieć na ten temat i nie tylko. Ty natomiast nie czytałaś niczego, więc należy sądzić, że niezbyt wiele wiesz o Szkocji, no i w ogóle. – Bachor uśmiechnął się do matki najsłodziej, jak potrafił. – Nic takiego nie powiedziałam – żachnęła się Claire. – Ja tylko… Ale Arva nie czekała na wyjaśnienie starszej córki. – Claire, wiem, że jestem twoim zdaniem niepoważna. Nigdy nie tracisz okazji, żeby dać mi do zrozumienia, co sądzisz o moich próbach zdobycia pozycji w towarzystwie. Ale jestem twoją matką i uważam, że należy mi się z tego tytułu trochę szacunku. Nie wszyscy możemy wiedzieć tyle co ty. Nie wszyscy… Słuchając monotonnego utyskiwania matki, Claire popatrzyła na młodszą siostrę wzrokiem bazyliszka. Nie wiadomo który raz postawiła sobie pytanie, czy Bachor urodził się całkiem normalnie, czy może ktoś upuścił go na główkę zaraz po przyjściu na świat. Tak czy owak Sara Ann czerpała niewątpliwą przyjemność ze stawiania starszej siostry w kłopotliwych sytuacjach. – Bachor, ty rozdajesz – powiedział czule George. Arva nie znała prawdziwej natury swojej młodszej córki i zdawała się kompletnie nie

rozumieć, dlaczego mąż i starsza córka zwą ją Bachorem, za to George doskonale wiedział jo wszystkich postępkach Sary Ann. Co gorsza, nie tylko o nich wiedział, lecz również uwielbiał złośliwe, podstępne manipulacje swojej córeczki. Bachor wydawał mu się w tym samym stopniu zabawny, w jakim Claire wydawał się irytujący. Zanim rodzina Willoughby dotarła do Bramley, zbliżała się północ. Księżyc był w pierwszej kwadrze, wiec z miejsca, które miało stać się jednym z domów Claire, zobaczyli tylko zarys, to jednak wystarczyło, by nabrać wyobrażenia o jego rozmiarach. Określenie olbrzymi wydawało się blade, mur ciągnął się bowiem niemal bez końca. Budynek był wysoki, miał przynajmniej trzy piętra, ale uwagę zwracała przede wszystkim jego szerokość. Przejściem od jednego do drugiego końca można było się zmęczyć. Matka z wrażenia omal nie wypadła przez okno powozu na drogę. Ogrom Bramlcy sprawił coś, co zdaniem Claire w ogóle nie było możliwe: Arvie Willoughby odebrało mowę. Przystanęli mniej więcej w pół szerokości domu i woźnica załomotał do drzwi. Zdawało się, że minęła wieczność, zanim ktoś je otworzył. Tymczasem Arva trochę doszła do siebie] i zdążyła odzyskać głos, mogła więc wyrazić swój pogląd na temat tego, że nikt nie wyszedł im na powitanie. – Ktoś powinien był na nas czekać – oświadczyła. – Bądź co bądź, moja córka ma zostać księżną. Czyżby zdawało im się, że nikt z nas nie potrzebuje noclegu? A może matka Harry’ego jest zła, bo straci tytuł, gdy moja córka zostanie księżną. Może… Claire, która czuła, że więcej zrzędzenia nie zniesie, syknęła przez zaciśnięte zęby: – Ona nadal będzie księżną. Przysługuje jej tytuł księżnej wdowy. Arva pociągnęła nosem. – Z pewnością wiem mniej niż ty, moja droga. Obawiam się, że nie miałam takich dobrych warunków jak ty. Ale przecież to ja ci je stworzyłam, prawda?

– Mamo, ja… – Claire urwała jednak, gdyż wielkie dębowe drzwi wreszcie się otworzyły i ukazał się w nich życzliwie wyglądający, zaspany, starszy człowiek w szlafroku. Kilka minut później Arva, stojąc w sieni, komenderowała rozdziałem bagaży i kwaterowaniem swojego orszaku. Dwa powozy były pełne kufrów i skrzyń, a w trzecim jechali osobista służąca Arvy, pokojowy George’a i guwernantka! Bachora, strachliwa, drobna niewiasta śmiertelnie bojąca siej swojej podopiecznej. – A moja starsza córka, która będzie księżną, potrzebuje służącej. Jej służąca – w głosie Arvy zabrzmiała nuta pogardy dla niewdzięcznicy – poślubiła Anglika, z którym uciekła. Mężczyzna, który – jak sądziła Claire – był kamerdynerem, stał i z beznamiętną twarzą wysłuchiwał wszystkich żądań Arvy. – Cóż, gust nie podlega dyskusji – powiedział cicho ze szkockim akcentem. Nie wiadomo, czy tylko Claire go usłyszała, w każdym razie na pewno ona jedna się roześmiała. Mężczyzna zwrócił się do niej i nieznacznie uśmiechnął. Wbrew żądaniom Arvy i jej pokazowi zdecydowania minęła godzina, zanim zaprowadzono ich do pokoi. Claire rozebrała się, bezsilnie opadła na olbrzymie loże i zasnęła, zanim zdążyła czymkolwiek się przykryć. Nie spała jednak długo. Ocknęła się skulona z zimna. Przykrycie łoża było dość skąpe, a kominek wygaszony. Szczekając zębami, wstała i zaczęła szukać ubikacji. Bez skutku. Nie zdołała znaleźć nawet wyłącznika światła. Przez chwilę błądziła po omacku, wreszcie udało jej się wymacać zapałki i świece, więc zapaliła ją i uniosła wysoko nad głową, żeby obejrzeć pokój. Zobaczyła jednak tylko olbrzymie łoże i ciężkie dębowe meble pod ścianami. Na jednej ze ścian wisiał wielki jak szafa obraz przedstawiający kobietę. Na wargach igrał jej uśmiech, o którym Claire pomyślała, że i go rozumie.

Otworzyła drzwi wielkiej, starej garderoby i sama również się uśmiechnęła na widok mnóstwa strojów. W czasie gdy spała, ktoś widocznie rozpakował jej rzeczy. Przyjrzała się jednak strojom dokładniej i wtedy stwierdziła, że nie należą do niej. Wyciągnęła jedną z sukni. Na pierwszy rzut oka miała przynajmniej pięćdziesiąt lat. Claire zadrżała z zimna. To nie był czas na zwiedzanie domu. Musiała znaleźć jeszcze jakieś okrycie oprócz nocnej koszuli, bo inaczej groziło jej, że zamarznie na Śmierć. Zaczęła szperać po garderobie w poszukiwaniu czegoś ciepłego. Były tam stroje męskie i dziecięce, i kobiece również, ale ich właścicielka ważyła przynajmniej sto kilo. W głębi szary Claire znalazła wreszcie kostium do konnej jazdy. Pomyślała wtedy, że długa, szybka przejażdżka mogłaby ją rozgrzać. Kostium wydawał się dość dziwny, miał obszerne rękawy i wysoką talię otoczoną pasem, a Claire od razu zauważyła, że będzie dla niej zbyt krótki, ale na szczęście był zrobiony z wełny i prawie dopasowany do jej sylwetki. Znalazła też szuflady pełne pożółkłej bielizny wydzielającej stęchły zapach i zdołała wybrać co nieco, żeby ochronić ciało przed drapiącą wełną kostiumu. Odkryła również kilka par dzianych pończoch. – Trzewiki – mruknęła pod nosem. Ta przygoda zaczynała jej się podobać. Kiedy była dzieckiem, zawsze uwielbiała przymierzać matczyne kreacje, a teraz znów miała okazję skorzystać z przebrania. Zgodnie z przewidywaniem znalazła obuwie i nawet udało jej się wcisnąć na stopy parę czarnych, skrzypiących ze starości trzewików z ostrymi noskami. Gdy wreszcie była ubrana, przejrzała się w staroświeckim tremie i zachichotała. W mrocznym, wysokim pokoju, którego ściany były obite najprawdopodobniej czerwonym brokatem, wyglądała jak zjawa z przeszłości. Zamierzała już wyjść na korytarz, gdy zauważyła drugą szafę. Otworzywszy ją, ujrzała rękawiczki oraz kilka kapeluszy. Włożyła na

bakier figlarny kapelusik, który wyglądał jak miniatura męskiego cylindra, i przypięła go szpilką do włosów. Wzięła również parę solidnych, skórzanych rękawiczek, o wiele na nią za dużych, i tak wyekwipowana opuściła pokój. Zawsze miała znakomitą orientację w terenie, zapamiętała wiec drogę trzema korytarzami i dwukrotnie pokonywanymi schodami do frontowego wejścia. Drzwi nie stawiały oporu, a sadząc po rdzy zżerającej zamek, nie zamykano ich na klucz przynajmniej od stu lal. Założyła, że stajnie znajdują się za domem. Ale dziesięć minut później wciąż szła wzdłuż fasady, której końca nie było widać. Mimo włożonych rękawiczek musiała zacierać zgrabiałe ręce, najbardziej zaś niepokoiło ją to, że odmrozi sobie palce u stóp. Wreszcie dotarła do naroża domu i skręciła w lewo. Dojście do stajni zajęło jej prawie pół godziny. – Powinnam była poszukać ubikacji – mruknęła pod nosem, gdy osiągnęła cel. Zbliżał się świt, przez szpary między deskami stajni było widać światło. Z wnętrza dochodziły głosy. Młody człowiek, który wyszedł na dwór, omal na nią nie wpadł. Za to, gdy juz ją zauważył, zrobił taką minę, jakby spotkał ducha. Claire podejrzewała zresztą, że w staromodnym ubraniu istotnie mogła robić takie wrażenie. – Dzień dobry – powitała młodzieńca. – Czy mogłabym dostać konia? Chciałabym odbyć przejażdżkę. Chłopak tylko skinął głową i zawrócił do stajni. Chwilę później wyszedł stamtąd starszy mężczyzna i spytał, czy Claire życzy sobie męskie siodło czy damskie i czy umie jeździć. – Wszystko jedno, wezmę, co jest – odrzekła pewnie Claire. Stała na bruku stajennego dziedzińca i czekała, aż służba osiodła dla niej konia. Raz po raz któryś ze stajennych wysuwał głowę zza drzwi, by przyjrzeć jej się z nieukrywanym zaciekawieniem. Claire poczuła się jak cyrkowiec, który przyjechał na występy do miasta. Dwa razy obróciła się i

przesłała mężczyznom wątłe uśmiechy. Wreszcie przyprowadzono jej konia, a starszy człowiek pomógł jej go dosiąść. Patrzył na nią bardzo nieufnie, póki niej zauważył, jak pewnie trzyma się w siodle. Wtedy wreszcie odsunął się od zwierzęcia. – Mamy stąd dróżkę na wschód – powiedział, a Claire podziękowała mu za informację skinieniem głowy. Odjeżdżając, odwróciła się jeszcze, by pomachać mężczyznom zebranym przed stajnią. Kilku nieśmiało odwzajemniło ten gest. Gdy skończył się bruk, zachęciła konia do przyspieszenia chodu. Nie odważyła się jednak na galop, ponieważ nie znała drogi, obawiała się też ostrych zakrętów i nisko zwisających gałęzi. W lesie z ulgą zeskoczyła na ziemię i skorzystała z pobliskich krzaków, a potem znów dosiadła konia, pomógłszy sobie wejściem na pieniek. Słońce stało coraz wyżej na niebie i widoczność była coraz lepsza. Claire przedarła się przez połać lasu i wyjechała na otwartą przestrzeń. Wreszcie trafiła na trakt dla wozów i uznała, że tu jest absolutnie bezpieczna. – Naprzód – powiedziała do wielkiego wałacha. – Rozgrzejmy się trochę. –Ścisnęła boki konia, który natychmiast śmignął do przodu, zadowolony z tego nie mniej niż ona. Claire pochyliła się nad końską szyją i skłoniła zwierzę do galopu, którym mogłoby wygrać gonitwę. To było wspaniałe, jeszcze nie czuła się tak swobodna, odkąd przepłynęła ocean. Przejeżdżała przez pagórek, gdy nagle zza drzew wyszedł na drogę mężczyzna. Poruszał się bardzo szybko i nie wiadomo czemu nie usłyszał tętentu kopyt na twardej ziemi. Zaskoczenie było całkowite i dla niego, i dla konia, i dla Claire. Koń stanął dęba, a Claire wyleciała z siodła i uderzyła lewym ramieniem w ziemię. Koń uciekł w lewo, gdzie niedaleko było widać zarośnięty, bagnisty stawek. Mężczyzna, gdy już odsunął od oczu ramię, którym odruchowo się zasłonił, ruszył do Claire.

– Nic mi nie jest – zdołała sapnąć Claire, próbując usiąść. – Niech pan łapie konia, zanim wpadnie w bagno. Mężczyzna znieruchomiał, jakby nie rozumiał języka, w którym się do niego odezwała. – Dalej, szybko – przynagliła go Claire, wskazując konia. Znów spróbowała usiąść, musiała jednak przytrzymać prawą ręką lewe ramię. Rozcierając bolące miejsce, przyglądała się, jak mężczyzna puszcza laskę i rusza w pościg za koniem. Dziwny bieg, pomyślała. Mężczyzna wyraźnie utykał na prawą nogę, a ramiona miał skulone tak, jakby każdy krok sprawiał mu ból. Ogarnęło ją poczucie winy, że wysłała po swojego konia starego kalekę, ale nagle przeszył ją ból w lewym ramieniu i na chwilę przestała zajmować się nieznajomym. Tymczasem mężczyzna chwycił za wodze i zdołał uspokoić wierzchowca. Claire bardzo ostrożnie wstała, by poczekać na jego powrót Po chwili ruszyła mu na spotkanie. Gdy dzieliło ich już niewiele metrów, zorientowała się, że nieznajomy jest chory. Patrzył na konia, więc jego oczu nie widziała, ale tylko poważne niedomaganie mogło nadać człowiekowi taki wygląd. Jego skóra miała przykry, zielonkawożółty odcień. – Tak mi przykro… – zaczęła. – Gdybym wiedziała… – Urwała, bo co właściwie miała mu powiedzieć? Że człowiekowi będącemu jedną nogą na tamtym świecie nie kazałaby ścigać konia? Mężczyzna otworzył usta i chciał coś powiedzieć, ale nagle jego twarz straciła swój niezdrowy odcień i stała się kredowo-biała. Przewrócił oczami, a kolana się pod nim ugięły. Claire stwierdziła z przerażeniem, że mężczyzna zaraz zemdleje. – Sir! – zawołała, on jednak dalej bezwładnie osuwał się na ziemię. Skoczyła, by go podtrzymać, wice upadł prosto na nią. Zachwiała się pod takim ciężarem,

a w lewym ramieniu znów poczuła przeszywający ból. Na szczęście zdążyła stanąć w szerokim rozkroku i trochę się odwrócić, dzięki czemu utrzymała równowagę. Rozejrzała się rozpaczliwie dookoła, lecz zobaczyła tylko konia spokojnie skubiącego trawę. – I co ja teraz zrobię? – spytała na głos. Mężczyzna opierał się na niej całym swoim ciężarem, ręce bezwładnie mu zwisały. Z trudnością i bardzo powoli zdołała uklęknąć na jednym kolanie, potem również na drugim. Próbowała coś powiedzieć do mężczyzny, spróbowała nawet klepać go po policzkach, ale przestała natychmiast, gdy poczuła, jaki jest wychudzony. Jednak mimo że zostały z niego właściwie tylko skóra i kości, był postawny: wysoki i szeroki w barach. Jedną ręką nie była w stanie położyć go na ziemi. Wreszcie udało jej się wyprostować najpierw jedną nogę, a potem drugą i w ten sposób zmieniła pozycję na siedzącą. Mężczyzna opierał teraz głowę na jej piersiach i leżał jak długi między jej nogami. Claire w milczeniu wzniosła modły, żeby nikt przypadkiem teraz nie nadszedł. Potem natężyła wszystkie siły w zdrowym ramieniu i zdołała przetoczyć go na bok, tak że spoczął na plecach na trawie. Dyszała z wysiłku. – Sir! – zawołała kilka razy z rzędu, bez skutku. Przytknęła mu palce do szyi, żeby sprawdzić, czy wyczuje puls. Na szczęście go nie zabiła, żył, a co więcej stan omdlenia przeszedł – jak się zdawało – w zdrowy sen. Claire westchnęła. I co teraz miała zrobić? Bała się zostawić mężczyznę samego w tym stanie. O ile wiedziała, w szkockich lasach grasowały wilki. Tymczasem chory zaczął drżeć. Jeszcze raz westchnąwszy, zdjęła z siebie staromodne, wełniane okrycie, uważając, żeby nie urazie stłuczonego ramienia. Otuliła chorego i delikatnie odgarnęła mu z czoła zmoczone włosy. Gdy przyjrzała mu się dokładnie, Stwierdziła, że jest starszym człowiekiem,

prawdopodobnie w wieku pięćdziesięciu kilku, może nawet sześćdziesięciu lat. Sądząc po kolorze jego skóry, nie zostało mu już wiele życia. Na policzkach miał dwie stare blizny, każdą po jednej stronie. Claire zaczęła się zastanawiać, po jakim Strasznym wydarzeniu pozostały mu takie pamiątki. Przesunęła po obu bliznach czubkami palców. Mimo zaawansowanego wieku nieznajomy miał gęste włosy i ciemny wąsik niemal zakrywający górną wargę. Zwróciła też uwagę, że wargi wciąż ma pełne. – Musiałeś być kiedyś całkiem przystojny, człowieku – szepnęła do niego i znów odgarnęła mu włosy z twarzy. W każdym razie, choć mężczyzna był chyba nawet wyższy niż Harry, nie dorównywał mu budową ciała. Mimo szerokich ramion nie miał takiej muskulatury. Claire uśmiechnęła się, widząc, że jest ubrany równe dziwacznie jak ona. Nosił siarą koszulę, o wiele za cienką na poranny chłód, okazało się też, że włożył ją na gołe ciało, bo chorobliwy kolor jego skóry przebijał spod cienkiego płótna. Na nogach miał brudne, zatłuszczone spodnie z koźlej skóry, rozdarte w kilku miejscach. W takich spodniach dżentelmen z okresu regencji mógłby wybrać się do klubu. Najdziwniejsze jednak, że buty mężczyzny były wspaniałe, takich pięknych butów Claire jeszcze nie widziała. Miała dobre oko do strojów, potrafiła więc od razu poznać klasę. Te buty były najlepszej marki. Może to dżentelmen, dla którego nastały ciężkie czasy, pomyślała. Mężczyzna znowu zadrżał, lecz ona również. Podniosła głowę i zobaczyła szare chmury. Dopiero wtedy uzmysłowiła sobie, że przez cały czas mży. Nie był to deszcz, jaki znała z Ameryki, zwiastowany przez grzmoty i błyskawice, lecz siąpiąca mżawka, właściwie bardziej mgła. Roztarła kontuzjowane lewe ramię, żeby trochę się rozgrzać, ale niewiele to pomogło. Pozostawała jej tylko nadzieja, że chory się ocknie, zanim oboje umrą na zapalenie płuc. Ponieważ czuła się za niego w jakimś stopniu odpowiedzialna i chciała mieć pewność, że wy

dobrzeje, przesunęła się trochę tak, by oprzeć plecy o pień drzewa, i zapatrzyła się w drobne kropelki deszczu. Miała nadzieję, że jeśli pomyśli o trzaskającym ogniu i… i o domu, który jej rodzice wynajmowali kiedyś na Florydzie, to może zrobi jej się cieplej.

Trevelyan wolno otworzył oczy i zamrugał powiekami, żeby rozpędzić mgłę przesłaniającą mu widzenie. Przez chwilę leżał nieruchomo i próbował sobie przypomnieć, co się stało, że leży na zimnej, mokrej ziemi. Pamiętał, że wyszedł z lasu, omal nie został stratowany przez rozpędzonego konia, a potem zobaczył kobietę wysadzoną z siodła. Chciał do niej podejść, ale ona po pańsku i z akcentem, który mógł być tylko amerykański, wydała mu rozkaz, jakby był stajennym. Złapać konia przyzwyczajonego do ludzi i obroku było łatwo. Ale nawet ta prosta czynność przerosła jego siły. Właśnie doszedł do tej pannicy i zamierzał jej powiedzieć, co o niej myśli, gdy kolana się pod nim ugięły i zrobiło mu się czarno przed oczami. Teraz ocknął się na ziemi, okryty czymś, co wyglądało tak. jakby należało do dziecka. Słysząc kichnięcie z lewej strony, obrócił głowę. Panna siedziała oparta o drzewo, trzęsła się z zimna i wyglądała jak najgorzej. Kichnęła jeszcze dwa razy, a on tymczasem zdążył się przyjrzeć jej twarzy, przesłoniętej woalem wiecznej szkockiej mżawki. Nigdy w życiu nie widział lak niewinnie wyglądającej istoty, tego był absolutnie pewien. To jeszcze prawie dziecko, pomyślał. Wytarła nos wierzchem dłoni, a potem na niego spojrzała. Była ładna, ale widział już ładniejsze kobiety, jeśli w ogóle można było nazwać ją kobietą. Dałby jej czternaście lat, gdyby nie okazałe piersi, które cienka bluzka okrywała dość symbolicznie, zważywszy na deszcz. – Zbudził się pan – odezwała się i spojrzała w jego skupione, ciemne oczy. Gdy tylko to

zrobiła, uznała, że jej pierwsze wrażenie było błędne. To wcale nie był nieszkodliwy, stary człowiek. Jeszcze nie widziała takich oczu: ciemnych, hipnotyzujących, lecz zarazem budzących lęk. Zdradzały dużą bystrość, wiedzę i skomplikowaną naturę tego człowieka. Zdawało jej się, że takim skupionym wzrokiem mężczyzna może czytać w jej myślach. Zmarszczyła czoło i odwróciła głowę. Natomiast Trevelyan doszedł do wniosku, że oczy Claire promieniują niewinnością. Gdy spróbował unieść się na łokciach, kobieta natychmiast przyszła mu z pomocą. W pewnej chwili uroczymi piersiami dotknęła jego policzka. Gdy dzięki jej wysiłkom istotnie usiadł, uśmiechnęła się z zadowoleniem i wróciła na swoje miejsce pod drzewem. Znów groźnie na niego spojrzała. Mężczyzna przyglądał jej się w bardzo krępujący sposób. Wpatrywał się… wpatrywał się w jej piersi z przewrotnym uśmieszkiem, na widok którego budziła się w niej chęć, by go spoliczkować. Ten człowiek jest zdolny do najgorszego, pomyślała. Tak bardzo różni się od Harry ego, jak tylko mogą różnić się między sobą ludzie. Te groźne, mroczne oczy nie miary nic wspólnego z niewinnym błękitem oczu Harry’ego. Wyprostowała ramiona. Nie mogła pozwolić, by mężczyzna ją zastraszył. – Co taki człowiek jak pan robi tu w taką pogodę? – spytała tonem nauczyciela, który strofuje uczniaka. – Powinien pan być w domu i leżeć w łóżku. Czy nie ma się kto panem zająć? Żona? Córki? Zamrugał. – Byłem na spacerze – wyjaśnił z marsową miną. – Chciałbym jednak wiedzieć, co pani miała na myśli, mówiąc „taki człowiek jak pan”? – Nie chciałam pana urazić, po prostu jest zimno i mokro, a pan wygląda niezbyt zdrowo. Czy może pan tu poczekać, a sprowadzę pomoc?

– Po co? – Dla pana, naturalnie. Przyjdą mężczyźni z noszami i wezmą… Na te słowa Trevelyan powstał tak szybko, jak tylko był w stanie. Prędzej umarłby na miejscu, niż pozwolił, by ta kobieta zauważyła, że gwałtowny ruch całkiem go zamroczył. – Zapewniam panią, że mogę iść o własnych siłach i nie potrzebuję noszy. – Ku swej irytacji i wbrew żelaznej samokontroli zachwiał się, ale miało to bardzo przyjemny skutek, kobieta bowiem otoczyła go ramieniem w pasie i położyła sobie jego rękę na ramionach. – Właśnie widzę, ze wcale nie potrzebuje pan pomocy – odparła sarkastycznie. Czuła się znacznie pewniej, gdy nie musiała patrzeć mu w oczy. Przynajmniej udało jej się rozprawić z tym nieznośnym uśmieszkiem samozadowolenia, który zdawał się mówić, ze nieznajomy zna każdą jej myli. zanim jeszcze ta mysi przyszła jej do głowy. Wsparł się na niej. Sięgała mu ledwie do ramienia, ale wydawało mu się to akurat w sam raz. Naturalnie gdyby miała ona metr osiemdziesiąt wzrostu albo przeciwnie, niecałe metr pięćdziesiąt, prawdopodobnie pomyślałby dokładnie to samo. – Może rzeczywiście mała pomoc mi się przyda – przyznał, starając się, by w jego głosie nie było słychać rozbawienia. – Sprowadzę konia, to będzie pan mógł wrócić na nim do domu. – A co pani zrobi, jeśli ja wezmę konia? – Pójdę piechotą – odparła i dodała pod nosem: – Może to mnie rozgrzeje. Trevelyan uśmiechnął się, spoglądając na czubek jej głowy. – Konie mnie przerażają. Mam lęk wysokości, pani rozumie. Może przeszłaby się pani ze mną kawałek. Nieduży, póki nie poczuję się odrobinę silniejszy. Claire starała się ukryć grymas pogardy. Nie zamierzała spędzić całego poranka jako jego pielęgniarka. Wiedziała, że powinna mu współczuć, przecież zemdlał i najwyraźniej był

chory, ale nie potrafiła wykrzesać z siebie współczucia. Mężczyzna ją irytował, choć nie rozumiała dlaczego. Może to nie była jego wina. Może po prostu doskwierały jej wilgoć, zimno i głód. W domu bez wątpienia już wszyscy wstali, więc na pewno jest coś do jedzenia, będzie też mogła przebrać się w swoje rzeczy i… Trevelyan zauważył jej minę. – Nie musi pani nigdzie ze mną iść – powiedział i schylił się po jej wilgotne okrycie leżące na ziemi. – Proszę pozwolić, że pomogę pani dosiąść konia. Znakomicie dam sobie radę bez pomocy. Popatrzyła na niego, uważała jednak, żeby nie napotkać jego spojrzenia. Przed oczami przemknęły jej blizny na jego policzkach i żółtawy odcień skóry i to zdecydowało. Wiedziała, że musi mu pomóc. Ody wkładała przemoczone okrycie, miała jeszcze pokusę, by zostawić go na łasce losu, ale sumienie nie pozwoliłoby jej odejść od ciężko chorego człowieka. Gdyby zmarł dlatego, że znowu zemdlał i długo leżał na ziemi w deszczu, sumienie nie dałoby jej spokoju do korka życia, – Nie – westchnęła z rezygnacją, – Pomogę panu znaleźć jakieś schronienie. Znów objęła go w pasie, a on ciężko oparł się na niej. Bardzo uważał, żeby ciągnąć za sobą nogę i w ten sposób pokazać, że naprawdę potrzebuje pomocy. Poszli ścieżką, a koń posłusznie podążał się za nimi. – Jak pani się nazywa? – spytał Trevelyan. – Claire Willoughby – odburknęła. Była zła na siebie, bo jego dotyk robił na mej dziwne wrażenie. Odczuwała irytację i nieznany wcześniej niepokój, co wcale jej się nie podobało. – A co pani robiła tutaj przed świtem, gnając konno na złamanie karku, odziana w strój, który zupełnie na panią nie pasuje? Czyżby uciekła pani guwernantce? Claire była za bardzo przemoczona, zmarznięta i głodna, a także za bardzo obolała, by

zachować się uprzejmie. Poza tym z każdą minutą bardziej krępowała ją obecność nieznajomego. – A ja chciałabym wiedzieć, dlaczego mężczyźnie w pańskim wieku, najwyraźniej poważnie choremu, pozwała się na włóczęgę po lesie bez opieki. Czy pan uciekł przed pielęgniarką? Trevelyan zamrugał, zdumiony. Zazwyczaj pociągał kobiety, bardzo mu się więc nie spodobało, że ta młódka pozostaje całkiem obojętna. Spróbował szczęścia jeszcze raz: – Rozumiem, ze przyjechała pani do Bramley. Po co? – Czy mógłby pan tak na mnie nie wisieć? – Naturalnie. – Trochę się wyprostował i przez chwilę starał się iść prawie bez pomocy, wkrótce jednak sytuacja wróciła do poprzedniego stanu. Oboje powoli posuwali się ścieżką naprzód. Trevelyan był tak zadowolony z towarzystwa, że rozważał nawet, czy nie wskazać kobiecie okrężnej drogi przez Dziki Las. W głębi tego lasu, mniej więcej osiem kilometrów od miejsca, w którym byli, stał stary domek ogrodnika. – Odpowie pani na moje pytanie? Claire zorientowała się, że mężczyzna nadużywa jej uprzejmości i specjalnie tak ją przygniata. Wstrętny staruch, pomyślała. Gorzko pożałowała, że nie zostawiła go swojemu losowi, gdy spał w deszczu. Teraz jej podstawowym celem było uwolnienie się od kłopotliwego towarzystwa. – Może dowiem się, kim pan jest. I czy pański dom jest daleko. – Niedaleko. – Przytknął policzek do czubka jej głowy. Gdy pierwszy raz ją zobaczył, była w kapelusiku, ale teraz ciemne, wilgotne włosy zostały bez nakrycia. – Może jednak coś by mi pan powiedział? – odezwała się znowu i wzdrygnęła, bo bardzo zabolało ją ramię.

– Pani jest ranna. – Ton jego głosu nagle się zmienił; brzmiał teraz bardzo zdecydowanie. – Nie jestem, po prostu stłukłam sobie rękę. Za to jestem głodna, zmoczona i przemarznięta, wiec bardzo chciałabym wrócić już do domu. – W środku będzie pani jeszcze zimniej. – Tak myślałam – mruknęła. – Co pani myślała? – Że pan będzie wiedział, jak jest w Bramley. Mieszkał pan tam, prawda? Czy pan zna księcia? Odpowiedział dopiero po chwili – Znam księcia całkiem dobrze. Uśmiechnęła się na samą myśl o Harrym. – Mamy się pobrać – powiedziała cicho. Trevelyan przez chwilę milczał. – Ech, mały Harry. Czy to znaczy, że już dorósł? Kiedy ostatnio go widziałem, był jeszcze chłopcem. – Wyrósł na wspaniałego mężczyznę – odparła i odchrząknęła zakłopotana. – Chcę powiedzieć, że… że… – Rozumiem. Prawdziwa miłość. Mężczyzna nasycił te słowa taką porcją sarkazmu, że Claire zdrętwiała. – Nie musi pan kpić z czegoś, o czym nic pan nie wie. – Zapewniam panią, że o prawdziwej miłości wiem wszystko. Byłem zakochany setki razy. Zazgrzytała zębami ze złości, choć zdawała sobie sprawę z tego, że nie ma powodu być na niego zła.

– Człowiek doświadcza prawdziwej miłości tylko raz w życiu. Jeśli ma szczęście. Sądzę, że wielu ludziom nie zdarza się to nigdy. Pan nie wie, czym jest miłość, jeśli był zakochany setki razy. W każdym razie czym jest prawdziwa miłość. – Taka jak pani do Harry’ego? – Nie umiał ukryć rozbawienia, a gdy się naburmuszyła, omal nie wybuchnął głośnym śmiechem. – Ależ pani jest młoda. – A pan jest stary – odpaliła. Trevelyanowi przestało być do śmiechu. Może rzeczywiście się zestarzał. Może wszystko, co widział, słyszał i robił w życiu, przedwcześnie go postarzyło. – Bardzo przepraszam, panno Willoughby – powiedział. – Nazywam się Trevelyan. Nie zamierzała przebaczyć temu cynicznemu staruchowi. Bardzo żałowała, że się na niego natknęła. – Trevelyan i co dalej? Nie wiadomo czemu, zamyślił się. – Po prostu Trevelyan. To wszystko. – Wiedział, że uraził jej uczucia, spróbował więc obrócić wszystko w żart: – Urodziłem się, jeszcze zanim dawano ludziom imię i nazwisko. Nie roześmiała się. – Czy jest pan spokrewniony z rodziną księcia? – Może jestem pomocnikiem ogrodnika. Jak pani sądzi? – Myślę, że jest pan wujem Harry’ego albo jego kuzynem. Na pewno nie jest pan niczyim sługą. Bardzo go zadowoliła ta odpowiedzią, nie chciał jednak tego pokazać. – A dlaczego uważa pani, że nie jestem sługą? – Miał nadzieję usłyszeć, że mimo swej słabości wyróżnia się iście królewską postawą. – Pańskie buty. Nikt kto musi pracować, nie nosi butów takiej jakości. – Za nic nie

powiedziałaby mu, że służący nie zachowuje się w ten sposób. Gdyby spojrzał na ewentualnego chlebodawcę tymi ciemnymi, przenikliwymi oczami, to na pewno nie zostałby przyjęty. A może zostałby, ale na pewno nie do służby. – Aha – powiedział rozczarowany. Przez chwilę szli w milczeniu. Claire chciała jak najszybciej uwolnić się od nieznajomego. Nie podobało jej się, że są tak blisko siebie. – Trochę ostatnio podróżowałem. Może opowie mi pani, co nowego u… moich krewnych. – Omal nie popełnił dużego lapsusu. Claire dalej szła bez słowa mokrą ścieżką, skupiona na podtrzymywaniu mężczyzny i swego bolącego ramienia. – Czy dobrze zna pani rodzinę księcia? A może bierze pani ślub w ciemno? – Tak się składa, że znam dość dobrze – odpowiedziała, zawierając w tych słowach sugestie, że Harry wszystko jej opowiedział. Nic wyjawiła nowo poznanemu mężczyźnie, że w przerwach między przymiarkami nowych kreacji i tańcami z Hanym spędziła wiele czasu na studiowaniu dziejów rodu swojego przyszłego męża. – Zdaje się, że ktoś niedawno umarł – powiedział mężczyzna. – Niecały rok temu ojciec Harry’ego wraz z najstarszym synem zginaj w wypadku, płynąc łodzią. Właśnie wtedy tytuł księcia przeszedł na drugiego z synów według starszeństwa, earla… – Zamyśliła się i spojrzała na niego z uwagą. – Earla Trevelyan – dokończyła. Oczy miała w tej chwili jak spodki. – Nie ma potrzeby patrzeć na mnie w ten sposób. Nazwisko Trevelyan jest dość pospolite w Anglii Zapewniam panią, że nie jestem earlem. – Mhm – mruknęła. – Na to wygląda. Brat Harry’ego powinien być młodszy niż pan. – Urwała – Drugi syn został zabity niecałe dwa miesiące temu.

– Zabity? Chyba chciała pani powiedzieć, że umarł. Znów w jego głosie dała się słyszeć ta irytująca nuta wesołości. Zupełnie jakby uważał ją za głupią. – Nie widzę powodu do żartów. Jak to się stało, że nie znał pan członka swojej rodziny? – Nigdy nie byłem blisko z rodziną. Niech pani mi opowie o tym synu, którego zabito. Wyczuwam w pani głosie coś, czego nie rozumiem. Zaskoczył ją taką spostrzegawczością. Otworzyła usta, ale zamknęła je bez słowa. Nie powinna była mu mówić tego, co wiedziała, z drugiej strony bardzo chciała podzielić się z kimś swoimi wątpliwościami. Raz próbowała porozmawiać o bracie z Harrym, ale nie spodobał mu się ten temat. Nawet to rozumiała, bądź co bądź stracił w krótkim czasie trzech bliskich sobie ludzi. Dwa razy zaczynała też rozmawiać o rym ze swoim ojcem, lecz i on nie chciał jej słuchać. Trevelyan szturchnął ją łokciem. – Odwagi. Proszę mi powiedzieć, co pani słyszała. Założę się, że same kłamstwa. – Wcale nie kłamstwa – odparła z naciskiem. – Mam informacje z najlepszych źródeł i zamierzam coś z tym zrobić. – Z czym coś zrobić i kto tak pani nakłamał? Wolno przesunął dłoń po jej ramieniu i zatrzymał ją na zboczu jej piersi. Odepchnęła tę rękę i spojrzała na niego bardzo surowo, ale nie zwrócił na to uwagi i dalej głupkowato się uśmiechał. Nie zamierzała mu nic opowiadać, chciała tylko wreszcie się go pozbyć, a jednak zaczęła mówić. Pewniej dlatego, że musiała wreszcie podzielić się z kimś swoimi myślami. Od wyjazdu ze Stanów Zjednoczonych ani razu niej spotkała nikogo, kto rozumiałby jej lektury. W Anglii wszystkich interesowały wyłącznie ostatnie przyjęcia. – Powiedział mi książę Walii – oznajmiła i z uśmiechem stwierdziła, że tym wymazała z

jego twarzy głupkowaty uśmiech. – Co pani powiedział książę Walii? – Czy słyszał pan kiedyś o podróżniku, kapitanie Franku Bakerze? – Mężczyzna nagle zatrzymał się i przeszył ją wzrokiem. Aż trudno jej było opowiadać ze świadomością, że ktoś słucha jej z taką uwagą. Miała takie poczucie, jakby liczyły i się nie tylko jej pieniądze, miła twarz i kreacje na przyjęcia. – Słyszałem o nim – cicho odrzekł Trevelyan. – Ale co niewinna istota pani pokroju może wiedzieć o takim człowieku? – Skąd u pana to przekonanie, że dużo o mnie wie? – Nawet nie przypuszczała, że umie się zdobyć na tyle stanowczości. – Dla pańskiej informacji powiem, że czytałam każde słowo napisane przez kapitana Bakera o jego podróżach po świecie. Tym razem nie tylko znikł z jego twarzy głupkowaty uśmiech, Trevelyan po prostu osłupiał z wytrzeszczonymi oczami. Jej oświadczenie zrobiło na nim piorunujące wrażenie. – Wszystkie książki? – Wszystkie – odparła, bardzo z siebie zadowolona. Na dłuższą chwilę zamilkł. Tymczasem znów ruszyli w drogę. – Poza rozdziałami napisanymi po łacinie – powiedział w końcu. – Przecież nie czytała pani… – O obyczajach seksualnych ludzi w innych krajach? Po łacinie? Czytałam wszystko. Kiedy miałam szesnaście lat.. – To już było dawno – wtrącił sarkastycznie. Puściła tę uwagę mimo uszu. – Powiedziałam matce, że nie mogę się uważać za naprawdę wykształconą osobę, dopóki nie poznam dogłębnie łaciny, wiec wynajęła mi nauczyciela, takiego staruszka. Na szczęście

mój łacinnik uważał, że każda wiedza jest przydatna, wiec pomógł mi przetłumaczyć łacińskie rozdziały z kapitana Bakera. Występują w nich dość niezwykłe wyrazy. – Niezwykłe, owszem – powtórzył w zamyśleniu, a potem jakby nagle wrócił do rzeczywistości. – Ale co ma z tym wspólnego książę Walii? – Książę wspomniał mi o pogłoskach, w myśl których kapitan Baker mógł być bratem Harry’go, tym młodszym, którego zabito przed dwoma miesiącami. Naturalnie nie wiadomo tego na pewno, ponieważ kapitan Baker zadał sobie wiele trudu, żeby ukryć swoją tożsamość. – Słyszałem, że był bardzo tajemniczy ze względu na swoją kryminalną przeszłość. Groziła mu szubienica, gdyby jego tożsamość stała się znana. – W to nie wierzę – zaprotestowała gwałtownie, odwracając się do niego. Usunęła się spod jego ramienia tak szybko, że omal nie upadł. – Ani trochę nie wierzę! To niemożliwe, żeby przeczytał pan choćby zdanie z jego książek, jeśli powtarza pan takie okropne plotki. Wymyślają i rozpowiadają je ludzie, którzy kapitanowi Bakerowi nie dorastają do pięt. To był wielki człowiek. – Ten Trevelyan po prostu doprowadzał ją do szału. Może jej wybuch złości był irracjonalny, ale nie zmieniało to faktu. Gdyby w tej chwili padł martwy na ziemie, to triumfalnie postawiłaby stopę na jego torsie i wybuchnęła głośnym Śmiechem. – Powiada pani: wielkim człowiekiem? – Niech pan przestanie ze mnie kpić – syknęła. – Tylko niedouczeni głupcy, tacy jak pan, naśmiewają się z tego, o czym nie mają pojęcia. Kapitan Baker był… – Urwała, bo bardzo nie podobał jej się jego arogancki uśmiech. –Dajmy temu spokój – ucięła, nie kryjąc bynajmniej pogardy. – Odprowadzę pana tam, gdzie pan mieszka. Trevelyan znów otoczył ją ramieniem i poszli dalej. – A co pani miała na myśli, mówiąc, że zamierza coś zrobić z tą informacją? – Po ślubie z Hanym zamierzam przystąpić do pisania biografii kapitana Bakera. – Ku

swojej irytacji rozbawiła tym mężczyznę jeszcze bardziej. – Czyżby? A czy wspomniała już pani o tym Harry’emu? – Tak. – Nie miała zamiaru rozwijać tego tematu. Czym innym było zdradzić obcemu człowiekowi swój zamiar napisania biografii wielkiego człowieka, a czym innym wyjawić, co zachodzi między nią a jej ukochanym. – Rozumiem. Nie zamierza pani opowiadać mi więcej o tym, co jest miedzy nią a małym Harrym. Sekrety kochanków i temu podobne, hm? – Uśmiechnął sic. gdy nie odpowiedziała. – No, wiec dobrze. Niech mi pani opowie lepiej o tym kapitanie Bakerze. Czego wielkiego dokonał, że pani go tak wysoko ceni? – On jest… to znaczy był… podróżnikiem. Nie, kimś więcej. Był obserwatorem. Jeździł tam, gdzie nie dotarł przed nim nikt piśmienny, i opisywał to, co tam zobaczył; Był absolutnie nieustraszony. Chciał wiedzieć wszystko o wszystkich ludziach zamieszkujących ziemię. Był dobry i życzliwy, i lojalny wobec swoich przyjaciół. Z jego śmiercią świat stracił wielkiego człowieka. – Głos jej się zmienił, teraz biła z niego gorycz. – Póki żył, świat go ignorował. I nie doceniał. Chcę to zmienić. Po ślubie z Harrym napiszę biografię kapitana Bakera, żeby świat dowiedział się, jaki wielki człowiek odszedł na zawsze. – Urwała, by trochę się uspokoić. – Sądzę, że większość osobistych papierów kapitana znajduje się w Bramley. Trevelyan przez chwilę milczał. – Planuje pani poślubić młodego księcia po to, żeby zyskać dostęp do papierów? Claire wybuchnęła śmiechem. – Czy wydaję się taka gruboskórna? Planuję poślubić Harry’ego, bo go kocham. Najpierw zaczęłam się zastanawiać nad małżeństwem, a dopiero potem dowiedziałam się, że jego brat był… – Mógł być – poprawił ją Trevelyan.

– Tak, mógł być kapitanem Bakerem. Napisanie biografii to plan, który powzięłam już po zaręczynach z Harrym. – A kiedy pani będzie to robić? – Co pan ma na myśli? Uśmiechnął się do niej. – Jak zamierza pani wywiązywać się ze wszystkich obowiązków księżnej i jednocześnie znajdować czas na pisanie książki? Z pewnością musiałaby pani zebrać do niej wiele materiałów. Roześmiała się. – Z pewnością. Ten człowiek pisał i pisał bez końca. Czytałam przynajmniej tuzin jego książek, a Harry twierdzi, ze w domu gniją całe kutry jego dzienników i listów. Poza książkami i setkami listów do ludzi, którzy są lub nie są rodziną, kapitan Baker pisywał również do przyjaciół rozsianych po całym świecie. Było nawet tak, te przez pewien czas nie widział na oczy, lecz mimo to nadal pisał. Przytwierdzał papier do deski i zaopatrzył ją w specjalną konstrukcję z drutów, której używał jako prowadnicy dla dłoni. Nic nie mogło przeszkodzić mu w pisaniu. Z każdym jej słowem Trevelyan wydawał się coraz sztywniejszy. – Zdawało mi się, że pani ma wielki szacunek dla tego człowieka. Że podziwia pani jego wielkość. – Owszem. – A mimo to narzeka pani na to, że za dużo napisał. – Nic takiego nie powiedziałam. – Powiedziała pani, że pisał do wszystkich jak leci, z czego należy wnioskować, że jego listy stały się czymś pospolitym. Ale będzie z pani wspaniały biograf, skoro ma pani swojego

bohatera w takiej pogardzie. – W pogardzie? Pospolitość? Chce pan mi powiedzieć, co sama mówiłam? Moim zdaniem, to był wspaniały człowiek, ale zachowuję trzeźwość spojrzenia. Znam dobrze i jego mocne punkty, i słabości. – Ciekawe skąd. Czy kiedykolwiek go pani spotkała? – Nie, naturalnie, że nie, ale… – Musiała się zastanowić nad właściwym doborem stów, żeby dokładnie wyrazić myśl. – Kiedy czyta pan książkę, którą bardzo lubi, która jest mu bliska, ma pan takie poczucie, jakby znał autora. Pisarz staje się wtedy przyjacielem. – I właśnie do tego człowieka ma pani taki osobisty stosunek? – spytał chłodno. Ucieszyła się, że wpadł w złość. To znaczyło, że zrobiła na nim wrażenie. Takiemu mężczyźnie trudno jest znieść mysi o kobiecie robiącej cokolwiek poza brylowaniem w salonach. – Tak. To był człowiek o wielkim poczuciu humoru, wielkiej sile fizycznej, wielkiej… – Urwała. – Niech pani mówi dalej. Niech pani opowie mi o tym człowieku, który jest absolutnym wzorcem, chociaż zanudzał czytelników nieustanną pisaniną. – Z jego głosu naprawdę przebijała złość. – Ma pan niezwykłą umiejętność wykręcania kota ogonem – stwierdziła. – A to był niesłychanie pociągający człowiek. – Ach, tak. Ciekawe, kogo pociągał? Robactwo żrące papier? – Kobiety – powiedziała szybko i poczuła, że się czerwieni. – Rozumiem, że topił je w potoku słów. Skrzywiła się. – Nie. On dużo wiedział o kobietach.

– Na przykład? Nie odpowiedziała. Tymczasem Trevelyan odzyskał już swoją normalną, kpiącą pozę. – Widzę, że rzeczywiście doskonale nadaje się pani na biografa Bakera. W kwiecistych, pełnych wdzięku i słodkich ozdobników akapitach streści pani to, co pisał o kobietach z egzotycznych krajów. A może zamierza pani całkiem pominąć tę stronę jego życia i napisać tylko o tym, co nadaje się na temat do salonowej rozmowy towarzyskiej? – Zamierzam napisać o wszystkim, ale nie zamierzam zrobić panu, nieznajomemu mężczyźnie, takiej przyjemności, żeby opowiedzieć mu o życiu uczuciowym kapitana Bakera. – Zamilkła i odsunęła się od niego. – Myślę, sir, że… – Znów urwała, bo usłyszała hałas dochodzący z lewej strony. Kątem oka zauważyła zbliżającego się jeźdźca. Był jeszcze dość daleko, ale w ten sposób mógł się trzymać w siodle tylko Harry. Trevelyan patrzył z zainteresowaniem, jak jej twarz nagle łagodnieje. Widok narzeczonego podziałał na nią niczym balsam. – To Harry – szepnęła i okazało się, że ton głosu również jej się zmienił. W jednej chwili przeobraziła się z ziejącej ogniem megiery w naiwną pannicę pełną uwielbienia. Nawet nie zauważyła pogardliwego grymasu na twarzy Trevelyana. – Nie słyszała pani mojego nazwiska – odezwał się Trevelyan, choć poważnie się zastanawiał, czy w tej chwili jego obecność ma jakiekolwiek znaczenie. Mimo że panna Willoughby przestała go zauważać, nie oddalił się, lecz stojąc j w cieniu, obserwował, co nastąpi. Claire podkasała spódnicę kostiumu jeździeckiego i pobiegła do Harry’ego. On jednak przyspieszył konia natychmiast, gdy ją zobaczył, i zeskoczył przed nią na ziemię, choć rumak jeszcze się nie zatrzymał.

Położył ręce na ramionach Claire, a ona pochyliła się ku niemu. Po rozmowach z Trevelyanem Harry wydał jej się taki tchnący świeżością, taki nieskomplikowany. Zaraz jednak skorygowała tę myśl. Harry wcale nie był nieskomplikowany, tylko inny. – Gdzie byłaś? – Z jego głosu biło szczere zatroskanie. – Nikt nie wiedział, co się z tobą stało. Martwiłem się o ciebie. – Przyjrzał jej się na odległość wyciągniętego ramienia. – Cała przemokłaś. Uśmiechnęła się do niego i otarła policzkiem o jego rękę. – Nie mogłam zasnąć. Było mi zimno i nabrałam ochoty na przejażdżkę. A potem spadłam z konia i stłukłam sobie ramię. Harry ją objął. Zdziwiona przytuliła się do jego ciepłego ciała, a on zacisnął palce na jej ramieniu. Zagryzła zęby z bólu. – Chyba nie ma złamania. Myślę, że to tylko stłuczenie. – Pocałował ją w czubek nosa. – Gdybym wiedział, że masz chęć na przejażdżkę, pojechałbym z tobą. Wtuliła się w niego jeszcze mocniej. – Jesteś taki ciepły. – I taki prosty, taki dobry, pomyślała. Całkiem inny niż ten Trevelyan. Roześmiał się. – Zabieram cię z powrotem do domu. Wezwiemy lekarza, żeby obejrzał to ramię, a potem poleżysz w łóżku do wieczora. Nie chcę, żebyś się przeziębiła. – Czy będzie można napalić w kominka? – Dopilnuję, żeby trzaskał ogień. A łóżko przykryjemy mnóstwem koców, żeby tylko było ci ciepło. – Harry, kocham cię. Pochylił się, żeby ją pocałować, ale Claire się odsunęła. Doskonale pamiętała, że są

obserwowani. Harry zachichotał, podniósł ją i wsadził na grzbiet swojego konia, a potem usiadł za nią. Żadne z nieb nie usłyszało kroków Trevelyana, oddalającego się przez las. 3

Z głębokiego snu zbudziło Harry’ego ciche pojękiwanie. Z wysiłkiem otworzył oczy. Pokój był zalany złowieszczym czerwonawym blaskiem, a w nogach jego łoza stał potwor. Stworzenie miało ze dwa i pół metra wzrostu, było spowite w czerń i miało wyjątkowo odrażającą mordę. Półprzytomny Harry usiadł i pochylił się do przodu, żeby lepiej zobaczyć to pojękujące coś, które wyglądało tak. jakby zostało niedawno zabite i wróciło na ziemię straszyć żywych. Ziewnął. – Wujku Cammy, jeśli to ty, wróć lepiej do łóżka, bo spóźnisz się na śniadanie. Na te słowa potwór przestał jęczeć, zszedł ze stołeczka, podszedł do krawędzi łóżka i zdjął maskę. To zrobiło na Harrym znacznie większe wrażenie niż dotychczasowe przedstawienie. W jednej chwili się ocknął. – To ty? – spytał szeptem. – Trevelyan? Gość odrzucił czarne okrycie i wyszczerzył zęby w uśmiechu. – A któż by inny? Harry oparł się o tapicerowane wezgłowie. – Nalej mi trochę whisky, dobrze? Karafka stoi tam, na stole. Trevelyan podszedł do stołu i nalał dwie prawie pełne szklaneczki szkockiej, podał jedną bratu, a potem usiadł na wielkim, rzeźbionym krześle przy łożu. – I to cale powitanie? Nie spytasz: „Czy to naprawdę ty?” Nie będzie zabijania cielca ani

świątecznego pochodu? Harry pociągnął duży łyk whisky. – Czy matka wie, że tu jesteś? Trevelyan wypił całą zawartość szklaneczki i dolał sobie trunku do pełna. – Nie. – Niejeden człowiek pisał już o jego niezwykle przenikliwym spojrzeniu. To było najczęstsze wrażenie, jakie ‘wynosiło się ze spotkania z Trevelyanem. W bardzo ciemnych oczach miał nie tylko skupienie, lecz również złość. Harry dopił whisky. Nienawidził burzliwych scen, nienawidził konfliktów, a wiedział, że powrót brata ze świata umarłych zwiastuje zażartą walkę. – Powinna wiedzieć – stwierdził, wyciągając przed siebie pustą szklaneczkę. Trevelyan nie skomentował tej odpowiedzi. – Nie zamierzam długo tu zostać. Muszę tylko odzyskać siły i już mnie nie ma. Harry zaczynał pojmować pełne konsekwencje tego, że starszy brat jednak żyje. W czerwonym blasku lampy patrzył na Trevelyana jak na obcego człowieka. Miał dwa lata, gdy brata wyrzucono z domu, i potem widział go tylko kilka razy. Określenie „rodzinna czarna owca” byłoby wobec Trevelyana stanowczo nie dość dobitne. – Naturalnie wiesz, że w tej sytuacji to tobie należy siej książęcy tytuł – wycedził Harry. Trevelyan parsknął pogardliwie. – Chyba nie sądzisz, że zamierzam tu osiąść i zarządzać tym piekielnym miejscem, a przy okazji paroma innymi? Czy w ogóle wiesz, ile właściwie ich jest? – Cztery – odrzekł szybko Harry, uważniej przyglądając się swojej szklaneczce niż bratu. Trevelyan zawsze potrafił odgadnąć najbardziej skryte myśli rozmówcy. A jeśli nawet niej potrafił odgadnąć, to dociekał ich, stawiając bardzo kłopotliwe: pytania. – Nie bądź taki tajemniczy. Powiedz, co się kryje w twoim zangielszczonym mózgu –

przyjaznym tonem poprosił Trevelyan. – Jesteś Anglikiem w tym samym stopniu co ja, a poza tym połowa mojej krwi jest szkocka. – Czy dlatego chodzisz ostatnio w tym przeklętym kilcie? Pewnie zimno ci w tyłek? – Owszem – odrzekł Harry z uśmiechem, popełnił jednak błąd, bo spojrzał bratu w oczy. – To przez tę pannę, co? – Co o niej wiesz? – Trochę – odrzekł zagadkowo Trevelyan. Harry parsknął śmiechem. – To ty. To ty byłeś tym starym człowiekiem, którego spotkała. To ty spłoszyłeś jej konia. I ty przewróciłeś się na nią, kiedy zemdlałeś. – Harry wyprostował się. Miał wrażenie, że brat jest dorosły od niepamiętnych czasów. Jeden z ich wujów twierdził nawet, że Trevelyan przyszedł całkiem dorosły na świat, bo nie chciał tracić czasu na dzieciństwo. To, że brata nazwano „starym człowiekiem”, sprawiło wiec Harry’emu niemałą satysfakcję. – Szkoda, że jej nie słyszałeś – ciągnął Harry. – To spotkanie ze starym człowiekiem zrobiło na niej bardzo niemile wrażenie. Ciągle do niego wracała. Trevelyan wstał z krzesła i przeszedł na drugi koniec pokoju. Ale nie powiedziała ci, jak się nazywam, pomyślał. – Czy wiesz, że ona chce napisać moją biografię? Harry poczuł się nagle tak pewny siebie, jak jeszcze nigdy w życiu. – Och, ona chce pisać o wszystkim. I czytać też. Słyszałem już co najmniej o siedmiu mężczyznach i trzech kobietach, którym ma zamiar poświęcić biografię. Nie jesteś jedyny. – Urwał. – Czy powiedziałeś jej, kim jesteś? – Nie. Powiedziałem tylko, że jestem spokrewniony z rodziną, a ona opowiedziała mi o

nieżyjącym bracie, który mógł być… nadgorliwym adeptem sztuki epistolarnej. – Ona lubi wyrażać jasne opinie, co? Trevelyan odwrócił się plecami do brata. Miał w tej chwil oczy węża. Pewien człowiek powiedział kiedyś Harry’emu, że spotkał kapitana Bakera, i przysięgał, że kapitan potrafi godzinami wytrzymywać bez mrugnięcia powiekami. – Mam wrażenie, że całkiem ją polubiłeś. Harry wzruszył ramionami. – Może być, chociaż jest Amerykanką. – Urodziwą Amerykanką – dopowiedział cicho Trevelyan. Na te słowa Harry nagle wygramolił się z łóżka. – Posłuchaj, Vellie, tylko nie próbuj mi jej odebrać. To jest moja dziedziczka i koniec! Trevelyan znowu usiadł na krześle i uśmiechnął się do brata. – Dziedziczka, powiadasz? Czy dlatego chcesz się z nią ożenić? – Trzeba pilnować dachu nad głową. A matka… – Ach, tak, nasza droga matka. – Trevelyan uniósł szklaneczkę i spojrzał w nią pod światło. – Jak ona się czuje? – Jak na swoje możliwości, to dobrze, – Rozumiem, że wciąż wszystkim dowodzi ze swego pokoju. Czy twoja dziedziczka już miała okazję ją poznać? Harry znowu upił łyk whisky. – Jeszcze nie. Claire przyjechała zaledwie wczoraj. – Myślisz, że matka polubi twoją dziedziczkę? – Jakie to ma znaczenie? Claire jest odpowiednią kandydatką. – Jak na Amerykankę.

– Przynajmniej nie jest głośna, zuchwała i natrętna jak inne Amerykanki, które ciągle mówią o robieniu pieniędzy, ciągle chcą coś zmieniać i nazywają to postępem. – No, ta rodzina z pewnością nie sprzyja żadnym zmianom. W pokoju dziadka wciąż wiszą w szafie jego ubrania dokładniej w tym samym porządku co wtedy, gdy miałem dziewięć lat. Powiedz mi, czy matka wciąż pobiera opłaty za gazety? – Rachunki są konieczne. A matka tak naprawdę wcale nie jest zła. – Dla ciebie nie – odparł Trevelyan takim tonem, że Harry spuścił oczy. Po chwili milczenia Harry znów się odezwał. – I co teraz zrobimy? Powiemy światu, że starszy brat powstał z grobu i zostanie księciem? Kiedy na ciebie patrzę, mam wrażenie, że chcesz skończyć z tą włóczęgą i powiedzieć światu, kim jesteś. I kim ostatnio byłeś. – Już ci powiedziałem, jakie mam plany. Chcę odpocząć i trochę popisać, to wszystko. Możesz sobie być księciem, mnie to nie przeszkadza. – Utkwił w Harrym przenikliwe spojrzenie. – Chcę mieć pieniądze na następną wyprawę. A skoro już o tym mowa, to skąd książę Walii wie, że kapitan Frank Baker mógł być kiedyś earlem Trevelyan? – Ojciec wspomniał o tym królowej. Uważał, że powinna się tego dowiedzieć i przyznać ci galerię medali. Trevelyan wybuchnął śmiechem. – Co ja bym z nimi robił? – Może zastawił, żeby sfinansować następną wyprawę? – podsunął Harry, czym wywołał następny wybuch śmiechu brata. Harry dopił whisky i zerknął na Treyelyana. – A teraz poważnie, Vellie. Co robimy? – Vellie – powtórzył szeptem Trevelyan. – Dawno już nikt mnie tak nie nazwał. – Uśmiechnął się do brata. – Nic. Ty będziesz dalej budował pomnik na wzgórzu ku czci

zmarłego brata, a ja dalej będę kapitanem Bakerem. Ty ożenisz się z dziedziczką i będziesz hodował gromadkę smarkaczy, no, i położysz nowy dach. – Urwał. – Aha, i przyślesz mi pieniądze na następne wyprawy. – Nic z tego nie wyjdzie. Zbyt wiele osób w rodzinie wie, kim jesteś. Matka też wie, co robisz. – Harry zmarszczył czoło. – Zresztą popatrz na siebie. Jesteś bardziej na tamtym świecie niż na tym. Nic dziwnego, że Claire wzięła cię za starego człowieka. Nie możesz w tym stanie podjąć następnej pięcioletniej wyprawy donikąd. Nie przeżyjesz nawet trzech lat. – Tym lepiej dla rodziny – mruknął z goryczą Trevelyan, a potem spojrzał Harry’emu w oczy. – Wiesz równie dobrze jak ja. że nigdy tak naprawdę nie byłem częścią tej rodziny. Potrzebuję tylko kryjówki, póki nie odzyskam sił, i już mnie nie ma. Jeśli okaże się, że kapitan Baker jednak żyje, to skończą się plotki przypisujące go do twojej rodziny, Earl Trevelyan umarł wiele miesięcy temu i pokój jego duszy. – Ale kiedy matka usłyszy, że żyjesz, to… – Powiedz jej, że ktoś się podszył pod prawdziwego kapitana Bakera. Zresztą możesz jej powiedzieć cokolwiek. Naprawdę nie obchodzi mnie, co myśli ta stara jędza… jeśli w ogóle myśli. Harry oparł się o wezgłowie. Może nie znał brata dobrze, wiedział jednak z niezbitą pewnością, że próby przekonywania go nic nie dadzą. – Gdzie się zatrzymałeś? – W pokoju Charliego. – Trevelyan wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nie sądzę, żeby ktokolwiek mnie tam znalazł. Wychodzę albo wcześnie rano, albo późno wieczorem, więc nikt mnie nie powinien zauważyć, zwłaszcza że rozkład zajęć w tym domu ustala matka. Harry puścił przytyk mimo uszu. – Masz wszystko, czego potrzebujesz? Na przykład jedzenie?

– Mam człowieka, który mnie dogląda i przynosi mi posiłki. Nie jestem taki głupi, żeby pytać, skąd je bierze. – Na chwilę zamilkł. – Kim jest to dziecko? Harry uśmiechnął się. – Pytasz o tę małą piękność? – Widziałem ją tylko z okna, ale wygląda bardzo obiecująco. – To młodsza siostra Claire, rzeczywiście piękna. Ma dopiero czternaście lat, nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jak będzie wyglądała za następne cztery. Urocze dziecko, chociaż ojciec i Claire nie wiadomo czemu nazywają ją Bachorem. W życiu nie widziałem, żeby ktoś mniej zasługiwał na swoje przezwisko. – Och, ty zawsze byłeś niezawodnym sędzią ludzkich charakterów. Tym razem z kolei Harry zignorował kąśliwą uwagę. Trevelyan był zły, ale to jego kłopot – Idę sobie. Śpij spokojnie dalej. – Trevelyan ruszył do drzwi. – Trzymaj się z dala od niej – ostrzegł go Harry. Trevelyan przystanął z dłonią na klamce. – Nie chcę twojej dziedziczki. Ta kobieta ma wypisane w oczach, że wierzy w małżeństwo i wierność do grobowej deski. – Małżeństwo ze mną – powiedział z naciskiem Harry. Trevelyan odwrócił się do niego. Minę miał trochę współczującą, a trochę rozbawioną. – Małżeństwo z twoimi długami i twoją matką – powiedział z błyskiem w oczach. – Idź spać, braciszku. – Z tymi słowami opuścił pokój. Zanim Claire położyła się do łóżka na zakończenie drugiego dnia pobytu w Bramley, dosłownie padała ze zmęczenia. Nie było to jednak zmęczenie nadmiarem zajęć, lecz tym, że nieustannie popełniała gafy. Przez cały, calutki dzień wszystko, co robiła i mówiła, okazywało się w najwyższym stopniu niewłaściwe.

Poprzedni dzień spędziła w łóżku z powodu stłuczonego ramienia, Harry bardzo na to nalegał. Służba rozpieszczała ją na wszystkie możliwe sposoby. Przynoszono jej posiłki na srebrnej tacy, same smakołyki. Krótko mówiąc właśnie takiego traktowania mogłaby spodziewać się przyszła księżna. Ale wieczorem Harry zapowiedział jej, że od następnego rana czeka ją lekcja nowego życia, poznawanie zwyczajów rodziny. Claire zadała mu kilka pytań i wywnioskowała, że takie zarządzenie wydała matka Harry’ego. Spytała więc jeszcze, kiedy pozna jego matkę. W tej sprawie Harry wypowiedział się jednak bardzo mgliście. Odrzekł, że wkrótce, ale matka jest bardzo chora i nie opuszcza swoich pokojów. Rankiem więc Claire obudziła się pełna optymizmu. Nareszcie miała stać się członkiem rodziny Harry’ego. Miała zająć słusznie należne jej miejsce u jego boku. Zaczęło się jednak bardzo niefortunnie. Matka Harry’ego osobiście wybrała dla Claire służącą, która miała jej pomagać, póki Claire sama kogoś sobie nie znajdzie. Dokładnie o ósmej rano zbudziła ją niepozorna kobieta, do której dobrze pasowałoby określenie „szara”. Włosy miała nie siwe, lecz właśnie szare, a grymas jej ust leż wydawał się szary. Wyglądała tak, jakby urodziła się z kwaśna, mina. i ani na chwilę się jej nie pozbywała. Powiedziała, że nazywa się Rogers, i spytała Claire, w co chce się ubrać. Claire poprosiła o czerwoną suknię z wełny. Panna Rogers fuknęła, a po chwili wróciła do sypialni, niosąc suknię w kolorze zielonym. Początkowo Claire sądziła, że zaszło nieporozumienie, ale panna Rogers po prostu uważała, że zieleń jest bardziej stosowna przed południem. Claire ustąpiła, uznawszy, że służąca wie, co robi. Na śniadanie zeszła dokładnie trzy po dziewiątej. Okazało się, że przynajmniej dwadzieścia osób stoi przed jadalnią i czeka. Zaskoczyło ją to. nie sądziła bowiem, że w

Bramley są jeszcze inni goście oprócz jej rodziny. Przepchnęła się przez tłumek do Harry’ego i poprosiła, żeby ją przedstawił, ale Harry był pochłonięty rozmową o koniu, którego zamierzał kupić i odpowiedział jej tylko, że sam nie zna połowy tych ludzi. – Myślę, że to jacyś krewni – stwierdził i więcej nie zdołała z niego wydobyć. Zanim zdążyła sama się przedstawić, otwarto drzwi jadalni i wszyscy obecni w pośpiechu ruszyli, by zająć swoje miejsca. Claire stała niezdecydowana przy drzwiach, a człowiek w liberii czekał przy krześle, które odsunął dla niej od stołu. Harry siedział u szczytu stołu, jej miejsce natomiast było bardzo daleko. To chyba jakaś pomyłka, uznała, więc podeszła do Harry’ego. – Dostałam miejsce bardzo daleko od ciebie – powiedziała. Natychmiast zdała sobie sprawę z głębokiej ciszy, która zapadła w pokoju. I goście, i służący skupili na niej wzrok. Jej matka nigdy nie wstawała przed południem, nie była więc obecna na śniadaniu, ale ojciec siedział po drugiej stronie stołu, mniej więcej w połowie jego długości. Harry spojrzał na nią zdziwiony, jakby nic rozumiał przyczyny tej skargi. – Wszyscy siedzą zgodnie ze swoją pozycją, a ty jesteś Amerykanką. Claire z wrażenia odebrało mowę. Harry wydawał się nie rozumieć, co w tym jest dziwnego, próbował jednak jej wytłumaczyć: – Po ślubie, kiedy zostaniesz księżną, będziesz mogła zasiąść naprzeciwko mnie, u drugiego końca stołu. – Aha – bąknęła wreszcie. Próbowała zachować godność, idąc ku ostatnim miejscom przy stole, gdzie należało się krzesło Amerykance bez tytułu. Myślała o tym, że nawet po ślubie nie będzie jej wolno siedzieć obok męża.

Gdy zajęła miejsce i podano smażone kiełbaski, postanowiła mimo wszystko nie przejmować się nieudanym początkiem. – Piękny mamy dzień, nieprawdaż? – zwróciła się do sąsiada. Wszyscy przy stole zamarli. Ucichły odgłosy jedzenia i znów znalazła się w centrum uwagi. Pochyliła się naprzód, by spojrzeć na Harry’ego. Ten wykonał nieznaczny gest, z którego wynikało, że nie należy mówić przy stole. Spuściła wzrok i w milczeniu zaczęła jeść. Gdy na drugie danie przyniesiono znowu coś smażonego, przechodzący lokaj rozdał gazety i mężczyźni zaczęli czytać. Skoro nie wolno było rozmawiać, Claire doszła do wniosku, że i ona poczyta. Wzięła więc z tacy gazetę, gdy lokaj znalazł się przy jej sąsiedzie z lewej strony. Znowu zapadła znacząca cisza. Co znowu źle zrobiłam? – próbowała odgadnąć. Rozejrzała się dookoła i stwierdziła, że gazety do czytania biorą wyłącznie mężczyźni. Odkładając swoją z powrotem na tacę, próbowała ukryć irytację tym absurdalnym stanem, nie bardzo jednak jej się to udało. Potoczyła wzrokiem po milczących ludziach, skupionych na jedzeniu lub czytaniu gazet. Ale przy drugim końcu stołu siedziała kobieta, która jej się przyglądała. Twarz miała pospolitą, najprawdopodobniej jednak w modniejszej sukni i po małym retuszu środkami upiększającymi wyglądałaby znaczniej atrakcyjniej. Widząc jej uśmiech, Claire odwzajemniła się tym samym. Nieznajoma musiała mieć wysoką „pozycję”, siedziała bowiem blisko Harry’ego. Po bardzo długim posiłku Claire szybko podbiegła do Harry’ego, żeby zdążyć, zanim zniknie w otchłaniach wielkiego domu. – Czy mogłabym z tobą porozmawiać? Skrzywił się, ale zaraz opanował mimikę i zaprowadził Claire do niewielkiego salonu.

Tam zwrócił się do niej, starając się ukryć zniecierpliwienie. Czekał na niego osiodłany koń. – Czy mógłbyś mi powiedzieć coś o śniadaniu? – Co takiego? – Dlaczego nikt nie odzywa się przy stole? – Matka uważa śniadanie za najważniejszy posiłek w ciągu dnia. Ludzie nie trawią właściwie, jeśli rozmawiają podczas jedzenia. Claire zmarszczyła czoło, te słowa wydały jej się bowiem dziwnie znajome. – Dlaczego wobec tego nie milczeć wtedy, gdy jest obecna twoja matka, i pozwolić ludziom rozmawiać, gdy jej nie ma? Posiłek byłby dużo przyjemniejszy, gdyby rozmowy były dozwolone. Uśmiechnął się wyrozumiale. – Matka jest księżną. Claire miała ochotę odpowiedzieć: „Ale ty jesteś księciem”. – Rozumiem. I to ona ustala reguły nawet wtedy, jeśli nie jest przy czymś obecna. – Naturalnie. Teraz naprawdę muszę już iść. Mamy dziś obejrzeć z twoim ojcem kilka koni. – A co z gazetami? Przez chwilę Harry wydawał się zdezorientowany. – Ach, już rozumiem. Matka uważa, że czytanie gazet nie jest odpowiednim zajęciem dla kobiet. – A co, zdaniem jaśnie pani, kobiety powinny czytać? – Głos Claire był przesiąknięty sarkazmem, ale Harry udał, że tego nie zauważa. – Jej zdaniem, kobiety w ogóle nie powinny za dużo czytać. Mówi, że potem tylko na wszystko narzekają. Muszę już iść, moja droga. – Cmoknął ją w czoło i ruszył do drzwi.

– Harry! Czy mogę jechać z tobą? Odwrócony do niej plecami, spojrzał błagalnie w niebo. Ale gdy popatrzył na nią, był już uśmiechnięty. – Z przyjemnością wziąłbym cię z sobą, moja droga, ale zanudziłabyś się na śmierć. Zresztą jedziemy konno, a lekarz powiedział, że nie powinnaś tymczasem forsować ramienia, co obejmuje również trzymanie wodzy. Zostań w domu i baw się dobrze. Claire usiłowała ukryć rozczarowanie. – Czy mogę obejrzeć dom? – Naturalnie – odparł tonem głęboko skrzywdzonego mężczyzny. – Możesz robić, co ci się podoba. Ale we wschodnim skrzydle mieszka wiele osób, wiec nie powinnaś im przeszkadzać, a zachodnie skrzydło się wali. Wiesz, przegniłe belki i nie tylko. Lepiej tam nie chodź. Teraz naprawdę muszę już iść. Do zobaczenia przy kolacji. – Z tymi słowami opuścił salonik, zanim zdążyła zadać mu następne pytanie albo, co gorsza, wyrazić następne życzenie. – Mogę robić, co mi się podoba, byle nie rozmawiać, nie czytać, nie jeździć konno ani nie oglądać domu, który kiedyś będzie mój – mruknęła pod nosem, zaraz jednak odpędziła przygnębiające myśli. Mogła przynajmniej zwiedzić centralna cześć domu. Wiedziała, dokąd pójdzie najpierw. Przede wszystkim chciała obejrzeć bibliotekę. Poprosiła lokaja, żeby nią pokierował, a gdy zbliżała się do wskazanych drzwi, na twarzy wykwitł jej uśmiech. Usłyszała śmiech za drzwiami i bardzo ją to ucieszyło. Ale w chwili, gdy otworzyła drzwi i przestąpiła próg, Śmiech zamarł. Pokój był pełen mężczyzn, wszyscy palili ohydne cygara i czytali gazety albo rozmawiali. Na jej widok znieruchomieli. Nie trzeba było szczególnej przenikliwości, by odgadnąć, że jest to

pomieszczenie nie dla kobiet. Wycofała się wiec tak szybko, że omal nie wpadła na lokaja, – Sądzę, że pani szuka raczej złotego salonu – powiedział. Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością i przeszła za nim przez trzy pokoje. Wszędzie widziała bardzo eleganckie przedmioty. Ściany były obite jedwabnym brokatem, miejscami wytartym ze starości, lecz mimo to wspaniałym. Zauważyła też kilka krzeseł wymagających naprawy. Złoty salon zawdzięczał swą nazwę wystrojowi. Wszystkie lustra miały złocone ramy, złocone były sztukaterie, złoceniami biły w oczy meble. W pokoju siedziało osiem kobiet, wszystkie zgromadzone wokół dogasającego ognia w kominku i pochylonej nad tamborkami. Jeśli sądzić po wyglądzie obić w pokoju, ich; praca była bardzo potrzebna. Na widok Claire kobiety, które dotychczas rozmawiały przyciszonymi głosami, zamilkły. Odniosła wrażenie, że to ona była tematem rozmowy. Ponieważ nikt nie próbował się do niej odezwać i nikt nie wydawał się jej ciekaw, Claire uśmiechnęła się do zebranych i obeszła pokój z nadzieją, że podejmą przerwaną rozmowę. Tak się jednak nie stało, więc po chwili wyszła na korytarz. Wróciła do swojego pokoju i powiedziała pannie Rogers, że wybiera się na spacer, toteż potrzebny jej brązowy kostium i solidne trzewiki. Na szarej twarzy panny Rogers odmalowała się zgroza. – Co znowu? – spytała zirytowana Claire. – Chodzić też mi nie wolno? – Jaśnie pani mówi, że damy nie powinny spacerować rano kiedy nawa jest mokra od rosy. Musi pani poczekać do popołudnia. – Nie zamierzam czekać do popołudnia. Idę na spacer teraz. Panna Rogers fuknęła, dając Claire do zrozumienia, jaki jest jej pogląd na tę niesubordynację. Potem okazało się, że nie może znaleźć ani żądanej sukni, ani trzewików. W

końcu Claire sama znalazła to, czego potrzebowała, i przebrała się bez pomocy służącej. Dopiero o wpół do dwunastej udało jej się wyjść na dwór Stanęła przed drzwiami i wciągnęła do płuc porcję świeżego, czystego szkockiego powietrza, a potem wyruszyła w drogę. Może chciała wyładować złość na samą siebie, może na mieszkańców Bramley, w każdym razie był to długi spacer. Dom wymagał generalnego remontu, ale ogrody miał wspaniałe. Ich część, zwana dzikim ogrodem, miała wyglądać tak, jakby ludzka ręka jej nie tknęła. Był też ogródek, w którym krzewy i drzewa przystrzyżono na podobieństwo różnych zwierząt. Bardzo się to Claire spodobało. W trzech innych ogrodach hodowano kwiaty, poza tym zobaczyła sad i dwie altanki, w których można było usiąść, by przyglądać się wzgórzom w oddali. Wróciła do domu o wpół do czwartej zmęczona, głodna i bardzo zadowolona. Kontakt z naturą i wysiłek fizyczny pomogły jej odzyskać życiowy optymizm. Gdy weszła do swojego pokoju, zobaczyła czekającą na nią pannę Rogers, jak zwykle skrzywioną. – Jestem głodna jak wilk – oznajmiła radośnie Claire. – Lancz jest od pierwszej do drugiej. – Wiem i bardzo mi przykro, że na nim nie byłam. – W duchu zapytała, czy lancz był równie uroczy jak śniadanie. – Niech mi coś przyniosą na tacy. – Jaśnie pani nie pozwala podawać jedzenia do pokoi, chyba że ktoś jest chory. Przydałoby to służbie zbyt wiele pracy. Claire miała na końcu języka ripostę, że służba jest po ta żeby pracować, ale ugryzła się w język. – To powiedz służbie, że jestem chora, i coś mi przynieś. Przeszłam wiele kilometrów i bardzo zgłodniałam.

– Nie mogę postępować wbrew woli jaśnie pani – odparła panna Rogers. Przez chwilę obie mierzyły się wzrokiem. Claire nie chciała jednak burzyć porządku w domu, wiedziała więc, że ten zwiędły pokurcz postawi na swoim. Intuicja ostrzegała ją, ze Harry dowiedziałby się o zlekceważeniu przez nią zasad i byłby z tego powodu bardzo niezadowolony. – Wobec tego sama przyniosę sobie coś do jedzenia – oświadczyła i wyminęła służącą. W Nowym Jorku, w domu swoich rodziców, często jadła w kuchni, gdy wracała wieczorem po długim spacerze albo po przejażdżce w południowej części miasta. Poszukiwanie kuchni zajęło jej dłuższą chwilę. Lokaje i służące, których pytała, bez wyjątku sprawiali takie wrażenie, jakby powiedziała coś obscenicznego. Zanim odnalazła kuchnię, była bardzo rozdrażniona, tym bardziej że z głodu rozbolała ją głowa. Stanąwszy przed drzwiami oddzielającymi część mieszkalną domu od części przeznaczonej dla służby, usłyszała śmiechy. Z zadowoloną miną pchnęła drzwi i weszła do pierwszego pomieszczenia. Mężczyźni, którzy z zakasanymi rękawami polerowali srebra, spojrzeli na nią z trwogą. Kobieta zmywająca naczynia głośno nabrała powietrza. Zanim Claire wreszcie dotarła do kuchni, gdzie zastała kucharkę siedzącą na krześle i czytającą gazetę, czuła się tak, jakby była obłąkana. – Byłam na spacerze – powiedziała najbardziej stanowczym tonem, na jaki umiała się zdobyć. – Chciałabym coś zjeść. Zdawało się, że otaczają ją same niemowy. – Jestem głodna – powtórzyła rozdrażniona. W tej chwili pojawił się kamerdyner i spokojnie, ale bardzo stanowczo wyprowadził ją z kuchni. – Czy mogę doradzić pani pozostawanie po tamtej stronie kuchennych drzwi? – odezwał

się tak, jakby strofował niegrzeczne dziecko. – Gdyby pani czegoś potrzebowała, proszę powiedzieć pannie Rogers. a ona już tego dopilnuje. – Z tymi słowami odszedł. Claire nie wiedziała, czy zaraz wybuchnie wściekłym gniewem, czy raczej się rozpłacze. W końcu jednak zdołała się opanować i ruszyła długim korytarzem w poszukiwaniu miejsca, gdzie mogłaby usiąść. Nie mogła wrócić do swojego pokoju ani iść do biblioteki, ani do złotego salonu. Znalazła wreszcie uroczy pokoik ze ścianami obitymi niebieskim jedwabiem i ciężko usiadła na małym krzesełku. Zastanawiała się, o której godzinie przypadnie pora następnego posiłku. – Harry uciekł z inną? Poderwała głowę i ujrzała swoją siostrę stojącą na progu. – Dlaczego nie masz lekcji? – Guwernantkę rozbolała głowa. Co z tobą? – Nic takiego. Kawał pieczystego zaraz by mnie wyleczył. – Prosta sprawa. Przyniosę ci kanapkę. Claire nie pozwoliła się zwieść życzliwością siostry. – Nie możesz. Nie wpuszczą cię do kuchni. Bachor tylko się uśmiechnął, akurat bowiem Claire głośno zaburczało w brzuchu. – Ile? – spytała Claire. Doskonale wiedziała, że Bachor nigdy nie oferuje pomocy za darmo. – Powiesz matce, że jestem już za duża na lekcje. Claire wpatrywała się w nią w milczeniu. – Chcę przekłuć sobie uszy, a ty możesz mi dać te kolczyki z perełkami i diamencikami. Claire nadal patrzyła na siostrę bez słowa.

– No, dobra. Dwadzieścia dolców. – Nie mam przy sobie pieniędzy. Bachor uśmiechnął się. – Wiem, gdzie je chowasz. Zaraz przyniosę ci coś do jedzenia. Po kilku minutach wróciła z kanapką, w której był solidny kawał wołowej pieczeni w łagodnym sosie chrzanowym, z miseczką sałatki pomidorowej i dużą szklanką mleka. Wszystko to przyniósł na srebrnej tacy przystojny, młody lokaj. – Postaw to tutaj – polecił mu Bachor. – Jaśnie pani nie pozwala jeść w tym pokoju – odparł lękliwie. – Już pozwala – oznajmił Bachor i puścił oko do lokaja. Ten odwrócił się i wyszedł. – Jak ty to zrobiłaś? – spytała Claire z pełnymi ustami. – Tu jest tyle zasad. Zaskoczyła Bachora. – Zasady są, ale wcale nie trzeba ich przestrzegać. Po tym wydarzeniu Claire zawsze starała się poznać zasady, zanim je złamała. Bachor mógł łamać wszystkie zasady bezkarnie, ale nie musiał dbać o robienie dobrego wrażenia. Zresztą w myśl filozofii życia Bachora to inni powinni na nim robić wrażenie, a nie odwrotnie. Na podwieczorek Claire ubrała się zgodnie z sugestiami panny Rogers, zeszła w porę do złotego salonu i usiadła dokładnie tam, gdzie powiedziano jej. że ma usiąść. Kobiety dookoła rozmawiały przyciszonymi głosami o ludziach, których nie znała. Na nią w ogóle nie zwracały uwagi. Claire siedziała z rękami splecionymi na podołku i spuszczonymi oczami. Raz rozejrzała się dookoła i odwzajemniła uśmiech kobiety z pospolitą twarzą, na którą zwróciła uwagę już przy śniadaniu.

Do kolacji znowu się przebrała. Wyglądało na to, że przy wieczornym posiłku wolno rozmawiać, ale tematami rozmowy były głównie konie i psy, Claire zachowała więc milczenie. Po kolacji mężczyźni i kobiety poszli do swoich osobnych salonów, a stamtąd udali się na nocny spoczynek. Tylko przypadkiem udało jej się zobaczyć Harry’ego, zanim wycofała się do sypialni. Szeroko ziewał i wyglądał tak, jakby już prawie spał. – Czy mężczyźni i kobiety nigdy się nie spotykają? – spytała go w przerwie między ziewnięciami. Uśmiechnął się do niej tak, że aż cofnęła się o krok. – No, razem robią dzieci, jeśli o to ci chodzi. – Nie. Chodziło mi o to, czy kobiety i mężczyźni w ogóle ze sobą nie rozmawiają. U mnie w domu… – Moja droga, to nie Ameryka. Jesteś teraz w Szkocji, a tu zwyczaje są inne. – Znowu szeroko ziewnął. – Kupiłeś konie? – Mhm. – Jeszcze raz ziewnął. – Muszę się położyć. Do zobaczenia rano, moja droga. – Przy śniadaniu? – spytała, ale Harry nie zauważył sarkazmu. – Tak, przy śniadaniu. Dobranoc. 4

Caire spojrzała na zegarek zawieszony przy staniku sukni i tupnęła nogą z irytacji. Znowu straciła lancz, drugi raz w ciągu czterech dni. Było dopiero dziesięć po pierwszej, z doświadczenia wiedziała jednak, że nie zostanie dopuszczona do stołu, jeśli książę zajął już

swoje miejsce. Próbowała porozmawiać z Harrym, żeby dowiedzieć się, dlaczego wszystkie reguły ustanawia jego matka, skoro to on jest głową rodziny, ale on odpowiedział tylko: – Tak jest i tak zawsze było. Wiedziała, że zostały jej dwie możliwości: iść o pustym żołądku do pokoju albo poszukać siostry i zapłacić jej dwadzieścia pięć dolarów za przyniesienie kanapki (stawki Bachora poszły w górę). Ani jedno, ani drugie jej nie odpowiadała Postanowiła przyzwyczaić się do opuszczania lanczu i podwieczorku, zęby mieć więcej czasu na to, co chciała robić. Naturalnie byłoby dobrze, gdyby najpierw zdecydowała się, co chce robić. Ostatnio przez trzy dni dokładnie oglądała centralną cześć domu, notując w myślach, co trzeba naprawić po jej ślubie z Harrym i ile ta naprawa będzie kosztowała. Przez następne dwa dni spacerowała po ogrodach. Do biblioteki chciała się dostać tak bardzo, U któregoś dnia wymknęła się ukradkiem na dół późnym wieczorem z zamiarem wejścia do pokoju, gdy nikogo tam nie będzie. Ale nawet o tej porze siedział tam jakiś staruszek. Wydawszy cichy okrzyk, uciekła spłoszona z powrotem na górę. Teraz była głodna po długiej przechadzce i świadoma tego, że od następnego posiłku dzieli ją wiele godzin. Wiedziała też, jak potępiająco patrzą na nią inne kobiety, gdy żarłocznie pochłania kanapki i ciastka podczas podwieczorku. Na tę myśli aż kopnęła ze złością w ścianę domu. Nie poprawiło to jednak jej nastroju, więc usiadła na ławeczce i ukryła twarz w dłoniach. Już chyba tysięczny raz w Bramley miała wrażenie, że za chwilę się rozpłacze. Ale gdy spuściła głowę, zauważyła przez palce prześwit między krzakami. Ciekawość okazała się silniejsza od głodu, Claire podeszła wiec zbadać to miejsce. Okazało się, że przez zarośla prowadzi ścieżka okalająca zachodnie skrzydło domu. Przedarła się tą drogą i wkrótce

stanęła przed drzwiami zasłoniętymi przez krzaki. Zdążyła już wypróbować wszystkie możliwe drzwi we wnętrzu domu, które mogłyby prowadzić do zachodniego skrzydła, ale wszystkie były zamknięte na cztery spusty. Tym razem, zanim jeszcze dotknęła drzwi; wiedziała, że będą otwarte. Miała rację. Co więcej, okazało się, że zawiasy są świeżo naoliwione. Wkroczyła do mrocznego wnętrza i poczuła się tak, jakby nagle cofnęła się w czasie. Przed nią otworzyło się wysokie, dwukondygnacyjne pomieszczenie z kamiennymi ścianami, niewątpliwie część dawnego zamku. Na ścianach wisiały przegniłe gobeliny, a w głębi znajdował się olbrzymi kominek, w którym można byłoby upiec łeb wołu. Tu i tam leżały połamane meble: krzesła, ławy i stoły. W kącie zobaczyła stertę żelastwa, które wyglądało na oręż i części zbroi. Gdy jej oczy przyzwyczaiły się do mroku, obeszła pomieszczenie wyziębione od latami nieogrzewanych kamiennych ścian i obejrzała wszystkie znajdujące się tam przedmioty. Kilka razy wpadła w pajęczyny, nie przejęła się tym jednak zbytnio, bo umierała z ciekawości. Z wielkiej sieni prowadziły w głąb dwie spirale kamiennych schodów. Spróbowała wejść na jedne z nieb. Stopnie były zdeptane tysiącami stóp. Były też śliskie od wilgoci i chłodu. Na piętrze zbadała kilka pomieszczeń. W niektórych wciąż stały stare meble. W następnej komnacie pod sufitem gnieździły się nietoperze. Podniosła tam z posadzki ciężki miecz i podeszła do jedynego okna, w którym brakowało kilku tafelek starego, półprzezroczystego szkła. Gdy dokładnie obejrzała oręż, znów usłyszała w głowie muzykę dud. To, czego na razie doświadczyła w Bramley, było zupełnie odmienne od jej wyobrażeń o Szkocji, ale tu, trzymając w rękach masywny miecz, odniosła wrażenie, że jej oczekiwania częściowo się spełniały, Z mieczem w ręce wspięła się piętro wyżej i weszła do dużej komnaty. Do środka sączyło

się światło. Patrząc na postrzępione resztki tkanin, wyobraziła sobie, jak wnętrze musiało wyglądać kiedyś i jak można by je odnowić. Roztarta ramiona, aby się rozgrzać, po czym obróciła siej dookoła. – Po ślubie zrobię w tym miejscu porządek – oznajmiła głośno. – Tu będą nasze apartamenty. Na ścianach powieszę tartany. Każę naprawić tkaniny i… Nie zdążyła powiedzieć nic więcej, bo stanęła na przegniłej belce. Miecz wyleciał w powietrze, a ona z krzykiem zaczęła się zapadać. Na szczęście miała dość rozsądku, by szeroko rozrzucić ramiona, więc uniknęła spadnięcia piętro niżej, na kamienną posadzkę. Tkwiąc w dziuro, spróbowała wezwać pomocy, ale po pierwszym okrzyku zamilkła. Kto ją usłyszy za grubymi, kamiennymi ścianami? Kto ją tu znajdzie? Jej nieobecność podczas posiłku nikogo nie obejdzie, ile dni minie, zanim ktoś zainteresuje się jej losem? No, no, no. Spojrzała w górę i zobaczyła w drzwiach człowieka, którego już poznają, inaczej mówiąc, Trevelyana. Natychmiast ożyły w niej wszystkie uczucia, które towarzyszyły ich pierwszemu spotkaniu. Nie spodobała jej się poza Trevelyana ani wyraz jego przeoranej bliznami twarzy, która teraz wydała jej się młodsza niż poprzednio. – Usłyszałem jakieś dziwne odgłosy, ale myślałem, że to szczury. A tymczasem to tylko jeden wielki szczur. – Czy nie mógłby pan zostawić tych przykrych uwag na później i najpierw pomóc mi się stąd wydostać? – Jak już stąd wyjdę, to zrobię dobry użytek z miecza, pomyślała. – Wygląda na to, że nic się pani nie stało. Proszę pamiętać A że jestem zniedołężniałym starcem. Próbując pomóc, mógłbym dostać ataku serca. Może lepiej pójdę po pani mocarnego księcia. Próbowała znaleźć jakiś uchwyt, żeby się podciągnąć, ale bezskutecznie. – Harry pojechał kupić konie.

