13 minut

Tytuł oryginału 13 MINUTES Copyright © Sarah Pinborough 2016 All rights reserved First published by Gollancz, London Projekt okładki Joanna Wasilewska Zdjęcie na okładce © Andy & Michelle Kerry/Trevillion Images Redaktor prowadzący Joanna Maciuk Redakcja Joanna Habiera Korekta Maciej Korbasiński ISBN 978–83–8123–594–5 Warszawa 2018 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02–697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl

Dla Barii, która jest jak Gonzo dla Duke'a i Patsy dla Ediny, a Edina dla Patsy – z wyrazami miłości

CZĘŚĆ PIERWSZA

1 Ofelia. Była młoda. Mniej więcej osiemnaście lat. Raczej mniej. Włosy mogła mieć jasne albo brązowe, przemoczone i w mroku wyglądały myląco. Była ubrana na biało, jasna plama na tle ciemnej rzeki, niemal jak gdyby chciała nawiązać do świeżego śniegu, który zaspami przygniótł ziemię. Jej jasna twarz o lekko rozchylonych sinych wargach spoglądała w atramentowe niebo. Dziewczyna uwięzła w gałązkach, jakby pochylone konary, ogołocone z liści i przygięte przez zimowe wichry, chciały ją uratować, utrzymać na powierzchni wody. Oddech unosił się mu przed twarzą jak mgła. Słyszał własne sapanie, choć szczekanie Biscuita, zapamiętały jazgot, którym pies zwabił go ze ścieżki, zdawało się dochodzić z jakiegoś odległego miejsca. Nie mógł się ruszyć. Była za kwadrans szósta rano, a w rzece unosiła się martwa dziewczyna. Stałem się szablonową postacią, oto jego następna spójna myśl. Jestem tym człowiekiem, który w kryminałach na spacerze z psem znajduje zwłoki. Biscuit miotał się tam i z powrotem wzdłuż brzegu, wściekły, przejęty, zaniepokojony zmianą w ich codziennym rytuale. Tą nieprawidłowością. Obejrzał się i zaskomlał do swojego właściciela, który nadal stał jak skamieniały, ściskając komórkę, leżącą głęboko w kieszeni jego grubego płaszcza. I nagle to zobaczył: ledwie dostrzegalne drgnienie jej dłoni. A po chwili następne. Wyszedł z Biscuitem wcześnie nie z konieczności, ale z powodu ciszy. W tych godzinach przed przebudzeniem świata czas płynął wolniej, a wokół panował idealny spokój. Zresztą sen nigdy nie był jego przyjacielem. Późniejsze spacery wypełniały mu uprzejme pogawędki z innymi właścicielami psów, które biegały wśród drzew. Poranki należały wyłącznie do niego. To był jego rytuał, nieodmienny, od którego nigdy nie odstępował z powodu złej pogody i tylko czasami z powodu choroby. Wstawał o piątej, nawet jeśli skończył nagrywać o drugiej. Jedna kawa. Wyjście – punktualnie piąta dwadzieścia. Ale dziś wyjątkowo spóźnił się pięć minut. Biscuit ukrył gdzieś swoją obrożę. W końcu znalazła się pod sofą. Potem przez łąkę, na drugi brzeg krętej rzeki i godzinka wędrówek po lesie. W drodze powrotnej Jamie kupował gazety, które czytał przy śniadaniu. Jeśli w piekarni mieli ciepłe croissanty, brał jeden. Był to święty czas, należący tylko do niego i psa, dodatkowe godziny bezcennego życia. Czasami dzwonił do Nowego Jorku do swojej młodszej siostry – zanim położyła się spać. Sprawdzał, czy jej świat nadal obraca się we właściwym kierunku, i razem przeżywali gorzko-słodką chwilę, po czym rzeka jej życia zabierała mu ją i niosła dalej. Czasem siostra zaskakiwała go i dzwoniła pierwsza. To były najlepsze poranki. Marmurowa dłoń drgnęła jeszcze raz i nagle poczuł zimno swojej skóry, bicie swojego serca i głośne, wyraźne szczekanie Biscuita. Komórka znalazła się raptem przy jego uchu, a jego głos dołączył się do hałasu. Potem Jamie rzucił telefon i zdjął płaszcz. Rzeka nie zabierze tej

dziewczyny, zanim wybije jej godzina. * Reszta mu się zamazała. Wejście do wody, której zimno odebrało mu dech. Potknięcie. Prawie upadek. Chwytanie powietrza. Drętwota palców, gdy ciągnął ją na brzeg. Ciężar jej przemoczonego ubrania, niespodziewany ciężar jego rzeczy. Otulenie jej bezwładnego ciała jego płaszczem. Szorstkość jej przemoczonych włosów. Jej usta, na których nie wyczuwał ciepłego oddechu. Mówienie do niej poprzez szczękanie zębów. Biscuit, liżący jej zlodowaciałą twarz. Syreny. Koc, którym go okryto. „Proszę ze mną, panie McMahon, tak, pomogę panu. Już dobrze, zajmiemy się resztą”. Postawienie go na nogi, które nie chciały się ruszać, zaprowadzenie do ambulansu. Ale najpierw dostrzegł ponure miny. Kręcenie głową. Defibrylator. „Odsunąć się!”. Przerażająca cisza. On, świat, natura: wszystko zamarło. Ale nie czas. Zegar tykał dalej. Ile minut? Jak długo nie oddychała, gdy tkwili na tym brzegu rzeki? Jak długo czekali na ambulans? Dziesięć minut? Więcej? Mniej? „Jest puls! Jest puls!”. A potem jego łzy, gorące i nagłe, płynące gdzieś z głębi. Uświadomił sobie, że Biscuit wtulił się w niego śmierdzącą sierścią, trąca jego twarz łapą, liże jego policzki, skomle, więc przygarnął go do siebie, wciągnął pod koc, a potem spojrzał na zimowe niebo, ani nocne, ani poranne, i pomyślał, że nigdy nie zachwycało go bardziej.

2 Sobota, 09.03 Jenny Jesteś? Odbierz! OMFG. 09.08 Jenny Wyciszyłaś telefon! WSTAWAJ! 09.13 Jenny Zaraz zeświruję. Mama płacze. Chyba nadal jest pijana. Chce jechać do szpitala. WTF?? 09.15 Jenny KURWA ODBIERZ!!!! Co się dziejeeeeeee? 09.17 Hayley Sorki tata tu był! Obudził mnie. Normalnie cała się trzęsę. WTFWTFWTF??? Zadzwonię spod prysznica. Skasuj SMS-y. Wczorajsze też. KURWA CO JEST?? 09.18 Jenny OK 9.19 Hayley I ANI SŁOWA

3 Głos mamy, donośny i kategoryczny, był jak kolec wbity w mózg; Becca nakryła głowę kołdrą i znowu zapadła w półsen. Była sobota. Zbyt wcześnie. Bez względu na porę – za wcześnie. I za zimno. Palce u stóp jej zlodowaciały, a przez każdą szczelinę w pościeli wdzierał się chłód. Becca chwyciła kołdrę palcami u stopy i okręciła się nią jak kokonem. – Rebecca, zejdź! To ważne! Nawet nie drgnęła. Niech poczekają. Jeszcze pięć minut. Oddychała płytko, żeby nie wynurzać się na zewnątrz, na świeże powietrze. Włosy jej śmierdziały dymem, głowa trochę bolała – wspomnienie po wczorajszej trawie i papierosach. Jeśli jeszcze nie wybiła dwunasta, zabije mamę. Soboty należały do niej. Tak się umówiły. – Natychmiast! Mówię serio! Becca odrzuciła kołdrę i usiadła, wściekła. Co może być tak pilnego? Wytężyła otępiały umysł. Nie zostawiła w kuchni pustych pudełek po pizzy ani puszek po coli. Nie zapomniała wyłączyć telewizora. Zamknęła drzwi na dwa zamki. Przyszła do domu, poszła po cichu do siebie i zapaliła ostatniego jointa, wydmuchując dym przez okno, po czym zasnęła, oglądając jakąś durną komedię na Netfliksie. Nawet nie wróciła jakoś strasznie późno! Zerknęła w otwarte okno i westchnęła. Bex, ty geniuszu. Nic dziwnego, że zimno tu jak w psiarni. Ale przynajmniej nie pozostał nawet ślad po dymie. – Becca! – Chwila ciszy. – Kochanie, proszę! – Idę! – krzyknęła ochryple. Głowa zapulsowała bólem. Koniec normalnych papierosów, zdecydowała, wkładając dresy i wczorajszą bluzę. Płuca jej wysiadały. W pokoju było jak w lodówce, aż dostała gęsiej skórki. Sok. Musi się napić soku. I herbaty. I zjeść kanapkę z bekonem. Może warto zejść na dół. Przynajmniej się ogrzeje. Ale rozmowa z matką z samego rana nigdy nie była dobrym pomysłem. Becca wolała wstawać, kiedy wszyscy wyszli. Mieć dla siebie trochę spokoju bez barykadowania się w pokoju. Jeszcze dwa lata i ucieknie na uniwersytet. Ucieknie z tego domu, z tego klaustrofobicznego miasteczka, na wolność. Może do Londynu. Na pewno do dużego miasta. Aiden pojedzie z nią i zacznie pracować jako muzyk. Będą żyć jak bohema i pewnego dnia gazety opiszą historię pary, która odniosła sukces, a kiedyś żywiła się błyskawicznymi zupkami w zrujnowanej (ale stylowej) norze gdzieś, gdzie mogła podążać za swoimi marzeniami. Tak to będzie. Ale zanim ten plan stanie się czymś więcej niż fantazją po trawie, muszą upłynąć jeszcze dwa długie lata. Zgarnęła włosy w coś w rodzaju końskiego ogona, spryskała je dezodorantem i wyłoniła się ze swojej kryjówki, po drodze zabierając komórkę z łóżka. Sprawdziła godzinę. Dziesiąta trzydzieści cztery. Czternaście SMS-ów, sześć wiadomości na komunikatorze, dwa nieodebrane połączenia. Zmarszczyła brwi, zaskoczona długą listą nazwisk. Nie była aż tak popularna. Jeszcze nigdy nie dostała czternastu SMS-ów, chyba że od Aidena, kiedy był ujarany i napalony na nią. Przejrzała je, schodząc po schodach. Głównie konwersacje grupowe. No jasne. Była tylko dodatkiem. Nie

pozwoliła sobie na zawód. Akurat ją to obchodzi. Słyszeliście? Czytaliście o Tashy Howland? Musicie to obczaić!

Zanim przeczytała wszystkie i dotarła do kuchni, była już całkowicie przytomna. W ustach jej wyschło. Matka stała przy kuchennej wyspie, wpatrzona w mały telewizor w kącie – ten, przeciwko któremu tak gwałtownie protestował tata – „Za dużo odbiorników, za dużo komputerów, za dużo komórek, wszędzie maszyny, nikt już z nikim nie rozmawia” – ale przegrał, sam przeciwko nim dwóm. Na blacie leżał nietknięty tost. Mama go nie jadła, nawet się nie rozglądała, wpatrywała się tylko, bardzo blada, w ekran. Becca poczuła, że cierpnie jej skóra – częściowo ze strachu, częściowo z dziwnego podniecenia. – Co się stało z Tashą? – spytała. – Moja komórka szaleje. Mama odwróciła się i objęła jej sztywne ciało, otaczając ją ciepłym zapachem podkładu i cytrusowych perfum. Julia Crisp starała się nawet w sobotę. Patrząc na jej okryte kaszmirem szczupłe ramiona, całe z twardych mięśni i ścięgien, Becca natychmiast poczuła się znowu tamtą pulchną dziewczynką, którą niegdyś była. Przysłowie „Jaka matka, taka córka” w ich przypadku się nie sprawdziło. – Coś strasznego. Tasha leży w śpiączce. Mówią o tym we wszystkich wiadomościach. – Matka pogładziła ją po plecach, ale Becca cofnęła się – udała, że chce spojrzeć na ekran. Przy mamie czuła się skrępowana. W czasach, kiedy była nastolatką, wyrósł między nimi mur, którego Becca nie potrafiła zburzyć. – Na pewno z tego wyjdzie, kochanie. Na pewno. – Wypadek samochodowy? – Natasha leży w śpiączce? To nie może być prawda. Takie rzeczy nie przydarzają się dziewczynom takim jak Natasha. Spotykają dziewczyny takie jak Becca. Usiadła na taborecie, nie zwracając uwagi na wibracje swojej komórki ani matkę, krzątającą się wokół niej jak trzepoczący ptak. Na ekranie Hayley i Jenny, zapłakane, a jednak nadal idealne, biegły do szpitala, ciągnąc za sobą rodziców, wczepionych w nich jak suche listki w wełnę. Dwie Barbie. No tak, naturalnie. Pędzą do swojej ukochanej królowej. – Wiem, że byłyście ze sobą blisko, kochanie, czy chcesz… – Ćśśś – Becca uciszyła matkę. Dziennikarka z nosem zaczerwienionym od lodowatego powietrza odgarnęła włosy z twarzy i zaczęła mówić do mikrofonu z tą nieszczerą szczerością, do jakiej zdolne są tylko telewizyjne dziennikarki. * Godzinę później Becca stała na balkoniku w mieszkaniu Aidena, dygocząc razem z nim, gdy zapalał marlboro lighta. Podał jej paczkę, a ona się poczęstowała, dawno zapomniawszy o porannym postanowieniu. Walić to. Poza tym było za wcześnie na jointa, a nawet w liberalnym, niechlujnym gospodarstwie mamy Aidena narkotyki były ewidentnie źle widziane.

Matka mogła podejrzewać, że Aiden jara – na pewno czuła zapach z jego pokoju – ale nie zamierzała tego oficjalnie aprobować. – Słyszałam, że nie żyła przez trzynaście minut. – Becca przestąpiła z nogi na nogę, by jakoś ochronić się przed lodowatym zimnem. – Cud, że odzyskała przytomność. – Miała szczęście, bo jest zimno. – Aiden wpatrywał się w śnieg, który padał gęsto od świtu. Becca pomyślała, że na tle tej bieli i szarości, które okryły świat, wygląda prawie jak anioł. Może nie taki anioł, jak je sobie wyobrażają inni, ale jej anioł. Jasna twarz, ostre rysy, gęste ciemne włosy i te przejrzyste oczy, które lśniły intensywnym błękitem spod długiej grzywki. Anioł albo wampir. W każdym razie i tak nie wierzyła, że należy do niej. – Prawdopodobnie to ją uratowało – dodał. – Woda była lodowata, więc obniżyła temperaturę jej ciała tak bardzo, że serce zwolniło i wprowadziło ją w stan hibernacji. – Skąd ty wiesz takie rzeczy? – spytała Becca. Aiden uśmiechnął się z zażenowaniem. – Widziałem w jakimś starym filmie o podwodnych kosmitach. – No, ale to dziwne, co? Nie żyć, a potem ożyć. Trzynaście minut to długo. – Ciekawe, czy coś widziała. No wiesz, jakieś światła czy coś. – Nawet jeśli nie widziała, to znając Natashę, powie, że widziała, jak tylko się obudzi. – Zjadliwa uwaga, ale nie potrafiła się powstrzymać. Jej uczucia do Natashy przypominały kłębek drutu, którego nie potrafiła rozplątać. Tęskniła za przyjaciółką z dzieciństwa, ale nie znała tej nowej Natashy-Barbie. Jej Natasha nosiła aparat ortodontyczny i lubiła grać w szachy. Jej Natasha była jej najlepszą przyjaciółką na zawsze. Wtedy Becca nie zdawała sobie sprawy, że „na zawsze” się skończy, kiedy Natashy urosną cycki i pozbędzie się aparatu, bo wtedy nagle stała się laską, a Becca – grubą kujonką, która szybko została odstawiona na boczny tor. – Jeśli się obudzi – poprawił ją Aiden, wydmuchując chmurę dymu. – W wiadomościach mówili, że nie odzyskała przytomności. Może ma uszkodzony mózg albo coś w tym stylu. Becca usiłowała to sobie wyobrazić. Widywała w telewizji ludzi z uszkodzeniem mózgu – nigdy nie doszli do siebie. Martwa Natasha byłaby przynajmniej tragicznie piękna. Natasha z uszkodzonym mózgiem i podłączona do aparatury, odprowadzającej z niej siki i odchody i wtłaczającej w nią zupę do końca życia, była przerażająca. – Właściwie co tam robiła? – spytał Aiden. – Nocą w lesie? Myślisz, że ktoś ją uprowadził? – A skąd mam wiedzieć? – Becca wzruszyła ramionami. – Nikt nie wie. Ludzie świrują, nie mówią nic konkretnego. Ul, jak czasem myślała o szkole, cały szumiał. SMS-y, wiadomości na czacie, tweety o tym, jak to wszyscy są wstrząśnięci i zrozpaczeni, cała szkoła deklarująca wielką miłość do Natashy, jakby to, co ją spotkało, w jakimś sensie dotyczyło także innych. Pewnie już się pojawiły hashtagi #TashaPamiętamy. Ten szum był jak bzyczenie prądu. Szczypał ją pod skórą. Becca nie wrzuciła na Instagram, Facebook czy Twittera żadnych dawnych zdjęć. Częściowo dlatego, że nie miała czasu. Szczerze: bo nie obserwowało jej aż tyle osób, a najszczerzej – bo gdyby to zrobiła, niewątpliwie zaczęłyby się szepty: „Widzieliście, co wrzuciła Becca Crisp? Nie może zapomnieć o starych dobrych czasach!”. A choć przez jakiś czas nienawidziła Tashy, gdy porzuciła ją tak bezceremonialnie i zastąpiła Jenny, nową dziewczyną w trójce Barbie, wszystkie te bzdury wydarzyły się dawno temu, a Tasha niczego bardziej się nie bała jak tego, że świat przypomni sobie o jej niegdyś brzydkich włosach i zębach. Nawet w tej chwili Becca by jej tego nie zrobiła. – Parę miesięcy temu w Maypoole zaginęła dziewczyna – powiedział Aiden. – Może to ten

sam porywacz. – A może tylko uciekła. – Becca wrzuciła niedopałek do kubka na stole, między inne, gnijące w gęstej brązowej wodzie na dnie. W ustach jej wyschło, stopy zlodowaciały. Pociągnęła nosem. – Wracamy do pokoju? Pooglądamy film? Aiden zmierzył ją zamyślonym wzrokiem, od tego uważnego spojrzenia jeżyły się jej włosy na karku. – Wybierasz się do szpitala? – Po co? – Zabolało ją to. – A ty chcesz? Zapragnąłeś zaopiekować się księżniczką w potrzebie? Parsknął śmiechem i przytulił ją do siebie. – Boże, ale z ciebie menda. Byłem z nią na jednej randce. Dwa lata temu. Zanim wyrobił mi się gust. Odetchnęła zapachem jego skórzanej kurtki. Należał do niej. Wiedziała o tym. Nie ma nic gorszego, niż wydawać się namolną. Nie ma nic gorszego, niż być namolną. Dlaczego nie potrafi się zamknąć? – Wiem. – Jej gorący oddech otoczył jej schowaną twarz. Aiden cofnął się od niej. – A ona zachowała się jak suka. Mam w dupie Natashę Howland. Ale przez wiele lat była twoją przyjaciółką. Powinnaś jechać. Dla jej rodziców, jeśli nie dla niej. Niemal to samo usłyszała od matki, zanim złapała kurtkę i rzuciła, że wychodzi. W ustach Aidena zabrzmiało to jakoś rozsądniej. – Dobrze – powiedziała w końcu niechętnie. – Może powinniśmy pojechać. – Pocałowała jego pachnące papierosami usta. – Ale po drodze wstąpimy do McDonalda? Umieram z głodu. Aiden uśmiechnął się od ucha do ucha. – Dlatego jesteś moją dziewczyną. Wcielenie klasy. – Zabrzęczała jego komórka; spojrzał na nią i odczytał wiadomość, marszcząc brwi. – A to dziwne. – Co? – Ja także muszę jechać do szpitala. Ale najpierw coś zabiorę. Chodzi o Jamiego. On też tam jest.

4 Dziwnie było zobaczyć matkę Natashy, Alison Howland, bezradną i zapłakaną. Becca jakoś też się rozpłakała, gorącym, obfitym szlochem, który wyrwał się nie wiadomo skąd, raniąc jej serce. Gary Howland stał między nimi, ze skrępowaniem trzymając ręce na ich plecach, niepewny swojego miejsca w tej zawierusze kobiecych emocji. Miał zaciśnięte zęby i trochę zbyt szeroko otwarte oczy, lecz oprócz tego – oraz sztywno wyprostowanych pleców – nic nie wskazywało na to, że w ogóle coś czuje. No, ale przecież Becca słabo go znała. Zawsze w drodze do biura albo na kort uśmiechał się do nich, kiedy się bawiły, ale myślami był gdzie indziej. Becca podejrzewała, że w ten sposób człowiek staje się bogaczem. Nie należał do tatusiów, którzy angażują się w życie dziecka, za co Natasha była mu niewątpliwie wdzięczna. – Rebecco… Miło, że przyszłaś – wykrztusiła Alison, wycierając oczy i nos. Dla pani Howland zawsze była Rebeccą, nigdy Beccą czy Bex, tak jak Tasha zawsze była Natashą. – Jesteś dobrą dziewczynką. Byłaś dobrą przyjaciółką dla Natashy. Byłaś. Becca nie wiedziała, co odpowiedzieć, kiwnęła tylko głową. Alison wiedziała lepiej niż ktokolwiek, że Becca już nie była blisko z Tashą. Jej bliskie przyjaciółki stały z boku. Miały lekko zaczerwienione, idealnie umalowane oczy i zerkały na komórki. Hayley i Jenny. Niemal identyczne, a jednak tak odmienne. Jenny zmysłowo delikatna i arystokratycznie szykowna, Hayley po mieszczańsku sprawna. Twarde ciało. Nie wchodziła już na drzewa, ale choć przestała się zachowywać jak chłopak, nie zrezygnowała ze sportu. Miała najlepsze w całej szkole wyniki w biegu. Nigdy nie widywano jej bez błyszczyka na ustach. I zawsze chodziła w możliwie najkrótszych szortach, choć nieustannie kazano jej się przebierać. Dziewczyny nie patrzyły na Beccę, a ona znowu odwróciła się do Alison Howland. – Chciałam… chciałabym tylko okazać wsparcie – powiedziała w końcu. – Mama także przesyła wyrazy współczucia. – To wystarczy. – Jestem pewna, że Tasha z tego wyjdzie. Na pewno. – Nie rozumiem, skąd się tam wzięła. – Alison spojrzała gdzieś za Beccę, we własny koszmar, ale ściskała dziewczynę jak koło ratunkowe, ratujące ją przed pójściem na dno. Dłonie miała suche i szorstkie, jakby wypłakała całą wilgoć. – Co tam robiła o tej porze? W taką pogodę? – Jej ton i kompletny brak reakcji Hayley, Jenny i Gary’ego świadczyły, że powtarzała te pytania od wielu godzin. Becca zaczęła się dusić w klaustrofobicznej atmosferze małego szpitalnego pokoiku. Światło nagle stało się zbyt rażące, powietrze zbyt gorące i rozrzedzone. Spływała potem pod ciężką puchówką. Czuła się tu nie na swoim miejscu. I akurat w chwili, gdy pomyślała, że zdoła się wyrwać z chwytu Alison Howland i na chwilę usiąść, drzwi się otworzyły. Alison obejrzała się szybko i znowu się zgarbiła. To nie był doktor. – Pani inspektor, czy może… – zaczął Gary, ale policjantka pokręciła głową. – Nie – powiedziała. – Przyszłam porozmawiać z dziewczynkami. Inspektor wydziału śledczego Bennett była nieumalowana. Włosy zebrała w surowy kucyk.

Uśmiechnęła się do Alison łagodnie i ze zmęczeniem. – Muszę poskładać w całość wszystko, co tego dnia zrobiła Natasha. Lekarze mówią, że możecie przy niej chwilę posiedzieć. – Dziękujemy. – Gary wziął żonę pod rękę. Policjantka otworzyła drzwi i rodzice Natashy pospiesznie wyszli, Alison znowu tonęła we łzach. Horror, pomyślała Becca. Wszystko jest klinicznie chłodne i realne, a jednak nieprawdziwe. Natasha walczy o życie. Natasha. Ta niezniszczalna, idealna Natasha. – Mam zaczekać na zewnątrz? – spytała. – Jesteś przyjaciółką Natashy? Becca nie wiedziała, co odpowiedzieć. – Mniej więcej. Kiedyś byłam. Chodzimy do tej samej szkoły, ale od lat nie jesteśmy ze sobą blisko. – Zerknęła na dwie blondynki. – Jej przyjaciółkami są Hayley i Jenny. Hayley spuściła wzrok. Ta Hayley, która skakała z gałęzi na gałąź, aż Tasha i Becca piszczały ze strachu, chichotały i krzyczały, że spadnie. Hayley, która wahała się przez jakiś czas, gdy Natasha odwróciła się od Bekki. Parę razy potajemnie zajrzała do niej na herbatkę, ale szybko podjęła decyzję i opowiedziała się po jednej stronie. Po stronie zwycięzcy. Po stronie fajnych dziewczyn. Po stronie Natashy. Tak, Hayley mogła ją teraz pocałować w dupę. Policjantka spojrzała na dwie Barbie, a potem na Beccę i z powrotem, odgadując ich historię. Jedną z wielu podobnych. Nudne koleżanki zawsze zostają porzucone na rzecz tych bardziej popularnych i ładniejszych. Biorąc pod uwagę zaniedbany wygląd inspektor Bennett – ile miała lat? Trzydzieści? Mniej? W każdym razie dużo – może w szkole przydarzyło się jej to samo. – Zostań – powiedziała. – To nie jest formalne przesłuchanie. I możesz przedstawić historię z innej perspektywy. Jasne, pomyślała Becca. To na pewno. – Co się jej stało? – spytała Jenny. – Nie wiemy. Może to tylko wypadek. Kawał, który wymknął się spod kontroli. – Czy ktoś ją skrzywdził? – Hayley miała ogromne oczy. – Gary powiedział, że nie była… że nikt jej… – Nie została zgwałcona. – Bezpośrednia odpowiedź policjantki sprawiła, że Becca przestała się śmiać w duchu z tego, że Hayley powiedziała „Gary” jak jakaś dorosła. Do tej pory nawet nie pomyślała o gwałcie. A to głupio, bo przecież często tylko o tym się mówi, nawet jeśli nie wprost. Uważaj z alkoholem, bo coś się wydarzy. Nie wkładaj tego, wysyłasz niewłaściwe sygnały. Zawsze wracaj do domu w towarzystwie albo taksówką. Nikogo nie prowokuj. I tak dalej. Przynajmniej odkąd zaczęła być z Aidenem, matka dała sobie spokój z tymi komentarzami. Jakby teraz to on powinien bronić Bekki. Ciekawe, czy mama zdaje sobie sprawę, że to głupie. – Musimy się dowiedzieć, co Natasha robiła wczoraj w nocy i wczesnym rankiem. – Policjantka usiadła, a one, jak owce, poszły za jej przykładem. – Nikt nie będzie nikogo oceniać, nikt nie będzie miał kłopotów, ale jeśli została napadnięta, musimy zgromadzić jak najwięcej informacji. – Więc coś się jej stało? – spytała Becca. – To znaczy, oprócz… Oprócz tego, że była martwa przez trzynaście minut. – Ma parę ran i siniaków, ale mogły powstać, kiedy niosła ją woda. Jak powiedziałam, ustalamy, czy to wypadek, czy zamierzone działanie, albo wypadek z udziałem osób trzecich. Zamierzone działanie. Te dwa słowa, niepasujące tutaj, tłukły się Becce po głowie, gdy usiłowała znaleźć sens. O dziwo, pierwsza na metę dotarła Jenny, która parsknęła głośnym

śmiechem, rażącym w powadze tego pokoju. – Myśli pani, że Tash próbowała się zabić? – Sprawdzamy wszystkie możliwości. – Nie. – Jenny pokręciła głową z niezłomną pewnością. Nie miała tak długich ani idealnie prostych włosów jak Hayley; założyła jedno ich pasemko za ucho z delikatnym kolczykiem. Tanim, ze szkiełkiem, nie brylantem. Barbie-Kopciuszek z biednej dzielnicy. – Nie, Natasha by tego nie zrobiła. I nie tak. Nigdy by nie skoczyła do lodowatej rzeki. – Nie – dodała Hayley, jakby te dwa „nie” brzmiały za słabo. Inspektor Bennett spojrzała na Beccę, która z wahaniem wzruszyła ramionami. Dla niej było to coś więcej niż przesłuchanie. Musiała ostrożnie dobierać słowa. Nie chciała wkurzyć dwóch Barbie ani sprawiać wrażenia, jakby się im podlizywała. Zwłaszcza Hayley. Hayley była kiedyś jej przyjaciółką – umiałaby jej zaleźć za skórę lepiej od Jenny. Jenny była nikim. Ale to, co Becca teraz powie, może się na niej odbić w złośliwych tweetach, wpisach na Facebooku i znaczących spojrzeniach. Słowa w społeczności nastolatków tego małego miasta były jak drut kolczasty, gotów skaleczyć, rozedrzeć, wbić się w ciało. – Nie sądzę. – To była prawda. Gdyby Tasha chciała się zabić, wybrałaby bardziej romantyczny sposób. Poza tym by się nie zabiła. – Ciało topielca się rozdyma, prawda? Gdyby jej szybko nie znaleziono, wyglądałaby ohydnie. A tego by nie chciała. Twarz Hayley stwardniała. Suka. Głupia suka. Becca widziała te myśli jasno i wyraźnie w zielonym kamieniu jej tęczówek. Odpowiedziała nieruchomym spojrzeniem. No więc? Dokładnie to miała na myśli Jenny. Dokładnie to myślała Hayley. Becca miała ochotę się roześmiać. Złego słowa nie odważyły się powiedzieć o swojej królowej, chociaż była nieprzytomna. Żałosne. – Kiedy ostatnio widziałyście się z Natashą? – Po tym pytaniu policjantka nie spojrzała na Beccę. – W szkole – odparła Hayley, a Jenny przytaknęła. – Chciałyśmy się spotkać dziś wieczorem, ale dziś miała jakieś święto rodzinne – urodziny babci czy coś – więc wszystko zależało od tego, kiedy skończą. – Nie pisałyście do niej? Nie dzwoniłyście? – Policjantka uśmiechnęła się lekko. – Myślałam, że w tych czasach wszystkie jesteście przyklejone do komórek. – Zabrzmiało to rozbrajająco, ale wymagało odpowiedzi. Jenny pokręciła głową. – Nie. – A wy? Wyszłyście wczoraj? Znowu zaprzeczenie. – Była brzydka pogoda. I obie miałyśmy pracę domową. – Hayley przejęła dowodzenie – zastępca szeryfa wkraczający do akcji. – Czasem trzeba zrobić przyjemność rodzicom. – Uśmiechnęła się jak kot. – I musiałyśmy – my dwie i Natasha – przygotować się do przesłuchania do szkolnej sztuki. Wystawiamy Czarownice z Salem. Będzie super. – Więc Natasha się do was nie odzywała? – Nie. Becca, niemal zapomniana, zauważyła, że policjantka powtórzyła pytanie. – Nie macie jej telefonu? – spytała. – Chyba wiecie, do kogo dzwoniła? Inspektor Bennett przyjrzała jej się badawczo. – Woda go uszkodziła. Był w jej kieszeni. Czekamy na bilingi. Rozumiem, że ty nie widziałaś

Natashy? Też zostałaś w domu? – dodała po chwili. Becca pokręciła głową. Policjantka mówiła lekkim tonem, ale ona oblała się rumieńcem, jakby była winna, jakby to ona wepchnęła Natashę do lodowatej rzeki i zostawiła ją na pewną śmierć. – Odwiedziłam mojego chłopaka. Wróciłam koło północy. Odwiózł mnie, a ja poszłam prosto do łóżka. Możecie go spytać, jeśli chcecie, gdzieś tu jest. Musieliśmy przywieźć panu McMahonowi ubrania. Policjantka zmrużyła oczy. – Jamiemu McMahonowi? Becca skinęła głową. – Aiden z nim pracuje. Gra trochę na gitarze i basie, więc nagrywa z nim ścieżki dźwiękowe. – Kto to? – spytała Hayley. Becca poczuła dreszcz uniesienia. Miała coś, czego te Barbie nie miały. Związek, o którym one mogły tylko pomarzyć. – Mężczyzna, który wyciągnął Natashę z rzeki – wyjaśniła inspektor Bennett, nie patrząc na Hayley. – Jak to możliwe, że pan McMahon zna się z uczniem? – Aiden już nie chodzi do szkoły – powiedziała Becca. – Ma dziewiętnaście lat. Pan McMahon był kiedyś jego prywatnym nauczycielem muzyki. – To małe miasto – zauważyła policjantka, ciągle z tym półuśmiechem. – Zbyt małe – odparła Becca, też starając się uśmiechnąć. Znowu poczuła się skrępowana, choć przecież nie zrobiła nic złego. – Więc, o ile wiecie, Natasha była szczęśliwa? Wszystkie pokiwały głowami. – Miała chłopaka? – Nikogo na stałe – wyjaśniła Hayley. – Podobała się chłopcom, ale żaden jej nie interesował. I nikt jej nie prześladował ani nic. Powiedziałaby nam. – Często wymykała się z domu? – Tu policjantka spojrzała na nie wszystkie, jakby poprzednie pytania były tylko wstępem do tego. Zapadła znacząca cisza. Hayley i Jenny zastanawiały się, na ile szczerości mogą sobie pozwolić. – Czasem. Niezbyt często – oznajmiła Hayley. – Rodzice dają jej dużo luzu. Mogła robić, co chciała, ale jeśli wykradała się z domu, to przez okno w sypialni po drzewie rosnącym na podwórzu. Nadal wisi na nim sznurowa drabinka z czasów jej dzieciństwa. – Być może teraz rodzice ją zdejmą – zauważyła sucho Bennett. Zadała jeszcze kilka pytań na bezpieczne tematy, o szkołę i znajomych, którzy mogliby udzielić jakichś informacji, a potem odeszła, najwyraźniej zadowolona. Choć z pokoju ubyła jedna osoba, nagle wydał się Becce ciaśniejszy, gdy zostały w nim tylko one, skrępowane swoją obecnością. Właściwie to ona była skrępowana. Tamte dwie pewnie nie aż tak; stały lekko odwrócone do siebie, odgradzając się od niej jako od obcej. – Może przynieśmy jej rzeczy – odezwała się cicho Jenny. Spoglądała pytająco na Hayley i, cała spięta, skubała zębami idealnie umalowany paznokieć. – Muzykę i takie tam z jej pokoju. Może to pomoże ją obudzić. Hayley skinęła głową. – Poproszę Gary’ego o klucze od domu. Dobrze będzie wyrwać się stąd na godzinkę, chyba zaczynamy śmierdzieć środkiem dezynfekującym. – Najpierw spytaj o pozwolenie policjantkę – odezwała się Becca. – Czy można dotykać rzeczy Tashy. Hayley zerknęła na nią, zirytowana, że Becca nadal tu jest.

– Wiesz, Bex, twoje włosy wyglądają, jakby trzeba je było umyć leczniczym szamponem. Poproś pielęgniarki, pewnie mają. – A ty poproś o coś na ból dupy – warknęła Becca. Zmierzyły się wrogim spojrzeniem, rozdzielone pogardą i tysiącem różnic społecznych. Teraz, gdy policjantka odeszła, nie musiały silić się na uprzejmość. – Boże, jesteś obrzydliwa – powiedziała Jenny. – Tak jak jej chłopak. – Hayley ruszyła do drzwi, nawet nie patrząc na Beccę. – Dno dna. – Byle się tylko nie rozmnożyli. Becca spojrzała na komórkę, udając, że przegląda wiadomości. Nie podniosła głowy, dopóki dziewczyny nie wyszły. Trochę ściskało ją w żołądku. Przecież tak długo nie obchodziło jej ich zdanie – dlaczego teraz miałaby się nimi przejmować? Pretensjonalne, zarozumiałe suki i tyle. Natasha też. Po co w ogóle tu przyszła? I gdzie Aiden? Jakby w odpowiedzi rozległ się sygnał komórki. Zabieram Jamiego do domu. Wrócę po ciebie. Za ok. godzinę. Przepraszam :* No kurwa, świetnie. Dobrze chociaż, że Barbie sobie poszły. Odpisała „OK”, starając się, żeby nie zabrzmiało to, jakby była zirytowana, choć była, a potem poszła poszukać automatu z napojami. Po wczorajszej nocy czuła suchość w ustach, a w poczekalni było za ciepło. * Gary Howland stanął obok niej, gdy szukała drobniaków w kieszeniach. – Rebecca! Pozwól. I tak chciałem kupić kawę. – Dzięki. – Ojciec Natashy był zmęczony. Sweter miał wymięty, pewnie włożył go w pośpiechu o świcie, gdy świat mu się zawalił. Becca mu współczuła. Z jej punktu widzenia wszyscy Howlandowie, od Natashy po dorosłych, wiedli urocze życie. W każdym razie aż do teraz. To, co się stało, musiało być szokiem. – Na co masz ochotę? – spytał ojciec Natashy. – Colę light proszę. Gary Howland wcisnął odpowiednie guziki i butelka głośno wylądowała w podajniku. – Jak się czuje pani Howland? – spytała Becca. Głupio, ale co innego mogła powiedzieć? Przez te wszystkie lata, gdy była najlepszą przyjaciółką Tashy, chyba po raz pierwszy znalazła się sam na sam z jej ojcem. To Alison karmiła je, odbierała ze szkoły i przynosiła sok i ciasteczka. Gary był tylko… tatą. – Poczuje się lepiej, kiedy Natasha się obudzi. Automat z rzężeniem napełniał kubek wodnistą kawą i mlekiem w proszku. Gary Howland najwyraźniej nie wziął pod uwagę, że jego córka mogłaby się nie obudzić. – Ale nie sądzę, żeby jej pomagała tym ciągłym szlochaniem. – Ojciec Natashy spojrzał na Beccę, która po raz pierwszy uświadomiła sobie, że to całkiem przystojny mężczyzna. Jak dla niej – za bardzo wymuskany, no i oczywiście o wiele za stary, ale przystojny. Zresztą wyglądał jakoś młodziej, ubrany w zwyczajne ciuchy, bez garnituru i krawata. – Chce pan, żebym tam poszła i mówiła do niej? – Te słowa padły z jej ust, zanim zdołała je powstrzymać, wyssane z jej mózgu w reakcji na nagłą falę litości. – Mam trochę czasu. – Zechciałabyś? – Jego wdzięczność legła jej ciężarem na barkach. Becca przeklęła swoją głupotę. Mogła napisać do mamy, żeby po nią przyjechała. Mogła zejść na dół i zaczekać na

Aidena na tym lodowatym zimnie. O czym, do cholery, mogłaby mówić do swojej byłej przyjaciółki? – Oczywiście – powiedziała. – Ja też kocham Tashę. Od tego kłamstwa aż ją zamrowiła skóra na twarzy.

5 Jest strasznie zimno, tak zimno, że nie mogę odetchnąć i ogarnia mnie panika. Ta woda rani mnie jak tłuczone szkło. Po raz pierwszy przychodzi mi do głowy, że wpadłam w poważne kłopoty. Że tu skończę. Moje białe spodnie i bluza stają się okropnie ciężkie w tej lodowatej rzece. Płuca mnie palą, gdy usiłuję oddychać płytko, desperacko unosząc brodę nad powierzchnię wody, ale wszystko przestało działać, moje płuca, kończyny, mózg. To zimno jest obezwładniające. Przepala mi żyły jak ogień. Gdybym mogła dosięgnąć tych gałęzi, może zdołałabym się wyczołgać na brzeg, gdybym mogła nie iść na dno – o kurwa, nie czuję dłoni. Te cienkie gałązki tną jak skalpele moją umierającą siną skórę, popełniłam straszny błąd, która to godzina i… …wsysam powietrze w płuca, znowu czuję rozdzierający ból, ale powietrze jest ciepłe i cudowne, a lodowata woda już mnie nie dusi. – Natasha? – O Boże, Natasha! – Tasha? – Zawołajcie doktora! Twarz mojej matki wisi nade mną; chcę ją odruchowo odpędzić. Jest za blisko. Nic nie rozumiem. Nadal skupiam się na oddychaniu. Serce mi łomocze. Gdzie jestem? Mrugam raz po raz. Jest gorąco, jasno i sucho. Widzę Hayley i Jenny. Słyszę ich piski, gdy pielęgniarka je odsuwa, żeby do mnie podejść. Ja żyję, myślę, a potem zalewa mnie fala ulgi. Ja żyję! Jestem w szpitalu. Poruszam wargami, ale nie wydaję żadnego dźwięku. Gardło mam suche i spieczone. W mojej ręce tkwi kroplówka. Jak długo tak leżę? Co to za dzień? Głowa pulsowała jej bólem. Za dużo zamieszania wokół mnie. Usiłuję odwrócić głowę w bok, by spojrzeć na drzwi, przez które wpadają kolejni ludzie. Kości i mięśnie mojego karku protestują. Widzę na poduszce jasne włosy i mój umysł nie może tego ogarnąć. Moje włosy są ciemne. To nie są moje włosy. Nie, moje włosy były ciemne. Ufarbowałam je, żeby wyglądać jak moje przyjaciółki. Blondynki trzymają się razem. Nierozłączne. Wszyscy mówią jednocześnie albo tak mi się wydaje. Nieustanny hałas. Uświadamiam sobie, że słyszę też znajomą muzykę, iPod podłączony do jakiegoś głośnika. Mój? Kto go tu przyniósł? Jak długo tu jestem? Rozmowy i hałas. Rozmowy i hałas. Za dużo. Trudno się skupić. Nagle myślę o Becce. – Becca tu była? – pytam. Ten głos, szorstki jak papier ścierny, w ogóle nie przypomina mojego. Tak mogłaby mówić jakaś nawiedzona dziewczyna z horroru. W pokoju zapada dziwna cisza, cudownie kojąca. Wszyscy gapią się na mnie. – Becca tu była? – powtarzam. – Tak – mówi moja matka. Mocno, desperacko ściska moją dłoń. Skórę ma szorstką. – Tak, przyszła wczoraj i mówiła do ciebie. – Tak myślałam. – Uśmiecham się i zamykam oczy.

6 FRAGMENT SESJI DR ANNABEL HARVEY Z PACJENTKĄ NATASHĄ HOWLAND, PONIEDZIAŁEK 11 STYCZNIA, GODZ. 9.00 NATASHA: To jakieś dziwne. Człowiek musi się czuć dziwnie, nie? Tak umrzeć. No jasne, że nie umarłam tak na serio, boby mnie tu nie było (cichy śmiech). Ale kiedy pomyślę, że moje serce nie biło przez prawie jedną czwartą lekcji, kiedy się nad tym zastanowię… no, to zaczynam świrować. Wie pani, gdyby tamten facet z psem spóźnił się dwie, trzy minuty, albo coś, co by się stało? Strach pomyśleć. Ale teraz czuję się dobrze. Przecież nie widziałam światełka na końcu tunelu ani nic w tym stylu. Przynajmniej nie pamiętam. (cichy śmiech) No, ale pamięć mi nawala, prawda? DR HARVEY: Jak bardzo cię to niepokoi? Ta utrata pamięci? NATASHA: To dziwniejsze niż fakt, że byłam martwa. Pamiętam, że w czwartek poszłam na obiad. To wszystko. Nie wiem, co robiłam wieczorem. Nie pamiętam piątku ani piątkowej nocy. Jakby ten czas nie istniał. Kiedy wczoraj się ocknęłam, mgliście przypomniałam sobie, że byłam w lodowatej wodzie i bałam się, że umieram. Poza tym – pustka. DR HARVEY: Ten przebłysk wspomnień z rzeki… co możesz powiedzieć o swoich uczuciach? Oprócz strachu przed wodą. Miałaś świadomość czyjejś obecności? NATASHA: Na przykład napastnika? DR HARVEY: Staraj się unikać etykietek. Po prostu myśl o wspomnieniach. NATASHA: Pamiętam, że unosiłam się w wodzie i próbowałam dotrzeć na brzeg. Nie wiem, czy ktoś był w pobliżu. To tylko ułamek sekundy… jak na końcu snu, kiedy się budzimy. Wie pani? Człowiek go pamięta, ale to tylko urywek. Nie wiem, czy przypominam sobie wspomnienie ani co zapamiętałam ze wspomnienia. (cichy śmiech) Mówię jak wariatka, ale rozumie mnie pani? DR HARVEY: Dlaczego sądzisz, że utraciłaś te godziny wspomnień? NATASHA: Nie wiem. Jesteśmy tylko maszynami, nie? Nie żyłam przez trzynaście minut. Coś mi się przepaliło w obwodach. DR HARVEY: Więc nie było tam nic, co cię dotyczy? W tym wspomnieniu? NATASHA: Mówi pani jak inspektor Bennett. Te same pytania. Nie pokazała pani swojego raportu? DR HARVEY: Pokazała, ale wolałabym usłyszeć to od ciebie, żebym mogła lepiej zrozumieć, jak ci pomóc. Przepraszam, jeśli każę ci powtarzać to samo. (pauza) NATASHA: Przepraszam. Wiem, że pani stara się mi pomóc. Ale… No, więc czułam się dobrze. Byłam wkurzona, że muszę wracać do szkoły po świętach, ale to nawet nie było aż takie złe, serio. Towarzystwo mojej mamy w nadmiarze może się znudzić. Ona chce, żebyśmy robiły wszystko razem, co jest nawet urocze, ale męczące. Nie jestem już dzieckiem.

DR HARVEY: Dlatego wymknęłaś się przez okno? NATASHA: Nie wiem, czy się wymknęłam. Skoro rodzice twierdzą, że poszłam spać, to pewnie się wymknęłam. DR HARVEY: Drzwi wejściowe były zamknięte na klucz i zaryglowane od środka. NATASHA: W takim razie wymknęłam się przez okno. (cichy, nerwowy śmiech) Wie pani więcej ode mnie. Nie mam pojęcia, dlaczego wyszłam. Chciałabym, ale nie pamiętam. DR HARVEY: A co z SMS-em, którego dostałaś w nocy? NATASHA: Nic nie wiem. Nie znam tego numeru. Policjanci na niego dzwonili, pisali wiadomości, ale bez skutku. Od razu przełącza ich na pocztę głosową. Zdaje się, że to był telefon na kartę. Większość moich znajomych ma komórki na abonament, za który płacą nasi rodzice. Nikt od dawna nie używa telefonu na kartę. DR HARVEY: Czy to cię niepokoi? NATASHA: Co mnie niepokoi? DR HARVEY: Że nie wiesz, kto przysłał ci SMS-a. Że policja tego nie wie. NATASHA: A powinno? No, nie wiem. To pewnie jakiś przypadkowy gostek, któremu po pijaku dałam mój numer. DR HARVEY: Często ci się to zdarza? NATASHA: Upijanie się czy dawanie numeru? (pauza) Zresztą co znaczy „często”? Czasem daję komuś mój numer. Czasem dla żartu robią to moje koleżanki. DR HARVEY: Autor SMS-a poprosił cię o spotkanie o trzeciej w nocy „tam, gdzie zawsze”. A potem wymknęłaś się z domu. NATASHA: Wiem, ale te dwie sprawy pewnie nie mają ze sobą związku. Nie odpowiedziałam na SMS-a, prawda? Przynajmniej tak twierdzi inspektor Bennett. Założę się, że to pomyłka. Ktoś źle wybrał numer. Jak mogę mieć zwykłe miejsce spotkań z kimś, kogo nie znam? Nie spotykam się „tam, gdzie zawsze” z nieznajomymi. Nawet… (pauza i ciche zająknięcie) Nawet z najbliższymi przyjaciółmi. DR HARVEY: Wszystko w porządku? Coś sobie przypomniałaś? NATASHA: Tak. To znaczy: tak, wszystko w porządku. Nic sobie nie przypomniałam. Przykro mi. Jestem tylko zmęczona. (szurnięcie krzesła) Wszystko na pewno mi się przypomni i okaże się, że to nic takiego. Pewnie po prostu zachowałam się jak idiotka, wyszłam z domu, bo się nudziłam, i po ciemku wpadłam do rzeki. Może ten SMS zapadł mi w podświadomość i dlatego ciągle myślałam, żeby wyjść. Nawet nie wiemy, o której opuściłam dom. Pewnie po godzinie wyznaczonej w wiadomości. Nie wiem. Może sobie przypomnę, ale teraz nie wiem. DR HARVEY: Mam coś dla ciebie. (pauza) NATASHA: Na co mi to? DR HARVEY: Chciałabym, żebyś zaczęła prowadzić dziennik. Spisuj swoje myśli, problemy. Nie musisz mi go pokazywać. NATASHA: A to znaczy, że nie muszę go pisać. Chcę tylko wrócić do domu. Naprawdę, czuję się dobrze. Tu strasznie śmierdzi środkiem dezynfekującym. Będę musiała wziąć trzy prysznice, żeby się pozbyć tego zapachu. (cichy śmiech) Ale lepsze prysznice niż lodowata woda w rzece. Mogę wrócić do domu? DR HARVEY: Niestety, nie ja decyduję o twoim wypisie, ale lekarze na pewno nie zatrzymają cię dłużej niż to konieczne. NATASHA: Obiecuję, że w przyszłości nigdy nie wyjdę z domu bez nadmuchiwanych rękawków. Na wszelki wypadek. (cichy śmiech)

FRAGMENT RAPORTU INSPEKTOR WYDZIAŁU ŚLEDCZEGO BENNETT – PONIEDZIAŁEK 11 STYCZNIA Natasha Howland ma siniaki i zadrapania na ciele, ale brak rozstrzygających fizycznych dowodów napaści. Szpitalna psycholog, doktor Annabel Harvey, uważa, że gdyby Howland została zaatakowana, nim znalazła się w rzece, objawy zespołu szoku pourazowego byłyby widoczne w jej reakcjach i zachowaniu, a utrata pamięci nie ma tu znaczenia. Obecnie Natasha Howland robi wrażenie spokojnej i zdrowej. W bilingach Howland brak nietypowej aktywności przed zajściem, z wyjątkiem jednej wiadomości tekstowej nadanej z nieznanego numeru trzydzieści trzy minuty po północy: „Spotkajmy się dziś o trzeciej tam, gdzie zawsze”. Howland twierdzi, że nie zna numeru i nie ma go na jej liście kontaktów. Wiadomość tekstową wysłano z telefonu na kartę, kupionego w Brackston Shopping Centre. Ten aparat oraz drugi, identyczny, zostały kupione za gotówkę czternastego października. Centrum handlowe oraz sklep One Cell Stop mają nam udostępnić nagrania z kamer monitoringu. Howland sugeruje, że ktoś wysłał do niej wiadomość przez pomyłkę. Niepokoi mnie jej brak reakcji. Ponad dwadzieścia nastolatek z jej szkoły przyznało, że w podobnej sytuacji byłyby ciekawe, kto wysłał do nich wiadomość. Howland o to nie pytała. To jednakże niczego nie dowodzi; mogła postanowić ignorować wiadomości od nieznanych osób. Brak śladów walki na brzegu rzeki i w okolicy, choć należy zauważyć, że śnieg, który padał w nocy i rano, utrudnił poszukiwania. Dopóki Natasha Howland nie odzyska pamięci, a dyrekcja centrum handlowego i sklepu nie udostępni nam nagrań z kamer monitoringu, nie możemy zrobić nic ponad przesłuchanie jej znajomych w celu ustalenia nadawcy wiadomości tekstowej. Obecnie nie mamy podstaw przypuszczać, że jest to sprawa kryminalna.

7 W poniedziałek w ulu oczywiście huczało. Becca czuła na sobie dziesiątki spojrzeń. Wszyscy wiedzieli o jej wizycie u Tashy. Wiedzieli – dzięki fotografowi z miejscowej gazety, który zaczaił się pod szpitalem – że Aiden pracował dla człowieka, który wyłowił Natashę z rzeki. Wiedzieli, że kiedyś, dawno temu, Tasha przyjaźniła się z Beccą i że to o nią spytała od razu po przebudzeniu. Dziś wszyscy mówili tylko o tym. A tak, chyba pamiętam. Kurde, Tasha nosiła wtedy aparat na zębach, nie? A ta Becca Crisp była gruba? Normalnie spasiona jak świnia? Szepty. Mamrotanie. Spojrzenia. Becca modliła się, żeby to wszystko ustało. Nie potrzebowała tego, ani ona, ani Tasha. Czasem ktoś usiłował do niej zagadać, ale go wymijała. Niech gadają z którąś Barbie, skoro tak bardzo są spragnieni wiadomości o Tashy. Barbie lubią taką popularność. Przez pierwszą połowę dnia udało jej się omijać Hayley i Jenny, otoczone na przerwach głodnym plotek tłumem, i miała nadzieję, że tak będzie do ostatniej lekcji. Powinno się udać. Przez całe popołudnie miała dwie lekcje plastyki, na które nie chodziły inne dziewczyny. – Wszystko gra? – spytała Hannah. Była tak jakby jej przyjaciółką, najbliższą ze wszystkich oprócz Aidena. Siedziały – jak przez większość zimnych dni podczas przerwy obiadowej – na grzejniku w korytarzu przy sali biologii, dzieląc się resztkami chipsów. Hannah przez cały dzień nie wspomniała o Tashy, może dlatego, że poprzedniego dnia Becca napisała do niej ze zniecierpliwieniem, że nie chce o tym gadać – ale temat wisiał w powietrzu jak ciemniejszy kłąb sinej chmury, która nadciągnęła nad szkołę. Becca prawie żałowała, że Hannah nie zadała jej tego pytania. Przynajmniej okazałaby trochę charakteru. Hannah była urocza, a w przyjaznej atmosferze potrafiła stać się zabawna, no i umiała uważnie słuchać, kiedy Becca wściekała się lub rozpływała na temat Aidena, ale nie ulegało wątpliwości, że brakuje jej kręgosłupa. To Becca rządziła w tej relacji. Becca przyjaźniła się też z innymi – Casey z kółka teatralnego, Emily, z którą siedziała na angielskim, no i oczywiście z Aidenem. Czasami wydawało jej się, że Hannah ma tylko ją. Zawsze była dostępna. Nie miewała innych planów. Nieodmiennie cieszyła się na jej widok. Becca zdawała sobie sprawę, że stała się najlepszą przyjaciółką nudziary, której imienia za pięć lat nikt nie będzie mógł sobie przypomnieć. Nisko upadła, odkąd utraciła pozycję dozgonnej przyjaciółki Natashy Howland. Dziś martwiło ją to bardziej niż zwykle. Ale Hannah jakby tego nie zauważała. – Tak, wszystko gra. Przed plastyką skoczę na dymka. Idziesz? – Nie, zostanę w cieple. – Hannah zawsze mówiła, że jej mama kota by dostała, gdyby wyczuła od niej papierosy, ale Becca wiedziała, że to Hannah nie znosi tego zapachu. Kiedy gdzieś wychodziły i Becca paliła, Hannah zawsze stała parę kroków od niej i nie potrafiła ukryć, że trochę się brzydzi. I miała rację. Ale palenie było dekadenckie i wyzywające, no i Becca się przyzwyczaiła. Lubiła ten gorący dym w płucach. Ten smak, który niósł w sobie tysiąckrotne

„wal się” pod adresem matki i ula. – Super – powiedziała, wstając. – Napiszę. Baw się dobrze na geografii. – O, tak. – Hannah uśmiechnęła się i przewróciła oczami. – Ale będzie beka. * Po przytulnej bliskości grzejnika dojmujący ziąb powietrza na zewnątrz przenikał do szpiku kości. W drodze na zaplecze sali gimnastycznej Becca pociągnęła nosem, ukrywając twarz w kołnierzu grubej kurtki. Zanim przecisnęła się przez otwór w ośnieżonym żywopłocie, za którym znajdował się mały bezpański placyk na obrzeżu boiska, już miała papierosa w ustach i grzebała w wypchanej kieszeni w poszukiwaniu zapalniczki. Przynajmniej na razie przestało padać. Stopy w przemoczonych converse’ach drętwiały jej z zimna, a gładkie podeszwy groziły pośliźnięciem na rozmiękłej ziemi. Musiała przyznać z bólem, że mama miała rację. To naprawdę nie były odpowiednie buty na tę pogodę. – To już nawet zapalić w spokoju nie mogę? Becca podniosła głowę i prawie jęknęła. Tyle na temat unikania Barbie do końca dnia. Hayley patrzyła na nią przez dym cienkiego vouge’a z takim samym niezadowoleniem jak Becca na nią. Odchyliła głowę i wydmuchnęła kolejną chmurę, jakby chciała nią przepędzić natręta. – Nie wiedziałam, że biegacze palą. Hayley wzruszyła ramionami. – Palą, jeśli są tak dobrzy jak ja. Becca też zapaliła. Serce waliło jej nerwowo, właściwie nie wiadomo dlaczego. Przecież to tylko Hayley. Co ją ona obchodzi. – Pewnie to pomaga ci nie przytyć. Wiem, jakie to dla ciebie ważne. Hayley zerknęła na nią spod idealnie umalowanych rzęs. – To nie ja miałam problemy z wagą. – Oparła się o ścianę, nonszalancka i pełna wdzięku. Jej jasne włosy spiętrzyły się nad obszytym futerkiem kapturem. Była piękna, Becca musiała to przyznać. Może nawet piękniejsza od Natashy. Mama powiedziałaby „uderzająca”. Elegancka. Nawet gdy w poprzednim semestrze spadła ze schodów i nosiła gips przez wiele tygodni, niemal do Bożego Narodzenia, wciąż wyglądała stylowo. Becca usiłowała sobie wyobrazić Hayley wchodzącą na drzewo, ale przypomniała sobie, jak bliskie były kiedyś. Nagłe zmęczenie odebrało jej chęć do złośliwości. W sumie po co? Gdy Natasha wyjdzie ze szpitala, Becca pójdzie w zapomnienie i znowu znajdą się na przeciwległych krańcach towarzyskiej skali. – Trzymasz się? – spytała w końcu. Ze wstrętem pomyślała, że mówi jak Hannah. Pokornie. Łagodnie. Bezkręgowiec. – Akurat cię to obchodzi – warknęła Hayley. Becca była gotowa przyznać jej rację. Chciała powiedzieć cokolwiek, żeby zagłuszyć niezręczną ciszę. Zaciągnęła się gwałtownie papierosem, chcąc go szybciej wypalić. – Tylko pytam. Nie musisz się zachowywać jak suka. Hayley zerknęła na swoje buty. Oczywiście uggi. Becca widziała logo nad obcasem. Jenny nosiła podróbki – jej mama wychowywała ją samotnie i nie miała pieniędzy – ale Hayley miała na stopach równowartość dwustu funtów. Potarła czubek buta ośnieżonym obcasem, jakby demonstrowała, że pieniądze ma gdzieś. Becca zauważyła, że uggi przemakają. Choć tyle kosztowały, Hayley pewnie marzła w nich tak samo jak ona w swoich.

– Tasha odezwała się do ciebie? – spytała Hayley, nie podnosząc wzroku. Te słowa padły lekko jak płatki śniegu, ale Becca zesztywniała. – A powinna? – Tylko pytam, Bex – Hayley powtórzyła słowa Bekki, ale ze zmęczeniem. Blask nonszalancji, drogich ciuchów i makijażu na chwilę przygasł. – Nieważne. – Nie, nie odzywała się. – Becca zamilkła z papierosem przy ustach i spojrzała na Hayley, w końcu odgadując przyczynę pytania. – A co? Do ciebie też nie? Hayley wzruszyła ramionami, niby obojętnie, ale odpowiedź była jasna: wielkie, krzyczące „nie”. – Po prostu się o nią martwię, wiesz. – Nie możesz do niej zadzwonić? – Jej komórka nie działa. Próbowałam na domowy. Alison powiedziała, że dała Tashy swojego iPhone’a, a sobie kupiła jakiś tani badziew, z którego można tylko wysyłać SMS-y i dzwonić. Mówi, że w końcu ma komórkę, której potrafi używać. – Hayley uśmiechnęła się blado. – Wiesz, jak Alison radzi sobie z techniką. – Nie, Becca nie wiedziała. Kiedy po raz ostatni była w domu Howlandów, pochłaniało je budowanie fortów i zabawa w piratów, a nie telefony czy komputery. – No, więc zadzwoniłam i wysłałam SMS-a, ale nie odpisała – skończyła Hayley. – Może średnio się czuje. Pewnie nadal jest na prochach. Becca nie wiedziała, dlaczego stara się pocieszyć Hayley. Przecież Natasha leży w szpitalu. Czy to ważne, że przez jeden dzień nie odezwała się do swoich Barbie? Aż tak potrzebują uwagi? Hayley rzuciła niedopałek na ziemię i wgniotła go w śnieg. Becca zaciągnęła się głęboko. Wypaliła papierosa prawie do filtra, ale chciała uniknąć krępującego powrotu do szkoły z Hayley. – Tak, pewnie o to chodzi. – Hayley oderwała się od ściany. – I ograniczają im tam korzystanie z komórek. Dziś wieczorem idziemy do niej z Jenny. – Super. – Becca nie wiedziała, co jeszcze mogłaby powiedzieć. Ból dawnego odtrącenia nadal jej dokuczał. Hayley minęła ją i z wdziękiem przeszła przez żywopłot. Zniknęła, nawet się nie obejrzawszy. Suka, pomyślała Becca. Głupia suka. Zgniotła niedopałek z większą siłą, niż było trzeba. * Po uspokajającym wpływie podwójnej lekcji plastyki z panną Borders, wprowadzającą po hippisowsku luźną atmosferę, zajęcia w końcu dobiegły końca i Becca przedarła się przez hałaśliwy tłum uczniów pędzących na autobus, do samochodu i generalnie – byle dalej od szkoły, a potem – na korytarz z szafkami. Zmarszczyła brwi, widząc zgromadzoną tam niewielką grupkę. Coś takiego zdarzało się rzadko. Uczniowie z dwóch ostatnich lat nie musieli mieć stuprocentowej frekwencji i jeśli na ostatniej godzinie nie przewidziano żadnego zebrania, nikogo nie obchodziło, jeśli wychodzili wcześniej. To samo dotyczyło spóźnień. Normalnie pod koniec dnia przy szafkach snuło się tylko parę osób; wszyscy trzymali swoje torby w świetlicy, o ile nie chodzili z nimi na lekcje. – Rebecca! – Męski głos dobiegał z rzednącej chmary, która powoli przekształcała się w mniejsze roje. Becca podniosła głowę, usiłując dostrzec osobę, która ją zawołała.

Jasnobrązowe włosy. Przyjazny uśmiech. Zmarszczki, które pewnego dnia się utrwalą, ale na razie tylko dodawały mu charakteru. Starszy. Atrakcyjny. – A… dzień dobry – powiedziała, niepewnie unosząc rękę. Nagle zrozumiała, skąd ten tłum. Pan Jones prowadził zajęcia teatralne i dziś zaczynały się przesłuchania do szkolnej sztuki. Nauczyciel utorował sobie drogę wśród dziewcząt, starających się zwrócić jego uwagę. – Dobrze, że cię złapałem – rzucił. Becca pomyślała, że tu, na tym korytarzu, to on był tym złapanym, jak delfin podczas połowu na tuńczyki. Zastanawiała się, czy on to czuje – ten żar, bijący od szesnasto- i siedemnastolatek. Czy zauważa ich zainteresowanie. – Zrobisz w tym roku dekoracje i światła? Byłoby świetnie. Jesteś najlepsza. W tym roku mogłabyś odpowiadać za wszystko. Zgadzasz się? Za jego plecami zauważyła Hayley i Jenny. Zignorowała je. – Myślałam, że dziś jest przesłuchanie? – spytała wymijająco. – Odwołał je pan? – Nie – odparł nauczyciel, wkładając rękę do kieszeni dżinsów. – Przełożyłem na piątek. Jenny zaproponowała, żebyśmy zaczekali na wyjście Natashy ze szpitala, bo podobno jej zależy. Nie mogłem odmówić, a parę dni przecież nie robi różnicy. – O ile wróci do piątku. – Becca nieustannie zerkała na Hayley i Jenny. Dlaczego nie odejdą? Czają się, żeby poflirtować z panem Jonesem? Pewnie tak. Żałosne. – O, wróci. Zadzwoniłem do szpitala, aby spytać o jej stan. Wygląda na to, że rano wyślą ją do domu. Miała wielkie szczęście. – Nie żyła przez trzynaście minut. Upiorne, co? – Nie powinnaś myśleć o takich sprawach. – Spojrzał ciepło brązowymi oczami. – Wierz mi, jeśli wciągną cię takie sprawy, trochę ci odbije. Natasha będzie zdrowa i tylko to się liczy. Becca uśmiechnęła się mimowolnie. Nie lubiła pana Jonesa w ten sposób co reszta dziewczyn, ale go lubiła. – No to jak? – powiedział nauczyciel, unosząc wymięty scenariusz. – Mogę liczyć, że zadbasz o całokształt, poruczniku? Zwłaszcza że awansuję cię na pułkownika? Becca spojrzała na scenariusz, potem na znikające jasne głowy dwóch Barbie i ich przybocznych, którym znudziło się czekać na nauczyciela tutaj i bez wątpienia przeniosły się pod jego gabinet, a potem zasalutowała ze zmęczeniem. – Niech będzie. Według rozkazu. – Doskonale! – Pan Jones mrugnął do niej z uśmiechem. – Od razu mi lepiej. Przejrzyj i powiedz, co sądzisz. Zrób parę szkiców, a potem spotkamy się i je przedyskutujemy. To nie musi być nic genialnego. Wystarczy, żeby było efektowne. – Oby dobrze wyglądało w moich rekomendacjach na studia. – I tak byś się zgodziła. – Pan Jones uścisnął jej ramię. – Znam cię. – E tam. – Wzruszyła ramionami, częściowo żeby ukryć rumieniec, który ku jej przerażeniu pojawił się nie wiadomo skąd, i podeszła do swojej szafki. – Przyjdź na przesłuchania w piątek! – zawołał nauczyciel, odchodząc. – Pomożesz mi zadbać o kruche ego tych artystek! Prychnęła śmiechem. Pan Jones poznał się na Barbie. Mógł je zwodzić, troszkę z nimi flirtując, ale to tyle. Rozległ się sygnał komórki. Hannah. Wracasz do domu? Czy dasz się wyciągnąć na gorącą czekoladę w Starbucksie?

Miała nadzieję, że to Aiden, ale on nie znosił pisać SMS-ów, chyba że miał coś do powiedzenia. Pewnie nie odezwie się aż do wieczora, a spotka się z nią dopiero jutro, i to tylko na parę godzin. To jedyny minus w posiadaniu chłopaka, który nie chodzi do szkoły. Nie można nawet udawać, że się razem uczycie. Przy bramie za 5 min.

Gorąca czekolada to dobre zakończenie tego dnia.

8 Z AKT INSPEKTOR CAITLIN BENNETT: FRAGMENT DZIENNIKA NATASHY HOWLAND Gdy Hayley i Jenny mnie odwiedziły, przejrzałam wszystkie miejscowe gazety, rozłożone na moim łóżku. Dziwnie było to przeczytać, czarno na białym, wielkimi literami. Zobaczyć wpatrzoną we mnie moją własną twarz. To zdjęcie musieli dostać od mamy (ja na pewno bym go nie wybrała). Zrobiono je w zeszłym roku na rodzinnym pikniku. Wyglądam grubo. Jest też zdjęcie, na którym wyciągają mnie z wody, oraz trzaśnięta z ukrycia fotka człowieka, który mnie uratował, Jamiego McMahona, najwyraźniej niezdającego sobie sprawy, że ktoś go fotografuje. Napisali, że był w Londynie prawnikiem, zanim zmienił zawód. Jak można się przeprowadzić z Londynu do tej dziury? Bohaterski człowiek z psem, tak go nazywają. Stroniący od ludzi muzyk ratuje „martwą” nastolatkę. Ile osób może powiedzieć, że o ich śmierci pisze się w cudzysłowie? McMahon nie powiedział za dużo, zwykłe „każdy by tak postąpił”. Oczywiście wiadomo, że nie każdy. Wyjaśnił, że tego ranka się spóźnił i po prostu się cieszy, że nie przyszedł później. „Ty się cieszysz?”, pomyślałam, patrząc na zamazaną twarz. „A co ja mam powiedzieć?”. Odłożyłam gazety. Już trzeci raz nad nimi ślęczałam, na nowo analizując każdy drobiazg. Ciekawe, co to o mnie mówi. Ciekawe, co pomyśli o tym doktor Harvey o pustych oczach. Akurat pozwolę jej przeczytać ten głupi pamiętnik! Jestem rozdrażniona, znudzona leżeniem i chcę odetchnąć świeżym powietrzem. Bolą mnie siniaki, a mięśnie nie dają o sobie zapomnieć ani na minutę. Jakbym przebiegła maraton czy coś. Ostatnio dużo trenowałam i moje przebieżki osiągnęły nowy poziom. Jestem silniejsza. Nigdy nie stanę się taką rakietą jak Hayley, ale poprawiłam szybkość i wytrzymałość. Ta myśl sprawia, że zastygam, gapiąc się w szybę. Chcę do domu. Jest dopiero piąta, ale na dworze już ciemno jak w nocy. Pusty, zimny mrok. Na ogół nikt nie zaciąga zasłon, a mnie to nie przeszkadza. Pokój znajduje się na wysokim piętrze. Nikt tu nie zajrzy. Nawet lubię patrzeć w ciemność, choć przypomina mi o innej, tej w lodowatym zimnie. Tej, która mi zabrała oddech i zatrzymała serce. Jeśli wystarczająco długo będę się wpatrywać w noc, opanuję strach. Już nigdy mnie nie dopadnie. Hayley i Jenny weszły uśmiechnięte, ale natychmiast poczułyśmy się skrępowane, jakbyśmy stały się sobie obce. Może to przez szpitalną atmosferę. Te miejsca tak wpływają na ludzi. No, więc zrobiło się dziwnie, a one strasznie się denerwowały, stojąc w tych drzwiach, ale uśmiechnęłam się do nich (bo, szczerze mówiąc, mam już dość odwiedzin krewnych i pomimo początkowego onieśmielenia są milion razy zabawniejsze niż moja babcia) i pociągnęłam się za jasne włosy, teraz tak bardzo podobne do ich. Nastrój złagodniał, kiedy się uścisnęłyśmy, a one trajkotały, jak bardzo się cieszą, że przeżyłam, i zobaczyły, że cieszę się z ich obecności. Zdjęły kurtki i szaliki i niemal poczułam, jak się odprężają w tym przegrzanym pokoju. Znowu

normalność. Mama Jenny zachowała wszystkie artykuły. Jenny powiedziała mi o tym, przewracając ładnymi sarnimi oczami, kiedy zobaczyła gazety, które rozłożyłam na łóżku. Wkleiła je do albumu, tak jak zdjęcia Jenny z dzieciństwa. Wygląda na to, że każdy chce się trochę rozerwać moją prawie-śmiercią. Rozbawiło mnie to. Mama Jenny pochodzi z innej planety. Jest biedna, przynajmniej w porównaniu z mieszczańskim dobrobytem rodziny Hayley i mojej, i zbyt często się upija. To margines i Jenny tak strasznie stara się to z siebie zmyć – ale czasem nadal to od niej czuć. Ten powiew Eau de Desperation. Wiem, to podłe, ale prawdziwe. – Mam kiedyś spojrzeć na te artykuły i pomyśleć: „Ojej… a pamiętacie, jak Tasha prawie umarła? Jak słodko!”. Chyba ją Bóg opuścił – powiedziała Jenny. Mało brakowało, a wytknęłabym jej nieścisłość. Ja naprawdę umarłam. Nie żadne „prawie”. Potem przyszła kolej na Hayley. – Puściłam ci SMS-a – rzuciła nonszalancko, nie patrząc na mnie. Złożyła gazety i założyła za ucho pasmo idealnych włosów. Wszystko robiła tak ostentacyjnie nonszalancko, że wiedziałam: mój brak odpowiedzi ją zabolał. Nadal jestem ich królową. Nawet po tym wszystkim. Może nawet bardziej. – Babcia ze mną była i miałam wyciszony telefon – skłamałam bezczelnie. – Oni tu nie lubią, kiedy używamy komórek. – To akurat było prawdą, ale pielęgniarki dają mi luz, bo litują się nade mną. Usiadły w nogach łóżka, moje dwie najlepsze koleżanki. Obserwowały mnie. Chciały wyjaśnień. Nie wiedziały, jak poprosić. – No, to… – zaczęła Hayley, gdy Jenny wyjęła z torebki batony i chipsy. – Przypomniałaś coś sobie? Nie. Kręcę głową. Wszystko jest takie dziwne. Nie pamiętam nic od czwartku w południe aż do chwili, gdy ocknęłam się w szpitalu. Wzruszyłam ramionami i Hayley zamilkła na chwilę. Przyglądała mi się tylko z lekkim uśmiechem. Ten jej enigmatyczny uśmiech. Kiedyś wiedziałam, co się dzieje w jej głowie, ostatnio nie jestem pewna. Jenny nadal wpatrywała się w zawartość swojej zabałaganionej torebki, odwracając ode mnie twarz. W końcu wyjęła z niej z uśmiechem trzy batony z chrupkami, moje ulubione. Wzięłam je, ale odłożyłam na bok. Każda kaloria się liczy, jak mawia moja mama, a ja od wielu dni tylko leżałam w łóżku, bez żadnego wysiłku fizycznego. – Wszystko będzie dobrze – powiedziałam. – Na pewno odzyskam pamięć. – Później porozmawiałyśmy trochę o tym, co się wydarzyło. Poszłam do szkoły, wróciłam do domu, a potem to tajemnicze wyjście. Oprócz wpadnięcia do rzeki wszystko przeraźliwie nudne. – Strasznie się o ciebie bałyśmy! – wybuchnęła Jenny, po czym zaczęła się rozwodzić o tym, jak to cała szkoła o mnie mówi. Jakbym nie wiedziała. Ma to po matce, te nagłe wybuchy. Słowa wydobywają się z niej w eksplozjach. Żadnej samokontroli, same spazmy przegadanych uczuć. Twarz miała zarumienioną, oczy rozbiegane. Jakby się denerwowała w mojej obecności. A może po prostu nie wiedziała, jak się zachować. Może za bardzo starała się być normalna. Gdyby Hayley jej w końcu nie przerwała, pewnie gadałaby całą noc. – Ta policjantka uważa, że chciałaś się zabić. – Hayley powiedziała to z uśmiechem. – Czujesz to? Nawet mnie rozśmieszyła. Opowiedziałam im o doktor Harvey i o tym, że muszę się poddać tym sesjom. Opisałam – przewracając oczami i śmiejąc się – jaka jest nudna (bo jest). Ale nie wspomniałam o tym dzienniku. O tym, że mam wszystko opisywać. Po pierwsze – to moja

prywatna sprawa i robię to wyłącznie z nudów. Po drugie – nie zamierzam im sugerować, że zapisuję każde ich słowo, żeby ktoś mógł je przeczytać. (Zresztą tak się nie stanie! Doktor Harvey nie zajrzy mi do głowy). Nie chcę ich martwić. – Ale… czujesz się dobrze? – spytała Hayley. Zabrzmiało to niespodziewanie poważnie i ich uśmiechy nagle znikły. Przez chwilę zajrzałam pod ich maski – bo noszenie maski tak dobrze nam wychodzi – i zobaczyłam, że się martwią. Znajdowałyśmy się na nieznanym terytorium. Prawie umarłam. Nie, umarłam i nie pamiętałam dlaczego. To zmienia wszystko. – Tak – powiedziałam. Nie miałam już tak zachrypniętego głosu, ale i tak brzmiał jak podczas najgorszego zapalenia migdałków. Powiedziałam, że chcę tylko wyjść ze szpitala, a Hayley – że mi się nie dziwi, bo strasznie tu śmierdzi starymi ludźmi. Tak faktycznie jest i roześmiałyśmy się – Hayley rzadko mówi coś zabawnego, ale jak jej już się zdarzy, to w punkt – i to dziwne napięcie znikło. Sytuacja może się zmieniła, ale nasza stara znajomość jest jak ja: nie umiera tak łatwo. Jenny dała mi scenariusz Czarownic z Salem. Musiała go dostać od pana Jonesa. Przyznała, że szukała mojego egzemplarza, kiedy zabierały z domu mojego iPoda i inne rzeczy, ale nie mogła go znaleźć. Mówiąc to, zarumieniła się lekko. Zastanawiam się, na jakie wścibstwo sobie pozwoliły. Ile szuflad sprawdziłyście? Wszystkie? A pudełko pod moim łóżkiem? Scenariusz, który mi dała, był wymięty i wyraźnie używany, ale miał kartki miłe w dotyku. Okazało się, że przesłuchania przeniesiono na piątek. Dziewczyny wymogły to na panu Jonesie, żebym mogła wziąć udział. – Będziesz świetną Abigail – powiedziała Jenny. Tak naprawdę uważała, że to ona byłaby świetną Abigail, ale nigdy by tego nie przyznała. Nie zrobiła tak kiedyś i na pewno nie zrobi teraz. Nawet gdyby dostała tę rolę, na pewno przekonałaby pana Jonesa, żeby oddał ją mnie. Jak ona lubi sprawiać innym przyjemność! Przynajmniej na ogół. Rzecz w tym, że pewnie dostanie tę rolę. Jestem dobra – o wiele lepsza, niż przyznaje to pan Jones – ale Jenny rozkwita na scenie. I nie zdaje sobie z tego sprawy. Nie w pełni. W głębi serca jest po prostu słodka. Na swój sposób. Możemy się od siebie różnić – my, trzy przyjaciółki – ale wszystkie kochamy teatr, w życiu i na scenie. Uwielbiamy szkolne przedstawienia. Tam się spełniamy. – Może James Ensor dostanie rolę Johna Proctora – zażartowała Hayley. Roześmiałyśmy się. W lecie dwa razy spotkałam się z Jamesem po tym, jak po pijaku całowałam się z nim na imprezie. Najseksowniejszy chłopak w szkole – tak przynajmniej mówią. Moim zdaniem miał język jak zdechła ryba i niezdarne ręce, które za bardzo się trzęsły. Do niczego więcej z nim nie dojdzie, ale on od tamtego czasu świata za mną nie widzi. Nigdy tego nie powiedziałam Hayley ani Jenny – mamy tajemnice nawet przed sobą – ale nie rozumiem, o co chodzi z tym seksem. Chichoczę i piszczę razem z nimi, ale chyba jestem jedyną dziewczyną w szkole, która udaje bardziej doświadczoną, niż jest. Ta myśl przejmuje mnie chłodem. Może w pewnym sensie moje miejsce jest w tej rzece. Może powinnam zagrać Elizabeth Proctor, nie Abigail. Ale to przecież nie w stylu Barbie, bo tak nas nazywają w szkole. Powiedziałam, że może pan Jones sam zagra tę rolę i że nie wyobrażam sobie, żeby nastolatek dobrze w niej wypadł, nawet James. Do takiej roli trzeba mieć twardą skórę i ręce. I spojrzałam na moje koleżanki. Obie myślały o tym samym – niechciana wizja pana Jonesa, nagiego i robiącego to, wizja tym bardziej obezwładniająca, że to wbrew prawu. Abigail i John Proctor wmieszani w marzenia uczennic o nauczycielu z kółka teatralnego. Prawie poczułam, jak w pokoju robi się goręcej.

