13 Nalini Singh Tarcza zimy

PSI Część 13 Shield of Winter

Tarcza zimy tłumaczenie: Agis_ka,

dzwoneczek87, jacus18,

jowitaw001, shibushi13, relena11 korekta:

Smok_z, Perunia

POSTACIE W porządku alfabetycznym według imion Klucz: ŚT = Wilki ze Śnieżnych Tancerzy; CR = Lamparty z Ciemnej Rzeki Abbot Strzała - telekinetyk (Tk) z umiejętnością teleportacji Aden Strzała - telepata (Tp) Alicja Eldridge - człowiek, naukowiec, umieszczona w zawieszeniu krionicznym ponad sto lat temu, obecnie mieszka ze ŚT Amara Aleine - Psi, członek CR, były naukowiec Rady psychicznie niestabilna bliźniaczka Ashayi Anthony Kyriakus - członek Rządzącej Koalicji, były Radny Psi, ojciec Faith Ashaya Aleine – Psi, członek CR, były naukowiec Rady, związana więzią z Dorianem, matka Keenana, bliźniaczka Amary Ben - szczeniak ze stada ŚT Brigitte - empatka (E), miejsce zamieszkania: Amsterdam Carter Hirsch - ojciec Ivy Chang - kardynalny empata (E), miejsce zamieszkania: stacja badawcza w Kenii Concetta - empatka (E), miejsce zamieszkania: Paragwaj Cristabel Rodriguez - Strzała, strzelec wyborowy Ciemny Umysł - podmiot psychiczny, bliźniak Umysłu Sieci Czyści Psi - fanatyczna i brutalna grupa zwolenników Ciszy Dechen - empata, miejsce zamieszkania: Tybet Devraj Santos - lider Zapomnianych (Psi, który uciekli z Sieci u progu Ciszy i wtopili się w populację ludzi i zmiennokształtnych), żona Katya Haas Dorian Christensen - strażnik CR, związany więzią z Ashayą Faith Nightstar – Psi, członek CR, posiada dar jasnowidzenia (F), związana więzią z Vaughnem, córka Antoniego, kuzynka Sahary Gwen Jane - matka Ivy Hawke Snow - alfa ŚT, związany więzią z Sienną Indigo Riviere - porucznik ŚT Izajasz - empata (E), miejsce zamieszkania: Niue Ivy Jane - empatka (E), córka Jane Gwen i Cartera Hirscha Jaya - empata (E), miejsce zamieszkania: Malediwy Judd Lauren – Psi, porucznik ŚT, związany więzią z Brenną, wujek Sienny, Tobiego i Marlee Julian/Jules - kociak CR, syn Tamsyn, bliźniak Romana Kaleb Krychek - kardynalny telekinetyk (Tk), lider Rządzącej Koalicji, były Radny Psi, związany więzią psychiczną z Saharą Kyriakus Keenan Aleine - Psi, członek CR, dziecko, syn Ashai Kit - żołnierz CR Lianne - empatka (E), miejsce zamieszkania: Kuala Lumpur Lucas Hunter - alfa CR, związany więzią z Saschą, ojciec Nayi Marlee Lauren – Psi, członek ŚT, dziecko, córka Walkera Laurena, siostrzenica Judda Laurena

Mercy Smith - strażnik CR, związana więzią z Rileyem Ming LeBon - były Radny Psi, strateg wojskowy, kardynalny telepata (Tp) Naya Hunter - kociak CR, córka Saschy i Lucasa Nikita Duncan – była Radna Psi, członkini Koalicji Rządzącej, matka Saschy Patton - nie żyje, Strzała, teleporter (Tk-V), trener Vasica Penn - empata (E), miejsce zamieszkania: Szkocja Rada (lub Rada Psi) - była rządząca Rada rasy Psi, obecnie nieistniejąca Riley Kincaid - porucznik ŚT, związany więzią z Mercy Roman - kociak CR, syn Tamsyn, bliźniak Juliana Rządząca Koalicji - powstała po upadku Ciszy i Rady Psi. Składa się z Kaleba Krycheka, Nikity Duncan, Antoniego Kyriakusa i oddziału Strzał Sahara Kyriakus - Psi o niesklasyfikowanym oznaczeniu, związana więzią psychiczną z Kalebem Krychekiem, siostrzenica Anthony’ego Kyriakusa, kuzynka Faith Sascha Duncan – Psi, członkini CR, kardynalna empatka (E), związana więzią z Lucasem, matka Nayi, córka Nikity Sienna Lauren – Psi, członek ŚT, posiada śmiertelnie niebezpieczne zdolności psychiczne (X), związana więzią z Hawke’iem, siostrzenica Judda Tamsyn - uzdrowicielka CR Tatiana Rika-Smythe - była Radna Psi Teri - empata (E), miejsce zamieszkania: Houston Vasic - Strzała, teleporter (Tk-V) Umysł Sieci - podmiot psychiczny będący opiekunem i bibliotekarzem Sieci Psi, bliźniak Ciemnego Umysłu Walker Lauren - Psi, członek ŚT, telepata (Tp), ojciec Marlee, brat Judda Zaira – Strzała odpowiedzialna za ukrywające się Strzały przebywające w Wenecji Zie Zen – Psi, stary telepata (Tp)

PODZIELENI Protokół ciszy od ponad stu lat definiował każdy aspekt życia rasy Psi. Warunkowani od wczesnego dzieciństwa, aby nie odczuwać emocji, znani byli ze swojej lodowatej praktyczności, ostrych zdolności umysłowych i ścisłego przestrzegania reguł zachowania. To o sobie wiedzieli i tacy byli od momentu powstania Protokołu… aż do teraz. Koniec roku 2081 będzie na zawsze zapamiętany jako czas kiedy Cisza upadła w katastrofie przemocy brutalnie trzymanych do tej pory na smyczy wściekłych umiejętności najpotężniejszych Psi w Sieci. Wraz z upadkiem przyszło uspokojenie na całym świecie, a rasa Psi starała się zrozumieć, kim byli w tej nowej rzeczywistość, w której emocje to nie przestępstwo karane psychiczną interwencją w mózgu, a serce nie było jedynie organem wykorzystywanym do pompowania krwi. Bo chociaż konstrukcja Ciszy była głęboko błędna, istniały powody jej wprowadzenia. Szaleństwo, śmierć namoczona we krwi, mordercza agresja, tacy byli Psi przed Ciszą. Żadna inna rasa nie wyhodowała bardziej okrutnych, bardziej inteligentnych, czy też bardziej sadystycznych seryjnych morderców. Ale gorsze było szaleństwo, które szarpaniem zniszczyło tak wielu z nich, zarówno niewinnych jak i grzeszników, dopóki nie zrozumieli, że to odwrotna strona ich niesamowitych psychicznych darów. Czy przeszłość powróci? Czy rasa Psi będzie ponownie przechodzić ten niekończący się koszmar? Nikt nie może odpowiedzieć na to pytanie. Jeszcze nie.

ROZDZIAŁ 1 Bycie Strzałą jest jak bycie wyspą pozbawioną więzi, które tworzą słabość. Pierwszy Kodeks Strzał Nic nie pozostało z człowieka, którym był. Vasic patrzył przez szklaną ścianę przed sobą, kiedy komputroniczna rękawica biologicznie sprzęgała się z jego lewym przedramieniem, szumiąc cicho w zainicjowanym przez niego trybie diagnostycznym. Elegancki, czarny, nowy wynalazek był stosunkowo niestabilny, mimo stałego i ciągłego udoskonalania przez lekarzy i techników, ale Vasicowi nie zależało na życiu. Już od dłuższego czasu nie zależało mu na niczym. Na początku wiązało się to z jego uwarunkowaniem w ramach Ciszy, które powodowało, że był zimny, a jego emocje lodowate. Teraz kiedy cały świat poruszył się w pierwszych dniach nowego roku i był poza Ciszą jakby w odrętwieniu rozległej nieskończonej szarości. Jedynym powodem, dla którego budził się co rano, byli inni z oddziału, którzy mieli jeszcze szansę na normalne życie. Dla niego było o wiele za późno, jego ręce splamione we krwi niezliczonych żyć odebranych w pogoni za ideą, która okazała się fałszywa w bardzo brzydki sposób. - Co to jest? - zapytał mężczyznę ubranego w czarny uniform bojowy, który właśnie wszedł do obszaru wspólnego Centralnego Dowództwa Strzał. Żaden z nich nie był towarzyski, ale utrzymywali to miejsce, nauczywszy się przez gorzkie doświadczenia, że nawet Strzała nie może zawsze być sam. Dzisiaj pokój był pusty z wyjątkiem ich dwóch. - Krychek ma teorię. - Aden stanął obok Vasica, jego ciemne oczy skupione były na panoramie za szkłem. To nie był świat zewnętrzny, Strzały były stworzeniami cienia i żyli w cieniu, ich siedziba zlokalizowana była głęboko pod ziemią w miejscu niedostępnym dla nikogo, kto nie znał poprawnych tras i kodów. Nawet teleporter potrzebował wizualizacji miejsca, do którego się udawał, a nie było nigdzie na świecie żadnych zdjęć Centralnego Dowództwa Strzał, ani w żadnej bazie danych, ani w Sieci Psi, nigdzie. Tym bardziej było godne uwagi, że Kaleb Krychek wykazał zdolność do teleportacji w to miejsce, kiedy oddział skontaktował się z nim po raz pierwszy. Jednak pomimo podziemnej lokalizacji bazy po drugiej stronie szyby rozciągał się widok na obszar pełen zieleni, drzew i paproci, a także na naturalnie wyglądający basen skąpany w sztucznym świetle słonecznym, które zmieniało się w światło księżyca, kiedy dzień się kończył. To była trudna do pozyskania technologia, własność wilków ze stada Śnieżnych Tancerzy, zazwyczaj instalowana przez nich osobiście. Ale oddział zdołał ją pozyskać, gdyż światło było konieczne dla ich zdrowia psychicznego i fizycznego.

- Teoria Krycheka dotyczy choroby w sieci - domyślił się Vasic, świadomy, że niedobitki z oddziałów fanatycznych Czystych Psi i inne niezależne, sporadyczne, nowe ogniska przemocy były aktualnie najbardziej niebezpiecznym zagrożeniem dla ich rasy. - Widziałeś raporty. - Tak. - Choroba rozprzestrzeniała się w zatrważającym tempie, którego nikt nie mógł przewidzieć. Zakorzeniona w psychicznej tkaninie łączącej każdego Psi na świecie, ale przez obecność renegatów, mająca potencjał, aby zniszczyć swoją rasę… ponieważ Psi potrzebowali biologicznego sprzężenia zwrotnego otrzymywanego z Sieci. Teraz to samo połączenie mogło pompować truciznę bezpośrednio do ich mózgów. Byli tacy, którzy szeptali, że upadek Ciszy miesiąc wcześniej, przyspieszył sprawę, ale Vasic nie wierzył w to, rozpad był zbyt głęboko zintegrowany z Siecią Psi. Choroba miała ponad wiek, aby urosnąć, żywiona stłumioną energią psychiczną wszystkich ciemnych pokręconych emocji, które ich rasa starała się stłumić. - Jaka jest teoria Krycheka? Aden, z rękoma splecionymi luźno za plecami, powiedział: - On uważa, że kluczem są empaci. Empaci. Ten nieoczekiwany pomysł pochodził od Kaleba Krycheka, którego wielu uważało za uosobienie Ciszy… ale to nie była prawda, cała Sieć dowiedziała się o tym, kiedy obniżył tarczę wokół podobnej do diamentów więzi, która łączyła go z Saharą Kyriakus. Oczywiście, nie było to prawdą tylko wtedy, gdy dotyczyło Sahary Kyriakus. Ten fakt niewielu rozumiało, ale dla Vasica był istotny. Kaleb Krychek nadal pozostawał śmiertelnym zagrożeniem. - Krychek - kontynuował Aden - twierdzi, że fakt tak dużego rozpowszechnienia zdolności E w populacji mówi w subtelny sposób o swego rodzaju konieczności, której nigdy do końca nie zrozumieliśmy. Tłumienie tych zdolności ma zatem niebezpieczny wpływ na życie. Vasic widział w tym logikę, empaci mogli oficjalnie zostać usunięci z sieci, ale każdy Strzała wiedział, że oznaczenie E nigdy nie było rzadkością. Oprócz jednego razu. Zdolności empatów były tak mocno powiązane z emocjami, że stanowiły zagrożenie dla fundamentów Protokołu i w pierwszych latach po ustanowieniu Ciszy oznaczenie E było systematycznie eliminowane z puli genowej. Jedynie Rada zauważyła, prawie zbyt późno, że przez to eliminują istotny narząd organizmu. Nikt tak naprawdę nie rozumiał, dlaczego Sieć potrzebowała ludzi z oznaczeniem E, ale było to bezsporne. Rada, która jako pierwsza stanęła twarzą w twarz z tą prawdą, nazwała ją Koncepcją Korelacji, im niższa liczba E-Psi wśród ludności, tym większa liczba przypadków psychopatii i niepoczytalności. Jednakże podczas gdy obecnej generacji E pozwolono już

urodzić się, nadal poprzez uwarunkowanie prowadzane od wczesnego dzieciństwa tłumiono ich umiejętności. - Czy Krychek zauważył, że to może nie być przypadek i że trzeba przebudzić oznaczenia E? - Tak. Zauważył ten krytyczny problem. To było nieuniknione, jeśli empaci mogliby coś zrobić w celu zapobieżenia infekcji, zanim wszyscy Psi rozpadną się w pył, musieli zacząć od prób, bo aktualnie nie było już nikogo, kto mógłby ich nauczyć co robić. Zanim rządząca Rada zrozumiała swój błąd, próbując wyeliminować oznaczenie E z puli genowej, wszyscy dorośli z tym oznaczeniem byli już martwi, a informacje o ich umiejętnościach zostały usunięte ze wszystkich znanych archiwów. - Ilu? - Zapytał Vasic, wiedząc, że nie można po prostu wybudzić uśpionych umiejętności u empatów w ilościach hurtowych. Ich śmierć prawie spowodowała upadek Sieci Psi. Nikt nie wiedział, co stałoby się, gdyby obudzili się wszyscy naraz, zdezorientowani i nie potrafiący kontrolować swoich zdolności. - Grupa testowa wynosi dziesięć osób. - Aden przekazał mu telepatycznie listę nazwisk. Zapoznając się z nią, Vasic zauważył, że gradienty umiejętności E osób na liście były wysokie od kardynalnego do 8,7. - Nie – powiedział, zanim Aden zdążył zapytać. - Nie będę zajmował się nimi podczas przebudzania. - Nie masz zajmować się nimi wszystkimi. Tylko jednym. - Nie - odpowiedział ponownie Vasic. - Jeżeli Krychek chce porwać empatów, może zrobić to sam. - Vasic nie był już dłużej na niczyjej smyczy. Odpowiedź Adena była spokojna - Myślisz, że przydzieliłbym ci takie zadanie? Odwracając się w końcu, Vasic spojrzał w oczy telepaty, jedynego człowieka na świecie, którego uważał za przyjaciela, ich ścieżki życia przeplatały się od dzieciństwa, od kiedy w parze robili ćwiczenia mające na celu włączenie Vasica do grupy zimnokrwistych morderców. Dla swoich trenerów Aden był po prostu użytecznym telepatą, sparing partnerem, dobrze wychowanym uzupełnieniem dla niestabilnego w tamtym okresie temperamentu Vasica, Strzałą trenowaną jedynie dlatego, że jego rodzice byli Strzałami i pracowali z nim, aby już od kołyski doskonalił swoje umiejętności. W ten sposób Aden został wprowadzony do oddziału, w którym ostatecznie zakwalifikowano go jako medyka polowego. Był poddawany tym samym ciężkim treningom jak pozostali, ale nigdy nie wzbudzał jakiegoś specjalnego zainteresowania, oprócz sytuacji, kiedy karano go, aby „uodpornić” chłopca, który był jak na swój wiek niski. Zazwyczaj ci, którzy

wykorzystywali Strzały lekceważyli Adena i robiąc to, dali oddziałowi lidera, który uratował życie wielu osób skazanych na piekło. - Nie - przyznał Vasic. - Nie zrobiłbyś tego. - Aden dokładnie wiedział, jak blisko krawędzi znajdował się Vasic, że konieczność zniszczenia lub choćby uszkodzenia niewinnej istoty mogła przeciąć jak brzytwą jedyną nić łączącą go ze światem. - Krychek - kontynuował Aden w ciszy, która pomiędzy nimi zapadła - nie uważa, żeby eksperyment co do wpływu empatów na zakażenie zadziałał, jeżeli empaci będą zmuszani do udziału w nim. - Chwila ciszy. - Nie jestem pewien, czy to jest jego pogląd czy Sahary, w każdym bądź razie udział każdego z oznaczeniem E musi być dobrowolny. Vasic zgadzał się z Adenem, że współczucie mogło pochodzić od kobiety, która pojawiła się znikąd, aby ukształtować nierozerwalną więź z zimnokrwistym podwójnym kardynalnym, który jak potwierdziły ich badania, nie był w żaden sposób Cichy. - Gdzie Krychek zamierza rozpocząć swój eksperyment? - Na terytorium Śnieżnych Tancerzy i Ciemnej Rzeki. Bardzo niewiele rzeczy było w stanie zaskoczyć Vasica. To jednak było nieoczekiwane. - Wilki ze stada Śnieżnych Tancerzy mają tendencję do strzelania na widok intruzów, najpierw strzelaj, potem zadawaj pytania - to było ich motto - a i lamparty nie są bardziej przyjazne. - To samo mówiłem Krychekowi, ale rozumiem przydatność tego terenu z jego punktu widzenia. - Odizolowana lokalizacja, żadnej sieci Psi połączonej z innymi umysłami na przestrzeni wielu mil. - W rezultacie ta część Sieci również będzie spokojna, dając Krychekowi czyste płótno, na którym mógł zapoczątkować swój eksperyment. Jakkolwiek był to czynnik, który mógł później być replikowany w każdym innym miejscu. Który dodawał również jeden istotny element jaki można znaleźć jedynie na terytorium będącym w rękach zmiennokształtnych. - Sascha Duncan. - Dostęp do jedynej czynnej E na świecie bez wątpienia odegrał kluczową rolę w planach Krycheka. - Ta części Sieci nie jest zakażona - powiedział Aden, zamiast skinięcia głową na potwierdzenie tego co obaj wiedzieli. - Aczkolwiek Krychek ma umiejętności, aby przesunąć zaczątki infekcji w kierunku tego obszaru. Twierdzi, że poza tym, nie potrafi jej kontrolować, a ja jeszcze nie zdecydowałem, czy mówi prawdę. - Następnie Strzała odwrócił się w stronę innego członka oddziału, który właśnie wszedł wskazując, że chciał z nim rozmawiać. Pozostawiony sam sobie Vasic rozważał mylącą prostotę proponowanego przez Krycheka eksperymentu. Odizolowana grupa empatów otoczonych przez zainfekowaną Sieć. Jeżeli

eksperyment nie udałby się, a infekcja groziłaby załamaniem się na fali szaleństwa lub w bardziej subtelnej wersji, degradacją umysłową, byłoby stosunkowo łatwo w krótkim czasie przenieść wszystkich dziesięcioro mężczyzn i kobiet. Jak wiadomo pogorszenie w pustej części Sieci mogło spowodować najwyżej kilka zmarszczek. Pod tym względem był to prosty plan bez groźby poważnych strat. Oczywiście, nikt nie mógł przewidzieć, jak infekcja będzie się przemieszczać i jak wpłynie na empatów. - Nie mogę, Adenie – powiedział, kiedy tamten odwrócił się do niego, a ich towarzysz Strzała opuścił pokój. Aden czekał. - Wiesz co się działo, kiedy przechodziłem w pobliżu Saschy Duncan przed jej ucieczką. To było głębokie… nieprzyjemne doświadczenie. - Córka Radnej Nikity Duncan do pewnego czasu udawała, że była Cicha, ale nawet wtedy było w niej coś takiego, co powodowało u niego instynktowne jeżenie się włosów na całym ciele. To był jeden z niewielu razy, kiedy jako dorosły czuł ból, w pierwszej chwili myślał, że był atakowany, zanim zorientował się, że to jedynie obecność Saschy w pokoju oddzielonym od tego, w którym się znajdował, solidną ścianą, powodowała uczucie pocierania papierem ściernym wewnątrz jego ciała. Jakby jakaś jego część wiedziała, że ona była przeciwieństwem wszystkiego, czego się kiedykolwiek uczył i co odrzucił na pierwotnym poziomie. To było jeszcze przed ucieczką z Sieci, zanim ujawniono jej oznaczenie E, potem zdał sobie sprawę, co było powodem tego dziwnego efektu, wiedza o tym przypomniała mu wiele innych przypadków, kiedy czuł podrażnienia przez skórę, jakby przenoszone przez cienie na zaludnionych obszarach. Śpiący empaci, ich uwarunkowanie nie tak poważnie uszkodzone jak u Saschy. Wiedział też, że był anomalią w wyczuwaniu ich w ten sposób, według Adena nikt inny w drużynie nie zgłaszał takich problemów. Vasic miał teorię, że ta nigdzie nie udokumentowana świadomość była dodatkiem do jego umiejętności Tk-V, urodzonego teleportera. Patton jedyny inny Tk-V jakiego kiedykolwiek spotkał, często skarżył się na “swędzenie” pod skórą, kiedy przebywał w świecie zewnętrznym. Niezależnie od tego, czy była to prawda czy nie, wpływała ona na Vasica, powodując głębsze i częstsze wewnętrzne nacięcia jego skóry od momentu, kiedy uwarunkowanie E z dnia na dzień coraz bardziej się załamywało. Adenowi zajęło kilka minut aby odpowiedzieć. - Nieprzyjemne, ale nie osłabiające. - Były to słowa lidera oddziału skierowane do jednego z jego ludzi. - Empaci potrzebują ochrony oddziału, ich oznaczenie, według historycznych

zapisów, do których byłem w stanie dotrzeć, nigdy nie było agresywne i nikt z tej grupy nie ma zdolności obronnych. Telepata mówił nadal tym samym tonem. - Chcę żebyś się tym zajął. Jesteś jedynym człowiekiem, któremu ufam i wierzę, że zabierzesz ich wszystkich z dala od zagrożenia, jeżeli infekcja się rozprzestrzeni lub siły sprzyjające Ciszy będą chciały zrobić im krzywdę. Vasic wiedział, że to nie była całkowita prawda, oddział miał w swoich szeregach innych agentów zdolnych do teleportacji. Nie tak szybkich jak Vasic, ale wystarczająco szybkich. Żaden z nich jednak nie stał tak blisko od nieodwołalnego i ostatecznego zstąpienia w otchłań. - Próbujesz obarczyć mnie obowiązkami? - Tak. - Z oczyma wpatrzonymi w zieleń na zewnątrz, ale z uwagą skupioną na Vasicu Aden mówił dalej. - Nie widzisz tego, ale jesteś jednym z kluczowych członków oddziału, jedynym, na którym każdy może polegać, kiedy wszystko się wali. Poza sytuacjami awaryjnymi młodsze Strzały zwracają się do ciebie po przykład, starsi po radę. Utrata ciebie będzie ogromnym ciosem dla tej grupy… dla mnie. - Nie poddam się. - Nawet jeśli wiedział, że jedynie w śmierci zazna spokoju. - Mam coś jeszcze do zrobienia. - I nie była to tylko pomoc w uratowaniu Strzał, które miały jeszcze szansę na to, aby żyć prawdziwym życiem. Nie masz prawa być zmęczonym. Kiedy zapiszesz jej imię, aby go nie zapomniano, kiedy uczcisz jej krew, dopiero wtedy zdobędziesz to prawo. Powiedział mu to zmiennokształtny lampart nad połamanym ciałem kobiety do której wysłano Vasica, aby wymazać jej śmierć. Lampart nie mógł wiedzieć jak wiele imion Vasic musiał zapisać, jak wiele zgonów musiał zatuszować, kiedy jeszcze wierzył, że to co robił, było dobre dla jego ludzi… i później, kiedy wiedział, że było jeszcze za wcześnie, aby zwyciężyła rewolucja. Każde z tych imion rościło sobie prawo do jego duszy. - Niemniej jednak chcę, żebyś trzymał się z dala od przemocy przynajmniej przez jakiś czas. Głos Aidena znowu był głosem przywódcy, ale nadal nie był to rozkaz, ich związek był na tyle stary, że nie było potrzeby stosowania takich zagrywek. - Jest jeszcze jeden powód, dla którego chcę cię przy tym zadaniu i dlatego mam zamiar prosić o rozważenie pewnych innych aspektów dla twojego zespołu. Przebywanie w pobliżu empatów może być nieprzyjemne dla ciebie, ale będzie to prawdopodobnie kojące dla empatów. Ponieważ Vasic zdawał sobie sprawę, że on i jemu podobni byli jak lód, trwale odcięci od swoich emocji. W odróżnieniu od załamanych nie będą wykazywać ani strachu, ani bólu, eliminując jedno ze źródeł stresu dla nowo obudzonych oznaczeń E.

- Jak to się wiąże z przebywaniem tak blisko zmiennokształtnych? - Rasa zmiennokształtna była tak samo mocno emocjonalna, jak Psi nie byli, ich świat był pomalowany w żywych odcieniach pasji. - Jeśli Krychek pokieruje negocjacjami dotyczącymi dostępu do części ich gruntów, zamierza zgodzić się na możliwość zdalnego nadzoru, prosząc ich, aby utrzymywali fizyczną odległość przez większość czasu. - Aden przerwał patrząc, jak przeleciał motyl, trzepocząc swoimi szkarłatnymi skrzydłami z bujnej zieleni drzewa do szyby i z powrotem do bardziej gościnnych miejsc. – Ustalenia, które mają być zawarte zajmą sporo czasu, lokalizacja będzie ustalona, czy to na terytorium zmiennokształtnych, czy też w innym miejscu. Tymczasem weź zaproszenie do wyznaczonej E i oceń, czy możesz pozostać w jej sąsiedztwie przez określony czas. - Już zdecydowałeś, do kogo mam się zbliżyć. - Według Krycheka wszyscy empaci, którzy są na liście, już zaczęli się budzić, nawet jeśli nie są tego świadomi. Vasic nie zapytał, skąd Krychek to wiedział, możliwości telekinetyczne kardynalnego powodowały, że miał powiązania z Umysłem Sieci, świadomością, która była również bibliotekarzem i opiekunem Sieci. Umysł Sieci, bez wątpienia, poinformował Krycheka, którzy z E stawali się świadomi swojego prawdziwego przeznaczenia. - Twoja podopieczna złamała uwarunkowanie w wieku szesnastu lat i została poddana agresywnej regeneracji, która zamknęła z powrotem jej zdolności. Dwa miesiące później ona i jej rodzice po cichu zniknęli. - To była druga niespodzianka w czasie tej rozmowy. - Umysł Sieci nie mógł zlokalizować ich jednostki rodzinnej? - Nie przy tego rodzaju zniknięciu - wyjaśnił Aden. - Wiemy, gdzie są geograficznie, ale włożyli dużo pracy, starając się zejść z oczu wszystkim zainteresowanym. Jej matka była analitykiem systemów w firmie komputerowej w Waszyngtonie, jej ojciec zajmował wysokie stanowisko w banku. Teraz wspólnie z wieloma innymi Psi, prowadzą duże, ale umiarkowanie dochodowe gospodarstwo w Północnej Dakocie. Psi woleli mieszkać w miastach w pobliżu innych im podobnych, nie stwierdzono, żeby ktokolwiek z ich rasy kiedykolwiek wybrał zajęcie na świeżym powietrzu. Jak ludzie i zmiennokształtni, Psi potrzebowali jedzenia, dachu nad głową, ale praca była pracą. Taka ogromna zmiana ścieżki kariery była jednak wskazaniem świadomej decyzji. - Ochrona swojego dziecka? - To nie było niemożliwe, instynkt rodzicielski był motorem wielu działań nawet w czasie Ciszy, choć Vasic nie miał osobiście takich doświadczeń. - Możliwe, ale nie potwierdzone. Vasic wiedział, że to nie wszystko.

- Nie jest też potwierdzone, czy ona nadal ma dostęp do swoich umiejętności – czy też zostały one nieodwracalnie uszkodzone w procesie regeneracji. - Aden bez mrugnięcia patrzył przez szybę. - Widziałem nagranie i była to jedna z najbardziej brutalnych sesji, jakie kiedykolwiek oglądałem, o włos od rehabilitacji. - To dlaczego ona jest na tej liście? - Rehabilitacja usuwająca osobowość, upodabniała jednostkę do śliniącego się warzywa, jeśli ta E była tego tak blisko, musiała odnieść poważne blizny psychiczne. - Aby eksperyment był prawidłowy, musi dotyczyć nie tylko Psi, które nigdy nie zostały zregenerowane, ale i tych, którzy zostali poddani procesowi. Ona jest jedną z sześciu w grupie, ale inni przeszli jedynie niewielki reset. To ma głęboko idący sens… ponieważ większość empatów w sieci zostało poddanych regeneracji na jakimś etapie życia, był to proces mający na celu zmuszenie ich umysłów do powrotu, przyjęcia określonych norm, negacji rzeczywistości, ale umysły te nie zostały pozbawione emocjonalnej konstrukcji. Oznaczało to, że w Sieci mamy do czynienia nie tylko z oznaczeniami E, którzy nie mają pojęcia o tym, jak wykorzystać swoje umiejętności, ale także z tymi uszkodzonymi na poziomie podstawowym. - Drugą stroną ich problematycznej regeneracji - dodał Aden, bezbłędnie podążając za tokiem myśli Vasic’a - jest to, że oni nie cierpią bólu złamania. - Oczywiście. - Proces znany jako dysonans został zaprojektowany w celu wzmocnienia Ciszy karząc wszelkie niedopuszczalne odchylenie emocjonalne bólem, ale wyraźnie widać, że podejście to nie działało na osoby, których psychiczne ścieżki zostały skonstruowane z emocji jako rdzenia. To mogłoby ich po prostu zabić. - Szczegóły dotyczące opieki. Aden podał Vasic’owi kopertę. - List bezpośrednio do niej od Krychek’a, określający parametry jej zaangażowania, a także harmonogram płatności. - Oferuje im pracę? - Rada zawsze tylko brała. - Obaj wiemy, jaki on jest inteligentny. Po co zmuszać kiedy można zaproponować kontrakt? - Z tym stwierdzeniem, idealnie opisującym chłodny sposób w jakim pracował umysł Krychek’a, Aden wysłał Vasic’owi obraz telepatyczny. To była niewysoka kobieta z czarnymi włosami do ramion, pasmami opadającymi w naturalnych, miękkich lokach i tak niezwykłymi oczami, że spojrzał ponownie. Źrenice były kruczoczarne a tęczówki w kolorze półprzezroczystej miedzi otoczonej widowiskowymi obręczami złota. Wyraźnie kontrastowały ze skórą o barwie złotej śmietany, a ich wyraz w jakiś sposób był zbyt stary, zbyt spostrzegawczy. Jakby widziała przez skórę. Po odciśnięciu w swoim mózgu lokalizacji geograficznej poprzez jej wygląd, schował obraz w sejfie psychicznym i spojrzał na kopertę. Jej imię zostało odręcznie napisane czarnym atramentem:

Ivy Jane. Zastanawiał się, co Ivy Jane pomyśli o wpuszczeniu do swojego życia Strzały, człowieka, który nigdy nie mógł znowu poczuć. Nawet gdyby fizjologicznie było to możliwe, Vasic nie miał zamiaru pozwolić zniknąć nawet fragmentom swojej Ciszy… bo za nią leżało tylko wycie, szaleństwo stworzone z krwi i śmierci i niekończącej się grozy.

ROZDZIAŁ 2 Będący w Koalicji Rządzącej, czy też nie, Kaleb Krychek jest obecnie najskuteczniejszym liderem rasy Psi. Czas pokaże dokąd nas to zaprowadzi. Artykuł wstępny, „Latarnia Sieci Psi” Kaleb stanął w rozjaśnionym słońcem salonie domu jego i Sahary na obrzeżach Moskwy. Jego tors błyszczał od potu, gdyż przed chwilą zakończył swoje ćwiczenia sztuk walki. Taras i ziemia naokoło były obecnie usłane kilku centymetrową pokrywą śniegu i kawałkami gradu. Nigdy wcześniej nie powstrzymywało go to od wyjścia na zewnątrz, ale Sahara mogła chcieć pójść za nim, a miała tendencję do marznięcia nawet pod osłoną telekinetyczną. W związku z tym tymczasowo teleportował meble z tego pokoju do innej części domu. Siedząc niedaleko od niego z wyciągniętymi na dywanie nogami i pochylając się w ćwiczeniach rozciągających, których nauczyła się jako tancerka, zapytała: - Co się stało? Kaleb patrzył jak podnosiła się do pozycji siedzącej, a następnie wstała. Widok jej ciała odzianego w czarne rajstopy połączone z białą koszulką, wywoływał w jego krwi głębokie poczucie posiadania. Była tutaj. Bezpieczna. Nikt nigdy ponownie nie zrobi jej krzywdy. Rozważał, czy wiadomość którą właśnie otrzymał od Umysłu Sieci nie zdenerwuje jej, myślał o tym jak wiele może jej powiedzieć. Jej usta drgnęły, kiedy rozluźniła opaskę, odrzucając w tył ciemne jedwabiste włosy połyskujące czerwono-złotą poświatą widoczną w tym świetle. - Zdajesz sobie sprawę, że cię znam? - Tak, znała go, wiedziała kim jest i nadal go kochała. A on obiecał jej, że nigdy niczego nie będzie przed nią ukrywał. - Podmiot 8-91 jest martwy. - Sahara nie zgadzała się ze sposobem w jaki pozostawił nic nie podejrzewającego człowieka z zakażeniem w mózgu na pewną śmierć, ale Kaleb nie widział sensu w informowaniu go o tym, ponieważ i tak nie było na to lekarstwa. Podmiot 8-91 funkcjonował jako barometr zakażenia, które roznosiło się na niezliczone umysły w Sieci. Jeśli nie zostanie w porę powstrzymane będzie torturować i zabijać miliony. Sytuacja nie dotyczyła już tylko zakażenia biologicznego sprzężenia zwrotnego, infekcja, w najbardziej dotkniętych sekcjach, zaczęła przenosić się na rzeczywistą tkaninę psychiczną. Jeśli w którymkolwiek z gęsto zaludnionych obszarów sieć zostanie zakażona, ofiary będą liczone w tysiącach. - Nazywanie tego infekcją - powiedział do Sahary - jest przydatnym, ale nieprawdziwym skrótem myślowym. Powolne skinienie.

- To rozkład, prawda? - Ciemny błękit oczu wypełnionych smutkiem. - To wzrasta od wewnątrz, bez bakterii lub wirusów, czy też innego źródła zewnętrznego. Kaleb ujął jej szczękę i potarł kciukiem po dolnej wardze. - Podmiot 8-91 był najgłębiej zainfekowany. Jeśli on zmarł, rozpoczęło się odliczanie. Całując jego kciuk, Sahara odsunęła się, aby podejść do rogu pomieszczenia, gdzie wcześniej rzucił swoją koszulkę i podniosła ją. - Musisz iść zobaczyć co się stało - domyśliła się, wracając z zieloną bawełną w dłoni, jednocześnie marszcząc brwi. - Masz być ostrożny. - To był rozkaz. Skinął głową i wycofał się, wciąż nieprzyzwyczajony do faktu, że znowu miał ją w swoim życiu, jedną osobę która kiedykolwiek o niego dbała. Za każdym razem, kiedy okazywała mu swoją opiekę, czy to poprzez słowa lub czyny, delikatna pieszczota owijała się wokół jego ciemnej części, tej która zawsze mieszkała w pustce. - Szybko wrócę - powiedział. - Nie kontaktuj się ze mną telepatycznie. Zawsze z nim była, ale teraz nie chciał, żeby widziała to co prawdopodobnie czekało na niego w domu podmiotu 8-91. Musiał uzyskać od niej tę obietnicę, gdyż nigdy dotąd nie odrzucił jej psychicznego dotyku i teraz też nie chciał tego robić. Unosząc się na palcach, pocałowała go w słodki i delikatny sposób, jak miała w zwyczaju czasem robić, jakby on był bardzo wrażliwy. I to była prawda. Ale tylko wtedy, gdy chodziło o Saharę, jego obsydianowe tarcze rozwiewały się pod wpływem jej dotyku. Jej smukłe palce mogły skuteczniej niż jakikolwiek łańcuch lub więzienna klatka zniewolić go. - Nie będę - obiecała. - Porozmawiamy później. Jej wzrok spoczął na nim w zaufaniu, którego on nigdy nie zawiedzie, bransoletka na jej nadgarstku odbijała światło. - Dbaj o siebie, Kalebie - powtórzyła. - Należysz do mnie. Teleportował się z ciepłem jej pocałunku na swojej skórze i wewnątrz siebie. Podmiot 8-91 nie umarł tak po prostu. Przeszedł krytyczne załamanie. I zabrał kogoś ze sobą. Kucając obok ciała leżącego wewnątrz tuż przy zamkniętych drzwiach, Kaleb próbował policzyć rany kłute, które widniały na koszuli mężczyzny, dojechał do dziewiętnastu zanim dalsze rozpoznanie pojedynczych nakłuć stało się niemożliwe. Sekundę później, po jego prawej stronie pojawiło się delikatne migotanie. - Mamy tu problem - powiedział do dwóch Strzał, które wcześniej powiadomił telepatycznie. - Podmiot 8-91 - wskazał na szczupłego mężczyznę, który siedział oparty o przeciwległą ścianę, jego twarz była posiniaczona i rozcięta, smuga czerwieni widniała za jego głową, jakby zsunął się na dół po ścianie - został zainfekowany. To najbardziej zaawansowany przypadek w Sieci.

Vasic stał w miejscu, kiedy Aden podszedł do najbliższego ciała, omijając rozpryśniętą na podłodze krew i rozpoczął skanowanie podmiotu 8-91 za pomocą małego urządzenia medycznego. - On cierpiał, ma silne urazy twarzy zadane tępym narzędziem a także pękniętą czaszkę, ale moje wstępne orzeczenie jest takie, że zmarł z powodu implozji w mózgu. Podnosząc się do pozycji stojącej Kaleb analizował fakty. - Na Stacji Słonecznej - powiedział, zdając sobie sprawę, że Strzały wiedziały o wydarzeniach, które miały miejsce na stacji naukowej na Alasce, gdzie choroba po raz pierwszy odebrała życie wielu Psi. - Zarażeni nie umierali w taki sposób. - Nie - Aden przeszedł dalej, aby zeskanować kolejną ofiarę. - Pracownicy stacji naukowej oszaleli, zostali pobici lub zakłuci nożami albo w inny sposób atakowali siebie nawzajem. Kiedy przybyliśmy tam, ci którzy ocaleli byli słabi, ale wciąż psychicznie niestabilni. Kilku było tak agresywnych, że zginęli, kiedy próbowaliśmy ich powstrzymać, pozostali wpadli w mimowolny stan śpiączki. Aden nie był pierwszą osobą od której Kalebowi udało się otrzymać informacje na ten temat, choć były radny Ming LeBon robił co mógł, aby ukryć skalę i charakter tamtych zgonów. W każdym bądź razie, Kaleb wiedział, że żadna z ofiar, które zapadły w śpiączkę nigdy już się nie obudziła. Śmierć mózgu następowała w ciągu tygodnia od incydentu. - Czy ten rodzaj śmierci podmiotu 8-91 oznacza, że zakażenie stało się bardziej zjadliwe? Medyk Strzał wstał. - Możliwe, ale jest równie możliwe, że był bardziej podatny genetycznie, co spowodowało zmiany w końcowym etapie zakażenia. Po przeprowadzeniu pełnej autopsji będę wiedział na pewno. Aden spojrzał w oczy Kaleba. - Masz jakieś dane na jego temat? Kaleb przesłał telepatycznie wszystkie szczegółowe informacje, które posiadał na temat zakażenia podmiotu 8-91, przez chwilę rozglądał się po pokoju analizując skalę obrażeń, po czym zwrócił wzrok na mężczyznę pchniętego nożem. - Czy jest możliwe, że ofiara podmiotu 8-91 również była zarażona. Rozpoznaję w nim jego najbliższego sąsiada. - Czyli było duże prawdopodobieństwo, że mieszkając obok siebie znajdowali się równie blisko na płaszczyźnie psychicznej. - Czy musimy ewakuować ten rejon Sieci? - Na jakiś czas zastosuję kwarantannę dla tego obszaru, ale to jedynie prowizoryczne zabezpieczenie. - Oleiste, czarne zakażenie pełzało już po rozległych połaciach Sieci.

Vasic odezwał się po raz pierwszy. - Teleportuję ciała do kostnicy, gdzie będą mogły być poddane autopsji i oczyszczę ten pokój. On jest tak blisko krawędzi. Nie wiem, czy ktoś może go jeszcze uratować. Te słowa o Vasicu zostały wypowiedziane przez Saharę z ogromnym bólem w głosie. Traktowała go tak, jakby należał do rodziny Kaleba, a ten ostatni zgadzał się z nią. Mógł być szkolony przez socjopatę, ale to samo działo się z wieloma innymi Strzałami, jedyną różnicą było to, że trener Kaleba zerwał się ze smyczy i poszedł dalej mordując niewinne istoty. W końcu wszyscy oni dorastali w ramach systemu, który próbował zrobić z nich użyteczne narzędzia stosowane przez innych, narzędzia przeznaczone do wyrzucenia, kiedy minie ich termin przydatności do użycia. Kaleb nie miał co do siebie żadnych złudzeń, wiedział, że dla Sahary użyje wszystkich dostępnych środków i wykorzysta każdego, aby utrzymać bezpieczeństwo na świecie, ale nie miał zamiaru stać się taki jak Rada, którą zniszczył. - Nie - powiedział w odpowiedzi na ofertę. - Niech Egzekutywa potraktuje to jak normalne morderstwo. - Jeśli nie znajdziemy sposobu na powstrzymanie infekcji, takie incydenty bardzo szybko staną się powszechne. - Nawet jeśli Egzekutywie uda się odkryć prawdę o tym, co tu się dzisiaj stało, będzie wyprzedzać w tym względzie ogół obywateli jedynie o kilka dni. Informacje o istnieniu zakażenia nie przedostały się jeszcze na pierwsze strony wiadomości, ale w zaułkach Sieci słychać było coraz głośniejsze szepty. - Dopilnuję, aby autopsja została wykonywana przez jednego z moich ludzi. Na krótką chwilę oczy Adena i Kaleba spotkały się i wiedział, że lider Strzał rozumiał, dlaczego dokonał tego wyboru. Część Kaleba, ta która zawsze chłodno kalkulowała dostrzegała w Adenie zrozumienie dla mechanizmów koniecznych do zdobycia silniejszej pozycji w oddziale. Jednak te wyliczenie zostało zniwelowane przez inną część, tę, która dostrzegała w nim Strzałę, którą mógłby się stać, gdyby nigdy nie spotkał Sahary, jego życie pogrążyłoby się wtedy w nieskończonej ciemności. Nadal bez chwili wahania zlikwidowałby Strzały, gdyby w jakikolwiek sposób zagrozili jemu lub Saharze, ale do tego czasu, zrobi to, o co poprosiła go Sahara. Czy oni nie zasługują na nowe życie? Jej głos był ochrypły kiedy to mówiła, przytulając się do niego i pozwalając mu na objęcie jej ramionami, kiedy wypoczywała na tarasie, patrząc na rozgwieżdżone nocne niebo. Oni zrezygnowali ze wszystkiego dla swoich ludzi. I prawdopodobnie wierzyli, że postępowali słusznie, robili rzeczy, za które nie było przebaczenia, ale jednocześnie od ponad wieku chronili świat przed potworami. - Jej dłonie zacisnęły się na jego przedramieniu, a głos

jeszcze bardziej wypełnił się emocjami. - Czy nie powinni mieć szansy, aby spróbować znaleźć odkupienie? - Skoncentrujcie się na E-Psi - powiedział teraz do obu mężczyzn. - To w tej chwili wasz priorytet. Kaleb poczekał, aż Strzały odejdą i jeszcze przed powrotem do Moskwy powiadomił o wszystkim Egzekutywę. Sahara czekała na niego przy wewnętrznym oczku wodnym, które było jej ulubionym miejscem w domu. - Jak źle to wyglądało? - spytała, wtulając się w jego ramiona. Było to miejsce gdzie zawsze powinna była się znajdować. Siedem lat spędziła w piekle. Siedem lat on był sam. Siedem lat pragnął torturować osoby, które były za to odpowiedzialne. Jedno z nich już nie żyło, rozszarpane pazurami i zębami przez Zmiennokształtnych, ale pozostało jeszcze drugie. Zamknął Tatianę Rika-Smythe w podziemnym lochu w taki sposób, że nigdy nie będzie mogła uciec, ale mógł jeszcze skrzywdzić eks-radną na wiele innych sposobów, aby usłyszeć jej krzyk. - Kalebie. - Oddech Sahary na jego ustach, jej pocałunki w jego umyśle. - Nie idź tam. Zostań tutaj. Ze mną. Nigdy nie chciał być nigdzie indziej. Zatrzasnął drzwi, zamykając się na zło, które starało się oderwać go od niej, opowiedział jej o ostatnich minutach życia podmiotu 8-91. - Mam rację - powiedział chwilę później - empaci posiadają umiejętności i informacje potrzebne, aby uratować Sieć. Sahara odchyliła do tyłu głowę, aby spojrzeć na niego oczami mówiącymi o jej przeszywającej inteligencji. - Ale? Delektował się tą chwilą chłonąc zaborczy dotyk jej dłoni na swoich biodrach, czując wewnątrz siebie jej tętniące życiem ciepło. - Jeśli się mylę lub jeśli empaci są zbyt mocno uszkodzeni, aby działać tak, jak powinni a istniała taka możliwość - nadejdzie czas, kiedy będę musiał odciąć zgniłe i niestabilne elementy Sieci. Ponure rozumienie stłumiło radość w twarzy Sahary. - Podobnie jak odciąłbyś ogarnięte gangreną fragmenty ciała, aby cała pozostała reszta mogła przetrwać.

- To najgorszy scenariusz. - Odcięcie fragmentów Sieci spowoduje śmierć milionów, ale pozwolenie infekcji na przeniesienie się do pozostałych części, oznaczałoby upadek całej Sieci Psi i śmierć wszystkich ludzi z nią powiązanych. Łącznie z Saharą. Tego Kaleb nigdy nie zaakceptuje, nigdy na to nie pozwoli. Świat zabrał im już siedem lat. Nie odda ani dnia więcej. Teraz ona leżała z policzkiem przy jego piersi, ramionami przesuwając wzdłuż jego tułowia. - Co stało się z naszymi ludźmi, Kalebie? - Pocałunek wyciśnięty przy jego sercu, jakby potrzebowała przypomnienia, że nadal żyją. - Kiedyś tworzyliśmy sztukę chwytającą za serce, z jednakową radością odkrywaliśmy nowe systemy gwiezdne i nowe gatunki motyli. Byliśmy odkrywcami, muzykami i pisarzami tworzącymi wielkie dzieła. A teraz… w jaki sposób rasa Psi doprowadziła się do takiej ruiny? Kaleb wiedział, że odpowiedź nie jest prosta i jednoznaczna, ale wprowadzenie Protokołu Ciszy było początkiem. - Chcieliśmy stać się rasą pozbawioną jakichkolwiek wad.

ROZDZIAŁ 3 E-psi nigdy nie byli oznaczeniem rzadkim, ale niewiele wiadomo na ich temat, być może dlatego, że prowadzimy badania nad tymi których się boimy. A nikt nie boi się empatów. Zaczerpnięte z „Tajemniczego Oznaczenia E: Blaski i Cienie bycia Empatą” autorstwa Alice Eldridge Ivy ostrożnie podeszła do pnia uśpionej jabłoni. Zwracała baczną uwagę na wszelkie oznaki grzyba, który pojawił się dwa tygodnie wcześniej, ale nic nie znalazła. - Leczenie zadziałało - powiedziała do Królika. - Pozostałe drzewa są bezpieczne. Wąchając z zainteresowaniem śnieg u podstawy drzewa, machając ogonem jak wahadłem, Królik szczeknął cicho: - Hau. - Cieszę się, że się ze mną zgadzasz. - Zajrzała do swojego notesu na wcześniej zapisane wyniki i kontynuowała spacer między drzewami, chwilę później Królik przebiegł obok niej, jego miękkie łapy bezgłośne poruszały się po białym dywanie ze śniegu. Jak na takiego małego psa, pomyślała, kiedy przemknął jak owłosiona kula, poruszał się bardzo szybko, ewidentnie na czymś skupiony. Potrząsając głową, zostawiła go jego własnej przygodzie i poszła dalej sprawdzić kolejną jabłoń, której stan niepokoił ją… wtedy Królik zaczął szczekać. Włosy na jej karku zjeżyły się, walcząc z instynktownym obrzydzeniem, sięgnęła do kieszeni spodni, aby wyjąć malutką laserową broń, która mieściła się w jej dłoni. Królik nigdy nie szczekał, nie tak, jakby wyczuł drapieżnika. Dziesięć sekund później wyjrzała zza drzew i wiedziała, że jej pies miał rację. Na drodze między drzewami obsypanymi śniegiem stał człowiek. Nie, nie człowiek. Żołnierz. Ponad sześć stóp wzrostu o szerokich ramionach i nieustępliwej postawie, zachowujący absolutną ciszę, o chłodnych szarych oczach i czarnych włosach. Jego mundur też był czarny, surowy na tle zieleni, wytrzymałe spodnie, koszula z długim rękawem z zaawansowanego technologicznie materiału otulała mięśnie jego ramion, lekka kamizelka kuloodporna okalała jego pierś i plecy oraz dolną część szyi, na nogach ciężkie buty wojskowe, na lewym ramieniu coś co wydawało się być elektroniczną rękawicą. Znowu po nią przyszli. Lodowata strużka potu spływała wzdłuż jej kręgosłupa. Zawsze wiedziała, że ten dzień był nieunikniony. Jej emocje były zbyt niestabilne, nie miała wątpliwości, że przeciekały przez ciasno tkaną sieć powiązanych ze sobą tarcz, zdalnie chroniących lokalizację domu. Mogła mieć jedynie nadzieję, że zdradziła tylko samą siebie.

- Mamo, tato - przekazała telepatycznie - mamy problem. Powiedz innym, żeby się schowali i sprawdzili czy ich tarcze są szczelne. Ja się tym zajmę. Strach zacisnął lodowate palce wokół jej płuc, kiedy wysyłała obraz żołnierza do rodziców, ale nie była już przerażoną szesnastoletnią dziewczynką, która myślała, że była szalona, była dorosłą dwudziestotrzyletnią kobietą, która rozumiała, że pomimo swojej wadliwości i niestabilności, nie zasługiwała na ból i tortury. Nikt nigdy ponownie nie weźmie ją na smycz próbując złamać. Nawet ten śmiertelnie groźny obcy. Notes z danymi przytrzymywała z boku ciała lodowatą dłonią, jej ciężka kurtka i cienkie rękawiczki termiczne nagle okazały się bezużyteczne, wysunęła broń pod pozorem chowania notesu do kieszeni. Wydawało się to aktem sprzecznym z intuicją, ale wszystkie jej instynkty krzyczały, że zaraz umrze, zanim uda jej się oddać strzał. Wiedziała, że nie mogła wygrać tej bitwy o życie, ale chciała walczyć i dać innym tak dużo czasu na przygotowanie się, jak to tylko było możliwe. Odetchnęła mocno, zmniejszywszy dystans między sobą a żołnierzem, na którego mundurze na ramieniu zauważyła srebrną gwiazdę. Emblemat Radnego Kaleba Krycheka, choć już nie Radnego, bo Rada rozpadła się. Prosta semantyka, jednak nie mogła zmienić faktu, że od ponad miesiąca Kaleb Krychek skutecznie rządził Siecią. - Królik. - Poklepała udo, zginając palce do wewnątrz, aby ukryć lekkie drżenie, żeby nie sprawiać wrażenia pozbawionej kontroli. Zwierzak wciąż drżał z oburzenia, ale teraz już nie szczekał, wiedząc że ona była tutaj, pobiegł do niej i znów skierował oczy na intruza. Mężczyzna spojrzał na jej psa. - On zdecydowanie nie należy do rodziny zającowatych. To była ostatnia rzecz, jaką spodziewała się usłyszeć. - To dlatego, że jest taki energiczny - usłyszała swój głos. - Wtedy wydawało się to adekwatne. - Kiedy była w połowie zniszczona na wpół żywa, jak lunatykujący zombi. - Jest pełen chęci ochrony, ale nie jest niebezpieczny. Powinnaś sprawić sobie większego psa. - Szare zimne oczy spotkały jej, spojrzeniem tak chłodnym, że mroziło jej skórę głęboko aż do kości. - Jest idealny - powiedziała, sięgając w dół do prężącego się do skoku zwierzaka i ponownie wyprostowała się. - Nie przyszedłeś tu, aby porozmawiać ze mną o psie. - Nie. - Jesteś Strzałą. - Jednym z oddziału zabójców, długo uważanych za mit, którzy teraz ujawnili się dzięki Kalebowi Krychekowi, choć nadal pozostali, dla większości populacji, cieniami bez imienia i bez twarzy. Nikt nie chciał, spotkać ich na swojej drodze.

Lekkie skinienie, na potwierdzenie niepokojącej prawdy. - Jestem Vasic. - Cisza upadła - powiedziała, jakby wrośnięta w ziemię, to było jej miejsce, jej dom. - Nie masz prawa zabierać mnie do Centrum - nie miał prawa do przypięcia jej paskami do fotela, regeneracji i kłucia jej umysłu psychicznymi palcami, uciskania i rozdzierania. - Nie - powiedział ponownie pozbawionym emocji głosem, tak że nie mogła zobaczyć prawdziwego człowieka za fasadą żołnierza. - Zostałem upoważniony do przekazania ci propozycji pracy. Ivy tylko patrzyła na niego przez kilka długich sekund. - Propozycji pracy? - Powiedziała w końcu, zastanawiając się, czy jednak mimo wszystko nie oszalała, a teraz miała tylko bardzo realistyczne złudzenie. - Tak. Zadrżała. To było zbyt niebezpieczne, zbyt śmiercionośne, aby być złudzeniem. Testowała go, robiąc krok wstecz w kierunku drzew, Królik zawarczał obok niej, kiedy powiedziała: - Czy możemy iść dalej i jednocześnie rozmawiać? Muszę zakończyć sprawdzanie drzew. Strzała-Vasic patrzył w milczeniu, jak kończyła badanie jabłoni, w stronę której kierowała się przed ostrzegawczym szczekaniem Królika. Kiedy zaczął mówić, jego głos był głęboki jak ocean. Nie podniósł głosu, pomimo ciągłego warczenia Królika, a jednak słyszała każde słowo z krystaliczną klarownością. - Zostałaś zidentyfikowana jako posiadająca zdolności, które mogą być użyteczne w stabilizowaniu Sieci. - Ja? Jestem telepatką o gradiencie 3,2. - Bez względu na to, że czasem czuła ogromne rozciąganie wewnątrz umysłu, jak gdyby była tam moc, która musiała tylko znaleźć sposób, aby wydostać się na zewnątrz. Iluzja ta doprowadziła prawie do jej zniszczenia jako nastolatki. - Czy słyszałaś pogłoski o ukrytym oznaczeniu? Oznaczeniu E? Jej palce zatrzymały się w trakcie wprowadzania informacji do notesu, a komórki jej krwi pokryły się lodem. - E? - Empata. Słowa rozbrzmiewały przenikliwie wewnątrz niej, jak gdyby mówiły do głęboko zakorzenionej wiedzy, o której istnieniu nie wiedziała. - Co robi empata? - Zapytała przez zaciśnięte gardło, jakby pokryte piaskiem i żwirem. - Nie jestem pewien - odpowiedział - ale ma to związek z emocjami.

Zdumiewające, pomyślała o chaosie i bólu, emocje: nienawiść, złość, smutek, utrata, takie straty, że umysł groził zmiażdżeniem i rozdarciem na minuty przed okrutną agonią regeneracji. Nos krwawił, popękały drobne naczynia krwionośne w oczach, w głowie waliło, i waliło, i waliło, jej żołądek zbuntował się. To był najgorszy incydent jaki kiedykolwiek przeżyła. - Emocje już kiedyś prawie mnie zabiły. - Przerażona, ale szczęśliwa, że zostanie poddana nowoczesnej technologii medycznej w lokalnym centrum, nie zdawała sobie sprawy z piekła, które ją czekało. W następstwie jej "leczenia", to co czuła kim była po prostu… zniknęło, Ivy, która żyła szesnaście lat została skasowana. Był tylko cichy horror w głębi jej umysłu, ale horror nie mógł przenikać przez nicość, nie, przez długi, długi czas. - Incydent - głos Vasica przebił się przez koszmar pamięci - był wynikiem katastrofalnego i nagłego naruszeniem twojego warunkowania. Nadbudowane ciśnienie rozbiło go na kawałki. To było dokładnie to, co przeżyła, gwałtowna eksplozja w głowie. - Większość E zazwyczaj budzi się wolniej - kontynuował. - Małe pęknięcia, przez które wypłukiwane jest napięcie, a nie katastrofalny upadek. Większość … - Ilu? - Zapytała, ochrypłym głosem. - Nie wiadomo, ale grupa E jest znacząca. - Jego spojrzenie badało jej twarz z kliniczną precyzją. - Jesteś w szoku. Usiądź. - Kiedy nie zrobiła nic, podszedł, jakby chciał jej dotknąć... i Królik rzucił się na niego. - Nie! - krzyknęła. Królik nigdy nie osiągnął swojego celu, uniósł się w powietrzu rozpaczliwie machając łapami. Sięgnęła po niego, wzięła zwierzaka w ramiona i usiadła u stóp najbliższego drzewa, chronionego przed wpływem niskiej temperatury, jej zapomniany notes leżał na ziemi. - Myślałam, że zrobisz mu krzywdę - powiedziała do Strzały, Strzały-telekinetyka. Vasic nie bronił się. Jako ośmiolatek, ćwiczył używanie swoich zdolności na żywych stworzeniach, ale ośmioletni chłopiec nie wytrzymywał tortur stosowanych do wypalenia całego człowieczeństwa ze świeżo szkolonych Strzał. Wiedział, że miał w sobie zdolność do złamania karku lub zmiażdżenia kręgosłupa małego stworzenia, które było tak bardzo przywiązane do swojej pani. Fakt, że nigdy by tego nie zrobił z własnej woli, nic nie znaczył. Śmierć to śmierć. - Czy chcesz żebym kontynuował?

Ivy spojrzała na niego oczami o kruczoczarnych rozszerzonych źrenicach i tęczówkach w kolorze niezwykle czystej miedzi. - Tak. - Według wszelkiego prawdopodobieństwa twoje możliwości mózgowe zostały już uszkodzone, ponadto dalszemu uszkodzeniu uległy podczas procesu regeneracji. - Chcąc mieć świadomość tego, z czym będzie mieć do czynienia, Vasic obejrzał nagranie, do którego odwoływał się Aden, był świadkiem brutalności z jaką jej umysł został ponownie „naprostowany”. To cud, że przeżyła bez ciężkiego uszkodzenia mózgu. Psychiczny uraz był okrutny i bezwzględny. Fakt że funkcjonowała, była cała i wystarczająco silna, aby nie ustępować przed Strzałą, był świadectwem tego, jak silna musiała być jej wola. - Jednakże - dodał - jest oczywiste, że twoja Cisza ponownie się załamuje. - Nikt, kto był Cichy nie miałby zdolności do opieki nad zwierzęciem, albo do spojrzenia na Vasica ze strachem, z pulsem uderzającym w gardle. - Znowu tworzy się wewnątrz ciebie nadmiar nagromadzonych emocji. Ivy postawiła zwierzaka na śniegu, szepcząc coś do niego, aby go uciszyć, gdy ponownie zaczął warczeć na Vasica. - Mówisz, że mogę być w tej samej sytuacji, w jakiej byłam w wieku szesnastu lat? - Tak. - Przykucnął obok niej, zdając sobie sprawę, że nie mogła swobodnie na niego patrzeć, kiedy stał. - Technik, który przeprowadzał twoją regenerację był niekompetentny. – Sprawa, którą Vasic zajął się już osobiście i której ten mężczyzna nigdy, przenigdy nie zapomni. - On po prostu rozbił wszystko w twoim umyśle i z powrotem zatrzasnął nad tym zamek. Blokada ta, biorąc pod uwagę amatorski charakter jego działań, niebawem pęknie. Kiedy uciekła wzrokiem wiedział, że był bliski prawdy, jej linia szczęki była taka delikatna… tak łatwa do złamania. - Nic nie ryzykujesz, mówiąc mi o tym - zauważył: - Jestem już świadom zarówno twojej problematycznej Ciszy jak i charakteru zdolności. Z wyrazem zamyślenia, przetarła twarz dłonią w rękawiczce i kiwnęła głową. - Ponownie zaczęłam mieć krwawienia z nosa, a wczoraj, gdy byłam z dostawą w pobliżu miasteczka, poczułam się tak, jakbym tonęła w falach szczęścia, gniewu, podniecenia, ciekawości i innych emocji których nie mogłam oddzielić. - Jej palce drżały kiedy głaskała swojego zwierzaka. - To trwało tylko sekundę lub dwie, ale wystarczyło. Vasic spoglądał jej prosto w oczy, zauważając, że kręgi złota wokół jej tęczówek miały żywszy odcień niż na zdjęciu które dostał. - Możesz nauczyć się, jak radzić sobie ze zdolnością E w trakcie trwania niniejszej umowy. Jednak, jeżeli zdecydujesz się odrzucić tę propozycję i będziesz chciała nadal odgradzać się

od swoich zdolności, znam Medyka, który może usunąć rozbite odłamki wadliwie funkcjonującego zamka i zastąpić go innym o znacznie bardziej subtelnej, złożonej budowie. Kobieta, która na niego teraz patrzyła, samą swoją obecnością powodowała ból fizyczny, tak samo jak Sascha Duncan. Ale nie zamierzał prosić o inny przydział, jeśli Ivy przyjmie propozycję Krycheka. Widząc ją, rozmawiając z nią, zrozumiał, że oprócz dzieci, empaci byli najbardziej niewinnymi istotami w Sieci. Zauważył broń w ręku Ivy, jej niechęć do jej użycia, widział jak starała się go pozbyć. Jej rysy twarzy były tak wyraziste, jakby mówiła na głos, wiedział, kiedy podjęła decyzję, aby użyć siebie do odwrócenia jego uwagi, aby chronić innych, którzy tu mieszkali. Mógł co prawda się mylić i jej twarz mogła kłamać, ale nie chciał ryzykować. Nie ufał Krychekowi, jeśli chodziło o zapewnienie empatom bezpieczeństwa, priorytetem tamtego mężczyzny była Sieć jako całość, a nie znajdujące się w niej pojedyncze osoby. Ivy i inni potrzebowali ochrony, którą mógł im zapewnić. W przeciwieństwie do niej, on nie miał żadnych skrupułów w stosowaniu śmiercionośnej siły, gdyby ktoś chciał zaszkodzić jej lub któremukolwiek innemu E. Zapewnienie im bezpieczeństwa nie oznaczało co prawda otrzymania rozgrzeszenia, ale być może uzyska spokój na tę krótką chwilę, jaka jeszcze mu pozostała. - Niezależnie od wyboru - powiedział jej - twoja decyzja będzie respektowana. Daję ci moje słowo. - Jego honor był prawie bezwartościowy, ale nigdy nie złamał żadnej z nielicznych obietnic które złożył. * Ivy pogłaskała sierść Królika, kiedy ten trącił jej rękę zmartwionym nosem. Czuła się tak, jakby jej życie zostało wypaczone przez samo istnienie Protokołu. Tak wiele lat żyła wierząc, że było z nią coś nie tak, a teraz ten Strzała ze swoimi zimnymi oczami i lodowatą Ciszą mówił jej, że nigdy nie była wadliwa. Poza tym była przerażona, że było już za późno. - Straciłam coś w tamtym pokoju podczas regeneracji - być może rzeczy, po które do niej przyszedł - i nie sądzę, że będę w stanie to odzyskać. Jestem złamana. - Czy w związku z tym chcesz się poddać? Przyznać do porażki? Po tym beznamiętnym pytaniu złość zagotowała się w niej, choć wiedziała, że jego słowa nie były wyrokiem, ale prostym pytaniem. Jej gniew był surowy, dziki, jakby rósł i rozwijał się w niej od dawna, a teraz czekał, aż znów będzie sobą. Vasic przypadkowo stał się celem. Upadła na kolana, śnieg chłodził poprzez dżinsy jej skórę, walczyła, aby uchronić swoje tarcze przed załamaniem się pod ciężarem emocji. Kaleb Krychek może i zadeklarował upadek Ciszy, ale ani Ivy, ani nikt inny w osadzie nie zamierzali narażać się, dopóki nie umrą lub nie upewnią się, że nowy system nie był jedynie podstępem, aby doprowadzić do ujawnienia się tych, których tarcze pękały.

- Co wiesz o pustce? - Spytała go, jej ciało wibrowało z wściekłości, która była w jej wnętrzu. - Co wiesz o posiadaniu złamanego umysłu, bolącego, jakby stalowa szczotka ocierała się o każde zakończenie twoich nerwów. Chwilę trwało, zanim odpowiedział: - Jestem Strzałą. Zostałem umieszczony na szkoleniu w wieku czterech lat. Wiem wszystko o bólu rozrywanego umysłu. Cztery lata. Złość, wstrząs, jak gdyby została trafiona kowadłem, otwarty ból rozdarcia, przetarła dłonią zwiniętą w pięść niedaleko swego serca. - Przykro mi. - Dlaczego? Nie zrobiłaś mi żadnej krzywdy. Po jego wypowiedzi wiedziała, że naprawdę tak myślał, jakby ból tamtego małego, wrażliwego dziecka, był niczym. - Czy naprawdę nic nie czujesz? - wyszeptała. - Nie masz w sobie żadnego współczucia? - Tak jest lepiej. - Z jego wyrazu oczu powiało mrozem. - Dzień w którym zacznę czuć będzie dniem mojej śmierci.

ROZDZIAŁ 4 Chciałbym zaproponować wspólne przedsięwzięcie. Kaleb Krychek w rozmowie telefonicznej z alfą Ciemnej Rzeki Lucasem Hunterem i alfą Śnieżnych Tancerzy Hawkiem Snowem Siedzący naprzeciwko Saschy Hawke pokręcił głową, jego srebrzysto-złote włosy lśniły w promieniach popołudniowego słońca wpadających przez świetlik. - Powiem tak - mruknął alfa Śnieżnych Tancerzy - Krychek ma jaja jak słoń. Parskając niedopitą kawą, Mercy zakaszlała, a jej oczy zaszły łzami. - Jak słoń? - Spojrzała na alfę Śnieżnych Tancerzy w tym samym momencie, kiedy jej bratnia dusza Riley poklepał ją po plecach. - Mówisz poważnie? Hawke wzruszył ramionami. - A kto ma większe? - Facet ma rację - wycedził do Saschy Lucas. W sześcioro siedzieli wokół stołu w domu Mercy i Riley’a, widok za oknami ukazywał pokryte śniegiem jodły jak z zimowej pocztówki. Wyższe partie gór Sierra Nevada również były ośnieżone, natomiast niżej nie padało w ogóle, a zimne powietrze, było suche. - Niezależnie od wielkości jaj Krycheka - powiedziała po chwili Mercy łapiąc oddech - coś dziwnego kryje się za tą prośbą. Lucas z roztargnieniem przesunął palcami po karku Saschy i spojrzał w kierunku mężczyzny siedzącego po drugiej stronie Riley’a. Gdy Sascha poznała Judda Laurena, nie była w stanie wyobrazić sobie, że ten trzymający dystans i samowystarczalny były Strzała zostanie porucznikiem Śnieżnych Tancerzy i zwiąże się więzią z wilczycą. I nigdy, nawet za milion lat, nie przewidziałaby, że stanie się ulubieńcem dzieci z obu stad. - Czy udało ci się potwierdzić z innych niezależnych źródeł informacje o infekcji w Sieci, które przekazał nam Krychek? - zapytał Judda Lucas. Judd skinął głową. - Aczkolwiek informacje Kaleba są dużo bardziej wybiegające w przód. - Zbyt mocno wybiegające. - Sascha chciała wierzyć, że miłość zmieniła Kaleba Krycheka na lepsze i że znalazł taką sama radość z Saharą, jaką Sascha miała z Lucasem, ale pozostało faktem, że cały czas stanowił śmiertelne zagrożenie. Nie bez powodu, stał się najmłodszym w historii członkiem Rady, nie bez powodu sam dźwięk jego imienia powodował, że mężczyźni i kobiety na całym świecie drżeli ze strachu.

Przygryzając dolną wargę, kiedy jej partner nadal z uczuciem pocierał jej kark, co było tak naturalne dla kotów, powiedziała: - Jestem mu wdzięczna za to, że bez zastanowienia zaryzykował swoje życie, aby uratować tysiące ludzi w San Francisco miesiąc temu. - Kiedy ten kardynalny telekinetyk pomógł rozbroić toksyczną broń. - Ale myślę, że byłoby głupotą zaufać mu bez zastrzeżeń. Mężczyzna ten pozostał tak nieprzenikniony jak zawsze, enigmatyczna postać, która posiadała niemal całkowitą kontrolę nad Siecią Psi. Sascha pomyślała, że nikt nie powinien mieć tyle mocy, aby trzymać życie tak wielu ludzkich istnień w dłoni. Jednak, jeśli nie Kaleb Krychek, to kto? Jego zdumiewająca psychiczna i militarna siła była jedynym powodem, dla którego rasa Psi nie pogrążyła się w anarchii i śmierci w następstwie upadku Ciszy. Ale było też prawdą, że jego droga do władzy była przesiąknięta krwią i wypełniona bezwzględną determinacją. Hawke zmrużył oczy. - Informacje o infekcji. - Spojrzał na Judda. - Czy to tajemnica? - Nie. Co prawda nie jest to jeszcze główna wiadomość, o której rozmawia się w Sieci, ale informacja nabiera rozpędu. Lucas pokręcił głową. - Tak, Krychek właściwie nie powiedział nam niczego istotnego oferując te dane. - I jednocześnie - powiedział Riley w swój cichy bezpośredni sposób - jesteśmy też jedynymi, którzy już wiedzą o istnieniu empatów. Wszyscy spojrzeli na Saschę. Obejmując dłońmi kubek gorącej czekolady, którą Mercy zaproponowała jej zamiast aromatycznej kawy, którą pili inni, Sascha pochyliła się nieznacznie w stronę Lucasa. - Chciałabym pomóc innym E – powiedziała, będąc w stanie wyczuć jak pantera Lucasa wydostaje się na powierzchnię, aby otrzeć się o jego skórę… dotykając jej. To sprawiało, że czuła się bezpieczna i chroniona, nawet zanim jej wybranek objął jej ramiona i przytulił ją do siebie. - Chcę rozprostować psychiczne mięśnie wraz z innymi osobami z oznaczeniem i siłą takimi jak moje - powiedziała, nie próbując nawet ukrywać głębi swojego głodu. Uwielbiała pracować z siostrzeńcem Judda, Tobym, ale pomimo, że chłopiec był kardynalnym, który mógłby rozłożyć ją na łopatki, gdy chodziło o telepatię, jego moc oznaczenia E była niewielka. - Chcę uczyć się od pozostałych - powiedziała - tak jak ja nauczę ich tego co sama wiem. Rzeczy, których domyśliła się przez często frustrujące procesy powtarzania własnych błędów.

- Ale przede wszystkim - wyszeptała - chcę pomóc osobom posiadającym to oznaczenie zaakceptować fakt, że nie są złamane - jej palce zacisnęły się na kubku, a jej oczy wypełniły łzami - że nie są wadliwe. Lucas pocałował jej skroń. Jej silny, kochający, chroniący ją partner był z nią, kiedy starała się zrozumieć prawdę o sobie, zrozumieć, że nie była uszkodzoną kardynalną, jak wmawiali jej przez całe życie, ale kobietą z umiejętnościami mogącymi pomóc w bólu i stracie. - A jednak coś powoduje, że się wahasz - stwierdziła Mercy, czerwień jej włosów żywo kontrastowała z niebieską koszulą. - Jestem nie tylko E ale i matką. - Serce Saschy aż kwitło z miłości na myśl o słodkim dzieciątku jej i Lucasa. - A Naya jest tylko jednym z dzieci w Ciemnej Rzece i Śnieżnych Tancerzach. - Szczenięta i kociaki były bardzo podatne na zranienie. - Nie możemy usprawiedliwiać narażenia ich na ryzyko. - Nawet chęć pomocy mężczyznom i kobietom, które były posiniaczone i tak okaleczone jak Sascha niegdyś. Ta myśl spowodowała ucisk w jej klatce piersiowej, ale nie widziała jak zminimalizować zagrożenie stwarzane przez przebywanie w najbliższym otoczeniu z empatami. - Kaleb nie zaszkodzi nikomu z obu naszych stad. Lucas zastanowił się nad niezachwianą pewnością w głosie Judda. - Przypomnij mi, jak długo jesteś byłym Strzałą? - zapytał z błyskiem pantery w oczach. Twoja wiara pokazuje mi, że Strzała, nigdy nie przestaje być Strzałą, niezależnie od swojej lokalizacji i przekonań. Porucznik wykrzywił wargi w ledwie dostrzegalnym uśmiechu, światło błysnęło w jego oczach koloru głębokiego brązu, sprawiając, że plamki złota zaświeciły jaśniej. Saschę uderzyło wtedy, że Judd funkcjonował na tych samych zasadach co Kaleb. Nie był tak bezwzględny, nie sądziła, aby ktokolwiek był tak bezwzględny jak Kaleb Krychek, ale też był człowiekiem, który długo szedł sam w ciemnościach. Różnica, oczywiście, istniała, Judd zawsze miał wsparcie swojej rodziny, a Kaleb został przeszkolony przez psychopatę, który zamordował niezliczoną ilość kobiet. - Jestem w bezpośrednim kontakcie z więcej niż jednym członkiem oddziału Strzał. Porucznik Śnieżnych Tancerzy przerwał i skierował wzrok na Hawke'a. Alfa odpowiedział mu lekkim skinieniem głowy i Judd dodał: - jestem także w bezpośrednim kontakcie z Kalebem i kontakt ten trwa już od dłuższego czasu, rozpoczął się na długo przed wydarzeniami w San Francisco. - Myślałem, że nie mamy tajemnic? - Lucas wbił wzrok w oczy Hawke’a, alfa do alfy, dominujący mężczyzna do drugiego dominującego mężczyzny, jego głos utrzymywany na krawędzi warknięcia był głosem pantery. Hawke skrzyżował ramiona na piersi a Sascha odstawiła na stół filiżankę gorącej czekolady i dotknęła piersi swojego wybranka, aby skierować na siebie jego uwagę, jego ciemnozielona

koszulka była miękka i delikatna w dotyku. Pozostawieni sami sobie w tym agresywnym nastroju, dwaj zmiennokształtni alfa będą patrzeć na siebie, dopóki nie zakończy się to przemocą. - Nie walcz - powiedziała do Lucasa, kiedy ten odwrócił się nieznacznie w jej stronę. - Wiesz w jak kiepskim nastroju jest Hawke, kiedy jego bratnia dusza je lunch z pewnym przyszłym lampartem alfą. Uśmiech Lucasa miał w sobie coś bardzo kociego. - Tak - mruknęła Mercy, wzruszając ramionami - bądź miły dla biednego wilczka. - Pisnęła kiedy jej partner wilk zrobił coś, czego reszta z nich nie widziała. Warcząc gardłowo, Hawke wyszczerzył zęby. - Przekazujemy wam dane – powiedział - po prostu nie informujemy, skąd pochodzą. Krychek kontaktował się z Juddem w czasie kilku operacji, w tym raz, kiedy znalazł dla nas Alicję Eldridge. Sascha wciągnęła powietrze na wspomnienie człowieka-naukowca, która dawno temu przeprowadziła badania, będące prawdopodobnie najbardziej szczegółowymi badaniami socjologicznymi i antropologicznymi nad oznaczeniem E, jakie kiedykolwiek zostało zrobione. Po nastaniu Ciszy badania te zostały starannie wymazane i pozostało po nich jedynie kilka rzadkich egzemplarzy przełomowej pracy Alice: „Tajemnicze Oznaczenie E: Blaski i Cienie bycia Empatą”, która przetrwała jedynie dzięki kilku kolekcjonerom. Sama Alicja została poddana kriogenicznej śpiączce, z której obudziła się zaledwie miesiąc temu z postrzępionymi wspomnieniami. - A więc - mruknęła Sascha. - Krychek chce mieć łatwy dostęp nie tylko do mnie, ale i do Alice. - Nawet z jej problematyczną pamięcią, ludzka naukowiec posiadała bezcenną pomysłowość. W swojej opublikowanej pracy Alicja mogła nie koncentrować się na sposobach w jaki empaci robili to co robili, ale nikt nie wiedział, jaką wiedzę ma nadal ukrytą w swoim mózgu. - Tak. - Judd wypił trochę kawy. - Ale on jest świadomy stanu jej wspomnień, więc myślę, że w chwili obecnej o wiele bardziej jest zainteresowany tobą. Pomimo tego, jestem pewien, że nie zaszkodzi nikomu z żadnego ze stad. Riley wyciągnął rękę na oparciu krzesła Mercy. - Skąd masz tę pewność? - zapytał, docierając jak zawsze do sedna sprawy. - Ciemna Rzeka uważa Śnieżnych Tancerzy za rodzinę, a Sahara uważa za rodzinę Ciemną Rzekę. To było niezaprzeczalnie. Partnerka Kaleba nie tylko miała powiązania rodzinne z inną członkinią stada, ale swego czasu uzyskała też ich ochronę po tym, jak została wyrwana z piekielnej niewoli, nie wspominając o jej rosnącej przyjaźni z Mercy.

- Kaleb nie różni się od żadnego z mężczyzn w tym pokoju - powiedział Judd. - Zranienie stada zrani jego partnerkę, a on nigdy świadomie nie zrobi niczego, co mogłoby ją zdenerwować. Ciemna Rzeka i Śnieżni Tancerze są bezpieczni. Mógłbym nawet pójść dalej i powiedzieć z dużą dozą prawdopodobieństwa, że on aktywnie stanie z nami ramię w ramię przeciwko wrogowi, jeśli kiedykolwiek o to poprosimy. Sascha nie była w stanie wyobrazić sobie zimnego i potężnego Kaleba Krycheka kochającego kogoś na tyle, aby schować swoje psychiczne pazury. - Muszę się z nim spotkać - odezwała się w pełnej wątpliwości ciszy która zapadła po ostatnich słowach Judda. - Razem z Saharą. - Nie tylko po to, aby móc ocenić, czy Kaleb mógłby być zagrożeniem dla stada, ale żeby sprawdzić stan zdrowia Sahary, zobaczenie na własne oczy młodszej kobiety bezpiecznej i zdrowej było zdecydowanie inną sprawą niż słuchanie, kiedy nawet mówiła to samo. Lucas spojrzał na Saschę, jego oczy były w tej chwili oczami pantery. - Sahara jest rodziną - powiedział tonem alfy, którym był. - Nie podoba mi się fakt, że nigdy nie widziałem tych dwojga razem. - Ponura linia jego szczęki. - Chcę się upewnić, że z nimi nadal wszystko jest w porządku, zanim podejmiemy jakąkolwiek decyzję. - Powiedzmy, że uwierzymy w dobre intencje Krycheka. - Stwierdził Riley, uzupełniając kubek Mercy mlekiem zamiast kawy, mimo jej wyraźnego warknięcia. - Ale jeśli zgodzimy się na jego propozycję, nadal pozostają inni Psi, którzy będą przebywać na naszym terytorium. - Z empatami nie powinno być żadnego problemu. - Poprawiając się na swoim krześle, Hawke uśmiechnął się, patrząc jak Mercy przełykała mleko, jakby to było niesmaczne lekarstwo. - Sądząc po tym, co wiemy na ten temat dzięki Saschy. Wasze inne oznaczenia mają problem z przemocą. - Ból innych uderza w nas z impetem. - Choć były bardziej subtelne długoterminowe sposoby w jakie empata mógł zaatakować inną żywą istotę, sposoby, które zaszokowały Saschę, kiedy pierwszy raz czytała „Blaski i Cienie bycia Empatą”. - Nie należy jednak popełnić błędu myśląc, że wszyscy empaci są godni zaufania - powiedział Lucas podążając za tokiem myśli Saschy. - Kociaku, powiedz im to, co jest napisane w książce Alice. Świadoma, że brak wiedzy co do zagrożeń jakie mogą stwarzać empaci, mógł być równie niebezpieczny, jak ślepe zaufanie w dobrą wolę Kaleba Krycheka, Sascha podzieliła się prawdą. - W przeszłości nieliczni z empatów mogli świadomie manipulować emocjami innych. Zadrżała, wiedząc, że wszyscy zdali sobie właśnie sprawę z nieznanych dotąd umiejętności oznaczenia E. - Niektórzy z nich chcieli, żeby wszyscy byli szczęśliwi, ale inni robili to dla pieniędzy, zemsty, władzy…

Kubek Judda uderzył w drewniany stół z głuchym dźwiękiem. - Naprawdę utalentowany i subtelny empata nie musiałby korzystać z kontroli umysłów powiedział, wyraźnie widząc militarny potencjał takich umiejętności. - Nie będzie też żadnego efektu bolesne odbicia - Hawke zacisnął dłonie w pięści - ponieważ ofiary nawet nie będą zdawały sobie sprawy, co się naprawdę dzieje. To był najbardziej niebezpieczny aspekt tej umiejętności, empata mógł skutecznie zablokować prawo jednostki do własnego wyboru. - Ale dobrą wiadomością - powiedziała Sascha, walcząc z nudnościami - jest to, że takie manipulacje wymagają długotrwałego kontaktu z ofiarą i bardzo wysokiego poziomu umiejętności. - Nowo rozbudzonych empatów można by raczej porównać do błądzących w ciemnościach. Mercy postukała palcami w stół. - Nie jest to więc zagrożenie, którym musimy martwić się już teraz, ale w przyszłości powinniśmy przekazać je każdemu członkowi Czarnej Rzeki i Śnieżnych Tancerzy, którzy mogą wejść w kontakt z empatami. Nikt nie miał żadnych innych argumentów związanych z tą sugestią. - Zostaje kwestia strażników. - Riley skinął głową w stronę Judda. - Czy trzeba wyznaczyć twarde granice jakich nie będą mogli przekroczyć? - To Strzały. Mogę za nich ręczyć, choć nie sądzę, że będzie to konieczne - Do kierowania zespołem bezpieczeństwa został wyznaczony Vasic. Wzrok Mercy wyostrzył się. - On jest tym, który przeniósł medyka, gdy Dorian został postrzelony - powiedziała, przypominając zdarzenie dotyczące jednego z jej towarzyszy z Ciemnej Rzeki. - Tak. Pomógł też Ashaya’i - bratniej duszy Doriana - uciec z Sieci. On nie jest zainteresowany walką. Zmieniając ton przy swoich ostatnich słowach, Judd powiedział: - Jest człowiekiem całkowicie godnym zaufania, wiem co mówię. Hawke i Lucas jednocześnie skinęli głowami, Judd już dawno temu zdobył całkowite zaufanie obu alf. - Jeśli zgodzimy się, znalezienie właściwej lokalizacji będzie bardzo ważne. - Mercy wstała, aby znaleźć mapę obszaru i rozwinąć ją na stole, lekkie zaokrąglenie jej brzucha było jedynym widocznym znakiem jej ciąży. - Jakieś sugestie? Hawke wskazał palcem nisko położoną sekcję.

- Tu miał miejsce atak hien jakiś czas temu. Granice tego obszaru przylegają do obu naszych terytoriów, z jednej strony mamy ziemie Ciemnej Rzeki, z drugiej Śnieżnych Tancerzy. - Bez problemu może być izolowany jeśli zastosujemy bezpieczny obwód - mruknął Lucas utkwiwszy oczy w mapie. - A przestrzeń jest otwarta na tyle, że opłacalne jest zastosowanie nadzoru satelitarnego jako jednej z opcji zabezpieczeń. Przez następną godzinę pozostali omawiali dokładnie, w jaki sposób najlepiej zabezpieczyć ten obszar, a Sascha siedziała i słuchała unoszących się i cichnących głosów jak szorstkiej znanej melodii. Krótko po ucieczce z Sieci zrozumiała, że empaci są integralną częścią istoty społecznej, jaką było na przykład stado zmiennokształtnych i teraz raniło ją, że została tego pozbawiona we własnej społeczności, rodzinie w Sieci, choć wtedy nie rozumiała istoty tępego bólu który odczuwała. A był on w niej cały czas, jak drugi puls. - Sascho. - Głos Lucasa zabrzmiał w jej uszach, kiedy podniósł ich splecione dłonie do ust, aby złożyć pocałunek na jej kostkach. - Cokolwiek się stanie, nie porzucimy innych empatów. Kochając go z trudną do zrozumienia siłą, która niemal rozrywała ją na strzępy, oparła głowę na jego ramieniu. - Chcę, żeby mieli takie życie - szepnęła. - Chcę, żeby wiedzieli, co to znaczy żyć bez strachu. Chcę, żeby wiedzieli co to wolność.

ROZDZIAŁ 5 Lojalność nie jest cechą charakteryzującą jedynie oznaczenie E, ale w trakcie tego badania stało się jasne, że empaci decydujący się dać komuś swoją lojalność, zawiązują tak silne połączenie, że niełatwo je zerwać, nawet gdy stawia to E w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Zaczerpnięte z „Tajemniczego Oznaczenia E: Blaski i Cienie bycia Empatą” autorstwa Alice Eldridge Ivy odwróciła się, aby dotrzeć do swojego domu, gdy tylko Vasic odszedł, teleportując się z taką szybkością, że ledwie zdążyła wciągnąć powietrze do płuc. Uświadomiła sobie, że nie był on zwykłym telekinetykiem, ale Tk-V, podróżnikiem, kimś dla kogo teleportacja była tak prosta jak oddychanie, kto mógł w mgnieniu oka przemieścić się z jednego końca świata na drugi. Ale nie to było najstraszniejsze. Na terenie sadu nie było żadnych charakterystycznych budowli, czy też innych elementów, do których można byłoby się teleportować. Oznaczało to, że on wykorzystał wygląd jej twarzy jako klucz… ale zmaterializował się w pewnej niewielkiej odległości od niej. Mógł więc albo przeprowadzić teleportację w określonym promieniu od celu albo w sadzie było coś, czego był w stanie użyć jak drogowskazu. Jeśli tak było, to skąd otrzymał wizualne dane dotyczące tego określonego obszaru? Otarła czoło. To nie miało znaczenia. Jeżeli ten Strzała będzie chciał ją odnaleźć, zostanie znaleziona. Fakt, że Vasic był najprawdopodobniej teleporterem, który mógł przenosić się do ludzi tylko to potwierdzał. - Ivy! Kiedy już prawie doszła do domu, ujrzała matkę biegnącą w jej kierunku. W narzuconej na prostą bluzę i spodnie kurtce khaki, tak starej, że była zwykle używana do pracy przy pszczołach, Gwen Jane była szybsza niż jej córka i w sekundę znalazła się przy niej. - Nic mi nie jest - powiedziała od razu Ivy, karcąc samą siebie za brak kontaktu telepatycznego natychmiast, kiedy stało się jasne, że Vasic nie zamierzał zrobić jej krzywdy. Jej jedynym usprawiedliwieniem było oszołomienie i szok. - On tylko przyszedł dostarczyć mi wiadomość. - Jej palce zaciśnięty się na grubej kopercie, którą jej dał, zanim odszedł. - Osada weszła w tryb blokady natychmiast po twoim telepatyczny alarmie. - Piersi Gwen wznosiły się i opadały w takt przyspieszonego oddechu, a jej blada skóra zaczerwieniła się z wysiłku. - Nie mogłam jednak zatrzymać ojca przed wyruszeniem ci na ratunek z bronią w ręku.

- Wiem. - Czuła telepatyczny dotyk ojca. I była prawie pewna, że przez cały czas Vasic również był świadomy jego obecności. Oczy Gwen przesunęły się nad lewe ramię Ivy, kiedy Królik szczeknął i pobiegł przywitać się z ojcem. Koncentrując się ponownie na Ivy, jej matka powiedziała: - Przypuszczam, że musimy porozmawiać? Ivy nie czuła najmniejszego zakłopotania brakiem reakcji emocjonalnej swojej matki. Gwen nie była w żaden oczywisty sposób typową matką, ale to o niczym nie świadczyło, matka Ivy zmieniła całe swoje życie tak, żeby jej dziecko mogło wyzdrowieć i nigdy nie sprawiła, żeby przez to jej dziecko czuło się w jakiś sposób winne. Jak i jej ojciec. Gwen była wyższa niż wielu mężczyzn i miała miękkie czarne włosy, które przekazała w spadku Ivy. Carter Hirsch był krępym mężczyzną średniego wzrostu, jego oczy były koloru jasnej miedzi okolonej złotem. Ivy zawsze podobało się, że tak wyraźnie łączyła w sobie cechy tych dwojga najważniejszych w swoim życiu osób. Chociaż genetyka sprawiła, że była najniższa w rodzinie, miała nie tylko włosy Gwen, ale i delikatne kości matki, a jej złoty odcień skóry przypominał na wpół algierskich przodków ojca. Stojący w tej chwili na prawo od niej Carter trzymał broń, jego łokcie i przednia część ubrania były mokre i brudne. Musiał leżeć płasko na ziemi obserwując Vasica przez cały czas. Zawsze ją chronił, zawsze był przy niej, choć jak wielu innych mógł zakończyć swoje zainteresowanie w dniu zapłodnienia. Miłość i szacunek jaki czuła do rodziców był ogromny i zajmował w jej sercu miejsce, którego nigdy nie mogła prawidłowo wytłumaczyć. - Osada może wyjść z trybu blokady - powiedziała chrapliwym głosem i odprowadziła ich do domu, który stał się jej własnym w dniu, kiedy wzięła odpowiedzialność za sad owocowy dostarczający rodzinom, które tu mieszkały, większość swoich płodów. Królik biegł przodem i to był taki znajomy widok, że węzły w jej brzuchu zaczęły się rozluźniać . - Ten Strzała, Vasic, przyszedł specjalnie do mnie. - Nie wysyła się Strzały po złamanego Psi - stwierdził ojciec, zawsze bardziej flegmatyczny z jej rodziców, pomimo że na pierwszy rzut oka to matka wyglądała na praktyczniejszą. Szczególnie telepatę z gradientem 3,2. - Nie - Ivy popchnęła drzwi do domu. - Przyniosę ci tato koc. Naprawdę nie powinieneś stać tu w tym mokrym ubraniu.

- Nic mi nie będzie. - Zdjął kurtkę pokazując, że jego koszula zwykle wykorzystywana do pracy była sucha. Widząc, że nic więcej nie wskóra, ale świadoma, że jego spodnie były nadal mokre, odwróciła się, po czym wręczyła mu pogniecione w uścisku pismo. - Według Vasica - zdjęła rękawiczki, aby położyć je na ladzie obok kurtki ojca - nie jestem telepatką. Albo raczej, nie jest to moje główne oznaczenie. Jej rodzice usiedli przy małym kuchennym stole i razem zaczęli czytać. Jej matka, pierwsza przerwała milczenie. - To nawet ma sens. - Spojrzała na podłogę, jej oczy pobiegły w róg pomieszczenia, a ramiona owinęła wokół siebie. - Gdy byłaś płodem - wyszeptała - miałam poważny problem z utrzymaniem Ciszy. Położnik wysłał mnie do wyspecjalizowanego M-Psi, który zrobił szczegółowe badania i powiedział mi, że to po prostu niezwykle ciężki, ale znany skutek uboczny ciąży. - Jej ramiona zesztywniały. - Musiał znać prawdę, ale utrzymywał mnie w niewiedzy. - Nigdy nie słyszałem o oznaczeniu E. Jak możemy być pewni tego co mówi Strzała? zapytał ojciec z jego zwykłą praktycznością. Ivy zadała to samo pytanie. - Vasic kazał mi skontaktować się z Saschą Duncan, aby to potwierdziła. - Córka byłej Radnej Nikity Duncan słynęła ze swojej ucieczki z Sieci do stada zmiennokształtnych lampartów… i z tego że przez większość swojego życia traktowana było jak słaba i wadliwa kardynalna. Analogia była trudna do uniknięcia. Tak jak i niebezpieczna nadzieja, która z nią przyszła. - Nie sądzę, żeby ona miała jakikolwiek powód, aby skłamać, prawda? Gwen skinęła głową, ale to Carter wypowiedział niespodziewane słowa. - Kiedy twoja matka i ja podjęliśmy decyzję, żeby zabrać cię na regenerację, myśleliśmy, że ci pomagamy. - Ojcze, wiem - Ivy była zakłopotana, że on mógłby myśleć inaczej. - Ivy, pozwól mi skończyć. - Kiedy skinęła głową, powstrzymując swoje następne słowa, powiedział - nie oceniam nas za podjęcie wtedy tamtej decyzji. To było wszystko, co wiedzieliśmy, że musimy zrobić, aby pomóc naszemu dziecku. Cierpiałaś rozdzierający ból i jeśli nie zrobilibyśmy nic, zostałabyś przymusowo zrehabilitowana. Ivy nie mogła dłużej milczeć. - Wiem - szepnęła ponownie. - Wiem.

Ale ojciec jeszcze nie skończył. - Dopiero później zdaliśmy sobie sprawę, że popełniliśmy straszny błąd i że ceną za to może być nasza Ivy. Oczy Ivy zapłonęły na myśl o miłości zawartej w tych słowach. - Byłaś jak duch. - Gwen wpatrywała się w dal. Królik natychmiast podbiegł, stając na tylnych łapach, przednie opierając o jej zdarte buty, warczał, aż ona pochyliła się, żeby go pogłaskać. - Ivy, którą pielęgnowaliśmy od urodzenia wydawała się przestać istnieć - Gwen ścisnęła sierść Królika - a pomimo tego, że Carter nie chce osądzać nas za podjęcie tamtej decyzji, ja nigdy nie mogłam sobie wybaczyć, że pozwoliłam aby moje dziecko zostało tak okaleczone. Ivy uklękła przed matką. - Ja chciałam tam pójść - przypomniała im obojgu. - Myślałam, że to pomoże, że to jedyny sposób. Nie sądzę, że bez tamtej regeneracji nadal bym żyła, ze względu na to jak źle to wtedy wyglądało. - Jej umysł dosłownie się rozpadał. - Nasza córka ma rację. - Carter spojrzał w twarz Gwen, przytrzymując jej wzrok, aż lekko skinęła głową. Ivy czuła się tak, jakby uczestniczyła w czymś bardzo intymnym. Nie wiedziała, jak wyglądał związek rodziców poza wspólnym zaangażowaniem w jej wychowanie, ale Carter był jedynym, który potrafił przekonać Gwen do zmiany zdania. Dawało to Ivy nadzieję, że oni też w tej całej ciemności odkryli fragment radości. - Powodem, dla którego obwiniam się za tamten dzień - przerwał ciszę ojciec, jego skóra była napięta - jest to, że cokolwiek zrobili podczas regeneracji, brutalnie uszkodziło to integralną część ciebie. - Przegarnął jasne włosy z lśniącymi pasmami srebra, bardziej licznymi niż powinien mieć mężczyzna w jego wieku. Regeneracja Ivy naznaczyła ich wszystkich. - To może być twoja szansa, aby cofnąć tę szkodę - powiedział - aby dowiedzieć się, kim możesz być bez klatki Ciszy. - Ale decyzja należy do ciebie. - W głosie Gwen była niezachwiana pewność, jej wzrok nadal był nieruchomy. - Jeśli chcesz uciec, schować się przed tamtym Strzałą, będziemy z tobą. Ivy odniosła wrażenie, że nie było sposobu, aby uciec przed Vasiciem. Ten ciemny i niebezpieczny Strzała ze swoim lodowatym sposobem bycia, który powodował, że chciała opuszkami palców przesunąć po ostrych krawędziach jego kości policzkowych i sprawdzić czy on w dotyku też był zimny, był łowcą, przed którym nikt nie mógł uciec… ale Ivy miała już dość bycia łowną zwierzyną. - Koniec z ucieczką - powiedziała do rodziców, jej żołądek był napięty, ale we krwi czuła dziwną radość. - Nadszedł czas, aby spojrzeć prawdzie w oczy. - Nawet jeśli oznaczało to, że stanie przed Strzałą z oczami zimnymi jak lód.

* Po poinformowaniu Adena o swojej decyzji, co do przyjęcia odpowiedzialność za ochronę empatów, Vasic teleportował się do człowieka, który nigdy nie był Strzałą, ale należał do oddziału w sposób niezrozumiały dla kogoś z zewnątrz. Takich jak Vasic uczono łamać innym karki lub dusić w tajemniczej ciszy, jak zbudować bombę i ukrywać subtelne ślady sabotażu, o ile zajdzie taka potrzeba. Nie uczono ich jak zakładać własne przedsiębiorstwa lub inwestować pieniądze. Ironią było to, że Strzałom wypłacono kwoty współmierne do ich zabójczych umiejętności, a niebezpieczeństwo nierozerwalnie związane z ich pracą w ciągu ostatnich stu lat sprawiła, że większość zmarła, nie wydając nawet niewielkiej części swoich zarobków. Ponieważ Strzały były legalnie usuwane z grup rodzinnych po ich wejściu do oddziału, pieniądze przechodziły bezpośrednio do funduszu Strzał utworzonego przez Zaida Adelaja. Pierwszy Strzała walczył, aby upewnić się, że Rada nigdy nie będzie miała żadnego prawa do tego majątku. To Aden zauważył dziesięć lat temu, że proces ten był już tak automatyczny, że w międzyczasie wszyscy o nim zapomnieli. Oznaczało to, że oddział posiadał miliony które powinny pracować, aby umożliwić ocalenie tym, którzy zostali skazani na lodowate zimno, zamiast wykonywać ciche egzekucje, ponieważ omawiane Strzały były zbyt uszkodzone, aby nadal pozostawać doskonałymi maszynami do zabijania. Ale po pierwsze, potrzebowali kogoś, kto rozumiał pieniądze, kto mógłby pomóc im stworzyć solidną sieć finansową i inwestycyjną, której nikt nie mógł namierzyć i w ten sposób trafić na ślad oddziału. Przede wszystkim musiał to być ktoś, komu można było zaufać i powierzyć mu życie mężczyzn i kobiet, którzy zasłużyli na spokój. Teraz starszy mężczyzna podniósł wzrok znad książki, którą trzymał otwartą na kocu przykrywającym jego kolana, kiedy siedział na częściowo oszklonym tarasie swojego domu nad jeziorem Tahoe. Mała lampka do czytania przypięta do poręczy fotela oświetlała strony ciepłym żółtym światłem, kontrastującym z ciemnością nocy. - Vasic - powiedział i chociaż nie było przy tym uśmiechu, ani cienia emocji, w jego słowach brzmiało powitanie. Przyklękając na jedno kolano na drewnianym tarasie Vasic skinął głową. - Dzień dobry, dziadku. Wielu ludzi nazywało Zie Zena "Dziadkiem", traktując to jak zaszczyt, gdyż w swoim życiu pomógł on niezliczonej liczbie osób na całym świecie. Jednakże dla Vasica określenie to niosło w sobie biologiczną prawdę, odejmując jedno pokolenie. Zie Zen nie był jego dziadkiem, ale jego pradziadkiem.

Nikt nie mógł się już tego domyślić porównując ich wygląd, fakt, który obaj uważali za zaletę. Zie Zen posiadał charakterystyczne cechy swojego chińskiego ojca, ciemnobrązowe lekko skośne oczy, strukturę kostną ostrą i elegancką. Vasic natomiast był mieszanką genetyczną. Miał szare oczy swojej prababki, a inne elementy twarzy były dziedzictwem jego własnej matki pół-Chorwatki. Jego wzrost, sześć stóp i cztery cale, muskularna budowa ciała i miękkie czarne włosy były spadkiem po Amerykaninie rasy kaukaskiej, mężczyźnie, który był dawcą spermy. Na tym właśnie zaczęła się i skończyła ich relacja. Dla żadnego z nich nie miało to znaczenia. Niezależnie od faktu, że jego ostatnie, prawnie nadane nazwisko brzmiało Duvnjak zamiast Zen, Vasic uznawał tylko jedną osobę na tej planecie za rodzinę i był to człowiek, który obecnie dotknął dłonią jego ramienia w milczącym geście. Wstając, usiadł na krawędzi tarasu wychodzącego w stronę ogromnej ciszy jeziora, nogi dotykały twardej i ośnieżonej ziemi, przedramiona oparte na udach, falująca ciemna woda odbijała jego postać. Zie Zen rozumiał wartość ciszy, spokoju i nic nie powiedział, odwracając stronę z szeleszczącym dźwiękiem, który słychać było w ciszy nocy. Ta ziemia, pomyślał Vasic, przylegała do skraju terytorium Ciemnej Rzeki. Nawet teraz było możliwe, że jakiś zmiennokształtny lampart ze spuszczonymi powiekami, aby ukryć nocny blask oczu, obserwował ich z brzegu jeziora. Vasic nie mógł sobie wyobrazić, jak to było być istotą o dwóch postaciach, mieć taką pierwotną dzikość wewnątrz siebie. Na "wpół-dzikie dziecko", którym kiedyś był, jak zauważył w swoim dzienniku treningowym, dawno przestało istnieć. - Będziemy budzić empatów - powiedział do Zie Zena znacznie później, księżyc stał wysoko nad jeziorem jak reflektor w świecie otulonym w czystą biel. - Ach. - Szeleszczący dźwięk przewracanych kart książki. - Zastanawiałem się, czy to może być następny krok. Vasic powiedział starszemu mężczyźnie wszystko co sam wiedział o projekcie. Aden zrobiłby to samo, gdyby tutaj był, Zie Zen zyskał ich lojalność już dawno temu, a Kaleb Krychek nadal pozostawał niewiadomą. Następnie Vasic czekał, aż jego pradziadek zacznie mówić, wiedząc, że miał głębszą wiedzę niż większość z nich, jako stodwudziestolatek, Zie Zen był jedną z nielicznych osób w Sieci, która była na tyle dorosła u zarania ciszy, żeby pamiętać przeszłość z większą jasnością. - Miałem osiem lat, kiedy po raz pierwszy rozpoczęto debatę. - Jego szept był miękki jak noc. - Dziecko nieczułe na obawy starszych, szczęśliwe w swoich zabawach. - Kaszlnął zasłaniając usta dłonią, odchrząknął. - Bawiliśmy się wtedy tak swobodnie, jak zmiennokształtni i ludzie. Dla Vasica, pomysł był tak całkowicie obcy, że zajęło mu kilka sekund, zanim zrozumiał. - Kiedy podjęto decyzję, aby wprowadzić Protokół miałem osiemnaście lat. Pokolenie moich rodziców i tych, którzy byli raptem kilka lat starsi ode mnie… byli zbyt starzy, aby dostosować się do wymagań Ciszy, choć próbowali. Większość z nich zmarła w nieprzyzwoicie młodym wieku.

- Nie wiedziałem o tym. - Jednak często zastanawiał się dlaczego w Sieci nie ma więcej starszych osób takich jak Zie Zen, tych sprzed Ciszy. - Niektórzy mówią, że tamci mężczyźni i kobiety, to zagubione pokolenie zostali zamordowani, gdyż byli zbyt uciążliwi dla nowego systemu, ale myślę, że prawda jest o wiele prostsza. Umarli bo ich serca zostały złamane. - Oddech Zie Zena był szorstki, niepewny, ale biorąc pod uwagę jego wiek zupełnie stabilny. - Ci dawni Psi musieli nauczyć się żyć w świecie, w którym ich dzieci, dla których oni zdecydowali się na życie pozbawione emocji, spoglądały na matkę i ojca z zimnymi oczami, gdzie ich wnuki były istotami, których nie mogli zrozumieć. - Kolejny kaszel, ponowny szelest papieru. - To było zbyt obce środowisko, które skradło oddech z płuc tym, którzy powinni być moimi rówieśnikami w tych czasach mroku. Vasic obserwował falującą przy brzegu wodę, księżyc szeptał nad każdą następną falą, a on słuchał. - Empaci… empaci umierali najszybciej. - Długa cisza przerywana echami przeszłości, która mogła równie dobrze wydać się Vasicowi snem w malignie, ale Zie Zen żył. - Pewna ich liczba uciekła z Sieci i tych obecnie nazywamy Zapomnianymi, ale większość została, wierząc, że mogli pomóc swoim ludziom. W zamian za to Cisza w końcu przygniotła ich i pewnego ranka wielu z nich po prostu się nie obudziło. Vasic sam nic nie czuł, ale to nie znaczyło, że nie potrafił zrozumieć niuansów w głosie innych ludzi. Ta umiejętność stanowiła część tego, co czyniło z niego tak sprawnego zabójcę, tak dobrego żołnierza. - Mówisz z własnego doświadczenia, dziadku?

ROZDZIAŁ 6 Drogi Z² Tak, jestem na ciebie zła, bardzo dziękuję. Nie mogę uwierzyć, że mnie nie obudziłeś. Czuję się dobrze. Nie martw się. całuski Sunny p.s. Kocham Cię (choć wciąż jestem zła). p.p.s. Wiem, że nie powinniśmy teraz okazywać emocji, więc spal to po przeczytaniu. Jego pradziadek nie od razu odpowiedział na pytanie Vasica, zapadła cisza, przerywana jedynie dalekim echem wycia wilka, tak jakby Śnieżni Tancerze przebywali tej nocy na terytorium swoich sojuszników lampartów. Jeśli Krychekowi udałoby się uzyskać zgodę obu stad, Vasic wiedział, że usłyszy wilczą pieśń ze znacznie bliższej odległości. - W czasach kiedy dorastałem - powiedział Zie Zien na długo po ucichnięciu wycia wilka wszyscy dyskutowali na temat Ciszy. W tej chwili trudno wyobrazić sobie, jak wtedy wyglądał nasz świat, panował chaos i terror, nasza rasa była na krawędzi, niszcząc samą siebie. Rozmawialiśmy o Protokole w szkole, przy stole, w każdej części Sieci, w telewizji, w gazetach… wypowiedziano i napisano tryliony słów, zanim Cisza nie wryła się w pamięć wielu z mojego pokolenia. Ale… to mnie nie determinowało. - Chrapliwy oddech. - Moją młodość mogę opisać jednym słowem. Sunny. - Teraz cisza była głębsza, cięższa, nie mogła zostać przerwana. - Tak naprawdę nazywała się Samantha, ale nikt tak do niej nie mówił. Była moją sąsiadką, moim przyjacielem, a kiedy skończyliśmy szesnaście lat, została moją kochanką. Vasic odwrócił się w końcu, opierając plecy o jeden ze słupków, które znajdowały się po jego lewej stronie. - Prawdziwą kochanką? - Zapytał, patrząc w ciemne oczy dziadka. - Z bezpośrednim kontaktem fizycznym? - Obecnie rytuał godowy jego rasy przypominał działania finansowe i naukowe, genetyczne połączenie ludzi o wybranych profilach psychicznych następowało za pomocą sztucznego zapłodnienia w laboratorium. Wyraz twarzy Zie Zena był odległy, jego umysł wyraźnie zdziwiony, że tak długo żył na tym świecie. - Tak, skóra przy skórze. - Dotknął palcami swojej szczęki gestem, którego Vasic nigdy wcześniej nie widział, a następnie opuścił rękę z powrotem na otwarte strony książki. - Po zainicjowaniu Protokołu Ciszy chciałem, abyśmy razem uciekli - zaczął nieoczekiwane ale Sunny była E o dużej mocy. Nie chciała odejść, mówiła, że w Sieci jest tak dużo stresu i paniki, że będzie musiała zająć się ofiarami traumy tak samo jak lekarze pogotowia. Więc zostaliśmy.

Vasic nie wiedział zbyt wiele o początkach Ciszy, ale wiedział, że pary nie były przymusowo rozdzielane, każda musiała się jedynie zobowiązać do życia według nowych reguł, co miało na celu przekazywanie poprawnego wizerunku dla ich potomstwa. Pozostawał tylko jeden powód dlaczego Zie Zen nie miał dziecka ze swoją Sunny, w jego historii genetycznej nie było nikogo o imieniu Samantha. - Kiedy umarła? - Pięć lat po rozpoczęciu Ciszy - brzmiała surowa odpowiedź. - Miała tylko dwadzieścia trzy lata. W tamtym czasie wielu ludzi potrzebowało pomocy od E, setki tysięcy istnień było w agonii, ponieważ musiało zerwać więzi miłości i zastąpić je lodowatą racjonalnością. Ale najgorszy był nacisk wywierany na empatów, aby przestali być tym, kim naprawdę byli. Zie Zen cicho potrząsnął głową, ale jego ręka zacisnęła się tak mocno na poręczy fotela, że Vasic mógł policzyć wszystkie kości w dłoni swojego pradziadka. - To było podobne do prośby o zatrzymanie oddechu, bo empaci wtedy nie byli przytłoczonymi połamanymi skorupami jak dziś. Sunny była radosna, pełna życia, z sercem otwartym na świat… a ten świat ją skopał, tak mocno, że wykrwawiła się w sposób, którego nie mogłem zatrzymać, nie mogłem naprawić. Starszy mężczyzna milczał tak długo, że Vasic był pewien, że czas na rozmowę z Zie Zenem został na tę noc wykorzystany, ale nagle powiedział: - Czuwaj nad swoją Sunny, tak jak ja nie byłem w stanie czuwać nad swoją. Wychowany w Ciszy wiedział, że powinien powiedzieć prawdę, że Ivy nie należała do niego, była tylko kolejnym zadaniem. Jednak tej księżycowej nocy, kiedy jego pradziadek opowiedział mu o kobiecie imieniem Sunny, której Vasic nigdy nie spotkał, ale która, jak teraz zauważył, ukształtowała całą egzystencję Zie Zena, udzielił jednej prawidłowej odpowiedzi. - Zrobię to, dziadku. Zie Zen zamknął książkę, jego dłonie znieruchomiały, a szczęka zacisnęła się. - Musisz mieć pewność, że empaci nie zostaną uśmierceni, że nie załamią się przygnieceni ciężarem jakim jest ten nowy świat. - Jego wzrok zatrzymał się na Vasicu. - Oni wejdą do piekła, poza bardzo niewielu wyjątkami, w taki właśnie sposób działają. Z niezachwianą odwagą i chęcią pomocy innym. Ten nowy chaos unicestwi ich, chyba że istnieje większa siła, która im pomoże. Vasic przysiągł, że będzie ich chronić i będzie to robił aż do ostatniego tchnienia. - To jest zadanie dla lepszego człowieka, takiego jak Aden. – Silny, inteligentny i bez złamań w każdym zakątku swojej istoty. Vasica trzymały w całości niezliczone postrzępione szwy, przez które krwawił dzień i noc.

- Jestem brutalną bronią i tarczą - powiedział, kiedy wiatr nocy owiewał jego odsłoniętą twarz - moim zadaniem jest stanąć na przeszkodzie każdej przemocy skierowanej w stronę empatów. - Zrobi to bez mrugnięcia okiem. - Nie jestem jednak wystarczająco silny, aby móc być ich opiekunem przez cały czas. - Przez niezliczone nadchodzące dziesięciolecia. Zie Zen znowu pokręcił głową. - Nie, Vasicu. To nie jest twój wybór. Jest to sprawa honoru, mojego i twojego. - Kolejny drżący oddech. - Jesteś synem mojego serca, moim najprawdziwszym potomkiem. Możesz stracić wiarę, ale nigdy się nie poddasz, niezależnie od tego, w co w tej chwili wierzysz. Zrobisz to, co należy zrobić. Vasic milczał. Słowa Zie Zena zawsze stanowiły dla niego prawo, ale tym razem nie miał wątpliwości, że zawiedzie swojego pradziadka. Zie Zen miał rację, Vasic nigdy się nie poddawał, ale nadejdzie czas, kiedy po prostu przestanie działać, a jego ciało i umysł wyłączą się jak to bywa z wadliwymi urządzeniami. W końcu tym właśnie był, maszyną przeszkoloną do zabijania. Stojąc przez kolejne pół godziny w ciszy, skłonił z szacunkiem głowę, zanim podszedł do krawędzi wody, miękki śnieg i małe gładkie kamienie chrzęściły pod jego stopami w bojowych butach. Zie Zen z dnia na dzień stawał się coraz wątlejszy, kiedy Vasic się od niego odwrócił, położył lekko drżącą rękę na lasce i podniósł się. Znając go dobrze, Vasic wiedział, że nie mógł zaoferować pomocy, jego pradziadek uważałby to za najwyższą obrazę. Już niedługo będę potrzebował twojej pomocy. Kiedy nadejdzie czas, poproszę o nią. Osiągnięcie sto trzydziestu lat nie było niczym niespotykanym w ich świecie, ale Vasic nie sądził, żeby jego pradziadek dożył tego wieku. Widział w jego oczach to samo zmęczenie, które czuł w swojej duszy, a po tym, co dzisiaj usłyszał, zrozumiał, że Zie Zen otrzymał wiele ciosów, które spowodowały powstanie ran. Które wciąż krwawiły. Jesteś synem mojego serca, moim najprawdziwszym potomkiem… Zrobisz to, co należy zrobić. Vasic ponownie zastanowił się nad życiem swojego pradziadka, myślał też o Ivy z jej zbyt spostrzegawczymi oczami, które odbijały w sobie każdą myśl i psem, który myślał, że był mastiffem. Ileż w niej było zaciętej siły, która kazała jej chronić tych, których uważała za rodzinę, nawet jeśli oznaczało to stanięcie twarzą w twarz ze Strzałą. … w taki sposób działają. Z niezachwianą odwagą i chęcią pomocy innym. Jeśli Ivy nie odbiegała od tego wzoru, zostanie żywcem pożarta przez potwory, które krążyły w Sieci. Świat był teraz jeszcze niebezpieczniejszym miejscem niż ten, w którym umarła Sunny Zie Zena. Zbyt wielu ludzi zdławiło w sobie poczucie empatii, stając się zimnymi w taki sposób, że nie można było tego w żaden sposób złagodzić. Socjopaci opanowali wiele dziedzin życia, od biznesu przez edukację i medycynę. Wiele lat mogło trwać naprawianie tego braku równowagi.

Wielu było tak przyzwyczajonych do tego, że ktoś zawsze im mówił, co mieli robić, że będzie im trudno funkcjonować w ramach obecnego systemu. Całkowita wolność będzie ich najgorszym koszmarem. A inni, pełni głodu, żarłoczni w swoich potrzebach, będą chcieli więcej i więcej, i jeszcze więcej od empatów, dopóki nic z nich nie zostanie. Aż pewnego dnia zaśnie i nie obudzi się więcej. To zaprzątało uwagę Vasica, kiedy ponad godzinę chodził wzdłuż brzegu. W pewnej chwili zauważył dużego, cętkowanego kota przyglądającego mu się z drzewa, nie wykonał żadnych gwałtownych ruchów. Zamiast tego skłonił głowę w cichym przywitaniu. Lampart, a może był to jaguar, zrobił to samo, a potem zniknął pomiędzy drzewami, dwa drapieżniki przechadzające się w ciemnościach nocy. * Nie mogąc spać, Ivy usiadła w drzwiach domu zawinięta w gruby szlafrok i spojrzała na niebo usiane gwiazdami. Senny Królik przyciągnął do niej swój kosz, w którym miał legowisko i teraz leżał obok niej chrapiąc. Normalna noc z niebem o przejrzystości jaka była możliwa jedynie w najzimniejsze dni… poza tym, że jej życie nigdy już nie będzie normalne. Usta Ivy wygięły się. Jej życie nigdy nie było normalne, nie w sposób jak rozumieli to inni Psi. Jeszcze przed jej załamaniem w wieku szesnastu lat, wiedziała, że była inna. Z całych sił próbowała być podobna do swoich kolegów w szkole, coraz bardziej racjonalnych i odległych z każdym rokiem nauki i szkolenia, ale Cisza zawsze była dla niej jak źle dopasowany płaszcz i wyczerpywało ją noszenie go. Mamo, dlaczego nie mogę zrobić tego dobrze? Nauczyciel mówi, że jestem wadliwa. Płakała, gdy jako dziewięciolatka, która po raz drugi nie zaliczyła ćwiczeń z Ciszy, zadawała to pytanie. Nigdy nie zapomni tego, co jej matka wtedy powiedziała. Wady czynią nas tym, kim jesteśmy, Ivy. Bez nich moglibyśmy równie dobrze być zbudowani z plastiku, bezpłciowi i niewyraźni. Nigdy, przenigdy nie wstydź się swoich wad. Później jej rodzice pracowali razem z nią, aby znaleźć najlepszy sposób otrzymania pozytywnej oceny, choć nadal w środku było z nią tak źle jak zawsze. Teraz Strzała o imieniu Vasic dał jej odpowiedź dlaczego i to zniszczyło wszystko, co do tej pory wiedziała o świecie, jej umysł zmagał się z potrzebą uwierzenia. Spadająca gwiazda przesuwała się po niebie w rozbłyskach światła… a jej nos zaczął krwawić. Ivy już podjęła decyzję. To, pomyślała, używając chusteczki z kieszeni szlafroka do wytarcia krwi, po prostu ułatwienie tej decyzji. Jeśli oznaczenie E rzeczywiście istniało i Ivy posiadała takie zdolności, każdą cząstką siebie chciała móc je zbadać. Fakt, że najprawdopodobniej powstrzyma to jej mózg przed całkowitą degradacją, samo w sobie było dodatkową premią. Oddech uwiązł jej w gardle, a ręka zacisnęła się na zakrwawionej chusteczce.

- Jesteś za wcześnie - szepnęła do człowieka, który pojawił się przed nią. - Nie przyszedłem po twoją decyzję. - Zimne, szare oczy przeczesywały teren. Gwałtownie obudzony Królik warknął, kiedy Strzała zniknął za rogiem. Z dudniącym sercem, Ivy nieomal uwierzyła, że sobie to wszystko wyobraziła, kiedy niedługo potem pojawił się ponownie po drugiej stronie. - Spodziewasz się jakiegoś zagrożenia? - Udało się jej zapytać z jedną dłonią na sztywnym karku Królika. - Nie. - Wyraz jego twarzy był nieodgadniony, wyprostowaną sylwetkę ledwie oświetlał blask gwiazd. - To zwykły patrol. - Ivy była już pod ochroną Vasica, nawet gdyby nie zaakceptowała umowy. Była wyraźnie zaskoczona, a jej oczy niebezpiecznie wyraziste, nawet w tym słabym świetle. - Och. - Kontynuując głaskanie psa, zapytała: - Czy chciałbyś coś gorącego do picia? Zmarszczyła brwi. - Musi być ci zimno, skoro wykonujesz patrole o tej porze nocy. Vasic znieruchomiał. Wyraźnie się go obawiała, co było prawidłową instynktowną reakcją każdej inteligentnej istoty, a jednocześnie zaproponowała mu coś do picia. Jego pradziadek miał rację, empaci nie mieli najlepszego zmysłu samozachowawczego. - Nie - odpowiedział. - Dlaczego tu siedzisz? - Rozmowa z nią nie należała do jego obowiązków. - Lubię ciszę. - Jej twarz złagodniała, chrapliwy tembr głosu był bardziej słyszalny. - Jest jakaś tajemniczość w tej porze nocy, jakbym mogła zobaczyć elementy świata ukryte w świetle dziennym. Vasic pomyślał o pustyniach i odizolowanych górskich szczytach, gdzie chodził, aby odnaleźć spokój wśród cieni, tych których istnienie wykasował, czy Ivy Jane potrafi ujrzeć tajemnice również w tamtych miejscach? - Powinnaś wejść do środka. - Jego myśli były nieistotne, ponieważ Ivy nigdy nie zobaczy miejsc, o których myślał. - Moje odczyty mówią mi, że w ciągu najbliższych piętnastu minut, temperatura znacząco spadnie. Wstając, Ivy skinęła głową. - Myślę, że masz rację. Mogę wyczuć w powietrzu śnieg. Ten zmysłowy sposób opisania pogody, był kolejnym znakiem, że Ivy Jane w żaden sposób nie była Cicha. Nie potrzebował jednak dodatkowego potwierdzenia, sama jej obecność była jak papier ścierny dla jego zmysłów, ostra i niepokojąca. To nie miało jednak znaczenia. Jak zauważył Aden, uczucie mogło być nieprzyjemne, ale nie było osłabiające. I Vasic złożył obietnicę. Tak długo, jak będzie żył, będzie ją chronił.

ROZDZIAŁ 7 Sahara Kyriakus została po prostu wciągnięta w grawitacyjny wpływ władzy Kaleba Krycheka. Powinniśmy zastanowić się, jak ją ratować, a nie przyglądać się z fascynacją więzi, która w rzeczywistości jest więzieniem. List do redakcji „Latarni Sieci Psi” od "zaniepokojonego obywatela". Kaleb zgodził spotkać się z Lucasem Hunterem i Saschą Duncan tylko dlatego, że para alfa uparła się przy tym warunku. - Musimy zobaczyć, że Sahara jest szczęśliwa i zadowolona - stwierdził Lucas. - Niektórzy ludzie uznaliby to za zniewagę. Alfa Ciemnej Rzeki w odpowiedzi obojętnie wzruszył ramionami. - Nikt, kto nie należy do stada, nie zrobiłby tego. My dbamy o swoich. Zaborczość Kaleba, jeżeli chodziło o Saharę, była naprawdę dzika, ale zrozumiał, że jej związek z silnym stadem to coś dobrego, coś co może mieć znaczenie strategiczne. - Czasami, mój wspaniały mężczyzno - powiedziała Sahara, kiedy jej to powtórzył - nie chodzi o strategię, ale o rodzinę. - Jej palce wsunęły się w jego włosy, a paznokcie lekko zadrapały skórę głowy. - Zgoda Ciemnej Rzeki i Śnieżnych Tancerzy na umożliwienie umieszczenia grupy empatów na ich terytorium nie ma związku z polityką, ale z rodziną. - Niezwykły sposób podejmowania decyzji w sprawach bezpieczeństwa - zauważył, kiedy najbardziej naznaczona bliznami, najbardziej gwałtowna jego część rozluźniła się leniwie pod wpływem jej pieszczot. - Tak? - Stając na palcach stóp, przycisnęła usta do jego szczęki. - Czy kiedykolwiek zrobiłbyś krzywdę któremuś ze stad, które ja nazywam rodziną? Mimo wszystko są to bardzo niebezpieczne i agresywne siły. Zdając sobie sprawę, że przegrał tę bitwę, postanowił uwieść ją. Później tego samego dnia, kiedy przybyli na spotkanie, był gotów, na prośbę Saschy Duncan, opuścić tarczę ochraniającą jego i Saharę. Pokazać więź, do której nikt poza nim i Saharą nie miał prawa się wtrącać. Jednak kardynalna empatka nie poprosiła o nic takiego, a jej jasny uśmiech świadczył, że wyczuła wystarczająco wiele, żeby rozwiać swoje obawy. Dało to Kalebowi nowy pogląd na sposób pracy i głęboko zintegrowane zdolności empatki. - Każdy zespół z E po swojej stronie ma taktyczną przewagę w negocjacjach - powiedział Saharze, kiedy wrócili do domu. - Politycznych, społecznych, czy też biznesowych. Sahara zmarszczyła brwi. - Nigdy nie myślałam o korzyściach jakie mogą przynieść empaci, w pracy zawodowej, ale to ma sens. Gdyby obie strony miały E przy stole negocjacyjnym, to siły równoważyłyby się. -

Pocałowała go z uczuciem, które nadal jeszcze było dla nich niespodzianką i wygładziła dłonią dół swojej czarnej marynarki. - Ale możemy porozmawiać o tym później. Nie chcesz spóźnić się na następne spotkanie, a ja mam list do napisania. Minutę i dużo kolejnych pocałunków później Kaleb teleportował się na dach wieżowca w Nowym Jorku, aby porozmawiać z człowiekiem, który mógł znać sekret na przetrwanie rasy Psi. - Doceniam, że tak szybko zareagowałeś na moje zaproszenie. Odwracając się twarzą do Kaleba, mając za plecami miasto z wiatrem szarpiącym brązowy dopasowany płaszcz, który zwykle nosił do garnituru, Devraj Santos uniósł brew. - Niecodziennie najpotężniejszy telekinetyk w Sieci chce porozmawiać z jednym z Zapomnianych. Nie z którymkolwiek Zapomnianym. Dev Santos był przywódcą grupy ludzi, którzy niegdyś byli Psi, ale teraz byli już kimś innym. U zarania Ciszy uciekli z Sieci mieszając się mocno z populacją ludzi i zmiennokształtnych. W rezultacie ich zdolności psychiczne wahały się od zerowych do silnych, a według źródeł informacji Kaleba, ci z Zapomnianych, którzy posiadali zdolności psychiczne, nadal potrzebowali do przetrwania sprzężenia zwrotnego z sieci neuronowej. - Sieć Psi - powiedział do ciemnowłosego mężczyzny - przechodzi pewne zmiany. Santos wsunął ręce do kieszeni płaszcza, spoglądając z rozbawionym błyskiem w oczach. - Twoje słowa to niedopowiedzenie stulecia. - Nie czekając na odpowiedź Kaleba, kontynuował. - Chcesz wiedzieć, jak przeżyliśmy bez Ciszy. - Tak. - Konstrukcja Sieci Cieni, jak nazywali swoją sieć Zapomniani, była najbardziej na świecie zbliżona do Sieci Psi. Jednak, o ile Kaleb zdołał ustalić, nie było w niej żadnych śladów infekcji. Ponadto ilość seryjnych morderców wśród ludzi Santosa była porównywalna do ilości w rasach ludzi i zmiennokształtnych i znacznie mniejsza niż w rasie Psi przed i po wprowadzeniu Ciszy. - Muszę wiedzieć, w jaki sposób przeżyliście i jak doprowadziliście do aktualnego rozkwitu. Wyraźnie spoważniały, Santos powiedział: - Na początku było bardzo ciężko. Ledwie przeżyliśmy. - Poruszył się mierząc wzrokiem miasto, spoglądając na pokryte śniegiem wieżowce i wzburzone wody East River. - Kaleb również czekał. - Moi przodkowie - kontynuował mężczyzna - utworzyli Sieć Cieni w desperacji, kiedy stało się jasne, że jedynym sposobem ucieczki od Ciszy była ucieczka z Sieci Psi, ale przynieśli ze sobą wszystkie problemy, które doprowadziły resztę Psi do zgody na wybór Protokołu. - Mieliśmy jasnowidzów, którzy tak zatracili się w swoich wizjach, że nigdy z nich nie wyszli, telepatów, których tarcze roztrzaskiwały się, zanim nauczyli się blokować zewnętrzne

odgłosy, telekinetyków, którzy łamali karki tych, których kochali, kiedy ich zdolności przejmowały nad nimi kontrolę. Kaleb próbował sobie wyobrazić, co to musiało oznaczać dla uciekinierów, samotnych odciętych od ogromnych zasobów Sieci Psi. - Jednak teraz Sieć Cieni wydaje na świat ludzi o nieznanych wcześniej umiejętnościach i niesłychanych zdolnościach. - Z tego właśnie powodu jeden z Radnych próbował kiedyś na nich polować. - Natomiast Sieć Psi nadal ma spore problemy. - Czy mogę ci przesłać pewien obraz? Kaleb w odpowiedzi na to pytanie skinął głową, a Santos wysłał mu obraz. Było tam chaos, wiele barwnych linii równoległych i przecinających się, liczne wiązania biegnące w różnorakich, często przeciwnych kierunkach, wijące się poniżej i powyżej, często przebijające się przez węzły, których nikt nie byłby w stanie rozplątać i biegnące dalej po drugiej stronie. - To jest Sieć Cieni? - Był to najbardziej anarchiczny wizerunek psychiczny, jaki kiedykolwiek widział. Santos skinął głową. - Jesteśmy ze sobą połączeni za pośrednictwem wielokrotnych wiązań emocjonalnych. Przyjaźni, miłości, nawet nienawiści, ujemne emocje mogą tworzyć wiązania tak samo potężne jak i pozytywne. Kaleb nigdy wcześniej o tym nie pomyślał, ale oczywiście, tamten mężczyzna miał rację. Kaleb spędził większość swego dorosłego życia szukają sposobu na zniszczenie Rady, jego cel był bezwzględny. Było to złe wiązanie, niemniej jednak bardzo silne. - Same emocje nie mogą być kluczem, bo Cisza nigdy nie byłaby konieczna. - Jest jeszcze jeden element, ale jego nie możesz wykorzystać - odpowiedział Santos. - Sieć Cieni jest setki razy mniejsza niż Sieć Psi. - Znowu spojrzał uważnie na Kaleba. - Możemy uważnie obserwować samych siebie, szybko zauważamy pierwsze objawy jakiejkolwiek dezintegracji i jeszcze szybciej reagujemy. Moje zdanie jest takie, że poszczególne elementy Sieci Cieni oferują pewien poziom automatycznej stabilizacji. Kaleb myślał o rozległych przestrzeniach pomiędzy umysłami w Sieci. - Analogia zbliżona do porównania wsi, gdzie problemy są łatwo dostrzegalne, z miastem, w którym dana osoba może być anonimowa pośród tysięcy innych równie anonimowych. - Dokładnie. Zauważ, że najniższe wskaźniki psychopatii i chorób psychicznych są u Zmiennokształtnych. Prawie zawsze mieszkają oni w stosunkowo małych, ściśle powiązanych grupach.

