15 5 Blood Kiss PL calosc

1

2

BLOOD KISS

Tłumaczenie/The translation by: Fiolka2708 SarahRockwell Nuffanillia Skład i korekta: Fiolka2708, SarahRockwell Wszelkie prawa zastrzeżone/All rights reserved Copyright for the Polish translation 2016

3

4

Kilka słów od nas

Dziękujemy Wam za wspólną podróż do świata, który tusz obok, za wsparcie, komentarze i Waszą obecność, a także za wyrozumiałość dla chochlików językowych, których nie zauważyłyśmy. To była dla nas czysta przyjemność i mamy nadzieję, że dla Was również. Do zobaczenia! Życzymy przyjemnej lektury, Tłumaczki

5

GLOSARIUSZ Ahstrux nohtrum - osobisty ochroniarz z uprawnieniami zabójcy. Funkcja z królewskiego nadania Bractwo czarnego sztyletu - tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem, oraz niecodzienną zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy nie są rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach krążą legendy. Giną tylko od bardzo poważnych urazów; takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec - samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej, niż jedną partnerkę. Cerbher - kurator przydzielony z urzędu. Funkcja podlega gradacji; najwięcej uprawnień mają cerbherzy eremithek. Chcączka - okres płodności u samicy wampirów, zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potężny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat po przemianie, później pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które mają z nią kontakt. To niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Dhunhd - piekło. Ehros - wybranka kształcona w dziedzinie sztuki erotycznej i miłosnej. Eremithka - status przyznawany przez króla arystokratycznej samicy w odpowiedzi na suplikę jej rodziny. Eremithka podlega wyłącznie władzy cerbhera, zwykle najstarszego samca w domostwie. Cerbher ma prawo decydowania o jej postępowaniu, zwłaszcza ograniczania bądź całkowitego zakazu kontaktów ze światem zewnętrznym.

6

Frathyr - zwrot używany pomiędzy mężczyznami na znak wzajemnej miłości i szacunku. W swobodnym tłumaczeniu: drogi przyjaciel. Glymeria - opiniodawcze kręgi arystokracji. Socjeta. Gwardh - osoba odpowiedzialna za wychowanie, ojciec chrzestny. Juchacz - wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią właściciela. Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów - organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji rasy wampirów. Krwiczka - wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta - rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia do Bractwa i pogrzeby; tu również dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa. Wstęp przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lillan - pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Łyż - narzędzie tortur służące do wyłupywania oczu. Mahtrona - babcia. Mamanh - spieszczenie słowa: matka. Nalla - najdroższa, ukochana. Rodzaj męski: nallum. Normalsi - symphackie określenie wampirów niebędących symphatami. Nówka - dziewica. Omega - złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik - duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg wampirów, dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy. W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów.

7

Pierwsza Rodzina - królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Pre - trans - młody wampir w okresie bezpośrednio poprzedzającym przemianę. Princeps - bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Provodhyr - wpływowy osobnik piastujący wysokie stanowisko. Przedświtek - trzeci posiłek wampirów, odpowiednik kolacji w świecie ludzkim. Przemiana - przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec - wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która dyktuje ich strój i maniery Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat. Samica psańca: psanka. Pyknąć - unicestwić Nieumarłego przez przebicie mu piersi; anihilacji towarzyszy charakterystyczne pyknięcie połączone z rozbłyskiem. Pyrokant - pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Pomstha - odwet. Akt wymierzenia sprawiedliwości, zwykle przez samca związanego z poszkodowanym. Qhrih (St. Jęz. ) - runa honorowej śmierci. Reduktor - członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów. Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych wypadkach żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment we włosach, skórze i tęczówkach - są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne. Pachną zasypką dla niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju.

8

Rundha - rytualna rywalizacja samców o samicę, z którą chcą się parzyć. Ryth - rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Sadhomin - tytuł grzecznościowy używany w relacjach sado maso przez osobnika podległego wobec osobnika dominującego. Sroghi - określenie odnoszące się do sprawności męskiego członka. W tłumaczeniu dosłownym: podziwu godny, zasługujący na szlachetną samicę. Symphaci - odmiana rasy wampirów charakteryzująca się, między innymi, skłonnością i talentem do manipulowania uczuciami bliźnich; w ten sposób doładowują się energetycznie. Symphaci od stuleci są gatunkiem pogardzanym, w niektórych epokach przeznaczonym na odstrzał. Odmiana bliska wymarcia. Tolly - czuły zwrot. W wolnym przekładzie: moja miła; mój miły. Wampir - przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie jest krótkotrwałe. Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia, wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie może zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyżówki ras. Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia życia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników żyje o wiele dłużej. Wieczerza - pierwszy posiłek wampirów, odpowiednik śniadania w świecie ludzkim. Wybranki - samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niż świeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności, czasem jednak parzą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią członków

9

Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona. Zanikh - duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu swoich bliskich. Zghubny brah - młodszy bliźniak, nosiciel klątwy. Zvidh - pole buforujące, maskujące realistyczną iluzją wybrany fragment terenu; fatamorgana. Zwyrth - martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych. Zwyrthy darzone są głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

10

JEDEN Dom audiencyjny Króla, Caldwell, Nowy Jork Niektóre egzaminy zalicza się w samotności. Niektóre z ważnych etapów życia nie mają oprawy w kapelusze i suknie, ani grającej orkiestry, żadnej ‘Pompy i uroczystości’. I w tym przypadku nie było żadnej inicjacji czy dyplomu, który można by powiesić na ścianie. Żadnych świadków. Niektóre etapy są naznaczone prostotą i codziennością, niczym specjalnym - jak na przykład sięgnięciem do monitora Dell i wciśnięciem małego niebieskiego przycisku w dolnym prawym rogu. Taka zwyczajna czynność, wykonywana wiele razy w tygodniu, miesiącu, roku, stała się jednak, dla tego jednego konkretnego przypadku, wielką granicą między przed i po. Gdy Paradise, córka krwi Abalonea, Pierwszego Doradcy Ghroma, syna Ghroma, Króla wszystkich wampirów, usiadła na swoim krześle, patrzyła na czarny ekran przed sobą. Niesamowite. Noc, na którą czekała była już tuż tuż. Przez większość ostatnich osiem tygodni, czas mijał w żółwim tempie, ale w te ostatnie kilka wieczorów działy się włącznie rzeczy, które przerzucały wszystko w tryb katapulty. Nagle po siedmiu tysiącach godzin czekania na wschód księżyca, poczuła się tak, jakby chciała wszystko jeszcze raz spowolnić. Jej pierwsze zadanie należało już do przeszłości. Spoglądając na biurko, przesunęła o cal telefon, a następnie włączyła AT&T czymkolwiek było. Wyprostowała witraż z ważką na lampie od Tiffanego. Upewniła się, że niebieskie długopisy były w odpowiednim uchwycie, a czerwone w innym. Pogładziła ręką podkładkę na biurku i górną część monitora.

11

Poczekalnia była pusta, pokryte jedwabiem krzesła wolne, czasopisma uporządkowane na bokach stołów, napoje, które roznosili Psańce, tym którzy przybyli, uprzątnięte. Ostatni cywil wyszedł około trzydziestu minut temu. Do świtu było około dwóch godzin. W sumie był to normalny koniec nocy po ciężkiej pracy, czas, kiedy ona i jej ojciec wracaliby do rodzinnego majątku, aby zjeść posiłek przy rozmowach, planach i wzajemnym szacunku. Paradise pochyliła się i rozejrzała przez drzwi salonu. Po drugiej stronie holu, podwójne drzwi, które prowadziły do pomieszczenia będącego wcześniej formalną jadalnią były zamknięte. Tak, po prostu normalna noc, z wyjątkiem bardzo nienormalnego spotkania, które się tam odbywało: Zaraz po ostatnim spotkaniu, jej ojciec został wezwany do sali audiencyjnej, a jej drzwi mocno zamknięto. Był tam z Królem, i dwoma członkami Bractwa Czarnego Sztyletu. "Nie rób mi tego," powiedziała. "Nie odsuwaj tego ode mnie." Paradise wstała i ponownie poprawiła czasopisma, ponownie ułożyła poduszki, zatrzymując się przed olejnym obrazem francuskiego króla. Wracając do drzwi, wpatrywała się w zamknięte panele jadalni i słuchała bicia swojego serca. Unosząc ręce, pogładziła odciski na swojej dłoni. Nie powstały przez pracę tutaj, z ojcem i Bractwem przez te ostatnie kilka miesięcy, przy organizowaniu harmonogramów, śledzeniu spraw i uchwał. Nie, po raz pierwszy w życiu, ćwiczyła na siłowni. Podnosiła stal. Biegała na bieżni. Ćwiczyła na steperze. Skłony, brzuszki, przysiady. Wiosła. Do teraz, nie wiedziała nawet, jak wyglądają wiosła. A to wszystko w ramach przygotowań do jutrzejszej nocy. Przy założeniu, że grupa mężczyzn w pokoju audiencyjnym Króla nie zamierzała jej od tego odsunąć. Jutro o północy, miała tam dołączyć - tylko Pani Kronik wiedziała, jak wielu mężczyzn i kobiet było w tajnym miejscu - gdzie miała zamiar spróbować wziąć udział w programie szkoleniowym Bractwa Czarnego Sztyletu dla wojowników. To był dobry plan – coś na co się zdecydowała, by dać sobie szansę bycia niezależną, by skopać komuś dupę i udowodnić sobie, że była czymś

12

więcej niż rodowodem. Problem? Pełnej krwi córka glymerii, z jednej z rodzin założycieli, nie ćwiczyła, aby stać się wojownikiem. Nie obsługiwała broni czy używała noży. Nie uczyła się walki i obrony. One nawet nie wiedziały kim byli reduktorzy. One nie parowały się z wojownikami. Córki jak ona były szkolone w szyciu, muzyce klasycznej i śpiewie, obyczajach i bieganiu po rozległej posiadłości wypełnionej Psańcami. Oczekiwano od nich znajomości skomplikowanego społecznego kalendarza i cykli świąt, nadążania za zmianami w modzie i wiedzy z zakresu jaka jest różnica pomiędzy Van Cleefem & Arpels, Boucheronem i Cartierem. Były izolowane, chronione i pielęgnowane, jak wszystkie klejnoty. Jedyną rzeczą niebezpieczną, jaką pozwolono im robić? To parowanie. Z partnerem wybranym przez ich rodziny aby być pewnym co do świętości ich linii krwi. To cud, że ojciec pozwolił jej to zrobić. Nie był na pewno wtedy za tym, gdy po raz pierwszy pokazała mu swoją aplikację - ale zmienił zdanie i pozwolił jej przystąpić do programu: najazdy kilka lat temu, kiedy tak wiele wampirów zostało zabitych przez Korporację Reduktorów, pokazały jak bardzo niebezpiecznym miejscem może być Caldwell w Nowym Jorku. Powiedziała mu, że nie chce iść i walczyć na wojnie. Chciała tylko nauczyć się bronić. Kiedy ubrała to wszystko we względy bezpieczeństwa? Wtedy ojciec zmienił zdanie. Prawda była taka, że po prostu chciała zrobić coś, co było dla niej. Tożsamość, przychodząca z innego miejsca niż to, do którego zmuszało ją urodzenie. Plus Peyton powiedział jej, że nie może tego zrobić. Dlatego, że była kobietą. Chrzanić to. Paradise ponownie sprawdziła te zamknięte drzwi. "Daj spokój…" Krążąc wokół, w końcu wyszła do holu, ale nie chciała się zbyt mocno zbliżać do miejsca, gdzie spotkali się mężczyźni - jakby to mogło przynieść pecha. Boże, o czym oni tam rozmawiają?

13

Zazwyczaj Król wychodził tuż po ostatniej audiencji. Jeśli on i Bractwo mieli jakąś prywatną rzecz, lub sprawę związaną z wojną do załatwienia, robili to w miejscu zamieszkania Pierwszej Rodziny, miejscu tak tajnym, że nawet jej ojciec nie został zaproszony, aby tam pojechać. Więc tak, to musiało być coś o niej. Wracając do poczekalni, podeszła do biurka i liczyła godziny, przez które przy nim siedziała. Pracowała tylko przez kilka miesięcy, ale lubiła tę pracę – tak naprawdę. Podczas jej nieobecności, zakładając, że zostanie w programie szkoleniowym Bractwa, kuzynka przejmowała jej obowiązki, i spędziła z nią ostatnie siedem nocy pokazując dziewczynie co i jak, wyjaśniając procedury, które Paradise chciała wprowadzić, upewniając się, że przejście miało pójść gładko. Siadając na krześle, otworzyła środkową szufladę i wyjęła swój wniosek - jakby to mogło ją uspokoić i zapewnić, że to wszystko dzieje się naprawdę. Trzymając formularz w dłoniach, zastanawiała się, kto jeszcze miał być jutro na przeszkoleniu... i pomyślała o mężczyźnie, który pojawił się tutaj w domu audiencyjnym, szukając wydrukowanej aplikacji. Wysoki, szerokie ramiona, głęboki głos. Ubrany w czapkę baseballową i dżinsy, które wyglądały jakby zużyły się od prawdziwej pracy. Społeczność wampirów była mała, a ona nigdy go nie widziała, ale może był tylko cywilem? To była kolejna zmiana w programie szkoleniowym. Do teraz, do współpracy z Bractwem byli zapraszani tylko mężczyźni z Arystokracji. Podał swoje imię, ale nie chciał uścisnąć jej dłoni. Craeg. To wszystko, co wiedziała. Nie był niegrzeczny. Popierał jej zgłoszenie. Był również... urzekający w sposób, który ją zszokował - do punktu, w którym ona, czekała kilka tygodni, aby zobaczyć, czy przyniósł aplikację. Nie przyniósł. Może zeskanował ją i przesłał. A może ostatecznie postanowił nie brać udziału w programie. Wydawało się szalone, że była rozczarowana, że może nigdy nie zobaczyć go ponownie. Kiedy jej telefon zadzwonił, podskoczyła i podeszła do niego. Peyton. Znowu.

14

Zobaczy go na szkoleniu jutro wieczorem - i to było i tak zbyt wcześnie. Po kłótni o jej przystąpienie do programu, rozluźniła tą przyjaźń. Jeśli Bractwo przyznałoby ojcu rację? To święte oburzenie, które czuła w stosunku do faceta miało być kwestią sporną. Ale bez przesady, kobiety zostały dopuszczone do składania aplikacji. Problem polegał na tym, że nie jest ‘normalną’ kobietą. Do cholery, nie miała pojęcia, co zrobi, gdyby jej ojciec wszystko cofnął. Z pewnością Bractwo nie czekałoby do ostatniej chwili, aby odmówić jej miejsca. Prawda? *** Po drugiej stronie miasta, Marissa, shellan Brata Dhestroyera, zwanego Butchem O'Nealem, siedziała na swoim krześle przy biurku w Azylu. Gdy krzesło skrzypnęło, stuknęła piórem w kalendarz i przesunęła słuchawkę telefonu do drugiego ucha. Wcinając się w strumień paplaniny, powiedziała: "No cóż, ja z pewnością doceniam zaproszenie, ale nie mogę-" Samica na drugim końcu nie przegapiała okazji. Ona po prostu kontynuowała rozmowę, ze swoją arystokratyczną intonacją zasysając całą szerokość pasma - dziwne, że cały pobliski region nie doznał elektrycznego zaciemnienia. "... i możesz zrozumieć, dlaczego potrzebujemy twojej pomocy. Jest to pierwszy Festiwal Dwunastego Miesiąca, który odbywa się od czasu nalotów. Jako shellan Brata i członek Rodziny Założycieli, będziesz doskonałą przewodniczącą wydarzenia-" Kolejny raz Marissa przerwała, "nie jestem pewna, czy jesteś tego świadoma, ale pracuję na pełny etat jako dyrektor Azylu i-" "... i twój brat powiedział, że jesteś dobrym kandydatem." Marissa zamilkła. Jej pierwszą myślą było to, że to mało prawdopodobne, żeby Aghres, lekarz rasy i jej bardzo, bardzo skłócony najbliższy krewny, polecił ją do czegoś innego niż grobu. Druga była kalkulacją... ile czasu minęło odkąd z nim rozmawiała? Dwa lata? Trzy? Od chwili, kiedy wyrzucił ją z ich domu,

15

pięć minut przed świtem, kiedy do niego dotarło, że jest zainteresowana zwykłym człowiekiem. Który ostatecznie okazał się kuzynem Ghroma i wcieleniem legendarnego Dhestroyera. Jak ci się to teraz podoba, usłyszała w głowie. "Więc po prostu musisz poprowadzić to wydarzenie," kobieta zakończyła. Jakby to przesądzało sprawę. "Musisz mi wybaczyć." Marissa odchrząknęła. "Ale mój brat nie ma prawa proponować mnie do czegokolwiek, nie widzieliśmy się od dłuższego czasu." Gdy cały ładunek z wyjątkiem ciszy przeszedł przez połączenie, pomyślała, że powinna była wyciągnąć rodzinne brudy około dziesięciu minut temu: Członkowie glymerii musieli przestrzegać sztywnego kodeksu zachowań - a odsłonięcie ogromnej wyrwy w jej rodzie, choć szeroko znanej, było czymś czego się po prostu nie robiło. O wiele bardziej odpowiednie dla innych, było szeptanie o tym za plecami. Niestety, kobieta się pozbierała i zmieniła taktykę. "W każdym razie, jest to niezwykle ważne dla wszystkich członków naszej klasy, aby wznowić festiwal-" Pukanie do drzwi jej gabinetu sprawiło, że Marissa się rozejrzała. "Tak?" Kobieta przy telefonie wykrzyknęła: "Wspaniale! Możesz przyjechać do mojej posiadłości-" "Nie nie. Ktoś puka do mojego gabinetu." Powiedziała głośniej. "Proszę wejść." W momencie, kiedy zobaczyła wyraz twarzy Mary, zaklęła. Zła wiadomość. Shellan Rankhora była zawodowcem, więc patrząc na jej wygląd? To był naprawdę problemCzy na koszuli ma krew? Marissa porzuciła uprzejmości. "Odpowiedź brzmi: nie. Moja praca wymaga ode mnie całego czasu. Poza tym, jeśli jesteś tym zafascynowana, weź to zajęcie. Do widzenia." Upuszczając słuchawkę na widełki, wstała. "Co się dzieje?"

16

"Mamy pacjętkę, która potrzebuje natychmiastowej pomocy medycznej. Nie mogę nigdzie złapać dr Jane lub Ehleny. Nie wiem, co robić." Marissa rzuciła zza biurka. "Gdzie ona jest?" "Na dole." Obie biegiem skierowały się na schody, Marissa na przedzie. "Jak do nas dotarła?" "Nie wiem. Jedna z kamer bezpieczeństwa ją złapała na trawniku, jak się czołgała." "Co?" "Przyszło powiadomienie alarmowe na moją komórkę i wypadłam tam z Rhym. Przeniosłyśmy ją do salonu." Okrążając jeden z narożników na dole, Marissa wpadła w poślizg na jednym z chodników... I zatrzymała się całkowicie. Kiedy zobaczyła stan kobiety na sofie, położyła dłoń na ustach. "O Boże..." wyszeptała. Krew. Krew była wszędzie, skapywała na podłogę, przesiąkając przez białe ręczniki przyłożone do ran, gromadząc się pod jedną z nóg samicy na dywanie. Dziewczyna została tak mocno pobita, że nie było sposobu, aby ją zidentyfikować, jej twarz była tak spuchnięta, że jeśli nie miałaby długich włosów i podartej spódnicy, można by nawet nie wiedzieć, jakiej płci była to osoba. Jedno ramię było wyraźnie przesunięte, kończyna zwisała pod niewłaściwym kątem... i miała tylko lewy but na obcasie na podartych pończochach. Oddech brzmiał chrapliwie, bardzo źle. Nic tylko grzechotanie w piersi, jakby tonęła we własnej krwi. Rhym, przełożona w izbie przyjęć, spojrzała w górę, gdzie przykucnęła przy kanapie. Poprzez łzy w oczach, wyszeptała: "Nie sądzę, że ona przeżyje. Jak może przeżyć...?" Marissa wzięła się w garść. To była jedyna opcja. "Doktor Jane i Ehlena są nieosiągalne?" powiedziała ochrypłym głosem. "Próbowałam dodzwonić się do rezydencji," odpowiedziała Mary. "Klinika. Ich telefony komórkowe. Dwa razy w każdym miejscu."

17

Na ułamek sekundy, Marissa była przerażona tym, co to oznacza dla jej własnego życia. Czy Bracia mieli kłopoty? Czy z Butchem wszystko w porządku? To trwało tylko chwilę. "Daj mi swój telefon - i zabierz mieszkańców do przyczółku Wellsie. Chcę, żeby wszyscy tam byli na wypadek gdybym musiała przyprowadzić tu mężczyznę." Mary rzuciła jej telefon i skinęła głową. "Już się za to zabieram." Azyl był właśnie bezpiecznym miejscem dla kobiet, będących ofiarami przemocy w rodzinie, po to aby miały schronienie i rehabilitację wraz z młodymi. Po niezliczonych bezużytecznych wiekach, jakie Marissa spędziła w glymerii, będąc niczym więcej niż odtrąconą narzeczoną Króla, znalazła swoje powołanie tu, w służeniu tym, którzy zostali w najlepszym razie sponiewierani ustnie, a w najgorszym, straszliwie potraktowani. Mężczyznom nie wolno było przebywać w środku. Ale, aby uratować życie tej kobiety, musiała złamać tę regułę. Odbierz telefon, Manny, pomyślała, kiedy zabrzmiał pierwszy dzwonek. Odbierz ten cholerny telefon...

Tłumaczenie: Fiolka2708

18

DWA To nie było całe Bractwo Czarnego Sztyletu. W rzeczywistości, z Królem było tylko dwóch Braci. Gdy Abalone, Pierwszy Doradca Ghroma, syna Ghroma, ojca Ghroma, wszedł do sali audiencyjnej by stanąć przed swoim władcą, był dotkliwie świadomy innych samców. Nigdy nie poznał żadnego z tych wojowników z żadnej innej strony jak tylko ochrona i właściwe zachowanie, ale biorąc pod uwagę iż miał zamiar oddać pod ich opiekę jedyne potomstwo swojej krwi, ich bardziej oczywiste atrybuty były jak krzyki w nocy. Brat Vhredny wpatrywał się w niego swoimi diamentowymi oczami bez mrugnięcia, tatuaże na jego lewej skroni wyglądały odpowiednio złowieszczo, jego umięśnione ciało ubrane było w skóry i naszpikowane bronią. Przy nim stał Butch, vel Dhestroyer – były człowiek z bostońskim akcentem, który został zainfekowany przez Omegę i pozostawiony na śmierć – tylko po to, aby stać się jednym z niewielu, którzy przetrwali transmutację. Ci dwaj rzadko występowali oddzielnie, a to kusząco skłaniało aby przypisać im role dobrego i złego gliny. Teraz jednak, paradygmat uległ zmianie. Butch, samiec ze skłonnością do uśmiechu i rozmawiania w ludźmi, wyglądał na takiego, którego lepiej unikać w ciemnym zaułku: jego orzechowe spojrzenie było zawężone i niezachwiane. „Tak?” Zapytał Abalone swojego Króla. „Czy mogę służyć w jakiś sposób?” Ghrom pogładził klockowaty, jasny łeb swojego psa przewodnika, Georga. „Moi chłopcy chcą z tobą pogadać.” Ach, pomyślał Abalone. I podejrzewał o co chodziło. Butch uśmiechnął się na ułamek sekundy. Jakby chciał zapobiegawczo podjąć żądło, jakiekolwiek miało wyjść z jego ust. „Chcemy mieć pewność, że jesteś świadomy tego, co się wiąże z programem treningowym.” Abalone odchrząknął. „Wiem, że to jest bardzo ważne dla Paradise. I mam nadzieję, że są tam oferowane jakieś kursy samoobrony. Chciałbym żeby była… bezpieczniejsza.”

19

Potencjalne korzyści były jedyną rzeczą, która mu pomogła w starciu pomiędzy tym, czego oczekiwał dla niej i w jej życiu, a tym co wydawało się, że sama wybierze. Gdy nie padła odpowiedź, Abalone spojrzał za siebie i do przodu na braci. „Czego mi nie mówicie?” Vhredny otworzył usta, ale Brat Butch podniósł dłoń i uciszył go. „Twoja rola, tu z Ghromem, jest na pierwszym miejscu.” Abalone wzdrygnął się. „Chcesz powiedzieć, że Paradise nie spełnia wymaganych warunków przez moją pozycję tutaj? Najdroższa Pani Kronik, dlaczego mi nie powiedziałeś –„ „Chcemy żebyś zrozumiał, że to co będzie się działo to nie nauka z podręczników. To są przygotowania do wojny.” „Ale kandydaci niekoniecznie będą musieli iść walczyć w zaułkach podczas programu, prawda?” „To o co się martwimy jest tutaj.” Brat wskazał na pokój. „Nic nie może wpływać na twoje relacje z Ghromem i na to, co robisz dla Króla. Paradise jest tak samo mile widziana w programie jak każdy inny, ale nie jeśli perspektywa jej wyjścia lub bycia ranną będzie tworzyć napięcia między nami.” Abalone odetchnął w ulgą. „Nie martw się o to. Jej sukcesy i porażki będą jej własną zasługą. Nie oczekuję dla niej specjalnego traktowania – a jeśli ona nie da rady? Wówczas powinna zostać odrzucona.” W rzeczywistości, chociaż nigdy nie przyznałby tego głośno, modlił się o to i oczekiwał, że tak będzie w tym przypadku. To nie było tak, że nie mógł się doczekać rozczarowania Paradise samą sobą lub jej wysiłkami, ale… ostatnie czego chciał dla swojej córki było narażenie jej na jakiekolwiek okropieństwa – albo, nie daj Boże, doświadczenia walki w czasie wojny. Nie był sobie nawet w stanie wyobrazić tego ostatniego. „Nie ma się czym martwić,” powtórzył, spoglądając na Braci i Króla. „Wszystko będzie w najlepszym porządku.” Brat Butch zagapił się na Vhrednego. Potem się odwrócił. „Czytałeś aplikację, prawda?” „Ona ją wypełniła.” „Więc, nie czytałeś tego?”

20

„To jest coś, co zrobiła samodzielnie – czy jako jej ojciec i ghardian powinienem to podpisać?” Vhredny zapalił skręta. „Warto być przygotowanym, prawda?” Abalone skinął głową. „Jestem. Zapewniam cię, że jestem.” Paradise była samicą łagodnie wychowywaną w tradycji właściwej arystokracji. Pracowała nad swoją kondycją fizyczną od dwóch miesięcy – dość sumiennie, w rzeczy samej – i mógł wyczuć emanujące z niej radosne podniecenie, gdy zarzuciła swoje obowiązki w tym miejscu i przygotowywała się do ich opuszczenia. Była, jednakże, bardzo duża szansa, że po szkoleniu wprowadzającym jutrzejszego wieczora, gdy zacznie się prawdziwa praca ugnie się… albo zostanie poproszona o odejście. W razie gdyby zawiodła, jej porażka do zabije. Ale to i tak lepsze niż jej umieranie na polu bitwy po to tylko aby udowodnić, że jest czymś więcej niż dyktowała jej arystokratyczna pozycja społeczna. Kiedy para Braci wciąż się w niego wpatrywała, Abalone spuścił głowę. „Wiem, że to nie będzie dla niej dobre. Jestem więcej niż przygotowany na to. Nie jestem naiwny.” Po chwili, Butch powiedział, „Okay. Wystarczająco uczciwe.” „Czy jest coś jeszcze, mój Panie?” Abalone zapytał Króla. Gdy Ghrom pokręcił głową, Abalone skłonił się każdemu z nich. „Dziękuję za twoją troskę. Paradise jest najcenniejszym co mam – to wszystko co pozostało po mojej ukochanej shellan. Wiem, że będzie jutro w łagodnych i uczciwych rękach.” Gdy odwrócił się żeby wyjść, Bracia pozostali ponurzy, ale ponownie, nie był wtajemniczony w sprawy związane z wojną – a zawsze było coś na rzeczy. Walka i strategia były czymś, czym nigdy nie był zainteresowany i był za to wdzięczny. Tak jak byłby, gdy Paradise opuści program. Zaprawdę, pragnął aby jej mahmen wciąż żyła. Być może to wszystko byłoby kwestią dyskusyjną, gdyby jego shellan była obecna żeby przemówić dziewczynie do rozsądku. Otwierając podwójne drzwi usłyszał brzęczenie w poczekalni. „Paradise?”

21

Przeszedł przez foyer i ominął narożnik salonu, jego córka wyprostowała się zbierając czerwone pióra rozrzucone po biurku. „Wszystko w porządku?” Zapytał. Jej oczy spotkały jego. „Czy jest? Pozwolisz mi iść jutro w nocy?” Abalone uśmiechnął się – i starał się utrzymać na wodzy smutek w swoich oczach i głosie. „Oczywiście. Jesteś w programie, jak zostało zadecydowane miesiące temu.” Podbiegła i objęła go, trzymając mocno, jakby była przekonana, że zostanie jej odmówione coś, czego pragnęła tak mocno. Obejmując swoją córkę, Abalone był mgliście świadomy Braci i Króla pozostawionych za drzwiami. Nie poświęcił im żadnej myśli. Był zbyt zajęty pragnieniem by uchronić swoją córkę od jakichkolwiek rozczarowań. To jednak nie było przypisywane do rodzicielskich zdolności nadawanych przy narodzinach. Och, jakże pragnął aby jego shellan była tu z nimi zamiast w Zanikhu. Poradziłaby sobie lepiej z tym wszystkim. *** Stojąc nad przerażająco poranioną kobietą, Marissa zamknęła oczy, gdy usłyszała głos poczty głosowej Mannego po raz trzeci. Co, u diabła, dzieje się w klinice? Właśnie kiedy miała ponownie wybrać numer, jej telefon zadzwonił. „Dzięki Bogu – Manny? Manny?” Coś w tonie jej głosu spowodowało, że ranna samica się poruszyła, jej pokrwawiona twarz przesunęła się na poduszce sofy. Boże, ten chrapliwy, świszczący oddech wystarczył by serce podskoczyło. „Nie, tu Ehlena,” powiedział jej głos do ucha. „Manny i Jane przeprowadzają awaryjną operację chirurgiczną u Thora. Ma złożone złamanie kości udowej i muszę wracać. Coś jest nie tak?” „Jak długo to potrwa?” Zapytała. „Dopiero zaczęli.”

22

Marissa zamknęła oczy. „Okay, niech zadzwonią do mnie jak będą mogli? Mam…” Odwróciła się i zniżyła głos. „Mam tu traumatyczny przypadek, właśnie w tej chwili. Nie wiem czy mamy dużo czasu.” Ehlena przeklęła. „Nie możemy nikogo stąd odesłać. Możesz zadzwonić do Vhrednego? Z jego wyszkoleniem medycznym może być w stanie ustabilizować sprawy.” Marissa spróbowała wyobrazić sobie jak Brat przechodzi przez dom. Nie był jej pierwszym wyborem, ale nie dlatego, że nie ufała samcowi. Najlepszy przyjaciel jej męża był wybitnym wampirem pod każdym względem. Jego wygląd był po prostu przerażający. I znowu, jeśli ktokolwiek był w przytułku Wellsie… „Dobry pomysł. Dziękuję.” „Powiem im żeby zadzwonili jak tylko skończą.” „Proszę.” Przerywając połączenie, uderzyła do V. Ale, cholera, włączyła się poczta głosowa. „Cholera.” Rhym odezwała się znad miejsca w którym przyciskała ręcznik do krwawiącej rany na ramieniu samicy. „Kiedy przybędą?” Było blisko do końca nocy. V mógł przemieszczać się pomiędzy alejkami przedmieść Caldwell, a rezydencją. Albo… utknął walcząc z kimkolwiek kto tak zranił Thora. Gdy kobieta na kanapie zaczęła kaszleć i pluć, zakończyła kalkulację w ułamku sekundy. Dotarcie do brata było ostatnią rzeczą jakiej chciała, ale nie mogła żyć swoimi osobistymi problemami kosztem czyjegoś życia. Marissa wykręciła numer komórki Aghresa z pamięci i miała nadzieję, że go nie zmienił. Jeden dzwonek, dwa dzwonki… „Słucham,” zabrzmiał jego głos. „To ja.” Zanim nastąpił jakiś rodzaj niezręcznej ciszy lub cześć, powiedziała: „Mamy tu nagły przypadek w Azylu. Potrzebuję żebyś teraz przyjechał – albo kogoś przysłał. Lekarze Bractwa teraz operują, a nie mamy zbyt dużo czasu.”

23

Nastąpiła krótka przerwa, jakby główny uzdrowiciel rasy przestawiał się z prywatnych torów na profesjonalne . „Będę tam za chwilę. Czy sytuacja jest poważna?” „Tak.” Marissa zniżyła głos. „Ona została ciężko pobita i… brutalnie. Jest dużo krwi. Nie wiem…” „Wezmę pielęgniarkę. Czy zabezpieczyłaś innych pacjentów?” „Już to zrobiłam.” „Odblokuj główne wejście.” „Spotkam się tam z tobą.” I to było to. Zgadywała, że wszechświat był zdeterminowany, aby tego wieczora miała brata na swoim radarze. Najpierw ten idiota odwiedzał tak zwane towarzystwo, a teraz… Marissa skinęła do Rhym. „Pomoc jest w drodze.” Ranna kobieta starała się skupić wzrok zdrowym, nieopuchniętym okiem. Marissa pochyliła się i ujęła zakrwawioną rękę. „Mój brat dobrze o ciebie zadba.” Przez ułamek sekundy zmartwiła się czy powinna milczeć o tym, że miał ją leczyć mężczyzna. Ale wydawało się, że kobieta tego nie zarejestrowała. Najdroższa Pani Kronik, co będzie jeśli umrze zanim on tu dotrze? Marissa przykucnęła, wkładając swoje blond włosy za uszy. „Jesteś bezpieczna. Wszystko będzie dobrze.” Jedno oko omiotło jej twarz. „Czy masz krewnych do których możemy zadzwonić? Czy jest ktoś kogo możemy wezwać dla ciebie?” Głowa samicy poruszyła się tam i z powrotem. „Nie? Jesteś pewna?” Oko się zamknęło. „Czy możesz mi powiedzieć kto ci to zrobił?” Twarz się odwróciła. Cholera. Wycofując się, Marissa wyszła do małego korytarza od frontu domu. Po obu stronach drzwi były długie, cienkie okna przez które wyjrzała na trawnik. Drzewa, które były tak olśniewająco kolorowe zaledwie kilka tygodni temu,

24

zgubiły swoje złote, czerwone i żółte liście, objawiając wrzecionowate kończyny jak kości zbyt chudego psa. Było niemożliwością nie spojrzeć w lustro obok drzwi i nie sprawdzić czy jej włosy były ułożone, a jej makijaż na miejscu, nawet po dziesięciu godzinach. Kiedyś, gdy mieszkała ze swoim bratem, nosiła jedwabne suknie i ciężką biżuterię, a jej włosy były upięte wysoko na głowie. Teraz? Miała na sobie parę spodni od Ann Taylor, bluzkę z postawionym kołnierzykiem i parę butów Cole Haan do jazdy, bo były wygodne. Żadnej biżuterii oprócz małego złotego krzyżyka, który nosiła, gdyż Bóg był ważny dla Butcha i jej hellren podarował jej naszyjnik podczas jego ostatnich świąt Bożego Narodzenia. Och, i miała w uszach perłowe kolczyki. Pomimo, iż Butch przeszedł przemianę, a także jego statusu Brata i relacji z Królem, jej mężczyzna pozostał zasadniczo człowiekiem, począwszy od systemu wierzeń katolickich, przez gust co do książek i filmów, po opinię na temat tego czego oczekiwał od „żony”, był produktem wychowania wśród Homo sapiens. Dotykając złotego łańcuszka na swojej szyi, zmarszczyła brwi, gdy musiała walczyć z pragnieniem zdjęcia rzeczy, ponieważ jej brat by tego nie pochwalił. Ale dajmy spokój, czy symbol jej krycia był na jej gardle czy nie, nie miało to znaczenia. W oczach jej brata, miała za hellren szczura bez ogona i ten upadek nigdy nie będzie wybaczony. Ułamek sekundy później, dwa cienie zmaterializowały się z powietrza na chodniku: jeden wyższy i męski, odziany w biały fartuch, a drugi niższy i żeński w tradycyjnym stroju pielęgniarki. Kiedy podeszli i zostali oświetleni przez lampy bezpieczeństwa, Marissa wytarła swoje spocone dłonie w spodnie. Aghres wyglądał dokładnie tak samo jak zawsze, od muszki przez okulary w rogowej oprawie, po ciemne włosy rozdzielone po boku przedziałkiem i utrzymane w stylu Mad Man. W ostatniej chwili Marissa przekręciła krzyżyk na kark i otworzyła drzwi. Próbując nie brzmieć na zdenerwowaną, oznajmiła, „Ona jest w salonie.”

25

Nie „Witaj, jak się miewasz?” lub „Hej, przestałeś już być szkodliwym dupkiem?” – ale znowu, to był nagły wypadek medyczny, a nie towarzyska rozmowa. „Marissa,” powiedział jej brat, kiwając jej głową i przechodząc obok. „To jest Cannest, moja główna pielęgniarka.” „Cała przyjemność po mojej stornie, z pewnością,” mruknęła pielęgniarka. Marissa skinęła kobiecie głową. „Tędy.” Jej nogi były sztywne, gdy prowadziła ich w głąb skromnego domu z podobnymi do siebie meblami i z jakiegoś absurdalnego powodu poczuła się jak flaming, jej kolana nie układały się we właściwy sposób. Tymczasem, pod powierzchnią jej świadomości, buzowały różnego rodzaju wspomnienia i tylko waga tragedii rozgrywająca się w innym pokoju trzymała jej emocje na wodzy. Jej brat zatrzymał się w sklepionym wejściu do salonu i podał swoją lekarską torbę swojej asystentce. „Moja pielęgniarka dokona oceny stanu rannej i poinformuje o jej kondycji. To będzie lepsze niż badanie wykonane przez mężczyznę.” Marissa po raz pierwszy spojrzała w oczy Aghresa i zauważyła, że jego spojrzenie miało identyczny odcień błękitu jak jej własne. Tak jakby miało być inne, nieprawdaż? „To bardzo taktowne z twojej strony,” powiedziała zanim spojrzała na asystentkę. „Chodź ze mną.” W salonie, pielęgniarka podeszła prosto do sofy i była miła dla Rhym, gdy zajmowała miejsce koleżanki po fachu. Ofiara poruszyła się jakby zdała sobie sprawę, że jest ktoś nowy obok niej, a następnie jęknęła gdy badano jej puls i ciśnienie krwi. Marissa stała obok, krzyżując ręce na piersi i przykładając dłonie do ust. Ruchy były dobre, powiedziała sobie. To oznaczało, że biedna dziewczyna była wciąż żywa. „Bądź ostrożna,” wypaliła, gdy pielęgniarka badała ramię, a krew mieszała się ze łzami na tej pobitej twarzy. Najdroższy Boże, kto to zrobił? To musiał być przedstawiciel ich gatunku – nie mogła wyczuć na niej żadnego zapachu człowieka.

26

Marissa musiała spuścić oczy, gdy badanie stało się bardziej intymne i skinęła na Rhym żeby dołączyła do niej w sklepionym wejściu, jakby broniła jej prywatności, którą jej brat już uszanował. Po czasie, który wydawał się wiecznością, pielęgniarka porozmawiała cicho z samicą, a potem wróciła kiwając na Marissę żeby poszła za nią do miejsca w którym stał Aghres ze splecionymi z tyłu rękami. Pochylił głowę, gdy słuchał swojej pielęgniarki mówiącej cichym głosem. „Ona ma rozległe obrażenia wewnętrzne,” zaraportowała kobieta. „Musi być natychmiast operowana, jeśli ma przeżyć. Ramię jest najmniejszym problemem.” Aghres przytaknął i spojrzał na Marissę. „Pozwoliłem sobie zorganizować transport. Powinien dotrzeć za około piętnaście minut.” „Pojadę razem z nią w karetce.” Marissa była gotowa do walki. „Dopóki krew w niej krąży, jestem jej ghardianem.” „Ależ oczywiście.” „I pokryję koszty leczenia.” „To nie będzie konieczne.” „To jest konieczne. Pozwól mi decydować o moich sprawach.” Zostawiając ich, porozmawiała z Rhym, a potem pobiegła do swojego biura i wzięła telefon, torebkę i płaszcz. Pomyślała o tym aby zadzwonić do Butcha, ponieważ była szansa, że nie będzie w domu w ciągu dnia, ale nie będzie tego wiedziała jeszcze jakiś czas. I niestety, jeśli będzie dzwoniła do swojego hellren za każdym razem, gdy będzie miała kryzys w pracy? Mogłaby wykorzystać do tego każdy telefon do niego. W połowie schodów uświadomiła sobie, że jest jeszcze jeden powód dla którego nie mogła z tym uderzyć do niego. Zbyt blisko tego, co stało się z jego siostrą. A możliwe, że całkiem tak samo jeśli ta kobieta umrze z powodu swoich urazów. Nie, pomyślała, gdy wróciła na pierwsze piętro. Miał za dużo na swoim własnym talerzu bez starych wyzwalaczy w swoich szarych komórkach. „Jestem gotowa,” powiedziała bratu, jakby rzucając mu wyzwanie do zmiany zdania.

27

„Ambulans jest dwie minuty stąd. Powinienem być z nią w środku – może potrzebować karmienia jeśli ma mieć jakieś szanse na przetrwanie.” Aghres ukłonił się jej lekko i odtworzył swoje kroki do frontowych drzwi. Gdy minął róg, Marissa pokręciła głową. Pomysł żeby oddał własną krew jakiejś nieznanej samicy, która nie była prawdopodobnie nikim więcej niż cywilem, był zarówno niesamowity… jak również źródłem frustracji. To, że mężczyzna mógł być tak miły dla swoich pacjentów i tak okrutny dla niej osobiście, wydawało się nieznośną sprzecznością. Ale taka była glymeria. Obfitująca w podwójne standardy. I zazwyczaj były używane do przykręcania córek, sióstr i matek.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

28

TRZY Butch, zmarszczył brwi i spojrzał na swój telefon stojąc w wielkim holu rezydencji. Sprawdzał czas na swoim zegarku Audemars Piguet co około trzy minuty i uświadomił sobie, że jego Samsung, czymkolwiek był, mógł dać mu inną odpowiedź. Nic. A jego siódmy telefon do Marissy pozostał bez odpowiedzi. Podobnie jak pozostałych sześć. W oddali z jadalni, słychać było dźwięki ostatniego posiłku. Bez powodu, pomyślał o pierwszej nocy, kiedy słyszał te dźwięki. Były głośniejsze, niż teraz w domu. A on był wtedy detektywem z wydziału zabójstw, pozbawionym kontroli i szukającym źródła całkowitego wyniszczenia, tak żeby mógł po prostu skończyć z życiem. A potem wszedł do króliczej nory. Beth była pierwsza, jej mieszane dziedzictwo pół człowieka, pół wampira wessało ją. Jego wejście było czymś zupełnie innym... Jeśli zamierzasz wykrwawić człowieka, byłbyś wystarczająco dobry, aby zrobić to na podwórku? "Złapałeś ją?" Butch zamknął oczy na dźwięk tego znajomego męskiego głosu. Mimo, że nie była to nawet częściowo prawda, czasami czuł się jakby mamrotanie Vhrednego było w jego głowie przez całe życie. "Nie." Gdy Brat podchodził, poprzedzał go zapach tureckiego tytoniu i Butch odetchnął głęboko. Może to był nadprzyrodzony kontakt, może obecność paskudnego drania, ale krzycząca panika w jego uszach trochę się zmniejszyła. "Dzwoniłeś do jej biura w Azylu?" zapytał V na wydechu. "Poczta głosowa. I dzwoniłem też do Mary. Nic." "Motherfucker-"

29

Subtelny bing monitora bezpieczeństwa odwrócił jego głowę wokół. Kiedy zobaczył obraz na ekranie, rzucił się do drzwi przedsionka, niemal rozrywając wagą mocne zawiasy. "O Boże, gdzie ty byłaś-" Owinął się wokół Marissy, tak szybko i mocno, że reszta jakiegoś bełkotu, który wyszedł z jego ust została przytłumiona, gdy trzymał ją przy sobie. "Tak mi przykro", powiedziała stłumionym głosem. "Miałam trudny przypadek. I nie przeszkadzałam ci dzwonieniem, bo nie miałam prawie czasu, aby wrócić do domu." Odchylając się do tyłu, położył dłonie po obu stronach jej twarzy i na nią spojrzał. "Wszystko w porządku?" "Absolutnie. I tak mi przykro-" Pocałował ją drżąc, gdy jej ręce powędrowały na jego plecy. "Nie, nie. Niech ci nie będzie przykro. Obchodzi mnie tylko twoje bezpieczeństwo." Ja pierdolę, słońce było przerażającą rzeczą. Wampir złapany o świcie był niczym więcej niż ogniem w ubraniach, i choć Marissa była dobrze zabezpieczona w Azylu, gówno zawsze mogło się zdarzyć: ludzie byli idiotami, a zabójcy byli śmiertelnie niebezpieczni. Gdy się rozdzielili, uśmiechnęła się. "W porządku, w porządku." Tak, na pewno, pomyślał, gdy jej oczy uciekały od jego. Pociągnął ją za rękę. "Chodź ze mną." "Ale ostatni posiłek na stole-" "Kogo to obchodzi." Zaciągnął ją do sali bilardowej i zamknąłby ich w środku, gdyby były tu drzwi. "Co się stało", zapytał. Przespacerowała się trochę, a jej niesamowite ciało zamieniło te proste ubrania w haute couture1. "Nic nie słyszałeś wcześniej, niestety." Butch zamknął oczy. Czasami nienawidził jej pracy; naprawdę. Im było jednak trudniej, tym więcej walczyła - i choć bolało go patrzenie na jej zmęczenie i czasem zniechęcenie, szanował ją za to, co zrobiła dla rasy. Ale

1

luksusowe ubrania szyte na zamówienie

30

nie wszystko było złe. Kiedy osoby, którym pomogła wracały z powrotem do samodzielnego życia, jego shellan lśniła jak słońce. Biorąc ją za rękę, oparł się o jeden ze stołów bilardowych i pociągnął ją między uda. "Powiedz mi, mimo wszystko." Jej oczy krążyły po całym pokoju, ale on pozostał skupiony na niej. I Jezu, nawet po długiej, ciężkiej nocy, wciąż zapierała mu dech w piersiach. Jej uroda była legendarna, coś, o czym mówiono od pokoleń i nadal była szanowana, i było oczywiste, dlaczego. Jej twarz była kompilacją doskonałych kątów, skóra gładka i jasna jak perły, jej niebieskie oczy barwy poranka, usta tak różowe i miękkie. A potem były blond włosy, które spadły jej na ramiona, i tak, ta figura, która była z tego rodzaju, że zwalała facetów na kolana - i trzymała ich w tej pozycji. Ciągle nie mógł uwierzyć, że ona z nim była. Z nim. Facetem z Southie, z wyszczerbionym przednim zębem, złym, z wieloma uzależnieniami, nie będącym się w stanie opanować, do chwili aż poznał ją. Plus gówno z Omegą. Jednak jego shellan go kochała, z jakiegoś zupełnie nieznanego mu powodu. "Nic nie mówisz," szepnął, odgarniając jej włosy i głaszcząc szyję, napięte sztywne ramiona, jej ręce. "Wiesz, że nienawidzę, kiedy nie wiem, co się dzieje." Gdy chór śmiechu wybuchł po drugiej stronie, Marissa przysunęła się bliżej, a jej biodra weszły w kontakt z wszelkiego rodzaju jego rzeczami. Jego erekcja była natychmiastowa, fiut pogrubiał i zrobił się dłuższy, pod skórzanymi spodniami. Kładąc swoje ręce na jego szyi, pochyliła się i przytuliła do jego piersi. "Nie jesteś głodny?" Warcząc z głębi gardła, wyciągnął się i złapał ją za tyłek. Z rękami po obu stronach, nic więcej, twardy jak - och, Boże, zaczął się pocić. Ale pokręcił głową. "To nie zadziała. Nie rozpraszaj mnie-" Następną rzeczą, którą zobaczył, to Marissa z rozchylonymi ustami i obnażonymi kłami. Przysuwając się bliżej, przejechała jednym po jego dolnej wardze, wywołując u niego jęk.

31

"Brzmisz, jakby czegoś ci było trzeba", wyszeptała w jego usta. "Powiesz mi czego?" wyciągnęła język i lizała drogę do niego. "Co to jest, Butch. Powiedz mi, czego ci trzeba…" "Ciebie", jęknął. "Potrzebuję ciebie." Zaraz po swoim przejściu, kiedy jego ciało powiększyło się i stało ciężkie od mocy, przyzwyczaił się do wysiłku fizycznego – a także do tej rezonującej słabości, jeśli chodziło o jego kobietę i seks. Kiedyś, kiedy był człowiekiem potrzebował kobiet od czasu do czasu, ale to było nic w porównaniu do ryczącego pożądania, jakie Marissa mogła wywołać, na każde skinienie. Jedno spojrzenie, jeden dotyk... zdanie lub dwa... czasami nawet tylko wystarczył jej czysty morski zapach... Boom! Jakby ktoś wysadził jego mózg. "Marissa..." Stała naprzeciw jego pobudzenia, następnie odsunęła się od niego. "Chodź tu." Mogła nakazać mu zrobić dowolną rzecz – ‘Stań na głowie, ogól brwi, wyrwij sobie rękę’ - i zrobiłby to w mgnieniu oka. Iść za nią? Z możliwością dania jej orgazmu - lub sześciu? Tak, proszę, dziękuję proszę pani, czym mogę służyć. Marissa poprowadziła go za bar i pchnęła na półki z butelkami. Szybko sięgnęła do jego spodni, i niech Bóg mu pomoże, chwycił krawędź granitowego blatu i patrzył jak rozpina guziki, jeden po drugim, a grzbiet jego erekcji wydostał się gdy dotarła do ostatniego. A potem chwyciła go. "Fuuuuck..." Jego głowa chciała opaść do tyłu, ale musiał ją widziećCałe jego ciało się kołysało, gdy gładziła ręką jego fiuta. "Chcesz widzieć mnie jak ci to robię?" Pracowała łagodnie i powoli, w górę i w dół. "Chcesz Butch." "Tak," szepnął, przeciągając słowo. "Chciałbym... zobaczyć... twoje ręce na mnie..." "A moje usta?" Jego jądra się zacisnęły, a orgazm strzelił w górę fiuta, gotowy do wybuchu - a to było jeszcze zanim opadła przed nim na kolana, znikając za przednią częścią baru.

32

Nie wytrzyma długo, ale pieprzyć to, chciał tego uczucia, tych ciepłych, mokrych pociągnąć, nawet jeśli to potrwa tylko sekundę - nie patrzył jednak. Musiał zamknąć oczy. Gdyby zobaczył, jak wyglądały jej szeroko rozciągnięte usta, jej piękne włosy spływające na jego odziane w skóry uda, niebieskie spojrzenie skierowane na niego, jakby lubiła jego smak... Co oczywiście, nie mogło być prawdą. Ale to było jedno kłamstwo, z którym nie zamierzał walczyćGdy jej imię wydobyło się z jego gardła, to ssanie było dokładnie takie jakie chciał, tak śliskie i gładkie, tak gorące, że jego otwarte oczy zapłonęły. Z odchyloną głową, dostał krótki przebłysk świadomości od skórzanych kanap, stołu bilardowego, wejścia do foyer. Jeśli ktoś przyjdzie, co było mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę Ostatni Posiłek - po prostu zobaczą go z wyrazem porno na twarzy. Marissa była ukryta za długim wysokim kawałkiem blatu. Kolejna dobra wiadomość? Jego zapach wiązania był tam w drodze, ciemna przyprawa tak gęsta, że służyła jako ostrzeżenie, jakie gówno dzieje się tutaj, a ludzie potrzebują, aby dać im trochę prywatności. Marissa ujeżdżała go głową, z fiutem w swoich ustach, robiąc to tak jak mu się podobało. Zamknął powieki, znowu myśląc o Giantsach grających kontra Patriots2... co było serwowane w jadalni... czy Lassiter zmusi ich do oglądania The Bachelor czy będzie to Rachael wariatka Ray i jej gówniany EVOO. Wizerunek tego apodyktycznego małego szefa kuchni był filtrem, który dobrze działał, blokując pewne uczucia - albo przynajmniej na tyle by nie wystrzelił całkowicie na swoją shellan. Tak na prawdę, jego strach przed tym działał jeszcze lepiej. Ja pierdolę, horror jaki czułby jeśli kiedykolwiek osiągnąłby szczyt w jej ustach albo, nie daj Boże, na jej twarzy... Nie, nie, do tego nie dojdzie. Zdejmując swoje zaciśnięte dłonie z blatu, sięgnął w dół i delikatnie pchnął jej ramiona. "Stop ..." wykrztusił. "Musisz się teraz zatrzymać." Odczucia poniżej pasa były coraz mocniejszym sygnałem detonacji – tak, że nawet blokowanie odczuć i strach, brały go na krawędź, zanurzając pod wielkimi falami wysokooktanowej ekstazy. 2

Drużyny Super Bowl

33

Zacisnął zęby i skrzywił się. "Czas się zatrzymać - czas przestać-" W ostatniej chwili, odsunął jej głowę dalej, szarpnął biodrami w bok i wytrysnął na cały ciąg szafek, gdzie trzymane były duże pudełka Pepperidge Farm Goldfish. Kiedy doszedł, ona walczyła z jego uściskiem, jakby chciała z powrotem dostać się do jego fiuta, ale nie pozwolił jej, dopóki jego biodra przestały kopać, a ciało ugięło się. "Powinieneś pozwolić mi skończyć," powiedziała cicho. "Nigdy nie pozwalasz mi skończyć." Skoncentrował się na swojej kobiecie, pociągnął jej ciało w górę, a jego wciąż twardy fiut dotknął jej piersi, jej brzucha, jej udDźwięk gongu drzwi z przedsionka sprawił, że odwrócił głowę - i Butch połknął przekleństwo. Jezu, jak mógł na to pozwolić, w tak cholernie publicznym pokoju? Wydawało się to doskonałym dopuszczalnym pomysłem, gdy był zaślepiony pożądaniem, ale to nie było miejsce dla kobiety takiej jak ona, by dmuchała takiego wypierdka jak on, nawet jeśli byli sparowani. Butch szybko wygładził włosy Marissy, a następnie zaczął robić porządek ze swoimi spodniami. "Musimy doprowadzić to z powrotem do porządku." "To była zabawa." "Nie." Gdy Fritz wpuścił Xhex i Treza, Butch wrócił z powrotem do rzeczywistości. "...wisisz mi jeden," powiedziała Xhex, gdy ruszyła do środka. "Jak najbardziej!" zawołał do niej Butch. "Wystaw rachunek kiedy chcesz." Xhex kiwnęła mu, a następnie wycelowała w niego palcem. "Trzymam cię za słowo." "Tym lepiej." Butch musiał się uśmiechnąć, ale potem skupił się na swojej shellan. "Pozwól mi cię nakarmić. A następnie mieć cię nagą w naszym łóżku." "Dobra". Pocałowała go, a potem odwróciła się by wyczyścić, to co on"Nie" Butch zatrzymał jej ręce na ręczniku papierowym. "Ja to zrobię."

34

Gdy przesunął ją z drogi, poczuł jej wzrok na sobie, ale go zignorował. Tam skąd pochodził istniały dwa rodzaje kobiet, a jego żona była z kategorii bóstwa. Powinien był wiedzieć. Miał więcej niż swój limit masakr. Ostatnią rzeczą, jaką kiedykolwiek chciał zrobić, to okazać brak szacunku Marissie. To by było tak, jak spalenie kościoła, potraktowanie nożem Mona Lisy i zjechanie bez powodu 918-stką z klifu. Tak więc, ona nie będzie czyścić tych okropieństw, które pozostawił. *** Marissa miała inne problemy na głowie. Kiedy Butch nalegał na sprzątanie na własną rękę, zeszła mu z drogi i pokręciła głową. Nigdy nie zrozumie jego dziwactw w sprawie seksu, ale przyjęła je. Co innego mogła zrobić? Nie rozmawiał z nią o tym – ilekroć podejmowała temat, że odpychał jej usta w chwili kiedy był blisko wytrysku, uciszał ją. Poza tym, w tej chwili, te rzeczy między nimi były na jej dalszym planie. Ta piekielnie ranna kobieta była ledwo żywa po operacji - a Marissa wróciła do domu tylko dlatego, że nie miała tam nic do roboty, z wyjątkiem siedzenia na zewnątrz sali OIOMu i czekania na wieści, że jej organy przestały działać. Albo zaczęły pracować. Boże, operacja wydawała się taka skomplikowana kiedy pielęgniarka jej to wyjaśniała, ale podreperowanie jej wewnętrznych urazów i usunięcie śledziony nie zajęło więcej niż godzinę. Niestety, straciła za dużo krwi, a nawet po tym jak Aghres dał jej swoją żyłę, jej wnętrzności skakały dookoła. Gdy jej brat wyszedł z sali operacyjnej, spojrzał Marissie prosto w oczy i powiedział że zrobił wszystko co mógł. A ich własne problemy osobiste odsunęli na bok, a ona mu uwierzyła. Najsmutniejszą częścią tego wszystkiego, i rzeczywistą tragedią, było to że wciąż nie znali nazwiska tej kobiety, i nikt jej nie szukał - Abalone, Pierwszy Doradca Króla, sprawdził e-maile z ogólnej skrzynki i pocztę głosową Domu Audiencyjnego na prośbę Marissy. W Klinice i Azylu również nie było żadnych zapytań.

35

Dziewczyna była w przenośni duchem... w drodze do stania się nim dosłownie. "Idziemy?" Butch przeciągnął samogłoski, gdy podał jej ramię. Marissa otrząsnęła się z zamyślenia i uśmiechnęła do swojego męża. "Tak, proszę." Chwyciła go i wyszła u jego boku na zewnątrz do holu i do jadalni. Po chwili prywatności jaką mieli, gwar rozmów, śmiech i tętniące życiem pomieszczenie było inną strefą czasową, i poczuła, że czuje się trochę przytłoczona. Mimo tego, że wypełniony muralami sufit był wysoko, jak latawiec, a powierzchnia większa niż kręgielnia, dwunasto metrowy stół był zapchany Braćmi i ich shellans oraz innymi wojownikami i domownikami, było radosne przeludnienie, ot wszystko. Dwa miejsca po drugiej stronie były puste, więc się do nich udali, a Butch posadził ją na krześle. Usiadł obok niej, pochylił się i pocałował ją w usta. "Jedz szybko." "Lepiej w to uwierz," powiedziała, choć nie była głodna. I smutno przyznać, ale nie śpieszyła się, aby wrócić do Otchłani. Prawdą też było to, że uwiodła go, bo wiedziała, że to jedyny sposób, aby odciągnąć swojego partnera, od martwienia się o nią. Kiedy talerz z delikatną polędwicą został przed nią ustawiony przez Psańca, Marissa nałożyła sobie kawałek, pokroiła mięso, nie próbując, rozgrzebując puree, rozrzucając jasny zielony groszek. Następnie wzięła kieliszek cabernet sauvignon i odsunęła się od stołu, obserwując ludzi i słuchając ich historii. "...chcesz mi zrobić?" Koncentrując się na swoim partnerze, gdy mówił, zobaczyła, jak pochylił się wokół Johna Matthew, aby zadać pytanie Xhex. Samica wojownika roześmiała się. "Powinieneś się mnie bać." "Każdy, kto nie jest osłem, powinien." "Powiedziałeś najsłodszą rzecz. A ja nie śpieszę się aby wystawić ci rachunek. Dobrze jest mieć samca takiego jak ty, który jest moim dłużnikiem." Bez powodu, Marissa dostrzegła jak potężne ciało miała Xhex, jej ramiona i klatka pocięte były mięśniami, które były uwidocznione przez

36

obcisłą koszulkę jaką nosiła, wciągniętą w jej czarne skóry. Pomiędzy jej ciemnymi krótko ostrzyżonymi włosami, jarzyły się szaro-stalowe oczy, przez co była zdecydowanie kimś, kogo bierze się na poważnie. Tymczasem Marissa dawała czadu spodniami biurowymi i nudną szkolną bluzką. Kiedy Butch wyciągnął dłoń by przybić piątkę, Xhex wyciągnęła swoją i klasnęli się tak mocno, że słychać było w pokoju nawet z takim szumem w tle. "Właśnie o tym mówię" powiedział Butch, gdy siedział wygodnie w fotelu. "Nie do wiary." "Co?" Zapytała Marissa. "Xhex była... cóż, po pierwsze, ja byłem w alei... Ach, pozwól, że wrócę do początku..." połączył dłonie w powietrzu. "Właściwie, to zbyt wiele do wyjaśnienia. Podsumowując, byłem otoczony przez dwóch reduktorów i Xhex miała telefon JM, kiedy pisałem o wsparcie. Przybyła w oka mgnieniu-" Butch zatrzymał się i pokręcił głową. "W każdym razie." Marissa czekała, aż przejdzie dalej. "W każdym razie…? Co się stało?" Butch odchrząknął i pociągnął łyk Lagavulin ze szklanki. "Nie ważne. To po prostu, wiesz, takie tam." "Miałeś kłopoty, prawda?" Znów pociągnął z kieliszka. "Wszystko się udało." "Dzięki Xhex". "Nic nie zjadłaś." Spojrzała na swój talerz. "Ach, tak. Nie, zjadłam posiłek przed wyjazdem z Azylu." Oboje zamilkli. Gdy wśród Braci rozgorzały żarty, Marissa czuła jak się oddala, wkraczając za niewidoczny ekran tłumiący dźwięki i odczucia. "Jesteś gotowa?" Butch zapytał trochę później, gdy ludzie zaczęli wstawać od stołu. "Pewnie. Tak. Dziękuję." W drodze do wyjścia, Butch przestał rozmawiać z V, zamiast tego przysunęli do siebie głowy i szeptali. Tymczasem Xhex odeszła od stołu ze swoim partnerem, ręce Johna zawędrowały w dół na jej napięty tyłek w tych

37

spodniach, ściskając i ciągnąc ją ku sobie. Jego oczy były zwrócone tylko na jego partnerkę, ciało wojownika musiało koniecznie upuścić parę. Odpowiedź? Xhex wypuściła pomruk, oczy kobiety utkwiły na Johnie Matthew, gdy obnażyła kły - jak lwica ustalająca maraton seks sesji. Oczywiście, też była podekscytowana, tym co zamierza zrobić ze swoim brońcem. "Zatem jesteśmy ustawieni na jutro, tak?" powiedział V, gdy podał dłoń Butchowi. "Jasne." Butch przybił piątkę z Bratem, a ich dwie głowy zbliżyły się raz jeszcze, ich głosy rozproszyły się, tak że usłyszała tylko część rozmowy: "Tak. To prawda. Uh huh. Do zobaczenia na dole?" "W porządku." Butch ścisnął ogromne ramię V, zanim odwrócił się do Marissy. "Wszystko dobrze?" "Mhm", odpowiedziała. Gdy Marissa ruszyła razem z nim, uświadomiła sobie, że ma jeszcze kieliszek w dłoni. "Odniosę to z powrotem, poczekaj". Idąc pod prąd, uśmiechnęła się do Autumn i Thora, skinęła do Paniki i Mannego, machnęła do Belli i Nalli. Pochylając się nad swoim pełnym, ale kompletnie rozgrzebanym talerzem, położyła szkło z powrotem i chciała, by Fritz i personel pozwolili komukolwiek pomóc sobie przy sprzątaniu ze stołu. Odwróciła się i zaraz zatrzymała. Butch stał w drzwiach, na sztywnych nogach z mocno ściągniętymi brwiami. Nic z tego nie było niezwykłe. Ale trzymał ogromny złoty krzyżyk, który zawsze nosił pod koszulą i bawił się nim, nawijając ciężar na koniuszek palca. Przeszło przez nią dziwne przeczucie. "Marissa?" Usłyszała kobiecy głos. Podskakując na baczność, uśmiechnęła się do Belli. "Hej. Obserwowałam was przy stole. Jesteś grzeczna?" Dała buziaka Nalli. "Jesteś, wiem, że tak." "Jest teraz trudna do opanowania." Bella pochyliła się i postawiła swoje młode na nogach. "Muszę zainwestować w buty do biegania".

38

"Dla ciebie czy dla niej?" Nalla wystartowała pędem, ale po drugiej stronie drogi, jej ojciec, podążał skradając się na piętach. Mimo, że wyglądał niemal jak potwór z bliznami twarzy, krótko przyciętymi włosami i tatuażami niewolnika, Nalla zachichotała radośnie, odwracając się w drugą stronę i uśmiechając się do swojego taty, gdy biegała, i biegała wokół stołu, wymykając się sprzątającym psańcom. "Potrzebuję nike dla nas obu." Bella uśmiechnęła się. "Słuchaj, chciałam cię o coś zapytać. Słyszałam plotkę, że będziesz przewodniczyła Festiwalowi Dwunastego Miesiąca" "Co?" Bella zmarszczyła brwi. "Czekaj, myślałam, że... coś źle zrozumiałam?" "Nie, w porządku." Świetnie. "O co chciałaś zapytać?" "Chciałam tylko powiedzieć, że chciałabym pomóc w jakikolwiek sposób będę mogła. Byłam zaskoczona, że się zgodziłaś, ale rozumiem dlaczego. Musimy... Nie wiem, myślę, że nadszedł czas, aby rasa ponownie zaczęła kultywować Tradycje, jak było do tej pory. Było dużo przeciwności, ale święta są ważne-" Rozległo się nieszczęśliwe zawodzenie w teraz już pustym pokoju, gdy Nalla szarpała się, bo została złapana przez swojego ojca, w odpowiednim czasie. "Cholera, muszę iść," powiedziała Bella. "Ma bóle wzrostowe. To było kilka długich dni, mówię ci. Wystarczy, żebyś pamiętała, że jestem tu dla ciebie, dobrze?" Bella pobiegła do swojej rodziny, sięgnęła po Nallę, która z kolei wyciągnęła jedną rękę do swojej mahmen. Druga została z tatą... tak, że zostali we troje połączeni. Tak, pomyślała Marissa. Bóle wzrostowe to był trudny okres, przynajmniej z tego, co słyszała. Z jakiegoś powodu, młode wampirów miały trudności z wybuchami intensywnego wzrostu, w przeciwieństwie do długiej, wolnej i stałej drogi, którą cieszyli się ludzie. Jeszcze jedna zabawna rzecz dla gatunku. Podobnie jak ich festiwale.

39

Marissa potarła skronie gdy szła z powrotem do Butcha. "Boże, w głowie mi wali." "Tak?", Powiedział. "Położymy cię do łóżka." "Dobry pomysł. Myślę, że potrzebuję trochę snu." "Tak. Wyglądasz na zmęczoną." "Jestem." Iiiiii, to był prawie koniec jej nocy: Dziesięć minut później była w łóżku, a zamykając oczy, obrazy z ostatnich kilku godzin przelatywały jej przez głowę jak światła stroboskopowe. Podczas gdy Butch zszedł na dół i usiadł w salonie. Sam.

Tłumaczenie: Fiolka2708

40

CZTERY Następnego wieczoru, Paradise jechała autobusem do szkoły. Jeśli można tak powiedzieć. Faktycznie, były dwa „autobusy” z których każdy zabierał około trzydziestu osób, a wszelkie podobieństwo do wszechobecnych żółtych minivanów człowieków kończyło się na wspólnej nazwie. Pojazdy Bractwa służyły do odbioru kandydatów centrum szkolenia jakby byli z Białego Domu, wszystkie były czarne, wewnątrz i na zewnątrz, z grubymi, przyciemnianymi oknami, które musiały być kuloodporne, miały opony jak pługi śnieżne i grille, które przypominały T-Rex. Jak wszyscy, miała zmaterializować się na otwartym terenie, na zachód od przedmieść Caldwell. Ojciec chciał iść z nią, ale wydawało się ważne aby to zaczęło się po jej myśli. To była jej niezależna decyzja; musiała zrobić to, co wszyscy inni – i była całkiem pewna, że nikt inny nie zabierze przyzwoitki. Szczególnie opiekuna, któremu zdarzyło się być Pierwszym Doradcą Króla. Zobaczenie prawie sześćdziesięciorga ludzi, których nie znała, było niespodzianką. Ale znowu, aplikacja jasno informowała, że każdy może się przyłączyć, więc było dużo cywilów. W rzeczywistości, wydało się że wszystkich cywilów oraz stosunek kobiet i mężczyzn był jak jeden do dziesięciu. Ale przynajmniej jej płeć była dozwolona. Przeorientowując się, Paradise przesunęła się na siedzeniu i przesunęła łokieć, upewniając się, że nie przeszkadza samcowi siedzącemu obok niej. Poza wymianą imion – jego brzmiało Axe – nie powiedzieli niczego i jego złowieszcze milczenie odpowiednio uzupełniało wizerunek: mężczyzna miał wypisane morderstwo na całym sobie, z jego czarnymi, nastroszonymi włosami, czarnymi kolczykami po jednej stronie twarzy i jakimś złym tatuażem biegnącym pionowo do połowy szyi. Gdyby jej ojciec wiedział, że ona była tak blisko samca tego typu? Musieliby umieścić Abalona na oddziale intensywnej terapii. 41

I to było dokładnie to, dlaczego chciała dołączyć do programu. Nadszedł czas żeby zerwać ograniczenia związane z jej pozycją – i uciąć te pierdolety o cieplarnianym kwiatku. Jeśli praca w towarzystwie Króla czegokolwiek jej nauczyła to było to, że niezależnie od tego w jakiej żyjesz klasie, tragedia nie dyskryminuje, sprawiedliwości zawsze może stać się zadość i nikt nie uchodzi żywcem z tego życia. „Więc, naprawdę zamierzasz zajść w tym daleko.” Paradise spojrzała w czarne okno obok niej. Odzwierciedlony w lustrzanej powierzchni, Prinseps Peyton, pierworodny syn z krwi Peythone, był taki jak pamiętała: klasycznie przystojny, z tymi intensywnie niebieskimi oczami i gęstymi blond włosami zaczesanymi gładko z jego czoła. Nosił sygnowane, szafirowo przyciemniane okulary słoneczne bez oprawek, które miały prawdopodobnie ukryć fakt, że jest wysoko urodzony, a jego ubrania prosto z jachtu zostały dopasowane przez krawca do jego muskularnego ciała. Ze swoim arystokratycznym głosem z chrypką i mózgiem zdolnym jakoś wchłonąć całe to THC (trawka wysokiej jakości), był uważanym za jednego z najbardziej pożądanych kawalerów do wzięcia w glymerii, mix Wielkiego Gatsbyego i Jacka Sparrowa. Gdy odetchnęła, poczuła zapach jego wody kolońskiej i odrobinę dymu. „Jak się masz, Peyton,” mruknęła. „Wiedziałbyś, gdybyś odbierała swój cholerny telefon.” Paradise przewróciła oczami. Mimo, iż oboje byli kiedyś przyjaciółmi, łajdak totalnie działał na kobiety. I jednym z jego problemów, pośród wielu innych, był fakt, że o tym wiedział. „Halo,” zażądał. Paradise odwróciła się do niego twarzą. „Nie mam ci zbyt wiele do powiedzenia. Co, zważywszy na to, że zredukowałeś mnie do pary hodowlanych jajników, nie powinno byś niespodzianką. Nie mam zbyt wiele do zaoferowania po za tym, prawda?” „Wybaczysz nam?” Zwrócił się do mężczyzny siedzącego obok niej. „Abso-kurwa-lutnie.” Axe, twardy gość, wyślizgnął się z dala o nich jak od smrodliwej bomby. Albo od piskliwej kobiety z łukiem odzianej w różowe wstążki.

42

Peyton usiadł. „Przeprosiłem. Przynajmniej przez telefon. Co chcesz żebym jeszcze zrobił?” Potrząsnęła głową, myśląc o pierwszym roku po nalotach. Tak wielu z jej rodzaju zostało zabitych przez Korporację Reduktorów podczas tego straszliwego szturmu na rasę, a ci którzy mieli szczęście przeżyć, opuścili Caldwell, wycofując się do bezpiecznych domów poza miastem, poza stanem, poza Nową Anglią. Peyton umknął ze swoją rodziną na południe. Ona z ojcem poszli na zachód. I ci dwoje spędzili niezliczone, nieprzespane dnie na rozmowach przez telefon po to żeby nie zwariować i przetworzyć strach, smutek, horror, straty. Z czasem stał się kimś z kim rozmawiała nie tylko raz w ciągu nocy, ale przez całe niekończące się cykle dwudziestu czterech godzin, dni, tygodni, miesięcy. On stał się rodziną. Oczywiście, gdyby czasy były normalne, nie mogliby stać się sobie tak bliscy – szczególnie gdyby kontakt był osobisty. Jako niesparowana samica z Rodziny Założycieli nie mogła tak swobodnie bratać się z żadnym niezwiązanym samcem bez przyzwoitki. „Wiesz ile godzin spędziliśmy rozmawiając przez telefon?”, powiedziała. „Tak.” „Czułam jakbyś był moim oparciem. Nie osądzałeś mnie, gdy byłam przestraszona, słaba lub zdenerwowana. Byłeś po prostu… głosem na drugim końcu połączenia, który trzymał mnie przy zdrowych zmysłach. Czasami byłeś jedynym celem po zmroku.” Potrząsnęła głową. „I wtedy to wyszło, smagnąłeś mnie jak biczem tymi bzdurami z glymerii –„ „Chwileczkę…” „Zrobiłeś to. Wyśmiałeś mnie i powiedziałeś, że nie mogę tego zrobić.” Położyła dłoń na jego ustach, uciszając go. „Po prostu przestań mówić, okay? Pozwól mi to wszystko wyrzucić. Teraz, możesz mieć rację: mogę wylecieć z programu. W porządku, upadnę na tyłek – ale mam prawo być tutaj w tym autobusie i mam taką samą szansę jak wszyscy. I ze wszystkich ludzi mających ubaw z każdej jednej samicy idiotki z towarzystwa z którą chciała cię skojarzyć twoja rodzina, byłeś tym, który powiedział mi, że festiwale są

43

głupie i odrzucasz biznesowe oczekiwania twojego ojca – myślałam, że właśnie ty jesteś ostatnią osobą, która będzie na mnie ćwiczyć starą szkołę.” Usiadł z powrotem i popatrzył na nią przez swoje przyciemniane na błękitno soczewki. „Skończyłaś? Możesz już wyłączyć swoją przemowę?” „FYI (dla twojej wiadomości), bycie bystrzakiem naprawdę bardzo by ci teraz pomogło.” „Chcę po prostu wiedzieć, czy jesteś w stanie odłożyć całe to feministyczne gówno i naprawdę mnie posłuchać?” „Żartujesz sobie ze mnie?” „Nie dałaś mi jednej szansy na wyjaśnienie. Jesteś zbyt zajęta wciskaniem mi całego tego gównianego kitu. Po co martwić się dopuszczeniem innej osoby do rozmowy skoro w tym samym czasie można być oskarżycielem i sędzią. Nigdy bym nie przypuszczał, że taka jesteś.” Witamy w równoległym świecie, pomyślała Paradise. Zanim zdołała się powstrzymać, warknęła: „A ja pomyślałam sobie, że jesteś uzależniony od narkotyków. I nie wiedziałam, że jesteś również mizoginem.” Peyton pokręcił głową i wstał. „Wiesz, co Perry? My dwoje naprawdę powinniśmy zrobić sobie przerwę.” „Zgadzam się.” Spojrzał na nią z góry. „Pierdolnij mnie za myślenie, że potrzebujesz w tym wszystkim przyjaciela.” „Ktoś kto uważa, że sobie nie poradzisz, nie jest przyjacielem.” „Nigdy tak nie powiedziałem. Ani razu.” Odwrócił się, Paradise prawie krzyknęła za nim, ale pozwoliła mu odejść. Ta rozmowa donikąd ich nie zaprowadziła. Co się stało zamiast tego? Prawie wszyscy w autobusie się na nich patrzyli. Ludzie, to się nazywa dobry początek. *** Godzinę po zmroku, Marissa zmaterializowała się w gęstwinie lasu po drugiej stronie rzeki Hudson. Zimny wiatr gwizdał pośród sosnowych konarów przyprawiając ją o drżenie i ściągnęła swój wełniany płaszcz od

44

Burberry bliżej ciała. Gdy odetchnęła, jej zatoki zanuciły z braku wilgoci i niesamowicie czystego powietrza z kanadyjskiego wyżu atmosferycznego, który pchał wiatr z północy. Rozglądając się wokół, pomyślała, że było coś fundamentalnie śmiertelnego w listopadzie. Kolorowe liście opadły, rdzewiejąc na ziemi, w trawie, w zaroślach, gdzie więdły i siwiały i dopiero radosny zimowy wiatr musiał spowić wszystko bielą. To był okres przejściowy pomiędzy jedną bajkową scenerią, a drugą. Nie było nic, tylko zimno i pusto. Obracając się wokół, zogniskowała swój bystry wzrok na stojącej około pięćdziesięciu jardów dalej, zupełnie nijakiej betonowej konstrukcji. Jednopiętrowa, bez okien, z tylko jednymi ciemno niebieskimi drzwiami, wyglądała jak coś, co miasto Caldwell wybudowało do uzdatniania wody, a następnie porzuciło. Gdy zrobiła krok naprzód, patyk pękł pod jej butem – a ona zamarła na ten dźwięk, szarpiąc się wokół by sprawdzić czy nikogo za nią nie ma. Cholera, powinna powiedzieć Butchowi dokąd idzie. Był zbyt zajęty wprowadzaniem nowych rekrutów i ona nie chciała mu przeszkadzać. Powiedziała sobie, że to w porządku. Zawsze był Ostatni Posiłek. Wtedy z nim porozmawia. Pokonując odległość do drzwi, jej dłonie spotniały w rękawiczkach, a jej klatka piersiowa się zacisnęła, poczuła się jakby nosiła gorset. Boże, od jak dawna nie miała żadnego na sobie? Gdy próbowała dokonać obliczeń, cofnęła się myślami do swojego życia, zanim poznała Butcha. Wszystko co miała to swój status i pozycję o którą nikt z glymerii by nie poprosił. Jako nieodebrana narzeczona Ghroma, syna Ghroma, była opowieścią ku przestrodze, pięknym przekleństwem, któremu się współczuło i unikało na arystokratycznych spotkaniach i balach. Jej brat zawsze jej pilnował, w dużej mierze milczące i ciche źródło wygody. Nienawidził, że Ghrom zawsze ją ignorował, z wyjątkiem przypadków, gdy potrzebował karmienia – i koniec końców, nienawiść popchnęła jej brata do próby zabicia Króla. Jednej z wielu prób w życiu Ghroma, jak się okazało.

45

Cierpiała i kulała wokół swojego nieszczęśliwego losu, niczego nie oczekując, ale pragnąc dla siebie właściwego życia… kiedy pewnej nocy poznała Butcha w dawnym domu Hardhego. Jej przeznaczenie zmieniło się na zawsze, gdy zobaczyła, wówczas człowieka, stojącego w tamtym salonie, los dał jej miłość, o którą zawsze zabiegała, a której nie miała. Były jednak reperkusje. Być może w ramach dyktatu równowagi Pani Kronik, całe to błogosławieństwo zostało okupione ogromnym kosztem: jej brat wyrzucił ją ze swojego domu i życia zaledwie na kilka chwil przed świtem któregoś poranka. Tak się działo, gdy byłaś córką jednej z Rodzin Założycieli i umawiałaś się na randki ze zwykłym człowiekiem. Jak się okazało, Butch był oczywiście kimś znacznie więcej, ale jej brat nie był obok na tyle długo aby się o tym dowiedzieć – a Marissa nie dbała o to. Wzięłaby swojego mężczyznę jakąkolwiek drogą by do niej nie przyszedł. Z wyjątkiem spotkania z Aghresem na posiedzeniu Rady, aż do tej pory go nie widziała. Tak było aż do ostatniej nocy. Zabawne, nie spędzała czasu na oglądaniu się wstecz, na to co kiedyś miała, gdzie była, jak żyła. Uwolniła się od wszystkiego co było przed jej partnerem, żyjąc tylko teraźniejszością i przyszłością. Teraz, jednak, gdy przekroczyła próg najnowszej ultranowoczesnej kliniki jej brata, zdała sobie sprawę, że to całkowite zerwanie stosunków było iluzją. Tylko dlatego, że się przeprowadzasz, nie oznacza to, że zrzucasz swoją osobistą historię jak ubranie. Przeszłość była taka sama jak twoja skóra: była z tobą dożywotnio, zarówno przysłowiowe piękne znaki… jak i blizny. Głównie blizny, w jej przypadku. Dobra, gdzie był ten dzwonek? Stanowisko odprawy? Ostatniej nocy podjechali karetką do innego wejścia – ale Aghres powiedział jej żeby przyjść tutaj jeśli się zmaterializuje. „Czy jesteś tu żeby się spotkać z lekarzem?” Powiedział bezcielesny żeński głos przez spiker.

46

Skupiając uwagę, odgarnęła swoje włosy i spróbowała znaleźć kamerę bezpieczeństwa. „Ach… właściwie nie mam spotkania. Jestem tutaj zobaczyć -” „Wszystko w porządku, moja droga. Wejdź do środka.” Nastąpiło odliczanie i odepchnięta sztaba ujawniła drzwi. Otwierając je, pojawiła się w otwartej przestrzeni wielkości dwudziestu metrów na dwadzieścia. Ze światłami wpuszczonymi w sufit i betonowymi bielonymi ścianami, wyglądała jak cela więzienna. Rozglądając się dookoła, zastanawiała się… Wiązka lasera była szeroka jak dłoń, ale nie grubsza niż pasmo włosów i zauważyła ją tylko ze względu na ciepło, a nie dlatego, że jej oczy to natychmiast zarejestrowały. Przesuwała się powoli, omiatając ją miarowo od stóp do głowy, emitowana była z prawego górnego narożnika z ciemnej kapsuły przytwierdzonej śrubami do sufitu. „Proszę postępować zgodnie z procedurami,” powiedział kobiecy głos z kolejnego ukrytego głośnika. Zanim Marissa zdołała przyswoić fakt, że nie było dokąd pójść, ściana przed nią rozdzieliła się na pół, cofnęła się do tyłu i zniknęła, ujawniając windę, która otworzyła się bezszelestnie. „Wyszukane,” powiedziała pod nosem, wsiadając. Podróż w dół trwała dłużej niż przejechanie jednego piętra, więc wyobraziła sobie, że obiekt nie znajduje się tylko nominalnie pod ziemią. Gdy winda w końcu się zatrzymała, drzwi się otworzyły i … Ruchliwie, ruchliwie, ruchliwie, pomyślała wysiadając. Zdawało się, że wszędzie byli ludzie, po lewej stronie siedzieli na fotelach wokół płaskiego telewizora, po prawej stali przy biurku recepcji, przepychali się i krzątali na środku dużej sali jeśli byli wywoływani lub ubrani w białe stroje pielęgniarek. „Witam! Czy masz wyznaczoną wizytę?” Zajęło jej chwilę zanim uświadomiła sobie, że to było zaadresowane do niej przez umundurowaną samicę siedzącą za biurkiem recepcji. „Och, przepraszam, nie.” Podeszła i zniżyła głos. „Jestem nominalnym ghardianem samicy przywiezionej z Azylu ostatniego wieczoru. Przyszłam sprawdzić jak się czuje i co z nią.”

47

Recepcjonistka natychmiast zamarła. I wtedy jej oczy otaksowały Marissę, bardziej jak wiązka laserowa na górze. Marissa dokładnie wiedziała jaka narracja przepływa przez mózg kobiety: nieodebrana oblubienica Ghroma, teraz skojarzona z Dhestroyerem, a przede wszystkim odseparowana siostra Aghresa. „Czy mogłabyś dać znać mojemu bratu, że tu jestem?” „Już jestem świadomy twojej obecności,” odezwał się za nią Aghres. „Widziałem cię w kamerze bezpieczeństwa.” Marissa na krótką chwilę przymknęła oczy. A następnie odwróciła się do niego twarzą. „Jak się miewa pacjentka?” Ukłonił się krótko. Co było zaskoczeniem. „Niezbyt dobrze – proszę tędy.” Gdy podążyła za jego białym fartuchem w kierunku ciężkich zamkniętych drzwi, była bardzo świadoma wielu obserwujących ich oczu. Spotkania rodzinne były bardzo zabawne. Zwłaszcza w miejscach publicznych. Potem Aghres przesunął swoją kartę przez czytnik, metalowe panele się rozsunęły, aby odsłonić przestrzeń medyczną tak zaawansowaną i wielką jakby była pomysłu Shondy Rhimes (pomysłodawczyni i scenarzystka seriali medycznych, np. Chirurdzy): pokoje pacjentów pełne wyszukanego sprzętu medycznego były skupione wokół znajdującej się w centrum administracji wypełnionej pielęgniarkami, komputerami i wszelkiego rodzaju wsparciem, podczas gdy trzy odrębne korytarze prowadziły w różnych kierunkach, które jak sądziła, dotyczyły specjalistycznych sposobów leczenia. I jej brat obsługiwał to całkiem sam. Gdyby nie wiedziała jaki potrafił być, czułaby dla niego podziw. „To jest niezła placówka,” zauważyła, gdy szli. „Projektowanie zajęło rok, budowa dłużej.” Odchrząknął. „Król był bardzo hojny.” Marissa rzuciła na niego okiem. „Ghrom?” Jakby był inny władca? Ups. „Miałam na myśli –„ „Świadczę niezbędne usługi dla rasy.” Dalsza konwersacja została jej oszczędzona, gdy zatrzymał się przed następnym przeszklonym pokojem, w którym były zaciągnięte zasłony.

48

„Powinnaś się przygotować.” Marissa spojrzała na brata. „Tak jakbym nigdy wcześniej nie widziała skutków przemocy?” Pomysł, że chciał ją chronić przed wszystkim w tym momencie był obraźliwy. Aghres niezgrabnie pochylił głowę. „Ależ oczywiście.” Szerokim machnięciem ramienia otworzył szklane drzwi, a następnie odsunął blado zielone zasłony. Serce Marissy wykonało salto w jej wnętrzu i opadło do poziomu jelit, tylko stalowa wola uchroniła ją przed tym, aby się nie chwiać. Tak wiele rurek podłączonych do wielu maszyn wystawało z samicy, że wyglądało to jak z filmu science-fiction, istota śmiertelności zrównana z funkcjonowaniem mechanizmów. „Ona oddycha samodzielnie,” wygłosił monotonnym głosem Aghres, gdy podszedł i spojrzał na jakiś odczyt. „Zrobiliśmy tracheotomię, jakieś pięć godzin temu.” Marissa otrząsnęła się i zmusiła swoje nogi do ruchu w kierunku łóżka. Aghres miał prawo ją ostrzec – jednak czego się spodziewała? Widziała te urazy na własne oczy. „Czy ona…,” Marissa skupiła się na twarzy zmaltretowanej samicy. Siniaki odbarwiły skórę jeszcze bardziej, wielkie fioletowe i czerwone plamy pokrywały policzki, oczy, szczękę. „Ona ma…, zgłosiła się jakaś rodzina?” „Nie. A ona nie była dostatecznie świadoma żeby podać nam nazwisko.” Marissa podeszła do wezgłowia łóżka. Ciche piszczenie i szum maszynerii wydawał się bardzo głośny, a jej wizja była nazbyt jasna, gdy patrzyła na IV worek z którego stale kapało, sposób w jaki brązowe włosy kobiety były splątane na białej poduszce i faktura dzianinowego niebieskiego przykrywającego ją koca. Wszędzie bandaże, pomyślała. A odsłonięte były tylko ręce i ramiona. Kobieta była szczupła, jej blada ręka leżała płasko obok jej biodra i Marissa wyciągnęła rękę, ujmując jej dłoń. Zbyt zimna, pomyślała. Skóra była zbyt zimna i nie miała właściwego koloru – miała szarawo biały odcień zamiast złotobrązowego.

49

„Byłaś w pobliżu?” Marissa zmarszczyła brwi na komentarz jej brata – i wtedy uświadomiła sobie, że oczy kobiety zadrżały, spuchnięte powieki poruszyły się w górę i w dół. Pochylając się, Marissa powiedziała: „Wszystko w porządku. Jesteś w klinice mojego bra… – jesteś w klinice rasy. Jesteś bezpieczna.” Poszarpany jęk sprawił, że się wzdrygnęła. Potem kobieta zaczęła mamrotać. „Co?” Zapytała Marissa. „Co próbujesz mi powiedzieć?” Sylaby były powtarzane z przerwami w tych samych miejscach, a Marissa próbowała znaleźć wzór, odblokować serie słów, uchwycić znaczenie. „Powiedz to jeszcze raz.” Nagle ni z tego niż owego pikanie w tle przyspieszyło do alarmu. A potem Aghres odsunął zasłony, otworzył drzwi i wypadł na salę. „Co?” Zapytała Marissa, pochylając się niżej. „Co ty mówisz?” Przybiegła pielęgniarka i łóżko zostało pospiesznie przesunięte. Gdy ktoś starał się dostać pomiędzy nią, a pacjentkę Marissa chciała im powiedzieć żeby przestali – ale potem uderzyła ją zmiana w pokoju. „Bicie serca ustało,” powiedział Aghres, przyciskając stetoskop do nagiej teraz piersi kobiety. Połączenie między Marissą i pacjentką zostało zerwane, ich dłonie uwolnione – a jednak oczy samicy nadal spoczywały na Marissie, nawet gdy na drodze pojawiło się więcej ludzi i maszyn. „Rozpocznij uciskanie klatki piersiowej,” powiedział Aghres pielęgniarce wskakującej na łóżko. „Ładować defibrylator.” Marissa odsunęła się nieco dalej i utrzymywała kontakt wzrokowy. „Znajdę go,” zdała sobie sprawę, że mówi w harmidrze. „Obiecuję ci…” „Cofnąć się,” zakomenderował Aghres. Gdy personel cofnął się, uderzył w przycisk i klatką piersiową kobiety szarpnęło w górę. Serce Marissy waliło jak młotem, jakby próbowało nadrobić deficyt uderzeń na łóżku. „Zamierzam odnaleźć tego, kto ci to zrobił!” Krzyknęła. „Zostań z nami! Pomóż nam!” „Brak tętna,” ogłosił Aghres. „Zróbmy to jeszcze raz. Czysto!”

50

„Nie!” Krzyknęła Marissa, gdy oczy kobiety uciekły w tył głowy. „Nie…!”

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

51

PIĘĆ Czy to... cocktail party? Gdy Paradise weszła do sali gimnastycznej, która wydawała się tak wielka jak boisko do piłki nożnej, była zaskoczona widokiem odświętnie ubranych psańców, trzymających w rękach odzianych w białe rękawiczki, srebrne tace z przystawkami, barem ustawionym na stole przykrytym adamaszkowym obrusem i muzyką klasyczną grającą w tle. Sonaty skrzypcowe Mozarta. Tego jej ojciec słuchał siedząc przed kominkiem po ostatnim posiłku. Dalej na lewo, był punkt rejestracji, a po pewnym czasie, cała sześćdziesiątka osób stanęła w jednej linii, przed szczęśliwą i uśmiechniętą kobietą psańcem z laptopem. Nie chcąc, żeby wyglądało na to, że spodziewała się być traktowana inaczej, Paradise weszła gdzieś w środek i cierpliwie czekała, aby podać swoje imię, potwierdzić adres, dać się sfotografować i odejść na bok, aby sprawdzili jej torbę i płaszcz. "Czy zechcesz poczęstować się kanapką?" zapytał ją psaniec. "Och, nie dziękuję, ale doceniam życzliwość." Psaniec ukłonił się w pas i zbliżył do mężczyzny, który był za nią w kolejce. Zerkając przez ramię, skinęła głową do swojego kolegi kandydata - i rozpoznała go z festiwali, które organizowała glymeria przed najazdami. Jak wszyscy członkowie arystokracji, byli dalekimi kuzynami, choć nie była blisko z nim i jego rodziną. Nazywał się Anslam, jeśli dobrze pamiętała. Po skinięciu jej głową, zapakował kanapkę do ust. Rozglądając się wokół, Paradise zarejestrowała sprzęt sportowy, który został ustawiony w całej otwartej przestrzeni. Różnego rodzaju drążki, maty chroniące przed upadkiem, przyrząd do gimnastyki sportowej, suwnica do ćwiczeń nóg... no, dobra, mieli też wiosła. Przynajmniej była jedna rzecz, której nie obleje. Spoglądając przez ramię, odkryła, że wielu rekrutów niezgrabnie odpychało psańców z tacami, patrząc tak, jakby nigdy wcześniej nie widzieli

52

sług. Peyton twardo uderzył do przekąsek, co nie było niespodzianką. A Axe, utajony seryjny morderca, stał na skraju z ramionami skrzyżowanymi na piersi, wzrokiem przeczesującym salę, jakby wybierał ofiary. Dlaczego połowę ciała miał wytatuowaną? zastanawiała się. I okolczykowaną? Wszystko jedno. I tak, wow, wyglądało na to, że była jeszcze jedna kobieta. A biorąc pod uwagę wyraz jej szczupłej twarzy i szerokie ramiona, prawdopodobnie bardziej nadawała się do programu niż wielu mężczyzn tutaj. Wycierając wilgotne dłonie o uda, Paradise otrząsnęła się z uczucia rozczarowania: że samca, Craega, który przyszedł do domu audiencyjnego po aplikację, nie było w grupie. Ale bez przesady, to chyba dobrze. Całkowicie ją rozproszył w chwili, kiedy podszedł do jej biurka, a ona będzie potrzebowała całego skupienia aby przez to przejść. Zakładając, że dziś w nocy było zaplanowane coś jeszcze, niż godzina kanapkowa. Gdzie byli Bracia? zastanawiała się. Ruch jaki zarejestrowała kątem oka, sprawił, że odwróciła głowę. Jeden z mężczyzn wskoczył na przyrząd do gimnastyki sportowej i powoli kręcił okręgi swoją dolną częścią ciała, gdy jego masywne ramiona uniosły cały jego ciężar w górę. Odgłos uderzania jego dłoni w obite skórami urządzenie tworzyło rytm, który stopniowo nabierał prędkości, kiedy i jego prędkość wzrastała. "Nieźle..." wyszeptała, gdy jego niesamowicie silny tułów wyrzucał i kręcił nogami okręgi. Nie popełnił błędu. Ani razu. Im szybciej wirował, tym bardziej, była przekonana, że na siłowni powinna była spędzić osiem lat, a nie osiem tygodni. Jeśli reszta kandydatów była jak ten facet? Była w dużych tarapatach. Ale nie wydawała się jedyną przestraszoną. Wszyscy rekruci przestali przeżuwać i wpatrywali się w niego, sparaliżowani czystą perfekcją wykonania, w pustej przestrzeni siłowni. Brzdęk.

