16. AGATHA RAISIN I PERFEKCYJNA PANI DOMU

W SERII KRYMINAŁÓW ukażą się: W SERII KRYMINAŁÓW ukażą się: Tom 1. Agatha Raisin i ciasto śmierci Tom 2. Agatha Raisin i wredny weterynarz Tom 3. Agatha Raisin i zakopana ogrodniczka Tom 4. Agatha Raisin i zmordowani piechurzy Tom 5. Agatha Raisin i śmiertelny ślub Tom 6. Agatha Raisin i koszmarni turyści Tom 7. Agatha Raisin i krwawe źródło Tom 8. Agatha Raisin i tajemnice salonu fryzjerskiego Tom 9. Agatha Raisin i martwa znachorka Tom 10. -Agatha Raisin i przeklęta wieś Tom 11. Agatha Raisin i miłość z piekła rodem Tom 12. Agatha Raisin i zemsta topielicy Tom 13. Agatha Raisin i śmiertelna pokusa Tom 14. Agatha Raisin i nawiedzony dom Tom 15. Agatha Raisin i zabójczy taniec Tom 16. Agatha Raisin i perfekcyjna pani domu Tom 17. Agatha Raisin i upiorna plaża Tom 18. Agatha Raisin i mordercze święta Tom 19. Agatha Raisin i łyżka trucizny Tom 20. Agatha Raisin i śmierć przed ołtarzem Tom 21. Agatha Raisin i zwłoki w rabatkach Tom 22. Agatha Raisin i mroczny piknik

Tom 23. Agatha Raisin i śmiertelne ukąszenie

SERIA KRYMINAŁÓW TOM 16 Agatha Raisin i perfekcyjna pani domu M.C. Beaton TLR Tytuł serii: Seria kryminałów Tytuł tomu: Agatha Raisin i perfekcyjna pani domu Tytuł oryginalny tomu: Agatha Raisin and the Perfect Paragon TLR

Rozdział I Wszyscy w Carsely, wiosce położonej na wzgórzach Cotswolds, zgadzali się co do jednego — nigdy przedtem nie widziano tu takiej wiosny. Pani Bloxby, żona pastora, wyszła do ogrodu i odetchnęła świeżym powietrzem. Nigdy nie było tu tak kolorowo. Krzaki bzu uginały się pod ciężarem liliowych i białych kwiatów. Żywopłoty z białego głogu tworzyły ślubne szpalery. Powojniki spływały ze ścian jak wodospady, a glicynia dekorowała złote kamienie chat strumieniami Fioletowych kitek. Wszystkie drzewa pokrywała jasna, świeża zieleń. Wyglądało, jakby wieś przykryła barwna szata. Co prawda kilku ponuraków potrząsało głowami i mówiło, że to zapowiedź surowej zimy, ale większość radowała oczy tym wytęsknionym, bajkowym widokiem. Zadzwonił dzwonek probostwa i pani Bloxby poszła otworzyć. Za drzwiami stała Agatha Raisin — krępa i wojownicza, z oznaczającą niepokój zmarszczką pomiędzy oczami. — Proszę wejść — zaprosiła ją pani Bloxby. — Dlaczego nie jest TLR pani w biurze? Żadnych spraw do rozwiązania? Agatha prowadziła własną agencję detektywistyczną w Mircesterze. Była jak zwykle elegancko ubrana — tym razem w lniany garnitur — a jej lśniące brązowe włosy były modnie obcięte. Tylko małe brązowe oczy zdradzały smutek.

Pani Bloxby wprowadziła ją do ogrodu. — Kawy? — Nie — podziękowała Agatha. — Wypiłam litry tego paskudztwa. Chcę pogadać. — To gadajmy. Agatha poczuła, że ogarnia ją uczucie błogości. Pani Bloxby ze swoim łagodnym spojrzeniem i siwymi włosami zawsze działała na nią uspokajająco. — Zajęłabym się jakąś naprawdę poważną sprawą, a wciąż zlecają mi drobiazgi. Zagubione psy i koty na gigancie. Boję się, że grozi mi umysłowy marazm. Panna Simms, sekretarka, odeszła z moim etatowym detektywem Patrickiem Mulliganem. On przeszedł na emeryturę i nie chce, aby mu więcej zawracano głowę jakąś pracą. Sammy Allen robił zdjęcia, a Douglas Ballantyne wykonywał prace techniczne. Ale im też musiałam pozwolić odejść, bo nie było wystarczająco dużo roboty. Potem jeszcze Sally Fleming, która zastępowała Patricka, została zwabiona przez londyńską agencję detektywistyczną, a mój skarb, sekretarka Edie Frint, znowu wyszła za mąż. Może przyczyną tego wszystkiego jest fakt, że porzuciłam przyjmowanie spraw rozwodowych? Prawnicy robili dzięki mnie dobre interesy. Pani Bloxby wiedziała, że Agatha rozwiodła się z miłością swojego życia, Jamesem Laceyem, i sądziła, że prawdopodobnie dlatego jej TLR przyjaciółka nie chciała przyjmować spraw związanych z rozpadem

małżeństw. — Może jednak powinna pani wziąć parę spraw rozwodowych, aby interes znowu zaczął się kręcić — zasugerowała. — Z pewnością nie chce pani żadnych morderstw. — Wolałabym raczej morderstwo niż rozwód — wymamrotała Agatha. — Może zbyt ciężko pani pracuje. Powinna pani wziąć parę dni wolnego. Jest taka przepiękna wiosna... — Naprawdę? — Agatha przyglądała się wspaniałościom ogrodu oczyma, które nigdy nie przyzwyczają się do wiejskiego krajobrazu. Swego czasu sprzedała odnoszącą sukcesy firmę PR i przeszła na wcześniejszą emeryturę. Co prawda od dzieciństwa marzyła, aby zamieszkać akurat w Cotswolds, ale wciąż tęskniła za miastem, z jego pospiesznym, szalonym tempem. — Kim musiała pani zastąpić Patricka i pannę Simms? Naprawdę nie poczęstuje się pani niczym? Mam kilka rożków domowej roboty. Agathę kusiło, ale pasek u jej spodni nie był z gumy. — Sekretarką jest panna Helen Freedman z Evesham. W średnim wieku, kompetentna, prawdziwy skarb. A całą pracę detektywistyczną wykonuję sama. — A do prac technicznych i fotograficznych? — Szukam kogoś. Eksperci za drogo by mnie kosztowali. — We wsi jest pan Witherspoon. Fachowy fotoreporter. I zna się na komputerach, i takich tam.

— Znam pana Witherspoona. Musi mieć około setki. — Ależ skąd! On ma tylko siedemdziesiąt sześć lat i całkiem TLR dobrze się trzyma. — Nie jest młody. Niech pani da spokój. Mając siedemdziesiąt sześć lat jest zgrzybiałym starcem. — Ale dlaczego się pani z nim nie spotka? Mieszka w Rose Cottage, obok szkoły. — Nie chcę. Zazwyczaj łagodne oczy pani Bloxby nabrały surowego wyrazu. Agatha powiedziała więc pospiesznie: — Z drugiej strony, nie zaszkodzi pogadać. Bo trzeba wiedzieć, że Agatha Raisin, która mogła stawić czoło całemu światu, uginała się pod najlżejszą oznaką niezadowolenia ze strony żony pastora. Rose Cottage, wbrew swej nazwie, nie chełpił się żadnymi różami. Frontowy ogród ukrywał brukowaną alejkę, która pozwalała panu Witherspoonowi parkować starego forda z dala od drogi. Jego chata — brzydki dwupiętrowy budynek z czerwonej cegły — była jedną z bardziej nowoczesnych w Carsely. Agatha, która znała Witherspoona tylko z widzenia, zyskała pewność, że nie polubi kogoś, kto miał aż tak zły gust. Gdy podnosiła rękę do dzwonka, drzwi się otworzyły i stanął w nich pan Whiterspoon.

— Przychodzi pani zaoferować mi pracę? — spytał wesoło. Chociaż Agatha bardzo lubiła panią Bloxby, w tej chwili poczuła, że mogłaby ją udusić. Nienawidziła, gdy nią manipulowano, a okazało się, że pastorowa właśnie to zrobiła. — Nie wiem — powiedziała szorstko Agata. — Mogę wejść? — Proszę bardzo. Właśnie zrobiłem kawę. TLR Zadzwoniła do niego, gdy tylko wyszłam. Ot, co — pomyślała Agata. Weszła za nim do pokoju przerobionego na biuro. Był nienagannie czysty i uporządkowany. Biurko z komputerem stało przy oknie, po którego obu stronach wisiały półki z dokumentami. Na środku pokoju królował mały okrągły stół. Na ścianie naprzeciwko okna stały regały z kolekcją aparatów fotograficznych i obiektywów. — Proszę usiąść — powiedział Witherspoon. — Zaraz przyniosę kawę. Był on średniej budowy, szczupłym mężczyzną o gęstych siwych włosach. Jego twarz była nie tyle bardzo pomarszczona, ile raczej pomięta. Jak gdyby ktoś przytknął do niej gorące żelazko w celu przywrócenia jej do poprzedniego stanu. Nie ma brzucha — pomyślała Agatha. Przynajmniej nie jest pijakiem. Witherspoon wrócił niebawem, niosąc tacę z kawą i talerzykiem rożków. — Czarną proszę — powiedziała Agatha. — Mogę zapalić?

— Proszę. No, dobry znak — pomyślała Agatha. — Przyniosę popielniczkę. Proszę się częstować rożkami. Kiedy wyszedł z pokoju, Agatha z podejrzliwością przyjrzała się talerzowi rożków. Chwyciła jeden i ugryzła. Mogłaby przysiąc, że to ciastka pani Bloxby. Znowu poczuła, że nią manipulują, i doświadczyła przypływu złośliwej radości na myśl, że jednak go odrzuci. Kiedy mężczyzna wrócił, postawił przed Agathą dużą szklaną popielniczkę. Usiadł naprzeciw niej i zapytał: TLR — Co mogę dla pani zrobić? — Przyszłam tylko na towarzyską pogawędkę. Błysk zawodu pojawił się w jego wyblakłych, zielonych oczach. — To miłe. A jak tam detektywistyczny biznes? — Obecnie niezbyt dużo pracy. — To straszne. Jest tyle niewierności w Cotswolds. Myślałem, że będzie pani miała wystarczająco dużo zajęcia. — Nie zajmuję się rozwodami. — Szkoda. To dopiero są pieniądze! Mogłaby pani na przykład przyjąć sprawę Roberta Smedleya z Ancom— be. Jest bardzo bogaty. Ma firmę z elektroniką. Bywa wściekle zazdrosny, bo przypuszcza, że żona go kantuje. Zapłaci fortunę, żeby się czegokolwiek dowiedzieć. Przyglądali się sobie przez dłuższą chwilę. On naprawdę potrzebuje pieniędzy — pomyślała Agatha.

— Ale się do mnie nie zgłosił — powiedziała wreszcie. — Mógłbym to załatwić. Agatha miała pokaźne konto w banku oraz akcje i udziały. Jednakże nie chciała być jedną z tych nieszczęsnych istot, których oszczędności życia zostały pożarte przez próbę prowadzenia interesu nieprzynoszącego żadnej korzyści. Odpowiedziała więc niepewnie: — Potrzebuję kogoś do zakładania podsłuchów i fotografowania. — Ja mogę to robić. — Ale to czasami oznacza długie godziny pracy. — Jestem dyspozycyjny. TLR — Niech popatrzę, dzisiaj jest niedziela. Gdyby mógł pan porozmawiać z tym panem Smedleyem i przyprowadzić go jutro do biura, to powiem mojej pani Freed— man, żeby przygotowała dla pana umowę. Powiedzmy: miesięczna, na próbę? — Nie ma sprawy. Nie będzie pani zawiedziona. Agatha podniosła się i rzuciła pożegnalny docinek:

— Niech pan nie zapomni podziękować pani Bloxby za rożki. Na zewnątrz zorientowała się, że zapomniała zapalić, więc wyjęła papierosa. Problem z tymi wszystkimi przeciwnikami palenia polegał na tym, że sama ich niechęć do palaczy zanieczyszczała powietrze i zmuszała człowieka do sięgnięcia po papierosa nawet wtedy, kiedy w ogóle nie miał na to ochoty. Z powodu tradycji wprowadzonej przez Stowarzyszenie Pań z Carsely, mieszkanki wsi zwracały się do siebie per „pani". Tak więc pani Freedman była panią Freedman nawet w biurze, ale pan Witherspoon zaproponował, aby go nazywać po prostu Phil. Agatha była poirytowana, kiedy Phil pojawił się sam. Mężczyzna wyjaśnił jej jednak, że Robert Smedley przybędzie później. Po tym, jak Phil nie zaprotestował, kiedy zaoferowała mu nader skromne wynagrodzenie, Agatha poczuła się winna i przyrzekła mu podwyżkę, jeśli jego praca okaże się zadowalająca. Biuro Agathy składało się z jednego pokoju o niskim stropie, znajdującego się nad sklepem w starej części Mircesteru, niedaleko opactwa. Obie, Agatha i pani Freedman, miały biurka przy oknie. Phil dostał stare stanowisko Patricka, przy ścianie. Była tam też pokryta perkalem kanapa i niski stolik z dwoma fotelami dla gości. Umeblowanie uzupełniały szafy z segregatorami oraz słoiki z kawą rozpuszczalną, mlekiem i cukrem w kostkach. Kiedy Robert Smedley wreszcie się pojawił, serce Agathy TLR

pogrążyło się w rozpaczy. Stanowił typ mężczyzny, jakim zawsze szczerze pogardzała. Przede wszystkim wcisnął się w za ciasny garnitur, za który kiedyś pewno słono zapłacił. Za nic jednak nie przyznałby się do tego, że utył. Tym bardziej nie chciałby zainwestować w przeróbkę ubrania. W nalanej twarzy miał małe czarne oczka ocienione krzaczastymi brwiami, a jego czupryna była kruczoczarna. Wygląda na prawdziwą. Trzeba przyznać, że farbowanie włosów staje się coraz doskonalsze — pomyślała Agatha. Usta Smedleya były małe, jakby wciąż zasznurowane. „Wygląda jak dupek" — opisała go potem Agatha pani Bloxby i szybko musiała przeprosić za swój niewłaściwy język. — Proszę spocząć — powiedziała Agatha, przygotowując się w myśli do dania mu łupnia dużym honorarium i w ten sposób pozbycia się go raz na zawsze. — Jak mogę pomóc? — To żenujące. — Smedley rzucił jej piorunujące spojrzenie. — No, dobra. Myślę, że Mabel spotyka się z jakimś mężczyzną. — Mabel to pańska żona? — Tak. TLR Dlaczego sądzi pan, że ma romans? Ot, takie drobnostki. Pewnego dnia przychodzę do domu wcześniej i słyszę, że ona śpiewa. — Dlaczego to takie dziwne?

— Ona nigdy nie śpiewa, gdy ja jestem w pobliżu. Nie można jej za to winić — pomyślała kwaśno Agatha. — Coś jeszcze? — W zeszłym tygodniu, bez porozumienia ze mną, kupiła sobie nową sukienkę. — Kobiety tak robią — powiedziała cierpliwie Agatha. — A dlaczego potrzebowała na to pańskiego pozwolenia? Ja osobiście wybieram jej suknie. Jestem ważną osobistością i lubię widzieć swoją żonę stosownie ubraną. — Jeszcze coś? — Czy to nie wystarczy? Jeśli ona się z kimś spotyka, to chcę mieć dowód do rozwodu. TLR W tym momencie Agatha udusiłaby zarówno Phila, jak i panią Bloxby. Z powodu pochopnie złożonej obietnicy została wmanewrowana w zatrudnienie starego ramola, a teraz okazało się, że obecny tu pan Smedley jest nikim innym jak tylko zazdrosnym despotą. Aby się go pozbyć, zażądała bardzo wygórowanego honorarium i zwrotu wydatków. Smedley bez słowa wyjął książeczkę czekową. — Dam pani tysiąc funtów i może mi pani wystawić rachunek za resztę kosztów, jeśli się uda osiągnąć sukces. Agatha zamrugała, myśli gwałtownie zakotłowały się w jej głowie i... przyjęła czek. Kiedy Robert Smedley wyszedł, Agatha zwróciła się ze złością do

Phila. — To wszystko to stek bzdur, ale możemy zacząć działać. Ty i ja pojedziemy do Ancombe. Ustawimy się koło domu. Masz aparat? — Mam ich pełen samochód — odparł wesoło Phil. — No to jedźmy. Ancombe leżało tylko kilka mil od Carsely. Szybko znaleźli dom Smedleya. Znajdował się na obrzeżach wioski, w gęsto zalesionej okolicy. Pierwotnie była to mała osiemnastowieczna chata zbudowana z miękkiego, złotego kamienia, ale z tyłu została dodana duża przybudówka. Phil zaparkował samochód w uliczce z dala od drogi, w zaciszu kępy drzew. Wyjął aparat z długim, teleskopowym obiektywem. — Popełniłam błąd — lamentowała Agatha. — Powinnam była poprosić go o jej zdjęcie. TLR Phil spojrzał w dół ulicy. — Z podjazdu wyjeżdża jakiś samochód. Dalej, łap za kierownicę. Będziemy go śledzić. Agatha ruszyła i w bezpiecznej odległości jechała za nim, podczas gdy Phil fotografował auto i tablicę rejestracyjną. — Kieruje się do Moreton — zgadła Agatha. — Prawdopodobnie zamierza kupić następną sukienkę lub coś równie fatalnego. — Skręca na stację — poinformował Phil. — Może chce się z kimś spotkać.