– Często to robi, prawda? – Ma zamiar wystawić je do gonitwy. – Przestała się szarpać i spojrzała na mężczyznę. – To boli. Czy mógłby pan mi pomóc? Proszę. Trevelyan podszedł do niej, ujął ją pod pachy i bez trudu wyciągnął z pułapki. Przez chwilę stała bardzo, bardzo blisko niego. Nie dotykała go, ale czuła na twarzy jego oddech. Gdy spojrzał na mą, serce zabito jej gwałtowniej. To ze złości, pomyślała, choć nie czuła, by rozpierała ja w tej chwili złość. Mężczyzna nieznacznie uśmiechnął się do niej, jakby nagle odkrył coś, czego chciał się dowiedzieć, potem odwrócił się i odszedł. Claire zaczęła otrzepywać się z kurzu. – Bardzo dziękuję. Już się martwiłam, czy ktokolwiek mnie tu znajdzie i… Urwała, bo nie było sensu przemawiać w pustkę. Trevelyan już opuścił komnatę. Podeszła do drzwi i spojrzała w dół, na kamienne schody, ale tam go nie było. Zauważyła jednak ruch na górze. Rzeczywiście, wspinał się jeszcze wyżej. I dobrze, pomyślała. Nie chciała być blisko niego. Jego cynizm, jego postawa życiowa budziły w niej niepokój. Nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Niespodziewanie jednak przypomniała sobie ich pierwszą rozmowę, gdy się poznali. Bardzo chciała z kimś porozmawiać. Wręcz tęskniła do tego. Wyprostowała więc ramiona, podkasała spódnice i ruszyła za nim na górę. U szczytu schodów znajdowało się wejście do komnaty, niewielkiej w porównaniu z dolną, lecz mimo to pokaźnej. Claire stwierdziła, że zebrano tutaj wszystkie najlepiej zachowane sprzęty z zamku. Na jednej ścianie wisiały stare tkaniny, naprzeciwko stała znacznie nowsza kanapa obita podartym żółtym jedwabiem. Było też kilka wielkich krzeseł z rzeźbionymi ornamentami przedstawiającymi brodatych mężczyzn. Pośrodku komnaty, co dziwne, stało jedenaście stolików z krzesłami. Na każdym stoliku leżała kupka papieru,

notatniki, wieczne pióra i kałamarz z atramentem. Claire natychmiast zapomniała o zimnie, zapomniała, jak! bardzo pogardza tym człowiekiem. Ruszyła w stronę pierwszego ze stolików. – Proszę nie ruszać! – zawołał Trevelyan zza jej pleców. Obróciła się z poczuciem winy. Stał w drzwiach, trzymając na talerzyku filiżankę, i popijał coś parującego. To przypomniało jej o głodzie i zimnie. W kominku na jednej ze ścian płonął niewielki ogień. Podeszła tam i oparła się plecami o obmurowanie. Miała nadzieję, że mężczyzna jednak poczęstuje ją czymś do jedzenia. Spróbowała zastąpić wyzywającą minę uśmiechem. Zerknął na nią zdziwiony, jakby przez cały czas czytał w jej i myślach, potem podszedł do najbliższego stolika, usiadł i zaczaj pisać. – Nie pamiętam, żebym kogoś zaprosił, więc może pani sobie iść. Claire ani drgnęła. Mężczyzna zachowywał się wrogo, budził w niej niechęć, lecz mimo to nie czuła się tu nawet w połowie tak niepożądana jak w bibliotece. – Czy pan tu mieszka? – Nie mam czasu na rozmowy z małymi dziewczynkami. Muszę pracować. – Tak? A nad czym pan pracuje? – Pani tego nie zrozumie – odburknął. Wciąż stała w tym samym miejscu i próbowała się ogrzać, bardzo chciała zobaczyć, co leży na stolikach. Ich zestaw wyglądał dziwnie i dość staroświecko. Dwa pamiętały czasy króla Jakuba, jeden królowej Anny, jeden pochodził zapewne ze złotego salonu, dwa musiały długo moknąć na deszczu, a pozostałe również miały swoje lata. Niektóre przedstawiały dużą wartość, inne były w zasadzie drewnem na opał. Gdy Trevelyan usiadł przy najdalszym stoliku, plecami do niej, mocno wyciągnęła szyję,

by nie ruszając się z miejsca, zobaczyć jak najwięcej z tego, co znajduje się na pierwszym. Znienacka się odwrócił. Claire natychmiast się wyprostowała. Nie chciała zostać posądzona o wścibstwo. Próbowała zamaskować swoją natrętną ciekawość wątłym uśmiechem, ale zdradził ją rumieniec na twarzy. Trevelyan uniósł do ust filiżankę, upił z niej łyk, a potem odstawił ją na talerzyk. – Dlaczego pani nie je? – spytał. – Czy przypadkiem teraz nie powinna pani siedzieć przy stole? – Znowu spóźniłam się na lancz. – Znowu? Czy często się to pani zdarza? – Niestety, tak. Jakoś nigdy nie mogę zaplanować spaceru w taki sposób, żeby wrócić na czas do swojego pokoju i zdążyć się przebrać. Ale z pewnością w końcu się tego nauczę. Cicho parsknął, dając jej do zrozumienia, że należy wątpić, czy jest możliwe, by nauczyła się czegokolwiek. – Tymczasem więc pani głoduje. – Znowu odwrócił się do swojej pisaniny. – Rozumiem, że to jest wliczone w koszty zostania księżną. Claire spojrzała kwaśno na jego plecy. Wiedziała, że powinna wyjść, nie bardzo jednak miała pomysł, co ze sobą zrobić. Nie lubiła tego człowieka, nie chciała być blisko niego, ale widok książek i papieru wydawał jej się szalenie intrygujący. Nie była w stanie stąd wyjść. Ostrożnie sięgnęła po zapisaną kartkę z najbliższego stolika. Prawie w tej samej chwili Trevelyan krzyknął na nią: – Proszę to odłożyć! Kartka wysunęła jej się z palców i upadła na podłogę. Claire stała przez chwilę, drżąc jak dziecko, zaraz jednak opanowała się i znów uśmiechnęła do pleców Trevelyana. Zachowywał się tak, jakby nie dostrzegał jej obecności, ale w rzeczywistości śledził każdy jej ruch.

– Co pan pisze? – spytała. – Gdybym chciał, żeby pani to wiedziała, zaprosiłbym panią i dał jej coś do poczytania. – Ani na chwilę nie odwracając się do niej twarzą, wstał i przeniósł się do innego stolika. Natychmiast znowu zaczął pisać. Zamierzała mu powiedzieć, że zapomniał o swojej filiżance, ale naczynie okazało się mieć hipnotyczną moc. Utkwiła wzrok w unoszącej się nad nim parze i mogła myśleć tylko o tym, że tak pysznej herbaty jeszcze na pewno nigdy nie piła. – Nie chcę panu przeszkadzać – powiedziała i mimo woli podeszła do stolika, przy którym siedział poprzednio. – Po prostu wyszłam na spacer i zauważyłam otwarte drzwi, więc weszłam. Harry, to znaczy jaśnie pan, powiedział, że mogę zaglądać wszędzie, gdzie chcę. Kończąc tę przemowę, machinalnie sięgnęła po filiżankę. Dopiero gdy unosiła ją do ust, uświadomiła sobie, co robi. Ale tymczasem Trevelyan się odwrócił, więc nie mogła nie sprostać takiemu wyzwaniu. Zresztą dość już miała uczucia głodu, które nikogo nie obchodziło. Przytknęła więc filiżankę do warg i wypiła połowę jej zawartości. Omal nie umarła z wrażenia. – To była whisky – wybąkała w końcu, przyciskając dłoń do gardła. – Szkocka przedniej jakości – potwierdził rozbawiony Trevelyan. Claire zatoczyła się w jego stronę, chwytając się po drodze stolików dla zachowania względnej równowagi. – Jeśli grozi pani upadek, to proponuję usiąść na krześle. Podłoga jest dość twarda. Mimo nieznośnego palenia w przełyku i żołądku przesłała mu wymowne spojrzenie, którym wyraziła, co sądzi o jego zachowaniu. Skorzystała jednak z rady i ciężko usiadła na krześle. – Mogłam… mogłam umrzeć – powiedziała słabym głosem.

– Kradzież whisky jest przestępstwem, owszem, ale nie karze się za to śmiercią. W każdym razie w większości krajów. Pozostają naturalnie moralne konsekwencje samego aktu kradzieży. – Niech pan tyle nie gada. Czy człowiek może umrzeć od takiej ilości whisky? – Nie sądzę. Przyglądał jej się skupionym wzrokiem, a ona z każdą chwilą czuła się swobodniej. – Boże – powiedziała w końcu. – Jest mi ciepło, chyba pierwszy raz, odkąd przyjechałam do tego kraju. Czuję się… – Urwała. – Pijana – dokończył za nią. Dwukrotnie klasnął w dłonie i prawie natychmiast na progu ukazał się człowiek. Mimo lekkiego oszołomienia Claire wytrzeszczyła oczy. Tak wysokiego mężczyzny jeszcze nie widziała. Miał na pewno ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, a w dodatku nosił i dziwaczny strój. Był w tunice sięgającej do kolan, a pod tuniką miał spodnie ściągnięte przy kostkach. Funkcję pasa pełniła szeroka szarfa ze złotymi frędzlami. Twarz mężczyzny była śniada, oczy czarne, usta wąskie, za to nos szeroki i bardzo ostry. Na głowie nieznajomy miał biały zawój spięty szpilą z olbrzymim szmaragdem. – Oman – odezwał się Trevelyan – przynieś coś do jedzenia naszemu pijanemu gościowi. – Nie jestem… – zaczęła Claire, ale urwała. Unosiły ją kołyszące się fale. – Jaki miły jest tu ogień. Jakie miłe są te stoliki. Czy Harry wie, że pan tutaj jest? Trevelyan wrócił do pracy. – Mam pozwolenie najjaśniejszego pana, jeśli o co pani chodzi. Claire zachichotała. – Nie najjaśniejszego, tylko jaśnie pana. Ale moja matka też się tego nie może nauczyć. Trevelyan znów się obrócił.

– Jak pani matka nazywa Harry’ego? – Sprawiał takie wrażenie, jakby odpowiedź szalenie go interesowała. – Różnie, jak jej wyjdzie. – Roześmiała się. – Wczoraj nazwała go „przewielebnym”. – Przytknęła dłoń do ust. – Harry’ego bardzo to rozbawiło. Uwielbiam jego towarzystwo, z nim można się pośmiać. – Chodząca doskonałość, prawda? – No, prawie – przyznała zamyślona Claire. – Jest troskliwy i czuły. – Uniosła lewe ramię. – O, tutaj mam bandaż. Harry dopilnował, żebym przez cały dzień odpoczęła w łóżku po tym, jak się potłukłam. – Sama? Claire zerwała się z krzesła. – Nie będę tu siedzieć i słuchać takich impertynencji. Świat zawirował jej przed oczami, więc znów usiadła. Trevelyan zerknął ku drzwiom, w których ukazał się Oman. – Podano jedzenie w sąsiednim pokoju – powiedział i zajął się pisaniem. Claire chwiejnym krokiem przeszła do sypialni. Komnata była piękna. Ściany miała obite złotym, jedwabnym brokatem, na podłodze leżały perskie dywany, a pośrodku stało imponujące łoże. Tak olbrzymiego jeszcze nigdy nie widziała. Stało wsparte ha masywnych, rzeźbionych nogach. Również jego wezgłowie było obficie zdobione rzeźbieniami. Przykrywała je kapa z czerwonego aksamitu. W pierwszym odruchu chciała skoczyć na to łoże, ale na szczęście zobaczyła talerz zjedzeniem na stoliku przy ścianie, więc skierowała się w tamtą stronę. Takiego jedzenia też nigdy wcześniej nie widziała. W czarce było coś białego jak śmietana, do tego gotowane ziemniaki, cienko pokrojone mięso i jakaś zielenina pośrodku talerza. Były też kawałki

ogórka i pomidora. Ani tu, ani wcześniej w Ameryce nikt z jej otoczenia nie jadał czegoś takiego. Usiadła, wzięła do ręki łyżkę i zanurzyła ją w czarce. Czy to zupa, czy jednak śmietana? Powąchała danie. – To się nazywa jogurt – powiedział stojący w progu Trevelyan. – Mleko poddane fermentacji. – Wygląda bardzo apetycznie. – Do smaku trzeba się przyzwyczaić. Claire skosztowała łyżkę jogurtu. Był kwaśny, ale całkiem dobry. Uśmiechnęła się do Trevelyana, który zdawał się zadowolony z tego, że jej zasmakowało. Wszedł głębiej do sypialni i usiadł na krześle przy ścianie, wziął z parapetu tytoń oraz fajkę, nabił ją i zapalił. Claire rzuciła się na jedzenie. – Co pan tutaj robi? – spytała w przerwie między jednym kęsem a drugim. – Dlaczego ma pan aż jedenaście stołów? Czyja to była komnata? Czy tylko pan mieszka w tej części domu? Czy jest pan bardzo, bardzo chory? Spojrzał na nią przez dymną zasłonę. – Stęskniła się pani za towarzystwem, co? – Skądże. W tym domiszczu mieszka co najmniej sto osób. Jak mogłabym tęsknić za towarzystwem? – Spojrzała na pusty talerz. Najadłszy się, straciła cudowną lekkość, jaka ogarnęła ją po wypiciu whisky. – No i zawsze ma pani Harry’ego. Odłożyła widelec. – Powinnam już iść. – Chciała wstać. – To jest komnata Charliego.

Zerknęła na niego. – Nie znam żadnego Charliego. – Taki książę. Claire znieruchomiała. – Ma pan na myśli Bonniego Prince’a Charliego? Właśnie tego? – Nie innego. Przejeżdżał tędy w… – W tysiąc siedemset czterdziestym piątym roku. – Chyba tak. W każdym razie przejeżdżał, więc naturalnie pomagali mu niektórzy moi krewni i krewni Harry’ego. Miedzy innymi zaprosili go tutaj na nocleg. Przyjął zaproszenie. – Trevelyan wskazał łoże cybuchem fajki. Claire spojrzała na ten mebel w całkiem nowy sposób. – Chce pan powiedzieć, że Bonnie Prince Charlie spał w tym łożu? – Nawet zostawił rzeczy w szufladzie, o tam. Wolno podeszła do stolika przy łożu i otworzyła szufladę. W środku leżał kawałek tartanu, istotnie w barwach księcia. Widziała kilka podobnych w muzeach. Był także złożony pożółkły kawałek papieru. Ostrożnie go rozprostowała i znalazła w środku pukiel ciemnych włosów. Zerknęła na Trevelyana. – To jego? – Tak. – Nieznacznie się uśmiechnął. Ostrożnie odłożyła pamiątki z powrotem i zamknęła szufladę. – Te rzeczy powinny być w muzeum. Trevelyan wzruszył ramionami i pyknął z fajki. Przez chwilę Claire przyglądała się z wielkim szacunkiem łożu, a potem zrobiła coś, na co zawsze miała ochotę w muzeach: dotknęła eksponatu. Ostrożnie zbadała dotykiem

rzeźbienia na nodze i przesunęła dłonią po kapie. – To łoże nie jest takie kruche. Śpię na nim codziennie, więc mogę panią zapewnić, że ma bardzo solidną konstrukcję. Claire zerknęła na niego, żeby sprawdzić, czy z niej nie kpi. a potem z radosnym uśmiechem wspięła się na łoże i swobodnie wyciągnęła. Patrzyła teraz na ten sam baldachim, który oglądał Bonnie Prince Charlie. – Zdaje mi się, że słyszę muzykę dud – powiedziała cicho. – To jest prawdziwa Szkocja. Trevelyan przyjrzał jej się uważnie. – A jakie ma pani wyobrażenie o prawdziwej Szkocji? Wsparła się na łokciach. – To jest historia tego, co się tutaj działo. Czy pan jest Szkotem? – Połowicznie. Moja matka jest Angielką. – Pańscy rodzice musieli się nienawidzić. – Znów położyła się na narzucie. – Owszem – potwierdził. – Nigdy nie widziałem, żeby mąż i żona bardziej się nienawidzili, – To oczywiste. Anglicy prześladowali Szkotów całe stulecia. Czy wie pan, że jednego z angielskich królów zwano Młotem na Szkotów? – Uśmiechnęła się do baldachimu. – Ale nikt, absolutnie nikt nie był w stanie pokonać Szkotów. Wszystko jedno, co robili Anglicy, nie mogli ich zmusić do poddania się. I wreszcie Szkoci zwyciężyli. Trevelyan nadal palii fajkę. – Jeśli my, Szkoci, jesteśmy biedni, a Anglicy bogaci, to w jaki sposób zwyciężyliśmy? – Naturalnie dzięki Jakubowi I. Elżbieta I oddała całą Anglię w ręce Szkota. Wszyscy następni władcy Anglii są potomkami Szkotów. Trevelyan wstał, podszedł do łoża i wbił w nią wzrok.

– Ale z pani romantyczka. Czy zawsze wmawia sobie pani to, w co chce pani wierzyć? Znów uniosła się na łokciach. – Znam moją historię i… – Phi! – odparł. – Jakub I spędził w Szkocji tylko pierwsze miesiące życia. Był przesiąknięty angielskością tak samo jak pani książę, a nasza obecna królowa Wiktoria jest bardziej Niemką niż Angielką. Claire dobrze o tym wiedziała, ale wolała nie przyjmować tego do wiadomości. – Wszystko jedno… – Urwała, bo Trevelyan nagle opuścił sypialnię. Położyła się i uśmiechnęła. Było całkiem przyjemnie porozmawiać chwilę z kimś, kto trochę znał się na tym samym co ona. Prawdę mówiąc, w ogóle było przyjemnie z kimkolwiek porozmawiać. Po chwili wstała z łoza i poszła do przyległej komnaty. Trevelyan już siedział przy jednym ze stolików i pisał. – Jak…? – zaczęła i wtedy raptownie się do niej odwrócił. – Jeśli chce pani tu być, proszę siedzieć cicho. Nie znoszę szczebiotania, kiedy pracuję. – Gdyby powiedział mi pan, nad czym pracuje, to może bym w czymś pomogła. – Sama myśl o tym, że mogłaby mieć jakieś użyteczne zajęcie, bardzo poprawiła jej samopoczucie. – Czy zna pani arabskie pismo? – Nie, ale mogę… – Wobec tego do niczego mi się pani nie przyda. Proszę tam usiąść. –Głową wskazał jej wyściełaną ławę pod oknem. – Niech pani weźmie sobie coś do czytania albo papier i pióro. Claire posłusznie podeszła we wskazane miejsce i chciała j wyjrzeć na dwór. Najpierw musiała jednak sprawdzić, jak działają staroświeckie, żelazne zawiasy, i otworzyć okno, żeby cokolwiek zobaczyć, bo stare szkło było jeszcze bardzo niedoskonale, a przez to nieprzezroczyste. W końcu ujrzała ogrody ciągnące się aż do granicy lasu, dalej zaś wzgórza

porośnięte wrzosem. Siedziała tam dość długo, wdychając orzeźwiające, chłodne powietrze i napawając się widokiem. Wreszcie odwróciła się i zobaczyła, że Trevelyan ją obserwuje. Znowu sprawiał takiej wrażenie, jakby czytał w jej myślach, choć nie sposób byłoby powiedzieć, o czym sam myśli. I znowu rzucił jej się w oczy zielonkawy odcień jego skóry. – Czy pan jest bardzo chory? – spytała. – Od pewnego czasu – odparł krótko, było jednak jasne, że nie chce rozmawiać o swoim stanie zdrowia. – Weźmie się pani do czytania, czy też jest pani jedną z tych głupio uśmiechniętych dam, które całymi dniami mogą nic nie robić? – Czy zawsze pan jest w takim złym humorze, czy tylko w mojej obecności? Omal się nie uśmiechnął. – Jestem taki sam dla wszystkich. – To straszne – mruknęła. Tym razem jednak się uśmiechnął, a Claire przekonała się, że uśmiech odmienia mu twarz, która wcale nie wygląda wtedy staro ani choro wicie. Nie zdążyła jednak nic powiedzieć, bo nie dopuścił jej do słowa. – Niech pani nie próbuje znowu mnie wypytywać. – Wstał i podszedł do podwójnych dębowych drzwiczek w ścianie. Gdy je otworzył, ujrzała w środku książki. Wydała cichy okrzyk i podeszła bliżej. Ponieważ opierał rękę na górnej krawędzi drzwiczek, zanurkowała mu pod pachą, żeby lepiej zobaczyć tytuły. Zupełnie nie zdawała sobie sprawy z wrażenia, jakie odniósł Trevelyan, patrząc na czubek jej głowy. A on pochylił się i wyczuł zapach jej włosów. Pachniały słońcem i wrzosami. Z najwyższym trudem powstrzymał się przed pocałowaniem jej w kark. Claire nie wiedziała, co się z nią dzieje, ale nagle cała okryła się gęsią skórką.

Odskoczyła od niego jak oparzona. – Myślę… myślę, że powinnam już iść. Znów miał ten irytujący grymas na twarzy, oczy półprzymknięte, ukryte za spuszczonymi powiekami. Z uśmieszkiem zdjął książkę z półki. – Zdaje się, że chciała pani poczytać. Mam tu coś takiego: Tybet na nowo odkryty. A nie, to po włosku. – Chciał odłożyć książkę na miejsce, ale wyrwała mu ją z ręki, bardzo uważając, żeby zanadto się nie zbliżyć. – Może się pan zdziwi, ale znam włoski. Niestety, czytałam tę książkę. Czytałam wszystkie książki kapitana Bakera, już panu to mówiłam. – Rzeczywiście. Należy więc wątpić, czy zniosą próbę drugiego czytania. – Do fragmentów, które lubię, często wracam. – Co to znaczy „fragmenty, które lubię”? – Dlaczego bierze pan tę krytykę do siebie? Ten człowiek pisał absolutnie wszystko o wszystkim, co widział. Bywa to bardzo nudne. – Na przykład kiedy? Podszedł do niej o krok, ale Claire zrobiła złą minę i usunęła się dalej. – Na przykład wtedy, gdy pisze o wozach – odparła szybko, unikając jego spojrzenia. – Obmierza je wszystkie, podaje wymiary kół, siedzeń, długość pojazdu i tak dalej. Trudno przebrnąć przez te wszystkie szczegóły. – Nie powinna pani obciążać swojego móżdżku czytaniem książek, które się pani nie podobają – powiedział prowokująco. – Pani… Raptownie odwróciła się do niego, a w oczach miała tyle pasji, że Trevelyan aż się zdumiał. Takie spojrzenie ma człowiek, który w coś świecie wierzy. Wiele lat minęło od czasu, gdy sam w cokolwiek wierzył, toteż pierwszej chwili nawet się w tym nie zorientował.

Tymczasem oczy Claire płonęły, a złość sprawiła, że jej wargi stały się pełniejsze. Jak to możliwe, że dopiero teraz dostrzegł jej urodę? Że dopiero teraz zauważył, ile namiętności się w niej kryje. Ostrożnie się do niej przysunął. – Za to wspaniałe w jego książkach są fragmenty mówiące o ludziach – powiedziała zapalczywie Claire. – Był wspaniałym obserwatorem ludzi. Większość podróżniczych książek jest nudna. Ich autorzy zajmują się dalekimi krajami, ale kiedy przychodzi do czegoś naprawdę ciekawego, piszą na przykład: „Widziałem dzisiaj bardzo niezwykłe plemię. Podobno jego członkowie utrzymują się przy życiu, jedząc mrówki”. Takie pisanie irytuje czytelnika w najwyższym stopniu. Przecież czytelnik chce wiedzieć, czy oni pieką, czy smażą te mrówki i czy je specjalnie hodują. Natychmiast przychodzą mu do głowy setki pytań. Kapitan Baker nigdy nie zostawiłby czytelnika z poczuciem niedosytu. Zawsze opowiada wszystko dokładnie. – Z wymiarami kół wozów włącznie – machinalnie dopowiedział Trevelyan, ale był pochłonięty bardziej obserwowaniem Claire, niż słuchaniem tego, co mówi. Pokręciła głową i odwróciła się do schowka z książkami. – Nie sądzę, żeby pan był w stanie to zrozumieć. – Ale kapitan Baker zrozumiałby i mały Harry niewątpliwie też. – Trevelyan przeżył poważny wstrząs, gdy uświadomił sobie, że przemawia przez niego zazdrość. Był bardzo zadowolony, że ta drobna Amerykanka zdaje się go nie słyszeć. Pochyliła się nad grzbietami książek na dolnej półce, żeby przyjrzeć się tytułom, a tymczasem Trevelyan przyglądał się jej. Aż swędziały go palce, tak chciał jej dotknąć. – Czy to pański zaawansowany wiek powoduje, że bez przerwy wytyka pan młodość Harry’emu? Mój ojciec postępuje tak samo, tylko wybiera jeszcze młodszych ludzi. To mu daje poczucie wyższości.

Wyprostowawszy się, omal nie trafiła Trevelyana głową w podbródek. – Tu są tylko książki kapitana Bakera. Odwróciła się ku niemu i nieco odchyliła do tyłu, żeby lepiej widzieć jego twarz. Zaparło jej dech. Żaden mężczyzna nie patrzył na nią w taki sposób, jak Trevelyan w tej chwili. Zamiast kpiącego rozbawienia w jego oczach żarzyło się teraz… sama nie wiedziała, jak to nazwać, na pewno jednak nie było to rozbawienie. Odsunęła się od niego. – Fascynuje pana ten człowiek, prawda? – powiedziała szybko. – To dlatego poczuł się pan urażony moją krytyką. – Co pani ma z tyłu spódnicy? – spytał cicho. Claire wydała z siebie nerwowy śmieszek. – Turniurę. Na jakim świecie pan żyje, jeśli nie wie pan, co to jest? – Wiele lat byłem za granicą. – To widać. – Znowu odwróciła się do półek i dla uspokojenia zaczerpnęła kilka głębokich oddechów. – O, wezmę i tę książkę. Czytałam ją przynajmniej dziesięć razy. Spojrzał na tytuł: W poszukiwaniu Peshy. Wziął od niej wolumin i odłożył go z powrotem na miejsce. – Po dziesięciu razach na pewno panią znudzi. – Wcale nie, uważam… Przytrzymał jej rękę i w ten sposób przeszkodził w ponownym wzięciu książki. – Mam coś kapitana Bakera, czego pani na pewno nie czytała. Oswobodziła się. – Nie ma takiej książki… – To jest rękopis. Niepublikowany.

Głośno zaczerpnęła tchu, a potem uśmiechnęła się do niego. – Niech mi go pan pokaże, proszę. Trevelyan pomyślał, że z tej twarzy można wszystko wyczytać. Odbijała się w niej każda myśl. A zapał Claire był zaraźliwy. Nagle zapragnął nauczyć ją więcej, niżby mogła dowiedzieć się z książek. Z wielkim żalem oddalił się od niej, by z niewielkiej szafki w ścianie wyjąć obiecany rękopis. Podał go Claire. – Wonny ogród – przeczytała. – Tłumaczenie kapitana Franka Bakera. – Spojrzała na niego i przesłała mu dziękczynny uśmiech, przyciskając cienki manuskrypt do piersi, jakby trzymała coś bezcennego. Trevelyan zmarszczył czoło. Claire uśmiechała się do niego w taki sposób, jak zachwycone dziecko uśmiecha się do ojca, a on musiał walczyć ze sobą. Ta panna należała do jego brata. Nie była to łatwa zdobycz na jedno popołudnie. Gdyby ją tknął, powstałyby niezliczone komplikacje, a następstwa trudno było przewidzieć. – Niech już pani tam usiądzie i będzie cicho – powiedział opryskliwie. – Ja mam swoją pracę. Bez słowa wróciła na ławę pod oknem. Przez parę minut musiała się uczyć, jak odcyfrować drobne, zygzakowate pismo kapitana Bakera, nie potrzebowała jednak nawet dziesięciu; minut, by dociec, jakiego rodzaju książkę dał jej Trevelyan. To był przekład traktatu o sztuce miłości. Zaczynał się od rozdziału o urodzie kobiety, w którym znalazł się opis wszystkich części jej ciała, bez żadnych wyjątków. Dalej następował opis mężczyzny. Były też rozdziały o pozycjach, w jakich można uprawiać miłość, i krótkie opowiadania o cudzołóstwie i innych formach rozpusty. Claire przeczytała to wszystko bez mrugnięcia okiem. Mniej więcej około godziny piątej

śniady mężczyzna w bieli przyniósł jej tacę z owocami, jakieś pieczywo i coś w wysokim, metalowym kielichu. Podziękowała mu, nie odrywając oczu od lektury. W pewnym momencie wybuchnęła głośnym śmiechem. Zaskoczony Trevelyan spytał, co ją tak rozbawiło. – Tutaj – odrzekła. – O, to zdanie. Tu jest napisane, że w każdych okolicznościach drobne kobiety lubią… – Popatrzyła na niego. – Och, wie pan, są lepsze niż duże kobiety. No… lepsze w miłości. Spojrzał z uwagą na jej ciało metr pięćdziesiąt kilka centymetrów wzrostu, na kolana pod brodą, które podtrzymywały rękopis, na jej nos pochylony nad kartkami i uśmiechnął się do niej zachęcająco. Claire pochwyciła na chwilę jego spojrzenie. Przez głowę przemykały jej wyobrażenia par złączonych w miłosnym uścisku. Pokręciła głową, jakby chciała je odpędzić, a potem znowu zajęła się czytaniem. Przebiegła wzrokiem kilka opowiadanek o zdradzie kobiet i spochmurniała. Chociaż przejrzała również resztę książeczki, nigdzie nie znalazła rozdziału o zdradach mężczyzn. W pewnej chwili wydała głośny okrzyk: – Ha! Trevelyan zerknął na nią z ukosa. – Tu jest powiedziane, że kobiety i mężczyźni nie mogą się przyjaźnić, że to jest niemożliwe. Nie wierzę w to i nie sądzę, żeby wierzył w to kapitan Baker. On… – To jest tłumaczenie, nie jego własne słowa. Powinna pani się zorientować choćby po tym. że nie ma tutaj ani jednego wymiaru. Ani jednego koła od wozu. Zignorowała złośliwość i czytała dalej. Wysoki człowiek podał jej szklaneczkę pełną jakiegoś płynu. Upiła duży łyk i sapnęła. – Powoli – powiedział Trevelyan.

– Chyba nie powinnam pić whisky. – Ani czytać tego, co pani czyta. Uśmiechnęła się, bo miał rację. Wzruszyła ramionami i zaczęła bez pośpiechu sączyć whisky, przebiegając wzrokiem następne kartki. Alkohol ją rozgrzał, a treść książki chyba jeszcze bardziej. Wreszcie przeczytała ostatnie zdanie, zamknęła rękopis i wbiła wzrok w okno. – I co? – spytał Trevelyan. – Czy to jest godne kapitana Bakera? Powoli odwróciła się do niego. W głowie wciąż miała wyobrażenie tego, co przeczytała, a o czym wcześniej nawet nie śniła. Spojrzała na Trevelyana, na jego ciemne oczy, szerokie ramiona, ręce z długimi palcami. – Myślę… – zaczęła. – Naturalnie taką książkę można by wydać tylko własnym nakładem – powiedziała bardzo konkretnym tonem. – Ale sądzę, że zarobiłaby na siebie. Trevelyan uśmiechnął się do niej protekcjonalnie. – A co pani wie o zarabianiu? Claire odwzajemniła się podobnym uśmiechem. Może była to kwestia oświetlenia, ale w tej chwili Trevelyan nie wyglądał j tak staro jak przedtem. – W odróżnieniu od Brytyjczyków, którzy dziedziczą swoje pieniądze, Amerykanie je zarabiają. W Ameryce człowiek, wszystko jedno mężczyzna czy kobieta, może zacząć od niczego i dorobić się milionów. Wystarczy ciężka praca i umiejętność przewidywania. – A mimo to poślubi pani pieniądze w osobie swego młodego księcia. – Chyba nie wie pan zbyt dużo o rodzinie, bo inaczej byłby pan lepiej zorientowany. Harry nie ma złamanego pensa. – Odwróciła się i spuściła stopy na podłogę. – Bardzo dziękuję, panie Trevelyan, za pożyczenie mi tego rękopisu. Był niezwykle interesujący. Ale teraz muszę już iść. Robi się późno, a… – Urwała, bo jej wzrok padł na tarczę zegarka. – Jest

już prawie siódma. Jeśli się nie pospieszę, spóźnię się na kolację. – Odłożyła rękopis na najbliższy stolik, jeszcze raz zawołała: „Dziękuję!” i wybiegła z komnaty. Zaraz potem Oman wszedł zabrać brudne naczynia. Trevelyan zerknął na opróżnioną szklaneczkę po whisky i rękopis, który dał Claire do czytania. – Ona lubi whisky i książki o seksie – powiedział cicho, uśmiechając się pod nosem. – Jest piękna – powiedział Oman w swoim języku, którego Trevelyan w swoim czasie trochę się uczył, – Należy do mojego brata – stwierdził Trevelyan, nie patrząc na sługę. – I do jego świata, a nie do mojego. 5

Po długiej, nudnej kolacji Harry zaprosił Claire na spacer po ogrodzie. Bardzo się z tego ucieszyła, bo przez całą kolacje rozmyślała o dzisiejszym dniu i mężczyźnie, w którego towarzystwie go spędziła. To był taki dziwny człowiek. Jeszcze nigdy nie spotkała nikogo podobnego i nikt nie budził w niej tak żywych uczuć! To zdawało jej się, że go nienawidzi, to znowu wpatrywała się w jego… w jego ręce. – Dziś wieczorem wyglądasz wyjątkowo uroczo – powiedział] Harry. – Zupełnie jakbyś była w krainie marzeń. Jak to zrobiłaś? – Och, to nic szczególnego – skłamała. – Myślałam o czymś, co dzisiaj czytałam. – Była bardzo zadowolona, że mimo chłodu i przeciągów w wielkich pokojach Bramley, wybrała na kolacje jedna ze śmielszych sukni Wortha. Miała w niej odsłonięte, choć zmarznięte ramiona. Ale jeśli tą suknią zasłużyła sobie na komplement Harry’ego, to warto było ją włożyć. – A wiec w końcu wpuszczono cię do biblioteki? Przystanęła i spojrzała na niego.

– Skąd wiesz? Uśmiechnął się do niej zagadkowo, podał jej ramię i poszli dalej. – Harry, czy sądzisz, że kobieta i mężczyzna mogą być przyjaciółmi? – Tak – odrzekł niepewnie. – A czy my jesteśmy przyjaciółmi? Chcę spytać, czy możemy sobie mówić o różnych sprawach? – Co próbujesz mi powiedzieć? – Obudziła w nim nieufność. Nabrała tchu. – Czy kiedy zostanę księżną, będę mogła zmieniać zasady? Czy będę mogła pozwolić ludziom na jedzenie w swoich pokojach i wchodzenie do kuchni, kiedy zechcą? I czy będę mogła pozwolić na rozmowy przy posiłkach? Harry roześmiał się bardzo ostrożnie, – Naturalnie. Kiedy zostaniesz księżną, będziesz mogła robić, co ci się podoba. To będzie twój dom. – Czy będę mogła przebudować zachodnie skrzydło? Harry na chwilę zamilkł. – Co wiesz o zachodnim skrzydle? – Gdy spuściła głowę i nie odpowiedziała, przystanął, ujął ją pod brodę i spojrzał jej w oczy. – Czy znowu widziałaś Trevelyana? Uśmiechnął się, widząc jej zaskoczenie. – Powiedziałem ci, że wiem, co się dzieje. Pamiętaj, żebyś nikomu nie wspomniała o Trevelyanie. Nikt oprócz nas dwojga nie wie, że on tam mieszka. – Jego głos brzmiał bardzo stanowczo. – Dlaczego? – On ma swoje powody. Czy dlatego nie przyszłaś na lancz i podwieczorek, bo byłaś u

niego? – Czytałam w jego komnacie, – Oczy jej pojaśniały. – W komnacie księcia. – Lubisz Trevelyana? – Nie wiem – odrzekła szczerze. – Jest dziwny, prawda? Harry wybuchnął śmiechem. – Dziwniejszy, niż ci się zdaje. Ale Trevelyan cię nie dotykał, prawda? Przybrała oburzoną minę. – Nie w taki sposób, jak myślisz. Jest dżentelmenem w każdym calu. No, może nie w każdym. Czasem bardzo mnie złości. Ale za to ma ciekawe książki. – Nie wątpię – stwierdził sarkastycznie Harry i zmarszczył czoło. Miał dylemat. Nie mógł, ot tak, zakazać Claire widywania się z Trevelyanem. Zażądałaby podania powodu, a gdyby nie dostała odpowiedzi od niego, mogłaby ją dostać od Trevelyana. A, zdaniem Harry’ego, Trevelyan był zdolny do tego, żeby powiedzieć jego narzeczonej: „Mój młodszy braciszek nie jest księciem i boi się, że może to wyjść na jaw”. Harry przystanął i zawrócił w stronę domu. – Musimy kończyć spacer. Jutro wczesnym rankiem wyjeżdżam na kilka dni. – Och, Harry, czy nie moglibyśmy spędzić jednego dnia razem? Czy nie mógłbyś przez jeden dzień nie pracować? A może pojechałabym z tobą? – Nie tym razem. Jutro wyjeżdżam naprawdę bardzo wcześnie, jeszcze będziesz spała. – Dotknął palcem czubka jej nosa. – Ale może następnym razem. I obiecuję, że po moim powrocie spędzimy trochę czasu razem. – Wypowiedziawszy te słowa, zmarszczył czoło. Myślał, że okres zalotów już się skończył, ale przez Trevelyana musiał włożyć w nie jeszcze trochę starań. Uśmiechnął się do Claire. – Co powiedziałabyś na pocałunek? – Pochylił się, ale zanim zdążył jej dotknąć, Claire entuzjastycznie zarzuciła mu ramiona na szyję i przywarła zaciśniętymi wargami do jego ust Z punktu widzenia Harry’ego ten pocałunek był

daleki od ideału. Nie lubił dziewic i nie czuł w sobie powołania do uczenia ich, co należy robić. Stanowczo wolał kobiety, od których sam mógł się czegoś nauczyć. Gdy wreszcie odsunął Claire od siebie, wciąż miała zamknięte oczy i wargi wystawione do pocałunku. On jednak był chmurny. – Prawie boję się spuścić cię z oczu. Chyba powinienem porozmawiać z matką o dacie ślubu. Claire uśmiechnęła się do niego, ale znowu przypomniała sobie czytaną książkę i historie o niekończącej się namiętności. Gdzie była namiętność między nią i Harrym? Cóż, może najpierw trzeba nauczyć się całować, a dopiero potem myśleć o namiętności? Puściła szyję Harry’ego i bardzo stosownie ujęła go pod ramię. Statecznym krokiem wrócili do domu.

Gdy Claire zbudziła się następnego ranka, była godzina czwarta. Natychmiast zaczęła się zastanawiać, czy Harry już wyjechał. Cichutko, żeby nie zbudzić panny Rogers, która spała w garderobie, wstała z łóżka i podeszła do okna. Na dworze wciąż było ciemno, więc niewiele widziała. Oparła się łokciami o parapet i przez chwilę przyglądała się jezioru w oddali. W pewnej chwili wydało jej się, że widzi ruchomy cień. Może jeleń, pomyślała, zaraz jednak stwierdziła, że dostrzegła człowieka. – Trevelyan – powiedziała cicho, wiedziała bowiem, że może to być tylko on. Jak najszybciej i najciszej ubrała się w swój strój spacerowy. Robiąc to, powtarzała sobie, że nie powinna biegać za żadnym mężczyzną, a zwłaszcza za Trevelyanem. Ale zaraz potem pomyślała o samotnym spędzaniu dnia i lęk przed samotnością okazał się silniejszy od zdrowego rozsądku. Zresztą Harry wiedział przecież o jej spotkaniach z Trevelyanem. Wiedział i nie zabronił jej tego. Szybko przypięła kapelusz do włosów i zbiegła po schodach.

Znalazłszy się na dworze, obiegła dom i rozpoczęła poszukiwania. Po dwudziestu minutach niepowodzeń była bliska rozpaczy. Trevelyan jakby zapadł się pod ziemię. Naturalnie nie mogła go zawołać, bo ktoś mógłby to usłyszeć. Zrezygnowana zawróciła i nagle omal nie umarła ze strachu. Trevelyan stał niecałe pół metra przed nią. – Ależ mnie pan przestraszył – powiedziała ze złością. – Po co pan chowa się po krzakach? – Przyszło mi do głowy, że pani mnie szuka – odparł. – Proszę mi wybaczyć to śmiałe przypuszczenie. – Zaczął się od niej oddalać. Trevelyan niewątpliwie doskonale wiedział, że go szukała, postanowiła jednak niezłomnie udawać, że było inaczej. – Po prostu wyszłam na spacer. Jest taki miły poranek – powiedziała, zerkając w ciągle jeszcze ciemne niebo. – Rześkie powietrze dodaje mi wigoru. – Wobec tego życzę pani miłego dnia. – Trevelyan odwrócił się do niej plecami. Claire zaklęła pod nosem. Ten okropny człowiek nie zamierzał zaprosić jej do środka. – W pewnym sensie jednak rzeczywiście można powiedzieć, że pana szukałam. Znowu spojrzał na nią. – Tak? A czego pani ode mnie chciała? Ma pani następne krytyczne uwagi pod adresem kapitana Bakera? – Zobaczyłam pana z okna i pomyślałam, że pójdziemy razem na spacer. Wiem, że jest pan tutaj w tajemnicy, więc na nadmiar towarzystwa na pewno pan nie narzeka. A ja wywiązuję się ze swoich obowiązków przyszłej księżnej. Chcę powiedzieć, że któregoś dnia opieka nad wszystkimi gośćmi będzie należała do mnie, więc… – Czy jeśli postoimy tu jeszcze sześć godzin, to przez cały czas będzie się pani przede

mną usprawiedliwiać? Na te słowa odwróciła się na pięcie i ruszyła do domu. – No, już dobrze. Niech pani idzie ze mną – rzucił w jej stronę. – Naturalnie jeśli umie pani chodzić. Nie mam zwyczaju odbywać damskich spacerków. Jeszcze raz zawróciła. Gdy na niego spojrzała, zauważyła jego mocną sylwetkę bez grama zbędnego tłuszczu, laskę, którą miał z sobą, i widoczną trudność w chodzeniu. – Z pewnością mogę dotrzymać panu kroku. – Zobaczymy. Godzinę później Claire była bliska pożałowania swojej chełpliwości, ambicja nie pozwoliła jej jednak zrezygnować. Trevelyan poprowadził ją po stromych wzgórzach porośniętych wrzosem, z których tu i ówdzie spływały strumienie. Na brzegu pierwszego zimnego, pieniącego się strumienia Claire przystanęła, czekając, aż Trevelyan pomoże jej przedostać się na drugą stronę. On jednak poszedł dalej, nie oglądając się za siebie. – Niech pan poczeka! – zawołała. Zerknął na nią przez ramię. – Co się stało? – Jak mam się przeprawić na drugą stronę? – Przejść. – Zaczaj wspinać się na następny stok. Claire nie miała ochoty zmoczyć stóp, wiec rozejrzała się za brodem. – Jeśli się pani boi, proszę spróbować tamtędy. – Stał na szczycie pagórka i wskazywał jej przewrócone drzewo, które połączyło oba brzegi. Pień miał nie więcej niż dziesięć centymetrów szerokości. – Tędy nie przejdę. Trevelyan wzruszył ramionami i poszedł dalej.

– Niech pan poczeka! – zawołała znowu. – Proszę pożyczyć mi laskę. Trevelyan spojrzał najpierw na nią, na laskę, a potem się uśmiechnął. Coś najwidoczniej go rozbawiło. Wrócił na środek strumienia i wyciągnął laskę w jej stronę. – Mógłby pan wziąć mnie na barana, hm? – Ciekawe, co to znaczy. Claire wzięła od niego laskę i omal nie wpadła do wody z powodu nieoczekiwanego ciężaru. Przedtem nie przyjrzała się lasce, po prostu założyła, że jest drewnianą, teraz jednak okazało się, że laska jest metalowa i waży z dziesięć kilo. Ukryła jednak zaskoczenie, była bowiem zdecydowana przejść na drugi brzeg po zwalonym drzewie. Jakoś jej się to udało. Dwa razy omal nie wpadła do wody, więc przeklinała Trevelyana, który beznamiętnie się temu przyglądał, ale wreszcie stanęła na przeciwległym brzegu. Z pewną miną zwróciła mu laskę. – Szkocka panna nie przejęłaby się tym, że zmoczy nogi. – Tylko tyle powiedział. Claire pokazała mu język, lecz tego nie widział, odwrócony do niej plecami. Minęła druga godzina marszu, pokonali następny strumień, Claire przestała się martwić o mokre nogi, przeszła na drugi brzeg bez najmniejszego wahania. – Dlaczego nie spaceruje pani ze swoim księciem? – spytał w pewnej chwili Trevelyan. – Harry wyjechał w interesach. Nie ma go od samego rana. – A dokąd to się wybrał? – Powiedziałam panu, że wyjechał w interesach. Zarządzanie takim majątkiem kosztuje wiele pracy. Niezwykle rozbawiła tym Trevełyana. – Sądziłbym raczej, że Harry pojechał do jednej ze swoich kochanek. – Przepraszam, co?

– Może to Harry powinien panią przepraszać. Po tej wymianie zdań długo się do niego nie odzywała. Zaczęła się jednak zastanawiać, czy Harry miał inne kobiety. Damy w Londynie zdawały się całkiem go lubić, ale to nie dowodziło, że z niektórymi wciąż się spotyka. Spojrzała gniewnie na plecy Trevelyana i przysięgła sobie, że więcej czasu spędzać z nim nie będzie. Wciąż nachodziły ją przez niego zupełnie niepożądane myśli. Pół godziny później zrobiło się prawie jasno, a oni dotarli do zachodniego skrzydła domu. Claire pomyślała o czekającym ją długim dniu. Wiedziała, że nie będzie miała okazji zobaczyć Harry’ego. Naturalnie zawsze mogła odszukać matkę i spędzić popołudnie w jej towarzystwie. Albo przedstawić się innym mieszkańcom Bramley i… i co? Pokonwersować z nimi o psach i koniach? Stanęła przy drzwiach do zachodniego skrzydła i zerknęła na zegarek. – Znowu nie dostanie pani śniadania? – spytał Trevelyan, otwierając drzwi. – Nie. Mam jeszcze mnóstwo czasu na to, żeby się przebrać. – Nie odeszła jednak w stronę głównego wejścia. – Nadal nie wolno rozmawiać przy śniadaniu? – Owszem – mruknęła ponuro Claire, wyobraziwszy sobie długi, nudny posiłek. Trevelyan westchnął. – No, więc dobrze. Niech pani wejdzie ze mną na górę. Zobaczymy, czym poczęstuje nas Oman. Uśmiechnęła się promiennie. Natychmiast zapomniała o tym, że jeszcze niedawno nie chciała więcej widzieć tego człowieka. Teraz myślała tylko o jego zacisznej komnacie, książkach, ogniu na kominku i wybornym jedzenia.

Weszli do starej części domu i znaleźli się w komnacie ze stolikami, gdy Oman wyszedł z sypialni i powiedział do Trevelyana coś w obcym języku. Trevelyan zwrócił się do Claire i powiedział cicho: – Jest tu Harry. – Skinął głową w stronę sypialni. Z uśmiechem zrobiła krok w tę stronę, ale Trevelyan złapał ją za ramię. – To może być prywatna sprawa – szepnął. – Ja… – zaczęła Claire, ale Trevelyan zakrył jej usta dłonią – Może nie być sam – powiedział tajemniczo. Claire zrobiła zdumioną minę, a Trevelyan cofnął rękę. Otworzył wielki, stary kufer za jej plecami. – Niech się pani tu schowa, póki nie powie, o co mu chodzi. – Nie… – zaczęła, ale Treveryan chwycił ją pod pachy, i wrzucił do kufra na jakąś starzyznę, której w innych okolicznościach Claire wolałaby nie dotykać, po czym najzwyczajniej usiadł na wieku. W tej samej chwili Harry wszedł do pokoju. – Gdzie byłeś, u diabła? – spytał. – Czekam na ciebie od pół godziny. Ciekawe, czyj głos przed chwilą słyszałem. Brzmiał jak kobiecy. – Zdawało ci się. Czemu zawdzięczam tę wizytę? – Znowu MacTarvit. – Ile tym razem? – Sześć. – I matka wykopała topór wojenny? Przypuszczam, że nie jest w stanie pogodzić się z utratą sześciu krów. – Chce, żebym usunął go z ziemi. Trevelyan przez chwilę milczał.

– Uznałeś więc, że zrobię brudną robotę za ciebie. – Nigdy nie mogłem cię przegadać, Vellie. Ale pomyślałem, że dogadasz się ze starym. – Z nim się nikt nie dogada. A co z jego synami? – Albo nie żyją, albo wyemigrowali. Został tylko stary. – I ona chce go wyrzucić?! Czemu po prostu nie da mu pieniędzy, żeby pojechał do synów? – Za nic by nie pojechał, a poza tym skąd wziąłbym na to pieniądze? Mam sprzedać następny obraz? – A twoja dziedziczka? Do tej chwili Claire spokojnie leżała w kufrze, pilnie wsłuchując się w każde słowo i usiłując zrozumieć, w czym rzecz. Nazwisko MacTarvit z czymś jej się kojarzyło, choć nie mogła dociec z czym. Ale gdy usłyszała, że Trevelyan pyta o nią, jak zwykle swoim lekceważącym tonem, uznała, że nie interesuje jej odpowiedź Harry’ego. Prawdę mówiąc, przez Trevelyana trochę bała się tego, co mogłaby usłyszeć. Naparła więc stopami na wieko. – Co tam masz, u licha? – spytał Harry, gdy Trevelyan omal nie spadł z kufra na podłogę. – Pokażę ci, jeśli chcesz zobaczyć. – Nie, dziękuję. Wiem, co potrafisz z sobą przywieźć. – Zamilkł na dłuższą chwilę, tymczasem bowiem wszedł Oman, który przyniósł im i postawił na stoliku dwie szklaneczki whisky. Dopiero gdy znikł, Harry znów się odezwał, a Trevelyanj podał mu trunek. – Nie boisz się, że ten człowiek poderżnie ci gardło którejś nocy? – Oman? Mieszkańcy tego domu budzą we mnie znacznie większy lęk. A skoro o strachu mowa, to kiedy się żenisz? – Później – odrzekł niejasno Harry. – A czy twoja dziedziczka jest szczęśliwa, że znalazła się we władzy tej starej megiery? –

spytał sarkastycznie Trevelyan. – Matka nie jest taka zła. Po prostu nigdy nie dałeś jej szansy, żeby mogła to pokazać. A co do Claire, to myślę, że powoli się przyzwyczaja. – Dopił whisky i wstał. – Muszę iść. – Znowu wybierasz się do jakiejś egzotycznej istoty? Claire znowu mocno naparła na wieko, tym razem jednak Harry zignorował łomot w kufrze. – Jadę na południe poszukać dla niej klaczy. – Dla niej? Masz na myśli swoją dziedziczkę? – Tak. – Obsypujesz ją prezentami, co? To musi być prawdziwa miłość, – Trevelyan nie krył pogardy. Claire wstrzymała dech. – Całkiem ją lubię. Ma w głowie trochę za dużo dat, wydarzeń historycznych i romansów, ale może być. – Ton głosu Harry’ego nagle zmienił się na ostrzegawczy. – Trzymaj ręce z dala od niej. – Co człowiek w moim wieku mógłby z nią zrobić, gdyby jej dotknął? – Trevelyana wciąż nie opuszczał sarkazm. – Słyszałeś wyraźnie. Trzymaj ręce z dala od niej – powtórzył Harry. – Powiedz mi, czy lubisz tę pannę, czy jej pieniądze? Claire, która nie widziała twarzy mężczyzn, pomyślała, że Harry bardzo długo zwleka z odpowiedzią. Wreszcie po prostu parsknął śmiechem, zamiast cokolwiek powiedzieć, a Claire niestety nie miała pojęcia, co ten śmiech oznacza. 6

– No i co? – spytała Claire, wyszedłszy z kufra. Trevelyan nawet nie zadał sobie trudu,

żeby uchylić wieko i pomóc jej się wygramolić. Jednak jej to nie rozzłościło. Powoli przyzwyczajała się do tego, że Trevelyan jej nie pomaga. Gdy znów stanęła na podłodze, siedział już przy jednym ze stołów i pisał. Stanęła przed nim. – Co pan zamierza zrobić z tym człowiekiem? – Czy może pani usiąść? Zasłania mi pani światło. Odsunęła się na bok. ale nadal groźnie się w niego wpatrywała. – Harry poprosił pana o przysługę i teraz musi pan coś z tym zrobić. Trevelyan odłożył pióro, podniósł głowę i spojrzał na nią. – Pani chce mu poświęcić całe swoje życie, ale to nie znaczy, że ja też muszę. Zje pani śniadanie? – Naturalnie. Poszła za nim do sypialni, gdzie na stoliku stały dwa talerze z jajkami, nad którymi unosiła się para. Jedli w sypialni prawdopodobnie dlatego, że Omanowi trudno byłoby zmieścić jeszcze jeden stół w komnacie, która była obecnie salonem. Claire przełknęła kęs. – Kim jest ten MacTarvit? – Smakuje pani? – Nigdy nie jadłam czegoś takiego, ale jest pyszne. Kim jest ten MacTarvit? – Jaja z kari. Danie z Indii. Spiorunowała go wzrokiem. – Ach, MacTarvit. To pewien stary człowiek. Jego rodzina mieszka tu od wieków. Zerknęła na swój talerz. Śniadanie. Naprawdę bardzo jej smakowało. – Coś mi się kojarzy z tym nazwiskiem…

Trevelyan upił łyk ze swojej filiżanki. Claire nie spytała, czy ma tam herbatę, czy whisky. – Tradycja – wymamrotał. – Co? Zmrużył oczy. – Sądzę, że mając pani romantyczną wiedzę o klanie narzeczonego, powinno się dobrze wiedzieć, kim są MacTarvitowie. – Uniósł filiżankę w taki sposób, jakby wznosił toast. Claire odłożyła widelec i spojrzała na niego z zachwytem. – Wytwórcy whisky – powiedziała. Nieznacznym uśmiechem potwierdził jej przypuszczenie. Wstała i podeszła do okna. – Wszystkie wielkie klany miały pod sobą inne klany, które były za coś odpowiedzialne. Jedne utrzymywały rodziny bardów, inne poetów i piewców historii rodu. Jeszcze inne sprawowały opiekę nad dudziarzami. – Zwróciła się do Trevelyana. – A klan Harry’ego miał MacTarvitów, którzy wytwarzali whisky. Jeszcze raz wzniósł toast filiżanką. – Gratuluję pani dobrej pamięci. Wróciła do stolika i znów zaczęła jeść. – Czyli ten stary człowiek jest ostatnim przedstawicielem klanu w Szkocji. Ostatnim z wielkich wytwórców whisky. – Na pewno nie ostatnim wytwórcą whisky w Szkocji. Harry nic na tym nie straci, jeśli MacTarvit odejdzie. – Ale co zrobi MacTarvit? – Myślę, że księżnej, czyli matki Harry’ego, zupełnie to nie obchodzi. Ją interesuje tylko skradzione bydło.

– A co z tradycją? – spytała z pasją Claire. – Czy nie czytał pan żadnej książki sir Waltera Scotta? Trevelyan wybuchnął śmiechem. Nie był to jednak śmiech życzliwy, lecz przepojony cynizmem. Miało się wrażenie, że Trevelyan wszystko wie, a ignorancja i naiwność innych tylko go cieszą. – Nie obchodzi mnie, co pan sądzi o sir Walterze Scotcie, ale tradycyjnie jeden klan rabował dobra innego. Jeśli ten człowiek od lat wytwarza dla was whisky, to sądzę, że byłoby go stać na kupno bydła, gdyby chciał je kupić. – Księżna mu nie płaci Claire wytrzeszczyła na niego oczy. – Jaśnie pani nie wierzy w szkocką whisky. Uważa, że jest paskudną, szkodliwą dla zdrowia lurą, która śmierdzi torfem, dlatego nie płaci MacTarvitowi. Nawet nie zamawia u niego whisky, wiec uważa, że i za to, co mamy w domu, nie należy mu się zapłata. Zresztą, jak świat światem, nie znosiła tego człowieka i chciała, żeby się wyniósł. – Ta ziemia należy do Harry’ego. Trevelyan wykrzywił wargi w ironicznym uśmieszku. – Jeśli pani tak sądzi, to znaczy, że nic pani nie wie. Claire dokończyła jedzenie jajek, wstała od stolika i podeszła do łoża. Oparła się na rzeźbionej nodze i zaczęła badać wzór dłonią. W tym łożu spał Bonnie Prince Charlie, a teraz rozmawiali z Trevelyanem o klanie, który od wielu pokoleń dostarcza whisky na zamek. Mimo to MacArranowie zachowywali się tak, jakby było im wszystko jedno, czy MacTarvit pozostanie na swoim miejscu, czy nie. Znowu zwróciła się do Trevelyana. – Musi pan coś z tym zrobić. – Dlaczego ja? Dlaczego nie pani drogocenny Harry?

– To nie jest odpowiedni czas na spory. Musimy coś zrobić, żeby ten człowiek został u siebie. Nie można wyrzucić kogoś, kto od wielu pokoleń jest lojalny. Co powiedzieliby na to pańscy przodkowie? – Moi przodkowie prawdopodobnie powiedzieliby: „Diabli z nim”. Wprawdzie pani wyrobiła sobie pogląd, że jest to uroczy staruszek prześladowany przez moją rodzinę, ale w rzeczywistości MacTarvitowie zawsze byli najbardziej upartyjni, kłótliwymi i skłonnymi do awantur ludźmi, jakich zna świat. Owszem, robią whisky, ale jej nie sprzedają, musimy im zabierać. W gruncie rzeczy musimy ją kraść. – Tak samo jak MacTarvit kradnie wam żywność. Trevelyan wstał. – Niech pani przestanie tak na mnie patrzeć. Nie będę lazł kawał drogi do tego starucha tylko po to, żeby mnie zastrzelił. Mam swoje zajęcia i nie potrzeba mi jeszcze pertraktacji z krnąbrnym MacTarvitem. Przeszła za nim do salonu. – Ta krnąbrność jest pańskim wymysłem. Powinniście doskonale znajdować wspólny język. – Ale nie znajdujemy. Z MacTarvitami nikt nie jest w stanie się dogadać. Niech Bóg ma w opiece kraj, do którego wyemigrowali jego synowie. – To pewnie Stany Zjednoczone. Tam się ceni ludzi. Trevelyan bezradnie rozłożył ręce. – Nie zamierzam składać wizyt MacTarvitowi ani dla dogodzenia pani, ani jej drogiemu księciu. Koniec, kropka. Niech pani lepiej hi usiądzie i poczyta jak grzeczna panna. Oman przyniesie pani coś dobrego na lancz, a ja poczęstuję panią szklanicą whisky. – Whisky MacTarvita? – spytała przez zaciśnięte zęby.

– Owszem. Czy mam pani pokazać ranę na nodze po jego kuli? – Czy to znaczy, że właśnie pan kradł jego whisky? – Naturalnie. To jedyny sposób, żeby ją od niego wydostać. Wszystko przez pani diabelską tradycję. – Nie musi pan na mnie krzyczeć. Doskonale słyszę. A jeśli pan do niego nie pójdzie, sama to zrobię. Trevelyan parsknął. – Nie znajdzie pani jego domu. Tylko Harry i ja wiemy, gdzie on mieszka. – A pan do niego nie pójdzie, tak? Nie zrobi pan niczego, żeby przeszkodzić księżnej w wyrzuceniu MacTarvita. – To nie moja sprawa. Jak pani pewnie pamięta, jestem tutaj gościem. Chcę tu wydobrzeć, trochę popisać i znowu ruszyć w drogę. To miejsce nic dla mnie nie znaczy. Przyjrzała mu się uważnie. – I to po wszystkim, co Harry dla pana zrobił? A on pozwolił się panu tutaj zatrzymać i zachował to w sekrecie. Jest pan niewdzięcznikiem. – Z tymi słowami odwróciła się w stronę schodów. – Dokąd pani idzie? – Spędzić dzień z innymi ludźmi. Jeśli tak bardzo ceni pan sobie prywatność, to nie będę więcej się narzucać. Idąc już, usłyszała, jak mówi: – No, teraz wreszcie coś zrobię. Z godnością opuściła komnatę, zeszła na dół i znalazła się na dworze. Trochę pospacerowała po ogrodzie, wkrótce jednak ją to znudziło. Poprzedni dzień był wspaniały. Miała co czytać i miała z kim porozmawiać. Teraz znowu została sama.

Usiadła na ławce i spojrzała na stawek, który jeden z przodków Harry’ego kazał wykopać sto lat temu albo i więcej. Nie mogła być zadowolona z dotychczasowych wyników przysposabiania się do roli księżnej. Powinna bardziej przypominać swoją matkę, ale niestety, nie była ani przesadnie towarzyska, ani gadatliwa. Wolała dobrze poznać jedna osobę, no, najwyżej dwie, niż powierzchownie znać setki. – O, tutaj jesteś. Claire podniosła głowę i zobaczyła, że zbliża się Bachor. – To są moje kolczyki – powiedziała bez przekonania i wbiła wzrok w taflę wody. – Co się z tobą dzieje? Tęsknisz za kochankiem? – Skąd ty bierzesz takie niestosowne określenia? I dlaczego nie masz lekcji? – Sara Ann otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale Claire powstrzymała ją uniesieniem reki. – Nie, lepiej mi nie mów, co zrobiłaś swojej biednej guwernantce. Zastanawiam się, czy nabyłaś już choćby umiejętność czytania i pisania, – W tym samym stopniu co mama. Claire skarciła siostrę spojrzeniem, ale Bachor odwzajemnił jej się słodkim uśmiechem. – Ludzie zaczynają się zastanawiać, co robisz całymi dniami. – Och, nic takiego – odparta Claire. – Dużo spaceruję. – I w ogóle nie jesz. To znaczy przy wspólnym stole. – Bachor pochylił się ku siostrze. – Zostało ci jedzenie między przednimi zębami. Claire odwróciła się i usunęła paznokciem jakąś pozostałość posiłku. – Czy naprawdę nie masz lepszych zajęć, niż mnie dręczyć? Mogłabyś na przykład odłożyć na miejsce moje kolczyki. – Nie mogę ich zdjąć, póki nie zagoją mi się uszy. Claire pokręciła głową.

– Jesteś o wiele za młoda na przekłuwanie sobie uszu. A w ogóle, kto ci to zrobił? Sara Ann odwróciła wzrok. – W tym domu można załatwić sobie wszystko. – Co to znaczy? Bachor spojrzał na siostrę ze zdziwieniem. – Claire, to jest najdziwniejsze miejsce na świecie, a mieszkają tutaj najbardziej zwariowani ludzie. Zobacz tego chuderlawego człowieczka z długimi włosami, który przy kolacji siedzi naprzeciwko ciebie? – Skąd wiesz; gdzie siedzę przy kolacji? – Ja dużo wiem. W każdym razie ten człowiek mieszka w najdalszym zakamarku wschodniego skrzydła i tam wystawia sztuki. Jest w nich jedynym aktorem, a widowni nie ma wcale. Najdziwniejsze, że on wypowiada kwestię, przebiera się w inny kostium, wypowiada kwestie następnej postaci, przebiera się i tak dalej. A przebieranie się zajmuje mu za każdym razem przynajmniej dwadzieścia minut. Sztuki ciągną się godzinami. Powiedział, że jeżeli będę go nagradzać oklaskami za każdą kwestie, to pozwoli mi też grać, ale bardzo się pokłóciliśmy, kiedy chciałam być Elżbietą I. – Bez wątpienia wyszłaś z tego sporu zwycięsko. – To prawda. On chciał, żebym zgoliła sobie włosy i włożyła rudą perukę, ale stanowczo odmówiłam. A wiesz, co robią te dwie staruszki, które siedzą niedaleko naszego ojca? Kradną. Słowo daję. Kradną z pokojów innych mieszkańców. Przyjrzyj się podczas obiadu. Na końcu posiłku wokół ich nakryć nie ma ani jednego srebrnego sztućca. Chowają wszystkie do rękawów. – Muszą mieć strasznie brudne rękawy. – Kamerdyner raz w tygodniu wynosi te wszystkie srebra z ich pokoi, chyba że akurat jest

większe przyjęcie, wtedy robi to dodatkowo przed przyjęciem. – A co porabia nasza mama? – Spędza każde popołudnie z dwiema wiedźmami, które wiedzą wszystko o wszystkich. Karmią mamę plotkami o książętach, earlach, wicehrabiach i… kto tam jeszcze może być? – O markizach? – Właśnie. O wszystkich takich. Szkoda, że nie słyszałaś, co mówiły o księciu Walii. – Ty na pewno nie powinnaś tego słyszeć. Czyżbyś znowu podsłuchiwała? – Jeśli będziesz niemiła, to nie powiem ci, co wiem o matce Harry’ego. Claire udała całkowitą obojętność w tej sprawie. – Masz na myśli jaśnie panią? – Ale informacja ma swoją cenę. Claire wykonała taki ruch, jakby chciała odejść. – No, dobrze. Powiem ci i tak. Ta starucha nie znosi wszystkich swoich dzieci z wyjątkiem Harry’ego. Za to Harry jest jej małym synkiem, którego uwielbia. Podobno cieszyła się, kiedy dwaj starsi synowie zmarli i Harry został księciem. – Jak możesz mówić takie okropieństwa! – Nie mówię, tylko powtarzam. Czy wiesz, że ona ma chorą nogę? Może chodzić, ale bardzo niezdarnie. Poza tym krążą plotki, że nogę zmiażdżył jej powóz, który przewrócił się, gdy uciekała z kochankiem od męża. Harry urodził się sześć miesięcy później. Podobno Harry otacza swoją matkę wielką czcią, zrobiłby dla niej wszystko. – Bachor spojrzał na siostrę z chytrym uśmieszkiem. – Nawet ożeniłby się z kobietą, którą matka dla niego wybrała. Claire chłodno uśmiechnęła się do siostry. – To rzeczywiście bardzo interesujący dom. Powinnam zadać sobie trochę trudu i poznać tych wszystkich ludzi. Nie chcę, żeby uznali moją ciągłą nieobecność przy stole za coś

godnego uwagi. – W tej rodzinie mogłabyś jeść żywe kurczaki na kolację i nikt nie uznałby, że jesteś dziwna. – Bachor wstał. – Idę. Dziś po południu mam grać niejaką Marię Antoninę. – Uważaj. Ona skończyła skrócona o głowę. Sara Ann sprawiała wrażenie całkiem poważnej, gdy mówiła: – Będę o tym pamiętać. Odbiegła ścieżką, a Claire jeszcze za nią zawołała: – I trzymaj się z dala od mojej biżuterii! Siostra pomachała jej ręką, ale nawet się nie zatrzymała. Claire wróciła do domu, przebrała się do laczu i przesiedziała cały długi posiłek, starając się nie patrzeć na dwie staruszki chowające srebra do rękawów. Długowłosego mężczyznę z naprzeciwka zapytała o jego sztuki, a on ochoczo zaproponował jej udział w jednej z nich. Uznał, że mogłaby być Anną Boleyn albo Katarzyną Howard. Claire uśmiechnęła się życzliwie, ale odmówiła. Nie chciała się wcielać w ścięte żony Henryka VIII. Po lanczu poszła do złotego salonu i usiadła obok matki. Trzy inne kobiety w pokoju nieustannie przesyłały jej znaczące spojrzenia, które bez wątpienia miały wypłoszyć ją na korytarz. j Claire jednak ignorowała te sygnały. – Claire, moja droga, czy mogłabyś przynieść mi szal? Zmarzłam – poskarżyła się w końcu matka. Claire, wzdychając, poszła do pokoju matki, znalazła żądany przedmiot i przyniosła go do salonu. Ponieważ jednak wkrótce nastała kolej na koc do okrycia kolan, Claire poddała się i opuściła towarzystwo dam, by mogły dalej swobodnie rozmawiać. – Mam zostać księżną, ale nikt nie chce mieć ze mną nic wspólnego – mruknęła pod nosem. Przez godzinę chodziła bez celu po środkowej części domu, potem uznała, ze skoro

wszyscy są w salonach, to we wschodnim skrzydle powinno być pusto. Postanowiła je obejrzeć. Zobaczyła długi korytarz z mnóstwem drzwi po obu stronach. Na ścianach wisiały portrety mężczyzn i kobiet, bez wątpienia antenatów Harry’ego, mimo że ani jedna ze sportretowanych osób nie miała takich pięknych, jasnych włosów. Przeważnie i włosy, i oczy modeli były ciemne. Przy końcu korytarza drzwi były uchylone. Claire ostrożnie je pchnęła i zobaczyła uroczy pokój ze ścianami obitymi błękitnym jedwabiem i brzoskwiniowo–blękitnym dywanem na podłodze. Światło sączące się przez okna padało – o cudzie! – na półki z książkami. Jak przyciągnięta magnesem podeszła tam i zaczęła oglądać tytuły. Zdjęła z półki powieść Waverley sir Waltera Scotta. Gdy odwróciła się z książką w ręce, wydała cichy okrzyk, bo nagle ujrzała siedzącą na krześle kobietę, która z uwaga jej się przyglądała. To właśnie ona czasem uśmiechała się do Claire w jadalni. – Bardzo przepraszam. Nie wiedziałam, że ktoś tu jest. Wyjdę, jeśli pani przeszkadzam. – Nie – odpowiedziała półgłosem kobieta, wyraźnie onieśmielona. – Niech pani zostanie. Claire usiadła. – To uroczy pokój. – Tak. – Czy często tu pani przychodzi? – Spędzam tu większość czasu. Claire zrozumiała, że na ożywioną rozmowę nie ma co liczyć, wiec otworzyła książkę. Czytając, zauważyła jednak kilka razy, że kobieta wciąż ją obserwuje. Musiała mieć

trzydzieści lalka lat, ale była ubrana jak pensjonarka w różową suknię z mnóstwem falban, co – o dziwo – ją postarzało. Włosy nosiła rozpuszczone tak samo jak Bachor, tyle że Bachor miał czternaście lat. Oczami wyobraźni Claire natychmiast przebrała kobietę. Ufryzowała jej włosy, wpięła w uszy perłowe kolczyki, prostą suknią podkreśliła figurę, która wydawała się znakomita. Niespokojnie drgnęła, gdy kobieta zauważyła te oględziny. – Chyba powinnyśmy się poznać. Jestem Claire Willoughby, narzeczona księcia. – Wiem. Wszyscy wiemy, kim pani jest Powiedziała to całkiem życzliwie, lecz jej słowa rozdrażniły Claire. – Wszyscy dookoła zdają się wiedzieć wszystko o mnie, tylko ja niczego o nikim nie wiem. – Czuła, jak narasta w niej poczucie rozczarowania. – Próbowałam się przedstawić, ale mężczyźni nie chcą ze mną rozmawiać, a większość kobiet również nie. Moja siostra wie o tym domu więcej niż ja, mimo że któregoś dnia pewnie zostanę tu panią. Nie mam pojęcia, kto jest kim, a Harry też zdaje się tego nie wiedzieć. To jest bardzo irytujące. Kobieta się uśmiechnęła i Claire pomyślała, że przy odrobinie starań mogłaby być całkiem urodziwa. – Jestem Leatrice, siostra Harry’ego. To było dla Claire duże zaskoczenie. – Siostra? Nie miałam pojęcia, że Harry ma siostrę. Och, proszę mi wybaczyć, że nie zapowiedziałam swojej wizyty! Nie… – Nic się nie stało. W tym domu łatwo jest kogoś przeoczyć. Myślę… Urwała, bo w tej chwili odezwał się dzwonek wiszący nad drzwiami. Z twarzy Leatrice w jednej chwili znikł ciepły, życzliwy wyraz. – Przepraszam, muszę iść. Matka mnie wzywa.

Zanim Claire zdążyła otworzyć usta, kobieta znikła, Claire nie była pewna, czy może zostać w pokoju, który – jak już wiedziała – jest prywatnym salonikiem Leatrice, ale magnetyczna siła książek była zbyt wielka. Usiadła więc na wygodnym krześle, podkuliła nogi pod siebie i dalej czytała sir Waltera Scotta. O piątej rozległ się gong, więc zeszła na podwieczorek. Mężczyźni jedli go w innym pomieszczeniu niż kobiety. Udało jej się zająć miejsce obok Leatrice, spróbowała więc nawiązać rozmowę: – Czy pani matka jest bardzo chora? Wszystkie głosy natychmiast ucichły, a wszystkie oczy zwróciły się na Leatrice, która spłonęła rumieńcem. Wzięła do ręki talerzyk z filiżanką, ale była tak zażenowana, że rozległ się głośny brzęk. To przepełniło czarę. Leatrice odstawiła porcelanę na stolik i uciekła z pokoju. Arva spojrzała na córkę z wyrzutem, Claire jednak nie mogła zrozumieć, co znowu zrobiła nie tak, jak należy. Po podwieczorku wróciła do sypialni i usiadłszy, zapatrzyła się w widok za oknem. Bachor powiedział, że ten dom jest dziwny, ale było to dalece niewystarczające określenie. Jak bardzo Claire tęskniła za Nowym Jorkiem, gdzie mogła chodzić po parku, odwiedzać znajomych i oglądać to. co chciała. Pomyślała o przyjaciółkach, które często bywały u niej w domu, i o ciekawych rozmowach ciągnących się całymi popołudniami. No i służba też była inna. Wszystko, o co się poprosiło, natychmiast było zrobione. Póki Claire nie przyjechała do Bramley, o jedzeniu w ogóle nie myślała. Jeśli akurat czytała i chciała jednocześnie coś przekąsić, po prostu ciągnęła za sznur dzwonka i zaraz coś jej przynoszono. W tym olbrzymim domu była otoczona ludźmi, ale pierwszy raz w życiu czuła się samotna.

Panna Rogers wybrała jej suknię do kolacji, a Claire bez protestów ją włożyła. Panna Rogers wciąż dąsała się o śmiałą kreację z poprzedniego wieczoru. Kolacja była długa i jak zwykle śmiertelnie nudna. Claire nawet nie próbowała włączyć się do konwersacji. Tęskniła za Harrym i za… Nie, za nikim więcej. A już na pewno nie za Trevelyanem, który był źle wychowany, kłótliwy i trudny do wytrzymania. Miała nadzieję, że Harry wkrótce wróci. Przywiezie dla niej klacz, a jej ramię tymczasem całkiem wydobrzeje, więc będą mogli razem dokądś pojechać. Powrót Harry’ego od razu wszystko zmieni. A po ślubie będzie mogła zreformować zasady życia domowego i wtedy wszystko wreszcie ułoży się tak, jak powinno. Po kolacji, zamiast udać się na spoczynek, Claire poszła do ogrodu, chociaż wiedziała, że panna Rogers znowu będzie zrzędzić. Miała wełnianą suknię, więc uznała, że mimo chłodu nie powinna zmarznąć, jeśli będzie szybko maszerować. Gdy znalazła się wśród ozdobnie przystrzyżonych krzewów, znienacka stanął przed nią Trevelyan. Przycisnęła rękę do gardła. – Dobry wieczór panu – powiedziała, obeszła go i zawróciła w stronę domu. – Nie rozmawia pani ze mną, co? – Nie mam panu nic do powiedzenia. – Nie zatrzymała się, ale Trevelyan szedł obok niej. – Czy była pani dzisiaj na wszystkich posiłkach? – Co do jednego. – I spędziła pani dzień na zajmującej konwersacji, prawda? Czy rozmawiała pani o polityce, czy może raczej toczyła kształcące dysputy o Bonniem Prinsie Charliem? – Jest zimno, wracam do domu. – Rozumiem. Znowu panią ignorowano. Odwróciła się do niego.

– Nikt mnie nie ignorował. Spotkałam bardzo interesujących ludzi. Na przykład dramaturga, który pisze specjalnie dla mnie rolę w swojej najnowszej sztuce. Poza tym rozmawiałam o księciu Walii i poznałam siostrę Harry’ego. Bardzo miło spędza się z nią czas. Ta przemowa sprowokowała wybuch śmiechu Trevelyana. Claire mimo woli mu zawtórowała. Jak wspaniale było się pośmiać! Jak cudownie móc porozmawiać z kimś, kto rozumie, o czym się mówi! – W tym domu naprawdę mieszkają wyjątkowi ludzie. Leatrice ma w swoim saloniku dzwonek, a kiedy matka ją wzywa, zrywa się jak oparzona i pędzi. Ciekawa jestem, czy wolno jej opuszczać ten pokój poza godzinami posiłków. – Nie wolno. – To straszne. A ubiera się jak dziecko. Ile ona ma lat? – Trzydzieści jeden. – Naprawdę? Wygląda na więcej. Zdaje się… – Urwała, bo Trevelyan się zachwiał. – Pan znowu jest chory. – Podtrzymała go i zaprowadziła na ławkę. Ogród znała juz naprawdę dobrze. Chciała objąć go ramieniem, ale tego nie zrobiła. Ze wszystkich dziwnych ludzi mieszkających w Bramley Trevelyan był zdecydowanie najdziwniejszy. W jednej chwili zachowywał się jak profesor uniwersytetu, zaraz potem jak przestępca. Ukrywał się przed wszystkimi w wieży i postępował tak, jakby chciał żyć w odosobnieniu. A jednak… za każdym razem, gdy Claire wychodziła na dwór, od razu ją znajdował. Maskował to różnymi cynicznymi i kpiącymi uwagami, ale Claire wyraźnie widziała, że fakty mówią co innego: Trevelyan potrzebował towarzystwa tak samo jak ona. Ich ciała się stykały. Czasem zdawało jej się, że… że Trevelyan ją pociąga. Kiedy

przeszywał ją wzrokiem na wylot, budził się w niej niepokój. Wiedziała, że powinna znaleźć się jak najdalej od niego, ale w tej chwili żywiła wobec niego niemal matczyne uczucia. Miała ochotę go objąć i tulić do siebie. Potem położyć go do łoża i nakarmić ciepłą zupą. Instynkt podpowiadał jej jednak, że to wzbudziłoby gwałtowny sprzeciw, wiec siedziała wyprostowana i starała się nie zauważać jego słabości. – Co do dzisiejszego rana – powiedziała wolno – nie mam prawa być na pana zła. Każdy sam musi decydować, co uważa za słuszne. – Westchnęła. – Tylko po prostu bardzo bym chciała, żeby ten MacTarvit mógł zostać na ziemi Harry’ego do mojego ślubu. Potem sama dopilnuję, żeby nie stała mu się krzywda. – Zamierza pani przejąć władzę jaśnie pani? – Głos Trevelyana, zwykle bijący pewnością siebie, teraz brzmiał wyjątkowo słabo. – Naturalnie. Harry mówi, że kiedy zostanę księżną, będę mogła robić, co mi się podoba. Trevelyan wybuchnął śmiechem. – Stara prędzej by umarła, niż oddała władzę. – Harry mówi co innego. – A Harry wie wszystko, prawda? Trevelyan miał niezwykłą umiejętność doprowadzania jej do wrzenia. Natychmiast zapomniała o swych matczynych uczuciach. Wstała i zmierzyła go wzrokiem. – Mam nadzieję, sir, że już odzyskał pan siły i może samodzielnie wrócić do swoich pokojów. Życzę szczęścia i długiego życia. Dobranoc. – Wzburzona wróciła do domu. 7

– Pan jest nieswój – powiedział Oman, sprzątając naczynia ze stołu. – Ech, kobiety – mruknął Trevelyan.

Oman uśmiechnął się. – Ta jest inna niż wszystkie, co? Trevelyan zaciągnął się dymem z fajki. – Ta jest inna. Ogień i lód. Kobieta i dziecko w jednym ciele. Ona mnóstwo wie, ale z drugiej strony jest uosobieniem naiwności. Oparł się wygodniej i zaczął wydmuchiwać w górę kółka dymu. – Może być z nią kłopot – powiedział głośno. Odkąd ją poznał, dręczył go niepokój. To pragnął ją wciągnąć do łoża, to znowu chciał jej przeczytać coś, co właśnie napisał. Tego wieczoru, ku jego wielkiemu zdziwieniu, obudziła w nim niezwykłą czułość. Namiętne kobiety, takie jak Claire, przeważnie nie zwracają uwagi na chorych mężczyzn. Z nią było naturalnie inaczej, potrafiła okazać matczyną opiekuńczość, ale mimo to nieustannie pobudzała jego zmysły. Gdy przypominał sobie, jak przyglądała się jego rękom tego dnia, gdy czytała tłumaczenie, które jej dał, pot perlił mu się na czole. Bardzo chciał jej wtedy pokazać, jak te ręce umieją czarować. MacTarvit, pomyślał. Ona chce poznać MacTarvita i chce, żebym namówił starego do zaprzestania kradzieży bydła. Tylko bo ja mam z tym wspólnego? Co mnie obchodzi jej cholerna tradycja? Wydmuchnął w powietrze jeszcze kilka kółek i uśmiechnął się. Claire tak ładnie wyglądała, kiedy wściekała się na niego z powodu MacTarvita. Podobały mu się jej włosy, oczy i obfite kobiece wdzięki. – Harry jej nie docenia – powiedział. Harry nie wie, że ona ma rozum, pomyślał. I nie wie nawet, jak łatwo obudzić w niej namiętność. Ale Harry nie był zainteresowany nauczeniem jej czegokolwiek. Harry nigdy nie chciał być nauczycielem. Gdyby ona była moja, rozmarzył się Trevęlyan, spędzałbym z nią mnóstwo czasu, żeby mogła jak najwięcej się dowiedzieć. No i

nie zostawiałbym jej całymi dniami samej. Gdyby była moja… Złapał się na tej myśli, więc zmarszczył czoło i wstał. – Idę spać – oznajmił, nie zwracając uwagi na wstrząśnięty wyraz twarzy Omana, który wiedział, że pan nigdy nie kładzie się do łoża o normalnej porze, twierdzi bowiem, że ma za wiele do zrobienia w życiu, by je przesypiać. Następnego ranka Trevelyan wstał bardzo wcześnie. Opuścił swoje pokoje i wszedł po starych, kamiennych schodach jeszcze wyżej. Otworzył klapę prowadzącą na ołowiany dach i przeszedł kawałek wzdłuż krawędzi, a przy okazji stwierdził, że to, co Harry mówił o złym stanie poszycia, jest całkiem zgodne z prawdą. Wkrótce otworzył inną klapę w dachu i znalazł się’ na wąskich, brudnych schodkach. Najwyraźniej nikt nie korzystał z nich przez wiele lat, w pewnej chwili bowiem, gdy Trevelyan schylił się po jakiś przedmiot leżący na stopniu, podniósł żołnierzyka. Kiedyś żołnierzyk musiał należeć albo do niego, albo do jego starszego brata. Harry’emu nie wolno było się z nimi bawić. Zszedł po schodach i odnalazł nieduże drzwi. Tak jak przewidywał, gdy się otworzyły, ujrzał tył wielkiej tkaniny dekoracyjnej. Wyszedł zza tkaniny i stanął w mrocznym pokoju. Zaskoczył go widok małej, pulchnej, siwowłosej staruszki, która przyjrzała mu się w skupieniu. Do wnętrza sączyło się jednak tak niewiele światła, że dopiero po chwili poznał, kogo ma przed sobą, – Dzień dobry, ciociu May – powiedział z uśmiechem. – Jak widzę, wciąż masz kłopoty z zasypianiem. Przyglądała mu się chwilę. – Jesteś Vellie, prawda? Dorosłeś. – Nie, ciociu May. Vellie umarł, pamiętasz? – Ach. rzeczywiście Tak było. – Nadal nie odrywała od niego oczu. – A więc kim jesteś? – Duchem Velliego – odrzekł i puścił do niej oko.

– Jako duch powinieneś mieć dużo towarzystwa w tym domu – stwierdziła staruszka i wyszła z pokoju. – Nic się nie zmieniło – mruknął Trevelyan pod nosem, gdy wyszedł z pomieszczenia innymi drzwiami i po chwili znalazł się w niewielkim pokoju dziennym, w którego boazerii były jeszcze jedne ukryte drzwi. W okresie zamkowej przeszłości domu istniało kilka tajnych wejść i wyjść, żeby w razie zagrożenia rodzina miała drogi ucieczki. Późniejsze pokolenia rozbudowywały dom, a przy okazji dodawały również nowe sekretne przejścia, tajne klatki schodowe i niewidoczne drzwi. W osiemnastym wieku przodek Trevelyana otoczył całą budowlę nowymi murami i w ten sposób od zewnątrz dom zaczął wyglądać pięknie i nowocześnie. Reformator nie zatroszczył się jednak o wnętrze, a może po prostu nie miał dość pieniędzy, co – jak dobrze wiedział Treveiyan – w tej rodzinie nie byłoby niczym dziwnym. W każdym razie tajnych tuneli i przejść w domu było wyjątkowo dużo. Trevelyan ze swoim starszym bratem, a czasem również z Leatrice, dokładnie je wszystkie badali. Zapalił świecę, wszedł na stopień i cicho otworzył drzwi. Pokój, w którym się znalazł, należał kiedyś do jego ojca. Zgodnie z przewidywaniami Trevelyana nikt teraz w nim nie mieszkał. Trevelyan podszedł do skrzyni przy przeciwległej ścianie i otworzył ją z lekkim drżeniem rak. Zdawało mu się, że ojciec może w każdej chwili wejść do pokoju. Bardzo był ciekaw, co powiedziałby ojcu, gdyby ten rzeczywiście wszedł. Szczerze mówiąc, nie miał pojęcia, czy j ucieszyłby się jego widokiem, czy splunął mu pod nogi. Nie musiał długo szukać tego, po co przyszedł. Na samym wierzchu leżał tartan naczelnika klanu. Strój był w intensywnym kolorze niebieskim z tonami czerwieni i zieleni. Trevelyan uśmiechnął się, wspomniawszy pannę Claire Willoughby. Ciekawe, czy pozna ten tartan, pomyślał. Nie sądził, by wzór tartanu był opisany w jakiejkolwiek książce, do noszenia

tego stroju miał bowiem prawo wyłącznie naczelnik klanu Montgomerych. Rozebrał się do koszuli, rozłożył tartan na podłodze i spróbował zrobić to samo, przy czym często obserwował ojca: okutać się tym strojem. Z boku nie wydawało się to trudne, okazało się jednak, że praktyka jest znacznie bardziej skomplikowana. Niewiele czasu minęło i Trevelyan przeklinał wszystko, co szkockie. – Nigdy nie noś małego kiltu. – Trevelyanowi zdawało się, że słyszy głos ojca, który mówi to do jego starszego brata. – Naczelnik klanu dźwiga na swoich barkach odpowiedzialność. Jeśli naczelnicy nie będą pielęgnować tradycji, to nikt nie będzie. Teraz więc Trevelyan starał się możliwie zgrabnie owinąć tartanem. przypominając sobie, jak robił to ojciec. Jeśli już trzeba było nosić spódniczkę, to dlaczego nie taką prostą jak Harry? Trevelyan uśmiechnął się na myśl o odpowiedzi na to pytanie. Przecież chciał zrobić wrażenie na pannie, a dobrze wiedział, że długi kilt będzie znacznie bardziej efektowny. Wreszcie udało mu się opasać tkaniną i przytrzymać ją pasem. Koniec tartanu przerzucił przez ramię i przypiął klamrą ojca. Potem przywiesił do pasa sporran, włożył grube skarpety i buty z dziurami. Przez te dziury wypływała z butów woda, której w grząskim szkockim gruncie zawsze było mnóstwa Skończywszy się ubierać, obejrzał swoje odbicie w lustrze i przez chwilę wydawało mu się, że widzi ojca w tym samym tartanie. Przed ojcem powinien jednak stać jego najstarszy syn; natomiast Trevelyan zwykle trzymał się z tyłu i obserwował. Gdy uznał, że wszystko jest w porządku, ostrożnie opuścił pokój tymi samymi drzwiami, którymi niedawno dostał się do środka. Wszedł pół piętra wyżej, przeszedł na drugi koniec podestu i przykucnął, musiał bowiem pokonać krótki tunel. Nie był pewien, w którym pokoju zamieszkała Claire, ale miał co do tego podejrzenia. Jego matka nie grzeszyła wyobraźnią, więc narzeczoną syna umieściła prawdopodobnie w trzecim według rangi pokoju gościnnym,

bo tak bez wątpienia traktowała Amerykankę. To był trzeciorzędny gość. Powoli otworzył dawno nieużywane drzwi, uważając, żeby nie skrzypnęły. Wielki portret jego ciotecznej prababki odsunął się wraz z nimi. Tymczasem w domu zrobiło się już nieco jaśniej, więc podszedł do okna i zaciągnął zasłonę. Claire spała, leżąc na brzuchu jak dziecko. Uśmiechnął się do niej, widząc skłębioną pościel. Większa cześć koców leżała na podłodze. Patrzył na nią z zachwytem. Była nie tylko młoda wiekiem, lecz również duchem. Zastanowiło go, czy kiedykolwiek miał w sobie tyle entuzjastycznej naiwności co ona. Szczerze w to wątpił. Usiadł na krawędzi łoża i odsunął jej włosy z oczu. Drgnęła, ale się nie ocknęła. Ramiączko koszuli zsunęło jej się prawie do łokcia. Zachęcony tym pogłaskał ją po ramieniu. Zaskoczyło go, że wzbudziło to w nim pragnienie dalszych pieszczot Znów się poruszyła, odrobinę odchyliła głowę i przesłała mu nieśmiały uśmiech. – Dzień dobry – wymamrotała, po czym przekręciła się na drugi bok. Dopiero po chwili raptownie odwróciła się z powrotem i wlepiła w niego wzrok. – Dzień dobry – odpowiedział radośnie. Usiadła wyprostowana, osłaniając się ostatnim kocem, który jeszcze nie leżał na ziemi. – Co pan, u licha, robi w moim pokoju? – spytała i zerknęła na otwarte drzwi garderoby. Przyłożył palec do warg i wstał. Gdy zobaczyła jego strój, szerzej otworzyła oczy. – Och, Trevelyan – szepnęła chrapliwie. – To jest philamohr. – Tak po gaelicku nazywał się kilt naczelnika klanu. Uśmiechnął się do niej, choć bardzo uważał, żeby nie pokazać po sobie, jaką przyjemność sprawiła mu jej reakcja. Doprawdy warto było owinąć się tym kilometrem tkaniny, żeby

Claire poznała kilt i z takim ciepłym westchnieniem wypowiedziała jego, Trevelyana, imię. Ukradkiem podszedł do otwartych drzwi garderoby i stwierdził, że Rogers leży prawie na baczność na swoim wąziutkim łóżku. Parsknął z pogardą, a potem zamknął drzwi. – Nie wiedziałem, że to Rogers jest pani służącą. Claire zdawała sobie sprawę, że musi się natychmiast opanować, okiełznać burzę uczuć, którą wywołał w niej widok kiltu Trevelyana. Ku jej zaskoczeniu Trevelyan okazał się mieć bardzo silne, muskularne nogi jak człowiek, który wiele czasu poświęca na chodzenie po nierównym terenie. A tradycyjny strój nosił z takim wdziękiem i elegancją, jakby przyszedł w nim na świat Znów usłyszała w głowie muzykę dud, tym razem grały jednak bardzo stare melodie, a nie współczesne, które towarzyszyły widokowi Harry’ego. Może zresztą nie należało się temu dziwić. Przecież Trevelyan był starszy. Claire potrząsnęła głową, żeby odzyskać jasność myślenia. Panna Rogers. – Istny potwór, nie sądzi pani? Kiedy byliśmy dziećmi, wychodziliśmy z siebie, żeby jej zaleźć za skórę. – Nie mieliście szans. – Najmniejszych. – Pochylił się nad nią, a Claire odsunęła się nieco, choć wstrzymała dech. Chyba nie będzie próbował mnie pocałować? – pomyślała. No i nie próbował. – Czy jest pani gotowa iść do MacTarvita? – spytał szeptem. Gdy się odsuwał, myślała o jego wargach, które przez chwilę znalazły się tak blisko jej twarzy. Dopiero potem pojęła, co powiedział. – Naprawdę chce mnie pan tam wziąć? – Ucieszyła się jak dziesięcioletnie dziecko. – Pod warunkiem, że umie pani szybko się ubrać. Nie lubię czekać. Słysząc to, omal go nie przewróciła, zrywając się z łoża, i wbiegła za parawan. – Moje ubranie! – powiedziała scenicznym szeptem. – Niech mi pan je poda.