53

Odgłos zamykanych drzwi spowodował, że zerknęła przez ramię i westchnęła, zanim mogła się powstrzymać. Pojawił się ten, na którego czekała, ten, którego miała nadzieję zobaczyć jeszcze raz. Paradise poprawiła swój kucyk, a receptory estrogenów wiązania wystrzeliły, gdy mężczyzna podszedł do recepcji. Wyższy. Był o wiele wyższy, niż pamiętała. Ramiona - szerokie ramiona rozciągały ogromną bluzę Syracuse w szwach. Znowu był w dżinsach, mimo innej pary, miały takie same rozdarcia i przetarcia jak poprzednie. Jego buty nike były zdarte i brudne. Tym razem nie miał czapki z daszkiem. I miał naprawdę ładne ciemne włosy. Niedawno je podcinał, boki miał tak mocno wygolone, że widziała jego głowę wokół uszu i na karku, a górna część była na tyle krótka, że sama stała. Jego twarz była... cóż, prawdopodobnie nie była dla nikogo imponująca, nos trochę za duży, szczęka trochę zbyt ostra, oczy zbyt głęboko osadzone, by być nawet z daleka przyjemnymi. Ale dla niej był Clarkiem Gable; on był Marlonem Brando; był Rockim; był Channing Tatumem. Dla niej był atrakcyjny, jakaś chemia w niej przekształcała go dużo bardziej od chwili, gdy się pojawił. Oddychając głęboko, próbowała złapać jego zapach, a potem poczuła się jak stalker. No bo była stalkerem. Po tym jak zrobili mu zdjęcie, zwrócił się do tłumu, a jego oczy ogarniały zgromadzonych, nie pokazywał żadnych reakcji na swojej twarzy. Nie była nawet świadoma psańców, którzy ich wszystkich zakwaterowali, spakowali jej rzeczy i odeszli - wraz z kelnerami uzbrojonymi w tace, którzy prawdopodobnie poszli po nowe przekąski. Jakby się przejmowała, którąś z tych rzeczy? Spójrz na mnie, pomyślała w stronę mężczyzny. Spójrz na mnie… A potem to zrobił. Jego wzrok prześlizgnął się po niej, ale potem zawrócił i się na niej zatrzymał. Podmuch energii elektrycznej przeszedł całe ciało Paradise, onaSala gimnastyczna zrobiła się czarna jak smoła. Smoła.

54

Zajebiście. Czarna. *** Marissa wracając do podziemnej kliniki Aghresa, opierała się o szklaną ścianę, gdyby jej tam nie było najpewniej by upadła. Zwłaszcza, gdy obserwowała swojego brata naciągającego białe prześcieradło na nieruchomą twarz kobiety. Najdroższa Pani Kronik, nie była przygotowana na ciszę śmierci... jak wtedy, kiedy Aghres ogłosił, że to koniec i wszyscy i wszystko po prostu zatrzymali się, alarmy ucichły, praca ustała, życie zgasło. Również nie była gotowa na wyprowadzanie sprzętu, który starał się zachować samicę wśród nich: Jedna po drugiej, rurki na klatce piersiowej, ramionach i brzuchu zostały odłączone, a następnie usunięto przyssawki monitora serca. Ostatnią rzeczą, było zdjęcie rękawów od pomiaru ciśnienia z jej cienkich ramion. Marissa musiała szybko mrugać, patrząc na delikatne ręce pielęgniarek. Obchodziły się z nią tak samo ostrożnie po śmierci jak i za życia. Gdy pracownice wychodziły, chciała podziękować kobietom w białych fartuchach i cichych butach. Przybić piątkę. Przytulić je. Zamiast tego, tam gdzie była, stała sparaliżowana poczuciem, że świadkiem śmierci, która miała miejsce, nie powinna była być ona. Tutaj powinna być jej rodzina, pomyślała z przerażeniem. Boże, gdzie ona znajdzie jej rodzinę? "Tak mi przykro", powiedział Aghres. Marissa chciała go zapytać, dlaczego ją przeprasza - gdy zdała sobie sprawę, że mówił do swojej pacjentki: jej brat pochylił się nad łóżkiem, jedna jego ręka spoczywała na nieruchomym ramieniu przykrytym prześcieradłem, brwi miał mocno ściągnięte pod swoimi szylkretowymi okularami. Kiedy wyprostował się i cofnął, zdjął okulary i wydawało się, wytarł swoje oczy - choć kiedy w końcu odwrócił się do niej, był całkowicie opanowany. "Zapewniam, że jej szczątki zostaną odpowiednio uczczone." "Co to znaczy?"

55

"Będzie skremowana z właściwym rytuałem." Marissa skinęła głową. "Chcę dostać jej prochy." Gdy Aghres z kolei skinął głową, i dokonali uzgodnień co do odebrania ich następnego wieczora, Marissa była bardzo świadoma, że kończy jej się czas. Jeśli nie ucieknie od swego brata, tego pokoju, ciała, kliniki... upadnie tuż przed nim. A to po prostu nie było jedną z opcji. "Przepraszam," przerwała mu. "Mam pewne sprawy do załatwienia w Azylu." "Ależ oczywiście." Marissa spojrzała na samicę, zauważając z roztargnieniem, że prześcieradło zabarwiło się na czerwono, w kilku miejscach, niewątpliwie przez usunięcie rurek. "Marissa, ja..." "Co?" Powiedziała zmęczonym głosem. W napiętej ciszy, która nastąpiła, pomyślała o całym tym czasie, który minął, kiedy była na niego zła, nienawidziła go, ale w tej chwili, nie mogła przywołać żadnej z tych emocji. Po prostu stała przed swoim krewnym, czekając w pozycji ani siły, ani słabości. Otworzyły się drzwi i zasłona została odciągnięta do tyłu. Pielęgniarka, która nie była zaangażowana w opiekę nad kobietą, włożyła głowę w szparę drzwi. "Doktorze, jesteśmy przygotowane w czwórce." Aghres skinął głową. "Dziękuję." Kiedy pielęgniarka zniknęła, powiedział: "Wybacz. Muszę-" "Zadbaj o swoich pacjentów. Za wszelką cenę. To jest to co robisz najlepiej i jesteś w tym bardzo dobry." Marissa wyszła z pokoju i po ułamku sekundy, kiedy zastanawiała się w którą stronę iść, przypomniała sobie, aby pójść w lewo. Łatwiej było odzyskać spokój i utrzymać maskę w otwartej przestrzeni, kiedy szła z powrotem do recepcji - gdy wychodziła, wszystkie oczy były zwrócone na nią, jakby wśród pracowników rozprzestrzeniła się jakaś plotka. Dziwne, że nie rozpoznawała żadnej twarzy - to uświadomiło jej na nowo, jak wiele osób zostało zabitych w nalotach, jak dużo czasu minęło od chwili, kiedy po raz ostatni była w pracy brata.

56

Jak oboje, mimo więzów krwi, byli sobie obcy. Jadąc windą z powrotem na powierzchnię, wyszła przy budynku w przebudowie i energicznie ruszyła w stronę lasu. W przeciwieństwie do poprzedniego wieczoru, tej nocy księżyc świecił jasno, oświetlając las... ale absolutnie nie drogę. Wtedy ją olśniło, że naprawdę było wiele wejść do podziemnego kompleksu, niektóre z tytułu dla dostawców, inne dla pacjentów, którzy byli w stanie się dematerializować oraz jeszcze inne dla karetek. Wszystko tak logicznie rozmieszczone, bez wątpienia z powodu jej brata i jego wpływów. Dlaczego Ghrom nie powiedział jej, że pomagał Aghresowi w tym wszystkim? To naprawdę nie była jej sprawa. Czy Butch wiedział? zastanawiała się. Tak mi przykro. Gdy Marissa usłyszała głos brata w swojej głowie, jej gniew wrócił dziesięciokrotnie, do tego stopnia, że musiała przełknąć uczucie zgagi wędrujące od mostka. "Co było to było", powiedziała sobie. "Czas wracać do pracy." A jednak nie mogła zmusić się do powrotu. W rzeczywistości, pomysł pojawienia się w Azylu powodował, że chciała udać się w przeciwnym kierunku: Nie mogła powiedzieć, personelowi o tym, co się stało przed chwilą. Śmierć samicy była jak negacja wszystkiego, co próbowali zrobić pod tym dachem: pomoc, ochrona, edukacja, wzmocnienie pozycji. Nie. Nie mogła się zmierzyć z tym od razu. Problem polegał na tym... że nie miała pojęcia, gdzie się udać.

Tłumaczenie: Fiolka2708

57

SZEŚĆ W ciemności, która była tak gęsta, jak w grobie, Paradise słyszała tylko swoje serce walące pod żebrami. Mrużąc oczy, próbowała coś dojrzeć, ale nigdzie nie było żadnego źródła światła— nie było żadnej poświaty wokół drzwi, nie było żadnego czerwonego znaku Wyjście, żadnych świateł awaryjnych. Pustka była absolutnie przerażająca i zdawała się przeczyć prawom grawitacji, uczucie, że być może unosiła się nad podłogą, mimo, że czuła ciężar swojego ciała, dezorientowało ją powodując mdłości. Nie grała już także żadna muzyka klasyczna. Ale było daleko od ciszy. Gdy zmusiła swoje uszy do odwrócenia się z dala od kastaniety w klatce piersiowej, mogła usłyszeć mruczenie, oddychanie, przekleństwa. Kilka osób musiało poruszać się trochę, szelest ubrania, szuranie stóp, jakby trajkot tła był bardziej znaczący od innych dźwięków. Oni nie mogą nas skrzywdzić, powiedziała sobie. Nie było mowy, żeby Bractwo miało zamiar naprawdę kogoś z nich skrzywdzić: Tak, podpisała zgodę i zrzeczenie się na odwrocie formularza — nie, żeby przeczytała to co było napisane małym drukiem z wystarczającą uwagą — w każdym razie jednak morderstwo to morderstwo. Nie można się wypisać z prawa do oddychania. To było tylko Bractwo robiące swoje wielkie wejście. Lada chwila. Ta, zaraz wpadną przez oświetlone drzwi, sylwetki niczym superbohaterowie otoczeni białą mgłą, z bronią wiszącą przy swoich przerysowanych ciałach. Uh-huh. Lada chwila… Gdy ciemność nadal trwała, jej strach znowu wezbrał, i trudno było nie dać mu dojść do głosu i nie zacząć uciekać. Ale gdzie mogła pójść? Miała jakieś niejasne przeczucie, gdzie były drzwi, gdzie był bar, gdzie stał stół, przy którym się rejestrowali. Pomyślała również, że pamiętała, gdzie samiec, Craeg, był-nie, czekaj, on się przemieścił. Poruszał się. Z jakiegoś powodu, czuła go ponad wszystkimi innymi, jakby był jakimś radionadajnikiem—

58

Wietrzyk musnął jej ciało, co sprawiło, że podskoczyła. Ale to było tylko chłodne powietrze. Zimne, świeże powietrze. Cóż, można wykluczyć zwarcie elektryczne, jeśli klima nadal pracowała. Dobra, to było niedorzeczne. I najwyraźniej, nie była jedyną, sfrustrowaną. Inni ludzie przeklinali więcej, poruszali się więcej, tupali nogami. - Przygotuj się.Paradise krzyknęła w ciemność, a potem uspokoiła się, gdy rozpoznała głos Craega, jego zapach, obecność. - Co?- wyszeptała. - Przygotuj się. To będzie pierwszy test —otworzyli wyjście, pytanie brzmi, w jaki sposób mają zamiar nas tam doprowadzić.Chciała wydawać się tak mądra, jak on był, tak spokojna, jak on. - Dlaczego nie możemy po prostu cofnąć się do drzwi którymi przyszliśmy? - Zły pomysł. Naraz, usłyszała skoordynowany marsz z kierunku, z którego wszyscy weszli, jakby grupa połączyła się, uzgodniła strategię i wprowadziła plan w życie. Wtedy usłyszała pierwsze krzyki. Piskliwe, oczywiście z bólu, a nie na alarm, okropnym dźwiękom towarzyszyło brzęczenie którego pochodzenia nie rozumiała. Na ślepo — dosłownie — rzuciła się by złapać Craega… tylko że, ta płaska, twarda przestrzeń była jego brzuchem, a nie ręką. - Oh, Boże, Przepraszam. Ja— - Podłączyli prąd pod drzwi - powiedział bez zwrócenia uwagi na jej gafę lub przeprosiny. - Nie możemy zakładać, że cokolwiek tu jest bezpieczne. Piłaś coś, co podawali? Jadłaś cokolwiek z tego co było na talerzach? - Ah… nie, nie, Ja— Z lewej strony, doszedł niemożliwy do pomylenia dźwięk kogoś puszczającego pawia w tym chaosie. A dwie sekundy później, jak ptak odpowiadający na wołanie swojego gatunku, ktoś inny zaczął wymiotować.

59

- Nie mogą wszystkich zatruć - wypaliła. – Czekaj, to jest… to jest szkoła! Nie mogą— - To szkoła przetrwania - powiedział ponuro samiec. - Nie oszukuj się. Nie ufaj nikomu, zwłaszcza jeśli nie będzie to tak zwany nauczyciel. I nie spodziewaj się, że to przejdziesz — nie dlatego, że jesteś kobietą, ale dlatego, że Bracia zawieszą poprzeczkę tak wysoko, że tylko jeden na dziesięciu z nas ma szansę na to by stać jeszcze na nogach na koniec tej nocy. Jeśli już. - Nie możesz mówić serio. - Słuchaj,- powiedział. – Słyszysz to? - Wymiotowanie?- jej żołądek przewrócił się w odpowiedzi. – Trudno to przegapić. Trudno także nie czuć. - Nie, tykanie. - O czym ty… - I wtedy także to usłyszała… w tle, coś jakby dźwięk kogoś poruszającego się za zasłoną, to był stały odgłos klikania. – Co to jest? - Nie mamy dużo czasu. Odstępy między sygnałem dźwiękowym są coraz krótsze. Powodzenia. - Gdzie idziesz? - Nie zostawiaj mnie, chciała powiedzieć. - Gdzie są— - Będę śledzić świeże powietrze. To miejsce, gdzie każdy uderzy. Nie dotykaj także przyrządów do ćwiczeń. Tak jak mówiłem, powodzenia. - Czekaj!- Ale jego już nie było, duch, który zniknął w ciemnościach. Nagle, Paradise stała się wręcz przerażona, jej ciało drżało niekontrolowanie, jej ręce i nogi zdrętwiały, zimny pot pokrył każdy cal kwadratowy jej skóry. Ojciec miał rację, pomyślała. Nie mogę tego zrobić. Co ja sobie myślałam— I wtedy rozpętało się piekło. Z góry wokół, eksplozje wybuchły jakby gimnazjum zostało podłączone do detonatora, dźwięki były tak głośne, że uszy rejestrowały je jako ból, nie hałas, błyski światła, były tak jasne, że przechodziła z jednego oślepienia w kolejne. Krzycząc w wir, przyłożyła ręce do boków głowy i przykucnęła na ziemię, nurkując za osłoną. Przed sobą, widziała ludzi na ziemi, i takich,

60

którzy byli skuleni jak ona, innych, którzy wciąż wymiotowali, jeszcze więcej przy tych drzwiach, wili się i zwijali ramiona tak mocno jak wtedy, kiedy ból był zbyt wielki dla nich by stać. Była tylko jedna osoba, która była na nogach i się przemieszczała. Craeg. W sporadycznych błyskach, śledziła jego ruchy do dalekiego, dalekiego kąta. Rzeczywiście, wydawało się, że były otwarte drzwi, które oferowały więcej ciemności — ale to musiało być lepsze niż być wysadzonym. Zrobiła kilka kroków do przodu, a potem uświadomiła sobie, że to bzdura. Biec. Musiała biec— nie było nic co by ją trzymało i nie chciała oberwać spadającym gruzem. Nie dotykać przyrządów do ćwiczeń. Biorąc pod uwagę to, co się stało, kiedy tamci ludzie próbowali wyjść przez te metalowe drzwi? Bez jaj. To była wielka ulga biec jak błyskawica do przodu, ale musiała przykręcić swoją szybkość, bo jej wzrok nie mógł nadążyć; musiała czekać na błyski. To był jedyny sposób, aby była bezpieczna. Mówiąc o niezgrabnych krokach. Potykając się, gramoląc, ślizgając się, zaczęła wywalczać sobie drogę przez piekący hałas i światło, zagrożenie jej życia, strachu który ją złapał. Właśnie weszła do labiryntu pełnego sprzętu sportowego, kiedy doszła do pierwszej osoby na ziemi. To był samiec, który jęczał i trzymał się za brzuch. Jej instynkt mówił by spróbowała mu pomóc, ale się powstrzymała. Chodzi o przetrwanie. Coś świsnęło jej koło ucha—kula? Strzelali do nich? Rzucając się w dół, czołgała się na brzuchu po śliskiej podłodze w poprzek, a następnie tyłem od przytłaczającego chaosu. Było z nią dobrze, dopóki nie doszła do kolejnego samca, który leżał i wił się, ramionami obejmując brzuch. To był Peyton. Idź dalej, powiedziała sobie. Zapewnij sobie bezpieczeństwo. Gdy rozległa się kolejna eksplozja, tuż przy jej głowie, docisnęła brzuch do podłogi i krzyczała w wir - Cholera!

61

*** Gdy Craeg, syn Brahla Młodszego, ruszył przez siłownię, był zaskoczony, że pomysł pozostawienia samicy będzie przeszkadzał mu tak bardzo, jak przeszkadzał. Nie znał jej; nic jej nie zawdzięczał —Paradise była, recepcjonistką z domu audiencyjnego Króla, która dała mu wydrukowaną aplikację tygodnie temu. Potrzebował wydrukowanej, bo był zbyt biedny, aby mieć dostęp do Internetu, a tym bardziej komputera lub drukarki. Wtedy w tym gabinecie, była... zbyt wspaniała, by na nią patrzeć. A potem, kiedy usłyszał o tym, że chciała spróbować dostać się do tego programu? Jedyna rzecz, która pojawiła się w jego umyśle było to, co ludzie mogą z nią zrobić, jeśli ją złapią. Lub reduktorzy. Lub niewłaściwy rodzaj samca wampirów. Ktoś tak piękny jak ona nie był bezpieczny w tym świecie. Jednak wydawała się zbyt naiwna, by stawić czoło temu co dla nich szykowali. Bracia zaprojektowali każdą część tego środowiska. Nic nie zostało pozostawione przypadkowi, i nic nie będzie działać na rzecz kandydatów. Powiedzenie jej, co powinna była już wiedzieć wydawało się, jedynym sposobem, by mógł pomóc jej w ogóle -- ale nie mógł zmarnować ani chwili by zastanawiać się, co się z nią stało. Co było mu potrzebne, aby skupić się na błyskach. Choć na powierzchni wydawały się być przypadkowe, w rzeczywistości był to subtelny wzór w jakim się pojawiały, i sygnał dźwiękowy, zanim pojawiało się światło i hałas, a przerwy były coraz krótsze -- więc znów kończył się czas. Nie miał pojęcia, jaki miał być drugi etap, ale wiedział, że lepiej być na to przygotowanym. Przynajmniej nikt nie miał zginąć. Pomimo atmosfery zagrożenia, miał poczucie, że Bractwo nie miało naprawdę skrzywdzić żadnego z nich: ‘Eksplozje’ składały się tak naprawdę z dużej ilości dźwięku i światła; nie było gruzu, spadających konstrukcji, nie było zapachu dymu. Tak czy siak, cokolwiek powodowało, że ci ludzie wymiotowali, nie mogło być śmiertelne. Ludzie na podłodze siłowni nie byli w swoim szczęśliwym miejscu, na pewno — ale wśród błysków światła, zobaczył, że ci, którzy byli jednymi z pierwszych, którzy upadli, już byli na nogach.

62

To był test, skomplikowany, Bóg-jeden-wie-jak-długi test — i wszystko szło sprawnie, ilość osób mogących przejść w ramach programu mogła być nawet niższa niż ta, o której mówiła Paradise. Craeg zatrzymał się i spojrzał za siebie na ułamek sekundy. Nie mógł nic na to poradzić. Ale nie mógł powiedzieć, gdzie była przez wir walki. Nie wystarczające światło, i zbyt wiele ciał. Po prostu rób swoje, powiedział sobie. Robiłeś tak wcześniej, zrobisz tak i dziś. Nie ustając w wysiłkach, torował sobie drogę wokół przyrządów do ćwiczeń. To nie był dobry pomysł by chować się za lub pod którymkolwiek z nich. Od czasu do czasu, kątem oka widział jakąś biedną duszę przyjmującą strzał — jak tylko pojawiał się prąd, ich ciała wyginały się pod różnymi kątami w migającym świetle, gdy szarpali się, skręcali i upadali. Naprawdę miał nadzieję, że posłuchała tego, co powiedział. Schylając głowę i poruszając się szybko, w końcu dotarł do otwartych drzwi w kącie. Zapach świeżego powietrza był odurzający, wytchnienie, które doładowało jego ciało dodatkową mocą. Ale nie mógł zobaczyć, co jest po drugiej stronie — i przeklął, że nie podążył za impulsem, by zatrzymać latarkę przy sobie. Dobra, w porządku, nie mógł nawet oczekiwać, że to będzie to tak intensywne. - Musimy iść tędy. Na dźwięk cichego głosu, spojrzał za siebie — i był wstrząśnięty, znajdując samicę stojącą obok niego. Nie była to piękna blondynka, nawet w przybliżeniu. Tak naprawdę, ona wydawała się sugerować, że określenie płeć piękna, było poważnym nieporozumieniem: Była prawie tak wysoka jak on, umięśniona pod sportowym ubraniem, a po sposobie w jaki spojrzała mu w oczy, wiedział od razu, że była jeszcze mądrzejsza niż była silna. - Jestem Craeg,- powiedział, wyciągając dłoń. - Novo. Jak można było się spodziewać, potrząśnięcie było mocne i krótkie. - To jest następne.- Skinęła w pustkę.- Dlaczego do cholery nie wzięłam latarki?

63

- Pomyślałem o tym samym— - Tędy!- ktoś wrzasnął. – Tu jest droga! W migającym świetle, Craeg zobaczył grupę trzech samców zmierzających do otwartych drzwi, na czele z wielkim muskularnym samcem mającym na twarzy wyraz spodziewanego triumfu, a Craeg był cholernie pewien, że nie zostanie w tym miejscu na długo. Craeg pokręcił głową i cofnął się. Choć się tam udał, to nie zamierzał biec na oślep i pędem. Bo wszyscy wiedzieli— Jeden… drugi… trzeci… trio przeszło obok niego i samicy, która również zeszła na bok. Od razu drzwi zatrzasnęły się z głośnym brzękiem. A potem były krzyki z drugiej strony. Craeg rozejrzał się. Może jeszcze coś miało się otworzyć? Albo też nie rozejrzał się wystarczająco za innymi opcjami? To możliwe, że istnieje inna odpowiedź— W tym momencie, zobaczył parę lin zwisających z sufitu około trzydziestu stóp dalej. Mógłby przysiąc, że nie było ich tam wcześniej — kto wie. - To następna opcja - powiedział. - Zróbmy to. Wystartowali, biegnąc wokół przyrządów do ćwiczeń, kierując się do lin zanim ktoś inny tam dotrze. Nie wiadomo, dokąd prowadziły — nie widział tak daleko — ale światła migały z większą intensywnością, a nie było żadnych innych opcji. - Kamień, papier, nożyczki kto wybiera pierwszy - powiedziała, wyciągając pięść. Zrobił to samo. - Raz, dwa, trzy.- Craeg wyrzucił kamień, ona papier.- Ty wybierasz. - Prawa. Craeg chwycił lewą i pociągnął tak mocno, że piekły go dłonie. Z pewnością wydawała się wystarczająco mocna. Ale jeśli się mylił? Długa droga do ziemi, a nie było wyściółki pod spodem.

64

On i samica szli ręka w rękę, chwytając i podciągając się za pomocą nóg, by ominąć tych których zostawili, gdy zaczęli się wspinać. Samica była prawie tak szybka jak on, nie, żeby spędził dużo czasu mierząc jej postęp. W górę, w górę, w górę — aż do głośników, z których odgłosy eksplozji grały bezpośrednio nad jego głową i świetlnych pudeł generujących szarpane oświetlenie, które uniemożliwiało zobaczenie tego co było przed nim. - Co teraz - warknął, gdy miał sześć stóp do sufitu. - Rusztowania - krzyknęła w odpowiedzi, zmieniając uchwyt i wskazując. Rzeczywiście, był tam jakiś rodzaj wybiegu zawieszony na metalowych drutach. Spoglądając w dół, wypowiedział kolejną modlitwę, by platforma była wystarczająco mocna, aby utrzymać jego ciężar. - Idę pierwszy. - Kamień, papier, nożyczki,- wykrzyknęła. – Raz, dwa, trzy. Wyrzucił nożyczki; ona papier. - Ja pierwszy, - ogłosił. Tylko, że wybieg był w znacznej odległości nawet, gdy znalazł się na jego wysokości. Trzymając się grubej liny, użył dolnej części ciała by rozkołysać linę... przechodząc do pełnego huśtania. Zanosiło się na to, że będzie trzeba zrobić to w odpowiednim momencie, żeby się udało — będzie musiał przejść bez używania rąk przez dobrych pięć stóp niczego-poza-siecią. I Bóg jeden tylko wiedział, co znajdzie, gdy wyląduje. Więcej metalu z podpiętym prądem? Craeg jeszcze raz użył miednicy by unieść kolana, i posłał swoją wagę do rusztowania; następnie, gdy pęd przyniósł go znowu do przodu, wygiął grzbiet i wyrzucił nogi przed siebie. W odpowiednim czasie, puścił linę, rezygnując z uwięzi. Przynajmniej... miał nadzieję, że to odpowiedni czas.

Tłumaczenie: Nuffanilia

65

SIEDEM „Wstawaj! Peyton, wstawaj – teraz!” Gdy Paradise przegrała walkę ze swoim instynktem przetrwania i przetoczyła swojego przyjaciela – albo nemezis lub cokolwiek z piekła rodem – na plecy, przeklinała jego, siebie, Braci w dosyć niewybredny sposób różnymi rzeczownikami. Cała ta historia z braniem dupy w troki nie trwała zbyt długo. Gdy tylko zaczął się podnosić, popchnęła go z powrotem tak, że nie mógł odetchnąć. Rozglądając się wokół, zobaczyła… tak wielu leżących. Jakby to było pole bitwy. „Zamierzam umrzeć,” wyjęczał Peyton. W głębi umysłu, Paradise zarejestrowała, pomimo katastrofalnego hałasu, że było więcej iluminacji, błyski były szybsze i trwały dłużej. „Chodź.” Pociągnęła go za ramię. „Nie możemy tu zostać.” „Zostaw mnie tutaj… po prostu mnie zostaw…” Kiedy Peyton znowu zwymiotował i nie doszedł zbytnio do siebie, spojrzała w róg sali gimnastycznej. Było tam kilka osób stojących wokół ciemnego otworu do którego kierunek pokazał jej Craeg. „Peyton –” „Wszyscy umrzemy…” „Nie, nie umrzemy.” I, choć był to szok, ona rzeczywiście tak uważała – nie była to tylko linka fałszywej nadziei dla Mr Smooth z problemami żołądkowymi. Rzecz w tym, że cały ten hałas i światło nie wytwarzały żadnych szczątków, dymu albo kurzu, żadnego naruszenia konstrukcji, żadnego rodzaju uderzenia w przestrzeń albo w ludzi. To był pokaz światła i dźwięku, jak burza albo produkcja teatralna – tak daleko realne jak się dało. Miała również poczucie, że światła się zmieniały i że to coś znaczyło. Prawdopodobnie nic dobrego. „Peyton.” Chwyciła jego ramię i znowu przetoczyła na plecy. „Zbierz swoją dupę z tej podłogi. Musimy dostać się do rogu.”

66

„Nie mogę – to zbyt –„ Yup, uderzyła go. I wcale nie była dumna ani zachwycona ostrym kontaktem. „Wstań.” Jego oczy otworzyły się szeroko. „Perry?” „A myślisz, że do diabła, kto do ciebie mówi? Taylor Swift?” Pociągnęła górną połowę jego ciała z podłogi sali gimnastycznej. „Wstań na nogi.” „Mogę na ciebie zwymiotować.” „Jakbyśmy nie mieli większych problemów? Widziałeś to miejsce?” Peyton zaczął bełkotać i to był moment w którym zdecydowała, że dosyć tego. Siedząc okrakiem na jego nogach, chwyciła go pod pachy i używając swojej nowo nabytej siły, pociągnęła go do pozycji pionowej i postawiła na jego adidasach. „Paradise, będę –„ Och, fantastycznie. Obrzygał jej cały przód. Kiwał się tak bardzo, że przejście po linii prostej będzie wyzwaniem. Bieg? Nie ma kurwa mowy. „Pieprzyć to,” mruknęła, chwytając go w pasie i szarpiąc z podłogi w martwym ciągu. Ciężki. Bardzo ciężki na jej ramieniu. Teraz była jak wańka-wstańka: to było jak próba utrzymania w równowadze fortepianu – utrudniona przez fakt, że jego waga działała na jej niekorzyść – plus rzyganie po jej prawej nodze. Paradise ruszyła, ignorując wszystko oprócz celu, którym było dotarcie do zapadłych drzwi w poprzek drogi. Jej głowa była wykręcona w jedną stronę, nadwyrężony z wysiłku kark palił; jej ramię zdrętwiało z braku dopływu krwi; i jej uda drżały pod naciskiem. Pokusa by zagubić się w tych wszystkich fizycznych doznaniach była silna, zwłaszcza, gdy stały się bardziej głośne i bardziej natarczywe. Ale ona chciała… dobrze, chciała dostać się do tych drzwi, do świeżego powietrza, by zakończyć ten szokujący i budzący przerażenie biznes. Potem będzie mogła wziąć głęboki oddech, odłożyć na bok jęczenie Peytona i usiąść w ładnej, czystej klasie.

67

Może pośmiać się z Bractwem, że przeszła najgorszą część treningu i teraz samoobrona i nauka z książek może się rozpocząć. Nakazując sobie nie przestawać, starała się przypomnieć sobie sale lekcyjne, które widziała gdy praktykanci przechodzili z parkingu do sali gimnastycznej. Miały jarzeniowe oświetlenie, a rzędy ławek z krzesłami stały w uporządkowany sposób przodem do tablicy – „Stop,” powiedział Peyton. „Mam zamiar umrzeć…” „Możesz się przymknąć i trzymać się?” Powiedziała stękając. „Będę –„ Och, do kurwy nędzy, myślała, że znowu go straci. Kiedy tak szła noga za nogą dysząc z wyczerpania, labirynt sprzętu sportowego był jak totalny ból w dupie, różne stacje wydawały się być tak niewiarygodnie niezgrabnie porozstawiane i ustawione, aby trudno było przejść obok nich czy je ominąć. Szczególnie z udrapowanym na niej Peytonem. I byli jeszcze ludzie rozproszeni na podłodze. Za każdym razem nad kimś przechodziła albo podnosiła nogę nad ich rękami, nogami czy stopami, chciała przystanąć, zapytać czy wszystko w porządku, wezwać pomoc… zrobić coś. Fakt, że ona nie mogła uratować nikogo poza sobą i Peytonem wywoływał krzyk w jej wnętrzu, jej płuca paliły w piersiach, dziwny gniew ją motywował. Szukała krwi. Obsesyjnie. Ale nie było po niej śladu: brak plam na ubraniach, żadnych czerwonych smug na skórze, żadnych czerwonych rozmazów na miodowo żółtej podłodze. Nie było również żadnego zapachu, który mogła wyczuć – choć było mnóstwo innych zapachów, żaden nie był przyjemny. Żadnej krwi. A to chyba dobrze… prawda? „Achch!” Krzyknęła, gdy wstrząsnął nią rozgrzany do białości przebłysk bólu. Wóz z jabłkami. Po drugiej stronie. Ból w lewym łokciu zdestabilizował wszystko, jej ciało zadziałało jak składany stół kiedy wykopiesz spod niego jedną z nóg – i, właśnie jak kosz z owocami, poprzednio równo ustawiony, Peyton spadł na ziemię, jego wiotkie kończyny odbiły się jak McIntoshes.

68

„Och, mój Boże,” zazgrzytała, łapiąc swoje ramię polizane przez prąd. Dostała się zbyt blisko maszyny do ćwiczenia mięśni klatki piersiowej. A kiedy oceniła ilość sprzętu na którym jeszcze będzie musiała pracować, pomyślała, że… Nie mogę tego zrobić. Nie mogę… „Możesz wstać?” Zapytała. Peyton odpowiedział w niewerbalny sposób, co nie sugerowało wprost, że nie, ale zdecydowanie oznaczało odpowiedź negatywną. Boże, jak mogło jeszcze cokolwiek zostać w jego żołądku? „Nie mogę tego zrobić,” jęknęła, gdy rozejrzała się masując swój łokieć. Kiedy tak błądziła oczami tam i z powrotem, uświadomiła sobie, że szuka pomocy, jakiegoś rodzaju liny ratowniczej, ratownika. Gdzieś tam musi być ktoś do kogo ona może zwrócić się o… Drugi raz w jej życiu modliła się do Pani Kronik, ściskając zamknięte powieki, próbowała znaleźć właściwe słowa przeciwko irytującemu brzęczeniu w tle, dźwiękom, zapachom, obrazom i ostrym jak brzytwa przypływom adrenaliny dręczącym jej wewnętrzny układ nerwowy. Jakoś chciała uprosić bóstwo rasy, aby wysłało kogoś kto to zatrzyma, zajmie się Peytonem, uratuje wszystkich innych leżących ludzi żeby zabrać każdego z tej piekielnej dziury – Przestań marnować czas, rozkazał wewnętrzny glos. To był taki szok, że szarpnęła się dookoła, spodziewając się znaleźć kogoś za sobą. Nikogo tam nie było. Może to zostało nadane przez głośniki? Nie marnuj czasu. Idź! „Nie mogę znowu go podnieść!” Lepiej się kurwa dowiedz jak! „Nie mogę tego zrobić!” Lepiej to kurwa zrób! „Okay, w porządku, okay, w porządku.” Powtarzała te słowa w kółko, aż stając nad Peytonem dźwignęła go z powrotem na nogi. Drugi martwy ciąg był nawet bardziej nieskoordynowany niż pierwszy, jej słabo umocowane na miejscu ciało, naprawdę, totalnie nie pomagało – ale Peyton zdawał się odzyskiwać siły, chwycił ją rękami za biodra i trzymał.

69

W tym czasie usunęła przeszkodę na torze, tracąc energię i dokonała szybkich obliczeń odległości do drzwi – a potem szybko dodała czynnik dodatkowy, czyli jak bardzo jej ramiona odkształcą się pod ciężarem i fakt, jakże niedogodny, że tak bardzo chciało jej się siusiu, iż czuła jakby ktoś dźgał ją w dole brzucha. Zrywając się do powłóczącego nogami galopu, jej stopy przelatywały nad cudowną, niczym nie zastawioną, podłogą, a mniej chybotania było lepsze dla jej pasażera i jej całego ciała. Chwilunia. Drzwi były zamknięte. Gdy zatrzymała się u celu, zmarszczyła brwi i nakazała swoim oczom skupić się w migającym świetle. Cholera, drzwi były zamknięte. Ale przed chwilą widziała ludzi stojących przy otwartych drzwiach? Podchodząc do panelu, pozwoliła Peytonowi ześlizgnąć się po jej plecach i ledwo poświęciła mu spojrzenie, gdy rozłożył się na podłodze. Co się stało z tymi cholernymi drzwiami? Żadnego uchwytu ani klamki. Brak zawiasów. Żadnej szyby do wybicia. Obracając się wokół, badała – Jezu, tam były gimnastyczne liny zwisające jakieś trzydzieści stóp nad ziemią. Grube kawałki wystawały z sufitu i były tam dwie osoby wspinające się tak szybko, że chciała usiąść i poddać się tu i teraz. „Peyton?” Powiedziała, przechylając głowę tak żeby widzieć wspinających się. „Nie zamierzam targać cię tam na górę.” Do diabła, nie sądziła, że będzie w stanie udźwignąć swój własny ciężar na kręcących się linach. Dokąd poszło tamtych dwoje, zastanawiała się gdy zniknęli jej z oczu. „Peyton, będziemy musieli –„ Jedna po drugiej, liny opadły na podłogę, uderzenie grubymi, plecionymi końcówkami zabrzmiało ponad innymi hałasami. Gdzie podziały się tamte dwie osoby? Pocierając oczy, chciała krzyczeć. Zamiast tego, warknęła, „Co do cholery mamy zrobić –„ Świeży podmuch chłodnego, czystego powietrza zakręcił się wokół niej. Drzwi otworzyły się ponownie, ujawniając zwartą czarną pustkę.

70

Jakby to pochłonęło innych praktykantów i było gotowe na następny posiłek. Peyton szamotał się wstając na nogi, drżącymi rękami wytarł twarz. „Mogę chodzić.” „Dzięki Bogu.” Spojrzał na nią. „Jestem ci winien.” „Zobaczmy najpierw dokąd nas to coś zaprowadzi.” „Idziemy razem.” Jego wzrok płonął, gdy podawał jej swój zakrzywiony łokieć jakby mieli wejść do sali balowej pełnej jedwabnych sukien i smokingów. „Nie zamierzam cię zostawić.” Paradise popatrzyła na niego przez chwilę. „Razem.” Przeplatając swoje ramię z jego, nie była zaskoczona, że używa jej do zachowania równowagi. Mimo wszystko był ogromny postęp jego stanu otępienia z rodzaju zaraz-będę-rzygał. Ruszyli do przodu w tym samym czasie, otwór drzwiowy był wystarczająco szeroki żeby pomieścić och oboje – Drzwi zatrzasnęły się za nimi, odcinając całe światło – otworzyła usta do krzyku, ale zassała dźwięk, powstrzymując się. Ponownie pojawiło się uczucie, że podłoga usuwa jej się spod stóp, znacząca lekcja na temat równowagi, orientacji w przestrzeni kończyn i tułowia. Obok niej stał zdyszany Peyton. Znikąd, szorstkie ręce złapały ją za włosy, zamykając w potrzasku i mocno szarpiąc. Zaczęła drzeć się w niebogłosy, gdy strach doprowadził ją do spazmów i walczyła z uściskiem. „Paradise!” Zostali rozdzieleni, a coś zostało umieszczone nad jej głową i zawiązane wokół jej szyi. Została ściągnięta na ziemię, jej nogi zostały związane, a następnie użyte do ciągnięcia jej na plecach. Kręcąc się i obracając, próbując kopać, oddychać, starała się choć w części zachować spokój by myśleć, czuła się jakby się dusiła. Czuła się jakby… mogła umrzeć. ***

71

Na rusztowaniu, Craeg dostał nauczkę, że lepiej zajebiście trzymać równowagę – impuls elektryczny, który otrzymywał za każdym razem sprawiał, ze jego ramię uderzało w coś metalowego wprawiając serce w galop, powodując krótkie zwarcia w jego mózgu i nie mógł się oszczędzać nawet na ułamek sekundy. I, oczywiście, cholerna platforma chwiała się jak stary człowiek, przesuwając się w taki sposób jak swingujący kij bejsbolowy. „Złap rytm!” Krzyknął do Novo. „Idź za mną!” Silne ręce chwyciły go w pasie. „Mam cię.” Wpadli w chód spacerowy, który był szybki, ale ostrożny, chwiejąc się na obie strony, ciepło od światła i masa ciał poniżej sprawiła, że się spocił. Wyciągając ramiona, stanowił przeciwwagę dla samego siebie i dla niej, zaczął nawet robić lepszy czas, uderzając do, Bóg jeden wiedział – Nagle wszystkie rusztowania znieruchomiały i to były złe wieści. Co działało na niestabilnej powierzchni, nie było dobre na stabilnej, oboje przechylili się po serii elektrycznych wstrząsów, które spowodowały że zwinęli się w szpulkę, ich ciała uderzyły w siebie by następnie uderzyć w metalowe wsparcie tylko po to by otrzymać wstrząs. Mięśnie zaczęły się kurczyć i odmawiały rozkurczenia, jego kończyny nie były zdolne wykonywać mentalnych poleceń. „Kurwa!” Warknął Craeg, próbując powstrzymać swoje ciało od reakcji na bodźce. „Co do cholery!” Wykrzyczała Novo. Albo jakąś inną wersję tego. Rozrzedzone powietrze. Następną rzeczą jakiej był świadomy to, że spadł z krawędzi, której nie zauważył przechodząc i wszedł w swobodne spadanie, które nawet jego krzyk pozostawiło w górnej części płuc. Powietrze wokół niego poruszało się, przenikając jego łopoczące ubrania, smagając włosy, skórę twarzy i plecy, dziurawiąc jego uszy buforującym dźwiękiem. Miał zamiar zestawić obie nogi, gdyby wylądował najpierw na stopach, ale nie było ani czasu ani odległości – i nawet powodu by negocjować lądowanie bez dewastacji – Sploosh!

72

Nieoczekiwanie uderzył w basen po boku, jego ciało zostało zatrzaśnięte w bezpiecznym chłodnym, świeżym płynie. Ulga, że nie skończył z kośćmi udowymi wystającymi z jego ramion była krótkotrwała. Jego traktowane prądem, przegrzane mięśnie natychmiast się skurczyły, wszystko zamarzło, brak tkanki tłuszczowej zamienił wszystko w kotwicę, nie boję. Szok spowodowany uderzeniem w wodę spowodował zaciągnięcie potężnego haustu powietrza do płuc, ale dostarczony tlen nie wystarczał. Musiał wydostać się na powierzchnię. Rozczapierzonymi rękami i tylko jedną nogą zdolną się poruszać, szarpał i kopał w nadziei, że porusza się drogą ku górze. Nie miał orientacji wizualnej, nic tylko czarna przepaść, która była gotowa go pożreć jeśli on sam się nie uratuje. Niespodziewane pojawienie się powierzchni basenu, stawu, jeziora czy cokolwiek to było, było taką samą dziwną niespodzianką jak fakt, że się w nim pogrążał. Kaszlenie i próby zaciągnięcia powietrza wzajemnie się wykluczały i musiał siłą pierwotnego instynktu przetrwania regulować spazmatyczne reakcje przepony. Chlor. Byli w basenie. Nie rozmyślał o tym zbyt długo. Ból w jego zaciśniętych mięśniach był niewiarygodny, jakby w jego uda, tyłek i bebechy wbijały się sztylety i zanim złapał oddech znowu zaczął tonąć – i nie było wyjścia. Umrze w ten sposób. Walcząc z impulsami swojego ciała, użył swoich myśli do sterowania swoim współczulnym układem nerwowym. Biorąc ogromny oddech, zaczął wiosłować rękami w górę i w dół, tworząc sztuczny prąd, który zaczął wymiatać jego tors wprost na powierzchnię wody. Wtedy… kurwa… przestał się ruszać. I pozwolił unosić się powietrzu, które miał w swojej klatce piersiowej jak w kamizelce ratunkowej. Nie było to doskonałe pływanie. Jego nogi kontynuowały tonięcie i w dalszym ciągu musiał kopać aby pozostać na powierzchni, ale było to cholernie lepsze od walnięcia w dno i utonięcia. Od czasu do czasu wydychał i wciągał powietrze. Nie był pewny jak długo może tak trwać. Ale zamierzał się dowiedzieć.

73

Boże… jego zasupłane mięśnie były torturą nie do zniesienia i rozpraszały, a on powrócił myślami do chwili, gdy był wysoko na platformie. Bracia byli genialni, zadecydował. Przejście od gorąca do zimna? Po porażeniach elektrycznych? To było konstruowanie środowiska gwarantujące postawienie kogoś dokładnie tam, gdzie powinien być: walczącego przeciwko naturalnym reakcjom własnego ciała na pewne bodźce i warunki otoczenia. Co się stało ze wszystkimi pozostałymi?, zastanawiał się. Gdzie była samica? Nie ta, która była z nim na platformie… ale ta druga? Paradise? Ponieważ woda klaskała w jego uszach, to było jak pokaz świateł z sali gimnastycznej, zagłuszanie i ponowne doświadczanie. Usłyszał plusk, zarówno blisko niego jak i dalej… dużo krzyków i sapania innych w basenie… echa – musieli być w jakimś dużym pomieszczeniu z dosyć niskim sufitem, wyłożonym dużą ilością płytek. Wypuszczając powietrze z płuc, natychmiast je napompował… … i czekał, na cokolwiek miało być następne.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

74

OSIEM "...para na wylocie. Czas operacyjny cztery minuty. Oczyścić wejście i prawą stronę basenu..." Naciskając przycisk na przewodzie, który biegł z jego słuchawki w dół szyi, Butch powiedział cicho: "Zrozumiałem". Gdy ruszył wokół krawędzi basenu, śledził ruchy kandydatów w wodzie poprzez gogle obrazowania termicznego. Dwóch kolejnych właśnie spadło z góry powyżej; obaj się wynurzyli i udając martwych, byli stosunkowo cicho. Nie zawsze tak było. On i Thor musieli wyciągnąć już czterech kandydatów, co oznaczało, że zostało jeszcze tylko trzech innych mężczyzn i nowa para. Wszyscy byli daleko od punktu wejścia B po prawej stronie. Dobrze. Butch spojrzał na zegarek. Ktokolwiek został pozostawiony w siłowni był planowany za kolejne sześć minut. I wszystkie te rzeczy były tylko wstępem do tego, co on i jego Bracia przygotowali na koniec - a ostatnim przystankiem miało być odcięcie przez wschodzące słońce, więc kluczowe było, żeby grupa, która robiła te pierwsze testy miała tam wystarczająco dużo czasu. Klinika dr Jane i Manny'ego się napełniała. Łagodny mdławy ziołowy środek zrobił więcej, niż do niego należało, było wiele drobnych skaleczeń, zadrapań, naciągnięć mięśni i oparzeń. Dwie grupy wyrzutków były już w drodze do wyjścia z nieruchomości, a miało być ich więcej. To była sprawa zasług: Cholera to musiało dziać się naprawdę szybko, bo on i V nie zamierzali tracić czasu na kogokolwiek, kto nie mógł dokonać odcięcia. "Czy to już moja kolej?" zapytał Lassiter przez słuchawki. "Jestem do tego stworzony." "Spośród wszystkich osób, które mogłyby być nieśmiertelnymi" mruknął V: "dlaczego to właśnie ty?" "Bo jestem rewelacyjny," zaśpiewał upadły anioł. "I jestem częścią zespołu-" "Nie, nie jesteś-"

75

"-żyj swoimi marzeniami!" W głowie Butcha waliło jeszcze mocniej. "Zamknij się, Lass. Nie mogę teraz śpiewać." "To Despicable Me" powiedział Anioł. Co było tak samo pomocne jak on. "Zamknij się" uciął V. "Zamknij się." Butch walczył, aby utrzymać niski głos. "Mamy kolejne cztery minuty w siłowni. Dam ci znać, kiedy będziesz mógł-" "Powietrze mi schodzi, wiesz," narzekał Lassiter. "Moje koło flaczeje." V przeklął. "To dlatego, że tak bardzo nie chce być blisko ciebie, tak samo jak my." "Ciągle o tym gadasz i zaczynam myśleć, że niechęć do mnie jest wzajemna." "W samą kurwa porę." Właściwie Butcha nie rajcowało wyciąganie z basenu mokrych, spanikowanych idiotów - ale, człowieku, był naprawdę kurewsko zadowolony, że nie był na tyłach domu z tymi dwoma. "Nie ruszaj się z miejsca, Lass," powiedział. "Będziemy w kontakcie - i, V, na miłość boską, nie możesz wyłączyć jego pieprzonego mikro-" "Au! Hej! Co kurwa, V-" Iiiiiii wszystko błogo ucichło. Gdy ból głowy próbował wykopać drzwi do jego czaszki, Butch chciał ściągnąć gogle i potrzeć oczy, ale nie miał zamiaru tracić z oczu kandydatów nawet na moment. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował Program to ktoś poważnie ranny, lub co gorsza, umierający. Poza tym i tak był rozkojarzony, nawet z zestawem słuchawkowym 20/20. Coś było nie tak z Marissą. Cholera spędził wystarczająco dużo czasu, jako chodzące zombie, kiedy był człowiekiem, aby móc rozpoznać otępiałą troskę, którą przejawiała. Kłopot polegał na tym, że nic mu nie zdradzała. Za każdym razem, gdy ją pytał, o czym myśli, czy wszystko w porządku, uśmiechała się do niego i mówiła kilka wymówek o sprawach z Azylu.

76

Niewątpliwie była to prawda, zawsze tak było. Ale nigdy nie wyglądała tak, jak ostatniego dnia i ostatniej nocy. Może po prostu potrzebowali wieczoru przerwy - i to nie tylko wolnego od pracy. Rezydencja była doskonałym miejscem do życia - jedzenie było dobre, a towarzystwo nawet lepsze. Problem polegał na tym, że nie było za dużo prywatności. Jedynie na krótko udając się do sypialni, która w ich przypadku była podziemną enklawą wielkości pudełka na buty, z cienkimi drzwiami i cienkimi ścianami. Nigdy tak naprawdę nie byli sami. Pojawianie się bez ostrzeżenia pracowników, czy Braci albo ich shellans było normą. Irlandzki katolik z dużej rodziny, który w nim był, kochał to. Zmartwiony hellren, nie był tak zachwycony. Muszę iść na randkę, pomyślał. "Dokąd idziemy?" zapytał V w jego słuchawce. Cholera, powiedział to głośno. "Nie z tobą." "Zabolało. Poważnie mnie to zabolało" przyszła metaliczna odpowiedź. "Marissa i ja musimy..." "Jeśli chodzi o seks, mógłbym przysiąc, że wy dwoje rozwiązaliście już ten problem. Chyba, że te wszystkie dźwięki, to tylko odgłosy wrestlingu." "Serio." "Mówisz, że to gówno to origami? Jezu Chryste, kawałki papieru... kurwa, nie możesz sobie tego wyobrazić, prawda?" "Przestań." "Marissa mówi nie." "To nigdy nie miało miejsca," odparował Butch. "Macie problemy?" "Nie wiem." Nastąpiła długa chwila ciszy. "Mam pomysł." "Jestem otwarty na cokolwiek-" "To jest to, co ona powiedziała!" przerwał Lassiter. "V, myślałem, że zabrałeś-" dźwięk dwóch szarpiących się mężczyzn zmusił go do wyciągnięcia swoich słuchawek i wywołał grymas na jego twarzy.

77

Lassiter najwyraźniej leżał na ziemi i zbierał razy, które mu się należały. W innych okolicznościach, Butch znalazłby ich i nie grałby sędziego. Ale miał ważniejsze rzeczy na głowie. Zwłaszcza, że miał dwóch nowych odwiedzających część wodną. A kiedy V wróci, Butch może dostanie kilka dobrych rad. Pod warunkiem jego najlepszy przyjaciel mógł myśleć o czymś innym poza obrożą z kolcami, czarnymi świecami czy zaciskami na sutki. Cholera. *** Paradise miotała się na podłodze, po której była ciągnięta, z unieruchomionymi kostkami, zarzucając tułowiem w przód i w tył, szarpiąc rękoma. Wewnątrz worka, który miała na głowie, gorący oddech dusił ją, albo może ona właśnie wyssała cały tlen. W odpowiedzi, panika zalewała całe jej ciało, kurczyła mięśnie i zamieniała jej mózg w autostradę myśli, co nie sprawiło absolutnie nic, aby ją uspokoić lub jej pomóc. Część z niej chciała zawołać Peytona, ale on jej nie ocali. Jego też mieli. Druga połowa, wyobrażała sobie różne rodzaje złych zakończeń. Co następne! Co następne! Co dalej, co następneconastępne‘Następne’, przybyło również bez ostrzeżenia, jak wszystko inne: pęd do przodu zatrzymał się, druga osoba podeszła i chwyciła ją za ramiona i została szarpnięta z ziemi. Paradise krzyknęła ponownie w torbie, i starała się wyrwać z uchwytu. Niemożliwe. Chwyt był tak silny, że równie dobrze mogła mieć imadło wpijające się w jej skórę i kościObrót. Była kołysana w lewo i prawo, a tempo rosło, jakby była przygotowywana do rzucenia. "Nie!" W chwili, gdy została rzucona będąc na górze lewego łuku, worek na głowie się rozerwał. Złapała dwa niesamowite hausty powietrza, a potem spadała, spadała, przez ciemność z dziwnymi odgłosami-

78

Splaaaaaaash! Woda była wszędzie - wdarła się do jej nosa, ust, pochłaniając całe jej ciało. Instynkt natychmiast przejął jej zmysły nakierowując ją na wynurzenie, co było przeciwieństwem tonięcia. Wyciągając ręce i nogi, stwierdziła, że więzy na kostkach zniknęły. Przebiła powierzchnię z taką siłą, że jej tułów unosił się jak korek i zaczęła gwałtownie kaszleć tak, że omal nie straciła przytomności. Pomiędzy atakami była w stanie oddychać... więc ssała wielkie hausty tlenu. Ten zwyczajny luksus, że była w stanie oddychać, napełnił ją taką wdzięcznością, że łzy napłynęły jej do oczu. To nie trwało długo. Wszędzie wokół słyszała ludzi walczących w wodzie, dźwięki ich kaszlu, oddechy i próby utrzymania się na powierzchni. Ilu? Czy to była ta druga część? Pływając w miejscu, chciała zawołać Peytona, ale nie była pewna, czy zwracanie na siebie uwagi, było dobrym pomysłem. Wszystko co wiedziała"Paradise!" Dźwięk głosu Peytona dochodził z bliska, po prawej. "Tak", zakrztusiła się. "Jestem tu, nic ci nie jest-" "Wszystko w porządku!" "Jestem tutaj". Mówiła trochę głośniej. "Jestem-" Następną rzeczą, jaką zarejestrowała to silna ręka, która chwyciła jej dłoń i ciągnęła w wodzie. "Mogę tu stać," powiedział Peyton. "Pozwól mi cię trzymać." "Nie potrzebuję-" "Musisz oszczędzać siły. To jest dopiero początek." Brzmiał tak rozsądnie, jakby szok wywołany wpadnięciem do wody go otrzeźwił. A potem jego gładkie dłonie były na jej talii i odwrócił ją wokół, tak że była zwrócona do niego plecami. "Mam cię", wyszeptał. Jego ramię zamknęło się wokół niej, a poczucie silnego ciała sprawiło, że się spięła. Kiedy wszystko co robił to oddychanie, jakby również starał się odzyskać siły, też zaczęła się trochę odprężać, chociaż nic nie widziała, a jej nogi poruszały się przy jego.

79

Nigdy wcześniej nie była tak blisko mężczyzny. Chociaż, biorąc pod uwagę sytuację, w której teraz byli, nie było sensu tracić czasu na ten nonsens; Peyton nie miał nic więcej w głowie niż przetrwanie. Z ulgą osunęła się w jego uścisku, pozwalając sobie odpłynąć. Instynkt pozostał w najwyższej gotowości, ale przynajmniej jej ciało miało krótkie wytchnienie, serce biło wolniej, to okropne pieczenie w płucach gasłoPluśnięcie! Pluśnięcie! Dwóch lub więcej kandydatów-ofiar uderzyło w wodę daleko, daleko, co dało jej poczucie jak dokładnie duży był ten basen lub staw lub jezioro. Z wyjątkiem tego... że to nie było jezioro. Woda była chlorowana. Basen. Byli w basenie pod ziemią, prawdopodobnie nie daleko od siłowni, biorąc pod uwagę, że nie była ciągnięta daleko. "Co dalej?", Powiedziała. "Nie wiem. Ale ty i ja będziemy trzymać się razem." "Tak." Była zszokowana, jak bardzo jego obecność ją uspokajała pomimo faktu, że nadal nie było nic widać, a ona nie miała pojęcia co się dzieje Pluśnięcie! Pluśnięcie! Pluśnięcie! "Jak wielu jest nas tutaj?", Zapytała. "Pięciu doszło. Tak więc co najmniej siedmioro." "Spośród sześćdziesięciu...? Musi być nas więcej." Jak mogła być jedną z wybranych do tak małej grupy, która doszła tak daleko? "Na pewno jest-" Czterech doszło - jeden bardzo blisko nich, troje innych daleko, z drugiej strony. "Czy nie jestem zbyt ciężka dla ciebie?" Spytała. "Oh proszę." Kiedy poprawił uścisk, jej ciało poruszyło się w wodzie, jej tyłek naciskał na jego miednicę. Nic tam nie czuła... ale nie chciała wiedzieć jak to jest się martwić z powodu jego pobudzenia. Następna osoba trafiła do basenu. I wtedy… ...Przez długi czas nie było kolejnych rekrutów. W rzeczywistości, to było chyba tylko kilka minut, ale czuła jakby to były godziny... dni.

80

Jej strach nucił dalej, ale nie mając nic czym mógłby się natychmiast nakarmić, zaczął pożerać jej racjonalną stronę, a wszystkie rodzaje szaleństwa przelatywały przez jej umysł. Co jeśli to nie był program treningowy? Co jeśli to był jakiś... eksperyment socjologiczny? Jakiś sprzedawczyk ciał na eksperymenty medyczne... lub usiłowanie... dżiz, nie wiedziała. Strzeliła przez nią fala strachu. Nie widziała nic, a ryk w jej głowie zagłuszał dźwięki w basenie, jej ciało było zbyt zmęczone, aby przetrawić drżenie, jakie ją ogarnęło. "Co dalej?" Jęknęła. "Ja-" Zanim Peyton odpowiedział, zdała sobie sprawę, że coś wokół nich się zmieniło. Wszyscy inni też to zauważyli, spokojnie unosili się, jakby starali się ocenić, jaka zmiana nastąpiła. Poziom wody spadał. Powierzchnia sięgała jej ramion - a teraz spadła poniżej, następnie sięgała jej łokci. Raz jeszcze jej serce zaczęło szybko bić, a buczący, dziwny zawrót głowy zawładnął jej głową. "Co oni nam teraz zrobią?" Jęknęła. Niżej... i jeszcze niżej... aż jej stopy uderzyły w dno tak jak wcześniej Peytona. Przebywała w kręgu jego ramienia - przynajmniej z jego wielkim ciałem za sobą, wiedziała, że jej tyły były kryte. Chcę po prostu widzieć, pomyślała w czarną pustkę. Boże... proszę, pozwól mi zobaczyć cokolwiekW rogu, pojawiło się oślepiające światło. Było tak ostre, że podniosła rękę by osłonić blask, a w jego blasku, zobaczyła, że tak, byli w basenie, takim, który był bardzo czysty i miał ładne blado niebieskie i zielone płytki. A potem był Peyton, patrzący nad nią. I inni kandydaci w wodzie. Odgarniając ociekające wodą włosy z twarzy, skrzywiła się i próbowała złapać ostrość – Co do… "-cholery to jest?" dokończył za nią Peyton.

81

Po drugiej stronie, wciąż opróżniającego się basenu, wszedł ogromny mężczyzna o czarno-blond włosach - w pierwszej chwili pomyślała, że przyniósł ze sobą światło. W rzeczywistości, jego ciało było światłem. Świecił jak gdyby był żywą, oddychającą żarówką. Ale szaloną rzeczą było to, że... nie właściwie to był największy szok. Na przystojnej twarzy miał założoną maskę do nurkowania i rurki do snoorkingu... płetwy, którymi uderzał po śliskiej podłodze, zbliżając się do krawędzi basenu... strój kąpielowy, który był wściekle różowy... i żółtoniebieskie dziecięce koło ratunkowe wokół bioder. Wszyscy obecni, mokrzy i na w pół żywi, w basenie wpatrywali się w niego, jakby był drugim wejściem Sponge Boba spotykającego Magicznego Mike’a w równoległym wszechświecie. Klapiąc płetwami wszedł na trampolinę, stanął, zadał sobie wiele trudu, aby umieścić zatyczkę na nosie i odchrząknął. Po kilku "mi-mi-mi-mi" - jakby robił rozgrzewkę przed występem wziął głęboki oddech i"Cowwww-a-bunga!" krzyknął i pobiegł do końca. Skacząc wysoko przytrzymał koło ratunkowe na miejscu, wyginając się i kręcąc, wpadł do basenu z prędkością kuli armatniej znikając pod wodą, a rozchlapana woda wzbiła się aż do sufitu. Kiedy Paradise uchyliła się, by nie oberwać w twarz tsunami, pomyślała... punkt dla Braci. Czegokolwiek mogła się spodziewać? To na pewno nie było to.

Tłumaczenie: Fiolka2708

82

DZIEWIĘĆ Adidasy Craega odnalazły dno basenu zaraz po tym jak… cóż, to był samiec, z całą pewnością… który wpadł do wody z impetem sedana. Po tym jak woda się uspokoiła, otoczenie zostało równomiernie oświetlone, światło emanowało z dużego, absurdalnie wyekwipowanego ciała wytwarzającego blask, który zmieniał olimpijskich rozmiarów wannę we własną żarówkę. Facet wyglądał jak zapaśnik ze sklepu z zabawkami. Ale Craeg nie tracił czasu na zastanawianie się co ten zestaw oznacza. Wycierając twarz, najpierw zidentyfikował możliwe drogi ucieczki – były cztery lub pięć wyjść, w tym jedno z czymś co wyglądało jak powiewający gorset, ale był skłonny założyć się, że wszystkie były zablokowane. Nic na suficie. Na ścianach. Na dnie basenu. Drugie badanie kontrolne – miało na celu sprawdzenie czy byli inni uczestnicy tej kombinacji. Yup. Na skraju, dwóch ogromnych samców ubranych w czerń z kapturami na głowach i noktowizyjnymi goglami na oczach. Byli ciężko uzbrojeni, ale ich broń była w olstrach – i pojawili się aby monitorować wszystkich w basenie, wypatrując oznak słabości albo niebezpieczeństwa. Trzecie oszacowanie miało na celu sprawdzenie kto jeszcze dotarł do tego etapu. Dziesięć – nie, dwanaście…, chwila, trzynaście osób było razem z nim w basenie, w tym samica z którą spadł z wysokiej platformy. I blond recepcjonistka, Paradise. Chociaż nie była sama. Nie, ona była z jednym z samców, jego ręka spoczywała ochronnym gestem na jej talii. Żadna niespodzianka. Kobiety jak ona nigdy nie występowały bez towarzystwa kogoś odmiennej płci. Jak ćmy do płomienia i takie tam bzdury. Craeg zmusił się aby odwrócić od nich wzrok – i to działało, mooooże przez minutę. Następną rzecz, której był świadomy to to, że dokonywał oceny bojowej gościa, biorąc pod uwagę rozmiar samca, siłę jego ramion, wielkość szczęki.

83

Tak jakby oni dwaj mieli wejść w konflikt. Co było szalone, oczywiście. Nie miał żadnego prawa do tej samicy – i więcej, aż do punktu, że jedyną rzeczą jaką musiał się przejmować to zrobienie wszystkiego co trzeba, aby dotrzeć do końca, cokolwiek czekało na niego na mecie – Konwencjonalne światła zalały salę, likwidując cienie do zera i ukazując wnęki, szczeliny, które nie ukrywały żadnych zagrożeń. Ale nie sądził, że to już koniec. On z całą pewnością by teraz nie zakończył, gdyby był Braćmi. Zbyt wiele osób wciąż stało. Drzwi w oddalonym prawym rogu zdmuchnęło jakby je ktoś wykopał. W wtedy pojawiła się kolejna fala. Jeden po drugim, wmaszerowała grupa prawie kilkunastu wojowników – Bractwo, pomyślał. To musiało być Bractwo: ich ciała były ogromne, przytłaczające nawet jego i, jak tamci dwaj strażnicy, mieli maski na twarzach i czarne skóry pokrywające ich od stóp do głów. W odróżnieniu od pozostałych, dwóch miało broń w rękach. W błysku flesza jeden z przybyłych z milutkim rekwizytem, zniknął. I wtedy pozostała woda spłynęła odpływem w najgłębszej części basenu. Wokół niego, pozostali kandydaci mielili się w mokrych ubraniach i względnym wyczerpaniu. On wciąż stał – podobnie jak Novo, co wydawało się sensowne, gdy sprawy stawały się trudniejsze. Lepiej oszczędzać energię na wypadek, gdyby mieli zmierzyć się z czymś ważnym. Te pistolety, pomyślał, to były złe wieści. Z typowo grupowym myśleniem, pozostali kandydaci zgromadzili się razem, cofający się ludzie na płytkim końcu, gdy wojownicy schodzili w dół dłuższą stroną basenu i skręcili do schodów, które były śliskie i prowadziły tylko do betonu i stojących teraz kałuż. I wtedy ci groźni samce z karabinami zaczęli schodzić do basenu, ich shitkickersy lądowały jak grzmot, poruszające się olstra wydawały skrzypiące dźwięki. Gdy się zatrzymali, nie było możliwe stwierdzić na kim skupiają wzrok, ich głowy były skierowane przodem do grupy, ale oczy mieli zakryte. Dokonując pomiarów swojej pozycji, Craeg w tym momencie zdecydował, że dobicie do grupy było najlepszym, co mógł –

84

Jeden po drugim, Bracia unieśli swoje automaty, celując prosto w praktykantów. A potem najwyższy z nich wystąpił do przodu, powolnie i leniwie kreśląc koła wylotem lufy, jakby szukał najlepszego celu. A skoro mowa o panice w stadzie. Kandydaci wkurzali się biegając tam i z powrotem, walczyli by schować się za innych, ślizgali się, upadali. Dwoje z nich padło nawet na kolana zanosząc się szlochem i błagając zanim w ogóle zostali postrzeleni. Craeg nie robił żadnej w tych rzeczy. Jeśli kandydaci mieli oberwać ołowiem, to na pewno nie będzie to śmiertelne. Było zbyt wiele zabezpieczeń na miejscu do tej pory. A on był gotowy przyjąć kulkę – jeśli to sprawiłoby, że przejdzie do następnej rundy? Mogli go uderzyć. On nie bał się bólu. Wyrównał ramiona, stanął przodem – i był świadomy, że to był prawdopodobnie kolejny powód, że się zatrzymał. Ale, tak czy siak, odmówił sobie przyznania się do tego w jakikolwiek sposób. Chodź, pomyślał. Tutaj. Tutaj… Ale nie podszedł do niego. Nie… podszedł do kogoś innego. Cholera, nie Paradise. „Hej,” zawołał. „Hej, dupku!” *** Tak szybko jak mężczyźni w czerni weszli do basenu, Paradise rozpoznała Braci. Po tym jak spędziła tyle czasu pracując wokół nich, ich zapach, ich aury były jej znane – zaczynała uważać ich za swoich opiekuńczych, zastępczych ojców. Dziś wieczorem, to nie był ten przypadek. Zwłaszcza, gdy zeszli do, suchego teraz basenu, podnieśli broń… i jeden z nich wziął ją na cel. Rankhor. To Rankhor był tym, który celował do niej w broni, a potem zaczął podchodzić. Wiedziała to, gdyż jego ciało było większe niż innych. Nie, nie, pomyślała. Nie może tego zrobić. Mój ojciec –

85

Ale on się nie wahał. Podszedł wprost do niej i Peytona, celując z broni palnej z palcem na spuście. „Hej! Dupku!” Kątem oka zobaczyła jak jeden z rekrutów wystąpił krok naprzód i zamachał rękami. To był jej samiec – samiec, którym był Craeg. „Strzel do mnie! Hej! Skurwysynu! Zamiast do niej, strzel do mnie!” I Brat tak zrobił. Bez odwracania od niej głowy, Rankhor zakołysał ramieniem w bok i pociągnął za spust, a kula wyskoczyła z wylotu lufy. Paradise krzyknęła i szarpnęła się przy trzymającym ją Peytonie, gdy zrobił się dziki chaos, wokół rozbrzmiały dzikie głosy jak przestraszony terkot tysięcy podpiekanych ptaków. „Nie! Och, mój Boże – nie!” „Zamknij się,” syknął Peyton, przytrzymując ją w miejscu. „Po prostu się zamknij.” NFW. Gdy Craeg się przewrócił, uwolniła się i rzuciła w ataku na Brata. To było jakby mucha uderzyła w przednią szybę samochodu, ale nie o to chodziło. Ona po prostu nie mogła dopuścić żeby komukolwiek stała się krzywda – zwłaszcza nie temu mężczyźnie. Biła, uderzała, zaciskając ręce na wylocie lufy i trzymała się życia, starając się kontrolować broń. Poległa. Zanim zorientowała się co się dzieje, leżała twarzą do dołu na wilgotnym betonie i była przyszpilona za kark i lędźwie. Obracając głowę, spojrzała gorączkowo w najdalszy róg basenu żeby zobaczyć czy Craeg wciąż żyje. Samiec leżał na jej poziomie, zwijając się i trzymał za coś, co wyglądało na jego udo. Tylko jedyna kobieta w grupie przykucnęła obok niego i odciągając na siłę jego ręce, obadała ranę. Następnie z szybkim szarpnięciem wyciągnęła koszulkę ze spodni i rozdzierając ją, odsłoniła muskularny tors i czarny sportowy stanik. Oderwała kawałek materiału. Zawiązała opaskę uciskową powyżej rany na udzie, tak jakby była przeszkolona. „Puść ją,” zażądał Peyton. „Pozwól jej kurwa odejść!” „Albo co,” wydobył się zniekształcony głos ze spikera nad głową – tak jakby ktoś mówił przez mikrofon z syntezatorem.

86

I wtedy Peyton stracił rozum. Zadarła głowę, obracając ją i napotkała jego niewiarygodnie pełen agresji wzrok, pięści pofrunęły w Rankhora, nogi zaczęły kopać, odsłonił kły z warknięciem, gdy starał się zdjąć z niej Brata. I wtedy nagle nie był sam – samiec, który popisywał się swoimi atletycznymi umiejętnościami na koniu z łękami, dołączył do niego. Pop! Pop! Obaj zostali sprzątnięci przez kule innego Brata. Więc byli kolejni dwaj mężczyźni, którzy chcieli się zaangażować. Tymczasem ludzie wspinali się na ściany, przy użyciu stalowej drabiny starali się opuścić basen – tylko po to, aby zostać porażonymi prądem i spaść z powrotem na dół. Drzwi się otworzyły. Głos z góry ogłosił: „Każdy kto chce odejść może to zrobić. Nie stanie się wam żadna krzywda. To może być koniec – dokładnie teraz. Wszystko, co musicie zrobić to pobiec do drzwi.” W tym momencie została uwolniona, Rankhor zeskoczył i cofnął się. Przedarła się do Peytona, ponownie odwracając go na plecy. „Jak jest źle? Gdzie?” „Moje ramię – moje pierdolone ramię.” Paradise zerwała swoją koszulę i idąc za przykładem tamtej samicy, oderwała kawałek z pomocą jednego ze swoich kłów, oddzieliła pasek i starała się zawiązać tuż powyżej krwawiącej rany na jego tricepsie. Spojrzała w górę na Braci. „Straciliście kurwa swoje pierdolone rozumy! To jest szkoła, nie wojna! Co jest kurwa!” „Możesz teraz odejść,” wycedził głos z góry. „Po prostu przejdź schodami na końcu płytkiej części basenu i uwolnij się od tego wszystkiego.” Nagła wściekłość spowodowała, że zaczęła widzieć wszystko na biało i zanim się zorientowała, wstała i stanęła przed rzędem Braci. „Zastrzel mnie! No już! Zróbcie to, bando pierdolonych tchórzy!” Nie miała pojęcia co do cholery mówiła. Co do cholery robiła. Nigdy wcześniej nie widziała tyle broni, dużo mniej rozważne było ustawienie siebie na linii strzału tej broni – ale ona pękła, odkrywając ze zdumieniem gwałtowny przypływ siły jaki przyszedł z tym uwolnieniem.

87

Nie, żeby Bracia zdawali się przejęci. Oni po prostu stali tam, nieruchomi i obojętni, jak gdyby zadowoleni czekali aż ona straci panowanie nad sobą. Tak więc odwróciła się do wychodzących stażystów. „Dokąd idziesz! Trzeba walczyć! To jest złe –„ Tak po prostu, drzwi się zamknęły i charakterystyczny dźwięk wskakujących na swoje miejsce prętów odbił się echem w przestrzeni. „Teraz musicie dokończyć Pierwszą Noc,” stwierdził głos w góry. „Ostatnia sesja zaczyna się za trzy… dwa… jeden.” I wtedy iluminacja świetlna zmieniła się z purpurowo-niebieskiej na czarną. Również wtedy Bracia otworzyli ogień do nich wszystkich.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

88

DZIESIĘĆ Gumowe kule bolą jak skurwysyn. Gdy pierwszy z niezliczonej serii nabojów trafił Craega w mięśnie klatki piersiowej, odwrócił się tyłem, oferując plecy zamiast dużo bardziej wrażliwego przodu. Poniżej pasa, rana od prawdziwej kuli bolała jakby miał pod skórą rozpalony pręt – jednak, dokładnie tak jak przewidział, strzał fachowca tylko otarł mięsień i opaska uciskowa nie była potrzebna. Nie ma czasu żeby ją zdjąć – chwycił Novo za rękę i pociągnął na brzuch na dno basenu. Trzymając nisko głowy czołgali się z daleka od gradu kul kierując się w górę ponad garbem, który ciągnął się jakieś dziesięć stóp do końca. Spoglądając za siebie, odkrył, że Bracia zablokowali schody w płytkiej części basenu i zaczęli iść naprzód jakby zaganiali bydło do rękawa w rzeźni. Kurwa jebana mać – metalowe drabiny zamontowane wysoko na ścianach basenu przy skoczni były podłączone do prądu – a ci wojownicy zdawali się mieć nieograniczone zasoby pierdolonych sztucznych kul. Nawet jeśli uderzenia nie były dla niego niczym więcej tylko przesadzonymi użądleniami pszczół przez ubrania, to były wystarczające aby jego próg bólu doprowadzić do punktu w którym go obezwładnią. Szarpiąc się wokół raz jeszcze, zmierzył jak szybko Bracia na nich idą. Na tyle szybko, że miał zaledwie sześćdziesiąt sekund aby się o tym przekonać. „Dematerializacja,” powiedział do siebie, tak jakby jeszcze ktoś mógł to usłyszeć. „Jedyna szansa.” Zamrażając swój ruch do przodu, zamknął oczy i zaczął oddychać. Pierwszą wizją jaką miał była ta szczupła blond samica atakująca niemożliwie dużego Brata z pistoletem. Żeby bronić go po tym jak został postrzelony. „Przestań,” syknął. Kontrola. Musiał mieć kontrolę nad własnym umysłem i emocjami, skupić się i zdematerializować w górę, na zewnątrz. Skupienie… skupienie….

89

Bolało go ciało: jego udo, miejsca po uderzeniach wzdłuż ramion, jego kręgosłupa, bioder. W głowie mu dudniło. Miał zaciśnięte żebra. Łokieć wciąż pulsował, odkąd przywalił nim w podłączone do prądu rusztowanie. Wszędzie wokół panikujący ludzie, płakali, przeklinali. Potykali się. Upadali. I jeszcze te uderzające w niego kule. W nich wszystkich. Im bardziej starał się ignorować ten strach i panikę, tym głośniejszy stawał się chór, który go rozpraszał. Potrzebował docelowego obrazu, na który mógł nakierować mózg. Znikąd pojawił się obraz recepcjonistki, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Siedziała za schludnym małym biurkiem w majestatycznej poczekalni. Wszystko go onieśmielało – jedwabne tapety, fantazyjny dywan, czysty zapach… jej zapach. Ale ona nie potraktowała go jak chwast, którym był. Popatrzyła na niego w górę oczami, które na zawsze zachował w swojej piersi – a następnie powiedziała jak ma na imię. Paradise. Jej głos był tak piękny, że w zasadzie nawet dobrze jej nie słuchał. A potem, kompletnie zawalił sprawę nie potrząsając dłonią, którą oferowała. Problem polegał na tym, że jego mózg zamarzł, bo ona była taka… Jego ciało zdematerializowało się bez udziału jego świadomości. W jednej chwili cierpiał uwięziony w materialnej formie… by w następnej wyfruwać z basenu. Bez żadnego celu w myślach, brnął przez powietrze jak w czasie pierwszych razów, gdy próbował tego triku po transformacji – ale potem skupił się w sobie i przewidział swoją postać w kącie, pod ścianą. Kiedy się zestalił, Novo już tam była, napięta i gotowa, ale masowała jedno ze swoich ramion tak jakby rozcierała ból albo sprawdzała czy cholerstwo nie było zwichnięte. Jeden po drugim, czterech więcej ociekających i mokrych stażystów wydostało się z basenu: Atletyczny samiec z konia z łękami. Jeden wyglądający jak morderca, który miał kolczyki i tatuaże tylko z jednej strony twarzy i szyi. Facet, który obejmował Paradise. Inny samiec, który był wysoki i silny. Nie miał pojęcia co się stało –

90

Recepcjonistka uformowała się jako ostatnia, a Craeg odwrócił się żeby nie okazać nieakceptowalnych emocji. Odrywając się, próbował zobaczyć, co działo się w basenie z piątką, która została za nimi – Tuż obok nich otworzyły się drzwi, zamarł, a gdy owiała ich zimna bryza, zaczął węszyć na zewnątrz. Cokolwiek było po drugiej stronie, było ciemno. „Kto idzie pierwszy,” zapytała Paradise. „Ja,” odpowiedział wykolczykowany, wyglądający na Gotha, samiec. „Nic do stracenia.” Craeg zmarszczył brwi w nagłej ciszy jaka wokół nich powstała niczym zły omen: Strzelanina ustała. Co mogło oznaczać, że ta część testu dobiegła końca… albo, że Bracia ponownie biorą ich na cel. Nie, odeszli – wszystko co zostało w basenie to kilku zgiętych w pół, przemoczonych praktykantów, szlochające postacie siedzące na wilgotnym betonie z rękami na głowach albo leżące w postaci embrionalnej. Cholera. Gdzie byli teraz Bracia? „Idę z tobą,” powiedział do Gotha. Ich para była największa ze wszystkich, czubki włóczni, że tak powiem – i chociaż wszedł w to z myślą o solowym przetrwaniu, zaczynał zastanawiać się nad tą wojowniczą postawą. Przynajmniej w najbliższej przyszłości. Jeśli zostaną zaatakowani, dwóch będzie lepszych niż jeden. Novo przemówiła. „Będę osłaniać tyły.” Atleta stanął obok niej. „Mogę pomóc.” „Wasza trójka,” Craeg zwrócił się do blond samicy i jej… partnera? BF (boy friend)? I do dobrze wyglądającego, w stylu grzecznego chłopca, gościa. „W środku.” W ten sposób, nie będzie musiał się przynajmniej o nią martwić. Nie, żeby to robił. „Ruszamy,” powiedział Craeg. On i hardkorowy samiec przeszli razem przez drzwi, ich połączone ramiona prawie wypełniły coś, co okazało się być tunelem – a gdy tylko się tam znaleźli, odległe migotliwe światło stało się przewodnikiem za którym posuwali się powoli naprzód. „Jak się nazywasz?” Szepnął Goth.

91

„Craeg.” „Jestem Axe. Miło cię, kurwa, poznać.” *** Kiedy tak, jako grupa, pokonywali drogę przez tunel, Paradise oczekiwała, że może zdarzyć się wszystko. Mocno ściśnięci, zdenerwowani, wolno poruszający się i wyczerpani, i czekała aż wydarzy się coś złego, coś na nich skoczy, spadnie, przewróci ich. Gdy tak po prostu wynurzyli się przy ognisku, jej zszargane nerwy nie wiedziały jak poradzić sobie z brakiem ataku. A potem jej mózg naprawdę nie mógł sobie poradzić z faktem, że stał tam stół z butelkami wody, batonikami energetycznymi i kawałkami owoców. Czy to koniec? pomyślała, gdy spojrzała wokół na sosnowy las, zarośla, gwiazdy powyżej. „Chce mi się pić jak diabli,” powiedział Peyton, uderzając najkrótszą drogą po wodę Polska Wiosna. Samiec, którego nie mogła przestać obserwować, zatrzymał go. „To może być pułapka,” powiedział Craeg, podchodząc. „Jesteś paranoikiem.” „Spróbowałeś jedzenia przed? To ty tak wymiotowałeś?” Peyton otworzył usta. Zamknął je. Przeklął. Craeg ocenił ustawienie. Stuknął w ziemię palcami swojego mokrego buta. Przesunął się do przodu w pozycji kucającej. Kiedy był blisko, schylił się i zrównał wzrok na poziomie uporządkowanego wachlarza butelek. Uniósł obrus na stole i zajrzał pod spód. Następne wziął jedną butelkę Polskiej Wiosny. Serce Paradise zagalopowało. Była odwodniona, tak – nawet jeśli czuła, że pochłonęła połowę basenu. Ale bała się zostać otruta. Boże, nigdy wcześniej nie była w takiej sytuacji – trawiona przez pragnienie, stojąc przed butelkami z wodą i powstrzymująca się przed wzięciem tego, czego chciała. „To nie jest zapieczętowane,” ogłosił Craeg.

92

Wziął następną. I jeszcze jedną. Przy trzeciej rozległ się trzask, gdy otworzył zakrętkę. Pociągnął nosem nad otwartą szyjką, wziął łyk. „Ta jest dobra.” Podał dalej, nie patrząc – i tak szybko jak Peyton chwycił rzecz, Craeg kontynuował, sprawdzając więcej nakrętek, odstawiając niezapieczętowane. Peyton był tym, który rozdawał je w grupie dotąd aż wszyscy mieli wodę. Craeg zatrzymał butelkę dla siebie, ale nie wypił dużo, chowając ją za pasem. Potem, bez żadnego komentarza, ruszył do batoników energetycznych, odrzucając te, których opakowania były naderwane, dzieląc się tymi, które były w porządku. Paradise zjadła nawet jeśli nie była głodna, ponieważ nie wiedziała kiedy znowu się zatrzymają i jak dużo wysiłku będzie kosztował następny etap – i mowa tu o jedzeniu jako o paliwie. Baton energetyczny był paskudną tekturową mieszanką, sztucznie słodki i brejowaty, ale nie dbała o to. Potrzebowała kalorii. Żeby tylko zatrzymać ciepło, pomyślała, gdy przeszedł ją dreszcz. Listopadowa noc i mokre ubrania. Nie było to dobre dla temperatury ciała, jeśli stałeś na zewnątrz. Albo utknęło się w takiej konfiguracji na bardzo długo. „Co teraz zrobimy?” Zapytała wszystkich i nikogo w tym samym czasie. Za nimi, drzwi do obiektu zatrzasnęły się i zablokowały. Facet, seryjny morderca, Axe, wycedził, „Tak jest dobrze. Tak czy inaczej nie miałem ochoty na powtórkę z rozrywki.” „Tam jest ogrodzenie,” powiedziała druga samica, wskazując na lewo. „I tam,” zawtórował atleta. „Zakład, że jest pod napięciem,” mruknął Peyton. „Wszystko co jest metalowe musi być.” Kwestia została wyjaśniona, gdy ktoś podniósł patyk i rzucił na ogniwa siatki – patyk upiekł się w powodzi iskier. W trakcie dalszych poszukiwań, odkryli, że byli w swego rodzaju rynnie z jednym tylko ujściem, na wprost nich, w ciemnym lesie. „Idziemy razem,” powiedziała, spoglądając do tyłu na migotliwy pomarańczowy blask ogniska. „Znowu.” „Nienawidzę pracy zespołowej,” mruknął Axe.

93

„I ja jestem podekscytowany, aby to z tobą zrobić,” wycedził w odpowiedzi Peyton. Nie mówiąc o tym, grupa idąca gęsiego wypadła z tunelu. A potem, już pojedynczo, poruszali się do przodu, uważając aby nie dostać się zbyt blisko linii ogrodzenia ograniczającego wąwóz po obu stronach. Gałązki pękały pod ich mokrymi adidasami. Ktoś kichnął. Wiatr wiejący z jednej strony zamieniał ramię Paradise w lód. Ale wszystko to ledwo rejestrowała. Gdy szła, jej ciało tętniło życiem, energia płynęła żyłami, jej instynkty pulsowały, gotowe na bodźce skądkolwiek: była ostra jak brzytwa na wszystko co było nie tak, na zbyt głośne trzaski na ziemi, niezgrabne zmiany ciała Peytona obok niej, skrzypnięcie gałęzi drzewa nad nią po lewej… ale nie było to coś, co mogła natychmiast ocenić w kategoriach zagrożenia, które spinało jej mięśnie czy powodowało, że jej poobijany mózg zamierał i oceniał. Albo kazało zrywać się do ucieczki. I szli. Szli. I… szli. Czas mijał, myślała, spoglądając w górę na pozycje gwiazd. A mimo to, kontynuowali, ich rozwydrzona grupa wlokła się, powłócząc nogami po ziemi, kulejąc, chwiejąc się, każdy ranny na swój sposób, ale wciąż pozostający na nogach. Kilka mil później – a może to było więcej niż sto? – nic ich nie zaatakowało. Ale nie dała się nabrać. Bracia wrócą. Wszystko mieli zaplanowane. Musi pozostać skupiona, zostać z grupą, i – Z przodu, Craeg i Axe zatrzymali się. „Co to jest?” Zapytała, łapiąc Peytona za rękę. Czy czuła… ogień? „Jesteśmy w tym samym miejscu z którego wyruszyliśmy,” powiedział Craeg cicho. „Tu gdzie zaczęliśmy.” Kiedy wskazał na ziemię, zobaczyła ślady, ich ślady w luźnej ziemi. Z wyjątkiem, że stół z wodą i jedzeniem zniknął… a ognisko było zgaszone – co wyjaśniało ten zapach… i ogrodzenie zostało przeniesione w inne miejsce. Zostało zamknięte tworząc pętlę lub tor.

94

„Mają nas w okręgu?” Zażądał Peyton. „Co jest, kurwa?” „Dlaczego?” Zapytała Paradise, patrząc na Craega jak na, de facto, przywódcę. „Dlaczego mieliby to zrobić?” Dzięki temu, że jej wzrok przystosował się do ciemności, mogła dostrzec jego mocne rysy, gdy zmarszczył brwi i rozejrzał się wokół. Gdy pokręcił głową, jej żołądek się zacisnął. „Co?” Zapytała. Tylko druga samica przemówiła. „Zamierzają nas wycieńczyć. Dlatego-” Odgłosy strzelaniny przebiły się z lewej strony, pojawiła się kolejna runda chaosu świateł z migającymi wylotami luf, gdy grupa wpadła na siebie, kolidujące ciała wywołały szpikulce bólu w ramieniu i w podudziu Paradise. „Chodzić!” Krzyknął Craeg. „Po prostu chodźmy i wtedy to ustanie!” I miał rację. Natychmiast, gdy zaczęli zmierzać w kierunku w którym podążali, wszystko znieruchomiało i nastała cisza. Nie trzeba było geniusza, aby zrozumieć że jeśli się zatrzymają dostaną więcej takich gumowych kulek. Paradise uwolniła wstrzymywany oddech. Nie było tak źle, powiedziała do siebie. Mimo, że lubiła spacerować, ich tempo było powolne. Z pewnością było to lepsze niż być ostrzelanym. Na pewno wszystko będzie dobrze. Lepiej niż w basenie. Lepiej niż być ciągniętą po podłodze, związaną i z workiem na głowie. Lepiej niż podczas eksplozji w sali gimnastycznej. Wszystko, co musiała robić to stawiać jedną stopę przed drugą. Dla zabicia czasu, skupiła się na tym co mogła zobaczyć z przodu u Craega, śledziła ruchy jego wielkiego ciała, od szerokich ramion do sposobu w jaki przesuwały się jego biodra z każdym krokiem. Kiedy wiatr, od czasu do czasu, zmieniał kierunek, łapała jego zapach i myślała, że był lepszy niż jakakolwiek woda kolońska, którą kiedykolwiek wąchała. Kim byli ludzie z jego rodziny? zastanawiała się. Skąd pochodził? Czy miał partnerkę? Zabawne, jak to ostatnie powodowało ucisk serca w jej piersi. Ale znowu, po wszystkim co przeszła dziś wieczorem, nic dziwnego, że jej umysł i emocje były w rozsypce…

95

Chodzili w kółko, dopóki nie zaczęła wyłapywać znajomych drzew i nietypowych gałęzi, aż jej kroki wyrzeźbiły ślady w ziemi, aż tępa monotonia zaczęła do niej docierać: nikt na nich nie napadł, nie strzelał w nich, nie przeskoczył przez ogrodzenie aby ich terroryzować. To nie znaczy, iż to nie mogło się zdarzyć… ale im dłużej tak było, jej mózg bardziej zjadał sam siebie, rzucając się od przypadkowych myśli o Craegu do bezpodstawnej paniki, od obrazów jej ojca do… martwienia się o to, co będzie następne. Spoglądając w niebo, chciała wiedzieć, co oznaczają pozycje gwiazd. Nie miała pojęcia jak dużo czasu upłynęło odkąd przybyli na salę gimnastyczną, a nawet od przyjścia tutaj. Czuła jakby minęło całe życie odkąd się zarejestrowała i dała swoje zdjęcie. Nawet dłużej, od czasu gdy ona i Peyton pokłócili się w autobusie. Ale to z pewnością nie była prawda. Trzy godziny? Nie, zbyt mało. Pięć lub sześć, oceniła. Dobrą wiadomością było to, że wszystko skończy się przed świtem. Słońce było niepokonane, nawet dla Braci – i oczywiście nikt nie miał zostać zabity. Tak, całe to uzbrojenie było przerażające, ale ludzie którzy zostali postrzeleni prawdziwymi kulami, najwyraźniej mieli powierzchowne rany – i tak samo było z każdym, kto zjadł lub wypił coś przy czym majstrowano. Tak wielu odpadło. Zaczęli w sześćdziesięcioro. Dotrwało siedmioro. I była zdumiona, że jest wśród ocalałych. Faktycznie, gdyby wiedziała, że przechadzka po lesie zakończy to wszystko? Wszystko byłoby o wiele łatwiejsze. Zważywszy, jak bardzo mogło być źle, to była bułka z masłem.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

96

JEDENAŚCIE Jeden po drugim, wszyscy udali się w dół. Pierwszy był mężczyzna, którego znała z festiwali glymerii, jej bardzo odległy kuzyn Anslam: Po chwili zaczął zwalniać, a jego kroki stały się wolniejsze, zaczął wyraźnie utykać, co stopniowo rosło tak wyraźnie, że dotyczyło całego jego ciała. A potem po prostu się zatrzymał. Było trochę zachęty ze strony grupy, ale on tylko pokręcił głową, usiadł i poluzował sznurówki na lewym Nike. "Mam dość. Pozwólcie im mnie zastrzelić. Jestem kurwa wykończony." Nawet w ciemności, widziała krew na jego białej skarpetce. "Chodź, Paradise," powiedział Peyton, trącając ją. "Musimy iść dalej." Rozglądając się po gęstym lesie, zastanawiała się, gdzie byli Bracia. Co się z nim stanie. Gdy grupa ponownie ruszyła, poszła, bo nie chciała odpaść, a także dlatego - choć wstydziła się do tego przyznać - nigdy nie bardzo podobał jej się ten facet. Miał złą reputację wśród samic. Nie potrwało zbyt długo, nim następny odszedł na bok. I kolejny, jeden po drugim, wszyscy byli załamani. Problemem były stopy. Albo uda. Lub ramię. Jeden po drugim... wszyscy przypadli do ziemi, do brudnej ścieżki oznaczonej ich nielicznymi śladami. Paradise miała ochotę pomóc wszystkim, zwłaszcza gdy Peyton zaczął kołysać się obok niej... a potem zataczał się tak, jakby nie był pewien już, co było przed nim. Dla niego, to właśnie były następstwa wymiotów. Woda, którą wypił odmówiła pozostania na miejscu, a odwodnienie powodowało delirium. Nie, nie mogła nie spróbować mu pomóc, pociągnęła go za ramię, próbując podnieść go z kolan, kiedy w końcu upadł. "...do domu", bełkotał. "Mam zamiar iść do domu. Łóżko, muszę... coś zjeść... Jestem tuż przy moim domu." To było przerażające patrzeć, jak wskazywał dalej w las, a jego wzrok był skupiony, jakby w rzeczywistości widział rezydencję w której mieszkał. I wtedy stwierdziła, że nie należy go cisnąć.