– Ale mam nadzieję, że nie – oznajmiłam w końcu. – To by było dziwne. I trochę obrzydliwe. No wiecie, bzykać się z kimś w jego wieku. Nawet tylko na niby. – Udałam, że wymiotuję. – Obleśne. Obie zgodziły się ze mną – jakżeby inaczej – ale widziałam w ich oczach poczucie winy. (Czasami są do bólu przewidywalne…). A mnie przejęła dziwna czułość. Może nie powinnam nimi tak manipulować. – Co z tą osobą, która do ciebie napisała? – Tym razem to Jenny sprowadziła temat rozmowy na mnie, na mój wypadek. – Policjantka pytała nas o numer, ale go nie znałyśmy. – Usiłowała mówić od niechcenia, ale nie dałam się nabrać. Powiedziałam jej, że ja też nic nie wiem i że ktoś musiał się pomylić. – Beccę też pytała – odezwała się Hayley. Przeglądała scenariusz, ale zerknęła na mnie spomiędzy tych swoich prostych jak druty włosów. Zauważyłam, że jej brwi mają kształt idealnych łuków. Moje też muszę wkrótce zrobić. – Jakby Becca mogła coś wiedzieć. – Była tu – powiedziałam cicho. – Czytała mi, kiedy leżałam nieprzytomna. – Słyszałaś ją? – spytała Jenny. Becca jej nie obchodziła. Nie ma na koncie tej zdrady, która jest udziałem moim i Hayley. Nigdy nie przyjaźniła się z Beccą. – To by było dziwne. – Nie wiem – odparłam. – Może trochę, jak we śnie. – Nie wiem, czy to prawda, ale to chciały usłyszeć. – A co z… – szepnęła Jenny, pochylając się do mnie. – Kiedy byłaś… no wiesz… – Martwa? – skończyłam za nią. Hayley wzdrygnęła się ze zgrozą. Nienawidzi śmierci. Jak my wszystkie, odkąd wiemy, że pewnego dnia po nas przyjdzie – choć ja mogłam to sobie uświadomić nieco szybciej niż one. Nienawidzimy jej i jesteśmy nią zafascynowane, ale Hayley naprawdę się jej boi. Przypuszczam, że dobrze ją rozumiem. Pod maską perfekcji kryje świadomość tego, jak kruche jest ludzkie ciało. Widziałam, jak martwi się jakimś piegiem, kiedy wydawało jej się, że nikt jej nie widzi. Czy w dzieciństwie straciła kogoś bliskiego? Nie pamiętam. Może. Może to coś, o czym nie chce mówić, ale przez co przestała się huśtać na gałęziach drzew, wdrapywać się na mury i rusztowania – coś więcej niż tylko pojawienie się cycków. – Ale to prawda. – Uśmiechnęłam się, lecz mogłam myśleć tylko o czerni i porażającym ogromie mojego strachu, gdy usiłowałam dosięgnąć gałęzi. Czułam się, jakby czekał na mnie mrok. Jakby się ze mnie śmiał. Od tego wspomnienia oddech grzęźnie mi w gardle. Nie mogę tego okazać. Chcę się stąd wyrwać. Muszę. Muszę pozostać normalna. Powiedziałam im, że niczego nie pamiętam. Nie wiem, czy Hayley to właśnie pragnęła usłyszeć. Może wolałaby jakąś bajeczkę o świetle na końcu tunelu i aniołach. Potem przyszła pielęgniarka z wiadomością, że przyjechała matka Hayley, żeby je obie odstawić do domu, a ja przez chwilę zastanawiałam się, jak rozróżnia moje koleżanki. Potem przypomniałam sobie, że cały weekend płakały przy moim łóżku. Dziwne, że tu byłam, a jednocześnie mnie nie było. Nadal drżę na tę myśl. Jakby stypa się już skończyła, a ja bym powróciła niczym zmartwychwstały wampir. Moje koleżanki kręciły nosem, ale pielęgniarka powiedziała, że muszę odpoczywać (mam dość tego odpoczywania!), i spojrzała na mnie ciepło, niemalże z miłością. To musi być dobra pielęgniarka. – Zaraz przywiozą ci obiad. – Potem zauważyła chipsy i batony. – O ile jeszcze coś zmieścisz – dodała. To duża kobieta i dobrze się czuje ze swoją nadwagą. Wątpię, by kiedykolwiek zjadła tylko

kawałek czekolady, a resztę wyrzuciła. Czy wie, co to presja doskonałości? Tak, chciałam się najeść czekolady. Ktoś taki jak ona nawet by się nad tym nie zastanawiał. Prawie jej tego zazdrościłam. Hayley i Jenny chwyciły mnie w objęcia; stałyśmy się plątaniną włosów, kurtek i gorących oddechów. Wiedziałam, że te szczupłe ramiona, które ściskają mnie najmocniej, należą do Hayley. Kiedy się rozłączyłyśmy, wszystkie ociekałyśmy potem. – Napisz SMS-a – rzuciła Hayley. Była jakaś smutna. Zawahała się przez chwilę i dodała: – Naprawdę cię kochamy. Przeraziłaś nas na śmierć. Jenny przytaknęła. – Wracaj do szkoły. Brakuje nam ciebie. Minął tylko jeden dzień. Bardzo ciekawe, jak za mną tęskniły, skoro przez cały czas o mnie gadały. Wiem, że jestem niesprawiedliwa. Powinnam się cieszyć, że znowu jesteśmy przyjaciółkami. Przecież tego chcę. Ostatnio było między nami różnie. – Mnie was też brakowało – powiedziałam. Ten czas przeszły jakoś mi się wymknął, ale chyba tego nie zauważyły. No, na swój sposób odczułam ich brak. Były moimi najlepszymi przyjaciółkami. Może teraz sytuacja się zmieni.

9 18.20 Jenny To było dziwne. Nie? 18.21 Hayley Naprawdę piszesz do mnie z tylnego siedzenia? :-) 18.22 Jenny Chcę pogadać. No, ale twoja mama, grrr. I co to za beznadzieja leci? 18.23 Hayley Gówno z lat 90. 18.24 Hayley No, było dziwnie. Ona naprawdę nie pamięta. 18.24 Jenny Myślisz, że sobie przypomni? Boję się. 18.24 Hayley Ja też. Zadzwonię. 18.25 Jenny Szkoda, że nie umarła. 18.25 Hayley SKASUJ TO! Będzie dobrze. 18.25 Jenny Całą rozmowę czy tylko to? 18.26 Hayley Całą. 18.26 Jenny Obłęd. 18.26 Hayley

Będzie dobrze. Skasuj.

10 Aiden robił skręty szybko i sprawnie. Są niesamowite, pomyślała Becca, zaciągając się głęboko i patrząc, jak papier jarzy się pomarańczowoczerwonym żarem, a małe ziarenka trawy pękają wewnątrz blanta. Trzy, pięć lub siedem bibułek, zawsze równych, idealna równowaga trawy i tytoniu, nigdy nie trzeba było zbyt mocno się zaciągać ani nic nie dostawało się do ust przez nieszczelny papier. Zachichotała i zakaszlała, gdy trawa rozgrzała jej twarz, nadal zmarzniętą po pobycie na dworze, choć w pokoju było gorąco. Mama Aidena nie skąpiła na ogrzewaniu, chwała jej za to. Za to i za pizzę, którą im zafundowała. – Dobre? – spytał Aiden. Becca leżała w zgięciu jego ramienia, wpatrzona w sufit. – Dobre – powiedziała z uśmiechem. – Teraz nakarm mnie pizzą. Aiden wyjął z pudełka ciężki kawałek i uniósł go nad jej głową. Sięgnęła po niego, a on go odsunął. – Zamieńmy się. Machnęła ręką z jointem, podciągnęła się do pozycji siedzącej – w głowie jej zaszumiało – uśmiechnęła się do Aidena i ugryzła wielki kawał hawajskiej, ciągnąc ku sobie nitki sera, które przerwały się i wylądowały z plaśnięciem na jej podbródku. – Seksowne. Wzruszyła ramionami. – Nie jestem Barbie. Co się będę wysilać. – Barbie? – Aiden dmuchnął jej w twarz chmurą słodkiego dymu. Wciągnęła go w płuca, odklejając nieszczęsny ser. – No wiesz, jak Natasha i jej przyboczne. One nigdy nie jedzą. Prawdopodobnie robią sobie lewatywy. Jebana tragedia. – Moim zdaniem jesteś bulimiczką z amnezją – powiedział Aiden w zamyśleniu. Potem się uśmiechnął. – Obżerasz się i zapominasz zwymiotować. – Ty draniu! – Z ananasem i serem w ustach nie zabrzmiało to tak groźnie, jak powinno. Zjadła kawałek do końca, a potem zabrała Aidenowi jointa. – Dlaczego w ogóle o nich mówisz? Co cię one obchodzą? Natashy nic się nie stało. Cały ten zgiełk wkrótce ucichnie. – Wiem. Chyba jakoś to do mnie wróciło. Bo zachowały się jak suki. A mogła powiedzieć: przypomniało mi się, jak bardzo chciałam z nimi być. Że pozwalałam się tak traktować, byle zostać w ich kręgu. Byłam beznadziejna. Ale niektóre upokorzenia trzeba zachować dla siebie, żeby zatrzymać chłopaka. Nikt, zwłaszcza Aiden, nie musi wiedzieć, jaką potrafiła być cipą. – Jamie poszedł ją odwiedzić, ale najwyraźniej była zbyt zmęczona, żeby go przyjąć – powiedział Aiden. – Zdaje się, że poczuł się trochę jak idiota. Nawet w najlepszych

okolicznościach nie lubi ludzi. – Oddała mu jointa, ale pokręcił głową. – Ty skończ. Muszę trochę poćwiczyć. Tylko to jedno irytowało Beccę, jeśli chodzi o współpracę Aidena z Jamiem McMahonem – nagrywali w nocy od siódmej lub ósmej do północy lub nawet dłużej, jeśli terminy ich goniły. To znaczyło, że czasem nie widywała Aidena całymi dniami. Gdyby pracowali w normalnych godzinach, jak zwykli ludzie, wieczory miałby wolne. – Ja bym zobaczył się z człowiekiem, który mnie uratował – dodał Aiden. – Choćby po to, żeby mu podziękować. – Nie odpisała też na SMS-a Hayley. Może czuje się dużo gorzej, niż wszyscy myślą. Gdy jej czytałam w szpitalu, leżała strasznie nieruchomo. Trudno było uwierzyć, że nie umiera. Albo że już nie umarła. Czy coś. Może ciężko się z tego otrząsnąć? Dlaczego nagle zaczęła bronić Natashy? Kiedy się wreszcie pozbędzie tych starych nawyków? – To i tak dziwne. I bardzo w stylu Natashy – mieć w dupie, że człowiek tak się wysilił, żeby się z nią spotkać. Mogła mu poświęcić kilka minut. – To prawda – przyznała Becca. – Jej mama zadzwoniła do mojej. Najwyraźniej Tasha niczego nie pamięta z tamtego dnia. – Tym bardziej powinna się z nim spotkać. – No tak, ale to Tasha. Raczej nie przepada za szpitalnymi wizytami. Aiden spojrzał na nią pytająco. – Bez makijażu, bez prostownicy, bez push-upu… – Auć. – Aiden parsknął śmiechem i przyciągnął ją do siebie. – Potrafisz być suką. – Ale rzucił to lekko i wsunął jej palce we włosy, nachylając się, by ją pocałować. Uwielbiała jego pocałunki. Delikatne, słodkie badanie. Jeszcze lepsze, kiedy się najarali – czyli, prawdę mówiąc, niemal zawsze, gdy się spotykali. Mrowienie języka zmieniło się w mrowienie w żyłach, a po chwili całe jej ciało pulsowało. Nigdy nie miała dość Aidena. Nigdy. Natasha była idiotką, że go nie chciała. A ona wzięła go jak towar z drugiej ręki. Usiłowała tak o tym nie myśleć. Aiden kochał ją, Beccę. Nigdy by nie pokochał Natashy, nie w ten sposób. Nie jak bratnią duszę. Ale i tak męczyło ją, że pragnął Tashy. Że wydawała mu się piękna. Nie wydawała się, była piękna. Jeszcze gorzej. Ale nawet gdyby zaczęli ze sobą chodzić, nie potrwałoby to długo. W końcu odnalazłby Rebeccę. Gdy pozłota Tashy starłaby się, ukazując ukryty pod nią tani metal, Aiden dostrzegłby, że to Becca jest brylantem. No pewnie, że tak. – Co jest? – spytał Aiden, odsuwając się od niej, jakby poczuł przez pocałunek jej roztargnienie. Oczy miał zaczerwienione i zamglone, uśmiech łagodny. – Nic – powiedziała. – Zupełnie nic. Mieli tylko jakieś pół godziny, a potem Aiden odwiezie ją do domu i pojedzie do pana McMahona, żeby przez całą noc pracować z nim nad ścieżką dźwiękową. Nie chciała tracić czasu na rozmyślania o Natashy Howland. Natasha Howland należała do przeszłości i tak powinno zostać. Nawet gdyby wróciła do niej na kolanach – czego nigdy by nie zrobiła – Becca nie chciała mieć z nią nic wspólnego. Gdyby to ona spacerowała nad rzeką, może by nie wyciągnęła swojej byłej najlepszej przyjaciółki na brzeg. Tyle na temat przyjaźni na zawsze. Na zawsze jest tylko śmierć. Ta myśl przejęła ją chłodem. Śmierć i jej miłość do Aidena. Mocniej objęła go za szyję. To było coś wiecznego. Na pewno.

11 „BRACKSTON HERALD”, ŚRODA 13 STYCZNIA Choć nadal nie wiadomo, w jaki sposób szesnastoletnia Natasha Howland (na zdjęciu z matką) znalazła się w sobotni poranek w rzece, policja na razie nie podejrzewa udziału osoby trzeciej. Jak twierdzi osoba związana ze szpitalem, panna Howland, uczennica liceum Brackston Community, szybko dochodzi do siebie i tego ranka została wypisana. Lekarze i rodzina uważają jej przebudzenie za cud. Panna Howland nadal nie pamięta wypadków tamtej nocy. Historia ma szczęśliwe zakończenie, wygląda jednak na to, że jej początek na zawsze pozostanie tajemnicą. Rodzina Howland oraz policja proszą o kontakt osoby, które widziały Natashę nocą w piątek 8 stycznia.

12 Z AKT INSPEKTOR BENNETT: FRAGMENT DZIENNIKA NATASHY HOWLAND Mama wzięła mnie na zakupy. No oczywiście. Braki w relacjach międzyludzkich nadrabia kasą. Pod pewnym względem to dobrze, no i przecież tata zarabia dość, żebyśmy żyły na poziomie, do którego przywykłyśmy. Nienawidzę tego zwrotu. Mama nieustannie go powtarza, że to niby taki żart, ale to nie jest żart, o nie. Raczej groźba. Przypomnienie, dlaczego jej małżeństwo wciąż trwa. Kocha mojego tatę, jestem pewna, ale tylko tak długo, jak długo będzie przynosić pieniądze. Dla niego zachowała urodę i figurę, chodzi na siłownię i poprawia sobie twarz, ale to wszystko ma cenę. Zresztą tacie to nie przeszkadza. Lubi jej kupować różne rzeczy. Nawet takie, których nigdy nie używa – na przykład nietknięty od miesięcy MacBook Air – identyczny jak mój, bliźniacze prezenty, jak słodko, iPad mini, jedyny prezent, do którego czasem się przekonuje, tablet i różne inne gadżety, które według niego ułatwią jej życie. Tylko leżą i zbierają kurz. Chyba że ja się nimi zajmę, oczywiście. Moja matka chce tylko, żeby ojciec co miesiąc spłacał jej kartę kredytową, za którą kupuje buty za setki funtów, obiady i „babskie winko”. I, rzecz jasna, on to robi. Bo tak okazują sobie miłość. To ich życie, nie moje. Ja jestem tylko kolejnym gadżetem. Jeśli to im daje szczęście, czy mogłabym im tego zabraniać? Zwłaszcza przy tym kieszonkowym, które dostaję co miesiąc. I swobodzie. To wszystko działa na moją korzyść. Wróciliśmy ze szpitala jako rodzina, ale kiedy tylko przekroczyliśmy próg i stało się jasne, że nie jestem inwalidką, tata poczuł się nieprzydatny. Uciekł do swojego pokoju, żebyśmy mogły pobyć ze sobą jak „matka z córką”. Nie wiem, co myślała o tym mama, ale ja jęknęłam w duchu. Chciałam tylko odpocząć u siebie. Zrobić, co trzeba. Zastanowić się. Może przeczytać sztukę przed przesłuchaniem. Przygotować się do powrotu do szkoły. Pójść na zakupy. Mama zajęła się robieniem herbaty i krojeniem ciasta czekoladowego – trójkącik dla mnie, okruszek dla niej – a ja zajrzałam na różne media społecznościowe w komórce, ale te życzenia powrotu do zdrowia zrobiły się nudne. Odkąd nabrali pewności, że nie zamierzam umrzeć, strumień miłości prawie zupełnie ustał. Melodramat się skończył. Zobaczymy, co będzie, gdy wrócę do szkoły. Trochę mnie to bawi – pustota tego wszystkiego. Gdy już wypiłyśmy herbatę i zjadłyśmy zbyt słodkie ciasto, mama oznajmiła, że zrezygnuje z kolacji, żeby odpokutować za tę rozpustę, choć jest chuda jak patyk. Ja również pomyślałam, czy nie odpuścić sobie kolacji, bo zjadłam też tamte batony, i to mnie wkurzyło. Nie muszę się odchudzać. Wiem, że mam dobrą figurę. Ona też. Kusiło mnie, żeby jej powiedzieć, że starzejącym się kobietom nie jest do twarzy z chudością, ale po co psuć taką chwilę? Zastanawiam się, czy w młodości mama była szczupła i muskularna jak ja. Ma inną skórę, miejscami obwisłą. Moja jest jędrna, stanowi całość z mięśniami i kośćmi, jak gładka, silna maszyna. Jej ciało zaczyna się rozwarstwiać. Piersi jej opadają. Skóra na łokciach obwisa. Do tej

pory tego nie zauważałam, tych oznak fizycznej śmiertelności. Zdaje się, że przez ostatnie dwa dni nabawiłam się lekkiej obsesji na punkcie śmierci. Ale to chyba naturalne. Mój pokój wydaje mi się dziwny. Gdy uciekłam przed rozmową o kaloriach i weszłam do niego po raz pierwszy od wypadku, spojrzałam na okno – szczelnie zamknięte – i drzewo ze sznurkową drabinką na zewnątrz. Wszędzie mnóstwo śniegu. Nie chciałabym tam zejść przy tej pogodzie, choć mam silne ciało. Usiadłam na łóżku i zaczęłam od niechcenia przeglądać Czarownice z Salem. Zastanawiałam się, jak długo będę czekać. (Moja matka jest przewidywalna. Jak zresztą większość ludzi). Okazało się, że mniej więcej dwadzieścia minut. Kiedy weszła, czekałam już w butach i z torebką. – Może kupię ci coś ładnego? – zaczęła, jakby to mogło wynagrodzić mi otarcie się o śmierć. – Na przykład nową kurtkę na tę ohydną pogodę? Kurtek mam pod dostatkiem, co można stwierdzić, wchodząc do mojej garderoby, ale ubrań nigdy za dużo. Uśmiechnęłam się. Mogła mi się trafić o wiele gorsza matka, to na pewno. * Włosy schowałam pod czapką na wypadek, gdyby ktoś mnie rozpoznał – nie jestem celebrytką ani nic w tym stylu, ale dziś przed szpitalem czekali dziennikarze i fotoreporterzy i na tych zdjęciach na pewno wyszłam ohydnie. Chcieli być obecni przy mojej rozmowie z Jamiem McMahonem. Może się zgodzę. Na razie nie wiem. W szpitalu odmówiłam, ale może będzie interesująco? Mam wrażenie, że znam tego człowieka. Może powinnam się z nim spotkać. Później się nad tym zastanowię. To nic pilnego. Powłóczyłyśmy się po sklepach, pustych, bo środek tygodnia i brzydka pogoda, i po jakiejś godzinie – wystarczającej, żeby złowić trzy bluzki, spódnicę, kurtkę i dżinsy rurki – wspomniałam, że chciałabym kupić Hayley i Jennifer prezent, bransoletki przyjaźni czy coś w tym rodzaju, żeby dać im do zrozumienia, jak bardzo doceniam ich obecność w szpitalu. Spojrzałam na moje zaśnieżone buty, starając się powstrzymać rumieniec. Nie chciałam zachowywać się żałośnie czy okazywać zbyt wielkiej wdzięczności, że o mnie nie zapomniały. – W szpitalu było dziwnie – wyjaśniłam. – Zdałam sobie sprawę z nietrwałości wszystkiego. Tak było. Myśl, że omal nie umarłam – tak naprawdę, nie tylko na trzynaście minut – nadal przejmuje mnie dreszczem. – No więc tak zrobimy – powiedziała mama z uśmiechem. – Ale raczej dla uczczenia waszej przyjaźni niż ze strachu przed stratą. Czasami bywa sentymentalna, ale może miała rację. Ja też się uśmiechnęłam. Musiałam. Potrzebowałam jej karty kredytowej. – Co z Rebeccą? – spytała mama niemal niepewnie, kiedy wybrałyśmy już delikatne bransoletki, każdą ze srebrnym serduszkiem z napisem „Przyjaźń na zawsze”. Może są trochę infantylne – no dobra, bardzo – ale na pewno nie tandetne. Nie za te pieniądze. Musiałam się chwilę zastanowić. Becca. Oczywiście. Ale nie bransoletka, to by było absurdalne, zważywszy na okoliczności. Miałam inny pomysł. *

Gdy wróciłyśmy do domu, zadzwoniła ta do znudzenia poważna policjantka, inspektor Bennett. Sprawdzała, czy wszystko w porządku i czy jestem bezpieczna. Powiedziała rodzicom, że na razie zawiesili dochodzenie, ale żebym natychmiast zadzwoniła, jeśli coś mi się przypomni. Powiedziała to wszystko mojemu ojcu, jakbym pochodziła z jakiegoś dalekiego kraju i nie mówiła po angielsku, albo gorzej – miała pięć lat. No, a jeśli to ojciec wepchnął mnie do rzeki? Co pani na to, genialna policjantko? Raczej nie poproszę go o pani numer, żeby oświadczyć: „Nie zgadnie pani, co mi się przypomniało!”. Już i tak źle się czuję przez tę utratę pamięci, nie potrzebuję, żeby jeszcze ktoś mnie traktował, jakbym nagle zgłupiała. Ojciec odłożył telefon i spytał, czy zamówić coś na kolację. Rzadko to robimy. Mama szczyci się swoimi gospodarskimi zdolnościami, choć tak bardzo jej nie leży bycie gospodynią domową, że zatrudniła panią do sprzątania i prasowania, która przychodzi dwa razy w tygodniu. Dla koleżanek mamy fakt, że ktoś nie musi pracować, jest symbolem statusu, ale ja czasem myślę, że taka ilość wina do obiadu nie oznacza satysfakcji z życia. Dawno temu, przed moim urodzeniem, mama miała pracę. To dzięki niej poznała tatę. No, ale chciałam tylko powiedzieć, że mama świetnie gotuje i szczyci się tym, że co wieczór serwuje nam zdrowe i smaczne potrawy. Staram się uczestniczyć, bo to ułatwia mi życie. Rodzice nie mają pojęcia, gdzie się podziewam, ale chcą, żebyśmy raz dziennie razem usiedli do stołu, nawet jeśli mama tylko skubie sałatkę i udaje, że coś je. Zwykle wytrzymuję z nimi kwadrans, a ich to przeważnie zadowala. Pozory. Nic, tylko pozory. Pomyślałam o tym cieście. O tych dodatkowych kaloriach. A, co mi tam. Przecież omal nie umarłam. – To może chińszczyzna? – rzuciłam. – Chińszczyzna raz! – zawołał tata. – Cokolwiek zechce moja księżniczka. Wziął kawę i wrócił z nią do siebie. Minęła druga. Powinnam się zbierać. Miałam sprawy do załatwienia. – Podrzucę im prezenty – oznajmiłam. – Żeby miały niespodziankę, kiedy wrócą ze szkoły. Mama zaproponowała bez przekonania, że mnie zawiezie, ale weszłam jej w słowo. – Dam sobie radę. Obiecuję – oznajmiłam. Byłam twarda jak moja skóra. I wiedziałam, że mama się zgodzi. Jak zawsze. I, uczciwie mówiąc, z wyjątkiem tego jednego prawie tragicznego incydentu, nie miała podstaw do obaw. Od szóstego roku życia mogę robić, co mi się podoba, i nie przydarzył mi się żaden wypadek. No, może raz, w pierwszej klasie ze szkolnym chomikiem i z głupią sukienką Bekki, kiedy miałyśmy po sześć lat, ale o tym szybko zapomniano. Dzieciom wiele się wybacza. To były lekcje, które sporo mnie nauczyły. Obiecałam, że wrócę za godzinę. Nie będę się włóczyć. Nadal jestem zmęczona. To ostatnie było kłamstwem. Nie czułam zmęczenia. Energia wręcz mnie rozsadzała. Mama się zgodziła. Włożyłam nową kurtkę, żeby jej sprawić przyjemność. Na ogół jestem dobrą córką. Przynajmniej się staram. A kurtka jest świetna – czerwona. Pasuje do moich jasnych włosów i będzie pasować do ciemnych, kiedy się przefarbuję. Choć podoba mi się, że teraz wyglądamy tak samo, tęsknię za byciem brunetką. Tęsknię za byciem tamtą brunetką. W powietrzu czuło się zapowiedź nadchodzącego śniegu. Wyszłam szybkim krokiem, brnąc przez lodowaciejącą błotną breję. Tak jest najlepiej. Jak człowiek za bardzo uważa, zawsze się pośliźnie. Trzeba być odważnym. Ruszyłam do domu Jenny, mieszkającej najdalej ode mnie. Musiałam wytrzymać duszący uścisk jej mamy, a potem spytałam, czy mogę zostawić prezent na łóżku Jenny. Oczy Liz zwilgotniały; była tak mocno umalowana, że jej łzy zabarwiły się na

czarno. Płakała tanim tuszem. – O, kochanie, to urocze. One się naprawdę o ciebie martwiły. Wiesz, odkąd się dowiedziałyśmy, Jenny nie zmrużyła oka. Nie wie, że wiem. Rozumiem, że musicie mieć trochę swobody, ale wczoraj w środku nocy słyszałam ją, jak rozmawiała przez telefon. I jak poszła się napić. To się musi odbijać na nauce, bo zadzwonił do nas nawet jeden nauczyciel, żeby sprawdzić, co się z nią dzieje. I oczywiście kiedy tylko mogła, była w szpitalu przy tobie i Hayley. – Pogładziła mnie po włosach. – Jesteście jak siostry, prawda? Bliźniaczki. Miałam ochotę wytknąć jej błąd, ale wymamrotałam „tak” i popędziłam na górę, po drodze rozpinając torbę. Moja mama pewnie już napoczęła pierwszy kieliszek tego dnia, ale Liz najwyraźniej obaliła całą butelkę. Nie wiem, jak Jenny to wytrzymuje. Zostawiłam na poduszce ładnie zapakowane pudełeczko z wizytówką i przez chwilę napawałam się satysfakcją, po czym wróciłam. Liz nie przyszła na górę. Nasze pokoje są nietykalne, a Jenny potrafi zrobić piekielną awanturę, jeśli jej mama dotknie jej rzeczy. Liz może tylko zostawiać uprane ubrania na łóżku, Jenny sama je składa i chowa. W drzwiach na pożegnanie przytuliłam Liz i poszłam do domu Hayley. Liczyłam zakręty do jej ulicy. Trzynaście. Wypchnęłam tę liczbę z głowy. U Hayley było łatwiej. Jej mama przypomina moją – dba o córkę, ale trzyma tę miłość w ryzach. Na mój widok uroniła parę łez, lecz nie zostały jej na policzkach czarne smugi. W jej oczach widziałam głównie ulgę, że to nie Hayley prawie umarła w tej rzece. Patrzyła na moje jasne włosy, a ja widziałam, że myśli, jak niewiele brakowało, żeby to była jej piękna córka. Widziałam też wyrzuty sumienia z powodu tej myśli i ulgę, że ostatecznie wszystko dobrze się skończyło. Nieźle mi idzie czytanie z twarzy. Uścisnęła mnie słabiej niż Liz, a potem zaprowadziła na schody. Czekała u ich stóp aż do mojego powrotu. Nie dotknęła moich włosów. Nie roztkliwiała się nade mną. Weszłam i wyszłam w pięć minut. W domu Bekki było dziwniej. Gdy tam dotarłam, miałam twarz zaczerwienioną z zimna i cieknący nos. Nie liczyłam zakrętów. Nie chciałam kolejnej trzynastki. Zadzwoniłam, a serce łomotało mi w piersi. Nie byłam tu od dawna. Od lat. Julia Crisp otworzyła usta ze zdumienia, a potem uśmiechnęła się serdecznie. Zauważyłam, że przygląda się mojej kurtce, moim gładkim, schludnym włosom, temu mojemu wyglądowi olśniewającej dziewczyny z sąsiedztwa. Widziałam, że zastanawia się, jak wyglądałaby Becca, gdybyśmy nadal się przyjaźniły. Czy byłaby tak zaniedbana? I taka emo? Szczerze mówiąc, nie wiem, czy Becca jest emo. W szkole zawsze tak wygląda, z tymi czarnymi podkoszulkami, paskami z ćwiekami i jasnym podkładem. Prawie jak gotka, ale nie całkiem. Może jak rockers. Jak zwał, tak zwał, nie jest to jej najpiękniejsze wcielenie i Julia o tym wie. Od mojej ostatniej wizyty odnowili kuchnię i zmienili wystrój w korytarzu. Nie wiem, dlaczego mną wstrząsnęło, że dom tak się zmienił. Nie zaglądałam tu cztery lata, może dłużej. Kiedy mama Bekki zaproponowała mi coś do picia, przestąpiłam z nogi na nogę i grzecznie odmówiłam. Nie chciałam zostawiać prezentu w pokoju Bekki – to by było dziwne i niepotrzebne – więc podałam go jej mamie. Byłam skrępowana i zarumieniona. – To tylko… no, tak jakby podziękowanie. Wie pani, że przyszła do szpitala. Nie musiała. I za to, że mi czytała i w ogóle. Mama Bekki przyjęła pudełko, uśmiechając się tak szeroko, że twarz omal jej nie pękła. – O, Natasho… jakie to miłe. Becca będzie zachwycona. Zawsze lubiłyście grać w szachy.

Komplet nie był tani – ręcznie rzeźbione figurki z kamienia mydlanego. Ponad sto funtów. Ciekawe, jak mam się nauczyć wartości pieniądza, skoro mama wydaje tyle na wyrazy wdzięczności dla moich koleżanek. Lubiłyśmy grać w szachy, a Becca była w tym świetna. Ale nie aż tak jak ja. – Szkoda, że nie chodzicie dalej do klubu szachowego. Becca czasem grywa z tatą. – Mama Bekki wzruszyła ramionami. – Pewnie nastolatki uważają szachy za obciach. Też wzruszyłam ramionami. Miała rację. Klub szachowy to zakazany teren. Nawet ja nie mogłabym utrzymać swojego statusu, gdybym grała w szachy. Zresztą nie mam ochoty. Widziałam, jakie przegrywy chodzą do tego klubu. Przypuszczam, że to za duży obciach nawet dla Bekki. A przecież kumpluje się z Hannah Alderton, która znajduje się na najniższym szczeblu drabiny społecznej. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam, ale czasem gram w szachy na komórce, w jednej z tych aplikacji, w której twoim partnerem jest komputer. Nadal jestem niezła. Ale to nie to samo co z Bex. Stojąc w jej kuchni, poczułam ukłucie tęsknoty. Bolesne. Dziwne, nie? * Do domu dotarłam naprawdę zmęczona. Wykończona. Oczy same mi się zamykały. Za dużo świeżego powietrza, orzekła mama i kazała mi leżeć do kolacji. Jeśli mam pójść w piątek do szkoły, muszę odpoczywać. Pewnie miała rację. Pościel była świeżo uprana. Śliczny zapach. Jakby bezpieczeństwo i dzieciństwo, zaklęte w materiale. Dochodziła czwarta, a niebo zrobiło się już granatowe, prawie czarne. Skuliłam się, leżąc na boku, i patrzyłam. Piękny granat, ale czerń mnie przerażała. Zamknęłam oczy. Ta czerń była jeszcze gorsza – znajdowała się we mnie. W mojej głowie. Zjadała mnie. Trzynaście zakrętów na drodze. Trzynaście minut śmierci. Usiadłam, zachłystując się powietrzem. Usiłowałam się opanować. Nic mi nie jest. Przecież to wiem. Włączyłam lampkę nocną i odetchnęłam głęboko trzy razy. Nie jestem słaba. Przeżyłam. To tylko ciemność. To nie śmierć. Położyłam się, ale nie zgasiłam lampki. Gdy znowu zamknęłam oczy, świat pod powiekami był czerwonawopomarańczowy i skojarzył mi się z jesienią. Z tym mogłam wytrzymać. Ale ciemność i tak nadeszła, jakżeby inaczej. Chwyciła mnie, gdy mój oddech zwolnił, a umysł się oczyścił. Przygniotła mnie. Byłam zaplątana w gałęzie. Podwodne prądy i silny nurt. Pode mną znajdowała się czeluść. Czarna jak piekło. Głodna. Świat się rozproszył – znikł lód, zimno, gałęzie drapiące moją zamarzniętą skórę. Była tylko czerń. A w czerni coś na mnie czekało.

13 Pamięta mnie – powiedziała, gdy Biscuit skoczył na nią, figlarnie przypadł do ziemi, szorując ogonem po dywanie, a potem znowu do niej wrócił. – Najwyraźniej – zgodził się Jamie, choć Biscuit zachowywał się tak wobec wszystkich, obcych i znajomych. Był rozbrykany, nadmiernie przyjacielski i łakomy, szalona kulka cuchnącej sierści, która nigdy nie dała się w pełni wytresować. W tej chwili chyba tylko on nie czuł się skrępowany. Jamie na pewno był, podobnie jak matka Natashy, która przycupnęła na samym brzeżku sofy, z rękami splecionymi na kolanach, popatrując nieufnie na psa. Alison Howland wyglądała raczej na zwolenniczkę kotów, o ile w ogóle lubiła zwierzęta. – Zrobiłem herbatę. – Aiden przyczłapał z tacą. Postawił ją na niskim stoliku. Z wypełnionego po brzegi mlecznika wylało się parę kropel. Na tacy znajdował się także talerzyk z ciastkami zbożowymi, resztką z nagrań w studiu na piętrze. – Cześć, Aiden – powiedziała Natasha, rzucając ciemnowłosemu chłopcu piękny uśmiech. – Jak leci? Ledwie cię poznałam. – Dobrze. – Aiden wzruszył ramionami i przeniósł spojrzenie na Jamiego. – Skończę nagrywać ścieżkę. Muszę poprawić drugą gitarę. – Dzięki. – Jamie odprowadził go wzrokiem. Też chciał z nim pójść. – Mam nadzieję, że nie przeszkodziłyśmy panu w pracy. – Alison już nalewała herbatę. Jamie zdziwił się, jak można wyglądać na tak skrępowaną, a jednocześnie tak śmiało sobie poczynać w cudzym domu. Sprzeczności. Takie same jak u jej córki. – Ależ skąd. Mam elastyczne godziny pracy. – W przeciwieństwie do Aidena Jamie nie mógł oderwać wzroku od Natashy. Nie było w tym nic erotycznego, choć wiedział, że bardzo ładna z niej dziewczyna, w dodatku w tym okresie idealnego rozkwitu młodości. Chodziło o to, że promieniała życiem. I zdrowiem. Był czwartek, a niespełna tydzień temu widział ją siną, lodowatą i nieruchomą. Oczywiście potem gazety publikowały jej zdjęcia, ale „sprzed”. Wtedy wyglądała inaczej. Na przykład miała brązowe włosy. Dziewczyna spojrzała na niego pytająco. Zarumienił się. – Przepraszam, ale to dziwne… i, oczywiście, wspaniałe… Kiedy ostatnio cię widziałem, myślałem, że nie żyjesz. Jakbym ujrzał ducha. – Jestem z całą pewnością żywa. Dzięki panu. – Uśmiechnęła się, lekko zarumieniona. Zęby miała idealnie równe i białe. Nie zauważył tego, kiedy wyciągał ją z wody. Usta miała otwarte, ale on widział tylko okropną siność jej warg. Teraz te same wargi były powleczone bladoróżowym błyszczykiem. Umalowana, ale nieumalowana. Dorosła, ale nie do końca. – Choć byłoby inaczej, gdyby pan wyszedł na spacer jeszcze później. Powiedziała to lekkim tonem, przyjmując od matki filiżankę herbaty, ale twarz ukryła za jasnymi włosami i Jamie poczuł przez chwilę irracjonalne wyrzuty sumienia. – Wierz mi, ja też o tym myślałem. – Pochylił się i połaskotał psa za uszami. Mokry język oblizał mu palce. – Miej pretensję do Biscuita. Ukrył swoją obrożę.

– Czytałam o tym – powiedziała Natasha. – Ale znalazł mnie w rzece, więc mu wybaczam. Żadna nie wzięła ciastka i pies zaczął się ślinić. Jamie wziął talerzyk i poczęstował obie kobiety, ale pokręciły głowami. – W domu czeka na nas kolacja – wyjaśniła Alison z uśmiechem. Była szczupła i atrakcyjna, starsza wersja swojej córki. Jamie domyślił się, że nie przewidziała w swoim jadłospisie miejsca na ciastka i inne słodycze. – W takim razie schowam – powiedział. – Biscuit nie panuje nad sobą, gdy widzi jedzenie. Sprzątnąłby je z talerza w ułamku sekundy. Imię pasuje do niego idealnie. Chyba dobrze, że nie mam dzieci. Kiepsko mi idzie utrzymywanie dyscypliny. – Chciałam tylko przeprosić, że nie spotkałam się z panem w szpitalu – przerwała mu Natasha. Głaskała Biscuita, choć Jamie zauważył, że stara się nie zakłaczyć sobie ubrania. Nie miał do niej o to pretensji. Nikt nie lubi, kiedy czuć go mokrym psem, ale dla nastolatek to z pewnością groza. – Pewnie pomyślał pan, że jestem niegrzeczna. Jamie pokręcił głową. – Skąd! – Nie był całkiem szczery. Poczuł się wtedy jak idiota, zwłaszcza że czekający na zewnątrz dziennikarze pytali go, jak się czuje Natasha. – Prosiłam, żeby panu powiedzieli, że odpoczywam, ale to nie była do końca prawda. – Jej wielkie oczy patrzyły na niego błagalnie, z prośbą o zrozumienie. – Po prostu… nie byłam gotowa się z panem spotkać. To pewnie brzmi dziwnie. Wydawało mi się, że jeśli pana zobaczę, będę musiała przyznać, że to się naprawdę stało. Wydawało mi się, że wszystko ze mną w porządku, ale potem coś się wydarzało – na przykład pańska wizyta – i zaczynałam świrować. – Rozumiem. I nie mam pretensji, naprawdę. Najważniejsze, że czujesz się lepiej. – Ale wciąż nic nie pamięta – wtrąciła Alison, pochylając się do niego. – Zupełnie nic. Szkoda. No, oczywiście cieszę się, że nikt jej nie poturbował, ale chciałabym wiedzieć, co tam robiła. – Mamo! – Natasha przewróciła oczami, zażenowana. – To nie jest problem pana McMahona. – Żałuję, że nie mogę pomóc, ale widziałem tylko dziewczynę w rzece – oznajmił Jamie. – Nikogo innego. Ani śladu. Wiele razy przeczesał swoje wspomnienia z obawy, że o czymś zapomniał. Był pewien, że nie, ale całą przytomność umysłu – a raczej tę resztkę, która go nie opuściła w wyniku szoku – skupił na Natashy, a gdy wszedł do wody, jego zmysły oszalały. – Proszę na nią nie zwracać uwagi – powiedziała Natasha. Była wyraźnie zawstydzona, ale zaskoczyło go, jak mówi o matce, jakby jej tam nie było, jakby ich role – dziecka i rodzica – się odwróciły. A jeszcze bardziej go zaskoczyło, że Alison jej na to pozwoliła. Nie odezwała się, tylko przepraszająco wzruszyła ramionami. Może tak jej ulżyło, że córka wróciła do domu cała i zdrowa, że pozwalała jej na wszystko – ale w tym zachowaniu było coś… nawykowego. Natasha powiedziała te słowa tak naturalnie. – Wiemy, że gdyby przypomniał pan coś sobie, powiedziałby pan policji – skończyła dziewczyna. – I jestem pewna, że kiedy przyjdzie pora, pamięć mi wróci. I okaże się, że to wszystko moja wina, że to jakiś głupi wypadek. Napiła się herbaty. Ze studia na poddaszu dobiegły dźwięki gitary. Aiden chyba nie zamknął dobrze drzwi. Biscuit, zawsze spragniony rozrywki, wybiegł z pokoju. – Tyle na temat mojego uroku – zauważyła Natasha. – Lubi siedzieć w studiu. Wieczorami tam jest najcieplej. – Pracuje pan nocą? – Oczy Natashy rozszerzyły się na chwilę. – Do późna?

– Czasami. Gdy jestem w trakcie projektu. Spojrzała na niego z podziwem. – I zawsze pan wyprowadza psa tak wcześnie? Zanim pójdzie pan spać? – Czasem, ale nigdy nie sypiałem długo. Na ogół wystarczają mi cztery godziny. I zauważyłem, że lepiej zmęczyć Biscuita na samym początku dnia, bo inaczej zaczyna wariować. – Ja też nie sypiam dobrze – powiedziała cicho – mała chmurka na ideale jej młodości. Ale ta chmurka znikła, a dziewczyna wróciła myślami do psa. – Jest słodki. – Pogroziła palcem Jamiemu. – Ale niech pan mu nie pozwoli znowu schować obroży! Od tego może zależeć ludzkie życie. Jamie roześmiał się razem z nią, zadowolony, że dziewczyna potrafi dostrzec w tym zabawną stronę. To pomogło mu pozbyć się irracjonalnego poczucia winy. Nic jej nie było. Wszystko wróciło do normy. Natasha doszła do siebie, jej matka także. – Chciałam pana uspokoić co do tego reportażu, który zamierzała zrobić gazeta. Odmówiłam. Wiem, że ceni pan sobie prywatność – gazety się o tym rozpisywały – i szczerze mówiąc, wolę wrócić do szkoły i normalnego życia. Pan pewnie też. Jamie mimo woli odetchnął z ulgą. – Tak. Zgodziłbym się ze względu na ciebie, ale to nie w moim stylu. Gdybym chciał zwracać na siebie uwagę, grałbym w zespole, a nie pracowałbym w studiu. – Tak myślałam. – Wspięła się na palce i musnęła wargami jego policzek. – Jeszcze raz dziękuję. Odprowadził je do drzwi z plączącym się mu pod nogami Biscuitem, który zbiegł na dół, słysząc ich kroki. Potem zostawił tacę i poszedł z herbatą do studia. – Poszły? – spytał Aiden. Jamie skinął głową. – Wydaje się miła. Aiden wzruszył ramionami. – Tak. Wydaje się. Jamie niemal spytał, co to znaczy, ale porzucił temat, widząc, że Aiden spuścił głowę, ukrywając twarz za włosami. Czasami zapominał, że ten chłopak sam niedawno chodził do szkoły. Tej samej co Natasha. Może coś ich łączyło. Ale to nie jego sprawa. Usiadł przy biurku i spojrzał na ekrany komputerowe. – Dobrze – powiedział. – Nagrywamy. I zamknij drzwi. Słychać cię na dole. Biscuit zakręcił się w kółko i runął hałaśliwie na swoje legowisko, drzwi się zamknęły i Aiden zaczął grać, niesłyszalny dla świata zewnętrznego.

14 Becca nie wiedziała, co myśleć o tych szachach. Na widok roziskrzonych oczu mamy od razu zapragnęła nimi wzgardzić. Jakby mówiła: „Patrz! Patrz! Ty też możesz zostać Barbie, jeśli tylko o siebie zadbasz. Możesz być córką, której zawsze pragnęłam. Możesz być dziewczyną, którą wyłowiono z rzeki, a nie taką z marginesu”. Ale bierki naprawdę były ładne, delikatnie rzeźbione, a jednak solidne. Podobał jej się ich rozmiar i ciężar. W szkole zawsze grali małymi i to zawsze jej przeszkadzało. Każdy ruch jest ważny. Te bierki dawały to do zrozumienia. – Piękne, prawda? – spytał tata, gdy rozstawili szachownicę na małym stoliku. Musiała mu przyznać rację. Były piękne. Poczuła jakieś musowanie w żołądku i uświadomiła sobie – częściowo z przerażeniem – że to radosne podniecenie. Może Natasha znowu zacznie się z nią przyjaźnić. Może będą jak kiedyś grywać w szachy w długie zimowe wieczory, siedząc po turecku na podłodze i podjadając przekąski. Głupia myśl. Były za dorosłe na takie wygłupy. Miały za dużo zajęć. A jednak tliła się w niej jakaś iskierka, której nie potrafiła zgasić. Nie jesteś Barbie, szepnął głos z czającego się w niej mroku. Pamiętaj. Pamiętaj, jak cię traktowały. A jednak gdy pisała karteczkę z podziękowaniem, którą jej mama obiecała podrzucić następnego dnia, niemal cieszyła się, że Natasha wróci do szkoły. To uczucie dotrwało mniej więcej do godziny dziewiątej pięć w czwartek, gdy chowając szalik i rękawiczki do szafki, usłyszała szum ula. „O mój Boże, widziałaś bransoletki Hayley i Jenny? Cudne, nie?”. Zobaczyła je godzinę później, na przerwie. Właściwie nie same bransoletki, tylko błysk srebra i ćwierkanie: „Ooo, jakie śliczne. Przyjaźń na zawsze, jak słodko! Pewnie się cieszycie, że nic się jej nie stało, jesteście takimi przyjaciółkami…”. Potem odpłynęła. „Przyjaźń na zawsze” na bransoletkach. Może to na serio. Becca nigdy by nie powiedziała, że kiedyś to jej Natasha przysięgała wieczną przyjaźń, i proszę, co z tego wynikło. Nie chciała zdradzić, że jej zależy. Nie zależy. Dlaczego miałoby zależeć? To było dawno temu. Szachy wydały się jej głupie i brzydkie. W życiu nie będzie nimi grać. Na przerwie obiadowej Hannah usłyszała od niej parę przykrych słów. Becca zauważyła jej zdenerwowanie i wytłumaczyła się rzekomym okresem. Pod koniec dnia, gdy o trzeciej piętnaście w końcu zabrzmiał wyczekiwany dzwonek, poszła prosto do Aidena i potężnie się ujarała, po czym zaczęła się z nim ospale kochać, chichocząc i starając się to ukryć przed jego mamą, robiącą herbatę za ścianą. Nie był to świetny seks – jeszcze chyba nie wiedziała, co to znaczy – ale dawał poczucie bliskości, a coraz szybszy oddech Aidena sprawiał jej przyjemność. Tak, jakby to przez nią tracił panowanie nad sobą. Przez nią. Beccę. Nie jakąś Barbie. Zwykłą brzydką dziewczynę. To podniecało ją najbardziej. Gdy skończyli, Aiden musiał wracać do pana McMahona, choć siedział u niego cały dzień, ale najpierw odwiózł Beccę do domu. Lodowate powietrze trochę ją otrzeźwiło przed starciem ze sztywnymi rodzicami. – Czyli jutro Tasha wróci do szkoły – odezwał się Aiden, gdy zatrzymał samochód przed jej domem.

Skinęła głową. – Przynajmniej wszystko się unormuje. – No – mruknęła, wpatrując się w śnieg, lód i czyste, czarne niebo. Podczas tej krótkiej jazdy do domu szyba ledwie zdążyła odtajać; lód nadal pękał na niej tam, gdzie ciepło z grzejników nie docierało. Becca zastanowiła się, co to za uczucie: runąć w czarną lodowatą wodę. Jakby się wypadło w przestrzeń kosmiczną, która powoli wysysa powietrze z płuc. Po raz pierwszy naprawdę zaintrygowało ją, co właściwie stało się tamtej nocy z Tashą. Policja to olała – inspektor Bennett już się nie pojawiła – ale tajemnica pozostała. Natasha. Zawsze w centrum uwagi. – To pewnie najważniejsze. A może by tak rozbić te szachy na kawałki? * – Hej. Becca miała ochotę darować sobie te przesłuchania. Mało brakowało, żeby uciekła, ale pan Jones złapał ją na korytarzu podczas przerwy obiadowej, uśmiechnął się i pomachał jej przed nosem listą – no i po ptakach. Zresztą dlaczego miałaby nie iść? Lubiła pracować w teatrze, lubiła ustawiać światła i pilnować, żeby wszystko szło gładko, a w tym roku miała wszystkim pokierować. Pan Jones miał rację. Te rzeczy mogą stworzyć albo zniszczyć przedstawienie. Pierwszy piątek w dwutygodniowym planie zajęć był najlepszy. Rano zaczynała dopiero od trzeciej lekcji, co oznaczało, że mogła się wyspać, a po południu miała okienko. Do tej pory nie zastanawiała się nad sztuką, więc teraz wykorzystała wolną godzinę, znalazła cichy kącik przy grzejniku i przejrzała scenariusz, notując pomysły na przedstawienie tego surowego, mocnego tekstu. To powinno być coś prostego. Może pójść w czerń i biel, żeby nawiązać do strojów purytanów? Przyznała, że sztuka jest świetna. Szekspir na nią nie działał – musiała przedzierać się przez poezję, żeby dokopać się do znaczenia – ale opowieść Millera o histerii, kłamstwach i prawdzie poruszała w niej czułe struny. Była pełna emocji – nie tych związanych z romantyczną miłością, za którą wszyscy gonili, ale mrocznych, pożerających namiętności, a niektóre momenty wprost zapierały jej dech w piersi. Kłamstwo uczciwej, zranionej żony, by uratować męża. Ratowanie reputacji i wszystkiego, co ma z nią związek. Odnajdywała się w Elizabeth, nie w olśniewającej Abigail, nieśmiałej Mary Warren czy którejś z ofiar zaklęcia Tituby. Tamte to Barbie. Trudno będzie dobrze to przedstawić, ale pan Jones wybrał idealną sztukę dla tej zgrai wrednych suk. Przez chwilę ogarnął ją entuzjazm, ale potem rozległ się dzwonek i znowu się zdenerwowała. Gdyby Hannah – jej zaufana asystentka – nie poszła na przesłuchania razem z nią, pewnie by uciekła. Jakoś by się wykręciła. Ze względu na dziurawy plan dnia nie widziała się z Natashą, a na przerwie obiadowej ona i Hannah przycupnęły w kącie pod grzejnikiem przy sali biologii. Ukrywały się, choć żadna by tego nie przyznała. Ul był zbyt rozbrzęczany, a Natashę, Hayley i Jenny otaczał rój. Becca mogła wytrzymać bez ich widoku, dopóki to podniecenie nie opadnie. Becca przyszła na przesłuchania wcześnie, bo wiedziała, że inne dziewczyny będą przy szafkach albo na papierosie. Barbie wkroczą spóźnione o dziesięć minut, żeby zrobić wielkie wejście. Pan Jones już był na miejscu; usiadła obok niego na fotelach w pierwszym rzędzie. Powinna mieć poczucie władzy, ale nie miała. Czuła się obnażona. Siedziała z pochyloną głową, przeglądając kartki, choć ich nie widziała, a kiedy podeszła Hannah, żeby porozmawiać

o nowym sztankiecie, warknęła, że to może poczekać. W końcu zaczęły się pojawiać dziewczyny, najpierw te z ostatniej klasy, potem czasem młodsze, utalentowane gwiazdy z poczekalni, jak nazywał je pan Jones, nonszalanckie jak mało kto, jakby w ogóle ich nie obchodziło, kto dostanie rolę. Becca poczuła przybycie Barbie, zanim je usłyszała. Przypływ energii w zimnej sali. Nieważne. To jej nie obchodziło. Od dawna. Więc dlaczego czuła się tak dziwnie? – Cześć, Bex. Podniosła wzrok. Natasha. Promieniejąca życiem. Cała. Zdrowa. – Cześć – powiedziała Becca. Na kark wystąpiły jej czerwone plamy, była tego pewna. – Cieszę się, że wszystko w porządku. Dzięki za szachy – wymamrotała. – A ja się cieszę, że ci się spodobały! – Natasha rozpromieniła się w uśmiechu. – Mama kupiła bransoletki dla Hayley i Jenny, ale pomyślałam, że bardziej spodobają ci się szachy. Nie wiem, czy takie błyskotki są w twoim stylu. Przez chwilę Becca myślała, że to przytyk, sugestia, że jest wielką grubą lesbą czy kimś podobnym, i krew uderzyła jej do głowy, ale w głosie Natashy nie słyszała złośliwości. Barbie przyglądały się tej wymianie zdań. Becca zerknęła na nie kątem oka. Grupka dziewczyn, wybierających miejsca na widowni, patrzyła z pogardą, niedowierzaniem i odrobiną zgrozy. To nie była podpucha. „Mama kupiła bransoletki dla Hayley i Jenny”. Natasha ich nie wybrała. – No dobrze, pójdę usiąść. Chciałam tylko podziękować, że wpadłaś do szpitala i w ogóle. – Spoko. Pan Jones klasnął, żeby zwrócić na siebie ich uwagę. – Aha – rzuciła Natasha pospiesznie, pochylając się do Bekki. – Wieczorem jest impreza. Wpadniesz? Po przesłuchaniu mam głupią sesję z psychologiem, ale i tak nie zaczniemy przed dziewiątą czy dziesiątą. W domu Marka Pritcharda. – Wzięła zeszyt Bekki i zapisała w nim adres i numer telefonu, oddarła pasek kartki i podała go jej. – To adres domu, w którym jest impreza, i numer tymczasowego telefonu, dopóki policja nie odda mi mojej komórki. Na razie nie pozwalają mi kupić nowej karty SIM. Cholera wie dlaczego. – Skrzywiła się niecierpliwie. – Byłoby świetnie, gdybyś przyszła. Becca przyjęła pasek papieru i skinęła głową, nie wiedząc, co powiedzieć. Uratował ją pan Jones, który rozpoczął przemówienie. Tasha pobiegła na swoje miejsce. Becca obejrzała się za nią i napotkała spojrzenie Hayley. Chłodne, szacujące. Becca odpowiedziała tym samym. A masz, suko. – O co chodziło? – szepnęła Hannah, która zbliżyła się z krzesłem za plecami Bekki. – Wszystko gra? – Tak. O imprezę. Dzisiaj. – Zaprosiła cię? – spytała Hannah z niedowierzaniem. Becca miała ochotę odwrócić się i uderzyć ją w twarz. Co ona w ogóle wie? Nigdy nie miała wielu przyjaciół. Na pewno z nikim nie przyjaźniła się tak jak ona z Natashą. Może bliskość śmierci przypomniała Tashy o tych czasach. – No. Długa pauza. Pierwsi czytali Pete Cramer i Jenny. Byli w porządku, ale Becca nie mogła się skupić. Ta wymiana zdań była krótka, ale i tak dłuższa od wszystkich ich rozmów od co najmniej trzech lat. Skąd to ożywienie? O co chodzi? Dlaczego ma ochotę tańczyć, bo Natasha zaprosiła ją na imprezę? Bez jaj. Co to ma być? Spojrzała na Hayley i Jenny, zadowolone

z siebie i takie idealne. Wkurzyłyby się, gdyby Natasha znowu zaczęła rozmawiać z Beccą. Nie wiedziałyby, co zrobić. – Raczej nie pójdę – oznajmiła, czując na sobie niespokojny wzrok przyjaciółki. – Umówiłam się z Aidenem. – To nie była prawda. Postanowiła, że jeśli się wybierze, to sama. Może będzie ohydnie i dziewczyny ją zgnoją, a wtedy nie zniosłaby współczucia Hannah. Ponadto – ta myśl była śliska od poczucia winy – gdyby poszły obie, na pewno zostałyby wyśmiane i skończyłyby, siedząc w kącie do końca wieczoru i żałując, że w ogóle się tam zjawiły. Becca nie była popularna, ale była jakaś. Hannah to tylko puste miejsce w społecznej konstrukcji ula. – Uważaj – powiedziała Hannah. – Wiesz, jakie one są. Becca nie wiedziała, czy słyszy w jej głosie dezaprobatę, czy ból. Pewnie jedno i drugie. To był głos ofiary. – Powiedziałam, że raczej nie pójdę. – Świstek w jej dłoni przesiąkł potem. Schowała go do kieszeni. Natasha czytała z Jamesem Ensorem, który startował do roli Johna Proctora. Tasha chciała być Abigail, to było widać. I nadawała się do tej roli – może nie aż tak jak Jenny, ale bez wątpienia się nadawała. Poza tym było widać, że przećwiczyła sceny, które miały być czytane na przesłuchaniu. Gdy skończyła, widzowie zaczęli klaskać, a ona uśmiechnęła się, zarumieniona. Dla innych nie klaskali. – Dostała brawo za to, że przeżyła – wymamrotała Hannah. – Jakby to była jej zasługa, a nie przypadek. Becca nie odpowiedziała. Hannah oczywiście miała rację, ale chodziło o coś jeszcze. Oklaski były prośbą o aprobatę Tashy. Stała się kimś wyjątkowym. Wszyscy chcieli się z nią przyjaźnić, nawet bardziej niż kiedyś. * – Ale przyjdziesz jutro, prawda? – spytała Hannah, gdy wychodziły po przesłuchaniach. Natasha nie odezwała się już do Bekki, ale posłała jej uśmiech i powiedziała bezgłośnie: „Do zobaczenia wieczorem”, gdy wychodziła w otoczeniu swoich Barbie. – Jutro? – Becca zmarszczyła brwi. – A co jest jutro? – Urodziny mamy. – Hanna spojrzała na nią z bólem w smutnych, krótkowzrocznych oczach w bladej twarzy, która nie wyzwoliła się z etapu nastoletniego trądziku. Jej brodę nadal szpeciły różowe ślady, które nigdy nie miały czasu się zagoić przed kolejnym wysypem. – Wspólne wyjście? – Przepraszam, tak – powiedziała Becca. Oczywiście pamiętała. Po prostu na chwilę wypadło jej z głowy. – Jasne, przyjdę. Hannah rozpromieniła się w uśmiechu i Becca poczuła przypływ czułości. To jej przyjaciółka. Nie wolno jej o tym zapominać. Może nie olśniewa jak Natasha i czasem jest irytująco pozbawiona charakteru, ale to dobry człowiek. Tak. I jest inteligentna. I potrafi słuchać. Może jednak Becca powinna darować sobie tę imprezę. Może zostanie w domu i obejrzy film. Może.

15 FRAGMENT SESJI DR ANNABEL HARVEY Z PACJENTKĄ NATASHĄ HOWLAND, PIĄTEK 15 STYCZNIA, GODZ. 18.30 NATASHA: A czego się pani spodziewała? Że sam powrót do domu i szkoły przywróci mi pamięć? DR HARVEY: Nie miałam żadnych oczekiwań. Ty się tego spodziewałaś? NATASHA: Rany, pani naprawdę jest terapeutką. (chichot i chwila milczenia) Może moja mama. Chyba ją bardziej ciekawi niż mnie, jak znalazłam się w tej rzece. DR HARVEY: Ty nie chcesz wiedzieć? NATASHA: Nie. Myśli pani, że to dziwne? Proszę nie odpowiadać. Pani powie tylko: „A ty myślisz, że to dziwne?”. Może trochę. Ale czuję się dobrze. Nikt mnie nie pobił, nie zgwałcił ani nic. Policja już się tym nie przejmuje. No i mogłabym ześwirować, gdybym zaczęła się nad tym zastanawiać, nie? DR HARVEY: Jak było dziś w szkole? NATASHA: Dobrze. Wie pani, wszyscy się na mnie gapią, ale z tym daję radę. Mieliśmy dziś przesłuchania. Było fajnie. Hayley i Jenny – to tak jakby moje najlepsze przyjaciółki – nie odstępują mnie ani na krok, co także jest miłe. Tak jakby. DR HARVEY: Mówisz bez przekonania. NATASHA: Nie, jest spoko. Są wspaniałe. Chronią mnie przed ciekawskimi. Co mnie dość bawi. Tak, jakby one nie miały pytań. DR HARVEY: Jakich pytań? NATASHA: Głównie o to, jak to jest. (pauza) Jak się nie żyje. DR HARVEY: Co im powiedziałaś? NATASHA: Co mogę im powiedzieć? Nic nie pamiętam. Spodziewają się pewnie czegoś na temat światła na końcu tunelu. (pauza) Zaprosiłam Beccę na imprezę. DR HARVEY: Imprezę? NATASHA: Dziś jest impreza. Dla mnie, z okazji tego, że żyję. Zaprosiłam Beccę. Nawet nie wiem dlaczego. DR HARVEY: Nie za wcześnie zaczynasz imprezować? NATASHA: Ha. Jest pani bardziej opiekuńcza niż moi rodzice. DR HARVEY: Oni nie mają nic przeciwko? NATASHA: Na pewno mają. Ale nic nie mówią. DR HARVEY: Wydaje się, że Becca jest dla ciebie ważna. NATASHA: Była moją najlepszą przyjaciółką. Dawno temu. Odkąd się to zdarzyło, ciągle o niej myślę. Kiedyś byłyśmy ja i ona, potem ja, ona i Hayley. A teraz jestem ja, Hayley i Jenny.

DR HARVEY: Pokłóciłyście się? NATASHA: Nie. Właściwie nie. Tylko, no… w szkole sytuacja się zmienia, prawda? Różne rzeczy nabierają znaczenia. Z kim się zadajesz i tak dalej. DR HARVEY: Ale zaprosiłaś ją na imprezę. NATASHA: Tak. Pewnie nie przyjdzie. DR HARVEY: Więc Becca była twoją pierwszą najlepszą przyjaciółką? Ile miałaś lat, kiedy się poznałyście? NATASHA: Może siedem? Nie pamiętam. Mam wrażenie, że znam ją od zawsze. DR HARVEY: Może to ona daje ci poczucie bezpieczeństwa. NATASHA: Słucham? DR HARVEY: W każdym z nas jest trochę dziecka. Masz szesnaście lat, jesteś prawie dorosła. Ale wypadek, trauma, którą przeżyłaś, mógł w tobie obudzić tęsknotę za poczuciem bezpieczeństwa z dzieciństwa. Może rodzice nie zapewniają ci go w pełni. Może szukasz go u Bekki. NATASHA: (śmiech) Chyba za dużo pani o tym myśli. (pauza) Chociaż nie sypiam dobrze. DR HARVEY: Dlaczego? NATASHA: Nie wiem. DR HARVEY: Co przeszkadza ci spać? NATASHA: Nic. Jestem we własnym pokoju. Wszystko wygląda tak samo. DR HARVEY: Może ty nie jesteś taka sama. NATASHA: (pauza) Chodzi o ciemność. Boję się ciemności. DR HARVEY: Co cię w niej przeraża? NATASHA: (długie milczenie, szelest, kaszel) Wydaje mi się, że coś się w niej kryje. Coś złego.

16 Becca nie usiłowała się stroić – inni też tego nie zrobią, więc wybrała tylko opadający z ramienia podkoszulek i dżinsy – ale nałożyła pełne barwy wojenne, z czarną krechą wokół oczu, zwężającą się ku skroniom jak u Kleopatry. Uważała, że to jej nadaje groźny wygląd. Czuła się groźnie. Choć aż do chwili, gdy zatrzymała się przed tętniącym muzyką domem, nie miała pewności, że wejdzie do środka. Powiedziała mamie dla świętego spokoju, że idzie na spotkanie z dziewczynami ze szkoły i może zostanie na noc. „Oczywiście, że wyślę SMS-a, kiedy dotrzemy do domu”. Potem napisała do Aidena i spytała, czy mógłby ją odebrać koło pierwszej, może wcześniej, i że może przez całą noc nie wracać do domu. Na tę myśl uśmiechnęła się pomimo zdenerwowania. Mark Pritchard nie był tak bogaty jak Natasha, ale miał wielki dom, z dwoma salonami na parterze, ogromną kuchnią i gabinetem wychodzącym na ogród. Becca, która weszła zmarznięta, z nagle ściśniętym żołądkiem, początkowo prawie się zgubiła. Ludzie wyglądali jak migające smugi koloru. Rozpoznawała twarze, ale nie byli to jej znajomi. Paru chłopców, którzy skończyli szkołę rok temu. Z głównego salonu grzmiała muzyka, przenikająca cały dom. Nigdy nie znajdzie tu Tashy. Wygłupiła się z tym przyjściem jak nigdy w życiu. Wszyscy będą się z niej śmiać. Wszyscy? Opanuj się, pomyślała. Jacy „wszyscy”? Tylko Barbie. Nie jesteś jak Hannah. Nikt cię nie wyśmiewa. Może cię nie zauważają, ale i nie uważają cię za pajaca. Choć może liczą się tylko Barbie. A jeśli one ją jakoś upokorzą na oczach wszystkich, wtedy Becca stanie się pośmiewiskiem. Jak Hannah. Może powinna od razu napisać do Aidena. Może powinna… – Bex! Podniosła głowę. Z drzwi kuchni wyłoniła się machająca ręka. Natasha przecisnęła się między ludźmi pijącymi i rozmawiającymi w korytarzu i chwyciła ją w objęcia. – Super, nie? Mama Marka zostawiła górę żarcia i wódy. Chodź! Nie było już odwrotu. Becca zdjęła kurtkę w kuchni, kiwając głową na powitanie i wypatrując nieufnie Hayley i Jenny. Natasha zrobiła dwa mocne drinki z wódki i soku żurawinowego. – Zdrowie! – Stuknęły się plastikowymi kubeczkami. – Za życie. Becca wypiła – zbyt szybko, ale potrzebowała tego dla kurażu – i pomyślała, że Tasha jeszcze nigdy nie wyglądała lepiej, choć niemal wczoraj była prawie martwa. Jej skóra promieniała nawet przez warstwę pudru brązującego, migoczącego jak gwiezdny pył na jej nagich ramionach i szyi. Była szczupła i idealna w tych obcisłych dżinsach i srebrnym cekinowym topie na ramiączkach. Becca czuła się przy niej jak kloc. Spojrzała na swoje wygodne martensy, a potem na ośmiocentrymetrowe kremowe szpile Natashy. Czy naprawdę kiedyś się przyjaźniły? Jakim cudem? Czy można aż tak się zmienić? – Bardzo się cieszę, że przyszłaś. – Z bliska Natasha pachniała perfumami i gumą do żucia. Beccę na pewno było czuć papierosami. – Uratujesz mnie przed Markiem. Zaczął mnie wkurzać.

Ile razy będę musiała mu odmówić? I czy to nie dziwne, że ktoś jeszcze bardziej zapragnął chodzić z dziewczyną tylko dlatego, że utonęła? Powinien się umówić z Hayley, on się jej naprawdę podoba. – Gdzie jest Hayley? – Becca usiłowała mówić beztrosko, ale obrzuciła tłum nieufnym spojrzeniem. – Bawi się gdzieś z Jenny. Zaraz wrócą. Chodź, zatańczymy. Becca jeszcze nigdy w życiu nie miała mniejszej ochoty na taniec, więc wypiła wódkę do końca i nalała sobie drugiego drinka, tak mocnego, że sok ledwie go zaróżowił. Potem poszła za Tashą w stronę, z której dobiegała muzyka. Na razie w pokoju pięć czy sześć dziewczyn kołysało się w rytm muzyki, rozmawiając i chichocząc. Objęły Tashę za szyję i zrobiły jej miejsce. Potem jedna z nich, Vicki Springer, która była na przesłuchaniu, to samo zrobiła z Beccą. – Becca! Jeśli wiesz, kogo wybierze pan Jones, powiedz! Albo lepiej, jeśli dowiesz się, którą z nas chciałby przelecieć, zapłacę ci za tę informację! Oczy miała zaszklone i pijane. Pewnie przyszła na imprezę znacznie wcześniej. – On ma ochotę, to widać. Jak się przy nas zachowuje… tylko czeka, żeby się dobrać do nastolatki. – Może zgodziłby się, żebyśmy się nim podzieliły – odezwała się Jodie. Wszystkie zapiszczały, a Becca, której w głowie już szumiało od wódki, roześmiała się razem z nimi i przyznała, że pan Jones jest seksowny i że wszystkie mają na niego ochotę, choć wcale tak nie myślała i nie potrafiła sobie wyobrazić, żeby mogła z kimkolwiek zdradzić Aidena. Dziewczyny wypytywały ją o szczegóły, jakby Becca była ich wtyczką – i może była, może to naprawdę śmieszne, pomyślała, rozglądając się dokoła. Wszyscy chłopcy wygłupiali się i ukradkiem podpatrywali tańczące dziewczyny, a wszystkie dziewczyny myślały, żeby się przespać z kimś o wiele starszym od nich. W głowie lekko się jej zakręciło i zachichotała, nie wiadomo dlaczego, kołysząc się wraz z resztą grupy. Rzadko piła, wolała jarać, i wódka od razu uderzyła jej do głowy. Znalazła się w ulu. Stała się częścią roju. To ją znowu rozbawiło. Nie wiadomo skąd pojawił się Mark, który chwycił Natashę. Usiłowała się wyzwolić, ale pochylił się i szepnął jej coś do ucha. Skinęła głową, a potem wzięła Beccę za rękę. – Chodź, wróciły. Dziwnie było poczuć uścisk ciepłych, smukłych palców Tashy. Becca miała wrażenie, że znowu jest dziesięciolatką i wyrusza na poszukiwanie przygód ze swoją najlepszą przyjaciółką. Jak w dziwnym śnie, w którym przeszłość stapia się z teraźniejszością, przez co wszystko wydaje się nierealne. Becca czuła się jednocześnie jak w domu i nie na swoim miejscu. To drugie wrażenie przeważyło, gdy drzwi gabinetu zamknęły się za nią i znalazła się wśród Barbie i paru chłopców. – Wchodzisz? – spytała Hayley Beccę, gdy w pokoju zebrała się grupka nastolatków. – Jeśli tak, będziemy potrzebować gotówki. Jenny oszczędza na studia. Nic za darmo. – Nie odrywała wzroku od Bekki. – Akurat Jenny dostanie się na studia – odezwał się Mark z chichotem. – Geniusz matematyczny. – Zapłaciłam za gram – odezwała się Natasha – więc Becca może wziąć trochę mojej działki, jeśli zechce. Nie bądź suką. – Powiedziała to lekko, ale Becca była pewna, że Hayley się wzdrygnęła. – To samo dotyczy ciebie, Mark. Jenny jest mądrzejsza, niż ci się wydaje. Hayley przez całą rozmowę świdrowała Beccę chłodnym spojrzeniem, choć po tych słowach

zerknęła na Jenny i Natashę, by znowu wrócić do Bekki. – Chcesz trochę czy nie? – spytała. – Co to? Feta czy koka? – Feta – powiedziała Jenny, chowając banknoty do portfela. – Najlepsza jakość. Zapomnisz o wszystkich smutkach. – Wyjęła paczkę bibułek i podała je chłopcom, którzy natychmiast je rozpakowali. – Ale połknij, nie wciągaj. Daje lepszego kopa. Dłużej trzyma. No i przez najbliższe pół godziny nie będziesz miała wrażenia, że nos ci się pali. – Zachowanie kontaktu z dilerem, który był chłopakiem twojej mamy, to twoje największe życiowe osiągnięcie – zauważyła Hayley sucho. Chłopcy zaczęli ostrożnie zsypywać lśniący biały proszek na bibułki. Becca spojrzała na ich opakowanie, leżące na stoliku. Czuła na sobie spojrzenia Barbie. – Pewnie. Czemu nie? Natasha wydała cichy okrzyk radości. – To zaczynamy imprezę! – Na pewno możesz? – spytała Becca i natychmiast się znielubiła za ten rozsądek. – No wiesz, po tym wszystkim. – Fizycznie nic mi nie jest – odparła Natasha. – To prawda. – Mark puścił do niej oko, włożył do ust zawinięty w bibułkę proszek i popił go piwem. Natasha zerknęła na Beccę i przewróciła oczami. Hayley zacisnęła zęby. Rozdzielająca narkotyki Jenny przeniosła wzrok z jednej koleżanki na drugą. Czy w obozie Barbie nastąpił rozłam?, zastanawiała się Becca. Z powodu tego idioty Marka Pritcharda? – Proszę – powiedziała Jenny, na której dłoni leżały cztery zawiniątka z bibuły. – Wszystkie są takie same, wybieraj. Becca wzięła oddech. A więc to jest jej pierwszy raz. Co to ma być, jakiś test? No oczywiście. Wszystko w ulu było testem. Wzięła jedną bombkę. Chyba nie będzie tak źle? Na pewno nie jest to gorsze niż zrobienie z siebie cipy przed szkolną elitą. Włożyła zawiniątko do ust, kombinując, czy da się jakoś przechować je między zębami a policzkiem i nie połykać. Nie dało się. A co tam, pomyślała. Wzięła kubeczek i pociągnęła długi łyk, żeby popić bombkę. Spojrzała wyzywająco na Hayley. – Zaczynamy imprezę. * O północy już miała odlot. Zaczęło się powoli. Gdy bibułka rozpuściła się w jej żołądku i narkotyk przenikał do krwiobiegu, poczuła mrowienie, a potem nagły przypływ ciepła. Wszystko stało się bardziej wyraziste. Serce jej przyspieszyło. Przez nanosekundę pomyślała: „Nie wiem, czy mi się to podoba”, a potem uniosła ją fala błogości. Muzyka tętniła w jej żyłach, każdy dźwięk budził spazmy rozkoszy. Natasha tańczyła, ale Becca wolała patrzeć. Scena nie była jej żywiołem. Wolała kulisy. W kuchni wzięła kolejną wódkę. Hayley i Jenny rozmawiały w kącie pokoju, pochylając ku sobie jasne głowy. Obejrzały się na Beccę i nawet przez mgiełkę narkotyku zauważyła ich dezaprobatę. Dezaprobatę? Nieufność? Coś. Podeszły do niej, a ona wyszczerzyła zęby jak idiotka, nie potrafiąc się pohamować. Gdyby tylko mogły być przyjaciółkami. Gdyby tylko…

– Czego ty chcesz, Becca? – spytała cicho Hayley. – Co ona ci powiedziała? – dodała Jenny. Zagryzła dolną wargę, czekając na odpowiedź. Becca jeszcze trochę się pouśmiechała. Przynajmniej wydawało jej się, że to uśmiech. Szczęka jej się zacisnęła, więc może szczerzyła zęby jak świr. – Ale wy jesteście piękne – powiedziała. – Serio. Nawet bez tego sztucznego dziadostwa jak makijaż i tak dalej. Naprawdę. – Jaja sobie robisz? – spytała Hayley. Becca zmarszczyła brwi. Hayley spojrzała na nią ostro. Jenny też. Jak to możliwe, że nie mają odlotu? – O co chodzi? – spytała. – Co się z wami dzieje? Popatrzyły na siebie w milczącym porozumieniu. – O to się nie martw. – Jenny odciągnęła Hayley. Becca została sama. Barbie. Nigdy ich nie zrozumie. Nagle zatęskniła za Aidenem. Nie tyle zatęskniła, ile rozpaczliwie zapragnęła go zobaczyć. Przytulić się do niego i na zawsze zamknąć się z nim w dwuosobowym świecie. Kochała go. Tak bardzo. Byli bratnimi duszami. Przeznaczeni sobie. Hayley i Jenny mogły na nią patrzeć z góry, ona miała Aidena. I nic więcej się nie liczy. Nawet Natasha. Wyjęła komórkę i trochę spoconymi palcami wysłała mu SMS-a z pytaniem, czy już kończy pracę. Potem wzięła kurtkę i wyszła zapalić, zostawiając za sobą uchylone drzwi. Od prochów było jej gorąco, a zimne nocne powietrze ją orzeźwiło. Przysiadła na schodku i zaciągnęła się, patrząc na gwiazdy. Niebo było pogodne; do rana rozmiękły śnieg zamarznie i zmieni się w gołoledź. Z domu dobiegał łomot muzyki i gwar, ale wydawało się, że to bardzo odległy świat. Inni palacze zgromadzili się w ogrodzie z łatwym dostępem do kuchni i drinków; Becca pomyślała, że ta chwila podsumowuje całą jej szkolną egzystencję. Zawsze z boku. Uśmiechnęła się. To nieważne. Teraz kochała ich wszystkich. Te ich próby bycia fajnym, szczupłym, idealnym. Tak naprawdę niczym się nie różnili. To byli jej koledzy, jej rówieśnicy. Kochała ich. Zabrzęczała jej komórka. Aiden. Wpadnie po nią za dziesięć minut. Jej uśmiech stał się jeszcze szerszy, a myśl o spotkaniu z nim przejęła ją kolejnym dreszczem narkotykowej rozkoszy. Dobry towar, cokolwiek to było. Daje kopa, ale nie zamula. Pozwala zachować czystość emocji. Tyle ciepła. Podobało jej się. Może Aiden skombinuje taki sam, mógłby wziąć razem z nią. A potem wziąć ją. Zachichotała. – Co cię tak śmieszy? Natasha otworzyła drzwi za plecami Bekki. – Nic. Tak sobie myślę o głupotach. – Dobry towar, co? – Tasha usiadła obok niej na schodku. Źrenice miała ciemne i ogromne, czarne dziury, pożerające jej tęczówki. – No. – Becca podała jej papierosy, a gdy Tasha pokręciła głową, zapaliła kolejnego, choć przed chwilą skończyła. Smakowało jej. Dym podkręcał jej odlot. – Często to robisz? – Nie. Ale dziś chciałam sobie odpuścić. – Nie dziwię ci się. – Czemu tu siedzisz? – Czekam na Aidena. – Nie po to wyszła w tę cichą noc, ale wyjaśnienie brzmiało wiarygodnie. – Już idziesz? – Tak, mam jutro robotę. Dzięki za zaproszenie, było super. – Przez chwilę milczała. – Nawet

jeśli Hayley i Jenny mnie tu nie chciały. Natasha spochmurniała. Westchnęła przeciągle. Z jej ust uleciała mgiełka. – Potrafią być dziwne, ale przez parę ostatnich dni były miłe, jak moje psy stróżujące… znowu po staremu. – Jak to? – Becca spojrzała na nią. – Nie dogadywałyście się? Natasha wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Były jakieś dziwne. – Uścisnęła rękę Bekki. – Ale teraz inaczej patrzę na wszystko. Chyba dlatego chciałam odzyskać twoją przyjaźń. Po prostu… to trudno wyjaśnić. Myślałam o tobie, kiedy się obudziłam, i wiedziałam, że muszę cię przeprosić, że byłam taką suką. – Nie przejmuj się – powiedziała Becca. W dodatku szczerze. Może przez amfetaminę, może przez to, że Tasha omal nie umarła, a może po prostu dlatego, że upłynęło już tyle czasu. – Zmieniłyśmy się. Pewnie zawsze było nam pisane rozejść się w różne strony. A ty z Hayley i Jenny… no wiesz. Zawsze miałyście do siebie blisko. Natasha wzruszyła ramionami i spuściła wzrok. – Może. Ale wszyscy się zmieniamy. Czasem mi się zdaje… no, nie wiem. One… Ulicą nadjechał samochód; kierowca usiłował odczytać w ciemnościach numery domów. – To Aiden. – Becca wstała. Ale potem obejrzała się, zaniepokojona. – Co ci się zdaje? – A, nic. Jestem głupia. I pijana. I naćpana. Lepiej już wejdę do środka. – Wyciągnęła rękę i Becca pomogła jej wstać. – Moi wielbiciele będą się zastanawiać, gdzie zniknęłam. Mark na pewno. – Udała, że wymiotuje, i obie się uśmiechnęły. – Zostawiłam z nim Hayley. Może rzuci się na niego i mnie uratuje. – Nie jest taki zły. Jesteś dla niego zbyt surowa. Aiden zatrzymał się przy krawężniku i błysnął reflektorami. Becca pomachała mu i odwróciła się, by uścisnąć Tashę. – Jeszcze raz dzięki. – Baw się dobrze – powiedziała Tasha, puszczając oko. Spojrzała na samochód. – Wczoraj widziałam się z Aidenem. Bardzo się zmienił. Stał się taki dorosły. Co jest między wami? To tak na poważnie? Becca skinęła głową. – Tak. Bardzo. – Super. – Tasha uśmiechnęła się szeroko. – Idź i zabzykaj go na śmierć. Obie zachichotały. Tasha wychyliła się zza Bekki i pomachała. – To na razie! – rzuciła Becca i pobiegła do samochodu. – Na razie! – zawołała za nią Tasha. * W samochodzie Aidena było gorąco jak w tropikach. Becca usiadła obok niego i pochyliła się, żeby go pocałować. Ujęła jego twarz w zimne dłonie i wsunęła mu język do ust; to ciepło i wilgoć znowu ją podnieciły. Prochy są niesamowite. Może i niedobrze je brać, ale są niesamowite. – Zwolnij, ty nimfomanko – powiedział Aiden ze śmiechem, odsuwając ją od siebie. – Najpierw stąd odjedźmy.