Jeśli Kaleb podążyłby za tego typu logiką, oznaczałoby to konieczność rozbicia Sieci Psi na mniejsze kawałki. - Jaki jest u was poziom szaleństwa? - zapytał, badając inną drogę. - Nie byłem w stanie uzyskać dostępu do wiarygodnych danych. - Jego współpracownicy zdobywali informacje o skłonnościach do seryjnych morderstw w tej populacji przez skrupulatnie śledzenie znanych członków Zapomnianych poprzez system więziennictwa, a następnie ekstrapolacji danych przy użyciu komputerowego programu statystycznego. - Próbując złamać nasze zabezpieczenia? - W głosie Santosa nie było specjalnego nacisku. Nie zawracaj sobie tym głowy. Już dawno temu nauczyliśmy się chronić. Kaleb doszedł do tego samego wniosku, gdy jego najlepszym hakerom nie udało się dostać do bazy danych Zapomnianych. - Te dane są mniej ważne niż mechanizmy radzenia sobie, które moi ludzie będą mogli zastosować w Sieci Psi. - On mógł i był w stanie likwidować każdego, kto zostanie zidentyfikowany jako potencjalny drapieżnik, lecz to nie naprawiało podstawowego problemu. Potwory nadal będą się pojawiać. - Nasi starsi - powiedział lider Zapomnianych - uważają, że powinniśmy zachować dystans. Wszyscy, którzy byli dorośli kiedy uciekali z Sieci Psi, dawno już nie żyją, ale wielu starszych było w tamtym czasie dziećmi i młodzieżą, nadal pamiętają swój niepokój i ból. Mówią, że nie powinniśmy angażować się w twoje kłopoty. - O czym ty mówisz? - Nie jestem dyktatorem, Krychek. Słucham moich ludzi. – Zamilkł, kiedy duży samolot przelatywał nad ich głowami, wyraz jego twarzy był odległy. - Ale też słucham ich wszystkich, również tych, którzy twierdzą, że współpracując z wami będziemy mogli znaleźć rozwiązania nadal istotnych dla nas problemów. - Dotknął złoto-brązowej napiętej skóry na swoim policzku. - Nadal mamy szaleńców, ludzi do których nie potrafimy dotrzeć. - Mówi się, że szaleństwo to cena jaką nasza rasa płaci za brutalne umiejętności psychiczne zauważył Kaleb. - Jesteśmy tym czym są nasze umysły. - Nie jestem gotów zrezygnować z żadnego z moich ludzi. A ty? Kaleb nigdy nie myślał w taki sposób. Jedyną osobą, która się dla niego liczyła, była Sahara. Każdy inny był nieistotny… oprócz może tego, że Sahara poprosił go, aby uratował innych. - Nigdy się nie poddaję. - Powiedział i za chwilę zadał kolejne ważne pytanie. - Wasi empaci byli aktywni przez cały czas, a mimo to nadal macie problem z chorobami psychicznymi? Odpowiedź Santosa była nieoczekiwana. - Wśród Zapomnianych nigdy nie było silnych empatów. - Z twarzą zacienioną przez chmury, które przeniosły się bezpośrednio nad nich, powiedział: - Moja prababcia twierdzi, że stało się

tak, ponieważ empaci uważali, że uciekinierzy poradzą sobie i nie będą ich potrzebowali. Byliśmy silne zmotywowani i dobrze zorganizowani, natomiast Sieć była w chaosie. - Tak więc pomimo faktu, że Cisza była dla nich przekleństwem zdecydowana większość empatów pozostała. - Zmierzwił ręką włosy. - Oznaczało to, że nasza pierwsza generacja była wystarczająco zrównoważona, żeby korzystać z obecności wielu z oznaczeniem E. Dzisiaj nie mamy empatów o wysokich gradientach, jak chcesz możesz ich sprawdzić, ale nasi chorzy psychicznie, jak słyszałem, są znacznie spokojniejsi i bardziej produktywni niż ci w Sieci. Pytające spojrzenie. - Standardową odpowiedzią od zapoczątkowania Ciszy była rehabilitacja - odpowiedział mu Kaleb. - Ci bardziej potrzebni i przynoszący dochody byli zamykani, a ich zdolności wykorzystywane od ostatnich chwil. Usta Santosa zacisnęły się. - My nigdy nie usuwaliśmy tych, którzy się załamali. Niektórzy z nich po pewnym czasie dochodzili do siebie do tego stopnia, że mogli dalej prowadzić normalne życie. Kołysząc się na piętach, odpowiedział Kalebowi zanim ten zdołał zapytać. - Z tego, co jeden z naszych starszych empatów powiedział mi po swojej sesji z Saschą Duncan, empaci Psi i empaci Zapomnianych znacznie oddalili się od siebie i chociaż możemy zaoferować kilka rad i wskazać kierunki, nie możemy szkolić twoich ludzi. Nasze umysły nie działają już tak samo, jeśli chodzi o zdolności psychiczne. - Uśmiechnął się lekko. - Zbyt dużo mieszanej krwi. Kaleb zastanawiał się, jakie unikalne zdolności, które powstały dzięki mieszaniu się krwi otrzymał Devraj Santos, informacji tej nie był w stanie uzyskać w żaden sposób. - Niezależnie od tego, co nas różni - powiedział - utrzymanie otwartej linii komunikacyjnej między moimi ludźmi i twoimi może okazać się korzystna dla nas obu. Santos utkwił wzrok w oddali. - Czy deklarujesz rozejm między Psi i Zapomnianymi? - Nie - odpowiedział Kaleb. - Deklaruję pokój. - I wyciągnął rękę w ciszy padającego śniegu. Dotknięcie kogokolwiek nie było czymś co lubił, oprócz dotknięć Sahary, ale wyciągnął rękę, chcąc spotkać się wpół drogi z liderem Zapomnianych. - Nie mam konfliktu z Zapomnianymi. - Zemsta Kaleba zawsze koncentrowała się na członkach własnej rasy. Chwilę trwało zanim Santos zaakceptował i odwzajemnił uścisk dłoni. - Pokój.

ROZDZIAŁ 8 Oczywista ironia polega na tym, że E-Psi są często traktowani jako najwrażliwsza część populacji. Choć w pewnych okolicznościach może to być prawdą (jak omówiłam szczegółowo w rozdziale 3), takie uproszczone rozumowanie zaciemnia rzeczywisty obraz sytuacji. Zaczerpnięte z „Tajemniczego Oznaczenia E: Blaski i Cienie bycia Empatą” autorstwa Alice Eldridge Leżąc w łóżku wczesnym rankiem trzeciego dnia od momentu, kiedy Strzała pojawił się w jej życiu, Ivy myślała o tym, co powiedziała jej Sascha Duncan, kiedy skontaktowała się z nią prosząc o potwierdzenie istnienia oznaczenia E. Możemy leczyć umysły i serca. Smutek, strach, ból, możemy pomóc ludziom znaleźć drogę wyjścia z ciemności. Pomysł ten sprawił, że poczuła ból w klatce piersiowej i bolesne ukłucia w całym swoim wnętrzu… jakby zdrętwiałe kończyny rozciągały się próbując się obudzić. Jednak musiała zmierzyć się z faktami, po regeneracji, która prawie wymazała całą jej osobowość, była jak połatana kołdra, której poszczególne części sklejał ze sobą zwykły upór. Kim była, żeby choćby pomyśleć o leczeniu innych? Jesteśmy silni, Ivy, silniejsi niż możesz to sobie teraz wyobrazić. Musimy tacy być, aby móc przejąć ból innych i sprawić, że spotka ich coś dobrego. Usłyszała dźwięk pazurów uderzających o drewnianą podłogę, Królik opuścił swój kosz i stanął obok łóżka, jego ogromne oczy spojrzały błagająco. - Nie możesz spać ze mną w łóżku. - Przybrała srogi wyraz twarzy, ale z Królikiem nie było tak łatwo. Spojrzał jeszcze żałośniej i położył głowę na przednich łapach. - Ty wielka szynko - powiedziała z miękkim śmiechem i poklepała materac. Smutek w oczach Królika nagle wyparował, a on zerwał się i wskoczył na łóżko, a następnie zaczął się kręcić wokół moszcząc się w swoim ulubionym miejscu w nogach łóżka, na skos od niej. Ivy uśmiechnęła się na dźwięk jego zadowolonego westchnienia, ale jej uśmiech szybko zgasł, a myśli splątały się jak motki włóczki. Jeżeli nie będzie ostrożna, jej tarcze przeciw Sieci Psi zaczną pękać, odsłaniając ją i innych. Paznokcie wbiły się w dłonie. Osada składająca się ze złamanych Psi i ich rodzin była bezpieczna tylko dlatego, że ich mała populacja nauczyła się wiązać swoje tarcze. Zajęło im to miesiące prób i błędów, napędzanych czystą desperacją tych, którzy ją tworzyli, aż w końcu grupa nauczyła się tworzyć połączenia, które pozwoliły, aby każda osoba pozostawała prywatna, jednocześnie

wzmacniając tarcze grupy jako całości. Jednak nawet ich wzmocnione tarcze mogły wytrzymać tylko pewną ilość nacisku, a Ivy była odpowiedzialna za znaczny jej wzrost w poprzednich dwóch miesiącach. Ta myśl spowodowała, że podniosła się do pozycji siedzącej, zamknęła oczy, zamierzając zrobić proste ćwiczenia psychiczne mające na celu odzyskanie spokoju. Musiała… - Hau! Zaskoczona otworzyła oczy, aby zobaczyć Królika stojącego tuż przed nią. - Wiesz, że nie powinieneś przeszkadzać mi kiedy medytuję - zbeształa łagodnie. Znów dał głos, ale tym razem usłyszała zmartwione skomlenie. - Nic mi nie - wtedy poczuła mokrą strużkę spływającą z jej nosa. - Cholera! - Przewiesiła nogi przez krawędź łóżka, Królik towarzyszył jej, kiedy weszła do łazienki i zapaliła światło, aby potwierdzić to, co już wiedziała. Krwawiła z nosa. Ale nie tylko, jedno z jej oczu było przekrwione w lewym rogu, jakby pękła jakaś żyłka. Ręce drżały, a skóra była gorąca, chwyciła chusteczkę, aby zetrzeć cienką strużkę lepkiej czerwieni i ścisnęła nasadę nosa, aż krwawienie ustało. To nie trwało długo, incydent był niewielki. Wyczyściła łazienkę i kucnęła przysuwając swoją twarz do Królika. - Nic mi nie jest - zapewniła drapiąc go za uszami, dopóki nie przestał skomleć i ocierać się o nią swoją małą główką. - Chodźmy coś zjeść. W kuchni, nałożyła na siebie gruby kardigan zakrywając nim koszulkę. którą miała na sobie i flanelowe spodnie od pidżamy i dała mu jeden ze specjalnych psich smakołyków, które kupiła w pobliskim miasteczku. Ludzcy rolnicy którzy prowadzili tam sklep, zajmowali się podobną działalnością gospodarczą jak oni, a ich stosunki były serdeczne. Dwa lata temu po ciężkiej burzy, która spowodowała liczne szkody w miasteczku, grupa Ivy pomogła w sprzątaniu i naprawach, rok później, kiedy jedna z ich stodół musiała zostać przebudowana, mieszkańcy miasteczka zrewanżowali się. Poza tym te dwie grupy nie mieszały się, a Ivy wiedziała, że to z winy mieszkańców osady. Zaufanie było rzadkim towarem dla tych, którzy nazwali te porośnięte zielenią akry ziemi domem, większość z nich znalazła się tu po gwałtownych traumatycznych przeżyciach. To było bezpieczne miejsce, które samodzielnie stworzyli i gdzie sama myśl o opuszczeniu go była nie do zniesienia… i właśnie dlatego musiała to zrobić. - Nigdy więcej łańcuchów - wyszeptała, obejmując dłońmi kubek zielonej herbaty, który sobie przygotowała - a zwłaszcza tych stworzonych przez strach. Kątem oka widziała Królika merdającego ogonem i z nieprzytomnym spojrzeniem żującego swój przysmak.

Miała ochotę się roześmiać, ale powstrzymała ten odruch, świadoma możliwości uszkodzenia tarczy chroniącej osadę. Nikt, co prawda, nic by nie powiedział, bo stworzyli to miejsce łącząc swoje zasoby, aby przetrwać, ale Ivy nie chciała być ciężarem. Nawet wtedy, kiedy była niewiele więcej niż zewnętrzną powłoką osoby, której osobowość wykasowano. Matka powiedziała kiedyś, że jej uparta odmowa bezczynnego siedzenia w domu, nawet kiedy była tak ciężko poraniona, dawała Gwen nadzieję, że gdzieś pod powierzchnią pozostała jej nastoletnia córka, dziewczyna, która zdała z wyróżnieniem egzamin z fizyki po tym, jak nauczyciel stwierdził, że była żałosna z tego przedmiotu. - Ty nawet nie lubiłaś fizyki - wspominała Gwen, kiedy tamtego dnia Ivy pomagała jej przesadzać sadzonki roślin z cieplarni do ogrodu warzywnego, aby grupa mogła urozmaicić swoją dietę. - Ale odmówiłaś zmiany przedmiotu udowadniając swój punkt widzenia. Wiedząc, że w nadchodzących tygodniach jeszcze bardziej będzie potrzebowała tego uporu, Ivy otworzyła tylne drzwi, włożyła kozaki i wyszła na zewnątrz. Było bardzo zimno, śnieg na tyle gruby, aby wyciszyć odgłosy kroków, ale lubiła świeżość, widok pozbawionych liści jabłoni rozciągający się przed nią, gałęzie skąpane we mgle. Za nimi rosły brzoskwinie, śliwy i wiśnie, a nawet krzewy porzeczek które powracały do życia każdej wiosny. Wszystko to zamierało w czasie mroźnej zimy, ale krajobraz był nie mniej piękny i wyraźny. Idąc w kierunku drzew, z kubkiem herbaty w ręku, była zaskoczona, gdy podbiegł do niej Królik, niezadowolony wyraz jego pyszczka sugerował, że nie był zadowolony z konieczności porzucenia swojego poprzedniego zajęcia, aby jej towarzyszyć. - Przykro mi - wyszeptała z uczuciem do swojego małego przyjaciela. - Wrr. Napięła mięśnie słysząc warkot i widząc nagle znieruchomiałego Królika, spojrzała w mgłę i zobaczyła mężczyznę. Część niej spodziewała się ujrzeć Vasica i czekała na niego, ale to nie był Strzała. Ten człowiek biegł w jej kierunku z wykrzywioną twarzą i wyciągniętą przed siebie rękę uzbrojoną w broń palną. Ivy zareagowała instynktownie. Rzuciła, w wyjącą z wściekłości twarz wciąż gorący kubek z herbatą, odwróciła się i zaczęła uciekać. - Biegnij, Króliku! - Zygzakiem wpadli między drzewa starając się zejść z oczu atakującemu. Ivy nie oglądała się wstecz, wbiegła do domu zatrzaskując drzwi za sobą i Królikiem, kiedy coś uderzyło w drugą ich stronę. Nieznajomy najwyraźniej do nich strzelał. Zasunęła zasuwę, namawiając Królika do przesunięcia się z dala od drzwi i kucnęła, podeszła do szafki kuchennej, aby wyjąć broń którą schował tam ojciec. Na samą myśl o konieczności jej użycia w starciu z żywą istotą pokryła się cała potem, ale kiedy kolejny pocisk roztrzaskał

okno nad jej głową, wiedziała, że albo to zrobi, albo zginie. Strząsnęła z siebie odłamki szkła i słysząc wściekłe ujadanie Królika, skontaktowała się telepatycznie z rodzicami i sąsiadami… ale chwilę potem drzwi zostały wywarzone i już wiedziała, że było za późno. Było ich dwóch. Zacisnęła szczęki i odbezpieczyła pistolet. - Nie ukradniecie znów mojego życia. - Wcisnęła się w kąt, więc nikt nie mógł podejść do niej od tyłu, Królik leżał obok, razem czekali na intruzów. Podczas gdy jej złość przeszła w determinację, aby przetrwać narastające nudności, starała się skupić na broni. Sekundę później usłyszała dźwięk kroków intruza idącego po drewnianej podłodze salonu, później głośnym huk pistoletu i odgłos uderzenia w tylne drzwi a następnie ciszę. Nie wiedziała, co się stało, zanim podjęła decyzję co dalej robić, Królik poruszył się i pobiegł do salonu, sprytnie omijając rozbite szkło na podłodze. - Królik - syknęła nadal czując przyspieszone bicie serca, ale wstała i poszła za nim. Drzwi frontowe wypadły, framuga była uszkodzona, na podłodze i na samych drzwiach znajdowały się błotniste ślady butów. Przełknęła ślinę nawilżając suche gardło, jej puls dudnił echem w uszach, ostrożnie wyszła na zewnątrz i przeszła do tylnych drzwi, aby stwierdzić, że są usiane śladami kul. Rozmiar szkód sprawił, że wstrzymała oddech. Nigdzie jednak nie widziała napastników, jakby po prostu rozpłynęli się w powietrzu. Dreszcz przebiegł jej po plecach. Nie była zaskoczona, kiedy odwróciwszy się znalazła za sobą Vasica; Królik był jednak zaskoczony i zirytowany jego nagłym pojawieniem się. - Skąd wiedziałeś? - Spytała mężczyznę, który według wszelkiego prawdopodobieństwa właśnie zabił dla niej dwie osoby. Jego zimne szare oczy skanowały ją od stóp do głowy z tą samą kliniczną precyzją, którą zauważyła już podczas jego pierwszej wizyty. - Czy jesteś ranna? - Co? Nie. - Nadal drżała. Zacisnęła zęby żeby powstrzymać zgrzytanie zębów i powtórzyła pytanie. - Skąd wiedziałeś? - Tuż przed atakiem oddział otrzymał informację, że pewna część populacji wini empatów za upadek Ciszy. - To nie ma sensu. - Nie walczyła, kiedy, ignorując warkot Królika stojącego między nimi, odebrał jej pistolet, ponownie go zabezpieczył i już jej nie oddał. Jeśli nigdy w życiu nie musiałaby go więcej dotykać, byłaby bardzo wdzięczna. Zaciskając dłonie na zużytej flaneli jej spodni od piżamy, powiedziała:

- E-Psi zostali stłumieni ponad sto lat temu. - W chwili obecnej ludzie nie są racjonalni. - Czy oni przyszli tu za tobą? Aby mnie odnaleźć? - Ivy sama nie miała pojęcia o swoim empatycznym zestawie umiejętności, aż do momentu wizyty Vasica. Pokręcił głową, czarne kosmyki jego włosów były lekko wilgotne, jakby przyprószone śniegiem, który właśnie stopniał. - To przypadek, dwa wydarzenia zbiegły się w czasie. Grupa odpowiedzialna za atak włamała się do bazy danych Centrum Rehabilitacji i Regeneracji, gdzie się leczyłaś, gradient 9,3 jakim niezaprzeczalnie byłaś, okazał się najwyższym wśród tych, którzy tam również przebywali i dlatego stałaś się pierwszym celem. 9,3? To był zdumiewająco wysoki poziom mocy i został przymusowo uwięziony wewnątrz niej. - Mój Boże - szepnęła. - To cud, że nie doznałam poważnego krwawienia w mózgu. Odłożył pistolet, a ona nagle zdała sobie sprawę, jak był niebezpieczny fizycznie. Było w nim coś takiego, że nie musiał odwoływać się jedynie do swoich umiejętności telekinetycznych, ale mógł spowodować poważne uszkodzenie bez konieczności użycia Tk. Był wyższy od niej o dobrą stopę, z szerokimi ramionami i bicepsami ukształtowanych z napiętych mięśni, kiedy się poruszał mocne uda napierały na czarną tkaninę jego munduru. Nie duży. To nie było właściwe określenie. Nie, on był jak pistolet. Elegancka broń, bezwzględnie perfekcyjna. - Centra znają pewne techniki, które zmniejszają ryzyko krwawienia w mózgu - powiedział, utkwiwszy oczy w mały ekran wbudowany w rękawicę gdzie pojawiały się dane - ale twoja regeneracja, czego oboje jesteśmy świadomi, była wykonana w niekompetentny sposób. Przesuwając palcami po włosach, oderwała od niego wzrok i zajrzała w przeszłość. To co się stało, to się nie odstanie. Koniec. Nie ma co się nad tym zastanawiać. Jej życie będzie związane z przyszłością, co do której nie miała pewności, a los dziś rano powitał ją migającym neonem. - Co z pozostałymi, którzy byli poddani regeneracji w tym samym centrum? - Są w trakcie przenosin do bezpiecznych domów. - Jego głowa uniosła się, zmuszając ją do skupienia. - Czy chcesz się przenieść? Ivy pokręciła głową. - Jestem tu bezpieczna, ten obszar jest rozległy i prawdopodobnie tamta grupa nie ma dwu ludzi z umiejętnością teleportacji, którzy mogą znaleźć to miejsce, a osada jest dobrze chroniona przed fizyczną infiltracją.

Vasic pokręcił głową. - Ani jeden z nich nie był zdolnym do teleportacji Tk. - Poklepał rękawicę. - Według mojego źródła, mały prywatny samolot przeleciał nad sadem kilka minut przed atakiem. Prawdopodobne tamci dwaj skoczyli na spadochronach. - Och. - Ivy skrzyżowała ramiona, zastanawiając się uważanie nad tą opcją. - Nie sądzę, że mamy jakieś zabezpieczenia przed atakiem z powietrza. - Jej rodzice i inni prowadzili gospodarstwo uzyskując niewielki dochód, tak aby nie przyciągnąć niepożądanej uwagi, ale znaczyło to również, że nie mieli pieniędzy na drogie zabezpieczenia. - Zespół Techniczny Oddziału dodał już ten obszar do listy obserwacyjnej - odpowiedział Vasic. - Nie będzie żadnych dalszych niespodzianek. - Dziękuję. - Przygryzając mocno dolną wargę, zmusiła się, aby zadać inne pytanie. - Tamte dwie osoby… Czy oni zginęli? - Nie. Ivy przycisnęła dłoń do zimnej zewnętrznej ściany domu, kiedy poczuła słabość w kolanach, jej oddech przyśpieszył, ale Vasic jeszcze nie skończył. - Musimy ich przesłuchać, aby dowiedzieć się, czy był to jedynie źle przemyślany atak spowodowany strachem, czy też są oni częścią większej, lepiej zorganizowanej komórki. Stojąc na lekko rozstawionych nogach, z rękami odchylonymi do tyłu, wyglądał na żołnierza w pozycji „spocznij”. - Oni mogą należeć do niedobitków Czystych Psi - dodał, podając nazwę grupy odpowiedzialnej za przerażającą przemoc przed upadkiem Ciszy - mogli mieć w tym swój udział. - Ivy! Odwróciła się na pięcie na krzyk ojca i odpowiedziała. - Nic mi nie jest! Nieznaczny ruch powietrza i wiedziała, że Vasic zniknął jeszcze zanim ujrzała pustą przestrzeń, tam gdzie stał jeszcze przed sekundą. - Przypadek? - W słowach jej ojca brzmiało podejrzane, kiedy opowiedziała o wyjaśnieniu Vasica dotyczącym przyczyn ataku. - Albo planowe działanie mające sprawić, że będziesz bardziej podatna na ofertę Krycheka? - Nie sądzę, żeby Vasic kłamał. - Słowa same wypłynęły z jej ust, jakby wydostały się z tej jej części, której świadomie nie rozumiała. - On jest Strzałą, służy innemu panu. - Twardy ton matki zobrazował jasny pogląd Gwen Jane na sytuację.

- Jesteś w błędzie. Nie sądzę, żeby służył komukolwiek. - Wokół Strzały z oczami zimnymi jak lód przebijało poczucie samotności. - I mamo, jeśli chodziłoby mu tylko o wystraszenie mnie, żeby zachęcić do współpracy, musiałby jedynie przenieść mnie na krawędź urwiska. - Ale teraz jesteś mu wdzięczna - zauważył ojciec. - Widzisz go jako swojego obrońcę. Zdając sobie sprawę, że słowa rodziców miały sens i nie mogąc wyartykułować racjonalnego powodu pragnienia, aby zaufać człowiekowi, który nawet nie próbował ukryć swojej śmiertelnie niebezpiecznej natury, rozłożyła ręce. - Nic z tego nie ma znaczenia - moja decyzja była i zawsze będzie tak sama. - Spojrzała na matkę i ojca. - Muszę się dowiedzieć, kim naprawdę jestem. Nawet jeśli oznaczało to, że zaufa Strzale, który był bronią bardziej śmiercionośną niż jakikolwiek pistolet.

ROZDZIAŁ 9 Ochrona Ciszy jest podstawowym obowiązkiem każdej Strzały. Egzekucje tych, którzy chcieliby zakwestionować Protokół, są konieczne. Nie wahajcie się podejmować zdecydowanych działań, w ten sposób chronicie naszych ludzi przed zagładą. Pierwszy Kodeks Strzał Vasic przeniósł się do celi, gdzie był przetrzymywany jeden z tych, którzy zaatakowali Ivy, drugi znajdował się tuż obok. Cele zlokalizowano wewnątrz Centralnego Dowództwa Strzał. Były to solidne kwadratowe pomieszczenia bez drzwi, jedynym sposobem na wejście lub wyjście była teleportacja. Niezależnie od faktu, że napastnik nie był zdolny do teleportacji, Vasic użył sztuczki stosowanej przez oddział, która umożliwiała tymczasową blokadę wszystkich zdolności psychicznych więzionych, uniemożliwiając im wezwanie pomocy lub też użycie Sieci Psi do wysłania wiadomości. Nie okłamał Ivy. Obaj żyli. - Pomóż mi! - Wrzasnął ten, któremu Vasic połamał ręce, jego twarz była mocno posiniaczona od uderzenia w ścianę. - Na pewno nie umrzesz od tych urazów - powiedział Vasic chwilę po tym, jak pojawili się Abbot z Adenem. Abbot lekko ukłonił się Adenowi i zostawił ich samych. Ty też powinieneś odejść. Głos Adena odezwał się w głowie Vasica, kiedy mężczyzna przejął psychiczną blokadę więźnia. Idź, życie Ivy jest w niebezpieczeństwie. Przekażę ci wszelkie informacje. Twoim zadaniem jest, chronienie jej. Aden kolejny raz próbował zaangażować Vasica w nowe obowiązki. Nie spuszczając wzroku z napastnika, który rozbił drzwi do domu Ivy, Vasic stanął przed rannym mężczyzną. - Stop - powiedział cicho, a mężczyzna zamilkł, dziki strach wyzierał z jego oczu. Przewidywalna reakcja. Ten tchórz mógł chcieć przywrócenia Ciszy, ale sam był napędzany strachem przed nieznanym. - Jestem w stanie torturować cię, dopóki nie zostanie w tobie ani jedna cała kość - powiedział. - Będziesz przypominać kawałek mięsa, w które ktoś walił młotkiem. - Groźba ta była absolutną prawdą. Odpowiadał za bezpieczeństwo Ivy i nie był niczym ograniczony w swoim dążeniu do tego celu. - Jestem Tk i mogę doprowadzić cię do takiego stanu bez konieczności użycia rąk. Zademonstrował to na najmniejszej kości najmniejszego palca mężczyzny. Odczekawszy chwilę, aż umilkną krzyki i ucichnie szloch i pociąganie nosem, Vasic powiedział: - Mogę użyć tych samych sposobów, aby żebra połamać ci na drobne kawałki, a następnie otworzyć klatkę piersiową. Połamanie twojego obojczyka na fragmenty o długości cala wymagałoby dużo czasu i umiejętności, ale ja mam jedno i drugie. - Zniżył głos tak, że

więzień musiał się wysilać, aby go usłyszeć. - Jestem cierpliwy. Zanim dojdę do twoich nóg, połamane ręce uzdrowią się i będę mógł zacząć cały proces od początku. Nie chcesz, żebym został w tym pokoju. - Całe ciało mężczyzny zaczęło się trząść. - Odpowiedz na moje pytania - kontynuował Vasic tym samym tonem - a wyjdę. Dziesięć minut później więzień powiedział im wszystko, co wiedział. Nie było tego dużo. Jego partner wiedział jeszcze mniej, ale poskładane razem fragmenty zeznań doprowadziły do jednej logicznej odpowiedzi, atak został zaaranżowany przez jednego z niewielu pozostałych przy życiu poruczników Czystych Psi. Głupiec. Gdyby to Vasic był tym porucznikiem, ukryłby się i pozostał tam do momentu znalezienia się w samym sercu nowego systemu. - Przekażę dane Krychekowi - powiedział Aden do Vasica po opuszczeniu celi i przejściu do obszaru wspólnego - i podejmę się wyśledzenia tego porucznika. Vasic nie miał nic przeciwko, sprzątanie po Czystych Psi było zdecydowanie mniej ważne niż ochrona empatów. - Co zrobisz z tymi dwoma mężczyznami? Aden milczał przez długi czas, a jego oczy spoglądały na zieleń paproci widoczną przez szybę. - Częścią problemu z Radą było to, że wszystko odbywało się w cieniu, "sprawiedliwość" wymierzana była w arbitralny sposób. Musimy powrócić do otwartego system, w którym tacy ludzie jak ci tutaj będą osądzani i karani zgodnie z prawem. - Sieć nie jest jeszcze na to gotowa. - Nie - Aden splótł ręce za plecami. - Ale nadejdzie dzień kiedy będzie. Do tego czasu, zamknę ich w najlepiej strzeżonym więzieniu, wraz z dowodami, które zagwarantują, że pozostaną tam przez dłuższy czas. - A ich umiejętności? - O tym się głośno nie mówi, ale każdy Psi, który idzie do więzienia jest objęty systemem gwarantującym stłumienie jego zdolności. Dostęp do Sieci Psi również jest ograniczony do ściśle kontrolowanego obszaru. Już to zorganizowałem. Vasic nadal rozmyślał o słowach Adena dotyczących sprawiedliwości, kiedy wrócił do zaśnieżonego sadu i Ivy. Strzała miał w pewnym sensie rację, ale pełne przemocy umiejętności posiadane przez ich rasę oznaczały, że zawsze pojawią się jakieś potwory tak przerażające, że będą musiały zostać złapane i zlikwidowane, żaden system sprawiedliwości nie byłby w stanie zająć się nimi. Gdy nadejdzie ten czas, Strzały zajmą się tym zadaniem, ciemność przeciwstawi się ciemności. Przeczesując w ciszy poranka obszar wokół domu Ivy, przeszedł po śniegu na drugą jego stronę. Jej małe zwierzątko dostrzegło go jako pierwsze i przywitało przy tylnych drzwiach

ostrym szczekaniem. Po chwili pojawiła się Ivy z miotłą w ręku i lokami powstrzymywanymi przez fioletowo-biały szal. - Wiedziałam, że to ty - powiedziała z lekkim uśmiechem. - Według rankingu Królika zmieniłeś status ze "śmiertelnego zagrożenia" na "irytującego, który nie chce sobie pójść". Pomyślał, co mógłby odpowiedzieć na takie stwierdzenie, ale biorąc pod uwagę jej ostrożność i miękkość, nie zrobił tego. - Dlaczego jesteś tu sama? - Zostawił ją tylko dlatego, że widział jej rodziców i inne osoby uzbrojone i gotowe do ochrony. - Nie jestem. - Szybkie spojrzenie przez ramię, zanim zniżyła głos do szeptu. - Moja matka, jeszcze nie zauważyła, że tu jesteś. Chcesz ją poznać? - Jeśli uważasz, że może to pomóc jej w zaakceptowaniu parametrów proponowanego kontraktu. - Prawdopodobnie nie. - Nieznaczne skrzywiła się, wyraz jej twarzy był tak otwarty, że wiedział, że nie byłaby w stanie utrzymać fałszywej Ciszy w świecie zewnętrznym. Prawdopodobnie jak tylko na ciebie spojrzy wyciągnie pistolet. - Gdybym chciał cię zabić - zauważył - byłabyś martwa już dawno temu, a twoje ciało zostałoby unicestwione w krematorium. Wyraźne mrugnięcie, Ivy patrzyła teraz na niego tymi niezwykłymi oczami, sprawiając, że czuł się przewiercony na wylot. - Może lepiej, żebyś nie poznawał mojej mamy. - Nie zgadzam się. - Wysoka kobieta, o smukłej sylwetce, pojawiła się sekundę później. Przynajmniej - dodała - jest szczery. Przekazując własną miotłę Ivy, która wyglądała na coraz bardziej zaniepokojoną zaistniałą sytuacją, kobieta którą Vasic zidentyfikował jako Gwen Jane, powiedziała: - Twój ojciec będzie tu za około minutę z materiałami do naprawy okna i drzwi. - I wyszła na zewnątrz zwracając się do Vasica. - Chodźmy na spacer. Kolejne dziesięć minut było… interesujące. W ciągu dwudziestu siedmiu lat, odkąd został wcielony do oddziału, Vasic doświadczył wielu różnych rzeczy, ale nigdy jeszcze nie znalazł się w sytuacji, w której był przesłuchiwany przez zaniepokojoną matkę. Gwen Jane mogła pozornie wydawać się Cicha, pomyślał, ale w jej opiekuńczości dostrzegł prawdę, pomimo, że sam nie miał tego typu doświadczeń, zrozumiał jak potężną siłą jest matczyna miłość. - Gwarantuję, że nie spotka ją nic złego - powiedział. - Priorytetem Krycheka może być Sieć jako całość, ale moim jest bezpieczeństwo empatów, a ochrona Ivy jest pierwszoplanowym zadaniem.

Spojrzała na niego. - Jak możesz to obiecać, kiedy sam pracujesz dla Krycheka? - To nieporozumienie. - Oddział był niezależny, ponieważ dawało to Strzałom swobodę działania. - Zdecydowaliśmy się na współpracę, ponieważ jego obecna postawa przynosi korzyści zarówno Sieci Psi jak i całej ludności. Jeśli to się zmieni, nie będzie mógł dłużej oczekiwać naszego wsparcia. - Nie psy na sznurku, ale dzikie wilki, które zdecydowały się na sojusz? - Oprócz może tego, że nie jesteśmy dzicy. - Bycie Strzałą wymagało życia podporządkowanemu ścisłym regułom. To nie był wolny wybór, ale konieczność. Ponieważ zawsze istniało wiele powodów zostania Strzałą, a każdy z nich był zabójczy. - Istnieją różne rodzaje dzikości - powiedziała Gwen, kiedy przechodzili koło domu. Vasic zauważył drobne części potrzebne do naprawy okna ułożone pod zewnętrzną ścianą razem z nową ramą, stara została zniszczona przez grad kul podobnie jak szyba. Z dźwięków niesionych przez echo nad nasłonecznionym zaśnieżonym terenem, zorientował się, że Ivy i jej ojciec pracowali przy drzwiach. Potrzebował jedynie chwili, aby poradzić sobie z naprawą okna, jego telekineza o gradiencie 7,9 powodowała, że nie musiał brudzić rąk, wystarczyło użyć siły umysłu, drewno poddawało się tak, jakby to było masło. Umiejętności te wymagały odrobiny subtelności. Zbyt duży nacisk mógł spowodować wypchnięcie okna na drugą stronę. Praca z grubą deską i setkami gwoździ była jedną z łatwiejszych i bardziej lubianych zabaw, które wykonywał jako dziecko, kiedy jeszcze mieszkał ze swoim "ojcem". Tym samym człowiekiem, który później oddał go na szkolenie Strzał i nigdy nie spojrzał wstecz. Ani razu. Vasic wiedział to, bo jako przestraszony czterolatek stał w bramie zakładu szkoleniowego i patrzył na oddalający się samochód ojca coraz mniejszy i mniejszy. Według swoich wspomnień, płakał, ale już od dawna nie mógł przypomnieć sobie tych emocji, które doprowadziły go do tego stanu. - No cóż - mruknęła Gwen, kobieta, która gotowa była na konfrontację ze Strzałą, aby chronić swoje dziecko. - To użyteczne. - Tak. - Ludzie przez całe jego życie uważali Vasica za użytecznego, ale zwykle nie miał do czynienia z czymś tak prozaicznym i dziwnie satysfakcjonującym jak mocowanie okna. Sądząc po twoim wcześniejszym pytaniu, przypuszczam, że Ivy postanowiła zaakceptować kontrakt. - Powiem jej, żeby z tobą porozmawiała. - Pozostawiając go z tym stwierdzeniem, Gwen podeszła do drzwi frontowych. Ivy przyszła wkrótce potem. Rękawy jej wyblakłej dżinsowej koszuli były zawinięte do łokci, odsłaniając białą koszulkę z długimi rękawami, jej szalik

poluzował się, pozwalając wyswobodzić się kilku lokom. Królik, oczywiście, podążał za nią. Wyszczerzył zęby jak tylko zobaczył Vasica. - Zgadzam się na umowę - powiedziała bez wstępu Ivy - ale Królik idzie ze mną. - Uniosła podbródek i splotła ramiona. - Tam gdzie idę ja, idzie on. - Będzie musiał nauczyć się, aby nie opuszczać wyznaczonego obszaru - powiedział Vasic, zastanawiając się, czy Ivy była tak samo lojalna wobec każdego, kogo uważała za swojego. Jestem pewien, że Zmiennokształtni nic mu nie zrobią, ale w okolicy mieszkają też dzikie wilki i rysie. Ramiona Ivy opadły, a oczy zrobiły się ogromne. - Będziemy mieszkać blisko terytorium Zmiennokształtnych? - To był szorstki zachrypnięty szept, który sprawił na jego skórze wrażenia dotyku. - Wewnątrz niego. - Ani Vasic, ani Aden nie spodziewali się, że Zmiennokształtni zaakceptują propozycję Krycheka, ale poprzedniej nocy potwierdzono lokalizację. - Na terytorium Czarnej Rzeki i Śnieżnych Tancerzy. Ivy zwróciła uwagę na swojego warczącego zwierzaka. - Słyszałeś, Królik? Nie warcz na naszych gospodarzy, bo mogą zjeść cię na obiad. - Gdy spojrzała w górę jej policzki były zaróżowione. - Przepraszam ale jestem przyzwyczajona do rozmawiania z nim. - Czy to ma dla ciebie znaczenie terapeutyczne? - Vasic nigdy nie miał zwierzaka i nie rozumiał poczynań empatki. Ivy nie wiedziała, jak odpowiedzieć na pytanie Vasica bez konieczności wyjawienia za dużo… ale, co by to jej dało? On już znał jej największe tajemnice. Z tym zrozumieniem przyszła fala wolności. - Był bezpański - zaczęła - przybłąkał się do sadu przemoczony, chudy i poraniony z walce… kiedy jeszcze byłam… w fatalnym stanie. - Rozbita niczym cień dziewczyny którą niegdyś była, jej umysł brutalnie poraniony, a dusza poobijana, jedynym dźwiękiem jaki wydawała przez cały dzień był rozdzierający krzyk. - Nakarmiłam go, bo nie wiedziałam, co robić, a potem zawieźliśmy go do weterynarza. Nikt nic nie mówił, ale wiedziałam, że dorośli myśleli, że nie przeżyje. To był moment, kiedy jej osobowość pierwszy raz wynurzyła się z wszechogarniającej mgły. - Chciałam im wszystkim powiedzieć, że się mylą, że mogę zobaczyć w jego oczach ogromną chęć życia, ale jeszcze wtedy nic nie mówiłam. Zamiast tego po opatrzeniu przez weterynarza zabrałam go ze sobą do domu, karmiłam i pilnowałam żeby rany się nie zabrudziły. Pierwszej nocy rodzice znaleźli ją śpiącą z Królikiem w stodole i zanieśli ich oboje do domu.

- Jakieś pięć dni później, Królik zaczął próbować chodzić. Tydzień po tym, upadł w błoto i ocknęłam się myjąc go. W śmiechu słychać było echa horroru. - Musiałam gonić go wokół ze szlauchem w dłoni. - Jej zwierzak był szybki, nawet z usztywnioną jedną nogą. - W końcu, byłam mokra od stóp do głów. Ivy spotkała wzrok Vasica, starając się sprawić żeby zrozumiał. - Troska o Królika po raz pierwszy od siedmiu miesięcy spowodowała, że zrobiłam coś oprócz wykonywania prostych poleceń. - Była żywym oddychającym automatem, jedyną oznaką świadomości było jej pragnienie, aby pomagać rodzicom w pracach domowych, nawet wtedy, nie było pewności, że jej mózg wysyłał prawidłowe sygnały do kończyn. Vasic rozważał treść jej opowieści. - On był zranionym żywym stworzeniem, a ty jesteś empatką. Przemówił do najbardziej niezmiennego aspektu twojej natury. Ivy nie dbała o szczegóły techniczne, jak i dlaczego. Wiedziała po prostu, że Królik uratował ją, kiedy ona uratowała jego. Chudy, ale uparty, przychodził do niej, kiedy siedziała wpatrując się w nicość i szturchał ją tak długo, aż zareagowała i pogłaskała go. Gdy jej niesprawne palce upuszczały jabłka, które próbowała zbierać, użył zębów, aby je podnieść i umieścić w jej koszyku. Jego determinacja dała jej impuls do powrotu, zastępując zapłakaną frustrację chęcią powtarzania czynności tak długo, aż osiągnęła sukces. Gdzieś po drodze, jej mózg zaczął powracać do życia, trzy lata po regeneracji znalezienie nowych ścieżek przepływu informacji wokół tak mocno posiniaczonych sekcji w głowie Ivy było okupione impulsami rozdzierającego bólu. - Nauczyłam się na nowo biegać, ponieważ Królik chciał się bawić - powiedziała przez węzeł w gardle. - Był taki mały, chudy, ale nigdy nie rezygnował, więc nie mogłam i ja. - Sporo czasu upłynęło zanim jej nowy domownik przybrał na wadze, jego futro stało się lśniące i zdrowe, transformacja ta odbijała się echem w jej własnym zdrowiejącym umyśle. Kiedy on padał z wyczerpania, ona brała go na ręce. Kiedy ona upadała, ponieważ jej ciało nie chciało robić tego, co powinno, on trącał ją i szczekał zachęcając do działania, dopóki nie wstała. - Trzy miesiące po jego pojawieniu się, po raz pierwszy odezwałam się. Po kolejnym miesiącu, poprosiłam o terapię. Intensywne sesje z medykiem pozwoliły jej odzyskać kolejne fragmenty umysłu. - Było ciężko. - Porównywalnie do bolesnej fizykoterapii koniecznej po doznaniu znacznych obrażeń ciała. - Ale za każdym razem kiedy myślałam, że osiągnąłem już granicę, przypominałam sobie, jak walczył Królik nawet wtedy, kiedy był tak bardzo poraniony i znajdowałam w sobie nowe zasoby siły woli.

Wiatr rozwiewał czarne włosy Vasica, który w ciszy słuchał jej historii. - Zajmę się bezpiecznym przeniesieniem go - powiedział w końcu. - Chociaż może powinienem bardziej martwić się moim bezpieczeństwem. Zaskoczona iskrą humoru zawartą w tym chłodnym oświadczeniu, zamrugała oczami i schyliła się, aby podnieść szczerzącego zęby zwierzaka. - On będzie się dobrze zachowywać, prawda? - Odwróciła łebek Królika w stronę Vasica. Wyciągnij rękę, aby mógł cię powąchać. Vasic zrobił to, ale Królik odmówił współpracy, interesując się wszystkim dookoła oprócz ręki Strzały. Ivy próbowała nakłonić go do działania, ale była zmuszona przyznać się do porażki. - Przykro mi. - Postawiła Królika z powrotem na ziemi - a on natychmiast zajął pozycję osłaniając ją i szczerząc kły. - Może kiedy pozna cię trochę lepiej. Vasic nie wyglądał na przejętego tym odrzuceniem. Był tak samo lodowato spokojny jak wcześniej po kontakcie z dwoma intruzami. Ivy miała niepokojące wrażenie, że nic nie mogło przedrzeć się przez zimną czarną zbroję Strzały… i z jakiegoś powodu, chciała właśnie dokładnie to zrobić, zafascynowana niewielkim przebłyskiem osobowości, który dostrzegła za lodowatą fasadą. - Eksperyment - powiedział Vasic - ma się rozpocząć jak tylko zakończymy instalowanie zabezpieczeń wokół obszaru. Powinnaś być spakowana i gotowa do przeniesienia w krótkim czasie. - Czy będziemy w kontakcie? - Walczyła z rosnącą pokusą dotknięcia go, żeby sprawdzić, czy nie jest iluzją wysłaną, aby opowiedzieć jej nieprawdopodobne rzeczy. - Tak. Dziesięć sekund później stała samotnie, a jedynym dowodem obecności Vasica były odciski butów na śniegu… i jedno perfekcyjnie naprawione okno.

ROZDZIAŁ 10 Ten świat był kiedyś prawdziwym triumwiratem, lecz teraz egzystujemy jako oddzielne części. Ludzie w swoich zaściankowych enklawach, Psi w swoich wieżowcach ze stali i szkła uzbrojeni przeciwko intruzom, a zmiennokształtni w sforach zwykle zamkniętych dla obcych. Egzystencja w ten sposób na dłuższą metę jest nierealna. Zmiana jest nieunikniona. Fragment z eseju dr Keelie Schaeffer (grudzień 2073) Dwie godziny po otrzymaniu spadochronu użytego przez napastnika Ivy, Vasic zwołał zebranie zespołu ochrony i wyznaczył tajnego strażnika, aby jej pilnował. Podjął już decyzję, że stosunek Strzał do empatów w kompleksie będzie wynosił jeden do jednego. Każda Strzała będzie sparowana z konkretnym E. Środki bezpieczeństwa muszą być wysokie, a ochrona szczelna… Czyści Psi nie byli jedyną grupą, która mogła postrzegać empatów jako zagrożenie. Sześciu mężczyzn i trzy kobiety, których osobiście wybrał do tego zadania, stało przed nim na polanie usytuowanej na obrzeżach ukrytego zielonego obszaru w Kwaterze Głównej. Wszyscy byli ubrani w identyczne czarne mundury ozdobione jedynie pojedynczą srebrną strzałą na ramieniu. - Empaci - powiedział do nich - są naszym priorytetem. Wszystko co stanowi dla nich zagrożenie musi zostać wyeliminowane. - A jeżeli otrzymamy rozkazy, które będą sprzeczne z tą dyrektywą? - zapytała tajna agentka wyszkolona w telepatii bojowej. - Jesteście pod moim bezpośrednim rozkazami - odpowiedział Vasic. - Przydział: Jednostka Strzał E1. Jeżeli ktoś inny spróbuje wydać wam polecenie, przychodzicie prosto do mnie. Krychek nie był na tyle głupi żeby w tym stylu obalić przywództwo w Strzałach, ale niedobitki Czystych Psi nie byli tacy inteligentni. Vasic nie wierzył jednak, że któreś z tych kobiet i mężczyzn byłoby nielojalne. Niektórzy byli kuszeni ideą psychicznego spokoju związaną z fanatyczną grupą, ale każda taka skłonność umarła szybką śmiercią wraz z pierwszym agresywnym atakiem tej grupy. - Jeżeli sądzicie, że nie jesteście odpowiedni do tego zadania - powiedział, ponieważ E popchną ich do granic wytrzymałości tylko samą swoją bliskością - porozmawiajcie ze mną po spotkaniu. Nie będzie - dodał telepatycznie - żadnych negatywnych konsekwencji, jeżeli postanowicie wycofać się z tego oddziału. Podczas przywództwa Minga LeBona, były Radny miażdżył każdą próbę buntu lub różnicy zdań posuwając się do faszerowania Strzał Jaxem. Narkotykiem przeznaczonym do zwiększania ich zdolności, który zamieniał ich w bezlitosnych zabójców bez zdolności odróżniania dobra od zła.

Vasic wiedział, że zespół na wprost niego ufał, że nie zrobi tego samego. Jednak zawsze przywiązywał wagę do tego, aby powtarzać tę wiadomość, przypominając jego współtowarzyszom o ich prawie wyboru. Nigdy więcej Strzały nie staną przed zagrożeniem stania się jednorazowymi narzędziami. Przemówił jeden z mężczyzn z tylnego rzędu. - Czy to spowoduje problemy, jeżeli wniesiemy o przeniesienie po rozpoczęciu operacji? To było uzasadnione pytanie. Żadne z nich nie spędziło jeszcze ani chwili z E i nie mogli wiedzieć jak na to zareagują. - Nie - odpowiedział Vasic. - Wkalkulowałem to w swoje plany. - Miał rezerwową listę pięciu zmienników. - Jednakże informujcie mnie o każdym problemie tak szybko, jak to będzie możliwe. Widząc, że nie było żadnych innych pytań, użył swojej rękawicy, aby wywołać holograficzną mapę i wyświetlił ją na lewo od swojego ciała. - Otrzymamy dostęp do części terytorium Ciemnej Rzeki i Śnieżnych Tancerzy. Mapa określała obszar, który lamparty i wilki opisały jako „mały”, ale dla oczu Psi był to rozległy teren. Vasic wolał otwarte przestrzenie od bardziej zamkniętych, preferowanych przez większość jego rasy, ale mógł funkcjonować w każdej z nich. - W momencie, w którym wyjdziemy poza wyznaczony obszar zastaniemy uznani za wroga i wyeliminowani. Teren będzie również zaminowany tak, aby powodować obrażenia i śmierć - wmieszał się Abbot. - Co w sytuacji, gdy wystąpi jakieś ryzyko dla E wymagające natychmiastowego działania, a teleporterzy w jednostce będą niedostępni lub będą z poza oddziału? Było trzech Tk w oddziale E1, Vasic, Abbot i Nerida. Ta ostatnia była jedną z niezwykle ograniczonej liczby silnych kobiet Tk w Sieci. Telekinetycy statystycznie pojawiali się częściej wśród płci męskiej… Vasic zawsze uważał, że to niezwykłe, iż nie było zrównoważenia w żeńskiej populacji. Ta tajemnica została rozwiązana wraz z napływem informacji dotyczących uśpionych empatów. W znaczącym procencie kobiety przewyższały liczebnie mężczyzn. Odkładając na chwile te informacje, powiedział: - Zorganizuję kod w nagłych wypadkach osadzony w mankietach waszych mundurów, który połączy was bezpośrednio z systemem bezpieczeństwa drużyny zmiennokształtnych. - Wraz z Adenem mieli za godzinę spotkanie z zespołem Ciemnej Rzeki i Śnieżnych Tancerzy, aby przedyskutować ostatnie aspekty operacji. - Przestudiujcie szczegóły dotyczące przypisanych wam aktywów, informujcie mnie o każdym zagrożeniu bezpieczeństwa. Odprawił zespół krótko po tym, jak żadne z dziewiątki nie poprosiło o zwolnienie ze służby ochronnej i ściągnął akta pozostałych E. Jako przywódca zespołu musiał mieć kompletne

profile sytuacji. Poświęcając szczególną uwagę obrazom, potwierdził fakt, który już podejrzewał, tylko miedziane spojrzenie Ivy Jane powodowało, że czuł się rozebrany do naga. Aden znalazł Vasica, kiedy nadszedł czas teleportowania się na spotkanie ze zmiennokształtnymi. Obraz, którego potrzebował jako kotwicy do dokonania skoku został dostarczony pięć minut wcześniej. - To nieznana sytuacja - powiedział do Adena. - Powinienem zrobić rekonesans. Nawet Vasic nie był wystarczająco szybki, aby uniknąć kuli wystrzelonej do niego z bliskiej odległości zaraz po teleportacji. Jednak to byłaby jedna śmierć zamiast dwóch. Jednakże, jego partner pokręcił głową, a patykowate, proste, czarne włosy odrosły od surowego wojskowego cięcia na tyle, żeby kosmyki poruszały się obok siebie. - Zmiennokształtni nigdy nie wykazywali tendencji do wszczynania walk, a ta sytuacja jest delikatna. Powinniśmy spotkać się z nimi w połowie drogi, nie dla Krycheka, ale dlatego, że oddział potrzebuje zbudować sojusze sam dla siebie. Aden, uświadomił sobie Vasic, jak zawsze myślał lata do przodu. Tym razem o przyszłości, gdzie strzały mogłyby potrzebować przyjaciół poza oddziałem. - Na dwa. Jeden… dwa. Przybyli przed front wytrzymałych drewnianych chat otoczonych otwartą przestrzenią. Za nią znajdowały się ciemnozielone jodły wystarczająco od siebie oddalone, że przepuszczały dużo światła. Ziemia pokryta była śniegiem, który iskrzył się w słońcu palącym z krystalicznie czystego zimowego nieba. Odgłos wody przepływającej po skałach słychać było w oddali. Plecami skierowanymi do chat stali alfa Ciemnej Rzeki, alfa Śnieżnych Tancerzy i jeszcze dwie inne osoby. Vasic nie znał wysokiej kobiety z czarnymi włosami i żywymi oczami w kolorze indygo, która stała obok wilczego alfy. Rozpoznał jednak jasnowłosego blondyna stojącego obok alfy kotów. Dorian Christensen zmienny, który rozmawiał z Vasiciem nad ciałem młodej kobiety. Kobiety, której życie i śmierć polecono Vasicowi wymazać. Po sekundzie pojawił się z boku domu ciemnowłosy mężczyzna, który szedł ze śmiertelną gracją zabójcy. Judd Lauren, Strzała i członek sfory Śnieżnych Tancerzy. Nie było żadnego rozłamu lojalności… Judd jasno wyłożył, że jego pierwotna lojalność należała do sfory, która stała się dla niego domem. To nie oznaczało, że nie zrobiłby wszystkiego co w jego mocy, aby asystować Strzałom, tak długo jak ta pomoc nie wyrządzała szkody Śnieżnym Tancerzom lub ich sojusznikom. Rodzina jest na pierwszym miejscu. - Te słowa Judd wypowiedział do Vasica na opuszczonym podwórku kościoła Drugiej Reformacji. - Ale Strzały także są rodziną. Nigdy cię nie zdradzę chyba, że ty zdradzisz mnie poprzez dążenie do zranienia tych, których kocham. Miłość była konceptem, do którego Vasic nie miał żadnego porównania. Wiedział jednak, jak rozpoznać jej oznaki u innych. Nauczenie się subtelnych fizycznych symptomów, które

zdradzały emocjonalne więzi, było częścią jego treningu. Miało to dać mu narzędzia, które mógłby wykorzystać, gdyby jego cele pochodziły z emocjonalnych populacji. Jednak naprawdę nie pojmował, czym to właściwie było, nie ponad to co rozumiało wyszkolone zwierzę słyszące komendę. Mógł poprosić Judda, aby mu to wytłumaczył. Podejrzewał jednak, że po prostu brakowało mu podstawowych fundamentów, żeby pojąć to wyjaśnienie. - Masz ostateczne szczegóły dotyczące środków bezpieczeństwa? - głos Adena przeciął odgłosy lasu. Nie było tutaj głuchej ciszy, która niepokoiła wielu Psi, woda, ptaki, wiatr, szept wilczego wycia, stanowiły naturalną symfonię. Hawke uniósł brew. - Zgaduję zatem, że uprzejmości się skończyły. - Pomimo leniwych słów wilczego alfy, jego jasnoniebieskie spojrzenie było spojrzeniem drapieżnika. Skupione i bez jednego mrugnięcia. - Judd ma plany. Drugi Strzała używając swoich zdolności Tk przyczepił wydruk mapy do boku chatki. - Wewnętrzny obszar - stuknął w granicę oznaczoną na żółto - jest wyłożony podziemnymi sensorami, które wykryją każdy ruch. Nie ma możliwości ich przeskoczenia. Są zakopane głęboko i w dużej ilości. Vasic nie miał żadnych zamiarów podejmować próby obalenia zabezpieczeń sfor, ale Judd wiedział, jak pracował umysł Strzały. Środki ostrożności były dobre. - Zewnętrzny obszar? - zaznaczony na pomarańczowo znajdował się w pewnej odległości od wewnętrznego tworząc znaczącą strefę buforową. - Linia laserów. Ustawiona na natychmiastowe obezwładnienie. - Powinieneś nastawić je na natychmiastową śmierć. Strzała potrzebował jedynie niewielkiego marginesu, aby zmienić rozkład sił. Nie było żadnego zdziwienia na twarzy Judda. - To zostało załatwione w środkach ostrożności w czerwonej strefie. - Czy wszystkie obszary zostały oznaczone? - wtrącił Aden z uwagą wpatrzony w mapę. Mamy ze sobą cywili. Judd kiwnął głową. - Nawet dziecko nie mogłoby przeoczyć linii granicznych. Każdy kto zdoła przetrwać czerwoną strefę zostanie wyśledzony i wyeliminowany w bardziej krwawy sposób. - Vasic zobaczył błysk w złoto centkowanych ciemnobrązowych oczach, który przetłumaczył jako oznakę humoru. - Zaufaj mi, nie chcesz zostać rozerwany na kawałki przez wilcze czy lamparcie pazury.

Vasic zeskanował mapę na swoją rękawicę jako kopię zapasową do pliku, który bez wątpienia wyśle mu Judd. - To pozostawia teleportację. - Podtrzymując jego spojrzenie Judd powiedział. - Czy zamierzasz użyć klucza twarzy do przekroczenia obszaru i wkroczenia na tereny sfor? - Nie chyba, że wydarzy się nagły wypadek i nie będę miał innego wyboru. Przyrzecznie, jak Strzała Strzale, takie, które zostało zaakceptowane bez dalszej dyskusji… Jeżeli Judd miałby wątpliwości nie staliby tutaj. - Inni mogą skakać tylko na podstawie wizualnego odniesienia - wskazał Judd - i cały obszar poza zewnętrznym terenem jest bardzo dobrze patrolowany. Delikatne światła granic zapewnią, że każda próba zrobienia zdjęcia z dużej odległości skutkować będzie uzyskaniem zniekształconego obrazu. Czyniąc go bezużytecznym dla zwykłego teleportera. Zawsze miał jeden z najbardziej pomysłowych umysłów w zespole. Vasic zgodził się z telepatycznym stwierdzeniem Adena. To właśnie Judd, koniec końców, wypracował drogę do odstawienia i w rezultacie, także inni Tk, Jaxa, bez wysyłania czerwonej flagi. Aden i Vasic pracowali nad tym samym problemem przez miesiące, kiedy stało się jasne, że Judd Lauren odniósł sukces i wszystko czego potrzebowali to szybkie umocnienie zmian, które wprawił w ruch. Szkoda, że uświadomiliśmy sobie, że był jednym z nas dopiero po jego sprzeniewierzeniu się powiedział Aden, odnosząc się do buntowniczych skłonności drugiego Strzały. - Prawie podszedłem do niego po manewrze z Jaxem, ale był takim „idealnym” Strzałą w każdy inny sposób, że ryzyko przeważyło nad moimi instynktami. Vasic nie był taki pewien, czy to był błąd. Jeżeli wciągnęlibyśmy Judda, mógłby podjąć inne decyzje i nie byłby tym kim jest teraz. Strzałą, który nie tylko przetrwał, ale który również żył. To było wyraźne rozróżnienie. Judd miał partnerkę, rodzinę i prawdziwe życie. Które, według jego wiedzy, było świetlną boją dla każdego łamiącego się członka zespołu. Kaleb Krychek mógł być jak oni, ale Judd był jednym z nich. W nadchodzących minutach drugi mężczyzna wyjaśnił pozostałe protokoły bezpieczeństwa, głównie zawierające nadzór satelitarny. Drzewa na tym obszarze były rozmieszczone wystarczająco szeroko, że sfory mogły i będą trzymać zdalnie oko na Psi w kompleksie, ale zmiennokształtni obiecali utrzymać nadzór na ogólnym poziomie tak długo, jak ci w kompleksie nie będą wykonywać żadnych agresywnych lub podejrzanych ruchów. - Nie mamy żadnego pragnienia szpiegować waszego życia - powiedział bez ogródek Lucas Hunter, z ramionami założonymi luźno na piersi pochylił się w stronę chatki w sposób, który

określił Vasic jako leniwego kota. - Ale ruszymy z pełną mocą natychmiast, gdy okaże się, że używacie kompleksu jako bazy dla napaści. Jakieś problemy? – zapytał Aden Vasica. Nie. Ich środki ostrożności są imponujące. Vasic miał inny niż geograficzny, odnoszący się do twarzy, klucz dla tego terytorium, ale nie był on wojskowo wartościowy. To nie było celem. E-psi będą tutaj bezpieczni. - Ivy i jej zwierzątko będą tutaj bezpieczne. - Ochrona może być zaprojektowana tak, żeby utrzymać nas w środku, ale również trzymać atakujących na zewnątrz. - Zgadzamy się na wszystkie wyszczególnienia - powiedział na głos Aden. - Jednakże mamy prośbę. Wskazał na potrzebę protokołu bezpiecznego przejścia w razie nagłego wypadku. Krótką dyskusję później Vasic zaproponował rozwiązanie i kod SOS został zaakceptowany. - Czy Sascha Duncan jest chętna do pracy z E-psi? Na zapytanie Adena zielone oczy Lucasa Huntera przybrały dziki blask. - Tak. Ale porozmawiamy o tym, gdy wasi ludzie będą już na miejscu. - Możemy zbudować pozostałe chaty - zaczął Vasic, ale zmiennokształtni machnęli ręką na tę ofertę woląc zrobić to samemu w celu zminimalizowania wpływu na naturalne środowisko. Vasic zrobił notatkę, żeby sprawdzić domy w poszukiwaniu sprzętu do nadzoru, zanim przeniesie tam swoje Strzały i E-psi. Zmienni nie przejawiali zainteresowania w tak intensywnym i inwazyjnym nadzorze, ale Vasic nie brał nic za pewnik. Sprawiało to, że dużo trudniej było go zdradzić. * Gdy dwójka Strzał opuściła spotkanie, Hawke spojrzał tam gdzie stali jego i Lucasa ludzie, rozmawiając w niewielkiej odległości od nich. Indigo uśmiechała się szeroko i potrząsała głową na coś co powiedział Dorian. Sekundę później Judd odpowiedział, na ostry uśmiech Doriana i szybką ripostę. - Mógłbyś sobie wyobrazić tę scenę pięć lat temu? - Powiedział Lucas w tym samym momencie. - Nie tylko lamparty, wilki i Psi razem, ale sytuację ze Strzałami i empatami. - Pięć lat temu Śnieżni Tancerze jako sfora byli wyizolowani i zadowoleni z tego. - Przeszłość przestraszyła mężczyzn i kobiety Hawke’a, czyniąc ich stwardniałymi dla kogokolwiek to nie był ich własny. - Nie mieliśmy pojęcia, czym możemy być. Nie miałem pojęcia, kim ja mogę być.

Nie tylko zwykłym alfą, który krwawił dla swojej sfory, ale mężczyzną, który zaatakował świat dla swojej partnerki. Było jasne, że Lucas wyczuł pierwotną opiekuńczość, która żyła w Hawke’u, ponieważ jego następne pytanie było bezpośrednio związane ze Sienną. - Wciąż planujesz w ciągu miesiąca zorganizować atak na Minga? Wilk Hawke’a warknął w środku z rozchylonymi wargami pokazując kły. Tak długo jak Ming LeBon żył, stanowił zagrożenie dla partnerki Hawke’a, a to było nie do zaakceptowania. - To - kiwnął głową w stronę kompleksu - jest włożeniem kija w mrowisko. Nie mógł opuścić swojego terytorium z tak wieloma Psi w pobliżu, a operacja nie mogła zostać przesunięta. Ming był telepatą bojowym ze znacznymi siłami. Dostaną tylko jedną szansę z nim, więc wszystkie elementy musiały być na miejscu. Kocie zielone oczy Lucasa przytrzymały Hawke’a. - Ciemna Rzeka pomoże zapewnić bezpieczeństwo twojej sforze. To była obietnica jednego alfy dla drugiego, jak krwawa więź pomiędzy nimi utwardzona w kamieniu. - Ming zagraża nam wszystkim. Powiedziałeś mi, że kontakty Judda mówią, że może wspierać Czystych Psi. Szczęka lamparciego alfy zacisnęła się na wspomnienie brutalnej siły, która zaatakowała zarówno Ciemną Rzekę jak i Śnieżnych Tancerzy. Hawke nigdy nie ufał nikomu, jeżeli chodziło o jego sforę i nigdy w pełni tego nie zrobi. To była część, która czyniła go dobrym alfą… brał odpowiedzialność za każdego z osobna i wszystkich razem członków Śnieżnych Tancerzy. Jednakże jeżeli plan jego i Sienny pójdzie tak, jak założyli, nie będzie go najwyżej jeden dzień. Jego porucznicy byli wyjątkowo zdolni w ukrywaniu jego nieobecności, jednakże Lucas zasłużył na jego zaufanie. - Będę cię informował na bieżąco. W tym momencie Indigo machnęła na nich i we dwójkę podeszli do pnia, którego pozostali używali jako stołu. - Zdecydowaliśmy się na dalsze dziewięć chatek z jedną sypialnią - oświadczyła porucznik wraz z dużą chatą dla Strzał, zwłaszcza że będą w niej spać na zmianę. Przedyskutowali rozmieszczenie chat i zespoły potrzebne do zebrania tak szybko jak to możliwe. Skoro Ciemna Rzeka zajmowała się budownictwem, lamparty będą przewodzić, a wilki zapewniać siłę roboczą według potrzeb. - Wiem, że to ma humanitarny sens - powiedziała Indigo rolując mapę, żeby ją zabrać - i Judd wiesz, że ufam twojemu osądowi dogłębnie…

- Ale twój wilk wciąż jeży się na pomysł tak wielu zabójców na naszym terytorium dokończył Judd. - Mam tak samo. To jest nasz dom - powiedział zwyczajnie. - To instynktowne. Tak pomyślał Hawke, to był instynkt, pierwotny i najgłębszego rodzaju. Wilk Hawke’a również był agresywny i uważny, wyciągając pazury ze środka swojej skóry. Psi już raz zaatakowali Śnieżnych Tancerzy, potraktowali ich brutalnie, powodując agonalny ból i żaden wilk w legowisku nigdy tego nie zapomni… ale jego partnerka, jego pieprzone bicie serca także pochodziła z Psi. Sienna nie zważając na siebie samą, ocaliła wiele żyć w bitwie, której celem było unicestwienie sfory. Tak jak Judd. Jego brat chronił ich młode. Żaden wilk nie zapomni także i o tym. Więc dadzą rasie Psi tę ostatnią szansę. Jak to się skończy, zaufaniem czy walką przesiąkniętą krwią, zależało od nich.

ROZDZIAŁ 11 Dziecko nie jest psychologicznie predysponowane ani do metod treningowych Strzał, ani do wykonywania rozkazów. Normalnie zalecałbym usunięcie go z programu, ale przydatność jego umiejętności sprawia, że ta opcja jest niedostępna. Sugeruję natychmiastowe i powtarzalne poddawanie fizycznemu bólowi przeplatane z psychicznymi karami, aby go złamać. Tylko wtedy będzie mógł zostać uformowany w Strzałę. Prywatny raport M-Psi na temat treningu Strzały Vasica Duvnjaka, lat 4 i dwa miesiące. Siedem dni po ataku Ivy chciała podnieść swój plecak, ale jego ciężar nagle po prostu zniknął. Zaskoczona obróciła się szybko i zobaczyła Vasica stojącego krok dalej, blisko pokrytej śniegiem jabłoni. - Wysłałem go już na miejsce - powiedział, jakby była to całkowicie normalna rzecz. Z bijącym sercem zdała sobie sprawę, że dla niego tak było. - Jasne. Oczywiście. - Spojrzała na Królika, jej zwierzątko wpatrywało się nieruchomo w miejsce gdzie stał plecak. - Nie rób tego samego z Królikiem, dobrze? - Nie, on idzie z tobą. Rozumiem to. Z jakiegoś powodu ta opanowana odpowiedź sprawiła, że chciała się uśmiechnąć pomimo nerwów, które wytworzyły ciasny węzeł w jej wnętrzu. Obracając się do rodziców, podeszła, żeby się pożegnać. A potem pomyślała: „do cholery z tym” i uścisnęła ich oboje. Nie oczekiwała zbyt dużej fizycznej odpowiedzi, ale ścisnęli ją mocno, a ich niewypowiedziana miłość żywo pulsowała przy jej skórze. Wstrzymała oddech na myśl, że nie będzie miała ich w telepatycznym zasięgu. Nigdy wcześniej nie była taka samotna. Teraz nie tylko miała zamiar opuścić swój dom i rodzinę, ale również opuścić swoje tarcze dla innych w kompleksie. Pierwszy raz od siedmiu lat będzie samodzielnie dryfować po Sieci. - Trzymaj się Ivy. - Ojciec potarł wnętrzem dłoni rękę matki i odezwał się telepatycznie do Ivy. - Będę - powiedziała, boleśnie świadoma intensywnego spojrzenia matki, które mówiło, że Gwen zapamiętywała jej rysy. - Zadzwonię, obiecuję. - Teraz bardziej niż kiedykolwiek potrzebowała ich opanowanego podstawowego wsparcia. - Będę bardzo za wami tęskniła. Spokojny oddech Gwen Jane nie zmienił się, jej ekspresja również, ale słowa pokazywały jej serce. - Jeżeli kiedykolwiek poczujesz, że nie jesteś bezpieczna, przybędziemy. Dzień czy noc, śnieg czy deszcz, znajdziemy cię. - Wiem. - Przełykając grudę w gardle, Ivy podniosła Królika. Wiedziała, że podczas teleportacji musiał być trzymany pod kontrolą. Nie lubił jednak smyczy, a ona nie zakładała

jej chyba, że nie było innego sposobu… wiedziała aż za dobrze, jak to było być związanym bez żadnej szansy na ucieczkę. - Jesteśmy gotowi - powiedziała do Strzały z pięknymi krystalicznymi mroźnymi oczami. Jego śmiertelnie doskonałe ciało stanęło twardo przy jej boku. Nie była pewna czy jej dotknął, albo czy tego potrzebował, ale nastąpił drobny moment dezorientacji… a potem jej rodzice nie stali już dłużej naprzeciwko niej. Zamiast tego stała na wprost kilku małych chatek, a w tle znajdowały się ciemnozielone jodły i pokryte śniegiem góry pod zachwycająco niebieskim niebem. Powietrze było tutaj odrobinę inne, a cały obszar pokrywał świeży śnieg. Chociaż nie był to sad, który był jej domem, piękno tego miejsca chwytało ją za serce. Ciemnowłosy mężczyzna z morsko-niebieskimi oczami wyszedł z pomiędzy najbliższych drzew po jej prawej stronie. Sekundę później kiwnął do Vasica i teleportował się. Ivy była zbyt zaskoczona, żeby się bać. - Miał na sobie taki sam mundur jak ty - powiedziała do Vasica, po tym jak postawiła Królika na ziemię. Jej zwierzątko rozejrzało się podejrzliwie dookoła, zanim raczyło powąchać śnieg. - Czy był członkiem twojego zespołu? Kiwnął głową. - Nazywa się Abbot. Umieściłem go tutaj jako strażnika, gdy potwierdziłem, że teren jest bezpieczny. - Wskazał chatkę po ich lewej stronie. - Umieściłem twój bagaż w środku, ale skoro przybyliśmy jako pierwsi, możesz wybrać inną chatę jeżeli chcesz. - Nie, ta jest idealna. Umieszczona na jednym końcu krzywego półokręgu chat, nie była daleko od drzew i wiedziała, że Królik będzie uwielbiał się tam bawić. W środku prosta drewniana struktura okazała się bardziej podobna do jej domu. Wnęka kuchenna znajdowała się po lewej stronie wejścia, a mały stolik z dwoma krzesłami po prawej. Łóżko zostało umieszczone na tyłach wraz z prywatną dobudówką, w której była łazienka. Jej plecak stał starannie w nogach łóżka, obok złożonego parawanu, którego mogła użyć do odgrodzenia części sypialnianej od kuchni. - Gdzie ty i twoi ludzie będziecie spać? - zapytała Vasica, który pozostał w progu, a jego szerokie ramiona blokowały dopływ światła. - Mamy łóżka polowe rozłożone w większej chacie zbudowanej w środku półokręgu. - Oczy Vasica śledziły Królika, gdy jej zwierzątko spojrzało z tęsknotą na łóżko. - Czy on śpi z tobą? - Niech to - Ivy lekko klepnęła się w czoło. - Zapominałam o jego legowisku. - Przyniosę je.

- Och, dziękuję. Jest w środku na końcu… - i mówiła do powietrza. - To może stać się ekstremalnie irytujące wyjątkowo szybko. Jej gniewne mamrotanie ledwie ucichło w powietrzu, kiedy wrócił. Vasic umieścił legowisko w pobliżu aneksu kuchennego. - Jedzenie dla niego jest w jednej z tych szafek. Wstając wyciągnął małą paczkę psich smakołyków, które Ivy musiała przez nieuwagę zostawić na kuchennym blacie. - Pomyślałem, że możesz ich potrzebować. - Był pochłonięty pomysłem, że rozpieszczała swoje zwierzątko. Zwężone oczy Ivy rozszerzyły się w panice. - Schowaj to zanim je zobaczy - rozkazała zdenerwowanym szeptem, jakby obawiała się, że Królik ją zrozumie. Vasic teleportował paczkę do tej samej szafki, gdzie znajdowała się karma dla psów, którą przyniósł dla jej zwierzątka. Z ręką na piersi Ivy potrząsnęła głową. - Nie możesz nigdy pokazać mu całej paczki - powiedziała uroczystym tonem, jakby była w kościele. - Popełniłam ten błąd za pierwszym razem i był jak ćpun, każdego dnia bez przerwy siedział przed szafką śliniąc się. Vasic jej nie rozumiał. W ogóle. Nie zachowywała się tak jak Psi powinna zachowywać się, a jej wzburzone odpowiedzi były poza normą. - Czy kupujesz smakołyki również dla siebie? - Zorientował się, że zapytał, chociaż dlaczego ta wiedza miała dla niego znaczenie nie mógł stwierdzić. Ivy przygryzła pulchną tkankę swojej dolnej wargi, a jej oczy zapaliły się od środka. - Kiedy miałam osiemnaście i pół roku - wyszeptała, podchodząc tak blisko, że zdesperowany pies wcisnął swoje ciało pomiędzy nich. Jego futro było przyciśnięte do wojskowych butów Vasica. - Udałam się po raz pierwszy w życiu do sklepu poza miasto. Nie cofając się Ivy kontynuowała niskim prywatnym tonem, jakby dzieliła się jakimś sekretem. Poczuł jak mimowolnie pochyla się w jej stronę. - Miałam pieniądze, które zarobiłam pomagając na farmie - powiedziała mu - i zamierzałam kupić przydatne zapasy. Potem kobieta, która biegała po centrum ze swoim mężem zaoferowała mi deser, ponieważ uważała, że byłam o wiele za chuda. Jej oczy zamknęły się i westchnęła przeciągle… i pomyślał, że zapomniała, że stała bezbronna naprzeciwko wyszkolonego zabójcy. - Był wystarczająco miękki i słodki, żeby wywołać wstrząs cukrowy - wyszeptała - była to najbardziej zadziwiająco pyszna rzecz, jaką kiedykolwiek próbowałam. - Jej powieki poleciały do góry ujawniając spostrzegawcze, pełne emocji, miedzianozłote oczy. -

Powiedziała mi, że nazywa się to rachatłukum. Kupiłam całe pudełko i zjadłam je sama. Potem wróciłam następnego dnia i kupiłam kolejne pudełko. Promieniując radością, która nasyciła powietrze, pochyliła się jeszcze bliżej i powiedziała. - Czułam się winna, więc kupiłam również Królikowi dodatkowe smakołyki. - Wygięła w górę wargi, a wąskie linie uformowały się w kącikach jej oczu. - Niestety skończyły mi się pieniądze, więc oboje musieliśmy czekać cały miesiąc, zanim mogliśmy dostać więcej. Vasic wpatrywał się w nią, marząc o posiadaniu zdolności do zrozumienia jej. Głęboko w tyle jego głowy, w okruchach ruin tego kim kiedyś był, miał świdrującą myśl, że była rzadkim pięknym darem. I taki dar, z rdzenia jego natury nadeszło lodowato zimne przypomnienie, zostałby ostatecznie zgnieciony, wykrwawiony i splamiony, gdyby próbował się nim zająć. Odsuwając się od niej tak nagle, że zachwiała się lekko, odwrócił się i skierował do drzwi. - Inni będą tutaj wkrótce. Ivy wpatrywała się w jego barki, a surowa intensywność jego szarych oczu wypaliła się na jej siatkówkach. Jej ciało tęskniło za jego silną obecnością. Obserwował ją, jakby była jedyną rzeczą na całym świecie, jakby była jego wersją rachatłukum. Jakby chciał pochłonąć ją całą. Potrząsając głową żeby pozbyć się tej głupiej nierealnej myśli, podążyła za nim na ganek. Królik trząsł się przy jej boku, dopóki nie pochyliła się, aby go pogłaskać i wyszeptała. - Idź, zwiedzać. Zostanę na widoku żebyś mógł wciąż mnie ochraniać. Nastąpiło szczęśliwe liźnięcie i „hau”, po czym Królik popędził wąchać skały i trawę, która wystawała spod śniegu w pobliżu drzew. Kilka kroków dalej zamarł, a potem znów ruszył i znów zamarł. Znów i Znów. Zmartwiona przemówiła do Vasica. Nie patrzyła na niego, niepewna po… tym, cokolwiek to było, co stało się pomiędzy nimi. - Nigdy się tak nie zachowywał. Myślisz, że może wyczuwać skażenie... - Wyczuwa zapach wilków i lampartów, którzy zbudowali chaty. Och. Ivy uniosła się lekko na palcach, niesiona buzującym podekscytowaniem we krwi. - Czy zobaczymy zmiennokształtnych? - nigdy nie była w pobliżu żadnego dużego drapieżnika, nie licząc Vasica. Mógłby z łatwością być wilkiem, czarnym z oszałamiającymi mroźnymi oczami. - Wysoce prawdopodobne. Nie mogąc się powstrzymać, zwróciła oczy na jego profil. Był czysty, nieskazitelny. Twardy.

- Eksperyment nie może się zacząć, dopóki wasze umysły nie przemieszczą się do tego regionu Sieci Psi. Ivy zajęło kilka sekund, żeby oderwać swoje myśli od obrazu, który uformował się w jej umyśle pomiędzy jednym uderzeniem serca a drugim, ostatecznie nie był to czarny wilk, ale kapłan wojownik z przed wieków. Silny i niewzruszony w obliczu zła i z odwagą wykraczającą poza wszelkie granice. - Tak - zdołała powiedzieć, oszołomiona siłą i potencjałem tego wyobrażenia. Jednak, to była prawda, przejaw wrodzonych instynktów, których nie była świadoma. Czy widziała te cechy w Vasicu, ponieważ potrzebowała je widzieć. Potrzebowała myśleć o nim jako o obrońcy, a nie przeciwnie? - Nie powinno to długo zająć - powiedział w ciężką ciszę. Ivy po prostu kiwnęła głową pocierając rękami po ramionach. Jej sweter nagle stał się zbyt cienki. Podejmowali naukową próbę zdobycia wiedzy, ale żadne z nich nie rozumiało wszystkich reguł planu psychicznego. Umysły były zazwyczaj zakotwiczone w Sieci. Możliwe były nawet podróże fizyczne na inny kontynent bez zmiany lokalizacji psychicznej. Jednakże jeżeli osoba chciała się przekotwiczyć, tak jak Ivy, proces mógł potrwać bardzo krótko, nawet jedynie dwadzieścia cztery godziny. Usłyszała głosy i uświadomiła sobie, że przybył ktoś inny. Ciekawa, ale także nieco nieśmiała, odwróciła się do Vasica. - Powinniśmy iść ich poznać? W odpowiedzi zszedł na ziemię po jednym stopniu w dół, a czarny jedwab jego włosów pocałował jego kołnierzyk. Nie była to regulaminowa długość i podobał jej się fakt, że pomimo pierwszego wrażenia, nie był idealnym żołnierzem… może mimo wszystko był jej wojowniczym kapłanem. Pierwsze spotkanie poszło dobrze. Chang był sympatycznym kardynalnym nie wiele wyższym od Ivy. - W codziennym życiu jestem naukowcem - powiedział jej zanim rozstali się, żeby wybrał sobie chatę. Jego Strzała był dużo bardziej nieprzystępny. Niedługo po tym przybyli inny. Siedząc na małym ganku tylko jeden stopień od ziemi, piła herbatę obserwując jak się urządzali. Królik biegał dookoła i wąchał nowo przybyłych podekscytowany przygodą. Jak dziwne to było, nie jeżył się na żadnego innego Strzałę. Tylko na Vasica. Albo jego zwierzęce instynkty były diametralnie różne od jej, albo był zazdrosny. I co, pomyślała Ivy, mówiło to o jej własnej reakcji na Strzałę, który pozostawał odzianym w czerń

nieznajomym, który poświęcił swój czas upewniając się, że jej chata była zaopatrzona w jedzenie odpowiednie dla Królika. Wołając swoje zwierzątko z powrotem, gdy jego ciekawość wydawała się sprawiać dyskomfort małej blondynce, która była ostatnią z przybyłych, obiecała mu, że pobawią się później. Usatysfakcjonowany napił się wody z miski i dysząc usiadł obok niej. Jak działo się to wiele razy podczas minionych dwóch godzin, Ivy zorientowała się, że jej wzrok dryfuje w stronę Vasica. Stał w samym środku rozmawiając z kilkoma innymi Strzałami. Obecność innych członków jego zespołu nie zmniejszyła w żadnym calu jej fascynacji nim, nikt nie przyciągał jej tak jak on. Cicha niebezpieczna tajemnica, jaką stanowił, szybko stała się jej nowym uzależnieniem. Zanim zdążyła to ponownie przemyśleć, sięgnęła umysłem i zapukała do jego. Jej ramiona napięły się w oczekiwaniu na odrzucenie. Bez wątpienia Strzały ograniczały umysłowy kontakt do tych, którym ufali. - Masz pytanie, Ivy? - jego telepatyczny głos był opanowany, dokładnie tak samo jak ten fizyczny. Włoski na jej rękach stanęły. Urodzona z instynktowną reakcją nie potrafiła tego sprecyzować, ale wiedziała, że to nie strach. - Co robisz? Rozmawianie z nim na psychicznym poziomie było niesamowicie intymne, a świat poruszał się wokół nich nieświadomy tego połączenia. - Omawiam protokoły bezpieczeństwa. Chciałabyś uzyskać informacje? - Po pytaniu informacje automatycznie wleciały do jej umysłu. - Hmm, interesujące - powiedziała, chociaż w skomplikowanych wykresach. - Idę zwiedzać.

zupełnie

nie

mogła

się

połapać

- Możesz to robić. Granice znajdują się w pewnej odległości i są wyraźnie oznaczone. Królik podniósł się w momencie, w którym ona to zrobiła, a jego oczy zabłyszczały. Uśmiechnęła się do niego, ponieważ niemożliwym było niezrobienie tego i odstawiła kubek bezpiecznie obok stopnia ganku, a potem poklepała uda i ruszyli oddalając się od chat. - Bądź grzeczny - powiedziała, chociaż nie martwiła się, że jej mały biały cień odbiegnie za daleko. - Vasicu? - zapytała ponownie. - Tak, Ivy? To było dziwne jak szybko jego umysłowy dotyk stał się dla niej znajomy.

- Możesz powiedzieć zmiennokształtnym o Króliku na wypadek, gdyby przypadkowo naruszył granicę? - Już to zrobiłem. Obiecali zagonić go z powrotem, jeżeli tak się stanie. Głębokie ciepło rozprzestrzeniło się w jej podbrzuszu i odpowiedziała. - Dziękuję. Żadnej odpowiedzi, żadnych uprzejmych słów. - Ponieważ on mówi jedynie to co konieczne. I przypomniała sobie, zwalczając pokusę wciągnięcia go bardziej w rozmowę, że on pracuje. - Chodź, Króliku. Chodźmy znaleźć ten strumyk, który słyszymy. Machając radośnie ogonem Królik poruszał się obok niej przez promienie słońca i przestrzenie pomiędzy drzewami. Była to jego pierwsza zima z nią i starała się trzymać go w domu, ale jej zwierzątko wyraziło się jasno, że kochało śnieg. Teraz tylko w najzimniejsze dni zostawiała go w przytulnym wnętrzu domu. Kilka minut łatwego marszu później ich dwójka stała przed strumykiem. Wyglądał jak na obrazku, który raz widziała w książeczce dla dzieci. Woda tworzyła cichą muzykę, biegnąc wzdłuż gładkich kamyków tak dużych jak jej dłoń. Słysząc za sobą trzask pękającej pod stopą gałęzi odwróciła się i zobaczyła Changa. - Cześć. Charakterystyczne oczy kardynalnego w kolorze nocnego nieba, białe gwiazdy na czarnym tle skupione były na Króliku. - Czy to zwierzątko domowe? - Tak - Ivy podjęła decyzję, żeby rozpocząć nowe życie niezależnie od tego gdzie ją to zaprowadzi. Żadnych kłamstw, żadnych półprawd. Nie, nawet dla niej samej. Moja Cisza jest złamana do granicy, w której już prawie nie istnieje. I nikt, zdecydowała w tym momencie, przy oświetlonym słońcem strumieniu, nigdy nie sprawi, że poczuje się przez to gorsza… nie pozwoli na to. - Ivy? - Tak, Vasicu? – powiedziała, celowo kopiując sposób w jaki odpowiedział jej wcześniej… i poczuła, że to początki sekretnego języka. - Czujesz się swobodnie przebywając sama z Changiem? Widziałem go jak zmierzał w tę samą stronę co ty. Coś skręciło się w jej sercu.

- Tak. Dziękuję, że mnie sprawdzasz. - Twoje bezpieczeństwo jest moim priorytetem.

ROZDZIAŁ 12 Empaci rozwijają się dobrze we wspólnocie. Dłuższe okresy odosobnienia powodują szkody w ich zdrowiu psychicznym. Zaczerpnięte z „Tajemniczego Oznaczenia E: Blaski i Cienie bycia Empatą” autorstwa Alice Eldridge Godzinę po spotkaniu Changa nad strumieniem Ivy siedziała na jednej z dużych skał na obrzeżu otwartej polany. Słońce ogrzało kamienie, a dokoła niej siedzieli inni empaci. Ich dziesiątka zdawała przyciągać się wzajemnie. Trzech mężczyzn i sześć kobiet w różnym przedziale wiekowym i z różnych miejsc. Chang przybył z ośrodka badawczego w Kenii, podczas gdy kobieta o blond włosach, która nie czuła się komfortowo w towarzystwie Królika, Concetta pomagała prowadzić rodzinny biznes w Paragwaju. Filigranowa Lianne przybyła z Kuala Lumpur, Teri z Houston, a Jaya z wyspy koralowej na Malediwach. Tibet urodził się i wychował w Dechen, obok niego siedział Szkot Penny, a naprzeciwko nich Brigitte, Niemka mieszkająca w Amsterdamie. Ostatni mężczyzna, Isaiah, pochodził z małego wyspiarskiego kraju Niue. Chang i Brigitte, oboje na pograniczu czterdziestki, byli najstarsi. - Najwyraźniej - powiedział Chang do Ivy, gdy wracali z nad strumienia - im ktoś jest starszy, tym trudniej stać się mu aktywnym w tak ograniczonym czasie. Dla Ivy to miała sens jak też fakt, że nie było nikogo młodszego od Jayi, która miała dwadzieścia jeden lat. Młodszy empata mógł być równie dobrze zbyt niezrównoważony, ponieważ chociaż Cisza była okropną klatką, uczyła także ścisłej psychicznej dyscypliny. Uwarunkowanie Ivy mogło się nie utrzymać, ale używała umiejętności, których nauczyła się w trakcie Ciszy, aby się ochraniać i umacniać kontrolę w sytuacjach, w których zdradzenie pęknięcia mogło prowadzić do groźnych konsekwencji. - Hauu! Spoglądając w dół na Królika, Ivy powiedziała: - Ciii - ale jego podekscytowanie wywołało u niej uśmiech. Jej zwierzątko do tej pory już zbadało każdy zakamarek kompleksu, wąchając każdego, nawet Strzały i pozostawało pełne energii. - Twoje uwarunkowanie - ciemne oczy Isaiaha skupione były na jej uśmiechu - jest całkowicie rozbite? Ivy z całych sił starała się polubić mężczyznę zbliżonego do niej wiekiem, ale było w nim coś tak bardzo wyniosłego i próżnego, że było to prawie niemożliwe. Jego pytanie zabrzmiało jak oskarżenie, ale Ivy nie zamierzała przepraszać za to kim była. - Tak. - To było wystarczająco szczere, biorąc pod uwagę niepoprawnie działający zamek na jej umiejętnościach. Źródło jej krwawień z nosa miało zostać usunięte jutro.

Po raz pierwszy w życiu będzie wolna od psychicznych ograniczeń. - Moja Cisza, też - powiedziała miękko Jaya, jej ciemna skóra błyszczała w promieniach słońca - jest bliska całkowitemu rozpadowi. Ładna młoda kobieta, wysoka i z cichą elegancją, którą skrywały jej oczy, pogłaskała Królika, gdy przechodził obok niej. - Byłam pewna, że zostanę zmuszona do głębokiej odnowy… a następnie Radny Krychek ogłosił upadek Ciszy. - Jestem tutaj, ponieważ mi za to zapłacono. - Zaczął Isaiah, wpatrując się w Strzały widoczne na drugim końcu polany, jego ręce spoczywały luźno pomiędzy kolanami. - Nie wierzę w ukryte oznaczenie E. Wydaje się to bezsensowne. Ivy nie mogła zrozumieć jego nastawienia. - Rozmawiałeś z Saschą Duncan? - Nie. - Mięśnie na jego szczęce poruszyły się. - Córka Radnej Duncan uroiła sobie, że ma jakiegoś rodzaju zdolności, podczas gdy nie jest nikim więcej jak tylko wadliwą kardynalną. Odkąd dla każdego, kto miał oczy widoczne było, że Cisza Isaiaha pękała jak skorupka jajka, Ivy zdecydowała pozostawić go z jego teoriami i zwróciła swoje słowa do reszty grupy. - Ja wierzę. Rozmieściła palce dłoni nad sercem, myśląc o tym jak nigdy, choćby raz nie zakwestionowała miłości rodziców lub ich poświęcenia. Nawet podczas jej wczesnego dzieciństwa, kiedy Gwen i Carter trzymali się bardziej ściśle zasad Ciszy. - Patrząc wstecz wiem, że odczuwałam emocje całe swoje życie. Grubokoścista, z burzą włosów w kolorze ciemnego blond i jasną karnacją wspaniała Brigitte, przemówiła charakterystycznym zachrypniętym głosem. - Dwa miesiące temu, zanim skontaktowali się ze mną w tej sprawie - powiedziała z akcentem kobiety, która mieszkała w całej Europie. - Byłam świadkiem wypadku samochodowego. Było to na mało uczęszczanej drodze przez Pireneje i byłam jedyną osobą w pobliżu, która mogła zaoferować pomoc. - Nikt nie odezwał się, kiedy przerwała, a jej gardło się poruszyło. - Po wezwaniu policji - podciągnęła swoją białą chustę, opatulając nią ramiona - pobiegłam w dół do skarpy, gdzie samochód gwałtownie zderzył się z dużym drzewem i zdołałam otworzyć drzwi od strony kierowcy. Mężczyzna w środku był pokryty krwią i uwięziony przez sposób w jaki samochód zgniótł się wokół niego. - Wzięła długi głęboki oddech, potem powietrze uwolniło się łagodnie przez jej nozdrza. - Był człowiekiem i był tak przerażony, że odczuwałam to, jakby paznokcie wbijały mi się w ciało. – Żywy straszliwy obraz uderzył mocno. - Kiedy złapał moją rękę, nie zareagowałam na to i pomyślałam, że jeżeli tylko nie byłby tak spanikowany, bicie jego serca uspokoiłoby się, a oddech wyrównał i miałby większe szanse na przeżycie.

- Co się wydarzyło? - Wyszeptała Ivy, kiedy kobieta przerwała i wpatrywała się w ziemię, jakby po raz kolejny była z umierającym mężczyzną na opuszczonej górskiej drodze. Chabrowe oczy spotkały się z oczami Ivy. - Przerażenie, jego przerażenie… spłynęło… a potem było wewnątrz mnie, dławiąc mnie paniką, która obezwładniała. - Potrząsnęła głową. - Wytłumaczyłam sobie to doświadczenie stresem spowodowanym sytuacją. Ale tydzień po wypadku szpital przesłał mi informację od rannego mężczyzny. - Wykręciła swoje połączone dłonie. - Podziękował mi za bycie tam i zabranie jego strachu. Szepty ucichły, a drzewa kołysały się na wietrze. Brodaty Penn był tym, który przełamał milczenie, jego duże ciało rzuciło cień na ziemię. - Nie mam porównywalnego doświadczenie, ale pomysł leczenia umysłu ma dla mnie racjonalny sens. Jesteśmy rasą zdefiniowaną przez nasze umysły, nielogicznym byłoby nie posiadanie desygnacji skupionej na urazach psychicznych. Bicepsy Isaiaha napięły się pod cienką tkaniną jego termoaktywnego swetra, gdy chwycił swój lewy nadgarstek prawą ręką, ale nawet on nie miał słów, aby obalić twierdzenie Penna. - Czułam ciemność - powiedziała bez zastanowienia w ciszę Concetta. - Zgniliznę w Sieci. Wszyscy skupili się na kobiecie z bursztynowymi oczami, a jej skóra się zarumieniła. Pochylając głowę wyszeptała: - Przecieka w Sieci niedaleko od miasta, w którym moja rodzina ma dom. Nigdy nie udałam się w pobliże tego, ale smakuje złowrogo nawet z pewnej odległości. - Trzęsącymi się palcami chwyciła materiał swoich czarnych spodni. - Jak ktoś może oczekiwać od nas, że sobie poradzimy z takim złem? - Zapytała, a jej głos załamał się na ostatnim słowie. - Co daje prawo Kalebowi Krychekowi i jego zwierzątkom zabójcom do zmuszania nas do tego? Ivy najeżyła się na uwłaczający opis Vasica i reszty składu. - Zostałaś zmuszona? - Równie dobrze mogłam zostać. - Usta wypchnęła w grymasie, który spowodował, że dwudziestopięciolatka wydawała się młodsza od Jayi. Concetta objęła się ramionami. - Głowa mojej rodziny rozkazała mi zaakceptować wynagrodzenie kontraktu, powiedział, że było zbyt hojne żeby je odrzucić. Ivy milczała podczas powstałej dyskusji, rozproszona przez uświadomienie sobie, że pozostali E-Psi nie byli w stu procentach oddani, aby ten projekt odniósł sukces. Wbiła paznokcie w dłoń. Cokolwiek Concetta i jej podobni zrobią, Ivy zamierzała przejrzeć to na wylot. Jej wybór był zarówno samolubny jak i nie, chciała pomóc niewinnym w Sieci, ale bardziej chciała skleić kawałki złamanej nastoletniej dziewczyny, która wyszła z pokoju odnowy. Chciała być obietnicą, która była tłumiona wewnątrz przez całe jej życie. Dobrze, czy źle, słaba, czy silna. Odporna, czy pęknięta, potrzebowała wiedzieć kim była Ivy Jane poza klatką Ciszy.

W następstwie tej żarliwej myśli zaczęła szukać Vasica. - Czterolatek. Jego życie musiało być poddane brutalnemu reżimowi, a niezliczona ilość wyborów została mu odebrana. Jego klatką była mordercza czerń Strzał. Czy wybrałby kiedykolwiek wyjście z ciemności, czy zawsze byłby śmiercionośnym strażnikiem na granicy? Chroniąc, osłaniając… ale nigdy nie będąc częścią świata. * Drugi obchód ochrony był zakończony. Vasic spojrzał tam gdzie siedziała Ivy z resztą E-Psi. Wydawała się być zaangażowana w intensywną dyskusję z Jayą, podczas gdy Królik drzemał u jej stóp. - Sielankowy obrazek - powiedział mężczyzna, który właśnie teleportował się niedaleko Vasica, głęboka czerń jego garnitur stanowiła surowy kontrast dla bojowych mundurów noszonych przez skład. - Nie uwzględniając oczywiście śmiertelnej infekcji, z którą przybyli tutaj walczyć. - Vasic wiedział, że Krychek pojawiłby się wcześniej lub później. - Czy skierowałeś infekcję do tej części Sieci? - Byłem wstanie popchnąć ją w tym kierunku. - Kardynalne spojrzenie Krycheka utrzymywało się na empatach. - Biorąc pod uwagę jej obecną siłę rozprzestrzeniania się, zakłócenie tej lokalizacji zajmie w przybliżeniu dwadzieścia cztery godziny. - Czy będziemy otoczeni? - Musiał mieć pewność, że ich droga ewakuacyjna pozostanie dostępna. - Nie. Symptomy wskazują, że nadejdzie z jednej strony skradającą się falą, a potem wepchnie macki do środka. Relatywnie bezpieczniejsza opcja. Krychek wcisnął ręce do kieszeni spodni od garnituru. - Są jakieś inne oczywiste problemy? - Jest wysoce prawdopodobne, że rodzina Concetty Galeano zmusiła ją do zaakceptowania kontraktu. Strzała pod opieką którego znajdowała się żeńska E, zgłosiła Vasicowi swoją ocenę sytuacji godzinę temu. - Sugerowany kurs działań? - Dajmy jej kolejne dwadzieścia cztery godziny - powiedział Vasic, nie zauważając nic poza tym, że włosy Ivy za chwilę miały wysunąć się z kucyka. - Jeżeli umysł panny Galeano nie zakotwiczy się w tym rejonie, a tym samym udowodni głębię jej niechęci. Oddam ją jej rodzinie.

- To powinno nastąpić, złożę jej dyskretną wizytę w celu podkreślenia znaczenia klauzuli poufności. Vasic nie był zaskoczony jego decyzją. Ostatnią rzeczą jakiej chciał Kyrchek, czy jakiej potrzebowała Sieć, był wyciek o tym eksperymencie. Czyści Psi mogli zostać rozbici, ale jak udowodnił atak na Ivy, nawet jeżeli fanatyczna grupa już dłużej nie stanowiła zagrożenia dla Sieci jako całości, ostatni pozostający wierni Czyści Psi wciąż byli niebezpieczni na indywidualnym poziomie. Jednak bardziej problematyczne i potencjalnie śmiertelne niebezpieczeństwo pochodziło od tych w ogólnej populacji, którzy mieli problemy z zaadaptowaniem się do życia poza Ciszą, dla nich empaci byliby wrogami, bezpośrednim zagrożeniem dla sposobu życia, którego kurczowo trzymali się wraz z rosnącą desperacją. - Powinienem wiedzieć o czymś jeszcze? - Nie. Vasic zobaczył, że Ivy spoglądała na niego, zauważając Kaleba Krycheka u jego boku. Jej ramiona zesztywniały, a miedziane oczy wróciły do niego. To było dziwne, ale mógł sobie prawie wyobrazić, że się o niego niepokoiła. Niemożliwe. Następnie poczuł jej umysł ocierający się o jego, a jej telepatyczny dotyk był tak delikatny i inny od wszystkiego, czego kiedykolwiek doświadczył. - Vasicu, bądź ostrożny. Pomyślał, że powinien powiedzieć jej, że był tak samo zdolny do posługiwania się śmiercionośną siłą jak Krychek. Zostali w niej uformowani, prawdopodobnie nawet w analogicznych krwawych tyglach. Ale teraz gdy posmakował uśmiechu Ivy, teraz kiedy poczuł jej psychiczny dotyk, nie chciał widzieć, jak strach zmrozi jej skórę, gdy ponownie na niego spojrzy. Więc powiedział tylko: - Jestem bezpieczny, Ivy. I pomyślał, że może jeżeli spotkałby ją w innym czasie byłby lepszy… ale tak się nie stało. Teraz było za późno, jego dusza był podziurawiona i podarta na strzępy, a ręce stanowiły narzędzie śmierci. Pomyślał jednak, że wciąż mógł zrobić jedną rzecz, a jego oczy opadły na rękawicę, która była zewnętrznym przypomnienie jego braku człowieczeństwa. Mógł chronić ją do ostatniego uderzenia swojego serca.

ROZDZIAŁ 13 Autoryzacja nierozpoznana. Dalsze próby dostępu spowodują podjęcie ostatecznych działań. Automatyczna odpowiedź systemu na ostatnią próbę wejścia Minga LeBona do Centrali Dowodzenia Strzał. Ming LeBon stracił Strzały. Pogodził się z tym. Zaakceptował również to, że błędem było grożenie im jak zwyczajnym żołnierzom, którzy przybiegną do nogi na każdy jego rozkaz. Strzały nie były w jakimkolwiek stopniu zwyczajne. Każdy agent przeszedł rygorystyczny psychologiczny test, zanim został włączony do składu. Większość była także wyjątkowo inteligentna. Jednakże była jedna strata, z którą nie mógł się pogodzić, Vasic. Jedyny znany prawdziwy teleporter w Sieci Psi był istotnym atutem. Uratował życie Minga więcej niż raz, teleportując go w ułamku sekundy przed ostatecznym uderzeniem. Żaden inny Tk na planecie nie mógł zrobić tego tak szybko i Ming nie miał zamiaru tracić dostępu do zdolności Vasica. Vasic, jednakże był lojalny wobec zespołu i Adena. To pozostawiało Mingowi jedyną dostępną drogę do zabezpieczenia jego umiejętności teleportera. - Masz Jax? - zapytał medyka, który jako jedyny wiedział o jego planach. Mężczyzna kiwnął głową na odniesienie Minga do narkotyku, który użyty w sposób, w jaki planował go użyć Ming, mógł zamienić Strzałę w broń, którą można było wycelować w dowolnym kierunku zgodnie z życzeniem jego pana. - Przygotowany z odpowiednią dawką. Ta dawka nie była skalibrowana na tymczasowe wyzerowanie, ale na permanentne. Ponieważ Ming nie chciał mózgu Vasica tylko jego umiejętności. Wierzył, że mózg teleportera został już permanentnie zresetowany lata temu, ale niedawne wydarzenia sprawiły, że uznał to za przedwczesny wniosek. - Jesteś pewien, że problem, który doprowadził do odstawienia narkotyku przez Strzały był sfabrykowany? Zainicjował dochodzenie po odkryciu, że Judd Lauren nie tylko żył, ale był dezerterem, który przyłączył się do wilków Śnieżnych Tancerzy. Zbuntowana Strzała była pierwszym Tk, który wykazał objawy pogorszonych zdolności fizycznych i umysłowych na skutek zażywania Jaxa. Efekty uboczne, które rozprzestrzeniły się subtelnie w szeregach, prowadząc do niebezpiecznych i nieobliczalnych zachowań. Biorąc pod uwagę to, że Strzały miały być cieniami bystrymi i niewidzialnymi Ming autoryzował zaprzestanie reżimu Jaxa. Jednak Judd Lauren najwyraźniej zdrowy umysłowo kłócił się z tą interpretacją.

- Tak - odpowiedział medyk. - Przeprowadziłem wielorakie testy kontrolne na wyznaczonym oddziale twoich żołnierzy. - Żołnierzy, którzy jak pomyślał Ming nie mieli pojęcia, że podano im Jax i stąd nie mogli sfałszować swoich reakcji. - Okazuje się - kontynuował M-Psi - że Strzały współpracowały ze sobą, aby przestano podawać im narkotyk. Była to kolejna oznaka tego, jak mało Ming rozumiał mężczyzn i kobiety, którym chciał przewodzić. Istotne wady w jego strategicznym myśleniu. Ming nie przywykł do tolerowania błędów, więc zamierzał to naprawić. - Trzymaj Jax w pogotowiu przez cały czas. Potrzeba było rozważnego planu, ale Ming znajdzie drogę do zniewolenia Vasica.

ROZDZIAŁ 14 Empaci mogą znosić niedostatek cielesnych kontaktów, ale ci z oznaczeniem E w najlepszym wypadku uznają taki niedobór za trudny. Kiedy zostali zapytani o opisanie tego odczucia, większość po prostu powiedziała, że to „boli”. Niemożliwe do opisania słowami głębokie cierpienie zostało odzwierciedlone w tym pojedynczym słowie. Zaczerpnięte z „Tajemniczego Oznaczenia E: Blaski i Cienie bycia Empatą” autorstwa Alice Eldridge Kolacja była dla Ivy cichym wydarzeniem. Wraz z innymi E-Psi zdecydowali, że potrzebowali przestrzeni do rozważenia wszystkiego, co było omawiane. W pierwszej kolejności porozmawiała z rodzicami przez program komputerowy… wysłała im wiadomość po przybyciu do kompleksu i teraz ponownie powtórzyła, że była bezpieczna i podekscytowana nowym etapem swojego życia. Potem, ignorując proteinowe batoniki i napoje w spiżarni, przygotowała prosty posiłek zbliżony do tych, które jadała w domu. Oczywiście było to możliwe jedynie dzięki świeżym składnikom, w które została zaopatrzona kuchnia. - Chciałbyś zjeść kolację? - zapytała mężczyznę, który bez wątpienia zorganizował te zapasy. Cichy, intensywny, wewnętrzny przymus, który w niej wzbudzał, ciągle rósł zamiast słabnąć. W ciągu ostatniej godziny obserwowała, jak z wojskową precyzją organizował swój oddział. Radził sobie niezrażenie z najbardziej śmiercionośnymi drapieżnikami w Sieci Psi, odpowiadał na różne pytania od Strzał i empatów. Przez ten cały czas był solidnym murem. Nie, zmarszczyła brwi to, była zła analogia. Vasic był opanowany, ale w sposób w jaki spokojne było morze w bezwietrzny dzień, a jego głębia ukryta pod refleksyjną powierzchnią, która stanowiła nieprzeniknioną tarczą. Na skutek tej myśli jego głos wślizgnął się do jej umysłu jak lodowy pocałunek zimnej wody. Prawie zbyt zimny… a jednak rozkoszny dla wyschniętego gardła. Zadrżała, a jej sutki stwardniały w dezorientującej fizycznej odpowiedzi, która pozbawiła ją tchu. - Mam proteinowe batony, których potrzebuję. Jego odpowiedź była wstrząsającym przypomnieniem, że jej pociąg był z dużym prawdopodobieństwem jednostronny. Dla Vasica była po prostu zadaniem, jego pracą było utrzymanie jej przy życiu podczas tego eksperymentu. Mogło być tak, że oczy w kolorze zimowego nieba, w których zobaczyła niedające spokoju tajemnice, były tylko matowoszare… płaskie i bez głębi. Rozproszona tym obrazem wzięła sałatkę, którą przygotowała i pozostawiając rybę na ruszcie, wyszła, aby usiąść na stopniu małego ganku, stawiając buty na ubitym śniegu poniżej. Kiedy Królik wybiegł, dołączając do niej ze spojrzeniem pełnym wyrzutu, wstała ze śmiechem i przyniosła również jego jedzenie i miskę wody, żeby mógł zjeść z nią pod

nocnym niebem. Mogła włączyć światło na ganku, ale lubiła srebrną pieszczotę księżyca i sposób w jaki blask z okien chat wokoło niej malował powietrze mglistym ciepłem. Dwie sekundy później włoski na jej karku stanęły dęba, a Królik zawarczał. - Czy jest jakiś problem z twoją chatą? - zapytał Vasic. Z zaciśniętym brzuchem spojrzała w górę, gdzie jego sylwetka stała na tle nocy, wysoka i zdystansowana. Był żołnierzem w każdym calu. - Chciałam po prostu posiedzieć tutaj. - Jej oddech był obłokiem białej pary, a puls gwałtownie trzepotał w gardle. - Temperatura ciągle spada. - Ubrałam ciepłe ciuchy i nie jest tutaj nawet w przybliżeniu tak zimno jak w sadzie. Zjadła trochę sałatki, starając się złagodzić nagłe nerwowe napięcie, które ścisnęło jej mięśnie i zdecydowała się podążyć za instynktem. - Dlaczego nie usiądziesz? - Jeżeli chciał samotności, mógł odejść jak tylko potwierdziła, że jest tutaj szczęśliwa. - Dotrzymaj mi towarzystwa. Kiedy usiadł na ganku, zachowując pomiędzy nimi odpowiedni dystans, musiała przełknąć łzy radości. Nie, Vasic nie był płaskim mirażem. Nigdy nie będzie. Był inteligentnym, skomplikowanym, fascynującym mężczyzną, który sprawiał, że jej ciało i umysł reagowało w sposób, którego nigdy wcześniej nie doświadczyła. Wiedziała, że nie chciała, aby to się skończyło. - Jesteś pewien, że niczego nie chcesz? - zapytała, czując głęboką potrzebę zaproponowania mu czegoś. - Coś do picia? - Nie. - Z przedramionami opartymi na udach wpatrywał się w ciemność. Jego profil był ascetyczny w swej czystości, a barki szerokie. - Jaki jest twój pogląd na innych E-Psi? - Dlaczego? - zanurzając zęby w dolnej wardze, Ivy zwalczyła chęć do prześledzenia jego czystych linii. - Piszesz raport? - Żadnego poruszenia… nawet jego oddech był ściśle kontrolowany. - Jeżeli wolałabyś, żebym nie wykorzystał twoich odpowiedzi w oficjalnym sprawozdaniu, nie zrobię tego. - Raczej. Zmuszając oczy do oderwania się od jego surowego i niebezpiecznego piękna, wzięła kolejny kęs sałatki. Vasic nie pośpieszał jej, po prostu czekał. Czuł się, uświadomiła sobie, komfortowo z ciszą w sposób, w który tylko niewielu ludzi potrafiło. Ponownie pomyślała o wojowniczym kapłanie, bezlitosnym i lojalnym… ale już dłużej nie lubiła wyobrażenia mężczyzny oddanego idei. Kapłan wojownik był niedotykalny i Ivy zaczynała uświadamiać sobie, jak bardzo chciała dotykać Vasica.

Przez całe swoje życie dążyła do fizycznego kontaktu z rodzicami. Jako dziecko robiła to instynktownie. Gdy dorosła, uświadomiła sobie jakie miała szczęście, że nigdy nie odrzucili jej dotyku, jak robili inni Cisi rodzice. Już dawno temu zrozumiała, że cielesny kontakt pomagał jej się koncentrować… być szczęśliwą, ale nie każdy mógł to sprawić. Poza jej rodzicami wymieniała uściski tylko z dwiema innymi osobami w osadzie i obie były przyjaciółkami. Jej puls wystrzelił na pomysł takiej intymności ze śmiercionośnym mężczyzną, który siedział obok niej. Instynkty samozachowawcze powinny zatrzasnąć te myśli, zanim przyjmą realną formę, jednak kontynuowały rozrastanie się w jej podbrzuszu jako ciasna kula ciepła i głupoty. Ponieważ Vasic nie dał jej żadnego znaku, że powitałby z przyjemnością jakikolwiek fizyczny kontakt. Był Strzałą tak nieosiągalnym jak zimny blask gwiazd. Niestety ciało i umysł Ivy odmówiły słuchania tych powodów. - Dużo mówię – powiedziała, utrzymując pewny uchwyt na misce i widelcu tak, że nie zaczęła krzyczeć na wewnętrzny przymus przebiegnięcia opuszkami palców po jego skórze. W większości do Królika, ale prawdopodobnie mówiłabym także do ciebie, gdybyś był w pobliżu. - Wyszło to szybko, a jego bliskość ciągle robiła jej dziwne rzeczy. - Masz coś przeciwko? Rzęsy Vasica proste i ciemne opadły, po czym uniosły się ponownie. - Nie. Zdecydowała, że weźmie tę jedną sylabę za odpowiedź. Zgrzytającą zębami, skupiona przywołała swoje marzycielskie myśli z powrotem do pionu. - Lubię większość z pozostałych empatów - powiedziała w odpowiedzi na jego pierwotne pytanie. - Kilkoro działa mi na nerwy i myślę, że zaprzyjaźnię się z Jayą. - Ich dwójka zaskoczyła od razu. - Wszystko całkiem normalnie. - Jednak brzmisz na… rozczarowaną. Ostatnie słowo zostało dobrane z rozwagą, jakby wywnioskował coś z jej słów, rozważył ton jej głosu, a potem przepuścił to przez umysłową bazę danych emocjonalnych określeń. Zastanawiając się, czy jej odpowie zapytała. - Na jakiej podstawie oceniasz moją emocjonalną reakcję? Masz do tego konkretny proces? - Tak - powiedział Vasic obracając się, żeby spojrzeć w miedziane oczy kobiety, która nie zdawała się pojmować, że był potworem. - Czy te analizy mają niższą wartość przez to, że są wykonywane z rozwagą? To było poważne pytanie, a jej odpowiedź była dla niego ważna w sposób, którego nie mógł wyrazić.

- Nie - odpowiedziała od razu. - Ludzie, którzy żyją z emocjami, robią to instynktownie, ale proces jest taki sam. - Podziałało na niego uświadomienie sobie, że widziała go jako mężczyznę, nie coś mniej, ale nie mógł pozwolić jej wierzyć w kłamstwo. - Brakuje tutaj empatycznego połączenia. - Nie poczuł echa jej emocji, ani nie przypominał sobie czasu, kiedy czuł się podobnie. - To całkowicie sterowana kalkulacja. Jej widelec szczęknął o miskę, gdy porzuciła go w sałatce, Ivy oparła jedną rękę o drewno na ganku i przekrzywiła się obracając do niego twarz. - Nigdy naprawdę nie byłam Cicha. - Przyznała, gdy jej zwierzątko wierciło się pod jej ręką, chcąc usiąść i schować się obok niej. - Nawet wtedy kiedy myślałam, że tak było. - Nagle napięła szczękę, zacisnęła usta w wąską linię i usztywniła kręgosłup. - Raz, kiedy miałam czternaście lat – powiedziała, a on rozpoznał oznaki zimnej furii - widziałam starszego chłopca Psi, który używał ostrej gałęzi do dźgania kota uwięzionego w kanale. Powiedziałam mu, żeby przestał, a on odpowiedział, że przeprowadzał eksperyment. Vasic zamarł w bezruchu. - To nie była Cisza. Wiedział o tym, ponieważ zbyt wiele razy widział kobiety i mężczyzn takich jak ten chłopiec i duża ich liczba znajdowała się na pozycjach władzy w Sieci Psi. - To była oznaka psychopaty, a Cisza czyniła to łatwym do ukrycia. - Tak. - Ivy przesunęła się i przebiegła ręką przez plecy Królika, głaszcząc psa, aż jego oczy zrobiły się ciężkie z senności. - Ale wtedy nie myślałam tak logicznie. Byłam na niego taka wściekła, że znalazłam inną gałąź i zaczęłam szturchać go w szyję i twarz, dopóki nie stracił równowagi i nie upadł. Dreszcz wstrząsnął jej sylwetką, a dłoń zacisnęła się w pięść na futrze Królika. Vasic zrozumiał, że wspomnienie wciąż wywoływało ten sam gniew. - Powiedział, że zachowuję się irracjonalnie i że na mnie doniesie - jej miedziane oczy zabłyszczały - a ja odpowiedziałam: śmiało, proszę bardzo. Vasic skatalogował ten wyraz twarzy w prywatnym umysłowym folderze, w którym zaczął kolekcjonować nawet najdrobniejsze detale dotyczące Ivy. To było małe szaleństwo, którego nikt nie musiał być świadomy. - Nie zrobił tego prawda? - Tchórze, którzy atakowali bezbronnych i wrażliwych nie wytrzymywali długo wobec prawdziwej siły, takiej jak Ivy. - Nie - potwierdziła, jej głos przeszedł w obrzydzenie. - Wiedział, że to co robił było złe, a ja wiedziałam, żeby nigdy nie dać się złapać z nim sam na sam. Przytulając Królika, strzeliła w Vasica zajadłym uśmiechem. - Ten kot miał się dobrze i podrapał go mocno przez policzek zanim uciekł.

Vasic obserwował żywą grę emocji na jej twarzy w próżnej próbie poznania każdego jej niuansu. Kiedy kolory wyszły na jej policzki, a rzęsy opadły zasłaniając oczy uświadomił sobie, że wpatrywał się zbyt długo, ale nie oderwał od niej wzroku. - Dlaczego jesteś rozczarowana swoją reakcją na innych empatów? - Po prostu… sama nie wiem. - Jej ramiona opadły pod pomarańczowym swetrem. - Sądzę, że myślałam, że będzie pomiędzy nami natychmiastowe połączenie. - Telepaci, telekinetycy, nikt z nas nie czuje żadnego rodzaju natychmiastowego połączenia z drugim. – Vasic zajmował się telepatycznym sprawdzeniem bezpieczeństwa ze swoimi strażnikami nawet wtedy, gdy przemówił. - Dlaczego z empatami miałoby być inaczej? Zrobiła minę, marszcząc brwi. - Nie powiedziałam, że to było logiczne – wymamrotała, gdy jej zwierzątko zeskoczyło z ganka i ruszyło w stronę środka pokrytej śniegiem polany. Krótki dźwięk nadszedł ze środka chatki sekundę później, sygnalizując, że pieczenie jakiegokolwiek dania jakie przygotowywała Ivy dobiegło końca. Maszyna teraz była w fazie automatycznego wyłączania się. Ignorując to, powiedziała: - Wiesz, co jeszcze? Dodając kolejny umysłowy obraz do swojego prywatnego pliku Ivy, którego nie rozumiał i którego skutków nie mógł przewidzieć, zapytał. - Co? - Podjęłam decyzję, żeby ruszyć naprzód i nie być przywiązaną do przeszłości. - Jej ramiona usztywniły się. - To rozsądny wybór, dobry dla mojego zdrowia psychicznego. - A teraz zrozumiałaś, że odczuwasz gniew. Nie było sposobu, żeby pomylić gwałtowną emocję, która była białymi liniami wokół jej ust, napiętym ścięgnem na karku i ledwie kontrolowaną wibracją w jej głosie. - Wściekłość - powiedziała Ivy - to czuję, kiedy myślę o tym, co zrobili mi w pokoju odnowy. - Zacisnęła szczęki tak mocno, że myślała, że słyszy jak jej kości zgrzytają o siebie. Przemówiła pomimo brutalnego ryku w jej uszach. – Skrzywdzili mnie. Nie przez spowodowanie bólu, chociaż był okropny, ale przez to co zrobili tej, kim byłam. Nigdy ponownie nie będę tą samą Ivy, która weszła do tej komnaty tortur. Spojrzenie Vasica, intensywne, niezachwiane, nieprzeniknione utrzymywało się na niej. - Byłaś kiedyś dziewczyną, która walczyła z dręczycielem z gałęzią. Teraz jesteś kobietą, która będzie walczyć o przetrwanie swojej rasy. Co straciłaś? Ivy wpatrywała się w niego. Potem wyłowiła trochę sałaty z miski i rzuciła nią w niego. Zamarła w powietrzu, a potem opadła łagodnie z powrotem do miski. Jego kontrola coraz bardziej doprowadzała ją do szału.

- Co straciłam? - powiedziała, przez zaciśnięte zęby. -Byłam szczęśliwa, postrzegałam świat jako dobre miejsce. Straciłam tę niewinność. Vasic nie śpieszył się z odpowiedzią. - Tutaj nie ma miejsca na niewinność, nie mogłabyś wtedy próbować zrobić tego, co musisz zrobić. Aby tego dokonać Sieć potrzebuje wojownika. Jej pulsujący gniew nie zmalał, zbyt duży i zbyt stary. Potrzebował celu, ale ludzi, którzy ją skrzywdzili, nie było tutaj, a ten ogromnie irytujący Strzała właśnie nazwał ją przez implikację wojowniczką. - Nie rozumiem ciebie - powiedziała bez namysłu, zanim gorący pogrzebacz przeciął jej mózg. - Nie ma ni… - Głowa Vasica poderwała się do góry na mały krzyk bólu, który uciekł z jej ust. – Ivy, co się dzieje? - Ivy. Z rozmytą wizją chwyciła boki swojej wściekle pulsującej głowy. - Coś jest w nieporządku. - Jej usta nie mogły wymówić słów, jej język spuchł, a serce szamotało się w przerażeniu. - Nie mogę… Vasic wyczuł żelazny bogaty i mocny zapach, zanim zobaczył ciemno czerwone kropelki spływające wzdłuż szyi Ivy. Krwawiła z ucha. - Zdejmij swoje osłony. - Krew zaczęła cieknąć jak łzy po jej policzkach. - Muszę zobaczyć co się dzieje. Jej tarcze zniknęły bez kłótni w akcie zaufania tak zdumiewającym, że Vasic nie mógł się nad tym zastanawiać, jeżeli chciał działać. Narzucając już własne tarcze wokoło niej przeskanował powierzchnię jej umysłu, aby zobaczyć niezliczone pęknięcia, a umysłowy krajobraz zbliżony był do lądu spustoszonego ogromnym trzęsieniem ziemi. - Wrócę za sekundę - powiedział do niej, żeby wiedziała, że jej nie porzucał, a potem zmusił się do odejścia. Kiedy wrócił z Adenem, Ivy drżała zgarbiona na ganku. Królik przybiegł z powrotem na ganek, szturchając ją nosem, a niski jęk wydostał się z gardła psa. - Potrzebuję dostępu - powiedział Aden do Vasica po ocenie sytuacji pojedynczym spojrzeniem. Vasic uchylił tarczę, którą ustawił wokół nagiego umysł Ivy tylko na tyle, aby Aden zdążył się wsunąć, a potem kucnął naprzeciwko niej. Chociaż fizyczny kontakt nie był czymś, z czym oboje czuli się komfortowo, chwycił jej brodę, zmuszając ją do spotkania jego wzroku. Tak blisko, że nie mógł przegapić tego, jak przekrwione były jej oczy, a źrenice bardzo rozszerzone.

- Aden jest medykiem, o którym ci opowiadałem - powiedział telepatycznie. - Zamek umieszczony w tobie podczas odnowy zepsuł się. Aden usuwa połamane odłamki. - Te odłamki wpychały się w jej mózg i mogły spowodować nieodwracalne szkody, jeżeli nie zostaną natychmiast usunięte, z ekstremalną ostrożnością. - Niekontrolowany. – Był to słaby telepatyczny dźwięk, gdy jej krwawe łzy opadały na pięści, które oparła o uda. - Tak. – Zaplanowana operacja Ivy miała na celu wyprzedzenie dokładnie tego typu agresywnej i nieprzewidzianej fragmentacji. – Nie martw się. Aden jest uzdolniony w tego rodzaju delikatnej pracy. Śliska od krwi ręka Ivy zamknęła się wokół jego nadgarstka. - Boję się. Vasic nie doświadczył strachu, od kiedy był dzieckiem, a emocja ta rezonowała długo zanim wyblakła. Teraz jednakże mógł fizycznie wyczuć strach Ivy w trzepotaniu jej pulsu, płytkości jej oddechu, drżeniu tonu jej psychicznego głosu i to rozrywało rzeczy, które długo pozostawały martwe w jego wnętrzu. - Aden nie wyrządzi ci żadnej krzywdy. Pojawiło się natychmiastowe zaskakujące zrozumienie w krwawej miedzi. - Jest twoim bratem. - Nie genetycznie, ale tak. Jej głowa opadła, a ręka konwulsyjnie spadła z jego nadgarstka. Łapiąc ją instynktownie telekinezą, żeby nie skręciła sobie karku, przysunął się wystarczająco blisko tak, że jej policzek spoczywał na jego ramieniu.

- Aden. - Szybkość, z jaką traciła przytomność, nie była dobrym znakiem. - Jest tutaj wiele cienkich odłamków, które już utkwiły w jej mózgu.

ROZDZIAŁ 15 Gdy jego partner pracował ze staranną cierpliwością, Vasic utrzymywał milczenie i nie poruszał się, żeby nie spowodować żadnych nieumyślnych uszkodzeń. Część jego wiedziała, że mógł osiągnąć ten sam skutek używając telekinezy, ale wybrał ignorowanie tego głosu na rzecz czucia determinacji Ivy do życia, w miękkim ciepłym powietrzu przy jego szyi, które było jej oddechem. - Gotowe - powiedział Aden godzinę później, odpychając ociekające potem włosy z twarzy. Musisz ją osłaniać, dopóki nie będzie przytomna i zdolna robić tego sama. - Prognozy? - Vasic zaakceptowałby tylko jedną odpowiedź, nikt tak żywy i rzadki nie był przeznaczony śmierci. Aden potrząsnął głową. - Trudne do przewidzenia. Jeżeli się obudzi będzie musiała przejść przez najgorszą część. Czy się obudzi zależy od jej własnej wewnętrznej siły. - Zatem będzie żyć. – Ivy wychodziła w przeszłości z dużo gorszych rzeczy. Zrobi to ponownie. Tym razem nie chcąc ryzykować wstrząsu jej mózgu, Vasic użył swoich zdolności Tk do uniesienia jej. Umieszczając ją delikatnie na łóżku, znalazł myjkę i wytarł krew z jej twarzy i rąk. Królik nie warczał na niego, tylko obserwował przez cały czas, aż skończył, a potem wskoczył na łóżko. Zaciągnął koc na ciało Ivy, jej skóra była zimna w dotyku, kiedy sprawdzał jej puls. Vasic pozostawił ją z psem zwiniętym obok niej. - Czy będą jakieś skutki uboczne? - zapytał Adena, gdy znalazł się na zewnątrz, widok porzuconej miski z sałatą Ivy spowodował u niego niewytłumaczalny dyskomfort. Poddał się więc i teleportował ją z pola widzenia. Aden nie powtórzył swojej wcześniejszej ostrożnej prognozy. - Jeżeli nie zareaguje na nieoczekiwane - powiedział - nie powinno być żadnych innych skutków poza bólem głowy spowodowanym szczątkowymi stłuczeniami. Te powinny zniknąć w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. - Przerwa. - Powinienem powiedzieć, że nie będzie żadnych efektów ubocznych poza oczywistymi. - Vasic pomyślał, że zdolności empatyczne Ivy były teraz szeroko otwarte. - Będziemy potrzebować pomocy Saschy Duncan szybciej ni… - Krzyk rozległ się w kompleksie. - Idź - powiedział do niego Aden. - Popilnuję Ivy. Vasic teleportował się do źródła krzyku, chaty należącej do empatii Lianne, ale nie wszedł do środka.

- Zostańcie na swoich pozycjach - rozkazał zespołowi i podjął próbę kontaktu z Cristabel, Strzałą przypisaną do Lianne. Żadnej odpowiedzi. Nasłuchując wszystkimi swoimi zmysłami, usłyszał jedynie gwałtowny niestabilny oddech kogoś, kto był ciężko ranny. - Wchodzę do chaty - powiedział automatycznie do Adena. Wszystkie Strzały były wyszkolone do powiadamiania wsparcia, jeżeli było dostępne. Lianne leżała bezwładnie na stole gdzie jadła kolację. Cristabel znajdowała się na podłodze, a krew wypływała z jej ramienia i głowy. Podczas gdy niezidentyfikowany mężczyzna średniego wzrostu i drobnej budowy leżał pod przeciwną ścianą. Mała okrągła dziura wskazywała na precyzyjny strzał lasera niszczący jego czoło po środku, oczy były wpatrzone w śmierć. Skóra Lianne była lepka, ale nie wydawała się być w bezpośrednim niebezpieczeństwie. Puls Cristabel był jednakże w najlepszym wypadku nitkowaty. To jej oddech usłyszał. Słabe grzechotanie w jej płucach powiedziało mu, że mogli ją stracić. - Adenie, tutaj. - Zmienił telepatyczne kanały. - Abbot chroń Ivy tak dobrze jak swojego podopiecznego. - Sir. Kontynuował monitorowanie Ivy na telepatycznym poziomie nawet wtedy, gdy wydawał te rozkazy. Aden wbiegł do chaty sekundę po odpowiedzi Abbota. Spojrzał raz na Cristabel i powiedział: - Klinika. Gotowy Vasic zabrał ich bezpośrednio do prywatnej placówki medycznej, którą urządził Aden, po tym jak stało się jasne, że medyczne rozkazy Radnego zawierały nakazy pozbycia się „złamanych” czy „niewytrenowanych” członków zespołu. Cała trójka wysoce wyszkolonego personelu w tej klinice żyła, ponieważ Strzały nie wykonały zlecenia zabójstwa, czyniąc jednak wszystko, aby wydawało się, że to zrobili. Każde z nich było całkowicie lojalne wobec zespołu. Pozostawiając Adena, aby nadzorował procedury medyczne, ponieważ, pomimo że ufali załodze, żadna Strzała nie pozostawiłby rannego towarzysza na łaskę kogoś, kto nie był członkiem zespołu. Vasic wrócił do chaty Lianne i zobaczył, że ta się miotała. Przeniósł ją do chaty Strzał, rozkładając łóżko polowe i umieszczając ją na nim, zanim otworzyła oczy. Potem włączył światła. Mrugając, zwęziła oczy jakby to ją raniło. - Ray?

- Kim jest Ray? – zapytał Vasic, nie przejmując się etyką przesłuchiwania, kiedy była zdezorientowana. Potrzebował wiedzieć, jak ktoś, nawet teleporter ,zdołał dostać się do środka kompleksu i do jej chaty. Lianne zwinęła się w pozycję płodową na polówce w kolorze kamuflującej zieleni. - Moim kuzynem - powiedziała, jej głos był lekko bełkotliwy. - Dlaczego jest tutaj? To było pytanie. Inicjując medyczny program na swojej rękawicy, przeskanował oszołomioną empatkę i wykrył lekkie wstrząśnienie mózgu. Prawdopodobnie od tego, że jej głowa uderzyła w krawędź stołu, gdzie ją znalazł. Wysyłając Adenowi dane, żeby jego partner mógł ocenić jej kondycję, Vasic czekał na nadejście odpowiedzi, zanim wróciłby z powrotem na miejsce ataku. Później nagra je, używając swojej rękawicy na wypadek, gdyby odtworzenie było konieczne i pobierze próbki krwi, ale jego wojskowo wyszkolony umysł powiedział mu już dokładnie co się stało. Ta teoria została potwierdzona, gdy wyszedł na zewnątrz i uczynił użytek ze swojego powiązania z Juddem, aby zapytać, czy nadzór satelitarny Śnieżnych Tancerzy i Ciemnej Rzeki w przeciągu ostatniej godziny wykrył w pobliżu dodatkowe ciało. - Nie. Ostatnie nowe wejście weszło z tobą trochę wcześniej - wnioskuję to z szybkości teleportacji zanotowanej w aktach. To byłby Aden. Rozłączył się bez podziękowania Juddowi za informację, ponieważ takie było porozumienie pomiędzy członkami zespołu. Rozważył to, co znalazł w chacie Lianne. Ray teleportował się bezpośrednio do środka, co oznaczało, że był albo częścią rzadkiego telekinetycznego podzbioru, który mógł teleportować się zarówno na podstawie obrazu miejsc jak i ludzi albo miał plik z obrazem, którego użył jako klucza. Vasic stawiał na wyciek obrazu. Teleporterzy, którzy mogli teleportować się do ludzi, byli niezwykle rzadcy i Vasic znał lub wiedział o większości z nich. W tej chwili nadeszła odpowiedź od Adena, ukazując się bezpośrednio na małym ekranie rękawicy. - Nie wymaga opieki medycznej. Po prostu miej ją na oku i informuj mnie, jeżeli pojawi się któryś z następujących symptomów. - Poniżej znajdowała się krótka lista. Przydzielając to zadanie innemu Strzale, Vasic wrócił do chaty Lianne. Skanowanie nie wskazywało na jakiekolwiek inne komputerowe urządzenia niż naścienny zestaw do komunikacji i lśniący osobisty telefon Lianne. Wywnioskował, że jeżeli empatka złamała zasady, zrobiła to przez swoje prywatne urządzenie… podnosząc je, obszedł kod dostępu używając prostego algorytmu przesłanego przez jego rękawicę.