97

"Chodź," powiedziała do niej druga samica. "Jeśli nadal jesteś na nogach, musisz iść dalej." Paradise spojrzała w turkusowo-niebieskie oczy. "Nienawidzę tego." "Nic się z nim nie stanie. Żadnych strzałów, pamiętaj, dla nikogo, kto się poddał." "Idź," powiedział Peyton z nagłym naciskiem. "Dam sobie radę." W końcu, nie mogła naprawdę powiedzieć, dlaczego ponownie uniosła stopę przed siebie. Może brak introspekcji był objawem własnego wyczerpania. Może majaczyła na swój sposób, a szła, za tymi którzy zostali z grupy, ponieważ jej mózg potraktował ich jako rodzaj ‘domu’. Może jej ciało było po prostu na autopilocie. A potem byli dwaj kolejni. Ta druga kobieta, z jasno niebieskimi oczami, którą wkrótce potem, Paradise uznała za wzorzec. Najpierw zwolniła i potknęła się; potem wręcz zatrzymała. Kiedy nie usiadła na ziemi, Paradise zawróciła, myśląc, że była jeszcze szansa. "Nie," powiedziała kobieta, ucinając rozmowę. "Ja tu zostaję. Nie poddawaj się." Paradise spojrzała na jedynego samca który wciąż brnął do przodu: Craeg wciąż był na przedzie. Był przez cały czas. Nie zatrzymał się dla nikogo. Nie zaproponował żadnej zachęty. Po prostu trzymał tempo bez żadnych zawirowań lub rozproszenia. "Nie trać czasu i energii na mnie," powiedziała kobieta. "Podjęłam decyzję. Nie czuję nóg, i myślę, że moje ramię jest złamane. Jeśli możesz się poruszać, to rób to. Jesteś zbyt zmęczona, żeby mnie nieść, ale nawet gdybyś mogła, nie będę nikogo obciążała." Oczy Paradise zaszły łzami. "Cóż... gówno." Samica uśmiechnęła się lekko. "Masz szansę to wygrać." "Co?" "Po prostu idź. Masz to, dziewczyno." Okaaaaaay, i ktoś jeszcze wyraźnie majaczył. Samica pchnęła ją i skinęła głową. "Udowodnij chłopcom, że nie jesteśmy im tylko równe, że jesteśmy lepsze niż oni. Nie zawiedź mnie."

98

Paradise pokręciła głową. Jeśli ktoś miał wygrać wojnę płci, bardziej nadawała się do tego kobieta stojąca przed nią. "Idź. Możesz to zrobić." Paradise zaklęła pod nosem, gdy odwróciła się i podjęła wędrówkę. Szaleństwo. Po prostu szaleństwo. Gdy jej stopy musnęły brud, ponownie sprawdziła niebo. Gwiazdy świeciły tak jasno jak zawsze, co jej powiedziało, że do świtu jeszcze daleko. Jak długo oni szli? zastanawiała się. I jak długo jeszcze...? Do tej pory, Craeg był dobrze na przedzie. Od czasu do czasu, łapała jego zapach na wietrze, ale to była po prostu słaba wskazówka. Gadając o zwycięzcach? On był tym, który jechał na ‘pierwsze miejsce’: był silniejszy i twardszy – i musiała w to uwierzyć, nawet jeśli było to sprzeczne z jej zasadami, że jego determinacja, niezachwiane zaangażowanie, powodowało, że ukazywało go to w lepszym świetle, niż jej współczucie i zainteresowanie dla innych. Obciążenie, czy to fizycznie, psychicznie czy emocjonalne, ciągnęło cię w dół. Kiedy parła przez zimny wiatr, którego już nie rejestrowała, poczuła stratę każdego członka ich małej grupy i wszystkich innych, którzy cierpieli wcześniej, na siłowni i basenie… Nie, ten mężczyzna przed nią miał być ostatnim kandydatem, który stoi o własnych siłach. Kiedy mijała zakręt na drodze, zarejestrowała przed sobą przeszkodę. Było to spory kawałek dalej, ale to była zdecydowanie przeszkoda na ziemi po środku szlaku. Nie tylko przeszkoda. To był... Craeg. Jej mózg przerzucił się do szybkiego biegu, nakazując jej biec do niego ciało, jednak nie mogło odpowiedzieć na przypływ adrenaliny. Nawet gdy jej mózg uderzył we wszystkie przyciski alarmowe, jej tempo się nie zmieniło, to szuranie nóg i poruszanie się chwiejnym krokiem nie zostało zmienione przez panikę. Zbliżając się do niego, odkryła, że zwalił się twarzą na ścieżkę, a jego ręce leżały po bokach, jakby brakowało mu siły i świadomości, by

99

przygotować się na uderzenie. Nogi były luźne, jego Nike zwróciły się do wewnątrz. "Craeg?" Kiedy podeszła, by przy nim przykucnąć, sama upadła, bo jej kolana odmówiły zginania - a potem próbowała przewrócić go na plecy ale jej ręce ślizgały się nie mogąc chwycić jego ubrania i jego ramienia. Chociaż może to dlatego, że ważył dwa razy tyle co Peyton. Mogła go odwrócić tylko w połowie i Boże był tak blady, że jego twarz jaśniała jak duch. Przynajmniej oddychał i po chwili otworzył oczy w serii mrugnięć. To było dziwne, ale jej pierwszą myślą było to, aby zaoferować mu swoją żyłę - co było czymś, co nie przyszło jej do tej pory do głowy, nawet wtedy gdy upadł Peyton. Impuls był tak silny, że przystawiła swój nadgarstek do jego ust – Zatrzymał ją, uderzając jej rękę w dół. "Nie..." wychrypiał. "Krwawisz." Skinęła głową w dół na wielką czerwoną plamę na jego dżinsach. "Potrzebujesz sił." Gdy jego oczy się na niej zatrzymały, dziwny rodzaj wizji zmniejszył cały świat do tylko ich dwojga: las wokół nich, idea według której działali, trud który znosili... to wszystko zniknęło wraz z bólem w ciele i głowie. Jego spojrzenie wytarło to do czysta. Odświeżyło ją. Dodało jej energii. "Zostaw mnie tutaj", mruknął, potrząsając głową tam i z powrotem. "Śmiało. Jesteś ostatnia…" "Możesz wstać. Możesz iść-" "Przestań marnować czas. Idź…" "Musisz wstać." Zamknął oczy i odwrócił od niej głowę, jakby skończył rozmowę. Ale potem powiedział: "Tu chodzi o przetrwanie. Survival oznacza, że wszystko kontynuujesz bez względu na koszty, bez względu na poświęcenie. Więc przestać tracić oddech, stań na nogi i idź." "Nie chcę, cię zostawiać tutaj." Nie chciała zbyt dokładnie przyglądać się, dlaczego zostawiła Peytona, ale nie wydawało się by mogła ścierpieć pozostawienie tego zupełnie obcego za sobą. "Nie zamierzam cię zostawiać."

100

Jego wkurzone oczy krążyły wokół. "Co powiesz na to. Nie chcę pomocy od kogoś takiego jak ty - nie chcę być uratowany przez jakąś głupią kobietę... jakąś głupią, słabą, nieudolną kobietę, która po pierwsze nigdy nie powinna być dopuszczona do tego programu." Paradise z powrotem usiadła na leśnej ścieżce, płonący ból rozrywał jej piersi. Ale potem pokręciła głową. "To nie jest to, w co naprawdę wierzysz. To nie jest to, co mi powiedziałeś pierwszej nocy, kiedy się spotkaliśmy. Powiedziałeś mi, żebym się zapisała, nawet gdy mój ojciec tego nie zrobił." "Kłamałem." "Kłamiesz teraz." Zamknął oczy. "Nie znasz mnie". Kiedy milczał, poczuła jak uderza w nią fala wyczerpania. "Nie, nie znam." Patrząc obok niego na szlak przed sobą, próbowała wyobrazić sobie jak wstaje i znowu idzie... i nie mogła się tam dostać. Gdzieś pomiędzy tym kiedy ostatnio była w pionie i tym kiedy jej tyłek dotknął ziemi, zyskała siedem tysięcy funtów wagi - i to nie było wszystko. Ktoś obił jej obie nogi młotami. Również jej głowę. I jedno z jej ramion. Paradise spojrzała w tył, na miejsce skąd przyszli. Czyżby naprawdę pomyślała, że mały spacer nie był taki zły? "Nie pasujesz tutaj", usłyszała, jak powiedział. Paradise przewróciła oczami. "Jestem znudzona takim rozumowaniem. Jeśli naprawdę byś w to wierzył, to nie dałbyś mi tej rady na początku dzisiejszej nocy." "Żal mi ciebie. Żal mi was." "Więc masz serce." "Nie." "To jak możesz odczuwać współczucie dla mnie lub kogokolwiek innego?" Kiedy tylko odchrząknął, była bardzo świadoma, że byli tylko dwoma osobami, pchniętymi do ekstremum, które nie przejawiały większego sensu. "Świetnie, wyklucz mnie z tego. Nie masz serca, dlatego siliłeś się sprawdzaniem wody butelkowanej dla każdego. Batonami energetycznymi. To nie było tylko dla mnie." "Tak, właśnie, że było."

101

Paradise znieruchomiała. Jego głowa była odwrócona od niej, ale miała dziwne poczucie, że mówił prawdę. "A jednak jestem dla ciebie tylko obcą osobą," powiedziała. "Mówiłem ci. Żal. Inni mogli o siebie zadbać i w grupie jest bezpieczniej". "Więc czekaj, kim jesteś - wrogiem kobiet z sumieniem czy kolegąnawet-jeśli-jestem-dziewczyną? Kręcisz jak polityk." Jęknął i uniósł rękę. "Możesz zabrać mojego funta." "Myślę, że to jest test wytrzymałości. Nie ja." "Możesz po prostu mnie zostawić? Znacznie bardziej od tej rozmowy, zamierzam się rozchorować, jak twój chłopak." "Mój chło- Peyton? Mówisz o Peytonie?" Dobra, oni naprawdę siedzą tu i gadają jakby nic się nie działo? Cóż ... kłócą się, jakby nic się nie działo? "Zrób mi przysługę," powiedział mężczyzna. "Widzisz ten kamień tam?" Spojrzała w lewo. "Ten? Ten wielkości chłodnicy?" "Tak. Czy możesz go podnieść i upuścić na moją głowę? Byłoby świetnie. Dzięki." Paradise przetarła oczy, a następnie opuściła je w dół, gdy trzymanie ich w górze stało się zbyt ciężką pracą. "Jakie jest twoje pełne imię? Jeśli mam cię zabić, na twoje własne życzenie, muszę wiedzieć, co mam wpisać na grobie". Te oczy spojrzały na nią. Błękit. Były szokująco jasno niebieskie. "Proponuję kompromis", mruknął. "Po prostu zostaw mnie tutaj, a sam umrę, a potem nie będziesz musiała się martwić o krew na butach - lub, jak się nazywam." Paradise odwróciła wzrok. "Trzy razy to nie urok." "Co?" Czekała, aż powie jej swoje pełne imię i nazwisko. Gdy tego nie zrobił, położyła to na karb wyczerpania... i jego pochodzenie z gminu. "Czy mogłabyś już iść?" Wyszeptał. "Tak bardzo jak ‘ucieszył’ mnie ten mały wykład, jestem nieprzytomny - po prostu się szybko za to zabiorę. Potrzebuję snu."

102

"Możesz to zrobić - możesz iść dalej." Nie wypowiedział żadnego komentarza lub potwierdzenia - i czuła się tak głupio, jakby odrzucał dar, który próbowała mu dać. Jak aroganckie to było? "Więc to jest to, huh" powiedziała, głównie do siebie. Znowu nic nie powiedział, ale nie sądziła, że rzeczywiście zemdlał. A potem, tak jak wcześniej, zaczął mówić, kiedy się nie spodziewała. "Nadszedł czas, aby zdecydować, kim jesteś. Dzieje się to w takich chwilach. Czy jesteś kimś, kto rezygnuje – czy kimś, kto idzie dalej?" Ale ja zawsze zatrzymywałam się, by pomóc, pomyślała. A pomaganie innej osobie nie jest rezygnacją. "Nie chcesz dowiedzieć się, kim jeszcze jesteś – poza recepcjonistką?" Zmarszczyła brwi. "Żadna praca nie hańbi." "A może czeka na ciebie wielkość, jeśli tylko staniesz z powrotem na nogi i pójdziesz." Boże, ona nie wiedziała... prawie niczego w tym momencie. Z gasnącym żarem swego gniewu, czuła zmęczenie, które groziło jej załamaniem. Kim jestem, zastanawiała się. Dobre pytanie. I nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Kim była? Paradise, córka krwi Abalonea, Pierwszego Doradcy Ghroma, ślepego Króla, nie była osobą, która będzie siedzieć obok pewnego nieznajomego, który nie chciał jej przy sobie i nie będzie prosić o ratunek, gdy była możliwość, że mogła przejść jeszcze jeden krok, jeden metr, jedną milę w tym wyzwaniu. Spojrzała na Craega. Podobnie jak jej i jego ubrania były poplamione przez krew, pot i brud, jego sztywne włosy wysuszone bez szczotkowania, jego ciało bezwładne jak szmata. "Trzymaj się" powiedziała, wstając z trudem. Nie odpowiedział. Może w końcu stracił przytomność? Albo może po prostu poczuł ulgę, że już szła. Tak czy inaczej... nie jej sprawa. Kiedy postanowiła ruszyć prawą nogą do przodu, poczuła wszystko w swoim ciele - od szyi do kręgosłupa, łydek - wszystkie stawy były jednym

103

gorącym bałaganem bólu. Ale postawiła nogę przed siebie. I zrobiła to ponownie. I jeszcze raz. I… Nie miała pojęcia, jak się nie poddawać. Nie dbała o wygraną. Nie robiła tego, żeby udowodnić, kto jest gorszy, albo że kobiety są lepsze. Nie była nawet świadoma posiadania jakiejkolwiek świadomej myśli. Paradise po prostu szła dalej... bo to było to, co robiła. *** Palenie. Jakiś czas później, poczuła, że płonie: jej nogi i stopy... jelita i płuca... gardło - Boże, jej gardło paliło... w głowie też... i na twarzy. Ogień był wokół niej, w niej, tak jakby w jej żyłach płynęła benzyna, a jej mięśnie zostały zwęglone od wewnątrz. Jaskrawe światło raziło jej oczy. Światło tak jasne. Za jasne. Z wyjątkiem tego, że to nie był świt. Niebo było jeszcze ciemne - a przynajmniej... myślała, że jest... Jakaś niejasna myśl wyrosła w całej tej agonii. Czy to Pustka? zastanawiała się. To światło, ten ból? Ciepło? Czy jakoś umarła? Nie przypominała sobie umierania – czy nie powinna tego wiedzieć? Ale co innego mogło wyjaśnić tę agonię? Szła... ona wciąż szła. A może świat poruszał się pod jej stopami, a ona stała nieruchomo? Trudno było powiedzieć. Widziała podwójnie, drzewa zagęszczające się po obu stronach przy zelektryfikowanych ogrodzeniach, szlak za jakiś czas się rozwidlał, a ona ciągle miała uczucie jakby musiała wybierać w lewo czy w prawo, z wyjątkiem tego że, gdy spojrzała w dół była tylko jedna ścieżka. Ogień... Pustka. Nie! pomyślała gramoląc się. Boże, jej ojciec! Och, to było straszne Abalone, będzie teraz sam, z nikim więcej w tej ogromnej rezydencji Tudorów, obie jego kobiety odeszły...

104

Paradise się zatrzymała. Droga w przyszłość nie była już taka jasna. Kiedy skoncentrowała się na wysokiej, solidnej barierze przed sobą, jej podwójne widzenie zniknęło, co odwzorowało bardziej precyzyjnie rzeczywistość... i zobaczyła, że byli to mężczyźni ustawieni w linii. Było ich... kilkunastu, może więcej. Wszyscy ubrani na czarno, z kapturami nad ich twarzami i karabinami zawieszonymi na ich ciałach. Bractwo witała ją w Pustce? To nie ma sensu. Kiedy chwiała się na nogach, zdała sobie sprawę, że idą do niej, w ciasnej grupie, nieprawdopodobnie wielkie ciała. Biegnij! Nakazał jej wewnętrzny głos. Biegnij! To kolejny test! Chyba nie miała energii, aby to zrobić. Nie miała energii nawet do podtrzymania paniki dłużej, niż na jeden wybuch zorientowanej na działanie myśli. Lawirowanie w powietrzu, pożar wewnątrz i na zewnątrz, pomyślała, pieprzyć to. Przekroczyła limit czasu, oblała moduł, padnięcie w którejkolwiek części szkolenia było – grą skończoną dla niej. Nie było restartu, braku motywacji, wewnętrznej czy zewnętrznej. Jeśli ją zastrzelą, posiekają ją na kawałki wielkości kęsa, pchną ją w dół, by tam zmiażdżyć? Nie miała żadnej woli walki, aby im ją zaoferować. Więc to był jej koniec, tak. Człowieku, jej ojciec będzie tak wkurzony, kiedy ją zabiją. Jak na rozkaz zatrzymali się, jakby byli jednym mózgiem, Bractwo zatrzymało się przed z nią i wszyscy podnieśli ręce. Skupiając się na czymś innym, niż bólZaczęli klaskać. Jeden po drugim, unieśli swoje szerokie dłonie, klaszcząc podczas gdy patrzyli na nią. Kiedy kontynuowali brawa, zdjęli swoje maski, ukazując swe twarze. "Co?" Wymamrotała. "Nie rozumiem." Albo raczej, to było to co chciała powiedzieć. Nie mogła wydobyć głosu, nic co niosłoby słowa, które jej umysł chciał wypowiedzieć.

105

Butch, ten z bostońskim akcentem, podszedł. "Gratulacje," powiedział groźnie. "Jesteś Prymusem". Paradise nie miała pojęcia, co to znaczy. I nie było szans, aby poprosić go o powtórzenie. Jakby ktoś odłączył komputer... wszystko jej pociemniało między jednym mgnieniem oka, a następnym.

Tłumaczenie: Fiolka2708

106

DWANAŚCIE Gdy Butch czekał na zewnątrz sali badań dr Jane, oparł tyłek o betonowy mur centrum szkoleniowego i pozwolił swojej głowie opaść na klatkę. Od czasu do czasu, tarł oczy. Nie pomogło. Tak naprawdę nie pomogło w ogóle: Z każdym mrugnięciem powiek, widział Paradise lawirującą na środku tego toru, który przygotowali w lesie dla stażystów, patrzył na nią, a ona wyglądała jak gdyby przeszła przez wojnę, włosy zmierzwione, brudna twarz, ubrania w nieładzie, krew na rękach. A kiedy w końcu skupiła się na Braciach, jej spojrzenie było puste, tak jak i głowa, jej ciało sflaczałe, luźne kończyny, jej duch złamany. Cholera, nie mógł pomóc jej, by wyobraziła sobie to poprzedniej nocy, kiedy kończyła pracę w domu audiencyjnym Ghroma. Schludna i zadbana. Zbudziła się, czujna, szczęśliwa, chociaż nerwowa że jej aplikacja mogła być odwołana przez jej ojca, Bractwo, Króla. Ja pierdolę, może powinni byli ją zablokować. Ale to nie byłoby sprawiedliwe. Dobrą wiadomością, jak przypuszczał, było to, że program, który on i Vhredny wymyślili, działał. Ich celem było zmniejszyć klasę z sześćdziesięciu wnioskodawców do dziesięciu uczniów. Mieli siedmioro, z którymi będą pracować. Każdy, kto pojawił się na tym torze przechodził. Nie mógł powiedzieć, że czuł się z tym dobrze. Może jeśli ostatnią osobą na nogach byłby jeden z tych mężczyzn. Jak na przykład ten dzieciak Craeg, który był urodzonym przywódcą, który był facetem z rodzaju doskonałego żołnierza, gdyby on przetrwał to wszystko, Butch był pewien, że nie miałby teraz tego ataku na sumieniu. To nie było tak, że nie wierzył, że kobiety sobie nie poradzą. On tylkoDrzwi do kliniki się otworzyły i pojawił się w nich V. Gdy Brat natychmiast zapalił ręcznie zwijanego papierosa, Butch zastanawiał się, czy

107

również zmagał się z tym, co zrobili. Nie, żeby twardo-dupy się kiedykolwiek do tego przyznał. "Cóż, to było zabawne," ponuro powiedział Brat. "Możemy jutro to powtórzyć?" "Czy z nią wszystko w porządku?" "Tak, dobrze." V wypuścił dym, gdy wyjął papierosa z ust. "Odwodniona. Stopy ma zdarte. Gdzieniegdzie odparzone. Jest teraz przewożona na łóżko przez Ehlenę." "Wciąż jest wyziębiona?" Kurwa, to było złe. To było bardzo złe. "Tak jak i na zewnątrz. Nie chcemy sytuacji, typu śpiączka, prawda?" "Tak." Zapadła cisza. "Co z tobą jest nie tak? Słuchaj, powiedziałem ci, że z nią będzie wszystko w porządku." Butch tylko pokręcił głową. Bez wątpienia, zważywszy na lubowanie się V w sado-maso, był przyzwyczajony do powykręcanych kobiet i mężczyzn, a jednak odejście od seshes było dobre. Jako były detektyw z wydziału zabójstw Butch widział rzeczy w innym świetle: Widział ofiary. Ponownie przeżywał sceny zbrodni, gdzie ciała samic zostały zniekształcone jak samochody, które były rozbite – i nie, nie odchodziły i nie były ‘w porządku’. Do cholery, przypomniał sobie, jak wyglądała jego własna siostra, kiedy patrzyła przez tylne okno samochodu swojego mordercy, nigdy później nie widział jej żywej. Tak, to nie były takie same sytuacje. "Chcesz się napić?" zapytał go V. Czytaj: Wyglądasz jak rozjechane zwierzę, prawda? Butch wyjął telefon. Napisał smsa do Marissy jak tylko przyprowadzili Paradise z powrotem do ośrodka, ale nie, nie było odpowiedzi. Najwyraźniej jest to pracowita noc dla jego shellan,. "Masz na myśli że się migam?" Zapytał swojego współlokatora. "Znowu idziesz do kościoła?" Człowieku, sukinsyn znał go zbyt dobrze. "Mamy jeszcze dwie godziny do świtu." Poklepał swojego najlepszego przyjaciela po ramieniu. "Do zobaczenia na Ostatnim Posiłku."

108

Był w połowie drogi do biura, gdzie było wejście do tunelu, gdy V zawołał: "Nic złego dziś wieczorem nie zrobiłeś." Butch skinął głową. Potem obejrzał się przez ramię. "To nie znaczy, że jestem zadowolony z wprowadzenia kilkorga dzieciaków na wojenną ścieżkę." "My raczej dokonaliśmy okazania, a wojna znajdzie ich na własnych warunkach." "Tak, to gówno może być konieczne, może nawet to dla ich własnego dobra. Jednak źle się z tym czuję." Gdy ruszył, czuł te diamentowe oczy patrzące na niego i był zadowolony, że szedł od faceta, a nie do niego. Vhredny był zbyt dobry w czytaniu go, a on chciał zachować wszystkie niestabilności, które nim targały dla siebie. I tak, właśnie dlatego szedł do kościoła. To było to, co dobrzy, bogobojni katoliccy chłopcy robili, kiedy cierpieli z powodu katusz duszy. *** Paradise obudziła się z szarpnięciem, nie tyle wypływając z powrotem na powierzchnię świadomości, ale bardziej katapultując się do niej, ręce uderzyły mocno o powierzchnię tego na czym leżała, jej tułów się uniósł, oczy szeroko otworzyły. Była gotowa na wszystko... Poza czystym, dobrze oświetlonym pokojem, który był pełen łóżek piętrowych i całkowicie pusty z wyjątkiem niej. "Co…?" Gdy się rozejrzała, przeskoczyło jej coś w karku i to otworzyło bramy do wszystkich rodzajów nieprzyjemności: stopy jej pulsowały, biodra zabijały, uda paliły, jedna łydka była rozcięta, a jej żołądek bolał tak, jakby ktoś walnął ją pięścią w brzuch. Opuszczając nogi na podłogę, odkryła, że jest w szpitalu i ma na sobie koszulę szpitalną. "Nie martw się, lekarz i pielęgniarka są kobietami." "Peyton?" Warknęła w kierunku drzwi.

109

Jej przyjaciel był w połowie w środku, jego zrujnowane ubrania zniknęły, w ich miejsce miał na sobie luźny szlafrok związany w pasie. Był wyraźnie po prysznicu i czymś do jedzenia i picia - wyglądał prawie normalnie, jego dobry wygląd, jego sardoniczny uśmiech, jego oczy były ożywione. "Albo mów do mnie Święty Mikołaju". Jej przyjaciel podszedł i wyciągnął kubek. "Przyniosłem ci prezent, po tym wszystkim." "Czekaj, czekaj ... gdzie my jesteśmy? Co to-" "Masz, wypij to." Peyton usiadł na pryczy obok niej. "I zanim zapytasz, nie ma tam nic z wyjątkiem dwóch kostek cukru i śmietanki. Pamiętam, jak to lubisz." "Która godzina?" Wzięła kawę, żeby było mu przyjemnie. "O mój Boże, mój ojciec-" "Zadzwoniłem do niego osobiście. Wszyscy jesteśmy tutaj, w centrum szkoleniowym Bractwa. Siedmioro z nas się dostało do programu, zwłaszcza ty. Gratulacje, Parry. Zrobiłaś to." Zmarszczyła brwi i pociągnęła łyk, po czym jęknęła. "Och, jest to najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek próbowałam w moim życiu." Wrócił się i podszedł do stołu z boku. "Ostatni posiłek, milady." Kiedy przyniósł jej tacę, z przykrytymi potrawami, musiała uważać, by nie wylać kawy. "Gdzie są inni?" "W kawiarni, pokoju odpoczynku, tuż obok tego miejsca. Większość z nich śpi. Zadbałem, by umieścili ciebie tutaj z oczywistych powodów." "Oczywiste..." Och, dobrze. "Dziękuję." "Tak, nie chodzi o przyzwoitki. Ale sprawdzałem co u ciebie co piętnaście minut." Po tym wszystkim, co przeszła podczas godzin nocnych, jej cnota wydawała się ostatnią rzeczą, o którą musiała się martwić. Ale nie przewraca się do góry nogami całego wychowania, tak po prostu. "Jedz," powiedział. "Wszystko będzie wyglądało lepiej, gdy zjesz." Postawił tacę obok niej na pryczy i zaczął zdejmować pokrywy. Wystarczyło jedno spojrzenie na plastry pieczeni wołowej i pieczonych ziemniaków, by była wygłodniała.

110

Ale zanim zaczęła pałaszować, musiała zapytać: "Cała siódemka? Od... wiesz, kiedy szliśmy razem? Wszyscy?" "Axe, Boone, Novo, Anslam i Craeg." Opuściła oczy na ostatnie imię. "Więc to jest nasza klasa?" "Tak." Podnosząc widelec i nóż, jęknęła, gdy wykręciła się w kierunku tacy, a jej żebra zapytały się CO TY ROBISZ. "Cholera, nie mogę się ruszyć bez-" "Ibum. Będę musiał ci przynieść trochę więcej." Peyton skierował się do drzwi i zatrzymał się. "Jestem ci winien przeprosiny." "Za co?" "Za myślenie, że nie możesz tego zrobić." Spojrzał na nią. "Miałaś rację w autobusie. Udowodniłaś że się myliłem. Przepraszam." Paradise odetchnęła. "Dziękuję. To dla mnie wiele znaczy." Pokiwał głową. "Przyjdź, kiedy będziesz gotowa. Gadamy o dupie Maryny." "Hej, Peyton?" Powiedziała, zanim sięgnął do klamki. "Hmm?" "Wyświadcz mi przysługę?" "Mów." "Nie mów im o... wiesz, kim jestem. Nie chcę być traktowana inaczej. Chcę być jak inni." "Anslam wie. Ale mogę z nim porozmawiać i poprosić, żeby milczał." "Dziękuję." Peyton na chwilę wbił wzrok w podłogę. "Dla ciebie wszystko." Kiedy wyszedł, Paradise jadła tyle, ile się dało, co okazało się być wszystkim co było na tacy, w tym świeże bułki i groch. Skończyła kawę i wypiła obie wody butelkowane, które były przyniesione ze wszystkim. Potem pokuśtykała do łazienki w rogu. Wzięła prysznic tak gorący, że była zaskoczona, że farba na ścianach się nie stopiła, ale oh, jej ciało rozluźniło się pod natryskiem. Pęcherze na nogach piekły, tak samo inne, w różnych miejscach, jak na prawym łokciu i lewym kolanie, obu ramionach, które były otarte z jakiegoś powodu. Nie dbała o to. To było niebo. Opuszczając głowę, pozwoliła wodzie spływać po karku.

111

Cieszyła się, że Peyton zadzwonił do jej ojca. Był prawie świt, a ona nie chciała martwić samca, ale jeszcze nie była gotowa do rozmowy o tym, co się stało. Potrzebowała czasu do przemyślenia, do ponownej oceny, by to przetworzyć. Był tu też szampon. Użyła go bez sprawdzania etykiety. To samo z odżywką. I mydłem. Do chwili, kiedy wyszła z pod prysznica, czuła się bardziej sobą - ale to się zmieniło, kiedy spojrzała na swoje odbicie w lustrze nad umywalką. Pochylając się bliżej, badała swoje rysy, jakby była kimś innym - i wyglądały nieznajomo. Jej twarz wydawała się o wiele szczuplejsza, nawet bez makijażu, jej duże oczy zdawały się przejąć wszystko, jak dziecko. "Kim jestem?", Wyszeptała do odbicia.

Tłumaczenie: Fiolka2708

112

TRZYNAŚCIE TRZYNAŚCIE Katedra Świętego Patryka w Caldwell była wytworną damą w podeszłym wieku, wznoszącą się z chodnika zarówno jako świadectwo miłosierdzia Bożego jak i zdolności człowieka do zlepiania razem kamiennych bloków. Gdy Butch zatrzymał swojego nowego Lexuxa i zaparkował równolegle, pomyślał, że to cholernie zabawne, że ze wszystkich ludzkich cech po przemianie w wampira, najbardziej utkwiła w nim wiara. Był teraz lepszym katolikiem niż wtedy, gdy był Homo sapiens. Naciągając głębiej na głowę swoją czapeczkę Red Sox, wszedł do frontowego przedsionka, który był tak duży jak dom w którym dorastał w Southie. Katedra była zawsze otwarta, jak Starbucks duchowości, gotowa służyć w razie potrzeby, gdy dusza była zagubiona i poszarpana. Księże prałacie, chciałbym prosić o jakieś dwadzieścia rozgrzeszeń dziś wieczorem, dziękuję bardzo. A placuszek z mąki pszennej w magiczny sposób powie mi, co do kurwy nędzy jest nie tak z moją żoną. Ochroniarz siedzący w fotelu w przedsionku spojrzał znad swojego Sports Illustrated i skinął do niego. Gość był przyzwyczajony do jego przychodzenia przed świtem. „Dobry wieczór,” powiedział strażnik. „U ciebie w porządku?” „Yup. A u ciebie?” „Tak.” Zawsze ta sama rozmowa, te klika słów było teraz częścią rytuału. Idąc po grubym czerwonym chodniku, Butch wciągnął głęboko powietrze i ogarnął go spokój, gdy poczuł znajomy zapach kadzidła, wosku pszczelego ze świec, cytrynowego płynu do czyszczenia i prawdziwych kwiatów. A gdy wszedł, przez podwójne rzeźbione drzwi do świątyni, nie był zadowolony, że ma na głowie czapkę, ale wciąż musiał pozostawać w ukryciu.

113

Jego matka dostałaby szału, jednak – pod warunkiem, że jej demencja ustąpiłaby na tyle długo żeby cokolwiek zarejestrować. Fakt, że straciła rozum bardzo ułatwił pozostawienie świata ludzi – ale od czasu do czasu, Marissa i on odwiedzali ją, materializując się w jej pokoju w domu opieki w Massachusetts, kiedy pielęgniarki szły do domu, wiedząc, że żadne wspomnienie o nich nie zostanie w jej pamięci – Butch zatrzymał się, wciągając głęboko powietrze, jego krew zawrzała, a skóra zamrowiła. Odwracając się z szarpnięciem, zmarszczył brwi i ujrzał samotną postać siedzącą w jednej z tylnych kościelnych ławek. „Marissa?” Mimo, że jego głosu nie poniosło daleko, jego partnerka spojrzała w górę, a jego obecność została zarejestrowana. Pędząc po kamiennym bruku, przeszedł bokiem do końca rzędu w którym siedziała, starając się nie potknąć na klęcznikach. „Co ty tu robisz?” zapytał, gdy złapał zapach jej łez. Jej oczy były zapłakane, kiedy do niej podszedł, próbowała się uśmiechnąć, ale nie bardzo jej wyszło. „Ze mną wszystko w porządku, naprawdę, ja –„ Usiadł obok niej – opadł, właściwie – i ujął jej chłodne dłonie. Wciąż miała na sobie wełniany płaszcz od Burberry, a jej włosy były splątane na końcach jakby przebywała na zewnątrz na wietrze. Butch pokręcił głową, jego serce fiknęło koziołka. „Marissa, musisz ze mną rozmawiać. Kurewsko przerażasz zakochanego w tobie na wieki człowieka.” „Przepraszam.” Nie powiedziała nic więcej, ale oparła się o niego, pozwalając jego ciału ją wesprzeć – i to było wyjaśnienie samo w sobie: Cokolwiek to było, nie był temu winny. Butch zamknął oczy i trzymał ją, głaszcząc po plecach. „Co się dzieje.” Historia została opowiedziana urywakami: młoda samica… na trawniku Azylu… brutalnie potraktowana… Aghres operował… mimo to umarła… bezimienna, bez informacji, bez rodziny. Boże, jak on nienawidził, że jego najdroższa shellan była narażona na całą tę brzydotę. Och, i p.s., pierdolić jej brata, naprawdę.

114

„I teraz nie wiem, co mam dla niej zrobić.” Marissa wypuściła drżący oddech. „Po prostu… Czuję jakbym nie zrobiła wystarczająco wiele, kiedy jeszcze żyła żeby ją uratować, a teraz ona odeszła… i wiem, że była obca, ale to nie ma znaczenia.” Butch się nie odzywał, ponieważ chciał żeby jego samica wykorzystała każdą szansę, aby mówić – a kiedy czekał, pomyślał, cholera, znał to poczucie niezwiązanej odpowiedzialności. Niegdyś, gdy pracował w wydziale zabójstw CPD, w taki sam sposób odczuwał ciężar każdej ofiary w swoich sprawach. Niesamowite jak obcy mogą stać się swego rodzaju rodziną. „To było wobec niej takie niesprawiedliwe. Wszystko.” Marissa odwróciła się do swojej torebki, wyjęła chusteczki i wydmuchała nos. „I nie chciałam ci o niczym powiedzieć, bo wiem, że jesteś naprawdę zajęty –„ „Błąd,” uciął. „Nie ma nic ważniejszego od ciebie.” „Nadal…” Przekręcił jej twarz ku sobie. „Nic.” Gdy znowu zaczęła płakać, oczyścił jej policzki. „Jak możesz w to wątpić?” „Nie wiem. Nie myślę jasno.” Przycisnęła chusteczkę do nosa. „I przyszłam tutaj bo ty tu zawsze przychodzisz.” Okay, rozgrzane pierdoły wydostały się z jego serca. „Pomogło?” Uśmiechnęła się odrobinę. „Cóż, połączyło nas, nieprawdaż?” Poprawiając ją obok siebie, objął ją i spojrzał na rzędy błyszczących drewnianych ławek w drodze do wspaniałego ołtarza ze złotym krzyżem i figurą Jezusa wysokości dwudziestu stóp na krucyfiksie. Dzięki oświetleniu systemu bezpieczeństwa na zewnątrz, barwione szkło żarzyło się w wielkich łukowatych oknach, które ciągnęły się wysoko pod gotyckie podpory. Kapliczki uhonorowane były przez nocnych odwiedzających świętym migotaniem wotywnych gromnic, a marmurowe posągi przedstawiające dziewicę Maryję i Jana Chrzciciela, i archaniołowie Gabriel i Michał oferowali łaskę każdemu kto był w potrzebie. Nie chciał aby jego żona cierpiała, ale czuł tak cholerną ulgę, że zwróciła się do niego. Jego pierwszym instynktownym odruchem, jako związanego samca, była ochrona jego shellan i narkotyczny głód jej samej, który nawet gdy trwał tylko jeden dzień, był dla niego rodzajem amputacji.

115

„Iniechciałamcinicmówićzewzględunatwojąsiotrę.” „Co?” mruknął, całując czubek jej głowy. „Twoja siostra…” Butch zesztywniał, nic nie mógł na to poradzić. Ale znowu, każda wzmianka o tym kawałku jego przeszłości, wystarczyła aby poczuł się jak wyciśnięty do zera akumulator samochodowy. „W porządku,” powiedział. Marissa się wyprostowała. „Nie chciałam cię martwić. To znaczy, nigdy nic nie mówisz… cóż, co się z nią stało.” Spojrzał w dół na dłonie swojej kobiety. Skręcały się i obracały na jej kolanach, zwijały chusteczkę, która była teraz kulką. „Nie musisz się o mnie martwić.” Przeniósł jej włosy ponad jej ramieniem, głaszcząc piękny, gładki kosmyk. „To ostatnia rzecz jaką musisz robić.” „Mogę cię o coś zapytać?” „O cokolwiek.” Kiedy nie od razu się do niego zwróciła, przesunął twarz w zasięg jej pola widzenia. „Co?” „Dlaczego nigdy nie mówisz o swoim życiu z czasów zanim spotkałeś mnie? Mam na myśli, znam niektóre szczegóły… ale nigdy o tym nie mówisz.” „Ty jesteś teraz moim życiem.” „Hmm.” „Do czego zmierzasz?” Spojrzała na niego i wzruszyła ramionami. „Nie wiem co mówię. Myślę, że bredzę.” Jej torebka wydała dźwięk bing!, wzięła ją na kolana. Gdy wyjęła telefon, spojrzał na nią z dystansem, pomimo tego, że siedziała tuż obok niego. „To wiadomość od Aghresa,” powiedziała. „Szczątki są gotowe do odebrania.” Butch wstał. „Idę z tobą.” Marissa wpatrywała się w niego. „Jesteś pewien, że masz czas?”

116

Wszystko co mógł zrobić w odpowiedzi, to potrząsnąć głową. „Chodź. Przewiozę cię przez rzekę. Wciąż mamy dobrą godzinę zanim zniknie ciemność.” *** Craeg siedział w stosunkowo wygodnym fotelu z wyściełanym podparciem i podłokietnikami, a wszystko bolało go tak, że równie dobrze mógłby załadować na siebie komplet kominkowych pogrzebaczy. Część z tego była jego winą. Po tym jak został przyniesiony z pola na noszach, odmówił wzięcia zapisanych na receptę leków przeciwbólowych, oferowanych po fizycznym egzaminie. Skorzystał jednak z jedzenia, łazienki i napojów. I to by było na tyle. Odkąd ich szóstka miała okazję spotkać się w tej kawiarni/miejscu spotkań, w akademickim dormitorium, z TV, aneksem kuchennym, udekorowanym w stylu betonowo chodnikowym, przebywał z dala od grupy. Po krótkiej nauce ich imion, trzymał się na zewnątrz, słuchając ich historii i nie oferując żadnych szczegółów ze swojego życia. Ale nie było tak, że miał wiele do powiedzenia. Był jedynym ze swojej rodziny i nie miał zamiaru opowiadać swoich własnych wspomnień z ataków. To co zwróciło jego uwagę, to fakt, że ten gość Peyton chodził tam i z powrotem. Skurwiel stał i czaił się, sprawdzając wspólny pokój co dziesięć sekund. Dlaczego facet po prostu nie zostanie – Tym razem, gdy facet wsadził głowę przez drzwi, odbyła się jakaś rozmowa. Potem wyszedł i zamknął porządnie drzwi. Kiedy samiec wrócił po chwili, podszedł do Anslama i coś szepnął. Cokolwiek to było, Anslam zgodził się ze wzruszeniem ramion i skinieniem. A potem Peyton wrócił i usiadł na środku pokoju. Niedługo po tym, przyszła Paradise – i tak szybko jak pojawiła się w wejściu, wszyscy spojrzeli na nią i konwersacja osiągnęła poziom zerowy. Craeg odwrócił się od niej, głownie dlatego, że był zły jak cholera, że wzrosło ciśnienie jego krwi, a serce zabiło mocniej na widok samicy. Kurde, żaden z tych ludzi to nie była jego sprawa. A szczególnie ona.

117

„Panie i panowie,” powiedział Peyton. „Mamy naszą Prymuskę.” „Nie nazywaj mnie tak,” warknęła zanim nastąpił jakikolwiek aplauz. „Nigdy.” „Dlaczego?” Zakwestionowała Novo. „Pokonałaś nas wszystkich. Wytrwałaś najdłużej. Powinnaś byś cholernie z tego dumna.” Okay, teraz to była kobieta, o którą mógłby zabiegać – nie żeby był zainteresowany aspektem seksualnym w związku z kimkolwiek w tej chwili. Wciąż jednak, Novo nie była typem „damulki” – jedyna, która znała drogę na torze przeszkód i wyraźnie była osobą, która pierwsza dostrzegała przestępcę i zadawała pytania dopiero po tym jak szczęka, którą złamała została nastawiona. Novo również wyglądała cholernie dobrze w luźnej koszulce i tych ortopedycznych butach, na które zamieniła swoje zdewastowane ubrania. Nie był jedynym, który to zauważył. Anslam, Axe, a nawet skurwiel Peyton obczajali ją ukradkiem – nie żeby o to dbała, albo zauważała. Z drugiej strony, recepcjonistka z pewnością była przyzwyczajona, że wszyscy na nią patrzą. Blondynki jak ona, zawsze skupiają na sobie uwagę. To również może uczynić z nich cele. I tak, to było to, co pomyślał, gdy stanął przy jej biurku i zasugerował, że powinna wejść do programu. Z całą pewnością, taka samica jak ona była chroniona przez samców w swojej rodzinie, ale to nie zawsze działało, nieprawdaż? Jego siostra nadal by żyła, gdyby to była prawda. „… z nami?” Craeg spojrzał na Novo. „Co?” „Idziemy znaleźć kogoś, kto da nam więcej jedzenia. Zjedliśmy już wszystko z lodówki i szafek. Idziesz z nami?” „Nie.” „W takim razie zdobędę dla ciebie więcej tych podwójnie nadziewanych ciasteczek Oreo. Wszystkie zjadłeś.” „Nie trzeba.” „Wiem,” powiedziała i odwróciła się.

118

Zaplatając ramiona na piersi, skrzywił się, gdy przesunął tyłek na fotelu i wyrzucił nogi przed siebie. Zamknął oczy. Tego właśnie potrzebował – a gdy usłyszał zamykane drzwi, odetchnął. „Nie jesteś głodny?” Jego powieki otworzyły się i przesunął głowę. Paradise wciąż była przy drzwiach do wspólnego pokoju i, stojąc z ramionami wokół talii z szatą ciasno owijającą jej gardło, wyglądała na tak zrelaksowaną jak on od dawna się nie czuł. „Nie,” warknął. Cholera, nie było powodu żeby odgryzać jej głowę. „Mam na myśli… nie.” Super, brzmiał jak totalny kretyn. „Jak twoje stopy?” „Dobrze.” Nastąpiła przerwa, jakby czekała żeby zadał jej to samo pytanie. „Posłuchaj, dlaczego nie poszłaś z innymi –„ „Wiesz o tym, że nie możesz mnie stąd wykopać.” Przymknął powieki. „Oszukujesz sama siebie, próbując ze mną rozmawiać.” „Dlaczego? Czy kiedykolwiek zrobiłam coś-„ Craeg zerwał się z miejsca i przekroczył odległość między nimi. Naruszając jej przestrzeń, upewnił się, że miała dość czasu aby stwierdzić jaki był wielki. „Będziesz mówić?” Zapytał niskim głosem. „A może wyjdziesz.” Jej błękitne oczy otworzyły się szeroko. „Grozisz mi?” „Sugeruję po prostu, że zmiana miejsca będzie dobra dla nas obojga.” „Dlaczego to ty nie wyjdziesz?” „Przyszedłem tu pierwszy.” „Dlatego, że zawiodłeś… taaaak. Przegrałeś z dziewczyną… taaaak.” Craeg zazgrzytał zębami. „Nie prowokuj mnie, okay. Miałem tak samo długą noc jak ty.” „To ty jesteś tym, który podszedł tu jak szarżujący byk. I wyjdę – ponieważ nie lubię cię tak mocno jak myślałam, że mogłabym. Prawdą jest jednak, że moje stopy bolą mnie tak bardzo, iż naprawdę nie mogę chodzić, a mam zbyt dużo dumy żeby poprosić o wózek.” Skończony.

119

Kurwa. Dupek. Tak, tak mniej więcej się poczuł, gdy opuścił spojrzenie na jej bose stopy w całej ich krwawej „nie krasie”: groźnie wyglądające czerwone obrzęki na wierzchu, a prawa tak opuchnięta, że wyglądała jakby nie należała do jej smukłej kostki. Zamknął na chwilę powieki. Odejdź. Po prostu wróć na swoje krzesełko kolego, usiądź ponownie i pozwól jej kuśtykać do sofy albo… zmuś ją żeby wróciła do wspólnego pokoju… albo rozwiń skrzydła i leć daleko od swojej żałosnej, oślej dupy. Zamiast tego, stwierdził, że opadł na podłogę. Jego kolana strzeliły tak głośno, jakby w cichym pokoju pękły dwie gałęzie, a jego uda i łydki, krzyczały na zmianę pozycji. „Wyglądają naprawdę źle,” powiedział cicho. Nie zamierzał wyciągać ręki i dotykać jej skóry. Naprawdę nie. Ale jakoś tak, ręka wysunęła się do przodu i pogładził wierzch lewej stopy – po jedynym odcinku niezaczerwienionej skóry. Nad sobą usłyszał gwałtowny wdech i z jakiegoś powodu nie ufał sobie spoglądając na nią w górę. „Czy cię zraniłem?” Minęła chwila, zanim odpowiedziała ledwie słyszalnym głosem. „Nie.” Przesunął lekko wskazującym i środkowym palcem po grzbiecie jej stopy, wyczuwając tylko ciepło jej skóry. Ciało Craega zadrżało. A, gdy się odezwał, jego głos nie był opanowany. „Nienawidzę widzieć tych śladów.” Prawdopodobnie miała je również w innych miejscach. Stłuczenia, siniaki, zadrapania, miejsca otarte do żywego. Chciał dotknąć ich wszystkich. Dotykać także innych części jej ciała. To było złe, pomyślał. Boże drogi, to było bardzo złe… Jego popęd płciowy był uśpiony przez długi czas i ostatnią rzeczą jakiej teraz potrzebował było jego przebudzenie, zwłaszcza w tych warunkach. Zwłaszcza z samicą taką jak ona. Nie trzeba być arystokratką żeby być damą. Nawet ludzie z gminu, pracujące dziewczyny mogą mieć standardy i właściwie się prowadzić, aby zostać dobrze skojarzonymi.

120

Co nie oznaczało osieroconego syna z plebsu. Acha, i bardzo, ale to bardzo wyraźnie była dziewicą. Sposób w jaki się zachowywała, powiedział mu to. Sposób w jaki Peyton, który najwyraźniej był w grze, szanował jej przestrzeń osobistą, powiedział mu o tym. Ale przede wszystkim wiedział to ze sposobu w jaki wyszeptała nie. To było napraaaawdę złe.

Tłumaczenie: Sara Rockwell

121

CZTERNAŚCIE Serce Paradise było jak część sekcji bębna, a skoki gorąca przechodzące przez jej ciało były śmiałe i jasne jak zestaw talerzy. Craeg siedział przed nią na podłodze, jego ogromne ciało ułożone w jakiejś niezgrabnej pozie, mięśnie ramion naprężały cienką białą koszulkę, którą miał na sobie, jego ciemna głowa pochylona, gdy ostrożnie prowadził palcami w górę jej stopy. Mimo, że była wyczerpana, czuła każdy niuans jego dotyku - a także boleśnie świadoma swojej nagości pod szlafrokiem. Człowieku... zapomniała o bólu. Jaka agonia? Jedyną rzeczą, którą rejestrowała ze swego ciała był jakiś wielki, nieokreślony potencjał, którego w pełni nie rozumiała, ale nie była całkowicie nieświadoma. To był... pociąg seksualny. Żądza. Pragnienie. Tu i teraz. Nieskruszona, bezwzględna, bezkompromisowa reakcja chemiczna. "Nie powinienem dotykać cię w taki sposób" powiedział cicho. Nie, pomyślała. Nie powinien. "Nie przestawaj". Jego głowa poderwała się do góry, a oczy spotkały z jej. "To nie jest dobry pomysł." Zdecydowanie nie. Naprawdę, zupełnie, na pewno nie był. "Czuję się pijana." Craeg zamknął oczy i skrzywił się. "Muszę się zatrzymać." Ale nie zrobił tego. On po prostu biegł tym palcem w górę na kostce, a następnie jej łydce. "Nie mam żadnych ubrań pod spodem" wypaliła. Teraz pochylił głowę i potarł twarz ręką, którą jej nie dotykał. "Proszę, nie mów mi takich rzeczy." "Przepraszam. Nie wiem, co mówię." "Zdaję sobie z tego sprawę."

122

Gdy jego ciało zdawało się drżeć, wyszeptała: "Czy to, dlatego mnie nie lubisz? Prze to połączenie?" "Tak." "Więc też to czujesz." "Musiałbym być martwy, aby tego nie czuć", mruknął. "To jest to, co mówią. Ta potrzeba". Jęknął i zachwiał się, mimo że już był na ziemi. "Czy nie..." "Nie co?" Craeg tylko pokręcił głową i odsunął się od niej. Podciągnął kolana, oparł na nich przedramiona i wydawało się, że próbuje się zebrać. Po chwili niezdarnie wiercił się przez chwilę, jakby coś mu przeszkadzało. "Nie zamierzam niczego z tobą robić," powiedział cicho. "Program szkoleniowy jest wszystkim, co mam. To jedyna przyszłość jaką mam - więc uczestnictwo w nim nie jest jakąś próżnością dla mnie. Nie próbuję niczego udowodnić moim rodzicom i nie pragnę tak po prostu wyjść i walczyć ze światem. Dosłownie nic na mnie czeka. Więc nie pozwolę, żeby coś lub ktoś wszedł mi w drogę." "Nie można robić jednego i drugiego?" Powiedziała, choć nie była pewna, co sugeruje. Oh, bzdury. Dokładnie wiedziała, co sugeruje: Miał ręce na jej kostce, chciała wiedzieć, jakby było czuć je na całym ciele. "Nie" powtórzył. "Nie mogę robić jednego i drugiego." Z przekleństwem stanął na nogi, jego dłonie powędrowały na przód bioder zakrywając coś, gdy szedł z powrotem do miejsca, gdzie siedział. Nie usiadł jednak na krześle. Stał, wpatrując się w poduszki, a jego duże ciało było spięte. "Nie musisz mnie chronić," powiedziała. Po chwili, spojrzał przez ramię na jej twarz i ponuro powiedział. "Pieprzyć to. Chronię samego siebie." *** Gdy Butch wiózł ich nad rzeką w Lexusie, Marissa patrzyła przez okno obok niej. Podpory mostu tworzyły wzór, który zasłaniał widok na wodę w

123

dole, co sprawiało, że wydawało jej się, że wycieraczki samochodowe są na wolnym biegu. Podpory były tak wysokie, że nie można było zobaczyć, czy na powierzchni były fale. Prawdopodobnie nie. Była to spokojna pogodna noc. Z jakiegoś powodu, ciągle wracała do dni, kiedy oboje się w sobie zakochali, prawdopodobnie dlatego, że jej mózg nie mógł sobie poradzić, z tym gdzie zmierzali i uciekał do części jej przeszłości, która została wypełniona marzeniami, radością i podnieceniem. Nie ma to jak ten pierwszy kontakt. Pierwszy pocałunek. Moment, kiedy po raz pierwszy uprawiali seks, spojrzenie na twarz powyżej ciebie i myśl, że nie mogła uwierzyć, że tak, naprawdę to robili! "O czym myślisz?" Zapytał Butch, ściskając jej dłoń. "Czy pamiętasz, gdzie po raz pierwszy mnie pocałowałeś?" Jej mąż zaśmiał się cicho. "Boże, tak. To było na ganku na drugim piętrze domu Hardhego. Złamałem podłokietnik tego wiklinowego fotela." Uśmiechnęła się i spojrzała na niego. "Tak to prawda." "Nie spodziewałem się, że jesteś tak... silna." W przyćmionym świetle deski rozdzielczej, jego rysy były tak samo seksowne jak zawsze i pomyślała o tym, jak wyglądał, kiedy był pobudzony, jego orzechowe przymknięte oczy, twarz coraz bardziej poważna, ciało spokojne. "Chcę się z tobą kochać, kiedy wrócimy do domu," powiedziała. Jego głowa obróciła się tak szybko, że sedan równie gwałtownie skręcił. "No wiesz. To da się załatwić." "Czuję się winna." "Nie powinnaś". Spojrzał na nią. "To naturalne. W obliczu śmierci chcesz poczuć, że żyjesz - to nie oznacza, że nie jesteś smutna, czy nie zrobisz właściwych rzeczy dla niej. To się wzajemnie nie wyklucza." "Jesteś bardzo mądry." "Po prostu mam duże doświadczenie w sprawie takich nocy, jak dzisiejsza." Opadając z powrotem w luksusowym fotelu, pozwoliła znajomym, erotycznym uczuciom przetaczać się przez jej ciało... i wyobraziła sobie, że pochyla się pod jego ramieniem, dostaje się do jego rozporka, i ssie go, gdy on prowadzi.

124

Ale on nigdy nie pozwoliłby jej tego zrobić. A poza tym, gdy uderzyli na drugą stronę Hudson, jej mózg włączył inny bieg. "Proszę nie zrób mu krzywdy." "Komu? Twojemu bratu?" "Tak." "Będę dżentelmenem w każdym calu." Spojrzała na niego. "Mówię poważnie." "Ja też" Ścisnął jej rękę. "Nie masz się czym martwić. Nie zrobiłbym ci tego – dzięki temu facet ma szczęście." Butch podążał za wskazówkami, które dostała w esemesie, gdy zapytała jak dojechać tam samochodem i po piętnastu minutach podskakiwali na piaszczystej dróżce wijącej się przez las. Tym razem, budynek był skromnym dwupiętrowym domem, obok było zaparkowanych kilka sedanów na brukowym podjeździe. Kiedy wysiedli, ruszyli na tyły do budynku wyglądającego jak garaż na maszyny rolnicze, który w rzeczywistości był tym samym rodzajem budynku, w jakim była wcześniej w godzinach wieczornych. Procedura była taka sama: zameldowanie, wejście, skanowanie laserem. A potem ściana z narzędziami się przesunęła i byli w windzie, kierując się w głąb ziemi. "To musiało kosztować dużo pieniędzy", szepnęła, jak oboje wpatrywali się w zmieniający się spis numerów ponad drzwiami. "Cztery piętra pod ziemią? Łał." "Tak musiało być zrobione." Spojrzała na niego. "Czekaj, więc wiedziałeś o tej nowej klinice? Dlaczego mi nie powiedziałeś?" Butch wzruszył ramionami. "Nie chciałam cię zdenerwować wspominaniem twojego brata." Spojrzał na nią dosadnie. "Powiedz mi, czy Aghres odpowiednio się zachowywał, gdy byłaś tu wcześniej." "Tak." Jej hellren kiwnął głową i podciągnął swoje czarne spodnie. Jak zawsze, gdy był po służbie, jej bostoński policjant ubrany był jak z katalogu Neiman Marcus, w śnieżnobiałą koszulę i cienką jak papier zamszową kurtkę, tak samo drogą, jak wyglądała. Pachniał dobrze, mimo że był to zapach jego

125

wiązania, a nie wody kolońskiej - a jego zegarek Piaget i duży złoty krzyż, który zawsze nosił były sexy i nie były przesadne. I tak, miała rację. Gdyby chciał, mógłby zabić jej brata gołymi rękami - i pewnie tego chciał. Wierzyła mu jednak, kiedy powiedział, że nigdy by jej tego nie zrobił. "Jest niesamowity dla pacjentów," mruknęła. "To nigdy nie było jego problemem." Nie, nie było. Winda zatrzymała się i pojawili się w innej poczekalni, która była bardziej skromna niż ta druga, w której była. Recepcjonistka spojrzała na Butcha w pierwszej kolejności - a następnie dała sobie chwilę żeby mu się przyjżeć. Nie żeby on to zauważył. "Witamy", powiedziała. "Lekarz wie, że tu jesteście. Mogę zaproponować wam kawę?" A może coś bardziej osobistego? wydawał się sugerować jej głos. "Nie dziękujemy." Butch wziął Marissę pod łokieć i poprowadził do rzędu krzeseł pod przeciwległą ścianą. Kiedy zamieszkali razem, była zadowolona, gdy trzymał ją za rękę. "Tak, jak minęła pierwsza noc Programu?" Zapytała, by nawiązać rozmowę i ponieważ ją to obchodziło. Brwi wygięły mu się w grymasie. "W porządku - nikt nie został poważnie ranny. Mamy siedmioro, którzy przeszli. Spędzą z nami dzień, głównie dlatego, że nie chcemy, by ich rodzice zobaczyć ich poharatanych. Ponadto, jest to dobra okazja dla grupy, aby zacząć zacieśniać więzi. Uczę pierwszą klasę po zmroku, a następnie po treningu zostaną wpuszczeni do domu." "Cieszę się, że poszło dobrze." "Zobaczymy. Hej, znasz, córkę Abalonea, Paradise? Która pomagała w domu audiencyjnym?" "Och, ona jest piękna." "Ona wytrwała najdłużej. Ta dziewczyna ma rdzeń ze stali." "Abalone musi być bardzo dumny." "Będzie."

126

Zamilkli. Dopóki Marissa nie przemówiła ponownie. "Myślę, że się rozchoruję." Butch natychmiast zaczął skakać, ale poklepała go po ramieniu. "Chodzi mi o to, że to jest bardziej wyrażenie niż rzeczywistość." "Chcesz iść z powrotem do samochodu? Mogę przynieść prochy." Marissa potrząsnęła głową. "Nie, ona jest moja. Dopóki nie znajdziemy jej rodziny, ona jest moja." Butch objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. "Bądź gotowa na to, że oddasz ją z powrotem jej rodowi." "Czy tak... kiedy pracowałeś, to tak się czułeś?" "Z każdą ofiarą." Odetchnął długo i powoli. "Dla mnie, nigdy nie odeszli. Nawet teraz, kiedy nie mogę spać, widzę ich twarze na suficie nad naszym łóżkiem. Pamiętam, jak wyglądali będąc żywymi, i nie mogę zapomnieć, jak leżeli po śmierci. Jest to w mojej głowie." Wpatrując się w jego profil, jego twardy, piękny, niedoskonały profil, zalała ją cała miłość, jaką czuła do niego. "Dlaczego mnie nie obudzisz i nie porozmawiasz ze mną, kiedy jesteś w takim stanie?" Jego uśmiech był napięty, ale raczej wszystko bagatelizujący. "Też masz pracę." "Tak, ale-" "To nie ma znaczenia. To teraz przeszłość." Nie, jeśli to wciąż cię trzyma, to nie jest przeszłość, pomyślała. "Ty i ja jesteśmy tak podobni," mruknęła. "Oboje wciąż pochylamy się nad naszym starym życiem." "Brzmisz jakby to było złe." Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, drzwi po drugiej stronie otworzyły się i pielęgniarka w białym fartuchu wyszła z czarnym pudełkiem, co było absurdalne - i niestosowne – sprawiło, że Marissa pomyślała o szpilkach Stuart Weitzman, które zostały dostarczone do niej poprzedniej nocy. Ten sam rozmiar. Spodziewała się, że pojemnik będzie większy. Mniejszy. Inny. Boże, nie wiedziała. "Jest nam bardzo przykro z powodu twojej straty," powiedziała pielęgniarka, podchodząc do Butcha i oddając go jemu.

127

Marissa wstała i wzięła urnę. Ważyła mniej niż myślała. W końcu była wypełniona popiołem. "Dziękuję." Samica zaczerwieniła się z powodu złamania protokołu: Marissa była kobietą z Rodziny Założycieli, to znaczyło, że nigdy nie będzie dotykać niczego co dotyczyło zmarłych: w Starym Kraju, taki kontakt był postrzegany jako pech, szczególnie jeśli byłaby w ciąży lub w wieku rozrodczym. Pieprzyć to. "Czy jest coś jeszcze z jej rzeczy?" Zapytała Marissa. Pielęgniarka odchrząknęła, jakby próbowała przełknąć swoją duszącą dezaprobatę. "Rzeczywiście, było coś." Spojrzała na Butcha jakby szukając u niego dezaprobaty dla swojej żony. "Ach..." Ze swojej strony, Butch tylko uniósł brwi, jakby nie wiedział, o co do cholery chodzi samicy. Pielęgniarka przeczyściła ponownie swoje gardło. "Cóż, była jedna. To była jedyna osobista rzecz jaką u niej znaleźliśmy, była schowana w jej... " "W jej czym?" zażądała Marissa. "W jej staniku." Pielęgniarka włożyła rękę do kieszeni fartucha i wyjęła coś długiego i czarnego przewiązanego wstążką z czerwonej tkaniny. "Czy jesteś pewna, że chcesz..." Marissa wyrwała to coś z ręki pielęgniarki. "Dziękuję. Pójdziemy już." Zanim cokolwiek innego zostało powiedziane, udali się w drogę powrotną, zgodnie ze strzałką na ścianie. Jak gdyby winda czekała, aby pomóc jej wynieść się stąd, drzwi otworzyły się i weszła do środka. Butch był, jak zawsze, tuż za nią. Dopiero gdy jechali w górę z powrotem do poziomu gruntu, popatrzyła na to co pochodziło od samicy. "Co to jest?" Powiedziała, odwracając w dłoni cztero calowej długości kawałek czarnego metalu. Z jednej strony wisiał czerwony jedwabny frędzel, a druga, nacięta szpiczasta część, wydawała się, czymś, co pasuje do jakiegoś zamka. "Czy to jest klucz?" Butch wziął go od niej i zbadał. "Wiesz co, może być."

Tłumaczenie: Fiolka2708

128

PIĘTNAŚCIE PIĘTNAŚCIE Następnego wieczora, przed zachodem słońca, Peyton zdecydował, że nie lubi żadnego z nich. Nie chodziło o to, że czuł się lepszy niż pozostała piątka stażystów. Po prostu z każdym z nich było coś nie tak. Axe, odstający punk/Goth w stylu ok, rozumiemy, jesteś twardzielem. Oczywiste. Gnojek był na grubość kuchennego noża od tego by zostać seryjnym mordercą. Boone, muskularny Adonis? Acha, wiemy, ze potrafisz chodzić na rękach i rzucasz wokół dupą jakby była przywiązana do gardła za pomocą liny, ale kogo to obchodzi. Jesteś tutaj aby walczyć, a nie fikać w tiulowej spódniczce, próbując dostać się do Cirque du Soleil. Anslam? Nic, tylko jedną nogą w glymerii, nawet nie z Rodziny Założycieli. Bez znaczenia i zaszokowany, że doszedł tak daleko. Jednym, którego naprawdę nie lubił, był ten gość Craeg – mimo, że teraz to było nawet więcej, gdy każdy, nawet Paradise, traktowali go jakby był namaszczonym liderem grupy. Nie żeby Peyton był zainteresowany tą robotą, ale chwilunia. Nikt nie miał na to jeszcze nominacji. Nie było żadnego powodu żeby wynosić go na piedestał tak szybko. I nie była to jedyna rzecz, która go u faceta wkurzała. Było coś innego w samcu, coś co nie pozwalało zdjąć zupełnie palca z cyngla. Instynkt, może? Jakiś wyczuwalny rodzaj groźby? Nie wiedział – ale był cholernie pewny, że tego jednego się dowie. A następnie była ta samica, Novo. Rozciągając się na krześle w pokoju, w którym spędzali przerwę, Peyton ukradkiem spojrzał w jej niejasnym kierunku. Leżała na kanapie po lewej stronie, jej długie, długie, długie nogi były skrzyżowane w kostkach, ręce trzymała na płaskim brzuchu jakby nie żyła. Włosy miała tęczowo-czarne, proste jak patyki i ciasno splecione w warkocz. Jej skóra była miodowo-brązowa, a on nigdy, w całym swoim pierdolonym życiu, nie widział samicy zbudowanej z takiego rodzaju mięśni.

129

Spędził większość dnia na unikaniu oceniania jej piersi – głównie dlatego, że nie był pewien czy obetnie mu jaja, gdy to zauważy. Potarł oczy, tak bardzo chciało mu się skręta, że cały się trząsł. Może Paradise miała rację co do zażywania narkotyków. Ale znowu, to była jedna długa popaprana noc i jeden niesamowity popaprany dzień. Po tym jak upewnił się, że Paradise się obudziła i zjadła, reszta z nich – z wyjątkiem Craega Wielkiego Kła Jedynego, który był lepszy od innych – poszli na spacer po obiekcie, znaleźli psańce i poprosili o więcej żywności. Następnie wrócili znajdując Paradise, ponownie śpiącą we wspólnej sypialni z piętrowymi łóżkami i Craega siedzącego w fotelu z zamkniętymi oczami. Prawdopodobnie rozważał jak bardzo lepszy jest jego żołądek od innych. W tym miejscu, bez wielu rozmów, każdy z nich wybrał sobie miejsce w surowej sali, próbując nie spać zbyt dobrze albo zbyt dużo. Mimo, że bardzo nienawidził przyznawać się do słabości, podskakiwał na każdy dźwięk, który był nie na miejscu, jego nadnercza wydzielały alarmowe ilości adrenaliny, nawet jeśli pielęgniarka, która go badała powiedziała mu, że okres próbny minął i nic takiego jak elektrowstrząsy w stylu cios w gardło już nie – Bez ostrzeżenia, Paradise wytknęła głowę ze wspólnej sypialni, jakby spodziewała się, że znajdzie samą siebie po drugiej stronie. Gdy Peyton otworzył usta, aby wymówić jej imię, złapał jak oczy Craega przesunęły się w jej stronę… i zlustrował ją od stóp do głowy jak mężczyźni, którzy byli totalnymi skurwielami. On sam się zachowywał w ten sposób, żeby sobie popieprzyć. Zanim zdołał szczeknąć do faceta żeby się wycofał, drzwi na zewnętrzny korytarz otworzyły się szeroko, a dwa ogromne samce weszły do środka jakby to miejsce było ich własnością. Bracia. A mówiąc o staniu na baczność. Cała szóstka stażystów próżniaków wstała jakby ktoś ich uszczypnął w dupska. Przy drzwiach do sypialni, Paradise wyprostowała się i jeszcze mocniej ściągnęła poły swojej szaty. Brat po lewej stronie ubrany był w dżinsy i czarną koszulkę – i był prawdopodobnie największą żyjącą istotą jaką Peyton widział, oprócz słonia.

130

Był także tak przystojny, że zastanawiałeś się dlaczego Pani Kronik dała całą tę pieprzność jednemu gościowi – zamiast rozłożyć ją równomiernie na tysiące. A obok niego był nieco niższy samiec, który był zbudowany jak buldog, pił kawę i miał na sobie sportową bluzę Red Sox. „Królową piękności obok mnie jest Rankohr,” powiedział facet w bluzie. „Ja jestem Butch. A my już kurwa wiemy kim jesteście. Obecnie jest szósta wieczorem. Macie jedną godzinę żeby wziąć prysznic, przebrać się w przydzielone mundury i wrócić tu żeby zjeść. Potem chcemy was ustawionych w szeregu na zewnątrz na korytarzu. Każdy kto się spóźni wypada z programu.” Butch? Zastanawiał się Peyton. Brat miał na imię Butch? Jak w świecie człowieków…? Chwileczkę. „Jesteś Dhestroyer,” usłyszał siebie Peyton. „Jasna cholera, wiem kim jesteś. Jesteś związany z Marissą, córką krwi –„ „Jakieś pytania?” Powiedział Butch ponad nim. „Dobrze. Nie sądzę. Jedna godzina. To wszystko co macie.” Ucinając kwestię, odwrócił się i odszedł. Brat Rankohr posłał im uśmiech. „Spróbujcie polędwicy. Jest kurwa niesamowita. A także jagnięciny. Acha, i tłuczonych ziemniaków. Pomińcie sałatkę. Strata żucia. Na razie.” Przynajmniej on nie wyglądał jakby chciał ich zabić, pomyślał Peyton gdy drzwi zamknęły się po raz kolejny. „Zastanawiam się jak wyglądają mundury,” powiedziała Paradise. „To nie pokaz mody,” odgryzł się Craeg. Peyton wyszczerzył na faceta kły. „Prosisz się o kłopoty, dupku? Mogę ci coś zorganizować.” Głowa Craega obróciła się w jego stronę. „Nie mówiłem do ciebie.” Peyton nie zauważył, że jego nogi się poruszają, aż do chwili gdy zorientował się, że stał nos w nos ze skurwielem. „Powiedzmy to wprost. Nie patrz na nią. Nie mów do niej. I naprawdę, całkowicie, do kurwy nędzy, nie okazuj jej braku szacunku. Rozumiemy się.”

131

Oczy samca przesunęły się na Paradise. „Sądzę, że twój chłopak jest nieco terytorialny. Możesz go odwołać zanim odniesie obrażenia?” I to było to. Peyton nie miał żadnej świadomej myśli, że rusza na skurwysyna, ale następną rzeczą o jakiej wiedział to, fakt że był na samcu jak warstwa farby, pięści zadawały ciosy, ramiona mocowały, a nogi kopały. W rzeczywistości nigdy wcześniej nie walczył, ale z jakiegoś powodu jego ciało wiedziało co robić – nie żeby jego własna dupa nie była kopana. Craeg był wyższy i cięższy, a jego zasięg był jak Stretch Armstrong (zabawkowy Armstrong to 13-calowy muskularny blondyn w spodenkach kąpielowych potrafiący rozciągać się na długość 4 stóp.), ciosy jego pięści nadchodziły w różnych stron, dosięgając jego twarzy, brzucha, klatki piersiowej. Ludzie wokół nich krzyczeli. Meble się poprzewracały. Uderzył w ścianę – a następnie obrócił Craega wokół i popchnął go na drzwi na korytarz tak mocno, że wypadły z framugi i się roztrzaskały, a oni obaj skończyli awanturując się na korytarzu. I nadal walczyli. Przez to, że półżywy dwanaście godzin wcześniej Peyton, odnalazł w sobie bardzo dużo cholernej energii. *** To było jak oglądanie serialu Maury. Po tym jak Paradise podążyła za walczącymi na korytarz doznała uczucia jakby znajdowała się poza swoim ciałem. Połowa z niej uczestniczyła w dramacie, próbując chwycić latające ramiona albo krzyczeć w nadziei, że dotrze do jednego z nich. Druga połowa przebywała w krainie O MÓJ BOŻE! – bo nie mogła uwierzyć, że to dzieje się na jej oczach, z jej powodu. Peyton był zdolny do wielu rzeczy, ale nie do przemocy. I Craeg – cóż, nie wiedziała o nim zbyt wiele, ale wydawało się, że bardziej nad sobą panuje niż teraz. „No już!” Szczeknęła. „Po prostu przestańcie!”

132

Ciała mężczyzn przechyliły się w stronę betonowych ścian, jakiś okropny trzask zasugerował, że jeden z nich coś sobie złamał – nie, w rzeczywistości to był blok betonu. Tymczasem, z nosa Peytona poleciała krew, rozpryskując się jasną czerwienią na białej farbie, a koszulka Craega rozdarła się, uwalniając jego – Okay, WOW. Facet był szczupły, ale dobrze zbudowany, wielkie wachlarze mięśni rozkładały się po obu stronach jego kręgosłupa, jego ramiona napinały się i rozluźniały z każdym ciosem pięścią, jego niesamowicie wąska talia – W porządku, to było niewłaściwe. Ale cholera. Otrząsając się, rzuciła się w kolejnej próbie złapania i zatrzymania rzeczy, wycelowała w prawe ramię Peytona, bo cała ta golizna to było zbyt dużo, aby obsłużyć – Novo chwyciła ją i powlekła z powrotem, właśnie gdy miała uderzyć ją w twarz. „Pozwól im,” powiedziała samica. „Komuś stanie się krzywda!” „Lepiej im niż tobie.” Novo przewróciła oczami. „Mężczyźni są idiotami. Oni tylko walczą o dominację. Osobiście wolę zatrzymać energią na prawdziwą pracę, w przeciwieństwie do tych publiczno-pozerskich bzdur.” Paradise sapnęła i przeklęła. „Dążą do tego, że zostaną wyrzuceni!” „Jeśli to robią, to ich wina.” Obok walczących, Anslam roześmiał się i klasnął w dłonie. „Trzaśnij nim jak suką, Peyton!” Paradise spiorunowała samca wzrokiem. „To nie walka kogutów, gdybyś nie wiedział.” „Do diabła, że nie jest.” Dodając jego imię do jej powiększającej się Listy Dupków, Paradise spojrzała w górę i w dół korytarza. Nikt znikąd nie wyszedł, ale biorąc pod uwagę liczbę zamkniętych drzwi to mogło nie potrwać – Nagle Craeg zmienił pozycję łapiąc Peytona za ramiona, obrócił nim wokół i popchnął go na ścianę jakby zamierzał przebić się przez beton razem z facetem

133

„To jest szaleństwo,” rzekł męski głos przeciągając samogłoski. Spoglądając za siebie, zobaczyła Axa opierającego się ze skrzyżowanymi na piersi ramionami o rozwalone wejście do pokoju, z wyrazem twarzy kogoś kto obserwuje schnącą farbę. Paradise zmrużyła oczy, patrząc na niego. „Powstrzymaj to!” Jedna z jego czarnych brwi się uniosła. „Mam to zrobić?.” „Tak! Zostaną wyrzuceni!” „A w jaki sposób ten atak dotyczy mnie?” Celowo powstrzymała się od trzaśnięcia go w tę sardoniczną wpół wytatuowaną gębę. „Chciałbyś mieś kogoś kto ci pomoże.” „Nie walczyłbym o ciebie. Bez urazy, ale pieprzenie cię byłoby jak seks ze sklepowym manekinem. Jesteś piękna, ale totalnie bezużyteczna w wyrku.” Paradise opadła szczęka. „To jest najbardziej niegrzeczna rzecz jaką ktoś kiedykolwiek do mnie powiedział.” „W takim razie byłaś chroniona przed życiem, tak jak myślałem. I nieważne czy jesteś urażona czy nie, prawda jest jaka jest.” Zwracając się do Boone, otworzyła usta – ale on pokręcił głową, wszyscy tylko nie ja. „Co jest z wami nie tak ludzie?” Zażądała. Przynajmniej walka spowolniła – och, tak, nie, nadal było groźnie: Craeg chwycił Peytona w pasie i przycisnął do podłogi, teraz samce się mocowały, bose stopy piszczały na wypolerowanym kamieniu, dłonie uderzały, I tak było, gdy Butch i Rankohr przyszli ryknąć na grupę. Przykładając dłonie do głowy, czekała na wrzask. Jeśli tu byłoby jak w ludzkim wojsku, o którym czytała lub oglądała w filmach, prawdopodobnie wszyscy zostaliby za to ukarani. Może zostałaby wyrzucona za sprawianie kłopotów, nawet jeśli nie zrobiła nic za wyjątkiem nerwowych komentarzy. Może tylko Peyton i Craeg zostaliby zdyscyplinowani. Potem jeden z nich lub obaj zostaliby usunięci z ich obsady. Gdy walka toczyła się dalej, spojrzała przez swoje palce na Braci. Ich para stała obok, przypatrując się akcji i rozmawiając ze sobą. Potem Rankohr skinął… i uścisnęli sobie dłonie.

134

Paradise rozejrzała się wokół po innych praktykantach i stwierdziła, że wszyscy zniknęli z powrotem w salonie. Jakiś czas później Peyton ostatecznie przegrał. Jedno nieplanowane uderzenie głową wysłało jego czoło bezpośrednio na betonową podłogę. Rozległ się straszliwy dźwięk jakby kula do kręgli została upuszczona na kamienną płytę – i gość zwiotczał jakby jego kości się roztopiły. Craeg odepchnął go i upadł płasko na plecy, oddychając ciężko, kaszląc i wycierając krew z oczu. „Ile to było?” Zapytał Butcha Rankohr. „Pięć dolców.” „Cholera, myślałem, że mój chłopak zamierza zrobić to lepiej.” Rankohr włożył rękę do kieszeni i wyciągnął swój czarny portfel. Wyjął banknot, wciskając Butchowi w dłoń. „Gdy następnym razem któryś zacznie, podwajamy albo nic.” Paradise się wzdrygnęła, gdy odwrócili się i odeszli jakby absolutnie nic się nie stało. „To jakieś żarty,” powiedziała pod nosem. Chciała za nimi zawołać, kiedy Peyton wciąż się nie ruszał – nie, czekaj. Zajęczał i przewrócił się na plecy. Przynajmniej był żywy, pomyślała, podchodząc do niego. „Co, do diabła, jest z tobą nie tak?” Zażądała. „Chcesz zostać wyrzucony?” Przyznać trzeba, że ta groźba miałaby więcej zębów, gdyby ich wykładowcy zrobili coś bardziej poważnego zamiast stawiać zakłady na cholerną walkę. Dwa samce spojrzały na nią spode łba. Boże, wyglądali tak źle jak noc wcześniej – może nawet gorzej. Do diabła, obaj będą mieli czarne oczy, a warga Craega była tak rozdarta, że prawdopodobnie będą potrzebne szwy. „Jestem… w porządku,” mruknął Peyton zanim splunął krwią. „Tak,” wyseplenił Craeg. „Po prostu w porządku.” Co zabrzmiało jak po płostu w porzodku. „Powiedz mi,” warknęła. „Ile palców trzymam w górze?”

135

Wystawiając jeden środkowy palec, dała szansę dupkom skupić się na fakcie, że jest wściekła na nich obu. A potem poszła znaleźć kogoś w uniformie pielęgniarki… kitlu lekarza… Cholernym mundurku dozorcy. Bóg jeden wiedział, że korytarz będzie musiał zostać posprzątany – i ktokolwiek ze szczotką może zacząć od dwóch odpadów, które narobiły tego bałaganu.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

136

SZESNAŚCIE Dwadzieścia pięć minut, dwa szwy na dolnej wardze i przekąsce na pierwszy posiłek później, również i Craeg był w centrum siłowni z pozostałymi członkami swojej klasy. Cóż, nie na przedzie i nie w centrum grupy —był bardziej z boku i trochę z tyłu. I słaniał się na nogach. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebował, to kolejne działanie na pełnych obrotach czy walka na pięści, ale nie miał zamiaru się wycofywać. A co do Peytona, którego Paradise nazwała ‘nie chłopakiem’? Aha. Jaaaaasne. Chujek. On, nie ona. Dobrą wiadomością było to, że tamten tak samo źle się czuł jak on sam, Peyton nie był nawet w stanie stać. Został wniesiony na noszach jak kawałek mięsa. Wwieziony na łóżku. Kto wygrał tę bitwę, suko? Aha, i żaden z nich nie został wyrzucony. Najwyraźniej mały zakład nie angażował Braci— Jedne z drzwi do sali gimnastycznej zostały otwarte uderzeniem, i tym razem pojawili się w nich Butch i Rankhor z Bractwa, którzy byli ubrani w takie same luźne bawełniane spodnie i koszule, jak wszyscy inni. Brat Butch nie tracił czasu, gdy zatrzymał się przed grupą. “W świetle Mayweather i Pacquiao (bokserzy), zaczniemy naukę walki wręcz, zamiast uczenia się z książek.” “Zauważcie,” powiedział Rankhor z uśmiechem, “że wasze uniformy są białe.” “To dlatego, że OxiClean jest szalenie dobry w wywabianiu plam krwi, ale jeśli będzie trzeba użyjemy Cloroxu.” Craeg przełknął przekleństwo. Właśnie tego potrzebował. “Dobierzemy was w pary,” kontynuował Butch, “i ocenimy ile wiecie. Od kiedy jeden z was już jest w pozycji horyzontalnej, nikt nie musi się martwić, o walkę z Hollywoodem.”

137

“Osobiście nad tym rozpaczam,” powiedział Rankohr. “Więc postawmy Novo z Boone — Axe bierze Anslama. Zostaje Craeg i Paradise.” “Chwila,” powiedział Craeg. - Nie mogę… nie chcę tego robić.” “Uderzyć ją? Czemu? Bo nie możesz unieść rąk w górę? Nie mój problem.” Craeg nachylił się i zniżył głos. "Nie chcę jej bić." Rankhor wzruszył ramionami. "W porządku, możesz mieć znowu skopany tyłek" Butch uciął. "Właściwie, to on wygrał, tamtą walkę, pamiętaj. I mam swoje pięć dolców, aby to udowodnić." "Tylko dlatego, że złoty chłopiec tutaj, sam siebie znokautował.” "Porażka to porażka” Butch ponownie skupił się na Craegu. "Ale Brat ma rację. Albo się bronisz albo wrócisz po więcej nici do doktor Jane. Twój wybór." Po tym, powiedziano im, aby rozmieścili się w różnych kątach ogromnej sali gimnastycznej, a Peyton został odwieziony na bok. Craeg patrzył, jak inni odchodzą, próbując wymyślić sposób jak się z tego wyplątać. Zabawne, kiedy jej powiedział, że powinna przystąpić do programu nauki samoobrony, nie myślał, że to przed nim będzie musiała się bronić. Nawet w ‘klasowej’ sytuacji. "Cóż," Paradise powiedziała, gdy podeszła do niego. "Robimy to?" "Będę czekać aż jeden z samców skończy." "Mówisz poważnie." Spojrzał na nią z jego znacznie większej wysokości. "Nie chcę cię skrzywdzić." "Nie pobiłeś Peytona z łatwością," mruknęła. "To trwało, jakieś, pół godziny." "Porównujesz się do dorosłego samca. Którego położyłem na noszach." "Och, masz rację. To nie byłoby sprawiedliwe. Ponieważ w porównaniu do was dwóch, jestem cholernym geniuszem." Gdy położyła ręce na biodrach i spojrzała na niego, zastanawiał się, co do cholery jeszcze miał jej powiedzieć? Nie chciał się wymądrzać — co miało

138

coś wspólnego z tym, że wciąż pamiętał, jaka miękka była jej skóra… pamiętał jeszcze jak jej kostki były małe w porównaniu do jego dłoni… wyobrażał sobie tak wiele rzeczy, które chciał jej zrobić, ale absolutnie żadna z nich nie wiązała się z udziałem przemocy w jakiejkolwiek formie. Absolutnie wszystkie wiązały się z kontaktem z jego koniuszkami palców, wargami... jego językiem. Craeg skrzyżował ramiona na piersi. "Nie zamierzam z tobą walczyć" "Więc jeśli rzucę się na ciebie, nic z tym nie zrobisz." Uniósł brwi. "Nie martwię się o znokautowanie" "Oh, naprawdę" "Nie. Jesteś mniej wytrzymała, nie będziesz—" Kolejną rzeczą, która wyszła z jego ust był piskliwy krzyk, który sprawił, że wszyscy w siłowni odwrócili się, żeby zobaczyć co tam się stało. I może by im powiedział — ale był zbyt zajęty, zasłanianiem jaj oboma rękami i zginaniem się w pasie. Uderzyła kolanem w jego krocze. W krocze. Kolanem. “Co do kurwy!” wycharczał. “Czemu to zrobiłaś?” Wydawała się równie zaskoczona jak wszyscy inni. Ale szybko odzyskała rezon - poprzez zaciśnięcie rąk po obu stronach jego głowy i ponownego użycia kolana do uderzenia go tak mocno w twarz, że zobaczył więcej gwiazd niż człowiek ma na choince światełek. Gdy wydał z siebie kolejny skowyt i stracił równowagę, złączyła obie ręce razem, wyciągnęła ramiona i odwróciła się w ciasnym kręgu, jakby rzucała dyskiem - łapiąc go w chwyt na tyle mocno, by zbić go z nóg. Boom! Upadł na niebieskie maty. Wszyscy przybiegli, kiedy stanęła nad nim, przygotowana na to co miało na nią przyjść - podczas gdy on randkował z podłogą. Wpychając dłonie w matę, uniósł górną część ciała do pionu i spojrzał na nią. "Naprawdę chcesz, żebym to zrobił." "Jeszcze nic nie zrobiłeś," ktoś wtrącił. "Powiedz," powiedział jeszcze ktoś inny. "Sikasz na siedząco?" "Teraz już tak," nadeszła odpowiedź.

139

Paradise po prostu śledziła każdy jego ruch, który wykonywał, każdy skurcz i oddech i przesunięcie jego oczu. Nie miała pojęcia, co robi. Mógł to stwierdzić przez sposób w jaki drżały jej ręce, oraz fakt, że jej żebra unosiły się zbyt ciężko, jak na aktywność fizyczną, którą wykonywała. Była również lekko pobudzona. Okej, to był problem. Zapach jej płci wołał bardzo samczą część jego — i sprawiał, że chciał, żeby uciekała tylko po to by mógł ją gonić i złapać, mieć pod sobą i wziąć mocno. Chciał, żeby jej paznokcie drapały go po plecach, gdy będzie dochodziła... a jej kły obnażone, tuż przed tym zanim wzięłaby z jego żyły na gardle. Pożądanie było tak silne, że mógł przelecieć ją, nawet jeśli ludzie by patrzyli — i gdy rozpoznała w nim zmianę, zrobiła krok do tyłu. I nagle nikt się z niego nie śmiał, nie żartował już. Butch stanął między nimi. "Spokojnie, wielki facecie. Co powiesz na walkę ze mną?" Brat opadł, przyjmując postawę do walki, pięści miał uniesione w górę z przodu klatki piersiowej, oczy zmrużone. Ale Craeg nie był zainteresowany samcem. Patrzył nad tymi olbrzymimi ramionami na Paradise, która wpatrywała się w niego z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Tym razem, gdy nadszedł cios, Craeg przeszedł do pełnego trybu walki, co nie zdarzyło się z Peytonem. Ze stażystą, dał sześćdziesiąt procent, tego co miał, trzymając niektóre z jego sił w zapasie, ponieważ obawiał się zabić ten kawałek gówna, czy trwale go uszkodzić — a tym samym być usuniętym z programu. Teraz? Ostrze jego pobudzenia przebiło się przez wszelki opór, jaki miał do walki wręcz, nurkując, wyrzucając własne pięści, schylając się, znowu dźgając. Brat był brutalnie szybki, bezlitośnie potężny, znakomicie wyszkolony. Nie taki jak Peyton, ani trochę. A gdy walka trwała, w obrocie kopnięć i uników, chwytów, więcej ludzi przyszło i stało wokół nich, aż zrobił się tłum dziesięciu, piętnastu... dwudziestu w siłowni. Trwało to około piętnastu minut, zanim ku nim poszybowały sztylety. Dwa ostre jak brzytwa, czarno-srebrne, noże poleciały w powietrze z nikąd. Butch złapał jeden w locie. Craeg złapał drugi. A potem krążyli,

140

szukając drogi ostatniej obrony, przerzucając broń tam i z powrotem, rzucając się, cofając, stawka była o wiele wyższa. Butch nie oddychał ciężko w ogóle. Craeg, z drugiej strony, dyszał jak skurwysyn — pocąc się jak jeden z nich. Pierwsza krew pojawiła się, gdy Craeg źle ocenił jeden łuk o milimetr i miał rozcięty policzek. Kiedy pomylił się kolejny raz miał ranę na ramieniu. Myląc się trzeci raz, jego udo zostało pocięte. To właśnie wtedy uświadomił sobie, że Brat dawał mu tylko sześćdziesiąt procent tego, co samiec był w stanie: precyzja cięcia powiedziała Craegowi, że jego przeciwnik wiedział więcej niż on sam, był silniejszy od niego, i był przygotowany na wytyczenie swojej drogi do zwycięstwa biorąc pod uwagę bieżącą utratę krwi. Ale Craeg nie zamierzał się poddać. Jeszcze nie, w każdym razie. Nie, dopóki nie mógłby stać, nie mógłby widzieć, nie mógłby się ruszyć. Jego wola nie zaakceptuje niczego mniej. *** Paradise rozpoznała od razu, że ta walka była zupełnie inna niż ta szalona, niechlujna potyczka, która przetoczyła się na korytarzu wcześniej. W rzeczywistości, walcząc z Peytonem, Craeg powstrzymywał się z jakiegoś powodu; ale już tak nie było. Jego koordynacja, gdy stanął naprzeciwko Butcha z pięściami, a następnie —oh, Boże, te sztylety, — powiedziała jej, i wszystkim innym w siłowni, że był niesamowitym wojownikiem, zdolnym do wielkiej siły, równowagi, elastyczności i mocy. To wystarczyło, aby całe jej ciało zapłonęło jak tablica rozdzielcza. I nie, pomyślała, tak mocno jak szanowała motto Novo, że kobiety mogą robić wszystko to samo co mężczyźni, to było dla niej bardzo jasne, że nie przetrzymałaby tej walki z Craegiem teraz. Mógłby ją znokautować tylko jednym z tych ciosów pięścią. Albo urwać jej głowę. Lub z łatwością złamać jej nogę. Nie dlatego, że nie była w stanie nauczyć się odpowiedniej obrony i środków zaradczych, ona po prostu ich teraz nie znała— a on tak, w

141

rzeczywistości, był przygotowany do ataku na nią: Kiedy przykucnął i obnażył ogromne kły, cofnęła się — a jednak z jakiegoś dziwnego powodu, nie bała się go. Co było po prostu szaleństwem. Miał ponad sto funtów przewagi nad nią, i był rządny krwi. Więc tak, co było zupełnie szalone? Nagle chciała podbiec do niego — ale nie za szybko. Chciała, żeby przyszedł po nią i złapał ją w locie… i… Cóż, było to jak powrót do tego momentu który dzielili w pokoju wypoczynkowym. Ale Jezu, nie poradzę sobie z nim, pomyślała, gdy patrzyła jak się rusza. I nie tylko w walce: Każda samica, która startowałaby do takiego samca jak on, nie dostanie słodkiego pocałunku na mecie — nie dostałaby jego dłoni, świętej obietnicy wiązania i rozmowy z ojcem, na której konkurent nieśmiało poprosiłby o pozwolenie. Nie był to rodzaj wyrafinowanego samca, oczekującego, by oddała swoje dziewictwo w noc wiązania przed Panią Kronik i jej rodziną. Nie, był zwierzęciem tylko z odrobinę wyższym poziomem rozumowania. A sposób, w jaki na nią spojrzał w tym momencie zasugerował, że jego mózg nie działał w pełni. Powinna się bać, powiedziała sobie jeszcze raz. Zamiast tego, chciała, żeby ją złapał— Tłum wokół wydał z siebie syk, gdy Craeg przyjął kolejne cięcie, tym razem po drugiej stronie klatki piersiowej. Krwawił teraz w kilku miejscach, jego sparingowy uniform był zabarwiony na czerwono, krew kapała z brody, z rozcięcia na policzku, kapała z jego uda, kapała z jego bicepsa. Z kolejnym błyskiem ostrza Brat ciął go w drugie ramię. Następnie w bok szyi. Kolejno udo, brzuch, plecy. "Przestań," powiedziała Paradise półgłosem. "Przestań go podchodzić." Ale za każdym razem, gdy błędne ostrze Brata trafiało, Craeg bardziej się cofał i ponownie podchodził, dopóki się nie poślizgnął w kałużach, które zrobił na niebieskich matach, a jego uniform był zabarwiony na czerwono i oblepiał jego ciało. On nie ustąpi.

142

A Butch nie odpuszczał ani trochę, prócz oszczędzenia mu śmierci. "Craeg! Przestań!" Zawołała, bo nie mogła się powstrzymać. Przyłożyła dłoń do ust, poczuła, że jej serce wraca do trybu paniki, gdy zastanawiała się, czy on naprawdę będzie dalej walczył, aż straci tyle krwi, że nie będzie powrotu. “Craeg! To szaleństwo!” Ale wciąż kontynuował, dopóki nie zaczęły się pod nim uginać kolana, uchylał się od pchnięć i chwiał się, kiedy się cofał. Teraz, stał się powolny. Boże, był zbyt blady. “Przestań!” Peyton usiadł na noszach i krzyknął, “Craeg! Daj spokój człowieku — on cię zabije” Fala niepokoju przeszła przez innych uczestników, ale nie przez Braci, którzy przybyli, aby obejrzeć pokaz. Ludzie od leczenia, dla kontrastu, również nie wyglądali na wstrząśniętych — jednak, gdy kobieta lekarz z blond włosami zrobiła krok, Brat Vhredny pokręcił głową i kazał jej pozostać przy nim. Craeg upadł po raz ostatni, czterdzieści dwie minuty i wiele, wiele litrów straconego osocza później. Po prostu padł na kolana, kołysał się przez chwilę... a potem upadł twarzą w jego własną krew. Dokładnie tak, jak to zrobił w lesie. Paradise rzuciła się do przodu, ale Rankohr złapał ją i pociągnął z powrotem. "Nie. Pozwól mu zachować honor." "Co ty mówisz?" Syknęła. Rankohr tylko skinął głową w stronę dwóch wojowników. "Obserwuj." Butch stał nad leżącym samcem przez chwilę, dając Craegowi szansę stanąć na nogi. Gdy tego nie zrobił, Brat poczekał by Craeg spojrzał na niego. Rozbiegane oczy walczyły na poszarzałej twarzy, aby utrzymać je na Bracie. Ale kiedy w końcu to zrobił, Butch przerzucił broń do drugiej ręki... i naciął głęboko swoim sztyletem dłoń. Gdy Paradise jęknęła, Brat wyciągnął dłoń do Craega — który, nie wiadomo skąd, nagle znalazł siłę, by sięgnąć i zaakceptować to, co zaoferowano.