— Albo gdzieś jechać — stwierdziła Agatha. Niska, niegustownie wyglądająca kobieta wysiadła z samochodu. — Mam nadzieję, że to ona, a nie jej sprzątaczka — westchnęła Raisin. — Jeśli to mąż wybierał dla niej tę sukienkę, to powinno się go zastrzelić. Osoba, którą — jak sądzili — była Mabel Smedley, nosiła sięgającą łydek, bawełnianą, dopasowaną w pasie sukienkę w duże wzory oraz oryginalne skórzane buty na niskim obcasie. Miała wyblakłe, piaskowego koloru włosy ściągnięte do tyłu w kok. Oczywiście, była o wiele młodsza niż jej mąż. Smedley, jak się domyślała Agatha, był mężczyzną koło pięćdziesiątki. Ona mogła mieć koło trzydziestki. Jej pozbawiona makijażu twarz była świeża, ale bez jakichś szczególnych cech — małe, zmęczone oczy, regularne usta, niewielki podbródek. Skierowała się do kasy. Jak zwykle była kolejka, więc mogli stanąć kilka osób za nią. Słyszeli, że kupiła powrotny bilet do Oksfordu. Poprosili o takie same bilety i poszli przez kładkę na peron. Phil odpiął obiektyw i dyskretnie zrobił kilka zdjęć pani Smedley czekającej na pociąg. Ten spóźnił się o dziesięć minut. W ten zwykły dla kolei, irytujący sposób — jak jakiś szef, każący ci czekać dziesięć minut na zewnątrz, tylko po to, aby pokazać, jak zajętym i ważnym jest TLR człowiekiem. Pani Smedley wysiadła w Oksfordzie. Zaczęła iść spacerkiem, a oni za nią. Agatha wyjęła komórkę i zadzwoniła do pani Bloxby.

— Czy wie pani, jak wygląda pani Smedley? — Tak. Pani też musiała ją wcześniej widzieć, pani Raisin, ale może nie zwróciła pani na nią uwagi. Nie udzielała się zbytnio w Stowarzyszeniu Pań z Ancombe. Jest niska, szczupła, z włosami koloru piasku. Sądzę, że jest jakieś piętnaście lat młodsza od swojego męża. Bardzo spokojna. A co...? — Powiem pani później. — Agatha rozłączyła się. — W porządku. To ona — powiedziała do Phila. — Ciekawe, gdzie idzie? Szli za nią wzdłuż Worcester Street, a potem Wal ton Street. W końcu pani Smedley zatrzymała się przed kinem Phoenix i weszła do środka. — Niech cię tylko ten film za bardzo nie wciągnie — wysyczała Agatha. Kupili bilety i usiedli trzy rzędy za nią. Kino świeciło pustkami. Film był rosyjski, zatytułowany „Stepy wolności". Oprócz pięknych ujęć, w filmie nic się nie działo. Bohaterka albo wybuchała płaczem, albo gapiła się w bezmiar stepów. Oczywiście pani Smedley musiała być równie znudzona jak Agatha, bo wstała jeszcze przed końcem. Dali jej kilka minut, zanim ruszyli za nią. Z powrotem wzdłuż Walton Street i dalej w dół, do stacji. Śledzili ją do Moreton i w drodze do jej domu. — Może miała nadzieję na spotkanie z kimś — przypuszczał Phil — a ten ktoś się nie pojawił. To znaczy, wydaje mi się dziwne, że przejechała całą tę drogę tylko po to, aby posiedzieć na tym ponurym

filmie. TLR — Masz zdjęcia, jak wchodzi do kina? — Oczywiście. — Rozumiem. Chodźmy zobaczyć się z panią Blox— by. Zdaje się, że ona wie wszystko o pani Smedley. Podjechali pod plebanię. Otworzył im pastor, Alf Bloxby. Na widok Agathy skrzywił się z niezadowolenia. — Jeśli przyszliście zobaczyć się z moją żoną, to jest zajęta — powiedział. Pani Bloxby pojawiła się za nim. — O czym rozmawiacie, Alf? Proszę, wejdźcie państwo. Pastor zamruczał coś pod nosem i poszedł do swojego pokoju. — Wyjdźmy do ogrodu — zaproponowała pani Bloxby. — Taka piękna pogoda nie będzie trwać wiecznie. Jak tylko nadejdzie turniej tenisowy w Wimbledonie, znowu zacznie padać. Usiedli przy stole w ogrodzie. — Widzę, że zatrudniła pani pana Witherspoona — powiedziała żywo pani Bloxby. — Na chwilę — odcięła się Agatha. — Tylko na próbę. Sprawa, którą się zajmujemy, dotyczy pani Mabel Smedley. Mąż posądza ją o romans. — Nie wydaje się to prawdopodobne. W tak małym miejscu jak Ancombe taka wiadomość błyskawicznie by się rozeszła.

— Jaka ona jest? — Trudno powiedzieć. Zapomniała pani? Stowarzyszenie Pań z Ancombe urządza pojutrze wyprzedaż i niektóre z nas przychodzą pomagać. Pani też mogłaby przyjść i zobaczyć ją na własne oczy. Pani TLR Smedley bardzo ciężko pracuje dla dobra sprawy, a przy tym jest cicha i skromna. Oni są małżeństwem dopiero od dwóch lat. — Mają dzieci? — Nie. Smedley nie ma ich także z pierwszego małżeństwa. — Co się stało z pierwszą panią Smedley? — Biedaczka. Miała atak depresji i popełniła samobójstwo. — Nic dziwnego. Wyjść za taką kreaturę. — Agatha w ciętych słowach opisała faceta, kończąc szczegółową charakterystykę jego ust. — Pani Raisin! Doprawdy! — Przepraszam — bąknęła Agatha. Phil próbował stłumić śmiech, udając, że ma napad kichania. — Sądzę, że pan Smedley jest nienaturalnie zazdrosny — stwierdziła pani Bloxby. — Ojej — westchnęła Agatha. — Wszystko to strata czasu. Zostawmy to na dzisiaj, Phil. I możesz mnie podwieźć do biura, abym odebrała swój samochód. Zobaczymy się jutro. Mam kilka spraw, nad którymi muszę popracować. Agatha właśnie zasiadła do obiadu składającego się z podgrzanych w mikrofalówce frytek i lazanii, kiedy zadzwonił telefon. — Nie

ważcie się ruszać mojego jedzenia — ostrzegła koty, Botswella i Hodge'a. Podniosła słuchawkę i usłyszała nieco afektowany głos swojego dawnego asystenta Roya Silvera. — Nie słyszałem cię od wieków — powiedział. — Nie ma żadnych nowych zabójstw? — Nie, żadnych. Tylko sprawa rozwodowa, a ja nienawidzę takich rzeczy. TLR — Ma się rozumieć, słodziutka. Ty sama jesteś taką niechętnie rozwiedzioną. — To nie jest powód! Ja tylko uważam je za nieprzyjemne. — Sprawy rozwodowe są z pewnością podstawą działalności każdej agencji detektywistycznej. Dzwonię, aby zapytać, czy mogę przyjechać na weekend. — W przyszły weekend? W porządku. Daj mi znać, którym pociągiem przyjedziesz, to wyjadę po ciebie do Moreton. Kiedy Agatha odłożyła słuchawkę, poczuła radość na myśl, że będzie miała towarzystwo. Przeżyła krótkie, nieszczęśliwe małżeństwo z Jamesem Laceyem. Nawet nie mieszkali w jednym domu, ale kiedy się skończyło, poczuła się osamotniona. Zwłaszcza że wówczas nie pracowała pełną parą. Po tej chwili słabości Agatha Raisin przypomniała sobie, że nie zagadnęła pastorowej na okoliczność wkręcenia jej w zatrudnienie Phila. Zadzwoniła więc do niej.

— Pani Bloxby — zaczęła. — Czuję, że zmusiła mnie pani do zatrudnienia tego staruszka. — Pana Witherspoona. Tak, przypuszczam, że popchnęłam panią w tym kierunku. — Dlaczego? Na ogół nie jest pani nachalną kobietą. Pani Bloxby westchnęła. — Przypadkiem dowiedziałam się, że on ma niską emeryturę. Złe zainwestował swój kapitał. Desperacko potrzebuje pieniędzy i był nawet gotowy sprzedać swoje cenne aparaty fotograficzne. Pani potrzebowała fotografa, a on potrzebował pieniędzy. Nie mogłam się powstrzymać. TLR — W porządku — wymamrotała Agatha, nieco uspokojona. — Zobaczymy, jak będzie pracował. — Jedzie pani do Ancombe? — Oczywiście. Zapomniałam panią zapytać, o której zaczyna się ta wyprzedaż. — O drugiej po południu. — Będę tam. Agatha wróciła do kuchni, znajdując swoje koty na stole. Właśnie zjadały jej obiad. — O, psubraty! — ryknęła. Otworzyła drzwi i wykopała je do ogrodu. Wyrzuciła obiad do śmieci i nagle wybuchnęła płaczem. W końcu otarła łzy ścierką do naczyń i trzęsącą się ręką zapaliła papierosa. Była po pięćdziesiątce i ostatnio miewała napady

strachu, że zestarzeje się samotnie. Do tego w wilgotne dni dopadał ją kłujący ból w biodrze, ale ignorowała go ze stoickim spokojem. Niemożliwe, żeby miała artretyzm! Była przecież na to za młoda. — Weź się w garść — skarciła się głośno. — Czyżby to była menopauza? Do tej pory była dumna z faktu, że nie osiągnęła jeszcze tej granicznej linii. Telefon znowu zadzwonił i znużona Agatha poszła odebrać. — Tu Charles. To był przyjaciel Agaty, sir Charles Fraight. — Cześć, Charles. Gdzie ostatnio bywałeś? — Agatha wydała z siebie hamowany szloch. — Czy ty płakałaś, Aggie? — Nie nazywaj mnie Aggie. Przyprawia mnie to o alergię. — Jadłaś coś? TLR — Prawie, ale koty dobrały się do jedzenia. — Zaraz u ciebie będę. Miałem zabrać pewną przesłodką dziewczynę na piknik, ale się nie pojawiła. Przyniosę jedzenie i zrobimy sobie piknik w twoim ogrodzie. — Och, dzięki, Charles. — Więc wytrzyj oczy. — Ja nie płakałam! Ale Charles już odwiesił słuchawkę. Pojawił się pół godziny później, co dało jej czas na umycie twarzy

w zimnej wodzie i nałożenie świeżego makijażu. Była zadowolona, że go zobaczy, mimo że czasami strasznie ją irytował. Miał jasne włosy i schludny wygląd. Był samowystarczalny i niezależny jak kot. Teraz wniósł do ogrodu duży koszyk i zaczął z niego wyjmować rzeczy prosto na stół. — Piersi kaczki w galarecie, szparagi, szampan... Naprawdę musiałeś dużo myśleć o tej dziewczynie. — Ona jest bardzo efektowna — powiedział Charles. — Na moje nieszczęście dobrze o tym wie. Podczas jedzenia Agatha opowiedziała mu o sprawie Smedleya. — Mogę się tym zająć razem z tobą. Masz coś przeciwko temu, żebym został na noc? — Nie. Wiesz, gdzie jest wolny pokój. — Torbę mam w samochodzie. Przyniosę ją później. Słońce powoli zachodziło za drzewa. Agatha z niepokojem myślała o swoim nieoczekiwanym wybuchu płaczu. To wyglądało jej na obłęd. TLR Rozdział II Następnego ranka Charles ciągle jeszcze leżał w łóżku, gdy Agatha wyruszyła do biura, pokrzepiona śniadaniem składającym się z dwóch papierosów i filiżanki kawy. Co dzisiaj mamy? — zapytała panią Freedman. Nadal ta sprawa zaginionej nastolatki, jeden zabłąkany pies i jeden kot.

Bzdety — stwierdziła ponuro Agatha. — Mam jednak wolny ranek, więc mogę ich szukać. Na razie zostawiamy tę sprawę Mabel Smedley. Idę z tobą — zdeklarował się Phil. W porządku — zgodziła się Agatha. — Zaczniemy od tej nastolatki, Jessiki Bradley. Wszystko jest w dokumentach — powiedział Phil. — Wyszła z Happy Night Club o pierwszej w nocy i zniknęła. Policja nie mogła TLR odnaleźć jej śladu. Przepytałam ludzi prowadzących klub — stwierdziła Agatha — i jej przyjaciół. Wyszła sama. Chyba nie ma chłopaka. Nie wiem, czy damy radę odkryć coś, czego nie znalazła policja. — Może przespacerujemy się od klubu do jej domu, aby poczuć atmosferę okolicy — zasugerował Phil. — Już to zrobiłam — przerwała Agatha. — Policja nawet podstawiła w telewizji jej sobowtóra. — Czasami ludzie starają się za bardzo, ale tak naprawdę to nie patrzą — powiedział Phil. — Cóż szkodzi przejść się jeszcze raz? — No, dobrze — westchnęła Agatha. — Lepsze to, niż siedzenie tutaj. Pani Freedman, proszę dać mi jej zdjęcie i fotografie tego psa i kota. Kto wie? Może będziemy mieć szczęście i znajdziemy któregoś z nich na ulicy. Skierowali się do Happy Night Club, który mieścił się w obskurnej bocznej uliczce.