Becca osunęła się na swoje siedzenie, uśmiechnięta. Wyjęła na wpół wypalonego jointa z popielniczki między nimi i zapaliła go. – Fajnie było? – Całkiem. – Trawa i amfa okazały się niezłym połączeniem. Światła latarni wirowały w ciemnościach, zostawiały smugi na obrzeżach jej pola widzenia. Aiden zerknął na nią. – Wyglądało na to, że ty i Natasha się kumplujecie. Wzruszyła ramionami. Co go to obchodzi? Zmarszczyła brwi, na chwilę oderwana od dreszczu przyjemności w jej ciele i smug światła na zewnątrz. – Nie wspomniałeś, że spotkałeś się z Natashą. – Przyszła z mamą do domu Jamiego. Właściwie to się z nimi nie widziałem, przyniosłem im coś do picia i wróciłem do studia. Becca spojrzała w mrok. Pomimo narkotycznej euforii poczuła ukłucie zazdrości. Najpierw wybrał Natashę. Ona była druga. Nagroda pocieszenia. Aiden żartobliwie ukłuł ją palcem w bok; rozkaszlała się, wykrztuszając z siebie pachnący dym. – Przestań świrować. Nie interesuje mnie płytka Natasha. – Nie jest taka zła. – Daj jej czas, żeby doszła do siebie. – Aiden odebrał jej resztkę jointa i wypalił ją do końca. Wyrzucił niedopałek za okno. – Wtedy zmienisz zdanie. – Zdaje się, że to Hayley i Jenny. One ją zmieniły. – Albo ona je. Becca nie odpowiedziała. Nie chciała zanadto bronić Tashy, żeby Aiden nagle znowu się w niej nie zakochał. Prawie się roześmiała, uświadamiając sobie, jak bardzo przesadza. Przede wszystkim nigdy jej nie kochał, dawno temu zaprosił ją raz na randkę. Weź się opanuj, Crisp, powiedziała sobie. Tylko spokojnie. Ale Natasha była piękna, to nie ulegało wątpliwości. I może Aiden czasem myślał o tej urodzie, przesuwając się między udami Bekki. – Może – powiedziała, odwracając się, żeby na niego spojrzeć, i podciągając kolana pod brodę, na ile mogła pomimo pasów. Nie chciała myśleć o Natashy. Znowu się przyjaźniły. Nie wolno jej spieprzyć tego własną paranoją. – Kogo to obchodzi. – Dokładnie. – Jesteś taki piękny. – Te słowa wyrwały jej się prosto z serca. – Naprawdę. To znaczy przystojny. Jak z obrazka. – Zachichotała i Aiden do niej dołączył. – Tak bardzo cię kocham. Naprawdę. Jesteś niesamowity. Aiden zerknął na nią i zrozumiał. – Masz dziwne oczy. Co wzięłaś? – Właściwie nic. Troszkę fety. – Kto ci dał? – Jenny miała. Nie kupiłam… Tasha dała mi bombkę. Niegrzecznie byłoby odmówić. – Nagle poczuła się, jakby musiała się bronić, jak podczas rozmów z rodzicami. – Coś ci zostało? – spytał w końcu Aiden. Pokręciła głową. – To nie ja kupiłam. – Był taki przystojny i należał do niej. Miała ochotę go zadusić w uścisku. – Twoja mama jest w domu? – Nie wiem. Może. Nie tłumaczy mi się. A co?

Becca przeciągnęła się jak kotka, lekko rozchylając nogi. Podkoszulek podjechał jej do góry, odsłaniając goły brzuch. – Mam ochotę narobić hałasu – mruknęła. Czuła się seksowna. Czuła się pełna życia. Zauważyła, że Aiden gwałtownie przełknął ślinę. To jej dało poczucie władzy. Pragnął jej, nie Tashy. Tylko jej. Dotknęła jego uda i, patrząc mu w oczy, przesunęła palcami aż do krocza jego dżinsów. Przycisnął jej dłoń do wypukłości pod nimi. Nie dotarli do jego mieszkania. Zatrzymali się na parkingu pod lasem i zgasili światła. Becca w ułamku sekundy zdarła z siebie dżinsy i usiadła na nim okrakiem, wciskając go głęboko w siebie, ujeżdżając go, jakby nie miała go dość. I nie miała. Po raz pierwszy seks nabrał dla niej znaczenia, przestał być jakąś jego tajemnicą, a kiedy Aiden – z zaszklonymi oczami i przyspieszonym oddechem – podniósł jej podkoszulek i stanik, jedną ręką zaczęła się dotykać. – O Jezu, Becca – wykrztusił Aiden i bezradna żądza w jego głosie powiększyła jej pożądanie. Zagubiła się w tym uczuciu, a kiedy tak go ujeżdżała, pieszcząc siebie, poczuła, jak staje się twardszy, walcząc z pokusą orgazmu, i zaczęła jęczeć, głośno i jak prawdziwa kobieta. W końcu osunęła się na jego ramię i teraz to on krzyknął, ostatnimi pchnięciami wbijając w nią cały swój gniew, pożądanie i miłość. Kiedy odzyskali zdrowe zmysły, uśmiechali się do siebie i chichotali, a Becca włożyła dżinsy, nagle przemarznięta bez włączonego ogrzewania. Aiden skręcił kolejnego jointa, którym podzielili się w pozbawionej skrępowania ciszy, spoglądając w mrok i pławiąc się w błogości. Becca nie czuła już odlotu, ale narkotyk działał jeszcze na tyle, że nie wstydziła się jak zwykle, gdy postanowiła zapomnieć o wszystkim i zrobić coś, co sprawi jej przyjemność. To było jak drugi pierwszy raz. Tylko że teraz poczuła się prawdziwą kobietą, nie dziewczyną. Kiedy tak podawali sobie jointa, Aiden spoglądał na nią niemal z uwielbieniem. Uderzyła ją myśl, że nie ma nic obrzydliwego w sprawianiu przyjemności sobie albo jemu i że jeśli będzie robić to, co chce, Aidenowi może się to nawet podobać. Nie powinna się tego wstydzić. On nie przestanie jej kochać. Sądząc po jego spojrzeniu, może nawet pokocha ją bardziej. Seks jest dziwny. A może nie dziwny, może raczej chodzi o to, że przypomina narkotyki. Kiedy dorastasz, wszyscy ci mówią, że nie powinnaś tego robić. Potem to robisz i jest świetnie. Dlaczego nikt ci o tym nie mówił? Przynajmniej seks nie jest nielegalny. Ale dlaczego człowiek czuje się tak winny, że robi coś, co może robić po skończeniu szesnastu lat? Oczywiście w szkole nikt się nie przejmował wiekiem. Na przykład Jenny. Wszyscy wiedzieli, że się puszcza. Nawet mama Bekki. Kiedy przypadkiem wpadły na Jenny, kupującą ubrania z mamą, po uprzejmym powitaniu i szybkiej ucieczce mama Bekki obejrzała się na nie i syknęła: „Jaka matka, taka córka”. Równie dobrze mogłaby rzucić „dziwki”. Jej spojrzenie to mówiło. Może mama była zazdrosna. Może tata nie sprawdza się w łóżku. To była myśl i obraz, nad którymi Becca nie chciała się zatrzymywać – nie ma na świecie takich narkotyków, po których nabrałaby ochoty na rozmyślania o seksie rodziców – więc włączyła radio, żeby się zająć czymś innym. Gdy skończyli jarać, Aiden pojechał do domu. Becca trzymała mu głowę na ramieniu, choć w tej pozycji było jej niewygodnie. Ale to detal. Kochała go. Kochała go dotykać. Dochodziła druga, gdy skulili się, nadzy, pod kołdrą w jego zimnym łóżku. Kiedy stopy im rozmarzły i dygot ustał, zrobili to znowu, tym razem spokojniej. Łagodniej. Kochamy się, pomyślała Becca, choć od tego słowa przeszły ją ciarki. Ale to było właśnie to.

17 Z AKT INSPEKTOR CAITLIN BENNETT: FRAGMENT DZIENNIKA NATASHY HOWLAND Dałam się pocałować Markowi Pritchardowi. Widziałam, że Hayley na nas patrzy, i spojrzałam jej prosto w oczy, jakbym to ja wygrała. Bo wygrałam. A ona stała jak królowa lodu, jakby to ona zamarzła na śmierć i znowu ożyła. Chyba stała się ładniejsza ode mnie, ale nie ma tego, co ja – nie ma mojej tajemniczości. Na razie. Nie ma Marka Pritcharda, który by się za nią uganiał, jak za mną. Patrzyłam jej w oczy, gdy Mark przyparł mnie do ściany. Chciał być strasznie męski, ale za bardzo się starał i pchnął mnie tak, że uderzyłam kręgosłupem o listwę na ścianie. A mimo to prawie go nie zauważałam. Naprawdę. Chodziło tylko o mnie i Hayley. Mierzyłyśmy się wzrokiem, gdy Mark rozchylał mi wargi i napierał grubym językiem na mój język. Hayley usiłowała się uśmiechać, ale na szyję wystąpiły jej czerwone plamy. Niemal jakbym skaleczyła ją do krwi. Udałam, że zrobiłam to, bo się nagrzałam. Tej samej wymówki użyłam, żeby wrócić do domu, zamiast zostać u Hayley z Jenny, ale to nie była prawda. Nie wiem, jak wygląda prawda. Nie chciałam się całować z Markiem. Wiem tylko, że widok pokonanej Hayley – chłodnej, spokojnej Hayley – sprawił mi przyjemność. Hayley, gwiazda bieżni. Hayley, dziewczyna z idealnie wyrzeźbionym brzuchem. Hayley, która była moim cieniem, a teraz staje się sobą. Czasami wydaje mi się, że jesteśmy sobie obce. Wszystkie. Że krążymy wokół siebie. To samo widzę w przypadku mamy i jej paczki od „babskiego winka”. Śmieją się, żartują, mówią, jak się kochają, ale choć to może i prawda, czujnie wypatrują swoich słabości. Szczelin w zbroi. Chłopcy chyba mają inaczej. Chłopcy są jak psy. Kobiety to koty. Indywidualistki z natury. Nie jesteśmy zwierzętami stadnymi. A teraz, gdy i my, trzy nierozłączki, podziwiane władczynie szkolnego kurnika, stajemy się kobietami, może ta zasada zaczyna obowiązywać i nas. Hayley nie krzyknęła na mnie, nic nie zrobiła. Udała, że jej to wisi. Powiedziała, że właściwie Mark jej się nie podoba i że mogę go sobie wziąć. Wyśmiałam ją. Nie chcę Marka Pritcharda. To fiut. Zresztą jak większość chłopców w szkole. Może nie powinnam tego mówić Hayley. To było wredne. Prawdziwe, ale wredne. Chciałam jej tylko pokazać, że mogłabym go mieć. Że Mark woli mnie. Jenny nie potrafi aż tak dobrze ukrywać swoich uczuć. To nasze jagniątko. Słodkie, zabawne, seksowne jagniątko. Czasem nie wiem, czy w ogóle ma w głowie jakieś własne myśli, czy tylko zlepek słów Hayley i moich. Ciągle na mnie patrzyła, nie rozumiejąc. Chciała coś powiedzieć, ale się powstrzymała. Kiedy oznajmiłam, że wracam do domu, żadna nie zaprotestowała. Jakby im ulżyło. Może naprawdę tak było. Znowu ze sobą szepczą, jak przed moim wypadkiem. Myślą, że nie widzę, ale się mylą. Może dlatego dałam się pocałować Markowi. Może musiałam

im przypomnieć, kto tu rządzi. Nadal żałuję, że nie poszłam do domu Hayley, choć lepiej, że wróciłam do siebie. Zwłaszcza że ciągle byłam na prochach. Gdybym poszła do Hayley, może nic by mi się nie przyśniło. Myślałam, że prochy usuną lęk przed ciemnością, że ochronią mnie przed koszmarami, ale nie. Gdy w końcu zasnęłam, obudziłam się tak zlana potem, jakbym znowu była w rzece, uwięziona w niej na zawsze. Całego snu nie pamiętam, tylko fragmenty. Otaczała mnie straszna, bezdenna ciemność. Tonęłam w niej. Byłam sama, przeraźliwie zziębnięta. Nie mogłam oddychać. Działo się coś złego. Usiłowałam wypłynąć na powierzchnię, ale nie dałam rady. Chyba w ogóle się nie poruszałam. Nie potrafiłam tego stwierdzić. Nie miałam pojęcia, co mnie otacza. Nie woda. Nic mnie nie wciągało. Po prostu wisiałam w próżni. Wtedy ktoś wyszeptał moje imię. Zamarłam, unosząc się w nicości, nie widząc. Szept się powtórzył. Wiedziałam, że powinnam rozpoznać ten głos. Zbliżał się. A potem zaczęłam bezgłośnie krzyczeć w ciemnościach.

18 Barbie pewnie by dostały zawału, gdyby ktoś zobaczył je w knajpie tak tandetnej jak Frankie&Benny’s, ale Becca, nadal trochę pod wpływem i na potężnym zjeździe, z radością powitała mączne, tuczące specjały, które postawiono przed nią o drugiej po południu. Mimo wszystko, pomyślała, wypijając kolejną colę light, która nie zdołała nawilżyć jej wyschniętych ust, pójście z koleżanką na urodziny mamy jest słabe. Obiady urodzinowe rodziców są w najlepszym razie nudne. Nie jest to coś, na co chcemy narażać innych. No, ale Hannah miała inną rodzinę. Becca patrzyła na jej bliskich, roześmianych i zadowolonych ze swojego towarzystwa. Może tak bywa, kiedy jest się najmniej lubianą dziewczyną w szkole – trzeba się nadal przyjaźnić z rodzicami. – Hannah mówi, że odpowiadasz za dekoracje i projekty kostiumów? – odezwała się Amanda Alderton. – To spora odpowiedzialność. – Robiła to już w zeszłym roku – wtrąciła Hannah, jakby Becca potrzebowała jej wsparcia, jakby Amanda z tym rozlanym ciałem i obwisłym biustem mogła być zdolna do czego innego niż nieustającej życzliwości. – I była świetna. Naprawdę. – Hannah uśmiechnęła się do Bekki, która na ułamek sekundy zobaczyła ją jako mamę, chudszą wersję Amandy, ale tak samo pragnącą żyć cudzym życiem, zamiast odważyć się na własne ryzyko. – W zeszłym roku większość pracy wykonała Katie Groud, ale teraz jest na uniwerku. – Na pewno wyjdzie świetnie. – Amanda przeniosła wzrok z Bekki na córkę i z powrotem. – Skoro wy dwie się za to bierzecie, to nie ma wyjścia. – Jej oczy i uśmiech były tak ciepłe, że Becca prawie się zarumieniła. Hannah miała głowę na karku i zdawała wszystkie egzaminy na szóstki. Pójdzie na Oksford czy coś w tym stylu, na pewno, ale Becca czasem myślała, że dla jej rodziców największym osiągnięciem córki jest przyjaźń z nią. Skoro Hannah zdobyła taką przyjaciółkę, świetnie sobie radzi. Nie jest jedną z tych dziewczyn, które nie mają nikogo, są dręczone w internecie i w końcu popełniają samobójstwo. Becca chciałaby powiedzieć Amandzie, że nie musi się martwić. W dzieciństwie Hannah nigdy nie spotkała się ze złym traktowaniem. Po prostu nikt jej nie dostrzegał. Zawsze tak było i zawsze będzie. Przynajmniej dopóki nie skończą szkoły. Nikomu się nie chce jej dręczyć. Łapczywie wgryzła się w hamburger, aż sos pociekł jej po brodzie. W żołądku jej burczało. Jak to się stało, że zostały najlepszymi przyjaciółkami? Pewnie znalazła się w złym miejscu o niewłaściwym czasie. Nauczycielka kazała im pracować w parze, kiedy Natasha się na nią wypięła. I tak wylądowała we Frankie& Benny’s na urodzinach jej mamy, jak w dzieciństwie. Przygnębiające, choć miała wyrzuty sumienia, że tak myśli. – A ten twój chłopiec? – spytała Amanda. – Ma jakichś miłych kolegów dla mojej córeczki? – Mamo, proszę! – Hannah oblała się rumieńcem, który zabarwił całą jej bladą jak ciasto twarz. – Tato, powiedz jej coś. – Nie rób jej wstydu, Amando – wymamrotał pan Alderton, trzymający w garści lepkie żeberka.

– Ale o co chodzi? Ja tylko zadałam pytanie. – Wszystko u niego dobrze – Becca przełknęła kęs hamburgera, spiesząc się z odpowiedzią, żeby Amanda nie zabrnęła dalej. Ta kobieta nie miała żadnych zahamowań, w przeciwieństwie do swojej dziewiczo nieśmiałej córki. – Ale nie wiem, czy Hannah lubi takich chłopaków jak jego koledzy. Podchwyciła ukradkowe spojrzenie koleżanki, niepewnej, czy to przytyk. – Hannah potrzebuje kogoś bardziej inteligentnego – dodała Becca z uśmiechem. – Jest zbyt mądra dla większości kumpli Aidena. Dla niej nadawałby się, no nie wiem, doktor czy ktoś. – Masz rację. – Amanda skinęła głową z aprobatą. – Moja córka to typ naukowca. Potrzebuje kogoś, kto jej dorówna. – Chodź ze mną do łazienki. – Hannah pociągnęła Beccę za rękaw. – Niech choć na chwilę zrobi się normalnie. – Myślałem, że kobiety chodzące do łazienki parami to tylko stereotyp – powiedział pan Alderton. – O czym chcecie poplotkować, skoro jecie obiad tylko z nami? Amanda trzepnęła go żartobliwie serwetką. – To nastolatki. Zawsze mają o czym plotkować, prawda? – Mrugnęła do dziewczyn, a one uśmiechnęły się grzecznie i szybko wstały. To sitcom, pomyślała Becca. Hanna żyje w komedii sytuacyjnej, tylko że komizm jest tu niezamierzony. Nagle ogarnęło ją współczucie. Pewnie to nic miłego, kiedy rodzice przez cały czas cię lubią. Kiedy trzeba być dla nich nieustannie miłym. Nie pamiętała, żeby Hannah choć raz burknęła coś do matki, kiedy przychodziły do jej domu ze szkoły. Nigdy. Zawsze witała ją uśmiechem i – kiedy brały napoje i przekąski – krótkim sprawozdaniem z tego, jak minął dzień. Zupełnie inaczej niż w jej domu, gdzie wystarczyło jedno dziwne spojrzenie matki, żeby Becca uciekła do swojego pokoju jak typowa nastolatka. – Przepraszam za nią – odezwała się Hannah, gdy drzwi toalety się za nimi zamknęły. – Na pewno będzie gorzej. – I tak jest lepsza od mojej mamy – odparła Becca, choć właściwie nie miała pewności, czy chciałaby się zamienić. Weszły do kabin i przez chwilę w ciszy zmuszały pęcherze do działania pomimo obecności drugiej osoby. – Zostałaś wczoraj u Aidena? – spytała Hannah. – Jesteś zmęczona. Oczy masz nadal trochę czerwone. – Tak – rzuciła Becca i spuściła wodę. Hannah wyszła równocześnie z nią i obie podeszły do umywalek. Becca ze skupieniem myła ręce, nie podnosząc głowy. – Wpadłam na chwilę na imprezę. – Natashy? – Hannah spojrzała na nią w osłupieniu. – Nie zostałam długo. Ale doszłam do wniosku, że trzeba się pokazać, rozumiesz. W końcu mnie zaprosiła i w ogóle. – Zrobiło jej się głupio. Chciała zataić to wyjście na imprezę, ale to by było głupie. Hannah mogła się dowiedzieć w szkole. No i naprawdę, dlaczego miałaby kłamać? Przecież nie zrobiła nic złego. Hannah i tak by nie poszła. To tylko impreza. Nic wielkiego. – No tak – powiedziała Hannah. Ale wydawało się, że nie skończyła. – No co? – Nic. Uważaj. – Jak to? – Wiesz. To Natasha. Uważaj. Nie ufaj jej. Potrafi być podła. I nie tylko.

– Nie znasz jej – warknęła Becca. Może dla ciebie była podła, chciała dodać, ale ugryzła się w język, bo choć rzeczywiście Hannah przez lata była obiektem szyderstw Natashy i jej Barbie, to samo spotkało też Beccę. I obie o tym wiedziały. – Słuchaj – dodała spokojniej. – Nie zamierzam znowu się z nią przyjaźnić. Tamte czasy minęły. Zaprosiła mnie, więc wypadało się pojawić. To wszystko. No wiesz, ona naprawdę omal nie umarła i nadal nie wiemy, dlaczego tak się stało. Hannah wzruszyła ramionami. – Po prostu martwię się o ciebie. – Teraz mówisz jak moja mama. – Becca przewróciła oczami i uścisnęła ramię koleżanki. – Chodź, koniecznie muszę zjeść te wielkie czekoladowe lody, wiesz, te, po których ma się ochotę rzygać. Chichocząc, wróciły do stolika. Amanda przywitała je uśmiechem aprobaty. Wtedy Becca zauważyła, że dostała SMS-a. Wpadniesz? Ok. 4/5? Daj znać. Tash.

Serce zabiło jej szybciej. O co chodzi z Tashą i resztą Barbie? Dlaczego chciała się spotkać z Beccą, a nie Hayley czy Jenny? OK, odpisała. Dozo.

– Aiden? – spytała Hannah. – Dzień dobry, kooocham cię? Becca uśmiechnęła się do niej. – Mniej więcej, ty krowo. – W sumie nie skłamała. Nie powiedziała, że to SMS od Aidena. Zresztą to nieważne. Miały prawo przyjaźnić się z innymi. No, Hannah miałaby, gdyby ktoś chciał się z nią przyjaźnić. Kiedy podano lody, Becca zjadła tylko połowę, a potem wyszły na zimne powietrze i Hannah wzięła ją pod rękę, ogarnęło ją poczucie, że dopuściła się zdrady. Może nie powinna iść. Może napisze SMS-a, że jednak coś jej wypadło. * Dziwnie było wrócić do domu Tashy. Alison wyjęła resztki ogromnego ciasta czekoladowego i powiedziała, że Becca wygląda „miastowo”, po czym ukroiła dwa wielkie kawałki, choć Becca mówiła, że już nic nie wciśnie – czym najwyraźniej zyskała sobie aprobatę Alison Howland. Usiadły przy stole w kuchni i przez parę minut rozmawiały uprzejmie i ze skrępowaniem, aż w końcu Becca, której z nieśmiałości wszystko leciało z rąk, prawie oblała colą schludny stosik pism, leżący na cienkim Airbooku z nalepką w narożniku pokrywy. – Nie szkodzi, nie szkodzi – powiedziała Alison, gdy Becca rzuciła się wycierać to, co uroniła ze szklanki. – Zresztą w ogóle go nie używam. A zamoczyła się tylko część twarzy jakiejś celebrytki. – Uniosła mokre pismo – Widzisz? – I tak idziemy na górę – oznajmiła Tasha. – Chodź, Bex. Zostawiła talerzyk z ledwie tkniętym ciastem. Tasha zrobiła to samo. – Miło było panią znowu spotkać – rzuciła. – Ciebie też, Rebecco. – Kobieta uścisnęła jej ramię. – I dziękuję. Że tam byłaś. Bardzo

pomogłaś. – Nie ma sprawy. – Becca oblała się gorącym rumieńcem. Wdzięczność dorosłego dla nastolatki ma dziwny posmak. I trochę straszny. Jakby stały się sobie równe i na świecie nie pozostała już ani odrobina bezpieczeństwa. Ich dzieciństwo się skończyło. Znalazły się w poczekalni na progu dorosłości. Na ziemi niczyjej. Co czasami było super. A czasem totalnie do dupy. * Pokój Natashy się zmienił. Znikły plakaty z boysbandami i róż na ścianach, teraz zastąpiony bladą żółcienią, stylowymi lustrami i toaletką. Na jednej ścianie wisiał kolaż ze zdjęć, głównie selfie Barbie. Przeważnie zrobione rok lub dwa lata temu, sprzed czasów Instagrama. Teraz ich życie toczyło się online. W ten sposób trafia się do większego grona wielbicieli, a Barbie zdecydowanie ich potrzebowały. – Jeśli chcesz zapalić, to śmiało. – Natasha przekręciła klucz w drzwiach i otworzyła okno. – Rodzice pozwalają ci się zamykać w pokoju? Nie są całkiem normalni. – Dziewczyna musi mieć trochę prywatności. Już wyrosłam z wieku, kiedy tata mógłby wejść i zobaczyć moje cycki. Albo coś więcej. – Yyyy, ohyda. Większość ojców by zapukała przed wejściem. – Znasz moich rodziców. Nie lubią problemów. Chciałam mieć zamek w drzwiach, to mam. Usiadły okrakiem na parapecie, z jedną nogą za oknem. Chłodne powietrze owiewało im jeden bok, na drugim czuły ciepło centralnego ogrzewania. W zamierzchłej przeszłości robiły tak wiele razy, ale teraz Becca czuła się jak Alicja w Krainie Czarów po wypiciu czy zjedzeniu tego czegoś, od czego urosła. Parapet stał się o wiele mniejszy. Kiedy ostatni raz tak siedziała, nie musiała się garbić, a w wywieszonej na zewnątrz nodze nie czuła przyciągania grawitacji. Podniosła ją i oparła o gałąź starego drzewa, po którym Natasha zeszła tamtej nocy, gdy wylądowała w rzece. Łatwo było jej dosięgnąć. Nie czuła się tak swobodnie na wysokości jak Tasha i Hayley, ale bez trudu zeszłaby do ogrodu po drabinie. Konary były grube i równe, solidne i wiedziała, gdzie Tasha odłamała mniejsze gałązki, żeby z sęków zrobić wygodne oparcie dla stóp. Śnieg zaczął w końcu topnieć; drzewo, jak tamtej nocy, było go zupełnie pozbawione. – Nadal ci się nic nie przypomniało? – spytała i szybko dodała: – Przepraszam, na pewno masz już dość tego pytania. Zakładam, że się nie przypomniało. Tasha pokręciła głową. – Nic. Nic prawdziwego. Czasami śnią mi się różne rzeczy, ale głównie chodzi o strach i wodę. Wydaje mi się, że coś tam jest, coś, czego nie widzę. – Może to twoje wspomnienia starają się wrócić. – Becca wydmuchnęła długi strumień dymu. – Coś tuż poza twoim zasięgiem? – Mówisz jak moja terapeutka. – Tasha zerknęła do pokoju. – Każe mi pisać dziennik. Co robię i o czym myślę. Nie chciałam, ale… no wiesz. Może to pomoże. – Wzruszyła ramionami niemal zawstydzona. Dziwnie było widzieć ją tak niepewną siebie, serce Bekki trochę odtajało. Zerknęła na leżący na łóżku zeszyt z długopisem. Ta dziura w pamięci musi być dziwna. – Tylko nie opisuj tych spraw z prochami – powiedziała z uśmiechem. – Skąd! Postanowiłam coś zmyślić, na wypadek gdyby lekarka chciała przeczytać. Jeśli cię to

interesuje, obecnie kręcę jednocześnie z panem Jonesem i panem Garrickiem od angielskiego. – Powtórzę: yyyy, ohyda. – No co, nie wszyscy możemy mieć takie szczęście w miłości jak ty. – Jak to możliwe, że nie masz chłopaka? Nie chcesz? – Popołudniowe słońce zachodziło, malując horyzont płonącym, jadowitym pomarańczem pod zimnym, ciemniejącym błękitem. Beccę, zapatrzoną w niebo, nagle ogarnął lęk, że Tasha zaraz oznajmi, iż jednak się myliła, bo od początku kochała Aidena i chciałaby go sobie wziąć, ale nadal pozostać przyjaciółką Bekki. – Nie sądzę – cicho wyznała Tasha. – Po prostu nie rozumiem, o co w tym wszystkim chodzi. Dziewczynom nie mogę tego powiedzieć, oczywiście. Nie zrozumiałyby. Jenny pieprzy się jak królik – właściwie wszystko, co o niej słyszałaś, jest prawdą, a i tak nie słyszałaś wszystkiego. A Hayley dałaby się przelecieć Markowi Pritchardowi oraz jego tacie w zamian za randkę z Markiem. Ale ja nie rozumiem, na co komu chłopak. Te słowa, ostre i dosadne, wydawały się jeszcze brutalniejsze, ponieważ padły z ust Tashy. Ona tak nie mówiła. Choć Becca musiała przyznać, że właściwie nie zna już swojej dawnej przyjaciółki. – Wszystko między wami w porządku? – Przyjrzała się Tashy. Dziewczyna opierała brodę na szczupłym kolanie, skulona, zamyślona. Twarz miała ściągniętą, oczy mroczne. Ale nadal pozostała piękna. – Chyba tak. – Bo wczoraj chciałaś o nich coś powiedzieć, a potem zrezygnowałaś. – Becca zdusiła niedopałek o zewnętrzny parapet, a potem przełożyła nogę do pokoju, żeby spłukać papierosa w toalecie. Zazdrościła Tashy wielu rzeczy… Pokoju zamykanego na klucz i własnej łazienki. Nikt nie wrzeszczy pod drzwiami w najmniej odpowiednich momentach. Nie trzeba przemykać przez korytarz w samym ręczniku. Ciekawe, czy kiedykolwiek przestanie zazdrościć Natashy Howland. A może to jej przeznaczenie? – Sytuacja zrobiła się trochę dziwna – przyznała w końcu Tasha. Becca usiadła na łóżku. – Nie wiem, coś się zmieniło. Przed wypadkiem. – Co się zmieniło? – Trudno powiedzieć. Jakby przestały mnie lubić. Becca nie mogła sobie tego wyobrazić. Natasha była centrum wszechświata Barbie. Jenny i Hayley – tylko satelitami. – Może jednak trzy osoby to już tłum – skończyła Tasha. Becca ugryzła się w język, żeby powstrzymać kąśliwą uwagę o odstawieniu na boczny tor, odstrzeleniu najsłabszej sztuki czy inną z miliona metafor, które nadal nie oddawały w pełni, jak bardzo boli takie odrzucenie. Tasha już ją przeprosiła. I wszystko wydarzyło się dawno temu. Obie się zmieniły, na lepsze lub gorsze. Dorosły. – Ale teraz zachowują się miło. Lepiej niż miło. Nieustannie piszą do mnie i sprawdzają, jak się czuję. Chcą mnie odwiedzać. Musiałam im powiedzieć, że dziś idę do szpitala, żeby pozbyć się ich na chwilę. – Fajnie, że im zależy. – Pewnie tak. Hej – rzuciła Tasha z nagłym ożywieniem – masz ochotę zagrać w szachy? – Co, teraz? – Czemu nie? – Zacznijmy, a potem przesyłajmy sobie swoje ruchy w SMS-ach. Możesz w domu rozstawić komplet ode mnie.

– Dobrze. Niech będzie. – Twarz Bekki rozświetliła się prawdziwą radością. Wskazówki zegara cofnęły się do szczęśliwszych czasów. – Ale i tak wygrasz. – Możliwe. – W oczach Tashy błysnęła chęć rywalizacji. – To będzie nasza tajemnica. Becca skinęła głową. Jasne, że tajemnica. Natasha Howland grająca znowu z Rebeccą Crisp to niepożądana plotka. Ciekawe, kiedy – o ile w ogóle – takie sprawy przestaną się liczyć. Pół godziny później tata Tashy zapukał do drzwi. – Szybko! Chowaj cycki! – syknęła Tasha, chwytając się za biust. Becca zachichotała mimowolnie. – Tata atakuje! Rozgrywka zaczęła się powoli, przerywana pogaduszkami o szkole i zapewnieniami, że po tak długiej przerwie obie będą beznadziejne, choć Becca podejrzewała, że Tasha także grała od czasu do czasu, odkąd przestała chodzić do klubu szachowego. – Przyniosłem wam to – powiedział Gary. Stał w drzwiach, trzymając dwie puszki coli. Tasha odebrała mu je, a on zajrzał do pokoju, nieco zaskoczony. Włosy miał nażelowane i lekko zmierzwione, pewnie prosto z przebieralni klubu tenisowego, domyśliła się Becca. Powiew cytrusowej wody po goleniu zmieszał się z powietrzem w pokoju, jeszcze pachnącym odrobiną dymu. Jeśli Gary to zauważył, nic nie powiedział. Ale przez chwilę patrzył na Beccę. Potem uśmiechnął się pospiesznie. – Przepraszam, usłyszałem głosy i myślałem, że przyszła Hayley. – Nie, to tylko ja. – Miło cię widzieć. No, to już was zostawię. Pamiętaj, ptaszku-nataszku, że musisz się wcześnie położyć. Zalecenie lekarza. – Tak, tato. – Tasha już zamykała drzwi. – Wciąż nazywa cię ptaszkiem-nataszkiem? – spytała Becca ze śmiechem. – Było zabawnie, kiedy miałam dziewięć lat – mruknęła Tasha. – Przestał to robić publicznie dopiero, kiedy na niego nakrzyczałam. – Zmarszczyła brwi z irytacją, która zdziwiła Beccę. Może urocze rodzinne przezwiska nie przystoją Barbie. Spojrzała na zegarek. Było jeszcze wcześnie, ale i ona odczuwała brak snu i wpływ wczorajszych prochów. Jeśli się nie pozbiera, jutro będzie wykończona, a mama chciała, żeby w niedzielę wszyscy wyszli na rodzinny obiad. Potrzebowała ośmiu godzin snu. Jeśli to możliwe, dziesięciu. – Spadam – powiedziała. – Prześlę ci mój ruch, kiedy mózg mi ruszy. Nadal jestem wykończona po wczorajszym. – Mhm. – Tasha uniosła ironicznie brew. – Nie po tym. No, może trochę. – Becca uśmiechnęła się mimowolnie. Rozmawianie o seksie, a przynajmniej robienie do niego aluzji z Tashą sprawiało, że czuła się doroślejsza. Sytuacja naprawdę się zmieniła od czasu ich rozstania. Becca wprawdzie nie była Barbie, ale miała chłopaka i uprawiała z nim seks. I nieważne, że Tasha go nie chciała. – No i dziękuję za zaproszenie – dodała, kiedy schodziły po schodach. – Cieszę się, że się spotkałyśmy. – Tasha uścisnęła jej ramię. – Serio. I… no wiesz… – Zarumieniła się i zawahała, spuściwszy oczy. – Jeszcze raz przepraszam. Za wszystko. – Zapomnij. Serio – powiedziała Becca. W tamtej chwili naprawdę w to wierzyła. Cały jej ból, łzy i poczucie odtrącenia straciły znaczenie. W każdym razie na jakiś czas. W kuchni coś skwierczało; zapach smażonej cebuli zapiekł Beccę w oczy. Alison przyrządzała coś smacznego. Żołądek Bekki zaburczał, choć zjadła ogromny obiad. – Dziękuję za gościnę, pani Howland! – Wracaj częściej!

– A, jeszcze jedno – odezwała się cicho Tasha, wychodząc z nią na zewnątrz. Obie zadrżały, gdy owiało je wilgotne powietrze. – Nie mów o tym nikomu, dobrze? Wiesz, w szkole. – Jasne. – Becca poczuła dźgnięcie bólu. Jej twarz pewnie to zdradziła. – Nie chodzi o ciebie… muszę się kryć przed Hayley i Jen. Nie mam siły na te ich dramaty. Nie chciałam się dziś z nimi spotkać… nie zrozumieją tego. Becca uśmiechnęła się do niej. – Spoko. Nic nie powiem. – Jej też to odpowiadało. W ten sposób Hannah też się nie dowie. Właściwie starała się nie mieć tajemnic przed koleżanką, ale to by na pewno się jej nie spodobało. Nie po tym, co powiedziała w toalecie restauracji. I co więcej, naprawdę by cierpiała. Przez chwilę Becca poczuła wyrzuty sumienia, ale tu, na schodach przed domem Tashy, Hannah wydawała się bardzo daleka. – Do zobaczenia w poniedziałek – powiedziała Tasha. – Będą wyniki próbnych egzaminów. Hura. – O cholera. Ale może ogłoszą też wyniki castingu. – Fakt. Powodzenia. – Bekki nie interesowało, kto kogo zagra. Ona zarządzała sprawami technicznymi. To był jej świat. Tasha objęła ją na pożegnanie. Becca poddała się uściskowi z zażenowaniem. Potem drzwi się zamknęły i ruszyła do domu. Miała ochotę tylko paść na łóżko i spać. Ale najpierw rozłożyła szachownicę. Zapaliła papierosa. Rozpoczęły otwarciem hiszpańskim – żadne zaskoczenie. Niczego nie zdradzało. Może zrobi ruch drugim koniem. W tej chwili była zbyt zmęczona, żeby przewidzieć choć jeden ruch naprzód. Taka gra to żadna gra. Westchnęła. Boże, naprawdę była nudziarą. Nic dziwnego, że Tasha chce utrzymać tę znajomość w tajemnicy. A mimo to się uśmiechnęła. Nie potrafiła się powstrzymać. Miło odzyskać przyjaciółkę.

19 18.03 Jenny Odbierz! 18.04 Hayley Nie mogę. Jadę z tatą. Po żarcie na wynos. 18.05 Jenny Skłamała. Nie poszła do szpitala. Dlaczego? 18.07 Hayley Co? Na pewno? Skąd wiesz? 18.09 Jenny Przejechałam rowerem koło jej domu. Światła się paliły, więc zatrzymałam się na chwilę. Widziałam, jak wyprowadziła Beccę Crisp. Nawet się uścisnęły. ???? 18.10 Hayley Co?? 18.12 Jenny Dlaczego nas olała? Boję się. Myślisz, że pamięta? 18.14 Jenny Jesteś? 18.15 Hayley Myślę. 18.16 Jenny Jeśli pamięta, czemu nic nie mówi? Mamy z nim porozmawiać? Powiedzieć mu? Uważam, że tak. 18.18 Hayley Nie! Bo zeświruje. Może nie

przypomniała sobie, ale jakoś wie, że się pokłóciłyśmy. Zachowuj się normalnie. 18.20 Jenny Nie wyrabiam. 18.22 Hayley Może tylko chciała pogadać z Beccą. Wie, że to by mnie wkurzyło, więc nic nie mówiła. Może chce ją spytać o przesłuchanie? Myślisz, że Bex wie, kto dostał rolę? 18.23 Jenny Jeśli pamięta, to może powiedziała Becce? Niedobrze mi. 18.24 Hayley Nie powiedziałaby. Nie w jej stylu. Zadzwonię z domu. Skasuj skasuj skasuj! 18.25 Jenny Wiem!! 18.26 Jenny ;-)

20 Z AKT INSPEKTOR CAITLIN BENNETT: FRAGMENT DZIENNIKA NATASHY HOWLAND Gdy po odejściu Bekki czekałam, aż mama zawoła mnie na herbatę, wbrew samej sobie myślałam o seksie. Nawet Becca go uprawia. Dziwnie o tym pomyśleć. Gdy Mark Pritchard wpychał mi język do gardła, czułam jego napierającego na mnie fiuta. Wgniatał go we mnie, jakby myślał, że będę zachwycona. Może powinnam. Widziałam już jednego. Twardego i gołego. Fiuta, ptaka, chuja, penisa, jak zwał, tak zwał. Te wszystkie słowa mnie trochę brzydzą. To było w zeszłym roku z Alfiem Jonasem na balu maturalnym. W pierwszym odruchu parsknęłam śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać. Wyglądał tak dziwnie, sterczący z kępki włosów w kroczu, dziwna, jasna kolumna ze skóry i żył. Z dziurki na czubku wypłynęła kropelka płynu i zatrzymała się w zagłębieniu, jakby czekała, aż jej dotknę. Alfie wyglądał na strasznie zranionego, kiedy zachichotałam. Udałam, że to dlatego, że stał ze spodniami i bokserkami spuszczonymi do połowy uda, ale tak naprawdę śmieszył mnie ten żałosny widok. Więc to z powodu tego czegoś tyle zamieszania? Do tego momentu nawet trochę lubiłam Alfiego. Całował mnie delikatnie. Nieinwazyjnie. Trochę dziwnie. Wpatrywał się we mnie jak wierny szczeniaczek, a ja nie wiedziałam, co zrobić. Skóra była delikatniejsza, niż sądziłam, cała twardość kryła się pod nią. Alfie otoczył moją dłoń palcami i zaczął nią poruszać, jakbym była lalką, w górę i dół, a luźna skóra poruszała się z nami. Skończyło się dość szybko – na szczęście. Jeden jęk i mokra plama na mojej dłoni. Nigdy więcej go nie widziałam. W każdym razie nie w ten sposób. Becca robi to z Aidenem. To i więcej. Nie rozumiem, po co. Chudy Aiden z tłustymi włosami, które zasłaniają mu prawie całą twarz. Aiden, który nie umie mi nawet spojrzeć w oczy. Aiden, który potknął się, zapraszając mnie na randkę, i klapnął na ziemię, a potem gapił się na mnie osłupiały, kiedy parsknęłam śmiechem. Miał tak bolesne spojrzenie, że jeszcze bardziej mnie rozbawił, choć wiedziałam, że ten śmiech jest okropny i okrutny. Ale nie mogłam się pohamować. A potem Hayley i Jenny też się zaczęły śmiać i wszyscy patrzyli na niego jak na jakiegoś paralityka. A teraz Becca jest w nim zakochana. Przestał być szkolną niedorajdą, ale wciąż daleko mu do księcia z bajki. Przypuszczam, że gdybym mu pozwoliła się przelecieć, rzuciłby ją dla mnie w ułamku sekundy. Nie potrafię sobie wyobrazić ich seksu. Becca pewnie nawet bierze do ust. Seks w mojej głowie jest brzydki. Wiem, że nie powinien. Ale jest. Może nigdy tego nie zrobię. Zdaje mi się, że czasem siła bierze się z braku seksu. Wyczuwam to w chłopcach, którzy na mnie patrzą. Tak strasznie tego chcą. Ale, no naprawdę, czy to aż takie wspaniałe? Z każdą dziewczyną jest tak samo. Ale oni chcą mnie, ponieważ nie mogą mnie mieć. Weźmy na przykład Jenny. Nikt się z nią nie liczy. Daje na prawo i lewo. Mówi, że to uwielbia, ale chyba nie zawsze. To ją niszczy, tak jak jej mamę. To także czuję. Od wypadku

czuję więcej, co jest dziwne. Jenny sądzi, że to jej jedyny atut, i robi to, bo chce być kochana. Czy to nie straszne? Nie robi tego z „miłości”. Ja chyba aż tak jej nie potrzebuję. A jednak są z tego strasznie dumne. Becca, Jenny i nawet Hayley, która chyba jeszcze z nikim tego nie zrobiła, ale na pewno już komuś obciągnęła. Są dumne z tej lepkiej, stękającej ohydy. Jakby posiadły jakąś wiedzę tajemną. Może to właśnie seks daje ludziom. Tajemnice. Ale ja już mam tajemnice. Do tego seks nie jest mi potrzebny.

CZĘŚĆ DRUGA

21 FRAGMENT ARTYKUŁU W „THE TIMES” Z PONIEDZIAŁKU 18 STYCZNIA: Ciało, znalezione ubiegłej nocy w rzece Ribble między Maypoole i Brackston w Lancashire, zidentyfikowano jako zaginioną dziewiętnastolatkę Nicolę Munroe, która znikła z domu w Maypoole ponad dwa miesiące temu. FRAGMENT ARTYKUŁU W „MAYPOOLE GAZETTE” Z PONIEDZIAŁKU 18 STYCZNIA: Rodzice Nicoli Munroe oficjalnie zidentyfikowali ciało córki, znalezione w niedzielę w nocy w Ribble. Nasi informatorzy twierdzą, że rozpoznania dokonano na podstawie ubrania i zdjęć dentystycznych, ze względu na daleko posunięty rozkład tkanek zwłok, które przez dwa miesiące leżały w rzece. Ojciec Nicoli, Gerard Munroe, wygłosił oświadczenie, w którym prosił, by pozwolić rodzinie w spokoju przeżyć żałobę. Rodzice zmarłej zamierzają wnieść skargę na zaniedbanie policji, która nie zgodziła się na przeszukanie dna rzeki w pierwszych etapach poszukiwania ich córki. Nicola Munroe zrobiła sobie rok urlopu przed rozpoczęciem studiów na uniwersytecie muzycznym w Leeds. Niedawno wróciła z Tajlandii, gdzie uczyła angielskiego, i podjęła pracę na część etatu w Nag and Pineapple na Chester Street. FRAGMENT ARTYKUŁU W „BRACKSTON HERALD” Z WTORKU 19 STYCZNIA: Okoliczności śmierci Nicoli Munroe, której zwłoki znaleziono w rzece w Brackston w niedzielę w nocy, pozostają tajemnicą. Policja nie udziela żadnych informacji. Nadal nie wiadomo, czy to prąd zniósł ciało panny Munroe w miejsce, gdzie zostało znalezione, czy też leżało tam od dwóch miesięcy. Fakt, że w pobliżu została uratowana miejscowa nastolatka Natasha Howland, rodzi pytanie o związek tych dwóch spraw. Panna Howland, którą uratował miejscowy muzyk Jamie McMahon podczas spaceru z psem, przez trzynaście minut znajdowała się w stanie śmierci klinicznej. Odzyskała siły i wróciła do szkoły, gdzie jest wzorową uczennicą. Nie ma żadnych wspomnień z dnia wypadku. Jej rodzina odmówiła komentarza.

22 Angielski z panem Garrickiem był ostatnią lekcją w środę i można śmiało powiedzieć, że nikt, nawet Jenny, która nie wiadomo czemu lubiła ten przedmiot i była w nim dobra, nie słuchał uważnie. Za oknami gasło popołudniowe światło. Emily esemesowała pod ławką z chłopakiem, Becca rysowała projekty dekoracji. Pan Garrick przyszedł spóźniony, trzasnął drzwiami i wymamrotał coś o pracach egzaminacyjnych i że kiedyś pisało się je tylko raz w roku, i jeszcze coś, co absolutnie ich nie interesowało, po czym uśmiechnął się z lekkim skrępowaniem i sięgnął po Wesela w Zielone Świątki. Becca miała nadzieję, że nauczyciel zachorował i zostaną wysłani do świetlicy, żeby się „uczyć”. Ale nie, pan Garrick pracował również w komisji egzaminacyjnej i dużo czasu poświęcał na ocenę prac i egzaminy poprawkowe. Gdy godzina w końcu dopełzła do końca, szuranie krzeseł wydało się głośniejsze niż zwykle. W tak licznej klasie, liczącej około dwudziestu osób, mogła się łatwo ukryć. Ponadto pan Garrick nie był głupi. Wiedział, że ostatnia lekcja nie sprzyja wysiłkowi umysłowemu. Gdyby mógł im puścić jakiś film, zrobiłby to. Becca zastanowiła się, czy namówić go do pokazania im Czarownic z Salem. Może by się zgodził. Był wyluzowany. Tak wyluzowany jak pan Jones, może o parę lat starszy. Miał w sobie coś uroczego. Dobrotliwego. Przypominał klasycznego poczciwego profesora, ale bardziej przystojnego. No, to może go spytam, pomyślała Becca leniwie. Choć ci, którzy nie biorą udziału w sztuce, mogą się sprzeciwiać. Zawsze lepsze to niż nudne wiersze. Wróciła myślami do Tashy. Nikomu nie powiedziała o niedzieli i spodziewała się, że wszyscy ją zignorują, ale tak się nie stało. Nie żeby stała się duszą towarzystwa, ale parę osób rzuciło jej „cześć” na korytarzu. Hannah to zauważyła. Była trochę spłoszona, zwłaszcza wczoraj, gdy Becca umówiła się z Tashą na przerwie obiadowej, żeby porozmawiać o sztuce. I urażona, ale Becca udała, że tego nie zauważa. W poniedziałek mieli spotkanie z obsadą sztuki – lista wybranych zawisła na tablicy w porze obiadowej – i, zgodnie z oczekiwaniami, Barbie sobie poradziły. Tasha dostała rolę wspaniałej, pełnej życia, lecz mściwej Abigail, Jenny – płochliwej Mary Warren, a Hayley – chłodnej i spokojnej Elizabeth Proctor. Becca nie zazdrościła im, głównie dlatego, że nigdy nie pociągały ją światła reflektorów, a poza tym dziewczyny były dobre. Widziała, jak Hayley i Jenny oklaskują Tashę, kiedy dostała Abigail, jakby była najlepszą aktorką. A przecież choć Natasha miała talent i pokaże go w roli Abigail, Jenny ją przewyższa. Becca to wiedziała i czuła, że Barbie także to wiedzą. Ale Jenny musiała zdać egzaminy poprawkowe z matematyki, a pan Jones nie chciał jej przeciążać. To dobry powód, pomyślała Becca. Ponadto rola Mary Warren jest ciekawsza, pod wieloma względami trudniejsza od Abigail. – Ta lekcja nigdy się nie skończy – wymamrotała Emily, nadal ukrywając telefon za otwartym tomikiem poezji. Jej palce śmigały po wirtualnej klawiaturze. Becca mruknęła twierdząco, zajęta obserwowaniem siedzących przed nią Hayley i Jenny. Barbie podawały sobie liściki, pogrążone

w bezgłośnej rozmowie. W dodatku siedziały tuż pod nosem pana Garricka. Może nauczyciel po prostu postanowił to zignorować. Może jego też nie obchodziła ta lekcja. Becca rysowała dalej. Była to pierwsza próba czytana i chciała sprawdzić z Casey reflektory i resztę. Casey centralnie spieprzyła egzaminy i mało prawdopodobne – choć jednym z jej przedmiotów była obsługa sceny – żeby uczestniczyła w pracach nad przedstawieniem. Premiera – tak, ale próby i przygotowania niekoniecznie. Więc wyglądało na to, że do pomocy została tylko Hannah, a ona świetnie się sprawdzała przy wykonywaniu rozkazów, lecz brakowało jej pewności siebie, żeby coś zrobić z własnej inicjatywy. Tasha nie pojawiała się przez cały dzień, jakby w ogóle nie przyszła do szkoły. Becca będzie pewnie musiała za nią czytać i nie zadba o sprawy techniczne. – No kurwa, w końcu – jęknęła Emily, gdy wreszcie zabrzęczał dzwonek. Wstały, zanim dźwięk ustał. Emily ruszyła do drzwi z torbą na ramieniu. – To do jutra, dziwko. – Nara, suko – odparła Becca. Zerknęła na pakujące się Hayley i Jenny. A tam, walić to, pomyślała. Dlaczego ma się bać do nich odezwać? – Hej – powiedziała, przystając przy nich. – Gdzie Tasha? Hayley spojrzała na nią z pogardą. – Co cię to obchodzi? – Hayley, mogę prosić na słowo? – Pan Garrick wydawał się speszony, ingerując w napiętą sytuację między nimi, i Becca wcale mu się nie dziwiła. – Pewnie. – Hayley spojrzała na Jenny. – Dogonię cię. – Do widzenia – powiedziała Jenny z uśmiechem. Becca wymamrotała to samo. Poszła za Jenny, dogoniła ją na korytarzu i znowu ją zaczepiła. – Chcę tylko wiedzieć, czy warto dziś robić próbę czytaną. Jeśli Tashy nie ma w szkole, powiem panu Jonesowi. – Ja mu powiem. Co, jesteś jej nianią? – Jenny patrzyła gniewnie na Beccę, z przyspieszonym oddechem. – Nie wiem, co ty sobie wyobrażasz, ale Tasha się na ciebie wypięła. Pamiętasz? I zrobi to znowu. – O co ci chodzi? – warknęła Becca. – „To moja przyjaciółka, a nie twoja?”. To ostatnie zdanie powiedziała dziecinnym, płaczliwym tonem. Ładna uwodzicielska twarz Jenny zaczerwieniła się, jakby ktoś ją spoliczkował. – Najpierw była moją przyjaciółką – dodała Becca z pełną świadomością, że zachowuje się jak dziecko. Ale przecież to była prawda. Nikt nie znał Tashy lepiej od niej. No, może z wyjątkiem Hayley. Zresztą kim do kurwy nędzy jest Jenny? Puszczalska z marginesu, której przypadkiem trafił się dobry wygląd. Niech spierdala. – To prawda. – Jenny zrobiła krok w jej stronę. Jej różane wargi, lekko pociągnięte błyszczykiem, znalazły się o parę centymetrów od twarzy Bekki. – I co z tego? Czy teraz zwierza ci się ze swoich sekretów? Na przykład? Co powiedziała? W jej głosie brzmiała nutka desperacji, oczy były wielkie i lśniące od łez, choć nadal źrenice miała gniewnie rozszerzone. Becca zauważyła to teraz, z bliska. Jenny była na prochach? W szkole? Co wzięła? Natychmiast spuściła wzrok na nos Jenny. Ktoś tak wściekły nie może być na haju. – Wzięłaś coś? – spytała. – Co się z tobą dzieje? – A, spierdalaj – warknęła Jenny, nagle przygasła. – Spierdalaj i tyle. – Rebecca? Becca odwróciła się i przez chwilę nie potrafiła umiejscowić kobiety, która do niej zawołała.

Kojarzyła ją, ale nie pamiętała skąd. Na pewno się kiedyś spotkały. Może… – Inspektor Bennett. Znamy się ze szpitala – pomogła jej kobieta. Przeniosła wzrok na Jenny i Hayley, która do nich dołączyła. – Wszystko gra? – Jasne – mruknęła Becca. – Gra i buczy. Jenny niechętnie skinęła głową i to wystarczyło policjantce. Babskie kłótnie jej nie obchodziły. – Chciałabym z tobą porozmawiać – oznajmiła. Becca przez chwilę sądziła, że Bennett zwraca się do Barbie, ale przecież to ją zawołała i na nią patrzyła. Zrobiło jej się zimno. – O czym? – Czego może chcieć od niej ta policjantka? Jenny i Hayley odsunęły się, ale na tyle, żeby słyszeć. Bennett chyba zauważyła jej panikę, bo się uśmiechnęła. – Nie denerwuj się, to tylko rutynowe pytania. Nic takiego. – Natasha była z panią? – spytała Hayley. – Chodzi o jej wypadek? Ach, czyli one także nie wiedziały, dlaczego Tashy nie ma dziś w szkole. A to podstępne suki. Czemu po prostu nie powiedziały? Muszą ciągle zadzierać nosa?

23 FRAGMENT SESJI DR ANNABEL HARVEY Z PACJENTKĄ NATASHĄ HOWLAND, ŚRODA 20 STYCZNIA, GODZ. 16.30 NATASHA: Pani roślina ma trzynaście liści. Wiedziała pani? (pauza) Serio. Niech je pani sama policzy. DR HARVEY: Czy to ważne? NATASHA: Trzynastki. Wszędzie je widzę. Chodzą za mną czy co? Trzynaście ziaren groszku na talerzu mojego taty. Trzynaście kropli deszczu na szybie. Trzynaście osób na piętrze autobusu. Ta liczba jest wszędzie. DR HARVEY: Dlaczego? NATASHA: (śmiech) Serio? Serio pani pyta? DR HARVEY: Wiesz, że to umowny szacunek, prawda? Nie wiadomo, jak długo byłaś w tym stanie. Może czternaście, może dwanaście minut. NATASHA: Trzynaście. I chciałabym, żeby ta liczba przestała mnie prześladować. DR HARVEY: Nadal miewasz koszmary? NATASHA: (długa cisza) Zastanawiam się, czy tam utonęła. DR HARVEY: Kto? NATASHA: Ta dziewczyna z Maypoole, Nicola jakaś tam. DR HARVEY: Nicola Munroe. NATASHA: No. Ona. Podobno jej śmierć ma związek z moją. DR HARVEY: A ty co o tym sądzisz? NATASHA: Ja nic nie pamiętam. (szuranie krzesła) DR HARVEY: Coś cię niepokoi? NATASHA: Zanim przyszła do mnie Caitlin, ta policjantka, myślałam o niej. Odkąd zobaczyłam wiadomości. Wie pani, że w rzece nieopodal znaleziono dziewczynę. Zrobiło mi się niedobrze. Nałykałam się wody, w której ona się rozkładała. Ona tam umarła. I ja. DR HARVEY: Ty nie umarłaś. Spróbuj nie myśleć o tym w ten sposób. NATASHA: Łatwo pani mówić. Serce przestało mi bić – tak jak jej. Nie oddychałam – tak jak ona. Może to ją widuję we snach. W ciemnościach. DR HARVEY: Ciało Nicoli znaleziono w niedzielę w nocy. Te koszmary śniły ci się dłużej. NATASHA: Może się gniewa, że nie umarłam do końca. Może mi zazdrości. DR HARVEY: Nicola Munroe umarła na długo, zanim wpadłaś do rzeki. Nie była zdolna do żadnych emocji. Może masz poczucie winy, ponieważ przeżyłaś. Ty żyjesz, ona nie. Znałaś ją? NATASHA: Nie. DR HARVEY: Zatem nie możesz jej przypisywać żadnych uczuć. Nawet gdyby w tej chwili mogła je mieć, na pewno bardziej naturalna byłaby radość, że jedna z was wyszła z tej wody

żywa? NATASHA: (śmiech) DR HARVEY: Co cię rozbawiło? NATASHA: Wie pani cokolwiek o nastolatkach? (pauza i pociągnięcie nosem; ciszej:) Nie sądzę, żeby to miało coś wspólnego z nim. Naprawdę. Nawet jeśli nic nie pamiętam, coś bym poczuła, wie pani? Kiedy go zobaczyłam. FRAGMENT RAPORTU INSPEKTOR CAITLIN BENNETT: 20 STYCZNIA (KOPIA ZNAJDUJE SIĘ TAKŻE W AKTACH SPRAWY NICOLI MUNROE) Ze względu na zaawansowany rozkład zwłok Nicoli Munroe nadal nie wiadomo, czy przed śmiercią była pod wpływem alkoholu lub narkotyków. Wysłano próbki tkanek do dalszego badania. Nie wiadomo także, czy jeszcze żyła, gdy wpadła do wody. Oprócz miejsca znalezienia zwłok trudno wskazać inne powiązania ze sprawą Natashy Howland, jednakże istnieją między nimi następujące podobieństwa: 1) Obie wpadły do wody całkowicie ubrane, aczkolwiek Munroe miała na sobie więcej warstw odzieży niż Howland, w tym gruby płaszcz i buty. 2) Obie miały przy sobie komórki. 3) Żadna nie nosiła wyraźnych śladów napaści czy gwałtu, choć w sprawie Munroe ze względu na stan ciała lekarz sądowy nie zdołał tego wykluczyć. 4) Obie są białe, pochodzą z klasy średniej, są w podobnym wieku. 5) Obie mają jasne włosy. 6) Obie znały Aidena Kennedy’ego. FRAGMENT NOTATEK INSPEKTOR BENNETT (NIEOFICJALNYCH) PODCZAS WYWIADU Z NATASHĄ HOWLAND I REBECCĄ CRISP DNIA 20 STYCZNIA. 14.00/15.45 (ODPOWIEDNIO). OBIE DZIEWCZYNY WYRAZIŁY ZGODĘ, ŻEBY PRZY ROZMOWIE BYŁA OBECNA JAKO ŚWIADEK DYREKTORKA CHRISTINE SALISBURY. Natasha Howland Wyraźnie zaniepokojona odkryciem ciała Munroe tak blisko miejsca jej wypadku. Kilka razy wspomniała, że obie znajdowały się w wodzie w tym samym czasie. Mniej opanowana niż podczas poprzednich rozmów. Zadałam jej rutynowe pytania. Wspomniałam o Aidenie Kennedym. Obie były jego znajomymi. Howland widziała się z nim dwa razy od wypadku: raz w domu Jamiego McMahona, kiedy

poszła z matką, żeby mu podziękować, a potem w nocy z piątku na sobotę, kiedy przyjechał odebrać Rebeccę z imprezy w domu ucznia Marka Pritcharda. Nie rozumie celu moich pytań. Zaskoczona, że wspomniałam o Aidenie. Odkąd niemal dwa lata temu zaprosił ją na randkę, nie miała z nim kontaktu. Zaproszenie wspomina z zażenowaniem. Mówi, że go wyśmiała (interesujące). U McMahona zachowywał się jak zawsze – twierdzi, że AK nigdy nie patrzy jej w oczy. (Nieśmiałość? Wyrzuty sumienia? Obsesja?). Według niej jego związek z Rebeccą Crisp ma charakter poważny i seksualny, a Crisp wydaje się szczęśliwa. Pyta, dlaczego interesujemy się Aidenem. Co on ma z tym wspólnego. Autentyczne zaskoczenie. Pamięć nadal jej nie wróciła. Po zakończeniu wywiadu wysłałam ją znowu do doktora. Potrzebujemy jej wspomnień. Niecierpliwię się! Rebecca Crisp Inteligentna nastolatka w masce. Pyta, dlaczego rozmawiamy z nią, a nie dwiema pozostałymi dziewczynami. Dynamika między nimi jest intrygująca. Pytam o noc wypadku. Powtarza, że była z Aidenem, który podrzucił ją do domu o północy. Czy rozmawiała z nim później? Stwierdza podobnie jak we wcześniejszym zeznaniu, że zasnęła, oglądając filmy w komputerze. Spytana, dokąd następnie poszedł Aiden, twierdzi, że do domu. Przyznaje, że nie może być tego pewna, ale tak jej powiedział. Widać jej negatywne uczucia – coś sobie uświadomiła? Nerwy. Gniew. Strach. Mówi, żeby spytać matkę Aidena. Potem pyta, czy już to zrobiliśmy. Wspomina, że AK zaprosił NH na randkę. Jak o niej mówi? Crisp wybucha. Bliska łez. Nie rozmawiają o niej. To było dawno temu. (Zazdrość? NH daje jej powody do niepokoju? Aiden jednak wspomina o NH?). Nie uspokaja się od razu. Potwierdza, że ich związek ma charakter seksualny. Nic nienormalnego. (Jest skrępowana. Nie pozuje. Może nie zaspokaja go seksualnie? AK sfrustrowany? Musi fantazjować o innych?). Czy AK spotyka się z innymi dziewczynami? Czy kiedyś ją zdradził? Gniewna reakcja. Nie, są zakochani. (Rozczulająca!). Daję jej chwilę. Notuję. Chce wiedzieć, dlaczego ją wypytuję o AK. Napastliwa. (Zdenerwowana?). Pytam, czy wie, że Aiden znał Nicolę Munroe, dziewczynę z Maypoole…

24 O czym ona mówiła? – Becca zdawała sobie sprawę, że krzyczy, ale nie potrafiła się opanować. Cała dygotała, odkąd policjantka ją wypuściła. – Dlaczego nie odbierasz moich telefonów? – Teraz, gdy stali twarzą w twarz, zbierało się jej na wymioty. Pobiegła ze szkoły do jego mieszkania, a potem do domu pana McMahona, a jej gniew nie ulotnił się po drodze. I oto on. Wstrząśnięty, blady i piękny. Chciał ją przytulić, ale się odsunęła. Była zbyt rozgniewana. Rozgniewana, roztrzęsiona i nagle przerażona. – Nie mam komórki. Zabrali mi. Kupiłem drugą, kiedy mnie wypuścili. – Wyjął z kieszeni tani aparat. – Ale nie mam w niej twojego numeru. Przyszedłem tutaj, żeby znaleźć go na wyciągach telefonicznych Jamiego. Czasem dzwonię do ciebie z jego stacjonarnego – wiesz, jaki marny zasięg jest w tym domu. – Może wszyscy się uspokoimy? – Pan McMahon – Jamie – stał w kącie salonu, skrępowany we własnym domu. Pies siedział u jego stóp i od czasu do czasu skomlał nerwowo. – Nie wiem, co zaszło, ale to nieporozumienie. – Powiedziała, że ją znałeś! – Wyrzuciła z siebie to ostatnie słowo, jakby spluwała, a potem, ku swojemu przerażeniu, wybuchnęła płaczem. Na jej ramionach spoczęły silne dłonie, większe niż Aidena, które poprowadziły ją na sofę. Osunęła się na nią ciężko. Chęć walki całkiem z niej uleciała. – Hej. – Jamie przykucnął obok niej i podał jej wyjętą z kieszeni chusteczkę. – Wymięta, ale czysta. – Dziękuję – mruknęła. Była na siebie wkurzona za tę słabość. – Przepraszam. – Nie szkodzi – powiedział łagodnie. Życzliwie. Znowu omal się nie rozpłakała. Jej świat jeśli nie runął, to został solidnie wstrząśnięty. – Wiesz, że to wszystko nie ma znaczenia, prawda? Becca podniosła wzrok na swojego chłopaka, który natychmiast do niej podbiegł i usiadł. Pachniał czystością. Szamponem, mydłem i przebijającym się spod nich swoim niepowtarzalnym zapachem. Kochała go tak bardzo, że omal jej serce nie pękło. Nawet teraz. – Powiedzieli, że Nicola Munroe miała w MacBooku backup swoich kontaktów telefonicznych. – Głos mu drżał. – Włącznie z moim numerem. Świat otaczający Beccę jakby zamigotał; światło ostro zalśniło na krawędziach stolika, na który spojrzała, nie mogąc znieść widoku Aidena. – Skąd? – wykrztusiła. – Skąd go miała? – Nie wiem. – Aiden bezradnie wzruszył ramionami, a ona zapragnęła jednocześnie go przytulić i zdzielić pięścią. – Ja też miałem jej numer. Była z branży. Jeżdżę na chałtury i ludzie wiedzą, że robię różne zawodowe rzeczy. Pewnie na jakiejś imprezie wymieniliśmy się numerami. – Dlaczego nic nie powiedziałeś? – Wymienili się numerami. Te słowa miały znaczenie. Budziły chichot w dziewczęcych przebieralniach w szkole, albo w autobusie, albo w McDonaldzie. „Wymieniliśmy się numerami. Piszemy do siebie”. Preludium do pierwszego

pocałunku. Wszyscy o tym wiedzą. – Nie wpadłem na to. Kiedy oddadzą mi komórkę, możesz ją przejrzeć. Mam mnóstwo numerów. Nie zdawałem sobie sprawy, że jej także. Pewnie byłem najarany, kiedy mi go dała. Wiesz, jak to po wykonie. Nie wiedziała, ale skinęła głową. Czasem te trzy lata różnicy wydawały się nie istnieć, czasem stawały się wiecznością. – Musisz mi uwierzyć. – Aiden chwycił ją za wolną rękę. Miał spoconą dłoń. – Musisz. Dlaczego miałbym mieć z nią coś wspólnego? Albo z Natashą? – Więc nie zaprosiłeś Nicoli na randkę? – Brzydziły ją zwątpienie i podejrzliwość, które słyszała we własnym głosie. Aiden cofnął się; jego piękne błękitne oczy, oczy, w których mogłaby zatonąć, patrzyły z bólem. – Nie. Nie zaprosiłem. Jezusie, Bex, co ty sugerujesz? Że jeśli zaproszę dziewczynę na randkę, a ona mi odmówi, wrzucam ją do rzeki, żeby umarła? Spojrzała na niego. Poczuła się głupio. A jednocześnie wcale nie głupio. Robak brzydkiej niepewności rozrastał się w jej wnętrznościach. – Nie, skąd. Tylko… tylko nie rozumiem. – Dlaczego spytali cię o to akurat teraz? – odezwał się Jamie. – Nicola Munroe zaginęła kilka miesięcy temu. Chyba od razu sprawdzili jej bilingi telefoniczne i kontakty? – Tak, ale to nie miało znaczenia dla dochodzenia – dopóki jej zwłoki nie pojawiły się tak blisko miejsca, w którym znalazł pan Tashę. Pewnie przekazano to wszystko tej Bennett, a ona rozpoznała moje nazwisko. Rozmawiała ze mną, kiedy odebrałem cię ze szpitala. – Ze mnę też tam rozmawiała – przyznała Becca. Ogarnęło ją zmęczenie. Potężne, przygniatające zmęczenie. – Przepraszam. Przepraszam. Po prostu się boję. – Znowu popłynęły jej łzy. – Zadawała mi wszystkie te pytania o mnie i ciebie, a potem o ciebie i Tashę, a kiedy wspomniała o Nicoli, chyba mi do reszty odbiło. – Objęła go za szyję i rozbeczała się niepohamowanie, lejąc na niego łzy i smarki. – Już dobrze, dobrze. – Przytulił ją mocno. – Ty wiesz, że nie zrobiłem nic złego, i ja wiem, że nie zrobiłem nic złego, więc wszystko gra. Po prostu zbieg okoliczności. Dość banalny. Przecież nie mieszkamy w metropolii. Jak się nad tym zastanowić, nie ma nic dziwnego w tym, że dostałem numer jakiejś mojej rówieśniczki, która chodzi na wszystkie miejscowe koncerty. – Odsunął ją łagodnie od siebie. – Po prostu zasrany pech – dodał z uśmiechem. – Wariujesz bardziej niż moja mama. Chyba nawet bardziej niż ja. – Już się uspokajam. To był szok. – No raczej. – Z panem też rozmawiali? – spytała Jamiego. – Tak. Niewiele mogłem im powiedzieć. Tylko tyle, że Aiden jest całkowicie normalny – cokolwiek to oznacza – i szczęśliwy z tobą. I że nigdy nie wspominał mi o innych dziewczynach. Co ważniejsze, wie, że każdego ranka wychodzę z Biscuitem na spacer, więc byłby głupi, gdyby wrzucił Natashę do rzeki, kiedy lada chwila mogłem się zjawić. Ta praktyczna logika uspokoiła ją bardziej niż gwałtowne protesty Aidena. Aiden nie był głupi. Nawet gdyby okazał się szaleńcem napastującym kobiety – a wypowiadając te słowa w myślach, poczuła się jeszcze większą idiotką – nie ryzykowałby, że zostanie tak przyłapany. – Muszą sprawdzać te poszlaki – dodał Jamie. – To ich obowiązek. Becca wiedziała, że to prawda. Odetchnęła głęboko. Bennett po prostu dopinała wszystko na ostatni guzik, jak by powiedział jej tata. To jasne, że musiała sprawdzić Aidena. Zaniedbałaby

swoją pracę, gdyby sobie to odpuściła. Nagle zrobiło się jej głupio, że tu tak wpadła. Albo że wpadła z taką awanturą. – Pracowaliście? – spytała. – To już pójdę. Przepraszam. Muszę przestać być taka głupia. Chciała odetchnąć świeżym powietrzem. Chciała się opanować. Zachowała się jak histeryczka. A co ją tak wytrąciło z równowagi? To, że ta policjantka rzuciła podejrzenie na Aidena, czy to, że miał numer zmarłej dziewczyny i nie powiedział jej o tym? Miała nadzieję, że to pierwsze, ale nie była pewna. Wiedziała, że przez swoje kompleksy może się zacząć zachowywać jak zazdrosna wariatka. Nieustannie bała się, że Aiden zakocha się w innej. Na przykład jakiejś fajniejszej od niej dziewczynie z zespołu. Usiłowała nad sobą panować, a przynajmniej ukryć emocje. – Pracowaliśmy – powiedział Aiden. – Jak zwykle. A ty nie jesteś głupia. Ale daj mi swój numer, to zadzwonię, zanim pójdziesz spać. Wzięła jego tani telefon, wpisała mu się do książki adresowej, a potem wysłała sobie wiadomość, żeby też mieć jego nowy numer. Odprowadził ją do drzwi i poczuła się niemal tak spłoszona jak w pierwszych dniach chodzenia ze sobą, kiedy czuli te wszystkie emocje i przyciąganie, ale nie mieli odwagi, żeby o tym wspomnieć. – Przepraszam, że się zachowałam jak menda – wymamrotała. – Nie jesteś mendą. Szkoda, że policja uważa mnie za psychopatę. Roześmiała się, on także i to napięcie między nimi zelżało. Pocałowali się na pożegnanie. To po prostu Aiden. Ciepły, przystojny i wyluzowany. I co z tego, że miał numer jakiejś dziewczyny? To o niczym nie świadczy. – Zadzwonię – powiedział. – Kocham cię. – Ja ciebie też. Drzwi się zamknęły. Becca odetchnęła głęboko wilgotnym powietrzem. Co ją opętało, żeby podejrzewać Aidena o wypadek Tashy? Przecież była z nim tamtego wieczora. Zachowywał się spokojnie i na luzie. Ona też. W dodatku się najarali. Aiden nie byłby w stanie wrzucić nikogo do rzeki. Dotarła już na żwirowy podjazd, prowadzący na szosę, kiedy zabrzęczał jej telefon. Hannah chciała wiedzieć, gdzie zniknęła Becca i czy wszystko w porządku. Cała ona. Nigdy nie wystarcza jej odwagi, żeby się wkurzyć. Gdyby to ona znikła, SMS od Bekki brzmiałby: „Gdzie jesteś, do kurwy nędzy?”. Odpisała, że zadzwoni później, i schowała ręce do kieszeni, by je rozgrzać. Śnieg już stopniał, ale wciąż było zimno, szczególnie w pobliżu rzeki. W pobliżu krótkiej, wąskiej ścieżki zauważyła coś w ciemnościach. Błysk metalu za gałęziami. Na ulicy stał samochód. Ktoś obserwował dom Jamiego McMahona. Żołądek się jej ścisnął. To inspektor Bennett albo jakiś jej chłopak na posyłki. Śledzą Aidena. Zaczęła pisać do niego SMSa, zapomniawszy o zimnie, ale przerwała. Po co go martwić? Niech go poobserwują, pomyślała gniewnie. Gówno zobaczą. Aiden jest niewinny. Wal się, Bennett, pomyślała. Wal. Się.

25 Z AKT INSPEKTOR CAITLIN BENNETT: FRAGMENT DZIENNIKA NATASHY HOWLAND No, wreszcie mam jakąś wskazówkę oraz pomoc w odgadnięciu, co się naprawdę wydarzyło tamtej nocy. Od razu mi lepiej. To był długi dzień, ale spiszę to wszystko, zanim zasnę (postaram się zasnąć). Wczoraj przez całą noc męczyła mnie jedna sprawa, więc kiedy obudziłam się (bezgłośnie łapiąc powietrze, co zaczęło mi wchodzić w nawyk, odkąd wróciłam ze szpitala), ta myśl pierwsza przyszła mi do głowy. Nie ten szept w próżni. Nie trzynastki, które wszędzie widzę (wczoraj trzynaście włosów na grzebieniu. Dokładnie trzynaście. Wyjęłam je ostrożnie i policzyłam. Rozłożyłam na toaletce. Trzynaście minut śmierci, trzynaście martwych włosów. Zagadka). Nie Nicola Munroe i jej wzdęte zwłoki. Pod pewnym względem to coś, czego nie mogłam dosięgnąć, było darem, ale dokuczało mi jak strup, swędzący i doprowadzający do szału. Policja uważa, że Aiden miał z tym coś wspólnego. To prawie komiczne. Nie zabił Nicoli Munroe i na pewno nie wrzucił mnie do rzeki. Wiem to. Ta wiedza kryje się w swędzeniu w mojej głowie. To nie wspomnienie – pamięć wciąż mi nie wróciła – ale coś innego. Coś, co powinnam złapać, ale ciągle jest poza zasięgiem. Obudziłam się o wpół do piątej rano, ale wywlekłam strój do joggingu z dolnej szuflady komody, ubrałam się w ciemnościach, przygotowałam wszystko, po czym wyszłam przez okno na drzewo i zsunęłam się na ziemię. Wymknęłam się przez boczną furtkę, pewnie tak jak tamtej nocy. Ruszyłam miarowym krokiem, nie myśląc o niczym. Dziwne, jak bardzo polubiłam bieganie. Tęskniłam za nim przez ostatni tydzień, a moje nogi z rozkoszą rozciągnęły się i strząsnęły z siebie sztywność bezruchu. Nabrałam sił. Podoba mi się pulsowanie moich mięśni i ścięgien, gdy moje stopy bębnią o ścieżkę. Twarz mam zaczerwienioną. Ale jeszcze nie sapię. Znam mój rytm. Ciekawe, co by powiedziała Hayley na mój widok. Biegaczka Natasha. Wszyscy mamy tajemnice. Było ciemno i niemal całe miasto spało. Większą część trasy biegłam z dala od szosy i wszędzie panowała upiorna cisza, tylko tupot moich butów i mój miarowy oddech. Zbiegłam w dół koło rzeki i zagłębiłam się w las. Powinnam się bać, sama w ciemnościach i tak blisko rwącego nurtu, ale nie. Szalałam z radości. Gdy tuż po piątej ruszyłam do domu, czułam się dobrze. Byłam z siebie dumna. Mogłam nawet przymknąć oko na fakt, że liczę w pamięci kroki i zaczynam od nowa, gdy dojdę do trzynastego. Dzień minął mi jak we śnie. Byłam w szkole – spotkałam się z Hayles i Jen i opowiedziałam im o policji i że być może to, co mnie spotkało, i śmierć Nicoli Munroe mają związek ze sobą – ale tak naprawdę mnie tam nie było. Spytały, dlaczego policja wezwała Beccę, a ja wzruszyłam ramionami. Nie powiedziałam im o Aidenie. A choć tylko skinęły głowami, widziałam, jak na siebie zerknęły, i ten strup w mojej głowie zaswędział mnie jeszcze dokuczliwiej. Ciekawe, co ukrywają. Czego mi nie mówią? Przez resztę dnia zamęczały mnie swoim uwielbieniem, a kiedy

po ostatniej lekcji poszłyśmy na próbę czytaną, ledwie mogłam oddychać. Jakbym znowu tonęła w rzece. Uśmiechnęłam się do Bekki. Była chyba niewyspana. Ciekawe, czy już nie spała, kiedy dziś wyszłam z domu. Ona też się uśmiechnęła i zauważyłam jej ulgę, że między nami nadal wszystko gra. Siedząca obok niej Hannah obserwowała mnie jak mysz kota. Nie zaszczyciłam jej spojrzeniem. To zero. Może Becca myślała, że po tej sprawie z Aidenem zacznę ją ignorować. Pomyliła się. Zastanowiłam się, czy nie przesłać jej SMS-em mojego następnego ruchu szachowego podczas czytania sztuki, kiedy akurat nie będę mieć swoich kwestii. Myśl o SMS-ie znowu obudziła to swędzenie. Spojrzałam na Hayley i Jenny. Strup w mojej głowie odpadł i zobaczyłam to, co mnie niepokoiło: SMS-a z nieznanego numeru. Wtedy zrozumiałam, że muszę porozmawiać z Beccą. * Oczywiście nie chciała iść. Wolała się spotkać ze swoim chłopakiem. Ciągle pytała, co do cholery tu robimy i jak to ma pomóc Aidenowi, jednak potrzebowałam jej, a ona nigdy nie potrafiła mi odmówić. Ale była wyraźnie naburmuszona, a poza tym zziębnięta i nieszczęśliwa, choć ulżyło jej, że nikomu nie powiedziałam o pytaniach policji w sprawie Aidena. Nie wyjaśniłam jej też wszystkiego, ale potrzebowałam jej obecności. Musiała to zobaczyć razem ze mną, o ile w ogóle będzie coś do zobaczenia. Wzięłyśmy z mojego garażu latarki, takie wielkie, kwadratowe, inne od tych, które trzyma się w kuchni. Powiedziałam mamie, że idę do Bekki, a ona swojej – że idzie do mnie. Gdyby wiedziały, że błąkamy się po ciemku w lesie, pewnie wpadłyby w histerię. – Chodzi o SMS-a. O tego, którego dostałam tej nocy – usiłowałam wyjaśnić, pochylając się pod gałęziami. Ścieżka była błotnista i śliska po roztopach. Nasze latarki rzucały szerokie snopy białego światła, jakbyśmy szły pod bliźniaczymi księżycami. – A konkretnie? – spytała Becca. – Nie znam numeru, mógł go wysłać ktokolwiek, ale napisał „tam, gdzie zawsze”. – I? – Smagnięta przez jakąś gałązkę Becca zaklęła pod nosem. Szłam uparcie dalej, starając się jej wyjaśnić. Policji powiedziałam, że te słowa nic dla mnie nie znaczą, i mówiłam prawdę. Nie znaczyły. Ale potem zaczęłam myśleć, że to przez ten nieznany numer. Jeśli przestanę o nim myśleć, może zaczną coś znaczyć. Wybrałam idealną porę tej wyprawy i rozmowy, by stworzyć dramatyczny efekt. Odsunęłam ostatnią gałąź i wyszłam na okrągłą polankę – moje tajemne miejsce spotkań z Hayley i Jenny. Becca zrobiła wielkie oczy, gdy usłyszała, że tu się spotykałyśmy. Czasami tak. Nie od dawna, ale zawsze było to nasze miejsce, gdzie uciekałyśmy przed wszystkimi. Czasami tu coś brałyśmy. Słuchałyśmy muzyki. Leniłyśmy się. Widziałam, że Beccę to zabolało. Jej zdaniem powinna brać w tym udział. – Wiesz, to tak, jak czasem umawiałyśmy się przez telefon: „Tam, gdzie zawsze?” albo „Tam, gdzie wiesz?”, właśnie tak jak w tym SMS-ie. – Dlaczego nie odpowiedziałaś? – spytała Becca. – I dlaczego któraś z nich miałaby dzwonić z innego numeru? Dobre pytania, ale nie znałam odpowiedzi. Becca zapaliła papierosa i zaciągnęła się głęboko. – Nie wiem – powiedziałam powoli. – Ale kiedy o tym myślałam, nie mogłam zasnąć.