Około dziesięciu sekund zabrało mu odkrycie, że Lianne, co godzinę ładowała aktualizację na prywatny rodzinny serwer. Nie tylko złamała klauzulę poufności, ale również bezpieczeństwa, ponieważ wysłała zdjęcia. Przyglądając się obrazom uświadomił sobie, że zewnętrza część kompleksu była teraz wyższym priorytetem niż wnętrze chaty Lianne. Po rozwaleniu obszaru kuchennego telekinetycznym strzałem zmieniając jego pierwotny kształt wyszedł na zewnątrz i zaalarmował swoich ludzi o nadchodzącym zakłóceniach i ich powodzie. Następnie wyrwał drzewo z korzeniami i umieścił je po środku chropowatego okręgu skał, którego empaci używali jako miejsca spotkań. Sprawiając, że obraz będący kluczem stanie się bezużyteczny, później skruszył trzy z kamieni. Jego podstawowe telekinetyczne zdolności były potężniejsze niż uświadamiała to sobie większość ludzi, biorąc pod uwagę to, że to jego teleportacja zwykle przyciągała uwagę. Szybka akcja przyśpieszyła bicie jego serca, oddech stał się płytszy, ale kontrolował wydechy. Nie zwalniając, przełamał na pół kilka sosen za chatami tak, że tło nie mogło zostać użyte. Góry nie były widoczne na żadnym ze zdjęć Lianne, co eliminowało główny czynnik zagrożenia, ale Vasic mógł zneutralizować szereg innych. Gdy kilka sekund później jego telefon zawibrował zobaczył, że to Judd. - Nagle masz coś przeciwko drzewom? - zapytał mężczyzna. - Przeciek obrazu. - Cholera. Chcesz trochę pomocy? - Tak. - Mógł ukończyć to zadanie sam, ale na koniec byłby zmęczony, a musiał pozostać czujnym. - Tak szybko jak to możliwe. Judd teleportował się minutę później i z chirurgiczną precyzją razem usunęli ganki z trzech chat. Poświęcili jeszcze dwa drzewa w celu zaburzenia linii horyzontu za chatami, a potem rozebrali ganki, które zdemontowali umieszczając uzyskane deski obok kilku chat. - Wystarczy. Aby mieć pewność, Vasic i Judd opuścili ten obszar i próbowali użyć starego obrazu do powrotu. - Nie mogę tego zrobić - powiedział drugi mężczyzna po powrocie, z ciężkim wyrazem twarzy i spoconymi włosami, tak jak Vasic. - Jak do cholery to się stało? Byliście tutaj zaledwie jeden dzień. Vasic poprowadził Judda do chaty Lianne i do ciała wygiętego na podłodze. Kucając obok niego Vasic przycisnął jeden z palców martwego mężczyzny do ekranu swojej rękawicy i zainicjował skanowanie linii papilarnych.

- Rayland Faison – powiedział, wstając, gdy nadeszła informacja. - Zamieszkały w San Francisco. Wpisany i należący do tej samej poszerzonej jednostki rodzinnej co empatka, która używała tej chaty. Kolejny kawałek informacji przykuł jego uwagę. - Poziom Gradientu Faisona nie daje mu wystarczającej mocy, aby się teleportować z miasta. - Wyślij mi numery seryjne jego pojazdu, prawdopodobnie porzucił go gdzieś pomiędzy kompleksem i San Francisco. Judd wpatrywał się w martwego mężczyznę. - Kto oddał strzał? Jest tak nieskazitelnie wyśrodkowany, jeżeli miałbym zgadywać powiedziałbym, że Cristabel. - Tak. - Zbliżająca się do czterdziestki Strzała, była doskonałym snajperem. - Jest na operacji. Prognozy są nieznane. - Cholera Cris nauczyła mnie jak strzelać. Przeciągając ręką przez włosy, Judd spotkał spojrzenie Vasica. - Była najbardziej cierpliwym i skrupulatnym trenerem jakiego miałem. Słowa bardzo dobrze opisywały ranną Strzałę. - Będę cię informował o jej stanie. Vasic również nauczył się strzelać od Cristabel. Była jedynym trenerem, jakiego miał, który nigdy nie karał go bólem, wersją nagany Cris było zmuszenie uczniów do ćwiczenia przez dodatkową godzinę. - Doceniam to. - Judd z powrotem zwrócił jego uwagę na zwłoki Faisona. – Dlaczego rodzina Lianne chciała ją zabić? - Zadaję sobie to samo pytanie. Ivy wciąż głęboko spała i było mało prawdopodobne, że będzie potrzebowała Vasica, a tym naruszeniem należało się zająć albo następnym razem, gdy Ivy wejdzie do tych lasów ze swoim zwierzątkiem, może już nie wrócić. - Będzie nas dwóch mniej, jeżeli odejdę - powiedział do Judda. - Możesz zostać? Natychmiastowo skinął głową. - Tak długo jak mnie potrzebujesz. Bez dalszej zwłoki Vasic odszedł z ciałem Faisona. Jego celem był duży dom dzielony przez tych z rodziny Lianne zakwaterowanych w Kuala Lumpur. Wewnętrzny obraz domu był tym,

który posiadał w swoich głównych plikach o empatach. Głośny trzask po jego lewej zaalarmował go o fakcie, że zaskoczył umundurowanego członka personelu domu, który upuścił wazę. Woda spływała wzdłuż wypolerowanej drewnianej podłogi, kremoworóżowe i żółte rozkwitające kwiaty plumerii leżały pomiędzy niebieskimi emaliowanymi odłamkami. - Chcę widzieć głowę rodziny - powiedział do kobiety, której oczy skupiły się na ciele zawieszonym bezwładnie w powietrzu obok Vasica. Jej głowa poderwała się, jasnobrązowa skóra była blada, a różowe usta wyraźnie wykrzywione. - T-tak. Porzuciła kwiaty i nie oglądała się za siebie, gdy przebiegała obok okien, które przepuszczały wczesno-popołudniowe światło tego regionu na korytarz. Minutę później na korytarz bocznym wejściem weszła kobieta około pięćdziesiątki, która nosiła się sztywno i po królewsku, co oznaczało, że była głową rodziny, Darą Faison. Spojrzała na ciało bez żadnej zewnętrznej zmiany w jej ekspresji, ale nie przemówiła od razu. Cisza bez wątpienia była siłą rozegraną z wyrachowaniem, aby osiągnąć tajemniczość sytuacji. Vasic nie miał czasu na gierki. - To jest Rayland Faison. Rejestry umieszczają go jako członka twojej jednostki rodzinnej. Czy to się zgadza? - Tak. - Zakładając ręce na przodzie czarnej sukni do kolan, z włosami upiętymi w kok, który zgarniał je do tyłu, Dara Faison powiedziała. - Dlaczego mój bratanek został zabity? - Usiłował zamordować Lianne. - Uchwycił mały błysk w kącikach jej oczu, ujawniający to, że nie była taka zaskoczona jak powinna być. - Czy zleciłaś to zabójstwo? - Nie. - Będziesz proszona o poddanie się telepatycznemu skanowaniu w celu dokonania potwierdzenia. Jej ramiona zesztywniały. - Jestem pewna, że to nie będzie potrzebne. Mój bratanek miał… pewne skłonności. Fanatycznie był za Ciszą. Dlatego zamknęliśmy przed nim cześć systemu, który przechowywał dane o zdolności Lianne i kontrakcie. - Dobre środki ostrożności, z wyjątkiem tego, że twój bratanek pracował w bezpieczeństwie komputerowym. - Vasic otrzymał te informacje, kiedy czekał na Darę. - Skany telepatyczne będą obowiązkowe dla wszystkich członków tej jednostki rodzinnej. Jeżeli istniał nawet cień szansy, że Rayland Faison nie był sam w tych radykalnych wierzeniach, Vasic musiał wykopać tę informację tak szybko, jak to możliwe.

- Skany zostaną wykonane przez telepatę eksperta. W uznaniu dla niej, Dara przyjęła to spokojnie, a napięty owal jej twarzy wyrzeźbiony był jak z kamienia. - Nie masz autoryzacji dla takiego rozkazu pogwałcenia naszej prywatności. - Dałaś mi taką autoryzację, kiedy zleciłaś Lianne złamanie kontraktu. Z wiadomości, które przeczytał, współudział Dary w działaniach Lianne był oczywisty. To był głupi ruch, spowodowany arogancją, do której wiedział, że głowa rodziny się nie przyzna. - Lianne zostanie tutaj przeniesiona jutro. - Zmniejszył odrobinę swoją telekinezę, aż ciało Raylanda Faisona znalazło się na podłodze. - Jeżeli będą jakieś dalsze przecieki prowadzące do twojej rodziny, zostaniecie zlikwidowani. - Vasic nie pozwoli nikomu skrzywdzić tych, których obiecał chronić. - Wszystkie dane dotyczące tego projektu są już usuwane z waszego systemu. Dara Faison nie poruszyła się, odkąd wyraził się jasno, że telepatyczne skanowanie odbędzie się, jak gdyby w końcu zrozumiała, że bawiła się w basenie, który był dla niej za głęboki. A śmierć była realną opcją. Teraz spoglądała na ciało swojego bratanka i powiedziała: - Nie będzie więcej żadnych przecieków. Bez słowa więcej Vasic wrócił do chaty Lianne, zrobił obrazowe skany i zebrał próbki krwi, które wysłał z powrotem do Kwatery Głównej. Potem zaczął sprzątać krew, cząsteczka po cząsteczce. Wymagało to czasu i koncentracji. Większość telekinetyków nie była w stanie pracować na tym poziomie, ponieważ ich moc była zbyt gwałtowna. - Możesz wyciągnąć krew z dywanu? - Zapytał jedynego Tk, którego znał i który pracował na jeszcze bardziej zaawansowanym poziomie, z samymi komórkami ciała. - Nie, nie tak jak ty. - Odpowiedział Judd. - Jak na ironię, biorąc pod uwagę to co zwykłem robić pod rozkazami Minga, moje umiejętności wydają się funkcjonować najlepiej na żywych tkankach. Podczas gdy Vasica były pożyteczne w niesieniu śmierci… i najwyraźniej w naprawianiu rozbitych okien. Kiedy dodawał więcej krwi do dużej unoszącej się w powietrzu kuli, w której zbierał biomateriał, dziwne wspomnienie prześlizgnęło się niespodziewanie przez jego umysł. Był wolniejszy niż zwykle przy zadaniach wymagających skupienia na detalach, gdyż jego źródła zostały uszczuplone przez dotychczasowe wydarzenia tego dnia. W rezultacie świt jaśniał delikatnie na horyzoncie, kiedy teleportował biomateriał bezpośrednio do medycznego pieca do spalania odpadów. - Jeżeli nie zobaczyłabym jak właśnie to robisz - nadszedł kobiecy szept od strony drzwi – powiedziałabym, że to nie jest możliwe.

ROZDZIAŁ 16 Vasic wyczuł obecność Ivy i oczekiwał przerażenia na widok pływającej w powietrzu płynnej masy zgromadzonej krwi, ale jej głos posiadał jakiś rodzaj zszokowanego podziwu. - Powinnaś odpoczywać. - Czuję, jak moja głowa jest ociężała od zbyt dużej ilości snu. - Bóle głowy? - Tępe uderzenia. Nic zbyt mocnego. Ivy przebiegła rękami przez swoje loki, świadoma stalowo czarnych tarczy, które chroniły ją, kiedy sama nie mogła tego robić i odezwała się cicho. - Dziękuję. - Za co? - Za osłanianie mnie. Nie odpowiadając, podszedł do przewróconego krzesła. Wstrzymała oddech z powodu bólu w piersi. Nie oczekiwał podziękowania, nie wiedział, jak sobie z tym poradzić. Czy ktoś kiedykolwiek podziękował Strzałom za robienie tego czego, nikt inny by nie zrobił? - W każdym razie - powiedziała poprzez ściskający ból serca - Królik był ciekawy i ja także po tym, jak zobaczyłam, jak kompleks został przedekorowany. Robiąc krok do środka, gdzie widziała Vasica przenoszącego krople po kropli do dziwnej płynnej kuli, zanim zniknęła ona z pola widzenia, szukała jakichkolwiek widocznych pozostałości, które powiedziałby jej, co się wydarzyło i zobaczyła jedynie uszkodzony aneks kuchenny. - Co się stało? Vasic obrócił do niej twarz, a jego ekspresja była nieodgadniona. - Cristabel udaremniła próbę zabójstwa Lianne. Podczas tego została poważnie ranna, a zabójca nie żyje. Ivy uniosła rękę do ust, gdy rozpoznała imię jako należące do delikatnej brunetki, Strzały, która wczoraj była niewzruszona ciekawością Królika. - Czy Cristabel… - Od trzydziestu minut nie jest już w stanie krytycznym.

Przesuwając stolik kilka centymetrów w lewo, użył surowych mięśni do zerwania półki ze ściany. - A Lianne? Cicha, nieco nieśmiała kobieta musiała być w szoku. - Zostanie odtransportowana poza kompleks. - Przeszedł obok Ivy i umieścił pozostałości półki na stosie obok chaty. - Zdecydowałem nie przenosić jej, dopóki nie będzie bardziej stabilna. Rzucając gniewne spojrzenie w jego plecy, skrzyżowała ręce, gdy Królik „pomagał” Vasicowi, dodając na stertę patyk, który znalazł na stosie drewna. - Dlaczego? To nie jej wina, że jakiś fanatyk po nią przyszedł. Byłam w tej samej sytuacji pamiętasz? - Te sytuacje nie są analogiczne. - Zaczął odchodzić w stronę chaty Strzał. - Lianne złamała kontrakt przez udostępnienie tajnych informacji swojej rodzinie, włącznie z danymi wszystkich E w kompleksie. - Czekaj, co? - Jej umysł walczył z konsekwencjami jego słów. - Ktoś z rodziny Lianne próbował ją zabić? - Rodzina była ochroną, bezpieczeństwem, wolnością, a nie cierpieniem. Musi być zdruzgotana. Odpowiedź Vasica skręciła jej wnętrzności, gdy uświadomiła sobie, że Lianne została zdradzona przez kogoś, komu powinna być w stanie zaufać. Odwracając się do drzwi chaty Strzał tak szybko, że prawie wpadła na jego hamowaną siłę, powiedział: - Twoja rodzina nie działa w sposób, w jaki działa większość rodzin w Sieci. Wszedł do środka, zanim mogła się pozbierać wystarczająco, żeby odpowiedzieć. Czując się dziwnie, bojąc się go w sposób, który był po prostu zły, Ivy wraz z Królikiem podążyła za nim i zobaczyła Lianne siedzącą na brzegu polówki, która była dosłownie tylko napiętym kawałkiem płótna naciągniętym na metal. Oczy ciemnowłosej filigranowej empatki były zaczerwienione, a ramiona zgarbione. Trzymała się kurczowo krawędzi polówki w brutalnym uścisku, który musiał sprawiać ból. I jej lęk przed Vasiciem… był przytłaczający i zwierzęcy, uderzył w Ivy i wbił szpony. Zataczając się chwyciła ościeżnicę. - Ivy? - Srebrzysto mroźne oczy zblokowały się z jej, a ciało ustabilizowało się dzięki telepatycznemu fantomowemu dotykowi. - Ubiegłej nocy, co Aden mi zrobił? - miała tylko zamglone wypełnione bólem wspomnienia. - Wydobył resztki pozostałe z blokady na twoich zdolnościach. Twoje empatyczne zmysły są teraz szeroko otwarte.

- Tak. - Oddychanie było sporym wysiłkiem. - Zbyt szeroko. Większość Psi było uczonych, jak filtrować moc od najmłodszych lat. Tak jak telepaci nie mogli słyszeć wszystkiego i pozostać przy zdrowych zmysłach, tak Ivy zrozumiała teraz, że empata nie mógł czuć wszystkiego i nie załamać się pod wpływem przeciążenia. Vasic zmniejszył dystans pomiędzy nimi, a jego rękawica rozbłysła światłami, gdy zimny niebieski promień przesunęła się przez nią. - Nie otrzymujesz wystarczającej ilości tlenu, a twoje ciśnienie wzrasta. Ivy próbowała wyregulować płytki oddech i uspokoić puls. - Nie wiem, jak ci pomóc. - Vasic stał tak twardo i stabilnie jak głęboko zakorzeniony dąb, gdy opierała się jedną ręką o jego pierś, jego lekka zbroja absorbowała jakikolwiek ślad życiodajnego ciepła. - Ale mogę sprowadzić kogoś, kto może. - Nie. - Lianne spojrzała na Ivy, a z drżącymi ustami i mokrymi oczami wyglądała jak opuszczone dziecko. Ivy nie mogła jej porzucić. - Wszystko w porządku. Zmuszając się do zerwania kontaktu z jego solidną jak ściana siłą, zaczęła się poruszać przez gęsty jak syrop, wywołujący mdłości strach. Zacisnął kościste palce wokół jej gardła i skręcał brzuch w supeł, który myślała, że nigdy się nie rozwiąże i powodował, że jej skóra cierpła na myśl o Vasicu za jej plecami. Ivy potrząsnęła głową, aby pozbyć się tego odczucia. Ta reakcja nie była jej. Ona chciała zwinąć się w jego ochronnej sile. Nie, to pochodziło od Lianne. Ostra emocjonalna reakcja wczepiła się w niechronione zmysły Ivy, oszałamiając ją i dezorientując. Rwanie w tyle jej głowy przeszło w łomot. Zmusiła swoje usta do ukształtowania słów. - Nie bój się. - Podniosła Królika do góry i posadziła obok zestresowanej empatki. Oczy Lianne przeskoczyły od Ivy do Vasica i z powrotem. - Złamałam zasady. - Trzęsąc się, Lianne chwyciła kurczowo rękę Ivy, kiedy ta usiadła obok niej na polówce. - Zostanę ukarana. Ivy miała trudności z myśleniem, gdy strach Lianne zagrażał uduszeniem jej, więc kilka sekund zajęło jej przetworzenie słów drugiej kobiety. - Myśli, że ją zabijesz - powiedziała telepatycznie do Vasica. - Jest spora szansa, że uspokoi się, jeżeli wyjdziesz na zewnątrz. Vasic nie ruszył się ze swojej pozycji przy drzwiach. - Lianne jest teraz uważana za zagrożenie bezpieczeństwa. Nie zostawię ciebie z nią samą. Zanim Ivy mogła sprzeciwić się jego stanowisku, przeszedł z telepatycznej na werbalną mowę, a jego słowa skierowane były do Lianne. - Nie zostaniesz stracona tak długo jak będziesz milczeć o tym projekcie.

Ivy wpatrywała się w niego. - Jesteś poważny? Zabiłbyś ją, gdybyś sądził, że mogłaby upublicznić to co wie? - Nie. - Zwrócił swoją uwagę na nią, a szare tęczówki były tak zimne, że włoski na karku stanęły jej dęba… i tym razem nie wiedziała czy to była jej reakcja czy Lianne. - Po prostu zabezpieczyłbym jej wspomnienia - kontynuował. - Egzekucja byłaby przesadną reakcją, a ten eksperyment albo odniesie sukces i w tym wypadku i tak zostanie upubliczniony lub poniesie klęskę, a w tym przypadku zostanie podjęta decyzja, jakie informacje zostaną ujawnione. - Czy to zrobisz, gdy ja złamię zasady? - Zapytała przez opary paniki i strachu, zaćmiewające jej umysł. - Wymażesz mnie? Krótka pauza. - Taka sytuacja nigdy nie będzie miała miejsca. Ty i twoja rodzina nie chcecie uwagi. Nie zrobicie nic aby ją przyciągnąć. Z drugiej strony rodzina Lianne jest żądna władzy. Ivy chciała naciskać na niego, dopóki nie podałby jej prawdziwej odpowiedzi, ale był tak przerażający, że nie mogła. Lianne, przypomniała sobie z zębami zaciśniętymi w koncentracji, to był strach Lianne. Pod wpływem tego Ivy mogła chwilami wątpić we własne emocje, ale kiedy to zaakceptowała, to obiektywnie mówiąc, Vasic był przerażający, ale nie bała się go… Ponieważ jedyną rzeczą, którą pamiętała z ubiegłej nocy, był jego silny nadgarstek pod jej palcami. Ten zimny jak lód Strzała pozwolił jej trzymać się go, jego głos… Poczuła kłujący ból w brzuchu, a usta wypełniły się żółcią. Świadoma tego, że rosnąca panika Lianne może wkrótce sparaliżować je obie, Ivy obróciła do niej twarz. - Oddychaj, Lianne - rozkazała, modulując swoje własne wdechy i wydechy, dopóki druga kobieta nie wpadła w ten sam rytm. - Strzały nie planują cię zabić. Po ponad siedmiu minutach powtarzania Lianne uspokoiła się na tyle, aby podążyć za poleceniem Ivy i osłonić swoje emocje. Empatyczne zmysły Ivy były nadszarpnięte. Spokój. Ivy nie mogła powstrzymać dreszczu, który przedarł się przez nią. Lianne z zarumienionymi policzkami wyszeptała. - Będę wystawiona w Sieci - jej ręka była rozłożona na głowie Królika rozciągniętego na jej kolanach. Ivy rozumiała obawy drugiej kobiety. Cisza mogła upaść, ale zmiana była zbyt nowa, żeby jej ufać. Sama Ivy odrzuciła maskę Ciszy teraz, gdy była bezpiecznie daleko od konsekwencji

swoich działań. Jednak nawet teraz utrzymywała swoje osłony Sieci Psi, żeby jej emocje nie wyciekły i nie zdradziły jej obcym, którzy mogliby chcieć ją skrzywdzić. - Zapewniam cię, że nie będziesz. Głos Vasica był zimnym balsamem na poszarpane zmysły Ivy… dopóki nie uświadomiła sobie, że nie może go wyczuć. W ogóle. Jej zmysły empatki wciąż rejestrowały osłoniętą nawet Lianne, ale Vasica nie było. Jeżeli nie byłaby w stanie go zobaczyć, nigdy nie wiedziałaby, czy znajdował się w pokoju. Jej oddech szarpnął się, gdy po raz pierwszy zrozumiała druzgocącą głębię jego kontroli. - Czas, żebyś opuściła kompleks. Lianne spięła się na to oświadczenie. Obracając się, aby zaoferować pocieszenie Ivy, uświadomiła sobie, że zwróciła twarz w kierunku rozrzedzonego powietrza. Vasic zainicjował teleportację, po przeniesieniu Królika z kolan Lianne obok Ivy. Mrugając potrząsnęła głową, gdy jej biedny zdezorientowany pies podniósł się i zrobił to samo. - Tak - wymamrotała pocierając skronie. - To zdecydowanie zaczyna mnie irytować. Królik szczeknął w zgodzie i zeskoczył na podłogę, a ona wciąż siedziała na polówce. Niewygodna rzecz. I tutaj spał Vasic, gdy był po zmianie. Marszcząc brwi, zastanawiała się, czy w ogóle odpoczywał zeszłej nocy. Potem był z powrotem, wchodząc i kucając obok niej. - Twój ból głowy nasilił się, prawda? - Jego oczy były całkowicie skupione na niej. Chciała poczuć na swojej skórze ciemne jedwabne włosy. - Aden powiedział, że powinien ustąpić w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Był taki piękny, pomyślała. Wszystkie te ostre linie, silny i dziwnie niespodziewanie bezbronny. Na to ostatnie nie miała żadnego dowodu, a jednak jej instynkty nalegały. Głupia Ivy. - Lianne? – zapytała, spijając jego widok, jakby była spragniona życia. - Bezpieczna z tymi członkami rodziny, co do których potwierdziłem, że nie mieli żadnych fanatycznych powiązań ze zwolennikami Ciszy. Wyznaczyłem Strzałę, aby trzymał na nią dyskretnie oko, żeby mieć pewność - powiedział. - Twój ból głowy? Nie spodziewała się po nim, że będzie troszczył się o bezpieczeństwo Lianne, po tym jak ich zdradziła. To co zrobił… - Tak - wymamrotała. - Jest gorszy. - Masz przeszkolenie, jak go zmniejszyć?

Miał takie mocne ramiona, wystarczająco szerokie, żeby zablokować świat. Chciała pogładzić rękami ich rozpiętość, rozerwać jego zbroję i dotknąć jego żywego ciepła. Instynktowna potrzeba skręciła jej wnętrzności, sprawiając ból. - Ivy? - Palce zwinęły się w jej dłoniach i zmusiła się do niewykorzystywania jego bliskości, aby ulec swoim potrzebom. Bolałoby bardziej, jeżeli zacząłby utrzymywać dystans, ponieważ nie mogła podążać za niewypowiedzianymi regułami. - Tak. - Wszystkie dzieci Psi uczyły się, jak sobie radzić z bólem, odkąd leki przeciwbólowe miały nieprzewidywalne efekty na zdolności psychiczne. - Ale nie używałam ich często przyznała i nie było to do końca kłamstwo. - Jestem zardzewiała. - Prawdą było, że nie chciała, aby odszedł. - Przeprowadzę cię przez to - powiedział, a następnie przeszedł na komunikację telepatyczną żeby to zrobić. - Lubię twój głos - powiedziała po chwili, delektując się jego zimną siłą. - Dobrze, odkąd będziesz go słyszeć podczas tego kontraktu. Śmiech rozbłysnął w jej żyłach. - Tak, podejrzewam, że tak. - Nie będąc w stanie go dotknąć, przebiegła wzrokiem przez nieregulaminowej długości włosy, które ukazywały tak kusząco mężczyznę kryjącego się pod lodem. - Miejmy nadzieję, że nie uznasz mnie za irytującą. - Nie. - Nie. - przygryzając wnętrze policzka, starała się uzyskać poważny głos. - Jesteś bardzo rozmowny, wiesz o tym? Nie wiem, jak zniosę twoje gadulstwo. - Żadnego uśmiechu w jego oczach, ale gdy wstał powiedział: - Nie widzę twojego ochroniarza. - Nadzieja eksplodowała w jej sercu jak konfetti. To nie był komentarz Strzały. To było stwierdzenie Vasica. - Sądzę, że Królik zaczyna mięknąć, jeżeli o ciebie chodzi. – Powiedziała, walcząc, aby nie zdradzić siły swojej reakcji. - Wciąż jednak musiało to być coś naprawdę ekscytującego, żeby go odciągnąć, kiedy jesteś tak blisko mnie. Nie miała pojęcia, jak blisko była prawdy, dopóki nie wyszli z chaty. Pisk wydostał się z jej ust.

ROZDZIAŁ 17 Jej bardzo mały pies drżąc siedział uważnie przed ogromnym srebrno-złotym wilkiem. Piękny przerażający wilk, który mógł połknąć Królika w całości za jednym razem. Wydawał się wsłuchiwać w nieznajomego mężczyznę ubranego w dżinsy i czarny sweter z podwiniętymi do łokci rękawami. W tym mężczyźnie było jednak coś, co mówiło, że nie różnił się aż tak bardzo. Wyczuwała od niego bardzo mało, ale za to od wilka nadszedł bicz pierwotnej dzikości i niebezpiecznego skupienia. - Króliku - zawołała klepiąc udo. Zamiast pobiec prosto do niej, spojrzał przez łapę, a potem z powrotem zwrócił się do wilka. Jednak kiedy tylko wilk pochylił głowę, zaczął biec. Z sercem w gardle uklękła, żeby go pogłaskać, a Vasic ruszył zamaszystym krokiem, aby porozmawiać z gośćmi. Kilka minut później obaj, wilk-zmiennokształtny i nieznajomy mężczyzna, ruszyli w stronę drzew. - Kto to był? - zapytała Vasica, patrząc gniewnie na Królika, który starał się ścigać odchodzącą parę. - Alfa Śnieżnych Tancerzy i jeden z jego poruczników. Całując nadąsaną mordę Królika, wciąż go trzymała na wypadek, gdyby przezwyciężyła jego chęć dołączenia do sfory wilków. - Ciemnowłosy mężczyzna wyglądał jak Strzała. Vasic posłał jej rozważne spojrzenie. - Judd uciekł z Sieci Psi trzy i pół roku temu, ale tak, jest Strzałą. Fragmenty wskoczyły na miejsce. - Czy on jest tym, o którym reporterzy mówili, że odpierał pociski telekinezą? - Zdumienie i zainteresowanie reporterów wybuchło we wcześniejszych latach podczas próby inwazji Czystych Psi w tym rejonie. - Członek zaginionej rodziny Lauren? - Tak. - Obrócił się do Abbota, gdy drugi Strzała wyszedł z chaty Jayi. - Musisz zjeść śniadanie. Ryzykując poluzowanie uścisku na Króliku, starała się nie wyciągnąć zbyt wiele z faktu, że Vasic zadał sobie trud przypomnienia jej o uzupełnieniu sił i ruszyła do swojej chaty. Królik, któremu najwyraźniej przeszła fascynacja wilczym alfą, dotrzymał jej towarzystwa, przynajmniej dopóki nie skończył własnego śniadania. Potem udał się na zwiedzanie, a ona skrzyżowała palce, aby zmiennokształtni pokierowali go z powrotem, jeżeli spróbowałby podążać śladami wilka. Nie mogła winić swojego zwierzątko za tę niebezpieczną fascynację. Wystarczyło spojrzeć na siebie.

- Możesz to zrobić? - zapytała Vasica, niezdolna do kontrolowania chęci połączenia się z nim, nawet gdy wiedziała, że był zajęty zmianą warty. - Odrzucać pociski? * Vasic nigdy nie miał w swojej głowie takiego głosu jak Ivy. Nie było w nim żadnych ograniczeń. Ton mienił się kalejdoskopem barw, który wskazywał na tysiące innych rzeczy kryjących się pod nim. - Tak - odpowiedział na jej pytanie, rozważając, co by zrobiła, gdyby powiedział jej, że może także inicjować uderzenia pocisków przez swoją rękawicę. - I oto mamy tę gadatliwość. Filtrując jej komentarz przez to, co zaobserwował w interakcjach między ludźmi, potwierdził swoje wcześniejsze podejrzenia, że droczyła się z nim. Nikt nigdy się z nim nie droczył. Nie wiedział, jaka była na to poprawna odpowiedź. - Wiem, że nie jadłeś śniadania – powiedziała, gdy on wciąż pracował nad zagadnieniem, czy droczenie wymagało odpowiedzi. - Przyjdź, zjedz ze mną. Powinien był wykorzystać szansę na złapanie kilku godzin odpoczynku, ale parę razy spędził kilka dni bez snu. Jedna noc była niczym w porównaniu do kobiety, która się z nim droczyła. To było wystarczająco niezwykłe, że wymagało dalszego zgłębiania. Uśmiechnęła się, kiedy stanął w drzwiach. Jej loki dookoła twarzy były potargane, a niebieski sweter z warkoczykowym splotem zbyt duży dla jej sylwetki. - Dziękuję za pozostawienie mojego ganku. - Nie było go na żadnym zdjęciu Lianny. Rozkoszny śmiech, który odczuł na swoich policzkach jak namacalny dotyk. - Racja. Zmieszała odżywczy napój z ciepłą wodą, a nie z zimną, której on zawsze używał, a potem wyciągnęła z szafki kilka razowych batonów. - Proszę. Musisz być wypalony po zużyciu takiej ilości energii ubiegłej nocy i dzisiejszego poranka. Najpierw się z nim droczyła, a potem go karmiła. Żadnego z tych działań nie mógł przewidzieć. Biorąc jedzenie wyszedł na zewnątrz. Twarz Ivy opadła. - Już wychodzisz? Tak, jakby była niemal rozczarowana utratą jego towarzystwa.

- Nie – odpowiedział, dodając kolejne niewytłumaczalne zachowanie do swoich prywatnych akt Ivy. - Twój stolik jest mały. - Och, masz rację. Prawdopodobnie musiałbyś zgiąć się w pół. Z oczami wewnętrznie rozświetlonymi wciągnęła buty, zabrała swoje płatki i podążyła za nim na zewnątrz siadając na krawędzi ganku. Usiadł obok niej, odległość między nimi wynosiła w przybliżeniu około dwudziestu centymetrów. Chociaż ostrzegała go, że lubiła rozmawiać, przez długie minuty siedzieli w milczeniu. Teraz, gdy zmiana warty została dokonana, a popołudniowe słońce osłabło, kompleks był cichy. Pomimo ciszy, doświadczenie to całkowicie różniło się od posiłku z innym Strzałą… był w tym jakiś podtekst i chciał go odgadnąć. Ostatni raz, gdy jadł z kimś niepołączonym z zespołem było to w dzień, w którym został permanentnie usunięty z jednostki rodzinnej. Wciąż pamiętał ostatni posiłek ze swoim biologicznym ojcem, jednak utracił emocje dziecka. To, co zapamiętał sprowadzało się do przestrzeni Ciszy pomiędzy nim a mężczyzną, który dał mu połowę materiału genetycznego. - Hej - jej uśmiech był tak szeroki, że wiedział, że świat zniszczyłby ją, gdyby nie była chroniona. - Myślisz zbyt dużo. Jedz. Skończywszy własny posiłek, odstawiła miskę i odwinęła opakowanie z jednego zbożowego batonika, które położył pomiędzy nimi. Kiedy wyciągnęła go w jego stronę, uświadomił sobie, że był dla niego. - Dziękuję. - Myślę, że byłoby dobrze porozmawiać z Saschą – powiedziała, zabierając opakowania po dwóch batonikach, które już zjadł i wrzuciła je do pustej miski. - Już wcześniej złożyłem o to prośbę. - Czy o tym rozmawiałeś z Juddem Laurenem i alfą wilków? Vasic kiwnął głową, jedząc batonik zbożowy metodycznymi kęsami. - Przestań. - Zmrużyła oczy i podniosła napój, którego nie tknął. - Nie zrobiłam tego tak gorącym, żebyś wypił zimne. - Nieprzewidywalna, była bardziej nieprzewidywalna niż atak rakietowy. - Temperatura nie powoduje utraty jego wartości odżywczych - odpowiedział wypijając połowę szklanki. - Wiem to, to było po to, żeby cię rozgrzać.

Myślał o tym, aby powiedzieć jej, że jego mundur bojowy chroni go przed temperaturą, ale zdecydował się trzymać usta zamknięte z powodów, których nie mógł wytłumaczyć. Może z powodu tego jak na niego patrzyła… jakby się troszczyła. - Zastanawiam się jak to jest dla Judda - jej spojrzenie skierowało się w stronę drzew, w pomiędzy które wszedł ten mężczyzna - żyć ze sforą zmiennokształtnych. - Nie mogę mieć nadziei na zrozumienie tego - odpowiedział, kiedy uświadomił sobie, że Ivy czekała na odpowiedź, chociaż nie zadała pytania. - Oczywiście, że tak. Jesteś też przecież częścią jednej. - Zespół funkcjonuje inaczej niż sfora. - Nie, nieprawda - odłamała kawałek z jego ostatniego batonika gryząc go, zanim oddała mu resztę. - Są tak samo bez smaku, jak pamiętałam. Przełykając kęs ze wzruszeniem ramion, zwróciła się do niego twarzą, z jedną nogą na ziemi, a drugą zgiętą na ganku i rękami na łydce. - Przyznaję, że nie wiem zbyt dużo o sforach zmiennokształtnych - powiedziała ze słońcem za plecami - ale z tego co zrozumiałam, lojalność jest klejem, który spaja ich wszystkich razem. Czy nie tak samo jest z zespołem? - Tak - była to często jedyna lojalność jaką, miał Strzała, czy jaką kiedykolwiek poznał. Zmiennokształtni jednakże, żyją blisko siebie związani zarówno na poziomie fizycznym jak i emocjonalnym. Dwójka członków blisko siebie dotknęłaby się szybciej lub później, uścisk dłoni, przytulenie, pocałunek, w zależności od tego jak głęboka była ich relacja, ale dotyk był stałą w każdej interakcji zmiennokształtnych, której świadkiem Vasic był kiedykolwiek. Co było powodem, przez który miał problem ze zrozumieniem życia Judda. Ponieważ inaczej niż ci w stadzie… - Strzały są zaprojektowani do funkcjonowania w samotności. Sweter Ivy ześlizgnął się z jej lewego ramienia, gdy pochyliła się do przodu, obnażając złocisto-kremową skórę dla popołudniowych promieni słońca. - Dobrze, rozumiem to. - Nie zauważyła, że za pomocą telekinezy podciągnął sweter na miejsce. Temperatura była zbyt niska, aby była tak wyeksponowana. - Ale podczas gdy możecie być przeznaczeni do samotnego życia, to nie oznacza, że nie jesteście ze sobą tak blisko jak rodzina. - Słowa były przepełnione pasją bez żadnego śladu Ciszy, która zawsze była niepasującym okryciem. - Jak Aden i ty, powiedziałeś, że jesteście braćmi.

Vasic nie rozmawiał o swoim dzieciństwie, ale normalnie nie wypowiadał tylu słów w jeden dzień, ani nie jadł śniadania z kobietą, która ciągle wykonywała ruch, jakby chciała go dotknąć, a potem łapała się na tym i jej palce zwijały się w dłoni. Dzisiaj nie było zwyczajnym dniem. - Dorastaliśmy razem - powiedział w końcu. - Nie zostałem umieszczony w pełnym treningu dla Strzał, dopóki nie skończyłem czterech lat. Miałem wojskowych instruktorów prawie od kołyski. - Czasami zastanawiał się, jak jego niestrzeżony umysł mógł zostać ukształtowany. Jego poczytalność ocaliło wspomnienie z późnego dzieciństwa, kiedy był wzorowym dzieckiem. - Oznaczenie Tk-V jest tak rzadkie, że Rada została poinformowana w chwili moich urodzin. Ivy pochyliła się jeszcze bardziej w jego stronę z jedną ręka przyciśniętą do drewnianego ganku, a jej oczy pociemniały z emocji, których nie mógł zidentyfikować. - Jak dowiedzieli się o twojej podasygnacji tak szybko? - Jej sweter znów się obsunął, a on go podciągnął. - Zwykle upewnienie się zajmuje trochę czasu, nawet z markerami genetycznymi. - Teleportowałem się z macicy. Usta Ivy otwarły się szeroko. - Nie, naprawdę? - Tak mi powiedziano, gdy byłem wystarczająco duży, żeby to zrozumieć. Dane, do których dotarłem jako dorosły potwierdziły tę historię. Według zapisu asystująca M-Psi prawie mnie upuściła. Ivy przysunęła się wystarczająco blisko, żeby jej kolano otarło się o jego udo, delikatne uczucie przeszło przez jego zmysły. - Skąd wiedziałeś, gdzie się teleportować? - Poszedłem za telepatycznym kontaktem, który miałem z kobietą, która mnie urodziła. - Po czym zerwała wszystkie połączenia jako część umowy zapłodnienia z biologicznym ojcem. To jest prawdopodobnie poprawna odpowiedź. Ivy parzyła na niego przez długie minuty i miał przeczucie, że powiedział coś, co ją zmartwiło, ale nie mógł rozpoznać co, kiedy prześledził swoje słowa. - Mówiłeś mi o Adenie - powiedziała w końcu tak blisko, że mógł z łatwością sięgnąć i chwycić bezbronnie wygiętą szyję. Odwracając wzrok, wpatrywał się w ręce, które zakończyły więcej niż jedno życie. - Został wyznaczony jako mój telepatyczny partner sparingowy. - Z Adenem nawiązali więź jaką tylko przerażone dzieci mogły nawiązać, na długo przed tym, gdy ich zdolność do połączenia została z nich torturami usunięta. - Znamy się prawie całe swoje życie.

Palce Ivy otarły się o jego ramię, po czym oderwała rękę z poczuciem winy. - Widzisz? Jesteście rodziną - powiedziała, a jej puls raptownie zatrzepotał w gardle. - Czym innym jest zespół, jeżeli nie dużą wspaniałą rodziną? Vasic spojrzał na jej ramię, ponownie podciągając sweter. Tym razem zauważyła i kolor pokrył jej policzki, gdy uniosła rękę do tego miejsca. - Ile razy? - Pięć. - Wstał, zanim mógłby zrobić to szósty raz. - Muszę odpocząć. Ze zmarszczonym czołem także się podniosła. - Zatrzymywałam cię. Mogłeś coś powiedzieć. - Krzyżując ramiona, wskazała głową w kierunku swojej chaty. - Możesz skorzystać z mojego łóżka. Jest dużo wygodniejsze niż te polówki. To łóżko pachniałoby zielonymi jabłkami od jej włosów i skóry, dzięki uprzejmości łazienkowym zapasom zmiennokształtnych w chatach przeznaczonych dla empatów. I… pachniałoby Ivy. - Nie. Jej brwi złączyły się ponad jej oczami. - Porozmawiamy o tym później - powiedziała do niego - gdy odpoczniesz. Udał się do chaty Strzał, gdzie spała już dwójka z nich i rozłożył polówkę. Ściągał cienką, ale efektywną zbroję z piersi, kiedy mieniący się barwami cichy głos Ivy pocałował jego umysł. - Nie zapomnij ściągnąć butów. Nagle uświadomił sobie, że nie musiał analizować jej słów. Teraz rozumiał ten umysłowy ton, widział, że się znowu się z nim droczyła. Tym razem miał dla niej odpowiedź. - Strzały śpią w pełnym umundurowaniu - odpowiedział, odkładając zbroję. Pauza. - Droczysz się ze mną? Ściągnął buty, odstawił je pod polówkę. Były tak zaprojektowane, aby umożliwiać mu w razie nagłych wypadków włożenie nich na stopy w przeciągu dwóch sekund. - Gdzie Strzała miałby się nauczyć, jak się droczyć? – odpowiedział, gdy rozpinał pasek i odłożył go obok zbroi. - Ode mnie - nadeszła podejrzliwa odpowiedź. - Jesteś mądry. Nie myśl, że tego nie zauważyłam.

Decydując się na zdjęcie czarnej góry od munduru na długi rękaw, odkąd i tak nie chroniła przed atakiem górnej połowy jego ciała i potrzebowała prania, poprawił poduszkę i położył się ubrany jedynie w spodnie od munduru. Powinien się wykąpać, ale zapewnienie ciału czasu na odpoczynek było wyższym priorytetem. - Teraz idę spać, Ivy. - Udanego odpoczynku. Jej głos był ostatnią rzeczą, jaką usłyszał zanim wyłączył się jak śmiercionośna żyjąca maszyna, którą był.

ROZDZIAŁ 18 Co dało Kalebowi Krychekowi prawo do decydowania o przyszłości całej naszej rasy? Co z tymi z nas, którzy nie chcą żyć w jego nowym świecie? Czy teraz wyeliminuje nasz głos, jak według plotki wyeliminował swoich rywali? Część opinii Idy Mill, „Latarnia Sieci Psi” Kaleb stał w salonie domu swojego i Sahary z oczami utkwionymi w ekranie połączeniowym wbudowanym w ścianę. Obraz przedstawiał protestujących z plakatami, chodzących w kółko poniżej jego moskiewskiej kwatery i w bezpośrednim sąsiedztwie wykrzykujących slogany za Ciszą pośród wczesno-wieczornych korków. - Czy nie rozumieją, że mógłbym zgnieść ich czaszki pojedynczą myślą? Sahara spojrzała na ekran z kanapy, na której była zwinięta, tłumacząc dla niego dokumenty. - Protestujący i Pani Mill czują wystarczającą pasję, aby umrzeć za swoją sprawę. - Większość zostałaby męczennikami. Kaleb włożył ręce do kieszeni uszytych na miarę szarych spodni od garnituru, rękawy jego białej koszuli były podwinięte aż do przedramion. - Rozważam spełnienie ich życzenia. Musiał skupić się na przebudowie podstawowych fundamentów Sieci po wykorzenieniu infekcji, a nie na ludziach, którzy nie mogli poradzić sobie ze zmianą. - Przestań być dużym złym Kalebem Krychekiem i chodź usiądź obok mnie. Przyjmował rozkazy tylko od jednej osoby. Siadając po jej lewej stronie, objął ją ramieniem, gdy pochyliła się do niego. - Nazywają siebie Głosem Ciszy - powiedziała, uderzając o usta laserowym długopisem, którego używała. - I uczynili swoją misją to, żeby zademonstrować, że są pokojowi i niezwiązani z Czystymi Psi. - Mały przebłysk inteligencji. - Kaleb obiecał stracić każdego, kto spróbuje ożywić ludobójczą grupę fanatyków. - Zakłócają spokój. Sahara klepnęła go w rękę. - Normalna reakcja w normalnym ustroju politycznym. - Nie jesteśmy zwyczajnym ustrojem politycznym. To jest dyktatura. Nic innego z Siecią na krawędzi kataklizmu nie zdałoby egzaminu. Sahara obróciła głowę i złożyła pocałunek na jego przedramieniu przez bawełnę koszuli świetnej jakości, a długie pasma jedwabnych włosów nasunęły mu się na czoło.

- Rada by ich uciszyła, zakończyła ich życie za to, że odważyli się podważyć istniejący stan. To było delikatne przypomnienie, że Kaleb spędził swoje życie prowadząc do upadku tej skorumpowanej struktury. Przez kilka kolejnych minut rozmyślał nad protestującymi, a potem wyłączył ekran. - Mogą protestować tak długo, jak chcą, dopóki nie zagrożą stabilności Sieci. - Sądzę, że potrzebujemy różnych głosów. - Sahara usiadła i po tym jak odłożyła tablet i długopis na dywan, z zamyślonym wyrazem twarzy zwróciła się do niego. - W pierwszej kolejności To próba stworzenia jednolitego społeczeństwa doprowadziła nas do tej sytuacji. Kaleb nie widział świata w taki sposób jak Sahara… jego priorytetem było zapewnienie jej stabilnego bezpiecznego życia. Nieważne jakim kosztem. - Pani Mill i jej wesoła gromadka może dostać swoją enklawę Ciszy, jeżeli będę zmuszony do wycięcia sekcji Sieci, aby powstrzymać napływ infekcji. - Ciemnoniebieskie oczy zblokowały się z jego własnymi. - Jest gorzej? - Tak, a zjadliwość wzrasta z każdym dniem. Podczas gdy empaci pozostawali zamknięci w stanie uśpienia.

ROZDZIAŁ 19 Proszę ponownie załadować wszystkie dane techniczne dotyczące wydajności rękawicy z pierwszych trzydziestu czterech dni. Nasze obecne dane prowadzą do wniosków wykraczających poza oczekiwania i mogły zostać uszkodzone podczas cotygodniowego ładowania plików. Wiadomość od dr. Edgarda Bashira do Vasica Sascha nie sprzeczała się ze środkami ostrożności, jakie umieścił na niej Lucas na czas jej wizyty w kompleksie E, wczesnym popołudniem na drugi dzień obecności empatów na tym obszarze. Inni E-Psi może nie były w stanie wyrządzić jej bezpośredniej szkody bez wymierzonego w siebie rykoszetu, ale w tym kompleksie były również Strzały i pomimo tego jak bardzo ufała Juddowi, to zespół nie był jednorodny. - Tak samo jak empaci - przypomniał jej Lucas, gdy wypowiedziała swoje myśli po tym, jak wysiedli z auta na obrzeżach żółtej strefy. Obejmując jej twarz silnymi ciepłymi rękami, ugiął lekko kolana, aby spotkać jej oczy. - Nie zapominaj o tym. Już mieli złamanie zasad bezpieczeństwa od wewnątrz. - Nie zapomnę - obiecała i przytuliła się do dzikiego ciepła jego ciała, wdychając jego zapach, dopóki jej własne komórki nie były go pełne. - Czuję się jak straszny oszust udając, że mam wiedzę dotyczącą oznaczenia E. Podczas gdy wszystko co miała to skład zebranej razem wiedzy, która mogła pomóc lub nie. Lucas pociągnął za jej warkocz. - Ekspertem jest po prostu ktoś, kto wie więcej od tych, których uczy. To ty. - Dał jej koci pocałunek, polizanie i błyskawiczna perswazja, która roztopiła jej kości. - A jeżeli chodzi o resztę - owinął szalik dookoła jej szyi - nauczysz się tego z nimi. Skupiona na jego dotyku i jego wierze w nią pogłaskała jego klatkę piersiową przez ciemnografitowy sweter zrobiony ze świetnej jakości owczej wełny. Jak większość zmiennokształtnych nie odczuwał zimna w ten sam sposób co ludzie lub Psi. Jednak był także kotem i rozkoszował się takim materiałem przy swojej skórze. Nie, żeby kiedykolwiek przejmował się tym, aby znaleźć czas na kupienie sobie tych rzeczy samemu. Ale kochał kiedy ona to robiła, a ten mały domowy gest sprawiał jej wyjątkową przyjemność. Taką jak dawał jemu zwyczaj karmienia jej czekoladą. Nie tylko tę emocję, surową i prawdziwą, Cisza ukradła jej rasie, pomyślała, ale również ogromną intymną bliskość, która tworzyła zawiły gobelin życia. - Dobrze - powiedziała po kolejnym czułym pocałunku od swojej pantery. - Jestem gotowa. Pozostałą część drogi zdecydowali się przejść pieszo, a inni żołnierze sfory rozeszli się za nimi. Pół godziny później wyszli z pomiędzy drzew kompleksu. Vasic czekał na nich, a filigranowa, ale zaokrąglona kobieta, z delikatnie kręconymi czarnymi włosami stała obok

niego. Miała na sobie gruby biały golf i dżinsy wepchnięte w zimowe buty, a jej oszałamiające oczy błyszczały od wewnątrz. - Ivy - Sascha poczuła, jak wykrzywiały się jej usta, rozpoznając empatkę z ich internetowych konwersacji. - Wspaniale spotkać cię osobiście. Odwzajemniony uśmiech Ivy był zaraźliwy. - Byłam taka podekscytowana, odkąd Vasic powiedział, że przyjdziesz. Zrobiła krok do przodu, aby uściskać Saschę, ale zatrzymała się w połowie, spoglądając na Vasica, jakby otrzymała telepatyczne ostrzeżenie. Świadomość, że Strzała postępował według znanych zasad, gdy chodziło o podchodzenie do partnera zmiennokształtnego drapieżnika, sprawiła, że Sascha sama dokończyła uścisk, a potem przedstawiła Lucasa Ivy. Vasic i Lucas już się znali. - Chcesz usiąść na moim ganku? - Ivy zapytała po tym. - Na zewnątrz jest tak przyjemnie i słonecznie. - Będzie idealnie. Sascha została poinstruowana, aby pozostać w zasięgu wzroku Lucasa i reszty zespołu bezpieczeństwa, a sugestia Ivy usunęła jakąkolwiek niezręczność wynikającą z tej sytuacji. Kiwając głową Ivy poprowadziła ją na ganek, drewno było nagrzane od promieni słonecznych. Potem, ku zaskoczeniu Saschy, młoda empatka wyszeptała: - Czy jest wycelowana we mnie broń? - Sascha zaśmiała się lekko, wiedząc, że niezależnie od tego co stanie się z pozostałymi E-Psi, Ivy Jane stanie się jej przyjaciółką. - Jak myślisz? - Czytałam, że zmiennokształtni są strasznie opiekuńczy wobec swoich wybranków. Uśmiech wyblakł, a miedziane spojrzenie kobiety przesunęło się i spoczęło na Vasicu tam, gdzie stał rozmawiając z Lucasem. - Uważasz - wyszeptała - że osoba, która była pod wpływem Ciszy przez prawie całe swoje, życie może nauczyć się czuć? Nie trzeba było być empatą, aby odgadnąć powód pytania Ivy. - Myślę - powiedziała delikatnie Sascha - że rasa Psi od dłuższego czasu sama siebie oszukiwała, jeżeli chodzi o Ciszę. Ivy zdawała się siłą przenosić swoją uwagę z powrotem na Saschę. - W jakim znaczeniu? Sascha przerwała, podziwiając małego białego psa nieznanej razy, który szybko wbiegł na ganek. Wąchając rękę Saschy, gdy ją wyciągnęła, machnął ogonem, a potem usiadł obok Ivy.

- Nikt o zdrowych zmysłach nigdy nie wyeliminował z sukcesem swoich emocji – powiedziała. - To po prostu kwestia tego, jak głęboko zostały pogrzebane. Ivy z zamyśleniem głaskała rozkosznego małego psa. - A jeżeli jest to zima w duszy? - Zaniepokojone oczy spotkały się z oczami Saschy. - Jeżeli lód jest tak scalony, że nawet kiedy pęknie, pieczętuje się sam tak szybko, jak w mgnieniu oka? - Nie wiem - powiedziała szczerze Sascha. - Są prawdopodobnie w Sieci jakieś osoby, które były intensywnie uwarunkowywane w stopniu, który zbliżył ich tak bardzo do Ciszy bez stania się socjopatą jak to tylko możliwe. - Strzały, pomyślała wpisują się w tę kategorię. - Ci ludzie - dodała z troski o serce Ivy - prawdopodobnie z jakiegoś powodu utrzymują Ciszę na tak głębokim poziomie. - Bezwzględne psychiczne umiejętności, groźba szaleństwa, historia przemocy w rodzinie. - Mogą nie chcieć jej rozbić. Dzień, w którym poczuję będzie dniem, w którym umrę. Palce Ivy zatrzymały się na futrze Królika, gdy słowa Vasica rozbrzmiały w jej czaszce. Jakkolwiek to było okrutne, Sascha starała się być miła. Ivy była taka szczęśliwa dzisiejszego ranka. Droczył się z nią, nawet jeżeli tego nie przyznał. Jednak gdy obudził się trzy godziny później, było tak, jakby nigdy nie odbyli tej rozmowy. Nigdy nie zaczęli lawirować przez kruche nitki połączenia, którego nie mogła nazwać, ale wiedziała, że go chciała. Tak bardzo. - Ivy. - Palce Saschy musnęły jej policzek. Widząc subtelną sympatię w rozświetlonych gwiazdami kardynalnych oczach Ivy, poczuła, jak zapiekły ją oczy. Zamrugała, aby pozbyć się z nich papieru ściernego i celowo odsunęła na bok myśli dotyczące Strzały, który sprawiał, że chciała wziąć młot i skruszyć lód, którego mógł potrzebować do przeżycia. - Nauczysz mnie jak się osłaniać? - zapytała Saschę. - Odbieram każdą emocję w kompleksie, łącznie ze śmiercionośnym instynktem opiekuńczym twojego partnera. Jeden zły ruch w stronę Saschy i Ivy wiedziała, że miałaby pazury wbite w gardło. Nawet teraz mogła poczuć na sobie dziko zielone oczy alfy zmiennokształtnych, pomimo, że stał kilka metrów dalej. - Ivy - w jej umyśle pojawiła się pieszczota lodowato zimnej wody - obawiasz się Lucasa Huntera. Palce zwinęły się w jej dłoniach, a oddech przyśpieszył na jego przepiękne brzmienie. - Czytasz w moich myślach? - Nie, tylko język twojego ciała i mimikę. Ivy chciała się z nim droczyć, ale nie mogła znaleźć do tego serca. Słowa Saschy uświadomiły jej, że Cisza Vasica mogła być mechanizmem przetrwania.

- Nie bój się, nie pozwolę mu cię skrzywdzić. - Powiedział potem. Ivy poczuła się tak, jakby została owinięta jego ramionami. Poddając się spojrzała przez kompleks i spotkała jego krystalicznie szare oczy, które ją obserwowały. - Wiem. - Zanim nauczę cię, jak się osłaniać - powiedziała w tym samym momencie Sascha zamyślonym głosem - powiem jeszcze tylko jedną rzecz związaną ze wcześniejszym tematem. Ivy złamała intymność kontaktu wzrokowego z Vasiciem i zobaczyła, że kardynalna empatka również go obserwowała. - Co? - Znam dwóch mężczyzn, którzy byli kiedyś tak samo nieosiągalni jak twój Strzała. - Judd Lauren – zgadywała, nie trudząc się zaprzeczaniu opisaniu Vasica przez Saschę. Był Strzałą Ivy. Rościła sobie do niego prawo. – I? - Kaleb Krychek. Ivy zadrżała, naciągając rękawy swetra na dłonie. - On wciąż… - Tak - przytaknęła Sascha. - Z wyjątkiem, gdy chodzi o jego partnerkę. Jeżeli odniesiesz sukces w roztrzaskaniu lodu, musisz być przygotowana na radzenie sobie z mężczyzną tak oddanym i zaborczo opiekuńczym jak każdy zmiennokształtny. Ivy nie wiedziała nic o mężczyznach lub związkach, ale wyobrażenie, że Vasic patrzył na nią tak, jak Lucas Hunter na Saschę… sprawiło, że każda komórka jej ciała wibrowała z potrzeby tak głębokiej, że czuła, jakby się z nią urodziła. - Jeżeli chodzi o Judda - powiedziała Sascha. - Tydzień temu widziałam go, jak upadł przez zgraję szczeniąt, które zdecydowały się zmusić go, aby bawił się z nimi w berka. - Zamknęła rękę na ręce Ivy i ścisnęła. - Widziałam jak się śmiał, Ivy. - Oczy kardynalnej zabłyszczały od wilgoci - a nie mogłam nawet sobie tego wyobrazić, gdy pierwszy raz go spotkałam. Wewnątrz Ivy konfetti uniosło się w górę na delikatnej bryzie. * Vasic zauważył łatwość, z jaką Ivy zaakceptowała uścisk Saschy na koniec ich dwugodzinnej sesji i instynktownie sprawdził jej tarcze w Sieci Psi. Pęknięcia były widoczne jak ostre odłamki i groziły odkryciem jej obecności w Sieci. - Ivy – powiedział, jak tylko para Ciemnej Rzeki opuściła kompleks.

Jej umysł z poufałą intymnością dotknął jego, telepatyczne prywatne połączenie. - Tak? - Przyjmiesz moją pomoc w osłanianiu cię w Sieci Psi? - Jeżeli powiedziałaby „nie”, musiałby znaleźć inny sposób, aby ją chronić. Nie zmusiłby jej lub pozbawił wyboru, nie uwięził tak, jak była zamknięta w komnacie odnowy, w ten sam sposób tak wiele razy był ograniczany jako dziecko. Ivy zawahała się w drzwiach do chaty. - Jeszcze nie - powiedziała w końcu. - Mogę teraz zapieczętować pęknięcia. - Odszukała jego oczy. - Posiadanie twoich tarczy wokoło oślepia mnie, a muszę być w stanie zobaczyć infekcję. Było niemal tak, jakby się tłumaczyła i nie chciała zranić jego uczuć, kiedy wiedziała, że nie miał żadnych. Nie, w ogóle nie rozumiał Ivy. - Zamiast tego będę pracował z innymi Strzałami nad zaporą sieciową dla tej sekcji powiedział. - Dam ci wolność pracowania nad infekcją bez nadzoru ze strony niepożądanych źródeł. Obracając się na pięcie, podeszła i dołączyła do niego, gdzie stał w pobliżu sosen najbliżej jej chaty. - To brzmi doskonale. Nie sądzę, że Sieć jest na nas gotowa. - Ivy zawsze uśmiechała się jakąś częścią ciała, ale teraz nie było żadnego światła w jej oczach, żadnego wygięcia ust. - Sesja nie poszła dobrze? - Och nie, było niesamowicie. - Potarła skroń i wiedział, że głowa wciąż jej dokuczała. Sascha nauczyła mnie, jak tworzyć wewnętrzne tarcze, więc nie zostanę ponownie przytłoczona jak w przypadku Lianne… jednak z jej doświadczenia wynika, że nie możemy całkowicie wyłączyć naszych zdolności. Vasic już zaczął to podejrzewać. - Wasza empatia funkcjonuje jako dodatkowy zmysł, analogiczny do wzroku, czy słuchu. W ten sam sposób jego teleportacja mogła być równie dobrze jego kolejną kończyną, była tak zintegrowana z jego ciałem. - Tak. - Wpychając ręce do przednich kieszeni dżinsów wpatrywała się w ziemię. - Po prostu… sądziłam, że to będzie lepszy świat, Vasicu. Dźwięk jego imienia na jej ustach spowodował w jego wnętrzu niedające się określić doznanie. - Jak? Ivy ponownie potarła skroń. Unosząc ręce powiedział:

- Stój nieruchomo - i zaczął wykonywać masaż głowy i szyi, którego nauczył się po własnych urazach. Ivy była tak oszołomiona kontaktem skóra-skóra, że zabrało jej kilka sekund, zanim przyjemność tego co robił, przeniknęła jej zakończenia nerwowe. Jęcząc pozwoliła głowie opaść do przodu, a dłonie oparła o jego pierś. Boże, zaczynała nienawidzić tego głupiego munduru, który tak efektywnie oddzielał jego ciepło i siłę od jej dotyku. Ale jego palce, jego dłonie… - Ivy. - Hmm. Z zamkniętymi oczami skupiła się jedynie na czuciu tych silnych palców, zabierających jej ból i zamieniających podczas tego procesu jej kości w galaretę. Więcej, więcej, chciała żądać, bezwstydna w swoim realnym głodzie jego osoby. - Dlaczego myślałaś, że świat będzie lepszy? Ivy zapomniała, o czym wcześniej mówiła. Musiała zmusić głęboko upity przyjemnością mózg, aby wydobył z zakamarków wątek rozmowy. - Po upadku Ciszy - wymruczała z wciąż zamkniętymi oczami - kiedy i jeżeli w ogóle pozwalałam sobie to wyobrażać - jęknęła znowu, gdy przesunął ręce na jej kark. - Zawsze sądziłam, że świat będzie błogim miejscem. - Wykrzywiła usta. - Ale nie ważne, czy ludzie wciąż będą próbowali się wzajemnie ranić. - Masz na myśli atak na Liannę. Skóra Ivy była delikatna pod zgrubiałymi opuszkami palców Vasica, ale zamiast odsunąć się, przysunęła się bliżej. Jej bliskość zwiększała swędzące uczucie pod jego skórą, ciche przypomnienie, że nie powinien jej dotykać, ale nie zerwał kontaktu. Jego pracą było dbanie o nią i było jasne, że to łagodziło jej cierpienie. - Członek własnej rodziny Lianne obrócił się przeciwko niej - powiedziała prawie po minucie - to sprawia, że martwię się tym, co się stanie, gdy reszta osób z oznaczeniem E stanie się aktywna. Jak wielu z nas umrze? Vasic spojrzał na jej pochyloną głowę, miękkie czarne loki błyszczały w świetle, które przechodziło przez liście powyżej i wiedział, że brutalna odpowiedź, którą miał, zrani ją. Więc powiedział tylko: - Nawet najlepsi jasnowidze na świecie nie mogą przewidzieć przyszłości ze stuprocentową pewnością. Ivy uniosła głowę z krzywym uśmiechem.

- Mówisz, że niepotrzebnie się martwię - nie czekając na odpowiedź, spojrzała mu prosto w oczy. - Może tak, ale jakoś nie mogę przestać. Miał niewytłumaczalne przeczucie, że już dłużej nie rozmawiali o empatach. * W następnych dniach kompleks wpadł w spokojny znajomy rytm. Osiemnaście osób w jego obrębie powoli przestało stanowić indywidualne jednostki i stawało się społecznością i jak każda społeczność mieli swoje podgrupy. Z empatów Ivy była najbliżej z Changiem i Jayą, jednak Penn całkiem często dołączała do ich dyskusji. Szkot wykazywał tendencję do mówienia tak dużo jak Strzała, ale gdy przemawiał był zwięzły i przenikliwy w swoich komentarzach. Resztę wiązały różnorodne relacje. Chang przyjaźnił się z Brigitte, podczas gdy Ivy nie mogła pokonać dystansu starszej kobiety. Isaiah pozostawał opryskliwy, ale spokojny Penn był w stanie go tolerować i tak to działało. Nikt nie był wyizolowany, czy samotny, co stanowiło główny cel. Oczywiście Strzały trzymały się w swoim towarzystwie. Zauważyła jednak, że kilka spędzało czas ze swoimi E, kiedy mogli równie dobrze zachowywać dystans. W szczególności Abbot nigdy nie był zbyt daleko od Jayi. Jeżeli chodziło o nią, to zdołała przekonać Vasica do jedzenia z nią częściej niż rzadziej. Po tych znakomitych minutach, podczas których zamienił jej krew w miód, nie dotknął jej ponownie, ale już była uzależniona. Torturą było siedzenie tak blisko i nie żądanie powtórki, ale bycie z nim było tego warte… jednak często oszukiwała ubierając sweter, który ciągle ześlizgiwał się z jej ramienia. Kiedy go poprawiał, a on zawsze zauważał i robił to bez słów, czuła się, jakby ją głaskał. - Proszę bardzo - powiedziała czwartego dnia po wizycie Saschy, podając mu kilka zbożowych batoników, zanim usiadła obok niego na ganku. Jej teraz ulubiony sweter otulał ją ciepło. - Twoje codzienne super smaczne śniadanie. Już wyniósł napój, który dla niego przygotowała, wraz z jej miską z płatkami i mlekiem. Vasic z przedramionami opartymi o mięśnie ud zjadł jednego, po czym udzielił odpowiedzi. - Jesz te same płatki każdego dnia. - Tak, ale mają smak suszonych owoców i jagód jak również są mieszanką zbóż. Twoje batoniki są uosobieniem mdłego smaku. - Mimo wszystko to była prawda. - Proszę. - Nabrała pełną łyżkę swojego śniadania. - Spróbuj. To co stało się później, spowodowało, że się na niego zagapiła. Naprawdę pochylił się i zaakceptował jej ofertę. - Mają zbyt wiele aromatów – to była jego konkluzja.

Palce Ivy zwinęły się na dźwięk jego głosu, tak intensywnego i wypełnionego emocjami, że zaczęła zastanawiać się, jakby brzmiał, gdyby kiedykolwiek stracił kontrolę. Zjedzenie łyżki płatków dało jej czas na myślenie. Uświadomiła sobie, że jej usta poruszały się po tym samym ciepłym metalu, którego on przed chwilą dotykał. Zarumieniła się z powodu tej małej intymności i powiedziała: - Przykro mi, ale nie masz prawa głosu. Nie, kiedy jesz tylko batoniki zbożowe i to samo przyjmujesz w płynnej formie. Vasic nie rozumiał, dlaczego zrobił to, co zrobił. Wiedział tylko, że Ivy była niezwykła. Mimo że dołączyła do kompleksu z najpoważniejszymi fizycznymi i psychicznymi ranami, okazała się być jedną z najsilniejszych tutaj osób. Włączając w to Strzały. Podczas gdy Vasic i inni radzili sobie z dramatycznymi zmianami w Sieci Psi, próbując sztywno trzymać się swojego uwarunkowania, Ivy jechała na fali. Za każdym razem, gdy uderzała w mur, myślała o problemie ze zdecydowaną koncentracją, która powodowała dwie małe pionowe linie pomiędzy jej brwiami, a potem znajdowała sposób na jego obejście. Jego myśli nie były takie elastyczne jak jej, ale to powodowało te dziwne nieoczekiwane wydarzenia w ciągu ostatnich trzech dni. Podczas gdy inni E ciągle szarpali jego zmysły, Ivy już dłużej tego nie robiła. Jednak dogłębnie badała swoje możliwości. Było tak, jakby jego umysł tworzył specjalne kategorie dla tej empatki, której telepatyczny głos był tym, którego przyzwyczaił się słuchać. Było zbyt cicho w jego głowie, kiedy spała, a on był na nocnej warcie. Jego ciało również odpowiadało na jej w sposób tak obcy, że nie miał żadnego doświadczenia w radzeniu sobie z tą reakcją. Teraz wzięła kolejną łyżkę płatków, a on zobaczył złocisto-kremowe zbocze jej obnażonego ramienia. Sięgnął i fizycznie podciągnął sweter z powrotem na miejsce.

ROZDZIAŁ 20 Ivy prawie upuściła miskę. Stabilizując ją za pomocą telekinezy, cofnął swoją rękę do pierwotnej pozycji, a jego oczy spoczęły na dwóch Strzałach przechodzących wojskowym krokiem na drugi koniec kompleksu. - Jesteś lepsza w kontrolowaniu swoich umiejętności? - Zapytał przecinając mocno napiętą ciszę. - Nie w kontrolowaniu - powiedziała w końcu, jej głos był lekko zdyszany. - To wymaga z mojej strony bardziej świadomego procesu decyzyjnego. Ale coraz łatwiej robić mi to instynktownie. - Jej miska wydała głuchy odgłos, gdy odstawiła ją na drewniany ganek. - Czy to ma jakiś sens? - Strzały nie uznają instynktu, ale jest niepodważalne, że czasami nasze reakcje w określonych sytuacjach są tak szybkie, że mogą zostać tak zaszeregowane. Obracając się do niego, Ivy zgięła jedną nogę na ganku w taki sposób, że pomiędzy jej kolanem i jego udem było zaledwie kilka centymetrów. - Jak zatem to nazwiesz? - Powtórzenia i trening dopóki wiedza jak reagować na problematyczne sytuacje nie zostanie wypalona w naszych komórkach. - Jak? - wyszeptała cicho. - Jak was tego uczą? Pomyślał o tym, jak gdy był dzieckiem w kółko łamali mu rękę, dopóki nie przestał płakać, o byciu przez godziny uwięzionym w dusznej skrzyni, dopóki nie nauczył się psychicznie regulować temperatury ciała, o byciu wrzucanym do komory deprywacji sensorycznej, aż nie nauczył się osiągnąć pustki, a potem spojrzał na Ivy. - Zwyczajnie, rutynowe powtarzanie. - Te miedziane oczy, które widziały zbyt wiele nie oderwały się od jego. - Okłamujesz mnie, Vasicu. - Są pewne rzeczy, które nie powinny znaleźć się w twojej głowie. Te ciche słowa złamały Ivy serce. Czerpiąc odwagę z jego wcześniejszego zaskakującego zachowania, musnęła opuszkami palców jego rękawicę. Była twardą zimną skorupą, ale była częścią jego. - Zaufaj mi. Nie przełamał intensywnego i intymnego kontaktu wzrokowego.

- Dla mnie jest już za późno, Ivy. Skup swoją energię na tych, których możesz ocalić. Ivy nie powiedziała nic, gdy wstał, a jej palce ześlizgnęły się z rękawicy. Odszedł bez słowa. Wysoki, silny i samotny szedł przez polanę. Ocalił jej życie, był sercem psychicznej tarczy chroniącej każdego E tutaj, w ułamku sekundy stałby się żyjącą fizyczną tarczą dla każdego z nich. Jednak nie oczekiwał od niej niczego, ani też od świata. Nie wiedziała, jak się do niego przedostać, powiedzieć mu, że miał do tego prawo. Ponieważ jeżeli to, co podejrzewała, było prawdą, to Strzały nie były tylko zabójcami jak sami często siebie opisywali, ale stanowili ostatnią linię obrony przeciwko bezgranicznej ciemności, która lizała krawędzie rasy Psi i mogły zawsze polizać ją w odwecie. Ta instynktowna reakcja została potwierdzona w historycznych zapisach medycyny psychicznej, które w ciągu ostatnich trzech dni ściągnęła z Sieci Psi. Zawierały katalogi prawdziwych wskaźników chorób psychicznych występujących w rasie Psi, całe spektrum, włączając w to sprawy podejrzanych lub skazanych szalonych przestępców. - Sięgnęłam dwieście lat wstecz - powiedziała do Saschy później tego dnia pomiędzy drzewami po tym, jak kardynalna skończyła swoją sesję z Pennem. - Rezultaty są prawie identyczne. Pewien procent populacji zawsze staje się szalony i jest zawsze wyższy niż u innych ras. - Cena za nasze umiejętności? Liście wiecznie zielonych drzew w tym regionie rzucały koronkowy cień na twarze innych empatów. - Z tego wszystkiego co odkryłam wynika, że Cisza tego nie zmieniła. Sprawiła jedynie, że łatwiej było ukryć się prawdziwym psychopatom, podczas gdy ci, którzy potrzebowali pomocy, byli po cichu eliminowani. Sascha skierowała spojrzenie na Strzały widoczne w kompleksie. - Cokolwiek zrobili - powiedziała Ivy z zaciśniętym brzuchem i zaciętym głosem - zrobili to wierząc, że pomagają swoim ludziom. Zobaczyła tę prawdę w bezlitosnym instynkcie opiekuńczym Vasica, w ranach Cristabeli i w intensywności Abbota na warcie. - Nie możemy ich winić. Ivy nie pozwoliłaby nikomu w ten sposób skrzywdzić Strzał. - Nie winię - powiedziała miękko Sascha - ale sądzę, że oni obwiniają samych siebie.

Ivy zaczerpnęła gryzącego zimnego powietrza, sople zwisały z gałęzi naprzeciwko niej w pięknych niebezpiecznych kawałkach. - Tak - wyszeptała. - To niesprawiedliwe, kiedy robią tak dużo, aby utrzymać bezpieczeństwo Sieci. Dane, które ściągnęła, nie stwierdzały tego wprost. Nigdy nawet nie odnosiły się do Strzał. Jednak niemożliwym było przegapienie surowych różnic w pewnych ponurych statystykach z przed i po założeniu zespołu. Były to informacje, po które zgłosiła się do Vasica. Nie uświadomił sobie co jej przekazuje i jak pouczające były dane, które zaczęła gromadzić. - Nikt nigdy nawet nie wspomina o seryjnych zabójcach, którzy nagle przestali zabijać. - Zbyt wiele, aby zostało usprawiedliwione statystycznym modelem. Zanim utworzono zespół, procent był tak wysoki, że oczywistym było, że drastycznie wyrównali szanse. - Kto inny, jak nie Strzały, zajmowałby się tą brudną robotą, rok po roku, dekadę po dekadzie? - Ponieważ potwory ciągle się rodziły i tworzyły horror. - Na pewno nie policja. Sascha, z oczami bez błysku gwiazd, pochyliła się i podniosła szyszkę w połowie zakopaną w śniegu. Zdmuchując skrzącą się biel, przebiegła palcami po krawędziach i wyprostowała się. - Zgadzam się z tobą. Strzały są jedyną realną kontrolą nad ciemnym elementem naszej rasy. Kardynalna zrobiła pauzę, a potem ciągnęła dalej. - Sądzę, że kiedy zespół został założony, chodziło o robienie czegokolwiek, co było konieczne do uchronienia Ciszy przed upadkiem. Nawet jeżeli mogę się nie zgadzać z działaniami tych pierwszych Strzał, mogę zrozumieć, że to pochodziło z pragnienia ochrony rasy Psi. - I teraz wiedzą, że Cisza nie była rozwiązaniem - powiedziała Ivy, wybaczając tym pierwszym Strzałom ich niewątpliwy udział w duszeniu i grzebaniu oznaczenia E. - Strzały z tego pokolenia starają się przywrócić równowagę. Wiem, że Vasic bez mrugnięcia okiem przyjąłby za mnie kulę. - Tak - odpowiedziała natychmiast Sascha. - Rdzeń opiekuńczości zawsze w nich był, nawet jeżeli był zwrócony w złym kierunku… i mam przeczucie, że zespół był manipulowany przez kogoś u władzy do podejmowania pewnych działań. Obejmując się ramionami Ivy powiedziała. - Wiesz od jak dawna są z Kalebem Krychekiem? Kardynalny Tk był uważany za najbardziej bezwzględnego mężczyznę w Sieci, ale z tego co zaobserwowała podczas krótkich wizyt Krycheka w kompleksie, Vasic wydawał się traktować go jak równego sobie. Sascha pokręciła głową.

- Moje kontakty są niewielkie, jeżeli chodzi o informacje dotyczące zespołu, ale Judd powiedział, że Ming LeBon był ich uznanym liderem przez dwie dekady. Powiedziałabym, że jako była Strzała głęboko mu ufał. - Upuszczając szyszkę druga empatka wsadziła ręce do kieszeni zimowego płaszcza w kolorze głębokiego akwamarynu. - Nie mam żadnego dowodu, ale biorąc pod uwagę to co wiem o skłonnościach Minga i w połączeniu z zespołem przenoszącym swoją lojalność na Kaleba, sądzę, że Ming starał się zmienić ich w swój osobisty oddział zabójców. Ivy zatrzymała się. - Wierzyli mu, a on ich wykorzystał. Zdrada uderzyłaby prosto w serce lojalności, która wiązała Strzałę ze Strzałą, jedyną rzeczą, na której, co było oczywiste, opierał się każdy członek zespołu. Włączając w to Vasica. Został porzucony jako dziecko, torturowany, a potem wykorzystany. Nigdy nie powiedział jej nic z tego, ale Ivy słuchała. I połączyła dziecko, które zaczęło trening w wieku czterech lat z mężczyzną, który nazywał swoich rodziców określeniami „kobieta, która mnie urodziła” i „mój biologiczny ojciec”. Są pewne sprawy, które nie powinny znaleźć się w twojej głowie. Nikt, kto był traktowany z dobrocią, nie stawał się tak pokryty lodem. Był raniony. Ciągle i ciągle. Potem, co musiało być ostatecznym druzgocącym doznaniem, dowiedział się, że okropne rzeczy, które polecano mu wykonywać dla dobra jego rasy, były wykonywane, aby Ming LeBon mógł osiągnąć pełnię władzy. Każdy mięsień w jej ciele napiął się do granic możliwości. Chciała zniszczyć system, który pozwolił, aby to się wydarzyło. - To nie wydaje się sprawiedliwe, Sascho, to że każda Strzała powinna być samotna i pozbawiona wdzięczności w ciemnościach. Obejmując Ivy ramieniem, Sascha zaczęła prowadzić ją z powrotem do kompleksu. - Pamiętasz, co powiedziałam ci o Alice Eldridge? Ivy zajęło kilka sekund, aby przemówić przez gniew. - Oczywiście. - Ivy współczuła uczonej, która, jak powiedziała jej Sascha, została siłą wprowadzona w stan hibernacji na ponad jeden wiek. - Cóż, książka Alice, którą pozwoliła mi skopiować dla was wszystkich, zawiera rozdział zawierający wiele wypowiedzi przyjaciół i ukochanych empatów. - Gwiazdy powróciły do jej oczu i Sascha uśmiechnęła się do Ivy z wyrazem twarzy, który przedstawiał coś w stylu

niespodziewanej figlarności. - Najczęściej powtarzającym się słowem w tej całej sekcji jest ‘upór’. Najwyraźniej E-psi mają problem ze spisaniem kogokolwiek na straty. Powiedziałabym, że twoja Strzała nie ma żadnych szans. - Ivy w odpowiedzi uśmiechnęła się niepewnie. - Nie - odparła - nie ma. To nie będzie łatwe. Istniało wysokie prawdopodobieństwo, że zawiedzie w misji strzaskania obrony swojej Strzały, ale Ivy nie przetrwałaby brutalnej odnowy, gdyby była płochliwa. Jeżeli Vasic potrzebował do przetrwania Ciszy, była tylko jedna rzecz i będzie bardzo bolesna, uznanie, że może nigdy naprawdę go nie poznać. Jednak zaakceptowałaby to, ponieważ postąpienie w inny sposób zraniłoby go. Ale jeżeli jej waleczny kapłan używał izolacji z uwarunkowania do karania siebie za zbrodnie innego mężczyzny, tego, który poświęcił serca dobrych ludzi na ołtarzu władzy, wtedy Ivy nie zamierzała mu na to pozwolić. Ani teraz ani kiedykolwiek. * Późno tej nocy Vasic sprawdził Sieć Psi i odkrył infekcję. Macki zgubnej ciemności całkowicie najechały na kompleks, jednak nie dotykały jeszcze żadnego umysłu wewnątrz niego. Przeciwko każdemu jego instynktowi było pozostawienie Ivy i pozostałych w zainfekowanym środowisku, ale usunięcie ich byłoby zaprzeczeniem ich natury. Po rzuceniu ostatniego spojrzenia, porzucił psychiczny plan i przeskanował obszar. Był spowity nieprzeniknioną ciemnością bezksiężycowej nocy, chaty pozostawały ciche, a jedynymi poruszającymi się były Strzały na warcie. Chociaż jeden nie znajdowała się tam gdzie powinien. - Abbot, raport. - Sir. Jestem z Jayą. Miała koszmar i zażądała, abym pozostał w jej pobliżu. - Czy potrzebuje opieki medycznej. - Nie. Wierzę, że ona… się boi. Vasic rozważał, czy powinien odwołać Abbota ze służby. Wybrał młodego Strzałę do swojego oddziały nie dlatego, że Cisza Abbota była nieskazitelna, ale dlatego, że pękała w nieobliczalny i potencjalnie niebezpieczny sposób, zespół potrzebował wiedzieć, czy ich bardziej uszkodzeni członkowie mogą pracować w przyszłości z empatami. Na skutek psychicznego stanu Abbota, Vasic i inny starszy członek jednostki uważnie obserwowali tego mężczyznę pod każdym względem. Wkrótce stało się jasne, że ustabilizował się w nieprzewidywalny sposób. Jego osobowość była bardziej poukładana i opanowana niż miesiąc temu, a jego skupienie skoncentrowane

i przenikliwe. Problemem było to, że przejawiał zbyt głębokie przywiązanie do swojej empatki. - Vasicu? - W chacie Ivy zapaliło się światło. Wychwycił drżenie w jej głosie i natychmiast obrócił głowę w jej kierunku. - O co chodzi? - Po prostu… Był na ganku zanim skończyła, otwierając drzwi. Kiedy podeszła prosto do niego, zwijając się przy jego piersi, podczas gdy Królik opierał się o jej nogi, zrobił to co widział, że ludzie i zmiennokształtni robią, aby zaoferować pocieszenie i zamknął dookoła górnej części jej ciała ramiona. I wiedział, że Abbot nie był jedyną Strzałą, która przywiązała się zbyt mocno do swojego empaty. Trzymając ją przy sobie odzianą w rękawicę ręką, Vasic objął jej kark drugą, a ciepłe loki opadły na jego palce. Jej spodnie od piżamy były z zielono-białej bawełny, ale górna część ciała była odziana jedynie w cienką koszulkę na ramiączkach. Kiedy ciągle drżała i próbowała przysunąć się bliżej, a jej ręce uwięzione były pomiędzy nimi, użył swojej telekinezy, aby zmodyfikować powietrze wokoło niej i wytworzyć ciepło. W tym samym czasie zacieśnił uchwyt i rozszerzył nogi, pozwalając jej stanąć stopami pomiędzy jego butami. Wydawało się to działać. Skóra Ivy rozgrzała się pod jego opuszkami, które gładziły brzegi jej twarzy i pod dłońmi, które obejmowały jej ramiona. Każda inna część jego ciała była osłonięta, jego mundur był zaprojektowany, aby chronić… ale teraz była to bariera, która powstrzymywała go od poczucia lekkiego ciężaru jej pięści przy jego sercu czy pulsu, który bił dziko pod zarumienioną złotą skórą. Nie rozumiał, dlaczego to miało znaczenie, ale miało. - Ogrzałeś je. Pomimo swoich słów pozostała zwinięta przy nim, a poświata z kuchennej lampy przelewała się do nich na ganek. Poprzez wykonanie minutowej teleportacji przemieścił ich w pełni do wnętrza chaty i zamknął drzwi. Ivy była otwarta na wiele spraw, ale również miała swoją prywatną stronę… a to… to było prywatne. Zaciskając rękę na jego piersi w ruchu, który zobaczył, ale go nie poczuł, powiedziała: - Czy ty właśnie nas teleportowałeś? - Tak - spojrzała w górę z niepewnym uśmiechem. - Czy kiedykolwiek myślisz o tym, jak niesamowite jest to, że potrafisz to zrobić?

- Nie - dla niego to była przyczyna, przez którą spędził swoje dzieciństwo w potwornym bólu. - W każdej chwili możesz udać się gdziekolwiek chcesz. - Kładąc głowę z powrotem na jego piersi ciągnęła dalej. - Możemy dzisiaj się gdzieś udać? - Wstrząs przeszedł przez jej ciało. Tylko na trochę? Vasic ocenił stan bezpieczeństwa, połączył się ze swoimi Strzałami i otrzymał te same raporty. Żadne z jego mężczyzn i kobiet nie spało nawet ci, którzy nie mieli służby. - Nie dzisiaj - powiedział. - Zabiorę cię innego dnia. - Dlaczego nie dzisiaj? Unosząc rękę do skroni, potarła ją. - Nie, czekaj, mogę to teraz poczuć… empaci, ociekamy strachem… Jej oczy, te duże przenikliwe oczy wpatrywały się w niego. Złota otoczka skrzyła się na tle miedzi. - Wszyscy mamy koszmary? - Większość - zmusił się do wypuszczenia jej teraz, gdy była stabilna. - Isaiah, Brigitte i Penn wydają się być odporni na niespodziewane wydarzenia, ale zostali obudzeni reakcją innych. Przeczesując rękami włosy Ivy powiedziała. - Dobrze, dobrze, pozwól mi pomyśleć. Zdecydowane kiwnięcie głową. - Muszę być w Sieci Psi. Idąc za nią zobaczył to samo co ona.

ROZDZIAŁ 21 - Penn, Brigitte i Isaiah - powiedział, gdy wrócili - są najdalej od infekcji w odniesieniu do ich lokalizacji w Sieci. - Dopóki Ivy i Jaya są na krawędzi natarcia. - Zamierzam dotknąć podstawy pozostałych. - Zamykając oczy, skupiła się na telepatii, więc miał szansę, aby jej się po prostu przyjrzeć. Jej skóra był delikatna, obojczyki były w porządku, ale jej krągłości były diametralnie inne w stosunku do jego ciała. Bez ostrych krawędzi, tylko miękkie zaokrąglenia. Wszystko w niej obiecywało przeciwieństwo bólu. Kiedy jedno ramiączko zsunęło się, gdy ponownie przesunęła ręką po włosach, nie nasunął go, zafascynowany smukłą linią jej ramion, kremową pulchnością górnego stoku jej piersi. Dałoby się, analizował, używając mocy telekinetycznej pchnąć cienką jedwabną tkaninę w dół, odsłaniając całą pierś. Żar w dole ciała obudził go do życia… i skóra Ivy jak dojrzała brzoskwinia. Szarpiąc ramiączko trzęsącym palcem, powiedziała: - Jaya była najbardziej wstrząśnięta. Abbot w zasięgu wzroku uspokaja ją. - Jej oddech był szybki i płytki. - On gra z nią w karty. Na ile Vasic pamiętał, młoda Strzała nie wiedział jak grać w karty. - Przegrywa? - zapytał, zdając sobie sprawę, że przekroczył linię w podglądaniu Ivy, przez sposób w jaki to robił. - Strasznie - odpowiedziała zanim zdążył zadać pytanie - ale Jaya mówi, że szybko się uczy. Skorumpujemy wszystkie twoje Strzały. Pomyślał o cieple jej skóry pod jego dłonią, o pieszczeniu jej loków, słodkich krzywiznach, które pod jego ręką topniałyby jak miód. Była najbardziej miękką, najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek dotykał i chciał jej doświadczyć ponownie, chciał zaangażować się w ten dotyk, nie zważając na ból związany z treningiem lub zimnym warunkowaniem. - Być może – powiedział, obserwując jej pogłębiający się rumieniec, ciągle spoglądając na nią w sposób, który wiedział, że był seksualny. Powinien przeprosić. Nie zrobił tego. - Ale kontynuował - ta korupcja nie oznacza, że staną się uszkodzeni. - Kłamstwo. Ivy niszczyła w nim rzeczy, które dla jego własnego bezpieczeństwa nie powinny być zniszczone. Nawet teraz zauważył, pełen zdumienia na samego siebie, teksturę jej skóry otaczającej mostek, palce zwinęły się w jego ręce. To była ręka przy ramieniu, do którego przyczepiona była rękawica. Rękawica umożliwiająca mu funkcjonowanie na wielu poziomach. Jeden z nich był do kontrolowania broni, która jednym uderzeniem mogła unicestwić setki. Ręce, które chciał położyć na Ivy były rękami mordercy. Lód ugasił żar.

- Muszę sprawdzić Sieć. Ivy chwyciła gruby pomarańczowy kardigan, który musiała zostawić na krześle, gdy szła do łóżka i włożyła go. - Pójdę z tobą. - Powinnaś pozostać bezpieczna w chacie. Zatrzymała się przed nim i zacisnęła zęby. - Jeśli na zewnątrz będzie zagrożenie, możesz mnie teleportować, zanim zdążę je zobaczyć. Nie chcę być sama. - Spojrzała w dół na Królika. - Nie to, że nie jesteś wspaniały - uspokajała zwierzątko. Zauważył jej drżące wargi, zanim je zagryzła i zrozumiał z jakim strachem o innych się mierzyła. - Jest zimna noc. Powinnaś to ubrać. - Przyniósł ciężki płaszcz, którego używał, gdy szedł w bardzo zimne miejsce i nie chciał tracić energii na utrzymywanie temperatury ciała, pomógł jej z nim. Przytłoczył ją, zamek sięgał jej do ust, a ręce topiły się w rękawach, dopóki ich nie podwinął w górę. Wtedy skierował ją do blatu kuchennego. - Przygotuj swoją ulubioną herbatę. - Wiedział, że ten smak sprawi, że poczuje się bardziej komfortowo. - Mogę poczekać. Gdy stali w gwieździstą noc pięć minut później, Ivy z rękami owiniętymi wokół kubka z herbatą i stopami w śniegowcach, Królik pomknął za nimi. Podając Vasicowi herbatę do potrzymania, Ivy pogłaskała i przytuliła psa, zanim zaniosła go do jego małego łóżka. - Zostań tu, Króliku. Dla ciebie jest za zimno na dworze - usłyszał jej delikatny szept, dźwięk niosący się w noc. Była z nim chwilę później. Naciągając jej kaptur płaszcza na głowę, zatrzymał się, aby sprawdzić drużynę. - Nerido, odpocznij - powiedział do jednego z połączeń. - Przejmuję wartę .- Tamten Tk wysłał krótkie potwierdzenie. - W jaki sposób mierzysz poziom uszkodzenia Strzały? - w ciemności kwadrans później zabrzmiał przyjacielski głos Ivy. - Czy łamią Ciszę, czy to coś innego? - To jest odmienne dla każdego z oddziału. Zatrzymała się z nim w nocnym cieniu drzew. - Niektórzy z nich - powiedziała uroczystym tonem - nigdy nie łamią Ciszy, czyż nie? Oni. Tak, jakby on nie był na tej liście.

- Niektórzy są do tego psychicznie niezdolni. - Myślał o tym, jak wiele jej ujawnił, nie dlatego, że nie ufał Ivy, ale dlatego, że pewna wiedza mogła narazić ją na niebezpieczeństwo. - W części naszego treningu wykorzystywany jest narkotyk, który może resetować ścieżki neuronowe, jeśli jest używany zbyt długo. To wzmacnia nasze psychiczne zdolności, ale w ostateczności pozostawia Strzałę bez poczucia rzeczywistości. - To takie smutne. - Całkowity ból w jej wypowiedzi, jej pusty kubek wiszący na jednym palcu, nawet nie zauważyła, gdy teleportował ich stamtąd. - Czy ofiary były świadome tego co im robiono? - Nie. - To, zdaniem Vasica, było jedynym aktem miłosierdzia. - Pozostają członkami oddziału, a my upewniamy się, że żyją na najlepszym możliwym poziomie. - To nie jest nic, co przez świat zewnętrzny mogłoby być uznane za dobre życie, ale jest sto razy lepsze niż wszystko, co mogli dostać od Minga LeBona. Ich były lider używał ich, aby następnie zlecić ich egzekucję lekarzom, którzy obiecywali ich leczyć. Patton, jedyny inny Tk-V, którego Vasic kiedykolwiek spotkał, został potraktowany jak pies, kiedy stał się tak zależny od rozkazów, że stał się dla nich bezużyteczny na tym polu. Niefortunny błąd w przyjmowaniu przez niego Jaxu. Taką notatkę w jego aktach medycznych znalazł Vasic, gdy był wystarczająco dorosły, aby je shakować. Dawkowanie zostało zmodyfikowane tak, aby zapewnić, że tego typu problemy nie powrócą. Vasic powinien być użyteczny dłużej niż zwykły termin przydatności Strzał. - A ty? - Zapytała Ivy, dotykając swoją ręką jego rękawicy, tak jak zrobiła to już wcześniej. Używali na tobie narkotyków? Vasic myślał o delikatnych palcach na mechanizmie obejmującym go. - Czy rękawica cię nie odpycha? - Co? - Spojrzała w dół i się zmarszczyła. - Nie i przestań unikać pytania. Pomyślał, że powinien powiedzieć jej o wszystkim co zrobił, żeby mogła zrozumieć, kogo dotykała, ale wtedy zaczęłaby się go bać. a on nie chciał, żeby Ivy się bała. - Gdy byłem młodszy, tak – powiedział, odpowiadając na jej pytanie o Jax. - Później, dzięki sabotażowi Judda, wszystkie Strzały zostały od tego uwolnione. - I miałeś się dobrze? - Jestem dużo, dużo lepszy w delikatnym przenoszeniu niż ktokolwiek może sobie zdawać sprawę. - Powinni, po tym jak widzieli jak przenosił krew, dopóki nawet jedna kropelka nie pozostała na dywanie, ale nikt nie uzyskał połączenia. Oczy Ivy rozszerzyły się. - Teleportowałeś narkotyki poza swój organizm. - Szept, posiadający taki żar emocji, że nie potrafił go sprecyzować. - To niesamowite.

- Niestety, zajęło mi dużo czasu, aby nauczyć się tej sztuczki. - Był wykorzystywany do pracy pod wpływem narkotyków w dziesiątkach misji, kiedy tylko Ming LeBon potrzebował jego umiejętności teleportacji. W rezultacie jako nastolatek miał więcej narkotyków w swoim organizmie niż bardziej doświadczeni członkowie oddziału. Jeszcze trzy zastrzyki a nie uniknąłby stałego resetu. - Nie mogłem robić tego samego dla innych, z wyjątkiem losowych sytuacji, gdy byłem w tym samym pokoju, kiedy otrzymywali zastrzyk. - Próbował, ale nie mógł ryzykować zdradzenia tajemnicy, że oddział nie był pod taką kontrolą Minga LeBona, jak były radny wierzył. Nigdy nie potrzebował, aby Aden mu powiedział, że ci, co zostali straceni przez narkotyki, bo mając wybór, woleli ten los niż stanowić zagrożenie dla współbraci. To sprawiło, że te straty ciążyły na sercu Vasica, dodając je do innych ciał pozostawionych przez niego, dopóki organ nie został na stałe zdrętwiały. Ręka Ivy zacisnęła się na rękawicy. Przez czujniki podłączone do każdego milimetra kwadratowego twardej czarnej powierzchni, chroniącej delikatną elektronikę podłączoną do żywej tkanki nerwowej, mógł poczuć nacisk jej dotyku. Ale nie mógł jej czuć. I po raz pierwszy zaczął kwestionować swój wybór, na pozwolenie na używanie siebie jako szczura doświadczalnego dla eksperymentalnego połączenia. Wtedy zdał sobie sprawy z wilgoci w jej oczach. - Ivy? Jesteś smutna? - Nosisz w sobie takie poczucie winy, Vasicu. - Jej głos brzmiał tak, jakby to bolało. Miażdżący ciężar tego. Vasic pomyślał o śmierci, którą wymierzył w ciemności, o życiach, które usunął i pokręcił głową. - Nie, Ivy. Nigdy nie będę jej nieść wystarczająco długo. - Nigdy nie zrobi nic, aby zrównoważyć skalę. * Ivy chciała rozbić pancerz otaczający Vasica, rozbić rękawicę na jego ramieniu, chociaż wiedziała, że jej gniew był źle ukierunkowany. To nie zewnętrzna powłoka się liczyła. Mogła ją stłuc na kawałki, ale wciąż nie dotarłaby do lodu, który go otaczał. Trzymał mnie dzisiaj. Jej ciało bolało na wspomnienie jego siły użytej wobec niej, jego ręka taka czuła i delikatna z tyłu głowy. To nie było coś, co mógłby zrobić na początku tej operacji. I… i pieścił ją wzrokiem, stopione srebro jego oczu. Topniejąc przez pamięć, nakazała sobie cierpliwość. - Czy ty i Aden bawiliście się kiedykolwiek razem? – Zapytała, otulając się płaszczem, który pocieszająco pachniał nim. Czyste mydło i ciepły męski zapach był wyraźnie jego. Ostatnim

razem, gdy Sascha była z wizytą, Ivy zobaczyła jak kardynalna empatka wąchała szyję swojego męża, zanim wyszli. Ivy chciała to zrobić z Vasiciem, wciągnąć jego zapach bezpośrednio z jego gardła. Dał mi swój płaszcz. Uśmiechnęła się. Profesjonalny teleporter, którym był, mógł bez wątpienia przywołać coś, co byłoby w lepszy rozmiarze. Nie zrobił tego. - Żadnych ordynarnych gier - powiedział w cichą noc - Nie mieliśmy czasu, ani wolności. - Przepraszam. - I zła, tak zła. Nikt nie miał prawa, żeby kraść dzieciństwo. - Aczkolwiek - dodał - znajdywaliśmy sposoby, żeby być zajętymi podczas rzadkich przypadków, gdy udało nam się uciec spod nadzoru. Raz udało nam się namalować pasy zebry na wszystkich ścianach sali treningowej. Zachwyt uciął jej gniew. - Jak to zrobiliście? - Ja i Aden ukradliśmy farbę podczas pracy w innym miejscu w zakładzie. Następnie powiedział - on przeprowadził dywersję, a ja malowałem tak szybko, jak potrafiłem. Potem wspiąłem się nad sufit z farbą i pędzlami i poszedłem w swoją stronę. Nikt nigdy nie odkrył, że my to zrobiliśmy, ponieważ nie zostawiliśmy żadnych wskazówek i szef centrum szkoleniowego powstrzymał telepatyczne skany na wielką skalę. - Dlaczego nie uciekłeś teleportując się? - Zapytała ze śmiechem Ivy. Vasicowi zajęło tak długo udzielenie odpowiedzi, że jej uśmiech zgasł i poczuła strach w brzuchu. W końcu odpowiedział. - Jako dziecko miałem założoną psychiczną smycz na moje zdolności teleportacji. To był jedyny sposób, aby zatrzymać mnie tam, gdzie chcieli, abym był. Ignorując wszystko inne co powiedział, skupiła się na jedynej, najważniejszej, najstraszniejszej części. - Stworzyli blokadę w tobie, taką jaką miałam w swoim umyśle? - Poza tym, że ona była nieświadoma, co traciła, on był w pełni świadomy. Uczucie jakby mieć odciętą kończynę. - To nie działało na podoznaczenie V. Nasze umiejętności są zbyt zintegrowane z naszym umysłem. - Jak oddychanie - powiedziała, jej przerażenie rosło. - Tak. Nie pełna autonomia, ale bardzo blisko. Jedyny sposób, aby mnie kontrolować, to użycie innego Tk-V do zrobienia tego. Uspokoił się, kiedy wilk, którego natarczywe wycie krążyło w powietrzu pokonując dystans, podążając z chwili na chwilę, aż osiągnęło dziką symfonię.

Włosy na jej karku się zjeżyły i oddech zastygł w płucach, odwróciła się w stronę dźwięku. - Chciałabym, abyśmy poszli dalej w integracji ze zmiennymi. - Oni ochraniają swoich słabszych. - Tak. - Znajomość tego faktu ukazywała ogromne zaufanie będące częścią Ciemnej Rzeki i Śnieżnych Tancerzy, największym krokiem w pogłębieniu relacji rasy Psi i zmiennych na przestrzeni wieków. - Inny Tk-V - powiedziała, gdy pieśń wilka cichła, aż pozostało tylko echo jej pięknego brzmienia. - On też był Strzałą? Vasic skinął. Czekała, aż coś powie, lecz on już odpowiedział na jej pytanie, a ona zdążyła się już nauczyć, że on nie był mężczyzną, który mówił więcej niż musiał. Śnieg skrzypiał pod jej butami, gdy spacerowali, niebo o północy było upstrzone gwiazdami. Tym razem nie przerwała jego milczenia, myślała o chłopcu, który dorastał w klatce, stając się narzędziem swoich oprawców i mężczyźnie, który przetrwał z wolą, aby chronić płomień w swoim sercu.

ROZDZIAŁ 22 Kaleb Krychek mógł ogłosić upadek Ciszy, ale nie dał nam żadnych odpowiedzi na to, kim jesteśmy bez Protokołu. Zostawił nas żebyśmy utonęli. Anonimowy post w Sieci Psi Sahara wygodnie rozłożona w zalanej słońcem wnęce jadalnej skończyła lekcje, które pobrała i rozważała pytania zadane przez wykładowcę. - Co oznacza dobre rządzenie? Kaleb spojrzał z nad blatu, gdzie właśnie skończył przygotowywać dwa napoje proteinowe. Pijąc ze szklanki, którą jej podał posłała mu całusa. - Kocham cię. - Mówisz tak tylko z powodu mojego wiśniowego syropu. - Prawie parsknęła napojem przez nos. - I pomyśleć, że ludzie mówią, że nie masz poczucia humoru. Skończywszy pić napój Kaleb zapiął spinki przy mankietach. Brzuch Sahary rozgrzał się jak zawsze, kiedy obserwowała, jak się ubierał albo rozbierał. - Dlaczego studiujesz nauki polityczne, skoro nimi żyjesz? Podeszła, żeby skończyć zapinać jego koszulę i zawiązać krawat. Ciemnogranatowy, prawie czarny jedwabny krawat leżał dookoła jego szyi w gotowości na jej dotyk. - Ponieważ - powiedziała, rozkoszując się tym małym rytuałem, który szybko stał się częścią ich życia - ludzie, którzy myślą, że wiedzą wszystko, kończą stając się despotami. Ręce Kaleba były na jej biodrach, a kciuki ocierały się o skórę po tym, jak uniósł w górę brzeg jej topu. - Dobre rządzenie - powiedział - to działanie raczej dla twoich ludzi niż we własnym celu. Jej palce znieruchomiały na krawacie. - Tak - wyszeptała do mężczyzny, którego uwielbiała, mężczyzny, który został brutalnie okaleczony przez „liderów” działających w ich własnych samolubnych interesach. - To jest twoja definicja. - Jego palce ścisnęły jej biodra. - Moją jest nierobienie niczego, co sprawiłoby, żebyś wstydziła się, że jesteś moja. Czasami łamał jej serce. - Nigdy nie będę wstydzić się tego, że jestem twoja. Kaleb pochylił głowę w jej stronę, a jego oczy były jak bezksiężycowa noc.

- Nie mów takich rzeczy, Saharo. Czym bym się stał, jeżeli nie bałbym się utraty ciebie na skutek moich działań? - Zawsze będziesz mój. - Objęła jego twarz, jego szczęka była gładka. - I nie pozwolę ci przekroczyć tych granic. Powiedział, że nie miał żadnego sumienia, ale kochał ją z dzikim oddaniem, które sprawiało, że czuła się bezpieczna, kompletna i hołubiona. W tej miłości zobaczyła nadzieję na to, kim staną się razem. Jego pocałunek był surowy i seksualny, a jego ręce uniosły ją, sadzając na blacie. Stojąc pomiędzy jej rozwartymi nogami, z ramionami pięknie umięśnionymi pod dobrej jakości materiałem czarnej koszuli, pocałował ją, jakby była jego powietrzem. Wsadziła jedną rękę w wilgotne kosmyki jego włosów, drugą obejmując jego kark i oddała pocałunek z tym samym głodem. Oboje byli pozbawieni dotyku przez tak długo, a teraz niczego sobie nie odmawiali. Gdy uniósł w górę jej top, podniosła ręce pozwalając mu go ściągnąć. Następnie objęła go rękami dookoła szyi i rozkoszowała się uczuciem jego rąk na swojej skórze. - Myślałam, że masz spotkanie – powiedziała, całując jego szczękę i linię gardła, jego męski zapach pokryty był odrobiną świeżego aromatu płynu po goleniu. - Powiedziałem Silver, żeby je przełożyła. Odchylając się do tyłu, po prostu na niego spojrzała. Na swojego niebezpiecznego kochanka, który zawsze stawiał ją na pierwszym miejscu. - Pokonamy to - powiedziała, świadoma, że infekcja była problemem, o którym nigdy całkowicie nie przestawał myśleć. - Z empatami i Strzałami nasza rasa przetrwa. Całując wierzch jej piersi Kaleb, otoczył jej klatkę piersiową swoimi rękami. - Strzały i empaci, może. Ale masz więcej wiary w naszą rasę niż ja. W tej chwili większość zakopuje głowy w piasek, mając nadzieję, że powiem im kim być i co się stanie. Są owcami. Ręką zaciśniętą w pięść w jego włosach uniosła do góry jego głowę. - Jeżeli tacy są to dlatego, że przez stulecie byli szkoleni, żeby się tak zachowywać. Dobry przywódca poprowadzi ich do prawdziwej niezależności. Poprowadzisz ich do wolności. Kaleb mógł nie być białym rycerzem, ale był rycerzem, którego rasa Psi potrzebowała. Silnym, nieustraszonym i gotowym podejmować trudne decyzje. I był jej. Obejmując go udami w pasie, zatonęła w pocałunku, w nim.

Rozdział23 W Sieci Psi zawsze istniały niepotwierdzone plotki o ukrytej desygnacji. Sprzeniewierzenie się Sashy Duncan wyniosło te plotki na powierzchnię, jednak Radni w tamtym czasie odrzucili je całkowicie. Teraz jednakże nowe szepty wysunęły się na pierwszy plan i Koalicja Rządzących musi w końcu wydać oświadczenie albo potwierdzające, albo zaprzeczające ich wiarygodności. „Latarnia Sieci Psi” Aden spotkał się z Vasicem następnego ranka blisko świtu. Stali blisko drzew spoglądając na spowity mgłą spokojny kompleks. - Koszmary - powiedział drugi mężczyzna, odwołując się do telepatycznej rozmowy, którą odbyli poprzedniej nocy. - Ivy nie była w stanie podać mi żadnych szczegółów. - Zapytał o to Vasic pod koniec ich spaceru, kiedy wydawała się bardziej skupiona i już dłużej się nie bała. - Opisała to jako duszącą ciemność. - Czy zniechęciła się przez ten incydent? - Nie. Jednowyrazowe odpowiedzi były charakterystyczne dla Vasica, jednak głęboka zażyłość zaintrygowała Adena. Vasic wraz ze wzrostem odizolowania przestał poznawać ludzi ze świata. Nawet wobec nowych członków zespołu nie czynił żadnych wysiłków, poza tym co było konieczne dla niego do funkcjonowania jako część zespołu. A jednak wciąż był jednym z pierwszych portów, do których zwracała się każda Strzała w razie problemów. Nie dlatego, że był Tk-V, ale dlatego że instynktownie wyzwalał zaufanie. Vasic po prostu nie zawodził ludzi. - Inni empaci? - zapytał Aden, przypominając sobie, że jako chłopiec czuł to samo zaufanie. To jednak nigdy go nie alarmowało. - Nie miałem szansy się do nich dostać, czy porozmawiać na osobności z ich Strzałami, ale jest prawdopodobne, że możemy stracić jednego albo dwóch. Aden nauczył się od Vasica, że nie wszyscy empaci byli tacy sami. Racjonalnie Aden już to wiedział, ale tajemnica oznaczenia E była taka, że zgrupował ich w jednej psychicznej kategorii. - Niedawny epizod przemocy w Sieci - Vasic założył ręce za plecy - wydaje się niekonsekwentny i na małą skalę. - Agitatorzy mają tendencję do bycia indywidualistami, którzy mają trudności z zaadaptowaniem się po upadku Ciszy. Jednak przynajmniej w tym jednym przypadku chodziło o przetrwanie podporucznika Czystych Psi. - Aden spojrzał w dół na małego białego

psa, który pojawił się z mgły i siedział na jego stopach, a jego błyszczące oczy były wycelowane w niego. Przypomniał sobie, że psowaty należał do Ivy Jane. - Byliśmy w stanie wyeliminować podporucznika i komórkę jego towarzyszy - powiedział Vasicowi. - Komórka planowała wydarzenie na dużą skalę, które nie miało żadnych szans powodzenia. Jednak byli za bardzo owładnięci swoją fanatyczną ideologią, żeby to dostrzec. Czyści Psi nie mieli niezbędnej niezależności umysłów, żeby funkcjonować skutecznie bez swojego lidera. A ten lider był martwy. - Krychek? - Zostawił nam do uprzątnięcia Czystych Psi i jest skoncentrowany na zapewnianiu tego, żeby Sieć pozostała stabilna. - To drugie nie mogło zostać zrobione tylko przez brutalną siłę, ale Krychek był kimś dużo więcej niż to. Inteligencja byłego Radnego była ostrzem, a jego powiązania labiryntem. - Nie potrzebujemy cię w zespole, który zajmuje się sprzątaniem - powiedział, wyprzedzając jakąkolwiek ofertę, którą mógł złożyć Vasic. - Z twoich umiejętności jest tutaj lepszy pożytek. Szare oczy Vasica były przenikliwe, gdy spotkały Adena. - Nie mogę zostawić E-psi, biorąc pod uwagę naruszenie bezpieczeństwa, które mieliśmy z Lianne i bliskość infekcji. - Spojrzał na rękawicę, sprawdzając nadchodzące dane, a potem zwrócił się do Adena. - To nie oznacza, że nie jestem świadomy twoich prób chronienia mnie przed bezpośrednią przemocą. - Nigdy nie zrobiłem nic za twoimi plecami. Aden zawsze miał tylko jednego prawdziwego przyjaciela i wiedział, że będzie walczył o niego i z nim, bez względu na to czy dzierżył jakąś władzę, czy nie. Innym w zespole ufał, ale Vasic zajmował całkowicie odmienne miejsce w jego życiu. Tak jakby ich krew była taka sama. Aden zrobiłby wszystko co konieczne, żeby upewnić się, że drugi mężczyzna przetrwa. Chociaż wiedział, że mogło to być równie dobrze niemożliwe zadanie. Powód, dla którego stali się z Vasiciem w dzieciństwie przyjaciółmi, powodem, dla którego inni w zespole instynktownie kierowali się do niego, był tym samym, przez który Vasic nigdy nie był przeznaczony do stania się Strzałą. Czuł zbyt głęboko, był za bardzo opiekuńczy. Kiedy pierwszy raz się spotkali był wściekłym, przestraszonym, ośmioletnim chłopcem i powinien być skupiony tylko na sobie, a jednak wyczuł nieustanny i miażdżący strach Adena w stosunku do jego rodziców - Strzał. Zamiast znienawidzić Adena za posiadanie rodziców, którym zależało na nim wystarczająco, żeby walczyć o pozostawienie go z nimi dzięki wciągnięciu go do programu treningowego zespołu, Vasic spowodował zamieszanie, żeby pomóc Adenowi wziąć się w garść. Później

kilkukrotnie Vasic ryzykował ukaraniem za pomoc Adenowi, włamywał się do pokoju kontroli, żeby Aden mógł przeczytać akta o misjach swoich rodziców. Ta część Vasica została zakopana pod ciężarem jego życia, które zmuszony był prowadzić, ale istniała. Zawsze istniała. I to go zniszczy, jeżeli Aden nie znajdzie sposobu na przekierowanie jego nienawiści i winy do siebie. - Wydaje się, że przykułeś zainteresowanie Królika - powiedział Vasic w komfortowej ciszy pomiędzy nimi i był to niespodziewany komentarz. Aden spojrzał w dół na psowatego, który wciąż siedział na tyłku z oczami zablokowanymi na nim. - Prawdopodobnie rozważa zalety i wady ugryzienia mnie. Vasic nie odpowiedział, jego głowa przekrzywiona była w stronę jednej z chat po ich lewej. Sekundę później na ganku pojawiła się Ivy Jane, a duża kurtka Strzał pochłaniała jej małe ciało. Niosła dwa parujące kubki w rękach. - Proszę - powiedziała, gdy doszła do Adena i Vasica, cienie pod jej oczami były smugami fioletu. - Gorące napoje proteinowe. Aden rozpoznał kurtkę po małym rozdarciu nad lewym rękawem. To stało się podczas brutalnej misji na Alasce. Vasic został sam w mieście duchów pełnym zwłok. Aden nie był w stanie temu przeszkodzić, a Vasic powiedział mu, żeby nie próbował. Zrobienie tego postawiłoby cały plan usunięcia Minga LeBona w zagrożeniu. Więc Vasic spędził godziny teleportując martwych mieszkańców do odległej stacji badawczej zajmującej się ofiarami infekcji. To był pierwszy znany wybuch infekcji. Jednakże w tamtym czasie zespół nie był świadomy tego faktu… Ming LeBon zataił informacje, jak zatajał wiele przed mężczyznami i kobietami, którzy mu ufali, ponieważ kiedyś był aktywnym członkiem zespołu. Zbyt długo zajęło im uświadomienie sobie tego, że podczas gdy druga część mogła być prawdą, to Ming naprawdę nigdy nie był jednym z nich. Zawsze był „sobą”, a jego osobiste polityczne aspiracje przezwyciężyły jakąkolwiek lojalność. Aden uświadomił sobie, że incydent na Alasce był również ostatnim razem, gdy widział Vasica noszącego tę kurtkę. Drugi mężczyzna używał jej oczywiście doraźnie, ale Aden nie był z nim podczas tych operacji. Zobaczenie jej teraz w tak innym kontekście było… interesujące. - Dziękuję - powiedział biorąc napój, który przygotowała Ivy. Strzały nigdy nie jadły lub piły nic z nieznanego źródła, ale biorąc wskazówkę od Vasica Aden zrobił łyk napoju. Dlaczego to jest gorące? Ivy nie chce żebyśmy czuli chłód.

Aden wydedukował z tego, że Vasic nie powiedział jej o wodoodpornych właściwościach mundurów bojowych. Natychmiast zrozumiał, dlaczego. Troszczenie się o coś w tym stylu było dziwne, a dziwność była tak różna od wszystkiego innego w życiu Strzały, że również nie mógł znaleźć żadnej motywacji w wyjaśnianiu tej sytuacji Ivy. Wypił trochę więcej. Empatka miała kręcone włosy, ale loki kosmykami opadały dookoła jej twarzy, patrzyła znacząco na Vasica. Sekundę później drugi Strzała powiedział: - Ivy poznaj Adena. - Hej - uśmiech empatki był szczery. - Miło mi cię spotkać, kiedy nie zamierzam stracić przytomności. Dziękuję za uratowanie mi życia. Zanim Aden zdążył odpowiedzieć, Vasic przemówił ponownie: - Powinnaś wciąż spać. Ramiona Ivy uniosły się, a potem opadły. - Próbowałam, ale nie mogłam. Zrobię sobie drzemkę później. - Pochylając się pogłaskała małego psa z nieskrywanym uczuciem. - Mój uparty Królik też będzie potrzebował odpoczynku. Był rozbudzony i czekał na mnie, gdy wróciłam z naszego spaceru wczorajszej nocy. Naszego spaceru. Skupiając się na tych słowach, Aden złapał się na tym, że myśli o możliwych niezamierzonych efektach dla Strzał z powodu przebywania w pobliżu empatów. To było coś, co zaczął badać, kiedy Vasic doniósł Adenowi o nowej stabilności, ale Rada po ogłoszeniu Ciszy zrobiła znakomitą pracę w oczyszczaniu Sieci z danych dotyczących E-psi. Nawet bazy danych poza Siecią zostały wyczyszczone, a drukowane książki zabrane z półek i spalone. Były plotki, że pozostały rzadkie kopie, ale prawie niemożliwym było ich wyśledzenie. Jak tylko sprzedawca załapał chociaż ślad zainteresowania tym tematem przez Psi, pozycja znikała. W rezultacie Aden wciąż nie miał punktu odniesienia, jakie oddziaływanie na Strzały będą mieli empaci. Jednak była jedna rzecz, którą mógł stwierdzić z pewnością i był to stan psychiczny Vasica. Obserwacja interakcji jego partnera z Ivy sprawiła, że Aden uświadomił sobie, że Vasic nie znajdował się dłużej na niebezpiecznej krawędzi, gdzie Aden musiał trzymać go na oku przez cały czas. Taki rezultat zakładał jego najlepszy scenariusz, kiedy dał Vasicowi jedno zadanie, do którego jego partner był zawsze predysponowany, ochronę. Kiedy najlepszy możliwy scenariusz był już rzeczywistością, przyszłość była teraz nieprzewidywalną drogą. - Omawialiśmy wpływ wydarzeń ubiegłej nocy na twoich towarzyszy E-psi - powiedział do Ivy Jane, kiedy się wyprostowała. - Czy sądzisz, że ktoś poprosi o odejście?

Ivy wsadziła ręce do kieszeni kurtki i zmarszczyła czoło. - Dotknęliśmy podstawy wczoraj w nocy tylko przez minutę - powiedziała - ale mam przeczucie, że kiedy ludzie boją się, są również… pobudzeni. - Zaskakująca odpowiedź. - Nie, jeżeli naprawdę o tym pomyślisz. - Skóra napięła się na jej szczęce i powiedziała byliśmy w klatkach przez całe nasze życie… większości z nas powiedziano, że byliśmy uszkodzeni. Teraz w końcu jest jasne, że tacy nie jesteśmy, tam jest wróg i nie tylko możemy go wyczuć, ale może jesteśmy w stanie z nim walczyć. Aden zrozumiał, że może zmienić wszystko. Ivy spojrzała w dół, kiedy jej zwierzątko przekręciło głowę, żeby zaszczekać w mgłę. - To nie jego ostrzegające szczekanie - powiedziała jednocześnie rozglądając się dookoła. Aden przeskanował telepatycznie obszar na wypadek, gdyby pies wyczuł coś, czego oni nie, świadomy, że w tym samym czasie Vasic robił skan szukając swoją rękawicą nieznanej sygnatury cieplnej. Nie było jednak żadnych intruzów. - Wierzę, że Królik wyczuł jednego ze swoich imienników. Ramiona Ivy rozluźniły się. - Och, to w porządku. Nigdy właściwie nie podchodzi blisko nich, udaje tylko, że ma zamiar jednego złapać. - Obniżając głos wyszeptała - nie rozmawiamy o tym, ale jestem całkiem pewna, że Królik odrobinę boi się królików. Oczy Adena były na Ivy, ale jego uwaga na Vasicu. Więc zobaczył sposób w jaki jej twarz rozświetlała się, gdy mówiła do Vasica i zauważył niewielki ruch głowy Vasica, gdy drugi Strzała pochylił się w jej stronę. Nigdy nie pomyślał, że jego przyjaciel może posiadać zdolność związania się z kobietą. Nawet wtedy, gdy Kaleb Krychek związał się z Saharą Kyriakus, otwierając pomysł, że takie połączenie było możliwe dla członków zespołu. Aden wierzył, że Vasic był zbyt uszkodzony i walczył jedynie o ocalenie jego życia. Teraz… Spojrzał ponownie na zarysy ich sylwetek na tle mgły i poczuł nowy szacunek do empatów. Zdołała jakoś odciągnąć Vasica od nicości, którą był jego czyściec, który sam sobie narzucił. Pytaniem było, czy była wystarczająco silna, żeby pokonać ten dystans i chodzić w ciemności Vasica? Jeżeli nie była, uszkodzenia byłyby permanentne.

ROZDZIAŁ 24 Vasicu, zdaję sobie sprawę, że jesteś w trakcie misji, ale według danych, które przesłałeś, muszę skalibrować rękawicę, żeby zrównoważyć niewielkie przeciążenia. Żeby się do tego przygotować, muszę przeprowadzić diagnostykę wewnętrzną, kiedy będziesz podłączony do naszego systemu. Oszacowałem, że cała procedura zajmie mniej niż dwie godziny. Wiadomość od dr. Edgarda Bashira Ivy skończyła internetową rozmowę z rodzicami i wyszła na zewnątrz z nogami i udami owiniętymi kurtką Vasica, żeby poczekać na Jayę. Kurtka była żałosnym zamiennikiem bycia trzymaną w jego ramionach, ale i tak sprawiała, że czuła się bezpieczna i ciepła. - Ivy, Aden powiedział, że o mnie pytałaś. Na dźwięk telepatycznego głosu Vasica stado motyli zatrzepotało w jej brzuchu, a jej sutki stały się boleśnie napięte i to pozbawiło ją tchu. Posiadała wiedzę o seksualnym pożądaniu, ale nikt nigdy nie powiedział jej, że wszystko co potrzeba, to dźwięk właściwego męskiego głosu, żeby jej niższe partie ciała zaciskały się, piersi stały się obolałe i ociężałe, a puls przyśpieszył. Pomyślała o tym, jak patrzył na nią ubiegłej nocy, z czystą koncentracją Strzały i bezwzględnym skupieniem i przygryzła mocno dolną wargę, gdy jej umysł szeptał, że powinna ściągnąć ramiączko w dół zamiast ciągnąć je w górę. Może wtedy położyłby te silne palce na jej potrzebującym ciele. - Po prostu za tobą tęskniłam - powiedziała przez sensualną burzę, nie mogąc dostrzec go w kompleksie. - To była prosta sprawa do załatwienia - powiedział po dłuższej przerwie - i dobry czas, żeby się tym zająć, gdyż Aden był wolny, żeby mnie kryć. Właśnie wracam z warty. Jej serce pominęło uderzenie z powodu faktu, że Strzała naprawdę się jej tłumaczył, jakby miała prawo do zadawania pytań dotyczących jego poczynań. Zacisnęła palce na jego kurtce po czym je rozprostowała… a potem zrobiła coś albo bardzo odważnego, albo tak głupiego, że nigdy nie pozbędzie się upokorzenia. Wysłała mu erotyczny obraz jaki wytworzył jej umysł, ją opuszczającą w dół oba ramiączka stanika i odkrywającą swoje piersi. Cisza rozchodziła się echem. Jęcząc, ukryła swoją czerwoną twarz w dłoniach. Co ją opętało, żeby to, to… - Och, Boże. - Ivy… Mogłem przypadkowo wyłapać obraz z twojego umysłu.

Dawał jej drogę ucieczki. Z ciężką piersią i krwią parzącą jej skórę od środka złapała trochę śniegu i przycisnęła do swoich policzków. - To nie był wypadek – przyznała, zanim jej brzuch zacisnął się w chaotyczną kulę. - To było dla ciebie. * Vasic pozostał na kolanach w śniegu, gdzie upadł, kiedy obraz Ivy uderzył w jego umysł. To równie dobrze mógłby być cios sierpowy w szczękę. Jego głowa wirowała tak mocno, serce biło szybko, a krew szumiała w uszach. - To było dla ciebie. Nikt nigdy po prostu nie dał mu czegoś, czego tak bardzo pragnął. Nawet jeżeli wiedział, że powinien usunąć obraz ze swojego umysłu, że zatrzymanie go było przeciwko każdej zasadzie, która pomagała mu zachować zdrowy rozsądek i stabilność, otworzył go ponownie. Tym razem cios uderzył go prosto w splot słoneczny. Uśmiechała się nieśmiało z brzoskwiniowym rumieńcem, ściągając w dół ramiączka stanika i ujawniając zaokrąglone piersi z sutkami w kolorze ciemnego różu. Skóra na jej piersiach była jaśniejsza niż na ramionach i wiedział, że łatwo byłoby ją naznaczyć. Nie mogąc się powstrzymać przebiegł mentalnym palcem przez jeden z tych sutków, czując jak jego twardy penis zadrgał. Jego wzrok przyciągnęła linia jej szyi, krągłości jej ramion i szczupłość rąk. Obfita miękkość jej warg. Przeciążony i niezdolny do przetworzenia tego sensorycznego wkładu, zrobił jedyną rzecz, jaką był wstanie, z zaciśniętą szczęką i skupieniem wyłączył wszystko, zmysł za zmysłem. Zajęło to kilka minut, ale gdy stanął na nogi miał zarówno ciało jak i umysł pod kontrolą, wcześniej używając garści czystego śniegu do zmycia potu z twarzy i karku. Potem zamiast udzielić Ivy nagany za zrobienie czegoś, co zwaliło go z nóg powiedział: - Dziękuję. - Nie zamierzał wymazywać tego obrazu. Nie teraz, nigdy. Był jego. Teraz nikt nie mógł mu go odebrać lub ukraść tej części siebie, którą mu dała. Będzie trzymał go w swoich prywatnych mentalnych aktach zawierających wszystko związane z Ivy Jane i będzie patrzył na niego w każdym czasie, kiedy będzie potrzebował momentu piękna w ciemności. * Z podwiniętymi palcami nóg w butach Ivy przełknęła. - Idziemy z Jayą badać infekcję. E-psi zdecydowali jako grupa, że nikt nie powinien za pierwszym razem podejmować się tego zadania sam. Inni w parach będą robić to samo przez cały dzień. - Jej własna partnerka, jej przyjaciółka, przybyła pół minuty temu, rzucając jedno spojrzenie na purpurową twarz Ivy i zażądała wyjaśnień.

Ivy jąkała się, że nic się nie stało, ale Jaya z jej eleganckimi rysami skrytymi przez kaptur przekrzywiła głowę i nie została przekonana. Druga E mogła być cicha i spokojna, ale była również nieustępliwa. Teraz dźgała Ivy łokciem. - Masz winę wypisaną na twarzy i wiem, że coś zrobiłaś. Nawet Królik to wie, spójrz na jego mordkę. - Cii - wymamrotała Ivy, podejmując najlepszą próbę, na jaką było ją stać, w rzuceniu gniewnego spojrzenia. - Mówię Vasicowi, co planujemy. - Będę miał na ciebie oko - powiedział momentalnie Vasic - wycofaj się, jeżeli zobaczysz jakiekolwiek oznaki niebezpieczeństwa. Owijając się jego słowami jak tarczą, kiwnęła do Jayi i weszły do rozległej rozsianej psychicznej Sieci Psi. Każdy umysł w niej był reprezentowany zimną białą gwiazdą z ciemnością pomiędzy nimi przesyłającą informacje. Był to wytwór bolesnego piękna i konieczności. Żaden Psi nie przeżyłby bez biologicznego sprzężenia zwrotnego dostarczanego przez neutralną sieć, ale teraz to sprzężenie samo w sobie stało się toksyczne. Ivy wzdrygnęła się przez to, co zobaczyła dokładnie przed sobą, lepką cuchnącą ciemność symbolizująca infekcję, a jej macki sięgały w stronę osiemnastu umysłów zlokalizowanych w obrębie kompleksu. - Głód… taki głód - w głosie Jayi brzmiał przejmujący terror, a wszystkie ślady droczenia wyparowały. - Głoduje i chce nas wszystkich. Każdą komórkę, każdą kończynę, każdy oddech. Ivy potarła brzuch w daremnych próbach złagodzenia rwącego uścisku, który wiązał supły i rozlewał drapiący ból. Łzy spływały po jej twarzy, a szloch utknął w gardle. - Jest takie samotne. To boli, jakby było odczuwającą rzeczą, a nie bezmyślną chorobą. - Tak - głos Jayi niósł ze sobą szloch. - Wie, że jest niechciane. Wpatrywały się w oleistą czerń, która nie była żywa, a jednak… a jednak… Całe powietrze uszło z ciała Ivy. Infekcja zmieniała się, stawała się kobietą absolutną, nieskończoną ciemnością. Sięgnęła w stronę Ivy i Jane swoimi rękami, a pulsująca z niej nieżyczliwość sprawiła, że się cofnęły. Obu zajęło zaledwie jeden oddech zatrzymanie się i powrót, zmuszając się do zmniejszenia tej przenikliwej, dręczącej samotności, ale było za późno. Kobieta rozpadła się, a infekcja ponownie była bezmyślną chorobą bez emocji lub myśli. Otwierając oczy na czyste powietrze, Ivy otarła łzy. - Co to było? - wyszeptała płaczliwie Jaya.