— To całkiem niedaleko — stwierdziła Agatha. — O ile pamiętam — powiedział Phil — ona mieszka na Old Brewery Road, niedaleko obwodnicy. — Zgadza się. Nie wiem, co chcesz osiągnąć przez ten spacer, ale zróbmy cokolwiek. Robiło się gorąco. Tego dnia Agatha włożyła sandały na wysokich obcasach i już zaczynały ją boleć nogi. W miarę jak zbliżali się do obwodnicy, domy stały w coraz większych odległościach od siebie. — Przejdźmy przez wiadukt nad obwodnicą — zaproponowała Agatha. W połowie kładki Phil kazał się jej zatrzymać. TLR — O co chodzi? — Chcę tylko spojrzeć. Jak długo jej nie ma? — Trzy dni. — Ile ma lat? — Szesnaście. Phil miał ze sobą torbę z aparatem fotograficznym. Ukląkł, otworzył ją i wyjął aparat oraz obiektyw teleskopowy. — Zamierzasz fotografować obwodnicę? — Czasami za pomocą aparatu mogę zobaczyć rzeczy, których inni ludzie nie zauważają. Normalnie Agatha zaprotestowałaby, ale teraz odczuła ulgę, że może się zatrzymać i ulżyć stopom. — Wysoko trzeba się wspinać na ten wiadukt — zauważył Phil po

chwili, która wydała się Agacie wiekiem. — A w środku nocy z pewnością nie było dużego ruchu na obwodnicy. Gdybym był Jessicą, nie zawracałbym sobie głowy wchodzeniem na kładkę, lecz przeskoczyłbym przez dwupasmówkę. Wyobraźmy ją sobie stojącą i czekającą, aby przejść na drugą stronę. I samochód, który zatrzymuje się obok... — Nie sądzę, żeby jakakolwiek nastolatka wsiadła do obcego auta w środku nocy. — Prawda. Ale gdyby to był ktoś, kogo znała? — No, Sherlocku. Jesteśmy teraz w gorszej sytuacji niż przedtem. Ona wsiada do auta, odjeżdża i teraz może być gdziekolwiek w Anglii. — Opowiedz mi o jej rodzicach. — Zejdźmy najpierw z tego wiaduktu. Usmażę się tu. Po drugiej stronie jest trochę cienia na trawie. TLR Przeszli na drugą stronę i wspięli się na pokryty trawą nasyp. — Ojciec, Frank Bradley, pracuje w wytwórni lodów. Czterdziestolatek. Zamartwia się o córkę. Żona w tym samym wieku. Wygląda na zmęczoną I płacze cały czas. — Co oni sobie myśleli, pozwalając córce przebywać poza domem tak późno? Ona ma dopiero szesnaście lat. — Kazali jej być w domu przed jedenastą. Kiedy się nie pojawiła, ojciec wyszedł jej szukać. — A co, jeśli ją znalazł? Jeśli wsiadła do samochodu i postawiła mu

się, a on stracił cierpliwość i uderzył ją za mocno? Czy policja przyjrzała się bliżej tej rodzinie? — Tak. To pierwsza rzecz, o której pomyśleli. — W porządku. — Oczy Phila wyglądały dziwnie młodo w pomarszczonej twarzy. — Ale nie zrobili ani kroku do przodu. Mają zrozpaczonych rodziców i nic więcej. — Tak jak policja, pomyślałam od razu o ojcu — powiedziała Agatha. — Ale przysięgłabym, że to szczery człowiek. — A co z wujkami i sąsiadami? — Nie wiem — zezłościła się Agatha. — Powinniśmy wrócić, wziąć samochód i upozorować sytuację, w której ktoś ją zabiera i jedzie wzdłuż jezdni. Zobaczymy, czy gdzieś nie wyrzucono ciała. Policja nie mogła zbadać wszystkiego. — To ja jestem detektywem, nie ty — kłapnęła Agatha. Phil przyglądał się jej ponuro. — To ten upał — stwierdziła przepraszająco. — Spójrz. Bolą mnie nogi. Bądź aniołem i przyprowadź samochód. Zaczekam tutaj. TLR — Klawo — powiedział radośnie Phil. — Pilnuj moich aparatów. Będę za chwilkę. I odszedł. On jest chyba sprawniejszy niż ja — pomyślała Agatha. Biodro nieznośnie ją zabolało, więc potarła je z wściekłością. Phil wkrótce wrócił. Agatha przeszła z powrotem przez wiadukt i wsiadła do jego samochodu.

— Nie ma klimatyzacji — narzekała. — Jeśli otworzysz okno, będzie przyjemny wietrzyk — odrzekł Phil. Agatha otworzyła okno. Gorący, suchy wiatr sprawił, że włosy smagnęły ją po twarzy, więc je przymknęła. — Jak daleko jedziemy? — chciała wiedzieć. Phil krążył powoli, rozglądając się na prawo i lewo. — Myślę. Ty też pomyśl. Jestem — powiedzmy — wujkiem lub sąsiadem. W pewnej chwili Jessica zaczyna się skarżyć — „To nie jest droga do domu". On nie mógł przejechać bez zaatakowania dalej niż — przypuśćmy — dziesięć mil. Agatha zamknęła oczy i próbowała wyobrazić sobie tę scenę. Gdyby to był ktoś, kogo Jessica dobrze znała, to pewnie chętnie by z nim porozmawiała. Byli po niewłaściwej stronie dwupasmówki, odwrotnej niż ta wiodąca w kierunku jej domu, więc z początku nic by nie zauważyła. Dopiero na pierwszym rondzie mogła zorientować się, że on nie skręcił, aby zawrócić. Otworzyła oczy. — Trzy mile za pierwszym rondem. TLR Phil przejechał przez pierwsze rondo i zwolnił tak, że inne samochody mijały go z dużą prędkością. W końcu zatrzymał się na poboczu i zapytał:

— Tutaj? Wyłączył silnik i siedzieli, rozglądając się dookoła. Tam w dole jest głęboki rów — zauważyła Agatha, spojrzawszy w lewo. — Morderca nie chciałby ciągnąć dziewczyny do lasu, bo mógłby być widziany z drogi. Moim zdaniem, on po prostu stoczył ciało z nasypu. No to poszukajmy. W tych butach? Poprosiłem panią Freeman, aby mi dała buty na płaskich obcasach, które trzymasz w biurze. Są w torbie, którą przyniosłem ze sobą. Wziąłem też termos z kawą i kanapki. Zrzucając buty na wysokich obcasach, Agatha po raz pierwszy pomyślała o nim naprawdę ciepło. Wyszli z samochodu, zeszli z nasypu i zaczęli przeszukiwać krzaki na dole. Odeszli przynajmniej milę od samochodu, kiedy zdyszana Agatha oświadczyła: To bez sensu. To wariactwo. Usiądźmy, chce się napić kawy. Pokrzepiona dwiema filiżankami kawy, kanapką z kurczakiem oraz papierosem, rozejrzała się dookoła. Za nią, w górze, po dwupasmówce ze świstem przejeżdżały samochody. Dookoła nich ziemia była usłana śmieciami wyrzucanymi z aut. Agatha daremnie patrzyła to na lewo, to na prawo, ale nagle wykrzyknęła: TLR Majtki!

Tak, jest bardzo gorąco — stwierdził Phil uprzejmie. Mam na myśli, że tam leży para majtek, jak sądzę. Zerwała się na równe nogi, przeszła kawałek na lewo i się zatrzymała. Para krótkich, rozdartych koronkowych majtek wisiała na gałązce skarłowaciałego krzaka. — Mogą być kogokolwiek — bąknęła. — Ale rozejrzyjmy się tutaj. — Tu jest but! — zawołał Phil. — Co ona miała na sobie, kiedy zniknęła? — Niech pomyślę. Różowy wystrzępiony top z cekinami, jeansy i czarne sandały na wysokich obcasach. Nie miała kurtki, bo noc była ciepła. I jeszcze miała małą torebkę, taki piterek właściwie. — To jest czarny sandał. Powinniśmy wezwać policję? — Nie, poszukajmy dalej. Jeśli Jessica miała rozerwane majtki i te są jej, to jeansy też muszą gdzieś tu być. Phil wskoczył z powrotem na trawiasty nasyp. — Gdzie leziesz? — krzyknęła Agatha. — Z góry jest lepszy widok. Agatha posuwała się powoli, rozgarniając krzaki. Nie czuła, że kolce czepiają się jej rajstop. — Ktoś wyrzucił starą lodówkę — zawołał Phil. Wielka lodówka leżała na boku. Agatha, wyjąwszy chustkę do nosa, otworzyła drzwi. — Nic! — zawołała. TLR

— Próbujmy dalej. — Może policja już tu była. — I co? Nie znaleźli buta i majtek? Agatha stłumiła jęk. Potem zdecydowała, że zamiast szukać daleko od miejsca, gdzie znaleźli but, powinna tam wrócić i iść do przodu, z dala od jezdni, w kierunku zalesionej okolicy. Weszła między drzewa, zadowolona, że zeszła ze słońca. Nagle poczuła się zmęczona. To wszystko było bezcelowe. Cóż ona mogła dostrzec, czego inni poszukiwacze nie znaleźli? Zawróciła i słońce zaświeciło jej prosto w oczy, momentalnie ją oślepiając. Potknęła się o coś i poleciała głową naprzód. — Węże i psubraty — wymamrotała Agatha, podnosząc się ciężko na łokciu i wykręcając, aby zobaczyć, o co się potknęła. Znalazła się oko w oko z parą wytrzeszczonych, martwych oczu. Gwałtownie rzuciła się do tyłu. Jessica Bradley, naga od pasa w dół i zamaskowana do połowy gałęziami, leżała niczym porzucona zepsuta lalka. Agatha poznała, że to ona, po różowym topie z cekinami, który na przedzie miał wielką plamę krwi. Prawdopodobnie pierwotnie ciało było całkowicie zakryte, ale drapieżniki pracowały nad nim. Coś odgryzło dziewczynie kawał nogi. — Phil! — wrzasnęła Agatha. Wyszła na chwiejnych nogach z lasu, usiadła i ukryła głowę między kolanami. Phil przybiegł do niej. — Ona tu jest. To straszne, straszne — bełkotała.

— Zadzwonię po policję. W międzyczasie obfotografuję wszystko. Gdzie ona jest? — Tam — wskazała Agatha. Phil wszedł do lasu i wkrótce, ku swojemu zdumieniu, Agatha TLR usłyszała klikanie jego aparatu fotograficznego. W końcu wyszedł i oznajmił: — Teraz wezwę policję. Agatha poczuła, że nabiera odwagi. — A ja zadzwonię do prasy. Nie chcę, żeby stróże prawa przypisali sobie wszystkie zasługi. Wkrótce usłyszeli z dala wycie syren. Najpierw przyjechała policja, potem detektywi — wśród nich Bill Wong — a w końcu zespół kryminologów. Agatha i Phil opowiadali w kółko swoją historię, a potem kazano im jechać za radiowozem na komendę policji w Mircesterze, aby złożyli oficjalne zeznania. Agathę przesłuchiwali detektyw inspektor Wilkes i Bill Wong. No, to powtórzmy to jeszcze raz — powiedział Wilkes. I Agatha powtarzała. Kiedy skończyli ją przesłuchiwać, oznajmiła: — Teraz ja chciałabym zadać kilka pytań. Nie mamy czasu — odparł Wilkes. — Wong, odprowadź ją do drzwi. — Wpadnę do ciebie, kiedy będę mógł się wymknąć — wyszeptał Bill, gdy ją wyprowadzał.

— Aha, pani Raisin! — zabrzmiał w korytarzu za nimi głos Wilkesa. — Tak? Żadnych rozmów z prasą. Jeśli mnie zapytają, to im odpowiem — odparła Agatha. Założę się, że już do nich dzwoniłaś — zamruczał Bill. Phil czekał na Agathę w recepcji i razem opuścili posterunek, TLR wychodząc prosto w tłum reporterów, fotografów i ekip telewizyjnych. — Przyrzekłem, że nie powiemy nic prasie — szepnął natarczywie Phil. — Bzdury — powiedziała Agatha. — Mamy interes do zrobienia. Zwróciła się do dziennikarzy. — Wydam jedno oświadczenie i potem zmiatam. To było szokujące doświadczenie. Właśnie miała się pochwalić, że to odkrycie było wynikiem jej znakomitej intuicji, kiedy gwałtownie uświadomiła sobie, że Phil stoi tuż za nią. A przed oczyma mignęła jej łagodna twarz pani Bloxby. — To był pomysł mojego nowego fotografa i eeee... detektywa — poinformowała Agatha. Opowiedziała im o koncepcji Phila, ale potem pochwaliła się, że to z jej inicjatywy szukali ciała w lesie. Skończyła, mówiąc: — To wszystko, moi państwo.

Kiedy przepychali się przez tłum reporterów, aby się dostać do samochodu Phila, jeden z nich zawołał: — Ile ma pan lat, panie Witherspoon? — Siedemdziesiąt sześć — odparł Phil pogodnie. — Och, wsiadajmy do samochodu i odjeżdżajmy — warknęła Agatha. Miała już do czynienia z prasą i wiedziała, że naiwny Phil właśnie skradł jej chwilę chwały. W tabloidach pojawią się nagłówki: „Dziadek Tajniak", „Geriatryczny Sherlock". Jakaś makabra. TLR Sir Charles Fraith pozwolił sobie otworzyć dom Agaty kluczami, które dała mu kilka lat temu. Po opróżnieniu torby w hallu wypuścił jej koty do ogrodu. Potem wszedł do salonu, zrobił sobie drinka i włączył telewizor, aby wysłuchać wiadomości. Już chciał wziąć pierwszy łyk, kiedy zmroziła go zapowiedź prezentera: Siedemdziesięcioletni dziadek, Phil Witherspoon, odkrył ciało zaginionej nastolatki, Jessiki Bradley. Pokazano też zdjęcia Agathy i Phila opuszczających posterunek policji, a potem była scena ukazująca chatę Phila w Carsely. Phil wyglądał na speszonego. — Naprawdę to pani Raisin wszystko zrobiła. Ja tylko zasugerowałem kilka rzeczy. Jak długo pracuje pan dla agencji detektywistycznej? Dzisiaj był mój pierwszy dzień. Zasugerowałem, żebyśmy wrócili i

szli trasą Jessiki do domu. Kiedy dotarliśmy do jezdni, powiedziałem, że być może wsiadła do samochodu, zamiast przejść na drugą stronę. Wtedy pani Raisin przejęła inicjatywę i dzięki swojej wspaniałej pracy detektywistycznej odgadła, gdzie może być ciało. Podobnie jak Agatha, Charles doskonale wiedział, że w porannych gazetach to Phil okaże się bohaterem dnia. Miał ponad siedemdziesiąt lat i był pierwszy dzień w pracy. Biedna Agatha... Usłyszał trzask otwieranych drzwi i pośpiesznie wyłączył telewizor. Agatha weszła i stanęła, rzucając mu gniewne spojrzenie. — Zły dzień w biurze, kochanie? — zapytał Charles. Agatha Raisin podeszła do wózka z drinkami i poczęstowała się dużym ginem z tonikiem. Zapaliła papierosa, a potem opadła gwałtownie na kanapę obok niego. — Z uprzejmości zatrudniam jakiegoś ramola — użalała się nad sobą. — A teraz on zgarnia wszelkie zaszczyty, choć to ja znalazłam TLR ciało, którego policja nie mogła odszukać. Spotkałam na drodze pannę Simms, która zatrzymała mój samochód i powiedziała, że widziała kamery telewizyjne przy chacie Phila. A czy ktoś z telewizji był tutaj? Nie wiem, dopiero co przyszedłem. Ale słyszę zbliżające się pojazdy. Prawdopodobnie to oni. Agatha pognała do lustra i otworzywszy torebkę, wyjęła szminkę oraz puder, po czym zaczęła szybko poprawiać makijaż. Zadzwonił dzwonek do drzwi.

— Już ja im powiem — zamruczała. — Aggie, jeśli skrytykujesz Phila i zaprzeczysz jego historii, wyjdziesz na złośliwą i wredną. — Pilnuj swojego nosa. Dzwonek znowu zadzwonił. Na szczęście Agatha była sprytna. Już po chwili Charles usłyszał, jak chwali Phila i mówi o swoim szczęściu, że go zatrudniła. — Jestem zmęczona dyskryminacją z powodu wieku — dobiegały zza drzwi jej słowa. — Ludzi powinno się zatrudniać niezależnie od tego, ile mają lat, wyłącznie na podstawie talentu oraz sprawności umysłu. Kontynuowała chwalenie Phila za pomysł ponownego prześledzenia drogi Jessiki, a potem ostrożnie przeszła do wyjaśniania, jak jej błyskotliwość i intuicja pomogły w odnalezieniu ciała. Kiedy skończyła, wróciła do pokoju i znowu usiadła na kanapie obok Charlesa. — Popatrz na to w ten sposób — zwrócił się do niej Charles — i bądź sprawiedliwa. Gdyby nie pomysł Phila, nie znalazłabyś ciała. — Przypuszczalnie, nie. Sądzę, że sprawa skończona. Policzyłam rodzicom Jessiki umiarkowaną należność. Nie mają za dużo pieniędzy, TLR więc lepiej resztę zostawię policji. — Co z twoim rozumem? Zaproponuj, że za darmo dowiesz się, kto zabił ich córkę. Będziesz mieć dobrą reklamę. A poza tym, pod tą

twoją twardą skorupą musi być przecież przyzwoity człowiek, chcący dowiedzieć się, kto zamordował tę biedną, młodą dziewczynę. Obraz martwego ciała Jessiki pojawił się w umyśle Agathy. — Przepraszam — wysapała. Popędziła do łazienki i zwymiotowała. Jak już obmyła twarz i poprawiła makijaż, zeszła chwiejnie z powrotem na dół. — Masz rację — powiedziała. — Reklama czy nie, zrobię to. — W porządku. Chodźmy do chaty Phila. Świeże powietrze dobrze ci zrobi. Po drodze spotkali Patricka Mulligana, emerytowanego detektywa, który odszedł z agencji Agathy, aby zamieszkać z panną Simms, która była niezamężną matką z Carsely, a jej skandaliczne romanse z różnymi żonatymi mężczyznami bawiły i jednocześnie szokowały wieś. Mieszkańcy byli prawie zawiedzeni, że się ustatkowała. — Widziałem całą sprawę w wiadomościach — powiedział Patrick. — Zabawne, właśnie nudziłem się i zamierzałem prosić cię, abyś mi dała moje stare zajęcie. — Spóźniłeś się o jeden dzień — odparła Agatha. Zaraz jednak pomyślała, że rozgłos przyniesie jej nowe sprawy, a Patrick ciągle ma powiązania z policją i bez wątpienia był sprawny w wyciąganiu od nich informacji. — Właściwie to możesz zacząć znowu od jutra. Chodź z nami do Phila i urządzimy naradę wojenną. Kiedy Phil ich wpuścił, Agatha odczuła zadowolenie, że ponownie

