15.Kenyon Sherrilyn- Dark Side of the Moon _ Ravyn & Susan

'ONE STEP INTO THE DARK HUNTER WORLD AND YOU'LL NEVER BE ABLE TO TURN BACK... NOR WILL YOU WANT TO'

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Prolog

Walia, 1673. Powietrze szeptało paranormalną elektrycznością. Było to uczucie, które mogło być odczuwane jedynie przez konkretne nieludzkie sekty albo ludzi z wysoko rozwiniętymi zmysłami. Ravyn Kontis z pewnością nie był człowiekiem. Urodził się w świecie nocnych drapieżników. Dowodziła nimi ukryta magia Ziemi, która rządziła mroczną sztuką, a on umarł jako jeden z jej najtwardszych wojowników… Z ręki jego własnego brata. Teraz Ravyn chodził po ziemi jako coś innego. Coś bezdusznego. Coś okrutnego i nawet groźniejszego od tego czym był wcześniej. Nie było w nim już serca. Żadnej litości ani współczucia. Nic poza bólem, tak głębokim, że poszarpał resztki ludzkości jakie w nim pozostały. Została w nim tylko bestia, tak dzika, że wiedział, iż nie zostanie nigdy więcej oswojona. Odchylił głowę do tyłu i ryknął wściekle krzykiem zwierzęcia, które warczało w jego wnętrzu. Odór śmierci otaczał go tak samo jak krew jego wrogów, pokrywająca każdy centymetr jego ludzkiego ciała. Krew kapała z jego włosów i palców gładkim strumieniem, tworząc nakrapiany wzór u jego stóp. Jednak to nie wystarczyło aby uspokoić gniew, który w nim mieszkał. Zemsta była daniem najlepiej podanym na zimno… Głupio spodziewał się, że to złagodzi niektóre z jego przerażających smutków, które go nawiedzały. Ale tak się nie stało. To jedynie pozostawiło go zimniejszym niż zdrada, która przyczyniła się do jego śmierci. Ravyn skrzywił się gdy zobaczył piękną twarz Isabeau w swojej głowie. Mimo tego, że była w pełni człowiekiem, byli wybrani na życiowych partnerów. Myśląc, że ona go kocha, zaufał jej i zdradził sekret swojego świata. I jak mu się odpłaciła? Rozpowiedziała ludziom o jego niewielkim klanie braci, a oni zaatakowali dzieci i kobiety, podczas gdy on i mężczyźni byli na patrolu. Nikt nie przeżył. Nikt. 2

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Mężczyźni z jego klanu powrócili do tlących się pozostałości po ich wiosce… i znaleźli porozrzucane ciała ich kobiet i dzieci. Zwrócili się wtedy przeciwko niemu, o co ich nie winił. To był jedyny raz w jego życiu, kiedy nie próbował walczyć. Przynajmniej do momentu gdy nadszedł jego ostatni dech. Jego cuchnąca wściekłość wyrosła na potwora, który karmił się najmroczniejszą częścią jego nieludzkiej istoty. Jego ludzka dusza krzyczała z zemsty wobec tych, którzy zniszczyli jego ludzi. Udręczony krzyk mężczyzny i bestii w sekretnej świątyni Artemidy odbił się echem na dalekiej Górze Olimpu – był tak głośny i wymagający, że przywołał do siebie boginię. Tam, w świetle bladego księżyca, przyjął jej ofertę i sprzedał duszę za jedną szansę na odwdzięczenie się Isabeau i jej ludziom. Byli martwi, z jego ręki… wszyscy. Tak samo jak on. Podobnie jak jego rodzina. To był koniec… Ravyn zaśmiał się gorzko na tą myśl i zacisnął zakrwawione pięści. Nie, to nie był koniec. To był dopiero początek.

3

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 1

Seattle, 2006 CHŁOPIEC ZJEDZONY PRZEZ ZABÓJCZE MOLE. Susan Michaels jęknęła czytając nagłówek swojej najnowszej historii. Wiedziała, że lepiej było nie czytać pozostałej części artykułu, ale coś w niej chciało poczuć kopa tego popołudnia. Boże jak ona chciała znowu być dumna ze swojej pracy… Wyhodowane w laboratorium w Ameryce Południowej, tajne mole są następną generacją wojskowych zamachowców. Są zmutowane genetycznie tak, by myślały oraz przedostawały się do legowiska wroga gdzie gryzły szyję swojego celu i infekowały go skoncentrowaną trucizną, która była całkowicie niewykrywalna i sprawiała, że ofiary umierały w ciągu godziny. Teraz uciekły z laboratorium i ostatnio były widziane na północy w linii prostej od centrum USA. Strzeż się. Mogą być w twoim sąsiedztwie w ciągu miesiąca… Dobry Boże, to było gorsze niż sobie wyobrażała. Jej ręce trzęsły się z gniewu, gdy wstała zza biurka i skierowała się prosto do gabinetu Leo Kirby. Jak zwykle był online bo czytał bloga jakiegoś biednego żarłoka i robił obszerne notatki. Leo był niskim, chudym mężczyzną z długimi, czarnymi włosami, które zawsze nosił upięte w koński ogon. Miał także bródkę, zimne, szare oczy, które nigdy się nie śmiały i dziwny tatuaż pajęczyny na lewej ręce. Był ubrany w luźny, czarny T-shirt i jeansy. Trzymał w ręku ogromny kubek Starbucks1, zresztą jak zwykle, gdy pracował. W wieku 35 lat byłby ładny gdyby nie był tak cholernie irytujący. - Zabójcze mole? – zapytała. Spojrzał z nad notatnika i wzruszył ramionami. - Powiedziałaś, że będziemy mieli inwazję moli. Ja tylko kazałam przepisać Joanie historię tak, aby była bardziej chodliwa. Gapiła się na niego w całkowitym zdumieniu.

1

Największa na świecie sied kawiarni. 4

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Joanie? Kazałeś przepisać historię Joanie? Kobiecie, która nosi folię aluminiową w biustonoszu tak by ludzie z rentgenem w oczach nie mogli zobaczyć jej piersi? Tej Joanie? - Tak, ona jest moją najlepszą pisarką. Dolał oliwy do ognia. - Myślałam, że to ja jestem twoją najlepszą pisarką Leo. Wzdychając ciężko, obrócił się na fotelu tak by móc spojrzeć jej w twarz. - Byłabyś nią, ale nie masz w ogóle wyobraźni. – podniósł ręce do góry tak by zilustrować swój punkt myślenia – no dalej, Sue. Wykorzystaj dziecko ze swojego wnętrza. – wydał z siebie zmęczony oddech i dodał – ale ty nigdy tego nie robiłaś, prawda? Posłałem cię, żebyś zbadała sprawę chłopca, który mieszka w dzwonnicy starego kościoła, a ty wracasz z opowieścią o molach, które atakują krokwie. Co to ma być do cholery? Rzuciła mu rozbawione spojrzenie i skrzyżowała ręce na piersi. - To się nazywa rzeczywistość Leo. Rzeczywistość. Powinieneś przestać brać grzybki, by jej spróbować. Parsknął na to. - Pieprzę rzeczywistość. Ona nie nakarmi mojego psa. Nie opłaci mojego porsche. Za to bzdury to zrobią… i to mi się podoba. Przewróciła oczami na widok jego promieniującej twarzy. - Jesteś taką ropuchą. Zatrzymał się tak jakby ta idea go uderzyła. Sięgnął do panelu swojego notatnika i szybko coś nabazgrał. „ Pracownica Całuje Ropuchowatego Szefa Aby Odkryć Starożytnego Nieśmiertelnego Księcia”… jeszcze lepiej, boga. Tak starożytnego boga. – wskazał na nią końcówką pióra – greckiego boga, który został przeklęty jako seksualny niewolnik kobiety. Podoba mi się to. Wyobrażasz to sobie? Kobiety w całym kraju będą całowały szefów w celu sprawdzenia teorii. – potem spojrzał na nią z podłym uśmieszkiem – może przeprowadzimy eksperyment i sprawdzimy czy działa? Patrzyła na jego twarz z obrzydzeniem. - Do diabła, nie. I eksperyment by nie wypalił Leo. Zaufaj mi, nawet po tysiącu pocałunków nadal byłbyś ropuchą. Był kompletnie niezrażony, głównie dlatego, że dokuczali sobie w ten sposób od czasu college’u. - Nadal myślę, że powinniśmy spróbować. – wygiął na nią brew. Susan wypuściła długi, zniecierpliwiony oddech. - Wiesz, wprowadziłabym tobie opłaty za molestowanie seksualne, ale to by oznaczało, że w ogóle uprawiałeś seks w swoim życiu, a ja zamierzam utrzymać stan, w którym jesteś przykładem tego, co dzieje się z ludźmi zbyt sfrustrowanymi seksualnie. To wywołało kolejne szklane spojrzenie w oczach Leo, po czym nabazgrał. Sfrustrowany seksualnie szef zamienia się w krzyczącego lunatyka. Zjawiskowa kobieta wybudza go. 5

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan jęknęła z głębi gardła. Gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby, że jej groził. - Leo, przestań wszystko zamieniać w tanie nagłówki – zanim zdołał odpowiedzieć, dodała – Wiem, wiem. Tanie nagłówki opłacają twoje Porsche. - Dokładnie! Zniesmaczona, potarła prawe oko w którym poczuła ból. - Spójrz Sue – powiedział jakby poczuł nietypową falę współczucia względem niej. – wiem jak ciężkie były dla ciebie te ostatnie lata, okay? Ale nie jesteś dłużej śledczym reporterem. Coś zacisnęło się w jej klatce piersiowej na jego słowa. Słowa, których tak naprawdę nie potrzebowała usłyszeć, ponieważ nawiedzają ją każdej minuty każdego dnia. Dwa i pół roku temu była czołową reporterką śledczą w kraju. Jej były szef nazwał ją „Pies Myśliwski Sue”, ponieważ umiała wywąchać historię z odległości kilometra, powalić ją na ziemię i przynieść do domu. I przez moment karygodnej głupoty, świat wokół niej zaczął się kruszyć. Była tak głodna, że wbiegła na oślep w pułapkę, która zniszczyła jej reputację. To prawie kosztowało ją życie. Potarła bliznę na jej nadgarstku, starając się zmusić samą siebie by nie pamiętać tej okropnej listopadowej nocy – jedynego momentu w jej życiu, gdy była słaba. Przysięgła sobie, że nikt, nigdy więcej nie sprawi by poczuła się taka bezsilna ponownie. Nieważne co, to było jej życie i zamierzała przeżyć je na swoich własnych warunkach. Ale bez pomocy Leo, którego poznała w college’u, nie pracowałaby w dziennikarstwie ponownie. Nie żeby praca dla Daily Inquisitor mogłaby być kiedykolwiek interpretowana jako dziennikarstwo, ale przynajmniej pozwalała jej na spłatę jej gigantycznego długu i zwrotu kosztów sądowych. I choć nienawidziła swojej pracy to dawała jej jedzenie i trzymała z dala od ulicy. Co zawdzięczała po części szefowi ropuchowi. Leo oderwał kartkę papieru i popchnął ją w jej stronę. - Co to jest? – spytała, podnosząc kartkę z biurka. - To jest adres internetowy. Jest pewien dzieciak z college’u, który nazywa siebie Dark Angel i twierdzi, że pracuje dla nieumarłego. Popatrzyła na niego. O, tak… jej życie było zdecydowanie jak cytryna, a ona chciała swoje pieniądze z powrotem i to z procentem. - Wampir? - Nie do końca. Mówi, że to nieśmiertelny zmiennokształtny wojownik, który ją denerwuje. Jest miejscowa więc chcę byś to sprawdziła i zobaczyła co jeszcze ma do powiedzenia. Potem zdasz mi sprawozdanie. Och, nie mogło jej się to dziać, ale jej stary wewnętrzny głos już się z niej śmiał. - Zmiennokształtny, hę? Przed czy po zażyciu kwasu? Leo podniósł delikatnie głos. 6

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Dlaczego przynajmniej nie spróbujesz zdobyć ducha pracy? To naprawdę nie jest takie złe. W rzeczywistości to jest bardzo zabawne. Pożyj trochę, Sue. Upuść trochę jadu. Ciesz się tym. Ciesz się tym… ciesz się z bycia pośmiewiskiem, po tym jak pracowałaś w Washington Post… o tak. Było to naprawdę trudne, gdy jedyne czego chciała to odzyskać reputację. Ale te czasy już się skończyły. Nigdy już nie będzie ponownie prawdziwym reporterem. Tak to już jest. Radość, och radość – pechowa wróżka naprawdę ją wyrolowała. Nie, pomyślała kiedy jej pierś ponownie się zacisnęła – to nie była prawda. Sama się wyrolowała i dobrze o tym wiedziała. Zabolało ją serce, gdy odwróciła się do biurka i popatrzyła na adres bloga, który wzięła do ręki. To głupota. Nie rób tego. Nawet nie wchodź na stronę… Ale zrobiła to, weszła tam i zobaczyła… czarną stronę z ręcznie robionymi rysunkami gotyckimi. Była to strona o nazwie deadjournal.com2. jej ulubioną częścią był nagłówek, który brzmiał : zamyślony, mroczny i pogmatwany umysł cholernej studentki. Dziewczyna, Dark Angel, z pewnością taka była. Jej wpisy ukazywały typowe lęki przeciętnej studentki… która, miała poważne urojenia i wymagała lat leczenia za zamkniętymi murami. 3 CZERWCA 2006, 6:45. Proszę, niech ktoś mnie zastrzeli. Proszę. Naprawdę nie mogę zaakcentować słowa „proszę” wystarczająco. Więc jestem tutaj starając się uczyć do jutrzejszego testu. Zwróć uwagę na słowo „staram się”. Więc jestem tutaj pochłonięta matematyką babilońską, która nie jest zbyt absorbująca, gdy nagle dzwoni telefon komórkowy i cholernie mnie przeraża, ponieważ dom jest bardziej cichy od grobu – i zaufaj mi, byłam w wystarczającej ilości grobów i krypt by wiedzieć to na pewno. Na początku pomyślałam głupio, że to ojciec mnie nęka dopóki nie spojrzałam z bliska na cyfry i nie. Tylko nie on. Ci, którzy czytają mój dziennik wiedzą, że to mój szef, bo któżby inny dzwoniłby do mnie o tak nieludzkiej godzinie, myśląc, że nie mam życia poza służeniem mu i zaspokajaniem jego kaprysów i potrzeb? Naprawdę ,posłuchaj mojej rady i nie pracuj dla nieśmiertelnych. Oni nie mają w ogóle szacunku dla tych, którzy mają ograniczone życie. 5.30 rano i proszę. Dzwoni do mnie by powiedzieć mi, że po prostu wybił kilka nieumartych osób (w porządku, wampirów, ale nie lubię używać tego słowa bo to przyciąga wariatów/dziwaków, którzy chcą wiedzieć jak też mogliby stać się wampirami i jak mogliby znaleźć jednego, co oczywiście skończyłoby się ich śmiercią – ale wróćmy do mojej pierwotnej myśli) i że trzeba go odebrać, bo 2

Martwy pamiętnik/dziennik. 7

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

zbliża się świt i nie zdąży dotrzeć do domu zanim słońce zrobi z niego pieczonego tosta. Wiesz, to nie jest dobry sposób aby mnie zmotywować, ponieważ szef upieczony na tosta = jedna szczęśliwa Dark Angel. Teraz wygłaszam tyradę przeciwko temu, że gdyby tylko był stałym zmiennokształtnym nie musiałabym po niego iść. Byłby w stanie wrócić do domu bez pomocy. Mógłby po prostu teleportować się do domu. Wracając do momentu gdy zawarł umowę o nieśmiertelności, zdolność ta została mu odebrana wraz z tą, która pozwalała na podróżowanie w czasie i chodzenie w świetle dziennym jako mężczyzna. I czemu zostało mu to zabrane? Był tylko jeden powód. Aby uczynić z mojego poddańskiego życia piekło, właśnie dlatego. Aha i muszę przynieść mu ubranie bo zapewne on będzie pod postacią kota na rynku Pike, a to jest jedyny sposób by nie stał się smażonym zwierzaczkiem (naprawdę). Więc, gdy z powrotem przekształci się w człowieka będzie nagi i będzie potrzebował ubrań – dla tych ze zrytymi umysłami – jest bogiem w teorii, ale ponieważ znam go całe moje życie to jest tak jakbym widziała swojego brata nago. Dobra, to mnie wkurza, ale idę tam bo mi płaci. Tak więc, gdy zaciągnę już tam swój tyłek by uratować jego dupę, co mogę tam znaleźć? Tak, zgadłeś. Nic poza garstką bezdomnych osób, którzy będą uważać, że postradałam rozum szukając „kota” jednocześnie trzymając męskie ubrania. Ten okropny drań i jego wybryki. Mam nadzieję, że dostanie pcheł (wolałabym żeby dostał kleszczy, ale wtedy zaraziłabym się od niego boreliozą). Więc pchły. Dużo, dużo pcheł! Jestem pewna, że ten Koci Kretyn znajdzie jakąś cizię i będą się bzykać, ale pieprzyć ich wszystkich. Czy nie mógł do mnie zadzwonić i powiedzieć mi o tym? Nie. Więc jestem tu, popijając espresso z dodatkową kofeiną i mam nadzieję nie zasnąć na dzisiejszy test popołudniu. Dzięki, szefie. Doceniam to. Jesteś najlepszy. Gdzie jest kontrola zwierząt, gdy jest naprawdę potrzebna? Jeszcze lepiej podarujcie mi siekierę, abym mogła odciąć mu głowę i nie mam na myśli tej na ramionach. Nastrój: spieprzony. Piosenka: “Everything about you” Ugly Kid Joe Susan wypuściła zmęczony oddech i przetarła brwi. O, tak. Ta dziewczyna potrzebowała poważnej, profesjonalnej pomocy. Ale co do diabła? Nie, żeby miała coś innego do roboty niż pójście i zbadanie sprawy nieśmiertelnego Mężczyzny Kota na rynku Pike. Susan skuliła się na myśl. - Teraz też to robię… tanie nagłówki są nasze. Jęcząc, przetarła oczy. - Wiesz, gdyby moje życie było koniem, powinnam go zastrzelić.

8

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

****** Bez względu na lokalizację lub dzień, każde schronisko dla zwierząt w Stanach Zjednoczonych wydawało się zawsze posiadać taki sam ostry zapach środków czyszczących mieszających się z mokrym futrem. I choć schroniska były ocieplane to zawsze w powietrzu był chłód. Chłód, który przenikał bezpośredniego do jego kości. Dziś nie było inaczej. Klatki dla kotów były przegrodzone dwoma ścianami i tam koty bawiły się, jadły, albo się czyściły. Wszystkie poza jednym. Ten jeden kucał, tak jakby był gotowy zabić i obserwował wszystko dookoła z intelektem drapieżnika. Nie był taki inni. Tylko głupiec, mógł pomyśleć, że jest podobny do innych. Na pierwszy rzut oka wydawał się zwykłym kotem bengalskim, ale gdy ktoś spojrzał bliżej było oczywiste, że nie posiadał tych samych cech twarzy, które były wpisane w bengalską rasę. W rzeczywistości wyglądał tak jak lampart arabski – tylko, że ważył skąpe piętnaście funtów zamiast sześćdziesięciu. Co więcej jego oczy były w niesamowitym odcieniu czerni… nienaturalnym kolorze dla tych bestii. I gdyby ktoś naprawdę zwrócił uwagę to na pewno zauważyłby, że reszta kotów miała zwykłe białe obroże a ten jeden miał srebrną. Był to specjalny kołnierz, który pochłaniał światło i błyszczał niezwykłym blaskiem. Co czyniło ją taką wyjątkową? Z pewnością nie szczupłość jej paska albo fakt, że nie było na niej zamka. Nie. Był to niewidzialny obwód elektryczny, który biegł wzdłuż spodu srebrnej tkaniny. Obwody, które zostały przeznaczone do wysyłania inhibitorów, które nie mogły być odczuwalne przez człowieka ani zwierzę – chyba, że istota ta była zarówno człowiekiem jak i zwierzęciem. Diabelski wynalazek tych, którzy chcieli mieć pod kontrolą magię innych. Ten kołnierz utrzymywał tego szczególnego kota w obecnej kociej formie. I to naprawdę wkurzało koty. Ravyn syknął gdy człowiek zbliżył się w pobliże jego klatki. Gdyby mógł wydostać się z tego, oderwałby ręce draniowi, a potem by go nimi pobił. Ale niestety, nie mógł – to wymagało od niego posiadania własnych rąk, czego w obecnej formie nie miał. I to wszystko jego wina. Cholerna jego wina i wina jego libido. Gdyby po prostu ominął truchtem boginię seksu w ekstremalnie krótkiej spódniczce o świecie, byłby teraz szczęśliwy w domu – no może nie szczęśliwy, bo musiałby wysłuchiwać suki Eriki, ale z pewnością byłby we własnym łóżku a nie w tej przeklętej klatce. Jak mogło małe bzykanko zaboleć? Musiał się stąd wydostać. Ale gdy tak stał nie był pewien czy zrobi to tym razem. Tak długo jak nosił kołnierz jego moce jako Mroczny Łowca i Zwierzo Łowca były poważnie ograniczone. Jako Arkadiański Zwierzo Łowca jego 9

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

naturalną postacią była ludzka forma. Bycie uwięzionym jako kot w świetle dnia było zarazem bolesne jak i bardzo niepokojące. Nawet ze swoim kołnierzem, który utrudniał mu używanie swoich paranormalnych mocy mógł przez pewien okres być w formie kota. Po pewnym czasie jego własna magia obróciłaby się przeciwko niemu i by go zabiła. - Jak on się miewa? Ravyn zmrużył oczy na wysokiego, blond włosego lekarza weterynarii, który był Apollite. Z reguły większość Apollite trzymała się na uboczu i nie ingerowała w wojnę między Daimonami a Mrocznymi Łowcami. Wkraczali na ścieżkę wojny dopiero, gdy Apollite musieli kraść dusze ludzkie by wydłużyć swoje życie i stawali się Damionami, z którymi musieli sobie radzić Mroczni Łowcy. Właśnie to był powód dlaczego Mroczni Łowcy zostali stworzeni. Zabijali Daimony, by skradzione przez nich dusze mogły zostać uwolnione przed tym nim zostaną zniszczone. Ludzki asystent, który był w wieku około trzydziestu lat, miał czarne włosy i kudłatą brodę, odpowiedział. - Jest wkurzony i urażony. Co jeszcze? – przekrzywił głowę tak jakby studiował Ravyn’a z bezpiecznej odległości – myślisz, że jest Arkadianem czy Katagarianem? Weterynarz wzruszył ramionami, po czym spojrzał na klatkę. - Nie wiem, ale mam nadzieję, że Arkadianem. - Dlaczego? Ravyn wyszczerzył zęby na fiuta, który uśmiechał się w odpowiedzi. - Bo jeśli tak jest, magia, która pozwala mu utrzymywać formę kota przyczyni się do tego, że w końcu eksploduje mu głowa. Będzie bolało jak diabli, zanim umrze. Asystent zaczął się śmiać. - I nie ma dziewięciu żyć, które sprowadziłyby go z powrotem. Kurde jaka szkoda. Ale mi się to podoba. – odwrócił się by spojrzeć na doktora – co byś powiedział na to, żeby go wykastrować? - Wiesz, masz świetny pomysł. Ravyn warknął na weterynarza, który sięgnął do notatnika powieszonego na zewnątrz klatki i zaczął robić notatkę. Ravyn syknął na niego i przesłał Apollite mentalną wiadomość - Wykastrujesz mnie bękarcie, a ja zatańczę na twoich wnętrznościach. Wróciło to do niego dziesięciokrotnie, wywołując ból, ale nie tak wielki, by spowodował zmianę formy. Weterynarz uśmiechnął się i odwiesił notatnik z powrotem na kołek. - Naprawdę nie widzę jakbyś miał to zrobić w swojej obecnej pozycji. Nieprawdaż futrzaku? Ludzki asystent przybił weterynarzowi piątkę. - Nie mogę się doczekać kiedy Stryker i Paul przybędą tu by z nią skończyć. 10

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Śmiejąc się, zostawili Ravyn’a samego z resztą zwierząt. Ravyn rzucił się na kraty klatki, ale jedyne co udało mu się zrobić to zranić siebie. Szlag by ich strzelił. Jak udało się im uwięzić go w ten sposób? Skąd wiedzieli, gdzie mogą go znaleźć? Jedną minutę ukrywał się w cieniu na rynku Pike, czekając na Erikę, by po niego przyszła, a następną rzeczą którą pamiętał była dziewczyna w czerwonej spódnicy, która założyła mu obrożę dookoła szyi zanim mógł walczyć albo wyczuć jej intencje. Gdy kołnierz był na miejscu był bezsilny bez swojej magii. Kobieta owinęła go chustką, podniosła i podała grupie ludzi, którzy zapłacili jej pięćdziesiąt dolarów za jej usługi. Potem ludzie wrzucili go do miejscowego schroniska dla zwierząt. I tutaj albo zostanie do momentu aż eksploduje mu głowa albo wymyśli sposób na wydostanie się stąd bez użycia magii albo przeciwstawnego kciuka. Taa. Jego jedyną nadzieją było to, że Erika zauważy, że nie wrócił po zmroku. Chwila, mówił o Erice Thomas tutaj. Erika. Dziewczyna, która lubi udawać, że dla niego nie pracuje. Dziewczyna, która jakimś sposobem unikała go i swoich obowiązków. Przez wiele dni nie zauważy, że nie wrócił do domu. Nie, ten mały mutant, od razu urządzi imprezę, podczas gdy on zostanie wykastrowany i stanie się impotentem. Potem będzie wydzwaniała do przyjaciół i będzie się z niego śmiać. Ma przesrane… ****** Susan westchnęła, bawiąc się małym złotym medalionem, który trzymała w torebce. W nocy, w której go wygrała wyglądał dla niej na bardziej wartościowy niż sto milionowa wygrana na loterii. Zatrzymała się na chwile by spojrzeć na wspomnienia, które ją dopadły. Wygrała nagrodę Sterling Award za najlepszy śledczy reportaż dla Polityki 2000. Była na szczycie świata tej nocy… Zaciskając nagrodę w ręku, przeklinała pod nosem. - Po prostu sprzedaj tą cholerną rzecz na eBay’u. Ale nie mogła i nienawidziła się za to. Trudno było opuścić chwalebną przeszłość, nawet wtedy gdy jedyne, co jej przynosiła to ból. Może była wtedy zbyt zarozumiała. I dostała za swoje. Gówno prawda. Nie wierzyła w takiego rodzaju karę boską. Była gdzie była bo dała się oszukać. Nie mogła o to winić nikogo poza sobą. Była głupia i ufna i do końca życia będzie płaciła za ten jeden błąd. Jej telefon zadzwonił. Wdzięczna za przerwanie jej chorobliwego myślenia podniosła telefon i powiedziała: - Susan Michaels.

11

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Hej Sue, tu Angie. Jak się masz? – jej koleżanka brzmiała trochę mniej optymistycznie niż zwykle, ale i tak miło było słyszeć jej przyjazny głos. - W porządku. – powiedziała, chowając swoją nagrodę do torebki. Jeśli był ktoś, kto mógł sprawić by poczuła się lepiej była to Angie, sarkastyczna weganka. – A ty jak się masz? - Pięć na pięć3 jak zawsze. Susan przewróciła oczami. W oświadczeniu tym było nie tylko odniesienie do Buffy Postrach Wampirów, którą Angie uwielbiała, ale także w ten sposób opisywała siebie bo była okrągła i milusia. - Ja bym dała tobie tylko pięć na trzy… może. - Tak, jasne. Zaufaj mi, jestem tak szeroka jak wysoka; ale nie o to chodzi. Jesteś z dala od swojego szefa wariata? - Tak, a co? - Bo mam kilka wiadomości, które myślę, że chciałabyś usłyszeć. Pomimo złowieszczego tonu Angie, Susan się uśmiechnęła. - Hugh Jackman się rozwiódł z żoną, bo znalazł moje zdjęcie w starej gazecie i stwierdził, że jestem kobietą dla niego? Angie roześmiała się. - Cholera, pracujesz dla tej gazety zbyt długo. Zaczynasz chyba wierzyć w te śmieci, które publikujecie. - Ha, ha. Czy to prawdziwy punkt tej rozmowy? - Dobra. Znasz te dziwne zaginione osoby ze sprawozdań Jimmiego? Te, o których Jimmy sądzi, że są powiązane? - Tak? - Są powiązane. Susan zamarła. - Co masz na myśli? - Nie mogę nic powiedzieć przez telefon, okay? W rzeczywistości używam teraz telefonu na monety i nie chcesz wiedzieć jak ciężko znaleźć taki w dzisiejszych czasach. Nie mogę ryzykować. Czy możesz przyjść jakąś godzinę po pracy aby poszukać kota? Susan się skrzywiła i wydała zdegustowany oddech. - Eh! Jestem śmiertelnie uczulona na nie. - Zaufaj mi to będzie warte twojego świszczącego oddechu. Po prostu tam bądź. Telefon zamarł. Susan przeszło przez głowę tysiące scenariuszy. Słyszała prawdziwą panikę w głosie Angie. Prawdziwa panika nie była podobna do jej przyjaciółki. To była poważna sytuacja i Angie była przestraszona. Susan drapała telefon paznokciem, podczas gdy jej myśli zostały rozrzucone na milion różnych stron. Ale wtedy wszystko sprowadzało się do 3

Five by five. W ang. Też Mr. Five by five to tłuścioch/grubas. 12

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

jednej rzeczy – to dziwne połączenie może być jej szansą powrotu w kierunku poważania i wybawienia.

13

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 2

W wielu częściach świata, w wielu religiach pojęcie piekła było miejscem, gdzie umarli byli karani za zło, które popełnili albo w którym brali udział podczas życia. W Atlantydzie królestwem piekła było Kalosis, gdzie nikczemnych dusz było w bród, ale żadna z nich nie była karana za to, co uczyniły podczas życia. W rzeczywistości, większość z nich prowadziła ciche, spokojne życie. Jak Urian – Daimon Spathi, który kiedyś nazwałby Kalosis domem – często mówił. - Nie jesteśmy cholerną rodzinką, za to mamy kategorycznie przejebane. I to była prawda. Ci, którzy tu przebywali nie byli karani za ich występki ale raczej za coś, co zrobiła dawno zapomniana królowa Atlantydy na byłym kochanku, które miało miejsce wieki temu. W napadzie gniewu na greckiego boga Apollo, wysłała żołnierzy by zamordowali jego dziecko i kochankę. Czyniąc to skazała wszystkich swoich ludzi Apollite i teraz nie tylko musieli życie spędzać w ciemności ale również zakończyć je w wieku dwudziestu siedmiu lat. Zapewniła im życie, które skończy się w ich dwudzieste siódme urodziny a ich ciało powoli i boleśnie będzie ulegało zniszczeniu aż zostanie po nich jedynie ulotny pył. Był to zimny, bezduszny los i każdy mężczyzna i każda kobieta musieli spotkać się tu, w Kalosis. Ich lider Stryker nie znalazł mitycznego portalu, który pozwoliłby mu na przejście ze świata ludzi w tym królestwie, gdzie poznał innego boga. Boga, którego oburzona furia zrobiła pośmiewisko z Apolla. Apollymi została uwięziona w królestwie piekła przez swoją rodzinę, która obawiała się jej mocy. Wykorzystała przeklętego syna Apollo – Strykera i adoptowała go jako swojego syna. Nauczyła go jak wykorzystywać ludzkie dusze i przedłużać sobie życie. To była lekcja, którą Stryker chętnie dzielił się z innymi ze swojej rasy, gdy sprowadzał ich tu, by służyli nie tylko jemu, ale również Apollymi. Obecnie dowodził legionami Daimonów, którzy wykorzystywali żałosnych ludzi jak bydło. I choć zawdzięczał jej tak wiele, Stryker prawdziwie nienawidził bogini, która uratowała mu życie. Teraz siedział w bankietowej sali jej domu i patrzył jak jego wojownicy Spathi świętują swoje najnowsze zwycięstwo. 14

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Śmierć ludziom! – jeden z jego wojowników krzyknął ponad zgiełkiem. - Pieprzyć to – odpowiedział drugi – Potrzebujemy ich. Śmierć wszystkim Mrocznym Łowcom! Wiwaty rozbrzmiewały echem po jałowym hollu. Stryker oparł się na swoim miękkim tronie i oglądał jak Apollite i Daimony gratulowali sobie swojego najnowszego sukcesu – przechwycenie Ravyn’a Kontis’a. Zaciemniona sala była oświetlana przez świece, a Apollite rozlewali krew – była to jedyna rzecz, która krzepiła ich przeklęte ciała – z dzbanów i rozlewali wszystko na siebie. Podobnie jak zgromadzeni tutaj Spathi, Stryker wyobrażał sobie lepszy świat. Świat, w którym jego ludzie nie byliby skazani na śmierć w wieku dwudziestu siedmiu lat. Świat, w którym mogliby chodzić w świetle dziennym, co brał za pewnik jako dziecko. A wszystko dlatego, że jego ojciec bzyknął dziwkę, a potem wkurzył się gdy Apollite ją zabili. Apollo przeklął ich wszystkich… nawet Strykera, który był ukochanym synem starożytnego boga. Ale to było jedenaście tysięcy lat temu. Stara historia. Stryker musiał żyć teraźniejszością, a Daimony zgromadzone tutaj były jego przyszłością. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to pewnego dnia odzyskają królestwo ludzi, które zostało im odebrane. On osobiście zacząłby w innym mieście, ale ludzie byli mu potrzebni by oczyścić Seattle z Mrocznych Łowców. Ludzie jeszcze nie wiedzą, że po Mrocznych Łowcach przyjdzie na nich kolej bo nie będzie nikogo kto broniłby ich dusz. To będzie sezon otwarty na całą ludzkość. - Ilu jeszcze Mrocznych Łowców zostało w Seattle? – spytał. Podobnie jak inne zgromadzone tu Daimony, Trates był wysoki, chudy i miał złote blond włosy oraz ciemne brązowe oczy – uosobienie młodzieńczej piękności. Wygiął brwi tak jakby myślał przez chwilę. - Skoro Kontis jest martwy, liczba zmalała do siedmiu. Stryker wykrzywił usta. - Więc świętujemy za wcześnie. Zapadła cisza po jego słowach. - Jak to? Stryker odwrócił się by zobaczyć jego młodszą przyrodnią siostrę zbliżająca się do jego rzeźbionego tronu, odważnym, zdeterminowanym krokiem. W przeciwieństwie do Daimonów Spathi, ona nie okazywała mu strachu. Ubranie z czarnej skóry opinało jej gibkie, umięśnione ciało. Wyglądała jak kobieta kot. Weszła na podwyższenie i oparła się o ramę krzesła. Jej ciemne oczy były całkowicie pozbawione emocji, gdy arogancko i pytająco wygięła brew. - On nie jest jeszcze martwy – wymawiał każde słowo powoli, z dokładną dykcją. – nauczyłem się, żeby niczego co dotyczy tych drani nie brać za pewnik.

15

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rzucił im sarkastyczny pół uśmiech, wyciągnął telefon komórkowy zza paska i wybrał numer. W teorii telefon komórkowy, nie powinien działać w otchłani królestwa. Jego Spathi znaleźli nietypowe fale, które przenosiły sygnał z Kalosis do świata ludzi. Była to wątpliwa sztuczka, która jednak służyła im dobrze. Satara rzuciła Strykerowi znudzone spojrzenie, gdy weterynarz Apollite odebrał telefon. - Czy on jest już martwy? – zapytał szyderczym tonem Stryker. Mógł usłyszeć jedynie cichy pomruk Apollite po drugiej stronie telefonu. Satara uśmiechnęła się złowieszczo. - Ooo – powiedziała, marszcząc nos w uwodzicielski sposób – jesteś taki niegrzeczny. Chcesz go wykastrować przed jego śmiercią. Podoba mi się to. - Co zrobiłeś? – zażądał odpowiedzi Stryker. Nawet przez linię telefoniczną usłyszał jak Apollite się poci. - Ja… um… Ja mam zamiar go wykastrować, mój panie. Stryker zalazł się czerwienią. - Ani mi się waż. - Dlaczego nie? – zapytała Satara obrażonym tonem. Stryker spojrzał na nią i odpowiedział zarówno jej jak i weterynarzowi. - Po pierwsze nie chcę aby Kontis opuścił klatkę przed tym jak będzie martwy – jest na to zbyt niebezpieczny – po drugie nie będę tak stał i patrzył jak godny przeciwnik zostaje wykastrowany. Zdobył prawo do śmierci z odrobiną godności. Satara go wyśmiała. - Z odrobiną godności. Jego głowa eksploduje. Gdzie jest ta godność, gdy twój mózg opryska całą kuwetę, ponieważ chciałeś zajrzeć pod spódnicę jakiejś kurwie? Gdyby on był godnym przeciwnikiem nigdy nie złapalibyśmy go tak łatwo. Stryker zacieśnił uchwyt na telefonie. - Oszustwo nie jest godne naszego gatunku. - Och, wyjdź z epoki kamienia łupanego Strykeriusie. Nie ma już czegoś takiego jak szlachetne pojedynki. To jest świat, gdzie bardziej przebiegły wygrywa. Być może, ale przypomniał sobie czas i miejsce, gdzie rzeczy nie działały w ten sposób i po jedenastu tysiącach lat był zbyt stary, aby zmienić swoje poczynania. - Nawet, jeśli on jest dla nas kuzynem. Uśmiechnęła się ironicznie. - Zwierzo Łowcy odwrócili się od Apollite i Daimonów dawno temu. Oni nie uważają już nas za rodzinę. - Niektórzy uważają. - Kontis nie. Jeśli by tak uważał nie sprzedałby swojej duszy, by zostać Mrocznym Łowcą i zasiliłby nasze szeregi. Przez setki lat polował i zabijał ludzi 16

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

twojego rodzaju. Mówię więc byś wykastrował drania i zabrał jego pomarszczone jaja jako trofeum. Trates skulił głowę na jej słowa, podobnie jak kilku innych mężczyzn w pomieszczeniu. A Satara zastanawiała się czemu żaden mężczyzna nie chce się z nią umówić… - Zostaw go nienaruszonego – nakazał Stryker Apollite przez telefon i spojrzał na swoją siostrę. - Będę tam po zachodzie słońca i lepiej, żebym zastał go w takim stanie w jakim został porwany. Zanim Apollite zdołał odpowiedzieć, Stryker rozłączył się i przypiął komórkę do paska. Satara przewróciła oczami. - Nie wierzę, że okazujesz miłosierdzie wrogowi. Ty, który podciąłeś gardło własnemu synowi, aby zaspokoić Apollymi. Działając instynktownie Stryker chwycił ją za szyję aby ją uciszyć. - Wystarczy. – warknął, gdy oczy wyszły jej z orbit – jeśli chcesz zobaczyć dokładny charakter mojego miłosierdzia, będziesz mówiła tonem zawierającym więcej szacunku, gdy będziesz zwracała się do mnie. Nie obchodzi mnie komu służysz. Niech Artemida znajdzie inną służącą. Jeszcze jedno słowo a uciszę cię na wieczność. – odpychając ją od siebie wstał. Cisza zapadła na sali, a on skanował wzrokiem zebranych tu Spathi. Fizycznie nie byli starsi niż dwadzieścia siedem lat i każdy członek jego klanu był piękny jak anioł… śmierci. I byli na jego polecenie. Ignorując swoją siostrę, zwrócił się do nich. - Dano nam rzadką okazję do pracy z ludźmi, by sprowadzić koniec na Mrocznych Łowców w Seattle i to daje nam punkt oparcia, którego potrzebujemy w świecie. Ale nie myślmy nawet przez minutę, że ta wojna dobiegła końca. I tak prędko jak Acheron zorientuje się jak wielu jego Mrocznych Łowców zaginęło, zjawi się tu osobiście by zobaczyć co się dzieje. Stryker zawzięcie spojrzał na Satarę. - Czy jesteś gotowa do walki z przywódcą Mrocznych Łowców? Jej oczy błyszczały żądzą krwi, gdy pocierała gardło. - Z każdym oddechem, który mam. Stryker ją wyśmiał. - Samobójcza odwaga zaprowadzi nas donikąd. Apollymi broni tego bękarta. On nigdy nie umrze z ręki Daimona… - Ale umrze z ręki człowieka – powiedział Trates z jego prawej strony. Stryker skinął głową. - A to wymaga bardzo dobrego planu i ostrożności, jeśli chcemy to zrobić. Zabij Acherona, a resztą Mrocznych Łowców będzie łatwo manipulować, a w

17

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

efekcie wyeliminować. – rozejrzał się po pokoju patrząc jak jego armia zgodnie przytakuje. - Więc kogo następnie zabijemy? – zapytał Tratos. Stryker rozważał siedmiu Mrocznych Łowców, którzy pozostali. Każdy z nich był odważnym wojownikiem za ludzkiego życia. Nie byli łatwym celem. Ale z ludźmi im pomagającymi mieli chociaż raz wyraźną przewagę. Podobnie jak Apollite i Daimony, Mroczni Łowcy nie mogli poruszać się w świetle dziennym, ale ich ludzcy pomocnicy tak. Co więcej Mroczni Łowcy nie wyczuwali ludzi w ten sam sposób co Apollite i Daimony. Ludzie mogli się łatwo do nich podkraść i zadać im ostateczny, śmiertelny cios. Nie wspominając już o przysiędze jaką, którą złożyli Mroczni Łowcy, by ochraniać ludzkie życie nawet kosztem ich własnego… Ta przysięga będzie przyczyną ich śmierci. - Pozwólmy wybrać ludziom. To ich wojna. Będziemy ich teraz wspierać, ale na końcu to będzie ich pogrzeb, a nie nasz. ****** Susan zaparkowała przed schroniskiem dla zwierząt. To najprawdopodobniej było niczym więcej jak tylko stratą czasu. Albo mogło być też jej biletem powrotnym. - Och zamknij się, Pollyanna – rzuciła do siebie, gdy chwyciła torebkę. Nienawidziła tej cząstki optymizmu w sobie. Czemu to nie mogło po prostu umrzeć? Ale nie, ona zawsze miała nadzieję, nawet kiedy było to bezsensu. Co się z nią dzieje? Inni ludzie byliby już tym znudzeni… dlaczego nie ona? Jestem po prostu przeklęta. Tak sądzę. Wzdychając z obrzydzeniem, wysiadła z samochodu i udała się w kierunku wejścia. Pchnęła drzwi i weszła do jasno oświetlonej recepcji. Stała tam za ladą energiczna, blond nastolatka, która upychała papiery do teczek. - Cześć – powiedziała patrząc się na Susan – w czym mogę pomóc? - Koty. Jestem tutaj bo szukam kotów. Dziewczyna rzuciła jej dziwne spojrzenie. Nie, żeby Susan ją za to winiła. Nie mogło być w jej głosie więcej entuzjazmu nawet gdyby próbowała. Być może, nawet wykrzywiła wargi kiedy to mówiła. Nie była tego pewna. Nie mogła ukryć niechęci do tych złowrogich, czworonożnych istot, które uczyniły ją nieszczęśliwą jako dziecko. Dziewczyna wskazała kierunek na lewo. - Są tam. - Dzięki – Susan skierowała się do niebieskich drzwi z napisem Koty.

18

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Otworzyła je i musiała walczyć z pragnieniem by wrócić do samochodu gdy jej zatoki natychmiastowo się zapchały. Było to po tym jak pół godziny wcześniej wzięła Benadryl4, oczekując takiego nieszczęścia. - Dobry Boże – powiedziała wyciągając Kleenex5 z torebki, by móc walczyć z diabelską alergią. Oczy zaczynały jej puchnąć i mogła to poczuć. Kichnęła głośno a potem wytarła nos. - Angie gdzie jesteś? – zapytała szeptem poprzez zaciśnięte zęby. Chciała już porzucić myśl o pozostaniu tutaj ale wtedy dostrzegła najbardziej dziwnego kota jakiego kiedykolwiek widziała. Długi i chudy, wyglądał tak jakby ktoś skurczył lamparta do rozmiarów domowego kota. Ale piękniejsza od jego małego ciała była czerń jego oczu. Nigdy wcześniej nie widziała kota z czarnymi oczami. I wyglądał na naprawdę wkurzonego. Przekrzywiła głowę aby go przestudiować. Było coś w tym kocie co sprawiało, że wydawał się bardzo inteligentny. - Hej, Kocie w Butach, chyba nie jesteś zadowolony z bycia tutaj? – znowu kichnęła. Przeklinając wycierała nos a jej oczy zaczęły łzawić. – nie mogę cię o to winić. Sama wolałabym być trafiona młotkiem w głowę niż tu zostać. - Hej, czy mogę zainteresować ciebie kotem? Podskoczyła na dźwięk głosu Angie. Miała krótkie czarne włosy i brązowe oczy. Angie rozejrzała się nerwowo, ponieważ nie chciała by ktoś wiedział, że są przyjaciółkami. Susan z powrotem spojrzała na kota i mogłaby przysiąc, że wygiął brew czekając na jej odpowiedź. O tak, Benadryl działał nie tylko na jej zatoki. - Pewnie. - Pozwól, że pokażę tobie pokój gdzie możesz się z nim pobawić przez kilka minut. – było oczywiste, że Angie trenowała tą mowę od pewnego czasu. Dobrze, że Angie była weterynarzem, a nie tajnym agentem – zastrzeliliby ją w mgnieniu oka. Ale Susan już nic nie powiedziała, gdy Angie delikatnie wyjęła małego leoparda z klatki i wsadziła do przenośnej klatki. Doprowadziła ją do kolejnych niebieskich drzwi, za którymi był niewielki pokój do zabaw. Przytrzymując drzwi Angie podała jej klatkę i rzuciła w jej stronę sztuczny uśmiech. - Nie spiesz się. Musisz mieć pewność, że dobrze poznałaś kota zanim weźmiesz go do domu. - Tak zrobię – powiedziała Susan, tym samym nienaturalnym tonem.

4 5

Lek na alergię. Chusteczki. 19

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Wzięła klatkę i trzymała ją jak najdalej od swojego ciała i weszła do pokoju bez okien. Zanim drzwi się zamknęły zobaczyła męża Angie za nimi. Detektywa, który też był jej przyjacielem od lat. - Cześć Jimmy. Przyłożył palec do ust. - Mów ciszej. Ktoś może być na zewnątrz. Podsłuchując. Jak myślisz dlaczego Angie powiedziała, abyś spotkała się tutaj ze mną? Nie mogę pozwolić na to by ktoś zobaczył mnie z reporterem po tym co stało się ostatniej nocy. Ooo, stał się poważnym paranoikiem. - Ktoś taki jak kto? – szepnęła – co stało się ostatniej nocy? Nie odpowiedział. Zamiast tego, wziął klatkę z jej ręki, ustawił pod drzwiami a potem odciągnął ją w najdalej położony róg i usiadł z nią na ławeczkę. - Nie masz pojęcia co tu zobaczyłem, Sue. – wyszeptał – to do czego są zdolni. Moje życie, twoje życie… życie nas wszystkich. Nic dla nich nie znaczy. Nic. Jej serce zaczęło bić mocniej na widok strachu i paniki w jego jasnych, niebieskich oczach. - Kim oni są? - Głównie się ukrywają i nie mam pojęcia kim są i jakie miejsce zajmują w łańcuchu pokarmowym, ale na pewno są na górze listy. Susan pochyliła się by posłuchać dalej. - Pamiętasz te zaginione dzieci, o których tobie opowiadałem? O studentach, którzy uciekli a my pisaliśmy o nich raporty? Znalazłem grupkę z nich. Martwych. Teraz powiedziano mi, że zostały mi odebrane te przypadki i ponoć przekazane specjalnej grupie, która tak naprawdę nie istnieje. I nie powinienem się o nich martwić. Dreszcz przebiegł w dół jej kręgosłupa na jego słowa. - Jesteś pewien? - Oczywiście, że jestem – powiedział gniewnie. – Znalazłem dowody… i kiedy chciałem opisać je w raporcie powiedziano mi, że w moim najlepszym interesie byłoby gdybym przerwał to śledztwo. Więc zacząłem robić trochę więcej z moim partnerem Gregiem i on teraz też zaginął i… - głośno przełknął ślinę – teraz oni szukają mnie. - Kto? - Nie uwierzyłabyś mi gdybym tobie powiedział. Sam w to nie wierzę mimo, że znam prawdę. – jego oczy były pełne strachu – zabieram Angie tej nocy i wyjeżdżamy z miasta. - Dokąd się udacie? - Gdziekolwiek byle nie tu. Gdziekolwiek, gdzie nie ma ludzi sprzymierzonych z diabłem. Susan zrobiło się zimno na jego słowa i fala podejrzeń przeszła przez nią. - A kto jest diabłem? 20

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Powiedziałem już tobie, że byś w to nie uwierzyła. Ja nie wierzyłem i zobaczyłem. Oni SĄ tam i przyjdą po nas wszystkich. - Jimmy - Shhh… nie pouczaj mnie w tej sprawie. Wyjedź z tego miasta Sue, gdziekolwiek możesz. Są tu rzeczy, które nie są ludźmi, rzeczy, które nie powinny być żywe, a my jesteśmy dla nich pożywieniem. Osunęła się z grymasem na jego dziwny zwrot. - Co to do cholery jest? Jakiś kiepski żart? - Nie – warknął – możesz być głupia jeśli chcesz ale to nie jest gra. Myślałem, że będzie bezpiecznie porozmawiać z tobą tutaj. A potem okazało się, że jeden z nich pracuje z Angie. Pracuje tutaj. Właśnie tutaj w tej klinice. On może nas właśnie podsłuchiwać i donieść na mnie do innych. Nikt z nas nie jest bezpieczny. - Kto to jest? Mocno przełknął ślinę. - Inny weterynarz dr Tselios. On jest jednym z nich. - Z nich? - Wampirów. Susan zacisnęła zęby, walcząc z pragnieniem aby przewrócić oczami. - Jim - Nie sądzisz, że wiem jak głupio brzmię? – syknął przerywając jej. – Też myślałem, że to są bzdury. Nie ma czegoś takiego jak wampiry, prawda? Jesteśmy na górze łańcucha pokarmowego. Ale to nie prawda. Są tam i są głodni. Jeśli wiesz, co jest dla ciebie dobre to będziesz stąd spieprzała gdzie pieprz rośnie. Proszę napisz to, aby inni ludzie mogli to przeczytać zanim ich też zabiją. Krwawa reputacja była właśnie tym czego teraz potrzebowała. Więcej ran. Dzięki Jim. Jimmy zmrużył na nią oczy tak jakby wiedział o czym myśli. - Teraz ty musisz zająć się swoim tyłkiem Sue. Ja zrobiłem wszystko, aby go ocalić. Możesz robić co chcesz ale ja stąd spadam. Zanim mogła powiedzieć cokolwiek więcej zostawił ją samą w pokoju… więc wróciła do klatki z kotem, która teraz stała przy jej stopach. Susan kichnęła. Gdy podcierała nos, drzwi otworzyły się ukazując Angie patrzącą na nią z dezaprobatą. Weszła do środka zatrzaskując za sobą drzwi. - Co powiedziałaś Jimmiemu? - Naprawdę nic. Czemu pytasz? - Chce żebym z nim teraz wyjechała. Susan westchnęła na dźwięk strachu w głosie przyjaciółki. - Czy powiedział tobie co się dzieje? Potrząsnęła głową.

21

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie do końca. Powiedział, że zbyt wiele osób zaginęło i umarło, a on jest przerażony, że osoba za to odpowiedzialna przyjdzie po niego. Chce żebyśmy wyjechali do domu jego rodziców w Oregonie. - Czy powiedział tobie też o wampirach? - Że co? – po minie Angie, Susan domyśliła się, że Jimmy nie podzielił się tą częścią informacji z żoną. - Według niego wampiry chcą zabić nas wszystkich. Bez urazy Ang. Myślę, że Jimmy potrzebuje pomocy. Czy brał dużo nadgodzin w pracy? Złość zapaliła się w oczach Angie. - Jimmy nie jest wariatem Sue. Być może, ale nie chciała kłócić się ze swoją przyjaciółką. - Więc dobrze, dziękuję za gorące informacje. Gdy zaczęła wychodzić przez drzwi, Angie ją zatrzymała. - Weź ze sobą kota. Gapiła się na nią. - Słucham? - Proszę. Z jakiegoś powodu Jimmy jest przerażony. Weź kota dla zachowania pozorów, a ja go odbiorę po pracy. Sue skuliła się na tą myśl, ale zrobiłaby wszystko dla najlepszej przyjaciółki. - W porządku. Ale jesteś mi coś winna. - Wiem. Warknęła z głębi gardła, podniosła klatkę i udała się z Angie w stronę lady. Angie podała jej jakieś papiery a ona wypisała czek. - Nie zapomnij spędzać z nim dużo czasu, aby przyzwyczaił się do ciebie. Wróciła do bycia dziwną i nienaturalną. - Nie ma problemu. - Mam nadzieję, że cieszysz się z nowego zwierzaczka – powiedziała recepcjonistka. Taa, kiedy świnie zaczną latać. - Dzięki. – powiedziała z tak fałszywym uśmiechem, że politycy byliby z niej dumni. Znowu kichając, udała się w stronę samochodu. Położyła klatkę na tylnym siedzeniu. - Wielkie dzięki, Kocie w Butach. – powiedziała i spojrzała na niego ze złością – mam nadzieję, że jesteś zadowolony z katuszy jakie przez ciebie przechodzę. Angie patrzyła jak Susan rusza z parkingu na południe w kierunku jej domu. Wypuszczając powolny oddech odwróciła się by zobaczyć Jimmiego stojącego po drugiej stronie drzwi, które należały tylko do pracowników schroniska. Jedną minutę, poruszyła ustami w jego kierunku.

22

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Łapała właśnie płaszcz zza lady, kiedy zobaczyła Theo kierującego się wprost na nią. Jego przystojna twarz była bledsza niż zwykle gdy zatrzaskiwał drzwi do pokoju kotów. Dwie sekundy później jego asystent Darrin wyszedł za nim z tego samego pokoju. Ciemnobrązowe oczy Theo płonęły gniewem. - Gdzie on jest? – domagał się odpowiedzi stając naprzeciwko niej. Angie była zmieszana jego gniewem i oskarżającym tonem. - Kto? - Kot – wypowiedział te słowa tak jakby były złe – ten, który został przyniesiony dziś, wcześnie rano. Gdzie on do cholery jest? - Czy to ten, który został właśnie adoptowany? Angie skuliła się na słowa recepcjonistki. - Czy coś jest z nim nie tak? Theo i Darrin wymienili wrogie spojrzenia - Tak. On jest dziki. - Och – Angie miała zamiar powiedzieć, że pojedzie odzyskać kota kiedy zobaczyła Jimmiego gestykulującego w jej stronę. Wyglądało to tak jakby kazał jej podbiec do niego. Skrzywiła się na męża. Theo odwrócił się by zobaczyć na co ona spogląda. Jimmy opuścił ręce i starał się wyglądać nonszalancko. Coś ciemnego pojawiło się w twarzy Theo jakby skamieniała. - Darrin? - Panie? - Zamknij drzwi i zasłoń żaluzje.

23

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 3

Ravyn nie był pewien czy powinien być szczęśliwy z powodu tego ratunku. Jedno było pewne, że byłby cholernie bardziej wdzięczny swojej ratowniczce, gdyby nie umieściła go w słońcu na jej tylnym siedzeniu. Bolesne promienie zmusiły go do przykucnięcia w kącie, a nie było to coś, czym by się rozkoszował. Powąchał powietrze. Cholera. Czy jego futro zaczęło się przypalać? Oczywiście, że tak… co sprawiło, że nawet przez minutę pomyślał, że się nie upiecze? Nie było nic gorszego od uczucia przypalanych włosków i ich zapachu. No, może było coś gorszego – spalone ciało i przemienienie się w palący stos popiołu, co stałoby się natychmiast gdyby był w ludzkiej postaci. Dobra, to było lepsze, ale mimo, że mógł tolerować słońce jako kot to nadal bolało to jak diabli. Może nie stanie w płomieniach, ale jeśli nie wydostanie się stąd szybko będzie cały pokryty pęcherzami. - Co tak śmierdzi? Zacisnął zęby na pytanie Susan. To ja, geniuszu. Mógł przesłać jej tą myśl, ale to wywołałoby u niej szok, a już dziś przeżyła kilka, co wystarczy jej jak na jeden dzień. Ravyn syknął, gdy promień oświetlił poduszkę jego stopy wywołując na niej pęcherz. Szarpnął łapą i umieścił ją pod sobą. Jego głowa pulsowała i szczerze nie wiedział jak długo uda mu się jeszcze utrzymać swoją formę i powstrzymywać swoją magię. Czas mu się kończył. - Czy to ty Kocie w Butach? Ravyn spojrzał na nią, gdy zatrzymała się na czerwonym świetle. Była raczej milutka w taki sposób jak dziewczyna z sąsiedztwa. Nie była nokautująca, ale przyzwoicie ładna. Z ciemnymi blond włosami i jasnymi, niebieskimi oczami wyglądała tak jakby powinna być gdzieś na farmie wychowując kilkanaścioro dzieci. Nie nosiła makijażu, a włosy miała ściągnięte do tyłu w kucyk. Gdyby były rozpuszczone, zapewne sięgałyby poniżej jej ramion – podobnie jak u niego. Opuściła szybę w samochodzie.

24

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Uch, co ty jadłeś Kocie w Butach? Chyba nie powinnam brać tego Benadrylu. Odetkany nos z pewnością polepszyłby ten zapachowy koszmar. Niech ktoś mnie zastrzeli. Zabierz mnie ze światła słonecznego kobieto, a oboje będziemy cholernie szczęśliwsi. Ravyn spróbował przełknąć, ale jedynie dowiedział się, że nie mógł, bo kołnierz nagle ograniczał jego gardło. Jego ciało znów zaczynało rosnąć nawet z jonowymi inhibitorami w kołnierzu, które utrzymywały go w formie małego kota. Ponieważ nie była to jego naturalna postać i był wystawiony na światło słoneczne, jego ciało chciało powrócić do ludzkiej formy. I niedługo to się stanie czy chciał tego czy nie. Gdyby po zmianie postaci miał ciągle na sobie kołnierz to by go zabiło. Jedź szybciej. Susan szarpnęła się gdy usłyszała, jak jej się wydawało, męski głos w głowie. Spojrzała na kota syczącego na tylnym siedzeniu. - Świetnie – wymamrotała pod nosem – tracę teraz rozum. Następną rzeczą jaką zobaczę będą wampiry Jimmiego albo jeszcze lepiej, popadnę w psychozę Leo. – potrząsnęła głową – weź się w garść Sue. Twoje zdrowie psychiczne to wszystko co tobie zostało, nie możesz pozwolić mu odejść. A jednak miała to kłujące uczucie na karku jakby jej skóra roiła się od robactwa. Było to takie niepokojące. To było tak jakby ktoś patrzył na nią, ale rozejrzawszy się po tłumie nie mogła znaleźć nikogo. Całkowicie n niespokojna, zamknęła szyby i miała nadzieję, że nie zostawiła pistoletu dzisiaj rano w domu. W tym czasie wjechała na swój podjazd i w połowie spodziewała się, że wydarzy się coś dziwnego. Nie była pewna co by to miało być – może jej Toyota ożywająca jak Herbie6 (co prosiło się o pytanie : czy gdyby samochód mógłby mówić to nie miałby japońskiego akcentu?), albo jej nowo adoptowany kot mówiący jak Morris albo może nawet jeden z wampirów Jimmiego czekający na nią w domu. - Powinnam pisać fantastykę – wymamrotała wyjmując klatkę z kotem z tylnego siedzenia i zatrzasnęła drzwi samochodu. – kto by powiedział, że mam ten rodzaj wyobraźni? Taaa, jasne. Ona w ogóle nie była pomysłowa. Zawsze stąpała twardo po ziemi, a jej jedyną wycieczką po świecie fantasy był okazjonalnie film Gwiezdne Wojny. Gdy zaczęła przekręcać klucze w zamku drzwi frontowych, kot zaczął skakać dokoła w klatce tak jakby cierpiał z bólu. - Przestań Kocie albo cię oddam. Kot uspokoił się natychmiast tak jakby ją zrozumiał. Kichając Susan pchnęła drzwi, wzięła ze sobą klatkę ustawiając ją po swojej prawej stronie po czym zamknęła drzwi. Kierowała się po Kleenex7 i zamierzała trzymać Kota w 6 7

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Herbie-1138.jpg chusteczki 25

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Butach w klatce dopóki Angie nie przyjdzie, aby go zabrać. Ale kiedy tylko pociągnęła nosem spojrzała na klatkę by zobaczyć, że kot właśnie się z niej wydostaje. Jak on otworzył drzwi? - Hej! – krzyknęła – wracaj do klatki! Ale kot nie posłuchał. Zrobiła krok w jego kierunku i zdała sobie sprawę, że on zachowuje się dziwnie. Kot ledwo chodził i sprawiał wrażenie jakby się dusił aż w końcu upadł. Jej serce przestało bić. - Och, nie waż się mi tu umierać. Angie mnie zamorduje. Nigdy nie uwierzy, że nie zrobiłam nic by cię zabić. Wycierając nos, przeszła przez pokój krótkimi krokami by dotrzeć do futrzanej kulki. Jego oddech był ciężki i wyraźnie cierpiał z bólu. Co mogło być z nim nie tak? Wtedy zdała sobie sprawę, że kot miał ekstremalnie ściśniętą obrożę na szyi. Biedny Kociak okazał się dusić. - Okay – powiedziała spokojnie – zdejmijmy to coś z ciebie. Szukała zatrzasku i zdała sobie sprawę, że nie ma tam żadnego zamka. Susan zmarszczyła brwi. Co do cholery? Pociągnij to. Mocno. To był ten sam głęboki, męski głos, który zbiegł się w czasie z syczącym i wijącym się kotem, tak jakby cierpiał jeszcze bardziej. - Tylko spokojnie – powiedziała łagodnie, gdy złapała za kołnierz i mocno pociągnęła. Co do diabła? Może ten dziwny głos wiedział coś o czym ona nie wiedziała. Początkowo wydawało się, że kołnierz zacieśnił się jeszcze bardziej, powodując charczenie i krztuszenie się kota. Susan pociągnęła za kołnierz z całej siły. Kiedy była już pewna, że to nie ma sensu kołnierz przełamał się na pół z obcym przepływem energii elektrycznej – tak potężnym, że aż cofnęła się o trzy kroki. Przeklinając wyprostowała się a następnie zamarła, spostrzegając kota, który rósł na dywanie na jej oczach. W ciągu kilku uderzeń serca, zmienił się z małego kota w pełni wymiarowego lamparta. I nadal wił się w agonii na podłodze. Uciekaj! Wzdrygnęła się na dźwięk męskiego głosu w jej głowie. Była daleko od bycia tchórzem, przesuwała się do przodu… przynajmniej do momentu, gdy rozpętało się piekło. Piorun strzelał z sufitu i odbijał się po całym pokoju, łamiąc ramki i rozpryskując żarówki. Włosy na ciele stanęły jej dęba, gdy powietrze zaroiło się od ładunku elektrostatycznego, który trzeszczał jej w uszach. 26

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Lampart wydał z siebie wściekły ryk, wbijając pazury w jej dywan. Niepewna co zrobić była niezdolna do dostania się do swojego pistoletu, ponieważ kot znajdował się pomiędzy nią a klatką schodową. Susan schowała się za kanapą, gdy więcej piorunów błysnęło i wstrząsnęło oknami tak bardzo, że nie była pewna czemu nie są w kawałkach. Krzyknęła, gdy błyskawica uderzyła niebezpiecznie blisko niej, co postawiło jej wszystkie włosy na baczność. Była pewna, że był to naprawdę atrakcyjny widok. Gdy pomyślała, że jej dom musi być pogrążony w płomieniach od potężnych wybuchów – pioruny zatrzymały się nagle. Było niesamowicie cicho, kiedy ona siedziała wystraszona z rękami na uszach. Tak cicho, że wszystko co mogła słyszeć było biciem jej własnego serca. Ciężkość jej własnego oddechu. W połowie oczekiwała powrotu piorunów. Ale po chwili oczekiwania odważyła się rzucić okiem zza kanapy, by odkryć najbardziej niesamowitą rzecz jaka się wydarzyła… Jej lampart zniknął a na jego miejscu pojawił się nagi mężczyzna. Muszę śnić… Ale gdyby tak było, czy nie wyśniłaby sobie lepszego domu niż ten? Ignorując tą myśl, zmrużyła oczy. Mężczyzna leżał nieruchomo na jej ciemnozielonym dywanie. Z jej kąta, wszystko co mogła zobaczyć było dobrze umięśnionym tyłem z dziwnym tatuażem w kształcie łuku i strzały na jego lewej łopatce. Miał długie, czarne, falowane włosy i najładniejszy goły tyłek jaki widziała w życiu. Wyglądał potężnie leżąc tam. Susan chwyciła najbliższą rzecz, którą miała jako broń – jej lampkę, która spadła podczas chaosu – i nisko skulona, czekała aż on się podniesie. Ale się nie podniósł. Po prostu ciągle tam leżał spokojnie i cicho a ona nawet nie była pewna czy on żyje. Z sercem w gardle, odkręciła klosz lampy i podeszła bliżej niego. - Hej? – powiedziała ostro – żyjesz? Nie odpowiedział. Przygotowując się do ucieczki na wypadek gdyby udawał, szturchnęła go końcówką lampy. Okay, widziałam ten film wcześniej. Pomyślała. Nieszczęsna kretynka pochyla głowę nad nieprzytomnym ciałem by sprawdzić oznaki życia a wtedy zły facet otwiera oczy i ją chwyta. Ona się na to nie nabierze. Postanowiła więc podkraść się do niego od przodu. Nadal się nie ruszał. - Hej – spróbowała ponownie, szturchając go lampą. Nic. Nic poza ciałem tak doskonałym, że chciała się w nie wgryźć by sprawdzić czy smakowało tak samo dobrze jak wyglądało. Przestań, Sue! Miała o wiele ważniejsze sprawy do przemyślenia niż to jak dobrze ten facet wyglądał nago. 27

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan ponownie zmrużyła oczy i usiadła na swoich piętach. Było trudno pozbyć się tych myśli z jej głowy. Miał długie, szczupłe ciało pokryte krótkimi, czarnymi włoskami oraz twarde mięśnie, które pozwoliły jej poznać, że był niezwykle groźny, gdy był przytomny. Miał ponad sześć stóp wzrostu i nawet gdy się nie ruszał było w nim coś, co mówiło, że nie był pokorny ani łagodny. Ciało takie jak jego, nie było czymś na co kobieta natykała się często. Miał opalone ciało od stóp do czubka głowy. Ale to co zwróciło jej uwagę było pięknem jego dłoni. Miał eleganckie, silne palce. Prawa dłoń była pokryta pęcherzami. Było to absolutnie dziwaczne. Ale to nie było tym, co jej dotyczyło. Jednak dotyczył ją fakt, że był u niej na podłodze . Gotowa by mocno mu przyłożyć gdyby się poruszył, użyła lampy by go przewrócić na plecy. Było to nie łatwe do zrobienia, ponieważ ważył około tony, ale w końcu jej się udało. Jego długie włosy całkowicie zakrywały twarz, lecz reszta ciała została wystawiona na jej wzrok. Czując się o niebo lepiej gdy się nie poruszył, podkradła się bliżej. Tak blisko, że mogła w końcu dotknąć jego powabnej skóry. Susan zmarszczyła brwi, gdy zobaczyła linię okropnych siniaków wokół jego szyi – takich, jakie kot mógł mieć od kołnierza… Nie była pewna czy to ją pocieszyło czy wystraszyło. Obniżając lampę, dotknęła posiniaczonego obszaru tak, że mogła czuć jego puls. Boże, miał seksowną szyję. Takiego rodzaju, że kobieta marzyła by skosztować jej między swoimi zębami. Skup się, Susan, skup się. Tu nie chodzi o seks, tylko o nagiego nieznajomego, który jest w twoim domu. Chciała go stąd jak najszybciej usunąć. Tak szybko jak to możliwe. I na szczęście jego puls bił mocno pod jej palcami. Ciągle nie próbował jej pochwycić. Może nie udawał po tym wszystkim. - Dobrze – szepnęła. On jest żywy i nieprzytomny na jej podłodze. Z westchnieniem patrzyła na siniaki na jego szyi. Nie mógł być naprawdę kotem, prawda? - Och nie bądź głupia. To nie mogło się zdarzyć. Nie teraz. Nie mi. A jednak to się zdarzyło. Nie mogła zaprzeczyć temu, że nagi, wspaniały mężczyzna leżał na jej podłodze a kot zupełnie zniknął. Nie, to musiała być jakaś sztuczka. Coś jak numer Criss Angel8 - był królem robienia niesamowitych złudzeń podczas gdy miliony ludzi na to patrzyło. Nigdy nie wierzyła w jakąkolwiek magię i nie miała zamiaru kupować tego gówna teraz. Wierzyła tylko w to, co mogła zobaczyć i poczuć. I możesz go poczuć właśnie teraz. Minęło sporo czasu od kiedy miała blisko siebie nagiego faceta i nigdy nie miała tak dobrego. Oczywiście istniał ku temu dobry powód. Większość 8

http://pl.wikipedia.org/wiki/Criss_Angel 28

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

facetów nie było materiałami na randkę. Byli graczami, którzy przychodzili i odchodzili tak szybko, że często zostawiali ślady poślizgu w sercach kobiet i ich sypialniach. To była ostatnia rzecz, której potrzebowała w swoim życiu. Powróciła myślami do jej dylematu. Spojrzała na kanapę, za którą się ukrywała podczas gdy strzelały pioruny – prosty trik by odciągnąć jej uwagę. Mogli wyposażyć w coś gniazdka, co spowodowało pioruny. Może właśnie to odciągnęło ją gdy rozerwała kołnierz – który mógł być rodzajem pewnego pilota. Podczas gdy ona została rozproszona przez świetlny pokaz, facet musiał zamienić się miejscem z kotem. Tak, to było to. To miało sens. Teraz udawał nieprzytomnego. Musiał. Popatrzyła w sufit. - Jeśli to filmujesz to nie jestem rozbawiona. To musi potrwać o wiele dłużej zanim uwierzę, że kot zmienił się w Pana Wspaniałego. Nie było żadnej odpowiedzi. Dobrze. Niech się pośmieją. Przynajmniej miała miły widok dla oczu. Liżąc swoje suche usta, studiowała go uważnie. Leżał tak, jakby był w śpiączce, ale jeśli był aktorem było to łatwe do udania. Dla lepszego osądu, sięgnęła ręką i odgarnęła włosy z jego twarzy tak by mogła go zobaczyć. Zaparło jej dech w piersi. Jego rysy twarzy były idealnie wyrzeźbione i doskonałe. Jego brwi były delikatnie wygięte, kości policzkowe wysokie i miał co najmniej dwudniowy czarny zarost. Miał prawie ponury wygląd bad boy’a 9. Był zwierzęcy. Magnetyczny. Miał tą nastrojową, mroczną seksualność, która sprawiała, że każda kobieta zaczynała dyszeć, gdy tylko na niego spojrzała. I te jego zmysłowe usta, kompletnie całuśne. O tak, trudno było być blisko niego i z nich nie skorzystać. Szczerze mówiąc, był najlepiej wyglądającym facetem jakiego widziała w życiu. Nagle zaczęła się śmiać. Głęboko i głośno. Nie mogła się powstrzymać. Dobry Boże, jak bardzo to było dziwne? Ciągle słyszała w głowie głos Leo: KOT ZAMIENIŁ SIĘ W ZACHWYCAJĄCEGO MĘŻCZYZNĘ W DOMU SAMOTNEJ KOBIETY… KOBIETY WSZĘDZIE OBLĘŻAJĄ SCHRONISKA DLA ZWIERZĄT. TRZYMAJ SWOJEGO KOTA POD KLUCZEM. To sprawiło, że zaczęła się zastanawiać do kogo ma zadzwonić… do lekarza czy weterynarza. Zmroziło ją na inną przywołaną myśl. - Angie. 9

Zostawiłam w oryginale bo lepiej dla mnie brzmi. 29

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

To było to. Angie musiała siedzieć w tej sprawie. Nic dziwnego, że kazała jej zabrać kota do domu mimo jej alergii. Teraz wszystko miało sens. Szaleństwo Jimmiego, Leo wysyłający ją by zbadała sprawę Mężczyzny Kota. Sztuczne zachowanie Angie – nikt nie był aż tak złym aktorem. Nie wspominając już o fakcie, że już dłużej nie kichała… Taaak, wszyscy planowali zrobić jej jakiś dowcip. Była tego pewna. Niech ich cholera za to weźmie. Tak jakby nie miała niczego lepszego do roboty w swoim życiu. Cóż, nie masz. Mrużąc oczy, zdecydowała się ignorować ten irytujący głosik z tyłu jej głowy. Prawie ją nabrali. No dobrze, dwójka mogła grać w tą grę, a ona mogła grać w nią o wiele lepiej niż oni w połączeniu. Była zdegustowana tym, że kupiła to nawet przez sekundę. Susan wyjęła telefon z kieszeni i wybrała numer Angie. Nie było jednak żadnej odpowiedzi. - No dalej, skarbie. Odbierz telefon. – zadzwoniła ponownie i od razu wbiła się na pocztę głosową. Decydując się na kontynuowanie gry przyjaciółki, dodała drżenie paniki w głosie – Hej, Ang. To ja. Zadzwoń do mnie, dobrze? Naprawdę muszę zapytać się ciebie o tego kota, którego mi dałaś. Coś naprawdę dziwnego się wydarzyło. Zadzwoń do mnie tak szybko jak tylko zdołasz. Do usłyszenia. Susan schowała telefon z powrotem do kieszeni. Spojrzała na nieprzytomny towar i kolejna myśl przeszła jej przez głowę… Jestem pewna, że ten Koci Kretyn znajdzie jakąś cizię i będą się bzykać, ale pieprzyć ich wszystkich. Czy nie mógł do mnie zadzwonić i powiedzieć mi o tym? Dziewczyna – Dark Angel – i jej blog. Leo prawdopodobnie miał udział też w tej sprawie. Leo równie dobrze mógł się pod nią podszywać. Każdy z podłączeniem do Internetu może założyć bloga. Poza tym jakby nie patrzeć, mógł być więcej niż jeden Mężczyzna Kot w Seattle. Tak więc nadszedł czas by rozwiązać ten etap oszustwa. Zrzucając różową narzutę z kanapy i przerzucając ją przez nieproszonego gościa, wzięła laptop ze stolika do kawy i otworzyła go. Szybko znalazła link do e-maila Dark Angel. Susan kliknęła na niego i patrzyła na pusty ekran emaila. Jak powinna zacząć? Może bezceremonialnie.

Droga Dark Angel, Znalazłam Twojego zaginionego Mężczyznę Kota w miejscowym schronisku dla zwierząt. Obecnie leży na mojej podłodze. Proszę, odpowiedz

30

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

szybko i daj mi znać co chcesz abym z nim zrobiła bo jestem bardzo uczulona i nie mam czasu, aby go niańczyć. Dzięki, Susan. Okay, więc brzmiało to tak jakby była na poważnych lekach. Ale co do diabła? Jeśli to była prawda to prawdopodobnie zacznie jakichś potrzebować. Przeczytała ponownie post Dark Angel o jej szefie, który zaginął ostatniej nocy. Spoglądając na mężczyznę na podłodze, rzuciła szelmowski uśmiech. - Gdybym ja zgubiła coś takiego jak ty, z pewnością chciałabym to odzyskać z powrotem. Po czym wysłała maila. Teraz naszedł czas aby zabezpieczyć Mężczyznę Kota z Seattle, podczas gdy będzie czekała na odpowiedź od Dark Angel albo od Angie. Hmm… przydałaby się lina do wspinaczki. Chciałaby mieć hobby, które pozwoliłoby jej trzymać w domu jakąś użyteczną linę, ale niestety nie miała takiego. Gdy przeszukiwała pokój w poszukiwaniu czegoś użytecznego jej wzrok padł na kołnierz, który ściągnęła z kota. Marszcząc brwi podeszła i go podniosła. Materiał sprawiał wrażenie, jakby był zrobiony z metalu i tkaniny. Naprawdę to było dziwne. I niestety było zbyt małe aby użyć go na tym facecie. Może masz jakieś liny do bungee w szafie… Czy one zadziałają? Jedyne co mogła zrobić to zobaczyć. Gdy kierowała się do szafy usłyszała dźwięk z komputera, mówiący o tym, że przyszedł mail. Zapomniała o sznurach i podeszła do laptopa i zatrzymała się gdy zobaczyła maila od Dark Angel. Kliknęła na to, nie mogąc się doczekać tego, co dziewczyna miała jej do powiedzenia.

Droga Psycho Susan, Potrzebujesz pomocy. Naprawdę. To nie jest gra, ale powiedzmy dla dobra argumentacji, że nie kłamiesz w swojej wielkiej wyobraźni i udało się tobie go znaleźć. Gdybym była tobą, klęczałabym modląc się. Bo kiedy się obudzi wyrwie tobie serce i będzie się z tego śmiał. Potem wypije twoją krew, a ciało porzuci w najbliższym rowie. Zmiennokształtni nie mają poczucia humoru i nie mogą znieść uwięzienia gdziekolwiek. Dlatego nie martwię się odzyskaniem go od ciebie. Wróci do domu kiedy będzie gotów. DA Susan wpatrywała się w te słowa a gniew powoli ją wypełniał. Co to był za stek bzdur? 31

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Nabijali się z niej. Musieli. I pomyśleć, że przez chwilę ona to kupowała. Co z piorunami? Efekty specjalne. Naprawdę jakie były na to szanse? Spośród wszystkich mieszkańców Seattle, tylko ona znalazła zaginionego kota, którego sprawę Leo kazał jej zbadać… Taa, jasne. Leo i Angie zawsze jej mówili, że potrzebuje się rozluźnić. Czy jest lepszy sposób na to, niż opłacić uroczego faceta, który przyjdzie tu i zrobi jej kawał? - Tak jest Kocie – powiedziała – nadszedł czas aby cię stąd zabrać. Zamykając pokrywę laptopa , skierowała się w stronę nieprzytomnego mężczyzny. Była nie więcej niż krok od niego, kiedy umięśnione ramię objęło ją sprawiając, że nogi się pod nią ugięły. Dwa uderzenia serca później, była przyszpilona do podłogi i wpatrywała się w najczarniejsze oczy jakie kiedykolwiek widziała.

32

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 4

Ravyn zatrzymał się patrząc w jasno niebieskie oczy, które go spalały. Nie wspominając już o tym, że jego ciało zostało zamortyzowane przez najbardziej miękkie, delikatne krągłości jakie kiedykolwiek czuł. Mógłby poczuć je lepiej jedynie, gdyby była pod nim naga. Zapach kobiety zmieszany ze słodkimi perfumami wypełniał jego głowę i to wystarczyło by uciszyć bestię tkwiącą w jego środku. Zastanawiał się jak dostała się do jego domu, podczas gdy on spał. Zajęło mu pełne dziesięć sekund przypomnienie sobie, że nie był we własnym domu. Kolejne pięć sekund minęło zanim przypomniał sobie wszystko co zdarzyło się od ostatniej nocy. Kobieta, Susan, zabrała go ze schroniska dla zwierząt i przywiozła go do swojego domu. Tak szybko jak tylko zdjęła mu kołnierz jego stłumiona magia zaczęła szaleć. Teraz był… Zajęty lampą, którą ona podnosiła, aby go uderzyć. Przetoczył się z dala od niej i ukucnął w tym samym czasie, w którym Susan rzuciła się na niego z lampą. - Hej, hej, hej! – syknął, odpierając atak ramieniem – co ty robisz? Zmusiła go końcówką lampy, aby się cofnął. - Trzymaj ręce przy sobie kolego. Ravyn szamotał się rozplątując stopy z różowej narzuty równocześnie unikając jej zaczepek. - Odłóż tą cholerną lampę. Odmówiła. Ravyn starał się siłą umysłu rozwalić lampę. Niestety wszystko co się stało, było jedynie ostrym bólem jego głowy. Przeklinając położył rękę na czole, aby złagodzić ból. Uświadomił sobie, że miał na sobie kołnierz tak długo, że wysuszyło go to z jego mocy. Był całkowicie pozbawiony wszelkiej magii dopóki nie będzie miał czasu na nabranie sił. Cholera. Więc zamiast tego, wyszarpnął lampę z jej rąk – był cholernie wkurzony, a ten głupi koc, zdawał się być złączony z jego nogami i wcale mu nie pomagał. Zirytowany, umiejscowił lampę na podłodze za sobą i w końcu wyszedł z bałaganu, który powstał u jego stóp.