- Nie wiem. - Wtedy właśnie Ivy uświadomiła sobie, że kiedy zaczynały słońce było w innej pozycji na niebie. - Kim ona jest? - zapytała Ivy szarookiego Strzałę, który teraz stał zaledwie trzy kroki dalej. - Mroczna kobieta w Sieci? - Mrocznym Umysłem. Według Kaleba Krycheka jest wytworem wszystkich emocji naszej rasy dążącej do nieodczuwania emocji i próbującej zakazywać ich istnienia. Wierzy, że infekcja zrodziła się tylko z tego ropiejącego problemu. - Czy Mroczny Umysł kontroluje infekcję? - Nie, ale jest na nią odporny. Ivy zadrżała i podzieliła się informacjami z Jayą, pragnąc ochronnej siły ramion Vasica wokoło siebie. Jednak on już odwracał się, żeby odejść ze zdystansowanym wyrazem twarzy. Było tak, jakby nigdy nie odbyli ich wcześniejszej rozmowy, nigdy nie znaleźli się zaplątani w jej niepoprawną fantazję. Serce ją bolało. Za każdym razem, gdy myślała, że zrobiła wyłom w lodzie, była zmuszona do stawienia czoła faktowi, że gdy spędziło się całe życie w cieniach, to znalezienie drogi powrotnej nie mogło być tak bezbolesne i proste. - To jest ciężkie, prawda? - Jaya położyła głowę na ramieniu Ivy. - Ja też zakochuję się w swoim Strzale. - Myślisz, że - powiedziała Ivy - to tylko przez bliskość? - Nawet gdy to mówiła wiedziała, że to nie to… czuła niebezpieczne przyciąganie do Vasica od pierwszego spotkania w sadzie jabłoniowym, gdy mężczyzna pokryty zimą kucnął naprzeciwko niej. - Nie - unosząc głowę, Jaya ściągnęła kaptur ujawniając staranny warkocz. - Inni dogadują się ze swoimi Strzałami, ale to nie jest tak jak ja z Abbotem lub ty z Vasicem - wypuściła drżące westchnienie, a jej oczy były na Vasicu zatrzymującym się, żeby porozmawiać z Abbotem. Może inni… może są mądrzejsi. Jaya miała rację. Odejście i próba zbudowania więzi z innym mężczyzną, mężczyzną, który nie dorastał jako Strzała z całą pewnością byłoby mądrzejszą drogą, ale… - Nie chcę bezpiecznego mądrego życia Jayo. Chcę pasji i szaleństwa, i Vasica. Usta Jayi zwinęły się w drżący uśmiech. - Ja też - wyszeptała, a głęboki brąz jej skóry błyszczał w promieniach słońca. - Tylko, że ja nie chcę twojego Vasica. Bez urazy, ale nie umywa się do mojego Abbota. Ivy spojrzała na drugą kobietę. - Podejdź bliżej - powiedziała poważnym tonem głosu. - Muszę przebadać twój wzrok… odkąd najwyraźniej ślepniesz. Nabierając się na pierwsze słowa Ivy, Jaya uderzyła ją w ramię, a potem śmiały się, trzymając mocno złączonymi palcami.

* Vasic nie poruszył się na dźwięk śmiechu Ivy, takiego bogatego, ciepłego i pełnego energii. - Powiedz mi, dlaczego się śmiejesz – zażądał, chcąc to zrozumieć, zrozumieć ją. Przekrzywiając głowę na bok, pokręciła nią. - To sprawa pomiędzy mną i Jayą. Jej słowa przyciągnęły jego uwagę do kobiety obok niej. W tej chwili momentalnie uświadomił sobie, że Abbot także był skoncentrowany na ganku. Vasic nie skomentował tego, gdyż podjął już decyzję, że pozostawi młodszego Strzałę z jego empatką… Jeżeli była szansa, żeby Abbot mógł rozpocząć lepsze życie, wtedy Vasic nie odbierze mu tej szansy. Jednakże Vasic również nie pozwoliłby E zranić Abbota. - Twoja przyjaciółka - powiedział do kobiety z potarganymi lokami, która obserwowała go z ganku - musi zrozumieć, że Abbot może nie wychwytywać emocjonalnych niuansów. Jeżeli jedynie wykorzystuje go do badania swoich emocji musi przestać. Obie kobiety stały teraz i Ivy przytuliła Jayę. Dopiero gdy jej towarzyszka zaczęła oddalać się w stronę swojej chaty, Ivy powiedziała: - Chodź tutaj i porozmawiaj ze mną. - Żądanie zawierało w sobie coś więcej niż tylko ślad wyzwania. Jej ręce skrzyżowały się prowokująco na piersi. Zerkając na Abbota zobaczył, że drugi mężczyzna wpatrywał się w Jayę i powiedział: - Dokończymy tę rozmowę później. Abbot odszedł bez słowa, a jego kurs ustawiony był tak, żeby przeciąć się z drogą Jayi. Idąc zamaszystym krokiem do swojej własnej E, Vasic zatrzymał się krok od niej. - Czy moje stwierdzenie dotyczące twojej przyjaciółki uraziło cię? Z ciągle skrzyżowanymi ramionami Ivy zwęziła oczy. - Pomyślałeś kiedyś o tym, że może to Jaya podejmuje całe ryzyko? - zażądała. - Z tego co wie, Abbot może odwrócić się i powiedzieć, że dla niego jest już za późno. Usłyszał echo własnych słów i wiedział, że było to zamierzone i powiedział. - Nie jesteśmy z Abbotem tacy sami. - Dlaczego? Obaj jesteście telekinetykami, przeszliście przez ten sam trening. - Nie - Ivy musiała zrozumieć, że to czego w nim szukała, po prostu tam nie było. To była jego wina, on był samolubny, zataił przed nią prawdę i skradł czas, pozwalając sprawom

dojść tak daleko, że myślała, że jego ręce były wystarczająco czyste, żeby jej dotknąć. Abbot - powiedział - nie był wprowadzony do treningu, dopóki nie skończył dziesięciu lat. Krzywiąc się opuściła ręce. - Ale jest bardzo silnym Tk. - Ojciec Abbota też był i nie tylko wziął odpowiedzialność za swojego syna, ale miał dość władzy, żeby przeforsować swoją decyzję. Dopiero po jego śmierci Abbot został zatwierdzony do zespołu. - To zawsze było częścią problemu, w przeciwieństwie do wielu Strzał, Abbot wiedział, jak to było być cenionym jako jednostka, zanim został pchnięty w świat, gdzie ich przywódcy widzieli ich tylko jako części zamienne. Pod władzą Minga Strzały były cenne z powodu treningu, ale tylko dopóki nie stawały się wadliwe. - W wieku dziesięciu lat – kontynuował, zanim Ivy zdążyła mu przerwać. - Abbot miał już doskonałą psychiczną kontrolę. Jego ojciec się o to postarał. - Nie było wątpliwości, że młodszy Strzała przez lata odczuwał znaczący fizyczny i psychiczny ból, ale nie był torturowany jako dziecko. Nagła zmiana była jednym z powodów, dla których Abbot był taki niestabilny. Szok zostawił poszarpane pęknięcia w jego psychice. - Abbot w końcu przystosował się do zmian w swoim życiu - powiedział do Ivy - i jest Strzałą, któremu w mgnieniu oka powierzyłbym swoje życie, ale jest również wrażliwy na pewnym poziomie. Jaya jest pierwszą osobą, z którą związał się emocjonalnie, odkąd stracił ojca. Miedziane oczy obserwowały go z niemal bolesną przejrzystością. - Jaya zakochuje się w nim i jest po prostu przestraszona - krzywy uśmiech. - Nie musisz się martwić o jego serce. Vasic nie wiedział nic o sercu, ale Abbot był jego odpowiedzialnością. - Rozumiesz, Ivy? - zapytał w powietrze wypełnione śpiewem ptaków. Abbot był uszkodzony, ale kiedyś dostał fundamenty, był kochany, nawet jeżeli w zimny sposób Ciszy. Ten fakt ukształtował jego życie… w ten sam sposób, w który całkowite porzucenie Vasica przez własnego ojca ukształtowało jego. - Nie jestem taki jak Abbot - był zbyt młody, aby walczyć z torturami i to go złamało. - Nie przetrwałem swojego dzieciństwa. Ivy uparcie potrząsnęła głową. - Nie możesz mnie odepchnąć, więc przestań próbować. Łapiąc zaciśniętą w pieść rękę dotknęła jego piersi, a on zwalczał pragnienie poddania się jej woli. Jeżeli potwierdziłby, że był świadomy powstającej pomiędzy nimi więzi, ona użyłaby

całej swojej siły życiowej w próbie uleczenia go i otchłań nicości, która istniała bardzo głęboko w nim, wciągnęłaby ją, wysuszyła do cna. - Troszcz się o swoją Sunny, tak jak ja nie byłem, w stanie dbać o swoją. Jego honor może być w kawałkach, ale zrobi tę jedną dobrą rzecz, utrzyma Ivy Jane bezpieczną od jej własnego, zbyt hojnego serca, żeby nie skończyła jako pył na długo przed swoim czasem.

ROZDZIAŁ 25 - Dziękuję za sprawienie, że poczułem się żywy pierwszy raz od dekady - powiedział do niej, gdy walczył i poległ przy uwalnianiu jej nadgarstka. - Jeżeli mógłbym cofnąć czas zmieniłbym się w mężczyznę, który mógłby kroczyć u twojego boku, ale jestem przeznaczony cieniom. - Przeznaczony do życia w zimnej ciemności z innymi potworami. I zamierzam tam zostać. Wyrywając rękę, żeby odejść, Ivy powiedziała drżącym głosem: - W środku. Mam ci coś do powiedzenia i nie zrobię tego tutaj. Nie powinien wchodzić z nią za zamknięte drzwi, ale teleportował ich do chaty. Idąc do kuchni, a potem wracając, Ivy uderzyła obiema rękami w jego klatkę i popchnęła. - Nie zrobisz tego, Vasicu! Nie poddasz się tak po prostu! Ponownie złapał za jej nadgarstki, a uczucie jej skóry przy jego było jak woda dla tak wysuszonego gruntu, że wiedział, że nie miał żadnej nadziei na regenerację. - Nigdy się nie poddam - ciemny i cichy spokój długo był dla niego światłem, które trzymało go poruszającego się po pustej drodze jego życia, ale nigdy nie mógłby odnaleźć go w sobie, gdyby zostawił ją, żeby sama stawiła czoła światu. - Będę chronił ciebie do dnia mojej śmierci. - Nikt nigdy więcej nie skrzywdzi Ivy. Nigdy nie naruszy jej jasnej nadziei. - Jestem zbrukany, Ivy. Jest we mnie tak wiele brzydoty, że nigdy nie zostanie zmyta. Klatka piersiowa Ivy zrobiła się ciężka, gdy sapnęła. - Myślisz, że to mnie uszczęśliwia? - Jej ręce ponownie próbowały go popchnąć. - Wiedza, że zamierzasz spędzić resztę swojego życia na obrzeżach mojego, sam w ciemnościach? - To jest to kim jestem. - Ten wzór został ustalony dawno temu. - Nie mogę się zmienić. Nigdy nie mógłby wymazać całego horroru jakiego był sprawcą. - Albo nie chcesz! - Jej ciało trzęsło się i uderzyła ponownie pięściami, tym razem z dużo mniejszą siłą. I musiał ją uwolnić. Jej ciepło pozostawiło sensoryczny tatuaż na jego dłoniach nawet, gdy lód formował się w jego kościach. Ignorując ból, zebrał echa odczucia i umieścił je ostrożnie w swoim prywatnym umysłowym skarbcu. Chociaż wiedział, że wspomnienie nigdy nie odda sprawiedliwości wszystkich jej aspektów. Zapach zielonych jabłek jej włosów, obfitej delikatności, która była po prostu Ivy, jedwabnej wrażliwość jej skóry, gniewnych uderzeń jej pulsu pod jego kciukiem… nie mógł mieć nadziei na zamknięcie Ivy Jane w żadnym pudełku. - Ubierz kurtkę - rzuciła polecenie, gdy zmierzał do drzwi. - Zaczął padać śnieg. Wychodząc na zimno, podporządkował się poleceniu. Jednakże kiedy nadszedł koniec jego warty, powrócił do jej ciemnej chatki rzekomo, żeby zostawić dla niej kurtkę. Słysząc jej spokojne równe oddechy zza parawanu, który ukrywał łóżko, powiesił kurtkę na kuchennym

krześle, a potem rozciągnął się na podłodze. Wygoda nie miała znaczenia. Jego ciało było wyszkolone do znalezienia odpoczynku tam, gdzie było to tylko możliwe… ale przynajmniej tutaj był bliżej niej. Jego ręce były za bardzo splamione krwią, żeby jej dotykać, ale mógł użyć tych samych brutalnych rąk, żeby utrzymać ją bezpieczną i chronić ją od krzywdy. Usłyszał szelest ubrań ocierającego skórę, za którym podążył odgłos kroków na podłodze. Vasic trzymał zamknięte oczy, gdy poczuł koc rozciągany na nim. Na krótką chwilę dłoń Ivy objęła jego policzek, po czym przerwała kontakt i delikatnie wsunęła poduszkę pod jego głowę. - Jestem na ciebie taka zła - wyszeptała podciągając koc i wycisnęła pocałunek na jego skroni, który przeciął lodowym szpikulcem jego obronę. Zielone jabłka i Ivy były w każdym jego oddechu. - A to jest absurdalne spanie na podłodze. Uparty mężczyzna. Otwierając oczy po tym, jak poszła, wpatrywał się w ciemność walcząc, żeby przetrwać dysonans po raz tysięczny, odkąd ją spotkał. Na podstawowym poziomie Cisza funkcjonowała przez połączenie bólu z emocjami, dopóki mózg nie nauczył się unikać tego, co powodowało cierpienie. Brutalność tej kary była zwielokrotniona dziesięciokrotnie dla Strzał. Vasicowi nie tylko złamano nogę, gdy zapytał jako dziecko o powrót do domu. Był rozmyślnie oparzany i leczony, nie raz, nie dwa, ale w kółko… Znosił wstrząsy elektryczne… był zamykany nagi w lodowatym pokoju, dopóki jego kończyny nie zamarzały tylko po to, żeby później być umieszczanym w przemożnym gorącu, które sprawiało, że jego zakończenia nerwowe krzyczały rozbudzone. A wszystko to zanim skończył osiem lat. Najgorszą rzeczą było to, że robili to ludzie, którym początkowo mógł ufać. Jego mentor Patton, wykonywał większość z wielu najgorszych kar. Lata spędzone na Jaxie wymazały każdą komórkę empatii, jaką mógł kiedyś posiadać. Kilka z pozostałych Strzał próbowało łagodzić brutalność treningu Vasica, ale byli ograniczeni w swoich możliwościach. Rebelia, która zaczęła powoli palić się w ich szeregach, nie była jeszcze wystarczająco silna, żeby wyjść z cieni. Teraz mózg Vasica był na stałe zaprogramowany, tak żeby utożsamiać emocje z bólem, a żeby wzmocnić wiadomość przyszłą karą, agonia rozprzestrzeniała się w dół jego kręgosłupa. Idealna pętla, która została zaprojektowana, żeby kończyć się śmiercią, powinna zniechęcać obiekt do kontynuowania zwalczania uwarunkowania. Co więcej Vasic miał szczęście, że nie posiadał psychicznych zapalników w umyśle, które wspierałyby fizyczny przymus. Dysonans mógł jednak go nie zabić.

Nie miał pojęcia, jak Judd przełamał te głęboko osadzone telepatyczne punkty kontrolne bez odniesienia wielu uszkodzeń mózgu. Vasic nie byłby w stanie zrobić tego bez Adena. Jego własnej telepatii brakowało wymaganej delikatności. Wiedza drugiego Strzały była z trudem wywalczona. A ceną były bolesne konwulsje, które mogły pozostawić go w stanie śmierci mózgowej. Teraz w umyśle Vasica pozostało tylko jedno ukryte połączenie… to które powinno dać mu ostre wycelowane ostrzeżenie, że stanowił telekinetyczne zagrożenie i jego wściekłość była poza kontrolą. Vasic nie wiedział, jak wielu innym Strzałom Aden pomógł uciec imadłu wokół ich umysłów. Ale to nie była mała liczba… i zawierała Abbota. To czego Aden nie był w stanie naprawić to długotrwałe psychologiczne oddziaływanie ekstremalnego dysonansu u wielu z nich. Podczas gdy Vasic mógł przekonać swój umysł, że emocje i odczucia nie oznaczały bólu, to jednak ten nauczył się zbyt szybko czegoś innego. Nauczenie go, że tak nie było, mogłoby zająć wiele czasu, ale Vasic zmieniłby swoje połączenia, aby zaakceptować przyjemność, którą były usta Ivy na jego skórze, jej skóra przy jego. Jeżeli to było wszystko, co kiedykolwiek mógł od niej dostać, będzie doświadczał tych wspomnień w całej ich chwale. Wzdychając w ciszy otworzył mentalne akta Ivy i odnalazł to gdzie szeptała mu o rachatłukum. Podczas nocnej zmiany odnalazł słodycze i sklep w San Francisco, który je sprzedawał. Teraz zaczął przeglądać online ich listę. Przestań - powiedział do tej części siebie, która zmusiła go do wyznania jej jego perfidii i zmusiła do pokazania Ivy rąk tak przemoczonych krwią, że plamy były permanentne. - Ona nie jest dla ciebie. Vasic zignorował ten głos. To co dzisiaj zrobił rozerwało go na strzępy, ale krzywdziło także Ivy. A to nigdy nie było celem. Słodycze czyniły ją szczęśliwą. Więc zamówi je teraz i odbierze jutro. Opiekowanie się nią było powodem jego istnienia. * O jedenastej następnego ranka świat zamienił się w piekło. Ivy spacerowała dokoła w lesie z równie zrzędliwym Królikiem, kiedy Vasic wystrzelił wiadomość do każdego w kompleksie. - Ochranianie i utrzymanie, dopóki nie zalecę inaczej. Nie wyruszać do Sieci. Sięgając po niego, dotknęła pustej nicości, jakby udał się zbyt daleko, żeby telepatia mogła go dosięgnąć. Wskoczenie do Sieci i odczytanie przepływu danych było kuszące, ale znała Vasica. Nie wysłałby takiego ostrzeżenia, chyba że było to konieczne. Wychodząc z lasu poszła na środek kompleksu, gdzie reszta E-psi już zbierała się na śniegu. - Ivy - powiedział Isaiah w momencie, w którym znalazła się w zasięgu słuchu. – On jest twoim Strzałą. Co wiesz? Taa, facet wciąż był aroganckim dupkiem.

- Nic więcej od ciebie. Tego ranka nawet nie rozmawiała ze swoim zawziętym samcem, już go nie było, kiedy się obudziła i nie wrócił na śniadanie jak zwykle. Kiedy wyjrzała przez okno, żeby zobaczyć, czy tylko jej unikał, mając całkowitą intencję wyśledzenia go, zobaczyła, jak stał z jednostką. Cała dziewiątka zamknięta w napiętej dyskusji. Godzinę temu wróciła z rozmowy z parą innych E-psi i znalazła opakowanie rachatłukum na kuchennym stole. Ivy chciała na przemian rzucić nimi w jego głowę i przyciągnąć go tutaj, żeby mogła podzielić się z nim tym smakiem, usta w usta. Concetta z zawahaniem uniosła rękę. - Byłam w Sieci, zanim nadeszło ostrzeżenie. Jej dolna warga drżała, kiedy wszyscy się na niej skupili i nieśmiała empatka pochyliła głowę. Królik podbiegł do niej i zaczął ocierać się o jej nogę w próbie pomocy. Świadoma, że kobieta bała się jej zwierzęcia, Ivy zaczęła wołać go z powrotem, ale ku jej zaskoczeniu Concetta kucnęła i bardzo ostrożnie pogłaskała Królika. - Cóż? - Jeden z mężczyzn popędził. - Cicho, Chang. - Isaiah podszedł i kucnął obok Concetty, a jego następne słowa były zbyt ciche, żeby je usłyszeć. Kiwając głową mała blondynka pozwoliła mu delikatnie postawić się na nogi. - Przyglądałam się infekcji i - jej palce zaciskały się i prostowały na zmianę - zobaczyłam krawędź natarcia fali mocy uderzającej przez Sieć, jak podczas upadku kotwicy w Australii, ale to było gorsze. Potrząsnęła głową, a jej bursztynowe oczy były przejrzyste. – Oczekiwałam, że mnie zaleje, ale nic nie poczułam. Ivy także. Zajęło jej ułamek sekundy, żeby zrozumieć dlaczego. Och, Boże! - Strzały - Jaya wyszeptała, gdy Ivy rozglądała się szaleńczo po kompleksie. - Muszą nas chronić. - Gdzie oni są? - Zapytała niezdolna do zobaczenia chociaż jednej czarno odzianej postaci. Gdzie są Strzały? Vasicu! Odpowiedz mi! Reszta rozproszyła się w pośpiechu tupiąc butami na śniegu. Skręcił się jej brzuch, gdy pomyślała o pustej nieobecności, kiedy sięgnęła po Vasica. Ivy zwalczała mdłości pochylając się do swojego lojalnego zwierzęcia. - Króliku, gdzie jest Vasic? Znajdź go. Znajdź Vasica.

Jej pies wystartował do ich chatki. Biegnąc za nim, zobaczyła swoją Strzałę siedzącego pod najdalszą ścianą, a jego otwarte oczy krwawiły rubinowymi łzami. Ręce miał tak mocno zaciśnięte w pieści, że mogła policzyć każde ścięgno i kość. - Vasicu! Żadnej odpowiedzi. Upadając przed nim na kolana, wciągnęła gwałtownie powietrze. Jego oczy były całkiem czarne, co symbolizowało olbrzymie użycie mocy. Żyła pulsowała niebezpiecznie na jego skroni, krople potu spływały w dół po jego szczęce, a jego oddech był poszarpany, ale obecny. Kiedy dotknęła pacami jego nadgarstka, znalazła puls bijący tak szybko, że nie mogła policzyć oddzielnych uderzeń. W jej żyłach zaczęło narastać przerażenie. Incydent, czymkolwiek był, nie skończył się jeszcze. Vasic podtrzymywał tarczę, która chroniła ją i pozostałych E-psi. - Jayo, znalazłaś Abbota? - Zapytała, wmawiając sobie, że będzie mogła poddać się szponom paniki po tym, jak Vasic będzie już bezpieczny. - Czy jest świadomy? - Tak, ale nie mogę go dosięgnąć - odpowiedziała Jaya, jej mentalny głos drżał. - Strzała Isaiaha była z Abbotem i właśnie stracił przytomność. Isaiah sprawdza jego oznaki życiowe. Z jedną ręką na sztywnej nodze Vasica, jego mięśnie były napięte do granic możliwości, porozumiała się z pozostałymi. Wiadomości nie były dobre. - Sześć Strzał padło - powiedziała telepatycznie do całej grupy, gdy zebrała wieści od wszystkich. - To pozostawiało tylko Vasica, Abbota i Mariko utrzymujących tarczę. Wiem, że Vasic powiedział nam, żebyśmy trzymali się z daleka od Sieci, ale musimy im pomóc. Jednomyślna zgoda. Będąc już w Sieci Psi Ivy zignorowała silne turbulencje ponad przeźroczysto czarną tarczą Strzał, zmuszając się do odłożenia na bok myśli o rodzicach i przekazała pozostałym jak połączyć tarcze. Wytworzony rezultat był nierówny, ale skuteczny. Był również… inny. Gdy tarcza Strzał była twardą kopułą, ta poniżej pulsowała mglistymi kolorami widzianymi w bańce wody w promieniach słońca i wydawała się tak samo cienka i krucha. Jednak kiedy cześć tarczy Strzał pękła i Abbot przegrał swoją walkę z utratą przytomności, tarcza empatów nie zapadła się pod obciążeniem. Po prostu popłynęła z falą sztormowa, dopóki nie było już żadnych więcej fal, a Sieć Psi ucichła. A jednak szczęka Vasica wciąż pozostała zaciśnięta, a jego krew szkarłatna na złocie jego skóry.

* Vasic wysłał do Judda telepatyczną wiadomości w chwili, gdy fala wstrząsowa przestała uderzać w ich tarczę. - Potrzebuję twojej sfory i Mrocznej Rzeki, żeby upewnić się, aby empatom nie stała się żadna krzywda. W Sieci nastąpił nagły wypadek. Były Strzała odpowiedział od razu. - Zajmiemy się tym. Vasic był świadomy zmartwionego głosu Ivy, jej dotyku tak miękkiego na jego szczęce, ale nie mógł się w to zanurzyć, nie mógł jej pocieszyć. Pędząc przez uszkodzone niebo Sieci Psi przybył do sekcji w Alasce, która zapadła się w ziejącą nicość. Sieć Psi nie istniała dłużej ponad miejscem, w którym stał. Na ziemi znalazłby rzeź. Ludzi, którzy upadali tam, gdzie stali, gdy ich sprzężenie zwrotne zostało odcięte, skutkując śmiercią, agonią, która zakończyłaby się dla większości w sekundy. Najsilniejsi mogli przetrwać minutę. Chyba że… Vasic porównał szybko tę sekcję Sieci z fizycznym obszarem i uświadomił sobie, że był skoncentrowany na opuszczonej stacji Sunshine. Nie tylko stacja była opuszczona, ale nie było żadnych innych placówek w promieniu wielu mil w każdym kierunku. To nie oznaczało, że nie było żadnych ofiar, psychiczna fala szokowa była brutalna. Zobaczył Kaleba i Adena pracujących razem nad zapieczętowaniem pęknięcia, zanim mogłoby się poszerzyć i połknąć więcej sekcji Sieci. Aden był ostrożny, zbyt otwarcie nie demonstrował swojej siły, ale każdy kto pomyślałby po wszystkim o tym, uświadomiłby sobie, że bez osłabnięcia nie powinien być w stanie pracować ramię w ramię z kardynalnym. Vasic nie miał wątpliwości, że Krychek miał brutalną siłę potrzebną do powstrzymania szkód od rozprzestrzeniania się, ale nie mógł zrobić tego jednocześnie dokonując pieczętowania. Nie z raną takiej wielkości. - Adenie. - Infekcja spowodowała zawalenie się tego sektora - odpowiedział jego partner. - Cały region jest nią przepełniony. Vasic niemal spodziewał się tej wiadomości. Stacja Sunshine była znanym punktem zero infekcji. Zaskakujące było to, że nikt nie zauważył tutaj zjadliwości infekcji. Biorąc pod uwagę, że region ten był uważne obserwowany. Krychek, skład, Ming wszyscy mieli tutaj obserwatorów. - Vasicu - kamienny głos Krycheka: - Musisz udać się do miejsca zakotwiczenia. - Obrazy, których mógł użyć jako klucza teleportacyjnego, wlały się do jego umysłu. - Nie znajduje się

w strefie upadku, ale odbieram raporty o nagłej niewytłumaczalnej przemocy wzdłuż spodziewanej drogi fali uderzeniowej. To może być wybuch. Vasic otworzył oczy, żeby zobaczyć naprzeciwko siebie Ivy. Jej ręka trzymała zakrwawiony ręcznik, którego musiała użyć do oczyszczenia jego twarzy. - Muszę iść - było wszystkim, co miał czas powiedzieć, zanim odszedł, zabierając ze sobą wspomnienie odczucia opuszków palców Ivy tylko ocierających się o jego własne, gdy teleportował się na miejsce jatki. Podczas sprzątania w Sunshine widział zwłoki z roztrzaskanym mózgiem, inne które były dźgane w kółko, innych, którzy zostali zatłuczeni tym, co było pod ręką. Więc nie był zaskoczony, kiedy znalazł się pośrodku uliczki opanowanej przez agresywne szaleństwo. Zauważył dwie inne Strzały. Każda na jednym z wyjść z zarażonej ulicy. Tk i telepata zdołali powstrzymać rój przed ucieczką i rozprzestrzenieniem się na resztę miasta, ale fala rosła. Był również zmienny, drapieżca, który musiał być na ulicy, kiedy świat oszalał w przeciągu kilku sekund. Chronił za sobą grupę z grubsza piętnastu ludzi i zmiennych dzieci. Jego pazury cięły wściekle, a przerażone dzieci skupiły się przy ścianie. Inny mężczyzna, człowiek, który krwawił okropnie z brzucha, ale mimo to starał się uspokoić dziecko. Vasic domyślił się, że był to nauczyciel. Kilka ciał leżało na ulicy, która została oczyszczona ze śniegu niedługo przed tym. Dostrzegając to wszystko za jednym zamachem zaczął telekinetycznie wybierać i uderzać szalonymi o ściany budynków dookoła. Wystarczająco mocno, żeby pozbawić ich przytomności. Starał się nie używać śmiercionośnej siły, ale jego priorytetem były dzieci i pozostali niezainfekowani, których mógł zobaczyć. Walczyli z tymi, którzy zostali wciągnięci w szaleństwo przez chorobę. Wiedział doskonale, że mógł tylko opóźnić nieuniknione. Nie dało się ocalić nikogo z Sunshine. - Za tobą! Obracając się na rozpaczliwy krzyk zranionego nauczyciela, uderzył w kobietę w średnim wieku, która miała zamiar zatopić nóż rzeźnicki w jego plecach. Nóż wyleciał z jej ręki i wylądował na ulicy z głośnym brzękiem. Jej szyja trzasnęła, a głowa opadła do przodu, gdy uderzyła w ścianę pod złym kątem. Potem nie było już czasu na myślenie.

ROZDZIAŁ 26 - Z ostatniej chwili - Katastrofalne zniszczenia w Sieci na skutek niedawnej niewyjaśnionej fali wstrząsów. Liczbę ofiar szacuje się w dziesiątkach tysięcy. Ta wiadomość zostanie zaktualizowana, gdy będą dostępne nowe informacje. Latarnia Sieci Psi Do czasu, aż wszystko się skończyło, ulica była pokryta ciałami, ale uczniowie byli bezpieczni, a Vasic zdołał obezwładnić, ale nie zabić większość zainfekowanych. Kilku źle wylądowało w ten sam sposób, co kobieta z nożem, a dwóch innych, których unieruchomił zostało brutalnie zaatakowanych przez pozostałych zainfekowanych, ale większość oddychała. Również wielu niezainfekowanych straciło życie albo zostało poważnie zranionych, w dużej mierze jeszcze przed jego przybyciem. Spoglądając na mężczyznę zmiennych, Vasic zobaczył, że jego pazury były zakrwawione, a oczy świeciły jasną kocią żółcią, która mówiła, że prawdopodobnie był, biorąc pod uwagę region, panterą śnieżną. Vasic kiwnął głową w stronę dzieci. Zraniony nauczyciel, który upadł na ziemię, powiedział: - Idźcie - kiedy jego uczniowie zawahali się na polecenie odejścia wydane przez zmiennego mężczyznę. - Pomoc jest w drodze - powiedział Vasic, syreny wypełniły powietrze i stawały się głośniejsze z każdą sekundą. Zmienny ukląkł obok nauczyciela. - Upewnię się, że dotrą bezpiecznie do domu - powiedział, a jego głos niósł ze sobą warknięcie. Potem odprowadził dzieci. Z pewnością dzieci były w rękach, które będą chronić, a nie ranić. Vasic spotkał się z dwoma pozostałymi Strzałami obecnymi na miejscu. Młodszymi i mniej doświadczonymi, którzy czekali na jego polecenia. - Oddzielcie rannych niezainfekowanych od tych zainfekowanych - rozkazał. - Ci ostatni muszą zostać skrępowani, jeżeli nie są nieprzytomni. - Sir, segregacja rannych? - zapytała kobieta Strzała. - Niezainfekowani mają być opatrywani pierwsi. - To była bezwzględna, ale praktyczna decyzja. - Szanse na przeżycie zainfekowanych są praktycznie zerowe, bez względu na ich fizyczną kondycję. Po tym zaczął przechadzać się po miejscu zdarzenia. Oznakował martwych, żeby medycy nie musieli marnować czasu, przeszukując ciała, potem przeniósł zwłoki na koniec ulicy. Za nim medycy pracowali w szybkim tempie, pomagając rannym.

Oceniając, że z obecnymi lokalnymi siłami sytuacja była pod kontrolą, miał zamiar zacząć oczyszczać niski budynek mieszkalny, który wyróżniał się na ulicy. Mijając zwężoną przestrzeń pomiędzy dwoma budynkami usłyszał stłumiony szloch. Zatrzymał się i poczekał, aż jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności. Chłopiec, który ukrył się w śniegu, który zebrał się tutaj, nie mógł mieć więcej niż trzynaście lat. - Jest bezpiecznie - powiedział telepatycznie, gdyż instynkt podpowiadał mu, że ten nieletni był Psi. Głowa chłopca poderwała się do góry, a strach był wypisany na całej jego twarzy. Vasic kucnął, żeby wydawać się mniej niebezpiecznym. - Nie będziesz miał kłopotów. - Płakałem - wyszeptał chłopiec, ocierając kłykciami łzy, które spływały po jego szerokich policzkach, jego skośne oczy były opuchnięte i czerwone. - Cisza upadła - powiedział Vasic, a ponieważ wiedział, że wielu ludzi nie wierzyło jeszcze, że upadek był prawdziwy, dodał - to była traumatyczna i niezwykła sytuacja. Nikt nie będzie pamiętał twojej reakcji w świetle innych wydarzeń, które miały dzisiaj miejsce. - Sieć była w zbyt wielkim chaosie, żeby zauważyć pęknięcia w Ciszy dziecka. - Jak masz na imię? Ocierając twarz rękawem zimowej kurtki, chłopiec powiedział: - Eben. - Potem było tak, jakby nie mógł przestać mówić, jego słowa wypadały jedno za drugim. - Szedłem, żeby złapać powietrzny pociąg do szkoły. Zaczynaliśmy dzisiaj później, ponieważ nauczyciele mieli zebranie i minąłem wycieczkowiczów. - Wycieczkowiczów? - Uczniów szkoły podstawowej - powiedział. - Tam, na tyłach ulicy jest muzeum, przy ślepej uliczce i szkolny transport zwykle się tam zatrzymuje, a potem wycieczkowicze używają publicznego przejścia, żeby dostać się do muzeum. Tak jest szybciej, inaczej trzeba iść na około, a jeden z pracowników muzeum zwykle odgarnia rano śnieg. Vasic pozwolił chłopcu mówić chaotycznie, żeby złagodzić jego podenerwowanie, ale teraz popchnął jego wspomnienia z powrotem na właściwy tor. - Mów dalej. Minąłeś dzieci. - Myślałem o zadaniu domowym z biologii - Eben przełknął - i o dziewczynie w szkole. Jego brązowe oczy, z rozszerzonymi źrenicami, spotkały Vasica. - Byłem kilka metrów za dziećmi ze szkoły podstawowej, kiedy zaczęły krzyczeć i odwróciłem się, żeby pobiec w ich kierunku. Myślałem, że może był wypadek. W szkole miałem kurs pierwszej pomocy. - Oddychaj - Vasic użył tego samego tonu, którego używał podczas treningu Strzały, który zaczynała panikować podczas symulacji. - Postąpiłeś słusznie.

- Nie mogłem się do nich dostać - całe ciało chłopca trzęsło się, drgawki targały jego patykowatą sylwetką, a pot wystąpił na jego pobladłą brązową skórę. - Ludzie wylewali się z mieszkań z każdej strony i ruszyli na mnie z nożami i innymi przedmiotami. - Zaczął się kołysać do przodu i do tyłu. - Nie chciałem, ale musiałem. Vasic uświadomił sobie, że Eben trzyma coś przy boku. - Daj mi to. Trzęsący i drżący nastolatek uniósł rękawice bejsbolową przemoczoną krwią, ale wydawało się, że nie był w stanie jej oddać. - Miałem dzisiaj trening bejsbolu. Vasic wyteleportował rękawicę, żeby nie była w zasięgu wzroku Ebena, gdy nastolatek kontynuował. - Nie chciałem, ale oni by się nie zatrzymali i musiałem. Małe dzieci krzyczały, a ja nie mogłem pomóc. Próbowałem. Próbowałem tak bardzo! - Zrobiłeś wszystko co mogłeś - rozważał, jak poradzić sobie z widocznie rozchwianym emocjonalnie dzieckiem - jak daleko jest twój dom? - Cztery budynki dalej. Vasic zamarł… i wtedy uświadomił sobie, że doświadczał stępionej wersji szorstkiego wrażenia, które czuł w pobliżu wszystkich empatów, z wyjątkiem Ivy. A Psi, który żył w centrum strefy infekcji powinien, co więcej, musiał oszaleć wraz ze swoimi sąsiadami. - Gdzie jest dom twoich rodziców? Ich obecna lokalizacja oczywiście nie miała znaczenia. Każdy mieszkający na tej ulicy byłby zakotwiczony w zainfekowanej części Sieci Psi i oszalałby w momencie, gdy infekcja osiągnęła masę krytyczną. Biorąc pod uwagę porę dnia duża liczba byłaby w pracy. Eben spojrzał na niego tępo. Wstając Vasic poszedł do karetki i złapał koc termiczny. Kiedy wrócił wszedł w zbyt wąską przestrzeń, żeby nazywać ją uliczką i owinął koc wokół Ebena. Potem uniósł chłopca w ramionach i w tym momencie chłopiec pomimo swojego wieku był tylko małym dzieckiem. Bez informacji o rodzicach Ebena lub innych najbliższych krewnych, Vasic podjął decyzję o zabraniu chłopca bezpośrednio do chatki Ivy. Królik zaszczekał, biegnąc szybko z pokoju na ganek. Ivy poszła za jego śladem. Jedno spojrzenie na chłopca w ramionach Vasica i bez zadawania pytań po prostu przejęła kontrolę. Eben został położony w jej łóżku w przeciągu kilku minut, z Królikiem siedzącym na posterunku obok niego. - Zaopiekuję się nim - powiedziała, kiedy Vasic zasygnalizował, że musiał wracać.

- Jestem pewny, że jest E, więc nie powinien być agresywny - to był jedyny powód, dla którego Vasic zostawiał z nią chłopca - ale bądź ostrożna. Powiadomiłem Judda i przytomnych członków jednostki o jego obecności. Ivy rozłożyła rękę nad sercem. - Cierpi w środku - powiedziała. Chłopiec zadręczał się tak głęboko w sposób rozdzierający serce, że wyczuła to nawet bez obniżania swoich empatycznych tarczy. - Jego rodzina? To było instynktowne pytanie… sprawdziła swoich rodziców w chwilę po tym jak Vasic teleportował się, odkrywając, że fala wstrząsowa nie była nawet w przybliżeniu tak gwałtowna w ich regionie. Wszyscy w osadzie byli bezpieczni. Odpowiedź Vasica na jej pytanie była krótka: - Nie wiadomo. Wypuszczając niepewny oddech potrząsnęła głową. - Jest spora szansa, że jedno albo oboje nie żyją prawda? - Tak. Nie było żadnej ekspresji na jego twarzy, żadnego śladu zmartwienia, ale owinął zestresowanego nastolatka kocem i przyniósł tutaj, zamiast zostawić medykom obecnym na miejscu. To powiedziało Ivy wszystko, czego potrzebowała, o mężczyźnie, który po cichu owijał łańcuchy oszałamiającego mrozu wokół jej serca. - Ty też bądź ostrożny - powiedziała i dotknęła jego ramienia. Spoglądając w dół, tylko ledwie musnął opuszkami palców jej własne. Kiedy zniknął, zwinęła palce w pieść, chcąc utrzymać ten kontakt jak cenny klejnot. * Aden zapieczętował kolejną część poszarpanego rozprucia w materiale Sieci, świadomy zdumiewającej głębokości siły, która trzymała je razem, żeby mógł wykonać to, co musiało zostać zrobione. Siła Kaleba Krycheka wykraczała ponad wszystkie znane poziomy. - Naprawa zakończona - przekazał telepatycznie i przesunął się do następnej sekcji. - Vasic - powiedział Kaleb bez ostrzeżenia. - Chcesz wyciągnąć go z Alaski? Mogę mieć tam własny zespół w przeciągu pół godziny. Pytanie zdradzało zrozumienie stanu psychicznego Vasica i Aden miał kłopot z uwierzeniem, że wyszło od bezwzględnego podwójnego kardynalnego. Emocjonalna inteligencja nigdy nie była bronią w arsenale Krycheka… ale ten mężczyzna nie pracował już dłużej sam. Aden pomyślał, że pytanie i jego opiekuńczy wydźwięk byłyby właściwe, gdyby pochodziło od Sahary Kyriakus.

- Nie - odpowiedział. - Vasic nie odejdzie, biorąc pod uwagę powagę sytuacji. - Aden nie mógł rozkazać tego Vasicowi jak reszcie składu. Nie tak funkcjonowało ich partnerstwo. - Nie pozbywam się ani nie umniejszam umiejętności moich ludzi, Adenie - stanowiło odpowiedź Krycheka. - Vasic jest zbyt istotnym elementem zespołu, żeby go stracić. To zabrzmiało bardziej jak kardynalny, wykalkulowane równanie, ale pod kalkulacją była również taka sama ilość lojalności, która w pierwszej kolejności przyciągnęła do niego zespół. W przeciwieństwie do Minga LeBona, Kaleb Krychek mógł być bezlitosny, ale nie poświęcał, czy nie zdradzał tych, którzy pokładali w nim wiarę. - Teraz jest stabilny - powiedział w końcu Aden niechętny, żeby zdradzić Krychekowi zmiany jakie wyczuł w Vasicu, ich porozumienie pozostawało nową konstrukcją, z sekretami po obu stronach. - Przychylę się do twojej oceny w tym punkcie. - Krychek złapał postrzępioną krawędź i przytrzymał ją w nieugiętej telepatycznej pieści. - Jednakże musimy porozmawiać o rękawicy. Mam dostęp do najnowszych raportów i jest oczywiste, że biologiczna fuzja staje się coraz bardziej niepewna. Zaskoczenie było wrogiem Strzał, ale Kaleb Krychek wywołał je dzisiaj u Adena. To nie fakt, że podwójny kardynalny dostał w ręce medyczne akta, które technicznie były prywatne, zdekoncentrował Adena. Tylko to, że cenił indywidualną Strzałę wystarczająco, żeby się tym przejmować. Jednak znów Vasic był bardzo przydatnym narzędziem. - Zespół odpowiedzialny za zespolenie biologiczne kontynuuje pracę nad stabilizacją. Obecnie zagrożenie przyszłą niestabilnością jest minimalne. Pracowali w ciszy przez następne czterdzieści pięć minut, a potem znów to Krychek przełamał milczenie. - Status Cristabel Rodriguez? - Zdrowieje i będzie zdolna do aktywnej służby w ciągu miesiąca - uzupełnił Aden. - Siła zespołu nie została narażona, mamy innego strzelca z tym samym poziomem precyzji co Cris. Odpowiedź Kaleba była kolejnym nieoczekiwanym oświadczeniem. - Jestem tego świadom. Cristabel, jednakże jest wysoce utalentowanym trenerem, według własnych zapisów treningowych zespołu. Ponownie to była informacja, której kardynalny nie powinien posiadać, ale Aden nie przerywał. - Jej utrata wywołałaby efekt domina - kontynuował Krychek. - Rozważałeś zdjęcie jej z aktywnej służby? Odejście na emeryturę pod rządami Minga LeBona nieuchronnie prowadziło do egzekucji zatuszowanej jako wypadek, ponieważ żadna Strzała nie miała nigdy pozwolenia na odejście,

dopóki nie była tak wycieńczona, że błędy były nieuniknione. – Tak – odpowiedział ostrożnie chcąc ocenić odpowiedź Krycheka. - Cris ma powołanie do nauczania i jest mało prawdopodobne, żeby sprzeciwiła się przeniesieniu. - Aden w rzeczywistości już rozmawiał o tej możliwości ze starszą Strzałą. Umieszczenie jej w kompleksie w E miało być spokojnym miejscem, w którym mogła mieć czas na przemyślenie tego. - Zatem zrób to - powiedział Krychek. - Masz teraz całkowitą kontrolę nad programem treningowym Strzał. Ukształtuj go tak, żeby pasował do potrzeb tych, którzy do ciebie przyjdą. - Długa przerwa. - Wiem, jak ja byłem trenowany. Mogę tylko zgadywać jak trenowano Vasica. Musi być lepszy sposób, sposób, który nie grozi zmienianiem dzieci w potwory. Aden milczał przez ponad godzinę, nie dlatego, że nie zgadzał się z Krychekiem, ale dlatego, że tak było. Już usunął socjopatów i sadystów z programu treningowego. Niektórzy byli ludźmi Minga, inne Strzały posunęły się już tak daleko, że nie mogły zrozumieć, że to, co robiły, było złe. Tortury na żadnym poziomie nie były dłużej dozwolone. To rozwiązało krótkoterminowy problem, ale ten główny pozostał. Strzały były Strzałami nie bez powodu, ich moc była brutalna i prawie zawsze śmiercionośna. - Tak - powiedział w końcu. - Musi być lepszy sposób. - Musiał go tylko znaleźć. * Ivy sprawdziła Ebena dwie godziny po tym, jak zasnął i znalazła go siedzącego na łóżku. Królik trącał głową klatkę piersiową Ebena. Psi język zwisał z boku w ekstazie, kiedy chłopiec drapał go za uszami. - Ostrożnie - Ivy utrzymała cichy ton. Jedną ręką rozłożyła parawan, żeby zablokować światło padające przez otwarte drzwi i kuchenne okno. - Królik jest naciągaczem, zmusi cię, żebyś robił to cały dzień. Eben zamarł na jej pierwsze słowa, a jego oczy rozszerzyły się, ale szarpnął się i zaczął ponownie poruszać na żądające szczekanie Królika. - Widzisz - powiedziała Ivy z uśmiechem. - Chciałbyś gorący napój? Niepewne kiwniecie głową. Wychodząc z pokoju, Ivy poszła do kuchni i zmieszała proteinowy napój, uznając, że chłopiec preferowałby coś znajomego. Zestresowany na najgłębszym poziomie nie miał żadnej kontroli nad swoim bólem i strachem, a te ocierały się o każdy jej zmysł. Inni empaci też to poczuli i zaoferowali pomoc, ale poprosiła ich na razie, żeby trzymali się z daleka, nie pewna, czy Eben zniósłby więcej obcych. Usłyszała kroki na drewnianej podłodze. - Usiądź - powiedziała bez przerywania swojej pracy. - Jestem Ivy.

Eben rozsiadł się na krześle przy stole w sposób ukazujący całkowicie nastoletniego chłopca, a Królik wskoczył na jego kolana, bezwstydnie domagając się więcej pieszczot. - Jesteś Psi - to był komentarz wypowiedziany bez zastanowienia. Umieszczając proteinowy napój naprzeciwko niego i wyciągając mały dzbanek na jej herbatę Ivy powiedziała: - Tak jak ty. - Ale ty się uśmiechasz. - Zawsze byłam bardzo kiepską Psi - przyznała - jesteś bezpieczny, Ebenie. Nikt tutaj cię nie zdradzi. Nagle jego jabłko Adama stało się wyraźne, gdy przełknął i powiedział: - Nie mogę utrzymać swoich tarcz w Sieci. - Jestem pewna, że Vasic już się tym zajął - jej silny, opiekuńczy, ogromnie irytujący Strzała, który myślał, że został skazany na życie w cieniach nawet pomimo tego, że walczył, aby ocalić niezliczoną ilość innych. - To teleporter, który cię tutaj przyniósł. Oczy Ebena stały się na sekundę mętne. - Tak - wzruszył ramionami i wydawał się zapadać w sobie. - Skrzywdziłem ludzi.- Jego agonia niemal sprowadziła Ivy na kolana. - Uderzałem, i uderzałem, i uderzałem i wszędzie była krew i inne mokre rzeczy i to było na mnie, a oni nie przestawali. Krzyczałem, żeby przestali, ale tego nie robili! Nie zatrzymali się, Ivy. Nie zatrzymali. Z zaciśniętym gardłem Ivy odepchnęła jego ból i własną reakcję, zdołała się pozbierać, siedząc na krześle naprzeciwko niego. - Pozwolisz mi sobie pomóc? - Wzięła jego rękę, rozumiejąc jego przyprawiające o mdłości obrzydzenie do tego, do czego został zmuszony, w sposób w jaki mógł tylko drugi empata. Wydawał się nie cierpieć jedynie z powodu okazywanej litości jako efektu ubocznego, może dlatego, że działał w obronie własnej bez woli wyrządzenia krzywdy. - Ebenie? Jego palce chwyciły jej z dużą siłą, a jego oczy były pełne łez. - Proszę. To było ponad wszystko, co do tej pory uczyła się robić, ale nie było wyboru, psychiczny stan Ebena pogarszał się z każdą sekundą. Otwierając swoje empatyczne zmysły, starała się zabrać ból chłopca do siebie, gdzie mógł zostać zneutralizowany. Nie wiedziała jak długo to trwało, ale była świadoma, że jej własnemu brzuchowi zagrażała rewolucja, gdy jej umysł zaczął rozmazywać się na krawędziach. Ivy usztywniła kręgosłup

i zacisnęła szczęki, nie mogła zemdleć w obecności Ebena. To zniweczyłoby całe dobro jakie wykonała… a kiedy na niego spojrzała, pomyślała, że może udało jej się trochę pomóc. Ból na jego twarzy zniknął, jego oczy były przejrzyste, a ramiona nie były dłużej przygarbione. Zwalczając mdłości, które podnosiły się w jej gardle z powodu toksycznego zatoru strachu, żalu, wściekłości i winy, wypuściła jego rękę, lekko ją poklepując. - Czujesz się lepiej? Z szeroko otwartymi oczami nastolatek kiwnął głową. - Tak. Ivy mogła wyczuć jego potrzebę zadawania pytań, ale nie miała siły na wiele więcej. - Możesz wyświadczyć mi przysługę? - Zdobyła się jakoś na uśmiech i wypowiedziała małe kłamstwo.- Nie zabrałam dzisiaj Królika na jego spacer. Jego twarz rozświetliła się. - Och pewnie. Ja… czy on lubi aportować? - nieśmiałe pytanie. - Jeden z moich ludzkich kolegów z klasy ma psa i widziałem, jak bawili się w aportowanie. - Będzie kochał cię na wieki, jeżeli pobawisz się z nim w aportowanie - klepiąc swoje udo powiedziała: - aport, Króliku. Machając szybko ogonem, podekscytowane zwierzątko wskoczyło do swojego koszyka i wróciło z patykiem, który znaleźli w lesie. - Jest doskonały do rzucania. Królik rzucił się do drzwi z nadzieją w oczach a Eben podążył za nim zbyt zainteresowany psem, żeby oglądnąć się do tyłu. Co było dobre, ponieważ Ivy była zgięta w pół, a horror Ebena był teraz jej własnym.

ROZDZIAŁ 27 Inteligencja i zdolność do samodzielnego myślenia, są podstawowymi wymogami wstąpienia do brygady. Strzała jest doskonale oszlifowanym narzędziem, zdolnym do radzenia sobie z sytuacjami, które wykraczają ponad zestaw umiejętności nawet najlepiej wytrenowanych żołnierzy jednostek specjalnych. Pierwszy Kodeks Strzał Vasicowi zabrało tylko kilka minut ustalenie, że opiekun prawny Ebena, jego ojciec, jest w śpiączce. Jego matka mieszkała w innym regionie i nie była zainfekowana, ale nie miało sensu wysyłanie do niej chłopca w jego obecnym stanie, znacznie lepsze dla niego było pozostanie z Ivy. Po wykonaniu tego zadania, dołączył do innych Strzał w przeszukiwaniu domów w celu znalezienia pozostałych ocalałych. Ze względu na ryzyko stwarzane przez zainfekowanych, z których wielu podczas walk dziko atakowało swoimi psychicznymi umiejętnościami, poinformował władze lokalne, że nikt nie miał prawa wejść do domów, dopóki Strzały nie sprawdzą okolicy. W pierwszym budynku znaleźli sporą liczbę martwych ofiar. Na pierwszy rzut oka wyglądało, jakby wszyscy pozabijali się nawzajem, ale Vasic był pewien, że Aden zażąda od patologów poszukania guzów mózgu takich, jak ten który powalił Obiekt 8-91. Poinformowawszy władze lokalne o miejscach znalezienia ciał, Vasic i jego mały zespół kontynuowali wewnątrz następnego budynku, każdy z nich sprawdzał inne piętro. Praca wymagała skrupulatnej koncentracji na zadaniu oraz nieprzerwanej ostrożności. Mała grupa ludzi kucała za zamkniętymi drzwiami, więc Vaisic przekazał im, aby pozostali tam, po tym jak sprawdził, że byli oni ludźmi. - Mamy rannych - powiedział mu młody mężczyzna trzęsącym się głosem. - Czy zabranie ich na zewnątrz jest bezpieczne? Widząc zasięg ran jednej z kobiet, jej zraniona ręka była przyciśnięta do zakrwawionej koszuli , kiedy ów młody otworzył w pełni drzwi, Vasic odpowiedział: - Przeteleportuję ją na zewnątrz. Przenieście resztę na dół, tylko cicho, korytarzem i przez klatkę schodową. Jego zespół znalazł również rozproszonych niezainfekowanych Psi, osoby, które właśnie wprowadziły się na ten obszar, gości spoza miasta, studentkę uniwersytetu, która zmuszona była zabarykadować się w łazience, kiedy jej partner od nauki ruszył na nią ze zbitą butelką. Jeśli chodziło o ludzi, Vasic teleportował stamtąd najbardziej rannych, podczas gdy ludzcy sąsiedzi pomagali reszcie wyjść przez sprawdzone drogi ewakuacyjne. To było na trzecim piętrze ostatniego budynku, gdy Vaisic usłyszał coś z jednego z apartamentów ze złowrogo otwartymi drzwiami. Ostrzegając innych, żeby byli w pogotowiu, ruszył cicho korytarzem. Drzwi nosiły pojedynczy krwawy odcisk dłoni, ciało

brunetki w średnim wieku leżało zaraz za progiem, wyglądało na to, że została uderzona w głowę wazonem, który teraz leżał w kawałkach dookoła niej. Mały nagi stolik obok drzwi znaczył nikły ślad pierścienia wody, który powiedział Vasicowi, że wazon stał w tym miejscu, zanim został zmieniony w broń. Vasic sprawdził puls ofiary, ale znalazł jej skórę zimną. Jej serce przestało pompować krew już dawno temu, jeśli miałby zgadywać, powiedziałby, że już na początku wybuchu. Otworzyła drzwi na czyjeś pukanie i znalazła się twarzą w twarz ze śmiercią. Zapisując położenie ciała, aby przekazać wiadomość do władz lokalnych, sprawdził pozostałe pomieszczenia. Łazienka, kuchnia, pierwsza sypialnia, wszystkie były puste. Zaglądając do ostatniego pokoju o bladożółtych ścianach z białym wykończeniem, zobaczył zasłonę falującą na bryzie i odwołał alarm, zgadując, że materiał musiał zrzucić coś z pobliskiej półki. Właśnie sprawdził wysoką szafkę po lewej, kiedy usłyszał bezsłowne mamrotanie, dochodzące z drugiej strony pokoju. Była tam tylko jedna rzecz, dziecięce łóżeczko. Napinając mięśnie w obronie przed horrorem, który mógł zaraz odkryć, przeszedł przez kremowy dywan… aby znaleźć się pod czarem dużych, brązowych oczu w okrągłej twarzyczce. Buzia dziecka rozświetliła się w uśmiechu na jego widok. Gaworząc nieskładnie, wyrzuciło do góry swoje stópki, złapało ich palce w malutkie dłonie, a potem wyciągnęło ramiona. Vasic nigdy nie był w pobliżu czegoś tak małego i słabego, ale nie mógł się zmusić, aby po prostu teleportować dziecko do czekającego ambulansu. To mogłoby je wystraszyć, a dziecko, które na pewno właśnie straciło swojego opiekuna prawnego, rodzica, który z troską ubrał ją w miękkie różowe spodenki i pasujący sweterek z napisem „dziewczyny rządzą”, nie potrzebowało dodatkowego bólu. Jej twarz wygięła się do płaczu, kiedy nie poruszył się dostatecznie szybko, jej dolna warga zadrżała. - Twoja Cisza jest okropna, maleństwo - powiedział łagodnie, podnosząc ją z łóżeczka i przytulając do swojej piersi. Jedna malutka rączka o skórze podobnej w kolorze do świeżego śniegu, rozłożyła się otwarta na jego mundurze bojowym, jej dobry humor powrócił teraz, gdy już znalazła się w jego ramionach. Mógł poczuć jej umysł ciekawie uderzający o jego, tak jak jej rączki uderzały o jego pierś, wyglądało na to, że nie miała żadnego treningu pod Protokołem. Jej rodzic lub rodzice, albo byli bardzo źli w uczeniu jej albo czytali nowości w Sieci i stwierdzili, że ich dziecko nie musiało rosnąć w Ciszy, albo… Tarcie o jego umysł było słabe, ale znajome. Trzymał empatkę. Podniósłszy żółty kocyk z jej łóżeczka, owinął ją w niego, po czym dostał się do rachunków mieszkania, aby zidentyfikować. kto płacił za wynajem tego apartamentu. Potwierdzenie

z aktami urodzeń dało mu nazwisko matki dziecka, jej prawnego opiekuna. Telepatycznie zażądał listy zmarłych i zainfekowanych od zespołu medycznego i zeskanował ją, wychodząc z mieszkania. Matka dziecka nie była na liście, ale to nic nie znaczyło, skoro nie wszyscy z zabitych zostali jeszcze zidentyfikowani. Dziesięć minut później, zaraz po potwierdzeniu od M-Psi, że dziewczynka nie wykazywała żadnych znaków infekcji, dziecko w ramionach Vasica zaczęło podskakiwać szczęśliwie, zapominając o napięciu, które kazało jej schować twarz na jego klatce podczas badania M-Psi. Ostrożnie się odwracając, Vasic patrzył, jak twarz dziecka rozjaśniła się na widok tłumu za barierą. Vasic zdążył już wyświetlić zdjęcie matki na swojej rękawicy, aby móc zidentyfikować jej ciało. Nie zabrało mu więc długo odnalezienie przerażonej kobiety. Wysoka, z białą niczym kość skórą, napiętą na kościach policzkowych, przepchnęła się przez tłum i próbowała przejść przez barykadę. Wybuchła płaczem, gdy zobaczyła go, idącego ku niej. Wkładając dziecko w jej ramiona, powiedział: - Twoje dziecko nie wykazuje żadnych śladów jakiejkolwiek traumy. Sprawdziwszy swoje dziecko łagodnymi dłońmi z obezwładniającą ulgą, kobieta zatrzęsła się i przytuliła je bliżej. - Moja kuzynka, Miki? - jej głos drżał. - Pilnuje Marchelline, gdy jestem w pracy. - Brunetka, mała blizna w kształcie pół-księżyca na dłoni? - Tak. - Przykro mi, odeszła - to był czysty fart, że zainfekowany, który zaatakował Miki, nie znalazł dziecka, wnętrzności Vasica zwinęły się na myśl o tym, co mogło się wydarzyć, gdyby dziecko zapłakało w złym momencie. Przed nim, twarz kobiety znów prawie wykrzywiła się w bólu, zanim odzyskała kontrolę. - Cz-czy zgłosisz nas? - terror w dużych brązowych oczach, które krzyczały o jej rodzinnym połączeniu z dzieckiem, które trzymała tak ochronnie. - Nie. Cisza upadła - a on właśnie znalazł trzecią empatkę, trzecią ocalałą. * Kaleb od początku wiedział, że Aden nie był po prostu telepatą o niskim poziomie i medykiem polowym, ale rodzaj mocy, który dziś widział u Strzały, powinien być niemożliwy, biorąc pod uwagę niekardynalny status Adena. - Biorąc pod uwagę to, że Stacja Sunshine była miejscem zerowym - powiedział do drugiego mężczyzny, podczas gdy stali na końcu zainfekowanej ulicy w Anchorage z dala od

ciekawskich spojrzeń - większości Sieci jest bezpieczna w tej chwili od pęknięcia. - Fakt, że pęknięcie w Sunshine i ten wybuch wydarzyły się niemal symultanicznie, był ponurym zbiegiem okoliczności, jeden nie zainicjował drugiego. - Pęknięcie daje nam skalę czasu rozkładu - odpowiedział Aden. Tak, w dodatku ten rozkład był dużo bardziej zjadliwy niż ktokolwiek mógł się spodziewać. Kawałek Sieci po prostu rozpadł się w nicość podobnie do materiału zjadanego przez insekty tak długo, aż stawał się zbyt wątły, aby znieść jakikolwiek nacisk. Jeśli nie znajdą sposobu na naprawę zniszczeń, lekarstwa na infekcję, Kaleb będzie musiał odciąć zainfekowane sekcje w celu uratowania tych fragmentów, które mógł. - Jednakże infekcja - powiedział Aden, jego oczy były skupione na rzezi na ulicy oddziaływa na ofiary szybciej niż powoduje erozję Sieci. Anchorage był czysty, aż do dwóch tygodni temu. - Większość wciąż jest. - Kaleb poodbierał już raporty od jego ludzi w tym teranie. - To było zawężone do jednej ulicy. - Subtelna groźba infekcji, której nie zauważyliśmy i która mogła tu być od miesięcy przytaknął Aden. - To sprawia, że jest ona niebezpieczniejsza od większych widocznych macek. - Będziemy potrzebowali zespołu szybkiego reagowania, który będzie mógł połączyć się z lokalnymi władzami. Będę pierwszą odpowiedzią, jeśli będziemy mieć parę wybuchów jednego dnia. - Zgoda. - Aden spojrzał na Kaleba, jego ciemne oczy ukazywały tak przenikliwą inteligencję, że Kaleb nie mógł uwierzyć, że Ming nie widział w tym mężczyźnie żadnego zagrożenia. Jednostka Strzał? - Nie, to musi być jednostka, która może radzić sobie z cywilami ze wszystkich ras. - Strzały przerażały większość ludzi. - Potrzebujemy kogoś do zarządzania, utalentowanego w radzeniu sobie z ludźmi i logistyką. - Kalebie? - odezwał się głos Sahary. - Zdajesz sobie sprawę, że masz taką osobę, pracującą dla ciebie? Poprosił kobietę, która posiadła jego duszę, aby była telepatycznie obecna podczas tego spotkania i jego wcześniejszych rozmów z Adenem, jej wgląd był nieoceniony, jeśli chodziło o brygadę. - Silver jest zbyt przydatna w tej chwili. - Jego asystentka miała błyskotliwy umysł. - Myślę, że się ucieszy z wyzwania. Kaleb rozważył to. Jeśli da Silver tę pozycję, to zrozumie, że będzie to wyrażenie głębokiego poziomu zaufania. Podniosłoby to również jej status, nie w taki sposób, aby stanowiło to dla

niego zagrożenie, ale w taki, który jej rodzina doceniłaby. Mogłoby to bardziej scementować ich lojalność względem niego. - Silver Mercant - odezwał się do Adena. - Czy możesz z nią współpracować, aby zapewnić, żeby Strzały były wysyłane do najbardziej krytycznych incydentów? - Mercantowie są raczej operatywni, więc nie widzę żadnych przeszkód. - Aden milczał przez chwilę, a kiedy się odezwał, było to już na inny temat. - Empaci. Zostali poproszeni o dokonanie niemożliwego, jak desygnacja, która była wytłumiana i miażdżona przez ponad wiek, może być nadzieją na uratowanie całej naszej rasy? * Kiedy Kaleb po powrocie do domu w Moskwie powtórzył pytanie Adena Saharze, zmarszczyła brwi. Siedząc na łóżku z tabletem na kolanach, gdy świat po tej stronie świata, owinięty był ciemnością bardzo wczesnego poranka, obserwowała go podczas rozbierania się. Oboje potrzebowali załapać się na choć trochę snu. Przed nią, po prostu by się rozebrał, wziął prysznic i zasnął w ciszy. Ale teraz, to jej głos był ostatnim, który słyszał przed zamknięciem oczu. - Pierwszej publicznej ucieczki z Sieci dokonała empatka - przypomniała mu. - Jest jeszcze fakt, że w Sieci są tysiące i tysiące starszych E-psi, nikt nigdy nie zastanawiał się, jak silni muszą oni być, skoro przetrwali dekady psychicznego uwięzienia. - Odkładając na bok tablet, odrzuciła na bok koc i wstała. - Myślę, że empaci są dużo bardziej elastyczni i dzielni niż ktokolwiek przypuszcza. Pozwolił jej usunąć swoje spinki od mankietów, rozpiąć koszulę. Była ubrana tylko w koszulkę którą miał na sobie wcześniej. Zawsze tak robiła, zawsze nosiła jego odzież blisko swojej skóry, kiedy był z dala od niej. To było dla niego równie silną pieszczotą, jak jej palców, gdy zdejmowała z niego koszulę. - Musisz wygłosić oświadczenie. Zrzucając koszulę na podłogę, odpiął pasek i upuścił go na wierzch materiału. - Rozważę to. W tym momencie nie mogę obiecać lekarstwa - populacja powinna się przyzwyczaić do strachu, nawet jeśli tylko dla samoobrony. - Ciche Głosy zdążyły już wysłać notatkę prasową. Kaleb zignorował ją. Sahara zaśmiała się, świadoma, że właśnie to jest odpowiedzią. Wina prawie opadła na nią w tym samym momencie, przypominając o stratach dzisiejszego dnia, ale odmówiła poddania się jej. Świat nigdy nie będzie perfekcyjnym miejscem, a ona i Kaleb spędzili już zbyt dużo lat w ciemności. Nigdy nie obróciłaby się z własnej woli od szczęścia.

Owijając jego nagą klatkę ramionami, wspięła się na palce, aby pocałować jego szczękę, której skóra o tej porze dnia była odrobinę szorstka. To rozogniło jej zakończenia nerwowe, wyśmienite uczucie. Gładką lub szorstką, kochała linię jego szczęki, kochała też to, że była jedyną kobietą, która kiedykolwiek zobaczy go rozebranego z jego obsydianowej kontroli. Nie było żadnych masek pomiędzy nią i Kalebem. Wepchnął jedną dłoń w jej włosy. - Czy czujesz się zmuszona do asystowania mi w sytuacjach politycznych, abym nie przekroczył granic etycznych? Zaskoczona przez to pytanie, opadła na stopy. - Nie - używał jej niczym ekranu rezonansowego, więc to nie było tak, że mogłaby kiedykolwiek nie mieć jasności, dotyczącej którejś z jego decyzji. - Nie chcę powstrzymywać cię przed eksplorowaniem otwierających się dla ciebie opcji. Kardynalne oczy połączone z jej własnymi. - Twój intelekt jest na najwyższym stopniu, stworzony do studiowania i badań. - Ja studiuję, pamiętasz? - Nie w takim stopniu, w jakim byś mogła, gdybyś nie zajmowała się tyloma sprawami dla mnie. - Podoba mi się różnorodność spraw, które robię dla ciebie za kulisami. - Jak tłumaczenie dokumentów, którym mógł ufać, że są wierne co do słowa oryginałom oraz bycie pośrednikiem z Ciemną Rzeką. - Ale przede wszystkim, po prostu lubię być z tobą. - Nigdy nie czuła się tak żywa, jak wtedy gdy była z Kalebem. On wyzywał ją, kochał ją, zmuszał do myślenia w niekonwencjonalny i odurzający sposób. - Masz coś przeciwko? Gwiazdy zniknęły, pozostawiając jego oczy z nieskończoną czernią. - Saharo. - Jego pocałunek był oznaczeniem, przypomnieniem, że mógłby dla niej zniszczyć całą cywilizację. - Możesz być ze mną w każdej chwili każdego dnia, a ja i tak poprosiłbym o więcej. Przerywając pocałunek, aby spojrzeć mu w twarz, pogłaskała jego szyję zaborczymi dłońmi. - Chodź do łóżka. - Chodź… - przerwał swoją odpowiedź, zatrzymał się, po czym powiedział. - Muszę zająć się sprawą biznesową, wygląda na to, że pewien konglomerat zdecydował się zlekceważyć moją dyrektywę w sprawie stabilności cen w związku z obecnym klimatem. Sahara życzyłaby sobie, żeby móc warczeć jak zmiennokształtni. Zamiast tego wyrzucając dłonie w powietrze, zdołała wydać z siebie coś całkiem bliskie warkotowi.

- Cholera! Idioci - niestabilność ekonomiczna mogła wywołać równie wiele szkód, co infekcja i to nie tylko Psi, ale całemu światu. - Tak. - Z dłońmi na swoich biodrach, Kaleb wydawał się słuchać czegoś. - Muszę złożyć dyrektorowi osobistą wizytę. To nie powinno potrwać długo. - Czekaj - ścisnęła jego ramię, jego mięśnie były twarde pod jej dotykiem, a jego skóra ciepła. - Pracujesz non stop od dwudziestu jeden godzin. - I to nie tylko dzisiaj. - Możesz poprosić kogoś z brygady, aby się tym zajął? Kaleb wpatrzył się w nią. - Strzały normalnie nie zajmują się sprawami ekonomicznymi. - To nie jest sprawa ekonomiczna - tu chodzi o wystraszenie na śmierć aroganckiego dyrektora, który chce zdestabilizować ekonomię - wyłuszczyła, pociągając go w dół, dłonią wplecioną w jego włosy. - A ty, musisz się nauczyć oddelegowywania. Nie bądź jak Ming, nie używając Strzał do czegoś, do czego są w pełni zdolne. Impuls wzdłuż łączącej ich więzi. Irytacja. Jej usta zadrgały. - Przepraszam, że włożyłam ciebie i Minga do jednego zdania - powiedziała, całując go. - Ale wiesz, że mam rację. To jest dokładnie taka sytuacja, którą Strzały mogą się zająć, żebyś ty nie musiał, są wysoce wytrenowani, zdolni do finezyjnych działań. Otaczając rękoma jej klatkę piersiową, odpowiedział: - I używając ich w taki sposób, pokażę Strzałom, że cenię ich bardziej niż tylko w ich zdolnościach do zabijania. Boże, ale go kochała, z bezwzględnie politycznym umysłem i całą resztą. - Tak - zgodziła się. - Słowa nie znaczą nic po zdradzeniu ich przez Minga. - Ze wszystkiego co ona i Kaleb wiedzieli, były Radny próbował zniszczyć najprawdziwsze fundamenty tego, co oznaczało bycie Strzałą. - Aden powiedział, że ma idealną Strzałę do tego zadania - odpowiedział Kaleb minutę później - zostanie to załatwione natychmiast. - To dobrze. A teraz chodź do łóżka.

ROZDZIAŁ 28 Przejrzałem skany, które wykonaliśmy wczoraj. Konieczne jest, abyśmy jak najszybciej porozmawiali. Wiadomość od dr. Edgarda Bashira Vasic teleportował się bezpośrednio do chatki Ivy, aby zastać ciszę, jednak mógł ja wyczuć za parawanem oddzielającym jej łóżko. Nie chcąc zapuszczać się w tę prywatną strefę bez zaproszenia, sięgnął do niej umysłem. - Ivy? Żadnej odpowiedzi, chociażby sennej. Przedarł się za parawan i znalazł ją nieprzytomną, zwiniętą w kłębek pod ciężkim kocem. Odmawiając przyjęcia do wiadomości lodu, pnącego się na granicach jego umysłu, lodu, który nie otumaniał, lecz palił, sprawdził jej funkcje życiowe. Jej skóra była wilgotna, jej puls słaby, ale obecny. Jego ręka konwulsyjnie zacisnęła się na jej nadgarstku na potwierdzenie, że żyła. Zmusił się do uwolnienia jej smukłych kości, zanim spowodowałby siniaki. - Och. Odwracając się na ten zaskoczony dźwięk, zobaczył Jayę. - Co się stało? - Pomagała Ebenowi - odpowiedziała mu kobieta, jej oczy pociemniały od niepokoju. Zadzwoniłam po Saschę Duncan po tym, jak z Isaiahem znaleźliśmy ją leżącą w kuchni. Przyjechała tu natychmiast i powiedziała, że Ivy powinna wyjść z tego sama, że po prostu przeciążyła swoje empatyczne zmysły, ale mimo wszystko, mamy nad nią czuwać. - Dziękuję. - Isaiah zajmuje Ebena. Siedziałam z nią przez ten czas, po prostu wyszłam na chwilę, żeby oddzwonić do ojca. Czy mam... - Nie - przerwał jej Vasic. - Zajmę się nią teraz. Jaya pochyliła się, aby delikatnie ucałować czoło Ivy, jej ręce drżały, gdy głaskała miękkie czarne loki, które zawsze sprawiały, że Vasic chciał ich dotknąć. - Powiesz mi, kiedy się obudzi? Przytaknął.

- Zostań jeszcze przez parę sekund - odpowiedział. Pomyślał o Adenie i stanął obok swojego partnera w mgnieniu oka, mężczyzna był w środku rozmowy z patologiem, który właśnie rozpoczął przeprowadzanie autopsji zainfekowanych. - Potrzebuję, żebyś sprawdził co z Ivy. - Nie dlatego, że nie wierzył w ocenę Saschy Duncan, po prostu bardziej ufał swojemu partnerowi. Aden przytaknął i poprosił personel medyczny o wybaczenie mu. - Chodźmy. Ręce zaciśnięte wokół tych, należących do Ivy, Jaya trwała przy niej, podczas gdy Aden przeprowadzał skan małym medycznym urządzeniem, a następnie lekkim telepatycznym dotykiem. - Ma takie same objawy jak przy klasycznym wypaleniu. Po odpoczynku powinna dojść do siebie - brzmiała jego diagnoza. - Nie mam żadnego doświadczenia z empatycznymi umysłami, ale zalecenia Saschy, aby mieć na nią oko i pozwolić jej naturalnie wydobrzeć, równie dobrze mogłyby być moimi. Zaraz po przeteleportowaniu Adena z powrotem do kostnicy, Vasic wrócił do Ivy. Jaya wyszła kilka chwil później po tym, jak jeszcze raz uzyskała od niego obietnicę, że będzie ją powiadamiał o aktualnym stanie Ivy. - Królik prawdopodobnie niedługo tu przybiegnie - powiedziała mu, wsuwając ramiona w rękawy kurtki. - Robi tak cały czas, ale wraca do Ebena, zanim chłopiec mógłby za nim zatęsknić i zacząć szukać. Prawie tak, jak gdyby rozumiał, że Eben nie może zobaczyć Ivy w tym stanie. Eben, jednakże, najwyraźniej odgadł więcej, niż ktokolwiek zdawał sobie sprawę. Chłopiec wszedł do chatki dwadzieścia minut po wyjściu Jayi, jego ramiona były napięte. - Czy skrzywdziłem Ivy? - zapytał zachrypniętym głosem. - Proszę, powiedz mi prawdę. - Nie. Po prostu odpoczywa po intensywnym wykorzystaniu mocy. Jawna ulga. - Och, miałem tak kiedyś, gdy za bardzo rozciągnąłem moją telepatię - pogłaskał Królika, gdy pies wyszedł zza parawanu po tym, jak sprawdził co z Ivy. - Chodź, pójdziemy dołączyć do Isaiaha i Penna, nie będziemy jej przeszkadzać. Idziemy, Króliku. Sześćdziesiąt siedem minut później, gdy na zewnątrz szarzał wieczór, Vasic w końcu usłyszał szelest. Sprawdzając puls Ivy, silny i stabilny, jeszcze raz dotknął jej umysłu i tym razem wyczuł normalny wzór snu. Czego się nie spodziewał, było senne: „Vasicu?,” które było telepatycznym głosem Ivy w jego własnym umyśle. - Jestem tu. Odpoczywaj.

Przeciągnęła się, potem skuliła znowu, koc zakrywał ją aż po szyję, gdy uśmiechnęła się. Powinien wyjść teraz, gdy była stabilna, ale zawahał się. A następnie kucnął obok łóżka i odważył się dotknąć dłonią jej włosów, jedwabne kosmyki zaczepiały o zgrubienia znaczące jego dłoń. * Dwie godziny później Vasic był wśród drzew na wewnętrznym obwodzie, rozmawiając z Juddem, gdy wyczuł obecność Ivy. Odwracając się, zobaczył ją idącą ku niemu, jej ręce były schowane w kieszeniach kurtki, którą jej dał, jej niezwiązane włosy były oprószone śniegiem, który musiał spaść na nią z gałęzi. - Tu jesteś - powiedziała z szerokim uśmiechem, zanim zauważyła Judda. - Och, przepraszam. Czy przeszkadzam? - Nie. Właśnie informowałem Judda o pewnych szczegółach dotyczących Anchorage. Mężczyzna zadał mu pytanie występując z pozycji porucznika Śnieżnych Tancerzy, stado chciało się upewnić, że było przygotowane na wypadek, gdyby podobne incydenty miały miejsce gdziekolwiek w obrębie ich rozległego terytorium. - Powinnaś wciąż odpoczywać. Uśmiech Ivy przekształcił się w grymas. - Mówi mężczyzna, który śpi mniej niż ktokolwiek inny w tej jednostce. - Nie robiłbym tego. - Mentalny głos Judda. - Jest gotowa zezłościć się na ciebie. Vasic napotkał spojrzenie Judda. - Skąd wiesz? Nikły ślad rozbawienia w wyrazie twarzy drugiego mężczyzny. - Mam wybrankę i dwie siostrzenice. W dodatku żyję w stadzie wilków. Wierz mi na słowo, że rozpoznaję rozzłoszczoną kobietę. Jako że jedynymi kobietami, które Vasic naprawdę znał, poza Ivy, były inne E oraz członkinie Strzał, postanowił zaufać słowom Judda. - Czy potrzebowałaś czegoś? – zapytał Ivy. Grymas zbladł, gdy odpowiedziała: - Właściwie, to chciałam zapytać o Anchorage - jej głos był przygnębiony. - Śledzę parę kanałów informacyjnych w Sieci Psi, ale podają tylko, że był tam masowy wybuch zachowań psychotycznych, żadnych innych faktów. Instynkt Vasica buntował się przeciwko zanurzeniu jej w brzydocie śmierci i szaleństwa, której był świadkiem dzisiejszego dnia. - Powiedz jej. - Znów poczuł telepatyczny dotyk Judda.

- Miała dziś traumatyczny dzień. - Zaraz to ty będziesz miał traumatyczny dzień. Silne kobiety nie znoszą być owijane w bawełnę. Vasic trzymał się swojego stanowiska. - Gdyby to była twoja wybranka, powiedziałbyś jej? - Oczywiście. - Padła natychmiastowa odpowiedź. - Bycie wybrankiem oznacza bycie partnerem. A to nie polega na posiadaniu sekretów albo braniu przez jedną połowę pary całego ciężaru na siebie. - Czy wasza dwójka geniuszy myśli, że nie wiem, że rozmawiacie o mnie? - mrużąc oczy, Ivy skrzyżowała ręce. - Przepraszam. - Judd zakaszlał w dłoń. - Tak, czy inaczej, lepiej będzie, jak już sobie pójdę. Rzucił Vasicowi znaczące spojrzenie. - Pomyśl o tym, co ci powiedziałem. Ivy zaczekała, aż mężczyzna zniknie, zanim uniosła brew i powiedziała: - No więc? Zorientował się, że tupała nogą. Z jakiegoś powodu, ta drobna czynność zafascynowała go. - Ucierpiałaś dzisiejszego dnia z powodu znacznego psychicznego wypalenia - odpowiedział, odrzucając poradę Judda, ze względu na swoją potrzebę chronienia Ivy. – Empaci są zbudowani tak, aby radzić sobie z gwałtownością emocji - potarła nasadą dłoni klatkę piersiową, zirytowanym tonem oznajmiając ten fakt. Koncentrując się na tym nieświadomym akcie, odpowiedział: - Odczuwasz następstwa pracy z Ebenem. - Tak, tak jak siniaka - przyznała. - I jak każdy siniak to zblednie - przeszywające spojrzenie. - A teraz powiedz mi, nie możemy pracować na ślepo, Vasicu. Miała rację. Taka ślepota mogłaby być fatalna. - Okazuje się, że infekcja jest bardziej podstępna niż wydawało się to na początku powiedział i przekazał jej wszystko, co jak na razie miał. - Upewnię się, że skrót informacji dotrze również do pozostałych E. - Dziękuję - przełknęła. - Czy byli jacykolwiek inni ocalali Psi? Wiedział, że mówiła o ludziach zakotwiczonych w tamtym regionie, nie o przejezdnych. - Matka i dziecko. Jestem pewien, że są empatami.

Ivy nie powiedziała już nic przez długi czas, więc Vasic po prostu ją obserwował. Czubek jej głowy idealnie dosięgał jego klatki piersiowej tak, że mógł widzieć jak śnieg topnieje na jej włosach, pozostawiając diamentowe krople wody na lokach. Kiedy tak patrzył, pojedyncza kropla ukradkiem spłynęła w dół jej ucha i niżej, znikając za postawionym kołnierzem jego kurtki. Wyobraził ją sobie, pozostawiającą wilgotną ścieżkę na jej obojczyku i wzdłuż kremowego pagórka jej piersi, aż wreszcie zatrzymującą się na szczycie ciemnoróżowego sutka. Pragnienie, aby rozpiąć tę kurtkę, odepchnąć resztę jej ubrań i usunąć okrucieństwo tego dnia przy pomocy jej delikatnego hojnego ciepła była gwałtowną burzą potrzeby w jego krwi. Powstrzymując ją silnym uściskiem, powiedział sobie, że fantazje się nie liczą. Tak długo, jak nie położy rąk na jej ciele, nie splami jej. Inna część jego umysłu uchwyciła się kurczowo i wygłodniale tej myśli swoimi zębami. Patrzenie nie jest dotykaniem, wyszeptała. - To odpowiada na jedno pytanie - oddech Ivy zamglił powietrze, gdy jej głos nałożył się na ten nienasycony rozbrzmiewający w jego głowie. - Empaci są odporni na tę chorobę. Subtelnie przemieszczając cząsteczki powietrza dookoła jej twarzy, aby powietrze, które wdychała, nie było już dłużej tak zimne, wyciszył chytry głos, który znalazł lukę w jego rozumowaniu. - Tak - nawet jeżeli można byłoby się spierać, że Eben i matka dziecka w jakiś sposób się ochronili, nie można było powiedzieć tego samego o niemowlęciu. - Może być jeszcze inny empata pośród rannych. - Trzech potwierdzonych empatów, na tak małej powierzchni, plus jeszcze jeden prawdopodobny. - Ivy przybliżyła się na tyle, że rękaw jej kurtki ocierał się o jego ramię. - To dość dokładna wskazówka, jak duża ilość musi ich być w Sieci. - I potwierdzenie, że są jej naprawdę niezbędni. - Sieć Psy była żywa w sposób, którego nikt nie mógł pojąć. Nie wygenerowałaby tak dużej ilości empatów w tym pokoleniu, gdyby nie byli oni potrzebni do utrzymania jej przy życiu. Przytakując, Ivy przygryzła dolną wargę, w sposób jaki miała zwyczaj robić, jej oczy były skupione gdzieś na ziemi, pomiędzy jej brwiami pojawiła się pionowa kreska. - O czym myślisz? - Spytał, chociaż nie miał żadnego prawa, żeby to wiedzieć. - Daj mi chwilę. Była tak blisko, że wystarczyłoby sięgnąć, aby ją objąć, aby ją... Zatrzymał się na tę myśl i przeszukał wszystkie małe szczegóły, które o niej wiedział. - Czy chciałabyś, żebym Cię potrzymał? - Zapytał niepewny, czy prawidłowo odczytał wszystkie subtelne przesłanki.

W odpowiedzi wtuliła się w jego ciało. Opasując ją swoimi ramionami, dopilnował, aby się upewnić, że rękawica nie będzie jej uwierała, a następnie otulił ręką jej głowę tak, jak to zrobił, gdy trzymał ją w tamtą noc, kiedy miała koszmar. Nie wyglądała, jakby miała coś przeciwko temu, że ją tak trzymał, a on lubił uczucie jej włosów, jedwabnych i ciepłych pod jego dłonią. Ten dotyk też się nie liczył, wyszeptała ta głodna część niego. Ivy potrzebowała tego, odmówić jej teraz dotyku, oznaczałoby skrzywdzić ją. Policzek przyciśnięty do jego piersi, jej ramiona wokół niego, była małym ciężarem, który mógł wyczuć przez materiał jej kurtki i swojego bojowego munduru. Wolał ją ubraną tak, jak poprzednim razem, cieńsze ubrania były cieńszą barierą pomiędzy nimi. Ta myśl sprawiła, że zaczął rozważać, jak dużo więcej jej mógłby wyczuć, gdyby on również byłby ubrany w lekkie cywilne ubrania. Jego umysł w ostrzeżeniu dźgnął go w rdzeń kręgowy, przypominając mu, że uczucia to ból. Walcząc z psychologiczną reakcją na pranie mózgu, którego doświadczył, ponieważ w trzymaniu Ivy nie było nic bolesnego, opuścił głowę, aby móc do niej mówić, słowa ciche w intymnej przestrzeni pomiędzy nimi. - Powinienem tam być, kiedy się budziłaś? - Ivy pogładziła jego plecy, a on zapragnął zdjąć pancerz, zapragnął wiedzieć, jak to było czuć czyjś dotyk z innego powodu, oprócz tego, że ona go lubiła. - Wszystko w porządku. Wiem, że masz dużo obowiązków - kontynuując pieszczenie go w sposób, który tyle razy widział u ludzi i zmiennokształtnych, spytała: - Było źle? Vasic wiedział, że powinien zerwać kontakt, nie ze względu na swoje zdrowie, tylko jej. Ale jeśliby jej nie trzymał, nie chronił, to kto by to robił? Jednak brutalną prawdą był fakt, że nie miał prawa zadawać tego pytania, mieć tej myśli. - Nie tak źle, jak podczas wielu innych operacji - odpowiedział, odkładając na bok zimną prawdę na ten skradziony moment. - Tym razem znalazłem ocalałych, nie było tam tylko i wyłącznie krwi i spustoszenia. - Cieszę się, że nie zostałeś ranny. Nie wiedział, co na to, odpowiedzieć więc po prostu trzymał ją ciaśniej. - Dziękuję, że mnie trzymasz. - To jest to, czego potrzebujesz. - A ty? - zapytała, odchylając się w jego ramionach, żeby móc patrzeć na niego. - Czego ty potrzebujesz? - Tego - mieć ją tak blisko, taką ufną, było czymś dużo więcej niż to, na co zasługiwał. Ivy przekręciła głowę.

- Mogę cię wyczuć teraz i co jakiś czas tylko cień - czysta przenikliwa miedź jej spojrzenia zdawała się przebijać go na wylot. - Czułam wcześniej twój głód - jej szept dotknął go w miejscach, do których nie powinna móc dotrzeć. - Pragniesz czegoś - położywszy dłonie na jego ramionach, uniosła się na palcach. - Powiedz mi. Mógł poczuć, jak jego puls przyśpieszał, jej słowa groziły spuszczeniem ze smyczy samolubnej wygłodniałej rzeczy, która w nim żyła. - Trzymanie ciebie - powiedział, ponieważ było istotne, aby to zrozumiała - nie pociąga za sobą żadnych dodatkowych konsekwencji, które musiałabyś ponieść. Usta Ivy uniosły się w uśmiechu. - Wiem - jej oddech owiał jego szczękę, gdy jeszcze bardziej się nachylił, żeby słyszeć jej cichy głos, gdy stwierdziła: - Robisz to, ponieważ lubisz się o mnie troszczyć. Nie mógł kłócić się z jej konkluzją. - I wiesz - następny szept powietrza na jego skórze - ja też lubię się o ciebie troszczyć. Pozwól mi dać ci to, czego pragniesz. Vasic wiedział, że nie powinien... Ale wieści, które otrzymał na swoją rękawicę godzinę temu, najwyraźniej zatarły jego zdolności do obrony przed swoją empatką. - Wyślij mi jeszcze jeden obraz - powiedział, zanim uświadomił sobie, że sformułował te słowa. Oczy Ivy rozszerzyły się, jej gardło się poruszyło, wiedział, że przekroczył granicę i że właśnie mógł stracić jedyną maleńką cząstkę jej, jaką pozwolił sobie mieć. Czując przeszywające uczucie w brzuchu, właśnie miał wycofać swoje żądanie, kiedy się odezwała: – Czy... Czy chciałbyś zobaczyć mnie, zamiast następnego obrazu?

ROZDZIAŁ 29 Krew szumiała mu w uszach, Vasic nie był świadomy, że teleportował ich do jej chatki. Była oświetlona przez lampę, którą Ivy zostawiła koło łóżka, miękki blask wokół parawanu, którego nie złożyła. Przerywając z nim kontakt, Ivy cofnęła się. - Zazwyczaj Królik jest o tej porze w domu - powiedziała po szybkim rzucie oka na legowisko. - Eben? - Spędzi noc na rozkładanym łóżku w chacie Isaiaha. - I ponieważ znał ją, powiedział jej resztę. - Isaiah ma trzech młodszych braci - zaoferował się, aby zabrać Ebena, żeby pozwolić ci odpocząć, a chłopak wydaje się być z nim związany. Królik jest z Ebenem. - Och, to dobrze. - Jej głos zadrżał, jej skóra zaczerwieniła się… ale podniosła palce do zamka kurtki. - Przestań - powiedział, nienawidząc się za pytanie, za naciskanie. - Pójdę. Ivy wyciągnęła rękę, żeby chwycić jego dłoń. - Zostań. - Szept, który owinął wokół niego stalowe łańcuchy. - Chcę… Ja tylko wypuszczając drżący oddech, posłała mu nerwowy, pocieszający uśmiech. - Nigdy wcześniej nie robiłam czegoś takiego. Bądź ze mną cierpliwy. Jej słowa sprawiły, że go zamurowało. Nie drgnął, kiedy puściła jego dłoń i zaczęła ciągnąć suwak w dół. Było tak wiele rzeczy, których nigdy nie zrobi z Ivy Jane, ale ta jedna rzecz, to doświadczenie erotycznej przyjemności, na zawsze zostanie rzeczą, którą będą dzielili wspólnie. Oddychał przerywanie pomimo próby zachowania kontroli, podążał za każdym jej ruchem, gdy zdejmowała kurtkę i kładła ją na krzesło po prawej stronie. Pod spodem miała swój ciężki pomarańczowy sweter oraz biały top z długimi rękawami. Obserwował jej palce odpinające guziki, jeden po drugim, aż do rozpięcia swetra. Jego twardy jak skała penis pulsował w rytm bicia jego serca, ukrócił swoje Tk. Użycie go na niej byłoby złamaniem zasad, nie mógł dotykać, kiedy został zaproszony tylko do oglądania. Wykonując typowo kobiecy ruch, Ivy strząsnęła sweter ze swoich ramion i upuściła go na wierzch kurtki. Biały top był z cienkiej tkaniny termicznej, podkreślającej jej krzywizny z delikatną precyzją. Kiedy skrzyżowała swoje ramiona z przodu, dłonie kładąc na dole topu, musiał zamknąć oczy, jego pierś krzyczała o powietrze. Zablokował rzęsy w następnej sekundzie. Nie chciał przegapić nawet milisekundy. Ivy przygryzła dolną wargę, uwolniła opuchnięte ciało… i ściągnęła top przez głowę. Podnosząc jedną rękę, żeby odciągnąć kosmyki włosów, które zasłaniały jej twarz, nie próbowała ukryć przed nim pulchnych wzgórków piersi obleczonych w konfekcję z satyny i koronki w kolorze kości słoniowej.

- To nie jest rzecz związana z Psi - powiedział walcząc każdą komórką w swoim ciele, aby nie przesunąć delikatnej tkaniny na bok i napatrzeć się do syta. Oddech Ivy był niestabilny, jej piersi wznosiły się i opadały w zaproszeniu. - Nie - odpowiedziała ochrypłym głosem. - Zawsze lubiłam pewne tekstury na mojej skórze. Podnosząc jedną rękę, zsunęła ramiączko. Pustynny gorący wiatr otoczył ich, drewno podłogi zafalowało. Ivy wydała zaskoczony dźwięk i wrócili do chatki w następnej sekundzie. - Przepraszam. - To dowód na to, że utrzymanie kontroli nad jego zdolnościami było prawie niemożliwe, co mogła dojrzeć w jego oczach pomimo bolesnego echa psychicznego dysonansu. - W porządku. - Powiedziała, oddychając jeszcze płycej. - Czy mam kontynuować? Chata wokół nich mogła zawalić się w następnej sekundzie i nie spowoduje to, że powie nie. - Tak. Ivy zsunęła drugie ramiączko i chociaż jej policzki były czerwione jak brzoskwinie, jej skóra rozgrzana, sięgnęła za siebie by odpiąć biustonosz…. I opuściła ramiona pozwalając mu opaść na podłogę. Był świadomy jej cofania się, aż jej ramiona uderzyły w ekran. Wytrzymał, pomalowane na czarno drewno obramowało ją jak erotyczną złoto-kremową grafikę jarzącą się życiem. Był blisko. Nie mógł sobie przypomnieć, jak się poruszył, ale był na odległość ramienia. Ściskając górną część ekranu nad jej głową, spojrzał w dół na jej nieśmiało opuszczone rzęsy, jej miękkie krzywizny policzka, bujny kształt warg, nachyloną pod kątem szyję w jej prawą… niżej. Parawan pękł w jego rękach. Została stworzona dla jego dłoni, obiecując, że wypełni je po brzegi, jej różowe sutki były napiętymi małymi wiązkami, które pragnął dotknąć, aby poczuć, aby wiedzieć. Ignorując dźwięk drewna pod swoimi dłońmi, patrzył i patrzył, jej ciało dzieliły cale od jego ciała, twarda czerń jego munduru Strzał rzucała wrażliwą miękkość na jej napięte ciało. Gorący pustynny wiatr, gdy jego zdolności wymknęły się ponownie, Ivy chwyciła go. Ponownie w chacie powiedział: - Proszę, odpuść. - Musiał wymawiać każde słowo z ekstremalną troską, jego zmysły nie były całkiem pewne, czy pamiętał, jak kształtować mowę. Upadający kosmyk włosów w jego wizji, Ivy uwolniła go… a on przywołał się do porządku, zanim znowu teleportował ich gdzieś, gdzie nie było prywatności. - Ubierz się. - Rozkazał surowo - Proszę. - Powiedział, aby załagodzić szorstkość i pochylił się aby podnieść dla niej kawałek satyny i koronki. Unikając jego wzroku, wzięła to i odwróciła się do niego plecami. Linia jej kręgosłupa była niewypowiedzianej piękności, równość jej bioder sprawiała, że swędziały go ręce, aby je objąć. Zahaczając o biustonosz, szybkimi ruchami poprawiła ramiączka i odwróciła się.

Pomyślałby, że jego rozkaz ją zranił, bądź znieważył, ale rzuciła mu nerwowy złośliwy uśmiech, kiedy sięgała po swój biały top i wciągnęła go przez głowę. Wyciągając włosy spod niego, powiedziała: - Następnym razem, ja poproszę cię o striptiz. - Zajęło Vasicowi co najmniej minutę, aby przetworzyć jej słowa. - To byłby marny substytut. - Jego ciało było niczym w porównaniu do jej. - Och, nie sądzę. - Zostawiając sweter i kurtkę na krześle, Ivy nie zamknęła przestrzeni pomiędzy sobą i Vasiciem. Jej Strzała był na cienkiej jak brzytwa krawędzi, jego ciało sztywno kontrolowane, jego oczy czystą czernią. Ivy zdała sobie sprawę, że ona również dotarła do swojej granicy… przynajmniej dzisiaj. Przyjemność była jak narkotyk. Mogła ją pochłonąć lub jej umysł zostanie przeciążony. Bez przesady był to jedyny mężczyzna, którego mogła sobie wyobrazić, że brała kolejny i kolejny kęs, zajęła się przygotowywaniem napojów dla nich, czując mrowienie skóry w obecności Vasica. Nie mógł położyć na niej palca, ale jego oczy, te oczy. Pobudzając wspomnienia ciepła w srebrze, zanim zwróciło się do północy, dominująca siła jego ciała uwięziona naprzeciw jej ekranu, prawie rozsypała cukier przy dodawaniu go do herbaty. Słyszała odgłos przesuwania butów na drewnie, gdy szedł w stronę drzwi. Ivy odwróciła się, szukając bezpiecznego tematu, aby zatrzymać go tu chwilę dłużej. - Twoja rękawica - wyrzuciła z siebie z prędkością światła. - Powiesz mi coś o niej? Vasic przeszedł niewidoczną przemianę, powoli ciepło w jego oczach zostało zduszone, jakby wylała na niego kubeł zimnej wody. - Powinniśmy porozmawiać o infekcji. Ivy nie była głupia. - Co złego jest z rękawicą? - zapytała, jej krew zmieniła się w lód. - Za dużo czasu potrzeba, aby wyjaśnić zawiłości biointegracji. Podeszła do niego, puls dudnił jej w ustach, a wszystkie myśli pełne pasji zostały zduszone nadchodzącą paniką. - Co z nią nie tak? - powtórzyła przez ściśnięte gardło. - Vasicu. - To tajne. - Przerażasz mnie. Nie drgnął, ale sens słów uderzył w niego jak cios. Zerkając na rękawicę, powiedział:

- To prototyp. Posiada poważne usterki. - Jak jest źle? - Ścisnęła dłoń z rękawicą, podniósł ramię z jej drugą ręką pod czarnym gładkim pancerzem. - Kiedy po raz pierwszy zintegrowano rękawicę z moim ramieniem - odpowiedział, nie odsuwając się - było dwadzieścia pięć procent szans na przeciążenia, które mogłoby na stałe zniszczyć mój centralny układ nerwowy. Śmierć, pomyślała, horror ścisnął jej brzuch, mówił o dwudziestu pięciu procentach szans na śmierć. - A teraz? Jest niższa? - To byłoby straszne zagrożenie w dowolnych procentach, ale niższe dawało im więcej czasu na znalezienie rozwiązania. Wtedy jego oczy spotkały jej. - Nie. Pojedyncze słowo, które rozbiło jej serce na kawałki. - Nie każ mi pytać - szepnęła. - Ivy, zgłosiłem się do eksperymentu na długo zanim poznałem ciebie. Nie, pomyślała, nie. Nie mogła znaleźć swojego cichego, silnego, chroniącego Strzały tylko po to, aby go stracić, zanim wymienią choćby jedno słowo, jeden dotyk. Zaświeciły jej się oczy, ona dopiero z nim zaczęła. - Siedemdziesiąt dwa procent prawdopodobieństwa na śmiertelne przeciążenie. Zduszony, złamany dźwięk uciekł z ust Ivy. - Jak oni mogli… - Zespół bioinżynierów wierzył, że mogą testować na żywym organizmie, aby pracować nad ostatnimi błędami, ale technologia okazała się zbyt skomplikowana i nieprzewidywalna. - Nic z tego nie miało znaczenia dla Vasica, zanim kobieta o zaskakujących miedzianych oczach spojrzała na niego i zobaczyła mężczyznę, a nie potwora. Tylko mężczyznę. Tylko Vasica. - Musisz ją usunąć. - Zarządziła Ivy, mrugając szybko. - Skontaktuj się z Adenem teraz i pozwól mu to załatwić. Chciałby móc tak zrobić, cofnąć czas, zanim wybrał autodestrukcję. - Jest już z późno. Integracja jest zbyt zaawansowana, elektronika zbyt zintegrowana z moim systemem nerwowym. Ivy pokręciła głową, zacisnęła zęby w uporze.

- Nie. Vasic podszedł by jej dotknąć, ale ona się cofnęła. - Nie, nie, nie! - Podeszła do niego jedno uderzenie serca później, uderzając pięściami w jego pierś. - Jak mogłeś to zrobić ? Jak mogłeś cenić siebie tak nisko? Chwycił ją za nadgarstki, jej skóra była delikatna i ciepła w jego dłoniach. - Ponieważ już byłem martwy. - Chodząca, funkcjonująca powłoka. - Ty przywróciłaś mnie do życia. A siedemdziesiąt dwa procent wciąż oznacza, że prawdopodobnie mam jeszcze lata przed sobą. Ivy wykrzywiła twarz, łzy potoczyły się po jej policzkach. - Znajdź sposób, aby się tego pozbyć - powiedziała, ciągnąc rękę, aż ją wypuścił. Powstrzymując łzy, zażądała: - Znasz najpotężniejszego człowieka w sieci. Znajdź sposób. Ekspert robotyki, który zaprojektował serce integracji biotechnologii zaginął, przypuszczalnie nie żył, zaś ludzie w bieżącym zespole byli najlepszymi z najlepszych, a Vasic nie zamierzał się poddać. Nie tym razem. - Będę walczył, Ivy. - Będzie prowadził wojnę przeciwko własnemu ciału, będzie chwytał życie zakrwawionymi palcami i połamanymi paznokciami. - Będę naciskał na postęp w nauce i medycynie, wytropię każdą osobę, która da mi choć promyk nadziei, włamię się do każdej bazy danych. Będę walczył. Ivy zaszlochała. - Nigdy się nie poddawaj. - Używając swojej wolnej ręki do nakrycia tej, którą trzymał jej nadgarstek, schyliła głowę i odcisnęła pocałunek na jego kostkach. - Obiecaj mi. Całe jego ciało było w szoku na słodycz, gorące pieszczoty, skinął głową. Dla niej, pokona nawet ciemne odrętwienie, które pochłaniało jego życie od lat. - Obiecuję. - Dotknął jej włosów. - Ivy, starałem się ciebie chronić. - Nie zamierzał pozwolić na uformowanie się więzi, nie miał na celu sprawienia jej bólu. - Ze wszystkich okropnych rzeczy, które zrobiłem, autodestrukcyjny wybór, który dokonałem, złamał mnie w środku. Pocierając policzek ręką, przerwała kontakt. I pomimo wiedzy o surowości w jej oczach, jej następne słowa nie miały nic wspólnego z rękawicą. - Ten eksperyment nie może się powieść. - Machnęła ręką, aby zawrzeć złożoność swojej wypowiedzi. - To było dobre, jako trening w zakresie podstawowym, ale nie będziemy mogli nauczyć się czegokolwiek o sposobie walki z infekcją tutaj. E są odporni, a Strzały są zbyt dobrze monitorowane. Musimy być na obszarze podatnym na zagrożenie, w normalnej populacji.

- To jest po prostu miejsce. - Argumentował, jego umysł wypełniony był rzezią, którą widział w Anchorage i w Sunshine podczas pierwszego uderzenia. Ivy nie była w środku tego koszmaru. - Czyste płótno, na którym można sprawdzić twoje teorie. - Infekcja dziwnie na nas reaguje – wiesz o tym. - Załamując ręce, pokręciła głową. - Myślę, że tak się dzieje ze względu na dużą koncentrację E ze Strzałami, które dbają o równowagę. To wciąż stosunek jeden to jednego. Vasic chciał się nie zgodzić, ale widział drogę cuchnącego mroku infekcji, który czyhał na krawędzi, nie zbliżającej się, ale również nie oddalając. W chwili, gdy E starali się przybliżyć do niej, infekcja odsuwała się, żeby powrócić, gdy E się wycofywali. Vasic nie był pewny, czy Strzały były bezpieczne od zakażenia, nawet przy ich wysoko rozwiniętych tarczach, ale teoria nie mogła zostać sprawdzona, nie z oznaczeniem E oddziałującym na nich. - Ryzyko wzrasta wykładniczo. - Odporność to nie wszystko, jedna zainfekowana osoba, może łatwo zmiażdżyć czaszkę empaty tępym przedmiotem. - Będziesz narażona na kontakt z lobby opowiadającym się za ciszą. - Iskra koloru, tak wyglądał umysł Ivy wewnątrz zapory stworzonej przez jednostkę Strzał, diament załamujący światło. Skóra zarysowana na jej policzkach, Ivy powiedziała: - To będzie tego warte, jeśli uda nam się zatrzymać nawet pojedyncze ognisko. Rozumiał ją na tyle dobrze, że potrafił przewidzieć kierunek jej myśli. - Nie możesz tego zatrzymać dzisiaj, Ivy. - Powiedział. - Ilość infekcji znalezionych w korze mózgowej ofiar już zbadanych pokazuje długotrwałe narażenie na infekcję, byli martwi zanim przyszedłem do ciebie w sadzie. Zrozumiał co powiedział, gdy oczy Ivy powiększyły się z rozpaczy. Tym razem nie posłuchał swoich instynktów. Sięgając, owinął ją swoimi ramionami, przycisnął policzek do jej skroni. - Będę walczył, Ivy - ponownie obiecał, gdy jej ramiona objęły go. - Będę walczył.

ROZDZIAŁ 30 O ile więcej możemy przyjąć? Czyści PSI zamordowali setki tysięcy, a teraz popadamy w obłęd. Nasza rasa staje w obliczu wymarcia. List do redakcji „Latarni Sieci Psi” podpisany „Zagubiony bez nadziei.” Kaleb spotkał się z Vasiciem i Ivy Jane około dwudziestej trzeciej ich czasu, łapiąc w międzyczasie pięć godzin snu. Empatka była nieugięta w temacie przeniesienia do zainfekowanej strefy i Kaleb zgadzał się z jej tokiem myślenia. Zostawiając ją i Vasica w strefie z innymi E, aby zorientowali się, czy inni E chcą podążyć tą samą drogą, teleportował się do biura Nikity Duncan w centrum San Francisco. - Otrzymałem waszą wiadomość - powiedział do Nikity i mężczyzny, który stał wyglądając przez okno na lewo od biurka Nikity. Anthony Kyriakus obrócił się, jego ciemne włosy posiwiały na skroniach i jego prezencja jako głowa jednej z najbardziej wpływowych rodzin w Sieci. - Anchorage? - Załatwione. Przekazałem Silver, żeby wysłała ci raport. - Podczas gdy Kaleb nie ufał żadnemu z byłych radnych jako sojusznikowi, obecnie całą trójkę łączyły takie same cele. Jest jakiś problem? Nie wstając zza biurka, Nikita wyświetliła przegląd finansowy na ekranie ściennym, błyszcząca czerń jej spływających prostych włosów sięgających jej ramion. - Ceny akcji w firmach Psi gwałtownie spadły po wydarzeniach na Alasce. - Skośne oczy głębokiego brązu skupiły się na ekranie, gdy użyła pilota, aby podświetlić kilka znaczących spadków. - To może podważyć całą strukturę rządu. Rządząca koalicja na uboczu, rząd był najbardziej zbliżony do dyktatury w tym momencie, ale Kaleb zrozumiał jej punkt widzenia. Mógł tylko prowadzić sieć Psi tam, gdzie chciał, żeby podążała, jeśli miał wsparcie ze strony dużych korporacji. - Opcje? - Nikita była bezwzględną bizneswoman - byłoby głupotą nie wykorzystać jej umiejętności. Odchylając się na krześle, złączyła przed sobą dłonie. - Jeśli NightStar są gotowi - powiedziała zerkając na Anthoniego - proponuję wyciek wizji przyszłości, gdzie wszystko jest opanowane. Innymi słowy, kłamstwo. Nie jest to złe rozwiązanie krótkoterminowe.

- Anthony? - Kaleb odwrócił się do mężczyzny, którego linia rodziny produkowała najlepszych przewidujących, najbardziej dokładny i utalentowany F-psi na świecie był z Kyriakusów. Ta sama linia rodziny stworzyła kobietę, którą zostawił skuloną, senną i zaspokojoną w ich łóżku, co technicznie sprawiało, że Anthony i Kaleb byli rodziną. Obaj mieli ciche porozumienie, aby ignorować ten niewygodny fakt. Teraz, Anthony powiedział krótko: - Nie. - Kiedy oczy starszego mężczyzny spotkały oczy Nikity, Kaleb poczuł, że wszedł w środek dyskusji. Ciekawe. - Nightstar nie mogą zaryzykować splamienia swojej reputacji. - W tym przypadku - Nikita złamała intensywny kontakt wzrokowy z twarzą Kaleba proponuję zacząć wykupywać zdewaluowane akcje i pozwolić im na spadek. Będzie to wyglądało na to, że wiemy coś o czym reszta populacji nie wie, że może celowo doprowadzamy do śmierci firm dla naszego własnego zysku. Które, pomyślał Kaleb, doprowadzą do wzrostu cen. - To zadziała jako rozwiązanie prowizoryczne. - Musimy wymyślić silną długoterminową strategię finansową. - Światła San Francisco błyszczały za Anthonym, gdy mówił dalej. - Przypuszczam, że w dniu dzisiejszym, jesteś odpowiedzialny za zmianę sytuacji przez koglomerat, który starał się odzyskać zyski? - Strzały - powiedział Kaleb i było to celowe przypomnienie czwartej części tego sojuszu. Jeśli chodzi o długoterminowe rozwiązanie ekonomiczne, to myślę, że Nikita jest najbardziej uzdolniona, aby przygotować coś działającego. Nikita? Chłodne skinienie. - To będzie obejmowało dyskusje jeden na jednego z najbardziej wpływowymi biznesmenami i kobietami w Sieci. Jeśli oni pójdą, inni podążą za nimi. Owce, pomyślał ponownie Kaleb, ale po cichu przyznał, że ten niebezpieczny brak niezależności się zmieniał. Irytujący lub nie, Głos Ciszy był również znakiem, że społeczeństwo odzyskiwało siebie. - Zlecę zakup akcji, teraz. Było dobrym, aby w ich prowizorycznym planie działali całą trójka równocześnie. Kiedy ulica dolnego Manhattanu spłynęła krwią pięć godzin później, rynek akcji zadrżał, ale nie zanurkował.

Straty były niewielkie w schemacie rzeczy, czterdziestu pięciu martwych i dwudziestu w śpiączce. Okazało się, że inna podstępna macka infekcji dotknęła jeden mały odcinek ulicy, zabierając wszystkich na swojej drodze. Dobra wiadomość była taka, że hipoteza Kaleba i Adena o spowolnieniu konsumpcji tkaniny sieci przez infekcję, w porównaniu do prędkości, z jaką zachodzą zmiany w mózgu, była prawidłowa. Jak w Anchorage, nie było żadnego wcześniejszego pęknięcia w Sieci. - Musimy zacząć myśleć o ograniczeniu - powiedział Kaleb do Sahary godzinę później, gdy oboje przebrnęli przez szczegóły obu ognisk infekcji w jego gabinecie. - Nadszedł czas, aby przygotować się na najgorszy scenariusz. - Empaci zostali przebudzeni zbyt późno, są zbyt surowi i niedoświadczeni, a Kaleb nie mógł czekać, aż staną na nogi. Sahara wciągnęła oddech, ciemnoniebieskie oczy.

gdy

siedziała

po

drugiej

stronie

biurka,

zacienione

- Odcinając zainfekowane tkanki, aby zatrzymać gangrenę przed zabiciem całej Sieci. Przyciągnęła kolana do klatki piersiowej. - Włókna pajęczyny infekcji - nie potrafimy się dowiedzieć jak głęboko sięgają. Pozornie zdrowe odcinki mogą być zarażone infekcją. - To jest największy problem. - Zanim zacznie wykonywać chirurgiczne cięcia, które odetną Sieć od nieznanej liczby segmentów, musi wiedzieć jak odróżnić wroga. - Mroczny Umysł. - Zaczęła Sahara. Kaleb pokręcił głową. - Ma problemy z rozróżnieniem prawidłowych włókien z własnego obrazu. Zrodzony został z tej samej nienawiści wewnętrznej napędzanej przez wyścig do porzucenia emocji, infekcja i Ciemny Umysł są spokrewnieni. Ponieważ nie chodziło o władzę czy politykę, ale o ludzi, Sahara zapytała go o możliwość ratunku. Wstając z krzesła, podeszła, żeby owinąć ramionami jego szyję od tyłu, przykładając swój policzek do jego. - Ile czasu możemy dać empatom? - W tym tempie, może miesiąc. - Po czym Sieć Psi przestanie istnieć z wyjątkiem fragmentów sieci rozrzuconych po całym świecie. Kilku może przetrwać i ponownie połączyć się w większą jednostkę na pewnym etapie, ale uszkodzone sektory mogą podlegać erozji i załamać się, pociągając za sobą miliony żyć.

Problemem było to, że Kaleb zaczął dostrzegać znaki, że większość sieci została zainfekowana.

ROZDZIAŁ 31 Desygnacja E nie ma oficjalnie żadnych innych subdesygnacji. Nie oznacza to jednak, że one nie istnieją. Zaczerpnięte z „Tajemniczego Oznaczenia E: Blaski i Cienie bycia Empatą” autorstwa Alice Eldridge Choć Ivy bardzo sobie życzyła, by móc zatrzymać Ebena, to jednak nie miała możliwości, by zaoferować mu dom. Jak na razie lepszym rozwiązaniem dla chłopca było, by został ze swoim wujkiem od strony ojca, który właśnie stał się jego nowym, prawnym opiekunem. – Kiedy już pobijemy to – powiedziała mu, gdy wychodzili z kabiny następnego ranka – chciałabym żebyś wrócił i podjął odpowiedni trening. W odpowiedzi wymizerowany nastolatek spojrzał na nią, z nową dojrzałością w oczach. – Co powinienem na razie robić? – Osłaniaj siebie tak głęboko, jak tylko możesz – zgodnie z opinią Kaleba Krycheka, Umysł Sieci chronił umysły empatów przed wykryciem - wyłączając tych, których zdolności, tak jak u Ivy, stały się w pełni aktywne - ale nikt nie wiedział czy i kiedy świadoma zdolność do robienia tego, mogłaby zostać zniweczona przez infekcję. – Jeśli poczujesz jakiekolwiek zagrożenie, psychiczne czy fizyczne, skontaktuj się ze mną lub z Vasiciem, a przyjdziemy i wyciągniemy cię stamtąd. – Tak zrobię – przytulił ją, a następnie schylił się, by pogłaskać Królika. – Mam nadzieję, że rozgryziesz to, Ivy. – Ja też – wyszeptała. Abbot zaczekał, aż nastolatek pomacha im na do widzenia, zanim teleportował go do jego nowego domu. Mając nadzieję, że będzie tam bezpieczny, Ivy przecięła śnieg, aby dołączyć do zebranej na polanie przed domami grupy E-psi. Zdążyła już obwieścić im swoją decyzję wraz z jej powodami, jak i faktem, że może równie dobrze się mylić. W tejże chwili zwróciła się do niej Brigitte, cienki, żółty szalik obwiązany miała wokół szyi. – Czy nasze Strzały pójdą z nami, jeśli zdecydujemy się podążyć twoją ścieżką? – Tak – jak wytknął jej Vasic, niebezpieczeństwo, z którym muszą się liczyć, nie pochodzi tylko od rozwijającej się zgnilizny infekcji. – Myślę, że mylisz się w jednej sprawie – powiedział Chang, jego brwi zmarszczone ponad zmrużonymi oczyma. – Powinnaś mieć przynajmniej jednego empatycznego partnera, żebyście mogli przetestować różne metody. Ivy nie chciała na nikogo naciskać, poprzez wysuwanie takiego roszczenia, ale w tym momencie Jaya wsunęła swoją dłoń w zgięcie jej łokcia.

– Planowałam cię zapytać, czy miałabyś coś przeciwko towarzyszeniu ci – na poziomie telepatycznym dodała: Abbot i ja, oboje wierzymy w twoją teorię. Ivy uścisnęła dłoń przyjaciółki. – Boję się – wyszeptała Concetta, jej bursztynowe oczy przygnębione w jej twarzy w kształcie serca. – Budzę się po koszmarach o oleistym, ohydnym złu, które sprawiają, że mój oddech utyka mi w gardle. – Nie wydaje mi się, że możemy wyeliminować naszą świadomość ciemności. – Ivy też budziła się więcej niż raz, jej skóra mokra od potu, a serce bijące tak szybko i tak głośno, że było jedyną rzeczą, którą mogła usłyszeć. – Tak, możemy – odpowiedziała Concetta, owijając się ramionami, jej wełniany płaszcz, w odcieniu bladego beżu. – Jeśli znów uśniemy, znów będziemy normalni! Obok niej, Isaiah włożył ręce do przednich kieszeni swoich dżinsów. – Owszem, możesz tak zrobić – jego głos był płaski, jego szczęka napięta. – Ale wtedy koszmary nie będą jedyną rzeczą, którą stracisz. Z grymasem na twarzy Concetta rzuciła się w kierunku swojej kabiny. Jaya popatrzyła na oddalającą się kobietę z bezsilnością na twarzy. – Czy mogłabym...? – Zostaw to – Isaiah zdecydowanie odwrócił się, aby nie spojrzeć w miejsce, gdzie zniknęła Concetta. – Każdy z nas musi samodzielnie podjąć tę decyzję. Gdyby Rada i nasze własne rodziny nie spieprzyły nas jako dzieci, nie potrzebowalibyśmy teraz tego robić, ale ci dranie nas udupili. Ja, po raz pierwszy, nie zamierzam być tchórzem, ukrywającym się w kabinie w głębi lasu. Ivy pomyślała o książce autorstwa Eldridge, którą Sascha podzieliła się z grupą. W przeszłości, podczas gdy część empatów pomagała chorym z okropnymi mentalnymi chorobami, inni pracowali jako doradcy w szkołach a nawet w korporacyjnych biurach. E pokrywali tak szerokie spectrum, jak żadna inna desygnacja. Okazało się, że umysł Penna prześledził tę samą ścieżkę, ponieważ ten duży mężczyzna spojrzał na Isaiaha, jego akcent ciężki, gdy się odezwał: – Nie wszyscy są przeznaczeni, by być żołnierzami. To nie znaczy, że to, co mają do zaoferowania jest bezwartościowe. Wyraźnie napięte ramiona, Isaiah nie odpowiedział, ale wyszedł w następnej minucie. Wrócił, trzymając Concettę za rękę, pięć minut później. W końcu, decyzja, aby opuścić jednostkę i udać się do zainfekowanych stref, była jednogłośna. Utworzenie się partnerstw, nie zajęło dużo więcej czasu. Penn skończył z Isaiahem i Concettą, jako że oczywistym było, że Concetta nie była zbudowana tak, by bezpośrednio walczyć z infekcją. Zamiast tego miała skupić się na ofiarach, zobaczyć, czy będzie w stanie ulżyć im w traumie.

– To będzie więc nasza ostatnia wspólna noc – powiedział Chang, kiedy wszyscy już byli dobrani. – Także proponuję, żebyśmy zjedli razem obiad. Wszyscy, i empaci, i Strzały – i właśnie tak zrobili, przynosząc dodatkowe krzesła do kabiny Strzał. Strzały były ciche, ale już nie milczące tak, jak na początku, każda z nich dodawała własne pomysły do intensywnej dyskusji na temat możliwej strategii. Odpowiedzialność Strzał za bezpieczeństwo, oznaczała, że ci ze środka zmieniali tych na zewnątrz i za każdym razem, gdy Vasic był na zewnątrz, Ivy tęskniła za nim tak, że aż nie mogła oddychać. Jaya, Abbot, ty i ja będziemy stacjonować w Nowym Jorku, powiedziała mu telepatycznie. Jedno z pozostałych ma rodzinę na Alasce i poprosiło o przydzielanie do Ankorydżu. Oryginalnie był to Ivy planowany cel. Zaaranżuję apartamenty niedaleko ulicy, która ucierpiała w skutek dzisiejszego wybuchu. Dziękuję. To moja praca, Ivy. Nie ma żadnej potrzeby dziękowania mi. Jej paznokcie wbiły się w jej dłonie. To wszystko, czym dla ciebie jestem? Pracą? Czemu zadajesz mi pytanie, na które już znasz odpowiedź? Pomyślała o jego ramionach dookoła niej, o czułym sposobie w jaki obejmował tył jej głowy... I pozwoliła sobie pomyśleć o brzydkiej prawdzie, o której nigdy nie zapomniała. Że mężczyzna, który trzymał ją z taką troską, miał na swoim ramieniu tykającą bombę. Ivy? Jestem zła na ciebie, powiedziała, podczas gdy panika i nudności mieszały się w niej. Bądź cicho. Kiedy zmienił wartę na tę wewnątrz pół godziny później, próbował podchwycić jej spojrzenie. Bojąc się o i będąc zła na niego, za podjęcie decyzji, która mogła ich zakończyć zanim zaczęli, uparcie trzymała wzrok skierowany na innych. Kiedy rozmowy wreszcie zaczęły przygasać, skierowała się do kabiny z Królikiem biegnącym na przedzie i Vasiciem, cichym cieniem u jej boku. – Nie bądź niemądry – rzuciła do niego, kiedy skierował się, aby zająć pozycję obserwacyjną na poręczy. – Pada śnieg – ostre słowa ociekały szkarłatem krwi z jej własnego serca, oczywista niesprawiedliwość ostrza wiszącego nad szyją Vasica, sprawiała, że chciała się wściekać i krzyczeć i rzucać rzeczami w bezsilnej furii. Przyszedł do kuchni i oparł się o ścianę, podczas gdy ona tupała dookoła, pakujące swoje rzeczy. To nie zajęło długo i już nie mogła unikać patrzenia na tę okropną rzecz na jego ramieniu, tę rzecz, która go zabijała. – Jeżeli nie będę mógł tego zdjąć, to czy będziesz na mnie zła aż do końca?

To ciche pytanie złamało ją. – Nie – wyszeptała, jej gardło boleśnie zaciśnięte. – Po prostu potrzebuję najpierw być zezłoszczona – zanim zatonie w nim tak głęboko, że odciśnie się w każdej jej komórce i w pamięci tak, aby nigdy nie zblednąć. – Czy chciałabyś się gdzieś udać? – poderwała głowę znad miejsca na kontuarze, gdzie wciąż i wciąż palcem wypisywała jego imię. – Co? – Jestem poza wartą przez najbliższe sześć godzin. – Tak – próbując myśleć pomimo burzy złości i agonii wewnątrz niej, spojrzała w dół, na swoje dżinsy i ulubiony, biały, golfowy sweter, mając zdjętą jego kurtkę odkąd weszła do kabiny. – Jestem odpowiednio ubrana? – Tak – podszedł bliżej. – Czy chciałabyś wziąć ze sobą Królika? Boże, jak ten niezwykły mężczyzna mógł kiedykolwiek myśleć o sobie jako o pozbawionym możliwości odpokutowania, do tego stopnia, że aż zgłosił się do eksperymentu, który był wyrokiem śmierci? Dusząc w sobie słowa, ponieważ nie chciała już dłużej się z nim kłócić, odpowiedziała: – Ucieszy się z przygody – schylając się, zgarnęła swoje zwierzątko w ramiona. – Gotowi. – Zamknij oczy – jego palce uniosły się, by ledwie musnąć jej włosy. – Proszę. Oczarowana i ze złamanym sercem, zrobiła to i poczuła nieznaczne, psychicznej migotanie teleportacji. Kiedy Vasic wymamrotał: – Otwórz – podniosła powieki, aby odkryć, że stoi na szczycie piaszczystej wydmy, pośrodku oszałamiającego morza przesypującego się piasku, oświetlonego przez ogromny, srebrny księżyc. Uciekło jej zaskoczone westchnienie, gdy czyste piękno popłynęło w jej krwi. Nigdy nie była nigdzie w pobliżu pustyni, nie licząc tych przelotnych chwil poprzedniej nocy, gdy Vasic stracił kontrolę. – Zimno tu! – zawołała, gdy Królik wyskakiwał z jej ramion. – W nocy temperatura gwałtownie spada. Całkowicie zahipnotyzowana, usiadła na drobnym, drobnym piasku, podczas gdy Królik podejrzliwie obwąchiwał to nieznane środowisko, zanim zbiegł w dół wydmy. – Nigdy nie widziałam aż tak olbrzymiego księżyca – mogła prawie go dosięgnąć i dotknąć, tak ciężko usadowił się na niebie. Siadając obok niej, Vasic powiedział: – Przychodzę tu pomyśleć.

– Rozumiem. – Tu było spokojnie, ale nie jałowo. Krzemionka skrzyła się w świetle księżyca, delikatna bryza pogrywała z rzadkimi kępkami trawy, które mogła zobaczyć z tej odległości, a wydmy rzucały rozmazane, księżycowe cienie, które zmieniały pejzaż w olejny obraz. – Dziękuję, że mi to pokazałeś - powiedziała, obserwując z góry łowy Królika na wyimaginowaną zwierzynę. Siedzieli w ciszy przez kilka minut. To nie była wygodna cisza, urzekające piękno nocy nie było wystarczające, by Ivy mogła zapomnieć co Vasic zrobił. To było głupie, czuć się zdradzoną, ale tak się czuła. Powinien był wiedzieć, powinien był czekać, aż ona go znajdzie, krzyczała uparta, irracjonalna część niej. – Czy nadal jesteś zła? Jej złość wykruszyła się. Opierając głowę o jego ramię, powiedziała: – Przepraszam, za wyładowywanie mojego temperamentu na tobie. Vasic objął ją swoim orękawiczonym ramieniem. – Chciałbym móc spotkać cię dziesięć lat temu. Jego słowa zniszczyły ją, niosły w sobie taką stratę i tak ciasny węzeł bólu. Co takiego, pomyślała z rosnącą furią, jej silny, poraniony, piękny mężczyzna był zmuszony robić w trakcie tych dziesięciu lat? Nie spytała, nie chcąc skazić jego nieba tak strasznymi wspomnieniami. – Spójrz - odezwała się natomiast. – Królik próbuje wspiąć się na wydmę. – Jej biedny piesek wciąż ześlizgiwał się, nie będąc w stanie rozgryźć jak sprawić, by piasek się zachowywał. Z coraz bardziej upartym wyrazem pyszczka, Królik kontynuował swoje próby, w uroczym pokazie siły woli. – No dawaj – powiedziała do swojego zwierzątka – możesz to zrobić. Możesz to zrobić, Królik! I wtedy zaczął gramolić się na górę, powoli, ale niewątpliwie. Delikatnie klepnęła Vasica w pierś. – Pomagasz mu. – Wydaje się to jedynym właściwym wyjściem, skoro to ja go tu sprowadziłem. Królik klapnął na ziemię obok nich w kilka sekund później, oczy miał zamknięte, a ogonem powoli machał, odpoczywając po tym trudzie. Ivy właśnie miała go pogłaskać, kiedy Vasic wstał, nieznacznie wytrącając ją z równowagi. Oparła rękę na piasku, spoglądając w górę. – Czy musimy już iść? Potrząsnął głową i wrócił na dół... tylko że tym razem usiadł za nią, z nogami po obu stronach jej własnych i klatką piersiową twardą, jak ściana przy jej plecach. Oplatając ją swoimi ramionami, przyciągnął ją bliżej. Nie próbowała uniknąć rękawicy; ten nieprawidłowo

działający kawałek technologii był częścią Vasica, więc pomimo tego, jak bardzo ją złościł, nigdy by go nie odrzuciła w żaden sposób. Jednakże w tej sekundzie, to nie na sprzęcie się skupiała. Również nie na oszałamiającym krajobrazie. Nie, gdy jej ciało było tak smakowicie uwięzione przez otaczający ją gorąc jego mięśni. Z przyspieszonym plusem, gdy na jej ciele pojawiła się cieniutka warstwa potu, wyszeptała: – Vasic. Jego oddech był gorący na jej szyi, kiedy pochylił się... i wtedy poczuła jego usta, muskające miejsce drgające od jej szaleńczego pulsu. Jęknąwszy, chwyciła się jego ud. Mięśnie na jego przedramionach zacisnęły się w odpowiedzi, wypychając w górę jej piersi, ale nie zrobił nic, by zwiększyć poziom intymności, nie sięgnął w górę, aby ścisnąć jej potrzebujące ciało, pociągnąć za jej sutki. Nie, Vasic był cierpliwy. Rozdzierająco cierpliwy. Badał ją z erotyczną uwagą względem szczegółów, sprawiając, że wiła się pod jego dotykiem. Ale bez względu na to, jak błagała i prosiła, nie pozwolił jej się obrócić. – Stracę to – powiedział bez ogródek. – Pozwól mi być samolubnym. – Jeśli taki jesteś, będąc samolubnym - westchnęła, ściskając uda w daremnej próbie zmniejszenia bólu pragnienia pomiędzy nimi. - To nigdy nie przetrwam twojej wersji bycia hojnym. - Ivy - następny pocałunek. - Pozwól mi. Właśnie wtedy Ivy zdała sobie sprawę, że ma poważną piętę achillesową, gdy w grę wchodziły negocjacje z pewną Strzałą. Nie mogła powiedzieć mu "nie". Zadrżała na wilgoć jego otwartych ust, gdy ją próbował i roztapiając się dla niego, pozwoliła mu być tak samolubnym, jak tylko chciał. * Vasic spotkał się z Adenem o świcie następnego ranka, głęboko w lesie, otaczającym kabiny. – Rękawica – powiedział. - Potrzebuję, żebyś pomógł mi przejść przez każde możliwe rozwiązanie, nieważne jak bardzo niebezpieczne. Aden, który był przeciwko procedurze od początku, odpowiedział: – Jestem w kontakcie z naukowcami od dnia, w którym zgłosiłeś się na ochotnika. Edgard i zespół biofuzyjny dotarli do swoich granic i są teraz w martwym punkcie. Jedyną osobą, która mogłaby znać rozwiązanie, jest oryginalny pomysłodawca projektu, ale... – Wszystkie przesłanki wskazują na to, że Samuel Rain jest martwy. – Vasic próbował teleportować się do genialnego inżyniera, używając jego twarzy jako klucza, ale

bezskutecznie. Jedyną rzeczą, która mogłaby wyjaśnić porażkę teleportacji, była kompleksowa, telepatyczna tarcza. Jednakże znając fakt, że Samuel Rain dosłownie zniknął z powierzchni ziemi, zostawiając swoje projekty na półmetku - a znany był ze swojej skrupulatności i obsesji względem pracy - była to wątpliwa możliwość. Napotkał spojrzenie Adena. – Po tym, jak Edgard oddał ci ostatni raport, dostał przekrojowe skany pewnych części, których nie uznawał za priorytetowe do tej pory, gdyż zaprojektowane były, by przetrwać lata. Cały zespół biofuzyjny pracował przez noc, aby sprawdzić te dane – wysłał mi rezultaty dwadzieścia minut temu. Fakt, że Edgard Bashir chciał, by te dane dotarły do Adena, powiedział Vaiscowi, że to będzie złe, nawet zanim jego partner wysłał mu telepatycznie raport. Zgodnie z nim, zespół znalazł poważne i niewytłumaczalne zniszczenia w dużej liczbie małych, wewnętrznych komponentów, które pośredniczyły pomiędzy oprogramowaniem rękawicy a jego mózgiem. To te części były powodem dla którego to była biofuzja, połączenie pozwalało mu na kontrolowanie rękawicy przy pomocy myśli, zmieniając rękawicę z wszczepionego narzędzia w po prostu następną część jego ciała. Kiedy komponenty z listy zawiodą, czytał w raporcie, zainicjuje to wybuch mocy bezpośrednio do jego kory mózgowej. Jego szanse na przeżycie są równe zero. Jeśli inne komponenty nie zawiodą w międzyczasie, rękawica spowoduje u podmiotu ucierpienie w skutek fatalnego, neurologicznego wypadku w ciągu najbliższych ośmiu tygodni, doliczając margines błędu, wynoszący tydzień w jedną lub drugą stronę. Vasic zapatrzył się w świt, podczas gdy zimny, surowy gniew przedarł się przez nicość, którą tylko emocje do Ivy, były w stanie przebić jak do tej pory. Teleportując się z Adenem na pustynię, wypuścił emocje na wolność w grzmiącej, telekinektycznej burzy, wciągającej piasek w brutalne tornada, które z wyciem przeszły przez krajobraz tak daleko, jak tylko sięgał wzrok. Jeśli jego umysł próbował mu powiedzieć, że emocje to ból, nie usłyszał tego, nie poczuł tego, jego gniew był konsumującą furią. Nie wiedział, jak długo to trwało, ale kiedy wiatr ustał, krajobraz nie był już dłużej tym samym, w którym Królik bawił się zaledwie kilka godzin wcześniej, wydmy pozostawione w innym układzie niż ten znajomy. Puls szalał w jego gardle, jego oczy i usta wypełnione były drobnym piaskiem, gdy pozwolił aby gorące, pustynne słońce uderzyło w niego i wiedział, że będzie wciąż walczył, wciąż szukał odpowiedzi. Nigdy by się nie poddał. Ale... Nie mógł powiedzieć Ivy prawdy o aktualnie przewidywanej długości jego życia. Postąpi wbrew radzie Judda i zatai to. Nie chciał, żeby znów była smutna i zła, był spragniony jej uśmiechu, jej miękkich westchnień, gdy zmieniała się w miód pod wpływem jego dotyku. Bo nawet wiedząc czym on jest, co zrobił, ona wybrała go i pozwoliła mu położyć na sobie jego ręce. – Czy upewnisz się, że ona jest bezpieczna po tym, jak odejdę? – jej serce mogłoby pęknąć; jego lojalna, piękna Ivy, która będzie go opłakiwać.