– Może pani podejść i sama sobie wziąć – odparł kpiącym, uwodzicielskim tonem. – Zapewniam panią, że jej nie zgwałcę. Claire zerknęła na niego zza parawanu i zasłoniła usta dłonią, by stłumić chichot – Wiem, że nie. Jego ostatnie zdanie zabrzmiało tak, jakby był czarnym charakterem z melodramatu. Claire potrafiła sobie nawet wyobrazić dalszy ciąg: bohaterka zostaje bez męża, ale z dzieckiem, musi oddać dziecko na wychowanie obcym, a potem samotnie umiera podczas śnieżnej zawiei. Trevelyan, który chodził po pokoju w kilcie naczelnika klanu, który pochylał się nad nią i szeptał jej coś do ucha, był zagrożeniem, ale mężczyzna uśmiechający się do niej lubieżnie zza parawanu był zupełnie nieszkodliwy. Wciąż rozbawiona wyszła zza parawanu w obszernej koszuli nocnej z długimi rękawami, zapiętej pod szyją, wyjęła z szafy wełniany kostium spacerowy i najsolidniejsze trzewiki na niskim obcasie, jakie miała, potem wróciła za parawan i przebrała się tak szybko, jak nigdy w życiu. Stając przed Trevelyanem, jeszcze zapinała ostatnie guziki żakietu. – Gotowa? – spytał zadowolony, że jego żarty wprawiły ją w dobry nastrój. – Nie – odszepnęła. – Musimy jeszcze poprawić pański kilt – Z tymi słowy zaczęła wyrównywać fałdy na tkaninie. Potem wygładziła koniec pledu zarzucony na ramię. Przepinając klamrę, bardzo uważała, żeby nie spojrzeć Trevelyanowi w oczy. Dotyk Claire bardzo rozbudzał wyobraźnię Trevelyana. Ciekawiło go, co by zrobiła, gdyby położył jej ręce na biodrach i przesunął je niżej, na uda. Pewnie uciekłaby, a może nawet gorzej: wyśmiałaby go. No, no! W pańskim wieku myśleć o czymś takim? – powiedziałaby. – Pan wie, że nie ma prawa nosić tej klamry, prawda? – odezwała się cicho. Wcale nie chciała się od niego odsunąć. Teraz już wiedziała, że wbrew jej wcześniejszym

przypuszczeniom Trevelyan wcale nie jest chudy. Nie chudy, lecz również nie otyły. – Co? – Udał, że nie usłyszał, żeby móc się zbliżyć do jej warg. – To jest klamra naczelnika klanu, więc tylko Harry ma do niej prawo. Proszę zobaczyć, jest zdobiona herbem, ale nie ma wstęgi ani pasa dookoła. Wstęga wskazywałaby, że pan należy do klanu Harry’ego. Ta klamra wyróżnia naczelnika klanu. – Dotknęła zapinki. – Będę o tym pamiętał – obiecał, ujmując jej palce. Intrygowało go, jak Claire zareagowałaby na wiadomość, że to on jest prawowitym księciem i naczelnikiem klanu. Czy rzuciłaby mu się w ramiona i wyznała miłość, tłumacząc, że jej uczucie do Harry’ego było tylko złudzeniem, a jego kocha szczerze i prawdziwie? Ale Trevelyan nigdy nie musiał posługiwać się magią tytułu, by uzyskać od kobiety wszystko, czego chce, więc nie zamierzał zmieniać swoich obyczajów. – Gotowa? – spytał jeszcze raz, gdy Claire oswobodziła rękę z uścisku. Ruszyła do drzwi, on jednak podszedł do portretu, wziął świecę i pokazał jej, żeby szła za nim. Jej twarz zapłonęła entuzjazmem w przewidywaniu przygody. Claire stanowczo nie była tchórzliwa. Poszła za nim po brudnych, dawno nieużywanych schodach, ciasnymi tunelami, w których wisiały olbrzymie pajęczyny. Wydostali się na dach, po chwili wrócili do wnętrza domu i wreszcie opuścili je przez drzwi zachodniego skrada – Wspaniałe! – powiedziała. – To doprawdy wspaniałe. Uśmiechnął się do niej. – Czy na pewno ma pani ochotę na spacer? Do MacTarvita jest daleko. – Uwielbiam chodzić – odparta, upajając się rześkim powietrzem. Dwie godziny później omal nie pożałowała tej pewności siebie. Szła za Trevelyanem po stromych zboczach wąwozów, pokonywała strumienie, musiała zdobyć jedną prawdziwą górę

i przejść po czterech pniach przerzuconych nad wodą w miejscu, gdzie nie było brodów. Trevelyan poczęstował ją kawałkiem suchego, twardego chleba, który miał w sporranie, a dwa razy pożyczył jej swoją ciężką laskę. – Po co panu żelazna laska? Czy drewniana nie byłaby lepsza? – Muszę ćwiczyć, żeby odzyskać siły – rzucił przez ramię. Chciała wypytać go o chorobę, ale wiedziała, że nie lubił wzmianek na ten temat. Po trzech godzinach marszu wreszcie usiadła na skale, a Trevelyan wyciągnął ze sporranu garść daktyli. Zaczęła je pożerać bez opamiętania, ale spojrzał na nią bardzo groźnie, wiec potem starannie przeżuwała każdy owoc. – Wczoraj wieczorem, gdy wróciłam do pokoju, znalazłam pod poduszką gazetę. – Kto ją tam położył, jak pani sądzi? – Najpierw pomyślałam, że pan, ale nie sądziłam, by mógł pan niepostrzeżenie dostać się do mojego pokoju. – Roześmiała się, widząc jego zuchwałą minę. – Wie pan, kto to, moim zdaniem, zrobił? – Zawiesiła głos. – Leatrice. Treveryan spojrzał na wzgórza w oddali, gdzie fiolet wrzosów mieszał się z szarością i zielenią skał i trawy. Przypomniał sobie roześmianą pannę z dawnych lat i zastraszoną kobietę, która uwięziona w swoim pokoju oczekuje na dzwonek matki. – To do Lee podobne. Ona ma w sobie buntowniczą żyłkę. – Aż trudno w to uwierzyć. – Opowiedziała mu, jak niechcący uraziła uczucia Leatrice podczas podwieczorku. – Spytałam tylko, jak się czuje jej matka. – Nie wolno wspominać o kalectwie starej. W każdym razie nie głośno. Claire zjadła ostatnie daktyle Trevelyana i podeszła do strumienia zaczerpnąć wody do picia. – Dlaczego woda jest brązowawa?

– Strumień biegnie przez torfowiska – powiedział zniecierpliwiony. – Właśnie dlatego tutejsza whisky ma taki dobry smak. Dobrej szkockiej nie można wyrabiać nigdzie indziej na świecie, bo tylko tu jest taka woda zaprawiona torfem. Czy może już pani iść dalej? Skinęła głową i znowu ruszyła za nim. – W każdym razie wczoraj wieczorem pierwszy raz od niepamiętnych czasów przeczytałam gazetę i nie uwierzy pan, czego się doczytałam. – Campbellowie znowu się burzą? – Niech pan nie będzie cyniczny. To panu nie przystoi, chociaż mam wrażenie, że cynizm jest nieodłączną częścią pańskiej natury. Czy urodził się pan z przeświadczeniem, że świat jest niedobrym miejscem, czy to jest przekonanie nabyte? Odwrócił się i spojrzał na nią. Przesłała mu słodziutki uśmiech. Bardzo jej się podobało, że umie przebić jego grubą ochronną skorupę. – Przeczytałam, że dawny współtowarzysz kapitana Bakera, Jack Powell, ma opowiedzieć w siedzibie Królewskiego Towarzystwa Geograficznego o pobycie w Peshy. – Naprawdę? – powiedział cicho Trevelyan. – I zamierza pani wybrać się na tę prelekcję? – Chyba pan żartuje. Osobiście nie wierze, że ten człowiek dotarł do Peshy. Trevelyan raptownie przystanął i spojrzał na Claire. – Skąd taki wniosek? – Znam kapitana Bakera. Odwrócił się, żeby nie zauważyła jego uśmiechu. – Czyżby? – Niech pan przestanie się ze mnie śmiać. Nigdy nie uwierzyłam w to, że kapitanowi Bakerowi nie udało się dotrzeć do Peshy.

– Mamy przed sobą jeszcze godzinę marszu. Może mi pani opowie, w jaki sposób doszła do tego wniosku. Czas zleci nam szybciej, a ja się trochę pośmieję. – Właściwie nie powinnam opowiedzieć panu ani słowa, skoro pan się tak zachowuje, ale mimo wszystko opowiem. Musi pan zrozumieć, czym jest Pesha dla kapitana Bakera. Dla reszty świata to jest po prostu baśniowa nazwa, która budzi egzotyczne skojarzenia… – Zawiesiła głos. Odwrócił się do niej, na wargach zaigrał mu ironiczny uśmieszek. Zaczai iść tyłem. – Miejsce egzotycznych rozkoszy i spełnienia najbardziej skrytych marzeń człowieka – wpadł jej w słowo. – Miasto niewyobrażalnych bogactw. Miejsce, w którym kobiety są piękne, mają obfite kształty i nie noszą gorsetów ani turniur, które przeszkadzają mężczyznom w poznawaniu dotykiem ich ciał. Miejsce… – Niech pan mi nie przerywa. Jak mówiłam, kapitan Baker chciał dotrzeć do Peshy. Chciał być pierwszym człowiekiem z zewnątrz, który dowiedzie istnienia tego legendarnego miasta, bo przecież były plotki, że w ogóle go nie ma, podobnie jak Atlantydy. Tak bardzo chciał osiągnąć swój cel, że poświęcił trzy lata na poszukiwania. Czytałam, że po powrocie z pierwszej, nieudanej wyprawy był chory i załamany, lecz mimo to przysiągł, że tam wróci. Że umrze, jeśli nie odnajdzie Peshy. – Przecież umarł. – Ale najpierw zakończył drugą wyprawę. Umarł dopiero na wybrzeżu, gdy miał odpłynąć do ojczyzny. Jestem przekonana, że dotarł do Peshy. – Powell twierdzi co innego. Jego zdaniem, Baker był zbyt chory, by wejść do miasta. Leżał bez sił w obozowisku, w czasie gdy Powell udał się samotnie do Peshy. – Ha! – parsknęła Claire. – Nie zna pan kapitana Bakera tak jak ja. – Czyżby?

– Niech się pan ze mnie nie wyśmiewa. Kapitan Baker był bardzo próżnym człowiekiem. Trevelyan wydawał się zaskoczony. – Co to ma z tym wspólnego? Westchnęła – Wszystko. Baker miał dużą wiedzę. Podczas pierwszej wyprawy wiele się nauczył. Dowiedział się, że w rzeczywistości dotarł w miejsce położone setki kilometrów od Peshy. Wrócił więc do Anglii zebrać fundusze na następną wyprawę i uporządkować notatki. – Ale co to ma wspólnego z próżnością? – Niech pan się zastanowi! Czy sądzi pan, że włożywszy w poszukiwania tyle pracy, przekazałby całą swoją wiedzę innemu człowiekowi? – Gdyby był chory i nie mógł tam wrócić, to może tak. Czy sądzi pani, że w tym człowieku nie było ani krzty bezinteresowności? Czy, pani zdaniem, wiedząc, że jemu już się to nie uda, Baker wolałby, żeby nikt nie dotarł do Peshy? Takim był egoistą? – Nie egoistą. Był… – Wiem. Był próżny. – Co pana ugryzło? Ja tylko mówię, że, moim zdaniem, kapitan Baker dotarł do Peshy. Powell jest kłamcą. – Spojrzała na niego z trwogą w oczach. – Chyba nie sądzi pan, że Powell zamordował kapitana Bakera i odebrał mu notatki? Trevelyan zrobił kwaśną minę i znów się odwrócił. – Któregoś dnia muszę popłynąć do Ameryki i sprawdzić, jakie są skutki tak bujnej wyobraźni mieszkańców tego kraju. – To wcale nie jest nieprawdopodobne przypuszczenie. – Co zyskałby Powell, kradnąc notatki Bakera i kłamiąc przed całym światem? Zdumiał ją.

– Prestiż. Honor. Medale od królowej. Miejsce w historii. Może nawet nieśmiertelność. By już nie wspomnieć o pieniądzach. – Czy pani odrobinę nie przesadza? Nieśmiertelność? – To nie przesada. Pierwszy człowiek, który odwiedzi Peshe i opuści miasto żywy, pozostanie w pamięci świata na zawsze. – Zacisnęła pięści. – Och, jak bardzo chciałabym przeczytać notatki kapitana Bakera. Dowiedziałabym się z nich wszystkiego. Ten Powell nigdy wszystkiego nie opowie. – Czemu nie? Jeśli tam był, to może opowiedzieć o tym, co widział. – Ale on nie był w Peshy. Nie mógł być. Żaden śmiertelnik nie mógł się dostać w granice murów miasta, gdyby nie znał obyczajów i języka tubylców. Tylko kapitan Baker mógł się tego zawczasu nauczyć. Kim jest taki Powell? Zwykłym, przeciętnym człowiekiem. – A kapitan Baker nie? – Nie. Kapitan Baker był wielkim człowiekiem, a trzeba było wielkiego człowieka, zęby dotrzeć do Peshy. O Powellu wiem niewiele, ale czytałam gdzieś, że zna tylko pięć czy sześć języków. – To znaczy, że jest półanalfabetą. – Czy pan musi kpić ze wszystkiego? – Tak – odrzekł szczerze. – A pani kapitan Baker bez wątpienia nie kpił z niczego. Zamyśliła się nad tym. – Sadzę, że kapitan Baker był z natury chłodnym człowiekiem. Dzięki temu mógł zostać wspaniałym obserwatorem. Mógł przyglądać się niewyobrażalnym okrucieństwom i potem je opisywać. Większość z nas pomdlałaby albo dostała ataku histerii, albo starała się ze wszystkich sił zmienić zachowanie dzikich, i nie mogłaby po prostu bezdusznie im się przyglądać. Ale Baker to właśnie robił, był absolutnie nieczuły.

– Myślę, że jednak coś musiał odczuwać – cicho sprzeciwił się Trevelyan. – Nie. Kapitan Baker był wielkim człowiekiem i zasługuje na miejsce w historii, szczerze jednak wątpię, czy miał serce. – Podniosła głowę. – Proszę zobaczyć! Dym. Czy tam jest dom MacTarvita? – Tak – odpowiedział Trevelyan tak, jakby był gdzieś bardzo daleko. – Właśnie tam. – No, to chodźmy szybciej, Trevelyan był tak zatopiony w myślach, tak głęboko zastanawiał się nad tym, co usłyszał od Claire, że nie zwrócił uwagi na jej absolutną niefrasobliwość. Strzały rozległy się zanim zdążył przewrócić ją na ziemię. 8

To zadziwiające, ze dwoje ludzi może widzieć to samo, a jednocześnie mieć całkiem różne wrażenia. Gdy Claire ujrzała Angusa MacTarvita, człowieczka zbudowanego jak byk mimo metra sześćdziesięciu wzrostu, zrozumiała, że wreszcie spotkała prawdziwego Szkota, który nosi kilt nie po to, żeby zrobić wrażenie na kobiecie, lecz dlatego, że jak świat światem tak ubierał się i on, i jego przodkowie. MacTarvitowie zapewne nie zdjęli kiltów nawet w czasie, gdy obowiązywał zakaz ich noszenia, gdyż Anglia w kolejnej próbie podporządkowania sobie Szkocji uznała noszenie kiltów za niezgodne z prawem. Natomiast Trevelyan zobaczył wojowniczego człowieczka, który nigdy z niczego dobrowolnie nie rezygnował ani niczym się nie dzielił. Stary mógł mieć równie dobrze trzydzieści pięć, jak sto pięć lat. Skórę miał tak zbrązowiałą od torfu, którego używał na co dzień do destylacji whisky, że było to nie do odgadnięcia. I nie dość, że używał torfu do produkcji whisky, to jeszcze nie pił wody i z pewnością nigdy się nie kąpał. Trevelyan zwrócił się do Claire, zamierzając serdecznie ją przeprosić za wygląd starego,

ku swemu zdziwieniu stwierdził jednak, że tych dwoje połączyła natychmiastowa i wzajemna miłość. Claire z jaśniejącą twarzą podeszła do MacTarvita, wyciągając rękę. – Witam, lordzie MacTarvit. – Lord MacTarvit – parsknął Trevelyan pod nosem. Od lat nikt nie mówił do starego inaczej, jak po prostu MacTarvit. Rzeczywiście był on jednak naczelnikiem klanu, choć zarazem jego ostatnim przedstawicielem. Trevelyan zobaczył, jak rysy starego łagodnieją. Z taką miną wyglądał jak gnom. – Och, moja panno – zamruczał MacTarvit prawie jak kot i ujął podaną dłoń, a jednocześnie zaczął ją głaskać drugą ręką. – Wejdź, proszę, w moje skromne progi. Czy chciałaby panna napić się kropelkę? – Pańskiej whisky? – spytała Claire takim tonem, jakby próbowała wszystkich możliwych gatunków i ten właśnie ceniła sobie zdecydowanie najwyżej. Trevelyan, krzywiąc się, ruszył za nimi do wnętrza niskiej chaty krytej strzechą, ale MacTarvit zastawił mu drogę. Spojrzał na Trevelyana, jego rysy gnoma znów nabrały ostrości i twarz odzyskała gniewny wyraz. – A ty tu czego? – zapytał. – Jeśli myślisz, ze pozwolę jej wejść samej do kogoś takiego jak ty, to masz bardziej pomieszane w głowie, niż sądziłem. Ta odpowiedź wyraźnie starego usatysfakcjonowała, bo odsunął się na bok, wrócił jednak na poprzednie miejsce, zanim Trevelyan przeszedł. – Zdawało mi się, że nie żyjesz. Trevelyan spojrzał na niego wymownie. – Ona też myśli, że nie żyję. MacTarvit stał przez chwilę nieruchomo i rozważał te słowa, wreszcie skinął głowa i

wszedł do chary, a Trevelyan za nim. Odkąd Trevelyan znalazł się w izbie, gdzie przez wieki wszystko sczerniało od dymu ze spalanego torfu, stał się wyłącznie obserwatorem. Od niepamiętnych czasów członkowie jego rodziny głośno przeklinali MacTarvitów. Ojciec Trevelyana nieustannie narzekał na złodziejstwo całej rodziny i ich stanowcze sprzeciwy wobec obyczaju kupowania i sprzedawania praktykowanego w cywilizowanych krajach. Trevelyan dorastał w przeświadczeniu, że MacTarvitowie są na tym świecie czymś, czego z powodzeniem mogłoby nie być. Teraz jednak, gdy siedział na trójnożnym stołku pod ścianą i przyglądał się tej romantycznej, młodej Amerykance rozmawiającej ze starym, widział MacTarvita w zupełnie innym świetle. Angus był człowiekiem minionej epoki. Reliktem przeszłości, czasów, w których potężne klany toczyły miedzy sobą wojny. Wtedy miarą człowieka była jego umiejętność posługiwania się bronią, a nie księgą rachunkową. Rodzina Angusa zawsze służyła komu innemu, a on, ostatni z klanu, desperacko starał się żyć po staremu. – Na co się tak gapisz? – spytał go wrogim tonem MacTarvit. – Niech pan nie zwraca na niego uwagi – powiedziała Claire. – On na wszystkich patrzy w ten sposób. Czuje się wtedy tak, jakby wiedział więcej od nich. – Na pewno więcej od was dwojga – burknął Treyelyan. – Niech mi panna teraz powie, po co tu przyszła. – Mam poślubić księcia – powiedziała z entuzjazmem. MacTarvit zerknął na Trevelyana. – Ma poślubić Harry’ego – wyjaśnił cicho Trevelyan. Angus zmarszczył czoło. Widać było, że nie wie, co się dzieje w zamku. Przecież poznał Trevelyana, gdy tylko go zobaczył, i wiedział, że jest najstarszym żyjącym synem, a zatem

powinien być również księciem. Trevelyan uśmiechnij się, rozbawiony zmieszaniem starego. Nie miał zamiaru udzielać mu odpowiedzi na niezadane pytania. – Cóż więc panna robi w tym towarzystwie? – MacTarvit wskazał szklaneczką Trevelyana. Claire przez chwilę przyglądała się Trevelyanowi. – Jesteśmy przyjaciółmi – powiedziała i uśmiechnęła się. – A przynajmniej powoli się nimi stajemy. Trevelyan przesłał Angusowi zuchwały uśmieszek. Stary widząc to, burknął coś pod nosem, a potem zwrócił się do Claire. – A więc przysłali pannę tutaj, żeby mnie wyrzuciła, co? – Nikt mnie nie przysłał. Sama tutaj przyszłam. – Zaczerpnęła tchu. – Przyszłam powiedzieć, że kiedy zostanę księżną, może pan tu siedzieć do końca życia i kraść moje bydło, jeśli tylko będzie pan chciał. Za to ja ukradnę całą pańską whisky, nawet żelazny zapas. Jestem pewna, że w moich piwnicach będzie dojrzewać lepiej niż tam, gdzie ją pan chowa. Trevelyan spojrzał na Claire z niedowierzaniem. Spodziewał się, że zacznie pouczać starego, jak nieładnie jest kraść, i dopytywać się, dlaczego wszyscy nie mogą żyć bez kłótni. Na twarzy Angusa przez chwilę również gościł wyraz zdumienia, potem w jego gardle wezbrał dudniący bulgot, który prawdopodobnie był śmiechem. Stary ujął Claire za rękę i sprawiał przez chwilę takie wrażenie, jakby chciał ją ucałować, tak w każdym razie zdawało się Trevelyanowi. – Czy chce panna coś do jedzenia? Trevelyan zakrztusił się whisky. MacTarvitowie słynęli ze skąpstwa. Nawet w kraju owianym złą sławą z powodu przesadnej oszczędności mieszkańców MacTarvitowie byli

legendarni. Pewna kobieta podobno widziała, jak MacTarvit wlewa sobie do herbaty resztki mleka zostawione przez kota. Innym razem MacTarvit przechodził przez most. Bez protestów zapłacił szylinga myta, ale pech chciał, że jeden pens upadł, wtoczył się w szparę między deskami i zginął. Poborca oświadczył, że MacTarvit jest mu winien pensa. Zamiast machnąć ręką na stratę, Angus z synami przez dwa dni blokowali most i nikogo nie przepuszczali. Wreszcie pojawił się ojciec Trevelyana, dał Angusowi jego pensa i dopiero wtedy blokada mostu się skończyła. A teraz MacTarvit proponował poczęstunek bogatej Amerykance. – Nie wiem, czy będzie pannie smakowało – powiedział Angus. – To jest skromne jedzenie. – Ona je wszystko, co jej dają – wtrącił Trevelyan, a potem oparł się o ścianę i zaczął obserwować, jak stary przygotowuje posiłek dla gościa. Trevelyan był bardzo ciekaw, co dostanie Claire. Może talerz wody? MacTarvit podszedł do kominka, gdzie po drwach skakał wątły ogienek, sięgnął do przewodu kominowego i wyciągnął kawał sera. Skórka była czarna od dymu, ale gdy Angus przekroił gomółkę, ser okazał się w środku biały. Odciął kilka plasterków i położył je na patelni przy ogniu, żeby się stopiły. Tymczasem wyszedł na dwór i wrócił z trzema kawałkami mięsa, bez wątpienia pochodzącymi ze skradzionych krów. – Ty też pewnie chcesz coś dostać – powiedział do Trevelyana tak, by było widać, że nie częstuje go chętnie. – Z przyjemnością – odparł Trevelyan. Angus podgrzał drugą patelnię i wziął się do smażenia trzech steków. Gdy ser stopniał, dolał na patelnię trochę gęstej śmietany i wszystko zamieszał. Kiedy gęsta masa zaczęła bulgotać, szybko wzbogacił ją szczodrym chluśnięciem whisky. Nad patelnią uniosła się para.

Z gzymsu kominka zdjął wyszczerbiony talerz. Wytarł go z brudu łokciem swego wytłuszczonego kaftana, nałożył nań stek i polał mięso serowo–alkoholowym sosem. Ze słoika wziął nóż i widelec, wytarł je o rękaw i podał Claire. Trevelyan przyglądał się zaciekawiony, co zrobi ta multimilionerka, a ona po prostu uśmiechnęła się do Angusa niczym do księcia Walii i skosztowała steku. – Wspaniałe – zawyrokowała. – Pyszne! Angus uśmiechnął się niepewnie, przez co zrobił jeszcze głupszą minę, niż miał normalnie, a potem wziął z kominka drugi talerz. Nawet nie zadał sobie trudu, żeby go wytrzeć, po prostu rzucił na niego stek i zalał sosem, po czym usiadł na stołku naprzeciwko Claire i zaczął jeść. Trevelyan zrozumiał, że o swoją porcję będzie musiał zadbać sam. Wziął brudny talerz z gzymsu, ale gdy zaczął go wycierać. Claire przesłała mu takie spojrzenie, że natychmiast z tego zrezygnował. Najwyraźniej uznała wycieranie talerza za przejaw łamania etykiety. Z grymasem niezadowolenia pochylił się nad dwiema patelniami. Kawałek mięsa, który dla niego został, był zdecydowanie najmniejszy. Potem Trevelyan wydrapał z drugiej patelni resztki sosu, wziął brudne sztućce i również usiadł na stołku. Gdy skosztował jedzenia, spojrzał na Angusa z dużym szacunkiem. Okazało się rzeczywiście pyszne. – Byłoby dużo mniej smaczne, gdyby nie było kradzione – odezwała się Claire. – Proszę mi powiedzieć, milordzie, czy zna pan jakieś pieśni, gra na instrumencie albo deklamuje poezje? Trevelyan pogardliwie sic uśmiechnął. Nie wyobrażał sobie śpiewającego MacTandta. Stary rechotałby jak wielka amerykańska żaba. Angus nie zwracał jednak na Trevelyana najmniejszej uwagi. – Znam trochę Bobbiego Burnsa.

– Mój ulubiony poeta – westchnęła Claire. Przez następną godzinę Trevelyan przyglądał się i słuchał, jak MacTarvit deklamuje romantyczną poezję szkockiego barda, ukochanego Roberta Burnsa. Naturalnie sam kiedyś czytał te wiersze, ale tylko dlatego, że musiał. Nigdy wiele dla niego nie znaczyły. Teraz, w ustach Angusa, brzmiały zupełnie inaczej. Już po chwili dostrzegł łzy w oczach Claire. – Czy na pewno jesteś Amerykanką, dziecko? – spytał Angus. – Jestem Szkotką tak samo jak pan, Angusie MacTarvit – odpowiedziała, naśladując jego akcent. – Po prostu moja rodzina mieszkała przez pewien czas w Ameryce, mniej więcej kilkaset lat. Stary roześmiał się. – I co panna chce teraz robić? Trevelyan wstał. – Musimy wracać. Mam to i owo do zrobienia, a poza tym… – Równie dobrze mogłoby go nie być w izbie, bo ani jedno, ani drugie nie zwracało na niego uwagi. – Chciałabym posłuchać dud – powiedziała Claire. – Odkąd przyjechałam do Szkocji, ani razu nie słyszałam muzyki dud. Trevelyan przewrócił oczami, gdy zobaczył, jak Claire z MacTarvitem wymieniają spojrzenia, które oznaczają, że trudno wyobrazić sobie większą tragedię. – Zajmę się tym – powiedział stary i wyszedł z izby. – Musimy wracać. Mam to i owo do zrobienia, a poza tym… – To niech pan idzie – powiedziała Claire. – Jestem pewna, że lord MacTarvit odprowadzi mnie do domu. Albo Harry wieczorem przyśle po mnie powóz. Przecież ktoś może mu powiedzieć, gdzie jestem. Propozycja była rozsądna, Trevelyan wiedział też, że u MacTarvita nic Claire nie grozi.

Widać było po starym, że oddałby życie za swojego niespodziewanego gościa, choć naturalnie na szkockiej wsi nie było do takich czynów wielu okazji. W najgorszym razie Claire mogłaby wpaść w bagno na torfowisku albo po prostu przejeść się i za dużo wypić, ale poza tym w zasadzie nie było żadnego niebezpieczeństwa, – Zostaję – oznajmił. Uśmiechnęła się do niego i wsparła na jego ramieniu. – Dobrze panu zrobi, jeśli na pewien czas wyjdzie pan ze swojej wieży. – Cofnęła się i spojrzała na niego z uwagą. – Muszę powiedzieć, że wygląda pan lepiej niż przy naszym pierwszym spotkaniu. Nie ma pan już takiej zielonkawej cery. – Ujęła go pod brodę i obróciła jego twarz najpierw jednym profilem do siebie, potem drugim. W chwili gdy go dotknęła, zorientowała się jednak, że popełniła gruby błąd. Była rozgrzana jedzeniem, whisky i gościnnością MacTarvita, a Trevelyan stał się nagle zbyt ludzki. Zamierzała okazać mu siostrzaną troskę, powiedzieć, że z każdym dniem jest przystojniejszy. Ale gdy tylko go dotknęła, spojrzał na nią swoimi urzekającymi oczami w taki sposób, że aż cofnęła się o krok. – Myślę… myślę, że powinniśmy zobaczyć, co przygotował lord MacTarvit. Trevelyan uśmiechnął się do niej, odgadł bowiem, co się z nią dzieje. Zresztą czemu miałoby się nie dziać? Claire była młoda i zdrowa, a on, wbrew jej przekonaniu, wcale nie był stary. Z uśmiechem ruszył do drzwi, ale zrobiło mu się ciemno przed oczami i musiał chwycić się futryny. Przez chwilę stał nieruchomo. Żal mu było opuszczać ciepłą chatę, chłód dnia zaczynał bowiem dawać mu się we znaki. Malarii nie sposób się pozbyć raz na zawsze. Wyszli z chaty na dwór wczesnym popołudniem, ale dopiero o zmierzchu wyruszyli w powrotną drogę do domu. Przez całe popołudnie Trevelyan siedział na wilgotnej ziemi oparty o mur, usiłując jak najciaśniej otulić się tartanem ojca. i oglądał Claire z coraz większą

gromadą wieśniaków. Angus wyczarował skądś dudziarza, wkrótce dołączyło do niego jeszcze dwóch innych. Ktoś położył na ziemi dwa zardzewiałe miecze i młoda dziewczyna zaczęła nad nimi tańczyć. Claire powiedziała, że chciałaby nauczyć się tego tańca. Wkrótce i ona zgrabnie przeskakiwała nad mieczami. Szybko podchwyciła właściwe kroki i po pewnym czasie całkiem niezłe dawała sobie radę. Dudziarze, chętni do flirtu jak wszyscy Szkoci, coraz bardziej przyspieszali tempo melodii, aż w końcu Claire prawie fruwała. Trevelyan był przyzwyczajony do roli obserwatora. Podczas swoich podróży zdarzało mu się to nieraz. Jak słusznie przypuszczała Claire, widział niezliczone okrucieństwa. W pewnej afrykańskiej wiosce jego przybycie uczczono ukrzyżowaniem człowieka. Widział też setki karawan niewolników. „Cywilizowany” świat oburzał się na istnienie niewolnictwa, ale Trevelyan mógłby opowiedzieć z własnego doświadczenia, że przy tym, co działo się właściwie codziennie we wsiach ludów pierwotnych, niewolnictwo było doprawdy fraszką. Ktoś dbał o to, by szklaneczka Trevelyana zawsze była pełna whisky. Szkocka stanowiła podstawowe remedium na wilgotny, chłodny klimat. Ludzie zaczynali ją pić rano i nie przestawali aż do końca dnia. Mimo to rzadko widziało się pijanego Szkota, bo w walce z zimnem spalało się całą energię zawartą w alkoholu. Trevelyan siedział pod ścianą długie godziny, sącząc whisky i przyglądając się ludziom, którzy śmiali się i od czasu do czasu śpiewali. Wkrótce zaczęli się schodzić mieszkańcy chat oddalonych o wiele kilometrów. Nie na darmo mówiono, że przejście piętnastu kilometrów to dla Szkota zwykły spacer. Stopniowo dochodził do przekonania, że Claire powiedziała prawdę. Istotnie, jest Szkotką w nie mniejszym stopniu niż Angus. Co więcej, jest nią bardziej niż on, Harry albo ktokolwiek inny z mieszkańców Bramley. Ile czasu minęło, odkąd ktoś z jego rodziny wybrał

się ostatnio na objazd majątku? Gdy Harry czegoś chciał, na przykład zamierzał kupić nowe ubranie albo szukał przygody, jechał do Londynu. Reszta rodziny przemieszczała się między jednym dworem a drugim, nawet nie zwracając uwagi na to, gdzie akurat są. Wprawdzie tytuł MacArranów był szkocki, a książę nominalnie przewodził klanowi, ale dla kogo z rodziny miało to jakiekolwiek znaczenie?! Ojciec Trevelyana wspominał o tradycji, lecz rozmawiał na ten temat tylko z najstarszym synem, tym, który miał zostać dziedzicem. Do Trevelyana w ogóle rzadko się odzywał, jeśli akurat nie beształ go za wdanie się w kolejną awanturę, Ulubieńcem ojca był najstarszy syn, a Harry był ukochanym dzieckiem matki. Natomiast Trevelyan najczęściej spędzał czas samotnie i na własną rękę odkrywaj, co w życiu jest piękne, pilnując się, aby go na tym nie złapano. W końcu jednak powinęła mu się noga i wyrzucono go z domu. Przez te lata wracał do Bramley tylko na krótkie pobyty. Z członka rodziny stał się gościem, na którego nic zwracano uwagi. – Pan drży – powiedziała Claire, pochylając się nad nim. Jej miła twarz była zaróżowiona od tańca. Wyglądała wyjątkowo ładnie. Treyelyan, nie chciał jednak mieć takiej urodziwej pielęgniarki. – Może przydałyby się pani okulary. Nigdy nie czułem się lepiej. Uśmiechnęła się do niego, a potem głośno oznajmiła wszystkim, że jest zmęczona i musi wracać, bo czeka ją daleka droga. Zamiarem powrotu na piechotę wzbudziła powszechne zdziwienie. – To doprawdy zwykła przechadzka. Chwila i będę w domu – wyjaśniła ze śmiechem. Wyciągnęła rękę do Trevelyana, on jednak nie skorzystał z pomocy i wstał sam. MacTarvit zerknął na niego i zaproponował odwiezienie ich wozem. – Prędzej będzie mróz w piekle, niż pozwolę się gdzieś wieźć – odburknął Trevelyan i

ruszył miedzy krzakami jeżyn w stronę Bramley. Pożegnawszy się z wieśniakami, Claire pobiegła za nim. – Zachował się pan wobec nich bardzo nieuprzejmie. Oni byli dla nas bardzo mili. – Może dla pani, ale nie dla mnie. – Po przejściu zaledwie kilkuset metrów poczuł, ze uginają się pod nim nogi. Nawet pożałował, że nie przyjął propozycji podwiezienia wozem. Teraz jednak za nic nie wróciłby i nie zdradził się ze swoja słabością przed tyloma ludźmi. Nie chciał też skompromitować się przed Claire. Podążała za Trevelyanem i próbowała odgadnąć, nad czym tak się zamyślił. Szedł ze spuszczoną głową i skulonymi ramionami, wyglądał jak człowiek przejęty misją. Z pasją uderzał w ziemię żelazną laską, a gdy robił krok, wspierał się na niej całym ciężarem ciała. Nie mogła też zrozumieć, dlaczego twierdził, ze uprzejmość wieśniaków była przeznaczona tylko dla niej. Przecież widziała przynajmniej czterech mężczyzn, którzy po przyjrzeniu mu się z uwagą skłonili głowę, rozpoznawszy go. Poza tym trzy starsze kobiety przez cały czas pilnowały, żeby Trevelyanowi nie zabrakło jadła ani napitku. Im dalej byli od chaty MacTarota, tym ciężej szło się Trevelyanowi. Dwa razy się potknął. Za pierwszym razem, gdy chciała mu pomóc, zaprotestował energicznym gestem. Za drugim razem nie pozwoliła mu na to. Otoczyła go ramieniem w pasie i wtedy zorientowała się, że Trevelyan ma wysoką gorączkę. Spojrzała na niego i zobaczyła mocno zaciśnięte usta. Mimo choroby został z nią, bo ona chciała zostać, a gdy Angus zaproponował mu jazdę wozem, przez głupią dumę i upór odrzucił propozycję. – Przede mną nie ma sensu udawać – powiedziała. – Widzę, że jest pan chory. Przecież ledwie pan idzie. Proszę zachować swoją głupią dumę dla tamtych ludzi, ze mną się to nie uda. Niech pan się na mnie oprze, musimy jakoś dojść do domu.

Trevelyan przystanął niezdecydowany, ale po chwili ustąpił i pozwolił sobie pomóc. – Zostaliśmy przyjaciółmi, co? – powiedział z rozbawieniem. – Tak sądzę. – A kim wobec tego jesteście z Harrym? – My się kochamy – odparta cicho. – Czy jest różnica między kochankami a przyjaciółmi? – spytał, gdy przekraczali strumień. – O, wielka. – A kto jest ważniejszy? Po chwili zastanowienia odrzekła: – Myślę, że można żyć bez kochanków, ale nie bez przyjaciół. 9

Zanim dotarli do ukrytych drzwi zachodniego skrzydła domu, Trevelyan miał tak silne dreszcze, że Claire ledwo starczało sił, żeby go podtrzymywać. Gdy tylko znaleźli się w środku, zawołała na pomoc Omana. Wielkolud zjawił się prawie natychmiast i wciągnął Trevelyana na schody. Potem Claire stała z boku i przyglądała się, jak sługa kładzie go do łoża. Nigdy w życiu nie widziała, żeby ktoś miał takie dreszcze. Trevelyan skulił się na łożu, a Oman przykrywał go coraz to nowymi kocami. – Czy on wydobrzeje? – spytała. – Nie wygląda na to, by mógł to przeżyć. Oman wzruszył ramionami. – Wola Allaha. – Z tymi słowy opuścił komnatę. Claire sądziła, że poszedł po lekarstwo lub po coś, co ulżyłoby Trevelyanowi w cierpieniu, ale ponieważ sługa długo nie wracał,

zajrzała do salonu. Oman stał tam, jadł jabłko i przez okno wpatrywał się w księżyc. Claire wiedziała, że nie może zostawić Trevelyana samego. – Chcę, żebyś poszedł do mojej siostry – odezwała się najspokojniej, jak umiała. Miała stanowczo dość krnąbrnej służby. – Czy wiesz, jak wygląda moja siostra? Taka młoda panna. Oman spojrzał na nią i skinął głową. – Idź do niej i przekaż: niech powie mojej rodzinie, że jestem chora. Harry’emu niech powie, że mam dość jego widoku, a… – Odwróciła głowę. Co zrobić z tą okropną panną Rogers? Ech, Bachor sam będzie wiedział. – Proszę po prostu powiedzieć mojej siostrze, że nikt ma nie wiedzieć, gdzie jestem. Dobrze jej za to zapłacę. Oman jeszcze raz skinął głową i wyszedł. Claire wróciła do Trevelyana. – Co mogę dla pana zrobić? – Zimno. Jest mi zimno. Bez wahania weszła do łoża i objęła go, położywszy się obok. Wstrząsały nim tak gwałtowne dreszcze, że i jej się udzieliły. Nawet nie umiała sobie wyobrazić, co musi czuć Trevelyan. Tuliła go, głaskała po sklejonych potem włosach i szeptała do niego słowa pokrzepienia, jakby był dzieckiem. Doznanie takiej bliskości ciała mężczyzny było dla niej niezwykłe, choć zarazem zupełnie naturalne. A Trevelyan trzymał ją przy sobie z całych sił, jakby obawiał się jej odejścia. – Pst, kochany – szepnęła. – Śpij teraz. Zaśnij. Nie wiedziała, czy ją usłyszał, ale wyraźnie się uspokoił. Wtulił twarz w zagłębienie przy jej szyi i po pewnym czasie dreszcze wreszcie ustały. Claire głaskała go po głowie i odgarniała mu włosy z twarzy. Teraz wcale nie wydawał jej się wielki i nie irytował jej cynizmem ani przekonaniem o ułomności tego świata. Przeciwnie,

miała wrażenie, że leży przy niej samotny, mały chłopiec, który jej potrzebuje. Uśmiechnęła się znowu i cmoknęła go w czubek głowy, a on przysunął się jeszcze bliżej. Minęła godzina, zanim wrócił Oman. – Zrobione – powiedział. Claire, tuląca Trevelyana, omiotła go wzrokiem. Coś jednak zwróciło jej uwagę, więc spojrzała drugi raz; Oman wyglądał jakoś inaczej niż przedtem. Aha, to sprawka Bachora. – Gdzie jest twój szmaragd? – spytała, mając na myśli klejnot z turbanu. Oman wzruszył tylko ramionami. – Pożyczyłeś go jej czy dałeś? – Pożyczyłem na trzy dni. Takiemu niegodnemu kamieniowi przyda szlachetności, jeśli będzie go nosił ktoś tak młody i piękny. – A to Bachor – szepnęła Claire do siebie, po czym spojrzała ba śpiącego Trevelyana. Była przekonana, że postąpiła słusznie, bez względu na to, jakiej ceny zażądała jej siostra. A bachor ponad wszelką wątpliwość będzie zachwycony takim melodramatem i tym, że ma kłamać w słusznej sprawie. Claire doszła wkrótce do wniosku, że prawdziwą naturę człowieka poznaje się dopiero wtedy, gdy pielęgnuje się go w chorobie. Około północy przygniatający ją Trevelyan usnął na tyle głęboko, że zdołała jakoś się wysunąć i wstać. Przez chwilę stała przy łożu i przyglądała się choremu. Była śmiertelnie zmęczona. Od dawna już marzyła o tym, żeby wreszcie spocząć w puchowej pościeli. Trevelyan leżał na plecach i wydawał się odprężony. Wreszcie zamknął oczy. Włosy rozsypane wokół głowy na poduszce miał trochę za długie, ale było mu z nimi dziwnie do twarzy. Oman zapalił świece w całym pokoju, mogła wiec dobrze się przyjrzeć Trevelyanowi. Chorobliwy, zielonkawy odcień jego skóry znikł już dość dawno. Teraz zwracała uwagę

przede wszystkim opalenizna, poza tym Trevelyan trochę przybrał na wadze i nie wyglądał już jak szkielet, który pamiętała z pierwszego spotkania. Przesunęła czubkiem palca po długiej bliźnie przecinającej mu policzek. Zaciekawiło ją, po czym jest to pamiątka. Usiadła na krawędzi łoza i zaczęła dotykiem badać jego twarz. Wysokie kości policzkowe. Mocna, kwadratowa szczęka z kłującymi czarnymi bokobrodami. Gęsty, zakręcony w dół wąsik, zaskakująco miękki, częściowo zasłaniający bardzo zmysłowe wargi, – Boże, Trevelyan, pan jest całkiem przystojny – szepnęła. Nie był postawnym blondynem tak jak Harry, w jego urodzie było coś diabolicznego. Doskonale nadawałby się na księcia podziemi, podczas gdy Harry mógłby odgrywać anioła. Może należało to zasugerować przyjacielowi Bachora, który wyspecjalizował się w inscenizacjach z jednoosobową obsadą. – Czy już jest z nim lepiej? Aż podskoczyła spłoszona tym, że złapano ją na dotykaniu Trevelyana, Zwróciła się do Omana, – Myślę, że najgorsze minęło. Czy on często ma te ataki? – Chciała wiedzieć, czy choroba Trevelyana jest chroniczna, czy wkrótce minie. Jednak z drugiej strony nie chciała tego wiedzieć, obawiała się bowiem, że powtarzające się ataki mogą w końcu go zabić. Oman milczał. Tylko wzruszył ramionami w taki sposób, jakby chciał powiedzieć, że go to nie obchodzi, nie wie, a może pozostawia to woli Allaha. – Przyniesiesz mi ciepłej wody? Chciałabym go umyć. Kilka minut później Oman wrócił z dzbanem gorącej wody i Claire zaczęła obmywać Trevelyanowi twarz i szyję. Odsunęła koce i rozpięła pas przytrzymujący kilt. Z dużym szacunkiem rozpięła klamrę naczelnika klanu, która przytrzymywała koniec pledu na ramieniu, i położyła, ją na stoliku przy łożu.

Miała wrażenie, że w tej chwili Trevelyana nie zbudziłaby armatnia salwa. Nawet się nie poruszył, gdy go przesunęła, żeby wyciągnąć spod niego tartan. Lnianą koszulę miał przesiąkniętą potem. Częściowo ją rozpięła i gorącą, wilgotną szmatką przetarła mu skórę, na której zaschły krople potu. Przy kołnierzyku natknęła się na jeszcze jedną bliznę. Niej rozumiała, czemu ją to zaskoczyło, skoro nawet twarz Trevelyana nie pozostała nietknięta. Niżej znalazła dwie kolejne blizny. Pchana coraz silniejszą ciekawością, rozpięła resztę koszuli. Tors miał smukły, lecz mimo to silnie umięśniony. Z pewnością poświęcał wiele czasu ćwiczeniom sprawnościowym. Najbardziej jednak zainteresowały ją liczne pobielałe blizny na zebrach. Były krótkie, miały mniej więcej od trzech do pięciu centymetrów długości. Nie wyglądały na pozostałości głębokich ran zagrażających życiu, ale było ich bardzo duża. Przez chwilę próbowała się domyślić, dlaczego jest ich aż tyle. Słyszała o sadystycznym traktowaniu angielskich chłopców w szkołach z internatami, ale nie o czymś takim. Nagle postanowiła ściągnąć z niego tę koszule i sprawdzić, jakich jeszcze uszkodzeń doznało jego ciało. Zawołała Omana. – Pomóż mi go rozebrać – powiedziała, unikając jego wzroku. Niech myśli, że dla amerykańskich panien taki widok to chleb powszedni. Trevelyan jęknął, gdy Oman z pomocą Claire zdołał zdjąć mu koszulę. Na plecach również miał blizny, cztery, ciągnące się równolegle od kręgosłupa ku lewej łopatce i wyżej. Wyglądały jak ślad po pazurach drapieżnika. Claire i dla nich nie widziała wyjaśnienia. Owszem, jej ojciec uwielbiał polować i często przywoził z Dzikiego Zachodu wstrząsające opowieści o ludziach, którzy podeszli za blisko do niedźwiedzia albo pumy. Ale przecież wcześniej nie dostrzegła żadnych oznak tego. że Trevelyan lubi polować. W komnatach nie miał zwierzęcych skór, choć jej ojcu towarzyszyły one wszędzie, dokądkolwiek jeździł.

Ojciec uwielbiał wspominać wszystkie zabite przez siebie zwierzęta i często o tym opowiadał. Odesłała Omana i omyła tors oraz plecy chorego, potem z kutra przy oknie wyjęła dlań nową koszulę. Była dziwna, uszyta z przedniej bawełny, ozdobiona brązowymi i białymi rysuneczkami, które zapewne wyobrażały ludzi. Gdy Trevelyan był już odziany, nagle wstrząsnęła nim nowa fala dreszczy. Niewiele myśląc, Claire wspięła się na łoże i znowu go objęła, szepcząc kojące słowa.

Trevelyan budził się powoli. Miał kłopot ze skupieniem uwagi i przypomnieniem sobie, gdzie się znajduje. Przez chwilę zdawało mu się, że znów jest w Peshy, a baldachim, który widzi, znajduje się nad łożem Nyssy. Gdy jednak odwrócił głowę i ujrzał kamienne ściany oraz masywną, dębową ramę łoża bez złoceń, przypomniał sobie wszystko. Co zaś najważniejsze zorientował się, że ma pod głową jędrną, kobiecą pierś. Odwrócił się i zobaczył, że Claire tuli go do swych obfitych wdzięków. Spała, ale gdy poczuła, że się poruszył, otworzyła oczy i uśmiechnęła się. On zaś całkiem odruchowo położył jej rękę na piersi i pocałował ją w szyję. Claire na chwilę zamknęła oczy. Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, pomogła Trevelyanowi przetoczyć się na nią. Poczuła jego stwardniałą męskość. Przesunął wargami po jej ciele i ujął nimi płatek ucha. Claire odchyliła głowę do tyłu. Pieszczota piersi sprawiała jej dużą przyjemność. Po chwili ręka powędrowała niżej i dotarła aż na udo, niespodziewanie jednak cofnęła się i ujęła ją pod brodę. Claire odniosła takie wrażenie, jakby Trevelyan domagał się od niej, by zobaczyła w nim nie przyjaciela, lecz mężczyznę. Nie była przygotowana na takie wyzwanie. Nie spodobało jej się też to, co zobaczyła w jego oczach. Odwróciła głowę.

– Nie – szepnęła. Trevelyan bez słowa zsunął się z jej ciała, a Claire wstała z loża. Muszę stąd wyjść, pomyślała. Mimo dreszczy przebiegających po jej ciele, chwiejnym krokiem ruszyła do drzwi. – Jak długo pani tu jest? – spytał, przystanęła przy nogach łoża. – Dwie noce i jeden dzień – odpowiedziała, choć wciąż jeszcze nie mogła zapanować nad drżeniem ciała. – I sama się mną pani zajmowała? – Pomagał mi Oman. – Dla uspokojenia głęboko zaczerpnęła tchu. – A co powiedziano w domu na pani nieobecność? Harry na pewno się zaniepokoił. Wiedziała, jaki cel przyświeca Trevelyanowi. Chciał ją zająć rozmową o codziennych sprawach, żeby nie odeszła. – Nikt nie wie, że od dłuższego czasu nie ma mnie w pokoju. Siostra powiedziała wszystkim, że jestem bardzo chora i nie można mi przeszkadzać. Pewnie wymyśliła jakieś wyjątkowo zaraźliwe skrzyżowanie cholery i ospy. – Pierwszy raz na niego spojrzała. Pierwszy raz zauważyła, jakie ma gęste rzęsy. Uśmiechnął się do niej. – Pani doprawdy jest osobą godną podziwu, no i ma pani kochającą siostrę. – Ona nie robi tego za darmo. W zamian pożyczyła szmaragd Omana na trzy dni i przekazała mi przez niego, że mam jej podarować rubinową bransoletkę. – I zrobiła to pani? – Naturalnie. Ale prawdę mówiąc, nie miałam nic przeciwko temu. Rubiny kojarzą mi się z krwią. Wolę szmaragdy. Są jak zieleń lasu. Zamknął oczy i znów oparł się o poduszki. – Dziękuję.

Wbrew głosowi rozsądku, znowu na niego spojrzała. Wciąż i czuła dotyk jego warg na szyi. – Myślę, ze wkrótce całkiem pan ozdrowieje, Oman twierdzi, że te ataki kończą się tak szybko, jak się pojawiają. A ja muszę i już iść. Otworzył oczy. – Proszę, niech pani jeszcze nie odchodzi. Była przekonana, że słowa „proszę” nie używał od bardzo dawna. – Nie mogę zostać. Na wargach zaigrał mu uśmieszek domyślnego człowieka. – Czy dlatego, że panią całowałem? – To nie było właściwe – powiedziała cicho. – Nie powinniśmy… nie wolno nam… – To był prawie sen. Chyba nie jest pani na mnie za to zła? – Nie jestem zła, tylko… – Och, już rozumiem. Chodzi o Harry’ego. Niepokoi panią, że moje pocałunki podobały się jej bardziej niż jego. Tylko czy Harry w ogóle panią całuje? O ile pamiętam, woli konie od kobiet, a z kobiet najbardziej lubi doświadczone, a nie dziewice. Ze złości aż się wyprostowała. – Wprawdzie to nie pańska sprawa, ale niech pan wie, że uwielbiam pocałunki Harry’ego. – Podeszła do krawędzi łoża. – Uwielbiam w nim wszystko. Jest od pana przystojniejszy, nie ma takich czarnych oczu i ciała z dziesiątkami blizn. Założę się, że Harry nie ma na swym ciele ani jednej blizny. Trevelyan nadalfcic uśmiechał. – Jednak wie pani, jak wygląda moje ciało, nie jego – powiedział ledwie słyszalnym szeptem

– Jest pan nikczemny. Chciała odejść, ale chwycił ją za nadgarstek. Nie patrząc na niego, spróbowała wyszarpnąć rękę. – Bardzo przepraszam – powiedział. – Przepraszam, że chciałem się kochać z piękną kobietą, którą leżała w moim łożu. To istotnie była z mojej strony nikczemność. Przepraszam, że zazdrościłem Harry’emu, który wydaje się mieć w życiu wszystko. Ma pani rację, to naprawdę nikczemne z mojej strony. W przyszłości postaram się nad sobą panować. Claire zmroziła go wzrokiem. – To nie są szczere przeprosiny. – Nawet nie mogą być, bo przecież ja też jestem do głębi nieszczery. Niech mnie pani za to nienawidzi, jeśli tak trzeba, ale z przyjemnością spróbuję tego wszystkiego jeszcze raz od początku. Wszystkiego. Claire nie mogła powstrzymać się od śmiechu. – Pan rzeczywiście jest nikczemny. Nadal trzymał jej rękę w uścisku. – Niech pani ze mną zostanie. Porozmawia ze mną – poprosił i przez chwilę widziała w jego oczach błysk szczerości. – O czym? – spytała. Natychmiast zresztą zorientowała się, że przegrała batalię, bo nawet w jej uszach zabrzmiało to jak zgoda. – Muszę… – zaczęła. – Dlaczego chce pani zostać księżną? – To śmieszne pytanie. – Mocno szarpnęła ręką i wreszcie ją uwolniła. – Może powinniśmy spytać wszystkie kobiety świata, czy tego chcą, i sprawdzić, czy znajdzie się taka, która odpowie „nie”. – Nawet królowe?

– Myślę, że zwłaszcza królowe wolałyby być księżnymi. To daje prestiż, ale zwalnia od odpowiedzialności. – A pani chce mieć prestiż? – Chcę mieć Harry’ego. A teraz naprawdę muszę iść. – Nie, proszę. Niech pani zostanie… i opowie mi jakąś historię. – Na przykład O Złotowłosej i trzech misiach? – Nie, prawdziwą historię. Niech pani mi opowie o… – Gorączkowo szukał pomysłu. Zgodziłby się na wszystko, byle została. Przy niej czuł się tak, jakby naprawdę mógł wyzdrowieć, i to nie tylko z malarii, lecz ze wszystkich ran, jakie zebrał w życiu. – Niech mi pani opowie o swoich rodzicach. Przez chwilę milczała. – Opowiem panu historię miłosną… z życia wziętą. Kiedyś, kiedyś moja matka była piękną kobietą. – Tak piękną jak pani siostra? – Spuścił wzrok na jej kobiece wdzięki i przybrał bardzo uwodzicielski ton. – Tak piękną jak pani? – Chce pan posłuchać czy nie? – burknęła, ale musiała się odwrócić, bo mimo woli spłonęła rumieńcem. Oparł się o poduszki, zadowolony z wrażenia, jakie na niej wywiera. – Proszę, niech pani mówi dalej. – Musi pan przysiąc na swoje życie, że nigdy nikomu nie powtórzy tego, co mu teraz powiem. Matka by mnie zabiła. Mogłaby mnie zabić nawet tylko za to, że wiem. – A więc przysięgam – powiedział, usiłując ukryć uśmiech. – Moja matka chętnie opowiada wszystkim dookoła, że pochodzi ze starej wirginskiej rodziny, ale w rzeczywistości urodziła się w nędznej chałupie w Appalachach. Dorastała bez

wykształcenia, w domu ledwo starczało na chleb i ubrania. – Ale była piękna? – Bardzo. Kiedy skończyła siedemnaście lat, opuściła dom i pojechała do Nowego Jorku. Nie wiem, skąd wzięła na to pieniądze. Bachor twierdzi, że ukradła rodzinie, że poprzedniego dnia ojciec sprzedał świnie, a w czasie gdy rodzice spali, moja matka ogołociła domową skrytkę i znikła. W każdym razie w Nowym Jorku pokazała się w eleganckim kostiumie i dostała dobrą pracę sprzedawczyni w dziale kosmetycznym eleganckiego domu towarowego. Tam poznała mojego ojca, zakochała się w nim, więc wzięli ślub i żyli potem długo i szczęśliwie. – Rozumiem. – Trevelyan zamilkł na chwilę. Z twarzy znikł mu uwodzicielski uśmieszek. Wydawał się teraz szczerze zainteresowany, jak zawsze, gdy dowiedział się czegoś, o czym chciał wiedzieć jeszcze więcej. – I oboje razem wykorzystali słynną amerykańską wolność do zdobycia takiego majątku, że jest pani dziedziczką, a wkrótce może zostać księżną. – Niezupełnie. – Jak to? – Patrzył na nią tak przenikliwe, że mógłby tym spojrzeniem przebić metalową płytę. – Mój dziadek, czyli ojciec ojca, był znany jako Komendant. Trevelyan spojrzał na nią z ożywieniem. – Widzę, że pan o nim słyszał – powiedziała. Tym razem to ona pozwoliła sobie na zuchwały uśmiech. – Jakie to szczęśliwe zrządzenie losu, że pani matka pokochała akurat syna bogacza. – To prawda. Może się pan śmiać, ale dziadek nie dał nowożeńcom żadnych pieniędzy. W każdym razie nie dał im wielkich pieniędzy, zaledwie jakieś dziesięć tysięcy rocznie. – Zaiste nędza!

– Owszem, jeśli ktoś dorasta w takim bogatym domu jak mój ojciec – powiedziała szybko. – Ale jakoś udało im się przetrwać ciężkie czasy. Na szczęście się kochali. Zignorowała złośliwą uwagę i cynizm w głosie Trevelyana. – Mój dziadek umarł przed piętnastoma lary i zostawił w przybliżeniu trzydzieści milionów dolarów… – Plus minus kilka milionów, kto by tam dokładnie liczył. – Dziesięć milionów zapisał ojcu, dziesięć matce, bo uważał, że kobiety powinny być niezależne, a dziesięć zostawił w zarządzie powierniczym dla mnie. – A co z pani uroczą młodszą siostrą? – Jej jeszcze nie było na świecie. – Wyobrażam sobie, że i dla niej tego wystarczy. Claire milczała. Przez chwilę przyglądał się jej twarzy. Zajęła się porządkowaniem przedmiotów na stoliku przy łóżku. – A ciąg dalszy tej historii? – spytał. Nie chciała opowiadać mu więcej. Dlaczego nie mógł przyjąć tej historii w takiej wersji, jaką podała? Dlaczego zawsze chciał zgłębić wszystko do końca? – Ciąg dalszy jest taki, że moi rodzice wydali swoje pieniądze. Twarz Trevelyana wyrażała w tej chwili najczystsze przerażenie. Claire uśmiechnęła się wątle. – Mój ojciec uwielbia piękne rzeczy, konie, brandy i morskie podróże na swoim jachcie. Leń, pomyślał Trevelyan. – A pani matka? W jaki sposób i jej udało się wszystko wydać?

– Chciała obracać się w towarzystwie, z którym nigdy nie miała styczności jako dziecko. Zbudowała więc dom i urządzała w nim przyjęcia. – Dziesięć milionów dolarów poszło na przyjęcia? – spytał cicho. – Rodzice wydali również wiele na moją edukację. Zawsze spełniali wszystkie moje zachcianki, podobnie było z Bachorem. Trevelyan zdążył już trochę ochłonąć ze zdumienia. – Czyli obecnie wszystko, co zostało ze spadku, to pani pieniądze znajdujące się w zarządzie powierniczym? – Tak. – A jak wygląda zarządzanie tymi pieniędzmi? – Od śmierci dziadka dostaję corocznie czwartą cześć odsetek. – Czyli w gruncie rzeczy swoją edukację opłaciła pani sama. Puściła tę uwagę mimo uszu. – Gdy wyjdę za mąż, przejmę kapitał. Trevelyan czekał, czy nie usłyszy jeszcze czegoś więcej. – No, niech pani opowie wszystko do końca – zachęcił ją po chwili. – Dostanę pieniądze tylko wtedy, jeśli moi rodzice zaakceptują kandydata na męża. Mój dziadek umieścił taki warunek w testamencie, ponieważ miał młodszą siostrę i jej również dał w prezencie kilka milionów dolarów, a ona natychmiast wyszła za mąż za hazardzistę, który rozpuścił jej majątek do ostatniego centa. – A co się stało z pani ciotką? – Po stracie pieniędzy ponownie zamieszkała z dziadkiem. – Domyślam się, że dziadek nie dał jej już nigdy ani pensa. – Dlaczego pan zawsze musi być taki cyniczny? Dziadek zapisał jej odsetki od pewnego

kapitału, powiedział jednak, że ciotka musi być zabezpieczona przed następnym żigolakiem. – Lubił mieć władzę nad ludźmi, co? – Moim rodzicom dał pieniądze bez żadnych warunków – sprzeciwiła się gwałtownie. – Czyli teraz ma pani zbiedniałych rodziców i siostrę, która nigdy pieniędzy nie miała. Kto dostanie ten kapitał, jeśli poślubi pani człowieka nieakceptowanego przez pani rodziców? – Moi rodzice – powiedziała cicho. – Domyślam się, że Harry’ego akceptują. – O, tak. Mama twierdzi, że za żadne skarby świata nie mogłaby się wkupić do lepszego towarzystwa, niż z pomocą córki mającej tytuł księżnej. A ojciec twierdzi, że przyjaciele Harry’ego wiedzą, jak żyć. – Ma pani na myśli to, że dni spędzają na zabijaniu zwierząt, a wieczory na jedzeniu? – Harry ponadto zarządza tym majątkiem i trzema innymi. To jest naprawdę wielka praca. – Moja droga, przedsiębiorcza przyjaciółko z Ameryki. Harry nie zarządza tymi majątkami, tylko wynajmuje do tego celu ludzi. Ewentualne decyzje podejmuje matka Harry’ego. – To nieprawda! Harry nieustannie gdzieś wyjeżdża w interesach. – Interesy Harry’ego polegają na kupowaniu rzeczy. Czy przyjrzała się pani temu miejscu? Obrazy, meble, ozdoby, konie i powozy w stajniach. Od kilku pokoleń książęta w tej rodzinie bogato się żenią i spędzają życie, dobrze się bawiąc. Harry’ego też wychowano w ten sposób. – Chce pan powiedzieć, że Harry żeni się ze mną wyłącznie dla pieniędzy? – A czy pani nie chce go dlatego, że chce zostać księżną? – Nie. Kocham Harry’ego. Kocham ten dom i ten sposób życia. Kocham ten lud i jego kraj.

– Kocha pani romanse. Kocha pani coś, co wydaje się pani rzeczywiste. Przypadkiem tak się też dobrze składa, że kocha pani to, czego chcą jej rodzice, dlatego może pani zostać księżną, wziąć pieniądze po dziadku i zapewnić rodzicom wszelkie luksusy, jakich pragną. – Nie lubię pana. – Woli pani Harry’ego? – Znacznie. Jest miły, czuły, uprzejmy… – I w dodatku uroczy. – Tak. – Spojrzała na niego z wyzywającą miną. – Przystojny wygląd MacArranów pozwolił wielu generacjom książąt znaleźć bogate księżne. Claire przez chwilę milczała, – A czy po ślubie te kobiety były szczęśliwe? – Myślę, że w większej części tak. Książęta MacArran mają opinię gorących kochanków i choć używają życia na wiele sposobów, to na ogół dochowują wierności żonom. – To chyba wszystko, o czym może marzyć kobieta? – powiedziała cicho, spoglądając na niego. – Gdybym ja był kobietą, żądałbym znacznie więcej! – Prawie na nią krzyknął. Odsunęła się od niego. Nie podobał jej się taki kierunek rozmowy. – Muszę już iść do domu. Harry dzisiaj wraca, chcę go zobaczyć. – Poprawiła poduszkę na parapecie. – Myślę, że wydobrzeje pan bez przeszkód. Poproszę Omana… Gdy go mijała, złapał ją za rękę i przez chwilę trzymał. – Niech pani nie idzie – powiedział błagalnie. Skrzyżowała spojrzenia z Trevelyanem i przez chwilę zdawało jej się, że potrafi mu zajrzeć do wnętrza. Jest samotny, pomyślała. Tak bardzo samotny jak ja. I tak samo jak ja

nigdzie nie ma swojego miejsca. Ta chwila jednak szybko minęła i Trevelyan znów przybrał kpiącą minę. – No, niech pani idzie do swojego księcia. Harry na pewno chce pani pokazać konia, którego kupił jej w prezencie. – Trevelyan odwrócił się i wbił wzrok w przeciwległą ścianę. Claire przez chwilę patrzyła mu w kark i nagle podjęła decyzję. Wytłumaczyła sobie, że zostanie, ponieważ Treyelyan jest chory, potrzebuje opieki, cierpi i jest samotny. W głębi duszy znała jednak prawdę: to ona chciała jego towarzystwa, szukała podniet dla umysłu i zachęt do myślenia. Owszem, Trevelyan wyśmiewał się z niej, był sarkastyczny i cyniczny, lecz przy tym był człowiekiem z krwi i kości i dawał jej poczucie, że również ona nim jest. Bez słowa wyszła z komnaty porozmawiać z Omanem. Napisała liścik do siostry, w którym donosiła, że wróci dopiero na kolację, więc Bachor ma do tego czasu zwodzić Harry’ego i kogo jeszcze trzeba. Gdy wróciła do sypialni i powiedziała Treyelyanowi, że spędzi z nim cały dzień, nawet jej nie podziękował. Przez chwilę zastanawiała się nawet, czy nie zmienić decyzji, ale to oznaczało, że znów znalazłaby się w tym strasznym domu wśród krewnych Harry’ego, którzy budzili w niej odrazę. – Co będziemy robić? – spytała. – Grać w karty? – Trzy godziny poświecę na pisanie, potem… – Niech pan tylko spróbuje wstać z łoża, to sobie pójdę. Omal się nie uśmiechnął, zdołał jednak opanować ten odruch. – Pokonam panią w szachy – powiedział. – Tak pan sądzi? Później Claire wspominała ten dzień jako jeden z najdziwniejszych w życiu. Czym innym było spędzać czas z Trevelyanem, gdy otaczali ich inni ludzie, czym innym zostać z nim sam

na sam. Grali w szachy, jeśli tak można to nazwać. Trevelyan ani razu nie zadał sobie trudu, by spojrzeć na szachownicę. Mówiła mu tylko, gdzie przesuwa swoje figury, a on natychmiast, bez najmniejszego wahania, dyktował jej kontrposunięcie. Podczas gry rozmawiali, a właściwie Trevelyan stawiał jej pytania, na które odpowiadała. Nie miała bogatych doświadczeń z mężczyznami, obejmowały one przede wszystkim osobników z zachwytem opowiadających o swoich osiągnięciach. Tymczasem Trevelyan chciał się dowiedzieć jak najwięcej o niej. Nie tylko, jak żyła w Nowym Jorku, co czytała i gdzie była, lecz również, co myślała. Spytał ją też o opinię na temat Anglików i różnicę między Anglikami i Amerykanami. Interesowało go jej zdanie o Angielkach i różnicach w sposobie życia w obu krajach. Nad tym ostatnim pytaniem Claire zamyśliła się dłużej. – Nie bardzo rozumiem postawę brytyjskich arystokratów wobec pieniędzy. Jeśli Amerykanin ich potrzebuje, to po prostu je zarabia. Znajduje korzystna inwestycję, patentuje jakiś wynalazek albo szuka sobie pracy. W każdym razie robi coś, za co dostaje pieniądze. – Czy w Anglii jest inaczej? – Nie wiem, jak sobie radzą zwykli ludzie, to zresztą dziwne, że w centrum współczesnego świata wciąż istnieją tak ostre podziały klasowe, w każdym razie arystokraci sprawiają takie wrażenie, jakby na wet nie myśleli o zarabianiu pieniędzy. Słyszałam na przykład, że earl Irley jest podobno bliski bankructwa. Wszyscy rozmawiali o sprzedaży jego ziemi i nieruchomości. Wtrąciłam się wtedy do rozmowy i spytałam, dlaczego earl nie spożytkuje żyznej ziemi, którą podobno ma w swoim majątku. Przesunęła wieżę na szachownicy i spojrzała na Trevelyana. – Wszyscy w pokoju zamilkli i spojrzeli na mnie tak, jakbym powiedziała coś

nieprzyzwoitego. Nie spuszczając z niej oczu, Trevelyan podyktował jej nich. Sam nawet nie próbował poruszyć swoim pionkiem, jakby gra śmiertelnie go nudziła. – A mimo to zamierza pani poślubić takiego arystokratę. – Chcę poślubić Harry’ego, ponieważ go kocham – odparła tonem, z którego jasno wynikało, że temat jest zamknięty. – A co Anglicy sądzą o pani? Claire wybuchnęła śmiechem. – Patrzą na mnie jak na skrzyżowanie Indianina i panienki swobodnych obyczajów. Dość często ich szokuję. – Domyślam się. Nie sądzę, żeby skromna i dbająca o zasady młoda panna mogła spędzać całe dnie w pokojach mężczyzny. Ani trochę nie przejęła się tymi słowami. – To prawda, ale nie jesteśmy sami. A poza tym pan… – Z przyzwyczajenia chciała powiedzieć, że Trevelyan mógłby być jej ojcem, ale gdy na nią spojrzał, odwróciła twarz i spłonęła rumieńcem. – Czy będzie dla pana krępujące, jeśli spytam go o wiek? Już dawno nauczyła się, że Trevelyan sam stawia pytania, lecz na zadane mu nie odpowiada. Naturalnie nie zdradził wiec też swojego wieku. Po prostu przejął inicjatywę i spytał ją o rodzinę. Najbardziej zainteresowało go, dlaczego Bachor jest Bachorem. – Uroda jest dla Sary Ann przekleństwem – powiedziała z przejęciem Claire. – Urodziła się śliczna i od tej pory nie ma dnia, żeby ktoś jej tego nie powiedział. Gdy miała mniej więcej trzy lata, usiadła na kolanach jednemu z grubych, bogatych przyjaciół ojca i poprosiła go o diament, który miał przy dewizce. Tamten uznał to za świetny dowcip, dał jej ten klejnot i w ten sposób pomógł zrobić pierwszy krok na drodze do zepsucia. Sara Ann nauczyła się, że

nie musi niczego robić, jeśli nie dostanie za to zapłaty. – To wydaje mi się szalenie amerykańskie. – Niech pan nie waży się mówić niczego złego o moim kraju. W porównaniu z Ameryką to miejsce jest… – Na wszelki wypadek wolała nie kończyć. Ale Trevelyan umiał ją zachęcić do mówienia. Wbił wzrok w jej twarz i bez słowa czekał, co będzie dalej. W końcu Claire zaczęła dzielić się z nim swoimi spostrzeżeniami z Anglii i Szkocji. – To jest kraj przeszłości. – Myślałem, że pani to lubi. Nad starym MacTarvitem dosłownie się pani rozpływała. A biedny Harry odmraża sobie tyłek w kilcie tylko po to, by zrobić na pani wrażenie. Znacząco spojrzała na tartan udrapowany na krześle. Trevelyan również ubrał się po szkocko. Czyżby zgodził się marznąć tylko po to, żeby zrobić na niej wrażenie? Pierwszy raz Trevelyan skupił wzrok na szachownicy. – Czyli teraz już pani nie lubi przeszłości? – spytał. – Lubię. Uwielbiam historię. Ale wiem też, że nie można zatrzymać czasu w miejscu. Musi być postęp, żeby nie panował zastój. Rozwój i zmiany są konieczne każdemu krajowi do życia. – Nie bardzo rozumiem, jak można pogodzić pani miłość do kiltów z amerykańską ideą wprowadzania zmian dla samych zmian. Co złego widzi pani w tutejszym stanie rzeczy? Słucha się pani jak jednego z tych przeklętych misjonarzy, namawiających ludzi do zmiany religii. Religia dzikich jest dla takiego zawsze niedobra. Claire spojrzała na niego zmieszana. – Nie mówię o religii. Nie mówię nawet o filozofii. Mówię o łazienkach i toaletach. Z zadowoleniem stwierdziła, że jego protekcjonalizm znikł bez śladu. Trevelyan wydawał

się szczerze zaskoczony. Claire wstała i podeszła do okna. – Niech pan popatrzy na ten uroczy dom. Niech pan przyjrzy się ludziom, którzy tu mieszkają. Kończy się dziewiętnasty wiek. Jesteśmy prawie w dwudziestym, a mimo to instalacje wodociągowe są rodem z siedemnastego wieku, to znaczy, właściwie wcale ich nie ma. Rozłożyła ręce. – Wszyscy mieszkańcy tego domu używają nocników. Wodę do kąpieli służba wnosi po schodach. – Spojrzała w okno, a potem znów na Treyelyana. – Owszem, lubię historię. Uwielbiam ją. Gdybym miała rządzić… och, nie wiem czym, może na przykład Szkocją, bardzo pilnowałabym tego, żeby każdy poddany znał swoich przodków. Smuci mnie, że wielu Szkotów, których poznaję, nie wie niczego o swojej historii. Są dzieci, które w ogóle nie słyszały dawnych ballad. Niewielu mężczyzn wie o tym, ile krwi przelano, próbując uniezależnić się od Anglii. – Co to ma wspólnego z łazienkami? – Wszystko. Bardzo dobrze jest mieć wiedzę o przeszłości, ale nie jest dobrze żyć w przeszłości. Odnoszę wrażenie, że ludzie zapomnieli o tradycjach i legendach, za to zachowali dawne wodociągi, transport i parę innych przeżytków, które przeszkadzają im wejść w obecnie kończący się wiek. – Nie sądziłem, że widzi pani jakiekolwiek niekorzystne zjawiska w Szkocji. – Może pan patrzyć na mnie kpiąco, jakbym była nierozgarniętym dzieckiem, ale mimo to dostrzegam, co się dzieją dookoła mnie. MacTarvit mieszka w takiej samej chacie jak jego przodkowie trzysta lat temu. – Myślałem, że podobała się pani ta poczerniała chata. – Owszem, ale nie podoba mi się bieda tych ludzi. Lord MacTarvit kradnie bydło. Naraża

się na gniew matki Harry’ego, kiedy zabiera to, co mu się należy. Bez wątpienia zresztą oddaje większą część innym. On… – MacTarvit daje coś innym?! Ha! – Ukradł trzy krowy. Czy sądzi pan, że jeden człowiek drobnej budowy jest w stanic zjeść tyle mięsa, zanim się zepsuje? – Może zabijał je po jednej? Spiorunowała go wzrokiem. – Mniejsza o to. Czy sądzi pan, że mógłby zjeść sam jedną całą krowę? Treveiyan oparł się na łokciach i spojrzał na nią z pewnym zainteresowaniem. – A co, pani zdaniem, pozwoli tym ludziom wyjść z biedy? Amerykańskie fabryki? Amerykańskie koleje jeżdżące po miejscowych wzgórzach? A może chce pani dynamitem powysadzać te wzgórza w powietrze? Może chce pani sprowadzić tu turystów, żeby mogli oglądać Szkotów dziwaków w strojach ludowych? Claire ze złością usiadła. – Nie wiem. – Wbiła wzrok w dłonie splecione na kolanach. Trevelyan przyglądał jej się długą chwilę. – Jakie to ma dla pani znaczenie, co się stanie ze Szkotami? Pani ma swoje pieniądze i będzie miała swojego księcia. Czego jeszcze pani chce? – Wciąż pan nie rozumie, prawda? Pozycja księżnej wiąże się z wielką odpowiedzialnością. Moim obowiązkiem będzie sprawować opiekę nad tymi ludźmi. Pilnować, żeby mieli co jeść, gdy będą głodni. Trevelyan roześmiał się kpiąco.

– Pani mówi o feudalizmie. A ci ludzie po prostu dzierżawią pani ziemię. Książę nie ma już władzy sądowniczej i nie decyduje o losie ludzi. – Uniósł brwi. – Pani chce mieć dwudziestowieczne wodociągi i szesnastowieczne klany. – Może tak – przyznała Claire. – To wszystko jest takie skomplikowane. Przez chwilę zastanawiała się nad jego ostatnią sugestią, wreszcie podniosła głowę i uśmiechnęła się. – Nie wiem, jak zrobić to, co chcę zrobić, bo nie do końca jestem pewna, co chcę zrobić, ale w każdym razie zamierzam spróbować. Parsknął śmiechem, zaraz jednak spochmurniał. – Czy sądzi pani, że matka Harry’ego pozwoli jej wprowadzić nowe rządy? – Naturalnie. Harry powiedział mi, że będę mogła robić wszystko, co mi się podoba. Trevelyan niedowierzająco mruknął coś pod nosem. Claire spojrzała na szachownicę i stwierdziła, że podczas ich rozmowy Trevelyan zaczął grać w szachy sam przeciwko sobie. – Wygrał pan czy przegrał? – spytała. – Naturalnie wygrałem – odparł z błyskiem w oku. Roześmiała się i przez chwilę oboje cieszyli się nicią porozumienia, która nagle zawiązała się między nimi. Przyjaźń, pomyślała Claire. Zaczynała ich łączyć szczera przyjaźń. Mimo starć, o których lepiej było zapomnieć, stawali się przyjaciółmi. – O wielu sprawach, o których panu powiedziałam, nic mówiłam dotąd nikomu innemu – odezwała się cicho. – Opowiedziałam panu o swojej matce i wyjawiłam mu swojej poglądy, których dotąd nikomu nie zdradzałam. – Urwała. – Nie jest łatwo być bogatą. Nie jest łatwo dorastać, będąc wnuczką Komendanta. Przeżyłam… – Zamilkła i uniosła dłoń. – Wiem, wiem, co zaraz pan powie. Przeżyła pani niewiele, bo jest pani jeszcze bardzo młoda. To prawda, lecz mimo to przeżyłam niejedno. Moi rodzice nie są… – Nie wiedziała, co

powiedzieć, żeby nie zabrzmiało to jak skarga. – Nie zawsze są tak dorośli, jakby pani chciała – wspomógł ją Trevelyan. – Właśnie. Wiele razy miałam poczucie, że to ja jestem dorosła, a nie oni. Trevelyan słyszał co nieco o jej rodzicach i na tej podstawie doszedł do wniosku, że mają oni dojrzałość sześciolatków. Potrafił sobie wyobrazić dwoje zepsutych dorosłych ludzi przyzwyczajonych do bogactwa, których życie stało się nagle zależne od tej panny. Chcieli, żeby poślubiła odpowiedniego człowieka i przez to spełniła ich oczekiwania. Mieli już swoją szansę w życiu, taką, jaka trafia się niewielu ludziom, zmarnowali ją i teraz liczyli na to, że Claire da im drugą szansę. – Opowiadała mi pani o swoim życiu. – Tak. – Spojrzała w okno. – Znam wielu ludzi, którzy chcieli się do mnie zbliżyć, chociaż zupełnie ich nie interesowało to, jaka jestem i czego chcę. – Interesowały ich pani pieniądze – powiedział wprost – Tak. Zamilkła, wiec Trevelyan zaczął się zastanawiać, co przed chwilą chciała mu powiedzieć. – Pyta mnie pani, czy chcę jej pieniędzy? – Może – odszepnęła. – Robię się podejrzliwa, kiedy ktoś jest dla mnie miły. – Podejrzliwa wobec wszystkich z wyjątkiem Harry’ego. Uśmiechnęła się do niego, ale w tej chwili właściwie nie bardzo mogła sobie przypomnieć, kim jest Harry. Widziała tylko ciemne, skupione oczy Trevelyana. Zerknęła na zegarek, który miała przy sukni na piersi. – Muszę iść. Zbliża się pora kolacji, nie chcę stracić niespodzianki, bo przecież mam dostać konia, a poza tym lubię patrzeć na te staruszki kradnące srebra. – Nie powie pani chyba, ze one jeszcze żyją?

– Żyją, żyją. I kradną. – Podeszła do łoża. – Pan wyzdrowieje, prawda? – Naturalnie. Zresztą mam do pomocy Omana. – Wielka mi pomoc. Pozwoliłby panu umrzeć w tym łożu i nawet palcem nie kiwnął. – Muszę przyznać, że gdy leżę w łożu z pięknymi damami, zawsze zdrowieję dużo szybciej. Claire zaczerwieniła się aż po cebulki włosów. – Pan jest paskudny. Proszę lepiej zjeść coś pożywnego i zasnąć. – Dobrze, proszę pani – odpowiedział figlarnie. Ruszyła do drzwi, ale przystanęła i odwróciła się do niego: – Vellie, dziękuję panu za przyjaźń. Zdziwił się trochę, słysząc zdrobniały wariant swojego imienia, ale tego nie skomentował. Kiedy ktoś pielęgnuje pacjenta tak, jak Claire jego, ma prawo nazywać go po swojemu. Przesłał jej więc uśmiech, a ona zaraz potem wyszła. Zaczęła zbiegać po starych, kamiennych schodach, ale w pół drogi na dół przypomniała sobie, że miała spytać Trevelyana, czy pożyczy jej książkę. Chciała jeszcze raz przeczytać jedno z dzieł kapitana Bakera. Wróciła na górę i znalazła się w salonie. Omana nie było nigdzie w pobliżu, a gdy zajrzała do sypialni, przekonała się, że Trevelyan zasnął. Z szafki w ścianie wyjęła potrzebną książkę i już chciała opuścić salon. W ostatniej chwili omiotła jednak wzrokiem jedenaście stolików z przyborami do pisania. Od pierwszej wizyty w tych pokojach bardzo chciała zobaczyć, co Trevelyan pisze, i wreszcie ciekawość zwyciężyła. Jeszcze raz zerknęła ku sypialni i podeszła do pierwszego stolika. Leżało na nim mnóstwo karteczek, niektóre mogły mieć najwyżej dwa centymetry na dwa, większe do pięciu centymetrów. Wszystkie zapisano takim maczkiem, jakiego jeszcze

nie widziała. Wzięła jedną z większych notatek i próbowała cokolwiek przeczytać, ale bez powodzenia. Jeszcze raz zerknęła ku sypialni, a potem wzięła notatkę i poszła z nią pod okno, przez które sączyły się resztki dziennego światła. Na karteczce opisano mury jakiegoś miasta. Nie było łatwo odcyfrować ten maczek, ale zorientowała się, że podano tam wysokość murów, wymieniono materiały, z których je wykonano, a także przedstawiono hipotezę co do czasu ich powstania. Odłożyła karteczkę na właściwy stolik i podeszła do następnego. Tu. jak się zdaje, było tłumaczenie poezji z oryginału zanotowanego dziwnym alfabetem. Ponieważ niewiele to dla Claire znaczyło, nie zatrzymała się na dłużej, lecz obeszła wszystkie stoliki. Na czterech leżały rozpoczęte tłumaczenia, każde z innego starożytnego języka. Był też stolik z opisem podróży po Chinach. Gdzie indziej znalazła notatki z poszukiwania złota w Arabii. Dopiero przy siódmym stoliku coś zaczęło jej Świtać w głowie. Tam właśnie znalazła pomysł alfabetu dla języka peshańskiego. Naturalnie samego języka nie rozpoznała, były jednak liczne notatki opisujące dźwięki pojawiające się w tym języku. Słowo Pesha pojawiało się w nich nieraz. Nagle poczuła się słabo. Wróciła do pierwszego stolika i jeszcze raz przyjrzała się karteczkom. Czytała kiedyś, że kapitan Baker często odwiedzał miejsca, gdzie nie znano czynności pisania. Nie mógł pozwolić sobie na to, by zobaczono go piszącego, gdyż mogłoby to kosztować go życie. Notował wiec na maleńkich karteczkach, które szybko i bez trudu mógł ukryć. Gdy czytała relacje kapitana Bakera z takich miejsc podziwiała jego śmiałość. Przecież nic nie uratowałoby go przed śmiercią, gdyby którąś z tych kartek znaleziono. Brała karteczki jedną po drugiej i próbowała przeczytać z nich jak najwięcej. Były notatki dotyczące języka peshańskiego i mieszkańców miasta. Były małe szkice przedstawiające

ludzi w długich szatach, noszących na rękach mnóstwo biżuterii. Były też informacje o wielkości murów i wielkości terenu, który otaczał. Prawdziwy wstrząs przeżyła jednak przy ósmym stoliku, tam bowiem znalazła coś o sobie. Zdecydowanym, ostrym pismem Trevelyan dokładnie zanotował wszystkie ich rozmowy. Szybko przebiegła wzrokiem kartkę ze swoim opowiadaniem o tym, jak próbuje sobie radzić z mieszkańcami Bramley. Trevelyan w błyskotliwy sposób zrobił z niej pełne dobrych chęci, lecz bardzo głupie dziecko. Pod spodem leżał plik karykatur. Widziała setki ilustracji kapitana Bakera, dobrze znała więc jego styl. Pierwszy rysunek portretował ją w sytuacji, gdy pchnęła dławiącego się Harry’ego na oparcie krzesła. Została przedstawiona jako wielka, silna kobieta o wyglądzie konia, natomiast Harry wydawał się słabowity. Na następnym rysunku siedziała na ławie pod oknem, z kolanami pod brodą, jabłkiem w dłoni i nosem oddalonym nie więcej niż kilka centymetrów od książki. Podpis głosił: „ Amerykańska dziedziczka poznaje łacińskie rozdziały kapitana Bakera”. Na jeszcze innym rysunku dosiadała konia stającego dęba. Gestem szpicruty nakazywała staremu, schorowanemu człowiekowi uspokoić zwierzę. Była też przedstawiona w koronie u szczytu niezwykle długiego stołu, przy którym zasiadali zdziwaczali krewni Harry’ego. Karykatury były wręcz doskonałe. Było jeszcze dużo więcej notatek i rysunków, poczuła jednak, że więcej nie zniesie. Wolno odłożyła kartki i podeszła do okna. – Znalazła pani to, co chciała? – spytał ją znienacka Trevelyan. Wcale jej nie zdziwiło, że jest w salonie i prawdopodobnie obserwuje ją od dłuższego czasu. Spojrzawszy na niego, stwierdziła, że jest w jakiejś powłóczystej szacie z dziwnym wzorem i uśmiecha się tak. jakby chciał, żeby pogratulowała mu zachowania swojego

największego sekretu. – To pan jest kapitanem Bakerem– powiedziała prawie szeptem. – Jestem. – Z jego głosu przebijała duma i coś w rodzaju oczekiwania. – Muszę iść. Harry na mnie czeka. Uśmiech znikł z twarzy Trevelyana. Chwycił ją za ramię, zanim doszła do drzwi. – Nie ma pani nic do powiedzenia? Do tej pory ciągle pani wypytywała o kapitana Bakera. Nie spojrzała na niego. – Nic mam nic do powiedzenia. – Delikatnie, lecz stanowczo uwolniła ramię i ruszyła w dół po schodach. – Zobaczymy się jutro? – spytał. Przystanęła, ale nie odwzajemniła jego spojrzenia. – Nie, jutro nie przyjdę. – Ruszyła dalej. – Wszystko jedno, nic mnie to nie obchodzi! – krzyknął za nią, a potem zawróci! do pokoju. Przedziwne zachowanie jak na kobietę, pomyślał. Od chwili, gdy się poznali, słyszał, jaki wspaniały, jaki wielki jest… Ależ tak. Właśnie oto jej chodziło. Kapitan Baker był wielki, a teraz, gdy nagle przekonała się, że jest w jednym pokoju z człowiekiem, którego uważała za giganta, zaczęła się zachowywać tak, jakby był trucizną. Poderwał głowę. Może wzbudził w niej podziw? Spotykał już takich ludzi. Słyszeli o nim wcześniej i znali jego książki, a gdy z nim rozmawiali, głos drżał im z przejęcia. Uśmiechnął się i potem zbiegł ze schodów, przeskakując po dwa stopnie. Dogonił ją przy drzwiach na dwór. Złapał ją za ramię. – Nie ma powodu się mnie bać – powiedział. – Przekonała się pani, że jestem takim samym człowiekiem, jak wielu innych. Może pani dalej mnie odwiedzać. – Mogę?

– Tak – odrzekł, zupełnie nie zwróciwszy uwagi na ironię w jej głosie. Przez długą chwilę stalą nieruchomo i mierzyła go wzrokiem. – Te blizny na policzkach są od dzidy, która przebiła panu jeden policzek i wyszła przez drugi. To było w Afryce. Skinął głową, – A te blizny na plecach zostawiły pazury lwa, także w Afryce? Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Łechtało jego próżność, że ta kobieta wie o nim tak dużo. Owszem, wielu mężczyzn j słyszało o nim niejedno, ale niewielu kobietom pozwalano czytać jego książki. Zdziwiło go bardzo, że gdyby teraz dano ma wybór, chciałby, żeby to właśnie Claire znała go jak nikt inny. – A rany od noża na żebrach? – spytała. Nie odpowiedział. – Jest pan mistrzem sufizmu – powiedziała cicho. Jej wiedza o nim naprawdę wywarła na nim olbrzymie i wrażenie. Claire przesłała mu kwaśny uśmiech. – Teraz wiem to, czego inni nie wiedzą. Napisał pan, że został mistrzem sufizmu. Jeden z krytyków twierdził, że to niemożliwe, ponieważ, aby dostąpić wtajemniczenia, trzeba przejść ceremonię inicjacyjną. O ile wiem, w czasie takiej ceremonii kandydat wprowadzony w trans zadaje sobie… – Urwała, wolała bowiem nie myśleć o tym, co zrobił Trevelyan. Ale przecież był on człowiekiem nauki, jakich mało. Nie zadowalało go badanie tematu, chciał sam doświadczyć tego, o czym pisze. Aby zostać mistrzem sufizmu, kapłanem tak zwanej religii piękna, musiał wprowadzić się w trans i w tańcu zadawać sobie rany nożem. Uważano bowiem, że rany na ciele kandydatów dostępujących wtajemniczenia goją się potem pod wpływem dotyku mistrza. Trevelyan potwierdził jej przypuszczenia nieznacznym skinieniem głowy.

Claire przyglądała mu się jeszcze chwilę, a potem położyła dłoń na klamce. Położył rękę na tej dłoni. – Przeszłość nie ma znaczenia Nadal może mnie pani odwiedzać. Nauczę panią... – Uśmiechnął sic. – Nauczę panią języka peshańskiego. Cofnęła rękę. – A czego ja pana nauczę? – Nie rozumiem. Wie pani, że znam wiele języków. Dlatego… – Może nauczę pana czegoś więcej o amerykańskich dziedziczkach. Może powiem panu jeszcze coś o tym, jak się czuje Amerykanka mająca zostać księżną. – O czym pani mówi? Przestawała panować nad gniewem. Jeszcze przed chwilą miała nadzieję, że uda jej się wyjść na dwór, zanim wybuchnie, ale niestety, było już za późno. – Pewnie napisze pan książkę o mnie na podstawie poczynionych obserwacji. Czy będę mogła obejrzeć swoje karykatury we wszystkich księgarniach świata? Dopiero po chwili Trevelyan zrozumiał, w czym rzecz. – Tak jak pani powiedziała, piszę o wszystkim. – Również o przyjaciołach. – Uśmiechnęła się. – Teraz sama się dziwię, jak to możliwe, że nie domyśliłam się wcześniej, kim pan jest. Blizny. Chłodne oczy patrzące na wszystko i wszystkich jak na okazy z zoologicznej kolekcji do skatalogowania, podzielenia na kategorie. Czy jako odkrywca da mi pan łacińską nazwę? Americanus bakerus. Bo przypuszczam, że zależy panu na glorii odkrywcy. Może będę miała przywilej wystąpienia pod męską nazwą? Albo jednak sklasyfikuje mnie pan jako Americana bakera. – Nigdy nie zrobiłem niczego, co pozwoliłoby pani wydawać takie sądy na mój temat… – Nie? Przy każdej okazji wypytywał mnie pan o moje życie i rodzinę. Pytał mnie pan, co

sądzę o znajomych. – Zacisnęła usta. – Pytał mnie pan o kapitana Bakera, o… – Zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów. – Pytał mnie pan o siebie samego. To było coś w rodzaju podsłuchiwania, nie sądzi pan, kapitanie Baker? Czy może nadal powinnam nazywać pana Trevelyanem? Albo w ogóle pana nie nazywać? Znów próbowała otworzyć drzwi, ale zastawił jej drogę, – Nie chciałem pani okłamać – powiedział. – Są jednak powody, dla których trzymam swoją tożsamość w sekrecie. – Żeby móc szpiegować ludzi? – Nikogo nie szpieguję. – Może mieszkańcy Peshy powiedzieliby na ten temat co innego. – Widziała, że ten człowiek zupełnie nie rozumie, o co jej chodzi. – Proszę pozwolić, że coś panu wytłumaczę, wszystko jedno, jak się pan nazywa. Nie jestem dzikusem, którego może pan badać. – Odwróciła głowę, zaraz jednak znów skrzyżowała z nim spojrzenie. – Kiedy pomyślę o tym, jak siedział pan i przyglądał mi się, gdy byliśmy u MacTarvita… A ja opiekowałam się panem w chorobie. – Zrobiła krok, jakby nie chciała być za blisko niego. – Nie jestem dzikusem, który z pana punktu widzenia ma dziwaczne, lecz fascynujące obyczaje. Jestem Amerykanką, bardzo bogatą Amerykanką i jeśli spróbuje pan cokolwiek o mnie napisać, pozwę pana do sądu. Kilkakrotnie zamrugał powiekami, a potem odsunął się od drzwi. – Nie napiszę o pani, panno Willoughby. Do widzenia. Życzę pani szczęścia z księciem. Bez słowa wyszła na dwór. 10

Gdy Claire weszła do domu, wszyscy siedzieli już przy kolacji. Nie zadała sobie trudu

pójścia do pokoju, zęby zmienić pogniecioną od kilkudniowego noszenia suknię. Nie zwróciła też uwagi na sposób, w jaki przygląda jej się służba. Podeszła do drzwi jadalni i położyła rękę na klamce. Lokaj chciał ją zatrzymać. – Jaśnie pani mówi, że w czasie kolacji nie wolno przeszkadzać – powiedział. Claire przyjrzała mu się z uwagą. – Kiedy będę księżną, przypomnę sobie, jak się nazywasz – odparła cicho. Lokaj otworzył przed nią drzwi. Podeszła prosto do szczytu stołu, do Harry’ego. Rodzina właśnie zaczynała jeść zupę. – Muszę z tobą porozmawiać – powiedziała. Claire spędziła już na Wyspach Brytyjskich dostatecznie dużo czasu, by rozumieć, że nikt w żadnych okolicznościach nie ma prawa przeszkodzić Anglikowi w kolacji, Była to tak kardynalna zasada, że nikt nie uważał jej nawet za zasadę. Tego po prostu się nie robiło, nikt tego nie próbował i prawdopodobnie nikomu nawet przez myśl to nie przeszło. Harry był tak wstrząśnięty, że tylko wytrzeszczył na nią oczy. Usta miał rozchylone, a jego ręka trzymająca łyżkę zawisła nieruchomo w powietrzu. – Chcę z tobą porozmawiać teraz. Natychmiast. Nie spojrzała na innych ludzi zgromadzonych przy stole, ale dobrze wiedziała, że wszyscy patrzą na nią zgorszeni tym szanowaniem etykiety. Bez wątpienia utwierdziła ich w przekonaniu o barbarzyństwie Amerykanów. Harry wreszcie odłożył łyżkę, odsunął krzesło od stołu i wyszedł za nią z pokoju. – Co się stało? – spytał, był bowiem przekonany, że ktoś umarł. Tylko śmierć mogła usprawiedliwiać taki zamęt. – Muszę z tobą pomówić. Niepokój Harry’ego jeszcze się wzmógł. To chyba nie mogło mieć nic wspólnego z jego

matką. Z pewnością powiedziano by mu pierwszemu, gdyby coś jej się stało. Potem przeniknęło mu przez myśl, że Claire chce zerwać zaręczyny. Tego bardzo się obawiał. Gdyby stracił amerykańską dziedziczkę, matka byłaby bardzo zła, może nawet więcej niż zła. Zanim doszli do błękitnego salonu, Harry był przygotowany na najgorsze. Gdyby Claire postanowiła zerwać zaręczyny, był gotów na wszystko, byle skłonić ją do zmiany decyzji. Może chodziło o zasadę wprowadzoną przez matkę, by nie podawać jedzenia do pokojów? Jeśli w tym tkwił problem, Harry był zdecydowany nawet przeciwstawić się woli matki i wyrazić zgodę, by Claire jadła u siebie w pokoju. Zamknął za sobą drzwi i oparł się o nic plecami. – Co się stało? Ku jego zaskoczeniu Claire rzuciła się ku niemu i mocno go objęła. Dopiero po chwili zorientował się, że niebezpieczeństwo minęło. Odsunął ją na długość ramienia. – Co się stało? Zaczęła mówić bez ładu i składu. Minęła następna chwila, nim zdołał wyłowić cokolwiek z tego chaosu. Usłyszał słowo Trevelyan i omal się nie roześmiał, tak mu ulżyło. Czy tylko o to chodziło? Jego brat potrafił wyprowadzić z równowagi świętego. Jego brat doprowadzał do szału mężczyzn – prawdę mówiąc, niemal wyłącznie mężczyzn – we wszystkich możliwych zakątkach świata. – Co znowu zrobił Vellie? – spytał, puściwszy jej ramiona. – Byłam z nim. – Nie płakała, ale czuł jej drżenie. Z jego doświadczenia wynikało, że po spotkaniu z Trevelyanem ludzie najczęściej trzęsą się ze złości. – Byłaś z nim? – powiedział cicho i zastanowił się nad znaczeniem tych słów. – Czy chcesz go poślubić? Claire cofnęła się raptownie.