Zastanawiałam się nad tym przez cały dzień i miałam takie wrażenie… może pamięć mi wraca? Może byłyśmy tu w piątek wieczorem? No, bo czy mają dobre alibi? Zeznały, że były w domu, ale ja też powinnam być w swoim. A we snach jestem w tej strasznej ciemności, słyszę dziewczynę, szepcącą moje imię, i nie mogę się ruszyć. Może to nie strach przed wodą. Może to ma coś wspólnego z nimi. Becca spojrzała na mnie w taki sposób, że nie potrafiłam zgadnąć: uważa mnie za wariatkę czy nie. Gadałam jak obłąkana, to pewne. Musiałam znaleźć dowód. Prawdziwy dowód rzeczowy, żeby ją przekonać. Przesunęłam po ziemi światłem latarki aż do zwalonego pnia. – Przez cały dzień swędziało mnie to w głowie i w końcu doznałam olśnienia, że muszę tu przyjść i sprawdzić. Potrzebowałam twojej obecności… nie chciałam być tu sama. Nie wiadomo, czy coś znajdziemy, ale przestanę się czuć, jakbym popadała w obłęd. – Becca wyraźnie ucieszyła się, że o niej pomyślałam… ale kogo innego miałam poprosić? Komu mogłam zaufać tak jak jej? Becca przesunęła promieniem latarki po polanie, wytężając wzrok. Zrobiłam to samo. Obie milczałyśmy, skupione. – Patrz. – Becca przykucnęła, wpatrzona w coś. Skierowałam latarkę w punkt, który oświetlała; zrobiło się niemal nieznośnie jasno. I wtedy także to zobaczyłam. Przegniłe, rozpadające się po kontakcie ze śniegiem, ale rozpoznawalne. Wiedziałam, co to. Wiedziałam, co oznaczają. Becca odezwała się pierwsza. – Niedopałki vogue’ów. Jest domyślna. Hayley. – Nie mogą być bardzo stare – zastanawiałam się na głos. – Hayley pali je od niedawna. Od paru miesięcy, odkąd upadła i musiała chodzić w gipsie. Wtedy zmieniła markę – pamiętam, bo Jenny napisała jej na gipsie „Vogue”. Ale nie byłyśmy tu od dawna. Prawdopodobnie od zeszłego lutego. Becca spojrzała na mnie w zamyśleniu. – Może przychodziły tu bez ciebie? Powiedziałaś, że dziwnie się zachowywały. Miały sekrety? Może o to chodziło. Ja też się nad tym zastanawiałam. Becca zawsze była inteligentna, choć sama w to nie wierzy. Dlatego świetnie gra w szachy. Widzi wszystkie możliwe ruchy i zapamiętuje wykonane. Odwróciłam latarkę. Światło przesunęło się po ziemi w stronę drzewa i zalśniło na czymś złotym i srebrnym. Łatwiejszym do zauważenia niż niedopałek. Opakowanie po batoniku. – Musiałam tu być… W tym roku mam bzika na punkcie tych batonów – powiedziałam. Becca wstała i ostrożnie przeszła przez małą polankę. Nie dotknęła folii. – Jenny jest wiecznie na diecie, a Hayley pozwala sobie na czekoladę tylko wtedy, gdy trenuje do wyścigów – myślałam na głos. – Naprawdę nic nie pamiętasz? Pokręciłam głową, totalnie zbita z tropu. Teraz, gdy zapadła noc, zrobiło się zimno, a w świetle latarki musiałyśmy wyglądać jak postaci z tych horrorów kręconych niby amatorską kamerą. – Wiem, że Hayley i Jenny ostatnio się zmieniły, chyba coś przede mną ukrywają, ale przecież by mnie nie skrzywdziły, prawda? – Spojrzałam na Bex, czekając na potwierdzenie. Milczała. Zajrzała za drzewo, przesunęła światłem w górę i dół pnia. Twarz miała spiętą i poważną. Bladą – nie tylko z zimna. – Przecież to jakieś szaleństwo – dodałam. Nagle zachciało mi się papierosa, choć nigdy nie paliłam – no, raz, kiedy miałam trzynaście lat i w głowie zakręciło mi się tak bardzo, że prawie

zwymiotowałam. To wszystko stawało się zbyt realne. – To tutaj. Co ja sobie wyobrażam? To moje najlepsze przyjaciółki. – Spójrz tam – odparła Becca. – Za drzewem. Stanęłam w miejscu, które wskazywała, i zobaczyłam kawałek wystrzępionej linki, zielonej, może takiej od namiotu. Leżała na omszałej ziemi, prawie niewidoczna. – Może przywiązały cię do drzewa – powiedziała Becca. – W mordę. Ja pierdolę, Tasha, mogły to zrobić? Byłyby do tego zdolne? Przez parę chwil milczałyśmy. Tylko nasze przyspieszone oddechy mąciły ciszę lasu. Serca nam łomotały. – Ale po co? – spytałam. Nie odpowiedziała. Jej ciało stężało, czujne i gotowe. Skupione. Zaproponowała, żebyśmy przeczesały całą polankę, wypatrując czegoś, co odbiega od normy. Bez słowa protestu zgięłam się wpół i zaczęłam szukać jakiegokolwiek śladu, wskazującego na to, co tu zaszło. Ciekło mi z nosa; siąkałam co chwila i słyszałam, że Becca robi to samo, także pochylona nad błotnistą ziemią. Po paru minutach nie wytrzymałam. – Dlaczego miałyby mnie związać? I dlaczego mnie uwolniły? Becca nadal oglądała drzewo. – Może sama się uwolniłaś i uciekłaś? Może to był żart, który zaszedł za daleko? Może uciekając, wpadłaś do rzeki? Spojrzałam na nią w osłupieniu. – Przecież mówimy o Hayley. O Hayley i Jenny. – Nadal nie wiemy, co tu zaszło, ale wiem jedno – w SMS-ie wezwano cię „tam, gdzie zawsze”. Czyli tutaj i wygląda na to, że tu byłyście, w dodatku niedawno – zaczęła Becca z szorstkim współczuciem. – A skoro byłyście tu razem, ale nic się nie wydarzyło, to… – zrobiła pauzę, żeby podkreślić to, co miało za chwilę paść, słowa, których nie chciałam usłyszeć. – Dlaczego nic nie powiedziały? Dlaczego milczały, kiedy cię znaleziono? – Nie wiem – wymamrotałam, przytupując, żeby rozgrzać stopy. – Przyprowadziłaś mnie tu – przypomniała mi Becca. – Musisz choć trochę podejrzewać, że są w to jakoś zamieszane. – Ale co z Nicolą Munroe? – A co ma być? – Becca wyprostowała się i przez chwilę myślała. – Znaleziono ją w rzece. To żaden dowód na związek z tobą. Mogła wpaść do rzeki koło Maypoole i przypłynąć aż tutaj. W tej chwili jedynym wspólnym ogniwem jest Aiden, a on nawet jej nie znał i nie zrobił nic złego. – Powiedziała to z tak uroczą zapalczywością, unosząc wyzywająco brodę, że aż mnie rozczuliła. Ale nie mnie musi przekonać, ja jej wierzę. Wiem, że Aiden jest niewinny. – I przecież nie prześladował cię ani nic, prawda? – skończyła. Usiłowała powiedzieć to z niezachwianą pewnością, ale usłyszałam drżenie jej głosu, jej potrzebę usłyszenia, że tego nie zrobił. – Oczywiście, że nie. W ogóle o nim zapomniałam. – Bardzo starannie dobierałam słowa. Nawet jeśli tego nie rozumiem, Aiden jest całym światem Bekki. Nie chcę jej zdenerwować ani zrazić do siebie. Potrzebuję jej. – No, więc to, co ją spotkało i co zdarzyło się tobie, to prawdopodobnie dwie zupełnie różne sprawy – zakończyła Becca, znowu się rozglądając. – Może powinnaś zadzwonić do tej Bennett. Opowiedzieć jej o tym. – Spojrzała na mnie. – Ja nie mogę, bo pomyśli, że tylko chcę obronić Aidena.

Ona też mnie potrzebuje, uświadomiłam sobie. – Ale czego to dowodzi? – Bezradnie wzruszyłam ramionami. – Niczego. Tylko tego, że niedawno tu byłyśmy. One mogą twierdzić, że były tu beze mnie i jedna z nich zjadła batona. Albo że w ogóle nie one, tylko ktoś, kto akurat spacerował z psem po lesie. Nie ma dowodu na naszą obecność tamtej nocy. Becca wiedziała, że mam rację. Te dowody na nic nie wskazywały. A te dziewczyny to moje przyjaciółki. No, bo… a jeśli naprawdę wariuję? Pewnie nic nie zrobiły. Becca schowała do kieszeni niedopałek swojego papierosa – pewnie nie chciała ingerować w miejsce zbrodni – a potem zapaliła drugiego. Mrużyła oczy, intensywnie się zastanawiając. – Musimy je sprowokować – oznajmiła. – Poddać próbie. Twarz mnie zamrowiła z zimna i emocji. – Powiedz im, że zaczynasz sobie przypominać – dodała Becca z twarzą rozświetloną natchnieniem. – Nic konkretnego, że widzisz mgliste obrazy, których nie rozumiesz. Zachowuj się wobec nich trochę nieufnie. No, wiesz. – I co potem? – Wiedziałam, do czego zmierza, ale chciałam to od niej usłyszeć. – Zobaczysz, jak zareagują. Co zrobią. – Becca trzęsła się z zimna, więc ruszyłyśmy z powrotem, jedna za drugą, aż do wąskiej ścieżki, którą dobrze znałam, a potem nad rzekę i na jezdnię. Kiedy znalazłyśmy się na poboczu na tyle szerokim, że mogłyśmy iść obok siebie, wzięłam ją pod rękę, jakby była moim chłopakiem czy coś w tym stylu. Od dawna tak nie szłyśmy. Miłe uczucie. Tęskniłam za nią i ta świadomość mnie zaskoczyła. – Wyślę ci SMS-a i zaproszę cię na obiad z nami – zdecydowałam. – I wtedy to zrobię. Obie zobaczymy ich reakcję. Becca nie spytała, czy Hannah też może przyjść, a mnie ulżyło. Nie chciałam, żeby nas razem widziano. To nie powinno mieć znaczenia, ale ma. Biedna Hannah, tak łatwo ją porzucić. Ale Becca nadal mówiła, układała plan. – Coś się wydarzyło w czasie, którego nie pamiętasz. Musiało. Coś, co doprowadziło do waszego spotkania w środku nocy, a skończyło się twoją prawie śmiercią. – Mówiła cicho, jakby powiedzenie tego pełnym głosem było zbyt przerażające. Ale co mogło się wydarzyć? Mama twierdzi, że w czwartek w nocy byłam w swoim pokoju, a piątek w szkole nie różnił się niczym od innych piątków. – Może z zewnątrz – zauważyła Becca. – No, ale kto to może wiedzieć? Moja mama nie wie, co robię. Gdyby ją zapytać, co robiłam w zeszły piątek, jej odpowiedź nie uwzględniałaby narkotyków i szalonego seksu z moim chłopakiem. – A jeśli tylko się ucieszą? – spytałam. – Wtedy dalej będziecie Barbie i… – To mnie zaskoczyło. Spojrzałam na nią przeciągle. – Barbie? Nawet ty nas tak nazywasz? Jej ramię zesztywniało. – Czasami. To tylko nazwa. I to ja was tak pierwsza nazwałam. Dawno temu. – Milczała przez chwilę. – To nie był komplement. – Co ty nie powiesz. – Teraz to ja potrzebowałam chwili. – Barbie – powtórzyłam. – To twoja robota. Ty suko. – Niemal poczułam żar bijący od bolesnego rumieńca na twarzy Bekki i nagle parsknęłam śmiechem. Śmiałam się tak bardzo, że musiałam przystanąć. Becca spojrzała na mnie jak na wariatkę, a potem też się rozchichotała, aż obie zaczęłyśmy łapać powietrze i płakać między spazmami niekontrolowanego śmiechu. Barbie. Wzięłyśmy tę jej obelgę i zagarnęłyśmy na własność. Byłyśmy dumne, że tak nas nazywają, ja i moja świta. Barbie. Zobaczyłam nas

oczami Bex: puste, plastikowe, piękne lalki. Nadal byłam z tego dumna. Nic na to nie poradzę. Barbie to ja. W końcu ucichłyśmy i znowu poczułyśmy kleszcze zimna. Wytarłam ostatnie łzy z obolałej twarzy. – Dobrze. Zaplanujmy to porządnie. – I kiedy zaczęłyśmy rozmawiać, śmiech całkiem nas opuścił, spłoszony powagą chwili. Zaprowadzimy konie do wody i zobaczymy, czy się napiją. Lubię plany. Lubię szczegóły. Nie przepadam za improwizacją. Ale obie gramy w szachy. Jeśli ktoś potrafi zastawić skuteczną pułapkę, to tylko my.

26 Jamie przyniósł kawę i zobaczył Aidena, przyklejonego do komórki. Początkowo założył, że chłopak jest pochłonięty rozmową ze swoją dziewczyną, ale nie słyszał żadnych odgłosów. Zaciekawiony pochylił się nad biurkiem, przy którym siedział Aiden, udając, że sięga po kolejny kabel wzmacniacza. Chłopak ledwie go zauważył. Był zgarbiony i napięty – za bardzo, żeby cokolwiek, co nagrał podczas tej sesji, nadawało się do wykorzystywania – i z roztargnieniem zagryzał dolną wargę. Na wyświetlaczu komórki widniała otwarta w wyszukiwarce strona nagrania z kamer ulicznego monitoringu w Brackston. – Jest kawa – odezwał się Jamie. Dlaczego Aiden sprawdza, gdzie znajdują się uliczne kamery? I dlaczego jest taki zmartwiony? Czy to ma coś wspólnego z policją? Chyba chce, żeby policja wiedziała, gdzie był? Może o to chodzi. Może chce się upewnić, że zdołają odtworzyć jego ruchy, kiedy odwiózł Beccę. Na pewno o to chodzi. – Zapalimy, a potem spróbujemy nagrać tę ścieżkę, jak trzeba – powiedział. – A jeśli się nie uda, skończymy na dziś. – Jasne. Super. – Aiden, nadal roztargniony, odłożył niechętnie komórkę i poszedł na balkon. Zawsze był małomówny, ale normalnie ich milczenie było przyjazne, spokojne. Nie przypominało tej napiętej, wymuszonej atmosfery. Aiden był obecny tylko ciałem, bo duchem przebywał zupełnie gdzie indziej. Jamie zerknął pospiesznie na ekran, zanim ten zgasł. Z tego, co zdołał dostrzec, zasłaniając komórkę plecami na wypadek, gdyby Aiden się obejrzał, chłopak nie miał się o co martwić. Na głównych drogach Brackston roiło się od kamer. Jeśli policja sprawdzi nagrania, będzie miał alibi. Wszystko to przeminie, był tego pewien. Leżący w koszyku Biscuit zabębnił ogonem, jakby przytakiwał swojemu panu. Tak, pomyślał Jamie, to wszystko stanie się nieważne. Miał tylko nadzieję, że tak się stanie przed terminem oddania zlecenia. Na tym etapie szukanie innego gitarzysty byłoby upierdliwe.

27 To naprawdę zmyślny plan, nawet jeśli to tylko moje zdanie, pomyślała Becca, gdy z udawaną nonszalancją i spokojem siedziała w kącie świetlicy należącym do Barbie. Popijała cappuccino, po które skoczyła do Starbucksa za rogiem w pierwszych pięciu minutach przerwy obiadowej, ale nic nie jadła. Z kawą też uważała. Nie pijała jej często i mogła dostać po niej dygotu i mdłości, ale Tasha ją zamówiła, a ona niespodziewanie dla siebie zrobiła to samo. – Tylko spokojnie – powiedziała Tasha, siadając naprzeciwko niej. – Przyjdą. – Wiem. Po prostu nie znoszę czekać. – To była mniej więcej prawda. Poza tym Becca trochę się martwiła – nie mogła nad tym zapanować – że Hannah wejdzie tu, zobaczy ją całą w skowronkach z Tashą i zrozumie, że została pominięta. Po raz kolejny. Becca nie mogła bez końca wykręcać się pracą przy sztuce, zwłaszcza że Hannah także przy niej pomagała. Tym razem nawet nie wymyśliła żadnego pretekstu, po prostu stchórzyła i nie odpisała na SMSa koleżanki z pytaniem o obiad. Ostatnią lekcją Bekki było malarstwo, więc miała nadzieję, że Hannah będzie jej szukać w sali. Czasami zostawała dłużej, żeby skończyć. Boże, jakie to głupie. Dlaczego ona się tym przejmuje? Czy Hannah jest jej chłopakiem? Więc skąd te wyrzuty sumienia, że parę razy nie zjadła z nią obiadu? – Idą – mruknęła Tasha, pochylając głowę nad sałatką. – Cześć – powiedziała Jenny, siadając. – Co się dzieje? – Mówiła pogodnie, ale zerknęła nerwowo lekko zaczerwienionymi oczami na Beccę i Tashę. – Nie odpisujesz na SMS-y. – Chciałam zjeść obiad z Beccą i tyle – oznajmiła Tasha. Trochę zgarbiona, grzebała widelcem w sałatce. Wyglądała na skrępowaną. Becca pomyślała, że świetnie sobie radzi. No, ale Tasha zawsze miała talent aktorski. Becca nie odzywała się i tylko popijała gorzką kawę. Hayley usiadła na ostatnim wolnym krześle. – Pofarciło ci się, Bex – zauważyła sucho. – Audiencja u królowej. Pierwszy wspólny obiad od ilu lat? Jenny rzuciła jej surowe spojrzenie. Surowe czy przerażone? Trudno powiedzieć. W każdym razie karcące. – Ja nie mam nic przeciwko – oznajmiła. – Nigdy nie miałyśmy okazji się poznać. – Uśmiechnęła się do Bekki – bez przekonania, krzywo, a jednak jakimś cudem ładnie i uroczo. Ciekawe, jak często ćwiczyła ten uśmiech przed lustrem. – Hayley nie chciała cię urazić. Uwielbia udawać sukę. Becca pomyślała o niedopałkach w lesie, papierku po batonie, przerwanej lince. Czy na pewno udaje?, pomyślała, starając się uśmiechnąć. – Wiecie, skoro to problem, to już pójdę – powiedziała. – Nie – rzuciła Natasha natychmiast, niemal ze strachem. – Nie idź. – Wszystko gra? – Hayley zmarszczyła brwi. – Dziwnie się zachowujesz. Natasha zerknęła na swoje przyjaciółki „na zawsze” niemal podejrzliwie. Nerwowo. Spuściła

wzrok i skubała skórki przy paznokciach. – Chyba zaczynam sobie przypominać. Wiecie. Co było przed wypadkiem. Wtedy Becca to poczuła. Napięcie. Hayley i Jenny zastygły. Trwały w bezruchu i sztywności, na które nie ma miejsca w energicznym, rozgestykulowanym szkolnym żywiole. Ten żywioł zniknął. Siedziały we czwórkę w bańce czegoś innego. Czegoś nie całkiem określonego. Becca pomyślała, że choć jeszcze nikt nie wyciągnął pistoletu, ręce już zawisły nad kaburami. – Kurczę – odezwała się Hayley po zbyt długiej pauzie. – Super. Nie spojrzała na Beccę, skupiona na Natashy. Przełknęła ślinę. Becca niemal przegapiła wymowne drgnienie krtani, ale to było to, na pewno. Nerwy? Strach? Czy tylko naturalna reakcja na zaskoczenie? – Pójdziesz z tym na policję? – dodała. – Jeszcze nie. – Tasha odsunęła sałatkę. – To tylko przebłyski. Obrazy. Jeszcze nie mogę o tym mówić. Najpierw chcę zrozumieć, co znaczą. O ile w ogóle znaczą. Jenny szarpała się za pasemko włosów, owijała je wokół palców. W innych okolicznościach wyglądałaby seksownie lub zalotnie, ale teraz przypominała zająca w świetle reflektorów. – No, jak zechcesz o tym pogadać, daj nam znać – zdecydowała Hayley. – Możemy się spotkać wieczorem u ciebie. – Byłoby świetnie – dodała Jenny z przesadnym entuzjazmem. – Moja mama ma nowego chłopaka. Co wieczór piją i się bzykają. Te odgłosy… Ohyda. Ratuj! – Trochę dziwnie, że nie byłyśmy u ciebie od wypadku. – Hayley wyglądała jak wcielenie spokoju, ale ton jej głosu świadczył, że czuje się odtrącona. W końcu spojrzała na Beccę, niemal oskarżycielsko. Co wiedzą?, zastanowiła się Becca. Co podejrzewają? A może przez tę swoją podejrzliwość dopatruje się winy tam, gdzie jej nie ma? – No, może – powiedziała Tasha bez przekonania. – Nie wiem. Jakieś to wszystko dziwne. – Podniosła głowę. – Nagle zaczęłam potrzebować przestrzeni. Nie wiem dlaczego. – Przed następnymi słowami zawahała się i pozostałe trzy dziewczyny automatycznie pochyliły się ku niej. – To może zabrzmi głupio, ale… pokłóciłyśmy się tego dnia? Dlaczego mam takie wrażenie? – Skoro potrzebujesz przestrzeni, co tu robi Becca? – spytała Hayley. Jenny zachichotała, niemal histerycznie. – Dlaczego miałybyśmy się kłócić? – Nie – oznajmiła Hayley. – Nie pokłóciłyśmy się. Może powinnaś ochłonąć – dodała po chwili. – Do niczego się nie zmuszaj. Twój mózg może produkować jakieś bzdury, żeby zapełnić pustkę. Wiesz, takie fałszywe wspomnienia. – No – mruknęła Tasha. – Pewnie tak. – Może nie myśl już o tym – skończyła Hayley. No pewnie, chciałabyś, pomyślała Becca. Żeby sobie nie przypomniała. – Muszę iść – rzuciła Jenny, nagle wstając. – Mam spotkanie z panem Garrickiem w sprawie egzaminów z matmy. Od tygodnia noszę przy sobie czek od mamy na poprawkę. Jeśli go dziś nie oddam, w końcu się przedatuje – znowu – i mama mnie zabije. – Akurat teraz? – spytała Hayley. Jenny nie odpowiedziała. Po prostu uciekła, przerzucając grzywę włosów przez ramię, żeby nie przygnieść jej sobie paskiem torby. Kołysała biodrami, najwyraźniej nieświadomie. Nie tylko chłopcy odprowadzili wzrokiem jej miękkie, ale jędrne ciało – także dziewczyny, a w ich spojrzeniach Becca zauważyła pragnienie, by też roztaczać tę aurę nonszalanckiej wspaniałości.

Pragnienie posiadania magii Barbie. – Jak za dawnych czasów – powiedziała Hayley, przenosząc wzrok z Bekki na Tashę. – Tylko że Becca jest o połowę chudsza. – Ha, ha, kurwa, ha – wycedziła Becca. – A ty jesteś o połowę nudniejsza. – To był komplement – burknęła Hayley. – Jezu, zawsze byłaś taka drażliwa? Rozległ się sygnał SMS-a. Hannah. „Gdzie jesteś? Bo ja przy grzejniku. Jak zawsze!”. – Skoro o nudzie mowa… – mruknęła Hayley. To zabolało. Becca nie potrafiła się przed tym obronić. W pogardzie Hayley słyszało się wyraźnie groźbę wykluczenia. – Nie bądź suką – warknęła Tasha i Hayley drgnęła z zaskoczenia. – Serio? Nie mówiłaś gorszych rzeczy? – Muszę iść – oznajmiła Becca. Serce nadal jej łomotało po tej ryzykownej grze, którą prowadziła z Tashą, ale nie chciała słuchać, jak Hayley wylicza wszystkie wredne uwagi, które wymieniły na temat Hannah, i pomija milczeniem te, które dotyczyły jej. Hannah była jej przyjaciółką, choć ta znajomość stawała się krępująca. Ponadto Tasha mogła się dowiedzieć więcej, kiedy zostanie sama z Hayley. Te dwie coś ukrywały, nie było wątpliwości. Ale co? Czy naprawdę mogły wepchnąć Tashę do wody? Choć Becca zaczynała w to wierzyć – na pewno wierzyła wczoraj w lesie – teraz, za dnia, gdy siedziały w zwyczajnej świetlicy, pomysł wydawał się absurdalny. – Napiszę później – zwróciła się do Tashy, z przyjemnością zauważając wkurzenie Hayley. – Nie zapomnij o próbie. – Nie zapomnimy – wycedziła Hayley z naciskiem. Becca zostawiła je same, ale wychodząc, zerknęła przez ramię. Żadna się nie odzywała. Hayley była spięta. Zamyślona. Becca rzuciła Tashy konspiracyjny uśmiech i w zamian otrzymała ledwie zauważalne mrugnięcie. „Przepraszam, coś mnie zatrzymało. Straciłam poczucie czasu. Muszę do łazienki! Przyjdziesz do mnie?”, napisała. Hannah oczywiście odpisze, że tak. Becca westchnęła bezgłośnie. W jej przypadku nie było mowy o „Sorki, ale nie chce mi się ruszać, to na razie”. Hannah zawsze była zwarta i gotowa. * W toalecie dziewcząt była zajęta tylko jedna kabina. W ciszy Becca usłyszała odgłos wciągania czegoś nosem, a potem dwa, trzy krótkie wdechy. Drzwi się otworzyły. Jenny. Na widok Bekki cofnęła się lekko, odruchowo unosząc rękę, żeby wytrzeć z twarzy biały proszek. – Co? – rzuciła, rozedrgana i agresywna. – Co się tak gapisz? – Masz proszek pod nosem. – Becca nie wiedziała, co jeszcze mogłaby powiedzieć. Papieros na tyłach szkoły to jedno, ale wciąganie kokainy w porze obiadowej to inna sprawa. – W sumie o co chodzi? – rzuciła niespodziewanie dla siebie. – Co się dzieje, Jenny? – A, spierdalaj – powiedziała Jenny z oczami nagle pełnymi łez. – Co ty w ogóle możesz wiedzieć? Nic nie rozumiesz. – Czego nie rozumiem? Z ust Jenny wydarła się jakby czkawka, coś między łkaniem a śmiechem. – Dowcip polega na tym, że nawet gdybym ci powiedziała, i tak byś nie zrozumiała.

Serce Bekki przyspieszyło, w uszach jej szumiało. Czyżby Jenny prawie przyznała się do winy? Pomyślała o lady Makbet ze szkolnego przedstawienia sprzed roku, kobiecie, którą wyrzuty sumienia doprowadziły do szaleństwa. Czy Jenny szprycuje się, żeby nie zwariować? – Spróbuj. – Akurat. Bo jesteś moją przyjaciółką, co? Widziałam, jak na mnie patrzysz. Jakbym była śmieciem. – Jenny wyminęła ją i podeszła do umywalki. – Martw się o siebie. Nie wiem, co kombinujesz, ale nie potrzebuję twojej litości. Drzwi łazienki otworzyły się i Hannah, tuląca do płaskiej piersi kołonotatnik, wpadła do środka – zarumienione wcielenie normalności. – O, tu jesteś – rzuciła. – Matko, jak mi się nie chce iść na geografię. Zanudzi nas na śmierć. Dlaczego w tym roku wszystko jest trudniejsze? Dobrze, że będzie ta próba. Mam parę pomysłów na dekoracje, chciałam je z tobą przegadać… – Urwała i przeniosła wzrok z Bekki na Jenny i z powrotem. Ofiara, nie łowca. – Wszystko w porządku? – W najlepszym – wycedziła Becca. Hannah spojrzała na Jenny. – Na pewno, Jen? Wyglądasz jakoś dziwnie. – Nic mi nie jest – oświadczyła Jenny. Albo odzyskała panowanie nad sobą, albo poczuła działanie narkotyku. Uśmiechnęła się łaskawie. – Dzięki. – No, skoro tak, to świetnie. Beccę zastanowiło, dlaczego Hannah przejmuje się Jenny. Od kiedy to interesują ją Barbie? Żyły w różnych światach, a Hannah była dla nich niczym. Chyba o tym wiedziała? Jenny skinęła głową. – Tak, nic się nie dzieje. Do zobaczenia na próbie. – Minęła Beccę, jakby jej nie dostrzegała, i wyszła. – O co poszło? – spytała Hannah. – Nie wiem. Natknęłam się na nią, kiedy weszłam. – No wiesz, mogłaś być dla niej milsza. Biedactwo. – Jak to „biedactwo”? – Myśl, że Hannah, szkolne pośmiewisko, żałuje kogoś tak olśniewającego jak Jenny, była dla Bekki nie do pojęcia. A Jenny spaliłaby się ze wstydu, gdyby wiedziała. Becca pomyślała, że może to dodać do swojego arsenału, na wszelki wypadek. To byłby cios. Jenny mogła jakoś skrzywdzić Tashę, mogła nawet próbować ją zabić, a tu lituje się nad nią Hannah Alderton. – Po prostu trochę mi jej żal – wyjaśniła Hannah. – Miała okropne życie. Jej tata nie był miłym facetem, tak twierdzi moja mama. – Co twoja mama może o tym wiedzieć? – Pracowała w gabinecie lekarskim w Gleberow Estate. Widywała je, Jenny i jej mamę. Zanim tata Jenny uciekł. Słyszała różne historie od lekarzy. – Na przykład jakie? – zaciekawiła się Becca. – Na przykład takie, których obiecałam nie powtarzać. – Nawet mnie? Daj spokój! – Hannah zachowywała się jak stara nudziara. Kto robi z takich rzeczy tajemnicę? Wobec najlepszej przyjaciółki, nie? Becca poczuła ukłucie wstydu. Ostatnio nie zachowywała się jak przyjaciółka, a Hannah pomimo wielu wad nie była głupia. Wiedziała. – Nawet tobie. Mama w ogóle nie powinna mi tego mówić. – Hannah zamknęła się w kabinie. – Ale to wystarczy, żeby rozumieć, że Jenny i tak nieźle sobie radzi, zważywszy na okoliczności. – Jak wolisz – wymamrotała Becca z urazą.

– A jeśli musisz wiedzieć, moim zdaniem jest z nich najmilsza. Dobrze mnie traktuje. Wbrew pozorom to delikatna dziewczyna. Becca zastanowiła się, ile czasu Hannah poświęca na rozmyślanie o Jenny. Czy, obolała z zazdrości, stworzyła sobie fantazję o tym, jaka naprawdę jest ta delikatna piękność? Żenada. Spodziewała się po niej czegoś więcej. – A w ogóle co robiłaś na przerwie obiadowej? – spytała Hannah, kiedy wyszły z łazienki. – Nic takiego. – Becca uważnie obserwowała wytarte linoleum na korytarzu. – Ugrzęzłam z Tashą i nie mogłam się wyzwolić. Postawiła mi kawę w Starbucksie, była kolejka, więc nie wróciłam do szkoły na czas. – Usiłowała nie roztrząsać, jak łatwo przyszło jej kłamstwo. Co robiłaś na przerwie obiadowej? A, no wiesz, jak zwykle. Zastawiłam pułapkę na dziewczyny, które niemal zabiły swoją przyjaciółkę. Rutyna. – Tak podejrzewałam – powiedziała Hannah cicho. – Znowu zaczynacie się kumplować. Nadal uważam, że powinnaś na nią uważać. Potrafi być podła. Chodziłam z nią do pierwszej klasy. Już wtedy był z niej numer. Wiesz, co się stało ze szkolnym chomi… – Jesteś moim ochroniarzem? – warknęła Becca, przerywając jej w pół słowa. – Może Tasha wyrosła z pewnych rzeczy. Ostatnio była dla mnie miła. Kupiła mi drogie szachy w podziękowaniu za to, że ją odwiedziłam. Co miałam zrobić? Olać ją? – Uświadomiła sobie, że się broni, i wyhamowała. – Poza tym nie powiedziałabym, że się kumplujemy. Natasha zachowuje się normalnie. Czy to ważne? – Nie. – Hannah wyzywająco uniosła brodę. – Chyba nie. – Najwyraźniej dotarły na rozdroże. – Do zobaczenia na próbie – rzuciła i, nie patrząc na Beccę, odeszła. Becca przez chwilę stała rozdrażniona – a ta jakim prawem tak się do niej odnosi? – dopóki nie przypomniała sobie, ile razy marzyła, żeby Hannah się wreszcie postawiła. Nie może mieć wszystkiego. Hannah jest trochę opiekuńcza, to wszystko, a Becca chciała jej za to urwać głowę. I skłamałaś, dodała w myślach. Okłamałaś swoją przyjaciółkę dla dziewczyny, która się na ciebie wypięła. Odwróciła się, żeby ją zawołać, ale Hannah stała już z koleżanką, której Becca nie znała, i rozmawiały, pochylając ku sobie głowy. Becca patrzyła, jak tamta dziewczyna wybucha śmiechem. To także ją zabolało. Może Hannah jednak ma jakieś znajome oprócz niej. Nie wiedziała, czy to ją cieszy. Przestań być taką suką, powiedziała do siebie, idąc na próbę. Grozi ci, że staniesz się kolejną Barbie. Barbie. Co to w ogóle znaczy?

28 14.10 Hayley Jak mogłaś tak spieprzyć? Zostawić mnie z nią? 14.11 Jenny Zrobiło mi się niedobrze. Przypomina sobie!!! Spotkałam w łazience Beccę. Suka. Na pewno wie! :-( 14.12 Hayley Nie sądzę. Coś by powiedziała. Nie wiem, co Tasha sobie przypomniała. Jeśli w ogóle. Nie powiedziała mi wiele. Tylko dziwnie na mnie patrzyła. 14.12 Jenny Powiedziała, że się pokłóciłyśmy! Pamięta! Zaraz rzygnę. Nie mogę oddychać. 14.13 Hayley Raczej nie pamięta. Powiedziałaby. 14.13 Jenny Skąd wiesz? Zawsze uważasz, że jesteś najmądrzejsza. 14.13 Hayley Nieprawda! Tylko staram się zachować spokój. 14.14 Jenny Naprawdę zastanawiam się, żeby uciec. I nigdy nie wrócić. 14.15 Hayley Nie masz kasy. Myślisz, że on ci da??? Nie chcesz uciec. 14.15 Jenny

Nie potrafię oprzytomnieć. 14.16 Hayley Bo nie bywasz przytomna! ( :-) ) Może zacznę lepiej traktować Beccę? Kiedyś się przyjaźniłyśmy. Spróbuję z niej wyciągnąć, co wie Tasha. Nie czaję, dlaczego znowu ze sobą gadają. 14.16 Jenny Ona sobie wkrótce przypomni :-(( 14.16 Hayley Na razie sobie nie przypomniała. Czas coś postanowić. 14.16 Jenny Chcę się nagrzać. Zapomnieć o wszystkim. 14.17 Hayley :-(( 14.17 Jenny Przepraszam, że na ciebie wrzeszczę. Po prostu się boję. 14.17 Hayley Wiem. :**** BFF. Ha! ;-) 14.18 Jenny BFF ;-) Teraz to skasuj (pierwsza!).

29 Z AKT INSPEKTOR CAITLIN BENNETT: FRAGMENT DZIENNIKA NATASHY HOWLAND Na próbie prawie nie czytaliśmy. Pan Jones opowiedział nam, że ta sztuka opiera się na konflikcie charakterów. Ci ludzie istnieli naprawdę. John Proctor zginął, bo dobre imię było dla niego najważniejsze. Nie potrafił – żeby się ratować – przyznać się do czegoś, czego nie zrobił. Uważam, że John Proctor powinien pomyśleć o swoim dobrym imieniu, zanim przeleciał nastoletnią służącą. Pan Jones spacerował po klasie i perorował, a wszystkie dziewczyny słuchały go wniebowzięte, z rozchylonymi ustami – podświadomie gotowe na jego fiuta (Boże, po śmierci zrobiłam się ordynarna). Wodziły za nim spojrzeniem jak za jakąś hollywoodzką gwiazdą. Nawet chłopcy go słuchali. Pan Jones ma to, czego oni chcą. Pewność siebie. Swobodę. Sztuka jest pełna napięcia seksualnego i w klasie też się je czuło. Czasami wydaje mi się, że w szkołach jest go więcej niż gdziekolwiek indziej. Nawet do mnie czasem docierało. Na przykład na próbach. Pan Jones dał nam grupowe ćwiczenia i oczywiście ja miałam poprowadzić dziewczęta do tańca. Dziewczęta, które Abigail Williams zabiera do lasu, żeby rzucić zaklęcie na biedną Elizabeth Proctor. Kiedy zaczęłyśmy się zastanawiać nad tym, jak to zaimprowizować, uderzyła mnie ironia sytuacji. Miałam ochotę powiedzieć: „Co za podtekst”, do Jenny, która przyszła spłoszona i skulona jak jej postać, Mary Warren, z roztrzęsionymi rękami i spuszczonymi oczami, choć jeszcze nie weszłyśmy w role, ale wątpię, żeby wiedziała, co to jest podtekst. Pomyślałam o polance w lesie – naszej polance. Z niedopałkami papierosów. Papierkiem po batoniku. Daję głowę, że ona też o tym myślała, kiedy rozmawiałam z Maisie i Ellą (Ruth Putnam i Mercy Lewis – obie podlizywały mi się, jakby przez te role stały się niemal Barbie). Miała zaczerwienione oczy. Łzy? Brak snu? Narkotyki? Znając ją – a ja ją znam – pewnie narkotyki, ale może wszystko naraz. Może ja śnię o mroku, a ona o lesie. Rozejrzałam się za Hayley – po drodze odliczyłam trzynaście wąskich drewnianych paneli na ścianie – i znalazłam ją po drugiej stronie sali, pracowała z Jamesem Ensorem. Musieli zaimprowizować scenę bez słów, w której Elizabeth odkrywa romans Proctora z Abigail, czyli mną. Podniosła głowę, jakby poczuła moje spojrzenie, choć może w ogóle często zerka w moją stronę, i posłała mi niepewny uśmiech, którego nie odwzajemniłam, tak dla draki. Pobladła. Widziałam to nawet z tej odległości. To moje Barbie. Ja nimi rządzę. Nadal. Becca siedziała przy stoliku z boku, szkicując projekty na dużym arkuszu papieru. Hannah była gdzieś na zapleczu, zajęta kostiumami i rekwizytami. Słyszałam, jak mówiła Becce, że i tak musi to zrobić. Może się pokłóciły. Hannah stara się być twarda, ale ja potrafię rozpoznać zranienie. Becca zerknęła w górę, pewnie na kurtynę i reflektory. Zastanawiała się, co może z nimi

zrobić. Potrafi być twórcza, jeśli chodzi o logistykę, co naszemu teatrowi bardzo się przyda. To szkoła o profilu artystycznym, więc klasy muzyki i teatru dostają spore dotacje. Miejscowe teatralne grupy amatorskie (straszna żenada, smutni staruszkowie goniący zaprzepaszczone marzenia) urządzają na naszej scenie letnie pokazy, gdy szkoła zamyka się na wakacje. Na przerwie, pośród gwaru rozmów, podeszłam do niej. Powiedziałam, że to ciekawe, choć nie wiedziałam do końca, na co patrzę. Szkicowała węglem i wyglądało to jak projekt sukienki, na podstawie którego staramy się wyobrazić sobie efekt końcowy. – Pomyślałam, żeby przenieść scenę na środek widowni, a widzów posadzić dookoła – wyjaśniła. – Główni bohaterowie byliby cały czas widoczni, a w scenach, w których nie biorą udziału, obserwowaliby przedstawienie z boku. – Super – oznajmiłam, naprawdę szczerze. Sprytnie to wymyśliła. Takie nawiązanie do społeczności, w której wszyscy obserwują wszystkich. Uśmiechnęła się. – Oczywiście potrzebuję jeszcze akceptacji pana Jonesa. – Co to? Obie podniosłyśmy głowy i zobaczyłyśmy Hayley. W jej głosie brzmiało zaciekawienie, nie zaczepka. – To tutaj – dodała, podchodząc i wskazując coś w kącie sceny na szkicu. Becca wyjaśniła cierpliwie, że to sztankiety. Zerknęła na mnie ukradkiem, ukłon w stronę naszego przymierza. – Trzeba będzie przesunąć reflektory nad nową scenę. Nie powinno być problemu – Casey to potrafi, ma doświadczenie w pracy na wysokości. I możemy zostawić ten pierwszy rząd reflektorów tak, jak są – dyrektor może tu coś zorganizować przed naszym przedstawieniem. Becca była w swoim żywiole, doskonale orientowała się w temacie, za to Hayley nic nie kumała. Zero talentu organizacyjnego. Dla niej to wszystko było tylko gryzmołami na papierze. – Idę na szybkiego dymka – rzuciła nagle. – Masz ochotę? Nie patrzyła na mnie, ale na jej policzkach pojawiły się jasnoróżowe plamy. – Jasne – powiedziała Becca po chwili milczenia. – Czemu nie? Dobra była. Nawet się nie obejrzała, wychodząc. Spojrzałam na Jenny. Przez chwilę porozumiewała się wzrokiem z Hayley. Tu, w teatralnym szumie, nic nie jest jednoznaczne. Tajemnice buzują. Co za sieć snujecie?, zastanawiałam się, wodząc wzrokiem od jednej „przyjaciółki na zawsze” do drugiej. Jenny, nerwowa Jenny, królik w świetle reflektorów, spojrzała na mnie. Spuściłam wzrok na rysunki Bekki. – Dobre, prawda? – Ten głos, jak ciurkanie z nieszczelnego kranu, mokry i irytujący. Hannah. Nie odpowiedziałam, tylko spojrzałam na nią z pogardą, roześmiałam się leniwie i odeszłam. Hannah wzięła torbę i wyszła. Widziałam, że pisze SMS-a. Pewnie uprzedziła Beccę, że spada. Była na mnie wściekła, ale pozostała wiernym psem Bekki. Zawsze taka była. Od przedszkola. Pamiętam, jak trzy razy zsikała się w majtki. To osoba tego typu. * Wreszcie skończyliśmy próby i przedstawiliśmy nasze improwizacje. W powietrzu wyczuwało się ekscytację, jakbyśmy wszyscy wiedzieli, że ta sztuka może nam wyjść wyjątkowo, jeśli się

przyłożymy. Musimy być zespołem, powiedział pan Jones, ale tak naprawdę chodziło mu o to, że jesteśmy jak cheerleaderki robiące piramidę. Te na dole muszą podtrzymywać te z nas, które znajdują się na samym szczycie. Gdy każdy z nas zaczerpnął z krynicy mądrości pana Jonesa, który następnie opuścił teatr, grupa się rozproszyła. Jenny mruknęła coś o szafkach i znikła w korytarzu prowadzącym do głównego szkolnego budynku, a ja, Hayley i Becca wyszłyśmy na zewnątrz leniwym krokiem, który kontrastował z naszym wewnętrznym napięciem. Becca szła między nami, ciemny cierń między białymi różami. Było wpół do piątej, ale pomimo chłodu i ciemności nadal dużo się działo. Nie tylko my mieliśmy zajęcia po szkole. Chłopcy w brudnych strojach futbolowych wchodzili na tył czekającego pikapa albo szli, śmiejąc się i wrzeszcząc do siebie, do pasażu handlowego, gdzie niewątpliwie pożrą całe torby tłustych frytek. W żołądku mi zaburczało. Wspaniale być chłopakiem i móc tak jeść. Kiedy jest się chłopakiem, takie jedzenie to powód do dumy, a nie wykroczenie. Ktoś zawołał: „Natasha! Hayley!”, zamachała jakaś ręka, a ja zmarszczyłam brwi. Nie widziałam sylwetki, tylko jakiś zarys w rażącym blasku reflektorów. Kształt w ciemności. Przestraszyłam się, że teraz usłyszę, jak szepcze moje imię. Nie liczyłam stojących rzędem samochodów. Wiedziałam, że jest ich trzynaście. – To twój tata? – spytała Becca. Rzeczywiście, to był on. Poczułam ogromną ulgę, a potem równie wielki wstyd za tę chwilę paniki. Nie miałam powodu panikować. (Jeśli doktor Harvey to kiedyś przeczyta, naprawdę pomyśli, że mi odbiło, i każe mnie zamknąć w wariatkowie. Już prędzej spalę ten dziennik). – A co on tu robi? – spytała z radością Hayley. Zdaje się, że trochę się podkochuje w moim tacie, choć to obrzydliwe. W końcu do niego dotarłyśmy, pierwsza Hayley, potem ja, na końcu Becca, na doczepkę. Tata pewnie skończył wcześniej, więc po nas przyjechał. Przeszłyśmy parę ostatnich kroków i zobaczyłyśmy, że się uśmiecha, zadowolony ze swojej niespodzianki. – Oj, tato… Mogłam się przejść – powiedziałam ze znudzeniem, ale on nie przestał się uśmiechać. Postanowił, że nie da sobie zepsuć humoru. – Ale przyjechałem. I jest zimno – oznajmił. – Hayley, wstąp na obiad, jeśli chcesz. Zawsze mamy tyle jedzenia, że można by nakarmić wojsko. – Dopiero teraz zauważył Beccę, która niemrawo machnęła mu ręką i dalej pisała wiadomość. Niewątpliwie do tej swojej przyjaciółki. Pewnie postanowiła się z nią pogodzić, gdy zaskoczenie mojego taty uświadomiło jej, że nie jest Barbie. Żeby nie wiem co, nie będzie jedną z nas. – Jestem zmęczona – powiedziałam. – I mam trochę roboty. – Uśmiechnęłam się do Hayley tak, że kamień by zmiękł, a ona natychmiast zapewniła, że nie szkodzi, choć wiem, że zabolało ją to rozczarowanie. – Podwieźć cię? Mogę odstawić Tashę do domu, a potem zawieźć ciebie. To tylko pięć minut. – W tej chwili zrozumiałam ze zgrozą, że mojemu tacie także podoba się Hayley. Wyczułam jej wahanie. Było zimno, a podczas szczytu autobusy jeździły różnie. Ja czekałam z niewzruszoną miną, nie sygnalizując swoich życzeń. – Nie, Gary, nie trzeba – powiedziała w końcu i wykręciła się spotkaniem z Jenny. Ledwie skończyła, zaproponowałam Becce, że ją podwieziemy. To był cios dla Hayley, i to mocny. – Dzięki – powiedziała Becca. – Nie trzeba, naprawdę. Nie nalegałam. Tak naprawdę chciałam trochę pomilczeć w samochodzie, a nie pogadam z Bex

na ważne tematy w obecności ojca. Pomyślałby, że zwariowałyśmy. W ogóle co on może wiedzieć? Rodzice sądzą, że nas rozumieją, ale to nieprawda. Traktują nas jak dzieci. Miałam nadzieję, że Becca nie spotka się dziś z Aidenem. Może będzie zajęty martwieniem się, że go aresztują. Może już go aresztowali. Nie. Niemożliwe, powiedzieliby mi. Jestem przecież tą sławną, martwą przez trzynaście minut dziewczyną. Wkurza mnie, że dla Bekki Aiden jest zawsze najważniejszy. No, bo… Aiden? Serio? Po prostu tego nie rozumiem. Ważne jest to tutaj. To sprawa życia i śmierci. „To”, czyli ja. * Wiją się jak robaki na haczyku, te moje najlepsze przyjaciółki. Tak pomyślałam, gdy skończyłam rozmawiać z Beccą. Położyłam się na łóżku i, lekko stukając komórką o kołdrę, zastanawiałam się nad tym wszystkim. Od czasu do czasu z roztargnieniem spoglądałam na szachownicę. Becca jest dobra w zdawaniu raportów. Zapamiętuje dosłownie każde słowo – wie, co jest ważne. Żadnego „Powiedziały mniej więcej to…” ani „No, chodziło im o to, że…”. Szczegóły są ważne i Becca o tym wie. Powiedziała, że kiedy wyszły na dymka, Hayley ją wypytywała. I nic dziwnego. Chciała wiedzieć, co sobie przypomniałam. Becca odparła, że nie ma pojęcia. Hayley usilnie starała się być dla niej miła. Była cała w nerwach. Przeprosiła, że źle ją traktowała, i wspomniała dawne czasy. Oznajmiła, że powinnyśmy się częściej spotykać. Becca dostosowała się do niej – w sam raz, nie za dużo. Odpowiadała miło, ale trochę nieufnie. Spytała Hayley, czy naprawdę się pokłóciłyśmy, a Hayley znowu zaprzeczyła, ale podobno się spięła. Nie patrzyła jej w oczy. Więc Becca zmieniła temat. Nie chciała za mocno naciskać. Ciekawe, że w pierwszym odruchu postanowiły się z nią zaprzyjaźnić. Może myślały, że Becca z wdzięczności wyśpiewa im wszystko, co sobie „przypomniałam” (nie sądzę). To takie oczywiste. Chyba to dostrzegają? Ale pewnie nie miały wyboru. Może są zdesperowane, gdy odkryły moją strategię walki. Żołądek mi się ściska, kiedy o tym myślę. Wszystko stanęło na głowie. Sprawdziłam Facebooka w komórce. Nie było ich na czacie. Nie zmieniły statusów. Dziwne, zwłaszcza w przypadku Hayley. Lubimy kolekcjonować lajki. Wiem, że Hayley szaleje ze szczęścia, kiedy dostanie ich więcej niż ja. Jakby mogła być moją rywalką. Ciągle sprawdzam powiadomienia. Mój status, który napisałam po powrocie do domu – że jestem zachwycona sztuką i zespołem – już dostał ponad czterdzieści lajków i dwadzieścia komentarzy, a dziewczyny, które oznaczyłam, udostępniły mój post, całe zachwycone, że o nich wspomniałam. Nie czytałam komentarzy. Od wypadku wszyscy na Facebooku obowiązkowo lajkują każdy mój wpis. Podobnie było przed wypadkiem, jeśli mam być szczera. Wysłałam Bex prośbę o dodanie do znajomych. To właściwy moment. Mamy wspólne tajemnice. Powinnyśmy przynajmniej znać się na Facebooku. Sprawdziłam też profil Aidena, tak dla zabawy. Jego posty nie są publiczne, więc niewiele zobaczyłam, tylko zdjęcie profilowe, na którym Aiden gra na gitarze w jakimś obskurnym klubie. Strąki spoconych włosów zasłaniają mu twarz (o matko, jak on pozuje na jakiegoś muzyka rockowego, i o matko, ale ze mnie suka), a zdjęcie w tle przedstawia jakiś zespół, o którym nigdy nie słyszałam i nie chcę słyszeć, ale zamieścił też, że jest w związku z Rebeccą „Bex” Crisp i że jest zawodowym muzykiem. Przypomniałam sobie jego minę, kiedy

parsknęłam śmiechem, bo klapnął na ziemię, i moje palce śmignęły po małej klawiaturze. Wcisnęłam „Dodaj do znajomych”, a potem „Wyślij wiadomość”. Cześć. Chciałam się przywitać i powiedzieć, że nie sądzę, żebyś miał coś wspólnego z tym, co mnie spotkało. Tylko tyle. Tasha :*

Zrobiłam to ze ściśniętym żołądkiem. Nadal się martwię, że może nie powinnam do niego pisać, zwłaszcza że policja się nim interesuje, ale już się stało. Znowu sprawdziłam, czy Hayley i Jenny są online, ale się nie pojawiły. Gdy ponownie zerknęłam na szachownicę, niespodziewanie zobaczyłam swój następny ruch. Becca zabrała mi konia i dwa piony, ale obie grałyśmy agresywnie i ona także poniosła straty. Nagle zrozumiałam, jak wywabić jej królową z kryjówki i zabrać jej jednego gońca. Wysłałam SMS-a z ruchem. Wysłałam też wiadomość Jenny, żeby trochę nią potrząsnąć i dać im powód do niepokoju. Co zrobiłaś, Jen? Wiem, że ty i Hayley coś zrobiłyście.

Telefon natychmiast brzęknął, ale to była tylko Becca. Dobry ruch! Krowa!

Rzeczywiście, dobry ruch, pomyślałam, kiedy Jenny nie odpisała. Czy w tej chwili rozmawiają ze sobą, spanikowane? Co mówią? Znowu wyobraziłam sobie, jak się wiją na haczykach, i powoli zmieniły się w mojej głowie w robaki, ślepe, głupie i rozpaczliwie walczące o wolność. * Gdy się położyłam, nadal myślałam o robakach. Nie chciałam, ale myślałam. Wyobraziłam sobie, jak wypadają kłębami z rozdętego, sinego ciała Nicoli Munroe. Wyobraziłam sobie skórę, złażącą z niej płatami, kiedy wyciągano ją z lodowatej wody. Zaswędziało mnie całe ciało. Wzięłam kilka głębokich wdechów i starałam się myśleć o czym innym. O sztuce. O nierównej pozycji moich przyjaciółek. O polanie. Chciałam włożyć buty do biegania i zrobić sobie przebieżkę, żeby uwolnić się od rozmyślań, ale wtedy musiałabym tłumaczyć się z potajemnego biegania i zabłoconych, przepoconych ubrań, a rodzice nie zrozumieliby mojego pragnienia odrobiny prywatności. Wyłączyłam światło, bo musiałam, uprzednio zawoławszy obowiązkowe „dobranoc”. Zamknęłam drzwi na klucz, żeby mama nie mogła wtargnąć. Kiedyś rozumieli tę moją potrzebę własnej przestrzeni, ale od wypadku mama nie daje mi żyć. Dotyka moich włosów, jak wtedy, gdy byłam mała, a kiedy przestaje się kontrolować – albo kiedy za dużo wypije – widzę w jej oczach strach. Strach, co by się mogło stać, co się prawie stało. Żal mi jej, ale nie mogę jej pomóc. To ja przeżyłam. To ja byłam martwa przez trzynaście minut. Jeśli ja potrafię się z tym pogodzić, to ona też. Kiedy nie zgodziłam się brać prawdziwych leków nasennych, doktor Harvey zaproponowała mi nytol. Nie chcę nic mocnego. Nic, co pogrążyłoby mnie we śnie.

Muszę nad tym panować. Nie wiem, czy te pigułki działają, może trochę, ale je wzięłam. Wiem, że mój oddech zwolnił, choć walczyłam z osaczającą mnie ciemnością, a w mojej głowie pełzały robaki. W końcu ta bezdenna czerń mnie wessała. Może trochę chcę tam wracać. Przeraża mnie, ale i fascynuje. Była zimna. Ogromna. Znowu usłyszałam szepty. Tym razem wsłuchałam się w ich brzmienie. Po przebudzeniu nie pamiętałam, co usłyszałam, ale teraz, gdy o tym piszę, wiem, że się bałam. Nadal się boję.

30 10.14 Jenny To mi przed chwilą napisała. Wie. Przypomniała sobie, dziwka pierdolona. Nienawidzę jej. Kurwa, jak ja jej nienawidzę! 10.16 Hayley Napisała, że pamięta? Chyba nie. 10.17 Jenny To przecież Tasha. Kto by ją zrozumiał? Musi coś pamiętać. Spierdoliłyśmy. 10.17 Hayley Ona nas sprawdza. Nie wierzę, żeby pamiętała. Na pewno nie. 10.18 Jenny Przestań! Skąd wiesz? Kończę z tym. Nie wytrzymam tego ciągłego udawania. Wkrótce sobie przypomni. I co wtedy? 10.19 Hayley Coś wymyślę. 10.19 Jenny To lepiej już zacznij. 10.20 Jenny I nie pisz, żebym to skasowała. Tego też mam dość :-( 10.21 Hayley Ale skasujesz? 10.22 Jenny Tak.

10.22 Jenny Szkoda, że nie umarła. Powinna. 10.23 Hayley No. :-( Coś wymyślę.

31 FRAGMENT ARTYKUŁU W „MAYPOOLE GAZETTE” Z SOBOTY 23 STYCZNIA: Policja wciąż nie ujawniła przyczyny śmierci Nicoli Munroe, której ciało znaleziono w zeszłą niedzielę w rzece między Maypoole i Brackston. Rzecznik prasowy policji potwierdził, że sprawdzane są nowe poszlaki, ale odmówił komentarza o związku śmierci panny Munroe z niemal śmiertelnym wypadkiem nastoletniej Natashy Howland. Pub Nag and Pineapple, w którym pracowała Nicola, organizuje w przyszłą sobotę od godz. 14.00 zbiórkę pieniędzy, by pomóc rodzinie Munroe w uiszczeniu kosztów pogrzebu. FRAGMENT ARTYKUŁU W „BRACKSTON SUNDAY HERALD” Z SOBOTY 24 STYCZNIA: Nasz informator w centralnym posterunku policji w Kilmourn potwierdził, że wydział śledczy prowadzi dochodzenie w sprawie osoby mającej związek ze śmiercią dziewiętnastoletniej Nicoli Munroe, której ciało znaleziono w zeszłym tygodniu w rzece Ribble, i napadem na szesnastoletnią uczennicę szkoły społecznej w Brackston Natashę Howland, która przez trzynaście minut pozostawała w stanie śmierci klinicznej. Policja przesłuchała dziewiętnastolatka z Brackston, znajomego obu ofiar, ale nie dokonała aresztowania. Młody mężczyzna pracuje jako muzyk, jest byłym wychowankiem szkoły społecznej w Brackston i obecnie pozostaje w związku z uczennicą z tej placówki.

32 Zaczęli wcześnie. No, wcześnie dla Jamiego, bo w południe. Aiden palił papierosa w drzwiach kuchennych – Jamie był pewien, że wcześniej wypalił co najmniej jednego jointa – a kawa ciurkała do dzbanka ekspresu, gdy ciszę sielskiej okolicy zmącił chrzęst żwiru pod oponami. Ledwie zdążyli wymienić spojrzenia – Jamie zaskoczony, Aiden przestraszony – gdy rozległ się dzwonek u drzwi. – Otworzę – powiedział Jamie. Najpierw zobaczył odznakę, bo policjantka podsunęła mu ją pod nos. Władcza pani władza, pomyślał i uśmiechnął się mimowolnie. Nie potrafił się opanować. Kiedy zobaczył ją po raz pierwszy, pomyślał, że pomimo tej maski twardej gliny jest całkiem ładna. A może właśnie dzięki niej. – Nie musi mi pani tego pokazywać, pani inspektor. Czy to, co przeżyliśmy razem w szpitalu, nic dla pani nie znaczy? – Nie był urodzonym flirciarzem, a kiedy to powiedział, uświadomił sobie, że wyrwał się jak filip z konopi. Nawet on usłyszał, że jego słowa brzmią w najlepszym razie obleśnie, i aż się wzdrygnął. – Zastałam Aidena Kennedy’ego? – spytała, jakby go nie usłyszała. – Tak. – Uśmiech, który spontanicznie pojawił się na jej widok, zgasł. Sytuacja się zmieniła. – Ale chyba już go nie podejrzewacie? – Mogę wejść? – odparła pytaniem na pytanie. Jamie zrobił jej przejście. Minęła go, nie dotykając, ale i tak miał wrażenie, że został odepchnięty. Za Bennett podążał posterunkowy w mundurze, pokiwał mu głową z czymś w rodzaju skruchy. Poszli do kuchni. Bennett się nie spieszyła. Szła zdecydowanie, ale spokojnie. Aiden nawet nie drgnął. – Zabieramy pana na posterunek – zwróciła się do niego Caitlin Bennett. – Mamy parę nowych pytań. – Może zadacie je tutaj? – zaproponował Jamie. Stojący w drzwiach kuchennych wysoki, chudy Aiden wyglądał teraz, jakby stracił część kręgosłupa. Lekko się zgarbił, zapadł się w sobie, ramiona mu obwisły. Wydawało się, że chciałby stać się mniejszy. Może i chciał. – Zabieramy pana na posterunek – powtórzyła Bennett, ignorując Jamiego. – Żeby porozmawiać o pewnym nowym dowodzie. Dowód. Jamie spojrzał na Aidena. Sprawdzał w necie kamery na ulicach. A dziś ma cienie pod oczami. Jest drażliwy. Nie odpowiada na telefony Bekki. Aiden, chłopaku, pomyślał Jamie. Coś ty narozrabiał? – Aresztujecie mnie? – spytał Aiden, zgniatając niedopałek. Jego głos brzmiał głucho, pozbawiony woli walki. – Nie. Ale na posterunku będzie łatwiej. Chłopak skinął głową. Spodziewał się ich, zrozumiał Jamie. Może nie w tej chwili, ale się spodziewał. A jednak, cokolwiek znaleźli, Aiden nie jest zabójcą. Był tego pewien.

– Pojechać za tobą? – spytał. – Moim samochodem? Aiden ponownie skinął głową. – Jeśli pan Kennedy sobie życzy, na przesłuchaniu będzie obecny obrońca z urzędu – oznajmiła Caitlin. – Ja jestem prawnikiem. – Powiedzenie tego sprawiło Jamiemu nieco przyjemności. – A raczej byłem. Dziś mogę stać się nim znowu. – W takim razie to zależy od pana Kennedy’ego – sucho powiedziała policjantka. Kogo ona widzi, kiedy patrzy na Aidena?, zastanowił się Jamie. Pewnie naburmuszonego nastolatka, wyglądającego jak winowajca. Ujaranego samotnika, słuchającego hard rocka i heavy metalu. Dzieciaka, który ma głęboko skrywane problemy, mogące doprowadzić do niespodziewanego wybuchu agresji. Może tak go postrzega większość ludzi. Ale Jamie wiedział, że Aiden jest inny. To uroczy chłopak. Nieśmiały. Wrażliwy. Świetny muzyk. Nie odludek, po prostu wybredny w doborze towarzystwa, skryty. – Chcę, żeby Jamie był przy mnie – cicho wyznał Aiden. – Dobra, stary. – Jamie uścisnął mu ramię. – Jestem z tobą. Spojrzał inspektor Bennett w oczy, tym razem bez uśmiechu. Może nie była wrogiem, ale zdecydowanie myliła się co do Aidena. – Chodźmy – powiedział. – Wyjaśnimy to raz na zawsze.

33 Becca miała nadzieję, że w porze obiadowej ukryje się w teatrze i popracuje. Nie miała ochoty na towarzystwo i nie obchodziły jej nawet walnięte Barbie. Od dwóch dni prawie nie jadła, a w niedzielę wieczorem zrobiła potworną awanturę mamie, która nie chciała się pogodzić z faktem, że jej córka chce zostać sama. „Pokłóciłaś się z Aidenem?”. Po tych słowach Becca trzasnęła drzwiami. „A może chodzi o Natashę?”. Dodatkowa troska w tym ostatnim pytaniu odebrała jej resztki samokontroli. Z całą pewnością padło „odpieprz się”, a potem musiała słuchać z palącymi policzkami krzyków na dole, gdy jej rodzice sprzeczali się, jak rozwiązać tę sytuację. Tata szczególnie głośno domagał się spokoju. „Zejdzie, gdy zgłodnieje”. „Nie o to chodzi, Jim, i dobrze o tym wiesz!”. Becca założyła słuchawki i zagłuszyła awanturę, próbując znowu dodzwonić się do Aidena. Nie odebrał. Po raz kolejny. W końcu, gdy była już bliska wymiotów ze zdenerwowania, napisał SMS-a, że przechorował i przespał cały weekend. Obiecał zadzwonić do niej jutro. Omal nie odpisała, że mógł to powiedzieć w sobotę, bo wtedy by gdzieś wyszła albo coś zrobiła, ale uświadomiła sobie, że to zabrzmi żałośnie. Bo była żałosna – czekała w pokoju na jego telefon. Dobrze, że Tasha nie widziała jej w takiej rozsypce. Zmusiłaby ją do gadania, a potem uznałaby za mięczaka bez charakteru. Na szczęście Tasha wraz z rodziną świętowała przełożone urodziny babci. To też ulga. Trochę ze sobą pisały, ale nie na temat Barbie, raczej krewnych, następnego ruchu Bekki, takich tam nudnych spraw. Cieszyła się, że na chwilę odpuściły. Zyskała trochę luzu. Nie potrafiła myśleć o intrygach Hayley i Jenny, kiedy Aiden ją ignorował. Poniedziałek był trudny. W szkole była rozrywana. Hayley i Tasha pisały do niej SMS-y na przerwach; za każdym razem, gdy słyszała brzęk komórki, serce podskakiwało jej na myśl, że to Aiden. Tasha aż tak jej nie drażniła, ale trudno jej było zachować spokój przy Hayley, która znowu zachowywała się jak dawniej. Becca musiała uważać, żeby nie dać się wciągnąć. Hayley i Jenny były pierwszorzędnymi sukami i powinna o tym pamiętać. Zjadła obiad z Hannah, jedyną osobą, której mogła się zwierzyć w sprawie Aidena. I dobrze, ale tamte ciągle do niej pisały, a Hannah pozwoliła sobie na pasywno-agresywną uwagę: „Jesteś dziś popularna. Czyli wracasz do dawnych kumpelek?”. I cały czas robiła minę typu „Nie skrzywdź mnie”. Ale co Becca miała zrobić? Olać to? Korciło ją, żeby wyjaśnić, co jest grane, tylko po to, żeby Hannah się zamknęła, ale nie mogła zawieść zaufania Tashy. Nie dla kogoś takiego jak Hannah. Poza tym to była na razie ich tajemnica. Tylko ich dwóch. Dopóki nie zdołają czegoś udowodnić. Aiden w końcu zadzwonił, tuż po zajęciach. Oznajmił, że nadal choruje. Szczerze mówiąc, miał dość marny głos, wyczerpany, cichy i ochrypły – ale nadal była urażona, że się od niej odsunął. Kiedy miał grypę, leżeli przytuleni na jego łóżku i przez cały dzień oglądali filmy, podczas gdy on zużył trzy rolki papieru toaletowego na wytarcie nosa. Niepewność i zwątpienie wypełzły z tego jakiegoś miejsca, w którym się w niej zalęgły, i znowu dopadły ją mdłości. Teraz, we wtorek w porze obiadowej, wciąż jej dokuczały. Rozpaczliwie starała się rzucić w wir przygotowań do próby, żeby nie myśleć o swoim parszywym chłopaku i nie słuchać

równie parszywego głosu w głowie, który powtarzał jej, że Aiden przestał ją kochać. Wkurzył się, że się na niego wkurzyła. Praktycznie oskarżyła go o morderstwo, więc czy po czymś takim mógł ją dalej kochać? Nie ma opcji. Twoje szczęście się skończyło, mała gruba Rebecco Crisp. Odsunęła tę myśl i zacisnęła zęby. Aiden tylko choruje. To wszystko. Usiłowała zapomnieć o tym, że znowu wyłączył komórkę, gdzieś o jedenastej trzydzieści. Nie wyłączył. Nie chce z tobą gadać. Po prostu. Pan Jones obejrzał jej pomysły na oświetlenie i aranżację sceny. Powiedział, że wygląda fajnie, ale zdecyduje po próbie z krzesłami ustawionymi dookoła. Miała nadzieję, że zrobi to sama albo z Casey, ale Casey miała dodatkowe zajęcia, a Hannah uparła się, że jej pomoże. Ledwie zdążyły zaznaczyć taśmą klejącą obszar, na którym miała się rozgrywać sztuka, pojawiły się Barbie, pierwsza Tasha, potem Jenny i Hayley. Hannah udała, że jej to nie obchodzi, ale Becca zauważyła nagłą niezdarność jej ruchów. Denerwowała się w ich obecności. Przypominały jej, jakie miejsce zajmuje w hierarchii ula. To przez takie dziewczyny – Becca miała co do tego pewność – Hannah nie założyła konta na Instagramie ani Twitterze. Była na Facebooku, ale wśród zaledwie trzydziestu paru znajomych miała mamę. – Będzie super – oznajmiła Tasha, która stanęła przy Becce i przyglądała się jej rysunkom, a potem liniom, które wyznaczały, stopniowo powołując do życia to, co wkrótce stanie się sceną. – Masz łeb, Bex. Becca zauważyła, że Hayley niezdarnie stara się dołączyć, jakby też mogła uczestniczyć w tej chwili. Nie mogła. Była intruzem. Zagrożeniem. Teraz wiesz, co to za uczucie, suko, pomyślała Becca. Teraz to ty znalazłaś się poza grupą. I postanowiła, że dowie się, co Hayley zrobiła Tashy, cokolwiek by to było. Jeśli kłótnia Barbie doprowadziła do wypadku Tashy, to Hayley odpowiada nie tylko za to, ale także za kryzys w związku Bekki i Aidena. – Jakieś wspomnienia wróciły do ciebie przez weekend, Tash? – spytała słodkim głosem. – Może pojawią się wszystkie, skoro zaczęłaś miewać te przebłyski. – Mam nadzieję – odparła Tasha. – Zastanawiam się nad hipnozą. Żeby wyciągnąć to wszystko na powierzchnię. – Super – mruknęła Hayley. Prawie nie patrzyła na Tashę. – Choć słyszałam, że hipnoza potrafi nieźle zryć beret. Lepiej zaczekaj. – Myślisz? – spytała Tasha. – Może i tak. A może nie chcesz, żebym sobie przypomniała, o co się pokłóciłyśmy? – Mówiłam ci, nie pokłóciłyśmy się – warknęła Hayley. Szukając wsparcia, zerknęła na Beccę, która odpowiedziała nieruchomym spojrzeniem. Miała nadzieję, że wyraża pytanie: „Kogo chcesz oszukać, głupia dziwko?”. – No weź, Tasha, wpadasz w paranoję – powiedziała w końcu Hayley. Znowu spróbowała się uśmiechnąć. Dziwnie było widzieć lodowatą Hayley w takiej rozterce. Nie potrafiła kłamać, to było widać. W tym zapomnianym przez Tashę czasie coś z całą pewnością się wydarzyło. A sądząc po minie Hayley, nic dobrego. Całkiem przydatny dowód. Nawet jeśli nie mogą z tym iść na policję, zawsze to coś. – Ale może jednak idź na tę hipnozę. Wtedy znowu będzie normalnie – zakończyła Hayley, bezskutecznie siląc się na beztroskę. – Wyluzuj – odezwała się Becca. – To prawdopodobnie nic takiego. Na tym polegała jej rola. Tak zdecydowały, ona i Tasha. Miała zasadniczo popierać Tashę, ale nie odtrącać Hayley. Łudzić ją, że jest dobrą osobą do zwierzeń, jeśli zaczną jej puszczać nerwy. – Ej, Hannah! – zawołała Jenny, stojąca przy ustawionych w piramidy krzesłach. – Chcesz

przepowiedzieć ze mną moją rolę? – Pewnie – zgodziła się Hannah, pokorna, łagodna i usłużna. Becca kompletnie o niej zapomniała. Gdy ona ścierała się z Hayley i Tashą, Hannah po cichu skończyła zaznaczać kąty sceny i połączyła je taśmą klejącą. Kontury wyszły trochę krzywo, ale Becca wolała nie krytykować. To było zadanie dla dwóch osób, a ona zostawiła z nim przyjaciółkę samą. – Już skończyłam – dodała Hannah i rzuciła spojrzenie Becce, nie wściekłe – na to nie starczyłoby jej sił – ale karcące i zbolałe. Wiecznie zbolała, pomyślała Becca. To było tylko pięć minut. Kurwa, Hannah, dorośnij. Hayley ze wszystkich sił starała się zachowywać przyjaźnie, ale Jenny nie zamierzała się wysilać. Albo po prostu nie była do tego zdolna. Stała tak daleko od nich, jak tylko mogła, i co chwila pociągała nosem i pocierała o niego wierzchem ręki. Możliwe, że na początku dnia miała podkład na twarzy, ale teraz zniknął – w każdym razie ze skóry w pobliżu nozdrzy, zaczerwienionych, niemal łuszczących się, jakby miała katar. Złote włosy, jej duma i ozdoba, ściągnęła w luźny kok. Dziś nie wyglądała seksownie. Była rozedrgana. Za dużo towaru wciągniętego w toalecie. Becca zastanowiła się, czy nie powinna się skupić na niej. Jenny wyglądała, jakby miała zaraz się załamać. Oczywiście nie patrzyła na Tashę. Becca wyjęła telefon, z roztargnieniem sprawdzając po raz kolejny, czy Aiden napisał SMS-a – nie napisał – i zaklęła, gdy zobaczyła godzinę. Minęło już prawie pół przerwy obiadowej. Musiała się skupić, bo zawali sprawę. Spojrzała na reflektory, a potem na wyznaczoną na scenę przestrzeń na środku sali. Jej zdaniem główna akcja powinna się toczyć tutaj – Elizabeth, Proctor i Mary Warren, pełne emocji wymiany zdań po powrocie Mary z sądu. Abigail nie brała udziału w tej scenie, ale Becca wpadła na pomysł, że Natasha mogłaby stanąć tuż pod sceną – zasadniczo w kulisach, ale wśród widzów. Potem, gdy Elizabeth Proctor uświadomi sobie, że została oskarżona, ruchomy sztankiet z reflektorem zjedzie w dół i oświetli Abigail – ale w taki sposób, jakby obserwowała to wszystko, stojąc pod latarnią uliczną. Gdyby się udało – a Becca mogła to sprawdzić tylko tego wieczora – wypadłoby świetnie. Jeśli nie, pan Jones nie zgodzi się na jej pomysł. Becca może nie chciała się z nim przespać, w przeciwieństwie do reszty, ale bardzo jej zależało na tym, żeby zrobić na nim wrażenie. Chciała się poczuć współtwórcą sztuki, a nie tylko pracownikiem technicznym. Stanęła w miejscu, które powinna zająć Tasha, i spojrzała na sztankiet. – O, kurwa. Hayley i Tasha podniosły głowy znad scenariuszy. – Co się stało? – spytała Tasha. – Ten ruchomy reflektor… Musi się znaleźć nad tobą, o, tu, ale Casey umieściła go w złym miejscu. Powinnyśmy najpierw wyznaczyć scenę. Kurwa. – Jej uwagę zaprzątało zbyt wiele spraw, w tym problem. Milczenie Aidena, szaleństwa Barbie, Hannah, wszystko. Boże. – Wisi za daleko o jakieś pół metra, ale to wystarczy, żeby zepsuć efekt. Musi być dokładnie nad tobą. Hayley spojrzała na opartą o ścianę drabinę. – Może po prostu go przesuń? – Boję się wysokości. – Becca przez długą chwilę spoglądała z żalem w górę. – Ja to zrobię – oznajmiła Hayley. – Naprawdę? Byłoby świetnie! – Przez chwilę Becca czuła taką ulgę, że prawie zapomniała o nieufności i fakcie, że nikt, kto nie przeszedł szkolenia, nie powinien dotykać reflektorów. Ale przecież Hayley zrobiłaby to pod jej okiem, no i zadanie było wręcz dziecinnie proste. – Dla ciebie bułka z masłem – powiedziała. – Odkręć śruby na reflektorze i przesuń go tam, gdzie

powiem, a potem zakręć. Musisz najpierw zdjąć z reflektora łańcuch zabezpieczający, a kiedy przesuniesz – znowu go założyć. Tam leżą narzędzia woźnego, taśmę też mamy od niego. Możliwe, że klucz do śrub też tam znajdziemy. – Nie ma problemu – oznajmiła Hayley, już niosąc drabinę. – Chcesz go od razu wypróbować? – Nie, do reżyserki mogę wejść dopiero po zajęciach. Chcę tylko wszystko przygotować. Natasha i Becca przytrzymały drabinę, choć i tak była stabilna. Hayley weszła na nią. Nie spojrzała w dół ani razu; na górze oparła kolano o srebrny szczebel i zaczęła obiema rękami odkręcać śruby. – Dobrze, gdzie to dać? Niech Natasha stanie tam, gdzie trzeba. Becca zaprowadziła Natashę w miejsce tuż za rogiem sceny. Hayley stanęła na ostatnim szczeblu drabiny i wychyliła się, odpinając ze szczękiem łańcuch. Położyła go na drabinie i zaczęła przesuwać reflektor. Poruszała się swobodnie, ale Becce od samego patrzenia na nią ścisnął się żołądek. – Uważaj! – Dziwnie było zobaczyć tam Hayley. Jakby cofnęła się do przeszłości, do dziewczynki, która wspinała się na drzewa. – Przestań! – Przede wszystkim nie upuść reflektora – odezwała się Natasha. – Jest ciężki. – Wszystkie się odsuńcie – poleciła Hayley stłumionym głosem, skupiona na reflektorze. Przesunęła go, przytrzymując się metalowych rur sztankietu, a potem w końcu oplątała go łańcuchem. – Dobra, załatwione. – Oparła ręce na biodrach, bez trudu utrzymując równowagę – pięć metrów lub wyżej nad podłogą. – Voilà! – Dzięki, Hayles – powiedziała Becca, gdy dziewczyna zwinnie zeskoczyła z drabiny. Z jej punktu widzenia reflektor wyglądał bez zarzutu. Zrobiło jej się wstyd. Dlaczego nie powiesz mi, co się wydarzyło? Wtedy damy sobie spokój z tymi bzdetami. – Nie twoja sprawa! – rozległ się głos Jenny, histeryczny i pełen takiej wściekłości, że Becca prawie podskoczyła. – Spytałam tylko, czy jesteś chora. – Osłupiała Hannah cofnęła się o trzy kroki. – Nic więcej. Martwiłam się. – Nie potrzebuję twojego jebanego zmartwienia! – Jenny wrzuciła swój scenariusz do torby. – Nic mi nie dolega. – No, to w porządku. – Hannah uniosła ręce, jakby Jenny mierzyła w nią z pistoletu. – Hej – odezwała się Becca. – Co się dzieje? Jenny gwałtownie odwróciła głowę i nagle skupiła całą uwagę na Becce. W jej przekrwionych oczach płonęła wściekłość. – Co cię to obchodzi? Jesteś żałosna. Myślisz, że nie widzimy, jak się cieszysz, że Tasha znowu jest dla ciebie miła? Jakbyś zapomniała, co o tobie wygadywała, jak się z ciebie śmiała? – Zamknij się – mruknęła Hayley. Jenny ją zlekceważyła, jakby jej nie usłyszała. Rozpędziła się i nie zamierzała przestać. – Po prostu żałosne! I myślisz, że ją znasz, bo przyjaźniłaś się z nią pierwsza? Kompletnie cię pogięło? Wydaje ci się, że ludzie się nie zmieniają? Ty jesteś taka jak wtedy? Może w środku nadal pozostałaś gruba, bo tylko wtedy byłabyś na tyle głupia i słaba, żeby zapomnieć, co się wydarzyło. Becca oniemiała. Wiedziała, że stoi z otwartymi ustami i płonącą twarzą, ale nie potrafiła zmusić do działania mózgu ani języka. Każde słowo było jak cios. – Poza tym suka z ciebie – dodała Jenny, tym razem cicho, jakby nie miała już siły. – Hannah

coś o tym wie. Traktujesz ją ohydnie. – Nieprawda! – rzuciła Becca trochę piskliwie. – Prawda. – Jenny przeniosła spojrzenie na jej koleżankę i dodała jeszcze ciszej: – Hannah zasługuje na lepszą koleżankę niż dziewucha, która ją rzuca za każdym razem, gdy zostaje wezwana przez Królową Suk. – Co ci dolega, Jenny? – spytała Natasha. – Co ja ci zrobiłam? Nic! – Oddychała szybko, niemal dyszała. Becca znała to uczucie. Jej serce także łomotało. Wszystkie stały w granicach wyznaczonej sceny, każda pochłonięta swoją rolą. – Dlaczego się tak dziwnie zachowujecie? Jenny prychnęła śmiechem. – To nie my unikamy ciebie. – Ja was nie unikam! – Chodźmy, Jen. – Hayley chwyciła Jenny za rękę, ale Jenny się jej wyrwała. Hayley spróbowała innej taktyki: – Wyjdźmy, chciałabym zapalić. – Przestań mi rozkazywać! Sama potrafię myśleć! – Jenny wbiła wzrok w Natashę. – A skoro nas nie unikałaś, dlaczego powiedziałaś, że w zeszłą sobotę musisz iść do szpitala? Widziałam, jak Becca wychodzi z twojego domu. Dlaczego po prostu nie powiesz, że nie chcesz się z nami spotykać? Hannah spojrzała na Beccę. – To były urodziny mojej mamy. Myślałam, że potem miałaś iść do Aidena. Powiedziałaś, że tamten SMS był od niego. – Właściwie tego nie powiedziałam – odparła Becca, nagle uświadamiając sobie, że argument „to nie kłamstwo”, który wtedy wydał się przekonujący, teraz brzmi fałszywie. Dlaczego musiały tu przyjść akurat teraz? Dlaczego nie zajmowała się własnymi sprawami? Niechby już ten reflektor wisiał w złym miejscu, przynajmniej nie doszłoby do tej awantury. – Po prostu tak założyłaś, a ja nie chciałam ci mówić, że to Tasha, bobyś się zdenerwowała. Słabo zabrzmiało. To było słabe. – Widzisz? – powiedziała Jenny. Przez chwilę panowała zupełna cisza. Pięć dziewczyn trwało w milczącym starciu. Emocjonalne rany krwawiły, zagęszczając atmosferę. Potem Hanna delikatnie wzięła swoją torbę. – Hannah… – zaczęła Becca, ale jej koleżanka odwróciła się i ruszyła do drzwi. Becca poczuła się jak szmata. Boże. Była szmatą. Aiden ją rzucił, a teraz Hannah ją znienawidziła. Świetna robota, Bex, pomyślała, ty królowo porażek. I to wszystko przez ciebie, bo byłaś suką. Jenny wyglądała, jakby chciała powiedzieć coś jeszcze, ale zadzwonił dzwonek i zmienił atmosferę. Becca omal nie padła na kolana z wdzięczności. Koniec przerwy. Jenny i Hayley wyszły bez słowa. Hayley posłała im przeciągłe, nieprzeniknione spojrzenie, zanim podążyła za rozczochraną Jenny. – Co się do cholery dzieje z Jenny? – spytała Tasha. – Wyrzuty sumienia? Z powodu tej naszej kłótni? Z powodu tego, co się zdarzyło tamtej nocy? Na pewno coś wzięła. – Tak, pewnie tak. – Becca słuchała jej tylko jednym uchem. Teraz najważniejsza jest Hannah. Na angielskim do niej napisze. Przeprosi. Wyjaśni. Będzie lepszą przyjaciółką. Opowie jej o tym zamieszaniu z Barbie i dlaczego się odsunęła. Powie, że Aiden znał Nicolę Munroe. Powie swojej najlepszej kumpelce to wszystko, co od dawna powinna jej powiedzieć. Wiedziała, że to desperacja i pewnie jest już za późno. Widziała minę przyjaciółki. Zranioną, ale i gniewną. Nikt nie lubi być obiektem litości – Becca wiedziała to z doświadczenia – i nikt

nie lubi, gdy się go z litości okłamuje. Ona dopuściła się obu tych grzechów. – Nie martw się – dodała Tasha. – Przejdzie jej. – Wiem. – Becca usiłowała się uśmiechnąć, ale było jej niedobrze. Niczego nie wiedziała. Nie cieszyła jej też perspektywa siedzenia na angielskim z Hayley i Jenny. Potrzebowała chwili spokoju. I żeby ten cholerny Aiden w końcu odpisał. – O w mordę – odezwała się nagle. – Narzędzia woźnego. – Nie martw się. – Tasha natychmiast chwyciła skrzynkę. – Mam wolną godzinę… zaraz je odniosę. – Niespodziewanie objęła drugą ręką Beccę i przytuliła do siebie. Włosy miała miękkie, pachnące jabłkami. – Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła – dodała. – Naprawdę. Dziękuję, że znowu się ze mną przyjaźnisz. Te dwie mnie przerażają. – Cofnęła się. – A teraz weź się ogarnij i do zobaczenia. Po jej wyjściu Becca poczuła, że żołądek lekko się jej rozluźnia. Hannah ochłonie. Musi. Może nawet zaprzyjaźni się z Tashą. Becca wyjaśni jej, że Tasha jej potrzebuje, bo może jej zaufać. Kiedy już się dowiedzą, co się wydarzyło tamtej nocy i co zrobiły Hayley i Jenny, wtedy Hannah zrozumie, dlaczego Becca dziwnie się zachowywała. Musiała, inaczej byłaby marnym człowiekiem, a nie jest. A jeśli Hannah tego nie zrozumie, to może czas zakończyć tę przyjaźń. Jak powiedziała Jenny, ludzie się zmieniają.