Aden, z włosami oraz mundurem przykurzonymi przez piaskową burzę, rzucił Vasicowi spojrzenie, będące odpowiedzią samą w sobie. To pytanie nie potrzebowało być zadane. – Nie wybaczę ci – odezwał się jego partner w ciszy, która zapadła. – Nawet nie proś. Vasic zaakceptował to. Zgłaszając się na ochotnika do projektu rękawicy, złamał zaufanie, które formowało się pomiędzy nimi od czasu, gdy obaj byli dwoma przerażonymi chłopcami, nie mającymi do kogo się zwrócić, wierność w braterstwie, oznaczająca wspólną walkę aż do końca. – Byłem słaby – odpowiedział. – Teraz będę silny. Aden nie spojrzał na niego. – Gdybyś był słaby, zabiłbyś się lata temu. To twoja siła była tym, co cię pogrążało – i twoja lojalność. – Aden zacisnął szczęki tak mocno, że kości odznaczyły się bielą na jego twarzy. – Złap swoją okazję na szczęście, Vasic. Bądź z Ivy. To mała rekompensata za życia, które uratowałeś. – A życia, które zabrałem? – Ty sam skazałeś siebie na wyrok śmierci.

ROZDZIAŁ 32 Raporty o oleistej czarnej "nicości" w Sieci krążyły od tygodni. Teraz miały miejsce niewyjaśnione wybuchy morderczego szału w Anchorage, a następnie na Manhattanie. Najwyraźniej coś jest bardzo, bardzo złego w Sieci. Latarnia Sieci Psi: Edycja specjalna Hawke spotkał się z Kalebem w najodleglejszej części lasu otaczającego obóz dla empatów. Mężczyzna nie był ubrany w jeden z jego zwyczajowych, skrajnie eleganckich garniturów, ale w ciemne dresowe spodnie, buty i zieloną koszulkę w kamuflujących kolorach, której krótkie rękawy wystawiały jego ramiona wraz z zawiłym tatuażem orła, na wewnętrznej stronie jego lewego przedramienia, na zimno. Jego oczy, jednakże, były takie same. Białe gwiazdy na czerni. Kardynalne i bezwzględne. - Krychek - powiedział Hawke, wytrzymując spojrzenie drugiego mężczyzny. - Hawke. Jeśli ktoś powiedziałby Hawke'owi pół roku temu, że będzie w jakikolwiek sposób współpracował z Kalebem Krychekiem, zasugerowałby tej osobie znalezienie dobrego profesjonalnego psychiatry. A jednak właśnie tak było, jak robił to teraz. Krychek był źródłem, które potwierdziło lokalizację Minga w Europie. Co ważniejsze, kardynalny pomógł zapobiec temu, co mogłoby być aktem masowych morderstw w San Francisco podczas gwałtownego szaleństwa Czystych Psi. - Chodzi o Minga - powiedział Krychek bez ceregieli. - Proszę, żebyś opóźnił swój ruch przeciwko niemu. Wilk Hawke'a zawarczał w jego piersi. - Ten człowiek jest zagrożeniem dla mojej wybranki - skrzyżował ręce w poprzek swojej białej koszulki. W przeciwieństwie do Krycheka nie był Tk, nie mógł oddziaływać na cząsteczki powietrza dookoła niego, jego zmiennokształtne ciało było po prostu odporniejsze na zimno. W tym momencie kardynalny szorstko skinął głową. - Rozumiem. - Hawke wiedział, że to nie było po prostu słowo. Z tego co słyszał od Lucasa, Krychek i Sahara Kyriakus byli związani w bardzo podobny sposób jak zmiennokształtni wybrankowie. - A więc wiesz, że nie mogę tego opóźnić. - Nie mam żadnych intencji, żeby stawać ci na drodze, Ming nie jest moim sojusznikiem. Powiedział Krychek. - Jednakże okoliczności się zmieniły. Pazury wilka zadrapały od środka jego skórę, Hawke skinął głową w kierunku drzew przed nimi.

- Przejdźmy się. Nie mogę stać nieruchomo i mówić o tym sukinsynie. - Słyszałeś o rosnącej niestabilności Sieci - ruchy Krycheka były prawie tak ciche jak zmiennokształtnego. - Taa, trudno nie usłyszeć - Hawke pochylił się, aby przeciągnąć dłonią przez futro dzikiego wilka, który podbiegł, żeby przyłączyć się do nich, na swoich nie wydających dźwięku na śniegu łapach. - Mówisz, że śmierć Minga mogłaby pogorszyć sytuację? - Rada może już dłużej nie istnieje - powiedział Krychek, gdy znów zaczęli iść - ale Ming nadal ma największą prywatną armię ze wszystkich byłych Radnych. Jest liczniejsza nawet od mojej, a jej wielkość jest wystarczająca, aby utrzymać spokój w Europie. Hawke chciał własnoręcznie rozerwać Minga na kawałki za ból, który sprawił Siennie, ale wiedział, że jego wybranka będzie pierwszą osobą, która powie mu, że zemsta nie była warta nawet pojedynczego niewinnego życia. Cholera. - Przedyskutuję to z Sienną. * Hawke biegł w ludzkiej formie w godzinę po tym, jak Krychek teleportował się, lodowaty wiatr rozwiewał mu włosy i przykleił koszulkę do piersi. Piątka dzikich wilków biegła razem z nim, drzewa zlewały się w plamę, łącząc śnieżną biel z ciemną zielenią, ciężki zapach sosen w jego nozdrzach, gdy tak instynktownie poruszał się po lesie, który był jego terytorium... gdy podążał za zapachem jesiennego ognia i dzikiej nienazwanej przyprawy. Sienna śmiała się z innym żołnierzem Śnieżnych Tancerzy, kiedy wytropił ją na jej warcie, ale jej głowa zwróciła się w jego kierunku, jeszcze zanim wyłonił się spomiędzy drzew. Zobaczenie jej złagodziło poszarpane krawędzie wewnątrz niego, jej miłość ku niemu jak fala ognia wzdłuż więzi wybranków. Wymieniwszy pozdrowienia z drugim żołnierzem z pewnej odległości, Hawke zaczekał, aż młody mężczyzna będzie kontynuował swój patrol, zanim otworzył usta, żeby odezwać się do Sienny. A ona zmusiła go do tego. - O co chodzi? - spojrzenie kardynalnych gwiazd jej oczu przeskanowało jego twarz, podczas gdy jej ręce wylądowały na jego piersi. - Jesteś tak spięty, że zaraz pękniesz. Rozplątał porządny warkocz, którym poskromiła swoje włosy. - Hawke! - napomnienie było bardziej czułe niż ostre. - Przynajmniej nie zgub gumki. Wchodząc w jego ramiona po tym, jak uwolnił rubinowo-czerwony jedwab, trzymała go, gdy pocierał częścią twarzy o tę miękkość, zakorzeniając się w przywilejach skóry ze swoją wybranką. W tym samym czasie wilk ocierał się po wewnętrznej stronie jego skóry, łaknąc jej dotyku tak samo jak mężczyzna. Pozwolił swoim pazurom wysunąć się z palców, otaczających jej szyję, dając zwierzęciu wystarczająco dużo, żeby je uspokoić.

Sienna nie wzdrygnęła się. Zamiast tego, zamykając oczy, oparła się o jego uścisk. - Pamiętasz tę noc, gdy tańczyliśmy w lesie? Zawarczał. - Masz na myśli tę noc, gdy zdecydowałaś się wywołać zamieszki w tym cholernym klubie? Tańczyła na barze, kiedy przyjechał, w pieprz-mnie butach i dżinsach, które równie dobrze mogłyby być namalowane na jej ciele, jej koszula sumiennie otulała każdą słodką kobiecą krągłość. Unosząc się na palcach, z jej ciepłą, ale lekką zimową kurtką przyciśniętą do jego klatki, skubnęła jego podbródek. - Po prostu próbowałam zwrócić na siebie uwagę pewnego upartego wilka - przeczesała palcami jego włosy, pieszcząc go, aż się uspokoił. - Mów do mnie. I tak zrobił. Ponieważ była jego wybranką, która znała go na wylot i nie przyjmowała żadnych bzdur. - Krychek poprosił mnie, abym opóźnił uderzenie na Minga. Sienna zmarszczyła brwi, podczas gdy jeden z dzikich wilków, które przybiegły razem z nim, zdecydował przyczaić się na skraju ich pola widzenia. - Skoro wiemy, że byłby bardziej niż szczęśliwy, widząc Minga martwego, zgaduję, że ma to związek z infekcją, o której powiadomił nas wujek Judd. - Nie bezpośrednio. Okazuje się, że Ming ma największą osobistą siłę militarną w Sieci. - Naprawdę? Zawsze uważałam, że Kaleb ma więcej sił ofensywnych. - Hawke też. - Zgaduję, że to nie ma znaczenia w kategoriach dzierżenia siły, kiedy on sam jest tak cholernie silny i kiedy ma współpracę ze strony Strzał. - Z tego co Hawke o nich wiedział dzięki Juddowi, śmiertelnie groźni komandosi byli tak wyszkoleni, że każdy z nich wart był stu zwykłych żołnierzy. - Judd - powiedział teraz - był w stanie potwierdzić to, co powiedział mi Krychek, że Ming obecnie używa swojej armii, aby utrzymać pokój w Europie. - Mimo że całkowita panika jeszcze nie zapanowała, napięcie w oczywisty sposób wzrastało do poziomu stratosfery. Jeśli wykonamy na nim egzekucję, to ryzykujmy rzucenie połowy kontynentu w stan anarchii. Sienna otoczyła go ramionami w pasie, zaciskając palce na tyle jego koszulki. - Wiesz, to jest właśnie to coś, jeśli chodzi o Minga. Jest drapieżnikiem, ale nie jest złem przez cały czas - skrzywienie jej ust. - Nie wiem czy to jest celowe polityczne zagranie, czy on naprawdę czuje odpowiedzialność za populację na pewnym poziomie, ale wkraczał tak już wcześniej - gdy miałam dwanaście lat, były ogromne powodzie w Irlandii. Ming wysłał swoje oddziały, aby rozdawały zapasy, zapewniły bezpieczeństwo złapanym w pułapkę.

Hawke zorientował się, że Sienna miała rację z jej pierwszym przypuszczeniem co do motywacji telepaty, polityczne, celowe zagranie. - Ming prawdopodobnie robi to, aby wzmocnić podstawę swojej siły w Europie. - To nie ma znaczenia, prawda? - Sienna położyła dłonie na skórze. pod jego koszulką. - Nie możemy ruszyć. Ani zemsta, ani prewencyjne uderzenie nie jest warte poświęcenia jednego niewinnego życia, a tym bardziej setek tysięcy. Hawke chciał obnażyć swoje zęby, zawyć w proteście, ale wiedział, że jego wybranka miała rację. Unosząc się na palcach po tym, jak wplątała dłonie w jego włosy, aby pociągnąć go w dół, powiedziała: - Wszystko w porządku, Hawke - pocałunek słów, jej usta miękkie na jego. - Jestem bezpieczna, a Ming poczeka. Przyciągnął jej bogactwo do swojego ciała i upadł na plecy w śnieg, z nią rozciągniętą na nim. Dzikie wilki napłynęły, siadając dookoła nich, ich futro otarło się o jego skórę. - Poza tym - dodała Sienna po odsunięciu włosów z twarzy i figlarnym potarciu nosem o jego. - Ming nie będzie miał czasu na ściganie mnie, jeśli jest zajęty w Europie. - Taa, ale nigdy nie zapomni o zagrożeniu jakie stanowisz. - Sienna pokonała eks-Radnego podczas ich ostatniej konfrontacji, a arogancja taka jak Minga, nigdy tego nie wybaczy, nawet jeśli mężczyzna nie zdecydował jeszcze, czy jeśli nie będzie mógł kontrolować Sienny i jej zapierających dech w piersiach psychicznych zdolności, to czy wtedy można pozwolić jej żyć. Przeczesując włosy Hawke’a, kiedy warczenie wybuchło w jego gardle, Sienna powiedziała: - Zaczekamy i zobaczymy. Ming może nie zawsze być zły, ale jego wnętrze jest zgniłe. Wróci do tego już wkrótce, a kiedy to zrobi, będziemy przygotowani, żeby uderzyć. W oczach tej kobiety był błysk gotowości do walki, która przetrwała w obliczu potwora, kiedy była tylko dzieckiem. Zawarczał z dumy i chwytając jej kark, pociągnął ją w dół do pocałunku, który sprawił, że jęknęła. Przygryzał, i lizał, i bawił się z nią, dopóki nie popchnęła jego ramion, jej oddech był wzburzony, a jej usta opuchnięte i mokre. - Jestem na warcie - napomniała go z udawanym groźnym spojrzeniem, zanim uciekła z jego uścisku, aby znów stanąć. - Nie mogę pozwolić, aby mówiono, że dostaję wyjątkowe przysługi, ponieważ jestem wybranką alfy. Stanąwszy na nogach razem z nią, Hawke zsunął rękę na krzywiznę jej tyłu, jednocześnie schylając głowę, żeby ucałować jej gardło.

- Możesz mieć wszystkie rodzaje przysług - namówił ją na jeszcze jeden długi głęboki pocałunek. - Zaczekamy i zobaczymy - powiedział później. Ming LeBon wciąż był wyznaczony do egzekucji; jedynie data trochę się przesunęła.

ROZDZIAŁ 33 W tym rozdziale, zamierzam skupić się nie na empatach, ale na tych, którzy są z nimi w długoterminowych związkach. Jak jest odnotowane w danych statystycznych na stronie dwieście trzydziestej siódmej, osoby te są ze wszystkich możliwych ścieżek życia. Niektóre są przedstawicielami wolnych zawodów, inne handlu, jeszcze inne są artystami. Mimo tego moje obserwacje tych mężczyzn i kobiet prowadzą mnie do stwierdzenia z kategoryczną pewnością, że wszyscy oni mają jedną wspólną cechę, wysoką potrzebę dotyku. Zaczerpnięte z „Tajemniczego Oznaczenia E: Blaski i Cienie bycia Empatą” autorstwa Alice Eldridge Opętańczy gwar Manhattanu był dziwny po ciszy, która była w życiu Ivy, od kiedy jej rodzina przeprowadziła się, aby żyć na wsi w Północnej Dakocie. Jej umysłowi zajęło trochę krócej niż dwadzieścia osiem godzin, żeby się przekotwiczyć, pewnie dlatego, że nie była w jednostce aż tak długo… albo dlatego, że Sieć Psi wiedziała, że ona musiała tu być. Psychiczna sieć, jak wszyscy właśnie się uczyli, była żyjącym organizmem, aczkolwiek żadne z nich nigdy jej prawdziwie nie zrozumie. Apartament jej i Vasica był na ostatnim piętrze pięciokondygnacyjnego budynku, z widokiem na ruchliwą ulicę. W pełni umeblowane w czystym nowoczesnym stylu, miało duży salon, gustowną małą kuchnię oraz dwie sypialnie oddzielone przez salon. Każda z sypialni miała dołączoną własną łazienkę. Jaya i Abbot byli po drugiej stronie korytarza w identycznym apartamencie z wyjątkiem tego, że mieli widok na mały park, używany przez mieszkańców tej części miasta. Strzały, oczywiście, zaaranżowały, aby reszta piętra była pozbawiona lokatorów. Jeśli zaś chodziło o windę, Vasic i Abbot załatwili, żeby nikt nie mógł niechcący lub wręcz przeciwnie, dostać się na to piętro, podczas gdy drzwi od klatki schodowej można było otworzyć tylko używając odcisku dłoni. Ivy zostawiła drzwi swojej sypialni otwarte, odkąd tu przyjechali, ale Vasic nie dotknął jej choćby raz po tej frustrującej cudownej nocy na pustyni, kiedy to nauczył ją, że jej szyja była strefą erogenną. Na początku złożyła to na karb faktu, że był zajęty zapewnianiem, aby bezpieczeństwo w tym miejscu było hermetyczne, zdążyła się już przyzwyczaić do jego opiekuńczości. Nie denerwowała jej, była po prostu częścią Vasica. - Nie może ochraniać mnie przed infekcją - powiedziała Królikowi, gdy stali w salonie, wyglądając przez okno na ludzi przechodzących poniżej, zalęknionych, ale nieświadomych szaleństwa i śmierci, które wielu z nich już nosiło w swoich żyłach, ale będzie cholernie dobrze ochraniał mnie przed wszystkim innym. Ta opiekuńcza potrzeba jednakże nie wyjaśniała sztywnego dystansu, jaki utrzymywał pomiędzy nimi od poranka po pustyni. Ivy mogła nie wiedzieć niczego na temat intymności oprócz tego, co odkryła z Vasiciem, nie chciała uczyć się tego z nikim innym, ale ufała

swoim instynktom. Coś było nie tak i jej Strzała trzymał to w sobie. Był naprawdę dobry w ukrywaniu swoich emocji za lodową ścianą kontroli, ale ona była empatką. Gniew to było to, co w nim poczuła ostatnim razem, kiedy podszedł bliżej. Powstrzymywany dziki sztorm, tak mroczny i czarny, że aż się zachwiała… ale nie było to szokujące. Ona też była zła. Mężczyzna, którego uwielbiała, umierał i nie było przy tym nic, co mogłaby zrobić. Odrzucając na bok poszarpany ból tej świadomości, ponieważ obiecała sobie, że nie będzie marnować czasu, który pozostał jej z Vasiciem, na żal, założyła swoje sięgające do kostek buty w ramach przygotowywania się do ich nadchodzącego spaceru. Ból nie był tak łatwy do wygnania, oczywiście, zwinięty w ciasną kulkę pulsował w jej piersi. - Hau! Przełykając ból ze zdeterminowanym uśmiechem na twarzy, pogłaskała Królika po łebku. - Chodź, idziemy odkrywać - pomijając krótką wizytę w parku, żeby Królik mógł rozprostować nogi, Ivy i Jaya spędziły wczorajszy dzień na odkrywaniu psychicznym. Teraz musiała sprawdzić, czy mogła wyczuć zainfekowanych na ulicach. - No i - skrzywiła się myślę, że nadszedł czas, żeby przypomnieć mojemu Strzale jak się mówi. Wstając, potarła rękoma o dżinsy, które skompletowała z białym swetrem i płaszczem w kolorze malinowym, który przywiozła z domu, ale nigdy nie nosiła, bo wolała kurtkę Vasica. Niestety, kurtka ta sprawiałaby, że Ivy odcinałaby się na tle innych, kiedy przecież próbowała wmieszać się w tłum. Nie oznaczało to jednak, że planowała mu ją oddać. Kroki przy drzwiach do jej sypialni. - Jesteś gotowa? Ivy podniosła wzrok… i opadła jej szczęka. Przyzwyczaiwszy się widzieć Vasica w jego czarnym mundurze bojowym, nie zastanawiała się właściwie, jak mógłby wyglądać w cywilnych ubraniach. Odpowiedź była taka, że wyglądał naprawdę pociągająco. „Gorąco”, to było to słowo, którego używały inne rasy, wyglądał gorąco. Równie gorąco jak jej skóra na jego widok. Niebieskie dżinsy na jego bojowych butach, czarna koszulka, czarna kurtka z syntetycznej skóry o wysokim kołnierzu, który zostawił rozpięty, był… Ivy nie miała słów. Po prostu wiedziała, że chciała się na niego rzucić. Żadnej zbroi, zauważyła, a nisko w jej ciele, mięśnie zacisnęły się. Gdyby przesunęła rękoma po jego klatce teraz, byłaby zdolna wyczuć wszystkie te cudowne rozciągnięte mięśnie, miękka bawełna koszulki byłaby wątłą barierą dla jej badań. Szczególnie, że mogłaby podciągnąć ją do góry, muskając paznokciami jego brzuch.

- Czy coś jest nie tak? - podszedł bliżej, gdy Królik przybiegł z powrotem po węszeniu w pokoju Vasica. - Nie - uśmiechając się, pogładziła dłonią w dół po jego kurtce i pomyślała tylko o nadziei, o nieznanej przyszłości pełnej możliwych odpowiedzi na śmiertelne zagadnienie jego rękawicy. Jego śmierć nie była wyryta w kamieniu. Więc może będzie mogła żyć z nim, bawić się z nim, uwielbiać go. - Wyglądasz wspaniale. Vasic zamknął swoją dłoń wokół jej i było to jak deszcz dla jej spragnionej duszy. - Cywilne ubrania wydawały się być odpowiednie. - Tak, są. Bardzo. - Kąciki jej ust uniosły się z powodu faktu, że był absolutnie nieświadomy wrażenia jego męskiego piękna i odważyła się obrysować palcami jego ramiona, tylko po to, aby móc dotykać go jeszcze przez chwilę. Jej palce u stóp podwinęły się, kiedy nie zaprotestował przeciwko jej prawu do pieszczenia go… a wtedy ta sama zuchwała grzeszność, która dała jej odwagę, żeby wysłać mu erotyczny obraz, wyszeptała do jej ucha swą następną sugestię. Jej serce zaczęło bić mocno i niecierpliwie o jej żebra, gdy uniosła się na palcach. - Czy mógłbyś się trochę nachylić? - Dlaczego? Przygryzła dolną wargę i zobaczyła, jak jego oczy podążyły za jej akcją, zimowy mróz jego tęczówek przysłoniły rzęsy. To sprawiło, że jej żołądek skręcił się w węzeł z konfetti i motylami uwięzionymi w środku. - Ponieważ proszę. Cień zawahania, który zmusiłby ją do uśmiechu, gdyby nie to, że jej krew stała się wezbranym rykiem w jej uszach, a jej skóra zaiskrzyła od wrażenia, którego nie mogła nazwać. A wtedy on pochylił głowę wystarczająco, żeby mogła sięgnąć jego ust. Nie dając sobie ani chwili na stracenie nerwów, otoczyła ręką jego szyję i musnęła swoimi ustami, raz, dwa razy, o jego. Nie miała pojęcia jak całować, nigdy wcześniej tego nie robiła, ale widziała ludzi i zmiennokształtnych podczas pocałunku, była przekonana, że to nie mogło być zbyt trudne... Było… ponieważ to był Vasic, który sprawiał, że jej neurony przestawały pracować, a jej ciało było głodne. Opadając na palce po tym lekkim kontakcie, który wystrzelił błyskawicą przez jej ciało, z ciężką klatką piersiową czekała, niezdolna spotkać jego spojrzenie. Kiedy nie poruszył się, nie odezwał, straciła całkiem nerwy i zaczęła się odwracać. Nieustępliwe, męskie palce uwięziły jej nadgarstek. - Ivy, spójrz na mnie.

Jego głos owinął się wokół niej niczym pieszczota. Biorąc głęboki wdech, usłuchała rozkazu i poczuła jak jej dusza tonęła. Jego twarz była ściągnięta, a jej wyraz nieugięty. - Zrobiłam to źle, prawda? - Muszę ci coś powiedzieć - trzymał ją w miejscu, kiedy mogłaby się odsunąć. - Planowałem okłamać cię, ale nie mogę. Nie kiedy… Ivy poczuła jak jej krew zamarzała, kiedy urwał, nagle rozumiejąc, że to nie miało żadnego związku z jej złą techniką całowania. - Rękawica. Jest gorzej. Vasic nie odrzucił bolesnego podejrzenia. - Tak. Osiem tygodni, może mniej. Przenikliwy szloch uciekł z jej ust. Trzęsąc się i wciąż wydając ten okropny dźwięk, którego nie mogła powstrzymać, opadła na jego pierś. Jego ramiona zamknęły się dookoła niej, jedna duża dłoń objęła tył jej głowy. - Każda Strzała w brygadzie przeszukuje Sieć, żeby znaleźć dla mnie jakieś rozwiązanie jego oddech ogrzewał jej ucho, gdy płakała tak strasznie, że wrażenie było, jakby jej ciało miało zaraz się rozpaść niczym uderzone pękające od środka szkło. - Nie poddam się, nie tym razem. Jakoś usłyszała go przez ból, usłyszała to, co próbował jej powiedzieć. Jej Strzała, który dawniej nie przykładał żadnej wagi do swojego życia, teraz rozumiał, że miało ono wartość. To tylko sprawiło, że zaszlochała bardziej. Vasic trzymał ją przez ten cały czas, silny i ciepły, tak odbierająco dech w piersiach żywy, że nie mogła sobie wyobrazić go w jakikolwiek innym stanie. - Proszę, Ivy - potarł swoim policzkiem o jej skroń. - Zamartwiasz Królika. - Spazmatycznie łapała powietrze. - I mnie - szorstki szept. - Nie płacz. Jego słowa rozsadziły jej już złamane serce. Wciągnęła powietrze, próbując unormować oddech. Zabrało to trochę czasu, ale w końcu mogła mówić bez rozpadania się słów, chociaż jej głos był zachrypnięty. - Powiedz mi o szczegółach. Vasic dał Ivy zwięzłe podsumowanie problemu. Nienawidził siebie za zdewastowanie jej tak bardzo, ale kiedy pieściła go tak słodko i delikatnie ze swoim ciałem otwartym dla jego, wiedział, że nie mógł jej zdradzić kłamstwem, nie mógł dotknąć jej z fałszywą obietnicą. Teraz jej szczęka była zaciśnięta, jej oczy podpuchnięte i zaczerwienione, ale czyste. - Razem - powiedziała. - Zniesiemy to razem - jeśli mnie odetniesz, wezmę młot do lodu - jej ręce zaciśnięte na jego koszulce, pociągnęły go w dół. - Naprawdę.

Nikt nigdy nie troszczył się o niego z taką pasją. - Moja zawzięta, odważna Ivy - odpowiedział, ześlizgując swoją rękę z jej włosów, na szyję czy pocałujesz mnie jeszcze raz? Jej rzęsy zatrzepotały, policzki zaczerwieniły się, ale zmarszczyła brwi w srogie V. - Nie unikaj pytania. - Było jakieś pytanie? - poruszając kciukiem po jej skórze, rzekł: –możesz mieć cokolwiek chcesz. Nie mam żadnej obrony przed tobą. Gardło Ivy poruszyło się, gdy przełknęła. Pamiętając uczucie jej skóry pod swoimi wargami z tamtej nocy, kiedy dogadzał sobie tak egoistycznie, pochylił się i spróbował jej. Śmietanka i sól i Ivy. Zwilżył jej skórę, zassał i poczuł uderzenie jej pulsu. Jej przyjemność zwiększała jego, psychologiczny dysonans nie równał się z siłą tego. Mózg to elastyczny organ, a jego zaczął się uczyć, że emocje nie oznaczały wroga. Zwłaszcza, gdy pociągały za sobą takie wyśmienite odczucia. - Chcę z tobą zbadać każde wrażenie - powiedział, biorąc następny kęs zanim podniósł głowę. - Chcę zmiażdżyć miękkość twojego nagiego ciała pod moim, chcę nauczyć się, jak dotykać cię, abyś wydawała ten maleńki dźwięk potrzeby, chcę poczuć twoje palce owijające się wokół mojego penisa, kiedy położę moje usta na twoich sutkach i będę ssał. Dosadnie seksualne deklaracje Vasica sprawiły, że miejsce między udam Ivy zrobiło się mokre, leniwe ciepło rozlało się w jej żyłach. - Ja - zakaszlała, aby oczyścić gardło, jej oddech był płytki. - Ja też chcę to zrobić. To wszystko. Ścisnął jej kark. - Pocałuj mnie - powtórzył. Ivy zwilżyła wargi, przesunęła ręce aż na jego ramiona i przyznała: - Nie mam pojęcia co robię. - Ja też nie - odpowiedział, błyszczące srebro jego oczu skupiło się na jej ustach. - Strzały uczą się przez powtarzanie i ćwiczenie, aż podstawowa umiejętność jest wyszlifowana, a wtedy zaczynamy się specjalizować. Te słowa powinny być oschłe, ale sprawiły, że jej piersi napuchły, jej sutki tak pulchne i ciasne, że zaczęły się ocierać o koronkę biustonosza. Ponieważ on mówił o powtarzaniu i ćwiczeniu w odniesieniu do intymnego kontaktu. Całowania. Dotykania. Seksu. Jej usta się rozchyliły, a on pochylił głowę. - Zrób to jeszcze raz, Ivy - wyszeptał i jego oddech zmieszał się z jej. - Powtarzanie…

- I ćwiczenie - dokończyła i musnęła ustami o jego. Jeszce raz i jeszcze raz, i jeszcze raz. Za każdym razem uczucie było lepsze. Zwłaszcza, od kiedy trzymał ją tak stanowczo przy swoim ciele, tak że jej piersi były zgniecione przez twarde mięśnie jego klatki piersiowej. Ivy wewnętrznie przeklinała swój sweter, swój płaszcz, a nawet swój biustonosz. Wtedy Vasic odezwał się: - Myślę, że rozumiem mechanikę - i chwycił jej szczękę swoją wolną dłonią, przekrzywił jej głowę i położył swoje usta na jej. Jej wargi były rozchylone, aby zapytać go o coś, nie wiedziała o co, więc pocałunek stał się dużo bardziej intymny niż którykolwiek z poprzednich. I od tego momentu tylko się pogłębiał. Vasic nie cofnął się. Nie, jej Strzała pracował nad badaniem nad całowaniem równie zaangażowanie co nad każdą inną z jego operacji, jego dotyk pewny, gdy zmieniał kąt o malutkie stopnie, aby znaleźć perfekcyjną konfigurację. I nagle znalazł i to było cudowne. Gorące, mokre i przepyszne w sposób, którego nigdy sobie nie wyobrażała. Wydając z siebie potrzebujący, głodny dźwięk, owinęła ramionami jego szyję. Ruch ten sprawił, że jej sutki otarły się o koronkę jej stanika, jego włosy były surowym jedwabiem w jej uścisku, a jego ciało sztywną ścianą, która jakoś idealnie pasowała do jej własnego. Boże, uwielbiała całowanie. Kiedy Vasic przerwał kontakt, ze swoim czołem przyciśniętym do jej i poszarpanym oddechem, pogłaskała jego policzek, pocałowała świeżo ogoloną gładkość jego szczęki. Nigdy nie czuła się tak żywa, tak upojona przyjemnością. Ale pod tym wszystkim był seksualny głód, brutalny w swojej dzikości, twardy i ciemny… i nagle wiedziała. To nie było jej pragnienie, to które odczuwała. To było jego. Z jej ciałem roztapiającym się jeszcze bardziej, pocałowała znów jego szczękę. - Odbieram twoje pragnienie. Masz coś przeciwko? - Nie - pocałował ją znów, goniąc swoją wypowiedź, z jedną dłonią nisko na jej plecach, z drugą na boku jej szyi. Wtedy jego język liznął jej. Jej mózg eksplodował. Ivy nie była pewna, czy miała jakąś racjonalną myśl podczas tych gorących zaplątanych minut zaraz po tym. Skopiowała jego akcję i odkryła, że przez to przyciągnął ją nawet bardziej, twarde linie jego ciała wbijały się w jej miękkość. Gorące, nierówne oddechy, nienasycone usta, silne, męskie dłonie na jej skórze… Ivy stała się istotą z czystych odczuć.

Dopiero wycie syreny na ulicy przywróciło im zmysły. Patrząc się na Vasica, Ivy znalazła wystarczającą ilość powietrza, żeby powiedzieć: - Chcę spróbować wszystkiego z twojej listy. - Tylko z jej Strzałą mogła być tak zuchwała; tylko z nim mogła rozebrać się do naga i czuć kompletnie bezpiecznie. Jego włosy były trochę zwichrzone od jej dotyku, gdy wziął ją za rękę. - Zaczniemy po rekonesansie. * Piętnaście minut później bicie serca Ivy uspokoiło się na tyle, że mogła zacząć przyglądać się ulicy. Nic nie mogła poradzić na to, że czuła odrobinę samozadowolenia, pierwszy raz mogła się przyznać do uczucia, widząc liczbę spojrzeń, które przyciągali, kobiet oraz okazjonalnie mężczyzn. Vasic dostawał to, o czym myślała jako o „wzdychających” spojrzeniach, które wyrażały roztapianie się kości, natomiast Ivy była odbiorczynią zmrużonych spojrzeń czystej zazdrości oraz dobrodusznych uśmiechów, które mówiły, że dobrze trafiła. Tak, pomyślała, dobrze trafiła. I wygląd Vasica miał z tym mniej wspólnego, silniejszy lojalniejszy mężczyzna o odważnym sercu, ukryty za Strzałą. Vasic nie był jedynym mężczyzną, który przyciągał uwagę. Królik nie lubił smyczy, którą musiał nosić w mieście, ale dobrze się zachowywał i kiedy starsza pani przystanęła, aby się nim pozachwycać, wziął nagrodę jako należność. Zupełnie inaczej niż dużo większy mężczyzna u boku Ivy, który zauważał wszystko, ale wydawał się niewzruszony czymkolwiek. Gotowość Vasica do walki była przypomnieniem i tak bardzo jak pragnęła udawać, że to zwykła randka, taka o jakich czytała w „przypadkowo” ściągniętych romansach na czytniku w domu, byli tu z dużo bardziej ponurego powodu. Zakotwiczając się w cieple dłoni Vasica, która trzymała jej własną, Ivy zaczęła słuchać swoim empatycznym „uchem”. Napięcie dominowało w powietrzu, zrozumiałe w związku z tym co wydarzyło się na sąsiedniej ulicy. Psi, ludzie, zmiennokształtni, rasa nie miała znaczenia; emocje były te same. Nie spodziewała się znaleźć wielu zmiennokształtnych w tak zbitym mieście, ale choć byli w mniejszości, było ich wystarczająco. Oczywiście, tylko zgadywała z jej identyfikacją ich jako zmiennokształtnych, ale była jakaś dzikość w ich emocjonalnym zapachu, która była echem tego, co wyczuła od Lucasa Huntera. - Znasz gatunki zmiennokształtnych, którzy tu żyją? - spytała Vasica. - Orły są szczytowymi drapieżnikami - uwalniając jej dłoń, kiedy spora grupa wyszła z restauracji tuż przed nimi, położył swoją nisko na jej plecach i zakrzywił swoje ciało, aby wziąć na siebie przypadkowe szturchnięcie ramieniem jednego z nich.

- Przepraszam! - wykrzyknął ludzki mężczyzna, zanim odszedł. Przylepiona do boku Vasica, Ivy nie próbowała ukrywać uśmiechu, nawet, gdy napływ ciemnych emocji uderzył o jej zmysły. Groza, przesiąknięte potem przerażenie… a pod tym smak zgnilizny, smak infekcji. Bizneswoman, która przechodziła obok nich w pośpiechu szybkich kroków, pachniała tym tak zjadliwie, że Ivy ruszyła się, żeby ją zatrzymać. Vasic chwycił rękę Ivy.

ROZDZIAŁ 34 - W chwili obecnej to jest wyrok śmierci - powiedział, kiedy zaczęła się kłócić. Potwierdzając to, kiedy nie mogła zaoferować leczenia, Ivy zrozumiała, że jeśli nic nie zrobi, to skradnie kobiecie nadzieję. A nadzieja, wołało złamane serce Ivy, była wszystkim. Ze łzami w gardle, odwróciła się, aby kontynuować spacer i prawie wpadła na mężczyznę w mundurze noszącego na przedniej kieszeni odznakę majora. - Och, przepraszam. - Płytko skłonił głową na jej przeprosiny i odszedł, infekcja była też w nim. Ponownie, i ponownie, i ponownie poczuła cuchnący wyziew tego, aż jej żołądek zaczął się burzyć. Chociaż kiedy spojrzała do Sieci nie zobaczyła nic…. nic oprócz Vasica tuż obok niej. O Boże. Zrozumienie uderzyło w nią z siłą pociągu towarowego. - Ty i Abbot - lekko obróciła się do Vasica - nie jesteście już bezpieczni. - Strzały były zabezpieczone w obozie, zakażenie niechętnie zbliżało się do umysłów empatycznych o wysokim gradiencie. Teraz Vasic był odkryty z wielu stron. - Nasze tarcze są rozległe. Zakażenie nie wykazuje żadnych oznak ich przenikania. Ivy opuściła głowię, położyła dłoń na jego rękawicy. - A co z mikroskopijnymi włóknami? Nawet nie możemy ich zobaczyć! - To było przerażające wiedzieć, że brzydota może zaatakować jego mózg, zniszczyć to, co czyniło go Vasiciem. - Muszę powiązać swoje tarcze z twoimi. Porozmawiamy o tym po powrocie do mieszkania. Podniosła ten temat ponownie, gdy tylko wyszedł przez drzwi windy na ich piętro. - Wiesz. że mam rację. - Mając już odpiętą smycz Królika, rzuciła ją na stół w korytarzu, po tym jak Vasic wszedł jako pierwszy do mieszkania w celu sprawdzenia, czy było bezpieczne. - Jak tarcze mają mnie bronić, gdy infekcja przechodzi poprzez biologiczne sprzężenie zwrotne? - zapytał. Patrzyła na jego plecy, szerokie i mocne. - Wiedziałeś. - Infekcja jest w Sieci - powiedział podchodząc, aby sprawdzić jej sypialnie, Królik truchtał przy jego boku. - Oznacza to, że wszyscy jesteśmy narażeni na wdychanie trucizny, gdy podchodzimy zbyt blisko.

Mimo tego inne Strzały posiadały zgodę na wchodzenie w strefę infekcji. I ci mężczyźni i kobiety nie mówili nic o swoim heroizmie. - Nie mogę ci powiedzieć skąd wiem - wyszeptała po tym, jak przeszukał swoją sypialnię ale wiem, że łącząc nasze tarcze, rozciągnę moją odporność na ciebie. Wiedza była gwałtownym strumieniem wizualnym w jej głowie, jakby wiadomość była wysłana przez umysł jednocześnie niewinny i zdecydowany. Powinno to ją przestraszyć, ale nie było absolutnie nic złego w nadawcy. Nie, to było jak dotyk dziecka… dziwnie mądry. - Vasicu - powiedziała, kiedy nie odpowiedział. - Pozwól mi to zrobić. - Ochronić przynajmniej ciebie, pomyślała przez deszcz łez w jej duszy. - Moim zadaniem jest ochrona ciebie - złożył ramiona. -A nie na odwrót. Ivy chciała nim potrząsnąć. Podeszła, aż oboje byli o cal od siebie, wytrzymał mroźne spojrzenie, które stało się centrum jej istnienia. - Nie będziesz w stanie mnie chronić, jeśli infekcja dostanie się do twojej kory mózgowej i zamieni cię w szaleńca. Vasic nie chciał Ivy w pobliżu swojego umysłu, nie chciał ryzykować skażenia jej ciemnością mieszkającą w nim. Jednakże nie mógł odrzucić jej punktu widzenia, mógł zostać zainfekowanym, mógł połączyć się z nią, zgasić płonącą świece jej życia. - Pozostali również powinni się połączyć ze swoimi E. - Mogą być oddzieleni, ale to on pozostawał liderem tej jednostki. - Połączyłam się już telepatycznie z Jayą. - Ivy pogłaskała dłonią po bokach jego kurtki. Podniósł jedną rękę, zacisnął palce na kruchych kościach jej nadgarstka, trzymając je na nim. Nie kwestionując jego prawa do dotyku, Ivy powiedziała: - Porozmawiamy z każdym, natychmiast jak zakończy się proces łączenia. Zamknęła oczy i dziesięć uderzeń serca później, czarna powierzchnia jego tarczy zaczęła przeplatać się z jej półprzezroczystymi kolorami. Zwiększona widoczność była klątwą Strzał. Vasic by sobie z tym poradził, ponieważ ukrywanie Ivy było niemożliwe i nie powinno być. Każda próba zduszenia dzikiego piękna w E, jego E, było zbrodnią, którą będzie karać ze śmiertelną skutecznością. Radził sobie z dziwną i niebezpieczną uwagą, jaką przyciągała od momentu przeniesienia. Nie zabił jeszcze nikogo, ale mógł natychmiast, każdą osobę, która stanowiła zagrożenie. Nie był dobrą osobą, ale ona była kimś wyjątkowym. Miał ją chronić… do dnia swojej śmierci. - Nie akceptowalne - powiedziało ponuro i stanowczo jego wnętrze, z oczami na rękawicy. - Vasicu? - Palce Ivy zwinęły się w jej dłoni. - Czuję cię.

On też mógł ją czuć w sposób, który oznaczał, że był w stanie określić, czy została ranna lub czuje ból. - Dobrze. - Powiedział, używał technologii do zabijania, aby wysłać wiadomość do jednostki o scaleniu tarcz, podczas gdy Ivy dokonała tego samego z E-Psi. Właśnie skończyła rozmowę, kiedy przypomniał sobie, co widział w sklepowym oknie tuż przed tym, jak starsza kobieta przestała adorować Królika. - Zapomnieliśmy kupić ciastka, które chciałaś spróbować. Ivy mrugnęła roześmiania. - Następnym razem. I zapragnął, aby był następny raz, i następny, i następny, i następny. Trzymając jej twarz pocałował jej uśmiechnięte usta. Jej jęk był zaskakujący, jej paznokcie wbiły się w jego pierś poprze koszulkę jak niewielkie ukąszenie bólu. Ciało Ivy otarło się o twardy grzbiet jego erekcji, gdy próbowała stać się wyższa. To było, pomyślał z nagłym przypływem emocji w swoim sercu coś, czego nie mógł skategoryzować, niemożliwe zadanie. Była mała i perfekcyjnie uformowana, jej krzywizny były stworzone pod jego ręce. Kiedy przerwała pocałunek, aby stanąć płasko na podłodze, czekał, żeby zobaczyć co zrobi. To było zadanie, do którego nie został przeszkolony. Granice były niejasne. - Jeśli nadal będziemy to robić - powiedziała z lekką zadyszką - dostaniesz strasznie bolesnego skurczu w szyi. - Moja szyja nie jest częścią mojego ciała, która przyciąga moją uwagę w tej chwili. Policzki Ivy zaczerwieniły się, oczy powędrowały na jego krocze, a następnie powędrowały z powrotem w górę w zalotnym mrugnięciu. To było tak, jakby złapała go swoją ręką i ścisnęła. Zacisnął mięśnie brzucha, śmiertelnie pewny, że był daleko od bycia gotowym do poradzenia sobie z uczuciem jej szczupłych palców wiążących jego erekcję. - Nie powinnam tego mówić? - Nieśmiały wygląd, ręce pieściły jego klatkę piersiową w sposób, który już znał. - - Myślę że powinniśmy mówić wszystko, co chcemy - wyszeptała, jej skóra świeciła złoto, kiedy jej rumieńce wyblakły. Vasic postanowił podjąć ten temat. - Nie skończyłem cię całować. Jej skóra poróżowiała ponownie. - Tam. - Popchnęła go delikatnie do tyłu koniuszkiem palca. - Usiądź na fotelu.

Vasic pozwolił się popchnąć, a jego współpraca została nagrodzona przez miękki ciężar Ivy na nim po tym, jak zdjęła płaszcz i usiadła okrakiem na jego udach z kolanami po bokach. - Widzisz? - Wyszeptała. - Bardzo praktyczne - powiedział, wsunął dłoń pod jej loki na karku. Lubił delikatne ciepło jej skóry, lubił, jak dostawał lekkich dreszczy, kiedy poddawał się chęci dotknięcia. Ale przede wszystkim lubił, ze chwyt był idealny dla oceny jej reakcji na jego pocałunek. Jej puls walił mocno i szybko pod jego palcami, kiedy otworzył swoje usta na jej, wzrósł, kiedy igrał swoim językiem po jej. Vasic zauważył to, powtórzył akcję. Wydając małe, niecierpliwe, kobiece dźwięki, Ivy objęła ramieniem jego kark i lizała językiem wzdłuż jego ust. Vasic wolną rękę zacisnął na jej biodrze, palce przemknęły na krzywiznę jej tyłka. Twardy i uległy jednocześnie, to sprawiało, że chciał go zbadać. Przesunął dłonią w dół, ujął jeden policzek, ścisnął. - Vasicu - drżąc, głowa Ivy opadła do tyłu, jej puls był widoczny pod skórą. Położył swoje usta na nim, ssał…… do momentu, aż coś rozbiło się na podłodze. Zmysł telepatyczny został automatycznie ustawiony w cykl bezpieczeństwa, przeniósł się z bezwzględną prędkością, aby przenieść Ivy i wcisnął ją w fotel z dala od niebezpieczeństwa, kiedy stanął przed nią. Nie było żadnego intruza. Była tam jednakże góra piasku na dywanie. Ivy zaczepiła swoje palce o jego talię, jak usiadła na kolanach za nim na fotelu i spojrzała koło jego ciała. - Teraz pora na bezpieczny schowek. Odwrócił się z uroczystym oświadczeniem, aby zobaczyć jak jej oczy błyszczały. Ramiona jej drżały, opadła na fotel. Śmiech uciekł z niej w wybuchu chichotu. Jasny, piękny i seksownie wciągający i jego. Nie było mowy, aby mógł ją zostawić. Żaden inny mężczyzna nie będzie miał prawa dotknąć kiedykolwiek Ivy Jane. * Zie Zen czytał stare i wyblakłe notatki, odebrał połączenie od syna swojego serca. - Dziadku - powiedział Vasic, jego oczy i głos spokojne. - Potrzebuję twojej pomocy. Potem, jak Zie Zen słuchał, Vasic powiedział mu o niesprawnej rękawicy i wyroku śmierci jaki otrzymał. - Amputacja nie rozwiąże problemu - powiedział mu prawnuk. - Najbardziej krytyczne komponenty są bezpośrednio zintegrowane z pniem mojego mózgu.

Zie Zen myślał o Vasicu, jaki mógłby się stać w minionym dziesięcioleciu, daleki i coraz bardziej daleki, jakby już chodził po ziemiach zmierzchu. Zie Zen próbował przytrzymać swojego prawnuka dla świata i wiedział, że zawiódł. Teraz, jednakże, widział, że komuś innemu się to udało. - Walczysz, aby żyć - powiedział, coś pękło wewnątrz serca, za murem z tytanu, który eony temu wzniósł dla ochrony. - Tak, dziadku - lodowo szare oczy spotkały się. - Nie mogę zostawić mojej Ivy pod opieką kogokolwiek innego na tej planecie, nawet Adena. Ręka Zie Zena zacisnęła się na główce laski, jego myśli nagle były pełne dziewczyny z promieniami słońca w uśmiechu, który dokuczał mu, śmiał się z nim i zostawiał mu notatki w całym domu. Z2, zjedz kanapkę. Zrobiłam specjalnie dla Ciebie. xoxo Sunny. Drogi Z2, mam nadzieję, że lubisz róże. Sądzę, że meżczyźni też powinni dostawać róże, nie sądzisz? Kocham Cię, Sunny. Z2, Wychodzę na imprezę, zaleję się z panną młodą. Obiecuję nie uciec ze striptizerem. Kocham, Sunny. p.s. Nie powiem nie dla prywatnego pokazu ze strony mojego mężczyzny. ;) Zie Zen ośmielisz się?! Samanhta. Tą ostatnią notatkę trzymał dzisiaj w ręku. Była taka wściekła tamtego dnia, jego wspaniała Sunny. - Wyślij mi kompletne pliki - powiedział do swojego prawnuka. - Znajdę dla ciebie rozwiązanie. To nie jest twój czas na umieranie. Jego własna śmierć, pomyślał po rozmowie, nadchodziła. Ale jeszcze nie teraz. Nie, dopóki nie widział tego zakończonego. Wtedy będzie mógł w końcu zamknąć oczy i zobaczyć swoją Sunny ponownie. Będzie zła na niego za tak długi czas … i za wiele decyzji, jakie podjął, ale ona go kochała. Zawsze będzie go kochać. Jak Ivy będzie kochać jego prawnuka. Wszystko co Zie Zen musiał zrobić, to zdobyć odpowiedź na pozór niemożliwy do rozwiązania problem. * Trzy godziny po rozmowie z pradziadkiem Vasic był podczas nocnej zmiany, tak aby Abbot mógł złapać trochę snu, kiedy umysł zaalarmował go o zagrożeniu. Ponieważ w pokoju nie było żadnego intruza, sprawdził Sieć Psi. Tam.

Vasic nie ostrzegł umysłu, który próbował zhakować Ivy z brutalną siłą. Po prostu wyciągnął rękę i zmiażdżył próbę, rozerwał tarcze atakującego w trakcie tego procesu. - Abbocie - powiedział w tym samym czasie - obudź się i przejmij. - Nie śpię - drugi Strzała odpowiedziała prawie natychmiast. Poznając fizyczną lokalizację atakującego przez zmiażdżenie jego rozdartej tarczy, Vasic użył nadchodzącego za pośrednictwem kory wzrokowej mężczyzny obrazu, aby teleportować się do praktycznego pokoju z brązową wykładziną. Atakujący leżał w konwulsjach na podłodze. Vasic ukląkł na jedno kolano obok chudego mężczyzny po czterdziestce i czekał, aż przestanie się na tyle trząść, aby móc mówić. - Dlaczego zaatakowałeś? - Ona jest abominacją. - Gorliwość w jego niebieskich oczach, fanatyzm i wściekłość, jego uszy i nos ociekały krwią. - Zanieczyszcza czystość Sieci swoim dziwnym umysłem, jak inni. Wszyscy muszą zostać zniszczeni. - Zaczął się trząść ponownie, jego zęby zatrzasnęły się na jego języku. Vasic użył Tk do ustabilizowania głowy atakującego, kiedy krew pulsowała z ran samookaleczonia, plecy wygięły się w łuk, pięści i stopy waliły w wykładzinę. Kiedy się zatrzymał, był martwy. Vasic skontaktował się z Adenem za pomocą komunikatora mobilnego wbudowanego w jego rękawicę. - Nie powinienem uderzać w jego tarcze tak mocno - powiedział po podaniu partnerowi przebiegu zdarzeń. Kontrola Vasica była legendarna w kadrze, ale martwy mężczyzna był zagrożeniem dla Ivy, reakcja Vasica wynikała z pierwotnego instynktu, który obudził się tylko dla niej. - Musimy dowiedzieć się, czy był częścią większej komórki, sprawdzę jego mieszkanie pod względem jakichkolwiek fizycznych śladów. - Wezmę naszych ludzi, aby przejrzeć jego życie, wyśledzić jego współpracowników odpowiedział Aden. - On mógł po prostu pracować na własną rękę - widzimy coraz więcej i więcej przypadków osób niezdolnych do poradzenia sobie z upadkiem Ciszy. E są łatwym i widocznym celem. - Powiedz mi, jeśli nie znajdą niczego istotnego. - Z tym Vasic rozpoczął drobiazgowe i szczegółowe przeszukiwanie mieszkania. Nie odkrył niczego oczywistego, ale podrzucił kilka baz danych z Dowództwa Centralnego do dalszych badań przed powrotem do Nowego Jorku. - Przejmuję teraz - powiedział Abbotowi. - Odpocznij pełne sześć godzin. Potrzebujesz naładowania. - Tak jest.

Następny głos jaki usłyszał był miękki, kobiecy … jeden jakiego nie chciał usłyszeć, kiedy jego ręce były splamione śmiercią. - Vasicu?

ROZDZIAŁ 35 Odwrócił się od nocnej ciemności okna w salonie, aby zobaczyć Ivy w drzwiach jej sypialni. Zaspane oczy, jej ciało odziane w spodnie wyglądające na flanelowe, pasujące do rozciągliwego białego topu. Wyglądała ciepło i wrażliwie. Chciał ją w swoich ramionach, chciał zatopić się w jej miękkości. - Wracaj spać - powiedział zamiast tego, palce jego dłoni zwinęły się. Dzisiaj nie używał swych dłoni, żeby kogoś zabić, ale jednak pozostawał zabójcą. Ten instynkt został wewnątrz niego wyszkolony i nie był on tym, który mógł kiedykolwiek wymazać. Nie chciał, nawet jeśli mógł, to była część tego, co sprawiało, że mógł ochronić Ivy. To również stawiało go po stronie ciemności, gdy Ivy stała w świetle. Jego empatka zakryła ziewnięcie jedną ręką i przetarła oczy drugą. - Poczułam coś - powiedziała, zmniejszając dystans między nimi. - Walenie w skroniach, ale zniknęło, zanim stało się naprawdę bolesne. Vasic użył TK, aby ją nieznacznie przesunąć. - Nie możesz być w linii widzenia z okna. - Ustawił swoje ciało pod kątem, aby nie stanowić celu dla żadnego zabójcy. - Och. - Zmieniając trajektorię, podeszła, żeby stanąć w kącie obok niego, ze ścianami za jej plecami i z boku. Nie mógł się powstrzymać przed odwróceniem się od jej twarzy, co właśnie zrobił, uświadamiając sobie swój błąd. Narożnik blokował ją, a kiedy nieznacznie się przesunął, jego ciało rzuciło na nią cień tworząc intymną klatkę. Ivy nie odrzuciła go, ani nie wyglądała na przestraszoną. Jej oczy nie były już zamglone snem. Dotknęła palcami jego szczęki, jak gdyby był nietrwały. - Zatroszczyłeś się o to, nieprawdaż? - Tak. Przesuwając jej rękę w dół z szyi na swoje ramię, czarna tkanina jego koszulki stworzyła małą barierę przed jej ciepłem. - Czy musiałeś zabić? - Zapytała. - Użyłem zbyt dużo mocy. Śmierć była wynikiem. - Jeszcze jedna śmierć - wyszeptała, jej oczy byłyduże i ciemne. - To cię rani. - Nie - powiedział - nie pozwalam na to. - Nawet, gdy to mówił, zrozumiał, że odrętwienie, które go chroniło tak długo, było popękane w wielu miejscach, rozbite przez surową moc uczuć, jakie czuł do Ivy.

Jej wzrok szukał jego, jej ramiona były sztywne. - Jesteś na mnie za to zły? Pytanie było tak nieoczekiwane, że nie potrafił stwierdzić, co skłoniło ją, aby o to zapytać. - Nie. - Nic nie mogło go zmusić, żeby odwrócił się od Ivy. - Czy wyczuwasz złość? Delikatne palce Ivy prześledziły linię jego warg, zanim opuściła je na jego klatkę piersiową. - Tak. Głęboką, gwałtowną i zwartą, jakby zbierała się burza. - Przyciągnęła go do siebie ciągnąć za jego koszulkę. - I jeśli ta złość nie jest skierowana na mnie, to musi być skierowana do wewnątrz. Vasic nie był gotowy do rozmowy o przemocy wewnątrz siebie, być może nigdy nie będzie gotowy. Ale jedną rzecz musiał powiedzieć, jeden wybór, który musiał jej dać. - Nie powinienem dotykać cię krwią na moich rękach. Podniosła jedną z tych rąk dwoma dłońmi do swojego policzka i wtuliła swoją twarz w jego dłoń. Jej oczy były mokre, gdy podniosła rzęsy. - Ta krew jest na nich, ponieważ mnie ochraniasz. - Słodki czuły pocałunek odcisnęła na wnętrzu jego dłoni. To poruszyło go aż do głębi. - Ivy. - Walczył, aby nie zamknąć ostatnich cali przestrzeni pomiędzy nimi, aby wziąć od niej dar. - Zrobiłem straszne rzeczy - powiedział jej, pokazując jej ciemne ukryte miejsca w swojej duszy. - Zakończyłem życia niewinnych i usuwałem morderstwa innych. Nie jestem rycerzem. Łzy Ivy zwilżyły jego dłoń. - Jesteś mój - powiedziała ochryple, naciskając dwoma palcami na jego usta, aby nie mógł mówić. - Zostałeś zmuszony do przybrania określonego kształtu przez tych, którzy chcieli wykorzystać twoją siłę. Jej oczy błyszczały z nieskrywanej furii, gdy kontynuowała. - Byłeś pod wpływem narkotyków, a następnie byłeś zdradzony przez lidera, któremu myślałeś, że mogłeś zaufać. To pozwoliło ci zrozumieć prawdę, zacząłeś robić wszystko co w twojej mocy, aby wprowadzić zmiany. - Nic z tego nie tłumaczy moich czynów. - Vasic będzie dźwigać każdą kroplę krwi na zawsze. - Nie. - Ivy stanęła na palcach, aby objąć jego twarz obiema dłońmi. - Ale teraz, teraz masz wybór, Vasicu. Prawdziwy wybór. Ważne jest to, co teraz zrobisz. - Każde słowo było

wykute w kamieniu, jej determinacja była absolutna. - Nie daj tym, którzy chcieli cię złamać, satysfakcji, pozwalając przeszłości trzymać cię. Drżąc, zastygł z rękami po obu stronach jej głowy. - Nie mogę udawać, że ostatnie dwadzieścia pięć lat nie istnieje. - Nie proszę cię o to - dłonie Ivy nadal trzymały go, z niemal nie do zniesienia, czułością. - Te lata zawsze będą częścią twojej historii, ale nie mogą dyktować kształtu twojej teraźniejszości lub twojej przyszłości… naszej przyszłości. Słowa, które wypowiedziała, rzeczy, które powiedziała, sprawiły, że chciał wierzyć, że może być lepszym człowiekiem, mógł zostać odkupiony. Kolejne pęknięcia w odrętwieniu, wściekłość, która go wypełniała od początku, zaczynała kipieć. Zamknął go ponownie w sobie. Jeszcze nie. Jeszcze nie miał tej wolności, aby przeciwstawić się wewnętrznej burzy, która mogła zmienić jego sposób radzenia sobie ze światem. - Vasicu. - Delikatny oddech, usta Ivy na jego gardle. Zaciskając pięści, stanął w miejscu, pochylił głowę i zatrzymał ją rękami. Zamiast walczyć, aby się wyrwać, całowała jego gardło, liżąc językiem, żeby go spróbować. Spinał każdy mięsień w swoim ciele, oczekując bólu z poszarpanych śladów psychicznego warunkowania na odczuwaną przyjemność, ale nie ruszał się. - Vasic - wyszeptała ponownie, jej pocałunek zwilżył go tym razem, odczucie spowodowało twardą jak skała erekcję. - Mój Vasic. Nikt nie dopełniał go tak kompletnie. Znieruchomiał, chciał położyć swoje usta na jej skórze, lizać ją tak, jak ona robiła to jemu. Ale to... bycie adorowanym przez nią, to było uzależnienie, które trzymało go w miejscu. - Stój - zmusił się do powiedzenia, kiedy pragnął coś przeciwnego. - Czuwam. Nie mogę się rozpraszać. - I nie mógł kontrolować swojej teleportacji, gdyby położyła na nim swoje ręce. Ostatni, powolny pocałunek. - Dobranoc. - Dobranoc. Wygięła usta. - Musisz mnie wypuścić. Nie poruszył się. - Nie odchodź - powiedział i to był pierwszy raz, od kiedy jego ojciec go porzucił, kiedy prosił kogoś, żeby z nim został. Uśmiech Ivy rozświetlił pokój.

- Dlaczego nie miałabym zrobić nam trochę kawy, a ty możesz nauczyć mnie, jak czuwać jak Strzała? Przesuwając jedną rękę do cienkiego paska jej koszulki, szarpnął go, jedynie jego paznokcie musnęły jej skórę. - Czy dostałaś ją w miasteczku przy sadzie? - Była delikatna i koronkowa, ani trochę rozsądna. - Zamówiłam ją w katalogu - wyszeptała, jakby zdradzała mu sekret. - Mam bardzo zły zwyczaj kupowania niepraktycznych prostych rzeczy dla ich zmysłowej przyjemności. Przytulając go, powiedziała: - Moją ulubioną teksturą jest dotyk twojej ręki na mojej skórze. Zamknął palce na jej szyi, ściskając w cichej reprymendzie, która spowodowała jej śmiech, dźwięk w cichej intymności, kiedy wsunęła swoje ramiona dookoła jego talii i złożyła pocałunek na jego klatce piersiowej. To był doskonały moment, jedyne czego sobie życzył, to zatrzymać się i żyć w nią na zawsze. Ale czas, pomyślał, gdy jego wzrok wylądował na rękawicy, płynął nieubłaganie na przód. Nie mógł być zatrzymany w rozpadającej się sieci Psi, nawet dla Strzały, który w końcu znalazł piękny powód, żeby żyć. * Pierwsza poważna fala marszów odbyła się w Nowym Jorku, Szanghaju i Dżakarcie, w najbliższych dniach planowane były w Berlinie i innych miastach świata. Kaleb w domowym gabinecie oglądał kanały wiadomości ze wszystkich trzech miast, widząc transparenty zalecające powrót Ciszy, każdy ozdobiony logo Głosów Ciszy. W przeciwieństwie do małej grupki malkontentów machających afiszami pod jego biurem w Moskwie, w tych grupach maszerowały setki, znaki zawodowe były zawieszone pomiędzy nimi. Jego pierwszym odruchem było zniszczenie i wyeliminowanie tego, co uważał za zagrożenie, ale Sahara, jej dłoń na jego ramieniu, gdy pochylił się na swoim krześle, żeby spojrzeć na kanał wiadomości, miała inne spojrzenie. - Ponad osiemset osób - powiedziała, poczuł na skroni jej delikatny oddech. - I to w trzech wielkich miastach. Ich liczba jest mała, ale to dobrze, że ich bunt pada już na początku. Nasi ludzie byli zbyt długo w ciemności. - Głosy Ciszy nie są buntem, jest to objaw nastawienia, który paraliżuje tak wielu w populacji. - Powiedział, prawda była bezlitosna. - Masz rację. - Wierciła się na jego kolanach, jej nogi wiszące na poręczy jego fotela. - Ale my próbujemy zmienić kurs całej rasy. To będzie chaos, bałagan i ludzie będą popełniać błędy. Kaleb prowadził jedną rękę wzdłuż jej uda, drugie ramię owijając wokół jej talii. Na kanałach protestujący wciąż intonowali, ciągle drażnili, ale zignorował ich, aby skupić się na ludziach

na chodnikach, gdzie marsze przechodziły. Ludzie i zmienni patrzyli na nich z ciekawością, ale wychwycił również twarze innych Psi. Nikt się nie przyłączył. To jest zmiana, pomyślał, jak strach okaleczała bardziej i bardziej. Ale zmiana się zaczęła i była nieunikniona, o czym świadczyły kolory umysłów, jakie zaczęły pojawiać się w Sieci. Głosy Ciszy mogły chcieć usunąć te kolory, ale wielu innych patrzyło na nie z podziwem, zdumieni, że takie piękno mogło narodzić się w ostrym mrozie, jaki zawsze był na planie psychicznym. Kaleb nie należał do zadnej kategorii. Był zainteresowany wyłącznie tym, czy empaci będą mogli zahamować infekcję, o ile ci z oznaczeniem E mogą zrobić cokolwiek. - Mogę tylko dać E kolejne dwa tygodnie. - Potem będzie musiał zacząć ciąć sieć Psi na niezliczone kawałki. Oddech Sahary był roztrzęsiony. - Wciąż nie da się wykryć drobnych wąsów zakażenia? - Nie. - Ale - powiedziała Sahara, jej umysł zobaczył to, co jego umysł już widział - jeżeli Sieć bedzie pofragmentowana, jest większa szansa, że przynajmniej niektóre kawałki będące nadal czyste, przeżyją. - Kiedy teraz infekcja mogła pełzać niepowstrzymanie przez każdy cal psychicznej tkaniny sieci, która łączyła ich rasę. - Czy bierzesz pod uwagę masową ucieczkę z Sieci Psi? - Zapytała Sahara, bawiąc się kamykiem lapis lazuli, który miał na biurku. - Każdy może uciec, stworzyć nową Sieć, zacząć na nowo. - Zabieramy infekcję ze sobą. - Ogromna liczba ludzi już nosi chorobę w swoich komórkach mózgowych. - Jednak mała grupa składająca się z osoby odpornej na zakażenie i tych, którzy dzielą swoją odporność, może działać. Sahara wciągnęła oddech. - Strzały i empaci - powiedziała, ciemny błękit jej oczu ożywił się na świadomość. Powiedziałeś im? - Nie. Wszystko co zaobserwowałem w związku z oznaczeniem E, mówi mi, że nie pójdą dobrowolnie. Powiem Strzałom, gdy będzie to potrzebne i oni zmuszą E do wyjścia z Sieci. Kaleb zauważył, jak troskliwy stał się oddział z powodu empatów i to była relacja, której używał bez skrupułów, żeby dostać to, czego chciał. Sahara wplotła palce w jego włosy, jej uśmiech był skrzywiony. - I będziesz robił to samo w stosunku do mnie, Kalebie?

- Nie - upewnię się, że jesteśmy w kawałku Sieci, która posiada twojego ojca. - Miłość rodzicielska była pojęciem, z którym Kaleb nie miał prywatnego doświadczenia, ale nie miał żadnych wątpliwości, że Leon Kyriakus kochał swoją jedyną córkę. Nigdy, ani razu przez siedem długich lat, nie zdarzyło się, żeby starszy mężczyzna stracił nadzieję, że jego zaginiona córka powróci. Dlatego miał jego szacunek. - Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby utrzymać go bezpiecznego. - Ponieważ serce Sahary byłoby rozbite, jeśli jej ojciec umarłby, a Kaleb nigdy nie pozwoli, żeby to się stało. Mokre oczy, kobieta, która była właścicielką serca Kaleba, zablokowała swoje ramiona dookoła jego szyi i trzymała mocno. - Mam nadzieję - wyszeptała długi czas później, leżąc skulona naprzeciw niego - że do tego nie dojdzie. Mam nadzieję, że E odnajdą swoje skrzydła i polecą.

ROZDZIAŁ 36 Być empatą to zrozumieć ból we wszystkich jego niezliczonych aspektach. Zaczerpnięte z „Tajemniczego Oznaczenia E: Blaski i Cienie bycia Empatą” autorstwa Alice Eldridge Ivy oglądała ostatnią część protestu na chodniku przed mieszkaniem, zaskoczona że pozwolono mu się odbyć. Słyszała oniemiałe zdziwienie innych wokół siebie. Spodziewano się że Kaleb Krychek zmiażdzy każdego, ludzi, zmiennych, Psi, przy jakikolwiek cieniu buntu. Tak dużo strachu było czuć u protestujących, że zakończenia nerwów paliły Ivy z powodu odczuwania go, jednak eksponowali także swoją odwagę, którą podziwiała, nawet jeśli ich cele były sprzeczne z jej istnieniem. - Myślisz, że Kaleb szybko ich zabije, teraz kiedy wie kim są? - zapytała Vasica. Jej Strzała, dalej kontynuował patrolowanie ulicy wzrokiem do czasu, gdy tłum zaczął się przerzedzać, miał czas na odpowiedź. - Krychek, w każdym razie, nie jest już przewidywalny, ponieważ nie możemy przewidzieć, co zrobi Sahara Kyriakus. Jej motywy i poglądy pozostają nieznane. - Widzieliście ich więź? - Ivy nie odważyła się jeszcze do niej zbliżyć, ale słyszała plotki, trudno było uwierzyć, że najbardziej śmiercionośny mężczyzna którego spotkała, mógł ochoczo związać się z drugą osobą: miłość, mimo wszystko, wystawiała duszę na niebezpieczeństwo. - Tak to jest… - Pokręcił głową, jedwabne nici jego czarnych włosów błyszczały w świetle słonecznym przedpołudnia. - Musisz zobaczyć to na własne oczy. - Dotknął dolnej części jej pleców, gdy przechodzący mężczyzna uśmiechnął się do niej. - Pokażę ci. Była zachwycona jego dotknięciem, był dyskretny ale wyraźnie przejawiał zaborczość. - Nie osłania tego? - powiedziała. - Nie, chociaż zbliżanie się nie jest zalecane. - Mrugnięcie oka - specjalnie dla zbyt ciekawskich empatów. Ivy poczuła salto żołądka, złapała oddech. Ciągle jej to robił. Teraz, kiedy myślała, że przywykła do jego czystej silnej męskości, patrzył na nią tymi oczami, oszałamiającymi zimowym mrozem, a ona pamiętała, co wspólnie robili i co zamierzają robić. - Ivy. - To było delikatne napomnienie, lód jego głosu pieścił jej wnętrze. - Nie możesz tak na mnie patrzeć w miejscu publicznym. Rumieniąc się, pochyliła głowę.

- Nic nie mogę na to poradzić. Jesteś… - Ivy zamarła, każdy drobny włos na jej ciele podniósł się na ukłucie alarmu. Odwróciła się na pięcie i spojrzała wzdłuż ulicy. - Co czujesz? - Zapytał Vasic, wzmagając czujność. - To się dzieje. - Głos jej drżał, mrożący krew krzyk brutalnego szaleństwa zalegającego na powierzchni około dziesięciu stóp od nich. To tak, jakby linia została wyrysowana na piasku. Przez tych zakotwiczonych poza linią przejdzie brutalne szaleństwo, ci po tej stronie będą bezpieczni. - Ivy! Wzdrygnęła się na telepatyczny krzyk. - Jayo, gdzie jesteś? - W mieszkaniu. Czuję to, Ivy, poczułam ich pokręcone zmieszanie, ich przymus do bicia i morderstwa. Ivy usłyszała pierwszy krzyk pod koniec słów Jayi i od razu tłum w panice biegł z dzikim wzrokiem w ich kierunku. Torby zostały upuszczone, tablety porzucone, ekstrawaganckie szpilki pozostawione na asfalcie. Ivy wiedziała, co znajdzie przed żywą masą terroru, ale to wciąż był cios w żołądek, widzieć zainfekowanych uzbrojonych w noże, tępą broń, ręce ukształtowane w szpony. Krew uderzyła w rozpaloną skórę Ivy, jej własny strach w trzewia… ale to była walka, do której się urodziła. Nie kurczyła się od niego, nie uciekała. Vasic stanął przed nią, lekko z prawej. - Widzisz? - Zapytał, gdy zaczął odpychać szalonych, żeby niezainfekowani mogli uciec. - Tak. - Chaos w dalszym ciągu panował wokół nich, ale to co zobaczyła w nim Ivy dało jej nadzieję nawet w tym mroku. Krzyczące, płaczące dzieci były podnoszone przez obcych, kiedy upadały, wątły starszy mężczyzna był niesiony w ramionach tęgiego pracownika budowlanego, dwóch nastolatków, chłopiec i dziewczyna, postawili biznesmena na nogi, kiedy upadł, gdy trzeci chwycił rękę kobiety, która zastygła nieruchomo w szoku i pociągnął ją dalej od niebezpieczeństwa. Nastolatek spojrzał na Ivy, kiedy przebiegł obok, było widać białka jego oczu. - Niech pani biegnie! Ci ludzie cholernie oszaleli! - Nic mi nie jest - zawołała Ivy. - Biegnij! - Jedną ręką ujęła tył kurtki Vasica z syntetycznej skóry, aby się upewnić że niezostaną rozdzieleni, gdyż napływało coraz więcej osób.

Blokowała histerię stosując techniki ekranowania, których nauczyła ją Sasha, chociaż nie mogła zrobić tego samego z mrożącymi krew w żyłach krzykami wypełniającymi powietrze, Ivy wzięła głęboki oddech i weszła do swojego umysł. Ale kiedy próbowała chwycić zainfekowanych, żeby ich uspokoić, jej zdolności po prostu spływały jak woda po śliskich ścianach. - Jayo, możesz do nich dotrzeć? - Nie, ale będę próbowała. Ivy robiła to samo, ale przerażająca przemoc wybuchła na ulicy, wielu niezakażonych zostało złapanych w środku rzezi, wiedziała, że ani jeden z nich nie miał żadnego wpływu. - Idź. - Odsunęła się od pleców Vasica. - Idź, pomóż! Jesteś bardziej użyteczny niż ja! Nie ustąpił na cal. - Nie zostawię ciebie bez ochrony. - Wejdę do wnętrza sklepu - powiedziała, właściciel sklepu stał z szeroko otwartymi oczami za oknem. Starszy mężczyzna ze śnieżnobiałymi włosami i mahoniową skórą zamknął drzwi, ale kiedy Ivy zwróciła jego uwagę, zaprosił ją do środka. - Będę bezpieczna. - Podczas gdy inni ginęli wokół niej. Gorzka świadomość bezsilności była żółcią w gardle Ivy. - Myślałem, że nigdy się nie poddasz. Słowa Vasica równie dobrze mogły być kulą, tak bardzo raniły. - Nie wiem co robić! - Wszystkie jej plany, jej pomysły, nie miała praktycznej wiedzy o tym, jak wdrożyć je w życie. - Nie ma instrukcji obsługi, brak szkoleń! Nawet Sascha... - Jej umysł został wyczyszczony prze pojedyncze ukłucie chwili. - Poczekaj chwilę. Drżąc, pomyślała o rozdziale w książce Eldridge, który mówił o empatach kontrolujących tłum, eksperymentach Saschy przeprowadzanych z wolontariuszami. Ivy była daleko od poziomu kardynalnego E, ale co miała do stracenia. Użyła Vasica jako centrum i za zamkniętymi oczami zwizualizowała sobie sad wiosną, jasne zielone drzewa, niekończące się niebo, rześkie czyste powietrze. Jej umysł skupił się, uspokoił jak ciche morze. Wypuściła powietrze, wysłała te uczucia na zewnątrz tak, jakby rozwieszała prześcieradło do wyschnięcia. Nie wiedziała czego się spodziewać, ale to nie było to, co widziała przed sobą. Zainfekowani spojrzeli w górę na niebo, a później jeden po drugim siadali na ziemi. To było piękne i perfekcyjne, jej ciało i umysł bezbłędnie zintegrowanej empatki, którą się urodziła… dla tych dziesięciu sekund.

Ivy krzyknęła, kiedy brutalne ostrze bólu rozerwało spokój, powodując wypływ krwi z jej nosa i posyłając jej ciało na kolana. Krzyki wypełniły powietrze jeszcze raz, a następnie tępy mokry huk broni i pięści spotykających nieruchome ciała. Wzrok zamazał się jej z powodu agonii pulsującej w płacie czołowym, Ivy próbowała podnieść się z chodnika, aby jeszcze raz spróbować, ale była w salonie ich mieszkania, a w następnej chwili Królik był obok niej. Vasic zniknął natychmiast, zanim zdała sobie sprawę co zrobił. - Ivy - Jaya wbiegła przez drzwi, Ivy wiedziała, że Vasic musiał ją przenieść. Wpadając do sypialni Ivy, młodsza kobieta wróciła z małym pudełkiem chusteczek i uklękła obok niej. - Co zrobiłaś? - Zdziwienie w intensywnych ciemnych oczach. - Zadziałało! Zakaszlała, jej pierś wypełniały skruszone skały, Ivy oparła się o ścianę i wykorzystała chusteczki, aby się wytrzeć. - Abbot? - Wyszło piaszczyście, jakby krzyczała. - Pomaga Vasicowi, może być tutaj w mgnieniu oka, jeśli będziemy go potrzebowały. - Jaya pogłaskała włosy Ivy. - To było idealne, Ivy, twój spokój. - Jej oczy zrobiły się mokre. Chciałam rozwinąć to wokół siebie jak koc i po prostu iść spać, zadowolona i szczęśliwa. Szkło rozbiło się na zewnątrz, alarmy samochodowe uruchomiły się. Królik zaszczekał i pobiegł, na pełnej prędkości wskoczył na wysoki parapet. Chciał być tam na zewnątrz, chciał być z Vasiciem. Tak samo Ivy, ale teraz była odpowiedzialna. Vasic nie mógłby pomóc niezainfekowanym, gdyby koncentrował się na osłanianiu jej. Ściskając dłoń w pięść, Ivy skupiła się na Jayi - To było zbyt krótkie. - Rozczarowanie było ołowianym ciężarem w jej brzuchu, chociaż Sasha także była zdolna do kontroli tłumu wolontariuszy jedynie przez bardzo ograniczony czas. - To jest początek. - Jaya usiadła na piętach, jej bliźniacze warkocze leżały uporządkowane na jej ciężkim zielonym swetrze. - Pokaż mi co zrobiłaś. Może dam Vasicowi i Abbotowi trochę pomocy. Druga kobieta podeszła, aby wyjrzeć przez okno po tym, jak Ivy podzieliła się z nią procesem. Położyła dłoń na szyji Królika, Jaya pogłaskała go delikatnie, kiedy mówiła. - Jest źle. Abbot mówi, że jemu i Vasicowi udało się wyprowadzić większość niezakażonych - powiedziała, jej melodyjny akcent potęgował stres sytuacji. - Ale zainfekowani zwracają się w stronę innych. Żołądek Ivy zawiązał się w supeł.

- O mój Boże! - Jaya przycisnęła twarz do szyby. - Tam jest dziecko spacerujące po ulicy! Nie sądzę, aby ktokolwiek ją widział! - Teraz, Jayo - Ivy powiedziała gwałtownie, natychmiast alarmując Vasica o obecności dziecka. Obie ręce zaciskając na parapecie, Jaya spojrzała na ulicę. Spokój trwał trzy sekundy, ale to wystarczyło, aby uratować życie dziecka. - Mam ją, Ivy. Czołgała się do skulonej Jayi, gdy głos Vasica dotknął jej umysłu, Ivy sprawdziła puls młodszej kobiety. Był nitkowaty pod wilgotną lepkością jej skóry. - Jayo? - Korzystając ze świeżych chusteczek, ścierała krew ściekającą z jednego ucha jej przyjaciółki, nadal starając się ją obudzić, głęboko zaniepokojona gwałtownością jej upadku. - Jayo, kochanie, obudź się. Minęło ponad pięć minut zanim druga empatka otworzyła mętne z bólu oczy. - Dlaczego upadłam tak szybko? - to były jej pierwsze słowa. - Nie wiem. - Różnica pomiędzy nimi była zaledwie połowę gradienta, Jaya miała osiem i osiem dziesiątych. - Czułaś coś, zanim upadłaś? - To było, jakby mój umysł po prostu się zamknął - powiedziała, kiedy Ivy podciągnęła się do okna. Jednak, gdy próbowała pomóc Vasicowi ze szczególnie zjadliwym węzłem walki, nie mogła nawet wykrzesać pojedynczego impulsu empatycznej mocy. Jej umysł był wypalony. Jaya podciągnęła się w górę obok Ivy. - Mój Boże, Ivy. - Bezsilny przerażenie drugiej empatki było szepczącym krzykiem, obijającym echo własnych uczuć Ivy. Syreny przeszyły powietrze, padły strzały. Jedna kobieta upadła sekundę po tym, jak zatopiła zęby w szyji innej kobiety, krew pomalowała jej twarz w makabryczną czerwoną maskę. Ivy wiedziała od Vasica, że biuro Kaleba Krycheka wysłało instrukcje do wszystkich ratowników jak najlepiej radzić sobie z epidemią w przypadku braku lub ograniczonej dostępnej pomocy psychicznej, ale najwyraźniej osoby odpowiedzialne nie miały czasu, aby przyswoić sobie te procedury. To było… złe. Zanim się skończyło, siedemdziesiąt pięć osób leżało martwych na ulicy, pięćdziesięcioro jeden innych było krytycznie rannych. sto zostało lub wkrótce zostanie umieszczone w wymuszonej śpiączce, z której nigdy się nie obudzi, infekcja zjadała ich mózgi. Pozwolenie, na pozostawienie ich świadomymi nie wchodziło w grę, zakażeni nie tylko byli brutalnie gwałtowni, raniąc siebie i innych, infekcja postępowała w przyspieszonym tempie

u tych, który byli świadomi. Śpiączka przynajmniej dawała im nieco większą szansę, żeby przetrwać aż zostanie odkryte lekarstwo. Decydując się zostawić Królika bezpiecznie w mieszkaniu, Ivy i wciąż obolała Jaya poszły usiąść na najwyższym stopniu schodów ich kamienicy, na ulicy przed nimi było pełno krwi i gruzu. Odrętwiała, jej psychiczne zmysły były otępione mgłą, Ivy zapatrzyła się. Władze objęły kordonem obszar, ale był zbyt duży, aby długo utrzymać to w ten sposób, już teraz niektóre z żółtych taśm ostrzegawczych trzepotały na wietrze. - Myślałam, że jestem gotowa, ale to… - Jaya objęła ramionami kolana. - Jesteśmy oszukiwane, że mamy możliwość powstrzymania tego. Ivy nie miała na to odpowiedzi, wszystkie jej nadzieje na pomoc jej ludziom stały się popiołem u jej stóp. Vasic, Abbot, policja i strażacy, nawet nieznajomi, którzy zatrzymali się, aby pomóc słabszym, żeby coś zrobić. Podczas gdy Ivy upadła po dziesięciu sekundach. Nieważne jakie te dziesięć sekund było, nie mogło nigdy wygrać tej makabrycznej wojny. Nie mogąc zrozumieć skali śmierci przed nią, patrzyła, jak Vasic przechodził przez ulicę do innej Strzały. Z prostymi jak brzytwa, czarnymi włosami, skośnymi oczami, kanciastą strukturą kostną i smuklejszą ale muskularną budową, poznała Adena od razu. Był medykiem, pamiętała. Oczywiście że tu był. Teraz używał ręcznego skanera w celu zbadania jednego z martwych. Vasic przykucnął obok przyjaciela. I przypomniała sobie, jak długo Vasic walczył, jak długo chodził w ciemności. - Trzeba sprawdzić ciała. - Rezygnacja nie była po prostu opcją, nawet jeśli czuła się cała w czarno-niebieskich sińcach z powodu swojej spektakularnej porażki, swojej wiary w umiejetność przebicia się przez skorupę. Jeśli się podda, to wtedy Vasic będzie musiał to robić ciągle, i ciągle, i ciągle. - Nie – pomyślała - po prostu nie. Jej Strzała zasłużył na życie, które nie byłoby skąpane we krwi i śmierci i jeśli będzie musiała próbować, i próbować, i próbować ponownie, dopóki nie zorientuje się, jak rozwiązać problem tak, żeby nie trzeba było powrócić w cień, to było to, co musiała zrobić. Gdy Jaya nie wstała z nią, sięgnęła w dół, aby pociągnąć przyjaciółkę za ramię. - Tam może być coś, co wyczujemy, a czego oni nie potrafią. - Po co? - Ton Jayi był płaski, a jej twarz zmęczona. - Oni nie żyją. Oni wszyscy nie żyją. - Hej - Ivy zmieniła pozycję, żeby odsunąć mokre włosy eleganckiej cudownej z twarzy drugiej kobiety - powiedz to sobie; możemy pomóc, nawet jeśli tylko trochę. - Przypomnienie było bardziej dla niej niż dla Jayi. - To dopiero początek.

Młodsza empatka nie odpowiedziała, ale podążyła za Ivy, kiedy ta schodziła po schodach. Umundurowany członek Egzekutywy zatrzymał je, kiedy chciały przekroczyć żółtą taśmę, ale Aden pomachał do nich. Omijając krew, która ochlapała drogę, Ivy podeszła do miejsca, gdzie byli Vasic i Aden i ukucnęła obok ciała. - Dlaczego ten jeden? - Spytała nie gotowa aby spojrzeć na ofiarę. Aden był tym, który odpowiedział, choć Vasic owinął dłoń wokół jej łydki w sposób nieoczekiwany i z mile widzianym wyrazem wsparcia. Pojedynczy kontakt, a już czuła się stabilniej pomimo ciągłego zamglenia w jej mózgu. - Jej czaszka jest w całości. - To było stwierdzenie bezlitosne w swej praktyczności. - Została dźgnięta w brzuch i raczej osunęła się powoli niż upadała, więc jej mózg nie został uszkodzony przez zderzenie z siłą o ziemię. Badanie tkanek może nam bardziej szczegółowo odpowiedzieć na temat progresji choroby. - Ja … Ja mo… - Szlochając w rękę, Jaya pobiegła drogą, którą przyszli, Aden podążył za nią. Ivy także chciała uciec od masakry, ale koncentrowała się na dotyku Vasica, mięśnie jej żołądka spięły się i zmusiła oczy na spojrzenie na to, co pozostało z kobiety, która wydawała się być tuż po sześdziesiątce. Jej czarny zimowy płaszcz był rozpięty, odsłaniając sukienkę z niebieskiej wełny i nogi w rajstopach. Miała zgięte kolana i była zakrwawiona i rozdarta na brzuchu, skóra twarzy cechowała się głębokimi ubytkami, stwierdzili, że ktoś musiał jej to zrobić gołymi rękami. - Czy jesteś pewien, że była jedną z zainfekowanych? Vasic ścisnął jej łydkę. - Tak. Widziałem ją, gdy była jeszcze żywa. - Czujesz się lepiej? To było wszystko, co mogła zrobić, aby nie rzucić się w jego ramiona i zakopać się w jego sile. - Tak. Jaya miała dużo gorszą odpowiedź, myślę że nadal odczuwa bardzo dotkliwy ból. Kucając pomiędzy dwoma mężczyznami, dotknęła palcami głowę kobiety po obu stronach, choć nie miała wielkich nadziei, że coś poczuje. Umarli w końcu nic nie czują. I jeszcze… - Niemal mogę coś wyczuć - powiedziała, próbując przeforsować puste ściany nicości. Silne ręce zacisnęły się na jej nadgarstkach, odciągając ją bez ostrzeżenia.

- Znowu krwawisz - powiedział Vasic, dotykając kciukiem płatek jej ucha. Był ciemnoczerwony. W tej samej chwili szelest zabrzmiał za Ivy. - Przepraszam za wcześniej. - Jaya stanęła obok niej mówiąc ochrypłym szeptem, jej niebieskooki Strzała stał za jej plecami. - Czułam mękę jej śmierci, jej chaos i szok i to było tak, jakbym to ja umierała. Odcinając się od jej pytań, Ivy przesunęła się, aby stworzyć przestrzeń, Aden podtrzymał ją ręką na plecach, kiedy mogłaby stracić równowagę. Obok niej Jaya delikatnymi rękoma obciągnęła w dół sukienkę kobiecie, łzy potoczyły się po jej policzkach. - Na koniec strasznie cierpiała. - Oświadczenie było wypowiedziane zachrypniętym, ledwo rozpoznawalnym głosem Jayi. - Echa tego są uwięzione w jej mózgu, a ból jest nie tylko z ran, ale i z przerażenia wewnątrz jej umysłu. Ivy wstrzymała oddech, nie chcąc złamać koncentracji drugiej empatki. - Ciemność próbowała stać się jej częścią - powiedziała młodsza kobieta. - Ale to nie pasowało. Nie było dla niej miejsca, więc ukradła przestrzeń i złamała ją. - Upadła z powrotem do pozycji siedzącej na pełnej ruchu jezdni, szlochając w dłonie. - Umieranie z powodu zakażenia boli. To tak bardzo boli.

ROZDZIAŁ 37 Mój drogi, wspaniały, przerażająco mądry Z2 - kocham Cię i będę kochać przez wieczność. Wiem, że o tym wiesz, ale chcę to zapisać. Wszystko… zmieniło się tak bardzo, a ja nie chcę, byś kiedykolwiek w to zwątpił. Cisza może uciszyć cały świat, ale nigdy nie uciszy tego serca, które bije tylko dla Ciebie. I Z, obiecaj mi to - nawet jeśli coś złego się wydarzy, nawet jeśli zostaniemy rozdzieleni z jakiegoś powodu, będziesz wciąż walczył o naszych ludzi. Jesteśmy lepsi niż ci przerażeni tchórze i wiem, że Ty masz odwagę, aby pokazać innym tę prawdę. Przepraszam, że brzmię tak melodramatycznie, ale po prostu mam złe przeczucie, głęboko w sobie. Ono jest takie zimne, moja miłości. Prawdopodobnie znajdziesz to rano i będziesz droczyć się ze mną bezlitośnie za tę moją teatralność, ale na razie wracam do łóżka i do Twoich ramion. Planuję wymyślić jakieś błyskotliwe riposty na to nieuniknione droczenie się podczas ogrzewania się przy Tobie. Możliwe, że będę okropna i obudzę Cię po pocałunek, chociaż wiem, że jesteś zmęczony, mój silny, nieustraszony Z. Mogłabym wiecznie obserwować Cię, kiedy śpisz, Twoje rzęsy ocieniają Twoje kości policzkowe (to jest naprawdę niesprawiedliwe, że masz je takie piękne, wiesz?), a Twoje usta są zrelaksowane, jak nigdy nie są w codziennym życiu. Tak, zdecydowanie zamierzam Cię obudzić. Twoja Sunny Zie Zen żył długim życiem i w tym życiu spotkał niezliczoną ilość ludzi. Wielu z tych ludzi było mu winnych przysługę. Niektórych nigdy nie odebrał, jego akcje nie służyły żadnemu osobistemu zyskowi, ale były podejmowane, gdyż przemawiały do tej jego części, która była i zawsze będzie należeć do Sunny. Ashaya Aleine była jedną z tych osób, którym pomógł w imieniu Sunny. Utalentowana neurolog była również zaufaną przyjaciółką, pomimo ogromnej różnicy wieku między nimi, dlatego też rozmawiał z nią o swoim prawnuku. - Czy ty lub Amara możecie zrobić cokolwiek w związku z rękawicą? - pytał ją właśnie przez komunikator. Bliźniaczka Ashayi była prawdziwą socjopatką, z wyjątkiem jednego szczegółu - kochała Ashayę. Tylko dla Ashayi, Amara mogła skupić swój znakomity złamany umysł na pracy nad tym złożonym problemem. Ashaya podniosła rękę, jak gdyby chciała przeczesać włosy, po czym wydawało się, że nagle zorientowała się, że ta elektryczna masa była wciśnięta w schludny węzeł na karku. Opuściła rękę wzdłuż swojego boku, jej czoło zmarszczyło się, gdy myślała, jej charakterystyczne niebiesko-szare oczy wyróżniały się na tle jej ciemnobrązowej skóry. Nigdy nie była tak ekspresyjna, kiedy znał ją, gdy była w Sieci.

- Zrobiłyśmy pierwsze szczegółowe sprawdzenie danych, które wysłałeś nam w nocy odpowiedziała. - Ta technologia jest bardzo eksperymentalna. - Krzyżując ramiona na bladoszarym rozpinanym swetrze, potrząsnęła głową. - Na pewnym poziomie to oszałamiająca konstrukcja, ale śmiertelna na innym, nawet Amara przyznaje, że najpewniej zabijemy Vasica, jeśli spróbujemy to usunąć, a znasz wyjątkowo cienki margines bezpieczeństwa, w którym ona działa. Zie Zen usłyszał ból frustracji w jej tonie. - Każdy fragment danych będzie pomocny - powiedział tej kobiecie, która nie miała żadnych genetycznych powiązań z nim, ale której ufał bardziej niż komukolwiek z jego krwi, poza Vasiciem. - Prześlij każdą informację lub teorię, którą znajdziesz podczas kontynuowania poszukiwania możliwości. Ashaya nie kłóciła się z jego prośbą. - Obawiasz się, że będziesz musiał przejść do sytuacji awaryjnej. - To tykająca bomba. - Złączona z ciałem syna, który powinien mieć przed sobą jeszcze stulecie, aby żyć. - Przekażę ci wszystko co znaleźliśmy do tej chwili i ustawię automatyczne przekazywanie każdego nowego materiału - powiedziała Ashaya, w jej spojrzeniu było otwarte współczucie. - Tak mi przykro. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy, jak wiele on dla ciebie znaczy. - Nie pozwoliłem nikomu zdać sobie z tego sprawy. Tak było lepiej. - Pozwalając im obu pracować w cieniu, z nikim kto byłby świadom, że byli dwoma stronami tej samej monety, jeden starszy, jeden młodszy. - A ty, Ashayo? Czy u ciebie jest dobrze? - Och, tak - głębokie wzruszenie na jej twarzy, gdy odpowiadała. - Czasami czuję się tak, jak gdybym dostała za dużo darów. - Zasłużyłaś na każdy z nich. - Ocaliła rasę Psi przed niewolnictwem w umyśle roju, pomogła ludziom rozwinąć ukrytą technologię, która okazała się chronić ich przed psychicznym przymusem, ale co najważniejsze, walczyła o prawo dziecka, żeby żyć. Ashaya miała odpowiedzieć, gdy zza ekranu rozbrzmiał dźwięk i odwróciła się, a jej twarz przyoblekła się w uśmiech tak żywy, że zawierał najczystszą radość. - Keenanie, chodź tutaj. Dziadek Zen jest na ekranie. - Sięgając w dół, uniosła swojego syna w ramionach, oczy chłopca były tak samo charakterystycznie niebiesko-szare jak Ashayi, zaś jego skóra była koloru starego złota. Keenan pochylił się podekscytowany do przodu. - Hej, dziadku Zen! Zie Zen widniał jako ojciec Keenana na akcie urodzenia tego niezwykłego dziecka, ale była to fikcja mająca na celu ochronę życia Keenana. Teraz chłopiec miał prawdziwego ojca

w zmiennokształtnym lamparcie, wybranku Ashayi. Zie Zen z daleka miał oko na tę małą rodzinę, widział zdjęcia zmiennokształtnego bawiącego się z Keenanem, dominujący mężczyzna, będący utalentowanym snajperem, traktował Keenana z taką samą dyscypliną i czułością, jak gdyby chłopiec był jego naturalnym kocięciem. Otwarty uśmiech Keenana, jego ręka przyciśnięta do ekranu komunikatora, był następnym zapewnieniem, że chłopiec był w dobrych rękach. Zie Zen nie złapał nawet wskazówki napiętego bólu i strachu, które tak często były w jego oczach w pierwszych latach życia. - Cześć, wnuku - powiedział. - Jakie są twoje plany na dzisiejszy dzień? - Będziemy się uczyć alfabetu! - wykrzyknął, zanim ściszył głos. - Ja już go znam, ale niektórzy z moich przyjaciół nie, więc im pomogę. - To dobry uczynek, Keenanie. - Chłopiec, pomyślał Zie Zen, wykazywał każdą oznakę, że pewnego dnia stanie się silnym honorowym mężczyzną. I w przeciwieństwie do innego dziecka, które Zie Zen kiedyś znał, to dostało szansę, aby wrosnąć w siebie w środowisku, w którym ten honor i siła będą pielęgnowane, a nie sponiewierane. Zie Zen często zastanawiał się, co by było, gdyby po prostu wkroczył i usunął Vasica z programu treningowego Strzał. W tamtym czasie nie zrobił tego, ponieważ nawet on nie był odporny na śmiercionośną władzę Rady, a odkrycie kart w taki sposób mogłoby narazić tysiąc innych żyć. Więc podjął bezlitosną decyzję, żeby poświęcić jednego małego chłopca dla dobra wielu. Vasic nie winił Zie Zena za jego wybór, ale wtedy, Vasic nie oczekiwał niczego od nikogo, nawet od jedynej osoby, którą zaakceptował jako rodzinę. Kwestia rękawicy była jedynym razem, kiedy poprosił o pomoc Zie Zena, nawet po tym, jak oddał swoje umiejętności do jego dyspozycji. - Może mnie wyrecytowałbyś alfabet? - powiedział teraz do Keenana, wiedząc, że będzie musiał błagać o wybaczenie od Sunny za swoje zbrodnie, kiedy przekroczy próg tego świata, bo ona nigdy nie dokonałaby tego samego wyboru. Każde życie, życie każdego, jest ważne. Nawet tego niezwykle przerażającego insekta ze zbyt dużą liczbą nóg. Zabierz go na zewnątrz, Z. Nie zmiażdż go! Młody głos Keenana przenikał się z zapamiętanym głosem Sunny. Chłopiec przeszedł przez cały alfabet bez wahania, uzupełniając o przykład dla każdej litery. Z uśmiechem dumy na twarzy, Ashaya przytuliła swojego syna, zanim wyplątał się z jej objęć z radosnym pożegnaniem. - Jest niesłychanie inteligentny - powiedziała. - Daleko poza jego poziomem wiekowym - na jej twarzy widoczna była świadomość, że DNA Keenana zawierało niezliczone sekrety. - Ale nie chce pominąć niczego, chce uczęszczać do tej samej klasy co wszyscy jego przyjaciele. - To szczęśliwa rzecz dla dziecka. Mieć przyjaciół. - Vasic miał tylko i wyłącznie jednego, ale czasami jeden był wszystkim, co było potrzebne, żeby zachować połączenie

z rzeczywistością, ze światem. - Zawsze możesz pracować z jego nauczycielami, aby upewnić się, że ma bardziej wymagające zadania, żeby dojrzewać. - Już jestem z nimi w kontakcie - powiedziała Ashaya, zanim jej usta wygięły się w uśmiechu. - I także nie zmusiłabym go, żeby ominął cokolwiek, chcę, aby był dzieckiem, żeby dorósł w swój własny sposób. Maluje palcami i kocha to jak każde inne dziecko. A wczoraj dołączył do kocięcej i szczenięcej drużyny baseballowej, która rozpocznie zajęcia od wiosny. Dorian jest trenerem. Zie Zen zobaczył miękkość, gdy wymawiała imię swojego wybranka i nie strofował jej za tę wrażliwość uczuć. Kiedyś widział w lustrze tę samą minę na swojej własnej twarzy i wiedział, że to nie osłabiało, ale raczej czyniło silnym. Pragnął zobaczyć to samo na twarzy Vasica, pragnął, aby miał szansę wrosnąć w tę miłość, która sama zagnieździła się w jego sercu. Mogłem nie ocalić dziecka, Sunny, powiedział kobiecie, która żyła w jego własnym sercu przez te wszystkie zimne samotne dekady. Ale ocalę mężczyznę. Obiecuję ci to.

ROZDZIAŁ 38 Strzała nie ufa nikomu oprócz innego członka oddziału. Strzała, który narusza tę zasadę, powinien natychmiast zawiesić szkolenie i udać się na trening naprawczy. Pierwszy Kodeks Strzał Godzinę po nieoczekiwanej bolesnej reakcji Jayi na ulicy, wysoka elegancka kobieta leżała zwinięta w kłębek na łóżku Ivy. - Jestem inna niż ty. -Tak. - Siadając obok niej, Ivy pogłaskała lśniące włosy Jayi, które uwolniły się z jej warkocza. - To musi być powód dlaczego przeżyłaś załamanie nerwowe, gdy próbowałaś uspokoić tłum. Twoja tolerancja dla takiego typu empatii jest znacznie niższa niż moja. Ponieważ już dawno stało się jasne, że empaci nie są tacy sami. - Ale nawet ja nie mogłam przeniknąć umysłów ofiar. Ty widziałaś wszystko. - I jaki z tego pożytek? - Jaya zacisnęła pościel w pięści, gniotąc ją, po czym uwolniła pomarszczoną tkaninę i znów powtórzyła swoje działania. - Aby odczytywać emocje zmarłych? - Może nie chodzi o tych umarłych - odparła Ivy, znajdując szanse na zbadanie tego problemu. - Pamiętasz ten kawałek w książce Eldridge o wpływie na E długoterminowej intensywnej opieki nad pacjentami. Zakładamy, że wszyscy mieli do czynienia z przytomnymi pacjentami, ale co, jeśli ona mówi o przypadkach gdy… - Ludzie są w śpiączce. - Jaya usiadła, odwracając twarz w stronę Ivy, jej źrenice były rozszerzone. - Albo o tych, którzy są schwytani w pułapkę ich ciał. - Zdumiewający wybuch zrozumienia wewnątrz Ivy na myśl o cudach daru Jayi. - Muszę wiedzieć. - Ręce Jayi drżały, gdy przeczesała nimi swoje włosy. – Ivy, ja muszę to wiedzieć. Ivy skinęła, jeśli Jaya miała możliwość pomóc ludziom uwięzionych we własnych umysłach, nie będą tracić ani jednej minuty więcej, żeby to potwierdzić. - Najbliższy szpital nie jest zbyt daleko. Możemy dojść pieszo. - Ivy zamilkła, rozważając logistykę. - Prawdopodobnie powinniśmy mieć jakąś eskortę. - Potwierdzeni E nadal byli celami prób przemocy i żyli w ciągłym niepokoju. - Zapytam Vasica. - Aden pójdzie z wami - udzielił odpowiedzi na jej telepatyczne zapytanie i wtedy zrozumiała, jak bardzo ufał wskazanej Strzale. - Mogą się pojawić kolejne ogniska choroby, dlatego Abbott i ja musimy pozostać blisko tego miejsca. Lód w jego głosie był jakoś mocniejszy, jego głos podenerwowany. Ivy chciałaby przytulić go, przypomnieć mu, że życie to nie tylko horror i ból.

- Będziemy z powrotem w ciągu kilku minut - powiedziała, gdy Jaya wstała i dała znak, że zamierzała ubrać płaszcz. - Nie - odpowiedział Vasic. – Poczekaj, aż dotrze do was Aden. - W porządku. - Kierując się instynktem, Ivy przesłała mu telepatycznego całusa, niepewna jak zrozumie to bezsłowne przesłanie. - Nabierasz złych zwyczajów, rozpraszając mnie, Ivy Jane. Ivy zadrżała, po czym uśmiechnęła się, ponieważ pomimo tego, że lód pozostawał w jego głosie, to podszyty był czułością, ale nie sądziła, żeby jej Strzała był nawet świadomy tego, mimo że ona słyszała uczucie, gdy zwracał sie do niej. - Będę grzeczna… teraz. Uważaj na siebie. Będę bardzo, bardzo zła, jeśli stanie ci się krzywda. - Nigdy nie złamałbym twojego rozkazu. Poczuła ukłucie w sercu, postanowiła, że w jakiś sposób, ale jeszcze nie dziś, obroni się przed bólem jakiego obawiała się, gdy rozstaną się. Jej Vasic był wciąż jej Vasiciem. Trudno jej było zaprzestać komunikowania się z nim, ale miał rację; musiał się skoncentrować, a ona musiała założyć swój płaszcz i buty. - Przepraszam Króliku, ale musisz zostać - powiedziała do swojego zwierzaka, gdy zerwał się na znak, że wychodziła na zewnątrz. - Muszę iść z Jayą do szpitala, nie chce cię zostawiać przywiązanego na zewnątrz budynku. - Podrapała go po futrzastej głowie. - Co bym zrobiła, gdyby cię ukradli, hmm? Jej pies nie wyglądał na przejętego taką możliwością, podskoczył i usiadł na nasłonecznionym parapecie, patrząc na działania na zewnątrz. - Vasicu - powiedziała w drodze do wyjścia. - Zostawiam Królika tutaj. Czy ty lub Abbot moglibyście sprawdzić co u niego, gdyby nas długo nie było? Vasic nie powiedział jej, że miał o wiele ważniejsze rzeczy do zrobienia. Zamiast tego powiedział,: - Sprawdzę co z nim, kiedy już oczyścimy z zagrożeń wszystkie budynki. Pomoże mi na mojej warcie. Jej wspaniały i niebezpieczny Strzała roztapiał ją od środka, wypełniał jej żyły czystą radością, dzięki czemu promieniała, jakby została schwytana przez słońce. - Uwielbiam cię. - Powiedz mi to jeszcze raz, gdy będziemy sami. *

Gdy weszła do szpitala z Adenem i Jayą, Ivy ciągle brakowało tchu po tym, jak usłyszała te surowe pełne seksualnych obietnic słowa Vasica. Nie wiedziała, co Aden odpowiedział na pytania pielęgniarki odpowiedzialnej za oddział, ale schludnie wyglądająca hiszpańska kobieta nie kwestionowała ich prawa do przebywania w tym miejscu. W rzeczy samej, to właśnie ona doprowadziła ich do łóżka młodego mężczyzny leżącego na najnowocześniejszym łóżku monitorującym. Choć był wolny od przewodów, jego funkcje życiowe monitorowało samo łóżko i były one wyświetlane na panelu na końcu łóżka, miał jednak co najmniej trzy rurki wnikające w jego ciało. To, co Ivy mogła zobaczyć, to jego twarz i ramiona, jego blada biała skóra była wolna od skaleczeń i siniaków. - Wypadek samochodowy, czego skutkiem jest poważny uraz głowy - powiedziała pielęgniarka, subtelna dzikość w jej emocjonalnym rezonansie podpowiedziała Ivy, że była zmiennokształtną. - Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy, ale jest już w tej śpiączce przez osiem tygodni. To tłumaczyło brak widocznych obrażeń. - On jest człowiekiem - dodała pielęgniarka. - Czy to ma dla was jakieś znaczenie? - Nie, nie sądzę. - Ramiona Jayi podniosły się, a następnie opadły powoli, gdy wypuściła wolno wdychane powietrze. - Czy to w porządku, gdybym go dotknęła? - Będę monitorować jego narządy na wypadek, gdyby miało to na niego jakieś niepożądane działanie. Stojąc z Adenem przy drzwiach, podczas gdy Jaya usiadła na krześle obok łóżka, Ivy starała się wybadać go. Na około miał pięć stóp i dziewięć cali, nie był tak wysoki jak Vasic, jego rysy były bardziej azjatyckie niż słowiańskie jak u Vasica, ale te dwie niezależne Strzały były jak wycięte z tego samego wzoru. Militarna postawa, oczy, które widziały wszystko, twarz, która nic nie wyrażała. - Mogę ci zadać pytanie? - spytała cicho, spoglądając na Jayę, która położyła rękę na czole pacjenta z świadomą łagodnością. Aden skinął. - Telepatia będzie odpowiedniejsza, jeśli nie chcesz być podsłuchana. - Dziękuje. Chodzi o Vasica. Ciemne oczy Adena, tak głęboko brązowe, że prawie czarne, spotkały jej. - Wiem. - Chciałabym prosić cię, abyś opowiedział mi o nim rzeczy, o których on nigdy nie powie. - Jej Strzała był zbyt opiekuńczy, zbyt obojętny na własny ból. - Naucz mnie, tego co powinnam

wiedzieć. - Vasic i Aden byli braćmi krwi, połączonymi na poziomie, który uczynił ich tak bliskimi jak bliźniaki. Nie mogła poznać jednego bez współpracy z drugim. Aden milczał przez długi czas. - Jego też straciłem - powiedział w końcu. - Kroczy w otchłani od chwili, gdy po raz pierwszy wstrzyknięto mu Jax i zmuszono siłą do odebrania życia. Obserwowałem jak to się działo, ale nie mogłem go zatrzymać. Nic w jego głosie i wyrazie twarzy nie zdradzało żadnego śladu bólu, ale teraz Ivy wiedziała już, że takie były Strzały. Ci mężczyźni i kobiety byli zbyt silni i zbyt inteligentni, aby nie mieć zdolności do odczuwania prawdziwych uczuć z dziką furią. - Pomogłeś mu pozostać stabilnym. - Nie, Ivy. Upewniłem się, tylko, żeby nie przeszedł przez końcową krawędź, ale to nie wystarczyło. - Utrzymywał intensywny kontaktu wzrokowy, gdy kontynuował.- Głęboko wewnątrz Vasic nie wierzy, że ma prawo do życia. Rozumiesz mnie? Głęboko w jego oczach czaił się ból, który potwierdzał to, co już podejrzewała. - Tak. - Powiedziałem mu, że od niego zależy jego przyszłość, że on może wybrać ścieżkę swojego życia. Aden założył ręce za plecami, palcami jednej ściskając nadgarstek drugiej. - Na pierwszy rzut oka może wydawać się to zaakceptować, ale rysy jego rany sięgają głęboko. On żyje w swoim osobistym czyśćcu od lat. Nie możesz tego lekceważyć. - Nie będę - powiedziała, jej szczęka była napięta. - Myślę, że gdyby ci, którzy używali go i zranili go, stanęli teraz przede mną, chętnie bym zapominała, że jestem empatką i zrobiłam bym im poważne szkody. - Musisz poczekać na swoją kolej. Po tym oświadczeniu Ivy spojrzała na niego na jego ostry profil i śmiertelnie zimny wzrok. - Nie masz nic przeciwko? Że staram się nakłonić go do utworzenia więzi ze mną? - Nawet jeśli byłabyś Nikitą Duncan - odpowiedział Aden. - Ochraniałbym cię każdą komórką mojego ciała, tak długo jak długo obiecałabyś ciągnąć Vasica w stronę życia. - Chwila przerwy. - Chociaż empatka… on potrzebuje delikatności, dobroci i opieki na najgłębszym poziomie. Potrzebuje kogoś wystarczająco silnego, aby dbać o niego nawet wtedy, gdy powrót do życia wydawałbby się niezauważalny. - Ponownie odwrócił się do niej. - Czy masz wystarczająco dużo odwagi? Odpowiedź była prosta.

- To nie ma znaczenia, Adenie. Vasic rozmawia zemną za pomocą swoich oczu, dotyku, w sposób, gdy troszczy się tak bardzo i prawdziwie, że łatwo zaakceptować fakt, że będzie przy mnie, jeśli będę go potrzebować. - Emocje paliły się w jej oczach, jej telepatyczny głos był pełen pasji. - On ma ogromne serce, które ciągle pracuje, uchowało się, mimo że już dawno osiągnęło kres swojej wytrzymałości, choć jego życie było rozbite na miazgę. Aden obrócił swoje ciało ku niej… a następnie zrobił kompletnie niespodziewaną rzecz, jak na Strzałę. Wziął jej twarz w swoje dłonie i trzymał ją przez długie pełne napięcia sekundy, wpatrując się w jej oczy. - Myślę - powiedział w końcu - że jesteś godną towarzyszką dla mojego przyjaciela, Ivy Jane. Widzisz jego wspaniałość i widzisz też swoją wrażliwość. Ale cię to nie przeraża. Zdecydowanym kiwnięciem głowy przerwał kontakt. - Otrzymasz ode mnie wszystko, czego będziesz potrzebowała. Wystarczy, że poprosisz. Ivy zamrugała szybko staając się przełknąć cisnące się do oczu łzy, świadoma że Jaya właśnie westchnęła i odwróciła się w ich stronę. - Mogę go wyczuć. - Olśniewający uśmiech na twarzy. - On jest tam, jest sfrustrowany i zły, że nikt nie może go usłyszeć. Mogę pomóc mu znaleźć drogę wyjścia. - Zrywając się, blisko pociągnęła za ręce podekscytowaną Ivy. - Ty spróbuj. Ivy spełniła jej prośbę, złapała tylko głuche echo emocji, które powiedziało jej tylko, że pacjent nie był w stanie śmierci mózgowej. - Myślę, że to twój dar, Jayo - wyszeptała, przytulając w zachwycie przyjaciółkę. Aden nie odezwał się do chwili, gdy Jaya ponownie podeszła porozmawiać z pielęgniarką o odczytach wykonanych w trakcie sesji. - Jest to bezcenny dar - powiedział - ale to nie wystarczy. Odnotowano dwa kolejne ogniska epidemii w różnych częściach świata w czasie, gdy byliśmy w tym szpitalu. Przegrywamy tę wojnę.

ROZDZIAŁ 39 Alice była jedną z najbardziej utalentowanych studentek z pośród tych, które kiedykolwiek miałem przyjemność nadzorować. Prawdę mówiąc, o wiele wcześniej brałem pod uwagę jej słowa jak równej koleżanki niż zdobyła doktorat. Alice pokazywała prawdę w sposób celny i wnikliwy, który jest rzadkością w środowisku akademickim, a nawet światowym. Często zadawała mi pytania, które zmuszały mnie do dłuższego zastanowienia się nad moimi wnioskami, były wyzwaniem, aby kopać głębiej, odkryć więcej. To, co osiągnęła w tak młodym wieku, dwudziestu siedmiu lat, było nadzwyczajne. Pozostawiła po sobie spuściznę, która przetrwa próbę niezliczonych dekad. W konsekwencji przewrotu w Sieci okazało się, że istnieje obecnie kilku empatów, ale stoją oni na czele wielu, a nikt nie umie wiele powiedzieć i nikt nie posiada takiej wiedzy o oznaczeniu E jak Alice. Nikt. Zaczerpnięte z pochwał profesora George'a Kima o doktor Alice Eldridge Umysł Saschy był pełen intensywnych frustrujących dyskusji z E rozsianymi po całym świecie, kiedy Lucas zabrał ją z domu uzdrowicielki stada około drugiej. Ich celem było siedlisko wilków w Sierra Nevada. Powiedział, że miał do załatwienia interesy z Hawkiem, ale prawda była taka, że wiedział, jak wiadomości o nagłych wypadkach wstrząsnęły nią. Tak wielu zabitych i rannych, a to był tylko wierzchołek góry lodowej. Jeśli chodziło o ich córeczkę, to była pod opieką Kita i jego najlepszego przyjaciela Cory’ego. Ci żołnierze mieli również pod opieką „terrorystycznych bliźniaków” Tamsyn, ponieważ uzdrowicielka udała się, żeby zbadać rannego starca. Sascha byłaby bardzo nieufna w stosunku do tej dwójki młodych mężczyzn jako opiekunek dla małego dziecka, gdyby nie wiedziała, że wszyscy nieletni, kiedy dorastali mieli obowiązek opiekować się młodszymi członkami stada, co świadczyło na korzyść Kita i Cory’ego, że nie przeszkadzało im to niańczenie nawet, gdy już byli dużo starsi. Jej telefon zabrzęczał, a następnie ekran wypełniła przystojna twarz Kita i szczęśliwej Nayi tulącej się nonszalancko do jego umięśnionego ramienia. - Sascho, Naya chce Zabawkę Której Nie Można Nazwać. Zapomniałaś ją zapakować? Wargi Saschy drgnęły, cienie odeszły na widok tej dwójki razem. - W bocznej kieszeni torby. Wcisnęłam ją w ostatniej chwili. Kit zniknął, a następnie pojawił się z puszystym małym wilkiem w wolnej ręce. Naya zabulgotała i sięgnęła po niego z piskiem radości, zanim jej uwagę przykuł obraz twarzy Saschy na komunikatorze. Wydając mamine wrzaski do dziecka, Sascha czekała, aż Kit przed rozłączeniem rozproszy uwagę Nayi pluszową zabawką. - Ciągle warczysz - wytknęła zielonookiej panterze.

- Dlaczego? - Warknął Lucas. - Ze wszystkich innych rzeczy na świecie, do których mogła się przywiązać, dlaczego moja skądinąd genialna córka wybrała ten głupi prezent od tego cholernego wilka? - Ostrożnie - powiedziała ochrypłym głosem przepełnionym wiedzą, jaką była szczęściarą, mając takie życie i tę wolność - lub będziesz potrzebował tę zrobioną na drutach czapkę, którą dał ci Hawke. - Według alfy wilków, prezent ten był na wypadek, gdyby Naya wyrwała Lucasowi włosy. - Grr. - Kierując z łatwością pojazdem napędzanym na wszystkie koła, chwycił ją za rękę, zbliżając do ust i delikatnie przygryzał w formie zabawy. - Wszystko w porządku? - Ja po prostu nienawidzę niesprawiedliwości tego wszystkiego. - Oparła głowę na zagłówku siedzenia, dusiła ją nieokiełznana furia emocji. - Wszędzie otacza nas śmierć, w chwili, gdy po raz pierwszy od stu lat, życie w Sieci Psi może być czymś więcej, czymś lepszym niż tylko zimną Ciszą. - Daj sobie czas, a także innym E, aby zrozumieć nową sytuację - odpowiedział Lucas, kładąc jej dłoń na swoim udzie po tym, jak ucałował jej knykcie. - Wiem dokładnie, jak trudne może być bycie empatą. Zacisnęła palce na umięśnionym ciele pod nimi. - Mocniej. - Zamruczał Lucas. Wbijając paznokcie w niego w zgniatającym kocim ruchu, Sascha wychyliła się i zadrasnęła zębami złocistą skórę na jego gardle. Mruczenie zintensyfikowało się. - Później cię wygłaskam - obiecał, pocierając wierzchem dłoni po jej policzku. Czując się już pogłaskana i dopieszczona, Sascha usadowiła się w fotelu, ale trzymała rękę na jego udzie. Dotyk Lucasa i jego głos, gdy omawiali kwestie ważne dla stada, pozwolił jej skupić się wewnętrznie; czuła się znacznie bardziej w stanie sprostać surowym faktom kryzysu w Sieci, kiedy wchodziła do jaskini Śnieżnych Tancerzy. Rozdzieli się przy wejściu wypełnionym światłem, prowadzącym do sieci podziemnych tuneli, umawiając się, że spotkają się za dwie godziny i wyruszą w drogę powrotną. Kiedy mały Ben podsłuchał, że Sascha pytała uzdrowicielkę Śnieżnych Tancerzy o obecne miejsce przebywania Alice, ludzka naukowiec nie znajdowała się w kwaterze, którą jej przydzielono po wypisaniu z ambulatorium, pociągnął ją za rękę. - Pokażę ci, Sascho kochanie. Ona jest na zewnątrz. Bąbelki śmiechu i szczęścia pojawiły się w jej krwioobiegu, Sascha spróbowała poboczyć się na tego szczeniaka, ale widok jego wspaniałych głębokich brązowych oczu i jego delikatnych jedwabistych włosów o głęboko mahoniowym odcieniu, które w tym świetle, wyglądały prawie jak czarne, powodował, że była to przegrana bitwa. - Gdzie to usłyszałeś? - zapytała, znając doskonale winowajców.

Ben pokazał jej bezczelny uśmiech, kiedy chwyciła go w ramiona na pieszczoty. - Przypuszczam, że mam przewodnika - zwróciła się do uzdrowicielki Śnieżnych Tancerzy, po podrzuceniu Bena na biodrze. – Czy teraz jest wystarczająco ciepło ubrany? - Na tej wysokości śnieg padał intensywnie. Druga kobieta potargała włosy Bena. - Jest wilkiem - powiedziała całując go w policzek. - Taaak. - Ben podniósł rękę, wysunął pazury i zrobił waleczną minę. - Jestem wilkiem! Grrrr. Udawała, że też na niego warczała, co wywołało jego zachwycony śmiech, Sascha zaniosła go na zewnątrz, Ben zarzucił przyjacielsko jedno z ramion wokół jej szyi. Co najmniej dziesięć innych szczeniąt w wieku podobnym do Bena grało na pokrytej drobnym białym proszkiem powierzchni. Gdy dostrzegła siostrzenicę Judda, Marlee, w pewnej odległości z grupą starszych dzieci, wyszeptała: - Czy ty i Marlee wciąż, ze sobą walczycie? - Przyczyna tej walki była wciąż tajemnicą dla wszystkich, jak dowiedziała się Sascha. Ben uśmiechnął się i pomachał Marlee, ale nie wiercił się, aby dołączyć do swojej przyjaciółki. - Nie - powiedział, gdy Marlee odmachała. - Przeprosiłem, że zepsułem jej dziewczyńską imprezę, a jej jest przykro, że powiedziała do swoich przyjaciół, że nazywa mnie głupim dzieckiem. Ciekawość Saschy wygrała. - W jaki sposób zepsułeś jej dziewczyńska imprezę? Westchnąwszy, Ben położył głowę na jej ramieniu. - Zmieniłem się i zeskoczyłem na ich piknikowy koc z drzewa, po tym jak Julian i Roman pokazali mi jak się wspinać, rozpłaszczyłem i zjadłem ciasto oraz rozsypałem okruszki na ich ubrania. Sascha miała trudne chwilę, żeby nie wybuchnąć śmiechem, gdy wyobraziła sobie małego wilczego szczeniaka pokrytego ciastem i śmietanowym kremem, łzy cisnęły się jej do oczu. - Ciasto było smaczne? Ben uśmiechnął się, radość brzmiała w jego odpowiedzi. - Tak. Zjadłem wszystko od każdego kto uciekł, oprócz Marlee. Złożyła roześmiany pocałunek na jego skroni i powiedziała: - Cieszę się, że ponownie jesteście przyjaciółmi.

- Ja też. - Zwrócił uwagę na prawo. - Ally jest tam. Lubi siedzieć przy małej sadzawce. Czasami z nią siadam. Stawiając go na ziemi, powiedziała: - Dziękuję za wskazanie mi miejsca. Słodkim uśmiechem. - Idę teraz zjeść ciasteczko. Mama powiedziała, że mogę dostać jedno, ponieważ właśnie się pieką. Paa! Oglądając się za nim, aż znalazł się bezpiecznie z powrotem w środku, podeszła do „stawowego wodospadu”. Opis okazał się całkiem trafny. W przeciwieństwie do dużego wodospadu do którego był znacznie dłuższy dystans od siedliska, ten był mały, utworzył się na stawie gdy w lecie woda przelewa się z rozpryskiem w jednego krańca stawu. Teraz, to był wspaniały kawałek naturalnej rzeźby, zamrożonej wody, która przelała się na lustro stawu. Alice usiadła na nasłonecznionym kamieniu obok tafli lodu, miała zamknięte oczy i twarz podniesiona w kierunku późnych popołudniowych promieni. Ta twarz o drobnych kości nie była już ziemista, jej brązowa skóra posiadała złotą poświatę. Jej włosy jak Sascha zdążyła zauważyć zaczęły rosnąć, choć teraz były to tylko delikatne pióra na jej głowie, nie zaś chwalebne loki, jakie Sascha widziała na starej fotografii, której jeszcze nie zniszczono. - Sascha. – Delikatny uśmiech, wyblakły cień ogromnego uśmiechu jaki Sascha widziała na tym samym zdjęciu. – Przyszłaś zobaczyć, czy mój popękany jak skorupka jajka mózg może Ci dać jakieś dodatkowe informacje? Sascha zrobiła smutną minę. – Sądzisz, że to jedyny powód dla którego Cię odwiedzam? Prawda była taka, że rozpaczliwie chciała pomóc uzdrowić się drugiej kobiecie, ale Alice nie była jeszcze gotowa. Najpierw muszę przejść przez żałobę, powiedziała Saschy podczas ostatniej wizyty. Straciłam wszystkich których kochałam, od chwili gdy umieszczono mnie w tej komorze Cryonic. Nie wiem, czy moje serce jest wystarczająco silne, aby się podnieść po tym. Sascha się z tym nie zgadzała. Alice już pokazała swoją wytrzymałość przebudzając się ze snu, który powinien ją całkowicie wyniszczyć: może to zająć trochę czasu, ale jako naukowiec jest w stanie umieścić kawałki siebie z powrotem na swoje miejsca. Gdy to zrobi, będzie nadzwyczajna, a co do tego Sascha nie miała żadnych wątpliwości. - Nie – odpowiedziała Alice na zadane jej pytanie. – To Ja. - Zamknęła oczy i ponownie uniosła twarz ku słońcu. - Chciałabym być w stanie dać Ci odpowiedzi których potrzebujesz. – Wypuściła powietrze, jej rzęsy uniosły się i jej wzrok zwrócił się do zamarzniętej wody. Słyszałam o tym, co się stało, o tym szaleństwie i przemocy. Siadając na pobliskim głazie, Sascha opowiedziała Alice, o tym co wiedziała. W wyniku relacji jakie Sascha utworzyła z E, słyszała od każdego z nich o praktykach jakie prowadzili – to sprawiało że stała się jedyną osobą, która widziała schematy działań łączące ich

indywidualne doświadczenia, mającą odpowiedzi, które mogłyby pomóc im wszystkim. Kłopot polegał na tym, że te schematy były dość ponure. - Przynajmniej - powiedziała, łapiąc się jedynego punktu światła w tych ciemnościach możemy teraz zrozumieć, jedno z nieoficjalnych podoznaczeń. - Jaya robiła instynktownie to, co Saschy zajęło sporo czasu i wymagało intensywnego skupienia się. – Najstarszy Zapomniany empata powiedział mi kiedyś, że tylko kardynałowie mogli powstrzymać zamieszki - powiedziała, myśląc na głos. – Przez coś związanego z granicznym polem. Ale Ivy można jednoznacznie dopasować do podobnej zdolności - chociaż żaden z nas nie może ich utrzymać na długo. Kierując twarz ku słońcu, Alice zmarszczyła brwi. - Zapomniani empaci pomylili dwa różne elementy, nie powinno to dziwić zważywszy, że te dwa elementy często są wykorzystywane wspólnie. Tylko kardynalny może stworzyć pole graniczne, ale inni empaci o wysokim gradiencie mogą kontrolować tłumy. Sascha popatrzył na Alice… która zamrugał i spojrzała do tyłu. - Czy to właśnie wyszło z moich ust? - wyszeptała druga kobieta jej oczy były ogromny i świecące, w pośrednim działaniu promieni słonecznych. - Brzmiało to jak wykład profesora. – Serce Saschy mocno uderzało pod żebrami. – Jakbyś strofowała ucznia, który popełnił podstawowy błąd. Alice przetarła twarz rękawiczkami. – Teraz już to zniknęło, ale w tamtej chwili, to było tak, jakbym była tą wcześniejszą Alice, mój umysł wykonywał koziołki pełen pomysłów i koncepcji, tysiąc myśli zamiast tego otępienia, którego nie mogę przeniknąć. Sascha położyła dłoń na ramieniu kobiety, nadzieja płynęła złotą fala w jej krwi. W porządku, Alice. Wydaję mi się… Myślę, że to niedługo wróci. - Przynosząc ze sobą wiedzę, która może pomóc im wygrać ten wyścig z czasem.

ROZDZIAŁ 40 Adenie, jeśli chodzi o symulacje chirurgiczne, o które mnie pytałeś, wszystkie nieuchronnie kończą się śmiercią Vasica. Ze względu na powagę sprawy, wyszedłem poza moje oficjalne zezwolenia i współpracowałem z innymi chirurgami, mówiąc im, że jest to hipotetyczny model problemu. Nikt nie był w stanie zaoferować mi jakichś nowych sugestii, których dotychczas nie rozparzaliśmy i wykluczyliśmy. Wiadomość od doktora Edgarda Bashira Ivy stała w nocy przy oknie, patrząc na światła o dużej mocy, które oświetlały ulicę poniżej. Ciała zostały usunięte, ale władze wciąż zbierały dowody. Głęboko w niej było przekonanie, że jeśli ogniska epidemii będą nadal wybuchać, taka bezpieczna praca wkrótce zacznie być uważana za luksus. Słysząc hałas dochodzący z sypialni Vasica, weszła przez otwarte drzwi i zobaczyła, jak zrzucał swoją skórzaną kurtkę, jego buty już leżały zdjęte. Ostatnim razem, kiedy go widziała, była to krótka chwila, kiedy podrzucił Królika z powrotem do mieszkania. Był na warcie już od wielu godzin, nie wspominając o pracy, jaką wykonał przy usuwaniu ciał. Z każdym oddechem tęskniła za nim coraz bardziej… ale mężczyzna, który do niej wrócił, nie był tym samym, który zaskoczył ją rano ciastkiem, zanim świat załamał się pod gradem strachu i szaleństwa. - Przygotowujesz się do wziecia prysznica? - zapytała, jej żołądek zacisnął się, wyczuwając otaczający go lód, jego emocje były zamknięte tak skutecznie, że pustka, którą wyczuwała, powodowała bolesny ucisk w jej piersi. Lakoniczne skinienie. - Przepraszam. - I już go nie było w pokoju. Ivy wpatrywała się w miejsce, gdzie był, zanim udał się pod prysznic do łazienki, słowa Adena, gdy rozmawiał z nią w szpitalu, pojawiły się w jej umyśle jak żywe. Drugi Strzała zwrócił jej uwagę, że rany Vasica były głębokie aż do kości. Rany przesiąknięte śmiercią i przemocą, w ciągu ostatnich czternastu godzin zostały na nowo obdarte aż do surowego i krwawiącego miejsca. Rozumiała, dlaczego odsunął się od niej daleko i stał się zimny, co nie znaczyło, że miała mu zamiar umożliwić rozpamiętywanie tego samotnie. Ten zły nawyk był jednym, który chciała przełamać i szybko z nim zerwać. - Wiesz - powiedziała telepatycznie - to bardzo frustrujące, próbować rozmawiać z człowiekiem, który może po prostu teleportować się daleko. Oparła ręce na biodrach, kiedy nie odpowiadał, podeszła do otwartych drzwi łazienki, jej Strzała wyraźnie nie doceniał jej determinacji, gdy była zaniepokojona. Opierając się

o framugę drzwi, czuła jak powietrze opuściło jej płuca, gdy poczuła gorączkę pragnienia przyjemności na widok rozmytego zarysu jego nagiego ciała za zaparowaną szybą kabiny. Zajęło jej chwilę usilnych starań, aby znaleźć słowa, gdyż jej mózg wydawał się nie pamiętać o koncepcji języka. - Więc - widziała go za zmrożonym szkłem, jego ręce we włosach - czy medycy dowiedzieli się czegoś nowego o infekcji? Opuszczając ręce, powiedział: - Ivy. - Tak? - Nie drgnęła. - Miałeś odpowiedzieć na moje pytanie. - Właśnie miałem cię poprosić, czy możesz odejść. - Przykro mi, ale cię nie słyszę. - Niegodziwość obudziła się w niej. - Gdzie zamierzasz się teleportować nago? - Mógłbym udać się do moich kwater w Centralnym Dowództwie Strzał. Wystawiła na niego język. - To jest oszustwo! Zakręcając wodę, Vasic rozsunął drzwi. Ivy była zdeterminowana, żeby zostać na swoim miejscu… ale w ostatniej sekundzie straciła zimną krew. - Cholera. - Odwracając się wokół drzwi, stanęła plecami oparta o ścianę obok niej, jej skóra była gorąca, a oddech przyśpieszony. Gdy wyszedł, miał ręcznik owinięty wokół bioder, zagryzła dolną wargę. Był piękny. Wszystkie te gładkie i wyrzeźbione silne mięsnie, precyzyjnie doskonalone ostrze człowieka. Strużki wody z jego włosów opadały w wzdłuż jego pleców, a ona musiała walczyć tak bardzo ze sobą, żeby nie wyciągnąć ręki i dotknąć go. Nie była pewna, czy on by to zaakceptował. Nie dziś wieczorem. - Nie wysuszyłeś dokładnie swoich włosów. - Wyrwał się jej chrapliwy szept. Podchodząc do niej, oparł się dłońmi po obu stronach jej głowy, jego naga skóra była cale od niej, ciepło jego skóry uderzało o jej spragnioną skórę. A jego wściekłość… to był wręcz oszałamiający widok, burza w jego oczach roztopionego srebra. - Nie mogę dać ci tego, co chcesz. - Nadeszły lodowate słowa, ale te oczy, te oczy… Myślałem - potrząsnął głową. - Nie można zmienić istoty człowieka, Ivy. Nie można wziąć człowieka ochrzczonego we krwi i uczynić go czymś lepszym. Ivy zmrużyła oczy, wściekła na sposób, w jaki w dalszym ciągu widział siebie.