zatrudniła Patricka. Phil wyglądał starzej i jakoś tak cherlawo. TLR — To szok — odezwał się słabo. — Dopada cię po jakimś czasie. Przez lata prowadziłem własny sklep fotograficzny w Evesham. Miła, spokojna egzystencja, rozmowy z klientami... I nagle to. — To minie — uspokajała go Agatha. — Ja właśnie wymiotowałam. A propos, jesteś dziadkiem? — Nigdy nie byłem żonaty. — Gazety to zignorują. Patricku, Phil wpadł na pomysł, że Jessika mogła się zatrzymać na jezdni, czekając, aby przejść na drugą stronę, ponieważ wejście na wiadukt jest strome. Zasugerował, że mogła wsiąść do samochodu kogoś, kogo znała. Zaczniemy wszystko stamtąd. Phil niech lepiej jedzie jutro ze mną do Ancombe, bo mamy kolejną sprawę, a ty, Patricku, mógłbyś zacząć pytać o wujków, przyjaciół, chłopaków czy kogokolwiek, komu ta biedna dziewczyna miała nieszczęście zaufać — tu spojrzała na zegarek. Ciągle mamy czas, by dać wiadomość do porannego wydania gazet. Charles, czy mógłbyś zadzwonić do Associated Press lub kogokolwiek i powiedzieć, że zamierzam rozwiązać sprawę morderstwa za darmo? — Masz telefony? — Tutaj są. — Agatha otworzyła swoją pojemną torebkę i wyjęła gruby notes — Wszystkie numery do prasy są tutaj. Charles wycofał się do ogrodu z komórką i notesem Agathy. Słyszałem to i owo — powiedział Patrick. — Niestety nic, co

mogłoby ci pomóc. W takich przypadkach policja przygląda się bardzo uważnie najpierw rodzinie i krewnym. Potem szukają sympatii. Nie konkretnego chłopaka. Założę się, że Jessika miała kogoś. Dowiedziałaś się, z kim wychodziła do klubów? — zapytał Patrick. — Dziewczyny w tym wieku nie chodzą same na dyskoteki. — Rozmawiałam z jej przyjaciółkami — Fairy Tennant i Trixie TLR Sommers. Były nieco ostrożne w słowach, ale pewnie dlatego, że ich rodzice stale nam przerywali. — W porządku. Porozmawiam z nimi obydwiema jeszcze raz. Dlaczego jedziesz do Ancombe? — Jakiś biznesmen myśli, że żona go oszukuje. Ona będzie jutro na wyprzedaży W Ancombe, więc chcę się jej dobrze przypatrzyć. Agatha weszła do biura późnym rankiem, po wykupieniu wszystkich gazet. Tak jak się spodziewała, Phil był przedstawiony na czołowym miejscu, ale w każdej gazecie był też ustęp mówiący o tym, że ona — Agatha Raisin — była zdecydowana rozwiązać tę sprawę i nie wziąć za to pieniędzy od rodziców. — Mamy więcej zleceń, pani Raisin — poinformowała pani Freeman. — Zaginiony mąż, zaginiony nastolatek i dwa koty więcej. — Proszę dać mi wszystko, co dotyczy zaginionych. Mogłabym naprawdę zatrudnić detektywa od zwierząt. — Potrzebuje pani kogoś młodego i energicznego, kto nie żądałby dużo.

— Wygląda, jakby miała pani kogoś konkretnego na myśli. — Mój siostrzeniec, Harry Beam. Ma rok wolnego, zanim zacznie studia na uniwersytecie. Jestem pewna, że zrobiłby to tylko za zwrot kosztów. — Wezmę go na próbę. Niech mu pani powie, żeby przyszedł jutro. Teraz wychodzę. Kiedy Patrick przyjdzie do biura, to niech mu pani da dokumenty dotyczące tych dwojga zaginionych. Po namyśle zdecydowałam, że jednak nie wezmę ich ze sobą. — Chce pani, żebym do niego zadzwoniła? — Nie, nie ma go, bo sprawdza przyjaciółki Jessiki. Sądził, że TLR złapie je w szkole. Widziałam się z nimi w obecności ich rodziców i to był niewypał. Patrick zadzwoni za jakiś czas. Agatha pojechała do Carsely i zabrała Charlesa. — Gdzie jest Phil? — zapytał. — Spotka się z nami. Kiedy przyjechali pod kościół w Ancombe, znaleźli Phila otoczonego podziwiającymi go i chwalącymi kobietami. Agatha strasznie się nachmurzyła, ale podeszła do pani Bloxby. — Czy Mabel jest tutaj? — Tam w rogu, sprzedaje dżem. Nikt nie uzna za dziwne, że Phil robi zdjęcia, bo on zawsze to robi. I jest teraz lokalną gwiazdą. — I kawalerem — powiedziała Agatha kwaśno. — Niech pani popatrzy na te wszystkie wdowy zgromadzone wokół niego.

— Dobrze, że go pani zatrudniła. On naprawdę potrzebuje pieniędzy. Pani Bloxby skupiła na Agacie swój jasny wzrok. Raisin poruszyła się niespokojnie, myśląc o niskim wynagrodzeniu Phila. Zdała sobie sprawę, że będzie musiała dać mu podwyżkę i to szybko, bo inaczej pastorowa nie zostawi w spokoju jej sumienia. Agatha zastanawiała się, czy powinna podejść do Mabel Smedley. Wszyscy wiedzieli, że była detektywem. Ale z pewnością spokojna Mabel nie podejrzewała ani przez chwilę, że mąż wynajmie kogoś, żeby ją śledzić. Zbliżyła się do więc straganu z dżemami i uśmiechnęła się do kobiety — Nie sądzę, żebyśmy się kiedykolwiek spotkały — zagadnęła. Charles podszedł do nich. TLR — Jestem Agatha Raisin, a to mój przyjaciel sir Charles Fraith. Mabel Smedley nosiła okropną sukienkę w drukowane wzory, nie miała makijażu, a jej włosy były ściągnięte do tyłu. Za to okazało się, że ma piękny uśmiech, z którym zwróciła się do Charlesa. — Cały ten dżem zrobiła pani sama? — zapytał Charles. — Tak, mogę polecić truskawkowy. — W takim razie kupię parę słoików. A ty, Agatho? — A może pani zaproponować coś innego? — Myślę, że galaretka pigwowa jest w porządku. — Wezmę więc jedną.

Charles tradycyjnie stwierdził, że zostawił portfel w domu, więc Agatha — rzuciwszy mu piorunujące spojrzenie — zapłaciła za niego. — Muszą panią boleć nogi. Tak stać tutaj cały dzień ... — zauważył Charles. — Właśnie będę robić sobie przerwę. Pani Henderson przejmie stoisko. Widzę, że nadchodzi. — Co za gorący dzień — powiedział Charles. — Może zechciałaby pani pójść ze mną na drinka? Agatha nie może. Będzie pomagać. Agatha otworzyła usta i zamknęła je z powrotem. Pani Henderson, pulchna, spocona kobieta o okrągłej czerwonej twarzy podeszła pośpiesznie. — Przepraszam bardzo, ale musiałam iść do szkoły. Dwayne znowu się wygłupiał, chociaż jeśli o mnie chodzi, to nauczycielka uwzięła się na niego i to właśnie jej powiedziałam. — Nie ma sprawy — rzekł Charles. — Pani Raisin postoi tu chwilę. Nieprawdaż, Agatho? TLR — W porządku — zamruczała nieuprzejmie w odpowiedzi. — Jest pani taka uprzejma — powiedziała pani Smedley. — Ceny są na wszystkich słoikach. Agatha ponuro obserwowała, jak Charles odchodzi z Mabel. Uprzednio pożyczył od niej dwudziestofuntowy banknot. — Nie idziemy do baru z przekąskami? — zapytała Mabel. — Widziałem przyjemny pub po drugiej stronie ulicy — powiedział Charles, wyprowadzając ją z holu.

— Nie piję o tej porze. — Mają też napoje bezalkoholowe lub kawę. Przeszli przez ulicę i weszli do pubu. Mabel zamówiła tonik, a Charles wziął sobie whisky. Usiedli przy stoliku w rogu. Charles uśmiechnął się do kobiety. — Proszę opowiedzieć mi coś sobie. — Nie ma tego dużo. Stowarzyszenie Pań z Ancombe zajmuje mi sporo czasu. Robię ciastka i dżem. Gromadzę też fundusze dla bezdomnych z Mircesteru. I zabieram starszych mieszkańców na wycieczki. — Jest pani mężatką? — Tak, i bardzo szczęśliwą kobietą. Obecnie niewiele z nas może zostać w domu. Nowoczesny mąż chce, żeby jego żona też zarabiała pieniądze. A co z panem, sir Charlesie? — Tylko Charlesie. Zajmuję się rachunkami dotyczącymi farmy. Potem są mecze krykieta, fety i koncerty. Wieś zawsze sądzi, że ma prawo używać mojego domu i ziemi do wszystkiego. Uprawiam też ogrodnictwo — kłamał Charles, który pod jej uważnym spojrzeniem TLR zaczynał czuć, że uchodzi za dyletanta. — Uwielbiam ogrodnictwo. Proszę mi o nim opowiedzieć. Na szczęście Charles miał gadatliwego szkockiego ogrodnika, który zawsze dawał mu wykłady na temat kwiatów, warzyw, drzew i ściółki. Opowiadał więc Mabel o ogrodnictwie, podczas gdy ona słuchała z

półuśmiechem na twarzy. Z tym rodzajem uśmiechu, jaki widzi się u klasycznych posągów. Wtem kobieta podniosła się. — Muszę wracać. Proszę zostać i dokończyć swojego drinka. Zabrała swoją torebkę i skierowała się do drzwi. Potem odwróciła się i powiedziała słodko: — Proszę powiedzieć pani Raisin, że mnie też nie podobał się film. Szkoda. Miał takie dobre recenzje. TLR Rozdział III Agatha była przerażona, kiedy Charles powiedział jej o komentarzu, jaki Mabel rzuciła na pożegnanie. — Nigdy nie powinnam była zatrudniać takiego amatora jak Phil — łajała się. — To nie w porządku Agatho. Sama jesteś amatorką. Gdyby nie Phil, nigdy nie znalazłabyś ciała Jessiki, a Mabel śledziliście wspólnie. Spójrz, pani Bloxby próbuje zwrócić twoją uwagę. Agatha była świadoma obecności Mabel, która wróciła za ladę ze swoimi słoikami i uśmiechała się z lekka. — Och, pani Raisin, złe wieści — powiedziała pani Bloxby. — Mabel właśnie zwierzyła mi się, że wie, iż ją śledziliście. Sądzi, że to słodkie. — Słodkie?! TLR

— Tak. Mówi, że zazdrość męża bardzo jej schlebia. — Skąd ona to wie? Byliśmy kawał za nią. — Może wyjęła puderniczkę, żeby przypudrować nos w kinie i zauważyła was. — Nie nosi makijażu. Co mam teraz robić? — Nie ma pani kogoś innego, żeby zajął się sprawą? — Zatrudniłam ponownie Patricka Mulligana. Ona go nie zna. Jednak teraz on pracuje nad sprawą Jessiki Bradley. Moglibyśmy go wymienić. — A więc zatrudniła pani Patricka Mulligana... Myślałam, że obcina pani koszty. — Zapomniałam o złotej zasadzie biznesu; jeśli wkładasz pieniądze, dostajesz je z powrotem. Wygląda, że Mabel Smedley jest o wiele inteligentniejsza, niż myśleliśmy. Zadzwonił telefon Charlesa, który bąknął przeprosiny i pośpiesznie wyszedł. Podszedł Phil i Agatha powiedziała mu, że Mabel ich zauważyła. — Nie wiem, jak ona to zrobiła — stwierdził. — Ona nie jest podejrzliwa i wszystkie panie myślą, że jest wzorem doskonałości. Pracuje ciężko dla dobra sprawy... — I nigdy nie słyszano o niej niechętnego słowa — powiedziała Agatha. — Wracajmy do biura, Phil. Lepiej niech Patrick zajmie się tą sprawą. — A co ze zdjęciami?

TLR — My zajmiemy się sprawą Jessiki. Jeśli Patrick wytropi u Mabel coś wartego sfotografowania, to da nam znać. Wrócił Charles. — Muszę iść — powiedział. — Pamiętasz dziewczynę, z którą miałem mieć randkę, a która się nie pojawiła? Dzwoniła z przeprosinami. Umarł jej pies i była zbyt strapiona, żeby się ze mną skontaktować. — Podrzucę cię do chaty — zaproponowała Agatha — i możesz odebrać swój samochód. Czuła, jakby przystawiała się do Charlesa w drodze powrotnej do Carsely. To nie to, że jestem zazdrosna o tę dziewczynę — mówiła sobie. Ale denerwujący jest sposób, w jaki on wchodzi i wychodzi z mojego życia, używając mojej chaty jako swego rodzaju hotelu. Po tym, jak Charles zabrał swoje rzeczy i wyszedł, Agatha poczuła napad znajomej fali samotności. Przypomniała sobie, że Roy przyjeżdża w weekend i wyruszyła do biura, czując się już nieco radośniej. Zanim wyszła z domu, zadzwoniła do Patricka w sprawie nowych ustaleń. Czekał na nią i kiedy przyjechała, słuchał uważnie, gdy wyłuszczała mu sprawę. — Nikt nie jest doskonały. Sądzę, że ona dowiedziała się, że jej mąż cię zatrudnił. I chyba wiem, jak to się stało. Jego wzrok prześlizgnął się w kierunku pani Freedman, stukającej

w klawiaturę komputera. Agatha wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. — Pani Freedman, proszę przestać na chwilę. Czy powiedziała pani komukolwiek, że Robert Smedley wynajął nas, żeby śledzić jego żonę? Pani Freedman była pulchną, pogodną kobietą z ciasno skręconymi szarymi włosami i przyjemną twarzą. Nosiła grube okulary. W tym TLR momencie fala rumieńców zalała jej szyję i pokryła twarz. — Pamięta pani państwa Boggle'ów? — Jak mogłabym ich zapomnieć? Boggleowie byli starszą parą, uprzednio mieszkającą w Carsely. Z bezpardonową stanowczością żądali wycieczek i poczęstunków od członków Stowarzyszenia Pań. Agatha odetchnęła z ulgą, kiedy przenieśli się do domu opieki w Broadway. — Złożyłam im wizytę, a oni pytali mnie o różne ciekawostki. Nie sądziłam, że wyrządzę jakąś krzywdę, i jeśli im powiem. — Krzywdę? — krzyczała Agatha. — Oni zawiśli na telefonie, jak tylko pani wyszła. Nie wolno pani nigdy z nikim rozmawiać o tym, co tu się dzieje. — Tak mi przykro. Oni wyglądali tak staro i nędznie. Ani przez chwilę nie uwierzyłabym, że mogą do kogoś zadzwonić czy komuś powiedzieć. Mówili, że nikt ich nigdy nie odwiedza. — To jest to — powiedział Patrick. — Ona nie zrobi teraz nic, skoro wie, że mamy ją na oku. Lepiej powiedz o wszystkim Smedleyowi.

— Nie, jeszcze nie — stwierdziła powoli Agatha. — Jeśli jest coś, czego możemy się o niej dowiedzieć, a co zdarzyło się wcześniej, to właśnie to możesz wykopać. — Czy chce pani, żebym wyszła? — zapytała pani Freedman drżącym głosem. — Niech pani kontynuuje to, co pani robi. Drzwi się otworzyły i niezdarnie wszedł młody człowiek. Mial ogoloną głowę, ćwiek w nosie, kolczyki i cały był ubrany na czarno — czarny podkoszulek pod czarną skórzaną kurtką i czarne skórzane spodnie. Uśmiechał się zaczepnie. Miał niebieskie oczy, ostry nos i TLR wąskie usta. — Cześć — powiedział i opadł na kanapę. — To mój siostrzeniec, Harry Beam — przedstawiła go pani Freedman. Agatha na chwilę zapomniała języka w gębie. Wyobrażała sobie, że ten siostrzeniec będzie schludnym, inteligentnym młodym człowiekiem. — A więc masz rok przerwy? — chciała wiedzieć. — No. — Co studiujesz? — Fizykę. — Gdzie? — W Imperiał College.