34 Pokój był mały, ze standardowym biurkiem. Jamie i Aiden siedzieli po jednej, Caitlin Bennett i sierżant po drugiej stronie. Ściany pomalowano na niebiesko, ale ten odcień nie miał w sobie nic żywego. Był martwy. Pozbawiony życia. Poszarzały z rozpaczy. A mimo to jakoś udało mu się gryźć z szarą industrialną wykładziną i czarnymi plastikowymi krzesłami. To wszystko w połączeniu z mdląco żółtym światłem jarzeniówek i brakiem okien dawało umiarkowanie klaustrofobiczny efekt. Jamie podejrzewał, że zamierzony. Na półce stał zwalisty magnetofon, włączony, choć Aiden nie mówił wiele. W początkach przesłuchania niemal się nie odzywał. Podał tylko swoje personalia. Bał się, Jamie to widział, nawet jeśli Caitlin Bennett tego nie dostrzegała. A może widziała za tym biurkiem zbyt wielu przestraszonych młodzieńców i nie miała czasu na współczucie. Ponadto strach i poczucie winy nie wykluczają się wzajemnie – może ludzie, którzy mają coś na sumieniu, boją się bardziej niż niewinni. Mimo to patrząc na Aidena, łatwo można było wziąć jego strach za arogancję. Chłopak odchylił się lekko na krześle i wyciągnął przed siebie długie, skrzyżowane nogi. Założył ręce na piersi, a ciemne włosy zasłoniły mu niebieskie oczy, gdy patrzył spode łba w blat biurka z taniego tworzywa. Nie tknął swojej herbaty i na jej powierzchni utworzyła się cienka brązowa warstewka osadu. – Nie przyjmuję twojej wersji wypadku – chłodno oznajmiła policjantka. – Zeznałeś, że o północy odwiozłeś Rebeccę Crisp do domu, a potem, wczesnym rankiem w sobotę dziewiątego stycznia, pojechałeś prosto do siebie. Dlaczego tak powiedziałeś? Jamie spojrzał na chłopaka, który nadal nie podnosił wzroku. – Stary, cokolwiek się stało, powiedz teraz prawdę. Jeśli nie zrobiłeś nic złego, nie ma sensu kłamać. Zastanowił się, czy nie jest naiwny. Choć nie specjalizował się w prawie karnym, znał wiele wypadków, kiedy oskarżono niewinnego człowieka. A przynajmniej aresztowano i zrujnowano mu życie, zanim nowe dowody potwierdziły jego niewinność. Przed Bennett leżała brązowa teczka – złowieszczy przedmiot, który najwyraźniej zawierał jakąś tajemnicę Aidena. Dlaczego chłopak zamknął się w sobie? Przecież wie, że to mu nie pomaga. Chyba że naprawdę jest winny, syknął cichy gadzi głosik gdzieś w głowie Jamiego. Wtedy wszystko jasne. Jamie kazał mu zamilknąć. – Pan Kennedy nie przyjmuje pytania do wiadomości. – Bennett otworzyła teczkę i ostrożnie wyjęła dwie niewyraźne fotografie. Na dole obu widniała data, ale Jamie nie dał rady jej odczytać ze swojego miejsca. Za to zauważył, że Aiden gwałtownie przełknął ślinę. Zły znak. Jego serce też przyspieszyło, a przecież nie on był podejrzany. – Ponieważ milczeniem podtrzymuje pan swoje poprzednie zeznania, proszę pozwolić, że pokażę zdjęcia z ulicznych kamer z tamtej nocy. Na potrzeby nagrania powiem, że w tej chwili pokazuję Aidenowi Kennedy’emu ujęcia z kamer. Krzesło obok Jamiego zaskrzypiało lekko. Jamie przypomniał sobie, co Aiden wczoraj

sprawdzał w internecie. Boże, co on zrobił? – To pański samochód, sfilmowany przez kamerę na Elmore Road. Dla jasności, jest to główna szosa, biegnąca równolegle do rzeki, parku i lasów. Na materiale wideo z soboty dziewiątego stycznia widać pański samochód na Elmore Road. Tutaj – policjantka podsunęła Aidenowi pierwsze zdjęcie – pański samochód skręca na parking pod lasem. Sygnatura na dole obrazu ukazuje godzinę dwunastą trzydzieści siedem, gdy odwiózł pan Rebeccę. Powiedział nam pan, że wrócił od razu do domu. Opuścił pan parking o… – Podała Aidenowi drugie zdjęcie, na którym samochód znowu wjeżdżał na szosę. – …piątej czterdzieści pięć. Jamie uświadomił sobie, że nie może oddychać. Nagle, pomimo suchego, gorącego powietrza, zrobiło mu się zimno. Jakby pod wpływem magicznej sztuczki. „Podczas gdy ty zająłeś się ratowaniem umierającej dziewczyny, twój młody przyjaciel – voilà! – uciekał z lasu”. Przypomniało mu się, jak powiedział Becce, że Aiden nie byłby tak głupi, żeby okłamać policję. – Nie wyszedłem z samochodu ani na chwilę – cicho przemówił Aiden. Zerknął na Jamiego, wyprostował się i oparł łokcie na stole. – Jeśli na parkingu jest kamera, możecie to sprawdzić. – Nie ma, Aidenie. Dlatego musiałabym ci uwierzyć na słowo. – Bennett nie spuszczała wzroku z Aidena. Jamie przestał dla niej istnieć. – A już mi udowodniłeś, że twojemu słowu nie należy ufać. Zapadła długa cisza. Napięcie Aidena narastało. Caitlin Bennett odchyliła się na krześle i założyła ręce na piersi, jakby mogła tak siedzieć do końca świata, byle tylko złamać chłopca. – Nikogo nie skrzywdziłem – odezwał się Aiden w końcu. – Siedziałem w samochodzie, paliłem trawę i w końcu zasnąłem. Nie zauważyłem innych samochodów, nie widziałem nikogo ani niczego, co mogłoby się pani przydać, więc nie widziałem powodu, żeby o tym wspominać. I nie chciałem się przyznawać do posiadania marihuany. – Teraz na nią spojrzał błękitnymi, szczerymi oczami. – Pani by powiedziała? Jego naburmuszenie znikło. Jamie nie odrywał wzroku od zdjęć. Były ziarniste, ale nie można było ich zignorować. Żołądek mu się ścisnął. Wyglądały jak zdjęcia jakiegoś przestępstwa, potajemnie zrobione w środku nocy. – Tak jak nie powiedziałeś nam, że znasz Nicolę Munroe? – To co innego! Nawet nie pamiętałem, że ją poznałem! Nie mogłem powiedzieć czegoś, czego nie pamiętam! Kolejna długa chwila milczenia. – Nie zrobiłem nic złego – odezwał się w końcu Aiden. – Ale znam Tashę, no, znałem, i raz, gdy jeszcze chodziłem do szkoły, chciałem się z nią spotkać, a ona mało się nie posikała ze śmiechu, o czym już pewnie wiecie. Doszedłem do wniosku, że skoro się najarałem i zasnąłem w samochodzie na parkingu, to będzie słabo wyglądać. Więc to zataiłem, a kiedy pytała pani o Nicolę, nie wiedziałem, jak powiedzieć prawdę. – Prawie to rozumiem. Prawie. Natomiast nie rozumiem… – Policjantka znowu zrobiła pauzę i Jamie mimo woli poczuł do niej szacunek. Wyprzedzała Aidena o krok. Robiła z nim, co chciała. – Nie rozumiem, dlaczego okłamałeś Beccę. Oznajmiłeś jej, że jedziesz prosto do domu, i następnego dnia nie zmieniłeś tej wersji. Gdybyś był niewinny, od razu byś jej to powiedział. Reakcja szokowa. Potrzeba zrzucenia ciężaru po wstrząsie, że Natasha została znaleziona tak blisko miejsca, w którym byłeś. A jednak jej nie powiedziałeś. Nie powiedziałeś nikomu. Dlaczego? Aiden zagryzł dolną wargę. Zerkał na boki, na nikogo szczególnego, ale Jamie wiedział, że to oznaki świadczące o gorączkowym namyśle. Szukał jakiegoś wyjścia. Jamie nagle zrozumiał.

I nie chodziło o morderstwo ani usiłowanie morderstwa, to na pewno. – Nie byłeś sam, tak? – spytał. Chłopak podniósł głowę. – To ja tu zadaję pytania. – Caitlin usiłowała mu przerwać, ale Jamie nie dał się uciszyć. Wiedział, dlaczego chłopak skłamał. – Byłeś w samochodzie z inną dziewczyną, chłopie, tak? Aiden zgarbił się i policjantka nagle się zainteresowała. – Czy w samochodzie był z tobą ktoś inny? – spytała. Aiden milczał jeszcze przez chwilę. W końcu zaczął mówić. – Becca potrafi być cholernie zazdrosna. Jest niepewna siebie. Gdybym jej powiedział, nigdy by nie zrozumiała. Pomyślałaby, że chodziło o coś więcej. Widziałeś, do czego jest zdolna. – Zerknął na Bennett. – Tak jak wtedy, gdy powiedziała jej pani, że Nicola Munroe miała w telefonie mój numer. Wydaje jej się, że każda dziewczyna jest dla niej zagrożeniem. Więc nie zawsze jej mówię, jeśli spotykam się z innymi. Tak jest łatwiej. – Co to za dziewczyna? – Ma na imię Emma. Pracuje w JoJo’s, barze na Queen Street. Zamykają dopiero po pierwszej i czasem chodzę tam od Jamiego. Raz zaczęliśmy rozmawiać i tak jakby się zaprzyjaźniliśmy. Ona jest fajna. Lubi ten sam towar co ja. – I była z tobą tamtej nocy na parkingu, gdy odwiozłeś Rebeccę? – Wybierałem się do domu. Naprawdę. Ale nie chciało mi się spać, a z mamą czasem trudno wytrzymać, no to postanowiłem wpaść do baru i się przywitać. Było spokojnie jak na piątek, więc szef pozwolił jej wyjść wcześniej. Resztę macie na nagraniach. Poszliśmy do mojego samochodu, paliliśmy, gadaliśmy o głupotach i zasnęliśmy. – Czy ta Emma ma nazwisko? – Nie znam go. Rozległo się pukanie do drzwi. Wszedł policjant w mundurze. – Mogę prosić na słowo? – Bennett skinęła głową. Powiedziała, że przerywa przesłuchanie, po czym zatrzymała taśmę i wstała. – Czy Aiden odpowiedział na pani pytania? – rzucił za nią Jamie. – Możemy już iść? – Nadal zdejmujemy ślady z samochodu pana Kennedy’ego. I dopóki nie potwierdzimy jego wersji, radziłabym panu nie robić takiej zadowolonej miny. Jedna dziewczyna nie żyje, druga, o czym wie pan najlepiej, ocalała tylko dzięki wyjątkowemu szczęściu. To go zabolało. Miała rację. I tylko wykonywała swoją pracę. Jeśli on i Aiden przesiedzą tu jeszcze parę godzin, nic się nie stanie. No, może ucierpią jego terminy, ale to tyle. A kiedy Aiden oczyści się z podejrzeń, wszystko się skończy. Gdy policjantka zamknęła drzwi, w pokoju zapanowała niezręczna cisza lekarskiej poczekalni. Jak długo tu będą? Po paru minutach Jamie poczuł skurcz pęcherza. Aiden nie tknął herbaty, ale Jamie wypił dwa kubki. – Czy mógłbym…? – Spojrzał na mundurowego, najwyraźniej znudzonego rolą niańki, i wskazał drzwi. Napuszony sierżant sprawiał wrażenie, jakby wiedział, że będzie tu siedział tak długo, aż ktoś sobie o nim przypomni. – …do łazienki? – skończył Jamie. Uniósł pusty kubek i od razu poczuł się idiotycznie, jak angielski turysta, który usiłuje się porozumieć z pogardliwym hiszpańskim kelnerem. Sierżant skinął głową. – Drugie drzwi po lewej. Jamie spodziewał się eskorty, ale przecież nie był podejrzany. A ponieważ znajdowali się

w piwnicy budynku, prawdopodobnie nie zdołałby tu narobić wielkich kłopotów. Skinął głową z wdzięcznością i wyszedł. Nie spodziewał się, że na korytarzu spotka Bennett. Stała w pobliżu toalet, odwrócona do niego plecami. Wraz z policjantem, który im przerwał, oglądała w skupieniu jakieś kolorowe zdjęcia na iPadzie. Jamie zrobił parę kroków w ich stronę. – I przez cały dzień go tu nie było? – Nie. – Zaraz. Znam tę kurtkę. Gdzieś ją widziałam. – Ja też – przyznał policjant. – Taką samą nosi Sandra z recepcji. – Nie tam ją widziałam. – To gdzie? – Zbieramy się. Ale najpierw wstąpimy do Sandry. Bennett odwróciła się i stanęła oko w oko z Jamiem. – Przepraszam – powiedział i wskazał drzwi toalety, do których dostęp blokowała. – Muszę tam. Policjantka wyminęła go; odprowadził ją wzrokiem, gdy tak szła, mała i krągła, ale niezłomna. Pierwszy raz spotkał taką kobietę. No, w tej sytuacji to nic nie znaczyło. Jestem bez szans, zdecydował. Jej pogarda rzucała się w oczy.

35 Becca, Hayley i Jenny zostały wezwane do dyrektorki, zanim angielski na dobre się zaczął, i teraz siedziały rzędem w gabinecie, wpatrzone w inspektor Bennett, która zajmowała krzesło naprzeciwko i przyglądała się im w milczeniu. Pani Salisbury szeleściła papierami za swoim biurkiem, ale Becca była pewna, że tak naprawdę nie pracuje. Bo jak? Becca miała spocone ręce. Co one tu robią? Czego chce Bennett? – Czekamy na Tashę? – spytała Hayley, gdy cisza, mącona tylko tykaniem starego zegara i tupaniem oraz podrygiwaniem Jenny, stała się nieznośna. – Ma okienko – mruknęła Becca. – Nie z Natashą chcę rozmawiać – oznajmiła inspektor Bennett i odwróciła się do okna, jakby chciała wyjrzeć na zewnątrz. Na oparciu jej fotela wisiała kurtka, srebrnoszara i lśniąca, z kapturem obszytym czerwonym futerkiem. – Co pani robi z moją kurtką? – spytała Jenny, marszcząc brwi. Bennett odwróciła się, a Becca pomyślała z łomoczącym sercem, że tak wygląda kot, widzący na środku kuchni mysz, która nie ma się gdzie ukryć. Pod chłodną maską kryło się drapieżne ożywienie. – To nie twoja – odezwała się Hayley. – Twoja ma na rękawie ślad po papierosie. – Miałaś tę kurtkę w szpitalu, kiedy się poznałyśmy? – spytała Bennett. – Pewnie tak – powiedziała Jenny. – Nie wiem. Często ją noszę. – Dziękuję. – Bennett uśmiechnęła się, ale Becca wcale nie poczuła się lepiej. – Nie pamiętałam, która z was ją nosiła. – Wyglądamy dla pani tak samo? – spytała Hayley z nutką pogardy, wymierzoną w Beccę. Ona na pewno nie przypominała tych wspaniałych blondynek. Mimo to zaskoczyło ją, że Hayley tak się odnosi do policjantki. Stanowiła przeciwieństwo rozedrganej i zdenerwowanej Jenny. Mówiła ze znudzeniem i patrzyła na Bennett jak na irytującą przeszkodę. Becca pochyliła się z łomoczącym sercem, starając się stać niewidzialna. Niezapadająca w pamięć. Tu się coś działo, coś mającego związek z Jenny, i nie chciała, żeby ją stąd odesłano, zanim się wszystko wyjaśni. – Na pochodzących z dnia czternastego października zeszłego roku nagraniach z kamery monitoringu ze sklepu z komórkami One Cell Stop w centrum handlowym w Brackston widać jasnowłosą dziewczynę w takiej kurtce. – I co z tego? – Jenny wytarła nos. Nadal tupała nerwowo. Becca widziała, że Bennett to wszystko obserwuje. Księguje. – Byłaś tamtego dnia we wspomnianym sklepie? Jenny parsknęła śmiechem i pociągnęła się za pasmo włosów. – Nie wiem. Skąd mam wiedzieć, co robiłam w październiku? – Spróbuj sobie przypomnieć. – Nie – powiedziała Jenny po chwili. – Nie byłam. – Nagle nabrałaś pewności.

– W lecie dostałam iPhone’a, więc po co miałabym iść w październiku do sklepu z komórkami? – Setki dziewczyn noszą takie kurtki – dodała Hayley. – Setki kobiet. Uśmiechnęła się złośliwie i nie trzeba było geniusza, żeby zrozumieć, co to miało znaczyć: ładniejsze „spadaj na bambus” pod adresem policjantki. – Czy to w ogóle ważne? – spytała Jenny, bliska łez. Może właśnie zaczął się jej zjazd po tym, co wciągała przez cały dzień. – Muszę wracać na angielski. Pan Garrick na nas czeka. Mamy egzaminy. Becca nagle straciła oddech. Sklep z komórkami. SMS z nieznanego numeru, który dostała Tasha. Spotkanie „tam, gdzie zawsze”. Dlatego Bennett męczy Jenny. Sądzi, że Jenny kupiła komórkę na kartę. Dlaczego nie powiedziała wprost? Czemu tylko im się przygląda, taka zamyślona? Becca dopiero zaczęła zbierać się na odwagę, żeby coś powiedzieć, wskazać powiązania. – Wracajcie na lekcję – oznajmiła policjantka. – Dziękuję za pomoc. Becca nie wierzyła własnym uszom. To już? Musi znaleźć Tashę. Hayley ruszyła godnie do drzwi, Jenny poszła za nią. Becca też się podniosła. – Chwileczkę, Rebecco. Becca odwróciła się powoli. – Tak? Dwie Barbie uciekły, szepcząc ze sobą. Becca omal nie wyrzuciła z siebie wszystkiego, ale ugryzła się w język. Najpierw musiała porozmawiać z Tashą, a nie chciała się wygadać w obecności pani Salisbury. Dyrektorka pewnie powiedziałaby, że to absurd. Powiedziałaby wszystko, byle tylko jej szkoła przestała skupiać na sobie niepożądaną uwagę. – Jeśli dziś próbowałaś się dodzwonić do Aidena Kennedy’ego, to powinnaś wiedzieć, że jest na posterunku i pomaga nam w dochodzeniu. „Pomaga w dochodzeniu”. Becca wiedziała, co to znaczy. Policja uważała, że Aiden ma coś na sumieniu. Coś złego. – Został aresztowany? – spytała, z trudem poruszając wyschniętymi wargami. – Nie. Za jakiś czas go zwolnimy. Chciałam cię tylko poinformować. O, jakaś ty dobra. Becca powstrzymała się przed kolejnymi pytaniami. Czy o to chodziło policjantce? Chciała z niej coś wydusić? Myślała, że Becca i Aiden są wspólnikami? – Dziękuję – rzuciła z przymusem i wyszła. W chłodnym korytarzu poczuła, że pali ją twarz, oddech przyspieszył. Nie wybierała się na angielski. Bennett najwyraźniej uważała, że Aiden jest zamieszany w tę sprawę, a ona musiała udowodnić, że policjantka się myli. Przebiegła przez dziedziniec do świetlicy. Zimne powietrze parzyło jej płuca. Ale humor trochę się poprawił, nic nie mogła na to poradzić. Aiden nie odszedł od niej. Nie ignorował jej. Po prostu nie mógł odpowiedzieć. Potem wzdrygnęła się ze wstydu. Cholera. Kiedy Aiden w końcu włączy telefon, dostanie wszystkie jej wiadomości i SMS-y, a sporo ich wysłała. Niektóre kąśliwe. Dlaczego nie wymyślono jeszcze aplikacji, która pozwala skasować nieprzeczytane wiadomości? I dlaczego ona jest taką idiotką? Aiden ją kocha. Czemu nie potrafiła w to uwierzyć? Odepchnęła te myśli od siebie. Kiedy oczyści imię Aidena, on wybaczy jej to gówniane zachowanie. Nie będzie mu się wydawać taka niepewna siebie i uciążliwa. Ale najpierw musi znaleźć Tashę. Jeśli dostarczą Bennett dowody, Aiden od razu przestanie być podejrzany.

Nagranie ze sklepu z komórkami połączone z dowodami z polanki z pewnością go uniewinni. Ruszyła po schodach, przeskakując po dwa stopnie naraz. Dotarła do świetlicy spocona i zdyszana. Hayley jakoś łączyła palenie i bieganie, ale jej mieszanka nie służyła. Natasha jak zwykle siedziała w kącie sali. Podniosła głowę, zaskoczona. – Myślałam, że masz ang… – Słuchaj – przerwała jej Becca. – Inspektor Bennett tu była. Chyba podejrzewa, że Jenny kupiła komórkę na kartę, z której wysłała ci SMS-a. To ma coś wspólnego z jej kurtką i kimś podobnym do niej, kto tamtego dnia odwiedził sklep. Ale chyba uwierzyła, że to nie Jenny, bo puściła je na lekcję i właśnie wychodzi. Mówiła za szybko, widziała po minie Tashy. – Zwolnij! Bennett myśli, że to Jenny wysłała mi tego SMS-a? – Jej idealnie śmietankowa cera pobladła. Nagle ich podejrzenia okazały się prawdziwe. – Tak. – Becca skinęła głową. – Ale musimy powiedzieć jej resztę. No, musimy! Masz jej numer, nie? Zadzwoń do niej. Ale już! Tasha skuliła się, jakby nagle zapadła się w krzesło. – Nie mogę… To głupio zabrzmi. Co powie moja mama? Co powiedzą wszyscy? – Kogo to obchodzi, co powiedzą? – Becca nie spodziewała się takiej reakcji. – Może jednak zapomnijmy o tym. Może to bzdury. Przecież nic nie wiemy na pewno. – Tasha podniosła wzrok na Beccę i szybko spuściła go na wykładzinę. – No, nie wiem, pewnie jestem głupia. Ale jeśli mają rację i dopatruję się czegoś, co nie istnieje? – Na przykład tego, jak Jenny zachowywała się na przerwie obiadowej? Tego, że Hayley nazywa cię paranoiczką za każdym razem, gdy mówisz, że coś sobie przypominasz? – Becca niemal krzyczała z frustracji i Tasha się wzdrygnęła. – Jenny chodzi po szkole nawalona jak stodoła. Boi się. I spójrz, jak Hayley włazi mi w dupę. Dlaczego? Dlaczego nagle mnie tak pokochała? – Dokładnie. – Tasha pochyliła się, trzymając się za brzuch, jakby nagle dostała miesiączki. – Ale ciągle o tym myślę… a jeśli chodzi o coś innego? Jeśli się pomyliłyśmy? Jeśli je oskarżymy, a prawdziwemu przestępcy ujdzie na sucho? – Ale się nie pomyliłyśmy! Przecież wiesz. Czego się boisz? – Powiedzmy, że porozmawiam z Bennett. A jeśli się dowiedzą? A jeśli mi nie uwierzy? Co wtedy zrobią? Becca nagle zrozumiała. Tasha nie zmieniła zdania, ona się bała. Zwyczajnie i po prostu. Becca ją rozumiała, pomimo całej frustracji. To Tasha umarła w tej lodowatej wodzie. To Tasha miała to szczęście, że ją reanimowano. I to Tasha stanęła w obliczu odkrycia, że jej dwie najlepsze przyjaciółki mogły mieć z tym coś wspólnego. – Już teraz sądzą, że odzyskujesz pamięć, więc milczenie nie zapewni ci bezpieczeństwa. O ile to one wepchnęły cię do rzeki. – To mógł być wypadek – powiedziała Tasha powoli. – Może się pokłóciłyśmy. Robiły ze mną coś paskudnego, to możliwe. Ale może uciekłam, jak powiedziałaś, i wpadłam do rzeki? Więc może to nie aż tak poważne, jak sądzimy? Trzeba najpierw znaleźć motyw. Dlaczego to zrobiły? Dlaczego? Becca miała ochotę krzyczeć. Frustrowało ją nagłe wahanie Tashy, choć to ona to wszystko zaczęła. – Rozumiem, dlaczego dostałaś takiej sraczki. Naprawdę rozumiem. Ale policja zatrzymała Aidena, a to może go oczyścić – oznajmiła i ruszyła do wyjścia. – Skoro ty nie chcesz z nią

porozmawiać, ja to zrobię. * – Chwileczkę! Inspektor Bennett właśnie wsiadała do samochodu, gdy na parking wybiegła Becca, rozgrzana po ostatnim sprincie, z płonącą twarzą. Bennett znieruchomiała z ustami wypchanymi owsianym batonikiem, kanapką ze stołówki w ręce i srebrną kurtką pod pachą. Becca odetchnęła z ulgą. Bała się, że jej nie złapie. Policjantka przełknęła i wytarła z kącików ust lepkie płatki owsiane. Wyglądała, jakby się trochę wstydziła, że kupiła jedzenie w szkolnej stołówce, i Becca niemal poczuła do niej sympatię. Wielki baton i kanapka z bekonem, przy czym zaczęła od batona. Inspektor Bennett nie miała zadatków na dobrą Barbie. – Jeśli chodzi o Aidena, nie mogę ci powiedzieć nic więcej – Bennett otworzyła samochód i wrzuciła kurtkę na siedzenie obok kierowcy. – Ale… – Nie chodzi o niego – wyrzuciła z siebie Becca, zdyszana. – Chodzi o Jenny i Hayley. – Zaczekała, aż kobieta spojrzy na nią. – Myśli pani, że to Jenny kupiła telefon, z którego Tash dostała tego SMS-a, tak? Bennett przyjrzała się jej z uwagą. Przestała jeść baton. – Nie – powiedziała. – Właściwie to nie. – Ale ta kurtka… Powiedziała pani… – Wiem, co powiedziałam. To kurtka z Primarku. Hayley miała rację, są ich setki. Ta należy do kogoś z posterunku. A na nagraniu ze sklepu widać tylko jasnowłosą dziewczynę w takiej kurtce. Nie przy ladzie. I nie ma nic w ręce. Nie dysponujemy nagraniem kamer z okolic lady. – A nie możecie ich dostać? Przecież… – Byłaś kiedyś w One Cell Stop? – spytała Bennett spokojnie. Becca pokręciła głową. Nie tego się spodziewała. – Są tani nie bez przyczyny. Na wszystkim oszczędzają. Na przykład mają beznadziejny system monitoringu. Słuchaj, wiem, że… – Ale to nie wszystko – przerwała jej Becca. – W tym SMS-ie ktoś napisał „tam, gdzie zawsze”, prawda? Tak nazywały polankę w lesie, gdzie zwykle się spotykały. Tasha nie była tam od wielu miesięcy – w każdym razie tego nie pamięta – ale dwie noce temu znalazłyśmy tam coś, co świadczy, że niedawno przebywały tam wszystkie trzy – ona też! I widziałam przerwaną linę. Ale Tasha nie pamięta, więc to musiało się wydarzyć tamtej nocy. – Powoli. Gdzie jest ta polanka? – Pokażę pani później. – Becca nie potrafiła zwolnić. Słowa wylewały się z niej, jakby pękły w niej jakieś tamy. – Tasha powiedziała, że od jakiegoś czasu dziwnie się przy niej zachowywały, jakby nie chciały się z nią przyjaźnić – tuż przed wypadkiem. A teraz bez przerwy się dopytują, czy coś pamięta. Trzeba przeszukać ich rzeczy, ich domy i szafki, bo jeśli mają ten telefon czy coś, co dowodzi, że mogły skrzywdzić Tash, to po dzisiejszym dniu się tego pozbędą i nigdy się nie dowiecie! Bennett patrzyła na nią niemal z litością. – Zdarza się, że przyjaciółki się poprztykają – powiedziała i wszystkie nadzieje Bekki runęły. Poprztykają? Czy ona je uważa za dziesięciolatki? – Nie mów, że z nikim się ostatnio nie pokłóciłaś. Ludzie ciągle to robią. Co nie znaczy, że od razu lecą wpychać się nawzajem do

lodowatej rzeki. Nad wyobraźnią trzeba panować. – A może po prostu mnie pani wysłucha – warknęła Becca. Chciała to powiedzieć władczo, ale nawet w jej uszach zabrzmiało to desperacko i dziecinnie, jakby tupała nogą. – Powiedziałyśmy Hayley, że Tasha zaczyna sobie przypominać, i teraz obie świrują. Widziała pani Jenny? Jest na jakichś prochach i już prawie nie wyrabia. – Jednocześnie gestykulowała, jakby chciała dodać znaczenia swoim słowom. – A Hayley mało mi w tyłek nie wejdzie, tak strasznie chce się dowiedzieć, czy Tasha mi coś powiedziała i czy przypomniała sobie coś więcej. Marnie to wygląda, mówię pani. Jeśli nie przeszukacie dzisiaj ich rzeczy, to od razu po próbie pójdą do domu i to coś przepadnie. Jenny się rozsypuje, ale Hayley jest twarda jak kamień. – Dobrze – powiedziała Bennett. – W takim razie gdzie jest Natasha? Skoro też tak uważa, to dlaczego jej tu nie ma? Teraz to Becca obrzuciła policjantkę pogardliwym spojrzeniem. – A jak pani myśli? Bo się boi! Caitlin Bennett przez chwilę patrzyła na nią nieruchomo. Potem odgryzła mały kawałek batona i zaczęła go przeżuwać. – Wracaj do szkoły – powiedziała, przełknąwszy. – Zamarzniesz tutaj bez kurtki. Becca usiłowała znaleźć w jej oczach cokolwiek, co dałoby jej nadzieję – na próżno. Nożeż w dupę! Jęknęła z bezsilnej wściekłości, odwróciła się na pięcie i pomaszerowała do szkoły. Pierdolona kretynka, pomyślała. Tak się skupiła na oskarżaniu Aidena, że nie widzi prawdy. W dupie ją mam. I Natashę. Skoro muszę to sama udowodnić, to udowodnię. Znajdę jakiś sposób.

36 Ponieważ przesłuchanie Aidena zostało zawieszone, Jamie poszedł do małej kawiarni przy pobliskim supermarkecie, żeby kupić kawę i oddzwonić w sprawach zleceń. Już zbierał się do powrotu, kiedy dostał informację z posterunku, że Aidena zwolniono bez postawienia mu zarzutów. Chłopak czekał na schodach przed budynkiem, zgarbiony, łapczywie paląc papierosa. Ale zdołał się uśmiechnąć. – Gadali z Emmą. Potwierdziła, że była ze mną. Poza tym za bardzo zmarzła, żeby spać, i wkurzyła się, że utknęła tam ze mną, więc głównie drzemała. Nie mógłbym wysiąść z samochodu tak, żeby tego nie zauważyła. Jamie uśmiechnął się szeroko. – Więc to koniec. – No kurwa, mam nadzieję. – Jak Bennett przyjęła te wieści? Była rozczarowana? – Jamie nie potrafił powstrzymać się przed tym pytaniem. Miał nadzieję, że policjantka nie należy do osób, które tak długo oskarżają człowieka, aż coś na niego znajdą tylko dlatego, że pasuje do obrazu całości. Gdy Bennett rozmawiała z nim w szpitalu, była ciepła i serdeczna. Zupełnie inna od tej zimnej, zdystansowanej kobiety, którą dziś zobaczył. Pewnie tego wymaga od niej praca, pomyślał, ale to zrodziło pytanie, czy w ogóle poznał prawdziwą Caitlin Bennett. Kim się stawała za drzwiami swojego mieszkania? Czy miała kota? Psa? Męża? – Już jej nie widziałem – odparł Aiden. – Chyba nie wróciła. Przyszedł jakiś mundurowy i powiedział coś sierżantowi, a sierżant mnie wypuścił. – Postawić ci piwo? – spytał Jamie. Dzień i tak był spisany na straty, równie dobrze mogli sobie odpuścić i zacząć jutro na nowo. – Wyglądasz, jakbyś potrzebował. – No pewnie. Ale nigdzie w pobliżu. – Jasne. Zaparkowali i przez chwilę szli w przyjaznym milczeniu. Aiden wyjął drugiego papierosa i zapalił go od pierwszego. – Nie pozwolili ci zapalić? – Nie chciałem prosić. – No – odezwał się Jamie, gdy stanęli przed King’s Arms. – Więc co powiesz Becce? Prawdę? Aiden wzruszył ramionami i przestąpił z nogi na nogę. – Nie wiem. Cały dzień dzwoniła i pisała. Mógłbym powiedzieć, że miałem wyłączoną komórkę, bo pracowałem. – Po co znowu kłamać? Chodzi o tę Emmę? – To skomplikowane. – Coś jest między wami? – Jamie nagle uświadomił sobie, jak młody jest Aiden. Dziewiętnastolatek z szesnastolatką. Becca zachowuje się dojrzale, ale jest jeszcze młodziutka. Aiden pokręcił głową.

– Raczej nie. Raz się całowaliśmy, ale sto lat temu. Z Emmą jest inaczej. Jego język ciała świadczył, że to nieprawda, ale choć Aiden mógł się interesować tą dziewczyną, Jamie wątpił, żeby wyszli poza pocałunki. Aiden nie miał powodu go okłamywać. – Wiesz, ona jest po prostu inna od Bex. Becca jest niepewna siebie, Emma – wyluzowana. Starsza. Wie, co i jak. – Skoro jesteście przyjaciółmi, czemu nie opowiesz o niej Becce? – Biedna, pomyślał Jamie. Ten chłopiec złamie ci serce. – Ona by nie zrozumiała. – Aiden upuścił niedopałek i zdeptał go obcasem. – Zależy mi na niej, ale czasem to dla mnie za dużo. Ja chcę się bawić i grać na luzie. – Ty decydujesz. – Jamie otworzył drzwi pubu. – Ale na twoim miejscu bym jej powiedział. Może nie o całowaniu, ale że przyjaźnisz się z tą dziewczyną i że razem jaraliście tamtej nocy. Prawda zwykle wychodzi na jaw. A jeśli Bennett porozmawia z Beccą? A jeśli dziennikarze to rozdmuchają? Wiedzą, że policja z tobą rozmawiała. A gdy Becca się wkurzy, to wkurzy się konkretnie. Nie zrobiłeś nic złego. Przecież możecie się spotykać z innymi ludźmi. – No, nie wiem – mruknął Aiden. Wszedł do ciepłego wnętrza i zamknął za sobą drzwi. Choć policja go wypuściła, robił wrażenie skazańca. No tak, kobiety. Aiden szybko się uczył. – Nie wiem, czy prawda jest warta tego zamieszania. – Mam nadzieję, że nie sprzedałeś tego tekstu Bennett – powiedział Jamie i wezwał barmana. Aiden parsknął śmiechem. – Pewnie mnie wrabiasz, żeby się z nią spotkać. Teraz to Jamie się speszył. A więc to aż tak oczywiste. Świetnie. Skoro zauważył to nawet Aiden, przeważnie ujarany i zajęty własnymi problemami, nie ma możliwości, żeby uszło to uwadze Caitlin Bennett. Jęknął w duchu. Ten dzień staje się coraz lepszy.

37 Z AKT INSPEKTOR CAITLIN BENNETT: FRAGMENT DZIENNIKA NATASHY HOWLAND Nawet nie wiem, od czego zacząć. Pewnie od momentu, kiedy Becca naskoczyła na mnie w świetlicy. Czy w ogóle powinnam o tym pisać? Ale lepiej się pozbyć tego z głowy. Wtedy będę mogła zacząć nowy rozdział. Zamknąć ten dziennik, którego nikt nie przeczyta. Spełnił swoje zadanie. I w ogóle to nie on pomógł mi odzyskać pamięć. I co, doktor Harvey, głupio pani? Rysy na naszej przyjaźni okazały się pęknięciami nie do naprawy, a dzisiejszy dzień zmienił się w jakiś piekielny koszmar. Ta nienawiść, z której istnienia nawet nie zdawałam sobie sprawy… A teraz jeszcze ta okropna rzecz. Nie mieści mi się w głowie… Kiedy rozległ się dzwonek, siedziałam w świetlicy bez ruchu jeszcze całe dziesięć minut. Potem poszłam do teatru, powłócząc nogami, które wydały mi się strasznie ciężkie. Miałam gdzieś tę sztukę. Mój świat wymknął się spod kontroli. Czułam w ustach zimną, brudną wodę. Przypomniałam sobie tamten strach. Zastanawiałam się, czy Becca mnie znielubiła za to, że nie chciałam powiedzieć policji. Marzyłam, żeby wrócić do domu, zasnąć i nigdy więcej nie opuszczać domu. Po co nam ta sztuka? Wszyscy i tak udajemy kogoś innego. To Jenny wysłała tego SMS-a. Ledwie postawiłam torbę na podłodze w sali teatralnej, powitała mnie kłótnia. Zawsze jest tu o parę stopni chłodniej niż w szkole i ten chłód doskonale pasował do lodowatej atmosfery między nami. Pan Jones entuzjastycznie wprowadzał Jamesa Ensora, Hayley i Jenny w scenę, którą mieli przeczytać. Nie słuchałam, ale i tak dobiegły mnie urywki jego słów. …to trudna scena pełna podskórnych emocji. Zdrady. Zranienia. Strachu. No bez jaj, miałam ochotę powiedzieć. Witam w naszym świecie. Hayley obejrzała się na mnie z uśmiechem. Usiłowałam go odwzajemnić. Jenny patrzyła w podłogę. Tupała stopą i pomyślałam, że może znowu coś wzięła. Czułam się od nich strasznie daleka. Jakby mnie tam nie było. Jakbym naprawdę umarła w tej rzece i była tylko duchem. – Hannah, do kurwy nędzy. – Głos Bekki wyrwał mnie z tego dziwnego stanu. Stały przy stoliku pana Jonesa, gdzie znajdowały się wszystkie jego notatki i kawa. Becca wyplątywała klucz z pęku innych. – Przestań być taka humorzasta. O co ci w ogóle chodzi? Co jest, mamy po dwanaście lat? – Po prostu nie rozumiem, dlaczego mnie okłamałaś. – Hannah starała się trzymać, ale nie była przeciwniczką dla Bekki. Nie za tym biurkiem. Nie w szkole. Prawdopodobnie tylko czepiała się wraku ich przyjaźni w nadziei, że Becca wciągnie ją do szalupy ratunkowej. Ale Becca miała teraz mnie. Na co jej Hannah? – Może gdybyś dała mi trochę wolności, nie musiałabym cię okłamywać – warknęła Becca. To zabolało nawet mnie, a przecież nie we mnie było wymierzone. Becca odwróciła się i poszła do

reżyserki, a Hannah została niczym obraz cierpienia. – Chodź na dymka – rzuciła Hayley do Jenny. Mówiły cicho, ale podeszłam bliżej, udając, że czytam sztukę. W tej scenie stoję w cieniu i czekam, aż mnie oświetlą. – Odwal się – mruknęła Jenny. – Daj mi spokój. Nie mam ochoty z tobą gadać. – Jen… – Spierdalaj, mówię. – To był syk, ale brzmiał jak wstęp do histerycznego krzyku. – Uwaga wszyscy! – Pan Jones klasnął. – Zaczynamy. Papieros Hayley musiał zaczekać. Ze ściśniętym żołądkiem usiadłam z boku na krześle. James Ensor podszedł, żeby zostawić swój sweter. Uśmiechnął się do mnie i coś powiedział, ale nie usłyszałam. Jenny kupiła ten telefon. Możliwe, że się do niego uśmiechnęłam. A może nie. – Tak jak ustaliliśmy. I pamiętajcie – pokaz siły, strach, namiętność, wszystko to tu jest. – Pan Jones usiadł. – Tasha, niech najpierw to raz przepowiedzą, a potem spróbujemy cię oświetlić, dobrze? Skinęłam głową w otępieniu, z dziwną ulgą, że jednak nie jestem duchem. Zaczęli i nawet mnie to trochę wciągnęło. Od Hayley bił chłód, konieczny u Elizabeth Proctor, James promieniował tym czymś, dla czego dziewczyny za nim szaleją. Ale Jenny… Jenny była rewelacyjna. Nawet lekko pod wpływem lśniła na scenie. Totalnie się zatraciła. Stała się Mary Warren. Rzadko bywam zazdrosna, ale wtedy jej zazdrościłam. Zastanawiałam się, czy ona zdaje sobie sprawę ze swojego talentu. Pan Jones go dostrzegał. Dosłownie rozjaśniał się, kiedy na nią patrzył. Jenny i mężczyźni. Miód i pszczoły. Ale do tego jeszcze wrócimy. – Świetnie – powiedział na koniec sceny. – Naprawdę świetnie. Jeszcze raz. Dajcie z siebie wszystko. Choć zrobiło mi się gorąco i starałam się nie myśleć o kurtkach, SMS-ach i lodowatej wodzie, mimo woli patrzyłam na scenę. Mary Warren nie chciała być dłużej zastraszoną służącą. Dwór Abigail – mój dwór – dał jej siłę. – Tak, lecz wtedy sędzia Hathorne powiedział: „Wymieńcie dziesięć przykazań!”. – Jenny o dzikich oczach, buzująca namiętnością, rządziła na scenie. – A ona nie potrafiła wyrzec ani jednego. Nie znała ich i przyłapali ją na jawnym kłamstwie! – Więc ją skazali? – Ależ musieli, skoro sama się skazała. – Ale dowód, dowód! James Ensor był dobry. Racjonalny facet. Stał obiema nogami na ziemi i widział tę sytuację taką, jaka była naprawdę, ponieważ wiedział, jaką odegrał w niej rolę. Sceniczna pewność Jenny wszystkim dodawała sił. Nawet stojąca między nimi Hayley bez reszty weszła w rolę. – W porządku. – Pan Jones znowu wstał. – Doskonała robota. Jenny, już jesteś idealna. Teraz ustawmy Tashę do próby światła i zobaczmy, czy da się to tak zagrać. Jeśli się uda, Becca dostanie funkcję asystentki reżysera. – Widzę ją tutaj. – Becca wyszła z reżyserki i stanęła za zaznaczonym rogiem sceny, spoglądając w górę, by się upewnić, czy reflektor znajduje się na swoim miejscu. – A zespół usiądzie na ławkach tu i tu, niemal jak widzowie na procesie. Dzięki temu Tash i wszyscy inni będą mogli bez trudu przedostać się tutaj. Z brzegu możemy posadzić wybrane osoby z widowni. Pan Jones spojrzał na nią z podziwem, co najwyraźniej ją ucieszyło. Wszystko to było jakieś obłąkane. Żołądek znowu mi się skurczył. Jesteśmy tacy odporni. Nie tylko fizycznie. Parę godzin wcześniej Becca wrzeszczała na mnie, a teraz była bez reszty skupiona na zadaniu.

Zaciekawiło mnie, o czym myśli. I co powiedziała Bennett, jeśli ją znalazła. Twarz mnie paliła. – Świetnie. Tasha? – rzucił pan Jones. Nie mogłam. Pokręciłam głową. – Jest mi niedobrze. Kręci mi się w głowie. – Moje nogi odmówiły współpracy, a w uszach mi szumiało. Nie chciałam się zbliżać do sceny. Do nich. Starałam się uspokoić, ale im bardziej się wysilałam, tym bardziej rozpalona stawała się moja twarz. Samo myślenie o tym sprawia, że znowu robi mi się słabo. Co mogło się zdarzyć. Co się zdarzyło. Ulga i straszne poczucie winy jednocześnie. To powinnam być ja. Pan Jones zmarszczył brwi i wszyscy stanęli wokół mnie, a to nie pomogło. Potrzebowałam powietrza. I spokoju. Usiłowałam ich przeprosić pomiędzy głębokimi, drżącymi wdechami. Twarz miałam lepką od potu. – Musisz – odezwała się Hayley. – Postój tylko przez parę minut, żeby pan Jones cię zobaczył. – Była na mnie zła, widziałam to. Myślała, że udaję. Żeby zwrócić na siebie uwagę. – Chcesz się położyć albo napić wody? – spytał pan Jones. – Zadzwonić po twoją mamę, żeby cię odebrała? Wszyscy dorośli obchodzą się ze mną jak z jajkiem. Oni się nie regenerują tak jak młodzi. Nie są tacy odporni jak my. – Za chwilę dojdę do siebie – powiedziałam, choć wcale nie byłam tego pewna. – Nagle zrobiło mi się niedobrze. I dostałam zawrotów głowy. Jeśli jeszcze możemy trochę poczekać… nie wiem, co się ze mną dzieje. Zaraz poczuję się lepiej. Hayley syknęła, wciągając powietrze przez zęby. – To przecież tylko dwie minuty. – Spojrzała na pana Jonesa. – No, niech pan jej coś powie. – Ja to zrobię – odezwał się łagodny głos i wszyscy się odwrócili. To Hannah, od niedawna odważna. – Jestem mniej więcej wzrostu Tashy. To przecież nie musi być ona. – Ale ważna jest też jej mina – ta świadomość zwycięstwa, kiedy Mary Warren mówi, że zostałam oskarżona o czary – sprzeciwiła się Hayley. – To dlatego scena jest tak mocna, nie tylko z powodu światła. – To prawda – powiedział pan Jones. – Ale nie pozwolimy przecież Tashy zemdleć. Szczerze mówiąc, spodziewałem się po tobie większego współczucia. Podobno jesteście przyjaciółkami. Co w was dzisiaj wstąpiło? Nasz konflikt nie uszedł niczyjej uwadze. Pan Jones odwrócił się z uśmiechem. – Jeśli Hannah się zgadza, byłoby świetnie. – Ale sądzę… – Dość, Hayley! Do roboty. Hayley obrzuciła mnie przeciągłym spojrzeniem, a potem wróciła na scenę. Pan Jones odwrócił się i spojrzał na Beccę, stojącą przy pulpicie kontrolnym. Dała znak, że jest gotowa. Zaczęli, akcja powoli się rozwijała, ale tym razem poszli dalej. Wiedziałam, że zaraz padnie kwestia: „Dziś uratowałam jej życie”. Zbliżała się chwila, gdy zapali się reflektor i Abigail/ja/Hannah ukradnie scenę Jenny, a jednak znowu dałam się wciągnąć. Byli aż tak dobrzy. Napięcie zaczęło narastać, Proctor zbliżył się do Mary Warren, zdesperowany jej opowieściami z sądu, zagroził, że ją zbije, i wtedy… – Dziś uratowałam jej życie! – Skulona Jenny wskazała Hayley. Światła się zmieniły. Z mroku wyłoniła się postać. Hannah robiła wszystko, żeby wyglądać przebiegle. Triumfująco.

A potem świat stał się jakiś inny. Znowu poczułam, że jestem pod wodą. Patrzyłam. Wszyscy patrzyliśmy. Hayley powiedziała swoją następną kwestię i wszystko się zatrzymało. Długie sekundy zła. Becca miała rację. Scena wyglądała fantastycznie. Przez sekundę, może dwie. Potem światło znowu się zmieniło – w spadającą gwiazdę. Głuche łupnięcie. Pusty dźwięk, gdy reflektor ciężko uderzył w głowę dziewczyny stojącej na moim miejscu. Zabrzmiało to dość cicho, nieefektownie. Hannah jęknęła z zaskoczeniem „och” i upadła. Nie zdążyła nawet podnieść ręki do czaszki, poczuć bólu; nogi się pod nią ugięły, a jej twarz zgasła. Odeszła. Widziałam to. Widziałam, jak światło w jej oczach nagle zgasło. Więc to wszystko? Tylko tyle? Skamieniałam na moim krześle. Zdaje się, że miałam otwarte usta. Nikt się nie poruszył. Tylko pan Jones upadł na kolana przy leżącej, nie wiedząc, co zrobić. Chyba krzyczał, ale ja słyszałam tylko szum rzeki. Jenny stała z ręką na ustach. Becca wypadła z reżyserki i zatrzymała się przy panu Jonesie. Patrzyła w osłupieniu. Wiedziałam, dlaczego się tak gapi. Dlaczego wszyscy się gapią. Nie chodziło o to, że Hannah leżała w małej kałuży krwi, która wypływała spod jej głowy, ale o jej oczy. Otwarte. Niewidzące. Hannah wyszła z siebie, chciałam powiedzieć, tak jak czasem moja mama, a potem naszła mnie okropna chęć, żeby zachichotać, głośno się roześmiać, i nie wiedziałam dlaczego. Nawet nie wiem, czy powinnam o tym pisać, ale tak się czułam. Już miałam wybuchnąć śmiechem, kiedy drzwi się otworzyły. Weszli, początkowo jej nie widząc. Dyrektorka, inspektor Bennett, jakiś mężczyzna i kobieta, pewnie też z policji. Minęli mnie. Bennett trzymała w dłoni jakąś zmiętą kartkę. Wygładzała ją po drodze. Rachunek. Kiedy się zatrzymali, kartka znalazła się na wysokości moich oczu. Odczytałam na górze „One Cell Stop”. Nagle wokół mnie zaroiło się od ruchu, ale ja byłam jak w bańce ciszy. Wszystko stało się jasne. Wszystko. Zakrztusiłam się. Moje usta się poruszały, choć nie mogłam znaleźć żadnych słów. Poczułam, że stoję. Łapałam powietrze jak ryba wyrzucona z wody, aż w końcu eksplodowałam. Mój głos przebił się przez te wszystkie krzyki i płacz, gdy mężczyzna i kobieta brali pod ręce Hayley i Jenny. Ten głos zranił moje uszy aż do bólu bębenków. – Pamiętam! – krzyknęłam za głośno. – Przypomniałam sobie!

CZĘŚĆ TRZECIA

38 FRAGMENT SESJI DR ANNABEL HARVEY Z PACJENTKĄ REBECCĄ CRISP, PIĄTEK 29 STYCZNIA, GODZ. 9.30 REBECCA: Lekarz dał mi pigułki nasenne, ale nie chcę ich brać. DR HARVEY: Dlaczego? REBECCA: Bo nie. DR HARVEY: Boisz się zasnąć? REBECCA: Nie. DR HARVEY: Więc powinnaś je wziąć. Jesteś wyczerpana. REBECCA: (pauza) Potraktowałam ją jak suka. Na chwilę przed. Traktowałam ją tak od paru dni, ale na próbie byłam po prostu podła. Wydarłam się na nią, wie pani. Powiedziałam, że jest nachalna. Zraniłam jej uczucia. Wiem to. DR HARVEY: Nie wiedziałaś, co się wydarzy. REBECCA: To niczego nie zmienia. Nadal mam to w głowie. Zrobiłam to. To ja odpowiadałam za reżyserkę. To ja przesunęłam suwak, żeby przechylić reflektor. (pauza) To ja powinnam go przepiąć. Właściwie to ją zabiłam. Ten dźwięk, kiedy reflektor uderzył w jej głowę… (urywany oddech) DR HARVEY: Nie ty uszkodziłaś reflektor. Nie zabiłaś jej. Też jesteś ofiarą. Musisz zmienić sposób, w jaki myślisz o śmierci Hannah. REBECCA: (długa pauza, szept) Pamiętam, że gdy Tasha została znaleziona w rzece, pomyślałam: takie wypadki nie przydarzają się dziewczynom takim jak ona. Przydarzają się dziewczynom takim jak ja. Ale się myliłam. Czasem spotykają też dziewczyny jak Tasha, te olśniewające, najlepsze. Albo dziewczyny takie jak Hannah. Zera, błagające, żeby je polubić. DR HARVEY: Tym dla ciebie była Hannah? Zerem? REBECCA: Tym była dla wszystkich. Reflektor miał spaść na Tashę, a zabił ją. To chyba najtrudniej mi zrozumieć. Hayley i Jenny chciały uciszyć Tashę. Chciały, żeby sobie nie przypomniała. Żeby znikła. Umarła. Cokolwiek. Ale dlaczego nic nie zrobiły, gdy Hannah powiedziała, że zastąpi Tashę? To przecież chore, pozwolić, żeby ktoś inny zginął albo został ranny. Naprawdę tak nisko ją ceniły? Dlaczego czegoś nie wymyśliły, żeby ją ochronić? DR HARVEY: Może nic im nie przyszło do głowy. (pauza) REBECCA: Hayley chyba próbowała zmusić nas, żebyśmy zaczekali na Natashę, ale nie starała się jakoś specjalnie. Nie przerwały próby. Pozwoliły jej umrzeć. Pozwoliły, żebym ją zabiła. DR HARVEY: Nie zabiłaś jej. REBECCA: Ja odpowiadałam za światła. I byłam dla niej okropna. Naprawdę okropna. DR HARVEY: Dlaczego? Zdenerwowała cię? REBECCA: (krótki śmiech przez łzy) Nie. Hanna nikogo nie denerwuje… nie denerwowała. Po

prostu była… sobą. A ja nie miałam dla niej czasu. Bo odzyskałam Tashę. (pauza) Hannah była dla mnie krępująca. Nie chciałam, żeby Tasha pomyślała, że jestem taka jak ona. Hannah była nikim. Musi pani pamiętać te sprawy ze szkoły. DR HARVEY: Co nieco. REBECCA: Do jakich dziewczyn pani należała? DR HARVEY: Byłam chyba taka jak ty. Gdzieś pośrodku. REBECCA: Leczy pani też Natashę, tak? DR HARVEY: Tak. REBECCA: A Hayley i Jenny też będą do pani chodzić? (pauza) Jeszcze nie rozmawiałam z Tashą. DR HARVEY: Nie chcesz? REBECCA: Nie chcę rozmawiać z nikim, włącznie z panią. A policja ciągle przychodzi i zadaje pytania, na które nie umiem odpowiedzieć. Na parkingu powiedziałam Bennett wszystko, co wiedziałam. Tashy musi być trudniej. W dodatku wszystko sobie nagle przypomniała. I musi się pogodzić z tym, co zrobiły Hayley i Jenny. DR HARVEY: A ty umiesz się z tym pogodzić? REBECCA: Nie wiem. Podejrzewałyśmy je o coś, ale wtedy wydawało mi się, że to zabawa. Tak naprawdę w to nie wierzyłam. Nie tak jak teraz. To za dużo. (pauza) Kiedyś przyjaźniłam się z Hayley. Lubiłam ją. Kiedyś. DR HARVEY: Mordercy mają przyjaciół. I rodziny. Potrafią być bardzo sympatyczni. To, co zrobiła Hayley, nie czyni jej złem wcielonym. Zło wcielone nie istnieje. REBECCA: Mama Hannah by się z panią nie zgodziła. (pauza) Ja i Tasha… to myśmy je nakręciły. Udawałyśmy, że Tasha sobie przypomina. Wie pani, wydarzenia tamtej nocy i poprzedniego dnia. Gdybyśmy tego nie zrobiły, Hannah by żyła. Gazety to w końcu wyciągną. Albo prawnicy. Mama Hannah dowie się, co zrobiłyśmy, i będzie miała do mnie o to pretensję. DR HARVEY: Nie jesteś niczemu winna. Pani Alderton jest w żałobie, tak jak ty. Musisz przestać się obwiniać. REBECCA: Tasha pewnie dziwnie się czuje. Z jednej strony – miała szczęście, z drugiej – koszmar. Gdyby nie Hannah, Tasha by zginęła. To pewnie doprowadza ją do szaleństwa. (pauza) Da mi pani zwolnienie w przyszłym tygodniu, kiedy szkoła znowu zacznie działać? Nie chcę tam wracać. DR HARVEY: Nie chcesz wracać w przyszłym tygodniu czy w ogóle? REBECCA: A jak pani myśli? (pauza) Chciałabym, żeby ci wszyscy dziennikarze zniknęli. Nie mogę przez nich oddychać. I tak będzie mi trudno znieść te spojrzenia. To ta dziewczyna, co nacisnęła guzik. To ta, co nie sprawdziła reflektorów. Nawet nie muszą tego mówić. Może po pogrzebie atmosfera się oczyści. Może wszystko będzie jak dawniej. (pauza) Tylko że nic już nie będzie jak dawniej, prawda?

39 FRAGMENT ARTYKUŁU W „THE TIMES” Z PONIEDZIAŁKU 1 LUTEGO: Dwie szesnastolatki, których dane z przyczyn prawnych utajniono, zostały aresztowane i oskarżone o zabójstwo oraz zamiar spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Dziś po raz pierwszy od zeszłego wtorku, gdy zginęła uczennica Hannah Alderton, szkoła społeczna w Brackston wznawia działalność. Dyrektorka placówki poprosiła prasę o uszanowanie prywatności uczniów i nauczycieli w tym trudnym czasie. Aresztowano także nauczyciela z tejże szkoły i postawiono mu zarzut skłonienia nieletniej do obcowania seksualnego pomimo wykonywania zawodu zaufania publicznego. Szkoła społeczna w Brackston otrzymała podczas ostatnich wizytacji najwyższe noty, obecnie jednak wielu rodziców daje wyraz swojemu zaniepokojeniu poziomem agresji w placówce. Istnieje rozłam między uczniami pochodzącymi z bogatszych dzielnic tego spokojnego miasteczka a tymi, którzy pochodzą z Gleberow Estate, osiedla zamieszkanego w dużej mierze przez bezrobotnych i osoby pozostające na zasiłku społecznym. Podobno jedna z dziewcząt oskarżonych o zabójstwo Hannah Alderton mieszkała z matką na tym właśnie osiedlu. FRAGMENT ARTYKUŁU W „BRACKSTON HERALD” Z PONIEDZIAŁKU 1 LUTEGO: Po tragicznych wydarzeniach w szkole społecznej w Brackston policja potwierdziła, że nie łączy śmierci nastolatki z Maypoole, Nicoli Monroe, z wypadkiem Natashy Howland z zeszłego miesiąca. Dwóm miejscowym nastolatkom postawiono zarzut zabójstwa i zamiaru spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Dziewczęta, których personalia utajniono ze względów prawnych, mają po szesnaście lat i były obecne przy śmierci Hannah Alderton. Aresztowano także nauczyciela z tej szkoły pod zarzutem obcowania seksualnego z nieletnią. Policja nie potwierdziła jeszcze, czy te wypadki są ze sobą powiązane. FRAGMENT ARTYKUŁU W „THE SUN” Z PONIEDZIAŁKU 1 LUTEGO: Seks, narkotyki i zabójstwo w szkole średniej! Czy Brackston stanie się symbolem upadku Wielkiej Brytanii? […] choć nazwisk tych dwóch dziewcząt nie można ujawnić, sąsiedzi i rodzice opisali je jako

najlepsze przyjaciółki jednej z ofiar. Matka uczennicy powiedziała: „Zawsze trzymały się razem. To dla nas wstrząs, bo wydawały się idealnymi przyjaciółkami. Moja córka słyszała pogłoski, że regularnie brały narkotyki i lubiły imprezować. Jedna z dziewcząt mieszkała w Gleberow Estate. Panują tam dość surowe warunki. Zupełnie nie przypominają okolicy, w której mieszka Natasha Howland. Może chodziło o zazdrość? Przeraża mnie, że coś takiego mogło się wydarzyć w naszej szkole. A co do nauczyciela – no cóż, teraz wszędzie się o tym czyta, prawda? Kto im pozwala uczyć dzieci? Czy ktokolwiek ich kontroluje?”. Nie możemy podawać nazwisk kadry pedagogicznej, ale nasz informator twierdzi, że nauczyciel języka angielskiego został zawieszony i dziś, w dniu ponownego otwarcia szkoły, nie wróci do pracy.

40 Z NOTATEK INSPEKTOR BENNETT (AKTA NIEOFICJALNE), WTOREK 2 LUTEGO. MATERIAŁ WYKORZYSTANY W RAPORCIE DLA KOMISARZA. Hayley Gallagher nadal milczy. Jest blada. Wstrząśnięta. Nie potrafi się z tym pogodzić. Nawet jej matka nie zdołała skłonić jej do mówienia. Jenny Coles po wstępnym ataku histerii także zamilkła, ale zamknęła się w sobie. Nie ma z nią kontaktu. Należy ją poddać ewaluacji psychiatrycznej. Kiedy otrzymała listę dowodów przeciwko niej, a mianowicie: – nagranie z kamer, na którym widać ją w sklepie z komórkami – ukryty w szkolnej szafce rachunek za dwie komórki na kartę – wspomniane komórki, ukryte w sypialniach dziewcząt – treść SMS-ów, wysłanych z tych telefonów, które kończą się w noc wypadku Natashy oraz dowiedziała się, że nauczyciel angielskiego, Peter Garrick, przyznał się funkcjonariuszom do czynności seksualnych z nią (i potwierdził miejsce ich spotkania w nocy, której widziała ich Natasha Howland), uspokoiła się. Od tej pory sformułowała tylko jedno zdanie: „Hayley powiedziała, że coś wymyśli”. Choć nie jest to bezpośrednie oskarżenie, sądzę, że wskazuje na udział Hayley w obluzowaniu szkolnego reflektora. Jest także próbą odcięcia się od koleżanki. Hayley nie odpowiada na zarzuty. Nadal milczy. Wziąwszy pod uwagę fakt, że uszkodziła reflektor w przekonaniu, iż spadnie on na Natashę, SMS-y, które wymieniły ze sobą oskarżone, oraz dowody znalezione na polanie (niedopałki papierosów, puste kapsułki po pigułkach nasennych dalmane, jakich używa mama Jenny, kawałek linki), jak również przyznanie się Garricka do potajemnego romansu z Jenny, w którym uczestniczyła Hayley, a także zeznanie Natashy i zapiski w dzienniku doktor Harvey – obecnie stanowiącym dowód rzeczowy – mamy dość, by postawić dziewczęta w stan oskarżenia nawet bez ich przyznania się do winy. Hayley może zostać oskarżona o zabójstwo i działanie mające na celu spowodowanie uszczerbku na zdrowiu, Jenny – współudział i działanie mające na celu spowodowanie uszczerbku na zdrowiu. Mamy także ich komórki na abonament i jesteśmy w trakcie odzyskiwania skasowanych SMS-ów. Brak dowodu na to, że Peter Garrick wiedział o napaści na Natashę Howland ani że brał w niej udział, z wyjątkiem jego związku z Jenny, którego odkrycie przez Natashę sprowokowało atak na nią. Mężczyzna jest najwyraźniej wstrząśnięty i przerażony tym, że dziewczęta posunęły się tak daleko. Twierdzi, że kochał Jenny i chciał dla niej zostawić żonę. Już złożył wymówienie; odchodzi ze szkoły pod koniec semestru letniego, gdy wypełni swoje obowiązki jako członek komisji egzaminacyjnej. Odpowie za swoje postępowanie przed sądem, ale – moim zdaniem – gdyby wiedział, że Jenny i Hayley zamierzają skrzywdzić Natashę, powstrzymałby je albo zawiadomił policję, niezależnie

od potencjalnych konsekwencji. Został zwolniony za kaucją i przebywa w domu. Żona, która nie wiedziała o jego romansie, wyprowadziła się wraz z dwójką dzieci do swojej matki w Manchesterze. Ciało Hannah Alderton zostało wydane rodzinie. Pogrzeb odbędzie się w piątek. Aldertonowie poprosili policję, by nie wchodziła na teren cmentarza i utrudniła dziennikarzom dostęp do rodziny. Rebecca Crisp i Natasha Howland jeszcze nie wróciły do szkoły. Obie zamierzają zrobić to po pogrzebie. Rebecca jest – co zrozumiałe – zdruzgotana śmiercią przyjaciółki i chodzi na sesje u doktor Harvey. Natasha Howland cierpi na poczucie winy ocalałego. Wie, że to ona powinna stanąć pod tym reflektorem. Doktor Harvey jest pewna, że psychika obu dziewcząt nie odniosła trwałych szkód i że proces i zeznania – choć niewątpliwie trudne – dadzą im poczucie zamknięcia tego etapu. Natasha niechętnie oddała swój dziennik – nic dziwnego, zważywszy na szczegółowe opisy zażywania narkotyków i jej prywatnych przemyśleń na temat seksu, przyjaciół i rodziny. Jednak to, co napisała, w pełni potwierdza zeznanie Rebekki Crisp.

41 W noc przed pogrzebem nerwy Bekki były napięte jak struny. Od śmierci Hannah nie wzięła nawet jednego bucha. Czasem wydawało jej się, że już nigdy nie tknie trawy, a czasem – że chce się najarać do nieprzytomności. Przed wyjściem czekała do zmroku. Nie dzwoniła. Od wielu dni nie zadzwoniła do nikogo. Ktoś podał jej numer komórki dziennikarzom i teraz miała w iPhonie blokadę wszystkich numerów z wyjątkiem rodziców i Aidena. Zresztą numer mamy i tak był niepotrzebny. Z wyjątkiem wizyt na posterunku i u tej terapeutki prawie się nie rozstawały. Aiden przyszedł do niej, ale nawet on nie potrafił sobie poradzić z tą sytuacją. Nie chodziło tylko o to, że Hannah umarła, co samo w sobie stanowiło potężny szok, ale o to, że Becca odpowiadała za światła. Jak mieli o tym mówić? Ona tego chciała, ale on był niezdarny i milczący, choć ją przytulił i powiedział, że wszystko będzie dobrze. Był najarany, co też nie pomogło. Potrzebowała go – jak mógł tego nie widzieć? Ta swoboda, która między nimi istniała, nagle znikła. Ale Becca musiała z kimś porozmawiać. Dlatego przyszła. – Jest u siebie – powiedziała Alison Howland, ściskając jej ramię. – Wejdź. Na pewno się ucieszy. Jutro czeka was trudny dzień. – Nie bełkotała, ale mówiła trochę za szybko. Becca zauważyła butelkę wina na kuchennym blacie. Była otwarta i prawie pusta. Becca wcale się nie dziwiła. Natasha omal nie straciła życia. I to dwa razy. Ciekawe, czy Howlandowie jeszcze kiedykolwiek wypuszczą córkę z domu. – Chcesz coś do picia? Jakąś przekąskę? Becca pokręciła głową i uciekła z ciepłej kuchni, przeskakując po dwa stopnie. Miała dość duszącej troski dorosłych. Chcieli wszystko naprawić. Nie mogli. Drzwi Tashy nie były zamknięte na klucz. Otworzyła je cicho, nagle zdenerwowana. Głupio, bo nie miała się czego bać, ale bez telefonu i dostępu do mediów społecznościowych czuła się odcięta od świata. Przedtem wiedziała, co czują jej znajomi, co robią. Wystarczyło, że kliknęła. Teraz już nie. – Cześć – powiedziała. – Myślałam, że… – Wzruszyła ramionami. – No wiesz… jutro… Tasha podniosła głowę. Siedziała na łóżku i przeglądała zawartość starego pudełka po butach, które stało obok. – Wejdź – powiedziała po dłuższej chwili, robiąc Becce miejsce. – Fajnie cię widzieć. Mam wrażenie, że przez całe życie nie widywałam nikogo oprócz moich rodziców i Bennett. – Znam to uczucie. Jakbyśmy to my trafiły do więzienia. – Wszystko w porządku? – spytała Tasha. Becca skinęła głową, ale skupiła się na zawartości pudełka. Nie była gotowa na rozmowę o uczuciach. – Ej, co to jest? – spytała. W pudełku leżały stare odznaki, bilety z koncertów, pasma włosów, zasuszony kwiat, najróżniejsze śmieci. – A, takie tam. Lubię przechowywać rzeczy z dobrych czasów. – Tasha podniosła fioletowy

kwiatek. – To z dnia, kiedy znalazłyśmy polanę i postanowiłyśmy, że to będzie nasze tajemne miejsce. Zobaczyłam go w drodze powrotnej. Był piękny, samotny w tej całej zieleni. Becca zaczęła przeglądać zawartość pudełka. Zauważyła coś znajomego. – Czy to moja bransoletka? Tasha wyjęła z pudełka żelową opaskę Livestrong. – No! Miałyśmy dziesięć lat i przystąpiłyśmy do tego wyzwania. Ty je skończyłaś, ja nie. Dałaś mi to, pamiętasz? Becca z uśmiechem skinęła głową. Serce jej stopniało pod wpływem przywołanego wspomnienia. A więc pudełko nie było tylko dla Barbie. Ona też miała w nim swoje miejsce. Skarbczyk ze wspomnieniami. Pomyślała o Hayley i Jenny. – Jak mogły? – spytała cicho, gdy Tasha starannie zamknęła pudełko i wsunęła je pod łóżko. Natasha nie musiała pytać, o kogo chodzi. – Nie sądzę, żeby chciały mnie zabić – powiedziała, skubiąc narzutę. – W każdym razie za pierwszym razem. Zamierzały mnie nastraszyć. Uśpiły mnie i zostawiły. Ale chyba nie po to, żebym umarła. – Urwała. – Po prostu sytuacja wymknęła się spod kontroli. – Co sobie przypomniałaś? – spytała Becca. Tasha, której włosy zasłaniały twarz, wyglądała krucho, niemal zaniedbana, zupełnie nie jak wspaniała królowa ula. Becca wzięła jej dłoń i lekko uścisnęła. Od jej skóry bił chłód. – Boże, nie chcę o tym mówić. Mam wrażenie, że powtarzam to od zawsze – Bennett, tym z sądu opiekuńczego, wszystkim. – Przepraszam, nie pomyślałam. – To przez ten szok. Gdy zobaczyłam, jak wygląda Hannah. Pewnie to on sprawił, że mój mózg wskoczył na właściwe tory. Jakby ktoś przełożył wajchę. – Spojrzała na Beccę. – Ale co z tobą? To była twoja przyjaciółka. Miła dziewczyna. Ile osób to już powiedziało? Wzorowa uczennica, cudowna dziewczyna i tak dalej, podczas gdy do tej pory nawet nauczyciele ledwie pamiętali, że istnieje ktoś o imieniu Hannah. – Na razie jeszcze to do mnie nie dotarło. – Becca poczuła falę mdłości w żołądku. – Ciągle widzę panel kontrolny. Gdy zamykam oczy, widzę siebie, warczącą na nią i jednocześnie poruszającą suwakiem. Chyba nigdy się tego nie pozbędę. – To nie była twoja wina. Wiesz o tym. To zrobiły one. – Tasha cofnęła się i spojrzała Becce w oczy. – Nie my. Nie moja wina, że tam nie stanęłam, nie twoja, że reflektor spadł. – Spuściła głowę. – Szkoda, że nie mam tego dziennika, który kazała mi prowadzić doktor Harvey. Może zacznę nowy. Działał na mnie oczyszczająco, wiesz? Nie sądziłam, że zacznę go pisać, ale dzięki temu wyrzucałam różne śmieci z głowy. – Gdzie on jest? – Na policji. Zabrali go, jak tylko o nim wspomniałam. – Obie jęknęły – Boże, ale mam ochotę zapalić – powiedziała Becca. – Myślisz, że zgraja fotoreporterów czai się pod twoim oknem? – Przestało mnie to obchodzić. W ogóle nie wychodzę z domu, chyba że idę na policję. Mam nadzieję, że pojutrze się odwalą. – Może umrze jeszcze jakiś nastolatek i zajmą się nim – wymamrotała Becca, po czym uświadomiła sobie, jak strasznie to zabrzmiało. Ale nie powstrzymało to ich przed parsknięciem śmiechem. Czarny humor. Co innego im zostało? – Usiądźmy na podłodze pod parapetem – zaproponowała Tasha, uchylając okno. – Wyłączę światło. Najwyżej zobaczą z oddali żar papierosa. Wielkie rzeczy.