– Poślubić go? Oszalałeś? Harry’emu znowu ulżyło. – Poczekamy i zobaczymy, co będzie. Gdyby się okazało, że jesteś przy nadziei, weźmiemy ślub wcześniej, niż to było w planach. Uznam to dziecko i… Osłupiała. – O czym ty mówisz? – Jeśli z nim byłaś, to… Claire wybuchnęła śmiechem. – Och, Harry, jesteś taki śmieszny. Wcale nie chciałam powiedzieć tego, co pomyślałeś. Po prostu przez ostatnie dni wcale nie byłam chora, tylko byłam u Trevelyana. Opiekowałam się nim w chorobie. – Aha. – Tyle tylko Harry zdołał powiedzieć. Nie chciał, żeby Claire się dowiedziała, że nawet nie słyszał o jej rzekomej chorobie. Wrócił z podróży po konie całkiem niedawno i myślał tylko o kolacji. Owszem, zauważył brak Claire przy stole, ale nie było w tym nic dziwnego. Nie rozumiał Amerykanów i nie zamierzał uczyć się rozumieć tej właśnie Amerykanki. Jeśli nie chciała jeść kolacji, to jej sprawa. – On jest kapitanem Bakerem – powiedziała ze złością. – Tak. – Chcę się dowiedzieć, co on tutaj robi i dlaczego się ukrywa. Harry nigdy nie widział u niej takiego wzburzenia. Na twarzy wy kwitły jej rumieńce, oczy lśniły. – Claire, czy ty się w nim zakochałaś? – Nie – odparta. Widział szczerość w jej oczach. – Nie zakochałam się. Harry po raz kolejny odetchnął z ulgą, zaraz jednak zmarszczył czoło. Z jego

doświadczenia wynikało, że kiedy kobieta chce o czymś porozmawiać, często oznacza to wicie godzin zmarnowanego czasu. Z tęsknotą pomyślał o kolacji. Otworzył drzwi, polecił lokajowi podać kolację w błękitnym salonie i dopilnować, by nikt tam nie wchodził. – Teraz, moja droga, może powiesz mi, dlaczego Vellie tak cię wyprowadził z równowagi. – Chciał sprawdzić, jak wiele Claire wie o powiązaniach Velliego z rodziną. Natychmiast zalała go potokiem słów. Harry zawsze miał ją za osobę milkliwą, co z jego punktu widzenia stanowiło dużą zaletę, teraz jednak usłyszał od niej jednocześnie tyle, ile we wszystkich wcześniejszych rozmowach razem wziętych. Opowiedziała mu o dniach spędzanych z Trevelyanem. Opowiedziała, ze Trevelyan wziął ją do starego MacTarvita. Opowiedziała też o wspólnych spacerach i posiłkach z Trevelyanem, i o jego książkach. Urwała, gdy podano kolację i postawiono jedzenie na dużym stole. Gdy służba znowu zostawiła ich samych, Harry zaczął jeść, ale Claire dalej nerwowo chodziła po pokoju i mówiła: – Nawet nie wiesz, ile znaczył w moim życiu kapitan Baker. Studiowałam jego prace. Studiowałam jego życic. Wiem o nim naprawdę dużo. Harry nie był w stanie odgadnąć, czym Trevelyan tak ją wzburzył. Czyżby tym, że ją okłamał? Czy rozzłościło ją to, że zachował swoją tożsamość w tajemnicy? Dopiero kiedy zaczęła mu opowiadać o znalezionych karykaturach swojej osoby, o tych okropnych rysunkach Velliego, zaczął rozumieć. Gdy pierwszy raz zobaczył, jak Vellie go widzi, zapałał świętym oburzeniem. Karykatura przedstawiała chłopczyka z mnóstwem loczków, zrośniętego z matką tak jakby to była jedna osoba. Czasem Trevelyan przedstawiał go z twarzą matki, a matce oddawał jego twarz. Zaczął tłumaczyć Claire, że Vellie portretuje w ten sposób wszystkich, nie wyłączając siebie samego. Niektóre autoportrety naprawdę były złośliwe. Vellie przedstawiał się jako głupiec, który ufa niewłaściwym ludziom i przez to

łatwo go oszukać. Po chwili jednak ogarnęły go wątpliwości. Dotąd nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wiele czasu Claire spędza z jego bratem. Zakładał, że Claire zachowuje się tak samo jak wszystkie kobiety. I Było wiec dla niego poważnym wstrząsem, gdy odkrył, ze spędza z Velliem dnie i noce, i nawet chadza z nim tajnymi przejściami. – Trevelyan potrafi być bardzo nieprzyjemny – powiedział Harry, wydymając usta. Spojrzał z uwagą na Claire. – Ale kobiety zwykle go lubią. – Ja też go lubiłam. Uważałam go za przyjaciela, a tymczasem on po prostu się mną posługiwał. Zrobił ze mnie przedmiot badań. Napisał o mnie tak, jakbym była jednym z jego dzikusów, a on obserwował moje dziwaczne obyczaje. – Może chcesz trochę pieczeni? Jest wspaniale przyrządzona. Claire usiadła przy stole, więc nałożył jej na talerz plasterek wołowiny, ale mięso pozostało nietknięte. – Opowiedz mi o nim. Skąd wziął się ten jego chłód, taka bezduszność? Zaskoczyła Harry’ego. Trevelyan bezduszny? W jego przekonaniu był to człowiek pełen gwałtownych uczuć. – Dlaczego on tu mieszka? Dlaczego przyjąłeś go pod swój dach? – Co ci powiedział Trevelyan o swoim pokrewieństwie z McArranami? – Harry oczekiwał odpowiedzi z zapartym tchem. Wprawdzie Trevelyan twierdził, ze nie chce książęcego tytułu, ale mógł przecież zmienić zdanie. A wtedy on, Harry, zostałby na lodzie. Naturalnie dostałby trochę pieniędzy od matki, ale niewiele poza tym. A gdyby stracił swoją dziedziczkę, nie dostałby niczego. Do tego nie mógł dopuścić. – Że jest twoim kuzynem. – To prawda. Jest ze mną spokrewniony tak samo jak inni mieszkańcy tego domu. – A ty się nimi opiekujesz – powiedziała, zaglądając w jego piękne oczy.

– Robię, co mogę – odpowiedział skromnie. Claire odeszła od stołu i znowu zaczęła nerwowo się przechadzać. – Wytłumacz mi kwestię jego imienia i nazwiska. Dlaczego chce utrzymać swoją tożsamość w tajemnicy? Harry głęboko się zastanowił. – Kiedy miał dziewięć lat, pozbyto się go z domu. – Wysłano go do szkoły? – Nie. O ile wiem, Trevelyan nie ma formalnego wykształcenia. – Dlaczego więc pozbyto sic go z domu? Harry wzruszył ramionami. – Byłem wtedy jeszcze mały, więc doprawdy nie wiem. Podobno sprawiał trudności wychowawcze. I on, i jego starszy brat nieustannie wdawali się w bójki i awantury, zawsze z popuszczenia Trevelyana. – Harry uśmiechnął się. – Kiedyś obaj pojechali z ojcem do Francji, a w mieście panowała akurat zaraza. Nie wiem jaka, w każdym razie nocą mężczyźni wywozili z miasta martwe ciała na wózkach. Trevelyan i jego brat przekupili jednego z tych mężczyzn, żeby pozwolił im wziąć udział w takim nocnym obchodzie. Mówiono potem, że w dole, do którego wrzucali ciała, migotał niebieski płomień. – Tak, to do niego pasuje. Ale żeby ojciec wyrzucił go z domu za takie chłopięce wybryki? – Zrobiła to matka. Odesłała go do dziadka. – Harry przełknął ślinę. – Jej ojca zwano Admirałem. Był znany z silnej ręki, matka liczyła więc, że nauczy chłopaka dyscypliny. – Ale mu się nie udało. – Nie. Trevelyan nigdy nie robił tego, czego od niego żądano. Sadzę, że musieli toczyć z Admirałem zacięte boje. Znienawidzili się wzajemnie. Kiedy Vellie miał szesnaście lat,

opuścił dom Admirała i wstąpił do wojska. – Jako Frank Baker? – Tak. Admirał chciał, żeby Trevelyan wstąpił do marynarki, on jednak nie lubił okrętów ani wody. W końcu sam kupił sobie patent oficerski. Zrobił to pod przybranym nazwiskiem, żeby dziadek go nie odnalazł. Przypuszczam, że to drugie wcielenie początkowo było jeszcze jednym żartem, a dopiero potem stało się dla Velliego ważne. Pewnie chciał zawstydzić dziadka, który powiedział, że Vellie jest nicponiem i gdyby nie nosił nazwiska swojego rodu, byłby po prostu nikim. Postanowił mu udowodnić, że to nieprawda. – Udało mu się. Kapitan Baker dowiódł, że jest wielkim człowiekiem. – Może zdaniem niektórych. – Harry zmarszczył czoło. Ta kobieta należała do niego. Nie do jego brata. Obrócił się na krześle i uśmiechnął do Claire. Wiedział, jak robić wrażenie na kobietach. Claire odwzajemniła uśmiech i usiadła na krześle obok niego, – Powiedz mi teraz, dlaczego spędzasz tyle czasu z moim… kuzynem. Czy w domu nie ma dla ciebie dość zajęć? – Chyba trochę się nudzę. – Spuściła wzrok. Nie chciała, żeby Harry miał ją za osobę skłonną do narzekań. Nie chciała postawić się przed nim w złym świetle. – Ale tylko trochę. – Spojrzała na niego. – Och, Harry, kiedy poznam twoją matkę? – Kiedy tylko zechcesz – odrzekł bez wahania. W duchu wcale jednak nie był tego taki pewien. Upór Trevelyana był niczym w porównaniu z tym, do czego była zdolna jego matka. – Harry, chcę spędzać z tobą więcej czasu. Chce, żeby było między nami tak jak w Londynie, Moglibyśmy razem chodzić w różne miejsca, częściej rozmawiać, mieć wspólne zajęcia. Przecież się kochamy, wiec powinniśmy się zachowywać jak zakochani. – Naturalnie. – Harry pomyślał, że powinien za to wyzwać Trevełyana na pojedynek. Dla

niego czas zalotów skończył się w Londynie, a teraz wolno mu już było żyć po swojemu, tak jak zawsze. Zrobił to, co do niego należało, Usłyszał, że jest do wzięcia urocza amerykańska dziedziczka, więc pojechał do Londynu i zapewnił sobie jej przychylność. Niestety, wyglądało na to, że przez brata będzie musiał przedłużyć okres zalotów. – Chcę też spędzać więcej czasu z twoją siostrą. Harry się rozpromienił. – Z Leatrice? Naturalnie. Możesz z nią spędzać tyle czasu. Ile tylko chcesz. Ona uwielbia to samo co ty. Znów na niego spojrzała: – A co ja uwielbiam? – Książki, Historię. I Szkotów. Uśmiechnęła się, a Harry odetchnął z ulgą. Ech, te kobiety i ich przejęte sprawdziany miłości. Wszystkie jego kochanki były takie same. Nigdy nie zadowalały się samą obecnością mężczyzny, wciąż chciały od niego dowodów miłości. – Wiem, że Leatrice lubi książki. A co jeszcze? Harry sięgnął po kieliszek. Kilka razy w życiu zdarzyło mu się jeść bez służby, a jednym z najgorszych doświadczeń z tym związanych była konieczność samodzielnego napełniania kieliszka. – Oprócz Jamesa Kincaida? Claire usiadła mu na kolanach. – Kto to jest James Kincaid? Harry gorzko pożałował, że w porę nie ugryzł się w język. – Nikt. Żartowałem. Wierz mi, że to naprawdę nikt ważny. Zresztą chyba już nie żyje. Na pewno nie żyje.

– Kim wiec był? Harry dopił wino z kieliszka i sięgnął po butelkę znajdującą się w srebrnym wiaderku, na tacy przy bocznym stoliku. Nie mógł jednak jej wziąć, nie odwracając się plecami do Claire, pomyślał więc, że lepiej zaczekać. Strapione kobiety miewały czasem najdziwniejsze myśli. Gdyby odwrócił się tyłem do Claire, mogłaby na przykład uznać, że wino jest dla niego ważniejsze niż ona. – Lee zakochała się w nim, kiedy była jeszcze dziewczynką. Może zresztą zawsze go kochała. Nie wiem. Byłem wtedy dzieckiem, więc nie pamiętam dokładnie. – Nie pamiętał, co działo się, zanim jego siostra jeden, jedyny raz rzuciła wyzwanie matce, za to dobrze pamiętał, jakie miało to skutki. Czasem zdawało mu sic że w niektórych pokojach Bramley wciąż jeszcze odbijają się echem krzyki Leatrice. – Co się stało? – Kincaid był ze wszech miar niestosownym kandydatem. Lee jest przecież córką księcia, sama wiesz. Kincaid był… – Urwał, ponieważ Claire zaczynała robić taką minę, jaką robią wszystkie kobiety, gdy wietrzą w powietrzu romans. – Kincaid naprawdę jest albo był, jeśli nie żyje, wyjątkowym dziwakiem. Potrafił chodzić po pokoju i gadać do siebie. Z kieszeni zawsze wypadały mu różne papiery. Wiejskie dzieciaki uwielbiały biegać za nim i naśmiewać się z niego. Matka miała racje, że nie pozwoliła Leatrice go poślubić. – I Leatrice nie poślubiła potem nikogo innego? Harry pokręcił głową. Nie zamierzał opowiadać Claire o wojnie między matką a córką. Lee powiedziała, że jeśli nie może poślubić tego, kogo chce, to nie poślubi nikogo. Matka na to, że jeśli Lee nie zgodzi się na wybranego przez nią kandydata, to ona, księżna Mac Arran, zamieni jej życie w piekło. – Lepsze to, niż poślubić znienawidzonego człowieka, tak jak ty, i wieść potem takie

życie jak ty – odpaliła Leatrice. To był jej ostatni przejaw buntu wobec kogokolwiek. Harry wiedział, że matka dawno już złamała ducha Leatrice. Był zresztą przekonany, że nie ma na świecie drugiej osoby, która dorównywałaby siłą jego matce. Claire wstała, więc natychmiast z tego skorzystał i sięgnął po butelkę wina. – Harry, ja muszę coś robić. W Ameryce byłam cały czas zajęta. Zdaniem Harry’ego, wszyscy Amerykanie byli zawsze zajęci. Zdawali się nie mieć pojęcia, że można spokojnie siedzieć. Albo przy czymś się krzątali, albo opowiadali, co zamierzają zrobić. Słyszał kiedyś, jak jakaś okropna Amerykanka chwaliła się, że podała elegancką kolację dla gości w ciągu zaledwie pięćdziesięciu minut – To zupełnie naturalne, moja droga. Wszyscy potrzebujemy jakichś zajęć. Życie jest nic niewarte, jeśli człowiek czegoś nie dokona podczas swojego pobytu na ziemi. – Gdzieś przeczytał to zdanie i był bardzo zadowolony z siebie, że udało mu się je we właściwej chwili wykorzystać. – A co konkretnie miałaś na myśli? Claire spojrzała w okno. Na zewnątrz panował mrok, za. słony nie były zaciągnięte. W szybie zobaczyła własne od–bicie; a obok przystojnego mężczyznę, swobodnie rozpartego na krześle i popijającego wino. Znów spojrzała na Harry’ego. – Chcę obejrzeć cały majątek. Przedstawiłbyś mnie swoim rządcom i pokazał, jak pracuje na siebie twoja ziemia. Bardzo mnie ciekawi, w jaki sposób zarządzasz majątkiem. Harry odpowiedział jej wątłym uśmiechem. Nie poznałby rządcy Bramley, nawet gdyby znalazł się z nim w jednym pokoju. Musiał poprosić o pomoc Charlesa. – Naturalnie. Z przyjemnością cię oprowadzę. Coś jeszcze? – Może gwiazdkę z nieba? – pomyślał. Jeśli w przyszłości ktokolwiek ośmieli się wypomnieć mu, że nie zapracował na miliony swojej żony, zastrzeli takiego sukinsyna na miejscu.

Szerzej otworzyła oczy. – Harry, to ty zarządzasz tym i innymi swoimi majątkami, prawda? Ech, ci Amerykanie i ich irytujący etos pracy, pomyślał. Oni wszyscy co do jednego uważają, że człowiek powinien pracować. Nijak nie potrafił zrozumieć tego poglądu. – Naturalnie. To mi zajmuje wiele czasu. Czy wspomniano ci coś na ten temat? – Trevelyan powiedział, że nie zarządzasz. – Uśmiechnęła się. – Nieważne, to już nie ma znaczenia. Zaczynam nowe życie jako księżna. Muszę wiele się nauczyć i czekam na to z niecierpliwością. Czy moglibyśmy zrobić objazd majątku jutro z samego rana? Chciałabym zobaczyć go tak, jak widzą go ci, którzy na nim pracują. – Naturalnie. Wyjedziemy o świcie. Chyba że wolałabyś trochę dłużej pospać – zastrzegł się z nadzieją. – Nie, nie potrzebuję tyle snu. I chciałabym poznać twoją matkę. Chciałabym również, żebyś dowiedział się, czy ten James Kincaid żyje, a jeżeli tak, to gdzie mieszka. Harry wypił duży łyk wina. żeby głośno nie jęknąć. – Jestem pewien, że nie żyje. Słyszałem, że wpadł pod wóz. Pewnie nie patrzył, gdzie idzie. Powiedz mi, moja droga, czy już nie czas, żebyś udała się na spoczynek? – Chyba masz rację. Harry, wiesz, jestem przekonana, że teraz już wszystko ułoży się dobrze. Nie wiem, jak to możliwe, że tyle czasu, który mogłam spędzić z tobą, spędzałam z tamtym mężczyzną. Od jutra zaczynam nowe życie. – Objęła go, pocałowała w czoło, a gdy Harry poklepał ją po ramieniu, wstała i wyszła z pokoju. Harry siedział na swoim miejscu, póki lokaj nie przyszedł posprzątać ze stołu. – Przyślij do mnie Charlesa – powiedział. – Myślę, że pan Sorenson już udał się na spoczynek, sir. – To wyciągnij go z łóżka! – burknął Harry. – Musi mi powiedzieć, kto zarządza tym

majątkiem. I jak to się robi. – Wypił jeszcze trochę wina, przez cały czas zastanawiając się, czy jego przodkowie też musieli tak harować, żeby zdobyć pieniądze, z którymi się ożenili.

Claire zbudziła się następnego ranka niezwykle podniecona. Do pełni szczęścia wystarczała jej sama myśl o spędzeniu dnia z Harrym. Zeszła na dół, ale powiadomiono ją, że Harry jeszcze nie wstał, musiał bowiem do późnego wieczoru zajmować się sprawami majątku. Lokaj powiedział jej też, że zazwyczaj Harry wstaje bladym świtem. Było w tym jednak coś zabawnego, bo sługa nie potrafił powstrzymać się od uśmiechu. Poczekała na Harry’ego w sieni i wkrótce zszedł do niej pięknie ubrany, gotowy do jazdy. Przedstawił ją panu Charlesowi Sorensonowi, agentowi majątku, który miał im towarzyszyć. Claire poczuła lekkie rozczarowanie, że nie będą z Harrym tylko we dwoje, ale pogodziła się z losem i poszła z mężczyznami do stajni. Pierwszy raz zobaczyła stajnie w świetle dnia, bo Trevelyan zawsze wolał chodzić piechotą. Natychmiast odpędziła myśl o tamtym mężczyźnie. Starała się ze wszystkich sił zapomnieć o istnieniu Trevelyana vel kapitana Bakera. Stajnie były piękne i czyste. Ze zdumieniem stwierdziła też, że jest do nich doprowadzona bieżąca woda. W domu wodociągu nie było, ale w stajniach owszem. Nie zdziwiła się więc wcale gdy konie powitały Harry’ego wesołym rżeniem. Wielką przyjemność zrobiła jej też śliczna klaczka, którą Harry jej podarował. Zwierzę miało smukłe, delikatne nogi i cicho parsknęło przy jej ramieniu. – Jest piękna, Harry. Naprawdę piękna. Uśmiechnął się zadowolony, ze niespodzianka się udała. Był też bardzo, bardzo zadowolony, że poprzedniego wieczoru Claire nie zerwała ich zaręczyn, tę klaczkę bowiem i cztery inne konie kupił na kredyt, który miał spłacić po ślubie, gdy uzyska dostęp do posagu.

Oprócz koni przywiózł z podróży także kilka cennych obrazów, kilka sztuk porcelany i jedną sztukę wykwintnego, piętnastowiecznego srebra. Pomógł Claire dosiąść nowo nabytej klaczki i wyruszyli na objazd majątku. Początkowo Claire zasypywała pytaniami Harry’ego, on jednak skromnie pozwalał udzielać wszelkich wyjaśnień panu Sorensonowi. Harry bardzo przez to zyskał w jej oczach, dbał bowiem o to, żeby sługa nie czuł swojej niższości wobec pana. Przejażdżka była długa, pokonali wiele kilometrów bitymi traktami. Claire przedstawiono łowczych, dzierżawców i strażników. Jechali też przez lasy, ogrody i pola. Gdziekolwiek się pojawiali, ludzie wychodzili przed domy i proponowali poczęstunek, a Claire wręczali bukieciki kwiatów i wrzosu. Claire wszystkiego kosztowała, a bukietami zdobiła końska uprząż, lak że po kilku godzinach jej klaczka wyglądała jak żywy ogródek. Dzieci śmiały się razem z Claire na widok ukwieconego zwierzęcia i biegły po następne wiązanki wrzosu. Claire bardzo cieszyła się z tej przejażdżki, choć chwilami nie było jej łatwo. Harry był w nieszczególnym nastroju. Nie chciał jeść ani pić niczego, czym częstowali ich wieśniacy. Przy jednej z chat powiedział: – Wolę jedzenie na talerzu. Gdy dzieci chciały mu dać kwiaty, kazał im zabierać się do diabła. Claire próbowała go ugłaskać, ale jej ojciec traktował dzieci jak dopust boży i widziała, że z Harrym jest podobnie. W gruncie rzeczy nie było w tym nic złego. Starała się też nie przywiązywać nadmiernej wagi do innych spostrzeżeń, jakie poczyniła. Stajnie Harry’ego były wzorem czystości i elegancji, lśniły marmurami, mahoniem, a każdy boks był opatrzony mosiężną tabliczką z imieniem konia. Ale domy wieśniaków, które były własnością Harry’ego w tym samym stopniu co stajnie, wyglądały prawdopodobnie tak samo jak za czasów pierwszego najazdu Normanów.

Naturalnie było też kilka domów w lepszym stanie. Claire cieszyła się, gdy widziała piętrowe budyneczki kryte dachówką, a w środku schludne piece na węgiel, zamiast ziemnych, kominków opalanych torfem, z marnym ciągiem powietrza. Ale im więcej rozmawiała z właścicielami tych budynków, tym bardziej była zdezorientowana. Wszystkich pytała o uprawę roli, o to, co robią z hektarami ziemi dzierżawionej od Harry’ego. Dziadek Claire miał kilka gospodarstw i czerpał z nich bardzo duże zyski. Tu jednak widziała ziemię leżącą odłogiem, pługi rdzewiejące w szopach, a w polu trudno było kogokolwiek spotkać. W końcu spytała o to Harry’ego i dostała zupełnie zbijającą z tropu odpowiedź. Dzierżawcy lepszych domów podobno lubili zwierzęta. Claire nie mogła jednak zrozumieć, jaki to ma związek z uprawą roli. Zdziwiły ją również lasy. W jej pojęciu o pozyskiwanie drewna należało dbać, stopniowo odnawiając drzewostan. Na miejscu ściętych drzew sadzić nowe. Jedyna różnica w porównaniu z uprawą, na przykład kukurydzy, polegała na tym, że drzewa muszą rosnąć dłużej. Tymczasem raz po raz widziała połacie lasu, w których nikt nie ściął drzewa od dobrych dwudziestu lat, a w dodatku rozpleniły się tam gęste krzaki. Jeżyny były wszechobecne. Spytała Harry’ego o pozostawione własnemu losowi drzewa i o plan ścinki. Pan Sorenson odpowiedział jej, że krzaki są dobrą kryjówką dla lisów i kuropatw. Claire bardzo się zdziwiła. nie wiedziała bowiem, że majątek jest nastawiony na produkcję tych zwierząt. Harry popatrzył na nią tak, jakby postradała rozum. – Na lisy się poluje, a do kuropatw strzelamy. Wcale ich nie sprzedajemy. Claire pojęła, że znowu pomyślała po amerykańsku. Widziała polowanie na lisy i wiedziała, że Anglicy uwielbiają strzelać do wszystkiego, co się rusza. Nigdy jednak nie przypuszczała, że do tego celu używa się gruntów, które powinny służyć do uprawy.

Wrócili przed południem. Naburmuszony Harry od razu poszedł coś zjeść, natomiast Claire postanowiła najpierw się przebrać. W ogóle nie słuchała zrzędzenia panny Rogers. Służąca była gorliwą zwolenniczką sztywnych rozkładów dnia, a Claire zmieniała plany bez żadnego wyraźnego powodu. – Zostaw mnie – burknęła Claire, a ponieważ stara zrzęda dalej stała jak wrośnięta w ziemię, Claire obróciła się do niej i wypłoszyła ją wyjątkowo groźnym spojrzeniem. Usiadłszy w bieliźnie przy toaletce, Claire zerknęła w lustro. Wyglądało na to, że niewiele rozumie z życia swojego przyszłego męża. Nie rozumiała ani tego kraju, ani jego mieszkańców. Rankiem widziała głodnych ludzi, ale pola, na których można by coś uprawiać, leżały odłogiem. Nie ścinano drzew na drewno, chociaż można było to robić. Nawet jeżyny, które też nadawały się do sprzedaży, opadały na ziemię i gniły. Z drugiej strony konie mieszkały w lepszych warunkach niż ludzie. Ukryła twarz w dłoniach. Nie była socjalistką. Wcale nie uważała, że wszyscy ludzie powinni mieć tyle samo tego samego. Była wnuczką swojego dziadka. Wierzyła w ciężką pracę i w to, że ci, którzy pracują najciężej i są najbystrzejsi, zarabiają najwięcej pieniędzy. Ale z pieniędzmi zawsze wiąże się odpowiedzialność. Jej dziadek, który zawsze twierdził, że największym bogactwem jest siła ludzkich rąk, bardzo dbał o swoich robotników. Dlatego nigdy u niego nie strajkowano i nigdy niczego nie podpalono, co zdarzało się masowo u innych pracodawców. Jej dziadek miał długą listę ludzi, którzy chcieli dla niego pracować. Próbowała sobie wytłumaczyć, że to jest Szkocja, a nie Ameryka, lecz mimo to prześladował ją obraz dzieci w łachmanach. Wyraz „klan” oznaczał pierwotnie potomstwo. Tradycja uczyniła tych ludzi dziećmi Harry’ego, on jednak wcale nie zachowywał się wobec nich jak ojciec.

Starała się nie myśleć źle o Harrym. Zresztą nie mogła myśleć o nim inaczej niż dobrze. Jeśli była w nim zakochana, to kochała go takiego, jaki jest, a nie takiego, jakiego chciałaby widzieć. Wstała i poszła do garderoby po suknię na popołudnie. Może Harry po prostu nie wiedział, że można inaczej. Może Trevelyan miał rację: Harry’ego po prostu w ten sposób wychowano. Jego wiedza była ograniczona. Postanowiła porozmawiać z nim po lanczu. Może po ślubie pozwoli jej wprowadzić pewne zmiany. Nie olbrzymie, ale wystarczające, by były zauważalne. Nie było powodu, dla którego Bramley nie miałoby stać się samowystarczalne. Może Harry też tego chciał, tylko nie wiedział, jak to osiągnąć. Tak, na pewno. Właśnie tak musiało być. Wyjęła z garderoby suknię i uśmiechnęła się do siebie. Na pewno musiało być właśnie tak. 11

– Chcę, żebyś powtórzył mi ze szczegółami wszystko, co mówiła – zwróciła się do swego najmłodszego syna Eugenia, księżna MacArran. – Matko – odparł błagalnym tonem Harry. – Claire z pewnością nie zamierzała… – Pozwól, że ja będę sadzić jej zamierzenia. – Ona jest Amerykanką. Trzeba mieć dla niej wyrozumiałość. Eugenia przeszyła syna niezłomnym spojrzeniem. – No, dobrze – powiedział rozdrażniony Harry. – Dziś rano wziąłem ją na przejażdżkę po majątku. Był z nami Charles, a właściwie odwrotnie, to my byliśmy z nim. – Na chwilę zamilkł. – Nie miałem pojęcia, że tu się tak dużo dzieje. To było bardzo interesujące. Wprawdzie nie chciałbym drugi raz tego doświadczyć, ale to naprawdę było interesujące.

Muszę jednak powiedzieć, że Amerykanie wydają mi się bardzo dziwni, – Co ona takiego zrobiła? – Zdaje się, że lubi dzieci. Te wszystkie brudasy. Piła mleko z wiader, na dnie których był krowi nawóz. Nie wiem, jak mogła to znieść. – Może po ślubie nie powinieneś jej pozwalać na takie zachowanie? Harry wzruszył ramionami. – Nie sądzę, żeby to miało znaczenie, bo wtedy ci wszyscy żebracy stąd odejdą, prawda? – Nie powiedziałeś jej o tym, prawda? – spytała z naciskiem Eugenia. – Nie jestem kompletnym idiotą. Nie zdradzę przecież, że zamierzasz wsadzić jej ukochanych wieśniaków na statek i wysłać do Ameryki albo gdziekolwiek bądź, a ich ohydne, walące się chałupy zrównać z ziemią, żeby wpuścić owce na pastwiska. – Nie mam pojęcia, dlaczego mówisz to takim tonem, jakbym chciała zrobić coś złego. Prawie wszyscy posiadacze ziemscy dookoła już to zrobili – powiedziała z pewnym smutkiem Eugenia. – Pamiętaj, Harry, że robię to dla ciebie. – Wiem, matko, i doceniam twoje starania. Cieszę się tak samo jak ty, że te chałupy znikną. Wreszcie będę mógł polować wszędzie, gdzie zechcę. – I mieć zysk z owiec. – Teraz mówisz jak Claire. – A cóż to ma znaczyć? – spytała ostro Eugenia. – Czyżbyś chciał powiedzieć, że jestem podobna do twojej wścibskiej Amerykaneczki? – Nie, skądże. Tylko że również Claire nieustannie mówi o zarabianiu pieniędzy. Chce ścinać drzewa, chce sadzić na połach kukurydze, chce sprzedawać galaretkę z jeżyn. Sam nie wiem, co jeszcze. W głowie mi się kręci, kiedy jej słucham. – Ona zamierza wziąć zarządzanie majątkiem w swoje ręce – powiedziała cicho Eugenia.

– Chce mnie stąd usunąć. – Nie słyszałem, żeby coś takiego mówiła. Nie rozumiem, dlaczego moja matka i żona nie mogłyby pracować razem. Jeśli obie chcecie, żeby majątek przynosił dochód, to dlaczego nie połączyć sił? Eugenia przyglądała się synowi przez długą chwile. Wiedziała, jak bardzo nuży go sama myśl o jakiejkolwiek pracy. Razem, pomyślała. Harry nie zdawał sobie sprawy z tego, że próba sił była nieunikniona, a Eugenia zamierzała wyjść z niej zwycięska Głośno jęknęła i chwyciła się za kostkę. Lewą stopę okrywał jej gruby, podwyższony trzewik z czarnej skóry. Harry natychmiast zareagował. – Boli cię, matko? Może chcesz się położyć? – Nie – odparła cicho Eugenia. – Nie boli mnie, w każdym razie nie bardziej niż zwykle. Cierpię tak samo każdego dnia od twojego urodzenia. To serce mnie boli. Kiedy się ożenisz, przestaniesz być moim synem. Harry usiadł na podłodze u boku matki i położył głowę na jej kolanie tak, jak robił to tysiące razy. – Czemu mówisz takie niedorzeczności? Nigdy o tobie nie zapomnę. Pogłaskała go po jasnych włosach. – Zgodnie z tradycją, kiedy syn się żeni, matka przeprowadza się do domu księżnej wdowy. Po ślubie twoja żona wyśle mnie w jakieś zimne miejsce. Nie będę już miała dookoła swoich rzeczy, bo przejdą na jej własność. Ale przede wszystkim nie będę codziennie cię widywać, mój kochany. – Ależ będziesz. Póki żyję, codziennie będę do ciebie przyjeżdżał, gdziekolwiek zamieszkasz.

– Hany, mój najdroższy synu, taki jesteś dobry. Ale będą deszcze i śnieżne zawieje i będzie wiele innych spraw, które przeszkodzą ci w odwiedzaniu biednej, starej matki. – Matko, obiecuję, że… – Nie pozwolisz jej wyrzucić mnie z mojego domu? Z domu, w którym spędziłam większą część życia? – Och, matko, Claire będzie księżną i powinna… – Rozumiem. Ale ty, rzecz jasna, będziesz księciem, a proszę cię o taki drobiazg. Chciałabym tylko zostać we własnym domu. – Naturalnie, masz rację, że to drobiazg. – Ścisnął dłoń matki, a ona pogłaskała go po głowie. – Możesz zostać. Jestem pewien, że Claire nie będzie miała nic przeciwko temu. Eugenia przez chwilę milczała. – Czy kochasz ją aż tak bardzo? – Całkiem ją lubię. Chociaż… – Chociaż co? – Przez ostatnie dni wydaje mi się jakaś inna. Eugenia natychmiast nastawiła uszu. Łagodny ton jej głosu nagle się wyostrzył. – W jaki sposób inna? Co ją zmieniło? Harry miał na końcu języka, że narzeczoną niepokoi Trevelyan, ale jednak tego nie powiedział. Co innego podsunąć przyszłej żonie parę nieszkodliwych kłamstw, a co innego powiedzieć matce, że jej starszy syn powrócił z zaświatów. Harry czasem złościł się na Trevelyana, ale nie czuł do niego nienawiści, a tylko w takim wypadku mógłby powiedzieć matce, że jej starszy syn znów zamieszkał w zachodnim skrzydle domu. – Ma kłopoty z przystosowaniem się do naszych obyczajów –odpowiedział. – O ile wiem, w Ameryce żyła zupełnie inaczej.

– Na przykład? – Była zajęta. Bardzo zajęta. – Harry ucałował rękę matki. – Myślę, że bardzo ją polubisz. Będziecie w wielkiej przyjaźni. No i będziecie dwiema kobietami, które kocham najbardziej na świecie. Eugenia uśmiechnęła się do syna. – Przyślij ją do mnie na podwieczorek jutro po południu. 12

Tuż przed piątą, gdy przyszedł czas na podwieczorek z księżną, Claire była kłębkiem nerwów. Ubrała się w swoją najlepszą suknię z ręcznie wytwarzanej francuskiej koronki. Kupiła ją zresztą specjalnie z myślą o spotkaniu z matką Harry’ego. Panna Rogers odprowadziła Claire pod drzwi pokojów księżnej, dyskretnie pokręciła siwowłosą głową, jakby chciała powiedzieć, że Amerykanka nigdy nie wzniesie się na poziom brytyjskiej arystokracji, i odeszła. – Dziękuję za pokrzepienie – mruknęła pod nosem Claire. Popatrzyła jeszcze, czy suknia dobrze leży, setny raz sprawdziła, czy wzięła notesik i ołówek, które polecono jej zabrać, zaczerpnęła tchu i położyła dłoń na klamce. A więc to tu jest bogato, pomyślała w chwili, gdy weszła do olbrzymiego salonu. Nie trzeba było znawcy sztuki, by zorientować się, że obrazy na ścianach są bardzo stare i wartościowe. Claire poznała dzieła Rubensa, Rembrandia i Tycjana. Na rzeźbionych, pozłacanych stolikach stały bezcenne arcydzieła rzemiosła. W pozostałej części domu widziała tylko zniszczone meble i spłowiałe, wystrzępione tkaniny, w tym pokoju wszystko było nieskazitelne. Jedwabne obicie ścian i jedwabne draperie były nowe, a zdaniem Claire, również zaskakująco kosztowne

Moja matka zzieleniałaby z zazdrości, pomyślała Claire, rozglądając się dookoła. Ale szybko przestało ją zajmować eleganckie obicie ścian i dywan z Aubusson, a jej wzrok przyciągnęła kobieta siedząca na wielkim krześle przy srebrnym wózku z tacą. Nieznajoma była krępa, miała stalowosiwe włosy ufryzowane tak, by eksponowały harmonijną twarz. Claire pomyślała, że kiedyś kobieta musiała być nawet ładna, teraz jednak z jej rysów biła surowość, która była – tak, przerażająca. Księżna miała na sobie kosztowną suknię z granatowego jedwabiu, pięknie skrojoną, lecz niemodną już od przynajmniej dziesięciu lat. Claire zauważyła ciężka, czarny trzewik na lewej nodze nieznajomej. – Dzień dobry jaśnie pani. Księżna nie odwzajemniła uśmiechu ani nie wskazała jej miejsca, Claire stała więc zdezorientowana, nie wiedząc, co robić dalej. Zobaczywszy, że księżna nalewa herbaty do filiżanki, zrobiła krok naprzód, sądziła bowiem, że kobieta chce ją poczęstować. Nic takiego się nie stało. Księżna uniosła filiżankę do ust i upiła łyk napoju. Claire cofnęła się na poprzednie miejsce, bardzo zmieszana, – A więc zamierzasz poślubić mojego syna. – Kobieta zmierzyła Claire wzrokiem od stóp do głów. – Czy jesteś dziewicą? Claire zamrugała powiekami. – Tak, proszę pani – szepnęła. – To dobrze. Nie zgodziłabym się, żeby mój syn ożenił się z latawicą. Claire przełknęła ślinę. Nie tak wyobrażała sobie maniery księżnej. Postąpiła krok ku krzesłu znajdującemu się naprzeciwko kobiety, żeby usiąść, ale księżna zatrzymała filiżankę w pół drogi do ust i spojrzała na nią ze zgrozą. Claire natychmiast się wyprostowała i nie usiadła. – Zakładam, że jesteś zdrowa i możesz rodzić dzieci.

– Tak, proszę pani – odszepnęła Claire. – Sądzę, że mogę. – Urodzenie dzieci jest pierwszym obowiązkiem, jaki stoi przed tobą jako jedenastą księżną MacArran. Masz dać życie synom spłodzonym przez mojego syna. Pierwszego powinnaś urodzić w ciągu roku od daty ślubu, drugiego w ciągu dwóch lat Potem mój syn sam zdecyduje, czego sobie jeszcze życzy. Claire poczuła, że się rumieni – Będę się starać. Księżna uniosła talerzyk, położyła na nim malutkie, lukrowane ciasteczko i zaczęła je jeść. – Drugim twoim obowiązkiem będzie opieka nad moim synem. Póki żyję, sama mogę ją sprawować. Dopilnuję, żeby miał wszystko, czego potrzebuje i czego chce. Ale nie zawsze będę tutaj, dlatego musisz przejąć część moich powinności. Claire pomyślała, że w ten sposób księżna wyraża chęć przeniesienia się po ich ślubie do domu księżnej wdowy, uroczego miejsca, które Claire obejrzała poprzedniego dnia. Uśmiechnęła się. – Nigdy nie będę w stanie zastąpić pani w życiu Harry’ego i mam nadzieję, że syn będzie panią często odwiedzał. Bez wątpienia… Księżna spojrzała na nią tak. że Claire aż cofnęła się o krok. Zobaczyła w jej oczach wściekłość i coś jeszcze… nienawiść? – Będzie mnie odwiedzał? Chcesz powiedzieć, że syn zamierza wyrzucić mnie z domu? – Nie, proszę pani – wybąkała Claire. – Ale sądziłam, że zamierza pani zamieszkać w domu księżnej wdowy. Księżna obrzuciła ją pogardliwym spojrzeniem. – Chcesz mieć moje pokoje, co? Chcesz i moich pokoi, i mojego syna? I czego jeszcze?

W tej chwili Claire najbardziej chciała opuścić ten pokój i nigdy więcej do niego nie wracać. – Nie chciałam okazać pani braku szacunku – bąknęła, spuszczając głowę. Obawiała się wzbudzić gniew matki Harry’ego, nie chciała bowiem, by ta powiedziała synowi, że znalazł sobie drapieżną i chciwą Amerykankę. Księżna jeszcze przez chwilę przyglądała się Claire, potem wydała taki odgłos, jakby dała się częściowo przebłagać. – Dobrze – powiedziała w końcu. – Lepiej, żebyśmy się we dwie rozumiały. To i tak będzie trudne. Claire wreszcie odetchnęła i ostrożnie uśmiechnęła się do; księżnej. – Myślę, że powinnyśmy się zaprzyjaźnić choćby dla dobra Harry’ego. On mówi o pani z wielkim szacunkiem. – To zupełnie naturalne – burknęła księżna. Claire znowu stężała. Każde jej słowo zdawało się obrażać tę kobietę. – Przejdźmy wreszcie do rzeczy – powiedziała księżna. – Musisz się nauczyć, jak dbać o mojego syna. – Dobrze – odpowiedziała Claire. – Chciałabym dużo się dowiedzieć o Harrym. On… Księżna przerwała jej w pół zdania. – Otwórz swój kajecik. Zanim Claire zdążyła wypełnić polecenie, księżna zaczęła mówić niezwykle szybko: – Zaczniemy od groszku. Mój syn je groszek do szynki i wołowiny, ale nie do kurczaka. Chyba że kurczak jest podany w sosie śmietanowym. Groszek należy podawać zawsze. Naturalnie nie do baraniny, ale do jagnięciny jak najbardziej, pod warunkiem, że jagnię nie miało jeszcze sześciu miesięcy. Do cielęciny groszek można podawać jedynie wiosną. W

żadnym wypadku nie można tego robić zimą, no i naturalnie, nie wolno podać groszku do ryby w żadnej postaci. Wykluczony jest też groszek z dziczyzną, co rzecz jasna nie dotyczy mięsa gołębiego. Możemy przejść do marchwi? Claire nie zdążyła nawet zamknąć ust, a tym bardziej otworzyć notatnika. Ale na słowo „marchew” zmieniła pozycje, położyła notes na oparciu krzesła i zaczęła pisać najszybciej, jak umiała. I tak jednak nie mogła nadążyć. Instrukcje dotyczyły kolejno wszystkich warzyw, mięsa, dziczyzny, sposobu i pory podawania posiłków. Były jednak tak skomplikowane, że trudno było je zrozumieć, a co dopiero zapisać. Gdy księżna skończyła mówić o jedzeniu, wspomniała o słabych plecach Harry’ego i zaczęła tłumaczyć, co należy robić w razie wystąpienia bólów. Zabiegi obejmowały nagrzewanie pleców parą wodną, gorące kompresy i kąpiele w aromatycznych ziołach. Claire miała nigdy nie podnosić głosu na Hatry’ego, nie kłócić się z nim i nie sprzeciwiać mu w żaden sposób. Księżna powiedziała jej też, w co Harry może grywać, a co jest nie dla niego, kazała jej też zawsze przegrywać w karty. – On tak się cieszy, gdy wygrywa – wyjaśniła. Potem zajęła się kolorami strojów Harry’ego. Pod żadnym pozorem nie wolno było dopuścić do tego, by Harry włożył na gołe ciało cokolwiek wełnianego, miał bowiem wyjątkowo wrażliwą skórę. Księżna dodała, że nie aprobuje noszenia przez Harry’ego tych obrzydliwych szkockich strojów. Z wrogiego spojrzenia, jakie przesłała Claire, wynikało, że to na niej spoczywa odpowiedzialność za bieganie Harry’ego z gołymi nogami i że jej miłość do kiltów po prostu go zabija. Claire sama się zdziwiła, gdy usłyszała swój głos, nieśmiało mamroczący słowa przeprosin. Księżna podała jej również rozkład zajęć Harry’ego. Przy okazji zgromiła Claire, że z czystego egoizmu wyciągnęła Harry’ego z ciepłej pościeli i zmusiła go do pokazywania

majątku. – Mój syn jest mężczyzną, który stara się wszystkim dogodzić. Lubi dawać innym. Zrobi wszystko, o co się go poprosi, jest bowiem szczodry ponad wszelką miarę. Muszę jednak powiedzieć, że dziś rano był prawie chory po spędzeniu wczorajszego chłodnego poranka nu włóczeniu się po polach i lasach w nieodpowiednim stroju. Claire nie miała pojęcia, że Harry jest tak delikatnej konstytucji, że łatwo się przeziębia i ustawicznie cierpi z powodu bólu pleców. Zrobiło jej się bardzo przykro, nie podejrzewała się bowiem o taki brak spostrzegawczości i niefrasobliwość. – W przyszłości będę ostrożniejsza – bąknęła. – Pamiętaj! O siódmej, po dwóch najdłuższych godzinach w życiu Claire, do pokoju wszedł Harry. Claire tak ucieszył jego widok, że omal nie rzuciła mu się w ramiona. W porę przypomniała sobie jednak o jego chorych plecach. – Matko – powiedział radośnie Harry. – Rozmawiacie tu już wieki. – Podszedł do matki, pocałował ja w policzek, a potem przysiadł na krawędzi jej krzesła. Claire natychmiast dostrzegła, jak na widok Harry’ego twarz księżnej łagodnieje. Jej oczy odmłodniały i wyglądały teraz prawie tak, jak u panny wpatrzonej w kochanka. Claire zerknęła z kolei na Harry’ego i pojęła, jaka czułość łączy tych dwoje. Nie ulegało wątpliwości, że dla niej na zawsze pozostanie tylko rola obcej osoby. Harry wyprostował się, wziął ciasteczko z tacy i wolno je przeżuwając, popatrzył na Claire. Zastanowiło ją, czy ciasteczka migdałowe mają na jej liście plus, czy minus. – Dlaczego stoisz? – spytał. Claire popatrzyła na tych dwoje: starą kobietę siedzącą na krześle przypominającym tron i Harry’ego, który przysiadł w łoicie na poręczy. Poczuła, że ma ochotę uciec, gdzie pieprz

rośnie. Księżna z wyraźnym zainteresowaniem czekała na jej odpowiedź. – Na stojąco łatwiej mi pisać – powiedziała Claire. Księżna uniosła brew, wyrażając tym uznanie dla jej refleksu. – Aha – mruknął beznamiętnie Harry. – A co piszesz? – O tobie – odrzekła Claire z uśmiechem, unikając spojrzenia księżnej. Harry znów się pochylił i cmoknął matkę w policzek. – Och, staruszeczko, chyba nie zanudzałaś Claire moimi dziecięcymi przypadłościami? – Staram się opiekować tobą jak najlepiej. Wszystkie matki to robią. – Spojrzała na niego z taką miłością, że Claire poczuła się zakłopotana. Miała poczucie, że nie powinna być świadkiem tak intymnej sceny. Harry uśmiechnął się do niej. – Prawdopodobnie usłyszysz rożne okropne historie o mojej matce – powiedział, mając na myśli Trevelyana. – Chcę, żebyś wiedziała, że nie są prawdziwe. Matka jest najmilszą, najbardziej życzliwą osobą na świecie i jestem pewien, że z czasem pokochasz ją tak samo jak ja. Claus zerknęła na księżną i zobaczyła na jej twarzy chytry uśmieszek. Nabrała absolutnej pewności, że wobec matki Harry jest całkowicie bezwolny i zawsze taki będzie. – Muszę już iść – powiedziała. – Obiecałam… obiecałam mamie, że porozmawiam z nią przed kolacją. – Nagle ogarnęła ją panika. Bała się, że jeśli zostanie w tym pokoju choć minutę dłużej, to całkiem się załamie. Harry wstał z poręczy matczynego krzesła. – Poczekaj, każę podać ciepłej herbaty. Powinnaś opowiedzieć matce o klaczy, którą dostałaś ode mnie w prezencie. Jeszcze nawet nie nadałaś jej imienia. Możecie wspólnie się nad tym zastanowić.

– Naprawdę muszę iść. Dziękuję jaśnie pani za… za wszystko. – Poczekaj – powstrzymał ją Harry. – Pójdę z tobą. – Nie, dziękuję – odparła Claire. – Muszę iść. – Już jej nie obchodziło, czy nie wyda się nieuprzejma. Wiedziała tylko, że za wszelką cenę musi jak najszybciej opuścić ten pokój. Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, poczuła się tak, jakby znowu mogła odetchnąć świeżym powietrzem. Zdawało jej się, że umknęła przed czymś złym i odrażającym. Że coś, co wydawało jej się koszmarnym snem, okazało się jawą. Chciała jednak zachować twarz. Musiała się zastanowić, jak opanować tę sytuację. Wiele kobiet ma okropne teściowe. Jest to przecież niewyczerpane źródło dowcipów. Ludzie od dawien dawna żartują z przywiązania matek do swoich synów. Nawet jej własna matka czasem robiła kwaśne uwagi o mężczyznach, według niej bowiem wszyscy kochali przede wszystkim swojej matki, a żadna żona świata nie może współzawodniczyć z teściową. Wróciła do swojego pokoju. Była przekonana, że stało się coś strasznego. Ta starucha kochała swojego syna, więc chciała, by go odpowiednio karmić, ubierać i pielęgnować w chorobie. I to było wszystko, o co chodziło. W sypialni przekonała się, że panna Rogers przygotowała jej suknię do kolacji. Z pewnym trudem rozpięła guziki na plecach swojej sukni, ponieważ służącej akurat nigdzie w pobliżu nie było. Panna Rogers miała swój stały rozkład zajęć i ściśle się go trzymała. Między innymi ustaliła z dokładnością do minuty, kiedy Claire powinna zacząć przebierać się do kolacji, i nigdy nie pojawiała się wcześniej. Jeśli ta szalona Amerykanka chciała zrobić coś po swojemu, to jej sprawa, panna Rogers miała poukładane życie i nie należało tego burzyć! Claire wzięła suknię z łoża. Postanowiła iść na kolację i zachowywać się tak, jakby nic się nie stało. Uśmiechać się do Harry’ego, powiedzieć mu, jak przyjemnie było poznać jego matkę, i zaproponować, żeby przestał nosić kilt, bo może się przeziębić.

Przygnębiona tą myślą, ukryła twarz w dłoniach. Nie chciała iść na kolację, nie chciała patrzeć na tych wszystkich ludzi, którzy tylko wytrzeszczali na nią oczy, ale z nią nie rozmawiali. Nie chciała widzieć Harry’ego i okłamywać go, jaką wspaniała osobą wydała jej się jego matką. Natychmiast przyszło jej do głowy, że chciałaby porozmawiać z Trevelyanem, ale to już nie był Trevelyan, tylko powszechnie znany, choć nie zawsze z dobrej strony, kapitan Baker. Gdyby poszła do niego, to czy nie narysowałby później jej karykatury w scenie rozmowy z kaleką księżną? Czy nie pokazałby, że stchórzyła przed tą kobietą? Nie, nie mogła iść do Trevelyana. Przestała mu ufać. Zdradził ją. Chciał z nią rozmawiać tylko po to, by później wykorzystać treść tych rozmów dla swoich celów. Z kim jeszcze mogła pomówić? Z rodzicami? Prawie zbladła na tę myśl. Ostatnio widywała ich dość rzadko, ale z tego, co zauważyła, dostosowali się do reguł życia w wielkim domu tak, jakby się tu urodzili. Bachor twierdził, że ojciec zastanawiał się nawet, czy nie wziąć udziału w przedstawieniach teatralnych we wschodnim skrzydle. Ale był ktoś, z kim mogła porozmawiać. Była pewna, że on zrozumie i da jej dobrą radę. Odrzuciła suknię z powrotem na łoże i wyjęła z szafy kostium do konnej jazdy. Wiedziała, że nie zdąży na kolację i że jaśnie pani bez wątpienia się o tym dowie, ale nic jej to nie obchodziło. Musiała z kimś porozmawiać. Stara chata MacTarvita, ukryta miedzy drzewami i wzgórzami, nie była łatwa do znalezienia, tym bardziej że trudno było przejechać przez gąszcz krzaków. Ale tak samo jak poprzednio MacTarvit czekał na nią. Musiał mieć swoje posterunki, zapewne obsadzone przez dzieci, wyglądało bowiem na to, że wie, gdy ktoś zbliża się do jego domu. Z pewnością uważał na swoją bezcenną whisky. Claire była bardzo ciekawa, w jaki sposób można było go przechytrzyć i wykraść mu parę beczułek.

MacTarvit stał na wzgórzu ze swoją staroświecką strzelbą, a wiatr poruszał jego zniszczonym kiltem. Gdy tylko go zobaczyła, łzy napłynęły jej do oczu. Ten człowiek był jak dotąd jedynym potwierdzeniem jej snów i wyobrażeń o Szkocji. Wszystko inne wydawało jej się tutaj dziwne i oszałamiająco inne, niż sądziła. Będąc jeszcze daleko od niego, zeskoczyła z klaczy i puściła się biegiem. Angus bez wahania oparł strzelbę o skałę i rozłożył swe silne ramiona. Rzuciła się w nie z impetem, ale skutek był taki, jakby wpadła na dąb. W każdym razie, gdy tylko znalazła się w objęciach Angusa, wybuchnęła niepowstrzymanym szlochem, Angus ją przytulił. Claire płakała i płakała, a on stał i cierpliwie trzymał ją przy sobie. Dużo czasu minęło, nim wreszcie Claire odsunęła się od niego. – Przepraszam – powiedziała. – Nie chciałam… – Nic się nie stało – uspokoił ją. – I tak trzeba było trochę przeprać ten stary tartan. Claire roześmiała się przez łzy. Angus otoczył ją ramieniem i zaprowadził do chaty. Tam posadził ją na starym krześle z wysokimi poręczami i oparciem, po czym wręczył jej kubek mogący pomieścić mała baryłkę płynu. W naczyniu była whisky. Powoli nabił fajkę, osiadł przed Claire na stołku, przy nigdy nie gasnącym ogniu na kominku i powiedział: – A teraz niech mi panna powie, co się stało. Claire wiedziała, że powinna przynajmniej postarać się złożyć słowa w sensowną całość, ale było to ponad jej siły. – Nikt nie jest tutaj taki, jak myślałam. Wszystko jest inne, dziwne, a mnie się zaczyna wydawać, że nie istnieję. Są tylko moje pieniądze. Wszyscy patrzą tylko na moje pieniądze. Angus był niesłychanie cierpliwy. Sprawiał takie wrażenie, jakby teraz interesowały go tylko jej słowa. Zaczęła mu opowiadać o objeździe majątku poprzedniego dnia. Jednocześnie

wzięła kilka kartek ze staroświeckiej papeterii ozdobionej napisem „Bramley House”, która od niepamiętnych czasów leżała u Angusa. znalazła ogryzek ołówka i wzięła się do rysowania. Nerwowymi, urywanymi ruchami przesuwała ołówek po kartce, przy każdym słowie dodając doń następną linię. Angus poprosił ją. żeby wytłumaczyła mu, jak jest w Ameryce i czym Szkocja różni się od Ameryki. Nie komentował jej odpowiedzi, tylko pykał fajkę i kiwał głową. Powiedziała mu, jaką doskonałością jest Harry. – Ideał, prawda? – wtrącił Angus. – Owszem, ale jego matka… – Wbiła wzrok w kubek z whisky. – Niech panna nie myśli, że może mnie zdziwić jakąś opowieścią o tej kobiecie. – Z głosu Angusa przebijał gniew. Claire opowiedziała mu o swoim spotkaniu z księżną. – Ona wcale nie zamierza oddać ani odrobiny swojej władzy po moim ślubie z Harrym. Ona nie pozwoli na żadne zmiany. Dalej będzie pilnować każdego posiłku, każdego oddechu mieszkańców Bramley House. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby chciała mi wybierać suknie, które mam nosić. – A co na to mówi twój doskonały Harry? Claire niespokojnie poruszyła się na krześle. – A co może mówić? Ma matkę, której jest winien posłuszeństwo. – A czy ty, moja dzielna panno, sprzeciwiłaś się kiedyś swojej matce? Claire zachichotała, zdążyła już bowiem wychylić mniej więcej pół kubka whisky. – Jakieś dwa tysiące razy, może trochę więcej. Angus uśmiechnął się do niej. – Tak, on jest naprawdę doskonałością.

Claire wbiła wzrok w kubek. – Wczoraj moja młodsza siostra powiedziała o Harrym coś bardzo dziwnego. – Wiedziała, że alkohol musiał na nią podziałać, bo inaczej za nic nikomu by tego nie powtórzyła. Bachor zawsze wygadywał o ludziach różne okropieństwa. Czasem rodzice poznawali bardzo przyjemnych ludzi, a Bachor potem odsądzał ich od czci i wiary, zupełnie bezpodstawnie. Najdziwniejsze, że często okazywało się, iż Bachor miał rację. – Co powiedziała twoja siostra? – Powiedziała: „Nigdy nie będziesz miała żadnej kontroli nad Harrym ani nawet wpływu na niego. Miną trzy miesiące od ślubu i Harry nawet nie będzie wiedział, czy jeszcze żyjesz. Dopilnuje, żebyś dała mu dziedzica i drugiego syna na zapas, a potem pójdzie swoją drogą. Będzie dla ciebie miły i dobry, ale nigdy cię nie zainteresuje. Jesteś o wiele za bystra w bardzo głupi sposób. Powinnaś być bystra na mój sposób i po prostu dążyć do tego, czego chcesz”. – Ile lat ma twoja siostra? – Chyba czternaście. Ale może czterdzieści. Angus skinął głową i nalał sobie whisky. – A co z tym drugim? Z jakim drugim? – spytała, choć dokładnie wiedziała, o kim mowa. – Z drugim kawalerem. Tym śniadym. Tym, który cię tutaj przyprowadził. – Ach, chodzi o Trevelyana – powiedziała wolno. – Właśnie o niego. – Przyglądał się, jak Claire zastanawia się nad doborem stów. – O tego badacza. – Pan wie?

– Tyle wiem. Powiedz mi, co takiego zrobił, że jesteś na niego zła. – Myślałam, że jest moim przyjacielem – zaczęła i nagle wszystko się z niej wylało. Trevelyan był przecież jedyną osobą w domu, która chciała z nią rozmawiać. – Rozmawialiśmy o wszystkim. Powiedziałam mu różne rzeczy, których nigdy nikomu nie mówiłam, i zawsze mnie rozumiał. Nigdy… – Urwała, bo mimo miłego ciepła, które czuła w środku po wypiciu whisky, nie chciała okazać się nielojalna wobec Harry’ego. Przecież kochała Harry’ego. – W każdym razie on zapisywał wszystkie moje słowa. Prowadził nade mną badania – powiedziała z goryczą. – Chciał mnie przedstawić w jednej ze swoich pioruńskich – oj, przepraszam! – książek. A ja nie jestem okazem, który się bada. Jestem po prostu kobietą i kapitan Baker może… – Zdawało mi się, że nazywałaś go Trevelyanem. – Owszem. I dalej tak go nazywam. Takie ma nazwisko. Ale to on jest kapitanem Bakerem. Czy wie pan o wszystkim, czego dokonał? Angus popatrzył na nią. Kiedy do niego przyszła, na twarzy miała grymas trwogi, teraz jednak oczy jej lśniły. – Nie wiem nic a nic. Może mi o tym opowiesz. Claire upiła jeszcze łyk whisky i podjęła jeden ze swoich ulubionych tematów: czyny kapitana Franka Bakera. Opowiedziała Angusowi o wyprawach podróżnika do Afryki i Arabii. Wyjaśniła, w jaki sposób został mistrzem sufizmu. Wymieniła wszystkie języki, które znał Trevelyan. – On potrafi opanować dowolny język w ciągu dwóch miesięcy. Potem opowiedziała jeszcze, jak kapitan Baker pisał swoje dzieła podczas choroby. Opowiedziała o wszystkich niebezpieczeństwach, którym stawiał czoło, i o nauce, jaką wyniósł ze swoich doświadczeń.

– Przez stulecia ginęły całe cywilizacje, na przykład… Babilończycy. – Podkreśliła to gestem dłoni trzymającej kubek. – Nie wiemy wiele o Babilończykach, bo wówczas nie było kapitana Bakera. Nie było takiego błyskotliwego, dzielnego człowieka, który pojechałby do tego kraju, przyjrzałby się życiu jego mieszkańców i je opisał. – To brzmi aż za dobrze. Bardziej jak legenda. – Może on jest legendą – zgodziła się. – Mnie też nie wydaje się realny. – Zerknęła na Angusa. – Nie wyobrażam sobie, żeby matka kapitana Bakera mogła instruować jego przyszłą żonę, że syn może jeść gołębie mięso z groszkiem. Wątpię, czy kapitan Baker w ogóle miał matkę. – Myślę, że jednak miał – powiedział cicho Angus. – Na pewno umarła przy porodzie, a on wychowywał się samopas. – Dopiła whisky i spojrzała na kubek. – Chyba mam dwie możliwości. Jedna to poślubić Harry’ego i oddać się we władzę jego matki. Wtedy będzie decydowała o całym moim życiu, a ja skończę tak, jak jej biedna córka uwięziona w pokoju z kilkoma książkami wybranymi przez jaśnie panią. Ciekawa jestem, czy jaśnie pani pozwoli mi widywać moje dzieci? – A druga możliwość? Claire przez chwilę milczała. – Mogę zerwać zaręczyny z Harrym. – Czy to byłoby dla ciebie bolesne? Czy naprawdę tak bardzo go kochasz? – Jeśli nie poślubię człowieka, na którego zgadzają się moi rodzice, to nie dostane pieniędzy po dziadku. – Zaczęła mu tłumaczyć, jak przedstawia się sprawa majątku. Dla Angusa suma, o której mówiła, była zupełnie niewyobrażalna. Jemu trudno było myśleć o stu funtach. – Dziesięć milionów dolarów, mówisz? A ileż to byłoby funtów?

– Pewnie około dwóch milionów. Angus był bardzo zadowolony, że ma pod sobą krzesło. – I twoi rodzice tyle wydali? Nie próbowała ich znowu bronić, tak jak przed Trevelyanem. Przez chwilę Angus siedział, kiwając głową. – A więc teraz boisz się, że jeśli nie poślubisz mężczyzny, który podoba się twoim rodzicom, to rodzice zabiorą ci… – Przełknął ślinę. – Zabiorą ci twoje dziesięć milionów i wydadzą je na byle co, a ty i twoja młodsza siostra zostaniecie bez pensa przy duszy. Claire zaczęła protestować, mówić, że wcale się tego nie boi, ale wypiła zbyt dużo whisky, by upierać się przy oczywistej! nieprawdzie. – Owszem, boję się. Obojgu moim rodzicom bardzo się tutaj podoba. Ojciec codziennie chodzi na polowania, a matka poznała dwie księżne, cztery hrabiny, wicehrabiego i trzy markizy. Wszyscy nowi znajomi powtarzają jej, że po moim ślubie z Harrym będzie miała szansę na spotkanie z królową i księżną Aleksandrą. – A to wiele znaczy dla twoich rodziców, prawda? – Owszem. Mój ojciec nigdy nie nauczył się niczego robić. Wątpię, czy przepracował choćby jeden dzień swojego życia. Wiem, że to brzmi strasznie, ale on jest już za stary, żeby teraz zaczynać od początku. Nie umiałby się znaleźć jako bankier albo ktokolwiek inny. A moja matka… Angus słuchał jej z wielką uwagą. – Matka chce czuć się ważna, chce mieć poczucie, że jest kimś. Przypuszczam, że w latach młodości za często powtarzano jej, że jest nikim. – A ty czego chcesz, moja panno? – Miłości – powiedziała szybko i uśmiechnęła się. – I może jeszcze jakiegoś zajęcia. Nie

potrafię próżnować. Angus widział, że jeszcze chwila i Claire zaśnie. Już usadowiła się wygodniej na wielkim krześle. – A gdybyś mogła zmienić to, co według ciebie tutaj jest złe, to od czego byś zaczęła? Czy powinniśmy zaorać pola? Czy otworzyłabyś tutaj amerykańską fabrykę i zaczęła produkować powozy albo coś innego? Claire znów się uśmiechnęła. – Nie. Najpierw wydałabym Leatrice za Jamesa Kincaida. Angus prychnął pogardliwie. – Myślałem, że jesteś poważna. A ty chcesz miłości i tylko miłości. Claire, która miała już spuszczone powieki, uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – Moj dziadek powiadał, że kamieniem węgielnym bogactwa są ludzie, którzy dla niego pracują. Kamieniem węgielnym władzy księżnej są jej dzieci. Ona bezwzględnie rządzi życiem Leatrice, a w dużym stopniu także Harry’ego. Gdybym mogła jej zabrać jedno z tych dwojga, osłabiłoby to jej władzę. Bo jeśli córka może się uwolnić, to inni prawdopodobnie też mogą. Liczę na to, że mieszkańcy tego domu zrozumieliby to i wywalczyli dla siebie przynajmniej tyle wolności i prawa decydowania o własnym losie, ile teraz ma w Bramley House służba. Angus wstał i spojrzał na nią z nową dozą szacunku. Sam wiedział co nieco o sytuacji we dworze i słowa Claire wydały mu się rozsądne. Poczekał jeszcze chwile, sprawdził, czy jego Claire rzeczywiście zasnęła, wyjął ze skrzyni tartan naczelnika klanu MacTarvitów i okrył nim swojego gościa. Nawet gdy zdejmował jej rysunki z kolan, nie obudziła się, tylko ciaśniej skuliła się na krześle. Zerknął na rysunki, radośnie zarechotał i położył je z powrotem obok śpiącej Claire. A

potem wyszedł z chaty i ruszył przed siebie. Na dotarcie do dworu potrzebował kilku godzin. 13

Gdy Oman powiedział Trevelyanowi, że stary człowiek idzie po schodach na wieżę, Trevelyan oddalił sługę i wrócił do pisania. Po chwili w drzwiach ukazał się Angus. Zrobił na Trevelyanie duże wrażenie. Nie zadyszał się, chociaż wchodził na górę po dwa stopnie. Trevelyan nie podniósł jednak wzroku znad kartki. – Co cię tu sprowadza? Nie mam bydła, które można ukraść. Angus w milczeniu podszedł do stołu pod ścianą, nalał sobie whisky, potem usiadł na ławie pod oknem i wlepił wzrok w Trevelyana. Wreszcie Trevelyan odłożył pióro i odwzajemnił spojrzenie przybysza. Na ogorzałej twarzy starego rysował się wyraz skupienia. – No, dalej. Z czym przyszedłeś? – Amerykanka spotkała starą kobietę. – Aha – powiedział Trevelyan i znów zajął się pisaniem. – Nie powinna się tym przejąć. Jej miłość do Harry’ego… Angus przerwał mu parsknięciem. – W niej nie ma miłości do tego młodzieńca. On jest, jej zdaniem… doskonały, tak go nazywa. Wczoraj oprowadził ją po okolicy. – MacTarvit wykonał szeroki gest ramieniem, mający oznaczać cały majątek. – Mały Harry udawał, że zna wszystkich mieszkańców. Udawał, że to on tu rządzi. Ale, o ile ja wiem, to do tej pory nawet nie widział tego wszystkiego, co do ciebie należy. – Do mnie? Angus bez słowa wlepił wzrok w Trevelyana.

Trevelyan znowu odłożył pióro, wstał i podszedł do kominka. – Czego ode mnie oczekujesz? Mam jej powiedzieć, że Harry nie jest taki, jak jej się zdaje? Powiedzieć, że mój młodszy braciszek jest leniwy jak pierog i we wszystkim słucha matki? – Ona już trochę wie o matce. – Angus usiłował powściągnąć uśmiech. – Ta stara sekutnica pouczyła ją, jak żywić Harry’ego, wytłumaczyła jej, do czego podawać groszek, a do czego marchewkę, powiedziała, jak dbać o jego wątłe zdrowie. Trevelyan wybuchnął śmiechem. – Harry może zjeść pełen wóz byle czego, a zdrowy jest jak byk. Angus przez chwilę milczał. – Mógłbyś z tym skończyć. Wystarczy, żebyś ujawnił, że żyjesz. – Nie chcę – odparł Trevelyan i zacisnął usta. – Doskonale wiesz dlaczego. Stara zamieniłaby moje życie w piekło. Ona zawsze dostaje to, czego chce. Jej najdroższy Harry jest księciem, a ona wkrótce będzie miała pieniądze tej pannicy. Ale Harry zgodził się sfinansować moją następną wyprawę i w ten sposób ja też mam to, czego chce. – A ta panna? – To nie moja sprawa! – prawie krzyknął Trevelyan. Angus popatrzył na niego z uwagą. – Widziałem was razem. Nie mogłeś od niej oczu oderwać. Przyglądałeś się, jak tańczy, słuchałeś, co mówi. Byłeś… – Musiał poszukać właściwego słowa. – Byłeś z niej dumny. Trevelyan odwrócił się, oparł o gzyms kominka i spojrzał w ogień. – Ona ma rozum. Wychowano ją w bardzo sensowny sposób, więc zamiast myśleć o fasonie następnej sukni, poświęciła życie lekturze i nauce. Łaciny nauczyła się tylko po to, by móc czytać moje książki.

– Ach, wiem, te sprośne kawałki. – Co ty możesz wiedzieć o sprośnych kawałkach? – Stary ksiądz ze wsi czytywał mi te łacińskie rozdziały, płaciłem mu za to baryłkami whisky, ale myślę, że za darmo też by mi czytał. – Ty zbereźny człowieczku – powiedział Trevelyan, ale nie było w tym wrogości. – Czyli lubisz tę pannę, ale zamierzasz pozwolić bratu, żeby się z nią ożenił. Czy wiesz o testamencie jej dziadka? – Tak. I dobrze jej tak, jeśli poślubi mężczyznę, który wcale nie jest księciem. Ona tak bardzo chce zostać księżną, że jest gotowa sprzedać się mężczyźnie, którego… – Czyżbyś chciał powiedzieć, że ona me kocha Harry’ego? To jest bardzo przystojny młodzieniec. Wygląda dużo lepiej niż ty, wiecznie naburmuszony i do tego wychudzony. Każda panna byłaby dumna z takiego męża jak on. Założę się, że on weźmie ją jak swoją pierwszej nocy, którą spędzą razem, wszystko jedno kiedy. Szczerze wątpię, czy taki kawaler jak Harry będzie czekał do nocy poślubnej. – Milcz! – ryknął Trevelyan. Angus spojrzał na niego z chytrym uśmieszkiem na ogorzałej twarzy. – Ona powiedziała, że ją zdradziłeś, że słuchałeś tego, co ma do powiedzenia, tylko po to, żeby ją opisać. I zdaje się, że znowu zacząłeś robić tę swoje rysuneczki. Początkowo Trevelyan w ogóle go nie rozumiał. Odkąd Claire opuściła go tak nagle przed kilkoma dniami, starał nie o niej nie myśleć. Starał się za nią nie tęsknić. Niezbyt mu się to jednak udawało. Dwa razy omal nic zaczął do niej mówić, tak przyzwyczaił się do jej obecności w swoich pokojach. Chciał przeczytać jej nowy fragment książki i zapytać ją o zdanie. Chciał też dowiedzieć się więcej o swoich poprzednich książkach. Powtarzał sobie, że nie wolno mu popadać w próżność, a ponieważ sprzedaż jego książek nie była taka, jakiej

oczekiwał, uznał, że może opinia wiernej czytelniczki pomoże mu coś ulepszyć. – Owszem, zrobiłem kilka rysunków – przyznał. – Po ich obejrzeniu uznała, że jej nie lubisz. Trevelyan wytrzeszczył oczy na starego. – Nie lubię? A co mają do tego jakieś rysunki? Przecież rysuję wszystkich. – Może ona nie słyszała o twoich zdolnościach. Może nie wie, że przez te rysunki i twoją niewyparzoną gębę różni ludzie ze złości nieraz do ciebie strzelali, bili cię, próbowali zabić, tylko że nic im z tego nie wyszło. Może ona uważa, że nie wypada śmiać się z innych. Trevelyan wzruszył ramionami, wciąż bowiem nie rozumiał. Przecież taki drobiazg jak karykatury nie mógł tak bardzo rozeźlić Claire. To musiało mieć raczej związek z kapitanem Bakerem. Doszedł do wniosku, że kiedy Claire przestanie czuć przed nim lęk, to może wróci. – Powiem jej, że te rysunki nic nie znaczą i że może wrócić. Wcale nie chciałem jej sprawić przykrości. – Dziewczęta zawsze cię chciały, prawda? – powiedział Angus. – Mężczyźni nie mieli dla ciebie zrozumienia, ale one się za tobą uganiały. I wolały ciebie niż twojego starszego brata. On był diabelnie przystojny, on miał zostać księciem, ale dziewczęta wzdychały do ciebie. – Co ty o mnie wiesz? Nie było mnie tutaj od czasów dzieciństwa. – Wiem więcej, niż ci się zdaje, a założę się, że twoja matka również. – Angus uniósł brew. – Czyli zamierzasz sprzątnąć małemu Harry’emu sprzed nosa amerykańską dziedziczkę. – Wcale nie. Nawet jej nie tknąłem. – Ale spędzasz z nią więcej czasu niż Harry. – To jego wina, nie moja. Gdybym był jej narzeczonym, na pewno bym jej nie zaniedbywał.

– O tak, zalecałbyś się do niej i ze wszystkich sił starał się jej przypodobać. Książkami, pięknymi słówkami, noszeniem tartanu naczelnika klanu. – Ona nie wie, że to był tartan naczelnika. Nigdy wcześniej go nie widziała. – Ale wielu wieśniaków go widziało. Wielu z tych, których tańcom się przyglądałeś, poznało, kim jesteś. Tańczyli dla naczelnika klanu i jego wybranki. – Ona nie jest moją… – Zniżył głos. – Ona nie jest moją wybranką i nigdy nie miała być. Jesteśmy… przyjaciółmi – powiedział cicho. – Nic więcej między nami nie ma i nigdy nie będzie. Ona zdecydowała, że chce poślubić mojego brata i zostać księżną. – Mógłbyś jej powiedzieć, kim jesteś. Jej rodzice zgodziliby się na to małżeństwo. Im podobno nie sprawiłoby różnicy, nawet gdyby książę miał sto lat i był bez nóg. Trevelyan uśmiechnął się krzywo. – Wtedy poślubiłaby mnie dlatego, że jestem księciem, ale ja w ogóle nie zamierzam się żenić. Nie mógłbym podróżować, a poza tym nie chcę ponosić odpowiedzialności za ten dom i parę innych. A już na pewno nie chcę żony, która chce mnie dla tytułu. Angus zaśmiał się gdakliwie. – Gdyby znalazła się dorodna panna, która powiedziałaby, że chce mnie poślubić, bo jestem głową klanu MacTarvitów, to złapałbym ją i nie puścił, póki nie bylibyśmy w kościele. – To też nas różni. Ja nie chcę się żenić, nie chcę zostać księciem i nie chcę więcej z tobą gadać. Teraz pracuję. – Ona chce wydać twoją siostrę za Jamesa Kincaida. – Co? – Trevelyan osłupiał. – Skąd ona o tym wie? To historia sprzed lat. – Twój młodszy brat jej powiedział. – A jej romantycznej duszy podoba się ich połączyć. Chce ich uszczęśliwić tak samo, jak ona jest szczęśliwa z Harrym.

Angus powtórzył mu, co Claire powiedziała o dzieciach będących kamieniami węgielnymi życia księżnej. – Podobno nauczyła się tego od dziadka. Mnie się zdaje, że ona chce pozbawić starą władzy. Trevelyan pokręcił głową. – Głupie amerykańskie dziecko! Ona nie ma pojęcia, o czym mówi. Nie ma pojęcia, jaka jest nasza matka! Swą naiwnością mogłaby rywalizować z dzieckiem. Marzy jej się sielankowe życie z Harrym i wychowywanie małych, kudłatych blondynów z arystokratycznymi tytułami. Ona nawet nie ma pojęcia, że istnieją tacy ludzie jak ta stara. – Nuta cynizmu przeszła w gorycz. – A stara zabiłaby każdego, kto próbowałby jej odebrać synusia Harry’ego albo władzę. – Mnie się zdaje, że ta panna i tak chce spróbować – powiedział cicho Angus. – Nie uda jej się. Nie ma wieloletniego doświadczenia w snuciu zdradzieckich intryg, tak jak ta stara. – A co stara zrobi, kiedy dowie się, że pannica próbowała zrobić zamach na jej pozycję, tylko jej się nie udało? – Zamknie ją gdzieś. Zresztą, skąd mam wiedzieć? To nie moja sprawa. Angus milczał, ale nadal siedział na ławie pod oknem i wpatrywał się w Trevelyana. Gdy Trevelyan odezwał się ponownie, ledwo go było słychać. – Stara usłyszy, co się święci, bo Claire nie umie robić niczego po cichu. Wszystko, co myśli i czuje, można wyczytać z jej oczu. W końcu zwierzy się Harry’emu. – Parsknął. – Swojemu doskonałemu Harry’emu. Równie dobrze mogłaby od razu sama powiedzieć starej.

Harry naturalnie nie będzie w tym widział żadnego zagrożenia. Jeśli Claire spróbuje go namówić, żeby poparł małżeństwo Lee i Kincaida, potraktuje to jak pracę do wykonania i natychmiast poskarży się matce. – Ale stara będzie wiedziała, co się za tym kryje. – Tak – potwierdził Trevelyan. – Stara będzie wiedziała, że Claire próbuje uszczknąć trochę jej władzy. I zemści się na niej. – Tak jak zemściła się na małym chłopcu, który jej przeszkadzał – powiedział cicho Angus. Trevelyan nie pokazał po sobie, że usłyszał te słowa. – Stara poczeka do ślubu Claire z Harrym. Boże, może nawet przyspieszyć jego datę. Ale na pewno nie przebaczy Claire takich starań. – I co zrobi z pannicą? – Nie umiem sobie wyobrazić – powiedział cicho Trevelyan. – Będzie ją torturować na swój sposób, tak że nawet pomysły najokropniejszych plemion, jakie widziałem, byłyby przy tym fraszką. Złamie ducha Claire, tak samo jak złamała ducha Lee. Czy wiesz, że z Lee też była kiedyś niewąska diablica? Namawiała nas do takich wybryków… Urwał, bo Angus nagle wstał i mszył do drzwi. – Dokąd idziesz? – burknął Trevelyan. – Powiedziałeś, że pracujesz, a ja muszę wracać do pannicy. Ona łatwo marznie, muszę się nią zająć. – Zostawiłeś Claire samą w tej swojej ohydnej norze? Może ją ktoś zamordować. Może… Angus odpowiedział mu uśmiechem. – Mamy tu Szkocję, najbezpieczniejsze miejsce na ziemi. To nie jest ani afrykańska dzicz, ani to miasto, którego szukałeś i nie mogłeś znaleźć.

– Znalazłem je. – Nie, chłopcze, umarłeś. – Przez chwilę obaj mierzyli się wzrokiem, wreszcie Angus odwrócił głowę. – Muszę do niej wracać. Ty zostań tutaj i pisz książki. A kiedy już wydobrzejesz, możesz wrócić do swoich obcych w dalekich krajach. To miejsce zostaw takim ludziom jak Harry, jego żona i jego matka. Ciebie to nie obchodzi. Nie jesteś księciem. Nie jesteś naczelnikiem klanu. Nie żenisz się z tą panną. Zostań więc tutaj ze swoim człowiekiem, jedz, śpij, pisz i nie mieszaj się do niczego. To nie jest twoja sprawa. Z tymi słowami odwrócił się i zaczaj schodzić po schodach. Trevelyan natychmiast podszedł do trzeciego stolika i wziął do ręki pióro. Pracował nad książką o Peshy. Zamierzał opowiedzieć światu, co przeżył, gdy w przebraniu oglądał to tajemnicze miasto. Po tym, jak Jack Powell ogłosił, że jako jedyny człowiek na świecie był w Peshy, Trevelyan zamierzał opublikować swoją książkę i podważyć świadectwo Powella, powiedzieć światu prawdę. Jack sądził, że zabrał wszystkie notatki Trevelyana, którego zostawił na pewną śmierć, ale nie przypuszczał, że Trevelyan ma znacznie więcej zapisane w głowie. Dużo później Oman wszedł do pokoju i wręczył Trevelyanowi płaski pakiecik. – Co to? – spytał. – Ta amerykańska dama dała mi to dla pana. Dopiero po chwili do Trevelyana dotarło, że Oman nazwał Claire damą. Doprawdy był to wyraz niezwykłego uznania. Otwierając pakiecik, marszczył czoło, ale gdy wyciągnął z niego pierwszy rysunek, szerzej otworzył oczy ze zdumienia. Rysunki były surowe, zrobione niewprawną ręka. łatwo jednak było stwierdzić, co przedstawiają. To były jego portrety. Na jednym wyobraziła go sobie jako zbójcę pod szubienicą. Na innym stał jako mały chłopiec na skraju ogrodu, w którym odbywa się

przyjęcie. Miał minę wyrażającą wyższość i zachowywał się tak, jakby wcale nie chciał przyłączyć się do zabawy, ale z jego oczu można było wyczytać osamotnienie. Jeszcze inny rysunek przedstawiał mężczyznę siedzącego samotnie w wieży. W pierwszej chwili Trevelyan wpadł w gniew. Jak taki byle kto, jakaś Amerykanka, śmie go rysować! Jak śmie pokazywać go w tak niepochlebny sposób?! Jak śmie… Spojrzał jeszcze raz na rysunki i miejsce złości zaczęła zajmować uraza. Nie miał pojęcia, że Claire myśli o nim w taki sposób. Myślał, że.… no, że prawie otacza go czcią. Ta nagła lekcja była bardzo bolesna. Nagle usłyszał chichot Omana, wiec się odwrócił. Oman, ten człowiek z kamienną twarzą, wyzuty z wszelkich uczuć, patrzył na rysunek przedstawiający zbójcę pod szubienicą i z trudem powstrzymywał się od śmiechu. – Nie widzę w tym nic śmiesznego – burknął Trevełyan. – To jest bardzo do pana podobne. Proszę spojrzeć tutaj. I tutaj. Naprawdę bardzo podobne. – Nieprawda! – Trevelyan wyrwał rysunek z ręki Omana. – To jest… – Urwał, bo dostrzegł odrobinę podobieństwa między człowiekiem na rysunku i sobą. Wbrew swym chęciom również zaczął się uśmiechać. – To nie mogę być ja – powiedział, ale Omana już nie było w pokoju. Podszedł z rysunkami do okna i dokładnie je obejrzał. Gdy skończył, uśmiechał się znacznie szerzej niż przed chwilą. Czyżby Claire nie wiedziała, że poznała wielkiego kapitana Bakera? Czyżby ta zuchwała Amerykanka nie wiedziała, że z człowieka, który tyle osiągnął, nie wolno się śmiać? To on, Trevelyan, śmiał się z innych, a nie odwrotnie. Odłożył rysunki i podszedł do kominka podsycić ogień. Sprawy Claire go nie interesowały, a to, co powiedział mu Angus, nie miało najmniejszego znaczenia. Był

zwolennikiem niewtrącania się do cudzych spraw. Taka postawa wiele razy uratowała mu życie. Nagle przypomniał sobie jednak, jak Claire opiekowała się nim w chorobie. Naturalnie nie mogła nic poradzić na kolejny nawrót malarii, ale została z nim i dochowała jego tajemnicy. Nie powiedziała nikomu, gdzie była. Znowu dźgnął pogrzebaczem polana na kominku. Naprawdę nic mu było do tego, że Claire chce rzucić wyzwanie matce Harry’ego. Phi, matce Harry’ego, pomyślał z kwaśnym uśmiechem. Przecież ta kobieta jest również jego matką. Naturalnie nigdy nie doczekał się od niej niczego prócz bicia i słów krytyki. Wiedział, jaka straszna potrafi być ta stara wiedźma. Angus miał rację, była zdolna do wszystkiego. Czyż nie odesłała swojego drugiego syna do swojego ojca drania? Odesłała go, gdy miał zaledwie dziewięć lat, nie w odwiedziny, lecz na zawsze. Miał nigdy więcej nie należeć do swojej rodziny tylko dlatego, że matka uznała go za źle wychowanego i posądziła o brak szacunku. Po zaledwie dwóch tygodniach spędzonych u dziadka Trevelyan zorientował się. jak bardzo matka musiała go nienawidzić. A co księżna zrobi, gdy stwierdzi, że Claire chciała zająć jej miejsce? Uczyni z niej więźnia, tak jak z Lee, pomyślał Trevelyan. A kto stanie w obronie Claire? Nie Harry. Harry nie będzie chciał się mieszać do takiej awantury. Dla Harry’ego najważniejsze są jego polowania. Czy rodzice Claire będą jej bronić? Trevelyan przypuszczał, że nie należy na to liczyć. Jej rodzice będą już wtedy mieli to, do czego dążyli, nieważne, że kosztem córki. Czyli, koniec końców, nic się nie zmieni. Księżna nadal będzie miała absolutną władzę nad całym domostwem, a jego siostra i Claire będą jej więźniami. Życie będzie toczyć się dalej. Trevelyan próbował sobie wyobrazić, jak zachowywałaby się Claire pod rządami starej. Nie wysiadywałaby więcej w chacie Angusa MacTarvita i nie piłaby whisky ani nie tańczyła

z wieśniakami. Zresztą zapewne nie byłoby nawet z kim tańczyć. Trevelyan nie pytał o to Harry’ego, domyślał się jednak, że matka zamierzała zainwestować część posagu Claire w kupno owiec, a owce nie mogą paść się tam, gdzie mieszkają ludzie. Spojrzał w ogień. To nie była jego sprawa. Wrócił tutaj tylko po to, by podreperować zdrowie i przy okazji napisać książkę. Potem miał wyjechać, a gdyby Harry dotrzymał obietnicy, mogłaby to być Afryka w końcu przyszłego roku. Chciał zobaczyć jeszcze niemały kawał Afryki. – To, co będzie tutaj, mnie nie interesuje – powiedział na głos. Potem znowu spojrzał na rysunki Claire i zawołał Omana. 14

Harry spał tak smacznie, że Trevelyan musiał mocno nim potrząsnąć. Harry przewrócił się na plecy, z niechęcią spojrzał na brata i znowu zamknął oczy. – Chcę z tobą porozmawiać – odezwał się Trevelyan. – Czy ty nigdy nie śpisz? – Tylko wtedy, kiedy naprawdę muszę. – Ponieważ Harry nie zadał sobie trudu ponownego otwarcia oczu i wyglądał tak, jakby zamierzał znowu zasnąć, Trevelyan jeszcze raz szarpnął go za ramię. – Nie wyjeżdżam. Harry skrzywił się i usiadł zaspany. – Jak na kogoś, kto się ukrywa, zaskakująco dużo się pokazujesz. Co się znowu stało? – Co zaszło dzisiaj między Claire i twoją matką? Na te słowa Harry szeroko otworzył oczy. Minę miał szczerze zdziwioną. – Nic niezwykłego. Claire powiedziała, że chce poznać matkę, no więc poznała. Zjadły

razem podwieczorek. Trevelyan przyglądał się bratu dość długo. Zawsze go zadziwiało, gdy spotykał ludzi, którzy nie widzieli, co się dzieje dookoła nich. Harry bez wątpienia uważał, że jego matka i narzeczona mile spędziły czas przy herbacie. Prawdopodobnie nawet nie zauważył, że Claire opuściła pokój jego matki w stanie ciężkiego przerażenia, jak określił to MacTarvit. – Co ci powiedziała Claire? – spytał Harry. – Nie widziałem się z nią. Harry uśmiechnął się. Ucieszyło go, że Amerykanka nie spędza czasu z jego starszym bratem. – Skąd wobec tego wiesz, że się skarży? – Słyszałem. Harry ziewnął. Tajemniczość Trevelyana mogła pasjonować resztę świata, ale jego śmiertelnie nużyła. – Jeśli tylko tyle masz mi do powiedzenia, to chciałbym już spać dalej. – Czy po ślubie z Claire zamierzasz przenieść… ją – to ostatnie słowo wypowiedział z wyraźna pogardą – do domu księżnej wdowy? – Nie wiem, dlaczego nasza matka wciąż wydaje ci się potworem. To jest naprawdę dobra kobieta, zawsze taka była. Przekonałbyś się o tym, gdybyś tylko włożył trochę wysiłku w to, żeby lepiej ją poznać. A odpowiedź na twoje pytanie brzmi „nie”. Matka nie przeniesie się do domu księżnej wdowy. Lepiej, jeśli zostanie tutaj, żebym mógł być przy niej. Dobrze wiesz, że dotknęło ją kalectwo. – Ona chce tu zostać, żeby dalej rządzić całym domem i Leatrice. Mimo woli Harry był coraz mniej senny. Jego brat umiałby doprowadzić do szału diabła. – Matka nie jest potworem! Kocha swoją córkę i chce spędzać z nią wiele czasu. Czy jest

w tym coś złego? Lee jest absolutnie szczęśliwa. – Tak uważasz? Ile czasu minęło, odkąd ostatnio rozmawiałeś ze swoją siostrą? – Znacznie mniej niż od dnia, gdy ty z nią rozmawiałeś – odciął się Harry. – Za kogo ty się właściwie masz, że zjawiasz się tu nie wiadomo skąd i od razu próbujesz wszystko zmienić? Wyjechałeś z domu jako dziecko, potem uciekłeś od dziadka i przez wiele lat nikt nie widział cię na oczy, a teraz nagle przyjechałeś i rozstawiasz wszystkich po kątach. Jeśli chcesz tu rządzić, to ogłoś, że żyjesz i wróciłeś. Trevelyan usiadł bez słowa na wysokim krześle przy łożu. – Tak myślałem – odezwał się znowu Harry. – Chcesz rządzić wszystkim z ukrycia, ale nie zamierzasz się ujawnić. – Twoja Amerykanka chce wydać Leatrice za Jamesa Kincaida. Harry parsknął śmiechem. – A niech próbuje. – Z powrotem się położył. – Claire może swatać, kogo jej się podoba. Kobiety lubią to zajęcie. – Nie zamierzasz jej pomóc? – Pomóc? Wystarczy, że ona ułatwi im ponowne spotkanie. Sądzę, że nie widzieli się od wielu lat – A co z twoją matką? Harry zwrócił się ku bratu ze wściekłą miną. – Ona jest również twoją matką. Dlaczego starasz się zachowywać tak, jakbyś wykluł się z jajka i nie miał matki? Jeśli Leatrice chce kogoś poślubić, może to zrobić. Nie jest więźniem. – Harry wolał nie myśleć o kłótni Lee z matką na temat Kincaida, która miała miejsce przed wieloma laty. To było dawno, poza tym wówczas Lee miała zalotnika, którego matka akceptowała. Teraz sytuacja była inna, tak przynajmniej uważał Harry.