33

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Kobieta zdawała się irytować na niego bardziej, gdy starała się odzyskać swoją własność. - Wiesz, ona nie była tania. Oddaj mi moją lampę. Trzymał ją na dystans aby nie mogła dosięgnąć lampy. W końcu zmusił ją by się cofnęła w kierunku brązowej, skórzanej sofy. - Taaa, a ludzie w piekle chcą wody z lodem. Co nie oznacza, że ją dostaną. Nie dostaniesz jej zwłaszcza, że nie potrafisz powstrzymać się od szturchania mnie nią. Rozejrzał się po spartańskim salonie, wdzięczny za panujący w nim cień, który trzymał z dala światło słoneczne. Cały dom był urządzony w prosty, współczesny sposób. Panowały tu kolory ziemi, a ilość mebli była w podstawowym minimum. Było oczywiste, że nie była zbyt wybredna czy skomplikowana. - Nadal świeci słońce? - Myślisz? Zacisnął szczękę. Jego szczęście objawiało się na każdym kroku. - Cokolwiek zrobisz, nie podnoś rolet. - Dlaczego? Staniesz w płomieniach czy co? Spojrzał na nią zabawnie, ale nie odpowiedział. Jak bardzo chciał mieć wystarczająco energii elektrycznej, aby móc przywołać ubrania dla siebie. Ale to będzie musiało zaczekać, więc zamiast tego podniósł diabelski różowy kocyk i owinął wokół siebie. Skrzywił się, gdy zdał sobie sprawę, że coś pedalskiego okrywało jego fiuta – o tak, czuł się naprawdę męsko w tym momencie. - Masz telefon, z którego mogę skorzystać? Susan złożyła ręce na piersi. Biorąc wszystko pod uwagę musiała dać uznanie Leo i Angie, bo facet był wyśmienity – nawet z dziecinnym kocem owiniętym nisko wokół jego bioder. Jego czarne włosy sięgające ramion były potargane ale wyglądał bardzo dobrze z posępnym wyrazem twarzy. Gdy wyciągnął rękę aby przeczesać włosy palcami i ułożyć je na miejsce, mięsnie jego ramienia i boku naprężyły się w najbardziej urzekający sposób. Miał najgłębszy głos jaki kiedykolwiek słyszała – głos, który wędrował w dół jej kręgosłupa jak gorąca pieszczota. I miał najbardziej intrygujący sposób mówienia bez otwierania ust więcej niż tylko odrobinkę. Naprawdę facet był chodzącym seksem. Nie wiedziała, gdzie oni go znaleźli, ale biorąc pod uwagę jak był zbudowany i piękny, domyślała się, że prawdopodobnie był miejscowym striptizerem. To by wyjaśniało dlaczego czuł się tak wygodnie będąc nagim przed kompletnie obcą osobą. Ale ponieważ przeszła już takie problemy, równie dobrze mogła dalej grać by sprawdzić jak długo Pan Buff będzie ciągnął tą farsę. - Telefon? Po co? Chcesz połączyć się z ludźmi kotami czy co? Uśmiechnął się do niej ironicznie, tak jakby go obraziła. - Jak dużo oglądasz telewizji? 34

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Bardzo mało. Wyglądał na mniej niż rozbawionego. - Więc mogę dostać ten telefon czy nie? - Do kogo masz zamiar zadzwonić? - Do kogoś, kto mnie stąd zabierze. - Czemu nie mówiłeś tak wcześniej? – rzuciła mu telefon komórkowy. Ravyn nie był pewien czy jej szybka kapitulacja bawiła go czy wkurzała. Decydując się na to pierwsze, otworzył klapkę telefonu i wybrał numer Eriki. - Tu Erika. Nie mogę odebrać teraz telefonu, ale proszę zostaw swój numer i nazwisko, a oddzwonię później. Spojrzał na zegar na ścianie. Było już po czwartej popołudniu. - Cholera, Erika. Gdzie jesteś? Nie jesteś już w klasie więc powinnaś być w domu ucząc się i mając włączony telefon. To ja i potrzebuję ciebie, abyś przyniosła mi jakieś ubrania i przyjechała po mnie. Oddzwoń po wskazówki. – zdegustowany swoim niesfornym giermkiem, wcisnął przycisk kończący rozmowę. Wybrał numer Acherona. Kolejna poczta głosowa. Świetnie, po prostu świetnie. Naprawdę tego nienawidził. Rozłączając się warknął z głębi gardła. Rozważał to, aby zadzwonić do innych Mrocznych Łowców i ostrzec ich o rebelii Apollite ale zdecydował, że to mogło trochę poczekać. Albo byli bezpieczni w swoich domach albo byli martwi. Jeśli to drugie to nie mógł już nic dla nich zrobić. Spojrzał na kobietę, która ciągle gapiła się na niego z dziwnym zmieszaniem. - Zakładam, że nie masz żadnych ubrań, które mógłbym od ciebie pożyczyć? - Przykro mi. Extra duże, męskie ubrania nie są moją specjalnością. Poza tym nie możesz sobie jakichś wyczarować? - Nie w tym momencie. Rzuciła mu łobuzerskie spojrzenie. - Niech zgadnę, musisz naładować baterię albo coś tym stylu, co? Była niesamowicie bystra. - Tak. Niedowierzanie na jej twarzy było niemal komiczne. - Mam różowe spodnie dresowe, które mogą nie być takie złe. - Wolę chodzić nago. - Jak chcesz. Nie żeby mi to przeszkadzało. - Więc jesteśmy kwita. – podobnie jak cierpliwość, skromność nigdy nie była jego cnotą. Ale jedną rzecz, której nienawidził było przebywanie wśród ludzi, których nie znał. Potem znowu, nie lubił także przebywać z ludźmi, których znał. Preferował samotność – ona nie mogła go zdradzić. Susan przekrzywiła głowę. 35

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Jak długo znasz Leo? - Jakiego Leo? - Kirby. Skrzywił się na nią. Znał Leo od lat. Podobnie jak jego zastępczy giermek Erika, Leo był jednym z ludzi, którzy służyli Mrocznym Łowcom. Najemni pracownicy, którzy pomagali ukryć paranormalny świat przed resztą ludzkości która prawdopodobnie wpadłaby w panikę, gdyby kiedykolwiek dowiedziała się jakie nieludzkie bestie grasują nocą, czekając aby na nich zapolować. - Jesteś giermkiem? - Nie, jestem Michaels. Przewrócił oczami. Była największym cwaniakiem na tej planecie, no może zaraz po Erice. - Nie o to mi chodziło i dobrze o tym wiesz. Pracujesz z Leo? - Oczywiście, że tak. Niby dlaczego miałbyś tutaj teraz być? Ravyn skinął głową. To wyjaśniało jej zadzierającą nosa postawę. Z jakiegoś powodu, nowa generacja giermków wydawała się mieć problemy ze swoimi obowiązkami. - Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej, że dla niego pracujesz? - Przyjęłam, że to wiesz. - Taa, jasne. Sposób w jaki przychodzicie i odchodzicie, sprawia, że niemożliwe jest zapamiętanie więcej niż jednego lub dwóch z was w tym samym czasie. Ona przytaknęła. - Leo ma sposób na wypalanie ludzi. Więc jak namówił ciebie na to? - Na co? - Pokazania się tutaj nagiego, po tym jak wyszarpałam kołnierz. Tak, jakby Leo mógł kiedykolwiek to zrobić. - Nie zrobił tego. Myślałem, że przysłał ciebie abyś wyciągnęła mnie ze schroniska dla zwierząt. - Sądzę, że w jakiś okrężny sposób to zrobił. Więc powiedz mi, jak zrobiłeś ten wcześniejszy trik? Ravyn skrzywił się. - Jaki trik? - Chodzi mi o kota. Jak się zmieniłeś? Dlaczego ludzie zawsze chcą odpowiedzi na to pytanie? Nawet jeśli im to wyjaśnił i tak nie mogli tego zrobić. - To magia – powiedział z sarkazmem – mruczę hokus-pokus i następną rzeczą jaką widzisz to mnie jako kota. Zmrużyła na niego oczy. - Przypuszczam, że jest to krok naprzód. Ostatni facet jakiego miałam w domu, umiał jedynie zmienić się w chlejącą piwo Świnię10. 10

Hahaha xD nie wiem jak Wy ale ja się uśmiałam. I zaczynam lubid Susan :P 36

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Wbrew sobie, krótko zaśmiał się na jej suchy ton. Miała jego uznanie. Posiadała bystre poczucie humoru, a on był wystarczająco ekscentryczny, aby doceniać je w innych ludziach. Niespodziewanie był wyczerpany. Nie był w stanie zasnąć od kiedy Apollite go porwali. Teraz czuł głęboką potrzebę odpoczynku. - Więc czy mogę wziąć łóżko aż do dzisiejszej nocy? Jej oczy się rozszerzyły. - Słucham? - Muszę się przespać, wiesz? Cała ta sprawa z odbieraniem mnie ze schroniska? Mówiłaś, że przysłał cię Leo, prawda? Położyła ręce na biodrach i rzuciła mu ostre spojrzenie, które powiedziało mu, że nie podobał jej się ten pomysł. - Tak, ale nie pozwolę spać tobie w moim łóżku. To nie jest noclegownia, wiesz? Wzbudziło to w nim gniew. - Co się stało z kodeksem giermków? Pamiętam czasy, kiedy faktycznie to coś znaczyło. - Co to jest kodeks giermków? - Nie pamiętasz rzeczy jaką miałaś przyjąć, gdy zaczęłaś pracować dla Leo? Jej oczy rzucały niebieski ogień w jego stronę. - Leo nie kazał mi obiecać niczego poza tym, że zostawię zdrowy rozsądek w domu. Jego zdegustowanie się potroiło. - Musisz być pierwszej generacji. - Co to ma do rzeczy? - To wyjaśnia czemu nie znasz za dobrze swojej pracy. Przeszła po podłodze by stanąć tuż przed nim i spojrzała na niego gniewnym wzrokiem. - Słucham? Nie znam swojej pracy? Przynajmniej ja nie jestem tą, która stoi naga w obcym domu, ściskając narzutę i zakrywając sobie istotne elementy ciała – objęła go mniej niż pochlebnym, piorunującym spojrzeniem – i kim ty do cholery jesteś aby pouczać mnie co powinnam robić? - Jestem Mrocznym Łowcą. Susan zastygła. Powiedział to tak jakby to wszystko wyjaśniało. - I przypuszczam, że to powinno coś dla mnie znaczyć? On wykrzywił usta. - Oczywiście, że powinno. Co do diabła was napadło, że już dłużej o nas nie dbacie? Albo o swoje obowiązki? Czy Daimony zmusiły was abyście dla nich też pracowali? O czym on mówił? - Kim są Daimony? Ostatni raz kiedy sprawdzałam gazeta była własnością Kirby’ego. 37

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Wykrzywił wargi. - Tak jakbyś nie wiedziała kim są. Zobacz, Susan, nie mam czasu na to abyś robiła ze mnie kretyna. Potrzebuję trochę snu przed dzisiejszym wieczorem. Mamy dużo rzeczy do zrobienia i będę potrzebował abyś wysłała emaile do reszty grupy aby wiedzieli co się dzieje. Ale miał czelność. Nigdy nie widziała nikogo tak dowódczego i pewnego siebie. Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że stał z prawie gołym tyłkiem. - Słucham? Czy ja wyglądam jak twoja osobista sekretarka albo niewolnik? Uhm… nie. Nie posiadasz mnie. Nawet cię nie znam i nie obchodzi mnie to, jak słodko wyglądasz nago w moim salonie. Nie przyjmuję od nikogo rozkazów. Więc tam są drzwi. - Wiesz, że nie mogę wyjść. Świeci słońce. Rzuciła mu rozbawione spojrzenie. - Cóż, dzieje się tak, gdy wielka, żółta piłka wnosi się na górze. Niesamowite, prawda? Ravyn chciał ją udusić. A on głupio myślał, że Erika była karą. To jest tym, co otrzymujesz za myślenie, że nie może już istnieć gorszy giermek… A Acheron myślał, że ratowanie ludzkości przed Daimonami to nic. Bogowie trzymajcie go z daleka od takich kobiet jak ona i Erika. W chwili, gdy otworzył usta aby coś powiedzieć, rozległo się pukanie do wejściowych drzwi. Ravyn wymienił z Susan zaskoczone spojrzenia. Małe nadprzyrodzone wzdrygnięcie, przeszło mu wzdłuż kręgosłupa. Ponieważ był dzień, wiedział, że nie może to być Daimon albo Apollite – światło dziennie usmażyłoby ich od razu. Jednak tak właśnie się czuł. Nie mógł zaprzeczyć ani usprawiedliwić tego unikalnego uczucia. Co oznaczało, że osoba stojąca za drzwiami musiała być półkrwi. Jedynie pół Apollita mógł poruszyć jego zmysły i nadal spacerować w świetle dziennym bez umierania. - Pani Michaels? – głęboki, męski głos zawołał przez drzwi. Susan zaczęła iść w stronę drzwi, ale Ravyn ją zatrzymał. - Nie. - Nie? – zapytała chłodnym głosem – Chłopcze, nie jestem twoją dziwką. Nie będziesz mi rozkazywał. Nigdy. Susan wyślizgnęła się z jego uścisku. Ravyn przeklinał jej upór. Coś było nie tak. Czuł to każdym wyczulonym zmysłem, jaki posiadał. Susan zignorowała go i otworzyła drzwi, za którymi znajdowało się dwóch funkcjonariuszy policji. Jeden z nich był bardzo wysoki, miał krótkie, blond włosy i ciemnobrązowe oczy. Drugim oficerem był brunet, który był o jakieś 4 centymetry wyższy od niej. - W czym mogę pomóc? 38

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Brunet spojrzał na blondyna, tak jakby on tutaj dowodził. - Czy jesteś Susan Michaels? – zapytał blondyn. Skinęła głową. - Czy byłaś niedawno w schronisku dla zwierząt w Seattle? - Czy jest jakiś problem? Blondyn posłał jej tak sztuczny uśmiech, że powinien pracować w reklamie pasty do zębów. - Nie ma problemu. Po prostu wzięłaś ze sobą kota, który nie powinien zostać adoptowany. Jesteśmy tutaj aby go odebrać. Każdy nerw w jej ciele brzęczał podejrzliwością. Dlaczego dwóch gliniarzy… Oh czekaj. Jimmy. Pewnie wciągnął ich w to aby zrobić z niej kozła ofiarnego. - Nie macie nic lepszego do roboty, jak na przykład zajęcie się prawdziwymi przestępstwami albo czymś w tym stylu? - To jest sprawa bezpieczeństwa publicznego, proszę pani. Była pełna uznania. Był lepszym aktorem od Angie. - Ten kot jest dziki i może być wściekły. Oczywiście, że tak było. - Cóż, obawiam się, że się spóźniliście. Kot zmienił się już w Pana Supermodela i obecnie przebywa w moim domu. Nie wiem ile Jimmy wam zapłacił, ale na pewno była to niewystarczająca suma. Życzę miłego dnia. – zamknęła drzwi. Ale zanim mogła odejść usłyszała słaby głos przez drzwi. - To ona i on tam jest w ludzkiej postaci. Nie będzie chciała nam go wydać więc co chcesz zrobić? Susan skrzywiła się, słysząc głos odpowiadającego, ale nie mogła zrozumieć żadnego słowa. - Tak, sir. – odbyła się krótka pauza po czym usłyszała kroki na swoim ganku. Początkowo myślała, że policja odjeżdża. Ale dźwięk kroków zbliżał się, a nie oddalał. - Powiedział, żeby zabić Mrocznego Łowcę, a kobietę zabrać z powrotem do schroniska na przesłuchanie. Jeśli będzie sprawiała jakieś problemy też będzie trzeba ją zabić. Jej serce skurczyło się na te słowa. Musieli żartować… prawda? To nie było prawdziwe. Nie mogło być. - Mówiłem, żebyś nie otwierała, nieprawdaż? – warknął Ravyn, gdy odciągał ją z dala od drzwi. Dwie sekundy później drzwi zostały wywarzone. Dwóch umundurowanych funkcjonariuszy celowało do nich z broni. - Nie ruszać się! Podniosła ręce do góry, gry strach ścisnął ją mocno. - Co to ma znaczyć? 39

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Nie odpowiedzieli, a ona zobaczyła jeszcze dwóch mężczyzn stojących za nimi. Każdy z nich był wielki i ciężki. Ravyn po cichu zastanawiał się jak sobie z tym poradzić. Wysoki blondyn bez wątpienia był pół Apollitą, ale pozostała trójka była ludźmi. Według kodeksu Mrocznych Łowców nie wolno mu było krzywdzić ludzi. Ale on nigdy nie żył według kodeksu innych tylko według swojego. Na razie, musiał szybko zapewnić Susan bezpieczeństwo i utrzymać siebie przy życiu. - Susan… Spojrzała na niego gdy ten zareagował instynktownie. Przeleciał do niej w tym samym momencie, gdy policjanci otworzyli ogień. Ravyn przeklinał, gdy kule wbijały się w jego ciało. Nie zabiją go, co nie oznaczało, że go nie zranią. Susan chwilowo była oszołomiona tym co się właśnie działo. To nie był żart. Próbowali go zabić, a ją porwać. Zgroza trzymała ją nieruchomo, gdy patrzyła na krew sączącą się z ciała Ravyn’a podczas gdy on ochraniał ją przed strzałami. - On ciągle się rusza – jeden ze zbirów powiedział do blond funkcjonariusza. - Kule go nie zabiją. Zerwijcie rolety. Usłyszała przekleństwa Ravyna zanim wyszeptał jej do ucha. - Ucieknij tylnymi drzwiami, a ja odwrócę ich uwagę. Stoczył się z niej, gdy mężczyzna zaczął zrywać rolety powodując pojawienie się promieni słonecznych w jej salonie. To mój dom, dupki. Chciała na nich krzyczeć, ale myślenie było lepszym wyborem. Była zdumiona, że nie zastrzelili jej w tym chaosie. Ravyn syknął gdy promień słońca padł na jego skórę. Ale zaskoczyło ją najbardziej to, że jego skóra zaczęła się palić i pojawiały się na niej pęcherze. To nie było normalne i nie było udawane, szczególnie, że czuła zapach palonego ciała… co tu się działo? - Zabijcie go! Ravyn odrzucił koc i popchnął ją w kierunku tyłu domu. - Ruszaj! - A co z tobą? Cofnął się, gdy tamci otworzyli ogień ponownie. - Leć Susan. Uciekaj! Zrobiła to, ale dobiegła niedaleko. Zatrzymała się przy szafie i wyciągnęła kij baseballowy, który trzymała na wypadek nieproszonych intruzów. A ci zdecydowanie się do takich kwalifikowali. Szkoda, że nie miała czasu aby wziąć swoją broń zanim to wszystko się zaczęło. Susan ruszyła z powrotem do walki. Ravyn padł twardo na podłogę, podczas gdy ona walnęła najbliższego zbira.

40

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Uderzyła go z wystarczającą siłą, aby upuścił broń. Potem posłała mu kolejny cios, tym razem z całej siły. Uderzył ciężko o podłogę. Brunet odwrócił się w jej stronę i wycelował. Zrobiła unik, gdy on wystrzelił w kierunku jej ściany. Ravyn był oszołomiony, gdy jego ciało się paliło. Światło rozlało się wokół niego tak, że ledwo mógł się ruszyć. Widział jak Susan szamotała się z innym zbirem, a w tym czasie blond oficer złapał go za kostkę i zaczął ciągnąć go w stronę światła. Każde włókno ciała bolało go i patrzył na to jak brunet chwyta Susan od tyłu. Bandyta wyrwał jej kij z rąk i pchnął nim w jej brzuch na co ona zapłakała. Pieprzyć to. Miał dość zabawy z nimi. Jako Mroczny Łowca nigdy nie atakował ludzi, ale nigdy ludzie nie posunęli się tak daleko, a on nie chciał umrzeć i pozostawić tych drani aby zrobili z Susan co tylko chcieli. Nie wspominając już o tym, że nie mógł spokojnie przejść obok tego dupka pół Apollity… i dobrze wiedział, że jest tylko jeden sposób aby odzyskać swoje słabnące moce. Apollici i Daimony chętnie pożywiały się na Zwierzo Łowcach by móc ukraść ich dusze, ale także jak sami twierdzili mogli ukraść ich psychiczne moce. Ten kanał pracował w obie strony… Jego gniew nasilił się i kopnął funkcjonariusza, który go trzymał. Czuł, że bestia w jego wnętrzu warczy. Jego wzrok zmienił się z ludzkiego w wzrok wściekłego drapieżnika. Obniżając głowę zignorował kule dziurawiące go i rzucił w kierunku pół Apollity chwytając go w pasie. - Ty głupcze – warknął odwracając mężczyznę przodem do siebie – trzeba było przynieść ze sobą paralizator elektryczny. - Zastrzelcie mnie – krzyczał blond funkcjonariusz, do pozostałych, którzy jeszcze stali – Szybko! Susan zamarła gdy ujrzała walczącego Ravyn’a. Trzymał blondyna przed sobą, ale to nie to ją zdziwiło. Jego oczy nie były już dłużej czarne. Były w kolorze głębokie, zdradzieckiej czerwieni. Przechylił głowę do tyłu i otworzył usta tak, że mogła widzieć jego długie, ostre zęby. Pozostali w pomieszczeniu również zastygli tak jakby byli tak samo przerażeni jak ona. I zanim zdążyła uwolnić zdławiony oddech, Ravyn zatopił zęby w szyi funkcjonariusza. Nie wierzę w wampiry. Nie wierzę w wampiry… Powtarzała tą litanię w kółko w swojej głowie, patrząc jak krew cieknie na koszulę blondyna, który starał się wyrwać Ravyn’owi ale on bez wysiłku trzymał go jedną ręką. Nagle dwóch bandziorów otworzyło ogień w stronę Ravyn’a i policjanta, którego trzymał. Całe ciało funkcjonariusza trzęsło się w odpowiedzi na uderzające kule aż jego oczy stały się szkliste i tępe. Ravyn zaśmiał się złowieszczo, gdy powoli wypuścił ciało teraz słaniające się u jego stóp. Jego

41

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

oczy spojrzały na czerwone krople spływające mu po brodzie kiedy pojawiło się na nim czarne ubranie. - Nie puka się do drzwi diabła, jeśli nie chce się, żeby odpowiedział. – powiedział a jego głos był głęboki i zły. Otarł krew z brody. - O.. Oni powiedzieli, że nie zaatakujesz nas – powiedział jeden ze zbirów przerażonym tonem. - Kłamali. Jakaś niewidzialna siła oderwała ją od funkcjonariusza, który ją trzymał. Ravyn rzucił się na bandytę, który stał najbliżej niego i uderzył go tak mocno, że aż powalił go z nóg. Brunet ruszył na Ravyn’a, który odkręcił się i zadał mu poważny cios w szczękę. Dźwięk łamanych kości rozszedł się echem po pokoju podczas, gdy funkcjonariusz wystrzelił więcej kul. Oczy Ravyn’a rozszerzyły się a nawet błysnęły czerwienią kiedy machnął ręką w powietrzu. Kule zatrzymały się w powietrzu na dwa uderzenia serca po czym zawróciły i uderzyły w policjanta. Susan nie mogła oddychać, gdy jej wzrok skanował rzeź złożoną z czterech mężczyzn, którzy wtargnęli do jej domu. Teraz jedyną stojącą tam osobą był… Striptizer. - Proszę, proszę powiedz mi, że mam wspomnienia po kwasie. Jego wyblakłe oczy znów stały się czarne. - Bierzesz kwas? Wszystko co mogła zrobić to potrząsnąć głową na nie, gdy nieznany chłód przenikał każdą część jej ciała. To nie mogło być prawdziwe. Nie mogła właśnie zobaczyć tego co zobaczyła. Mam epizod psychotyczny. Może oni nie byli martwi. Może to wszystko było częścią oszustwa jakie Leo przygotował. Zrobiła krok w stronę blond funkcjonariusza aby zbadać mu tętno… ale nie mogła znaleźć kawałka skróty, który nie byłby naruszony. Jego szyja po prostu została rozerwana. I to wcale nie był makijaż. To było prawdziwe. Krwawe i prawdziwe. To nie był żart. Jej striptizer właśnie zabił czterech mężczyzn w jej domu, co uczyni ją wspólnikiem jeśli tego nie zgłosi. - Musimy iść na policję – powiedziała dziwnie spokojnym tonem – powiedz im co się stało. On pokręcił głową. - Nie możemy iść na policję. Oni też w tym są. - Nie oni… - Susan – powiedział potrząsając nią lekko – spójrz na mnie. Nawet jeśli chciała uciekać to stanęła jak wryta i spojrzała w jego straszne, czarne oczy. - To nie jest gra. Czy nie słyszałaś tego co twój przyjaciel próbował powiedzieć tobie wcześniej? Dzieje się tu poważne gówno. Teraz wiem co się 42

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

dzieje i mogę o siebie zadbać, ale ty jesteś inną sprawą. Musimy dostarczyć cię do sanktuarium zanim inni zaczną ciebie szukać. Rozumiesz? - Ale ja nie zrobiłam nic złego. Nie zabiłam ich. Ty to zrobiłeś. - Bobby? Alan? Co się dzieje? Macie już kobietę? Wstrzymała oddech, gdy radio policjanta się wyłączyło. Czy było ich więcej i czekali na to aby wejść? - Bobby? Odpowiedz. Odbiór. Ravyn przeklinał, gdy usłyszał twarde kroki na zewnątrz. - Dwóch mężczyzn zbliża się chodnikiem. - Skąd wiesz? Zanim zdążył odpowiedzieć, drzwi zostały szeroko otwarte kopniakiem. Ravyn popchnął ją w stronę kuchni i uderzył rękoma dwóch mężczyzn. Zrobił krok do przodu i uświadomił sobie, że tych dwóch było mądrzejszych od pozostałych… mieli jedyną broń, która mogła go obezwładnić. Paralizator elektryczny. Jeden strzał energii elektrycznej i będzie się na zmianę zamieniał w kota i w człowieka bez jego kontroli i tak w kółko. Jego magia dostałaby bzika i byłby bezbronny względem nich. Tak bardzo tego nienawidził ale to był czas aby się wycofać. Zmieniając się w kota pobiegł za Susan, która zmierzała do tylnich drzwi. - Musimy dostać się do twojego samochodu. Susan zamarła gdy usłyszała męski głos w głowie i zobaczyła małego lamparta z powrotem w jej domu. - Proszę, powiedz mi, że mam omamy wywołane stresem – była to lepsza myśl niż ta, że oszalała kompletnie. Szalona czy nie, potrzebowała jak najszybciej się stąd wydostać dopóki nie zorientuje się co się tutaj dzieje. Ponieważ nie mogła dostać się do drzwi wejściowych bez konfrontacji z dwoma nowymi bandytami, chwyciła zapasowe kluczyki od samochodu, które wisiały na małym wieszaku koło tylnych drzwi. Wybiegła przez drzwi, a kule wbijały się w ścianę niedaleko niej, ledwie ją mijając. Bojąc się spojrzeć wstecz, pobiegła na podjazd, aby zdać sobie sprawę, że był zablokowany. Cholera. Rozległ się następny strzał, który rozbił szybę od strony pasażera w jej Toyocie. Susan przykucnęła i w takiej pozycji dotarła do miejsca po stronie kierowcy. Nie ośmieliła się patrzeć w tamtą stronę dopóki drzwi się nie otworzyły. Nie widziała nic, dopóki mały lampart wybiegł przez drzwi, kierując się wprost na nią. Zanim mogła się ruszyć wskoczył do jej samochodu i umiejscowił się na tylnym siedzeniu. Decydując się nie kłócić, weszła do środka, zatrzasnęła drzwi i odpaliła silnik. - Zrób unik! Normalnie, nie słuchała niczyich rozkazów, a zwłaszcza bezcielesnych głosów w jej głowie, ale biorąc pod uwagę dziwność tego dnia postanowiła się 43

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

nie kłócić i wykonać to bez wahania. Tak szybko jak się schyliła więcej kul dosięgło jej Toyotę. - To jest śmieszne! – rozwścieczona wyrządzonymi szkodami jej samochodu, rozpędziła się podczas, gdy padło więcej strzałów. Samochodem szarpnęło gdy wjechała na podwórko sąsiadów taranując ich niewielki mały płot. - Jenna mnie zabije. – ale sąsiadami zajmie się później o ile przeżyje i będzie miała jakieś później. Jej serce waliło, ale dopiero teraz mogła rzeczywiście zobaczyć dokąd jedzie. W oddali usłyszała dźwięki syren. Rozsądniejsza część niej chciała odkręcić głowę i na nich spojrzeć, ale wiedziała, że to byli policjanci spod jej domu… Jimmy był przerażony jego kumplami w mundurze. Na litość boską, co jeśli część jego psychozy była prawdziwa? Wiedziała na temat korupcji w policji więcej niż jakikolwiek człowiek miał prawo, a mimo to zawsze myślała, że policjanci z Seattle są bardziej uczciwi od innych. - Muszę porozmawiać z Jimmim. – powiedziała pod nosem. On był jedynym policjantem, któremu mogła zaufać. - Kieruj się na Pioneer Square11 - Znowu to samo… głęboki, męski głos w jej głowie, w którym rozpoznała Ravyn’a. - Dlaczego? - Oh, dobry boże. Teraz gadała z kotem. Świetnie. - Zaufaj mi. 3/17 First Avenue. Jasne, czemu nie? - A kto tam jest, rodzina Addamsów? - Tak. Oczywiście. Któż inny mógł tam mieszkać? - Przeżywam właśnie piekło złudzeń. Wszystko co mogę powiedzieć to, że mam nadzieję, iż to co wprowadziło mnie w tą śpiączkę nie pozostawi po sobie trwałych uszkodzeń. - Ponieważ ja jestem tym, który ma rany postrzałowe, nie chcę tego słuchać od ciebie. - Zejdź ze mnie, Kocie w Butach. Mam naprawdę zły dzień. - Ja tak samo. Decydując się posłuchać głosu, który brzmiał jak jej własny, udała się z powrotem w stronę schroniska. - To nie jest droga na Pioneer Square. - Tak, głosie w mojej głowie, wiem. Ale robię rzeczy po swojemu więc odpieprz się. Przynajmniej takie miała założenie, dopóki nie dotarła do schroniska i nie zobaczyła go obklejonego żółtą taśmą. Jej serce stanęło w gardle i prawie się udusiła, gdy zobaczyła tam koronera, dziennikarzy, policjantów i zebrany tłum. Co się wydarzyło? 11

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Seattle_-_Pioneer_Square_Park_from_Post_Alley_01B.jpg 44

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Część niej chciała to sprawdzić, ale biorąc pod uwagę fakt, że jej samochód był podziurawiony kulami to nie był dobry pomysł. Musiała się stąd zmyć. Ale gdzie mogła się udać? Leo. On był… - Och, nie mów tego. – wyszeptała. Nie mogła uwierzyć, że on pośród wszystkich ludzi mógł jej pomóc. A ona nie mogła wymyśleć nikogo innego kto by wiedział czemu policja jest w schronisku. Wyciągając telefon wcisnęła na nim 3 i czekała. - Joł. Nigdy w życiu, nie była bardziej zadowolona słysząc jego głupkowaty głosik małego chłopca. - Leo? - Susan? To ty? - Tak i ja.. - Słuchaj – powiedział ostro, przerywając jej. – i nic nie mów – jego lakoniczny ton ją irytował ale po raz pierwszy się nie spierała – Stały się dziwne rzeczy dzisiejszego popołudnia. Czy widziałaś dzisiaj swoją przyjaciółkę Angie? - Tak, czemu pytasz? Milczał przez pełną sekundę. - Gdzie teraz jesteś? - W samochodzie. - Masz jeszcze kota? Jeśli istniały w niej jeszcze jakieś wątpliwości czy Leo robił dowcip, to w tej chwili je rozwiał. Skąd inaczej by wiedział, że wzięła do siebie do domu kota ze schroniska? - Tak. Kot w Butach jest bezpieczny. - Dzięki Bogu – w jego głosie była niesamowita ulga – cokolwiek zrobisz, nie spuszczaj kota z oczu. - Dlaczego? - Zaufaj mi – usłyszała głuchy dźwięk jak Leo zakrywa telefon ręką – powiedz im, że jeszcze sekunda – potem wrócił do niej – Muszę kończyć. A Ty udaj się na 3/17 First Avenue. Zatrzymaj się tam a ja przyjadę jak szybko będę mógł. – po czym się rozłączył. 3/17 First Avenue. To był znowu ten adres. Co było z tym miejscem? Decydując, że to musi być poważny punkt jej urojeń, skierowała się w tamtą stronę. Susan naprawdę chciała wiedzieć, co myśleć kiedy przemierzała Seattle. Słyszała od czasu do czasu jak kot się ruszał na tylnym siedzeniu, ale przez większość czasu był cicho. Aż w końcu dotarła do Pioneer Square. - Zaparkuj w okolicy rampy z tyłu. 45

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Przekonana, że była zupełnie szalona posłuchała bezcielesnego głosu w swojej głowie i zaparkowała. Jej nerwy były poszarpane, gdy otworzyła drzwi i wysiadła. Na wpół oczekiwała, że kot wyskoczy z samochodu ale zamiast tego leżał na tylnym siedzeniu… całkowicie pokryty krwią. Jej serce zacisnęło się na ten widok. Czy był martwy? Przerażona, otworzyła tylnie drzwi. Dotknęła łapy kota a on na nią syknął. - Spokojnie – powiedziała, powstrzymując się. Kot wstał powoli i utykając wyszedł z samochodu w kierunku rampy. - Hej – uroczy młodzieniec z krótkimi, czarnymi włosami rzucił do niej – Nie możesz tu park… - uciął gdy zobaczył kota. Jego twarz zbladła zanim krzyknął w stronę drzwi. - Mamo, mamy Ravyn’a tutaj! Kod czerwony. Chwycił gruby koc ze stosu, który leżał na skraju rampy a następnie zeskoczył by owinąć go wokół kota. Ostrożnie podniósł kota i tuląc go w ramionach zaniósł go z powrotem. Niepewna co powinna zrobić, Susan zamknęła samochód (i natychmiast zastanowiła się nad tym, że jedno jej okno zostało całkowicie roztrzaskane a reszta wyglądała jakby przetrwały strefę wojny) i podążyła za nimi, co doprowadziło ją do małego magazynu. Jak tylko dzieciak zamknął drzwi i położył kota, Ravyn powrócił do bycia człowiekiem. Oparł poparzoną i zakrwawioną rękę o ścianę i trzymał głowę pochyloną w dół, tak jakby był wyczerpany. Jasne, czemu nie? On naprawdę był kotem. Miało to tyle sensu co reszta jej dnia. I hej, jeśli miała urojenia to przynajmniej patrzyła na najlepszy nagi tyłek jaki kiedykolwiek widziała w życiu, pomijając fakt, że znajdowały się na nim liczne dziury po kulach. Ale był nagi tylko przez kilka sekund bo później pojawił się na nim Tshirt i jeansy. Nie trzeba było długo czekać na to aż koszulka przesiąknie krwią. Susan skuliła się na ten widok. Jak mógł żyć po tym wszystkim, nie mówiąc już o tym, że utrzymywał się w pozycji stojącej? Po prostu trwaj w tych urojeniach, Sue. - On potrzebuje karetki. – powiedziała do dzieciaka. Ravyn podniósł głowę by spojrzeć na nią przez ramię. Było trochę krwi na jego ustach i po raz pierwszy ujrzała jego kły, kiedy przemówił. - Nic mi nie będzie. Muszę się tylko przespać. - Muszę zacząć brać prochy – wymamrotała. – przynajmniej wtedy będę miała wyjaśnienie na to wszystko. Drzwi po przeciwnej stronie małego magazynu otworzyły się, ukazując dwóch wbiegających ludzi. Była to młoda kobieta w wieku podobnych do tego chłopaka i wysoka ciemnowłosa kobieta około pięćdziesiątki. Starsza kobieta zatrzymała się jak tylko zobaczyła Susan. 46

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Kim jesteś? Ravyn potarł krwawiące ramię. - Ona jest ze mną, Patricia. Patricia rzuciła jej podejrzane spojrzenie ale się nie kłóciła. - Co się stało? – zapytała Ravyn’a, podchodząc by zbadać ranę po kuli na jego prawym bicepsie. - Daimony wypowiedziały nam wojnę i mają niektórych policjantów po swojej stronie. Nie wiem jak udało im się to zrobić ani ilu mają po swojej stronie, ale to wystarczy by zapewnić im naszą niepodzielną uwagę. Twierdzili, że zabili co najmniej jednego Mrocznego Łowcę, ale nie powiedzieli kogo i prawie dorwali mnie. Musimy ostrzec innych tak szybko jak to możliwe. Kolor odpłynął z twarzy starszej kobiety. - Jak to możliwe? Ravyn potrząsnął głową. - Nie wiem. Ale oni idą po nas jeden po drugim. Patricia zwróciła się do dziewczyny stojącej za nią, która była jej młodszą wersją – najwyraźniej jej córki. - Alicia, zacznij dzwonić. – potem spojrzała na chłopaka, którego spotkali na rampie – Jack, chcę abyś się upewnił, że ktoś pójdzie do Cael’a ostrzec go. Ponieważ żyje z Apollite jest najprawdopodobniej w największym niebezpieczeństwie, a ja nigdy nie poznałam mężczyzny, który odbierałby komórkę przed zajściem słońca. - Dobrze mamo – powiedział Jack. Susan kompletnie nie rozumiała co mówiła ta kobieta. Apollite? Co to było? Jakiś rodzaj napojów dietetycznych? A kim do diabła były Daimony? Tylko raz w życiu słyszała ten termin. Alicia podała matce więcej bandaży, a potem wyszła wykonać polecenie matki. Gdy tylko zostali sami, Patricia chwyciła małą torbę lekarską. - Musimy wyciągnąć z ciebie te kule, żebyś mógł się wyleczyć. Jasne, dlaczego nie dać mu do przegryzienia kawałka skóry tak, żeby nie krzyczał z bólu. Jak bardzo zacofani byli ci ludzie? - On potrzebuje lekarza – podkreśliła Susan. Patricia zignorowała ją i dalej rozkładała narzędzia na stoliku obok, podczas gdy Ravyn usiadł na krzesełku. - Jesteś pewien, że ona jest giermkiem? Ravyn wzruszył ramionami. - Powiedziała, że pracuje z Leo. Patricia się zatrzymała. - Z… czy dla? - Dla – powiedziała Susan. To zwróciło pełną uwagę Ravyn’a, który spojrzał na nią głębokim, podirytowanym spojrzeniem czarnych oczu 47

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie jesteś giermkiem? Zanim mogła odpowiedzieć, drzwi otworzyły się ponownie. - Mamo – powiedział Jack – mamy poważny problem. - Jaki? Jack podniósł przenośny monitor Sony, na którym podawany był news dnia. Serce Susan zamarła gdy zobaczyła kamery wycelowane w jej dom. - Według policji trzech niezidentyfikowanych mężczyzn i dwóch miejscowych funkcjonariuszy zostało zgłoszonych jako zabici podczas próby zatrzymania dwóch podejrzanych osób o zamordowanie miejscowej pani weterynarz, jej męża i urzędniczki wczesnym popołudniem w miejscowym schronisku dla zwierząt. – wypełniło ją niedowierzanie. Ekran błysnął i pokazany został na nim mężczyzna, który ścigał Susan od jej domu. Był pokryty krwią i miał bandaż wokół głowy. - Wiedziałem, że jemu też trzeba było rozerwać gardło – warknął Ravyn. - To było szaleństwo – powiedział mężczyzna do mikrofonu – my po prostu zapukaliśmy do drzwi, a oni wciągnęli nas i zabili mojego przyjaciela. Sam myślałem, że jestem martwy. Naprawdę. Gdybym nie udawał martwego też by mnie zabili. Oni są szaleni, człowieku. Szaleni. Kamera powróciła do prezenterki. - Jak widać są to bardzo niepokojące wydarzenia. Władze wyznaczyły nagrodę za wszelkie informacje, które doprowadzą ich do miejsca pobytu Ravyn’a Kontis’a i Susan Michaels – dwóch podejrzanych o morderstwo. Jeśli zobaczysz jednego z nich, nie próbuj z nimi rozmawiać bo są uznani za bardzo niebezpiecznych. Zadzwoń na specjalną linię 555-1924 i daj znać policji, gdzie oni są. Szczęka Susan opadła, gdyż na ekranie pojawiła się jej stara fotografia i szkic policyjny Ravyn’a. Jimmy miał rację. Policja też była w spisku. To nie mogło dziać się właśnie jej. Nie mogło. Ale jej obecny szok był niczym w porównaniu do tego co poczuła gdy pokazali następne zdjęcia. Ponownie zobaczyła schronisko dla zwierząt otoczone żółtą taśmą. - Nareszcie znamy nazwiska pary, która została zamordowana… Angela i James Warren. James albo Jimmy, jak był nazywany, poślubił Angelę pięć lat temu i był znany z tego, że często odwiedzał swoją żonę w schronisku… Susan cofała się do tyłu aż natrafiła na ścianę, która ją zatrzymała. Angie nie żyje? Jimmy? A ona była oskarżona o ich morderstwo… Z najgłębszej części duszy, bolesne łkanie przytłoczyło ją. Ravyn skulił się gdy usłyszał dźwięk jej łez – nigdy nie był w stanie znieść łez kobiety. Przedzierały się przez niego przypominając mu o przeszłości, o której chciałby jak najszybciej zapomnieć. - Widzieliśmy dość, Jack. 48

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Jack rzucił sympatyczne spojrzenie Susan, schował monitor po czym wyszedł. Patricia ruszyła w stronę Ravyn’a ale on ją zatrzymał. - Daj nam chwilkę, dobrze? Skinęła głową i zostawiła ich samych. Ravyn’a zabolało serce, gdy słyszał szloch kobiety z głębi jej duszy. Lepiej niż ktokolwiek rozumiał tego typu cierpienie. Rodzaj straty, który sięgał tak głęboko istoty, że wszystko co można było zrobić to stać by nie popaść w histeryczną furię. Chciał powiedzieć jej, że wszystko będzie dobrze, ale nie był na tyle bez serca, aby karmić ją takim kłamstwem. W życiu nie było żadnej gwarancji, że kiedy jesteś na dnie nikt nie przyjdzie tam, by cię kopnąć. Więc zamiast kłamać, zrobił coś czego nie robił od niezliczonych stuleci – przyciągnął ją do siebie i przytulił. Owinęła ręce wokół niego i nadal szlochała. Ravyn zagryzł zęby, gdy emocje przedzierały się przez niego. Podobnie do niej, stracił wszystko, gdy był śmiertelnikiem… Nawet swoje życie. Ona musiała to wypłakać. Musiała dać ujście wściekłości i bólowi. Jedyne co mógł zrobić to dać jej trochę fizycznej otuchy. Było to nędzne, ale lepsze niż nic. I to było więcej, niż ktokolwiek kiedykolwiek mu zaoferował. Oparł głowę o jej i zamknął oczy, kiedy ona się w niego wtulała. Susan chciała krzyczeć, gdy liczne wspomnienia Angie i Jimmiego ją dopadły. To byli jej przyjaciele. Najlepsi przyjaciele. Oboje. Znała Angie odkąd były dziećmi, bawiły się razem w dom i razem się przebierały. Susan była tą, która przedstawiła ich sobie. Oni nawet zrobili ją drużbą na swoim ślubie. Jak mogło już ich nie być? Tak po prostu? Kto mógł ich skrzywdzić? - Dlaczego? – szlochała, pragnąć jakiejś pociechy. Jakiegoś rodzaju odpowiedzi. Ale nie było żadnej. To było bezsensowne i głupie, a bolało tak głęboko. Dlaczego nie uwierzyła Jimmiemu? Dlaczego? Nigdy nie powinna opuszczać tego schroniska bez ich obojga u jej boku. A teraz oni byli martwi. I to była jej wina za bycie taką głupią! W najgłębszej części duszy gniew rósł w niej, gdy przypomniała sobie strach Jimmiego. Ta złość pozwoliła jej zebrać siły. Ignorując rozdzierający ją smutek ocknęła się widząc, że przytula się do całkowicie nieznajomego. Odsuwając się spojrzała w obsydianowe oczy. - Co tu się do cholery dzieje? I nie okłamuj mnie. Chcę dowiedzieć się prawdy o tym co się stało dzisiaj. Wziął głęboki oddech zanim odpowiedział. - Nie jesteś giermkiem, prawda? Jej frustracja wzrosła. 49

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Ciągle mnie o to pytasz. Kim jest giermek? Wyglądał na chorego po jej pytaniu. Jej wzrok padł na rany postrzałowe na jego piersi, które już dłużej nie krwawiły. Ślady krwi były wszędzie na jego ramionach, szyi a plamy na czarnej koszulce zdradzały miejsca, gdzie został postrzelony w plecy i klatkę piersiową. Teraz zachowywał się tak jakby było to niczym wielkim, a tylko zwykłą niewygodą. Susan dotknęła śladu po kuli na jego ramieniu. To nie był makijaż albo efekty specjalne. To było prawdziwe i krwawe. - Czym jesteś? Zacisnął szczękę po czym odpowiedział. - W skrócie… jedyną nadzieją jaką masz.

50

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 5

Wycierając oczy, Susan odsunęła się i gapiła się na niego. - Nadzieją na co, Mężczyzno Kocie? Na śmierć? Bankructwo? Wiesz, moje życie było… - przerwała, zastanawiając się co ma do powiedzenia – cóż, raczej nędzne, mówiąc szczerze, ale przynajmniej nikt nie próbował mnie zabić i nikt nie umierał wokół mnie. Od kiedy cię poznałam, moje życie zostało skierowane do gównianego miejsca, gdzie nie widać zjazdu w zasięgu wzroku. Moi najlepsi przyjaciele nie żyją. Widziałam jak zabiłeś w sumie pięć osób… - Cztery – powiedział, przerywając jej – policzyłaś tego z bandażem na głowie. Czy musiał jej o tym przypominać? - I czemu musiałam bawić się w Hank’a Aaron’a12, co? Ponieważ bezmyślnie wzięłam bezpańskiego kota do domu. Teraz jestem osiemdziesiąt dwa dolary do tyłu za wyciągnięcie cię ze schroniska, mój dom jest zniszczony, a samochód wygląda jak ser szwajcarski. Dzięki, Kocie w Butach. Naprawdę. Dziękuję. Spojrzał na nią zdumiony. - Nie mogę uwierzyć, że myślisz o pieniądzach w takim momencie. - A o czym mam myśleć? – zapytała z łamiącym się głosem – o tym, że dwoje najbliższych mi ludzi na tym świecie zostało zabitych, a ja nawet nie mogę pójść na pogrzeb bo każdy myśli, że to ja ich zamordowałam? Zacisnęła zęby, gdy smutek i furia ją ogarnęły. - Gdybym tylko posłuchała Jimmiego, zabrałabym ich stamtąd i nadal by żyli. Nigdy nie powinnam zostawiać ich tam samych. Oni nie żyją i to jest moja wina… taa. To jest naprawdę to, nad czym chcę się teraz rozwodzić. Walczyła ze łzami, które napływały jej do oczu i serca. Nie mogła sobie pozwolić, aby myśleć teraz o Jimmim i Angie. Nie, jeśli chciała jakoś funkcjonować. Ten ból był zbyt głęboki, aby mogła mu sprostać. Widziała współczucie w jego oczach, kiedy dotknął jej policzka dłonią. - Słuchaj, jest mi naprawdę przykro za to co się im stało. Ale to nie ty jesteś za to odpowiedzialna. Słyszysz? Oni są martwi, ponieważ Jimmy dowiedział się o Daimonach i był na tyle głupi, aby sądzić, że im ucieknie.

12

Amerykaoski znany baseballista. Przez 21 lat swej kariery ustanowił wiele rekordów i serii nie pobitych do dziś. 51

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Zaufaj mi, nie zdołaliby uciec daleko zanim oni i tak by ich zabili. Z informacjami, które posiadał był już dawno martwy. Skrzywiła się na niego. - Jeśli starasz się, abym poczuła się lepiej to słabo ci to wychodzi. - Wiem – pogładził jej policzek kciukiem – przeżyłaś piekło dzisiejszego szokującego dnia – zobaczyła szacunek w jego oczach i coś jeszcze, czego nie potrafiła zidentyfikować – Masz prawo do chwilowego załamania, ale uwierz mi kiedy mówię, że jedynie chwila jest tym na co możesz sobie pozwolić. Masz pewną drogę za sobą ale również długą drogę przed sobą. - Jaką? - Miałaś do czynienia z ludźmi, którzy nie mają zdolności psychicznych. Cóż, kochanie, świat, który znasz stał się brzydki. Wszystko co Jimmy powiedział tobie w schronisku jest prawdą. Po prostu natknęłaś się na wojnę, o której twój rodzaj w ogóle nie powinien wiedzieć. Zapomnij o wszystkim co wiesz na temat fizyki i nauki i wyobraź sobie teraz świat, w którym ludzkość nie jest niczym więcej jak tylko pożywieniem, dla rodzaju, który chce was podbić. Potrząsnęła głową w zaprzeczeniu. - Nie wierze w wampiry. Otworzył usta, aby pokazać jej swój zestaw kłów. - Musisz się w końcu czegoś nauczyć. Chciała wyciągnąć rękę i dotknąć jego kłów, aby sprawdzić czy są prawdziwe, ale znała prawdę. Widziała je w akcji. - Czym jesteś? Naprawdę? Powiedziałeś, że Mrocznym Łowcą, to znaczy? Ravyn się zawahał. Spędził trzysta lat jako Mroczny Łowca i przysięgał, że nie pozwoli aby ktoś spoza ich kręgu dowiedział się o ich świecie. Ale to nie były zwykłe okoliczności. Daimony wciągnęły ją w to i jeżeli nie pozna prawdy będzie wobec nich bezbronna. Czy chciała w tym być czy nie – już w tym była. - Mroczni Łowcy są nieśmiertelnymi, którzy przysięgli bronić ludzkość przed Daimonami, którzy na nich żerują. - A Daimony to? Wziął głęboki oddech i myślał o najprostszym sposobie aby jej to wytłumaczyć. - Dawno temu, w starożytności Atlantyda… - To Atlantyda też jest prawdziwa? – spytała, wykrzywiając twarz. - Tak. Potrząsnęła głową. - Kto następny? Jednorożce? Jej odwaga go bawiła. - Nie, ale smoki tak. Zmrużyła na niego niebieskie oczy. - Naprawdę, cię nienawidzę – powiedziała głosem przepełnionym jadem.

52

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Posłał jej życzliwy uśmiech, podczas gdy miękkość jej policzka koiła żar jego poparzonej ręki. Powinien zająć się swoimi ranami, ale najpierw chciał ukoić jej rany. Nie miało to dla niego sensu. Było to wbrew niemu, a jednak był tutaj i tłumaczył jej świat, który był dla niej niedorzeczny. - Nie winię cię za to. Gdybym był na twoim miejscu prawdopodobnie też bym siebie nienawidził. Ale wracając do Atlantydy. Była tam rasa, która została nazwana Apollite. - Boże, naprawdę miałam nadzieję, że to jakiś jabłkowy napój dietetyczny. Zaśmiał się a potem skulił, gdy odłamek bólu przeszedł przez niego. - Nie, na pewno tym nie są. Ich nazwa pochodzi od faktu, że zostali stworzeni przez boga Apolla. To był jego plan, aby zdominowali ludzi, ale jak wszystkie najlepiej ułożone plany – ten się nie powiódł. Apollite zwrócili się przeciwko niemu, zabijając jego syna i kochankę. Za co, on ich przeklął i wszyscy umierają w wieku dwudziestu siedmiu lat. Powoli i boleśnie. - Założę się, że są z tego powodu zadowoleni. - Taa. Ich grupa dowiedziała się jakoś, że zabijając ludzi i wysysając im dusze, mogą przedłużyć sobie życie. Od tego czasu, gdy Apollici zbliżają się do swoich dwudziestych siódmych urodzin mają wybór – umrzeć albo zacząć żerować na ludziach i stać się Daimonami. Jedyny problem z tym jest taki, że dusze, którymi się żywią nie są dla nich przeznaczone. W rezultacie dusza, zaczyna umierać tak szybko jak tylko wyciągną ją z jej ciała. Jeśli ona umrze, a Daimony nie pożrą innej duszy, też umrą. Cofnęła się od niego i schowała twarz w dłonie, gdy zalał ją horror tych słów. - Więc muszą ciągle zabijać, aby utrzymać się przy życiu. Przytaknął. - A teraz wydaje się, że udało im się nakłonić trochę ludzi do współpracy z nimi. - Dlaczego? - Nie wiem. Możesz podziękować za to Hollywood. Większość ludzi, która im pomaga ma błędne przekonanie, że Daimony mogą zapewnić im nieśmiertelność, gryząc ich w szyję i przemieniając. Ale nie mogą. Albo urodziłeś się Apollite albo nie. Nie ma sposobu aby to przejść i wydłużyć ich ludzkie życia. Potrząsnęła głową, tak jakby nie mogła uwierzyć w to co jej mówił. - Masz pojęcie, jak ciężko jest w to uwierzyć? - Tak, cóż, możesz nie wierzyć w Świętego Mikołaja, ale to nie oznacza, że nikt nie zostawia prezentów dzieciom na Boże Narodzenie. Skrzywiła się na niego. - Co to ma znaczyć? - Oznacza to, że za każdym mitem kryje się ziarenko prawdy.

53

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Zaskoczona nowym głosem, Susan odwróciła się by zobaczyć Leo stojącego w wejściu. Nie mogła uwierzyć, że rzeczywiście była szczęśliwa widząc go. - Cześć Ravyn – powiedział Leo na przywitanie. Ravyn pochylił głowę w jego kierunku. Leo napotkał spojrzenie Susan. - Patricia musi zająć się Ravyn’em zanim do końca się uleczy. Może wyjdziesz ze mną, kiedy ona będzie nad nim pracować? Jego zblazowany ton zaskoczył ją. Pewnie. Czemuż by nie? Po tym wszystkim facet albo Mroczny Łowca albo czymkolwiek do diabła on był, miał w sobie więcej ołowiu niż jej kanalizacja. To był taki normalny komentarz… Zmuszając siebie, aby nie przewrócić oczami, Susan wyszła z Leo z pomieszczenia po drodze mijając kobietę, która nie odezwała się do nich ani jednym słowem. Było oczywiste, że Patricia nie była bardziej szczęśliwa od Susan w zaistniałej sytuacji. Gdy Patricia weszła do magazynu, który przed chwilą opuścili, Leo poprowadził ją po metalowych schodach do dużej sali konferencyjnej. Zapalił światło i przytrzymał dla niej otwarte drzwi. Były tam białe i czarne ściany, które sprawiały, że pokój wydawał się zimny i współczesny. Poza tym, na środku był szklany stół i czarne, skórzane krzesła. Czuła się jak uczennica wezwana do gabinetu dyrektora. - Usiądź – powiedział Leo przed tym jak zamknął drzwi. Nie było w jej naturze wypełnianie czyichkolwiek rozkazów, ale była zbyt zdenerwowana i zmęczona, aby się kłócić w tej chwili. Ona po prostu chciała dostać pięć minut spokoju aby móc lizać swoje rany. - Dobrze się czujesz? - Oh, nie wiem – powiedziała siadając, a skóra pod nią zaskrzypiała. – Obudziłam się dzisiaj rano, zjadłam płatki i wypiłam kawę jak zwykle. Poszłam do pracy, zobaczyłam moją cenną historię, która została zmasakrowana i zmieniona w tandetę. Posprzeczałam się z szefem, ponieważ nie potrafię zostawić rzeczywistości za sobą. Więc, żeby mi z tym pomóc, dał mi za zadanie wytropić jakiegoś dzieciaka, który pisze o mężczyźnie kocie, chodzącym po rynku. Potem, gdy zastanawiałam się nad kompletnym absurdem mojego życia, zadzwoniła moja najlepsza przyjaciółka, twierdząc, że ma dla mnie historię, który zwróci mi reputację. Tylko, że ta historia okazała się być o policjantach, którzy pomagają wampirom nas zjeść. Adoptowałam kota, na którego jestem uczulona, ponieważ moja przyjaciółka jest paranoikiem. Zabrałam go do domu i zmienił się w mężczyznę. Następną rzecz, którą wiem to fakt, że mój dom zmienił się w gówno, a dwójka moich najlepszych przyjaciół nie żyje. Zatrzymała się aby przyszpilić jego kamienną twarz złym spojrzeniem. - Ojej, nie jestem pewna jak powinnam się teraz czuć, Leo. Jeśli masz jakieś wskazówki to proszę daj mi znać. To raczej nie jest w zakresie moich 54

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

przeszłych doświadczeń. Jestem zmęczona. Jestem oszołomiona i po prostu chcę iść do łóżka, żeby to wszystko okazało się jedynie złym koszmarem. Ale mam złe przeczucie, że kiedy obudzę się jutro rano będzie jeszcze gorzej. Leo rzucił jej współczujący uśmiech, gdy przybliżył jej krzesło. Położył delikatnie dłoń na jej ramieniu. - Jest mi naprawdę przykro, Susan. Ale chciałem… Drzwi otworzyły się ukazując dwóch mężczyzn i kobietę do nich dołączających. Pierwszy, który wszedł był wysokim brunetem o śmiertelnym spojrzeniu. Był bardzo przystojny i ubrany w drogi, czarny sweter oraz czarne plisowane spodnie. Mężczyzna za nim wyglądał tak samo niebezpiecznie, ale jego włosy były średnio brązowe, podczas gdy kobieta była wysoką, wysportowaną blondynką. Co ciekawe kobieta wyglądała tak jak Patricia i Alicia. Leo wyprostował się. Nie był już dłużej jej ekscentrycznym szefem, a poważnym drapieżnikiem. - Susan – powiedział, wskazując każdego z tej trójki po kolei. – poznaj Otto Carvalletti’ego, Kyl’a Poitiersa i Jessicę Addams. Westchnęła. - Cześć. Nie odpowiedzieli w podobny sposób. Przeciwnie, okrążyli ją w sposób podobny do mafii. Gdy Susan spuściła wzrok, zauważyła, że mieli coś wspólnego z Leo… wszyscy mieli taki sam tatuaż pajęczyny na ręce. Przeszło przez nią złe przeczucie. Ale nie chciała pozwolić im by ją zastraszyli. Bez tego przeszła dzisiaj wystarczająco. Wstając na nogi, rzuciła każdemu z nich nie wciskajcie – mi – tego – gówna spojrzenie. - Leo, co się dzieje? Zignorował ją zwracając się do pozostałej trójki. - Mamy wiele do zrobienia, a pozostało tylko kilka godzin zanim słońce wstanie. Susan była w zupełnym szoku, bo oni byli mu posłuszni. To było bardzo surrealistyczne i przypominało jej Chihuahuahe prowadzącą stado Dobermanów. - Co z nią? – Otto szarpnął brodą w kierunku Susan – jest bezpieczna? Leo westchnął i usiadł obok niej. - Bardzo mi przykro, że zostałaś w to wciągnięta, Susan. Nigdy nie miałaś się o tym wszystkim dowiedzieć. To właśnie starałem się tobie powiedzieć, kiedy wyszłaś. Chciałem tylko abyś śledziła Dark Angel. Miałaś żyć w błogiej nieświadomości, nie dowiedziawszy się nigdy o tym, że wampiry istnieją. Och, Boże było coraz lepiej. - Więc wszystkie te brednie, które opisujemy w gazecie są prawdziwe? - Nie – powiedział Leo, robiąc jej niespodziankę – to wszystko, tak jak mówisz bzdury. Stworzyłem tą gazetę tylko po to, aby się upewnić, że żadna prawdziwa rzecz się nie wyda. To znaczy, nie oszukujmy się „adoptowałam 55

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

kota, który zmienił się w mężczyznę w moim salonie” nie jest do końca tym co opisałby New York Times. Przez ostatnie sześćdziesiąt lat moja rodzina prowadziła Inquisitor’a tak, żeby dostać kasę za każdą historię, która nie naraziłaby nas na zdemaskowanie. W dziwny sposób to miało sens i ten fakt ją naprawdę przestraszył. - A inni reporterzy Inquisitor’a też SĄ tacy jak ty i ukrywają prawdę? - Nie – powiedział a jego twarz była szczera –wszyscy są prawie szaleni. Zazwyczaj zatrudniam szaleńców, ponieważ nawet jeśli natknęliby się na prawdę to nikt by im nie uwierzył. Cóż, to jej wiele wyjaśniło odnośnie jej współpracowników i jej samej. Co zraniło ją głęboko. - Zatrudniłeś mnie bo straciłam wszelką wiarygodność w dziennikarstwie. Jego oczy zapłonęły. - Nie. Zatrudniłem cię bo byłaś jednym z niewielu przyjaciół jakich miałem w college’u. Bez twojej pomocy nigdy bym go nie skończył, a kiedy popadłaś w kłopoty zaoferowałem tobie wsparcie… fakt, że już nikt nie weźmie cię na poważnie to tylko dodatkowy bonus. Spojrzała na niego. - Wielkie dzięki Leo. Łagodził jej gniew głaskając ją wytatuowaną ręką. - Nie będę cię okłamywał, Susan bo szanuję cię za bardzo. - Jak dotąd okłamywałeś mnie przez cały czas. Spojrzał na nią obrażony. - Kiedy? Czy kiedykolwiek zaprzeczyłem, że wampiry są prawdziwe? - Mówiłeś, że to gówno prawda. - Nie. Mówiłem, że bzdury opłacają moje Porsche… i tak jest. Jestem tym, o ile dobrze pamiętam, który powiedział tobie, żebyś uwierzyła w niewiarygodne. Narzekał na to od kiedy tylko wstąpiła do jego zespołu. Z westchnieniem, z powrotem usiadła na miejsce. - Więc dlaczego wysłałeś mnie po Ravyn’a jeśli nie chciałeś bym poznała prawdę? - Ponieważ miałem nadzieję, że ten dzieciak nie miał na myśli Ravyn’a. To znaczy, nie oszukujmy się – w Seattle jest dużo Zwierzo Łowców, a ponieważ żyją od wieków dla niewtajemniczonych może się wydawać, że są śmiertelni. Miałem nadzieję, że znajdziesz tego dzieciaka, dasz mi nazwisko i adres, a ja wtedy mógłbym to posprzątać gdyby okazało się to prawdziwe. - Dlaczego po prostu nie poszedłeś sam? Zaszydził z niej. - Nie jestem reporterem śledczym i mam subtelność cegły. Poza tym, wiedziałem, że gdybyś nawet odkryła prawdę i zobaczyła ją na własne oczy, nigdy byś w nią nie uwierzyła. Jakimś sposobem znalazłabyś na to wszystko logiczne wytłumaczenie, a wtedy ja mógłbym użyć innych ludzi. Widzisz? – 56

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

popatrzył na pozostałą trójkę, która była niesamowicie cicho przez cały czas – teraz mamy mały problem. Parsknęła w stronę Leo. - Ty masz problem? Spróbuj się postawić na moim miejscu. Leo potarł kark nerwowo. - Ty jesteś problemem Sue. Jej serce przestało bić. - Co masz na myśli? - Cywile nie mogą się o nas dowiedzieć – Otto warknął ze swojego siedzenia naprzeciwko niej – Nigdy. - Acha – powiedziała powoli – wiesz, z tym swoim złowrogim tonem powinieneś zastanowić się nad pracą w IRS13. Jestem pewna, że desperacko poszukują osób, które potrafią zastraszyć ludzi tylko jednym warknięciem. - Sue nie drwij z kobry bo może cię ona ugryźć. – powiedział Leo. Patrząc na twarz Otto, wiedziała, że Leo nie żartował. Spojrzała na Kyl’a, który podał Leo czarną, błyszczącą teczkę na dokumenty. Otworzył ją na chwilę, a potem położył na stole. Leo stukał palcami o stół po czym zwrócił się do niej. - Normalnie zatrudniamy ludzi, którzy mają umiejętności, które są dla nas użyteczne. Ale czasami, zdarzają się niespodziewane wypadki takie jak podczas ostatnich dwudziestu czterech godzin, kiedy niewinni ludzie zostają w to wplątani. Te błędy muszą zostać skorygowane. – jego ton był śmiertelnie groźny. Odmówiła bycia zastraszaną, skrzyżowała ręce na piersi i posłała mu miażdżące spojrzenie. - I jaką masz propozycję aby skorygować mnie? - Masz wybór – Kyl przemówił w końcu – Albo staniesz się jedną z nas albo… Czekała. Kiedy nie dokończył, wygięła brew. - Albo co? Zabijecie mnie? Odpowiedziała jej kobieta. - Tak. - Nie – Leo powiedział surowo po czym wrócił spojrzeniem do Susan – Ale nie możemy ryzykować, że nas zdemaskujesz. Rozumiesz? Czy on tak na poważnie? Wszystko co musiała zrobić to rozejrzeć się dookoła, aby znaleźć odpowiedź. - Kim ty jesteś w tym wszystkim, Leo? – spytała, próbując zrozumieć w co dokładnie została wciągnięta – dlaczego oni – wskazała na pozostałą trójkę – ciebie słuchają?

13

Urząd podatkowy w USA (ang. Internal Revenue Service = IRS). Czyli jest to agencja rządowa USA zajmująca się ściąganiem podatków. 57

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Bo jestem najwyższym giermkiem w Seattle, od kiedy mój tata przeszedł na emeryturę. Prowadzę oddział Theti, co domyślnie, czyni mnie przywódcą wszystkich oddziałów giermków na tym terenie. - Theti? - Czynią rytuały krwi – powiedział Otto niskim, gardłowym głosem. – Wykonujemy również inne zadania giermków, ale jesteśmy tymi, którzy są również uprawnieni do egzekwowania nakazów Rady. - I stosujemy wszelkie możliwe środki, aby zachować nasz świat w tajemnicy. – Kyl zmrużył na nią oczy w znaczący sposób. To był najdziwniejszy dzień w jej życiu. Biorąc pod uwagę fakt, że spędziła życie ze swoją babcią, która przysięgała, że jej psia suczka jest reinkarnacją dziadka Susan. Oni naprawdę mieli zamiar ją zabić. - Więc jaka jest twoja decyzja?- zapytał Otto. Wyglądał tak jakby niecierpliwie czekał, aż powie „nie”. - A co? – zapytała nie mogąc się oprzeć, aby podokuczać kobrze – miałeś ostatnio zastój w zabijaniu ludzi? Jego twarz była całkowicie stoicka, kiedy odpowiedział oschle. - W rzeczywistości to tak. Jeśli to się szybko nie skończy, chyba wyjdę z wprawy. - Boże, nie gadaj – powiedziała z udawanym głosem podziwu. Leo odchrząknął kierując jej uwagę z powrotem na niego. - Sue musisz odpowiedzieć. - Czy naprawdę mam jakiś wybór? - Nie – odpowiedzieli na raz. Twarz Leo złagodniała. - Wiesz o nas zbyt dużo. Susan siedziała w milczeniu, odtwarzając w swoim umyśle wydarzenia tego dnia. To było za wiele do wytrzymania. Boże, jak bardzo chciała być szalona tak jak jej babcia, by móc stąd uciec. Ale życie nie było takie miłe w tym momencie. Jej zdrowie psychiczne było nienaruszone, a ona nie miała wyjścia z tej sytuacji, do kitu. - Te nowe życie, które mi oferujesz co za sobą pociąga? Leo spojrzał na innych zanim odpowiedział. - Niewiele. Naprawdę. Przysięgniesz nam, że będziesz cicho, zostaniesz wpisana na naszą listę płac tak, abyśmy mogli cię monitorować. Słowa te w połączeniu z jego tonem, wysłały dreszcz wzdłuż jej kręgosłupa. - Monitorować jak? - To nie jest takie straszne jak brzmi. – zapewnił ją Leo – Po prostu od czasu do czasu będziemy się upewniać, że nie rozmawiałaś z żadnym cywilem o nas. Tak długo jak będziesz utrzymywała to w tajemnicy dostaniesz wiele profitów. 58

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Takich jak? Leo popchnął teczkę w jej kierunku. - Prywatne samoloty, ekskluzywne wakacje, fundusze na rozpoczęcie nowej działalności gospodarczej jeśli tylko chcesz. – przerwał aby rzucić jej stanowcze spojrzenie – I jedyną rzecz jakiej nigdy nie miałaś. Rodzinę, która będzie zawsze z tobą kiedy będzie potrzebna. To ostatnie ją ukuło i Leo o tym wiedział. Jej ojciec porzucił ją i matkę, kiedy Susan miała zaledwie trzy latka. Nie miała żadnych wspomnień na jego temat, a matka nigdy nie poznała ją z rodziną ze strony ojca. Gdy była mała, matka miała dobre kontakty ze swoimi rodzicami, ale oni szybko zmarli, a następnie jej matka zginęła w wypadku samochodowym trzy dni przed siedemnastymi urodzinami Susan. Była sama od dłuższego czasu. Rodzina była jedyną rzeczą, której pragnęła z gorącą pasją, ale tak samo jak powrót jej wiarygodności w dziennikarstwie było to tak nieuchwytne jak róg jednorożca. To był jedyny powód , o którym Leo wiedział, ze zadziała. Z westchnieniem otworzyła teczkę i zobaczyła umowę oraz wykaz numerów do różnych rodzajów usług. Zamknęła ją i przeszyła Leo lodowatym spojrzeniem. - Sprawiasz, że to wszystko brzmi tak różowo, ale jednego się nauczyłam: jeśli coś brzmi zbyt dobrze, aby było prawdziwe to zapewne jest nieprawdziwe. Więc jaki jest haczyk? - Nie ma żadnego haczyka, obiecuję. – Leo położył rękę na sercu – możesz spędzić swoje życie tak jak sobie życzysz. Będziesz po prostu wtajemniczona w rzeczy, o których zwykli ludzie nie mają bladego pojęcia. - Wadą jest to, że będziesz miała więcej dni takich jak ten – powiedziała Jessica beznamiętnym głosem – Jako giermek, Daimony się tobą zainteresują i będą cię nękać od czasu do czasu. - Ale będziemy cię szkolić – dodał Leo – nie pozostaniesz sama aby z nimi walczyć. O, radości! Kto przy zdrowych zmysłach by to odrzucił? Robiła wszystko by nie śmiać się z ich oferty. - Czy to wszystko? Otto miał oschły wyraz twarzy. - Czy to nie wystarczy? - O taaaak. – powiedziała z pozbawionym humoru śmiechem – to wystarczy i to bardzo – Susan ucichła rozważając wszystko co Leo jej powiedział. Ale w końcu i tak wiedziała co zrobili… Nie miała wyboru. Z ciężkim sercem spojrzała na Otto. - Wygląda na to, że zrujnuję twój dzień, Duży Chłopcze. Wybieram moje gówniane życie, które potrwa odrobinę dłużej. - Cholera – Otto wypuścił długie westchnienie. 59

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Leo wyraźnie ulżyło. - Witaj na pokładzie. Śmieszne, ale nie czuła się mile witana. Czuła się źle. - Acha i jeszcze jedno. – powiedział Leo. Nie mogła się doczekać. - Wszyscy jako giermkowie jesteśmy odpowiedzialni za Mrocznych Łowców. Za mężczyzn i kobiety takich jak Ravyn, a w szczególności za ich przywódcę, Acherona. W istocie jesteśmy ich pracownikami, którzy im pomagają i strzegą ich przed społeczeństwem. Rozszerzyła oczy z udawanym szczęściem. - O rany, ale jaja, Panie Leo! Czy mogę też liczyć na to, że wydłubiecie mi oczy? Otto się roześmiał. - Wiesz, chyba naprawdę cię polubię. Cóż, przynajmniej żmija myślała, że jest zabawna. Leo z drugiej strony wyglądał na mniej rozbawionego. Trzeźwiejąc, Susan wzięła teczkę i zajmowała się jej największym zmartwieniem po tym jak uniknęła śmierci z rąk Otto. - Więc co teraz ze mną będzie? Jak zamierzacie mnie ukryć, skoro jestem poszukiwana przez policję? - Zajmiemy się tym – powiedziała Jessica – policjanci są najmniejszym z naszych problemów. To ci, którzy ciągną za ich łańcuchy są naszym zmartwieniem. - Komisarz? – zasugerowała Susan. Kyl przewrócił oczami. - Pomyśl poza ludzkimi parametrami. Rzuciła mu komiczne spojrzenie. - Taa, ale musi być ktoś ukryty w departamencie policji, kto im pomaga, prawda? - Tak – powiedział Leo napiętym tonem – ale to nie jest wielka sprawa. Musimy się dowiedzieć kto skierował ich na nas. Jeśli są w stanie zdjąć Mrocznych Łowców, to my nie będziemy dla nich niczym więcej jak karmą. - Mów za siebie – powiedziała Jessica zadowolona z siebie – zapewniam was, że nie jestem na dole łańcucha pokarmowego. Otto parsknął na jej brawurę. - Przestań Jess. Kiedy Kyl i ja byliśmy rok temu w Nowym Orleanie, Daimony były dowodzone przez Spathi zwanego Strykerem. Susan zmarszczyła brwi na to nieznane pojęcie. - Spathi? - Specjalna klasa wojowników Daimonów, które są stare – powiedział Kyl – Naprawdę, bardzo stare. Są dużo silniejsze od typowych Daimonów.

60

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Taa – zgodził się Otto – Ostatniego roku, straciliśmy przez nich sporo Mrocznych Łowców na północy Missisipi i w Nowym Orleanie. Ostatnią rzeczą jaką chcę to stracić ich więcej. Kyl zwrócił się do Otta. - Myślisz, że powinniśmy zadzwonić do Kyros’a i Rafaela i zobaczyć czy mogą nam pomóc? Podeszli do Spathi bliżej niż ktokolwiek inny… i w przeciwieństwie do Danger, Eufemii, Marco i innych rzeczywiście przeżyli spotkanie. Może zapamiętali ich jakąś słabość albo coś innego co moglibyśmy wykorzystać. Otto przytaknął. - Dobry pomysł. - Zadzwonię do nich – Jessica zgłosiła się na ochotnika. - A ja zadzwonię do Kyriana – powiedział Kyl – czy ktoś z was wie, gdzie on obecnie jest? Otto odpowiedział. - Nigdy nie opuścił Nowego Orleanu. Żaden z Mrocznych Łowców, byłych czy obecnych, nie ewakuował się przed Katriną. Wywieźli swoje rodziny, ale sami zostali by w razie czego pomóc. Ostatnio słyszałem, że nawet Amanda z dziećmi wróciła. - Cool. Więc dryndnę do niego i zobaczę czy wie coś więcej na temat Strykera i innych. - A co z Ashem? – zapytał Leo. Jessica potrząsnęła głową. - Ostatnio słyszałam, że był w Australii. Wiesz, Susan pomyślała cierpko, to naprawdę by pomogło gdybym miała pojęcie o czym i o kim oni gadają. Ale byli tak zaabsorbowani i poważni, że nie chciała im przerywać. Poza tym to co omawiali, wydawało się ważniejsze od jej niewiedzy i jeśli pożyje wystarczająco długo to i tak dowie się wszystkiego. Leo wydał z siebie sfrustrowany oddech, tak jakby był zmęczony. Odwrócił się w kierunku Susan. - Byłaś w stanie znaleźć coś na temat Dark Angel, zanim to wszystko się wydarzyło? - Tak. To mała, zadzierająca nosa baba. Leo zbladł na jej opis. - O Boziu, to Erika. Otto zmarszczył brwi. - O czym teraz mówisz? Leo wydał kolejne zmęczone westchnienie. - Ktoś miejscowy pisał, że pracuje dla nieśmiertelnego zmiennokształtnego, który poluje na wampiry. Kazałem Sue to sprawdzić. Otto wyglądał na jeszcze bardziej zakłopotanego. - Erika nie jest giermkiem.

61

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie technicznie – powiedział Leo – ale gdy jej ojciec udał się na swój miesiąc miodowy, ona go zastępuje i jest na posyłki Ravyn’a. - Cóż, jeśli naprawdę uważasz, że to Erika to czemu nie każesz Tad’owi śledzić jej bloga? Leo przekrzywił głowę. - Bo to by oznaczało, że muszę porozmawiać z Tad’em, czyż nie? - Tak, no i? Chrząkając Leo stał się ponury. Niskim tonem, niemal zażenowanym, powiedział: - Jestem winien mu pieniądze. Otto rzucił mu rozbawione spojrzenie. - Co to ma do rzeczy? Leo zmrużył oczy. - Jestem winien mu dużo pieniędzy. - Dobry Boże Leo – odpowiedział ze złością Kyl – biorąc pod uwagę ile masz, to ile mu wisisz? - Wszystko i naprawdę mam na myśli wszystko. Cholera, zawdzięczam mu nawet swoje Porsche. Otto zacisnął szczękę. - Narażasz nas na niebezpieczeństwo z powodu zadłużenia? Żartujesz sobie. - Czy wyglądam tak jakbym żartował? – nie, wyglądał na naprawdę wkurzonego – Poza tym to nie moja wina. On oszukuje w karty. Kyl wydał dźwięk obudzenia. - Grałeś z nim w pokera? Oszalałeś? Mózg tego faceta funkcjonuje jak komputer. - Teraz mi to mówisz. - Jezu człowieku co ty sobie myślałeś? – powiedział Otto. Leo wstał. - Zejdź ze mnie Otto. Ja rządzę w Seattle. Otto skrzyżował ręce na piersi. - Nie, jeśli zabiję cię za niekompetencję. Jessica uśmiechnęła się złowieszczo. - Potrzebujesz, żebyśmy przymknęli na to oko? Leo zmrużył na nią oczy. - Ha ha. To nie zmienia faktu, że musimy ostatecznie dowiedzieć się czy Dark Angel to Erika. A jeśli to nie Erika to musimy się dowiedzieć czy to ktoś z nas czy po prostu miejscowy wariat. Otto potrząsnął głową z niesmakiem. - Ja to sprawdzę. Leo spojrzał mało przekonany czy Otto sobie poradzi. - I co zamierzasz zrobić Otto? - To co musi zostać zrobione. Po prostu ją zapytam. 62

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Leo się roześmiał. - Nie spotkałeś jej jeszcze, prawda? - Nie, czemu pytasz? Roześmiał się jeszcze bardziej. - Załóż teflonowe ochraniacze na jaja – Jessica powiedziała pod nosem. Otto przewrócił oczami. - Och, proszę. - Ona jest wściekłą piranią. Wygląda na słodką i uroczą, ale gdy otworzy usta wypuszcza tyle jadu co gniazdo skorpionów. – powiedział Leo. Otto ciągle nie wyglądał na zastraszonego. - Myślę, że sobie z nią poradzę. Leo spojrzał na Kyl’a. - Dodaj do listy połączenie do kwiaciarni, aby wysłać kwiaty do jednej z sal szpitalnych albo do salonu pogrzebowego. Otto potrząsnął głową po czym wstał. - Wygląda na to, że każdy z nas ma jakieś zajęcia. Czy później mamy ponownie się zwołać? Leo przytaknął. - Ósma trzydzieści bądź tutaj. Susan dotarła do wyjścia z pozostałymi, ale Leo ją zatrzymał. - Ja z Patricią mamy dla ciebie podręcznik. Poza tym utknęłaś tutaj na trochę. - Ok. – utkwiła spojrzenie w tatuażu na jego ręce – czy też muszę taki mieć? Parsknął. - Nie – po czym zgiął rękę – są one wykorzystywane jedynie do rytuałów krwi. Wciąż nie mogła w to uwierzyć. Co dziwne, łatwiej było jej uwierzyć w wampiry niż w to, że Leo mógłby kogoś skrzywdzić. - Acha, ty, który dzwonisz po mnie do twojego biura, abym zabiła pająka bo jesteś wrażliwy? - To co innego – powiedział zdecydowanie – one są obrzydliwe. - I oczekujesz, że uwierzę w to, że zabiłeś człowieka? Jego oczy zrobiły się mroczne i groźne. - Złożyłem przysięgę dawno temu Susan i jej dotrzymam. Cokolwiek będzie się dziać. To z czym mamy do czynienia jest większe od pająków. Jest większe od ciebie i ode mnie. Po raz pierwszy ujrzała człowieka, który krył się za jej przyjacielem przez te wszystkie lata. I prawdę mówiąc brakowało jej tego wazeliniarskiego chłopca, którego poznała w college’u. - Wiesz czego chcę Leo? - Swojego życia z powrotem. Przytaknęła. 63

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- I naprawdę muszę już skończyć z tym dniem. - Wiem. – delikatnie ją przytulił – Ale będzie dobrze, Sue. Obiecuję. Dbamy o naszych ludzi, a ty teraz do nich należysz. Nie martw się. Jesteś bezpieczna.

****** Strykera uderzyła wściekłość, tak surowa i potężna, że sam nie był pewien jak udało mu się trzymać siebie w ryzach. - Co zrobił Kontis? – spytał cichym, spokojnym tonem, który był przeciwieństwem jego burzliwego nastroju. - Uciekł nam, mój panie – wyjaśnił weterynarz Apollite, Theo, który stał zastraszony przed tronem Strykera w Kalosis. Był ubrany w niebieski, obryzgany krwią fartuch. Widok pół Apollity powinien go bawić, ale nie było nic zabawnego w jego wieściach. Stryker spotkał oburzony wzrok Satary, po czym zmrużył oczy ponownie spoglądając na robaka, który odważył się przynosić mu takie wiadomości. - Powiedziałem tobie, Theo, że masz tylko jedną rzecz do wykonania. Miałeś trzymać go w klatce zanim ja nie przyjadę. Przełykając głośno, Theo załamał ręce. - Wiem i zrobiłem dokładnie tak jak powiedziałeś. Nie wyjąłem go z klatki. Ani razu. Chcieliśmy się z nim trochę zabawić zanim twoi Spathi by go zabili. – Spojrzał błagalnym wzrokiem – to był człowiek, z którym pracowałem i ona go wypuściła, kiedy rozmawiałem z tobą. Kiedy się o tym dowiedziałem już go nie było. Czy ten głupiec naprawdę myślał, że wspominając o człowieku złagodzi swoją karę? Te głupie narzędzia były coraz bardziej tępe z roku na rok. Stryker wykrzywił usta. - Gdzie teraz jest Kontis? - Został zabrany do domu przez innego człowieka. Weterynarz, którą zabiliśmy powiedziała, że nazywa się Susan Michaels. Mamy zespół ludzi, którzy ich teraz obserwują. Stryker zacisnął zęby, ponieważ wszystkie jego marzenia o łatwym zagrabieniu Seattle zaczęły się rozsypywać. Do tej pory Kontis zapewne zdążył poinformować o tym innych Mrocznych Łowców z Seattle. Każdy z nich będzie teraz w stanie wysokiej gotowości. I tyle, jeśli chodzi o element zaskoczenia. Ich praca teraz będzie tysiąc razy trudniejsza. Chciał za to krwi. - Czy masz pojęcie co to oznacza Theo? - Mam, ale pozostało nam jeszcze wystarczająco światła dziennego abyśmy mogli go dorwać, zanim on powiadomi innych.

64

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Stryker go wyśmiał. Wiedział lepiej. Ravyn był taki jak on – człowiekiem pozostającym przy życiu. Jeśli chcieli przejąć miasto musieli działać szybko. Odwrócił się do siostry. - Zbierzcie Tratesa i Illuminati. - Planujesz polowanie? – zapytał Theo, a jego oczy błyszczały iskierką ulgi i nadziei. - Tak – Stryker powiedział powoli. - Dobrze, zbiorę mój zespół, aby był gotowy. - Nie kłopocz się, Theo. Jego nerwowość wzrosła dziesięciokrotnie. - Mój Panie? Stryker zbliżył się do niego powoli, metodycznie. Wyciągnął rękę i ręką dotknął jego policzka. Był gładki i miękki, jak wszyscy z nich. Doskonały. To piękno nigdy nie starzało. Theo może i był głupi ale wyglądał jak piękny anioł, w którego wielu ludzi wierzy. - Jak długo mi służysz, Theo? - Prawie osiem lat. Stryker uśmiechnął się do niego. - Osiem lat i powiedz mi czego przez ten czas dowiedziałeś się o mnie? Czuł jak mężczyzna drży, gdy odpowiedział. Zapach strachu ciężko wisiał w powietrzu – bogowie, jak on uwielbiał ten zapach. To było jak afrodyzjak dla niego. - Jesteś królem Daimonów. Naszą jedyną nadzieją. - Tak – głaskał policzek Theo – coś jeszcze? Spojrzał nerwowo w kierunku Satary po czym wrócił spojrzeniem do Strykera. - Nie wiem co masz na myśli. Stryker zatopił rękę we włosach Theo i zacisnął pięść tak mocno, że pół Apollita nie mógł uciec. - Jedną rzeczą, o której powinieneś wiedzieć, Theo, jest to, że nie akceptuję porażki w żadnej formie ani kształcie. Twoim pierwszym błędem było pozwolenie Mrocznemu Łowcy uciec. Twoim drugim błędem było bycie na tyle głupim by przyjść do mnie i mi o tym powiedzieć. Theo próbował się wyrwać ale Stryker trzymał go mocno. - P.. proszę mój Panie, miej dla mnie litość. Mogę go odnaleźć! Naprawdę! Stryker uśmiechnął się na jego żałosne wołanie o ułaskawienie. - Ja też mogę. W rzeczywistości mam zamiar znaleźć coś więcej niż tylko Ravyn’a. Zanim dzisiaj skończę mam zamiar zapolować i najeść się do syta. Ale to nie będą ludzie. – Oblizał wargę patrząc na pulsującą żyłę na szyi Theo – Dzisiaj będę świętował na krwi Appolite i rzezi… na całej twojej rodzinie.

65

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Zanim mężczyzna mógł ponownie przemówić, Stryker zatopił zęby w jego szyi, rozrywając ją i pijąc do syta. Theo walczył jedynie przez sekundę, zanim śmierć go zabrała. Stryker pozwolił by ciało Theo upadło do jego stóp, podczas gdy on wycierał krew z ust wierzchem dłoni. - Nie zabrałeś jego duszy? – Satara zapytała z niedowierzaniem. Stryker ją wyśmiał. - Po co? Była za słaba i tylko wyostrzyłaby mój apetyt. - Więc jaki jest nasz plan? Stryker zszedł z podium, aby dołączyć do przyrodniej siostry. - Posłać te bękarty do ziemi. Ravyn ma giermka, prawda? Przytaknęła. - Strach giermka sprawi, że ona albo on doprowadzi nas prosto do Ravyn’a. - A jak to zrobimy? - Prosto, słodka Sataro. Trates i reszta będą ścigać giermka, a on pobiegnie do Ravyn’a po ochronę. Nie jesteś Daimonem. Możesz wejść do domu Ravyna, a potem wpuścić nas do środka. Satara zamyśliła się przez chwilę. - A co jeśli się mylisz? Giermek może uciec do kogoś innego z jego rodzaju. Stryker wzruszył ramionami obojętnie. - Więc najemy się do syta giermkami. W najlepszym razie wystraszy to innych, którzy pomagają Mrocznym Łowcom, a to będzie dla nich cios emocjonalny. W najgorszym wypadku, będą nas bolały brzuchy od nadmiaru krwi.

66

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 6

Susan była odrobinę zdezorientowana. Nie trzeba było wiele aby zgubić się w 10 tys. metrowym budynku, który miał kilka chronionych obszarów i kilka jawnych. Pierwszą rzeczą, jaką zrobił Leo było zaprowadzenie jej do elektronicznego skanera siatkówki i odcisków dłoni, co pozwoliło mieć jej dostęp do zamkniętych pomieszczeń. Umożliwiało im to także znalezienie jej na wypadek gdyby uciekła. I jej ulubiona część, Daimony mogły to wykorzystać torturując ją i okaleczając. Również potrzebowała zdobyć kopię dokumentacji stomatologicznej… tak na wszelki wypadek. O tak, naprawdę się cieszyła na perspektywę bycia częścią tego świata. Może mogli jeszcze dokonać kilka morderczych rytuałów, tak dla zabawy i praktyki! Ale najciekawszą częścią budynku była ta z przodu, czyli mała kawiarnia połączona ze sprzedażą ciastek i łakoci. Sklep ten wychodził na Pioneer Square. Miejsce było utrzymane w ciemnych tonach, na podłodze były panele z drewna sosnowego, a sufit był czarny. Mimo to, można było tu wyczuć staromodną, domową atmosferę. Bywała tutaj kilka razy z Angie i Jimmim za każdym razem, gdy zaglądali do pobliskiego sklepu z antykami, który Angie tak bardzo kochała. Przychodzili tu i odchodzili niewinni ludzie, nie zdając sobie sprawy, że na tyłach biznesu kryje się Strefa Zmierzchu. Zaledwie kilka godzin temu ona była jedną z nich. W rzeczywistości, z wyjątkiem niewielkiego obszaru do jedzenia, lady, piekarni i małego magazynu, była to centralna siedziba giermków w Seattle. Były tu nowoczesne komputery, które kontrolowały wszystko związanego z nimi. Gdzie żyli, patrolowali i robili zakupy. Mieli tutaj nawet bazy danych miejscowych firm, których byli właścicielami. Posiadali listy osób, które pracowały dla miasta, stanu i rządu federalnego, oraz tych, którzy byli przydzieleni do poszczególnych Mrocznych Łowców w okolicy. Najwyraźniej, było dziewięciu głównych Mrocznych Łowców rozrzuconych po różnych częściach miasta, podczas gdy pozostałych sześciu zostało przypisanych do odległych miejsc takich jak Bainbridge Island, Bremerton oraz Redmond.

67

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Był również wyznaczony szpital, w którym mogli zostać przyjęci Mroczni Łowcy i giermkowie, którzy zostali ranni w sposób, który nie nadawał się do leczenia w zwyczajnej placówce medycznej bez wariowania „przeciętniaków”. Przeciętniak był to slang określający ludzi, którzy nie mieli pojęcia o ich świecie. Osobiście, Susan chciała powrócić do bycia przeciętniakiem, ale wiedziała, że lepiej było o to nie pytać. - Trzymaj Sue. Odwróciła się by zobaczyć Leo, trzymającego księgę obitą w skórę przypominającą książkę telefoniczną. - Co to jest? - Podręcznik giermka, mówiłem tobie o nim. Podał go jej, a ona prawie go upuściła. Ta wielka rzecz ważyła jakieś piętnaście funtów i pachniała jak coś przechowanego w starej, cedrowej szafie babci. - Jaja sobie robisz. Rzucił jej ponure spojrzenie po czym się uśmiechnął. - Wyjaśni tobie dokładnie to, czym i kim jesteśmy. Jest tu tez wiele informacji o Daimonach, Apollite, a także numery alarmowe do każdego większego miasta. - A jest coś o Mrocznych Łowcach? - O tak. Jest tutaj dużo o nich. Ich historia i pochodzenie. Jeśli wejdziesz na naszą stronę Dark-Hunter.com to dowiesz się o imionach wszystkich Mrocznych Łowców, jak również będziesz mogła zobaczyć ich ogólne profile, które zawierają ich wiek i ogólną sytuację. - Naprawdę? Skinął głową potakująco. Mogło się to okazać użyteczne. - Czy to jest bezpieczne? Mam na myśli hakerów, którzy sprawiają kłopoty. Potrząsnął głową. - Praktycznie tak, mamy swoich hakerów, którzy są na bieżąco. A jeśli ktoś coś tam naknoci, to realizujemy swoje środki bezpieczeństwa i składamy mu niegrzeczną wizytę… - Niech zgadnę, Otto? - Nie.. ludzie, którzy sprawiają, że Otto wygląda jak puszek. Teraz to było coś, co bardzo chciała zobaczyć, ale nie z perspektywy osoby otwierającej drzwi. Susan starała się utrzymać księgę w jednej ręce, ale okazała się ona na to za duża. Zdecydowała się zadać więcej pytań. - A co z giermkami? Strona internetowa też wyjaśnia coś na ich temat? - Tylko garstka. Mimo, że jest nas o wiele więcej niż Mrocznych Łowców. Ich liczba waha się w tysiącach a nasza w dziesiątkach tysięcy. – poklepał okładkę księgi i mrugnął do niej. – miłego czytania. 68

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan burknęła na niego. - Możesz mnie pocałować w dupę. Posłał jej diabelski uśmiech. - Taa, wiem. Z westchnieniem Susan, postanowiła znaleźć się w cichym pokoju, aby móc to przeczytać. Otworzyła pierwsze drzwi i weszła do środka. Natychmiast się zatrzymała bo znalazła się w tym samym pomieszczeniu co Ravyn, który właśnie spał na czerwonym futonie14. Wszystko co mogła zrobić to złapać oddech, widząc go leżącego na brzuchu, zaplątanego w proste, białe prześcieradło, które zdawało się podkreślać jego opaloną skórę. A ten mężczyzna był opalony wszędzie. Ten ciemny, śniady kolor wydawał się być jego naturalnym odcieniem skóry. To wystarczyło, aby jej serce zaczęło walić. Był cały pokryty mięśniami. Jako mężczyzna… i jako lampart… w nieumarły sposób. A jeszcze dziwniejsze było to, że rany po kulach były teraz niewielkimi bliznami. Leo mówił jej, że Mroczni Łowcy uzdrawiają się szybko, ale do diaska. Oni naprawdę nie tracili czasu na naprawianie ran. Otworzył jedno czarne oko, aby popatrzeć na nią. - Potrzebujesz czegoś? – Jego głos był raczej burczeniem, które zostało pogłębione przez sen. - Myślałam, że ten pokój jest pusty. Przepraszam. Wyciągnął się i przewrócił, zniżając prześcieradło, co dało jej niezły widok na jego nagie biodra i szlak czarnych włosków, które prowadziły od pępka do kępki na dole. Słabsza część niej chciała, by prześcieradło zjechało jeszcze niżej by mogła rzucić okiem na resztę jego ciała. Ok., widziała już jak on wygląda nago, ale była wtedy zbyt zajęta, aby dostrzec szczegóły jego ciała. Teraz czuła się trochę zachłanna i jeśli ten facet zechciałby biegać dookoła nago… Cóż, byłaby daleka od narzekań. - Nie ma problemu – ziewnął i podrapał się po ramieniu, gdzie wcześniej była kula. Teraz okazało się, że ramię było już prawie uzdrowione tak jak reszta jego ciała. – czujesz się lepiej? Jego pytanie i obawa, którą usłyszała w jego głębokim głosie, zaskoczyły ją. Dlaczego miało go to obchodzić. Pewna jej część była mu wdzięczna, że nawet jeśli go to nie obchodziło to dobrze udawał. Spędziła całe swoje dorosłe życie sama i naprawdę cierpiała, że nie miała nikogo. Chciała mieć kogoś, kto by ją kochał, a ona nie musiałaby dzielić się tą miłością. To było egoistyczne, ale naprawdę chciała znaleźć osobę, która kochałaby ją bezwarunkowo. - Szczerze to nie wiem. A jak z tobą? Spojrzał w dół i pogładził ręką po swojej umięśnionej, idealnej klatce. 14

rodzaj cienkiego, bawełnianego materaca do spania, układanego bezpośrednio na podłodze lub składanym stelażu 69

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Prawie uleczony. To było takie dziwne, próbować pogodzić się z mężczyzną, który wcześniej zabił pół Apollitę. Dreszcz przeszedł jej wzdłuż kręgosłupa na to wspomnienie. Ravyn może zachowywał się w tej chwili przyjaźnie wobec niej, ale był bezwzględnym zabójcą. Nawet nie mrugnął ani nie zawahał się by odebrać życie tym ludziom w jej domu. Czy miał uzasadnienie czy nie, ta myśl ją otrzeźwiła, że ludzkie życie znaczyło dla niego tak mało. Nagle zaniepokojona, cofnęła się na korytarz. - Cóż nie będę tobie przeszkadzać. Prawdopodobnie potrzebujesz więcej snu. Podciągnął prześcieradło i położył swoją odsłoniętą nogę na nim. - Taa. Kiwając głową, zamknęła drzwi i wróciła do pokoju, w którym była wcześniej. Było tam mnóstwo komputerów i Leo mówił, że jest to pokój, z którego mogą korzystać giermkowie. Kyl był tam sam, pisząc coś wściekle. - Mogę zająć jeden? – spytała niepewnie. Kyl, podobnie jak Otto, nadal zachowywał się tak jakby chciał ją zabić. Spojrzał w górę ale nie przerwał ani na chwilę pisania. - Tamten, po lewej stronie. Usiadła, położyła książkę obok siebie i chwyciła myszkę. Jak tylko ekran się rozjaśnił, spróbowała otworzyć stronę, o której Leo jej wspominał, ale zamiast tego wyświetliła się strona pornograficzna. - Cholerka, nie sądzę aby ta strona była właściwa. Kyl zmarszczył brwi. - Co? - Leo powiedział, że jest jakaś strona Mrocznych Łowców, ale musiałam wpisać błędny URL. Roześmiał się. - Nie wstawiłaś myślnika pomiędzy Dark i Hunter, prawda? Spojrzała na ekran i zdała sobie sprawę, że miał racje. - Nie. - Umieść go tam i spróbuj ponownie. Susan tak zrobiła i odetchnęła z ulgą, gdy właściwa strona się otworzyła. Wszystko było czarno białe. - Jakie to monochromatyczne. Kyle parsknął. - Jest to ułatwienie dla oczu Mrocznych Łowców. Ich zmysły są bardziej czułe niż ludzkie. Na ciemnym tle jest im najwygodniej czytać. Hmm, to było interesujące. - Dlaczego ich wzrok jest inny? - Jeśli będziesz czytać swój podręcznik, to zobaczysz, że od kiedy polują w nocy ich wzrok, pozwala na specjalne widzenie w ciemności. Ich źrenice są 70

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

zawsze rozszerzone dlatego jasne światło jest dla nich bolesne. Kodując to głęboko w jej mózgu, na wypadek gdyby potrzebowała kiedyś oślepić jednego z nich, Susan kliknęła na profile Mrocznych Łowców i zatrzymała się widząc nazwisko Ravyn Kontis. Och, to było zbyt wiele aby mogła się oprzeć. Klikając na niego szybko wzięła się do czytania. To rzeczywiście było bardzo fascynujące. Urodził się w starożytnej Grecji w roku 304 przed naszą erą. Do diaska, był naprawdę starym zgredem. Miała nadzieję, że też będzie tak dobrze wyglądała po więcej niż dwóch tysiącach lat. Chociaż w to wątpiła. Gdy to czytała zdała sobie sprawę, że Zwierzo Łowcy, zmiennokształtni nie mieli normalnej długości życia. Żyli raczej przez setki lat i w przeciwieństwie do ludzi nie musieli żyć chronologicznie. Mogli przenosić się w czasie. Imponujące, ale nasuwało jej się jedno pytanie. - Czy rodzina Ravyn’a jeszcze żyje? Kyl przerwał pisanie. - Technicznie tak, ale nie, nie bardzo. - Co masz na myśli? - Ravyn to Zwierzo Łowca. Jest kuzynem dla Apollitów i Daimonów. Na tych drugich polują Mroczni Łowcy. Ponieważ dzielą te same pochodzenie, wielu Zwierzo Łowców prowadzi sanktuaria chroniące Daimony przed Mrocznymi Łowcami. W związku z tym, Ravyn został odrzucony, kiedy został Mrocznym Łowcą. Nie może zbliżać się do swoich krewnym pod żadnym wcieleniem. Serce ścisnęło się Susan. Od kiedy jej własny ojciec odwrócił się od niej plecami, w pełni rozumiała ból odrzucenia. Ale ona przynajmniej nigdy nie poznała swojego ojca. O ile gorsze byłoby to, gdyby ktoś kogo kochała się od niej odwrócił? - Tutaj w Seattle, jego ojciec jest właścicielem jednego z sanktuariów zaledwie kilka przecznic dalej. Szczęka jej na to opadła. - I żaden z nich nigdy z nim nie rozmawia? Rzucił jej dziwny pół uśmieszek. - Nie. Oni nawet nie wypowiadają jego imienia. On jest dla nich zupełnie martwy. - Jeśli mają takie silne uczucia względem tego to czemu został Mrocznym Łowcą? Kyl wzruszył ramionami. - Musiałabyś jego zapytać. - Hej, Kyl? - Oboje odwrócili się by spojrzeć na drzwi, w których stanął Jack. - Słyszałeś coś od Brian’a? - Nie, czemu?