Zimne powietrze wdarło się przez szczelinę; Becca usiadła pod ścianą, podciągnąwszy kolana pod brodę, jak lustrzane odbicie znajdującej się naprzeciwko Tashy, ale z grubszymi udami i znacznie mniejszym wdziękiem. Uchylone lekko okno powinno wystarczyć, by w pokoju – i pewnie po całym korytarzu – nie rozszedł się smród papierosów, ale akurat dziś Howlandowie i tak by się nie czepiali, o ile kiedykolwiek to zrobią. Alison naleje sobie kolejny kieliszek wina i będzie się zastanawiać, gdzie popełniła błąd jako matka, nie dostrzegając, że cały ten koszmar nie ma nic wspólnego z rodzicielstwem, dobrym, złym czy jakimkolwiek. Chodziło o nie. O ich świat. I ich rodziny gówno mogły zdziałać w tej sprawie. – Pójdziesz jutro ze mną na pogrzeb? – spytała Tasha, wyłączywszy światło. – Żeby gapie sobie popatrzyli? Będzie ich mnóstwo. – Pewnie – powiedziała Becca. Odetchnęła z ulgą. Nie zdawała sobie sprawy, jak wielką, dopóki nie poczuła tętna krwi w rękach i nogach. Nie chciała samotnie znosić ludzkich spojrzeń. A Tasha była tragiczną ofiarą – może nie tak tragiczną jak Hannah, ale jednak. Natasha stanowiła centrum tego wszystkiego. Jeśli Becca przyjdzie z Tashą, może ludzie nie będą na nią patrzeć jak na potwora. Dziewczyna, która niechcący zabiła najlepszą przyjaciółkę. Może niektórzy podejrzewają, że spiskowała z tymi dwoma. Wiedziała, jak funkcjonuje ul. Skoro jest temat, czemu go nie upiększyć? – Poproszę tatę, żeby mnie tu przywiózł, a potem pojedziemy za waszym samochodem – powiedziała, wydmuchując długi strumień dymu. Trochę zakręciło jej się w głowie, a nieustanne mdłości, z którymi nauczyła się już żyć, nie znikły. Niewiele jadła i prawie nie paliła. W ustach poczuła wstrętny smak, ale znowu się zaciągnęła. – Super – powiedziała Tasha. – Niech to się w końcu skończy. Nie mogę się doczekać. – Ja też. – Biedna Hannah. Nawet teraz jej ostatnie wydarzenie towarzyskie – jej, dziewczyny, na której urodziny przyszłoby góra pięć, sześć osób, a która teraz w końcu miała mieć widownię złożoną z całej klasy – było uciążliwością, której chciano uniknąć. Przepraszam cię, pomyślała Becca, przechylając głowę, żeby powstrzymać piekące łzy wstydu i litości, już napływające jej do oczu. Przepraszam, że byłam taką suką. – Wracasz do szkoły w poniedziałek? – spytała. – Tak. A ty? Skinęła głową. – Nie powinnam tego mówić, ale wolę, żeby gapili się na mnie obcy niż znajomi. – Cholera. Ktoś się do ciebie odezwał? – Nie. Miałam wyłączony telefon. Muszę dostać nowy numer. No i tak naprawdę nie chcę o tym mówić. – Do mnie przyszło paru nauczycieli, ale nie rozmawiałam z nimi długo. Zostawiłam to mamie. Za to zajrzałam na fejsa. Mnóstwo osób napisało nam coś na ścianie, jeśli nie patrzyłaś. – Natasha uśmiechnęła się blado w mroku. – Jakbyśmy się stały minicelebrytkami czy coś w tym stylu. Becca mogłaby się założyć, że znacznie więcej osób napisało na ścianie Tashy niż jej, ale i tak jakoś miło się jej zrobiło na myśl, że ktoś o nich myśli. – Konta Hayley i Jenny znikły – dodała cicho Tasha. – Pewnie zamknęła je policja albo rodzice. Raczej policja. – Przez chwilę milczała. – Hannah ma jeszcze konto na fejsie. Ale nie byłam w gronie jej znajomych. Właściwie się cieszę. Dziwnie byłoby zobaczyć jej ostatnie posty. – Spojrzała na Beccę. – Przepraszam. To było bezmyślne. Ty to bardziej przeżywasz niż ja. Była twoją przyjaciółką. A ty… no, wiesz. Tamtego dnia…

To ja przesunęłam reflektor. Tak, zrobiła to. Ona, Rebecca Crisp, zabiła swoją najlepszą przyjaciółkę, umyślnie czy nie. To ona zaplanowała zmianę świateł, to ona pozwoliła Hayley dotknąć reflektora, pomimo braku przeszkolenia, pomimo wszystkich podejrzeń. To był jej głupi błąd. Ułatwiła im. – Wypisują też różne głupoty o panu Garricku – oznajmiła Tasha. – Choć już sobie przypomniałam, nadal mnie to dziwi. No wiesz, akurat pan Garrick? Żeby to był chociaż pan Jones, prawie bym zrozumiała, ale on? – Pokręciła głową. – Wiedziałam, że Jenny się puszcza, ale myślałam, że ma jakieś granice. Becca prychnęła śmiechem, żeby ukryć łzy litości i rozżalenia. – Po prostu nie mogę sobie tego wyobrazić. – Ale w tej samej chwili przed oczami stanął jej ich obraz: Jenny i pan Garrick na biurku, on ze spuszczonymi spodniami, bzykający ją jak szalony. – O nie, już mogę… – To nie ty widziałaś to na własne oczy! – jęknęła Tasha. Znowu się roześmiały, z trudem i krótko. Obie zbyt wiele przeżyły i były zbyt zmęczone i zamyślone, żeby śmiać się na całe gardło. Jesteśmy na to zbyt spustoszone, pomyślała Becca. Wszystko zostało z nas wyssane. – Lubiłam go – odezwała się po jakimś czasie, wyrzucając jarzący się niedopałek przez okno. – Był serdeczny, jeśli mnie rozumiesz. – Tak – powiedziała Tasha. – Chyba rozumiem. – I kompletnie spieprzył sobie życie. Nie chodzi tylko o to, że przeleciał szesnastolatkę. Brał udział w ich intrydze. W tym, co ci zrobiły, żeby się nie wydało. – Spojrzała na Tashę. – Jak myślisz, co on teraz czuje? – A po chwili dodała: – Co one teraz czują? Nie musiała wymieniać imion. „One” będą już zawsze oznaczać dwie pozostałe Barbie. Tasha wyjrzała przez okno. Długo się nie odzywała. – Uwięzione i przestraszone – powiedziała w końcu. – I żałują tego, co zrobiły. Bardzo, bardzo żałują. – Tak – mruknęła Becca. – Chyba tak. – Hej! – Tasha wstała i zapaliła światło. – Widziałaś tę dziewczynę? Emmę? Na Facebooku? Znajomą Aidena? – Kogo? – Becca poczuła ukłucie w żołądku. – Nie zaglądałam na fejsa. – Właśnie zobaczyłam, że napisała na jego ścianie, jak się cieszy, że się wszystko wyjaśniło. – Tasha wyciągnęła rękę i podniosła Beccę. – Więc sprawdziłam jej profil i nie ustawiła sobie prywatności ani nic, no i we wtorek zamieściła coś o tym, że uratowała człowieka przed więzieniem. O co chodzi? Znasz ją? Becca znowu poczuła mdłości. Nie, nie znała jej. Jak ta dziewczyna mogła uratować Aidena? To ona go uratowała, zmuszając Bennett do przeszukania szafek dziewczyn. A może Bennett je przeszukała, bo ta dziewczyna dała Aidenowi alibi? Nie opowiadał jej ze szczegółami o przesłuchaniu, wspomniał tylko, że musieli przegadać parę rzeczy. A poza tym jakim cudem Tasha widzi profil Aidena? Zaprosiła go do znajomych? A on przyjął zaproszenie? – Nie wiem – powiedziała. – Może ją znam. Trochę mi się mylą jego znajomi, ma ich mnóstwo. – Miała nadzieję, że zabrzmiało to nonszalancko, ale jej głowa pracowała gorączkowo. Aiden zachowywał się dziwnie, ale uznała, że to przez śmierć Hannah, a nie z poczucia winy. – Nic ci nie wspomniał? – Tasha przyglądała się jej przenikliwie. Becca pokręciła głową. Jakoś poczuła się przez to gorsza. – Może coś źle zrozumiałam – dokończyła Tasha. – Kto wie, o co jej chodziło? Pewnie o kogoś innego. Albo żartowała.

– Pewnie tak. – Becca nagle zapragnęła znaleźć się sama, by nie udawać, że słucha, gdy w jej głowie zaroiło się jak w mrowisku. – Pójdę już. Moja mama świruje. W ogóle nie chciała mnie wypuścić z domu. – Znam to. Mam to samo z moją. Przyjedziesz jutro? Może o dziesiątej? – Spoko. Nie chcę tam jechać sama. Z tobą jakoś to przeżyję. Tasha uścisnęła ją tak mocno, że Becca prawie poczuła szybkie bicie jej serca. – Dziękuję za wszystko. Byłaś wspaniała. Nie wiem, jak bym sobie dała radę bez ciebie. Naprawdę. Becca odwzajemniła jej uścisk, znowu myśląc o Hannah. – Do zobaczenia jutro. Miejmy to za sobą. Pomachała ręką Alison Howland, która nadal piła w kuchni, i wyszła. Włożyła kaptur i spuściła głowę. Dziennikarze, czający się przed domem jej i Natashy, mogą jej zrobić zdjęcie, ale niezbyt dobre. I co z tego, jeśli napiszą o „spotkaniu dwóch dotkniętych tragedią nastolatek”? Czy to ważne? Świat zewnętrzny coraz mniej ją obchodził. Chciała tylko zostać sama, a oni niech się bawią bez niej. Była w połowie drogi do domu, kiedy brzęknął sygnał SMS-a. Aiden pytał, co u niej, i pisał, że przyjdzie na pogrzeb, jeśli potrzebuje jego obecności. Może zabrać się z Jamiem. Na koniec trzy pocałunki. Palce ją zaswędziały. Wszystko ją swędziało – wszystko oprócz serca, które bolało. Aiden zjawi się na pogrzebie, bo Jamie się wybiera? Kim ona dla niego jest? Dlaczego nie mógł przyjść dla niej? Miał ją kochać! Wściekłość spłynęła z jej głowy w czubki palców, które same śmignęły po klawiaturze. Kim do kurwy nędzy jest Emma?? I kiedy dodałeś Tashę do znajomych?????

Pauza. Wydawało jej się, że minęła wieczność, zanim przyszedł kolejny SMS. Sprawdzasz mój fb?? Serio??

Wściekłość zagłuszyła jej wstyd. Odpowiedz!!

Łzy popłynęły jej z oczu. Powstrzymywała je, kiedy myślała o śmierci koleżanki, a teraz nie mogła. Ale z niej szmata. Hannah nie żyje, a ona płacze, bo Aiden może ją zostawić. Do zobaczenia jutro. Nie mam na to czasu.

Jęknęła i omal nie wyrzuciła komórki w krzaki. Teraz czuła się zraniona i w dodatku ośmieszona. Dlaczego musiała się tak zachować? Dlaczego nie mogła odpuścić i zaczekać? Ale dlaczego jej nie powiedział? I dlaczego był taki zimny? Po tym, co się wydarzyło, po tym, przez

co przeszła – przez co nadal przechodzi – dlaczego nie mógł być dla niej miły? Wiedział, że czasami trochę świruje, dlaczego nie mógł jej pocieszyć? Dlaczego to ona zawsze przeprasza za swoje zachowanie? Wracała do domu jak we mgle. Trzasnęła drzwiami i popędziła na górę, do zacisza swojego pokoju, zanim mama zdążyła ją dopaść. Rzuciła się na łóżko i rozszlochała na dobre. Udawała, że to Hannah jest przyczyną jej łez, choć to nie była prawda. Żałosne, ale płakała nad sobą.

42 Słońce świeciło jasno i Hannah po raz pierwszy i ostatni w swoim krótkim, niespełnionym życiu znalazła się w jego blasku jak w świetle reflektora. Ciekawe, czy to ją krępuje, pomyślała Becca. Czy Hannah w ogóle coś czuje. Zerknęła z ukosa na Tashę, której połowę twarzy kryły wielkie ciemne okulary w stylu hollywoodzkich gwiazd filmowych. Szkoda, że i ona nie wpadła na ten pomysł. Nic nie kryło jej skrępowania ani zapłakanej, zaczerwienionej twarzy. Na pogrzeb przyszło mnóstwo ludzi. Podczas krótkiej mszy w kościele zebrał się taki tłum, że nie można było wetknąć nawet szpilki. Becca usiłowała podchwycić spojrzenie pani Alderton, ale kobieta albo była pogrążona w rozpaczy, albo unikała patrzenia na nią. Żołądek Bekki się skręcił. Nie widziała ani Aidena, ani Jamiego McMahona. Przypuszczała, że stoją gdzieś w tłumie. Pan Alderton powiedział kilka słów, ksiądz też, a potem ogłosili, że za parę miesięcy odbędzie się nabożeństwo w intencji zmarłej. Najpierw jednak rodzina musi przeżyć żałobę. – I kto wtedy przyjdzie? – szepnęła Tasha i choć były to okrutne słowa, trafiła w sedno. Hannah szybko przestanie być celebrytką. Becca z ulgą wyszła z kościoła. Z trudem znosiła widok trumny, stojącej przed ołtarzem; wyobraźnia podsuwała jej obraz leżącego w niej zimnego, sinego ciała. W tych wizjach Hannah otwierała oczy, pełne zapiekłej wściekłości i żądzy zemsty. Po kogo przyjdzie? Hayley czy Beccę? – To było straszne – powiedziała, z tęsknotą myśląc o papierosie. Za ich plecami rodzice rozmawiali ze sobą cicho, jak to dorośli, jakby rozumieli to wszystko o wiele lepiej niż nastolatki. Jakby posiadali jakąś magiczną moc. Co za bzdury. – Nie mogłam znieść jej widoku, wiesz? Ciągle myślałam, że nas usłyszy czy coś. – Ona nie żyje – powiedziała Tasha. Jej oczy kryły się za ciemnymi szkłami, ale wargi się zacisnęły. – Ja też nie żyłam, pamiętasz? Nic tam nie ma. – Urwała. – O Boże, idą. – Becca podniosła głowę. W ich stronę zmierzał mały kobiecy oddział: fryzury i czarne stroje odrobinę zbyt dobrze przemyślane jak na prawdziwą żałobę. Kandydatki na Barbie. Potem wrzucą zdjęcia na Instagram. Przypłynęły do Tashy jak chmura tanich perfum. Nawet nie spojrzały na Beccę, a mimo to udało im się ją odsunąć na bok, szczebiocząc o Hayley, Jenny i Hannah, i jakie to straszne, ale jak się cieszą, że Tasha ma się dobrze. Typowe. Mama Bekki nie zauważyła sytuacji córki. Z lekko przechyloną głową słuchała Alison Howland, trzymając dłoń na jej plecach. Obie oczywiście wyglądały nieskazitelnie, ale Alison promieniała nonszalanckim urokiem. No niestety, mamo, pomyślała Becca, ty też nigdy nie byłaś Barbie, co? – Chcę odzyskać te bransoletki – mówiła Alison ze łzami. – Natasha sama je wybrała, wiesz? One były jej najlepszymi przyjaciółkami. Myślałam, że ją kochały. – Nie rozumiem tego – powiedziała mama Bekki. – Dlaczego zrobiły coś takiego? Nie znałam Jenny, ale Hayley – gdy jeszcze przychodziła do nas się pobawić – zawsze była takim

inteligentnym dzieckiem. I ładnym. Biedna Natasha… Becca przestała ich słuchać w chwili, gdy Vicki Springer przepchnęła się obok niej do świętego kręgu wokół Natashy. Ledwie to zauważyła. Nawet rodzona matka uważała, że to Natasha zasługuje na współczucie, a nie Becca czy biedna Hannah. Powiodła wzrokiem po tłumie w poszukiwaniu Aidena, ale zamiast niego zobaczyła Amandę Alderton, która od ich ostatniego spotkania schudła co najmniej pięć kilo. Blada i wyczerpana, uprzejmie witała się z obcymi. Każdy jej ruch świadczył o bólu, całe jej radosne usposobienie znikło jak iluzja. Becca czuła się chora od samego patrzenia na nią, ale wzięła głęboki oddech i zmusiła się do podejścia. Uświadomiła sobie, że lubiła Aldertonów. Nawet kiedy w duchu z nich kpiła, zawsze traktowali ją ciepło i serdecznie. Za późno, Bex, pomyślała. Jakby twoja sympatia robiła jakąś różnicę. Koniec rodzinnych obiadków. Koniec kanapek w ich kuchni. Ta myśl uświadomiła jej sytuację dobitniej niż widok trumny i zanim dotarła do mamy Hannah, ani się spostrzegła, jak po policzkach popłynęły jej gorące łzy. Gwałtownie pociągnęła nosem i wytarła go wierzchem ręki, nie dbając o to, jak to wygląda. – Tak bardzo mi przykro – powiedziała. – Tak strasznie, strasznie mi przykro. – Błagalnie patrzyła na panią Alderton. Musiała wiedzieć, że kobieta nie chowa do niej urazy. Chciała, żeby mama Hannah ją uścisnęła i powiedziała, że wszystko będzie dobrze. Amanda Alderton tego nie zrobiła. Stały naprzeciwko siebie przez chwilę, Becca płakała, starsza kobieta skamieniała z rozpaczy. Becca nie potrafiła odczytać wyrazu jej twarzy, ale była świadoma, że obok nich stoją inni – Mark Pritchard, mniej buńczuczny niż zwykle, rozmawiający po cichu z Jamesem Ensorem. Obaj unieśli głowy. – Bardzo mi przykro – powtórzyła Becca, tym razem ledwie słyszalnym szeptem. – Nie obwiniamy cię, Rebecco – przemówiła pani Alderton. Ale nie dotknęła jej, a w jej głosie nie było ciepła. „Rebecco”. Jak oficjalnie. – Wiemy, że Hannah nie zginęła przez ciebie. – Dziękuję – powiedziała Becca. – Kochałam ją, wie pani? Była moją najlepszą przyjaciółką. – Wytarła oczy. – Tak, była. – Amanda Alderton wyprostowała się nieco. – Była dla ciebie przyjaciółką. Szkoda, że tak łatwo dałaś się zwieść. – I odwróciła się od niej. Becca odczuła to jak uderzenie w twarz. Otwarła usta. Oczywiście, Hannah opowiedziała matce o niej. Hannah opowiadała matce o wszystkim. – Ja nie… – wymamrotała. – Nie chciałam… Ale Amanda Alderton już nie słuchała. Słońce, ledwie przebijające się przez lutowy mróz, nagle stało się zbyt oślepiające. Becca zapragnęła zniknąć z cmentarza. W ogóle zniknąć. Wrócić biegiem do kościoła i rzucić się na trumnę Hannah, błagając o przebaczenie. – Ona nie chciała tego powiedzieć. Becca drgnęła, a potem odetchnęła z ulgą. To Tasha, uwolniona od nowych przyjaciółek. – Pewnie gdzieś w okolicach drugiego nabożeństwa poprosi, żebyś czytała Biblię albo coś. – Podczas kremacji, przewidzianej na popołudnie, miała być obecna tylko najbliższa rodzina. Becca z ulgą pomyślała, że nie będzie musiała na to patrzeć po scenie z Amandą. Natasha wskazała głową ludzi, który powoli się rozchodzili, by wrócić do własnego życia. – Policjantów można rozpoznać na kilometr. Tam, koło Jamiego i Aidena. Becca podniosła głowę. Aiden palił pod drzewem, Jamie stał obok niego. Jej serce jakimś cudem jednocześnie zabiło mocniej i stanęło. Musiała porozmawiać z Aidenem. Naprawić to. – Widzisz? – dodała Tasha. – Przy bramie. Becca oderwała wzrok od Aidena i natychmiast rozpoznała policjantów. Czterech mężczyzn

w garniturach, ale zwróconych twarzami w stronę dziennikarzy, którzy niewątpliwie tylko czekali, żeby zdobyć zdjęcie dla swoich szmatławców. Dwaj funkcjonariusze jednocześnie wyjęli telefony. Dali znak innym. – Coś się dzieje – mruknęła Becca z niepokojem. – U nich zawsze coś się dzieje – odparła Tasha. – To pewnie nie ma nic wspólnego z nami. – Wzięła Beccę pod rękę. – Chodź, pogadajmy z Jamiem i Aidenem. Becca bardzo tego pragnęła… ale nie w obecności Tashy. Mama kazała jej zostawić komórkę w domu „na znak szacunku”, cokolwiek to oznacza, i żadne westchnienia ani prośby nie skłoniły jej do zmiany zdania, więc Becca nie wiedziała, czy Aiden wysłał jej SMS-a. Jeśli tak, nie chciała, żeby myślał, że się na niego gniewa, jeśli nie, powinna się na niego gniewać. Boże, dlaczego miłość jest aż tak trudna? Przeklęła w duchu swoją mamę. To prawdopodobnie nie ma nic wspólnego z szacunkiem, mama nie życzyła sobie, żeby w gazetach pojawiło się zdjęcie Bekki, wpatrzonej w telefon podczas pogrzebu przyjaciółki, którą niechcący zabiła. Szczerze mówiąc, Becca też sobie tego nie życzyła. Zwłaszcza po rozmowie z panią Alderton. Ale nie w tym rzecz. – Cześć, dziewczyny – powiedział Jamie. – Jak sobie radzicie? – Straszny dzień – oznajmiła Natasha. – Nadal w to nie wierzę. Prawda, Bex? – Tak. Straszny. Aiden łypnął na nią spod grzywki. Na ogół uważała jego długie włosy za seksowne, ale w tej chwili wydawał się za nimi chować. Nie dotknął jej, nie wziął za rękę. – W porządku? Skinęła głową. – Będzie. – Becca jest nadzwyczajna – zaszczebiotała Tasha. – Bez niej bym zginęła. – Dobrze wyglądasz – zauważył Jamie. – I podobno odzyskałaś pamięć? Becca wyłączyła się. W uszach jej szumiało. – Możemy porozmawiać? – spytała cicho, biorąc Aidena pod rękę i odprowadzając go na bok. – Wiesz, o wczorajszym. Byłam zdenerwowana i może przesadziłam, i… – Zawsze przesadzasz, Bex – powiedział ze zmęczeniem. I rezygnacją. – Jak myślisz, dlaczego nie mówię ci o wszystkim? – Jak to, nie o wszystkim? – Widzisz? Znowu to samo. Naprawdę, w takiej chwili? – Patrzył na nią jak na dziecko, a to ją zabolało. Twarz jej zapłonęła. Czy chciała do tego doprowadzić? – Nie zamierzam się z tobą kłócić – zapewniła. Nie podobał jej się przymilny ton własnego głosu. – Chciałam cię tylko przeprosić. – Ale nadal chcę wiedzieć, kim jest Emma i jak to możliwe, że jesteś znajomym Tashy na Facebooku. Odsunęła od siebie tę myśl. – Zawsze przepraszasz. I zawsze szczerze. Ale to nie zmienia faktu, że ciągle jesteś zazdrosna i niepewna siebie. Świruję od tego. – Ja nie chciałam, ja… – Znowu popłynęły łzy, gorące i obfite. Aiden przerwał jej w pół słowa. – Emma to tylko moja koleżanka. Pracuje w barze. Kiedy cię odwiozłem tamtej nocy, poszedłem na drinka, a potem razem się ujaraliśmy nad rzeką i zasnęliśmy w moim samochodzie. Potwierdziła to i dlatego policja mnie wypuściła. – Dlaczego mi tego nie powiedziałeś? Nie miałabym pretensji. – Ale wiedziała, że to bzdura. Miałaby. Myślała, że to ich miejsce. Że tylko ją tam zabierał. I w ogóle kim jest tamta dziewczyna, która tak się z nim przyjaźni bez jej wiedzy? Czy coś ich łączyło? Emma. Pewnie

jest starsza od niej i wyluzowana. Nie taka żałosna nastolatka jak ona. – To bzdura i ty o tym wiesz – odparł Aiden, zapalając kolejnego papierosa. Ręce mu się trzęsły, kiedy podsunął jej paczkę. Poczęstowała się. Nie obchodziło jej, co powie mama ani czy reporterzy to widzą. – Nie chciałem robić tego tutaj. – Czego? – Nie mów, nie mów, nie mów tego! – Nie kochasz mnie już? No i proszę, wyrwało się. Histeryczne pytanie. – To nie takie proste. – Unikał jej wzroku. – Oczywiście nadal jesteś ważna. – Przestąpił z nogi na nogę, a świat Bekki stanął w miejscu. On to zaraz zrobi. Naprawdę. – Ale tych parę ostatnich tygodni było do dupy. Dla nas obojga. Może potrzebujemy trochę czasu osobno. Żeby się zastanowić. Rozumiesz. Nie rozumiała. Nie chciała rozumieć. – Przecież to pogrzeb – zdołała tylko wykrztusić. – Dlatego nie chciałem robić tego tutaj. – Słabo to zabrzmiało. To on był słaby. Nagle krew uderzyła jej do głowy. – Po chuj tu przylazłeś? – wysyczała. Jamie i Tasha obejrzeli się na nią; ostre brzmienie jej głosu cięło jak nóż. – Po co? – Myślałem, że możesz… – Nagle to on zaczął się bronić i to jej się spodobało. Przerwała mu. I tak zamierzał jej wcisnąć kit. – Znasz mnie. Wiedziałeś, że podejdę do ciebie porozmawiać. Skoro nie chciałeś tego zrobić tutaj, po co przyszedłeś? – Nie pomyślałem – wymamrotał. – Hej, słuchajcie… – Jamie usiłował interweniować, ale spojrzenie Bekki zamknęło mu usta. To nie była jego sprawa, a on nie był jej ojcem. Ani człowiekiem, który uratował ją przed utonięciem. Powinien się zamknąć. – Nie przyszedłeś tu dla mnie. Przyszedłeś dla siebie. Chciałeś się poczuć lepiej, a wiesz, że nie zrobię awantury na pogrzebie mojej najlepszej przyjaciółki. – Odetchnęła głęboko i wytarła łzy. – Chyba powinieneś już iść. – Odwróciła się i pomaszerowała do bramy, nadal ściskając papierosa. – Becca?! – zawołała za nią Tasha. Becca nie przystanęła. Nie mogła się obejrzeć. Gdyby to zrobiła, Aiden zobaczyłby, że złamał jej serce. Oparła się o mur i odetchnęła głęboko, choć widziała blask obiektywów. Miała to gdzieś. Niech się walą. Wszyscy. Dym sparzył płuca, nogi ugięły się pod nią, dłonie się jej trzęsły. – Posłali tam kogoś? Z roztargnieniem słuchała policjanta, który parę kroków dalej rozmawiał przez telefon. Aiden to zrobił. Naprawdę. Rzucił ją. – Prasa wie? Widziałem, że parę samochodów stąd odjechało. Nie wiedziała, co jest bardziej surrealne – Hannah w trumnie czy Aiden, który ją odtrącił. Może Hannah by się z tego uśmiała. A może by pomyślała, że Becca sobie na to zasłużyła. – Już jadę. Nie, nie zrobiłaby tego. Hannah postawiłaby jej gorącą czekoladę i ciasto i cierpliwie wysłuchała, jak Becca płacze, pali i lamentuje, a potem znalazłaby właściwe słowa. Hannah była dobrym człowiekiem. Dobrym człowiekiem. Po tej myśli nic już nie mogło powstrzymać jej łez.

43 FRAGMENTY ARTYKUŁU W „BRACKSTON SATURDAY HERALD” Z SOBOTY 6 LUTEGO: Sytuacja po skandalu w szkole społecznej w Brackston wczoraj nabrała jeszcze bardziej dramatycznego charakteru. Peter Garrick, trzydziestoośmioletni nauczyciel angielskiego i członek komisji egzaminacyjnej, został znaleziony martwy w swoim domu w czasie pogrzebu Hannah Alderton, która zginęła podczas próby sztuki dwudziestego szóstego stycznia. Jak donoszą źródła zbliżone do ekipy dochodzeniowej, pan Garrick został zawieszony w obowiązkach, nie podejrzewano go jednak o powiązania ze śmiercią uczennicy. Pan Garrick, mąż i ojciec dwojga dzieci, w chwili śmierci był prawdopodobnie sam w domu. Policja nie podejrzewa udziału osób trzecich. Policja nie potwierdziła, że to pan Garrick został oskarżony o obcowanie płciowe z uczennicą, lecz źródła potwierdzają, że w związku z zaistniałą sytuacją sąd rodzinny wycofa oskarżenie. Dwie szesnastolatki, których dane ze względów prawnych są utajnione, pozostają w areszcie, oskarżone w związku z zabójstwem Hannah Alderton. Szkoła społeczna w Brackston została wczoraj zamknięta, by uczniowie i nauczyciele mogli uczestniczyć w pogrzebie. Mimo pogodnego dnia widać było powszechny smutek, gdy koledzy zmarłej i dorośli płakali i obejmowali się po krótkim nabożeństwie żałobnym. Istnieje podejrzenie, że to nie Hannah miała być ofiarą zabójstwa. Nasze źródło jednak nie potwierdza, kto był celem ataku. Hannah Alderton chodziła do tej samej szkoły co Natasha Howland (lewe górne zdjęcie), która w styczniu omal nie straciła życia w rzece. Na pogrzebie zjawiła się także Rebecca Crisp (u góry z prawej, z papierosem), która – podobnie jak Natasha Howland – nie wróciła do szkoły od czasu śmierci Alderton. Obie widziano kilkakrotnie, gdy wchodziły i wychodziły z posterunku policji, ale na żadnej z nich nie ciążą podejrzenia. Dziewczęta były obecne przy śmierci Hannah Alderton. Nie ulega wątpliwości, że śmierć przyjaciółki wywarła silny wpływ na Rebeccę Crisp. Dyrektorka oraz rada nadzorcza szkoły wydali oświadczenie, w którym apelują o umożliwienie uczniom spokojnego powrotu do zajęć szkolnych, lecz wielu rodziców, zaniepokojonych ostatnimi wydarzeniami, zwróciło się do policji z prośbą o umieszczenie w szkole pracownika opieki społecznej oraz dochodzenie wyjaśniające, jak w placówce o tak wysokiej renomie mogło dojść do podobnych wypadków.

44 FRAGMENT ZEZNANIA NATASHY HOWLAND, SPISANEGO PRZEZ INSPEKTOR CAITLIN BENNETT I FUNKCJONARIUSZA MARCA APLINA WE WTOREK 26 STYCZNIA W OBECNOŚCI DR ANNABEL HARVEY CZAS ROZPOCZĘCIA: GODZ. 20.15 To było w czwartek po szkole. Tak, siódmego stycznia. Na dzień przed moim wypadkiem. Dziwne, że teraz wszystko pamiętam. Jakby w mojej głowie otworzyło się jakieś pudełko i wszystkie wspomnienia nagle z niego wyskoczyły. Jak diabeł z pudełka. Przepraszam, postaram się mówić na temat. Tak, wszystko dobrze. Jeszcze trochę się trzęsę. To było straszne. Hannah. Boże, biedna Hannah. No dobrze. Oto co pamiętam: poszłam za nimi w czwartek po szkole. Tak, za Jenny i Hayley. Zachowywały się dziwnie. Bardziej niż dziwnie, jak gdybym im przeszkadzała. No, tak się zachowywały już od dłuższego czasu. Może od paru miesięcy. I robiło się coraz gorzej. Czasem rzucały wredne komentarze. Usiłowałam sobie przypomnieć, co im zrobiłam, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Chciałam odzyskać moje przyjaciółki. Nie podobało mi się to uczucie, że tylko udają przyjaźń. No, więc w czwartek… Były takie dalekie. Spięte. Już je takie widywałam, jak chichotały ze sobą. A mnie mówiły, że to nic takiego. Na przerwie obiadowej spytałam, czy wyskoczymy po szkole do Starbucksa. Miałam pieniądze – Jenny jest przeważnie bez grosza, a rodzice Hayley skąpią na kieszonkowe bardziej niż moi. Hayley musi zarabiać, robiąc różne rzeczy w domu i opiekując się młodszym bratem, a moi rodzice dają mi pieniądze, kiedy poproszę, więc pomyślałam, że się zgodzą, skoro to ja stawiam. Żałosne, nie? Jakbym próbowała je kupić. Chociaż to w sumie prawda. Hayley powiedziała, że musi trenować na bieżni, Jenny – że ma zajęcia dodatkowe do poprawki z matmy. Odniosłam wrażenie, że obie kłamią, i to mnie zabolało. Nie pierwszy raz, ale tym razem trochę mi odbiło. No bo dlaczego nie mogły powiedzieć wprost? I dlatego – Boże, co za żenada – poszłam pod salę matematyczną i sprawdziłam grafik zajęć dodatkowych, ale na tamten dzień żadnych nie przewidziano. Nawet rozmawiałam z panem Russellem-Woodsem, nauczycielem od matematyki, i powiedziałam, że Jenny mnie przysłała, ale zapewnił, że dziś nic nie ma. No więc udałam, że odchodzę, a potem zaczęłam je śledzić. Wiedziałam, że są na tyłach sali gimnastycznej, gdzie Hayley wychodzi na dymka. Już wcześniej się tam przede mną ukrywały. Wyszły dopiero po piątej i teraz wiem dlaczego – wtedy pan Garrick kończył zajęcia. Miałam na sobie bluzę z kapturem, który włożyłam na głowę, ale nawet się nie obejrzały. Za bardzo zajmowało je gadanie, kiedy tak szły pod rękę, zaśmiewając się na cały głos. To mnie naprawdę zabolało. Nawet nie chciałam się z nimi kłócić, tylko sprawdzić, dlaczego mnie okłamały.

Dotarły do wielkiego parkingu samochodowego na tyłach supermarketu. Wiecie, Asdy. Nigdy nie ma w nim tłumu. I ciemno tam. Nie rozumiem, dlaczego zbudowano coś tak wielkiego – komuś się zdawało, że wszyscy mieszkańcy Brackston pójdą na zakupy jednocześnie? Nieważne, Hayley i Jenny tam poszły. Pomyślałam, że może się pomyliłam i umówiły się tam z tatą Hayley, który podwiezie je do domu… Ale to też nie miało sensu. Na piechotę albo autobusem byłoby szybciej. Na tym etapie przestało mnie już obchodzić, dlaczego mnie odsuwają, i chciałam się tylko dowiedzieć, dlaczego poszły akurat tam. Stałam w pewnym oddaleniu, pod murem, przy wielkich pojemnikach na śmieci. Ukryłam się za zielonym. Zrobiło się już zupełnie ciemno i chwytał mróz. Słyszałam, jak Hayley i Jenny się śmieją i rozmawiają, ale ciszej. Potem nadjechał samochód. Ciemny, z napędem na cztery koła. Gdy drzwi się otworzyły i Jenny wsiadła, zauważyłam w środku mężczyznę, ale go nie rozpoznałam. Hayley mu pomachała. On coś powiedział – nie dosłyszałam – a ona, że spoko, nie zmarznie. Jenny była z nim w samochodzie może pół godziny, może czterdzieści pięć minut. Zdrętwiałam z zimna. Hayley poszła do kawiarni i wróciła z kubkiem, ale postała jakieś dwadzieścia minut i schowała się do wnętrza. Miała uggi i porządną grubą kurtkę. Była przygotowana. Ja przemarzłam do szpiku kości, ale nie mogłam się ruszyć, boby mnie zauważyli. Okna samochodu zaparowały, choć silnik pracował. Trochę mnie to brzydziło, ale zaskoczeniem bym tego nie nazwała. Wszyscy wiemy, że Jenny nie jest dziewicą, no i teraz siedziała z tym facetem w samochodzie. Raczej nie grali w szachy, nie? I kiedy myślałam, że już dłużej nie wytrzymam na tym zimnie, silnik warknął i samochód ruszył w stronę Hayley. Szyba zjechała w dół i Jenny, siedząca z przodu, coś powiedziała – chyba że ten facet podrzuci je bliżej domu czy coś. Wtedy zauważyłam, kto siedzi za kierownicą. Pan Garrick. Na sto procent. Jakby ktoś mnie uderzył w brzuch. No, bo… pan Garrick? Wydawał się słodki. Wręcz nieporadny. Wcale nie seksowny. Jak mógł dymać Jenny? Pomyślałam, że Jenny chce sobie załatwić te egzaminy z matmy czy coś. Kompletnie zgłupiałam. Kiedy dotarłam do domu, miałam wątpliwości, czy to na pewno był on. A może jakiś inny facet, bardzo do niego podobny? Widziałam go tylko przez chwilę. Mogłam się pomylić. Kompletnie się pogubiłam. Więc w piątek wstałam wcześnie – tym razem wzięłam najcieplejszą kurtkę – i zaczaiłam się na szkolnym parkingu. Udawałam, że na kogoś czekam, i miałam przygotowane wytłumaczenie – mama podrzuci mi zapomnianą książkę czy coś. Ale nikt nie zapytał. Widziała pani nauczycieli rano? Chyba nienawidzą szkoły bardziej niż my, przynajmniej dopóki nie napiją się kawy w pokoju nauczycielskim. No więc w końcu zobaczyłam ten samochód. Ten sam numer rejestracyjny – nie zapamiętałam całego, nie jestem policjantką, ale pierwsze trzy cyfry zapisały mi się w głowie. I to był on. Pan Garrick. Chciało mi się wymiotować. Naprawdę, dostałam mdłości. Nie wiedziałam, co dalej. Wiedziałam tylko, że tak nie można, a ja muszę interweniować. Pewnie dlatego mi nie mówiły. Wiedziały, że zacznę robić problemy. Przecież to nauczyciel, żonaty i dzieciaty. Może wykorzystał egzaminy, żeby zaliczyć Jenny? Może ją zmuszał? W głowie szumiało mi od pytań. Nie mogłam się skupić, a na przerwie ogłoszono, że będą przesłuchania do sztuki, więc napisałam do nich SMS-a, że postawię im obiad w knajpce, tej obok kiosku. Nic wyszukanego, ale dają tam dobre panini i można jeść, co się chce, i nikt nie mówi, że od tego utyjesz. W szkole bywa z tym ciężko. Teraz czytam w gazetach, jaka to jestem popularna, ale popularność to dziwne zjawisko. Ma dwa końce, wie pani, o co chodzi? Czasem myślę, że lepiej bym się czuła,

gdybym była jak Bex albo ta biedna Hannah. No więc poszłyśmy na obiad. Rozmawiałyśmy o sztuce, a ja czekałam, aż coś wspomną o tamtym, ale oczywiście nie wspomniały. No i nie wytrzymałam. Prosto z mostu wyznałam, że je śledziłam. Że widziałam, co się stało. Ich miny… nadal je widzę. Jenny z otwartymi ustami, w których widać kanapkę z serem i szynką. Hayley wpatrzona we mnie jak to ona – kamienna maska oznacza, że w środku cała buzuje. Patrzyła tak na mnie, kiedy całowałam się na imprezie z Markiem Pritchardem, nadal nie wiem, dlaczego to zrobiłam – chyba dlatego, że coś we mnie ciągle pamiętało i chciało się na niej odegrać. No więc gapiły się na mnie, Jenny od razu wyskoczyła z tekstem: „Nikomu nie możesz powiedzieć” i tak dalej. Ściemniała, że go potrzebuje ze względu na egzaminy, że musi na pewno zdać poprawkę, a wtedy wyjedzie z miasta. Hayley burknęła, że to nie moja sprawa i nie powinnam była ich śledzić. Ja na to, że tak dalej być nie może i że komuś powiem, jeśli nie przestaną. I że ten facet to zboczeniec, niech Jenny się nie łudzi. Nie wolno bzykać uczennic, to po prostu i zwyczajnie nielegalne. To pedofil. Nie pozwolę, żeby skrzywdził moją przyjaciółkę. Nie pozwolę. Hayley na to, że właśnie dlatego mi nie mówiły. Wiedziały, że nie będę cicho. Trochę się pokłóciłyśmy. Zaskoczyła mnie reakcja Hayley. Jenny bzyka się z facetem, choć tak naprawdę uważa go za zastępczego ojca, bo jej własny był draniem. No więc powiedziałam, że mają to załatwić do poniedziałku. I że nie mam na myśli tylko zakończenia sprawy, ale zgłoszenie tego na policję. Jeśli tego nie zrobią, pójdę do dyrektorki. Hayley chciała mi wmówić, że nikt mi nie uwierzy, ale wiedziała, że się łudzi. I wiedziała, że Jenny nie potrafi kłamać, zwłaszcza pod presją. Oznajmiłam, że pan Garrick wykorzystuje Jenny. To właściwie gwałt, nawet jeśli ona załatwia sobie przez to egzaminy. Jenny na to nie zasługiwała. Kochałam je, ale tak dalej być nie mogło. Przerwa obiadowa się skończyła i musiałyśmy wracać. Powiedziały, że się zastanowią. Ja się rozpłakałam jak idiotka, bo nie chciałam się z nimi kłócić. Wtedy Jenny też zaczęła płakać i wszystkie się uściskałyśmy. Hayley powiedziała, że tak pewnie będzie lepiej i że wszystko się trochę skomplikowało, ale nawet kiedy wróciłyśmy do szkoły mniej więcej pogodzone, dalej czułam się okropnie. To wszystko było do dupy, od początku do końca. I ja się czułam do dupy. To przecież moje przyjaciółki. Oczywiście wtedy nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo mnie nienawidzą. Co się wydarzyło tamtej nocy? Nie mogłam spać. Te myśli nie dawały mi spokoju. Po szkole złapałam Jenny w toalecie. Pisała SMS-a. Na innym telefonie, jakimś tanim, z podstawowymi funkcjami. Pewnie tak kontaktowała się z panem Garrickiem. Spytałam, czy powiedziała mu o naszej rozmowie. Zaprzeczyła. Była drażliwa, może trochę na prochach, nie wiem. Z Jen czasem trudno się zorientować. Twierdzi, że bierze tylko ze mną i Hayley, ale widziała pani jej mamę, nie? Może jeśli nie narkotyki, to nosi w torbie wódkę albo coś. Na pewno robi to częściej ode mnie. Ja zaczęłam brać amfę tylko dlatego, żeby od nich nie odstawać, ale wie pani, to naprawdę fajne. Będę miała kłopoty, że się przyznałam? Nie wiem, gdzie to kupowała ani nic, no i zawsze tylko dla nas i naszych znajomych. Powiedziałam, że powinna go uprzedzić. Chciała, żeby jej dać czas. To było dziwne. Jakby go naprawdę lubiła. Ale tak na serio. No więc, jak już mówiłam, nie mogłam zasnąć. Kiedy dostałam SMS-a, początkowo myślałam, że to pomyłka. Nie odpowiedziałam, tylko się wkurzyłam. Miałam za dużo na głowie. A potem, gdy o wpół do trzeciej w końcu zaczęłam przysypiać, nagle zrozumiałam. „Tam, gdzie zawsze” – tak nazywałyśmy naszą polankę. Pomyślałam, że może Jenny jest pijana albo coś i napisała do mnie z tego drugiego telefonu. Nie

odpisałam, bo nie wiedziałam, czy powinnam się z nimi spotkać. Pomyślałam, że pójdę i sprawdzę, czy tam są. Nie miałam pewności, czy naprawdę chcę z nimi rozmawiać. Może jest z nimi pan Garrick? Naprawdę wolałabym nie spotykać się z nim w środku nocy. W dodatku bez kogoś dorosłego. Nie wzięłam kurtki. Wszystkie wisiały na dole, a ja bałam się, że zbudzę rodziców. Włożyłam spodnie do joggingu, parę podkoszulków z długimi rękawami i bluzę z kapturem. Myślałam, że wychodzę na chwilę. Jeśli w ogóle z nimi porozmawiam, to tylko po to, żeby wiedziały, że nie zmienię zdania. Ale potem je zobaczyłam. Świeciłam sobie komórką, ale one miały wielką latarkę, taką męską. Pewnie zabrały ją z garażu taty Hayley. Podobnie jak linę. Rodzice Hayley czasem jeżdżą na kempingi. Były na polance. Czekały na mnie. Tylko we dwie. Początkowo wyglądały żałośnie, ale potem się ucieszyły, że przyszłam. Chciały załagodzić sytuację. Przeprosić. Spytałam, czy Jenny ma nowy telefon. Że mało brakowało, a bym nie przyszła, bo nie wiedziałam, że to SMS od nich. Jenny wyjaśniła, że z tego telefonu dzwoni do pana Garricka. I że właśnie do niego napisała, że muszą porozmawiać, a potem przez pomyłkę wysłała SMS-a do mnie. Wpisała do telefonu numer mój i Hayley na wypadek, gdyby padł jej iPhone. Ma go od niedawna, ale nie jest nowy. Często się zawiesza. Niczego nie podejrzewałam. Nie przyszło mi do głowy, że obie mają inne telefony, których używają, żeby mnie obgadywać. No więc ucieszyłam się, gdy powiedziały, że zrobią, czego chcę. Wiedzą, że mam rację. Tak mi ulżyło! Całkiem się rozluźniłam. Miały alkohol. Niedużo, jakieś tanie wino. Hayley dała mi mój ulubiony batonik. Na znak pokoju. Wtedy… wtedy… nie sądzę, żeby naprawdę chciały mi zrobić coś złego. Nie myślcie tak. W każdym razie nie wtedy. Na początku chciały mnie tylko nastraszyć, żebym się zamknęła. Ale potem na jaw zaczęły wychodzić inne rzeczy. Ich prawdziwe uczucia. Pewnie były na prochach. Początkowo tylko rozmawiałyśmy. Starały się zachowywać jak dawniej. Cieszyłam się. Wypiłam wino. Zakręciło mi się w głowie, a wtedy one zaczęły się zmieniać. Robić przytyki. Złośliwe komentarze. Nie pamiętam jakie, ale coś o tym, że uważam się za nie wiadomo kogo, a jestem tylko rozpuszczonym bachorem. Potem naprawdę zachciało mi się spać i to mnie przestraszyło. Nogi się pode mną ugięły. Wtedy zaczęły na dobre. Przywiązały mnie do drzewa. Krzyczały. Wyzywały mnie. Nie pamiętam konkretnych słów, bo w głowie mi się kręciło. Byłam bardzo zmęczona, ale także zmarznięta i walczyłam ze wszystkich sił, żeby nie zasypiać. Pień gniótł mnie w plecy, wszystko mnie bolało i strasznie się bałam. Bałam się moich przyjaciółek. Wyglądały jak dzikie bestie. Mówiły, że mnie nienawidzą. Nienawidziły mnie jeszcze przed sprawą z panem Garrickiem. Za to, że zawsze wszystkim rządziłam. Nie dałam im oddychać. Myślałam, że są moją własnością. Hayley krążyła po polance, paląc, i bluzgała na mnie jadem. Nie chciały już być moimi przyjaciółkami. Powiedziała też coś o Jamesie Ensorze. Parę razy się z nim spotkałam. Hayley oznajmiła, że on się jej podoba, a ja go jej zabrałam. Usiłowałam wyjaśnić, że nie wiedziałam, ale moje słowa brzmiały bełkotliwie. Hayley oznajmiła, że to samo robię z Markiem Pritchardem. Powiedziała tyle rzeczy, że nie wszystko zapamiętałam. Że uważam się za lepszą od nich. Za mądrzejszą. I że to, jak się wtrąciłam w sprawę z panem Garrickiem, tego dowodzi. Były pijane i strasznie złe. Nie wiem, o której się spotkały na tej polanie, ale musiały pić przez jakiś czas, zanim do nich dołączyłam. Dalej pamiętam wszystko jak przez mgłę. Albo zasnęłam, albo zemdlałam, nie wiem. Wiem na pewno, że Hayley mnie obudziła. Przecięła linę. Było strasznie zimno. Nie

czułam palców. Temperatura spadła. I to bardzo. Padał śnieg, grube, białe płatki. Nie wiem, kiedy zaczął, ale na gałęziach leżała już dwucentymetrowa warstwa. Musiało minąć trochę czasu, na tyle, że otrzeźwiałyśmy. Usiłowałam się podnieść i upadłam, a one mi nie pomogły. Chyba spytałam, co się dzieje. Jenny miała w jednej ręce latarkę, w drugiej – kij. Nigdzie nie widziałam butelki. Pewnie wyrzuciły ją w krzaki. Czy mogę prosić jeszcze wody? Dziękuję. To trochę… Trudne. * Hayley kucnęła obok mnie i szepnęła, że dostałam nauczkę, aby nie mieszać się do cudzych spraw. Kazała mi zostawić je w spokoju, bo inaczej pożałuję. Omal nie zwymiotowałam ze strachu. Nadal byłam oszołomiona i głowa mnie bolała po winie i tym czymś, czym mnie odurzyły. Tak naprawdę nie rozumiałam, co się dzieje. Chciałam tylko iść do domu. Wiem, że to podłe, ale już mnie nie obchodził pan Garrick. Hayley też trzymała kij. Walnęła nim ze świstem w ziemię. Pamiętam to głuche pacnięcie tuż przed moją twarzą. A Jenny zachichotała. Kazały mi uciekać. Starałam się. Chyba przez jakiś czas biegły za mną. Słyszałam ich wrzaski. Ale nie wiem na pewno. Bardzo się bałam. Pamiętam, że płuca mnie paliły. I że nogi mi się plątały. Nie wiem, jak dotarłam nad rzekę. Biegłam przez las, gałęzie mnie uderzały. Nie wiem, czy Hayley i Jeny mnie goniły. Chciałam tylko do domu. Do mamy. Pamiętam, jak wpadłam do lodowatej wody. Pamiętam śnieg na brzegu. Ale nie pamiętam, czy mnie wepchnęły. Wiem, że powinnam to sobie przypomnieć, ale nie mogę. Przepraszam. Biegłam przez las, a zaraz potem wpadłam do wody. Pamiętam, że chciałam dopłynąć do gałęzi na drugim brzegu rzeki. A później zapadła ciemność i obudziłam się w szpitalu. Przepraszam, ale to wszystko. Nie wiem, czy sama wpadłam do rzeki, czy mnie wepchnęły. Po prostu nie wiem.

45 Z NOTATEK INSPEKTOR CAITLIN BENNETT (AKTA NIEOFICJALNE) DO RAPORTU DO KORONNEJ SŁUŻBY PROKURATORSKIEJ – PIĄTEK 5 LUTEGO Żadna z dziewczyn nie przyznała się do winy ani nie złożyła pełnych zeznań w sprawie śmieci Hannah Alderton i niemal tragicznego wypadku Natashy Howland. Jednakże Jennifer Cole, obecnie poddawana badaniom psychiatrycznym, wskazała Hayley Gallagher jako inicjatorkę – w każdym razie w przypadku śmierci Hannah Alderton – powtarzając: „Hayley powiedziała, że coś wymyśli”. Wartość tego dowodu będzie zależeć od wyników badania. Zważywszy na naturę SMS-ów, pisanych ze znalezionych w pokojach dziewczyn telefonów na kartę, wydaje się jasne, że Hayley Gallagher i Jennifer Cole zamierzały skrzywdzić Natashę, jeszcze zanim odkryła związek Jennifer z Peterem Garrickiem. Telefony wydają się być kupione wyłącznie po to, żeby obie mogły narzekać na Natashę (może chodziło o to, żeby nie widziała ich SMS-ów? Ich właściwe komórki były zawsze na widoku, pokazywały sobie w nich różne rzeczy w mediach społecznościowych), a nie w celu rozmawiania z Garrickiem lub o nim. Nie ma w nich żadnych wiadomości do niego. Wszystkie SMS-y dotyczą Natashy Howland. Zawierają agresywne fantazje i dowody zazdrości, których liczba i natężenie zwiększają się stopniowo aż do nocy wypadku Howland. Obie dziewczyny kilkakrotnie życzyły jej śmierci. Nie chciały się z nią dłużej przyjaźnić. Zamierzały się jej pozbyć. Ósmego stycznia w piątek wysłały SMS-a o tym, że zrobią to tej nocy. Po wiadomości wysłanej na numer Natashy Howland wszelka aktywność na obu komórkach ustała. Prawdopodobnie zostały wyłączone po ostatnim SMS-ie, wysłanym z niewłaściwego telefonu. Tę pomyłkę uzasadnia stwierdzona na podstawie badań obecność substancji psychoaktywnych we krwi Jennifer. SMS-y odzyskane z numerów na abonament również wskazują na winę dziewczyn i dowodzą ich nieustannej antypatii do Natashy. Otwarcie wyrażane życzenie, żeby umarła, i kilka wzmianek o „nim” – zapewne Peterze Garricku – a także mnóstwo obaw, czy Natasha odzyska pamięć. Nalegania Hayley, żeby skasować te konwersacje, również wskazują na ich winę. Wielu informacji nie udało się potwierdzić, ale sytuacja wydaje się zrozumiała. Dziewczyny z całą pewnością bały się, co Natasha Howland może sobie przypomnieć i powiedzieć Rebecce Crisp, która ma szczęście, że także nie znalazła się na celowniku. W ich SMS-ach wyczuwalna jest potrzeba, aby coś zrobić. Koresponduje to z wydarzeniami, jakie miały miejsce po wypadku, opisanymi przez Natashę Howland w dzienniku prowadzonym na prośbę doktor Annabel Harvey, te zaś z kolei potwierdza Rebecca Crisp.

46 FRAGMENT SESJI DR ANNABEL HARVEY I PACJENTKI NATASHY HOWLAND, ŚRODA 2 MARCA, GODZ. 18.00 NATASHA: Nie, no jasne, możemy to w kółko wałkować, ale nic się nie zmieni. Nie chcę już tych sesji. Moim zdaniem nic mi nie jest. Czas leczy wszystkie rany. Kiedy tu przychodzę i rozmawiam z panią, mam wrażenie, że tamto nadal trwa. A to nieprawda. Skończyło się. Pamięć mi wróciła. Jenny, Hayley i pan Garrick… no… wie pani wszystko. DR HARVEY: Wciąż prowadzisz dziennik? NATASHA: Policja go zabrała, choć mówiłam, że zapisywałam tam prywatne przemyślenia. Więc nie, dzięki, ale już się nie wysilam. Robiłam to na pani prośbę i chciałam odzyskać pamięć, ale teraz już nie muszę. Wszystkie tajemnice wyszły na jaw. No, prawie. DR HARVEY: Twoim zdaniem po to były te sesje? Żeby rozwiązać tajemnice, nad którymi pracuje policja? NATASHA: A nie? Przecież Bennett zależało na tym, bym sobie przypomniała tamtą noc, i chciała, żeby pani mi w tym pomogła. Zresztą wyguglowałam panią – stale współpracuje pani z policją, więc nie chodziło pani tylko o moje uczucia, prawda? (pauza) Spotyka się pani także z Hayley i Jenny? Wiem, że Becca przyszła tu co najmniej raz. DR HARVEY: Nie mogę rozmawiać o innych pacjentach, przecież wiesz. Jak w szkole? NATASHA: Mam wrażenie, że próbuje pani poskładać puzzle z kawałków naszych mózgów. I sprawdza, czy wyjdzie z nich pełny obraz. Wtedy wiedziałaby pani o nas wszystko. (pauza) W szkole wszystko w porządku. Dziennikarze dali nam spokój – pewnie aż do procesu – więc wszyscy się uspokoili. Nie ma widowni. I dobrze. Lubię chodzić po domu czy ogrodzie, nie martwiąc się, czy ktoś mnie obserwuje przez teleobiektyw. Dostałam zaproszenia do różnych talk-show – Becca chyba też – ale obie odmówiłyśmy. Policja powiedziała, że tak jest najlepiej. Może po procesie, ale nie teraz. Czasem brakuje mi Hayley i Jen. Staram się z tym walczyć, ale samotna raczej nie jestem – Vicki i Jodie szybko zajęły ich miejsca. Zdaje się, że Jodie schudła przez weekend ze trzy kilo, żeby mi się przypodobać. (śmiech) Jest strasznie powierzchowna. Ale ja też, bo uważam, że Jodie naprawdę lepiej do nas pasuje bez tych potężnych ud. DR HARVEY: Często się widujesz z Rebeccą? Myślałam, że zbliżyłyście się do siebie. NATASHA: Nie bardzo. Zdaje się, że to ją denerwuje. Mówiła coś? (pauza) Oczywiście, nie może pani powiedzieć. Ha. Nawet się z nią nie spotkałam. Teraz, kiedy jest już po wszystkim, to by było jakieś dziwne. Sprawa z Hannah była okropna, a Becca nadal sobie z nią nie poradziła. Kiedy na nią patrzę, widzę całe to badziewie, zdradę przyjaźni i może to nie jej wina, ale jej unikam. Czasem do mnie pisze – to zabrzmi głupio, ale grałyśmy w szachy i przesyłałyśmy sobie SMS-y z kolejnymi ruchami. No więc ona zagaduje mnie o następny

ruch, a ja odpowiadam, że nie miałam czasu się zastanowić. Jakby brakowało jej odwagi, żeby spytać wprost: „Ej, czemu się odsuwasz?”, więc w zamian gada o szachach. Aż mnie to trochę brzydzi. Boże, jestem suką, ale ona zachowuje się trochę jak Hannah. Żadnej godności. A ja chcę iść naprzód, wie pani? DR HARVEY: Dlaczego wolałaś, żebym to ja była obecna podczas twojego przesłuchania, a nie twoja matka? NATASHA: Zna pani moją mamę. DR HARVEY: Robi wrażenie miłej osoby. Widać, że bardzo cię kocha. NATASHA: Nie daje mi żyć. Nie pamięta pani, jak to jest? W moim wieku? Zero prywatności. Takiej prawdziwej. Chciałam móc to powiedzieć tak, żeby ona nie słyszała. Żeby nie siedziała obok, trzymając mnie za rękę. Potem musiałabym z nią o tym porozmawiać. Z panią było łatwiej. Bez urazy, ale gówno mnie obchodzi, co pani pomyśli. Pani ze mną nie mieszka. DR HARVEY: Co czujesz w związku z odmową poddania się hipnozie? Zastanawiasz się, czy Hannah by żyła, gdybyś odzyskała wspomnienia szybciej? NATASHA: Czy tu można mówić o winie? Czasem się nad tym zastanawiam, no pewnie. Ale nie mogłam tego zrobić. Już sam sposób, w jaki się o tym mówi – „głęboka hipnoza” – kojarzy się z wodą. Tonięciem. Nie mogłabym tego zrobić. Po prostu nie mogłabym. (pauza) Twierdzi pani, że powinnam się czuć winna? Nikt z wyjątkiem pani i policji nie wie, że odmówiłam. Nikt nie wie, że się nie zgodziłam. DR HARVEY: Nie, nie sądzę, że powinnaś się czuć wina. Co nie znaczy, że się nie czujesz. NATASHA: (pauza) Nie czuję się winna. Tak jak nie czuję się winna, że już nie gadam z Beccą. (pauza) Za to czasem rozmawiam z jej byłym chłopakiem, Aidenem. Trochę wydoroślał i nawet mi się podoba. Rozmawiamy na fejsie. Czasem piszemy SMS-y. Zdaje się, że wkrótce znowu mnie zaprosi na randkę. DR HARVEY: Jak sądzisz, co pomyśli o tym Rebecca? NATASHA: Głupie pytanie. Raczej się nie ucieszy. Będzie miała pretensję. Ale przecież nie rozstali się z mojej winy. I nie da się przejść przez życie, myśląc tylko o cudzych uczuciach. A co ze mną? Widziałam, jak Hannah umarła. Tak łatwo. Tak zwyczajnie. Jakby ktoś w niej wyłączył światło. Pyk i zgasła. Nie ma człowieka. Przez całe życie troszczyła się o innych. Może gdyby była egoistką, lepiej by się bawiła. Byłam tak samo bliska śmierci. To na moim pogrzebie ludzie robiliby sobie selfie. Potem wrzuciliby je na Instagram, zalewając się łzami, a następnego dnia by zapomnieli. DR HARVEY: Dlaczego to cię tak porusza, Natasho? NATASHA: (pauza) Przepraszam, nie zauważyłam, że tak mnie poniosło. Po prostu… nie potrafię się pogodzić z tym, że tak łatwo nas zapomnieć. Równie dobrze możemy więc trochę się zabawić, nie? To mogłam być ja. Po co się martwić o to, co nie ma znaczenia? Może także o innych ludzi. Może oni także nie mają znaczenia? Chyba że się ich kocha. A może nawet i to nie. Czy mówię jak wariatka? Trudno mi to wyjaśnić. DR HARVEY: Chcesz powiedzieć, że nie obchodzi cię, czy zranisz Beccę, rozmawiając z Aidenem? NATASHA: (śmiech) Chyba tak. Choć to brzmi, jakbym była straszną suką. Dziwne, nie? Chciały mnie zabić, bo uważały mnie za samolubną sukę, która je tyranizuje, a teraz taka jestem. Ale on zauważył mnie pierwszą. I jesteśmy nastolatkami, przecież nie weźmiemy ślubu ani nic. Pewnie wyświadczam jej przysługę. (pauza) Czasami sądzę, że powinnam przestać z nim rozmawiać, ale przecież dzięki temu do niej nie wróci, prawda? No więc po co? Nie

sprawię, żeby przestał mnie lubić. I ja też go lubię. Nie przechwala się jak inni chłopcy. Myśli pani, że jestem okropnym człowiekiem? DR HARVEY: Nie ma okropnych ludzi. Istnieją tylko ludzie. NATASHA: Ostrożnie, to wyglądało prawie jak uśmiech! (śmiech) No proszę. Stała się pani prawie człowiekiem. DR HARVEY: Jak sypiasz? NATASHA: (pauza) Zrobiła to pani specjalnie? Na półce? DR HARVEY: Co? NATASHA: Te muszle. Jest ich trzynaście. I książki na parapecie. Trzynaście. Nie pamiętam, żebym je tu wcześniej widziała. Czy to jakaś próba? DR HARVEY: Jesteś bardzo spostrzegawcza. NATASHA: Dlaczego po prostu nie spyta pani: „Czy nadal widzisz trzynastki?”, tym swoim głosem syntezatora mowy? Po co te podchody? DR HARVEY: Ja tego tak nie widzę. Zdenerwowałam cię? NATASHA: Nie lubię podstępów. DR HARVEY: Przepraszam. NATASHA: A gdybym je zobaczyła i o nich nie wspomniała? DR HARVEY: Byłam ciekawa, czy o nich wspomnisz. NATASHA: Dlaczego? DR HARVEY: Bo to by znaczyło, że prosisz o pomoc w zrozumieniu tego zjawiska. NATASHA: Żeby mogła mnie pani naciągnąć na kolejne wizyty? DR HARVEY: Rozumiem, że chcesz o tym zapomnieć, ale sądzę, że kontynuacja terapii wyjdzie ci na zdrowie. NATASHA: Pani uważa mnie za wariatkę. DR HARVEY: Uważam, że wydarzenia, które przeżyłaś, były ekstremalnie stresujące. (pauza) NATASHA: Przepraszam. Za to, że nakrzyczałam na panią za trzynastki. To tak naprawdę bez znaczenia, prawda? DR HARVEY: Jak sypiasz? NATASHA: Przeważnie na boku. (krótki śmiech) Przepraszam. Nie wiem. Tylko… nadal boję się ciemności. Ciągle miewam ten sen. Wie pani, głos w ciemności. DR HARVEY: Czyj to głos? NATASHA: W tym rzecz – we śnie wiem, ale po przebudzeniu nie pamiętam. Wiem tylko, że ktoś do mnie mówił i bardzo się tego bałam. Myślałam, że to minie, kiedy wrócą mi wspomnienia, ale nie. DR HARVEY: To może trochę potrwać. Twoja podświadomość nadal to przepracowuje. Te sny mogą się powtarzać tak długo, aż przypomnisz sobie, jak wpadłaś do rzeki. NATASHA: Super. DR HARVEY: Wiem, że masz opory, ale hipnoza mogłaby ci pomóc. Może jeśli wejdziesz w głęboki sen i… NATASHA: Wykluczone. DR HARVEY: Zastanów się nad tym. NATASHA: Nie zmienię zdania. I nie zmienię zdania w sprawie zakończenia tych sesji. To ostatnia. Koniec. Tym podstępem z muszlami strzeliła sobie pani samobója. Przestałam pani ufać. Nie chcę z panią rozmawiać. DR HARVEY: Przykro mi, że tak czujesz. Mogę ci polecić innego…

NATASHA: Koniec terapii. Nie potrzebuję jej.

47 Becca nie wiedziała, czy ktoś zostawił gazetę otwartą akurat na tej stronie przypadkiem, czy specjalnie po to, żeby ją zobaczyła. Ostatnio trudno było się w tym połapać. Wiosenne słońce wpadało przez wielkie okna i dawniej podniosłoby ją na duchu. Kochała bliskość lata, myśl o wakacjach, radość płynącą z faktu, że może wyjść z domu i nikt nie każe jej wkładać kurtki – ale teraz ciepło ostatnich dni marca ledwie do niej docierało. Wszystko się spieprzyło, wszystko było nie tak od pogrzebu Hannah, który wydawał się wspomnieniem z innej epoki. Teraz żyła w piekle bez widoków na ułaskawienie. Ten tytuł artykułu był tylko wisienką na torcie. „List pożegnalny Nicoli Munroe potwierdza, że nastolatka odebrała sobie życie”. No, kurwa, świetnie. Serce jej się ścisnęło na myśl o tym, jak wpadła niczym furia do domu Jamiego McMahona. Wybuch bezpodstawnej zazdrości. Aiden nie miał z tym nic wspólnego. Spojrzała na komórkę, zagryzając mocno dolną wargę. Zaczęła pospiesznie pisać, zanim zmieniła zdanie. Widziałam wiadomości o Nicoli Munroe. B. smutne, ale pewnie ci ulżyło, że już koniec? :*

Wcisnęła „Wyślij”. Nie wiedziała, czy Aiden czuje ulgę, czy nie. Nie wiedziała, czy policja znowu wezwała go na przesłuchanie. Nic już nie wiedziała. Przez parę pierwszych dni po zerwaniu zrobiła wszystko to, czego przysięgła sobie nigdy nie robić: po pijanemu pisała do niego, błagając, żeby wrócił, pisała wściekła, pisała przyjaźnie, usiłowała się do niego dodzwonić. Na myśl o niektórych tekstach przechodził ją dreszcz. Aiden odpowiedział na jeden lub dwa przyjazne SMS-y, ale chłodno. Jakby byli sobie obcy. Jakby nie bzykała się z nim w samochodzie albo w łóżku, jakby mu nie powiedziała, że zawsze będzie go kochać. Zawsze. To słowo ją prześladowało. „Przyjaciółki na zawsze”. „Zawsze będę cię kochać”. „Zawsze” okazało się bardzo nietrwałe. Trwałym zakończeniem zostali obdarzeni tylko Hannah i pan Garrick. Becca nie siadywała już na korytarzu pod salą biologii, choć byłoby jej tam lepiej niż w świetlicy, gdzie wszyscy ją ignorowali. Próbowała, ale czuła się upiornie. Jakby Hannah tam została. Jakby czekała na nią, pełna dezaprobaty. Becca nigdy nie uważała koleżanki za skłonną do zemsty, ale trudno było oddzielić ją samą od tego, co nastąpiło po jej śmierci – jakby spowodował to jej duch. Spojrzała na komórkę. Aiden nie odpowiedział, choć zakończyła znakiem zapytania, żeby sprowokować go do reakcji. Starała się nie czuć rozczarowania. Powinna już przywyknąć. Miała do siebie pretensję, że w ogóle do niego napisała. Nie ma już z nim nic wspólnego, choć każdego ranka budziła się z nadzieją, że Aiden napisał, jak bardzo żałuje, że ją rzucił. I że nadal ją kocha. Przeniosła wzrok na gazetę, chociaż nie przeczytała artykułu. Powinna być na lekcji z technik teatralnych, ale uciekła. Nie przewidywała kłopotów z tego powodu. Wszystkim by ulżyło,

gdyby zrezygnowała z tego przedmiotu, a nawet odeszła ze szkoły. Tasha też nie chciała już z nią gadać. „Przepraszam, Bex, naprawdę, ale kiedy na ciebie patrzę, widzę tylko biedną Hannah i to, co Hayley i Jenny mi zrobiły. Wiem, że to nie twoja wina, ale naprawdę muszę się od tego odciąć”. Przestała też odpowiadać na SMS-y o ruchy szachowe. Miała swoje nowe Barbie oraz współczucie całej szkoły i miasta. Becca mogła sobie tylko wyobrażać, ilu nowych znajomych zyskała na Facebooku. Czasem kusiło ją, żeby znowu się zalogować i zobaczyć, co się dzieje w tym innym świecie, ale kiedy rozpętało się piekło, dezaktywowała swoje konta na Facebooku i Twitterze. Tak się musiało stać. Tasha była piękna i skrzywdzona, ale hejterzy potrzebowali jakiegoś czarnego charakteru i Becca idealnie się nadała do tej roli. Przecież to ona odpowiadała za reflektory. To ona pozwoliła Hayley wejść na drabinę. Zasadniczo – Becca usłyszała to w toalecie pierwszego dnia po powrocie do szkoły – była morderczynią tak samo jak Hayley i Jenny. Okazało się też, że Hannah jednak miała inne koleżanki. Becca tego nie zauważyła, zajęta swoimi sprawami, ale istniały. Może Hannah ją lubiła najbardziej, ale nie tylko z nią się spotykała. Najwyraźniej rola szkolnego zera nie równa się byciu samotnym. Hannah nie tylko mamie zwierzała się ze swojego bólu, gdy Becca zaczęła się znowu spotykać z Tashą. Ta bezimienna dziewczyna, z którą Hannah szła kiedyś na geografię, nazywała się Adele Cotterill i Hannah często wypłakiwała się na jej ramieniu. Najgorsze było to – jeśli wierzyć Adele i jej postom na założonej przez nią „Stronie pamięci Hannah Alderton” – że Hannah nigdy nie była złośliwa. Zawsze widziała w Becce to, co najlepsze. Pewnie to prawda. Ale Adele zrobiła wszystko, żeby świat dowiedział się, że Rebecca Crisp nie zasługuje na współczucie. Aldertonowie też tak uważają, napisała. W tej sprawie istnieją ofiary, ale Becca do nich nie należy. To płytka dziewczyna, która zostawiła prawdziwą przyjaciółkę, a potem niechcący ją zabiła. Adele starannie unikała bezpośredniego oskarżenia Bekki, ale jej sugestie wisiały w przestrzeni internetu jak ciężka chmura, której nie rozwieje żaden wiatr. Mniej więcej po godzinie od utworzenia strony Becca zobaczyła pierwszy paskudny post. Nie mogła go nie zauważyć. Brzęczenie komórki nieustannie powiadamiało o nowych komentarzach na jej osi czasu. Same okropieństwa. Inni pisali do niej tweety. Zrobiło jej się niedobrze. Nadal ją mdliło na samo wspomnienie. Jeszcze gorsze było to, że Tasha usiłowała ją bronić. Święta Natasha, która nagle stała się przyjaciółką wszystkich. Nikogo nie obchodziło, że Hannah była dla Tashy zerem – bo Tasha przynajmniej tego nie ukrywała. Nie była jej przyjaciółką i nie wypięła się na nią. Nieważne, że zrobiła to Becce, gdy miały jedenaście lat. O tym nikt już nie pamiętał. Ale Tasha po paru dniach się poddała, a pod koniec Becca po prostu dezaktywowała swoje konta na Twitterze, Facebooku, Instagramie – wszędzie. Tak było łatwiej. Ludzie nie są tacy odważni, gdy spotykają kogoś twarzą w twarz, a ignorowanie i złośliwe szepty na korytarzu mogła jakoś wytrzymać. Ale na tym koniec. Czasem przyglądała się wrakowi swojego życia i myślała: jak do tego doszło? Przecież ja tylko chciałam pomóc. Co gorsza, Natasha myliła się, mówiąc, że Hannah zostanie szybko zapomniana. Hannah stała się symbolem cichej prawości. Natomiast Beccę okrzyknięto wyrzutkiem. Manipulantką. Płytką, egoistyczną, słabą dziewczyną, której zależy tylko na popularności i która wykorzystała wypadek Tashy, żeby awansować w szkolnej hierarchii. Nikt nie zapomniał Hannah – choć dopóki nie umarła, nikt nie miał pojęcia o jej istnieniu – bo zapomnienie o niej oznaczałoby koniec radochy z hejtowania Bekki. Do sali weszły dwie dziewczyny i chłopiec, zerknęli na nią i usiedli w kręgu krzeseł

w przeciwległym kącie. Becca uznała to za sygnał do wyjścia. I tak chciała zapalić i już jednego skręciła. Przerzuciła się ze zwykłych papierosów na samodzielnie robione, bo paliła strasznie dużo, ze dwadzieścia dziennie, i nie wystarczało jej kieszonkowego. Nawet mama zauważyła tę zmianę – Becca widziała to w jej nieustannie zbolałym spojrzeniu. Julia Crisp najwyraźniej miała wiele do powiedzenia na ten temat, ale ktoś jej chyba poradził, żeby pozwoliła Becce samej się z tym uporać. A w tym nie była dobra. Prawdopodobnie strasznie się męczyła, musząc się ograniczyć do uśmiechu i współczucia. No, ale przynajmniej Becca mogła palić do woli i nikt jej za to nie robił wyrzutów. Wiatr był na tyle zimny, że zadrżała, ale słońce świeciło mocno. Za miesiąc zima zniknie ostatecznie i nie wróci aż do października. I choć to Hannah umarła, tutaj Beccę nawiedzał duch Hayley. A raczej nieobecność Hayley. Niemal widziała ją, opartą o mur, z pogardliwą miną zaciągającą się vogiem. Nie dla niej wieśniackie, mocne skręty. Może trafię do więzienia, powiedziała nieobecność Hayley, ale i ty średnio na tym wyszłaś, nie? Becca zgasiła wypalonego do połowy papierosa i wróciła do szkoły, by uciec przed rozżaleniem. Nie chciała tu zostać, ale nie miała gdzie się podziać. Nie było już prób, na które mogłaby czekać, nie było Aidena, z którym mogłaby się spotkać, nie było przyjaciół. Może to ona stała się duchem, bezcelowo snującym się po korytarzach. Ostatecznie poszła w jedyne miejsce, gdzie ogarniał ją względny spokój – do sali plastycznej. Umieszczona w piwnicy, przegrzana, bo choć zima się kończyła, ogrzewanie pozostało takie samo, robiła wrażenie terenu pozaszkolnego, spokojniejszego niż biblioteka. Senny spokój, zrodzony z twórczego skupienia, i mnóstwo miejsca, żeby rozstawić sztalugi w kącie i ukryć się za nimi. W tej sali było łatwiej zapomnieć, że jest się wyrzutkiem. Zresztą mało osób tu zaglądało. W programie szkolnym tego nie było, ale doktor Harvey pewnie by jej to zaleciła. Namalowanie uczuć. I chyba zadziałało. Becca myślała, że wyjdzie jej jakieś postmodernistyczne płótno pełne jaskrawych rozbryzgów, ale ku swojemu zaskoczeniu ujrzała las, śnieg i lodowatą rzekę o świcie. Obraz spokoju przed burzą. Pusta scena, na którą zaraz wbiegnie Tasha, by wpaść lub zostać wrzucona do wody. Początek. Tak, historia Tashy, Hayley i Jenny działa się w kulisach, ale dla Bekki zaczęła się w chwili wielkiego wejścia Tashy na scenę. – Zaczyna to wyglądać cudownie upiornie. – Panna Borders postawiła na pobliskim stoliku dwa kubki herbaty i przyciągnęła sobie stołek. – Szczególnie podobają mi się te smugi czerwieni na niebie i lśnienie lodu. – Dziękuję. – Sporo ostatnio przeszłaś. – Panna Borders zaczekała, aż Becca włoży pędzel do wody, i podała jej kubek. – Dodałam łyżeczkę cukru. Mam nadzieję, że ci nie przeszkadza. W herbacie było za dużo mleka i cukru, ale Becca się uśmiechnęła. – Jeszcze raz dziękuję. Lubiła pannę Borders, lecz miała nadzieję, że nie usłyszy od niej żadnych troskliwych pytań o jej samopoczucie. Wielu nauczycieli uparło się ją nimi zadręczać. Wszyscy zauważyli, że szkolna społeczność ją odsunęła, i pewnie czytali wpisy na Facebooku i gdzie indziej. Poruszali ten temat, ale tak naprawdę nie chcieli o nim wiedzieć. Uczniowie uważali, że to wyłącznie ich sprawa i nauczyciele nie mają nic do gadania, ale Becca dostrzegała zdenerwowanie i napięcie kadry pedagogicznej. Pan Garrick był w szkole lubiany, a umarł w hańbie. – Zabawne – zauważyła panna Borders w zamyśleniu. – Pamiętam was wszystkie, gdy

miałyście jedenaście lat. Hayley była wtedy chuda i niezgrabna, prawda? – Nie patrzyła na Beccę, lecz na obraz. Pewnie nie trzeba było geniusza, żeby zgadnąć, skąd akurat ten pejzaż. – Uważam, że cię podziwiała. Zawsze na ciebie zerkała, jeśli powiedziała coś śmiesznego. – Chyba się pani myli – mruknęła Becca. Odstawiła herbatę i znowu wzięła pędzel i paletę, nie chcąc, by krople akrylu zaschły. – Naszym centrum była Natasha. Pewnie patrzyła na nią. – O, najpierw na nią, ale inaczej. – Nauczycielka pociągnęła łyk herbaty. – W wolnym czasie maluję portrety. Znam się na spojrzeniach. – Roześmiała się cicho. Zabrzmiało to jak westchnienie. – Boże, wydaje się, że to było wczoraj, a teraz jesteście prawie dorosłe. Uczyłam dopiero od paru lat, gdy zaczęłyście tu naukę. Takie miłe i szczere dziewczynki. Żadnych fochów. Jak to wszystko się zmienia. Becca nie wiedziała, co odpowiedzieć. Nie wiedziała, jak to rozumieć. Lubiła pannę Borders, ale co ona mogła o nich wiedzieć? Pewnie nawet nie pamięta swoich szkolnych czasów. – Bardzo rzadko się zdarza, żeby jedenastolatki tak się poróżniły, wiesz? – Tym razem nauczycielka spojrzała na Beccę, ale nie z litością. Równie dobrze mogłyby rozmawiać o jakimś filmie, a nie o powolnej destrukcji nastoletniego życia. Zwykła towarzyska pogawędka. Inteligentna, ale jednak pogawędka. Becca czuła się z tym trochę lepiej. – Są kłótnie i łzy, zwady i przeprosiny – ciągnęła panna Borders. – Ale uczennice pierwszej klasy są zwykle zbyt przejęte tym, że uczą się w dorosłej szkole, żeby zdobyć się na prawdziwą złośliwość. Zaczynają jakieś dwa lata później. – No, to miałam wyjątkowego pecha – mruknęła Becca. Pochyliła się, skupiona na małym fragmencie, w którym woda spotykała się z brzegiem. – Dziwne. – Panna Borders usiadła wygodnie. Najwyraźniej zamierzała mówić, dopóki nie wypije herbaty. – Jak to się potoczyło. Z was trzech tylko Natashy nie lubiłam. Nie powinnam tak mówić, wiem. To brak profesjonalizmu. – Mrugnęła do Bekki. – Ale to prawda. I nadal jej nie lubię, mimo tego, co przeżyła. Zawsze wydawała mi się zepsuta. Dzieci nie powinny dostawać wszystkiego, czego zapragną. To źle wpływa na charakter. A jej charakter od początku nie był zachwycający. – Rodzice Tashy są bardzo mili – powiedziała Becca. Nawet teraz broniła przyjaciółki. – Nie wątpię. – Ale ma pani rację – przyznała Becca. – Owinęła ich sobie wokół palca. – Nie tylko ich. – Panna Borders lekko odchyliła się na stołku. – Nigdy nie rozumiałam, dlaczego wy dwie, a potem Jenny, bezkrytycznie ją podziwiacie. Nigdy nie wydawała mi się nikim wyjątkowym. Ty i Hayley to co innego, wy byłyście prawdziwymi dziećmi. A między wami – Natasha. Tak strasznie zamknięta w sobie. – Nie pamiętam tego dobrze. Byłyśmy dziećmi. Becca nie podniosła wzroku znad obrazu, ale czuła, że panna Borders rzuciła jej spojrzenie mówiące „akurat”. – Ale była bardzo ładna. Jenny też, kiedy dorosła. A Hayley miała tę swoją chłodną urodę. Na długo, zanim któraś z was to zauważyła, ta uroda dojrzewała pod jej skórą, czekając, aż kości policzkowe się uwydatnią. Bardzo bym chciała namalować portret Hayley. – To akurat możliwe. Hayley wolnego czasu ma teraz w nadmiarze. – Nie do twarzy ci z sarkazmem, Rebecco. – Po tym, co zrobiła? Panna Borders milczała przez chwilę. Becca sądziła, że z zawstydzenia, ale potem zauważyła, że nauczycielka nadal jest pogrążona we wspomnieniach, pochłonięta ich przeglądaniem

i sortowaniem. – Hayley była bardzo poruszona, kiedy odpadłaś z ich grupy. – Nie aż tak – powiedziała Becca, wzruszając ramionami. – O, bardzo. Tylko wtedy widziałam, żeby sprzeciwiła się Natashy. Nikt poza nią tego nie zrobił. – Nauczycielka spojrzała na Beccę z ciepłym uśmiechem. – Nawet ty. Wszyscy ślepo jej słuchali. Ale kiedy cię odtrąciły i zaczęłaś samotnie przesiadywać w sali plastyki, a mała Jenny zajęła twoje krzesło, Hayley nie mogła się z tym pogodzić. Usiłowała to zmienić, ale Natasha jej nie pozwoliła. Słyszałam je na przerwie obiadowej. Hayley wstawiała się za tobą. A potem, pewnego dnia, po prostu się poddała. Widziałam, jak płacze na korytarzu, i spytałam, co się stało, ale nie chciała powiedzieć. Spytałam, czy to ma coś wspólnego z tobą, i usiłowałam ją namówić na rozmowę o przyjaźni, ale oznajmiła, że nie zrozumiem. Potem stała się chłodniejsza. We wszystkich znaczeniach tego słowa. Początek hitchcockowskiej blondynki. Becca nie wiedziała, co to jest hitchcockowska blondynka, ale rozumiała, o co chodzi nauczycielce: narodziny Barbie. – Mózg, uroda i seks, to one trzy. Przyglądanie się ich dorastaniu było ciekawe. – Aha. Pewnie tak. – Becca zaczęła podupadać na duchu. Nawet panna Borders fascynowała się Barbie. – Ach… – Nauczycielka zauważyła jej nastrój. – Ale poza tym te dziewczyny są – były – na wskroś sztuczne, podczas gdy ty sama się stworzyłaś. Masz własny styl. To budzi większy podziw. To artyzm. Prawdopodobnie dlatego Natasha wróciła do ciebie, gdy straciła pamięć. Ludzie potrzebują prawdy. Becca usiłowała znaleźć w głosie nauczycielki nutę litości czy protekcjonalizmu, ale bez skutku. Jeszcze nigdy nikt obcy nie powiedział jej nic tak miłego. – Od tamtego wydarzenia ciągle się nad nimi zastanawiam. No, nad nimi i tobą. I po przemyśleniu wszystkiego – to straszne, ale prawdziwe – bardziej mi żal Hayley niż Natashy. – Nauczycielka wstała. – Może nadal widzę tamtą niezdarną, chudą dziewczynkę, wypłakującą sobie oczy na korytarzu. Zabawne, jak długo zostają w nas takie rzeczy. – Przez chwilę milczała. – Chyba miałaś szczęście, że się od nich uwolniłaś. – Na pewno nie wyszło mi na dobre to, że musiałam do nich wrócić. – Becca uśmiechnęła się z trudem. Nie musiała i wszyscy o tym wiedzieli. Przylgnęła do Tashy, nawet jeśli wtedy nie chciała tego przyznać. – Zawsze chciała panować nad innymi – zauważyła panna Borders, lekko się przeciągając. – Niektóre kobiety to urodzeni gracze, a Natasha Howland do nich należy. Zostałaś zdjęta z szachownicy, a twoje miejsce zajęła Jenny. – Jak nowa królowa w szachach. – Tak, chyba tak. – Nauczycielka zabrała swój kubek. – Ale podejrzewam, że w oczach Natashy wszyscy są pionkami. Szybko zastąpiła swoje koleżanki. – Położyła rękę na ramieniu Bekki. – Teraz trudno ci w to uwierzyć, ale to wszystko minie. No i jednak się stało. Mądrości dorosłych. Becca uśmiechnęła się i odłożyła pędzel. – Wiem. Ma pani rację. – Wcale nie była przekonana, ale chciała sprawić przyjemność pannie Borders. – Umyję to i wyjdę na świeże powietrze. – Ja się tym zajmę. Idź. Spacer dobrze ci zrobi. Becca obawiała się, że jej uśmiech wygląda jak grymas, bo bardziej miała ochotę krzyczeć: „Nie, dobrze zrobiłoby mi, gdyby mój chłopak do mnie wrócił, a wszyscy zrozumieli, że nie zrobiłam nic złego!”.