– Lee jest więźniem, tylko ty tego nie widzisz – powiedział cicho Trevelyan. – A jeśli czegoś się nie zrobi, to twoja oblubienica wkrótce podzieli jej los. – Spędzasz za dużo czasu na słońcu – powiedział znużonym tonem Harry.– Ożenię się z Claire i wszystko będzie dobrze. Matka powiedziała, że Claire całkiem jej się podoba i że będzie dla mnie dobrą żoną. Z czasem obie na pewno się zaprzyjaźnią. Nawet mam nadzieję, że będą z sobą tak blisko, jak matka i Lee. A teraz wyjdź, proszę, z mojego pokoju. Chciałbym jednak trochę pospać. – Znowu skulił się w pościeli i zamknął oczy. Trevelyan dość długo siedział jeszcze nieruchomo, usiłując wymyślić coś, czym mógłby przekonać brata. W głębi duszy wiedział jednak, że nie ma takiego argumentu. Harry nigdy nie był w stanie dostrzec u matki najmniejszej niedoskonałości. Przychodząc tutaj, Trevelyan miał nadzieję, że mimo wszystko przemówi młodszemu bratu do rozsądku. Gdyby przekonał Harry’ego, że Claire potrzebuje jego pomocy, to sam mógłby umyć ręce. Wróciłby do pracy ze spokojnym sumieniem, wiedząc, że odwdzięczył się Claire za opiekę podczas choroby. To był bardzo dobry pomysł. Niestety, dobry pomysł spalił na panewce, bo Harry nie uważał, by cokolwiek należało robić. Harry był zadowolony, wiec chciał, żeby sprawy toczyły się własną drogą. Trevelyan pomyślał o Claire. Przypomniał sobie, jak śmiała się i tańczyła. Gdyby poślubiła Harry’ego i zaczęła żyć w tym gnieździe nienawiści, to czy upodobniłaby się do Leatrice? Czy stałaby się cieniem siebie? Czy poddałaby się woli księżnej i spełniałaby każdą zachciankę starej? Trevelyan przypomniał sobie z kolei, jak Claire pozwoliła MacTarvitowi kraść krowy. Przecież wiedział, że nie minie nawet pół roku od jej ślubu i MacTarvita już nie będzie na ziemiach Montgomerych. Nie chciał się do tego mieszać. Chciał wrócić do swoich pokojów i dalej pisać. Miał mnóstwo pracy przy opisie języka peshańskiego. Jego krewni zupełnie go nie obchodzili. Nie

chciał wrócić do rodziny, nie czuł nic do tego domu i nie chciał mieć z tym wszystkim nic wspólnego. Podobało mu się, że uznano go za zmarłego. Dzięki temu stał się naprawdę wolny. Z drugiej strony nie mógł przestać myśleć o siostrze. Nie widział jej od powrotu do Bramley ani w domu, ani poza jego murami. A z tego, co Claire powiedziała MacTarvitowi, wynikało, że Leatrice jest najnieszczęśliwszą osobą na świecie. Spojrzał na Harry’ego, który już smacznie spał. Brat z pewnością nie zamierzał pomóc Claire w walce ze starą księżną. Zanadto cenił sobie, wygodę, by cokolwiek, zmieniać. Dlaczego Harry miałby zmienić coś, z czym jest mu dobrze? Ale wobec tego co dalej? Ukryć się w swoich pokojach i siedzieć tam, jakby nigdy nic? Pisać swoje i nie mieszać się do rodzinnych spraw? Pozwolić Harry’emu na ślub z Amerykanką i niech Claire sama sobie radzi z teściową? Nie ulegało wątpliwości, że w najgorszym razie po prostu przeżyje tę starą sekutnicę. Wtedy będzie mogła robić, co jej się podoba. Znów zobaczył oczami wyobraźni Claire. Otarł twarz. Czy wróci tu za dziesięć lat i zobaczy tę radosną, młodą kobietę noszącą tace do pokoju teściowej? Czy jej przystojny mąż w ogóle zauważy, że złamano jej ducha? Wstał i podszedł do drzwi. A gdyby porozmawiał z Leatrice? Nic nie będzie robił, tylko porozmawia. Może siostra jednak nie jest tak nieszczęśliwa, jak twierdzi Claire. 15

Leatrice, skulona pod kołdrą w ciepłym łóżku, początkowo nie wiedziała, skąd dochodzi ja dziwne skrzypienie. W półśnie sadziła, że źródłem wszelkich zakłóceń jej odpoczynku jest matka, odruchowo poderwała się więc, żeby wstać. Czego znowu chce ta stara wiedźma? Trzeba rozetrzeć jej stopy? Wyszczotkować włosy? Podać termofor? A może przynieść

herbatę? Albo jej poczytać? Czasem Leatrice sądziła, że matka celowo siedzi do późna i próbuje wymyślić, czym można by ją zająć. A wuj James powiedział kiedyś, że Eugenia prawdopodobnie nie może zasnąć dlatego, że dręczą ją wyrzuty sumienia, bo oprócz niej nie ma nikogo takiego, kto leni się dwadzieścia cztery godziny na dobę i jest taki okropny. Leatrice odrzuciła na bok kołdrę i nie otwierając oczu, oparła nogi na podłodze. Dopiero gdy zauważyła światło, podniosła powieki. Ukryte drzwi w boazerii na wschodniej ścianie pokoju były otwarte. Stał w niej ze świecą w ręce duch jej zmarłego brata. Leatrice wyprostowała się gwałtownie, zasłoniła usta dłonią, żeby nie krzyknąć, i oparłszy się o wezgłowie łóżka, naciągnęła na siebie kołdrę aż po szyję. Nie bardzo wiedziała, co jeszcze może zrobić. Głosu nie dobyłaby z siebie nawet wtedy, gdyby od tego zależało jej życie. Po prostu siedziała i wytrzeszczała oczy na zjawę. – Hej, głuptasku – odezwał się duch. – To tylko ja. Leatrice wciąż jeszcze drżała, ale po chwili udało jej się zamrugać. Zjawa wcale nie wyglądała jak duch. To był żywy człowiek, który dostał się do pokoju tajnym korytarzem. Gdy podszedł bliżej, pochyliła głowę, by lepiej mu się przyjrzeć, – Jestem prawdziwy – powiedział. – Taki sam jak zawsze. Puściła kołdrę, ale nie mogła oderwać od niego wzroku. Czy to istotnie jej brat? – Vellie? – szepnęła. Skinął głową i szybko ruszył w jej stronę. Leatrice otworzyła ramiona i wreszcie powitali się czułym uściskiem. Vellie był prawdziwy! Dzięki Bogu i wszystkiemu, co święte, był prawdziwy i żył! Rozpłakała się. Łzy toczyły jej się z oczu początkowo wolno, potem coraz szybciej, gwałtowniej. Dotykała jego ramion i pleców, żeby przekonać się namacalnie, czy to naprawdę on.

– Pst, kochanie – szepnął, tuląc ją do siebie. Miał na sobie dziwną jedwabną szatę i miękkie pantofle. Czubkiem jednego pantofla ściągnął drugi, potem pozbył się również pierwszego i wsunął się do jej łóżka. Położył się obok i dalej po bratersku ją tulił. Chciał, żeby się wypłakała. Leatrice rzeczywiście długo nie mogła się uspokoić, więc cierpliwie czekał. Wreszcie opanowała się na tyle, by móc coś powiedzieć. A gdy była już w stanie powstrzymać łzy, myślała tylko o tym, jak dobrze móc dotknąć kogoś bliskiego. Lata minęły, odkąd ostatnio tak leżeli z Trevelyanem. Był między nimi tylko rok różnicy, więc jako dzieci zawsze trzymali się razem. Ich starszy brat Alex zjadł wszystkie rozumy i miał stanowczo za wiele godności, by zniżać się do rozmów z jakąś dziewczyną, ale ona i Vellie stanowili parę przyjaciół lub – jak mówili niektórzy – wspólników w przestępstwie. Ostatnio widziała go, gdy miał dziewięć lat. Tego strasznego dnia przyjechał po niego dziadek i odesłano go z domu. Wiedziała, ze wspomnienie Velliego, jej najlepszego przyjciela, brata i powiernika, obracającego się na siedzeniu odkrytego powozu i żegnającego ją spojrzeniem, będzie z nią do końca życia. Ich ojciec powiedział, że Vellie wróci za kilka miesięcy, ale Leatrice zerknęła na surową twarz matki i zrozumiała, że droga powrotu dla brata jest zamknięta, w każdym razie powrotu na stałe. Vellie dopuścił się czegoś niewybaczalnego: rzucił wyzwanie matce. Niegrzecznie jej odpowiadał, i śmiał się z jej kar, ostrzeżeń i gróźb. W końcu jednak to ona postawiła na swoim, wygrała. Vellie był tylko małym chłopcem, ona – księżną i jego matką. Miała władzę. Ich ojciec przygotowywał najstarszego syna do przejęcia książęcego tytułu i Leatrice podejrzewała, że może nawet trochę się ucieszył z wyjazdu Velliego, bo drugi syn sprawiał kłopoty od dnia swych narodzin. – To naprawdę ty? – szepnęła, pokonując szloch.

– Ja, najprawdziwszy. Obejmował ją, a ona leżała tyłem do niego, tak jak kiedyś. Nawet gdy był jeszcze mały, matka biła go za najmniejsze przekroczenie ustalonych przez nią zasad. Musiało bardzo ją złościć, że drugi z synów nigdy nie płacze. Po każdym laniu odchodził dumnym krokiem, wyprostowany, z pogardliwym uśmieszkiem na twarzy, jakby chciał powiedzieć, że kara nic go nie bolała. Ale nocami Leatrice wślizgiwała się tunelami do jego pokoju i wpełzała do łóżka, a on tulił się do niej i płakał. Pytał przez łzy: – Dlaczego ona tak mnie nienawidzi? Leatrice nigdy nie umiała mu odpowiedzieć. – W gazetach napisano, że nie żyjesz. Podobno nie dotarłeś do Peshy, bo po drodze umarłeś na malarię… Przerwał jej jego pogardliwy śmiech. – Jest mnie znacznie trudniej zabić, niż niektórym się zdaje. Owszem, chorowałem, przez pewien czas nawet byłem jedną nogą na tamtym świecie, ale wyzdrowiałem. Ukrywałem się, póki nie byłem dość silny, by wsiąść na statek, a potem przypłynąłem do domu. Ujęła go za rękę i pogłaskała się nią po policzku. Minęło wiele miesięcy, odkąd niejaki Jack Powell, który podróżował z Treyelyancm, wrócił do Anglii i ogłosił światu, że sam jeden wszedł w mury tajemniczego miasta Pesha. Dziennikarzom opowiedział, że kapitan Baker był zbyt chory, by mu towarzyszyć, więc został w obozie. Twierdził również, że kapitana Bakera trzeba było potem dźwigać z powrotem na noszach na wybrzeże, a tuż przed wyruszeniem statku w drogę powrotną do Anglii kapitan skonał. – Gdzie się zatrzymałeś? – spytała. Zawahał się. – W komnacie Charliego.

Leatrice przez chwilę milczała. Wreszcie spytała, starając się, by zabrzmiało to jak coś mało istotnego. Długo tam jesteś? – Kilka tygodni. A więc był w domu już od dawna, ale dotąd nie przyszedł jej odwiedzić. Zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle zamierzał to zrobić. I czy rzeczywiście to była jego pierwsza wizyta po tylu latach. Może już kiedyś zatrzymywał się w opuszczonej części domu? – Co cię tu sprowadza? – Miała nadzieję, że w jej głosie nie słychać urazy. Ale Trevelyan dobrze znał jej myśli, jak zawsze, więc tylko się roześmiał. Tym śmiechem bardzo ją rozgniewał. Odsunęła się od niego, chwyciła za poduszkę i zaczęła go nią okładać. – Jak mogłeś tak mnie oszukać? Kazałeś mi wierzyć, że nie żyjesz! Czy masz pojęcie, ile przez ciebie wycierpiałam? Twoje listy to wszystko, co kiedykolwiek miałam w życiu. Zachowałam je co do jednego, od pierwszego do ostatniego. Trevelyan leżał obok i uśmiechał się do niej od ucha do ucha. Nie widziała go lata, ale ten uśmiech poznałaby natychmiast. Był tak samo prowokujący i beztroski jak wtedy, gdy Trevelyan miał dziewięć lat. – Musiały chyba zapełnić cały pokój. Odwzajemniła uśmiech. – Cztery kufry. – Dotknęła jego policzka. – Och, Vellie, czy naprawdę tutaj przyszedłeś? Czy na pewno nie jesteś duchem? Ciotka May powiedziała, że widziała twojego ducha. – Natknąłem się na nią któregoś ranka, gdy ukradkiem prześlizgiwałem się przez pokoje. Czy nikt z tych reliktów przeszłości nie umiera? Oni byli starzy już za moich chłopięcych lat. Nie umiem sobie nawet wyobrazić, ile lat mają teraz. – Matka chciałaby, żeby poumierali, jestem tego pewna, ale im się jakoś nie spieszy.

Wujek Cammy namówił nawet siostrę narzeczonej Harry’ego do udziału w swoich przedstawieniach. Ciekawa jestem, czy kłócą się o kostiumy. – Z tego, co słyszałem o Bachorze, to zapewne wygrywa wszystkie spory. Leatrice zmrużyła oczy. Zaczynała wreszcie otrząsać się z piorunującego wrażenia, jakie zrobiło na niej zjawienie się Velliego. – Co wiesz o tym dziecku? Czy poznałeś Claire? Czy widziałeś Harry’ego? Trevelyan przekręcił się na plecy, wsunął ręce pod głowę i wbił wzrok w sufit. – Co sadzisz o tej Amerykance Harry’ego? Leatrice grzmotnęła go w twarz poduszką i chciała powtórzyć uderzenie, ale wyrwał jej poduszkę i przytrzymał ręce przy bokach. – Co się z tobą dzieje? – Jesteś tu tyle tygodni, widziałeś się z Harrym, poznałeś jego narzeczoną, a mnie przez cały ten czas pozwoliłeś wierzyć, że nie żyjesz. Jak mogłeś mi to zrobić? Kocham cię bardziej niż ktokolwiek na rym świecie. Przez dwadzieścia dwa lata pisałam do ciebie przynajmniej raz w tygodniu, a czasem pięć razy albo nawet sześć. Opowiadałam ci o wszystkim, co się dzieje w moim życiu. Otwierałam przed tobą dusze. Przez te wszystkie lata byłeś moim najbliższym, a czasem jedynym przyjacielem. Ale pojechałeś szukać swojej ukochanej Peshy i od tej pory nie dajesz znaku życia. Nie dostałam żadnego listu przez dwa lata, a w końcu przeczytałam w gazecie, że nie żyjesz. Uwierzyłam w to! Czy wiesz, jak gorzko po tobie płakałam? Czy wiesz, w jakim smutku mnie pogrążyłeś? I nagle okazuje się, że żyjesz. Mało tego, mieszkasz kilkaset metrów ode mnie i myszkujesz po domu, rozmawiasz z głupią, starą ciotką May, rozmawiasz z Harrym, który wcale cię nie zna, w każdym razie nie od tej strony co ja, a teraz… Urwała, bo usiadł oparty o wezgłowie i znów ją czule objął, gdy łzy jeszcze raz okazały

się silniejsze od niej. – Myślałem, że będzie lepiej dla wszystkich, jeśli uznacie mnie za zmarłego. – Och, co ty wygadujesz. – Pociągnęła nosem. – Jak mogłeś w ogóle tak pomyśleć? – Gdy jednak postawiła to pytanie, uświadomiła sobie, że zna na nie odpowiedź. Do tej pory się nad tym nie zastanawiała, ale przecież w chwili śmierci starszego brata Trevelyan został księciem. Odsunęła się i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. – Jaśnie panie – szepnęła. – Właśnie o to chodzi. Leatrice znów położyła mu głowę na ramieniu. To istotnie zmieniało sytuację. – Jej bardzo się to nie spodoba – powiedziała cicho. Oboje wiedzieli, że mowa o matce. – Nie spodoba jej się, że Harry już nie jest księciem. Ale domyślam się, że ty tego nie chcesz, prawda? – Nie chcę być księciem – odparł Trevelyan cicho. – Nigdy nie chciałem. Harry jest doskonałym kandydatem. Poluje, wydaje przyjęcia, może siedzieć w Izbie Lordów i drzemać wraz ze śmietanką arystokracji. Ja nigdy bym się do tego nie przyzwyczaił. Nie chcę dźwigać odpowiedzialności, jaką nakłada tytuł. – Ależ Yellie… – zaczęła Leatrice. Znów przyciągnął ją do siebie i pogłaskał po głowie. – Nie chcę i nie zamierzam o niego wystąpić. Harry obiecał finansować moje ekspedycje, a to jest wszystko, czego pragnę. Mam ciekawsze zajęcia w życiu, nie muszę gnić w jednym z rodzinnych domostw, ożeniony z najbogatszą dziedziczką, jaką zdołam znaleźć. Drugi raz aluzyjnie wspomniał o Claire. – Czy już ją poznałeś? Czy znasz Claire? Trevelyan tak długo zwlekał z odpowiedzią, że w końcu Leatrice bardzo uważnie na

niego spojrzała. Zawsze, jako chłopiec także, miał takie oczy jak teraz. Czasem Leatrice zdawało się, że to właśnie one tak irytują matkę. Były błyszczące, skupione i nieprzeniknione. Chyba że ktoś znał Trevelyana tak jak ona, wtedy mógł je przeniknąć. Gdy Trevelyan miał dwanaście lat, ojciec pozwolił mu na powrót do domu. Ale jego pobyt trwał tylko dwa tygodnie. Wkrótce po przyjeździe złapano go wieczorem na włamaniu do kościelnej krypty. Powiedział, że szukał grobów. W następnym tygodniu wspiął się na drabinę i wlazł na pięterko pensjonatu dla wdów, który miał bardzo złą reputację. Drugiego wybryku ojciec mu nie wybaczył i odesłał go z powrotem do dziadka. Były potem jeszcze inne odwiedziny, ale za każdym razem Trevelyanowi udawało się szybko wzbudzić gniew ojca i wracał do dziadka. W latach dorastania nie widywała go często, ale dostawała od niego tysiące listów i mnóstwo zdjęć. Mogła wiec się przyglądać, jak Veliie mężnieje, lubił bowiem stroić się w różne – jak to nazywał – przebrania i pozować w nich fotografowi. Teraz spojrzała mu w oczy i natychmiast zauważyła, że coś ukrywa. – Czemu do mnie przyszedłeś akurat teraz? Czy zamierzałeś w ogóle przyjść? A może chciałeś wyjechać bez spotkania ze mną? – Odpowiedź miał wypisaną w oczach. Z trudem oparła się pokusie nazwania go kilkoma wulgarnymi epitetami, a znała ich wiele i to w różnych dziwnych językach – wszystkie dzięki Velliemu. Z powrotem położyła mu głowę na piersi. Nie miało sensu na niego krzyczeć. To nie robiło na nim najmniejszego wrażenia. – Opowiedz mi wszystko od samego początku. Wszystko, słyszysz? Nie próbuj niczego opuszczać. – Już jest późno, a… – Powiem matce, że tutaj jesteś. Zachichotał; doskonale wiedział, że to czcza groźba. Tego Leatrice za nic by nie zrobiła.

– Sama mnie do tego zmusiłaś – powiedział z uśmiechem. – Przyjechałem do tego domu odpocząć. Byłem bardzo chory i potrzebowałem miejsca, gdzie mógłbym odzyskać sity. Nie zamierzałem nikomu zdradzać mojej obecności. Prawdę mówiąc, nie wiedziałem nawet, czy rodzina tutaj jest. Zawsze mylą mi się pory roku. Sądziłem, że raczej przebywacie na południu. Leżała spokojnie i słuchała jego relacji ze spotkania z Claire. Opowiedział jej, jak zemdlał. – To było dość… – Krępujące? – spytała ze śmiechem. Wiedziała, co ludzie mówią o Trevelyanie i kobietach. Kiedy był młodszy, nie miał jeszcze dwudziestu lat, pisał do niej o swoich podbojach, o tym, jak w środku nocy wspinał się po ścianie żeńskiego internatu i chował w łóżku panny przed siostrą, która przyszła sprawdzić, co się dzieje, bo usłyszała chichoty. W starszym wieku byt już bardziej dyskretny, ale Leatrice, uwięziona pod jednym dachem z matką jedzą, ojcem zajętym swoimi sprawami i dwoma braćmi, cierpiała niewyobrażalną samotność, błagała więc brata, by opowiadał jej o wszystkich swoich przygodach. – Claire jest bardzo ładna, nie sądzisz? – powiedziała Leatrice, bacznie mu się przyglądając. – Jest wiele rodzajów urody. Claire ma… och, mnóstwo wigoru. Miał rację. Claire chodziła energicznym krokiem, szybko mówiła i zawsze zdawała się obserwować ludzi. Nie była to osoba, którą zadowala badanie własnego wnętrza. – Uwiodłeś ją? Trevelyan zdrętwiał. – Ona jest zaręczona z Harrym. Leatrice wydała stłumiony chichot.

– To nie przeszkadzało ci w Egipcie, gdy zawarłeś znajomość z tancerką. A najazd na harem? Czy tamte kobiety nie poślubiły wcześniej kogo innego? – Nie mojego brata. Leatrice uśmiechnęła się. Trevelyan dużo podróżował i lubił pozować na członka bohemy, ale w istocie był tak samo konwencjonalny jak inni mężczyźni. – Poza tym ona mnie nie lubi. Leatrice spojrzała na niego zdumiona. – Powiedziała, że jestem stary i chory. Znowu przytuliła się do niego, ale ponieważ cała trzęsła się ze śmiechu, nie udało jej się tego ukryć. – Śmiej się do woli, ale ona powiedziała, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Jest wściekła z powodu Harry’ego. Mówi o nim prawie bez przerwy. Twierdzi, że jest doskonały. – Harry? – Harry. Oboje w milczeniu rozkoszowali się tym niewybrednym żartem losu. Wreszcie Trevelyan zaczął opowiadać siostrze o swoich innych spotkaniach z Claire. – Wiem, że powinienem był ją wygonić, ale czuła się taka samotna. Zupełnie nie rozumiała, co się dzieje w tym domu, a Harry całkiem ją ignorował. Leatrice aż za dobrze rozumiała, czym jest samotność. Chociaż w Bramley House mieszkało mnóstwo ludzi, nie było tu towarzystwa. W każdym razie dla niej. Nie chciała siedzieć w salonach z ciotkami i plotkować o innych znajomych, a na dwór wyjść nie mogła, bo nie usłyszałaby, gdyby wzywała ją matka. – Wiem, jak musiała się czuć. Słuchając Trevelyana, zwracała uwagę nie tylko na słowa. Z jego tonu wywnioskowała,

że w rzeczywistości bardzo lubi Claire. Powiedział, że przeczytała wszystkie książki kapitana Bakera. – Wszystkie! – oznajmił z dumą. Potem wysłuchała opowiadania o tym nadzwyczajnym dniu, który Trevelyan z Claire spędzili u Angusa MacTarvita. Leatrice nie widziała nikogo z MacTarvitów od czasu, gdy była dzieckiem i wraz z Velliem ukradkiem podchodzili do chaty Angusa, żeby ukraść mu whisky. Przypomniała sobie, że stary kiedyś ją złapał i nastraszył. Ale potem puścił wolno. Śmiertelnie przerażona uciekła do Velliego, a on ją wyśmiał, powiedział, że stary tylko dużo gada i nie ma się czym przejmować. Teraz dowiedziała się, że Claire spędziła z MacTarvitem cały dzień i tańczyła przy jego chacie z wieśniakami. To było prawie tak, jakby ktoś powiedział jej, że Claire bawiła siej z elfami i piła nektar zamiast herbaty. – Co ona jeszcze robi? – spytała Leatrice, nie mogąc ukryć podziwu. Trevelyan uśmiechnął się. – Pije szkocką jak marynarz, je ze smakiem dziwne rzeczy, przekupiła siostrę, żeby móc mnie pielęgnować, gdy byłem chory. No i zmusiła Harry’ego, żeby pokazał jej cały majątek i przedstawił ją dzierżawcom. Leatrice spojrzała na brata oszołomiona w najwyższym stopniu. – Jak Harry to zrobił? Przecież on nie poznałby swojego dzierżawcy, nawet gdyby się z nim zderzył głową. Wątpię, czy on zna imię pokojowca, który jest u niego dziesięć lat. – Zdaje się, że nasz sprytny braciszek wziął ze sobą Charlesa. Stary MacTarvit powtórzył mi potem, że Claire uznała Harry’ego za bardzo skromnego człowieka, bo pozwolił swojemu agentowi wszystko tłumaczyć. Słysząc to Leatrice wybuchnęła śmiechem i wtedy uświadomiła sobie, jak bardzo dawno

już się nie śmiała. Jedynym światłem w jej życiu były listy od brata, które pozwalały jej pośrednio uczestniczyć w jego przygodach. O dziadku Trevelyan pisywał niewiele, tylko niekiedy wspominał, że jeszcze bolą go plecy po ostatnim laniu starego albo że schudł, bo od pewnego czasu musi żyć o chlebie i wodzie. Najczęściej jednak w listach były żywe opisy tego, co sam widział i robił. – I co jeszcze o niej powiesz? Trevelyan zaczerpnął tchu. – Poznała naszą matkę. – Matka, jeśli chce, umie być czarująca. – Wygląda na to, że tym razem nie chciała. Prawdopodobnie wiedziała więcej o Claire niż Claire o niej. Musiała wyczuć siłę Claire. – Siłę? Uważasz, że Claire ma jakąś silę? Mnie wydała się dość przeciętna. Często nie bywa na posiłkach, a moja pokojówka twierdzi, że Rogers nią dyryguje. W każdym razie Rogers chełpi się tym pod schodami. No, i pewnie donosi na Claire matce. – Tak przypuszczam. – Trevelyan zamyślił się. – Pytałaś mnie o siłę Claire. Moim zdaniem, ona rzeczywiście ma siłę, tylko o niej nie wie. To takie duże dziecko. A jej siła leży w tym, że myśli o innych ludziach. – Wcale nie wydaje mi się to siłą – stwierdziła cynicznie Leatrice. Z jej doświadczenia wynikało, że najważniejszym celem w życiu jest przetrwanie. Aby przetrwać, człowiek jest gotów na wszystko. – Szkoda, że jej nie widziałaś z MacTarvitem – powiedział Trevelyan. – Stary jadł jej z ręki. A wieśniacy też byli nią zachwyceni. Patrzyli na nią z takim szacunkiem jak na nikogo z naszej rodziny od dawien dawna. Leatrice odchyliła głowę i zmierzyła go wzrokiem.

– Vellie, ty się w niej zakochałeś. Trevelyan nieco ją odsunął. – Co za śmieszny pomysł. To jest jeszcze dziecko, w dodatku zakochane w Harrym i marzące o zostaniu księżną. – Zaśmiał się. – Nie, siostrzyczko. Nie zakochałem się. Ale chcę się zemścić. – Na matce? – spytała Leatrice. – A na kim by? – Pomogę ci – zaofiarowała się, nawet nie spytawszy go o zamierzenia. – Chcesz ją zamordować? Nakarmimy ją jakąś egzotyczną trucizną? Trevelyan parsknął śmiechem. – Nie będziemy stosować takich szybkich i stosunkowo bezbolesnych środków. Matka pragnie pozostać księżną również po ślubie Harry’ego, liczy na to, że będzie władać tym domem i jego mieszkańcami aż do śmierci – Nic dziwnego. Czy ktoś w ogóle sądził inaczej? Ta twoja Amerykanka chyba nie łudziła się, że to ona zostanie nową księżną? – To nie jest moja Amerykanka! Należy do Harry’ego, a poza tym owszem, Claire sądziła, że po jej ślubie teściowa bez protestów przeniesie się do wdowiego domu, a ona zostanie księżną. Claire ma zamiar znieść sztywne godziny posiłków. – Na chwilę zamilkł. – Zamierza też zachować kontrolę nad spadkiem, który dostanie po ślubie, wyremontować chaty wieśniaków, obsiać pola i zająć się zarabianiem pieniędzy po amerykańsku. – Mój Boże – powiedziała Leatrice. – Naprawdę? Harry mógł jej powiedzieć… – Harry ją okłamał – powiedział ze złością Trevelyan. – Powiedział jej to, co chciała usłyszeć. Obiecał, że po ślubie będzie mogła robić, co jej się podoba. Leatrice westchnęła.

– Harry pewnie tak myśli. On przecież robi, co mu się podoba. I uważa, że matka jest urocza. Nie rozumie, dlaczego inni ludzie nie podzielają jego opinii. – To prawda. – Biedna, biedna Claire – powiedziała z przejęciem Leatrice. – Wyobrażam sobie, że jest przyzwyczajona do robienia wszystkiego po swojemu. Jej matka jest okropną kobietą. Bardzo pospolitą. Tytułuje Harry’ego w najdziwniejszy sposób, na przykład jego magnificencją albo przewielebnym. Ciotki bezlitośnie ją wykpiwają. Podejrzewam zresztą, że same nakarmiły ją fałszywymi informacjami i teraz śmieją się z niej za jej plecami. Trevelyan zmarszczył czoło. – A jej ojciec? – Jest bardziej leniwy niż Harry. – Mój Boże. – Trevelyan nie wierzył własnym uszom. – Miałem wrażenie, że ona dyryguje swoją rodziną, ale jest gorzej, niż przypuszczałem. – Położył ręce na ramionach Leatrice i spojrzał na nią w skupieniu. – Głuptasku, przyszedł czas, żebyśmy coś z tym zrobili. Nie możemy z założonymi rękami przyglądać się, jak domownicy ją tłamszą. Leatrice odsunęła się od niego. Na jej twarzy odmalował się lęk. Co innego żartować z tego, ze zemszczą się na matce, a co innego mówić o tym poważnie – Nie, Vellie. Nie jesteśmy już dziećmi. Nie możemy sobie pozwolić na żadne wybryki. Kiedyś nie rozumiałam, czym jest kara, ale teraz już rozumiem. Jeśli narażę się matce, ona mnie tak ukarze, że będę wolała umrzeć. Przetrwałam do tej pory i mam swoje małe radości Nie zamierzam stracić również tego. – Chciała wstać z łóżka, ale Trevelyan ją przytrzymał. – Mamy okazję coś z nią zrobić. Zawsze na to czekaliśmy. – Może ty, ale nie ja. Sam widziałeś, co zrobiła, kiedy jej się naraziłeś. Wyrzuciła cię z domu i nigdy już tu nie wróciłeś. A mnie… – Zawiesiła głos i odwróciła głowę.

– Ciebie skrzywdziła bardziej niż mnie. Złamała twojego ducha. Leairice wiedziała, że jest to wielka obelga, i tak potraktowała słowa brata. Wstała z łóżka i stanęła obok niego. – Nie zmieniłeś się, prawda? Zawsze szukasz kłopotów. Zawsze robisz to, czego nie powinieneś. Przez całe dzieciństwo byłeś bity, głodowałeś i siedziałeś w komórce albo w swoim pokoju, ale nie nauczyło cię to niczego. Ty w ogóle nie wyciągasz wniosków, prawda? – Prawda – odparł cicho. – Zawsze z nimi walczyłem. Bez względu na to, jak mnie karali, zawsze im czymś odpłacałem. A teraz jestem dorosły, chodzę, dokąd chcę, robię, co chcę i mogę żyć, tak jak chcę. Natomiast ty wciąż jesteś przestraszoną dziewczynką zamkniętą w swoim pokoju. Skończyłaś trzydzieści jeden lat, nie masz rodziny, nie masz własnego domu. Zostały ci tylko listy rzadko widywanego brata i dzwonek, który rządzi twoim życiem. Chciała krzyknąć na niego, powiedzieć, żeby się wynosił i więcej nie wracał. Chciała mu powiedzieć, że niczego nie zrozumiał, że nie wie, jak się sprawy mają. Chciała mu powiedzieć, że jest zadowolona z życia, że ma wszystko, czego potrzebuje i chce. Ale nie mogła. Nie mogła przed nim skłamać bo przecież znał prawdę. Zresztą było coś, co powstrzymywało ją przed takim desperackim kłamstwem. I w tym była dla niej nadzieja. Przez prawie rok po wyjeździe Velliego broniła się przed kapitulacją. Ale to Trevelyan był wojownikiem, a nie ona. Minęło jeszcze trochę czasu i zaczęła posłusznie spełniać wszystkie żądania matki. Gdy miała dwadzieścia lat, raz próbowała się zbuntować; ale przegrała i potem już nie próbowała szczęścia. – Co zamierzasz? – Starała się powstrzymać drżenie głosu. – Wydać cię za Jamesa Kmcaida – powiedział Trevelyan. Leatrice zamrugała zdumiona. – Co takiego?

Trevelyan uśmiechnął się. – To pomysł Amerykanki. Amerykanki Harry’go, nie mojej. Powiedziała MacTarvitowi, że zacznie od wydania cię za twojego ukochanego. Claire uważa, że w ten sposób podkopie siłę starej. Nie wiem, czy chodzi jej o władzę matki nad domem, czy nad Harrym, czy nad nią samą, ale postanowiła spróbować właśnie czegoś takiego. Pomyślałem więc, że spytam cię, czy miałabyś coś przeciwko małżeństwu z Kincaidem. Leatrice otworzyła usta, ale nie dobyło się z nich żadne słowo. Bezsilnie usiadła na krawędzi łóżka, spojrzała na brata, jeszcze raz otworzyła usta i jeszcze raz bez słowa je zamknęła. Na chwilę odwróciła głowę. Ale gdy znów spojrzała na Trevelyana, na jej twarzy igrał uśmiech. – Czy ci Amerykanie nie są dziwni? Trevelyanowi zabłysły oczy, – Gdybym przeczuwał, że tacy są, rzuciłbym poszukiwania Peshy i zaczął badać Amerykanów. Leatrice wybuchnęła śmiechem. – Poślubić Jamesa? Nie widziałam go od lat. Nawet o nim nie myślałam. Co on teraz porabia? – Nie wiem, ale przypuszczam, że nadal pracuje nad swoją książką. – Powiedział to z należną pogardą, która przystoi płodnemu autorowi wypowiadającemu się o koledze po piórze spędzającym lata nad jednym dziełem. – To chyba było o którymś z Tudorów. Henryk VII i jego żony, tak? – Henryk VII i jego polityka ekonomiczna – odburknęła Leatrice. – I przestań sobie stroić żarty z Jamesa. Pisząc biografię, trzeba zebrać mnóstwo materiałów. Tobie wystarczy gdzieś pojechać i już możesz pisać. On spędza niekończące się godziny nad średniowiecznymi

rękopisami. Najpierw jeszcze musi znaleźć te rękopisy i… – Spiorunowała brata wzrokiem. – Co cię tak śmieszy? – Nie myślałaś o nim od lat, co? Jak zaawansowana jest jego praca? Leatrice odwróciła wzrok i spłonęła rumieńcem. – Ostatnio, kiedy miałam jakaś wiadomość, był przy szóstym roku panowania Henryka VII – powiedziała cicho. – Przepraszam, ale nie usłyszałem dobrze. Co powiedziałaś? Pracuje nad żoną Henryka VI? – Ty huncwocie! – Cisnęła w niego poduszką. Trevelyan złapał poduszkę. – Przez lata James Kincaid był jednym z podstawowych tematów w twoich listach. Miałem wrażenie, że opisujesz mi każdy oddech tego człowieka. To był prawie bóg na ziemi. Czytałem to z przekonaniem, że nigdy nie spotkałem nikogo równie wspaniałego. Podczas swoich podróży widziałem niejedno i poznałem wielu ludzi, ale na taki cud jak James Kincaid nigdy się nie natknąłem. Aż trudno mi było uwierzyć, że to ten sam chłopak, który mieszkał parę kilometrów od Bramley i przeganiał nas ze swojego ogrodu, bo twierdził, że hałas płoszy ptaki. Leatrice nie patrzyła na Trevelyana. – A wiec nie myślałaś o nim od lat, co? Zawsze, nawet jeszcze w dzieciństwie, zastanawiałem się, dlaczego wciąż przechodzimy obok domu Kincaidów. Pamiętasz, jak chowałaś się za drzewami i rzucałaś w niego grudkami ziemi? – Nigdy nic takiego nie robiłam. Trevelyan przestał się uśmiechać. Ujął ją za rękę. – Dlaczego go nie poślubisz? – spytał. – Nie poprosił cię o rękę?

– Poprosił. Pierwszy raz, kiedy miałam szesnaście łat, potem kiedy miałam siedemnaście i osiemnaście. – Westchnęła. – Przestał, gdy miałam dwadzieścia. – Ściszyła głos. – A teraz, jeśli jadę z matką powozem, a on akurat przechodzi, to odwraca głowę. Nienawidzi mnie. – Bez wątpienia nasza droga matka… Leatrice wstało. – Tak! – powiedziała, zaciskając dłonie w pięści. – Tak, tak, tak. To była najgorsza scena, jaką kiedykolwiek przeżyłam, i nie chcę o tym myśleć. A ty nagle wracasz z zaświatów i mówisz mi, że chcesz, bym poślubiła Jamesa. – Nie ja. Amerykanka Harry’ego. Leatrice zaczerpnęła tchu i przez moment wpatrywała siej w swoje ręce. Drżały. Dobrze znała surowość kar matki, a Amerykanka nie. Leatrice wiedziała, że jeśli spróbuje jeszcze raz sprzeciwić się matce i znów przegra, to trudno nawet sobie wyobrazić, co zrobi ta jędza, żeby zapobiec następnym rebeliom. Ale gdyby spróbowała i tym razem się udało, to… Wolała nawet nie myśleć, cóż by to znaczyło. Mogłaby wyrwać się z domu. Mogłaby uwolnić się od ciągłych dzwonków. Od wiecznych żądań i narzekań matki. Spojrzała na Trevelyana. – Co mam zrobić? 16

Trzy dni po spotkaniu z przyszła teściową, gdy Claire wróciła wieczorem do swego pokoju, zdarzyły się jednocześnie dwie rzeczy. Zjawił się kamerdyner, niosąc kopertę na srebrnej tacy, i oznajmił, że ma pilną wiadomość. W tej samej chwili olbrzymi portret na ścianie obrócił się na ukrytych zawiasach i oczom Claire ukazał się Bachor. Zamiast

schludnego warkocza siostra miała potargane włosy opadające na twarz i pajęczyny na ramionach. – Witaj – powiedział Bachor tonem pełnym zachwytu. Claire próbowała coś odpowiedzieć, ale nie chciała tego robić w obecności kamerdynera. Postanowiła zachować się tak, jakby siostra zawsze wchodziła do jej pokoju zza portretu. Wzięła więc liścik z tacy i otworzyła kopertę. Uwięziono mnie. Niech mi Pani pomoże. Jestem w starym domku ogrodnika. Proszę przyjść natychmiast. Leatrice Claire przeczytała liścik trzy razy, zanim zrozumiała, o co w nim chodzi Zerknęła na kamerdynera, ale ten miał całkiem beznamiętną twarz. Natychmiast przyszło jej do głowy, że musi się pozbyć panny Rogers, która była w tej chwili w garderobie. Claire wróciła z kolacji cztery i pół minuty wcześniej, niż panna Rogers uważała, że powinna wrócić, dlatego służąca nie wyszła pomóc swojej pani. Należało też pozbyć się Bachora. – Czy mogę pani w czymś pomóc? – spytał kamerdyner. – Panna Rogers… – wybąkała Claire. Kamerdyner skłonił przed nią głowę. – Dopilnuję, żeby wieczorem była zajęta – powiedział i ruszył przez sypialnię w stronę garderoby. – Ojej! – powiedziała Claire. – I… – Zerknęła w stronę Bachora. Kamerdyner pozwolił sobie na prawie niezauważalny uśmiech. – W tym domu można się nauczyć niejednego nie widzieć. – Z tymi słowy opuścił pokój. Bachor wyszedł na środek sypialni. – Niewiarygodne miejsce. Znalazłam mapę. Prawdę mówiąc, dał mi ją jeden staruszek. Przedtem go nigdy nie widziałam. Jeździ na wózku i według tradycji zabił cztery swoje żony, aż wreszcie ostatnia go postrzeliła. Teraz mieszka na samym końcu…

– Nie mam czasu na twoje historyjki. Musisz wrócić do swojego pokoju i tam poczekać. Bachor spojrzał na siostrę. – Co jest w tym liście? Claire wyjęła z garderoby kostium do konnej jazdy. Bachor wytrzeszczył oczy, nie stracił jednak refleksu, bo wykorzystał tę okazję, by wyciągnąć kartkę z ręki Claire. – Ja też chcę jechać. – Nie ma mowy. Masz wrócić do swojego pokoju i nikomu o tym nie mówić. Nie wiem, o co chodzi, ale zamierzam sprawdzić. – Dlaczego siostra Harry’ego przysłała ten liścik do ciebie? Dlaczego nie do niego? Claire przerwała na chwilę ubieranie się. – To dobre pytanie, ale niestety nie mam na nie odpowiedzi. A teraz wynoś się stąd. I nie mów nikomu o tajnych przejściach. Bachor nadal stał w miejscu i przyglądał się siostrze, wreszcie zaczerpnął tchu. – Jeśli nie pozwolisz mi jechać z tobą, to powiem matce, że widujesz się z innym mężczyzną oprócz Harry’ego i powiem ojcu, że byłaś dla mnie niedobra, i powiem Harry’emu, że w tunelu prowadzącym do twojego pokoju są widoczne ślady stóp, i powiem… – Już dobrze! – przerwała jej Claire. Nie miała czasu kłócić się z siostrą. – Możesz jechać ze mną, ale masz trzymać się z tyłu i robić wszystko, co ci każę. Zrozumiałaś? – Naturalnie. – Bachor puścił oko do siostry. – Czy masz pojęcie, gdzie jest stary domek ogrodnika? Nie było potrzeby odpowiadać, ponieważ w tej chwili rozległo się energiczne pukanie do drzwi i wszedł Harry. – Claire, czy dostałaś coś takiego? – spytał, wymachując identycznym liścikiem, jaki i ona trzymała w ręce. Minę miał marsową, ale gdy zobaczył Bachora, natychmiast się

rozpromienił. – Dobry wieczór, Saro – powiedział. – Z każdym dniem wyglądasz ładniej. – Prawda? Claire jęknęła. – Mam dokładnie taki sam liścik, Harry – powiedziała szybko, zwracając tym jego uwagę. – Musimy zaraz jechać do tego domku. Harry nie widział powodu do szczególnego pośpiechu. Właściwie zachowywał się tak, jakby codziennie dostawał liściki, w których siostra powiadamia go, że jest uwięziona. – Muszę powiedzieć, że to jest duży kłopot. Kto, twoim zdaniem, ją przetrzymuje? Claire przystanęła przy garderobie, żeby wziąć trzewiki do konnej jazdy. Sara Ann przesłała jej spojrzenie, które mówiło, że Harry nie należy do najlotniejszych ludzi na ziemi, ale Claire je zignorowała. – Nie mam pojęcia, ale wygląda na to, że Leatrice albo jej porywacz chce. byśmy oboje tam się zjawili. Harry, czy mógłbyś wyjść z pokoju, żebym mogła się ubrać? Spotkamy się na dole za dziesięć minut. – Naturalnie – powiedział i opuścił sypialnię. Bachor wyciągnął się na wielkim łożu Claire. – Założę się, że prowadzicie we dwoje fascynujące rozmowy. Harry ma wyjątkowo błyskotliwy umysł. – Przestań gadać choć na chwilę. Nie wiem, dlaczego oboje zachowujecie do tego tyle dystansu. To może być poważna sprawa. – Nie sądzę. Gdyby tak było, porywacz domagałby się okupu i zwrócił się do tej starej jędzy, prawda? Claire przerwała zapinanie guzików sukni. – Do kogo?

– Do tej starej jędzy. Wiedźmy. Najbardziej znienawidzonej kobiety w Anglii, Szkocji i, jeśli się nie mylę, również w Irlandii. Ale Szkoci niewiele mówią o Irlandii, więc tego ostatniego nie jestem pewna, – Pomóż mi to odpiąć – powiedziała Claire, usiłując zrozumieć, co mówi siostra. – I proszę, przestań gadać. Kilka minut później Claire była gotowa do drogi. Harry czekał na nią na dole, ale zdążył prawie zasnąć na fotelu w sieni. Claire musiała nim potrząsnąć, żeby się ocknął. Wcześniej Harry wysłał lokaja do stajni, więc konie już na nich czekały, podobnie jak trzech ludzi z latarniami. Claire kilka razy próbowała zacząć rozmowę z Harrym na temat niezbędnej dyskrecji, ale bez powodzenia. Gdy powiedziała, że Leatrice może stać się krzywda, jeśli wpadną taką grupą do domku, Harry spojrzał na nią tak, jakby postradała rozum, i kazał swoim ludziom jechać. Bachor, dosiadający trudnego do okiełznania wałacha, przesłał siostrze uśmiech osoby wtajemniczonej. – Stara angielska arystokracja pędzi na pomoc, czy to nie jest tani romans? – stwierdziła kpiąco. – Harry jest Szkotem – odparła Claire. – Tu wszystko robi się inaczej. – Harry jest Anglikiem – odparł Bachor i ścisnął boki konia. Łatwo panował nad swoim wierzchowcem. Ojciec wsadził Sarę Ann na siodło, gdy jeszcze nie umiała chodzić, i tak jej się to spodobało, że prawie zrosła się z koniem niczym centaur. Claire jeździła konno doskonale, ale Bachorowi ustępowała pod każdym względem. Wkrótce cała szóstka gnała ogrodową alejką. Claire miała nadzieję, że dyskrecja nie jest konieczna, bo nie sposób było utrzymać ich przyjazdu w tajemnicy. Tętent było słychać w

promieniu dwudziestu kilometrów. Może jednak Leatrice nic nie groziło, a liścik przysłała dla żartu. W pewnej chwili, gdy musieli zwolnić, bo na wąskiej ścieżce mieścił się tylko jeden koń. Bachor odwrócił się do Claire i powiedział: – Wiesz, uwielbiam tę rodzinę. Claire tylko się skrzywiła i mocniej ścisnęła boki konia. Zupełnie nie spodziewała się jednak tego, co zastali po dotarciu do domku ogrodnika. Okna były zabite deskami, a drzwi zawarte od zewnątrz antabą. Mimo to z komina snuł się dymek. – Otwórzcie – nakazał Harry służbie, nie zsiadając z konia. W tej chwili ukazał się duchowny. Był wysoki, a wydawał się jeszcze wyższy przez to, że jechał na zbyt małym koniu. Mimo powiewnych szat było widać, że ma wielki brzuch. I olbrzymie bokobrody. – Cóż to? – zagrzmiał. – Wyciągnięto mnie z ciepłego domu, oderwano od kolacji, żebym przyjechał w to miejsce. Co to znaczy, Harry? Harry spojrzał na duchownego z ukosa, próbując sobie przypomnieć, kto to jest, – Nie wiem – powiedział w końcu i skinął na służbę, żeby zdjęli antabę. W domku było dwoje ludzi, oboje jak ich pan Bóg stworzył. Wysoki, przystojny mężczyzna, mniej więcej czterdziestoletni, usiłował zasłonić przed gapiami z zewnątrz nagą Leatrice, która kryła się za nim. Ochłonąwszy z pierwszego wrażenia. Claire chciała dopilnować, żeby Bachor nie zajrzał do środka. Równie dobrze mogłaby jednak trzymać pszczołę na lince. Bachor w okamgnieniu zeskoczył z wałacha, stanął na progu i bezwstydnie zaczął się gapić. Claire usiłowała nie brać przykładu z siostry.

Chwilę potem nad sceną wydarzeń zapanował grzmiący głos duchownego, który wzywał Boga. by ukarał tych nędznych grzeszników. Harry wreszcie zsiadł z konia, wszedł do domku i dał siostrze swoje okrycie. – Co masz do powiedzenia na swoje usprawiedliwienie, Kincaid? – spytał mężczyznę, który zasłaniał swoje przyrodzenie. Usłyszawszy nazwisko Kincaid, Claire wreszcie zorientowała się, co zaszło. MacTarvit, pomyślała, starając się powściągnąć uśmiech. To on jakoś musiał urządzić tę schadzkę. Duchowny wciąż ciskał gromy i obiecywał grzesznikom piekielny ogień. Cłaire z czułością myślała o MacTanrvicie. Nie dość, że zamknął tych dwoje, to jeszcze przysłał w odpowiedniej chwili duchownego. – Trzeba natychmiast dać im ślub. – Claire zorientowała się, że te słowa dobyły się z jej ust. Nie było jednak łatwo przekrzyczeć duchownego, który ględził o potępieniu. Claire spojrzała na Harry’ego. – Ty jesteś jej prawnym opiekunem i ty możesz być świadkiem uroczystości. Trzeba natychmiast dać im ślub. Harry był zaskoczony. – Nie jestem pewien, czy matka… – Ich dusze są w niebezpieczeństwie – oznajmił głośno duchowny. – Oni muszą zapłacić za swój grzech. Claire spojrzała na Leatrice. Z rozpuszczonymi włosami i gołymi nogami, wystającymi spod płaszcza Harry’ego, wyglądała o niebo lepiej niż w falbanach, które zwykle nosiła. Claire pytająco uniosła brwi, a Leatrice w odpowiedzi uśmiechnęła się nieznacznie i skinęła głową. – Harry, trzeba natychmiast udzielić im ślubu! Już. W tej chwili. Nie powstrzymasz ludzi,

którzy to widzieli, przed rozpowiadaniem plotek. Padnie cień na dobre imię twojej rodziny. – Nie jestem pewien… – wahał się Harry. Claire widziała, że nawet taka sytuacja nie bardzo może zachwiać władzą matki. – Harry, ja cię rozumiem – powiedziała cicho, ale nie na tyle, by nie usłyszała tego służba dookoła. – Jeśli nie masz dość władzy, by zmusić do ożenku człowieka, który pozbawił czci twoją siostrę, to trudno. Jestem pewna, że wszyscy, którzy tutaj są, też to rozumieją. – Myślę, że… To znaczy, mam władzę, ale… – Lepiej już jedźmy z powrotem – powiedziała Claire. – Modlę się tylko, żeby twoja siostra nie poczęła. – Zerknęła na mężczyzn gapiących się na całą scenę spod ściany. – Musimy odebrać od was przysięgę, że dochowacie tajemnicy. Nikt nie może wiedzieć, co się tutaj wydarzyło dziś wieczorem. – Z jej głosu można było wywnioskować, że nie wierzy w to, by dochowano tajemnicy. – Chodź, Leatrice. Możesz pojechać ze mną na jednym koniu. Harry wydał westchnienie, które prawdopodobnie było słyszalne kilometr dalej. – No, dobrze – powiedział do duchownego. – Udziel im ślubu. Claire ogarnął nastrój triumfu. Zaczęła się zastanawiać, jak odwdzięczyć się MacTarvitowi za to, co zrobił. Duchowny nakazał jednemu ze służących, by oddał płaszcz Kincaidowi, a potem zaczaj ceremonię. Claire była tak podniecona tym. Co się dzieje, że początkowo w ogóle nie zwracała uwagi na padające słowa. Zerknęła na Bachora i stwierdziła, ze siostra przygląda się z wielką uwagą duchownemu. Potem przeniosła wzrok na Leatrice i Kincaida, a przy okazji niechcący pochwyciła spojrzenie duchownego. Mógł zmienić sylwetkę, głos i zachowanie, mógł zmienić sposób mówienia, ale nie oczy. Osobą, która patrzyła na nią z bardzo zuchwałą miną spod krzaczastych brwi, był nie kto inny jak Trevelyan. Przez reszta, „ślubu” musiała zaciskać zęby, żeby jakoś milczeć. Gdy ceremonia dobiegła

końca, Harry jak należy ucałował siostrę, uścisnął dłoń Jamesowi Kincaidowi i natychmiast dosiadł konia. Claire przypuszczała, że nie cieszy go myśl o tym, co będzie musiał powiedzieć matce. Claire została w domku drożej. Poczekała, aż dwaj lokaje dosiądą jednego konia i oddadzą drugiego Leatrice i Jamesowi, a potem przyjrzała się, jak „duchowny” odjeżdża na swoim kucyku. – Wróć do domu z Harrym – poleciła siostrze. – Co chcesz zrobić? – Nie twoja sprawa. Już dawno powinnaś leżeć w łóżku. – Ty też. Chcesz się spotkać z tym mężczyzną, tak? – Dlaczego, u licha, sądzisz, że o tak późnej porze zamierzam spotkać się z mężczyzną? Po prostu chcę odetchnąć świeżym powietrzem. Jedź z Harrym. – Schowam ci całą biżuterię i powiem matce o tych książkach, które masz w podwójnym dnie kufra. – Jesteś doprawdy wyjątkowo irytującym dzieckiem. Nie mogę cię wziąć tam, dokąd się wybieram. To musi zostać w tajemnicy. – Czy to ma coś wspólnego z mężczyzną, którego odwiedzasz w zachodnim skrzydle domu? Claire spojrzała na nią bardzo groźnie. – Wystarczy, żebym powiedziała matce, że jest inny mężczyzna, a ona… – Zamknij się i wskakuj na konia. Bachor uśmiechnął się do niej uroczo, jak zawsze, gdy osiągnął swój cel. Po niedługim czasie Claire dotarła do zachodniego skrzydła Bramley House. Gdy zeskoczyła na ziemię, spojrzała na Bachora i jeszcze raz spróbowała namówić go do powrotu,

ale wnet ustąpiła. Była za bardzo zła na Trevelyana, żeby zawracać sobie głowę siostrą. Szybko pokonała kamienne schody. Po drodze zwróciło jej j uwagę, że przy ścianach palą się łuczywa, jakby Trevelyan spodziewał się gościa. Przeszła przez komnatę ze stolikami, starając się nie myśleć o okolicznościach, w jakich widziała ją ostatnio. Bachor podążał krok w krok za nią i rozglądał się dookoła szeroko otwartymi oczami. Na ścianach bowiem wisiały trofea Trevelyana z podroży: maski, szaty i włócznie. Gdy Bachor mijał Omana, sługa przesłał mu uśmiech. Sara Ann odpowiedziała tym samym. Trevelyan był w sypialni. Przeglądał się w lustrze przy stojaku z miską i dzbanem i usiłował usunąć sztuczną brodę. Zdjął już szatę duchownego i odłożył poduszki, którymi wypchał sobie brzuch. Teraz był w płóciennej koszuli oraz krótkich spodniach z koźlej skóry. Od kolan w dół widać było jego gołe nogi. Osiemnastowieczne krótkie spodnie musiały pochodzić z kufra jakiegoś przodka, ale całkiem dobrze mu pasowały. Gdy Claire weszła, odwrócił się i uśmiechnął do niej. Wyglądał lak, jakby oczekiwał pochwały. – Jak pan mógł zrobić coś takiego? – spytała. – Taki sam z pana duchowny jak ze mnie. Oni nie są małżeństwem. Parsknął śmiechem, jakby chciał zbagatelizować ten zarzut, a potem spojrzał za jej plecy. – Czy to jest pani śliczna siostrzyczka? – Minął Claire i przez chwilę przyglądał się Sarze Ann. – Mówiono mi, że jest panna uroczym dzieckiem, ale nawet w połowie nie oddaje to pannie sprawiedliwości – Ujął rękę Bachora i ucałował najpierw wierzch dłoni, a potem drugą stronę. – Trevelyan! – skarciła go Claire. – Co pan wyrabia? To jest jeszcze dziecko. – Ona jest u progu kobiecości – odparł, wciąż trzymając Bachora za rękę i mierząc go wzrokiem. Urzeczony Bachor sprawiał takie wrażenie, jakby w każdej chwili mógł mu się

rzucić na szyję. Claire odciągnęła siostrę od Trevelyana. Ten puścił oczko do Bachora, potem wrócił na swoje wcześniejsze miejsce i znów zaczaj walczyć z brodą. – Zaraz, zaraz, co pani mówiła? – Że zachował się pan tak, jakby miał prawo dać im ślub, ale nie miał pan takiego prawa. Oni pojadą na noc do domu myśląc, że są małżeństwem, a przecież wcale nie są. – To wszystko? Niech to diabli! – zaklął, bo broda nie chciała się odkleić, co groziło mu utratą połaci skory. – Jestem mistrzem sufizmu. Chce pani zobaczyć mój dyplom? Ma ponad cztery metry długości i jest bardzo ozdobny. – Owszem – powiedziała mimo woli Claire. – To znaczy nie. Musimy urządzić im ślub. Prawdziwy. – Nie mogła znieść widoku jego cierpień przy odrywaniu brody. – Niech pan spokojnie usiądzie i pozwoli, że ja się tym zajmę. – Wskazała krzesło. Trevelyan posłusznie zajął wyznaczone miejsce, a Bachor położył się na brzuchu na jego łożu, nie dalej niż metr od niego, i podparłszy głowę, zajął pozycję do obserwacji. Claire nalała gorącej wody do miski, zmoczyła i wyżęła płócienną szmatkę, po czym zaczęła omywać nią twarz Trevelyana wokół sztucznych bokobrodów. – Musimy sprowadzić do nich prawdziwego księdza. Trzeba udzielić im ślubu zgodnie z kościelnym ceremoniałem. – Religia jest sprawą osobistych poglądów – wymamrotał Trevelyan, mimo że przeszkadzała mu szmatka. – Nie jest – odparła i na wszelki wypadek przesunęła szmatkę w takie miejsce, żeby nie mógł się sprzeciwić. – Bóg istnieje i tyle. – Mnie się zdaje, że wszystko zależy od tego, jak interpretuje się pojęcie Boga.

Zdjęła mu szmatkę z twarzy i odlepiła bokobrody. – Czym pan to przykleił? – Jakąś mazią Omana. – Gdy uwolnił się od bokobrodów, spojrzał na Bachora, który przyglądał mu się niczym wąż czyhający na łup. – Claire. – Bachor odezwał się śmiertelnie poważnym tonem. – Moim zdaniem, to jest, najprzystojniejszy mężczyzna na świecie. – Cóż za cudowne, inteligentne dziecko – powiedział Trevelyan. Claire jęknęła i zwróciła surową twarz ku siostrze. – Nie odzywaj się do niego. On nie jest taki, jak ci się wydaje. Różni się od innych mężczyzn. Jeździ po całym świecie i uwodzi kobiety. Nie ma ani serca, ani duszy. Unika zobowiązań. Dlatego właśnie może udawać księdza i dawać śluby na niby. To wszystko jest dla niego żartem. Całe życie jest żartem. On w nim nie uczestniczy, tylko je obserwuje. Jej przemowa nie wywarła najmniejszego wrażenia ani na Trevelyanie, ani na Bachorze. Oboje dalej na siebie patrzyli. – Pan jest podróżnikiem – powiedział w końcu Bachor. – Owszem, widziałem to i owo. – Wiem, czytałam… – zaczęła Sara Ann. – Spokój, Bachorze! – krzyknęła Cłaire, ale siostra nawet nie drgnęła. Wciąż wpatrywała się w Trevelyana. Wreszcie Claire stanęła między nimi. – Moja siostra nigdy w życiu nic nie przeczytała. Doprowadza do obłędu swoje guwernantki, które boją się stawiać jej jakiekolwiek wymagania. Ona… – Czytałam te części napisane po łacinie na końcu pana książek. Claire tłumaczyła te rozdziały, a ja… no, znalazłam jej tłumaczenia. Claire popatrzyła z przerażeniem na siostrę.

Bachor nieco się przesunął i znów spojrzał na Trevelyana. – Co to jest infibu… – Infibulacja. – Właśnie. Co to jest? – Chodź do mnie, moje drogie dziecko, usiądź mi na kolanach, a ja ci powiem wszystko, co tylko chcesz. Bachor zaczaj wstawać z łóżka, ale Claire wykręciła mu ramię tak, że aż syknął z bólu. – Trevelyan, niech pan przestanie. To naprawdę jest jeszcze mała dziewczynka. – Naturalnie – przyznał z sarkazmem Trevelyan i przeniósł wzrok na Claire. – Czy przyszła tu pani po to, żeby czynić mi wyrzuty? Nie wiem, skąd mi to przyszło do głowy, ale sądziłem, że będzie mi pani chciała podziękować. MacTarvit wspomniał, że chce pani doprowadzić do małżeństwa Lee i Kincaida, no i są małżeństwem. – Tak naprawdę wcale nie są. Po prostu razem zamieszkali. Jutro musi pan do nich pojechać i wyjawić im prawdę. Powiedzieć, że to pan przewodził ślubnej ceremonii, jeśli można to tak nazwać, i że z tego powodu muszą znaleźć prawdziwego sługę Bożego. Zadowolona mina znikła z twarzy Trevelyana. – Nic takiego nie zrobię. Mam takie samo prawo dawać ślub innym ludziom jak ktokolwiek inny. Powiem więcej! Wątpię, czy przeciętny wiejski duchowny przeszedł tyle co ja, by dostać swoje świadectwo. – Nie o to chodzi. – Proszę mi więc wytłumaczyć, o co chodzi. – Oni muszą wziąć prawdziwy ślub. Dany przez duchownego właściwej religii. Trevelyan już się nie śmiał. Wstał z krzesła i podszedł do miski umyć twarz. – Ty mała świętoszko – powiedział. – Jest wiele religii, a sufizm to tylko jedna z nich.

Ślub Leatrice i Kincaida był tak samo dobry jak każdy inny. – Co to znaczy „tak samo dobry jak każdy inny”? – Już powiedziałem. W niektórych miejscach na ziemi do małżeństwa podchodzi się bardzo różnie. Nasze zachodnie myślenie wydawałoby się tam zupełnie niedorzeczne. Sam pomysł wierności jednej osobie raz na zawsze jest śmieszny. – Wytarł twarz, podszedł do wielkiej szafy przy ścianie i otworzył drzwi. Claire wcześniej nie miała okazji zajrzeć do jej wnętrza. W szafie było pełno butów: miękkich, twardych, skórzanych, malowanych i aksamitnych z haftem. – Oooooo – powiedział Bachor i zeskoczywszy z łoża, stanął obok Trevelyana. Trevelyan spojrzał na nią z niebiańskim uśmiechem. – Czy mogę je przymierzyć? – Możesz robić, co ci się żywnie podoba – odrzekł pieszczotliwie. – Niech pan przestanie! – krzyknęła Claire. – Ona jest dzieckiem. Trevelyan wyjął z szafy parę butów, usiadł i zaczął wkładać je na nogi. – W niektórych krajach czternastoletnia dziewczyna jest uważana za zbyt starą do małżeństwa. Mężczyźni lubią młodziutkie dziewczęta. Mogą je wtedy wychować według własnych upodobań. Jeśli mężczyzna chce kobiety, która sprzeciwia się wszystkim jego słowom i cały czas mówi mu, że jest w błędzie, to wychowuje ją właśnie w ten sposób. – Uniósł brew i zerknął na Claire. – Nigdy nie słyszałem, żeby mężczyzna pragnął takich cech u żony, ale widziałem różne dziwactwa. Wciągnął but na nogę. – Czy mogłaby mi pani coś wytłumaczyć? Zanim dowiedziała się pani, że jestem kapitanem Bakerem, nie mogła się go pani nachwalić. Słyszałem, że to wielki człowiek, że świat dużo mu zawdzięcza. Wierzyła pani, że kapitan Baker, i tylko on, dotarł do Peshy i że

nikomu innemu nie mogło się to udać. Teraz już pani wie, że to ja jestem Bakerem, ale jakoś nic z tego, co robię, nie może pani zadowolić. Moje rysunki, które kiedyś pani uwielbiała, teraz budzą pani nienawiść. Moje książki też już nie wydają się pani kształcące i są zbyt wulgarne, by mogła je czytać pani nad wiek rozwinięta młodsza siostra. Poza tym uważa pani, że tytuł mistrza sufizmu nie wystarcza, by poprowadzić zwykłą ceremonię ślubną. Odwróciła wzrok, bo wszystko, co powiedział, było prawdą. – Bohaterowie nie są rzeczywiści – powiedziała w końcu. Włożył drugi but, wstał i tupnął. – Rozumiem, teraz jestem jakimś diabelskim bohaterem. – Niech pan nie przeklina w obecności mojej siostry. Stanął przed nią i zmierzył ją bardzo złym wzrokiem. – Do stu piorunów! Będę klął, ile mi się podoba i kiedy mi się podoba. To pani chciała małżeństwa Lee z Kincaidem i doprowadziłem do niego specjalnie dla pani. Ściągnąłem ich do domku ogrodnika i zamknąłem razem. Nawet wlazłem tam potem przez strych i bosakiem zabrałem im ubrania. To ja wszystko urządziłem, a pani nawet nie chce powiedzieć mi zwykłego „dziękuję”. Tylko narzeka pani i narzeka. Claire stała z wyrazem uporu na twarzy. Widząc to, Trevelyan podszedł do kufra i odchylił jego wieko. Przez chwilę szukał czegoś w środku, wreszcie wydobył plik papierów. – Jeśli nie chce pani, żeby ślub Leatrice był udzielony przez mistrza sufizmu, to jaką religię pani woli? Wyciągnął z pliku kilka papierów. – Może jakąś odmianę anglikanizmu? Oto papier, który mówi, że mogę odprawiać nabożeństwa w czterech odmianach anglikanizmu. A może woli pani jakąś amerykańską religię? Amerykańskie zaświadczenia są najłatwiejsze do zdobycia. Wystarczy komuś

powiedzieć, że ma się powołanie, i już jest się duchownym. Rzucił kilka papierów pod jej nogi, potem znów zajrzał do pliku. – A może woli pani religię indyjską? Arabską? Mam też dokumenty dotyczące kilku religii afrykańskich. Niektóre wyglądają bardzo oryginalnie. Jeden jest spisany na korze, a dwa na zwierzęcej skórze. Nie sądzę, żeby chciała się pani dowiedzieć, czego używano tam zamiast atramentu. Rzucił jej pod nogi resztę dokumentów i znów na nią spojrzał. – Czy tyle religii pani wystarczy? Czy teraz uznaje pani moje kwalifikacje do udzielenia ludziom ślubu? Spojrzała na dokumenty spiętrzone u swych stóp, ale nie schyliła się po żaden z nich. Przeniosła wzrok na Trevelyana. – Pan nie wierzy w żadną z tych religii – powiedziała cicho. Trevelyanowi zapłonęły oczy. – Wierzę w nie wszystkie – odparł. Znów była na niego zła. – Zrobił pan z Harry’ego głupca – zarzuciła mu. – Pan wiedział, że Harry nie będzie chciał przeciwstawić się woli matki. – I to panią dręczy? Nie trzeba się szczególnie wysilać, żeby z Harry’ego zrobić głupca. Zamachnęła się, ale zanim go uderzyła, złapał ją za nadgarstek. Przez chwilę toczyli pojedynek na spojrzenia. Serce podeszło Claire do gardła. Wreszcie Trevelyan odepchnął jej rękę takim gestem, jakby coś wyrzucał. – Niech się pani stąd wynosi. Nie wiem, dlaczego myślałem, że pani jest inna. Jest pani taka sama jak wszystkie. Lubi pani czytać moje książki, słuchać o innych krajach i dziwacznych obyczajach, ale gdy przychodzi co do czego, okazuje się. że ma pani taki sam

ciasny gorset jak inne damy. – Ostatnie słowo zabrzmiało w jego ustach jak obelga. – To nieprawda – odszepnęła. – Wierzę w to, co widział i czego dokonał kapitan Baker. Myślę, że… – Nie on. Ja. To ja jestem kapitanem Bakerem. On nie jest bohaterem. Jest człowiekiem z krwi i kości, który kocha i nienawidzi, i lubi… buty i ładne dziewczęta bez względu na ich wiek, i… – Urwał i odwrócił spojrzenie od Ciaire. Po chwili znów się odezwał, ale już znacznie ciszej i spokojniej. – Niech pani stąd wyjdzie. Muszę popracować. Proszę powiedzieć Leatrice. żeby znalazła sobie… – przełknął ślinę – człowieka wyznającego prawdziwą, słuszną, uświęconą przez Boga religię, który da jej ślub. Proszę jej powiedzieć, że ślub dany przez niewierzącego nie jest nic wart – Oczy mu zapłonęły. Claire aż cofnęła się o krok. – I niech pani tu więcej nie przychodzi. Nie chcę pani już nigdy widzieć. Mogła jedynie skinąć głową. Bez słowa wyciągnęła rękę do Sary Ann, która stała za nią. Obie przemierzyły salon Trevelyana, zeszły po schodach na dół i znalazły się na dworze. – Drugiego takiego jak on nie ma na świecie, prawda? – powiedział po chwili Bachor. – Nie ma – szepnęła Ciaire. – Może lepiej wyjdź za Hary’ego. Nim będzie dużo łatwiej kierować. Claire zazgrzytała zębami. – Harry ma matkę. Bachor spojrzał w okna pokojów Trevelyana. – Harry i jego matka razem wzięci i tak nie dorównują temu tam. Ciaire nie miała nic więcej do powiedzenia, więc w milczeniu przeszły do środkowej części domu. 17

Claire dbała o etykietę przez długie dwa tygodnie. Wytłumaczyła sobie, że z powodu kapitana Bakera wystawia się na pośmiewisko, dlatego musi znacznie poważniej niż dotąd pomyśleć o swych przyszłych obowiązkach księżnej. Na śniadania ubierała się w śliczne, tradycyjne suknie, a przy stole do nikogo się nie odzywała, zgodnie z miejscowymi obyczajami O dziesiątej przebierała się w kostium do konnej jazdy i wyruszała na niespieszną przejażdżkę w towarzystwie milczącego lokaja. Po powrocie z przejażdżki przebierała się na tańcz, by przez cały posiłek siedzieć i przysłuchiwać się, jak mężczyźni i kobiety rozmawiają i psach i koniach. Potem czytała książkę osobiście zaakceptowaną przez księżną albo próbowała haftować, chociaż zupełnie nie mogła się na tym skupić. O czwartej wkładała popołudniową suknię i jadła podwieczorek z wiekowymi krewnymi Harry’ego. Usiłowała nawiązać z nimi rozmowę, ale oni zazwyczaj tylko się jej przyglądali. Po podwieczorku damy szły do swoich pokojów odpocząć. Claire z trudem powstrzymywała łzy cisnące jej się do oczu. Po czym tu odpocząć? – pytała rozpaczliwie. Po czym? Ale posłusznie kładła się w sypialni na łożu i starała się leżeć nieruchomo. Po odpoczynku zaczynał się długi proces przygotowania do kolacji. Nie wkładała jednak żadnej ze swoich modnych, śmiałych kreacji z dużym dekoltem, lecz wyłącznie skromne i bardzo tradycyjne suknie Po trzyipółgodzinnej kolacji wracała wreszcie do pokoju i mogła zakończyć dzień. Przy końcu drugiego tygodnia takiego życia była pewna, że wkrótce oszaleje. Oczami wyobraźni widziała, jak biega po całym domu, głośno krzyczy i wyrywa sobie włosy. Zaczęła rozumieć, skąd biorą się ekscentryczne obyczaje współmieszkańców. Pewnego wieczoru, obserwując dwie staruszki chowające srebrne sztućce do rękawów, zaczęła się zastanawiać, co czuje złodziej. Wzięła wiec widelczyk od sałatki i również schowała go w rękawie. Gdy tylko sztuciec znikł, poczuła na sobie czujny wzrok. Podniosła oczy i stwierdziła, że interesuje się nią kamerdyner. Niespokojnie drgnęła i odłożyła widelczyk na stół. Następnego

ranka zdecydowała się porozmawiać z Harrym. – Muszę mieć jakieś zajęcie. – Możesz robić, co tylko chcesz – odparł, wciągając rękawiczki do konnej jazdy. – Czy mogę jechać z tobą? – Przez ostatnie kilka dni widywała Harry’ego wyłącznie podczas posiłków, ale nawet z nim nie rozmawiała. Dzień w dzień Harry polował razem z jej ojcem i kilkoma innymi młodymi ludźmi, którzy przyjechali w odwiedziny z Londynu. Harry w pierwszym odruchu się skrzywił, zaraz jednak przywołał potrzebny uśmiech. Nie lubił kobiet na polowaniu. Bez przerwy się wierciły i gadały. – Naturalnie, że możesz. Ale musisz wtedy podporządkować się regułom polowania. Claire wyraziła zgodę. Zgodziłaby się zresztą na wszystko, byle tylko zerwać z nużącą rutyną domowego rozkładu dnia. Obiecała sobie i Harry’emu, że zachowa milczenie i nie będzie mu przeszkadzać w łowach. Ale w chwili, gdy znalazła się na koniu obok Harry’ego, słowa nagle zaczęły cisnąć jej się na usta. – Harry – odezwała się cicho, tak żeby inni nie słyszeli. – Umieram z ciekawości, jak twoja matka przyjęła wiadomość o małżeństwie Leatrice. Nie słyszałam dotąd ani jednej wzmianki na ten temat. Odwróciła głowę, żeby Harry nie zauważył, jak mocno nagle zacisnęła usta. Owszem, słyszała różne szepty w ostatnich dniach, ale gdy podchodziła do rozmawiających, wszystkie cichły. Dwa razy kusiło ją, żeby wziąć przykład z Bachora, ukryć się za drzwiami i podsłuchiwać. Harry wydał się zaskoczony. – Matka życzyła córce wszystkiego najlepszego. Gdyby wiedziała, że Lee zamierza wziąć ślub, przygotowałaby dla niej wspaniałą ceremonię, tak powiedziała. Ale skoro Lee się

skompromitowała, matka nie czuje się w obowiązku nagradzać jej zachowania jakimikolwiek darami. To oczywiste. Claire znowu wolała się odwrócić. Księżna bardzo zręcznie opanowała sytuację. Ciekawe, czy Leatrice i jej nowo poślubiony mąż mają w ogóle środki do życia. – Czy nie wiesz przypadkiem, kim był duchowny, który udzielił im ślubu? – spytał Harry. – Dlaczego pytasz? – Claire próbowała udawać, że niewiele ją to obchodzi. – Matka pytała. Przypuszczam, że kazała komuś zasięgnąć języka. – Harry uśmiechnął się. – Chyba nie jest zbyt zadowolona z Kincaida. Ona uważa, że wybiłaby Lee ten pomysł z głowy, gdyby akurat nie było pod ręką duchownego, który dał im ślub. Claire odwróciła głowę i przesłała Harry’emu wątły uśmiech. Wiedziała, że przeczucia jej nie omyliły, To, co pierwszego dnia pomyślała o księżnej, okazało się prawdą. Odrażającą starucha chciała zrobić z córki służącą i wcale nie zamierzała wypuścić jej z niewoli. Zaraz potem Claire pomyślała z troską o Trevelyawe. Co zrobiłaby księżna, gdyby dowiedziała się, że to on przewodził ceremonii? Claire spotkała się z nią tylko raz, ale nie wydawało jej się, by była to osoba, która łatwo przebacza. Co by zrobiła, gdyby wiedziała, że jeden z krewnych jej męża, który ukrywa się w wieży zachodniego skrzydła, pomógł odebrać księżnej coś, co uważała za swoją własność? Nagle poderwała głowę. A co zrobi księżna, jeśli dowie się, że i ona maczała palce w uwalnianiu Leatricc? – Claire? – odezwał się Harry. – Czy nic ci nie jest? Zbladłaś. Może powinnaś wrócić do domu. – Nie, nie, wszystko w porządku – bąknęła i uśmiechnęła się do Harry’ego. Najbardziej na świecie nie chciała właśnie wrócić do domu i jego nudów. Osiem godzin później myślała o domowym spokoju z niejaką tęsknotą. Harry

zaprowadził ją do szałasu, kazał jej siedzieć cicho i nie gadać. Nie było tam jednak miejsca, gdzie można by wygodnie usiąść, ani tym bardziej niczego do siedzenia, wiec musiała zadowolić się wilgotną ziemią. Harry i sługa, który nie robił nic oprócz ładowania jego strzelb, stali w drugim końcu szałasu i przez cały dzień strzelali do ptaków. Dziesięć minut po zajęciu przez nich stanowiska zaczęło padać. Nie była to ulewa, lecz nieustanna, dokuczliwa mżawka, która wciskała się do szałasu przez wszystkie szpary, toteż wkrótce Claire była przemoczona do suchej nitki. Harry spytał ją, czy nie chce wrócić do domu. Odpowiedziała przecząco i zapewniła go, że bardzo jej się tu podoba, a deszcz nie ma znaczenia. Wiedziała, że gdyby za pierwszym razem się załamała, Harry nigdy więcej nie wziąłby jej ze sobą. O pierwszej zjedli zimny lancz, po czym Harry bezlitośnie strzelał dalej. Miał tweedowe ubranie, toteż i on był cały mokry, ale w ogóle nie zwracał na to uwagi. Claire przypomniała sobie, co mówiła jej księżna o delikatnej konstytucji Harry’ego, w tej chwili jednak doprawdy nie sprawiał on wrażenia kogoś wydelikaconego. Claire siedziała w kącie szałasu i czuła, jak z każdą chwilą grunt pod nią staje się coraz bardziej mokry. Podciągnęła kolana pod brodę i oplotła je ramionami. Dookoła bez przerwy huczały strzały. Nawet zastanawiała się poważnie, czy po jednym dniu siedzenia w przeciekającym szałasie przypadkiem nie ogłuchnie. Kichnęła. Harry zwrócił się do niej z wściekłą miną, – Claire, jeśli nie będziesz cicho, to wrócisz do domu. Płoszysz ptaki. – Jak kichniecie może je spłoszyć, jeśli nie robią tego tysiące strzałów? – powiedziała odruchowo, zanim zdążyła pomyśleć. Zobaczyła, jak Harry ze sługą, który ładował mu broń, wymieniają wymowne spojrzenia. Widać było, co sądzą o braniu kobiet na polowanie.

Już prawie zmierzchało, gdy Harry wreszcie uznał, że czas wracać do domu. Claire popłakałaby się z radości, gdyby myśl o dodatkowej porcji wody nie budziła jej przerażenia. Była tak przemoczona i przemarznięta, że z trudem mogła ustać, a jej wełniana suknia ważyła chyba ze dwadzieścia kilo. W dodatku pachniała jak mokry pies. – Chyba nie najlepiej się bawiłaś – zauważył Harry. – Damy nigdy… – To było wspaniałe – powiedziała Claire, starając się nie marszczyć nosa, mimo że musiała powstrzymać kichnięcie. – Bardzo kształcące doświadczenie. Harry otoczył ją ramieniem i uściskał jak dobrego kompana. – Niektóre Angielki lubią polować, ale nigdy nie spotkałem Amerykanki, która również by to lubiła. Cieszę się, że z nami dzisiaj byłaś. Jesteś bardzo dobrym towarzyszem. Jutro wyprawimy się na północ na kuropatwy, a potem możemy zasadzić się na jelenie. Ale podczas łowów na jelenie musisz być cicho, nie tak jak dzisiaj. – Jeszcze raz ją uściskał. – Claire, myślę, że będziemy idealnie dobraną parą. Zawsze chciałem mleć kobietę, która by ze mną polowała. Dotąd trochę się martwiłem, że za bardzo lubisz chować nos w książkach, ale widzę, że niepotrzebnie. Po ślubie będziemy mogli spędzić razem niejeden dzień. Tak samo jak dziś. Claire kichnęła, a Harry poklepał ją po ramieniu. – Wracamy do domu, będziesz mogła się przebrać w suche rzeczy. Jutro ruszamy na kuropatwy. Nagle pojaśniała mu twarz. Położył ręce na ramionach Claire i odwrócił ją ku sobie. – Mam wspaniały pomysł! W prezencie ślubnym kupię ci dwie strzelby. Będą tylko twoje. Grawerowane srebro. Jeszcze dzisiaj napiszę w tej sprawie do Londynu, żeby ktoś przyjechał wziąć miarę. Wtedy będziesz miała kolbę idealnie dopasowaną do ramienia. – Uśmiechnął się uszczęśliwiony. – Coraz bardziej palę się do tego małżeństwa.

Claire bardzo chciała odwzajemnić jego uśmiech, ale nie mogła, bo za bardzo szczękała zębami. – Chodź – powiedział Harry. – W domu dostaniesz dzbanek gorącej herbaty. Claire pomyślała tęsknie o przytulnej, ciepłej chacie MacTarvita i rozgrzewającej whisky. – Tak – powiedziała. – Mam wielką ochotę napić się herbaty. Pół godziny później znalazła się z powrotem w swoim pokoju, a panna Rogers użalała się nad jej przemoczonym ubraniem. – Mam nadzieję, ze nie oczekuje pani po mnie odratowania tego kostiumu – parsknęła służąca, obejrzawszy strój Claire do konnej jazdy. – To dobry materiał, nawet krój na modłę francuską, ale nic już z niego nie będzie. Naturalnie my, Anglicy, i nawet ci tutaj Szkoci nie mają zwyczaju marnować pieniędzy tak jak wy, Amerykanie. Słyszałam, że Amerykanów stać na wyrzucenie dobrego ubrania po jednym włożeniu. Nie to co u nas. Ale ja mam swoje obowiązki i koniec. Nie mnie oceniać lepszych ode mnie, by tak powiedzieć. Z drugiej strony trudno pomyśleć, żeby ktoś pochodzący z kraju, który jeszcze kilka lat temu był zupełnie dziki, mógł być lepszy od Angielki. Ale to naprawdę nie moja sprawa. Ja tylko… – Panno Rogers! – powiedziała Claire tak stanowczo, jak tylko pozwalały jej na to szczękające zęby. – Proszę wezwać lokajów, żeby przynieśli mi tutaj wannę. – O tej porze? – Tak, właśnie o tej porze. Panna Rogers fuknęła. – Wiem, że dla osoby o pani pozycji dodatkowa praca służby nie ma znaczenia. My się dla pani nie liczymy. My… – Idź już wreszcie! – stanowczo odprawiła ją Claire i zgrabiałymi palcami zaczęła rozpinać żakiet kostiumu jeździeckiego.

Rozległo się pukanie do drzwi i na progu ukazał się kamerdyner ze srebrną tacą. Na widok kopiastej osłony Clake pomyślała, że wreszcie dostanie coś do picia. Nie liczyła jednak na zbyt wiele, wiedziała bowiem, że kuchnie są daleko od pokojów mieszkalnych, więc przynoszone stamtąd jedzenie zwykłe stygnie po drodze. Cóż, mimo wszystko lepsza letnia herbata niż nic. – Rogers – powiedział surowo kamerdyner. – Jesteś potrzebna w kuchni. Claire z zachwytem stwierdziła, że ta wstrętna mała ropucha nawet nie próbuje się spierać, lecz bez słowa opuszcza pokój. Ody zdjęła osłonę z tacy. stwierdziła jednak, że wcale niej stoi pod nią czajniczek z herbatą, tylko niska, szeroka szklaneczka pełna płynu, niewątpliwie whisky. Zaskoczona spojrzała na kamerdynera, który dyskretnie się do niej uśmiechnął. – MacTarvit? – spytała. – Najlepsza, jaką robi. Dwudziestopięcioletnia. Claire drżącą ręką ujęła szklaneczkę. Uniosła ją do warg i zerknęła na kamerdynera. – Uwielbiam cię – szepnęła. – Wiele młodych dam to robi – odrzekł. Starała się sączyć whisky bez pośpiechu, ale miłe ciepło, które poczuła w żołądku, obudziło w niej chęć na więcej. Wypiła więc zawartość szklaneczki do dna, ale zaraz potem musiała przytrzymać się nogi łoża. Zerknęła na kamerdynera, który przypatrywał się jej dość zaskoczony. – Podobno jest pani Szkotką – powiedział z uznaniem. – Widzę, że to prawda. W tej chwili otworzyły się drzwi i do pokoju wtargnęła rozzłoszczona panna Rogers. – Nikt mnie wcale nie potrzebuje w kuchni – burknęła. Kamerdyner spokojnie przykrył pustą szklaneczkę i odwrócił się do kobiety.

– Widocznie się pomyliłem. Zadzwoń, żeby przygotowano kąpiel dla twojej pani. – Ton ostatniego zdania był tak stanowczy, że panna Rogers bez słowa pociągnęła za taśmę od dzwonka. Claire, wciąż stojąca przy nodze łoża, przesłała kamerdynerowi uśmiech wdzięczności. Nie była tego pewna, zdawało jej się jednak, że odpowiedział jej porozumiewawczym mrugnięciem. Półtorej godziny później była już wykąpana i ubrana do kolacji w ciepłą, wełnianą suknię. Harry czekał na nią na korytarzu i podał jej ramię, po czym razem zeszli do jadalni. Wiedziała, że sprawiła mu tak wielką przyjemność, jak jeszcze nigdy. Pierwszy raz, odkąd się poznali, to Harry rozmawiał z nią, a nie odwrotnie. Zwykle zadowalał się półsłówkami, tego wieczoru miał jednak mnóstwo do powiedzenia, a wszystko dotyczyło polowania. Opowiadał jej o zabijaniu ptactwa i płowej zwierzyny. Opowiadał o wyprawach do Indii, gdzie można polować na tygrysy, i do Afryki, gdzie strzela się do słoni. – Będziesz mi tam wszędzie towarzyszyć, moja droga – obiecał. Przy obiedzie dał jej miejsce Leatrice po swojej prawicy i przez cały posiłek opowiadał, jak wyobraża sobie ich przyszłe wspólne życie. Obiecał, że nauczy ją strzelać. Obiecał też, że nauczy ją polować z psami na lisy. Zapowiedział, że będzie i musiała przejść myśliwski chrzest, który, jeśli dobrze zrozumiała, miał polegać na natarciu czoła krwią jakiegoś nieszczęsnego lisa. – To wszystko brzmi bardzo podniecająco – wybąkała, ale nie zdołała skończyć ryby, którą miała na talerzu. Po kolacji, gdy mężczyźni poszli do biblioteki napić się porto i wypalić po cygarze, a

kobiety zgromadziły się w salonie przy kawie, Harry odprowadził ja do sypialni. Położył jej ręce na ramionach i spojrzał w oczy. – Nawet się nie spodziewałem, że tak cię polubię – szepnął. – Byłaś dzisiaj wspaniałym kompanem. – Przecież nie powiedziałam ani słowa przez cały dzień. Tylko siedziałam w deszczu i kichałam. – Przyzwyczaisz się. Gdy dostaniesz strzelby, będziesz miała z polowania jeszcze więcej przyjemności niż teraz. Nie ma nic lepszego, niż powalić zwierzę. Jest w tym wyzwanie: ty, a naprzeciwko ciebie ono. – Cmoknął ją. – A co do milczenia, to lubię ciche kobiety. Te, które są za mądre, często bywają nudne. Dzięki Bogu, że nie jesteś taka. – Masz rację – przyznała. – Nie wydaje mi się, żebym była mądra. Harry nie usłyszał gryzącej ironii. – To dobrze – powiedział i pocałował ją w czoło. – Odpocznij teraz. Pamiętaj, że jutro polujemy na kuropatwy. Claire skinęła głową i schroniła się w sypialni. Panna Rogers pomagała jej się rozebrać do spania, ale Claire nie słuchała zrzędzenia służącej. Ogarnęło ją dziwne odrętwienie. Strzelby, pomyślała. Martwe ptaki. Martwe tygrysy. Martwe słonie. Kapitan Baker pisał o słoniach w swoich dwóch książkach poświęconych podróży do Indii. Z jego opisów wydawały się dosyć przyjemnymi zwierzętami i bardzo pożytecznymi. Gdy panna Rogers wyszła z pokoju, Claire usiadła przy toaletce. Skórę miała popękaną od zimna i wilgoci. Przeglądając się w lustrze, powoli zaczęła wcierać krem w policzki. Będę księżną, pomyślała. Poślubię Harry’ego i zostanę księżną. Nie pozwoliła sobie jednak na długie rozmyślania, wkrótce bowiem wstała od toaletki i położyła się do łóżka. Była tak zmęczona, że zasnęła prawie natychmiast.

Obudziła ją przed świtem zirytowana panna Rogers, która kazała jej się ubierać, bo mężczyźni wyruszają na polowanie! Claire bez słowa sprzeciwu włożyła więc kostium do konnej jazdy, który po poprzednim dniu wciąż był wilgotny, i zeszła na dół. Mężczyźni już siedzieli na koniach i czekali tylko na nią. Harry rozpromienił się na jej widok, a gdy dosiadła swojej klaczy dziarsko klepnął ją po plecach. Spędziła drugi dzień z rzędu w wilgotnym szałasie, bez żadnej osłony przed wszechobecną mżawką. Mniej więcej co godzina Harry uśmiechał się do niej i wracał do tematu niezwykłych strzelb, które da jej w prezencie ślubnym. W domu czekały już na nią gorąca kąpiel i czajniczek oraz filiżanka. Gdy panna Rogers weszła do sypialni. Claire powoli sączyła whisky z filiżanki. Trzeciego dnia znów była na nogach przed świtem. Na dole Harry powiadomił ją, że jadą polować na króliki i przepiórki. Oznaczało to, że trzeba będzie maszerować przez bagno, nie bacząc na zimno i siąpiący deszcz, i przyglądać się, jak mężczyźni zarzynają setki królików. Harry obiecał jej dodatkowo kupić w prezencie ślubnym także myśliwskiego sokoła. Zanim Claire wróciła do Bramley House, była taka przemarznięta, że straciła czucie w całym ciele. Co więcej, nie była już w stanie myśleć. Harry z ożywieniem opowiadał o jeleniach, do których będą strzelać nazajutrz. Niepokoiła się, że widok śmierci jednego z tych pięknych zwierząt ze smutnymi oczami, które czasem widywała w lesie, może okupić wieloma łzami. Natarła twarz kremem, położyła się do łóżka i próbowała zasnąć, ale wkrótce zaskoczył ją hałas. Usiadła na łóżku. W mroku zobaczyła obracający się portret Wiedziała, że otwierają się tajne drzwi. Zapomniawszy o zmęczeniu, zeskoczyła na podłogę i podbiegła w tamtą stronę.

– Trevelyan! – zawołała cicho. Tymczasem drzwi otworzyły się do końca, ale stanęła w nich tylko jej rozbisurmaniona siostra ze świecą w ręce. Claire odwróciła się do niej plecami. – Powinnaś już spać – powiedziała znużonym tonem i zawróciła do łoża. Bachor zaniknął drzwi za portretem, postawił świecę na stoliku i również wdrapał się na olbrzymie łoże Claire. – Słyszałam, że zajęłaś się myślistwem. – Owszem, jestem jak Diana – mruknęła Claire i skrzywiła się, widząc niezrozumienie na twarzy Bachora. – Gdybyś czasem miała zwyczaj otworzyć książkę, to wiedziałabyś, że Diana była boginią łowów. Bachor uśmiechnął się do siostry. – Jestem przekonana, że Harry wie wszystko o bogach i boginiach. Czy właśnie o tym rozmawiacie całymi dniami? I może ćwiczycie konwersację po francusku i włosku? Albo prowadzicie dyskusje na tematy polityczne i religijne? Możecie też wspólnie zgłębiać historię Szkocji lub rozważać, co zmienisz w tym miejscu, gdy zostaniesz księżną. Claire zrobiła srogą minę. – Stanowczo powinnaś iść do siebie i położyć się do łóżka! – No, więc o czym rozmawiacie z Harrym? – Nie twoja sprawa. Bachor wyciągnął się swobodnie w nogach łoża. – Czy widujesz kapitana Bakera? – Nie. I nie zamierzam go widywać. Prawdę mówiąc, jestem taka zajęta, że nawet o nim nie myślę. Bachor przekręcił się na plecy, podłożył sobie ręce pod głowę i wlepił wzrok w baldachim.

– Przyszło mi do głowy, że Trevelyan jest najbardziej niezwykłym człowiekiem, jakiego w życiu spotkałam. Czy widziałaś te wszystkie rzeczy, które ma u siebie w pokoju? Musiał zwiedzić kawał świata. – Jeśli poświęcisz trochę czasu na coś oprócz podsłuchiwania i na przykład przeczytasz jakąś książkę kapitana Bakera, dokładnie się dowiesz, gdzie był i co widział. To jest wielki człowiek. – Więc dlaczego tak się na niego rozzłościłaś, kiedy dał ślub siostrze Harry’ego? Claire dwa razy otwierała usta i dwa razy zamykała je bez słowa. – Nie zrozumiesz tego – powiedziała wreszcie. – To przez to, co mówiłaś o bohaterze, prawda? On jest dla ciebie bohaterem, a okazał się kimś zupełnie zwyczajnym. – Wcale nie jest zwyczajny. Jest… – Spojrzała na nią przenikliwie. – Musisz już się położyć. – Czy z Harrym też się tak dobrze bawisz jak z kapitanem Bakerem? – Naturalnie. To śmieszne pytanie. Harry’ego kocham. Chcę spędzać z nim jak najwięcej czasu. Z kapitanem Bakerem nic mnie nie łączy. Po prostu jest krewnym Harry’ego, więc powinnam być dla niego uprzejma. – Byłaś dla niego bardzo uprzejma, pielęgnując go przez trzy dni i noce, kiedy zachorował. – Bachor przewrotnie się do niej uśmiechnął. – Czy zdjęłaś z niego całe ubranie? – Wynoś się! – krzyknęła Claire. – Wynoś się natychmiast! Bachor ani drgnął. – Uważaj, bo zbudzisz tego starego smoka. – Bez wątpienia miała na myśli pannę Rogers. – Słyszałaś, co się stało po ślubie Leatrice? Claire chciała powiedzieć siostrze, że jej to w ogóle nie interesuje, ale nic była w stanie.