71

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Wysłaliśmy go aby sprawdził co u Cael’a ale nie wrócił jeszcze ani nie odbiera telefonu. Kyl się skrzywił. - To dziwne. Jack się z nim zgodził. - Też tak pomyśleliśmy. Czy powinniśmy kogoś po niego wysłać? Kyl się zawahał. - Czy słońce już zaszło? - Dziesięć minut temu. Przeklął. Susan była zakłopotana jego wrogością. - Czy to źle? Obaj rzucili jej spojrzenie w stylu „no co ty”. Ale to Kyl był tym, który jej odpowiedział. - Tylko trochę. O zachodzie słońca Daimony mogą spokojnie grasować. – wypuścił zmęczony oddech – Człowieku w takich chwilach jak ta naprawdę tęsknię za domem. - Domem? – zapytała. - Nowy Orlean. Tam Daimony są o wiele bardziej wyluzowane i nie śpieszą się na polowanie. Tu są zbyt pobudzone. Tak szybko jak słońce zajdzie wybierają się na zabawę. – spojrzał na Jacka – Jak wielu z Krwawego Rytuału jest tutaj? - Ty i Leo. Otto powinien być za chwilę z powrotem, a Jessica późnym wieczorem. Kyl podrapał się po brodzie, gdy to rozważał. - Natychmiast daj mi znać jak wróci Otto, a wtedy pójdziemy sprawdzić co z Brian’em. Było coś w jego zachowaniu co ją uderzyło. Bał się i starał się tego nie pokazywać. Po tym jak Jack wyszedł, wstała i podeszła do niego. - Czego nam nie mówisz? Jego twarz była stoicka i zimna. - Niczego. Taa, jasne. Susan przechyliła głowę i zmrużyła oczy na niego. - Spójrz na mnie Kyl. Widzę, że to gówno prawda. Byłam najlepszą reporterką w kraju i jedną z rzeczy którą znam to język ciała. A twój mówi mi, że kłamiesz mówiąc „nic”. Opuścił wzrok i wziął głęboki oddech. Głęboki smutek był widoczny w jego ciemnych oczach, kiedy pocierał prawy biceps. - Prawdopodobnie nie powinien tobie tego mówić, bo jedynie cię wystraszę, ale co tam do diabła. Jeśli mam rację to musisz wiedzieć – przerwał tak jakby zbierał myśli w głowie po czym przemówił ponownie – mieliśmy kiepską sytuację półtora roku temu w Nowym Orleanie. Naprawdę kiepską 72

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

sytuację. Straciliśmy wielu dobrych ludzie w jedną noc, wliczając w to mojego najlepszego przyjaciela i jego matkę. Było oczywiste, że ta noc ciągle go nawiedzała. Nie było niczego gorszego od starania uporania się z tragedią. - I myślisz, że teraz będzie tak samo? Jego wzrok ją palił. - To tylko przeczucie jakie mam. Wiem, że to brzmi dziwnie. Ale ja jestem Kreolem z długiej linii ludzi, którzy znają mojo15. Jakby powiedziała moja babcia „czuję zło na wietrze”. To takie samo uczucie jak ktoś stąpał po twoim grobie. Dobra, teraz to ją naprawdę zdenerwował. Nagle, na zewnątrz rozległ się głośny dźwięk uderzenia, który brzmiał jakby ktoś próbował rozbić ścianę. Susan podskoczyła, a serce miała w gardle. Dobry Boże, co się teraz działo? Kyl wyrwał się z siedzenia i wyszedł z pokoju. Susan deptała mu po piętach, gdy wyprowadził ją z powrotem w kierunku rampy, gdzie był czerwony Saleen S716, którym ktoś uderzył w kosz na śmieci. Drzwi sportowego samochodu otworzyły się ukazując młodą kobietę w wieku około dwudziestu lat ubraną jak gothka. Była ubrana cała na czarno z wyjątkiem krwistoczerwonych pończoch i butów, na których były płomienie. Była śliczna, gdy wyskoczyła z samochodu z jasnymi, niebieskimi oczami okrągłymi z przerażenia. - Cholera, Erika! – Ravyn krzyknął zza Susan, kiedy do nich dołączył – co żeś zrobiła z moim samochodem? Susan przytknęła palec do ucha i skuliła się, gdy Ravyn ryknął, jakby go coś bolało. Odwróciła się by zobaczyć, że był ubrany w parę czarnych jeansów i czarną koszulę na guziki, rozpiętą pod szyją. Wygląd jego twarzy był obietnicą Armagedonu dla dziewczyny, która dokonałaby uszkodzeń. Erika była całkowicie niezrażona jego gniewem, gdy weszła na rampę i owinęła ramiona czarnym, puchatym szalikiem zanim stawiła mu czoła. - Pieprzyć twój samochód, Rave, prosto w dupę. Możesz kupić sobie inny, a ja z drugiej strony jestem nie do zastąpienia. Jego oczy zrobiły się czerwone gdy mięśnie jego szczęki pracowały. - Nie, dla mnie nie jesteś. Nie jestem twoim tatusiem, dziewczynko. - Och, zamknij się – powiedziała Erika, w sposób przypominający klasyczną Valley girl17 z lat osiemdziesiątych. – czemu nie zapytasz mnie,

15

Magiczna moc lub magiczne zaklęcie.

16

http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:S7_Twin_Turbo.jpg&filetimestamp=20091204001622 17 Stereotyp kobiety, która odznaczała się takimi cechami: anglojęzyczna, materialistyczna, egocentryczna, hedonistyczna i często seksualnie rozwiązła. 73

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

dlaczego jeżdżę samochodem posiadającym siedemset pięćdziesiąt koni mechanicznych zamiast moim uroczym Beetle18, co? Ravyn zignorował ją i podszedł do samochodu, który miał wgniecioną lewą część zderzaka. Przeczesał włosy rękoma, tak jakby starał się nie owinąć ich wokół chudej, małej szyi i nie udusić. - Dlaczego do diabła byłaś w moim samochodzie? Stojąc niedaleko Susan, Erika umieściła ręce na biodrach i gapiła się na Ravyn’a, który właśnie kontrolował wnętrze auta. - Bo Daimony próbowały mnie zjeść, okay? Ktoś przyszedł do domu i zadzwonił do drzwi zaledwie kilka minut po tym jak zaszło słońce. Myślałam, że to ty więc otworzyłam drzwi i oni tam byli, zatrzasnęłam drzwi, a kiedy się odwróciłam było ich trzech w środku. W. Domu. – przerywała każde słowo uderzając dłonią o dłoń. Zamykając drzwi od samochodu Ravyn spojrzał na nią. - Czy ty mnie słyszysz, Rave? – zapytała Erika, kiedy nie odpowiadał – Byli w twoim domu. W Twoim Domu. I jak oni do cholery się tam dostali, co? Myślałam, że muszą zostać zaproszeni. Spojrzała na Susan, potem na Jacka po czym powróciła do Ravyn’a. - Zaprosiłeś jednego i zapomniałeś mi o tym powiedzieć? Ja wiem, że tego nie zrobiłam. Nie jestem taka głupia. Ale weszli do środka i ja chcę wiedzieć jak. Ravyn był przerażony kiedy udał się z powrotem na metalowe schody. - Jak im uciekłaś? - Złapałam tą okrągłą broń, którą trzymasz na ścianie, rzuciłam w tego, który stał najbliżej mnie i uciekłam do garażu krzycząc jak demon. Masz szczęście, że mnie ciągle masz! Susan poczuła przerażający ból, który był widoczny na twarzy Ravyn’a, gdy rzucił Erice spojrzenie mówiące, że wcale nie uważał się za szczególnie szczęśliwego, że nie została zjedzona. - Mam pytanie – Susan zwróciła się do Ravyn’a – czy to ta sama Erika, która jest Dark Angel? Erika rzuciła jej spojrzenie, które to potwierdziło. Wściekłość, mroczna i groźna przeszła przez Susan natychmiast. Gdyby nie ta mała got chłopczyca, jej życie nie zmieniłoby się w piekło dzisiejszego popołudnia. - Och, zapomnij Ravyn. Mam zamiar zabić ją za ciebie! Kyl chwycił ją jak zaczęła ruszać w stronę dziewczyny. Piszcząc, Erika cofnęła się o trzy kroki. - Kim jesteś? Próbowała wyrwać się Kyl’owi, ale gnojek był silniejszy niż się wydawał. 18

http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:VW_New_Beetle_front_20071029.jpg&filetimestamp =20071029220434 74

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Psycho Susan i chciałabym mieć siekierę aby odrąbać tobie tą egoistyczną, małą główkę. - Ustaw się w kolejce – Kyl warknął jej do ucha. Erika skrzywiła twarz, tak jakby wąchała coś zgniłego. - Psycho Susan? Ta wariatka, która e-mailowała do mnie wcześniej? To byłaś ty? Nagle gwizdnięcie przecięło powietrze. - Panie - warknął Leo, stojąc obok Jacka i Patrici. – Skupcie się na minutę. Ravyn, pieprzyć samochód. Mamy tutaj większy problem. Jak Erika, Pani Nie Potrafię Prowadzić Samochodu Jeśli Moje Życie Od Tego Zależy wymknęła się grupie Daimonów? Kyl wreszcie puścił Susan. - Nie mogła. Wszyscy przeklinali, gdy zdali sobie sprawę, że to zasadzka. - Wchodzić do środka – powiedział szybko Leo. - Jest to własność wspólnoty – Kyl warknął – Nie mamy ochrony tutaj. Mogą wejść do środka. Leo spojrzał na niego. - Masz lepszy pomysł? - Nie. Erika i Jack wbiegli do środka przez otwarte drzwi, które trzymała dla nich Patricia. Leo i Kyl do nich dołączyli, a Susan zatrzymała się, gdy zobaczyła wyraz twarzy Ravyn’a. Patricia zamknęła drzwi. - Co? – zapytała Susan, podczas gdy Ravyn odwrócił głowę tak jakby czegoś słuchał. Kiedy przemówił, jego ton był chłodny. - Jest tu coś dziwnego. Teraz to było nieporozumienie roku. - Tak myślisz? Dla twojej informacji, nie widziałam dzisiaj nic normalnego od kiedy opuściłam tego ranka swój dom. Posłał jej rozdrażniony, ironiczny uśmieszek. - Nie. Mam na myśli, że naprawdę jest coś nie tak z tym… Zanim mogła go zapytać co ma na myśli, jasna kula światła rozbłysła w pobliży jego samochodu. Dwie sekundy później, dwanaścioro mężczyzn i kobiet wyszło z niej jak w kiepskim filmie o obcych. Wszyscy byli wysocy, mieli blond włosy i zapierali dech w piersi. Ubrani byli na czarno i wyglądali jak anioły poza faktem, że natychmiast zaatakowali Ravyn’a. - Zakładam, że to są Daimony. Ravyn mruknął i odwrócił się posyłając pierwszego z nim na ziemię. Wyciągnął nóż z buta i dźgnął go w środek klatki piersiowej. Krzycząc,

75

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Daimon zmienił się w dziwny, złoty proszek, który zakurzył czubki butów Ravyn’a. Rzucił jej suche spojrzenie, podczas gdy następny Daimon zachodził go od tyłu. - Nie, są paniami z Avonu. Uderzył go łokciem w gardło, po czym odwrócił się by stawić mu czoła. Susan zaczęła uciekać do wnętrza budynku aby zawołać pomoc, ale jeden Daimon blokował jej drogę. Otworzył usta i syknął na nią. - Och, zainwestuj w Listerine. – warknęła zanim kopnęła go tak mocno jak tylko mogła w miejsce, gdzie mogła wyrządzić najwięcej szkód. Obejmując bolące miejsce, zatoczył się do tyłu. Poczuła ulgę, że manewr działał na nieumarłego tak samo jak na żywego. Zaczęła wchodzić przez drzwi, kiedy zdała sobie sprawę, że Ravyn jest w tarapatach. Przyszpilili go do ściany alejki. Jego usta i nos krwawiły obficie. - Trzymaj go nadal – powiedziała jedna z kobiet radośnie, wyciągając rękojeść. Przycisnęła przycisk i miecz się wydłużył. Susan odpowiadając instynktownie, rzuciła się na kobietę Daimona, bo gdyby pomyślała o tym chociażby chwilę dłużej pobiegła by w drugą stronę. Mocno uderzając odepchnęła ją od Ravyn’a. Przeklinając kobieta zamachnęła na nią mieczem. Susan odskoczyła, wpadając w ramiona innego. Usłyszała groźne warczenie zanim została uwolniona. Ravyn pociął na strzępy Daimona, który ją trzymał i podszedł do kobiety z mieczem. Kobieta Daimon zamachnęła się i chybiła. Gdy próbowała odzyskać równowagę i zamachnąć się ponownie, Ravyn złapał ją za przedramię i uderzył z bekhendu. Miecz wypadł z jej uścisku i stuknął o bruk niedaleko stóp Susan. Szybko podniosła go i odwróciła się w stronę mężczyzny, który pędził na nią. Zakręciła mieczem i wbiła go prosto w jego serce. Zmienił się w złoty proszek. Serce waliło jej młotem, gdy stanęła twarzą w twarz z następnym. - Odwrót! – krzyknęła druga kobieta. Machnęła ręką by uformować kolejną kulę światła. Pozostałe Daimony rzuciły się w jej kierunku. Susan zaczęła biec za nimi po czym zdała sobie sprawę, że Ravyn nie rozważał podążania za nimi. - Nie powinniśmy za nimi iść? Potrząsając głową, otarł krew z ust i stanął przed Susan. - Nie. Zaufaj mi. Nigdy nie chciałabyś znaleźć się w kryjówce Daimonów. To przeniosłoby cię do sali bankietowej w centrali Daimonów. Biedny byłby głupiec, który by się tam znalazł bo od razu stałby się przekąską. - Och, to byłoby złe. - Tak, byłoby. – Ravyn uśmiechnął się mimo faktu, że całe ciało go bolało. Miała jego uznanie, bo trzymała się naprawdę nieźle, a nawet udało jej się nie stracić poczucia humoru. 76

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Gdzie nauczyłaś się walczyć mieczem? Wirowała mieczem jak ekspert, a on od kiedy przeżył wczesne średniowiecze miał mnóstwo wiedzy na ten temat z pierwszej ręki od miłośników miecza. - Towarzystwo Kreatywnego Anachronizmu. Mieszkałam przez sześć lat w Królestwie Meridies. Podrapał się po brodzie, gdy rozpoznał ten obszar na południu USA. Było wielu giermków i nawet kilku Mrocznych Łowców, którzy byli członkami TKA. - Ale Królestwo An Tir skopało im tyłki pod Pensic. - Nie podczas, gdy ja walczyłam dla nich. Ledwie wypowiedziała te słowa, a miecz wyślizgnął się jej i prawie pokroił jej nogę na kawałki. Wyprostowała się natychmiast i złapała miecz w oburzony sposób, mówiący: Zrobiłam to specjalnie. Roześmiał się mimo woli. Z pewnością miała dużo soli i octu w swojej osobowości i to go urzekło. Nie było nic w jego życiu co doceniałby bardziej niż kogoś, kto podtrzymywał ducha mimo, że wszystko było przeciwko niemu. - Chodź, Xeno Wojownicza Księżniczko, musimy zabrać cię do środka. Prychnęła na niego pogardliwie19, położyła sobie miecz na ramieniu i dołączyła do niego. On otworzył drzwi i pozwolił jej wejść pierwszej. Ledwie weszli do środka budynku, a usłyszeli krzyki i odgłosy ludzi walczących wewnątrz. Ravyn rzucił się za nią w kierunku wyżej położonego pokoju. Daimony były wszędzie. Chwycił najbliższego, który walczył z Jackiem, okręcił go dookoła i walnął go plecami o ścianę. W ręku Ravyn’a pojawił się nóż tak by mógł dźgnąć nim Daimona. Następnie udał się w kierunku jednego obok Patrici. Zanim mógł ją dosięgnąć Daimon wbił zęby w jej szyję, rozrywając ją. Przeklinając, Ravyn za pomocą paranormalnych mocy wypuścił z rąk wicher odrzucając Daimona do tyłu. Patricia upadła na podłogę, podczas gdy Ravyn rzucił się i złapał Daimona w tali. Obaj upadli. Gdy walczyli, Daimon zatopił zęby w ramieniu Ravyn’a. Sycząc, odepchnął go kopniakiem. Daimon zaczął wypluwać trującą krew Mrocznego Łowcy, ale było już za późno. Daimon był martwy trzy sekundy później. Ravyn odwrócił się w prawo, a inny Daimon eksplodował tuż za nim. Jego spojrzenie spotkało Susan. - Dzięki. Skinęła do niego głową. Oczy Ravyn’a rozbłysły, gdy zobaczył kolejnego Daimona kierującego się na Susan. Odpowiadając instynktownie rzucił nożem prosto w serce Daimona. 19

Coś w tym stylu : http://en.wikipedia.org/wiki/File:Blowing_a_raspberry.ogv 77

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan odwróciła się chwytając oddech w samą porę by zobaczyć eksplodującego Daimona. - Tobie również dzięki – powiedziała tonem pozbawionym tchu. - W każdej chwili. Nagle Erika wpadła na Ravyna, który złapał ją przy swoim ciele podczas, gdy Daimon, który ją ścigał zatrzymał się wślizgiem. Ustawiając ją z boku, Ravyn rzucił się na niego, ale tamten zniknął w kolejnym portalu. Pozostałe Daimony poszły za jego przykładem. - Jak oni to robią? – zapytała Susan. Ravyn schował nóż z powrotem do buta. - Magią. Niektórzy członkowie mogą przywołać albo zażądać portalu z Kalosis i jeśli ten ktoś stamtąd ich lubi albo jeśli uważa, że są godni – wchodzą do środka. - Wyobrażam sobie jakiegoś staruszka, który nimi dowodzi i się z nich śmieje. Ravyn parsknął. - Nie. Wyobraź sobie piękną boginię lodu, która decyduje czy chce ich w swoim królestwie czy nie. Jakoś Susan pomysł o staruszku podobał się o wiele bardziej. Ravyn zmarszczył brwi, gdy ujrzał Patricię leżącą na podłodze, podczas gdy jej syn Jack starał się zatamować krwawienie na jej szyi. Udał się do nich. - Musimy zapewnić wam bezpieczeństwo. Jack spojrzał na niego wątpliwie. - A gdzie jest bezpiecznie? Przyszli tutaj tak jakbyśmy byli niczym. Twarz Ravyn’a zmieniła się w kamień. - Serengeti. Sanktuarium jest jedynym miejscem, którego nie mogą naruszyć. - podniósł Patricię i trzymał ją w ramionach. – spotkamy się tam wszyscy i gdybym był tobą, to bym się pospieszył. - Potrzebujesz jakiejś pomocy? – zaoferowała Susan. Ravyn zawahał się. - Będzie tam ciasno, ale tak, ktoś musi uciskać jej ranę. - Nie mam klaustrofobii. Po jego twarzy mogła stwierdzić, że był wdzięczny. - Więc schowaj miecz i chodźmy. Susan zrobiła tak jak jej powiedział, a potem udała się za nim do jego zdemolowanego samochodu. Ravyn ostrożnie usadził Patricię na jej kolanach. - Nie uciskaj zbyt mocno. Jej serce szarpnęło się na widok nieprzytomnej kobiety. Szczerze mówiąc, nie wiedziała jak ona mogła ciągle żyć. - Czy ona wyjdzie z tego?

78

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Mam nadzieję, dla dobra jej rodziny. Addamsowie są jedną z najbardziej znanych rodzin giermków, a ona jest ich wielką matriarchą20. Ravyn przeszedł na drugą stronę, wsiadł do samochodu i go odpalił. Z pewnością wiedział jak dobrze radzić sobie z kryzysem. I mógł spokojnie rywalizować zręcznością z każdym kierowcą wyścigowym, gdy przebijał się przez ruch uliczny. Na szczęście nie musieli jechać daleko by znaleźć się pod słynnym Klubem Serengeti w Seattle. Okna były tak przyciemnione, że trudno było powiedzieć czy jest ktoś w środku czy nie. Nie wydawało się być tutaj żadnego samochodu należącego do klubu lub jego pracowników. - Jest otwarty? Ravyn zaparkował samochód i wyszedł. Nie odpowiedział, dopóki nie otworzył jej drzwi samochodu. - Otwierany jest o zmierzchu, a właściciele tu mieszkają. Zanim mogła zapytać go o dziwną nutę w jego głosie, wziął Patricię z jej kolan i zaniósł do tylnych drzwi klubu. Zastanawiając się czemu drzwi nie były zamknięte, Susan podążyła za nim krótkim korytarzem w kierunku biura. - Przepraszam! – atrakcyjna ruda kobieta powiedziała ostro, gdy ich zauważyła. – kim jesteście i co tu robicie? Ravyn nie zawahał się ani nie zatrzymał, niosąc Patricię w kierunku drzwi po jego prawej. - Zawołaj Doriana. Teraz. Kobieta uśmiechnęła się szyderczo. - A kim ty jesteś? - Nie martw się o to. Po prostu idź po Dori. Wziąwszy się pod boki, kobieta wyglądała tak jakby chciała się na niego rzucić. Rzuciła złowieszcze idź-do-diabła spojrzenie na Susan po czym wyszła. Ravyn otworzył drzwi. Susan je podtrzymała tak, by mógł wejść do środka pomieszczenia, które wydawało się być kliniką. Położył Patricię ostrożnie na łóżku szpitalnym, które było najbliżej drzwi. - Czy jest tu lekarz? – zapytała Susan. - Tak. Jak tylko zdążyła zamrugać, jakiś mężczyzna pojawił się przed nią. Znikąd. Po prostu pojawił się w pokoju jak jakiś dziwny efekt telewizyjny. Z czarnymi włosami do ramion był uderzająco podobny do Ravyn’a. - Co tu tutaj robisz? – domagał się odpowiedzi z zaciśniętymi zębami. Twarz Ravyn’a była całkowicie stoicka. - Addamsowie zostali zaatakowani przez Daimony. Patricia potrzebuje natychmiast opieki medycznej inaczej umrze. Inni będą tutaj tak szybko jak tylko zdołają. 20

Matriarchat to hipotetyczny hierarchiczny ustrój społeczny i polityczny, w którym władzę sprawują kobiety. 79

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Człowiek, który jak założyła musiał być Dorianem posłał jej zirytowane spojrzenie. - Nie znam jej. - Jest nowym giermkiem. Na zewnątrz zrobiło się głośne zamieszanie zanim drzwi się otworzyły. Jack wszedł razem z niską afro amerykanką, która podbiegła do łóżka. Kobieta zaczęła badać Patricię po czym Susan zorientowała się, że była lekarką. - Kto jeszcze został ranny? – lekarka spytała Jacka. - Większość z nas. Ale mama ma największe obrażenia. Czy ona wyzdrowieje? Lekarka nie odpowiedziała. - Musisz zaczekać z innymi na zewnątrz, Jack. Mężczyzna, który ciągle się nie przedstawił, wziął Jacka za rękę i poprowadził w stronę drzwi. - Myślę, że wszyscy musimy zostawić Albertę aby mogła pracować. Susan współczuła chłopcu, gdy łzy zgromadziły się w jego oczach. - Wszystko będzie dobrze, Jack. – powiedziała, modląc się aby miała rację. Po tym jak straciła matkę w wieku Jacka, nie mogła znieść myśli, że jego mógł czekać podobny los. Ravyn rzucił jej znaczące spojrzenie. - Jasne, Jack. Alberta nie pozwoli by cokolwiek stało się twojej mamie. Niedługo wróci na nogi i będzie na ciebie wrzeszczeć. Jack dzielnie skinął głową i wyszedł z pokoju. Susan podążyła na korytarz za Ravyn’em. Rozglądając się wokół niego gwałtownie zassała powietrze bo zobaczyła grupę niezwykle przystojnych lecz wściekłych mężczyzn. Starszy mężczyzna w wieku około sześćdziesięciu lat pojawił się, wygiął usta na widok Ravyn’a i splunął na podłogę przed jego stopami. - Miałeś tu nie przychodzić. Nigdy. Ravyn był wyczerpany i wyglądał tak, jakby nie chciał się tym zajmować teraz. - To był nagły wypadek. To nie wydawało się uspokoić mężczyzny ani trochę i wtedy Susan zdała sobie sprawę, że to sanktuarium było własnością jego rodziny. - Powinieneś pozwolić przynieść ją ludziom. - Tato… Syknął na mężczyznę, który dołączył do nich w klinice. - Nie broń go Dorian. Gdyby nie prawa sanktuarium już bym próbował jego krwi. Rysy twarzy Ravyn’a stwardniały, gdy zbliżył się do swojego ojca. Gniew zmieszany z głębokim bólem tkwiły w nim. Nie widzieli się od ponad wieku, a jego ojciec ciągle nie mógł na niego patrzeć bez skrzywionej miny. Ravyn 80

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

pamiętał czasy, kiedy szanował tego mężczyznę. Czasy, kiedy zrobiłby dla niego wszystko. Część niego nienawidziła ojca za to, że po prostu stał i patrzył jak Phoenix zabił go wieki temu. Ale jego inna część była małym chłopcem, który nie wyobrażał sobie świata bez tego mężczyzny. Małym chłopcem, który siedział mu na ramionach i się z nim ścigał. Ta część chciała pewnego rodzaju pocieszy po śmierci jego rodziny. Zamiast tego oni też go zabili. Jego ojciec nawet kopał go i opluł, gdy leżał umierając. Spojrzał na ślinę przy swoim bucie. Jego ojciec ciągle pluł na niego. I to obudziło silną wściekłość w jego wnętrzu. I na tym się teraz skupił. - Co cię wkurza najbardziej starcze? Fakt, że cię zdradziłem czy fakt, że mam jaja we właściwym miejscu, a ty nie? Rzucił się na Ravyn’a, ale Dorian go złapał. - Nie rób tego, tato. On nie jest tego wart. Ravyn uśmiechnął się ponuro. Dorian nie miał pojęcia jak bardzo miał rację. - Właśnie, Tato. Nie jestem tego wart. - Wynoś się – warknął jego ojciec a głos miał grupy z nienawiści – i nie wracaj tutaj nigdy. - Nie martw się. Ravyn zaczął iść w stronę drzwi ale zdał sobie sprawę, że Susan ciągle podąża za nim. Co do diabła ona sobie myślała? - Musisz zostać tutaj z innymi. - Oj nie sądzę. - Susan… - Posłuchaj – powiedziała surowo – jesteś tym, który wciągnął mnie w to wszystko. Bez obrazy ale Otto, Kyl i Jessica patrzą na mnie tak jakby chcieli mnie zabić. Chcę zabić Erikę, a ty jesteś jedyną osobą, która wydaje się być kuloodporna. Tak więcej z wyborów jakie mam, ty zdajesz się być najbezpieczniejszym dla mojego przetrwania. Pomimo tego, że miał zły wyraz twarzy to pojawił się błysk humoru w jego czarnych oczach. - Zaufaj mi. Nie jestem. Jeśli zostaniesz tutaj źli faceci nie będą mogli cię dopaść. Ale jeśli pójdziesz ze mną, będą mogli. Być może miał rację, ale coś w jej wnętrzu mówiło jej, że potrzebowała z nim zostać. A jeśli istniała jedyna rzecz, której nauczyła się ufać to był jej pierwotny instynkt. - Ravyn… - Posłuchaj go człowieku – powiedział kruchy głos zza niej – powodowanie śmierci niewinnych osób to coś w czym on jest najlepszy. Głęboki smutek błysnął w oczach Ravyn’a i to zabrało jej oddech zanim zdążył go ukryć. 81

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Idź do diabła Phoenix. Susan odwróciła się i zobaczyła za sobą człowieka, który był dokładną kopią Doriana. Jedynym powodem, dla którego wiedziała, że to nie był on był fakt, że nosił jeansy zamiast spodni na kant, które miał na sobie Dorian. Phoenix zmrużył oczy po czym Ravyn otworzył drzwi i wyszedł. Susan kierowała się za nim podczas, gdy Leo i Otto szli boczną alejką. - Gdzie idziesz, Ravyn? – zapytał Otto. - Sprawdzić co z Cael’em. Leo zmarszczył brwi. - Właśnie mieliśmy tam… - Nie – powiedział Ravyn tonem nie znoszącym sprzeciwu – mamy już jednego giermka zagubionego w akcji i jestem pewien, że jest martwy. Otto zadrwił. - Jesteś szalony? Nie możesz walczyć obok Cael’a. Będziecie się po prostu osłabiać nawzajem. To nie zdawało się robić na Ravyn’ie żadnego wrażenia. - Będę miał dobre piętnaście minut zanim jego obecność mnie osłabi. Tak samo z Cael’em. Uwierz mi, nasza dwójka może wyrządzić wiele szkód tym, którzy zaatakują nas w tym czasie. Jestem pewien, że nic nam nie będzie. Otto potrząsnął głową. - Więc idę z tobą. - Tak jak i ja – powiedział Leo. Ravyn warknął na ich nieuzasadniony upór, aby do niego dołączyć. Nie mógł znieść myśli o kimkolwiek umierającym niepotrzebnie. Gdyby miał więcej czasu to z pewnością by marnował go na sprzeczanie się z nimi. Ale on już miał złe przeczucie o jednym z kilku przyjaciół, których miał przez te wieki. Ostatnia rzeczą jaką chciał zobaczyć to Cael’a martwego i był zbyt zmęczony aby się kłócić. Musiał tam dotrzeć i przekonać się czy Cael ciągle żyje. A jeśli Cael był martwy to chciał zapolować na tych, którzy byli za to odpowiedzialni. - W porządku. Nie mówiąc już ani słowa, wsiadł do samochodu i znalazł Susan pakującą się na miejsce pasażera. - Co ty robisz? Susan spojrzała na niego zblazowanym wzrokiem. - Mówiłam już, jadę z tobą. Jakby naprawdę tego chciał. W rzeczywistości wszystko czego chciał w tej chwili to zostać samemu i uporać się z zamieszaniem dzisiejszego dnia. - Myślałem, że pojedziesz z Otto skoro oni też jadą. Wydała z siebie bezczelne prychnięcie.

82

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- A ja mówiłam tobie, że ten facet zachowuje się tak jakby szukał powodu by mnie zabić. Nie wspominając o tym, że w przeciwieństwie do ciebie, nie jest Kevlarem21. Ravyn westchnął uruchamiając samochód i wrzucił pierwszy bieg. Może i był kuloodporny, ale nie był całkowicie niepokonany. Mogli odciąć mu głowę i z łatwością zabić. Ale postanowił nie martwić jej takim trywialnym szczegółem. - Gdzie jedziemy? – zapytała Susan. - Ravenna – Cael żył przy uniwersytecie, w piwnicy w mniej niż wyrafinowanym klubie, który był własnością rodziny Apollite. Ravyn mówił Cael’owi przez lata, że bawi się nitrogliceryną trzymając wrogów tak blisko. Odwal się, mówił zawsze. Lubię niebezpieczeństwo. Poza tym, wszystko co musisz zrobić to wrzucić na siebie ubrania, iść na górę, zabić kilka Daimonów i wrócić do domu. Nie możesz tego przebić. Ravyn miał tylko nadzieję, że jego przyjaciel nie zapłacił teraz za tą arogancję. - Wszystko z tobą okay? Spojrzał na Susan. - W porządku. - Wiesz kiedy ludzie mówią w porządku, zazwyczaj to znaczy ‘zostaw mnie do cholery w spokoju bo nie chcę dyskutować o tym co mnie naprawdę dręczy’. - A czasami to po prostu oznacza w porządku i nie ma nic więcej do powiedzenia. Zrobiła minę, tak jakby to rozważała. Mógł stwierdzić, że nie kupowała tego. - Być może, ale mogę zadać pytanie? Ravyn wzruszył ramionami. - Wolny kraj, co oznacza, że nie muszę odpowiadać. Po jej twarzy widział, że nie dbała o jego odpowiedź. Ale po kilku minutach odwróciła się w jego stronę. - Wiedząc jak cię potraktują, dlaczego zabrałeś Patricię do swojej rodziny zamiast do szpitala? Przywołując sobie wspomnienie o tym jak bardzo jego rodzina go nienawidziła, Ravyn wzmocnił uścisk swoich dłoni na skórze kierownicy. Zapomniał o tym, że Susan była dziennikarką co czyniło ja spostrzegawczą i wścibską – dwie rzeczy, które były niebezpieczne dla mężczyzny, który nie lubił mówić o swojej przeszłości ani teraźniejszości. Cholera, będzie musiał się bardziej przy niej pilnować.

21

Kevlar - to materiał, z którego produkowane są włókna stosowane m.in. w kamizelkach kuloodpornych, kaskach i hełmach ochronnych, trampolinach, wewnętrznych powłokach nart, rakiet tenisowych i kajaków, a nawet częściach pancerza lotniskowców. Jest bardzo wytrzymały, niepalny, odporny na zużycie i nie przewodzi prądu elektrycznego. 83

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Wiedział także, że mając do czynienia z taką bestią wykręcanie się było bezcelowe. Będzie go prześladować aż nie uzyska odpowiedzi… albo on ją zabije. Nie, mieli już i bez tego wystarczająco problemów. Poza tym, ona dziwnie na niego działała. Szczególnie delikatny łuk jej ust i sposób w jaki się subtelnie rozchylały, gdy czekała na jego odpowiedź. To było prawie wystarczające aby wyciągnąć to z niego… I w końcu odpowiedział jej prawdę. - Po pierwsze nie byłaby bezpieczna w szpitalu. Daimony mogłyby tam wejść bez problemu, ponieważ jest to miejsce publiczne. Mam przeczucie, że wróciliby aby z nią skończyć, szczególnie dlatego, że jest bardzo ważną osobą w świecie giermków. Jedyną ochronę jaką człowiek ma przeciwko nim to bycie w prywatnym miejscu albo własnym domu. Żaden Daimon nie może wejść na prywatny teren, chyba że został zaproszony. Po drugie i co ważniejsze, umiałabyś wytłumaczyć ranę na jej szyi? Myślę, że przeciętny lekarz mógłby być zakłopotany widząc ślady nieludzkich zębów, które rozszarpały jej szyję. To był najprostszy sposób aby zapewnić jej pomoc, bez niepotrzebnego zwracania uwagi np. dziennikarzy. - Pomyślałeś o wszystkim – powiedziała niechętnym tonem. Susan zamilkła patrząc jak światła ulicy odbijają się na twarzy Ravyn’a. On naprawdę był przystojnym mężczyzną. Nie był to tylko jego wygląd zewnętrzny. Było w nim coś więcej. Coś co było bolesne, a w tym samym czasie dzikie. To sprawiało, że chciała go uspokoić, szczególnie od kiedy rozumiała jak to jest być samemu na tym świecie. Nie myśl o tym. Jej rozum miał rację. Miała ważniejsze rzeczy, na których powinna się skupić niż to jak dobrze wyglądał i jak bardzo był atrakcyjny dla niej. Jej myśli powędrowały do Eriki. - Więc myślisz, że jak dostali się do twojego domu? - Szlag niech mnie trafi jeżeli wiem. Ktoś musiał być wewnątrz domu i ich zaprosić. Ona przysięga, że tego nie zrobiła i cholernie jestem pewien, że to nie byłem ja. To nie było pocieszające. - Masz pojęcie o co chodzi z dzisiejszymi Daimonami? Czy to dla nich normalne? - Nie – powiedział szczerze – to jest nietypowe dla nich, aby atakować w ten sposób. Zazwyczaj napadają kilku ludzi, a my ich zabijamy. Ponieważ ich celem jest przedłużenie życia, uciekają przed nami zamiast nas atakować. A ja nigdy wcześniej nie widziałem, aby atakowali budynek giermków. Trawiła to i zastanawiała się dlaczego tym razem jest inaczej. Co było katalizatorem? Może był to Stryker, osoba o której Kyl wspominał wcześniej albo może było to coś zupełnie innego? - A co z tym Cael’em? Rozumiem, że jest twoim przyjacielem? 84

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Tak. - Jak długo go znasz? - Prawie trzysta lat. - Wow. Jestem pod wrażeniem. Domyślam się, że długoterminowe związki cię nie przerażają, co? Zmarszczył brwi na jej zaczepkę. - Co to miało znaczyć? - Nic. – Wciąż wyglądał na dziwnie wzburzonego co wydało jej się śmieszne. Normalnie nie droczyła się z ludźmi, których nie znała. Musiała być to ta sama tendencja samobójcza co u ludzi stojących na skraju urwiska i chcących skoczyć. A może był to fakt, że lubiła widzieć jak jego twarz łagodnieje, gdy go rozbawia. To było niezwykle czarujące i sprawiło, że zastanawiała się czy zawsze był taki stanowczy i poważny jak w tej chwili. Ravyn zwolnił, gdy zbliżali się do Happy Hunting Ground. Tak on zawsze kochał tą ironiczną nazwę ogólnie przyjętego baru dla Apoliite i Daimonów, w którym podawano posiłki dla studentów college’u. Tłum studentów myślał, że gra się tutaj na scenie. To czego nie wiedzieli to, że czarny cień smoka latający dookoła żółtego słońca znaku klubu był znakiem dla braci Apollitów – Daimonów, że są tutaj bezpieczni. Pierwotnie Cael został tu wysłany by zamknąć to miejsce, ale Apollici szybko złożyli mu ofertę i ubili z nim interes. Był szanowany tak długo jak tylko ich ochraniał. Nawet zaprosili Caela, aby mieszkał u nich na miejscu. Z nieznanych przyczyn Cael się na to zgodził. Teraz Daimony trzymały się raczej z daleka. Był to sezon otwarty na Daimony, którym nie powiedziano, że Mroczny Łowca mieszka w piwnicy i którzy mieli pecha wybrać się na przekąskę do Happy Hunting Ground. Ravyn miał tylko nadzieję, że Cael wciąż żył i nie został ofiarą swojej głupoty. - Znam to miejsce – powiedziała Susan, gdy on parkował na tyłach. – Uwielbiam rzeźby zrobione z recyklingu, które są wystawione z przodu. Próbowałam się dowiedzieć kim jest ten artysta, ale nikt mi nie powiedział. W rzeczywistości ludzie, którzy tu pracują są bardzo niegrzeczni. Ravyn zostawił samochód w parku, podczas gdy Otto zaparkował swojego jaguara obok nich. - Artystą jest Cael. A niegrzecznymi ludźmi są Apollite, którzy są właścicielami tego miejsca. - Mówisz poważnie? - Tak. - Czy to nie jest rodzaj zabawy swoim jedzeniem albo coś? - Coś. Zdecydowanie coś. Cael lubi tu być, a Apollite wydają się go lubić. Kim ja jestem aby to kwestionować?

85

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn wysiadł z samochodu po czym Otto przyłączył się do nich. Muzyka dochodząca z klubu była głośna i ogłuszająca. Susan przechyliła głowę gdy usłyszała Black Eyed Peas „Don’t Phunk with My Heart”. - Znowu tylne wejście? – zapytała Susan. Ravyn potrząsnął głową. - Ciągle masz miecz? - Tak. - Trzymaj go blisko. Wchodzimy do jaskini smoka i nie wiem co tam znajdziemy. – wymienił ostrzegające spojrzenie z Otto – Gdy wyniknie jakiś problem, chcę by wasza dwójka uciekała do drzwi i upewniła się, że Susan jest z wami. Otto rzucił mu wściekłe spojrzenie, które wywołałoby dumę u seryjnego mordercy. - Bez obrazy, ale ja nie uciekam. - Ani ja – powiedziała Susan stanowczo. Leo podniósł rękę. - Oficjalnie mówię, że ja tak. Kiedy Otto się na niego skrzywił, Leo przewrócił oczami. - To był żart, Carvalleti. Zdobądź się na odrobinę poczucia humoru. - Naprawdę wolałbym nie. Ravyn wydał z siebie zniesmaczony odgłos. Ukrył nóż w tylniej kieszeni spodni. Szli w stronę frontu. Ten budynek został zbudowany niewiele ponad sto lat temu. Miał czarne okna, był udekorowany hipisowskimi symbolami i wyglądał jak milion innych klubów studenckich. Ludzie przed wejściem rozmawiali i żebrali. Była obok kawiarnia i księgarnia, w których był znacznie większy tłum ludzi. W przeciwieństwie do klubu były jasne i zapraszające. W powietrzu klubu unosił się zapach seksu i nasienia, ale może właśnie to przyciągało stałych bywalców. Starając się nie myśleć o tym ilu ludzi straciło życie, bo głupio zaryzykowali wyjście tutaj na drinka, Ravyn otworzył drzwi klubu i stanął twarzą w twarz z ogromnym Apollite stojącym w niewielkim foyer i sprawdzającym dowody osobiste. Miał ponad dwa metry i ważył około 140 kilogramów. Nie zdarzało mu się często by patrzeć w górę, aby na kogoś spojrzeć. Cholera. Z reguły Apollici byli wyżsi niż większość ludzi, ale ze względu na ich płynną dietę byli zazwyczaj chudzi. Ten Apoliita był strasznym mięśniakiem… Apollita napiął się tak szybko jak ich zobaczył. - Czego tu chcesz, Mroczny Łowco? - Po prostu przyszedłem do przyjaciela. Apollita zablokował mu wejście do klubu. 86

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie masz tutaj żadnych przyjaciół. Ravyn posłał mu miażdżące spojrzenie. - Lepiej, żebym jednego ciągle miał. Wciąż Apollita nie pozwolił mu wejść. - Możesz do niego zadzwonić przez telefon. Twój rodzaj nie jest tu mile widziany. - To się tyczy również Cael’a? Twarz Apollity zmieniła się w kamień. - To nie twój interes. A teraz odejdź. Ravyn zaczął go omijać, a Apollita wziął zamach. Schylił się przed ciosem po czym sam go zadał. Apollita zatoczył się do tyłu. Znikąd pojawiło się trzech Apollitów i zablokowali mu drugie drzwi, które prowadziły do klubu. - Nie jesteś tu mile widziany, Mroczny Łowco. Wracaj do domu. - Nie, dopóki nie zobaczę Cael’a. Otto otworzył rozkładany nóż. - Wiecie chłopaki, macie żałośnie krótkie życie. Byłoby wstyd stracić nawet jeden dzień z niego. - Odłóż to! – powiedziała atrakcyjna blond kobieta, która przeszła obok bramkarzy. Była ubrana w zielony strój Gogo, białe kozaczki i miała białą szminkę. W przeciwieństwie do mężczyzn, nie kłopotała się ukrywaniem kłów, gdy mówiła. - Żadna broń nie jest tolerowana w tym klubie, nigdy. - rzuciła Otto, Susan, Ravyn’owi i Leo cięte spojrzenie. – czemu tu jesteś? Ravyn wziął głęboki oddech aby zachować cierpliwość. - Naprawdę zaczyna mnie męczyć powtarzanie tego. Chcę zobaczyć Cael’a i jeśli jeszcze raz będę zmuszony do powiedzenia tego, zamienię praktykę zabijania Daimonów na wielu z was. Kobieta Apollite skrzyżowała ręce na piersi. - Jestem pewna, że on nie chce cię widzieć. Otto zmrużył oczy na kobietę. - Myślę, że on już jest martwy, Ravyn. - Nie jest martwy – powiedziała kobieta obrażonym tonem – ale nie masz tutaj z nim żadnych interesów. Nie umieścił cię na liście gości, a ostatnio kiedy sprawdzaliśmy nie był zbytnio towarzyski w stosunku do was. Skąd mamy wiedzieć, że jesteś jego przyjacielem? Ravyn rzucił jej toksyczne spojrzenie. - Wrogowie nie wchodzą drzwiami wejściowymi, skarbie. Bramkarz powiedział jej coś do ucha. Wyglądała trochę nerwowo, gdy spojrzała na Ravyn’a. - Bystrzy wrogowie mogą. Z tego co wiem nie jesteś taki głupi na jakiego wyglądasz. Może jesteś tutaj aby zabić Cael’a. Ravyn miał dość bawienia się w to gówno z nią. 87

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Więc się mylisz. I jeśli nie chcesz aby ten klub poszedł z dymem to radzę tobie abyś mnie przepuściła. Zesztywniała na jego groźbę. - Nie możesz nam zrobić krzywdy to niezgodne z kodeksem. Żaden Mroczny Łowca nie może skrzywdzić Apollity zanim nie stanie się Daimonem. - Pieprzyć kodeks – powiedział przez zaciśnięte zęby – jeśli mój przyjaciel jest martwy to przysięgam, że się zemszczę. Mężczyzna przemówił do niej ponownie. Zawahała się zanim mu odpowiedziała, a jej oczy były zmartwione. Potem spojrzała na Ravyn’a. - Masz piętnaście minut zanim osłabisz jego moce. Po tym czasie chcę, żebyś odszedł. Ku jemu kompletnemu zdziwieniu, Apollici odsunęli się i pozwolili im przejść. Spodziewając się pułapki, Ravyn upewnił się, że Susan jest pomiędzy nim i Ottem kiedy podążali za kobietą, podczas gdy Leo skanował z tyłu klub, a była tam mnóstwo ludzi tańczących w rytmie hip hopu. Światła stroboskopowe z trzech różnych kul świeciły nad nimi. Stoły w klubie zostały pokryte czarnymi obrusami z hipisowskimi symbolami w neonowych kolorach. Jaskrawe światła wywoływały ból w oczach Ravyn’a. Poruszanie się w takim świetle osłabiało Mrocznego Łowcę podczas, gdy Apollitów i Daimonów to nie ruszało. Sprytnie pomyślane z ich strony. Kobieta przeprowadziła ich za bar do niewielkich drzwi prowadzących na kuchnię po czym weszli na schody prowadzące do piwnicy. Trzymała im drzwi aby weszli do środka bez niej. - Jego pokój jest ostatni po lewej. Ravyn zszedł na dół pierwszy. - Myślisz, że to pułapka? – zapytała Susan po tym jak kobieta zamknęła za nimi drzwi. Światło w piwnicy było bardzo słabe, ale było to dobre dla jego oczu. Tutaj widział wszystko doskonale. - W tym momencie – powiedział Ravyn z całą powagą – nic mnie nie zaskoczy. Ravyn zatrzymał się przed drzwiami, które miały prowadzić do pokoju Caela. Mógł słyszeć stękanie jakby ktoś cierpiał z bólu, a potem nagle Cael wydał z siebie udręczony krzyk. Jego serce waliło. Ravyn kopniakiem otworzył drzwi a następnie odwołał wcześniejszą swoją uwagę na temat zaskoczenia. To… cholernie go zaskoczyło.

88

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 7

Szczęka mu opadła. Ravyn stanął w drzwiach w totalnym zdumieniu, gdy zobaczył Cael’a splecionego z kobietą Apollite na jego łóżku. Nakrył ich na gorącym uczynku. - Nie musiałem oglądać tego owłosionego księżyca w pełni. – powiedział Ravyn odwracając się do nich plecami – o Boże, myślę, że oślepnę. Susan dyszała, gdy Otto i Leo się śmiali. Wycofali się na korytarz poza zasięgiem wzroku nagiej pary. Cael warknął z przekleństwem. - Co do cholery? – gniewnie domagał się odpowiedzi, a mówił z mieszanką akcentów szkockiego i irlandzkiego. Ravyn mógł słyszeć ich dwójkę na łóżku bez wątpienia starających się przykryć. – A tak w ogóle to nie tylko ja mam owłosioną dupę. To dotyczy również ciebie. Czy wy ludzie nie umiecie pukać? - Zazwyczaj tak – powiedział Ravyn uszczypliwie. – Ale nie wtedy kiedy sądzę, że jesteś atakowany. - Zostałem zaatakowany… w najbardziej pożądany sposób. Powinieneś spróbować tego od czasu do czasu, Rave, może nie byłbyś wtedy takim draniem. Ravyn przewrócił oczami. - No nie wiem. To ty wydajesz się być tym, który ma obsesję na punkcie mojego owłosionego tyłka. Co to mówi o tobie, koleś? But uderzył w ścianę niedaleko głowy Ravyn’a. - Nie masz cela, Cael. - To nie był Cael – miękki, jadowity głos powiedział wzburzonym tonem – A następnym razem nie spudłuję. Zanim Ravyn mógł odpowiedzieć, Cael odchrząknął. - Tak w ogóle to czemu tu jesteś, Chłopcze Kocie? - Dla ciebie Mężczyzno Kocie i muszę zamienić z tobą słówko. Cael wydał z siebie rozdrażnione westchnienie. - Poczekaj na zewnątrz, aż Amaranda i ja się ubierzemy. Ravyn spojrzał przez ramię na Amarandę i Cael’a jak obwijali się prześcieradłami, dołączył do innych na korytarzu i zamknął drzwi. - Myślę, że poczekam na górze – powiedział, kierując się wzdłuż korytarza. – Zadzwońcie do mnie jak będziecie potrzebować więcej pomocy w rozdzielaniu napalonej pary. 89

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Zamknij się Leo – warknął Ravyn – Nie jesteś tak niezbędny w moim świecie, że nie możesz ucierpieć za niepotrzebne otwieranie ust. - Tak, tak – powiedział lekceważąco, udając się w stronę wyjścia i znikając z pola widzenia. - Cóż, to było z pewnością krępujące – Susan powiedziała tonem, który można by było zapisać w Sarkastycznym Muzeum Sław. Patrzyła na niego tymi jasno niebieskimi oczami i założyła ręce na klatce piersiowej. – Teraz kiedy już widziałam rytuał godowy Mrocznych Łowców z bliska, zabierzesz mnie jeszcze w jakieś ciekawe miejsce tego wieczora? Wiesz, nie byłam tak zakłopotana od czasów mojej szkoły średniej, gdy na siłowni pękły mi spodenki i w brutalny sposób dowiedziałam się, że mam dziurawe majtki. I z jakiegoś powodu, który nie miał dla niego żadnego sensu, myśl o jej tyłku widocznym przez dziurawe majtki podnieciła go… taa, zapomniał się na chwilkę. Zanim mógł jej cokolwiek odpowiedzieć, drzwi otworzyły się ukazując Cael’a z obwiniętym wokół szczupłych bioder materiałem w szkocką kratę w kolorze czarnym i czerwonym. Przeczesując swoje faliste, czarne włosy przywrócił je do ładu, po czym spojrzał na nich i skrzyżował ręce na nagiej piersi, która nosiła ślady zadrapań. - Czemu zawdzięczam tą skrajną nieprzyjemność i najście? Lepiej, żeby odpowiedź brzmiała „Armagedon” jeśli chcesz żyć. Susan starała się nie gapić, ale było ciężko. Jak Ravyn, mężczyzna był zbudowany jak gimnastyk… z pełnym ośmiopakiem na brzuchu. Również miał tatuaż łuku i strzały, umiejscowiony nisko na biodrze, a poza tym miał także tatuaż serca przebitego sztyletem na ręce. Jego gęste, czarne włosy opadały na ramiona sprawiając, że wyglądał jak męska doskonałość. Miał przynajmniej jednodniowy zarost na przystojnej twarzy, a jego czarne oczy były ozdobione rzęsami tak długimi, że powinno być to niezgodne z prawem. Tik pojawił się na szczęce Ravyn’a, gdy zbliżył się do przyjaciela. - Blisko. Przyszedłem powiedzieć tobie, że Apollici będą próbowali cię zabić. Cael posłał mu złowieszczy uśmieszek. - Spóźniłeś się. Amaranda próbowała cały dzień, ale się nie dałem. Susan skuliła się na to dwuznaczne zdanie. Nozdrza Ravyn’a rozszerzyły się, gdy rzucił spojrzeniem na zamknięte drzwi. - To nie jest żart Cael. Mówię poważnie. Nie mogę uwierzyć, że uprawiasz bara bara z wrogiem. Co ty sobie myślałeś? Wszelki humor uciekł z twarzy Cael’a, który właśnie wzmocnił uścisk swoich ramion. - Uważaj, bracie. Będziesz używał tonu z szacunkiem, kiedy o niej mówisz, zrozumiałeś?

90

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Drzwi sypialni otworzyły się ukazując Amarandę. Wysoka i eterycznie piękna, była rodzajem kobiety, którym Susan przez całe swoje życie zazdrościła. Nie miała ani grama tłuszczu, co było oczywiste bo nosiła tak obcisłą parę dżinsów, że ledwo zasłaniała jej miejsca intymne. Poza tym miała czerwony top, który sprawiał, że większość jej górnej części ciała była naga. Jej smukłe lewe ramię otaczała bransoletka w kształcie węża, która pasowała do pary złotych kolczyków w uszach i kolczyka w pępku. Gdy odwróciła się w kierunku Susan, mogła również zobaczyć, że miała mały czerwony kolczyk w nosie. Ze względu na swój strój może kobieta się przeziębi i zyska trochę na wadze… Przynajmniej zakryłaby to perfekcyjne ciało i Susan nie czułaby się tak niedowartościowana. Zanotuj : zaczynasz nową dietę od jutra. Poruszając biodrami ruszyła w ich kierunku, a jej idealne blond włosy opływały jej ramiona. Amaranda szybko na nich spojrzała po czym przeniosła swój wzrok na Cael’a. Nie można było nie zauważyć głębokiej miłości w tym spojrzeniu. Cael uśmiechnął się do niej i powiedział coś w języku, którego Susan nie rozpoznawała. Amaranda odpowiedziała w tym samym języku. Tak samo jak Cael, pokazywała kły kiedy mówiła. Ravyn wykrzywił wargi, gdy Amaranda oddaliła się od nich. - Ty nawet mówisz ich językiem? Przechylając głowę i wyginając brew, Cael pokazał mu środkowy palec. - W porządku – warknął Ravyn – ale pozwól, że ci powiem co się działo, kiedy ty zabawiałeś się ze swoją dziewczynką. Cael rzucił mu rozdrażnione spojrzenie. - O świecie, zostałem zabrany przez Apollitów do schroniska dla zwierząt i byli niebezpiecznie blisko od zabicia mnie. Potem jak się stamtąd wydostałem, wysłali za mną grupę ludzi i pół Apollitę starających się mnie zabić w godzinach dziennych. Już zabili jednego niezidentyfikowanego Mrocznego Łowcę, a dzisiejszej nocy zaatakowali dom Addamsów. Patricia może nawet nie dożyć ranka. Z każdym słowem Ravyn’a twarz Cael’a stawała się coraz bardziej śmiertelnie poważna. - Że co? - To prawda – powiedziała Susan w obronie Ravyn’a – Policja i Apollici pracują razem z Daimonami i obecnie chcą na was wszystkich zapolować. Nawet po tym jak słowa opuściły jej usta brzmiały niedorzecznie. Jak ona by chciała, żeby były nieprawdziwe. - Tak – dodał Otto – wysłaliśmy giermka trzy godziny temu do ciebie, aby cię ostrzegł. Cael skrzywił się na te słowa. - Nie przyszedł tutaj żaden giermek. Kerri by mi powiedziała. - Kerri? – zapytał Ravyn. 91

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Cael zawahał się i spojrzał na ciemne schody, które prowadziły do klubu. Mogła powiedzieć, po jego twarzy, że rozmyśla nad czymś bardzo ważnym. Wyglądał bardzo niekomfortowo, gdy w końcu odpowiedział. - Moja szwagierka. Ravyn nie mógł oddychać jak te słowa przeszyły go jak ostry nóż. Co do diabła on sobie myślał? - Twoja co? Jego rysy twarzy się zaostrzyły. - Amaranda jest moją żoną. Gniew i niedowierzanie kłębiło się w środku Ravyn’a. - Czy ty już kompletnie straciłeś rozum? Cael chciał popchnąć Ravyn’a, ale potem się nad tym lepiej zastanowił. Ilekroć Mroczny Łowca uderzył drugiego odczuwał skutki tego dziesięć razy bardziej. Zwykłe popchnięcie Ravyna mogłoby zwalić Cael’a z nóg. - Wiem dokładnie co robię. Taa, jasne. Łączenie się z Apollite to było jak poślubienie jadowitego węża. Prędzej czy później, będą zmuszeni odwrócić się od siebie – taka była natura rzeczy. - Pieprzony idioto! Czy ty masz pojęcie… - Oczywiście, że mam, Rave. – powiedział z pomiędzy zaciśniętych zębów – nie waż się myśleć nawet przez minutę, że to kiedykolwiek było łatwe dla jednego z nas. Bo nie było. Jesteśmy w pełni świadomi wad i trudności tego związku – ból w jego oczach był surowy i silny. Część Ravyn’a mu współczuła. A druga najchętniej wybiłaby mu to z głowy. To nie jest gra. Tyko wojna. I jak mężczyzna, który przysięgał zabijać wrogów może dalej to robić dzieląc swoją lojalność na pół? - Ile ona ma lat? – cicho zapytała Susan. Ból błysnął jeszcze wyraźniej w oczach Cael’a. - Skończy dwadzieścia sześć lat za kilka tygodni. - Psiakrew, Cael. – Ravyn powiedział pod nosem. Chciał z nim dyskutować, ale w jakim celu? Oni już są małżeństwem. Mimo, że było to najgłupsze posunięcie o jakim Ravyn kiedykolwiek słyszał, to Cael nie był dzieckiem. Wiedział jaka jest cena i to on będzie musiał żyć z konsekwencjami tego czynu. Sam przewrócił swoje życie do góry nogami z powodu kobiety, więc nie zamierzał pouczać nikogo o jego życiu miłosnym. Jednak nigdy nie przestanie go zadziwiać jak mężczyzna może zgłupieć z powodu kobiety. - Cóż, przynajmniej teraz wiem czemu Apollici cię tutaj tolerują. Jak długo jesteście małżeństwem? - Cztery lata. Ravyn wypuścił zdegustowane westchnienie i wymienił niedowierzające spojrzenie z Ottem. Zaskoczyło go to jak długo Cael ukrywał to w tajemnicy. Ale Mroczni Łowcy zazwyczaj nie odwiedzali się w domach, a Cael nigdy nie

92

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

poprosił o giermka. Nawet zanim sprowadził się do budynku Apollitów dziesięć lat temu. Cael ciągle był sam więc nie trudno było ukryć jego małżeństwo. Mroczni Łowcy nie powinni angażować się w długoterminowe związki, ale on nie miał zamiaru już o to pytać. Ale potem nasunęło mu się podstawowe pytanie. - Czy Ash wie? Cael wzruszył ramionami. - Jeśli wie to nic na ten temat nie mówi. - Powiesz mu? - Nie – powiedział Cael – ale nie ukrywam również tego. Nie wstydzę się mojej żony i mojego małżeństwa. Ale postanowiłem sobie, że tak długo jak on nie będzie pytał, ja nie będę o tym mówił. - Co z jej rodziną? – zapytał Otto – Podejrzewam, że ma więcej rodzeństwa niż jedną siostrę. Co zrobisz, kiedy zmienią się w Daimony? Cael przybrał postawę obronną. - A kto powiedział, że zmienią się w Daimony? Zarówno Otto jak i Ravyn rzucił mu spojrzenie pełne wątpliwości. - Chcesz powiedzieć, że wszyscy zamierzają umrzeć? – zapytał Otto. Cael zsunął ręce z piersi i wydał się odrobinę zakłopotany. - Nie do końca. Niektórzy z nich zniknęli. - Zniknęli… - zadrwił Ravyn – masz na myśli to, że stali się Daimonami. Twarz Cael’a była jak kamień. - Mam na myśli, że zniknęli. Wygląd zniesmaczenia na twarzy Otta był namacalny. Było takie napięcie w powietrzu, że włosy na rękach Susan stanęły dęba. Spodziewała się, że zaraz jeden rzuci się na drugiego ale nic takiego się nie stało. - Nie pytaj i nie mów, prawda? – zapytał Otto. - Oni są moją rodziną Otto – powiedział Cael przez zaciśnięte zęby – nie wychodzę ich szukać kiedy są na przechadzce. Jest tutaj wystarczająco dużo Mrocznych Łowców, aby zajęli się nimi, gdy zejdą na ciemną stronę. Otto wypuścił długi, zmęczony oddech. - Rodzina? Jesteś pewny, że oni też o tobie tak myślą? Powiedz mi co masz zamiar zrobić, kiedy obudzisz się bez głowy bo tak zwana rodzina się zdenerwowała… Nie łudź się, Cael. Oni są wrogami. Zawsze. Prędzej czy później jeden z nich cię sprzeda albo sprzątnie. - Myślę, że mamy większy problem niż to – powiedział Ravyn, zwracając wszystkich uwagę na siebie. – Co masz zamiar zrobić, gdy Amaranda skończy dwadzieścia siedem lat? Agonia w jego czarnych oczach łamała serce Susan. - Nie rozmawiamy o tym. - Czemu? – zapytał Otto – masz zamiar trzymać ją za rękę, gdy będzie pożywiała się na ludziach?

93

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

I to tyle jeśli chodzi o rozejm. Cael złapał Otta i rzucił nim o ścianę tak mocno, że Susan była zdumiona tym, że nie odpadł tynk. Wyszczerzył kły i Susan na wpół oczekiwała, że rozerwie mu gardło. - To nie jest twój problem, człowieku. Ravyn ich rozdzielił i stanął między Cael’em a Ottem. - To są problemy nas wszystkich Cael. Nas wszystkich. Cael wygiął wargi i warknął dziko. - Wiesz, to może nie być wcale takie złe – powiedziała Susan, zwracając na siebie uwagę – Cael może ich zapytać co się kroi, prawda? Cael potrząsnął głową, gdy Ravyn rzucił mu ciekawe spojrzenie. - Nie – powiedział stanowczo – nie robimy dla siebie takich przysług. Oni nie pytają mnie o Mrocznych Łowców i co zamierzamy, a ja nie pytam ich o innych Apollitów czy Daimonów. - Niewiarygodne. Cael uśmiechnął się szyderczo do Ravyn’a. - Nie zgrywaj przede mną policjanta, palancie. To nie tak, że ty też nie polujesz na swoją rodzinę . Przynajmniej ja nie mam w sobie krwi Apollite. A ty jak możesz polować na własny rodzaj? Susan złapała Ravyn’a, gdy ten ruszał w stronę Cael’a. - Wystarczy chłopcy. - Ona ma rację – powiedział Otto, popierając ją – Poza tym wasza dwójka powinna już siebie osłabiać nawzajem. - I tak jest – powiedzieli razem. Drzwi na końcu korytarza otworzyły się ukazując Amarandę idącą w ich kierunku z workiem pachnącym jedzeniem. Gdy przechodziła obok, Susan zauważyła na jej plecach tatuaż Mrocznych Łowców łuku i strzały splecionego z różą. Amaranda ostentacyjnie spojrzała na Ravyn’a, któremu jakimś sposobem udało się utrzymać stoicką twarz. - Cael potrzebuje swoich sił. Musisz stąd wyjść. Wzrok padł na wytatuowane łzy na ręce Amarandy. - Ona jest Spathi? Rysy twarzy Ceal’a stwardniały ponownie. - Ona nie jest Daimonem. - Ale jest wyszkolona do walki z nami. Amaranda poniosła podbródek w odpowiedzi na krytykę Ravyn’a. - Jestem wytrenowana do ochrony siebie i tych, których kocham. - Przed czym? – zapytał Otto oschłym tonem. Rzuciła mu miażdżące spojrzenie. - Przed tym, przed czym będę zmuszona. Ponownie powietrze wypełniał gniew i wrogość, co wysłało dreszcz w dół kręgosłupa Susan.

94

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Zostało to przerwane, gdy Cael spojrzał na żonę. Gniew został zastąpiony delikatniejszymi emocjami. - Kochanie, czy był tu wcześniej giermek i prosił o rozmowę ze mną? - Nie – jej twarz była całkowicie szczera. - Jesteś pewna? – zapytał Otto. Przytaknęła. - Kerri by mi o tym powiedziała. Nie trzymałaby czegoś takiego w tajemnicy. Otto wyglądał na chorego. - Nie wrócił ani nie dotarł tutaj. Musieli go dorwać. Cholera. Zastanawiam się kiedy znajdziemy ciało. Ravyn wziął ciężki oddech. Jego wyczerpanie i smutek dotarło do Susan. Chciała położyć mu rękę na ramieniu, aby go pocieszyć ale stwierdziła, że byłoby to nierozsądne. W przeciwieństwie do Cael’a i Amarandy oni nie byli parą. A ona nie znała Ravyn’a zbyt dobrze, by wiedzieć czy przyjmie jej pocieszenie dobrze czy źle. - Przynajmniej wiemy, że Cael jest bezpieczny, więc możemy być odrobinę spokojniejsi – Ravyn wygiął brwi na drugiego Mrocznego Łowcę. – pozostań w kontakcie i pamiętaj co tobie powiedziałem. Prędzej czy później ta bitwa dosięgnie twoich drzwi. Amaranda również zmarszczyła brwi, gdy spojrzała na męża. - Jaka bitwa? Wziął jej dłoń w swoją. - To nic, kochanie. Oni są po prostu paranoikami. Otto zadrwił z jego słów. - A zarozumialstwo czasami zabija. - Chodź – powiedział Ravyn, popychając Otta w stronę schodów – mamy jeszcze inne miejsca do odwiedzenia i inne osoby do wkurzania. Otto strzepnął jego uchwyt i skierował się z dala od Cael’a i Amarandy. Ravyn podążył za nim. Susan zatrzymała się z tyłu i odwróciła, patrząc jak Cael przyciąga Amarandę do siebie, obejmując jej twarz w dłoniach i namiętnie ją całuje. Gniew i wrogość Cael’a zastąpiona została łagodnością i oczywistym było to, że jest po uszy zakochany w żonie. - Musisz coś zjeść – powiedziała Amaranda odsuwając się od jego ust. Podarował jej kokietujący uśmiech. - Zaufaj mi, mam zamiar teraz zjeść… ale jedzenie może poczekać. Amaranda śmiała się, gdy podniósł ją i wrócił z nią do sypialni. Słodko gorzki ból przeszył Susan, gdy tak na nich patrzyła. Boże, jak by to było być zakochanym? Ona nawet sobie tego nie wyobrażała. Była najbliższa tego uczucia z Alexem, kiedy była jeszcze reporterką. On pracował dla konkurencyjnej gazety i spotykali się prawie przez trzy lata – nawet rozmawiali o wzięciu ślubu. 95

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Dopóki nie popadła w niełaskę. Zostawił ją wtedy tak szybko, że nadal miała ślad jego poślizgu w swoim sercu. Nie mogę z tobą zostać, Sue. Czy możesz sobie wyobrazić te plotki? Nikt mi nigdy nie zaufa. Zrujnowałaś swoją karierę, a ja nie pozwolę abyś zrujnowała też moją. Naprawdę smutne było to, że go rozumiała i szczerze wolała, by ją zostawił skoro nie kochał jej na tyle mocno by wytrwać przy niej. Ale zrozumienie nie powstrzymało bólu, który odczuwała nawet teraz po tak długim czasie. Jak zazdrościła Cael’owi i Amarandzie, że potrafili się kochać mimo, że wszyscy wokół ich potępiali. I współczuła Cael’owi tego co się z nim stanie za rok kiedy jego żona umrze… Z ciężkim sercem Susan udała się na górę schodów, zaraz po Ravyn’ie i Otto, którzy już zgarnęli Leo. Klub pulsował od tańczących w rytm muzyki studentów i Apollitów. Przechodziła przez tłum blond włosych ludzi o czarnych oczach, którzy patrzyli na nich z namacalną złośliwością. Susan czuła się jak gupik22 w zbiorniku rekinów. Było coś niezwykle niepokojącego w sposobie w jaki ich obserwowali, a reporterka wewnątrz niej biła na alarm. - Ravyn? – zatrzymała go – mam złe przeczucie. - Na temat czego? - Nie wiem. Coś jest nie tak. Nie potrafię tego wyjaśnić… Jasne światło drażniło oczy Ravyn’a. - Nie martw się. Mój instynkt mówi mi to samo. Myślę, że najlepiej zrobimy jak szybko stąd wyjdziemy. Skinęła głową, gdy podążali za Leo i Otto, którzy wyszli z klubu z powrotem na ulicę. Ravyn nie mógł się pozbyć złego przeczucia, o którym wspomniała Susan. To nie był żart. Był zapach w powietrzu, którego nie mógł rozpoznać. Nie był to Daimon ani Apollite. Ani też nie człowiek. Było to coś innego… złowieszczego i potężnego, a to go martwiło. Musiał zapewnić ludziom bezpieczeństwo zanim to coś, dowie się o ich obecności. - Co teraz? – spytał Leo, tak szybko jak tylko wyszli z klubu. - Czy wszyscy Mroczni Łowcy zostali powiadomieni o tym co jest grane? – zapytał Ravyn. Leo skinął głową. - Więc… - głos Ravyn’a załamał się gdy poczuł ostre pchnięcie w ramię. Coś wbijało mu się w ramie natychmiast powodując mrowienie i palenie. – Co to było? Spojrzał pytające spojrzenie Otto. - Co? – Leo zapytał.

22

http://pl.wikipedia.org/wiki/Gupik 96

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn nie mógł mówić. Czuł, że ma spuchnięty język tak bardzo, że nie mógł nim ruszać. Jego głowa zaczęła pulsować, a wzrok stał się niewyraźny i przyćmiony. - Został trafiony! – krzyknął Otto. Podał Susan klucze do jego Jaguara po czym złapał Ravyn’a w tali i pociągnął go w stronę samochodu. - Zabierz nas stąd. Natychmiast. Leo weź samochód Ravyn’a i uciekaj. Susan wyłowiła klucze z kieszeni Ravyn’a i rzuciła je Leo. Leo zrobił co mu powiedziano. Susan ledwo miała czas by mrugnąć, gdy zauważyła grupę pięciu Daimonów idących w ich stronę. Czterech mężczyzn i jedna kobieta, maszerowali zdecydowanym krokiem a wiatr z alejki rozwiewał im długie płaszcze. Każde z nich miało parę czarnych okularów i wyraz twarzy, który mówił, że chcą przelać krew. Ich krew. Jej serce waliło młotem, gdy wsiadła do samochodu i przekręciła kluczyk w stacyjce, podczas gdy Otto wepchnął Ravyn’a na tylne siedzenie. Coś twardego uderzyło w maskę silnika. Zaskoczona, spojrzała w górę i zobaczyła Daimona stojącego na masce, szczerzącego na nią kły i wyciągającego z pod płaszcza broń. - Pieprz się, dupku. – warknęła wycofując samochód mimo tego, że Otto miał ciągle otwarte drzwi. Daimon wzleciał w powietrze, a auto zjechało na pobocze. Nacisnęła hamulec, sprawiając, że drzwi samochodu się zatrzasnęły, a Otto przeklinał na tylnym siedzeniu. - Zapnij pasy i trzymaj się – ostrzegła go, opuszczając rękę i zmieniając biegi. Nacisnęła mocno pedał gazu i skierowała się na resztę Daimonów, ale oni szybko się rozbiegli. - Cholera, nie trafiłam ich. - Gdzie się nauczyłaś tak jeździć? – zapytał Otto. - Byłam reporterką Otto. Było wielu ludzi, którzy chcieli mnie zranić. Jak tylko dostałam pierwszą pracę zaraz po college’u, Jimmy zapisał mnie na lekcję samoobrony i jazdy. – spojrzała w lusterko i zobaczyła Ravyn’a starającego się nie odpłynąć. – Co się tam stało? Wszystko z nim okay? Otto wyciągnął małą strzałkę wbitą w ramię Ravyn’a i powąchał jej końcówkę. - Wydaje się, że go czymś odurzyli. - To jest możliwe? Spotkał jej wzrok w lusterku wstecznym. - Odpowiedź powinna brzmieć „nie”. Mroczni Łowcy są z reguły odporni na wszelkie narkotyki, ale od kiedy on jest po części zwierzęciem wydaje się być trochę inny. I czymkolwiek jest ten narkotyk na niego akurat działa. Susan rozejrzała się wokół samochodu, sprawdzając czy nie są śledzeni przez Daimony po czym zwolniła, by nie zwrócić uwagi policji. Ruch uliczny

97

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

wydawał się normalny, ale co ona tam wiedziała o normalności? Wszelkie jej poglądy zostały rozbite od kiedy Ravyn wkroczył do jej życia. - Gdzie mam się kierować? – zapytała Otta. Westchnął. - Dobre pytanie. Chciałbym mieć na nie odpowiedź. Jestem pewien, że Daimony i policja obserwują zarówno twój dom jak i Ravyn’a. Nie wspominając o tym, że jej dom był miejscem zbrodni. Nie mogła jechać do domu Addamsów. Dom Leo był za daleko… - Gdzie mieszkasz Otto? - W Nowym Orleanie. To było ostatnie miejsce, o którym oczekiwała usłyszeć. - To nie jest zbytnio przydatne. - Wiem. - A gdzie mieszkasz kiedy jesteś tutaj? - U Addamsów. To było jeszcze mniej przydatne. W porządku. Ona znała tylko jedno miejsce w którym mogli być bezpieczni. Spojrzała na mężczyzn na tylnym siedzeniu. Otto obserwował ruch uliczny nawet dokładniej niż ona, wiercąc dziurę w swoim płaszczu pod pachą. - Masz tam jakąś wysypkę, Otto? Skrzywił się. - Co? - Ciągle drapiesz pachę aż w końcu ludzie pomyślą, że oszalałeś albo coś w tym stylu. Parsknął. - Chcę trzymać ręce jak najbliżej pistoletu… na wszelki wypadek. To powinno ją przestraszyć, ale zamiast tego czuła się mniej nerwowo. Spojrzała na Ravyn’a, który osuwał się na oknie. Jego długie, czarne włosy zakrywały mu twarz ale wciąż mogła zobaczyć siniak na szyi po kołnierzu, który prawie go zabił. Jeśli istniał ktoś kto miał gorszy dzień od niej, z pewnością był to Ravyn. I nie powiedział nawet jednego słowa skargi, co ją zdumiewało. Miał więcej odwagi i siły niż ktokolwiek inny kogo znała i to sprawiło, że zaczęła się zastanawiać czemu własna rodzina się od niego odwróciła. Może dlatego, że sama nie miała własnej rodziny by móc to zrozumieć ale jedno było pewne – gdyby miała kogoś takiego jak on w swoim życiu, walczyłaby, żeby go zatrzymać tak długo jak to możliwe. - Jak się miewa Kot w Butach? – zapytała Otta. - Jest nieprzytomny. Susan wypuściła zmęczony oddech. Dzień naprawdę dał jej się we znaki, a ona chciała mieć po prostu minutę, aby usiąść i mieć święty spokój. Moment, żeby złapać oddech zanim znów coś się wydarzy. Od lunchu jej życie było zupełnie poza jej kontrolą. 98

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Czy to było to czego mogła oczekiwać od bycia giermkiem? Jeśli tak to Leo może się wypchać. Podarował jej regularne ataki seryjnych morderców każdego dnia, którzy mogli ich dopaść w każdej chwili bez ostrzeżenia. Jeśli to było normalne to tłumaczyłoby to fakt, że Leo przez większość czasu w pracy był obrzydliwą ropuchą. - Więc tak to jest żyć waszym życiem? Jedna katastrofa po drugiej? Otto krótko się zaśmiał. - Nie. Nie bardzo. Zwykle jest dość spokojnie. Jest W Seattle coś szczególnego, co stoi za tym zgiełkiem. To sprawiło, że poczuła się trochę lepiej… cóż może jednak niespecjalnie. Wciąż czuła się jak gówno. - Masz jakiś pomysł kto za tym stoi? - Apollici – odpowiedział sucho – wielkie sztuki i kilka Daimonów szukających rozrywki. - Pytam poważnie Otto – Susan mocniej chwyciła kierownicę, gdy przypomniała sobie twarz Jimmiego w schronisku dla zwierząt. – Mój przyjaciel Jimmy powiedział mi dzisiaj, że niektórzy policjanci pracują z wampirami. Myślałam, że jest wariatem, ale teraz nie jestem tego taka pewna. - To nie ma sensu, chociaż… Potrafię zrozumieć pokolenie Hollywood, które w to wierzy, ale gliny? Oni powinni mieć więcej rozumu. - Dopóki ktoś, kto jest wyżej w łańcuchu pokarmowych nimi kieruje. Pomyśl o tym. Wy macie ludzi w rządzie. Czemu nie mieliby mieć też i oni? - Po pierwsze nie ma tak wielu z nich, którzy potrafią chodzić w świetle dziennym. - Tak, ale jest przecież wielu policjantów na nocnej zmianie. Skąd wiesz, że to nie są Apollici tuszujący ich morderstwa? - To nie jest niespotykane. Wielu z nich tak robi. Ale to co się teraz dzieje jest bardziej zorganizowane. Nie atakują już sami Apollici i Daimony, ale również ludzie, którzy z nimi pracują. - Czyli potwierdza to, o czym mówił Jimmy. Powiedział mi, że to ktoś postawiony wysoko. Musi być jakiś człowiek, który ich prowadzi. Otto podrapał brodę w zamyśleniu. - Co właściwie Jimmy wiedział? Susan wzięła głęboki oddech i spróbowała przypomnieć sobie wszystko. - Zaczęło się to kilka lat temu. Miał pojedyncze przypadki studentów i uciekinierów, którzy zaginęli. Nawet teraz nie udało im się znaleźć żadnego ciała. Przypadek zostałby rozwiązany, ale on nigdy nie widział raportów. W pierwszej chwili nic nie myślał na ten temat. Ale kilka miesięcy temu zaczęli znikać kolejni ludzie i dlatego stał się podejrzliwy. - Czy kiedykolwiek badałaś tą sprawę? Susan przeszył ból. - Nie. Nie mogę się pokazywać w City Hall. Zostałabym wyśmiana przed wejściem zanim zaczęłabym robić rozeznanie. 99

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Napotkała współczujące spojrzenie Otta w lusterku, ale nie skomentował tego. - Czy zaginięcia zawężały się do jakiegoś obszaru? - Ravenna. W okolicy klubu Happy Hunting Ground. - To by miało sens, nieprawdaż? Skinęła głową. - Myślę, że Jimmy miał rację. Ktoś wysoko postawiony pomaga Daimonom. Ktoś taki jak burmistrz może. Otto się nie zgodził. - On jest postawiony zbyt wysoko. Nie mógłby wywierać wpływu na policję tak by nikt nie nabrał podejrzeń. - Tak, nie wspominając o tym, że to się zaczęło zanim objął urząd – Susan przegryzła wargę, gdy rozmyślała nad innymi podejrzanymi. – A co z komisarzem? - Już bardziej prawdopodobne. A może detektyw? - Nie, Jimmy mówił, że to ktoś wyżej postawiony. Otto skinął głową. - On był jedynym, który wiedział. Serce jej się ścisnęło, gdy przypomniała sobie, że teraz Jimmy już jej nic nie powie. Cholera, gdyby miała chociaż jakąś wskazówkę… - Musi być jakiś tego powód. Czy na pewno nigdy nawet nie próbowali czegoś takiego? - Nie próbowali. Nawet nie mogę sobie wyobrazić kto mógł nakłonić policjanta, aby pomagał wampirom żerować na ludziach. - Ale to się właśnie dzieje. Otto przytaknął. - Cokolwiek się nie dzieje, myślę, że należy zastąpić Cael’a skoro nie poświęca należytej uwagi Daimonom i ich współpracy z ludźmi. Mogła to zrozumieć. - Czy to normalne, że Mroczny Łowca umawia się z Apollite? - Nie. Do diabła, nie. Nigdy wcześniej nie widziałem, aby Mroczny Łowca włóczył się z Apollite. Tylko raz stało się coś podobnego z Wulfem, ale on nie był technicznie Mrocznym Łowcą. Był po prostu człowiekiem, który został złapany przez nordyckiego boga. Łowcy nie powinni w ogóle się umawiać. A małżeństwo jest surowo zabronione. Coś tu śmierdziało. A jej mózg nawet nie był w stanie tego pojąć. - Więc żyją wieczność i nie mogą mieć nawet nikogo istotnego w swoim życiu? - Taki jest układ. - To jest do dupy. - Taa – zgodził się Otto – ale jakby to Ash powiedział, jeśli podpisujesz umowę z diabłem to musisz spłonąć. 100

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Ash? - Przywódca Mrocznych Łowców – Acheron. Przypomniała sobie, że czytała o nim wcześniej. Nie było wiele o nim napisane poza tym, że był ekscentryczny. - Ile on ma lat? - Plus minus jedenaście tysięcy. Szczęka jej opadła, gdy wyobraziła sobie pomarszczonego starca w stylu Merlina z filmu o Królu Arturze. - To naprawdę dużo czasu. - Tak – powiedział Otto z lekkim śmiechem – rzeczywiście tak jest. Zamilkli, podczas gdy Susan prowadząc samochód starała się uporządkować myśli, ale była przytłoczona natłokiem informacji. Zwolniła, gdy zbliżali się do Serengeti. Otto przeklął, gdy zdał sobie sprawę dokąd zmierzają. - Nie możesz go tam ponownie zabrać, Susan. Zaparkowała obok krawężnika, blisko tylnych drzwi. - Masz lepszy pomysł? Spodziewała się, że zacznie się z nią spierać. Zamiast tego podniósł rękę i kazał jej zaczekać, kiedy wyjął telefon i wcisnął przycisk. - Hej, gdzie jesteś? – spojrzał na nią, gdy słuchał odpowiedzi – Jesteśmy tuż za klubem z Ravyn’em. Jest nieprzytomny. Zejdź na dół i pomóż mi go wnieść do środka. – odsunął telefon od ucha a jak osoba po drugiej stronie przestała mówić znów go przyłożył – wiem, ale gdzie indziej moglibyśmy go zabrać? – przerwał – Taa, do zobaczenia za chwilę. Susan pochyliła się nad siedzeniem. - Czy to był Kyl? - Tak i dla jasności on też uważa, że jesteś szalona. - Och, Boziu. Ale myślę, że to jest sprawiedliwe od kiedy uważam go za psychola. Oczy Otta zaświeciły. - To czyni go doskonałym w walce. Chodź, miejmy już to za sobą. Susan rozejrzała się po ciemnej ulicy zanim wysiadła. Tylne drzwi klubu otworzyły się ukazując Kyl’a, który do nich dołączył. Susan otworzyła drzwi tak by on i Otto mogli wyciągnąć Ravyn’a. Ich dwójka musiała zmagać się z jego ciężarem i nie byli zupełnie delikatni. Właściwie uderzyli jego głową o dach starając się go wydostać. Skuliła się ze współczucia. - To zostawi ślad, którego nie mam zamiaru później wyjaśniać. Otto posłał jej surowe spojrzenie i chrząknął. Leo zaparkował samochód Ravyn’a blisko nich, wysiadł i przytrzymał im drzwi. Kyl szedł chwiejnym krokiem z Ravyn’em między nim a Ottem. - Co mu się stało?