143

Brat postawił Craega na nogi... i objął go. "Dobra robota, synu. Jestem z ciebie dumny." Craeg zamrugał szybko, jakby łzawiły mu oczy. Wtedy wydawało się, że poddał się w walce ze swoimi emocjami, zamykając powieki, chowając głowę i uginając się w ramionach Brata. "A to," powiedział głośno Rankohr, aprobującym głosem: "właśnie robicie w taki sposób."

Tłumaczenie: Nuffanilia

144

SIEDEMNAŚCIE Siedząc przy biurku w Azylu, Marissa miała sporo pracy do zrobienia: akta pacjentów do przeczytania, zatwierdzenie dokumentów naborowych, rachunki do podpisania. Zamiast walczyć z nimi wszystkimi, po prostu siedziała w fotelu i patrzyła na ten czarny kawałek metalu z czerwonymi frędzlami. Po tym jak ona i Butch dostali się do domu, pokazaŁa ten dziwny obiekt-klucz Braciom i żaden z nich nie rozpoznał go i nie był w stanie nadać mu nazwy. Następnie Vhredny wyszukiwał obraz w Internecie - i wrócił z niczym. Później ona i Butch poszli do łóżka. Była tak wyczerpana, że zasnęła tak szybko, jak jej głowa uderzyła w poduszkę. Ale nie przespała w ten sposób całego dnia. Jej oczy otworzyły się około trzeciej po południu, leżała na plecach, wpatrując się w ciemność, podczas gdy Butch chrapał spokojnie obok niej. Było po prostu tak, jak powiedział jej hellren. Obrazy tej samicy migały po całej pustej powierzchni sufitu, wyciskając jej łzy. I smutne było to, że chęć płakania była jeszcze większa, gdy myślała o sobie i Butchu. Co było szalone. Między nimi nic się nie psuło. Nie mógł być bardziej pomocny, biorąc ją do Aghresa, wspierając ją w wysiłkach z odgadnięciem przeznaczenia klucza, rozumiejąc wszystkie jej uczucia. "Tracę rozum," powiedziała"Po to tu jestem." Marissa odwróciła głowę. "Mary, hej - przepraszam, mówiłam do siebie. Jestem teraz trochę rozbita." Shellan Rankhora weszła i zamknęła drzwi biura. "Tak, wyobrażam sobie – wołałam cię trzy lub cztery razy i nie usłyszałaś." Marissa odgarnęła włosy na ramiona i zmusiła się do uśmiechu. "Co mogę zrobić dla ciebie?"

145

"Możesz porozmawiać ze mną." Samica usiadła na krześle po drugiej stronie biurka. "Martwię się o ciebie." "O Boże, nie trać na to czasu. Mamy tutaj ludzi, którzy naprawdę potrzebują twojej pomocy-" "Dobrzy Samarytanie tacy jak ty i ja mają problemy nie rozmawiając o trudnych sprawach. To fakt. Chciałabym również podkreślić, że jestem twoją przyjaciółką." W ciszy, która nastąpiła, Marissa milczała o wszystkich tych dokumentach, na których nie była w stanie się skupić, ponieważ miała bałagan w głowie. A potem milczała o dniu, który spędziła nie śpiąc. I w końcu, o dziwnym dystansie między nią, a Butchem"Nie mogę pozbyć się jej z mojej głowy" wypaliła. Natychmiast poleciały jej łzy i zaklęła, kiedy sięgnęła po chusteczkę. "Nie chcę o tym mówić." "Wiem," łagodnie powiedziała Mary. "Zaufaj mi, miałam wiele osobistych doświadczeń z niemówieniem. Nie była to dobra strategia." "Och, daj spokój, jesteś najbardziej samorealizującą się osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam. Jesteś jak dziesięć na dziesięć na skali". "Widzisz tylko wycinek mojego życia, Marissa. Nie znałaś mnie wcześniej. Wciąż walczę, tak jak wszyscy inni." Marissa wytarła się pod oczami i musiała walczyć z falą płaczu. "Jak sobie z tym radzisz." "Jak walczę? Rozmawiam z ludźmi. Rozmawiam z Rankhorem. Wszystko spisuję." "Nie... ze zmianą." "Przepraszam?" Marissa machnęła wokół. "Gadam bez sensu. Po prostu zapomnij-" "Masz na myśli fakt, że jedno życie się dla mnie zakończyło, a drugie rozpoczęło, gdy zostałam z Rankhorem?" Boże, serce waliło jej bez powodu. "Tak. Dokładnie to." Mary założyła nogę na nogę i przygryzła dolną wargę, a kiedy mijał czas gdy składała myśli, Marissa studiowała cechy jej twarzy, jej świeżo ostrzyżone na krótko brązowe włosy, jej aurę spokojnej pewności siebie.

146

Tak, pomyślała Marissa, Rankhor miał rację. Samica była wspaniała nie w stylu krzykliwej królowej piękności, czy anorektycznej modelki, ani nawet dziewczyny z sąsiedztwa. Mary była jak blask ognia w mroźną zimę, ciepła i wspierająca, zniewalająca i pełna blasku. Nic dziwnego, że Brat ją uwielbiał. Mary odetchnęła i zaczęła: "Myślę, że dla mnie to było inne, bo umierałam, więc wiedziałam, że odejdę? Mimo, że nie byłam świadoma przez jakiś czas, że rak wrócił, byłam przygotowana na dzień, kiedy mi powiedzą, że wrócił. Więc się wymeldowałam. Spakowałam walizki psychiczne i emocjonalne, dostałam bilet, byłam gotowa do drogi. Moja matka odeszła, tak naprawdę nie byłam związana z nikim innym... niczego dla mnie nie było, więc nie miałam kogo zostawić, jeśli to ma sens?" Marissa pomyślała o nocy, kiedy jej brat wyrzucił ją za to, że była z Butchem. "Jeśli dobrze rozumiem," powiedziała Mary, "tak nie było w twoim przypadku." Marissa musiała odwrócić wzrok. "Nie, nie było. Wróciłam do domu Aghresa po jednym ze wspólnych wieczorów, tuż przed świtem, a on..." Teraz, łzy napłynęły jej do oczu i spadały, jedna po drugiej, lądując na bluzce i spodniach. Wytarła je, zanim mogła mówić dalej. "Wszystkie moje rzeczy były spakowane. Powiedział mi, że nie obchodzi go, gdzie pójdę, po prostu chciał się mnie pozbyć z domu. Położył pieniądze..." - Musiała oczyścić gardło. "Położył pieniądze na biurku. Tak jakby nie chciał mnie dotknąć." Pociągając nosem, wyciągnęła kolejną chusteczkę i wytarła nos. "Wzięłam gotówkę. Ciągle mam te stu dolarowe banknoty. Czasami, kiedy napotkam je w mojej szufladzie, myślę, dlaczego je zachowałam? Dlaczego, och, na miłość boską." Musiała wziąć trzecią chusteczkę. "Co jest ze mną nie tak? Ta dziewczyna nie żyje, nie mogę znaleźć jej rodziny lub tego kto ją zabił, a ja tu siedzę i narzekam na mojego głupiego brata i na stare czasy. To jest niedorzeczne." "To jest uraz z przeszłości" Mary wskazała spokojnie. "Sama się nakręcam." "Myślałaś o tym, co naprawdę wydarzyło się ostatniej nocy?" "Chyba żartujesz? Nie mam nic innego w mojej przeklętej głowie."

147

"Nie, mam na myśli to, czy myślałaś o tym." "Jeśli chodzi o to, że musiałam patrzeć jak młoda kobieta umiera na moich oczach i że jej utrata jest tragicznym marnowaniem życia, że jestem bezsilna, tak, oczywiście, że tak." Mary pokręciła głową. "Z całym szacunkiem, ale tracisz mój punkt widzenia. Ostatniej nocy, po raz pierwszy od kiedy zerwałaś kontakt z Aghrestem, jedynym krewnym jakiego masz, zmuszona byłaś prosić go o pomoc. Nie mogłaś uratować dziewczyny, więc musiałaś zwrócić się do swojego brata i mieć nadzieję i modlić się o to, żeby jej pomógł." "On to zrobił." Marissa zaklęła. "Chodzi mi o to, że był dla niej niesamowity." "I jak się z tym czujesz, biorąc pod uwagę, jak źle potraktował ciebie". Marissie popłynęło więcej łez. "Myślałam o tym. Kiedy poszłam do niej tuż przed śmiercią." "Jedyne co wiem, że jest prawdą to to, że możemy pogrzebać przeszłość. Możemy robić tysiące rzeczy odwracające od niej uwagę, z których niektóre są zdrowe, a niektóre nie są - ale kiedy coś nie jest przerobione, to absolutnie, na pewno wróci i ugryzie nas w tyłek. Miałaś ciężkie życie, zanim ty i Butch się zakochaliście w sobie, i bez wątpienia to była ogromna ulga zostawić wszystko z tyłu i zacząć od nowa. Ale nie można uciec do tego, co było wcześniej. Pamiętaj, Marissa, jesteśmy każdym rokiem w jakim byliśmy, każdą chwilą w naszym życiu. Niesiemy to wszystko jak bagaż. Prędzej czy później, sprawa z bratem wróci ponownie. To po prostu życie." Marissa ponownie wytarła się pod oczami. "Trudno nam się porozumieć z Butchem w tej chwili." "To oczywiste. On jest tym, który spowodował przerwę." Marissa cofnęła się. "Czekaj chwilę - on był dla mnie tylko dobrymi rzeczami-" "To nie jest kwestia winy, Marissa. Byłaś na jednej ścieżce, on wszedł do twojego życia, teraz jesteś na innej. Ja nie osądzam go czy mówię, że zrobił coś złego, po prostu stwierdzam fakt."

148

Z jakiegoś powodu, przypomniała sobie swoją bezsenność, podczas gdy pozwoliła Butchowi spać. To nigdy nie powinno się było zdarzyć, nawet rok temu. "Co ja robię?" "Nie spodoba ci się to, co mam do powiedzenia." "Wydaje mi się, że nie może być gorzej." "Będziesz musiała pogodzić się z bratem." Marissa zamknęła oczy. "Nigdy nie będę w stanie mu wybaczyć." "Zawarcie pokoju nie oznacza, że zwalnia go to z popełnionej winy. I szczerze mówiąc, nie jest jedynym, z którym musisz się pogodzić. Glymeria potraktowała cię strasznie, twoja pozycja w arystokracji była nie do utrzymania, a Ghrom był królewskim gównem – mam na myśli miłość. Masz ogromną ilość bólu i odrzuciłaś to na początku, ponieważ był to jedyny sposób, aby przetrwać, a potem odłożyłaś na bok, bo w końcu odpoczęłaś i poczułaś się dobrze w swoim własnym życiu." Mary skinęła na wszystkie dokumenty na biurku. "Jeśli chcesz wrócić do bycia produktywnym, będziesz musiała zajrzeć pod te wszystkie skały, sprecyzować swoje uczucia, i wyjść po drugiej strony tej podróży." Czwarta chusteczka została wyciągnięta z pudełka z trzaskiem, ale nie użyła jej. Po prostu skręcała ją w dłoniach. "Nie chcę zapomnieć dziewczyny. Nie chcę, żeby to wszystko było o mnie." "Nikt nie mówi, że musisz przestać próbować dowiedzieć się, kim ona była. Po prostu nie używaj tego jako pretekstu, aby spakować wszystkie brudy i wpakować je z powrotem do podziemia. To krótkoterminowe rozwiązanie, które nie wytrzyma długo, a następnym razem to wszystko pojawi się ponownie - i będzie jeszcze trudniej, bo będziesz też przeżywać to wszystko co stało się z dziewczyną. Widzisz, to jest to co paraliżuje ludzi. Dokładają następne i następne rzeczy i budują kolejne warstwy, dopóki obciążenie staje się zbyt ciężkie, a oni nie dają rady". Marissa skręcała chusteczkę. "Masz rację." "Wiem." Po głębokim wdechu, Marissa spojrzała na biurko. "Czy mogę cię przytulić?" "Please! Żartujesz?"

149

Obje wstały i Marissa objęła mniejszą samicę. Uścisk jaki otrzymała z powrotem był tak silny i stabilny, że rozkleiła się na nowo. "Jesteś zawsze tam, gdzie cię potrzebuję" wykrztusiła Marissa. "Kocham cię, że brak mi słów." "Po to właśnie są przyjaciele." Mary odsunęła się. "I zrobisz to samo kiedyś dla mnie." Marissa prychnęła i przewróciła oczami. "Wątpię, że będzie to konieczne." "Zaufaj mi." "Za dużo we mnie bałaganu." "Nie, jesteś człowiekiem." Mary otrząsnęła się. "Pojęcie opisowe. Żyjesz i masz problemy i jesteś piękna wewnątrz i na zewnątrz - też cię kocham." "Nadal nie wiem, co dokładnie robić." "Pomyśl o tym. To przyjdzie do ciebie. Pamiętaj, wybaczenie nie oznacza zapominania, zamiatanie pod dywan nie jest długotrwałą strategią, a rozproszenie nie jest twoim przyjacielem. Staw temu czoło - i pamiętaj, że masz wsparcie, okay?" Gdy kobieta wyszła, Marissa okrążyła krzesło i usiadła. Z jakiegoś powodu, jej oczy utkwiły na telefonie – tym na biurku, nie jej komórce. Przeszłość. Jej brat. Butch. Dziewczyna. Glymeria. Mary miała rację. Było dużo rzeczy, których nie ruszała. A żeby zacząć sprawy, równie dobrze mogła zająć się tą, która wydawała się najmniej przerażającą. Albo... dobrze, być może najbardziej wykonalną. Podniosła słuchawkę, przerzuciła papiery i znalazła różowy kawałek papieru, który został jej podany dwa dni wcześniej. Wybierając numer lokalny, zdjęła perłowy kolczyk i odchyliła się na krześle. Odebrała pokojówka i odłożyła na bok słuchawkę... a potem pojawił się wyniosły kobiecy głos: "O, cześć! Jestem bardzo zadowolona, że dzwonisz". Marissa zacisnęła zęby. "Zrobię to. Będę przewodniczyć festiwalowi." "O! To cudownie! Jak cudownie..."

150

Gdy Marissa słuchała banałów, zamknęła oczy i usłyszała głos Mary w swojej głowie: Będziesz musiała pogodzić się ze swoim bratem. O Boże, pomyślała. Nie miała pojęcia, jak to ma się stać - ale wiedziała o przyjęciu, do cholery. Zacząć od małych rzeczy. Następnie wielkie sprawy.

Tłumaczenie: Fiolka2708

151

OSIEMNAŚCIE Paradise zwichnęła palec, kiedy zablokowała cios Rankhora. Miała za zadanie robić uniki i bronić się, używając przedramienia tak, jak ją uczył, ale jej ręce i nogi nie zawsze kierowały się w odpowiednim kierunku – rezultat był taki, że jej szeroko rozłożona dłoń złapała cios. "Fuck!" krzyknęła gdy odwróciła się i schowała zranioną rękę. "Pozwól mi obejrzeć," powiedział Brat. "Owowowow." Ok., dobrze, brzmiała jak dziewczynka, ale co miała zrobić, jak to tak bardzo bolało? "Boże!" "Parry, pokaż." Wyjęła rękę na zewnątrz, a jego wielkie dłonie, które były delikatne, badały to, co było teraz wyjątkową wersją jej środkowego palca. "Co jest nie tak?" Zapytała, chociaż wiedziała. "Wychodzimy do kliniki, chodź." Gdy wyprowadzał ją z siłowni, spojrzała przez ramię. Anslam dawał cholerny wycisk Boone, co ją zaskoczyło. Peyton siedział i mroził ramię, wpatrując się w nią jakby chciał wiedzieć, co się tam do cholery dzieje. Novo i Axe krążyli wokół siebie, a Brat Thor udzielał im instrukcji. "Wszystko będzie w porządku," powiedział Rankhor, gdy otworzył dla niej ciężkie drzwi. "Będziemy z powrotem w oka mgnieniu." Potwierdziła mmm-hmm, jak dotarli do korytarza, i wiedziała, że miał rację. Tak długo jak nie patrzyła na palec, ból był naprawdę w porządku. "Dzisiaj wieczorem wychodzicie tylko na godzinę na zewnątrz, a później macie wolne", powiedział Brat, kiedy doszli do wahadłowych drzwi kliniki. "A jutro będziecie większość czasu w klasie." Następne mmm-hmmm. "Craeg już opuścił klinikę?" "Wciąż jest na leczeniu." Pokój badań był wyłożony kafelkami od podłogi do sufitu i wypełniony przeszklonymi szafkami ze stali nierdzewnej, sprzętem medycznym, który był wart fortunę, i wszelkiego rodzaju ekranami komputerowymi. Pośrodku był

152

masywny stół pod lampami z wystarczającą ilością światła, aby zlikwidować ciemność na powierzchni kilku akrów. Wysoki, ciemnowłosy ludzki mężczyzna odwrócił się od tego na co patrzył, a co wyglądało jak zdjęcie rentgenowskie kolana. Ubrany w niebieski strój chirurgiczny i biały fartuch, wydawał się bardzo duży, bardzo szeroki... i bardzo niewampirzy. "Hej, co my tu mamy?" Paradise cofnęła się o krok. Nie mogła nic na to poradzić. "Tak, jestem jednym z tych facetów," powiedział mężczyzna, gdy błysnął zębami, w których brakowało kłów. "Ale jestem w porządku, naprawdę." Rankhor podszedł i uścisnął facetowi ramię. "Świetny chirurg. Fantastyczny gość. Diabelsko dobry w pokera, ale przynajmniej do bani w basenie. Poznaj doktora Mannego Manello". "Więc co się dzieje?" "Zwichnięty palec," powiedział Brat. Obaj mężczyźni - samiec i mężczyzna - spojrzeli na nią. Paradise odchrząknęła - i zaczęła iść "Tak, mój palec jest..." Ale zaraz wypaliła, "Nigdy wcześniej nie widziałam człowieka z bliska." Dr Manello uśmiechnął się, uniósł ręce, i powoli się obrócił. "Nie tak bardzo różnią się od ciebie. Byłem w domu audiencyjnym kilka razy w czasie, kiedy tam pracowałaś." Nie pamiętała tego, prawdopodobnie dlatego, że była tak skupiona na swojej pracy, w otoczeniu innych wampirów. "Nie chciałam cię obrazić" szepnęła. "Nie jestem obrażony. Miałem gorsze reakcje, gdy uczyłem o was ludzi, uwierz mi." Kiedy spojrzała na niego ze zdziwieniem, wzruszył ramionami. "Pamiętaj, w mojej kulturze, twój rodzaj jest tymi złymi. Wiesz, kły, wampir, cała sprawa Halloween". Prześledziła jego wygląd i była zaskoczona, że był przystojny – i wydawał się też inteligentny. W ogóle nie jak szczur bez ogona. "Operował mnie dwanaście razy," wtrącił Rankhor. "Trzynaście. W zeszłym tygodniu ponownie robiliśmy twoje ramię."

153

"Zapomniałem". Kiedy Paradise spojrzała na Brata, wzruszył ramionami. "Straciłem rachubę. Zdarza się". Biorąc głęboki oddech, Paradise wyciągnęła swoją uszkodzoną rękę do przodu. "Czy to będzie bolało? To co musisz z nią zrobić." Dr Manello znów się uśmiechnął i sięgnął po jej dłoń, tak delikatnie, że ledwie mogła poczuć jego dotyk. "Miło mi cię poznać, Paradise. Nie martw się, zaopiekuję się tobą." *** I tak zrobił. Po tym jak Rankhor wyszedł, aby wrócić do uczniów, dr Manello zrobił zdjęcie rentgenowskie i pokazał jej, że nic nie było złamane, usztywnił środkowy palec i nastawił go z powrotem na miejsce. "Nie będziesz musiała nosić długo szyny" powiedział, zamykając palec w metalowym wyściełanym usztywniaczu i zaklejając białymi paskami plastra. "Leczycie się tak szybko, że wciąż mnie to zadziwia." Gdy cofnął się, spojrzała na jego dzieło. "Dziękuję bardzo." "Jesteś zwolniona na resztę wieczora. Ty i Peyton możecie posiedzieć w pokoju z łóżkami." Rozległo się pukanie do drzwi po lewej stronie. "Proszę" powiedział, podszedł do czerwonego kosza i zdjął jasno niebieskie rękawice chirurgiczne. "Poznałaś już Ehlenę, naszą pielęgniarkę." Człowiek zmarszczył brwi spoglądając na napiętą twarz samicy. "Czy on nadal odmawia?" Pielęgniarka zamknęła drzwi za sobą, zanim odpowiedziała. "Odesłał Wybrankę." Dr Manello mruknął przekleństwo. "Nie zwolnię go, jeśli nie będzie nakarmiony." "Czy to Craeg?" Zapytała Paradise. "Czy to-" Mężczyzna uśmiechnął się i powiedział do niej. "Tak więc, my już skończyliśmy. Może wrócisz do siłowni? Chłopaki muszą być już prawie gotowi na noc."

154

"Nakarmię go" powiedziała szorstko. "Jeśli on tego potrzebuje, będę go karmić." Co. Ona. Do. Cholery. Wyprawia. Jako córka Rodziny Założycielskiej, nie była zobowiązana dawać komukolwiek swojej żyły. Kiedykolwiek. To było przeznaczone wyłącznie dla jej samca. A jeśli ona kiedykolwiek potrzebowałaby kogoś nakarmić, musiało to być w towarzystwie jej krewnego płci męskiej i kilku świadków. Jeśli zrobi to dla niego, to by było porównywalne do utraty dziewictwa przed jej nocą poślubną. "W porządku", powiedział dr Manello. "Zajmiemy się tym." Paradise została wyprowadzona na korytarz, a gdy drzwi się za nią zamknęły, mogła usłyszeć jak mówili przyciszonym głosem. Wróć do siłowni, powiedziała sobie. Dalej, teraz. Wystarczy wrócić do klasy i... Rozglądając się, odkryła, że była sama na korytarzu, nikt nie przechodził, żadnych dźwięków kroków czy głosów rozmów. Naprawdę powinna dołączyć do pozostałych. Z wyjątkiem tego, że zanim o tym pomyślała, jej stopy poniosły ją w lewą stronę, w odwrotnym kierunku do sali nauczania. Podchodząc do następnych drzwi, przyłożyła ucho do zamkniętego panelu i słuchała. Oddychając głęboko, wyczuła cień zapachu Craega. Był tam. Naprawdę powinna wrócić doJej ręka pchnęła drzwi, które się uchyliły i zajrzała do środka - był tam, leżał w białej pościeli na ogromnym szpitalnym łóżku i wydawał się być mały. Miał zamknięte oczy, oddychał płytko. Jego skóra była... niewiele różniła się od tych białych prześcieradeł z wyjątkiem tych niesamowitych siniaków na jego twarzy, gardle... wszędzie. A potem był paczwork bandaży, które zakrywały najgorsze miejsca. Wchodząc do pomieszczenia, zmusiła się do zamknięcia drzwi szybciej niż chciała, i czekała na jego spojrzenie. "Co?" Powiedział, nie otwierając oczu. Podeszła do łóżka - i zastanawiała się, czy kiedykolwiek będzie mogła stać obok tego samca bez walącego serca.

155

"Dlaczego nie chcesz karmienia?" Zapytała. "Dlaczego mi przeszkadzasz?" "Wyrzuciłeś Wybrankę?" "Dlaczego nie jesteś w klasie?" "Zostałam ranna. Nie mogę." To sprawiło, że odwrócił głowę i uniósł powieki. "Wszystko w porządku?" "Chciałabym ci pokazać, ale to oznaczałoby, że pokazuję ci środkowy palec." "Kopnęłaś mnie w jaja, pamiętasz? Myślisz, że martwiłbym się palcem?" "Nie pierwszy raz. Myślę, że pokazałam go tobie i Peytonowi w korytarzu." "Po strzale w jaja, moja pamięć jest zamglona." Chciała usiąść na brzegu jego łóżka, ale bała się swojej propozycji. "Możesz wziąć z mojej żyły, naprawdę możesz." Craeg patrzył na nią przez chwilę. "Czy mogę zadać ci pytanie?" "Proszę." "Urodziłaś się w rodzinie zbawcy? Masz to we krwi, czy coś? Bo nigdy nie spotkałem takiego bólu w dupie jak ty, a tych zachowań w stylu Matki Teresy nie można się nauczyć. Świat jest zbyt paskudnym miejscem na to." "Nie pozwolą ci stąd wyjść." "Nie mogą mnie tu trzymać." Zaśmiała się. "To jest Bractwo. Jestem bardziej niż pewna, że nikt nie robi w tym miejscu nic, bez ich zgody." Mruknął i zamilkł. "Chodź, to sprawi, że poczujesz się lepiej." Położyła swój lewy nadgarstek. "I to pomoże mi czuć się mniej winną... hm, tak." "Odrzuciłem Wybrankę, wiesz." Paradise przewróciła oczami. "Masz dziwny sposób bycia idiotą, gdy czujesz się zagrożony. Pochodzisz z rodziny idiotów czy też paskudny świat po prostu nauczył cię tak się bronić?" "Paskudny świat zabił całą moją rodzinę. Dwoje z nich na moich oczach. Więc tak, można powiedzieć, że to jest wyuczone zachowanie."

156

Paradise opuściła rękę i spojrzała w dół. "Przepraszam. Nie chciałam-" "A poza tym, nie boisz się, że zrobię coś, czego nie powinienem?" "Przepraszam?" "Widziałaś, co się stało, gdy pchnęłaś mnie w siłowni. Wiesz dokładnie, o czym mówię." Paradise czuła jak jej ciało stawało się gorące - i wtedy przyznała się, przynajmniej przed samą sobą, że weszła tutaj, aby zaoferować swoją żyłę, bo chciała czegoś więcej... cokolwiek to było… z nim. To połączenie. Ten... ładunek elektryczny. Ta seksualna potrzeba. A jeśli to jedyny pewny sposób aby to dostać? Głodny mężczyzna, któremu oferowała swoją żyłę: Mogła być dziewicą, ale nie była naiwna. "Lubisz igrać z ogniem, dziewczyno?" Warknął. "Bo jeśli wciąż będziesz patrzeć na mnie w ten sposób, spalę cię żywcem." Wiedziała nie otwierając ust, że nic nie wykrztusi. Więc w odpowiedzi, po prostu w milczeniu, zaproponowała swój nadgarstek. Kiedy go nie wziął, podniosła stawkę unosząc rękę do swoich ust i przegryzając ciało własnymi kłami. To załatwiło sprawę. Gdy zapach jej krwi uderzył w powietrze, przymknął oczy, a jego ciało uniosło się gwałtownie pod cienkimi prześcieradłami, biodra poruszały się. "Weź mnie za rękę," powiedziała cicho. "To pomoże." Jego ręka wystrzeliła i chwycił ją mocno za przedramię, kierując jej żyłę do siebie. Ale zanim uderzył, spojrzał na nią dzikimi oczami. "Będziesz musiała wołać o pomoc." "Dlaczego?" Szepnęła. "Teraz. Zrób to." Z wyjątkiem tego, że nie czekał na jej odpowiedzieć. Szarpnął ją do siebie, a następnie z okrutnym rykiem, uderzył w jej skórę, chociaż ona już otworzyła dostęp dla niego. Kiedy zaczął mocno ssać, poczuła ładunek erotyczny w całym ciele. Otwierając usta, by mogła oddychać, usztywniła rękę na łóżku i próbowała utrzymać się w górze, balansując by nie wpaść na niego. Jej umysł odszedł, była tylko instynktem, a jej ciało dokładnie

157

wiedziało, czego chce - naga skóra na nagiej skórze, męska część jego w jej rdzeniu, poruszanie... nadchodzenie. Pieprzyć dziewictwo. Dosłownie. On myślał o tym samym. Gdy karmił się, jego oczy wędrowały po jej twarzy, gardle, piersiach i coś się działo w prześcieradłach, jego biodra poruszały się, jego tułów wyginał w łuk, twarz była pełna bólu, jakby bolało go od samej potrzeby. Nie, ona nie wołała o pomoc. To było oczywiście zupełnie szalone, ale nie miało to znaczenia i mgliście, na samym końcu umysłu, wpadła na myśli, że to dlatego karmienie było tak ściśle monitorowane dla kobiet w jej klasie: Nie będzie żadnego wołania o pomoc. Nie chciała pomocy, bo nie miała żadnego interesu w zatrzymaniu niczego, co się wydarzy - ta gorąca, dzika chwila nie miała nic wspólnego z jej pochodzeniem z Rodziny Założycielskiej. Nie chodziło o dwór, w którym mieszkała z ojcem lub pieniądze na rachunkach bankowych. To nie miało nic wspólnego z pozycją społeczną lub pochodzeniem. To było dzikie i uczciwe, tylko między nimi. A to sprawiało, że to było... piękne. Ponieważ było prawdziwe.

Tłumaczenie: Fiolka2708

158

DZIEWIĘTNAŚCIE Nic dziwnego, że miała na imię Paradise. Przez cały czas, gdy Craeg ciągnął z najbardziej niesamowitego źródła krwi jakie miał w całym swoim życiu, jedyne o czym mógł myśleć to o tym jak odpowiednie miała imię. No cóż… nie było to wszystko o czym myślał. Jego ciało rozbudzało się z szybkością błyskawicy dzięki mocy, której mu dostarczała, to uderzające do głowy wino płynące w dół jego gardła i zbierające się w jego jelitach zanim zostało rozesłane niczym przywracający siły ogień: pod jego posiniaczoną skórę, głęboko w obolałe kości, wypełniając go energią. A wraz z tą siłą, przyszła nękająca, gryząca potrzeba. Pod cienką kołdrą wystrzeliła erekcja tak twarda jak stal i tak długa jak jego udo – pozytywny dowód na to, że jej solidny cios w pachwinę go nie wykastrował. A między jego uszami, mózg zatrzasnął się na idei bycia w niej z taką samą nieustępliwością z jaką jego kły były zablokowane na jej żyle. Był jednak odrobinę bardziej przyzwoity niż przypuszczał. Zamiast rozedrzeć jej spodnie na pół i wciągnąć ją na górę na swoje biodra, zmusił się żeby pozostać w miejscu, w którym był – ponieważ to trzymało ją tam gdzie była. Jednak jego miednica nie otrzymała tej wiadomości. Z wielkimi kołyszącymi pchnięciami, pracował naprzeciw kołdry i koca, a każde pchnięcie w górę oferowało mamiący cios, zbyt delikatny żeby wywołać coś więcej niż szaloną pieprzoną jazdę, każdy powrót czynił go bardziej zdesperowanym niż poprzedni. A potem jego ręka zaczęła go swędzieć by się zaangażować. Nie działało. Nawet gdyby Paradise się do tego nie przyznała, chyba że miałaby przystawiony do twarzy pistolet, wiedział, że już zaczęła odwracać głowę. Gdyby nagle wyciągnął się i zaczął gładzić? Dostałaby jeden diabelski pokaz, aby opowiedzieć swojemu ojcu, kimkolwiek był – nawet jeśli ta ręczna robota była lepsza niż wiercenie jej płci tak mocno, że widziałaby gwiazdy.

159

A to było to, co naprawdę chciał robić. Cholera, dlaczego musiał być atrakcyjny dla miłych dziewczyn? „Możesz…” zaczęła. Nastąpiła przerwa i jej oczy strzeliły ponad jej ramieniem jakby chciała się upewnić, że drzwi nadal są zamknięte. „Możesz zrobić to, co chcesz.” Zmarszczył brwi przez krwawą żądzę, starając się zrozumieć co ona mówi. „Widzę gdzie jest twoja ręka. Nie jestem głupia.” Craeg próbował potrząsnąć głową, ale nic z tego nie wyszło, jego usta nie były zainteresowane przerwaniem połączenia. Paradise skinęła głową. „W porządku… zrób to. Zadbaj o siebie.” I było tak, jakby światło olśniło Marblehead – cholera, ona chciała żeby on… Na ułamek sekundy, jego sumienie rzuciło nie, do diabła, ale z jej oczami wpatrzonymi w niego i zapachem jej podniecenia, nie trwało to dłużej niż tworzenie słów. Pogadajmy o tak, mamusiu. Pijane jej smakiem, łamane kołem pożądania, ciało i umysł wybuchło, a on wykrzesał w sobie tyle woli żeby zamknąć wszystkie zamki – również we wnękowej szefie. To nie zatrzyma ludzi z zewnątrz na zawsze – ale na tyle długo żeby jej cnota została całkowicie – Peyton. Gdy imię drugiego samca wpadło mu do głowy, ona zmarszczyła brwi jakby czytała mu w myślach. „Co powiedziałeś?” Zgadywał, że powiedział to na głos – tak jakby. Craeg poluzował połączenie na tyle, by powiedzieć wyraźnie, „Peyton.” „Mówiłam ci, że nic nie… Boże, nie. Nigdy. On jest jak mój brat.” Wpatrując się w nią uznał, że była całkowicie szczera i mówiła prawdę, ponieważ wiedziała – albo w rzeczywistości nie wiedziała, że gość jej chce – albo była najlepszą aktorką poza Hollywood i z nim pogrywała. Wdychając, nie wyczuł zapachu fałszu – i wówczas pomyślał o wyniosłej postawie Peytona, jego doskonałym akcencie i drogim zegarku. Mógł być prawdziwym arystokratą – co w tym przypadku oznaczało że, nie było sposobu żeby mogło go łączyć coś długoterminowego z recepcjonistką.

160

I najwyraźniej, matkojebca, był na tyle honorowy żeby jej nie zwodzić. I wystarczająco przekonujący, że kupiła tę postawę, nawet jeśli, tam w salonie, zareagował jak zaborczy samiec. Być może Craeg nie będzie nienawidził go tak bardzo. „Nie ma nic między Peytonem i mną,” powtórzyła. „I nigdy nie będzie.” Wystarczające dla jego dłoni. Następną rzeczą, którą zarejestrował, była jego wolna ręka znikająca pod – Craeg jęknął i wygiął w łuk, gdy się chwycił. Spowolnił karmienie, gdy dotarło do niego, że chce przedłużyć ten moment między nimi. Chciał seksu i krwi od niej. I wyglądało na to, przez ten krótki moment, że dostanie jedno i drugie. Jednak to będzie, tylko ten jeden raz. *** Było w tym coś nieuniknionego. Ta myśl przechodziła wciąż i wciąż przez umysł Paradise, gdy patrzyła jak porusza się ręka Craega pod przykryciem. Pieścił sam siebie, jego ogromne ciało wyginało się pod dziwnymi kątami, gdy unosił się na fali rozkoszy. I, owszem, tak samo jak było nieuniknione, tak samo było nieoczekiwane. Nie spodziewała się uczucia tak… potężnego: Uświadomiła sobie bardzo wyraźnie jak bardzo był duży, jaki był silny, a ona tu rządziła – czegokolwiek od niego chciała, potrzebowała, mógł jej dać, zrobić dla niej, znaleźć dla niej. Tuż po tym jak skończy z seksem. Oczy Craega były zmrużone i wściekle gorące, gdy wpatrywały się w nią z poobijanej twarzy. A naprężone mięśnie jego karku i klatki piersiowej zdawały się gotowe aby przebić skórę. I jego zapach rozkwitał w eksplozji czegoś pikantnego i pysznego. I wtedy zaczął jęczeć.

161

Boże, chciała go dotknąć jedną ręką – nigdy wcześniej nie zrobiła czegoś takiego, ale ludzie, nie było tak, że nie mogła robić tego w górę i w dół… problemem było to, że jej zdrowa ręka była przy jego twarzy, a ta z szyną na palcu niczego się w tej chwili nie trzymała – Bez ostrzeżenia, Craeg uwolnił jej nadgarstek i wydał z siebie zwierzęcy jęk ani odrobinę nie cywilizowany. Potem wolną ręką chwycił prześcieradła przy jej biodrze i skręcił je. Jego klatka piersiowa poruszyła się raz, dwa razy… znowu wygiął się w łuk, tym razem z jękiem…, a potem jego biodra szarpały mocno w kółko, surowe stęknięcie opuściło jego usta, gdy jego oczy były skupione na jej twarzy. Cisza, która ostatecznie zapadła była po prostu zaskakująca, jak cała reszta: Po tym co wydawało się wiecznością, jego ciało rozluźniło się i opadł plecami na łóżko, zamknął oczy, miał urywany oddech i pot lśnił na jego klatce piersiowej. „Wyliż…” mruknął. „Co?” Boże, jej głos był ochrypnięty. „Co powiedziałeś?” „Krwawisz…” Paradise spojrzała na swój nadgarstek. Miał rację. Dwie rany kłute były tylko częściowo zamknięte. Unosząc ramię, zassała się na – Delikatny warkot, który się z niego wydostał, zmroził ją. To gorące spojrzenie było skoncentrowane na jej ustach. Tyle, że się odwrócił. „Musisz iść.” „Co?” „Słyszałaś mnie. Idź.” Paradise wypuściła powietrze w nagłym przypływie wkurwienia, które wymiotło żądzę ze sprawnością spychacza. „Dlaczego zawsze mnie odrzucasz?” „Bo nie sądzę żebyś była zadowolona, gdyby ktoś wszedł w tym momencie do tego pokoju.” Rozejrzała się wokół. Okay, dobrze, było parę plamek krwi na prześcieradłach przy jego ustach, ale nic poza tym nie było nie na miejscu. „Nie ma tu nic –„

162

„Pachnie tu seksem,” mruknął. „Doszedłem w całym tym miejscu – i jeśli ktoś wejdzie przez te drzwi, będą wiedzieli, że ty jesteś powodem. Zostaw w sobie choć odrobinę cnoty, możesz?” Paradise opuściła głowę, gdy padło z jej ust. „Błagam o twoje wybaczenie.” „Skończyliśmy tu.” Wzruszył ramionami. „Zaprosiłaś mnie do tego żebym zrobił sobie dobrze. I zrobiłem – a ty popatrzyłaś sobie jak wygląda samiec kiedy ma orgazm. Więc oboje wynieśliśmy coś z tej sesji. Czego się spodziewałaś, propozycji skojarzenia w parę?” Ból, który przeszył jej pierś sprawił, że na chwilę zaniemówiła. I wtedy jedyną rzeczą jaka wpadła jej do głowy było coś jak „Pierdol” i „Się”. Odsuwając się, wyprostowała ramiona i odeszła od niego. Kiedy podeszła do drzwi na korytarz, była zaskoczona, że są zablokowane. Nie zostawiła tego tak. Może powinna. Kto by się, do cholery, przejmował. Kiedy Paradise je odblokowała, obejrzała się przez ramię. „Nie mogę powiedzieć, że jestem wyrafinowana albo obyta w sprawach seksu, ale dobrze wiem, że potrzeba umniejszania innych, gdy ktoś czuje się zagrożony, to znak firmowy tchórza, a nie bohatera. Życzę miłej reszty nocy. Do zobaczenia jutro – jeśli zdecydujesz się pokazać.” Wychodząc, pozwoliła drzwiom zamknąć się za sobą i odeszła kilka kroków, kilka metrów… połowę drogi z powrotem do sali gimnastycznej. Miała zamiar iść dalej. Jej nogi odmówiły pokonania reszty odległości do klasy. Oparła się o betonową ścianę z przekleństwem, krzyżując ramiona na piersiach i wpatrując się w wypolerowany bruk tworzący podłogę korytarza… wtedy dostrzegła fluorescencyjne oświetlenie korytarza nad nią… drzwi, wiele, wiele drzwi. W oddali usłyszała okrzyki pochodzące z kontynuowanych sparingów. Był również szum systemu wentylacji i klimatyzacji. I po chwili, burczenie w brzuchu przypomniało jej, że te kalorie które wrzuciła w siebie w pośpiechu przy Pierwszym Posiłku, dawno się skończyły. To było jej pierwsze doświadczenie seksualne. I kiedy się działo, było cudowne, ale z drugiej strony zwodnicze.

163

Craeg, jednakże, to wszystko zrujnował. W kliku zdaniach zdmuchnął wszystko, sprawiając, że się siebie wstydziła. „Przepraszam.” Odwracając gwałtownie głowę, wzdrygnęła się. „Co ty robisz poza łóżkiem?” Craeg wyszedł ze swojego pokoju powłócząc nogami, wydawało się, że podczas chodzenia bardziej polega na stojaku z kroplówką niż własnych nogach. Był jednak zdeterminowany żeby do niej podejść – a Bóg jeden wiedział, że dowiódł już jak długo może iść zanim upadnie. Podchodząc do niego, wyciągnęła obie ręce żeby go zatrzymać. „Musisz wrócić –„ „Posłuchaj, ja…” Oczyścił swoje gardło. Podrapał się pod nosem, nawet jeśli nic tam nie było. Potarł kciukiem brew, a potem pobawił swoją szpitalną koszulą. „Nie będę nikim innym niż jestem teraz. Może w innym czasie, gdyby pewne rzeczy się nie wydarzyły… może miałbym siłę żeby spiłować swoje ostre krawędzie. Problem polega na tym, że nie stać mnie w tej chwili na żaden ekstra wysiłek – i nie ma za dużo ciepłych i pluszowych rzeczy w tym miejscu.” Wskazał na środek swojej piersi, rurka od kroplówki udrapowała się z przodu. „Nie mówię, że mam rację albo, że jestem dumny z siebie. Mówię po prostu jak jest. I to wszystko co mogę ci zaoferować – dzisiejszego wieczoru, jutro… w przyszłym tygodniu.” Gdy patrzył na nią w dół, jego oczy były nieruchome i poważne. I nie było żadnych wątpliwości w ponurym brzmieniu jego głosu czy starannie dobieranych słowach. W ciszy, która nastała pomyślała o wielkim pisarzu i oratorze Maya Angelou i jego twierdzeniu o ludziach, że: Jeśli ktoś pokazuje ci kim jest, uwierz mu za pierwszym razem. Albo coś w tym stylu. „Jeśli chcesz samca, powinnaś trzymać się twojego chłopaka, Peytona,” kontynuował. „Jesteś spektakularna, a jest szansa, że uchylą w diabły te bzdury w glymerii. I hej, nie musisz być recepcjonistką przez resztę życia. Nie mogę zaoferować ci niczego nawet zbliżonego to tego co on – nawet gdyby moja osobowość zrobiła zwrot o sto osiemdziesiąt stopni.”

164

Gdy wciąż mówił, jego słowa nie za bardzo docierały do świadomości. Wszystko o czym myślała, że to było takie niesprawiedliwe, że wreszcie gdy poznała odpowiedniego mężczyznę, zdarzyło się to w nieodpowiednim czasie i w kontekście czegoś nieznaczącego. I było jeszcze to jego jestembezludną-wyspą. Co ona miała ochotę nazwać pierdoletami, ale co niestety mogło być prawdą. „Okay,” powiedziała ostatecznie. „Dziękuję za to, że jesteś szczery.” Nastała niewygodna pauza – jakby spodziewał się jakiegoś protestu z jej strony, jakiegoś oburzonego chodzenia w kółko, może jakichś ostrych słów. Potem opuścił powieki, jakby nie chciał żeby zobaczyła co kryje się za jego oczami. Ręka, wolna od kroplówki, uniosła się do jej twarzy. Ale potem opuścił ją z powrotem na dół i pokręcił głową. „Wielu rzeczy żałuję w swoim życiu. Następnym razem, gdy będziesz się zastanawiała czy ktoś się o ciebie troszczy… wiedz, że będziesz na tej liście.” Craeg odwrócił się i pokuśtykał do jego sali szpitalnej. Patrzyła za nim aż do chwili, gdy otworzył drzwi i zniknął. Duma sprawiła żeby po raz pierwszy pójść własną drogą. Zbierając się do kupy, Paradise udała się do sali gimnastycznej aby się uczyć i odkrywać siebie. Po tym wszystkim, jak i dla niego, jej przyszłością było centrum treningowe. Nie jakieś szczeniackie marzenia o nieznajomym samcu, które nie spełnią się nigdy, z tak wielu powodów.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

165

DWADZIEŚCIA Dwie godziny później, Paradise wracała autobusem z centrum szkoleniowego. Brakowało tylko jednego z ich siódemki, Craeg nie został zwolniony ze szpitala do domu. Patrząc na drugą stronę przejścia, rozpoznała oczy Peytona. Wyciągnął się w poprzek rzędu siedzeń, opierał plecami o brzeg przyciemnianych okien, a nogi miał wyciągnięte i skrzyżowane w kostkach. Wydawało jej się, że kłócili się całe wieki temu w tym autobusie, a było to poprzedniej nocy. Wszystko w porządku, zapytał bezgłośnie. Skinęła głową i zapytała, A ty? Wzruszył ramionami, krzywiąc się, gdy zmieniał pozycję i zamknął oczy. Nikt inny również nic nie mówił. Kilka rzędów przed nimi, siedział Boone z pochyloną głową, i słuchawkami na uszach, odcinając się od świata. Nie wydawało się by znalazł utwór, który lubił, jego kciuk co sekundę lub dwie uderzał w ekran iPhone’a, a okładki albumów na krótko się pojawiały zanim je odrzucał. Anslam spał, siedział naprzeciwko niego. Novo była najbliżej kierowcy, wyglądała przez okna, przez które nie można było nic zobaczyć. Axe siedział przez całą drogę z tyłu. Od czasu do czasu, Paradise wierciła się i również krzywiła jak Peyton. Była wyczerpana; wszystko ją bolało; martwiła się również o to, co przyniesie następna noc testów. Myślała również o tym, co zaszło w pokoju szpitalnym Craega. A potem o tym, co powiedzieli sobie na korytarzu. "Przestań," mruknęła do siebie. To nie tak, że przeżywanie wszystkiego od nowa miało zmienić wynik, a będąc uczciwą wobec siebie, tego nie chciała. Byłoby niesamowite móc eksplorować tego rodzaju połączenie. Nie na papierze oczywiście.

166

Mając nadzieję odwrócić swoją uwagę, spojrzała w dół na skórzaną torbę Bally, którą sprawdzali jej pańscy, kiedy zapisywała się do programu. Pamiętała dokładnie co w niej było: batony proteinowe, dodatkowe skarpetki, zapasowe ubrania i bielizna, portfel, telefon, zdjęcie z rodzicami w starej złoconej ramce. Przypomniała sobie jak pakowała wszystkie te rzeczy – otwartą szufladę w swojej garderobie, wybory których dokonała, rzeczy, które chciała zabrać, ale zdecydowała się zostawić je w domu. Niepokojące było to... że żadna z tych rzeczy, która była w środku nie wydawała się jej własnością. Bardziej jakby to wszystko należało do młodszej siostry lub coś w tym stylu, która wyglądała z daleka jak ona, ale z bliska, była zupełnie inną osobą. Peyton przesunął nogi po podłodze i przesiadł się na drugą stronę przejścia. Tym razem, kiedy usiadł obok niej, była mu wdzięczna. "Nie wyglądasz dobrze," powiedział cicho. Niepokój zagroził tamie, która powstrzymywała jej emocje, ale utrzymywała ciągle ten mur na miejscu z obawy przed utratą kontroli w obecności kolegów. Prymus, dupa, pomyślała. "Nie wiem." Pokręciła głową, kiedy wypowiedziała słowa. Nie to miała na myśli. "Właściwie, nic mi nie jest." "Ostatnia noc była ciężka." "Udało się," szepnęła. "przeszliśmy." "Tak." Kiedy jej przyjaciel znów zrobił się cichy i wpatrywał w zagłówek przed sobą, mogła sobie tylko wyobrazić, co krążyło mu po głowie: wymioty, worki nad głową, basen... najdłuższa wędrówka w ich życiu. Walka z Craegiem. "Jak się czujesz?", Zapytała. "Wydaje się, że lepiej wyglądasz." "Będę musiał się nakarmić." Gdy potarł twarz, jakby próbując powstrzymać kolejne wspomnienia o szkole, poczuła ukłucie winy - ponieważ w przeciwieństwie do Craega, któremu natychmiast zaoferowała swoją żyłę, pomoc przyjacielowi nie była na pierwszym miejscu w jej umyśle.

167

Plus również to, że nie była pewna, czy mogła przejść przez to z Peytonem... gdyby tak samo jej odpowiedział jak Craeg. Nie, żeby była jakąś seksbombą dla mężczyzn, ale dlatego, że być może ten rodzaj pożądania jest właśnie naturalnym skutkiem ubocznym karmienia, a ona nie chciała przekroczyć tej granicy w ich przyjaźni. "Napisałem do mojego taty." Peyton poklepał przednią kieszeń płaszcza. "Ktoś będzie na mnie czekał. To pierwszy raz, kiedy nie będzie seksu, gdy wezmę żyłę." Skrzywił się i spojrzał na nią. "Przepraszam". Co on mówi? Och, w porządku. "W porządku. Nie jestem obrażona." Chce wszystko zagłuszyć szczegółami osobistymi? pomyślała. Co było naprawdę osobiste to, to co ona i Craeg zrobili w tej klinice. Albo raczej... co zrobił sobie. Rozejrzała się po prostu by mieć pewność, że rumieniec, który uderzył w jej twarz nie został zauważony. "Jesteś inna," zauważył. Szybko odwróciła głowę. "Jak to?" "Nie wiem. Może dlatego, że pamiętam, co zrobiłaś." Gdy patrzył na nią, przypomniała sobie jak mówił jak mu przykro, pochyliła się i go przytuliła. "Dziękuję za to-" Seria wstrząsów i hamowanie sprawiły, że zerwała się z miejsca. "Już jesteśmy?" Peyton wyjął telefon i sprawdził czas. "Czterdzieści pięć minut od wyjazdu. Więc tak, prawdopodobnie." Psaniec, który jechał z nimi, ogłosił przez głośniki, że dotarli do celu. Jeden po drugim, wszyscy wstali i zaczęli wysiadać. Noc była zimna, bardzo zimna i z jakiegoś powodu, pomyślała, że jeśli niebieskawy kolor światła miał jakiś zapach, to byłby to, właśnie ten, który miała w nosie, jak odetchnęła suchym powietrzem. Odwracając się do innych, gdy opuścili autobus, odkryła, że wszyscy po prostu stoją wokół na otwartym terenie, jakby nikt nie wiedział, co robić. Anslam był pierwszym, który się pożegnał, ale tylko z Peytonem, a następnie zniknął. Axe z nikim się nie pożegnał zanim się zdematerializował. "Do jutra," mruknął Peyton, patrząc na Novo i Boone.

168

Zanim się rozpłynął, podszedł do niej. "Zadzwonię w ciągu dwóch godzin. Naprawdę mam nadzieję, że odbierzesz telefon." "Odbiorę." "Dobrze." Uśmiechnął się krótko, tak po prostu i już go nie było. Paradise powiedziała coś do innych; nie wiedziała co - inni powiedzieli coś do niej; czego nie zarejestrowała. A potem założyła swoją torbę na ramię i zniknęła, daleko, daleko, rozbijając się w zbieraninę cząsteczek, które w jakiś sposób o wiele bardziej pasowały do jej stanu psychicznego i emocjonalnego, niż jej cielesna forma. Gdy wróciła do fizycznej formy na trawniku posiadłości jej ojca, stała tam, gdzie się zescaliła i wpatrywała się we wspaniałą fasadę Tudorów. Światła lśniły z wnętrza budynku, ciepły blask przechodził przez diamentowe okna, tworząc iluzję ciepła kominka. Od czasu do czasu, przez rozchylone jedwabne zasłony, widziała przechodzącego psańca, niosącego srebrną tacę, miotełki, bukiety kwiatów. Wiatr tu zacinał, a im dłużej stała na brunatnej, zmrożonej trawie, tym bardziej, wiatr przewiewał jej kurtkę, ubrania, skórę. Ona i jej ojciec mieszkali tutaj już bardzo długi czas, i nie było pokoju, którego by nie znała – nawet tych ukrytych. Tej nocy posiadłość wydawała się jak obiekty w jej torbie: cudza. Niesamowite... jak podróż, która rozpoczęła się i zakończyła w rodzinnym mieście, w rzeczywistości nie wymagająca opuszczania tego miejsca, mogła zdystansować całkowicie do swojego życia. Gdy zaczęła się trząść, zmusiła się by iść do przodu. Była około druga rano, i choć czuła się winna, była zadowolona że, jej ojciec pracuje jeszcze o tej porze w domu audiencyjnym. Po prostu nie miała siły, by opowiedzieć mu o swoich zmaganiach. Tak naprawdę sama jeszcze tego nie przetrawiła, więc było po prostu zbyt wcześnie, aby wyjaśnić to doświadczenie komuś innemu. Zbliżając się do głównego wejścia, wyciągnęła rękę do dzwonka - i musiała się zatrzymać. Naprawdę, pomyślała. Miała zamiar dzwonić do własnego domu?

169

A jednak czuła się jak obca, gdy położyła palec na czytniku i odblokowała zamek. Wstępując w ciepło, zamknęła za sobą ciężkie drzwi i wzięła kilka głębokich oddechów. Nie zaznała poczucia spokoju, kiedy spojrzała na znajome obrazy olejne i orientalny wystrój. Zamiast tego, poczuła pełzające skrępowanie"Pani! Wróciłaś!" Gdy uśmiechnięty lokaj, Fedricah, podbiegł do niej, ukłonił się tak głęboko, że czołem niemal uderzył w podłogę. "Co mogę podać? Czy masz ochotę na posiłek, nie, kąpiel. Zawołam Vuchie-" "Proszę, nie." Wyciągnęła dłonie, mimo, że był zobowiązany do zaproponowania jej tego wszystkiego. "Bractwo karmiło nas bardzo dobrze i tak naprawdę muszę udać się do łóżka." Potrzebowała użyć odpowiedniej kombinacji słów. "Czy możesz powiedzieć mojemu ojcu, że to było wspaniałe doświadczenie... powiedz mu, że ze mną wszystko w porządku, czuję się bardzo dobrze i dostałam się do programu. Robimy ćwiczenia w klasie. Wszystko jest bardzo bezpieczne." A te ostatnie dwie rzeczy, technicznie nie były kłamstwem. Rankhor powiedział, że będą ćwiczyć w klasie jutro wieczorem i nikt nie został poważnie ranny. "Och, oczywiście, pani! Będzie bardzo zadowolony! Nie wierzę, żeby spał w ciągu dnia, ale proszę dzwonić, jeśli będziesz potrzebowała czegokolwiek. Jesteśmy zawsze do państwa dyspozycji." "Tak zrobię, obiecuję. Dziękuję." Pobiegła szybko po schodach, jakiś irracjonalny strach przed wcześniejszym powrotem ojca do domu pchał ją do pokoju. Kiedy zamknęła drzwi, spojrzała na baldachim łóżka, tkane dywany i antyki... ...i bardzo żałowała, że nie była w anonimowym, czystym pokoju hotelowym. Podeszła do łóżka, usiadła na super miękkim materacu i umieściła swoją torbę przed sobą. Potem położyła dłonie na kolanach i spojrzała na ścianę. Craeg nie był jedyną rzeczą, o której myślała. Ale był dużą częścią. Trafiona. Teraz, kiedy była tu ukryta, poczuła się złapana w pułapkę-

170

Kiedy zawibrował telefon w jej torebce, skuliła się. Niewątpliwie Fedricah powiadomił ojca, że tu przyjechała, a pytanie było, czy byłoby gorzej dla niego, aby połączył się z pocztą głosową... czy jej wymuszona próba zapewnienia, że wszystko jest normalnie. Później nie będzie dużo lepiej, pomyślała: Jeśli nie porozmawia z nim teraz, mógł zapukać do jej drzwi, gdy tylko wróci do domu. A wtedy będzie musiała zrobić to twarzą w twarz. Wyławiając swojego iPhone’a, zmarszczyła brwi, widząc zdjęcie marihuany na ekranie. "Peyton?" "Hej. Nie mogłem czekać dwóch godzin. Mam poważny kryzys." Mimo, że nie mógł jej zobaczyć, skinęła głową. "Wiem. Ja też." Kiedy zaległa cisza, czekała na jakiś dźwięk. Ale w zamian, była tylko cisza. Po chwili powiedział: "Czuję się, jakbym był nieobecny już od dekady." "Ja tak samo." "Nie chce mi się nawet palić. Jak popieprzone to jest?" Posunęła się do tyłu, dopóki nie wsparła się na poduszkach. "Być może, to dobra rzecz." "Jeszcze jedna dziwna rzecz, wiesz?" Słychać było jakiś szelest, jakby robił ciągle tą samą czynność. "Ok, więc co kurwa jest z tym gościem Axe. Chodzi mi oto czy widziałaś go jak walczył z…" Gdy jej przyjaciel rozpoczął monolog, Paradise zamknęła oczy i wzięła powolny, głęboki oddech. Zabawne, tak samo było po nalotach. Oboje rozmawiali w nocy, złączeni przez dwa telefony niewidzialnym połączeniem, które było jednak namacalne. On był jej jedynym przyjacielem, uświadomiła sobie. I była bardzo wdzięczna, że wyszli na drugą stronę ich kłótni, a także, że przeszli pierwszą noc szkolenia. Nagle rzeczy nie wydały się już tak obce. ***

171

"Cholera, jestem dobra", powiedziała Marissa i spojrzała na stos kart przed sobą. Zajęło jej to sporo godzin, ale udało się jej stworzyć w komputerze sto kolorowych zaproszeń na Festiwal Dwunastego Miesiąca. Tak, byłoby o wiele lepiej, jeśli cholerne zaproszenia byłyby grawerowane, ale nie było na to czasu: Zostało tylko około czternastu dni do imprezy, do pierwszej pełni w grudniu, więc nikt nie będzie wybrzydzał. Następnym zadaniem było adresowanie kopert, a Mary i Bella zaoferowały pomoc. Potem Marissa zamierzała porozmawiać z Fritzem o przygotowaniu jedzenia i wezwaniu jakichś tradycyjnych muzyków ze Starego Kraju, aby załatać ten brak. Aha, i niech Pani Kronik pobłogosławi Abalone’a na wieki: Samiec zgodził się na skorzystanie z sali balowej w jego posiadłości. To było o wiele lepsze rozwiązanie niż to drugie miejsce u starego bogacza i samicy naciągaczki: Ta para gościła tajne posiedzenie Rady w sprawie spisku przeciwko Ghromowi, więc nie było mowy, żeby jakikolwiek z Braci tam wrócił, chyba że z grupą miotaczy ognia - a co za tym idzie, że nie sądziła też, żeby Butch był szczęśliwy kiedy miałaby spędzać czas pod tym konkretnym dachem. Więc, zaproszenia. Miejsce spotkania. Jedzenie. Zabawa. Była w tym, ale nie oszukiwała siebie. Wiedziała, dlaczego poprosili ją o przewodniczenie w zdarzeniu i nie chodziło o jej kompetencje: ludzie dążący do tego mieli problemy, wydobywając glymerię z cienia po dramacie wokół demokratycznych wyborów Ghroma. Jako, że nie było niczego więcej, co kochali arystokraci, niż skandal, co mogło być bardziej zabawnego niż oglądanie jej w akcji na imprezie? Jej obecność podnosiła poziom jej akceptacji pod dachem. I to było zabawne. W chory sposób, czekała na to, by trzymać głowę wysoko pośród kilku rekinów - ostatecznie Butch nie miał do czynienia z tym szajsem. Zamierzał się wyautować, pracując i ucząc. Poza tym, nie miał cierpliwości do tego rodzaju rzeczy. Przechodziła ten odcinek swojej historii samotnie. Sprawdziła zegarek, zauważyła, że była godzina trzecia. Zazwyczaj czekała do czwartej, by iść domu, ale gdyby kobiety zaadresowały te

172

zaproszenia zanim wszyscy poszliby na spoczynek, Fritz mógłby wziąć je na ludzką pocztę i byłyby doręczone pojutrze. Szybko spakowała zaproszenia i koperty do torby LV NEVERFULL, którą dostała od Butcha jakiś czas temu, i wyłączyła swój komputer. Jej samozadowolenie nie trwało długo. Po spotkaniu z pracownikami i usprawiedliwianiu się na resztę wieczoru, opuściła skrzydło Wellsie i z werwą ruszyła z powrotem do rezydencji. Kiedy czekała przy wewnętrznych drzwiach przedsionka, ponownie zaczęła martwić się o kobietę. Nadal nic nie wyniknęło w sprawie tego ‘klucza’. I nie było żadnych emaili w Azylu czy domu audiencyjnym w sprawie zaginionej kobiety. Żadnych wieści z zamkniętych grup społecznościowych. Żadnych telefonów czy smsów. Ale jej rodzina zauważyła, że jej nie ma, prawda? Fritz, umiłowany lokaj, otworzył drzwi z szerokim uśmiechem. "Pani, jak minął czas?" Wtopa, dziękuję. "Wszystko bardzo dobrze, jak się masz?" Pokręciła głową, gdy poszedł i chciał wziąć jej torbę. "Sama poniosę, dzięki. Czy widziałeś-" "Jesteśmy gotowe! A Mary jest w drodze!" Marissa spojrzała na wejście do sali bilardowej. Bella, Beth, i Autumn stały razem, ze szklaneczkami białego wina i długopisami w rękach. "Jesteśmy przygotowane do wypisywania" powiedziała Bella. "A potem poprosiłyśmy o ostatni posiłek na specjalnych warunkach, bo organizujemy dzień filmowy na górze w sali kinowej." "Właśnie wyszedł na DVD Magic Mike XXL" zaszczebiotała Beth. "Mamy moralny obowiązek wspierania sztuki, nawet jeśli jest stworzona tylko przez człowieków." "Nie widziałam pierwszej części," mruknęła Autumn. "Mówili, że jego miednica jest giętka. Czy to prawda?" Beth podeszła i wzięła jej torbę. "Chodź, wyglądasz jakbyś potrzebowała babskiej nocy. Payne i Xhex dołączą do nas. Jest Cormia, Layla, doktor Jane i Ehlena. Będziemy wszystkie razem – najwyższy czas."

173

Na ułamek sekundy, Marissa poczuła się winna, ulegając przyjaźni, która była oferowana. Wydawała się... zbyt frywolna, kiedy pomyślała o tym wszystkim, że nic nie była w stanie zrobić dla tej nieznanej kobiety. Bella pochyliła się. "Powiedziałyśmy mężczyznom, że nie mogą przyjść. Głównie dlatego, że jeśli zobaczą Channinga na dużym ekranie-" Beth dokończyła "-będziemy musiały zrobić remont jak skończą." "Wracając do jego miednicy" wtrąciła Autumn "Chodzi mi o to, jak on chodzi?" "Bardzo dobrze, moja kochana." Gdy Bella odpowiedziała samicy Thora, położyła rękę na ramionach Marissy. "Bardzo, bardzo dobrze." Kiedy Marissa dała się wciągnąć do pokoju bilardowego - gdzie na jednym ze stolików kawowych było pełno przyborów do pisania, a kieliszek dla niej już czekał, zaczęła szybko mrugać. Część z tych emocji, stanowił fakt, że kobieta, która zmarła nie będzie już nigdy miała czegoś takiego - jeżeli w ogóle miała dość szczęścia, aby znaleźć wokół siebie dobrych ludzi, gdy żyła. Drugą część stanowiła wdzięczność tak wielka, że jej pierś ledwie mieściła emocje. "Drogie panie", powiedziała, kładąc rękę wokół talii Belli. "Załatwmy szybko adresowanie – byśmy mogły przenieść się na rozbieranie."

Tłumaczenie: Fiolka2708

174

DWADZIEŚCIA JEDEN "Przepraszam... co robią?" Gdy Butch mówił, spojrzał na mężczyzn, grupa siedziała wokół stołu w jadalni rezydencji. Żaden z Braci lub którykolwiek z wojowników się nie śmiał, żaden głośno nie rozmawiał. Paczka smutnych przegranych po prostu siedziała wokół na wpół opróżnionych talerzy i nietkniętych kieliszków wódki, burbona i whisky, jak psy Bassetty, które straciły swoje antydepresanty. Nie to spodziewał się zobaczyć, kiedy wrócił późno na ostatni posiłek. Gdy Marissa napisała do niego, że wspólnie z samicami zamierzają nad czymś popracować, wydawało mu się dobrym pomysłem, aby zająć się jakimiś sprawami praktykantów. Nie liczył na taką żałobę tylko dlatego, że samice pracowały nad jakimś projektem. "Halo?" Zapytał. "Straciliście słuch wraz z jajami, czy co?" Ghrom odetchnął jakby dostał wiadomość o śmierci w rodzinie. "Mają wieczór filmowy." Butch przewrócił oczami i podszedł do fotela. Tak, to było trochę dziwne, usiąść bez Marissy u jego boku, ale na miłość boską, to nie było nic takiego, żeby zaraz zażywać Prozac. Poza tym, był zadowolony, że jego kobieta miała przyjaciółki w domu"Oglądają Magic Mike’a", ktoś powiedział. "Czy to pokaz dla dzieci?" Usiadł, gdy Fritz umieścił przed nim czubaty talerz jagnięciny. "Dzięki, stary - och, dziękuję, tak, napiłbym się czegoś. Wezmę Lagavulin z lodem-" Butch przestał mówić, gdy zrozumiał, że mężczyźni przy stole patrzą na niego. "Co?" "Nie słyszałeś o Magic Mike’u?" zażądał Rankhor. "Nie" Pochylił się ponownie, gdy jego napój został dostarczony. "Dzięki. To coś w podobie do Barneya?" "Chodzi o striptizera" powiedział Hollywood.

175

Butch zmarszczył brwi i opuścił szklaneczkę. "Przepraszam?" V przyszedł ze spiżarni z grubym etui tytoniu, paczką bibułki i grymasem jakby ktoś wyjął baterie z jego ulubionej seks zabawki. "Nagi" mruknął Vhredny, kiedy usiadł na miejscu, na którym powinna być Marissa. "Goła dupa z kasą. I są człowiekami. Chryste, jakby rozbierało się stado psów." "W stringach", dorzucił ktoś inny. "Psy w stringach." Butch napił się w tym czasie drinka, przyjmując palące, przytulne ciepło w swoich jelitach. Dobra, w porządku, to było trochę zaskakujące, kontynuował aż szklanka była pusta, ale hej, miał wiele do przemyślenia. Z jednej strony, fakt, że jego shellan oglądała film ze swoimi kumpelami, nawet z golasami, naprawdę nie był niczym wielkim. Na innym poziomie, chciał znaleźć skrzynkę z korkami i odciąć zasilanie w tej części rezydencji. Następnie podpalić DVD. I ekran. I zabrać swoją partnerkę do łóżka, żeby pokazać jej wszystkie sztuczki, które miał w zanadrzu jakiś aktor - oh, Boże, stringi? "W porządku", powiedział, kiedy skinął do psańca po dolewkę drinka. "Mam na myśli, przede wszystkim to, że nas kochają, a po drugie, to nie jest X Moc-" "Dotykają swoich fiutów" powiedział Lassiter z szerokim uśmiechem, jakby pomagał. "W akcji. Wiesz na fiucie i dotykają-" Vhredny dobył skądś sztylet i wskazał coś na głowie upadłego anioła. "Mów tak, a przytnę ci te włosy. Z zamkniętymi oczami." Lassiter roześmiał się. "Tak, cokolwiek, duży chłopcze. Myślałem, że masz więcej uroku, niż wpadanie z czymś takim. Naprawdę jesteś aż tak niepewny?" "Chcesz poczuć się niepewnie," powiedział V. "Zrobię ci-" "Dobra, dobra," przerwał Butch. "Zostaw go, V. Dobrze, wspaniale one po prostu dobrze się bawią. Co w tym złego? To przecież nie tak, że śpią z tym facetem." "Jesteś tego pewien?" Lassiter uśmiechnął się. "Myślisz, że nie fantazjują o-"

176

Zbiorowy pomruk, który zabrzmiał z Bractwa był tak głośny, że dałby radę rozbić kryształy w ogromnym żyrandolu wiszącym nad stołem. A upadły anioł był idiotą, ale on nie był głupi. Poruszając się powoli, jakby było w niego wycelowanych wiele pistoletów, założył ręce. "Przepraszam. Wszystko jedno. Przestanę zanim niespokojna banda kretynów zabije mnie dla zabawy." "Mądry wybór," powiedział Butch oschle. "Nie to, że miałbym cokolwiek przeciw uderzeniu cię teraz. Mimo, że to niezwykła akcja". Lassiter wrócił do jedzenia, wpychając sobie jedzenie do buzi. Bracia nie byli tak szybcy, aby zrobić resztę rzeczy, zmrużyli oczy i wyszczerzyli kły nadal trenując na aniele z niewyparzoną gębą. "No, chłopcy, to w porządku." wyciął kawałek jagnięciny i umieścił w ustach. "Mmm. Pycha." W rzeczywistości, smakowała jak tektura, ale zrobił show z mmm pycha. Nie mógł jednak udawać w nieskończoność. Dwie minuty później odstawił pełny talerz i karmił się swoją drugą whisky. "Naprawdę. Powinny mieć trochę swobody. Nie muszą być ciągle przykute do naszych bioder i słuchać, że życie tutaj kręci się wokół nas. Chodzi o czas, kiedy robią coś tylko dla siebie. Naprawdę. To jest super." Obok niego, V zapalił papierosa. "Czyżby. Podoba ci się pomysł że Marissa patrzy na jakiegoś innego mężczyznę śmiecia?" "To nie jest X-Moc" Gdy jego głos pisnął, odchrząknął. "To znaczy, nie może być... nie, to nie jest-" "Sprawdziłem" mruknął Rankhor. "Mają płyty DVD - chyba ogadają rozszerzoną, nieocenzurowaną wersję." "Tak więc striptizerzy nie są obrzezani?" Lassiter ponownie uniósł dłonie, zanim warczenie stało się jeszcze gorsze. "Jezu, jesteście cholernie drażliwi". Butch pokręcił głową i postanowił zostawić anioła samego sobie. "Tak, tak, mam na myśli, trochę kręci – napompowany mięśniak lub dwóch. To nic, czym należy się martwić. Fritz, mogę poprosić kolejnego?" Kamerdyner krzątał się, by podnieść pustą szklankę. "Czy ktoś z was ma ochotę na deser? Mamy domowej roboty lody i Petit Gâteau." Butch spojrzał na Hollywooda. "Co powiesz na to przyjacielu?"

177

Gdy Rankhor tylko zakręcił swoje piwo imbirowe w szklance, Butch zaklął i powiedział do Fritza "Ten tutaj będzie coś chciał nawet jeśli nikt inny nic nie weźmie." "Przynieś mi deser," odezwał się Rankhor. Fritz skłonił się ze szkłem Butcha w ręku. "Ależ oczywiście, panie. Zaraz przyniosę talerze-" "Nie. Chcę cały deser. Wszystkie ciasta i wszystkie lody". Iiiiiiiiiiiiii, tak skończył Hollywood z ponurą publicznością będącą świadkiem jego konsumpcji piętnastu małych ciast czekoladowych i dwóch litrów lodów waniliowych. To było jak oglądanie malowania na sucho, tylko bez chemicznych zapachów, a pokój był w tym samym kolorze przed jak i po. Dobrą wiadomością było to, że alkohol zrobił swoje, spowalniając umysł Butcha, dzięki czemu jego ciało było zarówno zdrętwiałe i napalone. "Mogę następnego?" Zapytał przechodzącego psańca, który zabierał ostatni umazany czekoladą talerz. "Dziękuję bardzo." Kiedy jego szkło wróciło, odsunął krzesło od stołu. "Spadam. Mam trochę roboty do zrobienia." Nie chciał obrazić nikogo z nich, ale kręcenie się w ich klimacie, sprawiało, że był bardziej przygnębiony. Jeszcze trochę, a zacznie oplatać sobie pętlę wokół szyi. Wychodząc, zatrzymał się w wielkim holu. Spojrzał w górę schodów. Próbował sobie wyobrazić, Marissę pożerającą spojrzeniem jakiegoś aktora w bieliźnie. "Naprawdę. Jest dobrze. Dobrze dla niej." Wziął telefon i otworzył ich korespondencję smsową. Wahając się, pomyślał, że po prostu wyśle jej coś, wiesz, by przypomnieć jej, że... Łał. W swojej ludzkiej postaci, nigdy nie zaprzątnął by sobie głowy czymś takim. Marissa nie tylko była miłością jego życia; Była wartościową kobietą, która nigdy by go nie oszukiwała. I hello, nie zameldowała się w obskurnym motelu z facetem, do kurwy nędzy. Siedziała ze swoimi przyjaciółkami, tak jak on ze swoimi kumplami. To było śmieszne.

178

Nie był zazdrosnym typemDźwięk shitkickersów spowodował, że zerknął przez ramię. To Rankhor i Brat miał spienioną szklankę Alka-Seltzer w ręku. Hollywood spojrzał w górę schodów. I mógł na to postawić kasę, że myślał dokładnie to samo co Butch. "Idę na górę," ogłosił facet. "Zaraz, czekaj, czekaj." Butch chwycił ogromne przedramię i ścisnął. "Nie możesz tak po prostu się tam wedrzeć." "Dlaczego nie?" "To jest noc dziewczyn." "Więc założę sukienkę." "Ja pierdolę, Rankhor. Naprawdę?" Następny był V. John Matthew i Thor. I wszyscy inni, łącznie z Ghromem, a nawet Mannym, który, mimo, że był w pełni człowiekiem, był tam wraz z marsową miną na twarzy. "Nie będziemy tam wchodzić," ogłosił Butch. "Idziemy pograć w bilard, upić się i pogadać o wszystkich zabitych, jakich mieliśmy w ataku na Brownswick. Będziemy mieli zajebistą noc - dzień, czymkolwiek do cholery jest. Zabierajcie swoje jaja z podłogi i zacznijcie zachowywać się jak mężczyźni." *** "Ma umiejętności. Tak tylko mówię." Gdy doktor Jane mówiła głośniej, zachwycona publiczność, była skupiona na dużym ekranie, będąc w sumie zgodnie, bardzo małomówna. Payne wypuściła kolejny, teraz już tradycyjny, wilczy-gwizd. Xhex zaklęła i rzuciła kolejnymi czekoladkami Milk Duds w ekran, krzycząc: "Cholera, synu, masz to gówno! Masz to!" Marissa po prostu znowu się roześmiała. Nie mogła się zdecydować, co było bardziej zabawne, film czy towarzystwo – prawdopodobnie towarzystwo. Mimo, że człowieki nie byli męczący dla oczu, musiała to przyznać. A potem nadszedł czas na kolejną rundę pohukiwania i wrzasków.

179

Boże, nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz śmiała się tak bardzo. Było coś, kiedy się przebywało z dziewczynami, co sprawiało, że żarty stawały się zarówno gorsze jak i lepsze w tym samym czasie, a chichot głośniejszy, głupota głupsza. Wszystko, to było bardzo piękną sprawą, jak się okazało. To przypomniało jej również, jak wspaniale było być akceptowanym dla tego kim się jest, żadnych zewnętrznych wymagań, żadnych dziur niedostatków ciągnących ją na dno. Bez osądzania, tylko miłość. Plus kilku nagich facetów, którzy byli prawie tak gorący jak jej samiec? Niedostatecznie. Kiedy ostatnia scena się skończyła i zaczęły pojawiać się napisy, klaskały jakby aktorzy mogli je usłyszeć w Kalifornii. "Czy możesz mnie nauczyć, tak gwizdać?" Ktoś zapytał Payne. "Po prostu umieścić dwa palce wokół warg i dajesz," odpowiedziała kobieta. "Czy to nie jest zajawka filmu?" Ktoś wtrącił. "Zamierzają zrobić trzecią część-" "Ogromniasty Magic Mike-" "Musimy obejrzeć jedynkę i dwójkę ponownie jako przygo – musimy podtrzymać tradycję-" "Któraś z was oglądała Dziewięć i pół tygodnia-" "Co to-" Jedna po drugiej, wstawały ze skórzanych foteli i wyściełanych leżanek, rozciągając plecy i ramiona. I to było zabawne, Marissa poczuła chęć wcięcia się w rozmowy i powiedzenia czegoś głębokiego i istotnego, po prostu tylko po to by potwierdzić ich przestrzeń. Ale właściwe słowa nie przychodziły. Zamiast tego powiedziała: "Hej, możemy to zrobić jeszcze raz?" A może to było dokładnie to, co miała na myśli. Galeria orzechowa była na pokładzie: krzyk był tak głośny, jak pohukiwanie na scenie, a na myśl, że ten szczególny czas, nie był jednorazowy, poczuła przenikający ją rodzaj ulgi. "Myślę, że następny będzie maraton Chrisa Pratta. Strażnicy Galaktyki" powiedziała Beth. "Czy to ten facet z bratem?" Zapytała Bella.

180

"To jest Hemsworth," odpowiedział ktoś. Rozpoczynając wędrówkę do wyjścia, Marissa zgniotła swoje puste pudełko po słodyczach i wykonała strzał do kosza. Nagle zdała sobie sprawę, że nie może się doczekać, aby zobaczyć, Butcha - nie z powodu tych wszystkich półnagich ciał. Tęskniła za nim - co było śmieszne, biorąc pod uwagę, żadne z nich nigdzie nie poszło. Kierując się do drzwi przy szklanej witrynie ze słodyczami, była uśmiechnięta, a kiedy je pchnęła"Drogi... Boże," wypaliła i się cofnęła. Korytarz był wypełniony samcami z domu, Braciami i innymi wojownikami, Manny siedział na podłodze z plecami przyciśniętymi do gołych ścian, inni mieli wyciągnięte nogi, skrzyżowane w kolanach lub kostkach. Widocznie było sporo picia, puste butelki po wódce i whisky walały się wokół nich, a ich szklaneczki w rękach lub na udach. "To nie jest tak żałosne, jak wygląda", wskazał Butch. "Kłamca", mruknął V. "Tak kurwa jest. Myślałem, że zacznę robić na drutach." Kiedy za nią pojawiły się inne kobiety, każda z nich była w szoku i niedowierzała, następnie lekko z nich drwiły. "Czy tylko mi się zdaje", jeden z mężczyzn gderał "czy wykonaliśmy tutaj masową kastrację?" "Myślę, że to właśnie wynik tego gówna," ktoś się zgodził. "Od dzisiaj będę nosił pod skórami majteczki. Ktoś się do mnie przyłącza?" "Lassiter już to zrobił," powiedział V i wstał podchodząc do Jane. "Hej." A potem nadszedł czas na kolejne spotkania. Podczas gdy inne pary znalazły się wzajemnie, Butch uśmiechnął się do Marissy, a ona podeszła do niego i wyciągnęła rękę, aby pomóc mu wstać z podłogi. Gdy ją objął, złożył pocałunek na boku jej szyi. "Nie kochasz mnie już teraz?" Mruknął. "Bo jestem pantoflarzem?" Oparła się w jego ramionach. "Czemu? Ponieważ usychałeś za mną z tęsknoty podczas, gdy ja oglądałam brudne filmy z dziewczynami, które nie były takie brudne? Myślę, że to rzeczywiście - przygotuj się - naprawdę bardzo słodkie."

181

"Nadal jestem mężczyzną." Gdy przyciągnął jej ciało do siebie, wymruczała mmm, gdy poczuła jego erekcję. "Tak, mogę potwierdzić." *** Z ryczącym zapachem wiązania Butch, wziął pod łokieć swoją kobietę i poprowadził głębiej do skrzydła dla personelu. Poza V i Jane, wszyscy inni mieli krótszą odległość do przebycia niż oni: podziemia były po drugiej stronie dziedzińca, a teraz był dzień, co oznaczało podróż przez tunele całą drogę na dół, przez przejście podziemne, aby wrócić do ich sypialni. Nie będzie czekał tak długo. Pierwszy dostępny wolny pokój z odrobiną prywatności był w postaci niezamieszkanej sypialni dla personelu, która posiadała zasłony, podwójne łóżko bez pościeli i bardzo poręczny zamek z mosiądzu. Butch nie kłopotał się włączaniem światła; po prostu pociągnął swoją kobietę na siebie i całował wszystkie kochane miejsca, kopnął drzwi, które się zamknęły i zablokował rygiel jak profesjonalista. "Potrzebuję cię tak mocno" warknął. "Masz mnie", powiedziała na jego ustach. Kurwa doskonale, jego fiut ryknął w spodniach. I chciał rozmawiać o kolejnych rozkazach: szybko wycofał ją do łóżka, posadził i ukląkł przed nią. Gdy wciągnął głęboko powietrze, zaczął się śmiać. "Co?" Mruknęła, z na wpół przymkniętymi powiekami. "Jesteś pobudzona." "Oczywiście, że jestem." "Nie byłaś, kiedy wyszłaś z filmu". "Dlaczego miałabym być? To była po prostu dobra zabawa z dziewczynami. Jak pójście do muzeum, wiesz? Docenienie sztuki, ale niezabranie jej do domu ze sobą." "Więc nadal jestem twoim ulubionym smakiem?" "Jesteś moim jedynym smakiem."

182

Dobrze, to nie sprawiło, że wypiął pierś, ale jego fiut drgnął od podbudowanego ego. Zaświecił kłami i powiedział: "Teraz rozmawiamy o ‘walce’." "Naprawdę jesteś zazdrosny?", zapytała. "O film?" "Tak." Śmiech, który zabrzmiał był tak lekki i przyjemny, tak szczęśliwy dźwięk, który napełnił go nadzieją, że ona i dziewczyny spotkają się ponownie i tak, aby oglądać seksownych człowieków, kręcących się na ekranie, jeśli to sprawiało, że jego samica tak rozkwitała. To prawda, że nie zamierzał napisać do tego opalonego faceta fanowskiego listu, ale był więcej niż wdzięczny tym kobietom i tej przyjaźni. Ktokolwiek, cokolwiek zadbało o jego shellan było w porządku. Skoncentrował uwagę na rozwartych udach Marissy i położył jej górną część ciała na małe łóżko. Miał dużo planów, które zakładały jego powolne schodzenie na nią, przez dwie godziny - ale jego fiut nie był w stanie czekać tak długo. Musiał być w niej. Ale już. Odpinając zamek jej spodni, miał ją nagą od pasa w dół pracując szybko rękami i jednym pociągnięciem, również jej długie, piękne nogi. A potem jego dłonie przesunęły się na jej łydki, jej uda. Z jękiem, który rozprzestrzenił się i na niego, jakby chciała tego tak samo mocno, jak on, ujawniła swoją gładką, lśniącą płeć, a wtedy stracił cholerny rozum. Wyjmując swoją erekcję, wszedł prosto w jej rdzeń, bez preambuły, bez gry wstępnej, oboje byli gotowi. "Marissa," jęknął, gdy już w niej był, wsuwając się głęboko. Uczucie to było jednocześnie znajome i orzeźwiająco elektryzujące. Przeklinając na wydechu, uniósł się, a jego biodra przejęły robotę, wbijając się i uderzając, kochał, jak trzymała się jego szyi i ramion. "Weź z mojej żyły," kazała. Kły miał już wysunięte z ust, obnażył je z sykiem. Uderzając w swoim ulubionym miejscu, po lewej stronie, zanurzył je głęboko, pił mocno i upajał się jej smakiem, a także płcią. Jednak nie mógł w tym stanie trwać długo. Cholera był już zbyt daleko, zbyt szybko. Polizał ranki, przesunął ją, żeby mógł wejść jeszcze głębiej, a

183

potem chwycił jej uda i zagłębiał się, ujeżdżając jej ciało, kołysząc łóżkiem tak mocno, że cienka metalowa rama uderzała w ścianą, a metaliczny dźwięk sprężyn materaca stał się dziką symfonią skrzypienia. Usłyszał że ona dochodzi, a on miał być następny, usłyszał to swoje zwykłe, normalne imię jak przemykało w powietrzu pachnącym seksem - i chciał się zatrzymać, żeby mógł poczuć, jej rytmiczne zaciskanie się rdzenia. Ale był już za daleko. Jego nabrzmiałe jądra były zbyt gorące, miednica pracowała szarpiąc kurewsko bez udziału jego woli, nie był bardziej zdolny do powstrzymania się, niż mógł zatrzymać własne serce, a jego fiut był dziwacznie z nią połączony i nadwrażliwyButch doszedł tak mocno, że przed oczami widział fajerwerki, a kiedy zaczął wytrysk, wiedział, że to jeszcze nie koniec. Wciąż w nią wchodził, ponownie zmieniając pozycję, wyginając się napierając dalej na jej ciało, aż usztywnił się i wspierał na ramionach, żeby jej nie zgnieść. Jeszcze głębiej. Co było niesamowite. Nie tak fajnie dla łóżka, które rozpoczęło podróż po podłodze. Nie było o co zahamować. Po prostu pchał je - aż rama usłużnie zablokowała się w rogu pokoju. Zajebiście. Doskonale. Butch kontynuował atak, uderzając w nią, jego ciało rozwijało, tygodnie – a będąc szczerym może i miesiące – poczucia rozłąki z nią, jakby pieprzył tą subtelną odległość istnienia. Wiele orgazmów. Fantastycznie okropnego rodzaju, jakby po porannej pobudce twoja twarz była wykręcona grymasem po tym jak, dostrzegła prawdziwy bałagan poniżej. Kiedy w końcu był koniec upadł na nią. Chciał przewrócić się na bok, by mogła łatwiej oddychać. Naprawdę chciał. Yup. Przeturlanie się będzie teraz dobre. Uh huh. Trzy... dwa... …jeden. Z wyjątkiem tego, że nie potrafił wykrzesać z siebie sił: Czuł się tak, jakby ktoś zaparkował Hummera na jego kręgosłupie.

184

Marissa biegła dłońmi w górę i w dół jego ramion. "Jesteś niesamowity." Spróbował unieść głowę. Odkrył, że ten sam szczur z Hummerem zaparkował również na tyle jego głowy. "Nie, to ty." Albo przynajmniej, to starał się powiedzieć. Ale to co wyszło z jego ust brzmiało jak bełkot ofiary udaru mózgu. "Nie... to ty," powtórzył. "Co?" Wszystko co mógł zrobić to śmiać się i nagle ona również się śmiała wtedy zmusił się, by się z niej stoczyć i odciążyć biedną kobietę. Podążyła za nim, a potem okręcili się wokół tak, że leżeli na łóżku prawidłowo. Ich ciała wciąż wyrzucały ogromne fale gorąca, byli rozgrzani, nawet bez koca. "Kocham cię, Butch", powiedziała. W gęstej ciemności wiedział, że patrzy na niego, a to kurwa, bardzo mu się podobało. Pragnął jej niepodzielnej uwagi, pragnął tego, potrzebował na jakimś żałośnie wykastrowanym poziomie. Ale nigdy nie wymagał tego rodzaju rzeczy od niej - niecierpliwy sukinsyn, był bardzo, bardzo gotowy na to poczekać. Boże, a kiedy to dostawał? Jej miłość, jej skupienie, był to prezent, który tak jak i ona, nigdy się mu nie znudzi. Zamykając oczy, czuł, jak bardzo go kocha - i to było zabawne, czasem, kiedy byłeś z osobą długo, z nią sparowany, mieszkając wspólnie, były momenty, takie jak ten, cudowne i magiczne, jak ta niesamowita chwila, gdy po raz pierwszy mówisz kocham cię. "Boże, ja też cię kocham." Pocałunek, który dał jej teraz był miękki i delikatny, ale nie dlatego, że miał orgazm – nie dlatego, że jeśli rzeczywiście, była gotowa na kolejną rundę, był więcej niż w stanie dotrzymać jej kroku. Nie, pocałował ją delikatnie, ponieważ emocjonalna więź pomiędzy nimi była jednocześnie silna jak stal i delikatna jak źdźbło trawy. Lekko pobiegła palcami po jego piersi. "Czy kiedykolwiek chciałeś żebym była inna?" "Niemożliwe. Nie można poprawić doskonałości. I nie, nie chciałem." "Jesteś słodki." "To jest jedyna rzecz, która nigdy nie była o mnie powiedziana."

185

"Dobrze, jesteś słodki dla mnie." Zapadła cisza. "Mogę cię prosić o pomoc?" "Byłbym wkurzony jeśli byś tego nie zrobiła." Nastała kolejna długa pauza. Do tego stopnia, że przekręcił się na bok i oparł głowę na ręku. Teraz żałował, że nie było więcej światła w pomieszczeniu, niż ten cienki pasek wokół framugi drzwi. "Co jest?" "Cóż, wiem, że jesteś zajęty w pracy i Centrum szkoleniowym" "Przestań. Naprawdę?" Skrzywił się, chociaż pewnie tego nie widziała. "Sugerujesz, że jest coś ważniejszego niż ty?" Przekleństwo jakie wypuściła było swego rodzaju kapitulacją. "Czy możesz mi pomóc dowiedzieć się, kto zabił tę kobietę? Kim była, co się z nią stało, kto jej to zrobił?" Nie wahał się. "Tak. Byłby to dla mnie zaszczyt." Jej westchnienie ulgi było kolejnym komplementem, jakim się rozkoszował. "Dziękuję," mruknęła. "Chciałem ci to wcześniej zaproponować, ale szanuję to gdzie jesteś." "Nie mogę jej zostawić w nieoznaczonym grobie." "To się nie zdarzy. Zajmę się tym." Znów zmarszczył brwi w ciemności. "Ale powinnaś o czymś wiedzieć". "O czym?' "Nie jestem typem, który zamierza to tak zostawić." "Oh, wiem. Ty i ja nie odpuścimy dopóki nie dowiemy się wszystkiego." Butch pokręcił głową. "Nie o co mi chodzi. Rasa wampirów nie ma policji. Nie mają aresztów-" "Jest gdzieś kolonia karna na zachodzie. Przynajmniej do tej pory była. Nie jestem pewna, co się z nią stało?" "O tym właśnie mówię. Nie ma prawdziwego toku postępowania czy konsekwencji za zbrodnie w rasie. Nie ma mowy o ukaraniu winnych lub odparciu fałszywych oskarżeń. Ghrom zorganizował audiencje, pomaga rozwiązać pewne rodzaje konfliktów, ale on jest sędzią i ławą przysięgłych w jednej osobie - co jest w porządku, dopóki nie zajdzie morderstwo czy

186

zbrodnia. A zdarzy się to na pewno. To jest fakt społeczny, nie ważne czy masz kły, czy nie." "Więc co chcesz mi powiedzieć?" Jego głos obniżył się do warkotu. "Jeśli dowiem się, kto to zrobił tej niewinnej dziewczynie? Nie będę w stanie odpuścić bez odwetu. Rozumiesz o co mi chodzi?"

Tłumaczenie: Fiolka2708

187

DWADZIEŚCIA DWA Wściekły. Twardy. Następnej nocy, gdy Craeg wynurzył się z tego rodzaju snu, który jest tak treściwy, że praktycznie lity, miał wielkodupne naprężenie przy swoich biodrach: kładąc się na boku i przekręcając do punktu, w którym leżał w ulubionej pozycji, jego ręka znalazła się jakieś trzy cale od jego fiuta – a z tyłu zamkniętych powiek jak slajdy migały obrazy Paradise, kalkulującej czy rzucić się na niego i przytrzymać aż padnie. Taak, jego sumienie stanęło do walki, ale była ona skazana na porażkę. Jednak nie miał zamiaru działać sam w łóżku. Pielęgniarka przychodziła sprawdzać co z nim, co piętnaście sekund, a znając jego szczęście, wybrałaby akurat dobry czas, aby zajrzeć przez drzwi by upewnić się, że wciąż oddycha. Przygotowując siebie aby usiąść, on – Nie miał z tym absolutnie żadnego problemu. Zsunął nogi z łóżka. Stanął. W rzeczywistości czuł się jakby spał przez miesiąc. Huh. To oczywiście krew Paradise. I to sprawiło, że przestraszył się jej z jakiegoś powodu. Jeden po drugim, zdjął z siebie rozmaite aparaty i worki z płynem, a gdy zabrzmiał alarm, uderzał pięścią w przyciski monitora tak długo, aż zamilkł. Potem uderzył do łazienki, uruchomił prysznic i zamknął się w środku, wyobrażając sobie, jak pielęgniarka, która bez wątpienia pospieszy jak wóz strażacki na wybuch domu, zobaczy, że wstał. Faktycznie, pukanie do drzwi rozległo się jak tylko zerwał z siebie szpitalną koszulę i wszedł pod natrysk. „Craeg?” Zapytała. „Wszystko w porządku?” „Yup. Biorę prysznic i jestem gotowy do jedzenia.” „To dobrze. Jednak bądź ostrożny – potrzebujesz pomocy?” Spojrzał w dół na ogromną erekcję wystającą wprost z jego bioder. „Nie. Myślę, że sam sobie z tym poradzę.”