Jak do diaska on się tam dostał? — zastanawiała się Agatha. Groził, że połamie im nogi? O nie, pozbędę się go w ciągu jednego dnia. — Pani Freedman, proszę dać Harryemu dokumenty dotyczące zaginionych zwierząt i niech popracuje nad tymi sprawami. Patricku, czy zdołałeś wybadać Fairy Tennant lub Trixie Sommers? — Jeszcze nie. Usiłowałem popytać sąsiadów, a z nimi zamierzałem porozmawiać po szkole. — Dobrze. Phil i ja teraz wychodzimy. — Znam je — odezwał się Harry, podnosząc wzrok. — Para puszczalskich. — Skąd je znasz? — Ze szkoły. Były rok niżej ode mnie. TLR — A co wiesz o Jessice Bradley? — W porzo. Była jedną ze spokojniejszych. Agatha się zawahała. Rozsądnie byłoby wziąć Harry’ego ze sobą, ale przeszkadzała jej myśl, że straci twarz, jak ją zobaczą z takim przygłupem. — Chodź, Phil. Harry, jeśli znajdziesz chociaż jedno zwierzę, jesteś zatrudniony. Harry chrząknął, gapiąc się na zdjęcia zaginionych kotów. Agatha westchnęła i wyszła, a za nią Phil. Kiedy odjeżdżali powiedziała: Zaczynam się zastanawiać nad panią Freedman. Najpierw plotkuje,

a potem obarcza mnie tym swoim idiotycznym siostrzeńcem. Chłopak może być w porządku — odpowiedział Phil. — Oni wszyscy wyglądają dzisiaj dziwacznie. Podjechali pod Mircester High School i zaparkowali samochód. Niektórzy rodzice już czekali w autach, ponieważ wielu uczniów pochodziło z okolicznych wsi, a niektóre z nich nie były obsługiwane przez szkolny autobus. O czwartej uczniowie zaczęli wylewać się ze szkoły. Agatha rozmyślała o tym, że większość nich wydawała się robić wszystko, żeby zmodyfikować szkolne mundurki. Wiele dziewcząt nosiło buty na wysokich obcasach i króciutkie spódniczki. Chłopcy dążyli do tego, aby wyglądać niechlujnie — spodnie zwisające nad kostką i ogony koszul wystające na zewnątrz. Agatha rozpoznała Trixie oraz Fairy i poszła w ich stronę. Harry Beam poszedł do sklepu, gdzie wiedział, że jest urządzenie do drukowania wizytówek biznesowych. Wklepał swoje nazwisko, TLR wstawił pod nim „prywatny detektyw", nazwę, numery telefonów i email agencji. Potem wsiadł do wypożyczonego starego białego forda i skierował się na peryferie, gdzie znajdowało się schronisko dla zwierząt, które właśnie miesiąc temu rozpoczęło działalność. Wszedł do recepcji. Recepcjonistka zlustrowała go z góry na dół i zapytała: Czego pan chce?

Harry uśmiechnął się do niej. A ten uśmiech zupełnie go zmienił. Agatha nie rozpoznałaby jego głosu, kiedy przedstawiał się i wręczał wizytówkę, mówiąc potulnie: — Zastanawiam się, czy mógłbym popatrzeć na wasze koty i psy. Widzi pani, właściciele są tak strapieni, że chcielibyśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, żeby im pomóc odnaleźć ulubieńców. Recepcjonistka studiowała jego wizytówkę. — To ta agencja, która pomaga rodzicom Jessiki dowiedzieć się, kto ją zamordował? — Ta sama. — Niech pan poczeka. Wyszła, a Harry cierpliwie czekał. Po krótkim czasie wróciła z mężczyzną, którego przedstawiła jako pana Blenkinsopa. Ten zadzwonił do agencji, żeby sprawdzić, czy Harry rzeczywiście jest tym, za kogo się podawał. — Chodź za mną, młody człowieku — powiedział w końcu. — Pozwolimy ci się rozejrzeć. Ściskając swoje akta, Harry poszedł za nim. Chodził od klatki do TLR klatki, czasami zatrzymując się, aby zapytać, kiedy jakiś kot lub pies był przyjęty. W końcu powiedział radośnie: — Myślę, że mam je wszystkie. Zechciałby pan sprawdzić zdjęcia, jak ja będę wskazywał zwierzęta? Fairy i Trixie miały najkrótsze spódniczki oraz rozluźnione krawaty

i rozpięte koszule, aż do miejsca, skąd wyzierał biustonosz. Ich bardzo długie nogi zakończone były butami na wysokich obcasach. Szkoła nie pozwalała im nosić szpilek, więc ominęły ten zakaz, wkładając czarne buciory na ciężkich podeszwach i dużych, niezgrabnych obcasach. Obie miały masę brązowych niesfornych włosów z blond pasemkami. — Nieletnie — zamruczał Phil. — Jak rodzice mogą im pozwolić tak się ubierać ? Agatha poszła naprzód. — Fairy i Trixie? Pamiętacie mnie? — To my — przyznała Fairy. — A kto chce wiedzieć? Nie pamiętam pani. — Jestem prywatnym detektywem i badam okoliczności śmierci Jessiki Bradley. — Niech pani słucha — powiedziała Trixie. — Rozmawiałyśmy z policją. Nie musimy gadać z panią. Wcale nie wygląda pani na detektywa. Jest pani stara. — Skończ te pierdoły — powiedziała brutalnie Agatha. — Uważam za cholernie podejrzane, że nie chcecie się dowiedzieć, kto zamordował waszą koleżankę. Gapiły się na nią mułowato i żuły gumę. Potem Trixie wzruszyła ramionami i powiedziała do Fairy: TLR — Rozdzielamy się. Oddaliły się nieśpiesznie, zostawiając Agathę rzucającą za nimi

piorunujące spojrzenia. — Zrobiłem im zdjęcia. Mogą się przydać — zameldował Phil. — Spróbujmy w szkole — zdecydowała Agatha. — Tyle jest obecnie biurokracji i papierkowej roboty, że nauczyciele są chyba przykuci łańcuchami do biurek. — Wynotowałem z lokalnej gazety, że nauczycielka angielskiego Jessiki nazywa się panna Rook. Weszli do szkoły i szli korytarzem, aż znaleźli nauczycielkę, która im powiedziała, że panna Rook jest w pokoju nauczycielskim, i pokazała, gdzie to jest. Było tam pięcioro nauczycieli. — Panna Rook? — zapytała Agatha. — To ja — podniosła się niska kobieta. Agatha przedstawiła siebie i Phila. — Chodzi o Jessikę? — Tak. — Zostawimy państwa samych — powiedział jeden z nauczycieli i wszyscy wyszli. — Proszę siadać — zaprosiła Alice Rook. — Napiją się państwo nauczycielskiej kawy? Ale ostrzegam, że jest naprawdę straszna. — Nie, dziękujemy. Proszę nam opowiedzieć o Jessice. — Aż do niedawna była bardzo dobrą uczennicą. Nie jak inne, które TLR wołają za mną Pakistanka, chociaż jestem pół-Hinduską.

— To wyjaśnia pani nazwisko. — Właśnie. Alice Rook była piękną kobietą o gładkiej skórze koloru kawy, dużych, ciemnych oczach i gęstych czarnych włosach. — Co więc spowodowało, że Jessika się zmieniła? — Fairy Tennant i Trixie Sommers miały na nią zły wpływ. Jessica była nieśmiała i jak to nieśmiałe dziewczęta, chciała być popularna wśród chłopców. Zaczęła się włóczyć z tą beznadziejną parą. Mówiłam, że jej praca kuleje i jeśli nie będzie miała dobrych ocen, to nie dostanie się na uniwersytet. Ale ona tylko popatrzyła na mnie i nic nie powiedziała. Wiecie, co myślę? Chyba się w kimś zadurzyła i była zdecydowana zrobić wszystko, żeby podobać się temu komuś. — Nie domyśla się pani, kto to mógł być? Panna Rook potrząsnęła głową. — Przysięgłabym, że to nie był nikt z jej klasy ani z jej rocznika. Wiem, którym chłopcom które dziewczęta się podobają i to nie był żaden z nich. Sądzę, że to ktoś spoza szkoły. — Dlaczego pani tak uważa? — Uczę angielskiego i dla klasy Jessiki to jest ostatnia lekcja. Pod koniec zajęć ona stale patrzyła w okno i się wierciła. Miała wtedy jasne, błyszczące oczy. Wyglądała jak dziewczyna czekająca na ukochanego. — Widziała ją pani kiedykolwiek wychodzącą z kimś? — Obawiam się, że nie. Co za strata! Taka inteligentna dziewczyna.

— Czy w szkole jest jakiś doradca pedagogiczny? Może TLR konsultowała się z nim? — Jest doradca, pani Aynton, ale nawet jeśli Jessika się z nią konsultowała, ona nie może wam nic powiedzieć. To, co uczniowie jej mówią, jest tajne. — Ale Jessica jest martwa! A to z pewnością jest różnica. — Poczekajcie tutaj, zobaczę, czy nadal jest w budynku. Chodziłam do podobnej szkoły — pomyślała Agatha. — Zbudowana z pustaków i już krusząca się na brzegach. Zbudowano ją tanim kosztem. Te same zapachy. Środki dezynfekujące i metaliczny odór szkolnych posiłków. Wróciła Alice Rook. Potrząsnęła głową. — Jessica nigdy nie konsultowała się ze szkolnym doradcą. — Jaki był jej ulubiony przedmiot? — zapytał Phil. — Zdecydowanie matematyka. Jedyny przedmiot, z którego ciągle miała „A". — Kto ją uczył? — Pan Owen Trump. Dlaczego pan pyta? — Uczniowie zawsze lepiej się uczą dla nauczyciela, którego podziwiają, więc może ona jemu coś powiedziała. Czy jest nadal w szkole? — Sprawdzę. Agatha była rozdarta między żalem, że to nie ona wpadła na ten

pomysł, a uczuciem, że naprawdę powinna trochę pochwalić Phila. Zamiast tego powiedziała: — Kiedy wrócimy do biura, przyjrzymy się twojej pensji. Myślę, że TLR możemy zakończyć okres próbny. Twarz Phila się rozjaśniła: — Dziękuję bardzo. — Dostaniesz tylko tyle, na ile zasługujesz — dorzuciła szorstko Agatha. Otworzyły się drzwi i wszedł młody mężczyzna. — Jestem Owen Trump. Alice poszła do domu. Serce Agathy podskoczyło. W przyciemnionym pokoju wyglądał jak młodsza wersja jej eksmęża Jamesa Laceya. Miał gęste, ciemne włosy i jasnoniebieskie oczy. — Zapalę światło — powiedział. — Myślę, że wreszcie będziemy mieć deszcz. Kiedy włączył światło, Agatha zdała sobie sprawę z tego, że w ogóle nie był podobny do Jamesa. Był przystojny, ale nie tak silny i nosił niebieskie soczewki kontaktowe. Podczas gdy usta Jamesa były wąskie i stanowcze, jego wargi były pełne i zmysłowe. — W czym mogę pomóc? Usiadł w poobijanym fotelu przy dwuprętowym piecyku elektrycznym, więc Agatha i Phil, którzy wstali, kiedy wszedł, ponownie zajęli swoje miejsca.

— Jak prawdopodobnie mówiła panu panna Rook — zaczęła Agatha — jestem prywatnym detektywem badającym śmierć Jessiki Bradley. — Straszna sprawa. Była moją najbystrzejszą uczennicą. — Pogorszyła się ze wszystkich innych przedmiotów, prócz matematyki — stwierdziła Agatha. — Może zadurzyła się w panu? TLR — No — powiedział z irytującym poczuciem samozadowolenia — one wszystkie zadurzają się we mnie od czasu do czasu. — Więc zwierzała się panu? — Nie. Czasami zostawała, aby zapytać o matematykę. — Widział się pan z nią kiedykolwiek poza szkołą? — Co właściwie pani sugeruje? Agatha się wycofała. — To znaczy, czy widział ją pan z kimś w Mircesterze w godzinach pozaszkolnych? — Tylko z tą pretensjonalną parą, Fairy i Trixie, w centrum handlowym. Prawie nie poznałem Jessiki. Wszystkie były w mundurkach, ale Jessica miała podciągniętą do góry spódnicę i była mocno umalowana. — Co robiły? — Stały pod zegarem. To ulubione miejsce spotkań dzieciaków. Przypuszczam, że czekały na chłopców. — Czy Jessica interesowała się jakimś chłopcem ze szkoły?

— Nic o tym nie wiem. Wiecie, zawsze była cichą, uczącą się dziewczyną, aż do mniej więcej sześciu miesięcy temu. Ja nie zauważyłem jakiejś wielkiej różnicy, ale inni nauczyciele zastanawiali się, co się z nią stało. Jeśli to wszystko...? Agatha dała mu swoją wizytówkę. — Jeśli usłyszy pan coś, co mogłoby pomóc, proszę dać mi znać. — Dam znać policji. Oni są lepiej wyposażeni, żeby sobie z tym radzić. -1 powiedziawszy to, wyszedł. TLR — Pompatyczny cymbał — burknęła Agatha. — I próżny. Zauważyłeś te soczewki? — Nie, ale dużo ludzi je nosi. Skąd możesz wiedzieć? — Są nienaturalnie jasnoniebieskie. Sądzę, że lepiej będzie, jeśli pójdziemy do centrum handlowego. Mam zdjęcie Jessiki. Zobaczymy, może jakiś sklepikarz ją rozpozna. Chociaż na tym zdjęciu wygląda jak skromna uczennica, a jeśli była mocno umalowana, to mogą jej nie pamiętać. Ale warto spróbować. — Faktycznie, sprzedawcy mogą jej nie pamiętać, ale zrobiłem też zdjęcia Fairy i Trixie — powiedział Phil. — Wydrukuję je i spróbujemy znowu jutro, jeśli chcesz. Jeśli rozpoznają Fairy i Tribde, może przypomną sobie też trzecią dziewczynę. Co teraz? — Wracamy do biura i zaczynamy jutro od nowa. Muszę się pozbyć Harry ego Beama.

Harry Beam leżał rozwalony na kanapie. Przed nim na podłodze stały trzy pudełka z kotami, a mały jack russell siedział mu na kolanach. — Wielkie nieba! — zawołała Agatha. — Znalazłeś je wszystkie. Jak to zrobiłeś? Harry poprosił panią Freedman, żeby nie mówiła, że znalazł je w schronisku dla zwierząt. — Chodziłem i rozglądałem się. Agatha przyglądała mu się podejrzliwie. — Jesteś pewny, że to są właściwe zwierzęta? Pozwolisz, że TLR zobaczę zdjęcia. Przyglądała się zdjęciom i zwierzętom. — Jestem zatrudniony? — Tak przypuszczam — odparła nieuprzejmie Agatha. Nagle wpadła na pomysł. — Chciałbyś popracować dziś w nocy? — Pewnie. O co chodzi? Znowu koty? — Nie. Chciałabym, żebyś poszedł do dyskoteki, w której była Jessica tej nocy, kiedy ją zamordowano. Pasujesz tam. Spróbuj zaprzyjaźnić się z młodymi ludźmi i czegoś dowiedzieć. Dzwoniłeś do właścicieli kotów i psa? — Myślałem, że może chce pani zrobić to osobiście i zadzwonić do lokalnego szmatławca, żeby zrobili zdjęcia ich szczęśliwego

ponownego spotkania. — Racja. — Agatha ustaliła z panią Freedman wynagrodzenie Harryego i podniosła pensję Phila. Potem zadzwoniła do właścicieli zwierząt, aby wszyscy wpadli do biura o szóstej, a następnie do miejscowej gazety. Patrick przybył akurat po tym, jak Agatha uporała się z zadowolonymi właścicielami i pozowała wraz z nimi do zdjęć. — No i co? — zapytała — Poszedłem do wiejskiego pubu z zakąskami. Smedleya nikt nie lubi, za to wszyscy uważają, że jego żona jest święta. Plotka głosi, że on ją bije. Jego fabryka produkująca elektronikę została wyeliminowana ze strefy przemysłowej. Mają tam salę wystawową, więc poszedłem i się poszwendałem. Rozmawiałem z personelem zajmującym się sprzedażą, pytałem o ich szefa i takie tam. Nie lubią TLR go. Zapytani, czy spotkali kiedyś jego żonę, rozchmurzali się. Mówią, że jest klejnotem. On jest taki skąpy, że kazał żonie przygotowywać całą żywność na ich coroczne przyjęcie bożonarodzeniowe. Jedzenie ponoć było wspaniałe, a ona absolutnie czarująca. Niestety, do tej pory nic. Ale będę się starał. Phil zaproponował: — Niech Harry pójdzie ze mną do domu. Wydrukuję mu zdjęcia Trixie i Fairy. Jeśli będą dziś w klubie, może uda mu się nawiązać z nimi rozmowę.