– Nie – przyznała. – Nie słyszałam. – Ta stara sekutnica księżna omal nie dostała apopleksji. Wpadła w furię. Podobno miała pianę na ustach. – Trudno mi w to uwierzyć. – Claire nie zamierzała zachęcać i siostry do powtarzania plotek, ale chciała dowiedzieć się jak najwięcej. – Harry powiedział… – Harry nic nie wie. Był na polowaniu. – Bachor zmierzył ją kpiącym spojrzeniem. – Zanim wrócił, stara już gruchała jak gołąbek. Naturalnie w obecności Harry’ego zawsze tak robi. Ale podobno wcześniej odgrażała się, że zabije tego, kto przyłożył rękę do ślubu Leatrice. Ona chyba wymierzyła córce karę i uważała, że ta kara jeszcze się nie skończyła. – Na pewno coś przekręciłaś. – Hm – mruknął znacząco Bachor. – Gdyby Harry był zmuszony wybierać miedzy tobą a matką, to jak sądzisz, kogo by wybrał? – Nie odpowiem na to pytanie. – Claire nawet nie chciała myśleć, jaka może być odpowiedź. Bachor przez chwilę milczał. – Tęsknisz za Trevelyanem? – A skądże! Jestem bardzo zajęta. Bachor parsknął śmiechem. – W kuchni mówią, że twój kostium do konnej jazdy nie wyschnie do końca świata. A śmierdzi tak, że trzeba go było powiesić w osobnym pomieszczeniu. – To znaczy, że muszę kupić jeszcze jeden. – I jeszcze jeden, i jeszcze jeden, i jeszcze jeden. Będziesz potrzebować dużo kostiumów po ślubie z Harrym. Czy sądzisz, że przez całe życie nie będziesz robić nic innego, tylko towarzyszyć mu na polowaniu?

– Nie, coś ty. Myślę… – Claire zawiesiła glos, zaczęła się bowiem zastanawiać, jak będzie wyglądać jej życie po ślubie. – A czy sądzisz, że kapitan Baker kiedykolwiek się ożeni? – Nie, na pewno nie. Tacy mężczyźni nigdy się nie żenią. A jeśli tak, to szybko zostawiają żony, żeby wypłakiwały sobie oczy w jakimś domu, a oni tymczasem jadą badać inne miejsca na świecie… i poznawać inne kobiety, – Czy jesteś tego pewna? – Dobrze go znam. Czytałam absolutnie wszystko, co napisał i co zostało o nim napisane. Przejrzałam go na wylot. – To ładnie z jego strony, że pomógł Leatrice. Wiele ryzykował. Wolę nie myśleć, co zrobiłaby z nim ta stara sekutnica, gdyby go złapano. – To nie było nic ładnego, to było… – Skrzywiła się. – Nie wiem, dlaczego on to zrobił. Z pewnością zamierza o tym napisać. – O ile pamiętam, powiedziałaś, że on pisze absolutnie o wszystkim. Czy widziałaś, jak cię narysował? – Owszem. – Claire podniosła głowę. – A kiedy ty widziałaś te rysunki? – Wczoraj rano. Poszłam go odwiedzić i… – Co zrobiłaś?! Spotykasz się z nim? – Claire chwyciła siostrę za ramię. – Po tych odrażających słowach, które od niego usłyszałaś? Nie ufam mu, kiedy jest z tobą sam na sam. On… – Jest bardzo miłym człowiekiem i w ogóle nie próbuje mnie dotykać, jeśli tym się martwisz. Claire puściła ramię siostry i znów opadła na poduszki. – O to rzeczywiście go nie podejrzewam. Jest człowiekiem honoru… na swój sposób. –

Na chwilę zamilkła. – Jak on się miewa? Bachor zamyślił się nad odpowiedzią. – Zdaje mi się, że za tobą tęskni. Claire nagle usiadła prosto. – Tak powiedział? Naturalnie mnie to nie robi żadnej różnicy, ale dlaczego sądzisz, że za mną tęskni? – Claire pomyślała, że gdyby poddać ją średniowiecznym torturom, to nie przyznałaby się, jak bardzo zżera ją tęsknota za Trevelyanem. On był naturalnie nie do zniesienia, burkliwy, cyniczny, czasem przygnębiony. Bez przerwy stawiał pytania, zawsze budził w niej poczucie, że jest dziecinna i głupia, ale wbrew temu wszystkiemu przy nim przynajmniej czuła, że żyje. Trevelyan zmuszał ją do posługiwania się rozumem, kazał jej rozważać myśli, których obecności w swojej głowie nigdy by nie podejrzewała. To przy nim musiała ubrać w słowa swoją idee Szkocji. To on przekonał ją, że powinna coś zrobić ze swoim życiem, że jej myśli i odczucia też się liczą. – Nie powiedział, że za tobą tęskni – oznajmił Bachor. – Ale ja to widzę. – Aha. – Claire z powrotem oparła się o poduszki. – Mnie tam wcale go nie brak. Jestem całkiem szczęśliwa z Harrym. Ma mi kupić dwie strzelby ze srebrnymi lufami. Może zresztą i srebro ma być gdzie indziej, nie wiem. Wspominał też coś o psie. Bachor roześmiał się w taki sposób, że Claire spłonęła rumieńcem. – Szkoda, że nie możesz się obejrzeć, kiedy wracasz z polowania. Wyglądasz jak podtopiony szczur i jesteś najnieszczęśliwszą osobą na ziemi. Wszyscy to widzą z wyjątkiem twojego bezcennego Harry’ego. On jest taki tępy… Bachor zręcznie sturlał się z łoża, toteż Claire, która nagle na niego skoczyła, chwyciła powietrze. Sara głośno się roześmiała. – Jesteś taka śmieszna, że prawie zapomniałam, po co tutaj przyszłam. Czy pamiętasz

niejakiego Jacka Powella? – Tego człowieka, który twierdzi, że był w Peshy, chociaż naprawdę był tam Trevelyan? – Właśnie tego. Był dzisiaj artykuł w gazecie. Podobno Powell ma wystąpić z prelekcją w Edynburgu i przedstawić powód na to, że właśnie on, a nie kapitan Baker, dotarł do Peshy. W gazecie napisano, że dowód jest niepodwy… niepodwo… – Niepodważalny. – Zgadza się. Nikt nie może powiedzieć, że jest nieprawdziwy. – Bachor ziewnął. – Wygląda na to, że twój kapitan Baker nie zapisze się w historii jako pierwszy człowiek, który dotarł do Peshy. – Ale przecież on tam był. Tylko on, a nie jakiś Powell, Nie można… Bachor znowu ziewnął. – Myślałam, że to nie ma dla ciebie znaczenia. Ty jedziesz na polowanie z Harrym. A ja teraz położę się spać. Vellie powiedział, że może przyjdzie do mnie wieczorem przeczytać mi coś przed snem. – Nie masz prawa tak go nazywać. A poza tym co on ci czyta? – A powiedziałam, że czyta? Nie. On mi opowiada historie. Wspaniałe historie, wszystkie o Peshy. Powinnaś też go o to poprosić. Och, zapomniałam, że już się z nim nie spotykasz. Cóż, dobranoc. Do zobaczenia jutro. – Bachor radośnie wyszczerzył zęby. – Ale jeśli włożysz swój wilgotny wełniany kostium, to nie miej do mnie pretensji, jeśli będę się trzymać od ciebie w pewnej odległości. – To mówiąc Bachor wziął świeczkę i znikł w tajnym przejściu. Claire przez chwilę siedziała bez ruchu, potem obróciła się i uderzyła pięścią w poduszkę. Trevelyan był dziwnym człowiekiem. Naprawdę dziwnym. Bachor spytał ją, czy Trevelyan kiedyś się ożeni. On? Kobieta, która zakochałaby się w nim do tego stopnia, by pojąć go za męża, byłaby skazana na życie w biedzie i samotności. On przecież nieustannie wyjeżdżałby i

podróżował samopas. Żona tylko siedziałaby w domu i zamartwiała się o niego, a on… robiłby z kobietami to wszystko, o czym pisał. Jeszcze kilka razy ukarała poduszkę i wreszcie uznała, że spróbuje zasnąć. Ale oczy nie chciały jej się zamknąć. Bohaterowie, pomyślała. Co innego podziwiać człowieka z daleka, co innego poznać go osobiście. Przypomniała sobie, jak w dziewczęcym wieku czytała książki Trevelyana i wyobrażała sobie, że ich autor musi być wyjątkowo interesującym człowiekiem. Bardzo jej się podobało, ze zawsze starał się przywdziewać strój tubylców. Często wyobrażała go sobie w różnych egzotycznych przebraniach i uważała, że to szalenie romantyczne. Ale teraz wcale nie wydawało jej się romantyczne to, że za każdym razem widzi go w innym stroju. Raz nosił długą, jedwabną szatę z ptakami wyhaftowanymi na plecach jaskrawą nicią, innym razem pojawiał się w ubraniu osiemnastowiecznego angielskiego dżentelmena. Nie, stanowczo nie należało spędzać czasu z tym mężczyzną. Powinna raczej szukać towarzystwa Harry’ego, jego rodziny i swojej rodziny. Naturalnie ojca widywała ostatnio tylko przelotnie, gdy wyruszała na polowanie z Harrym, a matkę jeszcze rzadziej. W każdym razie wiedziała, że matka zajmuje się planowaniem swojej kreacji na ślub córki. Spodziewano się nawet obecności księcia Walii z małżonką, wiec Arvie zależało na tym, żeby jak najpiękniej wyglądać. Claire znowu trzepnęła pięścią w poduszkę i dalej próbowała zasnąć.

Następnego dnia włożyła kostium do konnej jazdy, który chyba rzeczywiście nie miał już nigdy wyschnąć, i ruszyła z Harrym na kolejne polowanie. Wkrótce szła z nim i jego sługą po bagnistym gruncie, potem po stromych, porośniętych wrzosami wzgórzach, wreszcie dotarli do niewielkiego lasu. Przez całą drogę nie odezwała się ani słowem. Harry bowiem ostrzegł ją

zawczasu, że wymaga absolutnej ciszy. Gdy weszli między drzewa, Harry szepnął coś do sługi, ładującego mu broń, a Claire natężyła wzrok. Całkiem niedaleko stał wspaniały rogacz z trzema łaniami. Claire uśmiechnęła się na widok tej sielskiej sceny. Zaczęła się przyglądać zgrabnym, beztrosko pasącym się zwierzętom. Nagle tuż przy jej uchu huknęło i wielki rogacz padł na ziemię. Łanie pierzchły w popłochu. Harry i jego ładowacz byli zachwyceni. Z podnieceniem rozprawiali, że udało się położyć jednym strzałem takiego olbrzyma. Claire patrzyła, jak podchodzą do leżącego jelenia. W pewnej chwili zauważyła, ze rogacz nieznacznie podniósł głowę. Jeszcze żył. Puściła się do niego biegiem, wyprzedziła Harry’ego i sługę. Zanim jednak dopadła rogacza, huknął następny strzał i głowa zwierzęcia opadła na ziemię. Poczuła, że więcej nie zniesie. Była wykończona kilkoma dniami polowań, nieustannym widokiem setek mordowanych ptaków i ssaków. Stanęła jak skamieniała ze wzrokiem wbitym w martwego jelenia, który jeszcze przed kilkoma minutami cieszył się jak najlepszym zdrowiem, a teraz leżał bezwładny na ziemi. I po co? Harry nie potrzebował jego mięsa. Zabił dla zabawy. Zabijał, bo sprawiało mu to przyjemność. – Wspaniały strzał, co? – usłyszała za sobą głos Harry’ego. Obróciła się ku niemu z ogniem w oczach. – Jak mogłeś? – Jak mogłem co? – Był szczerze zdziwiony. Ten brak zrozumienia sprawił, że w Claire nagle coś pękło. Zacisnęła pięści i zaczęła bić Harry’ego po torsie. – Nie miałeś prawa zabić tego jelenia. Żadnego. Był piękny, a ty zrobiłeś to całkiem bez

powodu. Ty… Harry złapał ją za ręce. – Kochanie, masz atak przedślubnej gorączki. Wszystko będzie dobrze. Pamiętam, że gdy położyłem swojego pierwszego jelenia, też byłem tym trochę poruszony. Wyrwała mu się i odsunęła od niego. On zupełnie nie rozumiał również tego, co się z nią dzieje. – Czy nie potrafisz zająć się czymś użytecznym? – krzyknęła. – Czy w ogóle nie robisz niczego innego oprócz zabijania? Harry zdrętwiał, a potem nagle opuścił ramiona. – Nie jestem Amerykaninem, jeśli o to ci chodzi. Claire cofnęła się o krok i przycisnęła dłoń do ust, żeby nie powiedzieć kolejnego niepotrzebnego słowa. Oczy zaszły jej łzami. Jak mogła tak zwymyślać człowieka, którego kochała? Odwróciła się i popędziła prosto przed siebie. Wypadła z lasu, zbiegła ze wzgórza i gnała dalej przez pola. Gdy dotarła do miejsca, gdzie stała przywiązana jej klacz, wskoczyła na siodło najszybciej, jak umiała, by w wyścigowym tempie wrócić do domu. Tuż za progiem Bramley House natknęła się na matkę, która stała w sieni wśród przynajmniej stu pudeł i paczek z londyńskimi nalepkami. – Chodź, kochanie, i zobacz, jakie śliczne rzeczy kupiłam – powiedziała. – Popatrz, wachlarz wysadzany diamentami. Claire miała załzawione oczy, więc nie była w stanie niczego zobaczyć. Tylko pokręciła głową i pobiegła na górę, do swojego spokoju. Zamknęła i drzwi na korytarz, i te do garderoby, gdzie zwykle rezydowała odrażająca panna Rogers. Gdy nabrała pewności, że jest już sama i bezpieczna, rzuciła się na łoże i wybuchneła

szlochem. Nie wiedziała dokładnie, dlaczego płacze, tłumaczyła sobie, że to przez tego martwego jelenia. Ale w głębi serca przeczuwała, że powód jest znacznie poważniejszy. Nie chciała się jednak do tego przyznać nawet przed sobą. Od czasu do czasu ktoś próbował pukać do drzwi jej pokoju, ale nikomu nie otworzyła. Leżała i płakała.

Sara Ann była w stajni, gdy Harry przyjechał z polowania. Próbowała udać, że jest to przypadek, ale prawda była taka, że Cammy zauważył powrót zapłakanej Claire do domu i Bachor natychmiast popędził do stajni zbadać, co się stało. Był coraz bardziej poirytowany swoją starszą siostrą. Niby miała mnóstwo rozumu, ale jakoś zupełnie nie mogła się zdecydować, co i właściwie chce robić. Rządziły nią powinności. Uważała, że powinna kochać Harry’ego, więc go kochała. – Znowu cię zostawiła, co? – odezwała się. Harry drgnął, a potem odwrócił się do niej. Bachor uśmiechnął się do niego słodko i ugryzł jabłko. – Co tu robisz? – Czekam na ciebie – odrzekła uwodzicielskim tonem. Harry parsknął śmiechem. – Lepiej wracaj do pokoju dziecięcego. Bachor zachichotał i przeszedł obok niego. Zakołysał biodrami, tak jak robiły to inne kobiety, chociaż z pewnością nie Claire. Claire uważała, że sposobem na zdobycie mężczyzny jest rozmowa. Bachor przystanął mniej więcej trzy metry od Harry’ego i zerknął na niego przez ramię. – Przyjdziesz mnie odwiedzić? – zamruczał jak kot, odrzucił jabłko i uciekł do domu. Harry stał przez chwilę i patrzył śladem młodej panny, którą do tej pory uważał za

dziecko, a potem uderzył szpicrutą w ścianę stajni. – Niech ich wszystkich diabli wezmą – powiedział i również poszedł do domu.

Drzwi za portretem otworzyły się i do pokoju wszedł Bachor. Stanął przy łożu i przez chwilę wpatrywał się w Claire. – Pokłóciliście się z Harrym? – spytał. Claire pociągnęła nosem. Leżała na plecach. Zostało jej już doprawdy niewiele łez do wypłakania. – Nie wiem. – Harry uważa, że tak. Pojechał do Edynburga. Nawet się nie spakował. Porozmawiał z matką, wsiadł na konia i odjechał. Wziął z sobą tylko pięciu służących. Inni mają spakować jego kufry i dołączyć potem. A jednak były w niej jeszcze jakieś łzy, bo znowu popłynęły strumieniem. – Harry zastrzelił jelenia. Bardzo mnie tym wyprowadził z równowagi. Bachor zaczął bawić się frędzlami narzuty. – Nie sądzę, żeby rozmowa z matką była dla Harry’ego przyjemna. – Nie zdziwiłabym się gdyby chciał teraz zerwać zaręczyny – powiedziała Claire. – Byłam dzisiaj okropna. – Może Harry nawet chciałby odzyskać wolność, ale nie sądzę, żeby nasza matka dopuściła do zerwania zaręczyn. Czy wiesz, ile rachunków już cię obciąża? Ciebie, czyli nową księżną MacArran. – Nie chcę wiedzieć – odparła Claire. Bachor podszedł do ukrytych drzwi. – Muszę już iść. Mam nadzieję, że wkrótce poczujesz się lepiej. – Zrobiła krótką pauzę. –

I mam nadzieję, że się zdecydujesz. – W jakiej sprawie? Bachor nie odpowiedział, po prostu nieznacznie się uśmiechnął i znikł za portretem. Claire przetoczyła się na brzuch i znów wybuchnęła płaczem. Rozgniewała Harry’ego i jego matkę i wszyscy w domu już wiedzieli o kłótni. Co tam, przecież kochankowie zawsze się kłócą, czyż nie? Ale tym razem nie było to zwykłe nieporozumienie. Harry pojechał do Edynburga i została w jego wielkim domu zupełnie sama. Aż do jego powrotu nie będzie miała towarzystwa, nie będzie miała zajęcia, nie będzie miała do kogo otworzyć ust… Rozszlochała się jeszcze bardziej, wiedziała bowiem, że właściwie z Harrym nie porozmawiali. Po jego powrocie koniecznie należało załagodzić kłótnię. Postanowiła powiedzieć mu, że jest jej bardzo, bardzo przykro, a potem… no, właśnie: co potem? Będzie spędzać następne dnie na polowaniach i oglądać nieustającą rzeź zwierząt? Wejdzie w posiadanie stu kostiumów myśliwskich i sześciu tuzinów strzelb? Czy za dziesięć lat wciąż jeszcze będzie miała miłe podwieczorki z teściową, podczas których nawet nie wolno jej będzie usiąść? Z każdą nową myślą płakała głośniej i bardziej rozpaczliwie. 18

Ze snu wyrwało Claire mocne szarpnięcie za ramię. Miała kłopot z otwarciem oczu, powieki bowiem napuchły jej od długotrwałego płaczu. W pokoju panował mrok rozjaśniony jedynie blaskiem świecy, którą trzymał stojący nad nią mężczyzna. Poczuła bolesne łupanie w głowie. Zdołała unieść powieki na tyle, by poznać białą szatę Omana. Przez chwilę była zbyt

zamroczona, by zareagować, w końcu jednak ścisnął ją nagły niepokój. – Co się stało? – spytała i chciała usiąść, ale mięśnie odmówiły jej posłuszeństwa. Wciąż miała na sobie mokry kostium do konnej jazdy. – Postrzelono go – powiedział Oman z charakterystycznym dla siebie akcentem. – Ktoś próbował go zabić. Claire w jednej chwili całkiem oprzytomniała. – Trevelyana? – szepnęła. Oman skinął głową. Zerwała się z łoża, ale gdy tylko stanęła na podłodze, zachwiała się i chwyciła za głowę. Wieki minęły od czasu, gdy coś jadła. Zerknąwszy na zegar, przekonała się, że właśnie minęła północ. – Czy posłał po mnie? – spytała. – Jak ciężka jest rana? Przypuszczam, że nie będzie chciał lekarza, prawda? Czy wydobrzeje? Na te wszystkie pytania Oman odpowiedział jedynie krótkim: – Chodźmy. Tajnym korytarzem wyszli na dach. Claire nie zastanawiała się nad tym, co robi, po prostu machinalnie szła za Omanem. Serce bilo jej jak szalone. Gdy doszli do salonu Trevelyana, jej uszu dobiegi głośny ryk: – Gdzie ty jesteś, do diabła?! Mógłbym wykrwawić się na śmierć, czekając, aż przyjdziesz! Natychmiast uśmiechnęła się z ulgą. Trevelyan nie mógł być jeszcze na łożu śmierci. Weszła do sypialni. – Widzę, ze utrata krwi nie zmniejszyła pańskiej porywczości. Proszę pozwolić, ze zobaczę, co się panu stało. Śledził ją wzrokiem, gdy podchodziła do łoża. Górną część rękawa płóciennej koszuli

miał przesiąkniętą krwią, ale nie był blady i w ogóle wyglądał nie najgorzej. – Co pani tu robi? – Jego głos zabrzmiał wrogo. Teraz już wiedziała, czy po nią posłał. – Usłyszałam, że potrzebuje pan pomocy, więc przyszłam. Chciała obejrzeć jego ramię, ale szarpnął się do tyłu, co skończyło się syknięciem z bólu. – Nie potrzebuję pani. – Wobec tego wezwę lekarza. – Ruszyła do drzwi. – Nie! Znowu na niego spojrzała. – Albo ja, albo doktor. Innej możliwości nie ma. Nie odpowiedział. Opadł na poduszki, co mogło świadczyć o tym, że pogodził się z losem. Claire podeszła do niego. Przy łożu Oman położył narzędzia chirurgiczne i bawełnę na opatrunek, a obok postawił dzbanek z gorącą wodą. Bardzo ostrożnie odcięła rękaw koszuli i obejrzała ranę. Jeśli nie liczyć krwi dookoła, była czysta, w każdym razie bez śladów prochu, brudu lub ziemi. Dzięki Bogu, kula przeszła na wylot przez ramię. Uszkodzony był mięsień, ale kość pozostała nienaruszona. Ostrożnie zaczęła zmywać mu krew z ramienia i klatki piersiowej. – Kto pana postrzelił? – spytała cicho. – Trudno powiedzieć. Jest dość dużo ludzi, których do siebie zniechęciłem. – Pan? Trudno mi w to uwierzyć. Otworzył oczy i spojrzał na nią. Na wargach igrał mu wątły uśmieszek. – Pani płacze – powiedział. – Kiedy usłyszałam, że pana postrzelono, płakałam jak bóbr. I nie przestałam płakać, idąc tutaj.

Gdy bandażowała mu ramię, oparł się na poduszkach. – Słyszałem, że to przez Harry’ego pani płacze. Podobno zastrzelił jelenia, a pani bardzo się na niego rozzłościła. – Zniżył głos. – Podobno powiedział matce, że nie może się z panią ożenić. Claire znieruchomiała. – Tak powiedział? – Usiłowała powstrzymać drżenie głosu ale nie mogła. – Nie powinien pan słuchać plotek. Kto pana postrzelił? Jeden z myśliwych? Niektórzy z nich fatalnie strzelają. Przez ostatnie dni widziałam wiele zwierząt, które były tytko ranne: ptaki bez skrzydeł albo bez łap, króliki uciekające bez nogi, jelenia, który podnosił głowę… – Urwała, obawiała się bowiem, że w każdej chwili może zalać się łzami. Trevelyan przyglądał jej się z uwagą. – Co pani robiła od naszego ostatniego spotkania dwa i pół tygodnia temu? – Tak dawno się nie widzieliśmy? Miałam takie wrażenie, jakbym jeszcze wczoraj siedziała u pana w salonie, popijała whisky i rozmawiała. Jakby zaledwie godziny minęły od spotkania z wieśniakami i… i Angusem MacTarvitem. Samo to nazwisko wywołało w niej nową falę żalu. Bezsilnie usiadła na krześle, ukryła twarz w dłoniach i znów się rozszlochała. Trevelyan obserwował ją oparty o poduszki. Jego twarz nie zdradzała wielu emocji, wiedział jednak, jaki problem ma Claire. Znał go przecież z własnego doświadczenia. Doskonale wiedział, jak zabójczo działa ten dom na ludzkiego ducha. Albo ktoś się podporządkowywał, albo kończył całkowicie złamany. Przez ostatnie drugie dwa i pół tygodnia zbierał wiadomości o Claire od jej uroczej młodszej siostry. Sara Ann codziennie go odwiedzała i powtarzała mu wszystkie domowo plotki. Wiedział więc, jak Claira starała się dopasować do oczekiwań Harry’ego, nie, co

ważniejsze, usłyszał również, jak jej chciwa matka zaczyna już wydawać majątek, który Claire miała odziedziczyć dopiero po zawarciu małżeństwa z właściwym mężczyzną. – Umieram z głodu – powiedziała przez łzy. – Oman, zdaje się, coś gotował. Może mógłby mnie poczęstować. Pociągnęła nosem i zaczęła szukać chusteczki. Nie znalazła, więc wydmuchała nos w kawałek bandaża. Z poczuciem zobojętnienia na wszystko i głębokiego przygnębienia przeszła do sąsiedniego pokoju. Oman już na nią czekał. Trzymał wielką tacę z dwoma talerzami pełnymi jedzenia i dwiema szklanicami whisky. Claire chciała wziąć od niego tacę, ale pokręcił głowa i sam zaniósł posiłek do sypialni. Zostawił wszystko na stoliku przy łożu i wyszedł. Claire sięgnęła po kawałek kurczęcia, ale glos Trevelyana ją powstrzymał. – Nie mogę jeść, póki ma pani na sobie to coś. Śmierdzi pani gorzej niż kozioł. Proszę wyjąć z szafy szlafrok, a potem zdjąć te suknie. Niech pani tak na mnie nie patrzy. Nie próbuję pani do niczego namawiać, chcę tylko zjeść kolację bez dodatkowych przypraw aromatycznych. Claire nie miała dość energii, by mu się przeciwstawić. Otworzyła więc szafę i ujrzała tam obfity wybór luźnych szat. Szczególnie zachęcająca wydała jej się niebieska, wlec zdjęła ją z wieszaka. Trzymając ją w ręce, zaczęła się rozglądać za miejscem do przebrania. Trevelyan wskazał jej tkaninę wisząca na ścianie. Podeszła do niej i znalazła drzwi prowadzące do pomieszczenia, które w średniowieczu zapewne było toaletą. Weszła do środka. – I proszę zdjąć gorset usłyszała glos Trevelyana. – Nie mogę patrzeć, jak pani się dusi. Claire pomyślała, że powinna zaprotestować, ale zamiast to zrobić, zaczęła zdzierać z siebie odzienie, żeby jak najszybciej pozbyć sic znienawidzonego kostiumu. Również gorset

posłusznie zdjęła. Zorientowała się wtedy, że mokrą ma całą bieliznę, więc pozbyła się absolutnie wszystkiego. Wkładając na gołe ciało miękką, jedwabną szatę, czuła się jak zepsuta, grzeszna kobieta. Wyciągnęła też szpilki z włosów i spróbowała rozczesać je palcami. Przesunęła dłońmi po jedwabiu ozdobionym wyszywanymi zielonymi motylkami i poczuła się tak, jakby pierwszy raz od wielu dni mogła znowu złapać oddech. W domu i przy Harrym musiała bardzo uważać, jak się zachowuje, ale przy Trevelyanie nie było to konieczne. Jego nie gorszyło nic, co mówiła lub robiła. Wyszła z pomieszczenia i z satysfakcją stwierdziła, że Trevelyan znieruchomiał z ręką w pół drogi do ust. Szerzej otworzył oczy i bardzo wolno przesunął wzrokiem od jej twarzy do bosych stóp i z powrotem. Zaczerwieniła się i wbiła wzrok w dłonie. – Niech pani usiądzie przy mnie – powiedział Trevelyan czule. – Jeśli pani sobie życzy, to zapraszam na kolana. Spojrzała na niego i parsknęła śmiechem. Usiadła w nogach łoża, pociągnęła długi łyk whisky i wzięła się do jedzenia. Dania Omana bardzo różniły się od tego, co miała okazję spożywać przez ostatnie dwa tygodnie. Niektóre wydawały się gorące z powodu ostrych przypraw, inne były na zimno, jedne były miękkie, inne chrupkie. – Proszę powiedzieć, co pan pisze – odezwała się z pełnymi ustami. – Chcę to wiedzieć z najdrobniejszymi szczegółami. Niech pan mi również opowie, co pan robi i myśli. No, i chcę wiedzieć, kto pana postrzelił. Oman twierdzi, że ten ktoś próbował pana zabić. – Przesadza. Jestem pewien, że było właśnie tak, jak pani przypuszcza: kiepski myśliwy trafił nie tam, gdzie chciał. Zjadła kawałek kurczęcia z migdałami.

– Zdawało mi się, że pan chodzi po dworze wyłącznie przed świtem i po zmierzchu. – Właśnie tak jest. Potrzebowała dłuższej chwili, by znaczenie tych słów w pełni do niej dotarło. – Gzy chce pan powiedzieć, że ktoś pana postrzelił po zmierzchu? – Smakuje mi ten kurczak, a pani? – Trevelyan, chcę dostać odpowiedź! – Jak to możliwe, że przy Harrym jest pani taka potulna, a przy mnie taka drażliwa? Powinna mnie pani traktować łagodnie, skoro jestem ranny. Roześmiała się. – W panu nie jestem zakochana. Nie muszę niczego udawać. – Gdy tylko to powiedziała, zrobiła wielkie oczy. – Wcale nie chciałam, żeby to zabrzmiało tak, jak zabrzmiało. Trevełyan upił łyk whisky. – Co powiedziałaby pani, gdybym to ja zaprosił panią na polowanie? – Miałabym siedzieć w deszczu i patrzeć, jak pan morduje zwierzęta? Chyba postradał pan rozum. – Ale z Harrym pani siedzi. – Czy moglibyśmy zmienić temat? Kto, pańskim zdaniem, ukrył się w ciemności, żeby pana napaść? Czy pan go widział? – Nie widziałem i nie słyszałem. – Znowu zajął się jedzeniem. – Pan nie wierzy w to, że ktoś celowo chciał pana zabić, prawda? Zastanawiał się nad odpowiedzią tak długo, że jeśli Claire miałaby jakieś wątpliwości, czy kłamie, to dawno by je straciła. – Jestem pewien, że to był wypadek. Ciarki przeszły jej po plecach. Ktoś z pewnością nastawał na jego życie.

– Jack Powell – powiedziała cicho. – To śmieszne. Jack nie ma powodu, żeby mnie nienawidzić. Zresztą, o ile wiem, uważa, że nie żyje. – Bachor powiedział mi, że w gazecie był artykuł o Powellu. On zamierza wygłosić prelekcję w Edynburgu i przedstawić niezbity dowód, że on i tylko on był w Peshy. Ta wiadomość bardzo zaskoczyła Trevelyana. – Czy w gazecie napisano, jaki to dowód? – Nie – odpowiedziała powoli. – A co to jest, pańskim zdaniem? Trevelyan upił whisky, żeby zyskać na czasie. – Coś, co myślałem, że jest bezpowrotnie stracone. – Coś, co przywiózł pan z Peshy? – Tak. – Przez dłuższą chwilę jadł w milczeniu, – Pojedziemy do Edynburga i zdobędziemy tę rzecz. Ukradniemy ją Powellowi. Co to jest? – Perła Księżyca. Oparła się o nogę łoża Bonniego Prince’a Charliego i westchnęła. – Perła Księżyca to brzmi egzotycznie i bardzo kosztownie. Rano zrobimy… – Niczego nie zrobimy. Pani zaraz wróci do swojego pokoju, żebym mógł spokojnie się wyspać. Jeśli cierpi pani na bezsenność, to proszę napisać długi list do ukochanego z błaganiem o wybaczenie. Słyszałem, że pani matka już kupuje stroje na konto nowej księżnej MacArran. Musi pani spełnić swój obowiązek i poślubić człowieka, który nie robi nic oprócz zabijania zwierząt, a to w trosce o zapłacenie rachunków za suknie rodzicielki. Claire odstawiła talerz, – Już zapomniałam, jaki pan bywa prostacki. – Wstała z łóżka. – Może się pan wyspać.

Gdyby jeszcze ktoś próbował do pana strzelać, niech pan wezwie doktora. – Tak zrobię. Claire zerknęła na jedwabną szatę, w którą była ubrana. – Przebiorę się i… – Niech pani ją zatrzyma. I wyniesie się stąd jak najprędzej. Już zapomniałem, jaką świętoszką pani bywa. To usłyszawszy, Claire opuściła sypialnię krokiem pełnym godności. Gdy znalazła się w salonie, zobaczyła Omana siedzącego na parapecie. Drzemał, głowa mu się kiwała, ale na jej widok się ocknął. Przyłożyła palec do ust, a potem pokazała mu, żeby poszedł za nią. Zeszła po schodach na dół i stanęła przed domem. Oman wkrótce znalazł się przy niej. – Czy to była próba morderstwa? Nie wypadek? – spytała. – To było morderstwo. Claire westchnęła. Jak ktoś mógł nastawać na życie takiego wielkiego człowieka jak kapitan Baker? Przecież Trevelyan był jeszcze taki młody i miał tyle do zrobienia. Zerknęła na Omana. – Trevelyan powiedział, że Powell ma coś z Peshy, jakąś Perłę Księżyca. Czy wiesz, co to jest? Oman skinął głową. – Zakładam, że to jest przedmiot dużej wartości. Czy Trevelyan spróbuje mu go odebrać? – Jeśli Powell ma Perłę, to kapitan mu ją odbierze. Claire zaczerpnęła tchu. Tak sądziła. Wiadomość wyraźnie wstrząsnęła Trevelyanem, wiec domyśliła się jego reakcji. – Kiedy Trevelyan wyruszy? – Zaraz – odpowiedział Oman i zawrócił do zachodniego skrzydła domu.

Claire postała chwilę w miejscu, wpatrując się w schody. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że nie powinna się zastanawiać nad towarzyszeniem Trevelyanowi. Była przecież związana z innym mężczyzną. Dokładnie wiedziała, czego chce, i starała się to osiągnąć. Była zakochana w Harrym i zamierzała zostać księżną MacArran. Z drugiej strony wobec Trevelyana miała dług wdzięczności. Mimo wszystko pomógł jej związać Leatrice z Jamesem Kincaidem. Nieważne, że żadne widoczne zmiany w domu z tego nie wynikły. I nieważne, że Trevelyan zrobił to w zupełnie niewłaściwy sposób. Poza tym Trevelyan był kuzynem Harry’ego. Czy Harry nie udzieliłby pomocy członkowi swojej rodziny w potrzebie? Czy taka pomoc nie należy do obowiązków księżnej? Nie mogła zajmować się tylko swoją rodziną i zaniedbywać krewnych Harry’ego. Gdyby Harry był na miejscu, bez wątpienia wsparłby Trevelyana. Prawdopodobnie osobiście pojechałby konno do Edynburga i zażądał od tego Powella wydania Perły Księżyca. Tak, Harry właśnie tak by postąpił. Popatrzyła w ślad za Omanem, – Niech weźmie powóz i niech zaczeka na mnie. Zaraz przyjdę do stajni. Odwróciła się w stronę głównego wejścia, zorientowała się jednak, że jedyne tajne przejście, jakie zna, prowadzi przez wieże Trevelyana. Oman widocznie zorientował się w sytuacji, bo zawrócił. Poprowadził ją dookoła domu i wreszcie wskazał jej zamaskowane krzakami nieduże drzwi we wschodnim skrzydle. Otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Chciała powiedzieć, że nie ma świecy, ale Oman wskazał jej zagłębienie w ścianie, gdzie leżały wszystkie potrzebne rzeczy. Zapaliła świecę i znów spojrzała na sługę, lecz Omana już nie było. Nie miała pojęcia, gdzie jest ani jak dostać się do swojego pokoju. Spojrzała na kurz pokrywający schody, żeby przekonać się, czy dostrzeże jakieś ślady. Istotnie, było ich wiele,

a wszystkie wyglądały tak, jakby zostawiła je stopa Bachora. Ruszyła korytarzem, starając się nie zgubić śladów i jednocześnie zachować orientację w terenie. Dotarła do drzwi, które musiały być używane bardzo często, bo nie było przed nimi ani trochę kurzu. Ostrożnie je otworzyła. Ustąpiły bezgłośnie. Do tunelu wpadł silny strumień światła, jakby nagle wzeszło w nim słońce. Claire usłyszała głos, który mógł należeć wyłącznie do jej siostry. – Nigdy! – powiedział Bachor. Claire weszła do pomieszczenia i zobaczyła niewielką, tandetną scenę ozdobioną złoceniami. Pośrodku sceny stała jej siostra ubrana w kusy kostium z kolorowego jedwabiu, a obok niej chudy, wysoki mężczyzna w łachmanach. Oboje się odwrócili. – Co tu robisz o tej porze? – spytała Claire. – I co to za nieprzyzwoity strój? – Jestem Salome i powinnam teraz zatańczyć, ale on mówi, że nie mamy czasu. Chuderlawy mężczyzna wykonał kunsztowny ukłon przed Claire. – Camelot J. Montgomery do pani usług. Claire rozejrzała się po pomieszczeniu ze sceną i krzesłami obitymi czerwonym pluszem i otworzyła usta ze zdziwienia. Nie miała jednak czasu na zadawanie zbędnych pytań. Spojrzała na siostrę. – Jesteś mi potrzebna. – Nie potrafisz znaleźć drogi powrotnej? – spytał Bachor z uśmiechem. – Ale za prowadzenie pobieram opłatę. A skoro mowa o strojach, to co ty masz na sobie? Claire zignorowała jej pytanie. – Potrzebuję nie tylko przewodnika i zapłacę ci, ile będziesz chciała. Bachor radośnie się uśmiechnął. – Do zobaczenia później, Cammy! – zawołała przez ramię i wprowadziła Claire z

powrotem do tajnego korytarza. Claire nie miała pojęcia, jak Bachor znajduje drogę w tunelach, bo bez przerwy zataczały pętle i skręcały, wkrótce jednak obie znalazły się przed drzwiami pokoju Claire. – Widziałaś się z nim, prawda? – zapytał Bachor, gdy tylko opuściły tunel. Nie było potrzeby dodawać, o kogo chodzi. – Pomóż mi się ubrać. Jadę z nim do Edynburga. Bachor wytrzeszczył oczy. – Uciekasz od Harry’ego? – Skądże. Trevelyan jest w kłopotach. Ktoś do niego strzelił dzisiaj wieczorem i myślę, że to ten Powell. Trevelyan jedzie do Edynburga po Perłę Księżyca. Bachor spojrzał na siostrę z chytrym uśmieszkiem. – Czy wiesz coś o Perle Księżyca? Claire przerwała wyjmowanie z szafy wełnianej sukni podróżnej. – A ty wiesz? – Może. Jak długo cię nie będzie? – Nie wiem. Kilka dni, może więcej. – Zamierzasz spędzić noc z Velliem? – Mówiłam ci, żebyś go tak nie nazywała. Bachor uśmiechnął się szeroko. – Czyżby to imię było zarezerwowane do twojego użytku? Claire była bardzo zajęta wkładaniem bielizny. – Pomóż mi zapiąć gorset i nie gadaj tyle. Bachor spełnił jej prośbę. – Co zrobisz z Harrym? – zapytał.

– Co masz na myśli? Nie zamierzam nic robić. Pokłóciliśmy się, ale w narzeczeństwie to się zdarza. – A teraz uciekasz z innym mężczyzną. Claire znieruchomiała. – Na pewno nie uciekam z innym mężczyzną, jak to nazwałaś. Trevelyan pomógł mi w sprawie Leairice. Wiesz, bo sama tam byłaś. Teraz on potrzebuje mojej pomocy. Poza tym to właściwie nie jest mężczyzna, tylko… tylko instytucja. Naukowiec. On należy do świata, a moim obowiązkiem obywatelki świata jest mu pomóc. – Co za niedorzeczności – stwierdził Bachor. – Lubisz go i tyle. Podziwiasz go. Kiedy wchodzi do pokoju, od razu się rozpromieniasz. Claire dokończyła zapinanie sukni. – Sądzę, że pomyliłaś go z Harrym. Kocham Harry’ego. Podziwiam Harry’ego i moja twarz promienieje dla niego, jeśli istotnie promienieje. Trevelyan i ja jesteśmy przyjaciółmi, może zresztą nie przyjaciółmi, bo on traktuje mnie jak okaz do obserwacji, ale… – Czy mówisz o jego rysunkach? On rysuje w ten sposób wszystkich. Szkoda, że nie widziałaś, jak mnie przedstawił. Twarz mam bardzo starą, ale ciało… – Bachor wyszczerzył zęby. – W życiu nie widziałaś takiej figury, jaką mi dał! Narysował mnie również z Cammym i z ciotką May, i z tymi dwiema złodziejkami. A jak wspaniale rysuje Harry’ego i jego matkę! Claire podniosła wzrok znad skórzanego sakwojażu, do którego wkładała ubrania. – Mówisz, że rysuje wszystkich? – I o wszystkich pisze. Oman mówi, że musiał dodać dwa stoliki w salonie, żeby Vellie mógł pisać o swojej rodzinie. A teraz podobno Vellie przeżywa fascynację Amerykanami. Claire zapakowała szczotkę do włosów i słoiczki z kremem, a po namyśle dołożyła jeszcze do bagażu dużą butelkę whisky MacTarvita. Odkąd wyruszyła pierwszy raz na

polowanie, kamerdyner dbał, by miała zapas tego trunku. – Moim zdaniem, rozmawiasz ze zbyt wieloma ludźmi. Ten dom wywiera na ciebie zły wpływ. – Ten dom i jego mieszkańcy to dla mnie idealne otoczenie. – Bachor uśmiechnął się do siostry. – Czy możesz powiedzieć to samo o sobie? Czy pasujesz do tego miejsca? A może lepiej pasujesz do tych ludzi mieszkających w paskudnych, bielonych chatach? Czy pasujesz do Harry’ego, czy do Trevelyana? Claire zatrzasnęła sakwojaż. – Myślę, że wiesz, co robić podczas mojej nieobecności. Kłam najlepiej, jak potrafisz, a wiem, że umiejętności w tej mierze masz olbrzymie. Może powinnaś wziąć się do pisania powieści. Zmyślanie jest twoją drugą naturą. A teraz pocałuj mnie na do widzenia. Przez parę dni nie będziemy się widzieć. Bachor szybko cmoknął ją w policzek, a potem w nagłym i siostrzanym odruchu mocno ją uściskał. – Uważaj na siebie. Nie chciałabym, żeby ktoś cię postrzelił. W tym domu jest również zło, nie tylko dobro. – Jeśli masz na myśli matkę Harry’ego, to jestem na pewno bezpieczna. Przecież ona chce moich pieniędzy. – Wielu ludzi chce twoich pieniędzy. Claire była już przy drzwiach. – Z tobą włącznie. Bądź grzeczna i nie noś całej mojej biżuterii naraz. Sara stała i patrzyła, jak za Claire zamykają się drzwi. – Wcale nie chcę twoich pieniędzy – szepnęła. – Chcę, żebyś przestała płakać. – Odwróciła się, podeszła do szkatułki Claire zawierającej biżuterię i wyjęła rubinowy

naszyjnik. – No, może chciałabym też przestać być biedna – szepnęła, trzymając klejnoty pod światło.

– Nie – powiedział Trevelyan z wnętrza powozu, waląc laską w dach budy. Powóz ani drgnął i Claire wdrapała się do środka. – Jadę z panem i nie ma o czym mówić. Nie powstrzyma mnie pan przed tym, nie robiąc wielkiej awantury, a wtedy mieszkańcy Bramley House zbudzą się i dowiedzą o pańskiej obecności – Połowa mieszkańców i tak o niej wie. Dzięki tym stadom ludzi, które odwiedzają moje pokoje, nie bardzo można utrzymać moją obecność w tajemnicy. Claire usadowiła się na ławie naprzeciwko niego i stwierdziła, że tym razem Trevelyan ma na sobie, o dziwo, bardzo modny, pięknie skrojony frak. – Są jeszcze inne powody, dla których powinnam jechać z panem. Mogę pana bronić. Trevelyan zaśmiał się pogardliwie. – Pani mnie?! Pani nie potrafi obronić się nawet przez kaleką staruszką. Ten przytyk zapiekł. Claire odwróciła się do niego bokiem. Trevelyan przez chwilę milczał. – No, niech będzie. Przed nią rzeczywiście trudno się obronić. Ale nie musi mnie pani bronić przed Jackiem Powellem. To nie on próbował mnie zabić. – A kto? – Claire wysunęła głowę przez okno i powiedziała Omanowi, żeby mszył. Gdy powóz potoczył się drogą, rozparła się wygodnie na siedzeniu i uśmiechnęła do swego towarzysza. Trevelyan bacznie jej się przyjrzał. W powozie było ciemno. wnętrze oświetlały tylko mijane latarnie.

– Pani jedzie tam nie dla mnie, tylko dlatego, że się nudzi. – Wcale się nie nudzę. No, może troszkę. Po wyjeździe Harry’ego… – Po wyjeździe Harry’ego ma pani wolną rękę. Może pani wychodzić i wracać do woli, bo i tak nikt tego nie zauważy. Zresztą przypuszczam, że nawet kiedy Harry był w domu, nie bardzo panią zauważał. Słyszałem, że w prezencie ślubnym ma pani dostać strzelby. – Wolałabym nie rozmawiać o sobie, a stanowczo nie chcę rozmawiać o sobie i Harrym. Mozę raczej opowie mi pan o Perle Księżyca. Czy to jest wielka perła? – To nie jest rzecz, tylko osoba. Ściślej mówiąc, kobieta. Najważniejsza postać w peshańskiej cetigii. – Kapłanka? Trevelynn krzywo się uśmiechnął. – Raczej księżniczka. A może boginka, jeśli brać pod uwagę to, jak jest traktowana. Claire zamrugała. Trevelyan się uśmiechnął. – Czy chce pani, żeby Oman zatrzymał powóz? Możemy panią wypuścić. Nie wygląda pani na osobę, która chce przyjść z pomocą kobiecie. Wolałaby pani, żeby to była największa perła i świata? Nie nadstawiałbym karku dla perły, nawet największej. Claire usiłowała nadążyć za tym, co mówi Trevelyan. W za sadzie nie robiło jej różnicy, że jadą uwolnić kobietę, a nie odzyskać perłę, – Ona musi być bardzo delikatna. Czy przywiózł ją pan z Peshy, żeby pokazać całemu światu, że był pan w tym tajemniczym mieście? – Nie. Nyssa przybyła tu z własnej woli. Opuściła miasto, ponieważ tego chciała. Nyssa robi to, co jej się podoba. – Rozumiem. Przypuszczam, że zasłużyła sobie na to prawo. Widocznie długo była kapłanką.

Trevelyan nie odpowiedział. – Dlaczego ona tak się nazywa? Czy ma perłowe włosy? Trevelyan uśmiechnął się do niej w ciemnościach. – Nie. Dlatego, że uważa się ją za najpiękniejszą kobietę na świecie. – Aha. – Tyle Claire zdołała powiedzieć. – Aha – powtórzyła i wbiła wzrok w ciemność za oknem. – Czy długo jest kapłanką? Trevelyan nie odpowiedział, więc znów na niego spojrzała. Uśmiechał się jak ktoś, kto jest lepiej poinformowany. – Wystarczy – powiedziała Claire z pewną irytacją. – Może pan przestać się ze mnie naśmiewać. Chcę wiedzieć wszystko. Chcę usłyszeć całą historię od samego początku. Jak natrafił pan na ten ideał piękności i dlaczego pędzi pan nocą po to, żeby ją ratować? – Zawsze może pani wysiąść. – Parsknął śmiechem, gdy spojrzała na mego z uporem. – No, dobrze, powiem pani. To jest taki peshański rytuał praktykowany od wieków. Co pięćdziesiąt lat peshańscy kapłani opuszczają mury miasta i obchodzą okoliczne wsie w poszukiwaniu najpiękniejszej młodej kobiety na świecie. Szukają dziewcząt, które mają czternaście, piętnaście lat, sprowadzają je do miasta, a lud wybiera tę, która jest, jego zdaniem, najpiękniejsza i ma zostać kapłanką. – Rozumiem. I jest nią, dopóki nie umrze, a potem wybiera się następną. – Niezupełnie. Wolno jej być kapłanką przez pięć lat, ale potem się ją zabija. Czterdzieści pięć lat później kapłani zaczynają szukać następnej kandydatki. – Jak to? Trevelyan wzruszył ramionami. – Taką mają religię. Na całym świecie są bardzo różne religie. Każda ma swoje zasady. – Ale ta zasada jest odrażająca. Straszna. Mam nadzieję, że pan zaprotestował.

Trevelyan wybuchnął śmiechem. – Byłem jedynym niewiernym w murach świętego miasta. Nie byłoby politycznie stanąć na głównym placu miasta i głosić buddyzm. – Chrześcijaństwo. – Co? Ach, tak. Prawdziwą religię. Czy pani wie, że wszyscy uważają swoją religię za prawdziwą? Uśmiechnęła się do niego. – Niech pan odgrywa cynika, proszę bardzo, ale przecież pan ją uratował. Kiedy ona miała umrzeć? – W tym roku. Claire odetchnęła. – Ale zabrał ją pan z tego okropnego miejsca i uratował jej życie. – Było inaczej. Nyssa z orszakiem służby spacerowała akurat po ulicach miasta, kiedy padłem u jej stóp powalony atakiem malarii. Ale Nyssa sądziła, że zemdlałem na widok jej urody. Kazała mnie zanieść do swoich komnat, a gdy przekonała się, że nie mam śniadej skóry, postanowiła mnie ukryć. – I opuściła miasto razem z panem. Czy nikt nie próbował jej zatrzymać? – Przez pięć lat kapłaństwa Perła Księżyca może robić wszystko, czego chce. Nyssa chciała ze mną wyjechać, więc wyjechała. Claire pochyliła się ku niemu. – Dlaczego zapragnęła z panem wyjechać? Trevelyan uśmiechnął się przewrotnie. – Czy opowiadałem pani o tym, jak rozbiliśmy obozowisko na kopcu jadowitych mrówek? Oblazły nas nocą, zanim ktokolwiek zdążył się zbudzić i podnieść alarm. Potem

sześciu mężczyzn ciężko chorowało, a… – W jaki sposób ta kobieta przekonała się, że nie ma pan śniadej skóry? – Popatrzyła – odparł zwyczajnie. – Jest pani zazdrosna? – Niech pan nie żartuje. Tylko ciekawa. Powinien pan znać to pojęcie, bo ciekawość wydaje się siłą napędową pańskiego życia. – Nyssa też była ciekawa. Claire wyjrzała przez okno. – Czy zakochała się w panu? Czy dlatego z panem wyjechała? – Myślę, że chciała obejrzeć świat. Dorastała na wsi, w bardzo biednej rodzinie, więc chciała zobaczyć jeszcze coś oprócz Peshy. – Nie wspomnę już o tym, że zamierzano ją zabić w ciągu tego roku. – To też na pewno miało swoje znaczenie. Znów spojrzała na Trevelyana. – Czyli ona wyjechała z Peshy razem z panem i podróżowała po swoim kraju. Potem pan umarł, a w każdym razie tak uznał Powell, który zabrał pańskie notatki i Perłę Księżyca. Czy tak? – Mniej więcej. – Czy chce ją pan uratować dlatego, że pan ją kocha? – spytała po chwili ledwie słyszalnym szeptem. – Czy dlatego tak pana zaniepokoiło, że ona jest z Powellem? – Zaniepokoiło mnie to, bo podejrzewam, że Powell przetrzymuje ją siłą. Gdy wracaliśmy z Peshy. Jack miał skłonność do patrzenia na Nyssę jak na coś w rodzaju muzealnego eksponatu. Nie chciałbym, żeby była więziona w jakimś dusznym salonie. – Przeszył ją spojrzeniem. – Niektóre kobiety to znoszą, inne nie. Tę ostatnią uwagę puściła mimo uszu.

– A pan jak na nią patrzy? – Ja chcę na nią patrzyć jak najczęściej – odparł z uśmiechem, ale zaraz spoważniał. – Co się z panią dzieje? Gdyby ktoś posłuchał tej rozmowy, pomyślałby, że jesteśmy kochankami, a panią zżera zazdrość o coś, co zrobiłem dawno temu. – To śmieszne. Rzecz jasna nie ma mowy o zazdrości… Jestem… jestem uczennicą kapitana Bakera, to wszystko. Może jednak napiszę pańską biografię, mimo że jednak pan żyje, więc muszę jak najwięcej się o panu dowiedzieć. Moich czytelników z pewnością zainteresuje, czy zabrał pan piękna młodą kobietę ze świętego miasta dlatego, że był pan w niej zakochany. Historia miłości przystojnego, młodego podróżnika do pięknej panny na pewno bardzo by im się spodobała. – Kiedy panią poznałem, nazwała mnie pani starym i brzydkim. Zresztą Nyssa stanowczo nie jest panną. – Tak? Czyżby była rozwiązła? – Niech pani przestanie mówić o niej z taka wyższością. Sama też mogłaby pani zachowywać się zupełnie inaczej, gdyby miała świadomość, że zostało jej pięć lat życia. – Jestem pewna, że mimo wszystko robiłabym to samo, co robię. Poślubiłabym kochanego człowieka i cieszyła się naszym wspólnym szczęściem. – Szczęściem przy śniadaniu, gdzie nikt nie może się odezwać. Szczęściem w domu, gdzie nie wolno pani wejść do biblioteki, za to musi pani doglądać wszystkiego, co wkłada do ust taki koń jak Harry. – Niech pan przestanie! Doić mam wysłuchiwania takich okropności o człowieku, którego kocham. Czy pan kocha tę Nyssę?! – Ostatnie pytanie wykrzyczała na cały głos. – Powiem pani prawdę, jeśli i pani powie mi prawdę. Cłaire uciekła przed jego wzrokiem. Ten człowiek był doprawdy irytujący w najwyższym

stopniu. Każdego mógł doprowadzić do obłędu. Nic dziwnego, ze ktoś do niego strzelił i chciał go zabić. Zerknęła na niego kątem oka. – Czy boli pana ramię? – Miewałem gorsze rany. Uśmiechnęła się do niego i nagle cały jej gniew uleciał. Czasem, gdy byli razem, zapominała, że Trevelyan jest kapitanem Bakerem. – Niech mi pan opowie o swojej podróży do Peshy. – Żeby mogła to pani umieścić w mojej biografii? – Nie. Po prostu chcę posłuchać. Bachorowi podobno opowiadał pan różne historie o Peshy. Co tam naprawdę się stało? Czy Powell wszedł do miasta razem z panem? – Nie. Wszedłem sam. Uśmiechnęła się. ponieważ przeczucie jej nie omyliło. Powell rzeczywiście nie był w Peshy. Odwróciła się i zaczęła obserwować Travelyana z bardzo bliska. Tak dobrze już go poznała, ze czasem była w stanie czytać z jego twarzy. Te ciemne, prawie czarne oczy nie zmieniły swego wyrazu, Claire wiedziała jednak, że jej zainteresowanie sprawiło Trevelyanowi przyjemność. A potem nagle atmosfera zrobiła się napięta. Byli tylko we dwoje, Trevelyan – mężczyzna i ona – kobieta. Serce Claire nagle zaczęło wyprawiać niepojęte barce. – Niech pan mi coś opowie – odezwała się, żeby przerwać milczenie. Nie patrzyła na Trevelyana, gdy głęboko westchnął. – Od czego mam zacząć? – Niech pan zacznie trzy dni przed wejściem do Peshy. – Zaczerpnęła tchu i znowu na niego spojrzała. Musiała doprowadzić do tego, żeby mówił. – Co pan miał na sobie? Jak pan

się przebrał? Jak nauczył się mówić po peshańsku? Jak wyglądają inne kobiety w Peshy oprócz tej Willi? – Nyssy – poprawił ją z uśmiechem i zaczął opowiadać. Robił to bardzo wprawnie, miał aktorska żyłkę i wiedział, kiedy zawiesić głos, żeby utrzymać słuchacza w napięciu. Wszystko zaczęło się od tego, że Trevelyan znalazł człowieka, który kiedyś był niewolnikiem w Peshy. Zabrał go na poszukiwania świętego miasta. To od niego właśnie nauczył się języka peshańskiego. Gdy zaczął relacjonować swoje wejście do miasta, Claire wstrzymała oddech. Wprawdzie znała już koniec tej historii, ale Trevelyan opowiadał to tak, że szczerze bała się o jego życie. Dowiedziała się, że miasta wcale nie zbudowano ze złota, jak głosi legenda, lecz jest nieduże, otoczone murami i bardzo zabytkowe. Stoją w nim stare kamienne domy, a mieszkają w nich jeszcze starsi mężczyźni. – A kobiety? – spytała. – Z kobiet w mieście była tylko Nyssa i jej osiem służących. Służące są u swej pani przez pięć lat jej kapłaństwa, a po jej śmierci wracają do swoich rodzin. Podczas pobytu w Peshy nie wolno im się zadawać z mężczyznami. – Zadawać się? – Sypiać z mężczyznami. Kochać się z nimi. Współżyć – wyjaśnił. – Ale Nilli wolno? – spytała natychmiast Claire. – Pytam o współżycie. – Nyssa może robić wszystko, co jej się podoba. Chce pani usłyszeć jeszcze coś o samym mieście, czy fascynuje panią wyłącznie życie miłosne Nyssy? Może źródłem tej fascynacji jest ubóstwo pani życia miłosnego? – Niech pan lepiej dalej opowiada – odparta Claire. Opowiedział więc, jak Nyssa uratowała mu życie, bo gdyby odkryto jego obecność w

mieście, musiałby zginąć. Mieszkał w jej prywatnych pokojach. Opisał dostatek tych pokoi, skarby, które trafiły do nich przez wieki rabunków. Były tam miecze odebrane średniowiecznym Hiszpanom, klejnoty zdjęte z szyi krzyżowców, jedwabie, piękne meble i malowidła. – Ich kapłanka musi mieć wszystko, co najlepsze. – Póki jej nie zabiją – dopowiedziała Claire. – Czy mordują ją bardzo ostrym toporem? Mam nadzieję, ze przynajmniej są humanitarni, gdy zabijają kobietę, którą przez poprzednie pięć lat otaczali czcią. Przykro byłoby mi myśleć, że ją torturują. – Nie powinna pani zabierać głosu na tematy, o których nie ma pani pojęcia. – Zrobił złą minę, zaraz jednak wrócił do swojej opowieści. O świcie przystanęli w gospodzie i zjedli wielkie śniadanie. Claire ziewnęła. – Może pani tutaj zostanie i pośpi, a ja tymczasem pojadę do miasta po Nyssę – zaproponował Trevelyan. Claire tylko się do niego uśmiechnęła, ale bardzo wymownie. Było widać, że nie zamierza ani na chwilę spuścić go z oka. Trevelyan westchnął. – Trudno, niech będzie, ale wobec tego proszę się pospieszyć i kończyć śniadanie. Czeka nas jeszcze długa droga. 19

Jechali aż do trzeciej po południu i przez cały czas Trevelyan opowiadał jej różne historie. Snuł wspomnienia z Afryki i Chin i roztaczał plany na przyszłość. Tylko raz ją rozzłościł. Wspomniał, że w pewnej afrykańskiej wiosce miejscowy kacyk bardzo chciał zobaczyć, jakie dziecko urodzi się ze związku czarnej kobiety z białym mężczyzną. Zebrał więc dwadzieścia pięć młodych kobiet ze swojej wsi i poprosił kapitana Bakera, żeby je

zapłodnił. – I co pan zrobił? – A co mogłem zrobić w tych okolicznościach? Claire uśmiechnęła się. – Odmówić. Trevelyanowi zabłysły oczy. – Następnego ranka opóźniliśmy wyjazd o godzinę. Dopiero po kilku minutach Claire zrozumiała, w czym rzecz. Chciała zadać mu wiele pytań, ale się powstrzymała. O trzeciej stanęli w gospodzie w Edynburgu i Trevelyan wynajął dla nich dwa pokoje. – Jesteśmy w pobliżu centrum miasta i domu Powella – powiedział. – Do północy możemy się wyspać. Claire nie chciała się położyć do łóżka, póki nie przysiągł, że w odpowiedniej chwili ją zbudzi i weźmie z sobą. Dopiero wtedy potulnie poszła do swojego pokoju, a była taka zmęczona, że zasnęła, ledwie zdjęła z siebie ubranie, włożyła koszulę nocną i bezsilnie opadła na łóżko. Nie zdążyła nawet nakryć się kołdrą. Gdy się ocknęła, na dworze było ciemno, ale w jej pokoju paliła się lampa. Przetarła oczy i rozejrzała się dookoła. Na krześle w drugim końcu pokoju siedział Trevelyan. W ręce trzymał szkicownik, a z haka w suficie zwisał dziwny przedmiot. Jeszcze raz przetarta oczy. Trevelyan rysował szkielet jej turniury. – Dobrze pani spała? – spytał, nie podnosząc wzroku. – Co pan najlepszego wyrabia? – Zerwała się z łóżka i mocnym szarpnięciem zerwała szkielet z haka. – To bardzo interesujący przedmiot. Są plemiona w Afryce, które noszą coś podobnego,

tylko z trawy. Ma to wtedy wiele wspólnego z koszykiem. W ostateczności można nawet nosić w tym czymś wodę. Natomiast praktycznego zastosowania dla tej plątaniny drutów za nic nie widzę. – Nie należę do afrykańskiego plemienia, więc nie musi mnie pan z takim zapałem studiować. – Stanęła blisko niego, oczy jej płonęły. Przyjrzał się jej koszuli nocnej i uśmiechnął. – W związku z panią chętnie postudiowałbym coś więcej niż tylko bieliznę. – Zerknął w stronę łóżka. – Moglibyśmy odłożyć naszą wizytę u Powella na wiele godzin. Bardzo wiele. Claire energicznie odsunęła się od niego. – Nie powinien pan wchodzić do mojego pokoju w środku nocy. Powinien pan był zapukać. Powinien pan… Przeszkodził jej, bo nie zamierzał słuchać tego wyrzekania. – Jak szybko będzie pani gotowa? Bez tego cuda! – Ruchem głowy wskazał szkielet turniury. – Prawdopodobnie będziemy musieli wejść przez okno, więc to się nie nadaje. – Muszę włożyć turniurę. Tak jest skrojona suknia. Bez szkieletu materiał nie układałby się odpowiednio, tylko ciągnął się po ziemi. Trevelyan spojrzał na nią bardzo chłodno. – Niech pani tego nie wkłada. – Obrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju. Pół godziny później Claire ukazała się na dole w ciemnozielonym kostiumie spacerowym, naturalnie z turniurą. Spoglądała wyzywająco, dając Trevelyanowi do zrozumienia, że w razie kłótni jest gotowa walczyć aż do ostatecznego zwycięstwa. Trevelyan chciał coś powiedzieć, ale tylko wsunął jej do ręki pasztecik. – Jeśli nie uda się pani wejść do środka, to sama będzie sobie winna. Chodźmy. Wkrótce dotarli pod uroczą kamieniczkę z jaskrawoczerwonymi drzwiami, w której

zatrzymał się Powell. – Czy naprawdę włamiemy się do środka? – spytała szeptem Claire. – Tak. – Trevelyan zmierzył ją wzrokiem. – Jeszcze może pani z tego zrezygnować. Claire przecząco pokręciła głową, zaczerpnęła tchu i poszła za Trevelyanem na tyły domu. – I co dalej? – spytała, gdy przystanęli. – Poczekamy na sygnał Omana. Claire usiadła w milczeniu na stopniach ganeczku. Parę minut później rozległ się hałas, który tak ją przeraził, że omal nie zemdlała. Miała wrażenie, że przed domem ustawiono baterię dział. – Teraz! – krzyknął Trevelyan i cisnął kamieniem w najbliższe okno. Zanim Claire zdążyła pomyśleć, co się dzieje, Trevelyan podniósł ją do góry i wepchnął w otwór okienny. Turniura naturalnie zaczepiła się o listwę. Nie śmiąc spojrzeć na Trevelyana, Claire odrobinę się cofnęła, chwyciła za tył szkieletu i podciągnęła go tak energicznie, że uderzyła się nim w plecy. Trzymając go w tej pozycji, zdołała jednak przecisnąć się do środka. Po chwili Trevelyan znalazł się obok niej. Byli w służbówce przy kuchni i wciąż słyszeli hałasy dochodzące z ulicy. Dobiegały ich również głosy ludzi, prawdopodobnie służby, która próbowała się zorientować w tym zamieszaniu. Trevelyan wziął Claire za rękę i pewnie poprowadził przez mroczne wnętrze do wąskich schodów na piętro. Bez wątpienia był już w tym domu wcześniej i świetnie znał jego rozkład. Znalazłszy się na górze, dwa razy musieli chować się we wnękach, żeby ich nie zauważono. Claire zobaczyła Powella w szlafroku narzuconym na koszulę nocną. Zbiegł po schodach na dół. Poznała go, bo wcześniej widziała jego zdjęcia w gazetach. Przy akompaniamencie nieustających hałasów Trevelyan doprowadził ją korytarzem na

piętrze do ostatnich drzwi. Okazały się zamknięte. Otworzył je jednym mocnym kopnięciem. Za progiem Claire odniosła wrażenie, że dostali się do innego kraju. Duży pokój byt obwieszony delikatnymi jedwabiami w najrozmaitszych pastelowych kolorach. W powietrzu unosił się zapach jaśminu i drewna sandałowego. Trevelyan w ogóle nie zwrócił na to uwagi, ale Claire stanęła przy drzwiach oczarowana. Na podłodze leżały jeden na drugim kosztowne, ręcznie wykonane dywany, a przez draperie zwieszające się z sufitu zobaczyła stertę poduch w jedwabnych poszewkach. Trevelyan rozsunął jedwabne draperie i ruszył przez pokój. Claire podążała za nim. Przystanął tak nagle, że wpadła mu na plecy. Po chwili wyjrzała zza niego, żeby sprawdzić, co skłoniło go do zatrzymania. Przed nimi, na wielkiej poduszce, klęczała przed ołtarzem piękna kobieta z lekko pochyloną głową i rękami złożonymi w modlitewnym geście. Claire widziała ją tylko z profilu, ale doskonałość rysów i tak wydała jej się zadziwiająca. Długie, czarne jak smoła rzęsy kapłanki dotykały miodowego policzka. Obrazu dopełniały niewielki nos i wyraziste usta. Claire wystąpiła zza pleców Trevelyana i jak urzeczona wlepiła wzrok w kobietę. Była bardzo drobna, a cienka jedwabna szata niewiele zakrywała z delikatnych krągłości jej ciała. Bezruch kobiety był tak doskonały, że Claire nawet nie była pewna, czy ma przed sobą żywego człowieka. Na ulicy rozległ się głośny buk, a po nim krzyki. Hałas wyrwał Claire z zamyślenia. – Musimy uciekać – szepnęła nagląco do Trevelyana, który stał i gapił się na kobietę. Claire postąpiła krok w jej stronę, ale Trevelyan ja zatrzymał. – Ona się modli – powiedział. Claire odczekała parę sekund, potem sekundy stały się minutami. Zaczęła się

zastanawiać, czy trafią do więzienia, i jeśli zostaną złapani w domu Jacka Powella. A może Powell po prostu ich zastrzeli? Wreszcie kobieta uniosła głowę, obróciła się i zatrzymała wzrok na Trevelyanie, Claire miała tylko moment, by jej się przyjrzeć en face, ale aż się żachnęła, takie wrażenie zrobiła na niej kapłanka swą urodą. Miała doskonały owal twarzy, doskonałe oczy w kształcie migdałów, doskonały nos i wargi. Claire natychmiast ją znienawidziła. Jej nienawiść jeszcze się nasiliła chwilę później, gdy kobieta głosem, który brzmiał tak, jakby struny głosowe polano jej ciepłym miodem, powiedziała: „Frank!”, i rzuciła się Trevelyanowi w ramiona. Trevclyan bez trudu utrzymał ją w powietrzu, małe stopy w jedwabnych pantofelkach zdobionych klejnotami zawisły nad podłogą. Kobieta całowała go po szyi i podbródku, całowała wszędzie, gdzie mogła dosięgnąć, przez cały czas szepcząc coś do niego w dziwnym, melodyjnym języku. Brzmiało to jak pieśń miłosna. – Musimy iść – powiedziała Claire. Nie zwróciła uwagi ma to, że Trevelyan odwrócił głowę tak, by w większej części znalazła się poza zasięgiem pocałunków kobiety. Nie zauważyła, że Trevelyana dużo bardziej interesują jej reakcje niż entuzjazm młodej piękności. W każdym razie, gdy ci dwoje wciąż sprawiali takie wrażenie, jakby jej nie słyszeli, Claire postanowiła trącić Treyelyana, żeby oprzytomniał. Taki miała zamiar. W rzeczywistości jednak nie dość, że dźgnęła go łokciem między żebra, to jeszcze kopnęła w łydkę. Jęknął. – Dlaczego pani to zrobiła? – spytał; w tym samym czasie kobieta całowała go po szyi. – Musimy iść – wysyczała przez zaciśnięte zęby Claire. Trevelyan skinął głową i powiedział coś w melodyjnym języku do tamtej kobiety, która skinęła głową, lecz nie przestała całować go tuż powyżej kołnierzyka.

– Trevelyan! – warknęła Claire. – Naprawdę musimy iść. Trevelyan uśmiechnął się do Claire, jakby jej słowa sprawiły mu wielką przyjemność, a potem postawił Nyssę na ziemi. Dopiero wtedy kobieta zauważyła obecność trzeciej osoby w pokoju. Cofnęła się i spojrzała Claire prosto w twarz. Nie zdawkowo, lecz badawczo, oceniająco. Potem przesunęła wzrokiem po jej ciele aż do stóp i powoli wróciła do twarzy. Claire stała nieruchomo i gotowała się ze złości. Nyssa zaczęła ją obchodzić dookoła, a gdy znalazła się za j jej plecami, przystanęła. Odezwała się do Trevelyana, a on odpowiedział. – Co ona powiedziała? – zainteresowała się Claire. – To, co ma pani z tyłu, jest podobne do garbu wielbłąda. Wytłumaczyłem jej, że nosi pani te druty dla uwydatnienia tyłu swojego ciała, ale najprawdopodobniej nie zamierzała pani upodobnić się do wielbłąda. Claire zmierzyła go morderczym spojrzeniem. Nyssa dokończyła swoich oględzin, stanęła przed Claire, a potem zwróciła się do Trevelyana i zaczęła z nim rozmawiać. – Co ona teraz mówi? – dopytywała się Claire. – Nie wiem, czy potrafię dobrze przetłumaczyć. Ma pani takie szerokie biodra jak krowa, skórę w odcieniu podbrzusza żaby, a może jaszczurki, nie jestem pewien, język peshański czasem sprawia mi trudności. A z przodu jest pani jak góra. Nyssa przypuszcza jednak, że pani przód jest tak samo prawdziwy jak tył. Poza tym ma pani zbyt okrągłe i zbyt ufne oczy, a… – Niech pan jej powie, że cały mój przód jej najprawdziwszy, a ona jest płaska jak chłopiec. – Naprawdę? – zainteresował się Trevelyan. – Niczym pani nie wypycha gorsetu? Przesłała mu lodowate spojrzenie. – Czy moglibyśmy już stąd wyjść i wziąć… tę kobietę z nami?

– A co z nią potem zrobimy? – spytał Trevelyan, najwyraźniej bardzo rozbawiony powstałą sytuacją. – Za zakrętem wyrzucimy ją z powozu? Claire uśmiechnęła się do niego. – Myślałam o przywiązaniu jej do koła. Ktoś tak bezkształtny jak ona nie powinien przeszkadzać w ruchu powozu. Trevelyan wybuchnął śmiechem, a Nyssa znowu coś do niego powiedziała. – Chce, żeby pani ją spakowała. Mówi, że Powell nie pozwolił jej trzymać służących, więc może pani zostać jej służącą. – Czyżby? Proszę jej powiedzieć, że to zbyt szczodra oferta, bym mogła z niej skorzystać. Gdzie mnie, zwykłej śmiertelnicy, dotykać rzeczy Perły Księżyca? Trevelyan znów się roześmiał i cicho powiedział coś do Nyssy. Odpowiedziała mu po peshańsku, a on zmarszczył czoło i pokręcił głową. Znowu zaczęli rozmawiać, Nyssa tupnęła nogą. – Co jest? Trevelyan nie odpowiedział, lecz ciągnął rozmowę po peshańsku. – Ona chce wziąć swój kubek – powiedział w końcu. – A ja nie chcę go jej przynieść i już. – Jaki kubek? Trevelyan chciał odpowiedzieć, ale Nyssa położyła mu rękę na ramieniu i spojrzała na niego błagalnym wzrokiem. Claire z niezadowoleniem stwierdziła, że twarz Trevelyana łagodnieje, Nigdy nie widziała u niego takiej miny. Znów zwrócił się do niej: – To jest złoty kubek inkrustowany klejnotami. Przywiozła go z Peshy i mówi, że bez niego nigdzie się nie ruszy. – Gdzie on jest?

Trevelyan wzruszył ramionami. – Na dole, w gabinecie. Claire miała już na końcu języka słowa: „Nie, to nie”. Jeśli ta kobieta, która nazywa się Perłą Księżyca, nie chce odejść bez kubka, a Trevelyan nie chce go przynieść, to należy zostawić Peshankę na łasce losu. Trudno. Claire już była myślami przy długiej jeździe jednym powozem z tą kobietą i zastanawiała się. czy można z entuzjazmem oczekiwać na obelgi i impertynencje. Trevejyan natychmiast właściwie odczytał wyraz twarzy Claire. – Jack uwięził Nyssę w tym pokoju. Nie pozwała jej wychodzić, nawet do parku. Od wielu tygodni Nyssa nie widziała słonecznego światła. Sądzę, że Jack zamierza ją wystawiać jak zwierzę w klatce. Claire popatrzyła na Nyssę. Były mniej więcej tego samego wzrostu i w przybliżeniu w tym samym wieku, ale wyglądem bardziej nie mogły się różnić. Claire reprezentowała amerykański wzorzec urody, była jędrna, rumiana, miała figurę klepsydry. Nyssa sprawiała bardzo egzotyczne wrażenie swą śniadą skórą i drobnym, kruchym ciałem. Stała, opierając się o Trevelyana, jakby szukała jego opieki. – Niech będzie – zgodziła się Claire. – Weźmiemy ją. Trevelyan odwrócił się, uśmiechnął do Nyssy i coś jej powiedział. Ta zrobiła wściekłą minę i usiadła na poduszce przed ołtarzem, skrzyżowawszy ramiona na piersi Trevelyan znów coś do niej powiedział, a potem schylił się i podniósł ją. Nyssa zaczęła krzyczeć. Trevelyan zasłonił jej usta dłonią, ale ugryzła go w rękę, więc prawie puścił ją z powrotem na poduszkę. – Przyniosę jej ten kubek – powiedziała Claire i ruszyła do drzwi. Trevelyan chwycił ją za ramię. – Ja wiem, gdzie on jest – powiedział gniewnie. – Pani niech z nią zostanie. Proszę wziąć

jej rzeczy. Jak wrócę, uciekamy. Trevelyan zostawił ją sam na sam z Nyssą w pokoju pełnym jedwabi. Claire zerknęła na kobietę wciąż siedzącą na poduszce i nagle Nyssa się do niej uśmiechnęła. Uzębienie naturalnie też miała nieskazitelne, próżno byłoby oczekiwać chorych i poczerniałych zębów. Claire nie odwzajemniła uśmiechu. – Jeśli chcesz coś z sobą wziąć, to lepiej się spakuj. Moje rzeczy na pewno nie będą na ciebie pasować. Nigdy nie będziesz taka duża z przodu – powiedziała, znacząco spoglądając na klatkę piersiową Nyssy. Nyssa znów się uśmiechnęła i tak jakby zrozumiała, bo wstała i podszedłszy do rzeźbionej, złoconej skrzyni pod ścianą, zaczęła wyjmować z niej swoje ubrania. Przełożyła je do dużej, pięknie haftowanej torby. Potem schowała tam również niewielki posążek z ołtarza i znów usiadła na poduszce. Gestem zaprosiła Claire na poduszkę obok, ale Claire odsunęła się od niej. Nie czuła się swobodnie w obecności kogoś, kto porównał odcień jej skóry do podbrzusza żaby. Obeszła więc pokój, podziwiając jedwabie. Potem odsunęła je na bok i wyjrzała przez okno, żeby popatrzyć na ulicę. Ale w oknie byty kraty, a za nimi jedynie Ściana sąsiedniego budynku. Zdawało jej się, że minuty ciągną się bez końca Wreszcie jednak Trevelyan wrócił i wyjął spod fraka złoty kubek wysadzany rubinami. Nie był to szczególnie piękny przedmiot, miał zapewne przede wszystkim wartość historyczną, a nie artystyczną. Claire wzięła go od Trevelyana i przysunęła do świecy. Niektóre rubiny były oszlifowane tak, jak robiono to współcześnie, innym w ogóle brakowało szlifu. Wszystkie krawędzie były surowe, niewyrównane. – Niezbyt piękny – stwierdziła.

Nyssa zerwała się na równe nogi i wyrwała jej kubek z dłoni. – Czy moglibyśmy już stąd iść? – spytał Trevelyan. – Boję się, że zaraz zaczniecie walczyć na pięści, a Oman nie ma już wiele do pokazania tym ludziom na ulicy. Claire ruszyła za Trevelyanem do wyjścia, ale Nyssa odepchnęła ją i zajęła miejsce tuż za jego plecami, toteż Claire znalazła się na końcu pochodu. Chciała coś powiedzieć, Trevelyan przyłożył jednak palec do ust, dając jej znak, żeby była cicho. We troje zeszli na dół, chociaż dwa razy musieli chować się przed ludźmi wracającymi do wnętrza domu. Na ulicy panował już spokój. Gdy znaleźli się na parterze, w głębi domu, Trevelyan otworzył kuchenne drzwi. Przepuszczając Claire, szepnął: – Nie chciałem, żeby ten garb wielbłąda znowu utknął. Nie zadała sobie trudu szukania ciętej odpowiedzi. Pokonali kilka krętych zaułków i dołączyli do Omana, który spokojnie siedział na koźle powozu, jakby nic się nie stało. Ale jego biały strój, zwykle nieskazitelny, był podarty i zaczerniony od prochu, a na policzku sługi widniało podłużne skaleczenie. Nyssa powitała Omana bardzo radośnie i powiedziała mu coś, co wywołało uśmiech na twarzy wielkoluda. Gdy tylko w komplecie znaleźli się w powozie. Oman strzelił z bicza i konie ruszyły z kopyta. Nyssa siedziała obok Trevelyana, a Claire naprzeciwko nich. Claire była zła, a nawet bardzo zła, chociaż zupełnie nie rozumiała dlaczego. Oparła się o ściankę powozu i mocno zacisnęła powieki. Powiedziała sobie, że zupełnie jej nie obchodzi, co Trevelyan robi z tą kobietą, lecz mimo to była świadoma każdego słowa, które wymieniali. Niczego nie rozumiała, zdawało jej się jednak, że przez cały czas szepczą do siebie miłosne wyznania. Zresztą dlaczego mieliby tego nie robić? Dlaczego ta kobieta nie miałaby kochać mężczyzny, który uratował jej życie? – Czy pani chce się zatrzymać i przenocować w zajeździe, czy woli, żebyśmy jechali bez

przystanku? – spytał Trevelyan. Claire wiedziała, że pytanie było skierowane do niej, ale udała zaskoczoną. – Czy pan mówił do mnie? Myślałam, że może stałam się niewidzialna albo wsiąkłam w tapicerkę. – Nyssa śpi. – To wyjaśnia sytuację – kwaśno stwierdziła Claire. – Nie ma pan już z kim rozmawiać. Ale przypuszczam, że i tak zdążył jej pan opowiedzieć wszystkie swoje historie. Bądź co bądź, podróż z Peshy była długa. – Nyssa nie umie słuchać – odparł cicho Trevelyan. – Niewiele kobiet interesuje się tym, czego dokonałem. Nie tak jak pani. Claire trochę się rozpogodziła. – To zaskakujące. Nyssa wydaje się panem bardzo zainteresowana. – Może w łożu, ale nie poza nim. Nieraz już przekonałem się, że większość ludzi nie lubi się uczyć. Owszem, lubią wiedzieć i nauczać innych, ale nie lubią samego uczenia się. Z panią jest inaczej. – W łożu? – Wielki Boże! Właśnie obdarzyłem panią największym z możliwych komplementów, a pani odpłaca mi zazdrością? – To był komplement? – zaperzyła się Claire. – Jaki komplement? Przecież to ją pan kocha. W mroku dobrze widziała jego lśniące oczy. – Myli się pani. Claire odwróciła głowę, potem oparła się i zamknęła oczy. – To nie moja sprawa, co pan robi. Spełniliśmy nasze zamierzenie i cieszę się z tego. Jack

Powell nie będzie w stanie dowieść, że był w Peshy. Może uda się panu nauczyć swoją… kochanicę mówić po angielsku, wtedy opowie Królewskiemu Towarzystwu Geograficznemu o tym, jak ją pan uratował najpierw w Peshy, a potem przed Powellem. A teraz chcę pospać, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. Nie mogła jednak zasnąć. Oczy miała zamknięte, ale przez cały czas pamiętała o Trevelyanie i kobiecie przytulonej do niego na siedzeniu naprzeciwko. Wciąż nie rozumiała swojej złości, tłumaczyła wiec sobie, że to z powodu nagannego zachowania Trevelyana i Nyssy. Wiedziała, żęci dwoje nie mają ślubu, nawet nie zamierzają się pobrać, a jednak są kochankami. Wstało słońce. Zatrzymali się, zęby coś zjeść i zmienić konie, po czym ruszyli dalej. Nyssa zbudziła się i jak dziecko była całkiem wypoczęta, więc nie mogła ani chwili usiedzieć spokojnie. Zaczęli grać z Trevelyanem w jakaś grę z chowaniem przedmiotu w dłoni. Trevelyan spytał Claire, czy chce się nauczyć reguł i pobawić razem z nimi, ale podziękowała. Siedziała i przyglądała się tym dwojgu, jak bawią się i śmieją, Czuli się w swoim towarzystwie całkiem swobodnie. W pewnym momencie Nyssa spojrzała na Claire i powiedziała coś do Trevelyana, Ten zwrócił się do Claire: – Nyssa mówi, że pani staro wygląda z taka kwaśną miną. Może pani przedwcześnie dostać zmarszczek. – Wcale nie robię kwaśnej miny, tylko… – Claire nie mogła znaleźć żadnego sensownego wyjaśnienia. Nyssa mów coś powiedziała do Trevelyana. – Mówi, że pani jest o nią bardzo zazdrosna. – To śmieszne. Czy powiedział jej pan, ze sama chciałam z panem jechać? I że pan nie

chciał mnie wziąć? – Powiedziałem jej niejedno. Słyszała o Harrym i pani zamierzonym małżeństwie, o pani rodzinie i o pani młodszej siostrzyczce. – Ciekawa jestem, co właściwie jej pan powiedział. Może, że moja siostra jest ładniejsza od niej? Trevelyan uśmiechnął się. – Tego jej nie powiedziałem. Nie sądzę, by chciała mi uwierzyć. – Ach, wiec jest próżna, tak? Próżna i niezbyt lotna, jeśli sądzić po tym, w jaka głupią grę gracie. Czy ona umie czytać? – Wątpię. Claire parsknęła z satysfakcją i odwróciła głowę. Postanowiła więcej na nich nie patrzeć.

Dojechali do Bramley o pierwszej w nocy. Claire miała nadzieję, że Bachor poradził sobie z usprawiedliwieniem jej nieobecności. Wiedziała, że powinna natychmiast położyć się do łóżka. Ale gdy Oman pomógł jej wysiąść z powozu i spojrzała na Trevelyana z Nyssą, stojących razem w mroku, poczuła, że nie może zostawić ich samych. Nieustannie miała przed oczami wielkie łoże Bonniego Prince’a Charliego. – Umieram z głodu – oświadczyła. – Oman, wiem, że już późno, ale może jest w wieży coś do jedzenia? Koniecznie muszę coś zjeść. – Natychmiast poczuła na sobie spojrzenie Trevelyana, nie podjęła jednak tego wyzwania. Kie chciała ułatwić mu zadaniu, pozwalając, by czytał w jej myślach. Oman skinieniem głowy potwierdził, że znajdzie coś do jedzenia, więc Claire dumnie uniosła głowę i weszła jego śladem do wieży, a Nyssa z Trevelyanem za nimi. Znalazłszy się w salonie, Claire podeszła do okna i wyjrzała na dwór. Wciąż uważała, by

nie popatrzeć w oczy Trevelyana. Wiedziała, że powinna natychmiast wrócić do swojego pokoju, bo tam jest jej miejsce, a jednak nie mogła. Dalej przyglądała się, jak obca kobieta obcałowuje Trevelyana. Oman podał zimną kolacje w sypialni. Claire usiadła naprzeciwko Nyssy. Zaskoczyło ją, że Trevelyan wybrał miejsce koło niej. Pewnie chce ją widzieć podczas posiłku, pomyślała i pochyliła się nad jedzeniem. Nyssa odezwała się do Trevelyana po peshańsku. – Ona chce wiedzieć, czy pani jest dziewicą. Claire poderwała głowę. – Proszę powiedzieć, że to nie jej sprawa. W moim kraju zadawanie takich pytań jest niegrzeczne. Nyssa znów coś powiedziała. – Mówi, że w jej kraju to również jest niegrzeczne, ale Perle Księżyca wolno robić wszystko. Pyta, czy… – Trevelyan zawiesił głos i spojrzał na Nyssę. Przez chwilę rozmawiali. Oman donosił jedzenie, ale gdy Claire na niego zerknęła, stwierdziła, te jest wstrząśnięty. – Co ona mówi o mnie? – spytała Claire. – Nic takiego – odparł Trevelyan. – Chcę usłyszeć prawdę. Niech mi pan powtórzy, co ona mówi. Trevelyan spojrzał na Nyssę, a potem na Claire. – Że ma pani wygląd dziewicy. I szkoda, że pani nie… – Nie co?

– Och, naprawdę nic takiego – mruknął Trevelyan i nałożył sobie pełno jedzenia do ust. – Chcę wiedzieć. – CJairc czuła, że zaraz się rozpłacze, miała dość patrzenia na tych dwoje. Była zmęczona i plątały jej się myśli. – Niech mi pan powtórzy, co ona mówi. Nie jestem dzieckiem, przed którym ma się sekrety. Trevelyan spojrzał na Claire z wielkim skupieniem. – Zdaniem Nyssy – powiedział cicho – powinna pani żałować swojego przywiązania do dziewictwa, bo kapitan Baker jest wspaniałym kochankiem. Claire spojrzała na Nysse siedzącą naprzeciwko w prawie przezroczystej szacie, na jej harmonijną twarz z uśmieszkiem igrającym na wargach, i wpadła we wściekłość. Nie mogła znieść takich domniemań dotyczących jej osoby. Czy tej półkokocie się zdaje, ze ona, Claire Willoughby, jest ciemna jak tabaka w rogu? – Proszę jej powiedzieć, że nie jestem dziewicą i że miałam wielu kochanków. – Nie powiem nic takiego. – Trevelyan wydawał się wstrząśnięty. Claire zmroziła go spojrzeniem. – Pan chce udawać, że ma skrupuły? Pan? Który miał dwadzieścia pięć kobiet jednej nocy? I nagle jedno niewinne kłamstwo budzi pana sprzeciw? Niech pan jej powie, że pewnej nocy miałam ni mniej, ni więcej tylko dwunastu kochanków. Trevelyan zamrugał. – To za dużo. – Naprawdę? – Claire zmarszczyła czoło. – A jaka liczba robi wrażenie? – Jeden, ale za to taki, który przez całą noc nie dał pani zasnąć. – Tylko jeden? Trevelyan się roześmiał. – Jeden dobry.

– Niech będzie, proszę jej powiedzieć, że miałam takiego, który jest najlepszy na świecie. – To znaczy kogo? Harry’ego? – Harry’ego ma pan do tego nie mieszać. – Claire z wolna traciła przekonanie, czy rzeczywiście chce to wszystko powiedzieć Nyssie. Wbiła wzrok w talerz. – Powiem jej, że przeżyliśmy razem niejedną miłosną ekstazę – powiedział Trevelyan. – I że ze wszystkich kobiet, które miałem, pani dała mi największą rozkosz. Claire zerknęła na niego. Patrzył na nią w taki sposób, że ciarki przeszły jej po plecach. – Zrobiłby pan to dla mnie? Przesłał jej niewyobrażalnie czuły uśmiech, a Claire odpowiedziała mu tym samym. – Dziękuję – powiedziała i pod wpływem nagłego impulsu pochyliła się, by go pocałować. Celowała w bliznę na prawym policzku, ale Trevelyan poruszył głową, a może omyliło ją wyczucie, w każdym razie delikatnie musnęła jego wargi. W tej samej chwili odniosła takie wrażenie, jakby poraził ją prąd. Natychmiast się cofnęła, odruchowo przytknęła dłoń do ust i ze zgrozą wlepiła wzrok w Trevelyana. Trevelyan bynajmniej nie patrzył na nią ze zgrozą, wydawał się raczej zaskoczony. Na ułamek sekundy znikła nawet maska z jego twarzy. Niespodziewane zetknięcie ich warg i na nim musiało wywrzeć duże wrażenie. Claire zapomniała o wszystkich kłamstwach, którymi chciała zaimponować Nyssie. Natychmiast wstała. – Muszę już iść – oznajmiła. – Oman, czy mógłbyś przeprowadzić mnie tunelami do mojego pokoju? – Nerwowo zaczęła wygładzać spódnicę. Zajęłaby się wszystkim, byle tylko nie patrzeć na Trevelyana. – Nie musi pani iść tunelami – powiedział zza jej pleców Trevelyan. – Odprowadzę panią do kuchennego wejścia. – Mówił w tej chwili tak, jakby miał szczękościsk.

Claire chciała się sprzeciwić, ale słowa nie przeszły jej przez gardło. W milczeniu ruszyła za Trevelyanem po schodach. Do tej pory szła z nim, za nim, przed nim i przy nim wiele razy, ale jeszcze nigdy powietrze nie było tak naładowane elektrycznością. Zdawało jej się, że zaraz rozszaleje się burza. Na dole Trevelyan otworzył drzwi i przepuścił ją przodem. Owionęło ich chłodne, orzeźwiające powietrze. Na niebie jaśniał księżyc. Claire natychmiast zadrżała z zimna i zaczęła rozcierać sobie ramiona, wnet jednak zorientowała się, ze Trevelyan na nią patrzy. Oczy miał jak dwa rozżarzone węgle. Odwróciła głowę i oboje ruszyli dalej. Trevelyan znowu prowadził, a ona dokładnie mu się przyglądała. Kiedyś wydawał jej się zbyt chudy, stary, schorowany, krótko mówiąc, daleki od ideału Harry’ego. Teraz jednak uważała go za najprzystojniejszego mężczyznę na świecie. Gdy znaleźli się na tyłach domu, Trevelyan nagle przystanął i powiedział: – Niech pani wejdzie tymi drzwiami i pójdzie w prawo. Będą wąskie schody, które zaprowadzą panią na piętro. Zakładam, że stamtąd znajdzie już pani drogę do swojej sypialni. Popatrzyła na niego i skinęła głową. Zaraz potem się odwrócił. – Trevelyan! – zawołała za nim. Przystanął i zerknął przez ramię. Byli teraz oddaleni od siebie mniej więcej o metr, ale dla Claire ta odległość nie miała znaczenia. Czuła nie tylko bliskość, lecz również ciepło jego ciała. Zaswędziały ją dłonie. – Aha, jeśli chodzi o ostatni incydent w obecności Nyssy, to nie powinnam była tego robić. – A cóż takiego pani zrobiła? Nigdy przedtem nie zwróciła uwagi na brzmienie jego głosu. Był niski i lekko ochrypły. Mógł przyprawić o dreszczyk. Spróbowała się uśmiechnąć, chciała bowiem pokazać, że

panuje nad sytuacją. – Chodzi mi o pocałunek. On nic nie znaczył. Po prostu Nyssa mnie zirytowała. Nie spodobała mi się jej sugestia, że jestem zupełnie zielona. Stał bez słowa i uważnie jej się przyglądał. – Nie ma pan nic do powiedzenia na ten temat? – spytała rozdrażniona. Nie odpowiedział. – Lepiej już wejdę do środka. Dalej milczał. – Życzę panu dobrej nocy. Skinął głową, obrócił się na pięcie i zaczął się oddalać. Wiedziała, że ulega wielkiej słabości, że nie powinna już się odzywać, lecz mimo to szepnęła: – Vellie! Jej szept utonął w szumie liści, lecz mimo to Treyelyan go usłyszał. Zaraz potem trzymał ją w objęciach i całował. Żądza, pomyślała Claire. Gdy ich wargi się złączyły, miała poczucie, że chciałaby całkiem się zatracić, wtopić w Trevelyana. Nieznacznie przekrzywiła głowę i nie wiadomo skąd wiedziała, co robić dalej. Poczuła w ustach jego język. Wyprężyła ciało i przywarła do niego mocniej. Bolały ją piersi krępowane przez gorset, przygniatane przez Trevelyana. Westchnęła. W palcach czuła mrowienie, tak bardzo chciała dotknąć jego ciała. Podświadomie czuła, że to jest dla niej ostatnia okazja, że drugiej takiej nocy już nie będzie i Trevelyan nigdy już nie wyda jej się taki bliski. Jedno zapomnienie mogła sobie wybaczyć, ale nie dwa. Chciała więc nacieszyć się tą chwilą w pełni. Chciała poczuć go na

wszystkie możliwe sposoby. Położyła mu dłonie na plecach. Jak mogło jej się kiedyś zdawać, że jest chudy i stary? Przewędrowała palcami po ramionach, przesunęła dłonie na jego tors, dotarła do pasa. lecz i tam się nie zatrzymała. Wiedziała, że nie powinna tego robić, lecz mimo to objęła jego pośladki. Zaraz potem odwróciła głowę. – Przestańmy – szepnęła. – Proszę, więcej nie zniosę. Trevelyan natychmiast odsunął się od niej i przez chwilę stali obok siebie, nie dotykając się, tylko patrząc sobie głęboko w oczy. Claire wiedziała, że Trevelyan czeka na jej zaproszenie. Wystarczyłoby wyciągnięcie ręki. Ale wiedziała tez, że gdyby jeszcze raz go dotknęła, nie mogłaby już przestać. Czuła pulsowanie krwi w uszach, jej oddech stał się chrapliwy. Na szczęście miała jeszcze dość siły, by utrzymać ręce przy sobie. Po długiej chwili Trevelyan odwrócił się i odszedł. Tym razem nie zawołała za nim, lecz powoli, na miękkich nogach, zaczęła wdrapywać się na schody. W swoim łożu zastała Bachora. Chciała go zbudzić, ale cofnęła już wyciągnięte ramię. Pomyślała o tym, że byt młodszej siostry zależy od niej. Usiadła na stołku przy toaletce i rozejrzała się po wielkim pokoju. To był pokój w domu księcia, którego miała poślubić, a jednak jeszcze przed chwilą całowała się z innym mężczyzną. Całowała się z nim i pragnęła go. I co stałoby się, gdyby uległa tym niskim popędom? Straciłaby Harry’ego, a jej rodzice za nic nie zgodziliby się na Trevelyana. Wtedy nie dostałaby pieniędzy zapisanych jej przez dziadka. I co dalej? Rodzice bez wątpienia roztrwoniliby dziesięć milionów dolarów w ciągu kilku lat. Claire ukryła twarz w dłoniach. Gryzło ją sumienie, że okazała się nielojalna. Rodzice byli dla niej dobrzy, miała wobec nich dług wdzięczności. Z drugiej strony nie była głupia.