188

„W porządku, ale wiesz gdzie jest przycisk wołania, prawda? Po prostu daj znać, jeśli poczujesz się zamroczony.” „Yup. Dzięki.” Poczekał jeszcze przez chwilę, aby zobaczyć czy nic na niego nie nachodzi. Gdy nie poczuł nic więcej tylko błogość, bez zbędnych pytań podniósł kostkę mydła – ale nie uderzył do swojego fiuta i jajek. Namydlając klatkę piersiową i ramiona, szyję i twarz, nogi i stopy, dał swemu ciału szansę na porzucenie radosnej idei. Nic z tego. Wszystko, począwszy od uczucia gładkości mydlin na swoim ciele, sprawiło, że zaczął myśleć o tym, że siedzi na podłodze naprzeciwko Paradise, gładząc jej gładką skórę. Mycie głowy również nie pomogło. A kiedy powietrze w łazience zrobiło się gęste i wilgotne, a miejsca do umycia się skończyły, przyznał się do porażki, zakończył negocjacje i pogodził z nieuniknionym. „Och, kurwa,” jęknął, gdy się chwycił. Kładąc jedną rękę na ścianie, pochylił się, aż jego czoło było na przedramieniu. Głaskanie się było tak cholernie dobre – już zapomniał, choć faktycznie, całe to szarpanie było bardziej niewiarygodne niż wcześniej. To był… raj. Lub Paradise, jak w tym przypadku. Mocniej, szybciej, aż opuścił drugą rękę i ścisnął swoje jaja ze skrętem – W serii błyskawicznych ruchów jego fiut wierzgnął z jego uścisku i ejakulował na ścianę prysznica raz za razem. A kiedy w końcu opadł, zaczął w kółko przeklinać. Dlaczego teraz, po tym wszystkim przez co przeszedł. Dlaczego wciąż miał w myślach samicę? To po prostu stres, powiedział sobie. Cały ten pociąg był reakcją na stres, któremu został poddany, dziura drążona przez korniki, aby mógł skupić się na tym żeby nie implodować. Wyjście. Wycieranie. Była tam maszynka do golenia, więc się ogolił, a także użył dezodorantu pod pachami i uczesał włosy, krótko ale jednak. Cholera, potrzebował ubrań. Wychodząc…

189

Znalazł luźną koszulę i spodnie na łóżku, a także parę butów do biegania, yup, były w jego rozmiarze. Zastanowił się z roztargnieniem ile takich kompletów mieli dla kandydatów. Oczywiście waga/wzrost/rozmiar buta były częścią procesu, ale jednak. Kilka minut później przeszedł przez drzwi, poszedł w dół korytarzem i wszedł do jadalni. A mówiąc o rozmiarze przedsięwzięcia. Pierwszą rzeczą jaką zobaczył był stół z ilością jedzenia wystarczającą aby nakarmić armię. Talerze stały w równej linii, gotowe do napełnienia, adamaszkowe serwetki były zrolowane przy srebrnych widelcach i nożach, a „bar” był wypełniony po brzegi wszystkim bezalkoholowym, czym tylko chciałeś – nie wyłączając maszyny do mlecznych koktajli. Najwyraźniej, gdy Bracia dopracowywali sprawę poszli po bandzie. „Przy niczym nie majstrowano,” odezwał się za nim męski głos. Craeg obrócił się i zasłonił pięściami jakby miał zostać zaatakowany. Brat Butch siedział w kącie przy okrągłym stole, nogi miał oparte na pustym krześle, talerz z jedzeniem stał z boku. Ostrożnymi, precyzyjnymi ruchami wkładał jajecznicę do ust bez zrzucania czegokolwiek z widelca. „Dalej,” powiedział żując. „Weź jedzenie. Usiądź ze mną. Nie będę się z tobą pieprzył.” Craeg skinął raz głową i uderzył po żarcie. Nie krępował się co do ilości – nie miał pojęcia co dla nich zaplanowano, ale mógł zgadywać, że nagromadzenie energii będzie najlepszym przygotowaniem na wieczór. Zajmując miejsce o dwa dalej od Brata, miał dobry widok na drzwi, coś czego regularnie, jak sobie uświadomił, potrzebował: zawsze wiedz gdzie jest droga ucieczki. To właśnie tak przeżył atak zabójców na swój dom. „Słuchaj, nie zamierzam owijać w bawełnę,” powiedział Brat, zanim nawet Craeg zbliżył widelec do ust. Super. Więc facet to zaplanował, wiedząc, że Craeg był w domu i prawdopodobnie przyjdzie zjeść wcześniej. Opuszczając ziemniaczaną zapiekankę, Craeg zapomniał o jedzeniu i skoncentrował na drzwiach. „Co.” „Myślę, że powinieneś zostać w centrum treningowym.” „Co proszę?” Skierował wzrok z powrotem na Brata. „Mam miejsce.”

190

Facet zestawił swoje buty na podłogę i przesunął się tak, że byli twarzą w twarz. „Wiem, gdzie mieszkasz.” Było coś takiego w tym bezpośrednim spojrzeniu, że się wkurzył, więc zrobił widowisko z jedzenia. „Tak. Nie będę kłamał w sprawie mojego adresu.” „Nie jest bezpieczny.” „Był od czasu najazdów.” „Ta czynszowa kamienica ledwie posiada system wodno-kanalizacyjny. I nie ma żadnego schronienia przed słońcem.” „Jestem w piwnicy.” „Pożar mógłby to szybko zmienić, stawiając cię w sytuacji dokonania wyboru pomiędzy spaleniem przez ogień albo południowe słońce.” Craeg przeciął kiełbasę na pół i włożył jedną część do ust. „Nie przeprowadzę się.” „Tutaj masz jedzenie i wodę – i dobre łóżko żeby uderzyć w kimono. I zero czynszu.” „Nie potrzebuję dobroczynności.” Dobra, teraz zaczynał się wkurwiać. „Przyszedłem tutaj, aby dowiedzieć się jak walczyć, nie żebyście poczuli się lepiej sami ze sobą.” Butch pochylił się. „Myślisz, że chcemy podcierać ci dupsko za każdym razem, gdy się zesrasz? Naprawdę uważasz, że dlatego wychodzimy z propozycją?” „Słuchaj, nie potrzebuję tego –„ „Dupek,” rzucił Butch. „Mamy zamiar zainwestować w ciebie w przyszłym roku kilka tysięcy dolarów, nieodpłatnie – myślisz, że puścimy je z dymem, ponieważ „twoja duma jest zbyt twarda”? To nie dobroczynność i nie podlega negocjacjom. Zabiorę cię do domu dziś wieczorem po lekcjach, dopilnuję żebyś spakował to gówno, a potem przywiozę tutaj twoje nędzne cielsko albo wypierdalaj. To, co będzie, twardy gościu.” Craeg przeklął długo i siarczyście, ale pod nosem. A mówiąc krótko. „Dobra,” mruknął. Butch klepnął go w ramię. „A żeby pokazać ci, że nie mam żadnych negatywnych odczuć względem ciebie po tym jak zmyłem ci głowę,

191

skonfiguruję ci dobrą TV, Internet i skombinuję cały kalendarz z Rankohrem, żebyś mógł popatrzeć sobie na coś ładnego.” Z tym Brat wstał od stołu, zabierając swój wciąż pełny talerz. Tak więc „spożywanie jedzenia” miało tylko udowodnić, że żarcie jest bezpieczne. „Do zobaczenia w klasie,” powiedział Butch przy drzwiach po tym jak wyrzucił jedzenie do zlewu. „Klasa dziś w nocy. Bomby, systemy detonacji, rozbrajanie. Zabawny towar.” Pozostawiony przez niego, nieco samotny Craeg schował głowę w dłoniach. Plany, wszystko miał zaplanowane, ludzie. WTF. *** „I co się wtedy wydarzyło?” Gdy jej ojciec zadał pytanie, rozsmarowując więcej marmolady na chrupiącym toście, Paradise próbowała sformułować kolejne kłamstwo. Co, biorąc pod uwagę, że spała jakieś dwie godziny i wciąż dochodziła fizycznie do siebie po tym wszystkim, było jak zapinanie koszuli po ciemku. „Ah…” Urwała kawałek swojego rogalika i posmarowała go truskawkowym dżemem. „Cóż. Po rejestracji mieliśmy kilka mieszanych godzin.” Dormitorium. „Kręciliśmy się po sali gimnastycznej poznając się nawzajem.” Prawie zginęli rażeni prądem elektrycznym w ciemnościach. „Poszliśmy popływać.” Party tonącego. „Na koniec spacerowaliśmy.” Dickensowski marsz śmierci. „A potem każdy miał sprawdzian fizyczny.” Reanimacja sercowa. „To był długi wieczór, dlatego chciałam żebyśmy zostali.” Na wpół żywi i ledwie dychający. „I to wszystko.” Super. Jak na kanale Mr Subliminal3. Jej ojciec skinął głową. „Bractwo było bardzo miłe, że do mnie zadzwonili – Peyton zresztą również. Powiedzieli, że wykonałaś kawał dobrej roboty – i że jesteś na czele klasy.” „Zaskoczyłam samą siebie.” 3

Wiadomości prowadzone przez amerykańskiego komika

192

I wciąż była zagubiona we własnym domu. Siedząc z ojcem na tych samych miejscach co zawsze, pod tym samym kryształowym żyrandolem, przy tych samych porcelanowych talerzach, filiżankach i spodkach, obserwowani przez te same obrazy przedstawiające przodków, czuła się jakby była w miłym hotelu umeblowanym jak zamek, z personelem, który był w stanie przewidzieć wszystko czego chciała… i była w obcym kraju. Następnie jej ojciec… Boże, jej tata. Gdy Abalone zajmował miejsce u szczytu długiego, błyszczącego stołu, jego przystojna twarz promieniała z ulgi i dumy – przede wszystkim ulgi – ale to nie to sprawiało, że czuła się jeszcze gorzej. Fakt, że jej konfabulacje, choć pożądane, dystansowały ją od niego jeszcze bardziej…, ale dochodziła również warstwa jej winy. Co nie dotyczyło tylko treningu. Było niemożliwym zapomnieć i nie być prześladowanym przez to, co zrobiła z Craegiem i to, co sam sobie zrobił. Część jej była wciąż uruchamiana przez każdy szczegół tego doświadczenia, każdy kontakt wzrokowy, każdy dźwięk, zapach… wyraz jego twarzy, gdy on – Okay. Nie będzie się w to zagłębiać tutaj przy cholernym stole w jadalni. Dokąd miałaby jednak pójść? Boże, jak ona nienawidziła przyznawać, że przerywnik o który się martwiła, nawet jeśli okazał się jednorazowy, uczynił ją niezdolną do parowania w oczach glymerii. Z pewnością była wciąż czysta seksualnie, ale jej żyły były dobre, a przebite doprowadziły do… pewnej prezentacji, jeśli tak można nazwać tę część z Craegiem. Rzeczywiście, nie cierpiała faktu, że poświęciła choćby myśl ciężarowi gównianych osądów – ale siedząc tu ze swoim ojcem, było to nieuniknione obciążenie. Nie wyrzucisz tak szybko na śmietnik całego wychowania w tym kontekście. Szczególnie jeśli pomyślisz czego chciał dla ciebie w życiu twój krewny. „Paradise?” Wzdrygnęła się i uśmiechnęła. „Przepraszam, co proszę?” „Sądzę, że masz już na tym wystarczająco dużo dżemu, kochanie.”

193

Paradise spojrzała w dół i ujrzała, że nałożyła pół słoika dżemu na rogalik rozmiaru jej kciuka. Czerwona słodycz kapała na jej talerz i z noża na ręce. „Głupol ze mnie.” Podjęła próbę oczyszczenia wszystkiego. „Więc, jak minęła twoja noc poprzedniego wieczora?” Na szczęście, zagłębił się w swoją pracę i nadchodzący wielki Festiwal Dwunastego Miesiąca, a także inne sprawy i mogła słuchać na tyle aby przytakiwać we wszystkich właściwych miejscach. Co Bracia dadzą nam dziś wieczorem do roboty? I jak, do diabła, ona miała normalnie funkcjonować w pobliżu Craega? Trzydzieści minut później była na zewnątrz frontowych drzwi w mundurku z uporządkowaną torbą na ramieniu, dematerializując się na miejsce spotkania. Autobus stał już zaparkowany w części porośniętej lasem i harmonijkowe drzwi otworzyły się tak szybko jak tylko kierowca ją zauważył. Wchodząc na górę po trzech schodkach, rozpięła płaszcz i napotkała wzrok grupy. Novo rozsiadła się z tyłu ze słuchawkami w uszach z iPhonem przed twarzą. Boone tak samo. Axe znowu spał z tyłu, bez wątpienia śniąc o rzeczach, które przy odrobienie szczęścia pozostaną w jego głowie. Anslam pisał sms, prawdopodobnie uaktualniając Facebook, gdyż wszedł w bliski związek z Porsche, które kupił mu ojciec jako nagrodę za wejście do programu. A Peyton pocierał swoją twarz jakby to miało go obudzić. „Hej,” powiedział, gdy podeszła do miejsca gdzie był. Gdy usiadła po drugiej stronie przejścia, obrócił się wkoło, oparł o przyciemniane okno i wyciągnął nogi przed siebie. „Jesteś na to gotowa?” Zapytał. „Mogłabym lepiej odpowiedzieć, gdybym wiedziała na co.” Odchrząknął. „Okay, zmienię temat. Więc, zgadnij co słyszałem?” Peyton był źródłem wszystkich plotek – zawsze był. To on pierwszy powiedział jej o nowej zabawce stojącej w garażu rodziny Anslama i o ostatnim skandalu z udziałem jego drugiej kuzynki, która skłamała swoim rodzicom na temat tego, gdzie mieszkała w mieście i o jakiejś zamężnej ze starym kozłem samicy, która pieprzyła się z samcami na lewo i prawo w domku dla gości na swojej posesji. Ale ta ostatnia miała być hiperbolą.

194

„Co?” Przynajmniej ten trajkot mógł odwrócić jej uwagę od wypatrywania Craega. „I ubarw ją jeśli możesz. W końcu ta podróż może zająć z pół godziny.” „Mam więcej historyjek. Nie martw się.” „Dzięki Bogu.” I to mimo spędzenia tych wszystkich dziennych godzin na telefonie. „Wspominałam ci już, że cię kocham?” „Tak, ale jeśli naprawdę chcesz to udowodnić, musisz zrobić sobie tatuaż tam gdzie mówiliśmy.” „Nie umieszczę sobie twojego zdjęcia na moim tyłku.” „Kiedy będziesz przechodziła obok mnie, będę mógł popatrzeć sobie na coś ładnego.” „Nie, jeśli założę spodnie. I hej, czy nie powinnam czuć się obrażona tym komentarzem?” „Tak i przykro mi to mówić, Parry, ale blondynki z doskonałymi ciałami i bystrymi błękitnymi oczami nie idą dokądkolwiek na tym świecie. Lepiej żebyś przyswoiła sobie tę smutną prawdę w tej chwili.” Odchyliła głowę do tyłu i roześmiała się. „Okay, co to za historia.” „Mój trzeci kuzyn powiedział mi, że bal z okazji Festiwalu Dwunastego Miesiąca odbędzie się w sali balowej twojego tatusia. Dlaczego mi kurwa nie powiedziałaś?” „Też o tym słyszałem,” powiedział Anslam nie odwracając wzroku od telefonu. Paradise rozejrzała się wokół. Boone i Novo nie mogli nic usłyszeć i Axe był poza zasięgiem. Zniżając głos, powiedziała, „Peyton. Musisz wyluzować z takimi tekstami, pamiętasz?” Jej kumpel stuknął knykciami. „Przepraszam. Ale jesteśmy w zasadzie sami – a to jest jakieś wielkie gówno. Chcesz się wybrać ze mną? Albo czy mogę iść z tobą.” Posłał jej ujmujący uśmiech. „To brzmi nieprzyzwoicie, nieprawdaż.” Paradise spiorunowała go wzrokiem, ale nie czuła się obrażona w najmniejszym stopniu. „Świnia z ciebie. I tak, proszę bądź moją osobą towarzyszącą. Mogę cię potrzebować żeby przetrwać całą noc.”

195

„Będę dżentelmenem i uczniem – cóż, przynajmniej przez większość wieczoru. Jednak, może około drugiej nad ranem zaleję się. Po prostu z góry cię ostrzegam. To jedyny sposób żebym dotrwał do świtu.” Paradise przechyliła się przez przejście i wyciągnęła rękę. „Przybij piątkę.” Gdy ich ręce się zderzyły, pomyślała, dziękuję ci dzieciątko Jezus, przynajmniej będę z przyjacielem.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

196

DWADZIEŚCIA TRZY Britney kurwa Spears. Gdy Craeg siedział w tylnej części sali, wszystko o czym mógł myśleć, to ten głupi teledysk ‘Baby One More Time’ sprzed miliona lat. Widział to cholerstwo tylko raz, kiedy starszy kuzyn, post-trans go oglądał, z fascynacją której nie zrozumiał. Zastanawiał się wtedy, dlaczego, do cholery, jakaś idiotyczna dziewczyna człowieków z parą warkoczy, plisowaną spódniczką i połową brzucha na wierchu jest na czyimś radarze. Teraz? Już to łapał. "...ten detonator zawiera azydek ołowiu, styfninian ołowiu i aluminium, umieścicie go tutaj, w materiale wybuchowym, który w tym przypadku jest trotyl." Kiedy Boone podniósł rękę, Brat Thorthur skinął głową. "Tak?" "Czy istnieją inne materiały wybuchowe?" "Dobre pytanie. Jest dizodinitrophenol, a także piorunian rtęci można zmieszać z chloranem potasu. Ale nie robimy reklamy w Bractwie." Lekcja była kontynuowana, przez Thora, kiedy powiedział im, aby zadawali pytania, prowadząc ich przez wstęp do wykonywania bomb - i Boone klasowego zadawacza pytań, przerywającego od czasu do czasu kolejnym ‘dobrym pytaniem’. Jeśli facet nie byłby tak ostry w walkach wręcz, niezbyt cichy i bezproblemowy, można by go wskazać jako klasowego dupka. Tymczasem mózg Craega pracował dwutorowo - częścią kreatywną i częścią analityczną: jego strona analityczna była skupiona na przedzie sali, gdzie stały długie stoły z substancjami chemicznymi w różnych formach i pojemnikach oraz tablicy, na której były bazgroły i schematy. Kreatywna strona, lub inaczej ‘skład brudnych myśli’, prowadziła jego oczy do Paradise. Siedziała przed nim, przy stoliku po prawo i w przeciwieństwie do niego, na pewno nie myślała o niczym innym, niż koncentracja: pochylona, w skupieniu notowała na podkładce przekazywane informacje.

197

Połowę włosów ściągnęła w luźny węzeł, związany jakąś grubą czarną gumką i miała na sobie ten sam luźny biały uniform jak oni wszyscy. Ale kurwa, równie dobrze mogła być ubrana w bikini z tymi wszystkimi blond falami na ramionach i piersiachPrzestań. Pieprzyć to, odparło jego libido. Fantastycznie. Teraz był rozkojarzony i kłócił się sam ze sobą. Jeszcze trochę danych do przetworzenia w jego głowie, a stopi mu się reaktor i skazi co najmniej obręb trzech mil. Ale i tak z powrotem zaczął się w nią wpatrywać. Clue jego problemu, oprócz orgazmów, które miał pod prysznicem, był jej kark. Skóra tam musiała być tak samo miękka jak na jej stopach. Musiała być. Przesuwając się w fotelu, ukradkiem opuścił rękę pod stół i uporządkował siebie. Cholera. Naprawdę wstrząsnęło nim to gówno. A jednak, nawet gdy jego wzrok wrócił do Thora i rozmowy o bombach, fantazjował o wstaniu z tego krzesła, podejściu do niej i działaniu ustami na odcinku między jej bladą linią włosów, a kołnierzykiem luźnej białej koszuli"Craeg?" "Co?" Pisnął do Thora. Odchrząkując, powiedział ponownie bardziej męskim głosem. "Znaczy, co." "Podejdź tu i wprowadź nas w to wszystko." Craeg spojrzał w dół. I zastanawiał się, jakie show da wszystkim, gdy wstanie. Namiot cyrkowy. Barnum & Bailey4. Tak. A potem poczuł spojrzenie Paradise na sobie, a jego fiut kopnął tak mocno, że jego biodra podskoczyły. Dobrze. Był pewien, że nie ten rodzaj detonacji miał na myśli profesor. "Craeg?" ***

4

Legendarny cyrk

198

Kiedy niezręczna cisza zagościła w klasie, Paradise podparła się i spojrzała przez ramię. Była boleśnie świadoma miejsca, które w klasie wybrał Craeg, do tego stopnia, że gdyby miała małe lusterko i ustawiła je pod kątem mogła podglądać go jak patrzył na nauczyciela. Co było zwariowane. Była całkiem pewna, biorąc pod uwagę jego gadanie wczorajszej nocy NIE TERAZ, NIE TY, że nie poświęcił jej nawet sekundy, więc wydawało się szczególnie śmieszne, że traci nanosekundy na faceta, który nie był związany ze szkoleniem. Poza tym, to nie było tak, że zrobił cokolwiek, aby zwrócić na siebie uwagę. Również innych stażystów. Boone zadawał wiele pytań, począwszy od "Dlaczego nie mogę korzystać z mojego laptopa, żeby robić notatki? " Na co Brat Thorthur odpowiedział: "Ponieważ dźwięk klawiatury sprawia, że chcę, sięgnąć po moją broń. Masz ochotę na dziurę w czaszce dziś wieczorem?" Kończąc około dwie sekundy temu innym pytaniem, które szczerze mówiąc, pomogło klasie. Boone był mądry. Axe siedział sam, ręce miał złączone, brwi ściągnięte w dół, nic nie pisał - ale ponura aura faceta oznaczała, że nawet jeśli nie mówił wiele, wiedziałeś, że był w pokoju. Novo nie mówiła zbyt wiele, ale gdy to zrobiła, wszyscy słuchali. I Peyton, tak, Peyton rzucił od czasu do czasu żart. Następnie był Craeg, milczący, zamyślony Craeg, który był jedynym, do którego była dostrojona. I P.S., nie mogła zrozumieć, dlaczego, do cholery, on nie wstaje. To było coś więcej niż niechęć do wstawania. Siedział tam jak jeleń w świetle reflektorów, patrząc na tablicę, jakby zapomniał, jak podnieść się z krzesła. "Craeg?" Thor poprosił. "Czy tak się zamyśliłeś? Zrobiłeś sobie wolne ode mnie?" Peyton wstał. "Pozwól mi spróbować", powiedział, idąc szybko wokół stołów z chemikaliami do tablicy. Kiedy podniósł kawałek kredy, jakby to był martwy pająk, spojrzał na Brata. "Myślałem, że te rzeczy zostały zakazane na przełomie XIX i XX wieku?"

199

"Chcesz żebym to napisał używając twojej twarzy zamiast kredy?" powiedział Thor przeciągle. "Czy wolno ci tak mówić do studentów?" "Jesteś na tyle dobrym zawodnikiem, żeby mnie powstrzymać?" Peyton pokręcił głową. "Nie. Nawet nie jestem blisko." "Mądra odpowiedź, synu. Będzie dobrze." Thor poklepał go po plecach. "Dlaczego nie uratujesz swojego trochę nieśmiałego kumpla i nie pokażesz nam, co wiesz." Paradise spojrzała ponownie na to co zapisała w zeszycie. Na początku nocy, trudno było wejść do pokoju, gdzie wszyscy się zebrali i próbowali zachowywać się naturalne w obecnści Craega. On, z drugiej strony, wydawał się być zupełnie zakłopotany jej obecnością lub kogokolwiek innego – mało na kogo patrzył i powiedział może trzy słowa. To było to czego mniej więcej się spodziewała. A jednak biorąc pod uwagę ilość energii, której potrzebowała będąc obok niego, by po prostu normalnie oddychać, wydawało się to niesprawiedliwe. Wróć do rzeczywistości, powiedziała sobie. Musiała się skupić na szkoleniu. To było nie tylko właściwe, bardziej wydajne i było powodem jej obecności w tym pokoju - ile również bardziej prawdopodobne, że nie zwariuje. Prawie jej się udało. Dwie godziny później pozwolono im wstać, rozprostować nogi i uderzyć do toalety. Chciała zejść do szatni damskiej sama, ale Novo podążyła z nią. "Mogę cię o coś zapytać?" Powiedziała kobieta, pchnęła drzwi i przytrzymała je, by Paradise weszła pierwsza. "To osobiste." "Ach... pewnie." Wybrała jeden z pięciu boksów, zdjęła majtki i usiadła na sedesie - nie starała się skupiać na tym, że ona i względnie obca kobieta sikały w tym samym miejscu. "O co chodzi?" Proszę, powiedziała do pęcherza. Novo oczywiście nie miała z tym problemu. Samica prawdopodobnie nie miała problemu z czymkolwiek. "Czy kiedykolwiek robiłaś to z kobietą?"

200

Paradise poderwała głowę w stronę ściany. Jej pierwsza myśl? Bzdura, równie dobrze mogła zapiąć moje spodnie. Nigdzie z tym nie dojdziemy. "Czy ja cię zaszokowałam?" Powiedziała samica ze śmiechem, zanim ona się zaczerwieniła. Usłyszała odgłos otwierania drzwi, a następnie spuszczanie wody. "Halo?" powiedziała Novo. "Ach..." Paradise rozejrzała się, jakby brzoskwiniowe metalowe ściany lub biały sufit albo jasnoszara podłoga mogły jej pomóc. "Więc to znaczy nie". Znowu śmiech. "Nie jestem zaskoczona." Przez chwilę, Paradise myślała tylko o tym żeby spróbować dotrzymać kroku opanowaniu Novo, którego ta zdawała się mieć pod dostatkiem. Ale podobnie jak była rozproszona w klasie, nie dlatego tutaj była. "Właściwie, to nie robiłam tego z nikim." "Tak też myślałam." Paradise zmarszczyła brwi. "Więc dlaczego pytasz?" "Lubię mieć rację." Wpatrując się w szare płytki u jej stóp, Paradise pomyślała, Co do diabła. "Ale ty tak? Z kobietami." "W przeszłości. I z mężczyznami. Kocham, kogo kocham. Kąski nie mają dla mnie znaczenia." "Łał." Głos Novo stał się ostry. "Nie ma nic złego w tym, wiesz." "Nie, ja nie... Ja nie krytykuję czy osądzam. Myślę tylko, że... " "To jest brudne i nie tak, prawda." Paradise pomyślała o wszystkich ograniczeniach nałożonych na nią, bo była arystokratką. I wtedy wyobraziła sobie jak by to było być po prostu tym, kim i czym była, bez wymówek i kompromisów. "Nie," powiedziała. "Myślę, że to jest naprawdę niesamowite." Po tym skończyła swoją robotę. Zaczerwieniła się, otworzyła drzwi i była zaskoczona, ze względu na milczenie, że samica była jeszcze przy umywalkach. Jej twarz była ostrożna, jakby chciała ocenić Paradise. Paradise spojrzała w te intensywnie niebieskie oczy bez wahania, kiedy podeszła i umyła ręce w ciepłej wodzie z mydłem, pachnącym jak cytryna.

201

"Tak naprawdę, zazdroszczę ci" mruknęła, gdy spojrzała na jej odbicie w lustrze. Brak makijażu i fluorescencyjne światła nie były zbyt dobre, gdy nie spało się prawie czterdzieści osiem godzin - i przeszło przez zorganizowane tortury. "Dlaczego jesteś jakaś inna?" Zapytała kobieta. "Przepraszam?" "Jeśli lubisz dziewczyny." "Och, nie." Pomyślała o swojej reakcji na Craega. A potem przypomniała sobie kilka migawek, jak jego ręka pracowała pod prześcieradłem. "Yeah, nie. Lubię mężczyzn." Novo wzruszyła ramionami i wyprostowała się. "Więc to nadal stoi. Dlaczego jesteś jakaś inna?" Paradise patrzyła na swoje odbicie i pomyślała o swojej rodzinie. Jej ojcu. "Długa, nudna historia." "Długie opowieści, o których ludzie nie chcą mówić, nigdy nie są nudne." Na zmianę tonu, Paradise przesunęła swój wzrok. Novo patrzyła w stronę drzwi łazienki, jej silne ciało mocno się napięło, ściskając dłonie na krawędzi zlewu tak bardzo, że jej kostki były białe. "Co ci się stało?" szepnęła Paradise. Novo otrząsnęła się. "To już nie ma znaczenia. Idziemy do pokoju ważenia, prawda?" "Tak mówili?" "Tak." Paradise musiała wtedy przyglądać się jak Craeg wychodził z sali. "Tracę głowę." "Wszystko z tobą w porządku. Ochlap swoją twarz zimną wodą. Wróci cię do rzeczywistości – na mnie to zawsze działa." Paradise obserwowała jak kobieta wychodzi... a potem odkręciła kran, który został oznaczony literką Z.

202

Równie dobrze mogła to zrobić. Może to też ochłodzi jej libido.

Tłumaczenie: Fiolka2708

203

DWADZIEŚCIA CZTERY Siedząc przy biurku w biurze Thora, Butch trzymał długi, cienki, metalowy klucz z czerwonym frędzlem na końcu… i pozwolił rzeczy opaść na księgę. Gdy grawitacja zrobiła swoje, przedmiot wydał głośne stuknięcie. Podniósł go z przekleństwem, złapał za drugi koniec… i pozwolił spaść. I znowu. I znowu – „Jesteś gotowy?” Spojrzał na Thora, który wychylił się przez szklane drzwi. „Hej, tak, pewnie. Kogo pierwszego wzywamy?” „Axwelle. Symboliczne, że zaczynamy z kimś kto najwyraźniej uważany jest za socjopatę.” „Doskonale.” Obrócił się do komputera, wystukał kilka komend i dostał się do ukrytych w otoczeniu kamer. „Wyciągnij go z treningu.” „Przyjąłem.” Gdy szklane drzwi zamknęły się łagodnie, Butch patrzył na swoje palce obracające klucz. Nie chciał tego mówić Marissie, ale dla niego i V było całkiem jasne czym była ta rzecz. Problem? Kiedy poszukiwania internetowe niczego nie dały, V uderzył w swoje kontakty z wampirzego podziemia… ale nie pojawiło się nic w związku z seks klubami czy grupami. Klucz zabiera cię tam, gdzie możesz się dostać. Że tak powiem. Zwykle, Butch zastanawiałby się czy ludzie czegoś nie ukrywają lub czy nie kłamią, ale V był poważnym członkiem cudownego świata skrętu – plus Brat użyłby trochę swoich muskułów, aby zdobyć informacje, gdyby musiał. Jeszcze jeden powód dla którego obaj byli spięci. Więc co to było. Gdzie jeszcze mógł – Na dźwięk pukania w szybę spojrzał w górę i skinął dłonią. „Hej, człowieku. Chodź i usiądź.” Gdy Axwelle wszedł, facet wykonał taki ruch jakby zwykle wpychał ręce do kieszeni swoich dżinsów, ale kierowane impulsem, nie miały dokąd się udać w treningowym uniformie. „Mogę stać?”

204

„Nie.” Butch skinął głową na krzesło po przeciwnej stronie biurka. „Tam. I to nie jest sugestia, to wymóg.” Musieli być pewni, że twarz stażysty była w pełni widoczna w obiektywie w narożniku za nim. Axwelle – lub Axe, jak sam siebie nazywał – skrzyżował ręce na klatce piersiowej i zasiadł w fotelu. „O co chodzi?” „Po prostu chcę z tobą trochę porozmawiać. Poznać cię lepiej.” Butch zmarszczył brwi i pochylił do przodu. Potem zakołysał kluczem z czerwonym frędzlem. „Rozpoznajesz to?” „Nie.” „To dlaczego twoje oczy to śledzą?” „Bo jest w twojej dłoni i nie trzymasz niczego innego. Nie ma również nic na biurku.” Butch przytrzymał frędzel między kciukiem, a palcem wskazującym i pozwolił rzeczy huśtać się z boku na bok. „To jedyny powód, hę.” „Czy wyglądam jakbym przejmował się kluczami?” „Skąd wiesz, że to klucz?” Oczy, które były prawie tak żółte jak u Furiatha, skoncentrowały się na nim. „Co to by jeszcze mogło być?” „Ty mi powiedz.” „Myślałem, że to miało być poznawanie się. Po co kurwa robić coś, co ma związek z moją dupą?” Butch studiował twarz nastolatka, szukając odpowiedzi. Wiecie co, bez tatuaży na połowie twarzy i kolczyków, facet mógłby być przystojny. I mógł być dobrym pokerzystą, zważywszy na tę całą maskę w tym miejscu. Axe umieścił swoją twarz o cal od klucza. „Wciąż się w to wpatruję. Czy to na ciebie działa?” Butch dał sobie słodki czas zanim zmienił temat. Coś o kłamcach? Cisza i spokój były często najlepszym wyzwaniem dla takich osób, a on wypatrywał tików, mrugnięć i drgnięć. W końcu się uśmiechnął. „Czy kiedykolwiek widziałeś jak ktoś umiera?” Nie było to pytanie z listy, którą dała mu Mary żeby stwierdzić jaki jest stan psychiczny stażysty. Ale on był dobry w latających gównach. „Co sugerujesz?”

205

Myśl, że jego Marissa płakała nad śmiercią samicy sprawiła, że był bardziej agresywny od byka, ale zdusił to w zarodku. „Tylko pytam.” Spojrzał na klucz żeby dać samcowi trochę „osobistej przestrzeni”. „To jedyny sposób żeby się lepiej poznać, nieprawdaż? Lodołamacze, tak je nazywają, gdy dwoje ludzi idzie na randkę w ciemno i chcą nawiązać rozmowę.” „Chcesz wiedzieć, czy kiedykolwiek zabiłem kogoś.” „Nie takie było pytanie. Zapytałem czy kiedykolwiek widziałeś śmierć?” Gdy przez jakiś czas nie było odpowiedzi, Butch podniósł spojrzenie. Axe nie patrzył już na klucz. Facet koncentrował spojrzenie w połowie dystansu do czubka swojego nosa. Mam cię, pomyślał Butch. Wyszeptał celowo delikatniejszym głosem, „Kto to był, Axwelle.” „Nie nazywaj mnie tak.” „Dlaczego, przecież to twoje imię.” „I nie odpowiem na to.” „Dlaczego.” Wściekłe spojrzenie padło na Butcha jak wystrzał z broni. „Bo kurwa nie i już, okay?” „Dobra, powróćmy do Ponurego Żniwiarza. Opowiedz mi tę historię.” „Pierdol się.” W każdych innych okolicznościach, Butch mógłby rzucić się przez biurko i chwycić skurwysyna za kark za tego rodzaju postawę, ale chodziło o zbyt wiele. „Hmmmmm,” było wszystkim co powiedział. Axe trzasnął na oparcie fotela i rozplótł ręce. Gdy jego ramiona się napięły, nie sposób było nie pochwalić ciężaru jego mięśni. Jednak siła bez mózgu i obfite braki psychotyczne nie przysporzą żadnemu z nich nic dobrego. „Mogę teraz iść?” Zażądał Axe. „Nie, synu, nie sądzę, że możesz. I zanim totalnie nabzdyczysz się na mój tyłek, zwrócę twoją uwagę, że ten cudowny czas tworzenia więzi jaki dzielimy jest pierwszym z przynajmniej trzech sesji.” „Jesteś psychoanalitykiem?”

206

„Kurwa, nie, żartujesz sobie ze mnie?” Śmiał się. „W rzeczywistości, jestem dumny z mojego własnego odcinka szaleństwa.” Poza tym, był poważnie religijny, chętnie pokładał wiarę i kierunek swojego życia w systemie wierzeń nieznajdującym potwierdzenia w faktach. To było szalone, prawda? Ale znowu, fakt, że jego religia wzbogacała jego śmiertelne ciało, równoważyła go i nadawała sens nawet wtedy, gdy stał się innym gatunkiem, był dla niego wystarczającym dowodem. Wzruszając ramionami, powiedział: „Jedyny sposób, aby wyjść z tego biura to powiedzieć mi co się stało. Tak szybko jak to zrobisz, wrócisz na siłownię i dasz wycisk swoim kolanom aż zaczniesz wymiotować. Tak wiele oczekiwań, prawda?” *** Craeg myślał, że siedzenie za Paradise w klasie było złe? To było nic w porównaniu z oglądaniem jej robiącej podnoszenia. Po drugiej stornie maty i przy akompaniamencie szczękania hantli, Paradise podnosiła swoje ciało w doskonałej formie do drążka na wysokości brody i opuszczała… podnosiła… opuszczała. Jej kolana spoczywały równolegle do podłogi, jej pupa była… nieznośnie napięta (dla niego, nie dla niej oczywiście), a jej tułów był pod kontrolą od bioder do ramienia. Za każdym razem, gdy się obniżała jej piersi napierały na luźną koszulkę, jaką wszyscy mieli na sobie – „Kurwa,” psioczył, gdy opadł plecami na ławkę i chwycił drążek nad swoją głową. Podnosząc czterysta pięćdziesiąt funtów bez wsparcia, zdjął ciężar ze swoich piersi i odrzucił do tyłu jakby rzecz obraziła jego nieżyjącą matkę. „Chcesz obserwatora?” Zapytała Novo. Kiedy wszystko co mógł zrobić to tylko chrząknąć, ona zajęła stanowisko za jego głową, przytrzymując ręce pod, teraz wygiętym, drążkiem. „Trzy…”, liczyła. „Dwa kolejne. Jeden… dobrze. Już.”

207

Gdy pomogła naprowadzić ciężar z powrotem na stojak, jego przedramiona opadły na jego klatkę i łapał oddech. Novo przesunęła swoją twarz na linię jego wzroku. „Myślę, że musisz zrobić sobie przerwę.” „Pieprzyc to.” „Nie, mówię poważnie.” „Mam przynajmniej cztery serie.” „Twoja kondycja nie jest tym, co mnie martwi.” Jej oczy powędrowały w dół jego bioder. „Nie żebym nie doceniała widoku. Po prostu nie jestem pewna co dziewiczy obiekt twoich uczuć sobie pomyśli.” Craeg podniósł głowę. I wtedy usiadł: szybko. Novo roześmiała się. „Tak, dlaczego nie miałbyś o to zadbać i wtedy wrócić?” „Cholera,” syknął, zrywając się na równe nogi. Maszerując przez drzwi, spojrzał na Brata Vhrednego. „Muszę iść do łazienki.” Vhredny uśmiechnął się mrocznie. „Owszem, musisz.” Idąc drogą na korytarz, zastanawiał się czy wszyscy zauważyli to stwardnienie. A jedyna dobra wiadomość? Paradise wydawała się być obojętna – co oznaczało, że albo była dobra w ukrywaniu swoich reakcji, w co wątpił, albo nie była świadoma małego problemu jaki miał, na co miał nadzieję. W takim przypadku czuł się jak przekłuty wielki balon. Uderzył w drzwi do męskiej szatni tak mocno, że poleciały uderzając w ścianę i zmuszając go do złapania ich zanim odbite uderzą go w twarz. „Nie, to nie to.” Chodząc w kółko z rękami na biodrach, uświadomił sobie, że nie powinien nigdy wziąć z jej żyły. Ta wymiana krwi stworzyła pewnego rodzaju połączenie między nimi, takie że był świadomy każdego jej ruchu w każdej chwili – a sposób w jaki to gówno rejestrował? Pan Szczęściarz był cholernie podekscytowany możliwością zdobycia uścisku jej dłoni. Co nigdy. Kurwa. Nie. Nastąpi. Więcej chodzenia. Więcej przeklinania.

208

Nadal ciężko. „Pieprzyć mnie!” Wypalił. Tak, proszę, odpowiedział jego fiut z kopnięciem. Przez chwilę, wszystkie rodzaje jego fantazji przeleciały mu przez głowę: Zatrzasnął wszystkie w ciężkiej księdze. Upuścił na to betonowy blok. Drzwi samochodowe, młoty, kłody. To nie mogło przytrafić się jemu. Najważniejszą częścią szkolenia na żołnierza Bractwa było to, że on mógł pomścić swoją rodzinę… mógłby, gdyby nie pewna blond samica. Nie chciał w to po prostu uwierzyć. To nie jest możliwe – Z następnym fiknięciem jego erekcja zdawała się z niego śmiać. Patrząc w dół na biodra, warknął, „Zamknij się, idioto.”

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

209

DWADZIEŚCIA PIĘĆ Butch obserwował każdy ruch chłopaka. Od serii drobnych skurczów mięśni pod lewym okiem, do drapania się po brodzie, Axe opuścił wzrok wciąż się kołysząc. "Powiedz mi, a ja pozwolę ci odejść," powtórzył. Człowieku, teraz było o wiele łatwiej to zrobić, niż wtedy kiedy pracował dla CPD. Prawo do milczenia? Ta, cokolwiek. Powściągliwość? Bla, bla, bla. Przymus? Cóż, tak naprawdę przymuszał, nawet wtedy. Przypomniał sobie tego dzieciaka Billego Riddle, który zaatakował Beth, zanim wpadła do świata wampirów i zabrała Butcha ze sobą. Człowieku, naprawdę podobał mu się odgłos szurającego nosa po linoleum tego małego sukinsyna, w izbie chorych. Hmm... to nie był przymus, technicznie - ponieważ nie dostał informacji. To było uziemienie drania po tym, jak zaskoczył niewinną kobietę w alejce, aby mógł ją zgwałcić ze swoim przyjacielem. Bo naprawdę tylko tak można dotrzeć do takiego zwierzęcia, na odległość ramienia. Skurwiel. Koncentrując się na Axe, Butch mruknął: "Czekam". Axe wzruszył ramionami. "Kopnij mnie, jeśli chcesz, czy zrób inne gówno... ale nic ci nie jestem winien. Nie dostaniesz nawet kawałka mojej duszy - nie zdobędziesz jej." Słysząc jego ripostę, Butch pomyślał - co on sam powiedziałby, gdyby siedział na tym krześle. Butch pochylił się. "Prędzej czy później, przed ostatecznym przyjęciem, mi powiesz." "Dlaczego, do cholery cię to obchodzi?" "Nie obchodzi." Ta, nie żeby to nie skupiło na nim pary błędnych oczu. "Więc po co kurwa mnie pytasz?"

210

Butch oparł łokcie na biurku i rozłożył ręce, wszystko po to by pokazać że zrobił coś głupiego. "Muszę wiedzieć, jak sobie z tym poradzisz, gdy zobaczysz to ponownie. Dlatego. Jedyną oceną przyszłych zachowań jest ocena zachowań poprzednich. To czego tu doświadczacie na szkoleniu jest niczym w porównaniu do tego, jaki jest świat zewnętrzny. Musisz być przygotowany na sytuacje, gdy nie ma czasu na myślenie, kiedy wszystko co masz aby uratować swoje życie lub życie ludzi, z którymi walczysz, to twój instynkt i twoja wola aby przetrwać - a gwarantuję ci, że kiedy dojdziesz do tej chwili, ostatnią rzeczą, której będziesz chciał to bezruch. Im bardziej jesteś narażony na takie sytuacje, tym bardziej się hartujesz na nie i jesteś bardziej bezpieczny. I to jest naprawdę kurewskie równanie, ale taka jest cholerna prawda." Oczy Axe podryfowały w dół do jego własnych rąk. "Wróć do siłowni," powiedział Butch. "Pomyśl o gównie. Po prostu wiedz, nie jesteś tu na zawsze. Nie marnujemy-" "Kłamałem." "Przepraszam." Twardodupy Got, z wyglądem degenerata oddychał powoli. "Nie widziałem żadnej. Nie wiem... jak to wygląda. Nie wiem, jakie to uczucie." Zmiana z wrogiej maski do głębokiego smutku, była zaskakująca, ale to był sposób, w jaki zawsze się to działo. Gdy ktoś się łamał, kiedy postanowił zrezygnować, stawał się inną wersją siebie, udowadniając, że samoobrona i ujawnienie były dwoma wzajemnie się wykluczającymi propozycjami. "Więc dlaczego tu jesteś?" szepnął Butch. "Powiedz mi... dlaczego się do nas zgłosiłeś?" "Nie wiem." "Tak, wiesz." Butch ukradkiem wyciągnął rękę aby upewnić się, że jego telefon był wyciszony, a dzwonek w stacjonarnym wyłączony. A kiedy po drugiej stronie szklanych drzwi pojawił się Thor, Butch wyciągnął dłoń - a Brat cofnął się. "Dlaczego tu jesteś, Axe?" Minuty upływały, ciche odgłosy biurowe wydawały się jeszcze cichsze jakby z szacunku dla miejsca, w jakim byli.

211

"Mój tata był nikim" przyszedł zachrypnięty głos. "Nic nie robił ze swoim życiem. Był stolarzem, wiesz... pracował fizycznie. Mama nie chciała mieć z nami nic wspólnego - odeszła przed moim przejściem. Miała nas w dupie. Mój tata jednak został, bez niego, znalazłbym się na ulicy jako pretrans, a oboje wiemy, jak długo bym przetrwał." Jego ciemnowłosa głowa kręciła się powoli od lewej do prawej. "Nie byłem... dobry, wiesz? Nigdy nie byłem. Nie odszedł, ponieważ nie było nikogo innego, jak sądzę." Butch nie wykonał żadnego ruchu, nie wydał żadnego dźwięku. Jeśli by przerwał, musiałby mu przypomnieć, że mężczyzna miał mówić, a nie przeżywać swoje poprzednie życie wewnętrzne. Całkiem jasne było, gdzie ta historia zmierza. "Lubię X. Lubię koks. Lubię... jakieś inne twarde gówna. Dwa lata temu, poszedłem na balangę. Zniknąłem na tydzień. Pewnej nocy, mój tata próbował złapać mnie przez telefon. Zostawił mi te wiadomości - byłem tak cholernie zły, że mnie denerwuje." niski głos ucichł. "Byłem... zły." Kiedy Axe ucichł, straszny wyraz jego twarzy łamał serce. "Co zrobiłeś, synu?" Butch powiedział cicho, bo nie mógł się powstrzymać. Axe odchrząknął kilka razy. Wytarł nos jakby łzy które powstrzymywał były irytującą rzeczą. "Usunąłem wiadomości." kaszlnął. "Skasowałem... wszystkie wiadomości bez odsłucha." "I co wtedy." "Oni go zabili. Reduktorzy. Pracował w jednym z domów arystokratów, przez co dostał się w naloty. Był... umierał w czasie, kiedy nagrywał mi się na pocztę głosową." Axe pokręcił głową. "Wróciłem i sprawdziłem rejestr połączeń, kiedy się dowiedziałem co się stało i dodałem dwa do dwóch." Butch zamknął oczy na chwilę. "Przykro mi, synu." "Nie wiedziałem o tym wszystkim od razu... Chyba syn jednego z pracowników poszedł tam i odkrył wszystkich? Ten facet, kimkolwiek był, zadbał... o wszystko. Kiedy w końcu dotarłem z powrotem do domu, wiesz, trzy dni później, była na drzwiach przyklejona notatka. Ktoś dzwonił do domu i zostawił wiadomość, a kiedy nie było odpowiedzi, wyłożyli wszystko... w notatce."

212

"Brutalne. Kurwa brutalne. " "Zachowałem tą kartkę." Axe odetchnął ciężko i pokręcił głową. "Ciągle ją mam. Szczątki wciąż są na osiedlu, chyba dom jest teraz w rękach człowieków?" "Czy chcesz je odzyskać?" "Nie wiem. Nie, nie wydaje mi się. Kolejny sposób, aby być złym synem, prawda." "Gdzie jest twoja mama?" "Słyszałem, że się gdzieś przeniosła, wyszła za jakiegoś bogatego faceta, żyje. Nie wiem, nie obchodzi mnie to." Gdy Axe spojrzał w górę, nagle jego twarz ponownie przywdziała maskę spokoju, zamykając emocje w ten sam sposób, w jaki można zablokować intruza. "Więc, nie, nie widziałem śmierci z bliska. Tej jednej rzeczy nie widziałem. Czy mogę już iść?" Butch czuł się tak jakby powinien powiedzieć coś głębokiego. Ale to czego naprawdę chciał Axe, było wyjście z tego pokoju. "Tak. Możesz." Krzesło zaszurało na betonie, kiedy zostało mocno wepchnięte z powrotem, a następnie Axe wyparował do drzwi. Zanim je otworzył, zatrzymał się. Obejrzał się przez ramię. "Jaka jest?" "Śmierć?" Kiedy Axe kiwnął głową, Butch westchnął. "Jesteś pewien, że chcesz usłyszeć o tym gównie?" "Powiedziałeś, że potrzebujemy szkolenia." Właśnie, chciał powiedzieć. Zamiast tego, Butch zobaczył mężczyznę wracającego do skromnego domu, w którym mieszkał samotnie i naprawdę cholernie się upijał, rozcinając sobie żyły. Albo posuwał się za daleko. Lub wyskakiwał przez okno. Nic nie jest z góry przesądzone, biorąc pod uwagę ilość bólu czającego się pod tymi tatuażami i metalem. "Chcę, abyś się tutaj przeniósł." Butch potarł duży złoty krzyżyk przez koszulę. "Craeg zostaje z nami, ty również powinieneś." "Co, martwisz się, że się powieszę w łazience?" "Tak, dokładnie." Kiedy Butch tylko patrzył przez biurko, te ciemne brwi uniosły się raz jeszcze. "Zostaniesz tu, Axe. To bezpieczniejsze, jesteś tu chroniony i możesz się skoncentrować na tym, co potrzebujesz zrobić."

213

Miała to być walka, oczywiście. Dupek taki jak ten facet, zawsze miał"W porządku, ale będę potrzebował noc lub dwie co jakiś czas, aby... wiesz." Ciekawe, pomyślał Butch. Więc ubogi sukinsyn był świadomy, na pewnym poziomie, jakie gówno dzieje się w jego mózgu i był tym wystraszony. "Musisz dać się przelecieć, hę?" powiedział przeciągle Butch. "Tak." "Nie dziwię się - możesz uzgodnić z psańcami, aby cię zawieźli i przywieźli. Nie będzie problemu." "Więc... jak to jest?" Butch ucichł i znalazł się w środku własnych wizji - makabryczne, przerażające obrazy grały w jego głowie. Przez chwilę pomyślał, czy powinien zabrać tam chłopaka, ale potem uznał, że potrzebował prawdy, nawet jeśli była straszna. A może właśnie dlatego, że była straszna. I to musiało być powiedziane każdemu, kto chciał walczyć w tej wojnie. Jeśli Axe nie mógłby znieść jego demonów, to ostatnią rzeczą, która była dla niego dobra, to sztylet i pistolet i wysłanie go do alejek Caldwell. Butch wzruszył ramionami. "Byłem detektywem w wydziale zabójstw w policji człowieków - nie pytaj - widziałem ich wiele. Aby odpowiedzieć na twoje pytanie, to zależy od tego jak dawno i jak to się stało. Nowe sprawy... szczególnie jeśli były brutalne... mogą być brudne. Ciało naprawdę nie lubi być cięte nożem czy siekane, a wyraża swój gniew przez wszelkie gówniane wycieki zewsząd. Jezu, jesteśmy w siedemdziesięciu procentach z wody czy coś? I nauczysz się, że to cholerna prawda, gdy to zobaczysz. Sadzawka. Kapie z nich. Są tym wszystkim oblepieni. Poplamione ubrania, dywany, pościel, ściany, podłogi - lub jeśli jest na zewnątrz, beton, asfalt. I jeszcze zapach. Krew, pot, mocz i inne gówna. Ten soczysty bukiet wchodzi w zatoki i pozostaje tam przez kilka godzin." potrząsnął głową. "Starsze przypadki... zapach jest gorszy niż bałagan. Topielcy, z wzdęciami - są po prostu okropni, a jeśli gaz, który jest wewnątrz wychodzi? Smród zapuka ci w dupę. I nie wiem, nie byłem przy ofiarach poparzeń. To znaczy, nie myśl, że jesteśmy tak różni od innych ssaków - gotowane mięso jest gotowanym mięsem, kropka. Ale nigdy nie widziałem, jak dorosły mężczyzna rzyga swoją kawą i pączkami

214

przez krwistą kość." Butch skoncentrował się na samcu. "Chcesz wiedzieć, czego zawsze nienawidziłem najbardziej?" "Tak." Skinął głowę. "Włosów. Włosy... Boże, kurwa włosów, zwłaszcza jeśli była to kobieta. Zlepione krwią, brudem, piaskiem... splątane i skręcone... leżące na szarej skórze. Gdy nie mogę spać w nocy, to właśnie to widzę. Widzę włosy." Automatycznie zaczął pocierać ręce. "Zawsze nosiliśmy rękawiczki, wiesz... żeby nie zostawiać odcisków palców na czymkolwiek, nie zostawić żadnego po sobie. Kiedyś były lateksowe, później nitrylowe. A czasami, kiedy zajmowałem się ciałem, włosy dostawały mi się do rękawiczek... jakby chciały się dostać do mnie? Lub… jakbyś jakoś łapał śmierć po morderstwie." Potrząsnął głową. "Rękawice te były tak cholernie cienkie. I nie działały." Axe zmarszczył brwi. "Dlaczego w takim razie je zakładałeś?" "Nie, nie, oni pracowali z odciskami palców, wiesz. Ale zostawiłem coś z siebie z tymi martwymi ciałami. Każde z nich... ma kawałek mnie." Począwszy od mojej siostry, pomyślał. Szczerze powiedziawszy, wzięła największy jego kawałek. Nastąpiła długa cisza. "Byłeś w świecie człowieków?" Zapytał Axe. "To znaczy... to brzmi jak-" "Tak, jakiś czas temu. Teraz... jestem czymś innym." Butch odchrząknął. "Świetnie, spadaj stąd. Musisz trenować. Ty, ja i Craeg weźmiemy wszystkie wasze gówna - a może to pomoże, kiedy będziesz w samochodzie z tym upartym sukinsynem. Myślę, że będę musiał walczyć, żeby utrzymać go, aby nie wyskoczył". "Tak. Ok. Pewnie." "Przykro mi z powodu twojego taty. I nie był nikim. Dbanie o ciebie sprawia, że jest wartościowy." Axe odwrócił się i zatrzymał się znowu, jakby przygotowując się. Potem przepchnął się na korytarz i zniknął. Gdy szklane drzwi zamknęły się cicho, Butch patrzył prosto przed siebie. Nie zamierzał ujawnić aż tyle mężczyźnie, nigdy nie mówił o tym gównie nikomu.

215

Kładąc głowę na rękach, wziął kilka głębokich oddechów... i modlił się do Boga, żeby żadna z innych pogadanek nie poszła jak ta.

Tłumaczenie: Fiolka2708

216

DWADZIEŚCIA SZEŚĆ Paradise w końcu pozwoliła, by jej stopy opadły na matę, ale nadal trzymała się drążka. Jej płuca były w ogniu, ramiona i bicepsy krzyczały, a pot spływał od paska jej sportowego biustonosza w dół kręgosłupa. Fajne było jednak to, że wiedziała, że to uczucie zamroczenia szybko przechodziło, a potem będzie zdolna do następnego zestawu powtórzeń. Spoglądając na Peytona, zobaczyła go na bieżni i była pod wrażeniem. Biegł jak nietoperz z piekła rodem, wielkie ciało w doskonałej formie, głowa w górze, oczy rozbiegane, ale czujne. Nigdy nie nazwałaby go sportowcem – wszystko co do tej pory robił to podnoszenie ciężarów. Pytanie tylko, gdzie był"Hej." Gdy Novo podeszła do niej, Paradise uśmiechnęła się. "Dobra robota z tymi przysiadami. Zrobiłaś chyba z pięćset." "Właściwie to pięćset osiemdziesiąt dwa. Słuchaj, Craeg właśnie wyszedł. Wyglądał na zdenerwowanego. Może chcesz mu pomóc z jego problemem." Paradise skierowała się do drzwi, ale zatrzymała się. "Ja nie... To znaczy, nie znam go." "Czy ktoś z nas go zna? A jestem cholernie pewna, że jesteś tą, z którą zechce porozmawiać." "Dlaczego?" "Po prostu przeczucie." "Ach... w porządku, dziękuję." Kierując się do wyjścia, spojrzała na brata Thortura. "Przepraszam, czy mogę udać się do toalety?" "Oczywiście, Paradise". Wyślizgnęła się na korytarz, rozglądając się na lewo i prawo, spodziewając się znaleźć Craega chodzącego lub siedzącego na podłodze. Nie. Wszędzie było pusto.

217

Jej ciało stygło, gdy szła dalej w dół do męskiej szatni. Robiąc wdech, wyczuła jego zapach, przez co wiedziała, że jest w środku - nie czując żadnego innego śladu, podeszła do metalowych drzwi i zapukała. "Craeg?" Gdy nie było odpowiedzi, otworzyła trochę drzwi i zobaczyła tylko betonową ścianę. Weszła do środka i dotarła do otwartej części z wieloma szafkami. Łał. Dziesięć razy większa niż dla samic, ale bez kanapy i wygodnego miejsca do poprawiania włosów i make-upu. Zakładając, że był potrzebny. Człowieku, była tak zdenerwowana, mruczała do siebie. Następny poziom. "Craeg?" Powiedziała głośniej. Usłyszała szum wody – w umywalce, nie prysznicu - odchrząknęła. "Craeg!" "Co kurwa!" A potem było więcej przekleństw, dopóki nie wyszedł z innej części szatni. Woda kapała z jego twarzy i dłoni, a jego T-shirt był wilgotny wokół szyi. "Co ty tu robisz?" Zapytał, przeczesując dłonią w tył swoje mokre włosy. Boże, jego oczy były niesamowite, tak głębokie i tak bladoniebieskie. A ramiona były tak duże. I klatka- "Novo powiedziała, że potrzebujesz pomocy." "Novo powiedziała co?" "Powiedziała mi, że ty-" "Nie, nie." Uniósł rękę w powietrze, jakby wymazywał swoje pytanie. "Dlaczego ona-" Craeg się zatrzymał. Potem mruknął coś w stylu: "Skopię jej tyłek." "Dlaczego?" Paradise zmarszczyła brwi. "Wszystko w porządku? Czy potrzebujesz jeszcze karmienia-" "Nie." Wskazał palcem na jej twarz. "I nigdy więcej od ciebie. Przenigdy." Paradise się cofnęła. "Słucham?"

218

"Słyszałaś." Kręcąc głową i chodząc wokół w ciasnym kręgu, skupił się na posadzce. "Możesz do cholery iść stąd-" "Mam takie samo prawo jak ty-" Spojrzał na nią. "Jesteś w męskiej szatni. Więc jeśli przez noc nie wyrósł ci fiut, to tak naprawdę, nie masz takiego samego prawa jak ja." Otworzyła usta. Zamknęła je. Właśnie wychodziła, kiedy zrobił obrót w jej stronę. Wtedy zobaczyła dokładnie to, co było jego ‘problemem’. Natychmiast jej ciało odpowiedziało - potknął się, zatrzymał i spojrzał na nią, co było bardzo, bardzo jasnym sygnałem, że wyczuł jej podniecenie. Dziwna rezygnacja, która wydawała się całkowicie sprzeczna z jego zachowaniem, wypełniła jego twarz i spowodowała, że opuścił ramiona. Patrzyli na siebie przez długi czas. "Nie musisz tego mówić," szepnęła. "Wiem, że nie chcesz tego. Wiem, że to nieodpowiedni czas. Wiem..., że ostatnią rzeczą, jaką każde z nas potrzebuje to komplikacje. Ale spędziłam cały dzień myśląc o tobie, a co gorszego jeszcze może się zdarzyć? Nasze ciała chcą... tego czego chcą." Tym razem, kiedy przeczesał włosy, jego ręka się trzęsła. Jej drżały nogi, ramiona, tułów. Cała naprzód, jak to mówią. Craeg podszedł do niej powoli, jakby dając jej czas, aby zmieniła zdanie, odsunęła się, zostawiła go. Co się nie stało. Stała tam, gdzie stała, unosząc głowę w górę, by mogła spotkać się z nim oko w oko. "Jeśli cię pocałuję," warknął, "nie będzie już odwrotu. I może cię nie przelecę tu i teraz, ale będę cię mieć na plecach w chwili, kiedy otrzymam tą cholerną szansę." Miała wrażenie, że mówi tak grubiańsko, żeby się ponownie zastanowiła i na ułamek sekundy to zrobiła - ale nie dlatego, że używał wulgarnego języka. To właściwie podkręcało ją jeszcze bardziej. Nie, jej wyszkolone w glymeri sumienie usiadło i wrzasnęło, o wszystkich tych moralnościach, oczekiwaniach i zasadach, wychodząc jej w mózgu na pierwszy plan i zmniejszając pożądanie. Jeśli straciłaby dziewictwo z kimkolwiek, to byłby problemem – dajmy na to z kimś z gminu? Byłaby naznaczona na całe życie. Bez możliwości zamążpójścia. Źródło wstydu dla jej ojca, jej linii krwi, jej klasy społecznej.

219

Z drugiej strony, w każdym razie, oprócz kogoś takiego jak Peyton, była pewna, że żaden ‘właściwy’ mężczyzna, nie chciałby jej po tym, jak przeszła przez program szkoleniowy. Nawet jeśli ona nie będzie walczyć na wojnie, ten rodzaj nauki nie pasował do salonowych gier samic i edukacji jaką powinny mieć. W rezultacie, jak przypuszczała, nigdy się nie zwiąże. Ta myśl uderzyła ją odurzającą ulgą, która wystąpiła na całe jej ciało, tak potężnie, że miała ochotę skakać - wtedy usłyszała w głowie głos Novo: Dlaczego jesteś inna? Patrząc w gorące oczy Craega, zdziwiła się, jak najprostsze rozwiązanie było w pewnym sensie najtrudniejszym. Ale jeśli nigdy się nie sparuje, może swobodnie dokonywać wyborów w taki sposób, o jakim nigdy nie marzyła. I ta właśnie podstawowa siła, układała jej myśli. *** Paradise zamierzała się wycofać. Zbliżając się do samicy, Craeg czuł to w kościach. Pomimo jej podniecenia, zamierzała wziąć się w garść, co oszczędzi zarówno jej jak i jemu bólu głowy. Zmierzy go wzrokiem, jego ogromne ciało i szalejącą erekcję i uświadomi sobie, że nie chce komplikacji ani nerwówZ elegancją, która go przeraziła, uniosła ręce i umieściła na jego ramionach – nie, na jego piersiach, bo nie była wystarczająco wysoka. Odchyliła głowę jeszcze bardziej w tył, przez chwilę był oszołomiony tym, jak brzydkie fluorescencyjne światło uderzyło w jej piękne rysy i gęstwinę blond włosów, które opadały jej z przodu i na linii obojczyka. "Więc pocałuj mnie", powiedziała. W głębi jego umysłu, usłyszał odgłos zderzenia się dwóch ciężarówek. Pierdolić to. Nie wycofam się. Z przekleństwem, zamknął oczy. Kołysał się. Zdał sobie sprawę, z tego, co w rzeczywistości, będzie się działo. Potem otworzył powieki i wyciągnął rękę, żeby jej dotknąć. Nagle, miał chwilę nieporadności, jakby nie wiedział, gdzie umieścić swoje ręce – na jej ramionach? Szyi? Jej twarzy?

220

Seks jaki miał do tej pory był szorstki i szybki, z tego rodzaju gówna, które robi się z kobietami człowieków lub samicami wampirów, które nie dbają o to z kim to robią. Paradise była przeciwieństwem tego wszystkiego a to był problem. Tak bardzo jak jej pragnął, chciał zrobić to przy niej właściwie. Cóż, nie stał się kurwa nagle dżentelmenem. Zacisnął dłonie, kończąc śledzenie jej szczęki, a kiedy jej usta były nadal rozchylone, opuścił głowę i zamknął odległość między ich twarzami. Prawie. Z zaledwie milimetrowej odległości, wyszeptał: "Ostatnia szansa". "Czekam." Więc ją pocałował. Jęknął, co było połączeniem głodu i poddania się, a gdzieś w głębi umysłu, zdawał sobie słabo sprawę, że pojawił się nowy zapach w powietrzu, coś, co było nieodłączną składową żaru pomiędzy nimi, ale również pozytywnym zaskoczeniem. Była miękka i słodka, niepewna i silna. Wszystko tak jak sobie wyobrażał. Całując ją, wyciągnął swój język i prześledził drogę do niej. Wtedy cała powściągliwość wyparowała przez okno – w przypływie emocji, owinął ramiona wokół niej i przyciągnął ją mocno do ciała, pozwalając jej poczuć go - nawet z przodu, gdzie, mimo dwóch uwolnień, na które sobie pozwolił w łazience zanim przyszła, palił się by działać. O Boże, była o wiele mniejsza niż on, jej piersi przysunęły się do niego tak, że opierała się o niego... Wiedział, że to ona ma kontrolę. Całowali się od dłuższej chwili, a nie było to wystarczające - ale zabrzmiał w nim jakiś wewnętrzny alarm, który był na tyle głośny, aby przebić się przez szum potrzeby jej płci. Odsunął się i poczuł, że jego męskie ego się podbudowało, gdy zobaczył, że jej twarz była zaczerwieniona, usta otwarte, a jej oddech ciężki. Starał się wymyślić, kiedy uda mu się ją mieć sam na sam, jak mogą znaleźć trochę prywatności, gdzie mogłoby to być. "Jaki jest twój numer telefonu?" Zapytał gardłowym głosem.

221

Kiedy mu powiedziała, rozejrzała się. "Potrzebujesz gdzieś to zapisać?" Akurat. Te siedem cyfr było wytatuowane w jego mózgu. "Zadzwonię". Następny powód, oprócz sprawy spalony-przez-słońce, do zadowolenia, że zostawał tutaj - nie miał własnego telefonu. "O siódmej rano" "Aby się umówić? Nie mogę wychodzić w ciągu dnia. Mój ojciec by mnie zabił - a nie mogę się wymknąć. Zaraz by o tym wiedział." Tak, pamiętał, jak to jest żyć z rodziną w małym domku. Craeg pocałował ją w usta raz. Dwa razy. "Wystarczy że odbierzesz." "Cieszę się, że chcesz porozmawiać." "Nie chcę rozmawiać." Pozwolił oczom podryfować w dół, na jej szyję, jej piersi. "Zamierzam nauczyć cię kilku rzeczy." "Jakich?" Pochylając się, otarł się o jej gardło. "Wiesz, ten ból, który masz teraz? Ten pomiędzy twoimi nogami?" "Tak..." wyszeptała. "Mam zamiar pokazać ci, jak zadbać o to samemu. I sprawisz, że dojdę kiedy będę słuchał, jak to brzmi". Wyprostował się i cofnął, kiwając głową w kierunku wyjścia. "Idź. Zanim ktoś cię tutaj znajdzie." Nie było powodu, aby została tym naznaczona. Nie było zakazu spotykania się, ale bez przesady. Najlepiej było trzymać to w tajemnicy. "Idź", powtórzył, kiedy się nie ruszyła. Patrzyła na niego szeroko otwartymi, płonącymi oczami. Cholera, wszystko o czym mógł myśleć, to wzięcie jej tu i teraz, na stojąco, z jej oplecionymi nogami wokół jego bioder, fiutem zanurzonym tak głęboko w niej, że musiał walczyć, aby nie odlecieć. "Idź, Paradise". Wreszcie odwróciła się. Zanim zniknęła w drodze do drzwi, warknął, "Odbierz swój cholerny telefon." "Odbiorę" powiedziała. "Od razu." Zostając sam, Craeg przymknął powieki. I zastanawiał się, jak do cholery zamierzał przetrwać do tego czasu. Tłumaczenie: Fiolka2708

222

DWADZIEŚCIA SIEDEM Trzy godziny później, Craeg był na siedzeniu pasażera w Hummerze. Lub raczej wychylał się z niego, co było bardziej trafne: gdy Butch wiózł jego i Axe z centrum szkoleniowego, podziemnym parkingiem, Craeg pochylił się w kierunku szyby, próbując zrozumieć dziwnie rozmyty krajobraz. "Popsuła się pogoda?" zapytał Axe z tyłu. "Nie," odpowiedział Brat, kiedy dojechał do ogromnej bramy ze skomplikowanym systemem, który wyglądał jak z coś Jurassic Parku. Dwudziestometrowej wysokości beton z ogromnymi metalowymi prętami i barykadami, przez które musiał przechodzić prąd. Tak, bo Bracia już udowodnili, jak lubili się bawić tym szokującym gównem. Craeg pokręcił głową. "Chłopaki nie żartują sobie z bezpieczeństwa, prawda?" "Nie." Kiedy przejeżdżali przez gęsto zalesiony teren, mijali serię punktów bezpieczeństwa, które stopniowo stawały się coraz mniej wyszukane i obstrukcyjne. Ostatni był trochę jak coś co znajdziesz na opuszczonej farmie, chwiejna ‘stara’ rzecz, która okazała się być celowo skonstruowana tak, by wyglądać w ten sposób. Sprytne. Kiedy Butch w końcu wyłonił się z polany i skręcił w lewo na utwardzoną drogę, dziwne rozmycie krajobrazu magicznie zniknęło. To było dziwne, oczy Craega łatwo do tego przywykły; jego pochylenie nie. W jakim kierunku zmierzali, zachodnim? Wschodnim? "Wiesz oczywiście, gdzie mieszkam" mruknął Axe. Butch strzelił suchym spojrzeniem w lusterko wsteczne. "Nie, wcale nie." Droga tam, gdzie zmierzali trwała około czterdziestu pięciu minut, a wszystko co Craeg wiedział po zakończeniu podróży to poczucie jak mało wiedział o Caldwell. Spędziwszy swoje życie pretransa w domu z matką, nie

223

miał szansy wychodzić, tak jak po przejściu – naloty zdarzyły się zaledwie sześć miesięcy później. A potem po rzezi, po tym jak oglądał śmierć matki i siostry i zaczął dowiadywać się o śmierci ojca, miał okres intensywnie szalony... następnie wpadł w zdrętwiały harmonogram pracy, by zapłacić rachunki i znaleźć jakieś schronienie z dala od domu rodziców. Nie był tam od kiedy sprzątnął wszystko i pochował kobiety z jego rodu wraz ze szczątkami swojego ojca - które przywiózł z domu arystokratów. Boże, jego ojciec. Kochał faceta - dowiedział się, że wartościowy mężczyzna umarł, ponieważ banda typów z glymeri zamknęła go, a wszyscy inni pracownicy udali się do bezpiecznego pokoju? A ludzie zastanawiali się, dlaczego nienawidził tych bogatych drani. "Chcesz, żebyśmy tu zaczekali, Axe?" Zapytał Butch. Craeg otrząsnął się i zobaczył, że są już przed... To był dom cholernego Jasia i Małgosi. To było jedyne porównanie jakie przychodziło mu do głowy. W blasku reflektorów Hummera, domek było tak uroczy, jak z pocztówki, bielony z wysokim dachem i fikuśną stolarką pod okapem, która była tak skomplikowana, jak koronka. "Ty", powiedział Craeg. "Dorastałeś w tym?" "Tak." Axe trzasnął drzwiami. "Jaki masz kurwa problem". "Pieprzyć to, idziemy z tobą," ogłosił Butch, kiedy zgasił silnik. "Głównie dlatego, że chcę zobaczyć wszystkie figurki Hummel". Craeg zamierzał pozostać w SUVie, ale potem pomyślał, To prawda, pieprzyć to. Co jeszcze może zrobić ze swoim czasem? Axe doprowadził ich w okolice bocznych drzwi, które odblokował miedzianym kluczem. Gdy wszedł do środka, zabrzmiał sygnał alarmu, ale zaraz ucichł, gdy wyłączył go wstukując kod na klawiaturze zamontowanej na ścianie. Gdy facet uderzył w światło, wszystko co Craeg mógł zrobić, to mrugać jak krowa. "Święta Maryjo, Matko..." mruknął Butch. "Myślał, że ona wróci, okay?" narzekał Axe, gdy rzucił klucze na spektakularną płytę masarską. "Zrobił to dla mojej matki." Craeg nigdy nie widział tylu czerwonych i różowych róż w swoim życiu: Ściany uroczej kuchni były pokryte od podłogi po sufit tapetą, zdominowaną

224

przez kwiaty i zieloną winorośl. A draperie we wnęce i wokół okna nad zlewem w kuchni miały dokładnie taki sam wzór. "Zostańcie tu" mruknął Axe. "Będę na dole z moim cholernym workiem". Ciężkie kroki faceta brzmiały w całym domu, a dudnienie niosące się od drugiego piętra dryfowało w dół krokwiami. "Spójrz na tą stolarkę," powiedział Butch, gdy przesunął dłonią po rzeźbionych formowaniach wokół jednej z futryn. "Niesamowita." Craeg podszedł do rzeźbionego stołu i usiadł na delikatnym krześle, które sprawiło, że przypomniał sobie jak mało zjadł na pierwszy posiłek. Patrząc na całą tą stolarkę, na listwy i drzwi, na szafy, nawet na parapety okien, do kurwy nędzy, odkrył, że to wszystko przedstawiało wzór roślinny, który był echem winorośli na tapecie, skręcających się pięknie i elegancko wokół lamp i wejść. Polakierowane klony lub sosny albo cokolwiek to było, błyszczały jak tylko dobre drewno, które zostało świetnie opracowane, mogło. "Reszta pokoi jest pewnie taka sama" powiedział Butch wychylając się z kuchni. "Tak. To jest arcydzieło-" Axe pojawił się z czarną torbą i plecakiem. "Gotowy na następny-" "Czy twój ojciec zrobił całą tą stolarkę?" Zapytał Butch. "Tak." "Był kurwa o wiele więcej niż niczym." "Czy możemy już iść?" "Czekaj," wciął się Craeg. "Twój ojciec był stolarzem? Mój był posadzkarzem." "Oh, tak?" Nastąpiła cisza, gdy obaj przymknęli oczy. "Czy on umarł w Endelview?" Craeg ugryzł się, wypowiadając nazwę majątku, który został zdobyty w tą straszną noc. Wyraz twarzy Axe był ciemny jak smoła, a jego tatuaże wydawały się jeszcze bardzie złowieszcze. "Tak." "Mój też." Craeg poszukał twarzy samca, zastanawiając się, ile wiedział o tym co tam się stało. Cholera... to było straszne zdać sobie sprawę, że on

225

zajął się ciałem ojca tego faceta. Ktoś inny zgłaszał to żyjącym członkom rodziny. On skończył w tamtym momencie. "Zła noc." "Tak." Odchrząknął Axe i spojrzał w bok. "Tak więc możemy iść?" "Nie," Craeg przerwał. "Wy dwaj zostańcie tutaj, a ja pójdę do mojego domu. Zaraz będę z powrotem z moim sprzętem." "Nie zabierzesz za dużo" powiedział przeciągle Axe. Craeg wstał i skierował się do drzwi. "Nie mam zbyt wiele." Brat zawołał w chwili, gdy postawił stopę na werandzie. "Jeśli nie wrócisz tu za dwadzieścia minut, wylatujesz z programu." "Wiem," mruknął. "Wiem." *** Gdy autobus wtoczył się na przystanek, Paradise wzięła torbę i była gotowa wydostać się ze swojego rzędu. "Więc idziesz do mojego domu?" zapytał Peyton, gdy wstał. "Mamy jeszcze dwie godziny ostatecznie, a Anslam przychodzi się odsterować." Schylając głowę, żeby nie widział rumieńca na jej twarzy, udawała, że szuka swojego telefonu, nawet jeśli wiedziała, gdzie był, w kieszeni jej kurtki. "Chcę być w domu mojego ojca." "Iiiii wtedy będzie świt," zauważył, jak włożył przyciemniane okulary. "Za dwie godziny od teraz." Dobra, w porządku, bez względu na to, która jest godzina, nie chciała się do tego przyznawać, ale jedyne co chciała robić, to obserwować wskazówki zegara na nocnym stoliku, chodząc wokół, aż do chwili, gdy wielka wskazówka będzie na dwunastce, a mała na siódemce. "Niestety, mam kilka rzeczy do zrobienia. Zadzwonisz do mnie?" Cholera, tak na prawdę nie chciała go dzisiaj. "To znaczy-" "W porządku." Peyton zwrócił się do Anslama. "Jesteś gotowy na kilka ciosów?" Drugi mężczyzna uśmiechnął się. "Zawsze i wszędzie." Kiedy obaj udali się do przejścia, pokręciła głową i wydostała się z fotela. Pewnie niektóre rzeczy wracały z powrotem do normalności - i to było

226

zabawne, po całym stresie szkolenia, nie mogła naprawdę winić Peytona za chęć ucieczki, by poczuć się dobrze. Może to jest to, co robiła z Craegiem? Gadając na temat uzależnień. Sposób, w jaki czuła się w pobliżu tego mężczyzny, gdy spojrzał na nią, dotknął jej, pocałował, był tak niesamowity, że czuła się jakby była uzależniona od podniecenia – z powodu tego całego odliczania do siódmej. Kłopot z tym wszystkim był jednak taki, że on nie był czymś, co można kupić czy spożyć, jak czajnik czy lody albo wino. Był osobnym, niezależnym podmiotem i zabawnym wydawał się fakt, że wybrał ją, nawet jeśli tylko przez telefon, ale to powodowało, że była na haju. On się do niej przyczepił. Nikt inny na planecieParadise zatrzymała się na środku przejścia. Coś pofrunęło na ziemię i podniosła to coś. Było to zdjęcie, staromodnego typu Polaroid, błyszczące pośrodku i z białą matową obramówką, która była mała, z trzech stron, a duża na dole, tak żeby można za nią trzymać i po niej pisać. Obraz był tak niewyraźny, że prawie nie do odczytania, coś czerwonego i różowego z paskami. "Peyton, naprawdę," mruknęła. Bóg jeden wie, co robił, gdy był na haju. Wiadomo było, że zażywał jakiś szalony, psychodeliczny stuff i próbował naprawdę dziwnych rzeczy – o czym, oczywiście lubił jej opowiadać. Ze zdjęciem w ręku, skierowała się do wyjścia, podziękowała kierowcy psańcowi, a następnie otworzyła usta, aby zawołać swojego kumpla. Zdematerializował się już z Anslamem, więc włożyła fotografię jego narzuty, dywanu, szlafroka lub jego zwariowanego martini do swojej kieszeni. "Czy udało ci się pomóc Craegowi w jego małym problemie?" zapytała Novo z cienia. Paradise odwróciła się, kiedy autobus ruszył, a kamienie trzaskały spod opon. "Okłamałaś mnie." "Czyżby?" Samica uśmiechnęła się w zimnym świetle księżyca. "Nie sądzę. Miałam rację, nieprawdaż? Potrzebował ciebie i tylko ciebie." Z rumieńcem na twarzy, Paradise przypomniała sobie ciało Craega naprzeciwko niej, jego podniecenie naciskające na jej brzuch. Nie był to mały problem, pomyślała. Wcale nie. Był duży, gruby i"No i co?" ponowiła Novo.

227

"To nie twoja sprawa." "Tak pruderyjna, tak właściwa. Więc wszystko dobrze. Cieszę się dzieci, że dobrze się bawiliście. Tak powinno wyglądać życie - i pomyślałam, że wy nie zbliżylibyście się do siebie bez pomocy." Paradise musiała się uśmiechnąć. "Nie wyglądasz mi na swatkę Novo." "Rozwijam zainteresowania." Samica wzruszyła silnymi ramionami pod czarną skórzaną kurtką. "Dlatego wszyscy tu jesteśmy, prawda?" Przez ułamek sekundy, Paradise miała ochotę zaprosić kobietę do siebie. Nigdy nie miała prawdziwej przyjaciółki. W arystokracji, pozycja społeczna określała z kim mogłaś się spotykać - i Bóg wiedział, żadna z kuzynek, z którymi musiała przeprowadzić krótką rozmowę, nie była dla niej interesująca. Plus nie można było im ufać. Kobiety takie jak one, konkurowały w wąskiej grupie o bardzo pożądanych mężczyzn - co czyniło je morderczymi jak piranie. To był Czas Kawalerów. Poza tym, Novo coś wiedziała o Craegu i to sprawiało, że Paradise czuła się mniej jakby musiała coś ukrywać - i z pewnością wydawała się dość wyedukowaną seksualne kobietą, która miała pewne doświadczenie w uwodzeniu. Może nawet dużo. Otwierając usta, ParadisePrzypomniała sobie, gdzie mieszkała. "Zobaczymy się jutro," wymamrotała. "Nie jesteś wkurzona na mnie?" "Nie, nie jestem." Zarumieniła się i była zadowolona, że było ciemno, a korony drzew zasłaniały większość światła księżyca. "Jestem trochę wdzięczna, naprawdę." Novo uścisnęła jej ramię. "Miłej reszty nocy i miłego dnia. Do jutra." Paradise podniosła rękę. "Pa." Kiedy została sama, uniosła głowę i spojrzała na gwiazdy. Potem uniosła swoją torbę do piersi, objęła ją i zdematerializowała się. Ponownie tworząc się na trawniku, w dokładnie w tym samym miejscu co poprzedniej nocy, miała nadzieję, że będzie czuła się trochę mniej obco na znanym terytorium. Iiiiiii, nie.

228

Podchodząc do drzwi, czuła się tak samo, jak poprzedniej nocy. Tym razem, jednak, obcość wiązała z Craegiem. Wiesz, ten ból, który masz teraz? Ten pomiędzy twoimi nogami? Mam zamiar pokazać ci, jak zadbać o to samemu. I sprawisz, że dojdę kiedy będę słuchał, jak to brzmi. Wystarczyła tylko myśl o jego głębokim, gardłowym głosie, mówiącym te słowa, a jej ciało stawało się wielkim piecem - do tego stopnia, że chciała zdjąć kurtkę, mimo że były cztery stopnie. Jednocześnie, spojrzała na te wszystkie oświetlone okna - i chciało jej się wymiotować. Pomysł, że odbierze telefon, i prawdopodobnie skończy naga, z mężczyzną, którego jej ojciec nie zatwierdzi? W pokoju, w którym dorastała? Podczas gdy jej ojciec będzie w domu? Kobiety takie jak ona nie zakładają"Pieprzyć to" mruknęła, gdy ruszyła do drzwi. Życie jest cholernie krótkie, a Craeg był cholernie gorący, więc nie ma co tracić czasu na poczucie winy, zwłaszcza, że nie robi nic złego, ogólnie rzecz biorąc. Pamiętaj, powiedziała sobie. Nigdy się nie sparujesz. Jesteś wolna.

Tłumaczenie: Fiolka2708

229

DWADZIEŚCIA OSIEM OSIEM „Kłamałem.” Gdy Axe przemówił, Butch spojrzał w poprzek kuchni w róże i winorośl. Facet opierał się o blat kuchenny przy piecu z rękami splecionymi na piersi, głowa pochylona tak nisko, że tam gdzie powinny znajdować się jego oczy były ogromne cienie. „O czym?” Chwilę zajęło facetowi udzielenie odpowiedzi i Axe spędził ten czas na poruszaniu czarnymi kolczykami zwisającymi w jego ucha. „O kluczu. W biurze.” I tak po prostu, Butch przeszedł w stan pełnej gotowości – ale jej nie okazał. „Och, tak? W jaki sposób?” Axe potarł się pod nosem, a Butch zanotował to w pamięci, na przyszłość. „Gdzie to dostałeś?” Zapytał gość. „Przyjaciel mi dał.” Jakby zamierzał wyskoczyć z tą martwą samicą zanim chciał zagrać tą kartą? „Dobry przyjaciel.” „Nie powinieneś się tym dzielić. To wbrew zasadom.” „Więc, jeśli tam pójdę, będę miał kłopoty?” Zapytał szybko Butch. „Nie wiem. Zależy od nocy. Jeśli będziesz miał na twarzy maskę, może zdołasz uciec. Nigdy nie przyprowadziłem nikogo, ale polityka jest taka, że tak długo jak goście stosują się do zasad, jest w porządku. Ty również ponosisz odpowiedzialność, gdy tego nie robią. To właśnie tak możesz wylecieć.” „Jak długo jesteś częścią tego?” „Od czasu sprzed nalotów. To tam balangowałem, gdy… wiesz, wypłynęło to całe gówno z moim ojcem. Ludzie tam, nie wiedzieli – nadal nie wiedzą – czym jestem. Jest tam tak dużo rodzajów świrów – oni myśleli, że zgrywam się na wampira.” „Kiedy byłeś tam ostatni raz?”

230

„Trzy albo cztery noce temu. Nie wiedziałem jak pójdą sprawy z programem treningowym. Przypuszczałem, że to może być mój ostatni raz na jakiś czas.” Co mniej więcej zgadzało się z czasem, gdy znaleziono dziewczynę na trawniku przed Azylem. „Czym tam jesteś?” Butch przewrócił oczami. „I zanim przyjdzie ci do głowy, że idę tam czegoś się nauczyć, to jestem szczęśliwie sparowany z samicą i w pełni świadomy, że to dla mnie aż nazbyt dobre – prowadzimy tę konwersację, ponieważ nie mamy nic lepszego do roboty zanim jak-on-mana-imię nie wróci.” Pod wpływem tych słów, Axe się rozluźnił, jego ciało też. „Podporządkowywałem sobie ich.” „Mężczyzn czy kobiety?” „Oboje.” „W takim razie ty i V świetnie sobie poradzicie. Chociaż on teraz też jest monogamistą.” Butch wyciągnął ramiona nad głową aż chrupnęło mu w kręgosłupie. „Kiedy znowu idziesz?” „Kiedy mamy następną wolną noc?” „Zabierzesz mnie i pokażesz okolicę? Żebym nie musiał kłopotać tym gównem, kumpla od którego dostałem klucz?” „Dopiero co powiedziałeś mi, że jesteś szczęśliwie sparowany.” Butch posłał gościowi spojrzenie nie-bądź-głupi. „Chcę się rozejrzeć, dupku. To nie zdrada, jeśli nie użyjesz swoich rąk, swojego języka czy swojego chuja.” Axe skinął jakby szanował tę logikę. „Taak, zabiorę cię. Ale tylko zamaskowanego, nocą. Jeśli coś spieprzysz albo będziesz miał jakieś sprawy z cipami, nie chcę aby ślady prowadziły do mnie.” Butch powrócił myślami do pewnej nocy z Vhrednym, nocy gdy nastąpiło swego rodzaju ujawnienie, po którym Butch… zrobił kilka rzeczy, które musiał zrobić dla swojego najlepszego przyjaciela. „Potrafię o siebie zadbać,” odparł sucho. „Nie martw się.” Dźwięk ciężkich kroków na płytkich schodach przy bocznych drzwiach, obwieścił przybycie Craega.

231

„To było szybkie,” mruknął Butch, gdy samiec wszedł z tylko jednym nędznym workiem. „Mówiłem ci,” odpowiedział Craeg. „Nie mam wiele.” *** Ze względu na ból głowy Marissa wróciła do domu wcześniej. I nie, nie była to jedna z migren Treza, tylko tępe łupanie za oczami, które powodowało problemy z koncentracją, z czytaniem dokumentów i uniemożliwiało skupienie się na monitorze komputera. Wspinając się po kamiennych schodach do głównego wejścia rezydencji, zorientowała się co było nie tak: przegapiła Pierwszy Posiłek i przepracowała przekąskę podawaną każdej nocy o północy w Azylu. „Idiotka,” stwierdziła wchodząc do przedsionka i spoglądając w kamerę bezpieczeństwa. Gdy blokada odskoczyła, weszła do wielkiego foyer i uśmiechnęła się do Fritza. „Strasznie mi przykro, że cię kłopoczę, ale czy mogę dostać coś do jedzenia?” Wiekowy psaniec złożył dłonie razem i wpadł w uniesienie jakby podarowała mu wygrany los na loterii lub najwspanialszy prezent urodzinowy jakiego od nikogo nie dostał. „Och, pani, tak! Może przygotuję dla ciebie jajka i tosty? Kanapkę? Zupę? Coś bardziej treściwego –„ Zaśmiała się lekko. „Zaskoczysz mnie?” „Natychmiast. Tak, tak, natychmiast!” Prędkość z jaką odwrócił się na pięcie i pobiegł, dowodziła, że ma przed sobą jeszcze wiele stuleci i to było dobre – „Och, heeeeey, dziewczyno.” Obróciła się w stronę sali bilardowej. Lassiter opierał się o otwarte sklepione przejście z miską popcornu w ręku, olbrzymią torbą, odziany w Snuggie (koc z rękawami wkładany jak kaftan bezpieczeństwa do oglądania TV, cóż Amerykanie są inni ☺ ), które zakrywało jakieś siedemdziesiąt procent jego tułowia, jego silne, nagie przedramiona i gołe nogi wystawały spod rąbka.

232

„Hej, tam…” Zmarszczyła brwi jakby ją olśniło. „Masz coś na sobie pod spodem?” „Oczywiście, że mam.” Wrzucił garść popcornu do ust. „Chcesz pooglądać ze mną jakiś kanał? Akurat teraz mam całą masę MacGyver, ale jestem elastyczny.” Marissa otworzyła usta, żeby powiedzieć nie, ale wtedy uświadomiła sobie, Co do cholery. Zamierzała coś przekąsić i poczekać na Butcha, aż skończy w centrum treningowym. Napisała mu sms, że skończyła wcześniej, a on jej odpisał, że ma się nigdzie nie ruszać i dołączy do niej za jakieś dwadzieścia, trzydzieści minut. „Pewnie.” „Miluuutko.” Anioł wyprostował się. „Jaka jest twoja trucizna, mądrość-TV?” Gdy się odwrócił, pisnęła. Ponieważ patrzyła na jego nagi tyłek. „Co się stało?” Zapytał, zaniepokojony. Zakrywając oczy, powiedziała, „Powiedziałeś mi, że masz tam coś!” „Ochraniacz na genitalia. No, przecież.” W tym momencie pojawił się obok niej Fritz z tacą wypełnioną taką ilością przykrytych talerzy, że mógłby nakarmić Rankhora. „Ach…” Marissa potarła brwi, jej ból głowy powrócił z pełną siłą. „Ona zje tutaj,” zawołał Lassiter. „I tak, Marissa, włożę moje cholerne dżinsy.” „Dziękuję ci, dzieciątko Jezus,” mruknęła wchodząc do sali bilardowej. Gdy Fritz postawił tacę na barze po lewej stronie, Lassiter wciągnął Levisy i opadł w dół na sofę przed ogromnym ekranem zamontowanym nad kominkiem. „Dla twojej informacji, jeśli się poobcieram, to przez ciebie.” Podeszła i usiadła na jednym z wyściełanych stołków. „Dla twojej informacji, mój partner może tu wejść w każdej chwili. Tak więc właśnie się uchroniłeś od okrzyku bólu.” Lassiter wskazał na odległy TV i wrzucił program. „Pssyt, cokolwiek. Mogę go pokonać.” „Wątpię.”

233

„Właściwie, nie mam nic lepszego do roboty przez resztę wieczoru. Myślisz, że będzie chciał walczyć? Poćwiczyłbym.” Marissa roześmiała się pełnym nadziei tonem, usiadła i pozwoliła Fritzowi unosić pokrywy talerzy i opisywać z precyzją i elegancją kelnera z Nobu (restauracja w Londynie), co będzie serwowane. „Bardzo ci dziękuję,” zamruczała gdy podniosła widelec i spróbowała ryżowego pilawu. „Mmmmm.” Nie zamierzała zjeść nawet połowy tego wszystkiego, ale nigdy nie zmartwiłaby lokaja. I znowu, dla niego, radość z serwowania była najlepszym zadowoleniem z pracy jakie miał. „Och, mój Boże,” powiedział Lassiter, szarpiąc się do pozycji pionowej. „Nie wierzę.” „Co? I jeśli to kolejny maraton z serialem Beaches, to zapomnij.” Potarła środek swojej klatki piersiowej. „Nie będę oglądała nikogo umarłego, nawet w innym wymiarze.” To było bardziej niż wystarczające. Najdroższa Pani Kronik, co jeśli nie będą mogli znaleźć niczego o – „To Melrose Place. Uwielbiam to – kiedy Kimberly staje się psychopatką.” „Czekaj, czy ona nie była zawsze psychiczna?” „No, tak, ale to jest wtedy, gdy ona ściąga perukę i widać blizny. Bardzo możliwe, że to jedne z najbardziej znaczących i sugestywnych scen w historii telewizji.” „I pomyśleć, że sądziłam, że to było jak ludzie wylądowali na Księżycu, czy coś.” Lassiter spojrzał na nią. „Czekaj, te szczury bez ogona na Księżycu? Żartujesz sobie ze mnie? One nawet nie mogą się zdecydować która jest godzina, rzucają nią tam i z powrotem między porami roku. I te ich bzdury dotyczące zdrowego odżywiania, jedz to, a będziesz żył dłużej – nie pal tego, bo to cię zabije, więc trzeba zrobić to. Internetowe trolle. Dupiaści kaznodzieje i politycy. I wiesz, nie będę mówił o wybojach. Dlaczego oni nie naprawiają dróg?” Marissa odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się. „Nawet nie prowadzisz. I nie martwisz się o jakąkolwiek z tych rzeczy.”