— On je zna. Pamiętasz? Ale, tak czy owak, wydrukuj te fotografie. Agatha właśnie przygotowywała sobie obiad w mikrofalówce, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Na schodach stał Bill Wong. — Nie mogłem wpaść wcześniej — powiedział. — Wejdź. Właśnie miałam jeść obiad. Chcesz trochę? — Nie, zjadłem coś w stołówce. Co porabiałaś? Agatha opowiedziała mu o Owenie Trumpie. — Dobra robota — pochwalił Bill. — Nigdy nie myślałem o nauczycielu. Agatha poczuła się nagle nieco winna. To był przecież pomysł Phila. — A jak twoja działka? — zapytała. — Jej nauczycielka angielskiego sądzi, że Jessica mogła być zakochana. Angielski był ostatnią lekcją i ona stale wyglądała przez okno. — Nie wygląda na to, żeby chodziło o jakiegoś ucznia. — Mówiła też, że jej wyniki — prócz matematyki — pogorszyły w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. TLR — Musimy mieć oko na tego nauczyciela matematyki. A co u ciebie? Miałaś wiadomości od Jamesa Laceya? — Nie — odrzekła szorstko Agatha. — Żadnych nowych, interesujących sąsiadów? — Dom jest znowu na sprzedaż. Prawdopodobnie kupi go ktoś w średnim wieku lub starszawy. Młodzi ludzie nie mogą sobie pozwolić

na zapłacenie obowiązujących tu cen. — A jak sobie radzisz z agencją? — Zdobywamy zlecenia. Wzięłam sprawę rozwodową, chociaż nie sądzę, żeby to była naprawdę sprawa rozwodowa. Myślę, że to tylko neurotyczny mąż, który jest szaleńczo zazdrosny. Zaś jego żona jest uważana za świętą. — Nie ma świętych, Agatho. — Jest pani Bloxby. — Daj spokój. Jest tylko człowiekiem, jak każdy z nas. Ale posłuchaj. Wreszcie pada deszcz... Agatha przyglądała mu się czule. Bill, pół Chińczyk, pół Anglik, średniego wzrostu, z czarnymi włosami i brązowymi oczami w kształcie migdałów, był jej pierwszym przyjacielem. — Chcesz drinka? — Nie, dziękuję — powiedział Bill. — Muszę iść. Czemu nie przyjdziesz do nas na obiad któregoś wieczoru? Agatha pohamowała wzdrygnięcie. O ile kochała Billa, o tyle jego rodziców uważała za strasznych. Poza tym jego mama była parszywą kucharką i nawet przygotowywanie posiłków w kuchence mikrofalowej przez całe życie nie mogłoby przyzwyczaić Agathy do rozgotowanego mięsa i rozmiękłych warzyw, które składały się na TLR ulubioną kuchnię pani Wong. — Chciałabym — skłamała. — Zaczekajmy jednak, aż wszystko

trochę się ustabilizuje. Kiedy Bill wyszedł, otworzyła drzwi kuchni i stanęła pod zwisającą strzechą. Ostatnio zatrudniła ogrodniczkę i długi pas jej ogrodu aż błyszczał od kwiatów. Szkoda, że Bill wspomniał Jamesa Laceya. Teraz dni często mijały jej bez myślenia o nim lub zastanawiania się, czy on kiedykolwiek ją wspomina. Jednak w tej chwili Agathę znowu dopadła samotność. Na dodatek, kiedy odwróciła się, żeby wejść do środka, poczuła ten irytujący, przeszywający ból w biodrze. Po wizycie Roya umówiła się na spotkanie z Richardem Rasdallem, masażystą w Stow. Choć była przekonana, że wszystko, czego potrzebowała w tej kwestii, to nieco gimnastyki. TLR Rozdział IV Harry Beam wszedł do dyskoteki i rozejrzał się. Bywał tu wcześniej, ale tylko w soboty wieczorem, i był zdziwiony, że w dzień powszedni też jest tu pełno. Zastanawiał się, czy policja kiedykolwiek zrobiła nalot na to miejsce, ponieważ było tu dużo niepełnoletniej młodzieży i dziewcząt pijących Bacardi Breezers przy barze, podczas gdy tłum pod stroboskopowym światłem wirował w rytm ogłuszającej muzyki. Podszedł do baru i zamówił piwo. Potem odwrócił się, oparł plecami o bar i popatrzył na parkiet. I wtedy je zobaczył. Były mocno umalowane. Harry skończył piwo. Trixie tańczyła z Fairy.

— Macie coś przeciwko, że się wtrącę? Spojrzał na Trixie. Fairy wzruszyła ramionami i skierowała się do baru. Trixie rzucała się po całym parkiecie, wydając się nieświadoma jego obecności. Harry zdał sobie sprawę z tego, że w dyskotece — z powodu poziomu hałasu — nie dało się rozmawiać. Musiał umizgiwać się do dziewczyny przez długą, nudną chwilę. Tańczył z nią i przynosił drinki. Wreszcie Trixie spojrzała na zegarek i powiedziała: TLR — Muszę iść. — Zabiorę cię do domu — krzyknął Harry. — Masz samochód? — Dzisiaj mam motocykl. — Bombowo. Na zewnątrz dał jej zapasowy kask. — Gdzie jedziemy? Trixie podała mu adres. Harry zarejestrował, że było to dwa domy dalej od miejsca, gdzie mieszkała Jessica. Zastanawiał się, jak zatrzymać się gdzieś, aby móc z nią porozmawiać, kiedy sama zapytała: — Możemy pojechać tam, gdzie znaleziono ciało Jessiki? — Pewnie — zgodził się Harry. Wspięła się na tył motoru i ruszyli z rykiem. Pędząc wzdłuż dwupasmówki, Harry wiedział, że rozpozna miejsce po policyjnej taśmie. Miał tylko nadzieję, że nie będzie tam żadnego

policjanta na służbie. Zwolnił i zatrzymał się, kiedy zobaczył taśmę. Wieczorny deszcz ustał i wilgotna mgła snuła się dookoła miejsca zbrodni. Zaparkował motocykl i Trixie zsiadła. Zdjęła kask i w ciemności jej oczy lśniły z podniecenia. — Zróbmy to tutaj — powiedziała — na trawie. — I zapaskudzę sobie moje skórzane spodnie — powiedział Harry. — Jesteś pedałem, czy co? — Słuchaj, mała. Ekipa sądowa będzie tu jutro rano z powrotem i nie chcę, żeby moje DNA walało się po całej trawie. Jesteś dziwaczna. TLR Gapiła się na niego posępnie. — Nie podobam ci się? — Podobasz, ale nie w tej chwili — odparł. — Co robiła taka miła dziewczyna jak Jessica Bradley, mając taką przyjaciółkę jak ty? — Nie była aniołem. Mogę ci powiedzieć parę rzeczy. — No to mów. Założę się, że nic nie wiesz. — Mówię ci, ona robiła to z mężczyzną, który mógłby być jej ojcem. — Z kim? — Pocałuj, to ci powiem. Harry stłumił westchnienie i zacisnął swoje usta wokół jej. Jej język wszedł mu tak daleko do gardła, że obawiał się, że się udławi. Kiedy wreszcie mógł złapać powietrze, zapytał znowu: — Kto to jest?

— Handlowiec z Smedleys Electronics. Nazywa się Burt Haviland. — Nigdy bym w to nie uwierzył. A teraz odwiozę cię do domu. Telefon od Harry'ego obudził Agathę o północy. Powiedział jej o Burcie Havilandzie. — Dobra robota — pochwaliła go szefowa. — Chce pani, abym poszedł z panią, kiedy będzie go pani przepytywać? — Muszę nad tym pomyśleć. Obawiam się, że będziemy musieli powiedzieć o tym policji. — Dlaczego? — Jeśli pójdziemy do fabryki, możemy się natknąć na Smedleya, TLR który nabzdyczyłby się, gdyby pomyślał, że nie zajmujemy się wyłącznie jego sprawą. Ten Burt może po prostu zaprzeczyć. Tymczasem policja ma prawo wziąć jego DNA i porównać z czymkolwiek znalezionym na miejscu zbrodni. Zapytam Patricka. I chcę cię jutro widzieć pierwszego w biurze. Agatha zadzwoniła do Patricka. Była panna Simms odebrała telefon. — Co se pani myśli, dzwoniąc w środku nocy, pani Raisin? — zapytała. — Chcę rozmawiać z Patrickiem. — Niech go pani zostawi w spokoju. Nigdy go nie ma i sama muszę się opiekować dziećmi. Co w tym śmiesznego? Myślę, że on jest dla

mnie za stary. To znaczy, stary jest dobry w towarzystwie przyjaciół, jeśli łapie pani, co mam na myśli. Poza tym on ma tylko swoją emeryturę, a ja muszę dorabiać na pół etatu w supermarkecie. — Nigdy nie sądziłam, że jest pani najemnikiem — stwierdziła Agatha, przez moment ubawiona. — Jak te mężczyźni, co idą na wojnę? — Nie, jeśli chodzi o pieniądze. — Kto nie jest obecnie? No, dobrze. Zawołam go. Agatha słyszała, jak mówi: — Obudź się. Pani Raisin na linii. — Czego chce? — zrzędził Patrick. — Zapytaj i dowiedz się. Wracam do łóżka. Kiedy Patrick podszedł do telefonu, Agatha powiedziała mu, czego dowiedział się Harry, i na zakończenie zapytała: — Powinnam powiedzieć policji? TLR — Myślę, że lepiej tak. — Jakieś wyniki z autopsji? Została zgwałcona? — Za wcześnie, aby powiedzieć. — Zadzwonię do Billa Wonga. Znalazła numer komórki Bilła, modląc się, żeby miał włączony telefon, w przeciwnym razie będzie musiała zadzwonić na domowy numer i może trafić na któregoś z jego przerażających rodziców. Ku jej uldze, Bill odebrał telefon. Powiedziała mu, czego dowiedział się Harry.

— Dobra robota — powiedział Bill. — Z samego rana zajmiemy się tym gościem. — Jesteś mi coś winien — przypomniała Agatha. — Chcę, żebyś tu przyszedł i dał mi znać, jakie są wyniki śledztwa. Po dwóch pracowitych dniach nadeszły nowe zlecenia — dwie sprawy rozwodowe i trzy zaginione zwierzaki. Agatha ucieszyła się, widząc Roya wysiadającego z wieczornego pociągu w Moreton-inMarsh. Jego rzadkie włosy były wyżelowane i sterczały w szpic, ukazując — kiedy się schylił, żeby włożyć torbę podróżną do bagażnika — że miał na szyi wytatuowane splecione węże. — Należysz do jakiejś grupy pop? — zainteresowała się Agatha. — Tak, The Busy Snakes. Oni są ostrzy i uważają, że ja jestem bombowy. — Roy, jesteś jak kameleon. Zmieniasz się stosownie do okoliczności. Ja się nigdy tak nie fatygowałam. TLR — Nie jestem tak arogancki jak ty, kochanie. — A tatuaż? Pomyślałeś o cierpieniu związanym z pozbyciem się go, kiedy stanie się niemodny? — Nie mów nikomu. To jest fałszywka. — Miałam nadzieję, że przedyskutujemy parę spraw, ale jak możesz prowadzić ze mną prace detektywistyczne, skoro tak wyglądasz? Roy usiadł na miejscu pasażera. — Nie zrzędź. Umyję włosy i zdrapię fałszywy tatuaż. Mam

nadzieję, że pójdziemy coś zjeść. — Nie. — Agatho, chociaż cię kocham, nie mam ochoty na twoje posiłki z mikrofalówki. — W porządku. W Stow jest bardzo dobra knajpka z chińskim jedzeniem na wynos. Kiedy jedli, Agatha opowiedziała mu o Smedleyach i znalezieniu ciała Jessiki. — Zdumiewające — powiedział Roy. — Wyobrażam sobie, jak ją znajdujesz, podczas gdy policja nie umiała. Agatę ruszyło sumienie. — No, tak naprawdę to był pomysł Phila. — Kim jest Phil? — Siedemdziesięcioletni fotograf, który mieszka we wsi. — Tu cię mam. Wiek przynosi mądrość. — Niekoniecznie. Wiem, że głupi młodzi ludzie wyrastają na TLR głupich starych ludzi. — Ty, mimo wszystko, nie złagodniałaś ani na jotę. Czasem zastanawiam się, dlaczego nie rzucisz tego wszystkiego i nie przejdziesz z gracją na emeryturę. Ja bym tak zrobił. — Co? Ty? Być poza tą całą modną ekscytacją Londynem?! — Wiesz, jak to jest. To może być wyczerpujące — ciągłe bycie miłym dla naprawdę strasznych ludzi.

The Busy Snakes nagrali jedną płytę z przebojami i już są na topie. Mieli szczęście, to wszystko. Do przyszłego roku nikt nie będzie o nich pamiętał. Nie będą mieć pieniędzy na narkotyki i aby je zdobyć, będą napadać starsze kobiety. — Jesteś przygnębiony. — Coś ci powiem. Miesiąc temu jechałem jedną z autostrad. Był wietrzny dzień i zobaczyłem, jak rozkładają namiot cyrkowy na polu przy drodze. Nagle miałem wizję, że wiatr zdmuchuje ten namiot na mój samochód. Zatrzymałem się na wszelki wypadek. Cyrkowcy podbiegli i ściągnęli materiał z samochodu. Mnie nic się nie stało. Zaprosili mnie na herbatę, wstąpiłem do cyrku i nigdy więcej nie widziałem żadnej gwiazdy pop. Nastąpiła cisza. Potem Agatha powiedziała: — Spodziewam się, że wyobraziłeś sobie cyrkowców w kostiumach. — Oczywiście. Jeźdźcy mieli szkarłatne płaszcze i śliwkowe kapelusze, a artystka trapezowa była cała w cekinach. Miała długie, ciemne włosy, które musnęły moją twarz, kiedy przechyliła się do mnie przez okno samochodu. — Kiedy ostatnio miałeś wakacje, Roy? — Nie mogę sobie przypomnieć. Zawsze, kiedy zaczynam TLR planować, wyskakuje coś innego. — Kiedy wrócisz — powiedziała pokrzepiająco Agatha — od razu

zarezerwuj urlop. Jedź gdzieś, gdzie możesz poleżeć na plaży i o niczym nie myśleć. — Nie mogę. The Busy Snakes są zamówieni na Wembley. — Nie wiedziałam, że oni są tacy ważni. — Nie są. Są tylko rozgrzewką dla Eltona Johna. — No, ale potem — Może. Więc co, działamy coś w weekend? — Wysłuchawszy cię, myślę, że oboje potrzebujemy wolnego. Wiesz co? Pojedziemy w niedzielę do Bath, zjemy olbrzymi podwieczorek, a potem usiądziemy w ogrodzie i posłuchamy orkiestry dętej. — Brzmi wspaniale. Porzuć morderstwo i odpocznijmy. Następnego dnia była doskonała pogoda z wieżami białych chmur piętrzących się na niebieskim niebie. Znieczuleni największym podwieczorkiem, jaki kiedykolwiek jedli — Roy domagał się dużej ilości rożków, dżemu truskawkowego i kornwalijskiej śmietanki — rozwalili się na leżakach w ogrodzie i słuchali orkiestry, otoczeni życzliwym trajkotem rodzin z dziećmi. Roy kupił kapelusz panamski i nasunął go na oczy. Agatha nie miałam kapelusza, ale przesunęła swój leżak w cień, jaki dawało drzewo. Po kilku minutach Roy lekko zachrapał. Może miał— rację — pomyślała Agatha. Może powinnam porzucić cały ten detektywistyczny interes. Ale od razu wiedziała, że gdyby

TLR spędzała zbyt dużo czasu samotnie, zaczęłaby znowu myśleć o Jamesie Laceyu. Na razie przynajmniej zajmowała ją sprawa biednej Jessiki i była zdecydowana dowiedzieć się, kto ją zamordował. Robert Smedley to następna historia. Nagle zamrugała gwałtownie. Z początku myślała, że umysł płata jej figle. Potem zdała sobie sprawę, że to naprawdę był Robert Smedley. Podniósł się właśnie z leżaka obok estrady i pomagał wstać młodej kobiecie. Ona była na swój sposób ładna, lecz bezbarwna, z dużą ilością rudych włosów i chudą, bladą twarzą z nieśmiałym uśmiechem. — Roy! Chrapnięcie. Agatha przechyliła się i szturchnęła go w żebra. — Hej, co się dzieje? — Tu jest Smedley — wysyczała. — Z inną kobietą. — Gdzie? — Tam. Idą tą drogą. Tutaj. Agatha raptownie wyciągnęła jedną gazetę spośród trzech, które trzymała na kolanach. Roy złapał kolejną i otworzył, aby zasłonić sobie twarz. Agatha zrobiła to samo. Ukradkiem zerkali znad gazetowych płacht. Robert Smedley ubrany był w białe flanelowe spodnie i obcisły blezer z jaskrawym herbem na kieszeni.