– Dziękuję – powiedziała tylko, chwytając kurtkę i torbę. Nagle ciepło stało się duszące, a ulubiona nauczycielka zaczęła ją drażnić. Dorośli nie potrafią niczego wyrazić słowami. To pełne wyższości „zrozumiesz, kiedy dorośniesz” zawsze wyłazi na wierzch. Becca zastanawiała się czasem, czy oni wszyscy zapomnieli, jak to jest naprawdę czuć. To nie była jakaś podwórkowa przepychanka. Dwie osoby straciły życie. Do ostatniego dzwonka zostało co najmniej pół godziny. Boisko opustoszało, a przy bramie nie kręcił się żaden znudzony nauczyciel dyżurny. Becca wyszła, nie oglądając się, i ledwie znalazła się za rogiem, zapaliła zaoszczędzoną połówkę papierosa. Nie wiedziała, dokąd iść. Fajnie było wyrwać się ze szkoły, z dala od tego piekła, ale nie chciała wracać do domu. Miała trochę pieniędzy, lecz nie uśmiechało jej się samotne siedzenie w Starbucksie, a poza tym za godzinę zaczną się pojawiać tam znajomi, a ona nie miała ochoty odpierać ich spojrzeń. Szła powoli, nie zwracając uwagi, dokąd niosą ją stopy. Zastanawiała się nad słowami nauczycielki. Nie zdawała sobie sprawy, że panna Borders tak uważnie przyglądała się im w dzieciństwie. Dziwne, że nigdy nie lubiła Tashy. Coś w tym stwierdzeniu nie wiadomo dlaczego niepokoiło Beccę – przesypywało piaski wspomnień. Przecież ona także wiedziała, że Tasha potrafi być suką. Albo że potrafiła nią być wtedy, więc nie powinno jej to dziwić. Może wstrząsnęła nią opowieść o zdenerwowaniu Hayley. Może. Ale nie, tu nie zgadzało się coś innego. Z jej pamięci powoli wynurzało się coś, co wydarzyło się znacznie później. Nadal nie mogła tego uchwycić, jak Tasha czepiająca się gałęzi w rzece. Ale w tym przypadku to, co niepokoiło Beccę, zanurzało się w głębinę za każdym razem, gdy już prawie dosięgała celu. Może to nic takiego. Cokolwiek to jest, nie ma znaczenia. Po raz tysięczny spojrzała na wyświetlacz komórki, by sprawdzić, czy Aiden odpowiedział, ale oczywiście nie. Zapłonął w niej mały płomyk gniewu. To już niegrzeczne, prawda? Czy to takie trudne, napisać „dzięki” albo coś w tym stylu? Aiden pewnie pracuje, podpowiedział jej rozsądek, ale go zagłuszyła. Aiden to gnojek. I tyle. Znieruchomiała, widząc trzy tablice „Na sprzedaż”. Opierały się o siebie, jakby walczyły o lepszą pozycję na trawniku. Nie miała pojęcia, że zawędrowała aż tak daleko. Patrzyła pod nogi, zatopiona w myślach. Dlaczego tu przyszła? Stała na chodniku i wpatrywała się w budynek. Dom Hayley. Wyglądał na sfatygowany. Na białych drzwiach podwójnego garażu widniała blada czerwona smuga, jakby coś z nich zmyto. Może i tak. W wystawionym na zewnątrz kuble na śmieci piętrzyły się butelki po winie i mocniejszych alkoholach. A więc teraz nie tylko mama Jenny za dużo piła. Okna zasłonięto szczelnie, zarówno na parterze, jak i na piętrze. Czy na tyłach domu jest tak samo? Czy rodzina Hayley żyje w ciemnościach, czekając, aż ktoś kupi ich dom, żeby mogli stąd uciec i zacząć na nowo? Sądząc po liczbie tablic, nie mieli szczęścia. Becca nagle poczuła, że przytłacza ją smutek, ciężki, bolesny, jak skurcze w pierwszym dniu miesiączki. Może Aiden nie był jedynym gnojkiem. Może ona też nim była. Nie poświęciła ani jednej myśli rozpadowi rodziny Hayley. Ani mamie Jenny. Czy władze miasta ją przeniosły? Czy z alkoholu przerzuciła się na narkotyki? Nie miałaby problemu z dostępem. „Jaka matka, taka córka”. Skoro rodzice Hayley zużywali tygodniowo tyle butelek, wszystko jest możliwe. Becce zbierało się na płacz. Po raz kolejny zastanowiła się, jak mogło do tego dojść. Łzy stanęły jej w oczach. Nie zauważyła, że drzwi domu się otwierają. – To ty. Dwa ociekające jadem słowa. Becca drgnęła i szybko wytarła łzy.

– Przepraszam, ja tylko… – Co „tylko”? Przyszłaś się pogapić? – Mama Hayley, ukrywająca wychudzone ciało w szerokim swetrze i dżinsach, wyrzuciła czarny worek do kubła na podjeździe. – Wylać więcej trucizny na nasz dom? – Ja… nie… nigdy… przepraszam… – Becca poczuła, że policzki jej płoną. Po co tu przyszła? Dlaczego mama Hayley jej nienawidzi? To nie jej wina. Naprawdę! Przecież ona nic nie zrobiła. Pani Gallagher podeszła i stanęła przed nią twarzą w twarz. Becca lekko się cofnęła. Serce zabiło jej mocniej. Czy ta kobieta ją uderzy? – Przepraszam, ja… – Nie wiedziała, co powiedzieć, więc spytała niezręcznie: – Jak się czuje Hayley? Pani Gallagher prychnęła z goryczą. – Akurat cię to obchodzi. A może teraz, kiedy nie masz już przyjaciół, nagle za nią zatęskniłaś? Becca cofnęła się lekko, zaskoczona. – A tak, słyszę to i owo. Nie tylko na moją córeczkę trwa nagonka na Facebooku, co? – Oczy mamy Hayley były zaczerwienione, a ciemne cienie pod nimi stały się nabrzmiałymi workami, zwisającymi na wychudłe policzki. – Co? Odebrało ci mowę, pani detektyw? Myślisz, że jesteś taka mądra? Patrz, co narobiłaś. Jenny jest w domu wariatów, a moja Hayley się rozsypała. Dają jej prochy, wiesz? Wiedziałaś? – Wycelowała chudy palec w Beccę. – Rozsypała się. – Stuknęła się w pierś. – Tutaj. Prawie już nie mówi z sensem, tylko siedzi i bełkocze. A wiesz, o kim mówi? O tobie i Jenny. Nadal o was myśli. Po tym wszystkim. A teraz już mnie nawet nie chce widywać. Mówi, że nie ma po co. – Matka Hayley chwyciła Beccę za ręce i potrząsnęła nią tak mocno, że torba zsunęła się dziewczynie z ramienia. – Wiesz, co to za uczucie? Wiesz, jak bezradna się czuję? – Gniew nagle ją opuścił i zaczęła szlochać – gwałtownie, głośno, z głębi piersi. Osunęła się na ziemię, bezwładna postać na asfalcie, a jej rozluźnione palce przejechały w dół po Becce. Becca rozejrzała się bezradnie. Było jej niedobrze, nie wiedziała, co robić. W końcu kucnęła obok złamanej kobiety. – Niech pani wraca do domu – powiedziała najłagodniej, jak umiała. Chciała objąć mamę Hayley, ale bała się, że doprowadzi ją tym do wybuchu. – Pomóc pani? – Mówi, że Jenny ma rację. – Pani Gallagher wpatrywała się w swoje prywatne piekło. Becca zastanowiła się, czy już jest pijana. Może. – Mówi, że to wszystko jej wina. Nie powinna się łudzić, że wszystko załagodzą. A teraz Hannah i Peter Garrick nie żyją. – Jej głos brzmiał jak słabe miauczenie. – Niczego mi nie wyjaśnia. Mówi tylko, że nikt jej nie uwierzy. Nikogo nie chce widzieć. – Łkania stały się gwałtowniejsze, wydzierały się z jakiegoś głębokiego miejsca. – I tak się boję, że tam umrze… – Bardzo mi przykro – powiedziała Becca. Nie wiedziała, jak się zachować. Nie było jej przykro z powodu Hayley, co to, to nie, ale z powodu tego bólu. Trwała przykucnięta, choć w nogach czuła ukłucia niezliczonych igieł, aż łzy mamy Hayley trochę przystopowały. Kobieta westchnęła przeciągle i drżąco i wytarła nos wierzchem dłoni. Potem podniosła głowę. Była zmęczona, jakby takie załamania ostatnio spotykały ją zbyt często. – Nienawidziłam cię – oznajmiła, przysiadając na piętach. – Może nadal cię nienawidzę. Dopiero wtedy Becca poczuła piekące łzy. Dorośli nie nienawidzą nastolatek. Nie powinni. A ona nie zrobiła nic złego. – A ona nie. – Kobieta dźwignęła się na nogi. Becca zrobiła to samo. Znowu stanęły twarzą w twarz. – Myśli o tobie więcej niż o mnie.

Becca opanowała łzy. – Jak to? Dlaczego Hayley miałaby o niej myśleć? Planowała jakąś zemstę? – Już nie pozwala mi przychodzić. – Rozpacz kobiety znowu powróciła, grożąc wybuchem. – Co o mnie mówi? – naciskała Becca. Mama Hayley poczłapała ociężale do drzwi. Po paru krokach stanęła. – Mówi tylko: „Wykorzystała Beccę”. Ciągle to powtarza – powiedziała, oglądając się na Beccę. Przez chwilę mierzyły się wzrokiem. Potem pani Gallagher wzruszyła ramionami i znowu się odwróciła. – Ale może to przez te prochy – dodała, ruszając. – Nie wiem już, co o tym myśleć. Ale nie chcę myśleć o tobie.

48 Becca wróciła do domu prawie biegiem, z głową tętniącą czymś pomiędzy strachem a bólem. Musiała się zastanowić w jakimś cichym, spokojnym miejscu. Wstrząsnął nią widok mamy Hayley. Pani Gallagher była w gorszym stanie niż Amanda Alderton, której córka naprawdę nie żyła. Hayley. Dziewczynka wchodząca na drzewa. Lodowata blondynka. Morderczyni. Wyglądało na to, że totalnie się załamała. Czy w więzieniu łatwo dostać narkotyki? Może. Ale dlaczego Hayley rozsypała się akurat teraz? Becca pamiętała, jak spokojnie weszła na drabinę, żeby przesunąć reflektor. Wtedy nie była zdenerwowana. Może na tym etapie jej plan nie wydawał się realny. Becca pomyślała o pannie Borders, spokojnie obserwującej śmierć ich przyjaźni, i poczuła ostre dźgnięcie tęsknoty za prostotą tamtych pierwszych dni w nowej szkole. Czemu Hayley przestała jej bronić, gdy Tasha zastąpiła ją Jenny? Dlaczego płakała na korytarzu? Dlaczego w ogóle cię to obchodzi?, spytała samą siebie. To wszystko wydarzyło się dawno temu. Nie potrzebujesz nikogo. Poradzisz sobie sama. Niech się walą. Twarde słowa, w które czasem połowicznie wierzyła – ale puste. Łatwiej było w to uwierzyć, gdy u jej boku stali Hannah i Aiden, a przyjaźń z popularną dziewczyną należała do odległych wspomnień. Teraz wszystko wydawało się inne. Miała świeże rany, którymi musiała się zająć. Czuła się, jakby znowu stała się jedenastolatką – ale teraz było o wiele, wiele gorzej. Tylko czy dobrze zapamiętała swoją dziecięcą przyjaźń? Panna Borders powiedziała, że wszystkie robiły to, co kazała im Tasha – czy tak to wyglądało? Owszem, Tasha zawsze znajdowała się w centrum, ale co Becca do niej czuła? Tak naprawdę? Głowa jej pulsowała bólem. W ustach czuła suchość, musiała się napić, ale nie chciała na dole wpaść na mamę. Wysupłała ze znalezionej w kieszeni paczki gumy jeden listek i wsadziła sobie do ust. Otworzyła okno. W szufladzie przy biurku leżała ostatnia paczka marlboro lights, które odłożyła na specjalne okazje. Wyjęła jednego. Dym miał przyjemny smak, nie powodował takich zawrotów głowy jak pozbawione filtra zwijane papierosy, był tylko ciepły i drzewny. Przypomniał jej Aidena. Znowu sprawdziła komórkę. Nadal żadnego SMS-a. Drań. Trzymając smakowitego papierosa w dłoni, podeszła do zapchanej i nieuporządkowanej biblioteczki i wyszarpnęła z niej stare albumy ze zdjęciami, zapomniane i prawie się rozsypujące. Nie oglądała ich od lat. Coś ciągle nie dawało jej spokoju, coś prawie już przypomnianego. Może spojrzenie w przeszłość to odkurzy. Przejrzała tekturowe strony ze zdjęciami za celofanem. Fajnie było oglądać prawdziwe fotografie, należące tylko do niej, nieudostępnione całemu światu na Instagramie i Facebooku. Uśmiechnięte od ucha do ucha dziecinne buzie – jej o wiele okrąglejsza niż w tej chwili, ale też o wiele szczęśliwsza. Okropne ciuchy. Cała ich trójka razem. Dzień na plaży – z czyimi rodzicami pojechały? Zapomniała, ale pamiętała automaty, na których grały za dziesięć pensów i nigdy nie wygrały. Szczerbata Hayley, której jeszcze nie wyrósł nowy ząb. Becca na swoich

szóstych urodzinach – już nie tak bardzo uśmiechnięta, bo zamiast w ukochaną zieloną sukienkę ubrano ją w fioletową, której nie znosiła i… …zastygła, nadal dotykając zdjęcia. Zielona sukienka. Jak mogła zapomnieć o swojej najwspanialszej zielonej sukience? Została zniszczona. Tasha ją zniszczyła, a winę zrzuciła na Hayley. Zemdliło ją; zaciągnęła się papierosem i poczuła lekkie zawroty głowy. Ta zielona sukienka to stare dzieje. Chyba nie ma nic wspólnego z tym, co się wydarzyło między Tashą a Hayley? Tasha była po prostu rozpuszczonym dzieckiem. A jednak… Ta świadomość uwierała ją jak ostry okruch kamienia. To o czymś świadczyło. I nie chodziło o to, co wtedy zrobiła Natasha, ale jak to zrobiła. Becca spojrzała na piękne bierki z kamienia mydlanego na szachownicy, odsuniętej w głąb jej małego biurka. Cierpliwie czekały na następny ruch niedokończonej partii. Tasha przerwała grę, gdy miały równe szanse. Teraz ich królowie, niemal zapomniani, wpatrywali się w siebie zza swoich szańców. Szachy. Znowu powróciło to swędzenie. Poczucie, że przegapiła coś ważnego. Coś tuż pod jej nosem. Szachy. Ponownie spojrzała na nieruchome figury i pionki. Wspomnienie przebijało się na powierzchnię jej pamięci jak robak, torujący sobie drogę w błocie. Szachy. Pogrzeb. I nagle to usłyszała. Głośno i wyraźnie. Podsłuchane słowa. „Natasha sama je wybrała, wiesz? Te dziewczyny były jej najlepszymi przyjaciółkami”. Czy tak powiedziała pani Howland? Czy pamięć ją zawodziła? Istniał tylko jeden sposób, żeby się przekonać. Spojrzała na zegarek. Jeśli się pospieszy, dotrze do domu Howlandów, zanim Natasha skończy zajęcia. Wyrzuciła papierosa przez otwarte okno, nawet go nie gasząc, i wygrzebała z komody to, czego potrzebowała: czerwony kaszmirowy sweter, który dostała na Gwiazdkę od cioci. Sweter za mały o rozmiar albo nawet dwa. Idealnie. Wyszła, zanim matka zdążyła ją zawołać, i ruszyła truchtem. Czas naglił. Może Natasha zaplanowała coś po szkole, a może nie. Becca nie mogła wiedzieć, nie należała już do jej towarzystwa. Zwolniła dopiero, gdy skręciła w ulicę Natashy. Nie mogła wpaść do jej domu zdyszana i ociekająca potem. Musiała wyglądać normalnie. Stabilnie. Oparła się o chłodny ceglany mur przy drzwiach i przez parę sekund czekała, aż jej oddech wróci do normy. Wtedy wyprostowała się i wcisnęła guzik dzwonka. – Rebecca! – Zawsze ta Rebecca, nigdy Bex ani Becca. – Dzień dobry. – Wejdź, wejdź. Natasha jeszcze nie wróciła. – Alison Howland na powrót stała się dawną sobą, elegancką, perfekcyjnie umalowaną, w idealnie dobranych kolorach, choć był zwyczajny dzień, a ona pewnie wyszła dziś tylko do supermarketu, jeśli w ogóle. Może właśnie wróciła ze spotkania z przyjaciółkami. Becca wyobrażała sobie, że Alison Howland wiedzie wspaniałe, pachnące perfumami życie. Nawet znalezienie Natashy w rzece okazało się bardziej bolesne w skutkach dla wszystkich poza Howlandami. Na nieużywanym Airbooku na kuchennym stole piętrzyły się nowe pisma, ale nawet to nie sprawiało wrażenia bałaganu – pisma były na to zbyt drogie. Raczej nadawały klasy wnętrzu, które wyglądało na stylizowane, jak te zdjęcia z domów sławnych ludzi. Luźna atmosfera, ale i tak promieniejąca szykiem. Becca uniosła sweter.

– Znalazłam go w domu i pomyślałam, że może należeć do Tashy. Nie jest mój. Alison przyjrzała się mu uważnie. – Nie sądzę. Natasha nie lubi kaszmiru. – Uśmiechnęła się przepraszająco. – Ale jest śliczny. – Och… Może należy do Hayley albo Jenny. Twarz Alison stężała i Becca niemal się znielubiła za to cierpienie, które najwyraźniej sprawiła kobiecie. Może jednak mama Tashy ukrywała jakieś rany. – Możesz go zatem spalić – rzuciła gorzko Alison. – Po procesie te dwie bardzo długo będą nosić tylko więzienne drelichy. Becca skinęła głową, znowu oblewając się rumieńcem. Alison, która musiała dostrzec skrępowanie gościa, uścisnęła lekko ramię Bekki. – Och, przepraszam. To nie twoja wina. Ja tylko… no, wszystkim nam jest trudno. Wiem, że Gary cierpi. Bardzo je lubił. Zwłaszcza Hayley. A one… one chciały… no. Nigdy nie widziałam go tak zdenerwowanego i złego. To przez tę dwulicowość. Przez te ich kłamstwa. – Straszny szok – wymamrotała Becca. Zastanawiała się, jak przejść do tematu bransoletek. Może prosto z mostu? – A potem były takie słodkie, takie pomocne – to boli najbardziej. Płakałam razem z nimi! Siedziały przy niej w szpitalu, przynosiły jej rzeczy z jej pokoju, żebyśmy nie musieli od niej odchodzić. I przez cały czas to one były wszystkiemu winne? Czasami wciąż w to nie wierzę. Nawet teraz. Kiedy już wszystko wiadomo. Becca nie widziała się z Howlandami od pogrzebu i choć Alison mogła już trochę ochłonąć ze wstrząsu, jej ból nie osłabł. Nadal żyła w chwili, w której wszystko się zmieniło. Potrzebowała terapii bardziej niż Becca. Jak by zareagowała na widok mamy Hayley, szlochającej na podjeździe przed domem? Oby życzliwie, choć ta lodowata nienawiść, którą w tej chwili okazywała, zapowiadała całkiem inną scenę. Te dziewczyny uszkodziły idealne życie Alison. Tego się nie wybacza. Jaka matka, taka córka. – I mają mi oddać te bransoletki – syknęła Alison. Nie patrzyła już na Beccę. – To Natasha je wybrała. Powiedziałam tej policjantce, że ma je odebrać, ale na razie ich nie dali. No i proszę. Becca nawet nie musiała pytać. Dobrze usłyszała. Twarz ją zamrowiła, a oddech ugrzązł w piersi. Tasha powiedziała, że to jej mama wybrała bransoletki, ale skłamała. Becca zerknęła na zegarek. – To ja już pójdę – powiedziała. – Za chwilę mam sesję z terapeutką. Nie miała, ale chciała uniknąć spotkania z Natashą. Wyglądałoby to, jakby się jej narzucała. Poza tym musiała się zastanowić. To w końcu tylko drobne kłamstewko. Może Tasha nie chciała, żeby Becca czuła się odsunięta. Ale jakimi innymi drobnymi kłamstewkami mogła ją karmić? – Oczywiście. – Alison niespodziewanie ją uścisnęła. Becca oddała uścisk, zbyt zaskoczona, by zareagować inaczej. – Zawsze byłaś najlepsza z nich, Rebecco. Bardzo się martwiłam, kiedy się rozstałyście. Becca nie skomentowała tego, wymamrotała pożegnanie i wyszła. Była roztrzęsiona. Alison Howland najwyraźniej nie miała pojęcia, że znowu się rozstały, i nie zdawała sobie sprawy z internetowej nagonki na Beccę. No, ale Tasha wspominała, że jej mama nie korzysta z sieci. Nigdy nie używa swojego nowiutkiego laptopa. Becca powoli dochodziła do wniosku, że tak jest najlepiej. – Bex? Podniosła głowę. O cholera.

– Co ty tu robisz? – Tasha zmrużyła oczy w niskim popołudniowym słońcu. Trudno było stwierdzić, czy jest rozdrażniona, czy tylko razi ją światło, ale mówiła z wyraźnym niezadowoleniem. – Przyniosłam to. – Becca uniosła lekko sweter. – Znalazłam go i myślałam, że może należy do ciebie. – Czyżby? – Tasha uniosła brew. – Coś takiego? Becca zacisnęła zęby. A zatem Tasha-suka wróciła. Ale miała rację. Becca nigdy by nie włożyła tego swetra, nie tylko z powodu rozmiaru. Był mocno oldskulowy. – Tak, powinnam była się domyślić. Chyba… – Przestąpiła z nogi na nogę i trochę się zgarbiła. – Chyba chciałam się z tobą zobaczyć. Sprawdzić, czy sobie radzisz. Od dawna nie rozmawiałyśmy. – Nic lepszego nie przyszło jej do głowy. Zresztą nie do końca skłamała. Bolało ją, że już się nie przyjaźnią. Bardzo bolało. – Wszystko w porządku. – Tasha złagodniała. – Przykro mi z powodu tego hejtu w internecie. Musiało być ci trudno skasować konto. – Właściwie mnie to nie rusza – odparła Becca, choć tym razem skłamała. Uwolniła się od hejterów, ale miała wrażenie, że odrąbała sobie rękę. Jeszcze trochę i zacznie zakładać fałszywe konta tylko po to, żeby poczuć, że mieszka na tej samej planecie co reszta jej kolegów. – Tęsknię, to wszystko. Dobrze było znowu się z tobą przyjaźnić. Tasha spłoszyła się i spojrzała na swoje drzwi, szukając ucieczki. – Wiesz, nie jestem gotowa. – Jasne. – Po raz pierwszy od początku tej sytuacji Becca zauważyła nieszczerość Tashy. – Jasne, rozumiem. – Dzięki, Bex. Nie myśl, że cię nie kocham, bo to bzdura. Bez ciebie… kto wie, co by było? No właśnie, co?, pomyślała Becca. Co właściwie dla ciebie zrobiłam? Dlaczego Hayley uważa, że mnie wykorzystałaś? Wzruszyła ramionami. – Lepiej już pójdę. – Spoko – powiedziała Tasha z ulgą. – Ja też idę. Becca zrobiła jakieś cztery kroki, po czym się obejrzała. – Tash! – Co? – Natasha była już przy drzwiach. Szybko się ruszała. – Dlaczego powiedziałaś mi, że twoja mama wybrała bransoletki dla Hayley i Jenny? – Co? – To już była prawdziwa irytacja. Tasha chciała, żeby Becca wreszcie znikła. W dupę się ugryź, ty królowo doskonałości, pomyślała Becca, zawracając. Nie dam się spławić. – Bransoletki przyjaźni. Wtedy, gdy dałaś mi szachy. Powiedziałaś mi, że twoja mama je wybrała, a ona mówi, że ty. – Czy to ważne? – Tasha włożyła klucz w zamek, oglądając się na Beccę. – Coś to zmienia? Powiedziałam coś takiego? Nie pamiętam. Może chodziło mi o to, że razem je wybrałyśmy. – Aha, może. – Becca nie była przekonana. Ona pamiętała doskonale. Znajdowały się w sali teatralnej. Zapamiętała to, bo poczuła się jak zasrany wybraniec losu. A dlaczego? Ponieważ Tasha osobiście wybrała prezent dla niej, a nie dla tamtych dwóch. Zrobiło jej się gorąco. – Masz rację. To nic takiego. Odwróciła się i odeszła. Czekała na stuk drzwi. Nie rozległ się przez parę sekund. Tasha odprowadziła ją wzrokiem.

Skłamała, pomyślała Becca i w tej chwili uświadomiła to sobie z całą jasnością. Okłamała mnie. Ale dlaczego? Znowu usłyszała słowa Hayley, wypowiedziane roztrzęsionym głosem jej mamy. „Wykorzystała Beccę”. A potem, oczywiście, wróciło wspomnienie zielonej sukienki. Świat zadrżał od możliwości, których Becca wolała nie sprawdzać. Nie chciała tak myśleć. Nie mogła. Ale zielona sukienka nie dawała o sobie zapomnieć. Może jednak nie zmieniły się aż tak bardzo. Natasha ją wtedy oszukała. Czy teraz zrobiła to znowu? * Tej nocy wypaliła ostatniego marlboro, myśląc o kłamstwie Natashy, słowach Hayley i zielonej sukience, aż miała wrażenie, że ktoś przepuścił jej mózg przez wyciskarkę do owoców. Dlaczego Tasha skłamała? To nie było nic wielkiego. Może nie ma znaczenia. Ludzie nieustannie mijają się z prawdą, żeby oszczędzić uczucia innych. Może Tasha miała wyrzuty sumienia, że prezent dla Bekki jest mniej osobisty. To możliwe. Możliwe. Ale wydawało się inaczej. A choć Tasha straciła pamięć, to przecież nie przeszczepiono jej nowego charakteru. Nie była dziewczyną, która kłamie, żeby ktoś poczuł się lepiej. Becca i bez tego by się z nią przyjaźniła. Więc po co? Becca wychyliła się przez okno, wystawiając twarz na chłodny powiew wiatru. Czy Hayley w swojej celi też nie śpi? Czy wzięła działkę i leży nieprzytomna? A może zamknęli ją w jakimś szpitalu na odwyku? Bransoletki. Zielona sukienka. „Beccę też wykorzystała”. Zielona sukienka była jak wodorost. Owinięta wokół jej nóg wciągała ją w mrok, gdzie przeszłość splatała się z teraźniejszością. Tasha zawsze stanowiła centrum grupy. To prawda. Wszystkie tańczyły, jak im zagrała, jakby nawet w dzieciństwie wiedziały, że jest wyjątkowa, a ich miejsce w świecie zależy od jej kaprysu. Nawet po incydencie z zieloną sukienką, gdy Tasha okazała się podstępna i podła, nic się nie zmieniło. Zawsze potrafiła je oczarować na nowo. Becca wydmuchnęła dym w nocne powietrze i spojrzała na ciemne kształty w ogrodzie: czarny masyw, który był szopą taty, podwójna huśtawka pod płotem, rośliny wyłaniające się z czarnej ziemi. Wszystkie bez słonecznego światła wyglądały jak obce istoty, złowieszcze i niewyraźne. Mroczny świat. Tasha skłamała. Ta myśl przyczepiła się do niej jak rzep. A teraz Tasha wie, że Becca wie o jej kłamstwie. Tasha-wzorowa uczennica, która zdała egzaminy najlepiej z całej klasy, Tashaszachistka, która niczego nie robi bez przyczyny, nie da się oszukać. Becca wzięła komórkę i znalazła numer Tashy. Już nie znajdował się w najczęściej używanych. Porzucona po raz drugi. To nawet śmieszne. Nagle przypomniałam sobie o mojej zielonej sukience. Obłęd, nie? Tyle lat, a ja nagle o tym myślę. Ciekawe dlaczego.

Szybko napisała tekst i wcisnęła „Wyślij”. Wyrzuciła papierosa, zamknęła okno i położyła się na łóżku z łomoczącym sercem. Poderwała się, gdy komórka zabrzęczała.

Przepraszam, pracowałem. Tak, to ulga. Dzięki.

Nie Tasha, Aiden. Becca spojrzała na tekst. Zimny i obcy. Bez pocałunku na końcu. Jak nie jej Aiden. No, ale okazało się, że nigdy nie był jej. Jak by mógł, skoro tak wiele przed nią ukrywał? Teraz miała do siebie pretensje, że w ogóle do niego napisała. Dlaczego jest tak słaba? I głupia? Wyłączyła światło i piekliła się w ciemnościach, walcząc z pragnieniem, by reaktywować swoje facebookowe konto tylko po to, by sprawdzić, co się dzieje w świecie Aidena. W końcu wyłączyła telefon i położyła go na komodzie po drugiej stronie pokoju, żeby nie mieć do niego łatwego dostępu. Było jej niedobrze. Dlaczego tak trudno pozbyć się bólu serca?

49 Następnego dnia nie poszła na poranne zajęcia. Miała sesję z poczciwą, ale nudną doktor Harvey. Nie powiedziała jej o spotkaniu z mamami Hayley i Tashy. Ani o zielonej sukience. W ogóle nie mówiła wiele, a na koniec udała, że boli ją głowa, i poprosiła o skrócenie spotkania. Reszta dnia minęła jak we śnie; na angielskim wydawało się, że duch pana Garricka unosi się w klasie, a zwłaszcza nad ramieniem nerwowej i rozedrganej nauczycielki, która wzięła te zajęcia w zastępstwie. Była chyba dość dobra, ale nie znała ich, a przerażony wyraz jej oczu, gdy spoglądała na Beccę, świadczył, że przeczytała w gazecie wszystkie odcinki upiornej sagi, która dotknęła tak wiele osób. Becca siedziała z pochyloną głową, nie uczestniczyła w lekcji. Tasha nie odpisała. Becca zastanawiała się, czy to dziwne, czy też osobie zajmującej tak wysokie miejsce w hierarchii ula nie wypada zniżyć się nawet do tekstu „Nie mam pojęcia, o co ci chodzi”. A może naprawdę wyleciało jej z głowy. Becca przypomniała sobie dopiero na widok zdjęcia. Ale chyba Tasha powinna sobie przypomnieć na widok tego SMS-a? Przecież mama zrobiła jej wtedy awanturę. Jedną z nielicznych w jej życiu. Może wciąż się namyśla, co odpowiedzieć. A może to tylko paranoja Bekki. Po dzwonku powlokła się do szafki, żeby zostawić książki. Przed nią szły nowe Barbie, Jodie i Vicki. Becca jęknęła w duchu. Dziewczyny nie traktowały jej źle – nie zasługiwała na aż tyle – ale wyraźnie okazywały jej swoją pogardę. Właściwie były nawet gorsze od Hayley i Jenny. Wiedziały, że są tylko zastępstwem, i zamierzały nie stracić nowego prestiżu i rozkoszować się nim w każdej minucie dnia. Zerknęły w jej stronę i zachichotały. Becca otworzyła szafkę, żeby ich nie widzieć, ale głosy i tak do niej docierały. – Umówiła się z nim w Starbucksie… w tej chwili! – Nie wierzę, że się jej podoba, ale ona mówi, że jest uroczy. – Wiem! Mark Pritchard strasznie się wkurzy. – Mark jest przystojniejszy. – Tak, ale gitarzyści muszą mieć bardzo sprawne palce. – Boże, jesteś obrzydliwa! Becca poczuła ściskanie w żołądku. Ona. Ona. Ona. Istniała tylko jedna „ona”, która potrafiła tak zdominować rozmowę. Tylko jedna „ona”, za którą szalał Mark Pritchard. Natasha. Palce gitarzysty. Becca zatrzasnęła szafkę i pospiesznie wyszła na dwór, nie wiedząc, czy po drodze nie zwymiotuje. Potrzebowała świeżego powietrza i papierosa. Aiden. Mówiły o Aidenie. O Aidenie i Natashy. Dłonie jej się spociły. To niemożliwe. Chyba nie poszli na randkę? On by tego nie zrobił, prawda? Starbucks. W tej chwili Natasha siedziała z nim w Starbucksie. Tak powiedziały te suki. Specjalnie, żeby usłyszała? Chciały wbić nóż w jej i tak złamane serce i trochę powiercić

w ranie? Na pewno. Mało im było, że ją kopnęły, zamierzają ją skopać na śmierć? Aiden nie zrobiłby jej tego. Szła, głośno tupiąc, ale jednak nie biegła – nie chciała wyglądać jak desperatka. Nie zrobiłby tego. Wiedziałby, jak bardzo by ją zranił, no i może czasem świrowała, ale nie miał powodu ranić jej jeszcze bardziej. Na pewno nie umówiłby się z Tashą. Na pewno. Na pewno? Ale się umówił. Zajrzała przez szybę i nie mogła się dłużej łudzić. Aiden siedział tyłem do niej, ale rozpoznała jego czarną skórzaną kurtkę i jego piękne ciemne włosy. Trzymał łokcie na stole, a Tasha pochyliła się do niego i wzięła go za ręce. Przechyliła tę swoją idealnie piękną głowę, jasne włosy spłynęły jej na jeden policzek. Uśmiechała się, a potem parsknęła śmiechem z tego, co powiedział. Becca niemal słyszała ten śmiech, zalotny i pewny siebie jak diabli. Zupełnie inny od jej śmiechu. Miała ochotę wtargnąć do środka i wyrwać jej te jasne kudły razem z ciemnymi odrostami. Miała ochotę krzyczeć z wściekłości, bólu i gniewu. Miała ochotę zabić ich oboje. Wyjęła komórkę i impulsywnie napisała SMS-a do Aidena. Serio? Serio? Z Tashą?? Wiedziałam, że ci się podoba. WIEDZIAŁAM. Nie wierzę, że to zrobiłeś. Nie wierzę, że tak mnie skrzywdziłeś. Świnia! Oboje jesteście świnie!

Drżącymi palcami wcisnęła „Wyślij”. Z nosa jej ciekło. Przez szybę zobaczyła, jak Aiden zerka na telefon. W tej samej chwili Tasha na nią spojrzała. Zmierzyły się wzrokiem, zwyciężczyni i pokonana, jak zawsze. Tasha uśmiechnęła się znacząco. Wiedziała. Becca poczuła to jak uderzenie w twarz. Odwróciła się i uciekła. Nie zauważyła, że płacze. Zorientowała się dopiero, kiedy wróciła do domu. Chciała biec. Chciała biec tak długo, aż znajdzie się na drugim końcu świata, jak najdalej od Brackston i jego jadu. Jak Aiden mógł jej to zrobić? Jak mógł? Usłyszała brzęk komórki. Napisał! Co jest z tobą nie tak??? To KAWA. Nic wielkiego. Becca, do kurwy nędzy! Co z tobą??? Odbiło ci? Śledzisz mnie?

Znowu zaczęła płakać. W tych słowach nie wyczuwała nawet nienawiści. Brzmiało w nich coś o wiele gorszego – irytacja. Drażniła go. Tylko tyle. Nie zostało w nim dość uczuć, żeby ją znienawidził. Znowu się wygłupiła i tym razem Tasha o tym wiedziała. Siedzieli przy jednym stoliku. Nie mógłby przeczytać tego SMS-a i go jej nie pokazać. Boże. Zapragnęła umrzeć. Wpadła do swojego pokoju i trzasnęła drzwiami. Nie obchodziło jej, że to dziecinne zachowanie. Padła twarzą na łóżko i płakała, aż jej poduszka przemokła od łez i smarków. Kłamstwo Tashy jej nie obchodziło, słowa Hayley także nie, nie obchodziła jej ta głupia zielona sukienka. Nic z tego nie miało znaczenia ani sensu. Ale to… to było realne. Jeśli

do tej pory myślała, że jej życie się skończyło, to teraz skończyło się dwa razy bardziej. Tasha opowie o tym Vicki i Jodie, a one – reszcie szkoły. Pewnie już teraz wszystko trafiło do internetu. Wszyscy się z niej śmieją. Zazdrosna, świrnięta Becca Crisp. Zatęskniła za Hannah. Nagle. Do bólu. Hannah potrafiłaby ją uspokoić. Gdyby nie umarła, to całe gówno by się nie wydarzyło. Może nadal byłaby z Aidenem. Wzięła głęboki oddech, żeby z rozżalenia nie zacząć obwiniać o wszystko zmarłej przyjaciółki. To była jej wina, bo zachowywała się jak wariatka. I wina Aidena, bo był kłamliwym draniem. I Tashy, bo była dziewczyną, która tak łatwo dostaje wszystko, czego chce. Nienawidziła ich wszystkich. Nienawidziła siebie. Koniec tych rozkmin. Powlokła się na kolację. Udawała, że je, i unikała rozmów, a kiedy mama spytała, co się dzieje, wzruszyła tylko ramionami i powiedziała, że brakuje jej Hannah. Tak było najłatwiej ją spławić. Rodzice tak samo nie potrafili mówić o uczuciach jak ona. W tej chwili jeszcze tego jej brakowało, żeby opowiadać o randce Aidena i Tashy. Nie potrzebuje litości. W nocy dostała SMS-a od Casey, która powiadamiała ją, że znowu pastwią się nad nią na Twitterze. Vicki i Jodie piszą, że zwariowała z powodu Aidena. Na Facebooku też. Becca wtuliła twarz w poduszkę i znienawidziła się po raz kolejny. Dlaczego Casey jej o tym powiedziała? Była chyba jedyną osobą, która nadal traktowała ją jak człowieka – może dlatego, że rok temu przeszła przez piekło „Czy Casey Morrison jest lesbą?”, więc wiedziała, co to znaczy. Mimo to: dlaczego jej powiedziała? Może sądziła, że Becca powinna wziąć się w garść, pojawić się online i stawić czoła napaściom. Becca spojrzała na telefon. Nie obchodziło jej, co się o niej mówi, no, w każdym razie nie bardzo, ale przeważyła ciekawość. Czy Tasha i Aiden już zmienili status na „w związku”? Czy ona chce to zobaczyć? Może zauważą, że wróciła online, i natychmiast usuną ją z grona znajomych. Czy to by było takie złe? Myśl o Aidenie, który rzuca ją jeszcze i na Facebooku, znowu ścisnęła jej żołądek. Zajrzy i zaraz dezaktywuje konto. Dwie minuty, obiecała sobie, tylko żeby się dowiedzieć. Wzięła głęboki oddech i zalogowała się na Facebooka.

50 To jak, masz ochotę to powtórzyć? – spytał Jamie, gdy szli żwirową ścieżką do domu. Wieczór był miły, napięcie zelżało po pierwszym kieliszku wina, ale teraz czuł się jak niezdarny nastolatek, który co chwila popełnia gafy. Zaproponował tylko drinka i może coś do jedzenia, luźna sugestia, która nie musiała się wydawać zaproszeniem na randkę. Drugie spotkanie pozbawiło go tej dwuznaczności. Za bardzo wyszedł z wprawy, żeby się w to bawić. Ale przynajmniej mieli wspólny temat: prawo, nawet jeśli bardziej interesowała ją muzyka, co stanowiło przyjemne zaskoczenie. – Jasne – powiedziała Caitlin Bennett, uśmiechając się do niego. – Czemu nie? On też się uśmiechnął. – Świetnie. Może w ten weekend? Już miała odpowiedzieć, kiedy ich uwagę odwróciły dobiegające z domu odgłosy kłótni. – Masz gości? – spytała cicho. Nagle się zmieniła, w jej postawie pojawiło się napięcie, które od razu uczyniło z niej policjantkę. – Aiden zamieszkał u mnie na jakiś czas, ale oprócz niego nie powinno być nikogo. – Problemy sercowe? – Chyba. Byli już prawie przy drzwiach, gdy te się otworzyły i Aiden niemal wypchnął na zewnątrz łkającą Beccę. W świetle latarni Jamie zauważył, że twarz dziewczyny była cała w czerwonych plamach. – Podlizujesz się jej na Facebooku! – krzyknęła. – Polubiłeś wszystkie jej posty. Dodałeś ją jeszcze przed zerwaniem ze mną! Wiedziałam, że nadal ci się podoba. Wiedziałam! – To ona dodała mnie – odparł Aiden ze znużeniem. – Nie słuchasz. Nie podobała mi się. Ale przynajmniej nie jest wariatką. Daje mi żyć. – Wszystko w porządku? – odezwał się Jamie. Głupio. Sytuacja była daleka od „w porządku”. Aiden powiedział mu o zerwaniu i korespondencji z Natashą, ale najwyraźniej Becca tego nie przebolała. – Idę stąd – oznajmiła Becca. Zobaczyła Caitlin i otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale się powstrzymała. Uszło z niej powietrze; odwróciła się, prawie potykając się o Biscuita, który kręcił się przy jej kostkach, nieszczęśliwy z powodu jej zdenerwowania. Przykucnęła i przez chwilę go głaskała, ukrywając twarz, po czym ruszyła przed siebie pędem. Biscuit zaskomlał. No tak, piesku, pomyślał z westchnieniem Jamie. Nie wszystko da się naprawić polizaniem po twarzy i merdaniem ogonka. Z ludźmi jest inaczej. Dobrze, że nie jest nastolatkiem. Może wyszedł z wprawy w randkowaniu, ale przynajmniej on i Caitlin byli na tyle starzy i cyniczni, że wiedzieli: czasem się udaje, a czasem wszystko obraca się w gówno. Gwarancja miłości na zawsze nie istnieje. Nie w rzeczywistym świecie. – Przepraszam – wymamrotał Aiden, gdy Caitlin się pożegnała i odeszła. Wypiła tylko kieliszek wina, a jej samochód nadal stał w pobliżu. To, co zaczęło się jako zwykłe rutynowe

odwiedziny, zmieniło się w świetny wieczór i Jamie miał bladą nadzieję, że może Caitlin wejdzie na kawę, ale błazeństwa Bekki położyły temu kres. No, ale Caitlin zgodziła się na kolejną randkę, więc nie było aż tak źle. – Co tu się stało? – Becca… jest Beccą. – Nadal dręczą ją w internecie? – Jamie trochę jej współczuł; dziewczyna przeżyła trudne chwile, a teraz, nie wiadomo dlaczego, reszta traktuje ją jak tamte dwie dziewczyny. Jakiś absurd. – Tak jakby. Ale rzadko jest online. Nie wiem, dlaczego wieczorem weszła na fejsa. Od czytania tego wszystkiego poczuje się tylko gorzej. – Aiden zapalił resztkę jointa i zaciągnął się głęboko. – A co z tobą i Natashą? – Jamie poczuł się jak rodzic, nie przyjaciel, starannie omijający pola minowe nastoletniego życia, żeby wybadać, co się dzieje. – Będzie coś z tego? Aiden wzruszył ramionami. – Jest fajna i w ogóle, ale nie wiem. Raczej nie. Jest inna. Pewna siebie. I to ona mnie poderwała, ja nie zrobiłem żadnego ruchu, choć Becca myśli inaczej. – Przez chwilę milczał. Potem chmura przed jego twarzą nieco się rozpłynęła i chłopak spojrzał przez opary na Jamiego. – A ty i ta policjantka? Coście robili do późna? Jamie roześmiał się z tego nagłego odwrócenia ról. – Poszliśmy na przyjacielską kolację. – Aha, akurat. – Aiden wyglądał, jakby chciał powiedzieć coś więcej, ale przerwał mu brzęk komórki. – Becca? – spytał Jamie. Chłopak pokręcił głową. – Tasha. – Zostawiam cię z nią, casanovo – powiedział Jamie i poszedł z Biscuitem do salonu. Sam pewnie też napisze do Caitlin. Jakieś „dziękuję za wspaniały wieczór”. Coś w tym stylu. Bez napinki. Żeby nie wygłupić się za bardzo. Uśmiechnął się pod nosem. Może powinien poprosić Aidena o radę.

51 W każdym razie przepraszam. Czuję, że to moja wina. Jutro zamorduję Jodie i Vix. Nie powinny rozpętywać gównoburzy w internecie. To takie szczeniackie. :*

Wciskam „Wyślij” i czekam. Siedzę po ciemku na łóżku, ale zasłony są rozsunięte i księżyc, okrągły i nisko wiszący, rzuca rozbryzg światła na wykładzinę. Grube gałęzie drzewa rozdzielają je na pasma. 11.45 Aiden Nie twoja wina! Nic nie zrobiłaś. To wariatka. Pech, że nas zobaczyła. Zapomnij. :* 11.46 Tasha Jeśli chcesz. :* 11.49 Aiden Tak, tylko narobiła mi wstydu przed Jamiem i tą policjantką. Przynajmniej od razu poszła :* 11.49 Tasha Bennett tam była? :* To dziwne. Czego chciała? Dlaczego ciągle się tam kręci? 11.50 Aiden Pewnie wracali z randki. Jamie jest na nią chyba napalony. 11.51 Tasha Fuuuu! ;-)

Uśmiecham się z ulgą. Faktycznie, to trochę obrzydliwe. Caitlin Bennett pewnie nawet nie goli nóg. Ale jednocześnie super się złożyło. Bennett zobaczyła wybryki Bekki – to dodatkowa premia.

11.51 Aiden No!

Zagryzam wargę, a moje palce śmigają po klawiaturze. 11.52 Tasha Daj mi znać, jeśli będziesz chciał znowu wyskoczyć na kawę czy gdzieś. Było mi miło ;-) :** 11.55 Aiden Mnie też :**

Jakby musiał mnie powiadamiać, że dobrze się bawił. No raczej. Od dawna to wiem. Jest przewidywalny jak wszyscy inni. 11.58 Tasha To pa ;-) 11.58 Aiden Pa :**

Myślę o moim pocałunku z Aidenem tamtego popołudnia, gdy Becca widziała nas w Starbucksie. Odwiózł mnie do domu swoim samochodem, pachnącym skórą, trawą i tytoniem, a ja pochyliłam się i nagle jego wargi dotknęły moich. To było łatwe. I nawet nie tak paskudne, jak się spodziewałam. Nie próbował mi wepchnąć języka do gardła jak Mark Pritchard. Był delikatny, może dlatego, że go zaskoczyłam. Nie wiem, co o tym myśleć. Może w ogóle nie powinnam o tym myśleć. Muszę zasnąć, a przynajmniej spróbować. Potrzebuję więcej niż te trzy, góra cztery godziny, które zwykle udaje mi się przespać, i to zaczyna się na mnie odbijać. Doktor Harvey na pewno miałaby w tej kwestii dużo do powiedzenia, gdybym do niej wróciła, ale nie zamierzam. Spoglądam na szachownicę, na czarne i białe bierki, schludnie ustawione i gotowe do nowej walki. Becca tego nie wie, ale skończyłam naszą partię już jakiś czas temu, sama ze sobą. Robiąc ruch jej bierkami, usiłowałam myśleć jak ona. I tak moja strona wygrała. A teraz ta partia dobiegła końca. Zwycięstwo. Ale Becca mnie zdenerwowała. Najpierw pytaniem o bransoletki. Widziałam, że się wścieka, ale trudno. Właściwie to nic nie znaczy, już się nie przyjaźnimy. Ale zielona sukienka? O tym zapomniałam. Po co to wyciągnęła? Dlaczego nagle przypomina mi coś, co wydarzyło się wiele lat temu? Skoro tak bardzo za mną tęskni, po co o tym mówi? Raczej trudno to nazwać naszym najmilszym wspomnieniem. Co chciała osiągnąć tym SMS-em? Jakiej odpowiedzi się spodziewała? Czy to był strzał ostrzegawczy? Wpatruję się w uporządkowaną szachownicę. Wyobrażam sobie swój gambit na otwarcie, rozważam wszystkie możliwości, zawsze co najmniej trzy ruchy przed przeciwnikiem,

nieustannie analizuję sytuację, decyduję, które bierki poświęcić, a które oszczędzić. To moja druga natura. Mało brakuje, żebym napisała do Bekki, ale rezygnuję. Milczenie jest złotem. Jeśli rozpoczęłyśmy nową rozgrywkę, to już wygrywam. Oczy mnie pieką ze zmęczenia. Kładę się i wpatruję się w sufit. Przecinają go krechy księżycowego światła. Liczę je. Trzynaście. Oczywiście. Cokolwiek policzę, zawsze wychodzi trzynaście. Z trudem walczę z opadającymi powiekami. Ciemność czeka na mnie we śnie, szepcze do mnie, a ja nie chcę do niej iść. Nie pójdę. Znowu liczę do trzynastu i zastanawiam się, czego się tak boję.

52 Po godzinnej drzemce, w którą Becca zapadła, zalana łzami wstydu, sen odszedł i nie chciał wrócić na dłużej. W niespokojnych, przelotnych majakach nieustannie widziała ten sam moment – Aidena i Tashę za szybą Starbucksa. Trzymali się za ręce. I to spojrzenie Tashy. Becca widziała siebie przepełnioną wściekłością, bijącą pięściami w szkło aż do krwi. Szyba się nie poddała. Odgradzała ją od nich, a frustracja doprowadziła Beccę do morderczych myśli. Chciała ich zabić. Płonęła tym pragnieniem. Obudziła się zlana potem, zdezorientowana i oszołomiona, ale jej mózg od razu ruszył pełną parą. Chwila jasności pośrodku tej całej głupoty – jej własnej głupoty. Ta mina Tashy na jej widok. Ten blady uśmieszek. Całkiem jakby się jej spodziewała. Becca otworzyła okno, zwinęła sobie papierosa i zapaliła go drżącymi palcami. Musiała się nad tym zastanowić. Może popada w paranoję albo w prawdziwy obłęd. Jej umysł przypominał supeł, który trzeba rozplątać. Co powiedział jej wczoraj Aiden? Kiedy się na niego rzuciła z krzykiem, starając się go uderzyć, zanim zjawił się Jamie z Bennett? Powstrzymała wzdrygnięcie na myśl o swoim zachowaniu i skupiła się na jego słowach. Natasha dodała go do znajomych na Facebooku. Natasha zaprosiła go na kawę. To ona pierwsza zaczęła lajkować jego zdjęcia. Może kłamał. Może. Ale Becca cały czas miała przed oczami minę Tashy. Tryumfalną. Zwycięską. Co powiedziała panna Borders? Podejrzewam, że w oczach Natashy wszyscy inni są pionkami. Becca, już zupełnie rozbudzona, włączyła nocną lampkę i znalazła kartkę i długopis. Musiała się zastanowić i uporządkować myśli. Wszyscy jesteśmy pionkami, napisała najpierw. Aiden, ja. Hayley? Jenny??? Hannah?? Skłamała o bransoletkach. Dlaczego? Żebym została jej przyjaciółką. Hayley mówi: „Wykorzystała Beccę”. Może nie chodziło jej o Tashę, ale o kogo innego? Przyłapałam ją na kłamstwie z bransoletkami i napisałam SMS-a o zielonej sukience. Zero odpowiedzi.

ALE potem umówiła się z Aidenem. A ja ich zobaczyłam. Zatrzymała się i zaciągnęła mocno papierosem, aż bibułka zaskwierczała. Wielkie „Dlaczego?” nieustannie swędziało ją w głowie, ale to zignorowała. Nie chodzi o przyczyny. Trzeba ułożyć wydarzenia we właściwej kolejności. Zajrzeć za kulisy. Kulisy to jej żywioł. Ale nie przypadkiem. Usłyszałam rozmowę Vicki i Jodie. Dokładne wskazówki. Wystarczające, żebym się zorientowała, że chodzi o Aidena. „Palce gitarzysty”. Kazała im to powiedzieć? Tak, żebym usłyszała? Może mnie jakoś oczerniła? I tak wszyscy mnie nienawidzą. A one zrobiły to, żeby się jej przypodobać. DLACZEGO??? Oparła się o poduszki. Wiecznie to „dlaczego”. Wielkie dlaczego, małe dlaczego – wszystkie jej rozmyślania prowadziły donikąd. Może po prostu coś jej się przywidziało. Może dopatruje się sensu w zbiegach okoliczności. Może to jakieś szalone… Zamarła, oczy lekko się jej rozszerzyły, chłód musnął jej skórę. Kawałki układanki wskoczyły na swoje miejsce. Cholera. O jasna cholera. Chwyciła długopis i zaczęła gryzmolić pospiesznie, spiczastymi kulfonami. Tasha wiedziała, że zeświruję, kiedy usłyszę o niej i Aidenie. Przyłapałam ją na kłamstwie o bransoletkach. Poczuła się zagrożona. Napisałam do niej o zielonej sukience. Uważa, że to aluzja/groźba? Martwi się, że coś wiem. Dlatego zrobiła ruch: chciała, żebym ją przyłapała z Aidenem. Nowym Barbie każe mnie poinformować, że znajdę ich w Starbucksie, żebym tam osobiście pobiegła (SUKI). Potem zaczynają rozgłaszać w internecie, że ześwirowałam. Wie, że dowiem się o tych atakach online. Że wyjdę na obłąkaną z zazdrości byłą dziewczynę. Że nikt nie uwierzy w ani jedno moje słowo. CZY O TO JEJ CHODZIŁO? Nie wie, co wiem (o co mnie podejrzewa?), więc zrobiła ze mnie kompletną wariatkę. To jak rozgrywka szachowa. Wszystkie bierki ulokowane we właściwych miejscach na wypadek ataku. Pionki. Jesteśmy dla niej pionkami. Więc jakie niebezpieczne dla niej informacje mogłabym posiadać? Wyrzuciła z głowy plątaninę myśli i, trochę uspokojona, rzuciła długopis. Dla wszystkich jej zapiski byłyby bredniami wariatki. Wiedziała to. Ale znała Natashę. Tę prawdziwą, bez charyzmatycznej maski. Na jakiś, całkiem długi czas o niej zapomniała, dręczona zazdrością i rozpaczliwym pragnieniem, żeby znowu wrócić do paczki. A Natasha ukryła tę prawdę o sobie. Ale Becca ją znała. Może tego bała się Natasha? Pomyślała o Aidenie, ale już bez morderczej żądzy urwania mu łba. Biedny idiota. Kolejny pionek, jak oni wszyscy. Wypaliła papierosa, ale nie skręciła następnego. Zostawiła uchylone okno. Zimny powiew koił jej nerwy. Zasłony poruszyły się, a jasny księżyc malował pasma światła na suficie. Jej umysł, jednocześnie spokojny i intensywnie skupiony, raz po raz analizował wydarzenia. Pomyślała o Jenny na oddziale psychiatrycznym czy gdzie tam ją zabrali. Hayley, złamana, przerażona

i odmawiająca spotkania nawet z własną matką. Nikt nie uwierzy w ani jedno ich słowo. Natasha, królowa ula, ma już nowe Barbie. Becca została odrzucona. Wykonała swoje zadanie. Na razie to nie ma sensu, wiedziała. I wiedziała, że powinna iść spać. Chociaż spróbować. Ale serce tętniło jej od adrenaliny, ciało niecierpliwie czekało nadejścia poranka, kiedy będzie mogła wykorzystać te poszlaki, więc leżała, wpatrzona w mętną ciemność z nadzieją, że wkrótce zrobi się jasno.

53 Wraz ze świtem przyszła jasność myśli i o szóstej Becca była już ubrana i siedziała przy komputerze w ciszy uśpionego domu. Nie zajrzała na Facebooka – Aiden i Natasha wyrzucili ją z grona znajomych, a reszta jej nie interesowała. Zresztą i tak zobaczyła już wszystko, co powinna – a może raczej to, co miała zobaczyć. Reszta ula mogła rzucić się z urwiska jak lemingi. A Hannah? Becca zawrze z nią pokój na swój sposób. Notatki z wczorajszej nocy leżały pod ręką na biurku, gdy przeglądała internet. Wiedziała, czego szuka: artykułów dotyczących sprawy. A co ważniejsze, wzmianki o zeznaniach Hayley. Wszyscy znali wersję Tashy – Becca od niej samej – ale w burzy, która się rozpętała, gdy Hannah zginęła, a pan Garrick popełnił samobójstwo, wszystko inne straciło znaczenie. Może gazety nie mogły publikować zeznań Hayley i Jenny? Może prawnicy dziewczyn zakazali im mówić? Może po tym, co się wydarzyło – a to, że Hayley uszkodziła reflektor, było dla Bekki potężną zagwozdką – uznano, że nie ma już czego ratować? A może prościej: nikogo nie obchodziła ich wersja wypadków. Mogła poczekać do procesu. Mimo to Becca przeczesywała wytrwale niezliczone miejscowe i ogólnokrajowe pisma. Niektóre artykuły były krótkie, jeden akapit, inne dłuższe. Od tamtego dnia nie zaglądała do gazet. Mama ich nie kupowała, a Becca przecież była obecna przy wypadku, po co miałaby jeszcze o nim czytać? Dziwnie się czuła, widząc własną zapłakaną twarz na zdjęciu, które ktoś jej zrobił na pogrzebie. Mnóstwo zdjęć Tashy. Ani jednego Hayley ani Jenny. Nie wymieniono nawet ich nazwisk. Przewijała kolejne strony, aż artykuły zaczęły jej się zlewać w jeden tekst. Znalazła tylko oświadczenie prawnika, który powiedział, że obie nastolatki nie przyznają się do winy, zarówno jeśli chodzi o zarzut zabójstwa, jak i usiłowania zabójstwa, i żadna nie złożyła pełnego zeznania. Już miała skapitulować, gdy w końcu trafiła na skarb. W osłupieniu przeczytała artykuł z jakiegoś lokalnego szmatławca, napisany parę dni przed aresztowaniem. Przed pogrzebem. …matka jednej z nastoletnich morderczyń, oskarżonych o zabójstwo Hannah Alderton i usiłowanie zabójstwa Natashy Howland, której danych z przyczyn prawnych nie możemy ujawnić, po aresztowaniu córki zamieściła na Facebooku następujący status (obecnie skasowany): Wersja [imię ocenzurowane] przedstawia się zupełnie inaczej. Prawda wyjdzie na jaw i wtedy będziecie żałować. Tak, poszły do lasu, ale nie było tak, jak mówią wszyscy. W grę wchodził film. I szantaż. Moja córeczka nikogo nie zabiła i kochała go, nieważne, czy miała prawo. Obyście zdechli, że wierzycie tej suce. To moje dziecko jest ofiarą. Uważa się, że matka szesnastolatki boryka się z problemem alkoholowym po rozpadzie swojego małżeństwa, w którym – jak twierdzi miejscowy informator – zarówno ona, jak i jej córka padły ofiarą przemocy. Nie wiadomo, czy obrona wykorzysta tę opinię. Dziewczyna, której danych nie możemy podać z przyczyn prawnych, przechodzi badania mające wykazać,

czy może uczestniczyć w procesie. Według informatora policyjnego u Natashy Howland nie znaleziono żadnego istotnego filmu. Becca przeczytała artykuł tyle razy, że niemal znała go na pamięć. Potem zapisała kluczowe hasła. Film. Szantaż. Było inaczej, niż mówią wszyscy. Bardzo długo wpatrywała się w swoje zapiski. Szantaż. Film. Jeśli wypadki tej nocy nie wyglądały tak, jak mówiła Natasha, może dlatego Hayley i Jenny nabrały wody w usta. Ten film… Czy Natasha ma coś na nie? Ale co? I dlaczego policja go nie znalazła? Przypomniała sobie Hayley i Jenny w szpitalu. Były wstrząśnięte czy zdenerwowane? Nie spędziła z nimi wiele czasu, zaraz poszły, żeby przynieść coś Tashy. Mózg pracował jej gorączkowo. Poszły do domu Tashy, w którym nie było nikogo. Czy chodziło im o zabranie filmu, a nie o przyniesienie nagrań i książek? Wzięła swoje rzeczy i wyłączyła komputer. Głowa pulsowała bólem. Gdy w łazience przy sypialni rodziców zaszumiał prysznic, zbiegła na dół, zawołała „Do widzenia” i wypadła na świeże powietrze. To wszystko nadal nie miało sensu. No bo co mogło się wydarzyć, jeśli nie to, o czym mówiła Natasha? Co w tym wszystkim robiła Hannah? Ta sytuacja tak ewidentnie wyglądała na drugą próbę zabójstwa, gdy obie wmówiły Jenny i Hayley, że Tasha odzyskuje pamięć… Przecież dziewczyny zdecydowały się na drugą próbę ze strachu, że Tasha przypomni sobie, co zrobiły? To się musiało rozegrać tak, jak mówiła Tasha. Musiało! Dręczyły ją, otumaniły lekami, związały, a potem doszło do prawie tragicznego wypadku. Sytuacja wymknęła się spod kontroli. Fragmenty układanki wirowały w jej głowie; żaden nie pasował do pozostałych. Ale jeśli było dokładnie tak, jak powiedziała Tasha, to dlaczego niepokoiło ją zachowanie Bekki? Czemu miał służyć podstęp ze spotkaniem z Aidenem? I dlaczego Becca nie może przestać myśleć o zniszczonej zielonej sukience? W szkole nie miała ochoty iść do świetlicy ani na lekcję, na której powinna być. Ruszyła do teatru. Pierwszy raz od tamtego strasznego dnia. Miała mdłości, gdy szła chłodnym korytarzem. W ustach jej wyschło i trochę kręciło się jej w głowie. W pewnej chwili omal nie uciekła, ale musiała zobaczyć, gdzie to się wydarzyło. Jeśli coś z tego zrozumie, kłamstwo w sprawie bransoletek, wspomnienie zielonej sukienki i „Beccę też wykorzystała” staną się nieważne. Będą nadprogramowymi kawałkami układanki, których nie zdołała dopasować. Na zawsze pozostanie jej bezradna świadomość, że wszystko się bardzo, ale to bardzo spieprzyło. Odetchnęła głęboko i otworzyła drzwi. Sala była pusta. Pan Jones miał zajęcia w innej klasie, a skoro sztukę odwołano, teatr stał się zapomnianym pomieszczeniem. Nikt nie chciał go wynająć, a wszystkie wydarzenia przeniesiono do hali sportowej. Wszyscy unikali myślenia o dziewczynie, która tu umarła. Przez jakiś czas sala była zamknięta, podczas gdy policja sprawdzała reflektory i gdy cały sztankiet przeszedł kontrolę techniczną, a potem – by nie mogły się tu wedrzeć wiedzione makabryczną ciekawością dzieciaki z pierwszej klasy, ale ich zainteresowanie szybko zbladło, a dyrektorka musiała chyba w końcu uznać, że teatr powinien

być dostępny dla uczniów i nauczycieli. Tylko że oczywiście nikt z niego nie korzystał. Duch przeszłości unosił się przed nią jak stary, migoczący film. Wspomnienia wyostrzały się i znikały za mgłą. Oto ona, warczy na Hannah i ucieka do reżyserki. To Natasha, której zrobiło się słabo. Hannah zajmuje jej miejsce. Reflektor spada. Niemal widziała za szklaną ścianą reżyserki swoją twarz, wstrząśniętą i przerażoną, gdy Hannah runęła na podłogę. Cienie z przeszłości cofnęły się do tamtej przerwy obiadowej. Jenny, której puściły nerwy. Becca i Tasha, sprzymierzone w postanowieniu, żeby zburzyć spokój swoich byłych przyjaciółek. Reflektor, który należało przesunąć. Hayley wchodząca po drabinie. Jenny, pod wpływem czegoś i drażliwa, warcząca na Hannah. Kłótnia, która się rozpętała. Jenny wyjawiająca, że Becca była u Tashy. Wszystko dokładnie tak, jak zapamiętała. Nie ma tu żadnych tajemnic do odkrycia. Becca odwróciła się, by wyjść – prawie bała się, że widmo Hannah zastąpi jej drogę i będzie ją błagać, żeby z nią została, bo czuje się strasznie samotna – a potem stanęła. Nagle zrozumiała. Jasno i wyraźnie. To nie ona odniosła drabinę i narzędzia woźnego. Zrobiła to Natasha. Poszły na lekcję – wszystkie z wyjątkiem Tashy, która przytuliła Beccę, podziękowała, że jest dla niej tak dobrą przyjaciółką, i powiedziała, że odniesie narzędzia. Tasha została sama z reflektorem, drabiną i wszystkim, czego potrzebowała do odkręcenia śrub i zdjęcia zabezpieczającego łańcucha. Hannah znalazła się pod reflektorem tylko dlatego, że Tashy zrobiło się słabo. Czy Tasha udawała? A wtedy Hannah, słodka, spragniona sympatii Hannah pospieszyła z pomocą. Może Tasha chciała, żeby to wyglądało tak, jakby Hayley i Jenny usiłowały ją skrzywdzić – nie zaproponowała, żeby przećwiczyć scenę innego dnia – ale potem Hannah stanęła pod reflektorem i nagle, niespodziewanie, sytuacja stała się o wiele poważniejsza. Reflektor miał tylko spaść, pomyślała Becca, pod którą ugięły się nogi. To miało wyglądać jak nieudany zamach na Tashę. Ale dlaczego? Odwróciła się i zaczekała, aż ciężkie drzwi zatrzasną się za nią, a wtedy oparła się o nie. Dlaczego Tasha chciała je wrobić? Straciła pamięć. W tamtym okresie nie pamiętała o Jenny i panu Garricku. Nie mogła sobie przypomnieć niczego, począwszy od czwartkowej przerwy obiadowej. No i naprawdę wyciągnięto ją z lodowatej rzeki, na wpół zamarzniętą i właściwie martwą. Co za szczęście, że Jamie McMahon tamtędy przechodził i ją znalazł. Zrobiło się jej niedobrze. Była przekonana, że Natasha spowodowała śmierć Hannah, przypadkowo lub nie. Kolejne niepasujące kawałki tej dziwnej układanki. O ile to w ogóle jej kawałki. Nie miała dowodu na to, że Tasha obluzowała reflektor. Może tego nie zrobiła. A jednak ciągle przypominała jej się twarz Tashy za szybą Starbucksa. Jakby Becca zrobiła dokładnie to, czego oczekiwała. Maska na chwilę spadła i wyjrzał zza niej ktoś zupełnie inny. Ale to żaden dowód. Dowód na co? Czego nie zauważała? Co to za intryga? Ważniejsze pytanie brzmiało: czy ta intryga dotyczy także jej? Od samego początku? A potem uderzyło ją inne pytanie, od którego zakręciło się jej w głowie. Kiedy się to zaczęło? Rozległ się dzwonek. Becca torowała sobie drogę w tłumie uczniów, który nagle zaroił się wokół niej. Szła na angielski. Emily już z nią nie siedziała, a kiedy weszła do małej klasy,

zobaczyła złośliwe uśmieszki. – Szanuj się trochę – powiedziała Emily, wyrażając to, co wszyscy niewątpliwie mamrotali za jej plecami. – Co się z tobą stało? Kto śledzi swojego byłego? Ogarnij się! – Rozległo się parę chichotów, ale Emily się nie śmiała. – Zmienisz się w jedną z tych kobiet, co odcinają fiuty swoim mężom. – Spierdalaj – mruknęła Becca w chwili, gdy do klasy weszła nauczycielka na zastępstwie, panna Rudkin. Nie było to inteligentne ani zabawne, ale na nic innego nie było jej stać, gdy zajmowały ją ważniejsze sprawy. Osunęła się na swoje krzesło, wyjęła notatki i tomik poezji i wróciła do rozmyślania nad ostatnimi hipotezami. Zajęcia się zaczęły, a ona odpłynęła. Zresztą panna Rudkin nigdy jej o nic nie pytała. Becca spojrzała na rozłożone zapiski i wzięła długopis. Istniały dwa spojrzenia na tę sytuację. Wszystko potwierdzało szczerość Natashy. Wszystko pasowało do jej wersji. Pasowało idealnie; dowody łączyły się ze sobą i wskazywały na Hayley i Jenny. Zgrabny pakiet, obwiązany wstążeczką i wręczony Bennett. Wręczony przez Beccę. Jęknęła bezgłośnie. A gdyby spojrzeć z drugiej strony? Jeśli Hayley i Jenny mówiły prawdę, a Natasha kłamała? Co wtedy będzie pasować? Pomyślała o dwóch komórkach, zawierających tyle obciążających dowodów. O nagraniu z monitoringu, na którym było widać Jenny w sklepie. Inspektor Bennett i jej sztuczka z kurtką w gabinecie dyrektorki. Wyraz twarzy Jenny na jej widok – autentyczne zaskoczenie. Nie strach. Zaskoczenie. Co powiedziała Hayley? Coś o tym, że kurtka Jenny ma ślad po papierosie na rękawie? Te komórki kupiła blondynka w kurtce z Primarku. Na nagraniu nie widać jej twarzy. Kiedy Tasha ufarbowała włosy na blond??? Co najmniej miesiąc przed Bożym Narodzeniem, to na pewno. W połowie semestru? W październiku? Jakoś tak. Becca zapisywała pospiesznie myśli, napływające chaotyczną falą. A jeśli Tasha dowiedziała się o romansie Jenny i pana Garricka na długo przed tym czwartkiem? A jeśli postanowiła zaczekać? I działać zgodnie z planem? Becca zastygła. Minęło sporo czasu, zanim znowu zaczęła pisać. A jeśli Natasha wcale nie straciła pamięci?

54 Na SMS-a Aidena odpowiadam, że boli mnie głowa i zadzwonię później. Gram na zwłokę i jestem zła na siebie, że się wymiguję. Wiem, że nie powinnam, ale potrzebuję spokoju. Jodie i Vickie mnie drażnią. Aiden mnie drażni. Wszyscy tak kurewsko nachalnie domagają się uwagi. Nie podoba mi się dźwięk brzydkiego słowa w mojej głowie. Chwilowa utrata kontroli. Muszę się wziąć w garść. Ja nie popełniam błędów. Jestem i zawsze byłam precyzyjna. Jestem strategiem. Nawet w tym głupim – ale niewątpliwie przydatnym – dzienniku to przyznałam. Ludzie tak często starają się dobrze zaprezentować, kiedy kłamią. Ale to nigdy nie powinno być celem. Celem jest odwrócić uwagę od prawdy. To, czy się przy tym wygląda dobrze, czy nie, nie ma znaczenia. Liczy się tylko to, czy przekonasz innych. Zawsze wiedziałam, że Bennett zażąda mojego dziennika – doktor Harvey musiała jej o nim powiedzieć, a gdyby nie powiedziała, sama bym się wygadała, a potem zrobiłabym dokładnie to, co zrobiłam – podniosłabym lament, że nie chcę go oddać, po czym bym go oddała. Voilà! W tym zarekwirowanym dzienniku jest mnóstwo szczerości. Moje przemyślenia na temat rodziny, seksu i strachu przed snem – tu napisałam prawdę. To samo dotyczy rozmów, które przytoczyłam. Łatwo jest kłamać, kiedy się stworzy odpowiednią sytuację, a najlepsze kłamstwa to półprawdy. Matka woła mnie na kolację. Jej głos przypomina mi, że nikt nie lubi idealnych osób. Są albo zbyt zasadnicze – jak moja matka – albo za słodkie. Słodkie dziewczyny nie mają przyjaciół. Na przykład Hannah. O niej staram się nie myśleć. Plan jej nie uwzględniał. Sama się w niego wpisała. Przyznam uczciwie, że reflektor był improwizacją. Wszystko inne zaplanowałam szczegółowo, ale reflektor sam mi wpadł w ręce i nie mogłam się oprzeć pokusie. A teraz naprawdę zostaną oskarżone o zabójstwo. Biedna Hayley. Biedna Jenny. Nie tak miało być. Wkurzyły mnie, ale chciałam im tylko dać nauczkę. Ośmieszyć publicznie, może zepchnąć na margines. Skazać na parę lat terapii po incydencie, który wymknął się spod kontroli. Nie powinnam była umrzeć – to od razu sprawiło, że sytuacja stała się poważniejsza. Ale nad tym jeszcze mogłam zapanować. Obwiniłabym siebie. Hannah wszystko zmieniła. I to także mnie wkurza, ale nic na to nie poradzę, i może tak jest lepiej. Miło pomarzyć, że mogłabym się znowu zaprzyjaźnić z Hayley i Jenny, ale wątpię, żeby do tego doszło, niezależnie od tego, czy dałabym im nauczkę trwającą dwa lata, czy całe życie. Zresztą same są sobie winne, skoro chciały mnie zostawić, jakbym była dla nich zerem jak Hannah Alderton, a nie osobą, która je stworzyła. Gdyby tego nie zrobiły, nie musiałabym nawet kiwnąć palcem. Próbowały mnie upokorzyć. Wszyscy chcą się ze mną przyjaźnić. Wszyscy. Od zawsze. Jak śmiały uważać się za kogoś lepszego? Same są sobie winne, że ośmieliły się uznać mnie za niepotrzebną. A Hannah… no, przecież jej nie zaciągnęłam pod ten reflektor. A zresztą – była jak świeca czekająca, aż ktoś ją zgasi. Nigdy nie stałaby się nikim więcej. Nie widzę sensu istnienia takich ludzi.