101

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie mamy pojęcia – powiedziała Susan zamykając drzwi samochodu – Daimony trafiły go jakąś strzałką z narkotykiem. Kyl zatrzymał się na chwilę dopóki Otto nie pociągnął Ravyn’a na przód. - Nie wiedziałem, że na Mrocznego Łowce działają narkotyki. Otto posłał mu suche spojrzenie. - Cóż, każdego dnia uczymy się czegoś nowego. Susan stanęła z tyłu by dać im wystarczająco dużo miejsca by dostali się do środka. Ledwo zdążyli wejść do tylnej części budynku, a drogę zagrodził im ojciec Ravyn’a. - Co to ma znaczyć do cholery? – warknął gniewnie. Otto był tym, który odpowiedział. - Ravyn został ranny. - Więc wyrzuć go na ulicę z resztą śmieci. Otto wypuścił zmęczony oddech i skrzywił się pod ciężarem Ravyn’a. - Nie możemy tego zrobić Gareth i dobrze o tym wiesz. Dwaj Zwierzo Łowcy pojawili się znikąd i stanęli za Gareth’em. - On ma zabroniony wstęp do Serengeti. Na stałe. Te słowa mocno uderzyły coś w jej wnętrzu. Cholera oni byli tacy nieczuli. Jej rodzina została jej zabrana i jeśli mogłaby mieć ich z powrotem chociażby na minutę, w mgnieniu oka podjęłaby decyzję i nie pytałaby o nic. Jak Gareth mógł odwracać się od własnego dziecka, szczególnie gdy był ranny? Spalała ją myśl o własnym ojcu. I to pozwoliło jej skupić swój gniew na Gareth’cie. - Chwilunia – powiedziała Susan – To jest sanktuarium, prawda? Gareth rzucił jej rozdrażnione spojrzenie. - Do czego zmierzasz, człowieku? Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i odwdzięczyła mu się tym samym spojrzeniem. - Więc nie możesz wybierać kto może tu zostać, a kto nie. Czytałam w moim podręczniku, że ciężko uzyskać status Lemony… - Limani – poprawił ją Otto. - Tak, właśnie. A gdy już dostanie się ten status to musisz przyjąć tutaj każdego kto będzie potrzebował twojej pomocy. Każdego. Apollitę, człowieka, nawet Daimona czy Mrocznego Łowcę. Widziała szacunek w oczach Otto, który odwrócił się i posłał Gareth’owi ironiczny uśmieszek. - Ona ma rację. Gniew wywołał tik na szczęce Gareth’a. - On naruszył nasze prawa. - W książce nie było niczego na temat wyjątków. Zgodnie z przepisami musisz go przyjąć chyba, że ktoś o imieniu Savitar mu tego zakazał. A czy Savitar to zrobił? 102

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Gareth posłał jej niemiłe spojrzenie. - Kim ty jesteś? Pieprzonym prawnikiem? - Gorzej. Reporterką. Gareth wydał z głębi gardła dźwięk, który był zwierzęcy i surowy. - Phoenix! Brat Ravyn’a pojawił się natychmiast. Susan zmarszczyła brwi, gdy zobaczyła na połowie jego twarzy tatuaż w kolorze burgundu po czym zblakł. - Tak, Ojcze? - Pokaż im pokój na górze. Otto skrzywił wargi w zdegustowany sposób. - On nie może być narażony na światło słoneczne Gareth i dobrze o tym wiesz. Gdyby wzrok umiał zabijać nie pozostałoby po nich nic poza pyłem. - W porządku. W takim razie wrzuć go do piwnicy, do magazynu. Cóż, czy to nie brzmiało miło i przytulnie? - Myślę, że miałam szczęście nie mając ojca, skoro tak się oni zachowują. Nikt nic nie powiedział, gdy Phoenix usłuchał ojca i wskazał im klatkę schodową ukrytą za drzwiami na prawo. Ale ona ciągle na wpół oczekiwała, że zwierzęta zwrócą się przeciwko nim i zaatakują ich w drodze do pokoju. A pokój był mały. Mógł ledwo pomieścić pełnowymiarowy materac na podłodze. Ściany były pomalowane na ciemno szary kolor i był tu wyczuwalny stęchły odór. Uroczo… pachniało jak spleśniały kawałek chleba. - Co oni tu trzymają? – zapytała Susan tak szybko jak tylko Kyl i Otto położyli Ravyn’a na materacu. - Problemowych klientów – odpowiedział Otto – Jeśli ktoś przegina trzymają go tu i czekają na decyzję rady co z nim zrobić. To nie brzmiało przyjemnie. - Czyją decyzję? Rady Giermków? Kyl potrząsnął głową. - Nie. Rady Omegrion. Jest organem kierującym Zwierzo Łowcami. - A tak w ogóle – powiedział Otto zwracając się do Phoenix’a – dzięki, że tak bardzo pomagałeś nam go tutaj znieść. - Pierdol się, człowieku. – powiedział po czym rozpłynął się w powietrzu. Susan udawała szczęście, klaszcząc w dłonie tak jak robi to przedszkolanka przed swoją klasą. - Wow, chłopcy i dziewczęta czyż oni nie są gościnni? Martha Stewart23 byłaby z nich dumna. 23

Info dla niewiedzących : jest to jedna z najbardziej znanych kobiet w Ameryce. Od ponad 20 lat jest wyrocznią amerykaoskich gospodyo w sprawach związanych z prowadzeniem domu. W niezliczonych programach telewizyjnych, radiowych i w swoim magazynie "Martha Stewart Living" ("Życie według Marthy Stewart") uczy je, jak np. przyrządzid szynkę z ananasem na Boże Narodzenie, jak pięknie upiąd firanki czy wyhodowad dorodne pomidory oraz jak przyjmowad gości. 103

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Otto zaśmiał się podczas, gdy Kyl potrząsnął głową. Nawet Leo parsknął. - Zwierzo Łowcy mogą być nieprzyjaźni – powiedział Kyl –i niestety rzadko bywają serdeczni. I zdecydowanie powinni się tego wstydzić. Susan spojrzała na biednego Ravyn’a, który leżał w niewygodnej pozycji na materacu. - Czy ktoś z was może mu przynajmniej przynieść poduszkę i koc? Otto skinął głową. - Będę za chwilę z powrotem. Mężczyźni przeszli obok niej i zostawili ją samą. Znów musiała się nim zaopiekować. Prawie się już do tego przyzwyczaiła. Susan usiadła obok Ravyn’a. Starała się sprawić by poczuł się bardziej komfortowo na tym prowizorycznym łóżku i zdała sobie sprawę, że nie był całkowicie nieprzytomny. - Ravyn? Delikatnie mrugnął, ale tak naprawdę nie odpowiedział. Był bezradny jak dziecko i to ją przerażało. Gdyby podczas ataku byłby tam sam byłby bezbronny wobec wrogów. Zdawał się mieć piętę Achillesową. A teraz jego wrogowie o niej wiedzieli… Gardło jej się ścisnęło wraz z tą myślą, gdy odgarniała mu włosy z przystojnej twarzy. Mimo, że miał na wpół przymknięte oczy to nadal zapierały dech w piersi i topiły pewną zapomnianą część niej. Nigdy nie była kobietą, która traciła głowę dla mężczyzny tylko z powodu dobrego wyglądu. Ale coś w nim zdecydowanie ją przyciągało. Trudno było uwierzyć, że jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu go nie znała. Otto wrócił z kocem i poduszką. - Jak on się ma? - Nie mam pojęcia. Westchnął. - Chciałem sprowadzić tu jednego z lekarzy, ale… tu wielka niespodzianka, odmówili. Zacisnęła zęby w furii i delikatnie położyła poduszkę pod głową Ravyn’a. - Dlaczego oni nienawidzą go tak bardzo? - Zabiłem ich wszystkich. Susan zmarszczyła brwi na słowa wyszeptane przez Ravyn’a. - Co? - Zabiłem moją rodzinę – powtórzył, a jego głos był odległy i niewyraźny – Isabeau kłamała. Powiedziała im, a oni przyszli po nas… - Kim jest Isabeau? Ale nie było już żadnej odpowiedzi. Oczy Ravyn’a się zamknęły i znów stał się bezwładny. 104

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Otto wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia o czym on mówi. Nic poza tym, że wydaje mi się, że wiem czemu go nienawidzą. Jestem pewien, że ma to coś wspólnego z tym, że został Mrocznym Łowcą, a jeżeli to coś więcej to nie mam o tym pojęcia. Współczując Ravyn’owi, Susan przykryła go kocem. - Chcesz bym przyniósł tobie coś do jedzenia, gdy będziesz się nim zajmowała? – zapytał Otto – to znaczy, jeżeli w ogóle zamierzasz tu z nim zostać. Gdzie indziej mogła się udać? Poza tym była wystarczająco razy chora w swoim dorosłym życiu by wiedzieć jak człowiek może być wtedy samotny. Nie było niczego gorszego od opiekowania się samym sobą, gdy czujesz się jak gówno. - Tak zostanę z nim. A co do jedzenia to z chęcią zjem coś co nie będzie chciało mnie ugryźć. Otto przytaknął głową po czym wyszedł. Tak szybko jak zostali sami Ravyn przetoczył się po materacu tak jakby próbował wstać. Złapała go i pchnęła z powrotem na materac. - Musisz leżeć. Skulił się. - Nie krzycz na mnie. O Jezu on był na ketaminie. Co innego mogłoby działać na zmiennokształtnego? Powinna była to wiedzieć. Miała w college’u współlokatorkę, która eksperymentowała ze wszelkimi rekreacyjnymi narkotykami, które były stosowane na zwierzętach, a w szczególności upodobała sobie ten uspokajający czyli ketaminę. Jeśli Susan dobrze pamiętała to jej współlokatorka była po niej wrażliwa na światło, dźwięk i dotyk. Chcąc potwierdzić swoją teorię, wyciągnęła rękę by pogładzić Ravyn’a po włosach. Jak kot wygiął plecy w łuk i rzeczywiście zamruczał. To było tak nie w jego stylu, że zastanawiała się co by powiedział, gdyby nie był pod wpływem narkotyku. Podniósł rękę i objął jej policzek. - Jesteś taka delikatna – wydyszał i skrzywił się jakby go coś zabolało – nie czuję się dobrze. Susan rozglądała się szybko aż znalazła stojący w pobliżu drzwi kosz na śmieci. Chwyciła go i ledwo zdążyła go podstawić, a Ravyn już opróżniał zawartość swojego żołądka. Susan wzdrygnęła się. Musieli podać mu o dużo narkotyku. Jej współlokatorka często miewała po tym nudności, ale nie pamiętała by faktycznie po tym chorowała. Kiedy wreszcie skończył opadł na materac, sapiąc i jęcząc. Susan westchnęła ciężko, gdy zastanawiała się co ma zrobić z koszem. 105

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Co za wspaniałe zakończenie wspaniałego dnia. ****** Stryker stał w alei niedaleko Serengeti z trójką swoich ludzi i Satarą. Spojrzał na Tratesa, który pozwolił uciec Ravyn’owi. Ten odpowiedział mu bojaźliwym spojrzeniem, które mówiło o tym, że wiedział jak bardzo Stryker był z niego niezadowolony. - Przynajmniej wiemy, że lek uspakajający działa i to tak szybko jak Theo obiecał. Mała pociecha. Stryker oblizał wymownie kły. - I gdzie jest teraz ten dobry lekarz? Twarz Tratesa zbladła, gdy zaczął się wycofywać. - Miej jaja, Strykerze – powiedziała zirytowana Satara, gdy rzuciła spojrzenie w stronę klubu – pomaszerujcie tam i go zdejmijcie. - Miej mózg, siostrzyczko. Jeśli naruszysz sanktuarium otworzysz puszkę Pandory, z którą nawet ty sobie nie poradzisz. - Jak to możliwe? Zbliżając się do niej groźnie, Stryker przyparł ją do ściany. - Zdaję sobie sprawę, że jako służąca Artemidy jesteś odporna na wszystko. Szczęściara. Ale reszta z nas nie ma takiego farta. Jeśli pójdziesz tam po Ravyn’a sprowadzisz gniew Savitar’a na nas wszystkich. Nie wspominając już o tym, że zostanie otwarty sezon polowań na Spathi. Korzystamy z tych miejsc tak samo jak Zwierzo Łowcy. Nozdrza jej się rozszerzyły i go odepchnęła. - To w takim razie co chcesz zrobić? Odpuścić sobie Seattle? - Nie – warknął – zdobyliśmy tutaj za dużo ziemi i ludzie nam pomagają. Będziemy na nich czekać i zabijemy ich jak wyjdą. Wypuściła zdegustowany oddech. - Wiesz jaki jest twój problem, Strykerze? Myślisz jak człowiek mający jedenaście tysięcy lat. - Co to miało znaczyć? - Jesteś zbyt stały w swoich sposobach. Daj mi zespół ludzi, którym będę mogła poprowadzić. Taa, jasne. Tak jakby miał jej zaufać? Była za szybka w działaniu, a za wolna w myśleniu. - Oszalałaś? - Nie, ale w przeciwieństwie do ciebie myślę kreatywnie. – wskazała na budynki wokół nich – chcesz Seattle? Mogę tobie je dać. Stryker zawahał się rozważając jej propozycję. Przez wieki Satara odwiedzała go jedynie wtedy, gdy Artemida nic od niej nie chciała. Dopiero w 106

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

ciągu ostatnich dwóch lat stała się częstszym gościem w Kalosis. I z każdą wizytą zdawała się bardziej i bardziej wzburzona. Coś stało się na Olimpie, co ją rozwścieczyło, a jeszcze nigdy o tym nie mówiła. Ale może miała rację. Był stary i zmęczony. A także stały w swoich poczynaniach. Może miała jakiś pomysł, żeby posłać do piachu Mrocznych Łowców i Acherona. - W porządku. – spojrzał z powrotem na swojego zastępcę – Trates, idź z nią. Jeśli naruszy jakiś obowiązującą umowę, zabij ją. Satara posłała mu szyderczy grymas. - Też cię kocham, bracie. – wyciągnęła sztylet z buta – ale nie martw się… sprawy pójdą doskonale po naszej myśli.

107

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 8

Ash obudził się zlany zimnym potem, gdy fragmentaryczne obrazy błysnęły w jego umyśle jak rozbity kalejdoskop. Siedząc nago w łóżku, usłyszał zdesperowane głosy nawołujące go… I wtedy to poczuł. Zimną, wymagającą rękę, która szarpiąc go za ramię wyrwała jego zmysły z tego koszmaru. - Wracaj do łóżka, Acheronie. Ash przeczesał ręką jego długie, blond włosy i starał się skupić swoją uwagę na najgłośniejszym głosie, który usłyszał. Ale teraz go zgubił… został zagłuszony przez wszystkie inne głosy, które dzwoniły mu w uszach. - Coś się stało. Artemida wydała zniesmaczony dźwięk z głębi gardła – dźwięk, który był całkowicie nieodpowiedni dla bogini, która stworzyła armię rzekomo w celu ochrony ludzkości przed jej bratem bliźniakiem oraz Apollitami i Daimonami. A potem pozostawiła tą armię pod opieką Acherona, przywiązując go do siebie na zawsze. - Coś zawsze się dzieje – powiedziała zaostrzonym tonem – gdy kota nie ma to myszy biegają. Wypuściła zirytowany oddech, gdy odwrócił się by spojrzeć na nią przez ramię. Leżała z powrotem, a jej ciało było pokryte białym, jedwabnym półprzezroczystym prześcieradłem, który był delikatniejszy od większości materiałów. Nie ukrywał on żadnego skrawka jej ciała przed jego wzrokiem. Jej rude włosy ułożyły się doskonałym wachlarzem wokół niej, ale pomimo faktu, że była boginią była najdalszą osobą od bycia doskonałą. - To myszy harcują, Artie. Odwróciła się natychmiast rozgniewana i próbowała wciągnąć go w swoje ramiona. - Nieważne. Ignorując ją, Ash wstał i skierował się do francuskich drzwi, które otwierały się na złotą werandę. Wszedł przez nie, oparł się o zimną, kamienną balustradę i wpatrywał się w tęczę nad wodospadem. Było naprawdę pięknie tutaj na Olimpie, a on dotąd o to nie dbał. Jego myśli powędrowały w przyszłość, która kpiła z niego rozproszonymi obrazami, których nie mógł skleić w całość nieważne jak bardzo się starał. Coś się wydarzyło i to miało wpływ na jego bliskich. Czuł to każdym kawałkiem swojej istoty. Psiakrew. 108

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Co ty kombinujesz Strykerze? – zapytał słabym szeptem, wiedząc, że nie dostanie odpowiedzi. Stryker wprawił coś złego w ruch. Przez tysiące lat pan Daimonów pozostawał w stanie uśpienia. Ale coś stało się cztery lata temu, co sprawiło, że się przebudził. Teraz był zdeterminowany by zranić Asha w jakikolwiek sposób. Artemida stanęła za nim. Położyła zimną rękę na jego prawym ramieniu po czym trąciła nosem jego lewe ramię i skubnęła jego skórę zębami. - Wracaj do łóżka kochanie. To była ostatnia rzecz, której chciał w tej chwili… cóż, szczerze powiedziawszy była to ostatnia rzecz, której w ogóle chciał. Ale dawno temu, pogodził się z faktem, że nigdy nie uwolni się od bycia więźniem Artemidy. Zamykając oczy, wziął głęboki oddech i policzył do dziesięciu zanim wypowiedział prośbę, która głęboko utkwiła mu w gardle. Nie był osobą, która prosiła o cokolwiek, ale za każdym razem był do tego zmuszany, gdy przebywał z nią. - Wypuść mnie Artie. Moi ludzie mnie potrzebują. Wbiła paznokcie głęboko w jego łopatki, ukazując swój prawdziwy temperament. - Obiecałeś mi tydzień twoich usług, jeśli uwolnię duszę tej kobiety, czego nigdy nie zrozumiem. To dlatego, że nie miała pojęcia o współczuciu i nigdy go nie będzie miała. - A ty możesz mnie zwolnić z tej obietnicy. – odwrócił głowę by spojrzeć na jej obojętny wyraz twarzy. Boleśnie przesunęła paznokciami wzdłuż jego kręgosłupa, bez wątpienia pozostawiając otwarte, czerwone pręgi. Pręgi, które zamknęłyby się natychmiast, gdyby nie używała swoich mocy by mieć pewność, że pozostaną świeże i bolesne. Twarz miał stoicką, gdy napiął piekące plecy. Wiedział o tym, co nigdy nie było wypowiedziane między nimi. Ona nienawidziła faktu, że go kocha i przez cały ich związek karała go za to, że ubzdurała sobie, iż nie może bez niego żyć. Mimo to bardzo ale to bardzo, chciałby, by chociaż spróbowała. Owinęła dłoń wokół jego długich, blond włosów i wściekle je szarpnęła. Znudzony jej dziecinnymi gierkami, westchnął. - Skończyłaś? Ponownie go szarpnęła za włosy po czym je puściła. - Powinnam cię wychłostać za bezczelność. Czemu nie? Jego plecy ciągle były obolałe od ostatniego bicia – części ceny, którą wymusiła na nim za duszę Danger. Zawsze była sadystyczna. Fakt, że potrafił znieść lanie bez wzdrygania się zawsze ją podniecał. Ale on wychował się na brutalności. I gdy wzdrygał się na ból jego kara ulegała pogorszeniu, więc nauczył się znosić to i iść do przodu. - Cokolwiek uczyni cię szczęśliwą Artemido.

109

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Więc wróć ze mną do łóżka – odgarnęła włosy ze swojej szyi. Jej długie, zgrabne dłonie pogładziły jej jedyną część ciała, która była dla niego atrakcyjna. - Pozwolę się tobie pożywić jeśli zrobisz… Czuł jak wydłużają mu się w kły w odpowiedzi na jej zaproszenie. W żołądku mu zaburczało z potrzeby. Minął prawie miesiąc od ostatniego razu, kiedy się pożywiał. To było tym, co najbardziej zmusiło go do pozostania z nią przez tydzień. Musiał szybko się pożywić albo zmieni się w to na co sam polował. - Nie drażnij mnie Artemido. Jestem zbyt głodny na to. Przysunęła się do niego bliżej. Tak blisko, że mógł poczuć zapach krwi przepływającej po jej zimnych żyłach. Delikatnie ugryzła linię jego szczęki i objęła go dłonią jednak jego ciało na nią nie reagowało. - Daj mi to czego chcę a dam tobie odrobinę wytchnienia byś mógł sprawdzić co u nich. Ash zacisnął zęby. Naprawdę nienawidził tego, gdy wymuszała na nim seks. Zamiast tego wolałby być bity. Ponownie. Ale on nie był niczym innym jak jej kurwą. Pod wpływem pozornego uczucia sprzedał jej się jedenaście tysięcy lat temu. Nieważne jak bardzo nienawidził tego i jak bardzo nienawidził jej, nie mógł bez niej istnieć. Nie jeśli chce zachować swoje współczucie, trzymać emocje pod kontrolą i nie stać się narzędziem nawet bardziej egoistycznej bogini. Naprawdę przeklinał siebie za coś nieistotnego co wydawało mu się ważne wieki temu. - Chcę twoje słowo, że mogę się pożywić i wyjść na dwadzieścia cztery godziny. Oblizała swoje wargi przesuwając wzrokiem po jego nagim ciele. - Daj mi sześć orgazmów w ciągu jednej godziny, a możesz dostać dziesięć godzin wolności. Przyrzekam na rzekę Styks. Ash zaśmiał się cicho na te słowa. Nawet po tych wszystkich wiekach wciąż nie doceniała jego umiejętności. Sześć orgazmów i karmienie. Dobrze. Skończy z nią w mniej niż piętnaście minut…24

****** Susan siedziała i obmywała gorące czoło Ravyn’a, gdy ten szeptał niezrozumiale przez sen. Otto pomógł posprzątać jej wcześniejszy bałagan, a teraz ponownie zostali sami. Ravyn w kółko tracił i odzyskiwał przytomność, a ona szukała więcej informacji w podręczniku, który również przyniósł jej Otto. Chciała się dowiedzieć z niego o każdym niuansie i absolutnie wszystkiego. Lecz nie zrobiła sobie żadnej przerwy podczas, gdy Ravyn spał. 24

Od axse: Łaaaaał  nie wytrzymałam, musiałam to dodad  110

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Najtrudniejsze jednak było to, że za każdym razem gdy się budził chwytał jej rękę i prowadził do części swego ciała, których ona nie chciała badać. Coś tu było nie tak. Mimo to musiała przyznać, że był przepyszny, a jednocześnie pod wpływem narkotyków był także niezwykle czuły. W bardzo koci sposób. Otworzył te głębokie, ciemne oczy i znów spojrzał na nią pełnym pożądania wzrokiem. Zdjął jej rękę ze swojego czoła tak by móc kąsać koniuszki jej palców, a potem zabrał się za jej kłykcie. Każdy posuwisty ruch jego języka wywoływał u niej ostre jak brzytwa ukłucie przyjemności. Ten mężczyzna wiedział jak obudzić zmysły kobiety i wywołać u niej przyjemność najmniejszym ruchem czy głaskaniem. To sprawiało, że odepchnięcie go było takie trudne. Ta zła część z tyłu jej umysłu umierała by sprawdzić jakby to było mieć go nagiego w swoich ramionach. - Prześpij się ze mną, czarnooka Susan. Jak dziewczyna mogła oprzeć się takiej pokusie? Och, zaczekaj. Bardzo łatwo. On ciągle nie doszedł do siebie. Nie, ona nie mogła go wykorzystać. Nie była rodzajem kobiety, która wykorzystywałaby w taki sposób ludzi. Nie wspominając o małym fakcie, że nie wydawał się nią wcześniej zainteresowany. Jeśli będzie w pełni świadom i nadal będzie zainteresowany, wtedy będą mogli negocjować. Ale w tym momencie nie było dyskusji. Wzięła mokry materiał z dala od jego czoła lewą ręką, podczas gdy prawą starała się odciągnąć od jego cudownego, erotycznego języka. - Już w porządku mężczyzno lamparcie. Ja tylko obmywam twoje czoło. - To nie jest to, czym chcę byś się zajęła – Przyciągnął jej głowę w dół tuż do swojej. Zmęczona walką z nim, pozwoliła by ją pocałował i zdała sobie sprawę, że to był poważny błąd. Jej cały świat zawirował od jego dekadenckiego smaku. Poruszał językiem w taki sposób, że powinno być to nielegalne i zapewne takie było w niektórych stanach. Była całowana wiele razy w swoim życiu, ale nigdy w taki sposób. To było silne, potężne i zostawiło ją kompletnie bez tchu. Poprowadził jej dłoń do nabrzmiałej wypukłości w jego jeansach. Trzymał jej otwartą dłoń i otarł się o nią. Zgrzytając zębami mogła tylko sobie wyobrazić jakby to było, gdyby robił to samo będąc w niej. Jakby to było czuć go twardego, głęboko w sobie, aż osiągnęłaby najwyższe zadowolenie… Ale obchodziła się rok bez faceta. Z pewnością mogła się obejść odrobinę dłużej. Niechętnie, oderwała się od jego pocałunku. - Spokojnie, Kocie w Butach. Faktycznie jęknął, gdy zabrała od niego rękę. Robiąc kwaśną minę, sięgnął po nią ponownie tylko zamiast całować ją, trącił nosem jej szyję. Susan syknęła gdy ciepło jego ust dotknęło jej ciała. Wtedy stało się coś dziwnego… Jej oczy zrobiły się szkliste, a nos zatkany. Im dłużej trącał ją nosem tym gorsze to się stawało aż w końcu kichnęła. 111

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- O mój Boże – powiedziała, przecierając oczy – myślę, że jestem na ciebie uczulona. Wstał i podkradał się do niej po materacu. - Jestem uzależniony od ciebie. - Ravyn! – rzuciła przytrzymując go – Mówię poważnie – ale teraz czuła się lepiej. Może się myliła. - Nie jesteś na mnie uczulona – powiedział, figlarnie ją łapiąc. Przewrócił ją na materac i umieścił pod sobą. Susan czuła się dobrze do momentu, gdy Ravyn opuścił głowę by ją pocałować, a jego włosy spadły na jej twarz. Natychmiast jej nos się zatkał. Odchrząkując, przewróciła go w taki sposób, że teraz on był pod nią. Posłał jej szeroki uśmiech tak niesamowity, że sam mógł sprawić by była napalona. - Przestań i posłuchaj mnie. Jestem na ciebie uczulona. – powiedziała surowo. Przynajmniej na jego włosy, co miało jakiś sens bo była uczulona na sierść kotów. Ale najgorsze było to, że głęboko w środku była rozczarowana. Co nie miało dla niej w ogóle sensu. To nie tak, że kiedykolwiek mogłaby być w związku z nieumarłym kotem, Mrocznym Łowcą. - No weź, Susan – powiedział tym głębokim, prowokacyjnym głosem i podniósł biodra ocierając się o nią co sprawiło, że część niej była wyjątkowo zainteresowana tą nabrzmiałą częścią jego ciała – potrzebuję cię. Powstrzymując w sobie szelmowskiego diabełka, który chciał go rozebrać do naga i zaspokoić jego i swoje instynkty, potrząsnęła głową. - To czego potrzebujesz to zimny prysznic. - Weź go ze mną, a umyję tobie plecy. Był nieugięty! Nagle, rozbrzmiało pukanie do drzwi. Wdzięczna za przeszkodzenie im, Susan natychmiast zeszła z Ravyn’a, stanęła na nogi i wyprostowała wymięte ubrania. - Wejdź. Drzwi otworzyły się pokazując Erikę, która patrzyła na Ravyn’a wyciągającego się na materacu. Ravyn parsknął, przewracając się na bok i zwijając w bardzo kocią pozycję. - Hej kotku, przyszłaś zrobić zamianę? Erika zmarszczyła nos i przeszła obok Susan, wchodząc do pokoju. - Co mu jest? Jest naćpany? - Tak, bardzo – odpowiedziała, kopiując szorstki ton Eriki. To wydawało się ją bardzo rozbawić. - Człowieku, masz jakiś pomysł co to za narkotyk?

112

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan skrzyżowała ręce na piersi patrząc jak Erika powoli podchodzi do Ravyn’a, który właśnie śpiewał jakąś kołysankę w obcym języku, leżąc na boku. - Nie jestem pewna na sto procent. Czemu pytasz? - Cokolwiek to jest, zwiększcie mu dawkę. On nie nazywał mnie kotkiem od kiedy skończyłam dziesięć lat. – Erika posłała jej szeroki, zadowolony uśmiech, który mógłby rozbawić Susan, gdyby spotkały się w innych okolicznościach. Ale biorąc pod uwagę zblazowane spojrzenie, którym obdarowała ją i Ravyn’a, Susan czuła się niezbyt dobroczynnie w stosunku do młodszej kobiety. - I to jest powód twojej wizyty? - Chciałam się tylko upewnić, że z nim wszystko w porządku. – było słyszalne drżenie w jej głosie. Mimo wszystko Erika znała go całe życie i nie wliczając jej ojca żyjącego na Hawajach był jedyną rodziną jaką tutaj miała. - Jest z nim jest okay – powiedziała zmiękczając swój ton – a z tobą? Skinęła głową ale było coś bolesnego i smutnego w jej oczach. - Po prostu nie lubię jak ludzie umierają wokół mnie, wiesz? - Bycie samemu jest do dupy. Erika schowała pasmo włosów za uchem. Po tym jednym, niepewnym ruchu zmieniła się z zasmarkanej nastolatki w dziewczynkę, która potrzebowała kogoś to powiedziałby jej, że wszystko będzie dobrze. - Nie masz pojęcia. - Właściwie – powiedziała Susan zbliżając się do niej – to mam. Gdy byłam w twoim wieku zostałam sierotą i od tego czasu byłam sama. - Ciężko jest żyć samemu? Susan przełknęła, gdy stare wspomnienia ją dopadły. - Tak, przez większość czasu. Stoisz sama na ukończeniu szkoły podczas, gdy twoi przyjaciele są wraz z rodziną. Pierwszego dnia college’u obywasz się bez śmiechu mamy i taty, gdy pędzisz znaleźć swój pokój w akademiku. A gdy drzwi akademika są zamknięte nie masz gdzie pójść. Ale najgorsze są wakacje, a w szczególności święta. Siedzisz samotnie w domu, wpatrując się w prezent, który kupiłaś sobie sama i zastanawiasz się jakby to było gdyby twoi rodzice żyli albo gdyby ktoś zadzwonił. Teraz już nawet nie miała Angie i Jimmiego. Angie zawsze zapraszała ją do domu. Zawsze dzwoniła do niej w święta, a nawet na dzień matki by upewnić się, że wszystko z nią w porządku. A ona zawsze kłamała, że jest dobrze chociaż w środku cierpiała z powodu braku rodziny. Spojrzała na Ravyn’a. Jak bardzo było trudniejsze chwile, gdy wiedziałeś, że twoja rodzina żyje ale dla niej jesteś martwy? To wyjaśniałoby czemu jest tak wyrozumiały dla Eriki. Chociaż była irytująca, jej towarzystwo było lepsze niż bycie samemu. Widziała niechętny szacunek w niebieskich oczach Eriki, gdy dziewczyna kiwnęła głową okazując jej zrozumienie.

113

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Przykro mi z powodu twoich rodziców. Ja straciłam swoją mamę kilka lat temu… ale to ciągle boli. - Wiem. I też mi przykro. - Dzięki - powiedziała Erika, zerkając na Ravyn’a. – potrzebujesz czegoś? Jak na przykład klatkę albo jakiś środek przeciw pchłom? Uśmiechnięta Susan patrzyła na Ravyn’a, który właśnie ruszał rękoma tak jakby śpiewał Itsy Bitsy Spider25. - Przydałoby się antidotum. - No nie wiem – powiedziała złośliwie Erika – Teraz jest raczej zabawny. Jak duże dziecko albo coś w tym stylu. Ravyn przeturlał się na brzuch i próbował się podnieść. Susan rzuciła się w jego kierunku by utrzymać go na materacu. - Muszę wyjść – powiedział Ravyn, starając się ją odepchnąć. - Nie, nie. Jesteś tu gdzie powinieneś być. - Nie – odpowiedział marudnym tonem, który ją oszołomił. Nigdy by nie pomyślała, że taki dźwięk może pochodzić od mężczyzny z tak głębokim głosem. – muszę wyjść. Dlaczego on był taki uparty? - Nie, Ravyn. Musisz zostać tutaj. - Ale nie mogę zrobić tego tutaj i naprawdę muszę wyjść. Erika wydała z siebie dziwny, syczący odgłos. - Susan, myślę, że to co mówi oznacza, że potrzebuje kuwety. Nie… nawet jej pech nie może być aż tak wielki. - Och, z pewnością nie. Odsunął się od niej po czym z powrotem upadł na materac. Spojrzał na materac tak jakby był zaskoczony. - To nie jest łazienka… Och, zastrzelcie mnie, proszę! Erika wskazała na drzwi kciukiem. - Chcesz, żebym sprowadziła jednego z facetów do pomocy? Susan wypuściła długi, zmęczony oddech, gdy rozważała tą propozycję. - Nie. Podejrzewam, że będą mieli do tego mniej entuzjazmu niż mam ja. – nie ulega wątpliwości, że zabiliby go, gdyby musieli mu pomagać w takiej sprawie. Pomagała Ravyn’owi wstać i prawie upadła pod jego ciężarem. Ten mężczyzna był tak solidnie zbudowany, że przypominało to podnoszenie samochodu. - Czy mogłabyś mi pomóc zabrać go do łazienki? - Pewnie. Z pomocą Eriki, Susan udało się przetransportować go przez hol do łazienki. Przestrzeń wewnątrz była wąska i ciasna. Chciała zaczekać na zewnątrz z Eriką, ale później się lepiej nad tym zastanowiła. W obecnym stanie, 25

Chodzi o to: http://www.youtube.com/watch?v=bJnaADMFozk 114

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn mógł upaść i zrobić sobie krzywdę. Ostatniej rzeczy jakiej potrzebowali to, aby rozbił sobie głowę. Patrzyła jak grzebał przy rozporku niczym dwulatek. - Mój zamek jest popsuty. Przewróciła oczami. - Nie, nie jest. Ośmielił się rzucić jej zirytowane spojrzenie. - Tak, jest. Czym sobie na to zasłużyłam? Domyślała się, że to była kara boska za coś. Nie było innego powodu, dla którego dzień odwrócił by się do niej tak wściekle. Przeklinając swój własny los, ruszyła do przodu odpychając ręce Ravyn’a, by móc rozpiąć mu spodnie. W ten sposób dowiedziała się, że był to zamek na guziki. Nic dziwnego, że nie mógł go rozpiąć. Rozpinając go, jej twarz zapłonęła, gdy zdała sobie sprawę, że nie nosił bielizny. Nie, żeby nie widziała go do tej pory nagiego ale teraz to było coś zupełnie innego. Bardziej prywatnego. Biorąc głęboki oddech odwagi, pomogła mu obniżyć spodnie i odwróciła się, aby mógł zająć się swoimi potrzebami. To musi być najdziwniejszy moment w moim życiu. Nigdy wcześniej nie zrobiła czegoś takiego dla obcego. Ale znowuż, gdyby ona kiedyś znalazła się w podobnej sytuacji to chciałaby, aby znalazł się ktoś kto okazałby jej miłosierdzie i pomógłby jej przez to przejść. Niewiele wiedziała o Ravyn’ie, ale była pewna, że gdyby był świadom umarłby ze wstydu z bycia tak bezradnym. Wydawał się być dumnym facetem ze swojej niezależności. A biorąc pod uwagę fakt jak jego rodzina go traktowała, musiał być sam o wiele dłużej niż ona. Kiedy już skończył, pomogła mu się ubrać i umyć ręce. Susan zatrzymała się, gdy je namydlali. Jego dłonie nie były wypielęgnowane. Były duże, miały odciski i brutalne blizny od licznych walk, które stoczył. Jedna z nich była szczególnie szeroka i głęboka i ciągnęła się aż do przedramienia. Inna zaś wyglądała tak jakby ktoś wściekły go ugryzł. Jej żołądek szarpnął się na ich widok. Taaak, jej życie i problemy wydawały się łagodne w porównaniu do jego. - Twój dotyk jest taki delikatny – wyszeptał – jak skrzydła motyla. To było głupie, ale jego słowa dotknęły czegoś w jej środku. Nie, to nie były słowa tylko emocje, które słyszała w tonie jego głosu. Tonie, który powiedział jej, że nie był przyzwyczajony do delikatnego dotyku. - Dziękuję – powiedziała spłukując swoje ręce, a następnie osuszyła je małym ręcznikiem. Kładąc swoją wilgotną rękę na jej brodzie, przechylił jej głowę tak, aby ich spojrzenia się spotkały. - Jesteś tak niesamowicie piękna.

115

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

O taak, ten facet był zdecydowanie naćpany. Nie, żeby Susan była jakimś Quasimodo, ale nie była też głupia. Nie była tym rodzajem kobiety, o której mężczyźni mówiliby, że jest piękna. - Tak, tak. Po prostu chcesz się ze mną przespać. - Nie – powiedział głębokim głosem – Jesteś piękna… jak anioł. - Położył czoło na jej czole zanim podarował jej najdelikatniejszy pocałunek jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Coś w niej stopniało, gdy owinął swoje ramiona wokół niej i trzymał ją nie tak jak napalony facet chcący ją przelecieć, ale jak ktoś, kto rzeczywiście coś do niej czuł. I to wywołało w niej też ból tak głęboki, że ścisnęło jej się gardło. Przez całe swoje życie, wszystko czego chciała to być kochaną. Aby mieć ponownie rodzinę, a ten pocałunek przypomniał jej o tym czego nie miała. O tym czego najprawdopodobniej nigdy nie będzie miała. I ból tym spowodowany obmył ją jak lód. - Okey, Ravyn. Musimy przetransportować cię z powrotem do łóżka. – Spodziewała się, że zacznie się z nią spierać. Zamiast tego skinął głowę, wycofał się i otworzył drzwi. - Kotku – powiedział, gdy ponownie zobaczył Erikę – kiedy tak urosłaś? Rzuciła Susan „ale on jest głupi” spojrzenie. - Urosłam kiedy byłeś w łazience. - Naprawdę? Erika parsknęła. - Wiesz to jest poważna poprawa w jego normalnym usposobieniu. Podoba mi się to. Zdecydowanie musimy dowiedzieć się co to jest i zatruwać mu tym jedzenie. Susan starała się zaprowadzić go z powrotem do pokoju, ale Ravyn złapał się drzwi i odmówił wejścia. Rzucił jej ostre spojrzenie, gdy próbowała popchnąć go do przodu. - Muszę wrócić do domu. - Tak – powiedziała powoli – jest dokładnie w tym pokoju. - Nie! – wściekle warknął – Zatira mnie potrzebuje, muszę do niej iść. Kim była Zatira? Susan wymownie spojrzała na Erikę, która wydawała się równie zaskoczona tym imieniem co ona. - Nie, nie musisz. Osunął ją i zaczął iść korytarzem. - Muszę ją uratować – zrobił trzy kroki, po czym zastygł. Wpatrywał się w podłogę jakby była ekranem telewizora. Niewiarygodny ból wykrzywił mu brwi tak jakby przeżywał jakiś koszmar. Nigdy wcześniej nie widziała tak udręczonej twarzy. - Nie – warknął uderzając w ścianę – Zatira! Mamo! Boże, nie! Wystarczy krwi. One nie są martwe. Nie są! Zacisnął ręce na włosach, rzucił się na ścianę i ześlizgnął na podłogę.

116

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan podeszła do niego. Wzięła jego ręce w swoje, zmuszając go by puścił włosy. - Ravyn, spójrz na mnie. Zrobił to, ale ona mogła stwierdzić, że jej nie widział. Wciąż był nękany przez coś ze swojej przeszłości. - Zatira? - To ja Susan. Odsunął się od niej. - Musze ją uratować. Nie mogę pozwolić jej umrzeć. Nie mogę. Susan starała się go przytrzymać, podczas gdy on walczył nie krzywdząc jej. Nagle obok nich padł cień. Susan spojrzała w górę, spodziewając się, że będzie to Erika. Ale to nie była ona tylko Dorian. - Wstawaj – syknął na Ravyn’a. Nie było śladów współczucia czy sympatii na jego twarzy. - Pierdol się – Ravyn próbował go wyminąć na czworaka, ale jego brat złapał go brutalnie za ramię i postawił na nogi. - Nie tak ostro – Susan powiedziała surowo – nie ma takiej potrzeby aby go ranić. Ravyn oparł się plecami o ścianę i patrzył na swojego brata. Jego twarz była zła i dzika lecz w oczach był widoczny ból i krzywda. - Zamierzasz mnie znowu zabić? Po raz pierwszy wyraz twarzy jego brata zmiękł. - To ja Dorian, Rave. Nie Phoenix. - Dori… - Gniew zniknął z twarzy Ravyn’a ustępując miejsca głębokiemu cierpieniu – Nie chciałem tego, Dori. Nie chciałem. Musisz mi uwierzyć. Nie chciałem, żeby stała im się krzywda – chwycił brata za koszulkę i trzymał mocno – nie chciałem aby ktokolwiek umarł. Dorian owinął swoją dłoń wokół nadgarstka Ravyn’a i zdjął jego rękę ze swojej koszulki. - Wiem. Ravyn odrzucił swoją głowę tak mocno, że uderzając w ścianę przebił się przez gips. - Możemy ich ocalić. – powiedział, robiąc krok w kierunku drzwi, które prowadziły na górę. – możemy tam wrócić i to naprawić. - O czym on mówi? – zapytała Erika. Dorian nie odpowiedział. Zamiast tego warknął na nią. - Idź na górę, Erika. Po wyrazie jej twarzy było oczywiste, że chciała się sprzeczać, ale po raz pierwszy tego nie zrobiła. - Musimy iść – nalegał Ravyn. Ale z twarzy Doriana nie można było wyczytać nic. 117

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie bądź ponownie głupi. – Odsunął Ravyn’a z daleka od siebie. Susan spojrzała na Doriana, gdy Ravyn zatoczył się i prawie upadł. - Ty dupku – syknęła, ledwo łapiąc Ravyn’a. Ravyn zatrzymał się, gdy ich oczy się spotkały. Po raz pierwszy od kiedy ten epizod się zaczął zobaczył ją, a nie Zatirę. Jego rysy twarzy złagodniały. Lekki uśmiech uniósł jego usta. - Wyglądasz jak anioł… - Jego oczy stały się niewidzące zanim upadł. Dorian pogłębił oddech, gdy Ravyn uderzył o podłogę. Niezbyt delikatnie Dorian podniósł go i przeniósł na materac. Susan chciała odrzucić jego pomoc, ale sama nie dałaby rady podnieść Ravyn’a . Niech szlag trafi jego brata za to, że jest taki oziębły. - Jak długo taki jest? – zapytał Dorian po czym się wyprostował. - Jakieś dwie godziny. Dorian pokręcił głową, gdy patrzył na Ravyn’a, który leżał cicho i spokojnie. - Potrzebujesz chwili wytchnienia? Założyła ręce na piersi i podarowała mu groźne spojrzenie. - To zależy. Zamierzasz go bić kiedy mnie nie będzie? Wygląd jego twarzy powiedział jej, że nie bawiło go to pytanie, co było w porządku, ponieważ ona nie żartowała. - Nie. To sprawiło, że poczuła się odrobinę lepiej… ale tylko odrobinę. Wciąż nie ufała Dorianowi. Z tego co czytała w podręczniku Dorian był Arkadyjskim Zwierzo Łowcą. Czyli był w teorii człowiekiem, który potrafił zmienić się w zwierze. Byli też inni Zwierzo Łowcy, którzy posiadali zwierzęce serce. Nazywano ich Katagarianami. W przeciwieństwie do Ravyna i jego rodziny, naprawdę byli zwierzętami, które mogą zmienić się w ludzi. Ale stąd gdzie stała, nie widziała między nimi wielkiej różnicy, ponieważ „człowiek”, który stał przed nią był tak oziębły jak każde inne zwierzę, które spotkała w środowisku naturalnym. Znowuż, jako reporterka spotkała w swoim życiu wielu ludzi, którzy powinni być zakwalifikowani jako zwierzęta. Niektórzy nawet jako ameby. W jej głowie odezwała się reporterka, która była czegoś ciekawa. - Kim była Zatira? Ból przyciemnił oczy Doriana zanim odpowiedział. - Moją siostrą. - Przyjmuję, że była też siostrą Ravyn’a? Przeszył ją wzrokiem, który powiedział jej, że Dorian nie chce się do tego przyznać. Co prosiło się o następne pytanie. - Co jej się stało? Widać było po bólu w jego oczach, że odczuwa tą stratę tak samo dotkliwie jak Ravyn. 118

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Została zabita trzysta lat temu. Susan skrzywiła się na to. - Jak zabita? - Przez ludzi – warknął te słowa w taki sposób, jakby człowiek był najgorszą rzeczą, o której mógł pomyśleć. Rzucił jej ostre, najbardziej nienawistne spojrzenie jakie kiedykolwiek widziała. - Dokonali brutalnej rzezi na niej… naszej matce, Phoenix’a żonie i dzieciach i na całej naszej wiosce. Susan zakryła usta ręką, gdy horror tego wydarzenia ją ogarnął. Ale czego ona się spodziewała? Mroczni Łowcy byli tworzeni z kobiet oraz mężczyzn, którzy doświadczyli tragedii i niesprawiedliwości w swoim życiu i pragnęli się zemścić na tych, którzy ich skrzywdzili. Krzyk ich duszy wzywał Artemidę, która po zawarciu z nimi umowy mogła ich przywrócić do życia i podarować im dwadzieścia cztery godziny na zemstę. Po jej dokonaniu, wstępowali do armii Artemidy, która chroniła ludzkość przed Daimonami. Charakter ich stworzenia zapewniał to, że przeżyli przynajmniej jedną tragedię w swoim życiu. - Rozumiem, że ich śmierć jest tym co sprawiło, że został Mrocznym Łowcą? Skinął głową potwierdzająco. - Chciał zemsty na ludziach, którzy ich zabili. - A Isabeau? Też należała do waszej wioski? Wyraz nienawiści na jego twarzy był głośnym „nie”. - Była małżonką Ravyn’a… pozbawioną serca, ludzką suką. Powiedział jej o nas a ona z kolei powiedziała o nas swoim ludziom. To oni po nas przyszli. Myśleli, że jesteśmy sługami diabła, a ich niewiedza sprawiła, że zabili naszych najsłabszych członków podczas, gdy my byliśmy daleko, chroniąc ich przez Katagarianami, którzy najeżdżali ich wioskę. Katagarianie byli w stanie wojny z Arkadianami. Susan skrzywiła się, gdy współczujący ból przetoczył się po niej. Jaka straszna ironia, zostali zdradzeni przez ludzi, którym starali się pomóc. Ale z tego co mówił Dorian, Ravyn również jawił się jako ofiara – wszystko co zrobił to zaufał niewłaściwej osobie. Jak mogli nienawidzić go za błąd, który każdy z nich mógł popełnić? - Jak mogliście skazać go na wygnanie? Parsknął na to. - Nie wygnaliśmy go, kobieto. Phoenix zabił go tak szybko jak znalazł nasze rodziny pomordowane… a ten skurwysyn powinien zostać martwy. Była przerażona jego słowami i jadem w jego głosie. - Jak mogliście zrobić coś takiego… własnemu bratu? - Jak mogliśmy? – zapytał jakby był zaskoczony jej pytaniem. Wskazał na Ravyn’a – Za każdym razem kiedy na niego patrzymy przypomina nam o tym, że przyczynił się do ich śmierci. Jest dla nas obrzydliwy. A ja nienawidzę tego,

119

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

że byliśmy zmuszeni otworzyć sanktuarium w mieście, w którym on stacjonuje. Pieprzyć Mojry za to. Och, to było głupie. - To nie była jego wina. - To wszystko była moja wina… nie powinien jej nigdy ufać. Zaskoczona, że się przebudził, Susan spojrzała na Ravyn’a, który przewrócił się na plecy. W pierwszej chwili myślała, że ciągle majaczy ale jego wzrok wydawał się teraz jaśniejszy. Jego twarz była ponura, odepchnął się i sięgnął ręką po swojego brata. - Dori… - Nie dotykaj mnie, Ravyn. – wykrzywił wargi na Susan – Jak tylko powrócą mu wszystkie zmysły, musi się stąd wynieść zanim inni zwrócą się przeciwko niemu ponownie. Jasne? - Tak – powiedziała, krzywiąc wargi w odpowiedzi. – Całkowicie rozumiem. Jesteś skurwysynem bez serca, a reszta z was nie jest lampartami. Tylko świniami. Jego twarz stwardniała. - Ciesz się, że jesteś człowiekiem i jesteś teraz w sanktuarium. W przeciwnym razie rozerwałbym tobie gardło. – rzucił ostatnie nienawistne spojrzenie Ravyn’owi po czym zniknął z pokoju. Niezdolna uwierzyć w to jak bardzo był przepełniony żółcią, Susan odwróciła się do Ravyn’a, który leżał całkowicie nieruchomo. W pierwszej chwili myślała, że znowu jest nieprzytomny, ale kiedy odgarnął włosy z twarzy zobaczyła, że ma otwarte oczy. Spojrzenie które jej rzucił było przepełnione bólem i wstrętem do siebie, co ukradło Susan oddech. - Nie chcę być dłużej sam. Czy to jest takie złe? Serce jej się ścisnęło na te szczere słowa. Wiedziała dokładnie jak się czuł. - Nie, Ravyn. To nie jest złe. Zaczął niekontrolowanie drżeć i sięgnął po koc na materacu. - Jest mi tak zimno. Susan naciągnęła na niego koc, ale on ciągle szczękał zębami. Ona nigdy nie widziała kogoś tak zmarzniętego. Domyśliła się, że był to efekt narkotyku więc próbowała ogrzać go własnym ciałem. Biedny mężczyzna. A ona głupio myślała, że jest sama na tym świecie. Prawdopodobnie było lepiej nie mieć w ogóle rodziny niż mieć połowę martwą a drugą połowę nienawidzącą ciebie za spowodowanie śmierci tej pierwszej. Nie mogła wyobrazić sobie czegoś gorszego. Cóż, może życie z Eriką, którego też doświadczał. Ravyn ciągle drżał w jej ramionach. Położył swoje ręce na jej, podczas gdy ona trzymała go cicho w mrocznym świetle pokoju. - Susan? 120

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Otworzyła oczy na jego słaby głos. - Tak? - Przykro mi z powodu twoich przyjaciół. Chciałbym, żeby to się nie wydarzyło. - Dziękuję. Nagle stał się bezwładny w jej ramionach, jakby ponownie stracił przytomność. Jej pierwszą myślą było odsunięcie się od niego ale zamiast tego położyła głowę na jego muskularnym ramieniu. Jakie to dziwne, że dwójka obcych leży na materacu w piwnicy popularnego klubu w sercu Pioneer Square. Oboje byli ścigani za przestępstwo, którego nie popełnili i zostali uwięzieni w miejscu, gdzie nikt ich nie chciał. Boże, co za dzień. Zamykając ponownie oczy, wypuściła długi, zmęczony oddech. To było jeszcze bardziej przerażające niż czas, kiedy pisała historię o Senatorze Kelly’m i jego wątpliwych wydatkach jedynie po to, by dowiedzieć się, że jej źródło było fałszywe. Nawet teraz wzdrygała się na wspomnienie dnia, kiedy jej szef rzucił jej gazetą w twarz i oskarżył o to, że wszystko zmyśliła. Potem była pod ostrzałem ze strony wszystkich jej współpracowników, reporterów, którzy pisali o niej historię za historią. Nie było dla niej żadnej dobroci ani przebaczenia. Nic tylko wrogość i radość, że udało im się ściągnąć ją na dno. A wszystko przez to, że też zaufała osobie, której ufać nie powinna. I wtedy doszło do procesów sądowych. Oszczerstwa. Zniesławienie. Pomówienia. Nie dość, że pozwał ją senator to również jej gazeta. To był najgorszy okres w jej życiu. Aż do teraz. Teraz nie miała nawet Angie, która trzymałaby ją za rękę i pomogła przez to przejść. Nie było już Jimmiego, który groziłby, że zabije wszystkich, którzy ją zranili. Powiedz tylko słowo, Sue, a aresztuję ich za złe parkowanie… Była kompletnie sama. Tak jak Ravyn. Susan mrugała aby pozbyć się łez, jednocześnie bawiąc się jedwabnymi włosami, które wywoływały świąd na jej skórze. Ale nie dbała o to. Musiała poczuć jego obecność. To nie był czas na słabości. Potrzebowała swojej siły. Zwłaszcza, że nie wiedziała jak to wszystko się potoczy. Nie wiedziała nawet jak wrócić do swojego życia. Co powinna zrobić? Jesteś reporterem, Sue. Co zrobiłby dobry reporter? Odnalazłby prawdę. Jedynym sposobem na odzyskanie jej życia, było zdemaskowanie tego, kto za tym wszystkim stał. Co prawda nie mogła zdemaskować wampirów, nie stając się kompletnym pośmiewiskiem, ale Jimmy mówił o tym, że ktoś próbował to zatuszować, a ona postanowiła mu zaufać. On nigdy jej nie okłamał. Zdecydowanie był ktoś w departamencie, kto współpracował z Apollitami i Daimonami tuszując zaginięcia, które zapewne 121

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

były morderstwami. Teraz kiedy znała prawdę, mogła znaleźć dowody i zdemaskować jego albo ją… Mogą zostać doprowadzeni przed ludzki sąd. Wtedy Apollici nie mieliby już dłużej ludzkiej pomocy. Nie bądź głupia. To wszystko było niedorzeczne, a ona tym żyła. Jak mogła to sprzedać ludziom, którzy nie widzieli tego na własne oczy? - Jestem za stara aby zaczynać od nowa. Co więcej była zbyt zmęczona. Piękna twarz Angie pojawiła się w jej umyśle. Widziała Angie i Jimmiego w dniu ich śluby, gdy machali jej na pożegnanie z limuzyny, udając się na miesiąc miodowy. Mieli zestarzeć się razem i zrobić z niej ciotkę bandy hałaśliwych dzieci. Oni byli jej rodziną. Tym razem nie mogła powstrzymać łez, które płynęły z jej oczu. Oni – jedyna rodzina jaką miała – odeszli i nigdy nie będą mieli tych dzieci. Nigdy więcej nie dostanie telefonu od Angie, która będzie narzekać na to, że Jimmy ogląda mecz piłki nożnej w telewizji. Nigdy więcej Jimmy nie będzie jej dokuczał, że właśnie aresztował faceta, który byłby idealny dla niej. Nie będzie więcej nocnego oglądania filmów. Żadnych więcej świątecznych obiadów… Odeszli, a te sukinsyny zabiły ich bez powodu. Bezpieczny, niepohamowany gniew rósł głęboko w jej duszy i rozprzestrzeniał się po całym ciele. Nie mogła pozwolić, aby ludziom w to zamieszanym przeszło to płazem. Nie wspominając o tym, że byli tam każdej nocy kończąc marzenia innych ludzi. Kończąc ich życia. Zabierając rodzinom kogoś, kogo kochali. Musi ich powstrzymać. Jakoś. Nie mogła tak siedzieć i pozwolić aby ludzie tracili kogoś bliskiego. Nie, jeśli mogła ich powstrzymać. Susan przerwała jej mentalną tyradę, gdy pewien pomysł w nią uderzył. Dziennik Jimmiego… - Od kiedy pamiętała Jimmy zapisywał ważne rzeczy w swoim dzienniku. Ona i Angie dokuczały mu z tego powodu bez końca. To, że zapisywał wszystko na papierze sprawiło, że był świetnym badaczem. Niezależnie od dowodów, to co odkrył musiało być w tym notebooku. Wiedziała to. Nie było szansy na to, że nie zostawił jej żadnych wskazówek. Ale jak mogła dostać się do jego domu podczas, gdy była ścigana przez policję? Nie wspominając o tym, że zapewnie byli śledzeni. To nie miało znaczenia. Miała zamiar znaleźć sposób aby się tam dostać i odnaleźć dziennik, bez względu na to ile będzie to ją kosztowało. Musiała zakończyć to śledztwo. Nawet jeśli to ją zabije.

122

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 9

Ravyn obudził się z zamglonym wzrokiem. Czuł zapach Susan ciężko unoszący się w powietrzu. Był ciepły i delikatny. Unikalny i zachęcający. Czuł się jak gówno, a coś w jej zapachu go uspakajało. To również sprawiło, że zapłonął. Jego prawe ramię tak bolało, że ledwie mógł nim ruszyć. Nie, żeby w ogóle mógł bo Susan leżała na nim, odwrócona do niego tyłem i spała. W pierwszej chwili nie mógł rozgryźć gdzie był i dlaczego ona leżała z nim. Potem nagle, wydarzenia wczorajszej nocy powróciły do niego. Przypomniał sobie, że został trafiony strzałką z narkotykiem pod klubem Happy Hunting Ground. Obrazy walki , ich powrót do Serengeti oraz urywki z tego jak był chory… i jak Susan mu pomagała. Była przy nim kiedy świat się walił. Zdumiony tym, podniósł się aby spojrzeć w dół i odgarnął jej blond włosy z jedwabnego policzka. Miała najpiękniejszą skórę. Jasną i nieskazitelną, która była bardziej miękka niż jedwab. Położył palec na jej kości policzkowej i zdziwił się, że faktura jej skóry była odmienna od jego. Było w niej coś czarującego. Coś, co przemawiało do zwierzęcia w nim i kusiło go. Nigdy wcześniej nie czuł takiego przyciągania do nikogo. Nawet do Isabeau, a ona była jego partnerką. Zniżył głowę w dół tak, by mógł poczuć zapach jej włosów. Miękkie nici łaskotały go w policzek. Nawet ciepło jej ciała uspokajało go. Położył na niej rękę i przyciągnął ją do siebie. Jak kochankę. Ten moment obudził dawno zapomniane marzenia w jego wnętrzu. Marzenie o rodzinie. Miłości. Marzenie o kimś kogo mógłby kochać ze wzajemnością. Boże, minęło tyle czasu od kiedy po prostu przytulał kogoś…. - Jeśli nie przestaniesz mnie obmacywać Kocie w Butach, nie będzie mnie obchodziło to, że nie doszedłeś do siebie i skrzywdzę cię. Roześmiał się mimo woli. Susan otworzyła te zadziwiające, niebieskie oczy by spojrzeć na niego. - Skończyłem już – powiedział do niej cicho. Ciągle wyglądała podejrzliwie. - Acha, mówiłeś to ostatnim razem, przed tym jak zanurkowałeś głową w moich piersiach. 123

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie, nie zrobiłem tego… a zrobiłem? – skrzywił się starając sobie to przypomnieć ale kilka ostatnich godzin było dla niego mglistych i niejasnych. Nie mógł sobie nic przypomnieć, ale biorąc pod uwagę fakt jak mu się podobała nie mógł temu zaprzeczyć. Jeśli miałby szansę aby coś takiego zrobić na pewno by z niej skorzystał. Zmrużyła na niego oczy. - Na serio wróciłeś, prawda? Przyłożył wierzch dłoni do prawego oka, starając się złagodzić ból, który rozrywał jego czaszkę na części. - Tak, za to z okrutnym bólem głowy. Susan przewróciła się aby spojrzeć w te mroczne oczy. Okay, w jedno oko, ponieważ drugie zasłaniał ręką, ale dobrze było znów zobaczyć w nim jasność. - Witaj z powrotem. - Dzięki – jego wzrok zsunął się na jej usta, które wyglądały zapraszająco, a było to dla niego trudne do zignorowania – za wszystko. - W porządku. Oblizała swoje wargi, nawilżając je językiem… i było to przyczyną jego zguby. Nie mogąc się powstrzymać, obniżył głowę i spodziewał się, że go zatrzyma albo odepchnie. Ale nie zrobiła tego. Zamiast tego, wsunęła się w jego ramiona, aby przyjąć pocałunek. W chwili, gdy ich usta się złączyły, Ravyn przymknął oczy i pozwolił by ogarnęło go jej ciepło. Owinęła ręce wokół niego, powodując w nim drżenie z powodu czułości, którą mu ofiarowywała. Była wyjątkowa. Z walącym sercem, pogłębił pocałunek, badając jej usta. Susan nie mogła oddychać… dosłownie. Jej alergia zaczynała się uaktywniać, ale nie na tyle mocno by móc ją odciągnąć od tego smaku nieba. Każda cząstka niej płonęła od dotyku jego ust. Objął jej twarz i przyszpilił ją do materaca swoim wyśmienitym ciężarem. Znalazła się w sytuacji, w której nienawidziła swoich i jego ubrań, chociaż wiedziała, że ich kontakt fizyczny byłby błędem. Mroczni Łowcy nie mogli się umawiać i mieć dziewczyn, a ona nie chciała być kimś na jedną noc. Jedyne co mogli robić to kroczyć innymi ścieżkami. Szkoda, że jej emocje nie były bardziej racjonalne bo teraz jedyne czego chciała to utrzymać go w swoich ramionach i zbadać językiem każdy centymetr jego ciała. Ale nie mogła. Ravyn zacisnął dłoń na jej jedwabistych włosach, wyobrażając sobie jej nagie ciało wijące się pod nim z pożądania. Skubnął jej usta, gdy poczuł, że jej serce bije w rytm jego. Wymagało to każdego kawałka woli jaki posiadał aby nie podciągnąć jej koszulki i nie objąć jej piersi dłońmi. Lecz ona była giermkiem, a oni byli poza zasięgiem Mrocznych Łowców. Mimo tego, podobała mu się na poziomie, którego nawet nie zaczął pojmować.

124

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Gdyby mógł, zostałby z nią przez resztę nocy, ale mieli obecnie zbyt wiele rzeczy, z którymi musieli się uporać. I ostatnią rzeczą jakiej chciał to związać się z inną kobietą, która mogłaby go zdradzić. Odsunął się i jęknął. Susan położyła dłoń na jego obolałym ramieniu tak jakby dokładnie wiedziała co go bolało. - Musisz odpocząć. Potrząsnął głową. - Mamy zbyt wiele do zrobienia. - Uwierz mi, wiem. Ale wciąż jesteś ranny. Parsknął na to. - Zaufaj mi, to nic. Zdecydowanie będę żyć. Potrząsnęła głową, usiadła i spojrzała na niego. - W porządku. Podczas, gdy byłeś nieprzytomny sporo myślałam. – Ravyn nadal leżał na materacu – zgodnie z podręcznikiem, który dał mi Leo podniosła wielki skórzany tom i trzymała go przy piersi – gdy jeden Mroczny Łowca zaprzestaje działalności w jego zastępstwie zostaje wysyłany kolejny Mroczny Łowca, w szczególności w większych miastach… czyli jak to mówią, och, Seattle. – bawiąc się rogiem książki surowo wygięła brew – Więc na co Daimony tak naprawdę liczą? Mam na myśli to, że jeśli cię zabiją to ktoś cię zastąpi, więc po co się męczyć… racja? Na pewno miała rację. - Nie wiem na co liczą. To nie ma sensu, ale nie możemy zaprzeczyć, że to właśnie robią. Może mają nadzieję, że będą eliminować nas jeden po drugim aż sprawią, że ostatni Mroczny Łowca upadnie. – Nawet jak to mówił, wiedział lepiej. Było zbyt wielu Mrocznych Łowców. Zajęłoby lata a nawet wieki, żeby dopaść ich wszystkich. Ale znowu coś dziwnego działo się od ostatnich kilku lat. Wielu Mrocznych Łowców odeszło, a jeszcze większa ich ilość zginęła. Szczególnie w ostatnim czasie. - A może jest to eksperyment – powiedziała Susan – Pomyśl o tym przez minutę. Jeśli uda im się wykończyć was wszystkich tutaj, to następnie mogą zrobić coś podobnego z innym miastem. Robiąc przemyślany atak pochłonęliby jedno miasto za drugim. Prawda? - W tym punkcie przyjmuję każdą teorię. Szczerze, nigdy nie widziałem czegoś takiego. Mam na myśli to, że zawsze znalazło się kilka głupich ludzi, którzy im pomagali. Ale nigdy na taka skalę. - Co sprowadza się do pytania, dlaczego im pomagają? Co Daimony im obiecały w zamian za ich usługi? Ravym wzruszył ramionami. - To mogło być cokolwiek. Ale coś mi mówi, że obiecali im wieczne życie. - Nie sądzę. To jest za proste. Pomyśl o tym przez chwilę. Ktoś wysoko postawiony pomaga im. Dlaczego? Co mogłaby zyskać ta osoba umożliwiając 125

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Daimonom mordowanie w Seattle i zdejmowanie Mrocznych Łowców? Człowiek musiałby mieć w tym interes, a wieczne życie tym nie jest. Ravyn zamilkł. - Wiesz, Zwierzo Łowcy powstali z jednego prostego powodu. - Z jakiego? - Około dziewięć tysięcy lat temu starożytny, grecki król poślubił Apollite nie wiedząc o tym. Kiedy zmarła w swoje dwudzieste siódme urodziny poprzez powolny rozkład, król zrozumiał, że jego synów czeka ten sam los co ich matkę. Przerażony tą perspektywą, natychmiast postanowił w magiczny sposób połączyć zwierzęcą siłę z Apollite. Jego celem było wydłużenie życia Apollite. - I? - Udało się. Stworzył rasę Arkadian, czyli mój gatunek, który posiada ludzkie serca i Katagarian, naszych wrogów, posiadających serca zwierząt. Susan skinęła głową, gdy przypomniała sobie, że o tym czytała. - Widzisz o czym mówię. Lycaon zrobił wszystko co mógł, by chronić swoją rodzinę. Nawet przeciwstawił się Mojrom, które kazały mu zabić wszystkie hybrydy jakie stworzył. Zabić swoich własnych synów… Opadła jej szczęka, kiedy złapała znaczenie jego słów. - Ktoś z policji jest w związku małżeńskim z Apollite? - A co jeśli ten Apollita zmienił się w Daimona? Susan nie mogła oddychać, gdy te słowa przecięły ją jak szkło. To miało całkowity sens. Funkcjonariusz, który ma kontakty z mediami. Funkcjonariusz, który może manipulować dowodami i przenosić śledczych. - To musi być albo szef policji albo komisarz, czyż nie? - Ich właśnie bym obstawiał. Zakryła usta dłonią, gdy myśli wirowały w jej głowie. Gdyby się mylili, a ona posądziłaby o to niewinnego człowieka, upadła by jeszcze niżej. Ale jeśli mieli rację… - Potrzebujemy dowodów. Twardych, bezspornych dowodów. Ravyn skinął głową. - I musimy szybko odciąć od nich ludzkich pomocników. Susan nie mogła się z tym zgodzić bardziej. - Tak. To będzie niebezpieczne, ale teraz musimy położyć swoje łapy na dzienniku Jimmiego. - Jakim dzienniku? Odwróciła wzrok, gdy ból ścisnął jej gardło. Odchrząknęła i niepewnie spotkała jego wzrok, ale on nadal widział w jej oczach cierpienie, które tak bardzo starała się ukryć. - Mój przyjaciel Jimmy, śledczy, który został zamordowany w schronisku, zawsze zapisywał w dzienniku swoje myśli i to co robił. - Coś w stylu bloga? 126

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie, był zbyt skryty na to. To prawdopodobnie będzie gdzieś w jego domu. Albo w formie odręcznie pisanek książki albo notatek na laptopie. Musimy przeszukać ich dom i go znaleźć. Ravyn był sceptyczny. - Czy policjanci o tym wiedzą? - Nie sądzę. Tak jak mówiłam Jimmy był skryty, a szczególnie w stosunku do facetów, z którymi pracował. Nie sądzę aby mówił im, że prowadzi pamiętnik o tym wszystkim. Miała rację. Bogowie wiedzieli, że on również nie przyznałby się do takich rzeczy. - Ale jeśli pofatygowali się by go zabić, to czy nie przeszukaliby jego domu? - Jestem gotowa się założyć, że nie. Uważają, że został uciszony, a przeszukanie jego domu mogłoby obudzić w kimś podejrzenia. Ponownie wysunęła dobry argument. Ale jeśli policjanci jeszcze nie przeszukali domu to bardzo prawdopodobne, że zrobią to wkrótce. I jakiekolwiek dowody bądź wskazówki zebrał Jimmy mogą one zostać utracone. Więc lepiej było zrobić coś z tym dzisiaj albo mogli stracić dowody na zawsze. - Okay, chodźmy. Która jest godzina? Spojrzała na swój zegarek. - Dwunasta trzydzieści. - Gdzie on mieszkał? - Avenue West 29. Dobrze. Ravyn rozciągnął się po czym usiadł. - To daje nam sporo czasu aby tam dotrzeć, przeszukać dom i wrócić tu przed świtem. Zauważył jej wahanie, gdy usiadła na materacu. - Jest z tym tylko jeden mały problem. Westchnął, gdy zrozumiał o czym mówiła. - Wiem. Nie chcą abym tu wracał, kiedy już wyjdę. Ale w porządku. Mam tajną broń. Wygięła brew. - Jaką? - Ciebie – powiedział z uśmiechem – To było imponujące jak wcześniej wykiwałaś mojego ojca. Naprawdę powinnaś być prawnikiem. Zarumieniła się na jego komplement zanim odłożyła książkę na bok. Wstał i wyciągnąć rękę w jej stronę. Chwytając ją, pozwoliła mu postawić się na nogi ale pociągnął ją tak mocno, że wpadła na niego. Każdy centymetr jej ciała naciskał na niego, czyniąc go natychmiast twardym i obolałym z pragnienia skosztowania jej. Tutaj, w tej chwili, sprawiło to, że prawie zapragnął być znów śmiertelnikiem. - Przepraszam – powiedział słabym głosem – czasami zapominam jaki jestem silny. 127

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie ma problemu. A jednak był tu pewien problem, ponieważ chciał przyciągnąć ją do siebie jeszcze bliżej i ponownie zakosztować jej warg. Trzymaj swoje klejnoty w ryzach, chłopcze. Zmuszając się by zrobić krok do tyłu, ruszył do drzwi, a następnie na korytarz. Poprowadził ją na górę na tyły klubu, gdzie jego rodzina była poza zasięgiem ludzkiego wzroku i słuchu. Przez dźwięki, które rozchodziły się echem było oczywiste, że o tej porze nocy klub tętnił życiem. Ciężki dźwięk uderzeń rozchodził się po jego głowie wywołując jeszcze gorszy ból. Ale i tak nigdy nie lubił tego rodzaju muzyki. O wiele bardziej preferował klasycznego rocka. Gdy zbliżali się do częściowo otwartych drzwi wyjściowych, zatrzymał się na dźwięk głosu swoich braci. A im dłużej rozmawiali tym bardziej zły się stawał. - Znasz nasze prawo, Dorianie. – warknął Phoenix – Powinien zostać zabity teraz, kiedy śpi. Dorian odpowiedział rzeczowym tonem. - Prawo sanktuarium… - Pieprzyć prawo Savitar’a. Moja małżonka i dzieci nie żyją. Prawo dżungli mówi… Ravyn pchnął drzwi i je otworzył. - Przetrwa najsilniejszy. Zawsze. A w mojej książce, dupku, to nie jesteś ty. Zauważył wstyd na twarzy Doriana na chwile przed tym, gdy zdołał go ukryć. Ale Phoenix to inna sprawa. Jego oczy błyszczały nienawiścią. Jego wygląd zabrał Ravyn’a z powrotem do nocy, której zginął. Znowu zobaczył agonię na twarzy Phoenix’a, która pojawiła się gdy odnalazł ciało swojej żony. Umarła razem z ich matką starając się uratować swojego syna i córkę. Wtedy również Ravyn stał w drzwiach, sparaliżowany przez krew wsiąkającą w glinianą podłogę ich domku. Nawet jeśli był wojownikiem od dnia kiedy wszedł w wiek dojrzewania i opanował swoje moce to nigdy nie widział takiej masakry. Ludzie nie zadowolili się po prostu zabiciem ich. Oni okaleczyli każdego członka ich klanu, którego udało im się złapać. Chłopców, dziewczęta, kobiety, dzieci, niemowlęta… to nie miało dla nich znaczenia. Phoenix przyciągnął swoją małżonkę w ramiona po czym zaryczał w pełnym bólu horrorze. Następnie zwrócił się do Ravyn’a. - Ty to zrobiłeś! Przytłoczony własną winą i żalem, nie był w stanie poruszyć się ani przemówić. Jego spojrzenie zostało chorobliwie załapane przez to, co pozostało z jego matki. Poprzez widok terroru, który został na trwałe zamrożony w jej pięknej twarzy.

128

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Powiedz Isabeaue prawdę o nas. O tobie. Ravyn powiedz jej kim jesteśmy. Nawet jeśli jest człowiekiem to Mojry wybrały ją na twoją małżonkę… z pewnością wiedzą co robią. Musisz ufać bogom, mój synu. Zawsze. Słowa jego matki dzwoniły mu w uszach tej nocy, gdy patrzył na nią przez łzy, które paliły mu policzki. A potem Phoenix rzucił się na niego. Na początku pomyślał, że to nic dopóki nie poczuł ostrego, gorącego bólu z boku. Phoenix dźgał go nożem jeszcze raz i jeszcze raz, podczas gdy Ravyn stał tam, przyjmując każdy cios nawet nie podnosząc rąk w obronie. Giń, krwawy sukinsynie. Mam nadzieję, że spędzisz wieczność w Tartarze, płacąc za to co zrobiłeś! Dorian chwycił Phoenix’a i odciągnął go, ale było już za późno. Szkody zostały wyrządzone. Ravyn zatoczył się do tyłu, kaszląc własną krwią. Spojrzał w dół by zobaczyć krew na swoich rękach, która uciekała z jego ciała i plamiła ubrania, spływając na podłogę mieszając się z resztą. Pośliznął się na niej i upadł na podłogę. Ostatni widok jaki ujrzał w swojej ludzkiej egzystencji, był widokiem jego własnego ojca, który na niego pluł, a potem przeklinając kopał go, gdy ostatni oddech brzęczał mu w piersi. To był widok, który ciągle go nawiedzał. Widok, który często nachodził go w świetle dnia, gdy próbował zasnąć. Ale był nawiedzany z własnej winy. Był znienawidzony za coś w czym nie brał udziału. Jego jedynym błędem było zaufanie kobiecie, która mówiła mu, że go kocha. Nie miał możliwości dowiedzenia się, że go zdradzi wywołując gniew ludzi przed ich formalnymi zaślubinami. A teraz był już zmęczony. Zmęczony nienawiścią i winą. Nadszedł czas by odłożyć przeszłość na spoczynek. Ravyn nachylił się w stronę brata i zakpił. - Chcesz mnie zabić Phoenix to chodźmy na zewnątrz i zakończmy to raz na zawsze. Ale ostrzegam cię, nie czuję się dłużej winny i nie zamierzam ponownie stać i patrzeć jak dźgasz mnie nożem. To było jednorazowe i już się nie powtórzy. Phoenix poruszył się i stanął tuż przed nim mrużąc oczy. - Trzeba było pozostać martwym. Ravyn nie cofnął się ani nie mrugnął. - Nie, nigdy nie powinienem pozwolić tobie mnie zabić. Powinienem skopać twój głupi tyłek i pójść po Isabeau i jej ludzi bez tracenia przy tym swojego życia. Lub jeszcze lepiej, powinienem zabić cię w noc mojej zemsty za bycie tak samolubnym sukinsynem. Ale tego nie zrobiłem. Wybaczam tobie zabicie mnie, tak samo jak wybaczam ojcu kopanie mnie. Ale jestem zmęczony postępowaniem zgodnie z przekonaniami moralnymi podczas gdy reszta z was na mnie pluje. Więc przestań płakać chłopcze i pogódź się z tym tak jak ja musiałem. - Rzucił Phoenix’owi zdegustowane spojrzenie. - Myślisz, że miałeś 129

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

tak źle? Zaufaj mi, nie miałeś. Również straciłem tej nocy wszystko, włączając w to moją partnerkę i całą rodzinę. Ty i reszta mieliście przynajmniej siebie nawzajem do pocieszania. A co ja kurwa miałem? Nic do cholery. A teraz mam dość chodzenia na paluszkach wokół ciebie i mam dość bycia obwinianym za coś, czemu nie mogłem zaradzić. Gdybyś był w połowie takim człowiekiem, za którego się uważasz połączyłbyś się z Georgette i umarł razem z nią. Phoenix rzucił się na Ravyn’a, ale został złapany i odciągnięty przez Doriana. - Nie, Nix. Znasz prawo. - Pieprzyć prawo! Puść mnie, Dori! Dorian odmówił. Ravyn potrząsnął głową na brata, podczas gdy ten walczył przeciwko Dorianowi. - Zamiast narzekać na to co straciłeś, chłopcze, powinieneś być cholernie wdzięczny, że to miałeś. Spędziłeś prawie sto lat z Georgette. Sto lat. Ja nie dostałem nawet jednego dnia z Isabeau jako moją prawdziwą żoną i nie miałem nic od tamtego czasu. Więc pieprz się, bekso. Phoenix rzucił się ponownie lecz Dorian znów go złapał i przyszpilił do ściany. - Wynoś się, Ravyn – powiedział Dorian grubym głosem. Ravyn patrzył na bliźniaków. Dorastając byli dla niego kimś więcej niż tylko braćmi, byli jego najlepszymi przyjaciółmi. Utrata tej przyjaźni ciągle go dręczyła, ale nauczył się już tym nie przejmować. Oczywiście nigdy nie znaczył dla nich tak dużo jak oni znaczyli dla niego. - Wychodzę Dorianie, ale wrócę. Phoenix przeklął podczas gdy twarz Doriana stężała. - Będziesz musiał znaleźć inne miejsce, żeby się zatrzymać. Ravyn potrząsnął głową. - Nie ma żadnego innego miejsca, dopóki tego nie załatwię i wiesz o tym. Ze względu na prawo Omegrion, musisz mnie przyjąć nawet jeśli staje to tobie ością w gardle. - Nienawidzę cię! – krzyknął Phoenix – kiedy tu wrócisz zabiję cię draniu. - Ustaw się w kolejce. Dorian wypuścił zmęczony oddech, gdy Ravyn wziął Susan za rękę i poprowadził ją do drzwi. Susan nie wiedziała co powiedzieć czy zrobić, gdy wyszli na zewnątrz budynku i udali się do tylnej alei. Wyczuwała ból w środku Ravyn’a, chociaż ukrywał go za fasadą złości. Nie, żeby go winiła. Biorąc pod uwagę to co słyszała, nie mogła sobie wyobrazić jak bardzo zdradzony mógł się czuć przez zachowanie swojej rodziny. Jak mogli się odwrócić od niego w ten sposób?

130

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Bez wahania Ravyn kierował się prosto do szarego Porsche z przyciemnianymi szybami. Susan zmarszczyła brwi, gdy otwartą dłonią uderzał po okręgu w szybę aż ta wypadła. - To może być dziwne pytanie ale czyj samochód kradniemy? Nie rozejrzał się nawet wsiadając do samochodu. - Phoenix’a. - Skąd wiesz, że to jego? - Spójrz na tablicę. Zrobiła to i zobaczyła jego imię wraz z naklejką klubu na zderzaku. Dziwnie rozbawiona, wsiadła do środka. - Nie sądzisz, że go to wkurzy? - Tak, mam taką nadzieję. – powiedział Ravyn szczerym tonem – w przeciwnym razie kradzież nie miałaby sensu. - Czy on nie zadzwoni na policję? - Nie. To naruszyłoby sanktuarium. Więc niech kpi ze złości, a my mamy miejsce do odwiedzenia. Poza tym policja nie rozpoznałaby samochodu, a przyciemnione szyby trzymają nas w ukryciu. Potrząsnęła na niego głową, gdy zapinali pasy. - Wiem to jest odrobinę wścibskie… - Reporter jest wścibski? Cholera,. Zignorowała jego sarkazm, podczas gdy on odpalał samochód bez kluczyków. Ten mężczyzna miał dziwne, a zaraz przerażające moce. - Taa, wracając do mojego pytania. Dlaczego twoja rodzina jest w Seattle, kiedy oczywiste jest, że nie chcą być blisko ciebie? Okay, nie powiedziała tego w sposób jaki chciała. W jej głowie brzmiało to bardziej miło. Ravyn rzucił jej zirytowane spojrzenie zanim wycofał samochód z alejki. - Omegrion decydują, gdzie sanktuaria mają zostać założone, co oznacza, że nie mieli wyboru. Jeśli chcieli otworzyć sanktuarium jedynym na to miejscem było Seattle i nic poza nim, ponieważ tutaj byli potrzebni. Rozważała to. - Dlaczego chcieli otworzyć sanktuarium? - Wyobrażam sobie, że miało to dużo wspólnego z tym, że nasz klan został unicestwiony. Wielu moich ludzi ma tendencję do ich otwierania, gdy są na krawędzi wymarcia. Jest to sposób aby utrzymać naszych wrogów na dystans wystarczająco długo, by wzrosła nasza liczebność. To miało dla niej sens. - A co z tobą? Dlaczego skończyłeś tutaj? - Byłem już tutaj, kiedy oni się zjawili. Po prostu o tym nie wiedzieli. Acheron przydzielił mnie do tego rejonu prawie dwieście lat temu, ponieważ jest tu wystarczająco otwarta przestrzeń, abym mógł się tu poruszać pod postacią kota, a Cael prosił abym został tu przeniesiony razem z nim. Nie podobał mu się pomysł, przybycia tutaj samemu. 131

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Tak więc wasza dwójka jest przyjaciółmi od długiego czasu? Potwierdzająco skinął głową. - Był pierwszym Mrocznym Łowcą, którego spotkałem po tym jak Acheron mnie przeszkolił. Oboje stacjonowaliśmy przez jakiś czas w Londynie, później we Francji i Monachium. - Wow, wy faceci troszkę podróżowaliście. - W przeszłości musieliśmy się przenosić wiele razy z powodu ludzi, którzy wcześniej łatwiej nabierali podejrzeń niż w chwili obecnej. Teraz większość ludzi jest zaabsorbowana własnym życiem, że nie zadają sobie trudu nawet dowiedzieć się, kto żyje obok nich a w szczególności w mieście. Zaczynała się z tym spierać, kiedy zdała sobie sprawę z tego jak wielką miał rację. Wciąż nie znała imion pary, która mieszkała na prawo od jej domu a przenieśli się tam prawie dwa lata temu. Facet miał bezwzględną rację. - Więc dokąd zmierzamy? – zapytał Ravyn. - Wprost do piekła. Roześmiał się. Dźwięk ten był bogaty i głęboki. Ach, ten mężczyzna był niesamowicie sexy. Zwłaszcza, gdy blask księżyca oświetlał płaszczyzny jego twarzy. - Poważnie. - Byłam poważna. To jest dokładnie tam, gdzie zmierzamy. – powiedziała pod nosem, po czym dodała głośniej – Avenue West 433529. - Przyjemna okolica. - Tak, wiem. Angie zawsze miała wspaniały smak we wszystkim. Chcąc odwrócić od tego uwagę, skupiła się na tym o czym Ravyn i jego bracia mówili wcześniej. - Wyjaśnij mi coś. O co chodzi z tymi partnerkami o których ciągle gadacie? Cień padł na jego twarz i nie mówiła tutaj o tym z księżyca. To było dziwne światło jakby jej pytanie go dręczyło na głęboki, osobistym poziomie. - Zwierzo Łowcy różnią się od ludzi. Nie pierdol, Sherlocku… Ale zachowała ten sarkazm dla siebie. - To znaczy poza faktem, że dożywacie kilkuset lat, możecie zmieniać się w zwierzęta, podróżować w czasie i tylko machając ręką sprawić, że dziwne rzeczy się dzieją? Kąciki jego ust uniosły się tak jakby powstrzymywał śmiech. - Tak, to też. Ale w przeciwieństwie do ludzi nie mamy wolnego wyboru w dobieraniu sobie partnerek. Mojry… - Że kto? - Greckie boginie losu. One wybierają z kim się zwiążemy. - Acha – powiedziała przeciągając – Dlaczego nasuwa mi się na to tani nagłówek Leo? Och czekaj, sądzę, że wiem. Może dlatego, że to są mity i nie są prawdziwe? 132

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Posłał jej zirytowane spojrzenie. - A wampiry też nie istnieją, prawda? - Dobra uwaga. Okay, też są prawdziwe, i? - I one wybierają nam partnerki. Gdyby nie absurdalność tego dnia, wysłałaby go na leczenie. Ale to musiała być prawda nawet jeśli nie miała dla niej sensu. - Więc co one robią? Zeskakują na ziemię, pukają cię w ramię i mówią „hej, koleś ożeń się z nią” ? - Nie. Odpowiedni symbol pojawia się na dłoniach dwóch osób, stąd wiedzą, że powinni się związać. - Intruzyjne i niegrzeczne. Więc to wszystko? - Nie do końca. Kiedy pojawia się znak mamy trzy tygodnie na decyzję. Jeśli jesteśmy za, śpimy ze sobą i stajemy się partnerami. Jeśli się na to nie zgodzimy, symbol znika, a my nie możemy się związać z nikim innym dopóki ta druga osoba żyje i nie możemy mieć dzieci. Naprawdę nie podobało jej się to jak to brzmi. - To jest do bani. - Nie masz pojęcia. Samica może nadal uprawiać seks, ale mężczyzna staje się impotentem dopóki jedno z nich nie umrze. - A co się dzieje, kiedy połączycie się, a jedno z was umiera? Nadal jesteście związani ze sobą, czy możecie ponownie z kimś się związać? - Technicznie tak, ale to się rzadko zdarza. Jedna szansa dla partnera to zazwyczaj wszystko na co Mojry pozwalają. Jeśli o to chodzi są jędzowate. Ale przynajmniej śmierć nas uwalnia od zobowiązań dlatego nadal mogę uprawiać seks mimo, że nie dokończyłem rytuału z Isabeau. - Ale nie masz szansy na ponowne partnerstwo? - Powiedzmy, że mam większą szansę umrzeć od zatrucia grapefruitem. Roześmiała się na to. - Och, tak, boginie losu są zdecydowanie kobietami. Podoba mi się to. - Cieszę się, że się tobie podobają ale do mnie nie przemawiają. Pomysł bycia impotentem raczej ssie. Mogła to zrozumieć. - Co sprawia, że pojawia się znak? Osiągnięcie pewnego wieku? Minięcie się na ulicy? - Uprawianie seksu – posłał jej szelmowski uśmieszek. - Taa, jasne. - Nie, poważnie. Znak pojawia się tylko po tym, gdy uprawiało się seks z przeznaczonym partnerem. Ukazuje się po kilku godzinach od stosunku. - A jeśli nigdy nie będzie się uprawiało seksu ze swoim partnerem? - Wtedy nigdy nie odnajdzie się partnera. Przejdzie się przez życie bez szansy na posiadania dzieci. A myślała, że bycie człowiekiem jest trudne. Przynajmniej ona miała wybór co do małżonka i prokreacji. 133

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Więc nie masz żadnej kontroli nad partnerstwem? - Żadnej. Uwierz mi, gdybym miał nigdy bym nie wybrał dla siebie człowieka. Nie wiedziała dlaczego ale te słowa ją ukuły. - Wiesz, nie wszyscy jesteśmy tacy źli. Wydał z siebie niegrzeczny odgłos. - Wybacz jeśli jestem powściągliwy w tym osądzie. Cóż, szczerze to nie mogła go winić za jego uczucia. Został bardzo zraniony przez działania jednego człowieka. I to sprawiło, że się zastanawiała jaka kobieta odrzuciłaby szansę na związek z takim mężczyzną jak Ravyn. - Więc czy ty i Isabeau dokończyliście sprawy, aby zostać partnerami? - Nie, głupio wybrałem bycie szlachetnym i powiedziałem jej czym jestem, zanim dokończyliśmy rytuał. - A reszta jest historią. Skinął głowa. Człowieku, jak ona mu współczuła. To okropne obnażyć się przed kimś, kto później tak strasznie cię zdradzi. Alex zostawił ją dlatego, bo nie chciał aby jego reputacja ucierpiała. Był niewrażliwy, ale Isabeau była zwyczajnie okrutna. - Więc o co chodzi z tym wiązaniem, o którym wspomniałeś Phoenix’owi? – zapytała. - To szczególna więź, którą możemy zawrzeć jeżeli obie strony tego chcą. Wiąże ona siły życiowe obojga i jeżeli jedno umiera to drugie również. Natychmiast. - Romantyczne i przerażające. - Tak, takie to jest. Jednej nocy nasza wioska została zaatakowana i tak właśnie dowiedzieliśmy się co się dzieje. Kilku członków naszego klanu, którzy byli z nami po prostu odeszli. W jednej chwili byli z nami a w drugiej byli martwi u naszych stóp bez znanego powodu. Skoro tak wielu z nich upadło, wiedzieliśmy, że ktoś zabija nasze rodziny. Wypuściła długi oddech starając się wyobrazić sobie taki horror. - Naprwadę mi przykro Ravyn. - Dzięki. – ale ciągle widziała jego silny uchwyt na kierownicy co również sprawiło jej ból. Zamilkli podczas podróży do domu Angie i Jimmiego. O tej porze nocy okolica była cicha, tylko okazjonalnie w oknach świeciło światło albo grała telewizja. Susan zawsze lubiła kłaść się późno spać. Było coś cichego i nieskazitelnie czystego o tej porze na świecie. Cisza była niemal namacalna. Gdy zbliżali się do domu, Susan zauważyła radiowóz na chodniku. - Wygląda na to, że obserwują to miejsce. Ravyn skinął głową. - Można było się tego spodziewać. Przejechał obok radiowozu, skręcił za róg po czym zaparkował. - Możemy iść z powrotem na piechotę. 134

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Wiesz, szkoda, że z tymi całymi magicznymi sztuczkami nie możesz nas po prostu przenieść do domu. - Właściwie to zwyczajny Zwierzo Łowca by mógł. - Ale ty nie możesz? Potrząsnął głową. - Już nie. Kiedy stałem się Mrocznym Łowcą straciłem tą moc. Wydaje się, że Artemida chce abyśmy żyli w porządku chronologicznym więc nie mogę się teleportować. Ale i tak mam odrobinę inne moce, a w kociej formie, w przeciwieństwie do innych Mrocznych Łowców, mogę przetrwać działanie promieni słonecznych. Nie jest to wygodne ale też mnie nie zabije. - Stąd też ten zapach spalenizny sierści kota w moim samochodzie, który czułam wcześniej? - Dokładnie. Susan patrzyła jak światła ulicy padają na jego przystojną twarz. Mimo, że ich czas był ograniczony, musiała przyznać, że był oszałamiający. A ona dałaby wszystko aby móc ponownie pocałować te usta… owinąć się dookoła jego ciała dopóki oboje nie byliby spoceni i wyczerpani. Z westchnieniem porzuciła tą myśl. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebuje po takim dniu było odrzucenie. - Przypuszczam, że życie jest niczym jak tylko kompromisami, co? - A jaki jest twój kompromis? – zapytał, otwierając drzwi samochodu. Myślała o tym, gdy wysiadała i zamknęła drzwi bez trzaskania. - Myślę, że zachowanie mojego zdrowia psychicznego i życia w zamian za wykonywanie naprawdę gównianej pracy. To zdawało się go bawić. - Leo nie jest taki zły, prawda? Susan owinęła wokół siebie ręce, gdy wracali w stronę domu Angie. - Faktycznie Leo jest nieoszlifowanym diamentem przez większość dni. Właściwie nienawidzę tak bardzo pracy dla tej gazety, że marzenia o jej podpaleniu są dla mnie stałą fiksacją. Ravyn złapał ją i pociągnął w dół za krzew, gdy samochód wpadł na ulicę. Ich dwójka przycupnęła tam słuchając jak jechał w potwornie wolnym tempie. Przestraszona, że zostaną złapani tak blisko miejsca przeznaczenia, Susan wstrzymała oddech aż samochód zniknął z jej wzroku. Jej spojrzenie padło na rękę Ravyn’a, która trzymała ją w miejscu. Miał długie, smukłe palce, które ogrzewały ją nawet jeżeli jego ucisk był odrobinę zbyt intensywny. Jak gdyby usłyszał jej myśli, rozluźnił uchwyt i potarł jej dłoń. Ten niewielki gest wiele dla niej znaczył. Bez słowa poprowadził ją do domu Angie. Przecięli drogę idąc po podwórku sąsiadów, aby uniknąć radiowozu, który mógłby ich nakryć gdyby szli od frontu. Ravyn podniósł ją bez wysiłku i pomógł jej przejść przez płot po czym sam go łatwo przeskoczył.