Jego dama nosiła buty na wysokich obcasach i wisiała na jego ramieniu. Agatha i Roy czekali, aż para ich minie. — W porządku — wysyczała Agatha. — Idziemy za nimi. Ale zbyt duża ilość niezdrowego jedzenia dała o sobie znać i biodra TLR Agathy zbyt ściśle wcisnęły się w leżak. Wstała z krzesłem przyklejonym do tyłka. — Roy, pomóż! Uwolnił ją szarpnięciem. Fala śmiechu wśród ludzi na sąsiednich leżakach sprawiła, że Agatha dziko rozejrzała się dookoła. Smedley i jego towarzyszka zniknęli. — Musisz schudnąć — stwierdził Roy. — Tylko trochę przytyłam. To przez ten podwieczorek. Zobacz, skierowali się na wzgórze. Pośpieszyli na Pierrepoint Street. — Ani śladu — wydyszała Agatha. — Pójdę w prawo, a ty idź w lewo. — Nie wiem, jak oni wyglądają. Zniknęli, zanim zdążyłem się przyjrzeć. — On jest otyły, z przerzedzonymi włosami, w ciasnym blezerze i białych spodniach. Ona jest ładna, z rudymi włosami — ma ich dużo, jest ubrana w biało-niebieską, wzorzystą sukienkę i ma bardzo wysokie obcasy. Nie może w nich zajść daleko. Spotkamy się tutaj. Rozstali się i Agatha poszła aż do Grand Parade, a Roy wzdłuż

Manvers Street, Dorchester Street i potem St. James s Paradę. Kiedy się znowu spotkali, byli zmęczeni i było im gorąco. — Wiem — rzekła Agatha. — Hotele. — Daj mi pomyśleć. On był zatroskany, więc chyba wziął ją w jakieś eleganckie miejsce. Myślę, że to musi być świeża miłość. — Na przykład gdzie? — Do hotelu Granton Crescent. Lepiej weźmy taksówkę. To długa wspinaczka. TLR Ale, niestety, nie było żadnych taksówek. Zanim dobrnęli do Royal Crescent, gdzie mieścił się hotel, Roy był czerwony z gorąca i zły na Agathę. Weszli do chłodnego holu hotelowego i podeszli do recepcji. — Słucham panią. — Recepcjonistka była chłodna, szczupła i nietutejsza. — Ciekawa jestem, czy mój przyjaciel zatrzymał się w waszym hotelu? — zapytała Agatha — Pan Smedley. Długie, pomalowane paznokcie zabrzęczały na klawiszach komputera. Recepcjonistka podniosła głowę: — Obawiam się, że nie mamy nikogo o tym nazwisku. — Mogę spojrzeć w książkę? Co za szelma. Mógł się zameldować pod innym nazwiskiem. — Jaką książkę? — Książkę gości — powiedziała Agatha niecierpliwie.

— Nie mamy. To takie staromodne. Goście podpisują karty i ich rezerwacja jest logowana do komputera. — A mogłaby pani dać mi chociaż wydruk? — Szczegóły są poufne. Proszę wyjść. — Recepcjonistka zwróciła się do czekającej, przesadnie wystrojonej kobiety. — Pani Bentinck, jak miło panią znowu widzieć. Agatha zobaczyła bar na końcu holu. — Wezmę chłodnego drinka. — Pamiętaj, że prowadzisz — ostrzegł Roy. TLR — Nie sądzę, żeby jeden dżin z tonikiem uczynił jakąś różnicę. Daj spokój. Bar był chłodny i ciemny. Agatha zagłębiła się w fotelu z westchnieniem ulgi i poruszała palcami stóp w sandałach. Podszedł kelner, więc złożyli zamówienie. Kiedy ich obsługiwano, Roy powiedział: — Wiem, że lubisz pokonywać bardzo długie odcinki, ale ten był wyjątkowo długi. — Wiem — przyznała Agatha. — Musiałam trochę schudnąć na tych wszystkich spacerach. Powiem o tym spotkaniu Patrickowi. — Wyjęła komórkę. — On ma się zająć sprawą Smedleya, a ja mam znaleźć mordercę Jessiki. Czuję się winna, że zrobiłam sobie wolne. Porozmawiała z Patrickiem i powiedziała: Weźmiemy samochód i zaparkujemy gdzieś na bocznej drodze.

Zobaczymy, czy złapiemy ich, jak będą wyjeżdżać. Jest niedziela i może on chce wrócić do domu, zanim żona zacznie coś podejrzewać. A wtedy nie zameldował się w żadnym hotelu. Może nie będą wyjeżdżać — narzekał Roy, kiedy siedzieli w słońcu w samochodzie, przy drodze wychodzącej z Bath. To jest trasa, którą mogą jechać, jeśli skierują się z powrotem do Cotswolds. A może zatrzymają się gdzieś na kolejną noc szalonej namiętności. Nie ma w tym samochodzie klimatyzacji? — Nie. — A co się stało z saabem? A z audi? Dlaczego siedzimy w małym hatchbacku roverze, który wygląda, jakby miał poprzednio pięciuset właścicieli? TLR — Chciałam anonimowo wyglądający samochód. Nikt nie zauważa takiego taniego, używanego. To jest bardzo dobry rover. Uważaj na drogę z tyłu. — Tobie będzie wygodniej. Masz tylne lusterko. Ja już mam bolesny skurcz szyi od skręcania głowy. — Phil zna rejestrację samochodu jego żony — powiedziała Agatha do siebie. — Ciekawe, czy ma też numer auta Smedleya. Zadzwoniła do Phila i zapytała go. — Tak, mam. — odpowiedział. — Wyszedłem po zmroku i sfotografowałem obydwa samochody na podjeździe. To jest BMW,

ciemnozielony. Podał jej numer rejestracyjny. Agatha podziękowała, wyłączyła telefon i podała Royowi szczegóły. Czekali cierpliwie. — To jest beznadziejne... — Roy zaczynał mówić, kiedy Agatha krzyknęła: — Nadjeżdżają! BMW prowadzone przez Smedleya minęło ich z rykiem. Agatha ruszyła w pogoń. — Nie powinnaś jechać tak blisko za nim — krzyknął Roy poprzez hałas silnika. — Niech inny samochód wjedzie między ciebie a niego. Ale Agatha trzymała się twardo, zadowolona tylko, że Smedley nie okazywał zamiaru przekroczenia dozwolonej prędkości. Zjechał z A-4 na A-365. — Gdzie on jedzie? — mruczała. Przelecieli A-365, potem A-361, A-360 i skręcili znowu na A-344. — Czy jedzie do Amesbury? — zastanawiała się. TLR — Myślę, że jedzie do Stonehenge — powiedział Roy. Okazało się, że to właśnie jest to miejsce, do którego skierował się Smedley. Obsługujący parking wskazał Smedleyowi miejsce parkingowe na prawo, a potem poprowadził Agathę daleko, do miejsca na lewo. — Szybko! — poganiała Agatha, wyłączając silnik. — Nie chcę go teraz zgubić.

Wygramolili się z rovera i pobiegli tam, gdzie został skierowany Smedley. Akurat w porę, żeby zobaczyć BMW wyjeżdżające z parkingu. — Mówiłem, żebyś nie jechała tak blisko — utyskiwał Roy. — Musieli nas widzieć i wjechali tutaj, żeby się nas pozbyć. Wrócili do samochodu i Agatha znowu ruszyła w pościg, ale nigdzie na drodze nie zauważyli BMW. Pojechali do Ancombe. Roy, poinstruowany przez Agathę, wysiadł, podkradł się na podjazd Smedleyów i wrócił z nowiną, że BMW parkuje na zewnątrz. — Musiał ją gdzieś po drodze wyrzucić. Albo się okaże, że ta kobieta jest jakąś krewną i żona wie, że zabrał ją na wycieczkę. Tego wieczoru Agatha odwiozła Roya na pociąg do Londynu, a kiedy wróciła, zastała czekającego na nią Billa Wonga. — Masz jakieś wieści o Havilandzie? — zapytała niecierpliwie. — Wpuść mnie i zrób mi kawę, to ci powiem. Usadowiwszy się w kuchni nad kubkiem kawy, Bill powiedział: — Haviland chodził na randki z Jessiką. Ma około trzydziestu lat. TLR On i Jessika nie chcieli, żeby jej rodzice się dowiedzieli, bo jest dużo starszy od niej. Niestety, ma dobre alibi. — To znaczy jakie? — Jest reprezentantem handlowym w Smedleys Electronics. Przez tydzień był w Exeter i właśnie wrócił, kiedy się o nim dowiedzieliśmy.

Uczestniczył w zjeździe w tamtejszym hotelu. — Mógł to zrobić — powiedziała Agatha. — Zjazdy są wydarzeniami suto zakrapianymi alkoholem, więc mógł wrócić i nikt by nie zauważył. Mogą sprawdzić jego DNA. — Z tym jest kłopot. Jessica nie została wykorzystana seksualnie. — Ale przecież była naga od pasa w dół. I znalazłam parę rozdartych majtek. — Jessica Bradley była dziewicą. — Co? W tych czasach? Chodząc do klubów i rand kując ze starszym mężczyzną? — Mówię ci, ten Burt Haviland zdecydowanie był w niej zakochany. On jest naprawdę mocno zraniony tym wszystkim. — A może ona powiedziała mu o kimś, kogo się obawiała? Bill potrząsnął głową. — Haviland powiedział, że czekali, aż ona ukończy szkołę, i potem zamierzali ogłosić swoje zaręczyny. — Chciałabym z nim pogadać. Gdzie mieszka? — Nie jestem upoważniony do podawania takich informacji, Agatho. — Wiesz, że i tak się dowiem. Nikt nie musi wiedzieć, że mi powiedziałeś. TLR — No, dobrze. Mieszka pod dziesiątym na Bascambe Way w Mircesterze, na osiedlu domów komunalnych.

— Wszystkie drogi zdają się prowadzić do Smedleys Electronics — stwierdziła Agatha. Powiedziała Billowi o tym, że widzieli Smedleya z kobietą w Bath i zakończyła: — Może ta cała sprawa z jego żoną to bzdury. Może on chciał, żeby ona dowiedziała się prawdy. — Jeśli Smedley zauważył, że go śledzicie, to będzie jutro w twoim biurze, aby anulować swoje zlecenie. Faktycznie. Nie tylko Robert Smedley pojawił się w biurze Agathy następnego ranka, ale również jego żona, Mabel. TLR Rozdział V Weszli promienni, trzymając się za ręce. Agatha wolałaby, żeby w tym momencie nie było Harry'ego Beama. Młody człowiek opadł gwałtownie na kanapę z puszką dietetycznej coli w ręce. Ubrany był w drelichową kurtkę i jeansy podarte na kolanach. — Mam dobre wiadomości — powiedział Smedley. — Nie potrzebuję dłużej pani usług. To był błąd. Jestem tak zakochany w Mabel, że obawiam się, iż byłem skłonny do głupiej zazdrości. I jak gdyby odgadując pytanie, które cisnęło się Agacie na usta — Co pan robił w Bath z młodą kobietą? — dodał: — Oczywiście, nie myślałem o zwrocie pieniędzy. I proszę wystawić rachunek za wszelkie koszty. Agatha podziękowała, zastanawiając się, czy policzyć też koszty wycieczki do Bath, ale odrzuciła ten pomysł. Zapłacił już dużo. Miała szpiegować panią Smedley, a nie pana Smedleya. Ciekawa była,

dlaczego nie chciał zwrotu pieniędzy. TLR — Cieszy mnie, że wszystko się państwu ułożyło. Może napiją się państwo kawy? — Nie, musimy iść — odparł jowialnie Smedley. Harry Beam wyglądał jak obudzony z odrętwienia. — Ma pani paskudnego siniaka na ramieniu, pani Smedley. Kobieta trzymała w ręku jasny żakiet i natychmiast go włożyła. Przez chwilę coś nieprzyjemnego pojawiło się w oczach Smedleya, kiedy przyglądał się Harryemu. — A pan kim jest, jeśli wolno zapytać? — Harry Beam, detektyw. Wykonuję tajną robotę. — Sądząc z wyglądu, musi to być naprawdę przykre. Chodź, Mabel. Kiedy wyszli Agatha zapytała: — Naprawdę miała siniaka? Nie patrzyłam. — Ogromnego. Jak gdyby ktoś schwycił ją za ramię i je wykręcił. — Jeśli ją to boli, powinna iść na policję. Wszedł Patrick i Agatha powiedziała mu, że sprawa Smedleya jest zakończona. Za nim przyszedł Phil, który przyniósł zdjęcia Trixie i Fairy. — Dobra, Phil. Idziemy do centrum handlowego — zadecydowała Agatha. — Patrick, najnowsza wiadomość jest taka, że Jessica nie została zgwałcona, chociaż na to wyglądało. Okazało się, że jej chłopak

ma alibi, ale idź do niego i spróbuj pogadać. Może ma coś interesującego do powiedzenia o Jessice, a o czym zapomniał. — To morderstwo wygląda jak robota amatora — stwierdził Patrick — Obecnie większość ludzi wie, że mając DNA można szybko odkryć, TLR czy została zgwałcona. — Może nie. Można zakładać, że policja pomyśli, iż użyto prezerwatywy. Ktokolwiek to zrobił, nie wiedział, że była dziewicą. — A co ze mną? — chciał wiedzieć Harry. — Są dwie zaległe sprawy rozwodowe, obie dotyczą bogaczy, więc będziesz musiał się włączyć. Różne ubrania i żadnych ćwieków. Spodziewała się, że zaprotestuje, ale on stwierdził lakonicznie: — W porządku. — Pani Freedman da ci dokumenty. — Ma pani fotografa — powiedział Harry. — Chce pani, żebym wziął aparat? Agatha nie chciała stracić Phila, który udowodnił, że ma dobrą intuicję. — Chodź ze mną do samochodu — powiedział Phil — a dam ci właściwy aparat i obiektyw teleskopowy. — Fajnie. — A nad czym ja mam pracować? — chciał wiedzieć Patrick. — Zorientuj się, czy możesz pogadać z Burtem Havilandem. Agatha i Phil wyruszyli do centrum handlowego. Niedawny deszcz

sprawił, że niebo było szare, a powietrze parne i duszne. Podeszli do zegara i uzbrojeni w zdjęcia Trixie, Fairy i Jessiki zaczęli zadawać pytania okolicznym właścicielom sklepów, ale chociaż czterej z nich rozpoznali dziewczyny, wszyscy powtarzali to samo. Widzieli je czekające, ale potem nikt nic więcej nie zauważył. — Myślę, że czas, abyśmy wrócili i zobaczyli się z rodzicami — zdecydowała Agatha. — Ciała jeszcze nie oddano do pochówku, więc TLR prawdopodobnie będą w domu. Chcę zapytać ich o Burta Havilanda. Jego imię i nazwisko brzmi jak z romansu. Zainteresuj się, czy kiedyś nie zmienił nazwiska. Drzwi otworzyła im pani Bradley, która wyglądała jak zombi. Agatha domyśliła się, że jest na środkach uspokajających. — O, pani Raisin. Jak miło, że nadal chce pani znaleźć mordercę Jessiki. Proszę wejść. Jej głos miał delikatnie gardłową wymowę z Gloucestershire. Weszli do przyjemnego salonu. Na bufecie stała duża fotografia Jessiki, w każdym calu wyglądającej jak uczennica. Ładne, siatkowe firanki trzepotały w otwartym oknie, a pokój był pełen domowych rupieci: książek, gazet, kaset wideo i zbędnych kawałków robótek na drutach. — Czy mąż jest w domu? — zapytała Agatha. — Wrócił do pracy w fabryce lodów. Mówi, że to odciąga jego myśli od tego całego horroru.