- Nie chcę cię zmieniać. Nie powiedziałam już tego jasno? - Unosząc się na palcach, zacisnęła dłonie w jego włosach. - Chcę ciebie. Całego ciebie. Nawet te części, które doprowadzają mnie do furii. Vasic czuł, że odrętwienie, które wpełzło do jego środka w reakcji obronnej na rzeź jaką widział, ciała, którymi musiał się zająć, zaczynała pękać. Postrzępione i ostre, każda rysa była echem w jego umyśle, jak odpryski lodu na zamarzniętym jeziorze. - Moje ręce i mój umysł zajmowały się dziś śmiercią - powiedział, to była brutalna i nieunikniona prawda. - Czy naprawdę chcesz na sobie te ręce? Puściła jego włosy… i coś złamało się w nim, tylko po to, żeby wyleczyć się jeszcze silniejsze, kiedy pociągnęła jedną z jego rąk opartą o ścianę i splotła swoje palce z jego. - Mówiłam ci, chcę twoich rąk na każdym calu mnie. - Pasja błyszczała w jej oczach, rumieńce na policzkach, a duża część z tego, jak zorientował się zbyt późno, to był gniew. Używałeś dziś tych samych rąk, tego samego umysłu, aby ratować życie. Dlaczego nigdy nie koncentrujesz się na tym? Vasic zacisnął zęby. Ściskając jego dłoń swymi smukłych palcami, Ivy zmusiła go, aby spojrzał jej w oczy. - Nigdy więcej, Vasicu. Nie dostałeś życia w czyśćcu i na pewno nie dostaniesz się tam poprzez karanie siebie oraz zamykanie się przed każdym, kto się troszczy o ciebie. Jeśli chcesz rozpamiętywać, zrób to ze mną, żebym mogła wbić ci do głowy jakiś sens tych działań. Vasic nie mógł oderwać wzroku od widoku jej tętniącej życiem, jego odrętwienie rozpadło się na tysiąc kawałków, nic nie mogło się równać siłą z wściekłością Ivy. - Ty - wyszeptał - jesteś najwspanialszą rzeczą, jaką kiedykolwiek miałem w moim życiu. Ogień w oczach, potrząsnęła głową. - Nie, nie wywiniesz się tak łatwo z tej walki. - Gniewne spojrzenie. - Chcę od ciebie obietnicy. Jego skóra bolała potrzebą dotyku, ale nie zmniejszył dystansu między nimi, nastrój Ivy był niepewny. - Co chcesz, żebym obiecał? Jej palce nadal były na jego szczęce, a ona nadal go naciskała. - Że już nigdy nie będziesz próbować odsunąć się ode mnie, bo myślisz, że będzie mi lepiej bez ciebie. - Twardy szybki pocałunek, który był jak mocny cios w jego brzuch. - To nigdy nie będzie prawdą. Budzę się podekscytowana faktem, że będę mogła się z tobą zobaczyć, Vasicu. Marzę o tobie. Twój głos, twój umysł, twoje ręce. Kocham każdą część ciebie.

Wyobrażam sobie naszą wspólną przyszłość! - Miała zaczerwienioną twarz i napięte ciało, z każdym słowem brzmiała na coraz bardziej złą i wściekłą. - Nie próbuj mi powiedzieć, że nie jesteś tego wart! Nie waż się! Vasic nie miał na tyle woli, żeby jej odmówić. Uznał to wszystko. Jeśli ona nie chciała słuchać jego ostrzeżeń, zamierzał więc być egoistą i uznać swoje roszczenia do niej, zaakceptować jej obecność. - Obiecuję. - To była przysięga. Pierś Ivy falowała, patrzyła na jego twarz podejrzliwie, co doprowadzało do skrętu głęboko wewnątrz niego, dziwne emocje jednocześnie delikatne i ostre. - Poczekaj na mnie w sypialni - powiedział, biorąc co potrzebne, ponieważ Ivy powiedziała, że mógł ją mieć. Że ją miał. Ivy walczyła o swoje prawa do niego. Nigdy nie odmówiła mu, nigdy nie karała go poprzez odmowę dotyku którego pragnął, jej dotyku, a on planował zająć uprzywilejowaną pozycję. Teraz i na zawsze. - Muszę się upewnić, że wszystko jest bezpieczne, zanim połączę się z tobą. - Materac na łóżku był twardy, przez co czuła dyskomfort. - Chcę cię pode mną, nagą, pobudzoną i moją. Policzki Ivy zarumieniły jak dojrzała brzoskwinia. Podążył dłonią po jej piersi, popatrzyła gniewnie. - Nadal jestem na ciebie zła… ale to nie potrwa długo. Pomimo tego Vasic dokładnie sprzątnął podłogę, poskładał rozrzucone dżinsy i buty, ubrał się. Po tym zaryglował drzwi do mieszkania i wszedł do pokoju Ivy. Zrzuciła buty na skraju łóżka, a on po prostu patrzył na nią przez chwilę. Przebrała się z jej wcześniejszych ubrań, w flanelowe spodnie i koronkowy top na ramiączkach, który nie zasłaniał wiele. Górne krzywizny jej piersi były widoczne, gdy spojrzał, jej sutki były widoczne wyraźnie poprzez tkaninę, którą mógłby rozerwać jednym szarpnięciem, bo była tak niedorzecznie cienka. Ivy oparła stopy na pościeli. - Dlaczego patrzysz na mnie w ten sposób? - Zastanawiam się, jak łatwo byłoby zerwać twoje ubrania. - Pozostawić ją obnażoną, z nagą skórą, kremową i złotą, gotową na jego dotyk. Zadrżała, a on już miał dosyć patrzenia. Dotarł do łóżka, podszedł do niej i położył swoją rękę z rękawicą nad jej głową, a potem chwycił jej szczękę, tak jak ona zrobiła to mu. - Otwórz usta - powiedział. - Chcę cię posmakować. Palce Ivy zacisnęły się na jego karku. - Vasic. - Jej usta rozchyliły się.

Nie wahając się, położył rękę na jej dłoni i dał upust swoim potrzebom, na co nigdy nie pozwolił sobie przed Ivy. Jej ciało było miękkie i jedwabiste pod jego twardym ciężarem, jej smak soczysty, jej powitanie nieskrępowane. Chciał więcej, wziął więcej, kontrolując pocałunek poprzez uścisk na jej szczęce. Ivy to nie przeszkadzało, wolną rękę uniosła i owinęła od tyłu na jego ramieniu, trzymała go blisko siebie. Miał świadomość, że spowodował włączenie się dysonansu, który wywołał ostrzeżenie w jego umyśle, ale to był tylko żółty alarm, przypomnienie o mocy, jaką musiał kontrolować. Ignorując go, nadal trzymał Ivy uwięzioną pod swoim ciałem, dopóki nie rozbił zasad Ciszy w gruzy i pocałował ją pełen niepohamowanej potrzeby. Ivy nie była zbyt dobra w byciu złą na niego, oddała mu się wilgotna, z dziką hojnością, ta surowa intymności, której pragnął tylko uczyniła go bardziej głodnym. Ludzie i zmiennokształtni mieli swoje hobby, pojawiła się myśl w jednym końcu jego umysłu. To będzie jego. - Seks nie może być hobby - wydyszała Ivy, jej malutkie paznokcie wbijały się w jego ciało jak małe ugryzienia, co sprawiało, że chciał zażądać więcej i zdał sobie sprawę, że wysłał telepatycznie te słowa do niej. - Dlaczego nie? - Wznowił pocałunek, miał wrażenie, że mu tego nigdy nie wystarczy. - Jest to fizyczny akt. Wszystkie fizyczne akty wymagają praktyki, jeśli dana osoba chce dążyć do doskonałości. - A Vasic zamierzał stać się ekspertem w wydobywaniu z Ivy tych małych, miękkich, kobiecych dźwięków, które wędrowały prosto do jego już boleśnie pobudzonego penisa. - Nie sądzę, żebyś musiał coś więcej poprawiać. - Ivy jęknęła, kiedy zsunął usta w dół jej szczęki do jej szyi i lekko uszczypnął ją, jej ciało poruszało się niespokojnie pod jego. Boże… Jak… Gdzie… - Musiałem myśleć o czymś dobrym, gdy byłem tam na ulicy. Myślałam o tym, co chciałbym zrobić z tobą. - Kolejne słowa już nie zostały wypowiedziane, mógł w każdej chwili przywołać je, ale nie chciał sprowadzać brzydoty ostatnich godzin do ich łóżka. Ale Ivy owinęła nogi wokół jego talii i powiedziała: - Doskonałe wykorzystanie czasu - i wszystko było w porządku. Ssał puls na jej szyi, ponieważ ten gwałtowny i uderzający wzór go zafascynował, czuł jej sztywne, małe sutki ocierające się o jego klatkę piersiową. Chciał również je ssać, chciał też lizać i gryźć, smakować każdy jej nagi cali, chciał zagłuszyć swoją spragnioną duszę przyjemnością jaką była Ivy Jane. Jego Ivy Jane. *

Ivy topniała w ramionach Vasica, jej potrzeba jego lamentowała żałośnie, ciężar jego ciała przyciskał ją w tym smakowitym więzieniu… przez co prawdopodobnie zajęło jej to kilka sekund, zanim uświadomiła sobie, że nie była już w łóżku. W istocie nie była już nawet w swojej sypialni. Miała nadal nierówny oddech, gdy rozchyliła usta i wyszeptała: - Czuję pod sobą piasek. Vasic prowadził opuszek kciuka po jej dolnej wardze. - Jesteśmy na pustyni - odpowiedział i znowu pochylił głowę. Kiedy jego język ponownie polizał jej usta, ona również zaczęła go pieścić. Nie miała pojęcia, czy robią to „dobrze”, ale, och, to było takie doooobre. Seks był najlepszym hobby, zdecydowała w chwili, gdy Vasic zaczął swoim językiem wędrować po jej obojczykach, trącając bok jej paska od stanika. - Chcę to zrobić. - Przeciągnęła po surowym jedwabiu jego włosów. Lekko przygryzał jej zaokrąglone ramię zębami. - Później. Jej mózg w tej chwili był lekko zamglony, postanowiła więc poczekać na swoją kolej, ponieważ jego kolej przekształcała jej krew w płynny miód… w tej chwili lodowaty chłód przeniknął jej plecy. - Vasicu! Podnosząc głowę, powiedział: - Alaska - a potem z powrotem znalazła się w łóżku, jego ręce oparte sztywno po obu jej stronach i jego wspaniała klatka piersiowa unosząca się i opadająca w ciężkich oddechach powyżej niej. Chciała go dotknąć, ale chwycił ją i pokręcił głową. Minęła prawie minuta zanim jej komórki mózgowe rozpoczęły na nowo prace. - Tak więc - wykrztusiła. - Mamy nieznaczne usterki techniczne. Srebrzysto mroźne oczy spotkały się z jej. Jedno uderzenie serca, a oni znów się całowali, wilgotnie, gorąco i tak wspaniale… do chwili, gdy Ivy jęknęła, gdy przez cienkie ubranie poczuła twardą i zimną ziemię pod sobą. Przynajmniej nie było śniegu, pomyślała, rozglądając się na boki wśród wysokich zielonych traw, które stworzyły kokon wokół nich. Wtedy pierwsza gruba kropla deszczu uderzyła w nagie ramię Vasica. W kolejnej sekundzie było już pod nią łóżko, a wokół ciepłe powietrze. Odpychając się, Vasic padł na wznak obok niej, ramię w rękawicy ułożył nad głową. Podniosła się na łokciu i mimo tego musiała zacisnąć zęby, aby utrzymać kontrolę, żeby od razu nie rzucić się na pięknego, wspaniałego mężczyznę znajdującego się z nią w łóżku.

Jedynym, który właśnie całował i przygryzał ją jak najsmaczniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek jadł. Mógł ją pożerać tak często, jak mu się tylko podobało. - Co z tobą? - Przeszywający szare oczy spojrzały na nią. - Twoje tarcze? Nie odwracając wzroku od swojego bardzo prywatnego, bardzo wspaniałego widoku, Ivy obejrzała swoje empatyczne zmysły. - Moje umiejętności wydają się być podwyższone, ale nie czytam ciebie, nie świadomie. Zagryzła dolną wargę spierzchniętą przez pocałunki. - Przypuszczam, że może już robię to podświadomie, ale jeśli to robiłam, to w tej chwili byłam nieobecna, żeby o tym wiedzieć. - Nie mam nic przeciwko, Ivy - powiedział, wyraźnie słysząc jej zmartwienie. - To nie jest tak, że moje pragnienia są niejasne. - Przejechał dłonią nad erekcją wybrzuszającą jego dżinsy. Wargi Ivy wyschły, jej oczy zablokowały się na tym miejscu, nawet po tym, gdy opuścił rękę na bok. - Dlaczego? - Powiedziała ochryple - to jest tak erotyczne? - Jest? - Spojrzał głęboko. - Dotknij dla mnie jeden ze swoich sutków. Brakło jej tchu, gdy wykonała lekki ruch, Ivy uniosła rękę, zaczerwieniła się, otoczyła napięta widoczną przez stanik końcówkę między opuszkami palców. Było to jej własne ciało, ona już dotykała go tysiące razy, kiedy brała prysznic i ubierała się, ale tym razem było inaczej, bo Vasic ją obserwował, na jego oczy opadły ciężko powieki. Zagryzła wargi do wewnątrz zwilżając je, skręciła napięte zgrubienie między palcami… i prawie spadła, kiedy okazało się, że łóżko stało na piasku, jej ręka zagłębiła się w porowatej miękkości. Przemieszczenie to trwało tylko chwilę, następnie materac razem z nimi jeszcze raz zmienił miejsce. - Werdykt? - zapytała, sunąc palcem przez cieniutką ścieżkę piasku, która został w pościeli. - Bardzo erotyczne. - Vasic schylił się, aby rozpiąć górny guzik dżinsów i rozpiąć część zamka błyskawicznego. Ivy jęknęła, gdy się zatrzymał. - To nie powoduje zmniejszenia potrzeby. - Powiedziała, jej piersi napierały na delikatną tkaninę stanika. Wyciągając rękę, Vasic ledwo potarł wierzchem dłoni jej obrzmiale ciało. To był jak celny strzał intensywnych doznań prosto do jej rdzenia, jej majtki zrobiły się wilgotne. Potarła uda o siebie, co tylko przyczyniło się jej frustracji. - Pustynia była miła - zaczęła przymilając się, skradając się ręką ku niemu. - My…

- Bardzo prawdopodobne, że skończymy następnym razem w syberyjskim więzieniu. Ściskając jej dłoń w ponurym ostrzeżeniu, powrócił na swoją stronę za niewidoczną linią w łóżku. - Czy wiesz, czego chcę? Ivy przeniosła swoją nogę na jego odziane w dżinsy nogi. - Czego? - Chce oglądać jak sama dotykasz swoje sutki, gdy ja będę miedzy twoimi udami odpowiedział, wyrażając szczere żądania seksualne, które wzmagały jej gorączkę pożądania ale będziemy musieli poczekać, dopóki nie mam tych „nieznacznych usterek technicznych” srebrzyste spojrzenie, jego kciuk pogładził jej wargę - pod kontrolą. Ivy przygryzła jędrne ciało, sfrustrowana i rozbawiona jednocześnie. - Twój głos powinien być zakazany. - Ssała jego kciuk, kiedy natychmiast go wycofał, ujrzała jak jego rzęsy opadają, oddech się zmienia… i wokół nich pojawił się piasek. Ku jej zawstydzającej rozkoszy, choć przerwał bliski kontakt zaraz, gdy wrócili z powrotem do mieszkania, zaczął owijać luźno jej loki wokół palca. - Mam nadzieję, że naprawdę lubisz pustynie. Bo wygląda na to, że będziemy odwiedzać ją regularnie. Zachichotała i przytuliła się odrobinę mocniej. - Lubię. - Mam jedną przewagę nad innymi Tk. - Jego brzuch napiął się pod jej dotykiem, ale nie powiedział jej, aby utrzymywała cały czas dystans. - Moja pierwotna moc to teleportacja i wydaje mi się, że mój mózgu robi to domyślnie, kiedy tracę kontrolę, w przeciwnym razie, mógłbym spowodować poważne obrażenia. Ivy pomyślała o piasku, śniegu i łąkach. - Cóż, tak długo, jak twój mózg wybiera odizolowane lokalizacje, mnie to nie obchodzi. Wszystko o co dbała, to z kim była, a była z nim. - Chociaż - przekomarzała się - myślę, że to ty powinieneś być na dole następnym razem. - Będziemy negocjować, gdy będę w stanie utrzymać nas w jednym miejscu. Ivy kreśliła wzory na jego brzuchu z głową wygodnie ułożoną na jego ramieniu. - Miejsca, w których byliśmy, rozpoznałeś je po jednym rzucie oka. - To były wszystkie lokalizacje jakie odwiedzałem i jestem w stanie je wybrać, kiedy nie jestem na misji. - Uwolnił jej włosy i ponownie opadł na plecy, wyraźnie widziała w wyrazie jego ciała zmiany, chłodne oddalenie, które znała tak dobrze, ale jego dłoń, delikatnie otaczała jej gardło. - Czy jesteś pewna, Ivy?

To był potencjalnie zwyczajne pytanie, dla którego ona nie potrzebowała dodatkowych wyjaśnień. - Tak. - odparła bez wahania. - Jestem pewna. - Vasic skinął głową i odwrócił ich do poprzedniej pozycji z Ivy przytuloną do jego piersi. Wypuściła drżący oddech. Była tam, gdzie miała być i zamierzała walczyć, żeby zatrzymać to dzikie piękno, które było wszystkim co miała. - Hau! - Skrobanie łap, a następnie niewielki ciężar wskoczył na ich łóżko. - Króliku - skarciła go ze śmiechem. Moszcząc się spojrzał na nią, jak leżała w ramionach Vasica, prychnął, po czym zwinął się po drugiej stronie Vasica. - Podoba mi się, że wy dwaj jesteście teraz przyjaciółmi. * Vasic nic nie powiedział, ale objął tył jej głowy jedną ręką i pogłaskał Królika po plecach drugą, w jego rękawicy odbił się czarny błysk światła. Ten moment był tak doskonały, że aż bolesny.

ROZDZIAŁ 41 Głosy Ciszy nadal milczą. Koalicja Rządząca jeszcze nie wydała publicznego oświadczenia. Co ważniejsze, nie odezwał się też Kaleb Krychek. Artykuł wstępny, „Latarnia Sieci Psi” Demokracja, taka jak rozumieli ją ludzie, nie działała w Sieci Psi. Było tu zbyt wiele potężnych umysłów, które mogły wymknąć się spod kontroli, gdyby nie były poddane ścisłemu nadzorowi, co oznaczało, że ludzie będący u władzy musieli być bezwzględni i potężni. Rozkazy były wydawane, a z każdą próbą niesubordynacji rozprawiano się szybko i cicho, zanim zdążyła wpłynąć na Sieć. Właśnie dlatego Kaleb uznał za zaskakujące, że był o krok od spotkania z kobietą odpowiedzialną za powstanie Głosów Ciszy. - Umiesz być czarujący - stwierdziła Sahara, zanim teleportował się do domu kobiety. - Urok. Uśmiech. Nie rób z tego starcia, ale dyskusję. Kaleb był zafascynowany tym, w jaki sposób widziała go Sahara, nigdy nie był czarujący, a uśmiech, który miał zarezerwowany dla świata, był wykalkulowanym zimnokrwistym grymasem twarzy wykorzystywanym przez niego do zwiększenia dyskomfortu albo do sprawienia, aby druga strona poczuła się swobodniej. Oczywiście, Sahara nigdy nie widziała tego uśmiechu. - Przynajmniej spróbuj jej nie przestraszyć. - Sahara mogłaby sama tego dopilnować, towarzysząc mu, ale było jasne, że nie miała ochoty stać się siłą polityczną. - Jestem twoim bardzo prywatnym i bardzo osobistym doradcą - powiedziała do niego, kiedy zastanawiali się, jak bardzo chciała się zaangażować. - Nasza więź powinna być widoczna w Sieci, ale nasze wspólne życie nigdy nie będzie sprawą publiczną. - Pociągnęła go w dół, chwytając za krawat i przypieczętowała tę obietnicę pocałunkiem. Ciągle jeszcze czując go na ustach, co sprawiło, że jego ciemne serce przeciągnęło się jak kot w słońcu, przeniósł się do niewielkiego apartamentu, aby w małym gabinecie znaleźć przywódczynię Głosów Ciszy. Ida Mill siedziała plecami do drzwi. a jej oczy były utkwione w ekranie komputera. - Naprawdę powinnaś obserwować drzwi. Obróciła się w jego stronę, tak szybko że, krzesło na którym siedziała uderzyło o biurko i powiedziała: - Radny Krychek. Na jej plus zapisał, że nawet tak zaskoczona utrzymała spokój. - Wystarczy Krychek.

Ciemne oczy w szczupłej twarzy o ciemnej karnacji spotkały się z jego, jej włosy koloru stalowej szarości były zebrane w zgrabny węzeł na karku. Miała dopiero czterdzieści siedem lat, jak wynikało z akt, które otrzymał od swojego asystenta, ale posiwiała całkowicie, zanim skończyła trzydzieści dwa. Ten wczesny objaw starzenia był rodzinną cechą genetyczną, którą pokazywali na zewnątrz, prawdopodobnie dlatego, że nadawała ich posiadaczom iście królewski wygląd, niezależnie od ich rzeczywistego wieku. Teraz Ida Mill wstała, miała pięć stóp i osiem cali wzrostu, doskonałą grację i stalowe opanowanie. - A więc - zapytała - ile mam jeszcze czasu? - Są strasznie melodramatyczni, nieprawdaż? Kaleb nie przypomniał Saharze, że gdyby postępował według własnych zasad, założycielka Głosów Ciszy byłaby już martwa i głęboko pogrzebana. - Przyszedłem porozmawiać, Pani Mill. - Cofając się, wrócił do salonu. Pokój był stereotypowo nijakim pudełkiem typowym dla rasy Psi, o pustych ścianach, nawet bez żadnej fotografii… jak na przykład ta, którą Sahara znalazła w jednym ze swoich starych tabletów, jej ojciec nie wyrzucił niczego, co do niej należało, nawet po jej zniknięciu. Była na nim razem z Kalebem. Siedzieli razem na gałęzi drzewa, Sahara śmiała się, kiedy on użył telekinezy, aby ustawić tablet w odpowiedniej pozycji do zrobienia zdjęcia. To zdjęcie wisiało teraz na środku lewej ściany ich salonu, obok zdjęcia Sahary z ojcem. Wczoraj, dodał jeszcze jedno do tej kolekcji, Saharę skuloną na kanapie, ze zmarszczonymi brwiami i wykrzywioną twarzą, oglądająca coś na ekranie komunikatora. Roześmiała się, kiedy to zobaczyła i obiecała zemstę, a on wiedział, że w miarę upływu czasu ściana będzie wypełniać się obrazami z ich życia. - Nie jesteś znany z chęci do rozmowy. Z rękoma wsuniętymi swobodnie w kieszenie spodni, spotkał nieufny wzrok Idy Milli. - Wygląda na to, że rozpocząłem nowe życie. Tak jak przewidziała Sahara, kobieta pobladła. - Myślę, że ona powinna zostać nieco przestraszona - odpowiedział, przyglądając się z zainteresowaniem, czy własna Cisza Idy Milli pozostanie nietknięta. - Nie chcę, żeby zaczęła wierzyć, że niektóre granice można bezkarnie przekraczać. Krótka przerwa, a następnie: - Masz rację. Pewne granice powinny pozostać na swoich miejscach. Kaleb pomyślał, że to możliwe, ale musieliby cały czas tego pilnować. Psi nie lubili ludzi ani zmiennokształtnych, a każda z tych kultur miały własne struktury władzy.

- Chcecie ponownie zainicjować Ciszę. Siła napędowa Głosów Ciszy i ich najskuteczniejszy liderka, wzruszyła ramionami. - Czyści Psi zeszli z raz obranej drogi, ale w jednym mieli rację. Kim byśmy byli bez Ciszy? - Po pierwsze, mielibyśmy znacznie mniej socjopatów niż za czasów struktur stworzonych przez Radę. Mrugając, kobieta spojrzała na niego. - Niezła próba - ale to właśnie konieczność zatrzymania obłędu i seryjnych zabójców doprowadziła nas do tego punktu. Kaleb teleportował kość pamięci i położył ją na małym stoliku koło okna. - Przeczytaj to. Można po tym zmienić zdanie na temat jak wielu seryjnych morderców było obecnych w Sieci podczas Ciszy. - Zapisy mogą być spreparowane. - To prawda. Ale te nie są. - Nie potrzebował nic robić, horror Ciszy został pokazany w czerni i bieli. - I jest jeszcze jeden poważny problem. Infekcja, o której istnieniu, jestem pewien, świetnie wiesz, jest zakorzeniona w Ciszy. - Nie możesz tego wiedzieć. - Skóra na jej twarzy napięła się, uwidaczniając zmarszczki mimiczne w kącikach oczu. - To empaci są obrzydliwością, którą powinniśmy wyeliminować z puli genowej. To oni żywią infekcję. - Nie spodziewałam się tego. - Głos Sahary był cichy. - Rebelia, tak. Ale to już jest fanatyzm. Czyli to, co przewidywałeś, nieprawdaż? Tak, ale przez wzgląd na Saharę, miał nadzieję na lepszy wynik. - Jesteś tą, która powiedziała mi, że nieznane wzbudza strach, a empaci są w tej chwili największą nieznaną w Sieci. - Więc rozwiązaniem jest hurtowe zabójstwo wszystkich E? Ida Mill od razu pokręciła przecząco głową. - Oczywiście, że nie. Po prostu gen E powinien być wyłączony że wszystkich przyszłych narodzin. - Już raz tego probowano. I nie skończyło się to dobrze. - Bo nie zostało wykonane poprawnie - brzmiała odpowiedź. - Mamy dane z tamtych czasów - szybkie spojrzenie, którym przyznała się do nielegalnego hakowania - i wydaje się, że próby usuwania genu E prowadzono raptem przez jedną dekadę. Nie jest to wystarczajacy okres, aby przeprowadzić prawidłowo eksperyment. - Fakt, że Sieć niemal nie upadła w tamtym dziesięcioleciu, nie jest dla ciebie wystarczający?

- Dalibyśmy radę wyzdrowieć! - Składając ręce, kobieta pokręciła głową. - Wtyczka została wyciągnięta zbyt szybko. - I to jest głównym założeniem Głosów Ciszy? - Nie, to jest tylko dodatek. - Rozłożyła ręce i powiedziała: - Bez Ciszy, ty sam byłbyś śmiertelnym zagrożeniem dla społeczeństwa. Szkolenie jest niezbędne dla niektórych członków naszej rasy. - Takich jak twój syn. - Dziecko Idy Milli było Tk, ośmioletnim chłopcem, który został wcielony do akademii kadetów, która szkoliła przyszłych elitarnych żołnierzy, wcześniej, na usługach Rady. Teraz jak na ironię, te kobiety i mężczyźni należeli do Kaleba. Jeśli chodziło o dzieci, takie jak syn Idy Milli, zarządził zaprzestanie wszystkich rodzajów tortur fizycznych i psychicznych, ale nie ingerował w szkolenie psychiczne, choć wiedział, że teraz w świecie bez Ciszy i ono będzie musiało zostać zmodyfikowane. Zacisnęła wargi i skinęła głową. - Co zrobi bez Protokołu? - Fakt upadku Ciszy nie znaczy, że wszystko co było z nią związane należy odrzucić. - Każdy Strzała wiedział, wliczając w to również Judda, że pewien poziom szkolenia był niezbędny. - To niemożliwe. - Liderka Głosów Ciszy machnęła rękę. - Kontrola nie może istnieć bez Ciszy. - Ani opinia bez poznania faktów. Jej twarz zamarła. - Gdyby nie te fakty, nasi przodkowie nigdy nie wybraliby Ciszy. - Nie jesteśmy tacy sami, jak byliśmy wtedy; decyzje, które podejmujemy, są nasze. Teleportował się, zanim zdążyła odpowiedzieć. - Jej sposób myślenia jest jednoznaczny - powiedział do Sahary, która pracowała przy biurku w ich domowym biurze. Sahara w zamyśleniu przesunęła dłonią po włosach. - Czy to możliwe, że ona jest przerażona dalszymi losami swojego syna i dlatego trzyma się jedynej rzeczy, o której wie, że może mu pomóc? - W tej chwili wiele moich zespołów pracuje nad tym, jak zmodyfikować trening w świecie bez Ciszy i nie robię z tego tajemnicy. - Kaleb osobiście rozesłał zaproszenia do naukowców i lekarzy, filozofów i ważniejszych myślicieli z całego świata. - Ida Mill postanowiła po prostu nie widzieć żadnego innego wyjścia. Sahara musiał się z nim zgodzić, szczególnie, że przez całe spotkanie była z nim połączona telepatycznie.

- Jeśli empaci znajdą rozwiązanie, powstrzymają zakażenie i Sieć pozostanie w całości, będziemy musieli znaleźć sposób, aby pewnego dnia poradzić sobie z ludźmi takimi jak ci w Głosach Ciszy. Nie powinniśmy jednak tych ludzi izolować. - Doskonały pomysł - podchwycił Kaleb. - Mogę wydzielić "Cichy" kąt Sieci i złożyć hojną ofertę odcięcia go, aby mogli mieć własną izolowaną, małą, cichą społeczność, która w niedługim czasie i tak zostanie zlikwidowana przez infekcję, ponieważ oni nie mają empatów. Problem rozwiązany. Wstała i dołączyła do niego, kiedy przeglądał nagłówki w wiadomościach na ekranie komunikatora usytuowanego na ścianie, następnie lekko uderzyła w pierś człowieka, który był dla niej jak bicie serca. - Przestań. - Świetnie wiedziała, że on nawet z nią żartując, był zawsze całkowicie poważny. Kaleb miał poczucie humoru, być może takie, które tylko ona kiedykolwiek mogła zauważyć, ale miał. Ono również było bardzo mroczne. - Nie możemy odgrodzić ich w części Sieci. Odwrócił się i wsunął ręce pod brzeg jej szarej bluzy, którą ubrała na czarną koszulkę w oczekiwaniu na trening, który planowała przeprowadzić po spotkaniu. Jej ciało teraz było silne i zdrowe, a ona chciała, aby tak właśnie zostało. Kaleb wycisnął pocałunek na jej szyi. - To realny plan. - Czy będziesz wreszcie poważny? - Skrzywiła się. - Nie. Wolałbym spowodować trzęsienie ziemi. - Przesuwając jedną rękę na tył jej majtek, pogładził pieszczotliwie jej wilgotne podniecone ciało Sahara jęknęła. - Ty… - Nie mogąc znaleźć słów, zaczęła odwiązywać jego krawat, starając się zwalczyć ogień ogniem. - To jest poważna dyskusja polityczna o przyszłość naszej rasy. - To zawsze będzie poważna dyskusja polityczna - wskazał Kaleb, wsuwając swoją grzeszną rękę głębiej pod bluzę i zdejmując ją. - W nieskończoność. Niestety, nie mogła dyskutować z nim w tym temacie. Jako najpotężniejszy Psi w Sieci, Kaleb zawsze był górą. Faktem było, że bez jego udziału, nikt nie weźmie na poważnie żadnego ośrodka władzy, bo mógł w mgnieniu oka wszystko zmienić. Podnosząc do góry ręce, aby ułatwić mu zdjęcie koszulki, upuściła jego krawat na podłogę i zaczęła rozpinać guziki koszuli. - Masz rację - powiedziała, kiedy jedną ręką objął jej szyję, a używając drugiej rozpiął mankiety swojej koszuli. - Spowoduj trzęsienie ziemi.

Czterdzieści pięć minut później przez wyraźnie zdezorientowanych sejsmologów z Rosyjskiej Agencji Sejsmicznej zostało zarejestrowane drżenie ziemi. Pół godziny po tym, Kaleb pogłaskał leniwie ciało Sahary i powiedział: - Informacja to władza. Pozostawmy pewien procent tej władzy w rękach ludności.

LATARNIA SIECI PSI: WIADOMOŚCI Z OSTATNIEJ CHWILI OŚWIADCZENIE Z BIURA KALEBA KRYCHEKA Głosy Ciszy postrzegają siebie jako rebeliantów. Jednak nimi nie są. Jest to raczej partia polityczna ze szczególnym punktem widzenia. Taka partia polityczna ma prawo do istnienia w Sieci Psi, podobnie jak i inne grupy reprezentujące różnorakie interesy. Oznaczenie E ma również prawo do istnienia. Jednakże, w przeciwieństwie do Głosów Ciszy, empaci mają decydujące znaczenie dla przetrwania rasy Psi. Poprzednia Rada ukrywała tę informację, ale w świetle obecnej sytuacji, konieczne jest jej jednoznaczne wyjaśnienie, żeby każda osoba mogła podjąć świadomą decyzję co do jej lub jego osobistego punktu widzenia. Sieć Psi nie może przetrwać bez Empatów. To nie jest postawa ideowa, ale sprawdzony fakt. Próba wyeliminowania empatów z puli genowej prowadzona była u zarania Ciszy, co doprowadziło do śmierci dziesiątek tysięcy osób i drastycznego wzrostu zapadalności na choroby psychiczne w populacji, w tym szaleństwa. Dowodem na to jest sam fakt dalszego istnienia empatów. W przeciwnym wypadku oznaczenie E zostałoby skutecznie usunięte już trzy czwarte wieku temu. W związku z powyższym, każdy atak na empatów odbierany będzie jak atak na fundamentalne podstawy Sieci Psi. Członkowie Głosów Ciszy lub jakakolwiek inna grupa, zachęcająca innych do działania przeciwko empatom, będą traktowani jak terroryści. Spór polityczny jest dopuszczalny. Agresja, grożąca upadkiem Sieci Psi nie jest. Kaleb Krychek

ROZDZIAŁ 42 Rządy chaosu. nagłówek z „Latarni Sieci Psi” Ivy głęboko spała na poduszce z mięśni ramienia Vasica, oboje zauważyli, że taki bierny kontakt nie włączał jego zdolności, kiedy gwałtownie obudziła się pod naciskiem czarnej paniki. Jej skóra stała się wilgotna, krople łez iskrzyły się w jej oczach. - Vasicu, oni umierają - jęknęła, w uszach wciąż słyszała powtarzające się krzyki rozpaczy. Gdzieś blisko nas. Vasic był już na nogach, kolejne dwie sekundy zajęło mu włożenie butów. - Weź kurtkę. Ja potwierdzę lokalizację ogniska epidemii. Ivy wygramoliła się z łóżka, aby wsunąć ręce w malinowy płaszcz, który nałożyła na pidżamę oraz założyć skarpetki i buty, sekundę przed pojawieniem się Vasica. Miał on na sobie ciemnoszarą koszulkę i kurtkę z syntetycznej skóry, która była zbyt cienka na tę pogodę, ale nie było już czasu, aby się przebrał. - Króliku, zostań - udało się jej powiedzieć, zanim Vasic założył jej na głowę robioną na drutach czapkę i przeniósł w sam środek masakry. Tym razem większość krzyków pochodziła z wnętrza budynków mieszkalnych. Przez jedno z okien wyleciało ciało, pociągając za sobą odłamki szkła. Vasic złapał mężczyznę za pomocą swojej Tk i położył łagodnie na ziemi… chwilę potem mężczyzna wstał, krwawiąc z niezliczonej ilości cięć i natychmiast pobiegł przed siebie prosto na ścianę. Jego głowa z impetem uderzała o beton, wydając mokry okropny dźwięk. Wstrząśnięta Ivy wyciągnęła rękę, żeby go uspokoić, a on upadł na kolana. Nie mogła na dłużej zapewnić mu spokoju, ale zdołała zatrzymać go w tej pozycji, kołyszącego się w przód i w tył jak pogrążone w bólu zwierzę. Uznała jednak, że to lepsze niż wcześniejsza bezrozumna wściekłość i zaczęła skupiać się na jednym umyśle na raz, kiedy Vasic zajmował się innymi zainfekowanymi wylewającymi się na ulicę. Dwie taksówki, które skręciły tu w wybitnie złym momencie, z piskiem opon rozpędzały się na wstecznym, starając się uciec. Jedna z nich wycofując uderzyła w zaparkowany samochód, a druga zderzyła się z innym jadącym powoli pojazdem. Wszyscy kierowcy wydostali się na zewnątrz, porzucili samochody i uciekli. Potem było już po prostu zbyt wielu zakażonych i Ivy koncentrowała się tylko na tych, którzy wyglądali na najniebezpieczniejszych. Kilka nieukierunkowanych uderzeń telepatycznych odbiło się od niej, nie powodując żadnych szkód. Jednak jedno z nich roztrzaskałoby ją o ścianę, gdyby Vasic nie zauważyłby tego, nie przyjął ciosu na siebie i nie ustabilizował jej.

- Dzięki - przekazała telepatycznie i oboje powrócili do swoich zadań. Nie wiedziała, jak wiele osób udało jej się uspokoić, wytrącając ich ze stanu bezmyślnej wściekłości, ale zbyt szybko, jak na jej poziom gradientu, traciła siły, jej nos krwawił, mięśnie drżały jak galareta, a w głowie waliło tak mocno, że czuła się całkowicie bezbronna i wrażliwa. Sfrustrowana i bliska łez, upadła na ulicę, mimowolnie obserwując kalejdoskop grozy wokół siebie. Kolejny krzyk, piskliwy i pełen przerażenia, który aż paraliżował. Ivy uniosła głowę, czując jednocześnie ucisk w żołądku. Nie, nie dziecko. Nie! Napędzana przez swoją zdolność ochrony niewinnych, znalazła w sobie siłę, aby wstać i pobiec ku bosej dziewczynce, która stała na drodze uzbrojonemu w ciężką metalową rurę dorosłemu. Nie mając już żadnych rezerw empatycznej siły, sięgnęła do swojej telepatii o niskim gradiencie i udało jej się rozproszyć dorosłego na wystarczająco długo, aby chwycić dziecko. - Ivy, osłaniam cię - usłyszała głos Vasica. - Biegnij! Jej wiara w niego była absolutna i Ivy pobiegła, zatrzymując się tylko raz na linii obrony ustawionej przez lokalne władze. Funkcjonariusze, uzbrojeni w broń zaprojektowaną, aby ogłuszyć, nie zabijać, machnęli na nią pozwalając jej odpocząć. Uklękła na asfalcie i wciągnęła w płuca świeże zimne powietrze, a dziewczynka przylgnęła do niej, szlochając. Strach, ostry i cudownie normalny, wstrząsał jej wątłymi ramionami. - Dzięki Bogu. - Mrucząc pocieszające słowa do przestraszonego dziecka, Ivy wstała z dziewczynką w ramionach i podeszła do pojazdów Egzekutywy, które tworzyły barykadę na końcu ulicy. Za nimi stały karetki. Domyśliła się, że tak samo jest po drugiej stronie. Zbierając pozostałe resztki swoich zdolność empatycznych, Ivy przejęła najgorszy szok i panikę dziewczynki i przekazała ją w zdolne ręce medyków, którzy obiecali, że nie spuszczą z niej oczu. Nikt nie zatrzymał Ivy, kiedy wróciła na ogarniętą niewiarygodną rzezią ulicę. Vasic używał zarówno swojego Tk jak i lasera wbudowanego w rękawicę, starając się zatrzymać szaleńców bez konieczności zabijania ich, ale za każdym powstrzymanym pojawiało się, jakby znikąd, dziesięciu nowych. Przeważająca liczba zakażonych nie była jedynym problemem. Na wprost Ivy, dwóch ludzi, pracowników Egzekutywy, bez ostrzeżenia upadło na ziemię i zdała sobie sprawę, że byli oni ofiarami jednego z chaotycznych uderzeń telepatycznych wysyłanych przez zakażonych. Sprawdziła puls pierwszego, a potem drugiego i wypuściła wstrzymywany dotąd oddech, zdając sobie sprawę z konsekwencji tego typu uszkodzeń. Obaj żyli, ale biorąc pod uwagę fakt, że potężny telepata mógł zamienić ludzki umysł w zupę, ci tutaj mięli więcej szczęścia niż inni. Korzystając ze swojej słabej telepatii, starała się robić co tylko mogła, aby ochronić mężczyzn i kobiety wokół siebie od negatywnych efektów nieprzerwanie trwającej walki. Nagle poczuła lekki dotyk na ramieniu.

- Zajmę się tym - powiedział Aden, kucając przy jej boku. - Jestem silnym telepatą. Cedując na niego to zadanie, ponownie sięgnęła do swoich zdolności empatycznych i odkryła, że w pewnym stopniu odżyły. Choć ledwie udawało jej się spowolnić zakażonych, jej wysiłki ułatwiły ogłuszenie ich. Duża grupa ludzi, którzy również mieszkali przy tej ulicy, dołączyła do nich, starając się uspokoić swoich psychotycznych sąsiadów i unieruchomić ich bez powodowania poważnych obrażeń. Gdy duże ptaki drapieżne o zakrzywionych szponach, zaatakowały z nieba powstrzymując wielu agresywnych zainfekowanych, Ivy sądziła, że w wyniku pulsowania w mózgu zaczęła mieć halucynacje. Ale chwilę później opadające tuż przy niej piórko potwierdziło, że było inaczej. Wyczerpana stwierdziła, że to zmiennokształtne orły. Ich pomoc odwrócił bieg wydarzeń i czterdzieści minut później cała ulica była już pod kontrolą. Mając wyschnięte usta, obolały umysł i nie do końca sprawne ciało, Ivy zmusiła się do wstania na nogi. - Vasicu? - Pomagam sprawdzać budynki. Jesteś wyczerpana. Lód jego głosu był jak balsam na jej zmysły, odczuła go jak orzeźwiające miękkie płatki śniegu, które całowały jej twarz, kiedy uniosła głowę. Psychiczne napięcie, które działało jak imadło zaciśnięte wokół jej głowy tylko zwiększało migrenę. - Idę porozmawiać z Jayą. Najpierw jednak poszła sprawdzić, jak miała się uratowana dziewczynka, ale dziecka już nie było, została zabrana przez swojego niezainfekowanego rodzica. - Była bardzo szczęśliwa, kiedy pojawiła się mama - powiedział pracownik Egzekutywy, który zajmował się przekazaniem dziecka. - Sprawdziłem dokumenty matki w krajowej bazie danych, aby upewnić się, że nie była to jakaś dziwaczka starająca się ukraść dziecko, ale widoczne na pierwszy rzut oka przywiązanie do siebie tej dwójki potwierdziło, że to matka i córka. – Mrugając, aby strząsnąć maleńki płatek śniegu ze swoich rzęs, podał jej wizytówkę. - Dane matki. Pomyślałem, że chciałabyś je mieć. Ivy wsunęła ją do kieszeni, szczęśliwie dziecko miało żyjącego rodzica, który dbał o jej dobre samopoczucie. - Dziękuję. - Proszę bardzo. - Sięgnął do otwartej apteczki pierwszej pomocy stojącej na masce radiowozu i wyjął waciki leżące pod bandażami. - Twój nos i jedno ucho krwawią. Ivy wytarła krew najlepiej, jak mogła, aby nie martwić Jayi. - Cokolwiek zrobiłaś - powiedziała druga empatka, kiedy Ivy ją odnalazła - sprawiło, że niektóre z ofiar zatrzymały się w miejscu, gdzie już mogłam ich dosięgnąć. - Była zmęczona,

ale pełna nadziei i blasku w oczach spoglądających spod puszystego kaptura kurtki chroniącego jej twarz przed śniegiem. - Ale - straszy cień przesłonił chwilową nadzieję - nie wiem, czy rzeczywiście pomagam, czy po prostu zapewniam opiekę paliatywną. Myślisz, że powinnam robić to dalej? Ivy skinęła głową i przytuliła swoją przyjaciółkę. - Każda ofiara, której dotykasz uspokaja się. - Nie powiedziała Jayi tego, czego dowiedziała się z raportu, który Vasic otrzymał wcześniej tego dnia, że jedna trzecia zakażonych uratowanych na Alasce zmarła. Ofiary, leżące w swoich szpitalnych łóżkach dostawały nagłych konwulsji, pojawiły się u nich dziwne skrzepy, które w końcu niszczyły mózgi. Było jasne, że infekcja zmutowała, stając się bardziej zjadliwa. Ale Jaya nie potrzebowała presji, gdyby mogła zróżnicować instynktowny sposób użycia swojego daru, byłaby to zupełnie inna sprawa. - Robisz coś dobrego - Ivy zapewniła empatkę. Prostując plecy, Jaya skinęła głową i wróciła do swojej pracy. Wyczuwając, że wszystko z nią w porządku, Ivy powoli poszła w dół ulicy pełnej krwi, rozbitego szkła, piór, różnorodnej broni, sanitariuszy, personelu Egzekutywy… i ciał. Martwi, unieruchomieni, ranni oparci o ścianę lub płasko leżący na plecach i unoszący się w powietrzu miażdżący ciężar horroru i agonii. A na to wszystko padał delikatny czysty śnieg.

ROZDZIAŁ 43 Oczywiste jest, że przełomowe innowacyjne badania Samuela Riana nie mogą być poddawane bezpośredniemu monitoringowi. Biorąc pod uwagę jego błyskotliwość, zamiast użycia siły proponuję potajemnie prowadzić własne prace w tym temacie i jednocześnie obserwować jego wyniki. Może to być prowadzone bez jego wiedzy i zgody. Zalecenie analityka oceniającego biofuzję jako realne narzędzie wojskowe. Samuel Rain zniknął tak definitywnie, że większości ludzi zakładała, że nie żył. Zie Zen nie był jednak większością ludzi. Jego kontakt odkrył pogłoski, że człowiek ten żył, ale jego mózg został uszkodzony. W zależności od skali tego ostatniego, Rian mógł okazać się bezużyteczny, ale Zie Zen nie miał zamiaru niczego z góry zakładać. Stawało się coraz jaśniejsze, że człowiek, który wymyślił początkową koncepcję i bazowe zasady biofuzji był jedyną osobą, która mogła rozwiązać śmiertelnie niebezpieczny problemu Vasica. W chwili zniknięcia, ponad rok temu, Rian mieszkał w Kalifornii. To jednak nic nie znaczyło. Od tamtego czasu mógł zostać przeniesiony w dowolne miejsce na całym świecie, ale był to jakiś punkt wyjścia. Nikita Duncan i Anthony Kyriakus byli dwojgiem najpotężniejszych Psi na tym obszarze, więc Zie Zen zamierzał rozpocząć od kontaktu z nimi. W pierwszej chwili pomyślał o Nikicie. Była bezwzględna, ale otwarta na sprawy interesów i taki rodzaj długoterminowego podstępu nie wydawał się być w jej stylu. Z drugiej strony Anthony… głowa Grupy NightStar miał spore doświadczenie w radzeniu sobie z uszkodzonymi umysłami. Nawet po wdrożeniu Ciszy, wśród F-Psi stwierdzano największy odsetek szaleństw. Dlatego też NightStar miał najlepsze przygotowanie i wyposażenie do sprawowania nad nimi opieki, bo według wszystkiego co Zie Zen był w stanie odkryć, rodzina ta zamiast usuwać lub ukrywać swoich nieprawidłowo funkcjonujących członków, zajmowała się nimi. Podjąwszy decyzję, Zie Zen skontaktował się Anthonym, korzystając ze swojej prywatnej linii komunikacyjnej, o której wiedziało bardzo niewielu. Było już późno, ale Zie Zen wiedział, że Anthony często przesiadywał w biurze nawet do północy. Interesy Anthony’ego i Zie Zena przy wielu okazjach splatały się i Zie Zen uważał go za pewnego rodzaju sojusznika. Twarz byłego radnego pojawiła się na ekranie komunikatora. - Zie Zen - powiedział na powitanie, jego czarne włosy poprzetykane były na skroniach srebrzystymi pasmami. - Anthony. - Odpowiedział Zie Zen człowiekowi, który rozumiał znaczenie rodziny, który z zimną bezwzględnością walczył o prawo do życia dla swojej córki, w sposób który dla wielu był niezrozumiały. Chwilę trwało zanim zdecydował, ile może mu powiedzieć. Dzwonię z prośbą o przysługę.

- Jesteś człowiekiem, którego zawsze wysoko ceniłem - odpowiedział Anthony. - Co mogę dla ciebie zrobić? - Muszę znać miejsce pobytu Samuela Raina. Anthony nie zmienił wyrazu twarzy. - Słyszałem plotki, że on nie żyje. - Plotki niewiele znaczą. - Koniec końców, kiedy już podjął decyzję o zaufaniu drugiemu mężczyźnie, powiedzenie prawdy nie było takie trudne. Zie Zen wiedział, że Anthony nie walczył o swoją córkę dlatego, że była najbardziej utalentowanym, a zarazem najbardziej dochodowym jasnowidzem na świecie. Walczył dla niej ponieważ, jak każdy ojciec chciał zapewnić bezpieczeństwo swojemu dziecku. - Proszę o to dla Vasica. Tym razem Anthony zareagował, jego spojrzenie wyostrzyło się. - Problem z rękawicą? - Tak. Odpowiedź Anthony’ego była nieoczekiwana. - Sieć nie może sobie pozwolić na jego stratę - nikt tak naprawdę nie wie, ile dobrego zrobił, działając zakulisowo, w ostatniej dekadzie, ilu ludzi ocalił - spojrzał z zainteresowaniem. Nie wiedziałem, że jest jednym z twoich ludzi. Zie Zen mógł pozwolić wierzyć Anthony’emu, że Vasic jest dla niego po prostu kolejnym kontaktem, ale tego nie zrobił. Chciał publicznie potwierdzić swoje relacje z dzieckiem, w którego żyłach płynęła jego krew. - Jest moim prawnukiem. Mrugnięcie. - Takiego powiązania nikt w Sieci nawet nie podejrzewa. Mistrzowskie zagranie, dziadku. Kiedyś Zie Zen uśmiechnąłby się na takie zaszczytne stwierdzenie, które było jednocześnie szczerym jak i smutnym potwierdzeniem od przeciwnika, uznającego się za pokonanego. Dziś po prostu zadał pytanie. - Czy wiesz o czymś, co będzie w stanie pomóc mi wyśledzić Samuela Raina? Tym razem Anthony był tym, który zaskoczył Zie Zena. - Mam Raina u siebie - powiedział. - Jest pod opieką NightStar od czasu nieudanej próby manipulacji psychicznej, która spowodowała u niego ciężkie krwawienia w mózgu. Nieprzygotowany na taki natychmiastowy sukces, Zie Zen zamilkł, aby zebrać myśli. - W jaki sposób?

- Wyobraź sobie; wilki Śnieżnych Tancerzy znalazły go ciężko rannego, a ja poprosiłem Vasica, żeby go odebrał tuż po tym, jak lamparty skontaktowały się ze mną poprzez moją córkę. - Mój wnuk nie wie kogo uratował? - Zapytał Zie Zen, myśląc o tych wszystkich niezliczonych powiązaniach, które doprowadziły do tej chwili. Anthony skinął głową. - Uczestniczył wtedy w jakiejś operacji Strzał i mógł poświęcić mi dosłownie tylko minutę. Wysłałem mu to, czego potrzebował, aby zakończyć teleportację, którą zrobił w ciągu pięciu sekund i wierzę, że zrobił to na odległość. - Były radny był wyraźnie pod wrażeniem poziomu i precyzji umiejętności Vasica, teleportera rozwijającego swoje wrodzone umiejętności dzięki intensywnym treningom, koncentracji i inteligencji. - Nie jestem pewien, czy miał jakiś fizyczny kontakt z Rainem - kontynuował Anthony. A nawet gdyby go miał, nie mógłby rozpoznać tego mężczyzny. Jego twarz była pokryta krwią i zniekształcona przez grymas bólu. - Zamilkł i pokręcił głową. - A Vasic nie miał żadnego powodu, aby dopytywać się o niego. Pewnie myślał, że człowiek, którego uratował, był jak wielu innych przypadkową ofiarą, zwłaszcza, że zniknięcie Raina odnotowano znacznie później. Tym razem cisza trwała dłużej, ale Zie Zen nie przerywał jej. - Biorąc pod uwagę pozorny sukces programu biofuzji - mruknął Anthony. - Nigdy nie pomyślałem, że Vasic będzie kiedyś potrzebował dostępu do Raina. Pomijając ironiczne kaprysy losu i pytanie, dlaczego w takim razie zaopiekował się człowiekiem, który niewątpliwie był dodatkowym atutem dla każdego sprawującego władzę, Zie Zen zapytał: - Jaki jest aktualny stan Raina? - On jest… uszkodzony. - Anthony skrzyżował ramiona. - Nie wiem, czy jest, czy też nie jest w stanie pomoc Vasicowi. - Prześlę dane za pośrednictwem komputera. Anthony pokręcił głową. - Nie, Rain nie działa na takim poziomie. Wydaje się, że nie potrafi skupić się na danych. Vasic musi spotkać się z nim osobiście, jeśli chcemy uzyskać wskazówkę, czy posiada jeszcze swoje umiejetności. Zie Zen zrozumiał, że sytuacja była niepewna, Anthony nie był człowiekiem, który przesadzał, ale szansa na sukces, jeśli nawet istniała, była niewielka. - Porozmawiam z Vasiciem i zorganizuję spotkanie. - Patrząc w oczy drugiego mężczyzny Zie Zen zapytał: - Czy było warto, Anthony? Czy nie żałujesz wyborów których dokonałeś?

Były radny był znacznie młodszy, ale był też patriarchą wpływowej i utalentowanej rodziny, która została postawiona w obliczu tak wielu bezlitosnych decyzji jak te, które podejmował Zie Zen. - Straciłem córkę - powiedział w końcu Anthony - widuję drugą, która odnalazła wolność, mam syna, który sam zadecydował o zacieśnieniu kontaktów ze mną, chociaż był wychowywany przez matkę, moi jasnowidze są bardziej zadowoleni i mniej cierpią, ale ich umysły nadal pozostają kruche… Nie wiem, czy to wszystko na końcu się równoważy, ale wiem, że zrobiłem wszystko, co mogłem. Jest to jedyna rzecz, jaką mężczyzna może zrobić. Absolutna ostrość w jego oczach, które utkwił w Zie Zenie… zanim skłonił głowę w akcie cichej czci. - Nie miej wątpliwości, dziadku - powiedział Anthony, kiedy znowu spojrzał w górę. - Bez ciebie nie dalibyśmy sobie rady w świecie bez Ciszy. Ty założyłeś fundamenty, na których: Krychek, Vasic, empaci, moja córka i ja aktualnie stoimy. To było wspaniałe epitafium, pomyślał Zie Zen, dla kogoś kto z dumą mógł nazwać się prawdziwym człowiekiem. Ale Zie Zen chciał więcej. Chciał życia dla swojego prawnuka, prawdziwego życia, takiego jakim sam żył przez dwadzieścia trzy krótkie wspaniałe lata. - Sunny, bez ciebie jestem samotny. - Jak możesz być samotny, Z? Jestem tutaj. W tej chwili mógł jej niemal dotknąć… i wiedział, że koniec jego śmiertelnego życia nadejdzie bardzo szybko. Jeszcze nie, szepnął do niej. Najpierw muszę uratować syna, który jest wszystkim, co było najlepsze w nas obojgu. Vasic co prawda nie miał w sobie krwi Sunny, ale miał jej serce.

ROZDZIAŁ 44 Miała tylko dwadzieścia trzy lata i była wyczerpana. W tamtym czasie wielu ludzi potrzebowało pomocy od E po wprowadzeniu Ciszy, setki tysięcy istnień było w agonii… Zie Zen do Vasica - Ivy. Usłyszała psychiczny głos Vasica, kiedy pomagała w przenoszeniu kolejnych noszy do czekającej karetki, aby choć trochę odciążyć sanitariuszy. - Jestem tutaj. - Mam tu ocalałego. To nie dziecko i nie empata. Gdzieś wewnątrz siebie poczuła nowy przypływ energii. - Gdzie? - Numer 24, mieszkanie 5B. Ivy potknąwszy się, pobiegła w kierunku budynku tak szybko, jak tylko jej wyczerpane i wychłodzone ciało dało radę. Przed oczami widziała białe płatki śniegu, a w głowie czuła uderzenia olbrzymiego młota. Gdy weszła do mieszkania, znalazła Vasica kucającego naprzeciwko otwartej szafy. Zauważywszy ją wstał i poszedłszy do niej, dotknął palcami twarzy. - Naczynia krwionośne w twoich oczach popękały. Ivy nawet o tym nie pomyślała. - Pozwól mi wytrzeć twarz i oczy, żebym nie przeraziła ocalałego. - To mogło trochę pomóc. Vasic nic nie powiedział, ale przesunął uścisk na jej kark i skierował ją do łazienki. - Ocalo… - zaczęła, świadoma że powietrze wokół niej ogrzewało się. - Mam na niego telepatyczne oko. - Zatrzymując się wewnątrz wykafelkowanej łazienki, czekał, aż umyła oczy, używając letniej wody. Kiedy skończyła, przyciągnął ją do siebie, żeby wytrzeć jej skórę papierowymi chusteczkami, które wyjął z pobliskiej szafki. Choć jego twarz nie zdradzała niczego, miała wrażenie, że jest wściekły. - Vasicu. - Sięgnęła dłonią do jego nadgarstka. - Czy myślisz - powiedział spokojnym tonem, który spowodował, że wszystkie włosy na jej ciele uniosły się - że jesteś w stanie spróbować, nie zabijać się na moich oczach? Drgnęła słysząc te słowa.

- Starałam się pomóc. - I zawstydzało ją, że nie miała już sił i stała się całkowicie bezużyteczna. - Jak martwy empata pomoże komukolwiek? - Wyrzucił chusteczki, których wcześniej użył, rozpiął jej mokry płaszcz i teleportował go do mieszkania, w zamian przynosząc swoją kurtkę Strzały. Zapinając ją na niej powiedział: - Zrób tak jeszcze raz i odstawię cię do sadu twoich rodziców tak szybko, że nie będziesz miała czasu, aby zaczerpnąć oddechu. Nieskażony gniew chwycił ją za gardło. - Nie groź mi. - Nie grożę ci. Dbam o ciebie, ponieważ jak się wydaje, ty sama nie jesteś do tego zdolna. I z tym surowym stwierdzeniem skierował się do wyjścia z łazienki. Ivy chwyciła go za ramię, widząc że za tym okrutnym chłodem ukrywała się prawdziwa ciemność. - Mów do mnie. - To był rozkaz. - Jesteś wykończony. Żadnej oznaki ocieplenia. - Mamy tu do czynienia z sytuacją, którą musimy się zająć. Stanęła przed nim, potrząsając głową. - Jesteś tak samo ważny. - Ujęła jego twarz, wytrzymując to lodowate spojrzenie i pozwalając mu zobaczyć swoją własną zdecydowaną furię. - Wiesz, że jestem na tyle uparta, aby stać tu godzinami. Jego szczęka poruszyła się pod jej dłonią… a następnie opuścił głowę, aby swoim czołem dotknąć jej. - Znaleźliśmy dzieci - rzekł surowym głosem. - Zostały uwięzione ze swoimi oszalałymi opiekunami bez możliwości ucieczki. Maleńkie kończyny, małe twarze, połamane kości. Z oczami wypełnionymi łzami, Ivy przytuliła go mocniej, pocałowała w policzek i pogłaskała po włosach. - Tak mi przykro. - Wiedziała, że te obrazy zostaną z nim na zawsze. To pokazywało kim był, człowiekiem, który dbał i który pamiętał. Co sprawiało że jej serce odczuwało ból za niego, za jej Strzałę, który nigdy nie będzie płakać, ale który czuł głębiej niż ktokolwiek inny, kogo wcześniej znała. - Dziewczynka, którą pomogłeś mi uratować. - Powiedziała, starając się złagodzić trochę ten ból. - Nazywa się Harriet i jest bezpieczna. - Dotknęła jego umysłu, przesyłając mu wizerunek Harriet, który dostała od jej matki, po tym jak ze swojego telefonu wysłała do niej pytanie o samopoczucie dziewczynki. - Zobacz, jest jej ciepło i przytula się w łóżku do swojej ulubionej zabawki.

Pozwalając Ivy obejmować się i pocieszać przez kolejną minutę, Vasic podniósł głowę i wsunął kosmyk jej włosów za ucho. - Dziękuję za to, że jesteś moja, Ivy Jane. - Zawsze - powiedziała wzruszonym głosem, a następnie podeszła do szafy, gdzie przykucnęła, aby do niej zajrzeć. Szczupły mężczyzna w środku miał około dwudziestu ośmiu lub dwudziestu dziewięciu lat, jego skóra w kolorze drewna tekowego była mokra od potu. Na ich widok jeszcze głębiej przesunął się do tyłu szafy, w której równo wisiały wyprasowane koszule i jęknął. Ivy chciała wchłonąć jego strach i ból, ale świadomość, że Vasic już ledwie się kontrolował, powstrzymała ten instynkt. Jak dowodziły tego jej bóle głowy, które nie zmniejszyły się w ciągu ostatniej godziny, jej zmysły były zbyt poobijane, aby dała radę to zrobić… a nie miała ochoty skończyć w sadzie. Ponieważ jej Strzała zrobi to, o czym jej powiedział, co do tego nie miała żadnych wątpliwości. - Cześć. - Usiadła na podłodze ze skrzyżowanymi nogami, przyjmując nieagresywną pozycję. - Jestem Ivy. Brak odpowiedzi. Nie poruszyła się, wyraz jej twarzy był spokojny i pocieszający, dopóki mężczyzna nie skinął głową. - Miguel. - Miło mi cię poznać, Miguelu. - Pochyliła lekko głowę w jego stronę. - Nigdy jeszcze nie rozmawiałam z kimś siedzącym w szafie. Kąciki jego ust wygięły się niepewnie w górę, po czym opadły, a jego przystojną twarz wykrzywił grymas strachu. - Co się dzieje? - To był zarzut, oczy mokre od łez. - Nie wiem, ale fakt, że przeżyłeś może być naszą pierwszą wskazówką, w jaki sposób to zatrzymać. Miguel zaczął płakać, szloch wstrząsał jego klatką piersiową. - Jestem najbardziej uszkodzoną osobą, jaką znam - powiedział pomiędzy szlochami. - Moja Cisza jest tak wadliwa, że moja własna jednostka rodzinna wyrzekła się mnie. Ivy zdusiła impuls gniewu… i zauważyła umykający jasny promyk odpowiedzi na ich pytania, ale jej wyczerpany umysł nagle doszedł do ściany. Dosyć, powiedział, stop. *

Vasic złapał Ivy, zanim poleciałaby do przodu i rozbiłaby sobie głowę o otwarte drzwi szafy. Unosząc ją w ramionach, z twarzą ukrytą na jego szyi, za pomocą swojej telekinezy wyciągnął Miguela. - Ucieczka nic ci nie da - uwierz mi, nie chcesz być ścigany przez Strzałę. - Młody mężczyzna drżał tak mocno, że jego zęby uderzały o siebie nawzajem, ale Vasic nie miał dla niego litości szczególnie, kiedy Ivy leżała tak nieruchomo w jego ramionach. - Zostań w tym mieszkaniu, podaj swoje dane identyfikacyjne funkcjonariuszom i powiedz im, że pozwoliłem ci na pozostanie tutaj. Nie uciekaj. - Ja… ja nie będę uciekać. Pozostawiając mężczyznę ze szczękającymi zębami i szklistymi oczami, Vasic nie teleportował Ivy do ich sypialni, ale bezpośrednio do Saschy Duncan, używając jej twarzy jako klucza. Spodziewał się wylądować w pogrążonym w ciemnościach domu, ale empatka i jej partner nie spali. Ubrana w krótką niebieską koszulę nocną, Sascha kołysała dziecko. Zaskoczona, ledwie zdążyła westchnąć, zanim pazury Lucasa Huntera znalazły się na gardle Vasica. - Ivy. - Kardynalne oczy Saschy spoczęły na cennym ładunku teleportera. - Co się stało? Lucas wycofał pazury z jego gardła, ale Vasic czuł cienkie na swojej skórze linie spływające krwią, ciche ostrzeżenie drapieżnika, do którego legowiska wkroczył. Podchodząc do swojej partnerki, alfa lampartów wziął z jej ramion dziecko, tuląc je do swojej nagiej piersi w taki sposób, żeby Vasic nie widział twarzy niemowlęcia. Sascha instynktownie robiła wcześniej to samo. Chroniąc ich dziecko i upewniając się, że Vasic nie będzie mógł uzyskać wizerunku twarzy do wykorzystania go jako klucza do teleportacji. Rozumiał ten instynkt; nawet sam sobie nie ufał. Kładąc Ivy ostrożnie na stole, który był najbliższą płaską powierzchnią, opowiedział Saschy, co Ivy dzisiaj zrobiła, a potem obserwował jak kardynalna empatka położyła dłoń na czole Ivy, kolorowe gwiazdy zapłonęły w kącikach jej oczu. Lucas, który chwilę wcześniej wyszedł do drugiego pokoju, wrócił już bez dziecka, ale ze szlafrokiem dla swojej partnerki, jego zielone dzikie oczy były utkwione w Vasicu. - Nigdy więcej - powiedział cicho, kiedy do niego podszedł - zrób to jeszcze raz, a rozerwę ci gardło. Wiedząc teraz dokładnie, jak szybki potrafi być alfa lampartów, Vasic wiedział, że to realne zagrożenie. Ale… - Zaryzykuję, jeśli życie Ivy znów będzie w niebezpieczeństwie. Wzrok Lucasa nie stał się ani trochę mniej dziki, ale alfa złożył ręce i pokręcił głową.

- Nie można zaprzeczyć, że masz jaja. - Jego wzrok powędrował na leżącą nieruchomo Ivy. Rozumiem że dbasz o to, co się dla ciebie najbardziej liczy, ale musisz zrozumieć, że ja mam do ochrony dziecko i swoją partnerkę. - Nie miałem zamiaru nikomu zaszkodzić. - Następnym razem użyj mojej twarzy jako klucza, czy to jasne? Vasic zastanowił się. - Nie zawsze jesteś z Saschą. - Jezu, jesteś albo kurewsko szalony, albo zakochany. - Słowa były warknięciem. - Tak, nie zawsze jestem z Saschą, ale zawsze wiem, gdzie ona jest, a niewielkie opóźnienie nie spowoduje negatywnych skutków, w przeciwieństwie do twojego rozdartego gardła, które sprawi, że Ivy zostanie bez ochrony. - Zgoda. - Logika Lucasa była przekonywująca. - Przepraszam za moje wtargnięcie. Uniósłszy brwi, alfa lampartów prychnął. - Nie jest ci ani trochę przykro, ale zrozumiałeś, że lepiej być moim przyjacielem niż wrogiem. Vasic czasami zastanawiał się na tymi w Sieci, którzy uważali, że zmiennokształtni zbyt mocno poddają się swoim pierwotnym instynktom, aby być inteligentnymi przeciwnikami. Oczywiście, nikt z nich nigdy nie spotkał żadnego z kotów. Po chwili Lucas Hunter zapytał: - Jak wygląda sytuacja w Nowym Jorku? - Źle. - Vasic nie spuszczał wzroku z Ivy. - Początkowe szacunki są takie, że straciliśmy dzisiaj czterystu Psi, większość nie żyje, a jedna piąta jest poważnie zainfekowana. - Wszyscy oni niedługo wpadną w śpiączkę, jeśli wzorzec działania infekcji się nie zmieni. - W budynkach znaleźliśmy też około pięćdziesięciu martwych ludzi i trzech niedrapieżnych zmiennokształtnych. - Orły miały zidentyfikować zmiennokształtne ofiary. - Jeden dorosły mężczyzna przeżył, talent psychometrii. Pozostali ocaleni Psi wszyscy są empatami. Jego rasa ulegała implozji i wydawało się, że nic z tym nie można zrobić. - Słyszeliśmy także doniesienia o kolejnych wybuchach epidemii, nie tylko w Nowym Jorku. Vasic skinął głową, dane przychodziły przez ostatnie piętnaście minut. - Seattle. Krychek zajął się tamtym ogniskiem infekcji, ale ogólna sytuacja szybko wymyka się spod kontroli. - I to spowodowało, że Ivy doprowadziła się do całkowitego wyczerpania. Czy empaci mają skłonności do samodestrukcji? Lucas rzucił mu uważne spojrzenie.

- Nie - powiedział niskim tonem. - Ale mają tendencję do stawiania siebie na ostatnim miejscu. Ich zdolność do opieki, czyni ich, tym kim są. - Jego wzrok zatrzymał się na Saschy. - Jest to także ich największa słabość. Właśnie w tym momencie, Vasic zrozumiał z jakiego rodzaju bitwą miał do czynienia jego pradziadek, próbując ochronić swoją Sunny przed jej własnymi najgłębszymi instynktami. - Nie obchodzi mnie, czy to sprawi, że ona mnie znienawidzi - powiedział Lucasowi Hunterowi - ale nie pozwolę jej poświęcić siebie. Usta alfy lampartów wygięły się lekko. - Kiedy E kocha, kocha całą sobą. Może być na ciebie tak zła, że nie będzie w stanie wypowiedzieć słowa, może nawet rzucać przedmiotami w twoją głowę - bardzo koci błysk w jego oczach - ale nigdy cię nie znienawidzi. To jedyna przewaga, jaką masz, jeśli chodzi o jej ochronę. - Czy właśnie radzisz mi manipulować moją… - Nie znalazł właściwych słów, aby określić to, kim była dla niego Ivy, wykorzystał więc jedno, które mężczyzna stojący obok niego znał. Które najlepiej pasowało. - Moją partnerką? Pocierając szczękę, Lucas powiedział: - Manipulacja to mocne słowo. Mówię raczej o delikatnym przypomnieniu, że jej życie nie należy już tylko do niej… a utrata jej może cię załamać. To, pomyślał Vasic, było absolutną prawdą. Właśnie wtedy Sascha wstała. - Myślę, że ona po prostu się wypaliła - powiedziała, pocierając w zamyśleniu dolną część swoich pleców. - Vasicu, możesz ją przenieść na jedną z tamtych poduszek? - Skinęła ręką w stronę dużych płaskich poduch, które leżały rozrzucone na podłodze. - Byłoby jej tam wygodniej niż na tym twardym stole. Vasic nie użył swojej telekinezy. Nie chciał dystansu. Podnosząc delikatnie kobietę, która miała na własność jego poobijane serce, zaniósł ją do poduszek usytuowanych z dala od okien, z których widok wskazywał wyraźnie, że mieszkanie to nie stało na ziemi, ale było jak orle gniazdo usytuowane w gałęziach drzewa. Gdy Ivy zwinęła się wygodnie na poduszce, rozsupłało to mroczny węzeł w jego piersi. - Ivy? Brak odpowiedzi, ale jej usta wygięły się lekko w górę, a jedna z dłoni potarła twarz, a następnie wsunęła się pod policzek. To wystarczyło. - Śpij. Jestem tutaj. - Zawsze przy niej będzie, nawet gdyby musiał oderwać wadliwie części swojej rękawicy gołymi rękoma. Nie ufał jej, jeśli chodziło o opiekę nad sobą.

Wstając, tylko dlatego, że Ivy wpadła w głęboki naturalny sen, odwrócił się, aby zobaczyć stojących w kuchni Saschę i jej bratnią duszę, para cicho rozmawiała ze sobą. - Proszę. - Kardynalna E podała mu szklankę pełną czegoś, co wyglądało jak mieszanina składników odżywczych. - To irytujące, ale muszę przyznać, że nadal uważam to za najlepsze, jeśli chodzi o nawodnienie i odzyskanie sił po psychicznym wypaleniu. Vasic pomyślał o Ivy, skarżącej się na brak smaku w posiłkach odżywczych, prawie widział, jak zmarszczy nos, kiedy po obudzeniu będzie jej dawał ten sam rodzaj napoju. Przesunął się tak, aby mieć ją cały czas w swoim polu widzenia i przyjął napój. Para alfa nie miała żadnego powodu, aby próbować go unieszkodliwić, a on potrzebował zastrzyku energii. - Myślę, że powinnaś pojechać do Nowego Jorku - powiedział po wypiciu napoju. - Ivy kilkakrotnie wspominała, że chciałaby, abyś była w pobliżu. Sascha spojrzała na Lucasa. - Właśnie o tym przed chwilą dyskutowaliśmy. Z wyrazu twarzy Lucasa odczytał, że "dyskusja" nie była właściwym słowem, ale lampart alfa utrzymał swoją zrelaksowaną pozycję ze skrzyżowanymi na piersiach rękoma obok blatu. - Pojedziemy oboje - powiedział - ale na krótko. - Nie chcesz oddalać się od swojej córki. - Vasic wiedział, że nigdy nie narażą niewinnego dziecka na pobyt w mieście ogarniętym chaosem. Sascha oparła głowę o ramię Lucasa, drugie ramię jej partnera owinęło się wokół jej talii, a jej dłoń usytuowała się na jego sercu. Ich ruchy były tak nieświadomie skoordynowane, że Vasic zastanawiał się, ile dokładnie razy stawali w ten sam sposób. I pomyślał o tym, jak Ivy lubiła wtulać się w niego, jak jedną ręką przytrzymywał tył jej głowy, a drugą owijał wokół niej. To… złagodziło coś wewnątrz niego, sprawiło, że bezgranicznie uwierzył w jej zaufanie. I już dłużej nie mógł bez tego istnieć. - Myślę, że chyba mogę pojechać na trzy dni - powiedziała Sascha, po czym skrzywiła usta. No, może dwa. Ona jest jeszcze taka malutka, a ja nie mogę znieść myśli, że za mną płacze. Lucas pocałował włosy Saschy, a Vasic powiedział: -Jeśli infekcja będzie eskalować w obecnym tempie, niedługo nastąpi kolejny wybuch. W oczach Saschy pojawiły się cienie. - Będziemy tam tak szybko, jak to tylko możliwe - powiedziała. - Chcę tylko jeszcze raz porozmawiać z Alice. - Muszę skontaktować się z orłami z Mokrego Nieba - dodał Lucas - ponieważ jesteśmy w dobrych stosunkach, kwestia mojej obecności na ich terytorium nie powinna być problemem.

Vasic skinął głową. - Zabiorę Ivy do domu. - Kiedy tylko uniósł ją w ramionach, momentalnie wtuliła się w niego i całkowicie nim zawładnęła. Nie walczył z tym. Należał do niej. To było takie proste. - Czy chcecie żebym wrócił i zabrał was do Nowego Jorku? - Nie, oszczędzaj energię - odpowiedział Lucas. - Złapiemy samolot. Vasic nie odezwał się więcej, chciał już mieć Ivy w miejscu, które mógł kontrolować. Nagle obudzony Królik skoczył na łóżko natychmiast po tym, jak Vasic położył na nim Ivy. Przytulił się do niej, jakby chciał się upewnić, że wszystko było w porządku, a pies usiadł naprzeciwko. Vasic zrobił szybki przegląd zabezpieczeń reszty mieszkania, zewnętrznego korytarza, dwu niezajętych mieszkań na tym samym piętrze, jak również wszelkich wejść i wyjść, a następnie skontaktował się z Abbotem, aby dowiedzieć się, że drugi Tk jest z Jayą w szpitalu. Oznaczało to, że musiał jeszcze sprawdzić mieszkanie Jayi i Abbota, ale zadanie to nie trwało długo. Następnie skontaktował się z Adenem. - Aktualizacja? - Zapytał znad komunikatora wbudowanego w rękawicę. Wiadomość była surowa. - Krychek dostał potwierdzenie od Umysłu Sieci i Ciemnego Umysłu, że cała Sieć jest usiana drobnymi niewidocznymi wąsami. Teoria mówiąca o możliwościach kwarantanny lub odcięciu części Sieci, aby zachować pozostałe sekcje jest już nieaktualna. Oznaczało to, że jedynym sposobem, aby uratować ich rasę było znalezienie lekarstwa. Zanim Vasic zdążył odpowiedzieć, Aden przekazał mu coś znacznie gorszego. - Dzieci nie będące empatami nie są odporne, są nosicielami. Nie da się stwierdzić, czy i kiedy infekcja ukryta w nich się uaktywni. W umyśle Vasica pojawił się wizerunek niewinnej dziewczynki imieniem Harriet. - To eliminuje kolejne założenie wykluczające wystąpienie zakażonych w następnym pokoleniu. - Jak również opcję odcięcia dzieci, aby dać im większą szansę na przetrwanie. - Krychek sugerował, aby oddział zmusił empatów do opuszczenia Sieci i założenia nowej niezainfekowanej. Może kiedyś Vasic zgodziłby się na takie rozwiązanie. Teraz jednak potrząsnął głową w bezpośrednim zaprzeczeniu. - To, zabiłoby coś w Ivy. - Nie miał skrupułów, aby zapewnić jej odpoczynek lub w inny sposób wymuszać dbanie o siebie, ale wiedział, że jego Ivy była typem wojowniczki i była lojalna. Nie będzie w stanie patrzeć bezczynnie, kiedy ci, których kochała, będą ginęli,

a miliony innych będą krzyczeć o pomoc, to spowoduje u niej obrażenia, które nigdy się nie uleczą. - Domyślałem się, że tak powiesz. Ale popytam innych, dam empatom wybór. Vasic nie sądził, że ktokolwiek to zaakceptuje. - Ile nowych ognisk zapalnych od czasu Seattle? - Pięć. Rozproszonych po całym świecie. Czas uciekał. - Obudź mnie tylko wtedy, gdy nie będzie już innej opcji. Muszę naładować baterie. Jeszcze dwukrotnie skontrolował stan zabezpieczeń, potem rozebrał się i wziął prysznic w łazience Ivy. Wystarczyło mu kilka sekund, aby teleportować świeże dżinsy ze swojego pokoju. Stawiając buty koło łóżka, żeby w razie konieczności móc mieć do nich łatwy dostęp, już miał się położyć, kiedy komunikator na jego rękawicy odebrał połączenie. Wstał i podszedł do drzwi tak, aby nie przeszkadzać Ivy i odpowiedział na wezwanie. - Dziadku.

ROZDZIAŁ 45 Światowe rynki finansowe gwałtownie załamały się i trend ten nie wykazuje żadnych oznak poprawy. San Francisco Gazette - Dziękuję, że zgodziłaś się spotkać ze mną o tak wczesnej porze - powiedziała Sascha do Alice, kiedy spacerowały razem po terenie bezpośrednio przylegającym do siedliska Śnieżnych Tancerzy. Było tu zupełnie pusto, maluchy jeszcze spały i niczym nie zakłócona jednolita pokrywa śniegu mieniła się w świetle poranka, sprawiając, że było tu jednocześnie piekielnie pięknie i nienaturalnie cicho. To miejsce przeznaczone było do zabaw dla zmiennokształtnych szczeniąt, budowy fortów i rzucania śnieżkami. - Żaden kłopot - odpowiedziała Alice, pociągając za końce swojego niebieskiego swetra i nasuwając je na dłonie. - Mam tendencję do wczesnego wstawania, lubię podziwiać wschód słońca. - Wzięła głęboki oddech chłodnego górskiego powietrza. Słońce nie było jeszcze na tyle wysoko, aby rozpędzić mgły, które lizały rozciągający się przed nimi las. - Przedtem… zawsze mieszkałam w mieście. Odwiedzałam moich rodziców w odległych zakątkach świata, w Egipcie, w Peru, w Chinach, ale zawsze potem wracałam na uniwersytet. - Czy tęsknisz za życiem w mieście? - Trochę, ale ta tęsknota zblakła. Jak stara fotografia w kolorze sepii, która mówi, że nic już nie jest takie same. Obie skierowały się w stronę drzew, buty pozostawiały na śniegu charakterystyczne ślady. - Obserwowałam doniesienia na temat epidemii. - Im bardziej Sieć się degraduje - powiedziała Sascha, a jej umysł wypełnił się bolesnymi obrazami, które widziała dziś rano w wiadomościach - tym gorsze są efekty uboczne, dla wszystkich, nie tylko dla Psi. - We wszystkich głównych miastach populacje ludzi, Psi i zmiennokształtnych mieszkały obok siebie, często w tych samych budynkach. Kiedy infekcja przychodziła po swoje ofiary nie dyskryminowała nikogo… nawet wtedy, gdy ofiary były zbyt małe, żeby walczyć. Jak tylko Sascha zrozumiała prawdziwy horror tego, co miało miejsce w ciemnościach nocy, obudziła Nayę. Trzymała w ramionach swoje słodkie dziecko, ciepłe, żywe i bezpieczne, płakała za rodziców, którzy nie z własnego wyboru stali się potworami i za niewinnych, którzy zostali zmasakrowani, ramiona Lucasa mocno obejmowały je obie. Przełykając, żeby rozluźnić na nowo powstały węzeł w gardle, powiedziała: - Wielu z pierwszych reagujących zostało wyeliminowanych, gdyż nie udało im się uniknąć psychicznych ataków zakażonych, nawet kiedy zespoły Krycheka robiły wszystko co w ich mocy, żeby otoczyć ich dodatkowymi tarczami ochronnymi.

- Przeczytałam własną książkę, aby pobudzić pamięć. - Alice dotknęła dłońmi chronionymi przez rękawiczki sopli zwisających z gałęzi powyżej. - I rozumiem, dlaczego wpędziła cię ona we frustrację. Opuściłam w niej tyle szczegółów. - W tamtym czasie było to prawdopodobnie rozsądne działanie - stwierdziła dyplomatycznie Sascha, choć niejednokrotnie w rozpaczy rzucała książką po pokoju. - Nie wiem. - Alicja objęła się ramionami, ale jej wyraz twarzy pozostał zamyślony. - To była moja pierwsza książka. Prawdopodobnie nie byłam w stanie udowodnić swojej pierwotnej tezy. - Przesunęła dłonią po włosach i znieruchomiała. - Cholera. Ciągle zapominam, że moje włosy odrastają. Czuję się jak cholerny chudy jeż. Sascha miała przeczucie, że właśnie teraz po raz pierwszy widzi przebłysk prawdziwej Alice Eldridge. Inteligentnej kobiety, mającej dystans do siebie, z dużym poczuciem humoru, które zapraszało słuchaczy do wspólnego śmiechu. - Jesteś cudowna. - Zbyt chuda, tak, ale z niesamowitą figurą o skórze coraz bardziej pokrywającej się złotym połyskiem i bujnymi ustami. - Uważaj na wilki. Prawdopodobnie zaczną robić podstępne rzeczy, takie jak przynoszenie jedzenia i zanim się zorientujesz będziesz w środku tańca godowego. Gdy oczy Alice zwęziły się, Sascha pomyślała ze smutkiem o świecie, który ukradł jej życie, jakie miała przeżyć. - To już się zaczęło? - Właśnie zastanawiałam się nad tym nagłym przypływem zainteresowania moimi ulubionymi potrawami. - Ale po chwili zirytowany uśmiech Alice odpłynął w surowym smutku. - Dla mnie - wyszeptała - nie minęło ponad sto lat. To było wczoraj. A wczoraj miałam rodziców, przyjaciół i karierę. Wczoraj kochałam potężnego udręczonego człowieka, który był moim partnerem od czasów dzieciństwa i który roztrzaskał moje serce na kawałki. - Alice. - Sascha objęła dłonią ramię drugiej kobiety w niemym współczuciu. Uczona nie wyrwała się. - Czasem, kiedy zaczynam myśleć o moich badaniach, miewam przebłyski - ochrypły głos, staranne dobrane słowa - ale to jeszcze nic konkretnego. - Odwróciła się twarzą do Saschy. Chciałabym pojechać do Nowego Jorku. Sascha przystanęła. - Czy jesteś tego pewna? - To była jedyna reakcja, na którą nie była przygotowana. - To może wiązać się z niebezpieczeństwem. - Nie martwi mnie niebezpieczeństwo, Sascho. Nie martwi mnie nawet śmierć. Martwię się, że jeśli się nie pospieszę, nigdy nie zacznę znowu żyć.

ROZDZIAŁ 46 Nazywają to Niebem. Zie Zen do Vasica Vasic obudził się w tej samej chwili co Ivy. Kobieta przytuliła się do jego ciepłego ciała, przeciągnęła sennie i potarła policzkiem o jego klatkę piersiową. On z kolei pieścił palcami jej biodro, rozkoszując się przyjemnością wynikającą z przebudzenia się u boku swojej empatki. - Dzień dobry - wyszeptała ochrypłym głosem. To była pieszczota, którą poczuł na całym ciele. Obracając się na bok, pogłaskał dłonią jej włosy, spoglądając w półotwarte senne oczy. - Dzień dobry. Leniwy, czuły uśmiech, który złapał go za serce i nie chciał puścić. - Wypaliłam się, co? - Musiałaś odpocząć - odpowiedział Vasic. A potem pocałował ją. Ivy odpowiedziała z bujną hojnością, która działała na niego jak narkotyk. Oddając pocałunek, jednocześnie przesunęła ramiona na jego szyję i uginając jedną nogę w kolanie, sprawiła, że wsunął się między jej uda. A on odwzajemnił się z całą swoją namiętnością. Dopóki nie spotkał Ivy, nie rozumiał, jak bardzo był głodny dotyku. Teraz to ona była jedyną osobą, która mogła złagodzić przeszywający ból tej potrzeby. Dotykając jej swoim językiem w sposób, który jak zauważył sprawiał przyjemność, zacisnął dłoń na jej piersi. Drgnęła. Zatrzymał się, ale nie zabrał ręki. - Nie? - Dotykanie jej w ten sposób dawało mu rozdzierającą przyjemność seksualną, ale nie chciał robić niczego, co sprawiałoby Ivy ból. - Tak. Chwyciła go za włosy, pociągnęła w dół i zainicjowała kolejny pocałunek. Był głębszy, cieplejszy i dzikszy niż poprzedni, ręka Vasica zacisnęła się mocniej na piersi, Ivy pieszcząc ją i drażniąc pocałunkami, co prawdopodobnie spowodowało, że przenieśli się najpierw na pustynię a potem w odległy górski zakątek. Sfrustrowany potarł szczękę, zacisnął zęby i sprowadził ich z powrotem do domu. - Muszę porozmawiać z Juddem - stwierdził, zmuszając się, do oderwania rąk od niej. - Do tej pory musiał już zorientować się, jak rozwiązać ten problem.

Klatka piersiowa Ivy wznosiła się i opadała w nierównym rytmie. - Tak. - Zacisnęła dłonie na pościeli. - Nie chcę więcej tego przerywać. Vasic też nie chciał. Jego penis był twardy jak żelazo, wilgotne ciepło pomiędzy udami Ivy kusiło go nawet przez ubranie. Chciał jej tam dotknąć, skórą do skóry, chciał posmakować, objąć w posiadanie. Odsuwając się od niej, zanim znów spontanicznie zainicjowałby teleportację w jakieś niegościnne miejsce, usiadł na skraju łóżka plecami do niej. Patrzenie na nią potarganą od snu i dobrze wycałowaną nie sprzyjało koncentracji. Za sobą usłyszał szeleszczące dźwięki i ciche, zmartwione pytanie. - Infekcja… jak wygląda sytuacja? - Źle, ale przez ostatnie trzy godziny był spokój. - Przesunął obiema rękami po włosach, wiedząc, że nawet jeśli w tej sekundzie piekło pochłonie cały świat, to on miał jeszcze coś do zrobienia. Jeśli tego nie zrobi, Ivy pozostanie sama w ciemnościach a to było nie do przyjęcia. Przechylając się, wziął ją za rękę. - Po śniadaniu jesteśmy umówieni na spotkanie. Palce Ivy zacisnęły się na jego dłoni. - Z kim idziemy się zobaczyć? - Z człowiekiem o imieniu Samuel Rain. * Pełna nadziei Ivy prawie wyskakiwała ze skóry, czekając na powrót Vasica i swoją teleportację do miejsca, którego wizualne współrzędne wcześniej otrzymali. Tk odmówił zabrania jej ze sobą, dopóki nie sprawdzi, czy to miejsce jest bezpieczne, facet miał nad wyraz rozwinięte poczucie odpowiedzialności, a ochranianie jej traktował bardzo poważnie. - Lubię to w nim - szepnęła do Królika, który siedział nadąsany w koszu, zdając sobie sprawę, że oni znowu gdzieś idą i zostawią go samego. Nawet ulubiony przysmak nie poprawił mu nastroju. Ivy uklękła i pogłaskała go. - Obiecuję, że jak wrócimy, pójdziemy z tobą na spacer. Vasic za chwilę odstawi cię razem z Adenem do Centralnego Dowództwa Strzał, więc nie będziesz sam. - Ledwie zdążyła się cofnąć, gdy pojawił się Vasic. - Króliku - powiedział, a pies natychmiast do nich podbiegł. Vasic dotknął dłonią dolnej części pleców Ivy. - Myślę, że twój zwierzak będzie mile widziany.

- Nasz zwierzak. - Ivy uśmiechnęła się, uświadamiając sobie, że Królik stojący obok Vasica znieruchomiał. Ich mądry piesek nauczył się już o teleportacji tyle, że nie drgnął aż do momentu, kiedy stanęli na aksamitnie zielonym wypielęgnowanym trawniku bez najmniejszego śladu śniegu. Trawnik rozciągał się na tyłach rozległego wspaniałego domu w kolorze kremowej bieli. Utrzymany był w stylu architektury kolonialnej, ale ściany zbudowane były ze szkła, w słoneczne dni, takie jak dziś, naturalne światło zalewało jego wnętrze. Dzięki szeroko otwartym na trawnik drzwiom, zielona przestrzeń wydawała się być przedłużeniem domu. Na trawie ustawione były meble ogrodowe, aby stworzyć wygodne miejsca do siedzenia. Trawnik był tylko jednym z elementów krajobrazu. Kilka ścieżek zniknęło za żywopłotem i naturalnie pojawiającymi się skupiskami drzew; w oddali widać było łagodnie pofałdowane pagórkami, więc nie można było stwierdzić, jak rozległa była cała posiadłość. Ivy nie potrafiła określić, gdzie się w tej chwili znajdowali. Nie była w stanie usłyszeć żadnych dźwięków przejeżdżających pojazdów, ani tym bardziej zobaczyć jakichkolwiek wskazówek, mówiących o znajdującej się w pobliżu cywilizacji. Temperatura powietrza i liście na drzewach nie mówiły zbyt wiele o ich lokalizacji poza tym, że znajdowali się na tej samej półkuli co Nowy Jork, ale w bardziej umiarkowanym klimacie. Pomimo że cały obszar był wolny od śniegu, nadal potrzebowała płaszcza, który włożyła na siebie razem z dżinsami i białym przylegającym swetrem, ale to mogło się zmienić, kiedy słońce przesunie się wyżej na niebie. Pomimo chłodu ludzie siedzieli cicho, niektórzy w grupach, kilku samotnie. Wszyscy byli ubrani w zwykłe cywilne ubrania. Część z nich czytała, inni patrzyli w przestrzeń, jeden kiwał się w przód i w tył… ale nikt nie był odizolowany. Mężczyźni i kobiety, którzy jak zakładała byli opiekunami, spokojnie przemieszczali się od osoby do osoby, od grupy do grupy, nigdy się nie narzucali, ale zawsze zwracali uwagę na potrzeby pacjentów. Ivy zauważyła również dotknięcia ramion, dłoni. - Zakotwiczanie - powiedziała głośno. - Te dotknięcia mają przypominać pacjentom, gdzie i kiedy się w tej chwili znajdują. - Prawdopodobne - odpowiedział Vasic - biorąc pod uwagę, że większość z nich to uszkodzeni F-Psi. Jasnowidze, jak pamiętała Ivy, zawsze należeli do grupy wysokiego ryzyka, a szaleństwo szło w parze z ich niezwykłym darem. Chwilę później jedna z opiekunek podeszła do nich. Miała na sobie prostą szarą sukienkę i bladożółtą koszulę, Jej złoto brązowe włosy uczesane były w jeden schludny warkocz, a skóra miała ciepły odcień karmelu. Emanowała poczuciem spokoju i odpowiedzialności, co sprawiło, że Ivy zdała sobie sprawę, że kobieta ta nadzorowała cały kompleks.

- Jestem Clara Alvarez - powiedziała. - Zarządzam Niebem. Anthony przekazał, że mamy się was spodziewać. Palce Vasica musnęły biodro Ivy. - Jestem Vasic, a to Ivy. - Skłonił się w stronę, gdzie ich pies obwąchiwał buty Klary. - To jest Królik. Kobieta pochyliła się do Królika, wyciągając rękę w cienkiej czarnej rękawiczce. Ivy wcześniej widziała już podobne rękawiczki. Marszcząc brwi, próbowała sobie przypomnieć gdzie. - Rękawiczki… - Ona musi być J-Psi - podpowiedział Vasic. - Oczywiście. - Ivy widywała Psi Sprawiedliwości w czasach, kiedy wraz z rodzicami mieszkała w Waszyngtonie. Nie wiedziała, dlaczego noszą rękawiczki, ale zakładała, że miało to coś wspólnego z pogarszającym się stanem tarczy mentalnej. Clara jednakże nie wyglądała w jakikolwiek sposób na zestresowaną, jej spokój działał kojąco na zmysły Ivy. - Chodźcie za mną - powiedziała i poprowadziła ich ścieżką leżącą po lewej stronie. - Samuel woli siedzieć w ogrodzie różanym, nawet o tej porze roku, kiedy rośliny nie są niczym więcej niż sterczącymi patykami. Kiedy tak szli, powiedziała: - Przedstawię was, a potem odejdę. To czy zdecyduje się z wami rozmawiać, czy też nie zależy do niego, od czasu przebudzenia ze śpiączki właściwie cały czas milczy. - Zatrzymała się obok wyblakłego sosnowego stołu, na którym leżał mały czerwony przybornik, spojrzała na Vasica. - To jest osobisty i nieco dziwnie zaopatrzony, przybornik który odzyskaliśmy z domu Samuela. Jednak do tej pory nie próbował nawet go dotknąć, na wszelki wypadek jednak zapisz sobie w pamięci jego obraz, dzięki czemu będziesz mógł w każdej chwili przywołać go. - Zrobione. - Nie naciskaj na Samuela - kontynuowała Clara, kiedy znowu ruszyli. - Może się okazać, że on już nie posiada umiejętności i wiedzy, których potrzebujesz. - Urwała, utkwiwszy w nim spojrzenie swoich ciepłych brązowych oczu, które były w tej chwili śmiertelnie poważne. On był kiedyś genialnym, utalentowanym człowiekiem, rozumiesz. Jeśli stracił to i zdaje sobie sprawę z rozmiarów tej straty, może po prostu nie chcieć ponowne spojrzeć w twarz tej części swojego życia. Ma do tego prawo. - Jesteś w stosunku do niego bardzo opiekuńcza. - Ivy czuła głęboki szacunek do drugiej kobiety. - Czy jesteś z nim blisko? - Nie w romantycznym znaczeniu. Mój mąż mógłby mieć coś przeciwko. - Po wygłoszeniu tego zaskakującego i raczej ironicznego komentarza, Clara zaczęła iść dalej. - Ale widzę

w Samuelu coś znajomego. - Psi Sprawiedliwości mają wyraźnie określoną datę przydatności do użycia - powiedziała z nieczytelnym wyrazem twarzy. - Ja w tej chwili żyję swoim drugim życiem, ale wielu z nas nigdy nie będzie miało takiej szansy. Dlatego nie chcę zabierać drugiej szansy na życie Samuelowi, zmuszając go do konfrontacji pomiędzy człowiekiem jakim jest teraz, a człowiekiem jakim był kiedyś. - Silne stwierdzenie, mimo że Clara nie podniosła głosu. - Jego wartość jako człowieka nie jest mniejsza; jest po prostu inna. - Rozumiemy. - Ivy nie dziwiła się już, dlaczego Anthony Kyriakus wybrał tę kobietę do zarządzania Niebem. Ona była niezwykłym cichym wojownikiem. - Nie zaszkodzimy mu - powiedział Vasic do Clary. - Po prostu z nim posiedzimy, aż stanie się jasne, czy on życzy sobie z nami rozmawiać, czy woli, abyśmy odeszli. Clara skinęła głową i poprowadziła ich wokół żywopłotu do uśpionego ogrodu różanego. Po drugiej stronie, na ławce znajdującej się w cieniu zawsze zielonego drzewa o rozłożystych gałęziach i cienkich igłach, siedział szczupły mężczyzna tuż po trzydziestce. Ubrany był w jasne spodnie i prostą niebieską koszulę, kosmyki jego ciemnych blond włosów potargane były przez wiatr, a obok na ławeczce leżało coś, co wyglądało na mocno używaną kurtkę. Mężczyzna patrzył na ogród przez staroświeckie druciane okulary. Było to niezwykłe w czasach, kiedy każda wada wzroku mogła zostać bez problemu naprawiona, ale Ivy nie odniosła wrażenia, że nosił je bez potrzeby. - Samuelu. - Gdy dotarli, Clara dłonią w rękawiczce dotknęła jego ramienia. - To są goście o których ci wcześniej mówiłam, Ivy, Vasic i Królik. Brak reakcji. Rzucając im kolejne uroczyste spojrzenie, ponownie podkreślające podstawowe zasady, Clara odeszła. Ivy wzięła głęboki oddech wciągając do płuc rześkie powietrze, boleśnie świadoma, że nie mogła wyczuć Samuela Raina na poziomie empatycznym. Miała wrażenie, jakby on schował się tak głęboko w sobie, że przestał istnieć. - Hau! - Królik upuścił patyk u jej stóp. - Króliku. - Zawołała z uczuciem Ivy i schyliła się, żeby go podnieść. - Skąd to masz? Jeśli zniszczysz ten ogród oboje będziemy mieć kłopoty. Vasic był tym, który odpowiedział. - Widziałem, jak znalazł go pod drzewem. Zerkając na Vasica, przemówiła telepatycznie: Może będzie lepiej, jeśli odsuniemy się trochę od pana Raina? Vasic podniósł patyk.

- Chodź, Króliku - powiedział, prowadząc ich podekscytowanego psa na lewą stronę ogrodu różanego i dalej do prostokątnego porośniętego jedynie trawą terenu. To miejsce nadal było w zasięgu wzroku Samuela, ale nie bezpośrednio przed nim. Przechadzając się pomiędzy uśpionymi różami i zerkając na bawiących się swojego mężczyznę i psa, Ivy odczytywała napisy i oglądała zdjęcia na niewielkich karteczkach umieszczonych przy każdym krzaczku, bujne brzoskwiniowe róże posadzono obok żółtych, które z kolei rosły obok seksownie czerwonych. W tym momencie zdecydowała, że w swoim domu, który będzie miała razem z Vasiciem, założy ogród kwiatowy. - Czy sądzisz że będziesz mógł zamieszkać w sadzie? - To było miejsce, które najbardziej kochała, ale z Vasiciem mogła zamieszkać wszędzie. - Mój dom jest tam, gdzie ty, Ivy. Cofając się, podeszła, aby przyłączyć się do niego i prawie zamarła, kiedy Królik przebiegł przez ogród i upuścił patyk przed Samuelem Rainem. Gdy mężczyzna nie zareagował, Królik trącił go swoją głową. Jej serce roztopiło się. - Chodź tu, Króliku - zawołała, klepiąc dłonią w udo. - Samuel nie chce dzisiaj bawić się z tobą. Królik spróbował jeszcze raz, szturchając głową nogę Raina, ale po chwili podniósł patyk i pobiegł do nich. Gdy biegł do Vasica, Ivy podniosła wzrok… i zobaczyła, że oczy Samuela Raina wpatrywały się w Strzałę. Puls Ivy przyspieszył, ale ona sama nie wykonała żadnego ruchu. Dopóki inżynier nie wstał i nie ruszył w stronę Vasica. Obrała inną drogę i dotarła do celu w tym samym czasie. Nie mówiąc ani słowa, Samuel Rain złapał Vasica za rękę, na której była zainstalowana rękawica i spojrzał na niego. - Czy ty jesteś szalony? - Zapytał tonem tak ostrym, że mógłby nim pokroić rozmówcę. - Ona nie jest gotowa do integracji z ludźmi. - Kiedy się zgodziłem na integrację, byłem bliski autodestrukcji - odpowiedział Vasic. - Ale teraz już nie jestem. Możesz ją usunąć? Inżynier rzucił mu pełne niedowierzania spojrzenie. - Mam uszkodzony mózg, idioto. Nie chciałbyś, żebym grzebał w twoim ciele. - W tej chwili wydajesz się zupełnie sprawny. Uderzając lśniącą czarną skorupę rękawicy swoimi palcami, Samuel Rain powiedział: - Otwórz to. Vasic nie drgnął, ale pancerna osłona rozsunęła się na boki, aby odsłonić panel sterowania. Rain patrzył na niego przez chwilę.

- Interfejs jest kreatywny. Muszę zobaczyć jego wnętrze. - Rozejrzał się z roztargnieniem. Cholera, gdzie są moje narzędzia? - Tutaj. - Vasic przekazał mu przybornik. Biorąc go bez komentarza, inżynier postawił go na ziemi. - Nie dotykaj, Króliku - powiedział i wyjął delikatne narzędzie laserowe. Kilka dotknięć i panele interfejsu rozsunęły się. - Zamknij oczy, Ivy. Ivy swoimi dłońmi ujęła drugą rękę Vasica i pocałowała ją. To ty. Kocham każdą część ciebie. Długa przerwa, zanim podniósł rękę. Przytuliła się do niego, a Królik węszył wokół zestawu narzędzi, nie dotykając go jednak. Przygotowała się psychicznie na stanięcie twarzą w twarz ze śmiertelnym zagrożeniem życia Vasica i spojrzała. Nie wiedziała, czego tak naprawdę miała się spodziewać, ale to, co zobaczyła, było zdumiewającą symetrią między człowiekiem i maszyną. Delikatne iskrzące się przewody przeplatające się z mięśniami, ścięgnami i kośćmi, tak cienkie włókna, że prawdopodobnie nie wszystkie były widoczne gołym okiem. - To nie powinno być tak piękne - powiedziała do Vasica, gniew na nowo zapłonął w jej sercu. Jego palce zacisnęły się wokół jej szyi. - Czy będziesz na mnie zła przez całe nasze życie? Przytaknęła. - Powinieneś był na mnie poczekać. - Nigdy nie odważyłbym się nawet śnić o tobie, Ivy. Nigdy nie myślałem, że mężczyzna taki jak ja zasługuje na tak wspaniały dar. Głaszcząc jego klatkę piersiową, powiedziała: - Wiesz, ty też jesteś moim darem. Cieszę się każdą chwilą i każdym dniem spędzonym z tobą. Nawet wtedy, kiedy jestem na ciebie naprawdę zła. Przed nią okulary Samuela Raina mieniły się w słońcu i poniewczasie zdała sobie sprawę, że w ogóle nie były staroświeckie, były narzędziem pozwalającym mu widzieć na poziomie mikroskopowym. - Kretyni. - Inżynier zamknął panel interfejsu i skinął na Vasica, aby ten zamknął pancerz ochronny. - Kradną wyniki mojej pracy i myślą, że będą wiedzieć, co z nimi dalej zrobić. Jak małpy, którym wydaję się, że potrafią zaprogramować system komputroniczny.

- Czy możesz to naprawić? - Zapytał Vasic. - Nie, mam uszkodzony mózg. - Po tym stwierdzeniu, odłożył narzędzia, zatrzasnął przybornik i podniósł go. - Wróć jutro. Ivy patrzyła za odchodzącym inżynierem z nadzieją. - On jest albo szalony, albo genialny. - Często jedynie cienka linia oddziela jedno od drugiego. -I - Rain obejrzał się przez ramię - przyprowadź psa!

ROZDZIAŁ 47 Anchorage, Nowy Jork, Rio, Kapsztad, Seattle, Osaka, Dubaj i Chengdu, wszędzie tam pojawiły się ogniska infekcji. A tempo w dalszym ciągu wzrasta. Transmisja na żywo, Latarnia Sieci Psi Kiedy Ivy i Vasic wrócili do miasta, Lucas Hunter i Sascha Duncan, jak również Alice Eldridge, już tam byli i współpracowali z Jayą i Abbotem. Pozostawiając empatki zajęte rozmową, Vasic postanowił skorzystać z chwili względnego spokoju i zorganizować inne ważne spotkanie. Ufał Abbotowi całkowiecie, a Lucas spoglądał na Ivy z opiekuńczością, która prawdopodobnie wynikała z miłości lamparta alfa do własnej partnerki, również empatki. - W razie pojawienia się problemów, natychmiast się ze mną kontaktujcie - powiedział im obu. - Wrócę w mgnieniu oka. Uzyskawszy ich zgodę, przeniósł się w odosobnione miejsce w górach Sierra Nevada i wysłał Juddowi obraz potrzebny do teleportacji, żeby porucznik Śnieżnych Tancerzy i były Strzała mógł do niego dołączyć. - Dziękuję za spotkanie - powiedział, kiedy minutę później pojawił się drugi mężczyzna. - Nie masz za co dziękować. - Mierzwiąc dłonią włosy, aby usunąć śnieg, który spadł na niego z pobliskiej gałęzi, Judd zrobił krok w stronę Vasica. Pokrywa śniegu pomiędzy drzewami nie była tak gruba jak na otwartym terenie, więc ich normalne obuwie było więcej niż wystarczające. Judd rzucił Vasicowi zamyślone spojrzenie. - Zdajesz sobie sprawę, że nikt nawet nie podejrzewa, że masz wizualną kotwicę w tej części gór. - Nigdy nie miałem zamiaru używać jej w agresywnym celu. Lubię spokój. - To było jedno z najodleglejszych części rozległego terytorium Śnieżnych Tancerzy. Vasic znalazł je przypadkowo, obraz, który kiedyś otrzymał do rutynowej teleportacji, pasował również do tego miejsca. Takie przypadki były niezwykle rzadkie i Vasic doświadczył ich tylko dwukrotnie. - Też lubię ciszę. - Para z oddechu Judda była widoczna w krystalicznie czystym powietrzu. Przychodzimy tu z Brenną. - Uśmiechnął się. - Ostatnio rozegraliśmy walkę na śnieżki. Vasic nie zrozumiałby tego, gdyby wcześniej nie spotkał Ivy. Teraz zastanawiał się, czy Ivy ucieszyłaby zabawa na śniegu. Królika z pewnością tak. - Muszę ci zadać kilka bardzo osobistych pytań. Judd sięgnął po śnieg i zrobił z niego kulkę.

- Przez cały czas miałem nadzieję, że ktoś z oddziału dotrze do punktu, w którym tego typu dyskusja będzie konieczna. Prostując się, rzucił śnieżką przed siebie. - Pytaj. - Jak kontrolujesz telekinezę podczas intymnych sytuacji z twoją partnerką? - Na początku zniszczyłem cholernie dużo mebli, w tym dwa łóżka. - Spojrzał zaciekawiony A co ty robisz? - Podróżuję dookoła świata. Judd patrzył przez chwilę, a potem zaczął się śmiać, złote plamki w jego oczy błyszczały w brązowych tęczówkach. Vasic nie mógł sobie wyobrazić siebie śmiejącego się, ale wyglądało na to, że Judd robił to w sposób naturalny, więc może była to umiejętność, której mógł się nauczyć. - Przepraszam - powiedział drugi Strzała, kiedy mógł już mówić. - Po prostu wyobraziłem sobie, co zrobiłaby mi Brenna, gdybym teleportował nas w jakieś publiczne miejsce w trakcie dzielenia intymnych przywilejów skóry. - Wsunął ręce w kieszenie swoich dżinsów, które miał na sobie razem z czarnym swetrem i czarną kurtką z syntetycznej skóry. - Jak chronisz siebie i Ivy w takich momentach? - Zdołałem zdalnie ukierunkować się na odległe lokalizacje - powiedział Vasic - ale oczywiście nie mogę pozostawić tego przypadkowi. - Wyprostował mankiet własnej skórzanej kurtki, jej krój różnił się nieco od kroju kurtki Judda, ale poza tym obaj ubrani byli identycznie. - Ivy twierdzi, że moje cywilne ubrania są jednolite. Judd skrzywił się. - Syntetyczna skóra zapewnia doskonałą ochronę przed nożami, a drelich jest bardzo mocny. - Dokładnie. - Ich cywilne ubrania miały sens. - Krychek testuje nowy materiał kuloodporny, który również odchyla pewien poziom ognia laserowego. - Vasic już zamówił płaszcz z tego materiału dla Ivy, choć Krychek zaoferował go jedynie na potrzeby oddziału. Zamiast jednak odrzucić wniosek Vasica, kardynalny zamówił płaszcz w trybie przyspieszonym. - Powinieneś załatwić taki sam dla Brenny. Judd skinął głową. - Muszę porozmawiać z Kalebem o większym zamówieniu dla stada. - Zatrzymując się na skraju urwiska, spojrzał na rosnące poniżej ośnieżone jodły. - Tak jak mówiłem, połamałem wiele mebli - kontynuował skupiony. - Wtedy kupiliśmy łóżko z ramą z tytanu, a ja wygiąłem ją, choć przynajmniej potem mogłem ją wyprostować z powrotem, aż naprężenie nie stało się

zbyt silne. Kiedy robiliśmy to na zewnątrz, połamałem kilka drzew i spowodowałem pęknięcia wielu głazów. Vasic wcześniej nie rozważał pomysłu wyboru miejsca na seks na dworze. Jego ciało jednak zdecydowało, że pomysł jest niezły. - A teraz? - Wymyśliłem kilka sztuczek - powiedział mu Judd. - Ale też nauczyłem się rzeczy, które działały najlepiej u innego Tk o gradiencie powyżej dziewięciu. - U kogo? - O ile Vasic wiedział, z telekinetyków o wysokim gradiencie tylko Judd i Kaleb złamali warunkowanie. - Zastanów się. Vasic osobiście znał lub przynajmniej wiedział o każdym silnym Tk na świecie. Biorąc pod uwagę historię Judda i Krycheka, zdał sobie sprawę, że nieznany Tk musiał znajdować się w bardzo odizolowanym środowisku, które w pewnym stopniu zachęcało do złamania Ciszy… albo jego warunkowanie już od samego początku było problematyczne. - Stefan. - Telekinetyk o gradiencie dziewięć i siedem dziesiątych pełnił stałą służbę na usytuowanej w głębinach morza stacji Alaris. - Był bardzo ostrożny. - Jest jednym z nas. - Tak. - Stefan zostały usunięty ze szkolenia Strzał z powodu problemów psychologicznych, które uczyniły z niego telekinetyka o mniejszej przydatności i mniejszej wiarygodności. W przeszłości przez pięć lat wspierał ucieczki z szeregów Strzał, organizując fałszywe wypadki, które oficjalnie kończyły się śmiercią. - Jaki jest sposób Stefana na rozwiązanie tego problemu? - Trzeba nauczyć swój mózg, aby radził sobie z bodźcami seksualnymi - powiedział mu Judd. - Po zainicjowaniu Ciszy uczono nas, jak utrzymać dyscyplinę nawet pod przymusem, w tym po poddaniu ciężkim torturom. Jednak żadnego z nas nie uczono, jak radzić sobie z przyjemnością, zwłaszcza skrajną przyjemnością w prawdziwym bliskim kontakcie. - Nie było takiej potrzeby. - Dysonans spowodowałby paraliż jeszcze zanim ktokolwiek dotarłby tak daleko. - Dokładnie. Oznacza to, że mamy w ty miejscu białą plamę, co oznacza również, że nie mamy żadnych złych nawyków lub szkolenia do pokonania. Ten ostatni aspekt, pomyślał Vasic był bardzo ważny. - Nie musimy dzielić naszej uwagi, aby zapobiegać poprzedniemu programowaniu. Judd skinął głową.

- Teraz w przypadku braku jakichkolwiek innych wskazówki, twój umysł powraca do najbardziej instynktownych aspektów zdolności. Dla większości telekinetyków są to przypadkowe zniszczenia. - Mężczyzna rzucił mu szybkie rozbawione spojrzenie. - Ty jesteś wyjątkowy, ale obowiązują cię te same zasady. - Mógłbym wytrenować swój mózg, tak aby przenosić się tylko w niektóre miejsca. Naprzykład z jednego łóżka do drugiego. - To nie jest najlepsze rozwiązanie, ale zawsze lepsze niż znalezienie się na lodzie lub na skałach. - Istnieją inne opcje. - Judd odsunął kosmyki włosów, które opadły mu na czoło. - Twoja podstawowa umiejętność to nadal Tk, więc powinieneś być w stanie nauczyć się, aby w ogóle nie dochodziło do teleportacji. Ani Stefan, ani ja - kontynuował - nie jesteśmy w stanie całkowicie utrzymać kontroli podczas dzielenia przywilejów skóry z naszymi partnerkami. Może gdybyśmy uczyli się od dzieciństwa… - Wątpię, żeby to mogło zmienić sytuację - przerwał mu Vasic. - Prawdziwa intymność wymaga obniżenia tarczy. -Tak. - W tym słowie słychać było oszałamiającą głębię emocji. - Tak więc, skoro nie możemy ograniczyć przypływu mocy telekinetycznej - powiedział - nauczyliśmy się przekierowywać ją w specyficzny sposób. - Do wody? - domyślił się Vasic, podążając za tokiem myślenia Judda. - Tak. Stefan jest otoczony przez morze i nawet jego siła nie powoduje niczego więcej niż kilku dodatkowych fal. - Mężczyzna zatrzymał się, żeby spojrzeć na stado dzikich wilków biegnących w poprzek położonej poniżej polany. - Robię to samo wypełniając wannę wodą i sprawiając że wyparowuje. - Uśmiech i wzruszenie ramion. - Nie mówię, że nie zdarza mi się od czasu do czasu stracić kontroli, ale to dużo lepsze niż wcześniej. I zauważyłem, że im więcej mam praktyki - śmiech w jego oczach wskazywał wyraźnie, że reżim tego treningu nie sprawiał ma trudności. - Tym lepiej kontroluję przypływ energii. Vasic zauważył genialność tego pomysłu. - Rozwiązanie Stefana wykorzystuje te same protokoły i ścieżki szkoleniowe, jakie były stosowane w Ciszy, ale z pozytywnym wzmocnieniem, seksualną przyjemnością,zamiast negatywnym. - Wykorzystał to, co było kute w bólu i torturach, nadając mu o wiele lepsze zakończenie. - To zajmuje dużo czasu, więc prawdopodobnie przez jakiś czas będziesz jeszcze podróżował - dodał Judd. - Twoja instynktowna skłonność do teleportacji jeszcze bardziej to utrudni, ale myślę, że masz dość siły i dyscypliny psychicznej, żeby odnieść sukces. Vasic zastanowił się. - Po pierwsze, będę musiał ustawić mój mózg, tak aby zapętlał się na wyizolowanych miejscach. - Przenoszenie się z łóżka na łóżko przynajmniej z początku mogło być niemożliwe, nawet zdalne wybieranie jednej lub dwóch z jego ulubionych lokalizacji

wymagałoby wielkiej staranności, ale zainspirowany pomysłem Stefana wpadł na pomysł, w jaki sposób mógł to zrobić, tak aby nie budować wszystkiego od nowa. - Wykorzystam jedną z technik zapamiętywania danych, której nas uczono - powiedział podczepię się pod ten sam system, który pozwala moim zmysłom działać, nawet jeśli śpię. Obie umiejętności były podstawowymi cegiełkami w szkoleniu Strzał. Judd przytaknął powoli. - Tak, to powinno zadziałać. Powiedz mi, jeśli odniesiesz sukces. - Oczywiście. - To mogło w przyszłości pomóc kolejnej Strzale. - Czy Stefan jest bezpieczny? - Był z nich wszystkich najbardziej odizolowany i w razie potrzeby miał niewielki dostęp do pomocy. - Tak, ale być może warto żebyś odwiedził Alaris i porozmawiał z nim. Sytuacja w Sieci zmienia się tak szybko, że jeśli coś pójdzie nie tak, powinien wiedzieć, że będzie mógł liczyć na wsparcie. - Zrobię tak. - W związku z niewytłumaczalnymi dziwactwami teleportacji, teleporterzy nie doznawali żadnych skutków ubocznych związanych ze zmianą ciśnienia przy przenoszeniu się na dno oceanu i z powrotem. Obracając się na pięcie, Judd poprowadził ich z powrotem w kierunku drzew. - Mówiłeś, że masz więcej niż jedno pytanie. - Skąd wiesz, co robić? - Vasic do tej pory zdawał się na instynkt, a Ivy nie wydawała się być niezadowolona, ale on chciał być pewien, że robił wszystko, co możliwe, żeby dać jej przyjemność… ponieważ dotyk, który ona dawała, sprawiał mu tak intensywną przyjemność, że nie byłby w stanie jej kiedykolwiek opisać. - Wyślę ci mój plik badawczy - powiedział Judd - ale wiesz, czego się nauczyłem? Jeśli jej słuchasz, wszystko będzie w porządku. Vasic pomyślał o cichych dźwiękach, jakie wydawała w łóżku Ivy, jak wbiła mu paznokcie w plecy, kiedy jej dotykał i poczuł, że jego puls przyspieszył. - Chcę tego dla innych, Judd. Ich bracia zasłużyli na takie samo szczęście, na naukę zakotwiczoną w przyjemność, a nie w bólu. Oczy Judda spotkały się z jego. - Nigdy nie myślałem, że dojdziesz do tego punktu. Cholernie się z tego cieszę. Inni też do nas dołączą, jesteśmy Strzałami. - Nigdy nie rezygnujemy z raz obranego celu - zakończył Vasic i po raz pierwszy od chwili, kiedy nauczono go tej sentencji, nie czuł się samotny w ciemnościach, ale pełen nadziei. *

Ivy i Sascha dzięki zdolności Vasica do teleportacji, spędziły sporą część dnia podróżując po całym świecie i przeprowadzając wywiady z ocalałymi, którzy nie byli empatami, natomiast Jaya i Alice pozostały w mieszkaniu i szukały wzorów wśród zebranych danych. - Ocaleni - powiedziała Jaya, kiedy spotkali się przy późnej kolacji - wszyscy mają pęknięcia w swojej Ciszy i w pewien sposób akceptują je, nawet jeżeli emocje, które dzięki temu odczuwają nie są dobre. Ivy rzuciła Abbotowi kolejny baton odżywczy, kiedy niebieskooki Strzała usiadł razem z Vasiciem i Lucasem. Trzej mężczyźni oddali miejsca na kanapie kobietom, dla siebie pozostawiając krzesła. - Kobieta z ciemności, którą widziałyśmy - powiedziała do Jayi - była taka smutna i taka zła. - To ucieleśnienie odrzucenia. - Sascha patrzyła na swoje jedzenie, ale go nawet nie spróbowała. - Cisza uczy Psi jak stłumić wszystkie emocje, ale sercem tego wszystkiego zawsze była agresja, gwałtowność i inne złe emocje, na Sieć Psi mają wpływ zarówno świadomość jak i podświadomość. Wszystkie ciemne emocje i ich brzydota, pomyślała Ivy, zostały zepchnięte na bok, pogrzebane, a z tej ropiejącej zupy urosło zakażenie. - To nie pomaga nam w znalezieniu lekarstwa. - Odsunęła swój posiłek. - Nikt nie jest w stanie wchłonąć całej gamy emocji, kiedy przez całe życie był szkolony, żeby robić coś zupełnie odwrotnego. Oczy Vasica spojrzały na nią w przeszywający sposób. - To nie był zarzut - powiedziała Ivy, przesyłając mu telepatycznie pocałunek. - Wiem. - Pieszczota w lodowatym głosie. - To nieunikniony fakt. Tak, było. Jej Strzała otworzył swoje serce dla niej, ale ciągle jeszcze toczył walkę ze swoimi ciemnymi emocjami. Złość, wściekłość, strata, to wszystko zostało uwięzione wewnątrz, jego wielkiego serca i to sprawiało Ivy ból. Ale nie mogła wydobyć tych emocji na otwartą przestrzeń. Nikt nie mógł. Tylko Vasic, kiedy już będzie gotowy. Jaya przesuwała na talerzu makaron. - Taka gwałtowna zmiana, również może spowodować wstrząs, udar mózgu czy tętniaka. - Z drugiej strony - powiedziała Alice , pochylając się do przodu - nie mogę uwierzyć, że tak mało ludzi w Sieci jest w stanie przyjąć swoje emocje. W tej właśnie chwili, jej pełen charyzmatycznej intensywności wzrok przypomniał Ivy Samuela Raina, iskra geniuszu żyła w nich obojgu i oboje zostali okaleczeni w sposób, który miał zniszczyć ten geniusz.

- Według wszystkiego, czego nauczyłam się od chwili przebudzenia - kontynuowała Alice i co Jaya dzisiaj potwierdziła, pęknięcia w Ciszy powstawały już od lat. Trzy empatki spojrzał na siebie i jednocześnie skinęły głowami. Uczona miała rację, jeśli to byłby jedyny warunek, zdecydowanie więcej ludzi powinno być odpornych na zakażenie. Podnosząc notatnik, Jaya zaczęła przewijać informacje, które uzyskali od ocalonych nieempatów. - Czegoś tu brakuje, ale nie potrafię… Słowa empatki zostały przerwane przez rozdzierający krzyk obłędu i zamieszanie, które uderzyło w pokój. Mniej niż siedem sekund zajęło Vasicowi teleportowanie Ivy, Lucasa i Saschy w inne miejsce, dwa budynki dalej, a następnie powrót po Alice, która zaoferowała swoją pomoc. Abbot już zdążył zabrać Jayę na koniec najbardziej zainfekowanej ulicy, na którym dołączyła do jednostek medycznych wezwanych w międzyczasie przez Vasica. Pozostawiwszy Alice nie daleko od Jayi, którą wraz z resztą medyków miał ochraniać Abbot, rzucił się w wir walki. Ulica zamieszkana głównie przez klasę średnią miała wiele lokali handlowych i ruchliwych miejsc rozrywki, a główna arteria komunikacyjna wykorzystywana była przez niezliczone ilości ludzi. Ludzie ci zostali teraz odcięci, walcząc rozpaczliwie o życie z zainfekowanymi, którzy wydawali się nawet nie zauważać własnych urazów. Ivy widziała człowieka, którego lewa połamana ręka zwisała u boku a on sam na oślep atakował większego od siebie człowieka. Zainfekowany upadł pod ciosem mężczyzny, ale nadal próbował wstać. Ivy cofnęła się, kiedy została uderzona telepatycznym ciosem, wystarczająco silnym, aby poczuła go w swojej głowie. Potrząsając nią, w tym samym czasie skoncentrowała się na uspokojeniu agresora. Zadziałało tak jak ostatnim razem, ale zaledwie dziesięć minut później, zaczęła odczuwać ból z tyłu powiek. Byłaby… Bardzo silny cios telepatyczny. Uderzając o ziemię na tyle mocno, aby zedrzeć skórę z policzka i dłoni, poczuła jak pękają naczynia krwionośne jej w oczach i zdała sobie sprawę, że spowodował to jakiś telepata o gradiencie osiem lub wyższym. - Cholera. - Czuję się dobrze - udało jej się powiedzieć, kiedy Sascha zwrócił na nią swoje kardynalne oczy. - To wina uderzenia telepatycznego. Sascha otarła krew lecącą z jej nosa swoim rękawem i powiedziała: - Też jeden poczułam. - Chwilę później zachwiała się. - Tym razem było to uderzenie telekinetyczne. – Przesuwając się na kolana tak, żeby nie wystawiać się na kolejne ciosy,

wpatrywała się w rzeź. - Z Lucasem wszystko w porządku - powiedziała w końcu. - Chronią go naturalne tarcze. Ivy widziała niebieskie błyski, które zostawiał laser wbudowany w rękawicę Vasica, więc wiedziała, że odpiera on podwójne ataki fizyczne i psychiczne. Jednakże, było tu tak wielu ludzi i Psi leżących na ziemi, z rękoma na uszach i rozdzierająco krzyczących, jakby ich umysły zwariowały, że trudno było powiedzieć, którzy byli zainfekowani, a którzy nie. Niedrapieżni zmiennokształtni znajdujący się w tym chaosie próbowali walczyć, ale że nie byli z natury agresywni, nie dawali sobie rady z maniakalną wściekłością podżeganą przez infekcję. Było tu po prostu zbyt wielu zakażonych w stosunku do liczby obrońców. Nawet przybycie orłów nie odwróciło biegu wydarzeń. Ivy widziała ofiary pobite ciosami pięści i inne krwawiące i upadające pod coraz brutalniejszymi atakami psychicznymi. - Terminacja pola! - To był chrapliwy krzyk. Odwracając się, Ivy i Sascha patrzyły na Alice, która biegła w ich stronę. W połowie drogi uczona zachwiała się, jakby uderzona przez telepatyczny cios, ale to jej nie powstrzymało. - Terminacja pola - wydyszała upadając na kolana obok Saschy. - Trzeba zainicjować terminację pola. Sascha, której oczy były czysto czarne z bólu przejmowanego od umierających, leżących na ulicy, ujęła twarz Alicji w swoje dłonie. - Powiedz mi, co to jest. Alice z trudem łapała oddech, podczas gdy Ivy robiła co mogła, pomimo narastającego w jej mózgu ciśnienia i zwiększającego się dudnienia powodującego mdłości. - Alice. - Sascha walczyła z chęcią potrząśnięcia uczoną, wiedząc jednak, że to nie pomoże odnaleźć Alice ukrytych w jej umyśle wspomnień. - Co to jest terminacja pola? Alice patrzył na nią niewidzącym wzrokiem, ale kiedy Sascha miała już zrezygnować i wrócić do chaosu bitwy, kobieta powiedziała: - Jako kardynalna empatka, możesz na masową skalę zablokować zdolności psychiczne innych. Serce Saschy przyspieszyło. Zmuszając się do spokoju, pośród tej grozy i bólu, który silnie oddziaływał na jej zmysły, skupiła się na Alice. To była krytyczna informacja, mogąca mieć bezpośredni wpływ na liczbę ocalonych. - W jaki sposób? Alice ze zwiniętymi w pięści dłońmi i oczyma błyszczącymi od łez pokręciła głową. - Nie wiem. Nie mogę znaleźć w pamięci tego fragmentu.

- Dobrze, dobrze. - Sascha dotknęła palcami policzka Alice, zanim ponownie skupiła swoją uwagę na walce. - Jeśli spróbuję blokować każdego - powiedziała głośno - to będzie miało również negatywny wpływ na obrońców. Więc będzie musiała skupić się jedynie na zainfekowanych, ale co miała robić? Chciała krzyczeć z bezsilności, wiedząc, że ma umiejętność, która może uratować życie tysięcy ludzi, a jak ślepiec błądzący w ciemnościach nie wiedziała jak ją uaktywnić. Obróciła się do Ivy, chcąc zapytać, czy młodsza empatka wpadła na jakiś pomysł, ale zamarła z przerażenia. Cała twarz Ivy zalana była krwią.

ROZDZIAŁ 48 - Ivy, przestań - powiedziała Sascha, używając tego samego tonu, jakim mówiła do nieposłusznych nastolatków w stadzie. - Przestań, już. - Poczuła panikę, druga kobieta mogła w każdej chwili przekroczyć granicę, powodując nieodwracalne uszkodzenia w jej mózgu. Ivy. - Ich jest zbyt wielu, Sascho - wyszeptała. - Nie potrafię ich powstrzymać. Sascha chwyciła ramię Ivy i obróciła ją w swoją stronę. - Przestań natychmiast, albo powiadomię telepatycznie Vasica. - To nie w porządku. - Wymamrotała słabo Ivy. - Tak, już dobrze, w tej chwili nie myślisz racjonalnie - spojrzała na Alice. - Czy możesz zaprowadzić ją do medyków? Przytakując, antropolog wstała i obejmując ramieniem Ivy, poprowadziła ją. Abbot zapewnił im osłonę, a także funkcjonariuszom egzekutywy utrzymującym barykadę nie pozwalającą oszalałym wydostać się na zewnątrz. Sascha patrzyła za nimi dostatecznie długo, aby upewnić się, że obie kobiety dotarły bezpieczne, zanim powróciła do swojego zadania. Automatycznie przeskanowała obszar w poszukiwaniu Lucasa. Jej uzbrojony w pazury partner walczył ramię w ramię z gliniarzami, zdejmując co bardziej agresywnych zainfekowanych, umożliwiając jednocześnie wyprowadzenie niezakażonych i rannych na zewnątrz. Vasica nie było widać, ale sądząc po spokojnie zachowującej się Ivy, teleporter był bezpieczny. - Terminacja pola - powiedziała do siebie. - Terminacja pola. Inicjacja. Próbowała każdego znanego sobie sposobu, ale oprócz kolejnego krwotoku z nosa i nasilenia się dudnienia w uszach, które ostrzegały, że za chwilę będzie wyglądała jak Ivy, nie zyskała nic. - Nie poddam się. - Odmówiła skazania swojej córki i wszystkich innych dzieci na życie w świecie ogarniętym szaleństwem. Właśnie wtedy Tk, którego wybrała, żeby na nim skupić się, teoretycznie powinien przestać atakować, jeśli to, co próbowała zrobić, zazadziałałoby, spojrzał prosto na nią… i teleportował się. Sascha nie zdawała sobie sprawy, że był aż tak silny, ale w tej chwili stała dwadzieścia stóp od niego, na widoku. Chwilę później Tk był tuż przed nią, wyciągając ręce tak, jakby chciał unieść ją w powietrzu i roztrzaskać o ciężkie wozy bojowe Egzekutywy. Upadek złamałby jej kręgosłup. Poczuła uderzenie adrenaliny. - Zatrzymaj się! - Krzyknęła równocześnie na obu płaszczyznach fizycznej i psychicznej. Nie możesz tego zrobić!