135

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Wiedziała, że jest kotem, ale ilekroć robił rzeczy takie jak to, było to niemalże upiorne. Nisko przyczajony, utrzymywał ich w cieniu, gdy kierowali się na taras z tyłu domu Angie. Ponownie zrobił dziwny gest ręką, który pozwolił mu otworzyć przesuwane, szklane drzwi bez niszczenia ich. Susan pierwsza weszła do środka. Gdy dotarła do włącznika światła zatrzymała się. - To bezużyteczne. Nic nie widzę, a gdy włączę światło, policja nas przyłapie. - Jest okay – była zaskoczona znajdując Ravyn’a blisko siebie, tak że jego oddech muskał jej policzek kiedy mówił. Ciepło jego ciała dotarło do niej i rzeczywiście ukoiło nerwy. – Doskonale widzę w ciemności. Powiedz mi czego mam szukać. Zamykając oczy, przypominała sobie mentalnie jak wyglądał dom. - Na górze, druga sypialnia z prawej jest urządzona jako gabinet. Laptop Jimmiego powinien tam być. Weź go i rozejrzyj się za skórzanym dziennikiem, który powinien być w zasięgu ręki. - Coś jeszcze? - Nie wiem. Jeśli znajdziesz tam coś w czym mógłby zrobić notatki weź to. Wyciągnął rękę i delikatnie popchnął ją na stołek barowy. - Ok, poczekaj tu zanim nie wrócę. Wdzięczna, że pomógł jej poruszać się w ciemności, oparła się o blat śniadaniowy. Słuchała jak Ravyn poruszał się po schodach… jak kot. Taak. Dziwne życie ją czekało. A gdy rozejrzała się po ciemnym domu, gdzie cienie mebli były tak znajome głęboki smutek rozdzierał jej klatkę piersiową. Ostatni raz była tutaj na urodzinach Angie kilka tygodni temu. Jimmy dokuczał Angie, że starzeje się jak Merlin i odwrotnie się starzeje. „Jesteś z każdym rokiem coraz piękniejsza” Był to trzeci raz kiedy Angie skończyła trzydzieści pięć lat. Angie nie reagowała na ich dowcipy przypominając Susan, że była niedaleko za nią. Czego by nie oddała aby móc zmienić przebieg tej nocy. - Och Angie – szepnęła głosem przepełnionym bólem po ich stracie. Jak mogli odejść? Jaka to była strata. Tak bezsensowna tragedia. - Nie myśl o tym – a na razie było to niemożliwe. Ona nie miała się zestarzeć bez swoich przyjaciół. Oni byli jej rodziną. Bez nich czuła się całkowicie zagubiona i samotna. Nie posiadała żadnego celu w życiu. Mimo woli poczuła jak łzy napływają jej do oczu. Wycierając je, nienawidziła siebie za słabość. Mieli coś do zrobienia, a ona płakała tu jak mała dziewczynka. - Susan? Podskoczyła na głęboki głos przy jej uchu. 136

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Ravyn! Nie zaskakuj mnie tak. – czuła jak umięśnione ramiona owijają się wokół niej i przyciągają ją do twardego ciała. Jego zapach uspokoił ją mimo, że łaskotał ją w nos. - Już w porządku. Ale wiedziała, że nie jest w porządku. To nigdy nie będzie w porządku, że oni odeszli. Ale on starał się ją pocieszyć. A jeżeli był ktoś, kto znał ten ból był to mężczyzna, który ją trzymał. On również stracił wszystko. Wdzięczna za jego obecność, oparła się na jego klatce piersiowej i mocniej owinęła jego ramiona wokół siebie. Milczała, starając się zatrzymać łzy i wydała z siebie drżący oddech. Odchrząkując, uścisnęła jego ramię po czym się odsunęła. - Wziąłeś to? - Tak. Było tak gdzie powiedziałaś. A teraz chodźmy stąd zanim ktoś nas zauważy. Wsadził sobie małe pudełko pod pachę a potem wziął jej rękę i poprowadził ją z powrotem na taras. Przeszli podwórze w milczeniu i udali się z powrotem w dół ulicy, gdzie zostawili samochód. Z każdym krokiem spodziewała się, że ktoś ich złapie. Wstrzymywała oddech, czekając aż policja lub Daimony odkryją, gdzie są. W momencie, gdy dotarli do Porsche jej nerwy były zupełnie stargane. Wsiadła pierwsza i zapięła pasy po czym Ravyn położył jej pudełko na kolana. Zmarszczyła brwi, gdy zamknął drzwi i obszedł samochód do strony kierowcy. Przestała w momencie, gdy zobaczyła co było na górze zawartości pudełka… Smutek i radość mieszały się w niej a gardło zacisnęło się w ciasny węzeł. To było zdjęcie oprawione w ramkę, na którym była ona, Angie i Jimmy ostatniego lata, kiedy byli na połowach dalekomorskich. Ona i Angie wskazywały gigantycznego miecznika26, którego złowił Jimmy, a on stał jak bohater z rękoma podniesionymi do góry. Przyciskając do siebie zdjęcie, spojrzała na Ravyn’a i była zszokowana jego zamyśleniem. - Dziękuję. On po prostu skinął głową, odpalił samochód i ruszył w kierunku Serengeti. Susan odłożyła zdjęcie z powrotem do pudełka i starała się nad sobą zapanować, gdy niesprawiedliwość ich śmierci wywołała w niej gniew. Chciała zemsty. Musisz zachować spokój, Sue. Ale to było ciężkie. - Przepraszam Ravyn. - Za co? - Że utknąłeś z neurotyczną Susan. Zazwyczaj trzymam się lepiej niż obecnie. Ku jej zaskoczeniu wziął jej rękę w swoją. 26

http://paleobiologia.graptolite.net/xiphias.html 137

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Skarbie, nie waż się mnie przepraszać. Nie mam do ciebie nic poza szacunkiem z powodu siły jaką okazałaś dzisiaj. Nie znam wielu mężczyzn, którzy tak dobrze trzymaliby się jak ty teraz. Te słowa sprawiły, że jej serce zaczęło walić. - Dziękuję. Ścisnął jej dłoń po czym ją puścił by zmienić biegi. Susan otarła oczy i patrzyła jak uliczne światła rozświetlają jego rysy twarzy. Był wyjątkowy. Ale to sprawiło, że zaczęła się zastanawiać jaki by był, gdyby był przeciętnym facetem na ulicy. Nie, nie mogła sobie tego wyobrazić. Był o wiele większy niż inni. Taki facet jak on, nigdy nie mógłby być przeciętny. I to właśnie dlatego taka kobieta jak ona wiedziała, że nigdy nie powinna ośmielić się pragnąć więcej niż tylko momentu z takim facetem jak on. Ravyn nie odzywał się, gdy prowadził samochód przez ulice Seattle. Ale mógł wyczuć Susan każdą komórką swego istnienia. Mroczny Łowca w nim mógł słyszeć jak bije jej serce. Mógł czuć jak krew płynie jej w żyłach. Jako drapieżnik mógł wyczuć jej niepokój i smutek. A mężczyzna w nim chciał po prostu całować jej rozchylone usta i trzymać ją przy sobie tak długo aż uśmiechnęłaby się do niego ponownie. Trudno było myśleć jasno z nią tak blisko niego. Nigdy nie widział piękniejszej kobiety. Opuścił wzrok na jej rękę, którą trzymała na pudełku. Rękę, którą chciał skubać a następnie pokierować w dół by objęła część jego, która była obolała z pragnienia posmakowania jej bujnego ciała. Ale zwierzę takie jak on nigdy nie ośmieli się dotknąć kogoś tak wartościowego jak ona. Susan była jedną z niewielu przyzwoitych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkał. Ona zasługuje na kogoś o wiele lepszego niż on. Przesuwając się na siedzeniu, zacisnął zęby. To nie był czas na to, aby kierowały nim hormony. Pewnie, że jest… Chciał sam na siebie warczeć. Zamiast tego docisnął pedał gazu, potrzebując znaleźć się jak najszybciej w pewnej odległości od niej zanim ulegnie dzikiej potrzebie uprawiania z nią seksu. Niewystarczająco szybko zaparkował samochód tam, gdzie Phoenix go zostawił. Pomógł wysiąść Susan i skierował się z powrotem do klubu. Na korytarzy nie było już tak głośno jak wcześniej. Nie ulegało wątpliwości, że klub delikatnie opustoszał ale nadal był oblegany przez tłum. Mógł słyszeć dudnienie muzyki tanecznej. Powietrze było gęste od zapachu alkoholu, tanich perfum i tłustego jedzenia. Ravyn czekał aż jednej z członków jego „rodziny” przyjdzie i spróbuje go nie wpuścić. Gdy skręcali za róg został niemalże stratowany przez Erikę. - Sorki – powiedziała, gdy zaczęła ich mijać. - Gdzie się wybierasz? – zapytał Ravyn. Jej ojciec byłby gotowy skrócić go o głowę, gdyby coś jej się stało, gdy on był na Hawajach. 138

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Wychodzę. - Wychodzisz gdzie? Westchnęła ciężko. - Na parkiet, jeśli musisz wiedzieć. Pragnę tańczyć póki się nie zrzygam. Rzucił jej podejrzliwe spojrzenie. - Nie masz jutro szkoły? - Spokojnie, Tatuśku. Leo powiedział, że powinnam tutaj zostać dopóki zagrożenie nie minie. Boją się, że dostanę przyłapana przez jednego z Doulosi. - Przez kogo? – zapytała Susan. Ravyn odwrócił się do niej. - Jest to termin określający ludzi, którzy pomagają Apollitom i Daimonom. - Acha. Erika zrobiła krok w stronę drzwi, które prowadziły do klubu po czym się zatrzymała. - Och, jeżeli jesteście głodni powiedzcie o tym kobiecie w kuchni o imieniu Terra, a ona coś dla was zrobi. Musze powiedzieć, że hamburgery mają tutaj przepyszne. - Dzięki – powiedziała Susan, ale Erika już zniknęła. Ravyn wziął pudełko z rąk Susan. - Może pójdziesz coś zjeść, a ja zaniosę to do pokoju na dole, żebyśmy mogli to później przejrzeć? - Okay. Susan patrzyła jak Ravyn schodzi po schodach, a sama skierowała się w kierunku dźwięku uderzających patelni i szkła aż w końcu dotarła do kuchni. Nie była pewna czy ludzie pracujący tutaj byli ludźmi czy też nie. To była naprawdę dziwne nigdy nic nie wiedzieć. - Mogę ci jakoś pomóc? Odwróciła się aby zobaczyć wysoką brunetkę. Przypominała Susan elegancką modelkę, z niezwykle wielkimi oczami. Krystalicznie niebieskie zdawały się jarzyć, gdy patrzyła na nią jak drapieżnik na wolności. Susan odmówiła bycia zastraszoną mimo, że kobieta robiła wszystko co mogła. - Erika powiedziała, że moglibyśmy dostać coś do jedzenia. Kobieta wyglądała trochę niepewnie, gdy rozglądała się po pomieszczeniu w bardzo koci sposób. Po minucie powróciła spojrzeniem do Susan. - Dobrze, ale nie pozwól, aby Dori dowiedział się, że cię karmię. Ostatnią rzeczą, którą chce to usłyszeć coś na ten temat od niego. To musiała być Terra, a ona była wdzięczna za to, że Terra miała serce. - Dzięki. - Nie ma problemu. Susan odsunęła się, gdy kobieta przygotowywała im dwa talerze z hamburgerami i frytkami. 139

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Jesteś członkiem rodziny Kontis? Uniosła rękę aby pokazać Susan fajny geometryczny znak na dłoni. - Dorian jest moim partnerem. A ja jestem Terra. A więc tak wyglądał ten znak. Był piękny. - Miło cię poznać. Terra parsknęła. - Taa, jasne. Nie podoba się tobie przebywanie tutaj nie mniej niż nam wasza obecność – mogę wyczuć twoje emocje. Ale jest okay. Przynajmniej wiemy na czym stoimy – Terra podała jej talerze – chcesz piwo? - To byłoby niebo. Terra wytarła ręce o fartuch po czym odwróciła się i wyjęła dwie butelki piwa ze skrzynki z lodem. Położyła je na tacy i wskazała Susan by zrobiła to samo z talerzami. Tak szybko jak Susan je postawiła, Terra wręczyła jej tacę. - Trzymasz? - Tak, dzięki. Terra skinęła głową i zaczęła rozmawiać z kelnerem. Susan trzymając tacę udała się z powrotem do pokoju na dole. Ravyn już uruchamiał laptopa. Kiedy zobaczył piwa jego twarz rozpromieniła się jak twarz dziecka widzącego Mikołaja. - Musisz czytać mi w myślach. Susan uśmiechnęła się do niego i podała mu piwo. - Terra czyta. - Terra? - Wygląda na to, że Twój brat Dorian ma partnerkę. Szczęka mu opadła. - Naprawdę? - Nom. Jest interesującą kobietą. Raczej szorstka, ale przynajmniej nas nakarmiła. - Nie będę się sprzeczał szczególnie, że tak dobrze to pachnie. Susan postawiła tacę na podłodze, a następnie przyciągnęła laptopa w swoją stronę. - Więc co jeszcze znalazłeś w jego gabinecie? - Niezbyt dużo. Jakieś listy, kilka teczek, kilka skórzanych dzienników no i laptopa. I jedno zdjęcie, o którym nie wspomniał. Pomijając tą myśl, zaczęła przeszukiwać foldery w laptopie ale gdy to robiła niewiarygodna fala bólu w nią uderzyła. Były to prywatne pliki Jimmiego. Jego całe życie było na tym komputerze. Jego ewidencja podatkowa, zdjęcia rodzinne, emaile od znajomych, dowcipy… Wszystko. Poczuła rękę Ravyn’a na ramieniu. - Chcesz, żebym ja to zrobił? 140

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie – powiedziała czując pieczenie w gardle, gdy jej gniew powrócił – zawdzięczam mu to. Ravyn był zdumiony jej siłą i determinacją. Nigdy nie widział czegoś podobnego. - Okay, podczas gdy ty będziesz przeszukiwała laptopa ja zadzwonię do innych Mrocznych Łowców i sprawdzę co z nimi. Skinęła głową. Niepewny czy go słyszała czy nie, wyciągnął telefon i wybrał numer Acherona. Tak samo jak wcześniej nie odebrał. Cholera. Naprawdę mógłby skorzystać z porady szefa jak sobie poradzić z tą sytuacją. Jeśli było coś, co Acheron wydawał się rozumieć był to tok myślenia Daimonów. Potem jeden po drugim, Ravyn obdzwonił wszystkich Mrocznych Łowców stacjonujących w Seattle by dowiedzieć się, że są na patrolu i są czujni. Jedynym, który nie odpowiedział był Aloysius. Szkocki Mroczny Łowca, który przebywał w Seattle od 1875 roku. Ravyn przeklął. - Wszystko okay? Spojrzał na Susan i skinął głową, chociaż nie czuł się dobrze. - Myślę, że wiem kogo oni zabili… był dobrym człowiekiem. – Potrząsając głową z niesmakiem zbliżył się do niej – znalazłaś coś? - Jeszcze nie. Kilka uwag o tym, że kilka rzeczy zniknęło z jego plików w pracy. Jakieś brakujące dowody. Ale żadnej teorii o tym kto za tym stoi albo dlaczego. Ravyn pochylił się by czytać, ale zanim mógł to zrobić usłyszał trzaśnięcie drzwi powyżej. Co więcej poczuł w powietrzu falę strachu i gniewu. Zapach ten był przytłaczający. Były poważne kłopoty tam na górze…

141

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 10

Ravyn ruszył ku górze i zamarł z Susan będącą jeden krok za nim. Przytrzymywał ją jedną ręką i patrzył przez szparę w drzwiach. Mógł zobaczyć trzech umundurowanych funkcjonariuszy i wysoką, blond kobietę ubraną na czarno z postawą wojownika. Wydawała się być ich przywódcą. Gdyby nie fakt, że nie posiadała kłów i nie poruszała jego zmysłów Mrocznego Łowcy, pomyślałby, że jest Daimonem albo Apollite. - Co to jest? – zapytał Dorian, patrząc na kartkę papieru. Phoenix i jego ojciec stali za nim. Kobieta zmrużyła oczy na Doriana. - To jest nakaz przeszukania tego klubu. Mamy powody aby wierzyć, że ukrywacie tutaj poszukiwanych zbiegów. Ravyn czuł się tak źle jak Dorian wyglądał. Byli tak zaniepokojeni tym, że Daimony po nich przyjdą, że nie pomyśleli o tym co ludzie mogą zrobić. Nakaz przeszukania był jedyną rzeczą, przed którą nie mogli się ukryć. Jedną z zasad sanktuarium było przestrzeganie ludzkich praw. Dorian zostanie aresztowany tak samo jak on i Susan… - Tu nie ma niczego – powiedział jego ojciec ze złością – to kompletna bzdura. Ignorując jego wybuch, kobieta zwróciła się do policjanta po jej prawej stronie. - Zbierz innych i powiedz im, aby byli ostrożni podczas przeszukania. Pamiętaj, że oboje są ścigani za morderstwo i mogą być uzbrojeni. Jeśli ktoś stanie wam na drodze aresztujcie go. Dorian podniósł rękę w geście, który mówił, że starał się manipulować myślami kobiety. - Nie ma potrzeby przeszukiwać klub. Nie ma tu nic dla was. Kobieta posłała mu zirytowane spojrzenie. - To się okaże, nieprawdaż? Cholera, była zbyt silna, aby manipulować jej wolą. Mieli przesrane. Jego ojciec odwrócił głowę i spojrzał na szparę w drzwiach, jakby dokładnie wiedział, gdzie Ravyn stał. Policjant odwrócił się, podszedł do drzwi, które prowadziły na zewnątrz i je otworzył. Jak to zrobił, Ravyn musiał spojrzeć w tamtą stronę dwa razy. 142

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Zamiast stojących tam ludzi, zobaczył jedną osobę, której nie widział przez wieki… i naprawdę miał na myśli wieki. Susan przepchnęła Ravyn’a tak by mogła spojrzeć przez szparę i zobaczyć co się tam dzieje. Zmarszczyła brwi, gdy zobaczyła kobietę stojącą przez Dorianem, a jej serce przestało bić. - Ona była przy Happy Hunting Ground. Ravyn skrzywił się na Susan. - Co? Zniżyła głos tak, że tylko Ravyn mógł ją słyszeć. - Ona była z grupą Daimonów, które wstrzyknęły tobie narkotyk. - Jesteś pewna? - Całkowicie – nigdy nie zapomni tej kobiety. Ale Susan nie patrzyła już na tę kobietę tylko na mężczyznę, który wszedł do zaplecza rozsiewając potężną aurę, natychmiast zwracającą uwagę wszystkich. Nie wspominając o tym, że maszerował zdeterminowanym, gniewnym krokiem. Oczywistym było, że był tutaj dla krwi i nie próbował tego ukryć. Ubrany był w czarno niebieski strój do nurkowania z akwalungiem27, które ukazywało jego szczupłe, umięśnione ciało, które było mokre. Ten mężczyzna miał twarz, która była zarazem pięknie wyrzeźbiona i surowa. Miał co najmniej tygodniowy zarost i ciemno brązowe włosy do ramion. - Ty – powiedział do policjanta po jego lewej stronie, kiedy zatrzymał się obok kobiety – wyjdź na zewnątrz i zjedz pączka ze swoimi kumplami. Kobieta spojrzała na niego gniewnie z niezadowoleniem. Nachyliła się do niego z pogardliwym wyrazem twarzy, który pokazywał to, że miała do niego tyle samo szacunku co do czegoś przyklejonego na podeszwie jej buta. - Myślisz, że kim ty jesteś? Jego usta podniosły się w szyderczym uśmiechu. - Och, skarbie nie zadawaj mi tego pytania. Dokładnie wiem kim i czym jestem… i do czego jestem zdolny. – Otarł kroplę wody z policzka zanim ponownie przemówił. Tym razem jego dziki, niski ton był złowieszczy, zimny i pełen gniewu. - Jak śmiesz przynosić swój sztywny, mały tyłek do jednego z moich klubów i ciągnąć to gówno. Masz szczęście, ze wciąż oddychasz. Patrzyła na niego w osłupieniu. - Będę musiała cię aresztować. - A ja zjem twoją dupę na śniadanie, mała dziewczynko. – Uśmiechnął się szyderczo – Nie jestem Strykerem. W moim sercu nie ma braterskiej miłości dla ciebie. Właściwie w moim sercu nie ma miłości dla nikogo… - zaczesał mokre włosy do tyłu – teraz po prostu wysłałem twoich chłopców do alejki na Bainbridge Island. Nie są pewni jak się tam znaleźli i na twoje szczęście nie pamiętają, że kiedykolwiek cię widzieli. Dla twojego dobra i twojego braciszka 27

Akwalung – sprzęt, aparat umożliwiający przebywanie płetwonurkowi pod wodą.

143

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

do dupy, trzymaj się z dala. Jeśli wyjdziesz znowu z takim gównem, nie będzie mnie obchodziło komu służysz i będziesz martwa. Zrozumiałaś? Kobieta zdawała się nieco zgaszona. - Skąd wiesz o Strykerze? Posłał jej suche spojrzenie. - Wiem wszystko o wszystkim. A teraz zanim wyschnę, lepiej żebyś wyszła na zewnątrz, zabrała Tratesa i razem z nim zniknęła bo inaczej stracę niewielką cierpliwość, która jeszcze mam. – Powietrze wokół niego zdawało się trzaskać niewidzialną energią, która zapewne podchodziła z jego wnętrza – będziesz grała zgodnie z zasadami jakie ustanowiłem dla sanktuarium albo wykorzystam twoje wnętrzności jako opaskę na ramię. Zrozumiałaś mnie? Gniew do niej powrócił, gdy zesztywniała. - Jeśli wiesz wszystko jak twierdzisz, to wiesz, że nie możesz mnie powstrzymać. Zaśmiał się. - Taa, a następnym razem jak zawitasz do cioci powiedz jej, że Savitar mówi „cześć”, a następnie oglądaj jak suka spoliczkuje cię za samo zwrócenie mojej uwagi. - Jak… Przeciął jej słowa, przenosząc się tak blisko niej, że aby spojrzeć na niego musiała wziąć krok wstecz i zadrzeć głowę do góry. - Mówiłem tobie, mała Sataro, że wiem wszystko o wszystkim. Wiem nawet o bogini, której się boisz. I powinnaś się jej bać. Zaufaj mi. Niszczycielka ma to imię nie bez powodu. Możesz wygrać tą małą bitwę, w której próbujesz walczyć, ale należy zadać sobie pytanie czy jest ona warta kosztów. - Nie wiem o czym mówisz. Złowieszczy śmiech wydobył się z głębi jego gardła. - Tak, wiesz. A gdy znajdziesz się za kilka sekund z powrotem w Kalosis z Tratesem z szeroko otwartymi oczyma i wkurwionym Strykerem, wiedz, że cię obserwuję. Chcesz wydymać Artemidę, to ją wydymaj. Chcesz wydymać mnie… czyń swoją powinność. Kobieta natychmiast zniknęła. Savitar ominął spojrzeniem Doriana, Phoenix’a i ich ojca aż dotarł do drzwi, za którymi była Susan i Ravyn. - Wasza dwójka może już wyjść. Ich już nie ma. Susan wyszła pierwsza ale gdy podeszła do Savitara włoski zjeżyły jej się na karku. Było w nim coś tak potężnego i strasznego, że chciała wybiec przez drzwi. Powietrze wokół niego trzaskało jakąś nieludzką energią. To było tak jak stanie obok generatora elektrowni atomowej… mógł wybuchnąć niszcząc ciebie i całe miasto w każdej sekundzie. - Savitar – powiedział Ravyn zaskakująco przyjaznym tonem i wyciągnął do niego rękę. – Kupa czasu minęła.

144

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Żebyś wiedział – uścisnął dłoń Ravyn’a, po czym spojrzał na Doriana i jego rodzinę. – bez obrazy, Dorian. Ach co tam do cholery, obrażaj się ile chcesz, to nie tak, że nie mam tego w dupie. – Spojrzał z powrotem na Ravyn’a – tęsknię za tymi dniami zanim przeszedłeś na ciemną stronę. Kiedy zasiadałeś na Omegrion’ie, Rave. Byłeś naprawdę bardzo zabawny. Dorian, z drugiej strony, ma głównie kij w dupie. - Cieszy mnie wiedza, że byłem tam w jakimś celu. Dziwne światło błysnęło w ciemnym oczach Savitara. - Masz więcej niż kiedykolwiek marzyłeś. Ravyn zesztywniał. - Co masz na myśli? Savitar przechylił głowę. - Dorian i reszta, zróbcie sobie przerwę. – Zanim mogli przemówić albo się poruszyć, zniknęli. Susan rozszerzyła oczy na fakt, że Savitar wydawał się być w stanie zrobić to co chciał z ludźmi, niezależnie od ich woli. - Nie martw się – Savitar powiedział do niej, tak jakby wiedział o czym myślała – nie odeślę cię bez ostrzeżenia. Po prostu stój tam, onieśmielona moim pięknem. Jest to najbezpieczniejsze wyjście, gdy znajdujesz się blisko mnie. Taa… - Mogę spytać… - Nie jesteś gotowa na odpowiedź – powiedział, przerywając jej. – Jedyną osobą, która potrzebuje wiedzieć to co już wiem, jestem ja. Lubię utrzymywać ludzi w stanie, kiedy muszą zgadywać. Biorąc wszystko pod uwagę, w dziwny sposób lubiła tego tajemniczego mężczyznę nawet jeśli miał gigantyczne ego i przerażające moce. - Wracając do Ravyn’a – położył ciężką, wytatuowaną rękę na ramieniu Ravyn’a i uściskał go jak kochający brat – zrobisz dla mnie przysługę. - Ja? - Tak – Savitar cofnął się by poklepać go po plecach – mam mały problem z tym, że potrzebuję twojej pomocy. - Ty potrzebujesz mojej pomocy? - Zdumiewające, nieprawdaż? - Można tak powiedzieć – Ravyn wymieniał z nią zaskoczone spojrzenia, a ona zastanawiała się co takiego mężczyzna taki jak on może chcieć od Ravyn’a. – Więc co to za przysługa? - Mam przyjaciela, który ma przyjaciela potrzebującego treningu. - Po co mu trening? - Aby zostać Mrocznym Łowcą. Ravyn był zaskoczony jego słowami. Po raz pierwszy od wieków zaczął się zastanawiać nad zdrowiem umysłowym Savitara. - Nie mogę trenować innego Mrocznego Łowcy. Osłabiamy swoje moce nawzajem. 145

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Zwykle to prawda, ale ten konkretny Mroczny Łowca jest odrobinę inny od pozostałych. Teraz sprawił, że się zdenerwował. Słowo „inny” niekoniecznie było dobre, szczególnie w jego pracy. - Jak inny? - Inny na wiele sposobów. Powierzono go mnie, ale odkryłem, że szkolenie kogoś do walki nie jest moją mocną stroną – Savitar się skrzywił – to właściwie mnie olśniło, że ja nie walczę. Po prostu zabijam to co mnie denerwuje i jest po wszystkim. Nie wspominając, że dzieciak jest poważnie nie w moim stylu… co denerwuje mnie jak cholera, a jeśli go zabiję otworzę puszkę Pandory, z którą nie chcę sobie radzić. Och, i on narzeka całą dobę jak to by chciał zacząć trening bla, bla bla. – Westchnął – ja po prostu nie mogę się tym zajmować. Zbyt wiele fal do surfowania… wiesz o co mi chodzi? Nie bardzo. - Acha, a kto jest tym dzieciakiem? Savitar pstryknął palcami. Susan gapiła się na przystojnego, około dwudziestopięcioletniego mężczyznę, który pojawił się obok niej. Był wysoki, miał ciemne włosy i czarne oczy, ale to co najbardziej przykuło jej uwagę było znakiem podwójnego łuku i strzały na części jego szyi i nieszczęśliwej twarzy. - Co to ma być do cholery Savitar? – zażądał odpowiedzi mężczyzna. - Chciałeś być trenowany Nick. Poznaj swojego nowego trenera. Ravyn Kontis to jest Nick Gautier. Ravyn rozdziawił usta na dźwięk imienia, które dla Susan było bez znaczenia. - Nick Gautier? Zaginiony giermek z Nowego Orleanu? Savitar posłał mu rozbawione spojrzenie. - Oczywiście, że nie zaginął. Otwórz oczy człowieku. On właśnie stoi przed tobą. Ravyn się skrzywił. - Bez obrazy Savitar ale to jest naprawdę zły moment. Jestem tutaj w środku pewnej sytuacji. - Tak, wiem. Zasadniczo masz przejebane. Ale Nick może tobie właściwie pomóc w tej sprawie. Nie wspominając o tym, że brakuje wam Mrocznego Łowcy. On może nim być. - Mogę zadać jedno pytanie? Savitar ciężko westchnął. - Znam cię Ravyn. Znam cię od wieków, a Nick jest specjalnym członkiem tego świata. Nie ma nikogo innego, komu zaufałbym w trenowaniu go. Ravyn chciał zaprotestować, ale jedną rzeczą, którą wiedział o Savitarze było to, że nie lubił być wypytywanym. Jak powiedział, miał skłonność do

146

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

zabijania rzeczy, które go denerwowały, a pytania zdecydowanie go denerwowały. Savitar przemieścił się, aby stanąć obok Nicka. - Byłeś zabawny Gautier. Przynajmniej przez większość czasu. Zanim cię opuszczę, chcę abyś zapamiętał dwie rzeczy. Pierwsza, trzymaj się z dala od demonów Charonte. Są naprawdę złe dla ciebie. Nick nie był rozbawiony słowami jego rady. - A druga? Fala energii trzasnęła w pokoju, gdy humor zniknął z twarzy Savitara. - Czy życie, które starasz się przyjąć jest warte życia, które pewnego dnia możesz stworzyć? Nick się skrzywił. - Co to miało znaczyć? - Dowiesz się. – Było coś w oczach Savitara co wyglądało na żal, gdy poklepał Nicka po plecach. – Pamiętaj Nick, we wszechświecie są tylko dwie osoby, o które dbam… a ty nie jesteś jedną z nich. - Psiakrew. – powiedział Ravyn z nutką humoru – Savitar, jesteś oziębły. Savitar zrobił krok. - Nikt nigdy nie zarzucił mi, że jestem inny. Z dobrego powodu, mogę dodać. Ravyn skinął głową. To była z pewnością prawda. Spojrzał na Susan, która wydawała się być całkowicie zgaszona przez obecność Savitara. - Zanim odejdziesz, mogę zadać jedno, ostatnie pytanie? - Możesz pytać. - Wiesz, gdzie jest Acheron? Savitar odpowiedział bez wahania. - Tak. Czekał na to by Savitar kontynuował, ale gdy tego nie zrobił zapytał: - A gdzie? - Jest bardzo zajęty w tej chwili. - Zajęty? - Podwójnie przywiązany do słupka w łóżku z baldachimem, nie żeby był to twój interes. Ten chłopak zawsze był zbyt ufny. Można by pomyśleć, że teraz wie lepiej. Ale nie. On musi być głupi. Osobiście związałbym sukę, założył jej kaganiec i jeździłbym na niej po pokoju w ostrogach ale czy ktoś kiedykolwiek pyta mnie o zdanie? Nie. Ale co ja tam wiem? Jestem tylko wszechwiedzący28. Czy cokolwiek z tego miało sens? Zanim Ravyn mógł zapytać o cokolwiek więcej, Savitar zniknął. Stał tam z Nickiem stojącym obok Susan. Powietrze wokół Nicka wypełnione było gniewem i wzburzeniem. Było oczywiste, że mężczyzna wolał być wszędzie byle nie tutaj. Ravyn wypuścił zaniepokojony oddech. 28

absolutnie KOCHAM Savitara… : )

147

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- To jest niezręczne. - Taa – Nick się zgodził – zaczyna mi się chcieć rzygać od zrzucania mnie do obcych. Mógł sobie to wyobrazić. - Więc czemu Acheron cię nie trenuje? Nienawiść zapłonęła głęboko w jego oczach, gdy wykrzywił wargi. - Będziesz musiał sam zapytać sukinsyna. Wydaje się, że nie może stanąć ze mną twarzą w twarz od kiedy mnie wykiwał. Ravyn zassał powietrze przez zaciśnięte zęby. Wiedział jedynie, że pewnej nocy, około dwóch lat temu, Nick zaginął. Nikt nie wiedział co się z nim stało. Aż do teraz. Susan posłała mu współczujący uśmiech. - Rozumiem, że ty i Acheron nie jesteście w najlepszych stosunkach. - Myślisz? – Nick rozglądał się po pokoju jakby starał się go poznać – gdzie ja jestem? Ravyn wymienił niezręczne spojrzenie z Susan zanim odpowiedział. - Seattle. Nick zmarszczył brwi patrząc w jej stronę. - A kim ona jest? Coś w tonie jego głosu bardzo ją niepokoiło. - Wiesz, jestem tu w pokoju, a nie na zewnątrz. A odpowiadając na twoje pytanie to jestem giermkiem. - Wielka mi rzecz – powiedział chłodno. Nick wykrzywił usta. – Jaka jest data? Ravyn poczuł ukłucie niechęci, które przeszło przez niego. Z przeszłości, kiedy był członkiem Omegrionu, wiedział, że dom Savitara, który był pływającą wyspą istniał poza tradycyjnym czasem. Nick najprawdopodobniej nie wiedział na jak długo zniknął, a tym bardziej co się działo w Nowym Orleanie przez ostatnie kilka miesięcy. - 3 czerwca 2006. Nickowi opadła szczęka. - Przegapiłem prawie dwa lata swojego życia. - Nie, Nick – powiedział cicho Ravyn – przegapiłeś dwa lata swojej śmierci. Zamilkł jakby sobie coś przypominał. - Zawołam Doriana - powiedziała Susan, a jej oczy były pełne współczucia dla mężczyzny, którego nawet nie znała. – Jestem pewna, że ma jakieś miejsce dla ciebie - ale zanim mogła się ruszyć tylne drzwi otworzyły się, ukazując Otta z wielkim pudłem w ramionach. Spojrzał na Nicka i zastygł w miejscu. Czas zastygł, gdy dwóch mężczyzn patrzyło na siebie w szoku. Było oczywiste, że nie spodziewali się, że kiedykolwiek zobaczą się ponownie. 148

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Nick był pierwszym, który doszedł do siebie. - Otto? Co ty tu robisz? - Ja? Myślałem, że jesteś martwy… - odłożył pudło na dół i zbliżył się do Nicka jak człowiek widzący ducha po raz pierwszy. Wyciągnął rękę do Nicka, a gdy ten ją przyjął przyciągnął go do piersi i przytulił. Kiedy się puścili, Otto spoglądał na tatuaż podwójnego łuku i strzały na twarzy Nicka. - Jezu, to prawda. Jesteś Mrocznym Łowcą. Rysy twarzy Nicka stwardniały jakby nienawidził tego faktu. - Dlaczego jesteś w Seattle? - Ja uh… zostałem tutaj przeniesiony. - Dlaczego? Zasłona opadła na twarz Otto. Ravyn był pełen uznania dla niego bo miał najlepszą pokerową twarz jaką kiedykolwiek widział. Otto wraz z całą załogą Nowo Orleańskich giermków ewakuowano z miasta zanim uderzyła Katrina. Od tego czasu powoli wracali do Luizjany, a Otto, Tad i Kyl zostali ostatnimi do przeniesienia. Zostali zatrzymani tutaj odrobinę dłużej zanim Nowo Orleańska Rada wróci. Nie wspominając o tym, że Daimony nie było zbytnio aktywne od czasu huraganu. - Nakaz Rady – powiedział Otto nijakim tonem. Nick skinął głową ze zrozumieniem. Otto zmarszczył brwi patrząc na Nicka jakby był eksperymentem naukowym. - Co ty tutaj robisz? - Mam go trenować – odpowiedział Ravyn. Pokerowa twarz zniknęła z twarzy Otta, gdy opadła mu szczęka. - Ty? - Najwyraźniej. - A co z Ashem? Nick przeklął. - Wycofał się – było tyle napięcia w powietrzu, że było aż namacalne. - Musimy znaleźć Nickowi jakieś miejsce do spania – powiedziała Susan, starając się złagodzić niewypowiedzianą wrogość. Otto podniósł pudło. - Może wziąć łóżko w moim pokoju i tak nie będę spał przez jakiś czas. – Ominął Nicka kierując się w stronę schodów. Zniknęli na chwilę po czym Otto wrócił sam. Zbliżył się do ich dwójki i przemówił szeptem. - Cokolwiek zrobicie nie wspominajcie Nickowi o Katrinie. Nie sądzę by na razie musiał wiedzieć o tym co się stało w Nowym Orleanie. - Nie martw się – powiedział Ravyn – nie powiem mu nic. Skinąwszy głową, Otto ponownie ich zostawił. - Wszystko w porządku? – spytała Susan. 149

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn wzruszył ramionami. - Szczerze powiedziawszy nie mam pojęcia. Nie rozumiem czemu Savitar przysłał Nicka do mnie. Jak mam go trenować skoro wokół dzieje się to całe gówno? - Jak mówił, Savitar tobie ufa. Taa, ale nie mógł sobie wyobrazić dlaczego. Ten dzień nie miał dla niego w ogóle sensu. Zmęczony i zaskoczony, że trzymał rękę wyciągniętą w jej stronę by mogli wrócić na dół, powiedział: - Chodź. Ciągle mamy wiele rzeczy do odkrycia.

****** Ash warknął z głębi gardła, gdy szarpnął liną, która przytrzymywała jego rękę do łóżka Artemidy. W tym momencie nienawidził jej. Nie, czekaj. On po prostu nienawidził jej każdej chwili, każdego dnia, ale w tym szczególnym momencie chciał urwać jej głowę i zagrać nią kilka meczy baseball’a. Wpatrywał się w złotą klepsydrę ustawioną na półce naprzeciwko łóżka i zobaczył jak kilka ostatnich, czarnych ziaren piasku przesypało się przez nią. Powinien wiedzieć, że nic, nigdy nie jest proste z Artemidą. Kiedy zawarł z nią umowę powinien zastrzec, że musiała pozostać w pokoju przez godzinę. Zamiast tego, gdy dostała piątego orgazmu, zniknęła spod niego zanim zdążył ją zatrzymać. A gdy próbował za nią iść, przywiązała go do łóżka. Odrzucając głowę do tyłu, zagryzł zęby z frustracji. Tak, mógł użyć swoich mocy aby oswobodzić rękę, ale wtedy Artemida szalałaby, bo bogowie na Olimpie mogliby to wyczuć. A oni nie mieli „podejrzewać”, że był tutaj. Ta, jasne. Wiedzieli od wieków, że przebywał z nią razem w świątyni, ale wszyscy udawali ignorancję jakby nie chcieli zmierzyć się z temperamentem Artemidy. Gdybym tylko ja miał takie szczęście… Ubrana w długą, białą, opływającą suknię, Artemida pojawiła się obok łóżka. Udawała szok na widok klepsydry, która teraz była pusta. - Och nie, czyżby minęła godzina? - Wiesz, że tak. - Więc chyba musimy zacząć od początku, nieprawdaż? - Artie… - Nie mów do mnie takim tonem Acheronie – powiedziała ponuro – przyjąłeś warunki. – uwolniła jego rękę, która była spętana przez liny – A teraz kochanie, nie bądź nadąsany. Ash odzyskał kompletnie stoicki wyraz twarzy, który zawsze miał blisko niej.

150

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

W porządku. Teraz kiedy znał zasady mógł je odwrócić przeciwko niej. Podnosząc się z łóżka, podszedł do klepsydry i odwrócił ją. Artemida patrzyła na niego z ciekawością wyginając w łuk brwi. Ash odwrócił się do niej i sięgnął do broszki, która przytrzymywała ubranie na jej ciele. Odpiął broszkę, a suknia zsunęła się do jej stóp. - Na czym skończyliśmy? ****** Susan złapała się na tym, że głowa jej opadła. Mrugając, stłumiła ziewnięcie. Ravyn ściągnął jej rękę z klawiatury. - Jest już późno. - Ale… - Susan. Już prawie świta, a ty wyglądasz tak jakbyś miała umrzeć z wyczerpania. Nie możesz tak dłużej. Możesz coś przeoczyć, gdy jesteś w tym stanie. Tak bardzo jak nienawidziła tego przyznać on miał rację. Przeczytała ostatni akapit co najmniej dziesięć razy i nadal nie była pewna o czym był. Głowa ją bolała i robiła wszystko co w jej mocy aby utrzymać otwarte oczy. - Sądzę, że masz rację. Tym razem nie próbowała już ukrywać ziewania przed Ravyn’em, który zabrał od niej komputer. - Znalazłaś coś? – zapytał. - Jeszcze nie. Istnieje kilka wpisów o zaginionych studentach, których rodzice próbowali zlokalizować. Jimmy napisał, że informował o tym szefa, ale usłyszał tylko by nie martwił się o uciekinierów. To jest dziwne, prawda? Mam na myśli to, że jeżeli kryją Daimony to ma to sens. W przeciwnym razie dlaczego nie pozwolił Jimmiemu zbadania miejsca ich pobytu? - Nie mam pojęcia. Radzenie sobie z policją nie jest czymś w czym mam duże doświadczenie. Staram się ich unikać w miarę możliwości. Susan przetarła oczy po czym pomogła Ravyn’owi podnieść teczki, które czytał. - A co z tobą? - Niezbyt wiele do powiedzenia. To po prostu notatki ze spraw. Jest kilka zdań na temat pary, która zmieniła swoje zeznania podczas dochodzenia w sprawie kobiety, którą śledził. Ale nie ma tam imion ani szczegółowych informacji. To jest tak niejasne, że nawet nie jestem pewien co miał na myśli. - No dalej Jimmy – szepnęła odkładając teczki – powiedz mi coś, czego potrzebujemy do rozwiązania tego. Ravyn przyciągnął ją do swojej twardej klatki piersiowej. To była najbardziej kojąca rzecz jakiej kiedykolwiek zaznała. A gdy zamknęła oczy mogła prawie udawać, że byli kimś więcej niż tylko obcymi. Ale to było głupie, a ona wiedziała lepiej. 151

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Wystarczy, Susan. Potrzebujesz snu. - Wiem – spojrzała w dół na niezbyt zapraszający materac. Ravyn wstał i ruszył do drzwi. Skrzywiła się na niego. - Gdzie idziesz? - Aby powiedzieć Dorianowi by dał tobie sypialnię na górze byś mogła spędzić przyzwoity dzień odpoczynku. - Czemu? Posłał jej głupkowate spojrzenie. - Nie jesteś uczulona na światło dzienne. Nie ma takiej potrzeby byś zostawała ze mną tutaj w tym obrzydliwym pokoju. Przynajmniej jedno z nas powinno się porządnie wyspać. Jego troskliwość rozgrzewała ją. Susan chwyciła jego dłoń i wciągnęła z powrotem do pomieszczenia. - Jest okay. Wolałabym raczej zostać tutaj z tobą. - Susan.. - Sh…. – powiedziała kładąc mu palec na ustach. – Nie sprzeczaj się. Poza tym, jestem zbyt zmęczona aby wspinać się po tych schodach jeszcze raz i jestem pewna, że ty również. – Wciągnęła go głębiej do pokoju i zamknęła drzwi – możemy być dorośli jeśli o to chodzi. Ravyn nie był tego taki pewien. Wszystko na czym mógł się skupić to te usta, które aż prosiły się aby je pocałować. Spojrzał w dół na jej ciało i zmieszał się w odpowiedzi. Nie wspominając już o zapachu, który drażnił jego zwierzęce zmysły. Taaaak, mógł byś dorosły jeśli o to chodzi… Wyłączając światło, pozwolił by pociągnęła go w dół na materac. Chwycił koc i ich przykrył. Potem odwrócił się do niej z nadzieją, że może złagodzi niektóre z jego pokus. Susan kichnęła. - Ravyn? - Tak? - Mógłbyś się przewrócić? Jego serce podskoczyło na jej pytanie. - Czemu? - Mam alergię na twoje włosy, a musze spać na lewej stronie. Nie wiem czemu, ale to jest jedyna pozycja, w której mogę odpocząć. To naprawdę nie było odpowiedź, której oczekiwał. Właściwie to miał nadzieję, że chciała go molestować. Niestety, nie był aż takim szczęściarzem. - Mówisz poważnie? Ponownie kichnęła. - Tak.

152

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Świetnie. Po prostu świetnie. Była na niego uczulona. Cóż, to było coś nowego. Wzdychając ciężko, przewrócił się twarzą do niej i zdał sobie sprawę, że to był duży błąd. Ruch ten przyniósł do niego jej miękki, delikatny zapach. Nie wspominając o tym, że jego ręka była niebezpiecznie blisko jej piersi, które chciał zbadać. Otworzyła oczy by spojrzeć na niego z wyrazem, który mówił, że nie była bardziej odporna na niego co on na nią. Normalnie to zaproszenie dałoby mu kopa do działania. Ale ona była giermkiem, całkowicie zakazanym owocem, a ostatnią rzeczą, której potrzebował to kontakt fizyczny z człowiekiem, do którego coś czuł. Nie, żeby nie był pewien co to były za uczucia, ale ona nie będzie jego numerkiem na jedną noc. Nie mógł po prostu się z nią przespać i odejść. To byłoby złe i było ostatnią rzeczą, której oboje potrzebowali. Co oznaczało, że musiał trzymać ręce przy sobie. Sfrustrowany, przeniósł się na drugą stronę materaca tak, że leżeli plecami do siebie. - Czy tak jest w porządku? - Idealnie – powiedziała tak słabym głosem, że nie był pewien czy już nie spała. Uśmiechnął się na dźwięk jej wycieńczonego głosu. - Dobranoc, Susan. - Dobranoc, wspaniały. – Gdy słowa ledwo opuściły jej usta, usłyszał jak zapadła w głęboki sen. Jak bardzo chciał by to było takie proste, ale jego erekcja byłą tak wielka, że wszystko co mógł robić to leżeć nieruchomo. Zamknął oczy wyobrażając sobie Susan w swoich ramionach. Jej nagie ciało naciskało na jego, gdy głęboko zatapiał się w jej wnętrzu. Albo jeszcze lepiej, gdyby siedziała na nim, ujeżdżając go powoli podczas gdy oboje sięgali by po kawałek raju… Ten obraz był zarazem dramatyczny jak i uspokajał go, gdy czuł jak powoli zapada w sen. ****** - Kim właściwie jest Savitar? – zapytała Satara, stawiając czoła złemu Strykerowi w głównej sali Kalosis. Ciemna sala była pusta nie licząc jej i jej brata, który siedział na tronie stukając palcami o rzeźbione ramię, gdy spoglądał na nią ze złością. - To jest odwieczne pytanie, siostrzyczko. W zasadzie sprawia, że zło dygocze ze strachu. Nigdy nie spotkałem jeszcze boga, który nie cofałby się przed kontaktem z nim, wliczając w to sukinsyna, który oddał spermę by nas stworzyć. Savitar przeraża bogów tak bardzo, że nawet nie wymawiają jego imienia w obawie przed tym, że mogliby zwrócić jego uwagę. Jak na ironię, jedyną osobą, która się go nie boi jest Acheron. Nie mam pojęcia dlaczego. 153

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

To nie wróżyło dobrze jej planom. Jako służąca Artemidy, Satara nigdy wcześniej nie słyszała o tym mężczyźnie, ale z tego co mówił jej brat to miało sens. Artemida lubiła trzymać głowę nisko. - Jak możemy z nim walczyć? - Nie możemy. Już tobie mówiłem, nie będziemy z nim zadzierać. Chciała go udusić za jego upór i lęk. Jeśli było coś czego nienawidziła, była to słabość. - Więc jak wejdziemy do Serengeti, żeby wywlec stamtąd Ravyn’a? - Ponownie, nie możemy. – Stryker wstał i zszedł z podwyższenia. Szedł naprzód, niezwykle cichym chodem aż stanął przy niej. – Mój plan by taki by Seattle się rozpadło. Teraz, gdy Mroczni Łowcy wiedzą co zamierzamy, jego realizacja nie ma sensu. Gra jest skończona. - Nie tak szybko – powiedziała, gdy jej umysł odtwarzał wszystko co poszło nie tak – jaki był twój pierwotny plan? - Co masz na myśli? - Zanim Seattle otworzyłoby drzwi dla ciebie, co planowałeś? Nie dopowiedział. Ale mimo tego, Satara wiedziała. - Chcesz Acherona. Chcesz widzieć jak cierpi. – Zbliżyła się do niego tak blisko, żeby bogini która rządziła tym królestwem nie słyszała jak szepcze mu do ucha – co więcej chcesz dopiec Apollymi, za ból, który oboje tobie sprawili. Nie reagował, ale ciągle wiedziała o cierpieniu, które znosił. Aby udowodnić swoje oddanie Apollymi, podciął gardło własnemu synowi czyniąc z Uriana swojego wroga. Urian był jedyną osobą, którą Stryker kiedykolwiek kochał. W tym także ją. Trzymał ją blisko siebie bo nie chciał być całkowicie sam, ale pod koniec dnia nie miała złudzeń o tym co do niej czuł. Jeśli umarłaby w tej chwili, wzruszyłby ramionami i ruszył dalej. Urian z drugiej strony, był ciągle ropiejącą raną, która go trawiła. - Do czego zmierzasz? – powiedział Stryker przez zaciśnięte zęby. - Nadal istnieją sposoby aby zadać szkodę Acheronowi tu i teraz. - Takie jak? - Och, Stryker – powiedziała litościwym głosem – ze wszystkich osób to ty powinieneś wiedzieć jak kogoś okaleczyć. Co boli jeszcze bardziej od odwrócenia się od ciebie kogoś, komu ufasz? Jego twarz stwardniała i wiedziała, że myślał o dniu, w którym dowiedział się, że Urian chroni rodzinę, którą Stryker poprzysiągł zabić. - Tak – wyszeptała w jego ucho – teraz wyobraź sobie, że jeden z ludzi Acherona przechodzi na naszą stronę bez jego wiedzy. Możemy zrobić mu dokładnie to samo co zrobił tobie… Podejrzliwość przyciemniła jego oczy. - Jak? Zaśmiała się nisko i złowieszczo. - Co zawsze prowadziło do upadku człowieka, mój bracie? 154

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Nie zawahał się w swojej odpowiedzi. - Duma. - Prawie – podniosła rękę do twarzy i przez paznokcie rzuciła mu złe spojrzenie – Miłość, mój bracie. To jedyna rzecz, dla której mężczyzna jest gotów zabić aby ją posiadać. Jedyna rzecz, która sprawia, że robią rzeczy, których normalnie by nie zrobili. Rzeczy, których nie byli w stanie sobie nawet wyobrazić. I to będzie jedyna rzecz, która sprawi, że Acheron upadnie na kolana. Jego Mroczni Łowcy są jedyną jego słabością, po którą możemy sięgnąć i ją wykorzystać. Nie straciliśmy jeszcze Seattle. Nadal jest sposób, aby przejąć miasto i wbić kolec w serce Acherona. - A jeśli się mylisz? - A co mamy do stracenia? Szczerze? – Satara stanęła na placach by ich spojrzenia się zrównały. Zaoferowała mu mały uśmiech nadziei, a mimo to jego twarz była twarda i bezlitosna. – A jeśli mam rację? Mrugnął i spojrzał w bok jakby rozważał jej słowa. Gdy powrócił do niej wzrokiem, jego oczy były wypełnione surową potrzebą wygrania wojny z Acheronem i Apollymi. - Jeśli masz rację, Sataro, dostarczę tobie Atlantydę na srebrnej tacy i wręczę tobie sztylet byś mogła wyciąć mu serce z klatki piersiowej. - To nie jest to czego chcę, Strykerze. To twoje marzenie. Jego oczy błyszczały w chciwym oczekiwaniu. - Dobrze. Zrobisz to dla mnie, a zdradzę tobie sekret jak zabić Artemidę byś uwolniła się od bycia jej służącą na zawsze. Satara zamknęła oczy, próbując to sobie wyobrazić. Gdyby nie musiała oglądać więcej tej suki, byłoby wspaniale. Wolność… To było zbyt dobre, by było prawdziwe. Jej serce biło szybciej na tą perspektywę. Wyciągnęła rękę do Strykera. - Czy mamy zatem umowę, Bracie? Wziął jej rękę i przycisnął do swojego serca. - Tak, mamy.

155

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 11 Susan nagle się obudziła. W pierwszej chwili nie była w stanie powiedzieć co ją zaniepokoiło. Ale gdy przypomniała sobie, gdzie była, uświadomiła sobie, że Ravyn miał skurcze podczas snu. Chciała to zignorować i spać dalej, ale coś w sposobie w jaki się ruszał przypomniał jej kogoś, kto został schwytany w koszmar i nie mógł się obudzić. - Ravyn? – delikatnie nim potrząsnęła. Zanim mogła mrugnąć, chwycił ją gwałtownie i umieścił pod sobą tak, że leżała na plecach. Jego oddech był wściekły, gdy warknął tak dziko, że na wpół oczekiwała, że rozerwie jej gardło. - Ravyn! – krzyknęła, bojąc się, że mógłby ją skrzywdzić zanim w pełni odzyska zmysły. Zamarł na pełne dziesięć sekund po czym jego dotyk stał się delikatniejszy. Obniżył głowę do jej włosów, wdychając mocno powietrze, delektując się jej zapachem. - Susan? - Tak. Podciągnął się i ręką przesuwał po niej jakby badał czy jej nie złamał. - Nie skrzywdziłem cię, prawda? - Nie – wyszeptała, starając się ignorować jak dobrze było czuć jego wędrującą rękę po jej ciele – wszystko z tobą w porządku? - Tak – wstał z materaca i ruszył w stronę drzwi. Nie mogła go do końca zobaczyć dopóki ich nie otworzył i światło z zewnątrz nie oświetliło jego postaci. Zdjął koszulkę i nie miał na sobie nic poza czarnymi jeansami, gdy szedł w stronę łazienki. Susan nie ruszała się czekając na jego powrót. Gdy wrócił miał wilgotne włosy, jakby obmywał twarz i przeczesywał włosy palcami. Wierzchem dłoni potarł twarz po czym zamknął drzwi i wrócił do niej do łóżka. Odwrócił się od niej tak, jakby nic się nie stało. Ale mimo to mogła wyczuć jego niepokój. Była tu aura głębokiego smutku i czegoś jeszcze, czego nie mogła rozpoznać. Jego zachowanie przypominało jej trudnego dzieciaka, który patrzył na świat złymi oczami. Dzieciaka, który nie chciał niczego więcej poza dobrocią, ale gdyby ją dostał, odtrąciłby ją nie ryzykując ponownego zranienia. 156

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Tam w ciemności, ból Ravyn’a dotarł do niej co sprawiło, że chciała go uspokoić. - Chcesz o tym porozmawiać? Ravyn leżał z wizją koszmaru, który ciągle go dręczył. Naprawdę nienawidził spać. To był jedyny czas, podczas którego był naprawdę zagrożony. Przebudzony mógł kontrolować swoje myśli i emocje. A gdy zasypiał, wszystko to czego nie chciał pamiętać powracało z wściekłą jasnością. Gdyby mógł, pozbyłby się tych wspomnień całkowicie. Ale to były jego uczucia i wspomnienia. Dwie rzeczy, którymi nie lubił się z nikim dzielić. - Nie bardzo. Mógł wyczuć rozczarowanie Susan. Ale to co go zdezorientowało to jej dobroć, która była wszystkim czego nie znał. Nie rozumiał dlaczego ważne było dla niej aby starać się złagodzić jego niepokój. Przewróciła się na materacu tak, że twarz miała przy jego plecach. Kiedy przemówiła jej ton był niski i uspakajający. - Wiesz, kiedy byłam małą dziewczynką miałam straszne sny o… zawahała się jakby rozważała czy dalej kontynuować. Z lekkim śmiechem przyznała się do swojego koszmaru. – no dobra, lalki mojej mamy ożywały gdy spałam. To było głupie, ale zawsze straszyło mnie na śmierć. Ravyn wypuścił zmęczony oddech, choć doceniał to co starała się zrobić. - Zapewniam cię, że nie śnię o lalkach, Susan. - Wiem. Ale gdy się budziłam ze swojego koszmaru, moja matka zawsze nakłaniała mnie bym powiedziała jej o czym śniłam – nie ważne jak głupie się to wydawało. Mówiła, że kiedy zaczniesz opowiadać o koszmarze, wydobywasz go z umysłu i zamiast niego przyśni się tobie coś dobrego. - Nie chcę o tym rozmawiać. Ale wtedy poczuł jej dłoń na jego włosach, delikatnie głaszczącą jego głowę. - Okay. Ravyn zamknął oczy, gdy zapomniane emocje przeszły przez niego. Nie mógł sobie przypomnieć kiedy ktoś ostatni raz zaoferował mu pocieszenie. Kiedy ostatni raz kobieta dotykała go w taki sposób. Obniżyła rękę na jego ramię, a później delikatnie głaskała jego biceps. Jej dotyk… nie, jej życzliwość, rozpalała w nim ciepło. Susan nie powiedziała ani słowa, pocierając jego plecy. Leżała tam tylko i pocieszała go, głaskając ręką jego ciało. Przypominała mu, że nie był sam w ciemności. Przypominała mu, że to jest okay być człowiekiem. Nie wyczuwał by go oceniała. Nie uważała go za słabego czy nieudolnego. I zanim zdał sobie sprawę co robi, zaczął mówić jej o swoim koszmarze. - To zawsze jest to samo wspomnienie… - wyszeptał – spotykam Isabeau nad jeziorem, gdzie po raz pierwszy ją zobaczyłem. Była córką kupca w mieście, które leżało niedaleko naszej wioski. Ona i grupka jej przyjaciół 157

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

urządzali sobie piknik, gdy ja z braćmi przechodziłem obok. Pomachali do nas i Dorian udał się do nich. Ravyn wciąż widział tak wyraźnie ten dzień w swoim umyśle. To był absolutnie doskonały, ciepły, wiosenny dzień. Ich trójka była w mieście po zaopatrzenie i wracali do domu. On i Dorian jechali konno, a Phoenix jechał na furmance. Kobieta śmiała się i piła wino… dużo wina. Zanim Ravyn i jego bracia przyjechali, kobiety zdążyły wykąpać się w jeziorze. Potem opalały się na brzegu. Na wpół ubrane i zmoczone kobiety rzeczywiście zawołały go i jego braci. Ale on pozostawił sobie te szczegóły, gdy znów powiedział do Susan: - Ponieważ Phoenix miał partnerką ruszył przed siebie, a ja z Dorianem dołączyliśmy do kobiet. Zaproponowały nam wino i jedzenie. – I inne rzeczy, które lepiej było przemilczeć – nie wiem dlaczego, ale od razu spodobała mi się Isabeau. Było coś w niej co sprawiało, że wydawała się bardziej żywa od swoich towarzyszek. Susan poczuła niewytłumaczalne ukłucie zazdrości na jego słowa. Nie podobała jej się myśl o nim baraszkującym z inną kobietą. Ale nie odezwała się ani słowem, gdy on kontynuował. - Zaczęło robić się późno więc kobiety postanowiły wrócić do domu. Ja i Isabeau planowaliśmy spotkać się jeszcze raz za kilka dni. Sami. - Chciałeś ją zdobyć. - Tak, a ona nie była dziewicą. – Krótko i gorzko się zaśmiał – była kobietą z ogromnym apetytem, a ja nie byłem jej głównym daniem. Susan musiała się powstrzymywać, aby nie pociągnąć go za to za kłębek włosów. Drań. Ale drogo zapłacił za swój flirt z tą małą dziwką. To było coś czego Susan nie życzyłaby nawet najgorszym wrogom. Ravyn wziął głęboki oddech zanim kontynuował. - Jedna rzecz doprowadziła do drugiej i tak spotykaliśmy się dość regularnie. Susan skrzywiła się na jego słowa. - Nie bałeś się, że zajdzie w ciążę? - Nie. Nie możemy mieć dzieci z nikim poza swoją partnerką. A skoro nie byliśmy partnerami nie było na to szansy. - Nie żebym była niegrzeczna, ale co z chorobami przenoszonymi drogą płciową? Biorąc pod uwagę fakt jak szybko się na ciebie rzuciła nie bałeś się, że coś ci sprzeda? Parsknął. - Nie. Ponownie, moi ludzie nie zapadają na takie choroby. Nasza magia nas przed nimi chroni. Jedyne choroby jakie dzielimy z ludźmi to rak i przeziębienia.

158

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Szczęściarz. Susan musiała powstrzymać sarkazm. Nie chciała go odepchnąć, gdy opowiadał jej swoją historię. - Więc jak długo wasza dwójka się spotykała? - Około czterech miesięcy. A po chwili byłem w niej naprawdę zakochany. Ona ciągle pytała się mnie czy się z nią ożenię, a ja się wymigiwałem. - Ponieważ nie była twoją partnerką? - Dokładnie. Nie było sensu wprowadzać ją w mój świat skoro nie mogła być w pełni jego częścią. A ja nie chciałem się związać z kimś, kto nie był moją partnerką. Miałem głupią myśl, że kiedyś będę miał partnerkę, dzieci i będę żyć długo i szczęśliwie. Serce Susan szarpnęło się bólem na te słowa. - To nie jest głupia myśl Ravyn. Znam wiele osób, które myślą dokładnie w ten sam sposób. - Taa – powiedział tonem, który mówił jej, że uważał tych ludzi za głupców. – W każdym razie, gdy znak pojawił się na naszych dłoniach myślałem, że to zbyt piękne by było prawdziwe. Ona mówiła mi przez wiele miesięcy, że mnie kocha. Ja nie byłem pewien czy ją kochałem czy nie, ale jak tylko zobaczyłem znak oświadczyłem jej się. Isabeau była oczywiście wystraszona. Uważała, że to znak diabła, a ja starałem się jej powiedzieć by się tym nie martwiła, ale uciekła zanim miałem jej szansę to wyjaśnić. - Poszedłeś za nią? - Nie – powiedział ku jej zaskoczeniu – coś w moim wnętrzu kazało mi zostawić ją w spokoju… była bardzo histeryczna. Więc pojechałem tej nocy do domu, a gdy moja matka zobaczyła ten znak zapytała mnie o niego. Powiedziałem jej prawdę i starałem się by zrozumiała jak bardzo zrozpaczona Isabeau była. Ona zapewniła mnie, że Isabeau była zaskoczona i że dla dobra swojego i jej powinienem jej powiedzieć kim i czym byliśmy. Była pewna, że kobieta, która mnie kocha zaakceptuje prawdę i dołączy do nas. Przewrócił się na plecy by gapić się w sufit. Czuła w nim jego winę i gniew, które dosięgły jej serca. - Nie masz pojęcia jak bardzo chciałbym wrócić tam i zmienić tamtą noc. To pewnie dlatego Artemida pozbawiła mnie zdolności do podróżowania w czasie. Bogowie wiedzą, że ciągle mnie zżera i gdybym mógł, wróciłbym tam i zrobił coś głupiego. Susan potarła jego ramię uspakajająco. - Czy to jest to o czym śniłeś? Odwrócił głowę by spotkać jej wzrok. - Po części. Zawsze widzę swoją matkę, która każe mi iść po Isabeau i przyprowadzić ją do naszej wioski, a następnie obraz zmienia się w noc, gdy stałem się Mrocznym Łowcą. Ciągle widzę przerażoną twarz Isabeau, gdy zabijałem jej ojca, a ona krzyczała i kuliła się w kącie. Susan zawahała się nad następnym pytaniem, ale chciała znać odpowiedź. 159

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Zabiłeś również Isabeau? - Tak. Susan odsunęła się na to, gdy jej serce waliło młotem. Widziała Ravyn’a w akcji, ale nigdy nie pomyślałaby, że mógłby być aż tak oziębły. Skrzywił się tak jakby ciągle mógł widzieć przeszłość. - Gdy zmarł jej ojciec, Isabeau zdobyła się na odwagę. Chwyciła krótki miecz ze ściany i rzuciła się z nim na mnie. Nie byłem dobrze uzbrojony więc starałem się uniknąć jej ciosu, ale zdołała przeciąć moje ramię ostrzem. Działając instynktownie odepchnąłem ją od siebie i złapałem się za ramię. Potknęła się o palenisko i upuściła miecz, gdy tył jej sukni zajął się ogniem. Sięgnąłem po nią, by móc jej pomóc, ale uderzyła mnie i wybiegła przez otwarte drzwi, a ogień rozprzestrzeniał się wzdłuż jej sukni. Gdy biegłem po nią więcej ludzi zjawiło się między nami i zaatakowali mnie. W czasie, gdy ja ich zabiłem, dla Isabeau było już za późno. Znalazłem ją leżącą niedaleko jej wiejskiego domku. Gdy przewróciłem ją, zdałem sobie sprawę, że jeszcze żyje. Gdy spojrzała na mnie jej oczy zapłonęły, splunęła mi w twarz po czym umarła w moich ramionach. Nie mogę się pozbyć widoku jej płonącej twarzy z moich snów. Nienawiści w jej oczach, gdy na mnie splunęła. Wciąż myślę, że powinienem wtedy wiedzieć jak to rozegrać. Że mogłem zrobić coś, by uratować ich wszystkich. - To nie twoja wina, że Isabeau była głupia. - Nie – powiedział, a jego ciemne oczy spalały ją – była kobietą swoich czasów, przekonaną, że diabeł ukradł jej duszę. Nie powinienem był nigdy jej dotykać. - Ale wtedy nie znalazłbyś swojej partnerki. - Tak i co dobrego mi przyszło z tego, że ją znalazłem? Miał rację. Z westchnieniem Susan ścisnęła jego rękę. - Przykro mi Ravyn. Każdy zasługuje na kogoś, kto go pokocha. Po jego twarzy mogła stwierdzić, że nie zgadzał się z tym. Zamiast nienawidzić Isabeau za jej głupotę i ignorancję, było oczywiste, że nienawidził samego siebie, za to, że wprawił to wszystko ruch. Jak bardzo chciała móc złagodzić jego poczucie winy. Ale nic nie mogła zrobić. Musiał sam nauczyć się przebaczyć sobie pewnego dnia. - A co z tobą? – zapytał cicho, bawiąc się jej palcami. - Co ze mną? - Czy kiedykolwiek kochałaś kogoś? Susan przegryzła wargi na poczucie żalu i smutku, który ją zżerał. - Nie. Niespecjalnie. – I to nie było z braku prób z jej strony. Ona po prostu nie mogła znaleźć kogoś, kto byłby z nią na bieżąco. Kogoś, kto sprawiałby, żeby się śmiała… Kogoś z kim chciałaby się zestarzeć. – Przynajmniej nie tak jak czytałeś w książkach czy widziałeś w filmach. Zawsze zastanawiałam się jak by to było być zwaloną z nóg przez jakiegoś seksownego nieznajomego. By mieć jedną osobę, bez której nie wyobrażasz sobie życia 160

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

i która sprawia, że jesteś jej. – Westchnęła tęsknie, gdy obraz ten zagrał w jej umyśle. Co ona by dała, żeby chociaż raz w życiu coś takiego poczuć. - Taa, to takie bzdury. - Nie – powiedziała poważnie – to istnieje. Widziałam to między Angie i Jimmym. Byli w sobie tak zakochani, że czasami musiałam wychodzić z pokoju z powodu zazdrości, którą czułam. Nie, żebym żałowała im szczęścia, po prostu trudno było na nich patrzeć, gdy ja nie miałam nikogo w swoim życiu. Susan poczuła jak smutny uśmiech podnosi jej wargi. - Pamiętam jak byłam małą dziewczynką i jak pojechałyśmy z mamą by zobaczyć Urban Cowboy’a29. Pamiętasz końcową scenę, gdy John Travolta zwala ciosem faceta z Debry Winger, a potem wynosi ją na zewnątrz? Zawsze zastanawiałam się jakie to by było uczucie. Jego palce nadal bawiły się z jej. - Cóż, biorąc pod uwagę fakt, że nie wyniósł ją na koniec, to byłoby ciężkie. Susan zerwała się na jego słowa. - Co? - Zostaje wyniesiona pod koniec An Officer and a Gentleman30. Nie Urban Cowboy. Pod jego koniec Sissy i Bud wychodzą ramię w ramię. - Och – Susan skrzywiła się, gdy myślała nad tym. Rzeczywiście miał rację, a ona była zdziwiona, że o tym wiedział. Odwróciła się by posłać mu besztające spojrzenie. – Swoją drogą, uważam za fascynujące, że o tym wiesz. Podarował jej szelmowski uśmieszek, po czym wziął jej dłoń i położył na swojej klatce piersiowej, głaskając ją kciukiem co wysyłało przez nią fale przyjemności. - Pamiętaj, że mieszkam z dziewczyną, która niedawno przeszła przez okres dojrzewania. Erika oglądała w kółko te filmy a potem płakała przez godziny nad tym, dlaczego taki mężczyzna jak ten nie istnieje i że wszyscy jesteśmy nieczułymi świniami, które powinny być kastrowane. Susan się roześmiała. Mogła sobie tylko wyobrazić tyradę Eriki na biednym Ravyn’ie, który kompletnie nie rozumiał jej ataku. - Wiesz, ona jest niezwykle bystra w tych czasach. - Dzięki. Szturchnęła go. - Tylko się drażniłam. - Jasne. Przyznaj, że się z nią zgadzasz. - W niektóre dni – zażartowała. – Mimo wszystko faceci są trochę zbyt pochłonięci sobą w dziejszych czasach. - Tak jakbyśmy byli jedyni.

29

Film Miejski Kowboj. Więc na : http://www.filmweb.pl/film/Miejski+kowboj-1980-7724 Film Oficer i Dżentelmen. Więcej na: http://www.filmweb.pl/film/Oficer+i+d%C5%BCentelmen1982-8296 30

161

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan zastygła, gdy zdała sobie sprawę jak komfortowo i wygodnie się z nim czuła. Nie dokuczała nikomu w ten sposób od długiego czasu. I było jej naprawdę dobrze. Oblizała swoje usta patrząc na ich złączone dłonie i zastanawiała się czy Ravyn zdaje sobie sprawę z tego co robił. Ravyn’owi oddech uwiązł w gardle, gdy zobaczył czułe spojrzenie Susan. Było ciemno w pokoju i wiedział, że nie mogła go całkowicie zobaczyć, ale on doskonale widział jej twarz. Była piękna. Jej niebieskie oczy były zabarwione cieniami, ale w żaden sposób nie odbierało jej to anielskiego wyglądu. Jej długie blond włosy były w kompletnym bałaganie i jak do tej pory nigdy nie widział czegoś bardziej seksownego. W tej chwili wiedział, że powinien wstać i iść spać gdzieś indziej, ale nie chciał jej tutaj zostawiać. Miała rację, że opowiedzenie o koszmarze sprawi, że poczuje się lepiej. Znacznie lepiej. Nawiedzające go obrazy zniknęły zastąpione przez jej niepewny uśmiech i delikatnie drażniący głos. I głęboko w tyle jego głowy pojawiło się pytanie, jakie byłoby jego życie, gdyby Isabeau byłaby bardziej taka jak Susan… Bez zastanowienia, objął jej twarz dłońmi i patrzył jak zamknęła oczy, delektując się jego dotykiem. Miękkość jej skóry go fascynowała. Zanim mógł się powstrzymać, pochylił się i zawładnął jej ustami. Jej smak przenikał każdą część jego ciała. Jej pocałunek był delikatny i słodki i tutaj w ciemności przegnał jego cienie przeszłości. Złagodził ból, który zbyt długo mieszkał w jego wnętrzu. Susan westchnęła smakując Ravyn’a. Jego zarost pocierał jej skórę i drażnił usta wywołując swędzenie, ale nadal nie chciała się od niego oderwać. Było w nim coś takiego, że chciała go posiadać. Coś, co uzależniało ją w sposób, o którym nie wiedziała, że jest możliwy. Serce jej waliło, gdy zostawił jej usta by skubać drogę do szyi. Przeszły po niej dreszcze. Jego kły delikatnie podgryzały jej skórę, która stała się bardziej wrażliwa przez jego zarost. Owinęła ramiona wokół niego, rozkoszując się sposobem w jakim jego mięśnie drgały i napinały się, gdy nimi poruszał. Było tak dobrze czuć, że nie jest sama w ciemności. Tak dobrze było tulić kogoś, a zwłaszcza tego mężczyznę, który chronił ją i pocieszał. Pożądanie skumulowało się w centrum jej ciała, gdy sięgnęła po niego. Ale, gdy się poruszył jego włosy opadły na jej twarz. Jej nos natychmiast zaczął się zatykać, a oczy zachodzić łzami, po czym kichnęła. Ravyn wypuścił zirytowany oddech i się podciągnął. - Ty naprawdę jesteś na mnie uczulona? Pociągnęła nosem. - Tylko na twoje włosy. - W porządku. Więc je zgolę. - Nie waż się… - złapała się na tym, że podniosła głos – mam na myśli… Jego oczy błyszczały humorem. 162

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Wiem co masz na myśli. Susan przekrzywiła głowę, a jego włosy zostały natychmiast zebrane w kucyk mimo, że żadne z nich ich nie dotykało. - Jak to zrobiłeś? – zapytała z podziwem. Mrugnął figlarnie. - Magia. I zanim mogła coś powiedzieć, powrócił do całowania jej ust. Jej ciało zapłonęło, gdy podniósł jej koszulkę odsłaniając brzuch. Obniżył głowę by drażnić jej skórę kłami. Zadrżała i jęknęła na gorące uczucie jego ust na jej zimnej skórze. Nigdy nie czuła się lepiej. Ravyn warknął na smak Susan. Chciał kąpać się w jej zapachu. Rozciągnąć się na niej całej by ten zapach pokrył każdą jego część. A kiedy sięgnęła w dół między nich by go objąć faktycznie zobaczył gwiazdy. Przesunął się tak by ponownie przejąć jej usta, podczas gdy ona powoli odpinała guziki by go uwolnić. Nie mogąc tego znieść, zamknął oczy i sprawił, że ubrania zniknęły z ich ciał. Lekko i łagodnie się uśmiechnął. - Wiesz, ten mały talent może sprawić, że zostaniesz aresztowany w większości stanów. - Jeśli chcesz użyć jakichś kajdanek… nie mógłbym się wtedy oprzeć aresztowaniu. Zaśmiała się ponownie owijając się wokół jego ciała i przewracając go na plecy. Usiadła okrakiem na jego brzuchu i zsunęła się niżej. Ravyn syknął, gdy przyjemność przedarła się przez niego. Włosy z centrum jej ciała łaskotały go w brzuch, a wilgoć drażniła obietnicą. Jego serce waliło, gdy dłońmi objął jej piersi, a ona pochyliła się do przodu językiem znacząc zarys jego szczęki. Susan była zachwycona uczuciem kłującego ją w usta zarostu. Część niej była oburzona, że robiła to z mężczyzną, którego ledwo znała, a jednak czuła się tak jakby znała go przez wieczność. Było coś w nim, co przemawiało do niej. Coś w jej wnętrzu chciało być tylko z nim… przynajmniej na ten jeden moment. Nie, to nie tak. To było coś więcej. Czuła z nim jakieś połączenie. Nie wiedziała dlaczego uprawianie z nim seksu wydawało jej się takie ważne, ale to było coś, co musiała zrobić. Poprowadził ciepłe ręce w dół jej pleców i unosząc ją tak łatwo, delikatnie głaskał ją między nogami. Susan jęknęła, gdy powoli jeździł palcami. Minęło dużo czasu od kiedy ostatni raz mężczyzna dotykał ją w ten sposób. Prawie zapomniała jak dobre było to uczucie. Chcąc bardziej go zasmakować, zabrała usta z jego szczęki i poprowadziła je do jego klatki piersiowej, tak by mogła polizać sutka. Zaśmiała się z głębi gardła, gdy poczuła jak dreszcze rozprzestrzeniają się po jego ciele. Ravyn nie mógł jasno myśleć, gdy Susan odbywała drogę w dół jego ciała. Jej słodkie usta wykonywały na nim niesamowicie magiczną pracę 163

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

sprawiając, że jego własna magia wzrosła. Seks zawsze wzmacniał jego rodzaj. A teraz patrzył jak przeniosła się by uklęknąć między jego kolanami. Odgarnął włosy z jej twarzy, a ona złapała jego rękę w swoją i przeniosła do swoich ust. Jego całe ciało płonęło, gdy delikatnie ssała jego palce. A gdy się odsunęła naprawdę chciał skomleć, aż wzięła jego końcówkę w usta. Wyginając plecy, chwycił ją za włosy podczas gdy ona badała go językiem, biorąc nawet głębiej jego fiuta w swoje usta. Coś w nim pękło, gdy patrzył jak ona go degustuje. Pozwalanie na to, by ktoś się do niego zbliżył nigdy nie leżało w jego naturze. A jednak znalazł sam siebie mięknącego w stosunku do niej. Była rodzajem kobiety, o którą mężczyźni walczyli. Rodzajem kobiety, którą chciał przy sobie zatrzymać bez względu na wszystko. Ta myśl go przestraszyła. Był Mrocznym Łowcą. Kobiety były dla nich przemijająca ciekawością. Zaspokojeniem biologicznej potrzeby. Ale jak patrzył na Susan uświadomił sobie, że nie chciał odejść z jej życia. Chciał z nią spędzić więcej dni jak ten… no cóż, może bez ludzi, którzy chcieli ich zabić. Ale najbardziej chciał wiedzieć o niej wszystko. Susan zatrzymała się, gdy złapała przymrużony wzrok Ravyn’a. Było coś tak czułego w jego twarzy, że wstrzymała oddech. Wyglądał tak dobrze leżąc na łóżku, a jego chętne ciało tylko czekało na nią. Ignorując zatkany nos podarowała mu długie, szelmowskie liźnięcie od podstawy jego penisa do samej końcówki, rozkoszując się słonym smakiem jego ciała. Płonęła dla niego a on podciągnął ją do góry tak by móc ją pocałować. Przebiegła rękoma po jego stalowych ramionach, gładząc każdą krzywiznę mięśni. Nie mogąc dłużej tego znieść, nacisnęła centrum swojego ciała na jego końcówkę. Odrywając się od pocałunku, osunęła się powoli w dół na jego członku, aż całkowicie ją wypełnił. Zacisnęła zęby na niesamowite uczucie jego twardej długości wewnątrz niej. Spuściła wzrok na to jak byli złączeni, gdy podniosła się do góry, a następnie opadła w dół biorąc go w siebie całego. Ravyn warknął, gdy przyjemność przedzierała się przez niego. Podniósł biodra, wbijając się w nią jeszcze głębiej, gdy ujeżdżała go w zawrotnym tempie. Obejmował jej piersi dłońmi, a jego całe ciało stanęło w ogniu. Susan nakryła jego ręce swoimi jak jej przyjemność wzrastała. Nigdy w swoim życiu nie czuła się lepiej z żadnym mężczyzną. Przyśpieszyła uderzenia, pragnąć poczuć go jeszcze głębiej w sobie. I wtedy to poczuła… magiczny moment, kiedy cały jej świat stanął w gorącej ekstazie. Ravyn warknął czując jej orgazm. Jego moce Zwierzo Łowcy zostały rozpalone zyskując siły, a jego własna rozkosz rosła aż dołączył do jej wyzwolenia. Odrzucając głowę w tył, głośno jęknął. Susan upadła na niego, obejmując jego ciało, gdy oboje z trudem oddychali.

164

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Jego całe ciało pokrywały kropelki potu. Z szybko bijącym sercem przytulił ją mocno, a jego magia trzaskała. Jej oddech delikatnie muskał jego skórę, podczas gdy on tulił ją i podziwiał z czułością, która się w nim obudziła. - To było niesamowite – powiedział cicho. - Nie masz pojęcia – odpowiedziała bawiąc się palcami jego prawym sutkiem. - Oh, myślę, że mam. – Dokuczał jej aż ich usta spotkały się ponownie. Ciepło, które od niej czuł zarówno zachwycało go i przerażało. Nie powinien się tak czuć, a w szczególności nie powinien czuć tego do giermka. Nie powinni się dotykać a mimo to nie mógł się powstrzymać. Susan rozszerzyła oczy, gdy zdała sobie sprawę, że ponownie zrobił się twardy. Podnosząc się spojrzała w dół by upewnić się, że sobie tego nie wyobraziła. Zszokowana spotkała jego szelmowski uśmieszek. - Witaj w świecie Zwierzo Łowców, kochanie. Nie jesteśmy tacy jak ludzcy mężczyźni. - Nie żartuj… - zanim mogła się poruszyć, usiadł z nią w ramionach. - Teraz pozwól, że pokażę ci jak kot kocha się z kobietą. Zesztywniała natychmiast. - Nie jestem zoofilem. - Dobrze, bo ja też nie. Przyszpilił ją twarzą do ściany i rozsunął szeroko jej uda. Susan odwróciła się, by zobaczyć go przez ramię jak odgarnia jej włosy z karku i delikatnie podgryza tam skórę. Przeszły po niej dreszcze. Co było w nim, że tak bardzo go pragnęła? Gdy przywarł do niej bliżej czuła jak jego wcześniejsze uwolnienie zaczyna z niej wypływać. Dopóki nie przeniósł ręki na jej brzuch robiąc ścieżkę do jej centrum. Oddzielił delikatnie jej fałdy, aż mógł ją głaskać. Susan krzyknęła, gdy jej mięśnie szarpnęły się w odpowiedzi na jego dotyk. Skubnął jej skórę kłami na chwilę przed tym jak znalazł się ponownie głęboko w niej. Zacisnęła dłonie w pięści pod ścianą, gdy wypełniła ją niewyobrażalna przyjemność. Wbijał się tak głęboko w jej wnętrze, że mogłaby przysiąc, że dotykał jej macicy. Jego palce drażniły ją podczas szybkich pchnięć, a jego gorący oddech pieścił jej szyję. Ravyn zamknął oczy poruszając się w niej jeszcze szybciej. To była pozycja, którą jego rodzaj najczęściej rezerwował dla rytuału godowego, a on jeszcze nigdy nie wypróbował jej na innej kobiecie. Nie był nawet pewien dlaczego to zrobił, ale zawsze chciał się dowiedzieć się jak to jest kochać się z kobietą w ten sposób. I nie mógł wymyśleć nikogo lepszego niż Susan by tego doświadczyć. Susan odepchnęła się od ściany i oparła się plecami na nim, podczas gdy on kontynuował pchnięcia. Czuł się tam niewiarygodnie dobrze. Opadła w jego 165

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

ramiona i sięgnęła ręką do jego jedwabistych włosów mimo, że powodowało to swędzenie skóry. Poruszył ustami kosztując płatka jej ucha, gdy ona głaskała jego głowę. Dreszcze ją pożerały. Żaden człowiek nigdy nie czuł się lepiej. A jej ciało stawało się ciągle coraz bardziej gorące. Zacieśniła uchwyt na jego włosach na chwilę przed tym jak krzyknęła w ekstazie. Nadal trzymał rękę między jej nogami, podkręcając drżenie przyjemności aż opadła, prosząc go o litość. Przeniósł ręce na jej biodra i przyspieszając uderzenia znalazł swoje wyzwolenie. Pozostał głęboko w niej trącając nosem i liżąc skórę jej pleców. Susan drżała, a Ravyn trzymał ją pozostając w jej wnętrzu. Ich ciała były ciągle złączone, gdy przeniósł ją na materac. - Wiesz – powiedziała powoli wypuszczając go ze swojego ciała – oprócz alergii, myślę, że mogłabym się przyzwyczaić do ciebie jako kota. Roześmiał się delikatnie w jej ucho zanim poruszył biodrami naprzeciw niej. Jęknęła na uczucie głaskania w jej wnętrzu. Potem nagle koc przykrył ich ponownie. - Ravyn? - Tak? - Czy myślisz, że nasze życie kiedykolwiek wróci do normy? Ravyn milczał rozważając to. Pojęcie normy było dla niego śmieszne. Ale wiedział, że nie o to go pytała. Ona chciała, żeby jej powiedział, że wszystko będzie dobrze. - Jestem pewien, że odzyskasz swoje życie Susan. – Jedynym problemem było to, że on powróci do bycia Mrocznym Łowcą, ale po spędzeniu z nią tego dnia nie sądził by jego życie znów było takie samo. Jakby mogło? Podzielił się z nią rzeczami jakimi nie dzielił się z żadną żywą istotą. Co więcej ona dotknęła części niego o której nie wiedział, że nadal istnieje. Wiedział również, że prędzej czy później będzie musiał od niej odejść. To było wszystko co mógł zrobić. Ona była człowiekiem, a on Mrocznym Łowcą. A rzeczywistość ta łamała mu serce, które myślał, że umarło ponad trzysta lat temu. ****** Cael obudził się ze snu i szarpnął jak pewne przeczucie go terroryzowało. Zwinięta na łóżku Amaranda, marszcząc czoło patrzyła na niego zmartwionym wzrokiem. - Wszystko okay, kochanie? Nie mógł mówić starając się przywołać sen do swojej świadomości. Jego jednym z darów, które otrzymał jako Mroczny Łowca była prekognicja31.