234

Upadły anioł wzruszył ramionami, jego złote kolczyki i łańcuszki zaświeciły jak słońce pod wpływem ruchu. „Powtarzam po prostu co mówią w wieczornych wiadomościach.” Marissa potrząsnęła głową z uśmiechem. Już miała go zapytać, co dokładnie robił poza wygrzewaniem się na słońcu w każde południe, gdy nie było chmur i zagarnianiem przestrzeni wokół kanapy przed TV – ale wtedy, jego oczy pstryknęły z powrotem w jej stronę i były śmiertelnie poważne. Gdy jego spojrzenie powróciło na wielki ekran, uświadomiła sobie, że odbierał jej nastrój i robił wszystko co najlepsze, aby jej pomóc. „Jesteś w porządku, Lass. Wiesz o tym?” „Jestem bardziej niż w porządku. Jestem niesamoooooooowity,” zaśpiewał. „A to może oznaczać, że może mogę namówić cię na tuzin kalendarzy z moim wizerunkiem?” Z każdą inną osobą w domu mogłaby pokusić się o wyśmianie tego jako żartu. Ale z nim? „Nie, nie możesz. Nie wiem nawet jak wyglądają, ale odpowiedź brzmi nie.” „Dobrze, pół tuzina,” rzucił. „Są tylko po pięć dolców. Muszę pokryć koszty drukowania. Dobra wiadomość? Nie było wydatków na fotografa – zrobiłem fotki na wysięgniku do selfie.” Odłożyła widelec pełny kurczaka na talerz. „Właściwie sam zrobiłeś sobie kalendarz.” „Dlaczego myślisz, że zdjąłem moje spodnie.” „Lass. Naprawdę. Zrobiłeś sobie dwanaście nagich zdjęć.” „Ochraniacz na genitalia. Byłem w ochraniaczu na genitalia, pamiętaj. Po prostu robiłem Grudzień przy ogniu. Jestem taki gorący, to jest tak ostentacyjnie otępiające.” Marissa rozejrzała się po pokoju i wzdrygnęła patrząc na rzeczy na których prawdopodobnie siedział gołą dupą zanim usadowił się przed paleniskiem. „Jak wpadłeś na ten pomysł?” Przewrócił oczami. „Ile nocy zostało do końca roku? Muszę wydostać je z Kinko przed trzydziestym pierwszym grudnia.” Ni stąd ni zowąd, wyobraziła sobie jakiegoś biednego człowieka w FedEx Office, rzucającego okiem na wpół i głównie nagiego upadłego anioła.

235

Bez ostrzeżenia, zaczęła się śmiać tak mocno, że łzy popłynęły jej z oczu. To był dobry rodzaj łez. A gdy ona poddawała się śmieszności anioła, Lass siedział po prostu na kanapie, gapiąc się na Melrose Place, z chytrym, dyskretnym uśmiechem na jego pięknej, doprowadzającej do obłędu, twarzy. To było to czym był anioł, pomyślała sobie. Totalnym aniołem.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

236

DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ Gdy Butch wyłonił się z drzwi ukrytych pod wielkimi schodami rezydencji, jedyną myślą było znalezienie jego partnerki. A dźwięk jej śmiechu był zarówno natychmiastowym lokalizatorem jak i źródłem wysokooktanowej ulgi. Była tak rozproszona, gdy obudziła się po dniu niespokojnego snu, waga tego o czym myślała nadała jej wygląd kogoś ciągnącego za sobą mały fortepian. Ale on jej obiecał, że znajdzie coś na temat dziewczyny, w jakiś sposób, i był gotowy powiedzieć jej co miał. Przechodząc przez mozaikę przedstawiającą jabłoń w pełnym rozkwicie, wszedł do pokoju bilardowego i – Lassiter uniósł obie ręce z jego wygodnej pozycji na kanapie. „Włożyłem moje spodnie. Byłem grzecznym chłopcem.” Kły Butcha zagroziły wysunięciem, a jego górna warga drgnęła. „Co proszę? I dobrze pomyśl zanim to wyjaśnisz. Jesteś niebezpiecznie blisko granicy.” Marissa upiła łyk ze swojej szklanki z wodą. „To jest zupełnie niewinne.” „Robię nagi kalendarz,” zaczął upadły anioł. „Miał ochraniacz na genitaliach.” „Wszystko było robione na wysięgniku do selfie.” Gdy ich para mówiła jedno przez drugie, Butch miał nagłą potrzebę zatkać sobie uszy, zakryć oczy i uderzyć w "la-la-la-la-la”. „Wiesz, że jest mi dobrze. Jest mi naprawdę dobrze, gdy niczego więcej się nie dowiem.” O jakichkolwiek wybrykach Lassitera, na dobrą sprawę. Skurwiel miał sposób żeby ze zwykłych rzeczy robić skomplikowane, a z przyziemnych, obłąkane. To był dar. Wystarczy zapytać upadłego anioła. On wam powie. „Wybaczysz nam na chwilę,” powiedział Butch, gdy podszedł i pocałował Marissę w czoło. Boże, jej zapach był tak dobry w jego nosie i,

237

wow, ta kobieta mogła być ubrana w spodnie i bluzkę, a wyglądała jakby była w sukni balowej. „Muszę porozmawiać z moją dziewczyną.” „NFW, oglądam Melrose.” „To nie była prośba, aniele.” „Co jest nie tak?” Zapytała Marissa, gdy wytarła usta adamaszkową serwetką. „Czy jakiemuś stażyście stała się krzywda?” Wyciągnął stołek i usiadł obok niej. „Lass, wychodzisz.” „Kurwa, właśnie miałem.” Butch się skrzywił, nienawidził ponawiać ofert. „Możesz użyć kanapy w Bunkrze.” „Sprawisz, że będę mógł zmieniać kanały, gdy chłopcy wrócą?” „Zostawisz nas, jeśli powiem, że nie?” „Mówisz nie, teraz?” Na Boga, Lassiter był doskonale uzdolniony żeby grać w pytaniowego tenisa do świtu – lub, aż jedna ze stron kopnie w kalendarz z wyczerpania i odwodnienia. „Tak, mówię nie.” „Czekaj, czy to oznacza, że mogę oglądać Melrose czy nie? Podwójna negatywna dezorientacja –„ „Jezu Chryste, po prostu idź!” Lassiter marudził, wstając na nogi. „Ile razy mam ci mówić, że to nie jest moje imię.” „Muszę się napić.” Gdy upadły anioł wyszedł, Butch wstał i udał się do baru. Wlewając sobie Lagavulin, nie owijał w bawełnę, gdyż wiedział, że jego shellan tego nie chce. „Więc, myślę, że mam przewagę.” „Co masz?” Odłożyła widelec na talerz. „Co? Jak?” Włożył do szklanki dwie kostki lodu, dając im kąpiel w kolorze bursztynu. „Ten kawałek metalu jest kluczem, daje wejście do prywatnego klubu, tylko dla ludzi.” „Och, mój Boże, jeśli uda nam się zdobyć listę członków może odnajdziemy jej imię.” Tak, to nie country klub, moja miłości, pomyślał, gdy wziął głęboki łyk drinka. „Jak zdołałeś się tego dowiedzieć?” Zapytała.

238

„Jeden ze stażystów do niego należy. Zabierze mnie tam najszybciej jak się da – tylko trzeba sprawdzić co pozostali Bracia robią w ciągu następnych kilku nocy. Myślę, że jak zamienię niektóre zajęcia, mogę mieć wolny piątek.” „Więc idziemy! To niesamowite!” Gdy zamarł ze szklanką w połowie drogi do ust, Marissa zmarszczyła brwi. „Dlaczego tak na mnie patrzysz, Butch? Poważnie, idę z wami.” Pokręcił głową i pociągnął łyk. „Nie, ja się tym zajmę. Nie martw się, Dowiesz się tak szybko jak tylko –„ „Idę z tobą.” Przyjrzał się łukowi jej szczęki i odstawił swoją szkocką na bar. „Marissa, to nie jest miejsce obok którego powinnaś nawet przejeżdżać, nawet gorsze. To sex klub.” „Więc.” Zamrugał. „Kochanie, to nie jest –„ „Mam ci przypomnieć co robiliśmy po filmie? Cztery razy?” „Marissa.” „Butch,” zawtórowała. Powstrzymując się przed przeklinaniem, wypił drinka haustem i nalał sobie następnego. „Nie jesteś do czegoś takiego stworzona. Będą tam pieprzący się ludzie, robiący innym dziwaczne gówna. Nie dasz rady.” „Może będę w stanie znieść więcej niż ty, będąc tam.” Przewrócił oczami. Nic nie mógł na to poradzić. „Nie wiesz co mówisz. Albo nie wiesz o jakiego rodzaju rzeczy chodzi.” Marissa powolnymi, precyzyjnymi ruchami złożyła serwetkę w mały kwadrat i położyła obok jej prawie pełnego talerza. „Cóż, dowiemy się tego, gdy pójdziemy razem, nieprawdaż.” „Nie zabiorę cię tam. To nie podlega dyskusji.” „Owszem, zabierzesz.” Zsunęła się ze stołka i wzięła tacę z jedzeniem. „A jeśli się dowiem, że poszedłeś sam? Uznam to za zdradę na najwyższym poziomie naszej relacji – i to nie podlega dyskusji.” Próbował sobie wyobrazić ją, stojącą obok pary ubranej w czarny lateks, która pakuje sobie w dupy zestaw bliźniaczych dildo, mających na sobie pasujące do reszty purpurowe pasy.

239

„Marissa. Nie będę miał czasu, żeby trzymać cię za rękę,” powiedział szorstko. „Skupię się na dopasowaniu do otoczenia, dowiedzeniu się gdzie jest personel i znalezieniu odpowiednich ludzi, aby porozmawiać. Rozproszenie mojej uwagi nie pomoże tej martwej dziewczynie.” „Nie waż się grać tą kartą. Jestem w pełni świadoma dlaczego tam idziemy i chciałabym podkreślić wyraźnie, że jesteś moim hellren, a nie moim ghardian. Więc odłóż na półkę te bzdury ojca rodziny i połknij podwójną porcję valium zanim pójdziemy, jeśli musisz. Ale jaśniej nie mogę tego wyrazić – idę z tobą i zamierzam pomóc wszystkiego się dowiedzieć.” Pochyliła się. „Skrót wiadomości z ostatniej chwili – to, że mam parę jajników nie znaczy, że nie mam mózgu – albo prawa do samodzielnego myślenia.” W ciszy, która nastała, mógł jedynie kręcić głową tam i powrotem. Słowa, które miał na końcu języka nie mogły pomóc – a on nie mógł uwierzyć, że znowu się kłócili. Tak, nacisnęli przycisk uruchom ponownie, jak poprzedniej nocy. „A może o to się martwisz?” Rzuciła wyzywająco. „O co?” „Że może mi się to spodoba.” Rzucając tę małą śpiewkę pod jego stopy jak granat, odeszła wysoko unosząc głowę, z cofniętymi ramionami i stalowym kręgosłupem wyrażającym „radź sobie z tym sam”. Opierając dłonie na granitowym kontuarze, pochylił się w ramionach i starał się nie krzyczeć z frustracji. Przynajmniej flaszka Lagavulin była w trzech czwartych pełna. Będzie tego potrzebował. *** Peyton wydmuchał strumień dymu i pozwolił głowie opaść na poduszkę. „Masz.” Przesuwając fajkę do palenia marihuany ponad Anslamem, zamknął oczy i poczuł jakby unosił się jakąś stopę ponad swoim ciałem. To znajome uczucie ulgi przypomniało mu Parry, która prawdopodobnie miała rację, iż

240

przypuszczalnie nie musiał tego robić. Ale cholera, po dwóch takich nocach jakie przeszli? Potrzebował trochę luzu. Kurwa – zasłużył na to. „Więc, co myślisz o nich wszystkich?” Zapytał. Odgłos wydychającego Anslama był taki jaki miał być, jakby ktoś śmiał się na filmie w tym samym miejscu co ty albo zjadał w tym samym czasie dobry posiłek. Wspólnota była miłą rzeczą. „Boone jest spoko,” powiedział facet. „Axe jest pierdolonym świrem. Mam na myśli, czuje się lepszy od innych, dupek w czarnych ubraniach z nastroszonymi włosami i całym tym gównianym chłamem tatuaży.” Peyton czekał, aż facet znowu się odezwie. „A co z Novo?” „Ona jest kurwa gorąca.” Z jakiegoś powodu, nawet jeśli się z tym zgadzał, nie podobał mu się pomysł, że Anslam również popiera tą opinią – albo, co gorsze, stawał mu z tego powodu. „Nie wiem,” wymamrotał. „Ona jest w porządku.” „Widziałeś ją jak robiła przysiady? Nie mogę uwierzyć, że Boone przytrzymywał jej stopy. Chciałbym kurwa, mieć taki widok.” „Złamałaby cię w pół.” Mimo, że w tej chwili, Peyton mógłby sam się tym zająć. „Poza tym, nie wiem czy nie ma samca.” „Wychędożyłbym ją,” powiedział Anslam niskim głosem. „Pieprzyłbym ją w samą tą –„ „A co z Craegiem,” uciął Peyton. „On jest nie do pobicia. Bez urazy dla Paradise, która pierwsza zjawiła się na mecie pierwszej nocy, ale Craeg prawdopodobnie przeszedłby cały dystans.” „Tak.” Przynajmniej z tym mogli się obaj zgodzić – bez wykopywania grobu między nimi. „Kogo zabierasz ze sobą na bal do jej ojca?” „Aktualnie, nikogo. Chcę mieć otwarte opcje. Hej, możemy coś zjeść zanim się upalimy?” Peyton otworzył oczy i spojrzał na antyczny zegar Cartiera na jego nocnym stoliku. „Tak. Jasne. Pozwól mi najpierw zadzwonić do Paradise. Chcę się upewnić, że dotarła do domu.”

241

„Jesteś pewien, że wy dwoje się do siebie nie zalecacie?” „Nie. Tylko przyjaciele.” „Niezła z niej laska.” Peyton odwrócił się gwałtownie i spiorunował gościa wzrokiem. „Uważaj na to co o niej mówisz.” Anslam potrząsnął głową i uniósł obie ręce do góry. „Masz z nią jakieś nierozwiązane gówno, mój przyjacielu. Nie oszukujmy się.” Cokolwiek. Sięgając po swój telefon, wybrał jej kontakt z listy niedawnych połączeń i czekał aż odbierze. Gdy brzmiał dzwonek połączenia, rozejrzał się po swoim pokoju. Rezydencja jego rodziców była jedną z nowszych, z dużymi wygiętymi w łuk oknami z widokiem na ogrody na tyłach. Z wysokimi sufitami i dobrą stolarką, jego pokój, jak zawsze myślał, był przestronny, nawet z tymi wszystkimi antycznymi gównami jego matki, które upierała się wszędzie je stawiać czy ktoś to doceniał czy nie – „Witam!” „Zmarszczył brwi. „Wszystko w porządku, Parry?” „Och.” Nastąpiła przerwa. „To ty.” (A ona myślała, że to Craeg i siedziała już z ręką w gaciach ☺) „A kogo się do cholery spodziewałaś?” „Ach, nikogo. Mojej ciotki. Mojej – jej kuzynki. Kuzynki mojej ciotki. Nie znasz go – jej, miałam na myśli.” „Palisz coś?” Uśmiechnął się. „Bo jeśli tak, to musisz teraz odłożyć fajeczkę i to odespać.” „Nie, nie palę. Ale ty tak. Słyszę to w twoim głosie.” „Jak?” „Jest bardziej chropawy niż zwykle.” Przez ułamek sekundy zastanawiał się czy uznaje go za seksowny czy nie. Otrząsając się, powiedział, „Chciałem zobaczyć czy jesteś w domu. Jest teraz z tobą twój ojciec? Musi być po pracy?” „Tak, zjedliśmy razem Ostatni Posiłek. Teraz jestem w swoim pokoju.” „Anslam i ja upalamy nasze umysły.” Gość uniósł dwa kciuki z drugiego końca łóżka. „Mamy zamiar naładować akumulatory i paść. To będzie fantastyczne. Tak czy inaczej, cieszę się, że jesteś bezpieczna.”

242

„Nie jedz zbyt dużo lodów. Powodują wzdęcia i następnego dnia możesz uskarżać się, że straciłeś swoją dziewczęcą sylwetkę.” „Nigdy tego nie robiłem.” „No, naprawdę. Naprawdę?” „Okay, w porządku,” mruknął. „A czy muszę ci przypominać incydent z mlecznymi ciasteczkami?” Peyton jęknął. „Mógłbym przysiąc, że gówno wyautowało moje narządy wewnętrzne.” „To prawda. Wciąż twierdzę, że masz nietolerancję laktozy. Weź to pod rozwagę. Kocham cię.” Spojrzał na Anslama bo nie chciał powiedzieć tego samego przed facetem. „Ja też. Do zobaczenia jutro –„ „Och, hej, słuchaj, znalazłam twoje zdjęcie.” „Moje co?” „Zdjęcie. W autobusie. Wypadło z twojego plecaka albo kieszeni czy coś.” „Nie mam żadnych zdjęć do stracenia, słodki policzku. Ale dzięki za myślenie o mnie – a jeśli to obejmuje coś nagiego i kobiecego, przyjmę to z twoich rąk bezpłatnie. Tylko dlatego, że jestem tak prostolinijny jak wuj Sam lub coś takiego.” Roześmiała się. „Nie. I, właściwie, nie wiem co przedstawia. Pomyślałam, że to upuściłeś, ale zgaduję, że nie. To staromodny Polaroid.” „Polaroid? Jezu, to antyk.” „Cóż, tak czy inaczej, zatrzymam to dopóki ktoś tego nie zażąda. Miłego dnia. I naprawdę nie powinieneś tego palić.” „Więc mi to powtarzaj. Miłego dnia, kochanie.” Gdy skończył rozmowę, pochylił się w poprzek i odłożył telefon obok zegara. „To jest świetna kobieta.” „O czym ona mówiła? Zdjęcie?” Nie wiem. Znalazła w autobusie jakiś Polaroid.” Usiadł. Wstał. Spróbował iść. „Wow. To jakieś mocne gówno. Chodź do kuchni tylnym wejściem żeby nikt nie widział naszego kiwania i chwiania.” Tłumaczenie: Sarah Rockwell

243

TRZYDZIEŚCI Kiedy Paradise boso chodziła po pokoju, uważała, by stąpać na palcach, by nie robiła żadnego hałasu, choć biorąc pod uwagę, jak mocno biło jej serce, była zaskoczona, że nie obudziła jeszcze ludzi po drugiej stronie rzeki. Zatrzymała się szybko. Sprawdziła czas. Szósta pięćdziesiąt osiem. A może szósta pięćdziesiąt dziewięć - trudno było precyzyjnie określić czas na starym zegarze przy jej łóżku, zwłaszcza z drugiego końca pokoju. Pocierając spocone dłonie o niebieskie dżinsy, podeszła i spojrzała na swój telefon komórkowy. Celowo położyła go wyświetlaczem skierowanym do góry i patrzyła na czarny ekran. Wyciszyła dzwonek, ale zostawiła wibrację. W każdej chwili. Naprawdę. Marszcząc brwi, pochyliła się i wybudziła komórkę, na wypadek gdyby coś przeoczyła. Co, przyznała, byłoby tak jakby nie zauważyła świecącego billboardu w swoim pokoju. Nie. Brak nieodebranych połączeń. Brak również smsów. By mieć pewność, sprawdziła jeszcze rejestr połączeń. Nic. Boże, to było okropne. Czuła się tak, jakby stała na gzymsie, patrząc w dół, a tam nie było niczego co mogło ją złapać. To było szalone - to znak, że jej adrenalina była na dupnej drodze, by zagrozić jej bezpieczeństwu. Na miłość boską, przecież nie miała zamiaru stracić ręki czy nogi, jeśli nie zadzwoni, tak jak powiedział. Wszystko będzie dobrze. I Jezu, nawet się jeszcze nie spóźnił. Odłożyła telefon z powrotem i wznowiła chodzenie. Co nie trwało długo. Dwie minuty później była z powrotem przy komórce. Nic.

244

Odwracając się, była wściekła sama na siebie. Oto ona, realizująca ofertę niezależności i autonomii i odrzucająca te wszystkie grrr ograniczenia glymerii - a jednak martwiła się, czy jakiś mężczyzna zadzwoni do niej, co prawdopodobnie miało być tylko telefoniczną seks sesją żeby mógł sobie ulżyć. Yeah, to naprawdę czyniło z niej feministkę, właśnie tak. Poza tym, że nigdy wcześniej nie miała orgazmu. Co sprawiło, że pomyślał, że mógłbyDźwięk wibracji na łóżku sprawił, że pobiegła z powrotem tak szybko, aż poślizgnęła się na dywanie. "Halo!", wysapała, kiedy się pozbierała. Nastała chwila ciszy. A potem, ten głęboki głos, doskonały męski głos, wlał się do jej ucha: "Gdzie jesteś w domu." Rozejrzała się. "W mojej sypialni?" "Czy światła są włączone." "Tak?" Zabawne, że to niby on zadaje pytania, a ona odpowiada, ale w rzeczywistości było odwrotnie. Czuła się tak, jakby to ona wypowiadała pytania. "Idź do łóżka. Wyłącz światła." "Ok." Podeszła do drzwi i uderzyła w przełącznik, a następnie udała się z powrotem do łóżka, weszła na wysoki materac, skopała swoje buty i płożyła się. "Jest ciemno." Czarno jak w smole. Craeg wydał z siebie jakiś dźwięk, coś, czego nie mogła zidentyfikować, ale doświadczenie było niesamowite. W ciemnościach, było tak, jakby był tuż obok niej. "Dopadłaś mnie w klasie," powiedział gardłowym głosem. "Czemu?" "Nie mogłem przestać patrzeć na ciebie. Gapiłem się na twoje plecy." Ten dźwięk znowu zabrzmiał i zdała sobie sprawę, że to coś w połowie pomiędzy mruczeniem, a warczeniem... wyraźnie, był już pobudzony. "Mam fantazje o tobie, jak odchylasz głowę do tyłu. Biegnę rękami do twojego gardła... pod ubraniem... na piersi." Oczy Paradise się zamknęły. "O, Boże... naprawdę?"

245

"Cały czas. Jak myślisz, dlaczego nie mogłem wstać z krzesła dziś wieczorem." Przypomniała sobie jak sztywno siedział w tylnej części sali, z twarzą bez wyrazu, a jego wielkie ciało było napięte. "O czym ty mówisz?" "Byłem twardy. I to byłoby widać." Ciało Paradise wygięło się w łuk, gdy zobrazowała sobie, jak wyglądałyby jego luźne spodnie, mocno naciągnięte na tej wielkiej sztywnej długości. "Muszę usiąść przed tobą, żebym cię nie widział." Kiedy zaśmiała się cicho jęknął. "Zrób to jeszcze raz." "Co zrobić?" "Zaśmiej się. To jest cholernie sexy." Kiedy zobowiązała się, że zrobi to ponownie, usłyszała szelest. "Czy kiedykolwiek dotykałaś się Paradise?" Na krótko mignął jej obraz Novo, tak bezpiecznej, tak seksownej, tak pewnej siebie. Że przez chwilę pomyślała o kłamstwie. "Nie." "Dotykałem cię w mojej głowie odkąd tutaj wróciłem." Więcej jego obrazów przemknęło przez czarne tło ciemności: jak walczył z Bratem Butchem z takim honorem; on podnoszący ciężary; on patrzący na nią w szatni. "Co masz na sobie?" Wyszeptał. "Jest tak, jakbyś był tu ze mną." "Jestem. Co masz na sobie?" Spojrzała w ciemność i nic nie zobaczyła. "Mam bluzkę na guziki." "Nie zdejmuj jej" jęknął. A może to był inny pomruk. "Włóż rękę do wewnątrz." Wydawało się to najbardziej naturalną rzeczą na świecie, że robi to, co jej każe, a dotyk jej palców na skórze sprawiał, że czuła ciarki. "Masz na sobie biustonosz?" "Tak." "Czy czujesz jeden z pasków? Jest ciepły od skóry, prawda?" "Tak," szepnęła. "Odepnij górny guzik. Zrób to dla mnie. Teraz włóż rękę głęboko do środka – czy twój sutek jest twardy?"

246

Gdy zrobiła to o co prosił, zamierzała mu odpowiedzieć, z wyjątkiem tego, że oddychała zbyt mocno, a jej umysł fiksował. Ale nie wydawało się, że przeszkadza mu cisza. Craeg roześmiał się głęboko, przyprawiając ją o dreszcze. "Chcę by moje usta się tam znalazły. Chcę spojrzeć w górę i widzieć, jak ciężko oddychasz, kiedy ciebie liżę i ssę." Jak na mężczyznę, który nie mówił wiele, na pewno umiał łączyć słowa w zdania. "Wciąż myślę o klinice," powiedziała. "Twoja dłoń w pościeli. Pamiętam dokładnie, jak to wyglądało, kiedy poruszała się w górę i w dół" "Kurwa." "-dopóki-" "Rozepnij koszulę." "Co?" "Zdejmij kurwa to coś ze swojego ciała," warknął. "Połóż kurwa telefon i rozepnij ją!" Guziki. Wszędzie. I Boże, czuła się tak dobrze, jej tułowie ponownie się naprężyło, gdy rozerwała koszulę, a zapięcia nie stawiały żadnego oporu, kiedy użyła siły. Opadając z powrotem na materac, przyłożyła raz jeszcze telefon do ucha i wtedy usłyszała jego oddech coraz szybszy i szybszy, z wyjątkiem, że zaraz przestał. Nerwowym tonem, jakby zacisnął zęby, wywarczał polecenie, by przeniosła rękę do biustonosza, pocierała swoje sutki i poczuła jak naprężają się jej piersi, a następnie pozbyła się całkowicie biustonosza. Nie wahała się i zdumiała, że czując własne palce badające miękką skórę i warczące polecenia, to sprawiło, że poczuła energię i ciepło, które wędrowało prosto do jej rdzenia. Przez cały czas, mówił tym aksamitnym głosem, udzielając jej korepetycji w zamierzony sposób, mimo erotycznego ładunku, pobudzając ją powoli, nieubłaganie. Im więcej dostawała, gorętsza była, bardziej mokra, tym mniej przejmowała się bzdetami na temat skromności damy - tym bardziej chciała brać to, co jej dawał. Ale wciąż pozostawała stosunkowo cicho. Nawet jeśli chciała krzyczeć jego imię, myśl, że psaniec lub jej ojciec próbuje się dostać do jej

247

zamkniętego pokoju, bo coś usłyszeli, co doprowadzi do rozmowy w której nie będzie w stanie skłamać, skutecznie ją uciszała. "I co teraz", jęknęła. *** W mroku sypialni, do której został przydzielony, Craeg wpadł po uszy. Cały kurwa po uszy. W Centrum szkoleniowym mógł wybuchnąć pożar lub trzęsienie ziemi, a on nie przerwałby połączenia. Nie miał pojęcia, jak wyglądał pokój Paradise, gdzie stało jej łóżko, jak wiele miała poduszek, lub jaki kolor miała jej kołdra. Ale miał kurwa krystalicznie czysty obraz tego, jak ona wyglądała. Koszula zwisająca z jej ramion, prosty, skromny biustonosz rozpięty, jej piersi obnażone. Małe sutki wysokie i twarde, gotowe dla jego ust. "Czy czujesz mnie na sobie?" Zapytał. "Tak..." jęknęła. Dobrze, nadszedł więc czas, aby pójść dalej. Nie on, jednak. Musiał przestać działać na swoim fiucie, bo gdy to robił zaczynał się orgazm, który wywracał jego mózg do góry nogami: Więcej niż cokolwiek, więcej niż sobie, chciał to zrobić jej. Bo to jedyne co będą kiedykolwiek mieli. Kurwa, nie miał zamiaru zabierać jej dziewictwa - a jeśli chciał zachować tę rozdzielność, musiał mieć pewność, że odległość między ich nagimi ciałami była nie do pokonania: Gówniany telefon był jedynym bezpiecznym sposobem, aby to zrobić. Ona nadal będzie w stanie uznać się za przyzwoitą, ponieważ dotykanie się samemu było zupełnie inną propozycją, niż jakiś Neandertalczyk, jak on, penetrujący jej płeć, aż doszedłby kilkadziesiąt razy - i okradł mężczyznę, z którym ewentualnie ona się zwiąże. Tak długo, jak nie będzie jej miał sam na sam przez dłuższy czas, zamierzał być przy niej w porządku - i nie oszukiwał sam siebie. Ich przyciąganie było związaniem, ale po szkoleniu będzie skończone? Ostatecznie to już jest zakończone, przy założeniu, że oboje przez to przejdą? Inne drogi. Nawet wtedy, gdy skończą pracując razem od czasu do czasu.

248

Podsumowując, nie było dla niego przyszłości, którą mógł jej zaoferować. Zwłaszcza po tym jak rozpoczął pracę nad swoim prawdziwym celem tego całego szkolenia: Zemsta. Na arystokratach, który dopuścili do śmierci jego ojca. Nie spocznie, dopóki ich krew nie będzie na jego rękach. "Przesuń palcami w dół swojego brzucha" rozkazał. "Co tam masz?" "Pas moich dżinsów". "Rozepnij guzik." "Tak…" Nastąpił szelest, a potem wróciła do rozmowy z nim. "A teraz?" "Suwak". Kolejny szelest. W tym czasie, wyobraził sobie, że to on rozpinał jej spodnie, rozchylając je szeroko i składając pocałunek na koronce jej majtek. Lub jak w jej przypadku, prawdopodobnie bawełnie. "Zdejmij dżinsy. Zostaw majtki." Więcej przesuwania się, które słyszał w słuchawce. Pod cienkim prześcieradłem przykrywającym jego nagie ciało, nie mógł inaczej pomóc, jak tylko chwycić siebie i poruszać raz lub dwa razy. Ale zanim szczyt jego fiuta zaczął płonąć, jak się dotykał, musiał się zatrzymać. Zaciskając zęby, warknął "Połóż rękę między uda, rozszerz te długie nogi… zrób to." Chciał zrobić to ostrożnie, ale był zbyt chciwy. Tak jak ona: rozprzestrzeniający się jęk, jaki wypuściła, wyrzucił go tuż nad krawędź, jego fiut domagał się dłoni, aby dostać to na co czekał. "Potrzyj" jęknął, gdy erekcja kopnęła w prześcieradłach, gorący strumień wylądował na jego brzuchu, kiedy ejakulował. "O Boże, Paradise, pogłaszcz się przez majtki..." Kiedy krzyknęła, mógł powiedzieć, nawet podczas własnego uwolnienia, że była już blisko. "Włóż rękę pod spód czujesz wilgoć i ciepło – czujesz - och, kurwa... jest tak gładka..." Dyszała, a potem wypowiedziała jego imię, jakby zostało wydarte z jej gardła. "Wyobraź sobie moje usta tam na sobie."

249

Wtedy ona doszła. On też, po raz kolejny, gdy słyszał jak zasysa powietrze i dyszy, naprawdę cholernie doskonałe błaganie, żebrzący dźwięk przychodzący poprzez to połączenie. Dźwięk jej uwolnienia dał mu orgazm numer trzy. I cztery. "Dalej", powiedział ochryple, "poczuj mój język, moje usta..." Jakiś czas później, kiedy wreszcie wszystko się skończyło, jedyne co robili wspólnie to oddychali. Z jakiegoś szalonego powodu stwierdził, że chciałby być obok niej i trzymać ją - czy jakieś podobne gówno. Nie wiedział. Jedyne czego był świadom to tego palącego pędu, aby upewnić się, że z nią było wszystko w porządku po tym co zaszło. Teraz, kilometry, które ich dzieliły wydawały się jakimś rodzajem kary. "Wszystko w porządku?" Zapytał szorstko. "Oh... tak..." Kiedy usłyszał śmiech w jej głosie, też zaczął się uśmiechać - i nie z powodu tego, że był sam w ciemności. Pewnie wyglądał jak kurwa kompletny idiota. "Jesteś piękna", usłyszał własny głos. "Jesteś niesamowita. Jesteś cudowna." Znowu się roześmiała. "Żartujesz sobie." "Na pewno nie. Urodziłem się bez poczucia humoru." "Naprawdę?" "Tak. Jestem najmniej zabawnym mężczyzną, jakiego znam, a ja nigdy nie żartuję." "Wiesz co... jeśli pomyśleć o tym, nie sądzę, żebym widziała cię kiedyś uśmiechniętego." "Nie spodziewaj się zbyt wiele." Wyciągnął rękę do stolika przy łóżku, otworzył szufladę i wyjął paczkę papierosów i zapalniczkę BIC, które kupił w drodze powrotnej do centrum szkoleniowego. "Palę, tak przy okazji." Tylko po seksie, omal nie wyjaśnił. Ale z jakiegoś powodu nie chciał podkreślać, że kiedykolwiek był z kimś innym, z wyjątkiem jej. Przechylając głowę na bok, aby przytrzymać ramieniem telefonu przy uchu, sięgnął, otworzył paczkę Margli i wyjął jednego. Zapalniczka wydała swój charakterystyczny dźwięk, kiedy ją odpalił i zobaczył swoją pięść, kiedy

250

przeniósł ogień bliżej swojej twarzy. Pierwszy wdech wystarczył, by jeszcze raz jęknął, przytrzymał papierosa w zębach, kiedy klepał wokół w szufladzie, w poszukiwaniu popielniczki, którą znalazł i położył na nagiej piersi. "To zły nawyk," powiedział w drodze przeprosin. "Ale przynajmniej wampiry nie chorują na raka." Jak tylko się z nią umówił, zaczął się zastanawiać jak zdobyć papierosa na potem. Nie bardzo romantyczne. Nie żeby był zainteresowany romansem, przypomniał sobie. "Więc dlaczego się nie uśmiechasz Craeg." Z jednej strony, pytanie - stwierdzenie, cokolwiek to było, mogło być wzięte jako beztroskie i dowcipne, ale jej poważny ton natychmiast odciął taką możliwość. Pewnie to, że był rozluźniony i zrelaksowany w postorgazmowym nastroju, sprawiło, że odpowiedział jej, a nie odłożył słuchawkę, co powinien był zrobić. "Jak wielu bliskich straciłaś w najazdach?" Wyszeptał. "Siedmiu kuzynów," zaintonowała ze smutkiem. "Zostaliśmy tylko mój ojciec i ja, mieliśmy dużo szczęścia." "Straciłem najbliższą rodzinę. Moja matka i siostra były ze mną w domu. Mój tata był w pracy. Okazało się, że znaleźli nasz adres na jego sfałszowanym ludzkim prawie jazdy, po tym jak go zabili. Tak nas dostali." Wziął kolejny wdech. "To dlatego się nie uśmiecham." "Tak mi przykro." "Mi też." Nie powiedziałby tego, w innych okolicznościach. "Nie mogłem ich uratować. Mojej matki i siostry, dlatego." "O Boże…" Wzruszył ramionami. "Straciłem zbyt dużo krwi. Reduktor wyłamał drzwi, a ja zszedłem po schodach na dół, gdy usłyszałem hałas. Zaatakowali mnie, a myśląc że jestem martwy, zostawili. Do dzisiejszej nocy, nie wiedziałem dlaczego żyję. Użyli maczety. Wystarczająco długo byłem świadomy, by słyszeć jak moja matka krzyczała do mojej siostry by uciekała a potem obie zginęły... straszną śmiercią." Kiedy wydał dźwięk dławienia, pokręcił głową. "To zbyt osobiste. Przepraszam."

251

"Naprawdę... współczuję ci bardzo, to wszystko co mogę powiedzieć. Tak mi przykro." "Dzięki." "Jak przetrwałeś? Czy… ktoś ci pomógł?" "Obudziłem się w kałuży własnej krwi, tuż przed świtem. Byłem tak słaby... Ledwo udało mi się zamknąć frontowe drzwi, zanim słońce spaliło mnie na popiół. Czołgałem się... po domu, wiesz, i znalazłem je... tak. To było dziwne, widzieć je obie na linoleum w czerwonej krwi, skóra biała - sięgały do siebie, moja mama miała jedną rękę" Musiał się zatrzymać i odchrząknąć. "Moja mama miała wyciągniętą rękę do mojej siostry, a moja siostra próbowała dotrzeć do niej. Obie miały otwarte oczy... nie wiem. Po tym jak to zobaczyłem? Coś się we mnie obudziło. To wszystko, co mogę powiedzieć - i kiedy to się zaczęło. To wtedy postanowiłem, że kiedyś, jakoś, znajdę sposób na walkę z Korporacją Reduktorów. To jedyny sposób dzięki, któremu mogę chodzić po ziemi, nie chcąc wysadzić sobie mózgu." Zaśmiał się chrapliwie. "Cóż, nienawidzę również arystokracji - mimo, że uczucie to przyszło dopiero dwa dni po tym wydarzeniu." "Dlaczego..." Zawahała się. "Dlaczego nienawidzisz glymerii?"

Tłumaczenie: Fiolka2708

252

TRZYDZIEŚCI JEDEN Gdy Paradise czekała na jakąś odpowiedź zwrotną w telefonie, jej serce znowu zaczęło szybko bić i musiała włączyć światło. Owinęła koralową kołdrą swoje gołe nogi, obciągnęła koszulkę, ścisnęła kolana i czekała. Chwilę trwało zanim Craeg jej odpowiedział. „Pierwszą rzeczą, którą zrobiłem, gdy miałem jakąkolwiek siłę była próba odnalezienia mojego ojca w rezydencji, w której pracował – kiedy tam dotarłem, było tam tak samo jak u mnie w domu. Wszędzie krew i ciała, ale było tam również dużo śladów grabieży obrazów, sreber i tego typu gówna. Niektóre zwłoki spłonęły, gdyż leżały na słońcu. Te w głębi domu były nienaruszone. Znalazłem mojego ojca… w pokoju, gdzie układał nową mahoniową podłogę. A co jeszcze znalazłem? Pierdolone otwarte drzwi do bezpiecznego pokoju, do którego rodzina nie wpuściła żadnego służącego ani robotnika.” „Co… masz na myśli?” „Rodzina, która tam mieszkała, arystokraci tam mieszkający, udali się do schronu obłożonego stalą w bezpiecznym pokoju – i nie pozwolili tam wejść żadnemu z robotników. Zamknęli ich na zewnątrz, więc zostali wymordowani – i zobaczyłem otwarte drzwi i ślady ich stóp we krwi mojego ojca i innych z jego klasy, prowadzące do wyjścia, ponieważ uciekli zanim nastał świt albo następnego wieczora.” Kolejna przerwa. A potem powiedział cichym głosem, „Pochowałem wszystkich, ale nie mojego ojca. Jego, zabrałem z powrotem do domu. Ja po prostu nie mogłem… zostawić innych tak po postu. A psańce wróciły podczas, gdy ja zajmowałem się ciałami i powiedzieli mi, że postarają się odnaleźć krewnych, ale wszyscy robotnicy w domu zostali zabici – tak jak mój ojciec. Ale tam… dosłownie nikt, kto mógłby się zająć zmarłymi nie ocalał. Och, a ta klasowa rodzina? Uciekli. Starałem się ich odnaleźć – i nie spocznę dopóki tego nie zrobię. Mieszkali w posiadłości o nazwie Endelview.” Oczyścił z grubsza gardło. „Mam na myśli, jak można zrobić komuś coś takiego? Jak można żyć z samym sobą wiedząc, że mogło się komuś pomóc i się tego nie zrobiło? Personelowi, sługom, którzy służyli tej rodzinie od

253

pokoleń. A w salonie było wielu ludzi z gminu. Przyszli tam, jak powiedziały mi psańce, ponieważ budowlańcy wiedzieli o przejściu i kierowali ludzi w kierunku tego pokoju. Walili w panele, podczas, gdy dom był przetrząsany – wiem, bo wiele ciał było zgromadzonych razem naprzeciwko ściany. Ale nic. Nie byli wystarczająco dobrzy, wystarczająco ważni, dość wartościowi.” Och… Boże. To była jedyna myśl jaka przeszła jej przez głowę – ponieważ ona również znała tę historię. Peyton podzielił się z nią tą straszną opowieścią podczas jednej z długich dziennych rozmów telefonicznych, jakiś miesiąc po tym jak ona i ojciec odeszli do bezpiecznego domu. Pierwszy syn, średnia córka, matka i dwie kuzynki, twierdzili, że wrócili do miasta by odkryć masakrę… ale może byli tam przez cały czas? I zniknęli. Prawdopodobnie w nowym, bezpiecznym domu daleko od Caldwell. „Tak czy siak, mam wobec nich plany. Kiedy dowiem się gdzie są.” Paradise zamknęła oczy. „Nie wszyscy arystokraci są źli.” „Jeśli musisz słuchać własnego ojca, który wraca do domu każdej nocy, opowiadając, że traktują go jak gówno podczas, gdy on próbuje uczciwie żyć? Trudno znaleźć dla nich jakąkolwiek sympatię – a to było zanim stali się bezpośrednio odpowiedzialni, nie tylko za śmierć mojego ojca, ale również mojej matki i siostry.” „Przykro mi.” „W porządku.” Nie, nie było. I zupełnie nie była zaskoczona, gdy nagle powiedział, „Powinienem iść. Musimy iść spać.” „Tak. Tak, oczywiście.” Ściskała mocno telefon, starając się wymyślić co powiedzieć. „Ja, ach –„ „Do zobaczenia jutro.” Klik. Odsuwając komórkę od ucha, zapatrzyła się na przedmiot. Naturalnie, nie było zapisu numeru, ponieważ linia wychodząca z centrum treningowego, tak jak te z domu audiencyjnego, była poufna i prywatna. Ale nie oddzwoniłaby do niego, nawet gdyby mogła.

254

Odkładając swój telefon na bok, spojrzała na swój pokój, jej ładny, wyszukany pokój w koralowych i różowych barwach, jedwabne zasłony z frędzlami i haftowane dywany. Nie mogła winić Craega za to, co myślał i czuł. Ona byłaby dokładnie taka sama. Ale tropienie jakiegoś gościa i zamordowanie go z zemsty za te śmierci, nie było rozwiązaniem. Albo zamordowanie za to samic. Cóż, przynajmniej miała nadzieję, że to nie było rozwiązanie. Było tyle śmierci w obrębie jej gatunku. Czy naprawdę nie było innego sposobu żeby naprawić wszystko co złe? Gdy jej telefon znowu zaczął wibrować, podskoczyła i podniosła go. Brak numeru. On? Znowu? Odbierając, szepnęła, „Halo?” Przez jedno uderzenie serca było cicho. Tak jak poprzednio. „Przepraszam,” wypalił Craeg. „Gdybyś nie zauważyła, jestem gówniany gdy chodzi o emocje. Nie jesteś winna temu, co wydarzyło się wcześniej.” Odetchnęła z ulgą. „Cieszę się, że oddzwoniłeś. Nie spodziewałam się.” „Ani ja.” „Myślisz, że zdołasz zasnąć po tym wszystkim?” „Teraz kiedy znowu usłyszałem twój głos? Może. Dam sobie szansę.” „Craeg…” „Co?” Bawiła się koronkowym brzegiem jej kołdry, gdy ostrożnie dobierała słowa. „W noc nalotów… Nie mówię, że samiec czy ktokolwiek, kto zamknął wszystkich na zewnątrz miał rację. Wcale. Ale oko za oko jest… barbarzyńskie.” „Taki zawsze był sposób w Starym Kraju.” „Nie mieszkamy już tam. Czasy się zmieniły. Pomyśl o całym postępie, który się dokonał, zniesienie niewolnictwa krwi, początki równości dla samic i ludzi z gminu. Nie musisz zapominać co się stało, nie musisz wybaczyć… ale twoją odpowiedzią nie musi być morderstwo.” „To nie byłoby morderstwo. To byłaby pomstha moich własnych zmarłych.”

255

„Ale jak inaczej nazwać, gdy zabijesz kogoś z zimną krwią?” Jej głos był delikatny i cichy. „Nie chcę się z tobą kłócić, szczerze, naprawdę nie. I nigdy nie ośmielę się domyślać jak to by było, mieć twoją rodzinę…” Gdy jej głos zanikł, odchrząknęła. „Nie mogę sobie wyobrazić. Ale jeśli podążysz tą drogą, będziesz po prostu mordercą. Nie będziesz się różnił od reduktorów.” Zapadło długie milczenie. Ale wiedziała, że jak nie było klik, nie rozłączył się. „Jesteś jedną z najbardziej empatycznych osób jakie spotkałem,” powiedział w końcu. „Naprawdę nie.” „Tak, naprawdę. Jesteś dobrym człowiekiem, Paradise.” „Nie stawiaj mnie na piedestale. Wszystko co robię to zbytek łaski.” „Wątpię.” Przerwa. „Śpij dobrze, okay? A kiedy obudzisz się w środku dnia czując czyjeś ręce na twoim ciele, to będę ja. Przynajmniej to będę ja w moich marzeniach.” „Sprawiasz, że się rumienię.” „Dobrze. A jak wrócimy do klasy, postaram się nie patrzeć na ciebie przez cały czas.” „Nie staraj się zbyt mocno.” Teraz jego głos był bardziej poważny. „Musisz chronić twoją cnotę.” „Moja cnota, mój problem. Nie twój.” Craeg wypuścił warknięcie. „Zadzwonię ponownie jutro o siódmej. Odbierz twój cholerny telefon.” Paradise się roześmiała. „Czy ktoś ci kiedykolwiek powiedział, że jesteś dominujący?” „Nie, ponieważ nigdy nie słucham co ludzie o mnie mówią.” „Więc, jeśli wspomnę, że jesteś dosyć niesamowity, również, zamierzasz się ponownie rozłączyć?” „Prawdopodobnie.” „Okay, cóż, w takim razie miłego dnia, i jesteś niesamowity –„ Nagle usiadła wyżej i przycisnęła telefon do ucha. „Chwileczkę, czy słyszę tam zdławiony śmiech?” „Nie. Wcale.”

256

„Kłamca.” Uśmiechnęła się tak szeroko, że zabolały ją policzki. „Ty się śmiejesz. Dokładnie w tej chwili.” „To nie był śmiech.” „Och, bo zdławiony chichot jest bardziej męski? Świetnie, chichotałeś Craeg. Przyłapałam cię.” „Musisz przestać.” Teraz naprawdę wypuścił coś, co brzmiało jak… „Ty po prostu zachichotałeś.” „Nie!” „Tak, zrobiłeś to.” Gdy wciąż wbijała mu szpilki, uświadomiła sobie, że było to jak konwersacyjny odpowiednik łaskotania go w żebra. „Ty właśnie zachichooooootałeś –„ „Muszę iść! Do widzenia!” „Jesteś niesaaaaaaaamowity-” Klik. Tym razem, gdy odłożyła telefon komórkowy z powrotem, czuła radość i bąbelki jak w wysokim kieliszku szampana. A także czuła się troszkę pijana.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

257

TRZYDZIEŚCI DWA Gdy zapadła noc, Marissa otworzyła drzwi sypialni i wystawiła głowę na korytarz. Nie było słychać żadnych dźwięków z sali na dole, więc szybko ruszyła w jedwabnej koszuli i boso po zimnym drewnie. Ominęła róg i spojrzała na kanapę. Spodziewała się znaleźć swojego partnera śpiącego z głową przy końcu kuchni i nogami bliżej niej. Zawsze tak spał, aby mógł mieć lepszy widok na telewizor obok stołu do piłkarzyków. Czarna skórzana sofa była jednak pusta. Nawet więcej, koc Red Soxów, który dała mu na ostatnie Święta Bożego Narodzenia, wciąż leżał przerzucony przez tył kanapy. Więc nawet nie próbował spać w domu. Koc był wskazówką. Kochała swojego brońca z całego serca, ale mężczyzna z natury nie był w stanie go złożyć, po tym jak naciągał go na nogi. To było tematem żartów między nimi, jak również nie wracających otwieraczy do butelek na ich właściwe miejsce w kuchni i to, że nigdy, przenigdy nie uruchomił zmywarki. Odetchnęła, zamknęła oczy i oparła się o framugę. "Nie wrócił tu ostatniej nocy." Słysząc niski głos V, spojrzała na jego komputery. Brat był pochylony, jego głowa odwracała się do różnych ekranów, a jego super inteligentne, diamentowe oczy spojrzały na nią, bez mrugania - czy osądzania. I nie miała powodu, aby ukryć swoje złamane serce przed facetem. Z jednej strony, był on kumplem Butcha we wszystkich zamiarach i celach; z drugiej, Vhredny znał ją tak dobrze, że przejrzałby jej kłamstwo typu wszystko-w-porządku, którym starałaby się zasłonić. "Mieliśmy wielką kłótnię poprzedniej nocy." V zaciągnął się papierosem. "O co?" Moszcząc się na kanapie, usiadła i założyła koszulę na kolana, wygładzając ją. "O seks klub." Histeryczny kaszel byłoby absolutnie fajnie oglądać, gdyby była w lepszym nastroju – ale było coś niesamowicie satysfakcjonującego, w tym że

258

choć raz była w stanie zaszokować niedającego się niczym zaskoczyć Brata. Niestety tylko dlatego, że była tak nudnym przyzwoitym człowiekiem. "Słucham?" Jego brwi były tak wysoko, że wypaczyły tatuaże na jego skroni. "Seks klub?" Wyjaśnienie było szybkie i rzeczowe, a gdy skończyła, normalnie sardoniczny wyraz twarzy V powrócił. "Tak. Mówił mi, że idzie. Poprosił mnie, abym poszedł z nim." Nie mogła ukryć grymasu. Ufała, że Butch jej nie oszukuje - na miłość boską, jako w pełni związany mężczyzna, nigdy nie widział innych kobiet na żadnym poziomie; mogły równie dobrze być tosterami na nogach, taką odpowiedź seksualną miał dla nich. Ale było coś przerażającego w zaangażowaniu V, może dlatego, że czuła się... wykluczona, mimo, że to było szalone. A także nieodpowiednie, ponieważ jej mąż potrzebował tam Vhrednego, a jej nie chciał. Plus, to prawda, styl życia V zawsze ją trochę szokował - nie dlatego, pomyślała, że był zdegenerowany, ale dlatego, że miał tak ekstremalne i różnorodne upodobania… seksualne. "Wiesz, że cię kocha," mruknął V. "Prawda?" "Wiem." "I nie robię się z nim nic dziwnego lub cokolwiek." "Nie chciałam cię urazić." "Nie uraziłaś." "A jednak." Gdy brat zamilkł, wiedziała, że miała rację. "Ja po prostu... czasami nie chcę być chroniona, jeśli to ma sens. To znaczy, ten problem z tą kobietą, która zmarła przy mnie – jest mój. Czy to ma sens? To moja... odpowiedzialność. I jestem mu wdzięczna za pomoc, chcę jego pomocy - ale zepchnięcie mnie na bok, bo jestem 'grzeczną dziewczynką’ i nie mogę robić pewnych rzeczy sprawia, że czuję się jakby on myślał o mnie, że jestem słaba lub niepoważna." "Słuchaj, nie mogę wchodzić w środek tego." "Wiem. Przepraszam." Kiedy wstała on przerwał: "Ale on cię czci. Jesteś jak... jesteś jak ta Maryja Panna, ta kobieta do której się modli. Dla niego jesteś najdoskonalszą

259

kobietą, która kiedykolwiek chodziła czy będzie chodzić po Ziemi. Biorąc cię do tego miejsca, to dla niego jak oglądanie porno w kościele. On ma o tobie wyobrażenie, że jesteś czysta, cnotliwa, dobra i chce - przygotuj się, mam zamiar użyć brzydkich słów - chronić to w świecie, który jest okrutny, brudny i obrzydliwy." Pokręciła głową i pomyślała o Butchu i tym całym robieniu laski. "Ja po prostu nie chcę żeby to było czarno-białe. Nie chcę być w złotej klatce, nawet jeśli mnie tam umieści, bo kocha pewne części mnie." Krzesło V zaskrzypiało, gdy opadł w tył i wypuścił stały strumień dymu. Zabawne, że nienawidziła tego zapachu, kiedy przeniosła się tutaj. Ale teraz? Był jak kadzidło, a to oznaczało, bezpieczeństwo i dom - i przez większość czasu nawet tego nie zauważała. Do licha, V, jako chłodny intelektualista, jakim czasem był, teraz oznaczał dla niej również i komfort. "Nie mam na to łatwej odpowiedzi." Brwi miał uniesione. "Mam na myśli, chłopców z rodzaju z dobry – zły czy czarne - białe. To nie podlega zmianie. Ale są też tego dobre strony. Nigdy cię nie zlekceważy. Nigdy cię nie oczerni. Zawsze będzie skupiony na tobie." "Och, wiem to wszystko. Ale tam gdzie jest teraz, angażuje się w coś, co nie tylko jest dla mnie ważne, ale co mam prawo zrobić. A gdy kogoś kochasz to nie jest fajne, nawet jeśli twoje motywacje są podyktowane sercem i miłością." Nastąpiła długa chwila ciszy. "Pozwól mi z nim porozmawiać." "Byłabym ci za to wdzięczna." Zaklęła cicho. "Mieliśmy już pewne problemy ostatnio. To łamie mi serce." "Relacje takie są. Nawet najlepsze." "Pewnie tak." "Słuchaj, on nie chce być z nikim innym, z wyjątkiem ciebie." Brat wyciągnął dłoń. "Tak, wiem, że wiesz, ale muszę powiedzieć ci to jeszcze raz. I czy to dobrze czy źle, swoim wdziękiem i elegancją, i tak, tym że jesteś dobrą dziewczynką przyciągasz go do siebie. Mam na myśli to, że na przykład, miał kiedyś do czynienia z Xhex, ale to był tylko seks - i to wszystko co kiedykolwiek będzie. Ty jesteś w jego typie, nie ona."

260

Marissa drgnęła, jakby wiadro lodowatej wody właśnie zostało wylane na jej głowę. On uprawiał z nią seks? *** W biurze ośrodka szkoleniowego, Butch siedział za biurkiem Thora i wpatrywał sie w kolorowe linie, które pojawiały się na ekranie komputera. Nad czym się zastanawiał, co przeżuwał przez cały dzień, co do cholery się z nim dzieje. Po tym jak Marissa zostawiła go w kurzu sali bilardowej, zamierzał się upić, bardzo upić - ale nie skończył pracy. Tak, oczywiście, jego ciało było sflaczałe jak cholera, do tego stopnia, że wracało z powrotem na dół do katastrofy, która była absolutną niemożliwością. Cholera, zawlókł się na jedną z kanap za stołami bilardowymi, aby mógł odlecieć, co było nie byle wyzwaniem. Jego mózg nadal pozostał tragicznie jasny. A najgorsze? Z jakiegoś powodu, migawki ostatniego widoku jego siostry - patrzącej na niego przez tylną szybę tego samochodu, zanim została zgwałcona i zabita - pojawiały się, jakby jego umysł był automatem, który wypluwał w kółko przegrane sprawy. Ach, pieprzył ‘z jakiegoś powodu’. Z powodu nieżyjącej dziewczyny Marissy, oczywiście. I jak przypuszczał, gdyby usiadł z Mary i wywalił na zewnątrz wszystko, ulubiona terapeutka Bractwa powiedziałaby mu, że przeszłość była wykopywana przez teraźniejszość i że ma jakiś zespół stresu pourazowegoDrzwi od szafy z tajnym przejściem zostały otwarte na oścież. Ale miał wystarczająco dużo alkoholu w sobie, aby nie szarpać się i piszczeć jak cipka. "V?" Powiedział, kiedy bestia weszła niepewnym krokiem. Dobra, gadając o stresie pourazowym: Vhredny był tak bardzo rozczochrany, że Butch nigdy go takiego nie widział, dyszał ciężko, jego zimne oczy były szeroko otwarte i wszystko wyglądało w ten sposób, jakby przebiegł tunel, a nie przeszedł. "Co?" Butch zażądał. "Czy z doktor Jane w porządku? Coś na dole? Chryste, co się stało?"

261

V tylko trochę pokrążył, a potem rzucił dupę na brzydki zielony fotel Thora, ukochany fotel, stojący przy krańcu biurka. Opierając głowę na dłoni w rękawiczce, mruknął: "Jeden z moich starych snów się spełnił." Gdy panika przebiła się do Butcha, przewrócił oczami. "A co to było." "Właśnie wypieprzyłem cię w dupę." Mruganie. Mruganie. A potem Butch zaczął się śmiać. "Tak, tak, dobry żart. Dobra, co tym razem zrobił Lass?" "Nie, mówię poważnie. Po prostu cię wpieprzyłem. Dotkliwue. Jest mi naprawdę cholernie przykro." Opierając się na przedramionach, Butch wypluł przekleństwo. "Bez obrazy, nie mogłeś zrobić nic, co by to jeszcze pogorszyło." "Powiedziałem Marissie, że pieprzyłeś się z Xhex." Szczęka Butcha opadła i poczuł, że jego usta są otwarte. "Jak... dlaczego... co..." V wyrzucił ręce w górę. "Myślałem, że wie! Nie wiedziałem, że jej nie powiedziałeś! Co do kurwy, nie gadaliście o gównie typu ‘Z kim spałem przed tobą’? Co jest kurwa!" Jeśli Butch nie wpadłby w panikę, ponownie śmiałby się z faceta. Ostatecznie trudno było wyprowadzić V z równowagi, był opanowanym rodzajem drania, który mógł siedzieć na benzynie w środku pożaru i rozbrajać ładunek. Domyślał się, że znaleźli powód by obudzić jego adrenalinę. Dobrze wiedzieć. Złe wieści jednak dla Butcha. Kładąc głowę na rękach, potarł twarz. "Co powiedziała?" "Niewiele. Poszła do swojego pokoju, ubrała się i wyszła do pracy, spokojna, jak zawsze. Co naprawdę sprawiło, że zesrałem się w gacie, prawda?" Butch chciał powiedzieć, że będzie dobrze, że będzie w porządku. Ale biorąc pod uwagę, że on i jego żona kontynuowali tęsknienie za sobą ostatnio... "Jak ten temat wypłynął?" Zapytał. V umieścił obie dłonie przed sobą. "Zaczęła mówić o was." "O klubie?"

262

"Tak. Ona się czuje jakbyś obsadzał ją w dwóch rolach dziewicy i dziwki i że ją dusisz. Słuchaj, nie żebyś był zainteresowany moimi radami, ale musisz skończyć to gówno. Tylko dlatego, że zobaczy ludzi walących się w tym miejscu, nie znaczy, że zmieni się w jakiś sposób. Sądzisz że co się stanie? Nagle zacznie lubić to co ja? Przede wszystkim, ona potrzebuje zmiany w seksie, a po drugie, musi dostać o wiele bardziej wyuzdane pieprzenie - i głupsze też ewidentnie". W ciszy, która nastąpiła, połowa mózgu Butcha była przeciążona sprawą z Xhex; druga połowa nagle zdała sobie z czegoś sprawę. Marissa miała rację. Czułby się bardziej niewygodne będąc z nią w takim miejscu, niż ona. Cholera. "W każdym razie," mruknął V: "Musicie teraz porozmawiać. I przepraszam." "W porządku." "Myślałem, że pomagam. Chciałem tylko podkreślić jej, że jest w twoim typie. To twoja kobieta. Że nie potrzebujesz niczego innego z wyjątkiem jej." "To prawda." Poklepał wokół w poszukiwaniu telefonu komórkowego. "Idzie do pracy, tak?" "Tak. Tak powiedziała, gdy odeszła." "Zadzwonię do niej." Gdy V wstał z fotela, Butch wyciągnął swoją dłoń. "Wszystko dobrze, przyjacielu. To moja cholerna wina. Powinienem był jej powiedzieć, jak sądzę. Wiesz, po prostu coś co było przed nią nie ma znaczenia?" V uderzył dłońmi. "Czuję się kurwa jak gówno przez to. Jeśli żądasz Rythu, daj mi znać." "Nie, ale możesz odbierać moje rzeczy z pralni przez miesiąc." "Fritz już tego nie robi?" "To taki żart człowieków." "Ach, dlatego nie był śmieszny." V podszedł do szklanych drzwi. "Jeśli masz tą noc wolną, możesz iść do tego klubu?" "Równie dobrze mogę jutro. Co do cholery."

263

"Ok. Biorę klasę na sparing w siłowni. Następnie Z będzie mówił o trutkach - na pewno nie potrzebuję testera żywności?" "W porządku. Ale jeśli Z potrzebuje kogoś do ćwiczeń, weźmy Lassitera na królika doświadczalnego." "Zrobione. Kurwa zrobione." Gdy Vhredny odszedł, a drzwi cicho się zamknęły, Butch zadzwonił do swojej partnerki i modlił się, by odebrała. Kiedy po prostu przełączył się na pocztę głosową, przeklął i miał nadzieję, że to dlatego, że była na spotkaniu, a nie dlatego, że była tak wkurzona, że go odrzuciła. Nie zrobiłaby tego. Na pewno tego by nie zrobiła. Potem znowu… "Gówno."

Tłumaczenie: Fiolka2708

264

TRZYDZIEŚCI TRZY Podyskutujmy o radosnym podnieceniu rosnącym co każdą sekundę. Gdy Paradise przeszła przez sesję sparingową w sali gimnastycznej, a następnie przez zajęcia, o tematyce w jaki sposób zabić kogoś płynami i miksturami, czuła się tak, jakby miała najbardziej niesamowity sekret na planecie. Z każdym zadanym ciosem i kopnięciem, z każdą zrobioną notatką, zadanym pytaniem i udzieloną odpowiedzią, musiała walczyć, by zdjąć uśmiech z twarzy. Wiedziała, że Craeg miał dokładnie to samo. Od czasu do czasu, łapała go, jak patrzył na nią spod przymkniętych powiek, co sugerowało o czym myśli i nie były to lekcje. Zamiast tego, myślał oczywiście o rozmowie przez telefon. Z nią. I ojej, nie było zaskoczeniem, że jej ciało znowu chciało czegoś więcej od niego - w rzeczywistości to nie było dobre, bo przez to wierciła się i pochylała i ciągle musiała korygować swoją pozycję. Jednak wydawało się, że nikt inny o tym nie wiedział, choć może to było tylko złudzenie. A jeśli tak było? Pieprzyć to. Zanim się zdematerializowała z domu do autobusu, przeczytała ponownie formularze zgłoszeniowe i punkt o poufności - mianowicie wszystkie rzeczy, których nie pokazała ojcu, bo nie chciała go wystraszyć - i nie było żadnej wzmianki zakazującej relacji pomiędzy praktykantami. Albo romantycznego związku. Albo... co tam oni robią. Więc wszystko było legalne jeśli chodzi o wymogi. Oboje byli również w odpowiednim wieku i tak, jasne, pomysł, że Peyton i Anslam się dowiedzą i zaprezentują potencjalny problem glymerii… Po pierwsze wiedziała o tak dużej ilości brudu Peytona, że mogła go szantażować po cichu, gdyby musiała, a po drugie Anslam był typowym, egocentrycznym synem przywilejów, który nie zauważyłby różowego słonia w pokoju, chyba że to w jakiś sposób przyniosłoby mu korzyści.

265

Kiedy nastał ostatni etap wieczoru, weszła do siłowni z Craegiem przed sobą i pozwoliła sobie na rzadką możliwość pożerania go wzrokiem, mierząc szerokość jego ramion, jego wzrost i sposób w jaki szedł z tak utrzymywaną w ryzach siłą. I yup, ta jego spektakularna pupa. Łał. A potem był cały ten biznes, gdy Brat Butch dał im rozkaz wymarszu, przypisał ludzi do różnych maszyn i hantli. "Paradise, biegasz tej nocy", powiedział, wskazując na bieżnię. "Godzina. Przerwa po dwudziestu i czterdziestu minutach na wodę. Bez nachylenia podczas rozgrzewki." Przechodząc przez maty, wskoczyła na najbliższą maszynę, założyła klucz bezpieczeństwa i zaprogramowała komputer na sześćdziesiąt minut w stałym tempie. Kiedy wszyscy zaczęli ćwiczyć, skoczyła na bieżnię i wpadła w rytm, który był bardziej szorstki niż zwykle - jej uda były zmęczone po kucaniu w pozycji obronnej, wcześniej wieczorem. Ale to się szybko zmieniło na lepsze, kiedy jej buty do biegania weszły w rytm taśmy, a jej oddech stał się głębszy. Craeg wylądował na przysiadach ze sztangą. Gadając o popisywaniu się. Ilość masy jaką mógł podnieść była tak wielka, że Butch i Thor skończyli go podglądać i każdy z nich stanął po przeciwnej stronie sztangi, na wypadek gdyby stracił kontrolę, a musiało tam być powyżej dwustu siedemdziesięciu kilogramów. Ustawiając się pod drążkiem, ułożył na nim obie ręce, odetchnął kilka razy i chrząknął, kiedy przyjął obciążenie na swoje ciało. Jego twarz natychmiast zrobiła się czerwona, a mięśnie szyi i żyły uwydatniły się, gdy wspierając się na nogach przybierał stabilną postawę. W górę… …i w dół. W górę… …i w dół. Pomimo sposobu w jaki drżała powierzchnia jego skóry, duże mięśnie i żelazne tułowie były jak skała, kiedy podnosił poprzeczkę w kółko. Pot zaczął cieknąć po jego twarzy, ale nie żeby wydawało się, że on to zauważał. Nie

266

było mowy, żeby nie starała się wyobrazić sobie, jak jego masywne mięśnie ud wyglądały pod podobno luźnymi spodniami: Uniform był obcisły jak druga skóra, kiedy przykucał, z powodu jego dużych mięśni. W rzeczywistości, wyglądało tak, jakby miał zamiar się rozerwaćTo stało się tak szybko. W jednej chwili biegła równym krokiem, utrzymując stałą prędkość. W kolejnej, jej prawa noga wylądowała w połowie na bocznej szynie. Poleciała w dół tak szybko, że nie zdołała się złapać, lub przynajmniej przytrzymać ręką. W zamian, mocno trafiła twarzą w konsolę, odbiła się i prawie zeszlifowała twarz na taśmie, ponieważ klucz bezpieczeństwa, który tak starannie umieściła w maszynie nie został przyczepiony do jej ubrania. Więc bieżnia po prostu dalej pracowała. Przez chwilę była zbyt oszołomiona, aby się ruszyć - ale strzał palącego bólu było wystarczająco mocny, aby odwróciła się od miejsca, w które uderzyła. Boże, przyprawiający o mdłości odór palonego ciała, sprawił, że zmarszczyła nos. Wtedy zobaczyła shitkickery. Tuż obok swojej twarzy. Nagle, usłyszała wielu ludzi rozmawiających nad nią i starała się śledzić to, co było powiedziane, ale coś było nie tak z jej oczami. I bolała ją głowa. Dlaczego bolała ją głowa? "...doktor Jane, natychmiast." "…nosze?" "Szybko. Pośpiesz się!" Rękami starała się zetrzeć pot z oczu, by mogła lepiej widzieć. To nie był pot. Krew: Kiedy spojrzała na dłonie, zobaczyła, że były poplamione jasną czerwoną krwią. O kurcze. Musiała się raczej mocno zranić. A wszystko dlatego, że była cipką. Cholera. ***

267

Kiedy Paradise upadła w siłowni, Craeg niemal rzucił sztangę na bok i podbiegł do niej. Ale nie mógł tego zrobić niemal dwustu siedemdziesięciu kilogramową sztangą, no chyba, że chciał zranić lub skrzywdzić kogoś innego. Z taką kontrolą, jaką mógł utrzymać, przeniósł się do przodu o jeden krok i skorzystał z pomocy Braci by odłożyć obciążenie z powrotem na podpory. Potem cała trójka pobiegła. Craeg udał się do klucza STOP i szarpnął go - bo była zbyt blisko tej cholernej taśmy, a jej ciało zgięte w pół przy tym pieprzonym kawałku gówna. "Paradise?", Powiedział. Kiedy Butch ukląkł obok niej, Craeg niemal usunął faceta z drogi, ale to było niedorzeczne. Po pierwsze, Brat był nauczycielem. Po drugie, nie byłoby większego ogłoszenia, że pomiędzy nim a Paradise coś było, niż gdyby skoczył na nią z całym tym terytorialnym pieprzeniem, kiedy nastąpiła awaryjna sytuacja. "Paradise?" Craeg powtórzył. "Paradise…" Usiadła, kiedy usłyszała, jak mówił jej imię, a potem odwróciła się do niego - o Boże. Tam była krew. Tyle... kurwa krwi, do diabła, pomyślał, że zemdleje. Bracia krzyczeli polecenia do siebie, a potem Thor wyszedł, aby uzyskać pomoc. Co oznaczało, że pojawiło się wolne miejsce obok niej i ciało Craega samo się tam znalazło, zanim wykiełkowała w nim świadoma myśl, żeby się przemieścić. "Czuję się dobrze," powiedziała siedząc i patrząc na ręce. "Po prostu czuję się głupio. Nie potrzebuję pomocy." Zrywając swoją koszulę, zwinął ją w kulkę i przycisnął tkaninę do rany przy oku. "Zamknij się," mruknął, zanim zaczęła się z nim kłócić. "Idziesz do kliniki. Prawdopodobnie potrzebujesz szwów." "To tylko małe rozcięcie." "Jak myślisz co oznacza ta cała krew." "Nie ma powodu, aby histeryzować-" "Ja nie jestem tym, z którym możesz się kłócić..." Chodzili tam i z powrotem, a oschłe słowa przemierzały w te i wewte. Dopiero kiedy zatrzymali się by wziąć oddech, uświadomił sobie, że wszyscy

268

w pokoju patrzyli na nich ze zbiorowym zdziwieniem to nie jest żadna nowość. Gówno. Wszystko jedno, najpierw musiał się upewnić, że wyrazi zgodę na leczenie. Później będzie się martwił o wszystkie wnioski, które się pojawią. I tak, on był tym, który podniósł ją i umieścił na noszach. I tak, jeśli każdy inny mężczyzna, w tym jej mały kumpel Peyton albo któryś z Braci by jej dotknął, odgryzłby mu rękę. Na korytarzu, wciąż z nim walczyła, ale wiedział, że to dlatego, że bała się i palił ją strach. "To absurdalne". Ale przynajmniej trzymała jego koszulę przy twarzy. "Muszę po prostu przemyć twarz i to się zatamuje." "Tak, bo trochę wody naprawdę pomoże na to dwu calowe rozcięcie." "To przesada!" "A kiedy chodziłaś do szkoły medycznej?" Gdy podeszli do drzwi kliniki, miał zamiar udać się tam razem z nią, ale Butch zagrodził mu drogę. "Musisz wrócić do klasy." Craeg otworzył usta, by zaprotestować - i wtedy wiedział, że postradał swój cholerny rozum. Poznał kobietę, jakieś cztery dni temu? To było niestosowne. Mimo to, potrząsnął głową. "Nie wychodzę." "Będą musieli ją zbadać," tłumaczył Butch. "Całą, jeśli wiesz o co mi chodzi." Craeg zaklął i po raz ostatni spojrzał przez drzwi, które się powoli zamykały, gdy Paradise sama przenosiła się z noszy na stół do badań. Jakby wyczuwając, że on nie jest już z nią, zmieszana spojrzała na niego. "Ja, ah..." odchrząknął Craeg. "Chciałbym ją zobaczyć jak skończą." "Jeśli jej to pasuje, masz to." Craeg skinął głową i nakazał swoim nogom, aby zrobiły w tył zwrot i udały się w kierunku sali gimnastycznej. Trwało to dobre pół minuty, zanim się ruszył - nogi zaniosły go z powrotem, gdzie miał być. Na zewnątrz pomieszczenia czekał na niego Peyton. Mrucząc pod nosem, Craeg przygotował się do kolejnej walki z nim. "Kiedy to się stało?" zażądał facet.

269

"Kiedy, co się stało." "Ty i ona." Mężczyzna patrzył na niego z dziwnym spokojem, co mogło oznaczać akceptację lub przygotowanie do ataku. Zabawne, ten doskonały wygląd typu J.Crew5 i arystokratyczna postawa, w połączeniu z całym tym ozdobnym tłem, sprawiała, że facet był znacznie lepszym kandydatem dla samic. A jednak Paradise, z jakiegoś powodu, wybrała Craega. Musiała być szalona. "Nic się nie dzieje między nami," powiedział Craeg. "Nie pierdol mi bzdur, dobrze? Jesteś z nią związany." "Gówno jestem." Niebieskie oczy Peytona rozejrzały się dookoła. Potem zmarszczył brwi. "Czekaj, ty mówisz poważnie." "O czym ty kurwa mówisz?" "Ty naprawdę tego nie rozumiesz. Nie jesteś świadomy, że uruchomiłeś zapach wiązania czy faktu, że obnażyłeś swoje kły na każdego, kto podszedł jej pomóc. Jesteś kurwa nieświadomy tego wszystkiego." Craeg zamrugał. Potem spojrzał na lewo od faceta i mierzył odległość między własnym czołem, a betonowym blokiem ściany. Może gdyby trafił swoją czaszką na tyle mocno, mógłby spowodować uszkodzenia mózgu tak, by jego pamięć krótkotrwała zniknęła, a on mógł zapomnieć, że kiedykolwiek spotkał tę kobietę. Peyton zaczął się śmiać. "Wiesz, chcę cię nienawidzić, naprawdę cholernie chcę. Ona jest jedną z najlepszych kobiet, jakie znam. A zamiast tego, współczuję ci." "Dlaczego" warknął Craeg. "Ponieważ tak daleko już zabrnąłeś, a ty wciąż z tym walczysz. Będzie zabawne na to patrzeć." "Cieszę się, że mogę dać ci trochę rozrywki." Peyton miał czelność poklepać go po ramieniu. "Lepiej o nią zadbaj albo zapoluję na ciebie i cię zabiję. Powoli." Craeg cofnął się. "Nie wiem o czym mówisz." "Tak, tak, oczywiście, że nie." 5

Marka ubrań

270

Peyton wciąż się śmiał, gdy odwrócił się, by otworzyć drzwi. Craeg chwycił faceta. "Skąd ją znasz?" Zapadła cisza. "Pracowała w domu audiencyjnym." "Ja też ją tam poznałem." "Tak więc wszystko jasne, czasami myślę, że też jestem w niej zakochany." Peyton znów przewrócił oczami. "Boże, możesz już z tym skończyć?" "Z czym." "Warczysz na mnie." Huh. Jego kły opadły, a górna warga się odwinęła. "Przepraszam." "Tak, nie jesteś związany. Wcale nie." Peyton skrzyżował ramiona na piersi. "W każdym razie, wlazłeś mi w drogę, a ja nigdy nawet jej nie pocałowałem. To nie dla niej. Ze mną, w każdym razie. Ale dobrze - jestem w sumie pieprzonym dupkiem, a ona ma rację, mam kilka złych nawyków. W każdym razie zapamiętaj to, co powiedziałem." "Mam nadzieję, że obaj zapomnimy o tej rozmowie." "To się nigdy nie stanie, kolego." Nagle oczy Peytona zwęziły się i zabłysła w nich czysta agresja. "Każdy, kto zrani tę kobietę jest moim wrogiem. I może jestem arystokratą, ale pójdę jak zwierzę, aby chronić to, co jest moje. Rozumiesz?" Craeg zmierzył faceta. "Nie mogę nic obiecać." "Co to ma znaczyć." "Mam... rzeczy... muszę zrobić pewne rzeczy po szkoleniu i nie obejmują one ustatkowania się i sparowania. Związany czy nie, nic tego nie zmieni tak naprawdę. Nawet ona - i ona o tym wie." Głos Peytona był cichy i głęboki, prawie ledwo słyszalny. "Więc jesteś głupcem. Jesteś pieprzonym idiotą." Facet wzruszył ramionami. "Ale hej, to dobra wiadomość. To znaczy, że może jeszcze mam u niej szansę. I zanim będę musiał dać ci strzał w nos, pieprz się. Odchodzisz, oddajesz ją bez walki, dupek – obiecuję ci, że zagram o nią na poważnie." Wewnętrzna bestia Craega wstała i ryknęła, to chyba dobre, że mężczyzna wrócił do siłowni. Tak.

271

Mieli już jednego stażystę w klinice. Klasa nie potrzebowała mieć tam dwóch. Zwłaszcza, jeśli ten drugi musiałby być wniesiony w kawałkach.

Tłumaczenie: Fiolka2708

272

TRZYDZIEŚCI CZTERY Marissa mówiła do Butcha całą noc. Nawet, gdy prowadziła spotkanie z pracownikami, podczas rozmowy kwalifikacyjnej z kandydatem na opiekuna zdrowia psychicznego i małego spotkania z Mary, w głębi umysłu przemawiała do Butcha. Wyimaginowane sceny w których ona próbuje wymusić wszystkie swoje prawa na jego misjonarskim tyłku, wyraźnie pokazywały, że zgoda z nią oznaczy go jako buca, który potrzebuje dwunastu rodzajów terapii. Fakt, że w ciągu kilku godzin dzwonił do niej trzy razy i dwa razy esemesował, nie pomagał jego sprawie – ale znowu, mógł mieć argumenty Perry Masona6 i wciąż szansę na wylądowanie w więzieniu bez możliwości choćby położenia się obok swojej shellan ponownie. Nie zwróciła uwagi na żadne spacery jego palców po klawiaturze, a sobie powiedziała, że mu nie odpisuje, gdyż najpierw chce ostrożnie dobrać słowa. Rzeczywistość była o wiele mniej chwalebna: Czuła się przez niego zraniona, odrzucona, odsunięta na bok i chciała żeby poczuł na swojej skórze jak to jest. Co wcale nie było przyjemne. Najdroższa Pani Kronik, nigdy nie była złośliwą osobą i nienawidziła tego najbardziej na świecie, że właśnie relacje z jej Brońcem ją taką uczyniły. I to właśnie te tarapaty sprawiły, że wyszła wcześniej z pracy, pisząc mu, że będzie na niego czekała jak skończy trening i postanowiła, że potrzebują poważnej rozmowy. Kiedy dotarła z powrotem do rezydencji i weszła do wielkiego foyer, wszystko o czym mogła myśleć, to o ilości ludzi, którzy przemierzali regularnie tę przestrzeń. Ponieważ była wymagana prywatność, zdecydowała się pójść na dół i usiąść w centrum treningowym. Pierwszym, co wpłynęło na jej decyzję był fakt, że chciała jak najszybciej spotkać się z

6

Perry Mason – fikcyjna postać prawnika i detektywa, którą stworzył pisarz Erle Stanley Gardner. Perry Mason jest adwokatem z Los Angeles. Cechuje go przenikliwa inteligencja, zawsze prowadzi śledztwo z niezwykłą starannością, jest też znakomitym prawnikiem umiejącym wykorzystywać wszelkie prawne triki.

273

Butchem, a po drugie Bunkier był zbyt klaustrofobiczny i nie była pewna czy V i Jane mieli wolny wieczór. Bóg jeden wiedział, że nie chciała, aby ktokolwiek podsłuchiwał. Zostawiła swój płaszcz i teczkę przy ukrytym wejściu pod wielkimi schodami, wbiła właściwy kod, 1914, i pobiegła w dół płytkimi schodami. Po ponownym wklepaniu tej samej kombinacji cyfr, wynurzyła się w podziemnym tunelu i zaczęła iść w kierunku centrum szkolenia. Od czasu do czasu musiała wycierać spocone dłonie o spodnie i poprawiać włosy, które teraz miała rozpuszczone. Do czasu przejścia przez szafę z artykułami biurowymi i wyjścia w biurze, jej serce waliło jak młotem, miała sucho w ustach i skręcało jej żołądek. Po latach wolności od ataków paniki, modliła się, żeby jej nerwy nie zabrały jej w drogę do piekła. Sprawdzając godzinę na wąskim zegarku marki Cartier, który dostała od Butcha na pierwszą rocznicę ślubu, odkryła że ma jeszcze trochę czasu. Godzinę, przynajmniej. Super, teraz czuła się jak uwięziona w kulistym szklanym akwarium. Spoglądając przez ramię, przyjrzała się drzwiom szafy i zastanawiała czy nie powinna przejść przez tunel ze dwanaście razy w myśl teorii o oczyszczeniu umysłu, ale to jej nie pociągało. Poza tym, prędzej czy później, nawet gdyby Butch nie dostał jej wiadomości, będzie musiał pójść do rezydencji na Ostatni Posiłek i to była najlepsza szansa żeby go złapać. Spoglądając na biurko, przeszła w poprzek i usiadła w biurowym fotelu. Jej login został zaakceptowany przez komputer, zalogowała się na konto Gmail, które stworzyła by wysłać zaproszenia na Bal Festiwalu Dwunastego Miesiąca. „Wow.” Pochyliła się w kierunku ekranu. Czekała na nią niezliczona ilość odpowiedzi. „Chyba, że wszystkie odmowne.” Na litość boską, było jakieś sto nieprzeczytanych wiadomości i gdy zaczęła od góry, znalazła… wszystkie na tak. Z przyjemnością przyjmujemy Twoje miłe zaproszenie… Ależ, oczywiście, będziemy razem z moim hellren…

274

Z niecierpliwym oczekiwaniem, pokornie przyjmujemy… Zanim za bardzo w to wsiąkła, otworzyła boczną szufladę i wyjęła żółtą podkładkę. Piórem z niebieskim atramentem utworzyła tabelę z Nazwiskiem, Odpowiedzią i Numerem na górze. Porównując listę w komputerze z papierową, zaznaczała nazwiska i odpowiedzi, a będąc w połowie drogi w dół, natknęła się na nazwisko jej brata. Klikając dwukrotnie w pogrubiony wpis, wstrzymała oddech. A potem odetchnęła. Nie przybędzie. W trzech uprzejmych zdaniach wskazał, że będzie potrzebny w klinice, ale oczywiście docenia zaproszenie. Zabawne, to była zarówno ulga jak i dziwny spadek pewności siebie. Oczekiwała, że przyjdzie, zwłaszcza po tym jak samica wspomniała, że Aghres był jednym z tych, który polecił ją jako organizatorkę. Odchylając się na oparcie, pomyślała o całym swoim stawaniu twarzą w twarz z przeszłością. Ghrom przeprosił ją już dawno temu, i bardzo otwarcie i ciepło przyjął krycie jej i Butcha, a to znaczyło bardzo wiele. Tak naprawdę nigdy nie rozwodziła się na tym, co zaszło między nią, a Królem, ale zastanawiając się nad ich skazanymi zaręczynami i nad wszystkim co potem zaszło, odkryła, że całkowicie mu wybaczyła. Darzyła go tylko miłością – i wiedziała, że porozmawiałby z nią, gdyby chciała lub go potrzebowała. Ona naprawdę żyła z nim w pokoju. A glymeria, z drugiej strony? Pozostawała rozsierdzona do punktu wściekłości ze względu na siebie i swoje normy, ale to nie było tak, że brała pod uwagę ten stek bzdurnej krytyki i ich krzyki. Życie z daleka od tego wszystkiego było daleko zdrowszą i udaną strategią. A co do Aghresa? Planowała porozmawiać z bratem na balu – ale to nie był dobry plan, naprawdę. Rozmawiając o potrzebie prywatności – a może o zwróceniu uwagi. Nawet nie była pewna, co mogłaby mu powiedzieć. Taki był kłopot z postanowieniami. Nie mogłaś czegoś forsować dopóki nie będziesz na to gotowa. A jej emocje wciąż były rozchwiane. Tak, pomyślała. Jego nieobecność, w zasadzie, uczyniła jej życie łatwiejszym. I mniej spektakularnym dla widzów z glymerii za trzy grosze.

275

Odpowiedzią na rozmowę z nim było może trochę więcej czasu, a może… a niech to, może powinna usiąść z nim i z Mary – jeśli byłby skłonny? Któż to wie. Butch był jej głównym problemem. I ta zabita samica, oczywiście. Przeorientowując się, skończyła liczenie, zamknęła konto i podsumowała wyniki. Prawie sto procent zaakceptowanych zaproszeń dawało jakieś czterysta osób u Abalona. Co było podwójną liczbą, gdy przyjmowała koszty jedzenia i picia – co oczywiście, miało być pokryte przez nią, jako organizatora imprezy. Przypuszczalnie nie doceniła tego jak bardzo chcieli wszystko zobaczyć i być widzianymi. Odchylając się na siedzenie, ponownie sprawdziła zegarek. Przynajmniej przeleciało jakieś trzydzieści minut. Niecierpliwa, niespokojna, podenerwowana, spięta, zaczęła bawić się myszką, patrząc jak biała strzałka zatacza kręgi na ekranie. Ludzie, wciąż była dość zła na Butcha. Chociaż się w miarę uspokoiła, była zraniona i – Zmarszczyła brwi i zatrzymała wędrującą strzałkę. W najniższym rzędzie ikon był malutki obrazek, mała prezentacja czegoś, co wyglądało… jak tył głowy jej hellren? Ale to nie mogła być prawda. Po podwójnym kliknięciu na obrazek, pojawiło się okienko logowania. Miejsce użytkownika było już wypełnione BUTCH DHES, ale miejsce hasła było puste. Nigdzie nie było tytułu, niczego co mogło jej powiedzieć jakiego rodzaju to plik. To ją zasmuciło, ale był to efekt tego, gdzie teraz byli, była podejrzliwa cokolwiek to było. Ale znowu, gdy zatajasz pewne rzeczy przed swoim partnerem, druga strona prawdopodobnie zacznie kwestionować prawie wszystko. Układając opuszki palców na klawiaturze, wpisała hasło, którego zwykle używał: 1MARISSA1! Faktycznie, wpuściło ją do… To był film video, stopklatka gotowa do odtworzenia, Butch siedział przy biurku, tyłem do kamery.

276

Uderzając strzałką w przycisk odtwórz, uruchomiła tryb i patrzyła jak jej partner wpatrywał się w czarny klucz z czerwonym frędzlem. Nie było dźwięku, więc nie mogła nic usłyszeć, ale mogła sobie wyobrazić dźwięk upadania przedmiotu za każdym razem, gdy spadał na książkę do rejestracji. Do pomieszczenia wszedł młody samiec. To musiał być jeden z praktykantów. Zaczęli rozmawiać. Wyraźnie miał to być wywiad związany z programem – i nie szło za dobrze, jeśli twarz drugiego samca cokolwiek wyrażała. Kiedy Butch przytrzymał klucz, stało się jasne, że rozmawiali o nim. Czas na dźwięk, pomyślała, szarpiąc za rozmaite przyciski. Mówiąc o zmierzaniu donikąd. Po wszelkiego rodzaju pieprzonych-cokolwiek, które nie spełniły swojego zadania, odkryła, że same głośniki wymagały włączenia – i nadal nic nie otrzymała. Dużo więcej szaleństwa niż kiedykolwiek wcześniej zajęło jej odkrycie, że ktoś, z jakiegoś powodu, odłączył głośniki od wieży. „… jak to jest?” Zapytał samiec. Prostując się, skupiła na głowie Butcha, który odczekał chwilę zanim odpowiedział na pytanie. „Zależy jak dawno temu i jak to się stało. Nowe sprawy… zwłaszcza jeśli były brutalne… mogą być nieprzyjemne.” „O czym ty mówisz?” Powiedziała głośno. „Ciało naprawdę nie lubi być cięte, dźgane czy rąbane na kawałki, a wyraża swój gniew wyciekającym zewsząd gównem. Jezu, jesteśmy w siedemdziesięciu procentach z wody czy coś? I nauczysz się, że to cholerna prawda, gdy natrafisz na świeże miejsce zbrodni. Rozlewisko. Cieknie z nich. Są tym wszystkim poplamieni. Poplamione ubrania, dywany, pościel, ściany, podłogi - lub jeśli to jest na zewnątrz, ziemia jest tym pokryta, beton, asfalt. I jeszcze zapach…” Drogi… Boże, pomyślała, gdy ogarnęła ją fala smutku. Butch kontynuował. „Starsze przypadki… zapach jest gorszy niż ten bałagan. Wzdęci topielcy wyglądają paskudnie – a co jeśli gaz, który jest wewnątrz się wydobędzie? Smród zapuka ci w dupę. Ale nie byłem na tyle szalony żeby być przy ofiarach poparzeń.” Kolejna pauza. „Chcesz wiedzieć czego zawsze nienawidziłem najbardziej?” Skinął ponad jego głową. „Włosów. Włosów… Boże, pierdolonych włosów, zwłaszcza jeśli to była

277

kobieta. Zlepione krwią, brudem, piaskiem… splątane i poskręcane… leżące na szarej skórze. Kiedy nie mogę spać w nocy, właśnie to widzę. Widzę włosy.” Zaczął pocierać dłońmi. „Zawsze nosisz te rękawiczki, wiesz… żebyś nie zostawiał na wszystkim odcisków palców. Wcześniej używano lateksowych – później nitrylowych. Ale czasami, gdy zajmowałem się ciałem, włosy dostawały się pod rękawiczki… i to było jakby chciały się do mnie dostać? Jakbyś mógł… w jakiś sposób złapać śmierć poprzez zamordowanego.” Butch pokręcił głową. „Te rękawiczki były tak kurewsko cienkie. I nie działały.” Stażysta zmarszczył brwi. „To po co musiałeś je nosić?” „Nie, nie, oni pracowali nad odciskami palców, wiesz. Ale zostawiłem coś z siebie z tymi martwymi ciałami. Każde z nich… ma kawałek mnie.” Marissa wyłączyła dźwięk. Zatrzymała film. Umieściła głowę w dłoniach. *** „Rano będziesz jak nowa.” Gdy dr Jane przekazała lustro, Paradise spięła się na swoje odbicie – ale właściwie nie było tak źle. „Ile to jest szwów?” „Dwanaście. Ale jak się uleczysz nie będzie żadnych blizn.” Unosząc ramię, dotknęła tuż pod linią czarnych supełków pod jej brwią. „Tak bardzo krwawiłam, że można by przysiąc, że potrzebnych było sto.” Dr Jane odłożyła mały bandaż na stolik z przyrządami, a następnie rozległ się dźwięk ściąganych gumowych rękawiczek, który odbił się echem w wykafelkowanym pokoju. „Ten obszar ma wysoki stopień unaczynienia. Możesz potrzebować karmienia, jeśli ostatnie było jakiś czas temu – to nie jest konieczne teraz, ale straciłaś trochę krwi i pracujecie tu bardzo ciężko.” Albo, jak w jej przypadku, straciła koncentrację i zrobiła z siebie osła. „Możesz poczekać na autobus, który zabierze cię z powrotem albo, jeśli nie chcesz trwać w zawieszeniu, jeden z psańców może zabrać cię w bezpieczne miejsce, abyś mogła się stamtąd dematerializować.”

278

Opuszczając lustro, Paradise próbowała sobie wyobrazić co powiedziałby jej ojciec, gdyby zobaczył jej twarz. „Mogę zostać tutaj na dzień? Nie mogę… Nie chcę wrócić do domu tak wyglądając.” Partnerka V uśmiechnęła się, jej zielone oczy w kolorze lasu patrzyły życzliwie, gdy zmierzwiła swoje krótkie blond włosy. „Właściwie o tym samym pomyślałam – ale nie chcę trzymać tu nikogo jeśli nie jest to medycznie uzasadnione. A w twoim przypadku nie jest. Może to byłoby… trochę łatwiejsze dla twojego taty.” „Czy będzie dobrze, jeśli zadzwonię do niego z mojej komórki?” „Pewnie. Jeśli nie będziesz mogła złapać sygnału – a niektórzy ludzie nie mogą – jest też telefon stacjonarny w stołówce, z którego możesz skorzystać.” „Bardzo dziękuję,” powiedziała, zsuwając nogi z leżanki. „W ogóle nic nie czułam jak zakładałaś szwy.” „Odwalasz kawał dobrej roboty, Paradise. Wszyscy są z ciebie tak dumni.” „Dzięki.” Gdy stanęła na nogach, spojrzała w dół i skrzywiła się. Na jej Brooksach były plamki krwi - co nie było niczym wielkim, dopóki nie włoży ich w obecności swojego ojca. Yup, zdecydowanie musi się tutaj zabunkrować, pomyślała, gdy wyszła na korytarz. Szła w dół korytarzem, a gdy pchnęła drzwi do pokoju w którym odpoczywali, zdała sobie sprawę, że… Ona i Craeg mieli być w tym samym obiekcie. Przez cały dzień. Gdy jej ciało dodało dwa do dwóch i obmyśliło totalnie nagą odpowiedź, pomyślała, co do diabła, jeśli ona będzie musiała połączyć razem igłę z nitką, równie dobrze może mieć z tego korzyści w postaci kogoś całującego ją, aby poczuła się lepiej. Mmmm. Podchodząc do miejsca gdzie zostawiła, razem z innymi, swoją torbę na ramię, wzięła ją i umieściła na najbliższym stole. Rozpięła na górze i zaczęła szukać swojej komórki. Nie znalazła jej.

279

Marszcząc brwi, wywróciła torbę do góry nogami wysypując wszystko. Gdy brnęła przez paczkę chusteczek, portfel, maskarę, czytnik Kindle, luźne pieniądze, błyszczyk i inne rzeczy, wiedziała, że musi się lepiej zorganizować. Okay, gdzie był… Jej telefonu tam nie było. Co, do cholery? Zostawiła go w domu? Mogła przysiąc, że wkładała go z resztą swoich rzeczy. Przechylając otwartą torbę do siebie, przeszukała puste wnętrze, a potem rozpięła kieszeń w przodu, żeby zobaczyć inne bezużyteczne rzeczy – Jej telefon był w tej kieszeni. Marszcząc brwi, rozejrzała się bez powodu po pustym pokoju. Problem był taki, że ona nigdy by tam cholerstwa nie włożyła – zawsze za bardzo się spieszyła, żeby zajmować się rozpinaniem klapy. Plus to, że miałaby paranoję, iż zapomni ją zamknąć i zgubi komórkę. Nigdy, ani razu nie włożyła tam telefonu. Ktoś przeglądał jej rzeczy? Jeden po drugim, rozłożyła przedmioty na stole. Z tego, co widziała niczego nie brakowało, jednak to nie tak, że miała w głowie szczegółową listę niezbędnych rzeczy. A kiedy sprawdziła swój portfel, jej ID, karty kredytowe i gotówka wciąż tam były. Cóż, jeśli cokolwiek zostało zabrane nie było warte więcej niż dwa centy. Gdy wkładała rzeczy z powrotem, próbowała przełknąć ten ciężar, ale niby co miała zrobić? Pójść do Braci z, „Och, mój telefon został przełożony do tej kieszeni i…” Tak. Na pewno. Nie dając nic po sobie poznać, podeszła do telefonu stacjonarnego, który był zamontowany na ścianie przy przeszklonej lodówce wypełnionej Gatorade, Colą i sokami wszelkiego rodzaju. Kiedy podniosła słuchawkę z widełek, sygnał był taki jak w Domu Audiencyjnym, więc wybrała 9 dla linii zewnętrznej i wycisnęła numer swojego ojca. Odebrał Fedricah, a ona pogodnym głosem powiedziała lokajowi, że zostanie na dzień w centrum treningowym, bo pracuje nad czymś dla dodatkowego uznania. Zapewniła również, że będzie miała przyzwoitkę.