Mrugając, pchnął rękoma powietrze przed sobą. I nic się nie stało. Zachwiała się odurzona sukcesem i omal nie padła ofiarą uderzenia pięści napastnika, wymierzonej w jej twarz, ale jej partner już tam był. Lucas czystym ciosem w szczękę znokautował mężczyznę i nieprzytomnemu, ale żywemu, pozwolił upaść na ziemię. - Kociaku? - Nic mi nie jest. - Wciąż klęcząc z sercem walącym w przyspieszonym rytmie, dotknęła jego łydki. - Idź, pomóż innym. Kiedy Lucas powrócił do walki, Sascha zaczęła stosować terminację pola na małych wąskich obszarach tak, aby nie osłabić obrońców, a jednocześnie wyeliminować najgorsze zagrożenia psychiczne. W ułamku sekundy zrozumiała, że sam komunikat głosowy skierowany do poszczególnych osób nie wystarczał, aby przekonać ich, że są niezdolni do dalszego działania, konieczne było uderzenie w ich ukryty emocjonalny rdzeń. Jej nos już nie krwawił, a ciśnienie w mózgu zelżało. To było to, co zawsze powinna była robić, czynność tak naturalna i tak prosta jak oddychanie. I w tej właśnie chwili zrozumiała, dlaczego po zainicjowaniu Ciszy Rada chciała wyeliminować empatów z puli genowej. Nie tylko dlatego, że byli uosobieniem emocji, ale ze względu na to, że mogli wszystkich w każdej chwili pozbawić mocy, od radnego począwszy a na najsłabszym Psi skończywszy. * Ivy siedziała w ambulansie stojącym na tyłach, zdenerwowana z zaciśniętymi zębami i słuchała odgłosów walki, podczas gdy M-Psi informował ją, że główne naczynie krwionośne w mózgu było krytycznie bliskie pęknięcia. - Cokolwiek robisz, przestań - powiedział. - Albo następnym razem będziesz jednym z tych ciał leżących na ulicy. Zostawiając ją z tymi tępymi słowami dźwięczącymi w uszach, jak również z zaleceniami jak wykorzystywać mechanizmy kontroli bólu, aby złagodzić walenie w czaszce, odszedł zająć się kolejnymi poszkodowanymi. Jej psychiczne naprężenia wyleczą się same, choć zajmie to trochę czasu. Czasu, którego ten świat już nie miał, pomyślała siedząc w ambulansie… i zobaczyła jak Vasic powstrzymywał człowieka, który odłamaną od krzesła nogą próbował zatłuc na śmierć innego. Jej gardło wypełniło się przerażającym krzykiem, któremu nie mogła pozwolić wydostać się na zewnątrz. Był on tak silny i pełen honoru, zasługiwał na szczęście i spokój, a nie jedynie na niekończącą się walkę. - Dosyć - chciało jej się płakać - on już tyle zrobił! Niech wreszcie odpocznie. - Gdyby tylko mogła dowiedzieć się co… - Ty! To twoja wina!

Rozejrzała się wokół słysząc gwałtowny krzyk i zauważyła młodą kobietę stojącą po drugiej stronie barykady utworzonej przez wozy Egzekutywy. Miała na sobie zwykłe cywilne ubranie, ale nosiła czarną opaskę wokół nadgarstka. Podobnie jak mężczyzna stojący obok niej… i kolejny. Wszyscy troje gapili się na nią. Niebezpieczne uderzenie telepatyczne. Poczuła ból nie do zniesienia przepalający jej kręgosłup i działając w samoobronie odruchowo wyssała z nich tą całą zimną wściekłość. Została przez nią prawie całkowicie zalana, ale wiedziała, że to nie jej emocje i dzięki tej wiedzy mogła je przefiltrować i unieszkodliwić. Choć jej wzrok z powodu wcześniejszego ciosu był zamglony, zobaczyła jednak, jak napastnicy spoglądali ze zdziwieniem na siebie i korzystając z zamieszania wtapiali się w tłum. Zmartwiona, czy nie spowodowała kolejnych uszkodzeń w już wcześniej nadwyrężonym mózgu, poszła poszukać medyka, kiedy jej umysł z lodowatą ostatecznością wyłączył się. * Trzy godziny po wybuchu i dziesięć minut po ustabilizowaniu sytuacji na ulicy, Vasic położył nieprzytomną Ivy w swoim łóżku. M-Psi potwierdził, że nie miała trwałych uszkodzeń ciała i Vasic nie miał zamiaru tego zmieniać. - Zostań z nią, Króliku. Pogłaskał zmartwionego psa, potem przykrył ich oboje kocem i wyszedł do salonu, aby porozmawiać z innymi. - Ona nic już więcej nie zrobi. - Jeśli zostanie zmuszony, nie zważając na jej wściekłość, podczas następnego ataku, teleportuje ją na pustynię. - To ją zabija. Sascha nie wstając z miejsca na kanapie, gdzie siedziała ze swoim partnerem, skinęła głową. Para alfa Ciemnej Rzeki skorzystała już wcześniej z prysznica, a teraz jadła. Sascha zużyła tyle energii psychicznej, że w sferze fizycznej straciła na wadze, a jej kości policzkowe wyraźnie odznaczały się przez skórę, natomiast Lucas Hunter walczył z całą energią zmiennokształtnego ramię w ramię z Vasiciem. Alicja Eldridge leżała skulona na drugiej kanapie i spała. Uczona, której fizyczna wytrzymałość nadal była na niskim poziomie z uwagi na niedawne wybudzenie ze śpiączki, dzisiaj też się nie oszczędzała. Vasic chwycił krzesło i usiadł. Nie miał ochoty na jedzenie, ale konsumował jeden baton energetyczny za drugim z metodyczną precyzją, inaczej byłby dla Ivy bezużyteczny. - Myślałam, że znalazłyśmy rozwiązanie problemu ucisku na mózg - powiedziała Sascha z poważnym wyrazem twarzy - ale ta metoda nie działa, kiedy stosuję terminację pola. Wsunęła dłoń we włosy. - Tylu rzeczy nie wiemy, nie rozumiemy. - Jej partner podał jej do

ust kawałek pizzy, który odruchowo pogryzła i połknęła. - Zostanę i pomogę. Nie mogę wrócić do domu wiedząc… - Nie - przerwał Vasic. - Musicie wrócić na swoje terytorium. Marszcząc brwi, kiedy tylko jego partnerka rozchyliła usta do mówienia, Lucas Hunter włożył jej do ręki napój energetyczny i czekał, dopóki nie zaczęła pić, zanim zwrócił się do Vasica. - Chcesz, żeby Sascha trenowała innych kardynalnych? - Tak. - Vasic skończył swój czwarty baton energetyczny. - Potrzebujemy kardynalnych gotowych i zdolnych do przeprowadzenia terminacji pola i potrzebujemy ich szybko. Wszystko inne może poczekać. Sascha odstawiła pustą szklankę. - Mówisz o kardynalnych, którym przez całe życie mówiono, że są wadliwi i bezużyteczni powiedziała z taką namiętną siłą, że Vasic wiedział, że to samo mówiono jej. - Trochę czasu zajmie im, zanim uporają się z tym wszystkim. - Ivy prawie się dzisiaj zabiła - zauważył, jego szczęka była napięta. - Ty straciłaś jedna piątą masy ciała, a Jaya jest nadal w szpitalu. Lucas zrozumiał ciąg myślowy Vasica, jego kocie oczy rozbłysły w przytłumionym świetle salonu. - Instynkt empaty zawsze zwycięży. Co do tego Vasic nie miał wątpliwości. - Czy zrobisz to? - Oczywiście. - Sascha zacisnęła dłoń na udzie Lucasa, a w jej oczach odbijał się ból i strach pozostawionych samym sobie mieszkańców miasta. - Ale to sprawi, że zostanie tu jedynie Jaya, która jest empatką medyczną. Jeśli Ivy wyjdzie na zewnątrz, ryzykuje uszkodzenie mózgu lub śmierć. Vasic nie ufał sobie na tyle, aby nawet myśleć o utracie Ivy. - Musimy myśleć perspektywicznie. Jeśli umrzesz twoja wiedza umrze razem z tobą. - Był bezwzględny, nie myślał teraz o setkach ludzi w mieście, których Sascha mogłaby uratować, ale o setkach tysięcy, które umierały na całym świecie. - Zgaduję, że zastosowanie terminacji pola będzie wymagać specyficznych umiejętności. Nikt inny nie posiada kwalifikacji do właściwej oceny i przeprowadzenia szkoleń. Lucas przesunął palcami po policzku swojej partnerki.

- Wiem, że instynkt nakazuje ci zostać tutaj, ale Vasic ma rację - powiedział alfa. Widziałem, jak ciężko pracowałaś, aby poznać wszystkie, nawet najmniejsze okruchy wiedzy praktycznej. Wiesz więcej niż ci się wydaje. - Poza tym - podkreślił Vasic - jesteś najbardziej znaną i stabilną E na świecie. - Efektu psychologicznego, nie można było lekceważyć. - Inni kardynalni mogą mieć poczucie zdrady i odrzucenia, ale kiedy powiesz im prawdę, zaufają ci. - W porządku - powiedziała w ciszy Sascha. - Najpierw skontaktuję się z Changiem, który przeszedł już podstawowe szkolenie. Skinąwszy głową, Vasic odczekał jeszcze na tyle długą chwilę, aby jego psychiczne baterie naładowały się do pewnego poziomu, zanim sprowadził Adena do przypilnowania Ivy i teleportował parę alfa z Alice Eldridge z powrotem na terytorium Ciemnej Rzeki. Lucas i Sascha musieli tak szybko, jak to tylko możliwe, porozmawiać z wilkami o utworzeniu stałego poligonu dla empatów. Kiedy tylko Vasic wrócił, Królik zeskoczył z łóżka, podszedł do niego i zawył. Tk schylił się i pogłaskał niespokojne zwierzę. - Z Ivy wszystko będzie dobrze - powiedział. - Jestem tutaj, aby o nią zadbać. Wsuwając swoją głowę pod dłoń Vasica, Królik uspokoił się, jak gdyby zrozumiał zapewnienie Strzały, następnie wskoczył na łóżko i ponownie ułożył się wygodnie koło Ivy. Vasic dotknął jej skóry i upewnił się, że była ciepła, jej usta skrzywiły się pod naciskiem jego palców na pulsie. - Vasicu. Wstrzymując oddech na to jej senne mamrotanie, powiedział: - Śpij. Ale ona starała się unieść powieki. - Czy inni... - Nie - odpowiedział, prawie będąc w stanie czytać jej myśli. - Okazuje się, że Brigitte to kolejna empatka medycznych, ale Izajasz, Chang i pozostali są w takiej samej sytuacji jak ty. Właśnie otrzymał raport, że Izajasz miał krwawienia w mózgu i znajdował się na oddziale intensywnej terapii, ale Ivy nie musiała o tym teraz wiedzieć. Smutek w jej oczach, jedna ręka zwinięta na kocu. Ukląkł przy łóżku, głaszcząc dłonią jej policzek i szczękę.

- Śpij, abyś szybciej wróciła do sił i mogła dalej walczyć. - To ją motywowało, a on z premedytacją wykorzystał, aby pomóc jej wyzdrowieć. Nawet jeśli nie miał zamiaru w jakikolwiek sposób pozwolić jej ponownie zrobić sobie krzywdę. Ivy opuściła ciężkie powieki i zamknęła palce na jego nadgarstku. - Kocham cię. Te słowa długo jeszcze po jej zaśnięciu rozbrzmiewały mu w uszach. W końcu zmusił się do opuszczenia jej i chwilę później wszedł do salonu, gdzie czekał Aden. - Nowi kardynalni będą musieli mieć ochroną Strzał - powiedział do niego. - Organy wewnętrzne Saschy byłyby już nieodwracalnie uszkodzone, gdyby Lucas nie zorientował się, jak wiele energii zużyła i nie wmusił w nią napojów energetycznych od medyków. - Alfa Ciemnej Rzeki wiedział to, ponieważ więź, która łączyła go z Saschą, działała również na poziomie psychicznym. Vasic nie zrozumiał, jak działała ta więź. Nie mógł też pojąć zawiłości związku Kaleba Krycheka z Saharą Kyriakus, ale wiedział, że chciał tego samego dla siebie i Ivy. - Strzały - powiedział - będą musiały być przeszkolone, aby w razie konieczności wymusić na empatach zatrzymanie się i niezbędną rekonwalescencję. - Nasze zasoby ludzkie kurczą się. - Aden oparł się o ścianę. - Moglibyśmy poprosić ludzi Krycheka o przejęcie części empatów. - Nie. Nie, dopóki nie będzie już więcej Strzał, które będą w stanie podołać temu zadaniu. Kiedy w odpowiedzi Aden uniósł brew Vasic kontynuował: - Abbot nie jest jedynym, który od czasu rozpoczęcia pracy z empatami, stał się stabilniejszy. - Tak - powiedział Aden. - Niezależnie od tego, czy powstał pomiędzy nimi związek emocjonalny, czy też nie, choć najbardziej stabilni okazują się ci, którzy ze swoimi empatami są przynajmniej w przyjaźni. - Jego wzrok spoczął na Vasicu. - Ty jesteś najstabilniejszy z nich wszystkich. Vasic pomyślał o gniewie Ivy, kiedy o niego walczyła, o jej słodkiej zmysłowej hojności, jej uśmiechu i odwadze. Była jego kotwicą i jego nadzieją. To było takie proste i pełne siły. - Musimy innym w oddziale dać taką samą szansę. - Zorganizuję to. Sieć Silver Mercant funkcjonuje już na całym świecie i każdy Psi, człowiek, czy zmiennokształtny, który może wysłać pomoc, robi to. Oddział nie musi już być cały czas obecny na linii frontu, jak do tej pory. Vasic spojrzał w ciemności nocy za oknem. Strzały mogły być w stanie cofnąć się na chwilę, ale te wybuchy były jak pierwsze spadające kamienie. Gdy nadejdzie lawina każdy mężczyzna i kobieta w oddziale będzie musiał stanąć do walki. I empaci, wiedział, że staną

tuż obok nich. Jego Ivy będzie u jego boku do końca… ponieważ, prawda była taka, że nie mógł jej zamknąć w klatce, nie mógł odebrać jej własnych wyborów, bez względu na swoją wściekłość i strach. Mógłby ją przez to złamać. - Ci, którzy zaatakowali dziś Ivy. - Był w tej chwili lodowato zimny. - Czy znalazłeś ich? - To już zostało załatwione. - Nie możesz chronić mojego zdrowia psychicznego, niszcząc swoje. - Jego partner już zrobił znacznie więcej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać, utrzymując tak długo Vasica przy życiu. - To nie jest już dłużej konieczne. Aden nie odpowiedział wprost. - Odseparowana grupa w Wenecji - powiedział w zamian. -Pyta, czy nie mogłaby wrócić do czynnej służby. - Oni zawsze byli w czynnej służbie. - Po ucieczce z Sieci Psi, stosując wielką ostrożność, aby ukryć swoje ślady, grupa z Wenecji od początku swojego istnienia była tym elementem oddziału, który zbierał i dostarczał informacje dla potrzeb innych operacji Strzał. - Chcą uczestniczyć w działaniach związanych z koordynacją prac po wybuchach ognisk epidemii - wyjaśnił Aden. - Jeśli nie wydam im rozkazu, wiesz że Zaira po prostu podejmie decyzję na własną rękę. - Tak. - Ta niezależność i samodzielność, była jednym z powodów powierzenia jej operacji w Wenecji. - Zaira wie również, że nie może ryzykować rozpoznania. - Wszystkie Strzały z weneckiej grupy oficjalnie nie żyły. - Ona zaproponowała, że będą uczestniczyć w likwidowaniu ognisk zapalnych na terenie Europy, pracując w nocy, kiedy to jej ludzie będą potrzebować jedynie minimalnego przebrania. - Aden potarł czoło w niezwykłym u niego geście zastanowienia. - W Wenecji są również niektórzy z naszych najbardziej złamanych ludzi. Vasic pomyślał o Alejandro, którego mózg został tak uszkodzony przez przedawkowanie jaxu, że nie był w stanie odstąpić od wykonania polecenia, jedynym wyjątkiem, były polecenia wydawane przez Zairę. Alejandrowi nie można już było pomóc, szkody wyrządzone w jego mózgu były nieodwracalne, ale niektórym innym? - Cywile nie będą mieli żadnego powodu, zeby pytać, czy dany Strzała powinien istnieć powiedział. - Możemy próbować powoli powiązać Wenecjan z ich własnymi empatami. Aden nadal wyglądał przez okno. - To będzie wymagało ich powrotu do Sieci. Ale można to robić z ukrycia, a zespół Zairy jest na to gotowy, nawet przy obecnych problemach… ale pozostanie na emigracji, tak długo jak to będzie konieczne.

Do czasu pomyślał Vasic, aż oddziałowi nie będzie potrzebne wyjście awaryjne. To jednak może nie być możliwe. - Czy ich Sieć jest czysta? - Żadnych oznak infekcji, ale Sieć utworzona jedynie przez Strzały nigdy nie będzie zrównoważona - odpowiedział Aden. - Zaira podejrzewa, że zaczynają się pokazywać niewielkie załamania. Nie jest to jeszcze nic pilnego, a staną się zupełnie bezprzedmiotowe, jeśli powrócą do Sieci Psi. Na razie mogą nadal działać jako nasze oczy i uszy. Przywołując innego Strzałę do teleportacji, kilka minut później Aden opuścił mieszkanie, aby porozmawiać z Kalebem o konieczności stworzenia listy uśpionych kardynalnych empatów. Pozwoliło to Vasicowi skoncentrować się na Ivy. Nadal leżała pogrążona w głębokim śnie. Królik przytulał się do jej pleców, a jego małe ciałko unosiło się i opadało w takt spokojnego oddechu. Skanując ją przy użyciu rękawicy, Vasic zauważył, że uszkodzone i rozerwane naczynia krwionośne, które opatrzył wcześniej medyk, Aden sprawdził je także, wyleczyły się. Jej stan psychiczny jednak … Vasic nie mógł zapomnieć, jak wyglądała, gdy znalazł ją w ambulansie. Jego Ivy, która o niego walczyła, która nigdy nie rezygnowała, wydawała się w tym słodko-gorzkim momencie świadomości, kiedy uniósł ją w ramionach, całkowicie załamana. Z wpółotwartymi i krwawiącymi oczami, powiedziała: - Dlaczego nie mogę tego zrobić? Co, jeśli to, co zrobili mi w centrum rehabilitacji, trwale mnie uszkodziło? - Nie jesteś uszkodzona - powiedział ochrypłym szeptem, kiedy kładł się na łóżku i przytulił ją mocno. - Jesteś najsilniejszą kobietą, jaką znam. Kobietą, która niezależnie od okoliczności odmówiła poddania się. Kobietą, która pokonała odrętwienie, jakim stało się jego życie. Kobietą, dla której chciał walczyć nawet ze śmiercią.

ROZDZIAŁ 49 Rozbijane szkło, jęki bólu, szaleńcze szczekanie psa. Obudzona gwałtownie Ivy zorientowała się, że drzwi sypialni były zamknięte, a przedostające się przez szczeliny w roletach jasne światło wskazywało środek dnia. Kolejny jęk, poprzedzony głośnym łoskotem. Kiedy zsuwała z siebie koc, zrozumiała, że dźwięki te nie były echami koszmaru, ale dochodziły z niewielkiej odległości, zmusiła się do podniesienia ze stolika pistoletu należącego do Vasica i udała się w kierunku drzwi. - Vasicu? - Zostań w środku. Uchyliła lekko drzwi aby przez powstałą szparę zobaczyć, co działo się w salonie. Jej palce zacisnęły się odruchowo na śliskiej czarnej rękojeści broni. Ubrany tylko w dżinsy i buty Vasic walczył z trzema mężczyznami i wyglądało na to, że wszyscy trzej byli telekinetykami. Meble były porozbijane, w powietrzu unosił się gipsowy pył, a na wykładzinie pełno było potłuczonego szkła. Vasic krwawił, ale jakoś się trzymał, podczas gdy skamlący Królik leżał przy ścianie, a jego małe ciałko wyglądało na poważnie uszkodzone. Ivy poczuła wściekłość. Odczekawszy, aż wszyscy trzej napastnicy skierują swoją uwagę na Vasica wsunęła się cicho do pokoju, podniosła Królika i uciekła z powrotem do sypialni. - Ciii - powiedziała do swojego poszkodowanego zwierzaka, jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w takt bolesnych oddechów. - Wszystko będzie dobrze, obiecuję. - Następnie położyła go delikatnie na łóżku i wróciła do drzwi, aby zobaczyć jak jej Strzała otrzymuje fizyczny miażdżący cios w żebra w tym samym czasie, kiedy wielokrotnie telekinetycznie uderzał w przeciwników. Jej wściekłość rosła, odbezpieczyła broń. - Jayo! - zawołała telepatycznie, zdając sobie sprawę, że broń w rękawicy Vasica przestała funkcjonować. - Gdzie jest Abbott?! Kiedy nie dostała odpowiedzi, zdała sobie sprawę, że druga kobieta musiała nadal znajdować się w szpitalu, a Abbot był razem z nią. Opuścił Ivy, jak tylko pojawił się Vasic. Przyklękając na jedno kolano, aby dobrze się podeprzeć, ujęła pistolet obiema rękami, jak nauczał ją ojciec i poprzez szparę w drzwiach wycelowała, ale mężczyźni poruszali się tak szybko, że bała się przypadkowo trafić w Vasica. Drgnęła, kiedy jeden z atakujących uderzył o ścianę obok drzwi do sypialni, zobaczyła, że mężczyzna był oszołomiony, ale mimo to już podnosił się na nogi. Nie zastanawiając się zbyt

długo, strzeliła do niego promieniem lasera ustawionym na ogłuszanie. Kiedy upadł, wstrzymała oddech, oczekując uderzenia empatycznego bólu, ale nic nie poczuła. Prawdopodobnie dlatego, że jedyne co zrobiła to uśpiła go. A może dlatego, że Vasic był największym i najważniejszym elementem jej serca. Nikt nie mógł go zranić. Wracając do walki, zauważyła jak jeden z napastników wyciągnął z buta strzykawkę ciśnieniową. Vasic, odpierający ataki innego mężczyzny, był w tym momencie odwrócony do niego plecami. - Uważaj! - krzyknęła telepatycznie i ponownie strzeliła. Tym razem ogień z lasera minął cel uderzając w ścianę i przyciągając uwagę wrogiego Tk. Reagując instynktownie strzeliła po raz trzeci, ale przeciwnik uchylił się, próbując jednocześnie dosięgnąć ją swoją mocą telekinetyczną. Ivy przeturlała się, aby zejść mu z widoku, ale drzwi otworzyły się z trzaskiem i uderzyły ją mocno. Straciła oddech, ale kości pozostały całe, nadal trzymając broń w jednej ręce, szybko podeszła do łóżka i przykucnęła tak, aby sama będąc chroniona, mieć na widoku drzwi. Ale Tk nie wszedł do sypialni. Użył swoich zdolności do podniesienia łóżka, wyraźnie chcąc uderzyć nim o ścianę. Królik nadal leżał nieruchomo na narzucie. Przerażona Ivy celowo przesunęła się na linię wzroku Tk i kiedy on wytrącił jej broń z ręki, sięgnęła odruchowo do jądra strachu, które w nim wyczuwała i wzmocniła go sprawiając, że stawał się większy. I większy. I jeszcze większy. Mężczyzna upadł jęcząc, a Vasic tymczasem skończył starcie ze swoim napastnikiem. Podchodząc bliżej, ucisnął nerw na szyi mężczyzny, pozbawiając go przytomności. - Królik? Teraz, kiedy niebezpieczeństwo już minęło, z oczu Ivy popłynęły łzy, podbiegła do łóżka, na którym leżał tak cicho i spokojnie Królik. - On jest naprawdę mocno ranny. - Musiała się skupić na swoim zwierzaku, aby nie myśleć o tym, jak była bliska utraty Vasica. Przypomniała sobie nagle, że odliczanie wciąż trwało i wiedza ta jak imadło zacisnęła się wokół jej piersi, sprawiając, że ledwie mogła oddychać. - Został kopnięty. - Nie zważając na własne rany, Vasic wziął psa w ramiona i teleportował się. Kilka sekund później wrócił bez Królika. - Jest z M-Psi przeszkolonym w weterynarii. Kiwając gwałtownie głową podeszła i wtuliła się w jego ramiona, jego uścisk był delikatny. - Oddychaj, Ivy. Wymagało to dużego wysiłku, ale posłuchała rozkazu. Vasic nie powinien teraz martwić się jeszcze o nią. - Kim oni są? - Zapytała w końcu. - Czy to grupa zagrażająca empatom?

- Nie. Ci ludzie przyszli po mnie. - Rozluźnił uścisk, objął dłonią jej twarz i pocałował surowo i zaborczo. - Muszę ich przetransportować. Dotykając lśniącej od potu skóry, czując jego gorący i męski zapach, powoli dochodziła do siebie. - Nie zapomnij strzykawki. - W momencie zdarzenia zapamiętała gdzie upadła i teraz zwróciła na to uwagę. - Musimy wiedzieć, co w niej jest. Vasic podniósł strzykawkę z podłogi. - To nie potrwa długo. Przebrała się, podczas gdy on usunął z apartamentu trzech obcych mężczyzn. - Potrzebujesz lekarza - powiedziała, kiedy wrócił, a imadło wokół jej płuc zacisnęło się po raz kolejny. Zatrzymując się tylko na chwilę żeby ubrać koszulkę i kurtkę, Vasic powiedział: - Najpierw Królik - i teleportował ich do lekarza weterynarii, który zajmował się ich zwierzakiem. Spoglądając przez okienko na salę i operującego medyka, przygryzła dolną wargę. - Czy Królik próbował ci pomóc? - Naprawdę mi pomógł - Vasic objął ją ramionami. - Ugryzł jednego z napastników tuż po jego teleportacji uniemożliwiając mu zadanie ciosu. - Cały Królik. - Rozpierała ją duma, ale nie tylko tę emocję odczuwała. Wciąż jeszcze paraliżował ją strach. Uświadomiła sobie, że Królik nie był jedynym, którego dziś omal nie straciła. Odsunęła się od Vasica i kazała mu zdjąć kurtkę oraz koszulkę, żeby zobaczyć jego obrażenia. Rany i siniaki szpeciły górną część jego ciała, przystojna twarz zalana była krwią, a ciężki oddech wskazywał na połamane żebra. Gwałtowna opiekuńczość przyćmiła strach. Chodźmy do medyka. Już. - Powinnaś być teraz z Królikiem - powiedział, jakby to kończyło dyskusję. Tak się jednak nie stało. - Czy wydaje ci się, że nie myślę racjonalnie? - powiedziała. - Jak sądzisz, co się ze mną stanie, jeśli jedno z tych połamanych żeber przebije ci płuca? - Drżącymi palcami dotknęła jego piersi. - Proszę, chodźmy do medyka. - Królik w tej chwili nie potrzebował jej, a ona zrobi wszystko, żeby być przy nim, kiedy się obudzi. Vasic zacisnął dłoń na jej ręce, a jego oczy skierowały się na salę operacyjną. - Nie powinniśmy zostawiać go samego.

Niepewny uśmiech wygiął jej usta, kiedy zdała sobie sprawę, że Vasic nie tylko martwił się o nią, ale również o Królika. Ich uparty pies odnalazł drogę do serca niebezpiecznego Strzały. - W takim razie - powiedziała - dlaczego nie teleportujesz medyka tutaj? Vasic zniknął, aby powrócić z M-Psi, która miała ze sobą coś, co wyglądało na profesjonalny zestaw medyczny. Oczywiście w pierwszej kolejności szczupła brunetka zaczęła sprawdzać stan zdrowia Ivy. Empatka zgodziła się na to bez słowa, aby nie przedłużać niepotrzebnie rozpoczęcia leczenia Vasica, a M-Psi była w stanie poradzić sobie z jej zadrapaniami i siniakami w ciągu kilku minut. - Teraz ty - zarządziła niecierpliwie Ivy. Siadając w pustym ambulatorium przeznaczonym dla zwierząt, Vasic pozwolił M-Psi opatrzyć swoje połamane żebra. Ivy spacerowała między pokojem i oknem, z którego mogła obserwować salę operacyjną, informując na bieżąco Vasica o postępach zabiegu. Mniej więcej pół godziny później zdała sobie sprawę, że weterynarz robił mniej więcej to samo dla Królika, co M-Psi dla Vasica. Jej Strzała przyniósł ich psa do najlepszego lekarza weterynarii, który prawdopodobnie pracował jedynie z rasowymi końmi i innymi zwierzętami wartymi miliony. Gdyby jeszcze do tej pory nie była w nim szaleńczo i absolutnie zakochana, stałoby się to teraz. Walczyła z chęcią rzucenia mu się w ramiona i patrzyła, jak M-Psi pracowała, przesuwając rękami po jego żebrach. Kobieta miała zdolność badania urazów wewnętrznych bez pomocy urządzeń technicznych, jej dłonie w medycznych "rękawiczkach" kierowały uzdrawiającą energię w stronę Vasica, stymulując jego komórki do naprawy. Ivy skrzyżowała ramiona na piersi. - Nie mogłeś znaleźć medyka mężczyzny? Oczy Vasica złagodniały, a na ustach pojawił się cień uśmiechu. - Czy to kobieta? Nie zauważyłem. - To dobrz - powiedziała, cofając się. - I nadal tego nie zauważaj. Chwilę później Królik był już po zabiegu. - Przez kilka najbliższych dni będzie osowiały. - Poinformował weterynarz podając jej notatki z instrukcjami w jaki sposób i jak często należy podawać Królikowi leki przeciwbólowe, a także ile żywności powinien dostawać. - Jednakże, jestem pewien, że to nie potrwa długo. - Dziękuję - powiedziała Ivy, kładąc dłoń na ciepłym ciele Królika, który był jeszcze pogrążony w spowodowanym lekami śnie. Skinąwszy w odpowiedzi głową, weterynarz spojrzał w kierunku Vasica.

- Byłem mu winien przysługę, ale nigdy nie przypuszczałem, że odwdzięczę się ratując życie psa. Ivy uśmiechnęła się do Vasica siedzącego w drugim końcu pokoju, ale nic nie powiedziała. W rzeczywistości oboje nic nie mówili aż do momentu, kiedy M-Psi skończyła swoją pracę, a oni wrócili z Królikiem do mieszkania. Apartament był zniszczony, a na podłodze w salonie widniały ślady krwi. Ignorując to, Vasic ułożył Królika na jego posłaniu. - Czy wszystko z nim będzie dobrze? - zapytał, kiedy przykucnął obok legowiska psa. W odpowiedzi Ivy obróciła się w jego stronę i wtuliła w jego ramiona. Prawie pozbawiony równowagi Vasic zacisnął ręce wokół niej. - Ivy? - Byłeś tak bardzo ranny - szepnęła. Vasic ucałował jej skroń. - To nie było nic poważnego. - Przeżył znacznie gorsze rzeczy. Odepchnąwszy go równie nagle jak przedtem, wtuliła się w jego ramiona, Ivy powiedziała: - Muszę zobaczyć, że wszystko jest w porządku. Rozbieraj się. - Odpięła jego kurtkę. Zdejmij to. Nie spierając się, wstał i zsunął kurtkę, po czym zdjął koszulkę, jednocześnie zrzucając z nóg buty, które nałożył przy pierwszych oznakach obecności intruzów. Naga pierś nie była problemem, bose stopy mogły znacznie utrudnić walkę. Ivy przesunęła go bliżej okna. Szczeliny w roletach wystarczyły, aby wpuścić trochę światła słonecznego, nie wystawiając ich jednocześnie na niebezpieczeństwo. Ze staranną delikatnością dotykała każdego centymetra jego piersi. Dla niego jej dotyk był jak pieszczota, ale sądząc z jej wypowiedzi, była bardzo zaniepokojona jego obrażeniami. Kiedy przesunęła się, żeby sprawdzić jego plecy, stał nieruchomo w miejscu. - Jak mocno masz poranione nogi? - Kilka siniaków od kopnięć, nic więcej. - Nie widział powodu, żeby informować o nich MPsi, ponieważ nie wymagały unieruchomienia i same wystarczająco szybko się uleczą. - Muszę zobaczyć. - Ivy wyciągnęła rękę do górnego guzika jego dżinsów. Zatrzymując dłonią jej palce, potrząsnął głową. - To tylko siniaki. - Miał niekończącą się samokontrolę… z wyjątkiem sytuacji, kiedy chodziło o Ivy. Już teraz jego ciało reagowało na nią, penis był w pełnej erekcji, mimo że jej dotknięcia nie miały na celu działania pobudzającego.

Ivy przymrużyła oczy, a jej rzęsy rzucały na skórę miękkie cienie, rumieniec zabarwił policzki… zanim odsunęła jego ręce. - Muszę zobaczyć - szepnęła i tym razem jej głos był ochrypły. Stał nieruchomo, kiedy odpinała guziki, ale nerwy miał napięte do granic wytrzymałości, ponad dwie dekady brutalnych szkoleń pozwoliło mu nie wziąć jej teraz na dywanie. Nie był jednak w stanie powstrzymać się od dotykania. Unosząc jedną rękę, przesunął palcami pomiędzy jej miękkimi, czarnymi lokami. Wstrzymała oddech, jej usta rozchyliły się. I nagle Vasic zrozumiał, dlaczego tak często widywał zmiennokształtnych dotykających ust swoich partnerów z figlarnymi uśmiechami na twarzach, zanim złożyli na nich pocałunek. Pochylając się, zrobił to samo. Westchnienie Ivy było spokojne, jej palce zacisnęły się na jego pasku… a jej ciało przytuliło się do jego. Tego ranka Vasic obudził się trzy godziny przed atakiem, ale zamiast zostawić Ivy samą, pozostał w łóżku i spędził wolny czas przeglądając materiały otrzymane od Judda. Teraz jednak zdał sobie sprawę, że drugi mężczyzna miał rację; tak naprawdę nie były mu do niczego potrzebne. Wszystko co musiał zrobić, to słuchać, co mówiła Ivy, a szczególnie czego nie mówiła. Jeszcze bardziej zmniejszając już i tak niewielką odległość między nimi, przygryzł dół jej pulchnej, dolnej wargi naciskając łagodnie, ale stanowczo. Potem dotykał jej ciała, sprawdzając, kiedy była najbardziej zadowolona. Szczególnie podobało mu się, jak wspięła się na palce, a kostki jej dłoni nacisnęły na jego brzuch. Powoli uwalniając jej wargę przesunął rękę na jej biodro, tuż przy ściągaczu swetra. Zdjął jej płaszcz, jak tylko weszli do mieszkania, więc teraz nie było żadnych dodatkowych przeszkód do dalszych badań. Spoglądając w jej jasnomiedziane oczy, wsunął ręka pod sweter dotykając ciepłej jędrnej skóry. Ivy gwałtownie wciągnęła powietrze, jej puls przyspieszył. Zafascynowany tym zjawiskiem, które mówiło mu tak wiele, pochylił głowę, aby przycisnąć swoje usta do widocznego na jej szyi pulsu. Possał to miejsce, użył nawet zębów. Jedna z rąk Ivy oderwała się od paska i spoczęła na jego karku, przytrzymując go. Kobieta wydała też cichy mimowolny dźwięk. Ta odpowiedź jeszcze bardziej rozpaliła jego zaborczość, sprawiając, że w równym stopniu chciał ją pożreć i opiekować się. Zanim nie poznał Ivy, nie rozumiał, co to znaczyło kochać. Teraz wiedział, że chodziło o to, aby dać jej to, czego potrzebowała, jednocześnie pokazując samego siebie. Wszystko. - Vasic. - Jej krótkie paznokcie wbiły się delikatnie w jego szyję, sprawiając, że poczuł ten dotyk bezpośrednio na swoim kroczu. - Hmm. - Ponownie ją pocałował, zasysając miękką skórę, dziwnie zadowolony z otrzymanych przed chwilą czerwonych śladów.

Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała w szybkim rytmie, a jej gorący oddech obudził w nim pierwotne instynkty. - Czuję twój głód - wyszeptała, jego empatyczna kochanka, dostosowując się do jego ciała i zmysłów. - Czego potrzebujesz? Kierując się rosnącym pragnieniem poczucia jej skóry na swojej, podniósł głowę i powiedział: - Chcę, żebyś położyła się i pozwoliła mi dotknąć każdego centymetra swojego ciała. Ivy zadrżała. - Nago? Dziwne boleśnie piękne emocje, które ostatecznie uznał za czułość, zacisnęły się wewnątrz niego. - Mogę poczekać. Z błyszczącymi oczami sięgnęła do swojego swetra. - Pamiętasz tą noc, kiedy zrobiłam dla ciebie striptiz? - Nigdy jej nie zapomnę. - To było jak erotyczny film, który odtwarzał w swojej głowie, kiedy wszystko stawało się zbyt ciemne, zbyt trudne. Miękkie krzywizny i delikatna skóra, nieśmiały uśmiech sprawiły, że zapamiętał to jako najlepszą rzeczy na świecie. Dziś jej uśmiech był bardziej grzeszny. - Chciałabym poczuć twoje ręce na całym moim ciele. - Potem zaczęła zdejmować sweter i przyciągnęła go do siebie. - Możesz dotykać mnie za każdym razem, kiedy tylko zechcesz. Jego umysł zasnuła mgła, a ręce zwinęły się w pięści. - Zaczekaj. Zatrzymaj się.

ROZDZIAŁ 50 Ivy zamarła ze swetrem zsuniętym poniżej piersi. - Nie? - Muszę napełnić wannę wodą. Mrugnęła, a jej usta drgnęły, jakby chciała zadać jakieś pytanie, ale on nie czekał. Wszedł do łazienki i maksymalnie odkręcił kurek zimnej wody. Kilka sekund później w drzwiach pojawiła się marszcząca brwi Ivy. Po krótkiej chwili pstryknęła palcami. - To w jakiś sposób ma ci pomóc kontrolować teleportację. Kochał jej umysł tak samo jak każdą inną część ciała. - Tak. - Nie będąc pewnym, czy zapamięta, aby zakręcić kran, kiedy ona rozbierze się do końca, czekał przy wannie, aż całkowicie napełni się wodą. I kiedy tak stał, nagle pomyślał o jednej z rzecz, której nigdy nie omówili. - Ivy, jeśli będziemy współżyć… - Zadbałam o to - powiedziała z zaczerwienionymi policzkami. - Jak tylko zaczęliśmy naszą znajomość. Głęboko wewnątrz siebie poczuł coś, co zidentyfikował jako uśmiech rozkoszy. - Już wtedy? - Och, bądź cicho. - Roześmiała się. - Poprosiłam Saschę o radę, a ona zorganizowała spotkanie z uzdrowicielką Ciemnej Rzeki posiadającą również wykształcenie medyczne, a także sporą wiedzę na temat fizjologii Psi, tak więc… Vasic pamiętał przybycie uzdrowicielki, myślał wtedy, że po prostu była przyjazna w stosunku do empatów. - Przyniosła ze sobą wypieki. - Tak. - Słodki uśmiech, który sprawiał, że uginały się pod nim kolana. - Wiem, że myślałam o wiele za daleko w przód, ale… byłam pełna nadziei. - Ivy. - Zaciskając pięści, wpatrywał się w ścianę. - Nie wytrzymam, jeśli będziesz patrzyć na mnie w ten sposób. Miękki, zmysłowy śmiech. - Wanna jest już pełna. - Wreszcie.

Idąc za Ivy do sypialni, zatrzymał się przy łóżku. - Możemy podróżować - powiedział - ale zaprogramowałem w głowie powtarzanie pętli, tak żeby przenosić się jedynie na pustynię i z powrotem. - Zrobił to wczoraj, przed wybuchem. Żadnego śniegu. - Pójdę z tobą wszędzie. Delikatnie dotykając palcem uśmiechu, pocałował ją, jego ręka wsunęła się w jej włosy. - Bardzo podoba mi się całowanie ciebie, Ivy. - Intymność, wilgoć, sposób w jaki jej oddech stawał się krótszy i krótszy tak długo, jak to robił. - Myślę, że powoli staję się profesjonalistą, jeśli chodzi o dotykanie ciebie. - To tak jak ja. - Oparła obie dłonie na jego piersi, paznokciami lekko zadrapała drogę do jego brzucha i pępka. Następnie dotarła do cienkiej linii włosów, które dalej doprowadziły ją do częściowo odpiętych dżinsów. Ten dotyk sprawił, że Vasic napiął mięśnie brzucha i przerwał pocałunek, aby spojrzeć w dół na smukłą dłoń błądzącą po jego ciele, czuł na skórze gorące powietrze, kiedy ona rytmicznie oddychała. Świadoma, w jaki sposób na niego działała, pogłaskała napięte ciało palcami i… wycofała się. Kiedy chwilę później sięgnęła do zamka błyskawicznego, on przytrzymał jej nadgarstek jedną ręką i pociągnął w górę. - Później. - Myśl o palcach owiniętych wokół jego penisa spowodowała sztywność kręgosłupa i napięcie mięśni ud. Całując ją, dotknął kciukiem pulsu na jej nadgarstku, a następnie wypuścił dłoń. Potem sięgnął do swetra. Uniosła ręce i sekundę później niebieska wełna leżała na podłodze. Jej biustonosz był zrobiony z delikatnej jasnożółtej koronki. Zafascynowany sposobem w jaki okalał on kremowe wzgórki piersi, nadając im jednocześnie wygląd kruchy i ponętny, wsunął pod niego palec. Jedna z jej rąk uniosła się i objęła jego nadgarstek, ale nie była to próba powstrzymania. - Ze sklepu w miasteczku? - Zapytał nie przerywając dotyku. Zaciskając mocniej palce na nadgarstku, skinęła głową. - Ludzie nie widzieli nic dziwnego w tym, że kupuje go Psi. - Jej głos był ochrypły, kiedy zadała następne pytanie. - Podoba ci się? - Tak. - Postanowił, że kupi jej kolejne. - Wydaje się, że mam wyraźną preferencję dla bodźców wizualnych. - Powiedział całując jej obojczyk. - Uwielbiam patrzeć, kiedy dotykasz swojego ciała, ale nie dzisiaj. Dzisiaj chcę być tym, który dotyka. Ivy zadrżała ponownie, kiedy nieoczekiwanie wycisnął mokry pocałunek na jej piersi. Obejmując dłońmi obie piersi, odwrócił ją powoli. Jej ręce opadły, poddając się temu

milczącemu żądaniu. Odgarnął jej włosy na bok odsłaniając kark i sprawiając, że wprost zapraszał do pocałunku. Więc zrobił to. W odpowiedzi Ivy wydała gorący słodki dźwięk, zamknęła dłoń wokół jego erekcji, ścisnęła… i znaleźli się na pustyni. - Przepraszam - powiedział, kiedy wrócili do apartamentu. Ivy oparła się plecami o jego klatkę piersiową i obróciwszy głowę, wspięła się na palce. On automatycznie pochylił się ku niej, wykorzystując różnicę wysokości i został nagrodzony pocałunkiem w szczękę. - Dopóki będziesz mnie dotykał - kolejny pocałunek - możesz zabierać mnie na pustynię i z powrotem tysiąc razy. Dalsze pocałunki zachęcały do pozostania w tej pozycji, ale on chciał ją widzieć nagą. Cofnął się, sięgnął do haftek stanika i zorientowawszy się najpierw w jaki sposób były ze sobą połączone, rozpiął je. Ivy skrzyżowała ramiona i jak tylko skończył zsunęła ramiączka, jedno po drugim, całkowicie kobiecym ruchem. Śledził wzrokiem opadającą na dywan koronkę i zdał sobie sprawę, że jeśli nie chciał tego teraz skończyć, nie mógł patrzeć na nią z przodu. - Zostań w tej pozycji. - Ścisnął jej biodra, aby upewnić się, że zrozumiała, a następnie odsunął się, by spojrzeć na wdzięczną krzywiznę jej pleców. Nie był w stanie jedynie patrzeć i nie dotykać. Przejechał dłonią wzdłuż jej pleców, zamierzając całować skórę cal po calu. - Byłem zbyt ambitny - powiedział, kiedy wygięła się zachęcająco - Nie sądzę, że dam radę zbadać wszystko, nie tracąc kontroli. - Możemy zrobić to ponownie. - Nieśmiałe zmysłowe spojrzenie. - Tyle razy, ile chcemy. Palce Vasica na jej skórze znieruchomiały, kiedy zdał sobie sprawę ze znaczenia jej słów. Zanim poznał Ivy, nigdy nie dostał bez walki tego, czego chciał. Wielokrotnie była to jedynie skradziona chwila spokoju w zacisznym miejscu. Wszystko z wyraźnie zaznaczonym limitem czasowym. Tym razem było inaczej. Jego wzrok padł na rękawicę. Zmuszając swój umysł do porzucenia ciemności i zajęcia się przyjemnością z kobietą, która niczego mu nie odmawiała, przesunął obie ręce wzdłuż jej boków i skierował je do przodu, aby odpiąć guzik dżinsów. - Pociągnij w dół zamek - szepnął jej do ucha, przygryzając je jednocześnie tylko dlatego, że miał na to ochotę. Ivy jęknęła, jej ciało było miękkie i ciepłe, kiedy zrobiła to, o co ją poprosił. Potem, nie czekając na jego dalsze słowa zsunęła dżinsy w dół ud i dalej na podłogę. Uwalniając ją na tyle, żeby mogła ściągnąć z siebie spodnie, chwilę później jednym ramieniem objął jej talię,

a palcami drugiej ręki odkrywał niewielkie łuki jej koronkowych majtek z żółtą tasiemką po bokach. Pamiętał, że taka sama tasiemka była przy staniku. Szarpnął i z rozczarowaniem odkrył, że nie dało się jej rozwiązać. - Mam zamiar kupić ci majtki z rozwiązywalnymi tasiemkami. - Wiedział, że takie rzeczy istniały, widywał je w oknach wystawowych i na zdjęciach reklamowych. Skóra Ivy pokryła się jedwabiście gorącym odcieniem, który spowodował u niego chęć pocałunku, a może nawet ugryzienia. - Możesz kupić mi to, co ci się podoba - wyszeptała, przytulając się mocniej do niego. - Będę to nosić. Vasic pocałował bok jej szyi. - Powinnaś bardziej uważać na to, co mówisz do wygłodniałego mężczyzny. - Ugryzł ją w figlarny i ostrzegawczy sposób, aż Ivy, wydała z siebie seksowny jęk. Czując wyraźne uderzenia pulsu, przesunął dłoń wokół jej pępka i dalej pod koronkowe majtki do esencji kobiecości. - Przeczytałem książkę - powiedział, kiedy drgnęła. - Podręcznik dotyczący seksu. Właściwie, przeczytałem dwa, kolejne trzy odłożyłem na później. - Strzały zawsze przeprowadzały dogłębne badania, a on uzupełnił je jeszcze informacjami otrzymanymi od Judda i swoimi własnymi spostrzeżeniami. - Obejrzałem również kilka nagrań. - Kiedy? - Głos Ivy był wysoki i zszokowany. - Kiedy spałaś. - Czytał bardzo szybko, wykorzystując swoje naturalne umiejętności zwiększone jeszcze dzięki szkoleniu Strzał. - W jednym z podręczników mówi się, że dla kobiet przyjemność seksualna jest większa jeśli odczuwają ją zarówno cieleśnie jak i umysłowo. Sugerują tam, że mężczyzna powinien rozmawiać podczas seksu. - Vasic tak naprawdę nigdy nie rozmawiał, z wyjątkiem sytuacji, gdy miał coś ważnego do powiedzenia, ale kiedy Ivy jęknęła, a jej ciało stało się jeszcze wilgotniejsze, stwierdził, że to jeden z tych przypadków, kiedy prowadzenie rozmowy jest uzasadnione i głupotą byłoby nie robić tego. Lubię trzymać cię w ten sposób. Zginając palce ujął ją mocniej. - Lubię czuć jak stajesz się wilgotniejsza i cieplejsza, i niecierpliwa. Jej ręce sięgnęły do jego ud, a oddech przyspieszył. - Według podręcznika kobieca łechtaczka jest bardzo wrażliwa i może być pieszczona na szereg różnych sposobów. - Przytrzymał rękę, kiedy uniosła się na palcach, jakby chciała uciec przed jego dotykiem i pocałował ją ponownie w szyję. - Wydaje się, że istnieje również wewnątrz ciebie miejsce, które może dać niesamowity orgazm. Jestem zdeterminowany, aby je znaleźć.

Zaczerwieniona Ivy zacisnęła dłoń na jego włosach. - Nie wiedziałam, że powinniśmy przeczytać podręcznik - narzekała, wydymając usta. Jej gesty i słowa sprawiły, że poczuł, że cała sprawa zakończy się, zanim naprawdę się zaczęła, a było jeszcze tak wiele rzeczy, które chciał zrobić z Ivy. Przechylił nadgarstek, aby ręką wzmocnić nacisk na łechtaczkę. Kiedy wycofał się, zadrżała. - Ja też znajdę taki podręcznik - jęknęła, kiedy fala rozkoszy rozlała się po jej ciele i zamknęła oczy. W rezultacie, przegapiła fakt, że ponownie przenieśli się na pustynię i z powrotem. - Poczekaj, aż będę w stanie pozostać na jednym miejscu. - Balansował na ostrej jak brzytwa krawędzi. Jeśli Ivy nauczy się, w jaki sposób pobudzić jego ciało, to prawdopodobnie skończą w kraterze wulkanu. - Podoba ci się to? - Używając palca krążył wokół wrażliwego wejścia do jej ciała. Ivy ponownie wygięła się w łuk, a przez jej skórę przebiegł dreszcz. Kiedy odwróciła głowę i spojrzała w górę, wiedział, czego pragnęła, choć nie powiedziała ani słowa. Obejmując jej szczękę swoją uzbrojoną w rękawicę dłonią, pocałował ją, jednocześnie wzmacniając nacisk drugiej ręki na łechtaczkę. Kilka chwil później ciało Ivy zmiękło, jej ręka zacisnęła się na jego ramieniu, a oczy zamknęły się. Przyglądał się, jak jej ciało pogrążało się w przyjemności, przyjemności, którą dla niej stworzył i poczuł, jak coś w nim pękało z trzaskiem. Tylko swojej opiekuńczości wobec niej zawdzięczał fakt pamiętania o konieczności skierowania nadmiaru energii do wody. Zdjął rękę z jej majtek, uniósł ją w swoich ramionach i położył na łóżku. Zaledwie kilka sekund zajęło mu zdjęcie dżinsów i bielizny, kolejne dwa szarpnięcia, aby pozbyć się jej majtek. Zgniatając wilgotną koronkę w dłoni, uklęknął między jej nogami a oczy utkwił w delikatnych fałdach ledwie skrywanych pomiędzy miękkimi włosami w miejscu połączenia się ud. Jego usta zwilgotniały. Nie dając jej żadnego ostrzeżenia, rzucił jej majtki na łóżko i zanurzył głowę błądząc językiem po jej miodowym ciele. - Vasicu! - Uniosła się na łóżku. Polizał jeszcze raz i obiecał sobie, że jeszcze to powtórzy, aby prawidłowo ją posmakować. Teraz chciał tylko jednego. Uniósł swoje ciało tak, aby podpierać się na uzbrojonym w rękawicę ramieniu i używając palców drugiej ręki, rozsunął jej kędziorki. - To prawdopodobnie będzie bolało. - Nie podobała mu się ta myśl, ale był to biologiczny fakt, od którego nie mogli uciec. Nogi Ivy owinęły się wokół jego bioder. - Kochaj mnie i pozwól mi kochać ciebie.

Zacisnął zęby, kierując się w jej stronę i zaczął wchodzić. Tam w środku była taka śliska i gorąca i tak mocno rozciągnięta wokół niego, że czuł każdy milimetr. - Ivy. Zaciskając wokół niego ramiona, westchnęła: - Jak mogę zauważyć… jesteś zbudowany proporcjonalnie. Te nieoczekiwane słowa dały mu możliwość odprężenia, którego potrzebował. Całując ją w te słodkie miękkie i hojne usta, powiedział: - Niestety. Zmysłowy kobiecy uśmiech. - Mam wrażenie, że to nie będzie problemem, kiedy będziemy robić to regularnie. To było to. Vasic przestał myśleć jedynie o zadawaniu bólu, skupiając się na tym, żeby być w niej. Oba te pragnienia ścierały się ze sobą w jego czaszce, sprawiając, że starał się poruszać tak wolno, jak tylko pozwalało na to jego wytrenowane do maksymalnej kontroli mięśni ciało Strzały… tak aby zatrzymać się przy pierwszych oznakach bólu. Wydając niemal bezgłośne westchnienie, Ivy zareagowała na jego mocniejszy nacisk, ale nie poprosiła, aby się zatrzymał. Mimo to zrobił tak. - Ivy… Jej odpowiedzią był pocałunek na jego bicepsie. Poczuł jak w jego klatce piersiowej ogromne metalowe imadło rozluźniło się, dostarczając wielkimi haustami powietrza, dłoń w rękawicy wsunął pod poduszkę i kontynuował napór do przodu… a następnie zanurzył się w ciele Ivy. Ostre paznokcie wbiły się w jego ciało, była napięta. - Daj mi - oddychała z trudem - kilka sekund. Pot spływał z Vasica, jego szczęka była boleśnie zaciśnięta. W tej chwili blokował każdy mięsień swojego ciała i starał się zdecydować, czy to co właśnie odczuwał to tortury czy przyjemność. - Przyjemność - jęknął wewnętrznie, gdy ciało Ivy rozluźniło się pod nim - zdecydowanie przyjemność. Wtedy kobieta, która obejmowała go z nowo odkrytą zaborczością, pogłaskała go po policzku.

- Możesz się poruszyć - szepnęła. - Już się przyzwyczaiłam. - I eksperymentalnie poruszyła biodrami. Vasic warknął i kierowany pierwotnym instynktem ucałował jej usta. Gdzieś w głębi swojego mózgu odszukał informację o tym, co należało zrobić, aby mogła poczuć orgazm przed nim, ale racjonalne myślenie już dawno przestało działać. Jego ciało eksplodowało w drugim pchnięciu, kręgosłup wygiął się, piaski pustyni skrzyły się wokół nich, a ramiona i nogi Ivy owijały się wokół niego wyraźnie mówiąc, że był w domu. Nareszcie, był w domu. * Ivy nigdy nie czuła się tak… nie znajdowała słów, aby to określić. Z uśmiechem na twarzy potarła policzkiem po gorącym jedwabiu klatki piersiowej Vasica, rozkoszując się tym dotykiem, jego dłoń była wplątana w jej włosy w sposób, który był już znajomy. - Ten pokój jest pełen pary. Ivy zauważyła, że małe kropelki wody kondensują na jej skórze. Ale o wiele bardziej była zainteresowana innymi sprawami. Wycisnąwszy pocałunek na jego torsie, uniosła się aby spojrzeć na niego. - A więc? Vasic przesunął dłonią w dół jej kręgosłupa i z powrotem do góry. Twarz pozostawała bez wyrazu, ale Ivy wyczuwała jego emocje zmysłami, których nie mogła wyłączyć, a one sprawiały, że chciała przytulić się mocno i mruczeć, jakby była głaskanym kotem. - Potrzebuję więcej praktyki. Zachichotała słysząc jego odpowiedź, jej serce o mało nie pękło, nurzając się w intymności, która pomiędzy nimi powstała. Seks był gorący, piękny i trochę brudny, a ona już nie mogła się doczekać, aby zrobić to ponownie. Jego dotyk, uczucie wypełnienia tak twarde i silne wewnątrz niej, jego ciężar w jej ramionach, kiedy próbował złapać oddech, to wszystko kochała. - Powtórka, hę? - Zażartowała. - To może stać się nudne. Srebrzyste, mroźne oczy spojrzały jej prosto w twarz. - Czy myślisz, że grozi ci nuda? Ivy udawała, że się nad tym zastanawiała. - Hmm - Krzyknęła, kiedy nagle w ułamku sekundy znaleźli się wśród lodów i z powrotem w sypialni. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś! - Straciłem kontrolę.

- Kłamczuch. - Zachwycona, wbiła mu palec między żebra. - Bez komentarza. Zamknął oczy, wsuwając palce w jego włosy, przyjemność tej prostej czynności odczuwał głęboko wewnątrz siebie. - Powiesz mi, dlaczego ci ludzie przyszli po ciebie? - zapytała, bo choćby bardzo chciała zignorować świat i spędzić cały przyszły tydzień nago z nim w łóżku, świat miał wyraźnie inne plany. - To byli ludzie Minga - powiedział, nie otwierając oczu. - Nie mieli na swoich mundurach oznaczeń, ale rozpoznałem ich. - Podniósł rękę i otworzył ją, aby pokazać strzykawkę ciśnieniową, którą musiał właśnie teleportować. - Będzie trzeba to przetestować, aby mieć pewność, ale poznaję ten kobaltowy odcień błękitu. To Jax, bardzo wysoka dawka. Furia zawrzała we krwi Ivy. - Bękart - powiedziała, kiedy Vasic teleportował strzykawkę tam, gdzie była przechowywana. - Dlaczego on wciąż żyje? - Mogła nienawidzić przemocy, ale także rozumiała zło, wiedziała, że niektórzy ludzie znajdowali przyjemność jedynie w okrucieństwie i poczuciu władzy nad innymi. Odpowiedź Vasica miała wiele sensu. - On może i jest potworem, ale trzyma teraz w ryzach całą Europę. - Co jeśli znowu po ciebie przyjdzie. - Zapytała, kładąc głowę na jego ramieniu i tuląc się do jego ciała. - Wysłał po ciebie trzech wysoko wykwalifikowanych Tk, to poważna sprawa. Vasic ścisnął jej kark. - I wszyscy trzej są teraz w areszcie Strzał. Ming wie jak robić analizę zysków i strat, a ja właśnie przesunąłem skalę pozbawiając go trzech wysoko wyszkolonych ludzi. Ivy skinęła głową. To był świat Vasica i on rozumiał go znacznie lepiej niż ona. - Nienawidzę tego, że dzisiejszej nocy czyjaś żądza władzy zmusiła cię do przemocy. Przewróciwszy ją na plecy, Vasic pieścił dłonią jej ciało. - Dopóki cię nie poznałem, zajmowałem się takimi sytuacjami, wycofując się w stan odrętwienia, gdzie nic tak naprawdę mnie nie obchodziło - leniwy, zaborczy pocałunek. Teraz o wiele bardziej lubię napięcie i pracę z nagą Ivy. Jej usta wygięły się. Wierzyła mu, była cała spięta ze złości. Vasic natomiast był leniwie zrelaksowany. - Potrzebuję podręcznika. - Jej kochanek okazał się być śmiertelne niebezpieczny w niesamowity sposób. Kobieta musiała znaleźć jakąś własną broń.

Ponownie ją pocałował, jego ręka pieściła jej piersi. Czuła już, jak zaczynała się roztapiać, kiedy przypadkowo dotknęła rękawicy. - Czekaj. - Odsunęła się i powiedziała. - Która godzina? Musimy iść na spotkanie z Samuelem Rainem.

ROZDZIAŁ 51 Powinniśmy go zatrzymać? Nie. Naprawcie wszystkie usterki, kiedy będzie poza zasięgiem zwroku, ale nie wtrącajcie się. Informacja wysłana pomiędzy grupa utrzymania Haven i Clarą Alvarez Po prysznicu i zmianie ubrań dotarli do Haven, dwie godziny po czasie podanym przez Clare jako spodziewana godzina ich pojawienia się. Ich przeprosiny zostały przyjęte z cichym skinieniem głowy, kierowniczka powiedziała tylko: - Więc, wydaje się, że w końcu obudziłaś Samuela. Ivy zauważyła migotanie głęboko w brązowych oczach kobiety. - Co on zrobił? Powiedz wszystko, to było, jakby małpy próbowały opanować azyl? Ivy mogłaby przysiąc, że śmiech ocieplił wzrok Clary, ale głos kierowniczki nie zmienił się, gdy powiedziała: - Nie, ale w ciągu ośmiu szalonych godzin okablował na nowo kompleks. Mieliśmy zapasowy zespół kontrolujący jego prace, ale powiedzieli, że robił rzeczy, o których nie wiedzieli, że nawet były możliwe, mamy teraz o pięćdziesiąt procent większą wydajność, jeśli chodzi o nasze zużycie energii. - Czy on wciąż podkreśla, że jego mózg jest uszkodzony? - Zapytała Ivy. Lekkie kiwnięcie głową. - Równie dobrze może mieć racje, nie możemy wiedzieć, czy wszystkie systemy w jego mózgu funkcjonują na pełnych obrotach. Wszystko się wyjaśni w chwili, gdy zacznie je znów wykorzystywać. - Spojrzała na ich oboje, Ivy i Vasica. - Proszę, nie możemy tracić nadziei. Jeśli wyczuje to, nic mu to nie pomoże, może zaś cofnąć wszystkie dotychczasowe postępy jakich dokonał. - Będziemy ostrożni. - Obiecała Ivy, jej palce splotły się z Vasica. Pierwszą rzeczą jaką zrobił Samuel Rain, gdy znaleźli go w różanym ogrodzie, to popatrzył na nich gniewnie i zapytał: - Gdzie jest pies? Ivy poczuła ucisk na sercu. Umieszczając jedną rękę na jej ramionach, Vasic przytulił ją do siebie i odpowiedział inżynierowi: - Został ranny i odpoczywa pod opieką przyjaciół.

Razem z Jayą i Abbotem w szpitalu, Vasic zostawił spokojnie śpiącego Króliczka pod czujnym okiem strzały z Dowództwa Centralnego. Gdyby Królik był zdrowy i szczęśliwy, sam pomysł, że ci śmiercionośni mężczyźni i kobiety sprawują opiekę nad małym, ciekawskim psiakiem, sprawiał, że na ustach Ivy pojawiłby się uśmiech, ale wszystko co teraz czuła to głębokie zmartwienie. - Ranny? - Samuel zmrużył oczy patrząc na Vasica. - Czy wyzdrowieje? - Tak. Jest możliwy pełen powrót do zdrowia. Ivy wiedziała, że oświadczenie było bardziej dla niej niż dla Samuela. Skrywając prawdę o tym głęboko w serce, powiedziała: - Clara powiedział nam, że dokonałeś kilku poprawek w kompleksie. - Tak. Chodźcie. - Inżynier zatarł ręce. Spędzili następną godzinę na poznawaniu systemu zasilania elektroenergetycznego obiektu. Samuel Rain nawet nie spojrzał na rękawicę. Frustracja przepełniała Ivy, ale nadal utrzymywała milczenie. Mogła teraz wyczuć Samuela i pod tym jego podekscytowaniem z osiągnięcia krył się dogłębny strach, tak jakby twarda powłoka lodu na jeziorze w zimie została przerwana, żeby odsłonić ciecz znajdującą się pod spodem To raniło jej serce. Inżynier, zdała sobie sprawę, był na tyle świadomy, aby zrozumieć, że mógł nie lubić tego, co zastał, gdy się ocknął. Ale był znacznie silniejszy, niż mogła się domyślić, bo na samym końcu, kiedy zamykał panel konserwacyjny, powiedział: - Potrzębuje prototypu rękawicy, którą ci imbecyle, którzy pracowali na tobie, wykorzystali do testowania połączenia. Vasic uniósł rękę, gdy drugi mężczyzna odwrócił się w ich stronę. - To jest prototyp. Ivy pomyślała ze głowa Samuela Rain zaraz wybuchnie. Dosłownie szarpiąc się za włosy, powiedział: - Dlaczego po prostu nie wejść do sklepu rzeźnickiego i pozwolić się im posiekać? - Przestań - powiedział Ivy, wiedząc że już dość powiedział. - Nie będziesz tak z nim rozmawiał. Wpatrując się w nią przez swoje okulary, inżynier powiedział: - Czy masz coś do mnie? - Nie. Podejrzenie rozrosło się w jego umyśle. - Nie byłem taki wcześniej.

Ivy odniosła wrażenie, że Samuel Rain zawsze był bardzo nerwowy oraz niewarunkowany w Ciszy, jako geniusz intelektualny współpracował z władzami, dopóki najwyraźniej jeden z kardynalnych członków Rady postanowił zrobić z niego przykład. Zaraz po tym, jak Rain odrzucił propozycję pracy od tego Radnego. Aden odkrył ten fakt wczoraj. To był po prostu kolejny dowód świadczący jak wiele brzydoty, hipokryzji i egoizmu ukrytych było w Ciszy, Ivy myśląc o tym, skrzyżowała ramiona i powiedziała: - Nie obchodzi mnie, czy chcesz tańczyć nago o północy tak długo, jak jesteś w stanie pomóc Vasicowi. Przewrócił oczami. - O północy jest zimno - powiedział Rain z przesadnym spokojem. - Jeśli planowałbym tańczyć nago w zimie, zrobiłbym to w południe. Potem wyszedł, mówiąc im, aby nie szli za nim. Warcząc głęboko w gardle, Ivy uniosła ręce i wykonała ruch podobny do ściskania. - Chcę go udusić. Vasic pocałował czubek jej głowy, ten czuły gest doprowadzał do tego, że podkurczyła palce. - On ma rację, wiesz o tym - powiedział, gdy walczyła ze sobą, aby nie robić wielkiej sprawy z tego, co naprawdę było wielką sprawą. - Zespół pracujący nad rękawicą nie powinien nigdy wszczepiać tego prototypu. Muszę znaleźć najbardziej szczegółowe pliki symulacji, jakie mamy i wysłać je do niego. - Nie dbam o to, czy ma rację. - Skrzywiła się. - Nikt nie może traktować cię w ten sposób. Pociągnęła go w dół z rękami zaciśniętymi w pięści w kieszeniach jego marynarki, pocałowała go z całą pasją, jaka była w jej sercu. Jego ręka podniosła się do jej twarzy, jego zahartowane ciało przycisnęło się do jej. Gdy ich usta rozdzieliły się, rozejrzała się i zorientowała się, że teleportował ich z powrotem do mieszkania. - Powinniśmy powiedzieć Clarze, że wyjeżdżamy - wyszeptała, daleko bardziej zainteresowana kształtną klatką Vasica znajdującą się pod jej dłońmi. On zaś podniósł rękawice, pisząc krótką wiadomość. - Wysłałem jej powiadomienie. Podniecenie zblakło, dotknęła jego ręki w pancerzu, śliskim i twardym. - Będzie ci tego brakować, prawda? - To był fakt, którego do tej pory nie rozważała - To naprawdę stało się już częścią ciebie. Podniósł obie ręce do jej twarzy, zakładając jej włosy za uszy.

- Przystosuje się. Żaden kawałek technologii nie jest wart tego, żeby tracić czas, jaki mogę spędzić z tobą - kontynuował, trzymając jej twarz w dłoniach. - Jesteś smutna Ivy. Przeszła do protestu, ale pokręcił głową i powiedział: - Nie jestem empatą, ale znam cię. Cieszy cię seks. - Inne rasy mówią na to kochać się - Ivy słyszała te słowa na portalach komunikacyjnych. To było to, prawda? - skuliła palce na jego mocnej i szerokiej piersi. Vasic smakował powoli te słowa, po czym skinął głową. - Tak. - Jego szeroki uśmiech rozświetlił jego twarz. - Uwielbiam kochać się z tobą. Możemy zrobić to jeszcze raz? - przeciągnął kciukami po jej policzkach, cały czas trzymając jej wzrok. - Nie próbuj mnie rozpraszać. Byłaś szczęśliwa przez chwilę, ale głęboko w tobie jest nadal smutek. - Maleńkie błyski w jej oczach, jej uśmiech znikały, gdy myślała, że nie patrzył, ale zauważył to wszystko. - Powiedz mi dlaczego? - Możemy najpierw odebrać Królika? - zapytała, wyraz jej twarzy mówił, że teraz cierpiała i była podatna na zranienie, co kopnęło go prosto w serce. - Nie chcę żeby się obudził i znalazł się w nieznanym miejscu. Vasic opuścił ją na chwilę, aby powrócić mniej niż pół minuty później. Królik wciąż spał zwinięty w swoim koszyku. Siadając na podłodze w pozycji ze skrzyżowanymi nogami, Ivy pogłaskała delikatnie psa. - Mój dzielny Królik - szepnęła, zaś Vasic usiadł obok, opierając się plecami o ścianę, jedną rękę oparł na uniesionym kolanie. Ivy zajęło dłuższą chwilę, zanim zaczęła mówić, a gdy to zrobiła, jej głos przepełniony był bezradnym bólem. - Nie mogę przestać myśleć o tej rękawicy. Staram się tak mocno, ale to zawsze tkwi w tyle mojego umysłu. - Przerwała, wytarła ręką oczy. - Przepraszam. Vasic nie wiedział, jak ją pocieszyć. Wszystko co mógł zrobić, to przyciągnąć ją bliżej, utulić ją w swych ramionach. - Oczywiście - powiedział: -Nie wątp w geniusz Samuela Raina. Czy jesteś małpą? Kiedy parsknęła mokro i uderzyła go w pierś, zdumiewająco odczuł to jako sukces. Dał swojej partnerce to, czego potrzebowała, pomógł jej pokonać smutek. Wtulił swoją brodę w jej włosy, cały czas trzymając ją blisko i siedzieli tak na podłodze obok Królika. - To nie było śmieszne - powiedziała po chwili. - Śmiałaś się.

Widział jak jej usta drżą lekko w kącikach, żeby po chwili opaść łukiem w dół. - Wkrótce będzie kolejny wybuch epidemii, mam racje? Vasic nie chciał rozmawiać o tym, jedyne co chciał, to delektować się Ivy, ale świat za murami jego mieszkania był w ciągłym ruchu. - Szanse są wysokie. - Vasicu. Ja nie wiem, co robić - wyznała drżącym głosem. - Byłam tak głupia, na początku byłam pewna, że instynkt mnie po prostu poprowadzi, ale… - Poruszyła głową w zaprzeczeniu, opierając ją na jego klatce piersiowej. - Nie byłaś głupia. - Nie mógł znieść tego widoku, że ta silna zdeterminowana Ivy czuła się tak pokonana. - Byłaś gotowa spróbować, zaryzykować. Bez twojego nacisku na stażach w strefach zakażonych, Jaya i Brigitte do tej pory nie wiedziałyby, kim i czym są, zaś Saschy nie udałoby się dokonać przełomu. Ręka Ivy objęła jego ramię. - To nie zmienia faktu, że nie mogę nic zrobić żeby pomóc! - Gniew i frustracja przepełniały ją. - Lekarz powiedział mi, że mogłoby to spowodować u mnie tętniaka, gdybym w dalszym ciągu kontynuowała swoje działania. Vasic pomyślał o tajemnicy, jaką powierzył mu Isaiah, wiedział, że będzie zła na niego za to, ale i tak musiał jej powiedzieć. Jej oczy pociemniały, gdy usiadła twarzą do niego, jedną rękę podnosząc do ust. - Czy on… - Lekarze nadal mają nadzieję, nie ma jeszcze ostatecznego rokowania. - Concetta musi być zgładzona. Ręka opadła do jej boku i chrapliwym głosem, przepełnionym wstrzymywanymi emocjami, powiedziała: - Dlaczego chciałeś to ukryć przede mną? Otoczył ręką bok jej szyi. - Wiedziałem, że cię to zaboli. Jej wzrok spotkał się z jego, potrzasnęła głową. - Nie chcę tak żyć. Chroniona przed niebezpieczeństwem i izolowana od rzeczywistości. - Wiem. - Pochylił się do przodu, przyłożył swoje czoło do jej. - Tylko… potrzebuje trochę czasu. Nigdy do tej pory nie miałem kogoś, kto byłby dla mnie tak ważny.

Zmiękła, ręką pogłaskała jego udo. Zamknął ją w ramiona po raz kolejny, trzymał mocno, jej zapach otoczył go, jego serce biło równo z jej. I wiedział, że będzie wałczył w tysiącami ognisk epidemii, pokona niezliczoną ilość koszmarów, aby móc spędzić nawet kilka chwil dłużej z nią, tak jak teraz. - Czy próbowałaś zaatakować infekcję w samej Sieci Psi? - zapytał, ten pomysł pojawił się nagle. - Zakażeni są tylko objawami. Przyczyną jest trucizna znajdująca się wewnątrz Sieci Psi. Ivy podniosła się i przesunęła w bok, tak że jej plecy oparły się na jego podniesionym kolanie. - Próbowaliśmy tego rozwiązania w dniu pożegnalnej kolacji. Myśleliśmy, że powinniśmy spróbować tego, wtedy gdy jesteśmy razem. - Przez jej skórę przebiegł dreszcz, gdy o tym wspomniała. - Zakażenie doczepiło się do nas, jakbyśmy byli owadami, a ono ogromnym pająkiem. - Byliście wówczas niedoświadczeni, niepewni swoich zdolności. - Ivy postukała palcem w jego kolano, po tym jak wygłosił swoje poważne oświadczenie. - Tak. - Nie tylko jako grupa byli niepewni i niesprawdzeni, ale czuli się odpowiedzialni za stworzenie rozwiązania tego problemu, za wymyślenie co zrobić, zanim więcej osób straci życie. To nie były idealne warunki do pracy. - Myślę, że mogę coś takiego wypróbować podczas kolejnego wybuchu, jako test. Vasic uniósł delikatnie jej podbródek i twardo przytrzymał. - Nie będę wchodził ci w drogę, ale obiecaj mi, zatrzymasz się w chwili, gdy poczujesz jakikolwiek nacisku na mózg. Serce Ivy zatrzymało się na chwilę, gdy zobaczyła jego wyraz twarzy podczas tej wypowiedzi, jej przeszkolony śmiercionośny Strzała, wytrenowany, aby ukryć wszystkie słabe punkty. - Obiecuję. Myślała, że będzie miała więcej czasu, aby rozważyć ten pomysł, ale okazało się, że to była fałszywa nadzieja. Godzinę później piekło rozpętało się w centrum Manhattanu, w wybuchu ogniska największego jak tej pory na całym świecie. Przybywając na miejsce razem z Vasiciem, Ivy walczyła przeciw swoim instynktom i nie przedzierała się, aby dotrzeć w wir walki, podczas gdy on zaczął pracować, aby opanować sytuację. Zamiast tego zajęła bezpieczną pozycje za ścianą i otworzyła swoje oczy na Sieć Psi. Obszar, na którym była zakotwiczona, nadal pozostawał spokojny, ale mogła zobaczyć iskrzenia umysłów, pojawiały się one jako wybuchy nieobliczalnej czerwieni w oddali, tak gwałtowne i niespodziewane na tle czarnego aksamitu planu psychicznego. Spojrzała na burzliwą sekcję, wzięła głęboki oddech i szeptała: „ciii, zachowajcie spokój, uspokójcie się,” wysyłała jednocześnie do nich swoją empatyczną energię. To było jakby półprzezroczysta

fala, podobna do kolorów utworzonych wewnątrz bańki mydlanej, tak subtelnych, że były prawie niewidoczne na tle czerni. Fala ta podróżowała do udręczonych umysłów, otaczając je delikatnie… jednak gwałtowne czerwone iskry nie zaczynały powoli słabnąć. Rozczarowanie ciążyło jej w brzuchu, Ivy już miała się zatrzymać i iść zgłosić się na ochotnika do pomocy medykom, gdy umysł Vasica dotknął jej. - Ivy, jeśli robisz coś i to cię nie rani, rób to dalej. Mieszkańcy tego całego bloku wybiegli dziwnie spokojni, zainfekowani stoją patrząc wokół zdezorientowani, a nie zainfekowani są tak spokojni, że prawie zasypiają na ulicy. Oparła sztywne dłonie na kolanach, ponieważ jej nogi ugięły się pod nią i zagroziło jej to upadkiem, Ivy zaczęła potakiwać głową, choć on nie mógł tego zobaczyć. - Dobrze, dobrze. Nie wiedziała, jak długo tam stała do czasu, aż Vasic pojawił się przed nią, jej plecy były sztywne, a mięśnie łydek napięte i twarde. - No i? - Jęknęła, przed oczami widziała latające kropki. - Wypij to najpierw. - Podał jej do ręki napój energetyczny i przykucnął, aby wymasować mięśnie jej łydek silnymi pewnymi rękami, przez co z jej ust wyrwał się jęk ulgi. - Straty są ograniczone - powiedział, podniósł się, gdy zobaczył, że skończyła już swój napój. Już czuła się lepiej, jej nakłady mocy nie były nawet bliskie wypaleniu. - To mogła być prawdziwa masakra. - Cała postawa Vasica była ponura. - W strefie zakażenia znajdował się sklep z bronią, a kilka z zainfekowanych osób, które pracowały w środku ma swoją broń. Ivy wzdrygnął się na samą myśl o tym. - Uspokoiłam zakażonych? - Spytała ostrożnie z nadzieją. - Jak się czują? - Większość zasnęła w ciągu ostatnich dziesięciu minut. - Owinął ramiona wokół niej i teleportował ich z powrotem do mieszkania, zanim dokończył. - Jaya i medycy stwierdzili, że śpią, jakby byli w stanie śpiączki jak pozostali. Jej serce zabiło. Ivy potknęła się i usiadła na kanapie oparta na ramieniu Vasica, które położył na oparciu. - Może się okazać, że lekarstwo na tę infekcję nie jest tylko psychiczne. - Powiedziała, nie będąc jeszcze do końca pewną, co E mogą jeszcze zrobić. - Może to jest problem medyczny. Nawet, gdy to mówiła, wiedziała, że to nie mogło być takie proste, nie gdy w samej Sieci zaczynały się zachwiania. - Krychek posiada wysoko wykwalifikowany zespół medyczny, który może rozważyć taką możliwość. - Znikł bez słowa, powrócił w tej samej sekundzie razem z Królikiem w ramionach. Po raz kolejny, silny Strzała z Dowództwa Centralnego opiekował się jej ulubieńcem.

Królik spał, ale obudził się chwilkę potem. Ivy nie mogła znieść takiego jego widoku, tak ospałego, tak niepodobnego do siebie. Głaskała go i pieściła, mruczała czułe zapewnienia miłości, przypomniała sobie, jak bardzo był poraniony, gdy pierwszy raz zaciągnął ją do sadu. Skoro przeżył wówczas, na pewno teraz wróci do zdrowia. - On lubi słońce. - Powiedział Vasic, biorąc go ostrożnie z kolan Ivy i umieszczając zwierzaka na szerokim parapecie, gdzie było jego ulubione miejsce widokowe. Nie mógł teraz siedzieć i gapić się przez okno jak zwykle, ale za to mógł wyciągnąć się w późnym popołudniowym słońcu. - Teraz ty. - Powiedział Vasic i wyciągnął pudełko z batonami żywieniowymi z szafki kuchennej. - Napój to był tylko chwilowy środek zastępczy. Ivy skrzywiła się, ale usiadła razem z nim na kanapie i jadła. - Wiesz, że teraz niektórzy z nas chcą czuć smak - powiedziała, gdy skończyła wzbogacony o szybko działające składniki baton żywieniowy - istnieje spora biznesowa możliwości, aby dodać aromaty i smaki do batonów żywieniowych. - Powiem to Konsorcjum Strzał. Zawahała się z batonem w połowie drogi do jej ust. - Czy to jest prawda, czy tylko mnie sprawdzasz? - To jest prawda, choć nie nazywa się tak oficjalnie - powiedział zaskakując ją. - Wiedzieliśmy, że będziemy potrzebować pieniędzy, jeśli kiedykolwiek zdecydowalibyśmy się ustąpić lub gdybyśmy chcieli stać się niezależni. Nie wszyscy z nas chcą kontynuować pracę w tej branży. Ale pewnie chcieliby, pomyślała Ivy, czując, jak jej serce skręcało się. Jak długo Sieć będzie w potrzebie, Strzały będą jej bronić z narażeniem własnego życia. Na te ofiary, mężczyzn i kobiety z ich składu, społeczeństwo patrzyło ze strachem i starało się spychać na margines. Zawahała się, jej ręka zacisnęła się na batonie, zanim wzięła kolejny kęs i ślubowała sobie, że każdy członek tej drużyny zawsze będzie mile widziany w jej domu, jakby był częścią rodziny. Jednak wszystko co mogli teraz zrobić, to tylko czekać. Pierwszą rzecz, jaką musiała zrobić, to podzielić się jej empatycznym przełomem z innymi. Byłoby dobrze, gdyby odkryła klucz kojący zainfekowanych, gdyby się to udało, ogniska infekcji mogłyby osłabnąć na całym świecie w przeciągu tygodnia. Empaci, wszystkich gradientów, z naciskiem na tych, którzy byli na granicy ujawnienia swoich naturalnych predyspozycji, gdyby obudzili się hurtowo w tym samym czasie. Nie każdy mógł zaakceptować prawdę o swojej naturze tak szybko, ale istnieli tacy, którzy byli w stanie otworzyć swój umysł na nowe umiejętności tak, aby usunąć istniejące dotychczas dla nich ograniczenia, gdyby tylko dano im odpowiednie szkolenie podstawowe i rozesłano

wezwanie do przyłączenia się do walki. Dzięki pojawieniu się ostatnio licznych umysłów iskrzących kolorami, kolory te powoli zaczęły przenikać dawniej zimną czarną tkaninę Sieci, infekcja nie spowolniła, a tym bardziej nie wyeliminowano jej. Infekcja początkowo zawahała się, czy zbliżyć się do miejsc gdzie stężenie E zwiększyło się w związku z powrotem do początku, ale teraz stała się bardziej agresywna. Podczas gdy empaci pozostawali nadal odporni, mając nawet kilka E w ograniczonym obszarze nie było żadnej gwarancji bezpieczeństwa wokół nich. Prosty fakt nie miał znaczenia, czy każdy E na świecie zostanie doprowadzony do aktywnego stanu, to równanie nigdy nie będzie mieć stosunku równego jeden do jednego. Całą sekcje Sieci Psi w Paryżu trzeba było ewakuować, gdy zakażenie otoczyło ją w ciekłej czarnej klatce. Dwadzieścia cztery godziny później, ta sekcja zapadła się, przegniła; utworzyła się wtedy fala uderzeniowa, która pozostawiła tysiące martwych, wielu innych rannymi. Nowy Jork również nie uciekł od zakażenia, Ivy i Vasic byli odpowiedzialni za co najmniej dwa ogniska chorobowe dziennie, nawet ludzie i zmiennokształtni zwracali swoją uwagę na rozprzestrzeniające się wysiłki w powstrzymywaniu zakażeń, zaś wszyscy uaktywnieni do tej pory E pracowali w mieście w systemie zmianowym. Infekcja wygrywała, miliony spoglądały prosto w oczy śmierci.

ROZDZIAŁ 52 Przemoc interpersonalna pomiędzy jednostkami Psi spadła do tak niskiego poziomu, że przyćmiewa nawet okres, kiedy wprowadzono Ciszę. Obecnie, jak wszyscy wiemy, biorąc pod uwagę ostatnie raporty śledczych, statystyki zachowań agresywnych występujących w Ciszy były manipulowane przez członków Rady i obecnie nie można już im ufać. Fakt, że odsunęło to zagrożenie pewnej anihilacji, żeby przynieść nam pokój był słodkogorzką ironią Od redakcji „Latarni Sieci Psi” Sahara była geniuszem o wysokim ilorazie IQ. Zawsze jej to powtarzano, gdy jako dziecko zmuszała się do walki z matematyką, a sama swój czas chętniej poświęciłaby na taniec. Matematyka i Sahara nigdy do siebie nie pasowały, jednak w innych dziedzinach jej mózg był jak precyzyjna doskonała maszyna. Ten problem niepokoił ją przez znaczący okres czasu. - Eben Kilabuk - odczytała i umieściła wizerunek empaty na biurku Kaleba, urządzając tę przestrzeń, podczas gdy on znajdował się na spotkaniu. - Phillip Kilabuk - położyła fotografię zmarłego Ebena, zainfekowany ojciec poniżej chłopca. - Christiane Hall. Marchelline Hall. - Empatyczna matka i niemowlę. – Miki Ling. opiekunka kuzynki. M-Psi o niskim gradiencie zamordowana przez jednego z zainfekowanych. Jej autopsja nie wykazała żadnych oznak choroby w jej mózgu. - Miguel Ferrera. - dwudziestopięcioletni mężczyzna, gradient cztery przecinek jeden, telepata do wynajęcia. Wzięła kilka kolejnych zdjęć i położyła je wszystkie przed sobą. Wszyscy, którzy przeżyli. Potem pozbierała tych o oznaczeniu E i uporządkowała ocalałych w dwie grupy. Z jednej strony położyła takich jak Miki Ling, ludzi związanych z empatami, przez co zakładała, że w jakiś sposób były chronione przez odporność empatów. Z drugiej strony umieszczała losowe niepasujące przypadki, takie jak Miguel Ferrera, który nie miał empatów w swoim drzewie genealogicznym i nie miał żadnych kontaktów w realnym świecie ze swoją rodziną biologiczną od ponad dwóch lat. Potem był Philip Kilabuk. Jego mózg został przeżarty przez zakażenie, choć był ojcem i strażnikiem opiekunem E. Blisko E, rodzinne i genetyczne połączenia do E, Philip Kilabuk miał je wszystkie i nawet to go nie uratowało. Nie było żadnego wzorca. Jeszcze… Zmrużyła oczy i zalogowała się do systemu Kaleba za pomocą hasła, które jej podał, jej piękny, a zarazem niebezpieczny mężczyzna miał dostęp do każdej bazy danych pod słońcem, zaczęły do niej napływać informacje o osobach przedstawionych na zdjęciach, każdy skrawek

danych, jaki można było znaleźć o każdej z tych osób. Informacje bankowe, historia medyczna, odpisy dyplomów… a to był dopiero początek. Praca ta była nudna, może potrwać kilka dni lub nawet tygodni, ale wyczuwała coś w tych informacjach które już miała, odczuwała to, jakby mały kamień w bucie, podrażnienie, które samo po prostu nie odejdzie. Musiała znaleźć ten kamyk, gdyż to podrażnienie mogło stać się krytyczną odpowiedzią.

ROZDZIAŁ 53 Bohaterowie to często te najcichsze osoby w pokoju, te najmniej chętne, aby pretendować do tego tytułu. Ci mężczyźni i kobiety, którzy po prostu zabierają się za to, co należy zrobić, bez oczekiwania na wdzięczność lub sławę. To leży w ich naturze, aby bronić i ochraniać, aby walczyć z ciemnością, niezależnie od formy jaką ta walka może przyjąć. Sygnały Nowego Jorku Wyczerpana do cna Ivy zdecydowała się zapiąć smycz Królikowi podczas tego wyjątkowo miłosiernego i spokojnego popołudnia, całą ich grupkę Vasic przeniósł do wybranego miejsca w Central Parku, gdzie znaleźli się otoczeni przez wirujący i błyszczący biały śnieg. To nie było w porządku w stosunku do ich zwierzaka, aby zamknąć go, nie jeśli miał wrócić do swej zwykłej energicznej postaci. - Tu jest tak cicho. - Ivy szybko przyzwyczaiła się do gorączkowej energii i dzikiej witalności Nowego Jorku, ale dziś nie było żadnych śladów tej witalności, twarze ludzi były napięte, a ich oczy spuszczone. - Czy wiesz jak wielu opuściło miasto? - spytała Vasica. - Mały procent w stosunku do liczby mieszkańców miasta. - Ludzie mają tu pracę, żyją tu, więc nie mogą tego tak po prostu zostawić - wymamrotała, myśląc głośno. - A nasz świat prawie nigdzie nie jest bezpieczny. Region w Sieci jej rodziców wydawał się być stabilny w tej chwili, ale mino to Ivy nie przestawała się martwić. - Chciałabym okryć moich rodziców i twojego pradziadka moimi empatycznymi tarczami. Jeszcze nie spotkała Zie Zena, ale Vasic opowiedział jej dużo o tym niezwykłym człowieku. Vasic założył dziś swoje „cywilne” ubrania: dżinsy i skórzaną kurtkę ze sztucznej skóry, chociaż dziś jego koszulka nie była czarna, tym razem była granatowa, objął ja w talii, jego palce znalazły się na jej biodrze. - Żadna z tych trzech osób nie podziękuje nam za porzucenie setek tysięcy ludzi, aby ich ochronić, niezależnie od tego, jak bardzo byśmy chcieli zapewnić im bezpieczeństwo. Ivy westchnęła ponieważ dokładnie taka samą rozmowę odbyła rodzicami. - Racja. Zajęło jej kilka sekund, aby zorientować się, że jej Strzała stabilizował ją używając Tk, kiedy szła po oblodzonym chodniku. Chodniki te powinny być już odśnieżone wcześnie rano, ale systemy zarządzania całego świata zostały uszkodzone. Tak samo jak system w rękawicy Vasica. Nie używał zdolności zbrojnych rękawicy od awarii podczas ataku ludzi Minga, gdy nie wypełniła poleceń, program broni spontanicznie pojawił się podczas epidemii. Doznał małego przeciążenia w walce, gdy chciał go zamknąć. Oparzenia były niewielkie i oczyszczone zaraz na miejscu. To jednak nie miało znaczenia, Ivy czuła, jak jej serce pękało na połowy, kiedy zobaczyła rany, choć walczyła, aby nie

okazać paniki i strachu. On jednak wiedział. On zawsze wiedział. Chciała schować swoje uczucia głęboko, gdy powiedział jej, że Aden znalazł chirurga chętnego do podjęcia się tej ryzykownej operacji w celu usunięcia krytycznie uszkodzonych elementów. - Tylko jeśli Samuel Rain się nie odezwie, jak minie wyznaczony mu czas - powiedział jej. - Ta chirurżka jest wyjątkowa. Jest znana jako indywidualistka, ma dobrą reputacje, znana jest z przyjmowania ryzykownych przypadków i prowadzenia ich wszystkich śpiewająco, ale ona to jednak nie Rain. Nerwy Ivy były napięte do granic wytrzymałości, gdy nie było żadnej odpowiedzi od Raina, ale zgodziła się z wyborem Vasica. Jej żołądek zamienił się w bryłę lodu, kiedy dowiedziała się o istnieniu dużego ryzyka, że chirurżka może go zabić. Samuel Rain mógłby zrobić to równie dobrze… ale jeśli inżynier nie miałby uszkodzonego mózgu, ryzyko byłoby mniejsze. Nie zmieniało to wiele, poziom ryzyka był nadal niedopuszczalnie wysoki. Tego słonecznego południa spychała tę brutalną prawdę w głąb umysłu, kiedy była na spacerze ze swoim mężczyzną, pociągnęła go za rękę znajdującą się na jej biodrze i połączyła ich palce. - Powinieneś ubierać się w jakieś kolory - powiedziała gdy Królik, zwinny i ciekawy, zatrzymał się, aby skontrolować okno wystawowe sklepu odzieży męskiej. - Z tymi pięknymi oczami, każdy żywy odcień będzie wyglądać na tobie dobrze. Zbadał wystawę. - Czy to by cię zadowoliło, gdybym nosił kolorowe ubrania? Serce Ivy wykonało przewrót. - Zadowala mnie bycie z tobą. Ja po prostu… flirtowałam. To było głupie i niezręczne, ale chciała spróbować tego z nim. Chciała spróbować wszystkiego razem z nim, nie mogła znieść myśli, że mogłaby kiedyś żyć w świecie, w którym nie byłoby Vasica, który był jej partnerem w odkrywaniu świata. Nie odezwał się ponownie, dopóki nie znaleźli się głęboko w Central Parku. - Dlaczego chcesz flirtować ze mną? - spytał, kiedy szli wzdłuż opuszczonego szlaku i osłoniętego ze wszystkich stron przez posypane śniegiem drzewa, biały nienaruszony do tej pory dywan znaczyły odciski Królika podążającego przed mini. - Ja już jestem twój. Zatrzymała się, nie mogąc spojrzeć na niego, ponieważ było w niej tak wiele uczuć do niego, że ją to przerażało. Rozłączył ich dłonie, zacisnął palce na jej szyi, jego kciuki pocierały jej skórę w spokojnej pieszczocie. - Nie wiem, jak grać w grę zalotów. Mogę dowiedzieć się jeśli tego chcesz.

Smycz Królika prawie wyślizgnęła się z jej ręki, a ona obróciła się twarzą do niego. - Nie, chcę po prostu być z tobą. - Ze Strzałą, który zawsze mówił to, co miał na myśli, który nie rozmawiał z żadną osobą bez wyjątku, jeśli nie miał nic do powiedzenia. - Chcę być z tobą - powtórzyła szeptem, ręce zacisnęła mocno na jego koszulce. - Chcę popełniać błędy razem z tobą, uczyć się bycia w związku z tobą. Vasic znów gładził kciukiem po jej skórze, jego włosy lśniły niebiesko-czarno w promieniach słońca, które przedostały się przez baldachim drzew, jego skóra stała się złocista. - Jestem przyzwyczajony do pracy zgodnie z planami, ze strategiami - powiedział - ale obserwacja innych ras mówi mi, że do życia nie podchodzi się z planem. - Psi próbowali to zmienić, chcieli tworzyć reguły, ale wszystko, co uczynili, pozwoliło tylko kupić im trochę czasu przed nieuchronną katastrofą. - Musimy mieć plan tylko dla siebie. Ivy, jego empatka, która wyrwała go z odrętwienia, z szarości, w której istniał i która wprowadziła do jego świata żywe kolory, sięgnął do jej dłoni, które bawiły się jego włosami. - Samuel Rain - powiedziała, każde słowo naznaczając zdeterminowaną wściekłością poradzi sobie z tym. Nie uwierzę w nic innego. Vasic nigdy nie bał się śmierci, ale teraz walczył każdym możliwym sposobem, każdym oddechem, jaki wykonywał jego organizm. - Mógłbym go porwać - powiedział, kładąc dłonie na jej biodrach. - Zmusić go do pracy nad rękawicą pod groźbą pozostawienia go w dżungli pełnej jego ulubionych naczelnych. Śmiech Ivy był trochę nieśmiały. - Nie sądzę, żeby cokolwiek mogło sprawić, że ten człowiek zrobi coś czego, nie chce robić. Jej delikatny pocałunek, zniewolił go. - Ale - szepnęła w jego usta - jeśli nie odezwie się do nas wkrótce, mam zamiar złożyć mu ponowną wizytę. - Jej oczy błyszczały w gotowości do walki. - Rain nie ma takich uszkodzeń mózgu jak ja i skończył się jego czas na gierki. - Hau! Vasic pocałował ją tak jak ona go wcześniej, zanim uwolnił ją z jego uścisku. - Wydaje mi się, że ten drugi mężczyzna w twoim życiu chce zwrócić na siebie uwagę. Uśmiech w miedzianych oczach, łączył się z surowym bólem, ponieważ od przeciążenia próbowała ukryć przed nim ten ból, ale nie mogła, jej twarz nie miała żadnych tarcz. Odwróciła się, żeby podnieść kij, który Królik upuścił u jej stóp. Odpięła mu smycz, kiedy przykucnęła, owinęła ją luźno wokół lewej ręki i wstała. - No dalej, Króliczku - rzuciła kij - przynieś! Vasic patrzył na jej entuzjastyczne zachęcanie zwierzaka, jej radość brzmiała jak delikatna muzyka w powietrzu.

- To nie miała być moja przyszłość - powiedział do człowieka, który podszedł i dołączył do niego. Aden przybył do miasta pół godziny temu odrzutowym motocyklem osiągającym zawrotne prędkości. Teraz jej partner stał z rękami w rękawiczkach, opuszczonymi po bokach, pod dopasowanym czarnym zimowym płaszczem nosił garnitur tego samego koloru, jego koszula była biała. To był kamuflaż dla środowiska miejskiego. - Czy jest ci przykro z powodu tej zmiany? - Nie. - Niedaleko od nich, Ivy obsypała Królika czułymi pochwałami, kiedy przybiegł z powrotem z kijem. - Nigdy nie będę żałował bycia z Ivy. - Będzie wałczył z całym światem dla niej, będzie wałczył jak gladiator z skutkami jego dawnych instynktów autodestrukcyjnych. - Jest jeszcze jedna możliwość, jakiej nie zbadaliśmy, jeśli chodzi o rękawicę. - To było coś, o czym pomyślał podczas wybuchu tego ranka, gdy zespół Deva Santosa wziął na siebie główną odpowiedzialność za zapewnienie spokoju. - Zapomniani mają pewne niezwykłe talenty. - Już go sprawdziłem. - Oczy Adena podążyły za ramieniem Ivy, gdy wzięła patyk Królikowi po chwili zabawy i wyrzuciła go ponownie. - Ich technika medyczna poszła w innym kierunku. Santos powiedział, że może są w stanie pomóc przy użyciu ich umiejętności, jednak nie chciał powiedzieć mi o nich nic konkretnego. Vasic przygotował się na złe wiadomości. To nie mogło być nic innego, jeśli Aden do tej pory się z nim nimi nie podzielił. - Zrobili próby terenowe, w następstwie czego doszło do wybuchu, podczas gdy byli w bliskim sąsiedztwie. - Aden spojrzał na niego i pokręcił głową. - Bez względu na jego zdolności, on mówi, że to jeszcze zbyt niebezpieczne, aby zaczęli prace nad tak złożonymi i skomplikowanym układami. Po przetworzeniu informacji uzyskanych od Adena, Vasic poruszył się. Czas był tym towarem, którego nie miał. - Trzymaj chirurga w pogotowiu. Nie wiem, czy rękawica będzie działać pełne osiem tygodni jak początkowo przewidywał Bashir. Aden nie dyskutował z tym rozkazem. - Powiedziałeś Ivy o ryzyku? - Tak. - Vasic przerwał. Przez całe swoje życie dzielił z Adenem wszystkie informacje niemal automatycznie, jednak jego związek z empatką to było całkiem nowe terytorium. - Ivy - spytał telepatycznie - czy to będzie złamanie twojego zaufania, jeśli powiem Adenowi o naszej relacji?

Rzuciła mu spojrzenie przez ramię, jej oczy błyszczały. - Nie. Ja planuje narzekać na ciebie Jayi. - Śmiech zabrzmiał w jej psychicznym głosie, gdy powróciła do oglądania małego odważnego psa biegnącego w jej kierunku. - Tylko nie wchodź w szczegóły o tym jak się kochamy - chwila pauzy, jej ciało nagle zamarło w bezruchu. - Powiedz mi dokładnie o co poprosiłeś Judda Laurena? Tylko o pomoc przy problemach z kontrolkami lub… - Przysłał mi swój plik badawczy o seksie. Vasic nawet z tej odległości widział jak robiła się czerwona. Wydała mentalny jęk upokorzenia. - Nigdy nie będę w stanie ponownie spojrzeć mu w oczy - powiedziała, chowając twarz w dłoniach. - Dobra, powiedz Adenowi o tym, o czym potrzebuje informacji. Mam nadzieję, że to zrobi… Mam nadzieję, że znajdzie to, co mamy. Vasic też miał taką nadzieję. - Ivy - zwrócił się do drugiego mężczyzny - oczekuje, że będę z nią rozmawiać i tak właśnie robię. Nie jestem nauczony zachowywać tajemnicę. Pasma prostych czarnych włosów Adena zsunęły się na czoło, gdy nadszedł podmuch delikatnego wiatru, który nie był w stanie przemieścić śniegu z gałęzi nad nimi. - Czy to trudne? - Czasami. - Vasicowi nie zawsze udało się coś zrobić dobrze, ale Ivy nigdy go przez to nie odrzucała. Chciała popełniać z nim błędy, dlatego jego własne też mu przebaczała. - Bycie z nią jest najbardziej skomplikowaną, najbardziej fascynującą operacją w moim życiu. Wiedział też, że z czasem będzie to coraz bardziej skomplikowane. - Niektórzy twierdzą, że jest to kara za moje zbrodnie - powiedział po chwili ciszy przerwanej przez podekscytowanego Królika, który ponownie biegł za patykiem. - Otrzymać szczęście tylko po to, żeby skradły mi je moje własne wybory. Jego przyjaciel spojrzał na niego. - Czy to w co wierzysz? - Nie. - Kiedyś mógłby. Teraz już nie. Gdyż, aby to zrobić, musiałby uwierzyć, że Ivy też została ukarana, a jego Ivy nie zrobiła nic co zasługiwałoby na taki ból, który doprowadziłby ją do płaczu we śnie. Każda jej łza była jak kropla kwasu bezpośrednio na jego duszy. - Niedawno w mediach was odkryto - powiedział Aden w ciszy, która nastąpiła między nimi. - Czy dasz sobie z tym radę?

- To mnie nie dotyczy. - Vasic nie musiał ukrywać się w podziemiu, nie tak jak ci jego bracia, których życie było narażone na ryzyko, kobiety i mężczyźni, których zidentyfikowano jako członków ich drużyny. - Nie. - Aden sięgnął, aby odebrać Królikowi patyk, gdy pies podbiegł i upuścił mu go pod nogi. - Czy dasz sobie radę z byciem publicznym reprezentantem drużyny? - Rzucił patyk obok stojącej Ivy, po czym otrzepał dłonie ze śniegu. Vasic patrzył na swojego partnera, słowa Adena nie miały dla niego sensu. - Nie mamy publicznych profili, a nawet gdybyśmy mieli, to ty jesteś najlepszy na to stanowisko. - Taka decyzja już do ciebie nie należy. - Biorąc cienki notes z kieszeni, podał go Vasicowi w chwili, gdy Ivy wróciła do nich. Stanęła z boku patrząc na ekran, jej policzki błyszczały, a dyszący Królik odpoczywał u jej stóp. Każdy cal ciała Vasic był wyczulony na jej obecność, jej ciepło przesączało się do jego komórek, aby złagodzić lodowate miejsca wewnątrz niego, miękkie krzywizny jej piersi dociskały się do jego ramienia. Z jakąkolwiek inną kobietą, to byłoby narzucanie się. Z Ivy czuł się w pełni naturalnie… normalnie. Przesunął rękę, aby owinąć ją wokół jej ramion. - To niesamowite zdjęcie. Podążył za jej złoto-miedzianym spojrzeniem, aby zobaczyć, że zdjęcie znajdujące się w notesie przedstawiało jego. Trzymał dziecko na rękach i tulił je do piersi, jedną rękę wysunął za nim, jakby trzymał z dala od niego dwójkę zainfekowanych i uzbrojonych w rozbite szklane butelki. Krew kapała z jego skroni, gdzie w pewnym momencie został trafiony, jego koszulka była rozdarta, rękawica widoczna, ponieważ zdjął kurtkę, aby zawinąć w nią dziecko, gdy je złapał, kiedy został wyrzucony na balkon w trzypiętrowym bloku w obłąkanym akcie przemocy. - Co widzisz, gdy patrzysz na te zdjęcia? - Aden skierował to pytanie do Ivy. - Vasica, silnego niezwykłego człowieka, jakim jest. - Podniosła się na palce, dzięki czemu Vasic mógł oprzeć głowę na jej. Jej usta otarły się o jego szczękę. Aden przyglądał się ich interakcji i zastanawiał się, czy jego partnerka rozumiała, jak daleko już zaszedł. - Jeśli nie czułabyś pozytywnych emocji do niego teraz - powiedział do kobiety, z którą był Vasic - co jeszcze mogłabyś zobaczyć? Ivy ponowne skupiła się na zdjęciu marszcząc brwi.

- Widziałabym to samo. Silny mężczyzna ochrania niewinnych. - To jest to samo, co widzi większość populacji. - Stuknął kilka razy notes i wyświetlił ukryty do tej pory nagłówek zapisany nad zdjęciem. - „Cichy bohater.” - Było tego znacznie więcej, główny artykuł w gazecie zawierał nie tylko to jedno zdjęcie, ale także inne zdjęcia Vasica, które zostały zrobione podczas ostatnich wybuchów ognisk epidemii, była tam też fotografia, którą wykonano, gdy pomagał podczas wybuchu bomby podłożonej przez Czystych Psi w Kopenhadze, a także inna po ataku grupy w Genewie. Vasic na obu tych zdjęciach miał na sobie mundur Strzał. - Media od razy połączyły te wiadomości i odkryły twoją przynależność do oddziału powiedział Aden - i dlatego też, twoją twarz opisali jako przedstawiciela oddziału. - Nie gramy dla mediów, Adenie. Nawet jeśli trzeba coś zmienić, jestem ostatnią osobą, jaką należy umieścić na tej pozycji. Ivy położyła ręce na piersi Vasica, jej uśmiechem był smutny. - Uwielbiam go - powiedziała do Adena - ale on ma rację. Vasic nie jest typowym gadatliwym medialnym typem. - Jej oczy tańczyły. - W rzeczywistości nie jestem do końca pewna, czy on wie, jak w ogóle rozmawiać. Vasic ścisnął ją. - Zamierzam znaleźć instrukcję obsługi. Wybuchając śmiechem na to, jakby się wydawało, rozsądne oświadczenie skierowane do Adena, Ivy próbowała coś powiedzieć, ale nie dała rady. - Przepraszam - powiedział kilka minut później, jej głos wciąż rozbrzmiewał drżącym śmiechem i po twarzy Ivy spływały niewytłumaczalne dla nich łzy. - Twój partner ma szelmowskie poczucie humoru. - Nie wiedziałem, że masz poczucie humoru. - I wydaje się, że nie tylko ja jeden odniosłem takie wrażenie. - Słowa Adena rozbrzmiały w umyśle Vasica, który wrócił z powrotem do wokalnej rozmowy, wcześniej ocierając Ivy łzy kciukiem. - Media. Dlaczego? - Musimy się dostosować - powiedział Aden, powtarzając jak echo obietnicę, jaką złożył cały oddział, gdy cisza zmierzała do upadku. - Przystosowywać. Przetrwać. - Oddział zawsze był jak cienie w sieci - kontynuował - bicz wykorzystywany do zastraszania ludności. W tej chwili ludzie są w szoku, ale prędzej, czy później, jeśli przetrwamy tę infekcję, wszystko wróci do pewnej równowagi. - Aden spojrzał na miedziane oczy otoczone pierścieniami złota, po czym na te w odcieniach chłodnej szarości. - Kiedy już ten dzień

nadejdzie, ludzie będą szukać kogoś, aby go obwinić. - Psychologia mówiła o tym jednoznacznie. - My zaś jesteśmy dobrym celem. - Nikt nie jest w stanie nas dosięgnąć - odpowiedział Vasic. - Nie, ale mogą dotrzeć to tych, którzy należą do nas. - Aden celowo spojrzał na Ivy.

ROZDZIAŁ 54 - Jeśli ktokolwiek z oddziału zamierza żyć poza Ciszą, musimy się zrehabilitować. Aden przerwał świadomy, że użycie tego słowa może spowodować złe wspomnienia jesteśmy postrzegani w umysłach populacji jako byli mordercy i zabójcy. To może być prawdą, ale nie pomoże nam to w przyszłości. Brwi Ivy zmarszczyły się i zbliżyły się do siebie. - Nie nazywaj tak waszego oddziału - powiedziała zaciętym głosem. - Nie mów tak też o sobie. Aden wytrzymał spojrzenie Ivy. - Jesteśmy zabójcami, Ivy. To się nie zmieniło. - Adenie - Vasic bardzo nieznacznie pokręcił głową. - Nie przypominaj jej o czymś, co wydaje się, że ona chce zapomnieć. Ale na to było już za późno, Ivy podeszła do Adena aby stanąć twarz w twarz. - Byliście mordercami, przeprowadzaliście tajne operacje, jakkolwiek chcesz to nazwać. Wykonywaliście rozkazy. I tak, powinniście wziąć odpowiedzialność za swoje działania, ale również byliście przygotowywani do tego już jako dzieci i zostaliście zaprogramowani do wykonywania tych rozkazów, aby wykonać zlecenia - mówiła cicho i intensywnie, nie dała mu możliwości, żeby mógł jej przerwać. - To daje wam prawo do dania sobie trochę luzu. Starasz się zmienić obecny stan rzeczy, znowu umieściłeś swoje życie na linii ataku i zrobisz to jeszcze raz i jeszcze raz, zrobisz to, aby pomóc bezbronnym. - W jakim momencie - przerwał Aden - to wystarczy, aby wymazać moją przeszłość? - To nigdy nie nastąpi - cicho powiedziała Ivy. - Wszyscy musimy żyć z naszą przeszłością, ale ona nie musi nas definiować. - Przeczesała ręką po włosach, jej luźny kucyk rozplątał się sprawiając, że twarz otoczyły loki. - Co robisz teraz, gdy twoje kajdany są już połamane? To są prawdziwe wybory, te które będą nas definiować. Vasic podążał wzrokiem od jednego do drugiego. Ivy, która sięgnęła do tych części, o których sam nie wiedział, że jeszcze przetrwały, gdyby nie ona. Aden, który nie chciał wysłać go poza przepaść szaleństwa. Były to dwa najważniejsze elementy jego życia, a teraz stali razem z nim, Ivy, której zaciekła odmowa nie pozwoliła mu upaść, nie pozwoliła żadnemu z nich upaść przed żelazną wolą Adena. - Po co walczyć o nas? - Zapytał Aden cichym tonem. - Vasic, rozumiem. Jest twój. Dlaczego reszta z nas ma znaczenie? - Ponieważ jesteś członkiem jego rodziny i dlatego, że bez względu na to co musiałeś zrobić, zapłaciłeś już swoją cenę, zapłaciłeś bólem, jakiego żadne dziecko nie powinno nigdy poczuć, taki ból nie powinien nawet istnieć. - Dotknęła palcami ramienia Adena. - Wystarczy Adenie.

- To zabrzmiało jak delikatny zarzut. - Nie mam na myśli tylko rehabilitacji obrazu oddziału w umysłach społeczności, ale również twojego własnego spojrzenia na siebie i twoje Strzały. - Czy zaprosiłabyś inne Strzały do swojego domu, Ivy? - zapytał Aden. - Czy naprawdę potraktowałbyś ich jak członków rodziny? - Oczywiście - odpowiedziała, jakby odpowiedź była oczywista, jakby każda kobieta tak beztrosko przywitała w swoim domu oddział wyszkolonych zabójców. Królik wstał i wolnym krokiem ruszył naprzód, w tej chwili ich trójka ruszyła za nim. - To kolejny powód, dla którego Vasic musi zostać naszym publicznym reprezentantem powiedział Aden parę minut później. - Ty go uczłowieczasz. Vasic czekał na odpowiedź Ivy, nie spodziewał się jednak, że będzie nią śmiech. - Czyli rzucisz mnie i Vasica razem, aby uzyskać zamierzony wynik? - Prześlizgnęła palcami po jego plecach okrytych kurtką i wiedział, że nie obraziła się na taki pomysł. - Nie. Ale teraz, gdy to już się stało, użyję tego. Vasic nie przerwał swojemu partnerowi; on i Aden mieli zbyt dużo zaufania do siebie, wiedział, że Aden nie naraziłby Ivy na jakimkolwiek niebezpieczeństwo. - Media ludzi i zmiennokształtnych - kontynuował jego przyjaciel Strzała - są bardzo dobre w odczytywaniu niuansów relacji międzyludzkich. - Biorąc notes, wywołał pierwszy artykuł powiązany z zebranymi informacjami. - Nie był bardzo długi, ale miał kilka zdjęć. Na pierwszym była Ivy klęcząca na ulicy przepełnionej zainfekowanymi, krwawiąca z uszu. - To było zaraz na początku - mruknęła Ivy. Pozostałe obrazy miały zupełnie inny ton. Vasic trzymał dłoń na dolnej części pleców Ivy, szli razem wyprowadzając Królika na spacer. Twarz Ivy przepełniona spokojem i ufnością, która przenikała ją aż do głębi, pewnością, która mówiła jej, że gdyby brakło jej siły to on uniósłby ją w swoich ramionach. Ivy śmiejąca się całym ciałem na progu drzwi ich kamienicy, jej ręka obejmuje jego ramię. - Społeczeństwo - powiedział Aden - jest zafascynowane wami i waszym związkiem. Możemy tego użyć. Ivy zrobiła minę. - Chcę pomóc drużynie, ale nie chcę, aby naszym związkiem interesowano się na arenie międzynarodowej. - To nigdy się nie wydarzy. - Vasic nie miał zamiaru pozwolić nikomu na żadne naruszenie ich prywatności.

- Nie oczekuję tego od was - odpowiedział Aden. - Jeśli będziecie zbytnio się starać, to będzie wyglądać fałszywie, a powodem, dla którego chcę, abyście zwrócili na siebie uwagę mediów, jest to, że nie wyglądacie razem fałszywie. - Więc dlaczego - zapytała Ivy - mówisz nam o tym? - Dzięki temu wiecie, że jesteście obserwowani. - Aden spojrzał na Królika, pies wykopał nowy patyk z nieomylnym psim instynktem i znów przyszedł, aby upuścić go na jego nogi. Dlaczego twoje zwierzę myśli, że jestem jego osobistym miotaczem patyków? Spodziewałem się, że to zadanie przypadnie Vasicowi. Usta Ivy zadrgały, schyliła się, aby pogłaskać głowę Królika. - Testuje cię. On już wie jak Vasic rzuca, a Królik lubi różnorodność. Aden rzucił patyk. Wiele razy. Przechodząc dziesięć minut później, przez bardziej oświetloną słońcem część parku, Królik postanowił dać odpocząć Adenowi, wszyscy przesunęli się na prawo, aby umożliwić biegaczce przebiegnięcie. Blondynka skierowała w kierunku Ivy i Vasica olśniewający uśmiech, wołając, gdy ich mijała: - Oboje jesteście niesamowici przez to, co robicie! Ivy westchnęła. - Myślę, że nie możemy po prostu zignorować mediów. - Nie - potwierdził Aden. - Tu nie chodzi tylko o wizerunek drużyny, prawda? - powiedział Vasic, gdy Ivy poszła przodem, aby upewnić się, że Królik nie zapuści się na teren o dużym natężeniu ruchu. Chodzi o sam oddział. - Znał swojego partner zbyt długo, aby nie odnaleźć niewypowiedzianych podtekstów. Aden zatrzymał się obok pomnika na wpół zakopanego w śniegu. - Widziałem Krycheka połączonego z Saharą Kyriakus, to był pierwszy pozytywny sygnał, ale on nie był szkolony z nami, nie dorastał z nami. - Judd jest jednym z nas. - On miał swoją rodzinę, która mogła go zakotwiczyć. Jak większość oddziału, prawdziwie cichy Vasic, został odcięty od wszystkich więzów. Jego związek z Zie Zenem nie zmienił tego, wszystko zostało odcięte zanim skończyło się jego dzieciństwo, a jego pradziadek nigdy nie był w stanie traktować go jak dziecka, którym był, jako część rodzinnej jednostki, tylko jako żołnierza idącego na wojnę.

- Judd dał innym nadzieję - powiedział cicho Aden. - Ty możesz sprawić, że uwierzą w tę daną im nadzieję. Była to ostatnia pozycja, na jakiej Vasic spodziewał się kiedykolwiek znaleźć. - Porozmawiam z Ivy o tym, jak bardzo chce być otwarta na temat naszego związku, jeśli chodzi o oddział. - Nie sądził, że jego słodka hojna empatka będzie nieczuła na skupiającą się na niej uwagę mężczyzn i kobiet, którzy starali się zrozumieć miłość, ale wybór należał do niej. Kiwając głową, Aden spojrzał na elegancki zegarek na jego nadgarstku. - Lepiej żebym nie opuścił mojego spotkania z Santosem. - O ich sposobach obchodzenia się z zakażeniami? - Grupa Zapomnianych zrobiła dużo świetnej roboty, podobnie jak pozostałe grupy w innych miastach. Aden pokręcił głową, ustawiając ciało pod kątem do Vasica. - Zaid stworzył oddział Strzał do ochrony Ciszy, ale też utworzył go, ponieważ Psi z pewnymi zdolnościami nie pasowali nigdzie indziej. Zbyt niebezpieczni, pomyślał Vasic, zbyt nieprzewidywalni. Teraz widział, do czego Aden zmierzał. - Zapomniani mają te same problemy - domyślił się. - Jak udało ci się zdobyć zaufanie Santosa? - Wydaje mi się, że to była kombinacja konieczności i fakt, że widział naszą pracę, którą wykonywaliśmy aby chronić E. - Aden przesunął dłonią po włosach. - Czy mogą dostosowywać nasze protokoły szkoleniowe dla własnych umiejętności, jest kwestią otwartą, ale to tylko punkt wyjścia. Mogą też rozwinąć techniki, których z kolei my możemy użyć. To również dałoby oddziałowi kolejnego sojusznika w świecie, dlatego Aden znalazł czas w swoim wyczerpującym planie dla tego spotkania. - Potrzebujesz teleportacji? Aden pokręcił głową. - Pójdę piechotą. Królik spojrzał żałośnie za odchodzącym Strzałą, zanim poszukał nowy patyk, który upuścił u nóg Vasica. Podniósł go, po czym rzucił na tyle daleko, żeby Królik miał możliwość dłuższego biegu, gdy pies go złapał, wrócił machając ogonem. Bawili się tak przez chwilę, jednak Królik porzucił ponownie tę zabawę na rzecz skoków na śniegu. - Aden uważa, że nasz związek daje nadzieję innym Strzałom. - Vasic skierował te słowa do Ivy. - Jeśli ma rację, a Aden ma zawsze rację, jeśli chodziło o oddział, to będzie to oznaczało, że inni członkowie oddziału mogą być dociekliwi.

Ivy zatrzymała się na brzegu zamarzniętego zbiornika wody, gdy Królik poszedł zbadać korzenie pobliskich drzew. - Nie mam nic przeciwko, członkowie rodziny są często wścibscy. - Uśmiech w jej oczach, gdy zwróciła swoja twarz w jego stronę. - Czy to Ci przeszkadza? Wiem, jak zamkniętą osobą jesteś. Objął ją ramieniem, zanurzył rękę w ciepłym jedwabiu jej włosów. - Krwawiłem dla oddziału, ryzykowałem życiem… a on teraz pyta mnie, czy podzielę się jeszcze tą jedyną rzeczą, która jest tylko moja. - Zrobisz to jednak prawda? - Tak. - Ponieważ rozumiał, jak to było żyć w cieniu, w nicości. - Jesteś moją nadzieją, Ivy, moją latarnią wskazującą drogę do domu nawet w najciemniejszą noc. - Vasicu. - Jej oczy były mokre i błyszczące, przytuliła jego twarz swoimi odzianymi w rękawiczki dłońmi, jej czuły pocałunek łamał mu serce. Vasic nie wiedział, czy kiedykolwiek przyzwyczai się do tego, w jaki sposób dotykała go Ivy, jakby nie był poplamiony krwią, jakby miał prawo do jej uczuć, do jej troski. Ale jedno już wiedział na pewno, nie chciał być tu dłużej. Chciał być już sam z nią, rozebrać ją do naga i wcisnąć się w jej miękkość. Nawet w tak wyczerpującym ubiegłym tygodniu, znaleźli energię, aby kochać się w skradzionych chwilach między wybuchami epidemii. Jego ulubionymi częścią tych chwil był śmiech Ivy, kiedy próbowali czegoś i nie wychodziło jak wtedy, gdy niezdarnie uderzył ją nosem w ogniu namiętności wczorajszego popołudnia. Według niej, dopiero się uczyli, byli jak dzieci uczące się jeździć na rowerze i korzystające z dodatkowych kółek. Nigdy nie miał tyle zabawy z popełnianych błędów. - Czytałam instrukcję, kiedy nie mogłam spać w nocy - wyszeptała, nie zaskoczona nagłym teleportem z powrotem do mieszkania. - Czy jesteś zbyt zmęczony, żeby pozwolić mi poeksperymentować na tobie? - Mówiłem ci, nie musisz czytać żadnych instrukcji - lekko ją skarcił, ale nie zatrzymał jej, kiedy ściągnęła jego kurtkę i podciągnęła jego koszulkę. Odrzuciła ją na podłogę w mieszkaniu, na co Królik odpowiedział długim cierpiącym sapnięciem i wyszedł z salonu, Vasic pozostał na swoim miejscu i pozwolił jej odkrywać. To były głęboko przyjemne tortury. - Jesteś taki wspaniały. - Potarła policzkiem mięśnie jego klatki piersiowej, odchyliła się do tyłu, aby uruchomić obie ręce i pozwolić im wędrować w dół jego klatki piersiowej, westchnienie opuściło jej płuca. - Mogłabym to robić godzinami. - Krótkie spojrzenie w górę spoza rzęs. - Jakaś kobieta nazwała cię „przystojniakiem" w komentarzach do artykułu w Sygnałach.

Vasic może nie miał dużego doświadczenia w pewnych dziedzinach życia, ale jego instynkt szeptał mu, że to był zdradziecki grunt. - Nie podoba ci się ten opis? - Nie podoba mi się, gdy inna kobieta ślini się do ciebie. - Lekkie drapnięcie w jego sutki. Wrażenie to doprowadziło do wyładowań elektrycznych na jego zakończeniach nerwowych. - Podoba ci się to - wymamrotała i powtórzyła to. Przyciągnął ją do siebie, całował ją, dopóki nie była jak płyn w jego ramionach. - Nie dbam o to, co jakakolwiek inna kobieta myśli o mnie. - Jedynymi przypadkami, gdy zauważał jakąś inną kobietę, gdy Ivy była w pobliżu, to były tylko oceny w kontekście możliwego zagrożenia z tej strony. - Powiedz jeszcze raz, że jestem wspaniały. - Nikt inny nigdy nie spojrzał na niego w taki sposób, jak robiła to Ivy. A ona widziała jego wnętrze, jego empatka, więc jeśli ona mówiła, że był wspaniały, mógłby nawet trochę w to uwierzyć. - Mój wspaniały mężczyzna. - Badała jego tors, pocałowała jego wystający obojczyk, wzięła głęboki oddech, który doprowadził do tego ze jęknęła. - Pachniesz tak dobrze. Trącił ją lekko, zdjął jej płaszcz, ale kiedy zaczął rozpinać jej gruby pomarańczowy sweter, który nosiła pod spodem, chwyciła go za nadgarstki. - Nie. Kiedyś zatrzymałby się niepewny, co zrobić. Teraz mógł ocenić jej pragnienie, tętniący puls na jej szyi, kolor jej skóry. - Dlaczego? - Ponieważ zaczynasz dowodzić. - Groźne spojrzenie. - A ja pozwalam ci, ponieważ, kiedy mnie dotykasz, moje kości roztapiają się, a moja krew zamienia się w miód. Równie dobrze mogła go całego wygłaskać, jeśli mógł usłyszeć takie słowa. - Lubię topić twoje kości. - Przerywając jej chwyt, nie raniąc jej jednak przy tym, cofnął ja do najbliższej ściany. - Czytałem o pozycji, której chcę spróbować. Jej brwi podniosły się do góry, gdy spojrzała na niego. - Vasic. Scałował jej skargi prosto z jej ust, jej wargi były soczyste i zmysłowe, a jej smak był dziś wyraźnie cierpki. Vasic może nie dbał o spożywane przez siebie jedzeniu, ale mógłby odkrywać smaki Ivy wiecznie. - Rozepnij guziki - powiedział prosto w jej usta, gładząc ją dłonią i przesuwając ją w dół tak, aby położyć ją na jej pośladku, drugą dłoń oparł obok jej głowy.

Jej klatka piersiowa unosiła się i opada w rytm płytkich oddechów, uniosła rękę między nimi. - Następnym razem - wymamrotała w chwili, gdy jej palce ślizgały się po guzikach, aby je odpiąć. - Zrobię zasadzkę na ciebie, gdy będziesz spał i zwiąże cię. Vasic poczuł jak leniwa część jego seksualnej natury uśmiechała się i przeciągała leniwie. - Kupię ci linę. - Pocałował ją i uszczypnął lekko jej szyję. - Jesteś już dla mnie mokra, Ivy? Mój penis jest tak twardy, że wydaje mi się, jakby był z żelaza. Jęcząc, skończyła rozpinać sweterek i wzruszając ramionami opuściła go na podłogę. - Knebel - powiedział z trudem łapiąc powietrze. - Muszę cię też zakneblować. - Zapraszam do zabawy. - Pogładził dłonią delikatną koronkę jej halki, otoczył jej pierś swoją dłonią, tak że znajdowała się między kciukiem i palcem wskazującym. Założyła stanik pod halkę, ale ponieważ też był cały koronkowy, mógł niemal dokładnie sobie wyobrazić jej ciemnoróżowe sutki na białych szczytach. - Teraz zsuń dżinsy tak, abym mógł dotknąć cię moimi palcami. Drżąc na ten telepatyczny rozkaz, uniosła się na palcach i ugryzła go w dolną cześć jego dolnej wargi. Przyjął tę zmysłową karę z uśmiechem. To nie był prawdziwy uśmiech, jak inni ludzie mogą go sobie wyobrażać, jego wargi ledwie zmieniły kształt, ale Ivy wiedziała, jego oczy świeciły od wewnątrz, kiedy odpięła guzik w swoich dżinsach. - Czy powinnam także zdjąć halkę? - Wyszeptała to pytanie do jego ucha, jej ciepły delikatny oddech był erotyczną pokusą. - Chcę poczuć twoje usta na moich piersiach, żebyś ssał je mocno, aż zostawisz po sobie ślad. - Jej usta ocierały się o jego szczękę. - A twoje ręce. Gardłowy jęk. - Masz takie wielkie, silne ręce, sposób w jaki pocierasz dookoła mojej… Warknął na nią, dźwięk pochodził z głębi jego piersi. Śmiejąc się w tej kameralnej przestrzeni pomiędzy nimi, uniosła się naprzeciw niego, pocałowała go słodkimi małymi pocałunkami, dłonie położyła po obu stronach jego twarzy. Każdy mięsień w jego ciele był napięty, Vasic poddał się tym pocałunkom, oddał się jej posiadaniu, które równie dobrze mogło przypominać stalowe łańcuchy przypięte wokół jego ciała. Kiedy jej usta poruszały się w dół jego szyi, zadrżał… i zdał sobie sprawę, że przez około półtorej sekundy byli pochłonięci przez szalejącą burzę piaskową.

ROZDZIAŁ 55 - Zostań tutaj - powiedziała Ivy po tym, jak z powrotem teleportował ich do sypialni. Nie drgnij. - Pocałunek wyciśnięty na jego mostku. Kiedy zanurkowała pod jego ramionami, nie poszedł za nią do łazienki. Zamiast tego, wykorzystał minuty napełniając wodą wannę, aby odzyskać kontrolę. I stracił to wszystko w chwili, gdy Ivy wróciła do swojej poprzedniej pozycji, uwięzionej między jego ciałem i ścianą. - Być może - powiedziała, hojnie całując jego pierś - powinniśmy mieć duży zbiornik wody obok naszego domu. Naszego domu. Vasic nigdy nie miał prawdziwego domu, a teraz zamierzał stworzyć taki ze swoją empatką. - Wybuduję go osobiście - powiedział w powodzi szczęścia przepływającej przez jego krew. Lizała go po piersi, a następnie dmuchała po mokrej powierzchni, Ivy oparła się o ścianę. - Dlaczego Tk w przeszłości nie używali tego samego triku? - Prawdopodobnie - powiedział, gdy ona do końca rozpięła dżinsy - nie przechodzili mentalnego treningu, aby skierować swoje umiejętności w sposób tak wyspecjalizowany. Jego słowa wyszły pośpiesznie, jego oddech był nierówny. - Wyrządzane w ten sposób szkody często były znaczące. - Myślę, że Cisza miała kilka dobrych cech. - Zdjęła buty przy użyciu palców u nogi i zaczęła wykręcać się z dżinsów. Powinien odsunąć się, dać jej więcej miejsca, ale lubił fakt, że kontynuowała to ocieranie się o niego w zamkniętej przestrzeni jego ramion. Pozbyła się dżinsów, strąciła je na bok i ściągnęła skarpetki, wyprostowała się ubrana tylko w halkę. - Teraz to. - Dotknął ramiączka od halki. Zdejmując ją przez głowę, Ivy odsunęła włosy z dala od twarzy. Przycisnął jedną rękę do jej brzucha, zanim zdążyła wykonać jakikolwiek inny ruch. - Pozwól mi spojrzeć. Trzymając dłonie płasko na ścianie, czuła, jakby jej piersi były spuchnięte i naprężone w miseczkach biustonosza, Ivy dała Vasicowi, to co chciał. Roztopione srebro jego wzroku zatrzymało się na jej ustach, jej gardle, naprężonych sutkach… i zeszło niżej. Powstrzymując jęk, Ivy obserwowała go, podniósł rękę, którą umieścił na brzuchu, wsunął palec pod ramiączko stanika i pogładził w dół. - Vasicu.