31

zjawisko paranormalne polegające na umiejętności przewidywania zdarzeo, które dopiero będą miały miejsce w przyszłości. 166

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Jednak ta wizja uciekała mu kompletnie. Poza jedną rzeczą, którą pamiętał wyraźnie. Śmierć Amarandy. Wziął ją w ramiona i trzymał mocno, gdy łamał go ból. Nie mógł jej stracić. Nie mógł. - Cael? Zaczynasz mnie przerażać. Mimo to nie mógł mówić, gdy widział ją martwą u swoich stóp. I tak jak w przeszłości myśl o jej śmierci osłabiała jego moce Mrocznego Łowcy. Czuł jak mu się wyślizgują mimo, że czerpał osobistą siłę od niej. - Cael? - Jest okay, Randa – powiedział w końcu. Ale wewnątrz niego nie było. On już stracił wszystkich, którzy znaczyli coś dla niego. Nie chciał czuł tego żalu ponownie. A teraz jaki miał wybór? Ona umrze. Ich czas razem dobiegał końca, a on nawet nie mógł o tym myśleć. Zacieśniając ramiona wokół niej, złożył delikatny pocałunek na jej policzku. - Wracaj spać, kochana. Niechętnie oderwał się od niej. Skrzywiła się na niego. - Dokąd idziesz? - Do łazienki. – Cael założył pled w szkocką kratę wokół bioder po czym otworzył drzwi i udał się w stronę łazienki na korytarzu. Zrobił tylko kilka kroków, gdy nadprzyrodzony dreszcz przebiegł mu wzdłuż kręgosłupa. Odwrócił się i otwierające się drzwi po jego prawej stronie ukazały mężczyznę prawie tego samego wzrostu co on. I mimo, że miał czarne włosy wyczuł od niego zapach i aurę Daimona. Ale w przeciwieństwie do Daimonów ten miał błyszczące srebrne oczy, które widział tylko u jednej osoby. Acherona Parthenopaeus’a. - Kim jesteś? Mężczyzna uśmiechnął się ukazując kły. - Stryker. - Nie należysz tutaj. Wygiął brew na te słowa. - Myślę, że jako Daimon mam większe prawo przebywać tutaj niż Mroczny Łowca. Powiedz mi dlaczego wróg żyje w pokoju z Apollite? - To nie jest twój interes. - Nie jest? Cael ruszył na Daimona, ale ten zniknął. Dwa uderzenia serca później, pojawił się z powrotem za plecami Cael’a. - Nie jestem twoim wrogiem Cael. 167

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Skąd znasz moje imię? - Wiem dużo rzeczy o tobie, włączając w to twoje małżeństwo z Amarandą. Co więcej wiem czego boisz się najbardziej. Wykrzywił usta na Daimona. - Gówno o mnie wiesz. - Och nie, to nie prawda. Ale powiedz mi coś. Gdybym powiedział tobie, że istnieje sposób by ją uratować wykorzystałbyś go? Serce Cael’a na chwilę przestało bić. - Nie pozwolę by zmieniła się w Daimona. - A co jeśli istnieje inny sposób, aby ja ocalić? Czy śmiał mieć nawet nadzieją na to? - Jaki inny sposób? Stryker poruszył się by stanąć tuż przed nim. Tak blisko, że Cael mógł czuć ciepło jego ciała. - Dołącz do mojej armii Cael’u, a ja zdradzę tobie sekret jak zatrzymać Amarandę przy życiu jako Apollite. Rzucił podejrzliwe spojrzenie na Strykera. - Jakiej armii? - Illuminati. Służymy bogini Apollymi, śmiertelnego wroga Artemidy i Acherona. Cael zesztywniał na słowa, które prosiły go by zdradził dwie osoby, którym poprzysiągł lojalność. - Złożyłem swoja przysięgę Artemidzie i nie odwrócę się od niej. Nigdy. - Szkoda dla ciebie. Mam nadzieję, że twoja przysięga będzie z tobą, gdy twoja piękna żona rozpadnie się w twoich ramionach. Cael zassał oddech gwałtownie, gdy jego sen powrócił z krystaliczną czystością i znów poczuł jak jego moce słabną. Stryker wręczył mu mały medalion. - Przemyśl moją ofertę Mroczny Łowco, a jeśli zmienisz zdanie… - Nie zmienię. Stryker posłał mu złowieszczy uśmieszek. - Jak już mówiłem, jeśli zmienisz zdanie użyj medalionu by mnie wezwać. Cael nie poruszył się, gdy Daimon przywołał świetlistą dziurę i przez nią wszedł. Spojrzał w dół na medalion, który na środku miał latającego smoka. Był to uniwersalny znak starożytnych Spathi. Czy Daimon mówił poważnie? Czy istnieje sposób aby ocalić życie Amarandy? On cię okłamuje Cael’u. Nie bądź głupcem. A co jeśli nie? Zaciskając medalion w pięści, Cael poszedł do łazienki, a potem wrócił do sypialni. Stanął nad łóżkiem wpatrując się w Amarandę, która spała. Jej długie 168

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

blond włosy układały się wachlarzem wokół niej, gdy leżała na boku zupełnie naga. Wyciągnął rękę i dotknął jej miękkiego ramienia. Znaczyła dla niego wszystko. Zanim związał się z nią był pustą skorupą, która nie była w stanie odczuwać czegokolwiek. Nauczyła go śmiać się ponownie. Oddychać. Zawdzięczał jej wszystko i myśl o życiu bez niej nawet przez minutę paraliżowała go bólem. Położył medalion na komodzie, zrzucił pled i dołączył do niej do łóżka. Gdyby nie spała byłaby na niego zła, że nawet pomyślał o złamaniu przysięgi. - Będziemy korzystać i cieszyć się z tego co mamy, Cael’u. Nie życz sobie więcej niż Mojry zdecydowały się nam dać. Jej współczucie i siła były tylko niewielką częścią rzeczy, za które ją kochał tak bardzo. I właśnie dlatego nie chciał jej stracić. Przełknął gulę ściskającą go w gardle i przyciągnął jej ciepłe ciało do swojego. A gdy zamknął oczy, mógłby przysiąc, że słyszy głos Strykera w głowie. Jedno słowo Cael’u, a nigdy nie będziesz musiał jej tracić. Tylko jedno. Cael wyszeptał modlitwę o siłę i odwagę. Ale w końcu jego dar jasnowidzenia, określił przyszłość, która go wystraszyła. Ponieważ w swoim sercu znał prawdę. Zrobiłby wszystko aby zatrzymać tą kobietę u swego boku. Jedynym pytaniem było to, co Stryker dokładnie chciał by zrobił za uratowanie życia jego żony?

169

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 12 Susan obudziła się tuż po zmierzchu – przynajmniej tak myślała. Ze względu na brak okien i zegara w pokoju, nie wiedziała nawet która jest godzina, z wyjątkiem faktu, że muzyka na górze w klubie już dudniła. Oznaczało to, że musiało być już po zachodzie słońca, a było wystarczająco cicho by sądzić, że nie było zbyt późno. Ravyn przesunął się za nią, tak jakby wiedział, że już nie spała i złożył delikatny pocałunek na jej nagich plecach. Wzdrygnęła się na dreszcze w dole kręgosłupa w wyniku jego gorących warg na jej ciele. - Dzień dobry – powiedział wyciągając się leniwie. Słabe światło ukazywało jego perfekcyjne, nagie ciało. Jego szczupłe, napięte mięśnie… - Chyba dobry wieczór masz na myśli. Ziewnął bez odpowiedzi. Była zahipnotyzowana jego mięśniami brzucha, gdy wygiął plecy. Kobieta mogłaby zrobić na nim pranie. I to sprawiło, że chciała ocierać się o niego. - Dobrze spałaś? – zapytał odgarniając jej włosy z twarzy. - Jak dziecko, a ty? Stoczył się na swoją stronę by posłać jej diabelski uśmieszek. - Tak, faktycznie udało mi się to chociaż raz. Zanim mogła mu zadać jeszcze jedno pytanie zaczęła grać piosenka Griega ‘In the Hall of the Mountain King’. Zajęło jej pełną sekundę zdanie sobie sprawy, że to był Ravyn’a telefon. Hałasując przewrócił się i sięgnął po spodnie. Dopiero jak je włożył, odebrał. - Tak? – leniwie bawił się jej ręką, gdy słuchał. Susan rozkoszowała się szorstkością jego palców na swojej skórze, chociaż część niej chciała by pieściły inne części jej ciała. - Okay, będę tam – rozłączył się. - Co jest? Podniósł jej rękę do ust tak by skubnąć jej kostki, zanim odpowiedział. - Zwołują tutaj dziś zebranie wszystkich Mrocznych Łowców. To ją zaskoczyło. - Myślałam, że nie możecie być razem bez osłabiania siebie wzajemnie. 170

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Bo tak jest, co mówi jak ważne jest dla giermków to spotkanie. Acheron zazwyczaj jest tym, który robi coś takiego. – Pochylił się by ją pocałować, a gdy ich usta się dotknęły czuła jak ciepło rozprzestrzenia się po jej ciele. Nie mogła uwierzyć w to jak ten mężczyzna sprawiał, że się czuła, kiedy nie powinni być razem. Susan topiła się pod jego natarciem, a on gwałtownie się cofnął. - Mamy pół godziny – powiedział cicho – pośpiesz się. Jęknęła. - Chciałabym, żeby to było pół godziny na seks ale sądzę, że masz na myśli pół godziny na zebranie się i ubranie. Posłał jej figlarne spojrzenie. - Nigdy nie mógłbym uprawiać z tobą seksu w zaledwie pół godziny, moja lady. Naprawdę nie jest to możliwe. Skubnął jej wargę. - Będziesz ciągle tak mówił Mężczyzno Lamparcie, a nie opuścimy tego pokoju w najbliższym czasie. Delikatnie ugryzł ją w szyję i zostawił. - Tak, ale wtedy przyjdą tu po nas, a ja będę musiał zabić jednego z nich co byłoby bardzo złe. Ash ma tendencję do bycia zirytowanym, gdy zabijemy jednego z giermków. Położył się na niej by delektować się dotykiem jej skóry przy nim, a potem podciągnął się z głębokim jękiem. Susan pozwoliła mu postawić się na nogi po czym szybko się ubrali i skierowali na górę. Część jej chciała zostać na dole i przeszukać teczki… a poza tym sprawdzić jego wytrzymałość, gdyż ciekawość brała nad nią górę. Co mogło być tak ważne, że zwoływali spotkanie, gdy było oczywiste, że Mroczni Łowcy potrzebowali swojej siły do walki z Daimonami, którzy próbowali ich zabić? Susan zawahała się na szczycie schodów. - Czy nie sądzisz, że to pułapka? - Co masz na myśli? - Cóż, gdybym była Daimonem i wiedziałabym, że osłabiacie siebie nawzajem to czy nie zrobiłabym tego, gdybym mogła? - Tak, ale oni nie mają naszych numerów telefonu. Dobra myśl. Otworzył drzwi. Terra spotkała ich na korytarzu na piętrze zanim mogli dotrzeć do kuchni. - Są w tylnim gabinecie – powiedziała wręczając każdemu z nich worek i napój gazowany. - Co to jest? – zapytała Susan. - Śniadanie. Pomyślałam, że wasza dwójka będzie głodna na spotkaniu. - Dziękuję – powiedział Ravyn.

171

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie ma problemu. – Terra poprowadziła ich innym korytarzem do dużego biura, w którym było biurko wzdłuż jednej ze ścian, a na środku był długi stół konferencyjny. Leo i Kyl już tam byli, a także Erika i Jack. Susan rozglądała się za Jessicą, ale nie było po niej śladu. - Co tam? – Spytał Leo, gdy Terra zostawiła ich samych. - Dużo gówna. - Dobrze – powiedziała Susan kładąc worek z lunchem na stole. – Dla pewności wyciągnę swoje gumowce. Kyl parsknął przeglądając coś na swoim laptopie. Susan i Ravyn usiedli, a drzwi otworzyły się ukazując Otta i Nick’a. Twarz Otta była stoicka, ale Nick był zły jakby nienawidził tego spotkania. Usiadł naprzeciwko niej i założył ręce na piersi jak nadąsane dziecko. Kyl wygiął brew spoglądając z nad komputera. - Co? Bycie Mrocznym Łowcą się tobie nie podoba? Nick wykrzywił usta. - Zamknij się idioto. - Idioto? – Kyl był kompletnie oburzony – co do diabła się z tobą stało chłopcze? Myślałem, że byliśmy przyjaciółmi. Najlepszymi przyjaciółmi. - Kyl – rzucił Otto, siadając obok Nick’a. – Przestań. Kyl podniósł ręce w kapitulacji. - Nieważne. Susan spojrzała na drzwi, które otworzyły się ponownie i zamarła z kanapką z indykiem w połowie drogi do ust. Z szeroko otwartymi oczami patrzyła na mężczyznę, którego nie widziała od prawie dwudziestu lat… i nawet odrobinę się nie zmienił. Poważnie. Ani trochę. Żadnych zmarszczek, żadnych siwych włosów. Nic. Nadal niezwykle przystojny, miał krótkie czarne włosy, które podkreślały jego perfekcyjne, azjatyckie rysy twarzy. Odłożyła swoją kanapkę z powrotem na stole. - Sensei32? Szczęka mu opadła, gdy spotkał jej wzrok, a ona w końcu zobaczyła zestaw kłów, których nie zauważyła przez dwa lata treningu w jego studio. - Susan? Ravyn rzucił ciekawskie spojrzenie między tą dwójką. Gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby, że zobaczyła przebłysk zazdrości w jego ciemnych oczach. - Znasz Dragon’a? Susan potwierdzająco skinęła głową. japoński tytuł stosowany podczas zwracania się do nauczycieli, profesorów, prawników, doktorów, polityków, artystów, pisarzy oraz do ludzi, którzy osiągnęli pewien poziom mistrzostwa we własnej dziedzinie. W japońskich sztukach walki jest to termin określający starszego stopniem instruktora. 32

172

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn wyglądał na mniej niż zadowolonego. - Jak dobrze go znasz? - Była jedną z moich uczennic dojo – powiedział Dragon uśmiechając się do niej – jedną z moich najlepszych uczennic. Susan nadal patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Wow, nie mogę uwierzyć, że tutaj jesteś. Znowuż to wyjaśnia tak wiele. Wreszcie zrelaksowany, Ravyn zaśmiał się na to. - Niech zgadnę, zajęcia nigdy nie były dostępne w dzień, a wiele razy wybiegał z sali w dziwnych okolicznościach? To była prawda. Dragon był wspaniałym nauczycielem, ale miał też dwóch asystentów, którzy często żartowali, ze wybiega jak Superman do kryminalistów. Kto by wiedział jak blisko byli prawdy? Susan potrząsnęła głową. - Jezu… wy naprawdę jesteście wszędzie? - Tak – powiedział Dragon – co wyjaśnia czemu ja tu jestem, ale skąd ty się wzięłaś w naszym biznesie? - Jest nowym giermkiem – powiedział Leo siadając przy końcu stołu. Idąc do przodu Dragon wyciągnął do niej dłoń. - Witaj w naszym świecie. Dobrze widzieć cię ponownie. Susan uścisnęła jego dłoń i się uśmiechnęła. - Ciebie również. Gdy Dragon zaczął zajmować miejsce obok Susan, Ravyn chrząknął. Dragon zmarszczył czoło wahając się z ręką na oparciu krzesła. Widziała jego wewnętrzną debatę czy zirytować Ravyn’a czy nie. Mrugając do niej zajął miejsce obok Ravyn’a. - Susan długo znasz Ravyn’a? – zapytał Dragon. - Dopiero się poznaliśmy. - Acha. - Porzuć temat Dragon – powiedział Ravyn wyjmując pomidora z kanapki. Dragon włożył ręce do kieszeni swojej czarnej wiatrówki i posłał im znaczące spojrzenie. Susan poczuła jak ciepło zabarwia jej policzki dopóki Dragon nie rozpoczął rozmowy z Leo o ostatniej historii w Inquisitorze o obcym dziecku znalezionym w Grenlandii. Podczas, gdy oni rozmawiali, Susan patrzyła na rękę Nick’a. Podobnie jak Leo i reszta miał pajęczy tatuaż. Interesujące… Kolejnym Mrocznym Łowcą, który do nich dołączył był nubijskim kapłanem o imieniu Menkaura. Był wysoki i szczupły, a jego skóra była w idealnym odcieniu mokki. Miał długie czarne włosy, które były związane w warkocze z tyłu jego głowy. Ale to, co fascynowało ją najbardziej to, że był

173

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

ubrany w czarne jeansy, czarną kamizelkę bez rękawów odsłaniającą tatuaż oka Horusa33 na jego prawym bicepsie. Był tam również mały rząd hieroglifów. - Musze wiedzieć co jest tam napisane – powiedziała, wskazując na tatuaż. Spojrzał na niego zanim odpowiedział. - Śmierć jest bramą. Pomyśl zanim w nią zapukasz. - Głębokie. Pochylił do niej głowę, gdy Jack wydał z siebie niegrzeczny dźwięk. - Cholera, a ja zawsze myślałem, że to coś w stylu ‘giń szumowino, giń.’ Jakie to rozczarowujące. Po jego bolesnym wyrazie twarzy, Susan mogła powiedzieć, że Menkaura nie doceniał jego poczucia humoru. W przeciwieństwie do Dragon’a i Ravyn’a, Menkaura był całkowicie zachowawczy i niewiele mówił. Coś w nim przypominało jej kobrę czyhającą na kolejną ofiarę. Susan drugi raz rozejrzała się po ludziach wokół… - Wiesz, nagle poczułam się jak w show o modelach. Czy tylko ja mam takie wrażenie czy jest jakaś niepisana reguła, że wszyscy Mroczni Łowcy musza być naprawdę seksowni? Erika parsknęła. - No dalej Susan, pomyśl o tym. Gdybyś była nieśmiertelną boginią tworzącą armię wojowników do walki z nieumarłymi to czy nie wybrałabyś tych najbardziej gorących? Może jestem płytka… w porządku jestem bardzo płytka, ale jeżeli o to chodzi popieram Artemidę. - Dobra uwaga – powiedziała Susan, patrząc na czterech Mrocznych Łowców, którzy byli tu obecni. Potem spojrzała na Leo. - Wiesz, to byłby dobry nagłówek ‘Grecka Bogini Dowodzi Armią Seksownych Ciach’. Leo spojrzał na nią po czym wrócił do przeszukiwania teczki. - Oooo – powiedziała Susan, udając ból – myślę, że zostałam obrażona przez Mistrza Brudów Moralnych. - Psiakrew, Belle! – Rzucił Leo, gdy zerwał się ze swojego miejsca – nie rób tego. Susan musiała zmusić siebie by się nie śmiać. - Ej, siadaj tą swoją dupą Leo – Belle powiedziała grubym głosem i tak jak ludzie z Teksasu przeciągała samogłoski po czym kopniakiem zatrzasnęła drzwi. Wysoka blondynka także ubrana w czarne jeansy i czarną koszulkę przypominała Susan anioła… który żuł gumę jak krowa idąca do miasta. Przesunęła się do przodu aby postawić dwie zamknięte butelki tequili na stole. - Teraz chłopcy i dziewczęta zaczynamy imprezę. - W porządku Annie Oakley – powiedział Ravyn rozdrażnionym tonem – ostatnim razem, gdy urządziłaś imprezę połowa Chicago spłonęła. Belle przymknęła na niego figlarnie oczy. 33

http://republika.pl/blog_gy_3894791/5664177/tr/eh010-eye_20of_20horus.jpg 174

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- To nie była moja wina. Ravyn odchylił się do tyłu na krześle i rzucił jej spojrzenie pełne wątpliwości. - Acha. Przynajmniej mogłaś przyjąć winę na siebie, a nie składać ją na krowy Pani O’Leary. Belle poruszyła się i stanęła obok Susan. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i lekko rozstawiła nogi. Ta pozycja przypominała Susan rewolwerowca gotowego na wyciągnięcie broni. - Jesteś nowa. Kim do cholery jesteś? Rozejrzała się nerwowo, ale nikt nie wydawał się być zaniepokojony antagonistycznym charakterem Belle. - Susan. - Acha – Belle powiedziała tonem, który mówił jej, że nie była pod wrażeniem. - Jest giermkiem – powiedział Leo. Belle obejrzała ją ponownie. - Umiesz strzelać z pistoletu? Susan zmarszczyła brwi na to dziwne pytanie. - Tak. - Czy potrafisz uderzyć w coś po tym jak pociągniesz za spust? - W większości przypadków. - Cool – powiedziała wyciągając do niej rękę – witaj w naszej niewielkiej grupie. Susan uścisnęła rękę Belle, a jej zachowanie zmieniło się na przyjazne. - Dzięki. Menkaura przesunął się na krześle. - Belle podróżuje z show Dziki Zachód. Belle otworzyła butelkę, która stała najbliżej niej za pomocą zębów. - Tak – powiedziała wyjmując mały kieliszek ze swojej kieszeni i napełniając go – i w ostatnim show skopałam Annie Oakley tyłek, ale czy oni kiedykolwiek o tym wspomnieli? Nie. Ja dostałam strzał, a ona zyskała sławę. Życie jest niesprawiedliwe, mówię ci. Kyl otworzył drugą butelkę i nalał sobie trochę do plastikowego kubka, który stał przed nim. Podniósł kubek do góry w toaście do Belle po czym spotkał wzrok Susan. - Belle postrzeliła reportera, który nie wspomniał o niej jako zwycięzcy – wypił zawartość jednym haustem. - Tak, ale on pierwszy do mnie strzelił – Belle pochyliła głowę nad pustym kubkiem a następnie napełniła szkło – nie moja wina, że nie trafił. Ja tylko mu pokazałam z bliska kto jest lepszym strzelcem… - skrzywiła się odstawiając butelkę na bok. – Ale chyba nie powinnam go zabijać bo mógłby potem poprawić ten artykuł. Leo rzucił jej oschłe spojrzenie. 175

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- A ty nie stałabyś się osobą wyjętą spod prawa. - Zamknij się, Leo. Belle chwyciła krzesło obok Susan, odwróciła je i usiadła na nim okrakiem. W tym samym czasie weszła niewiarygodnie atrakcyjna kobieta. Susan musiała przytrzymać usta, żeby ich nie otworzyć. Ona naprawdę w życiu nie widziała piękniejszej kobiety. I była niesamowicie wysoka… miała długie włosy splecione w warkocz, które układały się ładnie w drodze do jej ud. Podobnie jak inni była ubrana na czarno, tyle że ta Mroczna Łowczyni miała skórzane spodnie i gorset z brokatem. Trzymała w ręku wielki kubek kawy Starbucks i miała na sobie pięciocalowe buty na obcasie, które stanowiły część jej niewiarygodnego wzrostu. Stanęła obok krzesła Nicka i przez minutę mierzyła go wzrokiem. - Gautier? Nawet nie kłopotał się tym aby na nią spojrzeć wypijając swoją porcję tequili. - Cześć Zoe. Mrużąc oczy pochyliła głowę na bok by zobaczyć znak Mrocznego Łowcy na Nick’a twarzy i szyi. - Cholera chłopcze co się stało? Suka Artemida cię spoliczkowała? Chwycił ją za nadgarstek i spojrzał na nią. Zoe wyślizgnęła się z jego uścisku i potrząsnęła głową. - Kyrian mówił, że sądzi, że przeszedłeś na ciemną stronę, ale nie wierzyłam mu. Nick dopił swoją tequilę. - Myślę, że nie jest tak głupi na jakiego wygląda. Zoe wyglądała zaskoczona na jad w jego głosie. Wzięła łyk kawy po czym obróciła się w kierunku Susan. - Kim jest ta nowa laska? - Kim jest ta stara suka? – powiedziała Susan, patrząc na Leo. - Ooo – Zoe powiedziała ze złowieszczym uśmiechem – zadziera nosa – ale ciągle w oczach kobiety był widoczny szacunek – nie jest jedną z nas więc przyjmuję, że jest giermkiem. - Tak – odpowiedział Leo. Susan schowała kanapkę z powrotem do worka i spojrzała na Ravyn’a, który przyglądał jej się z uwodzicielskim błyskiem w oku. - Czy powinnam mieć koszulkę z napisem ‘nowy giermek’? - Nie – powiedział Kyl – ‘Paźhood: Co za kontrakt’. Wszyscy giermkowie i Ravyn się roześmiali. Reszta nie wydawała się mieć podobnego poczucia humoru. Po wzięciu kolejnego haustu kawy, Zoe posłała Susan bardzo seksualne spojrzenie. - Komu ona służy? Odpowiedziała Erika. 176

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nikomu. Jest Dorean. Nie można było pomylić zainteresowania w oczach Zoe, gdy patrzyła na Susan. - Naprawdę? Ravyn znacząco odchrząknął. - Już masz giermka Zoe. - Tak, ale nie mogę go znieść – jest bardziej kobietą niż ja. Byłoby miło zmienić obecnego giermka. Dragon parsknął. - To tak nie działa Zo i ty o tym wiesz. Nie możesz mieć giermka, do którego czujesz pociąg seksualny. Wydała z siebie zirytowany oddech. - Naprawdę nienawidzę tej zasady – wymamrotała siadając koło Belle, a Cael do nich dołączył. Przywitał się ze wszystkimi po czym usiadł obok Leo. W przeciwieństwie do innych Cael nie był ubrany na czarno. Miał na sobie parę luźnych jeansów i niebieski sweter z dekoltem w szpic, który wydawał się być sprzeczny z jego kolczastymi włosami. Biedny Cael wyglądał tak jakby dopiero wylazł z łóżka i włożysz na siebie pierwsze lepsze ubrania. Susan zmarszczyła brwi patrząc na niego. Wydawał się ekstremalnie przygaszony jak gdyby coś ko całkowicie zaabsorbowało. Reporter w niej był tym zaintrygowany. Dragon sprawdził swój zegarek. - Nie chcę być niegrzeczny, ale moje moce zaczynają słabnąć. Ile jeszcze czasu minie zanim zaczniemy to spotkanie? - Czekamy tylko na… - głos Leo się załamał, gdy drzwi się otworzyły i wszedł przez nie niski i tęgi mężczyzna. Miał około trzydziestu lat a ubrany był w jeansy i flanelową koszulę. Nie wyglądał jej na Mrocznego Łowcę lecz na kolejnego giermka. Jego twarz była całkowicie posępna, gdy obrzucił ich smętnym wzrokiem. - Co ty tu robisz Dave? – zapytał Leo – Gdzie jest Troy? Tik pojawił się na szczęce Dave’a. Przełknął zanim odpowiedział głosem grubym z cierpienia. - Martwy. Po tym jednym słowie z pomieszczenia jakby zostało wyssane powietrze. Przez pełna minutę było tak cicho w pomieszczeniu, że jedyne co Susan mogła usłyszeć to cichy szum w uszach. Nikt się nie poruszył. Nawet nie wiedziała kim był ten Mroczny Łowca, a mimo to poczuła smutek na jego stratę. I wiedziała, że to głęboko dotknęło wszystkich, a w szczególności Dave’a. Ravyn był tym, który w końcu przerwał ciszę. - Jak? 177

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Łzy zbierały się w oczach Dave’a, gdy starał się odzyskać spokój. - Ostatniej nocy, pobiegł za grupą Daimonów w klubie Last Supper34 i został poważnie ranny podczas walki. Zadzwonił do mnie z alejki i mówił, że bardzo krwawi. Że nie może przyjechać ani wrócić do środka klubu nie narażając się na ludzi. Powiedziałem mu, żeby zaczekał za klubem, a ja przyjadę tak szybko jak zdołam. Zanim udało mi się wsadzić go do samochodu pokazała się policja i aresztowała nas. Był za słaby, żeby walczyć – nie, żeby w ogóle chciał. Nie było mowy o tym by kiedykolwiek zrobił coś co mogłoby zranić człowieka. Ravyn wyglądał tak źle jak Susan się czuła. - Żartujesz. Potrząsnął głową. - Nie mogliśmy zadzwonić albo zrobić cokolwiek. Zawieźli nas do celi na wschód od budynku…. nie było żadnych cieni czy czegokolwiek widocznego przez okna. Ciągle krzyczałem na nich by przenieśli nas do innej celi, ale oni tylko się śmiali. Nie mogliśmy nic zrobić poza czekaniem. Potrząsnął głową i zrobił się zielony tak, że Susan na wpół oczekiwała, że padnie chory na podłogę. Gdy przemówił ponownie jego głos był zaledwie czymś więcej niż szeptem. - Troy schodził z drogi światłu słonecznemu, a ja starałem się zakrywać okno ale o dziewiątej był to koniec. – Skrzywił się z bólu na to wspomnienie. Rozejrzał się po stole i Mrocznych Łowcach – módlcie się do Boga, którego czcicie o to by nie zginąć w ten sposób. Zapomnijcie o tym co Apollo zrobił Daimonom… to jest o niebo gorsze. Nie umieracie od razu. Jest to powolne i bolesne. Po prostu palicie się aż skóra stopi się z kośćmi i nie pozostaje z was już nic. Nawet popiół. – Zakrył oczy rękoma, jakby starał się pozbyć obrazów, które go prześladowały – był całkowicie świadomy wszystkiego aż do końca. Powtarzał w kółko modlitwy między płaczem i krzykiem z bólu. – Dave zapłakał – Dlaczego nie mogli mi dać przynajmniej siekiery bym mógł skrócić jego cierpienie? Susan zakryła usta, gdy żółć podeszła jej do gardła. Rozejrzała się po obecnych tu Mrocznych Łowcach. Wszyscy czuli ból na to co opisał. Wszyscy z nich. Na każdej z twarzy był ból. Ale to na Ravyn’ie skupiła swój wzrok. Wyobraziła sobie go w takiej sytuacji. To było więcej niż mogła znieść. - Jak wydostałeś się z więzienia? – zapytał Otto. Dave zacisnął pięści, gdy mnóstwo emocji grało na jego twarzy. Gniew. Cierpienie. Nawet gorzki humor. Ale to nienawiść wybuchła w nim tak mocno, że aż była oślepiająca. - Patrzyli na nas. Po tym jak Troy umarł przyszli do celi i otworzyli drzwi… ‘Jak widać myliliśmy się co do ciebie. Ale musisz uważać z kim się zaprzyjaźniasz.’ Potem cofnęli się i wypuścili mnie stamtąd. 34

Czyli Ostatnia Wieczerza. 178

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Możemy ich dorwać za morderstwo! – powiedziała Erika ze złością. Leo potrząsnął głową. - Jak? Jestem pewien, że już zniknęli niezależnie od nadzoru jaki mieli. A nawet jeśli nie, to kto by w to uwierzył? Ludzie nie rozpadają się w prawdziwym życiu – tylko w filmach Hollywood. - I nie mamy ciała – dodał Otto – żadnych dowodów. Jedynie możemy udowodnić, że aresztowali mężczyznę, którego wypuścili kilka godzin później. Żadnej krzywdy. Są nietykalni. Wzrok Dave’a podążył do Leo. - I dlatego zrezygnowałem. Kyl wstał i sięgnął po niego. - Nie dotykaj mnie – Dave warknął odsuwając się. Rysy twarzy Kyl’a stwardniały. - Musisz się pozbierać. - Nie, do cholery nie muszę. – Jego twarz zbladła – jestem giermkiem szóstej generacji ze strony ojca, Kyl. Ósmej ze strony matki. Wychowałem się w domu z Troy’em i nigdy nie wątpiłem w to co zrobię ze swoim życiem. – Wskazał wymownie rękoma w celu podkreślenia swoich słów – Jesteśmy tutaj by chronić Mrocznych Łowców. A gdy zostają ranni jesteśmy jedynymi, na których mogą polegać. Cholera, a ja go zawiodłem. I teraz wiem, że ten mężczyzna, który był dla mnie jak brat utknął jako cień cierpiący przez wieczność, ponieważ starał się nas chronić. Gdzie jest w tym sprawiedliwość? – odwrócił się w stronę Leo – nie obchodzi mnie czy mnie zabijecie. Ja już skończyłem. Nie będę przechodził przez to jeszcze raz. - Ma rację – Nick powiedział głębokim głosem. Chwycił kubek tequili tak mocno, że aż kostki mu zbielały. – To jest tak jak w Nowym Orleanie. Daimony pogrywają z nami, a gdy im się coś uda śmieją się z nas. Nie wiadomo co oni zrobili… jeszcze – uciął rozglądając się dookoła tak zimnym spojrzeniem, że Susan przemarzła do kości. – Wszystko co wiemy w tej chwili to, to że jeden z was może być Daimonem, który właśnie zabił jednego z Mrocznych Łowców i używa jego ciała by nas szpiegować. – Jego wzrok zatrzymał się na Cael’u – Może nawet z nimi żyć. Twarz Cael’a zamieniła się w kamień. - Co to miało znaczyć? - Kiedy krowa mieszka z rzeźnikiem prędzej czy później zostanie zjedzona chyba, że pomaga w uboju innych krów. Cael stanął na nogi. Lecz Nick nie zareagował. On tylko siedział wpatrując się w Cael’a jakby starał się dowiedzieć czy jest to on czy ktoś inny. - Skąd możemy wiedzieć, że Stryker albo jeden z jego głównych popleczników nie zawładnął tobą? Otto skrzywił się na niego. - Nick o czym ty gadasz? 179

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Przyszpilił Otta tym zabójczym spojrzeniem. - Nie pamiętasz nic z nocy, kiedy zmarła moja matka, prawda? - Zostaliśmy zaatakowani. - Co najmniej – jego głos ociekał sarkazmem. – Nie zostaliśmy tylko zaatakowani, Otto. Zostaliśmy wyruchani po królewsku. Nie pamiętasz telefonów i tego jak Daimony bawiły się z nami? Dostałem telefon od ciebie tyle, że to nie byłeś ty… to oni pogrywali z naszymi głowami. Ravyn i Susan wymienili pełne grozy spojrzenia. Włoski na jej karku podniosły się na słowa Nick’a. - Nikt nie kantował z telefonami Nick – warknął Otto. - Tez tego nie pamiętam – dodał Kyl. - Jak zdobyliby nasze numery telefonów? – zapytał Ravyn. Nick ich wyśmiał. - Czy ja wyglądam na Daimona? Skąd do cholery mam to wiedzieć? Ale oni to zrobili. Noc po nocy urządzali z nami pościgi ulicami, zabijali nas i każdego niewinnego świadka, który zwrócił ich uwagę. – Spojrzał na Otta. – Nie pamiętasz tej nocy, kiedy prawie zabili Asha? Po wyrazie twarzy Otta było oczywiste, że nie miał pojęcia o tym o czym mówił Nick. - Nie. Nick warknął z głębi gardła. - Niech zgadnę, kiedy wszystko było powiedziane i zrobione, Ash wziął was na bok i usunął wam pamięć, prawda? Kyl potrząsnął głową. - Ash nie zrobiłby czegoś takiego. - Idioto. Oczywiście, że by zrobił. Każdy z was gówno wie o nim. Ale ja wiem. – przeciągnął ręką po włosach, a jego oczy płonęły gniewem – kiedy wracasz do tego pamięcią wszystko jest rozmyte? - To prawda o każdym wspomnieniu – Otto zadrwił. - Tak, a pamiętasz to jak staraliśmy się odnaleźć Asha, a nikt nie wiedział, gdzie on jest? - Tak. Kyl zmarszczył brwi. - Ash powiedział, że jego telefon nie działał. - Zaufaj mi działał dobrze. Wiedział co się dzieje, ale zostawił nas z Daimonami, wiedząc, że nie jesteśmy zdolni do walki z nimi bez niego. Podczas, gdy my byliśmy rozproszeni walką z nimi, ich lider Desiderius zawładną Ulrich’em tak, by móc zabić siostrę Amandy i moją matkę. Jako, że posiadł ciało Mrocznego Łowcy mógł wejść do domu Kyriana bez zaproszenia. A potem zabił Amandę i Kyriana. Kyl przewrócił oczami. - Nick jesteś idiotą. Oni nie umarli. 180

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- O tak, umarli. Zaufaj mi. Artemida już umieściła mnie w Hadesie, kiedy Kyrian się pokazał, ale nie był zadowolony bo Amandy nie było z nim. Ponieważ ona była chrześcijanką, a on starożytnym Grekiem, ona poszła do swojego nieba, a on miał iść do swojego. Staliśmy nad brzegiem rzeki Acheron czekając na Charona by przewiózł nas na drugą stronę. Podczas, gdy czekaliśmy Kyrian opowiedział mi co spowodowało jego śmierć. - Kyrian nie jest martwy – podkreślił Kyl. Nienawiść głęboko paliła się w oczach Nick’a. - Nie, teraz już nie jest. Acheron go przywrócił z powrotem. Kyl ciągle się spierał. - Ash nie ma takich mocy. - Jesteś głupi jeśli w to wierzysz. – Nick pochylił się nad stołem i pukając palcami w stół powiedział – a teraz news ludzie, Ash jest bogiem. Leo i Otto wybuchli śmiechem. - Nick, jesteś na haju? – zapytała Zoe. Odwrócił się do Zoe jak demon szukający ofiary. - Nie. Zaprzeczaj temu ile chcesz, ale ja znam prawdę. Może jestem najmłodszym stworzonym Mrocznym Łowcą, ale byłem przez pewien czas w jego świecie i wiem dokładnie o czym mówię. Reszta z was jest po prostu pionkami w grze, która rozgrywa się za waszymi plecami. Daimony Spathi, z którymi macie teraz do czynienia nie są głupie. Do czasu, gdy Desiderius przyszedł po Kyriana po raz pierwszy, nikt z was nie wiedział, że Daimony mogą żyć sto lat nie mówiąc już o tysiącu lub więcej… jak jedenaście tysięcy lat. Ale Ash wiedział i gdy nawet pytałem go o to nie powiedział ani słowa. Dlaczego? Dragon zmrużył oczy na Nick’a. - Ash nie wiedział. - Ash jest królem sekretów. Wszyscy o tym wiecie. Nie wiem jak Daimony są z nim powiązane, ale wiem, że w jakiś sposób są. Teraz Belle się zaśmiała. - Co ty mówisz? Ash jest Daimonem? - Nie. Ash jest bogiem i w jakiś sposób jest z nimi powiązany. – Nick spojrzał na każdego z nich z osobna – ludzie to nie jest coś z czym jesteście przyzwyczajeni sobie radzić. Są o wiele bardziej groźni, a teraz mają jeszcze ludzi do pomocy. Menkaura zmarszczył brwi. - Czego chcą od nas? - Chcą wykąpać się w waszej krwi i zaufaj mi, zrobią to. Erika wydała z siebie niegrzeczny dźwięk. Nick odwrócił powoli głowę w jej stronę jak ktoś z kiepskiego horroru. Nie wspominając już o tym, że jego twarz wyglądała jak twarz króla patrzącego na chłopa, który śmie oddychać tym samym powietrzem co on. - Kim jesteś dziewczynko i dlaczego w ogóle jesteś na tym spotkaniu? 181

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Wskazała na Ravyn’a. - Jego zastępczym giermkiem, ale przynajmniej ja nie przygaszam ich tym śmiertelnym i mrocznym gównem. Teraz spojrzał na Susan jak król na chłopa, który zmoczył sobie buty… i nie miała tu na myśli wody. - Zastępczy giermek? Co to ma być do cholery? Erika rzuciła mu spojrzenie, które mówiło, że właśnie powiedział coś głupiego. Rezerwowała je tylko dla nieco opóźnionych osób. - To osoba, która nie chce być giermkiem, ale została do tego powołana, ponieważ pan Kontis nie pozwala nikomu innemu przebywać koło siebie dłużej niż przez dwadzieścia cztery godziny. Myślę, że mój ojciec wytrwał z nim tak długo bo jest na wpół głuchy i nie dosłyszy sarkazmu Ravyn’a. Jest to coś co toleruję dlatego, bo nauczył mnie tego, gdy byłam w kołysce. Nick nie wyglądał tak, jakby jej przemowa mu zaimponowała. - Więc jako giermek powinnaś trzymać gębę na kłódkę. Erice szczęka opadła z oburzenia. - Co ty wiesz o byciu giermkiem? - Prowadził stronę Mrocznych Łowców w sieci – Leo powiedział pod nosem. Odwróciła się do niego z irytacją. - I to czyni z niego eksperta? Kyl wzruszył ramionami. - On jest tym, który wprowadził podręcznik giermków online. - Więc potrafi pisać HTML i co z tego? Moja babcia też by to umiała, gdyby wciąż żyła. - Erika… - powiedział Leo ostrzegającym tonem. - Zamknij się Leo – warknęła. Nick syknął na nią. - Nie mów tak do Theti. - Dlaczego nie? Wyraz twarzy Nick’a wywołałby dreszcze u każdego posiadającego chociaż pół mózgu. Erika z drugiej strony, wydawała się nie posiadać tej części mózgu, która odpowiadała za instynkt samozachowawczy. - Musisz nauczyć cię szacunku do starszych. – Warknął niebezpiecznie. - Och tak? – wyzywała go. – Tak jak ty? - Jako giermek zawsze wykonywałem rozkazy. Podnosząc głowę, skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na niego. - Ta, jasne. Skoro wykonywałeś rozkazy to jak stałeś się Mrocznym Łowcą, co? Ostatnim razem kiedy sprawdzałam nie możemy tego robić, czyżby to się zmieniło? - Erika! - Co? – warknęła na Leo. Posłał jej ostre spojrzenie. 182

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Mamy ważniejsze sprawy do omówienia i kończy nam się czas. Podniosła ręce do góry. - W porządku. Gadajcie. A ja idę zrobić sobie kanapkę. – Gdy przemierzała pokój mruknęła do siebie – tak jakby mógł nas ocalić ze swoimi przemądrzałymi bzdurami – ten facet gówno wie. Nie mógł nawet ocalić Nowego Orleanu, a mieszkał tam. Te słowa przeszły przez pokój powodując, że każdy zassał oddech. Erika próbowała otworzyć drzwi ale były zamknięte. Z twarzą wykrzywioną przez wściekłość, Nick wstał. - Coś ty powiedziała? Erika ignorując go próbowała otworzyć drzwi. - Dlaczego te drzwi się nie otwierają? - Coś. Ty. Powiedziała? - Zostaw ją w spokoju Nick – powiedział Otto, wstając. Nick podniósł rękę, a Otto uderzył w odległą ścianę. - Co się stało w Nowym Orleanie? – Nick żądał odpowiedzi od Eriki. Wreszcie obudził się jej zmysł przeżycia. Erika odwróciła się z szeroko otwartymi oczami, gdy Nick podszedł do niej. Przełykając, przycisnęła się do drzwi wydając z siebie hałaśliwy pisk. Nick był tylko dwa metry od niej, gdy przeleciał przez cały pokój lądując niedaleko Otta. - Dwójka może grać w tą grę, chłopcze – powiedział Ravyn, po czym wstając dziko warknął. – I mam o wiele więcej praktyki z moimi mocami niż ty. Nigdy więcej jej nie gróź. Drzwi otworzyły się trzaskając. - Erika – ton Ravyn’a był niesamowicie spokojny i uprzejmy – idź po swoją kanapkę. Wybiegła z pokoju, a Nick odepchnął się od podłogi. Nick gapił się na Kyl’a i Otto. - Chcę prawdy o Nowym Orleanie. Otto był tym, który odpowiedział, szarpnięciem wygładzając sobie ubrania. - Nowy Orlean został uderzony przez huragan trzeciej kategorii około dziewięciu miesięcy temu. Susan wstrzymała oddech, gdy zobaczyła horror na twarzy Nick’a. - Co się stało? – zapytał cienkim głosem. Otto westchnął zanim odpowiedział. - Tama się przerwała i zalała miasto. Nick oparł się na twarzy, gdy przerażenie grało na jego twarzy. - Twój dom nadal stoi – Kyl powiedział delikatnie. – Ma pewne uszkodzenia od wiatru, ale jest teraz remontowany. Kyrian o to zadbał. - Pieprzyć mój dom. Co z ludźmi? Otto i Kyl wymienili chore spojrzenia. 183

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Jest źle. Ale my… - Czemu jesteście tutaj? – Żądał odpowiedzi Nick. – Czemu nie jesteście tam i nie pomagacie ludziom? Złość rozświetliła oczy Otta. - Zostaliśmy tu wysłani przed uderzeniem huraganu. - Tak po prostu wyjechaliście i opuściliście miasto? - Zrobiliśmy to co nam kazano Nick. Jesteśmy giermkami, pamiętasz? Nick wykrzywił usta. - Dranie. – Rzucił nienawistne spojrzenie w stronę Kyl’a. - Nie spodziewałem się wiele po Otto, ale ty się tam urodziłeś, tak samo jak ja, Kyl. Jak mogłeś odwrócić się od miasta i naszych ludzi? - Nic nie wiesz o tym co mówisz, Nick. – Powiedział z zaciśniętymi zębami. – Jak śmiesz mówić do mnie takim tonem? Straciłem tam swoją rodzinę, chłopcze. Nie siedzieliśmy z Savitarem na wyspie ucząc się surfowania. Byliśmy w samym środku tego. I przetrwaliśmy burzę z Kyrianem, Talonem, Valeriusem i resztą. Byłem w grupie poszukiwaczy i ekip ratunkowych do momentu, gdy nie mogłem już tego znieść. A potem wstałem i zaczynałem od nowa. Każdego dnia. Zostałem przeniesiony tutaj dopiero trzy miesiące temu, więc nie waż się stać tam i mnie osądzać. Leo gwizdnął. - Wystarczy! Giermkowie wynocha z pokoju. Teraz. Leo wyglądał tak jakby nie był wstanie już wysłuchiwać argumentów od nikogo. Ravyn ścisnął uspokajająco dłoń Susan zanim wstała. Jak na ironię, Nick zrobił dwa kroki w stronę drzwi, po czym przypomniał sobie, że nie jest już giermkiem. Tylko Mrocznym Łowcą. Było tak wiele cierpienia w jego spojrzeniu, gdy wracał na swoje krzesło, że ukradło to Susan oddech. Współczując mu i Dave’owi zaczęła wychodzić z pokoju. Zatrzymała się na chwilę by się obejrzeć i spojrzała na Ravyn’a, który posłał jej uśmiech. Ten uśmiech ją rozgrzał i dodał jej sił, gdy zamknęła drzwi i zeszła na dół by kontynuować poszukiwania. ****** - W porządku – powiedział Leo tak szybko jak tylko Mroczni Łowcy zostali sami z nim w pomieszczeniu. – Mamy wyjątkowy problem. Nie tylko musimy unikać Daimonów, ale również policji. Ktoś ma jakieś sugestie? - Rozejść się i pocałować twoją dupę na pożegnanie – powiedział Nick. Wszyscy zignorowali ten niezbyt pomocny komentarz. - Nie mamy kilku policjantów na liście płac giermków? – zapytała Zoe. Leo potrząsnął głową. 184

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Belle była zdegustowana. - Dlaczego nie? - Ostatni przeszedł na emeryturę – Leo powiedział z irytacją. – Inny umarł rok temu na zawał serca i nie mieli czasu go zastąpić. - To dupa – Belle sięgnęła po butelkę tequili nie kłopocząc się już szklanką. Wzięła gigantyczny haust. – Bez obrazy, ale nie chcę zostać barbecue. Zoe podarowała jej uszczypliwe spojrzenie. - Nikt z nas nie chce. - Czy ktoś jest w stanie skontaktować się z Ashem? – zapytał Dragon. Jeden po drugim potrząsnęli głowami. Z wyjątkiem Nick’a. - Nie usłyszycie nic od niego dopóki nie będzie za późno. Za każdym razem, gdy on znika Daimony szaleją. Mówiłem wam, oni są jakoś powiązani. Leo odchrząknął. - To nam nie pomaga Nick. - Ani przebywanie razem – dodał Ratyn. – Jesteśmy razem zbyt długo. Musimy zrobić przerwę. - Tak – Menkaura się zgodził. Belle postawiła w połowie pustą butelkę na stole. - Po prostu chciałabym wiedzieć co oni zamierzają! - To nie takie łatwe – powiedział Nick obłudnie. Rozejrzał się dookoła jakby wszyscy byli kretynami i szczerze Ravyn był już trochę zmęczony jego postawą. Trenować go, psiakrew, facet będzie miał szczęście jeśli Ravyn go nie zabije. - Może oświecisz nas – ślepe owce? – zapytała Zoe. - Większość z was jest starożytnymi wojownikami. Nie możecie tego rozgryźć? Pomyślcie o tym. Co zawsze prowadziło do upadku wielkich cywilizacji i ludzi? - Wojna – odpowiedział Cael. - Nie – wyszeptała Zoe. Rozejrzała się po nich. – to przyprowadziło nas do Artemidy. Ravyn skinął głową jakby wiedział co miała na myśli. - Zdrada. Sabotaż. Nikt z nas nie widzi wroga, który jest między nami. - Racja. – Nick powrócił spojrzeniem do Cael’a – to jest zawsze ten kogo najmniej się spodziewasz. Nie zostaniemy zniszczeni przez Daimony. Tylko przez kogoś z nas. Ravyn zesztywniał na te słowa bo wiedział, że są prawdziwe. To dlatego, jak mówiła Erika, nie pozwalał nikomu zbliżyć się do siebie. Miał dość ufania ludziom. Boże, on został zabity przez własnego brata. Brata, któremu ocalił życie rok przed tym, gdy on zabrał jego. Zoe wstała. - I po tej trzeźwiącej myśli, idę na patrol. Menkaura wstał za nią. 185

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Uważaj na tyły – zawołał Leo. Zoe zatrzymała się przy drzwiach. - Nie martw się. Jestem w tym najlepsza. - I uważaj na telefony – powiedział Nick – nie wiem jak to robią Daimony, ale nawet ID osoby dzwoniącej wygląda w porządku. Zadrwiła z niego. - Taa, dzięki. Dragon i Belle wyszli jako następni, pozostawiając Cael’a, Ravyn’a, Nick’a i Leo samych. Cael spotkał wzrok Ravyn’a. - 14 sierpnia 2007. - Co to jest? Kiedy przemówił jego głos był zaledwie szeptem. - To dzień, w którym potrzebuję cię, aby zrobić właściwą rzecz. Serce Ravyn’a się zacisnęło, gdy zdał sobie sprawę, że to musi być data urodzin Amarandy. To bardziej niż cokolwiek powiedziało mu, że Nick nie słusznie oskarżał Cael’a. Był jedyną osobą, w którą Ravyn pokładał wiarę. - Będę tam. Cael skinął głową i udał się w stronę drzwi. Jak tylko się zamknęły Ravyn westchnął patrząc na Cajuna35. - Cóż, najwyraźniej wiesz jak zjednywać sobie przyjaciół i wpływać na ludzi. Nic dziwnego, że Savitar chciał się ciebie pozbyć. - Nie zaczynaj ze mną, Katagarianie. Spośród nich wszystkich ty wiesz, że mówię prawdę. Jak bardzo chciał temu zaprzeczyć, ale nie mógł. Jego zwierzęca zmysły były wyczulone z niesamowitą dokładnością. Działo się tutaj coś bardzo niezwykłego. - W ramach wyjaśnienia, nie jestem Katagarianem a Arkadianem. Jezu, zbyt długo przebywałeś blisko Talona. Nick uśmiechnął się ironicznie. - W ramach wyjaśnienia, nic mnie to nie obchodzi. Odwracając się od złego mężczyzny, Ravyn spojrzał na Leo. - Więc jaki jest nasz następny ruch? - Musisz pozostać w ukryciu – powiedział Leo wręczając mu teczkę, którą ciągle wertował. - Co to jest? - Akta, które zgromadziłem. Około rok temu zadzwoniła do mnie rozhisteryzowana kobieta, która powiedziała, że widziała sąsiada wracającego

35

Cajun lub Cadien – osoba należąca do francuskojęzycznej grupy etnicznej ("Cajuns") zamieszkującej wybrzeże Zatoki Meksykaoskiej w USA. W większości zamieszkują 22 południowe parafie stanu Luizjana (ten obszar nazywany jest Akadianą). "Cajun" to także nazwa dialektu, kultury i muzyki tej ludności. 186

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

do domu z krwią na ubraniu. Sąsiada z kłami. Zbadałem to i okazało się, że kobieta jest na wszelkich rodzajach leków. - Dlaczego mi to dajesz? - Otwórz teczkę. Ravyn tak zrobił. Jego wzrok padł od razu na trzeci akapit, który Leo podkreślił. Szef żony policjanta. Ravyn zmrużył oczy, gdy te słowa przeszły przez niego. - Daj to Susan. Uwierz mi, jeżeli ktoś ma odkryć prawdę mimo, że policja jej szuka jest to ona. – Leo poklepał go po ramieniu i wyszedł. Zostając sam na sam z Nick’iem, Ravyn zamknął teczkę. - Cael nigdy by nas nie zdradził. - Taa, a ja dwa lata temu myślałem, że Ash jest moim przyjacielem. Wiesz co mi to dało? Kulkę w mózg. - Nie wiem jak umarłeś, ale wiem, że Ash cię nie zabił. Nick roześmiał się gorzko. - Chciałbym mieć ciągle twoją ślepą wiarę. Niestety moja zniknęła tej nocy, kiedy umarłem. Ravyn’owi było go żal. To co było w nim było typowe dla Mrocznych Łowców. Poczucie zniewagi i pokrzywdzenia. Psiakrew, on nawet zaatakował Acherona, gdy Atlantyda pokazał się by go trenować. - Kiedy chcesz rozpocząć trening? - Nie potrzebuję treningu – powiedział Nick. – Byłem Theti i wiem jak zabijać Daimony. Jako były giermek Nick znał również podstawy przetrwania Mrocznych Łowców. - W porządku. Chyba po raz pierwszy w historii Savitar się pomylił. - Nie pomylił się. Po prostu znalazł pretekst by pozbyć się mnie z wyspy. A teraz jeśli mi wybaczysz mam pewne rzeczy do zrobienia. Ravyn nie powiedział nawet słowa, gdy Nick opuścił pokój. Był to facet z problemami. Dopóki nie będzie gotów porzucić goryczy nie było niczego co Ravyn albo ktoś inny mógłby dla niego zrobić. Gdy Ravyn ruszył do drzwi, zamarł. Było coś dziwnego w powietrzu… szeptanie. Zamykając oczy, przywołał swoje moce i starał się je wyostrzyć. Ale nie mógł. Zamiast tego niepokój osiadł głęboko w jego wnętrzu. Coś złego miało się wydarzyć. A on po prostu nie umiał powiedzieć co to będzie.

187

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 13

Ash roześmiał się z głębi gardła, gdy Artemida przycisnęła go do siebie przeżywając ostatni orgazm. Wzdychając w pełnym zadowoleniu, trzymała go blisko, gdy ostatni dreszcz wstrząsnął jej ciałem. - Ach – szepnęła mu do ucha, obejmując ręką jego szyję, podczas gdy opuszczała swoje długie, zgrabne nogi na podłogę. Ash otarł pot z twarzy ręką. Każdy mięsień w jego ciele kurczył się od maratonu, który wymusiła na nim przez ostatnie sześć godzin. Jego długie, blond włosy były wilgotne, a całe ciało pokryte było kropelkami potu. Z zadowoleniem przywitał chłodny powiew, który dochodził z werandy. Oparta plecami o ścianę, Artemida zaśmiała się uwodzicielsko. - Chyba nie poddajesz się tak szybko Acheronie? Pozostały dwa do końca. Zastanawiam się jakie pozycje powinniśmy wypróbować? Odsunął się i posłał jej krzywy uśmiech, przywołując ręcznik, którego użył do wytarcia klatki piersiowej. - Właściwie to był twój szósty, a teraz jesteś mi winna karmienie przed odejściem. – Całkowicie nieskrępowany swoją nagością, przewiesił ręcznik przez ramiona i trzymał go ręką. Jej wyraz twarzy zmienił się natychmiast. - Co? – spojrzała przez ramię na klepsydrę stojącą na półce nad jej łóżkiem. Była jeszcze w połowie pełna. – Mylisz się, Acheronie. Były tylko cztery od kiedy zaczęłam liczyć czas. Opierając się jedną ręką o ścianę tam gdzie stała, pokonał w sobie chęć uderzenia jej. - Od kiedy zaczęłaś mierzyć swój czas, tak. Ale nie od kiedy ja zacząłem mierzyć swój. Strzelił palcami i pięć klepsydr pokazało się obok niej. Każda z nich zaczęła odmierzać czas przed jej orgazmami. I zgodnie z tym zmieścił się w wyznaczonym czasie. Czwarta klepsydra była ważna. Kilka ostatnich ziarenek piasku szybko torowały sobie drogę z góry na dół i było to jego kluczem do wolności. Wyciągnął rękę i klepsydra z półki znalazła się w jego uścisku, tak by mógł jej to pokazać. - Ta zaczęła mierzyć czas wcześniej, po tym jak dostałaś dwa orgazmy i zniknęłaś z pokoju by przeciągnąć naszą umowę. Gdy wróciłaś Twoja 188

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

klepsydra zaczęła od początku a moja ciągle mierzyła czas… Czyli wypełniłem umowę, Artie. Miałaś swoje sześć orgazmów w ciągu godziny. Krzyknęła w oburzeniu. - Nie! To nie było to na co się umawialiśmy. Ty… - Tak. – Powiedział spokojnie przerywając jej i odkładając klepsydrę na półkę - to była dokładna treść naszej umowy. Teraz musisz mnie uwolnić na dziesięć godzin. Zacisnęła dłonie w pięści, a jej twarz stała się tak czerwona jak jej potargane włosy. Wiedział, że powstrzymywała się od nazwania go kłamcą. Ale dobrze wiedziała, że nie potrafił kłamać. - Nienawidzę cię! Parsknął. - Nie powtarzaj tego ciągle, Artie. To okrutne robić mi nadzieję. W złości przerzuciła włosy przez ramię i kontynuowała wściekanie się na niego. Jego oczy zwęziły się na widok jej odsłoniętej szyi i w brzuchu mu zaburczało. Zatrzymała się natychmiast. Jej zielone oczy zrobiły się ciemniejsze, a bicie serca przyspieszyło. Nie mogąc oprzeć się pokusie Ash przyciągnął ją do siebie jedną ręką, pochylił głowę i przycisnął usta do pulsującej żyły, która kusiła go jak wabik syreny. Słodki zapach jej krwi przyspieszył bicie jego serca, gdy otworzył usta by jej skosztować. Czuł jak jego kły się wydłużały aż stały się na tyle długie by dać mu to czego potrzebował. Warcząc z głębi gardła zatopił kły w jej szyi, smakując życia, które płynęło w jej wnętrzu. Karmienie było jedyną chwilą, gdy chciał przebywać w jej obecności. Jedynym czasem, kiedy nie był na nią wściekły. Tutaj, przez moment, koiła go. Jej krew uspokajała go zaspakajając jego głód. Bez odrywania się od niej, ponownie rozdzielił jej uda i zanurzył się w jej ciele. Podnosząc nogi z podłogi zawyła szczęśliwie, podczas gdy jej ręce wędrowały po jego plecach, a on ciągle brał to czego potrzebował. Wkrótce będzie od niej wolny… ****** Susan spojrzała z podłogi w górę, gdy Ravyn wszedł do pokoju z zakłóceniem unoszącym się wokół niego w powietrzu. Było coś dziwnego w jego zachowaniu. To nie było do niego podobne być tak zatroskanym. - Wszystko w porządku? Jego twarz była ponura, gdy potarł ręką kark. - Nie wiem. Słowa Nick’a krążą w mojej głowie. Trochę jak fretki albo coś innego, podłego i złego. Nie żeby fretki były szczególnie podłe, właściwie to są smaczne gdy jestem w lamparciej formie. 189

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan wykrzywiła twarz. - To obrzydliwe. Mrugnął na nią. - Wiem i tylko żartowałem. Nie lubię nic surowego… z wyjątkiem kobiecego ciała. - Ech! Jest gorzej, jesteś kanibalistycznym nekromaniakiem. - Masz na myśli nekrofila? - Nie. Nekromaniaka jak z w „wariacie z umarłymi”. Wydawał się to rozważać. - Właściwie to nie jak beun-nekoramaniak w „nieumarłych”? Susan podniosła ręce w wyrazie kapitulacji. Wiedziała kiedy ktoś ją pokonywał ustnie. - Zmieniając temat, powróćmy do Nick’a. Co dokładnie cię martwi? - Po tym jak wyszłaś, powtarzał, że zapewne jeden z naszych Mrocznych Łowców nas zdradził. To ją również martwiło. To była naprawdę przerażająca myśl, ale trudno było jej uwierzyć by jedna osoba, z tych których poznała na górze mogłaby się odwrócić od reszty. Wydawało się, że darzyli się niewypowiedzianym szacunkiem i że żyli w braterstwie. - Jak powiedziała Erika, jest on promykiem słońca prawda? Ravyn wydawał się nie odnaleźć humoru w jej sarkazmie. - Tak, ale myślę, że on ma rację. Czy wyobrażasz sobie jak wiele szkód mogłyby wyrządzić Daimony, gdyby posiadały Mrocznego Łowcę? Więcej niż mogła sobie wyobrazić. Daimony wyrządziły już wystarczająco dużo szkód. - Jak mogliby to zrobić? Tzn. mam na myśli, że skopiecie tyłki Daimonom, prawda? - Nie wiem, pozbyli się już dwójki z nas i byli cholernie blisko od zabicia mnie. Jest to wystarczające bym zastanawiał się co ze słów Nick’a jest prawdą a co nie. – Przekrzywił głowę, jak gdyby zdawał sobie sprawę z tego, że dotarły do niej te słowa. Nie lubiła myśli o byciu przynętą dla Daimonów. Ale on również. - Nie martw się o to Susan. Po prostu myślę na głos. – Przesunął się w jej stronę by dać jej teczkę z szarego papieru. - Co to jest? - Prezent od Leo. Susan położyła to na bok, patrząc na Ravyn’a, który wycofał się w kierunku ściany. Coś było z nim nie tak. To było tak jakby wyczuwał coś czego ona nie mogła i przypominał jej w tym momencie zwierzaka gapiącego się w ścianę. I ten zwierzak ją denerwował. - Hej? Spojrzał na nią. - Chciałam zapytać cię o coś o czym Erika mówiła wcześniej. 190

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Skrzywił się. - Nie noszę purpurowych majtek do spania i nie gonię kocich zabawek, gdy ktoś mi je rzuci. Susan była oszołomiona jego nieoczekiwaną odpowiedzią. Acha. Było oczywiste, że ten mężczyzna miał jakieś ukryte problemy. - O czym ty mówisz? – zapytała ze śmiechem. Był zaskoczony jej pytaniem. - Czy to nie to, co powiedziała o mnie? Zazwyczaj tak mówi… i to zdecydowanie nie jest prawda. Susan nie mogła mówić, próbując powstrzymać śmiech. Prawdopodobnie nie chciał by się z tego śmiała, ale trudno było się jej powstrzymać. Jej usta otwierały się i zamykały, gdy starała się znaleźć odpowiedź. W końcu zdobyła wystarczająco dużo kontroli nad sobą by przemówić. - Cóż, to mogłoby być interesujące. Może zrobimy eksperyment? Ravyn potrząsnął głową. - Więc jakie było twoje pytanie? Susan zawahała się rozważając co mógłby odpowiedzieć. Nie wspominając o tym, że była zauroczona jego wyglądem, gdy stał jakby gotował się do walki. - Erika powiedziała, że z zasady nie pozwalasz ludziom przebywać blisko ciebie dłużej niż dwadzieścia cztery godziny. Skinął głową. - To prawda. Nie mogła sobie wyobrazić jak tolerował ten rodzaj izolacji. Lubiła być sama ale nie zawsze. Zdecydowanie były czasy kiedy potrzebowała przyjaciół. Albo po prostu ludzi wokół niej. - Dlaczego? Jego twarz wydawała się rozbawiona, gdy wydał z siebie interesujący dźwięk. - Kiedykolwiek zauważyłaś, że większość ludzi jest głównie bólem w dupie? Wolę raczej zaoszczędzać sobie trudu radzenia z nimi więc po prostu unikam ich od początku. Mimo szczerości jego tonu nie kupowała tej odpowiedzi. Przyszło mu to zbyt automatycznie jakby miał to już przećwiczone wielokrotnie. Co ważniejsze nauczyła się wiele o tym mężczyźnie. Była dziwna pustka w jego oczach ilekroć kłamał lub coś ukrywał. Właśnie tak teraz wyglądał. Wstała i podeszła do niego. Stała tak blisko niego, że czuła ciepło jego skóry. Pachniał ostro, a zapach jego wody po goleniu wywoływał u niej ciarki. - Mów do mnie, Ravyn. Odwrócił się, a wyraz jego twarzy okrył się zasłoną. Susan położyła rękę na pracującym mięśniu jego szczęki. Ciemne włoski na jego policzku ocierały

191

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

jej dłoń, a ona czuła z nim dziwne połączenie. Przypominało jej to oswajanie bestii. Jego oczy zapłonęły jakby jej zachowanie go rozdrażniło. - Nie potrzebuję byś mnie uspokajała Susan. Nie jestem dzieckiem. - Dobrze – powiedziała poważnie. – A ja nie jestem nianią. Osobiście wolę unikać dzieci, ponieważ są niegrzeczne, źle wychowane i pachną sokami ze zmiksowanych owoców. – zmarszczyła brwi, gdy te słowa uderzyły w nią z odrobiną humoru – Czekaj, biorąc to wszystko pod uwagę to przypominasz dziecko. Posłał jej zirytowane spojrzenie. Uśmiechnęła się, żartobliwie klepiąc go po policzku. To przypomniało jej, że ma do czynienia z dzikim lampartem, który może oderwać jej rękę kiedy zechce. Ta myśl przeszyła ją dziwnym uczuciem. Ona naprawdę drażniła diabła. - Przepraszam – powiedziała nie ze strachu, a z poczucia winy, że nie odebrał jej komentarza jako zabawnego. –Nie mogłam się oprzeć. – Opuściła rękę z jego twarzy i złapała jego dużą, pokrytą bliznami dłoń w swoją. – Teraz już wiesz, że jestem reporterką, więc możesz odpowiedzieć szczerze albo będę zadręczać cię pytaniami aż stracisz rozum. Ravyn warknął nisko z tylnej części gardła. Nie było w jego naturze zwierzanie się ludziom. Nawet gdy był śmiertelnikiem wolał zachowywać swoje osobiste sprawy dla siebie. Ale wiedział wystarczająco dużo na temat Susan, by wiedzieć, że nie żartowała. Będzie go prześladowała jak pies gończy lisa. W pewnym sensie faktycznie szanował jej wytrwałość i pewna obca jego część lubiła być z nią szczera. Lubił mieć kogoś kto go znał. Więc aby zaoszczędzić im obojgu czasu, odpowiedział: - Szczerze? Nie lubię mieć ludzi blisko siebie z dwóch powodów – ostatecznie zdradzają albo umierają. Tak czy inaczej mam przejebane, zastanawiając się przez cały czas dlaczego nie widziałem, że to nadchodzi. Albo czy zrobiłem coś albo nie zrobiłem by temu zapobiec. Bez obrazy ale nie lubię być krzywdzony więc wolę ich unikać. Widział współczucie w jej niebieskich oczach, gdy pogłaskała jego dłoń kciukiem. - Mi to mówisz. Mój ojciec opuścił nas, gdy byłam zbyt młoda by nawet pamiętać jak wyglądał. Oddał spermę, a następnie uciekł od swoich obowiązków. Moja matka nigdy o nim nie wspominała, ale wiedziałam, że zmieniła się po tym jak odszedł. Do dnia swej śmierci odmawiała randek. A kiedy miałam problemy z karierą wszyscy moi tak zwani przyjaciele uciekli jak szczury z tonącego statku. Ludzie, których znalazłam przez lata i im ufałam. A nawet jedna osoba, którą myślałam, że kochałam. Jedynymi, którzy przy mnie pozostali byli Jimmy i Angie i o dziwo Leo… i nie każ mi zaczynać części o umieraniu. Już wystarczająco się staram by się nie załamać.

192

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Mimo, że było to wbrew jego naturze wciągnął ją w swoje ramiona i trzymał cicho, zapewniając jej tyle pocieszenia ile mógł. Patrząc w dół zobaczył słabą bliznę na jej nadgarstku. - Powiedz mi coś, Susan. - Co? - Kiedy próbowałaś się zabić? Susan przełknęła, gdy przypomniała sobie tą okropną, zimną, listopadową noc. Było to około tydzień po tym jak Alex ją zostawił, a ona była zmuszona zanurkować w atak karaluchów przed jej domem. Tego popołudnia nawet komornik zabrał jej samochód. - To było Święto Dziękczynienia. – Wyszeptała czując, że łzy kłują ją w oczy – Jimmy i Angie nie mogli go spędzić ze mną bo jego rodzice przyjechali spoza miasta. Zaprosili mnie, ale ostatnią rzeczą jaką chciałam to uśmiechać się, gdy w moim życiu wszystko było nie tak. Nie wspominając o tym, że nie chciałam odpowiadać na pytania od jego rodziców odnośnie doniesień, które oglądali w telewizji. Więc byłam tam w gównie po uszy w moim zniszczonym apartamencie. Sama, myśląc o mojej matce i o tym jak mi jej brakuje, zdałam sobie sprawę w tamtej chwili, że wszystko o czym marzyłam jako mała dziewczynka – o rodzinie i karierze – przepadło. Wszystkie rzeczy, na które tak cholernie ciężko pracowałam odchodziły jedna po drugiej. Nie było nikogo, kto stałby przy mnie podczas tego skandalu. Kogoś kto trzymałby mnie za rękę mówiąc, że wszystko będzie dobrze. Miałam tylko siebie i byłam zbyt zmęczona by zrobić kolejny krok samotnie. Cierpiałam tak bardzo, a nie było przy mnie nikogo, kto rozumiałby przez co przechodziłam. Więc stwierdziłam, że świat byłby lepszy beze mnie. Przytulił jej głowę do swojej piersi. - Ale nie umarłaś. - Nie – powiedziała pociągając nosem. – Po tym jak rozcięłam sobie nadgarstki uświadomiłam sobie jak głupia byłam. Co więcej, zdałam sobie sprawę, że gdybym się zabiła ci dranie, którzy mnie wrobili wygraliby. Nie obchodziłoby ich to, gdybym odeszła. Pewnie napawaliby się tym i to dało mi siłę, której potrzebowałam by przetrwać. Po wszystkim co mi odebrali nie chciałam by dostali również i to. Więc zadzwoniłam po karetkę i obiecałam sobie, że nigdy już nie będę tak słaba. Moi wrogowie mogą zabrać co chcą, ale życie jest moje i dopóki oddycham to ma jakąś wartość. Nigdy więcej się nie poddam. Nie znowu. Ravyn poczuł jak coś ciepłego przechodzi przez niego na jej słowa. Ona była niesamowita. I była silniejsza niż ktokolwiek miał prawo być. To było dziwne ale ze wszystkich ludzi, których znał – z wyjątkiem Cael’a – ona była jedyną, której wierzył, że rozumie jego uczucia. Wiedziała dokładnie z pierwszej ręki o czym mówił, gdy chodziło o stratę. - Cholera ale z nas para, co? – powiedział cicho. - Mogło być gorzej. 193

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Jej słowa go zaskoczyły. - Jak? - Mogliśmy być Nick’iem. Roześmiał się delikatnie na jej nigdy nie kończący się humor. Czasem byli blisko szubienicy, a to i tak nie mogło jej złamać. Nosiła humor jak zbroję. - Dobra uwaga. Odchrząkując odsunęła się. Nie przegapił jej bardzo subtelnego gestu, gdy małym palcem otarła łzy z policzka i spojrzała na niego. - A co z nim? Dlaczego ma znak podwójnego łuku i strzały na twarzy podczas, gdy reszta z was ma go w bardziej intymnych miejscach. - Nie mam pojęcia. Nigdy wcześniej nie widziałem takiego Mrocznego Łowcy. Myślę, że jest coś w pytaniu Zoe odnośnie tego czy Artemida go spoliczkowała. Susan uśmiechnęła się na tą myśl. - Jeżeli zachowywał się przy niej tak jak przy nas to rozumiem jej motywacje. - Tak ale jest mi go żal. Nie jest tym samym człowiekiem, który prowadził stronę internetową. Był zawsze sarkastyczny, ale potrafię to uszanować. Teraz jest pełen goryczy i gniewu. Ravyn potrząsnął głową przypominając sobie to jaki Nick był kiedyś. Nie mógł zrobić nic by to zmienić. Tylko czas pozwoli mu odzyskać pewne pozory tego jaki był wcześniej. - Dość o Nick’u. Musisz sprawdzić tą teczkę. Leo uważa, że to może pomóc w odkryciu kto pomaga Daimonom. To natychmiast ją zainteresowało. Sięgnęła po teczkę i usiadła ze skrzyżowanymi nogami na materacu by ją przeczytać. Ravyn’a szarpnęło w pachwinie i nie był pewny dlaczego… cóż, okay, był. Było coś bardzo zapraszającego w tej pozycji, a nieodpowiednie myśli przeszły przez niego. Była gorąca w łóżku i na podłodze i zastanawiał się jaka by była w innych miejscach takich jak blat kuchenny, pod prysznicem, w lesie pod gwiazdami. Jego ciało płonęło od tych myśli. Ale ona była teraz całkowicie pochłonięta przez swoją pracę. Wydawała się nawet nie wiedzieć, że on jest w pokoju, gdy rozrzucała kartki po materacu i je czytała. Zmarszczyła czoło chwytając laptopa i zatrzymując się na stronie Google. - Chcesz coś do picia? - Kawę – powiedziała nieobecnym tonem chwytając ołówek i robiąc notatki. - Czarną?

194

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Ze śmietanką i cukrem albo karmelowe Macchiato, które jest zawsze mile widziane. - Ooo, kobieta Starbucks36, która ma podobne upodobania do moich. To sprawiło, że w końcu podniosła wzrok. - To najlepsza część mieszkania w Seattle. Sklepy otwarte dwadzieścia cztery godziny na dobę w niewielkiej odległości od siebie. - Dobrze zobaczymy się za chwilę. Wróciła do swoich poszukiwań, podczas gdy on uciekł po kawę. Ravyn zatrzymał się na sekundę w drzwiach by na nią spojrzeć. Wyglądała pięknie, ale była zmęczona. Przede wszystkim jednak wyglądała na zdeterminowaną. Przypomniał sobie czasy, kiedy sam miał tego rodzaju zapał. Czasy, gdy żył dla dreszczyku polowania. Nie był pewny, kiedy to uczucie zniknęło. Kiedy nauczył czerpać się samozadowolenie poprzez ruchy życia. Poprzez znajdowanie tymczasowej partnerki seksualnej na jedną noc, a następnie zostawiając ją by znaleźć następną. Teraz zastanawiał się jakby to było mieć kobietę, która znała by jego sympatie i antypatie. Mieć kobietę, która by go znała i nie przejmowała się faktem, że był zarówno mężczyzną jak i lampartem…. Stłumił te myśli zanim wpadłby w kłopoty. Opuścił pokój i skierował się na górę. Niezależnie od tego jak bardzo Susan mu się podobała, była poza menu. Nie było dla nich nadziei. Miał swoją jedna szansę na partnerstwo, a teraz był zaprzysiężony Artemidzie. Nieważne jak bardzo chciałby inaczej, nie było dla nich żadnego rodzaju przyszłości. Wszedł do kuchni znajdując Terrę krzątającą się po kuchni i przygotowującą przekąski dla klientów klubu. Zatrzymała się, gdy go zobaczyła. - Potrzebujesz czegoś? - Tak, on potrzebuje wyjść. Zdegustowany westchnął, odwracając się by zobaczyć Phoenix’a stojącego za nim. - Odwal się, Nix. Nie jestem w nastroju na twoje bzdury. - Taa, bo jesteś cipą. Gniew tak szybko przez niego przeszedł, że Ravyn był zdziwiony, że nie rzucił się do gardła jego brata. Ravyn powoli spojrzał na niego. - Ja? Ja jestem cipą? - To właśnie powiedziałem. - Acha. Jeśli ja jestem tchórzem to dlaczego jestem martwy, a ty żywy? Byłeś partnerem Georgette przez dwieście lat i się z nią nie związałeś? Na co czekałeś, Phoenix? Warcząc z wściekłości Phoenix rzucił się na niego, ale Terra go odepchnęła. 36

Starbucks - największa na świecie sied kawiarni, działająca w 54 krajach. Jej głównym rynkiem są Stany Zjednoczone 195

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Sanktuarium, Nix. Jego oddech był urywany, a żądza krwi unosiła się wokół niego, gdy spojrzał na Ravyn’a. Terra wzięła głęboki oddech. - Wyjdź z kuchni, Phoenix. Możesz wyjść stąd na dwóch nogach albo cię stąd wyprowadzę. Jego wzrok ześlizgnął się na nią. - Nie odważysz się. - Och, zaufaj mi – powiedziała śmiertelnie poważnie – jestem na tyle odważna by to zrobić. Wykrzywił na nią wargi po czym wyszedł przez uchylone drzwi prowadzące do klubu. Terra wytarła ręce w fartuch zanim spojrzała na Ravyn’a. - Na czym skończyliśmy? - Kawa. - Kawa zaraz będzie. Będąc pod wrażeniem partnerki Doriana, patrzył jak udała się do blatu włączając ekspres do kawy. Partnerka jego brata była interesująca bestią. W ogóle nie wyglądała na kogoś w typie Doriana. I z jakiegoś powodu ciekawość Ravyn’a wzięła nad nim górę. - Dorian i ty się związaliście? Napełniając kubek, zatrzymała się i spojrzała na niego. - Tak. W przeciwieństwie do Phoenix’a on nie jest cipą. Ravyn roześmiał się mimo woli, a ona wróciła do napełniania kubka. Potem wyciągnęła termos i również go napełniła. - Jak długo jesteście parterami? - Siedemdziesiąt pięć lat – położyła kubki i termos na tacy obok cukru i śmietany. - A jak długo jesteście związani? - Jesteś wścibski co? – jej spojrzenie go spalało, ale ku jego zdziwieniu odpowiedziała – siedemdziesiąt pięć lat. Dorian nie chciał wrócić do domu i znaleźć swojej partnerki martwej po tym wszystkim co wszyscy przeszliście. Powiedział, że Mojry złączyły nas z jakiegoś powodu i on będzie przy mnie nawet podczas śmierci. Nowo odnaleziony szacunek w stosunku do brata urósł w Ravyn’ie. Co więcej przypomniał sobie horror tej nocy, gdy jego wioska została zniszczona. Gdy mężczyźni ochraniali te partnerki, które przeżyły. Gdy wpadli do wioski zdali sobie sprawę jak wiele osób się ze sobą nie związała. Najtrudniejszym ciosem dla Ravyn’a była jego matka. Biorąc pod uwagę to jak bardzo jego rodzice rzekomo się kochali, zakładał, że byli związani. Ale najwyraźniej jego ojciec nie kochał jej wystarczająco. - Dzięki Terra – powiedział biorąc tacę. 196

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Ravyn? Zatrzymał się by na nią spojrzeć. - Dorian myśli o tobie cały czas i wini się za to, że nie obronił cię przed Phoenix’em. – Rozejrzała się, jakby była zawstydzona, że mi się zwierza – pomyślałam, że powinieneś wiedzieć. Gardło Ravyn’a się zacisnęło. Więc ciągle miał brata, który go kochał. Nie, żeby to zmieniało cokolwiek. Dorian był jeszcze zbyt wielkim tchórzem by przeciwstawić się reszcie i dać znać Ravyn’owi, że nie zgadza się z jego wygnaniem. Niech i tak będzie. Żył trzy stulecia bez nich więc z pewnością może żyć jeszcze dłużej. Pochylił głowę do Terry po czym wrócił do Susan, która przegryzała ołówek. - Złamiesz sobie na tym zęby – postawił tace obok niej. Zdawała się być zaskoczona jego słowami. - Co? Wskazał na ołówek. - Jesteś głodna? Spojrzała na niego i się zaśmiała. - Nie. To zły nawyk, który mam od szkoły podstawowej. Mój stary szef mawiał, że mój dobry artykuł mógł poznać po ilości odcisków zębów na ołówku. – Odłożyła ołówek na bok i sięgnęła po kawę. - Wnioskuję po stanie ołówka, że znalazłaś coś dobrego. Nalała do kubka śmietany i dosypała cukru. - I tak i nie. Podobno żona szefa policji zmarła kilka miesięcy temu na wycieczce w Europie, na której była z synem. - Naprawdę? Skinęła głową. - Mam kilka jej zdjęć z imprez, ale na nic to nie wskazuje według mnie. – Obracała kubkiem w jednej ręce, a w drugiej trzymała kawałek papieru, na którym Leo napisał krótką notatkę Sprawia, Że Szalony Kapelusznik Wygląda Na Kogoś o Zdrowych Zmysłach - Sądzę, że Leo miał rację. Telefon Ravyn’a zadzwonił. Wyciągnął go ze spodni i odebrał. - Ravyn. To był głos Otta. - Hej Ravyn, mamy tu sytuację, w której cię potrzebujemy. Możesz się spotkać się z nami na Post Alley? - Kiedy? - Za piętnaście minut? - Będę tam – odłożył słuchawkę i napotkał pytające spojrzenie Susan. – Otto chce by zjawił się na Post Alley. - Dlaczego? Myślałam, że masz siedzieć w ukryciu. 197

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn potrząsnął głowa. - Otto nie powiedział dlaczego, ale musi być to ważne skoro zadzwonił. Susan skinęła głową w zrozumieniu. - Mam łapać stopa? - Czemu? - Ciekawość. No weź. Jesteś kotem, ze wszystkich ludzi powinieneś rozumieć to najlepiej. - No nie wiem… - Ravyn się zawahał. - Och, nie mów do mnie takim tonem. Pójdę z tobą albo znajdę inną drogę. - A co jeśli tego nie chcę? Rzuciła mu niepocieszone spojrzenie. - Wiesz, naprawdę wyglądasz dziwnie w sukience i na wysokich obcasach. - Co to ma znaczyć. - To, że nie jesteś moja matką. Przestań się sprzeczać i pomóż mi znaleźć moje buty. Po wyrazie jego twarzy mogła stwierdzić, że nie był szczęśliwy, ale pomógł jej szukać butów, które były pod kartkami z teczki Jimmiego. Nie potrzebowali dużo czasu by znaleźć się na alejce, która była niedaleko sanktuarium. Dopiero co wysiedli z Porsche Phoenix’a, a usłyszeli poważny głos Zoe przedzierający się przez ciemność. - Nie każ mi wdrapywać się na wzgórze, Daimonie i wylać sobie kawę. Jeśli to zrobię mogę cię zapewnić, że będziesz cierpiał niemiłosiernie zanim cię zabiję. - Dziwnie lubię tą kobietę – powiedziała Susan do Ravyn’a, gdy zmierzali w kierunku głosu Zoe. Zrobili tylko kilka kroków po czym wpadli na Dragon’a. - Co wy tu robicie? – zapytał ich. - Otto do mnie zadzwonił – powiedział Ravyn. Dragon się zatrzymał. - Do mnie też. Dziwne, że chce nas tu obu. To było naprawdę dziwne. Susan spojrzała na tych dwóch mężczyzn. - Mówił czego potrzebuje? - Nie mówił – powiedzieli jednocześnie. Ravyn i Dragon wymienili przezorne spojrzenia. - Czy tylko ja mam dziwne przeczucie? – zapytał Ravyn. Usłyszeli okrzyk wojenny Zoe. Mężczyźni odwrócili się i ruszyli biegiem pod górę. Bez zastanowienia Susan pobiegła za nimi i zobaczyła Menkaurę, Cael’a i Bellę. Zdała sobie sprawę, że byli w pułapce. I wszyscy w nią wpadli. 198

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 14 Ravyn przeklął, gdy zdał sobie sprawę co się dzieje. Susan miała rację. Daimony zebrały ich razem wiedząc, że osłabia to ich moce, co może sprawić, że zostaną pokonani przez Spathi. Psiakrew, mógł posłuchać Nick’a. Ostrzegał ich nawet o telefonach. Kto by pomyślał, że ten zrzędliwy drań mógłby mówić prawdę? I oczywiście tylko Nick’a tu teraz nie było… - Musimy się rozdzielić – słowa ledwie opuściły usta Cael’a, a portale zaczęły się otwierać dookoła nich. Spathi pojawiali się z dolnej i górnej części wzgórza. - Och, mamy przesrane – powiedziała Belle wyciągając bicz zza paska i wyrzucając go w powietrze. – Ktoś ma jakiś świetny pomysł? - Tak – powiedziała Zoe wyciągając nóż z górnej części buta – nauczmy się teleportować. Wszyscy spojrzeli na Ravyn’a. - Chciałbym móc wam pomóc ludzie. Ale ta moc została mi odebrana, gdy umarłem. Belle skrzywiła się na niego. - Cóż, więc w czym jesteś dobry lamparcie? Obecnie nie wiedział. To była zła chwila i wszyscy o tym wiedzieli. Jego adrenalina pędziła na myśl o walce, która najprawdopodobniej skończy się jego śmiercią. Odwrócił się do Susan. - Musimy cię stąd zabrać. Zadrwiła z niego wskazując na górną i dolną część wzgórza, na której Spathi gromadzili siły. - Bez obrazy, Mężczyzno Kocie, chyba że wiesz coś czego ja nie wiem, ale nie sądzę by Daimony były skłonne mnie wypuścić. Tak bardzo jak nienawidził przyznać się do tego, miała rację. Zły na siebie, że dał się tak podejść ujawnił kołek w swojej ręce. - Znasz legendę. Wbij im to w serce a umrą. – Po czym wręczył jej kołek. Oczy Susan miały w sobie pewien stopień strachu, ale chwyciła pewnie kołek i posłała mu dzielny uśmiech. - Mów mi Buffy. Jestem nawet blondynką, ale nie każ mi nosić topu z odkrytymi plecami. – Spojrzała na Zoe – ani gorsetu.

199

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn podniósł jej rękę, w której trzymała kołek i pocałował jej kłykcie. Stojąc tam z bliską śmiercią, poczuł falę szacunku do niej, której nigdy nie znał. Co więcej coś wspaniałego dotknęło jego serca. Cokolwiek stanie się tej nocy, miał jedynie nadzieję, że ona wyjdzie z tego w jednym kawałku. Susan posłała mu dopingujący uśmiech zanim się cofnęła. Puścił ją niechętnie i odwrócił się w stronę walki. Gdy Daimony przybliżały się do nich powoli, Mroczni Łowcy utworzyli okrąg stojąc do siebie plecami. Ravyn próbował przepchnąć Susan za siebie, ale ona nie chciała iść. - Susan, wejdź do środka. Spotkała jego spojrzenie bez mrugnięcia okiem. - Zajmij głowę walką Ravyn i nie martw się o mnie. Jestem tutaj jedyną, której siły się nie wyczerpują. Zoe zadrwiła z jej brawury. - Jesteś również jedyną osobą tutaj posiadającą duszę, którą mogą ukraść i krew, którą mogą wypić. Susan otworzyła usta w odpowiedzi po czym zmusiła się by je zamknąć. - Bardzo słuszna uwaga – wtedy dosłownie wskoczyła za niego. Ravyn sięgnął za swoje plecy by upewnić się, że jest ona bezpieczna na tyle jak to było możliwe w tej chwili. Dragon zaczął wymachiwać swoim nunchaku, a Menkaura owinął dziwny, złoty łańcuch wokół jednej z pięści. Daimony nie atakowały od razu. Raczej skradały się, napawając się widokiem ich tłoczących się razem. - Na co oni czekają? – zapytała Belle. Ravyn zacisnął zęby, gdy uświadomił sobie jaka była odpowiedź. - Na to aż staniemy się słabsi. - Pieprzyć to – warknął Cael po czym wydał z siebie okrzyk wojenny i rzucił się na najbliższego Daimona. Bez zastanowienia, Ravyn złamał formację by pomóc Cael’owi, gdy dwa Daimony ruszyły na niego. Nagle rozpętało się piekło od rojących się Daimonów. Susan nie mogła oddychać, patrząc jak Daimony nacierają na Mrocznych Łowców. Było ich tak wielu, że nie była nawet pewna czy Mroczni Łowcy nadal stali. Cofnęła się, gdy Daimon ruszył na nią, ale zatrzymał się kilka kroków od niej. Węszył w powietrzu jak pies, który wyczuł coś atrakcyjnego. - Nie jesteś jedną z nich – powiedział z radosnym uśmiechem – jesteś człowiekiem. - A ty nie. Podszedł do niej bliżej.