280

I to była prawda. Nie będzie sama – nie jeśli będzie miała w tej kwestii cokolwiek do powiedzenia. Craeg będzie się nią opiekował. „Czy to boli?” Gdy się rozłączyła, spojrzała na drzwi. Craeg stał w wejściu, jego naga pierś lśniła, mięśnie jego klatki piersiowej i brzucha były wyraźne w świetle sufitowych lamp. Opuszczając powieki, pochłonęła widok jego ciała – i pomyślała, że właściwie odczuła nagły ból. „Hello?” Zażądał. „Zostanę tu na dzień.” Gdy znieruchomiał i zmrużył oczy, podniosła w jego stronę telefon komórkowy. „Żadnych przeszkód. Żadnej obsługi. Zgaduję, że będziemy musieli wymyślić inny sposób jak spędzić czas w siódemkę, nieprawdaż.”

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

281

TRZYDZIEŚCI PIĘĆ W garażu centrum szkoleniowego, Butch eskortował czterech stażystów, którzy wchodzili do autobusu, upewniając się, że wszystkie gówna są na swoim miejscu. Potem wrócił do środka i szedł powolnym krokiem, długim korytarzem w stronę biura. Nie miał pojęcia, gdzie była Marissa, ale miał nadzieję, że kiedy wróci do rezydencji, dowie się, że dzwoniła, pisała, albo cokolwiek. Zostawił przez przypadek swój telefon w jadalni na stole w rezydencji. Ale może to była dobra rzecz. Miał szaloną jazdę podczas pierwszego posiłku, ciągle sprawdzając urządzenie. Włócząc się w dół pustego korytarza w kierunku biura, doskonale zdawał sobie sprawę, że zasadniczo był sam w obiekcie: V i Thor już ruszyli z powrotem do domu z dr Jane, Mannym, i Ehleną, aby przygotować się na ostatni posiłek, a wszyscy psańcy pracowali w dużej kuchni Fritza. Paradise, Craeg i Axe jedli w pokoju socjalnym. Drogi Panie, co jeśli Marissa wyprowadziła się? pomyślał. O kurwa, co zrobi, jeśliGdy otworzył szklane drzwi, zamarł. "Cześć", powiedziała jego shellan zza biurka. Była taka piękna, siedziała tam w ubraniach biurowych z rozpuszczonymi blond włosami. Człowieku kochał te fale spadające na jej ramiona jak w Grze o Tron, a jedwabna bluzka w lekkim odcieniu różu sprawiała, że jej skóra wyglądała jakby występowała w reklamie czasopisma dla Estee Lauder. "Widziałam że dzwoniłeś. Że pisałeś" powiedziała, zerkając na niego. Wchodząc do biura, puścił drzwi, które się zamknęły i nie był pewien, czy powinien usiąść na krześle. Podszedł. Ukląkł przed nią i zacząć przepraszać. "Przepraszam-" "Przepraszam-"

282

Oboje zamilkli. A w ciszy, która nastała, każde z nich czekało, aż to drugie zacznie mówić. "Słuchaj, powinienem był ci powiedzieć o Xhex," wyrzucił, zagryzając zęby. "Nie powiedziałem, bo po prostu... to była przeszłość, a my byliśmy razem na poważnie. Poznałem ją pewnej nocy w klubie Mordha - to była tylko ta noc i nic nie znaczyła dla żadnego z nas. Nie miałem pojęcia, że skończy mieszkając z nami i do tego czasu była tylko kolejną rzeczą, którą pozostawiłem za sobą, wiesz?" "Wiem. Rozumiem." Czekał, aż powie coś więcej, ale kiedy tego nie zrobiła, spojrzał na swoje ręce, skrzywił się i usiadł na krześle naprzeciwko niej. "Jesteś tego pewna." "Tak." Butch potrząsnął głową w przeciągającej się ciszy. "Wiem, że nie jestem doskonały, ale jeśli myślisz, że chcę ją zamiast ciebie, to się cholernie wkurzę." "Nie, wiem, że nie." I wciąż nie powiedziała nic więcej. W tej próżni, starał się nie wyskoczyć z własnej skóry, pomyślał o sobie i o Xhex jak przybili sobie piątkę i żartowali o tym, że był jej coś winien, bo uratowała go podczas walki w alejce z jakimś zabójcą. "To tylko kumpela, kurwa." "Wiem." Unosząc rękę, potarł lewe oko. "Czyżby." Jezu, co się z nimi dzieje? Rozmowa między nimi zawsze była tak prosta, jak oddychanie. A teraz... tylko cisza. "Po prostu to powiedz," mruknął. "Cokolwiek to jest, nieważne czy mnie zaboli, powiedz to - nie zostawiaj mnie tutaj, żebym się zastanawiał, o czym kurwa myślisz. Głowa mi eksploduje." "Dlaczego nie powiedziałeś mi o włosach?" zapytała szybko. Butch uniósł głowę. "Słucham?" "Widziałam rozmowę. Z tym praktykantem". Wskazała na ekran komputera. "Widziałam jej część. Tą część, gdzie powiedziałeś zupełnie obcej osobie coś, czym nigdy nie podzieliłeś się ze mną." "Rozmowę-? A. To."

283

"Tak, tak." Butch ponownie potarł oko. "To nie było nic ważnego." "Tak, pewnie, zastanawiam się, jak wiele innych rzeczy, uznałeś za takie? Czego jeszcze nie wiem o tobie? Po tak długim czasie razem, myślałam, że wiem wszystko... myślałam..." zakrztusiła się trochę, ale była w stanie mówić dalej. "Czego jeszcze nie wiem, Butch". Gdy spojrzał przez biurko w jej oczy, uczucie niepokoju rozlało się wzdłuż jego kręgosłupa. Wpatrywała się w niego, jakby go w ogóle nie znała. "Marissa-" "Widok tej pobitej dziewczyny na kanapie w salonie w Azylu całkowicie mnie zniszczył. To wszystko... okropieństwo, cierpienie, ból widziany z bliska, sposób w jaki na mnie spojrzała, błaganie w jej oczach." smukłe ramiona Marissy drżały. "Nie powiedziałam ci tego wszystkiego, bo bałam się przypominać ci o twojej siostrze. Nie mówiłam ci, bo nie chciałam cię zdenerwować. Tam. Powiedziałam to. To nie sprawiło, że poczułam się szczęśliwa i tak naprawdę nie czuję się lepiej... ale tylko to ukrywałam przed tobą. Och, i to, że mój brat ponownie złamał mi serce, co po prostu sprawiło, że się rozsypałam. To sprawiło, że zatęskniłam za moim starym życiem i czuję się jakbym cię zdradzała". Uniosła ręce do góry. "To wszystko. A ty co przede mną ukrywasz?" Kiedy otworzył usta, zatrzymała go. "Zanim zaczniesz mówić, wiedz, że cię kocham. Kocham cię ze wszystkim co mam i wszystko, czym teraz jestem. Ale jeśli nie będziesz ze mną naprawdę, pójdę na dół, spakuję torbę i przeniosę się do Azylu." Wytrzymała jego spojrzenie. "Ty i ja nie przetrwamy długo, niezależnie od miłości i więzi, jeśli będziesz tak dalej robił. Nawet gdy przymknę na to oko. To nie jest dla nas dobra strategia – a jeśli to sprawia, że czujesz się postawiony pod ścianą? Jakbym dawała ci ultimatum? Nie obchodzi mnie to. Jeśli cokolwiek staje na drodze naszego związku, cokolwiek, zmiażdżę to gówno, nawet jeśli to będziesz ty." Butch zrozumiał, że przestał oddychać tylko dlatego, że jego płuca zaczęły palić - a urywane oddychanie niewiele zrobiło, aby poprawić uczucie duszenia. Marissa z powagą potrząsnęła głową. "Nie chodzi o to, czy byłeś kiedykolwiek z Xhex. Chodzi o to, że sądziłeś, że mogłabym sobie z tym nie

284

poradzić, jeśli byś mi powiedział. Prawda? Nie chcesz skrzywdzić moich uczuć, i to jest szlachetne, ale nie uznawaj tego, co się stało między wami w kategoriach bycia ‘nieistotnym’. To wymówka." Pokręciła głową ze smutkiem. "Ta cała sprawa z seks klubem tak samo. Tak samo sprawa robienia laski - również odmawiasz ze mną dyskusji na ten temat. Najważniejsze jest to, że masz bardzo pochlebną, ale bardzo ograniczoną o mnie opinię. Chcesz się mną opiekować, ale wsadzasz mnie do więzienia – bez obrazy, dorastałam w glymerii, gdzie mówiono mi wszystko, czego nie mogłam robić ze względu na to kim i czym jestem. Nie mam zamiaru już tego znosić." Boże... czuł się, jakby został postrzelony. I nie dlatego, że coś go szczególnie bolało. To było bardziej jak uczucie ogarniającego zimna, kiedy krew wycieka z każdego miejsca, które zostało naruszone. Uczucie zawrotów głowy i dysocjacji od rzeczywistości. "Więc jak będzie, Butch?" Zapytała cicho. "Co zamierzasz zrobić." *** Kiedy Marissa zamilkła, naprawdę nie miała pojęcia, gdzie był jej hellren, o czym myślał, czy w ogóle słyszał słowa, które powiedziała. I to było dziwne: Jej serce nawet nie biło młotem, a dłonie nie były spocone - co było zaskoczeniem biorąc pod uwagę rozstaje dróg na których byli. Powiedziała wszystko tak spokojnie i uprzejmie, jak tylko mogła. Teraz to naprawdę zależało od niego; ich przyszłość była w jego rękach na tak wiele sposobów. Kiedy poruszył się na krześle, przygotowała się na jego wyjście, ale wszystko co zrobił to położył łokcie na kolanach i pocierał cień zarostu na swojej szczęce. Drugą ręką chwycił gigantyczny złoty krzyż, który nosił pod koszulą. Dobra, czekaj, teraz jej ręce były trochę spocone. "Ja, ach..." Odchrząknął. "To bardzo dużo, do przyswojenia." "Przepraszam." "Nie przepraszaj." "W porządku."

285

Z jakiegoś powodu, cichy szum komputera stał się bardzo głośny, jakby jej uszy starały się odebrać dźwięk jej męża, przez co wzmacniały wszystko inne. Znów odchrząknął. "Nie wiedziałem, że byłem w tym taki zły." "Zły w czym?" "W naszym związku." "Ciągle cię kocham. Wciąż cię pragnę. Nie zepsułeś wszystkiego – ja też jestem częścią problemu. To nie tak, że ja byłam taka rozmowna." "Nie jestem pewien. To ja zepsułem jakąś część tego." Teraz i ona pochyliła się do przodu, wyciągnęła rękę nad biurkiem, chociaż nie mogła go dosięgnąć – i nie było w tym metafory. "Butch, nie... proszę, nie zadręczaj się tym. To nie pomoże żadnemu z nas. Mów do mnie. Musisz ze mną porozmawiać - o wszystkim co powiedziałam." "Powiedziałaś o wiele więcej niż to." Wyrzuciła ręce w górę. "Nie muszę iść do klubu, jeśli to cię przeraża. Nie musisz kończyć w moich ustach, jeśli to naprawdę cię nie kręci. Mówię tylko, że musisz mi powiedzieć dlaczego i że musimy rozmawiać o tych rzeczach - musimy mieć inny rodzaj komunikacji, niż tylko milczenie po tym jak powiesz mi, że to dlatego, że jestem ‘dobrą dziewczynką’, a grzeczne dziewczynki nie robią tego i mogą sobie z tym nie poradzić." Butch splótł palce i pukał nimi w swoje usta. "Ja ci nie powiedziałem o tych koszmarnych rzeczach, bo uważałem, że są tak cholernie niepokojące, kiedy się zdarzyły, że ostatnią rzeczą, jaką chciałem, to poruszać te tematy, kiedy nie były w mojej głowie. Jestem naprawdę cholernie wkurzony na to gówno, że nadal mnie nawiedza, i czuję że... gdybym zaczął o tym mówić, to dałoby mu większą władzę nade mną." Pomyślała o rozmowie z shellan Rankhora poprzedniej nocy. "Jestem prawie pewna, że Mary powiedziałaby odwrotnie. Że im więcej o tym mówisz, tym mniej mocy to ma." "Być może. Nie wiem." Marissa poczuła chęć by go naciskać, ale się powstrzymała. Miała wrażenie, że drzwi się otworzyły, a ostatnią rzeczą, jaką chciała, to by się zamknęły.

286

"Jeśli chodzi o robienie laski..." Rumieniec uderzył w jego policzki. "Masz rację. Nie chcę z tobą o tym rozmawiać, bo się wstydzę." "Czego?" Szepnęła. "Ponieważ…" Powiedz mi, pomyślała kiedy walczył. Możesz to zrobić... powiedz mi. Zerknął na nią. "Słuchaj, nie jestem zainteresowany realizacją jakiejś procedury w sprawie tego, co mam dalej powiedzieć, dobrze? Jak powinienem do tego dojść. Czy to jasne?" Brwi Marissy się uniosły. "Oczywiście. Obiecuję." "Chcesz, żebym mówił, w porządku. Ale jeśli wrócisz do mnie z jakimiś psychologicznymi gównami, nie przyjmę tego dobrze." Nigdy wcześniej nie bombardowała go żadnymi ‘psychologicznymi bzdurami’, była pewna, że przesadzał, ponieważ poczuł się bezbronny. "Obiecuję." Skinął głową, jakby zawarli umowę. "Wychowałem się w katolickiej rodzinie, ok? I byłem prawdziwym katolikiem, nie od święta. I przepraszam – uczono mnie, że tylko kurwy i zdziry tak robią. A ty... jesteś wszystkim, co kiedykolwiek chciałem w kobiecie." Nagle zamknął oczy i nie wydawało się by miał kontynuować. "Dlaczego się wstydzisz?" Szepnęła. Skrzywił się tak mocno, że prawie cała jego twarz niemal zniknęła pod brwiami. "Ponieważ ja…" "Ponieważ chcesz tak skończyć?" Wszystko co zrobił to skinienie. Potem spojrzał na nią ostro. "Dlaczego jest to dla ciebie ulga?" "Przepraszam?" "Po prostu westchnęłaś jakbyś była zadowolona." Zaczęła się do niego uśmiechać. "Myślałam, że nigdy nie pozwolisz mi, żebym to zrobiła - a ja zawsze chciałam się dowiedzieć jak to jest." Twarz jej brońca zrobiła się czerwona jak burak. Purpurowa. "Ja po prostu... nie chciałem okazać ci braku szacunku. A to mówi mi moja podświadomość, że tak się dzieje, kiedy zrobisz to w ustach dziewczyny – że nie lubisz jej, nie kochasz jej, nie szanujesz jej. I tak, na pewno, powinienem porzucić to całe myślenie, ale to nie takie łatwe."

287

Marissa pomyślała o swoich zmaganiach ze swoim wychowaniem. "Człowieku, mam tak samo. Czuję, że powinnam przestać być gorzka i niepewna w stosunku do mojego brata i moich lat spędzonych w glymerii. Ale dowiedziałam się, że ten piec się wypalił, wiesz?" "Całkowicie." Uśmiechnął się lekko. Potem potarł twarz. "Czy jestem tak czerwony jak mi się wydaje." "Tak. I to jest urocze. " Zaśmiał się krótko, ale zaraz stał się poważny. I taki pozostał. "Jest jeszcze jeden powód. Cóż, w sprawie klubu, jest jeszcze jeden powód... ale to szalona myśl. Mam na myśli, naprawdę szalona." "Nie obawiam się tego. Tak długo, jak mówisz, naprawdę nie boję się niczego." Już czuła rosnące porozumienie między nimi - i nie było rodzaju krótkotrwałego, jakie masz po kilku dobrych orgazmach, a potem musisz wrócić do wszystkiego, co wciąż nie zostało ustalone. To był konkretny rodzaj. Ten podstawowy. Kocham-swojego-partnera-ale-teraz-jeszcze-bardziej. I wiedziała, że on przygotowuje się by mówić o swojej siostrze, ponieważ całe jego ciało zesztywniało – do tego punktu, że wydawało się, że nie oddychał. Następnie pojawiły się łzy w jego pięknych piwnych oczach. Kiedy wstała i zaczęła iść do niego, on uniósł rękę w powietrze. "Nie waż się. Nie dotykaj mnie, nie podchodź tutaj. Jeśli chcesz bym mówił, musisz dać mi teraz trochę przestrzeni." Marissa powoli opadła z powrotem na krzesło. Jej serce waliło w żebrach i musiała otworzyć usta, aby dalej oddychać. "Zawsze byłem przesądny..." powiedział cicho, jakby mówił do siebie. "Wiesz, zabobonny. Przedstawiam wszystkie rodzaje połączeń, które naprawdę nie istnieją. To coś jak, to co powiedziałem Axe’owi o rękawicach. Na racjonalnym poziomie, rozumiem, że nie zostawiłem żadnej części siebie z tamtymi ciałami, ale... tak to czuję." Kiedy znowu ucichł, została tam, gdzie była. "Moja siostra..." oczyścił gardło. A kiedy w końcu ponownie się odezwał, jego naturalnie szorstki głos był niczym skały. "Moja siostra była

288

dobrą osobą. Moja rodzina była liczna, a nie wszyscy byli dla mnie mili. Ona jednak była." Marissa przypomniała sobie, co wie o dziewczynie: zniknęła, została zgwałcona, zamordowana, a jej ciało znaleziono tydzień później. Butch był ostatnim, który ją widział. "Ale miała też inną stronę," powiedział. "Wychodziła z wieloma... cholernie trudno to powiedzieć... ale wychodziła z wieloma chłopcami, wiesz co mam na myśli?" Jego twarz była teraz blada, a wargi zaciśnięte, piwne oczy przymknięte, jakby odtwarzał złe wspomnienia. Ale on po prostu się zatrzymał. A kiedy nie powiedział nic ponadto, musiała wypełnić ciszę. "Myślisz, że została zamordowana," wyszeptała Marissa, "bo nie była dobrą dziewczynką. Że może, gdyby nie uprawiała seksu z tymi chłopcami, nie byłaby w tym samochodzie, a oni nie zrobiliby jej tego, co zrobili i ona by nie umarła." Butch zamknął oczy. Skinął raz głową. "Nienawidzę siebie za takie myślenie, że to przesądza, że jest winna sama sobie – a to jest zdrada. To jest obwinianie ofiary - i nigdy, przenigdy nie zrobiłbym tego nikomu, zwłaszcza własnej siostrze." Teraz kiwał głową w kółko. Następnie otarł łzę. "Czy mogę cię teraz przytulić?" Spytała łamiącym się głosem. "Proszę." Gdy on tylko kiwnął, popędziła do niego i założyła mu ręce na szyję, przyciągnęła go do siebie, aż usiadła na biurku, a on opadł na jej kolana. Pochylając się nad nim, czując zapach jego włosów i wody po goleniu, głaszcząc te wielkie ramiona, czuła się w nim zakochana bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej - w rzeczywistości to, co było w jej sercu w tej chwili było tak ogromne, że nie wiedziała, jak jej ciało radziło sobie z tym wszystkim. "To nie była jej wina," powiedział szorstko. "I wiem to. Fakt, że myślałem tak kiedyś - jest tak cholernie okropny. To jest tak złe, jak to, że nie uratowałem jej - równie dobrze sam mogłem ją umieścić w tym samochodzie. Jezu, wierzyć, że jej poczynania były przyczyną?" Butch usiadł. "Przez moją głowę przechodzi cały ten popieprzony szajs - jeśli miałbym

289

córkę i nie daj Boże" wykonał szybki znak krzyża nad sercem "coś by się z nią stało, a ktoś próbowałby obwiniać jej krótką spódniczkę, albo fakt, że wypiła jeden drink - albo siedemdziesiąt pięć, lub zgodziła się na seks, a potem zmieniła zdanie? Czy masz pojęcie, co bym zrobił temu dupkowi?" "Zabiłbyś go zaraz po zamordowaniu sprawcy." "Kurwa proste. Kurwa, tak." Zrobił ręką kółko obok swojej głowy. "Ale ta stara płyta gra i raz na jakiś czas, wypluwa te okropne kurwa przemyślenia i czuję się winny przez to, że aż chce mi się wymiotować. Tak naprawdę, teraz przyglądam się koszowi i zastanawiam się, czy zdążę na czas." Kiedy zamknął oczy, chciała, by Mary była z nią w pokoju. Pewnie dlatego ludzie chodzili do terapeutów - gdy tama się przerywa w ten sposób, to chyba najlepiej mieć obok wyszkolonych profesjonalistów. "A tak przy okazji," zaatakował: "Jestem dumny z mojej religii. Kościół nie jest doskonały, ale ja też nie jestem - i przyniósł wiele dobrego w moim życiu. Bez mojej wiary, nawet z tobą, będę skorupą, tego czym mogę być." "Rozumiem całkowicie, mój system wierzeń też nie różni się ode mnie." Po chwili spokoju, Marissa wzięła jego obie ręce. "Jeśli pójdę jutro do seks klubu, będziesz myślał o mnie bardziej krytycznie?" "Boże, nie." Skinęła głową. "I zakładając, że gdy będziesz się z tym czuł lepiej, jeśli będę robiła ci laskę, popatrzysz na mnie?" Zaśmiał się krótko. "I pewnie będę cię czcił jeszcze bardziej." "Czy nadal uważasz, że jestem dobrą dziewczynką?" "Wiesz... właściwie, to tak." Powiedział z ulgą. "Tak, to znaczy, nigdy nie pomyślałem o tym wcześniej... Ale absolutnie wciąż cię kocham." "Więc jesteś w stanie przejść obok starego myślenia w odniesieniu do mnie, prawda?" "Tak, jestem." "Czyli, to myślenie rozważyłeś i odłożyłeś na bok, prawda?" "Tak." Odetchnął. "Tak, to jest dokładnie to, co robię." "Więc... dlaczego nie możesz zrobić tego samego z twoją siostrą. Stare myślenie. Rozważ je przeciwko wszystkiemu co o niej wiesz i temu jaka była, z podstawową wiarą, że ofiara nigdy nie jest winna bez względu na to, co ma

290

na sobie, czy coś podobnego... i jestem gotowa się założyć, że odrzucisz myśl, że twoja siostra przyczyniła się w jakikolwiek sposób do tego przerażającego, niewybaczalnego przestępstwa wobec niewinnej dziewczyny. Założę się, że sam postanowisz, prawdopodobnie nigdy więcej nie przebywać w tej części bólu". Zamrugał raz. Dwa razy. "Zapomnij o robieniu laski", powiedział. "Co, proszę?" Butch patrzył na nią z tak pełnym oddaniem, jakby wyłożyła świat u jego stóp. "Po prostu myślę, że zakochałem się w tobie jeszcze bardziej. I nie myślałem... Nie mogę nawet pojąć, że to jest możliwe." Rzeczywiście, zapach jego wiązania zaszumiał w pokoju, a jego orzechowe oczy, były tak pełne emocji i szacunku, że poczuła lekkie zawroty głowy. Biorąc jego twarz w swoje dłonie, pocałowała go. "To jest dużo lepsze niż wcześniej." "Wcześniej?" "Jeśli mam być na piedestale" - przycisnęła swoje usta ponownie do jego - "Chcę być tam jako twój idealny partner, a nie dlatego, że jestem perfekcyjnie dobrą dziewczynką." Jej hellren zaczął się uśmiechać. "Masz to. I masz mnie." Kiedy ją pocałował, pomyślała co znaczy długo i szczęśliwie i zdecydowała, że prawdziwa miłość nie znaczy łatwa, a długo nie znaczy ciągle tak samo. Zaczynasz od przyciągania, a następnie otwierasz swoje serce i duszę - ale, wszystko, co nie było małą rzeczą, po prostu jest pierwszą bazą. Było wiele, wiele innych dróg do przejścia, by osiągnąć głębsze poziomy akceptacji i zrozumienia. To tam można znaleźć szczęście. A długo było pracą, którą zawsze byłeś skłonny wykonać, by być blisko, uczyć się i wspólnie rozwijać. "Kocham cię", powiedział i objął ją. "Boże, kocham cię." Pochylając się, uśmiechnęła się i śledziła palcami jego twarz. Chciała odwzajemnić te święte słowa, ale w jakiś sposób nie poszli wystarczająco daleko.

291

Więc powiedziała jedyną rzecz, która będzie znaczyć dla niego coś więcej. "Och, kochanie... idź na Soxów". Odrzucając głowę w tył, Butch śmiał się tak mocno, że dźwięk szarpnął szklanymi drzwiami biura. A kiedy uśmiechnęła się do niego, pomyślała, Tak, kocham cię można powiedzieć na wiele różnych sposobów, prawda?

Tłumaczenie: Fiolka2708

292

TRZYDZIEŚCI SZEŚĆ To było niesamowite, jak telewizor mógł zmienić pomieszczenie w prawdziwy salon. Nie, żeby Craeg zamierzał oglądać powtórkę Teorii Wielkiego Podrywu. Mimo to, był zadowolony, że psaniec przyszedł i ustawił go w kącie, bo bez telewizora w tle? Siedzenie w tym samym pokoju z Axe i Paradise spowodowałoby, że kompletnie by oszalał. Potrzebował czegoś, czegokolwiek, aby utrzymać swój umysł z dala od niej. Oczywiście, kiedy patrzył na wachlarz kart w swojej ręce, nie miał pojęcia, na co patrzy. Po przeciwnej stronie stołu, Axe nie miał tego problemu - dlatego po kilku rundach Remika, był winien draniowi pięćdziesiąt dolców. "No cóż, chyba udam się do łóżka," powiedziała Paradise z kanapy. Oczywiście. To było niesamowite, że kiedy pewna kobieta wypowiada pewną kombinację słów, to gwarantuje pieprzony wzwód. Więc tak, subtelnie się poprawił pod stołem - zanim tętnica na jego udzie została całkowicie odcięta przez jego erekcję. Tymczasem Paradise rozwinęła się ze swojej pozycji, a Craeg zrobił fantastyczną robotę by na nią nie patrzeć. Przynajmniej nie obserwował jej bezpośrednio: Kątem oka śledził każdy jej krok do drzwi, a szczególnie wtedy, kiedy pochyliła się w poprzek jednego z trzech okrągłych stołów i chwyciła swoją torbę. "Już dzień" mruknął Axe, kiedy przesunął karty. Craeg chrząknął. Kiedy drzwi zostały zamknięte, zastanawiał się, jak długo musi czekać zanim będzie mógł wyjść"Możesz już iść" powiedział Axe z uśmieszkiem. "Jestem dobry w karty - ale mam pornosa, którego zamierzam obejrzeć. A to jest inną, bardziej zabawną wersją gry w karty." "Nie jestem jeszcze zmęczony."

293

"Tak, wiem." Facet rzucił powstrzymywany uśmiech. "Słuchaj, zrób mi przysługę - nie okazuj mi braku szacunku starając się przy mnie udawać. Po tym przedstawieniu w siłowni, myślisz, że jestem głupi?" "Nie jestem z nią." "Zatem jesteś idiotą." "Nie po tutaj jestem." A jednak, kiedy to mówił, położył karty na stosie. "Jestem ci winien pięćdziesiąt dolców." "Czterdzieści pięć. Chyba że zamierzasz przegrać i to rozdanie". "Prawdopodobnie. Chcesz teraz?" "Masz szansę się odegrać." Kiedy Craeg wstał, spojrzał na kolczyki, które mężczyzna miał porozmieszczane na swojej twarzy i w uszach - i nagle zaczął się zastanawiać, ile więcej metalu facet miał w miejscach, których nie było widać. "Zakładanie tych kolczyków bolało, kiedy je robiłeś?" "Tak, to jest powód, dlaczego to robię. Potem seks jest ostrzejszy." "Tatuaże też?" "Tak." "Huh. Bądź tu mądry. Wiesz, jesteś mądrzejszy niż myślałem, że jesteś. Jesteś też lepszym graczem w karty." "Z powodu tego, że lubię atrament i metal, to jestem głupi?" "Żyłem pod kloszem, co ja tam wiem." Był już przy drzwiach, gdy Axe się odezwał. "Myślałem, że jesteś dupkiem." Craeg zmarszczył brwi i spojrzał przez ramię. "Na podstawie czego?" "Jesteś odpowiednikiem wampira ze wsi. Myślałem, że nie ma w tobie nic godnego uwagi z wyjątkiem wielkości - i szczerze mówiąc, dla takich jak ty są ciężarówki Mack." "A teraz?" "Nadal uważam, że jesteś dupkiem." Goth uśmiechnął się lekko. "Ale nie mam nic przeciwko dupkom, jak się okazuje. Bądź tu mądry, jak powiedziałeś. Poza tym, nasi ojcowie..." Kiedy samiec nie dokończył zdania, Craeg był z tego zadowolony. "Tak. W każdym razie, dobrego dnia." "Dobrej zabawy, dzieciaki."

294

"Nic się nie wydarzy." "Skoro tak mówisz." Craeg wyszedł na korytarz i rozejrzał się dookoła. Wszędzie było cicho, przysłowiowo jak makiem zasiał, a on wciąż stał tam, gdzie był. Na dole po lewej, było pięć pojedynczych sypialni. Jego była pierwsza. Obok była Axe. I Paradise... Cóż, trzecia jest urocza, prawda. Ale nie poszedł do niej od razu. Mimo, że był tak romantyczny jak skała, w jakiś sposób znalazł się u siebie pod prysznicem, mył swoje ciało, jakby osobiście miał się spotkać z Panią Kronik. A potem się ogolił. I nawet podszedł do torby, którą zostawił poprzedniej nocy i rozpakował swoje ubrania na podłogę. Były czyste. O to chodziło. Niebieskie dżinsy. Z dziurami. T-shirty. Bez dziur. Czapka z daszkiem Syracuse Orange. Z przekleństwem, założył parę luźnych spodni i świeży podkoszulek Hanes. Na stopy nic nie założył i modlił się, modlił się, żeby przechodząc do niej na palcach nie dał się złapać. Wyszedł za drzwi. Rozejrzał się od lewej do prawej, aby sprawdzić, czy nikogo nie było w pobliżu. A potem jak Linda Hamilton w Terminatorze 2, odbijał się na palcach po betonowej podłodze, przez co w ogóle nie wydał żadnego dźwięku. Gdy dotarł do pokoju Paradise, zapukał cicho. "Proszę?" Powiedziała wysokim, lekko zestresowanym głosem. Nie wsadził najpierw głowy w drzwi. Nie. Jego całe ciało wpadło do środka i zaraz je za sobą zamknął. "Tak się cieszę," powiedziała ze śmiechem. "Bałam się... w każdym razie." Jedyne włączone światło było w toalecie, a ona przymknęła drzwi w przeważającej części: Siedziała w półmroku na łóżku, ubrana w białą przepasaną w talii szatę – i poza tym nie miała na sobie nic innego. Whoa. Nogi. Dużo odkrytych... łydek, ud... Kiedy zakołysał się z pożądania, powiedziała: "Ty też wziąłeś prysznic?" Pokiwał głową. Bo prawdopodobnie zostawił swój głos na korytarzu.

295

"Chcesz tu podejść?" Znów skinął głową. Następną rzeczą, jaką zarejestrował to to, że stoi przed nią. I wtedy ukląkł. Umieścił swoje drżące ręce na jej nogach, zanurzył się pod rąbek szaty. Jej skóra była tak miękka, jak pamiętał. Opuszczając głowę w dół, pobiegł wargami tam i z powrotem po jednym z jej kolan. Och, pieprzyć to. To co musiał zrobić, to wstać, całować ją przez chwilę, położyć ją... zrobić jej dobrze ręką, a następnie iść kurwa w cholerę. Nie tak się stało. Jego dłonie dryfowały w dół po bokach jej ud odgarniając szatę. Kiedy jej ciało zostało odkryte, patrzył jak drżała, a jej dłonie zaciskały się na prześcieradle. "Boisz się?" Zapytał. Bo musiał się upewnić. "Nie," szepnęła. "Czy wiesz, co mam zamiar zrobić teraz z tobą?" "Nie…" Skinął głową, trzymając usta na jej kolanie tak, że ją nimi głaskał. "Rozszerz swoje nogi dla mnie." Drżała jeszcze bardziej, kiedy go posłuchała, odsłaniając parę doskonale skromnych białych bawełnianych majtek, co sprawiło że prawie doszedł w spodniach. A jej zapach doprowadzał go do szaleństwa. "Nie mam zamiaru cię skrzywdzić," powiedział gardłowym głosem. "Wiem. Ufam ci." Craeg przeniósł się na wewnętrzną stronę kolan, trącał nosem i drażnił językiem jej uda, przebiegając kłami w górę i w dół. "Włóż ręce w moje włosy," powiedział. "Pokieruj mnie. Wiesz, gdzie chcesz, żebym był. Pokaż mi." Jej dotyk na początku był niepewny, po prostu przemknęła przez jego krótkie włosy. "Są takie miękkie," szepnęła. "Tak jak ty."

296

Jego ręce były teraz na jej biodrach i ściskały kości, jak gdyby sprawdzał jak pasowały do jego dłoni. A potem na chwilę stracił tok myślenia, bo uderzyła go potężna chęć by ją dosiąść. Ale się nie poddał. Subtelnie, zaczęła go ciągnąć, a on podążał za nią, pracując ustami, przygotowując ją na to, co miało nadejść. Następnie był przy tych majtkach. Patrząc w górę, nie mógł jej zobaczyć, bo szata była związana wokół jej talii, więc uwolnił pasek i odgarnął na bok połówki. Miała na sobie, białą ciasną koszulkę na ramiączkach i nie miała stanika, więc jej twarde sutki rzucały cień nawet w tak nikłym oświetleniu. Jęcząc, odetchnął i umieścił swoje usta na jej rdzeniu, ssąc przez bawełnę, która była coraz to bardziej wilgotna. Jej dłonie szarpały jego włosy - nieśmiały dotyk zniknął, teraz było żądanie, a to oznaczało, że nadszedł czas na zmianę pozycji. Poruszając się szybko, wstał z podłogi, upewnił się mentalnie, że drzwi były zamknięte, a potem odgarnął jej nogi na łóżku, rozszerzył uda i wrócił do tego, co robił wcześniej. Całując ją, uniósł jej kolana wyżej i szerzej, żeby mógł zadowolić ją bardziej. Jęczenie. Jęczała i poruszała się przed jego twarzą, jej ręce trzymały go mocno, a ciało oddawało mu się z zapamiętaniem, co było szokiem i było kurewsko podniecające. Z warkotem podciągnął jej koszulkę w górę i drażnił kciukiem jej wspaniałe piersi – a kiedy będzie wyginać się na materacu był przygotowany, aby zdjąć jej te pieprzone majtki. Ale najpierw trochę bardziej ją podrażni. Wpatrując się w nią, czuł jak wspomnienia wykuwają się w jego głowie, dźwięki i zapachy, westchnienia i jęki, jej czyste piękno. Paradise. *** To było o wiele więcej, niż się spodziewała, że się wydarzy. Kiedy ręce Paradise wczepiały się jeszcze mocniej we włosy Craega, była na fali wysoko oktanowej przyjemności, która zabrała ją z jej ciała i jednocześnie osadziła w ciele w tym samym czasie. Uczucie tarcia i ciepło na

297

jej rdzeniu było niepodobne do niczego, co kiedykolwiek przeżyła - a technicznie wciąż byłaNie. Brutalnym ruchem rozerwał jedną stronę, a następnie drugą - i jej majtek już nie było. A wtedy odczucia były śliskie i gorące, nic nie oddzielało jego ust i języka od jej płci. Dzięki temu co przedtem zrobili w nocy, wiedziała na co się zanosi, więc kiedy uderzył w nią orgazm, poddała się mu, witając ogarniającą przyjemność, rzucając się na materacu i zrzucając poduszki na podłogę. Kiedy w końcu wróciła z gwałtownie rosnących wyżyn uwolnienia, zobaczyła go jak unosi się między jej nogami. "Weź mnie", kazała mu. "Zrób to." Chwytając swoją koszulkę, zerwała ją nad głową tak, że leżała naga i wyciągnięta przed jego ogromnym ciałem, jego niesamowitą erekcją, jego ledwo utrzymywaną kontrolą. Ale jeszcze się wahał, choć głód na jego twarzy sprawiał, że wyglądał jak demon. "Craeg..." Chwyciła swoje piersi, pieściła je i ponownie wygięła się w łuk, a ogień z powrotem zawitał do jej płci, rozpaczliwe, słodkie duszenie powróciło z dziesięciokrotną siłą. On tylko usiadł na piętach, położył ręce na udach i opuścił głową. "Craeg?" "Nie..." jęknął. "Nie mogę." "Co…?" "Nie będę się z tobą kochał." Czekaj, co? pomyślała. Gdy nie powiedział nic więcej, podparła się na łokciach i wciągnęła swoją koszulkę by zakryć swoje piersi. "Dlaczego nie?" "To... się nie zdarzy." "Co jest nie tak? Co ja zrobiłam?" "Och kurwa, to... nie, jesteś zbyt dobra, jesteś..." "Craeg, musisz przestać." Zanim o tym pomyślała, sięgnęła do niego. Kiedy przebiegła rękami w górę jego ramion, poczuła jego mięśnie, które zmuszał do walki.

298

"Odrzuć to", powiedziała, ciągnąc jego koszulkę. Spodziewała się, że będzie z nią walczył. Ale nie zrobił tego. Jego ramiona się rozluźniły i pozwolił jej się rozebrać, a następnie... Boże, był piękny, jego gładka, bezwłosa skóra tak mocno napięta - kiedy dotykała jego ciała, nie opierał się, głowę odchylił do tyłu, mięśnie szyi i ramion napięły mu się z wysiłku. I wtedy zszokował ją. "Weź z mojej żyły," powiedział zachrypniętym głosem. "Jeśli nie mogę cię mieć... weź ze mnie..." Podobnie jak z seksem oralnym, to się stało, och, tak szybko, jej kły wysunęły się, oczy zatrzymały na jego szyi, z powagą, jakiej nigdy wcześniej nie czuła. Z sykiem, rzuciła się w górę i uderzyła, tonąc głęboko, przygwożdżając go z chciwością, której podporządkował się całkowicie. Ciągnąc go do siebie, położyła go pod sobą i usiadła okrakiem na jego brzuchu, ssąc z niego jakby był jej ofiarą, a jego smak huczał w drodze do jej brzucha, wypełniając ją od wewnątrz w taki sposób, w jaki żadne jedzenie ani nic innego nie mogło. Nie była świadoma, że rozciągnął ramiona i ścisnął zagłówek, wyginając tors w jej stronę, jęcząc kiedy jego biodra pompowały, a uda szarpnęły. Miał orgazm i ona też, a wszystko było super szalone i super szybkie, kiedy przeniosła swoje biodra i poczuła, szczyt jego erekcji dokładnie tam, gdzie chciała by był. Ale kiedy próbowała się do niego dostać, kiedy próbowała rozpiąć spodnie, przytrzymał jej ręce i trzymał je w żelaznym uścisku. Kiedy zaprotestowała, kiedy walczyła z nim, świat obrócił się do góry nogami i ponownie była na plecach. Krew spływała mu po szyi i po klatce piersiowej, z miejsca w które się wbiła, ale nie dbał o to. Jego ręce przesunęły się na przód bioder i uwolnił swoje podniecenie rozpinając rozporek. Oczy Paradise się zamknęły, ale zmusiła się do skupienia, bo chciała go widzieć.

299

Kładąc swoją wielką dłoń na grubym fiucie, zaczął nią poruszać. Nie patrzył na to co robił; jego oczy były skupione na niej. I pomimo żaru między nimi, było coś odległego w jego twarzy. Nie zamierzał jej wziąć, pomyślała. Z wyjątkiem tego, że jej zmieszanie i rozczarowanie zostało odłożone na półkę, kiedy wygiął się i wytrysnął na jej płeć. Może nie był w stanie wziąć jej ciała w pełni. Ale oznaczył ją. Rozszerzając szeroko nogi, obnażyła się całkowicie i pozwoliła mu się dręczyć jego własną ręką, a uwolnienie pokrywało jej rdzeń, uderzając w nią gorącymi wybuchami. Mogła być dziewicą... ale w duszy wiedziała, że to była walka, którą on przegra. Może nie dziś, ale wkrótce pęknie i będzie się z nią kochać. I nie mogła się już tego doczekać.

Tłumaczenie: Fiolka2708

300

TRZYDZIEŚCI SIEDEM Dwa dni później, Butch wreszcie był wolny i mógł zabrać swoją shellan do seks klubu. Yeah, jakby kiedykolwiek myślał o randce, takiej jak ta? Kiedy czekał na nią we foyer rezydencji, chodził wokół i czuł się, jakby przyciągał Halloween w stroju który miał na sobie. Czarne skóry były w porządku; czarna koszulka na ramiączka również była ok. Reszta gówna była... W co do kurwy był ubrany? Zdejmując długi czarny płaszcz, trzymał mnóstwo czarnej skóry, futra i jedwabiu. Rzecz była ogromna, a mimo to ledwo musnął nią ziemię, bo miał na sobie parę butów na grubej podeszwie, które uczyniły go wyższym niż był Ghrom. New Rocks? Pożyczył je od Axe, klamry zaczynały się od stóp, a kończyły nieco poniżej kolana. Ważyły ze dwadzieścia kilogramów, ale były zaskakująco stabilne i wygodne. A potem była maska. Rzecz z przodu była wykonana z cienkiego metalu i tworzywa sztucznego, a kiedy ją właściwie przymocował, obejmowała całą twarz i poruszała się kiedy mówił - szaro-biało-czarny szkielet z horroru. Tak, to była nocna maska Pokemona, daleko od niego, ale wpisująca się w tłum. Wyjął telefon i sprawdził czas. Marissa przyszła z dołu, aby wyszykować się z dziewczynami - a dwie z nich zamierzały również udać się do klubu, podczas gdy Axe miał jechać oddzielnie z centrum szkoleniowego. Stąpając wokół mozaiki drzewa jabłoni, był zaskoczony, jak dobrze się czuł z tym, że zabiera Marissę ze sobą do tego ciemnego i obskurnego miejsca. Po ich rozmowie, wydawało się, jakby coś się w nim odblokowało, jakieś pokręcone, bolesne skurcze wewnętrzne się rozwinęły i rozluźniły, pozwalając mu łatwiej oddychać.

301

Nienawidził tego szorstkiego miejsca, gdzie się znaleźli. Ale kurwa kochał nową perspektywę. Jak na zawołanie wyczuł, że jego partnerka pojawiła się na schodach. Odwracając się, Butch spojrzał iEnagbu jioa kdf ahtaj; fjjkd powkl. Albo coś w tym rodzaju. Zniknęła jego piękna księżniczka w markowych ubraniach. Na jej miejsce pojawiła się... Dzika seksbomba ubrana w czarne i lśniące mile lateksu, w wysokich do nieba szpilkach. Jedyna rzecz, która ją identyfikowała? To długi blond kucyk, który wychodził z dziury kostiumu na głowie. Zakrywał całe jej ciało, a złote fale włosów kołysały się swobodnie. A potem była jej maska. Wyglądała jak maska gazowa, z okrągłymi czarnymi kołami na oczach, nosie oraz ustach, która nie ukazywała nawet kawałka jej skóry, bo wokół lateks, który zakrywał jej twarz był uszczelniony. Wykonana z czarnego szkła i polerowanego szarego metalu, była brzydkim kawałkiem absolutnej sztuki. Kiedy szła do niego, jego fiut był w erekcji tak szybko, że musiał się upewnić, że rozporek jego skór był jeszcze w stanie nienaruszonym. Jej ciało było... absolutnie, kurwa obłędne, światło uwidaczniające krzywizny jej piersi, cienie wokół jej opiętej talii, podkreślające biodra i uda. Kiedy w końcu stanęła przed nim, zrobiła powolny obrót i ja pierdolę, ten mechaniczny dźwięk jej oddechu dokręcał jego erekcję. Dobra, to i jej tyłek. Dobry Boże, jej"No i co ty na to?" Głos, który usłyszał nie brzmiał jak jej; został zniekształcony przez jakieś pudło rezonansowe, był metaliczny, zmieniony i obcy. "Ojkdla hgdio lweno wy." "Co?" Przyszedł ten metaliczny głos. "Powiedział, że jesteś kureeewsko nieeeesamowita" dobiegł męski głos z drugiej strony. Butch odwrócił głowę na bok, spojrzał na Lassitera, który wyszedł z sali bilardowej i oparł się o framugę. Wskazując na tego kretyna palcem wskazującym, jakby był pistoletem, warknął, "Zabieraj swój nędzny tyłek z

302

powrotem, do tego pieprzonego pokoju, zanim wydłubię ci oczy i uduszę cię twoim własnym językiem." Upadły Angel uniósł dłonie i wycofał się z powrotem. "Dobrze. Odchodzę. Proszę, idę tam i nic o niej nie mówię." Wycofanie byłoby bardziej przekonujące, gdyby drań nie gwizdnął, kiedy tylko znalazł się poza zasięgiem. "Zabiję go kurwa, przysięgam." "Proszę, nie." Koncentrując się, Butch tylko pokręcił głową. "O mój Boże, wyglądasz... hej, znowu mówię po angielsku. Jupi." Podchodząc bliżej, przycisnął swoje ciało do jej i poczuł gładki, lekko lepki kostium. Z jękiem, pochylił się i przeniósł ręce na lateksowe biodra i tyłek, chwycił jej pośladki i ściskał mocno. "Nie zrobię tego dzisiejszego wieczora" jęknął. "Kurwa, ledwo mogę chodzić." Jej sexy śmiech, zniekształcony przez ten głośnik, sprawił, że zakołysał się w swoich New Rocksach. Ja. Pierdolę. *** "Czy masz już jakichś przyjaciół w klasie?" Kiedy ojciec zadał to pytanie, Paradise usiadła w fotelu w jego gabinecie. Podwijając nogi i siadając na nich, zastanawiała się, jak dokładnie odpowiedzieć - i modliła się, by grzebiąc w papierach na biurku, nie spojrzał w górę i nie zobaczył jej rumieńca. Yup, jak na to odpowiedzieć, pomyślała. Ona i Craeg spędzili ostatnie dwa poranki rozmawiając przez telefon, gadając również godzinami... i robiąc inne rzeczy. Więc tak, byli w pewnym sensie przyjaciółmi - i planowała zobaczyć go ponownie, zarówno dziś jak i jutro w ciągu dnia. To właśnie był temat tego improwizowanego spotkania z jej ojcem. Jeśli wkrótce nie spotka Carega w realu, zwariuje. Seks telefon był super, dopóki nie zrobiła tego naprawdę.

303

Lub prawie zrobiła. "Paradise? Wszystko w porządku?" Otrząsnęła się, ostentacyjnie wstała z fotela i podeszła do pogodnego, trzaskającego ognia. Zimny front, który przyszedł poprzedniego dnia, dostał się do Tudorowskich murów i wszędzie w domu czyhał chłód - coś, co będzie obecne aż do maja, kiedy nadejdzie wiosenne ciepło. Więc miała doskonały pretekst, aby odwrócić się od niego, kiedy podniosła pogrzebacz i przegrzebała w kominku. "O tak, poznałam wspaniałych ludzi i jestem bardzo zadowolona z zajęć." Jak również z ukradkowego podglądania Craega. "To są niesamowite rzeczy, których nie znałam." "Na przykład?" Cóż, na przykład kiedy mruczała do telefonu i mówiła Craegowi o tym czego nie miała na sobie, a to gwarantowało jegoKiedy pomarańczowe iskry wyskoczyły z dymiących popiołów, natychmiast zatrzymała ten sposób myślenia. "Walka wręcz jest nauką, Ojcze. Nigdy nie oglądałam wcześniej walk MMA, nigdy wcześniej nie dowiadywałam się niczego na temat różnych stylów walki. Uczą nas różnych dyscyplin, a każda z nich ma swoje mocne i słabe strony. Często mam sparingi z Peytonem i tym drugim mężczyzną Craegiem." Umieszczając pogrzebacz z powrotem w stojaku z mosiądzu, obróciła się i wróciła do fotela. "Jestem w tym bardzo, bardzo dobra-" Przestała mówić, kiedy zdała sobie sprawę, że ojciec zamarł w procesie przenoszenia arkusza papieru na stos, jakiegoś rachunku czy potwierdzenia bankowego czy cokolwiek to było, wisiało w bezruchu w powietrzu. Wyraz jego twarzy był podobny do kogoś, komu powiedziano, że jego dom miał być zrównany z ziemią przez ludzi. "Ojcze...", powiedziała. "Jestem naprawdę szczęśliwa. Jestem naprawdę... uczę się siebie, kim jestem, czego chcę, co mogę zrobić." Spojrzał na dokument, jakby zastanawiał się, co on tam robi, unosząc się w powietrzu. Następnie wydawało się, że z powrotem się skupił. Odchrząknął i zapytał: "I do jakiego doszłaś wniosku?" Cóż, główny jest taki, że prawdopodobnie zakochuje się w Craegu. Ale biorąc pod uwagę, że ta wiadomość zmroziłaby jeszcze bardziej jej ojca,

304

musiała to przemilczeć - plus nie powiedziała jeszcze o tym Craegowi, a wydawało się właściwe, aby on pierwszy się o tym dowiedział. Zakochanie się. Taka wielka rzecz, a jednak tak prosta. I szybka, tak. Ale słyszała o tym, że gdy nastąpiło wiązanie, taka mogła być. "Cóż, chcę robić coś dla gatunku," powiedziała. "Dokładnie co?" "Ojcze, to nie znaczy, że będę walczyła na wojnie". "Biorąc pod uwagę to, że powiedziałaś jaka jesteś w tym dobra..." potarł skroń. "Chyba powinienem był się tego spodziewać." "Spodziewać czego?" "Że zmienisz kierunek. Nie byłem świadomy, jak się będę z tym czuł." "Niczego nie zmieniam." Boże, to było kłamstwo, nawet w jej własnych uszach: Nie była pewna, jak jej przyszłość będzie wyglądała, lub kim się stanie na zakończenie programu - jak długo to będzie trwało - ale nie zamierzała wracać do tego kim była. Tamte noce bycia odpowiednią kobietą siedzącą w domu, czekającą na okazję sprowadzającą się do spotkań towarzyskich, nie były dla niej. I tak, decyzja, że z nikim się nie zwiąże- z wyjątkiem Craega – była aktualna. "Żałuję, że twoja mahmen wciąż nie jest z nami." "Ja też." Ale z innego powodu niż ten, o którym on myślał, nie miała wątpliwości. Paradise mogłaby u niej zasięgnąć porady sercowej. "Tęsknię za nią." "Czy wiesz, że byliśmy naprawdę zakochani? Byliśmy dobrani przez nasze rodziny, ale... naprawdę się kochaliśmy. Była dla mnie wszystkim." Boże... cholera, pomyślała. Jego subtelne poparcie Peytona, spudłowało, kiedy biegło przez jej serce, bo nie dała się nabrać. To stwierdzenie, prawdziwe i ważne, było niewątpliwie wypowiedziane w nadziei, że spojrzy przychylnie na tradycyjne zaręczyny ze swoim przyjacielem. Podejrzewała przez chwilę, że tego jej ojciec chciał dla niej. Lubił Peytona, zaaprobował jego ród i wiedział, że już się przyjaźnili. W oczach

305

arystokratycznej głowy rodu, co mogło być lepsze dla jego córki niż taka konfiguracja? Co by pomyślał, gdyby kiedykolwiek spotkał Craega? Craeg, syn, jak powiedzieli by ludzie, z rodziny robotniczej. Czy jej ojciec dostrzeże siłę charakteru i duszę przed uprzedzeniami? "Mogę dostosować się niemal do wszystkiego," powiedział ponuro ojciec. "Mogę przyjąć to, jak chcesz, aby wyglądało twoje życie – z wyjątkiem jednego. Jedna rzecz w sprawie, w której nie zmienię zdania, to rodzaj miłości, jaki chcę dla ciebie, taki jaki mieliśmy ja i twoja mahmen. To jest dla mnie niezmienne." Czytaj: mężczyzna, który będzie z tej samej klasy społecznej, który będzie mógł zapewnić jej ten sam poziom życia, w którym dorastała. "Och, Ojcze", powiedziała ze smutkiem. "Przykro mi, taki już jestem." "Wiem." Kiedy we foyer zegar dziadka zaczął bić osiem razy, odrzuciła smutek, który osiedlił się w pokoju i ponownie wstała. "Muszę wyjść." Wygładziła ubranie, które wybrała na wieczór. "Zamierzam wyjść z moimi kolegami, a potem mamy projekt nad którym będziemy pracowali w ciągu dnia, więc będę w domu jutro po lekcjach? I tak, będzie przyzwoitka." Kiedy patrzyła na jego doskonale wyposażony pokój, atmosferę starego bogactwa i wytworność, które nie zostały zakupione, ale zostały zgromadzone w ciągu setek lat, kiedy jej rodzina miała pieniądze, naprawdę to do niej dotarło. Czy Craeg poczułby się tu komfortowo? Prawdopodobnie nie. "Ojcze?" "Wybacz mi". Patrzył w dół na papiery na biurku. "Oczywiście, rozumiem, musisz wyjść. Czy wiesz, że za tobą tęsknią. Wiedz również, że Bracia nie mówią mi wiele, ale to czym się ze mną dzielą... sprawia, że jestem z ciebie bardzo, bardzo dumny."

306

Ten znajomy ból w klatce piersiowej, ten, który przyszedł z jej kłamstwem, ponownie się rozjarzył, kiedy pomyślała, że w rzeczywistości w ogóle nie będzie z niej bardzo dumny. Zamierzała dziś stracić dziewictwo z mężczyzną, którego nigdy nie zaaprobuje. Problem w tym, że Bracia nie zdradzali żadnych wskazówek co do tego, jak długo będzie trwał ten program szkoleniowy, albo jakie są długoterminowe perspektywy wspólnego przebywania praktykantów. A ona potrzebowała ciała Craega i to sprawiało, że czuła się zdesperowana - i bardzo świadoma mijającego czasu. Nie miała zamiaru przegapić swojej szansy. Miała wrażenie, że im częściej przebywali razem, tym bardziej priorytety Craega się zmieniały. Stawał się do niej przywiązany. Paradise to czuła. Gdyby pominęła sprawę z ojcem, byłaby w siódmym niebie. "Zobaczymy się jutro wieczorem po zajęciach," powiedziała szorstkim głosem. "Będę tu. Dbaj o siebie." "Dobrze." Skinęła do niego. "Obiecuję, Ojcze".

Tłumaczenie: Fiolka2708

307

TRZYDZIEŚCI OSIEM Craeg nie pamiętał, kiedy ostatni raz wyszedł z ‘przyjaciółmi’. W rzeczywistości może nigdy tego wcześniej nie robił. Kiedy wciągał dżinsy i przeklinał dziury, powiedział sobie, żeby wrzucił na luz. Po pierwsze, nigdy nie był ‘Modny’ - nie mógł sobie na to pozwolić, nawet jeśli by chciał tego gówna, po drugie, martwienie się o to co ma na siebie założyć, zawsze postrzegał jako karę. "Wyglądasz tak bardzo przeciętnie." Przewracając oczami, odwrócił się do Axe i"Co ty kurwa na siebie założyłeś, dupku?" Mężczyzna wyglądał, jakby został uderzony batem szaleństwa bardziej niż zwykle, swoje wielkie ciało ubrał w błyszczący czarny skórzany strój, który pachniał jak chemikalia i wydawał dziwne dźwięki trzaskania, gdy się poruszał. W uszach i na twarzy miał czarne kolczyki, z płatka ucha do jego pieprzonego nosa biegł łańcuch, na miłość boską. Nie wyglądał jednak jak cipa - Craeg musiał mu to oddać. Z drania emitowała agresja, siła, moc. Seks. Perwersyjny seks. Axe wzruszył ramionami, jakby był ubrany w nic bardziej niezwykłego, niż szlafrok babci. "Zamierzam spędzić czas z ludźmi mojego pokroju. Jeśli wkrótce nie prześpię się z kimś na mój sposób, zabiję się – cholera, znacznie bardziej niż wy normalni będę potrzebował Viagry, żeby mi stanął. Zabijacie mój ogień." "No cóż, bez obrazy, ale otwarty ogień nie jest tym, czego potrzebujesz obok tego stroju." A na koniec wyjął maskę. Była oczywiście czarna, ale jak się spodziewał z czymś różowym i zielonym? I to mieściło się w możliwościach Axe jak ulał, zmieniając jego nie-tak-źle-ostatecznie-wyglądającą twarz w coś wręcz ohydnego - a zmiana powodowała, że nie był już wampirem, ale innym gatunkiem. Obcym.

308

"I pomyśleć, że wydawało mi się wcześniej, że jesteś cholernie brzydki" zauważył Craeg. "Ponownie ci mówię, wy normalsi zabijacie mnie." Iiiiiiii tak właśnie on i cokolwiek-do-cholery-to-było zakończyli wspólne wyjście z centrum szkoleniowego. Kiedy autobus mknął dalej, zatrzymując się na tych wszystkich bramach, oboje byli cicho, ale był cholernie pewien, że mieli podobne rzeczy w głowie: Axe wyraźnie chciał wydostać swoje szaleństwo z jakimś Gothem, natomiast Craeg rozpaczliwie próbował przekonać samego siebie, by mógł utrzymać kontrolę przy Paradise. Pozornie, to całe klasowe spotykanie nie powinno być wielką sprawą po prostu szli do zwykłego klubu, z muzyką i alkoholem. Na pewno nic blisko miejsca, gdzie zmierzał Axe. Ale seks miał być frontem i centrum, przynajmniej dla niego. Cholera, Paradise go zabije - zidentyfikował zasadniczy problem. Od pierwszej nocy programu, ustawiał barierę po barierze, aby utrzymać ją z dala, ale każda z nich się rozsypała. Jakby był alpinistą który spadał - a każde wiązanie liny, która tam była, aby uratować jego życie, pękało, jedno po drugim. "Wiesz, wyglądasz jak gówno, ale nie tylko dlatego, że masz na sobie ten śmieszny strój," mruknął Axe. Craeg spojrzał na drugą stronę przejścia. "Wyglądam śmiesznie? Widziałeś się w lustrze? Nie wiedziałem, że takie maniakalne ciuszki są modne." "Przestań unikać. Co jest, kolego." Kiedy wlekli się dalej, kierując do miejsca dematerializacji, powiedział. "Nie mogę... Wiesz, to nie jest w porządku." "Co nie jest." "Nie mogę tego zrobić." "Wciąż czekam na rzeczownik. Wiem, że jesteś wieśniakiem, ale znasz słownictwo, jeśli wierzyć plotkom." Craeg tylko pokręcił głową. Nie było mowy, żeby poniżył Paradise ujawniając ich prywatne sprawy - nawet takiemu facetowi jak Axe, który

309

wydawał się, a może nawet był, według jego własnych słów, zdeklarowanym narcyzem, najprawdopodobniej trzymającym gówno dla siebie. "Nie wiem," powiedział Axe, wyprostował nogi w poprzek siedzeń i oparł się o przyciemniane szyby autobusu. "Wydaje się różna od jej rodzaju. Nie sądzę, że musisz się martwić." Tak, kobiety były zupełnie inne niż mężczyźni, prawda? A w tym przypadku, to on jest ciotą. Ona nie była. Była gotowa na ich następny poziom – podejrzewał, że po prostu wymawiał się jej cnotą: Po raz kolejny, chronił siebie. A kiedy myślał o tym, jak się czuł? Wciąż wydawało się to, inteligentnym... choć może trudnym do zrealizowania... planem. Chryste, w pewnym momencie skończą sam na sam dziś wieczorem. To było cholernie nieuniknione. A po drugie przez sesje seks telefonu z nią, był bardziej zdesperowany, niż kiedykolwiek, wygłodzony, szalony mężczyzna ze stale gotowym fiutem i taką ilością orgazmów, że odwodniły go do tego stopnia, iż wymagał dożylnego podawania izotoników. Chciał wierzyć, że mógł zachować rozsądek, naprawdę. Kłopot polegał na tym, że nie zwracał uwagi na konsekwencje, kiedy jego imię z westchnieniem opuszczało jej usta. Jedna sylaba, nic nadzwyczajnego, jego imię nie było królewskie. Ale wszystko, co musiała zrobić, to je powiedzieć i tonął. Zrobi wszystko co każe. Zrezygnuje z innych zamiarów, z wyjątkiem bycia wewnątrz niej i pozostania tam. Człowieku, miał wielkie kłopoty. *** Kiedy Paradise weszła do klubu człowieków, shAdoWs, rozejrzała się i pomyślała... yeah, nie. Głośna muzyka waliła do punktu, gdzie słyszała ją w swojej czaszce. Ciemno purpurowe i czerwone promienie laserowe strzelały tu i tam przez powietrze, które było gęste od zapachów człowieków. I nie było tu zdecydowanie nic, czym byłaby zainteresowana. Nie miała pojęcia, gdzie byli Craeg, Boone i Novo, dlatego szła przez wirujący tłum, a mężczyźni człowieków obserwowali i oceniali ją, mając

310

nadzieję na złapanie jej uwagi. Przypuszczała, że pewnie przez niektórych mogła zostać uznana za atrakcyjną, ale jej zainteresowanie nimi było mniej więcej na poziomie oglądania krzesła z dobrą narzutą w cudzym pokoju. Tkanina może i była ładna, ale nigdy nie zabrałaby go do domu. Czy w tym przypadku, usiadła na cholerstwie. Wyglądało na to, że budynek, w którym mieścił się klub, był kiedyś magazynami i był absurdalnie wysoki na jakieś trzy piętra otwartej przestrzeni, niemniej jednak wzbudzał poczucie klaustrofobii. Było tu po prostu zbyt wielu ludzi stłoczonych po środku. Gdzie po prostu tylko spędzali czas, pomyślała. Jak to możliwe żeby wszyscy się znali? Wszyscy wydawali się dotykać... wszystkich wokół. Idąc dalej, zobaczyła, że wzdłuż całego obwodu były boksy. Może jej przyjaciele tam byli? Jezu, czy przyszła do właściwego klubu"Hej, kochanie, chodź ze mną." Brutalna ręka chwyciła ją w pasie i pociągnęła przed spocone ciało. Patrząc na mężczyznę człowieków, próbowała go odepchnąć, ale przytrzymywał ją za nadgarstki, ciągnąc mocno. "Wiem, że tego chcesz", wybełkotał, ocierając się o nią biodrami. Pachniał jak stara woda kolońska lub dym papierosowy - a może to była trawka? - i bardzo-nie-seksownym rodzajem desperacji. "Pocałuj mnie." "Chyba żartujesz." "No dalej, chcesz tego. Wiem, że tego chcesz." Pieprzyć to, pomyślała. Szybkim szarpnięciem, uwolniła prawą rękę i uderzyła go w gardło pięścią – a kiedy się pochylił i chwycił za szyję, musiała się powstrzymać od walnięcia go kolanem w nos. Zostawiając krztuszącego się gościa, odwróciła się iUderzyła w ogromną klatkę piersiową Craega. "Przyszedłem cię uratować," powiedział sucho. "Ale nauczyłem się już na własnej skórze, że dajesz sobie sama radę - więc nie powinno mnie dziwić, że mnie nie potrzebujesz." Natychmiast wszystko w klubie się zmieniło. Powietrze już nie było duszne; zostało wypełnione seksualnym żarem. Lasery nie oślepiały; zwyczajnie migały. Muzyka nie była głośna; była erotyczna.

311

Człowieki wciąż byli irytujący, ale dajcie spokój, nawet prawdziwa miłość nie może zrobić wszystkiego. Boże, on wyglądał niesamowicie. Wysoki i postawny, wielki i silny, z tą czapeczką Orange na głowie, tak samo jak tej nocy kiedy spotkali się pierwszy raz. Ten prosty, biały T-shirt uwidaczniający jego mięśnie. Te dżinsy... Jezu, te znoszone, miękkie jak skóra dżinsy, które pozwalały jej zobaczyć jego uda w miejscach, które zostały przerwane. "Zatańcz ze mną", powiedziała, pochylając się do niego tak, by usłyszał ją przez hałas. Daszek czapeczki baseballowej nie pozwalał jej zobaczyć jego oczu, ale czuła, że są skierowane na ciuchy, które założyła przed wyjściem z domu: bluzkę z dekoltem, krótką spódnicę i trochę obcisłą kurtkę. Strój założyła dla niego i najwyraźniej zachwycił faceta. Wydawało się również, że podobają mu się jej włosy, które puściła luźno oraz jej makijaż. "Craeg," powtórzyła. "Zatańcz ze mną." "Nie mogę", mruknął. "Czemu?" "Ja nie lubię... wiesz, poruszać się w ten sposób." Co za kłamstwo, pomyślała, przypominając sobie uczucie, kiedy on był na górze. Poruszał się po prostu zajebiście w porządku. "Mimo wszystko to zrób." Chwyciła jego biodra i pociągnęla do siebie. "Zatańcz ze mną." Poruszając się przed nim w rytm muzyki, poczuła jego natychmiastową reakcję, jego podniecenie ocierało się o jej brzuch, bo był dużo wyższy od niej. "Ludzie się dowiedzą," wychrypiał - ale jego ręce już były na jej talii, ściskając i przytrzymując ich ciała razem. "Z klasy." "Kogo to obchodzi. Jakby już nie wiedzieli." Novo wiedziała. Cholera, kobieta była jednym z powodów, dzięki któremu pocałowali się po raz pierwszy. Peyton? Jak postanowiła wcześniej, mogła się z nim dogadać. Boone? Troszczył się tylko o szkolenia; nie była nawet pewna, czy mężczyzna znał czyjeś imię. A Axe nawet nie przyszedł. Tak samo Anslam. A żaden członek glymerii nigdy nie pokaże się w takim miejscu jak to.

312

Żyj chwilą, pomyślała, zatrać się w byciu z nim, blisko niego, w jego ramionach. Kiedy opuścił do niej głowę, szepnęła mu do ucha: "Nie mam na sobie żadnych majtek." Jęk, który mu się wyrwał, było głośniejszy nawet niż muzyka. "Wybacz", powiedział, prostując się. "Muszę iść coś zrobić." "Mmmm," zamruczała, wyobrażając go sobie w łazience, jak zajmuje się tym pobudzeniem. "Co to może być?" "Muszę iść zabić wszystkich mężczyzn człowieków w tym klubie, którzy gapią się na ciebie. Nie potrwa to długo, są słabi i nie umieją szybko biegać." Odrzucając głowę i śmiejąc się, czuła, że jej serce szybuje, zwłaszcza z tymi silnymi ramionami owiniętymi jeszcze mocniej wokół niej. To miała być najlepsza noc w jej życiu. Czuła to.

Tłumaczenie: Fiolka2708

313

TRZYDZIEŚCI DZIEWIĘĆ Klucz jest niczym więcej, niż czymś co można umieścić w zamku. Ten był bardziej przepustką, która umożliwiała przejście przez kontrolę bezpieczeństwa, stojącą wokół nijakich drzwi, do nijakiego garażu, w obskurnej głównie opuszczonej części przemysłowej śródmieścia Caldwell. Idąc za Butchem, ale przed stażystą, którego Butch zabrał wraz z nimi, Marissa musiała sprawdzić czy jej maska była na swoim miejscu, musiała się upewnić, bo nie mogła jej wyczuć. Było coś wyzwalającego w ukrywaniu swojej twarzy, kiedy wchodziło się do środowiska, gdzie nie wiesz jak zostaniesz przyjęty. Oznaczało to brak konieczności kontrolowania mimiki i brak konieczności fałszywego opanowywania się. Po drugie, mogłeś swobodniej sprawdzać osoby. Bo kto jeszcze zamierzał poznać prawdę? W gęstym mroku wnętrza klubu, uspokajająca ręka Butcha sięgnęła do tyłu i ją poklepała, a natychmiastowe połączenie jakie pomiędzy nimi się nawiązało sprawiło, że poczuła się bardziej pewna siebie. Nic jej nie dotknie, nie skrzywdzi, nie rozstroi. Nie z nim przy boku. Pierwsza rzecz jaką sobie uświadomiła, to rosnący cholerny dźwięk, który wydawał jej się basem jakiejś muzyki. Kiedy ominęli zaokrąglony ciasny kąt, odkryła, że nie było tam głośników wykonujących swoje obowiązki. To był rytmiczny zgrzyt uderzania koła, które zdawało się służyć do niczego innego niż Och. Okaaaaay. Była tam kobieta z szeroko rozłożonymi nogami przed nim, a maszyna ją penetrowała... Odwracając się, zobaczyła mężczyznę ściśniętego w szklanym pudełku, jego nagie ciało było wygięte, a pudełko z jednej strony otwarte, tak aby ludzie mogli... Przesuwając oczy gdzie indziej, zobaczyła rząd stołów do badań. Ludzie w lateksowych strojach, takich jak jej, byli do nich przywiązani w różnych

314

pozach, jeden za drugim, a ich obnażone narządy płciowe wystawione na używanie przez anonimowych obcych. Okaaaaaaaaaaaaaaay, byli w seks klubie. Tak. I to było dziwne, przestrzeń wewnętrzna była dwanaście razy większa, niż wydawała się z zewnątrz, więc musiała być utworzona przez połączenie z innymi budynkami, a garaż był tylko początkiem zestawu obiektów. Wszystko było przyciemnione, każdy był w kostiumie i masce, a seks we wszystkich permutacjach i kombinacjach był wszędzie. To po pierwsze był bezkrytyczny eksperyment i ekspresja erotyki po drugie, a jęki i zawodzenie zastępowały ścieżkę dźwiękową, tak że muzyka techno ją uzupełniała, a nie zagłuszała. Dziwnie, ale przyjmowała całą sprawę z zaciekawieniem... niezszokowana. I również nie jako bardzo obrzydliwe. Ludzie wydawali się autentycznie w tym uczestniczyć - i Boże, byli tak mili. W przeciwieństwie do kilku razy, kiedy była na zgromadzeniach człowieków, gdzie się na nią gapili, tutaj, ludzie spoglądali ci w oczy i uśmiechali się, jakbyś był ich częścią... znaczy, klubu. A kiedy wpadłeś na kogoś, odpowiedź była spokojna i nieagresywna. To wszystko wydawało się takie... normalne? Może to przez ten niepokorny charakter tego wszystkiego. Może to przez maskę, ukrywającą jej tożsamość. Może przez śmiertelnie poważny cel, dla którego tutaj byli. Bez względu na kombinację, czuła ulgę. Głębiej w klubie, Butch, Axe, i ona uformowali koło. Kiedy Butch spojrzał na nią w swojej masce szkieletora, poklepała go po ręku i skinęła głową, dając mu znak kciukiem uniesionym w górę. Po tym jak skinął do niej, zwrócił się do Axa. Pochylili się do siebie i przekazali sobie kilka słów. W międzyczasie, rozejrzała się za jakimś wzorem stroju, który wskazywałby, kto tu był personelem. Czy zmarła kobieta była tutaj przed śmiercią? Po lewo rozbłysła seria błysków, więc zmrużyła oczy. Ktoś robił zdjęcia ludziom, którzy bez możliwości ruchu, byli przywiązani do obracających się kół, kiedy mężczyźni na nich ejakulowali, bili ich, kaleczyli. I wtedy zdała sobie sprawę, że... im dalej szli, tym działo się więcej hardkorowych rzeczy.

315

Czy ktoś posunął się zbyt daleko z tą kobietą? zastanawiała się. I zabił ją przez pomyłkę? *** Po tym jak Butch upewnił się, że Marissa dobrze sobie radzi, zajął się sprawami - bez dodatkowych zakłóceń. Ta erotyczna chwila z nią w holu rezydencji była dla niego seksowna. Wszystko tutaj w klubie? Równie dobrze mogło być kosiarką, tak się tym przejmował. Miską płatków owsianych. Książką od chemii: Gdy zaczął w głowie opracowywać strategię, znalazł się z powrotem na swoim starym miejscu pracy, jego mózg założył zestaw mentalnych ubrań, które jednocześnie sprawiły, że był hiper świadomy i całkowicie oderwany od otoczenia. A teraz, by się asekurować: debatował przez ostatnie dwa dni, czy powiedzieć Axe’owi o prawdziwym powodzie dlaczego wszyscy byli w klubie. Błogosławieństwem było to, że mogą się dostać gdzieś szybciej; zagrożeniem było to, że potencjalnie Axe mógł ostrzec mordercę, bezpośrednio lub pośrednio. Z wyjątkiem tego, że oglądał nagranie, kiedy razem rozmawiali w biurze ze sto razy – i dla niego mężczyzna po prostu nie był mordercą. W walce? Tak, absolutnie. Axe był twardym sukinsynem na treningu, z możliwością zmiażdżenia przeciwnika w sparingu wręcz, nawet jeśli był wyższy niż on - i był brutalny na strzelnicy i podczas szkolenia ze sztyletem, nie wahał się zacząć lub przejść do ataku. Ale brutalne potraktowanie jakiejś kobiety, to zupełnie inny. A mimo swojego hardkorowego gówna Gotha, nie był okrutny i nie był szalony. "Skłamałem," powiedział do ucha Axa, ponad zgiełkiem jęków i muzyki techno. "Och, naprawdę" odparował wojownik. "Poszedłem za twoim przykładem." "To zaszczyt." "Nie dostałem klucza od znajomego. Zabrano go od kobiety, która została pobita na śmierć. Jestem tu żeby dowiedzieć się, kto ją zabił i będę potrzebował twojej pomocy."

316

Axe się cofnął. A potem zmrużył oczy. Odchylając się powiedział: "Skąd wiesz, że ja tego nie zrobiłem?" "Nie wiem." Butch spojrzał facetowi prosto w oczy. "Nie wiem tego w ogóle." Koncentrując się na spojrzeniu za tą maską, czekał, aby zobaczyć jak zachowują się jego źrenice. Z dodatkową stymulacją wokół i faktem, że jego twarz była zakryta, facet mógł prawdopodobne, pokazać nerwową reakcję. Zamiast tego był opanowany. Co yup, biorąc pod uwagę co podpowiadał Butchowi instynkt, facet nigdy jeszcze nie widział śmierci z bliska. "I przy okazji, nie zabiłem jej" powiedział mężczyzna. "Nie zabiłem nikogo." Butch skinął głową. "Tak myślałem. Masz czyste sumienie udowodniłeś to, kiedy przeżywałeś śmierć swoich bliskich. Twoje wyczucie mody, z drugiej strony, jest tragiczne." "A twój tyłek jest tutaj." "To prawda, prawda." Butch rozejrzał się. "Więc kto tu rządzi?" "Czekaj, powiedz mi więcej o tej kobiecie? Może ją widziałem? Czy była jedną z nas?" "Tak. A ja nie wiem nic więcej niż to. Nie miała dowodu, tylko klucz. Zdołała zdematerializować się do Azylu, tam gdzie moja Marissa ją znalazła." Kiedy Axe spojrzał na jego żonę, facet wydawał się zawstydzony, że ktoś, zwłaszcza kobieta, był narażony na taki horror. "Była przy jej śmierci, miała ciemne włosy i ciemnoniebieskie oczy. To naprawdę wszystko, co mam." "Gówno." "Tak to stwierdzenie po prostu to oddaje." Nie po raz pierwszy Butch chciał żeby ktoś zrobił jej zdjęcie, nawet po tym, jak odeszła. Boże, chciał żeby były zdjęcia ran, próbki spod paznokci, uważne sprawdzenie, czy nie było na niej włókien lub na jej ubraniach. Ale oczywiście nic z tego się nie stało. Rasa wampirów nie miała procedur postępowania w takich sytuacjach. I to było zabawne, nigdy wcześniej nie myślał o słabości tego społeczeństwa. Był zbyt zajęty walką na pierwszej linii frontu, aby martwić się problemami wewnątrz rasy.

317

Człowieku, kilka prostych procedur dochodzeniowych tak bardzo by im pomogło. Axe otrząsnął się jakby się ponownie skupiał. "Co do personelu zauważ czerwone znaki na kostiumach. Doglądają wszystkiego z boku, chyba że nastąpi naruszenie zgody lub jeśli coś wymyka się spod kontroli, wtedy kładą temu kres cokolwiek by to nie było. Mówiąc kładą kres, mam na myśli sporadyczny rozlew krwi." "Czy są tu jakieś kamery?" "Prawdopodobnie, ale nie umiem powiedzieć, gdzie są i jak się do nich dostać." Albo jak przesiać setki godzin nagrań - i to kończyło sprawę ze względu na rozmiary tego miejsca oraz ilość dni, które minęły. Gówno. Właśnie weszli na terytorium, gdzie można szukać igły w stogu siana. A biorąc pod uwagę to co się tutaj działo, było to tak uspokajające jak nóż na gardle. Wciąż, zderzał się z wcześniejszym błędnym postępowaniem. "Chodźmy głębiej," powiedział i objął swoją shellan. "Musimy zobaczyć wszystko."

Tłumaczenie: Fiolka2708

318

CZTERDZIEŚCI „Mają tu miejsca… miejsca, do których możemy pójść.” Gdy Craeg mówił Paradise do ucha, był bardzo świadomy jak blisko krawędzi się znajdował. Ale im więcej tańczyła przed jego ciałem, tym bardziej seks przejmował jego mózg, wykopując gówno daleko poza zwykły sens i racjonalność, do punktu, w którym stawał się jaskiniowcem. Bez majtek? Kuuuuuurwa. Naprawdę musiał położyć na niej więcej swoich rąk, więc tak, nadszedł czas aby zniknąć na tyłach, gdzie, jak powiedziała mu Novo, były prywatne łazienki, których mógł użyć. Poza tym, to było jedyne miejsce, w którym mogli mieć trochę prywatności. Paradise będzie musiała wrócić do domu przed świtem, a nie było tak, że mogła zabrać go ze sobą do domu – nie bez wyjścia z szafy co do jego osoby, a to postawiłoby jej ojca i ich w przedwcześnie kłopotliwej sytuacji. Plus to, że prędzej piekło by zamarzło niż zabrałby ją do swojego śmietniska. Cholera, jeśli szybko sobie nie ulży, wszystko pójdzie w diabły. W jego spodnie. „Pokaż mi drogę,” Jęknęła. Chwytając ją za rękę, poprowadził ją przez tłum. Gdy przechodzili obok boksu, gdzie Novo dawała Boone taniec na kolanach – i prawdopodobnie pierwszą erekcję – Craeg oszczędził sobie skinienia samicy, ale zdobył jedno w zamian. Oraz bardzo porozumiewawcze spojrzenie. Prywatne „łazienki” były częściowo poniżej drugiego piętra od północy, i gdy weszli do słabo oświetlonego korytarza o czarnych ścianach, odkryli niezliczone zamknięte drzwi. Na siedmiu, które mijali, były dyskretne znaki zajętości. Ósme wyglądały czarująco. Przytrzymując dla niej otwarte drzwi, warknął gdy przeszła obok niego, wchodząc do małego wykafelkowanego pomieszczenia. Była tam toaleta, umywalka… i przysadzisty stół, a ciasna przestrzeń była zdumiewająco

319

czysta. Ale znowu, był tam odpływ pośrodku podłogi i głowica zraszacza w suficie. Prawdopodobnie był bielony po każdej imprezie. Upewniając się, że drzwi były zamknięte jak należy, chwycił ją i pociągnął na siebie, jego chciwe dłonie dostały się do jej ubrań, poczuł jej pełnie piersi, gładkość tyłka, gorące, kurwa mokre ciepło jej rdzenia. Całował ją już nie kontrolując się, a ona oddawała mu pocałunki i Boże, mógłby przysiąc, że nie spędzili dzisiejszego ranka trzech godzin, robiąc sobie dobrze przez telefon. Osobiście, jednak uważał, że było tak jak powinno być. Wtedy zaczęła się cofać, ciągnąc go ze sobą, zabierając do umywalki. Z gracją tancerki umieściła swój tyłek na kontuarze… potem podciągnęła kolana w górę i oparła swoje wysokie obcasy na wąskich ścianach niszy. Dając mu tym samym olśniewający widok swoich ud w czarnych pończochach i gładkiej, śliskiej płci. „Wiesz, czego chcę,” powiedziała. „I tym razem, nie chodzi o twoje usta.” Kołysząc się na nogach, był cholernie świadomy, że ten moment nadszedł: Jego silna wola odpadła w przedbiegach, jego popęd był ryczącym silnikiem, który nie pozwalał mu myśleć trzeźwo, i pierdolone piekło… na co on patrzył. „Jesteś pewna?” Wymamrotał. Podczas gdy zaczął rozpinać dżinsy. „Każesz mi błagać?” „Nie, bo chciałbym zacząć teraz.” Rozejrzał się wokół i nie dostrzegł żadnych kamer. Ale to nie znaczyło, że nie były gdzieś ukryte. „Chciałbym żebyśmy mogli zrobić to w innym miejscu.” „Podoba mi się gdzie jesteśmy.” Z tym słowy rozpięła swoją bluzkę, rozchyliła ją i wystrzeliły miseczki jej biustonosza, oferując mu uniesione i ściśnięte piersi. Jej blond włosy były wokół jej ramion, jej niebieskie oczy były na wpół przymknięte, a ona przebiegła językiem wokół swoich ust i końcówka jego fiuta drgnęła jakby chciała eksplodować.

320

„Proszę,” jęknęła, wyginając się jakby była w agonii. I to było wszystko na temat. Gdy jego erekcja wystrzeliła z otwartego rozporka dżinsów, chwycił ciężar w dłoń i zmniejszył dystans pomiędzy nimi. Cholera, nie mógł uwierzyć, że to się naprawdę dzieje. Nie seks, na Boga, robił to już wcześniej. To seks z nią tak na niego działał. Zwłaszcza, gdy zobaczył główkę penisa obok wszystkiego czego pragnął. Zamykając na krótko oczy, chciał powiedzieć coś odpowiedniego ze względu na nią, spojrzeć na nią w sposób, który by pokazał, że wie iż była to dla niej wielka rzecz, zrobić wszystko co przeobraziłoby to doświadczenie z wsiokiem w klubie, w nabożne, pełne szacunku wydarzenie, które opowiedziałoby się po jego stronie. „Tak, chcę tego,” powiedziała cicho. „Chcę tego z tobą, tylko z tobą.” Podnosząc powieki, zapatrzył się w jej hipnotyczne oczy – i stało się coś dziwnego. Wbrew tłu basowych uderzeń, setek ludzi i palącej desperacji dudniącej w jego krwi, poczuł nagłe spowolnienie. Zrób to odliczanie, powiedział sobie. Zrób to specjalnie dla niej. Naprowadzając główkę na jej rdzeń, potarł w górę i w dół jej płci – podskoczyła, uderzając kłami w wargę. Jej uda zaczęły drżeć. Jej oddech przyspieszył. Jej zapach stał się cięższy, mocniejszy. Z jękiem rozdzielił jej płeć – ale nie mógł tego utrzymać. Był blisko orgazmu. Wyginając się nad nią w łuk, oparł swój ciężar na wolnej ręce. „Będę robił to powoli,” było ostatnią racjonalną rzeczą, którą powiedział. *** Paradise była tak bardzo na to gotowa, jej mokre i napięte ciało oczekiwało. I wtedy poczuła jak pociera jej sedno i prawie miała orgazm. Było tak wiele powodów, aby tego nie robić, tak wiele rozsądnych argumentów, że powinna zaczekać na lepszy moment, lepszy czas, bardziej

321

stabilne miejsce w życiu jej i Craega. Ale jeśli naloty jej czegoś nauczyły, to że czas był luksusem, którego śmiertelnicy nie powinni marnować. I słowa jej ojca skierowane do niej zanim wyszła, rozbrzmiewały w jej głowie nie jako ostrzeżenie, którym miały być, ale jak uznanie celu, który musiała przyjąć. Była zakochana w tym mężczyźnie. Tak, nie znała go długo, i tak, to było szalone, ale nie, ona nigdy nie czuła tak wyraźnie połączenia, a jak miałaby nazwać te emocje? I, nie, nie mogła kontrolować czy Craeg zostanie czy odejdzie jutrzejszej nocy, w następnym tygodniu, miesiącu, w przyszłym roku – ale był z nią teraz. I to było więcej niż kiedykolwiek się spodziewała. Nagle, zarejestrowała niewielki ucisk, jego tępa główka naciskała. I wtedy zaczął głaskać szczyt jej płci kciukiem, doprowadzając ją do obłędu, sprawiając, ze poczuła się pijana, podekscytowana, nieznośnie gorąca i teraz wiedziała, że był to wstęp do uwolnienia, którego jej ciało było głodne. Docierając do niego, przyciągnęła jego usta do swoich i pocałowała, poruszając językiem w jego ustach. W ogóle się nie bała. Może powinna, ale prawie chciała mieć to za sobą, tak aby erotyczne połączenie mogło dać wolność wypowiedzi. Biodra Craega zaczęły napierać i cofać się, napierać i cofać, za każdym razem jego erekcja wchodziła głębiej. I wtedy przesunął ją, ustawiając jej miednicę. Jego palce wróciły do niej, pocierając w kółko, gdy jego ciało było dziwnie nieruchome. Już miała zaprotestować, ale było zbyt dużo wrażeń i jej mózg się wycofał, gdy ona zaczęła – W tym momencie, jednym silnym pchnięciem, przebił się przez barierę, która pękła bez żadnego bólu. Całe jego ciało zaczęło się trząść i to drżenie było przenoszone na nią w miejscu, w którym byli połączeni. I wtedy zaczął się poruszać wewnątrz niej, głębiej i głębiej, z narastającą dynamiką. Gruby, był tak gruby i pełny… był niesamowity. I wtedy doszło uczucie jego ust głaskających jej wargi, podczas gdy w nią pompował. Bez względu na to, co przyniesie dla nich przyszłość, nic nie zmieni faktu, że był jej pierwszym mężczyzną.

322

Oboje mieli orgazm w tym samym momencie. I tak, to każde uderzenie było piękne i doskonałe, jak miała nadzieję, że będzie. Nawet w klubie człowieków, w publicznym miejscu, z setką obcych za cienkimi drzwiami… to było niebo. Tak się działo, gdy było się z odpowiednią osobą, nieprawdaż.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

323

CZTERDZIEŚCI JEDEN Gdy Craeg wreszcie ucichł, Paradise opadła plecami na zlew i pomyślała, że kran przetnie jej kręgosłup, a lustro mocno uciskało głowę, ale nie obchodziło jej to. Unosiła się, dryfowała... przynajmniej dopóki nie spojrzała w dół i nie zobaczyła, że pomiędzy jej rozłożonymi udami, jego biodra były w nią mono wciśnięte, a ta jego część głęboko wewnątrz niej. O niebiosa. Najgorzej, że on wyglądał na zmartwionego - jakby myślał, że opadła dlatego, że ją coś bolało lub cokolwiek. Chciała go pocieszyć, powiedzieć mu, że to było niesamowite, ale jej umysł był zbyt rozerwany, by mogła mówić spójnie, więc wszystko to włożyła do uśmiechu, który mu posłała. "Boże..." wyszeptał. "Jesteś taka piękna w tej chwili." Zmuszając się, by się skupić, szepnęła: "Cieszę się, że to zrobiliśmy. Kiedy możemy to powtórzyć?" "Jutrzejszej nocy. Ale będziesz obolała. To naturalne." "Zostaję na dzień w ośrodku szkoleniowym". Uniósł brwi. "Zostajesz?" "Miałam zamiar cię uwieść." "Więc, jestem twoim podbojem." Gdy schylił się i pocałował ją, poczuła lekkie ukłucie zazdrości, kiedy zdała sobie sprawę, że robił to z innymi kobietami, może nawet one też robiły to z nim pierwszy raz – co by wyjaśniało, dlaczego był w tym tak dobry. Ale nie, te myśli nie były mile widziane w tym miejscu. Byli tylko oni. Nic innego nie było dozwolone. "Co powiesz na to, żebyśmy to zrobili ponownie teraz?" Powiedziała, poruszając biodrami tak, że jej płeć gładziła jego. "Paradise... Czy jesteś pewna, że wszystko w porządku?" Jęknęła taaaaaaaaaaaak w odpowiedzi, po czym oparła dłonie o zlew i użyła swojego ciała, aby wzbudzić połączenie między nimi ponownie. To zadziałało.

324

W mgnieniu oka, znowu była przy zlewie i naprzeciw ciała Craega, z nogami oplecionymi wokół jego bioder, ramionami połączonymi na jego dużych barkach i kostkami skręconymi za jego tyłkiem. W mocnym uścisku, jego ręce przenosiły ją w górę i w dół na jego podnieceniu, szybciej i mocniej niż za pierwszym razem. Aby mu pomóc, nie żeby nie robił tego dobrze, pracowała z nim, podwajając siłę. Przyszły kolejne orgazmy, tym razem w kółko, a jej włosy opadły na ich twarze, ciemny zapach przyprawy ryczał z jego ciała, przyjemność mieszała ich dusze w sposób, który wydawał się permanentny. Kiedy w końcu zatrzymał się, opadła na jego tors, bezwładna jak szmaciana lalka, gorąca jak piec, z zawrotami głowy, jakby biegła milion mil. I wtedy zadzwonił jej telefon. Kiedy dzwonek zabrzmiał z kieszeni jej kurtki, odwróciła głowę. "To chyba jakieś żarty." Ktokolwiek to był przełączy się na pocztę głosową. Z powrotem skupiła się na Craegu i uśmiechnęła do niego. Boże, kochała, gdy ich twarze były tak blisko, kiedy widziała każdą pojedynczą rzęsę i zmarszczkę na nosie, cień na brodzie, która już rosła. "Cześć", szepnęła. Tym razem, jego usta również odwzajemniły uśmiech - i była tam ujmująca nieśmiałość kiedy się uśmiechnął. Sięgając do jego twarzy, szepnęła: "Tak właśnie zawsze będę cię pamiętała." W głębi swojego umysłu, pomyślała... w świętym tajemnym miejscu. Dlaczego go żegnała? To był dopiero początekJej telefon zaczął ponownie dzwonić. "Przepraszam," powiedziała, marszcząc brwi. "Mam nadzieję, że to nic złego." Okręcając się wokół żeby mogła dostać się do kieszeni, była w pełni świadoma, że nadal są połączeni. A gdy ujrzała ekran, zaklęła. "Naprawdę, Peyton," mruknęła, kiedy wsunęła telefon z powrotem. "Musiał się dowiedzieć, że wróciliśmy tu z powrotem. Uwielbia nękać ludzi." "Chyba, że się w końcu ujawnił, huh."

325

"Wiesz, że jest dla mnie jak brat. Naprawdę, wiesz to, prawda?" "Tak. Tak naprawdę to wiem." Kiedy jej telefon zaczął dzwonić po raz trzeci, zacisnęła zęby. "Mój naprawdę całkowicie irytujący brat." "Odbierz to przestanie." Craeg poruszył biodrami, przez co sprawił, że jęknęła. "Zmierzam donikąd." Uderzając w przycisk odbierania, przysunęła telefon do ucha. "Możesz przestać-" "Parry…?" Kiedy usłyszała jego głos, zmarszczyła brwi. Od kiedy go znała, nigdy tak nie brzmiał. Zagubiony... jak mały chłopiec. "Peyton? Co się stało?" "Coś bardzo złego, Parry. Tam jest krew... wszędzie..." "Co?" Odsunęła się, a Craeg natychmiast opuścił ją na ziemię. "Peyton! Gdzie jesteś?" "Jestem u mojej kuzynki... mojej kuzynki... tej, która miała wyjechać..." Paradise spojrzała na Craega. "Peyton, Craeg i ja jesteśmy w drodze ale gdzie jesteś?" Gdy wyjąkał adres, powtórzyła go, a następnie podała telefon Craegowi. "Muszę się doprowadzić do porządku, rozmawiaj z nim, nie pozwól mu się rozłączyć." *** Dziesięć minut później, Craeg wchodził do fantazyjnego ludzkiego budynku mieszkalnego z czarnozieloną markizą, marmurowym holem, i odźwiernym ubranym w mundur, który był w takim samym kolorze jak nawis na zewnątrz. Podczas gdy wahał się i oczekiwał, że zostanie wyrzucony lub poproszony o przedstawienie się, zanim wszedł na powitalną wycieraczkę Paradise podeszła do biurka. "Witam", powiedziała w idealnej ciszy i rozsądnym tonem. "Mój przyjaciel Peyton przyszedł zobaczyć się z Ashley Murray i poprosił nas byśmy do nich dołączyli."