Wiedziała, że jeśli poślubi Harry’ego, to pieniądze przejdą na jej własność i wtedy będzie miała nad nimi kontrolę. Będzie mogła je zainwestować, przyglądać się, jak kapitał rośnie, będzie mogła też wydzielać pensje rodzicom, którzy nie umieją panować nad swoimi zachciankami. Znajdą się środki na posag dla Bachora, żeby Sara Ann mogła poślubić przyzwoitego, statecznego mężczyznę, takiego jak Harry. Mężczyznę, który kupuje obrazy i konie, pomyślała i rozpłakała się. Była bliska zdradzenia kochanego człowieka, a wszystko z powodu jednego pocałunku i żądzy, jaka się w niej obudziła. – Co się stało? Claire raptownie podskoczyła, gdy Bachor położył jej rękę na ramieniu. – Nic takiego – odparła, ocierając oczy. – Zmęczyłam się. Lepiej idź już do swojego łóżka. Sara Ann ani drgnęła. – To przez Trevelyana, prawda? – Coś ty! Dlaczego miałabym płakać z powodu Treyelyana? Jestem po prostu zmęczona. Wolałabym zostać sama. – Długo ocierała oczy, a głowę podniosła dopiero wtedy, gdy Sara Ann zgodnie z jej życzeniem, wyszła z pokoju. W końcu wstała i zaczęła się rozbierać do spania.

Nyssa z otwartymi ramionami powitała Treyelyana przy drzwiach do salonu, on jednak ją odepchnął. Podszedł do stolika, na którym stała butelka whisky, nalał sobie pełną szklankę i wypił trunek jak wodę. – Co się stało? – spytała Nyssa po angielsku. – Nic – odburknął. Patrzyła, jak nalewa sobie druga szklankę whisky i znów wypijają do dna.

– Otacza cię – powiedziała. – Co? – Namiętność. Spojrzał na nią wyjątkowo chłodno. – Czuję ją, prawie widzę – ciągnęła. – Otacza cię tylko namiętność. Ale nie do mnie. – Brednie. Nasłuchałaś się zbyt wielu romantycznych opowieści. – Podszedł do stolika, na którym trzymał kiedyś notatki dotyczące Claire. Teraz stała tam szachownica. Przesunął biały pionek, potem czarny. – Ta kobieta wiele dla ciebie znaczy. – Oszalałaś. Powiedziałem ci. że ona ma poślubić Harry’ego. – Spojrzał na nią rozpalonymi oczami. – Namiętność budzi we mnie wiele kobiet. Ona jest być może jedną z nich. Ale nikim więcej. – Jak wygląda twoja namiętność do tej kobiety w porównaniu z namiętnością, którą czujesz do innych? Trevelyan ujął białego hetmana. – Gdyby wszystkie kobiety, które miałem, i wszystkie, które chciałem mieć, stały się jedną, to i tak nie wzbudziłyby we mnie tak wielkiej namiętności jak właśnie ta kobieta. Nyssa przez chwilę milczała. – To znaczy, że musisz do niej iść. Trevelyan zamachnął się i strącił wszystkie pionki z szachownicy. – I zostać jej kochankiem? Mam się z nią kochać, a potem stanąć z boku i przyglądać się, jak ona bierze za męża Harry’ego? A może mam tu tkwić i czekać, aż Harry ją zostawi, żeby wtedy do niej iść? – Nigdy dotąd nie przeszkadzało ci, że jesteś kochankiem zamężnej kobiety. Słyszałam,

jak się chełpisz, że potrafisz wejść przez okno do każdej sypialni. Słyszałam, że zamężne kobiety są twoją rozkoszą, bo tobie dają swoją radość, a swoim mężom smutek i nieszczęście. – Jej smutku i nieszczęścia też chcę – powiedział cicho. – Co? – Jej smutku i nieszczęścia też chcę jak diabli! – krzyknął. – Chcę ją mieć całą. Ona… – Uspokoił się. – Co ona? – Przy niej nie czuję się samotny. – Patrzył przez chwilę na Nyssę i uśmiechnął się do niej kwaśno. – Ech, są jeszcze inne kobiety. Są kobiety, które nie uważają, że bycie księżną jest najważniejsze w życiu. Nyssa parsknęła. – Łatwo się poddajesz. Ona jeszcze nie poślubiła tego Harry’ego, a ty zachowujesz się tak, jakby już była mężatką. Poczekaj, aż sama do ciebie przyjdzie. Nigdy cię takiego nie widziałam. Zawsze to ty byłeś łowcą. Pamiętasz tę uroczą wieśniaczkę spod Peshy? Chciałeś jej, więc ją wziąłeś. Dlaczego ta kobieta jest inna? – Jest inna i już. – Ale w jaki sposób? Nyssa stała nieruchomo i czekała, aż Trevelyan jej odpowie. Spędziła z nim wiele czasu i znała go całkiem dobrze, ale kapitan Baker nie był tym samym człowiekiem, co mężczyzna, który przyszedł ją zabrać z domu Powella. Kapitan Baker, którego znała, był obserwatorem, człowiekiem, który się nie angażuje i bardzo uważa, by nie ulegać żadnym wpływom. Tymczasem ta Amerykanka stanowczo miała na niego wpływ. Nie mógł oderwać od niej oczu. W powozie Nyssa ze wszystkich sił starała się zająć uwagę Franka, ale on myślał tylko o Claire, tak samo zresztą jak Claire o nim.

– Kochasz ją – szepnęła Nyssa, a w jej głosie dał się słyszeć podziw. Sama próbowała rozkochać w sobie kapitana Bakera, niestety, bez powodzenia. – Jesteś w niej zakochany. – Tak – przyznał Trevelyan. – Kocham ją. Kocham jej duszę i ciało. Kocham jej poczucie humoru. Kocham jej myśli. Kocham sposób jej myślenia i to, co mówi. – Wydał bezsilny jęk. – Kocham ją tak, jak jeszcze nigdy nikogo ani niczego nie kochałem. Gdyby chciała odwzajemnić to uczucie, dałbym jej wszystko, czego by zapragnęła. Z wrażenia Nyssa musiała usiąść. Odwróciła wzrok od Trevelyana. Była trochę zażenowana tym, że to jej przyszło wysłuchać tego wyznania. – Może powinieneś jej powiedzieć, że jesteś starszym bratem Harry’ego? – Tak – przyznał i spojrzał na nią. Znów miał na twarzy maskę opanowania. Uśmiechnął się do Nyssy. Ten uśmiech widziała tysiące razy, właśnie w ten sposób Trevelyan dawał do zrozumienia, że nikt nic dla niego nie znaczy, że sam sobie jest sterem, żeglarzem i okrętem. – Trudno, takie jest życie. Nikt nie może zawsze wygrywać, Chcesz zagrać w karty czy wolisz iść ze mną do łoża? Nyssa się nie uśmiechnęła. – Powinieneś iść do niej – powiedziała cicho. – Powinieneś jej pokazać, że ją kochasz. – Przesłała mu promienny uśmiech. – Powinieneś uczynić ją nieszczęśliwą. Zmusić, żeby dokonała wyboru miedzy tobą i twoim bratem. Trevelyan chciał zaprotestować, ale zamyślił się i po chwili odstawił szklankę po whisky na stół. – Tak – powiedział cicho. – Każę jej wybrać. Nyssa powiedziała coś jeszcze, ale Trevelyan jej nie usłyszał, bo był już w drodze do drzwi. Szedł do Claire. 20

Gdy tylko Bachor znikł w tajnym przejściu, Clairc ze złością wyciągnęła szpilki z włosów i przystąpiła do ich szczotkowania. Robiła to z pasją, z jaką atakuje się najgorszego wroga. Naturalnie nie była to jej sprawa. Co jej do tego, ze Trevelyan zamierza spędzić noc z inną kobietą? Dla niej to nie miało znaczenia. Trevelyan był kapitanem Bakerem, a kapitan Baker był znany jako niepoprawny kobieciarz. Pociągnęła za szwy sukni, odpięła szkielet turniury i rozwiązała troki halek. Ubrana tylko w gorset i bieliznę, stanęła przed lustrem. Przez chwilę oglądała się z obu stron, w końcu ukryła twarz w dłoniach. To nie ma znaczenia, tłumaczyła sobie. To zupełnie nieważne, co zrobi taki mężczyzna jak kapitan Baker. Nie jej sprawa. Ze złością zdjęła bawełnianą bieliznę i wciągnęła przez głowę czystą nocną koszulę. Wsunęła się do łoza i zgasiła lampę. Bata się, że zacznie płakać, ale gdy tylko zamknęła oczy, zmorzył ją sen. Śniło jej się, że jest w gorącym kraju z bujną roślinnością i jaskrawo upierzonymi ptakami Groziło jej jednak jakieś trudne do określenia niebezpieczeństwo. Przystanęła, gdy usłyszała hałas w dżungli. Wiedziała, że powinna uciekać, ale nie mogła. Stała jak skamieniała i zafascynowana wpatrywała się w falujące liście. Fala zbliżała się do niej, ale w chwili, gdy Clairc miała krzyknąć, z obfitej zieleni wyłonił się Trevelyan. We śnie nie wiedziała, czy powinna odczuć ulgę, czy przeciwnie, jeszcze bardziej się przestraszyć. Zaniepokojona otworzyła oczy. Ze świecą w ręce pochylał się nad nią Trevelyan. W jego lśniących oczach wyczytała pytanie. Wszystko to było jak dalszy ciąg snu. Nie wahała się ani chwili. Wyciągnęła ramiona. Trevelyan odstawił świecę na stolik i okrył twarz Claire pocałunkami, a potem uniósł jej ramiona nad głowę. Claire wciąż była na wpół uśpiona, a ten mężczyzna wydawał jej się z innego świata.

– Chcę cię obejrzeć – powiedział, budząc w niej tymi słowami dreszcz. Wprawnie zdjął jej koszulę przez głowę. Obnażywszy ją, wyprostował się, wziął ze stolika świecę i wysoko ją uniósł. Wreszcie mógł dokładnie przyjrzeć się jej ciału: piersiom falującym w rytm chrapliwych oddechów, wąskiej talii latami krępowanej gorsetem. Przesunął dłonią po biodrze i udzie. Znów spojrzał jej w twarz. Claire zalało gorąco. Ody Trevelyan ją pocałował, zamknęła oczy i poddała się niezwykłemu doznaniu. Czuła pocałunek całym ciałem, aż po palce u nóg. Gdy cofnął usta, otworzyła oczy i spojrzała na niego. Uśmiechał się do niej czule i trochę nieśmiało. Wyglądał przy tym jak mały chłopiec. Takiego Trevelyana Clairc jeszcze nie znała. Z jego cynizmu i bezkompromisowości nie zostało ani śladu. W oczach malowała mu się rzadka łagodność. Była bliska uwierzenia w to, że promienieją miłością. – Trevelyan – szepnęła. Położył na moment palec na jej wargach, a potem wycisnął na nich pocałunek. Claire przestała myśleć. Gdy Trevelyan patrzył na nią w ten sposób, wszystkie jej myśli rwały się i uciekały. On tymczasem niespiesznie rozkoszował się pocałunkami; którymi okrywał jej szyję, ramiona, piersi. Miał mnóstwo czasu. Ostrożnie ujął wargami twardą grudkę. Claire wyprężyła dało i wsunęła mu rękę we włosy. Były miękkie i gęste. Co zabawne, zdawało jej się, że dotykiem wyczuwa ich barwę. Tymczasem Trevelyan zawędrował ustami na jej brzuch. Językiem rysował kółeczka wokół pępka, ani na chwilę nie przerywając głaskania. Claire nie była przyzwyczajona do niczyjego dotyku. Wyrosła w rodzinie, w której wszyscy odnosili się do siebie z dystansem. Dopóki nie poznała Harry’ego, nie znała nawet niewinnych pocałunków. A teraz nagle Trevelyan poznawał jej ciało z takim zapamiętaniem, jakby na świecie nie było nic

ważniejszego. Całował ją po udach, łydkach, wreszcie dotarł do stóp i wielkimi dłońmi zaczął badać ich podbicie. Claire wspierała się na łokciach i przyglądała temu, co robi Trevelyan. Był ubrany, czuła się więc raczej jak bohaterka renesansowego obrazu, naga wśród odzianych ludzi. Całkiem jej się to podobało. Może była Ledą, a on Zeusem, który przyszedł ja zapłodnić. Trevelyan uśmiechnął się, jakby miał moc czytania w myślach. Potem przesunął rękami po jej ciele i ujął twarz w dłonie. Przyglądał jej się w blasku świecy, z uwagą zaglądając w oczy. – Jeszcze nie – szepnął w końcu i zanim Claira zdążyła go spytać, co miał na myśli, znowu ją pocałował. Claire zaczęła się poważnie obawiać, czy nie umrze od zwykłych pocałunków. Urzeczona dotykiem warg Trevelyana, i zapomniała o całym świecie. Tylko jej ciało gwałtownie ożywało. Teraz Trevelyan przykrył ją całym sobą. Westchnęła zaskoczona, okazało się, że i to doznanie nie ma sobie równych. Był wielki dużo większy od niej, a jednak ten ciężar sprawił jej dużą przyjemność. Trevelyan wciąż oszałamiał ją pocałunkami. Wiedziała, że specjalnie się nie spieszy, że chce ją nauczyć, co można robie, gdy usta spotykają się z ustami. Delikatnie przyszczypywał jej wargi i obwodził je językiem. Pokazał jej, jak całować czule, a jak głęboko i namiętnie. Podobnie jak we wszystkim innym, również tu Claire okazała się pojętną uczennicą. Początkowo leżała spokojnie i pozwalała mu być nauczycielem, stopniowo jednak zaczęła brać w tej lekcji coraz żywszy udział. Trevelyan zdawał się wiedzieć, czego jej potrzeba. Stoczył się z niej, ale pociągnął ją za sobą. Teraz ona znalazła się na górze i obsypała go pocałunkami. Robiła różne doświadczenia. Próbowała tak i inaczej. Całowała jego oczy,

skronie, ujęła wargami płatek ucha. Trevelyan cicho syknął, gdy przygryzła mu ucho nieco zbyt mocno, a potem znów przetoczył ją na plecy. – Chcesz się bawić, co? – Wtulił twarz w jej szyję i zaryczał. Claire odepchnęła go z chichotem. Trevelyan, udając gniew, zaczął przygryzać skórę na jej ramionach, potem coraz niżej, aż wreszcie dotarł do piersi. Tu nie mógł już nad sobą zapanować. Claire w odpowiedzi na ten wybuch namiętności zaczęła mu ściągać koszulę, zapragnęła bowiem poczuć dotyk jego nagiego ciała. Znów zwarli się w pocałunku, jeszcze bardziej namiętnym niż przed chwilą. Claire miała takie wrażenie, jakby biegła do kogoś lub do czegoś, choć celu nie znafa. Gdy pierwszy raz poczuła nagie ciało Trevelyana tuż przy swoim, głośno nabrała powietrza do płuc, a potem mocno go objęła. Otarła się nogą o jego szorstkie udo. Wszystko to tylko potęgowało jej podniecenie. Nagle poczuła Trevelyana w sobie. Odepchnęła go gwałtownie, ale pocałunkiem uciszył jej protest i wsunął się w nią do samego końca. – Leż nieruchomo – polecił. – Ból za chwilę minie. Usłuchała go, chociaż wcale nie uwierzyła. Zdawało jej się, że zostanie rozdarta na pół. Trevelyan całował ją teraz po szyi. Dłonią objął jej pierś tak. że kciuk delikatnie trącał sutkę. Claire powoli zaczęła współuczestniczyć w tym prastarym rytuale. – Vellie – szepnęła. – Jestem, kochanie. Zakołysała biodrami, trochę niezgrabnie. Trevelyan wsparł na nich ręce, by pokierować następnym poruszeniem. Nie zabolało. Było nawet całkiem przyjemnie. Trevelyan położył jej

dłonie na odach i powoli zaczął się z niej wysuwać. – Nie! – zaprotestowała, chwytając go z całej siły. – Nie idź sobie! Trevelyan wydał bardzo niezwykły odgłos, na wpół chichot na wpół jęk. w każdym razie upewnił ją, że na pewno tobie nie pójdzie. Mimo woli uśmiechnęła się i jeszcze mocniej go objęła. Nagle szeroko rozwarła powieki, bo ni stąd, ni zowąd Trevelyan znów znalazł się głęboko w jej wnętrzu. – O – powiedziała, zaskoczona tym doznaniem. – Jejku. Trevelyan zerknął na jej twarz i obdarzył ją czułym uśmiechem. – Myślę, że polubisz to tak samo jak whisky. Potem już żadne z nich się nie odzywało, bo Trevelyan zaczaj wykonywać długie, powolne ruchy. Claire leżała prawie nieruchomo i myślała o tym, że zaraz umrze i pójdzie do nieba. W pewnej chwili jednak i ona zaczęła się poruszać. Trevelyan podtrzymał jej biodra i podyktował wspólny rytm. Zaskoczyło ją, jak dobrze do siebie pasują. Ich ciała były tuż przy sobie, jej głowa wtuliła się w dołek przy jego szyi, biodra harmonijnie ze sobą współdziałały… Claire czuła oszołomienie, z wnętrza docierały do niej nieznane sygnały, narastało zupełnie nowe doznanie. Oplotła Trevelyana z całej siły i wyżej uniosła biodra. – Trevelyan – powiedziała trochę zaniepokojona. Spojrzała na jego twarz i zobaczyła grymas napięcia. Pulsowanie w jej wnętrzu było coraz wyraźniejsze, miała wrażenie, ze zaraz rozerwie ją jakaś potężna siła. A gdy rzeczywiście nastąpił wybuch, przekonała się, że czegoś równie cudownego jeszcze nigdy nie przeżyła. Tulili się do siebie, a ona czuła na swoim ciele wilgotne kosmyki włosów Trevelyana. Długo leżeli spleceni, aż wreszcie Claire wysunęła się z jego objęć. Chciała na niego

popatrzeć. Wiele lat temu, gdy mieszkała jeszcze w Nowym Jorku, weszła kiedyś do małej jadalni, gdzie odbywał się proszony podwieczorek, i usłyszała matkę mówiącą do przyjaciółek: „.Moja droga, mężczyzny nigdy nie zna się naprawdę, dopóki nie spędziło się z nim nocy”. Tak ją to zakłopotało, że obróciła się na pięcie i cichaczem umknęła z powrotem do swojego pokoju. Teraz już rozumiała, co matka miała na myśli. Odsunęła się jeszcze trochę, by lepiej przyjrzeć się Trevelyanowi. Oczy miał zamknięte. Wydawał się bardzo młody, prawie chłopięcy. – Ile pan ma lat? – spytała. Uśmiechnął się ciepło, nie otwierając oczu. – Trzydzieści trzy. Odsunęła mu kosmyk włosów z twarzy. – Chyba nie powinniśmy byli tego zrobić – powiedziała cicho. Natychmiast otworzył oczy. – Jeśli zamierza pani powiedzieć, że postąpiliśmy nielojalnie wobec Harry’ego, to powinna też pani wiedzieć, że właśnie teraz Harry jest u kochanki w Edynburgu. Claire zaskoczyła złość Tcevełyana – Zazdrości pan Harry’emu? – Tej jego przeklętej kochanki? Ona ma czterdzieści pięć lat, męża i dwoje dzieci, z których jedno jest kropka w kropkę takie jak Harry. W tej chwili Harry wydawał jej się jednak bardzo, bardzo daleki. Pocałowała powieki Trevelyana. – Nie chcę na razie o tym myśleć. – Niby wiedziała, że nie powinna leżeć w łożu z jednym mężczyzną, gdy jest zaręczona z innym, ale miała też świadomość, że nie jest to byle jaki mężczyzna, tylko kapitan Baker. Bohater, którego podziwiała od wielu lat.

Przesunęła czubkami palców po bliznach przecinających mu policzki, przypomniała sobie dokładnie, jak w swoich książkach opisał okoliczności ich powstania. Ostrożnie przewróciła go na łoże i zaczęła palcami badać inne blizny na jego ciele. Pocałowała tę na ramieniu. Na goleniach były ślady po cięciach których Trevelyan sam dokonał, gdy nogi napuchły mu od malarii. Musiał upuścić sobie krwi. Usiadła przy nim i zaczęła mu się przyglądać. Bardzo interesowało ją, jak wygląda nagi mężczyzna, a zwłaszcza ten mężczyzna. Gdy znów zatrzymała spojrzenie na jego twarzy, zauważyła marsową minę. – Patrzy pani na mnie i rozmyśla, co powiedzieć światu o kapitanie Bakerze? Wyciągnęła się obok niego i przygładziła mu gęsty wąs. – Nie wiem – odrzekła szczerze. – Znam pana pod tyloma postaciami. Poznałam starego, chorego, słabego człowieka. Potem widziałam w panu cynika, jednego z ludzi, którym świat się nie podoba, więc wybrali wieczne niezadowolenie. Potem dowiedziałam się, że jest pan słynnym kapitanem Bakerem. A teraz… – Co teraz? – Teraz nie wiem, kim pan jest – Pokażę pani – powiedział z błyskiem w oczach. – Niech mi pani da czas do powrotu Harry’ego. Tylko o to proszę. Harry prawdopodobnie przyjedzie za cztery, pięć dni i wtedy może pani do niego wrócić. Ale tymczasem zostanie pani ze mną. Będziemy spędzać razem każdą minutę. Claire okryła prześcieradłem nagie piersi. – Nie wiem… Jest przecież panna Rogers i księżna. Myślę, że matka Harry’ego wie stanowczo za dużo o tym, co robię. Muszę też wziąć pod uwagę moją rodzinę. Matka… – Zajmę się Rogers i księżną. Co zaś do pani rodziców, to nie wydają się przejmować

zajęciami córek. Claire popatrzyła na niego i zrozumiała, że niczego bardziej nie pragnie, niż spędzić te dni właśnie z Trevelyanem. W tej chwili była gotowa machnąć ręką na wszystko, co dotąd wydawało jej się ważne. Nagle coś jej się przypomniało i natychmiast wykrzywiła usta. – A co z pańskim Szmaragdem Nilu? Uśmiechnął się do niej. – Z Perłą Księżyca. – Trudno mi to zapamiętać – stwierdziła oschle. – Obawiam się, że nie łączy mnie z nią to co pana. Czy przypadkiem świat nie powinien o niej przeczytać w pańskiej następnej książce? – Naturalnie, że tak. To właśnie lubią moi czytelnicy. Na wszelki wypadek sprawdźmy, czy pamiętam, co o niej już napisałem, bo naturalnie wspominałem o Nyssie, jeszcze zanim zacząłem nudzić czytelników wymiarami kół od wozów i podobnymi szczegółami. O ile pamiętam, było w jednej z książek coś takiego: „Nyssa była kwintesencją kobiecości, żaru i namiętności. Cudownie było się z nią kochać. Kiedy szło się z nią do łoża, był to poważny sprawdzian męskości”. Claire spróbowała wstać, ale Trevelyan złapał ją za ramię i z powrotem przyciągnął do siebie. Nie chciała na niego spojrzeć ani z nim rozmawiać, więc skrzyżowała ramiona na piersiach i wbiła wzrok w baldachim nad łożem. – Zazdrosna? – spytał wesoło. – Może pan wyjść z mojego pokoju. Niech pan się nie trudzi i nie próbuje wracać. Pocałował ją w szyję i w zaciśnięte usta. – Chyba nie ma dla pani znaczenia to, co robiłem albo robię z Nyssą. Czyżby pani zapomniała, że kocha Harry’ego? – Znowu się pan ze mnie śmieje! – rozzłościła się. – Harry przynajmniej traktuje mnie jak

osobę dorosłą. A pan naigrawa się ze mnie jak z dziecka. – Bo pani jest dzieckiem – odrzekł cicho. – Jest pani najpiękniejszym dorosłym dzieckiem na świecie. Nie była pewna, czy powinna być zadowolona z tego komplementu, czy raczej nie. – Nie dorównuję pięknością ani pańskiej księżycowej perle, ani swojej młodszej siostrze. Pocałował ja w kącik ust. – Nie wie pani nawet, co rozumiem przez słowo „piękno”. – Odchylił się do tyłu i obdarzył ją uśmiechem. – Czy popełniła pani w życiu choć jeden samolubny uczynek? Nie rozumiała, dlaczego to pytanie tak bardzo ją zażenowało. Nagle Trevelyan zrobił z niej szlachetnego dobroczyńcę cierpiącego za sprawę. – Niejeden. Jeszcze w Ameryce pozwalałam sobie na wiele. – Dostawała pani pensję z odsetek od kapitału dziadka. Proszę powiedzieć, czy pożyczała pani pieniądze rodzicom. – Tylko kilka razy – odrzekła szybko, a gdy uśmiechnął się znacząco, znów spróbowała wstać. – Nie spodobał mi się pan przy naszym pierwszym spotkaniu i dalej mi się pan nie podoba. Nie pozwolił jej się oddalić, tylko mocniej przyciągnął ją do siebie. – Co się pani we mnie nie podoba? Że widzę panią taką, jaka jest? Że uważam ją nie tylko za uroczą amerykańską dziedziczkę, której pieniądze są dla innych najważniejsze na świecie? A może przeszkadza pani, że mam trzeźwe spojrzenie na jej rodziców? A może chodzi o to, że jest pani romantyczką, a ja realistą? Może zdaje się pani, że lubi Harry’ego, bo też jest romantyczny? Tymczasem Harry widzi tylko to, co chce widzieć. Uważa, że jego matka jest dobra, ponieważ chce mieć taką matkę. Zdaje mu się, że panią kocha, bo chciałby panią kochać.

– Niech pan nie miesza do tego Harry’ego! To jest dobry i bardzo życzliwy człowiek. – To prawda. Harry nie ma w sobie ani krzty złośliwości. Nie potrafiłby nikogo skrzywdzić. – W odróżnieniu od pana! Pan krzywdzi wszystkich. Wszystkich, którzy próbują się do pana zbliżyć. Trevelyan odsunął się urażony. – Tak – przyznał. – To prawda. Leżała teraz obok niego bardzo rozzłoszczona. Była wściekła na niego za to, co powiedział o niej, i na siebie za to, co sobie wyznali i co razem zrobili. Nie powinna była wpuścić go do swojego łoża, kiedy wtargnął do jej pokoju. Tymczasem ona powitała go z otwartymi ramionami. Łoże poruszyło się, jak gdyby Trevelyan zamierzał wstać. Natychmiast się odwróciła i znów go objęła. – Nie odchodź, Vellje – powiedziała. – Jestem taka zmęczona samotnością. Przytulił ją bardzo czule i była to w pewnym sensie nawet bardziej intymna sytuacja niż wcześniejsza. – Ty też to czujesz, prawda? – Co? – Przytuliła policzek do jego torsu. – Osamotnienie. Chciała powiedzieć, że tak sławny człowiek jak kapitan Baker nigdy nie jest osamotniony, bo ma przyjaciół na całym świecie, ale mężczyzna, którego teraz obejmowała, wydawał się mieć niewiele wspólnego ze słynnym podróżnikiem. To był Trevelyan, ktoś, kto zemdlał przy okazji ich pierwszego spotkania, kto nauczył ją pić whisky i dawał jej książki do czytania.

Claire wystawiła twarz do pocałunku, a potem już nie potrzebowali stów, bo Trevelyan znów zaczął ją pieścić i jeszcze raz się kochali.

Gdy Claire się ocknęła, na krześle przy jej łożu siedziała Sara Ann. – Śpisz jak zabita – powiedziała. Claire przewróciła się na drugi bok, by stwierdzić, że nikogo oprócz niej w łożu nie ma. – Nie ma go. Claire usiadła, okrywając prześcieradłem nagie ciało. – Wiem. Harry wyjechał wczoraj do Edynburga, bo musiał… musiał coś załatwić. Bachor zachichotał. – Rogers złamała nogę. Claire z wrażenia zachłysnęła się powietrzem. – Co? – Trevelyan zapowiedział, że zajmie się służącą, ale chyba nie złamał jej nogi? A może jednak? – Wczoraj wieczorem położyła się jak zwykle w swoim łóżku, a dziś rano zbudziła się w pokoju kamerdynera z gipsowym opatrunkiem na nodze od palców aż po udo. Poza tym niczego nie pamięta z ubiegłego wieczoru i okropnie boli ją głowa. Kamerdyner powiedział jej, że chodziła we śnie, spadła ze schodów i złamała nogę. Doktor nastawił złamanie, póki jeszcze była nieprzytomna. I podobno dał jej jakaś zabójczą miksturę, po której zapomniała wszystko, co się zdarzyło. Claire skrzywiła usta. – A skąd doktor wziął taki medykament? Bachor się uśmiechnął. – Moim zdaniem, z Peshy.

Claire wybuchneła śmiechem. – To możliwe. Bachor skupił wzrok na siostrze. – Kim jest ta kobieta u Velliego? Nie widziałam jej dokładnie, rano było jeszcze dość ciemno, ale wydała mi się całkiem ładna. Chodziła pod rękę z Velliem i… Bachor szerzej otworzył oczy, bo Claire jednym susem zerwała się z łoża. Nigdy dotąd nie widział siostry nagiej i bardzo go zdziwiło, że do tego stopnia się zapomniała. – Pomóż mi się ubrać – poleciła Claire. – Muszę… muszę… – Ocalić Trevelyana? – podsunął jej Bachor. – Mniej więcej – odparła Claire, wbijając się w gorset. Zaledwie dwadzieścia minut później Claire gnała po schodach na wieżę. Nie wiedziała, co tam zastanie, ale miała i tak dość czasu, by przywołać najstraszniejsze wyobrażenia. Spodziewała się zobaczyć Nyssę na kolanach Trevelyana. Tymczasem Trevelyan siedział przy jednym ze swoich stolików i, jak to często bywało, w skupieniu rysował. Nie podniósł głowy, gdy weszła, lecz wyciągnął ku niej rękę, w której trzymał pustą szklaneczkę po whisky. Domyśliła się, że wziął ją za Omana. Podeszła do kredensu, gdzie Trevelyan trzymał butelkę, i nalała mu trunku do pełna. Tymczasem on podniósł wzrok. – Myślałem, że śpisz – powiedział cicho. Ręka jej drżała, gdy stawiała butelkę na stole. Na chwilę ich spojrzenia spotkały się i wtedy ze wstydem przypomniała sobie, co robili w nocy. Ale zaraz potem znalazła się w jego ramionach i znów namiętnie się całowali, jakby nie widzieli się całe lata, a nie kilka godzin. Trevelyan poddarł jej spódnice i posadził ją sobie na kolanach, a jednocześnie zaczął rozwiązywać trok spodni ukrytych pod jedwabnym szlafrokiem. Claire przeżyła wstrząs, gdy zorientowała się w jego zamiarach. Chciała zaprotestować, ale Trevelyan przeszkodził jej

pocałunkiem i wkrótce zapomniała o swoich obiekcjach. Początkowo nie usłyszała kobiecego głosu dochodzącego z lewej strony. Jeśli zaś usłyszał go Trevelyan, to nie dał tego po sobie poznać. Dalej całował Claire i odrzucił na bok trzy z jej halek. Claire odepchnęła Trevelyana, chcąc wyswobodzić się z jego objęć. Kobieta odezwała się znowu. – Trevelyan! – prawie krzyknęła Claire i jeszcze raz spróbowała zsunąć mu się z kolan. Trevelyan mruknął niezrozumiale parę słów po peshańsku. Kobieta się roześmiała i coś odpowiedziała. Claire odepchnęła go z całej siły i z głośnym łoskotem wylądowała na kamiennej posadzce. Podniosła głowę i zobaczyła Nyssę stojącą o dwa stoliki od nich. W porannym oświetleniu wydawała się jeszcze piękniejsza niż poprzedniego wieczoru. Miała na sobie szatę z żółtego jedwabiu, który nadawał jej piwnym oczom niezwykły, złocisty odcień. Claire przypomniała sobie co do słowa wszystko, co Trevelyan powiedział jej o kochaniu się z Nyssą. Czyżby wiec zostawił ją, Claire, w środku nocy i poszedł do swojego ideału piękności? Jeśli mógł w ciągu jednej nocy kochać się z dwudziestoma pięcioma kobietami, to dwie z pewnością nie stanowiły dla niego wielkiego wyzwania. Podniosła się i ruszyła do drzwi. – Muszę iść – oświadczyła. Zanim zdążyła zrobić krok, Trevelyan złapał ja za spódnicę. – Nigdzie nie idziesz. Nyssa znów się odezwała, a Trevelyan odpowiedział jej po peshańsku. – Co powiedziała? – spytała chłodno Claire. – Nic ciekawego.

– Co powiedziała? – z naciskiem powtórzyła pytanie Claira Trevelyan wydał znużone westchnienie. – Że w tym kolorze jest ci nie do twarzy, bo wyglądasz blado i nieciekawie. Nyssa dodała coś jeszcze, a Claire spiorunowała ją wzrokiem. – Niech pan przetłumaczy. – Claire, kochana… – zaczął Trevelyan, a potem westchnął. – Powiedziała, że jesteś za ciężka jak na swój wzrost i że mężczyźni nie lubią otyłych kobiet Claire zazgrzytała zębami. – Proszę jej powiedzieć, że mężczyźni nie lubią płaskich desek takich jak ona, i że w moim kraju, w Ameryce, gdzie ludzie są cywilizowani, kobiety powinny mieć przynajmniej trochę ciała. – Claire… – jęknął błagalnie Trevelyan. Claire zwróciła ku niemu wzrok. Oczy jej pałały. – Nie chce pan jej tego powiedzieć, co? Spędził pan z niąj noc? Poszedł ode mnie prosto do niej? – Po wyjściu od ciebie musiałem się zająć twoją służącą. Nie miałem czasu na inne kobiety. – I tylko to pana powstrzymało? Gdyby miał pan czas, kochałby się i z nią. – Prawdę mówiąc, nie – odparł szczerze Trevelyan. – Nyssa jest dla mnie zbyt wymagająca. Męczy mnie. Claire syknęła, bliska furii. – Rozumiem, że w porównaniu z nią jestem starą panną. Coś takiego jak wałach przy ogierze. – Nie to chciałem powiedzieć. Chodziło mi…

Nagle Claire poczuła, że ma tego wszystkiego po uszy. Ukryła twarz w dłoniach i wybuebneła płaczem, – Nie mam do pana pretensji. Drugiej tak pięknej kobiety nigdy nie widziałam. Nie wolno mi niczego panu narzucać. Ma pan wszelkie prawo postępować tak, jak mu się podoba. Ręce, które wyciągnęły się do niej, nie należały do Trevelyana. Były drobne i przyciągnęły ją do delikatnego ramienia. – Dałabym wszystko za to, żeby wyglądać z przodu tak jak ty – powiedziała Nyssa po angielsku z uroczym, miękkim akcentem. – I mam za ciemną skórę. Jak to robisz, że twoja jest taka jasna? – Unikam słońca – odparła Claire, pociągając nosem, a potem odsunęła się od Nyssy i przesłała jej chmurne spojrzenie. – Znowu ze mnie drwisz. Trevelyan przypominał trochę zwierzę w potrzasku. Otworzył usta, ale nie zdążył nic powiedzieć. – Prosiłam go, żeby mnie nie zdradził. Nauczył mnie mówić po angielsku podczas podróży z Peshy. – Nyssa ujęła ręce Claire. – Frank mówi, że powinnam ci podziękować za uwolnienie. Nie lubię Jacka Powella. Chciał mnie więzić, obwozić po świecie i pokazywać ludziom. Nie miał mi kto pomóc, bo myślałam, że Frank nie żyje. – Nyssa uśmiechnęła się do Claire. – Wybaczysz mi mój żarcik? Podobało mi się, jak walczysz o Franka. Nigdy nie widziałam, żeby ktokolwiek mógł odwrócić jego myśli od pisania. Claire spojrzała na Treyelyana z pytająca miną. – Odwracam pana myśli od pracy? Wzruszył ramionami. – Czasami. Kiedy muszę odgrywać duchownego albo uwalniać ludzi, albo siedzieć i patrzyć, jak uczysz się tańczyć, albo prowadzić cię do chat starych ludzi i przyglądać się

twoim flirtom. Muszę również urozmaicać czas twojej młodszej siostrze i… Claire uśmiechnęła się do niego. Odwrócił wzrok. – Dzieci, może pójdziecie na podwórko razem się pobawić – zaproponował. Nyssa i Claire jednocześnie się roześmiały. – Co każemy mu zrobić? – spytała Nyssa. – Zabawiać nas opowiadaniem historii, czy iść z nami na słońce? – Jesteśmy w Szkocji – burknął Trevelyan. – Tu nic ma słońca. Poza tym przypominam, ze mieszkam tutaj potajemnie. Claire spojrzała najpierw na Trevelyana, potem na Nyssę i zrozumiała nagle, jak dobrze ci dwoje się znają. To obudziło w niej jeszcze gwałtowniejszą zazdrość niż myśl o tym, że Trevelyan sypiał z Nyssą. – Muszę wracać do siebie – powiedziała. – Będą mnie szukać. – Opuściła pokoje Trevelyana i ruszyła schodami w dół. Trevelyan wyszedł za nią, ale nie odezwał się ani słowem, póki nie znaleźli się piętro niżej, gdzie kiedyś pod Claire zarwały się przegniłe belki. Tam chwycił ją za ramię i obrócił ku sobie. – Nie powinnaś być zazdrosna o Nyssę. Ona nic dla mnie nie znaczy. – Ale jest taka piękna, a pan spędził z nią noc. – Odwróciła twarz, bo nie chciała, żeby zobaczył łzy w jej oczach. – Owszem. – Urwał, a gdy znów się odezwał, w jego głosie brzmiał gniew. – Do diabła! Owszem, nieraz byłem z nią w łożu, ale nigdy nie wyznałem jej miłości. Nie zrozumiała, o co mu chodzi, i dopiero po chwili zorientowała się, że o Harry’ego. Nieraz przecież mówiła, że go kocha. Tylko czy kochała Harry’ego naprawdę? Jak mogła kochać Harry’ego, a chcieć być zTrevełyanem? Kochać jednego mężczyznę, a pragnąć

drugiego? Chociaż Trevelyan przyznawał się do setek, może nawet tysięcy kobiet, mimo to zdawał się oddzielać seks od miłości. Dostrzegł jej zmieszanie, więc objął ją, a ona ukryła twarz na jego torsie. – Zrobimy tak, jak zaproponowała Nyssa, i spędzimy dzień na powietrzu? – We troje? – Tak, we troje – odrzekł. – A właściwie we czworo. Zaprosimy jeszcze twoją młodszą siostrę. Claire pociągnęła nosem. – Moją piękną siostrę. A ja będę brzydulą w tym towarzystwie. Trevelyan zachichotał, potem ujął ją pod brodę i odchylił jej, głowę. – Dla mnie będziesz stanowczo najładniejszą osobą. Dochodzę do wniosku, że drugiej tak pięknej kobiety jak ty, jeszcze nie widziałem. – Naprawdę? – Spojrzała na niego i łzy zalśniły w jej oczach. – Tak. – Pocałował ją najpierw delikatnie, a potem znacznie goręcej. Położył rękę na jej udzie i zaczął poddzierać spódnice. – po co ci tyle ubrań? – Trevelyan, niech pan przestanie. Tu nic nie możemy zrobić. Dookoła są ludzie, a… Przerwał jej pocałunkiem. – Do diabła z nimi. – Ale nie ma łoża – wymamrotała. Gardłowo zachichotał. A potem Claire znów straciła zdolność myślenia, bo Trevely on uniósł ją lekko i oparł plecami o ścianę. Długie majtki Claire z rozcięciem w kroczu nietrudno było rozchylić. Gdy wdarł się raptownie w jej wnętrze, Claire głośno nabrała powietrza. Zdążyła już zapomnieć, jak to jest Odchyliła głowę do tyłu, a Trevelyan okrywał żarliwymi pocałunkami jej szyję i

podtrzymywał biodra. Claire czuła, że wzbiera w niej krzyk, ale Trevelyan umiejętnie głuszył go pocałunkami, póki razem nie osiągnęli szczytu rozkoszy. Potem Claire objęła go bezsilnie, choć – paradoksalnie – czuła w sobie niezwykłą moc. – Trevelyan – szepnęła ustami wtulonymi w jego szyje. – Tak, słucham? Claire pokręciła głową. Nie zamierzała niczego więcej powiedzieć. Ani słowa, bała się bowiem tego, co mogłoby przejść jej przez gardło. Dość długo jeszcze stali przy ścianie, oboje kompletnie ubrani, a jednak połączeni w najintymniejszy sposób. – Daj mi te kilka dni, tylko o to proszę. Niczego nie obiecujmy. Niczego nie żałujmy. Żyjmy chwilą. Nie myślmy o jutrze i o tym, czego inni będą od nas chcieli. Czy możesz to dla mnie zrobić? Skinęła głową. To był wspaniały pomysł, żeby żyć chwiłą i nie myśleć o nikim innym oprócz siebie. Przez kilka dni byłaby z Trevelyanem, nie przejmowała się tym, czego życzą sobie jej rodzice ani co powinna zrobić potem. Mogłaby nie troszozyć się o przyszłość siostry i o własną przyszłość pod rządami odrażającej matki Harry’ego. Rozmawiałaby z kimś, kogo interesuje to samo co ją, mogliby razem się śmiać, nie musiałaby udawać, że podoba jej się strzelanie do zwierząt, jazgot psów i konne gonitwy. Przez kilka dni nie próbowałaby dociekać, kim, a może czym, jest Trevelyan. – Nie waż się dotknąć Nyssy – powiedziała. – Nie mogę jej nawet pocałować? Natychmiast zrozumiała, że się z nią przekomarza. – Wystarczy, jeśli pozwolę ci na nią patrzyć. I żebyś nie ważył się brać mojej siostry na kolana.

– Musisz wobec tego sama tam siedzieć – odparł chrapliwie. – Siedzenie na tobie całkiem mi się podoba. – Pocałowała go, a Trevelyan ostrożnie postawił ją na podłodze i wsunął jej za ucho zabłąkany kosmyk. – Vellie? – spytała. – Czy jest dużo sposobów robienia… no, tego? Spojrzał na nią promiennie. – Dużo. – Pewnie próbowałeś ich wszystkich – mruknęła z goryczą i odwróciła głowę. – Tylko ćwiczyłem przed tym, co naprawdę się liczy. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się. – Będziesz miał swoje dni. Nie, to ja będę miała swoje dni. Przeszłość i przyszłość nie mają znaczenia. Ani twoja, ani moja. Pogłaskał ją po policzku. – Nie dręcz się moją przeszłością, nie ma powodu. – Ujął ją za rękę i poprowadził w stronę schodów. – Teraz dręczę się twoją przyszłością. Co zamierzasz zrobić z Nyssą? – Moim jedynym zamierzeniem na przyszłość jest pokazanie ci wszystkich pozycji w grze miłosnej, odkrycie przed tobą wszystkich jej tajników, które znam. Claire zamrugała. – Zawsze lubiłam się uczyć. Roześmiał się i wrócili do jego pokojów. 21

Mieli dla siebie cztery dni, zanim wrócił Harry. Cztery najcudowniejsze dni życia Claire. Nawet nie wyobrażała sobie, że można zaznać tyle szczęścia.

Trevelyan, o ile wiedziała, niewiele spał. Długie godziny spędzali w łożu, zgłębiając sztukę miłości. Trevelyao dotrzymał obietnicy i uczył ją wszystkiego, co umiał. Pokazywał jej różne pozycje. Pieścił ją i dotykał jej w miejscach, których istnienia wcześniej nawet sobie nie uświadamiała. Ale sam akt miłosny był zaledwie częścią ich rozkoszy. Ważne było również to, co działo się wcześniej. Trevelyan wprowadzał ją w nastrój erotycznymi historyjkami. Nie były wulgarne i zawsze miały zabawną pointę. A przy tym niesamowicie ją podniecały. Raz Trevelyan opowiadał jej jedną ze swoich historyjek w czasie, gdy leżała w łożu Bonniego Prince’a Charliego i obserwowała, jak zdejmuje z siebie ubranie. Nie spieszył się i przez cały czas ciągnął wątek romansu pięknej księżniczki z doradcą jej ojca, króla. Gdyby któreś z nich złapano, król skazałby oboje na śmierć. Ale dzięki swej rozwadze doradca zdołał przekonać króla, by pozwolił mu poślubić księżniczkę. Trevelyan nie przyspieszał akcji, ze szczegółami opisywał Claire, co kochankowie robili w łożu. Zanim sam się rozebrał i znalazł przy niej, Claire miała ochotę rzucić się na niego. Ale Trevelyan tylko przeciągnął się i ziewnął. – Idę chwilę popisać – powiedział. Wziął jedwabny szlafrok, okrył się nim i opuścił sypialnię. Claire nie posiadała się ze zdumienia. Jak mógł jej opowiedzieć taką historię, a potem po prostu wyjść? Postanowiła powiedzieć mu wprost, co myśli o takim grubialistwie. Wstała z łoża, wzięła jeden z jego szlafroków i poszła do salonu. Zastała tam Trevelyana najspokojniej w świecie zajętego pisaniem. Już otworzyła usta, żeby wygarnąć mu całą prawdę, i wtedy zauważyła, jak drży mu ręka trzymająca pióro. Zrozumiała, że jest rozpalony namiętnością nie mniej niż ona. Podeszła do niego i szepnęła:

– Naucz mnie, jak siedzieć u ciebie na kolanach. Natychmiast odłożył pióro i wyciągnął do niej swe silne ramiona. Potem trzymał ją, pieścił i wprawnie kierował jej ruchami, gdy się kochali. Nocami poznawali rozkosze miłości, dnie poświęcali przede wszystkim na inne przyjemności. Trevelyan, który wiele w życiu widział, snuł wspomnienia. Nie tylko opowiadał, lecz również pokazywał jej tańce z Afryki albo gry z Indii. Spacerowali razem, rozmawiali i śmiali się. Trevelyan wciągał ją w zarośla i całował po karku, budząc w niej dreszcze namiętności. Gdy nie zajmowali się poznawaniem swoich ciał, pozwalał jej czytać to, co pisze. Raz, gdy Claire niebacznie stwierdziła, że może nie wszyscy czytelnicy będą zainteresowani rozmiarami kamieni z murów otaczających Peshę, zaczęli się kłócić. Kłótnia wybuchła jednak dopiero wtedy, gdy Claire zmusiła Trevelyana, by się odezwał. Po jej uwadze po prostu odszedł bez słowa. Potem nie odpowiedział na zadane pytanie. Nie zareagował na pocałunek. Zachował obojętność, gdy Claire szepnęła mu zaproszenie prosto do ucha. Ale gdy zarzuciła mu dziecinne zachowanie, spojrzał na nią z taką złością, że aż się cofnęła. A potem odpalił, że to ona jest dzieciakiem. W pierwszym odruchu chciała uciec jak najdalej, ale postanowiła nie ustępować. Wypomniała mu więc jego wiek i nazwała go kimś z minionego pokolenia, kto nie rozumie nowych idei. Wspomniała też o zacofanym Szkocie. W odpowiedzi usłyszała, co Trevelyan sądzi o Ameryce, więc z kolei wyraziła swój pogląd na mężczyzn, którym nie można przemówić do rozumu. Mówili już tak podniesionymi głosami, że było ich słychać na dworze. Sara Ann i Nyssa przybiegły do pokojów na wieży, stanęły pod ścianą i zamieniły się w słuch. W pewnej chwili Nyssa zaczęła bić brawo. Kazała Bachorowi prowadzić punktację, żeby wiedzieć, kto wygra tę kłótnię. Potem przyznały Trevelyanowi cztery punkty za pogardliwą uwagę o rodzicach

Claire. Claire skontrowała stwierdzeniem, że Trevelyan w ogóle nie ma rodziców, więc prawdopodobnie był niechcianym dzieckiem. Trevelyan ze złością wyszedł z pokoju, a Nyssa głośno ogłosiła nokaut. Claire usiadła na żółtej sofie, zdumiona tym, co przed chwilą zaszło. Nie miała zamiaru powiedzieć nic z tego. co powiedziała. O rodzicach Trevelyana nie wiedziała niczego. Jak mogła tak go zwymyślać z powodu zwykłej różnicy zdań w sprawie książki? Zresztą jego książek też nie miała prawa krytykować. Jej zdanie wcale nie musiało być decydujące. Przecież Trevelyan bardzo się starał, żeby pisać o tym, co interesuje jego czytelników. Nyssa usiadła obok i otoczyła ją ramieniem. – Lepiej idź za nim. Kiedy się go urazi, jest jak ranne zwierzę. Niełatwo go będzie ugłaskać. Claire nie podobało się, że Nyssa wie o Trevelyanie więcej niż ona. Nie miała jednak czasu się nad tym zastanawiać. – Gdzie go szukać? – W starym domku ogrodnika – powiedział Bachor. – On często tam chodzi. Claire skinęła głową. Znów ktoś wiedział coś, o czym ona nie miała pojęcia. Wyszła z wieży i ruszyła w stronę domku. Miała przed sobą mniej więcej trzy kilometry marszu, a wiedziała, że Trevelyan chodzi zwykle bardzo szybko. Odkąd odzyskał siły, coraz trudniej było jej za nim nadążyć. Znalazła go na ławce przy ganku. Siedział i przyglądał się wzgórzom w oddali. – Czego pani chce? – spytał ze złością. Usiadła obok niego, ale go nie dotknęła. – Powiedzieliśmy sobie różne okropności. Nie odpowiedział.

Claire zdawała sobie sprawę, że bardzo głęboko go uraziła, nie wiedziała jednak dokładnie czym. Czyżby był taki czuły na punkcie tego, co pisze? – Lubię pana książki – zaczęła. – Wszystkie, co do jednej. I we wszystkich fragmentach. Spojrzał na nią tak, jakby nie wiedziała, o czym mówi. – Mówię o pana książkach, bo przez nie się pokłóciliśmy. Pamięta pan? Znowu spojrzał na wzgórza. – Tak? Może rzeczywiście powinienem opuścić niektóre szczegóły. Może powinienem napisać dwie książki, jedną dla ludzi, któczy chcą wiedzieć wszystko, a drugą dla mniej wymagających czytelników. Tym opowiedziałbym o Nyssie i innych pięknych kobietach. – Myślę, że świat się nie zawali bez takiej książki – powiedziała drętwo Claire. – Może rzeczywiście – przyznał machinalnie Trevelyan. Przez chwilę Claire siedziała obok niego w milczeniu. Już się nauczyła, że Trevelyan potrafi nie tylko godzinami rozprawiąc, lecz również wiele godzin milczeć. – Jeśli to, co powiedziałam o książce, wydaje się panu bez znaczenia, to czemu jest pan na mnie zły? Spojrzał na nią zdziwiony. – Nie jestem zły. Pani ma swoje zdanie, a ja swoje. – Ale jest pan zły. Natychmiast wyszedł pan z wieży i schronił się tutaj. Był pan na mnie wściekły. Spojrzał na nią tak, jakby postradała zmysły. – Nieprawda. Po prostu chciałem odetchnąć świeżym powietrzem. Claire miała ochotę głośno na niego krzyknąć, wiedziała jednak, że nic by tym nie osiągnęła. W następnej chwili uświadomiła sobie, że Trevelyan po prostu coś przed nią ukrywa

– Czego nie chce mi pan powiedzieć? – spytała łagodnie. Wstał i podszedł do krawędzi ganku. – Nie wiem, o czym pani mówi. Nikomu nie opowiedziałem o swoim życiu tyle co pani. – To prawda, ale opowiadał mi pan tylko o życiu kapitana Bakera. Nigdy nie słyszałam ani słowa o tym, co było przedtem. Gdzie pan dorastał? Jak jest pan spokrewniony z Harrym? – Marznę. Powinniśmy już wrócić. – Zerknął na nią pożądliwie. – Chyba że wolałaby pani zostać tutaj. Moglibyśmy wejść do domku i… – Dałby mi pan swoje ciało, ale nie zdradził sekretów. O mnie wie pan dosłownie wszystko, ale o sobie milczy jak zaklęty. W ogóle nie dzieli się pan ze mną swoim prywatnym życiem. – Dzielę się wszystkim, czym mogę. – Wszystkim, czym pan chce. – Obróciła się na pięcie i zaczęła się oddalać. Złapał ją parę metrów dalej. – Niech pani ze mną zostanie – powiedział. – Niech pani nie odchodzi. Spojrzała mu w oczy, jak zwykle nieprzeniknione, i zaczęła się zastanawiać, co kryją. Najchętniej zostawiłaby go tutaj, czuła jednak, że jest mu potrzebna. Oparła się o niego, a on ją przytulił. – Zgoda, zostanę. Pocałował ją w czubek głowy i jeszcze dość długo tulił do ją siebie. – Czyli uważa pani, że powinienem usunąć z książek zbyt szczegółowe opisy? – Może pozwoli mi pan usiąść nad nimi z ołówkiem. – Chce je pani redagować? Pani? Zwykłe dziecko? Sprzeczali się przez całą drogę powrotna. Claire szybko zorientowała się jednak, że tym razem Trevelyan tylko się z nią drażni.

To była jedyna ich kłótnia w ciągu tych cudownych czterech dni. Resztę czasu spędzili na doskonaleniu w sztuce miłości lub na rozmowach z Nyssą i Bachorem. Pierwszego ranka Claire miała jeszcze duże opory przed przebywaniem w towarzystwie pięknej Peshanki. Bądź co bądź, która kobieta chciałaby spędzać czas z pięknością zwaną Perłą Księżyca i budzącą zachwyt całego miasta pełnego mężczyzn. To doprawdy mogło wprawić w kompleksy. Co gorsza, Claire wciąż nie potrafiła wybaczyć Nyssie różnych kąśliwych uwag na swój temat. A Trevelyan wspomniał, że nie jest w stanie sprostać wymaganiom Nyssy. Claire była więc absolutnie pewna, że za nic w świecie jej nie polubi. Nie wzięła jednak pod uwagę zamierzeń samej zainteresowanej. Nyssa zawsze robiła to, co jej się podobało. Trevelyan wspomniał przecież, że jedynym obowiązkiem peshańskiej kapłanki jest używanie życia na wszystkie możliwe sposoby. Nyssa skwapliwie z tego korzystała. Śmiała się, śpiewała, tańczyła. Droczyła się z Trevelyanem i wywołała uśmiech na jego twarzy, a gdy Claire była już bliska wyjścia z pokoju, zaczepiła również ją. Spytała, czy nie irytują jej zmienne nastroje Trevelyana, a potem zaczęta się zachwycać jej włosami i dopytywać, czy mogłaby je wyszczotkować. Trudno złościć się na kogoś, kto nam czesze włosy. Nyssa zaplotła Claire grube warkocze i ozdobiła je trzema inkrustowanymi grzebieniami. Potem zaprowadziła ją do sypialni Trevelyana i przebrała w jedną z jego haftowanych szat. – Teraz twarz – powiedziała. Claire próbowała protestować, ale była za bardzo zaciekawiona swoją przemianą, by zabrzmiało to przekonująco. Tymczasem Nyssa otworzyła kufer i przewracała w nim dopóty, dopóki nie znalazła czarnej bryłki wyglądającej jak węgiel drzewny. Kazała Omanowi przynieść piecyk i zapaliła bryłkę. Wzięła odwróconą miseczkę i ustawiła tak, aby na jej ściankach: zbierał się czarny osad dymu. Później wyjęła z kufra szczoteczkę i zrobiła czarną

maź, którą nałożyła na rzęsy i brwi Claire. Jej policzki pokryła pudrem i różem, tym ostatnim wzmocniła również kolor warg. Wreszcie podała jej lusterko. Nyssa znała się na rzeczy. Claire była pewna, że zamieniła się w cyrkówkę, ale gdy się przejrzała, stwierdziła, że wygląda wyjątkowo korzystnie. Zerknęła więc ku drzwiom do przyległego pokoju. – Idź do niego – powiedziała Nyssa. – Spodobasz mu się. Claire nieśmiało przeszła do sąsiedniej komnaty, gdzie Trevelyan siedział przy stoliku numer pięć. Jeśli nie był akurat pochłonięty czym innym, zawsze spędzał czas przy jednym ze stolików do pisania. Claire stała przy nim dość długo i musiała kilka razy chrząknąć, żeby na nią spojrzał. Gdy wreszcie zwróciła na siebie uwagę, przyjrzał jej się bardzo dokładnie, potem ujął jej podbródek i zaczął ustawiać twarz pod różnymi kątami. Powiedział coś do Nyssy po peshańsku, cmoknął Claire i wrócił do pisania. Claire poczuła się nieco rozczarowana. – Co powiedział? – spytała Nyssę szeptem. – Powiedział, że ty i tak jesteś doskonała. Moją urodę może warto poprawić, ale twoja tego nie potrzebuje. Claire uśmiechnęła się zachwycona, po czym jeszcze raz podeszła do Trevelyana i siarczyście go pocałowała. Bardzo się zdziwił, bo w rzeczywistości powiedział Nyssie, że makijaż jest zbyt ostry i wymaga retuszu. Skończywszy pracę nad Claire, Nyssa spytała, czy może włożyć jej amerykański strój. Przebrały ją więc, choć aby dopasować suknię. Claire musiała wypchać stanik kilkoma parami skarpet Trevelyana. Nyssa ze szczęśliwą miną przedefilowała przed Trevelyanem i Omanem, którzy tym

razem nie szczędzili obu damom słów uznania. Podczas pokazu mody do pokoju wszedł Bachor. Było to jego pierwsze spotkanie z Nyssą twarzą w twarz. Atmosfera natychmiast zrobiła się napięta. Z delikatnej twarzy Nyssy od razu znikł wyraz zachwytu. Przestała upajać się swymi sztucznymi wdziękami obleczonymi w dziwaczną, amerykańską suknię i wlepiła wzrok w Bachora. Claire zorientowała się, że Nyssa jeszcze nigdy nie widziała kobiety, która mogłaby rywalizować z nią urodą. Tymczasem Bachor z pewnością nie musiał obawiać się porównań. Nyssa była śniada, miała ciemne oczy i włosy, natomiast uroda Bachora miała zupełnie inną naturę: włosy ciemnoblond, niebieskie oczy, różowe wargi i skóra w odcieniu kości słoniowej. Claire zerknęła na Trevelyana i stwierdziła, że przygląda się obu młodym pięknościom z żywym zainteresowaniem. Miał minę człowieka, który znalazł coś ciekawego do opisania. Bachor poruszył się pierwszy. Podszedł do Nyssy, spojrzał jej prosto w oczy, zacisnął dłoń i z całej siły uderzył Peshankę w twarz. Nyssa upadła na podłogę. – Bachor, co ty robisz?! – Claire, zerknęła na siostrę, przeszywającą Nyssę spojrzeniem śmiertelnego wroga, i podała rękę Nyssie. – Niech mi pan pomoże – zażądała. Trevelyan siedział jednak z uśmiechem na twarzy, wyraźnie zafascynowany rozgrywającą się sceną. – Bardzo mi przykro z powodu tego zajścia – odezwała się Claire. pomagając Peshance podnieść się. – Saro Ann, domagam się, żebyś natychmiast przeprosiła Nyssę. Bachor stał jak wrośnięty w ziemię, minę miał nieprzejednaną. Claire podeszła do siostry. – Przeproś i wytłumacz, co cię opętało, bo pożałujesz. Za ich plecami Nyssa wybuchnęła śmiechem. Claire odwróciła się raptownie w jej stronę. – Ona nigdy nie znalazła się w jednym pokoju z kobietą ładniejszą od siebie – stwierdziła

Nyssa. Bachor nie odezwał się ani słowem, tylko przez cały czas mierzył Nyssę morderczym spojrzeniem. Claire przeniosła wzrok na Trevelyana, szukając u niego pomocy, on jednak tylko wzruszył ramionami. – Pani ma pieniądze, a siostra urodę. Czy spotkała pani kiedyś dziedziczkę bogatszą od siebie? Claire popatrzyła na niego jak na kogoś obłąkanego. – Co to ma wspólnego z pieniędzmi? Moja siostra właśnie uderzyła człowieka i… Nie powiedziała więcej, ponieważ Nyssa ją wyminęła i wyciągnęła rękę do Bachora. – Umaluję ci twarz tak samo, jak umalowałam twojej siostrze – powiedziała cicho. – Mam niebieską suknię pod kolor twoich oczu i jedwabne pantofelki z wszytymi kawałeczkami zwierciadła. Bachor przez dłuższą chwilę stał nieruchomo na swoim miejscu, potem jednak – wciąż naburmuszony – poszedł za Nyssą do sypialni. Po rym epizodzie Nyssa i Bachor stały się nierozłączne. Nie to, żeby się polubiły albo jedna drugiej powiedziała coś miłego, miało się raczej wrażenie, że każda woli nie spuszczać drugiej z oczu. W każdym razie tak oceniła ten układ Claire. Nyssa wydawała się rozbawiona tą sytuacją, ale Bachor traktował ją ze śmiertelną powagą. Wrogość Bachora wobec Nyssy bardzo krępowała Claire, ale Xrevelyan zbagatelizował sprawę. – Jeśli to bawi Nyssę, wszystko jest w porządku. Claire nie zrozumiała z tej odpowiedzi więcej niż z wzajemnych stosunków Nyssy i Bachora. Nyssa miała dziewiętnaście lat i była rówieśnicą Claire, ale gdyby sądzić po

zachowaniu, dałoby się jej znacznie mniej. Postępowała bowiem tak, jakby sama myśl o jakiejkolwiek odpowiedzialności mogła ją zabić, powiedziała Claire, że chce nacieszyć się życiem, i wyglądało na to, że nie ma żadnych innych oczekiwań. Raz Claire spróbowała zagadnąć Trevelyana o przyszłość Nyssy, on jednak nie miał chęci o tym rozmawiać. Od razu się zirytował. – Nyssa nie jest taka jak pani! – nieomal krzyknął. – Czy pani nie rozumie, że w różnych krajach ludzie mają rożne zwyczaje? Narzeka pani, że Ameryka różni się od Anglii, a Anglia od Szkocji, nie nie ma pani zielonego pojęcia, jak wygląda reszta świata. Claire nie wiedziała, co spowodowało wybuch tak silnej jwyiacji Trevelyana, ale w takich chwilach trudno jej było go zumieć. Czasem spoglądał na nią z prawdziwą miłością, czasem jednak sprawiał takie wrażenie, jakby nie miał pojęcia, a kogo patrzy. Gdy zajmował się pisaniem, korzystał ze swej zadziwiającej umiejętności całkowitego skupienia uwagi na tym, co najważniejsze. Choć Bachor i Nyssa krzyczały na siebie, on zdawał się wcale tego nie słyszeć. Raz, gdy Bachor pokłócił się z Nyssą o śliczną czerwoną suknię, Claire musiała mocno potrząsnąć Trevelyanem, żeby przerwać mu pisanie i skłonić go do przyjęcia roli arbitra. Trevelyan nawet nie podniósł głowy znad kartki, tylko powiedział: – Kiedy rozerwę tę suknię na pół, obie będą żałować. Nauczy je to więcej niż moje słowa. Niestety, okazało się, że ma rację. Rankiem czwartego dnia Oman wręczył Claire list. Powiedział, że przywiózł go umyślny na koniu toczącym pianę. Trevelyan nawet oderwał się od pisania i zerknął na Claire z dużym zainteresowaniem. Sięgała po list z bijącym sercem. Czyżby Harry dowiedział się o niej i Trevelyanie? Czy list pochodzi od niego? – To od księcia Walii – powiedziała po chwili. Nyssa i Bachor zdążyły tymczasem wybiec z sypialni, żeby przyjrzeć się otwieraniu listu.

Claire szybko przeczytała jego treść, po czym spojrzała na Trevelyana. – Książę Walii wydał certyfikat dla whisky MacTarvita. – Jak to? – zdziwił się Bachor. Claire uśmiechnęła się. – Książę stwierdza w nim. że jest to najlepsza whisky, jaką kiedykolwiek pił, i chce, żeby cały świat o tym wiedział. – Pochwyciła spojrzenie Trevelyana. – Ona teraz nie będzie mogła wyrzucić go z ziemi, skoro sam następca tronu chce kupować jego whisky. Trevelyan utkwił wzrok w Claire. Trudno jednak było odgadnąć, o czym myśli. – To się jaśnie pani nie spodoba – powiedział w końcu. – Za bardzo miesza się pani do jej życia. Claire odwróciła głowę, bo coś, co powiedział Trevelyan, bardzo ją przestraszyło. – Może pójdziemy do Angusa MacTarvita przekazać mu nowinę? – Tak, chodźmy – ucieszyła się Nyssa. – Zrobimy to zaraz, a tymczasem opowiesz nam, co takiego zrobiłaś. Trevelyan skinął głową na Omana i pot godziny później wszyscy siedzieli w powozie MacArranów. Trevelyan włożył kilt. Claire wiedziała, że symbolizuje on naczelnika klanu, jeszcze raz zwróciła więc Trevelyanowi uwagę, że nie powinien nosić tego stroju. Odparł, że tartany Harry’ego są dla niego za krótkie. Uwagi Claire nie uszła ironia zawarta w tym stwierdzeniu. Nyssa wyglądała pięknie w złocistobrązowej sukni zdobionej haftami i naszytymi brylancikami. Bachor uznał, że nie może pozostać w tyle za swym zaprzyjaźnionym wrogiem, włożył więc błękitną suknię i wplótł sobie kwiaty we włosy. Oman, naturalnie, wyglądał dziwnie. Tylko Claire była taka jak zawsze w skromnej, czerwonej sukni z wełny. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że choć obawia się o reakcję wieśniaków, sama

patrzy na grupę jadącą powozem jak na ludzi z innej planety. Nyssa powiedziała coś po peshańsku i Trewdyan się uśmiechnął. Claire spojrzała na Nyssę; – Przetłumacz, proszę. Odpowiedział Trevelyan, a Nyssa bez słowa odwróciła się do okna. – Powiedziała, że przez ten dziwny ogon sukni jest pani najdziwaczniej wyglądającą osobą w całej naszej kompanii. – To jest turniura! – oznajmiła Claire z oburzeniem. – Musi pan wiedzieć, że… – Urwała, bo wszyscy oprócz niej dziwnie się uśmiechali, toteż w końcu i ona parsknęła śmiechem i zwróciła się do Trevelyana: – Przynajmniej pan nie jest dzisiaj ubrany jak George Washington. Trevelyan odwzajemnił uśmiech. Gdy byli jakieś dwa kilometry od domu Angusa, skończyła się droga, którą mógł przejechać powóz, więc dalej musieli iść piechotą. Angus powitał ich na szczycie wzgórza i nawet nigdzie nie było widać jego antycznej strzelby. Za nim stało kilkunastu wieśniaków. Wyglądali tak jakby już dość dawno zauważyli nadjeżdżający powóz i wyszli powitać jego pasażerów. W nabożnym skupieniu przyglądali się barwnej grupie ludzi ubranych w eleganckie jedwabie, wolno wspinających się po zboczu. Angusowi, który nigdy nie zapominał języka w gębie, tym razem odebrało mowę. Patrzył to na Nyssę, to na Bachora i z każdą chwilą oczy robiły mu się coraz większe. Trevelyan zerknął na Claire i uznał, że niewiele jej brakuje, by śmiertelnie się obrazić. Chwycił więc Angusa za muskularne ramię i pchnął go w stronę chaty. – Chodźmy do środka, MacTarvit. Claire ma ci coś do powiedzenia. Weszli we troje do wnętrza chaty. Claire zajęła miejsce na jedynym krześle, Trevelyan

wziął sobie stołek i oboje cierpliwie czekali, aż Angus naleje im po szklaneczce whisky. Gdy już dostali trunek, gospodarz również usiadł i spytał: – Co was tu sprowadza? – To – odrzekła Claire i podała Angusowi list. Przyjrzał mu się nieufnie i zdawał się niczego nie rozumieć. Claire zorientowała się, że stary nie umie czytać. – Książę Walii wydał królewski certyfikat na twoją whisky – powiedziała. Angus zwrócił się do Trevelyana, jakby oczekiwał wyjaśnienia. – Byliśmy ostatnio w Edynburgu, a książę Walii odwiedzał królową w Balmoral – powiedział Trevelyan. – Claire wysłała mu butelkę whisky i księciu bardzo zasmakował twój trunek. Angus zmarszczył czoło i znów spojrzał na Claire. Było widać, że dalej niewiele rozumie. – Teraz jesteś pod opieką księcia, człowieka, który w przyszłości zostanie królem. On nie pozwoli, żeby ktokolwiek przeszkodził ci w wyrabianiu whisky, nawet księżna. Ludzie na całym świecie będą chcieli ją kupować. A zwłaszcza Amerykanie. Oni uwielbiają wszystko, co szkockie. Bogaci Amerykanie będą przyjeżdżać specjalnie do ciebie, żeby targować się o cenę. A ty możesz zażądać od nich tysięcy, jeśli tak ci się spodoba. Amerykanie uwielbiają przepłacać, żeby potem chełpić się przed przyjaciółmi swoimi drogimi rzeczami. Angus popatrzył na Trevelyana. – Niestety, to wszystko prawda. Claire skrzywiła się, słysząc komentarz Trevelyana. Widziała niepokój Angusa. Na chwilę odwrócił się do nich plecami. A gdy się odezwał, jego głos nie miał zwykłej pewności. – Zawsze lubiłem, żeby było po staremu. W mojej rodzinie zawsze robiono wszystko tak jak kiedyś.

Claire zaczerpnęła tchu. – Nie musisz przyjąć certyfikatu. Nie wiem, czy był wcześniej ktoś, kto odmówił jego przyjęcia, ale z pewnością można tak postąpić. Wtedy nic się nie zmieni. Angus zwrócił się do niej z twarzą wykrzywioną przez sło6& – Nie przyjąć? Czy wydaję się pannie głupi? Myśli panna, że chcę spędzić swoje stare lata, zamarzając w tej chałupie? Moje dzieci wyjechały, bo nie było tu dla nich pracy. Próbowałem sprzedawać whisky w mieście, ale ona… – Skinął głowę w stronę Bramley. – Jej ludzie napadali na wozy i tłukli butelki. Wyszczerzył zęby do Claire. – Niektóre stare zwyczaje są dobre. Kiltu nie dałbym z siebie ściągnąć, ale na pewno mogę się obejść bez jedzenia kradzionej wołowiny. Chciałbym kupić… – Podniósł głowę. – Miałbym ochotę na pomarańcze w zimie. Usiadł na stołku i przez chwilę wpatrywał się w podłogę. – Jeśli jest praca, to może moja rodzina będzie mogła wrócić do domu. Mam czterech chłopaków, wszyscy jak malowanie. Są teraz w Ameryce, a dwóch już się ożeniło. – Angus popatrzył na Claire, widać było, że ma łzy w oczach. – Jeden z moich synów ma nawet dziecko. Nigdy go nie widziałem i nie sądziłem, że będę mógł je kiedyś zobaczyć. Claire zwróciła się ku Angusowi. Wyglądała tak, jakby i ona była bliska płaczu. Zaraz jednak przeniosła spojrzenie na Trevelyana. Ten przyglądał się jej w wielkim skupieniu i nie odwrócił głowy, gdy ich spojrzenia się spotkały. Po chwili wstał, ujął Claire za rękę i pociągnął ją do drzwi. Angus chyba nawet nie zauważył, kiedy wyszli. Wciąż trzymając Trevelyana za rękę, Claire przystanęła. Z boku usłyszeli dźwięki dud i Claire chciała iść w tamtą stronę, ale Trevelyan poprowadził ją ku pobliskiemu zagajnikowi. – Dokąd idziemy? – spytała, lecz nie dostała odpowiedzi.

Gdy skryli się w zaroślach, obrócił się do niej, ujął jej twarz w dłonie i pocałował ją tak, jakby robił to po raz pierwszy. To nie był namiętny pocałunek, pomyślała Claire. Nie. To był pocałunek… miłosny. Wciąż ujmując jej twarz, Trevelyan cofnął się o krok i zaczął się w nią wpatrywać tak, jakby chciał zapamiętać każdy jej rys. – To było bardzo szlachetne, co dla niego zrobiłaś – szepnął Claire poczuła się mocno zakłopotana tym komplementem. – Każdy na moim miejscu zrobiłby to samo. Pomyślałam, że jeśli poślę księciu whisky MacTarvita, to może zechce jej skosztować. Był dla mnie bardzo uprzejmy, kiedy poznałam go w Londynie. Trevelyan wciąż przyglądał jej się z dziwną miną, wnet jednak twarz mu się rozpogodziła. – Zdaje mi się, że tymczasem Nyssa urządziła przyjęcie. Pójdziemy popatrzeć, jak tańczy? Claire wiedziała, że już nigdy nie przeżyje podobnego dnia jak ten, w którym powiedziała Angusowi MacTarvitowi o książęcym certyfikacie. Angus otworzył wielkie beczki trunku i częstował wszystkich, nie biorąc za to ani pensa. – Koniec świata – mruknął cicho Trevelyan do Claire. Podczas ich pierwszych odwiedzin szkockich tańców uczyła się Claire, tym razem tancerkami były Bachor i Nyssa. Stopy obu bez wysiłku fruwały nad mieczami ułożonymi na ziemi. Gdy Bachor potknął się o rąbek swojej sukni, Nyssa powiedziała, że powinny mieć szkockie stroje. Jedna z kobiet natychmiast zaproponowała jej długą spódnicę z samodziału, ale Nyssa wskazała jednego z chłopców i jego odzienie. Angus przyniósł więc dwa kilty z rodowego tartanu MacTarvitow. Wyglądały tak, jakby nie używano ich od lat i jakby były dla

Angusa wielkim skarbem. Nyssa wzięła jeden z kiltów, a potem cmoknęła starego w poprzecinany bruzdami policzek. Bachor nie pozwolił się zdystansować i natychmiast zrobił to samo. Angus obnażył swoje niekompletne uzębienie w promiennym uśmiechu. Gdy młode damy wyszły z jego chaty w kiltach i z gołymi nogami, otrzymały kilka dezaprobujących spojrzeń od kobiet, a paru mężczyzn lubieżnie się uśmiechnęło. Trevelyan podszedł do Bachora i Nyssy, podał każdej z nich jedno ramię i zaprowadził je do dudziarzy. To położyło kres niezadowoleniu i pożądliwym minom. Ponownie rozległa się muzyka, a Trevelyan wrócił do Claire. – Wygląda na to, że twoje słowo jest tu prawem – odezwała się Claire. – Ludzie nie chcieli się zgodzić na włożenie kiltów przez dziewczęta, póki nie oświadczyłeś, że nie ma w tym nic złego. A gdy osobiście odprowadziłeś je do muzyków, wieśniacy uznali twoją wolę. Treyelyan wzruszył ramionami i odwrócił spojrzenie. – Ładnie tańczą, prawda? Claire wiedziała, że nie wydusi z niego żadnej odpowiedzi. Stanęła więc i zaczęła się przyglądać, jak Treyelyan chodzi wśród wieśniaków i prowadzi z nimi rozmowy. Większość z nich zdawał się znać po imieniu. Wypytywał ich o krewnych i sprawy domowe. W południe Claire zauważyła Trevelyana rozmawiającego z dwoma chłopcami. Potem zobaczyła, że chłopcy pospiesznie oddalają się przez wzgórza w stronę Bramley. – Dokąd oni idą? – spytała Trevelyana, ten jednak nie chciał zdradzić sekretu. Dopiero o zachodzie słońca zagadka się wyjaśniła. Treyelyan przygotował w Bramley House poczęstunek dla wszystkich wieśniaków, w sumie ponad stu, a potem zaprosił ich na sztukę w teatrze przyjaciela Bachora, Cammy’ego. Trevelyan dosiadł konia, którego przyprowadził mu stajenny, i wyciągnął rękę do Claire,

aby pomóc jej wspiąć się na siodło. Gdy znalazła się przy nim, w ogóle nie mogła uwierzyć, że jeszcze niedawno wydawał jej się stary i słabowity. Jechali przez las sporo przed gromadą ludzi idących piechotą. – Nie sądzę, żeby twoja obecność w Bratnley House pozostała sekretem. – Ja też nie. Nie powiedział nic więcej, a ona nie próbowała naciskać. Trevelyan miał zwyczaj mówić jej tylko tyle. ile sam chciał. – Czy masz czasem poczucie, ze są chwilę niczym niezmąconego szczęścia? – spytała. – Takie chwile, które mogłyby trwać bez końca? – Nie – odparł. – Zawsze chciałem wiedzieć, co będzie potem. Uśmiechnęła się i w milczeniu oparła się o niego. Wolała tymczasem nie myśleć o przyszłości. Jechali bardzo wolno, więc do drzwi wschodniego skrzydła Bramley House dotarli jednocześnie z wieśniakami. W salonie były rozstawione stoły, których Claire nigdy przedtem nie widziała, i wszystkie uginały się od jadła. Camelot J. Montgomery z wielkim podnieceniem oczekiwał na swój publiczny występ. Claire stanęła przy drzwiach i obserwowała, jak ludzie nieśmiało zbliżają się do stołów z jedzeniem. – Czy tego chciałaś? – spytał ją Trevelyan. – Czy właśnie coś podobnego zamierzasz urządzać jako księżna? Amerykanie, zdaje się, wierzą w równość. – Tak sądzę. – Popatrzyła na niego z wyraźną troską. – Co zrobi matka Harry’ego, kiedy o tym usłyszy? Trevelyan wzruszył ramionami. – Nic, czego nie robiła wcześniej. Lepiej przestań się martwić i sama też coś zjedz.

Claire pozwoliła mu zaprowadzić się do stołu. Starała się traktować swoje troski z dystansem, ale nie mogła przestać myśleć o księżnej i jej reakcji na tę ucztę. Po posiłku wszyscy przeszli do niewielkiego teatru Cammy’ego. Miejsc siedzących starczyło zaledwie dla połowy widzów, ale reszta stała pod ścianami i z podziwem przyglądała się otoczeniu kapiącemu złotem. Gdy kurtyna poszła w górę, Claire przypuszczała, że zobaczy jakąś dziwną wersję znanej sztuki, tymczasem na scenie ukazała się samotna Nyssa. Była pięknie odziana w ciężką, czerwoną suknię lśniącą klejnotami. Za kulisami flet zaintonował tajemniczą i nieco złowieszczą melodię. Claire poczuła, jak Trevelyan drętwieje. Gdy spojrzała na niego, wydał jej się zły. – Co się stało? – szepnęła. Trevelyan odwrócił się do niej bokiem, żeby nie widziała jego twarzy, ale Claire i tak odniosła wrażenie, że coś go dręczy. – Powiedz mi, co się stało? Kto gra na flecie? Trevelyan powoli odwrócił się do niej. – Patrz – powiedział ochryple. – Nyssa będzie tańczyć. To jest stary taniec o bardzo wielkim znaczeniu. – A co oznacza? – spytała Claire. Chciała zobaczyć twarz Trevdyana„ ten jednak stal za jej plecami i nie pozwalał się odwrócić. Claire skupiła wzrok na Nyssie. Peshanka zdjęła swą ciężką suknię i została w cienkich, prawie przezroczystych szatach z gazy, przez które prześwitywało jej śniade, gibkie ciało. Chociaż szaty Nyssy były prowokujące, a nawet nieprzyzwoite, widzowie nawet nie syknęli. Wszyscy zdawali się rozumieć, że nie będą ogładać komedii. Taniec Nyssy składał się z powolnych, starannie wystudiowanych, wręcz doskonałych

ruchów. Nyssa tańczyła w idealnej harmonii z muzyką fletu, a na twarzy miała wyraz niezwykłej powagi. – Nie podoba mi się to – oświadczyła Claire i chciała odsunąć się od Trevetyana, ten jednak mocno ją trzymał. – Nyssa jest sercem i duszą oddana swojej religii – szepnął. Claire dalej więc przyglądała się tańcowi, ale nie mogła się pozbyć złych przeczuć, a gdy Nyssa zastygła w pozie umierającego człowieka, nikt na widowni nie śmiał nawet drgnąć. Tancerka leżała bez ruchu, a widzowie czekali, co nastąpi. Wreszcie zza kulis wyszedł Bachor i wziął Nyssę na ręce. Nyssa otworzyła oczy i wybuchoęła dźwięcznym śmiechem. Widzowie zaczęli ją oklaskiwać. Claire wciąż nie mogła się poruszyć, trzymana przez Trevelyana. – Patrz dalej – powiedział. Po obwili znów odezwał się flet, teraz jednak melodia była szybka, ekstatyczna. Nyssa z uśmiechem odsunęła Bachora i znów zaczęła tańczyć. Tym razem taniec wyraźnie nie opowiadał o śmierci. – A cóż ma sławić ten taniec? – spytała sarkastycznie Claire. – Prokreację – odparł Trevelyan. Widownia głośno wyrażała swoje uznanie dla wężowych ruchów tancerki. Claire wreszcie odchyliła się na ryle. by spojrzeć na Trevelyana. Wydawał się nie mniej zachwycony tym popisem niż inni obecni mężczyźni. – Chcę odetchnąć świeżym powietrzem – powiedziała Claire, musiała jednak powtórzyć to zdanie jeszcze dwa razy, zanim Trevelyan ją usłyszał. Uśmiechnął się do niej znacząco i wyprowadził ją na dwór. Zapadł już zmrok i panował rzeźwiący chłód.

Trevelyan odciągnął ją za dom i tam zaczął całować. – To dla mnie czy dla Nyssy? – spytała, gdy udało jej się złapać oddech. – Masz coś przeciwko temu? Roześmiała się. – Nie. – Wsunęła mu dłonie we włosy i zaczęła odwzajemniać pocałunki. W pewnej chwili otworzyła oczy i ujrzała stojącego za nimi Omana. Sługa stał w milczeniu, oczy miał przymknięte, jakby nie chciał patrzeć na coś, co nie jest przeznaczone dla jego oczu. Claire pociągnęła Trevelyana za włosy. Ten, nie przerywając jej całować, cicho powiedział coś do Omana w obcym języku. Oman mu odpowiedział i znikł w ciemności. – Czego on chciał? – spytała Claire. Trevelyan całował ją po karku, więc doprawdy trudno jej było jasno myśleć. – Czego chciał Oman? – powtórzyła, nie doczekawszy się odpowiedzi. Trevelyan cofnął usta tylko na tyle, by powiedzieć; – Wrócił Harry. – I przylgnął wargami do jej szyi. Poczuła się tak, jakby ktoś wylał na nią kubeł zimnej wody. Natychmiast odsunęła się od Trevelyana. – Nie masz mi nic więcej do powiedzenia? – Wolałbym teraz nie rozmawiać – odparł i pochylił się, by znów ją pocałować. Natrafił jednak na opór. – Chodźmy do ogrodu – zaproponował. Wziął Claire za rękę i mszył alejką między drzewami. Sądziła, że Trevelyan chce ją zaprowadzić w odosobnione miejsce, by mogli spokojnie porozmawiać, gdy jednak trochę się oddalili i bez wątpienia zostali sami, przyciągnął ją do siebie i znów zaczął całować. – Przestań! – krzyknęła i mocno go odepchnęła. Uwolniła się z jego objęć i zobaczyła, że

Trevelyan stoi z bardzo zdezorientowaną miną. – Nie możesz zachowywać się tak, jakby nic nie zaszło. Nie słyszałeś, co powiedział Oman? Twarz Trevelyana się zmieniła i Claire uświadomiła sobie, że już od wielu dni nie widziała u niego maski chłodu. Zupełnie jakby nagle chciał ukryć swoje wnętrze za grubą zasłoną. – Owszem, słyszałem Omana. Claire bezradnie opuściła ramiona. – Co my teraz zrobimy? – szepnęła. – Ludzie mogą robić ze swoim życiem, co im się podoba, – Co to znaczy? Czy gdzieś to przeczytałeś, czy może sam napisałeś? – Istotnie, napisałem. – Jego maska stawała się coraz bardziej nieprzenikniona. Ukryła twarz w dłoniach. – Trevelyan, proszę, nie rób tego. Nie reaguj tak obojętnie. Co ja teraz zrobię? Co my zrobimy? Nie odpowiedział. Stał i wpatrywał się w nią bez słowa. Wysoki i posępny, wydawał jej się teraz bardzo, bardzo odległy. To nie był Trevelyan, który razem z nią śmiał się. W jednej chwili stał się kapitanem Bakerem z jej dziecięcych fantazji, kimś tak nieprzystępnym jak postać z mitu. – Byłam po prostu jedną z twoich kobiet, prawda? Te ostatnie cztery dni dla mnie znaczyły wszystko. Nigdy w życiu nie byłam taka szczęśliwa. Tak wiele mogłam z tobą dzielić. Nigdy nie miałam nikogo, z kim mogłabym porozmawiać, w każdym razie nie tak jak z tobą. Tobie mogę opowiedzieć o tym, co czytam, co myślę, o czym marzę. Przy tobie mogę robić wszystko, czego pragnę, a mimo to okazało się, że nic dla ciebie nie znaczę. Odwróciła się i chciała odejść, ale złapał ją za ramię.

– Dlaczego uważasz, że nic dla mnie nie znaczysz? – spytał cicho. Aż kipiała ze złości. – Oman mówi ci o powrocie Harry’ego; a ty nic. Nie obchodzi cię, że muszę wrócić do Harry’ego, muszę zostawić ciebie i to wszystko, co było nasze wspólne przez ostatnie dni. Dostałeś ode mnie to, czego chciałeś, ale nie jestem niczym więcej niż zwykłym rozdziałem w twojej książce. Jeżeli amerykańskie dziedziczki w ogóle zasługują na cały rozdział. Może tylko takim kobietom jak twoja Perła Księżyca warto poświęcić więcej stron? – Czego ty ode mnie chcesz? Pokręciła głową. – Jeśli nie wiesz, to ja nie mogę ci tego powiedzieć. – Znów próbowała odejść i znów Trevelyan ją zatrzymał. – Powiedz, czego ode mnie oczekujesz. Czy mam błagać cię, żebyś zechciała zamieszkać ze mną zamiast z Harrym? Czy tego chcesz? Mam błagać, żebyś porzuciła marzenie o zostaniu księżną i zechciała zamieszkać ze mną w chacie skraju dżungli? Claire miała zamęt w głowie. Część jej duszy chciała iść za Trevelyanem, spędzić z nim całe życie, ale druga część tłumaczyła jej, że ostatnie dni wcale nie były realne. Tak niewiele o nim wiedziała, Trevelyan tylko zadawał pytania, sam jednak na żadne nie odpowiadał. – Nie znam cię – powiedziała zbolałym głosem. – Znasz mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Spojrzała na niego ze złością. – Czy nie rozumiesz, że nie mówię o tym, co robiliśmy razem w łożu? Mówię o miłości. – Ja też.

Odwróciła się do niego plecami. Nie chciała się teraz rozpłakać. Trevelyan położył jej ręce na ramionach, a ona otarła policzek o wierzch jego dłoni. – Nie wiem, co robić – powiedziała. – Powiedz mi. Obrócił ją do siebie i spojrzał jej prosto w oczy. – Musisz sama zdecydować. Nie mogę tego zrobić za ciebie. Nikt nie może żyć za kogoś innego, Nie to chciała usłyszeć. Dlaczego nie mógł być podobny do innych mężczyzn, powiedzieć, że ją kocha i jej pragnie? Dlaczego nie mógł zagrozić, że zabije ją albo Harry’ego, albo ich oboje, jeśli choć raz jeszcze na siebie spojrzą. – Czy tego chcesz? – spytał, jakby głośno wypowiedziała swoje myśli. – Mam siłą przerzucić cię przez grzbiet konia i wywieźć jak najdalej stąd? A gdybym tak rzeczywiście zrobił, to ile czasu by minęło, zanim zaczęłabyś mnie nienawidzić? Czy byłoby to wtedy, gdy dostałabyś list od siostry z wiadomością, że twoi rodzice zmarnotrawili już cały spadek po dziadku i zostali bez pensa przy duszy? A może dopiero wtedy, gdy wyruszyłbym na ekspedycję, a ciebie zostawił w domu, żebyś wyobrażała sobie, co robię pod twoją nieobecność? – Nie wiem – odparła szczerze. Mocno wpił palce w jej ramiona. – Czy ty mnie kochasz? – spytał. – Mnie, a nie kapitana Bakera, nie mężczyznę znanego z książek, tylko mnie, Trevelyana? Zawahała się. a wtedy Trevelyan odsunął się od niej. – Naturalnie, że cię kocham – powiedziała w końcu. – Nie mogłabym robić z tobą tego, co robiłam, gdybym cię nie kochała. Nigdy nie próbowałam tego z nikim innym. Gdybym cię nie kochała, to jak mogłabym iść z tobą do łoża? Gdyby moi rodzice się o tym dowiedzieli,

gdyby dowiedział się Harry, to bardzo by cierpieli. Nie mogłabym… Spojrzał na nią i widać było, że jest bliski furii. Pochylił się tak, że prawie zetknęli się nosami – Byłem w łożu z setkami kobiet. Robiłem z nimi takie rzeczy, jakich nie umiesz sobie nawet wyobrazić. Ale nigdy żadnej nie kochałem, na pewno nie tak jak ciebie. Claire cofnęła się o krok. Siła uczuć Trevolyana przerażała ją. Rozumiała, że przyszedł czas prawdy. – Pytasz mnie o miłość. Skąd mam wiedzieć, czy cię kocham? Przecież wcale cię nie znam. Zamykasz się przede mną. Więcej wiem o kapitanie Bakerze niż o Trevelyanie. Gdzie się urodziłeś? Jak jesteś spokrewniony z Harrym? Dlaczego wieśniacy okazują ci tyle szacunku? Nigdy nie wiem, co myślisz, co czujesz. Twierdzisz, że mnie kochasz. Jak długo? Dni? Tygodnie? Widziała, że nie zamierza jej odpowiedzieć. – Mam sama podjąć decyzję. Mam zdecydować, że chcesz, abym z tobą wyjechała, spędziła z tobą całe tycie? Skąd mam znać twoje oczekiwania? Nie powiedziałeś mi, że mnie chcesz. Nie powiedziałeś mi niczego. Niczego! Gdybym nie była taka ciekawska, jak jestem, nie wiedziałabym nawet, że jesteś kapitanem Bakerem. Nie sądzę, byś chciał mi to powiedzieć. Wreszcie się odezwał, ale jego głos nie złagodniał ani trochę. – Czy słowa znaczą dla ciebie tak wiele? Jeśli chcesz słów, to mogę ci je dać. Kocham cię. Kocham cię tak, jak nigdy nie kochałem innej kobiety. Może nawet kocham cię prawie od chwili, gdy się poznaliśmy. Chciałbym, żebyś ze mną wyjechała. Zaraz. Dziś wieczorem. Wyjechała stąd, nie oglądając się za siebie. Nie wiem, co przyniesie przyszłość. Z pewnością będę najgorszym z możliwych mężów. Będę cię latami zostawiał samą i uganiał się po całym

świecie. Nie wspomnę już o moich zmiennych nastrojach. Jestem samolubnym bękartem i z pewnością nieraz będziesz przeze mnie płakała. Nie wiem, co mam powiedzieć na temat innych kobiet. Myślę, że monogamia będzie dla mnie trudna, jeśli nie niemożliwa, ale mogę spróbować. Claire wiedziała, że jeśli ma choć trochę rozumu, powinna zarzucić Trevelyanowi ramiona na szyję i odjechać z nim jak najszybciej. Chciała zrobić tak, jak powiedział. Opuścić to miejsce, nie oglądając się na MacArranów, nie oglądając się na swe dotychczasowe życie. Ile kobiet miało takie szczęście, by rozkochać w sobie mężczyznę, który mógłby równać się ze sławnym na całym świecie kapitanem Frankiem Bakerem? Ale gdyby tak postąpiła, oznaczałoby to odwrócenie się plecami do swojej rodziny. Wiedziała, że Trevelyan gardzi jej rodzicami, uważa ich za bezużytecznych próżniaków, dla niej jednak byli to najbliżsi ludzie. Być może Trevelyan potrafił myśleć tylko o sobie, ale czy ją mogłoby to zadowolić? Czy mogłaby na przykład odjechać ze świadomością, że skazuje swoją siostrę na życie w ubóstwie? Trevelyan, nie spuszczając jej z oka, zaczął się oddalać. – Poczekaj! – zawołała. Podbiegła i stanęła przed nim. – Nie wiem… Nie wiem, co mam robić. Chcę z tobą wyjechać, ale… – Gdyby chciała pani wyjechać, to by pani wyjechała. – Jego twarz nagle złagodniała. Uśmiechnął się do niej. – Młody książę pewnie na panią czeka. Lepiej niech pani do niego idzie. Cofnęła się o krok. – Czy to nie ma dla ciebie znaczenia, że pójdę do Harry’ego? – Nie zamierzam żyć za nikogo innego. Jeśli pani się zdecyduje, będę tutaj jeszcze przez… – Spojrzał w stronę domu. – Jeszcze przez kilka dni. Dobranoc, panno Willoughby.