200

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan chwyciła go za koszulkę i upadła na ziemię razem z nim. Przewracając się na plecy, podniosła nogi i odepchnęła go kopniakiem w głowę po czym się podniosła. Wylądował na stercie przy koszu na śmieci, gdy następny Daimon – kobieta ruszyła na nią. Walnęła ją łokciem w twarz, a następnie odwróciła się próbując dźgnąć ją kołkiem. Kobieta zatopiła kły w ramieniu Susan. Susan syknęła, gdy ból rozprzestrzenił się po jej ciele. - Nienawidzę, gdy dziewczyny walczą ale… - złapała ją za włosy i szarpnęła tak mocno jak tylko mogła. Daimon zawył zanim Susan uderzyła ją w głowę. Ravyn odwrócił się by zobaczyć walczącą Susan. Oszołomiony jej umiejętnościami nie trafił Daimona za jego plecami. Odwrócił się z przekleństwem i uderzył Daimona w twarz. Zachwiał się, ale zdążył głęboko wbić nóż w ramię Ravyn’a. Wyciągnął go przeklinając i krzywiąc się z bólu rzucił go prosto w klatkę piersiową Daimona, który eksplodował złotym pyłem. Ravyn złapał nóż zanim upadł na ziemię i skierował się do Susan. Wykonywała kopniaki z półobrotu tak doskonale, że nawet Bruce Lee byłby pod wrażeniem. Bogowie, ona wiedziała jak radzić sobie sama. Dragon naprawdę dobrze ją wszystkiego nauczył. Zanim Ravyn mógł do niej dotrzeć, odwróciła się do najbliższego Daimona i przebiła go kołkiem. Ravyn zatrzymał się, gdy zabiła Daimona jak profesjonalista. Susan wystartowała do Ravyn’a, ale zdała sobie sprawę, że ma czarne włosy. Posłał jej krzywy uśmiech. - Przypomnij mi, żebym nigdy cię nie wkurzał. - Załatwione. Zaczął zabierać się za Daimona, który zachodził go od tyłu, ale zanim mógł zrobić chociażby jeden krok Susan walnęła Daimona z łokcia w twarz, powaliła na ziemię i wykręciła mu rękę przygniatając go prawym butem do ziemi. Ravyn zdał sobie sprawę, że dawała sobie świetnie radę sama. Odwrócił się i zobaczył, że Belle była otoczona grupą Daimonów. Była ranna i krwawiła obwicie, gdy wielki Daimon zamachnął się przy niej siekierą. Belle drasnęła jego policzek końcówką bata. Daimon warknął po czym ponownie zamachnął się siekierą. Niewiele brakowało by ją trafił, lecz ona uchyliła się w prawo. Ravyn rzucił się na tego Daimona by oderwać go od Belle. Daimon odwrócił się do niego, ale w tym czasie dołączyły do niego dwa nowe. Słyszał jak Belle przecina powietrze swoim biczem i jak Dragon wymachuje swoim nunchaku, podczas gdy on wpatrywał się w siekierę Daimona by uniknąć śmiertelnego ciosu. Ravyn upadł na ziemię i robiąc obrót kopnął Daimona w nogi. Chwycił upadającą siekierę na ulicę i wbił ją w klatkę piersiową Daimona zabijając go. 201

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

A kolejne Daimony wciąż nadchodziły. Jeden popchnął Ravyn’a w plecy, przewracając go do przodu. Siekiera wyślizgnęła mu się z rąk, gdy uderzył o ziemię i upadł przed stopami innego Daimona. Śmiejąc się, Daimon podniósł siekierę i ruszył z nią na niego. Ravyn próbował odsunąć się, ale wpadł tylko na kolejnego Daimona, który popchnął go w kierunku siekiery. Ravyn zmienił się w lamparta w tym samym czasie, gdy Daimon się zamachnął. Nie trafił Ravyn’a, ale za to ściął głowę innemu Daimonowi. Zanim mógł cokolwiek pomyśleć inny Daimon zranił ostrzem jego tylnią nogę. Z bólu zaskowytał, a jego moce zmniejszyły się zmieniając go na powrót w człowieka mimo jego woli. Ledwie miał czas by przywołać ubrania na siebie. Ku jego zaskoczeniu, Susan była teraz z siekierą, którą musiała zabrać Daimonowi. - Odsunąć się – warczała odpychając ich z dala od Ravyn’a. Ravyn próbował wstać, ale jego zraniona noga ugięła się pod jego ciężarem. Jego siły zaczynały się kończyć i wiedział, że inni Mroczni Łowcy nie są w lepszym stanie. Bez względu na to co zamierzał ból utrzymywał go w ludzkiej postaci. Zapewne wszyscy zginą. Daimony wydawały się być coraz silniejsze, podczas gdy Mroczni Łowcy słabli z każdym uderzeniem serca. Ale mimo to, Ravyn nie zamierzał umrzeć leżąc na ziemi jak przestraszony gryzoń. Zmusił się by wstać. Daimon złapał go i uderzył go w szczękę, a cios ten odczuł jakby młot walnął w jego kości. Czuł krew, która płynęła mu z rozciętej wargi. Splunął na asfalt i kopnął Daimona w głowę odrzucając go, gdy światło po prawej zwróciło jego uwagę. Były to dwa Daimony z siekierami, które trzymały Belle między sobą. Zamarł z przerażenia i patrzył bezradnie, wiedząc, że nie może dotrzeć do niej na czas. Dreszcz żalu i smutku przeszedł przez nich wszystkich, gdy zobaczyli jak upada ona na kolana, a Daimony chłodno pozbawiają ją życia. Susan z przerażeniem patrzyła na ciało kobiety leżące w kałuży krwi i na to jak Daimony nad nią przybijały sobie piątkę. Zoe krzyknęła i ruszyła na nich lecz inny Daimon podciął jej nogi. Upadła na ziemię twarzą, a następnie przewróciła się na plecy i kopnęła Daimona, który próbował dźgnąć ją nożem. A Ravyn został kopnięty tak mocno, że mógłby przysiąc, że właśnie słyszał pękniecie trzech żeber. Zanim zdążył odzyskać zmysły, Menkaura upadł na niego. Jego waga była wystarczająca by dokończyć łamanie jego żeber. Z trudem oddychał z bólu, a gdy spotkał pełne paniki spojrzenie Menkaury wiedział, że on miał tak samo. Nie mieli żadnej drogi ucieczki.

202

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn zepchnął większego mężczyznę od siebie ze swojej klatki piersiowej i starał się odepchnąć ból, który zdawał się przenikać każdą część jego ciała. - Wezwijcie Strykera – powiedział jeden z Daimonów do reszty. – Chciałby być tutaj, aby zobaczyć ich śmierć. - Tak – głęboki, gniewny głos odbijał się echem od ceglanych murów. – Wezwijcie drania. Naprawdę z przyjemnością położyłbym na nim swoje łapy. Ravyn wstrzymał oddech słysząc ostatni głos, którego się spodziewał. Susan zawahała się, gdy Daimony zastygły w połowie ich ataku. Wszyscy patrzyli w dół wzgórza. Odwróciła się by zobaczyć co ich tak poruszyło i poczuła, że jej własna szczęka opada. Był tam oświetlony światłem księżyca, niezwykle wysoki mężczyzna z długimi czarnymi włosami, które miały czerwone pasemko z przodu. Dziwnie eteryczna mgła unosiła się wokół niego jakby pieściła go jak ciało kochanka. Ubrany był w czarne skórzane spodnie i długi czarny skórzany płaszcz, w którym wyglądał jak typowy Goth. Szedł powoli pod górę długimi krokami drapieżnika rozsiewając wokół siebie potężną aurę mocy, która sprawiła, że stanęły jej wszystkie włosy na ciele. Daimony przywołały swoje świetlne portale. - Nie sądzę – powiedział nowoprzybyły, a wszystkie portale zamknęły się zanim Daimony mogłyby z nich skorzystać. Potężne bum przecięło powietrze. To pochodziło od tego mężczyzny i wyglądało mniej więcej jak fala dźwiękowa. To wywołało u niej dreszcze. Fala dotknęła każdego Daimona, sprawiając, że krzyczeli z bólu i jeden po drugim zmieniali się w kolorowy pył. Nie do końca pewna czy mężczyzna był przyjacielem, Susan podbiegła do Ravyn’a, który trzymał się za żebra i obwicie krwawił z nogi, ust, brwi i ramienia. Menkaura leżał obok niego, również ciężko ranny. Brew Menkaury była rozcięta, a ręka tak wykręcona, że było oczywiste, że była złamana. Uklękła obok Ravyn’a i pomogła mu usiąść. - Najwyższy czas na pojawienie się dupku – warknęła Zoe ocierając krew ze swojej brody. – Gdzie do cholery byłeś? Mężczyzna zignorował ją i podszedł do miejsca, gdzie Belle została zabita jakby wiedział co się stało zanim tutaj przybył. Jego twarz wyglądała na udręczoną, gdy uklęknął na jedno kolano i podniósł naszyjnik, który Belle nosiła na szyi. Zacisnął go mocno w garści i przyłożył do czoła jakby się modlił. Susan była przybita. Było oczywiste, że opłakiwał stratę Belle. Ucałował naszyjnik zanim podniósł się i stanął przed nimi. Wsunął naszyjnik do kieszeni. Susan domyślała się, że był to tajemniczy Acheron, który przewodził Mrocznym Łowcom. Ale cholera, kto by pomyślał, że ten facet będzie wielkim

203

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

dzieciakiem, a nie starożytnym mędrcem? Nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat. Ale było w nim ciągle coś potężnego. Coś przerażającego. Tak samo jak Savitar, było oczywiste, że nie był człowiekiem i posiadał moce, których nikt nie powinien posiadać. A kiedy się rozejrzał Susan zobaczyła jego oczy. Upadła na tyłek na ich widok. Były niepodobne do niczego co kiedykolwiek widziała i było w nich tyle mocy, mądrości i bólu, że wstrząsnęło to nią. To nie były oczy człowieka. Były jak czyste srebro. I gdy te oczy spoczęły na każdym Mrocznym Łowcy, ich obrażenia uleczały się. - Dzięki Acheron – powiedział Dragon z irytacją, gdy ocierał krew z rąk o płaszcz. – Ale czy nie mogłeś pojawić się tutaj odrobinę wcześniej? Złość kipiała z każdego centymetra jego ciała, gdy pomógł Dragon’owi wstać. - Zaufaj mi. Przybyłem tu tak szybko jak tylko mogłem. Ravyn wstał z ulicy i odwrócił się by pomóc wstać Susan. - Słyszałem, że byłeś zajęty. Podwójnie przywiązany do łóżka o ile dobrze pamiętam. - Słucham? – zapytał Ash jakby był obrażony. – Kto tobie to powiedział? - Wielki, zły facet na desce surfingowej. Ash boleśnie się skrzywił. - On wie? Świetnie. To wszystko czego mi trzeba. Zoe zrobiła grymas. - Byliśmy umierający, ponieważ spędzałeś czas ze swoją dziewczyną? Ash ostro na nią spojrzał. - Nie wtrącaj się, Amazonko. Nie jestem teraz w nastroju na twoje docinki. – Rozejrzał się po innych – a jak reszta z was? - Poza wkurzeniem i uszkodzonym ego mamy się dobrze – powiedział Cael. – Czemu nie odpowiadałeś na nasze telefony? - Nie byłem w stanie. - Acha – Cael wydawał się być mniej niż pod wrażeniem jego odpowiedzi. – Cóż, witamy w Seattle. Mamy poważną sytuację z Daimonami. Są w zmowie z policją i kopią nasze tyłki na ulicy. Straciliśmy Troy’a, Aloysius’a, a teraz Belle. - Dzięki za podsumowanie, Cael ale mam już o tym pewne pojęcie. - Dobrze bo kieruję się teraz do domu. Teraz ty nadstawiaj swój tyłek na skopanie. Menkaura podszedł do Asha. - Cieszę się, że to zrobiłeś, ale żałuję, że nie mogłeś być tu wcześniej. Gdy Menkaura odszedł Susan usłyszała szept Asha. - Nawet nie w połowie tak bardzo jak ja. Rozejrzał się po reszcie. - Ktoś jeszcze chce złożyć skargę? 204

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Zoe otworzyła usta. - Nie zaczynaj – Ash warknął – już słyszałem tą całą tyradę w twojej głowie, Zoe. Zrobiłem wszystko co mogłem, okay? - Taa, cóż, twoje wszystko jest do dupy – po czym odwróciła się na pięcie i odeszła mrucząc coś pod nosem o rozlanej kawie i bezwartościowych mężczyznach. Ravyn poklepał Susan po ramieniu zanim podszedł do Asha. - A z tobą w porządku? - Nie. Mam martwych ludzi i ograniczony czas zanim znów będę musiał zniknąć. Jak powiedziała Zoe, to jest do dupy. - Wiesz jaka jest Zoe – gdy Ravyn poklepał go po plecach Ash syknął i zesztywniał jakby przeszedł przez niego niesamowity ból. - Dobrze się czujesz? – zapytała Susan. Ash ochłonął niemal natychmiast. - W porządku. Mamy teraz większe problemy. Spojrzała przez ramie aby zobaczyć na co patrzył… był to radiowóz. Wstrzymała oddech, gdy pokręcił się i zniknął. Spojrzała na Ravyn’a. - Było blisko. - Musimy zabrać waszą dwójkę z powrotem do Serengeti. Susan była zaskoczona słowami Acherona. - Skąd wiesz, gdzie się zatrzymaliśmy? - Jestem wszechwiedzący, Susan. Dreszcz przeszedł w dół jej kręgosłupa, ponieważ znał jej imię. - Acha. Wydaje się, że jest was mnóstwo – spojrzała na Ravyn’a. – Czy kiedykolwiek czujesz się pominięty? - Przez cały czas. Gdy mężczyźni wycofywali się ze wzgórza nie mogła się powstrzymać i rozejrzała się po alei. Nie było śladu, że to toczyła się tu bitwa. Ani jednego. Nawet pyłu po Daimonach, ani nawet jednego śladu po tym, że Belle kiedykolwiek żyła… Delikatna bryza powiała w dole alejki i wszystko wyglądało dziwnie spokojnie i cicho. To było tragiczne życie Mrocznych Łowców. Oddawali swoje życie za ludzkość, a oni nawet nie wiedzieli, że istnieją. A gdy umierali zamieniali się w nicość. To przyniosło Susan z bolesną wyrazistością pewną myśl. W jak wielu takich bitwach walczył Ravyn na przestrzeni wieków? Jak wiele urazów musiał znosić, gdy nie było Acherona by je wyleczyć? On naprawdę był sam i nie miał nikogo. Dobry Boże, Ravyn mógł umrzeć, a ona nigdy nie przyszłaby do schroniska dla zwierząt po niego. Ta myśl wywołała w niej ból. - Susan? Spojrzała na Ravyn’a. - W porządku kochanie? 205

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Przytakując głową, podeszła do nich i wzięła go za rękę potrzebując poczuć z nim fizyczne połączenie, podczas gdy jej emocje były jak otwarta rana. Acheron posłał jej spojrzenie, które mówiło, że wiedział dokładnie o czym myśli. - Czy możesz pomóc nam powstrzymać ludzi przed atakami na Mrocznych Łowców? – zapytała Asha gdy kierowali się do samochodu Phoenix’a. Ash otworzył dla niej drzwi samochodu. - To jest złożone pytanie, Susan. I nie mam na nie prostej odpowiedzi jakiej byś chciała. Ravyn zatrzymał się przy drzwiach od strony kierowcy. - Będziesz później w klubie? - Tak. Złapię was tam. Susan wsiadła do samochodu. Ash zamknął za nią drzwi, a w tym samym czasie Ravyn zamknął swoje. Patrzyła jak Acheron oddala się od samochodu i skręca z powrotem na wzgórze. Gdy Ravyn zaczął wycofywać auto, mogłaby przysiąc, że Ash zmienił się w mgłę. - To jest dziwny mężczyzna. - Tak jest. - Nie mógłby po prostu zabić wszystkich Daimonów tak jak zrobił to dzisiaj? - Prawdopodobnie. - Więc dlaczego tego nie robi? Ravyn spojrzał na nią zmieniając biegi. - Nie mam pojęcia. Myślę, że sprowadza się do tego co mówi Ash, to że możesz nie oznacza, że powinieneś. Jest wiele rzeczy na tym świecie, które nie mają sensu. Mogę sobie tylko wyobrazić, że Daimony i Appolite tworzą razem z nami pewnego rodzaju równowagę na tym świecie, a gdybyśmy ich wszystkich wybili to uległaby ona zniszczeniu. - Ale nie wiesz tego na pewno. - Nie. Tylko zgaduję. Susan rozważała to, gdy przemierzali ciemne ulice. Równowaga… Wydawało jej się to bzdurą ale co ona tam wiedziała? Była tylko reporterką, która dwa dni temu nie wiedziała nic o ich istnieniu. - Jak myślisz co teraz zrobią Daimony, kiedy Acheron jest tutaj? – zapytała Ravyn’a. - Nie wiem na pewno. Ale gdybym był nimi to bym się ukrył. ******

206

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Acheron wypuścił długi, zmęczony oddech, gdy pojawił się w zaułku na tyłach Serengeti. Czuł czyjąś obecność, która zasmucała go do najgłębszej części jego świadomości. Nick Gautier. Acheron nie widział go od czasu, gdy Nick się zabił i wyciągnął go z Hadesu oraz szponów Artemidy. Nick nienawidził go i miał do tego prawo. W jednym przypływie gniewu to Acheron przyczynił się do jego śmierci. Wina jaką odczuwał była jak rana, który nigdy się nie zagoi. I z powodu nienawiści Nick’a, Ash nie mógł go trenować więc wysłał go do Savitara. Nie wiedział dlaczego Savitar uwolnił go w tym czasie i miejscu. Bez wątpienia Savitar o tym wiedział, ale nigdy nie podzieliłby się z nim tą informacją. Był nawet lepszy w dochowywaniu tajemnic niż Ash. Jak bardzo chciał móc zobaczyć przyszłość Nick’a. Ale Ash nie mógł widzieć swojej przyszłości ani nikogo na kim mu zależało. - Nie ma potrzeby odkładać nieuniknionego – powiedział pod nosem. A on nie był tchórzem. Przygotowując się na to, co wiedział, że nadchodzi Ash wszedł do klubu tylnymi drzwiami. Pierw spotkał Doriana, Zwierzo Łowcę, który brał właśnie pudło z butelkami z magazynu. - Ash – powiedział a jego oczy się rozszerzyły. – Jesteś w mieście. - Witaj Dori, jak tam twoja partnerka? - Z nią w porządku, a jak tam Simi? Czuł jak jego demon Charonte pod postacią tatuażu wspina się po jego bicepsie na ramię by położyć się tam, gdzie najbardziej lubiła spać. - Tak samo. - Jest z tobą? Simi prawie zawsze była z nim. - Może pojawi się później. - Daj nam wcześniej znać abym mógł z Terrą zaopatrzyć się w sos barbecue. - Załatwione – Ash minął go i wszedł do kuchni. Gestem pozdrowił Terrę i kucharzy po czym pchnął drzwi i wszedł do klubu. Muzyka hip hop grała głośno. Ash był zaskoczony, że Nick wytrzymywał przy tej muzyce. Osobiście Ash lubił wszystkie rodzaje muzyki, ale Nick’a nie obchodził hip hop i rap. On jedynie słuchał metalu i zydeco37. I Ash wiedział, że Nick natychmiast go zobaczył. Nienawiść naprężyła jego kręgosłup jak porażenie prądem. Obawiając się spotkania Ash odwrócił się, ale Nick stał już tuż za nim. Jego dobry przyjaciel, z którym śmiał się i droczył zniknął a w jego miejsce 37

rodzaj bluesa (utworzony w latach 30. XX wieku w Luizjanie) 207

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

pojawił się wróg, o którym Ash wiedział, że nawet teraz stojąc z nim twarzą w twarz knuje jak go zabić. Twarz Nick’a była całkowicie stoicka. - No popatrzcie kogo lampart sprowadził. Jestem zaskoczony, że się tym kłopotałeś. - Witaj Nick. - Pierdol się – Nick wypił szklankę whiskey po czym spojrzał na niego. – Wiesz czego najbardziej nienawidzę w byciu Mrocznym Łowcą? - Fakt, że nie możesz się upić? Nick odłożył szklankę na tacę, którą niosła kelnerka. - Że muszę mieć do czynienia z Tobą. Ash potrząsnął głową. Było na to jeszcze zbyt wcześnie. Nick potrzebuje więcej czasu. - Złapię cię później. Nick chwycił ramię Asha, gdy ten zaczął się oddalać i odwrócił się twarzą do niego. - Złapiesz mnie teraz, sukinsynie. Zanim Ash mógł się ruszyć Nick uderzył go w szczękę. Zachwiał się od siły tego ciosu. I gdyby Nick zwrócił na to uwagę, zauważyłby coś istotnego. Nie odczuł uderzenia, które mu zadał. Mroczni Łowcy nie mogli się bić nawzajem. Ale znowuż Ash był inny niż reszta. W pierwszym odruchu Ash chciał mu oddać, ale powstrzymał się zanim mógłby zranić Cajun’a. Tłum wokół nich zaczął się rozsuwać jakby ludzie szykowali się do ucieczki, a Zwierzo Łowcy debatowali nad tym czy powinni podchodzić do dwójki Mrocznych Łowców, a co więcej czy powinni mieszać się w sprawy Asha. Twarz Nick’a była wykrzywiona przez wściekłość. - Jak mogłeś zniszczyć Nowy Orlean? Ash zmarszczył na to brwi. - Co? - Słyszałeś mnie. Czy nie wystarczyło tobie to, że mnie zabiłeś? Czy musiałeś również ukarać wszystkich moich znajomych i rodzinę? - Nick weź się w garść. Pokazał Ashowi coś na stole. - Właśnie przez ostatnie kilka godzin patrzyłem na zdjęcia… zdjęcia ludzi. Mogłeś to powstrzymać ale tego nie zrobiłeś38. Ash poczuł jak ogarnia go gniew. Przyciągali zdecydowanie za dużo uwagi tutaj w klubie. - Nie wiesz o czym mówisz. Nick był nieustępliwy w prześladowaniu Asha. - Tak, mam. Wiem kim jesteś. Przywróciłeś do życia Kyriana i Amandę. Pomogłeś ocalić ich dziecko przed Daimonami, a nie zrobiłeś nic by pomóc 38

Mógł również zostawid twoją marudzącą dupę w Hadesie ale jednak tego nie zrobił… a szkoda… 208

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

mojej matce. Zarzekasz się, że kochasz Nowy Orlean, a jak na razie nie zrobiłeś nic by mu pomóc, w momencie kiedy najbardziej cię potrzebuje. - To nie jest prawda, Nick. Byłem tam i zrobiłem co mogłem. Ale nawet ja mam limity i zasady mówiące o tym co mogę a czego nie. Mój Boże, byłeś dla mnie jak brat. Jak mogłeś pomyśleć, że mógłbym kiedykolwiek zrobić coś by cię skrzywdzić? - Zabiłeś mnie, pamiętasz? - Nie. Kochałem ciebie i twoją matkę tak jak żadnego innego człowieka przez całe moje życie. Nigdy nie chciałem widzieć waszej dwójki cierpiącej. - Gówno prawda! Jednym pstryknięciem palców mógłbyś oddalić burzę. Talon chciał, żebyś to zrobił ale mu odmówiłeś, prawda? Ash potrząsnął głową. Los nie był taki łatwy do kontrolowania. - To nie jest takie proste. - To jest takie proste – i pchnął Asha ponownie. Ludzie w barze byli coraz bardziej niespokojni a w szczególności Zwierzo Łowcy. Nick zwracał na nich zbytnią uwagę i mówił o rzeczach, o których nikt nie powinien rozmawiać. - Odczep się ode mnie Nick. Mówię poważnie. Nick złapał Asha za poły płaszcza i przyciągnął do siebie na tyle blisko by móc szepnąć mu do ucha. - Albo co? Zabijesz mnie ponownie? – roześmiał się jakby go to bawiło. Nick odsunął się wygładził klapy płaszcza Asha. - Wiesz. Przepraszam. Zapomniałem o manierach, który matka tak bardzo starała się mnie nauczyć. – zmrużył oczy w znaczący sposób. – Jak się miewa Simi? Nie miała ostatnio jakiś nowych chłopaków? Tym udało się mu złamać Asha. Ryknął ze złości i odchylił głowę do tyłu, a wszyscy w barze znieruchomieli. Wszyscy. Stali w milczeniu i w jednym miejscu, podczas gdy muzyka nadal grała. A oni stali z Nickiem twarzą w twarz. Nie jako przyjaciele. Ale jako wrogowie. Twarz Nick’a faktycznie zbladła, gdy zobaczył prawdziwą formę Asha. - Nigdy nie wiedziałeś, kiedy zamknąć usta Cajun – jego głos był demonicznym, gardłowym rykiem. - Czym jesteś? Spojrzał na swoje niebieskie ręce. Jego spojrzenie było mgliste przez ogień, który wirował w jego tęczówkach. Zamykając oczy, odsunął emocje na bok i wrócił do swojej ludzkiej postaci. Jak bardzo chciał usunąć to z pamięci Nick’a, ale on jako jednym z biliona ludzi był odporny na jego moc manipulowania umysłem. To sprawiło, że zostali przyjaciółmi. Niestety Nick nie był odporny na jego boskie moce, co sprawiło, że stali się wrogami. - Dla własnego dobra, Nick trzymaj się ode mnie z daleka i nigdy więcej nie wymawiaj imienia Simi w mojej obecności. 209

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Nick zaśmiał się złowieszczo. - Pewnego dnia Ash, mam zamiar znaleźć sposób by zabić cię za to co zrobiłeś ludziom, których kocham. - Nie strasz mnie chłopcze. Nie masz takich mocy. - To nie jest straszenie – powiedział a jego oczy płonęły – to jest obietnica. Ash warknął z głębi gardła przedzierając się przez zmrożony tłum. - Idź sobie Ash, ale pamiętaj, kiedy poczujesz na sobie moją śmiertelną rękę to ty jesteś powodem, dla którego tutaj jestem. Ash zatrzymał się i odwrócił do niego. - Nie Nick. Jesteś po prostu kolejnym błędem Artemidy, który nie sprawił mi nic poza nieszczęściem. Nick chwycił butelkę ze stołu za nim i rzucił nią w Asha. Ash rozbił szklaną butelkę zanim ta dotarła do niego. Kawałki szkła wisiały w powietrzu przez pełne dziesięć sekund po czym spadły na ziemię jako nieszkodliwy pył. Odwracając się na pięcie skierował się do drzwi by zapewnić im jak największą odległość od siebie jak to możliwe. Był taki skupiony, że nie zauważył jedynej osoby w rogu, która nie została zmrożona. Jedyną osobę, która była świadkiem całego spotkania. Gdy pomieszczenie wróciło do normy, a Nick wrócił do baru, kobieta w ciemnej peruce uśmiechnęła się złowrogo. Teraz było to coś czego mogli zdecydowanie użyć…

210

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 15

Satara pojawiła się prosto w Kalosis. Po raz pierwszy Strykera nie było w głównej sali ani w „pokoju wojennym” jak go kiedyś trafnie nazwał. Właściwie ogromny pokój był dziwnie pusty z tronem stojącym samotnie na podium. Niespodziewane milczenie było przedziwne. Wszystkie Daimony, które normalnie były tu zgromadzone musiały być w swoich domach w tym królestwie, gdzie nie było słońca. Atlantycka legenda głosiła, że jest to pałac Misos, Atlantyckiego boga śmierci i przemocy. Archon, pokojowy król bogów, stworzył to miejsce by kontrolować Misos i utrzymać go jako więźnia wraz z jego sługusami, którzy żerowali zarówno na Atlantyckich ludziach jak i ludzkości. Czarny tron Strykera został ukształtowany przez Thasosa (Atlantyckie uosobienie śmierci) i był wyrzeźbiony w smoki, czaszki i skrzyżowane piszczela. Ostatecznie Archon wysłał do tego królestwa nawet swoją królową Apollymi, która miała być tu tak długo jak jej biologiczny syn będzie żył. Po tym jak jej ukochany syn zmarł, Apollymi opuściła to królestwo i zniszczyła cały Atlantycki panteon – tak jak przepowiedziały Mojry. A gdy przemierzała Grecję, greccy bogowie znaleźli jakiś sposób by ponownie wtrącić ją do więzienia w Kalosis. Nikt nie wiedział jak to zrobili i do tej pory, żaden z nich nie pisnął ani słowa. Ale po krótkim czasie Apollymi mentalnie wezwała do siebie Strykera i nauczyła go jak zabierać ludzkie dusze i ocalić jego ludzi. I Satara była wdzięczna za to, że jej brat żył bo dzięki niemu mogła uwolnić się od bycia służącą Artemidy raz na zawsze. O ile znajdzie tego drania by opowiedzieć mu nowe wiadomości. Wiedząc, że jej czas jest ograniczony ruszyła przez pałac poszukując go. Co ciekawe znalazła go tam, gdzie najmniej się go spodziewała… w jego sypialni. I nie był sam. Było tam pół tuzina Daimonów, kobiet i mężczyzn, rozciągniętych na jego łóżku. Nie licząc dwójki, która robiła to na podłodze przed nią. Nie wiedziała co bardziej ją zaskoczyło, fakt, że była to orgia czy Stryker faktycznie uprawiał z kimś seks.

211

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ale znowuż nie wydawał się być szczególnie zaangażowany w to jak dwie kobiety i jeden mężczyzna starali się go zadowolić. Raczej wyglądał na znudzonego i zmartwionego. - Przepraszam – powiedziała Satara, a wszyscy z nich zamarli na dźwięk jej głosu. – Nienawidzę wam przerywać, ale zdarzyła się pewna sytuacja, którą Stryker będzie bardzo zainteresowany, a ja nie mogę czekać aż skończycie. Stryker zepchnął kobietę z siebie i usiadł. - Zostawcie nas. Bez jednego słowa, szybko zebrali swoje ubrania i minęli Satarę w drzwiach. Stryker był nieco bardziej spokojny, gdy wciągał na siebie szatę, ale zostawił ją rozpiętą, gdy usiadł na łóżku. W porządku. Jeśli jego nagość mu nie przeszkadzała to z pewnością jej też nie. Otarł kciukiem z kącika ust odrobinę krwi. - Ponieważ przerwałaś mój obiad, a nadal jestem głodny, czy mogłabyś zrobić to szybko? Satara była zdumiona jego słowami. - To był twój obiad? Posłał jej znudzone spojrzenie, gdy skrócił odległość między nimi. - Tak. Lubię bawić się jedzeniem zanim je zjem. To brzmiało bardziej jak okrutny Daimon, którego znała. Ale to nie było tym po co tutaj przyszła. - Acheron jest poza Olimpem, a ja zostałam ponownie wezwana do świątyni Artemidy. Pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć o tym, że jest teraz w Seattle ze swoimi Mrocznymi Łowcami. Stryker wypuścił długi, rozdrażniony oddech. - Była to zbyt wielka nadzieja, że tym razem zatrzyma go na dłużej – zatrzymał się po czym spojrzał na nią – to wszystko? - Nie. Byłam kilka minut temu w Serengeti i dowiedziałam się czegoś bardzo intrygującego.

****** Susan skrzywiła się, gdy Ravyn przytknął lód do jej oka. - Jak na kobietę, która dobrze radzi sobie w walce nie mogę uwierzyć, że zostałaś pokonana przez bezbronną framugę drzwi. Zmrużyła na niego oczy.

212

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Biorąc pod uwagę rozmiar mojej opuchlizny kłóciłabym się na temat tej części o bezbronnych drzwiach. Mają niezły lewy sierpowy. Poza tym to nie moja wina. Byłam rozkojarzona39. - Czym? Jego tyłkiem, gdyby miała powiedzieć prawdę ale nie da mu tej satysfakcji, że była tak zajęta jego ciałem, że nie zwracała uwagi na to dokąd idzie. - Nie pamiętam. - Acha. - Naprawdę. Delikatnym dotykiem odgarnął włosy z jej czoła i nadal trzymał lód przy jej brwi. - Tak w ogóle byłaś dzisiaj niesamowita. - Dzięki, ale nie w połowie tak jak wy. – Jej serce zacisnęło się na przypadkową myśl o Belle i zaraz po niej pojawiła się kolejna myśl, jeszcze bardziej niepokojąca. Wyobraziła sobie Ravyna na ziemi… który zostałby zabity w ten sam sposób. Patrząc teraz na niego nie mogła się pozbyć tego z umysłu. Nagle ktoś krzyknął na piętrze powodując, że Susan podskoczyła zadrapując sobie brew o torebkę z lodem. Potem usłyszała dźwięk biegnących stóp i jak coś bardzo ciężkiego upada na podłogę. - Co tym razem? – wyszeptała zmęczona ciągłą walką o swoje życie. Szczerze mówiąc to pragnęła kilka minut ciszy. - Nie wiem – Ravyn wręczył jej torebkę z lodem zanim poszedł to sprawdzić. Susan zostawiła torebkę na materacu i poszła za nim i razem szybko wbiegali po schodach. Była tam cała rodzina Ravyn’a wraz z innymi Zwierzo Łowcami oraz lekarzem, którego widziała jak tu przyjechała. Ale to Jack był tym, który zwrócił jej uwagę. Siedział na podłodze z owiniętymi ramionami wokół kolan i kołysał się płacząc. - Co się stało? – Ravyn zapytał Terrę, która stała z boku i w zakłopotaniu patrzyła na Jacka. Oczy Terry wyrażały głęboki smutek. - Patricia umarła kilka minut temu z powodu odniesionych obrażeń. Susan poczuła się chora na tą wiadomość. - To nie w porządku – zawodził Jack ciągnąc się za włosy. – Nigdy nikogo nie skrzywdziła. Dlaczego ona nie żyje? Dlaczego! Lekarz poklepał go po plecach i spojrzał na Doriana. - Myślę, że powinniście wrócić do pracy. Ja się zajmę Jackiem. Skinęli głową po czym to zrobili. 39

Słowo od bety: też bym była rozkojarzona  213

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ojciec Ravyn’a zatrzymał się na moment by spojrzeć na swojego syna i wykrzywić wargi z niesmakiem. - Czemu ciągle tu jesteś? Ravyn nie dał mu tej satysfakcji i nie pokazał po sobie żadnych emocji. - Też cię kocham tato. Susan oczekiwała, że uderzy Ravyn’a , ponieważ jego twarz była wykrzywiona przez wściekłość. I prawdopodobnie zrobiłby to, gdyby Dorian go nie odciągnął. Twarz Ravyn’a nie zdradzała niczego ale jego oczy wyrażały to jak bardzo odrzucenie ojca go raniło. I w tym momencie nienawidziła jego ojca za ból, który mu sprawiał. Jej serce łamało się zarówno w stosunku do Jacka jak i do Ravyn’a. Susan zaczęła schodzić w dół schodów, ale zdała sobie sprawę, że Ravyn’a nie było za nią. Zamiast tego podszedł do Jacka i ukląkł na podłodze obok niego. Lekarz spojrzał na niego zdziwiony, ale nie powiedział nic, podczas gdy Jack szlochał. - Dlaczego nie mogła przynajmniej obudzić się na kilka minut? – wyszeptał Jack. – Chciałem tylko porozmawiać z nią po raz ostatni. Chciałem, żeby wiedziała jak bardzo ją kochałem. Jak wiele dla mnie znaczyła. Ravyn wyciągnął rękę i dotknął jego przedramienia, aby go pocieszyć. - Ona to wiedziała Jack. Potrząsnął głową. - Nie, nie wiedziała. Zawsze narzekałem na to, gdy prosiła mnie bym zrobił cokolwiek. Dlaczego narzekałem cały czas? Powinienem zrobić coś chociaż raz bez wymigiwania się. Och Boże, jak bardzo chcę ją z powrotem. Przepraszam, Mamo. Oczy Susan zalały się łzami, gdy słuchała go i przypomniała sobie swój własny ból po tym jak dowiedziała się o śmierci matki. Była to najgorsza chwila w jej życiu. I ciągle była. I tak jak Jack, wszystko o czym mogła myśleć to ile rzeczy chciała zmienić i jak wiele rzeczy chciała jej powiedzieć, ale nie mogła. Patrzyła w milczeniu, a Ravyn usiadł obok niego na podłodze. Ich dwójka siedziała ramię w ramię, plecami do ściany podczas gdy lekarz odsunął się by dać im przestrzeń. Ravyn wypuścił zmęczone westchnienie. - Wiesz czego mi najbardziej brakuje jeżeli chodzi o moją matkę? Tego jak śpiewała każdej nocy do siebie robiąc na drutach przy kominku. Jack spojrzał na niego marszcząc czoło. - To było dziwne hobby, które miała, ale je kochała. Robiła wszelkiego rodzaju rzeczy, ale rękawiczki od niej były moimi ulubionymi. Zawsze mogłem ją poczuć, gdy je nosiłem. Poczuć jej zapach. Z jakiegoś powodu nigdy nie umiałem się z nimi rozstać. Więc zrobiła mi nowe, pocałowała je i włożyła mi je na dłonie mówiąc, mój biedny mały kotek lepiej żeby miał rękawicę z jednym

214

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

palcem niż gołą skórę. Śmiałem się, wychodziłem z nimi i gubiłem jedną za każdym razem. - Moja mama lubiła czytać – wyszeptał Jack. – Kiedy byłem małym dzieckiem zapisałem się do jednego z klubów książki, gdzie można było uzyskać kilka za darmo, ale nie zdawałem sobie sprawy, że trzeba było za nie zapłacić opłatę pocztową. Ona była podekscytowana, a ja czułem się jak kompletny dupek, gdy moja siostra Brynna powiedziała mi, że mama musiała zapłacić za te książki. Więc zatrudniłem się u Eriki opiekując się przez dwa miesiące jej książkami ze szkoły by zapłacić mamie. Ravyn patrzył na niego osłupiały. - I przetrwałeś? Jack posłał mu niepewny uśmiech. - Cóż, powiedzmy, że zasłużyłem na każdego centa a nawet na więcej. – Pociągając nosem z powrotem spojrzał na Ravyn’a. – Czy ten ból kiedykolwiek znika? Nie było nic poza agonią w mrocznym spojrzeniu Ravyn’a, gdy wpatrywał się w podłogę przed sobą. - Nie bardzo. Zawsze będzie część ciebie, która będzie za nią tęskniła. Zobaczysz coś co przypomni ci o niej i będziesz chciał jej o tym powiedzieć, a wtedy uświadomisz sobie, że jej już nie ma. I wtedy odczujesz jej stratę ponownie. Kolejna łza spadła po policzku Jacka. - Nie pomagasz mi Ravyn. - Wiem kolego – odwrócił się szczerze spoglądając na Jacka – ale w końcu pogodzisz się ze sobą, a to jest najważniejsze. W końcu będziesz nawet umiał uśmiechnąć się ponownie, gdy pomyślisz o niej. Jack otarł łzy i zaczerpnął urywany oddech. - Dzięki za rozmowę. - Nie ma problemu. Nie ma nic gorszego niż bycie samemu w żałobie. Jak będziesz chciał porozmawiać to wiesz gdzie jestem. - W piwnicy. Ravyn przytaknął. - Będzie z tobą w porządku? - Tak. Tad i Jessica zajmują się wszystkim. Ja tylko muszę odebrać Brynnę, która będzie tu za kilka godzin. Ravyn poklepał go po ramieniu po czym wstał i uświadomił sobie, że ona tam ciągle była i ich widziała. Rzeczywiście zarumienił się, gdy przechodził obok niej i skierował się w dół po schodach. Susan stała tam przez chwilę przytłoczona czułością, którą do niego czuła, a gdy wzrosła zdała sobie sprawę jak łatwo byłoby zakochać się w Ravyn’ie. W rzeczywistości niewielka część niej już to zrobiła. Większość mężczyzn była tak bezduszna, że nie mieli dla nikogo współczucia.

215

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

I wtedy zdała sobie sprawę z czegoś innego. Dlatego właśnie tolerował Erikę. Może doprowadzała go do szaleństwa, ale w jego głowie była najbliższą rodziną jaką miał. To zapewne dlatego tolerował nawet ją, obcą przebywającą z nim. Wiedział jak bardzo cierpiała po stracie Angie i Jimmiego. Czując się dziwnie płaczliwie, Susan podążyła za nim na dół. Stał do niej tyłem a światło padało na jego włosy. Susan zamknęła oczy i zaciągała się jego ciepłym zapachem. Potrzebując być blisko niego, przemierzyła pokój i przycisnęła się do jego pleców owijając ręce wokół jego tali. Ravyn rzeczywiście zadrżał na nieograniczoną falę czułości, która przeszła przez niego na jej zachowanie. Emocje przetoczyły się przez niego. Gniew i nienawiść za śmierć Belle. Ból i współczucie dla Jacka. I coś czego nawet nie potrafił pojąć do Susan. Odwrócił się w jej ramionach by złączyć jej usta ze swoimi. Objął jej twarz w dłoniach i zbadał każdy cal jej dekadenckich ust. Smakowała jak miód i niebo. Głowa Susan odpływała, gdy dosłownie zrywała koszulę z pleców Ravyn’a. Nie wiedziała dlaczego, ale musiała go mieć. Teraz. Właśnie tutaj. Spojrzał w dół w słodkim oszołomieniu, jak ciągnęła jego koszulę. Posłał jej szeroki uśmiech. - Jeśli tak bardzo się spieszysz… Ich ubrania zniknęły. Susan zaśmiała się nawet, gdy zimne powietrze ją chłodziło. Przynajmniej dopóki nie przyciągnął jej do siebie i nie przyszpilił do ściany. Oszołomiona uczuciem jego twardego ciała przy swoim owinęła nogi wokół jego tali. Przysunęła usta do jego szyi i zaczęła ssać jego kującą skórę nawet wtedy, gdy jej zatoki się zatkały. Ravyn oparł policzek o jej i rozkoszował się tym jak miękkie i ciepłe było jej ciało. Kochał uczucie jej nóg owiniętych wokół niego, jej drobnych włosków drażniących jego brzuch i jej piersi dociśniętych do jego klatki piersiowej. To było najsłodsze uczucie jakie kiedykolwiek zaznał. Nie mogąc tego wytrzymać, zanurzył się głęboko w jej ciele. Krzyknęła wbijając mu paznokcie w ramiona. Oparł głowę o ścianę, a ona zaczęła kichać. Jej ciało zacieśniało się wokół niego zwiększając uczucie tego jak dobrze się czuła. Dopóki ponownie nie kichnęła. Jęknął, gdy zdał sobie sprawę, że jego włosy były na jej twarzy. - To naprawdę jest do bani. – Odsunął się by zobaczyć, że jej nos drga – wszystko w porządku? Odpowiedziała mu kolejnym kichnięciem. Rozdrażniony chciał w tej chwili ogolić całe swoje ciało. Wyszedł z niej i odsunął się by dać jej przestrzeń by doszła do siebie.

216

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan czuła się okropnie pociągając nosem. Nie wspominając o tym, że czuła się tak jak małe dziecko, któremu skradziono wszystkie słodycze. To łamało jej serce. Biedny Kot w Butach. Ale nie chciała dopuścić by coś takiego zrujnowało ten moment. Patrząc na niego przycisnęła tył nosa tak by móc oddychać lepiej. Ravn chciał już przywołać ich ubrania z powrotem, ale Susan uklękła przed nim. Zanim mógł się ruszyć objęła go delikatnie dłonią. Dreszcz przeszedł mu wzdłuż kręgosłupa na uczucie tego jak masowała palcami jego jądra. - Co ty robisz Susan? Jesteś uczulona. Podniosła głowę, oblizała usta i posłała mu najbardziej uwodzicielskie spojrzenie jakie kiedykolwiek widział na twarzy kobiety. - Niektóre rzeczy są warte cierpienia. Następną rzeczą jaką widział to, że obniżyła głowę by delikatnie polizać jego końcówkę. Jego fiut szarpnął się w odpowiedzi na jej ciepły, słodki język. Warknął z głębi gardła, gdy wzięła go więcej w usta. Jego serce waliło. Schował łagodnie rękę w jej włosach i pochylił się do przodu z jedną ręką pod ścianą by móc ją oglądać. Często wycofywała się by kichnąć, ale od razu ponownie wracała do niego. W całym jego życiu nic nie dotknęło go bardziej. Boże jak on ją podziwiał, chociaż nie miał prawa z nią być. Niszczył wszystko czego się dotykał, a teraz rozpaczliwie chciał z nią zostać. Jeśli by tylko mógł… Susan oblizała swoje wargi po czym powróciła do niego. Kochała sposób w jaki smakował. Ale przede wszystkim kochała jego łagodny wyraz twarzy, gdy na nią patrzył. Czuły dotyk jego dłoni pieszczącej ją, podczas gdy ona dawała mu przyjemność. A kiedy doszedł nie odsunęła się. Zamiast tego kontynuowała aż nic już nie zostało i oparła się o ścianę tak, by móc na niego spojrzeć. Powolny, czuły uśmiech pojawił się na jego twarzy, gdy patrzył na nią. - Jesteś najlepsza – tchnął dotykając palcami jej ust. Zassała jego kciuka. - Nie bardzo, ale cieszę się, że tak myślisz. Pomógł jej wstać po czym obrócił ją tak ze stała do niego tyłem. Owinął ręce wokół niej i przyciągnął do siebie. Czuła jak trąca nosem tył jej głowy. - Co się z nami stanie Ravyn? – zapytała cicho. - Nie wiem. Ale teraz się cieszę, że jesteś tu ze mną. Susan była obolała ze świadomości, że nie mogli tak zostać. A najgorsze było to, że nie mogła wrócić do swojego dawnego życia. Wiedziała teraz o rzeczach, które będą nawiedzać ją zawsze. A najbardziej fakt, że będzie miała do czynienia z Ravyn’em w przyszłości nie będąc częścią jego życia. Dlaczego czuła coś takiego do mężczyzny, którego nie mogła mieć? To nie było dla niej w porządku łaknąć kogoś o kogo nigdy nie będzie mogła się ubiegać. 217

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Wtedy poczuła to, delikatne łaskotanie jego kłów na szyi. Jęknęła na to dobre uczucie i wygięła plecy w oczekiwaniu na to co miało nadejść. Ravyn objął jej piersi dłońmi i drażnił jej wrażliwe sutki, a jego oddech parzył jej skórę. Potem opuścił jedną rękę by ją podotykać po czym zatopił się głęboko w jej wnętrzu. Była aż obolała od tego jak dobrze było czuć jak wbija się w nią. Wziął jej rękę w swoją i poprowadził do swoich ust by skubać jej dłoń. Susan nie mogła tego wyjaśnić ale czuła się tak jakby była częścią tego mężczyzny. Tak jakby byli połączeni. Nie miało to dla niej sensu. Żadnego wyjaśnienia. Nigdy nie czuła się tak przez całe swoje życie. Nie czuła się samotnie. Nawet jeśli jutro powinno ją przerażać to się go nie bała. Nic nie miało dla niej znaczenia, gdy była z Ravyn’em. Ravyn wdychał słodki zapach jej skóry. Nie było nic na tej ziemi co pachniało lepiej niż jego Susan. Żadnego lepszego uczucia od jej skóry pocierającej o jego. Jej rąk dotykających jego twarzy. Zamykając oczy delektował się tym słodkich dotykiem. Nie wiedział w jaki sposób wyjdzie z tej sytuacji, ale jedno było pewne. Nie chciał dopuścić by jej coś się stało. Nigdy. Chciał dać jej życie z powrotem. Zasługiwała przynajmniej na to. I wtedy poczuł jak zaciska się wokół niego na chwilę przed tym jak krzyknęła w orgazmie. Zacisnął zęby i trzymał ją mocno w ramionach przyspieszając pchnięcia aż mógł dołączyć do niej. Ich oddechy były urywane, gdy tak stali blisko drzwi. Ravyn nie chciał się ruszyć, ale niestety wyślizgnął się z niej i pozostawiło go to z dziwnym uczuciem pustki. Nie chciał jej zostawiać. Nawet na sekundę. Odwróciła się do niego uśmiechając i podgryzała jego dolną wargę. - Nadal masz zatkany nos? – zapytał. - Tak, ale jesteś tego wart. Roześmiał się zanim ją pocałował. Ledwie zakosztował jej smak i poczuł okropny, kłujący ból w dłoni. Jego serce przestało bić na uczucie, którego nie czuł setki lat. To nie mogło być… Susan syknęła, potrząsając ręką jakby starała się ją ochłodzić. - Co… - głos jej się załamał, gdy zobaczyła na swojej dłoni to co on wiedział, że było na jego. Znak. - Ravyn? – szepnęła. Jego wzrok się przyciemnił, gdy sprzeczne emocje przepływały przez niego. - Nie mogę się związać. – Nie jako Mroczny Łowca. To nie było możliwe… prawda? Co to do cholery ma być? Zmieszanie zmarszczyło jej czoło. 218

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Ale to jest właśnie to, tak? Przytaknął głową nie mogąc uwierzyć w swoje przeklęte szczęście. Był martwy. Jak mógł się związać? To zaprzeczało logice. Nie mógł mieć dzieci, nie mógł się angażować. I po tym nie będzie w stanie uprawiać seksu ponownie… - Szlag by was trafił Mojry – syknął. Co one sobie myślały? Susan zacisnęła dłonie aby ukryć ozdobny znak. Nie wiedziała czego po nim oczekiwała, ale zdecydowanie nie gniewu. - Nie wiedziałam, że jestem dla ciebie tak odrażająca. Gniew znikał z jego twarzy. - Jak mogłaś tak pomyśleć? Ale cholera, Susan, czy ty rozumiesz co to znaczy? - Tak. Jesteś udupiony. Ravyn odchylił głowę do tyłu. - Nie mogę w to uwierzyć. - No cóż, spójrzmy na jasną stronę, gdybym tego dnia powiedziała ludziom, że istniejecie popatrzyli by na mnie i śmiali się z tego razem z tobą. - Nie jesteś zabawna. Objęła jego twarz dłońmi. - Wiem. Słuchaj, ułatwię to tobie. Zwiążesz się ze mną, a ja po prostu odejdę i będziesz wolny. - To nie działa w tej sposób. Susan zmarszczyła brwi. - Co masz na myśli? - Tak długo jak będziesz żyła nie będę mógł uprawiać seksu z nikim poza tobą. Kiedykolwiek. - A jeśli się nie zwiążemy staniesz się eunuchem. - Zasadniczo, tak. Dreszcz strachu przeszedł przez nią, gdy rozważała to co właśnie jej powiedział. Tak długo jak będziesz żyła… - Nie zamierzasz mnie zabić, prawda? Wyglądał na obrażonego i zaskoczonego jej pytaniem. - Co? Oszalałaś? Dlaczego miałbym to zrobić? - Zobaczmy, dziesięć sekund po tym jak cię spotkałam rozerwałeś facetom gardło, a teraz mówisz mi, że tak długo jak żyję masz przesrane. Morderstwo wydaje się dla ciebie najlepszym rozwiązaniem, mimo że ja silnie głosuje przeciw. - Nie martw się. Nie mogę cię zabić. Przysięgałem chronić ludzkie życie. Nie wiedziała co obraziło ją bardziej. Fakt, że rozważał zabicie jej czy fakt, że jedyną rzeczą, która go przed tym powstrzymywała była przysięga. - Cóż, ojej, dziękuję kochanie. Cieszę się, że tak dużo dla ciebie znaczę. Jego twarz się rozjaśniła. - Nie byłem poważny. 219

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Acha. Oparł czoło o jej i wydał z siebie sfrustrowany oddech. - Nie mogę uwierzyć, że jestem połączony z kimś kto jest na mnie uczulony. - Ty? A jak ja przedstawię cię ludziom? Cześć to jest mój… co? Partner? Zwierzak domowy? Zamknął oczy i zacisnął zęby. - Dlaczego każdy mój związek musi być tak cholernie niemożliwy? Susan cofnęła się i przechyliła głowę tak by spotkać jego wzrok. - Hej, teraz przemawia przez Ciebie, Mężczyzno Kocie, defetysta? Ja jestem tą, która powinna wariować. Chodzi mi o to, psiakrew, możesz zarazić mnie pchłami albo czymś. Zaśmiał się. - Raczej dam ci coś dobrego – i klepnął ją figlarnie w tyłek. - Lepiej przestań. Mogłabym zwabić cię w światło dzienne, a potem wykastrować. - Nie potrzebujesz do tego światła dziennego. Wszystko co musisz zrobić to wyjść przez te drzwi i zniknąć na trzy tygodnie. Jej humor zamarł na te straszne słowa. - Nie zrobię tobie tego, Ravyn. - Dlaczego nie? Czy to ma w ogóle znaczenie? Nie możemy żyć razem. Acheron nam na to nigdy nie pozwoli. - Ale nie zatrzymał Cael’a. Ravyn przerwał, rozważając to. Miała rację. - Czy masz pojęcie z czym wiąże się życie ze mną? Zmarszczyła nos jakby wąchała coś okropnego. - Jeśli jesteś taki jak większość mężczyzn to prawdopodobnie brudną bieliznę i skarpetki na podłodze. Podniesioną deskę sedesową na noc. Wyjadanie mojego masła orzechowego i nie mówienie mi o tym. Ale – powiedziała z powagą – lepiej nie oczekuj ode mnie, że będę czyściła kuwetę. Erika też potrzebuje obowiązków. Był nią zaszokowany. Potrafiła znaleźć humor we wszystkim. - Twoje życie będzie w ciągłym niebezpieczeństwie. - Przepraszam? Czy ty masz amnezję? Czy przeoczyłeś kilka ostatnich ataków na nas? Nie licząc framugi drzwi, która prawie by mnie pokonała. - Susan, mówię poważnie. - Ja też. To znaczy tak, wolałabym mieć czas aby zakochać się w tobie i naprawdę chciałabym abyś był człowiekiem. Ale nikt nie jest doskonały. Przyznaje większość facetów jest psami, a nie kotami… a ja nie jestem uczulona na ciebie… Uciął jej słowa pocałunkiem. - Słuchaj, nie musimy decydować o tym teraz. Pytam cię o resztę twojego życia. Dosłownie. Nie ma czegoś takiego jak rozwód w naszym świecie. Mamy 220

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

trzy tygodnie do umówienia tego. Więc chcę abyś naprawdę zrozumiała to co na co się piszesz, okay? - Dobra ale nie zapominaj, że wciągu trzech tygodni możemy być martwi albo trafić do więzienia co dla ciebie i tak prawdopodobnie oznaczałoby śmierć. - Prawda. Susan wysunęła się z jego ramion. Ona naprawdę nie była tego pewna i była zadowolona, że dał jej czas by mogła to przemyśleć. Ale nie mogła pozwolić mu na zostanie samemu i pozbawić go kontaktów fizycznych z ludźmi. To było po prostu złe i okrutne. Szczególnie biorąc pod uwagę to jaki był dla niej miły przez cały czas. Mimo to mieli jeszcze długą drogę do przebycia i robiło się coraz bardziej przerażająco z minuty na minutę. Nie wiedziała co będzie jutro. Ale miała nadzieję, że dla nich było jakieś jutro.

****** - Jak to uciekli? Trates westchnął mając przed sobą ludzkiego drania, którego raczej wolałby wyssać do sucha niż mieć z nim do czynienia. Ale Stryker chciał sojuszu z ludźmi mimo, że on uważał to za głupie i poniżej ich poziomu. Więc był tutaj, uprzejmie grając z szefem policji, podczas gdy to co naprawdę chciał zrobić z Paulem Heilig’iem to rozerwać mu gardło i wypić jego zgniłą duszę. - Mieliśmy ich uwięzionych w alejce aż zjawił się Acheron i zabił wszystkie Daimony, które tam były. Teraz będziemy siedzieć cicho do momentu aż zniknie. - Bzdura! Obiecałeś mi… - Posłuchaj mnie człowieku – powiedział Trates przez zaciśnięte zęby patrząc na niego pogardliwie. – Nie chcesz zadzierać z tym Mrocznym Łowcą. On nie jest taki jak inni. - Oni nadal poruszają się tylko nocą, a kiedy coś żyje wiecznie po ciemnej stronie księżyca wszystko co musisz zrobić to wyciągnąć to na światło dzienne i zabić. Trates podniósł ręce do góry. - Ja tylko jestem tutaj aby przekazać tobie to, co powiedział Pan Stryker. Zrobisz co będziesz chciał. To twój pogrzeb. – Odwrócił się i wezwał portal, aby wrócić do Kalosis. Ale jak tylko stanął plecami do Paula, ten rzucił się w jego stronę. Trates syknął, gdy poczuł głęboki, gryzący ból w sercu. Dysząc spojrzał w dół i zobaczył mały miecz wystający z jego piersi… dokładnie przechodzący przez jego znak Daimona.

221

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Paul wyciągnął miecz na chwilę przed tym jak Daimon eksplodował w złoty pył. - Mylisz się Tratesie. To twój pogrzeb. I wkrótce będzie ich więcej. Jeśli Stryker był zbyt wielkim tchórzem, aby zrobić to co niezbędne by ochronić jego dzieci to była jego strata. Ale Paul nie był już taki sam. On już stracił żonę przez jednego Mrocznego Łowcę i nie chciał stracić także swoich synów. Bez względu na wszystko miał zamiar zapewnić im bezpieczeństwo. Tak długo jak Ravyn Kontis żył, mógł słyszeć głos jego żony wołającej by ją pomścić. I tak długo jak pojedynczy Mroczny Łowca przemierzał ulice tego miasta, jego synowie ryzykowali. A on nie mógł na to pozwolić. Wyciągając telefon komórkowy zza paska zadzwonił do swojego zastępcy. - Hej, potrzebuję nakazu przeszukania. - Jakiego miejsca? - Happy Hunting Ground – Skoro Trates nie powiedział mu, gdzie ukrywa się Ravyn to znał jedną osobę, która to zrobi.

222

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 16 - Cael? Cael zatrzymał się słysząc głos Acherona za nim. Odwrócił się na chodniku by zobaczyć jak idzie przez nocną mgłę. Było coś naprawdę strasznego w Acheronie. Zawsze było. Po raz pierwszy spotkał Acherona 15 września 904 roku w Kornwalii podczas chłodnej nocy podobnej do tej. Cael był pokryty krwią po najeździe Wikingów tej nocy. Pożary, który wzniecił osmaliły mu włosy i wywołały pęcherze na skórze. Ale to go nie obchodziło. Wszystko co miało dla niego znaczenie to pomszczenie jego żony, brata, matki i siostry, którzy zostali zabici przez Wikingów. Nawet po tych wszystkich wiekach wciąż mógł zobaczyć piękną, piegowatą twarz Morag i usłyszeć jej delikatny głos, gdy wymawiała jego imię. Miała włosy czerwieńsze niż słońce i uśmiech w każdym calu promienny, który był jego całym światem. Corynna posiadała tak niebieskie oczy, że mogły one rywalizować z niebem i śmiała się tak muzycznie, że powinno się to kwalifikować pod śpiew ptaka. A jego ojciec sprzedał ich wszystkich w niewolę, by ocalić własne życie. Ale Wikingowie nie chcieli niewolników. Chcieli ofiar, na których mogliby trenować. Zakuty w łańcuchy, Cael patrzył bezradnie jak każdy z nich był torturowany i mordowany dla zabawy, a ich krzyki bólu i prośby o śmierć odbijały się w jego uszach. Nawet jego własna śmierć nie była w stanie uciszyć tych pełnych agonii głosów. Nie wymazała również widoku ich bicia i rozczłonkowywania. Nawet teraz zdarzało mu się czasem budzić się trzęsąc na wspomnienie o tym. Acheron ukazał mu się zaraz po tym jak dokonał zemsty na tych, którzy żerowali na jego rodzinie. Pokazał mu jak walczyć z Daimonami i jak żyć na nowo, kiedy nie miał już po co żyć. Wszystko zawdzięczał Atlantydzie, przywódcy Mrocznych Łowców. Gdyby Acheron nie pokazał mu jak zostawić przeszłość za sobą i iść dalej, nigdy nie dotarłby do tego miejsca, w którym jest teraz. Nigdy nie spotkałby Amarandy. Dzięki niej znalazł jedyną rzecz, o której myślał, że stracił na wieki. Miłość. 223

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Co więcej dała mu ukojenie, spokój i akceptację. Była jego przystanią w okrutnym życiu, w którym nie było niczego poza przemocą, dopóki nie pojawiła się ona. I zrobi wszystko, aby ją zatrzymać. Z wyjątkiem zranienia Acherona. Cael był lojalny i nienawidził rozdarcia między dwoma osobami, które najbardziej kochał na świecie. Posłał Acheronowi krzywy uśmiech i przywitał go pozdrowieniem z jednej z ulubionych kreskówek Asha40. - Pozdrowienia o Wielki Gazoo. Jak miło, że dołączyłeś do nas na ziemi ponownie. Ash przewrócił oczami. - Dzięki, Barney. Jak ma się Betty i Bam Bam? - Świetnie. Gdybym tylko mógł trzymać ich z dala od Wilmy i Pebbles. Te kobiety to same kłopoty. - Nie, to dobre kobiety. To te rude zawsze prowadzą do upadku dobrych ludzi. Śmiejąc się Cael wyciągnął rękę do Acherona. Ash wziął jego rękę i uścisnął. Cael poklepał go po plecach sprawiając, że się momentalnie odsunął. Cael nie przegapił grymasu na twarzy Asha, który jednak szybko zdążył ukryć. - Wszystko z tobą w porządku? Acheron wzruszył ramionami jakby chciał ukryć coś niewygodnego. - Zraniłem plecy wcześniej. Później dojdę do siebie. Cael przytaknął. - Dobrze być nieśmiertelnym, co? - W niektóre dni. Zamilkli stojąc na otwartej ulicy, przed małą kawiarnią, gdzie grupa studentów dyskutowała podczas gdy muzyka sączyła się ze sklepu. Cael nie był daleko od domu, ale nie zamierzał zabierać tam Asha. Zawsze utrzymywał jak największy dystans między nim, a jego żoną. Acheron wiedział rzeczy, których nikt nie miał prawa wiedzieć i to zawsze wywoływało u niego dreszcze. - Potrzebujesz czegoś? – zapytał Cael. Ash nie odzywał się, podczas gdy tysiąc myśli przechodziło przez jego głowę. Chciał ostrzec tego mężczyznę, ale wiedział, że jeżeli to zrobi zmieni losy nie tylko Cael’a. Niekończący łańcuch zmian rozgrywał się w jego umyśle. Tysiące zmienionych żyć z powodu jednego wypowiedzianego słowa… Nie mów. Było o wiele łatwiej powiedzieć niż zrobić. Jak nienawidził wiedzieć co nadejdzie i przez ludzkie sumienie nie móc temu zapobiec. Znowu, gdyby nie sumienie nie obchodziłoby go to co stałoby się z Cael’em. Nie dbałby o nikogo z wyjątkiem siebie. 40

W ramach wyjaśnienia chodzi tutaj o Flinstonów. 224

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Stałby się Savitarem… Ash skrzywił się na tą myśl. Otrząsając się z tego zanim Cael domyśliłby się co robi, potarł policzek. - Nie. Chciałem tylko życzyć tobie dobrej nocy. Po twarzy Cael’a mógł stwierdzić, że mu nie uwierzył. - Taa, w porządku. Złapię cię później – odwrócił się i zaczął iść w stronę domu. Ash stał na ulicy i patrzył jak odchodzi. Każda jego część chciała zawrócić Cael’a i go ostrzec. I każda jego część wiedziała dlaczego nie mógł. Nie wiedział czy powinien przeklinać czy podziękować Artemidzie za ten dar. Ale jedyną gorszą rzeczą od znania przyszłości było jej nie znanie, a zdarzało się to wtedy, gdy na kimś mu zależało albo, gdy przyszłość ta miała bezpośredni na niego wpływ. - Cześć słodziutki. Odwrócił głowę i zobaczył bardzo atrakcyjną studentkę po swojej stronie. Miała czarne, kręcone włosy, a ubrana była w jeansy i obcisły, zielony top, który podkreślał jej perfekcyjne krzywizny. - Cześć. - Chcesz wejść do środka na kawę? Ja stawiam. Ash zatrzymał się, gdy zobaczył jej przeszłość, teraźniejszość i przyszłość jednocześnie w swoim umyśle. Nazywała się Tracy Phillips. Skończy Harvard Med School i zostanie jednym z wiodących naukowców pomagających wyizolować zmutowany genom ludzki, o którego istnieniu nawet ludzkość jeszcze nie wie. Odkrycie tego genomu uratuje życie jej najmłodszej córce i sprawi, że pójdzie ona do szkoły medycznej. Córka ta, z pomocą i przewodnictwem swojej matki, wprowadzi medyczną reformę, która zmieni sposób traktowania zdrowia przez świat medyczny i rząd. Ta dwójka ukształtuje pokolenie lekarzy i uratuje tysiące istnień ludzkich pozwalając na przełomowe zabiegi. A teraz, wszystko o czym mogła myśleć Tracy to jak słodki był jego tyłek w skórzanych spodniach i jak bardzo by chciała je z niego zdjąć. W ciągu kilku sekund skieruje się ona do kawiarni i spotkała tam kelnerkę nazywającą się Gina Torres. Marzeniem Giny było pójście na studia medyczne by stać się lekarzem i ratować ubogich pracowników, których nie było stać na opiekę zdrowotną, ale z powodu problemów rodzinnych nie była w stanie chodzić na zajęcia w tym roku. Gina powie Tracy jak to planuje dostać stypendium w następnym roku. Późnym wieczorem, gdy większość studentów się ulotni, obie będą rozmawiały o planach i marzeniach Giny. Za miesiąc Gina zginie w wypadku samochodowym, który Tracy zobaczy w wiadomościach. To tragiczne wydarzenie w połączeniu z dzisiejszą rozmową, która się odbędzie doprowadzi Tracy do jej przeznaczenia. W jednej chwili zda 225

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

sobie sprawę jakie płytkie było jej życie i zechce je zmienić tak, by być bardziej świadomą otaczających ją ludzi i ich potrzeb. Jej najmłodsza córka będzie się nazywała Gina Tory na cześć Giny, która właśnie wycierała tablicę i wyobrażała sobie lepsze życie dla wszystkich. Więc w efekcie Gina osiągnie swoje marzenia. Umierając uratuje życie tysięcy ludzi i zapewni opiekę zdrowotną tym, którzy nie mogą sobie na nią pozwolić… Ludzkość jest niezwykła. Tak niewielu ludzi kiedykolwiek zdaje sobie sprawę jak wielu ludzi przypadkowo dotknęli. Jak dobre bądź złe słowo wypowiedziane mimochodem może wzmocnić albo zniszczyć czyjeś życie. Jeśli Ash przyjąłby zaproszenie Tracy na kawę, jej przeznaczenie zmieniłoby się i w końcu zostałaby dobrze płatnym pracownikiem banku. Zdecydowałaby, że małżeństwo nie jest dla niej i dalej przeżywałaby swoje życie z partnerem nie mając nigdy dzieci. Wszystko by się zmieniło. Wszystkie życia, który miały być ocalone zostałyby stracone. I znajomość niuansów każdego wypowiedzianego słowa i każdego gestu była najcięższa ze wszystkich obciążeń, które Ash dźwigał. Uśmiechając się delikatnie, potrząsnął głową. - Dzięki za propozycję, ale muszę znikać. Dobrej nocy. Posłała mu kolejne gorące spojrzenie. - W porządku, ale jeśli zmienisz zdanie to będę tutaj uczyć się przez następne kilka godzin. Ash przyglądał się jak zostawia go i wchodzi do kawiarni. Postawiła plecak przy stole i zaczęła rozpakowywać książki. Wzdychając z wyczerpania, Gina chwyciła szklankę wody i skierowała się w jej stronę… I gdy tak je obserwował przez malowane szkło, kobiety nawiązały rozmowę i wprawiły swoje przeznaczenia w ruch. Z ciężkim sercem spojrzał z powrotem w kierunku Cael’a, który zniknął i nienawidził przyszłości jaka czekała jego przyjaciela. Ale to było przeznaczenie Cael’a. Jego los… - Imora thea mi savur – Ash szepnął pod nosem po atlantycku. Boże, chroń mnie przed miłością. ****** Susan oparła się plecami o ścianę, gdy sortowała pliki na komputerze Jimmiego. - Cholera, Jim. Jestem tylko reporterką, a nie osobą czytająca w myślach. – powiedziała zmieniając cytat Bones’a McCoy’a ze Star Trek’a. – Nie mogłeś przynajmniej zostawić mi okruszka, za którym mogłabym podążać? Bo jeden bochenek chleba to oczywiście za wielka prośba? 226

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Z bolącym brzuchem, postanowiła zrobić sobie przerwę i kliknęła na folder ze zdjęciami. Słodko gorzki ból rozdzierał jej klatkę piersiową, gdy patrzyła na zdjęcia jego i Angie, z przyjęcia z ostatniego roku. Boże, co ona by dała, by znów usłyszeć od Angie „pięć na pięć”. Aby ponownie usłyszeć chrapliwy głos Jimmiego, drażniący ją tym, że jest przez cały czas zbyt spięta. - Wszystko w porządku? Zaskoczona, podskoczyła na głęboki głos Ravyn’a, który wszedł do pokoju tym swoim cichym, kocim krokiem. - Przestraszyłeś mnie… - przerwała, aby przyjrzeć się jemu, gdy podchodził bliżej. Szczerze mówiąc, był najprzystojniejszym facetem jakiego kiedykolwiek widziała w swoim życiu. Włosy miał z powrotem ściągnięte w kucyk i mimo, że jego koszula była włożona w spodnie, nie przesłaniało to faktu, że był zbudowany z twardych mięśni. Rozproszyła te myśli i wskazała na laptop brodą. - Tylko przeglądam zdjęcia Jimmiego. Podał jej kawę, po którą udał się na górę aby ją dla niej przynieść. - Może powinnaś zamknąć ten plik. – Usiadł obok niej, tak by również móc patrzeć na ekran. - Nie, jest okay. Właśnie znalazłam zdjęcia z imprezy Halloween z zeszłego roku. On był Frankensteinem a Angie była… - Narzeczoną Frankensteina? - Nie… poszła tam jako Holy Cow41. – Susan uśmiechnęła się na to wspomnienie – Ona zawsze była niecodzienna. Ravyn zaśmiał się, gdy pokazała mu zdjęcie Angie w kostiumie krowy z aureolą zawieszoną nad głową i drewnianym krzyżem na szyi. Widział ją tylko parę razy w schronisku, gdy go przetrzymywali, ale i tak kobieta zdawała się być przyzwoitą. Ale jego uśmiech zamarł, gdy Susan przeskoczyła do następnego zdjęcia a on zobaczył ludzi na nim. To nie mogła być ona. Z pewnością się mylił… Susan wyświetliła kolejne zdjęcie. - Czekaj! Wróć do poprzedniego. Susan zmarszczyła brwi. - Dlaczego? Odłożył własną kawę na bok i skrzywił się, kiedy zobaczył wysoką blondynkę, ubraną w klasyczny, kiczowaty strój Hollywoodzkiego wampira, posiadającą nazbyt prawdziwe kły i stojącą ramię w ramię z Angie. - Znam ją. 41

Święta Krowa. http://3.bp.blogspot.com/-p-lbUiFhcUo/Tbraqc7jtrI/AAAAAAAAEG4/vtT-Ns0KjQ0/s1600/87-6506Cow.jpg Mimo obrazka, na którym brakuje aureoli sobie tego raczej nie wyobrażam… :P 227

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan posłała mu mniej niż zadowolone spojrzenie. - W ramach wyjaśnienia, Kocie w Butach, mam nadzieję, że nie w sensie „dogłębnym”. Bo jeśli tak… - Nie – powiedział, przerywając jej tyradę, nawet jeśli pewnej części jego schlebiało to, że tak myśli. – Ona jest Daimonem… a raczej była. Zabiłem ją. - Pewnie to nie ona. Ravyn spojrzał ponownie i przestudiował arystokratyczne rysy twarzy kobiety. W głębi umysłu mógł ją ciągle zobaczyć, jak stała w czarnych spodniach i czerwonej bluzce nad ofiarą. Widok ten napawał go obrzydzeniem, podczas gdy ona otarła krew z ust i śmiała się z tego. - To była ona. Jestem tego pewien. Jednak ciągle Susan miała wątpliwości w tych niebieskich oczach. - Skąd wiesz? Pamiętasz twarz każdego Daimona, którego zabijasz? Rzucił jej rozbawione spojrzenie. - Nie, ale pamiętam ją. - Bo była lalunią? Potrząsnął głową. - Ponieważ nie uciekała ode mnie. Ona właściwie prowokowała mnie, bym ją zabił. I powiedziała, że wyszła z więzienia wolną kartą i jeżeli chcę śmierci każdego Mrocznego Łowcy w Seattle, to puszczę ją wolno. Susan nie była tym rozbawiona. - Więc naturalnie musiałeś ją zabić. Jeśli oschłe spojrzenie mogłoby okaleczyć to leżałaby teraz na podłodze w kilku kawałkach. - Ona odebrała życie kobiecie w ciąży i małemu dziecku przed pralnią. Musiałem ją zabić, aby uwolnić te dwie dusze, w przeciwnym razie umarłyby. - Fascynujące i okropne, ale to nie może być ta kobieta. - Skąd wiesz? - Ponieważ to żona Paul’a Heilig’a, szefa policji. Zmarła w wypadku samochodowym w Europie. Widziałam zdjęcia. Ravyn’owi zrobiło się zimno na jej słowa, ponieważ potwierdzały jego przypuszczenia. - Co? - Słyszałeś mnie. – Przerzucała zdjęcia, aż znalazła jedno z Daimonem i dwoma bardzo wysokimi blondynami, którzy również byli ubrani jak wampiry Bela Lugosi. Był tam również niski, przysadzisty i gruby mężczyzna o ciemnych włosach z szarymi pasmami, noszący okulary i wyglądający jak odkrywca. Mężczyzna wydawał się mieć około pięćdziesiątki. – To jest ona, jej synowie i jej mąż. Ravyn zmrużył na nich oczy po czym spojrzał na Susan. - Nie uważasz za dziwne to, że szef policji jest żonaty z kobietą, która wygląda na kogoś w wieku jej dzieci?

228

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Chirurgia plastyczna, kochanie. Niektórzy z najlepszych chirurgów w kraju mieszkają tutaj. - Tak, tak samo jak jedne z najlepszych Daimonów. Susan przeszył chłód, gdy spojrzała na kobietę, a jej emocje otrzeźwiały. Teraz wszystko miało sens. - Jest tak jak powiedziałaś, prawda? Poślubił Apollite, która zmieniła się w Daimona, a teraz korzystając ze swojego stanowiska zapewnia im bezpieczeństwo. - Z wyjątkiem żony, którą zabiłem. Nic dziwnego, że chciał mnie torturować… - jego głos się załamał, gdy przypomniał sobie co powiedział weterynarz, pół Apollite. - Paul chce zobaczyć jego cierpienie… Ponieważ nie wiedział kim Paul był, kompletnie o tym zapomniał. Ale teraz to zrozumiał. Paul był Paul’em Heilig’iem. Szefem policji i ojcem dwóch synów, Daimonów. Mieli przerąbane. - Kiedy ją zabiłeś? – zapytała Susan. - Nie wiem. Może jakieś dwa miesiące temu. To było w tym samym czasie, gdy żona szefa policji zmarła. Susan wyraźnie pamiętała artykuły o tym. Ciało nie zostało przywiezione do kraju, ale postawili tutaj dla niej pomnik. Oczywiście jeśli była Daimonem to nie było ciała, które mogliby pochować. Co dziwne, zrobili z tego doskonałą przykrywkę. O jeny, teraz myślała jak Leo. - Pamiętasz coś o niej? - Tak – powiedział bez tchu. – Była paskudną suką. - Nie to – Susan powiedziała ostro. – Coś, co mogłoby nam pomóc zidentyfikować ją jako żonę szefa policji. - Słowa wyszłam z więzienia wolną kartą… - Może grała za dużo w Monopol. Kto wie, co Daimony robią w wolnym czasie. – Po jego nieznośnym spojrzeniu, podniosła ręce w kapitulacji. – Okay, złe posunięcie z mojej strony. Proszę, kontynuuj. - W dodatku ta paranoja Jimmiego, że ktoś wysoko postawiony tuszuje morderstwa i zaginięcia. To jest zbyt wielki zbieg okoliczności Susan. - Wiem, gram tutaj adwokata diabła. Musimy mieć konkretne dowody, zanim oskarżymy tego człowieka o ukrywanie zbrodni. - Susan… - powiedział upominającym tonem. - Posłuchaj Ravyn, już zrujnowałam swoje życie, ponieważ coś, co wyglądało jak kaczka i kwakało jak kaczka zmieniło się w tygrysa w otoczeniu prawników i zabrało mi wszystko. Wszystkie dowody były przejrzyste i doskonałe, a jednak rano wszystko co mówiło o jego winie okazało się zbiegiem okoliczności. Nie chcę popełnić tego błędu ponownie. – Podniosła nadgarstek

229

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

by pokazać mu blizny, które ciągle tam były. – Naprawdę nie chcę przeżywać mojej przeszłości ponownie. Wnętrzności Ravyn’a ścisnęły się na widok blizn w miejscu, gdzie podcięła swoje nadgarstki. - Susan… - Nie traktuj mnie protekcjonalnie, dobrze? Wiem, że to było głupie. Ale byłam kompletnie sama. Wszystko w co kiedykolwiek wierzyłam zawaliło mi się na głowę, a musiałam przesiadywać na procesach, które zostawiły mnie bezdomną, bez przyjaciół i bez nadziei. Codziennie rano wstawałam z łóżka, by ponownie być kopaną. I wtedy postanowiłam, mimo bycia zrujnowaną, że ciągle żyję i nie pozwolę im też tego zabrać. Przeszłam drugą drogę, która była brutalna i ciężka, a ostatnią rzeczą jakiej pragnę jest oskarżanie kogoś, i przeżywanie jeszcze raz tego koszmaru. Rozumiesz? Gardło Ravyn’a zacisnęło się na dźwięk bólu w jej głosie i agonię, którą miała w oczach. Pocałował jej nadgarstek i trzymając go w ręku, spotkał jej spojrzenie. - Nie będziesz więcej tego przeżywać Susan. Obiecuję. - Nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać. - Tę dotrzymam. A jeśli się mylę, pójdę sam na dno z powodu mojego błędu. Ale jeśli mamy rację… - Pomścimy Jimmiego. ****** Cael dotarł właśnie do tylnych drzwi Happy Hunting Ground, gdy jego komórka zaczęła dzwonić. Wyciągnął ją zza paska i zobaczył na niej numer Amarandy. Otworzył klapkę i przyłożył telefon do ucha. - Tak, kochanie? - Nie wracaj do domu. - Co? – powiedział, nie będąc pewnym czy dobrze usłyszał jej głos, ponieważ głośna muzyka dochodząca z klubu ją zagłuszała. Sięgnął do klamki. - Nie. Wracaj. Do. Domu. – powtórzyła nieco głośniej niż poprzednio. - To jest żart? – zapytał gniewnie. Amaranda nigdy nie powiedziałaby mu, żeby nie wracał do domu. - Jeśli to ty, Stryker, to się pierdol. – Zamknął klapkę telefonu i otworzył drzwi. Jak zwykle w klubie było cholernie głośno, dzieciaki z college’u wirowały na parkiecie i piły alkohol przy stołach. Skinął głową do kuzynki Amarandy, która stała przy stole jak ją mijał. Nic nie wydawało się być niezwykłe. Cael zamknął oczy i mentalnie przeszukiwał klub szukając Daimonów. Nic nie rozbudziło jego radaru. Chcąc dokładnie to sprawdzić, ponieważ był wytrącony wcześniejszą walką, wyciągnął komórkę i uruchomił program namierzający Daimony. 230

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

To również niczego nie pokazało. Świetnie, nic tutaj nie potrzebowało jego uwagi… z wyjątkiem jego żony. Cael ściągnął swoją cienką kurtkę i zarzucił ją na ramię, schodząc schodami do piwnicy. Chcąc spędzić trochę czasu z Amarandą, zaczął gwizdać kierując się do pokoju. Aż nie otworzył drzwi. Jego gwizdanie ustało w połowie utworu. Kerri była w jego pokoju, związana i zakneblowana. Jej oczy były wielkie i przepełnione przerażeniem, gdy wzrokiem błagała go by ją uwolnił. I w tym momencie stanął twarzą w twarz ze swoją przeszłością. Ból tego był niemal paraliżujący. Co więcej czuł, jak jego moce Mrocznego Łowcy słabną. Czy to był jakiś żart? Jeżeli tak to za cholerę nie uważał tego za zabawne. - Co tu się dzieje do cholery Kerri? – Zrobił tylko jeden krok w jej kierunku, a drzwi za nim się zatrzasnęły. Wzdrygnął się odnajdując człowieka płci męskiej. Pulchny mężczyzna około pięćdziesiątki patrzył na niego szarymi oczyma, przepełnionymi szaleństwem. - Co to do diabła ma znaczyć? – Cael zażądał. - Gdzie jest Ravyn Kontis? Cael musiał się zmusić, by nic nie zdradzić. - Kto? - Nie rób ze mnie głupka – mężczyzna warknął, plując z wściekłości. – Odpowiedz na pytanie. - Nie mogę. Nie znam nikogo o imieniu Ravyn. Niedowierzanie wykrzywiło jego rysy. - Nie? - Nie. Mężczyzna przesunął się w kierunku krzesła Kerri. - Szkoda. Domyślam się, że będę musiał cię zabić, a potem twoją kurwę.Skierował się do Kerri, której oczy otworzyły się jeszcze bardziej, gdy zaczęła piszczeć przez knebel. - Ona jest niewinna. Mężczyzna obdarzył go podłym spojrzeniem. - Nikt nie jest niewinny. I nawet jeśli ona jest, to mnie nie obchodzi. – Wyjął nóż myśliwski zza marynarki i przyłożył go do gardła Kerri. – Powiedz mi, gdzie jest ten sukinsyn albo patrz jak ona umiera. - Ale ja nie… - urwał, gdy mężczyzna przycisnął nóż do szyi Kerri. Krzyczała, starając się odsunąć od ostrza. - Okay, okay – powiedział Cael, starając się grać na czas, podczas gdy jego moce słabły jeszcze bardziej. Ale to co martwiło go bardziej, to gdzie zniknęła Amaranda? Najwyraźniej ona do niego dzwoniła, a ten idiota je pomylił. Ale jeżeli coś stanie się Kerri, Amaranda mu nigdy tego nie wybaczy. 231

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Nie, żeby sam sobie wybaczył. I wtedy poczuł to… mrowiące uczucie, oznaczające obecność Daimona. Tyle, że było ich tam dwóch. Drzwi otworzyły się i cały świat Cael’a legł w gruzach. Amaranda stała między dwoma Daimonami i miała ręce związane za plecami. Była blada i drżała, krwawiąc z rany na szyi. Pożywiali się na niej, a po jej wyglądzie było widać, że prawie ją osuszyli. - Tato, patrz kogo znaleźliśmy. Próbowała go ostrzec. - Niech cię szlag! – warknął Cael. Niewiele myśląc, rzucił się na nich. Mimo tego, że jego moce były osłabione, złapał jednego w pasie i wypchnął go na korytarz. Daimon nie puścił Amarandy, która upadła na Cael’a. Zajęło mu sekundę upewnienie się, że było z nią wszystko w porządku zanim przeciął liny na jej rękach i kopniakiem odepchnął drugiego Daimona. Warcząc, Cael sięgnął po Daimona, ale usłyszał jak wypala broń. Odsunął się, gdy kule przeszły przez jego ciało w krótkim odstępie czasu. Ból ukradł mu oddech, podczas gdy krew plamiła podłogę. Daimon podniósł go i uderzył mocno pięścią w szczękę. Cios ten powalił go na ścianę, tak, że drugi Daimon mógł kopnąć go w brzuch. Gdy Daimon poruszył się, by ponownie go kopnąć, Cael złapał go za nogę i odepchnął. Daimon poślizgnął się na krwi Cael’a i upadł na podłogę z głuchym odgłosem. Kopnął Daimona w żebra i odwrócił się by dorwać drugiego. - Stój dupku albo wpakuję twojej małej dziewczynie kulkę w mózg. A skoro jest Apollite, to skróci jej niedługie życie jeszcze bardziej. Cael zamarł natychmiast. - Odwróć się. Zrobił to i zobaczył, że starszy mężczyzna ma Amarandę przed sobą i przykłada pistolet do jej głowy. Serce Cael’a waliło na widok jej strachu, a gniew przyciemnił jego wzrok. Niech szlag trafi tego skurwiela za straszenie jej. - Będzie dobrze kochanie. - Nie jeśli nie odpowiesz na moje pytanie. – Uniósł rewolwer, trzydziestkę ósemkę do jej skroni. Cael usłyszał jak Amaranda pod nosem modliła się po atlantydzku. Jeśli zdradzi lokalizację Ravyna, zabiją go. Jeśli tego nie zrobi, zabiją Amarandę. Jego najlepszy przyjaciel albo żona. Jak mógł zdecydować? - Dobrze – warknął mężczyzna – zrobimy to po twojemu. – Zaczął naciskać spust. - Nie! – krzyknął Cael, robiąc krok na przód – On jest… - nie mógł tego powiedzieć. Po prostu nie mógł. Po tym jak został zdradzony, jak mógł zdradzić kogoś innego? - Nie baw się ze mną, chłopcze. 232

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Cael wziął głęboki oddech i rzucił szczere, nienawistne spojrzenie draniowi. - Jest w klubie Ostatnia Wieczerza na Pioneer Square. Mężczyzna mając wątpliwości, zmrużył oczy. Jeden z Daimonów chwycił Caela za włosy i pociągnął jego głowę do tyłu. - Czy okłamujesz nas Mroczny Łowco? - Nie – skłamał z przekonaniem. – Nie odważyłbym się. - Co o tym myślisz Tato? – trzymający go Daimon spytał mężczyzny z bronią. - Albo mówi prawdę, albo jest cholernie dobrym kłamcą. Ponieważ nie wiem, która z opcji jest prawidłowa, myślę, że powinniśmy zostawić ich przy życiu, tak na wszelki wypadek. Obrazy jego rodziny umierającej, podczas, gdy on był bezsilny, by powstrzymać ich tortury, rozdzierały jego umysł. Spojrzał na Amarandę i jej siostrę i zobaczył przerażenie w ich oczach. Nie było takiej opcji, by miał ponownie przeżywać taki moment. Nie miał zamiaru pozwolić na to aby były torturowane, podczas, gdy on nie byłby zdolny tego zatrzymać. I z tą myślą, ostatnia moc Mrocznego Łowcy wyciekła z niego. Mężczyzna rzucił kajdanki do Daimona, a ten złapał je i zapiął wokół jednego nadgarstka Cael’a. Cael odwrócił się i uderzył go z łokcia w twarz. - Derrick! – mężczyzna krzyknął, zanim ponownie otworzył ogień w kierunku Cael’a. Lecz Cael nie przestał. Wyciągnął sztylet i odwrócił się by zabić Daimona. Rozległ się kolejny strzał na chwilę przed tym, gdy Cael poczuł coś ostrego i gorącego przebijającego jego plecy. To był nóż, którego mężczyzna używał do grożenia Kerri. Cael wiedział, że ostrze nie przebiło klatki piersiowej. W tym momencie mężczyzna przekręcił ostrze w bok i zostawił je głęboko wbite w serce Cael’a. Cael’owi brzęczało w uszach, słyszał krzyki Amarandy jak przez mgłę, gdy pojawiły mu się mroczki przed oczami. Umierał… Nie mogąc oddychać z bólu, upadł na kolana. Amaranda krzyczała głośno na widok upadającego Cael’a. Agonia i żal zaatakowały ją, powodując przebudzenie wojownika w jej wnętrzu. Jej wściekłość wybuchła i rzuciła się na człowieka, który go dźgnął. Zanim zdążyła do niego dotrzeć, jego syn Daimon odwrócił się, by z nią walczyć. Chwycił ją i uderzył mocno. Odwróciła się do niego twarzą i pozwoliła instynktowi Apollite działać. Rzuciła się mu do gardła i wbiła kły w jego ciało. Jego ojciec przeklął i oderwał ją z dala od jego syna, ale w ten sposób sprawił, że rozerwała

233

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Daimonowi żyłę szyjną. Zamiast umrzeć szybko, upadł na ziemię i leżał we własnej, spływającej krwi i drżał niekontrolowanie. Jego ojciec wydał z siebie udręczony krzyk, po czym strzelił do Amarandy i jej siostry. Jej wzrok pociemniał i Amaranda upadła na podłogę, nie mogąc się ruszyć. To było tak, jakby była całkowicie sparaliżowana. - Więc pomóż mi – mężczyzna krzyknął – chcę zobaczyć ich wszystkich martwych. Martwych! – Nadepnął mocno na jej plecy zanim Daimon odciągnął go od niej. - Chodź Tato, będziemy opłakiwać Derrick’a później. Musimy się stąd wydostać zanim Apollite zdadzą sobie sprawę, że tu jesteśmy i co zrobiliśmy. - Mam nakaz przeszukania. - I właśnie zabiłeś dwóch członków ich rodziny. Nakazy przeszukania są dla ludzi, nie dla mnie. Oni zabiją nas obu. Przydeptał ją po raz kolejny, zanim wyszli. Amaranda z trudem mogła widzieć przez łzy w jej oczach. Nigdy nie zaznała takiego fizycznego i psychicznego bólu, jaki czuła teraz. - Cael – wyszeptała, potrzebując go dotknąć. Mimo wszystko chciała zamknąć oczy i pozwolić śmierci zabrać od niej ten ból, ale pierw chciała potrzymać go za rękę. Było to tym, co obiecał jej w noc, kiedy się pobrali. - Nie zostawię cię samej w obliczu śmierci. Będę tam z tobą, ręka w rękę, aż do samego końca. Nie pozwoli mu umrzeć bez wiedzy, że była tam dla niego. Ręka w rękę. Jej kończyny drżały, ale czołgała się po śliskiej podłodze aż dotarła do niego. Ku jej zaskoczeniu nadal żył, ale ledwie. Łzy pojawiły się w jego oczach, gdy oddychał płytko. Nie miał już czarnych oczu Mrocznego Łowcy lecz oczy w kolorze pięknego bursztynu. - Cael? Widziała ogień w jego oczach, gdy patrzył na nią. - Słońce – wyszeptał. Zdusiła szloch, gdy nazwał ją tak, jak podczas przysięgi małżeńskiej… przysięgi, którą napisał tylko dla niej. „ Chociaż chodzę tylko w nocy, nigdy nie dowiem się co to ciemność, tak długo, jak długo ty, moje Słońce, będziesz przy mnie.” Przełknął, wyciągając rękę, by dotknąć jej policzka. - Przepraszam, że cię nie posłuchałem. Amaranda oblizała wargi, ponownie próbując krwi Daimona. - W porządku, kochanie. – Położyła głowę na jego piersi i tuliła go, podczas gdy on bawił się jej włosami. W pełni oczekiwała umrzeć w ten sposób. Zamknęła oczy i czekała, aż śmierć ją zabierze.