326

"Zadzwonię na górę zatem," odpowiedział mężczyzna, sięgając po telefon. "Witam? Tak, to recepcja. Czy - świetnie. Wyślę ich na górę." Portier skinął na windę. "Proszę." "Dziękuję bardzo", powiedziała płynnie i wyciągnęła rękę. W pierwszej chwili Craeg nie wiedział, po co to robiła - ale zaraz zdał sobie sprawę, że nie ruszył się z miejsca, gdzie się zatrzymał, tuż za obrotowymi drzwiami. Wchodząc, zignorował strażnika i pochylił głowę w dół - z powodu pięknej młodej kobiety, to po pierwsze, ale był bardzo świadomy, że był pięć razy większy niż ona i bardzo prawdopodobne, że wyglądał podejrzanie. Weszli do windy i wysiedli na jakimś wysokim piętrze. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyli, to długie, beżowe korytarze, a na samym końcu, siedział na dywanie Peyton, tuląc swój telefonu w dłoniach. W powietrzu Craeg wyczuł mocny zapach krwi, ale prawdopodobnie nie został zauważony przez człowieków. Paradise podbiegła i uklękła obok faceta. "Peyton?" Nie patrzył na nią, dopóki nie dotknęła jego ramienia i och, Boże, jego twarz była blada jak kreda, a jego oczy były zbyt szeroko otwarte. "Jest źle." "Czy ona... tam?" "Nie. W sypialni... Boże, w sypialni." Craeg zostawił ją ze swoim przyjacielem i otworzył drzwi. Zapach śmierci natychmiast stał się mocniejszy - i coraz bardziej intensywny, kiedy wszedł do otwartego pokoju z białymi dywanami, białą kanapą i oknami na całe ściany. Ze względu na brak ciężkich zasłon, wykluczało to możliwość przebywania tu wampirów. Zimno, było bardzo zimno. Mocny przeciąg ciął przez pomieszczenie. Zerknął na prawo i w otwartej kuchni nie było nic godnego odnotowania, brak bałaganu, wszystko stało na miejscu, miska ze świeżo wyglądającymi owocami - nie, jabłka były plastikowe. Przedpokój biegł prosto, a na jego końcu świeciło się jedno światło. Kierując się w jego stronę, szedł po miękkiej wykładzinie. Skręcił za rogiem i stanął w otwartych drzwiach. Po drugiej stronie, stało małżeńskie łóżko zabarwione na czerwono, jakby farba dostała się na całą powierzchnię białej kołdry, pościeli, poduszek oraz zagłówka.

327

Więcej czerwieni było na podłodze, znacząc ścieżkę, która biegła do... Przesuwane szklane drzwi, które prowadziły na taras były otwarte, a białe zasłony unosiły się w porywach wiatru jak w jakimś filmie, krwawe odciski dłoni na szybie i ościeżnicy odsłaniały się i zasłaniały. Odwracając się z powrotem do łóżka, zauważył, narkotyki na bocznych szafkach: Strzykawki, łyżki, małe paczuszki foli aluminiowej. Nie było prezerwatywy. Żadnej broni. Również nic osobistego - żadnych zdjęć, pamiątek, rupieci. To było miejsce do bzykania i brania narkotyków i ulotnienia się wcześnie rano. Ale to było kosztowne. "O mój Boże…" Na dźwięk głosu Paradise, spojrzał przez ramię. "Nie chcesz tutaj wchodzić." Weszła i tak i nie mógł powiedzieć, że był zaskoczony. "Gdzie jest Peyton?" Zapytał. "Tutaj," dobiegł głuchy głos od drzwi. Gdy cała trójka stanęła razem, był cholernie pewien, że w głowie mieli to samo: Żadne z nich czegoś takiego nie przeżyło. Żadne. "Muszę zadzwonić do mojego ojca," szorstko powiedziała Paradise. "To jest daleko poza tym, z czym powinniśmy mieć do czynienia." Craeg pokręcił głową, zanim wyjęła telefon. "Nie, musimy zadzwonić do Braci." Peyton wtrącił: "Dlatego dzwoni do swojego ojca." Kiedy Paradise umieściła komórkę przy uchu i chodziła dookoła, Craeg zmarszczył brwi. "Co?" Peyton wzruszył ramionami. "Jej ojciec jest Pierwszym Doradcą Króla. Tak właśnie trzeba zrobić." Początkowo w ogóle nie zrozumiał tych słów, ciąg rzeczowników i czasowników i innego gówna wchodził jednym uchem, a drugim wychodził. Ale potem odtworzył je kilka razy... i poczuł dziwny chłód obejmujący całe jego ciało, od głowy po kostki. Jego serce kopnęło w klatce piersiowej. Zatrzymało się. Wznowiło bicie w nieregularnym tempie. Craeg przesunął wzrok z powrotem na Paradise i słuchał jej jakby z wielkiej odległości, kiedy szybko zaczęła mówić. Nigdy wcześniej szczególnie nie koncentrował się na jej akcencie, bo zawsze tak był rozproszony przez

328

jego przyciąganie do niej. Ale teraz jednak, intonacja, dźwięk, modulacja... była taka jak u Peytona. I nie dlatego, że udawała jak jakiś pozer. Głuchym głosem, powiedział: "Ona nie jest tylko recepcjonistką w tamtym domu, prawda?" *** Gdy telefon Butcha zaczął dzwonić przy jego boku, gotów był pozwolić, by przełączył się na pocztę głosową - cholera był w seks klubie, próbując uzyskać jakieś wskazówki co do morderstwa na miłość boską. Ale kiedy cholera nie przestawała dzwonić, wyjął go i odebrał. Nie był w stanie usłyszeć Vhrednego przez całą tę muzykę techno. "Co? Cześć?" Po tym jak połączenie zostało zerwane, sms od Brata rozwiązał wątpliwości. Wiadomość była krótka i rzeczowa, nic z wyjątkiem adresu, mieszczącego się w dobrej części śródmieścia, numer 18 i czasem przybycia: 5 min. To był kod, kiedy ktoś walczył i miał kłopoty. "Musimy iść," powiedział głośno. Zwracając się do Marissy, wziął ją za rękę i powiedział głośniej. "Musimy wyjść. Już." "Co?" Przysunęła go mocniej do siebie. "Ale ile jeszcze przed nami?" Kiedy tylko pokręcił głową i spojrzał jej w oczy, przestała się kłócić. "Yo, Axe," zawołał. "Musimy odbić. W porządku?" Facet podszedł. "Myślałem, że chcesz przejść przez wszystko." "Później. Do zobaczenia w ośrodku szkoleniowym". Prawdziwy czas wyjścia wyniósłby o wiele dłużej niż pieprzone pięć minut, gdyby chcieli przejść przez różne seks miejsca i tematyczne pokoje, które wyglądały jak próba znalezienia wyjścia z labiryntu Pięćdziesięciu Twarzy. Kiedy tylko znaleźli się w chłodnym, czystym powietrzu, z dala od zasięgu słuchu bramkarzy i kolejki, Butch powiedział: "Mam sprawę z reduktorami-" Jego telefon znowu zadzwonił, a on odebrał. "V, jestem w drodze, zostawię tylko Marissę-"

329

Brat mówił krótko i na temat, był bardzo zwięzły, a kiedy rozmowa została zakończona, Butch powoli opuścił telefon i wpatrywał się Marissę. "Myślę, że będzie lepiej jeśli ty też pojedziesz." "Co się stało?" "Może odkryjemy, kim była zmarła samica." Kilka minut później, zaparkował Lexusa przed wejściem do ekskluzywnego wieżowca, który był blokiem Commodore. Jedną robotę mentalną na człowieku później jechali windą, a następnie szli korytarzem, który pachniał jak śmierć. Czekał na nich V. Brat odskoczył jak tylko ich zobaczył. "Co do cholery? PS: oboje wyglądacie tak gorąco, że ja pierdolę." Butch zdarł maskę. "Czuję tutaj krew." Podnosząc ręce, aby usunąć własną maskę, Marissa cofnęła się. "O Boże... to ona. To jej zapach." V poprowadził ich przez anonimowe mieszkanie do zasadniczo pustej sypialni, która przypomniała mu jego pracę w CPD. I cholera, pierwszym impulsem Butcha było to, by stanąć między swoją partnerką, a wszystkimi oznakami brutalnego morderstwa. Ale nigdy więcej. Zabijała go świadomość, że była narażona na cokolwiek z tego, ale miała rację. Musiała tu być. Wyprostowana i z przytomnym spojrzeniem, podeszła do łóżka - i kurwa gdy stała odwrócona do niego plecami, gdy patrzyła na przesiąkniętą krwią kołdrę i poduszki, sprawiła, że załapał zupełnie nową kategorię koszmarów. Klnąc, spojrzał na Paradise, która stała obok Peytona, a potem na dużego Craega, który był dalej w kącie. Wreszcie ocenił scenę, biorąc pod uwagę wszystko, co było i czego nie było w pomieszczeniu. "Kto był tu pierwszy?" Zapytał. Peyton podniósł rękę. "Ja. Moja kuzynka Allishon używa tego miejsca... no, wiesz. Wynajmuje je pod nazwiskiem człowieka. Dzwoniłem do niej kilka razy, żeby wyszła z nami, jej rodzice powiedzieli moim rodzicom, że nie mieli od niej kontaktu od jakichś kilku dni, może tygodnia, ale to nie było niczym niezwykłym. Kiedy nie było od niej odzewu, pomyślałem, że wpadnę tu, bo prawdopodobnie mocno zabalowała. Wszedłem po tarasie, jak zazwyczaj robię - i yeah."

330

"Czy drzwi nie były zablokowane?" zapytał Butch, gdy podniósł falujące zasłony i oglądał krwawe odciski dłoni. "Były otwarte. Ale jeśli słońce by ją dostało, to pozostawiłoby oparzenia, prawda? Więc może ona..." Starał się skończyć, kiedy skupił się na poplamionym łóżku. "Nie jest z nią w porządku, prawda?" Marissa zdjęła lateksowy kaptur i pozwoliła mu zwisać z tyłu. Podeszła do mężczyzny i wzięła jego ręce. "Jestem shellan Butcha, mam na imię Marissa. Jestem dyrektorem Azylu, schroniska dla ofiar przemocy. Ona przyszła do nas-" "Więc ona tam jest? Ona żyje!" Marissa powoli pokręciła głową. "Tak mi przykro. Zadzwoniłam do mojego brata Agresa, zrobił wszystko, co mógł. Nie udało się." Peyton spojrzał na łóżko i zamilkł. Potem szepnął: "To zabije jej rodziców. Stracili mojego drugiego kuzyna w najazdach. Zostaną teraz bez dzieci". "Więc te drzwi były odblokowane czy po prostu były otwarte na oścież?" Zapytał Butch. "Nie chcę być nieczuły, ale to jest miejsce zbrodni, a ten kto jej to zrobił... przybijemy go do tej pieprzonej ściany." Peyton pokręcił głową. "Tak, nie, to znaczy, to była dzika dziewczyna. Była imprezowiczką. Ale nie zasługiwała..." Odchrząknął. "Drzwi były całkowicie otwarte." Butch śledził ślady i plamy na dywanie. "Jedynym wytłumaczeniem jest to, że w jakiś sposób użyła ostatka sił, aby wyjść i zdematerializować się do Azylu." "Skąd wiedziała, żeby się tam udać?" szepnęła Paradise. "To znaczy... dzięki Bogu." "Pewnie usłyszała jakoś o nas" odpowiedziała Marissa. "Tylko szkoda, że nie mogliśmy jej uratować." V wszedł do pokoju. "Właśnie dostałem smsa od Thora i Rankhora. Walczą, a to trudna potyczka. Muszę iść im pomóc - Butch. Musisz iść ze mną. To nagły wypadek." Butch zacisnął zęby i rzucił kilka przekleństw. Ale potem spojrzał na Marissę. "W porządku?"

331

Wpatrując się prosto w niego, powiedziała mniej więcej: "Tak długo, jak możemy dowiedzieć się kto to zrobił, ze mną cholernie w porządku." Dał jej szybki i twardy uścisk i poczuł dumę w swojej klatce piersiowej. A potem dał jej bardzo smutny szereg zadań. "Chcę, żebyś stworzyła listę ludzi, których znała, człowieków i wampirów, razem z nim." Skinął na Peytona. "Sfotografuj wszystko swoim telefonem. Całe pieprzone miejsce. Niczego nie dotykaj, niczego nie zakłócaj. Zamknij wszystkie drzwi, które się da. Zostaw te od tarasu. Następnie udaj się do domu jej rodziców. Oni mają prawo wiedzieć." "Zajmę się tym" powiedziała. Tak, pomyślał, jak najbardziej. Boże, jak on ją kochał. Nienawidził tej sytuacji... ale kochał, kochał ją. Jeszcze jeden całus... i szedł z powrotem do swojego samochodu, starając się przenieść swoją uwagę z jednego nagłego wypadku do drugiego.

Tłumaczenie: Fiolka2708

332

CZTERDZIEŚCI DWA Kiedy Marissa rozmawiała z Peytonem o tym, z kim była skoligacona jego kuzynka, Paradise pożyczyła telefon kobiety i przeszła przez całe to miejsce robiąc zdjęcia. Z każdym nowym, myślała o tym, co wiedziała o śmierci dziewczyny. Technicznie rzecz biorąc, Allishon była również i jej kuzynką, chociaż to było bardziej odległe połączenie, niż Peytona, ale strata nadal była dotkliwa. Szczególnie dlatego, że widziała łóżko. Mój Boże. Taka przemoc. Po około piętnastu minutach, sfotografowała sypialnię, łazienkę, przedpokój oraz salon - i odwracała się by zrobić zdjęcia w kuchni, kiedy zobaczyła coś na podłodze. Całe to miejsce było w bieli, więc błysk koloru na skraju kanapy naprawdę przykuł jej wzrok. Pochylając się, wyjęła... staroświeckie zdjęcie z Polaroida. Marszcząc brwi, zdała sobie sprawę, że było... czerwono różowe. Podobnie jak to, które znalazła w autobusie. To które włożyła do swojej torby, po tym jak Peyton powiedział, że nie było jego. "Co to jest?" Zapytał Peyton. "Paradise? Źle się czujesz?" Wstała i podeszła do niego. "To jest zdjęcie..." Kiedy mu je pokazała, zastanawiała się, czy może wyciągnie jakieś wnioski. Może było inne wyjaśnienie. "Ach, takie jak znalazłam, wiesz, w autobusie." "Wszystko jedno. Skończyłaś robić zdjęcia? Musimy teraz porozmawiać z rodzicami Allie. Muszę z tym skończyć zanim kurwa zwariuję." "Dwie sekundy." Włożyła fotografię do swojego płaszcza i nie myśląc już o niej, zaczęła robić zdjęcia kuchni. "Prawie skończyłam." "Ma jej prochy" Peyton mruknął głosem, który był zachrypnięty. "Marissa je ma". Paradise opuściła telefon. "O Boże."

333

"Właśnie wyszła by się przebrać i przynieść je, zanim się tam udamy. Żałuję, że nie mam ze sobą jointa. Nie sądziłem, że..." Zaczął otwierać szafki. "Och, dziękuję, kurwa". Kiedy wyjął butelkę wódki i wsunął ją do kieszeni płaszcza, chciała mu przypomnieć, że mieli niczego nie ruszać, ale dajcie spokój. Jakby zamierzała psuć mu zabawę za nieprzestrzeganie nakazów, w taką noc jak dzisiaj? "Peyton, co jeszcze mogę dla ciebie zrobić?" Jego wzrok powędrował z powrotem do niej. "Jest jak jest. Dziękuję za to, że przybyłaś". Z ponurym skinieniem głowy, zrobiła ostatnie zdjęcie pustego zlewu i gołego kontuaru. "Tutaj. Um, gdzie Craeg? " "Wciąż jest w sypialni." "Peyton... tak mi przykro." Dotarli do siebie po środku i uścisnęli się mocno. Chciała mu powiedzieć, że wszystko będzie w porządku, ale to nie było prawdą. "Kocham cię", powiedział. "Też cię kocham." Odsuwając się od niego, podeszła do frontowych drzwi apartamentu, zamknęła je mentalnie, a następnie udała się z nim z powrotem do sypialni. Craeg był tam gdzie stał od dłuższego czasu, a kiedy podeszła do niego, położyła mu dłoń na ramieniu. "Wszystko w porządku?" "Tak." Zwrócił się do Peytona, przerywając kontakt. "Hej, człowieku, potrzebujesz czegoś... jestem tu dla ciebie." Peyton podszedł do mężczyzny i wymienili twardy uścisk, a potem wszyscy stali na tarasie w porywistym wietrze, wiejącym od rzeki. Peyton rozpłynął się pierwszy. A potem Craeg obrócił się do niej. "Długa noc – lepiej żebym wracał. Peyton ma zadzwonić do ośrodka szkoleniowego dla mnie, muszę jak najszybciej złapać autobus." "Och... w porządku." Ale dajcie spokój, czego się spodziewała? Doszło do tragedii. Teraz nie czas na długie, romantyczne pożegnanie na miłość boską. "Więc... W każdym razie, myślę, że zobaczymy się jutro? Czy chociaż zadzwonisz do mnie dziś rano? Mam zamiar się przebrać, a następnie pomóc Peytonowi poinformować rodzinę." "Dobrze, że skontaktowałaś się ze swoim ojcem."

334

"Tak, on jest zawsze pomocny." "Nie wątpię." "To jest po prostu takie... okropne." Kiedy zamrugała, zobaczyła łóżko z tego pokoju. "Tak bardzo, bardzo straszne. Zastanawiam się kto to zrobił?" "Butch go znajdzie." "Mam nadzieję. Naprawdę." "Muszę iść." "Och... w porządku." Czekaj, ona już to powiedziała. "Wszystko w porządku?" "Czuję się dobrze. Nie martw się o mnie. Lepiej też już idź." Z jakiegoś powodu, miała dziwną ochotę powiedzieć mu, że tęskni za nim, ale to było absurdalne. Stał dwie stopy od niej. Mieli porozmawiać za parę godzin. Zamierzała się z nim zobaczyć jutrzejszej nocy. "Dobrego dnia", powiedziała. Kiedy skinął głową, zamknęła oczy... uspokoiła się... i rozproszyła. Z wielu powodów, to niewygodne rozstanie nie było tym czego chciała na zakończenie wieczoru. Nie było nawet blisko. *** Craeg nie czekał długo. Tak szybko, jak Paradise rozpłynęła się, zdematerializował się tuż za nią, poruszał się na wietrze, używając swojej krwi w jej żyłach jak lokalizatora. Kiedy przestała się poruszać w nocnym powietrzu, zescalił się dobre sto jardów od niej na skraju trawnika, który był... Dom przed nim na szczycie wzniesienia był wielkości akademika, rodzaju masywnej, wielkiej struktury, która mogłaby być opisywana w telewizji jako wymyślny kampus uczelni lub Boże, może... może bardziej jak królewska rezydencja ze spiczastymi dachami i diamentowymi oknami, a wszystkie trawniki były obcięte i wypielęgnowane. Był dwukrotnie większy od rezydencji, gdzie jego i Axea przodkowie zostali zabici, na przykład. Kiedy Paradise zbliżyła się do drzwi frontowych, obyło się bez anonsowania - nie jak pracownik lub sługa. A chwilę później, była w środku,

335

nie dzwoniąc dzwonkiem do drzwi lub cokolwiek. W rzeczywistości, kiedy przesunął się w lewo, ujrzał przez ołowiane okiennice umundurowanego kamerdynera odbierającego od niej płaszcz i kłaniającego się z szacunkiem. Jej ojciec jest Pierwszym Doradcą Króla. Zmniejszając dystans długimi krokami, patrzył z zimnego dziedzińca, jak szła wielkimi schodami i zniknęła, bez wątpienia na równie wystawnym drugim piętrze. Albo może trzecim. Albo dwunastym. Nawet po tym jak już nie mógł jej zobaczyć z miejsca gdzie był, patrzył przez szyby na staroświeckie obrazy olejne, fantazyjne dywany, jedwabie na ścianach, to musiały być jedwabie, prawda? Co on kurwa wiedział. Odwracając się, patrzył ponad trawnikiem, krzewami i zabezpieczonymi przed zimą roślinami, które niewątpliwie kwitły w ciepłych miesiącach. Zastanawiał się, jak wyglądało podwórko. Prawdopodobnie miało basen. Zagrodę dla pieprzonych egzotycznych zwierząt. Cholerne sanktuarium dla ptaków. Kłamała. I nie w niewielkim stopniu. W... w kurwa wielkim stopniu: on po prostu wziął jej dziewictwo, a ona z pewnością wydaje się być jedną z córek z Rodziny Założycieli. Według Starych Przepisów, on z gminu? Mógł zostać za to zabity. Kiedy jego gniew rósł, był coraz mniej skierowany na Paradise i na to co przed nim ukrywała, a bardziej w stronę tego, że on tak obnażył siebie. Wszystkie te postanowienia, które miał? Zanim przeleciał ją w łazience w pieprzonym klubie człowieków, do cholery? Dmuchnął ją stawiając ją ponad je wszystkie. I na dodatek, stracił kierunek szkolenia. Odwrócił uwagę od swojego celu. Zmarnował dni, kiedy powinien był spać, kiedy były zajęcia powinien był myśleć, na treningach powinien trenować swoje ciało. A wszystko to przez kobietę, która tak mało się nim przejmowała, która była tak samolubna i zarozumiała, że nie miała ochoty dzielić się z nim bardzo istotnymi informacjami o sobie. Informacjami, które jak wiedziała, zmieniłyby dla niego grę.

336

To była doskonała manipulacja, która obróciła go o sto osiemdziesiąt stopni od tego czego właściwie chciał: Między kłamiącą Paradise, a swoim niemożliwym do kontrolowania libido, nie miał szans. Taki głupiec - był takim cholernym głupcem. A głupcy dostawali to, na co zasłużyli. Czyż nie?

Tłumaczenie: Fiolka2708

337

CZTERDZIEŚCI TRZY Siedząc na brzegu swojego małżeńskiego łóżka, Marissa prowadziła szczotkę po włosach. Przebrała się z ubrania, które założyła po tym, jak zdjęła lateksowy kostium i miała teraz na sobie jedną z czarnych kaszmirowych szat Butcha. Od czasu do czasu, podnosiła klapy do nosa i wąchała jego zapach pozostały na włóknach. Potrzebowała sobie przypomnieć o jego obecności. Naprawdę musiała. Najdroższa Pani Kronik, było zbyt wiele rzeczy, które biegły przez jej umysł, obrazy, dźwięki, zapachy. A w rezultacie krzyżowego ognia pytań, zastanawiała się... jak Butch to robił przez tak długi czas? Jak badał te zbrodnie, chodził do domów rodzin ofiar, trawił te wiadomości w kółko? Jak patrzył w załamane oczy ojca i mahmen i współczuł im - jednocześnie wiedząc, że musi wyciągnąć od nich informacje? Informacje typu, kiedy po raz ostatni widzieli swoje dziecko. Kiedy był ostatni kontakt. Wszelkie znane niesnaski z innymi ludźmi. Ona zadawała ostrożnie pytania, czasami trzymając dłoń matki lub kiwając do ojca. Nie było żadnego powodu, aby to zapisywać - nie zamierzała zapomnieć niczego. A teraz była tu, czekając aż Butch bezpiecznie wróci do domu, żeby mogła mu wszystko opowiedzieć. W salonie, drzwi zewnętrzne bunkra otworzyły się, a dźwięk trzaskania i podmuch zimnego powietrza strzelił przez korytarz - niosąc ze sobą smród reduktorów. "Butch?" Zerwała się na równe nogi i wybiegła. "Butch…?" Jęki i przekleństwa były odpowiedzią samą w sobie - a potem okrążyła aneks w otwartym pokoju i zatrzymała się na chwilę. V trzymał jej partnera w uścisku strażaka. Brat niósł to zgięte i poobijane ciało do skórzanej kanapy i tam położył. Butch krwawił, pokryty krwią zabójców, był na wpół żywy. Emitował również chorobliwie słodki zapach pochłoniętych reduktorów.

338

Kiedy sapnęła i podbiegła, V zdjął swoją kurtkę, odsłaniając skaleczenia i siniaki - a gdy Marissa pogłaskała zmierzwione włosy Butcha, Brat dołączył do mężczyzny na kanapie, splatając własne ciało wojownika ze swoim najlepszym przyjacielem. Blask, który przyszedł zaczął się jakby w oddali, lub jak latarnia widziana przez gęstą mgłę, ale szybko blask, święta esencja matki Vhrednego, objął pokój, jasny jak światło słoneczne na arkuszu metalu, ciepły jak pożar. Był jedynym wybawieniem jakie miał Butch. Moc V była przekleństwem w złym kontekście, ale i cudem jaki teraz robił - ponieważ miał zamiar oczyścić zło ze swojego kolegi, uratować go, czyniąc go silniejszym w taki sposób, jaki tylko Vhredny mógł. Nigdy nie miała za złe połączenia jakie było między nimi dwoma, nigdy nie była zazdrosna o to, że dostarczał coś tak niezbędnego temu, którego kochała. Była po prostu wdzięczna, że jest sposób, aby ocalić Butcha przed śmiercią. Odkąd Omega porwał go i zainfekował, Butch posiadł zdolność do pochłaniania reduktorów, niszczenia ich w taki sposób, że ich ‘zabijał’: Pochłonięcie przez Butcha ich istoty było biletem w jedną stronę z tego świata. Jednak to generowało koszty. Jakiś czas później, światło zaczęło się cofać, a następnie obaj po prostu leżeli, tak samo wyczerpani. Kiedy Butch otworzył powieki, jego orzechowe oczy natychmiast podążyły ku niej i podniósł drżącą rękę. Z delikatnym uśmiechem, wzięła jego dłoń i położyła ją na swojej twarzy, pocierając policzek. "Kocham cię, kocham cię... " "W porządku?" Wychrypiał. "U ciebie?" "Teraz, gdy jesteś bezpieczny w domu, tak. Tysiąc razy tak". V otworzył powieki i spojrzał na nią zmęczonymi oczami. Choć rzadko dotykała Brata - bo przyznajmy to, Vhredny nie był rodzajem ciepłego faceta - wyciągnęła rękę i pogłaskała jego policzek. W rzadkiej chwili czułości, on pocałował wnętrze jej dłoni. A potem, po krótkiej chwili, był czas, aby zaprowadziła swojego partnera pod prysznic. Kiedy zmarnowany V został na sofie, Marissa pomogła Butchowi przejść korytarzem i do ich pokoju. Lub prawie ich pokoju. Nalegał, by się zatrzymać w przedpokoju, żeby mógł natychmiast

339

zdjąć i umieścić swoje brudne ubrania w rynnie, która prowadziła na dół do pralni. Ich łazienka była prosta, mała i przytulna i jak zawsze robiła w takich sytuacjach, zmusiła Butcha by usiadł na toalecie, kiedy ona ustawiała prysznic na odpowiednią temperaturę. Gdy wszystko było gotowe, pomogła mu, pchnęła go pod natrysk i oparła o róg. Zdejmując szatę ze swojego ciała, weszła razem z nim. Był twardy, zanim się pojawiła. I w chwili, kiedy zobaczył jej ciało, jego erekcja stała się jeszcze grubsza. Będzie jeszcze czas, aby podzielić się swoimi historiami. Teraz? Chodziło o znalezienie porozumienia między nimi, połączenia się ze sobą, komunikację bez słów. Biorąc mydło i myjkę, zaczęła od twarzy, którą tak umiłowała, zanim przeszła do gardła, jego klatki piersiowej, brzucha. Umyła każdą jego część, nawet podniecenie, które głaskała myjką. Butch wygiął się pod jej dotykiem. Był zbyt słaby, by zrobić coś więcej, zjeżdżał aż usiadł na wbudowanej marmurowej ławce. Z głową kołyszącą się wokół, patrzył jak ona pracowała. A potem umieściła myjkę na boku. Klękając, poczuła ciepłą wodę spływającą na jej plecy, kiedy przenosiła się między jego uda. Był wspaniały, opadł w tył rogu, jego duże ramiona były rozluźnione, a ciało wojownika wyczerpane. Jednak jego oczy były gorące. Owijając ręce wokół jego fiuta, otworzyła usta i opadła na niego, wkładając tyle jego długości, ile mogła, ssąc go i pracując na nim. W odpowiedzi Butch jęknął i poruszył biodrami. Bawiła się nim, przyspieszając, a następnie zwalniając, ściskając jego jądra. A potem spojrzała w górę. Wciąż na nią patrzył, jego kły były opuszczone, usta otwarte i dyszał. Od czasu do czasu, wydawało się, że stara się poruszyć. Jedyne jednak co potrafił zrobić to opieranie się na rękach. "Marissa..." powiedział ochryple.

340

"Tak?" Czekając na jego odpowiedź, prześledziła ustami jego szczyt. Potem przebiegła językiem wokół niego. "Dokończ" jęknął. "O, Boże... dokończ mnie..." Uśmiech jaki mu posłała przyszedł z głębi. Potem, z niecierpliwością, wróciła do pracy. I wykonała swoją pracę bardzo, bardzo dobrze.

Tłumaczenie: Fiolka2708

341

CZTERDZIEŚCI CZTERY Gdy zapadła noc następnego wieczora, Paradise w szlafroku krążyła wokół swojej sypialni. Craeg nie zadzwonił. Nie zadzwonił o siódmej rano, jak zwykle zrobił. Nie o drugiej po południu, kiedy może nie mógł spać. I nie o szóstej, gdy prawdopodobnie nie spał i szedł do stołówki jeść razem z Axem. Coś najwyraźniej się zmieniło. I miała nadzieję jak diabli to nie był to jeden raz. Niektórzy mężczyźni chcieli tylko tego, czego jeszcze nie mieli i choć byłaby wstrząśnięta odkryciem, że Craeg był takim palantem, nie mogła wymyślić, co jeszcze mogłoby wyjaśnić że nie zadzwonił. Z wyjątkiem tego, że... było im tak dobrze razem. Naprawdę dobrze. I on był taki dla niej dobry. Co do tej przerażającej sceny w mieszkaniu dziewczyny? Mimo tego, co stało się z kuzynką Peytona, co było tragiczne, nie sądziła żeby to zmieniło tak Craega, że wystąpiło u niego jakieś psychiczne lub emocjonalne załamanieKiedy w końcu jej telefon kurwa zadzwonił, przebiegła przez pokój. Tylko przeklęła, kiedy zobaczyła, że to tylko Peyton. Kiedy odebrała, starała się mówić spokojnie. "Hej. Jak się masz?" Kiedy oboje załatwili ten smutny obowiązek z rodzicami samicy, udali się do swoich domów na dzień, ale ciągle byli w kontakcie. Pisał do niej wiele razy o dziwnych rzeczach w ciągu godziny, co znaczyło, że dobrze wykorzystał tę butelkę wódki. "Więc nie mamy zajęć wieczorem." "Co?" "Zostały anulowane z jakiegoś powodu, więc Anslam i ja mamy zamiar udać się do Restauracji Sala. Zamierzam zaprosić też wszystkich innych." Kiedy zmagała się z nową sytuacją, w jej głowie zrodziło się miażdżące rozczarowanie. Liczyła na to, że zobaczą się z Craegiem i-

342

Peyton nie przegapił okazji, żeby powiedzieć jej, że spotkają się tam wszyscy za godzinę. Potem odłożył słuchawkę i zostawił ją trzymającą telefon i gapiącą się w ciemny ekran. Czy Craeg do nich dołączy? zastanawiała się. Dobra, to była bzdura. Skończyła z czekaniem jak jakaś głupia kura. Wzięła głęboki oddech i wybrała numer z pamięci, ten, którego nauczyła się w trzy noce, kiedy pracowała w domu audiencyjnym. Kiedy odebrał psaniec, uśmiechnęła się profesjonalnie, tak jakby mężczyzna widział jej twarz, jakby nie robiła tego z powodów czysto osobistych. "Cześć", powiedziała. "Tu córka Abalone. Przepraszam, że przeszkadzam, ale czy byłbyś tak uprzejmy i przełączył mnie do kliniki w ośrodku szkoleniowym?" "Och, ale oczywiście, pani!" Przyszła wesoła odpowiedź. "Czy jest ktoś w szczególności do kogo chcesz się przełączyć?" "Właściwie..." Może to było łatwiejsze, niż myślała. "Chciałam się połączyć z pierwszą z pięciu sypialni?" "Z przyjemnością, proszę poczekać, sprawdzę wewnętrzny." Następnie słychać było beep... beep... beep. "Mam. Jeśli chcesz numer bezpośredni na przyszłość, może dam ci numer?" "Proszę". Chwytając długopis, zapisała go na boku pudełka Kleenex. "Dziękuję ci." "Albo możesz zawsze używać tego numeru. Jesteśmy wdzięczni mogąc ci służyć. Proszę czekać." "Jeszcze raz dziękuję." Kiedy dźwięk beep... beep wrócił na linię, jej dłonie pokryły się potem pod wpływem gorąca i musiała usiąść, bo jej nogi zaczęły drżeć. Wtedy usłyszała dzwonek. "Halo?" powiedział Craeg. Z trudem przełknęła ślinę, a potem zdenerwowała się sama na siebie. "Miałam nadzieję, że zadzwonisz." Długa cisza. "Hej." "Słuchaj, nie mam cierpliwości do tego. Co to do cholery, jest nie tak?" "Nie masz ważniejszych rzeczy do zrobienia?" "Co?" Zapytała ostro.

343

"Wiesz, wasza kuzynka została zabita. Twoja rodzina też musi być w żałobie." "Bardziej martwię się o ciebie w tej chwili?" Oczywiście, że była zdenerwowanaGniew Paradise przycichł kiedy jego słowa, do niej dotarły. "Och". "Yeah, poszedłem za tobą do domu ostatniej nocy," powiedział. "Co może jest gównianą rzeczą, ale biorąc pod uwagę, że mnie okłamałaś o tym, kim jesteś i skąd pochodzisz, to naruszenie twojej prywatności, jest uzasadnione. Po prostu ciekawi mnie – kiedy miałaś zamiar mi powiedzieć?" Położyła głowę na dłoni. "Craeg..." "Nie dzwoniłem do ciebie, bo w rzeczywistości nie wiem z kim rozmawiam, nieprawdaż? Cóż, córka Pierwszego Doradcy Króla - Peyton był na tyle uprzejmy, aby mnie poinformować o tym." "Słuchaj, ja..." "Ty co? Co powiesz, Paradise?" Jego głos stał się jeszcze bardziej ostry. "I PS: Jest mi szczerze przykro z powodu tego, co stało się z tamtą kobietą. Jak wiesz, również straciłem rodzinę. Pamiętasz jak to było, prawda?" Nagle przerażająca historia o tym jak jego ojciec został zamknięty poza bezpiecznym pokojem, podczas gdy arystokraci ukryli się przed reduktorami, wróciła z brutalną jasnością. "Nie jestem jak ci ludzie z tamtego domu, Craeg. Czuję się obrażona, że wrzucasz mnie z nimi do jednego worka tylko dlatego, że urodziłam się w mojej rodzinie. Czy nie uważasz, że nie miałam żadnego wyboru?" "Och, ty ich nie lubisz. Nie, wcale nie - po prostu miałaś ochotę na seks ostatniej nocy, więc pozwoliłaś człowiekowi z gminu zabrać ci dziewictwo, nawet jeśli oznacza to, że technicznie mogę zostać zabity za przyjemność przebywania w twoim towarzystwie. Tak, nie jesteś jak oni, wcale. Nie kłamałaś dla własnych celów lub czegokolwiek. Nie, nie ty, kochanie." "To niesprawiedliwe." Zaśmiał się mocno. "Czekaj, czekaj, wiem. Chciałaś dać ojcu najlepszy prezent urodzinowy. ‘Hej, tato, wiesz co! Jestem z synem z gminu - hash tag niesamowity.'"

344

Zacisnęła zęby, a jej emocje odbijały się pomiędzy gniewem i smutkiem, żalem i oburzeniem. "Nie powiedziałam nikomu, kim jestem. Nawet tobie." "Och, czuję się dużo lepiej. Dzięki." "Nie chcę być traktowana inaczej! Myślisz, że lubię być córką Abalone’a? Myślisz, że cieszę się z tego, że nie mam żadnego wyboru, nie mam wolności, nie-" "Więc jestem tylko częścią twojej fazy ‘poszukiwania’? Wspaniale. Dobrze, że to koniec mojego końca. Już nie wypróbowuj na mnie różnych wersji siebie, musisz sobie znaleźć nowy obiekt. Wiesz, Boone jest chyba dostępny. Wyglądał jakby zobaczył Boga, kiedy Novo bzykała go poprzedniej nocy." Paradise poderwała się i chodziła po swoim pokoju. "Nie mogę uwierzyć, że masz tak ograniczone myślenie." "Ograniczone my- kurwa żartujesz?" Zaklął. "Dobra, spróbujmy hipotetycznie. Ten bal, która ma być w twoim domu za tydzień - oczywiście zamierzałaś mnie zaprosić jako swojego towarzysza, prawda? Tylko czekałaś, aby mi powiedzieć, że mogę tam iść jako twoja - o, cholera. To się nazywa eskorta, czyż nie? Lepiej wyłożę te informacje, zanim przedstawisz mnie swojemu ojcu, a ja umoczę pięćdziesiąt dolców na wynajem smokingu". Kiedy nic nie powiedziała, on znowu się roześmiał. "Chyba, że to nie było częścią planu, huh. Och, zanim zaczniesz się zastanawiać, Axe podsłuchał jak rozmawialiście w autobusie. Powiedział mi o tym jak dostałem się z powrotem do centrum szkoleniowego i starał się dać mi do myślenia na temat spotykania się z tobą. Wyjaśniłem mu, że ty i ja w rzeczywistości się nie ‘spotykaliśmy’, ale że byłem niemal pewien, że jeśli twój samochód będzie potrzebował mycia, dasz mi wiadro i gąbki". "To zupełnie nie na miejscu." "I jak arystokratka, z pewnością jesteś w stanie mi powiedzieć, że ty nie jesteś." "Jestem w tobie zakochana, ty dupku". Przynajmniej tak go uciszyła. "Zgadza się. Powiedziałam to – a tam skąd pochodzę, nie wolno nam powiedzieć tego pierwszej dlatego, że mam obowiązek czekać, aż samiec to zrobi. Och, i jeśli chcesz wiedzieć, czego jeszcze nie mogę zrobić? Nie mogę

345

być w obecności żadnego samca z wyjątkiem opiekuna. Nie wolno mi pracować i robić kariery - byłam w tej pracy jako recepcjonistka wyłącznie dlatego, że mój ojciec rozpaczliwie potrzebował pomocy i mi jako jedynej mógł zaufać. Musiałam walczyć o moją drogę do Programu - i tylko dlatego dostałam pozwolenie, bo skłamałam i powiedziałam ojcu, że nigdy nie będę walczyła na wojnie. Spodziewa się po mnie haftowania, prowadzenia domu i zajścia w ciążę - a ty mnie oskarżasz, że ja stanowię problem?" "Królowa dramatu, okay?" Ugryzł się. "Nigdy nie musiałaś się martwić, skąd weźmiesz następny posiłek, żyjesz w pieprzonym muzeum z pięknymi rzeczami, i wybacz mi, ale ty nie wiesz jak to jest, kiedy ludzie patrzą na ciebie, bo przegrałeś na DNA loterii!" "Ty tak na mnie patrzysz!" Wrzasnęła. "Czy ty kurwa teraz żartujesz! Jesteś sędzią i ławą przysięgłych, postanowiłeś mnie skreślić! Nie różnisz się od glymerii - spójrz w cholerne lustro, Craeg. Jesteś tak samo świetnie udający i krytykujący jak oni." Gdy zamilkł, oddychała ciężko, jej wolna ręka zacisnęła się w pięść, a serce waliło. "To prowadzi donikąd", mruknął po chwili. "Masz całkowitą rację. Więc się odpieprz. Życzę miłego życia - mam nadzieję, że dzięki tych twoich poglądach świętszych od papieża, będziesz się ciepło trzymał w ciągu dnia." Paradise przerwała połączenie i chodziła w kółko, unosząc rękę nad głowę, przygotowała się do rozbicia telefonu o ścianę. Ale się powstrzymała. Uspokoiła się. Skoncentrowała. Łoł. Utrata dziewictwa i dostanie swojego pierwszego ciosu w związku. Aha, i też pierwsze zerwanie. Wielkie dwadzieścia cztery godziny. Szło tak dobrze. Po prostu świetnie. ***

346

Trwało to dobrą godzinę zanim Paradise wróciła z powrotem do swojego ciała, była taka zła. A jej pierwszą logiczną myślą było to, że nie miała zamiaru spędzić całej nocy siedząc w swoim pokoju. Do diabła, nie. Miała cały dzień na tego rodzaju więzienie. Podeszła do swojej torby, przebrnęła przez rzeczy szukając swojego portfela. Zamierzała spotkać się z innymi stażystami w tej włoskiej restauracji i wypić z nimi drinka, nawet jeśli zamierzała zamówić tylko napój gazowany. A jeśli Craeg tam będzie? Dobrze. Wszystko jedno. Równie dobrze mogła się przyzwyczaić do przebywania blisko niego. Kiedy chwyciła portfel, miała zamiar wyjść - ale zatrzymała się. Wyciągnęła go i umieściła na swoim antycznym francuskim biurku. Przekopując się przez torbę, przebrnęła przez wszystko - i nawet rozpakowała przednią kieszeń. Marszcząc brwi, ruszyła do garderoby i podeszła do miejsca, gdzie wisiał jej płaszcz. Miała go na sobie poprzedniej nocy, zanim powiesiła go razem z innymi. Sięgnęła do dalszej kieszeni na boku. Zdjęcie z polaroida było schowane tam, gdzie je zostawiła. Wpatrując się w obraz, położyła dłoń na ustach. Wróciła do torby, dwukrotnie sprawdziła ją jeszcze raz. Nie, zdjęcia, które znalazła w autobusie, nie było. Pomyślała o sytuacji, kiedy przeszukała torbę w ośrodku szkoleniowym i znalazła swój telefon w złym miejscu. Ktoś przeszukał jej torebkę i zabrał fotografię. Może dlatego, że wiązało się to... z morderstwem. Wracając do swojego telefonu, zadzwoniła do Peytona. "Hej," powiedziała, gdy odebrał. Kiedy ucichła, ponowił "Halo? Paradise?" "Myślę…" "Załamałaś się." "Nie, nie mówię". "Poczekaj." Słychać było szelest, a potem jego głos stał się odległy. "Nie, ty cholerny głupku. Anslam, nie biorę LSD. Jezu, tak, daj mi X." Zamknęła oczy i zastanawiała się, co ona robi. Był w żałobie. I może po prostu ona ma paranoję.

347

"Parry?" Słychać było kolejny szelest, a potem napił się czegoś. "Co tam?" "Nic. Przepraszam." "Wychodzisz z nami?" "Nie teraz", powiedziała. "Idę do pracy do mojego taty. I, ach, zrobiłam coś głupiego ostatniej nocy." "Co takiego?" "Wzięłam coś z apartamentu." Spojrzała na fotografię, a następnie musiała ją położyć wierzchem do biurka. Nawet nie widząc go, było zbyt krwawe. "Nie to miałam na myśli. Chodzi o to zdjęcie, które znalazłam?" "Polaroid? Kolejne?" "Tak, muszę dać to Butchowi i Marissie. Wsunęłam je do kieszeni bez zastanowienia. Domyślam się, że Bractwo walczy, a ja nie mogę wrócić do centrum treningowego, więc wpadnę do domu audiencyjnego i ktoś może przekaże je im później wieczorem." "Tak. To dobry plan. Później wyjdziesz z nami?" "Dobrze, wezmę szybki prysznic i przebiorę się." "Jesteś zawsze piękna. Do zobaczenia niedługo." Rozłączając się, wpatrywała się w swoje nogi. Boże, co jeśli jeden z uczestników programu brał udział w tym morderstwie? Z przekleństwem, Paradise zabrała swój telefon do łazienki razem ze sobą, a kiedy położyła go przy umywalce, przewróciła oczami sama na siebie. Ale, tak, zamierzała odebrać telefon, jeśli zadzwoniłby Craeg. Chociaż nie, pewnie nie. I tak, to zdecydowanie dobra rzecz. Na tyle sposobów mogliby się zniszczyć i spalić... co za bałagan. I szczerze mówiąc, nie była pewna, czy chce się z nim dogadać, nawet jeśli to było możliwe. Pożądanie, powiedziała sobie. Czuła do niego pożądanie, a nie miłość. Jak można się w kimś zakochać po sześciu dniach, w każdym razie. Boże, chciało jej się wymiotować, naprawdę. Dwadzieścia minut później, była ubrana w parę niebieskich dżinsów i sweter z kaszmiru. Założyła swoje zwykłe mokasyny, chociaż było zimno, nie zapowiadali jeszcze śniegu; Następnie wyjęła płaszcz który nosiła

348

poprzedniej nocy. Włożyła fotografię z powrotem do kieszeni, złapała portfel, komórkę i jejNa nocnym stoliku, zadzwonił telefon. Podeszła na wypadek, gdyby jej ojciec dzwonił sprawdzić co u niej ze swojej pracy, podniosła słuchawkę w górę. "Halo?" "Masz gościa." Skrzywiła się, gdy usłyszała głos na drugim końcu. "Anslam?" "Tak, to ja," powiedział gładko. "Peyton kazał mi przyjść po ciebie." "Kazał? Ale ja nie idę jeszcze do Sala. Muszę coś najpierw załatwić". "Pójdę z tobą, zatem". "Nie, dziękuję. To nie potrwa długo" "Schodzisz na dół?" Och, na miłość boską. Ale nie chciała być niegrzeczna. "Tak. Poczekaj." "Nie śpiesz się z mojego powodu." Rozłączyła się i dwukrotnie poprawiła włosy, a potem opuściła pokój. Kiedy ruszyła w kierunku frontowych schodów, chciała móc szybko wyprosić Anslama za drzwi. Czuła się źle jak cholera, z powodu kłótni z Craegiem, a to jeszcze potęgował fakt, że nie mogła uwierzyć, że po prostu zabrała to zdjęcie z miejsca zbrodni, nie mówiąc nikomu. Jak również z tego powodu, że bardzo realna była możliwość, że dochodzenie będzie musiało skupić się na stażystach. Docierając do głównej klatki schodowej, ujrzała Anslama stojącego na dole na czarno-białej marmurowej podłodze. Jego ubrania z Saks Fifth Avenue i jego woda kolońska Gucci, krzyczały z jakiej był klasy, nawet jeśli miał raczej nijaki wygląd. Był jakiś... mało wyrazisty, pomyślała. Skąd miał tę reputację agresywnego wobec kobiet, nie miała pojęcia. Kiedy schody zatrzeszczały pod jej stopami, Anslam odwrócił się do niej. "Hej, dziewczyno," powiedział. "Dobrze wyglądasz." "Dzięki, ty też." Gdy zeszła ze schodów, a on rozpostarł ramiona, podeszła do niego i pocałowała go w oba policzki. "Słuchaj, przykro mi, ale naprawdę muszę-" Na dziwny dźwięk, który zabrzmiał z gabinetu jej ojca, zmarszczyła brwi, spoglądając w jego kierunku. To był jakiś rodzaj pisku lub-

349

"Miałaś iść coś załatwić?" Zapytał Anslam. "Jakiego rodzaju sprawę?" Skoncentrowała się na nim. "To nic ważnego. Ja po prostu... co to za hałas?" Odwróciła się od niego i poszła do przodu, rozejrzeć się za ozdobną ościeżnicą biblioteki"O mój Boże!" Kamerdyner jej ojca Fedricah i jej służąca Vuchie zostali związani przy biurku, ich usta były zakneblowane, a stopy związane. "Co tu się stało-" Anslam chwycił ją od tyłu, obrócił i przewrócił twarzą do podłogi. Kiedy na chwilę szok i ból ją oszołomił, przekręcił ją na plecy. Przyblizając swoją twarz do niej, spojrzał lekko zirytowany. "Gdzie jest fotografia. Co do cholery zrobiłaś z moim zdjęciem?" Choć próbowała odzyskać orientację i uwolnić ramiona i nogi, przeszukał jej kieszenie. "Ach, dobra dziewczynka." Włożył zdjęcie do kieszeni zamszowej marynarki. "Cholera, Paradise - czemu kurwa to znalazłaś? Nie chcę tego zrobić kobiecie takiej jak ty. To nie było częścią planu." Przełykając, poczuła smak krwi i zrozumiała, że jej wargi zostały rozcięte. "Nie... musisz tego robić..." Szybko skoczył na nogi i na chwilę zniknął, a kiedy wrócił, miał teczkę Louis Vuittona ze sobą. "Tak, muszę to zrobić. Ponieważ zamierałaś przekazać tego Polaroida ojcu - tak powiedziałaś Peytonowi. A ty jesteś taką dobrą małą dziewczynką, tak sumienną, że nie zamierzasz odpuścić i zaczniesz rozmyślać o związku - i prędzej czy później, wymkniesz się do kawiarni i przedrzesz się przez moje gówno, bo zdasz sobie sprawę, że ktoś z ośrodka szkoleniowego, musiał upuścić zdjęcie w autobusie i również zabrać je z twojej torby. Ładny tornister, nawiasem mówiąc. Love Bally. Dobry towar." Gdy Anslam przestał mówić, wyjął strzykawkę. "Widzisz, bo ja jestem związany z moją robotą, muszę zawsze zachować jakąś część dla siebie, a zdjęcia są najlepszym sposobem, nie sądzisz? Fantastycznie zapadają w pamięć. W każdym razie, kiedy dodałaś dwa do dwóch - kiedy założyłaś, że

350

jest ich więcej w mojej torbie. Wtedy bym cię pieprzył - i zapewniam cię, nigdy nie jestem na dole." Kiedy sprawdzał jasny płyn przelewający się w cienkiej igle, jej mózg groził zemdleniem, a ból, szok, zamęt i upadek uniemożliwiał jej połączeniom nerwowym, skonstruowaniu jakiejkolwiek znaczącej myśli. Ale zaraz potem przypomniała sobie, co trenowała w klasie na sparingach: skoncentruj się, bądź skupiony. Bądź skupiony, skoncentrowany. To nie były jednak ćwiczenia - w rzeczywistości, do takiej sytuacji właśnie te lekcje powinny były ją przygotować. Bez klasy. Nikt jej nie uratuje. Z wyjątkiem jej samej. Naraz jej umysł stał się super ostry: Będzie martwa, jeśli wstrzyknie jej cokolwiek to było, a ona ma tylko jedną szansę na ucieczkę. Udając bezradność, ukradkiem rozejrzała się za bronią, czymś, cokolwiek mogła użyć"Pomyśl o tym jak o komplemencie" powiedział i spojrzał na nią. "Jestem pewien, że w końcu dowiedziałabyś się, że to byłem ja, bo jesteś cholernie mądra, jak na dziewczynę-" Potężnie rzuciła się na niego, uniosła i walnęła prosto w twarz. To był jej jedyny ruch – walnięcie go z prawej strony: Anslam zawył z bólu i gniewu i upadł w tył na tyłek, trzymając się za nos. Skoczyła na niego, rzucając się na jego klatkę piersiową, wyrywając strzykawkę z jego ręki. Nacisnęła tłok, tak że lek wyprysnął i odrzuciła ją na bok. Nie miała chwili spokoju. Anslam ryknął i uderzył ramionami, odpychając ją od siebie. Jego następnym krokiem było walnięcie jej pięścią tak mocno w szczękę, że dosłownie usłyszała dzwony i zrobiło jej się ciemno przed oczami. Ale nie mogła pozwolić, aby on wskoczył na nią. Przedzierając się przez ból i dezorientację, sięgnęła między nich i dotarła do jego jąder, chwyciła je i skręcała do momentu, aż krzyknął i szarpnął się w bok. Wstając na nogi, kopnęła go, ale złapał ją za kostkę i strącił z nóg. Zaczęli się toczyć, a w głębi umysłu, słyszała słowa Butcha, kiedy mówił że każda walka kończyła się na ziemi; to była tylko kwestia czasu.

351

Okręcając się dookoła, uniemożliwiła mu założenie jej dźwigni ramieniem, ale również zmarnowała szansę zablokowania jego głowy udami. Broń, potrzebowała broni - teczka. Jeśli mogłaby jakoś się tam... Był silniejszy niż ona. Ona była szybsza. Ich ciała opadły na twardą podłogę, ramiona i nogi naprężone, pięści uderzały w torsy, coraz więcej krwi pojawiało się na twarzach. I wtedy to się stało. Jakoś złapał ją za gardło obiema rękami, a potem dociskał do marmurowej podłogi jej głowę raz, dwa... Pierdol się! szepnęła, bo nie miała powietrza. Sięgając do jego oczu, wsadziła kciuki do oczodołówZniknął. Anslam uniósł się... i zniknął. Przez ułamek sekundy, przygotowała się na okładanie jej pięściami. Ale wtedy usłyszała straszny krzyk. Patrząc w górę, ujrzała Anslama... lewitującego z podłogi, a jego twarz wykrzywiła się w strasznym wyrazie, krew lała się z jego ust, stopy kopały bezużytecznie, nogi drżały. Potem została odrzucony na bok jak śmieć. I pojawił się Craeg, jak wojownik jakim był, na sztywnych nogach, jego kły były obnażone... krwawy sztylet w ręku. Niejasno Paradise zdała sobie sprawę, że broń była ceremonialnym ostrzem, jakie jej ojciec nosił jako Pierwszy Doradca na specjalne okazje, ten którego jego ojciec był pierwszym właścicielem... ten, który był umieszczony na ścianie tuż obok drzwi wejściowych, jak tego wymagała tradycja. Craeg podszedł do niej i przykucnął. "Potrzebujesz lekarza. Gdzie jest telefon, gdzie jest telefon?" "Nic mi nie jest, jestem ... wszystko w porządku." Czekaj, płakała. Albo to była krew? Nie wiedziała... Odgłosy walki sprawiły, że uniósł głowę. "Zaraz wracam." Szybkimi krokami, pobiegł ze sztyletem do gabinetu, a chwilę później Vuchie była przy jej boku, a kamerdyner przy telefonie na biurku. To było zaraz po tym, kiedy zdała sobie sprawę, że widzi podwójnie. "Chyba zemdleję," powiedziała do Craega. "Doktor Jane zaraz tu będzie."

352

"Nie opuszczaj mnie", powiedziała. "Chcę pokrzyczeć na ciebie trochę więcej." Przykląkł. "Bo przerwałem twoją walkę? Przepraszam. Myślę, że byś wygrała, nawiasem mówiąc, ale nie jestem mężczyzną lubiącym ryzyko. Przepraszam." Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć... ale zapadła ciemność. Jej ostatnia myśl? Coś ciepłego ogarnęło jej dłoń, była całkiem pewna, że wziął ją za rękę.

Tłumaczenie: Fiolka2708

353

CZTERDZIEŚCI PIĘĆ Kiedy Craeg zmaterializował się na trawniku Paradise, nie był pewien czy będzie z nią walczył czy się godził. Szczerze, nie miał pojęcia. Mogło się to skończyć na oba sposoby. Po tym jak podała mu przez telefon jego własną dupę, szalał wokół centrum szkoleniowego do czasu, aż zdecydował, Pierdolić to, zamierzał zobaczyć się z nią osobiście. Zadzwonił po psańca, wsiadł do autobusu i tak szybko jak wyjechali na główną drogę, powiedział gościowi, że nie interesuje go punkt zrzutu. Wynegocjował polanę pięć mil od posiadłości. Następnie przemieścił się na trawnik rezydencji Paradise. Gdzie znalazł główne drzwi otwarte na oścież. W chwili gdy wszedł, zobaczył Paradise pod Anslamem, wydłubującą kciukami jego oczy. I z tego powodu skończyło się tak, że siedział w tej… niesamowitej bibliotece… z przysłowiową krwią na swoich rękach. Rozglądając się, potrząsnął głową na widok wielkiego obrazu olejnego wiszącego nad kominkiem. Mężczyzna na nim przedstawiony, patrzył wprost na widza, a Craeg mógł sobie tylko wyobrazić, co ten ładny starszy pan miałby do powiedzenia, gdyby mógł zobaczyć, że wypierdek z gminu siedzi na jego jedwabnej sofie. Albo na sofie jego syna. Albo wnuka. Cokolwiek. „Kurwa,” mruknął, przecierając twarz. Tak, właściwie przyszedł z nią walczyć, a nie się godzić. Przyszedł udowodnić swoje zdanie: że ona i jej ludzie są tymi złymi w gatunku i łudziła się, że zamierzał kupić jakąkolwiek z jej bzdur – „Po prostu przestań,” jęknął. Otwierając oczy ponownie, zagapił się na dywan, na którym stały jego buty. We foyer odezwały się głosy. Przyszedł Butch. V. A lokaj i pokojówka mówili. Paradise została zabrana na górę, a dr Jane była – Samiec pojawił się w drzwiach biblioteki.

354

Był wysoki i smukły, ubrany w nieskazitelny garnitur, o którym nawet Craeg mógł powiedzieć, że był szyty na miarę przez mistrza. Ze śnieżnobiałą koszulą, krwistoczerwonym krawatem i małą chustką w butonierce, był uosobieniem arystokraty. I tak, miał nawet złoty sygnet na palcu. I tak, oczy, które patrzyły przez nieruchomy salon, były oczami Paradise. Craeg zdjął pomarańczową czapką, gdy wstał. Poczuł absurdalny impuls żeby schować w spodnie swoją koszulę albo strzepnąć spodnie… albo cokolwiek. Cholera. Mężczyzna podszedł wielkimi krokami z onieśmielającym wyrazem twarzy. Przygotowując się, Craeg oczyścił gardło. „Panie, jestem –„ Niedźwiedzi uścisk, który w niego uderzył był tak silny, że poczuł jak trzeszczą mu kości, a facet się nie cofał, tylko trzymał. W tym czasie stał jak słup soli. Ponad ramieniem ojca Paradise, Butch wetknął głowę do pokoju. Mrużąc oczy, Brat machał do Craega, aby ten współpracował. Za plecami samca, Craeg uniósł ręce w geście, „co mam robić?”. Butch zaczął wykonywać szaleńcze gesty obejmowania. Krzywiąc się, Craeg ostrożnie umieścił ramiona wokół samca. Poklepał tymi ramionami. „Zawdzięczam ci moje życie,” powiedział jej ojciec chropowatym głosem. „Tej nocy dałeś mi nowe życie, ratując ją.” Wreszcie jej ojciec się cofnął, wyciągnął chustkę i otarł zaczerwienione oczy. „Powiedz, jak mogę ci się odwdzięczyć? Co mogę dla ciebie zrobić? Jak mogę służyć tobie i twoim?” Craeg zamrugał jak głupi. Jego mózg dosłownie wyciągnął kopyta. A potem wypalił, „Nazywam się Craeg.” Jakby facet go pytał czy coś. „Craeg, jestem Abalone.” Mężczyzna się ukłonił. „Do twoich usług.” Zanim Craeg zdołał na to odpowiedzieć, Peyton wynurzył się zza rogu i pomaszerował do niego. „Mój facet.” Iiiiiiiiiiiiiiiiiii, to był czas na uścisk numer dwa.

355

Peyton dał mu uścisk, który prawie połamał mu żebra ponownie, ale tym razem Craeg trochę bardziej się odwzajemnił. „Wykonałeś moją robotę,” powiedział facet szorstko. „O czym ty mówisz?” „Butch powiedział mi, że Anslam był tym, który zabił moją kuzynkę.” Craeg się odsunął – co było dobre, bo potrzebował trochę osobistej przestrzeni. Od tamtego czasu niebezpieczeństwo związane z tym, że zabił swojego durnego kolegę z klasy, rozproszyło się, ale czuł się jakby wszedł do równoległego świata. Chodzi o to, że ruszył na Anslama jakby pierdolec był niczym więcej jak tylko zwierzęciem, zareagował tak w obronie Paradise. Powód dla którego samiec zaatakował Paradise był w tym momencie nieistotny – i pozostał takim w odniesieniu do następstw. Peyton szybko opowiedział historię, a Craeg większość śledził. Przynajmniej tak myślał. Anslam i zdjęcia z Polaroidu. Anslam i jego agresja wobec samic. Paradise składająca wszystko w całość. Nagle Peyton odwrócił się i objęli się z ojcem Paradise. „Więc, tak to jest z tym facetem,” powiedział Peyton, gdy się rozdzielili. „Jest kimś w rodzaju bohatera, prawda.” Okay, jasne, to było totalnie niekomfortowe, gdy ojciec Paradise patrzył na niego z wyrazem twarzy bliskim uwielbienia. Tak, wow – czy też powinien wyjść? Może mógł wyjść… chciał iść zobaczyć Paradise, ale – „On kocha Paradise, przy okazji,” ogłosił Peyton. „I ona jego.” Iiiiiiiiiii było tak, jakby cała sprawa pomiędzy nią, a nim została na serio, totalnie wypieprzona.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

356

CZTERDZIEŚCI SZEŚĆ „Nie, czuję się dobrze.” Paradise skrzywiła się, gdy wymówiła te słowa. Ale znowu, dr Jane błysnęła jej światłem prosto w oczy. „Masz wstrząśnienie mózgu,” ogłosiła lekarka, siadając na łóżku. „Czujesz mdłości?” Cóż, o rety, tak – ale czy było tak dlatego, że prawie została zabita przez kolegę z klasy czy, że została uratowana przez samca, któremu godzinę temu powiedziała żeby się odpierdolił… „Jakie było pytanie?” Zapytała. „Chwilę, tak, czuję trochę mdłości i wali mi serce.” Dr Jane uśmiechnęła się. „Wszystko będzie dobrze. Powoli. I zanim zapytasz, tak, możesz pójść na zajęcia jutrzejszej nocy, ale bez sparingów i tylko spokojny trening.” „Och. W porządku.” Boże, nie wyobrażała sobie powrotu do centrum szkoleniowego. „Dziękuję.” „Proszę bardzo. Nie zamierzam dawać ci niczego innego jak Motrin, który właśnie wzięłaś.” „Och… w porządku. Dziękuję.” „I musisz porozmawiać z Mary,” powiedziała dr Jane, wstając. „I nie, żadne ze mną wszystko w porządku, sprawy nie załatwi. Możesz spodziewać się jakiegoś zespołu stresu pourazowego po tym wszystkim. Twoje ciało będzie leczyć się szybciej niż twój umysł.” „Kim jest Mary?” „No, wiesz, shellan Rankhora. Ona jest terapeutką.” „Och.” Może powinna pójść tam z kimś jeszcze. „Będę tu, gdybyś mnie potrzebowała,” powiedziała lekarka przed wyjściem. A potem Paradise została sama.

357

Zabawne, chociaż była bezpieczna w swojej sypialni, a na dole byli Bracia… dom nie wydawał się już tak bezpieczny. A może to o to chodziło w sprawie rozmowy z Mary. Boże… Anslam, mordercą? Może nawet seryjnym mordercą? Nigdy nie okazywał żadnych oznak niestabilności. Wydawał się stosunkowo normalny, choć nieco nieprzyjemny, był po prosto jak ona czy każda osoba z ich klasy, ich rasy. Pomyśleć, że siedziała obok niego na treningu, miała z nim sparingi, rozmawiała i śmiała się – i to wszystko, podczas, gdy on… brutalnie traktował samice? To był jakiś koszmar – zanim nawet dotarła do części, w której próbował ją zabić. Spoglądając na zegarek, zaczęła się jeszcze bardziej stresować. Do świtu została tylko godzina, a nie wiedziała gdzie był Craeg. Wyszedł już? Musiała się z nim zobaczyć. Z jękiem sięgnęła po domowy telefon – „Chcesz żebym ci z tym pomógł?” Szarpnęła się do tyłu, spoglądając w górę znalazła samca stojącego w jej drzwiach. Wskazał kciukiem przez ramię. „Dr Jane powiedziała mi, że można cię odwiedzić. Musiałem przyjść i osobiście zobaczyć, że wciąż żyjesz.” Paradise zamknęła oczy i musiała się odwrócić. Popłynęły szybkie i wściekłe łzy, ale nie chciała ich pokazać. Zamykające się drzwi delikatnie kliknęły, i przez chwilę myślała, że ją zostawił. Ale wtedy wzięła głęboki oddech i złapała jego zapach. „Poznałem twojego tatę,” powiedział z grubsza. Skupiając się ponownie, zmusiła się żeby na niego spojrzeć. Nie wszedł głębiej do pokoju i wydawało się to właściwe. Jego twarz była odległa, ciało napięte, wyglądał jak ktoś, kto już opuścił dom, mimo, że z całą pewnością stał przed nią. „Tak?” Powiedziała cicho. „Miły gość.” „Jest taki.”

358

Długie milczenie. I wtedy zdecydowała, pieprzyć to, i poszła po chusteczki. Wydmuchała nos, wyciągnęła następną i osuszyła oczy. „Przepraszam, jestem trochę rozemocjonowana.” „Dlaczego nie miałabyś być. Prawie zostałaś zabita.” Mnąc chusteczki, wyrzuciła je do kosza na śmieci przy jej łóżku i wzięła głęboki oddech. „Przepraszam za wszystkie te rzeczy, które ci powiedziałam. Że nakrzyczałam na ciebie.” „Nie martw się o to.” „Okay.” Człowieku, z jakiegoś powodu te zblazowane odpowiedzi, jakby nic z tego się szczególnie nie liczyło, zabolały bardziej niż jej wstrząśnienie mózgu. „W porządku.” „Słuchaj, Paradise, ty i ja…” „Jesteśmy co?” Spojrzała na niego. „A może jest więcej tego nie powinniśmy? Co to znaczy nie powinniśmy? Czy to ta część, w której przechodzisz przez wszystkie powody dla których nie możemy być razem, nie wyłączając, jeśli to nie główny powód, mojego pochodzenia? Bo jeśli to o to chodzi, to jestem pewna, że omówiliśmy to przez telefon.” Gdy nic nie mówił, tylko patrzył w podłogę, jakby liczył sploty na jej dywanie, wyobrażała sobie, że on ćwiczy w głowie ostateczne pożegnanie. I to byłoby pożegnanie ich wzajemnych relacji, a nie takie, że nigdy więcej się nie zobaczymy. Ponieważ ona nie wycofa się z pieprzonego programu, to było pewne: W ciągu tych pierwszych nocy – które odczuła jak dwanaście tysięcy lat, dziękuję bardzo – już zainwestowała zbyt dużo, aby odpuścić. „Lepiej już idź,” powiedziała pokonana. „Po prostu –” „Dlaczego ja?” Zmarszczyła brwi. „Co, proszę?” Gdy na nią spojrzał, jego oczy były śmiertelnie poważne. „Przypuszczam, że nie rozumiem… dlaczego ja? Mogłaś mieć każdego z całego gatunku. Chodzi mi o to, że wszystkie linie krwi oddałyby ręce i nogi żeby skojarzyć z tobą syna. Jesteś dosłownie najcenniejszą rzeczą na planecie – i to zanim dowiedzieliby się jaka jesteś silna, jaka inteligentna… jaka odporna jesteś. Odważna… i inteligentna. Mówiłem już inteligentna.” Spojrzał w dół na dywan. „I piękna. A jest jeszcze twój głos.” Zakreślił kółko wokół swojej głowy. „Doprowadza mnie do szału, twój głos. Każdego dnia,

359

gdy odkładałem słuchawkę, spałbym z pieprzoną rzeczą na mojej piersi. Jakby twój głos, część ciebie wciąż tam była.” Okay, teraz ryczała z zupełnie innego powodu. Craeg skinął wokół pokoju. „Nawet jeśli wybaczysz mi bycie kompletnym dupkiem… Nie mogę dać ci niczego takiego jak to. Moi rodzice mieli domek, dwie sypialnie i część kuchenną. Jest tam laminat i linoleum na podłodze, i naprawdę brzydka wykładzina dywanowa. Drewno jest sztuczne, nie antyczne. Najstarszy mebel jaki posiadam pochodzi z lat siedemdziesiątych – i wygląda okropnie. Nie mogę kupić ci biżuterii, albo samochodów –„ „Stop.” Na dźwięk jej głosu, zamilkł. „Nie myślę tak,” wyszeptała. „I ty też nie powinieneś..” „Co jeśli to się zmieni.” I wtedy uświadomiła sobie, że nigdy wcześniej tak naprawdę nie pokazał jej swojej bezbronności. I, czekaj, czy on mówił, że wciąż mogliby być razem? „Nie zmieni,” przysięgła. „Nie dbam o żadną z tych rzeczy i to się nie zmieni.” „Skąd możesz to wiedzieć?” Powiedział cicho. „Bo… Jestem w tobie zakochany. A jeśli zdecydujesz jutro, za tydzień od teraz… rok od teraz…, że to tylko zabawa, albo że musisz być z kimś z wyższej klasy niż ja, nie przeżyję tego. To jedyna rzecz, która rzuci mnie na kolana i tam zatrzyma. Więc, pozwól mi odejść, okay? Odsuń mnie od mojego nieszczęścia… pozwól mi odejść.” Paradise otarła oczy i uśmiechnęła się. „Czy właśnie powiedziałeś mi, że mnie kochasz?” Gdy nie odpowiedział, prowokowała. „Myślę, że to zrobiłeś.” „Mówię serio, Paradise.” Nagle, nic w jej głowie i ciele nie bolało, i strach, że w jej żyłach płynie toksyczna trucizna, zniknął. „Ja też,” szepnęła. „Więc tak, właśnie powiedziałem ci, że cię kocham. I przykro mi, że pogubiłem się w twojej sprawie i twojej rodziny. I jestem również dupkiem,

360

że umieściłem cię w jednej grupie z ludźmi, którzy zabili mojego ojca. Nie wiem… wszystko co mogę zrobić, to wracać myślami do tej pierwszej nocy, gdy nie chciałaś zostawić mnie na szlaku? Byłaś taka dla wszystkich, nie tylko dla mnie. Mogłabyś… zostałabyś na zewnątrz bezpiecznego pokoju, gdybyś wiedziała, że jeszcze jedna osoba może się zmieścić.” Wypuścił drżący oddech i przetarł twarz swoją dużą dłonią, jakby walczył z emocjami. „Craeg, wszystko co mogę powiedzieć, to to.” Czekała, aż znowu na nią spojrzał. „Pokonałam każdego pierwszej nocy, prawda. Byłam ostatnią, która stała na nogach, tak?” Kiwnął głową. „Tak. Byłaś niesamowita.” „Cóż, mogłabym zrobić to wszystko jeszcze raz, gdyby to oznaczało, że mogę dowieść ci tego niepodważalnie – że moje serce wie czego chce. To jest tak proste i nieskomplikowane. Możesz spróbować, jeśli chcesz, odkładać warstwami powody dla których czasami pomyślę inaczej w przyszłości, ale moje uczucia nigdy się nie zmienią. Wiedziałam, że jesteś tym jedynym od pierwszej nocy, kiedy wszedłeś do domu audiencyjnego. Spędziłam całe tygodnie, zastanawiając się czy wrócisz z aplikacją. A w noc rozpoczęcia? Czekałam, modląc się żeby zobaczyć jak wchodzisz. A kiedy wszedłeś, wszystko o czym mogłam myśleć, to: „Dzięki Bogu, jest tutaj.”” Wyciągnęła rękę. „Nadal tak myślę, gdy cię widzę po jakimś czasie spędzonym bez ciebie. „Dzięki Bogu… on jest tutaj.”” Craeg podszedł do niej powoli, jakby dając jej szansę, aby zmieniła zdanie. Ale wtedy natknął się na jej wyciągniętą dłoń. A potem siedział obok niej na łóżku. A potem pochylał się, wyciskając na jej ustach pocałunek. Tyle, że się odsunął i spoważniał jak grób. „Zamierzam dokonać pomsthy za mojego ojca. Wiem, że się z tym nie zgadzasz, ale nie mogę tego zmienić. Przykro mi.” Zamknęła oczy, czując nagły ból w klatce piersiowej. „Proszę… nie. I nie mówię tego dlatego, żeby chronić mojego nieobecnego kuzyna. Było już zbyt dużo śmierci. Staram się chronić inne życie.” „Tchórza, który zabił mojego ojca.”

361

„Może jest inny sposób na to, aby sprawiedliwości stało się zadość.” Ścisnęła jego dłoń. „Po prostu… popracujmy nad tym. Może jest inny sposób? Obiecujesz? Dla mnie. Zrób to dla mnie.” Upłynął długi, długi czas zanim odpowiedział. Ale gdy w końcu to zrobił, brzmiało jak ślubowanie. „W porządku. Nienawidzę tego… ale w porządku.” Siadając, owinęła wokół niego ramiona i poczuła, że obejmuje ją w odpowiedzi. „Kocham cię.” „Och, Boże, Paradise… Ja też cię kocham.” Pozostali w ten sposób przez długi czas, obejmując się, mówiąc sobie małe rzeczy, dotykając, czując, całując. I wtedy rozległo się pukanie do drzwi. Tak, chłopcze, Craeg zeskoczył z jej łóżka tak szybko, że właściwie trzasnął w oddaloną ścianę. Zaśmiała się lekko. „Tak?” „To ja, Butch,” zabrzmiał głęboki głos. „Wychodzę. Craeg, musisz iść ze mną.” „Okay,” powiedział Craeg, idąc do drzwi. „Kiedy cię zobaczę?” Zapytała Paradise. „Czy jutrzejsze zajęcia także są odwołane?” Położył rękę na klamce i spojrzał na nią spod przymkniętych powiek. „Odbierz swój telefon o siódmej rano, przedyskutujemy to.” Z tymi słowy i bardzo gorącym mrugnięciem, wyśliznął się na zewnątrz, zamykając cicho drzwi. Gdy Paradise położyła się z powrotem na poduszki, uśmiechała się tak, że bolały ją policzki.

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

362

CZTERDZIEŚCI SIEDEM Tydzień później... „Czekaj, gdzie mam to niby umieścić?” Kiedy Craeg stanął przed lustrem w Bunkrze, był spanikowany dopóki Butch nie stanął za nim. Naturalnie, Brat uśmiechnął się do niego jakby był idiotą. Którym był. „To jest szeroka szarfa.” Butch zabrał pas i umieścił go w talii Craega. „Cholera, synu, będziesz wyglądał ostro.” „Ile to kosztuje?” „Piętnaście tysięcy.” Były pewne perturbacje i szarpanina, żeby to dopasować. „A dobra wiadomość jest taka, że jesteśmy podobnej postury, więc pasuje jak ulał.” Craeg zamrugał kilka razy. „Piętnaście tysięcy? Dolarów?” „Nie, pieczonych tostów,” odezwał się Vhredny z łóżka. „A jeśli to sprawia, że twoje jaja się kurczą, to pomnóż przez to całe to gówno na wieszakach.” Craeg rozejrzał się po stojakach z ubraniami w uporządkowanym i schludnym pokoju. „O, mój Boże.” „Tak, Saks go kocha.” V poświecił ręczną latarką. „I Neiman Marcus.” „Pierdol się, V.” Butch odchylił się w bok i wybrał czarny frak. „Faceci jak Craeg i ja, muszą założyć coś dla zamydlenia oczu naszych pań. Tak je kręcimy.” Osobiście, Craeg wolałby być w swoich dżinsach. Ale musiał przyznać, że w wykrochmalonej białej koszuli z fantazyjnym białym fularem u szyi, jaskrawo czerwonymi szelkami i w czarnych spodniach z atłasowymi lampasami po bokach, nie wyglądał źle. A potem nałożył na to frak. Wpatrując się w swoje odbicie, przeczesał swoje świeżo ostrzyżone włosy, a potem się otrząsnął. „Wyglądam jak…”

363

„Jak piętnaście milionów dolców.” Butch klepnął go w ramię. „A teraz wypieprzaj stąd, bo ja też chcę się przebrać. Mizantrop tam z tyłu zostaje w domu, gdyż jest zbyt dobry na to gówno, ale ty i jak spędzimy zajebiście czas.” V mruknął i wyskoczył z łóżka. „Zadzwoń do mnie, gdyby tak się nie stało. Zawsze jestem gotowy powalczyć i oklepać ładnych chłopców.” „Jesteś taki zgorzkniały, gdy nie masz na sobie smokingu.” Vhredny zatrzymał się w drzwiach i spojrzał na Craega. Kiwając jeden raz, powiedział, „Dupek ma rację. Wyglądasz dobrze. Będzie dla niej zaszczytem być w twoich ramionach. Nie pozwól aby ktokolwiek z tych pieprzonych durniów sprawił, że poczujesz się jak ktoś drugiej klasy – ona mogła wybrać każdego na świecie i wybrała ciebie. Co więcej, nigdy pierwszy nie oferuj nikomu swojej dłoni. To da im szansę żeby cię zlekceważyć. Pozwól im witać ciebie, nie na odwrót, okay?” „Dzięki,” powiedział Craeg chrapliwie. V skinął głową i poszedł w głąb ciemnego holu, dodając: „Zamierzam przyssać się ciosem pięści do Lassitera. Potem prawdopodobnie zagram z nim w bilard.” „Miłej zabawy, kochanie,” zawołał Butch. Potem skupił się na Craegu w lustrze. „Pozwól mi odprowadzić cię na dół do tunelu. Zaczekasz na mnie w garażu. Zawiozę cię.” „Okay. Hej… dzięki.” Boże, brzmiał jak pieprzony lamus. Butch uśmiechnął się, ukazując trochę krzywe przednie zęby. „Też jestem skojarzony. Wiem jak to jest być z kobietą, która jest –„ W tym momencie Marissa wyszła z drugiej sypialni i… Craeg odwrócił się. Sukienka… diamenty… sukienka… Kurwa, diamenty. Samica dosłownie błyszczała od stóp do głowy, oślepiający pokaz piękna i elegancji w sukience dopasowanej do jej figury. Dr Jane wyskoczyła z holu. „Więc! Jak się sprawiłyśmy? Hę? Jak?” Craeg spojrzał przez ramię na Butcha…, który stał tam jak tępy wół, wyglądając jakby oglądał osobiście ponowne zstąpienie Najświętszej Pani Kronik.

364

„Sam się odprowadź, synu,” powiedział Brat gardłowym głosem. „Teraz. Będę za dziesięć minut – nie, czekaj… za dwadzieścia.” *** Gdy Marissa uśmiechała się do Craega i mówiła mu, że jest przystojny, zastanawiała się jak ktoś może być całkowicie ubrany i nagi w tym samym czasie. Ale znowu, ze sposobu w jaki Butch na nią patrzył, wyraźnie zdawała sobie sprawę z tego o czym on myśli. „Chodź, Craeg, zabiorę cię do tunelu,” powiedziała dr Jane. „I miłej zabawy, wy dwoje.” „Idź, idź, idź, idź,” mruknął Butch do partnerki V. „Zanim zobaczysz więcej niż byś chciała.” Kiedy para wyszła i drzwi do tunelu zamknęły się i zablokowały, Marissa okręciła się powoli przed swoim partnerem. „Podoba ci się?” Butch w odpowiedzi padł na kolana. Podoba, naprawdę… upadł na kolana tak mocno, że nie była pewna czy pęknięcie było skutkiem złamania jego kości czy desek podłogowych. Zgarniając spódnicę sukni od Reem Acra, wepchnęła się przed niego. „Jesteś cały–„ Biorąc jej ramiona w dłonie, przesunął po jej twarzy orzechowymi oczami. „Chcę cię pocałować, ale nie chciałbym zrujnować twojego makijażu.” „Więc, pocałuj mnie ostrożnie.” I tak zrobił, pocierając delikatnie jej usta. „Odebrałaś mi oddech, Marissa. Wszystkim odbierzesz.” Wygładziła włosy. „Przekonamy się.” „Tak, tak będzie.” Marissa spoważniała. „Aghres dzisiaj nie przyjdzie. Trochę mnie to zaskoczyło. To on nominował mnie na gospodarza tego wszystkiego.” „Może to jego sposób na wyciągnięcie gałązki oliwnej. Pozwala ci lśnić bez komplikujących plotek.”

365

„Tak.” Pomyślała o swoim bracie przy łóżku samicy, która została zabita. „Jest trochę łatwiej go demonizować.” „Wiesz, jeśli chodzi o Aghresa, jeśli możesz mu wybaczyć… cóż, ja nigdy nie zapomnę tego co ci zrobił, ale nie zabiję go, gdy go zobaczę. Może być?” Roześmiała się. „Stoi. I nie wiem. Przypuszczam, że musimy zaczekać co przyniesie przyszłość.” „Wiem o jednej rzeczy, która nadchodzi,” powiedział przeciągle, zamykając powieki. „Ciekawe, co to może być.” Jej partner podniósł się z podłogi i objął jej talię ciepłymi rękami. Pochylając się, wyszeptał, „Zamierzam być tym, który pomoże ci zdjąć później tę sukienkę.” Śmiejąc się, objęła go ramionami za szyję i wygięła się w jego stronę. „Czy to znaczy, że ja będę mogła zdjąć twoje spodnie pod koniec nocy?” „O, Boże…” jęknął. „Taaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaak…”

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

366

CZTERDZIEŚCI OSIEM Gdy Paradise schodziła głównymi schodami w swoim domu, unosiła powłóczystą spódnicę jej bladoniebieskiej sukni. Z każdym krokiem, myślała o nocy sprzed tygodnia, gdy zeszła na dół, aby znaleźć na marmurze czekającego na nią jak gdyby nigdy nic Anslama bez żadnych oznak zagrożenia. Na ułamek sekundy jej zwoje mózgowe się skrzyżowały i zachwiała się od adrenalinowego strzału, który popłynął w dół jej kręgosłupa. Dr Jane miała rację: Wstrząs mózgu i siniaki się zagoiły, ale jej mózg szedł nową drogą, wykutą szybko, ale na wieczność. Uwarunkowana strachem reakcja nie była jednak więzieniem. Mary pomogła jej się co do tego upewnić. Gdy weszła na ostatni stopień, jej ojciec wyszedł z biblioteki. „Och… Paradise.” Dygnęła przed nim, lekko obniżając ciało i głowę. „Ojcze.” „Wyglądasz jak twoja matka.” Kiedy wyciągnął do niej ręce, podeszła do niego. „To najwspanialszy komplement.” „Cóż, to prawda.” Poprowadził ją, obracając przed sobą, uśmiechnął się. „I mam coś dla ciebie.” „Och?” „Chodź.” Pociągnął ją do gabinetu, do biurka po drugiej stronie, wręczając jej płaskie czerwone pudełko ze złotym podpisem na krawędzi. „Są twoje.” „Ojcze…” „Nie, daj spokój. Musisz otworzyć.” Ręce Paradise zadrżały, gdy przyjęła pudełko i uniosła wieko. Kiedy westchnęła, podszedł i wyjął antyczne niebieskie diamenty z ich atłasowej kolebki. „To jest czterdzieści osiem diamentów, po jednym na każdy z pierwszych czterdziestu ośmiu lat spędzonych z twoją ukochaną mahmen.

367

Tej nocy, daję ci wolność i czystość w taki sam sposób w jaki daję ci miłość i szacunek. Nie mógłbym –„ „Czekaj.” Zatrzymała go. Potrząsnęła głową. „Nie mogę tego przyjąć.” „Dlaczego nie?” Gdy jego twarz opadła, zamknęła oczy. „Muszę ci coś powiedzieć. Jest-” Nie mogąc ustać w miejscu, zaczęła chodzić w kółko. Wszystko o czym mogła myśleć była ich rozmowa na temat miłości, i klasy, i to, że chciał aby miała arystokratyczne parowanie jak on i jej matka. Ale w odróżnieniu od tego jaka była zanim poszła na szkolenie, miała dużo lepsze poczucie tego kim teraz jest. I, nawet jeśli złamie mu to serce, zamierzała kochać tego kogo chce, pomimo pozycji społecznej, klasy czy miejsca w rankingu. „Ojcze, kocham mężczyznę. On pochodzi z gminu, ale ja o to nie dbam. Co ważniejsze, nie wierzę, że to czyni go mniej wartościowym niż ktokolwiek inny. Craeg jest-” „Nareszcie!” Wykrzyknął. „Nareszcie!” Przyciągnął ją i ucałował w oba policzki. Czekałem cały tydzień!” „Co – czekałeś, na co?” „Peyton mi powiedział.” „Co!” „I zgadzam się w tobą. Craeg jest wartościowy – i ja to całkowicie popieram. Masz moje pełne błogosławieństwo.” Paradise zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową. „Ojcze… Nie rozumiem. Zaledwie tydzień temu mówiłeś mi, że powinnam związać się z arystokratą. Wiem, że Craeg uratował mi życie, ale nie możesz zmieniać zdania o sto osiemdziesiąt stopni i oczekiwać, że w to uwierzę. „Kochanie,” powiedział wzdrygając się, „kiedy powiedziałem ci, że musisz związać się z przedstawicielem glymerii?” „Jedliśmy razem Pierwszy Posiłek zanim wyszłam – i powiedziałeś, że muszę mieć parowanie takie jak ty i mahmen. Dwoje arystokratów wybranych przez ich rodziny.” „Nie, powiedziałem, że twoja mahmen i ja znaleźliśmy prawdziwą miłość. To jest to czego chcę dla ciebie. Prawdziwej miłości – tak długo jak

368

samiec jest dla ciebie dobry, nie obchodzi mnie skąd pochodzi. Od dawna obserwuję mozoły naszej klasy i jestem w tej kwestii przekonany. Bale i przyjęcia są świetne, ale trzeba wrócić do domu z osobą z którą jest się skojarzonym. A to znacznie bardziej istotne niż wszelkie rodowody – i nie zamierzam przepraszać nikogo, kto by mówił –„ Paradise rzuciła się na ojca i wyściskała go jak cholera. „Kocham cię tak bardzo, że chyba się popłaczę!” Jej ojciec, jej drogi, cudowny, perfekcyjny ojciec śmiał się i odwzajemniał uścisk. „Czy pozwolisz mi teraz założyć ci naszyjnik? I czy dopuścisz w końcu Craega, aby towarzyszył ci tego wieczora?” „Tak, tak, on przyjdzie! Och, on jest! Nie mogę się doczekać, aż poznasz go jak należy i dowiesz się jaki jest.” „Tak jak ja, moja miłości… tak jak ja.” Trzydzieści minut później, w strumieniu błyszczących gości, przybywających głównym wejściem i wstępujących do sali balowej, Paradise pomyślała… no cóż, przynajmniej przypuszczała, że Craeg przyjdzie. Powiedział jej, że przyjdzie. Naprawdę, miał przyjść. Stojąc dokładnie na najwyższym poziomie sali balowej, na czele głównych schodów, prowadzących gości w dół na parkiet, przeszukiwała tłum. Nie myślała, że to możliwe aby przegapiła jego przybycie. Z pewnością nie z kamerdynerem obwieszczającym przybycie wszystkich zanim zeszli niżej. Była świadoma, że czuł się trochę nieswojo na myśl o towarzyszeniu jej, ale nie był typem, który się wycofywał. Szczególnie nie wtedy, gdy była zaniepokojona – „Hej, piękna.” „Peyton,” szepnęła, gdy odwróciła się do swojego przyjaciela. Kiedy się objęli, spojrzała za niego mając nadzieję, że ujrzy… nie, nie Craega. „Wow, ładne diamenty.” Peyton pochylił się i zmierzył wzrokiem jej naszyjnik. „Gdzie twój facet?” „Nie wiem.” Zmarszczyła brwi. „I myślałam, że przyprowadzisz tę samicę. Jak jej na imię?”

369

„Och, ją. Tak. Nie. Jej ojciec zadzwonił do mojego i zapytał jakie są moje intencje. Nie chcę się w coś uwikłać.” „Dlaczego zatem nie zapytałeś Novo?” „Nie wiem skąd ten pomysł.” Zlustrował tłum. „Cóż, czas by znaleźć randkę. Kogokolwiek z naszej generacji, albo jest tu masa starych pierdzieli – czekaj, spójrz, tam chyba jest samica z kompletem własnych zębów.” „Peyton. Powinieneś zapytać Novo.” „Kogo?” Pocałował ją w policzek. „Później.” Gdy wchodził w tłum po czerwono wyściełanych schodach, wzbudzał powszechne zainteresowanie co przypominało, że jej najlepszy przyjaciel był bardzo pożądaną partią w glymerii. Biedny drań. A był jeszcze jeden powód dla którego martwiła się o niego, on sam. Od czasu tej nocy w jej domu z Anslamem, Peyton zamknął się w sobie. Na zewnątrz był taki sam, ale ona znała go na poziomie o którym inni nie mieli pojęcia. Coś się w nim zmieniło, ale nie mówił o tym. Ale znowu, jego przyjaciel zabił ten związek. Było wiele żalu do przetrawienia. Boże, chciał żeby z nią pogadał. Z kimkolwiek. Gdy rozbrzmiała muzyka i kilka par ruszyło na środek sali balowej, rozkloszowała swoją spódnicę i uświadomiła sobie, że chciałaby to dzielić z Craegiem – ale to mogłoby by być proszenie go o zbyt wiele. Większość mężczyzn wolałoby się zdrzemnąć – albo, co gorsza, przeklinać. Cóż, w porządku. Nie musiała robić tych rzeczy. Mogła zakładać swoje cholerne diamenty do szlafroka i będzie całkowicie zadowolona. Poza tym, to co czyniło naszyjnik ważnym, to fakt, że kiedyś należał do jej matki, a teraz był jej. Yup, jej ojciec miał rację. Tak jak fantazyjny był ten tłum, z ich sukniami, klejnotami, sposobem bycia, tak płaskie było uczucie stania pomiędzy nimi. Nawet jeśli była tutaj z racji swojego urodzenia, była całkowicie oderwana i naprawdę dość obojętna – „Czy później przybędzie lepszy zespół?” Odwracając się gwałtownie, uśmiechnęła się jak wariatka – a potem zatrzymała. Przyłożyła dłoń do ust. Cofnęła się o krok.

370

Craeg potrząsnął głową i spojrzał po sobie ze zgrozą. „Cholera, Butch przysiągł mi, że wyglądam dobrze w tym ustrojstwie. On mi to przysiągł.” „Jesteś…” Jej mężczyzna wyglądał jak 007 ze swoim biały krawatem i we fraku, w skórzanych lakierkach, był wysoki i dystyngowany jak nikt inny w pokoju. Chociaż, to było śmieszne… lubiła go w dżinsach i czapce bejsbolowej. Albo w niczym. Jeszcze lepiej. „Czekaj, czy to jest… ceremonialny miecz mojego ojca?” Rzuciła, mrugając poprzez wzbierające łzy. Craeg pogładził złotą pochwę, zwisającą z jego lewego biodra. „Czekał na mnie, gdy tu przyszedłem. Nalegał abym to dzisiaj nosił. Powiedział, że nie chciałby mieć żadnej innej uzbrojonej w sztylet ręki, gdy jego córka jest po raz pierwszy przedstawiana w towarzystwie w eskorcie samca.” Paradise musiała przeczyścić gardło. „To jest… ogromny honor.” „Wiem.” „I przyciąłeś włosy,” powiedziała. Pomimo, że tak szybko jak to powiedziała, miała ochotę kopnąć się w tyłek. „Mam na myśli –„ „Byłem dość kudłaty.” Podskoczyła i przytuliła go. „Dziękujęcibardzozatożeprzyszedłeśjestemtakaszczęścliważetujesteś.” Craeg zaśmiał się głębokim barytonem, którego zaczął używać i trzymał ją w ramionach na swój wspaniały sposób, tak blisko jego ciała, że mogła poczuć jego siłę. „Byłbym tutaj wcześniej, ale moja podwózka była zajęta.” „Zrobiłeś to. To wszystko, co się liczy – i, och, mój Boże jesteś gorący.” „A ty jesteś…” Zrobił trochę przestrzeni między nimi i wydawało się, że patrzy na nią po raz pierwszy. „Wow. To ta sukienka i… są prawdziwe? One są prawdziwe… a ten w środku jest wielkości paznokcia mojego kciuka.” „Należały do mojej mahmen.” „Są prawie tak piękne jak ty.” Gdy rozmawiali, była bardzo świadoma, że byli oceniani i obgadywani, i że mógłby być skandal, tak, mógłby. Pieprzyć to, pomyślała, biorąc go pod rękę. „Chodź ze mną.” „Gdziekolwiek zechcesz mnie zabrać, dziś wieczór, zawsze.”

371

Prowadząc swojego mężczyznę do szczytu schodów, skinęła głową Fedricah, który natychmiast ukłonił się z szacunkiem przed Creagiem. „Sire. To dla mnie wielki honor widzieć cię tego wieczora.” I wtedy psaniec zwrócił się do tłumu, i najlepszym, najbardziej formalnym głosem, zapowiedział w Starym Języku, „Lady Paradise, córka krwi Abalona, Pierwszego Doradcy Ghroma, syna Ghroma, ojca Ghroma i szanowny Craeg, syn Brahla Młodszego, uhonorowany ostatniego wieczora przez Króla Odznaczeniem za Waleczność w uznaniu zasług wobec królewskiego dworu.” Tłum zamilkł, a następnie fala rozmów rozbrzmiała ponad orkiestrą. Tymczasem Craeg się wzdrygnął. „Co to wszystko było? Otrzymałem co? Co zrobili?” Paradise poklepała go lekko w rękę. „Mój ojciec powiedział Ghromowi, że uratowałeś mi życie, a Król nadał ci tytuł. Ale tak samo mocno kochałam cię wcześniej. Miałeś się dowiedzieć jutro wieczorem – myślę, że nasz kamerdyner nadmiernie się podekscytował.” „Co?” „Technicznie, jesteś teraz arystokratą.” „CO?” „Nie zwracaj uwagi.” Spojrzała mu prosto w oczy. „To nic nie zmienia – no, z wyjątkiem mówienia nienawistnikom po cichu żeby się pieprzyli.” Craeg mrugnął i zachichotał, gdy spojrzał ponad tłumem. „Zróbmy to, moja Paradise. A potem może znajdziemy jakieś prywatne miejsce?" Pochyliła się. „Mam już jedno na myśli.” „To moja kobieta, o tak.” Idąc z nim do przodu, nie patrzyła na tłum. Z tego co wiedziała, nie było ich nawet na tej sali. Nie, ona patrzyła na swojego wspaniałego mężczyznę. „Wiesz co,” powiedziała z miłością, gdy zeszli na czarno-białą marmurową podłogę do tańca. „Co?” „Jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. Tu i teraz.” Yup, myślała, że pierś pęknie jej z dumy. Wiedziała dokładnie kim była… i z kim była – i byli ekstra parą.

372

„Kocham cię,” szepnął, gdy ogarnął ją ramionami. „Zatańcz ze mną.”

Tłumaczenie: Sarah Rockwell

KONIEC

373