Becca. Ciekawe, co się dzieje w tej jej szalonej, zazdrosnej główce. To przez nią nie opuszcza mnie ten dziwny nastrój, wiem to. Chcę wrócić do normalności, ale Bex nagle wyjechała z zieloną sukienką i kłamstwami, a dziś po południu, gdy wychodziłyśmy ze szkoły, podeszła prosto do mnie i spytała, kiedy znowu ufarbuję włosy na brązowo. „Już nie musisz być blondynką, no nie?”. Tak powiedziała. Jestem pewna, że zobaczyłam w jej oczach wyzwanie. Spodziewała się, że jakoś zareaguję? Że się zdradzę? Jeśli tak, to jest tak samo głupia jak ten jej śmierdzący tytoniem nachalny były chłopak. A może chodziło o coś innego? Może dawała mi coś do zrozumienia? Ale co? Ile może wiedzieć? Sytuacja z zieloną sukienką jest podobna – nawet jeśli tym razem skończyło się trochę bardziej dramatycznie. Wtedy też zrzuciłam winę na Hayley. Becca to pamięta. Ale nawet jeśli nabrała podejrzeń, niczego mi nie udowodni. Bo jak? Nie wiem, czy ta niejasność jej zamiarów niepokoi mnie czy bawi. Becca nie może mi zaszkodzić. Już nie. Stało się. Partia wygrana. A ona robi dokładnie to, czego się od niej oczekuje. Jej atak wściekłości był moim arcydziełem. Teraz nikt nie uwierzy w ani jedno jej słowo, nawet gdyby coś wiedziała. Jest przewidywalna do bólu. Jak wszyscy. Mama znowu mnie woła. – Chwila! – krzyczę. Teraz jest cicho jak myszka. Widzę w jej oczach nieustanną troskę i zastanawiam się, jak to możliwe, że mnie urodziła, wychowała i przez ten cały czas mnie nie dostrzegała. Ale pewnie ma powody do troski. Przez trzynaście minut byłam klinicznie martwa i, choć wszystko precyzyjnie zaplanowałam, tego przewidzieć nie mogłam. Trzynaście minut. Może dlatego wszędzie widzę trzynastki. Przypomnienie o tym, jak mało brakowało, żeby wszystko się skończyło. Żeby nie wyszło na moje. I nawet nie przeze mnie. To chyba najlepszy przykład, że człowiek strzela, a Pan Bóg… Nadal mnie wścieka myśl o tych nadprogramowych pięciu minutach, które przeleżałam w wodzie. Gdybym wiedziała, że ujdzie mi to płazem, zabiłabym tego psa. Pamiętam klasowego chomika w pierwszej klasie. Hannah Alderton bardzo go kochała. Ugryzł mnie w palec do krwi. Skręciłam mu kark, choć piszczał i wyrywał mi się z ręki. To samo zrobiłabym temu psu. Może jeszcze zrobię, kiedy wszyscy zapomną. Te moje staranne plany. Moje poranne przebieżki po lesie i parku, kiedy sprawdzałam, kto wychodzi regularnie, kto wyprowadza psa, kto idzie do pracy, a kto tylko cierpi na bezsenność. Miałam wszystko obliczone co do minuty, a Jamie McMahon z tym swoim kundlem byli punktualni jak w zegarku. Przyglądałam się im zza drzew po drugiej stronie rzeki, widziałam, że pies lubi myszkować w zaroślach przy brzegu. McMahon czasem rozmawiał przez telefon – idealnie. Powinien mieć działającą komórkę. Codziennie o tej samej porze. Z wyjątkiem tamtego dnia. Mojego dnia. Dnia, w którym ich potrzebowałam. Akurat wtedy pies musiał schować obrożę. Kiedy poszłam z mamą, żeby wylewnie podziękować, i musiałam pogłaskać tego bydlaka, miałam ochotę skręcić mu ten kudłaty kark. A jednak, choć to drastycznie zaostrzyło sytuację Hayley i Jenny, nie umarłam na dobre, a efekt był o niebo lepszy niż udawanie nieprzytomnej. Nikt nie kwestionował mojej amnezji. Trzymałam się planu mimo wszystko. Nawet kiedy doktor Harvey zaproponowała hipnozę, miałam gotową odpowiedź: to zanadto przypomina tonięcie. Jestem wręcz dumna, że zachowałam spokój, choć na ogół nie szczycę się tak banalnymi osiągnięciami. Czasami bywam zadowolona, ale to co innego. No, w każdym razie nie umarłam,

ocknęłam się i przeprowadziłam plan do końca, więc uważam, że odrobina dumy jest tu uzasadniona. Zaplanowałam wszystko i nawet mimo tego dziwnego wypadku przy pracy zadziałało idealnie. Zastanawiam się, czy powinnam wykonać jakiś ruch w sprawie Bekki. Ruch kończący. Ta myśl wydaje się mniej ekstremalna po wypadku Hannah. Jak coś robić, to porządnie. Ale rezygnuję z tego pomysłu. Na razie. Ośmieszyłam ją. Nikt nie weźmie jej słów na poważnie. Jeszcze nie znam jej intencji – może jednak nic nie wie. I jeśli mam być szczera, nawet mnie bawi ta jej zaskakująca nieprzewidywalność. Przed zejściem na dół zakraplam oczy w łazience. To nie łagodzi pieczenia. Muszę przestać się bać snu. Przestać bać się tego, co czeka na mnie w ciemności. Nigdy nie uwzględniam w moich planach strachu. Strach nie leży w mojej naturze.

55 Tym razem Becca wyszła z domu, zanim jej mama zdążyła się obudzić. Minęła siódma, ale ona od kilku godzin była na nogach. Krążyła i rozmyślała. Koło drugiej nad ranem wysłała Aidenowi SMS-a „Bądź ostrożny”, na który nie odpisał. Pewnie powiedział o nim Tashy, ale to jej nie przeszkadzało. Tu już nie chodziło o niego. Jej gniew i ból rozpłynęły się i zniknęły. Trochę się nad nim litowała. Został wykorzystany tak samo jak ona. Przed szkołą musiała załatwić dwie sprawy. Pierwsza była najtrudniejsza, ale nie mogła się przed nią wykręcić, jeśli chciała zrozumieć, co się stało z tymi dwiema komórkami. – Czego chcesz? Mama Hayley nie spała, ale wyglądała jak upiór. – Kto to? – Tata Hayley pojawił się w korytarzu, potężna ciemna sylwetka. – A. Ty. Serce Bekki załomotało, piekły ją policzki. – Przepraszam – wykrztusiła. – Muszę państwa o coś spytać. To ważne. Może pomóc Hayley. – Już i tak jej pomogłaś. – Pan Gallagher powiedział to z wyjątkową pogardą. Nawet nie z nienawiścią. Musiała wyglądać żałośnie. Niewolnica Natashy, która pomogła wsadzić jego córkę do więzienia. I słusznie. – Czy Natasha tu kiedykolwiek przyszła? – spytała, nie dając im czasu na zatrzaśnięcie jej drzwi przed nosem. – Po tym, jak znaleziono ją w rzece. Czy przyszła tu kiedyś sama? Przez chwilę na nią patrzyli. Potem mama Hayley westchnęła. – Nie. Nigdy. Nawet z Hayley. Wtedy przyjaźniła się z tobą. Przed wypadkiem nie wpadła tu ani razu. Tylko Jenny. Tego nie przewidziała. Skoro tak, to znalazła się w ślepym zaułku. Może jednak naprawdę jest paranoiczką. – Na pewno? – spytała z przygnębieniem. – Na pewno – odparła mama Hayley. – A teraz spierdalaj. Te słowa, ciężkie od rozpaczy, były jak mocny cios w splot słoneczny i Becca natychmiast cofnęła się o dwa kroki. Nigdy nie usłyszała czegoś takiego od czyjejś mamy. Nigdy przez całe swoje miłe, mieszczańskie życie. – Przepraszam. Chciałam tylko pomóc. Przepraszam… – Daj nam spokój – burknął tata Hayley i wyciągnął rękę, żeby zamknąć drzwi. – Dość szkód już narobiłaś. – Czekaj. To słowo zabrzmiało jak szept. – Czekaj – powtórzyła mama Hayley. Spojrzała na Beccę, bezbronny, trzepoczący, ranny ptak. – Raz. Kiedy przyniosła bransoletkę. Hayley jeszcze nie wróciła ze szkoły i byłam tu sama. Serce Bekki podskoczyło jak pies ciągnący za smycz. – Dała ją pani? – Nie. – Kobieta zmrużyła oczy w zastanowieniu. – Nie, ja zostałam na dole. Poszła do

sypialni Hayley i zostawiła pudełko na jej poduszce. Pomyślałam wtedy, że to urocze. Becca rozpromieniła się w uśmiechu. Nie potrafiła go powstrzymać. Musiała wyglądać jak wariatka, szczerząca zęby w obliczu dramatu. – Dziękuję! – rzuciła. – Dziękuję. Odwróciła się i pobiegła, zostawiając osłupiałych rodziców Hayley. A więc to nie ślepy zaułek! Co więcej, wszystkie bierki znalazły się niemal w idealnych miejscach do rozgrywki końcowej. – Dlaczego to ważne? – krzyknęła za nią pani Gallagher. Becca nie odpowiedziała. Może sami się domyślą. Najpierw musiała to udowodnić. * Inspektor Bennett na nic się jej nie przydała. Becca pojechała autobusem do miasta i o ósmej rano dotarła na posterunek. Czekała piętnaście minut. Bennett weszła z tekturowym kubkiem kawy, bardzo zaspana. – Rebecca? Co tu robisz? – Muszę z panią pomówić. O nagraniu z monitoringu. Policjantka zmarszczyła brwi, zaskoczona. – Dlaczego? Pracuję już nad inną sprawą. Tamta została przekazana do prokuratury. – Czy sprawdziliście tylko monitoring z tego sklepu? A z korytarza? Albo z Primarku? – Rebecco, czy to dlatego, że Natasha spotyka się teraz z Aidenem? Wiem, że to boli, ale… – To nie ma z tamtym nic wspólnego! – Becca miała ochotę uderzyć patrzącą na nią z fałszywym współczuciem Bennett, żeby wreszcie zaczęła słuchać. – Chodzi o kurtkę. Sama pani powiedziała: jest tania. Są ich setki. Skąd pewność, że to Jenny kupiła komórki? Skąd pani wie, że ktoś inny nie włożył kurtki z Primarku, żeby wyglądać jak Jenny? Hayley, Jenny i Natasha mają jasne włosy. Odróżni je pani z tej odległości? Na niewyraźnym nagraniu? Serio? – Słuchaj, sprawa jest zamknięta – westchnęła Bennett. – I to w sporej mierze dzięki tobie. Daj spokój. Zajmij się swoim życiem. – Hayley mogła nie być ostatnią osobą, która dotykała tego reflektora – oznajmiła Becca wyzywająco. – My poszłyśmy na lekcję, ale Natasha miała okienko. Powiedziała, że odniesie narzędzia, więc ją zostawiłyśmy. Zostawiłyśmy Natashę w sali teatralnej z narzędziami i drabiną. Bennett patrzyła na nią z niedowierzaniem. – Uważasz, że to Natasha kupiła komórki i zabiła Hannah? – Dokładnie. Przez długą chwilę obie patrzyły na siebie w gwarze recepcji. Bennett nie zaprosiła Bekki do gabinetu. Najwyraźniej uważała ją za natręta. – Kiedy masz kolejną sesję z doktor Harvey? – spytała w końcu. Zdesperowana Becca parsknęła śmiechem. – Wiem, co pani myśli. Że to z powodu Aidena. Że jestem zła, zazdrosna i bliska szaleństwa – i może trochę jestem. Wiem, że potężnie się wygłupiłam. Ale tu… nie chodzi o to. – Idź do szkoły, Rebecco. – Bennett straciła cierpliwość. – Nie pogarszaj swojej sytuacji. Becca uśmiechnęła się gorzko, wzruszyła ramionami i odwróciła się, żeby odejść. W sumie nie spodziewała się niczego innego. – Pani to nie zastanawia? – rzuciła przez ramię, zanim policjantka znikła w głębi posterunku.

– Co? – Jak gładko wszystko poszło? Rachunek w szafce, komórki w sypialniach, nadal z SMS-ami? Równie dobrze mogłyby być przewiązane kokardką i wręczone w prezencie. Bo były. I ja ten prezent przekazałam. A czy te SMS-y nie wydają się pani dziwne? Pewnie urwały się natychmiast po nocy, kiedy znaleziono Natashę w rzece. I od tego czasu ani słowa więcej? Nie dziwi to pani? – Spojrzała na policjantkę. Bennett bardzo długo milczała z kamienną twarzą. – Idź do szkoły, Becco – powtórzyła w końcu i zamknęła drzwi. Becca została na zewnątrz, w blasku słońca. Zwinęła sobie papierosa. A więc to się nie udało. Czas na plan B. Dowód, którego Bennett nie miała. Film, o którym mama Jenny napisała w skasowanym statusie. Klucz do tej zagadki. W artykule napisano, że policja go nie znalazła. Becca przez jakiś czas sądziła, że Tasha musiała się go jakoś pozbyć, ale potem przypomniała sobie pudełko pod jej łóżkiem, pełne pamiątek z przeszłości. Natasha chomikowała przedmioty. Ten film też gdzieś zachomikowała. Choćby jako ubezpieczenie, gdyby Hayley i Jenny postanowiły przemówić. Po bezsennej, spędzonej na rozmyślaniach nocy Becca była niemal pewna, że wie, gdzie go szukać. Uśmiechnęła się. Musiała przyznać, że to ją cieszyło. W pewnym sensie dobrze, że Bennett jej nie uwierzyła. Wtedy wszystko potoczyłoby się w rozsądny sposób. A tak będzie mogła rozpocząć własną rozgrywkę. Czas na rewanż, pomyślała. Tym razem to mój ruch. Spojrzała na zegarek. Czekało ją mnóstwo pracy.

56 FRAGMENT SESJI DR ANNABEL HARVEY I PACJENTKI REBEKKI CRISP, PONIEDZIAŁEK 4 KWIETNIA, GODZ. 15.30 DR HARVEY: Jak zareagowałaś na posty na Facebooku i w innych mediach społecznościowych? Rozgniewałaś się? REBECCA: Tak. Trochę. Ale od paru dni nie zastanawiam się nad tym. Miałam inne sprawy. DR HARVEY: Jakie? REBECCA: (pauza) Czym się różni psychopata od socjopaty? DR HARVEY: Dlaczego pytasz? REBECCA: Zastanawiałam się nad motywami działania. Dlaczego ludzie robią innym to, co robią? DR HARVEY: Chodzi o Hayley i Jenny? REBECCA: Czym się różnią? DR HARVEY: Najprościej można to ująć tak: psychopata nie ma moralności ani etyki. Socjopata ma moralność, ale jego kompas moralny jest zdecydowanie zwichrowany. Obaj są manipulatorami. Obaj potrafią się zachowywać czarująco. REBECCA: Myśli pani, że by go pani rozpoznała? DR HARVEY: Którego? REBECCA: Bez różnicy. DR HARVEY: Być może. Nie zawsze. REBECCA: Dlaczego krzywdzą ludzi? DR HARVEY: Nie zawsze to robią. REBECCA: Ale ci, którzy krzywdzą? DR HARVEY: Nie sądzę, żeby Hayley czy Jenny cierpiały na takie zaburzenie. REBECCA: Założyła pani, że mówię o nich. A ja nie potwierdziłam. Jestem tylko ciekawa. DR HARVEY: Psychopata może nie mieć powodu. Na przykład krzywdzi tylko po to, żeby poczuć swoją siłę. Odczuwa radość na widok cudzego bólu. Socjopata może mieć powód, choć niekoniecznie taki, jaki pchnąłby do ostateczności osobę zdrową. Coś, co ciebie tylko zirytuje albo rozdrażni, socjopatę popchnie do zrobienia krzywdy człowiekowi. Ale każdy przypadek jest jedyny w swoim rodzaju. (długa pauza) Znowu dezaktywowałaś konto na Facebooku? Chowasz urazę do kolegów? REBECCA: (śmiech) Bez obaw, nie zrobię im powtórki z Carrie. Chcę tylko zrozumieć sposób myślenia takiej osoby. DR HARVEY: Psychopaci i socjopaci są – z natury swojego schorzenia – całkowicie i bezwzględnie egoistyczni. Dla nich liczą się tylko egoistyczne motywy. REBECCA: Rozumiem.

DR HARVEY: Nie wiem, czy w tej chwili to dla ciebie pożyteczny kierunek zainteresowań. Myślałaś może o ruchu na świeżym powietrzu? Mogę ci polecić kilka obozów dla młodych ludzi z zespołem stresu pourazowego. REBECCA: Naprawdę go nie mam. DR HARVEY: Sądzę, że jednak masz. REBECCA: (pauza) Szczerze mówiąc, pani doktor, obecnie nie bardzo ufam pani osądowi. Ale dziękuję – tym razem naprawdę mi pani pomogła. (szelest) DR HARVEY: Zostało nam jeszcze dwadzieścia pięć minut sesji. REBECCA: Pójdę za pani radą i odetchnę świeżym powietrzem.

57 Dziś przyłapałam się na tym, że ciągle wypatruję Bekki. Prawie oczekiwałam, że wyłoni się zza zakrętu korytarza i spojrzy na mnie znacząco, jak w starych filmach policyjnych, które moja mama ogląda w niedzielne popołudnia. Ale jej nie zobaczyłam. Po szkole poszłam z moimi nowymi Barbie na kawę. Pytały mnie o Aidena, więc trochę z nim poflirtowałam w SMS-ach, żeby je zadowolić. Myślą, że wkrótce się z nim bzyknę. Jak one mnie nie znają. Ale Aiden się napalił. Wróciłam do domu, rzuciłam torbę na podłogę i wyjęłam sok z lodówki. Od kawy mam sucho w ustach i trochę mnie mdli. Nie wiem, po co ją w ogóle zamawiam. Wypiłam szklankę soku pomarańczowego i nalałam sobie drugą, żeby zabrać ją na górę. W domu panowała cisza. Mama przynajmniej raz gdzieś wyszła, zamiast trząść się nade mną. Myślę o tym, jak łatwo jest z chłopcami. Łatwo ich podniecić. Niewiele trzeba, prawda? Powiedziałam Aidenowi, że wyobrażam sobie, jak wkłada we mnie palce. Vicki zarechotała – choć ją uprzedzałam, że musi coś zrobić z tym rechotem, jeśli chce zostać – a ja zarumieniłam się i uśmiechnęłam się z taką miną, jakbym robiła to z wieloma chłopcami. Nie mam najmniejszego zamiaru pozwolić Aidenowi, żeby wpychał we mnie paluchy. Na samą myśl mocno zaciskam uda. Choć jego pocałunek nie był aż tak okropny, na tym koniec. Zastanawiam się, czy nie powinnam udać troski o Beccę i zerwać z nim, zanim coś się naprawdę zacznie. Już wykonał swoje zadanie. Becca pobiła rekordy wariackiego zachowania i wydaje się rozgoryczona i wściekła na cały świat. No, ale nawet jeśli Aiden spełnił swoją funkcję, mam ochotę ukarać Beccę za jej ostatnie wybryki. Liczę stopnie, po których wchodzę – na szczęście jest ich więcej niż trzynaście – i rzucam się na łóżko. Dopiero wpół do piątej, a już padam ze zmęczenia. I z nudów. Te minione miesiące były interesujące, choć pewnie tylko dla mnie. A po nich spotkało mnie rozczarowanie. Poszło wyjątkowo łatwo, zważywszy na okoliczności. A teraz – no cóż, znowu zwyczajność. I nawet nie mogę się pocieszyć graniem w szkolnym przedstawieniu. Gdyby Hannah nie była taką poczciwą idiotką i nie stanęła pod tym reflektorem, zrobiliby ponowny casting i wznowiliby próby. Słyszę brzęknięcie i spoglądam na telefon. Nic. Siadam. Po paru chwilach brzęknięcie się powtarza. To zdecydowanie sygnał SMS-a. Grzebię w torbie i na jej dnie, obok chusteczek i błyszczyka, znajduję komórkę. Drugą komórkę. Wpatruję się w nią w osłupieniu. Jest tania, zwykła i nie moja. Serce mi łomocze – nie wiem, ze strachu czy podniecenia, ale życie nagle znowu nabrało rumieńców. Klikam na ikonę wiadomości. To przedpotopowy model, ale potrafię się z nim obchodzić. Dwa identyczne kupiłam w One Cell Stop. „Spójrz na zachowane wiadomości”, czytam w SMS-ie, czarne słowa na zielonym tle. To już nawet nie retro. Przeglądam opcje i znowu klikam. Sprawdzam wiadomości przychodzące

i wysłane. Jest tu cała rozmowa między tym numerem i drugim, z którego ktoś wysyłał instrukcje. Nic niezwykłego, zwyczajna pogawędka. W zamyśleniu pociągam długi łyk soku. Prawie się uśmiecham. Serce wali mi jak oszalałe, kiedy przychodzi kolejny SMS. Łatwo to zrobić, nie?

I następny. Zgadnij, gdzie jest rachunek?

Nadal nie odpowiadam. W twojej szafce. Zdumiewające, jak cienki jest taki papierek. Łatwo go wsunąć w szczelinę przy zawiasach.

Mały rozumek Bekki musiał pracować pełną parą. Sprowokowało ją wspomnienie zielonej sukienki? Czy moje kłamstwo? Pewnie jedno i drugie. Ach, ta Becca, uwielbia zagadki. Pod tym względem jesteśmy do siebie podobne. Zaimponowała mi. Szóstka z plusem dla małej, grubej Rebekki Crisp. Ale to nic takiego. Może sobie snuć domysły o komórkach i rachunkach. Pozwolę jej działać, a potem zdecyduję, co dalej. Zawsze robi agresywne ruchy otwierające, ale grę wygrywa się – lub przegrywa – ostatnimi ruchami. Czas odpowiedzieć. Zawsze miałaś nadpobudliwą wyobraźnię.

Nie ma sensu udawać nieświadomej, kto do mnie pisze, choć niczego nie przyznaję wprost. Mam wrażenie, że patrzymy na siebie nad szachownicą. :-)

Patrzę na staromodny emotikon i po raz pierwszy jestem wkurzona. Co cię tak śmieszy?

Chwila milczenia. Już mam wrzucić komórkę do torby, gdy znowu rozlega się sygnał. Moja wyobraźnia nie stworzyła filmu, który oglądam.

Wpatruję się w ekranik. Skóra mi cierpnie. Becca nie może go mieć.

Nie zginęło ci coś z domu?

Oddech mi przyspieszył. Zbiegam po schodach do kuchni. Ona nie może go mieć. Ta suka nie mogła go znaleźć. Nie mogła.

58 Becca wpatrywała się w cienkiego Airbooka z naklejką z napisem „Nowy Jork” i czekała z dłońmi pocącymi się ze zdenerwowania na następnego SMS-a. Nie miała pojęcia, czy film jest w komputerze – jej próby odgadnięcia hasła doprowadziły do blokady – ale tylko tam Tasha mogłaby go bezpiecznie schować. W zapomnianym, nieużywanym laptopie mamy, leżącym na kuchennym stole. Wejście do środka było względnie łatwe. Zabrała klucze z torby Tashy, pozostawionej w należącym do Barbie kącie świetlicy, a potem zakradła się do domu, gdy Alison wyszła. Musiała zaczekać tylko jakieś pół godziny. A potem na ostatniej lekcji wrzuciła klucze i telefon na kartę do torby Tashy. To były zajęcia teatralne i wiedziała, że Barbie są zbyt wygodne, by targać do sali cały dobytek. W każdym razie Tasha. Miała przecież gotową na wszystko, by się jej przypodobać, Barbie, więc swoją komórkę i portfel mogła wrzucić do jej torby. I tyle. Załatwione. Teraz się przekona, czy było warto. Czekała, słuchając w ciszy tykania zegara. Nie oglądasz go.

Serce się jej ścisnęło. Cholera. Jednak się pomyliła? Nie mogłaś złamać tego hasła. Zmieniłam je. Na kompletnie przypadkowe.

Becca uśmiechnęła się z zadowoleniem. Rozgrywka się zaczęła. Dobra. Przyznaję się. Nie oglądam. Ale tu jest. I o tym wiesz. Ja też.

Zaczekała. To się da wytłumaczyć. Zawodna pamięć. Może zrobiłam go tamtej nocy i zapomniałam.

Tasha zachowywała się arogancko. Była inteligentna, ale nie aż tak, jak się jej wydawało. Możliwe, ale mało prawdopodobne, odpisała. Jak się teraz czuje Tasha? Poci się? Denerwuje? Nie jest już

tak miło, kiedy sama stajesz się pionkiem. Prawdopodobne i możliwe.

Zawsze pewna siebie. Becca chciałaby zobaczyć minę Tashy, gdy do niej dotrze, który drobny szczegół filmu może podważyć jej wersję zdarzeń. Chodziło o wypadek Hayley. Jej uszkodzony przegub. Czas. Natasha lubiła planować, a pierwszym punktem planu było stworzenie czegoś konkretnego, co mogłaby zatrzymać i wykorzystać. Na przykład filmu. Zrobiła go przed rozjaśnieniem włosów i kupnem komórek. A to oznaczało, że Hayley ma tam rękę w gipsie. Zdjęła go dopiero tuż przed Bożym Narodzeniem. Wysłała kolejną uśmiechniętą buźkę, bo wiedziała, że to wkurzy jej byłą najlepszą przyjaciółkę. A po chwili dodała: Zastanów się. Jeśli nie odgadłaś tego w pięć minut, to nie jesteś tak inteligentna, jak ci się zdaje.

Odłożyła telefon i wzięła swojego iPhone’a. Odnalazła numer Aidena. Chciałam cię uprzedzić: w ciągu najbliższej godziny Tasha cię rzuci.

Wcisnęła „Wyślij” i rzuciła komórkę. Nie zamierzała sprawdzać, czy odpowiedział. Nie był już ważny.

59 Biorę cztery głębokie oddechy. Bardzo mi się nie podoba, że są takie roztrzęsione i że drżą mi dłonie. Siadam na łóżku i wpatruję się w telefon. Becca nigdy nie była tak pewna siebie. Co takiego wie, a ja nie dostrzegam? Skąd pewność, skoro nie widziała filmu? Krążę po pokoju, żeby się pozbyć nerwowej energii, i myślę. Mam ochotę zrobić przebieżkę po lesie, ale nie mogę. Spokojnie, powtarzam sobie. To nadal tylko gra. Niebezpieczna, ale jednak gra. Co więcej – moja gra. Przynajmniej już się nie nudzę. Usiłuję się uśmiechnąć, ale niechcący zauważam swoje odbicie w lustrze: wyglądam jak lekko obłąkana. Co ona może wiedzieć? Zrobiłam tamten film na parkingu Asdy. Ten sam samochód, ten sam mężczyzna, te same dziewczyny. Wrzuciłam go na laptopa mamy dopiero w tamten piątkowy wieczór, więc fakt, że o nim zapomniałam, można tłumaczyć zanikiem pamięci. Średni pomysł, ale jakoś go przepchnę. Więc o co chodzi? O, Becca, Becca, Becca, mała gruba Rebecca, wciąż tak wrażliwa na zranienie, jakby dawne sadło wciąż ją obrastało… O czym pomyślała, a czego ja nie zauważyłam? Wyobrażam ją sobie, jak siedzi w domu, zadowolona z siebie, i czeka na moją odpowiedź. Nie znoszę za kimś nie nadążać. Zawsze wyprzedzam innych o dwa kroki. Nie spytam jej. Chodzi o pogodę? Nie, oba wieczory były pogodne i ciemne. Nic się nie różniło. Nic! I nagle wszystko zatrzymuje się na chwilę. Nawet moje serce. Wiem, o co chodzi. Wiem, dlaczego Becca jest taka zadowolona z siebie i cierpliwa. Nadgarstek Hayley. Gdybym nakręciła ten film w czwartek wieczorem, kiedy – jak zeznałam – odkryłam, że Jenny bzyka się z panem Garrickiem, na dzień przed moim wypadkiem, Hayley nie miałaby gipsu na ręce. Ale film powstał wcześniej, gdy naprawdę się dowiedziałam. Wtedy ręka Hayley jeszcze nie wydobrzała. Wpatruję się w komórkę i mam ochotę sięgnąć przez ten tani ekranik do mieszkania Bekki i wydłubać jej oczy. To może mi zaszkodzić. To dowód i ona doskonale o tym wie. Jeśli powie Bennett, że wiedziałam o Jenny i panu Garricku na wiele miesięcy przed wpadnięciem do rzeki, sytuacja się zmieni. Może to nie wyjaśnia wszystkiego, ale z całą pewnością dowodzi, że skłamałam o utracie pamięci. I że w ogóle sporo nakłamałam. To nitka, przez którą wszystko może się spruć. Ta nitka zmienia postać rzeczy. Patrzę na sprawę w szerszej perspektywie i ogarnia mnie chłodny spokój. Becca nie poszła z tym do Bennett. Przyszła do mnie. Dlaczego? Bo jej nie chodzi o to, żeby mnie wsadzić. Spoglądam na szachownicę w kącie pokoju z bierkami rwącymi się do gry, a potem wysyłam SMS-a. Gratulacje. Sprytnie to obmyśliłaś. Zbiłaś mi

gońca, co?

To nadal moja gra. Daj spokój! Raczej królową! ;-)

Zaciskam zęby. Moja wytrzymałość na emotikony powoli się kończy. Więc czego chcesz?

Czekam. Na początek rzuć Aidena.

Prawie wybucham śmiechem. Serio? To chyba warte coś więcej? Nadal go chcesz???

Odpowiedź przychodzi szybko. Nie. Ale lepiej go zdjąć z szachownicy. Już spełnił swoją funkcję, prawda?

Czuję coś bardzo podobnego do podziwu. Może jednak jej nie doceniłam. No, i ma rację. Dobrze będzie się od niego uwolnić. Chwytam mój prywatny telefon i piszę SMS-a, niemal z obrzydzeniem. „Żal mi Bekki, to zbyt szybko”, bla, bla, całuski i tak dalej. Wciskam „Wyślij”. Potem piszę do Bekki z drugiego telefonu. Zrobione.

Prawie mam ochotę jej podziękować za to, że uwolniła mnie od niego i potencjalnej palcówki, ale nie wiem, czy jest na to gotowa. W końcu go lubiła. Co dalej?

Pauza. Becca robi to, żeby spotęgować napięcie, co jest irytująco oczywiste, ale pozwolę jej cieszyć się tą chwilą. W tej rozgrywce jesteśmy jeszcze bardzo daleko od finału. Chcę odzyskać moje życie.

Jeszcze nie doczytałam tego do końca, gdy znowu rozlega się sygnał. I następny.

Moje lepsze życie. Chcę być twoją przyjaciółką.

Uśmiecham się, opieram się o poduszki i spoglądam na drzewo za oknem. Oczywiście. Więc tego naprawdę pragnęła. To się da załatwić. Porozmawiajmy.

Becca słusznie zwróciła mi uwagę na telefony. Jest inteligentna. Przejrzała mnie. Teraz musimy się pozbyć ich i filmu. Boże, pod pewnymi względami jest wyjątkowa, a pod innymi – do bólu przewidywalna. Jej prośba będzie mnie kosztować trochę wysiłku, o ile się zgodzę. Oddanie jej popularności. Może powinnam. To byłoby ciekawsze od nudy. Ale mogę pchnąć tę grę w innym kierunku. Cokolwiek się wydarzy, zamierzam wygrać. Przynajmniej poznałam jej cel. Słyszę sygnał mojego drugiego telefonu, ale go olewam. To pewnie Aiden, a ja już o nim zapomniałam. Dobrze mieć coś, nad czym mogę się zastanawiać. Planować. Uśmiecham się szerzej, gdy uświadamiam sobie, że nie liczyłam trzynastek, odkąd Becca napisała do mnie pierwszego SMS-a. Lepsza z niej terapeutka niż z doktor Harvey.

60 Jamie otworzył czerwone wino i zostawił je, żeby pooddychało. Minęła jedenasta, ale przygotował dla Caitlin późną kolację, złożoną z sera, sucharów i mięsa na zimno. W tym pączkującym związku jedno działało na ich korzyść: żadne z nich nie miało normalnych godzin pracy. Inni mieszkańcy Brackston mogli się już szykować do łóżka, ale Jamie był pełen energii i dopiero przestał pracować i wziął prysznic, by doprowadzić się do względnego porządku. Usłyszał chrzęst żwiru pod kołami samochodu i serce mu przyspieszyło. Miał do siebie pretensję, że tak się denerwuje, ale od dawna nie był na randce, a zanosiło się na to, że Caitlin zostanie na noc, choć tego nie planowali. Mieszkała na drugim końcu miasta i przyjechała prosto z pracy, a przecież nie wsiądzie za kierownicę po alkoholu. – Cześć – powiedział. Ładnie wyglądała. W pracy zawsze nosiła garnitury, poważne i surowe, bo chciała, żeby uważano ją za taką osobę, ale teraz miała na sobie dżinsy i czerwoną bluzkę ze szminką pod kolor. Włosy też rozpuściła; spływały jej na ramiona lśniącą falą. Jamie odetchnął głęboko. To z całą pewnością randka. – Mogę wejść? – Stała zakłopotana na schodach. Pochyliła się, żeby pogłaskać Biscuita, a potem uniosła butelkę. – Na wypadek, gdyby ci się skończyło. – Nie ma takiego niebezpieczeństwa. Jamie odsunął się na bok i wziął jej kurtkę. Gdy szli do salonu – jak się okazało, oboje trochę zdenerwowani – z piętra zszedł Aiden. Natychmiast schował jointa do kieszeni, ale Caitlin pewnie zdążyła go zauważyć. – Myślałem, że miałeś na dziś plany? – spytał Jamie. – Przepraszam, zmieniły się. Ale nie będę wam wchodzić w drogę, wezmę tylko coś do picia i spadam. Chłopak był przygnębiony. Jamie nalał trzy kieliszki wina. Dobrze było go tu mieć przez chwilę – rozładował napięcie i skupił na sobie uwagę dwojga skrępowanych dorosłych. Jamie zastanawiał się, kiedy ostatnio Bennett była na randce. Im starszym się jest, tym trudniej poznawać nowych ludzi i łatwiej mieszkać samemu. – Marnie wyglądasz – zauważył. – Wszystko gra? Aiden wzruszył ramionami – niemrawy ruch, który zwykle oznaczał wielkie emocje. – Tasha mnie rzuciła. – Przykro mi. – Jamie powiedział to szczerze, choć uważał, że Aiden powinien poznać trochę samotności, która jemu samemu wychodziła już uszami. – Trochę niespodziewanie, co? – No. – Aiden milczał przez chwilę. – Zdaje się, że Becca miała z tym coś wspólnego. – Skąd wiesz? – To dziwne… Napisała mi, że Tasha mnie rzuci – to nie był wściekły, wariacki SMS, po prostu poinformowała mnie, że w ciągu najbliższej godziny Tasha rzuci mnie, a potem dostałem wiadomość od Tashy, która ze mną zerwała. – Pociągnął łyk wina. – Nie rusza mnie to specjalnie, ale tak niespodziewanie… Wszystko wydawało się całkiem w porządku.

– Może Becca i Tasha się pogodziły – powiedział Jamie. – Wiesz, jakie są dziewczyny. – No, może. – Aiden odwrócił się do wyjścia. – To ja już was zostawię. Pooglądam u siebie telewizję. – Skinął głową Caitlin. – Miłego wieczoru. Zgarbione ramiona chłopaka świadczyły, że boli go bardziej, niż chciałby przyznać. Dostał bolesną nauczkę, że kobiety jednak nie tak łatwo zrozumieć. – Nie sądzę, żeby się pogodziły – odezwała się Caitlin, odrywając jedną jagodę winogron z kiści leżącej wśród serów. Włożyła ją sobie do ust i siadła na sofie. – Becca i Tasha. – Dlaczego? Caitlin zdjęła buty i podwinęła nogi pod siebie i Jamie nagle pozbył się skrępowania. Jej widok, siedzącej tak swobodnie w jego domu, wydał mu się jakoś naturalny. – Becca przyszła na posterunek – wyjaśniła Caitlin, kiedy usiadł obok niej. – W skrócie: uważała, że za wszystko odpowiada Natasha. Upadek do rzeki. Śmierć Hannah. – Natasha? Nie, no skąd. Wiem, że Becca jest zdenerwowana i wszystko, ale dlaczego wymyśliła coś takiego? – Mówiła o nagraniach z monitoringu, przedstawiających Jenny w sklepie z komórkami. Chciała wiedzieć, czy sprawdziliśmy, dokąd poszła później. Powiedziała, że ostatnią osobą obecną w teatrze w dniu śmierci Hannah Alderton była Natasha. – Caitlin podniosła głowę w zamyśleniu. – Zauważyła, że wszystko to jest zbyt schludne i że Natasha mi to wszystko podsunęła. – Bredzi. Biedna dziewczyna, chyba potrzebna jej dłuższa terapia. – Może. – Caitlin wtuliła się jak kot w oparcie sofy, spoglądając w kieliszek z winem. – Ale w paru sprawach miała rację. Nie sprawdziliśmy, dokąd poszła Jenny po kupieniu telefonów. Dziś kazałam przejrzeć nagrania z monitoringu. Biedny Marc nadal siedzi w robocie. – Chyba jej nie uwierzyłaś? – Nie. – Caitlin pokręciła głową. – Ale musimy dopiąć wszystko na ostatni guzik, zanim zacznie się proces. Jamie przyjrzał się jej. Siedziała obok niego, ale nie była w pełni obecna. – Coś cię męczy? – spytał. – Tylko ta sprawa z telefonami. Bo Becca miała rację. Dlaczego Jenny i Hayley przestały z nich korzystać po tamtej nocy? Dlaczego je zachowały, ze wszystkimi obciążającymi je dowodami? Jamie oparł się obok niej; ich ramiona się zetknęły. – Bo są nastolatkami. Myślały, że nikt ich nie złapie. – Tak, masz rację. Ja też tak sądzę. – Caitlin spojrzała na niego z uśmiechem. – Dość rozmów o pracy. Co dziś robiliście, ty i Biscuit?

61 Tam, gdzie zawsze? O północy?

Becca wysłała tego SMS-a o dziesiątej. Potem siedziała w swoim pokoju, analizując wszystkie możliwe scenariusze, aż rodzice zgasili światło i poszli spać. Wtedy wymknęła się z domu z plecakiem, po raz tysięczny zastanawiając się, czy zachowuje się śmiesznie. Albo głupio. Może już po wszystkim. Może ona nie potrafi się włamać do komputera, ale policja da radę. Ale wtedy musiałaby przekonać do tego Bennett, która pewnie na początek aresztowałaby ją za kradzież. SMS-y z komórek na kartę to za słaby dowód. Bennett i tak uważała ją za wariatkę. Mogłaby stwierdzić, że to Becca wysłała te wiadomości do siebie. Co byłoby ironią losu, bo Tasha postąpiła dokładnie w ten sam sposób. W lesie panował mrok; włączyła latarkę, żeby znaleźć ścieżkę. Usiłowała nie myśleć o tym, jak bardzo jest zdenerwowana. Nie była tu sama. Na polanie – „tam, gdzie zawsze” – czekała Tasha. Pewnie od dawna. Żeby sprawdzić, czy Becca nie zastawiła na nią pułapki, albo sama je zastawia. I na pewno nie boi się być sama w ciemnym lesie. Ludzi na ogół przeraża myśl o potworach albo psychopatach. Tasha była psychopatką. Becca próbowała nie tracić pewności siebie, gdy drzewa otoczyły ją ze wszystkich stron, szarpiąc jej ubranie i drapiąc twarz ciemnymi gałęziami. Latarka była jak wątły Dawid walczący z Goliatem – nocą. Bekka poczuła nerwowe skurcze żołądka. Szkoda, że nie poszła na policję. Powinna była. Ale tu nie tylko o sprawiedliwość chodziło. Musiała się dowiedzieć, dlaczego Tasha to zrobiła, a ona nigdy by nie wyjawiła tego policji. Pewnie znalazłaby jakieś prawdopodobne wytłumaczenie, ale to nie byłaby prawda. Może dziś, bez świadków, Becca zdoła to z niej wyciągnąć. Była to winna Hannah, Hayley i Jenny, była to winna sobie. Tu nie chodziło o Bennett. Chodziło o nie wszystkie. Cztery latarki, po jednej w każdym rogu, zmieniły polanę w oświetloną scenę, pośrodku której na przewróconym pniu siedziała Natasha z otwartą butelką wina u stóp. Becca wyszła zza ostatniego szeregu drzew i zgasiła swoją zbędną już latarkę. – Nie przesadzasz trochę? – spytała. – Nie lubię ciemności. – Tasha wstała i uniosła plastikowy kubek. – Za ciebie i twój sprytny mózg, Bex. – Pociągnęła łyk i usiadła, by nalać wino do drugiego kubka. – Siadaj. Wszędzie panował dziwny spokój, gdy Becca zdjęła plecak. Spojrzała na Tashę z kubkiem w wyciągniętej ręce i stała tak bez słowa, aż była najlepsza przyjaciółka roześmiała się, upiła trochę z każdego kubka i pozwoliła Becce wybrać jeden z nich. – Bez obaw, nie ma tu trucizny. Becca wzięła kubek i wypiła trochę. Bąbelki połaskotały ją w nos. – To szampan? – Uważam, że zasłużyłyśmy. My. Nagle pojawiło się to „my”. Jakby razem wzięły udział w tym szaleństwie. Becca zapaliła

papierosa – na tę okazję za ostatnie pieniądze kupiła dziesięć marlboro lights – i przez chwilę milczała. – Więc się zgadzasz? – spytała w końcu. – Znowu jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami? Jasne włosy Tashy lśniły w świetle jak złoto. Nawet teraz, gdy Becca wiedziała o niej wszystko, nadal wydawała się idealnie piękna. Gałęzie drzew szeleściły na wietrze. Było tak, jakby na całym świecie zostały tylko one dwie. – Tak – powiedziała Tasha. – Jesteśmy. Szczerze mówiąc, to będzie ulga. Te nowe są strasznie nudne. Jak kiepskie odbitki Hayley i Jen. – Przecież ich nie lubiłaś. Tasha obejrzała się na nią gwałtownie. – To nieprawda! Czasem mnie wkurzały, to tak, ale je kochałam. Były moimi najlepszymi przyjaciółkami. Tylko… nie potrafiły się zachować. – Tasha upiła łyk wina i przez chwilę milczała, skupiona. – Ale będziemy musiały to ostrożnie rozegrać, żeby nie wydawało się dziwne. Zainscenizuję kłótnię z Vicki i Jodie. I zmyślę o tobie coś na Facebooku. Wszyscy mnie kochają. W tej chwili nawet bardziej niż przedtem. Uwierzą. Becca, nadal lekko oszołomiona, pomyślała, że chciałaby wiedzieć, jak funkcjonuje umysł Natashy. Czy zdaje sobie sprawę, że mówi jak wariatka? Bez mrugnięcia okiem oznajmiła, że kocha Hayley i Jenny. Po tym wszystkim, co zrobiła, po wrobieniu ich w zabójstwo, po zniszczeniu im życia, coś takiego przeszło jej przez usta? Ostrożnie, upomniała się. Stąpaj bardzo ostrożnie po tym niebezpiecznym terenie. – Zielona sukienka – odezwała się Natasha z krzywym uśmiechem. – Zupełnie o niej zapomniałam. Strasznie mi się podobała. Nie mogłam znieść, że jest twoja. – Ja też o niej zapomniałam. Ale gdy zobaczyłam zdjęcie, wszystko do mnie wróciło. Omal nie udusiłam Hayley, kiedy zobaczyłam tamtą plamę z lakieru do paznokci. – Zamyśliła się na chwilę. – A to była twoja robota. Wmówiłaś mi, że Hayley była zazdrosna o moją sukienkę. Podrzuciłaś buteleczkę z lakierem do jej pokoju na wiele dni wcześniej, żebym ją zauważyła. Doprowadziłaś do najstraszniejszej kłótni między nami. – I dlatego tym razem nabrałaś podejrzeń. – Tak. I z powodu kłamstwa z bransoletkami. Wtedy nie byłaś tak inteligentna. – Byłyśmy tylko małymi dziewczynkami. Gdyby moja matka się nie wygadała, wszystko by się udało. Ale ona tak się zbulwersowała! Matki przyjaciółek nie powinny się ze sobą przyjaźnić. No, ale dziś sama kupiłabym lakier i ukryłabym go przed mamą, żeby go nie rozpoznała. Wtedy by nie wypaplała, że to ja zakradłam się do twojego pokoju i rozlałam go na twojej sukience. Wszyscy by uwierzyli, że to Hayley. – Tym razem posunęłaś się dalej – zauważyła Becca sucho. Była zbyt zdenerwowana, żeby zjeść kolację, i bąbelki uderzyły jej do głowy. – Dwie osoby nie żyją. – Tak, spokojnie można uznać, że sytuacja nieco wymknęła się spod kontroli. – Co ty nie powiesz. – Ten śmiech wyrwał się Becce nie wiadomo kiedy, ale gdy już się zaczął, ku swojemu przerażeniu nie potrafiła go powstrzymać. To przecież idiotyczne, siedzą tu i rozmawiają o wydarzeniach, jakby chodziło o drobną sprzeczkę, która wymknęła się spod kontroli. Pomyślała o twarzy Amandy Alderton na pogrzebie i to ją sprowokowało do jeszcze głośniejszego śmiechu. Śmiechu albo płaczu. Może to była histeria. W każdym razie Tasha przez chwilę przyglądała się jej, a potem obie zaczęły się zaśmiewać, nie mogąc przestać, prowokując się wzajemnie do kolejnego wybuchu chichotów za każdym razem, gdy któraś zaczęła się uspokajać.

Jak za dawnych czasów, pomyślała Becca z bolesnym skurczem serca, gdy boki ją rozbolały, a oczy zaszły łzami. Bardzo, bardzo dawnych czasów, kiedy obie byłyśmy małe. W końcu się zmęczyły, śmiech zmienił się w coraz rzadsze wybuchy chichotów, a potem westchnienia, po których zapadła cisza. – Jesteśmy jak te dziewczyny z Czarownic z Salem – odezwała się Tasha, kiedy odzyskała oddech. – Spotykamy się w lesie, żeby śmiać się i rzucać mroczne zaklęcia. – Ale ja się nie rozbiorę. Nie z tymi udami. – Ha. – Tasha uśmiechnęła się z prawdziwym ciepłem. – Zawsze byłaś najzabawniejsza z nas. – Czule ścisnęła ramię Bekki, po czym odwróciła wzrok. – Wiesz, że muszę odzyskać laptopa. Becca wyjęła z plecaka cienkiego srebrnego Airbooka. – Proszę. Trzeba go naładować. Serce jej łomotało. Tasha wzięła komputer, zerknęła na nalepkę z Nowym Jorkiem w rogu pokrywy i znowu się uśmiechnęła. – Dzięki, Bex. – Wstała. – Nogi mi ścierpły. Siedzę tu ze sto lat. Może się przejdziemy? Właściwie mogłabym go wrzucić do rzeki – dodała, patrząc na laptopa. – Mama i tak go nie używa. Becca wstała i pozwoliła się wziąć pod rękę. – Może tak chciał los – ciągnęła Tasha. – Ty i ja. Najlepsze przyjaciółki na zawsze. I skoro sama to wszystko odgadłaś, wyobraź sobie, co mogłybyśmy osiągnąć razem. Na przykład załatwić sprawę psa Jamiego McMahona. I odegrać się na Aidenie, że zachował się jak gnojek. – Na to mamy mnóstwo czasu – odparła Becca. Zwlekała z następnym pytaniem, ale w końcu musiała je zadać. Dziś otoczyła je jakby bańka, ich prywatna przestrzeń. Jeśli Natasha ma się otworzyć, to tylko teraz. – To musiało wymagać strasznie dużo planowania – powiedziała. – A potem udawanie amnezji. Nawet na trochę umarłaś. – Wypadek przy pracy. Przez Jamiego McMahona i jego cholernego psa, przez którego się spóźnił na spacer. – Ale dlaczego? Chodziło o pana Garricka? Błagam, nie mów, że też ci się podobał. – Nie bądź obrzydliwa! – rzuciła Tasha ze śmiechem. – Oczywiście, że nie. – Więc dlaczego? Tasha odetchnęła głęboko. – To naprawdę nie jest aż tak skomplikowane – zaczęła.

62 Leżeli na sofie i oglądali film – Caitlin z głową na jego piersi – gdy zabrzęczała jej komórka. Do tej pory wieczór upływał im cnotliwie, ale skoro Aiden był na górze, Jamie tak naprawdę nie miał ochoty przejść do następnego etapu, a takie czułe sam na sam wydawało się miłe. Naturalne. – Boże, co znowu? – wymamrotała Caitlin, niechętnie sięgając po leżący na stoliku telefon. Napoczęli już drugą butelkę czerwonego wina i w głowie przyjemnie im szumiało. Na ekranie wyświetlił się napis „Marc Aplin” i Caitlin natychmiast usiadła, wyprostowana. Jamiemu przyszło do głowy, że może dlatego nie miała nikogo. Który mężczyzna pogodzi się z tym, że dla niej najważniejsza jest praca? Dla niego to nie miało znaczenia. Byłby hipokrytą, gdyby twierdził inaczej. Jeśli istnieje człowiek naprawdę zakochany w swojej pracy, był nim właśnie on. Caitlin zesztywniała. – Na pewno? – spytała. – Przyślesz mi je? Dała Jamiemu znak, żeby przyniósł jej kurtkę. Sam sprzątnął ze stołu parę rzeczy na wypadek, gdyby potrzebowała miejsca. Caitlin wyjęła z obszernej kieszeni iPad i rzuciła kurtkę na podłogę, odsunąwszy ją nogą na bok. Jamie usiadł obok niej i spojrzał na włączony tablet. Czuł się dość niezręcznie, jakby podsłuchiwał prywatną rozmowę, ale był także ciekawy. Czy to ta nowa sprawa, o której wspomniała? A może coś, co ma związek z dziewczynami? Caitlin powiedziała, że Becca do niej przyszła i że nadal prowadzą dochodzenie – czy pojawiły się nowe dowody? – Mam – odezwała się Caitlin i otworzyła link. Jamie dopiero po jakimś czasie zrozumiał, na co patrzy, bo obraz był rozedrgany i pełen pikseli, ale po chwili iPad zaczął pracować normalnie. Nagranie przedstawiało centrum handlowe, miejsce w pobliżu drzwi. – Widzę ją – mruknęła Bennett do telefonu, wpatrzona w ekran, na którym dziewczyna w kurtce wyszła przez tylne drzwi na parking. – Na razie nic nietypowego. Obraz zmienił się w widok z kamery zewnętrznej. Po drugiej stronie szeregów samochodów majaczyło kino. Dziewczyna zatrzymała się i szybko zdjęła kurtkę. Rozejrzała się błyskawicznie i wrzuciła ją do kubła na śmieci. – Masz zbliżenie? Jamie nadal gapił się na małą postać na ekranie, gdy Caitlin zamknęła plik i wróciła do swojej skrzynki odbiorczej. Kliknęła na drugi link. Powiększony nieruchomy kadr. – To nie Jenny – powiedział Jamie cicho. – To Natasha. Caitlin poderwała się na równe nogi, nadal z telefonem przy uchu. – Więc kupiła kurtkę w Primarku, włożyła ją, a potem wyrzuciła po kupieniu telefonów. Masz nagrania z Primarku? – Pauza. – Nieważne, to i tak dość. Sprowadźcie ją na posterunek. I Rebeccę Crisp. To ona ją rozgryzła. Zadzwoń, jak je ściągniesz. Potrzebuję… – Urwała, gdy

w drzwiach stanął Aiden. – Wypiłeś więcej niż jeden kieliszek? – spytała ostro. Pokręcił głową. – Nieważne – dodała do telefonu. – Ktoś mnie podwiezie. Znajdź je i oddzwoń. – Co się dzieje? – spytał Aiden. – Zszedłem tylko po colę. Wyglądał na trochę najaranego, co rozdrażniło Jamiego, bo w domu była policjantka. Ale chyba się tym nie przejęła. – Chodzi o Beccę i Tashę – wyjaśnił. – Możliwe, że uznałeś za wariatkę nie tę, co trzeba. Aiden spojrzał na niego w osłupieniu. – Ale że co? Komórka Caitlin zadzwoniła i obaj odwrócili się, żeby posłuchać. – Bennett. – Caitlin krążyła nerwowo, mała i spięta. Biscuit podążał tuż za nią krok w krok. Prawie się zderzyli, kiedy się nagle zatrzymała. – Jak to, nie ma ich w domu? – Spojrzała na Jamiego. – Przecież już po północy. Skoro nie ma ich w domu, to gdzie do cholery są?

63 Wszystkie byłyście moimi przyjaciółkami. Nie rozumiesz? – Po przejściu krótkiego odcinka lasu przystanęły. Becca znowu zapaliła. – To ode mnie zależy, która wylatuje, a która zostaje przy mnie. Jak wtedy, kiedy zaczęłaś tyć, a do naszej szkoły przyszła Jenny. Wiedziałam, że muszę cię wymienić. Nie pasowałaś do tego, co chciałam osiągnąć. Do mojego wizerunku. Hayley mówiła, że to nieważne, ale nieprawda, to się liczy. Przestała marudzić dopiero, kiedy zagroziłam, że rozpowiem, jak latem zsikała się w samochodzie mojego taty. Jenny nadawała się lepiej. Po prostu nie było dla ciebie miejsca. – Zerknęła z ukosa na Beccę. – Rozumiesz to, prawda? – Pewnie – zgodziła się Becca. Dobrze, że mrok krył jej twarz, a głos pozostał spokojny. Tasha tłumaczyła swoje szaleństwo w tak przekonujący sposób… Ale uwierzyła, że Becca przymknie oko na wszystko tylko po to, żeby znowu być jej najlepszą przyjaciółką. Pewnie uważa ją za taką samą wariatkę jak ona. – No, wtedy nie rozumiałam, nie od razu, ale teraz już tak. Za to wciąż się zastanawiam, po co to wszystko? I dlaczego mnie w to wciągnęłaś? – Wiedziałam, że Jenny i Hayley nic nie powiedzą – zaczęła Natasha po długim milczeniu. – No wiesz, potem. Kiedy się ocknęłam z rzekomą amnezją. Najpierw chciały znaleźć film i najwyraźniej nie wiedziały, że zostawiłam śliczny łańcuszek dowodów, prowadzący prosto do nich. Tak, spotkałyśmy się w lesie. Ale umówiłyśmy się na przerwie obiadowej, nie przez SMSa. Wiedziały, że odkryłam romans Jenny z Garrickiem poprzedniego wieczora, tak jak zeznałam policji. Ale oczywiście nie byłam tak poczciwa, jak twierdziłam. Kiedy się spotkałyśmy – nie o trzeciej w nocy, tylko wcześniej – powiedziałam, że sfilmowałam je na parkingu z panem Garrickiem. I że jeszcze nie zdecydowałam, co z tym zrobię ani co chcę w zamian. Oderwała się od drzewa, o które się opierała, i wzięła Beccę pod ramię. Znowu ruszyły powolnym, spokojnym krokiem, jak w letnie popołudnie, a nie w środku nocy. – Zabawne były, kiedy się tak przede mną płaszczyły i błagały, żebym nic nie robiła. Powiedziałam, że przemyślę sprawę, i się rozeszłyśmy. Potem wróciłam, pobiegałam po lesie, podłożyłam linę, kapsułki i resztę, podrapałam się i skoczyłam do wody. Wiedziałam, że będzie zimno – padało od jakiegoś czasu – ale myślałam, że spędzę tam tylko parę minut. Chciałam dopłynąć na drugi brzeg, żeby Jamie McMahon i jego pies mnie tam znaleźli, niby nieprzytomną. Tylko że nie zdawałam sobie sprawy, jak strasznie zimna jest taka woda. Nie do wytrzymania. I nie przewidziałam, że Jamie i Biscuit się spóźnią. – Zadrżała, przez chwilę uwięziona w tym wspomnieniu. – No, ale w końcu mnie znalazł i wszystko obróciło się na moją korzyść. Tak było lepiej ze względu na historię z amnezją. Po tym, jak umarłam, nikt w nią nie wątpił. – Ale po co udawałaś, że straciłaś pamięć? Dlaczego nie powiedziałaś, że wepchnęły cię do rzeki, kiedy dowiedziały się, co wiesz? Tasha patrzyła na nią przez chwilę, jakby to pytanie było wyjątkowo głupie. – A gdzie zabawa? Chodziło o to, żeby je ukarać. Miały przede mną tajemnice. Okłamywały

mnie od wielu miesięcy. Musiały uwierzyć, że nic nie pamiętam. Wiedziałam, że będą mi się podlizywać. Wiedziałam, że znajdą powód, żeby wejść do mojego pokoju i poszukać filmu. Pewnie to zrobiły, kiedy poszły po mojego iPoda i resztę rzeczy. Musiały już szaleć z rozpaczy. Wiedziały, że będzie to kiepsko wyglądać, jeśli się przyznają, że nocą spotkałyśmy się w lesie, zwłaszcza że umarłam w wypadku. Jakby miały z tym coś wspólnego. Łatwiej było im milczeć i czekać w nadziei, że sobie tego nie przypomnę. Przez co oczywiście stały się jeszcze bardziej podejrzane, kiedy wszystko, czym chciałam je obciążyć, wyszło na jaw. – Czy wszyscy jesteśmy tak przewidywalni? – spytała Becca. Ścieżka w pobliżu rzeki stała się szersza. Są pionkami na szachownicy, to pewne, ale bez przeciwnika. Tasha przesuwała ich wedle swojego widzimisię. – Bardzo długo byłyśmy przyjaciółkami – odparła Tasha. – A Jenny kochała pana Garricka, choć to obrzydliwe. Chciała go chronić. Ty natomiast okazałaś się bardziej interesująca. Podobna do mnie. Wewnętrznie. – Pewnie tak. A jednak się mną posłużyłaś. Wiedziałaś, że przyjdę do szpitala. – Nie planowałam spędzić tam tyle czasu. Ale zamierzałam się znowu z tobą zaprzyjaźnić. Podejrzewałam, że nie będzie to trudne. W końcu została ci tylko Hannah. No wiesz, Bex, ja rozumiem, że można się zniżyć do czyjegoś poziomu, ale żeby aż tak? Becca pominęła to milczeniem. Hannah za życia wystarczająco wiele przez nią wycierpiała. Nie zamierzała jej obgadywać jeszcze po śmierci. – Musiałaś zdobyć kogoś zaufanego, kto zacznie podejrzewać Jenny i Hayley – powiedziała. – Potrzebowałaś mnie, żeby przekazać policji dowody i podejrzenia. A ty tylko popychałaś mnie we właściwym kierunku i udawałaś ofiarę. Chciałaś, żebym działała sama w przekonaniu, że nadal się ich boisz. – Genialne, nie? Pierwszym sprawdzianem była polanka. Chciałam zobaczyć, czy to kupisz. I kupiłaś. Bez żadnych pytań. Upewniłam się, że już widzisz sprawy z właściwego punktu widzenia. Mojego punktu widzenia. No i czemu nie, skoro wszystko pasowało? To rzeczywiście było genialne. Becca musiała jej to przyznać. – A Hannah? – Oj, bądź sprawiedliwa. Miałaś w tym taki sam udział jak ja. Gdybyś nie wymyśliła, by przesunąć reflektor, i nie skorzystała z pomocy Hayley, ten pomysł w ogóle nie przyszedłby mi do głowy. Improwizowałam, ale ty mi to umożliwiłaś. Doszłam do wniosku, że to świetny sposób, żeby wywrzeć presję na Jenny i Hayley. No i zyskałam cudownie dramatyczny moment, żeby „odzyskać pamięć”. Nie chciałam, żeby Hannah ucierpiała. To miało wyglądać tak, jakby zamierzały go zrzucić na mnie. Szczerze mówiąc, Hannah wszystko skomplikowała. Niepotrzebnie się wmieszała. No i oczywiście musiała od razu umrzeć! A ja nie chciałam, żeby Hayley i Jenny zniknęły na zawsze – tylko na chwilę. Żeby dać im nauczkę. Żeby zapamiętały, że to ja je stworzyłam i że beze mnie byłyby nikim. No wiesz, nadal jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Muszą o tym pamiętać. W pobliżu rozległo się hukanie sowy i Becca omal nie wyskoczyła ze skóry. Tasha mówiła tak zwyczajnie. Tak konkretnie. Jakby wierzyła, że Hayley i Jenny naprawdę do niej wrócą. Było z nią aż tak źle? Socjopatka, nie psychopatka. A może jedno i drugie. – Miło o tym porozmawiać – powiedziała Tasha. Dotarły już niemal nad rzekę. – Za dużo w sobie dusiłam. Może teraz, kiedy to z siebie wyrzuciłam, sny dadzą mi spokój – dodała ciszej. Becca chciała wszystko zrozumieć. – I, oczywiście, kiedy Hannah umarła, zyskałaś idealny moment na odzyskanie pamięci.

– Kiedy zobaczyłam, jak upada, a Bennett wchodzi do sali, nie wierzyłam własnemu szczęściu. Wszystko sprzysięgło się przeciwko nim. Nikt nie zamierzał kwestionować tych dowodów, zwłaszcza że poparłam je swoim zeznaniem, no i wpisami w dzienniku. Dlaczego ludzie zawsze wierzą w to, co się pisze w dzienniku? Przecież to tylko słowa. Dotarły nad rzekę. Serce Bekki załomotało, gdy ruszyły wyboistym brzegiem. Czy Tasha specjalnie skręciła w prawo, żeby Becca szła bliżej wody? Żeby łatwiej było ją zepchnąć? – Dlaczego nie powiedziałaś, że cię wrzuciły do rzeki? W zeznaniu? – Myślałam o tym, ale znacznie bardziej przekonująco brzmiała historyjka, że nie pamiętam, jak to się stało, prawda? Wskazanie winnych to już przesada. Tak jak z dziennikiem – nie byłam w nim idealna, ale wiarygodna. – Uśmiechnęła się szeroko i z zadowoleniem. – Liczy się wiarygodność. Rozumiesz? Ona się tym rozkoszuje, zrozumiała Becca. Tasha uwielbia się chwalić swoją inteligencją. Tym, że wszystkich wyprzedza. Że jest drobiazgowo dokładna. – Ale dlaczego? Po co w ogóle to wszystko? Dlaczego je ukarałaś? Przecież chyba nie dlatego, że nie powiedziały ci o panu Garricku. – Teraz, kiedy usłyszała pełne przyznanie się do winy, musiała zrozumieć przyczynę. Nie mogło chodzić tylko o to, że Tasha jest socjopatką. Tasha przystanęła. Z bliska Becca dostrzegła w jej oczach ból. Ból i może gniew. Mnóstwo gniewu. Przez ułamek sekundy Tasha stała się autentycznie brzydka. Blade światło księżyca oblewało jej twarz, podkreślając zagłębienia w policzkach; jej oczy lśniły w głębokich czarnych oczodołach. Usta zmieniły się w bezkrwistą szczelinę. Nawet włosy, tak jasne, w nocy wydawały się oblane smołą. Tasha zmieniła się w martwą dziewczynę z horroru. Emocjonalnie może nią była. W końcu Becca zobaczyła prawdziwą Tashę. Taką, jaka była wewnętrznie. Szaloną jak jasna cholera. – Nie chciały być moimi przyjaciółkami – wycedziła w końcu Tasha. Wpatrywała się w jakiś punkt ponad ramieniem Bekki. – Wiedziałam. Zaczęły się ze sobą spotykać. Mnie nie zapraszały. Szukały pretekstów, żeby mnie wykluczyć. Nie mogłam uwierzyć. Co za arogancja! – To ostatnie słowo rzuciła, jakby spluwała. – Pewnego wieczora Jenny się nagrzała i powiedziała, że za bardzo je ograniczam. I oceniam. – Tasha lekko pokręciła głową. – Jak śmiała? To ja stworzyłam Barbie. To jasne, że je kontroluję. Zrobiłam z nich najpopularniejsze dziewczyny w szkole. Ukształtowałam je. Jak mogły mnie rzucić? Zawsze byłam najbardziej lubiana, przecież wiesz. Nawet w podstawówce. A teraz chciały mi to odebrać? Co by o mnie pomyśleli inni? Że przegrałam. Ja nie przegrywam, Bex, ty o tym wiesz. Chciałam się z nimi pogodzić, ale potem podsłuchałam, co o mnie mówią. Że jestem zimną psychopatką. Maniaczką kontroli. Że traktuję je jak suka. Że z moją głową jest coś nie tak. Co ty nie powiesz, pomyślała Becca. Ciekawe, czy przez te lata doszło do innych wypadków jak tamten z zieloną sukienką. Ile razy Natasha szczuła Jenny i Hayley na siebie, aż zmądrzały i doszły do wniosku, że mają tego dość? – Więc kiedy dowiedziałam się o panu Garricku, wiedziałam, co zrobić. Musiałam im pokazać. Dać im nauczkę. Żeby zrozumiały, do czego jestem zdolna. Zostały nam niespełna dwa lata szkoły i nikt mnie nie będzie poniżać. Nikt mi nie będzie grozić. A już na pewno nie one. – Tasha spojrzała na Beccę. – To ja decyduję, kto z nami jest lub odpada, nie one. – Więc to nie ma nic wspólnego z panem Garrickiem? – Oczywiście, że nie. – Tasha parsknęła nieprzyjemnym, ostrym śmiechem. – A co mnie obchodzi, z kim się rżnie Jenny? Gdyby mi o tym powiedziała, pewnie bym jej nawet pomogła. Urządziłabym wszystko tak, że wyszłaby na tym znacznie lepiej. Ale nie, one postanowiły

zatrzymać to dla siebie. Jeszcze czego. Jakby mogły mnie oszukać. Myślały, że zrobię mu coś strasznego. Tak powiedziała Hayley. Do tego nie mogły dopuścić. Rozśmieszyła mnie. Wyobrażają sobie, że wiedzą, co jest dla nich najlepsze! Dlatego zawsze miały mnie. Sądziły, że wrzucę ten film na YouTube’a i zrobię z nich pośmiewisko. I mogłabym. Ale to zbyt oczywiste, prawda? Tak zrobiłby ktoś zwyczajny. To by było banalnie wredne. Natomiast ja, no cóż, ja postanowiłam je czegoś nauczyć. Mój plan miał sens. Tyle że trochę wymknął się spod kontroli. Odbiło ci, chciała powiedzieć Becca, ześwirowałaś do reszty – ale zamiast tego wzruszyła ramionami. – W sumie zasłużyły. – No właśnie! – zgodziła się Tasha. – Próbowały mnie rzucić. – Odwróciła się i spojrzała w ciemną wodę. – Nie wolno im tak nawet pomyśleć. Powinny być mi wdzięczne. Należą do mnie. Choć woda była cieplejsza niż w zimie, teraz, w środku nocy, od rzeki wiał zimny wiatr, który uniósł Becce włosy. Zadrżała. Chciała już iść do domu. Tu załatwiła prawie wszystko. – To jak, wywalisz go czy nie? – spytała, wskazując głową laptopa. Tasha patrzyła na niego długo, a potem rzuciła go jak frisbee na środek rzeki. Zobaczyły srebrny błysk i rozbryzg wody. Jakiś czas wpatrywały się w miejsce, w którym znikł komputer. – No, to po wszystkim – odezwała się w końcu Becca. – Po wszystkim. Becca cofnęła się nieco z łomoczącym sercem. Zaklinała swoje stopy, żeby przywarły do ziemi jak przyklejone. Tu chodziło o Natashę. Nikt nie zgadnie, co jej strzeli do głowy. – Bez obaw – powiedziała Tasha, nadal wpatrzona w wodę. – Nie wepchnę cię. – Obejrzała się przez ramię. – Przyznaję, myślałam o tym. Nikt by się nie zdziwił. Popełniasz samobójstwo tam, gdzie prawie utonęłam. Straszny patos, nie? Jakbyś naprawdę chciała być mną. – Każdy chce być tobą. – Przez chwilę Becca bała się, że przesadziła. Nigdy nie była aż taką lizuską. Ale Tasha mówiła dalej. – Ten cyrk na Facebooku i moje spotkania z Aidenem służyły tylko temu, żebyś zrobiła ten decydujący krok. Albo skok – dodała z chichotem. – Dlaczego zmieniłaś zdanie? – Nie wiem. Chyba mam do ciebie słabość. Byłaś na tyle inteligentna, że to wszystko rozgryzłaś. Szkoda by zmarnować taki mózg w rzece. Myślę, że możemy się dobrze bawić. Przynajmniej przez jakiś czas. Becca zastanawiała się, jak długo Tasha pozwoli jej się bawić, zanim zmieni zdanie. Tydzień? Miesiąc? Ciągłe oglądanie się za siebie, czekanie na cios. – Najlepsze przyjaciółki na zawsze – powiedziała cicho. Natasha odwróciła się i, niespodziewanie, mocno objęła Beccę. – Najlepsze przyjaciółki na zawsze – zgodziła się, łaskocząc jej ucho ciepłym oddechem. Stary dyktafon ojca nagle zapiszczał głośno w kieszeni Bekki i dziewczyny odskoczyły od siebie, przestraszone. Serce Bekki przyspieszyło, gdy oczy Tashy rozszerzyły się, a potem pociemniały z gniewu. – No, co? – spytała Becca, starając się mówić od niechcenia. Normalnie. Na luzie. Cofnęła się o krok i omal nie przewróciła się na grudzie ziemi. Cholera, cholera, cholera, myślała. Taśma się skończyła. Cholera, cholera, cholera. – Co to było? – wycedziła Tasha. – Nagrywałaś to? Nagrywałaś mnie? – Głos jej ochrypł, ramiona się napięły, szykując do uderzenia. Stała się jak zwierzę, nocny drapieżnik, wilk albo lis,

same zęby i zajadłość. – Nie… – zaczęła Becca bez przekonania, wiedząc, że jej głos brzmi żałośnie i strachliwie. – Chyba kończy mi się bateria w komórce. To nie była komórka i Tasha o tym wiedziała. – Oddaj! – wrzasnęła. Skoczyła na Beccę i chwyciła ją za kieszenie. – Przestań! Becca chciała ją odepchnąć, ale Tasha stawiła opór z zaskakującą siłą żylastych ramion, drapiąc i sycząc. – Ty zasrana suko! – wysyczała jej w twarz. – Ty zasrane zero! Chciałam zrobić z ciebie kogoś wyjątkowego! Dawaj to nagranie! – Odpierdol się! – wrzasnęła Becca, w końcu odnajdując w sobie gniew. – Spierdalaj! Chwyciła ją za ramiona i mocno pchnęła. Tasha nie ustąpiła. Obie straciły równowagę i świat zawirował. O kurwa, pomyślała Becca, spoglądając w oczy Tashy i widząc w nich szok i strach. Kurwa, kurwa, kurwa. Spadamy.

64 W mroku wyły syreny. Zbliżały się, ale nie dość szybko jak dla Jamiego. Biegł pomimo palącego bólu nóg i rwącego się oddechu. Za sobą słyszał Caitlin, przeklinającą za każdym razem, gdy potknęła się w ciemnościach. Jej latarka rzucała skaczący krążek światła, który wydobywał z mroku zaledwie wycinek drogi. Polana, na której – jak twierdziła Natasha – związały ją dziewczyny. Przyszło mu to do głowy zaledwie dziesięć minut temu, gdy Caitlin wysyłała policjantów do szkoły i na cmentarz, gdzie pochowano Hannah. Julie Crisp, mama Bekki, zadzwoniła do nich bliska histerii. Przetrząsając dom w poszukiwaniu wskazówek, dokąd mogła pójść jej córka, znalazła Airbooka, podobnego do tego, który należał do jej męża, ale ze śladem po naklejce na pokrywie. Komputer leżał na biurku pana Crispa z liścikiem od Bekki: „Jeśli nie wrócę – kocham was. Dajcie to policji. Jest tam film, który muszą zobaczyć. Nie znam hasła”. Jamie nagle zrozumiał: spotkały się w lesie. Na pewno. Jego dom znajdował się po drugiej stronie rzeki, ale jakieś pięć lub dziesięć minut od miejsca, w którym ujrzał Natashę, jest wąski mostek. Możemy po nim przejść, powiedział Jamie do Bennett. Pewnie dotrzemy tam przed policjantami. Bennett znalazła się przy drzwiach, zanim zdążył skończyć zdanie, a teraz galopowali, całkiem otrzeźwiali, starając się wycisnąć z siebie wszystkie siły. Obok nich pędził Biscuit. Jamie nie marnował czasu ani sił na zatrzymanie psa. – Gdzie… ten… most? – wydyszała Caitlin, doganiając go. – Tam… po twojej prawej. Oboje skręcili i raptem Jamie chwycił ją za ramię. – Stój! Czekaj! – Co? – warknęła. – Słuchaj! Biscuit, który oddalił się w przeciwną stronę, zanosił się szczekaniem. Ostrym, jazgotliwym ujadaniem. Głosem domagającym się uwagi. Jeszcze jedno natarczywe szczeknięcie, pisk, a potem głośny plusk. – Tędy! Zawrócił, nie sprawdzając, czy Caitlin biegnie za nim, i popędził przez mrok do swojego psa.

65 Krzyczały na siebie, wpadając w zimną wodę. Nos i płuca Bekki wypełniła błotnista breja. Utrudniła jej oddychanie, ale nie przestały się siłować. Prąd pociągnął je w dół, do zimnego, mrocznego, obcego świata. Nocne niebo kusiło ją, światło księżyca tańczyło na powierzchni, gdy w końcu, posiniaczona i obolała, wyrwała się z uścisku Tashy. Z trudem popłynęła w górę, rozpaczliwie spragniona powietrza, a wtedy znowu poczuła chwytające ją ręce. Tasha się nie poddawała. Tasha nigdy się nie podda, uświadomiła sobie Becca, nagle przerażona, że tu umrze. Obróciła się w wodzie, żeby spojrzeć w twarz swojej niegdyś najlepszej przyjaciółce. Natasha wyglądała jak upiór; włosy unosiły się wokół jej głowy, oczy płonęły wściekłością, jasne ręce, niemal jarzące się w ciemności, wczepiły się w kurtkę Bekki. Krzyczała coś, z ust ulatywały jej bąbelki powietrza, ale woda, wyduszająca życie z nich obu, tłumiła i zniekształcała jej głos. Becca wierzgnęła, ale ponieważ płuca paliły ją już z braku tlenu, jej kopnięciu brakowało siły. Wodorosty oplątywały jej stopy, a ona z trudem poruszała nogami, usiłując się wyzwolić z kurtki. Nagranie przestało ją obchodzić. I tak było zniszczone. Tasha trzymała ją mocno, wykręcając jej okrycie i szarpiąc. Becca tym bardziej starała się uwolnić. Dlaczego Tasha nadal z nią walczy? Czemu nie mogą po prostu wypłynąć na powierzchnię? Czy jest aż tak obłąkana? Becca wyszarpnęła jedną rękę z rękawa, obróciła się i wydarła drugą, po czym wyprysnęła w górę resztkami energii, pozbawiona ciężaru kurtki. Obejrzała się na Tashę pewna, że ta już wyciąga ręce, żeby ją znowu złapać, ściągnąć w dół, utopić i uciec. Tasha nie była człowiekiem. Była potworem. Tasha rzeczywiście usiłowała za nią płynąć z wyciągniętymi rękami. Parła w górę z energią, o jakiej Becca mogła tylko pomarzyć, i przez chwilę zbliżała się szybko, ale potem nagle się zatrzymała, jakby pociągnięta w dół. Ona także pozbyła się kurtki i spojrzała gdzieś w dół. Becca zauważyła jej zaskoczenie. Macki, tańczące na wodnych prądach. Ciemne wodorosty, jak ośmiornice oplatające nogi Tashy. Pod wpływem gwałtownych ruchów zaciskały się jeszcze bardziej. Pomóż. To był ostatni widok, jaki pozostał Becce w pamięci. Nagła panika Tashy. Wstrząs. Strach. Słowa, wymówione bezgłośnie wargami, które wydawały się czarne na tle upiornej bieli twarzy. Pomóż. A potem wybiła się na powierzchnię i zaczerpnęła wielki haust słodkiego, cudownego, strasznego powietrza. Rozkaszlała się, wykrztuszając wodę i dysząc płytko. O, jak cudowny smak ma tlen… Rozpłakała się, choć nie miała na to siły. Usiłowała płynąć przed siebie, ale kończyny jej nie słuchały, zmęczone i drętwiejące z zimna. Nasiąknięte converse’y ciążyły, ciągnęły ją w dół, chciały ją zatopić. Brzeg wydawał się bardzo daleki. Nie mogę ci pomóc, Tash, pomyślała, znowu zanurzając się pod powierzchnię, w tę mroczną, śmiercionośną ciszę. Nie potrafię pomóc samej sobie. A potem – sierść, drapiące pazury i gorący pysk na karku. Zęby zatopione w jej kapturze,

ciągnące ją do góry. Usłyszała sapanie i stękanie, gdy pies, chlapiąc wodą, ciągnął ją na brzeg, i w ostatnim przebłysku woli życia zmusiła stopy do ruchu.

66 Patrzę na nich tam, w górze, na powierzchni. Tak daleko. Z tej cichej, niekończącej się ciemności wydaje się, że to zupełnie inny świat. Patrzę i płonę wściekłością. Łapy młócą wodę. Stopy Bekki poruszają się ociężale, coraz bliżej brzegu. Mam ochotę krzyczeć na niesprawiedliwość tego wszystkiego. Na obrzeżach mojego pola widzenia pojawiają się gwiazdy i w końcu tracę resztki powietrza z płuc. Na jego miejsce wpływa zimna, brudna woda. Rzeka wzdycha z zadowoleniem. Czekała na mnie. Rzeka i ciemność z moich snów. Może nigdy nie wykaszlałam z siebie do końca tej wody. Nie do wiary, że znowu tu trafiłam. Przed chwilą stałyśmy na brzegu, a teraz umieram w wodzie. Umieram. Jak Hannah. W ułamku chwili, na zawsze. Nie wierzę. Nigdy w to nie uwierzę. Ktoś mnie uratuje. Ktoś się zjawi. A potem go słyszę. Głos z moich snów. Ten, którego nie potrafię zapamiętać. Ten, którego się boję. Myślałaś, że mnie tu zostawisz?, pyta głos. Ten głos należy do mnie. No tak, oczywiście. Jestem tą częścią nas, która umarła. Musiałam czekać samotnie w chłodzie i ciemności. Przez cały ten czas. Znowu staram się dosięgnąć rękami powierzchni, której już nie widzę. Puść mnie! Moje myśli brzmią jak błaganie. To mi się nie podoba. Nie było mi pisane tu umrzeć. Nie było nam pisane tu umrzeć. Nie jest mi pisane tu umrzeć. Ta martwa obłąkana Tasha trzyma mnie za kostki. Kopię ją, wściekam się, nienawidzę jej. Mogę to zatrzymać. Położyć temu kres. Ona musi mnie wypuścić. Muszę żyć, zostawić to wszystko za sobą. Nawet jeśli trafię do więzienia, jakoś tam przeżyję. Jestem młoda i szybko wyjdę. Ja nie przegrywam, powtarzam sobie raz po raz. Nigdy. Myślę o szachach w moim domu. O bierkach, które na mnie cierpliwie czekają. Puść mnie, błagam znowu, zaciskając powieki. Gdy je otwieram, ta druga Tasha, ta martwa, z dzikimi włosami i oczami pełnymi uciechy, nadal mocno zaciska jasne palce na mojej stopie. Nawet w chłodnej wodzie czuję lodowate zimno tych palców. Zimne szkło. Nigdy mnie nie wypuści. Nie widzę dolnej połowy jej ciała. Ginie w bezdennej próżni. Ona się uśmiecha. Słyszę jej głos w głowie, jak we snach. Szept. Martwy. Jadowity. Ja nie przegrywam, mówi ta druga. Nie rzucisz mnie, żeby pójść dalej. Zostaniesz ze mną. To ostatni ruch tej rozgrywki, Tasha. Mam ochotę krzyczeć, płakać, wyć. To ja układam plany, to ja wygrywam. Robi mi się ciemno przed oczami, coraz gorzej widzę, ale ją widzę bardzo dobrze. Tę mnie, która nie jest mną, nie może być mną. Chcę się z tobą bawić. Jęczę. To moje ostatnie słowo, ostatni dźwięk, pełen zgrozy i zdławiony przez wodę. Bądź moją najlepszą przyjaciółką, szepcze ona z przerażająco zimną tęsknotą i wciąga mnie w straszną ciemność. Bądź moją najlepszą przyjaciółką na zawsze.

PODZIĘKOWANIA Wielkie podziękowania dla całego zespołu z Gollancz, a zwłaszcza dla Sophie Calder i Jen McMenemy, za pracę nad tym tekstem, a także za całoroczne zajmowanie się autorami, i zawsze z uśmiechem. Oczywiście wielkie podziękowania dla mojej redaktorki Gillian Redfearn i agentki Veronique Baxter. Na koniec specjalne wyrazy wdzięczności dla brata Gillian, który przybliżył mi techniczne kwestie dotyczące oświetlenia teatralnego!

Spis treści CZĘŚĆ PIERWSZA 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 CZĘŚĆ DRUGA 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35

36 37 CZĘŚĆ TRZECIA 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 PODZIĘKOWANIA