234

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Przynajmniej tak myślała. Lecz sekunda po sekundzie, gdy Cael’a oddech stawał się coraz bardziej płytki, ona robiła się silniejsza. I silniejsza. Ból jej ciała zaczął się oddalać, gdy poczuła jak coś pali ją na środku klatki piersiowej. To nie było zbyt bolesne, ale nie było też wygodne. To było… Poczuła jak jej wzrok staje się bardziej wrażliwy, a słuch się wyostrza. Podniosła się w górę i zdała sobie sprawę, co się z nią działo. Zmieniała się w Daimona. Ale jak? Ona nie… Jej spojrzenie padło na Daimona, którego zabiła. - Och, Boże. – Szepnęła, gdy ogarnęło ją pełne zrozumienie. Piła krew Daimona, w której były ludzkie dusze przez niego zabrane. I to przekształcało teraz jej ciało. I to ocaliło jej życie… Spojrzała w dół na piersi i zobaczyła tam mały, czarny znak na sercu – miejsce, gdzie zbierały się ludzkie dusze i karmiły jej krew Daimona, chroniąc ciało Apollite przed rozkładem. I gdy tak patrzyła, jej ciało wydalało kule a następnie zaczęło się samo leczyć. Serce jej waliło. Spojrzała na Daimona, z którego ciągle spływała krew. Były tylko trzy sposoby, żeby zabić Daimona. Światło słoneczne, przebicie znaku Daimona na ich klatce piersiowej i rozerwanie ich żyły szyjnej. Daimon nie był jeszcze martwy. Gdy krew całkowicie opuści jego ciało, zmieni się w pył. Ale mogła ocalić Cael’a… On nigdy Ci nie wybaczy. Być może, ale jeśli umrze, stanie się Cieniem i będzie cierpiał przez wieczność. Nikt nie będzie w stanie zaoferować mu łaski. Nie było też szansy, by Artemida zwróciła mu życie. Jego ciało zmieni się w pył, a on zostanie uwięziony bez duszy. Na zawsze. Bez możliwości spoczynku. Bez szansy na regenerację czy reinkarnację. Tylko wieczność w bólu. A przede wszystkim w s samotności. - Wybacz mi, Cael – wyszeptała, przykładając jej usta do jego, by pocałować go delikatnie. Bez namysłu, złapała Daimona za rękę i przyciągnęła go do siebie. Wyjęła nóż zza paska Daimona i rozcięła mu nadgarstek. Zawahała się. Krew Mrocznych Łowców była trująca dla Daimonów, ale czy krew Daimonów była trująca dla Mrocznych Łowców? Czy starając się ocalić Cael’a, zniszczy go? Ale jaki wybór miała? Jeśli nic nie zrobi to on z pewnością umrze. Decydując, że podejmie ryzyko, przyciągnęła nadgarstek Daimona to ust Cael’a. Zbyt słaby by się odwrócić, nie miał wyboru jak tylko pozwolić, by krew spływała do jego ciała. 235

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Jego oczy otworzyły się, gdy krzyknął z bólu. Wił się na podłodze, jak gdyby w bezdennej agonii. Amaranda wycofała się, wypuszczając rękę Daimona. Cael przewrócił się na bok, przeklinając i szarpiąc się, jakby coś próbowało rozerwać go na kawałki. - Nie – szepnęła, przerażona, że zraniła go bardziej. Przytuliła jego głowę na swoich kolanach i trzymała go blisko, gdy on chwycił jej koszulkę tak mocno, że aż zbielały mu kłykcie. I wtedy to zobaczyła… Nóż w jego plecach zaczął się poruszać. Powoli, boleśnie, cal po calu, wychodził z jego ciała aż z ostrym stukotem upadł na podłogę. Amaranda spojrzała na niego czując, że oddech Cael’a staje się coraz bardziej regularny. Rozluźnił uścisk na jej koszulce. Ponownie spojrzała w dół i zobaczyła coś, co zgodnie z prawem Mrocznych Łowców nie powinno się stać. Oczy Cael’a były teraz w nienaturalnym odcieniu bursztynu z przecinającymi je czarnymi paskami. - Co mi zrobiłaś, Amarando? – zapytał szorstkim, demonicznym tonem. - Ocaliłam cię, Cael’u. – Ale nawet, gdy te słowa opuściły jej usta, znała prawdę. Nie ocaliła go. Przeklęła ich oboje.

236

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 17

Ravyn oparł się o ścianę z zamkniętymi oczami. Głowa pulsowała mu z wyczerpania i napięcia. Jak ktoś mógł założyć pułapkę na pracownika policji, bez sparzenia się przy tym? Nawet, gdyby udałoby się im go złapać, czy oczyściłoby to imię Susan? Nie szczególnie martwił się o siebie. Mógł przenieść się do odległej części świata na kilka dekad, po czym z powrotem przeniósłby się tutaj. Ale ona… Wyczuł ją natychmiast, gdy wróciła do pokoju. Trzymał oczy zamknięte, rozkoszując się jej zapachem. Nie było dla niego nic bardziej kojącego. Nic bardziej łagodnego. Jej stopy wydawały najmniejsze dźwięki, gdy przeszła przez pokój i uklękła obok niego. Odgarnęła włosy z jego czoła, rozpalając jego ciało tym ostrożnym dotykiem. A potem przycisnęła swoje usta do jego. Ravyn syknął na jej smak i oddał jej pocałunek. Ale gdy sięgnęła do jego rozporka, złapał ją za rękę i odsunął. Otworzył oczy, by zobaczyć jak marszczyła na niego brwi. - Czy zrobiłam coś złego? - Nie miłości. Ale nie możemy uprawiać seksu, dopóki nie będziesz pewna, że chcesz się ze mną związać. To jest sposób w jaki przypieczętujemy umowę. Jedna mała penetracja, zamierzona czy nie, a będziesz moja. Na zawsze. Skubnęła jego wargę swoimi zębami. - Czy to byłoby takie złe? Drażnił jej usta swoim językiem. - Nie. W ogóle. Ale już mówiłem tobie, że chcę abyś przez kilka dni naprawdę to przemyślała. Gdy raz się zwiążemy, nie będzie już drogi powrotnej. – Nie wspominając o tym, że jako Mroczny Łowca nie powinien mieć w ogóle partnerki. - Okay – cofnęła się – więc jaki mamy plan? - Właśnie próbowałem coś wymyśleć. To znaczy jeśli mamy rację, a jestem pewien, że mamy, to mamy motyw i nazwisko. To wyjaśnia dlaczego policji tak zależy, by nas dorwać. - A jeśli masz rację, że jego synowie są Daimonami, to on nie chce by umarli tak jak jego żona, co wyjaśnia dlaczego chce pozbyć się każdego Mrocznego Łowcy w Seattle. 237

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Przytaknął, po czym złe myśli przeszły mu przez głowę. Odepchnął się od ściany. - Musimy zabrać stąd Erikę. - Dlaczego? - Potrzebujemy by Erika zniknęła. To pierwsza rzecz. Nie chcę, aby użyli jej jako zakładnika. - Czy nie wszyscy giermkowie są w niebezpieczeństwie? Potrząsnął głową. - Pomyśl o tym Susan. Zabiłem jego żonę. - Chce twojej krwi bardziej niż innych. - Taa i tak go dorwiemy. ****** Stryker wszedł do swojego gabinetu w Kalosis i spojrzał na zegar, który odliczał ludzkie godziny. Wkrótce nastanie świt, a Trates jeszcze nie wrócił… Co mogło go zatrzymać? Nie było w stylu jego zastępcy nie wracać tak długo. Czując się głupio z powodu troski, Stryker podniósł sforę z biurka i trzymał w dłoniach małą, jasną kulę. Był to sposób, dzięki któremu, tu w Kalosis, można było oglądać ludzi albo kogokolwiek innego na ziemi. - Gdzie jesteś Trates? – Mruknął pod nosem, szukając go. Nic nie znalazł. Stryker zmarszczył brwi. - Pokaż mi Tratesa. – rozkazał magicznej kuli. Nie było tam niczego poza czerwoną i złotą mieszającą się mgłą. Ścisnął mocniej kulę. - Pokaż mi, co się z nim stało. Rozluźnił uchwyt na tyle, by zobaczyć, że mgła zmienia się w obraz Tratesa i Paula. Początkowo wydawało się, że rozmawiali… dopóki Paul nie dźgnął go w plecy. Po pełnej minucie Stryker nie mógł oddychać z niedowierzania. W końcu początkowe odrętwienie przerodziło się we wściekłość. Warcząc z głębi gardła, rzucił kulą o ścianę i rozbił ją na tysiące kawałków. Trates był martwy. Niewyobrażalny ból przedzierał się przez niego, a on nawet nie wiedział dlaczego. Oczywiście Trates był z nim od tysięcy lat i służył mu dobrze, ale dla Strykera był tylko sługą. Niczym więcej. Jednak żal, który czuł powiedział mu prawdę. Troszczył się o tego mężczyznę. Przez cały ten czas Trates był dobrym przyjacielem, a teraz go nie było. Został zabity ludzką ręką.

238

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Jeśli było coś, czego Stryker nienawidził bardziej niż Mrocznych Łowców, to byli to ludzie. Mógł przynajmniej szanować Mrocznych Łowców, jako godnych przeciwników. Ale ludzie… Byli bydłem do zabijania i jedzenia. A teraz jedna z tych krów odważyła się ich zaatakować. W porządku, jeżeli Paul chciał się tak bawić, to zasady ulegały zmianie. Skończył się rozejm. W gniewie opuścił swój gabinet i skierował się do sali, gdzie wezwał swoich żołnierzy. W ciągu kilku sekund pokój został wypełniony Spathi. Rozejrzał się po swoich elitarnych wojownikach Illuminati, którzy stali niedaleko jego tronu, podczas gdy on wszedł na podium i stanął przed swoim królewskim siedzeniem. Ze względu na swoje umiejętności i bezwzględność, ich pozycja wzrosła i stali się również ochraniarzami Niszczycielki. Albo, przechodząc do rzeczy, osobistą świtą i Walkiriami Strykera. - Davyn. – powiedział do mężczyzny, który stał w środku. Davyn był niegdyś bliskim przyjacielem jego syna, Uriana, zanim Urian go zdradził i przeszedł na stronę Acherona i tych drani Mrocznych Łowców. Jak Urian, miał długie, blond włosy, które nosił związane w kucyk czarnym sznurkiem. Zrobił krok na przód, prawą pięść położył na lewym ramieniu i lekko się skłonił. - Mój Panie? - Jesteś moim nowym zastępcą. Prostując kręgosłup, Davyn rozejrzał się nerwowo. - Panie? - Dobrze słyszałeś. Wszyscy z was słyszeli. Davyn będzie moją prawą ręką i wszyscy macie traktować go odpowiednio. Davyn z szarpnięciem pochylił głowę. - Dziękuję Panie. Ale czy mogę zapytać co stało się z Tratesem? Stryker zacisnął zęby, gdy ogarnęły go zjadliwe emocje, ale nie pokaże tej słabości swoim ludziom. Uważali go za silnego i dlatego będzie twardy jak skała. - Nasz brat został zabity ludzką ręką. Przekleństwa i zszokowane szepty wypełniły pokój. - Eksperyment z ludźmi zostaje zakończony. Jeśli umrzemy, to umrzemy jako wojownicy walczący z godnym przeciwnikiem, twarzą w twarz z armią Artemidy. Nie będziemy umierać od ciosów w plecy, zadanych przez bydło. Jak tylko Acheron zniknie z Seattle otwieram sezon łowiecki, który zaczniemy od Paul’a Heilig’a i jego synów. - Ale mój Panie – powiedziała Arista ze swojego miejsca wśród Illuminati – jego synowie są jednymi z nas. - Już nie są. Chcę zemsty na tym człowieku i jego potomstwu. Chcę jego głowy i życia jego synów.

239

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Uderzył prawą ręką w pierś i trzymał ją tak w pozdrowieniu dla Tratesa, który zginął wykonując jego rozkazy. Jego armia poszła w jego ślady. - Wyśpijcie się – powiedział do nich – i szykujcie się do ataku. ****** Susan była zmęczona i bardziej niż gotowa na pójście do łóżka, gdy opuściła ich mały pokój i skierowała się do łazienki korytarzem. Wszystko czego chciała to zimna ściereczka do twarzy, która mogła ją obudzić, aby mogli ustalić plan ataku na szefa Heiliga. Tak bardzo przyzwyczaiła się do przebywania ich dwójki samych w piwnicy, że nawet nie pomyślała by zapukać zanim otworzyła drzwi. Natychmiast zamarła. Acheron stał tyłem do lustra, próbując wetrzeć maść w dół kręgosłupa. Ale to widok jego opalonych, umięśnionych pleców ją zmroził. Nigdy w swoim życiu nie widziała czegoś podobnego. Każdy cal jego pleców pokrywały otwarte i krwawiące ślady po uderzeniach. Znikały one poniżej pasa lecz owijały się nawet wokół jego bicepsa z wyjątkiem małego tatuażu smoka. - Przepraszam – powiedziała szybko. Wiedziała, że powinna wyjść, ale nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Wszystko co mogła zrobić to stać tak i patrzeć na jego poranioną skórę, próbując sobie wyobrazić jak bardzo musiało go to boleć. Zanim mogła stracić odwagę, ruszyła do przodu i wyciągnęła rękę do tubki z maścią. Poruszał się tak szybko, że ledwie zauważyła go, gdy chwycił koszulkę z półki na ręczniki. - Ash – powiedziała ponownie sięgając po tubkę – mogę pomóc tobie to rozsmarować. Jego twarz była pusta, gdy zakładał koszulkę. - Jest w porządku. Nie lubię, gdy ludzie mnie dotykają. Umierała chcąc dowiedzieć się co mu się stało, ale ze względu na jego postawę i aurę „nie zadzieraj ze mną albo cię zabiję”, powstrzymała się od zadania pytania. Było w nim coś niezwykle potężnego, a zarazem wrażliwego. Co więcej roztaczał wokół siebie falę wywołującą prymitywną ochotę na seks. Był całkowicie fascynujący i pociągający. I część niej rzeczywiście chciała go dotknąć. Wyminął ją jakby wiedział o czym myślała, co sprawiło, że czuł się niekomfortowo. Ponieważ kierował się do drzwi, zatrzymała go. - Ash? 240

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Co? - Jak każesz Mrocznego Łowcę, który łamie zasady? Skrzywił się na nią. - To zależy od zasady i okoliczności. Masz coś konkretnego na myśli? Zacisnęła dłoń w obawie, że mógłby zobaczyć na niej znak. - Nie. Tak się tylko zastanawiałam. - Rozumiem. – Ponownie skierował się do wyjścia, ale zatrzymał się w drzwiach. Jego niesamowite, srebrne oczy spalały ją. – Ale wiesz co Susan… osobiście nie wierzę, że ktoś powinien być ukarany za to, że pragnie dzielić z kimś swoje życie. – Jego wzrok stał się pusty, tak jakby myślał o czymś z przeszłości. – Nikt nie powinien płacić za miłość ciałem ani krwią. Po czym zostawił ją samą, by myślała o tym, co właśnie powiedział. Ravyn miał rację. Acheron był przerażającym mężczyzną. I to sprawiło, że zaczęła się zastanawiać nad tym jaką cenę musiał zapłacić by utrzymywać taki wizerunek. Gdy dotarła do umywalki, usłyszała jak Ash puka do drzwi po drugiej stronie korytarza. - Hej – powiedział do Ravyn’a dziwnym, śpiewnym akcentem. – Chciałem dać ci znać, że muszę już znikać. - Dopiero się tu zjawiłeś. - Wiem. Mówiłem tobie, że mój czas tutaj jest ograniczony. Ale nie martw się. Wrócę za kilka dni. - Nie martw się? – zapytał Ravyn a jego głos ociekał sarkazmem. – Dlaczego miałbym się martwić? Mamy jedynie ludzi i Daimony spadające z nieba by nas zabić. Nic czym trzeba by się martwić. - Taa, cóż mogło być gorzej. - Niby jak? - Mógłbyś zostać związany z człowiekiem. Żołądek Susan upadł na podłogę po tych słowach. Oczy jej się rozszerzyły, gdy otworzyła drzwi i zobaczyła Asha na korytarzu i Ravyn’a, patrzącego na niego ze srogim wyrazem twarzy. Szybko przybliżyła się do Ravyn’a i czekała aż Ash zniknął im z pola widzenia. - Myślisz, że on wie? – wyszeptała. - Nie mam pojęcia. Jej serce waliło młotem, gdy popatrzyła w dół korytarza upewniając się, że Ash naprawdę wyszedł. Tak bardzo, że gdy dwie sekundy później zadzwonił telefon Ravyn’a, podskoczyła. Na twarzy Ravyn’a pojawił się grymas, gdy zobaczył numer Cael’a na wyświetlaczu. Biorąc pod uwagę ich wcześniejszą wymianę słów, był zaskoczony, że przyjaciel dzwoni do niego tak szybko. Odebrał. - Tak? 241

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Hej, Rave. Mamy poważny problem. - Jestem tego świadomy. - Nie, lamparcie, nie jesteś. Właśnie złożył mi wizytę szef policji wraz z dwoma Daimonami. Ravyn’a przeszedł zimny dreszcz, gdy spojrzał na Susan, która wpatrywała się w niego zaciekawionym wzrokiem. - Co? - Słyszałeś mnie. Zdemolowali to miejsce i zabili siostrę Amarandy. Ravyn skrzywił się na te wieści. Ochranianie Apollite nigdy nie było jego domeną, ale wciąż nienawidził, gdy ginął ktoś niepotrzebnie. - A co z tobą? Wszystko okay? - Jestem ranny, ale żyję. - A twoja żona? Cael ucichł. A kiedy przemówił, głos mu się faktycznie załamał. - Dzięki Rave. - Za co? - Za uprzejmość i że pytasz o nią bez jadu w głosie. Ravyn zerknął na Susan. Rzeczywiście zaczynał rozumieć głupotę Cael’a. - Ta, cóż, może mi się to nie podobać, ale jesteśmy przyjaciółmi od długiego czasu. - Wiem, dlatego dzwonię. Kiedy tutaj byli dowiedziałem się kilku ciekawych rzeczy. - Jak to, że zabiłem żonę szefa policji, która była również Daimonem? - Tak – powiedział Cael a jego głos był pełen niedowierzania. – Skąd to wiesz? - Zgadłem. - Cóż, to nie koniec. On bardzo chce cię dorwać. Ravyn tego też mógł się domyśleć. - Powiedziałeś mu gdzie jestem? - Znasz mnie lepiej. Powiedziałem mu, że jesteś w klubie Ostatnia Wieczerza. Zakładam, że teraz tam jest szukając ciebie. Ten facet nie zatrzyma się dopóki nie będziesz martwy. Ravyn zadrwił z jego złowieszczego tonu. - Nie sądzę, żeby zatrzymał się dopóki nie zobaczy nas wszystkich martwych Celcie. - Prawdopodobnie. Ravyn odciągnął telefon i ponownie sprawdził ID, gdy słowa Nick’a i wcześniejsze spotkanie z Daimonami przeszło mu przez głowę. - Tak z ciekawości, skąd mam wiedzieć, że to ty? Cael spauzował po czym odpowiedział. - Ponieważ wiem, że masz trzy robione ręcznie rękawice. To była ostatnia para jaką zrobiła dla ciebie matka, a gdy poszedłeś się zemścić znalazłeś trzecią.

242

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Zrobiła tobie tą dodatkową parę, ponieważ wiedziała, że jedną wkrótce zgubisz. I z jakiegoś powodu, lewa zawsze była tą, która zostawała na swoim miejscu. To był Cael. Był jedyną osobą, która wiedziała, że nadal je miał. - Hej, Celcie? - Tak? - Dzięki, że nie sypnąłeś mnie szefowi policji. Jestem tobie dłużny. - Nie martw się. Tylko pamiętaj, żeby zabić sukinsyna zanim on zabije kogoś innego. – po tych słowach rozłączył się. ****** Amaranda patrzyła na męża, gdy strach trzymał się jej mocno. - Czy jesteś pewny, że postąpiłeś słusznie? - Tak. Ravyn musi wiedzieć, że ktoś na niego poluje. A my potrzebujemy szefa policji martwego, zanim zda sobie sprawę, że żyjemy i zanim wypapla komuś, że nas zabił. Amaranda wtuliła się w jego ramiona i poczuła, że drży. - Przepraszam, że zrobiłam to tobie, kochanie. Po prostu nie chciałam, żebyś cierpiał. - Wiem. – Oparł policzek o jej włosy, by jej dotyk ukoił jego strach, który czuł na temat ich przyszłości, będącej bardziej niepewną niż ta, którą mieli wcześniej. Przez wszystkie te wieki był myśliwym. Teraz będzie ściganym. ****** Ravyn włożył telefon z powrotem do kieszeni. - Co tam? - To był Cael i potwierdził nasze przypuszczenia. Dopadł go i jego żonę szef policji, starając się dorwać mnie. - Co zrobimy? – zapytała a jej głos był przepełniony zmartwieniem. Ravyn potarł jej ramię pocieszająco. - Damy mu to, czego chce. Spojrzała na niego przerażona i zirytowana wyrwała się spod jego dotyku. - Nie sądzę, że popieram samobójstwo, które planujesz. O czym ty mówisz? - Mam zamiar zmierzyć się z nim i skończyć to raz na zawsze. - Hola – powiedziała, zabarwiając ton podobną ilością determinacji. – Chwilunia, Clint’cie Eastwood’zie. To nie jest jakiś western z kiepską muzyką w tle, gdy walczysz w południe. Mówimy o szefie policji. Facecie, który może cię aresztować. - Taa. 243

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan zazgrzytała zębami. Po tonie jego głosu mogła powiedzieć, że jej nie słuchał. Więc zagwizdała. Skulił się tak, jakby rozdzierał go ból. - Nie rób tego. Będąc zarazem lampartem i Mrocznym Łowcą mam podwójnie wrażliwy słuch. - Dobrze. Teraz już wiem jak zdobyć twoją uwagę. A wracając do tego co mówiłam, co planujesz zrobić? - Iść do jego domu. - Ooo tak. To jest dobry plan. Chcesz z nim walczyć pistoletem na kulki? Posłał jej ostre spojrzenie. - Odpuść sobie sarkazm, aby to przemyśleć. Jeśli nie pójdę do niego to on nie spocznie, póki mnie nie znajdzie. Nie chcę by więcej niewinnych ludzi zginęło, podczas gdy ja się ukrywam. Jestem przeszkolonym wojownikiem, Susan, z wielowiecznym doświadczeniem. I jakoś mam wątpliwości bym miał się o co martwić. Acha. Mężczyźni i ich ego… - A kto siedział w kociej klatce, gdy go znalazłam? Jego rysy zaostrzyły się w gniewie. - Złapali mnie z zaskoczenia. Tym razem to on zostanie zaskoczony. Wypuściła zirytowany oddech. Był taki uparty. Chciała go udusić ale nie mogła powiedzieć, że był na straconej pozycji. Miał zamiar to zrobić, bez względu na jej argumenty. - W porządku. Pójdę tam z tobą. - Nie, nie pójdziesz. - Czemu nie? – zapytała, udając niewinną – bo może to głupi pomysł? - Susan… - Nie Susanuj mi tutaj, nie jesteś moim ojcem. - Nie. Jestem twoim partnerem. Przekrzywiła głowę. - Nie, dopóki nie zrobimy tego, koleś. A jeżeli będziesz się tak zachowywał nie zrobimy tego w ogóle. Więc jeżeli ty idziesz, idę też ja. Po tym wszystkim co przeszła nasza dwójka, ja jestem tą, której ten facet zabrał więcej. Zabrał mi wszystko co miałam i będę przeklęta, jeżeli mu za to nie odpłacę. Chciał się kłócić, ale widział zdeterminowany błysk w jej niebieskich oczach. Poza tym była dobrą wojowniczką. Byłoby miło mieć ją przy sobie, nawet jeżeli myśl o jej stracie go paraliżowała. - W porządku, ale jeżeli coś pójdzie źle, chcę byś mi obiecała, że wydostaniesz się stamtąd natychmiast i wrócisz tutaj po ochronę. - Załatwione. Super Susan Staje Się Przerażonym Królikiem. - Co to miało być? - Tani nagłówek. Jestem nareszcie w nich dobra. Leo byłby pod wrażeniem.

244

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn pokręcił na nią głową. Nie potrzebowali taniego nagłówka. Potrzebowali cudu. I kawalerii. Niestety kawaleria wyszła po schodach i najprawdopodobniej opuściła miasto. W każdym razie, tak czy inaczej, to wkrótce się skończy. Przynajmniej dla niego. Gdy wchodzili na górę, Ravyn zatrzymał się, kiedy stanął twarzą w twarz z ojcem i Phoenix’em. - Odchodzisz? – jego ojciec uśmiechnął się ironicznie. – Mam nadzieję, że na stałe? Nie odpowiedział, przepychając się obok nich. Susan zatrzymała się, patrząc jak Ravyn wychodzi. Nie mogąc tego znieść, odwróciła się do jego ojca. - Jesteś takim draniem. - Jak śmiesz! - No dalej – podjudzała. – Uderz mnie, zabij mnie. Naprawdę mnie to nie obchodzi. Ale jak możesz tak stać, udając świętoszkowatego i osądzać go, podczas gdy on nie zrobił nic poza próbą znalezienia miłości? Jak możesz nienawidzić własnego syna za coś takiego? Zwróciła wzrok na Phoenix’a. - Własnego brata? Mój Boże, zabiłeś go. I zamiast nienawidzić cię za to co mu zrobiłeś, on tobie przebaczył. Czemu nie możesz zrobić tego samego? Nie myślałeś, że on też cierpi? Że każdego ranka, gdy idzie spać widzi tą noc, tak samo jak wy? Słuchałam jak mówił o matce i siostrze, trzymałam go, gdy nawiedzały go koszmary i wiem, jak bardzo za nimi tęskni. Straciłam wszystkich, na których mi kiedykolwiek zależało i nie wiem jak Ravyn wytrzymał tyle czasu samotnie. A teraz wychodzi prawdopodobnie na śmierć. Jestem pewna, że dla ciebie znaczy to tyle co nic, ale dla mnie to coś znaczy. Powinieneś być dumny ze swojego syna. Jest bardziej mężny niż ktokolwiek inny kogo znam. - Co ty tam wiesz człowieku? Susan potrząsnęła głową, gdy łzy napłynęły jej do oczu. Nie mogła znieść myśli, że Ravyn może zostać zraniony i tego, co może mu się przytrafić w najbliższych godzinach. Straciła już zbyt wiele w tej walce. - Nie wiem nic, naprawdę. Tylko wiem, że gdybym miała syna… brata, poruszyłam niebo i piekło by zapewnić mu bezpieczeństwo. I byłabym cholernie wdzięczna za to, że mimo tak wielkiej straty mam jeszcze jego jednego na świecie. I niech mnie diabli, jeżeli straciłabym jeszcze i jego. – Wykrzywiając na nich wargi, podążyła za Ravyn’em. Gareth zmrużył oczy, patrząc jak ona wychodzi. - Głupi człowiek.

245

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie Tato – powiedział Dorian, wychodząc z cienia. – Myślę, że jest mądrzejsza niż my wszyscy razem wzięci.

246

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 18

Susan wzięła głęboki wdech, gdy kierowali się do domu szefa policji znajdującego się na Avenue South 18, niedaleko ulicy South Lucille. Teraz nocą było tutaj zupełnie spokojnie, a światło księżyca rzucało cienie. - Trudno uwierzyć jaki tragiczny jest świat, gdy jest tak spokojnie, prawda? - Tak – zgodził się Ravyn – To dlatego nie przeszkadza mi bycie Mrocznym Łowcą. Jest coś łagodnego w nocy, co uspokaja duszę. Susan posłała mu rozbawiony uśmiech. - Myślałam, że nie masz duszy. Rzucił jej spojrzenie, gdy prowadził. - Mówiłem metaforycznie. - Ooo, to duże słowo dla ciebie. Po jego twarzy mogła powiedzieć, że czerpał przyjemność z tego jak go drażniła. - Bądź dla mnie miła, albo zostawię cię tutaj samą. - Biorąc pod uwagę to jak blisko jest do świtu, nie sądzisz, że nie powinieneś mnie do siebie zrażać? Udał ponurą minę, która tak naprawdę wyglądała słodko. Doprawdy lubiła to, że miał poczucie humoru i przyjmował jej żarty takie jakimi były. Zbyt wielu ludzi odbierało jej sarkazm jako lekceważenie. Ale to był jej mechanizm obronny. Ravyn nie tylko to rozumiał, ale zdawał się również tym cieszyć. Zanim mogła powiedzieć coś więcej, zatrzymał samochód kilka bloków dalej od domu szefa i wyłączył silnik. - Nie sądzę, że powinniśmy dawać im ostrzeżenie. Susan nie mogła zgodzić się z tym bardziej. Osobiście nadal uważała, że nie powinni tutaj być. Rozejrzała się po ciemnej, cichej okolicy górnej klasy średniej. Nie było ani jednego światła w żadnym domu. Żadnego ruchu. Wyglądało tak jakby Susan i Ravyn byli ostatnią dwójką ludzi na ziemi. To było dziwne. - Myślisz, że są jeszcze w domu? – zapytała. - Nie wiem. Niedługo będzie świtać. Jestem pewien, że szef musi pracować, więc jeżeli nie ma ich w domu to są niedaleko. Skinęła głową po czym zmarszczyła brwi, gdy pewna myśl przyszła jej do głowy. 247

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- To może być głupie pytanie, ale czy mógłbyś mi coś wyjaśnić? - Oczywiście. - Co dokładnie będziemy tu robić? Spojrzał na nią wyginając brew. - Plan jest taki aby skopać tyłki złym gościom. Przytaknęła na jego oschły ton. - Dobra myśl, a masz jakiś pomysł jak to wykonać? - Nie jeden. – Wysiadł z samochodu i zatrzasnął drzwi. Susan otworzyła swoje drzwi i dogoniła go na poboczu drogi. - Zaczekaj. Żartujesz sobie, prawda? - Nie – powiedział szczerze. – Mam zamiar włamać się do jego domu i stawić mu czoła. Wydała z siebie przerywany, drwiący śmiech. - Mogę powiedzieć tylko za jak głupi uważam Twój plan? - Właśnie to zrobiłaś. – Położył klucze na jej dłoni ze znakiem połączenia i zacisnął jej place na nich. – Możesz wrócić w każdej chwili. Właściwie to bym tego chciał. – I zaczął się od niej oddalać. Zatrzymała go, gdy przeszedł przez nią strach. - Zamierzasz dać się zabić, Ravyn. Rozumiesz to? Tik pojawił się na jego szczęce. - Walka z Daimonami jest tym, co robię Susan. Zostałem do tego stworzony. – Spojrzał w górę na niebo, które robiło się coraz jaśniejsze. - Poza tym to kwestia sporna. Nie mam czasu by z powrotem wrócić do Serengeti przed świtem. To zakończy się na moich warunkach. Nie jego. - O świcie. Jaki banał. Susan stała tak w niezdecydowaniu. Każda część niej krzyczała na nią, by wsiadła do samochodu Phoenix’a i odjechała. By jechała tak długo aż to wszystko zostałoby za nią. Ale gdy patrzyła jak Ravyn zmierza do domu szefa policji, wiedziała, że nie może tego zrobić. Był sam przez wszystkie te stulecia. Jeżeli rzeczywiście zmierzał ku zagładzie, ona pójdzie tam z nim. Jesteś idiotką. Tak, była. I może też umrze tego ranka. Ale przynajmniej skonfrontuje się z człowiekiem, który był odpowiedzialny za śmierć Angie i Jimmiego. Była im to dłużna. Chciała spojrzeć mu w oczy i osobiście powiedzieć jakim jest łajdakiem. Chowając klucze w kieszeni, pobiegła dogonić Ravyna’a. Ravyn nie spodziewał się, że Susan do niego dołączy, ale gdy szarpnęła go za rękę, nie mógł powstrzymać się od wewnętrznego uśmiechu. Splótł swoje palce z jej i zaczął podkradać się do domu szefa. - Myślisz, że ma system alarmowy? – szepnęła Susan, gdy Ravyn znalazł wystarczająco niskie okno, by się przez nie wślizgnąć. - Prawdopodobnie. 248

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Więc jak dostaniemy się do środka? Dotknął szybę ręką i zamknął oczy, aby wyczuć czy jest coś elektrycznego wokół okna. I było. Położył obie ręce na szybie i używając swoich mocy zaingerował w złącze elektryczne. Potem odblokował okno i je otworzył. Zapadła cisza i nie pojawił się żaden dźwięk informujący o tym, że coś zostało naruszone. Susan potrząsnęła głową w niedowierzaniu. - Jak to zrobiłeś? - To magiczny mężczyzna, Mamo – powiedział z uśmiechem powołując się na utwór z Heart, po czym podniósł ją by wślizgnęła się do środka. Jak tylko była bezpieczna, dołączył do niej i zamknął okno. Dom był zupełnie ciemny i cichy. Na każdym oknie ciężkie, brązowe i złote żakardowe zasłony, przez które ani jeden promyk słońca nie mógł się przedostać. Zdecydowanie zamieszkiwały to miejsce nocne bestie, mające poważną alergię na światło słoneczne. Dom został ozdobiony mieszaniną nowoczesnych i zabytkowych mebli. Ale nawet mimo to, nadal wyglądał jak typowy dom. A na ścianach wisiały zdjęcia Paul’a, jego synów i żony. Susan zapatrzyła się na te zdjęcia, zwłaszcza na jedno z chłopcami. Zdawali się być tacy normalni. Do czasu, gdy zdała sobie sprawę, że ich odzież była identyczna z tą, którą ona nosiła jako dziecko. Ich synowie nie mieli dwudziestu lat, tak jak to się zdawało. Musieli mieć około dwudziesty pięciu, a nawet więcej. Nagle Ravyn usłyszał warczący dźwięk, otwierających się drzwi garażowych. Ktoś wchodził do domu. - Co robimy? – szepnęła nerwowo, rozglądając się za miejscem do ukrycia. - Czekamy – Ravyn powiedział głośno. Nonszalancki na zagrożenie, któremu stawiali czoła, udał się w kierunku kanapy i usiadł na jej oparciu ze skrzyżowanymi na klatce piersiowej rękoma. Skrzyżował również nogi w kostkach i wyglądało to tak, jakby czekał na wiarołomne dziecko nie wracające do domu przez całą noc. Nie mogła pojąć jego opanowanego zachowania. I naprawdę nie spodobała się jej jego strategia. Dobrą rzeczą było to, że ten mężczyzna nie pracował dla Pentagonu. Postawa „wymyślę coś w trakcie” po prostu do niej nie pasowała. - Nie martw się, Ben – powiedział mężczyzna, zamykając drzwi, które była pewna, że prowadziły do garażu – dopadniemy go. - Nie mogę uwierzyć, że ten drań kłamał – głosy stawały się coraz bliższe i bliższe. Susan cofnęła się w cień i wyszeptała małą modlitwę, by to skończyło się dobrze. 249

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Tak jak mówiłem, nie martw się o to. Zapłaci za swoje kłamstwo. Dorwiemy Kontis’a i resztę. Zapamiętaj moje słowa. - Zapamiętałem i zanotowałem – powiedział Ravyn uszczypliwym tonem, gdy dwóch mężczyzn dołączyło do nich w pokoju. Paul i Ben zatrzymali się. - Co ty tutaj robisz? – domagał się odpowiedzi Paul a jego twarz na przemian robiła się blada i czerwona. Ravyn nie ruszył się ani nawet nie mrugnął. - Słyszałem, że mnie szukasz. Pomyślałem sobie, że zaoszczędzę tobie tego trudu. Paul wydawał się odzyskać panowanie nad sobą, gdy przyjął spokojny ton i postawę Ravyn’a. - Hmm… interesujące. Więc co teraz zrobimy? Będziemy walczyć do upadłego? Ravyn wzruszył ramionami. - Jasne. Dlaczego nie? - Nie podoba mi się ten plan – powiedział Paul, wymieniając zadowolone z siebie spojrzenie z synem. Cóż, przynajmniej ona i Paul mieli taki sam pogląd na temat jednej rzeczy. Jej również nie podobał się ten pomysł. - Nie? – zapytał Ravyn, podkładając rękę pod brodę introspektywnie – więc co proponujesz? - To, że cię zabijemy. Ten plan podobał jej się nawet mniej. Na szczęście Ravyn się z tym zgadzał. - Muszę powiedzieć, że nie podoba mi się Twój plan. Zbyt… - zawahał się jakby szukał właściwego słowa – śmiertelny, jeżeli o mnie chodzi. Tak myślę. – Jego twarz zmieniła się w śmiertelnie poważną - wolałbym raczej zabić ciebie. Ta groźba zdawała się w ogóle nie zmartwić Paul’a. - Nie możesz tego zrobić. - Dlaczego nie? Zrobił krok w ich kierunku. - Jeśli umrę, wasza dwójka nigdy nie zostanie oczyszczona z morderstw. Będziecie już zawsze ścigani przez policję. Ravyn roześmiał się. - Zawsze. Jest to pojęcie, którego nawet nie możesz zacząć pojmować. Zaufaj mi, człowieku. To słowo ma całkiem nowe znaczenie w moim świecie. Ale nie o to chodzi. Myślę, że poważnie przeceniasz swoich ludzi i ich długość życia. A co więcej, zdecydowanie nie doceniasz mnie. Jestem Zwierzo Łowcą, kretynie. Spędziłem sześćset lat, będąc ściganym przez rzeczy o wiele bardziej straszniejsze i mądrzejsze od ciebie. - Myślę, że się mylisz. Poważnie nie doceniasz mojego rodzaju. 250

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn zatrzymał się, ponieważ poczuł dziwne uczucie wzdłuż kręgosłupa. To było tak, jakby wiele Daimonów było w domu ale wiedział lepiej. Nie czuł nic, gdy weszli do domu a Ben stał przed nim… - Naprawdę? - Ravyn! Odwrócił się by zobaczyć Susan w ramionach innego Daimona. Cholera! Jak on się tam dostał? Ale wtedy zrozumiał. Musieli otworzyć portal gdzieś w domu. Teraz nie wiedział ilu mogło ich tu być. Paul zadowolony z siebie roześmiał się. - Poznaj mojego szwagra. Czasami podróżuje z moimi synami. Ravyn wbił spojrzenie w Daimona, ale wiedział, że jeżeli ruszy się by odbić Susan, Daimon może rozerwać jej ciało. - Pozwól jej odejść. Ze złośliwym uśmieszkiem, Daimon potrząsnął głową. - Dlaczego powinniśmy to zrobić? – zapytał Paul, zwracając uwagę Ravyn’a z powrotem na niego – trzymamy teraz wszystkie karty. Ravyn spotkał spojrzenie Susan, a jej twarz wyrażała panikę. Nienawidził tego, że była w jakikolwiek sposób zagrożona. Starała się odwrócić Daimon’a albo złamać jego uścisk, ale nie mogła. Trzymał ją tak mocno, że jedynym sposobem aby ją uwolnić, było zabicie go. A ponieważ zakrywała jego serce… Mieli przesrane. Uśmiechając się, Paul podszedł do okna i odsłonił nieznacznie jedną zasłonę. - O, popatrz. Zaraz będzie świtać. Jakie wspaniałe wyczucie czasu. – Odwrócił się i posłał Ravyn’owi złowieszczy uśmieszek. – Dlaczego nie podejdziesz i sam tego nie zobaczysz, Mroczny Łowco? - Wiesz, że nie mogę. - Prawda. Ale naprawdę sądzę, że będziesz musiał. - Jak cholera. - W porządku – przeniósł wzrok z Ravyn’a na Daimona. - Terrence? Zabij sukę i zabierz jej duszę. - Nie! – krzyknął Ravyn – nie waż się jej dotykać. - Jeżeli nie podoba się tobie ten scenariusz, to co powiesz na ten? Umrzesz boleśnie, tak bym mógł nacieszyć się twoim cierpieniem. Ja wypuszczę Susan w zamian za napisanie o tym, że to ty zabiłeś wszystkich studentów, na których moja żona i synowie się pożywiali. Ty będziesz martwy, moja żona pomszczona, moi synowie ochronieni, a Susan będzie żywa tak długo jak przysięgnie zapomnieć o mnie i o tym wszystkim co widziała. Ravyn parsknął na samą myśl. - To wymagałoby tego, abym tobie zaufał. Nie mam gwarancji, że jeśli umrę, ona będzie żyła. 251

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie masz żadnego wyboru, poza zaufaniem mi, Mroczny Łowco. Ravyn przeklął nienawidząc faktu, że Paul miał rację. - A jak dokładnie miałoby to wyglądać? - Prosto. Oboje podchodzicie do okna. Ona je otwiera, ty się smażysz, a potem ona może przez nie wyjść i odejść. Oczywiście ani Terrance ani Ben nie mogą podążyć za nią. Ravyn’owi przeszła pewna myśl przez głowę po czym potrząsnął głową. - Opróżnij broń, tak bym wiedział, że nie strzelić jej w plecy, gdy będzie biegła przez trawnik. Jesteś szefem policji. Nikt by tego nawet nie kwestionował. Po twarzy Paul’a było widać, że nie podoba mu się ten pomysł, ale zgodził się. - Nie możesz tego zrobić – powiedziała Susan a jej głos był mieszaniną złości i strachu. – Nie pomogę tobie umrzeć. - Tak, pomożesz Susan – powiedział spokojnie Ravyn. – Prawo dżungli. Robisz co musisz, aby przetrwać. A twoje przeżycie zależy od mojej śmierci. - Ty nie próbujesz przetrwać. Nie powinieneś walczyć? - Nie. Pozwalam by moja partnerka przeżyła. To nasza droga. Susan zacisnęła zęby, gdy smutek i ból ją rozdzierały. To nie była jej droga. Nie chciała pozwolić mu umrzeć, by sama mogła żyć. To nie w porządku. Ravyn spojrzał na szefa policji. - Daj jej swoje kule. Nie! Jej umysł płakał, gdy starała się walczyć z Terrence’m. Cholera by wzięła tego sukinsyna i jego uścisk. Musi się od niego uwolnić. Musi. Nie może pozwolić umrzeć Ravyn’owi. Nie w tej sposób. Paul wyciągnął broń z kabury i ją rozładował, po czym wręczył kule Susan. Ravyn zmrużył oczy na Paul’a. - Strzel w ścianę tak bym wiedział, że jest pusty. Paul był oburzony, ale zrobił to. Pistolet tylko kliknął, potwierdzając to, że był pusty. - Zadowolony? - Z tego, że broń jest pusta, tak. Z tego rozwiązania, nie bardzo. – odwrócił się by spojrzeć na Susan. Przestała walczyć. Jej serce zamarzło na widok smutnego postanowienia w jego czarnych oczach. Ponura determinacja znaczyła jego przystojną twarz. - Nie rób tego Ravyn. Możemy znaleźć inny sposób. Ravyn zaoferował jej pocieszający uśmiech, ale to co chciał naprawdę zrobić to dotknąć ją po raz ostatni. Poczuć miękkość jej skóry. - W porządku. Miałem naprawdę długie życie.

252

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Susan poczuła ukłucie łez z tyłu oczu. Nie mogła uwierzyć, że był gotowy zrobić to dla niej. Że chciał przekląć siebie by być Cieniem, jedynie po to by ją uratować. I w tym momencie zdała sobie sprawę, że naprawdę go kocha. Co więcej, nie chciała żyć, gdy on będzie martwy. Daimon poprowadził ją do okna. - Otwórz zatrzask Susan – powiedział Paul uszczypliwie. – Potem Ravyn może do Ciebie dołączyć pod oknem i ci pomóc. Rozsunęła zasłony tylko na tyle by móc ręką dosięgnąć zatrzasku. Gdy to zrobiła uderzyła w nią myśl. Wiedziała jak wydostać się z tego. Jak ocalić Ravyn’a. - Jest odblokowany – powiedziała. Kiwając głową, Terrence odsunął się od okna do bezpiecznego rogu pokoju, w pobliżu Bena. - Dobrze – powiedział Paul ze śmiechem. – Teraz idź sprawdzić światło dzienne, Mroczny Łowco. Serce Susan waliło, gdy poczuła jak Ravyn podszedł do jej pleców. Zamknęła oczy i rozkoszowała się jego siłą. Ogrzewającym ją ciepłem jego ciała. - Wiem, że dopiero co się poznałem Susan – Ravyn wyszeptał jej do ucha. – Ale myślę, że cię kocham. Zamarła z ręką na zatrzasku, gdy fala gniewu przeszła przez nią. Zamiast ją ogrzać, te słowa obmyły ją jak lód. Spojrzała na niego przez ramię. - Myślisz? Myślisz, że mnie kochasz? Nie wiesz tego? Jego twarz wyglądała na zaskoczoną po czym się skrzywił. - Dlaczego jesteś taka zła? Próbuję tutaj umrzeć… dla ciebie. Szlachetnie. - To trzeba było po prostu paść trupem bez otwierania ust, by mnie wkurzyć. Myślisz? Ty myślisz? Co to miało być? Oczywiście to tylko pobożne życzenia z twojej strony, bo gdybyś naprawdę myślał to byś wiedział, że mnie to wkurzy. Ugh! – Chcąc naprawdę go zabić, złapała za ciężką zasłonę i zanim ktokolwiek zorientował się co chciała zrobić, szarpnęła ją z całej siły. Karnisz oderwał się od ściany. Wciąż zła na tą bestię za nią, cofnęła się tak by zasłona spadła na Ravyn’a, chroniąc go, gdy światło słoneczne zalało pokój. Dwa Daimony krzyczały z bólu, gdy promienie światła ich dosięgły, stawiając ich w ogniu. Susan zakryła twarz by nie patrzeć na horror ich śmierci. Gdyby również mogła ochronić swój nos. Smród palonego ciała był odrażający. W mniej niż minutę obaj nie żyli. Zamiast nich były tam czarne, tlące się kupki popiołu na zielonym, perskim dywanie. - Ben! – Paul krzyknął, płacząc w agonii. – Nie! – Odwrócił się do niej z palącym gniewem. – Ty pieprzona suko! Zabiję cię za to. Ruszył w jej stronę ale Ravyn, już pod postacią lamparta, rzucił się na niego. Obaj uderzyli twardo na podłogę. Ravyn wściekle uderzył go w ramię. 253

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Przewracając się na bok, Paul odepchnął się od podłogi i ustał na nogi. Trzymając się za ranne ramię rzucił się biegiem do wnętrza domu w kierunku schodów, a Ravyn z łatwością pobiegł za nim. Susan podążyła za nimi, po czym zatrzymała się na widok wysokiego mężczyzny wychodzącego z cienia na półpiętrze. Był ubranu w jeansy, czarny golf i kurtkę motocyklową. Ravyn zatrzymał się w połowie schodów a Paul biegł dalej w kierunku mężczyzny. - Stryker – wysapał, odwracając się i wskazując na nich – zabij ich! Szczęka opadła Susan na dźwięk imienia tego Daimona. Więc to był ich słynny przywódca, o którym wspominał Nick. Wysoki i szczupły, z krótkimi czarnymi włosami i okularami przeciwsłonecznymi, nie wyglądał jak reszta Daimonów, która była blondynami. Ale nawet mimo to, wzbudzał respekt. Roztaczał wokół siebie brutalną aurę i zimną moc. Miał postawę, która mówiła, że był zachwycony okrucieństwem i przybył tu po krew. Ich krew. Ravyn zmienił postać na ludzką i przywołał na siebie ubrania. - Dlaczego miałbym ich zabić? – Stryker spytał Paul’a znudzonym tonem. Gniew Paul’a zmienił się w zmieszanie. - On jest Mrocznym Łowcą. Śmierć wszystkim Mrocznym Łowcą… prawda? – nie było wątpliwości, że był strach w jego głosie. Stryker skinął głową. - To jest moje motto. Ale dziś zdaje się, że mój plan jest trochę inny. – Chwycił Paul’a za gardło i cisnął nim o ścianę, tak wysoko, że nie dosięgał stopami podłogi. Paul chwycił rękę Strykera w swoje dwie, a jego twarz stawała się jaskrawoczerwona, gdy próbował się uwolnić. Cała twarz Strykera wyrażała piekielny gniew. - Ty kłamliwy sukinsynu. Zdradziłeś moje zaufanie i dźgnąłeś mnie w plecy. - Nie zrobiłem niczego takiego – Paul dusił się ostrym szlochem – J.. jj.. ja nie dotknąłem ciebie. - Tak, zrobiłeś to – Stryker odciągnął do od ściany, po czym ponownie go w nią uderzył. – Kiedy pchnąłeś nożem Tratesa, moją prawą rękę, mojego zastępcę, w istocie dźgnąłeś nożem mnie. Mnie. A nikt nie dźga mnie nożem. Rozumiesz, żałosny głupcze? Gdybym pozwolił tobie żyć po tym co zrobiłeś, stałbym się słaby i nieudolny w oczach moich ludzi, a na to nie mogę pozwolić. Ravyn zrobił krok w górę. - Stój! – Stryker warknął na niego – To ciebie nie dotyczy, Mroczny Łowco. Ty i twoja kobieta jesteście wolni, możecie już iść. Ravyn potrząsnął głową. - Nie mogę i ty to wiesz. Nawet jeśli jest zakłamanym workiem gówna, jest ciągle człowiekiem, a ja przysiągłem chronić ludzi przed Daimonami. 254

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Stryker wydał zmęczone westchnienie, a rysy jego twarzy stwardniały. - Spathi! Zanim mogli się ruszyć, dwudziestu Daimonów błysnęło w pokoju. Trzech z nich pojawiło się przed Susan, a reszta stała między Ravyn’em a Strykerem na schodach. Ravyn ruszył na nich ale sprowadzili go na dół, tak że stał koło niej. Nawet nie próbowała walczyć, bo było oczywiste, że Spathi byli więcej niż zdolni skopać im tyłki. Stryker zwrócił się do Paul’a i otworzył usta by pokazać kły. - Zanim cię zabiję, chcę byś wiedział, że wysłałem swoich wojowników na każdego człowieka, który tobie pomagał. Na każdego, jako karę za twoją zdradę. Żaden żałosny człowiek nie będzie zabijał moich Daimonów. Nigdy. Paul’a oczy zrobiły się wyłupiaste. - Nie. Jak możesz to robić? Mieliśmy połączyć nasze siły w Seattle. Byliśmy sojusznikami! - Poważnie? Po tym jak zabiłeś Tratesa? Ale teraz mam lepszego sprzymierzeńca od ciebie. Bez kolejnego słowa, Stryker zdjął okulary i zatopił kły w gardle Paul’a. Buntując się na ten widok, Susan natychmiast zamknęła oczy i odwróciła twarz zanim usłyszała bolesny krzyk Paul’a. Roznosił się od po całym domu i chłodził jej duszę. Mimo tego co zrobił, nadal mu współczuła. Nikt nie zasłużył na taką śmierć… Mogła nawet usłyszeć jak nogami kopał o ścianę ciągle błagając o litość, podczas gdy Ravyn próbował walczyć z Daimonami, aby pomóc Paul’owi. Ale było to bez sensu. Nagle zapadła głucha cisza. Niosła się echem po całym domu i trzymała jej nerwy na krawędzi. Co dalej? Nastąpił gwałtowny łomot na półpiętrze. Czując nudności, popatrzyła leżącego u stóp Strykera, który właśnie ocierał jego krew z ust i podbródka. Zakładając z powrotem okulary, nonszalancko minął ciało i spokojnie schodził po schodach aż dotarł do Ravyn’a. Stryker oblizał usta i skrzywił się, tak jakby ten smak mu się nie podobał. - Co za cienias. Jego żałosna dusza ledwo kwalifikuje się jako przekąska. - Ty sukinsynu! – Ravyn próbował dotrzeć do niego, ale Daimony mu nie pozwalały. Stryker tylko się roześmiał. - Tak i rozkoszuję się tym tytułem. - Mamy go zabić, panie? – zapytał jeden z Daimonów. Stryker przekrzywił głowę jakby to rozważał.

255

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie dziś Davyn. Dziś pokażemy trochę litości dla naszego godnego przeciwnika. Ostatecznie nauczył mnie by nie ufać ludzkiemu bydłu. Tylko inny nieśmiertelny zrozumie zasady prowadzenia wojny. Przełamał szereg Daimonów i stanął przed Ravyn’em. - Muszę powiedzieć, że zaimponowałeś mi Kontis. Przeżyłeś wszystko co tobie zafundowałem. I sposób w jaki poradziłeś sobie tutaj… naprawdę, zastanawiałem się jak z tego wybrniesz. Potem spojrzał na Susan, a jego rysy twarzy faktycznie zmiękły. - Przypominasz mi moją żonę. Była piekielną kobietą, która podobnie jak ty walczyła ze mną nawet wtedy, gdy walczyliśmy z innymi. Z jakiegoś powodu, którego nawet nie mogła zacząć rozumieć, poczuła współczucie dla niego. Było oczywiste, że kochał swoją żonę. - Jest tylko jedna rzecz, jaką zawsze szanowałem. Siła. – Zwrócił swoją uwagę na Ravyn’a. – Stoczymy tą walkę innej nocy, Kuzynie. Na razie… pokój. Po tym słowach otworzył się portal i Stryker do niego wszedł. Daimony zostawiły Susan i Ravyn’a i szybko podążyły za nim. Susan stała tam całkowicie oszołomiona tym co widziała i słyszała. - Czy to było typowe? - Nie – Ravyn wyglądał na tak samo zaskoczonego jak ona się czuła. – Myślę, że stało się to po raz pierwszy. Susan wzięła głęboki oddech. - Cholera. To było piekło, a nawet nie ma szóstej trzydzieści. - Mi to mówisz. Po prostu wdzięczna za to, że oboje pozostali przy życiu, uśmiechnęła się do niego i wtuliła w jego ramiona. Zamykając oczy tuliła go mocno… aż jeszcze wcześniejsze słowa wróciły jej do głowy. - Myślisz, że mnie kochasz? - Nie zamierzamy przerabiać tego ponownie, prawda? - Tak, zamierzamy. Wiesz jakie to było okrutne? Myślałam, że znaczę coś dla ciebie bo byłeś gotowy dla mnie umrzeć, a następnie dowiaduje się, że nawet nie jesteś pewny czy mnie kochasz. Wolałeś zginąć i nie pozostać przy życiu, bo co? Nie chcesz się ze mną związać? Dziękuję bardzo. Byłbyś gotów umrzeć dla każdej laluni, którą byś poznał. Skrzywił się na te słowa. - To nie prawda. Gdybyś była jakąś tam lalunią to bym się tak nie starał. - Ale i tak byś dla niej umarł? - Nie powiedziałem tego. - Ale byś to zrobił! – Kiedy otworzyła usta, aby kontynuować sprzeczanie się, nakrył jej usta swoimi w namiętnym pocałunku. Susan topniała, gdy jego język drażnił jej. W jej głowie mieszały się sprzeczne emocje, ale jednego była pewna. Kochała tego mężczyznę.

256

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Ravyn żartobliwie pociągnął językiem po jej wargach i oparł swoje czoło o jej. - Już czujesz się lepiej? - Nie wiem. Sądzę, że potrzebuję kolejnego pocałunku aby się upewnić. Śmiejąc się, wziął ją w ramiona i pocałował jeszcze raz. Tak, to na pewno działało. Zdecydowanie czuła się lepiej. Przynajmniej dopóki nie uświadomiła sobie czegoś. - Jak wrócimy do domu? - Wygląda na to, że będziesz prowadziła. – spojrzał na schody, gdzie leżało ciało Paul’a. – Musimy się stąd wydostać i zadzwonić na policję. - Tak, nie chcę być tu dłużej. Widziałam już wystarczająco dużo śmierci. Pocałował ją ostatni raz po czym cofnął się i zmienił w lamparta. Susan zatrzymała się patrząc w dół, po czym się zaśmiała. Więc tak teraz wyglądało jej życie… To było zbyt dziwaczne, nawet jak dla niej. - Wiesz – powiedziała cicho – zawsze chciałam pogłaskać dzikiego kota. - Kochanie, możesz mnie głaskać kiedy tylko zechcesz. To było takie dziwne mieć jego głos w swojej głowie. - Nie jesteś jak Ash i nie czytasz mi w myślach ani nic w tym stylu, prawda? - Nie. Och dzięki Bogu. Czując ulgę, pochyliła się i zatopiła rękę w miękkim futrze. A potem kichnęła i znowu kichnęła. - Przypomnij mi. Benadryl. Myślę, że powinniśmy wykupić jakieś udziały w tej firmie. - Pociągając nosem, wyprostowała się i skierowała w stronę drzwi, zdając sobie sprawę, że światło słoneczne było bolesne dla Ravyn’a nawet w formie w lamparta. Zamiast przejść przez drzwi cofnął się z sykiem. Serce bolało Susan, gdy zdjęła płaszcz i owinęła go wokół niego. - To nie pomoże. Sapnęła na dźwięk głosu Doriana albo Phoenix’a. Oglądając się znalazła bliźniaków w salonie wraz z ich ojcem. Bojąc się tego, co mają zamiar zrobić Ravyn’owi, który nie miał tutaj ochrony sanktuarium, ustawiła się między nimi. - Co wy tu robicie? Gareth ruszył do przodu długimi krokami drapieżnika, które tak bardzo przypominały jej Ravyn’a. Mrużąc oczy, węszył wokół niej jakby złapał powiew czegoś zagadkowego. Ravyn natychmiast zmienił się w człowieka. - Pozwól jej odejść. Twoja walka jest ze mną, a nie z nią. Zanim Ravyn mógł się poruszyć, Gareth chwycił ją za rękę i obrócił tak by zobaczyć znak połączenia. Jego uchwyt stał się nieco mocniejszy na jej nadgarstku. - Kochasz go? 257

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- To nie jest twoja sprawa. - Zostaw ją – warknął Ravyn. Ale Gareth tego nie zrobił. Zamiast tego zwrócił swoje zimne spojrzenie na Ravyn’a. - Byłoby tak łatwo zabić ciebie tu i teraz – i wtedy coś dziwnego błysnęło w jego oczach. – Wbrew temu co myślisz, kochałem twoją matkę bardziej niż swoje życie. Chciałem się z nią związać, ale odmówiła. Jej najgorszą obawą było to, że umrzemy robiąc z was sieroty. Myślę o tym ciągle w nocy. Jak bardzo zła byłaby, gdyby wiedziała co tobie zrobiliśmy. Susan ujrzała cierpienie w oczach Ravyn’a. Gareth wrócił spojrzeniem do niej. - Miałaś rację i cieszę się, że on ma ciebie. – Puścił jej nadgarstek. – Nie oczekuję, że nam wybaczysz. Ale teraz potrzebujesz nas by wrócić do domu w świetle dnia. Gareth wyciągnął rękę do Ravyn’a. Ravyn zawahał się, gdy cały ból przeszłości wrócił do niego. Ale w końcu ciągle był małym chłopcem, który kochał swojego ojca. Małym chłopcem, który po prostu chciał wrócić do domu. Ale dom, który znał został zniszczony trzysta lat temu. Nie było sposobu, by wrócić do rodziny, którą znał wtedy. Spojrzał na Susan, której łagodne oczy wyczekiwały jego reakcji. Ona była teraz jego rodziną i wiedział, że zrobiłby dla tej kobiety wszystko. Ale, żeby ją chronić… kochać ją, musiał pozostać żywy. Nie był gotowy wybaczyć wszystkiego. Mimo to, jego ojciec wyszedł z inicjatywą a on nie był typem człowieka, który odrzucałby uczciwą ofertę. Niepewny swojej przyszłości, Ravyn uścisnął rękę swojego ojca. - Phoenix? Sprowadź Susan do domu. Susan patrzyła jak Ravyn i Gareth zniknęli. - Co on zrobił? - Spokojnie – powiedział Dorian – nikt go nie skrzywdzi. - Cóż, ale ja mogę – powiedział Phoenix niemiłym tonem – gdzie do cholery jest mój samochód? Susan zaśmiała się, wyjęła z kieszeni kluczyki od samochodu i podrzuciła je. - Kilka domów dalej. - Jest uszkodzony? - Nie. Phoenix westchnął z ulgą a Dorian się roześmiał. Dorian wziął klucze. - Odwiozę go do domu. – po czym zniknął z pokoju. Phoenix sięgnął po Susan. - Ufasz mi? - Ani trochę, ale ufam, że Ravyn zje twoją głowę, jeżeli coś mi się stanie. Obniżył wzrok na jej oznaczoną dłoń. 258

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- Nie odpowiedziałaś na pytanie mojego ojca. Kochasz go? - Czy to ma znaczenie? - Jeżeli tak, to zwiąż się z nim. Najgorsze wyobrażalne piekło jest wtedy, gdy stracisz kogoś kto był ci najdroższy, dlatego bo byłeś tchórzem. Nie popełnij mojego błędu. I w tym momencie nabrała nowego szacunku dla Phoenix’a. Stając na palcach, pocałowała go w policzek. - Dziękuję. Pochylił głowę, po czym ona wzięła jego rękę w swoją. W jednej chwili byli z powrotem w Serengeti.

****** Następne dwa tygodnie minęły jak przez mgłę, gdy powrócili do swoich żyć. Z pomocą Leo oraz giermków, którzy pracują w departamencie Spraw Wewnętrznych udało im się oczyścić Susan i Ravyn’a z zarzutów o morderstwa. Winą obarczyli Paul’a. Pozwolono jej nawet opisać tą historię i umieścić ją w Associated Press. Gdy przeczytano jej artykuł o szefie policji, który był seryjnym mordercą, wszystkie gazety w kraju rozdzwoniły się z propozycjami pracy dla niej. I szczerze mówiąc, rozważała je. Ponownie posiadanie legalnej pracy było wszystkim o czym marzyła. Ale by to zrobić, musiałaby opuścić Ravyn’a… To było chłodne i wietrzne popołudnie, gdy pochowali Angie i Jimmiego razem. Ponieważ był to dzień, Ravyn nie mógł być tam z nią w ludzkiej postaci. Ale nalegał by nosiła go przy sobie jako kota, tak by mógł być u jej boku. To była najmilsza rzecz jaką kiedykolwiek ktoś dla niej zrobił. Nosiła ze sobą nosidełko dla kotów przykryte ciemną tkaniną, a podczas nabożeństwa głaskała go. Kiedy byli już po i wrócili z powrotem do jego domu, przytulał ją godzinami, a ona płakała, wspominając te wszystkie lata jakie spędziła z tą dwójką. I z każdą godziną jaką spędzała z Ravyn’em, zdawała sobie sprawę, że kocha go coraz bardziej. - Susan? Oderwała się od swoich myśli na dźwięk głosu Ravyn’a. Wstała z krzesła przed komputerem, udała się w kierunku korytarza a następnie na balkon, tak by móc patrzeć na wielki pokój poniżej, gdzie stał Ravyn. - Tak? - The Post przy telefonie. Muszą dostać twoją odpowiedź.

259

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Widziała strach w jego oczach. Nadal nie związali się oficjalnie. Ravyn chciał jej dać jak najwięcej czasu, ale ostateczny termin się zbliżał. Jeżeli nie połączą się w parę Ravyn zostanie impotentem. - Okay. Odpowiem im. ****** Ravyn przełknął patrząc jak Susan wraca do jego biura. Podejrzewał, że przyjmie tą pracę. W końcu to było jej marzenie. Zabijało go to. Nie chciał jej opuścić. Chciał ją zatrzymać. Bądź silny. Jako zwierzę, wiedział, że nie mógł nikogo umieścić w klatce i tak kazać mu żyć. Była wolna w wyborze swojego życia… z nim czy bez niego. Z ciężkim sercem wrócił do swojego pokoju i podniósł słuchawkę. Część niego chciała usłyszeć tą rozmowę, ale nie mógł jej tego zrobić. Do niej należało przekazanie mu tej wiadomości. Siadając, podniósł książkę, którą zaczął czytać i próbował się na niej skupić. Ale nie mógł. Wszystko o czym myślał to, to jakby wyglądało jego życie bez niej. I znał już odpowiedź. Żył w ten sposób przez wieki. Drzwi otworzyły się do jego pokoju. Spojrzał w górę i zobaczył Susan z ponurym wzrokiem. To było to. Miała zamiar mu powiedzieć, a potem się spakować. Przygotowując się na to patrzył jak siada obok niego i wręcza mu jej ostatni artykuł. Zmusił się by nie zdradzać bólu jaki czuł i podniósł go by przeczytać, a serce podniosło mu się do gardła. POŚLUBIŁAM MĘŻCZYZNĘ KOTA Z SEATTLE. Więc mój mąż ma kuwetę. Przynajmniej nie szlaja się po nocach… - Co to ma być do diabła? - Mój artykuł. - Nie rozumiem. Roześmiała się. - Muszę zwrócić to Leo. Właśnie do niego dzwoniłam, a on powiedział, że mogę odzyskać swoją starą pracę. - Myślałem, że nienawidzisz tej pracy. - Teraz już nie. Zdałam sobie sprawę, że pracując dla niego mogę mieć o wiele więcej zabawy niż pracując dla The Post czy Wall Street Journal. Nie

260

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

wspominając o tym, że mogę tulić się do najprzystojniejszego mężczyzny kota w mieście. Ravyn ciągle nie mógł w to uwierzyć. - Zostajesz? - Jesteś głuchy kotku? Tak. Teraz masz zamiar zrobić ze mnie uczciwą kobietę, czy co? Ravyn zaśmiał się, przyciągając ją do siebie i pozbywając się ich ubrań. - Tak, kochanie. Mam zamiar upewnić się, że też nie będziesz się szlajała. Susan zadrżała, gdy chłodne powietrze pieściło jej skórę a zaraz po nim ciepła ręka Ravyn’a pogładziła ją wzdłuż kręgosłupa. Jego włosy zostały ściągnięte w kucyk, tak by nie kichała zbyt wiele. Zaśmiała się na jego wyrozumiałość. Przyciskając się do niego, przyciągnęła jego głowę, tak by móc skosztować jego ust. Po tym wszystkim nadal trudno było jej uwierzyć, że nie będzie już nigdy sama. Ravyn będzie tu dla niej. Był teraz jej rodziną. Tak samo jak Leo, a nawet Otto i Kyl. Byli bardziej jak morderczy kuzynowie, ale byli jej rodziną. To było więcej niż kiedykolwiek miała nadzieję mieć. Nie, to Ravyn był czymś więcej niż kiedykolwiek miała nadzieję mieć. Jak mogła mieć takiego farta? To nie miało dla niej sensu. Nie mogła sobie wyobrazić tego, by mogła się czuć bardziej komfortowo przy innym mężczyźnie. On pasował do niej doskonale. Im więcej rzeczy dowiadywała się o nim, tym bardziej go kochała. Zmysły Ravyn’a wariowały, gdy kosztował słodyczy jej ust. Przez wszystkie te wieki nie sądził, że ponownie będzie miał partnerkę, a jednak ona teraz tu była. Susan. Delikatna, drażniąca, piękna. Była czymś więcej niż kiedykolwiek marzył. Przyłożył swój policzek do jej i wdychał kwiatowy zapach jej włosów… Przynajmniej dopóki nie kichnęła. Uśmiechnął się do niej, po czym odwrócił ją w swoich ramionach. - Co robimy? – zapytała. - Rytuał – wyszeptał jej do ucha. Wyciągnął oznaczoną rękę przed nią. – Połóż oznaczoną dłoń na moją. Susan tak zrobiła, a on splótł swoje palce z jej i potarł jej szyję swoim zarośniętym policzkiem. Kochała uczucie jego skóry drażniącą ją. To wywołało dreszcze na całym jej ciele. - Teraz potrzebuję ciebie byś wprowadziła mnie do swojego ciała. Susan parsknęła czując jego rękę na piersi, ponieważ zdała sobie sprawę, że łatwiej było to powiedzieć niż zrobić. - W ramach wyjaśnienia, nie jestem Stretch Armstrong42. Jak niby mam to zrobić? 42

Taka rozciągliwa figurka. http://i.enewsi.com/g/albums/Entertainment/Misc/stretch-armstrong.jpg 261

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Roześmiał się po czym pocałował ją w policzek. Jej całe ciało zapłonęło, gdy wolną ręką objął jej pierś i drażnił jej sutek opuszkami palców. - Mogę to zrobić, ale musisz mi powiedzieć, że akceptujesz mnie jako swojego partnera. - Właśnie dlatego jesteśmy nadzy, prawda? - Susan – powiedział poważnym tonem. – To jest duży krok dla moich ludzi. W naszym prawie, nie mogę wziąć sobie kobiety na partnerkę, która w stu procentach mnie nie akceptuje. Nie jestem Katagarianem wymuszającym swoją wolę na tobie. Jestem Arkadianem i nigdy nie naruszę świętości tego rytuału. Odchyliła się do tyłu by móc spojrzeć w jego czarne oczy. - Nigdy w moim życiu nie byłam tak bardzo pewna Ravyn. Chcę ciebie jako mojego partnera. - Na wieczność? - Na wieczność. Jego rysy twarzy zmiękły i pochylił głowę w dół, skubiąc delikatnie jej kark. Susan zadrżała z przyjemności na chwilę przed tym, gdy wsunął się głęboko w nią. Ręka ją paliła, gdy wstała na palcach a następnie zsunęła się w dół biorąc go całego w siebie. Trzymał jedną rękę na jej biodrze a drugą miał owiniętą wokół niej, tak by ją przytrzymywać. To był najbardziej niesamowity moment w jej życiu. Więc tak wyglądało wiązanie się… A jej się to podobało. Ravyn warknął z głębi gardła, gdy poruszał biodrami, a ona wychodziła na spotkanie jego pchnięciom. Była tak ciepła i wilgotna, że to praktycznie doprowadziło go na skraj wytrzymałości, ale tym razem chciał by to potrwało dłużej. Po raz pierwszy kochał się z nią jako z partnerką i chciał by doszli jednocześnie. Była jego. Fala zaborczości zżerała go. Dopóki będzie żył, nigdy nie będzie w stanie wziąć sobie innej kobiety. Chciał być z Susan, nie tylko dlatego, że Mojry tak postanowiły. Ale dlatego, że ją kochał. Głęboko. Każdą cząstką siebie. Były czasy, że takie zobowiązanie sprawiłoby, że uciekałby przez drzwi, ale po tych wszystkich wiekach, nie mógł się doczekać by mieć ją w swoim życiu. Nie była kolejną kochanką, które przychodzą i odchodzą. Była towarzyszką. Przyjaciółką. Tylko ona wiedziała jak bardzo lubił, gdy pocierało się jego uczy. I mimo tego, że wywoływało to u niej swędzenie ręki, zawsze pamiętała aby pocierać je w nocy, gdy leżeli w łóżku. Tak, jak robiła to teraz. Jej dotyk wywołał u niego dreszcze, a kiedy doszli razem to był najbardziej błogi moment w jego całym życiu. - Kocham cię Susan – powiedział, delikatnie całując ją w policzek. Susan mruczała, ciągle pocierając jego ucho dłonią. - Ja ciebie też kocham Ravyn. 262

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Rozdział 19

Stryker westchnął, gdy usiadł przy biurku, szukając telefonu komórkowego, którego nigdzie nie mógł znaleźć. - Trates! Skrzywił się, gdy przypadkowo wezwał swojego poprzedniego zastępcę. Cholera, nigdy się nie przyzwyczai do Davyn’a tutaj i do tego, że Trates odszedł. To było prawie tak złe, jak utrata Uriana. Zanim zdążył zadzwonić po Davyn’a, Satara pojawiła się w pokoju obok niego. - Witaj Bracie. Jej obecność rozbawiła go i zastanawiał się czy Artemida albo Acheron wiedzieli o tym, że był informowany o odwiedzinach Ash’a u ciotki Strykera. - Rozumiem, że Acheron wrócił na Olimp. Skinęła głową i oparła się o biurko. - Myślałeś o tym, co mówiłam tobie wcześniej? Miała piekielny plan by dać mu informatora, którego nikt by o to nie podejrzewał. Oczywiście to zależało od jej skuteczności, a tego już nie był taki pewien. - Myślałem. - I? - Jeśli naprawdę jest żywy i możesz go do tego przekonać, to nawrócę go. Roześmiała się z głębi gardła i trąciła go ręką w podbródek. - Och Bracie, ciągle mnie nie doceniasz. – Odchylając się, pstryknęła palcami a chwilę później Mroczny Łowca stanął między nimi. Stryker faktycznie zagapił się na niego. Satara miała rację. To był przyjaciel Acherona z Nowego Orleanu. Ten, do którego śmierci przyczynił się Desiderius. - Gautier… Nick rozejrzał się jakby był zdezorientowany. - Gdzie jestem? Satara oblizała wargi, opierając się na jego ramieniu. - Mówiłam tobie skarbie. To jest miejsce, w którym możesz dostać to czego potrzebujesz by zabić Acherona. A to jest mężczyzna, który może to zrobić. 263

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Zmrużył oczy na Strykera, ale na szczęście dla niego, nie znał go z widzenia, a Satara nie podała mu jego imienia. Dobrze dla niej. Była mądrą dziewczynką. - On jest Daimonem. – Nick uśmiechnął się ironicznie. Stryker zamaskował swoją aurę Daimona. - Nie do końca Mroczny Łowco. Nie do końca. Jestem również synem boga. Widział zmieszanie na twarzy Nick’a, który dłużej nie wyczuwał go jako Daimona. - Jak możesz maskować swoją istotę? - Powiedziałem tobie. Jestem synem boga i mogę się podzielić tymi mocami z tobą. O ile jesteś gotów. Podejrzenie przyciemniło jego oczy. - Za jaką cenę? - Podporządkowanie się mnie. Musisz zgodzić się na przestrzeganie moich zasad. Takich samych jak Artemida wymaga od ciebie… jedynie z małym przekrętem. - Tak – powiedziała Satara. – Będziesz mógł dokonać swojego aktu zemsty z nami. W przeciwieństwie do Artemidy nie wyprzemy się ciebie. Oczy Nick’a błyszczały na tą wizję. - Czy to wszystko co muszę zrobić? - Nie tylko – powiedział Stryker szczerze. – Kiedy przywiążę cię do siebie i będziesz dzielił moje moce, będziesz musiał pić ze mnie, aby żyć. Jeżeli zbyt długo nie będziesz się ode mnie karmił, umrzesz. Nick milczał, rozważając to. Pomysł picia krwi zniesmaczył go. Pomysł o piciu z mężczyzny… Zadrżał z obrzydzenia. Ale będziesz mógł zabić Acherona. Ta myśl go zachwyciła. Ash zabrał mu wszystko. A jeżeli nie zabrał, to pozwolił by inni mu to odebrali. A Nick chciał zemsty. Zemsty, której Artemida mu odmówiła, gdy zabrała mu duszę. Mógłby żyć. A co więcej, jego ukochana matka mogłaby żyć. Nowy Orlean byłby bez zmian. Gniew przyciemnił jego wzrok. - Mamy umowę? – zapytał Daimon. - Tak – powiedział Nick, zanim mógłby stchórzyć. – Daj mi to czego potrzebuję by zabić Acherona. Stryker powoli wstał, smakując swoje zwycięstwo. Acheron nie mógł zobaczyć, że to nadchodzi. Ponieważ kochał Nick’a, jego przyszłość była dla niego niewidoczna. Nigdy nie dowie się, że ten mężczyzna zamierza go zdradzić. Nie, dopóki nie będzie za późno i zostanie zadany mu śmiertelny cios. Podekscytowany, Stryker rozpiął koszulę, tak by odsłonić szyję. Usiadł na rogu biurka tak by Nick miał do niego lepszy dostęp. Chociaż krew Mrocznych 264

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Łowców była trująca dla Daimonów, to krew Daimonów nie była trująca dla Mrocznych Łowców. Fakt, że Mroczni Łowcy mogli czerpać emocje i moce od innych był powodem, dla którego nie musieli pić krwi. Nick miał zamiar dowiedzieć się o wielu tajemnicach, które Acheron ukrywał przed swoimi Łowcami. - Gdy będziesz gotów Mroczny Łowco. Nick patrzył na szyję Daimona i żyły, które na niej biły. Jeśli to zrobi nie będzie już powrotu. Żadnego. I wtedy zobaczył łagodną twarz jego matki. Widział ją martwą siedzącą w jej ulubionym fotelu w ich domu na Bourbon Street. Ash musiał zapłacić za ludzi, którym pozwolił umrzeć. Ludzi, których nie przywrócił do życia. Jego oddech stał się urywany, gdy zbliżył się do Daimona i zatopił kły w jego szyi. Stryker zaśmiał się, gdy ciepło rozprzestrzeniało się po jego ciele. Objął Nicka głowę i przechylił ją tak, by mógł pić jego moce z niego. Stryker wiedział co dzieje się z ciałem Nick’a. Czuł pożądanie i pragnienie, gdy siły życiowe Strykera wtargnęły do niego. A gdy Nick stał się bardziej dziki z jego nowo nabytymi siłami, Stryker odepchnął go od siebie w ramiona Satary. Nick odwrócił się do niej, przyszpilił ją do ściany i gorączkowo pocałował. Musiał uwolnić ogień ze swojego ciała, albo ten go skonsumuje. Wycierając krew z szyi, Stryker zlizał ją z palców. - Zadzwoń do mnie kiedy on z tobą skończy. Nie był pewien czy Satara go słyszała, gdy Nick wściekle ściągał z niej ubranie. Stryker zostawił ich w spokoju, a sam cieszył się chwilą. Miał teraz dwóch Łowców Asha. Jednego, o którym Ash wiedział. Ale drugi… Może być śmiercią Atlantydy. ****** Susan wciąż uśmiechała się po ceremonii związania z Ravyn’em, gdy weszła do biura Daily Inquisitor. - Cześć Joanie – powiedziała kierując się do biura Leo. - Cześć Susan – Joanie pochyliła się nad biurkiem by głośno szepnąć. – Słyszałaś, że żyją wampiry tutaj, w Seattle? - O tak. Wielu z nich spędza czas w klubie Happy Hunting Ground. Widziała jak Joanie zrobiła notatkę. Potrząsnęła głową na tą kobietę i otworzyła drzwi do biura Leo. - Cześć szefie. Jak leci? Siedział z Ottem przy biurku. - Wyglądasz na strasznie radosną Sue. 265

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Wchodząc do środka zamknęła za sobą drzwi i wręczyła Leo swój artykuł, a następnie patrzyła na jego twarz, gdy to czytał i śmiał się nerwowo. - Co to jest? Uśmiechnęła się do niego. - Nauczyłam się Ibsen’a43. Teraz wiem jak ogarnąć absurd. Otto chwycił jej nadgarstek. - Co to jest? – zapytał odwracając jej rękę tak by zobaczyć znak. Całun ogarnął pokój. Susan próbowała cofnąć rękę, ale było już na to za późno. - Nie możesz się z nim wiązać – warknął Otto – to jest wbrew zasadom. Jesteś giermkiem. Serce waliło Susan, gdy starała się wymyślić jakieś kłamstwo. - Właściwie – powiedział Leo, odchylając się w fotelu. – To nie prawda. Otto ją puścił. - Co masz na myśli? Leo kręcił się trochę zanim odpowiedział. - Zapomniałem ją zaprzysiężyć. Technicznie nadal jest cywilem. Otto był przerażony. - Leo… - Hej mieliśmy ciężki tydzień, wiesz? Miałem zamiar się tym zająć, ale pojawiały się inne rzeczy. Ku jej zdziwieniu Otto się zrelaksował. - Psiakrew. Kolejny dobry Mroczny Łowca został stracony. A ja naprawdę lubiłem tego lamparta. Susan zrobiło się zimno na jego słowa. Czy oni mają zamiar zabić Ravyn’a za związanie się z nią? - Co masz na myśli mówiąc, że został stracony? Leo posłał jej wzburzone spojrzenie. - Nie przeczytałaś jeszcze całego podręcznika, prawda? - Cóż, nie. To coś ma jakieś pięć tysięcy stron. - Trzeba było przeczytać rozdział pięćdziesiąty szósty. - Dlaczego? Odpowiedział jej Otto. - To jest rozdział, który mówi o tym jak uwolnić Mrocznego Łowcę i go poślubić. Susan gapiła się na nich. Ravyn jej nic o tym nie powiedział. - Mówisz poważnie? - Zawsze. Nie mam poczucia humoru… cóż, rzymski generał i Tabitha już tego nie wytrzymują. Nie miała pojęcia o czym mówił, ale szczerze ją to nie obchodziło. - Wiesz – powiedział Leo, rozpraszając ją. – Podoba mi się ten artykuł, Sue. Co powiesz na to, że damy go na pierwszą stronę? 43

Henrik Johan Ibsen – dramatopisarz norweski. 266

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Jej głowę nadal wypełniało najnowsze odkrycie, ale skinęła do niego głową. - Byłoby wspaniale. Będę… um… do zobaczenia później, chłopaki. Zostawiła ich samych i popędziła do samochodu tak szybko jak mogła. Czy naprawdę mogła wydostać Ravyn’a spod służby Artemidy? Ta myśl ją zachwycała. Przynajmniej dopóki nie wróciła do domu i podzieliła się tą wiadomością z Ravyn’em, który nie wydawał się być z tego w ogóle zadowolony. - Nie – powiedział stanowczo. Nie mogła uwierzyć w jego automatyczną odpowiedź. - Co masz na myśli mówiąc nie? Skrzyżował ręce na piersi i stanął przed nią w korytarzu. - To co powiedziałem. Nie. Nie zamierzam dostać swojej duszy z powrotem od Artemidy. - Czemu nie? - Nie chcę być śmiertelnikiem. To nie miało żadnego sensu. Dlaczego nie chciał być wolny? Jak na kogoś kto nienawidził klatek, wydawał się szczęśliwy żyjąc w niewoli greckiej bogini. - Ale możesz odejść… - Nie, Susan. Mogę umrzeć. – Pokręcił głową. – Nie chcę umrzeć i jestem cholernie pewien, że nie chcę abyś ty umarła również. Chcę abyśmy połączyli swoje życia wtedy, gdy będziesz na to gotowa i chcę być z tobą na zawsze. – Wskazał na okno, które wychodziło na miasto. - Mam pracę do wykonania, tutaj w Seattle. Naprawdę ważną. Wracam do bycia Zwierzo Łowcą, a potem znów stanę się Sentinel’em a to jest ostatnia rzecz, jakiej chcę. Zmarszczyła brwi na nieznane słowo. - Kim jest Sentinel? - Zasadniczo to Arkadiański odpowiednik Mrocznego Łowcy. Tylko zamiast ścigać Daimony, ścigam innych Zwierzo Łowców. I stracę nieśmiertelność. Ale zaczekaj, jest jeszcze lepiej. W chwili, gdy stanę się ponownie śmiertelnikiem, Katagarianie będą mieli cię na celowniku, ponieważ jesteś moją partnerką. - Och… - Nagle pomysł przywrócenia mu duszy nie wydawał się już jej taki atrakcyjny. - Naprawdę zrobiliby to? - Tak. Jesteśmy w stanie wojny, a oni nie powstrzymają się przed niczym, by nas skrzywdzić. – Objął ręką jej policzek a jego czarne oczy, w których widziała uwielbienie rozgrzewały ją. – Ale jeżeli naprawdę tego chcesz dla nas to zadzwonię do Asha z prośbą o szansę przywrócenia mi duszy. Pozostawiam to tobie. - Naprawdę? - Tak. Susan przegryzła wargę rozważając to. 267

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

- A co jeśli Ash nie pozwoli nam być razem, gdy pozostaniesz Mrocznym Łowcą? - Pozwolił Cael’owi i Amarandzie. Naprawdę myślisz, że zatrzyma nas? Miał rację. - Nie wiem. Mam na myśli to, że po tym wszystkim, ty tylko myślisz, że mnie kochasz… Ravyn roześmiał się i przewrócił oczami. - Nie ma w tym myślenia, Susan. Kocham cię. Dlaczego inaczej chciałbym spędzić z tobą wieczność? Czy masz pojęcie jak długo to jest? - Nie – powiedziała, posyłając mu diabelski uśmieszek, po czym go pocałowała – ale zamierzam się dowiedzieć.

268

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Epilog

Wyczerpany seksem, Nick leżał nagi na podłodze i dyszał obok Satary, która śmiejąc się głaskała go po klatce piersiowej. Jego całe ciało płonęło, a w głowie słyszał głosy, które krzyczały i odbijały się echem. Co ja zrobiłem? Kiedy Satara przyszła do niego i opowiedziała mu o swoich powiązaniach z Daimonami i bogami, powinien ją olać, ale oferta odwetu na Ashu była zbyt kusząca, by ją odrzucić. Wiedział, że jako Mroczny Łowca nigdy nie będzie w stanie na własną rękę zabić Asha. Ale z jego siłą życiową powiązaną z bogiem… Mógł to zrobić. I czuł teraz, że moc przesączała się przez niego. Nuciła i śpiewała niewyobrażalnie pięknie. Nie był już człowiekiem. Ani Mrocznym Łowcą. Był… Nick skrzywił się, gdy zobaczył swoje odbicie w srebrnej kuli, która znajdowała się na dolnej półce regału Daimona. Przewracając się w jej kierunku, przyciągnął ją bliżej aż mógł zobaczyć swoje oczy. Jego oddech utknął mu w gardle, gdy patrzył na swoją zniekształconą twarz. To nie mogło być to. Drzwi do pokoju otworzyły się ukazując półboga Daimona, który podzielił się z nim swoimi mocami. Już bez okularów przeciwsłonecznych, spojrzał na Nicka takimi samymi srebrnymi oczami, jakie miał Ash. Takimi samymi oczami, które teraz miał również i Nick. - Kim jesteś? – wyszeptał Nick. - Kimś kto będzie na twojej liście osób, które chcesz zabić, zaraz po Acheronie. A teraz jesteś moim sługą, Nick. Witaj w moim piekle.

Koniec

269

Tłumaczenie: Chmurka_987

Dark Side of the Moon

Mam nadzieję, że historia Ravyn’a i Susan w moim tłumaczeniu przypadła Wam do gustu. Poza tym bardzo dziękuję mojej kochanej i niezastąpionej becie – Madd, która zawsze wyciągała mnie z opresji. Chmurka_987

270