22

Tej nocy Claire długo wypłakiwała oczy, a głęboko zasnęła dopiero nad ranem. Była pozostawiona samej sobie, panna Rogers wciąż bowiem przebywała w pokojach służby unieruchomiona gipsowym opatrunkiem, jako że nikomu nie spieszyło się powiedzieć jej, że wcale nie złamała nogi. Nawet Bachor, który często odwiedzał Claire, tym razem się nie pokazał. O godzinie dziesiątej z półsnu wyrwało ją gwałtowne pukanie do drzwi. Było jej całkiem wszystko jedno, kto przyszedł i chce się z nią zobaczyć, nie odezwała się więc i dalej leżała, zobojętniała na wszystko. Mimo to drzwi się otworzyły. Ujrzała Harry’ego z wielkim bukietem kwiatów i dużą, skórzaną teczką. Widok przystojnego, młodego mężczyzny ani trochę jej nie pocieszył. Nie uśmiechnęła się do niego, nie odczuła nawet cienia radości z powodu jego wizyty, choć powinna przecież go kochać. Harry przyglądał jej się przez chwilę, potem złożył naręcze kwiatów w nogach łoża i podszedł do okna rozsunąć zasłony. Claire zamrugała, oślepiona nagłym blaskiem, i usiadła wyprostowana, nawet nie zadawszy sobie trudu owinięcia się prześcieradłem. Harry usiadł na krześle przy łożu i popatrzył na nią. Nietrudno było zauważyć, że płakała. Wyglądała znacznie starzej raz zazwyczaj. – Jestem ci winien przeprosiny – powiedział. Claire bagatelizująco machnęła ręką. Otworzyła usta, ale zamknęła je bez słowa, bo znów napłynęła jej do oczu fala łez. Harry chciał podać jej chusteczkę, lecz ta, która leżała na stole, była całkiem przemoczona, musiał wiec podejść do komody i na chybił trafił otwierać szuflady. Wreszcie

znalazł kupkę świeżych chusteczek i wręczył kilka z nich Claire, która natychmiast głośno wydmuchała nos. – Przyszedłem cię przeprosić – powtórzył Harry i podniósł rękę na znak, że chce mówić dalej. Potem splótł ręce za plecami i zaczaj spacerować po pokoju. – Chyba cię nie doceniałem, Claire, moja kochana, póki nie rozstaliśmy się na dłuższy czas. Będę z tobą absolutnie szczery. Poznaliśmy się dlatego, że matka specjalnie w tym celu wysłała mnie do Londynu. Usłyszała, że pojawiła się tam amerykańska dziedziczka na wydaniu, a trzeba naprawić dach, no i zapewnić utrzymanie wszystkim krewnym, którzy tu mieszkają. Krótko mówiąc, potrzebujemy pieniędzy. Przerwał swoją nerwową przechadzkę i spojrzał na Claire.. – Zdobycie twojej przychylności było dosyć łatwe. Claire natychmiast przestała płakać. To rzeczywiście było łatwe. Wyglądało na to, że zakochuje się w każdym poznanym mężczyźnie. Harry usiadł, tym razem na krawędzi łoża, i wziął ją za rękę. – Wyjeżdżałem stąd tydzień temu bardzo zły. Zdałem sobie sprawę z tego, że polowanie w ogóle nie sprawia ci przyjemności, że chodziłaś na nie ze mną tylko po to… No, właśnie, nawet nie wiem po co. Powinienem był zauważyć, jak cierpisz. Zawsze miałaś taką nieszczęśliwą minę i zawsze byłaś taka… taka mokra po powrocie. Uśmiechnął się do niej. – Czy wiesz, gdzie byłem przez ostatnio dni? Claire pokręciła głową i znów wydmuchała nos. Wprawdzie Trevelyan jej to powiedział, nie była jednak pewna, czy należy mu wierzyć. Harry uśmiechnął się szeroko. – Żegnałem się ze swoja kochanką.

Claire raptownie poderwała głowę. – Tak – powiedział Harry. – Byłem na ciebie taki zły, że postanowiłem spędzić trochę czasu z kobietą, która jest uczciwa i prawdomówna, która nie okłamuje mnie, że lubi coś, czego nie lubi. Byłem naprawdę wściekły. Pojechałem do Edynburga, do Olivii i wszystko jej opowiedziałem. Zachichotał. – Myślałem, że Livie mnie obejmie i będzie mi współczuć, że mam taką okropną narzeczoną, a wiesz, co ona zrobiła? Claire pokręciła głową. – Wy buchnęła śmiechem. Chyba jeszcze nie widziałem, żeby ktoś tak się zaśmiewał. Najpierw tak mnie to rozeźliło, że omal nie wyszedłem, ale potem Livie powiedziała: „Ona musi cię bardzo kochać”. Claire wpatrywała się w Harry’ego szeroko otwartymi oczami. – Właśnie tak powiedziała. Jej zdaniem, kobieta, która jest gotowa spędzać ze mną całe dnie, siedząc na deszczu w szałasie, musi być zakochana we mnie do szaleństwa. – Westchnął. – Livie nigdy nie była ze mną na polowaniu. Powiedziała też, że gdyby miała twoje pieniądze i mogła wkupić się w łaski każdego mężczyzny, to nie tkwiłaby dobrowolnie na deszczu nawet z księciem Walii. – To musi być miła kobieta. – Jest miła. Polubisz ją. Naturalnie pod warunkiem, że będziecie miały okazję się poznać, co jest mało prawdopodobne. – Urwał i popatrzył na nią. – Claire, dlaczego płakałaś? Chciała mu odpowiedzieć, ale przeszkodził jej nowy potok łez. Harry wstał z krzesła i podszedł do wielkiego rodzinnego portretu, zasłaniającego wejście do tunelu.

– Chodzi o Trevelyana, prawda? Nie odpowiedziała mu, więc spojrzał na nią jeszcze uważniej. Pierwszy raz Claire dojrzała ślad złości na jego sympatycznej twarzy. – Nie potrzebuję odpowiedzi. Wszystkie kobiety się w nim zakochują. Wszystkie, bez wyjątku. Gdziekolwiek Trevelyan się znajdzie, kobiety za nim szaleją. Wszystkie chcą z nim uciekać. Wbił wzrok w podłogę. – Wyjedziesz z nim? – Ja… nie wiem. Harry przeszył ją surowym spojrzeniem. – Ale chcesz, prawda? Claire nie mogła mu odpowiedzieć. Czy rzeczywiście chciała wyjechać z Trevelyanem? Czy chciała oddać się w ręce takiego cynika? Czy chciała żyć z mężczyzną, który tyle widział i przeżył? Czy chciała kogoś tak chłodnego i nieulegąjącego emocjom? Harry dostrzegł jej wahanie. Podszedł do niej, ujął jej ręce i zaczął je całować. – Claire, powiedz mi, że mam u ciebie szansę. Proszę, powiedz mi, że jeszcze nie jest dla mnie za późno. Nie będę cię ciągał na polowania. Nie będę cię zmuszał do niczego. Wiem, że nie jestem taki ekscytujący jak Trevelyan, ale mogę ci dać coś, czego on nie może. Wziął z łoża teczkę. – Popatrz, Będąc w Edynburgu, spłaciłem wszystkie długi twojej matki. Ona zamówiła mnóstwo strojów. Musiałem sprzedać Gainsborough, żeby pokryć jej wydatki. Ten obraz był własnością rodziny od wielu lat, ale nie żałuję, że go sprzedałem, bo chciałem zrobić coś dla ciebie. A tutaj mam dokumenty, które przygotowali moi adwokaci. To jest szkic umowy w sprawie ustanowienia funduszu powierniczego na rzecz twojej młodszej siostry. Dzięki temu

nikt nie sprzeniewierzy pieniędzy, które jej się należą. Sporządziłem również nowy testament. W myśl jego postanowień po naszym ślubie, gdybym umarł, zanim twoja siostra wyjdzie za mąż, Sara Ann dziedziczy mój majątek w Cotswolds wraz z dochodami, które przynosi. Claire wzięła od mego wszystkie dokumenty, ale załzawionymi oczami trudno jej było cokolwiek przeczytać. – A popatrz na to. Ten dokument ograniczy wydatki twoich rodziców. Wyznaczyłem im pensje. Póki będę twoim mężem, nigdy nie zabraknie im opieki, ale nie wolno im naruszyć twojego kapitału. Zaczerpnął tchu i podał jej następny dokument – A tutaj ograniczam własne wydatki. Po naszym ślubie zachowasz kontrolę nad swoimi pieniędzmi. Będziesz mogła decydować o tym, jak nimi dysponować. Jeśli chcesz, możesz wyremontować chaty wieśniaków. Wiem, że to jest dla ciebie ważne. Jeśli chcesz, możesz również zamienić Bramley i inne moje majątki w przedsiębiorstwa takie jak amerykańskie. Położył jej na kolanach ostatni dokument. – Claire, kocham cię. Wiem, że nie dorównuję Trevelyanowi, ale mogę zapewnić tobie i twojej rodzime bezpieczną przyszłość. Mogę zapewnić wam wszystkim dom. Będziecie mieli opiekę do końca życia. A poza tym będę dla ciebie dobry, Claire. Będę się bardzo starał. Claire siedziała w wielkim łożu otoczona wachlarzem papierów i przyglądała im się z niedowierzaniem. Przecież o to jej chodziło. Chciała być kochana i mieć zapewniony byt dla siebie i całej rodziny, co właśnie stało się faktem. Zerknęła na Harryego, który sie do niej uśmiechnął, a potem wziął z łoża kwiaty i uroczyście jej wręczył. To były żółte róże, jej ulubione. Harry pochylił się i pocałował ją w mokry policzek. – Claire, nie jestem ani taki efektowny jak Trevelyan, ani taki oczytany, ani taki

bohaterski. Nie dokonałem wiele w życiu i widziałem tylko to, co wszyscy, ale mogę chyba obiecać, że będę lepszym mężem niż on. Nie mam jego porywczego usposobienia. – Uśmiechnął się. – Na pewno żyć ze mną będzie dużo łatwiej. Znów pocałował ją w rękę. – Czy zechcesz dać mi jeszcze jedną szansę? Tym razem nie zrobię z siebie głupca. Claire uśmiechnęła się do niego. W gruncie rzeczy nie miała wyboru. Nie mogła porzucić swojej rodziny. Nie mogła uciec z Trevelyanem i doprowadzić do tego, że rodzice odmówią jej zgody na małżeństwo z niezamożnym podróżnikiem i łowcą przygód. Przecież gdyby rodzice nie uznali jej wyboru, to miliony dziadka dostałyby się właśnie im, a oni wydaliby je w ciągu kilku lat Trevelyan ostrzegał ją ostatnio przed dniem, w którym przyjdzie list od Bachora z wiadomością, że rodzice zostali bez środków do życia. Co potem zrobią? Żadne z nich nie wie, na czym polega praca. No, może matka kiedyś wiedziała, ale przez lata zdążyła już całkiem o tym zapomnieć, – Naturalnie, że cię poślubię – szepnęła do Harry’ego. – Ale muszę ci powiedzieć… Harry przyłożył palce do jej warg. – Nie chcę słyszeć niczego o tobie i Trevelyanie. Może powinniśmy po prostu zapomnieć o tych ostatnich kilku dniach. Nie powinienem był zostawić cię samej. Nie powinienem był tak się unieść. To moja wina i biorę za to pełną odpowiedzialność. Na te słowa Claire rozszlochała się jeszcze gwałtowniej. Nie zasługiwała na tak szlachetnego męża. Robił wszystko, co w jego mocy, żeby ją zadowolić, a ona tymczasem ryczała jak bóbr na myśl o ślubie. – Pójdę teraz, żebyś mogła się ubrać. Poleciłem, żeby podano nam lancz do biblioteki. Od tej pory biblioteka jest do twojej dyspozycji. Możesz tam przychodzić, kiedy tylko chcesz. Cmoknął ją w policzek.

– Proszę, zjedz ze mną lancz. Claire przycisnęła chusteczkę do oczu i. skinęła głową. Harry wstał z łoża, podszedł do drzwi. – Do zobaczenia podczas lanczu. Zamknął za sobą drzwi i udał się prosto do pokoju matki. Jego łagodny wyraz twarzy gdzieś się ulotnił. – I co? – spytała Eugenia. – Zrobiłem wszystko, czego sobie życzyłaś. – Pokazałeś jej wszystkie dokumenty? – Co do jednego. Eugenia utkwiła wzrok w swym najmłodszym synu. – Nie patrz tak na mnie, Harry. Robiłam to wszystko dla ciebie. – Pierwszy raz w życiu zobaczyła chłód w jego oczach. Była przyzwyczajona do takich twarzy innych dzieci, ale Harry zawsze odnosił się do niej z głęboką miłością. – Dotrzymasz swojej części umowy? – spytał beznamiętnie. – Naturalnie. A teraz, mój drogi, posiedź ze mną, zjemy razem lancz. Mam łososia, tak jak lubisz. Harry zamyślił się. – Nie – powiedział w końcu. – Nie sądzę, żebym chciał zjeść z tobą lancz. Umówiłem się z Claire. – Obrócił się na pięcie i zostawił matkę samą.

Claire spędziła z Harrym cały dzień. Nie była dobrą towarzyszką. Nieustannie podchodziła do okna z nadzieją zobaczenia Trevelyana. Niby słuchała opowiadania Harry’ego o podróży do Edynburga, ale jej zainteresowanie było udawane. Jakże inaczej rozmawiało się

z Trevelyanem. Co gorsza, wiedziała, że nie wolno jej myśleć w ten sposób. To Harry’ego miała poślubić. Może nie był aż tak zajmujący jak Trevelyan, ale wiadomo, że na świecie jest tylko jeden kapitan Baker. Porównywanie zwykłego człowieka z taką sławą nie było uczciwe. – Przepraszam, ale nie słyszałam, co mówiłeś – powiedziała w pewnej chwili. Harry wyciągnął ramię nad stolikiem i ujął ją za rękę. – Jeśli czekasz na Trevelyana i myślisz, że do ciebie przyjdzie, to się mylisz. Tego mężczyzny nie można mieć na własność. – Powiedział, że mnie kocha – jęknęła żałośnie. Harry gwałtownie się wyprostował. Claire była przekonana, że śmiertelnie go uraziła. – Naprawdę? – prawie szepnął Harry. – Nie przypominam sobie, żebym wcześniej słyszał o czymś takim. Claire odwróciła głowę, przez cały czas walcząc ze łzami cisnącymi jej się do oczu. Kiedyś dostęp do biblioteki był dla niej sprawą największej wagi, teraz jednak wszystkie jej myśli pochłaniał Trevelyan. Jeśli ją kocha, to dlaczego po nią nie przyjdzie? Jak może pozwalać, by spędzała czas z innym mężczyzną? Czy jest teraz z Nyssą? Czy już znalazł sobie nową kochankę? Harry okazał jej mnóstwo serca i kazał podać kolację dla nich dwojga do biblioteki, Claire jednak nadal nie miała apetytu. Właściwie ograniczała się do dziobania potraw widelcem. Harry kilka razy usiłował nawiązać rozmowę, ale poddał się po kilku jej zdawkowych odpowiedziach. Po kolacji Claire była taka zmęczona, że ledwie doszła do sypialni i przebrała się do spania. Mimo to, znalazłszy się w łożu, nie mogła zasnąć. Leżała i tępym wzrokiem wpatrywała się w baldachim.

Gdy portret na ścianie drgnął, zerwała się na równe nogi i rzuciła się w tamtą stronę. – Vellie! – zawołała z nadzieją w głosie. A jednak po nią przyszedł. Ale to nie był Trevelyan, tylko Bachor. Claire natychmiast znowu spochmumiała i wróciła do łoża. – Powinnaś już spać o tej porze – powiedziała bardziej z przyzwyczajenia niż dlatego, że istotnie tak uważała. Ku jej konsternacji Bachor też wlazł do łoża i mocno się do niej przytulił. – Co się dzieje? – szepnął. – Nic z tego nie rozumiem. Claire nie sądziła, że jej siostrze zdarza się jeszcze zachowywać w ten sposób. Sara Ann od urodzenia była stara i doświadczona. Tymczasem nagle wtuliła się w nią jak małe dziecko. – Poślubię Harry’ego – powiedziała. Nie zamierzała okłamywać dziecka. – Ale przecież kochasz Trevelyana, a on kocha ciebie. Claire głęboko odetchnęła. – Czasem w małżeństwie ważna jest nie tylko miłość. Trzeba brać pod uwagę również inne kwestie. – Masz na myśli mnie, prawda? Chcesz poślubić Harry’ego, żeby dostać pieniądze i w ten sposób uchronić mnie przed biedą. – Co za niedorzeczny pomysł. Wcale nie o to mi chodzi. Harry jest bardzo miłym człowiekiem. Zgodziłam się go poślubić z miłości, a nie dla pieniędzy. Wspólne życie na pewno ułoży nam się jak najlepiej. Zreformuję zarządzanie tym majątkiem i pozostałymi majątkami Harry’ego. Wprowadzę je w dwudziesty wiek. Urządzimy toalety w tym monstrualnym domiszczu. To ci się chyba spodoba. Chcesz tu mieszkać, prawda? Powiedziałaś, że uwielbiasz ten dom i jego mieszkańców. Sara Ann zaczerpnęła tchu.

– Ale ciebie też kocham. I Trevelyana, i Nyssę też. – I Harry’ego, pomyślała, choć nie powiedziała tego głośno. Od powrotu z Edynburga Harry wydawał się nie mniej zasmucony niż Claire. Sara Ann wiedziała, że oboje chcą zawrzeć małżeństwo z rozsądku. Ale po co? Tego nie była w stanie zrozumieć. – Od kiedy? Zdawało mi się, że nienawidzisz Nyssy. Ona bywa bardzo okrutna w tym, co mówi. – Ale nie ze złośliwości. Ona jest…, och, nie wiem, jak to wyrazić. Kocham ją, bo jest szczęśliwa. Nie znam wielu szczęśliwych ludzi. – Ja jestem szczęśliwa – oświadczyła Claire. – Nie jesteś. Ani ty, ani Trevelyan, ani Harry. I wszyscy się smucą. Już mi się tutaj wcale nie podoba. Chcę wrócić do domu, do Nowego Jorku. Claire pogłaskała siostrę po głowie. – Nie mamy już domu w Nowym Jorku – powiedziała cicho. – Nie mamy jachtu ojca ani domu na wsi. Zostały nam tylko miliony dolarów, do których będziemy mieli dostęp, jeżeli wyjdę za mąż. Naturalnie muszę poślubić mężczyznę, który pomoże mi zagospodarować te pieniądze. – Chyba nie zależy mi na pieniądzach. Uważam, że powinnaś poślubić Trevelyana. Claire zdołała wykrzesać z siebie uśmiech. – Mam z nim wyjechać i mieszkać w chacie na końcu świata? Może jeszcze wziąć cię z sobą? Chciałabyś żywić się orzechami kokosowymi i nie mieć pięknych sukni? – Czy Trevelyan jest bardzo biedny? – Nie wiem – odrzekła Claire z goryczą. – Nigdy niczego mi o sobie nie opowiedział. Nie wiem o nim praktycznie niczego. – Ale o Harrym wiesz wszystko, co?

Claire westchnęła. – Obawiam się, że tak. Nie sądzę, żeby Harry był bardzo skomplikowanym człowiekiem. – Nic z tego nie rozumiem – powiedział Bachor. – Zawsze mi się wydawało, że rozumiem wszystko, ale to się już skończyło. – Myślę, że po prostu dojrzewasz. Może zamknęłabyś oczy i trochę pospała? Sara Ann przytuliła się do siostry i rzeczywiście zamknęła oczy, ale nie mogła zasnąć. Claire też nie. 23

– Włóż szmaragdy – powiedział Bachor, grzebiąc w szkatułce z klejnotami Gaire. Claire obdarzyła siostrę wątłym uśmiechem. Starała się zachowywać normalnie i udawać przed Bachorem osobę na wskroś szczęśliwą, ale nie miała aktorskiego talentu. – Szmaragdy są urocze. – Claire pozwoliła, żeby Sara Ann wybrała dla niej strój do kolacji, wiec Bachor natychmiast zdecydował, że ma to być najbardziej elegancka, koronkowa suknia. Claire wiedziała, że przy stole będzie w niej wyglądać dość śmiesznie, ale było jej wszystko jedno. Przez ostatnie dwa dni, odkąd rozstała się z Trevelyanem, nic nie mogło wyrwać jej z odrętwienia. Chodziła z Harrym po majątku, spędzała z nim cały swój wolny czas i próbowała się przekonać, że z jej punktu widzenia decyzja o małżeństwie jest słuszna. Ale ilekroć słyszała trzask gałęzi za plecami lub skrzyp otwieranych drzwi, nerwowo podskakiwała. Trevelyan prawdopodobnie jest zajęty pisaniem i nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, co się ze mną dzieje, pomyślała z wielką goryczą. Tak wygląda jego miłość. Zerknęła w lustro nad toaletką i uśmiechnęła się do siostry. Biedny Bachor, pomyślała. Przez ostatnie kilka dni Sara Ann była bardzo rozstrojona. Claire nigdy przedtem nie

zauważyła, jak wiele znaczy dla swojej młodszej siostry, w praktyce zastępowała jej jednak całą rodzinę, ojciec bowiem bez przerwy polował lub pływał jachtem, a matka planowała kolejne przyjęcia. – Nyssa śpiewała dziś rano – powiedział Bachor. Claire znieruchomiała, trzymając szmaragdowy naszyjnik przy dekolcie. – Gdzie widziałaś Nyssę? – spytała. – Ciągle ją widzę. Zdaje mi się, że ona wcale nie śpi. W każdym razie twierdzi, że nie chce niczego stracić, a zasnąć to tak, jak na chwilę umrzeć. Claire zapięła i poprawiła naszyjnik. Złoty łańcuszek łączył pięknie oprawione szmaragdy, każdy mniej więcej wielkości paznokcia na kciuku. Z przodu zwieszał się z łańcuszka podłużny szmaragd mający przynajmniej trzy centymetry długości. Nosił nazwę Chwila Prawdy i podobno przynosił szczęście. Naszyjnik był pierwszym zakupem matki Claire po otrzymaniu pieniędzy od teścia. Claire uważała, że po jej ślubie te klejnoty należy niezwłocznie sprzedać, a pieniądze przeznaczyć na nowy dach w Bramley House. Innymi słowy, zamienić szmaragdy na ołów. – Czy Nyssa była sama? – spytała Claire, udając całkowita obojętność. Bachor odpowiedział dopiero po chwili. – Trevelyan nie odstępuje jej ani na krok. – Nie pisze? – Nie. Nie widziałam, żeby napisał choć słowo, odkąd… no, od tego wieczoru, gdy Nyssa tańczyła, a Harry wrócił do domu. Claire skinęła głową i nagle zaczęła robić porządki w szkatułce z biżuterią, Trevelyan nie potrzebował dużo czasu, żeby zapomnieć o nowej miłości i wrócić do pięknej Perły Księżyca. Claire wstała i odwróciła się. do siostry.

– Jak wyglądam? Bachor uśmiechnął się. – Wspaniale. Moim zdaniem, jesteś ładniejsza niż Nyssa. Claire roześmiała się i wyciągnęła ramiona do siostry. – Kłamiesz, ale czarująco. A teraz idź poszukać Cammy’ego albo innego towarzystwa. Ja muszę porozmawiać z Harrym. – Założę się, że Vellie chciałby cię zobaczyć w tej sukni. I masz tak ładnie ułożone włosy. Czy Vellie widział twoje szmaragdy? Pewnie chciałby je narysować i zamieścić ich rysunek w książce. Może powinnaś pokazać mu… – Nie – odparła Claire, pocałowała Bachora w czoło i wolno wyszła z pokoju. Harry czekał na nią u podnóża schodów. Od powrotu z Edynburga przed dwoma dniami zachowywał się tak, jakby bał się spuścić ją z oczu. Nie wydawał się zazdrosny o czas, który spędziła z Trevelyanem, często zresztą miała wrażenie, że wolałby być z jej ojcem i innymi mężczyznami na polowaniu, zamiast z nią, lecz mimo to dotrzymywał jej towarzystwa. Pomyślała, że ma okazję zadać Harry’emu kilka pytań. Ale była zbyt przygnębiona, by zdobyć się na dociekliwość. – Pięknie wyglądasz – powiedział cicho Harry, mierząc ją wzrokiem. Przemknęło jej przez głowę, że Harry jest odrobinę za niski, ma odrobinę za jasną karnację i za jasne oczy, włosy nieco za długie, no i może przydałby mu się wąsik? Sprowadzało się to wszystko do pytania: Dlaczego nie jest Trevelyanem? Harry podał jej ramię. – Chcę ci coś pokazać – powiedział i poprowadził ją korytarzem. Minęli złoty salon, potem jadalnię. Weszli do Sali balowej na piętrze, którą wcześniej Claire widziała tylko raz. Wtedy ze zgrozą rozglądała się po pomieszczeniu, którego najwyraźniej od lat nie

używano. Krzesła stojące pod ścianami miały brudne, podarte obicia. Ze stropu zwisały pajęczyny. Teraz jednak brudu nie było widać, bo w pomieszczeniu płonęły setki świec. W kacie sali siedział sekstet smyczkowy. Przestąpiwszy próg, Harry dał znak muzykom, którzy zaczęli walca. Nie byli zgrani i wychodziło im to nie najlepiej, więc Claire uśmiechnęła się, gdy Harry otworzył ramiona i zaprosił ją do tańca. W chwili gdy jeden z muzyków zagrał wyjątkowo fałszywie, Claire uświadomiła sobie, że pierwszy raz od dłuższego czasu szczerze się uśmiecha. Harry pochylił się i cmoknął ją w policzek. – Lepszych nie mogłem szybko znaleźć – powiedział. Był dobrym tancerzem. Wirowali po całej sali, póki Claire nie zabrakło tchu. – Postaram się być dla ciebie dobrym mężem – powiedział, gdy znaleźli się przy oknach. W głowie Claire zabrzmiały słowa zupełnie innego mężczyzny, który twierdził, że byłby dla niej najgorszym mężem na świecie. Harry walcował z nią jeszcze chwilę i obojgu sprawiało to niekłamaną przyjemność. Zachodzące słońce jeszcze złociło szyby sali balowej, gdy nad ramieniem Harry’ego Claire zauważyła Trevelyana stojącego w drzwiach. Serce radośnie jej drgnęło. A jednak przyszedł po mnie, pomyślała, Ale jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło jej, by zrozumieć, że wcale nie maluje się na niej zazdrość o innego mężczyznę. Trevelyan nie wyglądał też tak, jakby zamierzał ją na klęczkach namawiać do wyjazdu. Jednak znaczenia jego miny Claire nie umiała dociec. – Niech pani idzie ze mną – powiedział Trevelyan. – Nie mogę – odparła Claire, zwracając się znów ku Har–ry’ernu. Zachowanie Trevelyana wcale jej się nie podobało.

Trevelyan przesłał Harry’emu takie spojrzenie, że ten popchnął Claire w jego stronę. – Idź z nim. – Dlaczego wszystkim ludziom się wydaje, że muszą go słuchać? – spytała Harry’ego. Była urażona. Nie widziała Trevelyana od czasu ich kłótni w ogrodzie. Nawet nie starał się z nią zobaczyć. Wiedział, że spędza czas z innym mężczyzną, ale widocznie o to nie dbał. Trevelyan podszedł do niej dwoma wielkimi krokami i mocno chwycił ją za ramię. – To boli. Nie chcę z panem iść. – Nyssa panią wzywa. Słysząc to Claire zaparła się ze wszystkich sił i próbowała stawić opór ciągnącemu ją Trevelyanowi. – Po tym, co miedzy nami zaszło, zapomina pan na całe dnie o moim istnieniu, a teraz nagle ciągnie mnie pan nie wiadomo gdzie z powodu swojej nałożnicy? Nigdzie z panem nie pójdę. Trevelyan poderwał ją z ziemi i wyniósł z sali. Claire obejrzała się, jakby szukała pomocy u Harry’ego, ale on pozostał nieruchomy. Claire skrzyżowała ramiona na piersi. – Jeśli chce mnie pan w ten sposób skłonić do zmiany zdania, to nic z tego. Poślubię Harry’ego i zapewnie mojej rodzinie dach nad głową. Nie wyjadę z panem bez względu na to, co mi pan powie albo zrobi. Gdyby próbował mnie pan porwać, znajdę sposób, żeby wrócić. Nie wolno… – Niech się pani zamknie – burknął. – Nie wolno panu odzywać się do mnie… Przystanął i spojrzał na nią. Pod wpływem tego spojrzenia Claire mimo woli przytknęła dłonie do gardła. – Co się stało? – szepnęła.

Bez słowa ruszył dalej. Claire poczuła, że wpada w panikę. Trevelyan wyglądał tak, jakby chodziło o coś znacznie poważniejszego niż kłótnia kochanków. Obróciła głowę i potoczyła wzrokiem po ogrodzie. W najładniejszej jego części, na niewielkim pagórku j w pobliżu domu, stała niska altanka z trzema ściankami, przybrana kolorowymi chustami Nyssy. W środku leżały poduchy, a na nich Nyssa, ubrana w swoją haftowaną czerwoną szatę. Claire chciała powiedzieć coś do Trevelyana, ale przy altanie zobaczyła dwóch wysokich mężczyzn, obaj byli bardzo śniadzi i nosili jedynie przepaski na biodrach. Ich ciała były pomalowane w niebieskie pasy, a w długie włosy obaj mieli wsunięte pióra. Jeden z nich grał na flecie tę samą posępna melodię, która Nyssa tańczyła w teatrze. – Co ona robi? – spytała Claire. – Kim są ci mężczyźni? Gdyby nie to, że Trevelyan niósł ją na rękach, nie wiedziałaby, że jej pytania zrobiły na nim jakiekolwiek wrażenie, tak jednak poczuła wyraźne drgnienie, choć twarz Trevelyana pozostała niewzruszona. – Nyssa ma wkrótce umrzeć – powiedział cicho. Claire myślała, że się przesłyszała. Poruszyła się niespokojnie na rękach Trevelyana. – Co takiego? – Nyssa ma wkrótce umrzeć. Przyszedł jej czas. Claire była głęboko wstrząśnięta. Dopiero po chwili naprawdę zrozumiała słowa Trevelyana. Czyżby chciał powiedzieć, że skończył się pięcioletni okres kapłaństwa Nyssy, a wraz z nim miało się skończyć jej życie? – Niech mnie pan postawi na ziemi – syknęła. – Mogę biec szybciej, niż pan idzie. Jeszcze zdążymy ich powstrzymać. Trevelyan spojrzał na Nyssę, ale dalej trzymał Claire.

– Nie będziemy ich powstrzymywać. Znów Claire potrzebowała dłuższej chwili, by go zrozumieć. Zmartwiała. – Czy pan oszalał? To jest Szkocja, a nie jedno z pańskich gniazd pogaństwa. Znów przystanął i zmierzył ją groźnym spojrzeniem. – Nie wolno pani tak mówić do Nyssy o jej religii. Prosiła, żeby pani przyszła, ponieważ jest pani dla niej kimś ważnym, więc chce się pożegnać. Claire pomyślała, że może zasnęła i to jest tylko senny koszmar. A może Trevelyan oszalał? – To śmieszne, co pan mówi. Proszę mnie postawić na ziemi! Byli już dostatecznie blisko altany, by widzieć twarz Nyssy, Peshanka skinęła głową do Treyelyana, wiec ten spełnił życzenie Claire. Zamiast pobiec, ile sił w nogach, Claire najpierw wygładziła suknię, poprawiła szmaragdowy naszyjnik, wyprostowała się i dopiero wtedy wolno ruszyła do altanki. Uśmiechnęła się do Nyssy. – Co to za historia z umieraniem? – spytała. – Jest piękny dzień, a jutro będzie jeszcze piękniejszy. Nyssa odwzajemniła jej uśmiech. – Chcę się pożegnać. – Pożegnać? Niedorzeczność. Jutro możemy na przykład pojechać do Londynu. Namówię Harry’ego, żeby nas tam zabrał. Czy poznałaś Harry’ego? Nyssa głośno się roześmiała. – Dla mnie nie ma już jutra. Claire spojrzała na dwóch mężczyzn stojących przy altanie. Budzili respekt. Claire usiadła na poduszce, pochyliła się do Nyssy i zaczęła szeptać:

– Szkocja to wolny kraj. Jesteś tu bezpieczna, ale jeśli ci dwaj ludzie ci zagrażają, dopilnuję, żebyś mogła bezpiecznie dostać się do Ameryki. Będę się tobą opiekować, póki żyję. Nyssa cmoknęła Clairc w policzek. – Byłaś dla mnie dobra. Wstawię się za tobą, gdy przekroczę granice kraju umarłych. Czeka mnie tam wielka łaska. Na zawsze pozostanę piękna. Claire ujęła rękę Nyssy. – W tym kraju też zawsze pozostaniesz piękna bez względu na to, ile lat będziesz żyła. Piękno człowiek ma w kościach. Ta cała przebieranka jest pozbawiona sensu, Nysso. Wstań i wróć ze mną do domu. – Nie – odparła Nyssa. – Zamierzam umrzeć w tym miejscu. Jest piękne. Claire spojrzała najpierw na nią, potem na dwóch mężczyzn. I jeszcze potem na Trevelyana stojącego jakiś metr dalej. – Czy mógłby pan przemówić jej do rozsądku? Trevelyan spojrzał na Nyssę z głębokim smutkiem w oczach i pokręcił głową. Dopiero wtedy Claire zaczęła się obawiać, że bliska śmierć Nyssy może być całkiem realna. Mocno ścisnęła Peshankę za rękę. – Nysso, posłuchaj. Nie jesteś teraz w Peshy. W tym kraju obowiązują inne prawa. Możemy wezwać władze i usunąć stąd tych mężczyzn. Można ich unieszkodliwić, żeby ci nie grozili. – Nikt mi nie grozi – odparła Nyssa cicho, nieustannie się uśmiechając. – To jest mój wybór. Dokonałam go już dawno, – Tak, tak – powiedziała zniecierpliwiona Claire. – Ale wtedy byłaś w innym kraju. Teraz jesteś w Szkocji i…

– To nie ma znaczenia, gdzie się znajduję. Wciąż pozostaję Perłą Księżyca, a przysięgłam, że umrę po upływie pięciu lat. Claire poczuła, że robi jej się gorąco. Ujęła również drugą rękę Nyssy. – Ale nie jesteś w Peshy. Nie musisz już stosować się do tamtejszych ohydnych, okrutnych praw. Możesz teraz… Nyssa cofnęła rękę i pogłaskała Claire po policzku. – Nie wiesz, jak wygląda mój kraj. Śmiałam się, kiedy Frank mi powiedział, że szkoccy wieśniacy wydają ci się biedni. Nie masz pojęcia, jak wygląda prawdziwa bieda. Nigdy nie widziałaś nikogo umierającego z głodu. – Naturalnie. W Ameryce nigdy więcej nie będziesz musiała oglądać takiej biedy. Nyssa przytknęła palec do jej warg. – Dorastałam otoczona właśnie taką biedą. Moja matka urodziła dwoje dzieci i umarła, mając siedemnaście lat. I tak przeżyłam ją już o dwa lata. – W Ameryce średnia długość życia wynosi… – Claire urwała, onieśmielona spojrzeniem Trevelyana, który ukląkł przy głowie Nyssy. – W moim kraju bycie Perłą Księżyca stanowi wielki zaszczyt Dla dziewczynki z mojej klasy nie ma innej nadziei na uniknięcie głodu. A wybrana dziewczynka może sobie dobrać osiem służących. Dzięki temu dziewięć dziewcząt nie musi cierpieć tak jak inni. Ja już zawsze będę miała co jeść, a moje Przyjaciółki nie musiały się o to martwić pięć lat. To jest największy zaszczyt, na jaki może liczyć panna. Miałam wielkie szczęście, że to właśnie mnie wybrano. Claire obdarzyła Nyssę protekcjonalnym spojrzeniem. – Nie wątpię, że to był zaszczyt ale przecież uciekłaś. Udało ci się wydostać z tego strasznego miejsca i teraz możesz robić, co ci się podoba.

Nyssa przekrzywiła głowę i spojrzała na Trevelyana. – Ona tego nie zrozumie, prawda? Nieznacznie skinął głową. – To wy oboje nie rozumiecie – złościła się Claire. – Zachowujecie się tak, jakby ta pogańska religia miała jakąś wartość. Nie mogę sobie nawet wyobrazić takiej okropności! Młode, piękne kobiety zabijane ku czci jakiegoś bożka. Nie mogę… Urwała, bo Trevelyan z gniewną miną wyciągnął ku mej ramię, ale Nyssa go powstrzymała. – Nie – powiedziała cicho, podniosła głowę i spojrzała na mężczyzn stojących przy altanie. – Zostawcie nas – poprosiła, a potem dała znak Trevelyanowi, by i on odszedł. Gdy mężczyźni stanęli u podnóża pagórka i muzyka fletu ucichła, Claire odetchnęła. – Teraz jesteś bezpieczna – powiedziała. – Jeśli pobiegniemy… – Nie. – powiedziała stanowczo Nyssa. – Czy naprawdę nie możesz zrozumieć nic poza tym, co już wiesz? Nikt mnie do niczego nie zmusza. Robię to dlatego, że mam taką wiarę. Claire poczuła, jak wzbiera w niej gniew. – Chcesz umrzeć po to, żeby pozostać na zawsze piękna? Nie wydaje mi się, żeby gnijące zwłoki stanowiły przyjemny widok. – Robię to, ponieważ taka jest moja wiara. – Ale to jest błędna wiara! – prawie krzyknęła Claire. Trevelyan natychmiast ruszył w ich stronę. Nysa jednak znów zatrzymała go zdecydowanym gestem. – Jest inna niż twoja, to wszystko. Wstyd mi za ciebie, jeśli myślisz, że oddałabym życie za urodę. Śmierć Perły Księżyca powtarza się od stuleci co pięćdziesiąt lal i dzięki temu moje miasto trwa i jest bezpieczne. Jeśli ktoś złamie tradycję, Pesha zginie.

Claire odetchnęła z ulgą. – To nie umierające kobiety sprawiły, że Pesha pozostaje niezbadana, tylko brak dróg dojazdowych i transportu. Kiedyś będzie można dojechać do Peshy pociągiem. To się stanie jeszcze za twojego życia. – Nie, ponieważ dzisiaj umrę. Claire znów nawiedziły złe przeczucia. – Peshę już odnaleziono – powiedziała. – Twoja śmierć będzie więc całkiem bezużyteczna. Kapitan Baker odkrył drogę do miasta. A jeśli on mógł to zrobić, znajdą się również jego następcy. Królowa Wiktoria wyśle do Peshy setki żołnierzy. Tak już nieraz bywało i nic na to nie poradzisz. Twoja śmierć z pewnością niczego nie zmieni. – Twarz Claire pojaśniała. – Mogłabyś objechać świat, opowiadając ludziom o waszej religii. Tak dobrze mówisz po angielsku. Mogłabyś kształcić ludzi w innych krajach. Mogłabyś… Urwała, ponieważ Nyssa w końcu przyzwała Trevelyana. Ten podszedł do Claire, objął ją w talii i energicznie przyciągnął do siebie. – Niech pan to przerwie? – krzyknęła, asiłujac kopnąć Trevelyana w goleń. – Niech mnie pan puści i sprowadzi pomoc. Ona chyba zamierza spokojnie czekać, aż te dzikusy ja zabiją. Musi pan to przerwać. – Nie – powiedział jej Trevelyan prosto do ucha. – Nyssa wie, czego chce. Claire przestała się wyrywać. Wykręciła się i spojrzała na Trevelyana. – To o tym pan myślał w ostatnich dniach, prawda? Mówił pan, że Nyssa może robić, co chce. Pan doskonale wiedział, co ma się stać. Od początku pan wiedział, że ona chce umrzeć. – Dowiedziałem się tego w Edynburgu, kiedy zażądała swojego kubka. – Kubka? Jakiego kubka? – Głos Claire brzmiał coraz bardziej piskliwie. – Jakiego znowu kubka?

Trevelyan skinął głową ku Nyssie. Jeden ze śniadych mężczyzn nalewał płyn do naczynia, które Nyssa kazała Trevelyanowi zabrać z domu Jacka Powella. Przez chwilę Claire stała jak skamieniała. Jeszcze nie mogła uwierzyć w to, co widzi i co przed chwilą usłyszała. Gdy Nyssa przytknęła kubek do warg, Claire krzyknęła i zaczęła się szarpać w uścisku Trevelyana. Kopała, drapała, wiła się i z całej siły próbowała odzyskać swobodę ruchów, i ale Trevelyan wciąż ją trzymał. Zwolnił chwyt dopiero wtedy, gdy Nyssa wypiła całą zawartość kubka. Claire prawie rzuciła się na Nyssę, próbowała jej wetknąć palce do gardła. Przez cały czas krzyczała: – Pomocy! Pomocy! Ale żaden z obecnych mężczyzn się nie ruszył. Po prostu stali i patrzyli. Nyssa nie zwymiotowała, wiec trucizna została w jej ciele. Claire trzymała Peshankę i czuła, jak z każdą chwilą jej ciało staje się bardziej bezwładne. – Zajmij się nim – szepnęła Nyssa. – On cię kocha. – Z trudem zaczerpnęła tchu, otworzyła oczy i spojrzała ku zachodzącemu słońcu. – Dopilnuj, żeby mój kubek wrócił do Peshy dla następnej Perły Księżyca. Jej ciało całkiem zwiotczało. – Nysso – powiedziała Claire i powtórzyła głośniej: – Nysso! – Zaczęła nią potrząsać. Trevelyan odciągnął ją od ciała Nyssy. – Oni się nią zajmą – powiedział. Z boku znów rozległa się posępna, złowroga melodia fletu, Claire stała oszołomiona. Przed chwilą była świadkiem samobójstwa kobiety, którą bardzo polubiła. Spojrzała na Trevelyana. – Mógł pan do tego nie dopuścić – powiedziała. – Pan wiedział, co ona zamierza. Słyszał pan tego mężczyznę, jak grał na flecie w teatrze.

– Tak – przyznał cicho Trevelyan. – Wiedziałem, że dopełnia się jej czas. Perła Księżyca wykonuje taniec śmierci najwyżej trzy dni przed swoim odejściem. Claire odwróciła się i spojrzała na ciało Nyssy. Po śmierci wydawała się jeszcze piękniejsza niż za życia, jeśli w ogóle było to możliwe. Po chwili znów przeniosła wzrok na TreyęJyana. – Dlaczego pan spokojnie stał i na to pozwolił? – Mówiła coraz głośniej. – Mógł pan ją powstrzymać. Mógł pan coś zrobić. – Nie decyduję o życiu innych ludzi – odparł. Teraz mówił nie tylko o Nyssie. nawiązał również do sytuacji ich dwojga, – To pana nie obchodzi, co? Nie jest pan dostatecznie zainteresowany ani mną, ani Nyssą. Pozwolił jej pan umrzeć, bo nie zależy panu na nikim ani niczym z wyjątkiem pańskich nieocenionych książek. Za jej plecami muzyka fletu nagle się urwała. Claire odwróciła się i zobaczyła, że dwaj mężczyźni z ohydnymi, niebieskimi pasami na śniadych ciałach ruszają w stronę Nyssy. Nie mogła znieść myśli, że zaraz dotkną jej martwego ciała. To właśnie oni i ich prymitywna religia ponosili odpowiedzialność za to, że prosta dziewczyna z Peshy postanowiła umrzeć za ich wiarę, – Wynoście się! – krzyknęła. – Nie ważcie się jej tknąć! Słyszycie mnie? Nie dotykajcie jej! Mężczyźni cofnęli się. Wprawdzie nie rozumieli Claire, ale słyszeli jej ton. Jeden z nich sięgnął po kubek, lecz Claire chwyciła go pierwsza. Mocno zacisnęła ną nim dłoń i zaczęła mu się przyglądać. Nienawidziła tego naczynia z nieoszlifowanymi kamieniami. Spojrzała na pobliską skałę i postanowiła roztrzaskać kubek. Jak lunatyk wstała i ruszyła ku skale, trzymając kubek w wyciągniętej ręce. Uniosła ramię

i wykonała zamach, ale Trevelyan chwycił ją za przegub i nie chciał puścić. – Nie może pani tego zrobić – powiedział spokojnie. – Nyssa życzyła sobie, żeby kubek wrócił do jej ludu. – Żeby następna kobieta mogła wypić z niego truciznę?! – syknęła Claire. Trevelyan wciąż trzymał ją za nadgarstek. Patrzył jej prosto w oczy. – Tak. Ten kubek jest starszy, niż nam się zdaje. – Spojrzał na naczynie ze smutkiem w oczach. – Każdy rubin symbolizuje jedną Perłę Księżyca, która wypiła z niego truciznę. Wstrząśnięta Claire również spojrzała na kubek, a potem znów na twarz Trevelyana. – Pan o wszystkim wiedział, a jednak pozwolił, żeby to się stało – szepnęła. Dwaj mężczyźni dalej zbliżali się do ciała Nyssy. – Zabierzcie od niej swoje brudne łapska! – krzyknęła Claire i zastąpiła im drogę. Trevelyan podszedł do Claire. – Oni ją teraz zabiorą i zajmą się jej ciałem. Claire przeszyła go nienawistnym spojrzeniem. Trevelyan pozostał absolutnie niewzruszony. Spojrzał na Nyssę. – Oni muszą teraz odprawić pewną ceremonie, potem ciało zostanie spalone, a prochy zawiezione do Peshy. To długa podróż dla tych ludzi, a… Claire poczuła, że nie zniesie dłużej obojętności Trevelyana. Odwróciła się do niego i zaczęła z całej siły okładać go pięściami po torsie. – Nienawidzę pana, słyszy mnie pan?! Nienawidzę! To pan ją zabił! Mógł pan równie dobrze ją zastrzelić! To pan ją zabił! Trevelyan nie próbował jej uspokoić. Robił tylko uniki, gdy zaczęła celować pięściami również w twarz. Stał jednak na swoim miejscu i czekał, aż Claire wyładuje swą wściekłość. Nie próbował jej dotknąć, gdy wreszcie zabrakło jej sił i odwróciwszy się od niego,

wybuchnęła płaczem. Po chwili Claire podniosła głowę i ujrzała, jak dwaj śniadzi mężczyźni się oddalają. Jeden niósł zwiotczałe ciało Nyssy, drugi ten okropny kubek. Podkasala spódnice i puściła się biegiem za nimi. – Nie możecie upamiętnić Nyssy rubinem – powiedziała do jednego z nich. Mężczyzna nie przystanął i nawet na nią nic spojrzał. – Rubiny kojarzą się z krwią. Nyssa nie była taka jak inne kobiety, które zabiliście. Nyssa była wyjątkowa – Chwyciła za swój naszyjnik i spróbowała wyrwać z oprawy wielki szmaragd. Była jednak na to za słaba, a poza tym oczy miała pełne łez, więc niewiele widziała. Wykonywała coraz bardziej gorączkowe ruchy. Mężczyźni z ciałem Nyssy cały czas się oddalali. Trevelyan znalazł się przy niej. – Co pani chce zrobić? – spytał cicho. – Niech się pan wynosi! – krzyknęła przez łzy, rozpaczliwie szarpiąc za szmaragd. Nie zważała na to. że naszyjnik ją kaleczy. – Nyssa będzie miała szmaragd za swoje życie. Ten szmaragd. On się nazywa Chwila Prawdy. Rubin jest nie dla niej. Nie znoszę rubinów. Nigdy nie znosiłam. – Znowu zaniosła się szlochem. Trevelyan odsunął jej ręce od naszyjnika i szybkim, obrotowym ruchem wyrwał drogocenną łzę z oprawy, po czym dogonił dwóch mężczyzn. Claire szła za nim i słuchała rozmowy. Mężczyźni kręcili głowami. – Muszą wziąć ten szmaragd – powiedziała Claire. – Po prostu muszą. Trevelyan zaczaj się sprzeczać z mężczyznami, jego głos brzmiał coraz bardziej gniewnie. Mężczyźni prawie cały czas milczeli, tylko wykonywali przeczące gesty. Bezwładne ciało Nyssy zwisało jednemu z nich z ramienia. Trevelyan zaczął ich przekonywać bardziej natarczywie, wskazując na Claire. Mimo to

nadal kręcili głowami. Trevelyan zniżył głos, najwyraźniej uciekł się do groźby. Jeszcze kilka słów i jeden z mężczyzn wyciągnaj doń rękę. by wziąć szmaragd. Potem obaj ruszyli dalej. Trevelyan zwrócił się do Claire. – Zgodzili się wprawić szmaragd w ściankę kubka. Przyznali mi rację, że tym razem Perła Księżyca naprawdę była wyjątkowa. – Przez chwilę wpatrywał się w nią bez słowa, a potem wyciągnął do niej rękę. Ale Claire nie mogła jej ująć. Nie mogła mu zapomnieć, a tym bardziej wybaczyć, że przed chwilą pozwolił Nyssie umrzeć. Odwróciła się do niego plecami i ruszyła w dół po stoku pagórka.

– Chyba zasnęła – powiedziała Claire do Harry’ego, spojrzawszy na Bachora. Sara Ann tak przejęła się wieścią o śmierci Nyssy, ze trzeba było wezwać lekarza, a ten dał dziecku laudanum, żeby przestało histeryzować. – Ty też wyglądasz tak, jakby przydało ci sie trochę snu – powiedział Harry, patrząc na Sarę Ann. Był z nimi przez cały czas, póki nie przyjechał doktor. W pewnej chwili nawet tulił Sarę Ann, kołysał i pocieszał. Claire próbowała się uśmiechnąć, ale nie mogła. Przez ostatnie kilka dni, a zwłaszcza ostatnie kilka godzin, zdarzyło się więcej, niż była w stanie przyjąć ze spokojem. Harry ujął ją za ramię, zaprowadził do najbliższego krzesła i wręczył jej szklaneczkę whisky MacTarvita. – On wyjechał, wiesz – powiedział cicho. Claire spojrzała na niego. – Kto? – spytała, choć znała odpowiedź. – Trevelyan. Wyjechał parę godzin temu, zaraz po twoim powrocie. Razem z nim był ten jego sługa.

Claire skinęła głową. Bez wątpienia Trevelyan pozostawał w Bramley z powodu Nyssy. Czekał na jej śmierć, żeby bezkarnie dokonać następnego podboju, rzucić się w wir kolejnej przygody i znaleźć temat do nowej książki. – To dobrze. Cieszę, się, że wyjechał. – Chyba sądzisz Trevelyana zbyt surowo. Claire spojrzała na Harry’ego ze złością. – On ją zabił. Stał i przyglądał się jej śmierci. Powinieneś był go widzieć. Nie zrobił nic, żeby ją powstrzymać. Zupełnie jakby jej śmierć go nie obchodziła. Na pewno zastanawia się teraz, jak opisać to w jakiejś przeklętej książce. – Nie jestem taki pewien, czy Vellie… – Nie nazywaj go w ten sposób! To jest kapitan Baker, człowiek, który widział wszystko, dokonał wszystkiego, tylko nic przy tym nie czuł. Tak go sobie wyobrażałam, zanim go poznałam, a teraz jestem pewna, że miałam rację. Nigdy więcej nie chcę o nim słyszeć! Harry zmarszczył czoło i spojrzał w swoją szklaneczkę z whisky. – Jak sobie życzysz – powiedział cicho. 24

Gdy Claire usłyszała pukanie do drzwi, pomyślała, że to jeden z lokajów przyszedł zabrać jej kufry na dół. Minęły cztery dni od śmierci Nyssy, a ona tymczasem doszła do wniosku, że czas opuścić dom Harry’ego. Wprawdzie Harry próbował z nią rozmawiać o terminie ślubu, ale była zbyt przygnębiona, by podjąć ten temat. Ku wielkiemu zmartwieniu rodziców zarówno ona, jak i Sara Ann nosiły żałobę. Natomiast rodzice ostatnio bez ustanku narzekali. Ani matka, ani ojciec nie chcieli wyjechać z Bramley. – Nie rozumiem, dlaczego nie możesz wziąć ślubu, mieszkając tutaj – powiedziała Arva.

– Mnie się podoba ten dom i chcę tu zostać. Claire uparła się jednak, że nie może dłużej pozostawać pod tym dachem, i przynaglała wszystkich do wyjazdu. Arva wciąż sarkała, że jej córki w czerni wyglądają jak zakonnice i to cud, że książę nadal chce poślubić Claire. – W Wielkiej Brytanii są setki cieknących dachów – odparła Claire. – Wszyscy chcą mnie poślubić. Arva zażądała wyjaśnień, ale Claire nie chciała strzępić sobie języka. Teraz odwróciła się do drzwi i wbrew oczekiwaniom zobaczyła Leatrice. Mimowolnie uśmiechnęła się, bo siostra Harry’ego wyglądała kwitnąco. Smutna, spłoszona istota przesiała istnieć. Na jej policzkach kwitły rumieńce, a ubrana była w uroczą, skromną niebieską suknię, która w niczym nie przypominała falbaniastych strojów małej dziewczynki. Leatrice uśmiechnęła się do Claire i podeszła cmoknąć ją w policzek. – Dobrze wyglądasz. Małżeństwo ci służy – powiedziała Claire. – To prawda. Nawet się nie spodziewałam, jak bardzo będę szczęśliwa. James i ja mamy ze sobą wiele wspólnego, a dogadzanie mu po mieszkaniu tutaj to doprawdy nic trudnego. Claire uśmiechnęła się. – Tak się cieszę twoim szczęściem. – Nie bardzo wiedziała, co jeszcze powiedzieć, więc znów zajęła się pakowaniem. – To dobrze, że mogłam zobaczyć cię przed wyjazdem. Leatrice położyła Claire dłoń na ramieniu. – Przyjechałam specjalnie do ciebie. Harry napisał do mnie list. – Jak to miło z jego strony. Leatrice obróciła Claire ku sobie. – On bardzo się o ciebie martwi. Mówi, że źle się dzieje. – Nie rozumiem, o co mu chodzi.

Leatrice spojrzała na nią surowo, trochę podobnie do Trevelyana. Claire odwróciła wzrok. – Muszę dokończyć pakowanie. Mam jeszcze mnóstwo pracy. Moja rodzina nadużywa waszej gościnności. Jesteśmy tu już stanowczo za długo. – Chcę ci opowiedzieć o Trevelyanie i mojej matce – powiedziała Leatrice. Claire na chwilę znieruchomiała, potem znów zaczęła krzątać się przy kufrze – Nie mam czasu. Lokaje zaraz przyjdą po bagaże, wiec muszę być gotowa. – Nikt nie przyjdzie. Kazałam im poczekać. – Ale ja muszę wyjechać! – zaprotestowała Claire. – Nie mogę dalej tu mieszkać. Muszę! Muszę… – Zawiesiła głos. Wiedziała, że nie ma sensu się sprzeciwiać. Sama umierała z ciekawości, co Leatrice ma jej do powiedzenia, choć z drugiej strony wołałaby tego nigdy nie usłyszeć. Teraz najbardziej chciała opuścić ten dom, z którym wiązało się dla niej wiele okropnych i tyle samo dobrych wspomnień. Wolno podeszła do krzesła, usiadła i wyczekująco spojrzała na Leatrice, Ta zaczerpnęła tchu. – Nigdy nie zamierzałam mieszkać tutaj z matką. Wcale nie chciałam stać się przestraszoną starą panną, jaką do niedawna byłam. Ale większość ludzi nie rozumie, że nienawiść jest tak samo silna jak miłość. Tak samo łączy. Moja matka i ja nienawidziłyśmy się z całego serca. – Nie powinnaś tak mówić o swojej matce – wtrąciła Claire. – Ale to prawda. Widzisz, ja wiem o niej coś, czego nie wie nikt inny. Ona właśnie za to mnie znienawidziła. Claire milczała.

– Wyświadczyłaś mi przysługę, za którą nigdy w pełni nie będę mogła ci się odwdzięczyć. Dałaś mi coś, czym mogę zastąpić nienawiść, która rządziła moim życiem. – Miłość – mruknęła cynicznie Claire. – Tak. – Leatrice uśmiechnęła się. – To brzmi melodramatycznie, prawda? Ale uważam, że skoro mi pomogłaś, to ja powinnam pomóc tobie. Chcę opowiedzieć ci o mojej matce. – Nie musisz. – Claire szczerze obawiała się tego, co usłyszy o demonicznej Eugenii. A uwierzyłaby we wszystko. – Nie muszę, ale chcę. Mam już dość dźwigania tego ciężaru. – Leatrice głęboko odetchnęła. – W młodości moja matka była bardzo piękną i namiętną kobietą. – Uśmiechnęła się, widząc minę Claire. – Trudno w to uwierzyć, prawda? Ale taka była. Zakochała się do szaleństwa w przystojnym oficerze marynarki. Kochała go jak szalona. Uwielbiała go. Leatrice westchnęła. – Niestety, młody człowiek był zerem. Pochodził z klasy średniej i nie miał pieniędzy. Ale matka o to nie dbała. Chciała tylko jego. Stało się jednak coś, co odmieniło jej życie. Któregoś dnia poszła na bal, a ponieważ znalazł się tam również jej oficer, była bardzo szczęśliwa i ożywiona. Zauważył ją książę McArran, mój ojciec, i natychmiast się w niej zakochał. Książę był człowiekiem czynu, więc następnego dnia przyszedł do domu mojej matki i poprosił o rękę panny Eugenii Richmond. Leatrice zrobiła krótką przerwę. – Musiałabyś znać mojego dziadka, by wiedzieć, jaki był wstrętny. O życzliwości i łagodności chyba nawet nigdy nie słyszał. Uznawał tylko jeden sposób, by cokolwiek zrobić, to znaczy jego sposób. Zawiadomił więc swoją córkę o oświadczynach księcia, a następnie podał jej datę ślubu. W ogóle nie zapytał jej o zdanie. Matka, która jest z natury uparła, powiedziała dziadkowi, że zamierza poślubić oficera. Dziadek nawet nie wpadł w złość. Po

prostu zapowiedział jej, że jeśli nie przyjmie oświadczyn księcia i nie będzie się zachowywać tak, jakby go kochała, to on dopilnuje, żeby jej oficer zginął za ojczyznę. Leatrice uśmiechnęła się, widząc zdumioną minę Claire. – Mimo wszystko stary nie chciał ryzykować, więc nie pozwalał matce spędzać czasu z księciem. Widywali się rzadko i nigdy sam na sam. To jeszcze pobudziło apetyt mojego ojca. Sądził, że żeni się ze skromną i dobrą panną. Leatrice zacisnęła usta. – Matka rzeczywiście poślubiła ojca, ale podczas uroczystości ślubnej doszła do wniosku, że skoro nie może wyładować gniewu na dziadku, odegra się na człowieku, który został jej mężem. W noc poślubną powiedziała więc ojcu, że go nienawidzi i zawsze będzie nienawidzić. Na twarzy Leatrice odmalował się gniew. – Urodziła ojcu troje dzieci. Najmłodsze, czyli ja, chyba przyszło na świat nieplanowane. Zdaje się, że wybuchła między nimi kłótnia, a potem rozwścieczony ojciec przyszedł do pokoju matki. Urodziłam się dokładnie dziewięć miesięcy później. Potem moi rodzice nie mieli juz ze sobą wiele wspólnego. Każde z nich prowadziło osobne życie. Leatrice urwała i popadła w zadumę. Po chwili odezwała się znacznie spokojniejszym głosem – Gdy miałam mniej więcej trzy lata, oficer marynarki znów pojawił się na horyzoncie. Matka spotkała go przypadkiem, ale nagle odkryła, że wciąż go kocha. Oficer nie ożenił się, powiedział matce, że kochał tylko ją i nigdy nie pokocha nikogo innego. Matka miała poczucie, że spełniła swój obowiązek wobec męża i dała mu wymaganych dwóch synów, więc postanowiła od niego odejść. Leatrice westchnęła.

– Od niego i od nas. Postanowiła zostawić swojego męża i dzieci, ponieważ nas nienawidziła tak samo jak jego. Wszyscy mieliśmy ciemną karnację, jak to w rodzinie Momgomerych, tymczasem jej ukochany mężczyzna był jasnowłosy. Gniew Leatrice wrócił. – Matka z kochankiem wszystko zaplanowali. Ustalili, kiedy uciekną. Matka potajemnie wyniosła z domu kosztowności, wszystko, co można sprzedać, wiedziała bowiem, że po rozwodzie z mężem nie dostanie niczego, a jej oficer przez te lata jeszcze zbiedniał. W umówionym dniu wszystko poszło zgodnie z planem. Matka wykradła się z domu i spotkała się z kochankiem jakieś dziesięć kilometrów dalej. Czekał na nią z powozem. Nie dojechali daleko, gdy jakieś zwierzę wybiegło na drogę, woźnica stracił panowanie nad końmi i powóz się przewrócił. Kochanek matki zginął na miejscu, podobnie jak woźnica. Matkę przygniótł wóz i leżała pod nim kilka godzin, zanim ją znaleziono. Miała zmiażdżoną nogę. Leatrice znów zrobiła krótką przerwę. – Pół roku później urodził się Harry. Mój ojciec wiedział, że dziecko nie jest jego, a w dodatku dowiedział się też o kosztownościach, które matka wyniosła z domu. Gdy Harry miał około tygodnia, ojciec przyszedł zobaczyć żonę i syna. Podszedł do kołyski, potem do łoża mojej matki, rzucił na jej pościel plik weksli i opuścił pokój. Weksle miały podpis kochanka matki. To były jego rachunki za kupione konie i stroje, a także zobowiązania z domów gry. Zabezpieczeniem wszystkich było to, że miał wziąć ślub z. księżną MacArran. Leatrice obróciła się i stwierdziła, że Claire wpatruje się w nią szeroko otwartymi oczami. – To wszystko, co zaszło, nie mogło pozostać bez wpływu na moją matkę. Najpierw straciła kochanka i możliwość chodzenia, potem dowiedziała się, że człowiek, którego przez te wszystkie lata kochała, był łajdakiem, za jakiego uważał go jej ojciec. Załamała się. Pomieszało jej się w głowie i od tej pory zna już tylko nienawiść i miłość. Nienawidzi

wszystkiego, co ma związek z MacArranami, a całą swoją miłość przelała na urodziwego, jasnowłosego syna. Claire miała zamęt w głowie, na szczęście mogła trochę uporządkować myśli, bo Leatrice znów zamilkła. – Jeśli Harry nie jest synem twojego ojca, to nie ma prawa do tytułu – wtrąciła cicho. – Nie ma – przyznała Leatrice. Swym skupionym spojrzeniem przypominała Trevelyana. – Czy twój ojciec w testamencie wydziedziczył Harry’ego? – Ojciec był dobrym człowiekiem i nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Lubił Harry’ego. Wszystkich nas lubił, ale najbardziej swojego najstarszego syna, Aleksa. Myślę, że popełnił błąd, spędzając tyle czasu właśnie z Aleksem, bo młodszy brat Aleksa i ja byliśmy w dużej mierze zdani tylko na siebie. Alex miał ojca, Harry matkę, a… – urwała i wlepiła wzrok w Claire – a Vellie i ja… Claire spojrzała na Leatrice z najgłębszym zdumieniem i nagle wszystko zrozumiała. To dlatego Trevelyan okazywał taka wrogość księżnej. To dlatego wieśniacy okazywali mu tyle szacunku. – Czy wszyscy w domu wiedzą, że prawdziwym księciem jest Treyelyan? – Większość wie. Trevelyana wysłano jeszcze jako dziecko na wychowanie do ojca mojej matki. – Leatrice przełknęła ślinę. – Vellie nie miał szczęśliwego dzieciństwa. Claire biła się z myślami. Trevelyan powiedział jej o sobie niedużo, jednak do tej pory nawet nie podejrzewała, jak wiele ukrywa. Twierdził, że ją kocha, a jednak nie chciał jej wyjawić niczego ze swojej przeszłości. Gdyby przyznał się, że jest księciem, wtedy jej rodzice na pewno zgodziliby się na ślub. Ona zyskałaby dostęp do swoich pieniędzy i wszystkie problemy zostałyby rozwiązane. Ale Trevelyan tego nie zrobił. Milczał jak grób.

Claire wstała i podeszła do kufra. Najwyższy czas dokończyć pakowanie. – Nie masz nic do powiedzenia? – zdziwiła się Leatrice. – Przed chwilą powiedziałam ci, że człowiek, którego kochasz, jest księciem, a ten, którego zamierzasz poślubić, nawet nie należy do rodu Montgomerych, a ty nic. – Jak on się nazywa? Jak nazywa się Trevelyan? – John Richmond Montgomery. W dzieciństwie nosił tytuł earla Trevelyan, więc wszyscy mówili do niego Trevelyan. Ja nie mogłam tego wymówić i stad wziął się Vellie. Claire dalej pakowała rzeczy. Leatrice chwyciła ją za ramię. – Nic więcej cię nie interesuje? Claire odwróciła się do niej. Oczy pałały jej gniewem. – Nawet nie powiedział mi, jak się nazywa. Chciał, żebym go kochała, żebym spędziła z nim całe życie, ale nie mógł się zdobyć nawet na tyle, żeby mi to powiedzieć. – Nie rozumiesz. Vellie jest… – Zimnym człowiekiem – dopowiedziała ze złością Claire. – Kochałam go. Zakochałam się w nim, mimo jego nieprzewidywalnych nastrojów i życiowego pesymizmu. Wybaczyłam mu, że nie przyznał się, iż jest kapitanem Bakerem. Wybaczyłam mu, że się ze mnie wyśmiewał i chciał prowadzić na mnie swoje obserwacje. Wybaczyłam mu to wszystko i dalej go kochałam, ale on nie umie odwzajemnić okazanej miłości. Leatrice otworzyła usta, lecz Claire nie dopuściła jej do słowa, – Stał z boku i spokojnie patrzył na śmierć Nyssy. Nawet nie próbował jej powstrzymać. Zawsze tylko stał z boku i obserwował. Twierdził, że mnie kocha, ale to nieprawda. On myli cielesne rozkosze z miłością. A to nie to samo. On „kochał” tysiące kobiet na całym świecie, a ja okazałam siei dość głupia, by sądzić, że czymś się od nich różnię. – Bo tak jest – wtrąciła w końcu Leatrice. – Vellie nigdy nie wyznał miłości żadnej innej

kobiecie. – Może przestaniesz nazywać go tym infantylnym imieniem. Jest dorosłym mężczyzną. Nie, nie mężczyzną. Jest maszyną. Maszyną do obserwowania. Maszyną, która przenosi się z miejsca na miejsce, obserwuje i opisuje to, co widzi. Wątpię, czy kiedykolwiek w życiu zdarzyło mu się szczerze coś odczuć. Leatrice przez chwilę milczała. – Chciałabym, żebyś przeczytała jego listy – powiedziała cicho. – Nie – odpada Claire. – Muszę wyjechać. Poczułam nagle, że nie zniosę pobytu w tym domu ani chwili dłużej. Leatrice położyła jej rękę na ramieniu. – Wiem, że nie postąpiliśmy wobec ciebie uczciwie. Matka wysłała Harry’ego do Londynu specjalnie po to, żeby cię tu ściągnął dla twoich pieniędzy. Ale musisz wiedzieć, Claire, że dałaś nam o wiele więcej, niż można kupić za pieniądze. Dzięki tobie mam w końcu Jamesa, a Harry zrozumiał, jaka naprawdę jest jego matka. Leatrice zniżyła głos. – To ona kazała zastrzelić Velliego. Claire skamieniała. – Powiedziałam ci, że pomieszało jej się w głowie. Chciała książęcego tytułu dla swojego ukochanego Harry’ego, a kiedy usłyszała, że jej syn wrócił z zaświatów, uznała, że zechce wystąpić o tytuł. Zapłaciła więc komuś, żeby go zabił. Claire spojrzała na Leatrice trochę z przerażeniem, a trochę z niedowierzaniem. – Moja rodzina jest zupełnie inna niż twoja – powiedziała Leatrice. – Ale myślę, że władza matki nad nami została złamana. Kiedy Harry był w Edynburgu, ktoś napisał do niego list i dał mu znać, co matka planuje w związku z Trevelyanem. Matka wiedziała, że spędzasz

mnóstwo czasu z Velliem, więc bała się, że w końcu to do niego trafią twoje pieniądze, że Vellie zmieni zdanie co do książęcego tytułu. Harry wtedy wrócił i próbował cię skłonić do małżeństwa z lęku o życie brata. Leatrice uśmiechnęła się. – Harry zawsze podziwiał swego starszego brata. Wprawdzie był zbyt leniwy, by cokolwiek samemu zrobić, ale bardzo się podniecał różnymi dokonaniami Velliego. Sądzę, że byłby gotów oddać za niego życie. – A nawet ożenić się z niekochaną kobietą, – Taki miał zamiar, póki nie zrozumiał, że Vellie cię kocha. Claire parsknęła lekceważąco. – Szkoda, że nie umiem cię przekonać – powiedziała ze smutkiem Leatrice. – Żałuję, że nie umiem ci pokazać, jaki naprawdę jest Trevelyan. – Szkoda, że nie widziałaś, jak spokojnie stał z boku i przyglądał się młodej kobiecie, która wypija truciznę. Nie, lepiej, że go nie widziałaś. Takiego widoku nie życzę nikomu. Gdyby Trevelyan mi ufał… gdyby kochał mnie dostatecznie, by podzielić się ze mną przynajmniej częścią swoich sekretów… – Claire westchnęła. – Teraz jest już za późno, to już nie ma znaczenia. Zakładam, że istnieje powód, dla którego Trevelyan nie chce wystąpić o książęcy tytuł. W moim przekonaniu po prostu nie chce tego tytułu i woli, żeby księciem był Harry. – Tak – potwierdziła Leatrice. – Trevelyan dalej chce być kapitanem Bakerem. Nawet nie jestem pewna, czy jeszcze kiedyś do nas wróci po tym, co zaszło. – Nie sądzę. Zdaje mi się… Nie dokończyła zdania, bo drzwi nagle się otworzyły i do i pokoju wszedł Harry, a za nim czterej lokaje dźwigający kufry.

– Postawcie je tam – wskazał Harry. Gdy służący wyszli, Harry i Leatrice utkwili wzrok w Claire. Dopiero wtedy zorientowała się, co zawierają kufry. Listy Trevelyana. Kiedyś jej największym z wielkich marzeń było przeczytanie prywatnej korespondencji kapitana Bakera. Teraz jednak spojrzała na kufry tak, jakby wiły się w nich kobry. Cofnęła się o krok i pokręciła głową. – Muszę wyjechać. Harry oparł się plecami o drzwi. – Nie wyjedziesz, dopóki nie przeczytasztych listów, Wszystkich. Claire spojrzała na niego, potem na jego siostrę. Twarz Harry’ego była absolutnie nieruchoma, natomiast oczy Leatrice patrzyły na nią błagalnie. – Nie warto. Nawet jeśli przeczytam parę listów, niczego to nie zmieni. Trevelyan nie wystąpi o książęcy tytuł, wiec moi rodzice nie zgodzą się na nasze małżeństwo i stracę pieniądze po dziadku. A nie zamierzam zostawić siostry na łasce losu. – Nie wyjedziesz – powiedział stanowczo Harry. Leatrice podeszła do pierwszego kufra i odchyliła wieko. Wewnątrz leżały w schludnych paczuszkach setki listów. – Vellie zaczął do mnie pisać, kiedy odesłano go do dziadka. Miał wtedy dziewięć lat. Czy chcesz, żebym ci opowiedziała o tamtym dniu? – Nie – odparła zdecydowanie Claire. – Nie chcę słyszeć o tym ani słowa. Ale Leatrice i tak jej opowiedziała, a gdy skończyła, Claire wzięła do ręki pierwszy list. 25

Książę MacArran życzy sobie towarzystwa panny Claire Willoughby, brzmiał tekst

ręcznie napisanego bileciku. Claire przeczytała go dokładnie i z powrotem odłożyła bilecik na srebrną tacę kamerdynera. – Powiedz Harry’emu, że jestem zajęta pakowaniem – burknęła i odwróciła się plecami do sługi. Kamerdyner ani drgnął. – No, co jeszcze? – spytała Claire, zerkając na niego z ukosa. Była poirytowana i chciała jak najszybciej opuścić Bramley. – Zaproszenie wystosował prawdziwy książę. Dopiero po chwili Claire zrozumiała znaczenie tych stów. – Trevelyan? Kamerdyner nieznacznie skinął głową. Claire podeszła do sługi, ponownie wzięła bilecik do ręki, omiotła go wzrokiem i odrzuciła na tacę. – Proszę mu powiedzieć, że mam pilne zajęcia. I że mam serdecznie dość całej rodziny Montgomerych. Nie chcę nigdy więcej widzieć ani jego, ani nikogo z jego rodziny. – Może jednak panienka chce mieć przyjemność powiedzenia tego księciu osobiście. Już chciała powiedzieć, że nic, co ma związek z Trevelyanem, nie może sprawić jej przyjemności, ale przyszło jej do głowy, że to i owo rzeczywiście powinna mu powiedzieć. – Gdzie on jest? – W niebieskiej sypialni. To był pokój jego ojca. Claire skinęła głową i dała kamerdynerowi znak, by prowadził. Powiem mu, co o nim myślę, obiecała sobie, A potem stąd odjadę i już nie wrócę. Nigdy więcej nie zobaczę nikogo z tej rodziny, a przede wszystkim kapitana Bakera.

Kamerdyner otworzył przed nią drzwi obszernej sypialni, która kiedyś musiała zachwycać elegancją. Teraz jedwabne obicie ścian było spłowiałe i podarte, a ciemnoniebieskie zasłony łoża raziły brudem. Trevelyan stał tyłem do niej i wyglądał przez okno. Co niezwykłe, był elegancki. Nie miał na sobie ani jedwabnego, haftowanego szlafroka, ani aksamitnych pantofli. Był ubrany w nieskazitelnie skrojony żakiet. Włosy miał przystrzyżone, jak należy, i starannie uczesane. Gdyby Claire go nie znała, mogłaby pomyśleć, że widzi młodego dżentelmena. – Jestem – powiedziała do jego pleców. – Czego pan chce ode mnie? Odwrócił się i natychmiast zauważyła zmęczenie na jego twarzy. Wyglądał tak, jakby ostatnio za mało spał. Od śmierci Nyssy minął tydzień, aje gniew Claire nie osłabł. Wciąż miała przed oczami roześmianą twarz Peshanki. I wciąż słyszała, krzyki Bachora, który wpadł w rozpacz po śmierci Nyssy. Pamiętała też snujący się dym, niewątpliwie pochodzący ze stosu, na którym płonęło ciało Nyssy. Trevelyan podszedł do niej. Stała nieruchomo, ale gdy dotknął jej policzka, raptownie odwróciła głowę. Trevelyan natychmiast cofnął rękę i wrócił do okna. – Wiem, że Leatrice opowiedziała pani o naszej matce. – Tak – przyznała chłodno Claire. – Zostałam dopuszczona do największej rodzinnej tajemnicy. – I przeczytała pani moje listy do siostry. – Tak. – I co pani sądzi? Zadumała się. Czytanie listów zajęło jej kilka dni. Wyłonił się z nich obraz człowieka zdolnego do wielkich uczuć. Dowiedziała się, jak podczas swoich podróży Trevelyatt wszędzie spotykał śmierć. Gdyby istotnie zdecydowała się napisać kiedyś biografię kapitana

Bakera, mogłaby stworzyć dzieło o wielkiej sile wyrazu. Teraz jednak już wiedziała, że nigdy tego planu nie urzeczywistni. – Listy wydały mi się niezwykle interesujące. – Ale ani listy, ani opowieść o mojej matce nie skłoniły pani, by mi wybaczyć? – Nie mogę zapomnieć panu Nyssy. – Ściszyła głos. – Nie mogę zapomnieć, że dał mi pan tak mało siebie. Przyglądał jej się przez chwilę, a potem znowu odwrócił się do okna. – Kiedy byłem dzieckiem, mój dziadek uważał, że dla swojego dobra nie powinienem mieć niczego, co lubię. Jeśli powiedziałem, że smakuje mi jakiś gatunek chleba, bardzo pilnował, żeby więcej nie było go w domu. Jeśli mówiłem, że nie cierpię marchewki, dostawałem ją trzy razy dziennie. Od tej pory trudno jest mi prosić o to, czego bardzo chcę. – Rozumiem – odparła Claire ze złością. – Słyszałam o pańskim dzieciństwie więcej, niżbym chciała. Nie wątpię, że było okropne. Wierzę, że miał pan matkę, która go nienawidziła, ojca, który nie zauważał jego istnienia, i dziadka okrutnika. Miał pan niejeden powód, by zgorzknieć. A teraz ma pan wspaniałe usprawiedliwienie, żeby litować się nad sobą. Trevelyan obrócił się do niej. Wydawał się zdumiony. Skrzywiła się, – Czy oczekuje pan ode mnie współczucia? Czy litowanie się nad sobą panu nie wystarcza? Poza tym współczują panu brat i siostra, i – o ile wiem – prawie wszyscy w tym domu. Biedny Johnny. Biedny, mały earl, którego nikt nigdy nie kochał. Naturalnie nikomu nie przyszło do głowy, że gdyby był pan w swoim czasie grzeczniejszy i myślał również o innych, a nie tylko o zaspokojeniu swoich potrzeb, to prawdopodobnie byłby pan karany rzadziej. Wyobrażam sobie, z jaką satysfakcją mówił pan dziadkowi, że nie cierpi marchwi. Czy nauczył się pan okłamywać go i mówić, że nienawidzi pan tego, co bardzo pan lubił?

Trevelyan wlepił w nią wzrok i przez dłuższy czas nie mógł się otrząsnąć z zaskoczenia. Wreszcie na twarz wypłynął mu uśmiech. Chwilę potem wybuchnął śmiechem. – W rzeczy samej, tak właśnie było. Kucharka zrobiła kiedyś wyborne ciasteczka migdałowe, palce lizać. Ugryzłem raz, wyplułem i powiedziałem, że drugiego kęsa już nie przełknę. Od tej pory dziadek kazał mi je podawać bez przerwy, aż wreszcie przyznałem, że zaczynam je lubić. Do dziś mam zwyczaj czcić ciastkami migdałowymi różne uroczyste okazje. Claire nie uśmiechnęła się. – Chciał pan mnie rozbawić? Mnie się zdaje, że byliście z dziadkiem siebie warci. On prawdopodobnie o tym wiedział. Naturalnie w końcu to pan był górą, prawda? Zostawił go pan, kiedy pan chciał, i postawił na swoim. Ale przecież zawsge stawiał pan na swoim. Nikt nigdy nie mógł stanąć panu na drodze ani wywrzeć na pana żadnego wpływu. – Moja matka… – Ha! – powiedziała Claire. – Teraz już mnie pan nie okłamie. Za dużo o panu wiem. Myślę, że gdybym miała okazję spędzić więcej czasu z tą kobietą, zorientowałabym się, kim jest. Macie podobny charakter. Oboje jesteście uosobieniem egoizmu. Ona usprawiedliwia to swym miłosnym rozczarowaniem, a pan… – No, właśnie. Czym ja się usprawiedliwiam? – Czymkolwiek. Czy mogę już iść? Próbował pan zdobyć moje współczucie, ale to się panu nie udało. Nikomu z was nie udało się obudzić we mnie współczucia dla biednego, niechcianego księcia. Trevelyan podszedł do krzesła z wysokim oparciem i usiadł. – Czy nie udało mi się również zdobyć pani miłości? – Nie. Kochałam pana przez pewien czas, ale to było wcześniej, zanim pana dobrze

poznałam. Trevelyan westchnął. – Czyli poślubi pani Harry’ego i będzie hodować jasnowłosych zasmarkańców. Zaczerpnęła tchu. – Nie, nie zamierzam poślubić Harry’ego. Chyba jestem za bardzo romantyczna. Chcę poślubić mężczyznę, którego kocham. Wiem, że to będzie trudne, zwłaszcza odkąd mam… – Co pani ma? Spojrzała na niego wyzywająco. – Mam jedno miłosne doświadczenie. Z panem, z kimś takim jak pan – dodała cicho. – Trudno będzie pana zastąpić. Przesłał jej ironiczny uśmiech. – Jestem wdzięczny za każdy komplement, jaki słyszę z pani ust. Przez chwilę milczeli. – Czy powiedział mi pan wszystko, co chciał powiedzieć? – spytała Claire. – Mam jeszcze dużo do zrobienia. – Claire… – zaczął cicho Trevelyan. – Kocham panią. Kocham od dawna… I myślę, że pani potrzebuję. Claire zacisnęła usta. – To prawda, potrzebuje mnie pan. Jestem jedyną osobą na świecie, której nie jest pan w stanie zastraszyć. Nie boję się pana. Nie tchórzę, kiedy pan na mnie spojrzy albo krzyknie. Jakie to musi być nowe i irytujące zarazem. Wielki kapitan Baker, człowiek, który samym spojrzeniem sprawia, że inni przed nim drżą, nie może zastraszyć dziewiętnastoletniej Amerykanki. Trevelyan uśmiechnął się do niej.

– Ma pani rację. Odkąd panią zobaczyłem, próbuje pani mną dyrygować. W pierwszych słowach kazała mi pani przyprowadzić swojego konia. Potem ciągle wytykała mi pani, że jestem w błędzie. Krytykuje pani moje książki, moje stroje, a także to, co mówię i jak mówię. Czy pani wie, jak dobrze się dobraliśmy? Claire odwróciła się do niego plecami, żeby nie zobaczył łez, które napłynęły jej do oczu. Wiedziała, jak doskonale do siebie pasują. Trevelyan był jedynym znanym jej człowiekiem, który dorównywał jej pasją badawczą, który chciał się uczyć, który chciał poznawać świat i wiedzieć o nim jak najwięcej. Gdy wreszcie zerknęła na niego przez ramię, podniósł się z krzesła i stanął tuż za nią. Mógłby jej dotknąć, ale tego nie zrobił. – Czy pani miłość do mnie umarła na zawsze? – Nie – odparła szczerze. – Myślę, że będę pana kochać do grobowej deski, ale z nim nie zamieszkam. Nie będę żyć z człowiekiem, który może stać obok życia i w nim nie uczestniczyć. – Uczestniczę dostatecznie, żeby… Zwróciła się ku niemu rozzłoszczona. – Nieprawda! Pan wciąż szuka usprawiedliwień. Mówi mi, że mnie kocha, ale nie może przeszkadzać w poślubieniu kogo innego. Znajduje preteksty, dla których nie może zająć należnego mu książęcego miejsca. A prawda jest taka, że gdyby został pan księciem, musiałby pan zadawać sję z innymi ludźmi, na przykład z dzierżawcami i swoją matką. O wiele łatwiej jest panu stać z boku i obserwować. Zaczerpnęła tchu. – Wie pan, co myślę? Poprosił mnie pan o rękę, ale tak naprawdę wcale pan nie chciał, żebym się zgodziła. Opowiedział mi pan, jak będę go nienawidzić za kilka lat, specjalnie po

to, żebym się nie zdecydowała. Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu. – Jak mogę panią przekonać, że ją kocham? Jak przekonać, że chcę na zawsze być z panią? Roześmiała się kpiąco. – Niech mi pan pokaże, że nie jest człowiekiem, który stoi z założonymi rękami, kiedy obok ktoś umiera. Niech pan pokaże, że to naprawdę pan jest autorem tych listów, które czytałam. Ja do tej pory tego człowieka nie widziałam. Trevelyan podszedł do ściany i odsunął wiszący na niej kilim. Zaskrzypiały ukryte drzwi. Cłaire usłyszała nagle glos Nyssy. – Za długo kazałeś mi tam siedzieć – powiedziała Peshanka z wyrzutem. – Jestem sina z zimna. Ty… – Nyssa urwała, zaskoczona osłupiałą miną Claire. – Nie powiedziałeś jej – stwierdziła, patrząc na Trevelyana. – Ale to chyba niemożliwe? – Możliwe. – Trevelyan uśmiechnął się do Nyssy. – Ona nie pozwoliła mi tego powiedzieć, więc teraz jesteś moją niespodzianką dla Claire. Claire obróciła się na piecie i ruszyła do drzwi, ale Trevelyan chwycił ją za ramię. – Myślałem, że się pani ucieszy. – Mam się cieszyć, ze mnie pan oszukał? Ale musiał się pan śmiać, kiedy błagałam tych mężczyzn, żeby wprawili w ściankę kubka szmaragd za kobietę, która żyje. Rysy Trevelyana stwardniały. – Czy zawsze widzi pani we mnie to, co najgorsze? Claire wyrwała się z jego uścisku i ruszyła do drzwi. Nyssa zastąpiła jej drogę. – Jestem tym już bardzo zmęczona – powiedziała stanowczo do Claire.

– Ten człowiek umiera z miłości do ciebie. Musisz mu wybaczyć bez względu na to, co, twoim zdaniem, zrobił. Claire groźnie spojrzała na Nyssę. – Myślałam, ze naprawdę popełniasz samobójstwo. Nie wiedziałam, że to tylko żart, ale z drugiej strony on nigdy nic mi o sobie nie mówił. Nyssa wybuchneła perlistym śmiechem. – Ja naprawdę umarłam. Perła Księżyca umarła, tak jak miało się stać. Tylko że Frank postanowił mnie obudzić i spytać, czy nie zmieniłam zdania. Claire zmarszczyła czoło, a Nyssa pociągnęła ją do krzesła. – Chodź, opowiem ci, jak to było. Claire pozwoliła posadzić się na krześle i zacięła słuchać opowieści Nyssy. Nie patrzyła na Trevelyana, który odwrócił się do nich plecami i wyglądał przez okno. Nyssa opowiedziała jej, jak wypiła truciznę, zamierzając umrzeć. W każdym razie myślała, że pije truciznę, bo Trevelyan wytłumaczył jej potem, że prawdopodobnie był to tylko środek nasenny. Mężczyźni z Peshy chcieli jak najszybciej spalić jej ciało i wtedy Trevelyanowi przyszło do głowy, że może dopiero ogień ma ją zabić. Ci dwaj byli tylko kurierami i wcale nie musieli wiedzieć, że napój nie jest trucizną. Trevelyan dał im więc dostatecznie dużo złota, by bez żalu oddali mu bezwładne ciało Nyssy i wzięli zamiast tego do Peshy popiół z kominka MacTarvita. Po wykupieniu ciała Nyssy Trevelyan razem z MacTarvitem spędzili trzy dni na budzeniu jej z narkotycznego letargu. Nyssa opowiedziała o paskudnych miksturach, jakie dawali jej do picia, i o tym, że chciała spać, ale Trevelyan zmuszał ją do chodzenia. Trzy dni sam nie spał, bo bał się, że jeśli zaśnie, to i ona znowu zaśnie, a wtedy może już się nie zbudzić. Podobno Trevelyan powiedział Nyssie, że skoro Claire chce mieć ją żywą, to on zawróci ją z zaświatów. – Umarłam tak, jak miała umrzeć Perła Księżyca – powiedziała Nyssa.

– A teraz mogę żyć, jak chcę. Frank mówi, że mogę zostać u jego rodziny, dopóki mi się podoba. – Zerknęła na niego. – Czy mogę już iść? Trevelyan skinął głową i Nyssa opuściła pokój. Claire jeszcze przez chwilę siedziała na krześle, potem wstała i podeszła do Trevelyana. – Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego ją ocaliłeś? – Bo chciałem ciebie. – Obrócił się do niej. Oczy mu płonęły. – Chciałem wyjechać. Chciałem to zrobić w dniu śmierci Nyssy. Wzruszyć ramionami i powiedzieć, że skoro nie jesteśmy razem, to widocznie taka była wola Allaha… Nagle mocno chwycił ją za ramiona. – Claire, jeśli poślubisz mojego brata, to zabiję was oboje. Jeśli chcesz, żeby kobieta, która chce umrzeć, żyła, zrobię wszystko, co w mojej mocy, by tak się stało. Jeśli chcesz być księżną, to jestem gotów zostać księciem. Tylko nie opuszczaj mnie, Claire. Minęła jeszcze długa chwila, zanim się do niego uśmiechnęła. A potem wreszcie przytuliła się do niego i poczuła, że nie ma dla niej lepszego miejsca na ziemi. – Nie opuszczę cię – szepnęła. – Już nigdy cię nie opuszczę.

26

Claire oznajmiła rodzicom, ze zamierza poślubić kogo innego, wcale nie Harry’ego, oni zaś, zgodnie z przewidywaniami, zareagowali gwałtownym sprzeciwem. W żadnym wypadku nie chcą podróżnika. Wtedy Trevelyan zaprosił ich na poufną rozmowę, a gdy po kwadransie otworzył drzwi pokoju, rodzice z pobladłymi twarzami oświadczyli, że zgadzają się na ślub. Nikt z nich nie wyjawił, jakimi środkami Trevelyan odniósł pożądany skutek, a Claire wolała nie myśleć o jego argumentach, a może groźbach. Ślub był cichy, a gdy tylko Trevelyan w pełni odzyskał siły, wyprawił się z żoną do Afryki. Zamierzał wskrzesić kapitana Bakera i podjąć następne ekspedycje w głąb kontynentu.

Claire czekała na niego na wybrzeżu. Napisała książkę o ich życiu w Afryce i ku zdumieniu Trevelyana stała się bardzo poczytną autorką. Zachęcona tym sukcesem wydała następne książki o swych podróżach z mężem, a gdy już miała pierwsze siwe włosy, stworzyła dzieło swego życia: biografię kapitana Franka Bakera. Ale żadna z jej książek, oprócz biografii, nie wytrzymała próby czasu, w odróżnieniu od książek Trevelyana. Te okazały się niezastąpionymi studiami nad mieszkańca dalekich krajów z okresu, zanim dotarli tam Europejczycy i Amerykanie. Sto lat później nowe pokolenia naukowców i poszukiwaczy przygód nadal chętnie sięgają do tych źródeł. Claire i Trevelyan okazali się znakomicie dobraną parą. Objechali razem cały świat i byli nierozłączni przez wiele lat, bo oboje długo żyli. Rodzice Claire i jej siostra zostali w majątku Montgomerych i w końcu Bachor poślubił Harry’go, który zachował tytuł księcia. I ta para okazała się dobrana. Kochali się, ale każde wiodło swoje niezależne życie. Sława przyjęć Bachora dotarła nawet do Londynu, a Harry został największym myśliwym na całych Wyspach Brytyjskich. Nie trzeba dodawać, że dwoje wyjątkowo przystojnych rodziców miało kilkoro wyjątkowo urodziwych dzieci. Bachor dobrze pamiętał, że należy wystrzegać się biedy, więc rozwinął nadzwyczajny talent do pomnażania pieniędzy i dzięki temu wyraźnie powiększył majątek Montgomerych (zresztą z pomocą Claire). Po ślubie Harry’ego z Bachorem Eugenia, księżna wdowa, przeniosła się do osobnego domu i od tej pory niewiele o niej słyszano. Synowie Angusa MacTarvita wrócili z Ameryki i zaczęli produkować whisky na większą skalę. Szło im to doskonale. Nyssa także mieszkała w majątku Montgomerych i dożyła dziewięćdziesięciu pięciu lat. Nigdy nie znalazła sobie męża i aż do dnia śmierci wierzyła, że jest najpiękniejszą kobietą na świecie. Zawsze zresztą miała wokół siebie młodych mężczyzn, którzy podzielali jej przekonanie.