- Hmmm? - Całując ją, powtarzał doprowadzającą do obłędu pieszczotę, przesunął ramiączko stanika na jej ramię. Kolejny drapieżny pocałunek, zanim ponownie skupił swoją uwagę na jej piersi, szarpnął miseczkę przez co jej sutek został odsłonięty. Następnie zanim zdążyła się przygotować, pochylił głową i zamknął usta na tej wrażliwej końcówce, liżąc i ssąc ją, jakby to była jakaś dekadencka uczta. Wsunęła palce w jego włosy, Ivy czuła fale przyjemności przechodzące przez jej ciało, ściana za jej plecami i twarde mięśnie przed nią. Nie była w stanie kontrolować swoich ruchów, poddała się, jej majtki były wilgotne z podniecenia, kiedy podniósł głowę znad jej piersi, była pewna, że złapał w swoje nozdrza zapach jej piżma. Srebro jego oczu zmieniło się w czystą czerń. Żadnego światła, brak widocznej tęczówki. Tylko dzika bezkresna ciemność nocy, to powiedziało Ivy, jak bardzo jej Strzała był jej głodny. Para wodna pojawiła się w powietrzu między nimi, wydostawała się z łazienki, ale to para, którą generowali sami, mogła parzyć. Działając instynktownie i z własnej potrzeby, powoli ściągnęła drugi pasek stanika, obnażając sutek i błagając. - Proszę. Zaczepił ją na swoim pasie, używając swobodnie swoich mięśni, owinęła nogi wokół niego, użył jednej dłoni do podniesienia jej piersi. Potem dał jej to, co chciała i wziął to, czego potrzebował, jego przyjemność była dla niej odurzająca. Pocierała wrażliwym miejscem między udami o jego brzuch, próbowała dostać się niżej, spragniona poczucia tarcia jego pobudzenia, ale taka pozycja jej to uniemożliwiała. Wówczas Vasic wziął jej rękę ze swojego ramienia, kładąc ją tak, że palce były tuż pod elastyczną gumką jego majtek. - Dotknij - mruknął, opuścił powieki, spoglądając w dół. - Chcę na to patrzeć. Jej płuca pracowały już na najwyższych obrotach, a skóra lśniła od potu, włożyła swoją dłoń między nich, twarde kształty jego brzucha oddzielone od jej skóry tylko cienką warstwą koronki. Nie będąc do końca pewna, co zrobić, niepewnie pogładziła go, zadrżał. - Tak wydaje się dobrze - wyszeptała, zbierając odwagę, aby to zrobić tylko dlatego, że to był Vasic. Jej Strzała. Jej kochanek. - Ale chciałabym dotykać cię bardziej. Jego oddech stracił swój rytm, jego głos zabrzmiał chropowato, kiedy powiedział. - Lubię cię obserwować. Zrób to dla mnie Ivy. Nagle jej ciało było mocniejsze, wilgotniejsze, bardziej spragnione, każda pieszczota dostarczała jej mocny deszcz uczuć. Jęknęła, zamykając oczy… a Vasic mocno przycisnął się do niej, uwięził jej rękę i pocałował ją z taką wyzwoloną pasją, że wszystko co mogła zrobić, to przyjąć ją. Ściana za nią zniknęła, ale powróciła szybko, jeszcze zanim zdążyła stracić równowagę, sypialnia chwilowo zmieniła się w mglisty krajobraz przepełniony parą.

Jego dłoń wokół jej gardła w delikatnym ochronnym chwycie, to sprawiło, że zakończenia nerwowe znajdujące się pod jej skórą uległy zapłonowi, Vasic pocałował ją w zapamiętałej przyjemności. Ivy otarła się i wygięła w jego stronę, jej sutki delikatnie pocierały umięśniony jedwab jego piersi. Jęk pochodził z jego głębi. Wibracje podróżowały przez nią, przez prawie boleśnie pobudzone sutki do nabrzmiałych fałd między jej udami. - Pragnę cię - udało jej się powiedzieć między pocałunkami i było to pół błaganie, pół żądanie. - Wewnątrz mnie, Vasicu. Cofając się bez ostrzeżenia, pozwolił jej uwolnić rękę z jego majtek, potem opuścił ją na nogi, jego ręce na jej talii pozwoliły jej utrzymać się w pozycji pionowej, gdy jej drżące kolana zagroziły upadkiem. Zaskoczona, gdyż zakładała, że chciał ją wziąć w poprzedniej pozycji, jęknęła, kiedy obrócił ją wokół i znalazła się twarzą do ściany. - Oprzyj dłonie. - Te słowa były tak surowe, nie była zaskoczona, gdy ściana przed nią zniknęła sekundę później, a naprzeciw niej była pustynia. Ściana pojawiła się z powrotem w mgnieniu oka. Był coraz szybszy w przemieszczaniu, zdała sobie z tego sprawę, zanim wszystkie jej myśli zniknęły w chwili, gdy Vasic zdjął jej majtki. Zostawił je zaplątane wokół jej ud, ścisnął jawnie zaborczym dotykiem jeden pośladek, po czym zanurzył rękę między jej nogami. - Jesteś taka mokra. - Skruszone zakazy i seksualne ciepło, to wszystko było w jego głosie. Odpowiedź Ivy nie wymagała myślenia. - Bo to ty. Ruch za nią, wierzch jego dłoni otarł się o jej pośladki. Dźwięk suwaka. Tkanina spychana w dół. A potem chwytając ją za biodra, pochylił ją do przodu, pchnął w nią z nieugiętym naciskiem. Wydawała chaotyczne dźwięki, zaznaczając swoje potrzeby, była ledwie świadoma świata zmieniającego się przed nią, piasek i ściana zmieniały się ciągle, pojawiając się w kółko. Każda komórka jej ciała była skupiona na Vasicu, na uczuciu jego mocnych wtargnięć, rozciągających jej ciało. Ta pozycja nie pozwalała jej na nic innego. Uderzał w jej ciało w drgających falach, głaskał ją, głęboko zanurzał się w niej. Znowu, i znowu, i znowu. Było mocniej i szybciej niż jakiekolwiek wcześniejsze razy, miejsca gdzie jego palce mocno trzymały ją w uścisku, lekko zsiniały. Gdy wysapał jej imię przez zaciśnięte zęby, wiedziała, że dochodził. - Tak - powiedziała, bojąc się, że zamierzał się zatrzymać, spowolnić. - Tak, tak, tak - Jej słowa zakończyły się chrapliwym krzykiem, gdy zwiększył szybkość swoich natarć, jego jądra uderzały w nią z każdym pchnięciem. Bezmyślnie próbowała paznokciami zagłębić się w ścianę. Orgazm pojawił się nagle, rozpadła się na milion kawałków nieokiełznanej ekstazy. Ale nie była zraniona, czuła się

wspaniale, wiedząc, że Vasic nigdy nie pozwoliłby, aby stała się jej krzywda nawet wtedy, gdy jego orgazm zamienił jego ciało ze stanu żywego kamienia, jakim był na co dzień, jego nasienie pulsowało w jej wnętrzu, to była absolutna intymność. * Opadli na podłogę, Ivy leżała na Vasicu. Jej majtki były zaplątane wokół jednej kostki, jej biustonosz skręcony. Vasic nie wyglądał lepiej. Gładząc nogą jego nogę, znalazła jego dżinsy blokujące jej drogę, nie zdjął ich do końca. Spojrzała w dół, chichocząc jak wariatka, ogarnięta bezpamiętnym śmiechem. - Ciągle masz na sobie buty. Jego klatka poruszała się i podnosiła, jakby właśnie przebiegł długodystansowy wyścig, nie odpowiedział na jej słowa, tylko przesunął rękę w dół i lekko klepnął jej pośladki. Czuła się ospała, wypieszczona i uwielbiana, spojrzała na jego twarz, aby zobaczyć jak jego rzęsy rzucają cień na policzki, ramię, na której nosił rękawicę, położył pod głowę. Śmiało polizała językiem po płaskiej tarczy jego sutka, zlizała z niego sól i seks. Kiedy ugryzła jego mięśnie na klatce, lekko ścisnął ją tam, gdzie leżała jego ręka, ale nie zaprotestował w żaden sposób. Znalazła w sobie trochę energii, rozumiejąc, że w końcu miała go na swojej łasce, Ivy udało się zrzucić majtki i odpiąć biustonosz. Następnie masując jego nagie ciało dłońmi, zaczęła wycałowywać sobie drogę w dół jego klatki piersiowej. Dopiero gdy dotarła do końca jego umięśnionego brzucha zareagował, wplatając palce w jej włosy. Zawahała się, spojrzała w górę. Jego oczy pozostawały zamknięte, napięcie w nim było jak cichy szum, żadnych gwałtownych ruchów. Wracając do swojego przyjemnego zadania, polizała wzdłuż jego kości biodrowych, unosząc się na przedramionach, aby podziwiać kształt litery V, stworzony nisko na jego ciele przez niektóre bardzo ładne mięśnie. Nie wiedziała, jak je nazywano, ale już zdecydowała, że to jedne z jej ulubionych części jego ciała. Aby być uczciwą, polizała także drugą stronę. W reakcji na tę pieszczotę jego ręka pociągnęła za jej włosy. Pociągnięcie pojawiło się też w chwili, gdy zwinęła palce wokół jego penisa, który ponownie robił się twardy. Zafascynowana różnicami w ich ciałach, tym w jaki sposób reagował na jej dotyk, oparła policzek na jego owłosionym i szorstkim udzie i pogłaskała go, sprawdzając jego reakcje, aby móc zobaczyć, co lubił, co sprawiło, że jego oddech zmienił się, jego dłoń poruszyła się i napięła w jej włosach. I odkryła, że jej nogi stawały się niespokojne, miejsce pomiędzy jej gładkimi udami znów stało się wilgotne. Kiedy podciągnął ją i zamienił ich pozycje, nie sprzeczała się. W kilka sekund pozbył się butów i pozostałych części odzieży i zatopił się w jej ciele, przyjemność napęczniała, jego przedramiona były usztywnione po obu stronach jej głowy, a jej ramiona wokół jego szyi.

Całowali się, mówiąc te delikatne intymne słowa, kołysali się razem. Orgazm był spokojniejszy, ale intymność nie mniej potężna. - Mój - powiedziała, przez połączenie ich umysłów. - Jesteś mój. Każdy oddech, każdy blizna, każda doskonałość, każdy błąd, każde światło, każdy mrok. To część ciebie i to jest moje. Vasic zadrżał i opadł na nią. - Ten mężczyzna, mężczyzna jakim jestem, mężczyzna jakim będę, mężczyzna jakim chcę być, to wszystko należy do ciebie. Na zawsze. Pomimo wewnętrznej mocy złożonego ślubu, umysł Vasica pozostał nadal niezależny na płaszczyźnie psychicznej. Ból pojawił się w klatce piersiowej Ivy, ale to nie był ból odrzucenia. Wiedziała co jej Strzała robił. Starał się tak bardzo, nie mógł przestać jej chronić… zwłaszcza przed skutkami jego ewentualnej śmierci. - Nie - powiedziała po cichu - nie. Było jej coraz trudniej zapomnieć o tym śmiertelnym odliczaniu upływającego czasu do tej wysoce ryzykownej operacji. Wtem, jakby w złośliwym przypomnieniu, rękawicę Vasica pół godziny później, znów uszkodzono. Zimny niebieski laser trafił go, uderzając w tę samą ścianę, którą Vasic naprawił po ataku ludzi Minga. Sprzężenie zwrotne od lasera spowodowało drobne przeciążenia, ale martwił się tylko o nią, chciał, aby była daleko od zagrożenia, daleko od niego. - Broń może znów samoistnie się zainicjować. Mógłbym cię zranić. Ivy nie mogła nawet drgnąć. Połykając łzy, usiadła przy nim na łóżku i używając zaawansowanej apteczki, którą Aden po cichu podrzucił im trzy dni temu, oczyściła oparzenia na jego ramieniu i klatce piersiowej. - Mój - wyszeptała ponownie, składając pocałunek na cienkiej skórze służącej do bandażowania, która miała chronić jego zdrowiejącą skórę. Jego ręka pogłaskała ją po włosach. - Ivy. - Nie chciała spojrzeć do góry, skupiała się na tych delikatnych ruchach mówiąc: Nadszedł czas, aby zapolować na Samuela Raina. * Vasic zabrał ją do Haven, ale inżynier nie chciał się z nimi zobaczyć. Według Clary siedział zamknięty w swoim pokoju już od kilku dni. - Przyjmuje żywność poprzez szczelinę, którą sam wypiłował u dołu drzwi - powiedziała kierowniczka, wskazując na poszarpaną dziurę - ale do nikogo się nie odzywa. Chcąc krzyczeć, Ivy nie posłuchała rozkazów Clara i uderzyła w drzwi.

- Samuelu! - krzyczała, uderzając pięściami w stojącą przed nią barierę. - Otwieraj natychmiast! Samuelu! - Przestań, Ivy. - Vasic zamknął ją w uścisku. Zła i rozwścieczona kopnęła w drzwi, jej słowa były skierowane do Samuela Raina. - Uczynię twoje życie nie do zniesienia, jeśli… - nie mogła skończyć grożenia mu, nie mogła przyznać się do strachu. Drżąc, opierała się na sile Vasica, nie była w stanie wyobrazić sobie świata, w którym on nie istniałby. Pocałunek na jej skroni. - Ciiii. - Jego serce biło mocno i stabilnie w piersi, sama myśl, że mogło przestać, to było coś, czego jej mózg nie mógł przetworzyć. Po opuszczeniu Haven, poszli zobaczyć się z chirurżką, która powiedziała im, że szansa, aby Vasic przeżył zabieg, to jakieś osiem do dziesięciu procent. - Jeden na dziesięć - stwierdziła Ivy po wyjściu. - To nie tak źle, jeśli spojrzymy na to z innej strony. Jeden do dziesięciu. - Powtarzała sobie w kółko do siebie, tworząc bańkę, skromną tarczę, aby zapewnić ochronę nadziei, która migotała jak płomień świecy w jej sercu. Nigdy nie pozwoli, żeby ta świeca zgasła. Nigdy. * Zakażenie w dalszym ciągu rozwijało się w całej Sieci, w każdym kolejnym dniu dziesiątkowało ogromne połacie płaszczyzny psychicznej i pozostawiało tysiące ludzi w śpiączce. Jaya i inny medycy-empaci zorientowali się, jak otoczyć tych pogrążonych w śpiączce opieką medyczną w ciągu pięciu dniu po tym pięknym i jednocześnie strasznym popołudniu pełnym miłości i rozpaczy, kiedy Vasic i Ivy skreślili Samuela Raina jako dostępną opcję. Leczenie zakończyło się sukcesem tylko dla niewielkiej liczby zakażonych, którzy wybudzili się z powrotem w pełni świadomi i w pełni zdolni logicznie myśleć. - Choroba u pacjentów, których udało nam się obudzić jest po prostu w stanie uśpienia stwierdziła Jaya, gdy rozmawiały pewnej nocy, siedząc na łóżku Ivy, jej przyjaciółka miała wyraźnie podkrążone oczy. - To nie jest lekarstwo, a my nie wiemy, jak długo taki plaster będzie trzymał. - Pokonana załamała się w jej ramionach. - Jestem taka zmęczona, Ivy powiedziała, szlochając. - Ty też, prawda, nawet jeśli uśmiechasz się mimo tego. Twoje ubrania zaczynają wisieć na tobie. Ivy nie mogła zakwestionować oceny Jayi, nie z tym uczuciem, które przepełniało jej ciało, a czuła się, jakby została pobita. Tuląc mocno swoją zapłakaną przyjaciółkę, pogłaskała dłonią włosy Jayi. - Wszyscy jesteśmy na skraju wyczerpania, nawet Strzały. To nie był jedyny problem.

- Ilu? - zapytała Ivy następnego dnia rano, jej palce drżały, gdy przyłożyła dłoń do ust w chwili, gdy Aden przekazał im kolejne wiadomości. - Dziewiętnastu - powiedział. -Niewiele w obecnej sytuacji, ale wystarczy. Nogi pod nią zachwiały się, Ivy usiadła na brzegu kanapy. - Dlaczego zrobili…. Nie potrafiła tego powiedzieć, nie mogła nawet o tym myśleć. Wydawało się niemożliwe, że tłum utworzył grupę zdolną zabić niewinnych Psi, którzy byli zajęci swoimi sprawami. - Strach. - Odpowiedział krótko Vasic, kładąc rękę na jej ramieniu. - Wierzyli, że ich ofiary są zakażone. Jedyną niespodzianką jest to, że trwało to tak długo, zanim narodziła się pierwsza przemoc. - Ogólnoświatowe porozumienia o współpracy - odparł Aden, gdy Ivy nadal starała się zrozumieć grozę takich sytuacji - spowodowały, że ludzie czekali. Ale teraz z empatami, którzy wypalają się podczas tłumienia ognisk epidemii i zakażonymi zwracającymi się gwałtowne w stronę przemocy, nawet dawniej racjonalni ludzie widzą tych strażników sprawiedliwości jako jedyne rozwiązanie. Vasic spojrzał na rękawicę, która nadal w miarę poprawnie funkcjonowała pomimo ich obaw. - Krychek jest w drodze. - Dobrze. Musimy omówić sposoby, jak zdławić te akty przemocy tłumu, zanim eskalują. Migotanie, które Ivy zauważyła kątem oka pół minuty później, ogłosiło nadejście śmiercionośnego kardynalnego. Obok niego stała kobieta ubrana w sweter o odcieniu leśnej zieleni, płaszcz spięty paskiem i czarne dżinsy, ciemne włosy miała związane wysoko w kucyk i miała głęboko granatowe oczy. - Witam. - Uśmiechnęła się do Ivy, choć nawet to nie mogło zamaskować napięcia na jej twarzy. - Jestem Sahara. Niezależnie od tego, co Ivy wyobrażała sobie o partnerce Kaleba Krycheka, to nie była taka jak ta kobieta z tak otwartą ekspresją, która mówiła, że była chętna się z nią zaprzyjaźnić. - Ivy. Jednak jakakolwiek inna rozmowa musiała czekać, atakujący tłum był priorytetem. - Musimy współpracować z pozostałymi. Wszyscy zgodzili się z oceną Kaleba i szybko przekazano ją Silver Mercant, aby ta zainicjowała połączenie konferencyjne z przedstawicielami sieci szybkiego reagowania na całym świecie, z którymi cały czas byli w łączności. Nikt nie miał żadnych argumentów przeciw takiej współpracy, wszyscy byli za tym, aby zatrzymać rozprzestrzeniający się chaos.

- Tłum mógł pomyśleć, że ma jakiś swój cel - powiedział szef bezpieczeństwa Sojuszu Ludzi - ale raczej prędzej niż później, to wszystko zamieni się w bezmyślną przemoc. Musimy zdusić ją w zarodku. Decyzje zapadły, plany jak zażegnać kolejny incydent znalazły się w odpowiednich miejscach. - Sahara odkryła coś intrygującego - powiedział Krychek, po tym jak zakończyli komunikacyjną konferencję, siadając na poręczy sofy, które zajmowała jego partnerka. Sahara umieściła jedną rękę na jego udzie i pochyliła się. – Pamiętacie Miguela Ferrer? Telepata handlowy, który najwyraźniej był odporny na zakażenie? - Oczywiście. - Ivy nadal mogła poczuć panikę Miguela, jego przerażenie, gdy skulił się w tej szafie. Vasic stojący za kanapą, na której siedziała, pogładził kciukiem bok jej szyi, dając jej przez dotyk uczycie komfortu. Jej Strzała wiedział jak dotykiem zakotwiczyć ją, kiedy nie umiała się powstrzymać. Napięcie mięśni opadło na tyle, że spojrzała na Saharę. - Miguel nadal nie wykazuje żadnych oznak infekcji, z tego co wiem. - Kaleb - druga kobieta odwróciła twarz do kardynalnego - był dla mnie w stanie potwierdzić jego odporność. Powód, dla którego jest odporny na zakażenie, może wyjaśnić wszystkie niepasujące przypadki. - Tych, którzy nie mają połączenia z E? - Żadnych oczywistych związków - odpowiedziała Sahara, chowając niecierpliwymi palcami kosmyk włosów za ucho. - Miguel Ferrera miał empatyczną sąsiadkę, która wyjechała w momencie wybuchu. Aden zająwszy miejsce obok Ivy, pokręcił głową. - Wielu z zainfekowanych mieszkało w bliskim sąsiedztwie z empatami, wielu nawet bliżej niż Ferrera. - To jest właśnie to - odpowiedziała Sahara po tym, jak Królik zeskoczył ze swojego ulubionego miejsca na parapecie i podszedł, aby usiąść u stóp Ivy. - Miguel nie tylko po prostu żył po przeciwnej stronie korytarza z E. On jest wymieniony jako jej kontakt w nagłych wypadkach. - W pokoju zapadła cisza. - Trzy miesiące temu - kontynuowała Sahara w ciszy - to Miguel był osobą, która wezwała pogotowie, gdy E upadła. Trzy tygodnie po tym, jak wpisała go jako jej kontakt w nagłych wypadkach.

- Wkrótce po tym, ich wzorce zakupowe zmieniły się. E zaczęła zamawiać niektóre z produktów żywnościowych, które nigdy wcześniej nie pojawiały się na jej zamówieniach spożywczych, ale które regularnie pojawiały się na listach Miguela i odwrotnie. W tym samym czasie, on także dwukrotnie zakupił dwa bilety na serię wykładów w pobliskiej galerii. Dowody były poszlakowe, pomyślała Ivy, ale przekonujące. -Mają więź emocjonalną. Sahara skinęła. - Też doszłam do takich wniosków. Ivy przetarła dłonią twarz; coś nadal jej nie pasowało. - Ale, jeśli więź emocjonalna z E jest czynnikiem decydującym, dlaczego ojciec Ebena jest zainfekowany? W przypadku tak młodego empaty, można się spodziewać połączenia, nawet jeśli byłoby jednostronne. Ręka Sahary zacisnęła się na udzie Kaleba. -Ta sprawa także mnie frustrowała, - odpowiedziała. - Podarłam komplet danych szukając odpowiedzi, ale ostatecznie ją znalazłam.

ROZDZIAŁ 56 Energia zapulsowała z kobiety, gdy kończyła swoją wypowiedź. - Wydaje się, że Eben Kilabuk jest dzieckiem ze spornej umowy, umowa wstępna i zapłodnienia zostały sporządzone przez niekompetentnego adwokata, podczas gdy matka wierzyła, że miała prawo do pełnej opieki nad dzieckiem, ojciec z nieznanych powodów zaskarżył umowę, kiedy Eben miał dziesięć lat. I wygrał. Ivy pomyślał o tym, jak Eben poprosił, aby zadzwonić do jego matki, w czasie gdy nastolatek zatrzymał się w kompleksie. - On nigdy nie związał się z ojcem. - Tak. - Sahara intensywnie patrzyła na nią swoimi granatowymi oczami. - A jego matka, jest Tk na niskim poziomie, jedyna która przetrwała wybuch epidemii, który zabrał wszystkich pozostałych przebywających razem z nią w budynku. Aden odezwał się wstrząśnięty. - Czy ta teoria pasuje do pozostałych niepasujących? - Tak. - Sahara przesunęła ręką przez włosy, niszcząc swoją fryzurę. - Wszystkie nietypowe przypadki tych, którzy przeżyli, które byłam w stanie prześledzić, w końcu łączyły się ostatecznie z E. To również, pomyślała Ivy, wyjaśniało pozostałe wspólne elementy wśród ocalałych, złamania Ciszy, które zostały zaakceptowane przez jednostki. Więzy, które nigdy nie utworzyłyby się w zamkniętej klatce Protokołu Ciszy. - Wiem, że te dane są jeszcze niepełne - kontynuowała Sahara - i nie ma sposobu, aby manipulować emocjonalnymi więziami tak, aby chronić wszystkich, ale pomyślałam, że to ważne i należy podzielić się tym, co odkryłam. Ivy ledwo słyszała tę wypowiedź. Czuła, jak coś próbowało wydostać się z jej umysłu, z ogromu posiadanej przez nią wiedzy, ale nie mogła tego dosięgnąć. Sfrustrowana znowu spotkała się wzrokiem z Saharą. - Więzi, dlaczego nie są widoczne w Sieci Psi? - Ivy dorastała wiedząc, że jest kochana i chciana, a jednak to połączenie emocjonalne z jej rodzicami nie istniało nigdzie na płaszczyźnie psychicznej. Sahara spojrzała na Kaleba, który powiedział: - One są tam, ale ukryte. - Obsydianowy głos kardynalnego był pełen kontrolowanej mocy… jego miłość do Sahary była tak absolutna, że aż paliła zmysły Ivy. Emocje Sahary były równie silne, głębokie i dziwnie stare. Jakby ta dwójka znała się o wiele dłużej, niż przyznawali się, że byli ze sobą.

Kaleb kontynuował swoją wypowiedź, gdy Ivy rozważała tajemniczą relację tej pary. - Musiałem podjąć specyficzne kroki, aby zobaczyć każdą pojedynczą więź, której istnienie podejrzewała Sahara. - Zsunął opaskę na włosach kobiety, przebiegł dłonią po ciemnych splotach. - Umysł Sieci ochraniał te wrażliwe elementy już od dłuższego czasu. Ivy obserwowała interakcje kardynalnego z Saharą, ich porozumienie intelektualne, które łączyło tę dwójkę jak więź wybranków, jeśli użyjemy terminu zmiennych, ale choć czuła ich połączenie, miała trudności ze zrozumieniem, jak ktoś tak silny, tak zimny mógł być związany z kimkolwiek. Znacznie mniej potężnym, nie wystarczającym, aby rozerwać tkaninę Ciszy. Uprzejme telepatyczne pukanie w jej głowie. Gdy Ivy je zaakceptowała, Sahara powiedziała: - Zdajesz sobie sprawę, że twój Strzała jest równie zabójczy jak mój Kaleb? - Twój Kaleb działa w "ludzki" sposób jedynie przy tobie. - Hmm, czy zauważyłaś, żeby Vasic dotykał kogokolwiek innego? - Dobra - przyznała Ivy - może masz rację. - Vasic nigdy nie dotknął nawet Adena, choć widziała, że ta dwójka równie dobrze mogłaby być braćmi bliźniakami, ponieważ byli tak blisko. - Postaram się nie odsuwać się daleko następnym razem, gdy pojawi się Kaleb. Sahara ukryła uśmiech za podniesioną ręką. - W porządku. Gdy po raz pierwszy Vasic gdzieś mnie teleportował, byłam tak przerażona, że zdecyduje stracić mnie gdzieś w połowie teleportacji. Ivy wyciągnęła rękę, aby dotknąć ręki jej Strzały. Jego palce zacisnęły się wokół jej dłoni, choć nadal słuchał rozmowy pomiędzy Adenem i Kalebem. - My dwie - powiedziała do Sahary - musimy wyjść razem na jakiś obiad, kiedy to wszystko się już skończy. - Tak… - głębokie jak ocean spojrzenie Sahary spotkało się z jej, poważne i zaniepokojone równocześnie - po tym jak to wszystko się skończy. Obie wiedziały, że mogą nie mieć takiej możliwości przez długi czas. * Nie była w stanie zasnąć, pomimo faktu, że razem z Vasiciem uczestniczyła w przeraźliwym wybuchu epidemii dwie godziny wcześniej, coś zbliżało się do niej, coś ocierało się o jej świadomość, Ivy usiadła w nocy na łóżku i starała się ugryźć tę wiedzę, którą czuła tak blisko, ale nadal poza zasięgiem. - Ivy musisz odpocząć.

Spojrzała na Vasica, światło latarni wpadające przez delikatnie otwarte rolety oznakowało go jakby w tygrysie paski. - Ciii - schyliła się, aby pocałować go lekko w ramię - myślę. Wstając z łóżka po chwili, opuścił sypialnię i wrócił z gorącym napojem odżywczym. - Tracisz zbyt dużo na wadze. Ivy zmarszczyła brwi. - Co mówiłeś, marynarzu? - Już wypiłem swój. - Przesunął palcem po jej nosie, ten czuły akt sprawił, że jej palce zwinęły się. - Przestań grać na zwłokę i pij. Wymieszałem go z syropem karmelowym. Wystawiła język w jego stronę, ale przyjęła szklankę. Wzięła łyk, aby przekonać się, że przygotował napój w temperaturze nadającej się idealnie do picia, zmrużyła oczy, gdy usiadł obok i włączył coś na czytniku. - Lepiej, żeby to nie była kolejna instrukcja. - Sądziłem, że powiedziałaś że myślisz? - Spojrzał znacząco na jej szklankę, gdy Królik uniósł głowę w swoim koszu, jego uszy podniosły się. Połykając napój, Ivy umieściła pustą szklankę na stoliku i usiadła na jego wyprostowanych kolanach. Jego oczy spoczęły na jej piersiach, jej sutki sterczały bezwstydnie pod koszulką, którą zakładała do łóżka razem z flanelowymi spodniami. - Skup się. - Powiedziała, ignorując pulsujący ból, który wzbudził w niej za pomocą jednego spojrzenia. - Muszę zobaczyć te więzi, o których powiedziała nam Sahara. - Mogę się skontaktować z Krychekem. - Poklepał łóżko, na które entuzjastycznie wdrapał się Królik i zwinął w swoim ulubionym miejscu w nogach. - Nie. - Przejechała palcami po mięśniach brzucha Vasica, marszcząc czoło w zamyśleniu. - Mam takie dręczące przeczucie, że on nie jest naturalnie uzdolniony, aby móc zobaczyć te więzi. Wydaje mi się, że jest to bardziej w zakresie E. Vasic przytaknął powoli. - Być może to powód, dlaczego Umysł Sieci może pokazać mu tylko kawałki. Tak, pomyślała Ivy. Ponieważ psychiczne umysły są połączone w różny sposób, w zależności od ich przeznaczenia. - Sasha powiedziała mi, że Umysł Sieci lubi empatów. - Przygryzła dolną wargę, podejmując decyzję. - Nie zaszkodzi spytać. Przytulając się do jego boku, otworzyła oczy na płaszczyźnie psychicznej i nie była zaskoczona, gdy zobaczyła jej Strzałę stojącego po jej prawej stronie. Czarny aksamit nocy

w Sieci Umysłów Psi, każdy umysł błyszczący jak gwiazda, teraz wszystko „skażone” było iskrami koloru, ale te iskry wydawały się dosięgać gwiazd... jakby były zablokowane przez niewidzialne macki strasznego żarłocznego zepsucia. Ivy położyła dłoń na sercu Vasica, zakotwiczając siebie w jego niezłomnej sile, zanim powiedziała - Umyśle Sieci? – Czuła się głupio próbując skontaktować się z rozległą, niewyczuwalną, wydającą się odczuwać istotą w ten sposób, ale nie mogła wymyślić żadnej innej formy dostępnego kontaktu. - Proszę, czy mogę z tobą porozmawiać? - ??? Jej serce mocno uderzyło, poczuła przytłaczającą obecność, od razu wyczuła, że nie była już sama w swoim umyśle. Radość którą wyczuła, była jak wodospad dla jej zmysłów, kwiaty spadające na oczy jak poczucie nieskończonego smutku, tak długo oczekiwane, miała ochotę płakać. – Muszę zobaczyć - powiedziała, kiedy te surowe emocjonalne kaskady wyblakły na tyle, że mogła myśleć. - Muszę zobaczyć więzi jakie mnie łączą z innymi. - ??? Myśląc o tym, jak ta nowoświadoma istota ją przywitała, Ivy spróbowała ponownie, tym razem przez wizualizację swoich bliskich, starała się zadać pytanie. Stało się tak, jakby filtr został umieszczony w jej głowie. Jej wizualny obraz pola zmienił się, aby wyświetlić Sieć z lekko święcącymi złotymi liniami. Widziała swoich rodziców na końcach tych linii, koleżanki z osady, z obrębu jej domu… a także mogła zobaczyć Adena. Jego obecność mogła zrozumieć, ale były tam też inne Strzały, w tym osoby całkowicie obce. Vasic nie było widać, ale wyczuła go wokół niej, a ich tarcze były ze sobą powiązane. Wewnątrz niej pulsowała potrzeba żeby sięgnąć do niego przez pustkę, aby złapać jego dusze. Jego wewnętrzna potrzeba mówiła jej o tym, że chce przebywać w ciemności, zaś jego namiętna siła, która ukradła jej oddech, walczyła z tym. Uparty, opiekuńczy Strzała. Wielokolorowe gwiazdy opadały wokoło niej, prowadząc wyścig z zachłannym deszczem składającym się z czarnych strzał. Ivy uśmiechnęła się i odpowiedziała Umysłowi Sieci tworząc obraz gwiazd rzucających się na strzały. Ten roześmiał się, tworząc olśniewający kalejdoskop, który próbowała używając telepatii przekazać do Vasica. – Widzisz to? - Szybkie migawki. To… jest niezwykłe. - Jego serce biło pod jej policzkiem, równomiernie, solidnie i nadal żywe. - Możesz mi pokazać powiązania? - Tak mi się wydaje. Vasic milczał przez kilka minut. – Nie ma wystarczającej liczby Strzał. - Nie spodziewałam się, że jestem połączona do nich wszystkich.

- Tak, ale jesteś już podłączona do większej liczby niż powinnaś być – przez Adena, a jeśli łączysz się z nimi za pośrednictwem Adena, to prawdopodobnie powinnaś być podłączona do każdej Strzały w oddziale. Ponieważ Aden, jak zrozumiała, był uznany i zaakceptowany przez nich jako lider. - Czy Aden jest jakoś szczególnie blisko z innymi Strzałami? - powiedziała głośno. - Istnieją trzy lub cztery starsze Strzały, z którymi współpracuje na bieżąco, ale wie i ma świadomość zdrowia psychicznego każdego z członków zespołu. Tak więc raz jeszcze, powinna być podłączona do nich przez Adena, ale Ivy widziała, tylko garstkę z nich. Decydując się skupić na tych połączeniach, prześledziła je z zewnątrz… i stwierdziła, że wszystkie oprócz jednej Strzały, które mogła zobaczyć dzięki połączeniu przez Aden wydają się nie mieć żadnego innego połączenia z nikim innym. Abbot był jedynym wyjątkiem. To nie miało sensu, ponieważ Strzały były ze sobą połączone. Chyba że - Jakby dzieliło się je na warstwy - wymamrotała, kiedy zdała sobie sprawę, że te więzi były zgoła odmienne od tego rodzaju więzi, które łączyła razem Saharę i Kaleba. Myślała, że złamanie Cisza było koniecznością, ale wyraźnie było to po prostu coś, co często zdarza się gdy współistnieją obok siebie różne rodzaje tych więzi. Większość oddziału dochodzi do krańca Ciszy absolutnej, a jednak złote linie połączenia utworzyły się… jakby były one konieczne, wszystko, co było potrzebne to jedno pęknięcie aby za nie chwycić. Więzi takie jak lojalność, która połączyła członków oddziału ze sobą, lub odpowiedzialność jaką każda Strzała odczuwała w stosunku do powierzonego mu E i jego bezpieczeństwa. Próbując to rozgryźć, prześledziła jej połączenie z Jayą, a także z gwiazdozbiorami pozostałych E, opierając się na więziach znajdujących się przed nią, to było jakby leciała nad świecącym w nocy miastem. Nie wiedziała, że umysł Jayi w sieci miał połączenie z Abbotem i Adenem. Jaya była związana z nieznanym liderem oddziału Strzał, ale ich połączenie było zupełnie inne niż to w grupie Ivy. Sieć Jayi była niespodzianką: kolejny E. Być może członek rodziny. Ten E był związany tylko z niewielką liczbą osób, bez więzów pośrednich (bez warstwy pośredniej – chodzi jakby o połączenie drugiej kategorii). Ivy obudziła Jaye telepatycznym krzykiem, choć wiedziała, że jej przyjaciółka potrzebowała odpoczynku. To było jednak zbyt ważne. - Jaya, masz inną empatkę w swojej rodzinie? Jaki gradient? Zaspany głos Jayi wymamrotał: - Tak, dziecko. Nie testowane na zdolności E, ale myślę, że jest prawdopodobnie około 3 lub 4 na skali. Czemu? - Wracaj spać. Powiem Ci później. - W porządku.

- Jesteśmy jak grupa charytatywna - szepnęła, siadając na wprost do jej Strzały. - Teraz rozumiem. Rozumiem, jak możemy ocalić Sieć, dlaczego jest nas tak dużo. Vasic rozłożył palce jednej ręki na dolnej części jej pleców. - Powiedz mi. - E muszą znaleźć sposób, aby połączyć się z grupą osób. Jaya i ja jesteśmy wysoko na skali gradientów, dlatego możemy dzielić się swoją odpornością z warstwą pośrednia, ale inni będą w stanie ochronić tylko tych, z którymi będą związani bezpośrednio. Wiedziała, że nie wyjaśniła tego do końca prawidłowo, powiedziała sobie, że musi zwolnić. Wtem Vasic zaczął mówić. - Masz bezpośrednia więź z Adenem, ale możesz równie dobrze chronić tych, z którymi on jest powiązany. Słabszy E byłby w stanie chronić tylko Adena. - Tak! - Ivy przeczesała obiema rękami po włosach, próbując zachować piękny i śmiały obraz w jej umyśle. Oznaczałoby to, restrukturyzacje całej Sieci Psy, ale to może zadziałać. To musi działać! – Wydaje mi się, że jeden E, może chroni skończoną liczbę osób. Dlatego widzę tylko niektóre Strzały. - Wszystko zależy od siły psychicznej E? - Zgaduję, że tak. - Rozłożyła ręce, próbując narysować schemat jej wizji w powietrzu. - Ale odizolowane skupiska osób są wystarczające, to nie ma sensu, jeżeli osłaniamy pojedyncze osoby w chwili gdy Sieć rozpada się wokół nich. - Psychiczna tkanina była zbyt podziurawiona przez infekcję, zbyt uszkodzona, aby się utrzymać. - Aby utrzymać Sieć Psi w całości, musimy stworzyć coś na wzór ogromnego plastra miodu, powiązanych skupisk na całym świecie. - Zszyć Sieć ponownie w całość używając E jako nici? Ivy złapała jego twarz w dłoni i pocałowała. – Dokładnie! Opadła na jego klatkę piersiową, kiedy lekko szturchnął ją po plecach, poruszyła się i usiadła okrakiem na nim. - Widziałam poważne uszkodzenia bezpośrednio poza obszarem Jaya i moim, poza naszymi osłoniętymi skupiskami, ale w środku? Vasic, Sieć jest mocna jak stal. - Jeśli masz rację - powiedział, przesuwając ręce go góry, po jej klatce piersiowej – jedyną przeszkodą blokującą taką ochronę, pozostaje kwestia powiązań emocjonalnych i tego jak je utworzyć. Ivy wypuścił oddech i opadła ponownie na jego klatkę piersiową ze skrzyżowanymi ramionami, ale nie miała zamiaru zrezygnować. - Czy są jakieś Strzały, które nie są już jakoś sparowane z empatą? Ci, którzy nie są jeszcze powiązani ze mną przez Adena. - Tak, wielu nie można było oderwać od ich zadań podstawowych. Zadania podstawowe. Polowanie na seryjnych zabójców, którzy kontynuowali krążenie po Sieci.

- Czy oni mogą ze mną porozmawiać? - Spytała, nie wypowiadając na głos mrocznej prawdy. Vasic zamilkł na chwilę. - Tak dwoje z nich jest teraz dostępnych w bazie Dowództwa Centralnego i mogą rozmawiać. - Podniósł się. - Musimy już iść, żeby ich złapać. - Ubierając się szybko Ivy przytuliła Królika, kiedy złapała go, aby przygotować na kolejną przygodę. - Czy on pójdzie z nami? - Strzały opiekowały się ich zwierzakiem więcej niż raz już, ale Ivy nie zakładała, że jest on mile widziany. - Królik jest już obecnie akceptowanym dodatkiem. – Odpowiedział Vasic i teleportował ich prosto w bujną zieleń, nigdy nie poznałaby, że znajdują się pod ziemią, gdyby jej o tym nie powiedział. Pocałunek księżyca na drzewach był jak delikatne srebro, rozgwieżdżone niebo ponad doskonałą iluzją. - Amin jest tutaj. Podążając za spojrzeniem Vasica, Ivy dostrzegła jednolicie ubranego Strzałę wyłaniającego się z księżycowych cieni, jego skóra miał odcień najciemniejszego brązu jaki Ivy kiedykolwiek widziała. Zignorował dziwną obecność Królika i podszedł do Vasica i Ivy. - Czego potrzebujesz? - zapytał Vasica. - Ivy wyjaśni. - Eksperyment. - Uśmiechnęła się, choć nic nie poczuła ze strony tego mężczyzny, był w takim stanie jak kiedyś Vasic. - Czy mógłbyś spędzić trochę czasu ze mną? Oczy Amina spojrzały na Vasica w niemym pytaniu, zanim odpowiedział: - Dobrze. - Dziękuję. - Zaprosiła go na spacer z nią, Vasic podążał po jej drugiej stronie, zdążyła zrobić tylko kilka kroków, gdy Królik popędził, machając w tym czasie potrójnie ogonem. - Lubisz to miejsce, co? - Hau! Potem zniknął, śmigając za róg. Vasic słysząc jego szczekanie domyślił się, że ich zwierzak zlokalizował Elle. Rzeczywiście, przyprowadziła go z powrotem do nich sprężyście umięśniona brunetka dziesięć sekund później. Ella tez wyraziła zgodę na prośbę Ivy, aby spędzić z nią czas i tak razem w czwórkę chodzili wzdłuż ścieżek po pustej zielonej okolicy. Złapała jego wzrok po jakiś dziesięciu minutach wymuszonej rozmowy, Ivy telepatycznie zapytała: - Może jakaś mała pomoc? - Nie wiem jak prowadzić rozmowę – przypomniał jej, ponieważ taka była prawda. - Równie dobrze mogą mnie uznać mnie za obłąkanego jeśli zacznę teraz. Usta Ivy drgnęły. - Przestań mówić dowcipy - powiedziała, choć Vasic nie był świadomy, że coś takiego zrobił. - Amin i Ella znają cię, ufają ci. Proszę spróbujesz?

- Ivy nie mogę Ci obiecać, że coś mi się uda osiągnąć. Musisz pamiętać, kim byłem zanim spotkałem Ciebie. To jest taki stan, w jakim oni są teraz. - Zimne przypomnienie, że wykonywał rozkazy, robił to, co trzeba było zrobić. - Rozumiem. Vasic nie starał się angażować pozostałe dwie Strzały w rozmowe, poszedł prosto do sedna sprawy. – Ufacie mi? - Tak. – Niemożliwe było, oddzielenie dwóch głosów, gdy jednogłośnie odpowiedzieli. - Musicie więc zaufać Ivy. Istnieje jeszcze nie rozbita ściana nieznanego w nim, ale nigdy się nie wahał. Zwracając się do Ivy, Ella powiedziała: - Jeśli masz zaufanie Vasica, masz nasze. Czego potrzebujesz od nas? Ivy zamrugał. - Tak to się robi. - Śmiejąc się, skoczyła w ramiona Vasica. Umysł Amina dotknął jego. - Ona naprawdę jest twoja. - Tak. - Spojrzał na dwie pary ciemnych oczu. - Życie nie jest tylko dla innych ludzi. - To była rzeczywistość, ale zajęło mu dużo czasu, aby ją zaakceptować. - My także mamy prawo żyć. Ani wyraz twarzy Amina, ani Elli nie uległy zmianie, ale mógł je odczytać jak każdy z członków oddziału mógł, i wiedział, że oboje byli wstrząśnięci. Uwolnił Ivy, wcześniej jednak wziął głęboki wdech i wciągnął jej zapach w płuca, słuchał, jak odwróciła się i wyłożyła fakty dla członków jego oddziału Strzał. - Połączenie - powiedziała - to poprzez Vasica, sprawia, że to ma całkowity sens. - Mogę też równie dobrze stracić dwójkę innych osób, z którymi jestem połączona przez Adena, to może być maksymalna liczba osób, które mogę ochraniać. - To nie ma znaczenia gdy cała sieć empatów jest na miejscu - zauważył Vasic. – Opracujemy jeszcze wiele różnych zapasowych planów . - Czy to połączenie przełoży się na jakieś luki w zabezpieczeniach? - Zapytała Ella. - Nie mogę uzyskać dostępu do waszych umysłów i waszych emocji, jeśli to jest to, co masz na myśli - powiedziała Ivy - ale będę szczera, nie mam pojęcia, jak to może wpłynąć na Ciebie. Jeśli takie połączenia maja na celu uleczenie Sieci, podłączenie do mnie może się równać zaburzeniu Twojej równowagi emocjonalnej. - Zrozumiałem. - Amin był tym, który odpowiedział. - Jesteśmy świadomi, co się dzieje ze Strzałami związanych z empatami. Jest to dopuszczalne ryzyko. Twarz Ivy nagle wyrażała przestrach. - Nie sądzisz chyba, że wpłynęłam na Ciebie abyś był ze mną w jakiś sposób? – spytała Vasica. - Przysięgam, że nie zrobiłam tego świadomie, jeśli już to zrobiłam.

Vasic zacisnął dłoń na jej karku, jej ciepłe loki opadły na wierzch jego dłoni. - Wszystko co zrobiłaś to było tylko pociągnięcie mnie w stronę światła. Mogłem odejść w dowolnym momencie. Zdecydowałem się zostać z Tobą. Zawsze wybiorę pozostanie przy Tobie. Węzeł w gardle Ivy zrobił się nagle ogromny i mokry. Nie mogła nic powiedzieć, po prostu słuchała jak podziękował dwójce Strzał za ich cierpliwość. Odwrócili się, by odejść, a gdy to zrobili, Królik udał się w pościg za nimi, machając ogonem. Strzała spojrzał w dół, a potem mężczyzna pochylił głowę i skierował ja na Ivy. - Czego on chce? - Pobawić się - powiedziała. - Możesz mu rzucić patyk. - Rozejrzała się, ale Vasic już znalazł jeden w zaroślach. - On lubi za nim biegać. Strzała wziął kij od Vasica i wyrzucił go. Dwójka ruszyła ponownie, znikając im z wkrótce z oczu, lecz szczęśliwe szczekanie Królika kilka minut potem, mówiło że znalazł nowych sługusów do rzucania patyka. - Połączenie już dało subtelny wpływ - szepnęła Ivy, myśląc o tym, jak obie Strzały zignorowały Królika wcześniej. Vasic pochylił się aby wyszarpać kij od Królika, gdy ten zdecydował się wrócić do nich, pozorował walkę z psem, aż Królik puścił go i przygotowywał się, aby go złapać. - Nasze umysły są podłączone do Sieci Psi ponieważ musimy mieć biologiczne tło, aby przeżyć powiedział. – Potrzeba biologicznego tła niezaprzeczalnie została uszkodzona w subtelny sposób, ale zasadniczy powód istnieje już nieznany okres czasu. Oczy Ivy rozszerzyły się. - Więź z empatą może działać jako filtr, aby oczyścić to biologiczne tło. - Znów pomyślała o dwójce Strzał, którzy zostali już podłączeni do niej. - Zaufali mi tylko z Twojego powodu, ale inni będą chcieli umieścić swoją wiarę w E z rozpaczy. - To nie był czysty i schludny plan, ale może zadziałać. Oczy w kolorze zimowego mrozu spotkały jej wzrok. - Potrzebujemy więcej danych, ale musimy je mieć tak szybko, jak to tylko możliwe. Żadne z nich nie spało przez następne siedemdziesiąt dwie godziny, a także pozostała siódemka innych empatów, którzy byli częścią zawiązanej przez nich pierwotnej grupy. Isaiah był jeszcze w szpitalu i potrzebował więcej odpoczynku, ale był czujny po przebudzeniu i drażliwy. Ivy była zachwycona, że mogła się z nim zobaczyć, gdy był na dobrej drodze do powrotu do swojego normalnego stanu. Zespół przeprowadził wiele eksperymentów z zupełnie obcymi, z mężczyznami i kobietami, którzy żyli głęboko w strefach zakażenia, z tymi, którzy zaczęli mieć już pierwsze objawy infekcji - wykazywali błędne zachowanie, które zaczęło być znane jako prekursor do wybuchu epidemii. Kaleb i Aden uszczelnili dwa poważne naruszenia Sieci w międzyczasie, natomiast Sahara odbierała niezliczone doniesienia, które przyszły, nawał danych, łamała je na małe kawałki wielkości kęsa, które mogły zrozumieć pozbawione snu E i ich partnerzy Strzały.

To co odkryli było nadzwyczajne.

ROZDZIAŁ 57 A są to mężczyźni, kobiety i dzieci mające swoje głosy w Ciszy, osoby których geny tak bardzo chciano usunąć z puli genowej. Redakcja „Latarni Sieci Psi” Stał się znany pod nazwą Protokołu Plastra Miodu. Wdrażany w całej Sieci Psi w ciągu miesiąca, strach, który chwytał ludność, dodatkowo przyczyniał się do rozprzestrzeniania efektów infekcji szybciej niż początkowo przewidywano, jednak jego sukces stał się szybko niepodważalnym faktem. Ilość ognisk infekcji spadła w szybkim tempie wraz z rozprzestrzenianiem się struktury plastra miodu, a ludzie przebywający dotychczas w śpiączce zaczęli się budzić. Jednak żaden z nich nie pozostał takim, jakim był kiedyś, ale medycy empaci byli pełni nadziei. Ivy Jane, pomyślał Kaleb, gdy stał za biurkiem w swoim domu, miała rację, desperacja była doskonałym motywatorem zaufania. Oczywiście, nie wszyscy byli zadowoleni z sytuacji. Kaleb spojrzał na listy, jakie wysyłali mu jego ludzie z całego świata. - Te osoby nie chcą się przyłączyć. Siedząca skulona na krześle po drugiej stronie biurka, Sahara zmarszczyła brwi, patrząc na dane we własnym organizerze. Śledziła ciągle, ile połączeń mógł mieć dany E o określonym gradiencie, zanim osiągnie maksimum swoich możliwości, jak również wszelkie inne czynniki, które mogłyby zmienić zasięg danej grupy. Nie było to proste gromadzenie danych i zestawień, ale zapisy miały na celu zapewnienie stabilizacji E tak, aby żaden empata nie został narażony na niepotrzebny stres, a także były sposobem, aby monitorować stan tej bardzo płynnej sieci. Plastry miodu były w trakcie nieustannych zmian, nowe połączenia powstawały, a inne znikały. Fakt, że Sahara była biegła w każdym języku, jaki istniał pod słońcem oznaczał, że nie było szans, aby raporty o stanie E były zniekształcane w tłumaczeniu. Jej brak zdolności E został jednak uznany jako zaleta, a nie upośledzenie. - Jesteśmy zbyt blisko tego - odpowiedziała Ivy Jane, kiedy zapytała Saharę, czy podejmie się tego zadania. - Potok emocji w Sieci całkowicie pochłania naszą uwagę, potrzebujemy kogoś, kto umie dostrzec wzory, a ty dojrzałaś ten wzór, zanim udało się to komukolwiek innemu. Plus, nie jesteś może empatką, ale jesteś bardzo empatyczna i jesteś w stanie poradzić sobie w kontaktach z nami. Sahara zabrała się do tego zadania z apetytem. Gdy Kaleb zauważył, że obiektywnie patrząc, posługuje się pewnym technicznym rodzajem matematyki, zaczęła jęczeć i powiedziała, że

dźgnął ją nożem prosto w serce. Potem zaś przyciągnęła go za krawat i zmusiła aby ją przeprosił. Teraz żuła końcówkę jej laserowego pióra i odpowiedziała mu z roztargnieniem. - Zmuszanie tych odmawiających do przyłączenia się do plastra miodu mija się z celem projektu. Przymus jest właśnie tym, co w pierwszej kolejności dostajemy od Sieci. - Musimy być stale podłączeni - potwierdził Kaleb - oni tym samym dają infekcji pole do rozwoju. - Niedopuszczalne ryzyko. Sahara podniosła wzrok, zawieszki na jej bransoletce lekko zadźwięczały uderzając o siebie. - To byłaby prawda, gdyby te osoby były skoncentrowane w jednym miejscu, a nawet jeśliby tak było, to oboje wiemy, że ich szanse na przeżycie byłyby wówczas minimalne nawet w optymistycznych prognozach. - Smutek pojawił się w jej spojrzeniu, potarła czoło. - Ale zgaduję, że są rozproszeni po całej sieci. Skanując przesłane mu dane, Kaleb pokiwał głową. - W tym momencie jest to prawdą. - Więc można powiedzieć, że są równoważeni przez połączenia utworzone wokół nich. Ugryzła ponownie końcówkę pióra. Teleportując je z jej dłoni i nagle zastąpił je ciastkiem, co wywołało lekkie drgnięcie jej ramion. - Bardzo zabawne. - Ale i tak ugryzła przekąskę. - W każdym razie - powiedziała, gdy skończyła jeść - jeśli zaczną się gromadzić, to możemy powiedzieć im o zagrożeniach i poprosić Umysł Sieci, aby objął kwarantanną ich sekcję. - Jej głowa zwrócił się w stronę danych. - Nie jest to najlepsze rozwiązanie, ale nie możemy ich usprawiedliwiać i pozwolić im tworzyć szklarnie dla infekcji. - Jeśli do tego dojdzie, odnoszę wrażenie, że nasi przeciwnicy z pewnymi usterkami sami zaczną tworzyć własną sieć połączeń. - Spotkał się wzrokiem z oczami kobiety, która znała każdą jego bliznę, każdy ukryty zakątek jego duszy i nadal mimo to kochała go. - Ponieważ ta dyktatura wydaje się być dziwnie wyrozumiała dla ich buntu, nie będę stawać na drodze ich planów. Po zjedzeniu pozostałych ciastek Sahara obeszła biurko, aby wyprostować kołnierzyk jego koszuli. - Myślę, że stajesz się niesamowitym liderem - powiedziała z dumą w głosie. Nikt poza Saharą nie odczuwał nigdy takich emocji w stosunku do niego i widział w nim tyle zalet. - W obecnej chwili Nikita i Anthony są równie zajęci dźwiganiem ciężaru odpowiedzialności - uwalniając tym samym Kaleba, aby mógł zająć się pilniejszymi sprawami - ale to wszystko

jest tymczasowe. Na dłuższą metę, musimy wymyślić system polityczny, który zastąpiłby Radę. Kaleb wiedział, że zawsze będzie posiadał ogromną moc i to było wszystko, czego chciał. Nigdy więcej nikt nie skrzywdzi jego i Sahary. Ale chciał równocześnie mieć czas, aby tańczyć razem z nią, żyć z nią i żeby tak się stało, musiał stworzyć instytucję, która nie zniknie w chwili, gdyby zdecydował się odejść oraz nie stanie się także tak zepsuta do szpiku kości, jak to miało miejsce z Radą. Sahara przesunęła palcami po jego karku. - To będzie musiał być system, który obejmie wszystkie nasze specyficzne moce, weźmie pod uwagę zarówno mocne i słabe strony naszej rasy, podobnie jak to jest w strukturach zmiennokształtnych. - Tak. - Jednak teraz nadal chodziło o przetrwanie. - Czy wdrażanie jest już zakończone, z wyjątkiem tych odmawiających podłączenia? Samemu Kalebowi nie podobał się pomysł, że był związany z kimkolwiek innym niż Sahara, nawet tylko na podstawowym poziomie, ale był gotów przyjąć to połączenie, aby upewnić się, że została ona podwójnie zabezpieczona. Zarówno przez jego odporność jak i właściwości empatów. I tak też się stało, jednak ona w sposób naturalny nawiązała połączenia z wieloma E i w ten sposób on znalazł się w środku tej sieci. - Tak - odpowiedziała mu. - Otrzymałam raporty z ostatnich miast godzinę temu. Otwierając oczy na Sieć Psi, Kaleb oceniał efekty połączeń plastrów miodu. W pierwszym i drugim tygodniu rozwoju połączenia nie były widoczne dla kogoś, kto nie posiadał zdolności widzenia E, ale sytuacja zmieniła się, gdy osiągnęły masę krytyczną w trzecim tygodniu. Cała sieć, jakby w jednej chwili, zapłonęła do życia, co oszołomiło niedowiarków i pozwoliło podnieść się nadziei na kolana. Nastąpił koniec Sieci Psi wyglądającej jak rozgwieżdżone niebo, teraz to był skomplikowany gobelin. Jego więź z Saharą pokryła się złotem, obsydianowo silna w porównaniu z delikatnymi nowoutworzonymi połączeniami w tej tkaninie. - Empaci stworzyli nowy psychiczny fundament dla naszej rasy. - Teraz - odpowiedziała Sahara - musimy się upewnić, że nie zniszczymy go ponownie.

ROZDZIAŁ 58 Proszę o nadesłanie mi odpowiedzi w ciągu następnych siedmiu dni. Zaczerpnięte z listu do Ivy Jane z biura Kaleba Krycheka - Kaleb Krychek złożył mi kolejną ofertę! Vasic odwrócił się w miejscu, gdzie stał, między rzędami zimowo ubranych jabłoni, odgrywając rolę niewolnika rzucającego patyk Królikowi, aby znaleźć się na wprost jego empatki, która szarpała się z butami, stojąc w drzwiach prowadzących do chaty. Jej twarz była zaczerwieniona, loki otaczały jej głowę i jak zawsze, gdy byli w domu, włożyła jego kurtkę Strzały. - Jako doradczyni? - spytał, gdy znalazła się obok niego, odnosząc się do wskrzeszenia opcji zatrudnienie E tak, jak to było przed Ciszą, taka terapeutyczna pomoc była na krytycznym poziomie potrzebna milionom ludzi, którzy z trudem radzili sobie z wprowadzeniem nowych zmian w ich życiu. Ivy już trenowała, a także nadzorowała kadrę specjalistów, w tym także ludzkich i zmiennokształtnych uzdrowicieli. Ale tylko pokręciła głową, trzymając rozłożony list w ręce. - Chce, żebym reprezentowała empatów w Koalicji Rządzącej. - Jej oczy były ogromne, genialne spojrzenie miedzi i złota połyskujące w słońcu Północnej Dakoty. - Nie jest to niespodzianką - powiedział, przykładając do jej twarzy rękę uzbrojoną w rękawicę. - Stałaś się znana, gdy pojawiłaś się z Protokołem Plastra Miodu, dodatkowo wydaje się, że znasz każdego empatę na świecie. - Ha, ha. - Szturchnęła go w bok. - Sama nie wiem, dlaczego stałam się jedną z trzech Głównych Empatów Psi. Pozostałe dwie trzecie to były Sahara Kyriakus i Sascha Duncan. Sahara przetwarzała dostarczane jej dane, zaś Sasha była odpowiedzialna za edukację E. Ivy za to powoli stawała się jakby portem, do którego zawijali ci empaci, którzy mieli problemy psychiczne lub jakiekolwiek inne. Miała już wiele do czynienia z Koalicją Rządzącą, gdy występowała, przedstawiając problemy empatów. - Lubię to robić - powiedziała - dzięki temu mam na oku wszystkich, upewniając się, że nikt nie czuje się odizolowany lub przytłoczony. Owijając rękę wokół jej ramion, Vasic upewnił się, że było jej ciepło, gdy szli przez ośnieżone ścieżki, Królik przed nimi ścigał wyimaginowanych przeciwników. - Co jeszcze było napisane w liście? Ivy skrzywiła się. - Będę opłacana przez resztę grupy rządzącej.

Vasic natychmiast zauważył problem. - Nie byłabyś równoprawnym członkiem przy stole. - Dokładnie. - Ivy schowała list do kieszeni marynarki. - Jakieś pomysły? - Polityka to specjalizacja Adena. Pozwól, że go o to zapytam. Jej partner otrzymał odpowiedź zwrotną po pięciu minutach dokładnie w chwili, gdy Vasic stał obsypany śniegiem, po tym jak Ivy rzuciła śnieżką w stronę jego głowy. Pochylając się, trafił ją w nogę własną kulą śniegową chwile przed przyciągnięciem jej roześmianej twarz do pocałunku. - Aden twierdzi, że trzeba założyć związek E-Psi - powiedział, kiedy się rozdzielili, oboje zdyszani. - Poproś członków o niewielką opłatę składkową z części ich dochodów. To mogłoby pokryć twoje wynagrodzenie, jak również dałoby fundusze tym z oznaczeniem E, których można by użyć do walki podczas kolejnych ataków, na przykład takich jak ten, który już raz prawie skazał cię na wymazanie. Było to poważne przypomnienie. - Chcemy mieć możliwość głosu - powiedziała Ivy. - Nie będę tylko założycielem, będę liderką tej unii. - Nie znam nikogo innego - odpowiedział Vasic - kto mógłby się rozkoszować pomysłem, że siedzi naprzeciwko Krycheka, Nikity i Anthony’ego. - Ja też. - Musiała to zrobić, ponieważ Vasic i Aden mieli rację, oznaczenie E będzie musiało walczyć, aby upewnić się, że nigdy więcej nie zostanie wykluczone lub pogrzebane. Podziękuj Adenowi za jego pomysł. To dobra rada, będę musiała porozmawiać z innymi. Biorąc głęboki drżący wdech, pogłaskała wolną ręką po jego rękawicy. Była schowana pod kurtką, ale czuła twardość pancerza. - Jak bardzo źle jest? - Pytanie to było jednym z najstraszniejszych, jakie musiała mu zadać, jednak musiała wiedzieć, ile czasu mieli razem zanim będzie musiał iść pod nóż chirurga. Przyłożył swoje czoło do jej. - Około siedemdziesięciu dwóch godzin, może mniej, jeśli skoki napięcia staną się bardziej nieobliczalne. Ivy próbowała stłumić szloch, ale nie mogła, nie tym razem. Chowając twarz w jego pierś, trzymała się go z całej siły, chwytała się rozpaczliwie tego małego migotania nadziei wewnątrz siebie. - Proszę - powiedziała, nie do końca pewna do kogo mówiła - proszę, nie zabieraj mi go. Nie było odpowiedzi.

* Vasic nienawidził widoku płaczącej Ivy. Była taka silna, była jego empatką. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu, to ona była tą, która popychała go dalej, zdeterminowana i nieugięta w swoim przekonaniu, że los będzie łaskawy, że nie będzie taki złośliwy, żeby zniszczyć ich miłość. Teraz mógł tylko trzymać ją, kołysać ją, świadom Królika trącającego ją głową. I wiedział, że to, o co miał zamiar ją poprosić, aby zrobiła, spowoduje jeszcze większy ból, ale jego Ivy była silna… i musiał mieć jej obietnicę, że zrobi tak, jak chciał. Starszemu kamieniarzowi zajęło więcej czasu, niż początkowo określił, żeby skończyć jego zlecenie, ale zrobił to w sam raz. Vasic nigdy nie będzie w stanie zmyć plamy grzechów ze swojego ciała, ale przynajmniej pójdzie do sali operacyjnej, jako człowieka, który zaakceptował swoje grzechy i wystawił je przed sobą. - Pójdziesz gdzieś ze mną? - zapytał Ivy, gdy ucichł jej płacz, mimo że jej oddech nadal był chrapliwy. Wycierając twarz w rękaw jego marynarki, spojrzała na niego zaczerwienionymi oczami. - Wiesz dobrze, że wszędzie poszłabym z tobą. Najpierw podrzucili Królika do rodziców Ivy. Wówczas Vasic teleportował Ivy do pokoju w Dowództwie Centralnym. Rozejrzała się po spartańskim wnętrzu, w którego skład wchodziło pojedyncze łóżko pościelone z wojskową schludnością, pozostałym meblem znajdującym się w pomieszczeniu była metalowa skrzynia stojąca w nogach łóżka. - Czy to jest twój pokój? - Spałem tutaj. - Podszedł do skrzyni, otworzył ją i wyciągnął z niej kawałek papieru. Tak naprawdę nigdy nie potrzebował tej kartki, na której miał wypisane nazwiska, wszystkie one były wypalone w jego mózgu, zaś kopia zapasowa danych na chronionym bezpiecznym komputerowym dysku. Ale tego dnia, kiedy zaczął pisać nazwiska na tej liście, zrozumiał dokładnie jak go wykorzystywano, co zrobił, a teraz pożółkły arkusz był zarówno talizmanem jak i fizycznym przypomnieniem długu jaki zaciągnął. Ivy położyła mu rękę na ramieniu, gdy przykucnął przy skrzyni. - Co to jest? - Lista ludzi, których zgodnie z rozkazami wyeliminowałem. - Spojrzał w górę, spojrzał w oczy, nigdy nie miał zamiaru kłamać jej o tym, kim był, co zrobił. Dziś powiedział jej najgorsze, jego serce było jak blok lodu. - Niektórzy zostali zamordowani przez tych, których Cisza została złamana, inni to były „wypadki” z rąk tych, którym zabrakło kontroli, jeszcze inni byli ofiarami seryjnych zabójców, na potwierdzenie istnienia których Rada nie mogła sobie pozwolić. - Musiałem się ich pozbyć, pozbyć się wszelkich śladów ich śmierci. - Oczyszczał dywany z krwi, przenosił ciała do krematoriów, niszczył zdradliwe cząsteczki DNA, niszczył wszelkie fizyczne

dowody istnienia. - Wymazywałem egzystencje tych ludzi z powierzchni ziemi, ostatecznie ukradłem ich rodzinom możliwość ostatniego pożegnania. Delikatne palce pogładziły go po włosach. - Pamiętasz każde nazwisko - szepnęła. - To się liczy. - To za mało. - Podniósł się z listą w ręce. - Ktoś kiedyś powiedział mi, że nie mam prawa do odpoczynku, dopóki nie oddam tym wymazanym ich nazwisk, dopóki świat nie pozna ich losów. Nie chcę takiego odpoczynku - powiedział, krew zgotowała mu się ze wściekłości na myśl o opuszczeniu jej. - Ale nie mogę iść do przodu bez spłacenia swojego długu. - Rozumiem. - Wzięła od niego listę i rozłożyła ją. - Jak mogę ci pomóc? Takie proste pytanie. Zagroziło złamaniem jego kontroli. - Wystarczy, że jesteś ze mną. Ivy skinęła głową i wsunęła swoją dłoń w jego. Zabrał ją do bezpiecznego pokoju, w którym znajdowało się centrum rejestrów Psi, liczby urodzeń i zgonów wśród ich rasy. Wykorzystując hasło, które otrzymał od innego członka oddziału Strzał, który miał swój powód, aby zhakować ten system, zalogował się i ściągnął odpowiednie pliki, upewniając się, że wprowadzono aktualizacje w całym systemie. Jeżeli członek rodziny ofiary był zaznaczony, oznaczało to, że musiał poznać prawdę, dowiedzieć się dokładnie, jak zginął jego bliski. Ale to nie wystarczyło. Być może nawet nikt nigdy tego nie sprawdzi. - Rozważałem wysłanie wiadomości do każdej jednostki rodzinnej ze szczegółami dotyczącymi aktualnych informacji - telepatycznie przekazał Ivy - ale niektórzy nie mają rodzin… albo pozostałych nie obchodzi los zaginionych. Ja chcę osobiście dostarczyć prawdę do tych, którzy dbają, do tych, którzy szukali informacji o swoich bliskich. Odpowiedzią było jej jasne szczere spojrzenie. - Może to trwać długo, dłużej niż dwadzieścia cztery godziny. Jeden z ostatnich drogocennych dni, zanim złoży swoje życie w ręce chirurga, który dawał mu osiem do dziesięciu procent szans na przeżycie. - Nawet jeśli zajmie to siedemdziesiąt dwie godziny - odpowiedziała Ivy, jej słowa zabrzmiały zarówno czule jak i zażarcie - musimy mieć pewność, że każda osoba otrzyma te informacje. Vasic milczał, nie miał nic do powiedzenia. Jego Ivy go rozumiała. Zaktualizował wszystkie informacje, następnie teleportował ich do odległej lokalizacji obok nawiasu skalnego wśród oszałamiających gór, do domu kamieniarza, który pracował własnymi rękami.

- Och! Jesteś! - zawołał siwowłosy mężczyzna. - Jak widzę, otrzymałeś moją wiadomość! Wysłałem ją, jak tylko skończyłem. Poszli z solidnej budowy rzemieślnikiem żwirową drogą w dół, z której odgarnięto śnieg. W końcu zatrzymali się obok prostego obelisku wysokiego na jakieś siedem stóp, gładki czarny kamień z błyszczącymi minerałami, jakby ranami zadanymi ciemnemu niebu o północy. - To jest piękne - wyszeptała Ivy, pięść zacisnęła się na jej sercu. Wiedziała, nawet nie pytając Vasica, dlaczego tak starannie wybrał ten kamień, aby stworzyć ten pamiątkowy memoriał również ze względu na jego urodę. - Tak, tak. - Kamieniarz uśmiechnął się, wygładzając z dumą kamień spracowaną dłonią. Każde nazwisko wykułem własnymi dłońmi. Widzicie? Wszystko idealne. Sprawdziłem, aby upewnić się, że nie ma żadnych błędów. Niezależnie od słów mężczyzny, Vasic wymówił głośno każde nazwisko z pamięci, gdy sprawdzał obelisk, jego ręka była spleciona z niej. Z każdym nazwiskiem mówił jej telepatycznie prawdę o śmierci danej osoby. Jej oczy płonęły dla wszystkich tych, którzy zostali straceni, tak wielu w młodym wieku. A serce opłakiwało jej Strzałę, który niósł ciężar tych strat na swoich ramionach w niemej pokucie. Wymówił ostatnie nazwisko i ucichł. Obok nich kamieniarz ukradkiem otarł łzę. - To jest dobre, to co robisz - powiedział w ciszy. - Niebiosa płaczą. Dziękując kamieniarzowi za jego pracę, Vasic przeniósł pomnik do zadziwiająco pięknego miejsca na wysokim urwisku, z którego roztaczał się widok na spokojną akwamarynową plażę, fale delikatnie obmywały brzeg i trawy falowały na wietrze. Zamiast skorzystać ze swojego Tk, aby osadzić podstawę obelisku w ziemi, Vasic kopał przez dwie godziny łopatą, którą zostawił tam już wcześniej. Ivy uklękła i używając rąk, usuwała ziemię. Po zakończeniu pracy stali w milczeniu przez dłuższą chwilę. - To nie wystarczy - w końcu powiedział Vasic. - To miejsce jest zbyt odosobnione. Głaszcząc go po plecach, Ivy odpowiedziała: - Nie, Vasicu, to jest piękne. - Pieśń smutku i pokoju. - Upublicznienie tych informacji jest zbyt ryzykowne dla innych. - Sieć była stabilna w pewnym sensie, ale psychologiczny wpływ wydarzeń z ostatnich miesięcy, z ostatniego stulecia, zostawił miliony postrzępionych pęknięć. Wystarczy jeszcze jedno wydarzenie, aby przechylić już poranionych nad krawędzią tolerancji.

- Nadejdzie dzień, kiedy ludzie będą gotowi do konfrontacji z przeszłością. - Powiedziała ze ściśniętym gardłem. - W tym dniu będziemy gotowi złożyć publiczne oświadczenie, przeczytać każde nazwisko głośno, aby ich historie poznano. - Ivy, nie chcę oszukiwać. - W oczach Vasica było tak dużo surowych emocji, nie mogła sobie wyobrazić, że kiedyś myślała że był zimny. - Nie chcę budować przyszłości na złamanej obietnicy. - Nie robisz tego. - Trudno jej było mówić przez węzeł duszący ją, bo wiedziała, że zawsze nosił w swoim sercu i umyśle każde nazwisko. - To, co robisz teraz, to wszystko co można zrobić w tym momencie. Dopóki świat się zmienia, nie możesz się poddawać. - Ujęła jego twarz. - Wiem, że nigdy nie przestaniesz, nigdy nie zapomnisz. Będziemy tu tak często, jak będzie trzeba, sprowadzimy tu także rodziny, dla których prawda jest ważna. Dotrzymamy obietnicy, Vasicu. Razem. Nie odpowiedział, tylko wtulił swoją twarz w jej szyję, oplatając ją ramionami. Ivy trzymała go mocno, trzymała swojego Strzałę, który nie mógł płakać, ale który opłakiwał wszystko tak samo jak inni. * Zajęło im prawie dwa dni, aby osobiście odwiedzić te rodziny, które jak dowiedział się Vasic, chciały znać prawdę, ponieważ śledził każdą z poszkodowanych rodzin. Ivy stała z nim, gdy przyjmował ich słowa oskarżenia, ich gniew i smutek, a potem trzymała tych ludzi, którzy tego potrzebowali. Inni byli zbyt wściekli, potrzebowali czasu, aby pogodzić się z prawdą. Mieli do tego prawo. W taki sposób Ivy spędziła te ostatnie godziny przed operacją, upewniając się, że życie Vasica nie było zwyczajne. Normalne dni w normalnym życiu… ale jaka może być ta normalność, jeśli kochasz mężczyznę, który był Strzałą. Zasługuje na zwyczajny dzień, bez krwi, grozy i mroku. Zasługiwał na milion takich dni i chciała mu je dać. Siedząc na ganku chaty, przytuliła kolana do piersi i patrzyła spokojnie, jak przechodzili z Adenem rutynową sesję niebezpiecznych sztuk walki w kącie podwórza, które wcześniej telekinetycznie odśnieżył. Jego najlepszy przyjaciel nie powiedział ani słowa, odkąd przybył, jego tarcze były nieprzepuszczalne, a twarz bez wyrazu. Zie Zen również wkrótce tu przybędzie, Vasic zaplanował odebranie go za czterdzieści pięć minut. Mieli zjeść obiad wraz z rodzicami, a ona musiała się upewnić, że będzie uśmiechnięta, ponieważ Vasic nienawidził gdy płakała. Nadal miała nadzieję, że usłyszy dźwięk komunikatora lub jej telefon zacznie brzęczeć. Wielu ludzi pracowało do ostatniej godziny, aby znaleźć inne, mniej niebezpieczne rozwiązanie. Ashayi i Amarze Aleine nie udało się jeszcze rozwikłać złożoności wynalazku Samuela Raina, ale nadal próbowały. Oryginalny zespół projektowy nigdy nie zakończył

etapów testowych i próby udoskonalania. Nawet lekarz ciągle odtwarzał symulowaną operację w dążeniu do zmiany procentów. Samuel Rain, stał się jednak pustelnikiem. - Przepraszam - powiedziała pełna współczucia Clara do Ivy, kiedy zadzwoniła rano. Próbowałam wejść, zobaczyć go, ale on jest nieprzejednany. Wszystko, co mogę ci powiedzieć to to, że raporty ze skanerów medycznych wbudowanych w pokoju pokazują, że jest zdrowy. On nadal wysyła wnioski o wydanie tajemniczych sprzętów i materiałów, które Zie Zen wszystkie zaraz spełnia, ale nie mamy pojęcia, co z nim robi. Ivy złapała podtekst tej wypowiedzi. Samuel Rain może próbować robić to, co kiedyś mógł robić z taką łatwością, ale każda awaria może spowodować jego szybki upadek na dno i pogrążanie się głębiej w rozpaczy. - Czy on… Czy jest to całkowite załamanie? - Ivy zacisnęła palce na telefonie. - Wydaje się być racjonalny, kiedy się komunikuje, ale ledwo komunikuje. - Głos Clary zabrzmiał łagodnie. - Będę próbować, Ivy. Wiem jakie to jest ważne. Ale nie możemy się wtrącać; to może zachwiać zaufaniem, jakie jeszcze ma do nas. - Wszystko jest w porządku, Claro. Nigdy nie chciałam skrzywdzić Samuela w jakikolwiek sposób. - Naprawdę wierzyła, że był silny i stawał się silniejszy każdego dnia. - Mam nadzieję, że uda mu się przez to przejść. Teraz, cztery godziny po tej rozmowie, usiadła obserwując mężczyznę, którego kochała, który poruszał się ze śmiertelną precyzją obok swojego najlepszego przyjaciela. Aden uleczył najnowsze oparzenie sprzed godziny, ale nie miał sprzętu do całkowitego usunięcia śladu, a więc na ramieniu Vasica zostało brzydkie zaczerwienienie. Wyciągając palce z płaszcza, pogłaskała Królika, mówiąc: - Ty też to czujesz, prawda? - Królik starał się cały czas być obok Vasica, chodził za nim, opierał się na jego nodze za każdym razem, gdy ten się zatrzymywał. Vasic nie karcił zwierzaka, zawsze znajdował czas, aby zatrzymać się i pogłaskać Królika zanim ponownie zabierał się do swojej pracy. Ale Królika to nie uspokajało, tak samo jak Ivy nie mogła się uspokoić. Jej partner umierał i nie mogła zrobić nic, żeby to powstrzymać.

ROZDZIAŁ 59 Gdy trzeci Strzała wyszedł z sadu i przyłączył się do Vasica i Adena, Ivy nie była nawet zaskoczona. Zaczęli się tak spotykać odkąd ona i Vasic osiedlili się w chacie, po prostu pojawiając się. Podawała po prostu jeden obiad więcej na stół, było to dość łatwe, ponieważ większość z nich po prostu chciała jakieś batony żywieniowe. Oczywiście, to nie po jedzenie przychodzili. - Dom. - Powiedział do niej Vasic. - Przychodzą tutaj, ponieważ wiedzą, że zawsze będą szczerze przywitani w naszym domu. Dla tych mężczyzn i kobiet, którzy nigdy nie mieli prawdziwego domu, miejsce, gdzie jest ciepło i bezpiecznie, to bezcenny skarb. - Pocałował ją w czubek głowy. - I wiedzą, że ty jesteś moim skarbem. Więc przychodzą, gdy są w pobliżu, żeby sprawdzić ciebie. Masz coś przeciwko? Nie, Ivy to nie przeszkadzało. Chciała, aby Strzały miały gdzie przebywać, gdzie mogliby odpocząć w ciągu nadchodzących dziesięcioleci, chciała, żeby Vasic zbudował dodatkowe pokoje w ich chacie tak, aby ich goście mogli zostać na noc, chciała móc drażnić go, zmuszając do spróbowania prawdziwego jedzenia. - Króliku chciałabym, żeby był bezpieczny - powiedziała zła na cały wszechświat. - Nie chcę żyć w świecie, gdzie on nie dostanie szansy na przeżycie. Jak to w ogóle może być w porządku? Vasic zamarł nagle i przez chwilę pomyślała, że ją usłyszał i że zrujnowała mu cały dzień. Po chwili przyszedł głębszy gwałtowniejszy strach. Wstała i pobiegła do niego, odwrócił się i pobiegł z powrotem wprost do chaty. Pot przykleił czarną koszulkę do jego piersi, cienki materiał czarnych spodni, w których ćwiczył sztuki walki, wiatr docisnął do jego ud, gdy zbliżał się do niej. Ivy wciąż miała problem, gdy pozwalała mu wyjść na śnieg tak ubranym, mimo że zapewniał ją, że jako Tk, nigdy nie był w żadnym niebezpieczeństwie zamarznięcia. Dzisiaj nie było jednak tak zimno, żeby wyjście było ryzykowne. - Co się stało? - Jej oczy i ręce natychmiast skierowały się w stronę rękawicy. - Czy to? Vasic ujął jej twarz w dłonie tak delikatne, że wiedziała, że wyczuwał jej błędną walkę o kontrolę nad własnym strachem i gniewem. - Samuel Rain zażądał naszej obecności. Jej serce uderzyło mocno. - Co ty tutaj jeszcze robisz? Chodźmy! - Daj mi dwie minuty na prysznic. - Vasicu.

- Być może będę musiał być czysty. - Pocałował ją mocno, gdy odczucie tego oświadczenia uderzyło ją prosto w splot słoneczny. Przypatrując się mu, kiedy szedł pod prysznic, odwróciła się do Adena, przerażenie ścisnęło jej wnętrzności. - Jeśli go stracę, załamię się. Jego umysł dotknął jej. - Nie możesz się załamać, Ivy. Stworzyłaś jedyny dom, jaki znają moje Strzały, bez względu na wszystko, ten dom musi przetrwać. Spojrzała mu w oczy, potrząsnęła głową. Ale on był nieugięty. - Jesteś silna. To dlatego jesteś z Vasiciem. Musisz uszanować jego wybór… ale to jest rozmowa, jakiej być może nigdy nie będziemy musieli przeprowadzać. Ivy wzięła głęboki oddech i wyprostowała się. - Tak - powiedziała. - Nie będzie miała miejsca, bo wszystko będzie w porządku. Kucając przy Króliku, poklepała go delikatnie, dodając otuchy. - Matka i ojciec są w drodze, by ciebie zabrać - powiedziała, jednocześnie telepatycznie łącząc się z nimi. - Bądź grzeczny i zostań z Adenem do tej pory, dobrze? Wstała, gdy Vasic wyszedł z chaty w dżinsach i w kurtce z syntetycznej skóry, do tego założył jasnoniebieską koszulkę, ponieważ to ona powiedziała mu, że w tym kolorze jego srebrne oczy są jeszcze bardziej efektowne. Podszedł, a ona wsunęła swoją dłoń w jego. - Królik? - zapytał, patrząc na ich zwierzaka, który stał poważnie z Adenem i trzecim Strzałą. Ivy przełknęła dławiące ją emocje, powiedział mu, że już poczyniła odpowiednie przygotowania. - On nie chce być sam. Następnie udali się na rozmowę z Samuelem Rainem. Clara spotkała się z nimi w holu rozległego budynku, który był główną częścią Haven, zwróciła się do Vasica, aby nie teleportował się bezpośrednio do Samuela, gdyż personel nadal pozostał niepewny co do jego stanu psychicznego. - Chodźcie tędy - powiedziała do nich kierowniczka, dodając: - On nadal nie pozwolił nikomu wejść do środka. Więcej słów nie było potrzebne, ich trójka skierowała się na górę do kwatery Samuela. W tej sekcji był ogromny świetlik. Korytarz był zalany światłem, najprawdopodobniej tak samo pokoje. Zatrzymując się przed jednym na najdalszym końcu, Clara zapukała.

- Daliśmy Samuelowi narożny apartament, ponieważ jest w nim najwięcej światła, a on zawsze wymagał naturalnego światła w swoich pracowniach. - Kto tam? - Samuel Rain wrzasnął podejrzliwie po drugiej stronie drzwi. - Ivy i Vasic chcą się z tobą zobaczyć. Drzwi otworzyły się, ukazując człowieka z dzikimi, zmierzwionymi i przerośniętymi włosami, guziki jego niebieskiej koszuli były krzywo pozapinane i wyglądał, jakby ponad miesiąc nie golił zarostu na twarzy. - Chodźcie. - Oczy zza okularów błyszczały mu zarówno inteligencją jak i szaleństwem, cofnął się, aby dać im możliwość rzucenia okiem na to, co leżało za nim. Ivy jęknęła. Zamienił centralna część pomieszczenia oświetloną dodatkowo przez dwie szklane ściany i część głównego świetlika w laboratorium. Jednak to nie było to, przez co wyrwał się jej jęk. To był fakt, że na środku warsztatu leżała rękawica identyczna jak Vasica, z tym wyjątkiem, że bez pancerza. Podłączona do komputera, na którym była symulacja mózgu, pnia mózgu i kręgosłupa, rękawica była pozbawiona pancerza, aby wyświetlić jej zawiłe funkcjonowanie wewnętrzne. Imitacje kości oraz ścięgien i mięśni w niej były przerażająco realistycznie. Ivy zdała sobie sprawę, że Samuel Rain z drżącą świadomością prawdziwej głębi swego geniuszu, zbudował od podstaw kopię roboczą jednego z najbardziej złożonych elementów techniki w świecie na przestrzeni nieco ponad sześciu tygodni. - To jest bezużyteczne - powiedział, a jej serce spadało, dopóki nie dodał. - Zbyt wiele kwestii, które muszą być połączone. Ale mogę sobie z tym poradzić z pomocą właściwego chirurga. Świat się zatrzymał, ręka Ivy zacisnęła się wokół Vasica. - To jedyny możliwy wybór, Ivy. - Vasic przyłożył policzek, dotykając jej czołem w sposób, który stał się już częścią ich emocjonalnego leksykonu. - Chciałbym móc spędzić wieczność z tobą. Czując kręcenie w żołądku, owinęła rękami jego szyję. - Nie zostawiaj mnie. Proszę. - Nie zrobię tego. Zawsze będę tutaj. - Zimowy mróz zatrzymał ją w niewoli. - Nawet jeśli moje ciało odejdzie, moja dusza pozostanie. Jestem w rozsypce, ale jestem twój. Zawsze będę tylko twój. - Kocham cię, Vasicu. Kocham cię. - Tak ciężko był jej go uwolnić, żeby mógł się odwrócić i zwrócić do Samuela Raina. - Moje urządzenie jest prawie całkowicie zdestabilizowane. Można operować teraz?

- Tak - inżynier odpowiedział bez wahania. - Potrzebuję sterylną komorę roboczą z tymi monitorami. - Nabazgrał listę na kartce papieru. - Muszę mieć również pielęgniarki i lekarza. Upewnij się, że jest ktoś, kto może postępować zgodnie z instrukcjami i nie ma kompleksu Boga. Przeczesując obiema rękami włosy, kontynuował. - Mogę sam usunąć większość rękawicy. Mogę nie być w stanie wykonać neurochirurgii, ale rozumiem biofuzję w sposób jak nikt inny. Muszę podejmować decyzje w ułamku sekundy, a chirurg musi być mi posłuszny. Zajęło mu to przerażająco krótki czas, aby wymienić swoje wymagania. Edgard Bashir został wyznaczony jako chirurg, zamiast przewidzianej chirurżki, która miała pierwotnie operować Vasica. - Ona nie będzie postępować zgodnie z instrukcjami. - Stwierdził Vasic, kiedy podejmował decyzję. - To jest jej dodatkowy atut jako indywidualnego operatora, ale dla zespołu, Edgar jest lepszym graczem. Ivy nie była do końca pewna, czy chciała, żeby człowiek, który pierwotnie wszczepiał urządzenie Vasica, operował go teraz, ale trzymając ją mocno, Vasic zapewnił ją, że Edgard był doskonałym neurochirurgiem. - On po prostu nie jest twórczy, nie musi być z Samuelem w pokoju. Wszystko co musi zrobić, to mieć pewne ręce. Operacja miała się odbyć w bezpiecznej placówce medycznej Strzał, Samuel Rain i doktor Bashir plus dwie pielęgniarki zostali teleportowani tak, aby nie posiedli żadnej wiedzy o jej lokalizacji. Vasic sam przeteleporował się z Ivy razem z Abbottem stojącym cały czas przy nich, aby móc w razie czego w dowolnym czasie sprowadzić kogokolwiek innego, gdyby był potrzebny w czasie operacji. Zie Zen zdecydował się zaczekać z rodzicami Ivy w ich chacie. - Porozmawiam z tobą, kiedy rękawica zostanie usunięta - powiedział Vasicowi przez komunikator, ale choć jego twarz była spokojna, to jego ręka była zaciśnięta tak mocno na lasce, że było widać kości przez bladą skórę. Potem nadszedł ten czas. - Wrócę niebawem, Ivy. Ivy wzięła obietnicę Vasic głęboko do serca i usiadła na zewnątrz sali operacyjnej. Aden usiadł obok niej, jego mundur bojowy przypominał jej tysiące przejmujących chwil spędzonych z jej Strzałą. Gdy objęła dłonią dłoń Adena, nie protestował, zawijając palce wokół jej ręki. Dwie godziny minęły, zanim zdecydował się wstać i przekonał ją, aby rozprostowała nogi. Kiedy próbował dać jej napój energetyczny, zatrzymała go ruchem ręki. Nie poruszył się. - Vasic zaufał mi i kazał czuwać nad tobą. Nie zawiodę go.

- Obydwaj jesteście upartymi despotami - mruknęła podczas, gdy jej serce biło posiniaczone każdym uderzeniem. Aden wyciągnął ponownie napój. Biorąc butelkę, zmusiła się, aby wypić ją, zanim wróci na miejsce czuwania. Teraz Aden stał pod ścianą naprzeciwko niej i choć był tak daleko jak niegdyś Vasic, nie czuła się samotnie. Należał do rodziny, osób połączonych ze sobą przez miłości do tego lojalnego, odważnego, wspaniałego człowieka znajdującego się za drzwiami sali operacyjnej. Trzy godziny. Cztery. Pięć. - Myślisz, że możemy poprosić o aktualizację informacji? - Jej gardło było szorstkie od nieużywania, spojrzała na Adena. - Nie, nie powinniśmy przeszkadzać - powiedziała, zanim zdążył odpowiedzieć. Aden ponownie usiadł obok niej. - Chcesz usłyszeć historię, jak po raz pierwszy spotkałem Vasica? Zdała sobie sprawę, że starał się ją pocieszyć, odciągnąć jej uwagę tak, żeby myśli nie krążyły wokół bolesnego tematu, który zaczął się kilka godzin temu. - Tak. Pochylając się i kładąc usztywnione przedramiona na udach, Aden spojrzał na ścianę przed nimi, ale jego wzrok nie był pusty. Wyglądał tak, jakby oglądał strumień wspomnień. - Miałem siedem lat i byłem bardzo dobrze wychowanym dzieckiem. Było coś w treść jego oświadczenia, co spowodowało grymas u Ivy. - Vasic, tylko rok starszy ode mnie, został uznany za problem. Osoby odpowiedzialne za oddział w tamtym czasie nie miały zamiaru zwolnić go, był zbyt cenny. Więc musieli znaleźć sposób, żeby złamać go. Ivy mocno wbiła paznokcie w swoje dłonie. - Nigdy go nie złamali. -Nie - potwierdził Aden. - Myślę, że przez długi czas wierzył, że go złamali, ale nigdy nie udało im się zniszczyć jego rdzenia, tego kim jest. To dlatego czuje się taki winny za swoje działania, gdy nie mógł walczyć, co w konsekwencji niewiele by zmieniło. - On jest stworzony do chronienia, a oni uczynili go mordercą.

- Tak - kontynuował Aden, nadal patrząc w przeszłość. - Nawet, gdy próbowali go złamać, musieli go szkolić. Brutalna siła nie wystarczy, aby uczynić kogoś prawdziwą Strzałą. Każdy z nas trenuje z partnerami sparingowymi psychicznymi i fizycznymi od najwcześniejszych lat. Jednak w większości przypadków oni ciągle są zmieniani. Powodem podanym nam w tamtym czasie było to, że zmiany te są w celu zapewnienia współpracy między nami, ale wierzę, że to również ze względu na tworzące się więzi między długoterminowymi partnerami. Zachęcona jego wcześniejszą akceptacją jej dotyku, chcąc pocieszyć go, tak jak on próbował to zrobić, położyła ostrożnie dłoń na jego ramieniu. Nie strząsnął jej, nie zareagował. - Jednak Vasic - kontynuował - był tak problemowy, że prowadził do destabilizacji psychicznej jego partnerów sparingowych. Pracował z innym dzieckiem, nawet jeśli to dziecko było wcześniej w stosunkowo spokojnym stanie, wtedy on lub ona stawało się niekonsekwentne. - Dlaczego nie dorośli? - To miał być scenariusz w ostatecznych przypadkach. Trudniej dla dziecka walczyć przeciw dorosłemu, bo dorosły zawsze musi się powstrzymywać, aby im nie zaszkodzić, a więc równowaga i przyspieszenie nie są naturalne, ma to wpływ na szybkość, dokładność, na wszystko. - Rzęsy zakryły jego oczy, podwinięte na końcach do góry. Były czarne jak u Vasica, ale niespodziewanie długie i naturalnie podkręcone na końcach. Był przystojny, uświadomiła sobie w zaskoczeniu. Z ostrymi kośćmi policzkowymi i ciemnymi oczami przy jego oliwkowej skórze i bez wątpienia przyciągał żeńska uwagę. Tylko Ivy był zawsze zbyt skoncentrowana na Vasicu, żeby to zauważyć. - Ostatecznie - jakby potrzebował ponownie skupić się na opowieści o Vasicu - postanowili spróbować ze mną. To był ostateczny wybór, ponieważ w tym czasie byłem uważany za najsłabsze dziecko w programie. Ivy wiedziała, ponad wszelką wątpliwość, że nie było nic słabego w Adenie. - Mimo to trenerzy zrozumieli, że mogą również wystawić mnie przeciwko niemu na wszelki wypadek. Zaprowadzono mnie na miejsce naszej pierwszej sesji w mdłym beżowym pokoju z ciężkim metalowym stołem i dwoma metalowymi krzesłami. Vasic powinien już siedzieć na jednym z krzeseł, ale on stał w kącie, patrząc na drzwi. - Kiedy wszedłem, on nadal stał i patrzył na mnie tym nieruchomym spojrzeniem, którego nie powinien był w stanie utrzymać jako dziecko. - Aden przechylając głowę spotkał wzrok Ivy. Próbował mnie zmieszać, zmusić do ucieczki. Później powiedział mi, że to zadziałało z kilkoma innymi dziećmi. Złamał ich nerwowo, tylko na nich patrząc. Emocje Ivy przepełniały jej żyły, sympatia dla chłopców, którymi byli, furia i wściekłość na to, co wycierpieli i zarówno duma z mężczyzn jakimi się stali. - Co zrobiłeś?

- Zająłem moje miejsce jak grzeczne dziecko, jakim byłem i czekałem, aż trener opuści pokój. Wiedziałem oczywiście, że zespół oceniający będzie monitorował nasze interakcje za pośrednictwem urządzeń nadzoru, a także w Sieci Psi. Potem patrzyłem, jak on oglądał mnie. Ivy nagle oczarowała myśl o dwóch małych chłopcach, próbujących wygrać bitwę woli. - Kto mrugnął? - To jest kwestia sporna. Ja twierdzę, że on. On mówi, że ja. Śmiejąc się cicho Ivy pochyliła się nieco bliżej. - I? - Gdy zdał sobie sprawę, że nie zamierzam opuścić, przeszedł do drugiego etapu. Siadając naprzeciwko mnie, zaczął stosować psychiczne ataki na mnie w sposób niekonsekwentny, aby rozproszyć, zamiast postępować według zatwierdzonego wzoru szkolenia. - Profil Adena był czysty, bez uśmiechu, a jednak Ivy miała poczucie, że to wspomnienie było z tych pozytywnych. - Najwyraźniej, odrzucił sporo innych korzystając z tej taktyki. W tym wieku uczono nas w odpowiednich wzorach szkoleniowych - wyjaśnił. - To po to, żeby pewne rzeczy wykonywać instynktownie i tak się też dzieje, ale również pozostawia większość dzieci-Strzał bez zdolności do radzenia sobie z nieoczekiwanymi sytuacjami. - Ty sobie z tym poradziłeś - domyśliła się Ivy. - Myślę, że lepiej powiedzieć, że dałem rade utrzymać się się, wstałem i wyszedłem. Przeszliśmy przez podobne dziesięciokrotnie, nie mówiąc ani słowa. Potem jednego w moim pokoju, ucząc się, gdy panel sufitowy odjechał na mnie, czy chcę wyjść na zewnątrz.

- powiedział. - Sesja zakończyła i takie same rutynowe zajęcia dnia późnym wieczorem byłem bok i on spojrzał w dół i zapytał

Ivy zaczynała się uśmiechać. - Co zrobiłeś? - Była godzina policyjna, a wszystkie naruszenia być bezwzględnie karane - przerwał na moment. - Więc powiedziałem tak, stanąłem na krześle, a on wciągnął mnie. - Rzut oka na jej roześmiane spojrzenie. - Byłem znacznie niższy niż teraz, podczas gdy Vasic zaczynał osiągać swój obecny wzrost. Wykradliśmy się na zewnątrz i po prostu poszliśmy na spacer. To była wolność, Ivy rozumiała, że najważniejszy był fakt, że dokonał wyboru. - Vasic powiedział mi kiedyś, że pomalowaliście salę szkoleniową w paski zebry. - To było później, kiedy byliśmy już partnerami przez cztery lata. Zaplanowaliśmy operację aż co do sekundy, znaleźliśmy się z powrotem w naszych pokojach, zanim ktoś odkrył incydent.

- Cieszę się, że mieliście siebie nawzajem - powiedziała, uwalniając jego ramię, żeby móc pochylić się do przodu na wzór jego pozycji. - Dziękuję za opiekę nad nim. Aden obok stał się przez chwile cichy. - Nie rozumiesz, Ivy. Nie opiekowałem się Vasiciem. Przejrzał mnie, zrozumiał, że byłem przerażonym chłopcem, którego rodzice byli Strzałami, którzy mogli stracić życie w misjach, a na to jest dziewięćdziesiąt dziewięć procent szans i który wiedział, że jego miejsce w kadrze, w najlepszym przypadku można było powiedzieć, było chwiejne. - Vasic był w znacznie gorszej sytuacji emocjonalnej, czuł zbyt wiele, ale zawsze był silniejszy emocjonalnie z nas dwóch… aż do ostatnich dwóch lat, kiedy myślę, że ciężar winy zaczął go zniszczyć. Ivy zrozumiała obu mężczyzn, którzy mówili to samo, ale o przeciwnych znaczeniach. Dla Vasica, to Aden pomógł mu pozostać przy zdrowych zmysłach. Dla Adena, to Vasic pomógł mu utrzymać się na nogach, kiedy wydawało się, że spadał. Jeden zagubiony chłopiec pomagał drugiemu. Wyciągając rękę, ponownie objęła jego dłoń, wiedząc, że łamała granice, ale dla tych Strzał pewne granice muszą zostać złamane. Kto zrobi to lepiej niż empatka? Oddział stał się szalenie opiekuńczy wobec E, każdy E odczuwał większą swobodę w przebywaniu ze swoim Strzałą niż ktokolwiek inny w Sieci. - To nie ma znaczenia - powiedziała. - Żaden z was nie jest dłużnikiem drugiego. Byliście tam dla siebie i dlatego mam teraz człowieka, który żyje w moim sercu, a on ma przyjaciela i wie, że może zawsze liczyć na niego, nie ważne co by się działo. Palce Adena splotły się z jej. - Ma także kobietę chętną do walki z ciemnością wewnątrz niego i nie oskarżającą go. Nie wiesz nawet, ile to znaczy. Obolałe dusze. Oparła głowę na jego ramieniu i tak pozostali przez długi czas. Potem ponownie przyniósł jej posiłek i kazał wypić napój. Tym razem nie kłóciła się z nim, zdając sobie sprawę, że Aden w ten sposób zwalczał własny strach, dbając o nią, gdyby stracił Vasica, nie chciał też stracić jedynej osobą, która była jego rodziną. Więc zrobiła to, co powiedział, nawet przeszli się w górę i w dół po korytarzu po tym, jak powiedział, że zesztywnieją jej plecy. Czternaście godzin po tym, jak drzwi zamknęły się za operującymi, ponownie zostały otwarte.

ROZDZIAŁ 60 Ivy i Aiden zerwali się i patrzyli na Samuela Raina. Jego jeszcze niedawno nieskazitelnie biały fartuch operacyjny był zakrwawiony, miał wysuszone i zmęczone oczy, ale na twarzy, którą ogolił przed operacją, był radosny uśmiech i to właśnie ten uśmiech dał Ivy odpowiedź, jeszcze zanim podszedł prosto do niej i powiedział: - Chodź. Zobacz go sama. Poprosił, aby dać ci znak, kiedy powinien się budzić. - Dziękuję. - Ivy przytuliła go tak mocno, że niemal zwaliła go z nóg. - Dziękuję. - Łzy spływały po jej twarzy. - Czekaj - powiedział Samuel, kiedy cofnęła się, żeby pobiec do Vasica. - Musieliśmy amputować rękę. - Genialny człowiek podrapał się po głowę, widziała obawę i zmieszanie w jego oczach. - Powiedział mi tuż przed operacją. że zgadza się na wszystko. Czy powinienem zapytać też ciebie? - Wszystko na czym mi naprawdę zależy to to, czy on żyje. - Odpowiedziała Ivy, drżącym od odczuwanej ulgi głosem. - Adenie, chodź ze mną. - Wyciągnęła rękę, którą chwycił i pociągnęła go na salę operacyjną. Edgard Bashir pociągnął drzwi, otwierając im i mrucząc: - On jest geniuszem. Ale jest też szalony. Ivy podziękowała mu i wyczerpanym, ale rozradowanym pielęgniarkom, które pozostały, czekając na przebudzenie pacjenta, ale jej uwaga była skupiona na człowieku, który leżał na łóżku chirurgicznym. Ekrany na końcu ramy pokazywały jego funkcje życiowe, mocne i stabilne i co ważne, pełne życia. Puściła rękę Adena i przysiadła na brzegu łóżka. Musnęła wargami czoło Vasica, położyła drżące palce na jego piersi, jednocześnie w tym samym czasie pocałowała go na płaszczyźnie psychicznej. - Jesteśmy tutaj - wyszeptała, zarówno swoim głosem i telepatycznie. - Kocham cię. Trzydzieści sekund później jego rzęsy zatrzepotały, powieki podniosły się. Oczy w kolorze srebrnego mrozu, wyjątkowe i piękne, spotkały się z jej. - Nie mów nie. Vasic starał się dać Ivy wcześniejsze ostrzeżenie o tym, co miało się wydarzyć, ale było już za późno. Jego umysł rozbił się o jej niczym pociąg niekontrolowany przez maszynistę. Jej ręka spazmatycznie zacisnęła się na jego piersi, oczy błyszczały kaskadą barw, a następnie zobaczył ją, wszystko z nią związane. Jego Ivy. Silna, uparta, lojalna i mająca te wszystkie wady, które uczyniły ją wyjątkową… i jej serce, które należało do niego. Na zawsze tylko jego. Nikt nigdy nie kochał go tak jak Ivy.

Wystarczająco, żeby posiąść go w ten najbardziej elementarny sposób. - Jesteśmy połączeni - powiedział, kiedy już mógł mówić, odłamki w ich umysłach opadły z powrotem na swoje miejsca. Ale nie były już dłużej takie same, czerń jego umysłu obszyta była przez półprzezroczyste kolory, zaś empatyczne odcienie jej wzmocnione ochronną czernią. - Wiem. - Płacząc i śmiejąc się w tym samym czasie, pocałowała go. - Byłam gotowa już od dawna. - Zrobiła surowa minę. - Wiedziałam jednak, że nie będziesz chciał się z tym pogodzić, dopóki nie będziesz pewny, że mnie nie zostawisz. Idiotyczny pomysł. Uczucie w tych słowach sprawiło, że głęboko w środku pojawił się uśmiech, jej miłość była jego światłem. Nad jej głową, ujrzał Adena stałego, wysokiego i silnego. - Dziękuję. - Za dbanie o Ivy, za to że był jego przyjacielem, za sprowadzanie go na prostą, gdy się potknął. - Mogę zobaczyć? - zapytał Aden. Vasic otworzył tarcze, które instynktownie zarzucił wokół siebie i Ivy, kiedy ich umysły zderzyły się, dzięki czemu Aden wślizgnął się. Więź między Vasiciem i Ivy różniła się od tej, która łączyła Kaleba Krycheka i Saharę Kyriakus. To nie było pojedyncze tytanowe połączenie, ale niezliczone nici połączeń wspaniałej czerni przeplatanej półprzezroczystymi kolorami. Każda nić wyglądała tak, jakby można ją było przerwać samym szeptem, ale kiedy Aden spojrzał na Vasica, prosząc o pozwolenie i dotknął psychicznym palcem jednej, wówczas wygięła się pod naciskiem, ale następnie wróciła z powrotem do swojego kształtu. Szybko zamknął tarcze z powrotem, jak tylko Aden wyszedł, nie był gotowy podzielić się ich więzią z kimkolwiek, Vasic spojrzał na swojego przyjaciela. - Sądzę - powiedział Aden - że to może być jednak twoje najbardziej wymagające zadanie. Vasic owinął ramiona wokół Ivy, kiedy wspięła się na jego łóżko, kładąc dłoń na jego sercu i głowę na ramieniu. - Nauczę się. - Nauczy się dla niej wszystkiego. Aden skinął głową i cicho wyszedł z pokoju, mówiąc jedno zdanie i dając im prywatność. - Vasicu, mam nadzieję, że naprawdę to zrozumiesz. Myśli Vasica, bicie jego serca dopasują się do jego empatki, aż staną się jednością i te słowa staną się prawdą. * Cztery tygodnie później i trzy tygodnie po opuszczeniu szpitala, Vasicowi powiedziano, że medycyna awansowała do punktu, gdzie kończyny można było regenerować z komórek osobnika, który ich potrzebował, aby zminimalizować ryzyko odrzucenia, jednak

jego ciało zbyt ucierpiało po przeprawie z rękawicą. Był widocznie zdrowy, powianiem mieć taką samą żywotność jak każdy inny Psi, ale przeszczep biologiczny nie wchodził w grę. - Mogę spróbować, ale to wiązałoby się z kolejną operacją mózgu - Vasic powiedział Ivy, gdy siedzieli na ganku chaty w dniu, kiedy Ivy przestała robić zamieszanie wokół niego, gdy chociaż drgnął mu mięsień. Musiał przyznać, że zaczynał cieszył się tym zgiełkiem i zamieszaniem, może nawet poudaje niezgrabnego i zakłopotanego przez dzień lub dwa dłużej niż było to absolutnie konieczne. W odpowiedzi Ivy wyrwało się coś na podobieństwo warknięcia, co spowodowało, że Królik podniósł uszy w miejscu, gdzie tuż za nimi siedział w chacie. - Spróbuj tylko, a cię pobiję. - Stajesz się bardzo brutalna, Ivy. - Vasic potarł dłonią po szorstkiej głowie. Edgard musiał zgolić jego włosy, aby dostać się do włókien nerwowych skondensowanych w mózgu. Włókna te nadal istniały, pozostaną aż do dnia jego śmierci, ale operacja jaką przeszedł sprawiła, że zostały permanentnie nieczynne. Chwytając go za rękę, Ivy przycisnęła do niej wargi. - Odrosną - powiedziała, gdy jej usta rozciągnęły się w uśmiechu. - Nie wiedziałam, że jesteś tak próżny. Przyzwyczaił się już do tego, że Ivy stale drażniła się z nim. - Myślę, że chcesz zostać przeniesiona na sam środek bagna. Głęboki grymas na jej czole. - Spróbuj i wtedy zobaczysz, komu będzie przykro. Wyciągając rękę z jej uścisku, objął ją ramieniem i przytulił mocno do siebie. - Może straciłem rękę - powiedział - ale to właśnie zarost na głowie przypomina mi, jak blisko byłem śmierci. Może dlatego, kiedy go czuję lub widzę, nic nie mogę na to poradzić, ale wyobrażam sobie Samuela Raina, przepełnionego maniakalną radością, kopiącego tam w środku. Ivy parsknęła śmiechem, uderzając go w klatkę piersiową. - Uratował twoje życie, ty niewdzięczny nędzniku! Uwielbiał patrzeć na roześmianą Ivy, mógłby to robić do końca życia. - Rain ma pewność, że nie zapomnę o jego geniusz. - Prawdę mówiąc, Vasic nigdy nie będzie w stanie do końca spłacić długu wdzięczności, jaki zaciągnął u Raina, Edgarda i dwóch pielęgniarek. Czy ta czwórka wiedziała o tym, czy też nie, miała teraz poparcie całego oddziału Strzał. - Ale nawet Rain zgadza się, że zamiennik biologiczny w moim przypadku nie ma zastosowania.

- Hmm. - Ivy przygryzła dolną wargę. - Mechaniczny? - Problematyczny. Moje połączenia nerwowe znalazły sobie przekierowania w dziwny sposób. - Cały zespół chirurgiczny był zaskoczony, kiedy to odkryli. - Mógłbym dostać kosmetyczną atrapę ręki, ale nie będzie funkcjonowała. Opierając ręce na jego udzie, Ivy skrzywiła się. - Po prostu denerwowałaby cię. Sam doszedł do podobnego wniosku. Zaproponował to, aby jej ułatwić tę sytuacje… ale wydawało się, że Ivy nie obchodziło to, że brakowało mu części ciała, martwiła się tylko tym, jak on się z tym czuł. Wciąż go dotykała, całowała, kochała go tak samo. Zawsze będzie, rozumiał to ze zdziwieniem, nawet jeśliby stracił każdą kończynę, jaką miał. - Moja telekineza zrównoważy straty, więc nie będę miał problemów z funkcjonowaniem. Ale brakowało mu tego, że mógł objąć Ivy i zamknąć w swoich ramionach, kiedy spała na jednym, mógł drugie owinąć wokół niej. Wyraźnie zamyślona Ivy przechyliła głowę, studiując jego twarz. - Jesteś smutny. Powiedział jej, o czym myślał, widząc przy tym, jak jej oczy stawały się mokre. - Przytulasz mnie w każdej sekundzie każdego dnia. - Rozłożyła palce na jego sercu. Powinnam być tak bardzo wściekła na ciebie za to, że musiałam tak długo czekać na utworzenie naszej więzi. Przesunął dłonią po jej ramieniu, zmienił pozycję tak, aby oprzeć się plecami o futrynę drzwi, jedną nogę oparł na podłodze, którą uprzednio odśnieżył, druga zgiął w kolanie, stopy równo położył na drewnianej podłodze chaty. - Chodź tu. Zmrużyła oczy. - Staram się pokłócić z tobą. - Ivy - powiedział, obniżając ton głosu, wiedząc że doprowadzł ją tym do roztopienia. - Chodź tu. Wzięła głęboki wdech, chciała ugryźć go w szczękę, w tym samym czasie chowając się na jego piersi, jego nogi znalazły się po obu jej stronach. Objął ją ramieniem i znów poczuła w sercu uśmiech, ponieważ obejmując ją w ten sposób również czuł się dobrze. Usiedli, słuchając wiatru i szczęśliwego cykania świerszcza, który nie zdawał sobie sprawy z tego, że to były ostatnie dni zimy w Dakocie Północnej.

Jakiś czas później Ivy usiadła na jego kolanach i obejmując jego szyję, pochyliła się nad nim. Ich pocałunki były powolne, głębokie i pełne igraszek. Głaszcząc jego szorstką szczękę, spytała: - Czy mogę cię ogolić? - Czy jest zbyt szorstka? - Mruknął. - Mogę… - Nie, ja chcę to zrobić. Vasic zauważył jej zaczerwienione policzki, grzeszna zapowiedź w jej oczach. - Czytałaś kolejne podręczniki - oskarżył ją. - Właściwie to był romans historyczny. - Kolejny pocałunek, gdy pchnęła jego podniesione kolana w dół, tak żeby mogła usiąść okrakiem. - Była tam taka jedna scena… - Zadrżała, jej ramiona ścisnęły jej piersi z obu stron, gdy objęła się. - Czy mogę? O Vasicu można było wiele powiedzieć. Jedno tylko było pewne, nie był głupi. Zgodził się i nie wycofał, gdy przygotowała staromodny zestaw do golenia z prostą brzytwą i pędzlem do pokrycia pianą jego szczęki. Potem rozpięła koszulę. Godzinę później Vasic sam skończył golić resztę twarzy, natomiast naga Ivy usiadła na blacie, próbując złapać oddech. - Muszę przeczytać te powieści - powiedział schylając się, żeby pocałować jej udo, kiedy zakończył swoje czynności. Pchnęła go nogą, ale nie włożyła w to zbytniej siły. - Założyłam hasło zabezpieczające. - Jej piersi wznosiły się i opadały w sposób przyciągający wzrok, dlatego docenił, gdy rozłożyła swoje uda i przyciągnęła go z powrotem do siebie. Nie potrzebujesz już więcej pomysłów. Vasic przyciągnął ją jeszcze bliżej, jedną rękę kładąc na jej plecach, a drugą, ale teraz miał tylko jedną rękę. Więc musiał się dostosować i użył Tk. To nasunęło mu pewien pomysł. Wykorzystując swoje zdolności do wpływania na małe, delikatne rzeczy, pogładził palcami telekinetycznymi jej wargi sromowe. Ivy drgnęła, wbijając paznokcie w jego ramiona. - O mój Boże. Biorąc jej jęk jako zachętę, zrobił to jeszcze raz, w tym samym czasie schylając głowę i ssąc jej sutek. Decydując, że drugi też nie powinien czekać, podzielił swoją uwagę i wykorzystując palce telekinetyczne, lekko go pociągał. - Mówiłem ci, jak bardzo lubię moje hobby? Kręgosłup Ivy wygiął się.

- Nie - wysapała - żadnych powieści romantycznych dla ciebie. - Założę się, że mogę zmienić twoje zdanie. * Osiem godzin po przegranym, w zachwycającym paroksyzmie rozkoszy, zakładzie z Vasiciem, Ivy usiadła na krześle obok Zie Zena w jego domu nad jeziorem Tahoe. Jej oczy były zwrócone na Vasica, który stał pogrążony w rozmowie z żołnierzem Ciemnej Rzeki, w pobliżu granicy posiadłości Zie Zena po drugiej stronie jeziora mieniącego się srebrem w świetle księżyca. Vasic był ubrany w mundur Strzał, zmiennokształtny zaś w dżinsy i wyblakłą bluzę. Ich rozmowa przebiegała spokojnie. - Wszystko będzie z nim w porządku, dziadku - powiedziała, wyczuwając niepokój Zie Zena, którego nie okazał w słowach, ponieważ zbyt długo żył w Ciszy. Starszy mężczyzna z ręką opartą na lasce, odwrócił się i spojrzał na nią. - Zapomniałem, co to znaczy żyć z empatką. - Nie chciałam się wtrącać - odpowiedziała, niepewna jak odbierze to Zie Zen. Był czasami tak odległy, a jednak kochał Vasica z cichą bolesną intensywnością. - Wydaje mi się, że nie jestem w stanie odfiltrować i wyłączyć pewnego poziomu moich umiejętności. - A dlaczego miałabyś to robić? Byłoby to równoznaczne z tym, jakbym zamknął na stałe jedno z moich oczu. - Jego wzrok wrócił do Vasica. - Mój syn jest przeznaczony do wielkich rzeczy. Słowa których użył, wiedziała, że były celowe, pokazywały, jak wiele Vasic znaczył dla Zie Zena. - Jest wspaniałym człowiekiem. - Tymczasem związał się z empatką, szukając sposobu, aby uczynić jej ścieżkę łatwiejszą. Ivy zacisnęła rękę na poręczy fotela. - Odnalazł spokój. - Nikomu nie pozwoli odebrać go mu. - Zapracował na prawo do domu i życia nieskalanego przez krew. - Niektórzy ludzie nie są przeznaczeni do pokoju, do spokoju. Niektórzy mężczyźni są stworzeni do wojny. - Oczy Zie Zena przeszyły ją. - On jest o wiele silniejszy niż zdaje sobie z tego sprawę, stanie do walki z bezlitosną furią w obronie tego w co wierzy. - Wiem. - Nawet wtedy, gdy Vasic uważał, że jest nieodwracalnie uszkodzony, walczył o swój oddział. - Ale on szedł tą drogą przez większość swojego życia. Nie uważasz, że zrobił już wystarczająco? - Zapytała świadoma, jak bardzo Vasic szanował swojego pradziadka. Czy uważasz, że musi być odsłonięty aż do samych kości? Zie Zen odchylił się na krześle, dłoń zacisnął na głowie laski.

- Jeśli powiem, że wierzę w to, że musi walczyć? Jeśli poproszę go, aby przelał jeszcze więcej krwi, żeby wszedł jeszcze raz w ciemność? Serce Ivy dudniło, jej krew gotowała się. - Nie pozwolę, aby ktokolwiek go zranił, nawet ty. - Nigdy nie chciała wykorzystać ich związku, aby wpływać na działania Vasica, więc i Zie Zenowi nie pozwoli wykorzystać ich relacji, aby zniszczyć Vasica. Oczy starszego ponownie spotkały jej wzrok, zabłysło w nich dziwne światło. - Tak więc znalazł kobietę, która będzie o niego walczyć. O Boże. - Mówiąc to. zwrócił wzrok na jezioro i na dwóch mężczyzn, którzy tam stali. - Czy wiesz, co chciałbym zobaczyć, zanim umrę, Ivy Jane? Ivy pokręciła głową, wciąż oszołomiona zorientowała się, że to wszystko to był jej test. - Co, dziadku? - Chciałbym zobaczyć mojego syna uśmiechniętym. Ivy widziała, jak Vasic schylał się do Królika, gdy ich zwierzak przybiegł po zbadaniu ciekawej skały, poczuła, że jej usta wygięły się. - To - powiedziała - jest życzenie, które się spełni. - Może nie dziś, a nawet jutro, ale Vasic już teraz miał radość w sercu. Pewnego dnia ubarwi dźwiękiem powietrze, tego była pewna. Wstając z krzesła bez ostrzeżenia, Zie Zen wszedł powoli do domu. Ivy nie poszła za nim; nie wypowiedział żadnego zaproszenia i tak samo jak Vasic, nie był człowiekiem, z którym można było zakładać jakiegoś rodzaju niewypowiedzianą akceptację. Kiedy nie wrócił w ciągu najbliższych pięciu minut, podeszła do brzegu jeziora po upewnieniu się, że Vasic i zmiennokształtny pożegnali się. * - Chciałbym z tobą porozmawiać, mój synu. Pozostawiając Ivy i Królika na poszukiwaniach kamyków, które najlepiej będą się ślizgać po wodzie, Vasic skierował się na ganek. Zie Zen wyszedł z domu w tej samej chwili, trzymając coś w prawej ręce. - Dziadku. - Vasic walczył z pragnieniem subtelnej stabilizacji starszego mężczyzny, świadomy, że Zie Zen mógłby to odebrać jako ingerencję i się przez to obrazić. Ale Vasic nie miał zamiaru milczeć. - Coraz mocniej opierasz się na swojej lasce. - A także, co zauważył, szedł wolniej, jego proste jak linijka plecy zaczęły się zginać. - Jestem stary - padła zwięzła odpowiedź. - I jestem prawie gotowy, żeby odejść. - Usiadł na krześle i czekał, aż Vasic zajmie miejsce koło niego. - Przed Ciszą - powiedział po tym, jak złapał oddech - niektórzy z nas decydowali się na ślub. Choć mogłeś być związany

psychicznie, ale zobaczyć obrączkę na palcu żony, to coś znaczyło. Chęć noszenia jej przez nią, to znaczyło jeszcze dużo więcej. Biorąc małe aksamitne pudełeczko, które podał mu jego pradziadek, Vasić otworzył je i odsłonił dwie złote obrączki, każdą pokrywały piękne wyryte zdobienia skomplikowanych wzorów. Ogrom tego, co czuł, był jak burza wewnątrz niego, słowa, których nie był w stanie wypowiedzieć. - Zróbcie zaszczyt starcowi i noście je. - Jego pradziadek zamknął dłoń na dłoni Vasica, jego skóra była ciepła i cienka jak papier, ale uścisk mocny. - Żyj ze swoją miłością do późnej starości, jak ja i moja Sunny nie mogliśmy zrobić. - Vasicu? - Ivy ruszyła z powrotem do domu. - Stało się coś złego? - Dziadek dał nam bezecny dar. - Wstał i przyciągnął ją do siebie, kiedy wbiegła na ganek, przycisnął usta do jej skroni i pokazał prezent. Może nie tak należało to zrobić, ale to była jego Ivy, z którą czegokolwiek by nie zrobił, nie wzięłaby mu tego za złe, ale aby nie popełniać błędów po prostu poprosił: - Ivy czy będziesz nosić moją obrączkę? Czy pozwolisz mi nosić twoją? Szybkie przytaknięcie głową, oczy przepełnione uczuciem. * Dwa tygodnie później nowo utworzona Koalicja Emapatów podczas jednogłośnego głosowanie powołała Ivy na prezydentkę. Pięcioro innych empatów z całego świata, w tym Sascha Duncan, zostało wybranych w głosowaniu jako jej rada doradcza. Sahara Kyriakus została poproszona, aby kontynuowała pracę w roli specjalistki, poproszono również Alice Eldridge, aby dołączyła na pokład jako konsultantka, kiedy tylko zechce. Obie kobiety wyraziły zgodę. Początkowa sugerowany procent wpłat do funduszu koalicji został podwojony przez członków, po intensywnej dyskusji z E zdecydowali, że muszą mieć potężne zaplecze, które będzie lobbować w ich imieniu. Pieniądze miały być wykorzystywane nie tylko w celu kompensat tym, którzy pracowali dla organizacji, ale do tworzenia tajnych kryjówek dla empatów i finansowania szkoleń w kompleksach, które tworzono na całym świecie. Zdecydowano również, że poproszą Koalicję Rządzącą o procent zebrany z podatku dochodowego, biorąc pod uwagę, że to właśnie E byli tymi, którzy trzymali Sieć w całości. Oczywiście nie sami empaci wymyślili ten ostatni punkt. - Jesteś z natury zbyt dobra - powiedział jej Vasic, gdy po raz pierwszy zasugerował taki pomysł. - Niezależnie od ewentualnych anomalii, jakie występują w każdej innej populacji, masz tendencję do myślenia najpierw o innych, a o sobie zaś na samym końcu.

Było dobrze, że mieli również cały Oddział Strzał po swojej stronie. Śmiercionośna grupa dała wyraźnie do zrozumienia, że każdy, kto chciałby zagrozić E, będzie miał z nimi do czynienia. Podczas gdy partnerstwo jeden do jednego nie było już możliwe, biorąc pod uwagę liczbę aktywnych E, każdy empata miał bezpośrednie dane kontaktowe do co najmniej trzech Strzał. - To dziwny, ale zarazem piękny sojusz - powiedziała Ivy do swojego mężczyzny, gdy siedzieli na pustynnej wydmie otoczeni promieniami zachodzącego słońca, ciepły Królik leżał obok niej, drzemiąc po aktywnym dniu. - Ty i ja? - Nie, empaci i Strzały. - Ty i ja? My jesteśmy po prosu wspaniali. Żadnego drgnienia jego warg, ale był tam promień słońca w zimowym mrozie, głębokie szczęście dzięki więzi, która łączyła ich razem. - Ivy? - Hmm? - Czy kiedykolwiek myślałaś o posiadaniu dzieci? Przewracając go na plecy na piasek przy podekscytowanym szczekaniu Królika, całowała go po całej twarzy, wyczuwając jego zaskoczony zachwyt. - Tak, z tobą. - To nie był przedmiot jej jakichkolwiek rozmyślań, zanim nie poznała go. Teraz… teraz chciała mieć dziecko swojego Strzały. - A co ty myślisz? Rozłożył rękę na dolnej części jej pleców, oczy skupił na niej. - Myślę… Też tego chcę. - To było zdumiewające stwierdzenie, jakby sam był zaskoczony swoimi słowami. - Ale będziemy musieli poczekać, aż wszystko będzie stabilniejsze. - Nasz świat nie jest jeszcze gotowy - zgodziła się Ivy. - Chcę, aby nasze dzieci dorastały szczęśliwe, nieposkromione i… - Pół dzikie? Jej serce zacisnęło się pod wpływem dziwnej dotkliwości tych słów. - Tak - wyszeptała, niemal była w stanie usłyszeć wrzaskliwy śmiech i psotną radość ich dzieci, jakie będą mieć pewnego dnia. - Według mnie to brzmi idealnie. Była to pełna radości obietnica, przypieczętowana pocałunkiem. - Jak myślisz, czy nasza rasa poradzi sobie? - zapytała chwilę później, gdy słońce skryło się, a pustynia zabarwiła się na jasnoszaro.

- Powoli wynurzamy się na powierzchnię, nigdy nie będziemy tacy jak kiedyś, ale to nie jest cel. Nie, Ivy też tak sądziła, teraz będzie lepiej. Tej nocy śniła o kobiecie pogrążonej w nieskończonej ciemności. Jej gniew i samotność był jak miażdżący ciężar na piersi Ivy, ale Ivy nie bała się. Nie, po prostu była smutna. Trzymając ją za rękę, poczuła dotknięcie ciemności wszystkimi zmysłami oraz wrogość, która ukradła jej oddech… ale to nie jej coś groziło. Ona zapadła w głębszy sen, przytulona do umięśnionego ciepłego ciała swojego Strzały, ujrzała, jak bezkształtna ciemność przeplatała się z rzekami błyszczących świateł gwiazd pogrążonych w półprzezroczystych kolorach.

NADZIEJA Serdecznie zapraszamy na ślub Vasica Zena i Ivy Jane. Zaproszenie wysłane do każdego członka Oddziału Strzał Pobrali się, gdy na jabłoniach zakwitły pierwsze kwiaty, a trawa utworzyła szmaragdowy dywan pod stopami. Vasic założył mundur Strzał zmodyfikowany przez dodanie formalnej marynarki zamiast lekkiej zbroi. Na klapie miał zapinkę, czarną strzałę splecioną z gałęzią jabłoni. Ręcznie wykonana była prezentem od Adena. Teraz ten mężczyzna stał pomiędzy Vasiciem i zbliżającymi się rodzicami Ivy, którzy odprowadzili ją do ołtarza drogą usianą kwiatami wiśni, które teleporter sprowadził rano. Suknia Ivy była lekka jak pajęczyna stworzona z kremowej koronki, miała wstążkę we włosach i bukiet maleńkich brzoskwiniowych róż w ręce. Przyjaciele i rodzina zajęli miejsca po obu stronach. Każdy członek drużyny, który nie był na służbie, był obecny. Ivy zaprosiła pozostałych na specjalne śniadanie jutro rano, gdzie zaplanowała zmusić ich do spróbowania przynajmniej kęsa weselnego tortu. Ubrany w garnitur w kolorze czystego węgla w połączeniu z biała koszula Samuel Rain, rozwścieczony z powodu tego, że do tej pory nie udało mu się zbudować mechanicznego ramienia dla Vasica, które zintegrowałoby się z jego uszkodzonym systemem, zmieszał się dziwnie dobrze ze Strzałami. Śmiercionośni mężczyźni i kobiety stali obok przyjaciół Ivy z osady i całego świata. Kaleb i Sahara tuż obok Judda Laurena i jego zmiennokształtnej partnerki, następnie Sascha, Lucas i Alice byli w pobliżu. Człowiek z bladozielonymi oczami i ciemnoblond włosami przedstawiony jako Walker Lauren był również obecny z partnerką uzdrowicielką u swojego boku. Aden spędził godzinę z Walkerem, po wcześniejszym zapytaniu brata Judda, czy da radę przyjechać wcześniej, ich dyskusja nawet z dużej odległości wyglądała na intensywną. Doktor Bashir, chirurg, który operował Vasica, stał dumnie obok dwóch pielęgniarek, natomiast Anthony Kyriakus został zaproszony jako gość Zie Zena. Zie Zena, którego nazwisko Vasic oficjalnie uznał jako własne, w cichym potężnym akcie uhonorowania i uczczenia rodziny. Eben i Jaya uśmiechali się do Ivy z przodu, a wymyty i zadbany Królik, na którego szyi była czarująca muszka, stał, drżąc z podniecenia, obok Vasica. Powietrze było pełne nadziei, miłości i obietnicy. - Poślubię cię na ganku Zie Zena - powiedziała Ivy do mężczyzny, który był jej - ale jest coś specjalnego w tym dniu, w tych ludziach wokół nas. Vasic ujął dłoń Ivy, kiedy jej rodzice przekazali mu ją i chwycił mocno. Na psychicznym planie była już jego, ale ta ceremonia nie była tylko dla nich. Chodziło o wszystkich czarno odzianych kobiet i mężczyzn, którzy stali w sadzie. Chodziło o nadzieję. A Jego szczodra i waleczna Ivy wiedziała o tym.

Poślubił ją w wiosenny dzień, gdy słońce świeciło chłodnym złotem. Całując ją przy cichym wiwatach gości, jego Ivy ubraną w kremową koronkę, Vasic poczuł, jak coś ocierało się o jego nogi i spojrzał w dół, gdzie znalazł Królika, który wcisnął się między nich i teraz stał, patrząc w górę. Ivy roześmiała się i to była idealna muzyka do ich ślubu. * Bycie Strzałą oznacza, żeby zawsze chronić naszych ludzi. To postanowienie oznacza obecnie ochronę oznaczenia E. Począwszy od tej aktualizacji empaci stają się dla oddziału najwyższym priorytetem, groźby skierowane wobec E muszą być sprawnie złagodzone. Pierwszy Kodeks Strzał (poprawiony) * Przez zbyt wiele lat to inni dokonywali wyboru za nas, a wybory te zdefiniowały nas w ciemności. Dziś możemy dokonać wolnego wyboru. Nie wiemy, gdzie to nas zaprowadzi, ale jedno wiem na pewno, to będzie droga honoru… a być może odkupienia. Aden Kai do Oddziału Strzał, po tym jak oddział podjął jednomyślna zgodę, aby poprawić Kodeks * Kiedy Strzała oddawała swoją lojalność, była ona wyryta w kamieniu i tylko w jednym przypadku ten kamień mógłby roztrzaskać się o ziemię, gdyby ta osoba była fałszywa, gdyby była zniszczona przez korupcje, wówczas więź zostanie zerwana. Dla tych, którzy posiadają ich lojalność, Strzała odda swoje życie bez wahania, stając na drodze pocisku lub ostrza, poświęcając ostatnią kroplę krwi w swoim ciele. Teraz otrzymaliśmy obietnicę od całego Oddziału Strzał, kobiet i mężczyzn, którzy obiecali działać jako nasze tarcze przeciwko przemocy. Jest to dar, który zawsze musimy pielęgnować i nie znieważyć go. Dlatego też nasze pierwsze prawo, ustanowione po dyskusji w całej Koalicji brzmi: Żadna Strzała nie zostanie wykorzystana jako osobista broń przez empatów. Żaden z nas nie użyje swojego połączenia ze Strzałą w celu wywołania krzywdy uczynionej przez Strzałę drugiej osobie dla osobistych korzyści E (niezależnie od tego, czy będzie to zysk emocjonalny, finansowy, psychiczny lub jakikolwiek inny). Strzały są naszymi partnerami i relacje między nami muszą charakteryzować się wzajemnym szacunkiem i zaufaniem, jeśli mają one stawać się coraz silniejsze. Ponadto, podobnie jak w partnerstwie, musimy opierać się za zasadzie „dawać i brać.” Strzały wiedzą tylko, jak służyć, jak dawać, nadszedł czas, żeby nauczyli się również brać. (Osobiste notatki do ostatniego akapitu. Mogą być uparci w tym temacie, ale tak samo może zachować się E. Wytrwaj. Zaufaj mi, warto.)

Przemówienie Ivy Jane Zen, Prezydentki Koalicji Empatów do jej członków * Kochany V Zjadłam całe pudełko Turkish Delight. Pod żadnym pozorem nie przynoś mi kolejnego (przynajmniej w tym miesiącu). Mam samokontrolę głodującej wiewiórki. Królik również nie ma żadnej samokontroli i obecnie leży z wywieszonym językiem na swoim posłaniu po szaleństwie obżarstwa na tej uczcie. Kocham Cię Ivy Ps. Kupiłam dla ciebie nowy podręcznik. Jeszcze nie otwierałam. Wróć wcześniej do domu.