— Powinna pani spróbować uczestniczyć w jakichś zajęciach dla osób, które doświadczyły bolesnej straty — zasugerowała delikatnie Agatha. — Środki uspokajające tylko tłumią żal, który może wybuchnąć później. Mogę się dowiedzieć, gdzie najbliżej odbywają się takie sesje. — Dziękuję pani — łzy spłynęły jej po policzkach, tocząc się cicho, jedna za drugą. — Zrobię herbatę — zaoferował Phil. Pani Bradley wytarła oczy papierową chusteczką. — Wiedziała pani, że Jessika miała chłopaka? TLR Spojrzała na Agathę zdumiona. — Nie, czy to jakiś chłopak ze szkoły? — To trzydziestopięcioletni mężczyzna nazwiskiem Burt Haviland. Pracuje w dziale sprzedaży w Smedleys Electronics. — Nic nam o tym nie mówiła. — Jessica mogła się obawiać, że powstrzymacie go od spotykania się z nią, ponieważ był o wiele starszy. Wydaje się, że on był w niej bardzo zakochany. Ma alibi. Pani córka nie została zgwałcona. Policja bez wątpienia poinformuje panią. Jessica była dziewicą. — Moja biedna, mała dziewczynka — pani Bradley zaczęła znów płakać. Agatha nagle pożałowała, że nie jest typem kobiety, która przeszłaby przez pokój i utuliłaby w ramionach panią Bradley. Ale nie

była, więc wydała dźwięk, który, jak miała nadzieję, był oznaką współczucia. Wszedł Phil z herbatą. — Pani zrobiłem bardzo słodką — powiedział do pani Bradley. — Dobra jest na szok. Posłała mu słaby uśmiech i łyknęła herbaty. Widząc, że kobieta znów jest opanowana, Agatha zapytała: — Mogę zobaczyć pokój Jessiki? — Proszę iść na górę. Jest na lewo. Nie pójdę z panią. Nie mogę. Agatha i Phil weszli po schodach, otworzyli pokój Jessiki i wciągnęli lateksowe rękawiczki. Pokój wyglądał typowo — plakaty gwiazd pop na ścianach, ale więcej książek, niż zazwyczaj mają TLR nastolatki. Przy ścianie stało biurko na komputer, ale sprzętu nie było. Agatha domyśliła się, że musiała go zabrać policja, aby zbadać, z kim Jessica komunikowała się przez Internet. Wyciągnęła szufladę biurka. — Przypuszczam, że jeśli prowadziła pamiętnik, policja też go ma. O ile go nie schowała. Gdzie nastolatka mogła schować pamiętnik? — Nie wiem — odparł Phil. — Poszukajmy. Zaczęli przeszukiwać cały pokój. Agatha wyciągała każdą szufladę komody i zaglądała pod spód. Nic. — Spróbujmy w biurku. Miało trzy szuflady i Agatha zaczęła je wysuwać jedna po drugiej. Dolna szuflada zacięła się nieco, więc niecierpliwie ją szarpnęła.

Wypadła z łoskotem na podłogę i paczka listów, które były przyklejone pod spodem, rozsypała się na podłodze. Zebrali je. Wszystkie były zaadresowane do Jessiki od Sommers. — To Trxie i jej adres — stwierdziła Agatha. — Widocznie używała nazwiska Trixie, żeby otrzymywać listy od chłopaka. Delikatnie rozłożyła koperty na biurku. — Podzielimy je. Jest ich dwanaście. Weź sześć, a ja wezmę resztę. Okazało się, że są to płomienne listy od Burta. Było oczywiste, że miał nadzieję ożenić się z nią, kiedy tylko skończy szkołę. — Tu coś jest — powiedział Phil. — On mówi w tym liście, że martwi go fakt, że Jessica pozwala się szantażować koleżankom, które każą jej chodzić z nimi do klubu. Pisze: „Jeśli Trixie i Fairy grożą ci, że powiedzą nauczycielom, pozwól im to zrobić. Nie lubię, jak wychodzisz z tą pretensjonalną parą. Inna rzecz, jeśli chodzi o nie, to jest tylko śmiech, tylko praca". TLR — Interesujące. Jaka inna rzecz? Czas, abyśmy pogadali z tymi dziewczynami po lekcjach. — Co zrobimy z listami? Damy je policji? — Nie, nie ma tam nic, co mogłoby naprawdę im pomóc. — Jest — zaprotestował Phil. — Ten list rzuca nowe światło na fakt, dlaczego widziano ją z Trixie i Fairy. I ciekawy jestem, do czego odnosi się ta „inna rzecz". — Zostawmy biednej Jessice trochę prywatności. Odłóżmy je na

miejsce. W obecnych czasach wysyłanie listów, zamiast SMS-ów i maili, jest bardzo romantyczne. Zeszli na dół i Agatha zapytała panią Bradley, czy nie martwiła się o Jessikę, kiedy ta wychodziła do klubu. — Bardzo. Ale ona się zmieniła. Powiedziała, że wszystkie dziewczęta tak robią. Zawsze była w domu na czas. Aż do ostatniej nocy. — Czy policja zabrała komputer? — Chcieli sprawdzić, czy kontaktowała się z kimś przez Internet. Powiedziałam im, że mój mąż zawsze się obawiał, kiedy dziewczęta wchodziły na czaty i mogły spotkać dewiantów, więc zwykł sprawdzać jej maile. Bradleyowie okazali się być surowsi, niż Agatha sobie wyobrażała. — Czy Jessica miała komórkę? — Frank, mój mąż, nie pozwolił jej mieć komórki. Błagała go, ale powiedział, że dewianci wysyłają uczennicom SMS-y. Myślę, że dlatego pozwalaliśmy jej wychodzić, ale tylko raz w tygodniu. Nie chcieliśmy nakładać na nią zbyt wielu ograniczeń. Obecnie dzieci tak TLR szybko dorastają... Przyrzekli pani Bradley dać znać, jak tylko czegoś się dowiedzą, i wyszli. — Dlaczego Trixie i Fairy szantażowały ją, żeby wychodziła z nimi? — zastanawiała się Agatha, siadając na miejscu pasażera starego

forda Phila. — Zazdrość — odrzekł Phil. — Była dobrą uczennicą, więc chciały, aby była taka podła jak one. — Jestem głodna jak wilk — powiedziała Agatha. — Zjedzmy coś. Telefon Agaty zadzwonił, kiedy właśnie kończyli lunch. To był Bill Wong. — Gdzie jesteście? — Właśnie wyszliśmy od pani Bradley. A co? — Smedleyowie byli u ciebie dziś rano, prawda? — Tak, oboje. Bardzo tkliwi i czuli. Smedley kazał mi zamknąć jego sprawę. Dlaczego pytasz? — Smedley właśnie został znaleziony martwy w swoim biurze. Sądzimy, że ktoś go otruł. Lepiej przyjdź tutaj, do komendy policji, i złóż zeznanie. Agatha i Phil zostali przesłuchani przez Billa Wonga i głównego detektywa inspektora Wilkesa. Agatha powiedziała im o wizycie Smedleyów. Potem przypomniała sobie o uwadze Harry'ego na temat siniaka na ramieniu pani Smedley. — Mogła być przez niego bita. O, jest coś jeszcze. TLR I Agatha opowiedziała im o wizycie w Bath z Royem i spotkaniu Smedleya z jakąś młodą kobietą. — Jak wyglądała? — przerwał Wilkes.

— Masa rudych włosów, na swój sposób ładna, ale o bladej twarzy i nieśmiałych ustach. Zgrabna. — Przyjrzymy się temu. Może być jedną z jego pracownic. Wygląda na sekretarkę. W porządku, zacznijmy od początku. Przyszli do pani biura dziś rano i... — Nie załapał pan za pierwszym razem? — zapytała Agatha ze złością, ale Bill Wong posłał jej ostrzegawcze spojrzenie, więc powtórzyła wszystko ponownie. Wreszcie powiedziano im, że mogą iść. — Musiała się załamać i go otruła — powiedziała Agatha, kiedy wyszli z komendy. — Ciężko im będzie to udowodnić, jeśli nie była z nim w biurze — stwierdził Phil. — Może to ta nieśmiała dziewczyna. Tak czy owak — teraz to sprawa policji. Kiedy wrócili do biura, zadzwonił Patrick Mulligan. — Wytropiłem Burta w sklepie w Oxfordzie. Poszliśmy na kawę. Przysięgam, ten człowiek jest szczery i w stanie prawdziwej żałoby. — Dwie rzeczy, Patricku. Możesz go jeszcze złapać i zapytać o rudowłosą, nieśmiałą dziewczynę, która być może pracuje w Smedleys Electronics? Widziałam ją ze Smedleyem w niedzielę w Bath. Smedley został otruty. To już nie nasza sprawa, ale chciałabym wiedzieć, kim ona jest. I dowiedz się czegoś o Fairy i Trixie. Ewidentnie groziły Jessice, że powiedzą o Burcie w szkole, jeśli nie będzie spędzać z nimi czasu. Łączyło je też coś, co nazywała „tylko pracą".

TLR Agatha przerwała na chwilę rozmowę i zapytała Phila: — Co teraz? — Co sądzisz o tym, byśmy porozmawiali z rodzicami Trixie, zanim dziewczyny wrócą ze szkoły? — zapytał Phil. — To jest myśl! Chodźmy. Pani Freeman, mogłaby się pani dowiedzieć o zajęcia dla osób, które doświadczyły bolesnej straty, i przekazać tę informację pani Bradley? A, na marginesie, są jakieś wieści od Harry'ego? — Żadnych. Zaraz się wszystkiego dowiem. Agatha oczekiwała, że pani Sommers będzie kobietą zaniedbaną, o surowych rysach twarzy, ale okazała się być niską, potulną i znękaną istotą, z bladoniebieskimi oczami i starannie ułożonymi włosami. — Badamy sprawę śmierci Jessiki — zaczęła Agatha — i chcielibyśmy zadać pani kilka pytań. — Proszę wejść. Biedna dziewczyna. Salon był lustrzanym odbiciem salonu Bradleyów: trzyczęściowy komplet mebli, mały stolik, żadnych książek. Kiedy usiedli, pani Sommers zapytała niespokojnie: — W czym mogę pomóc? — Jessica miała chłopaka, dużo starszego — zaczęła Agatha. — W liście, który od niego otrzymała, było napisane, że Trixie i Fairy straszyły ją, że jeśli nie będzie z nimi wychodzić, to one powiedzą

nauczycielom, że spotyka się z tym mężczyzną. Agatha spodziewała się gwałtownego zaprzeczenia, czegoś w rodzaju: „Moja córka nigdy by nie zrobiła czegoś podobnego", ale pani Sommers wyglądała na smutną. TLR — Prawda jest taka, że nie wiem, co robić z moją córką. Mąż nie da powiedzieć o niej złego słowa. Daje jej za dużo kieszonkowego i śmieje się, kiedy protestuję przeciwko jej chodzeniu do klubów i noszeniu makijażu. — „Jesteś staromodna — mówi. — Niech się bawi, póki jest młoda". — Więc myśli pani, że Trixie mogła szantażować Jessikę? — To za dużo powiedziane. Ale mogła ją dręczyć. Drzwi wejściowe otworzyły się z trzaskiem. — Trixie? — zawołała matka. Trixie i Fairy weszły i zatrzymały się nagle na widok Agathy i Phila. — Co robicie w domu tak wcześnie? — chciała wiedzieć pani Sommers. — Mamy WF, ale my nie chodzimy na WF — powiedziała Trixie. — Czy to prawda, że groziłyście Jessice, że powiecie nauczycielom o jej spotkaniach ze starszym mężczyzną, jeśli nie będzie z wami wychodzić? — zapytała Agatha. — No, może trochę ją podręczyłyśmy. Byłyśmy przyjaciółkami,

prawda Fairy? Fairy przesunęła kawałek gumy na drugą stronę ust i ochoczo potwierdziła. — Wykonywałyście jakąś pracę po szkole razem z Jessiką? Gapiły się na nią matowymi oczami. — Znacie kogoś, kto chciałby ją skrzywdzić? — naciskała Agatha. TLR — Może ten jej facet. — On ma żelazne alibi. Ktoś jeszcze? Jakiś chłopak ze szkoły? — Nie. Ona była zwariowana na punkcie tego swojego faceta. Mówiła, że zamierzają się pobrać. Możemy iść do mojego pokoju, mamo? To jest nudne. One są stare, takie stare — pomyślała Agatha — z tymi matowymi, martwymi oczami. Ciekawe, czy biorą narkotyki. Muszę zapytać Billa, czy kiedykolwiek robili nalot na ten klub. — Biegnijcie — zgodziła się pani Sommers. Uśmiechnęła się słabo do Agathy. — To wszystko poza, wie pani. Trixie wkrótce wyrośnie z tego. — Zaczekajcie chwilę — zwróciła się Agatha do dziewcząt. — Widziałyście ją w klubie tej nocy, kiedy ją zamordowano? — Pewnie — potwierdziła Fairy. — Ale zaczęła marudzić, że musi iść do domu, więc dałyśmy jej spokój. Mówiąc to, w niedbałych pozach wyszły z pokoju. — Nie dowiedzieliśmy się wiele — stwierdziła Agatha, kiedy byli

na zewnątrz. -1 co teraz? — Może znowu wyślemy Harryego wieczorem do klubu? — zasugerował Phil. — A nuż dowie się czegoś więcej. Agatha wczesnym wieczorem umówiła się na spotkanie z Richardem Rasdallem, masażystą w Stow-on-the-Wold. Jej biodra zdecydowanie wymagały masażu. Pokój do masażu mieścił się nad sklepem ze słodyczami, zwanym The Honey Pot. Lyn Rasdall, piękna żona Richarda, lustrowała ją, serwując czekoladki, i powiedziała: — Zna pani drogę. Mąż czeka na panią. TLR Agatha wspięła się po stromych schodach z tyłu sklepu, gdzie Richard stał na półpiętrze, Wycofał się, podczas gdy ona rozebrała się do majtek, przykryła dużym ręcznikiem kąpielowym i weszła na stół. Kiedy wszedł, poskarżyła się: — Dopadł mnie nagły atak bólu w biodrze. — Artretyzm? — Oczywiście, że nie! Jestem za młoda! — Może się przytrafić w każdym wieku. Na pani miejscu kazałbym sobie prześwietlić to biodro. Ale zobaczmy, co da się zrobić. Podczas masażu Agatha opowiedziała mu o tym, że próbuje znaleźć mordercę Jessiki. — Może się okazać, że to jakiś nieznajomy, który zabrał ją po drodze — powiedział Richard. — Nie sądzę, że wsiadłaby do samochodu kogoś obcego. Nie w

obecnych czasach. — Ktoś ją pchnął nożem, prawda? Mogła być zmuszona do tego, aby wsiąść. — Bronią, może. Ale nożem? — Może ten ktoś zobaczył, jak stała, żeby przejść przez ulicę. Mówiła pani, że nie przypuszcza, żeby szła w nocy przez wiadukt. Mógł wyglądać całkiem solidnie, w średnim wieku. Wysiadł z samochodu i zainteresował się: — „Wszystko w porządku?" Ona odparła, że wraca do domu. Zapytał, gdzie mieszka, ona mu powiedziała. — „Zabawne — powiedział — właśnie jadę w tę stronę. Wskakuj". Została zamordowana w samochodzie? — Nie wiem. TLR — Powinna pani zapytać. Ból w biodrze zanikł. Artretyzm — też coś! Kiedy wyszła, wyjęła komórkę i zadzwoniła do Billa Wonga. — Czy Jessica została zamordowana w samochodzie? Co mówią kryminalni? — chciała wiedzieć. — Na to wygląda. Na miejscu nie było dużo krwi. Mogła zostać zamordowana gdziekolwiek i potem wyrzucona. Dziś wieczorem będziemy w telewizji, aby zaapelować do kierowców, którzy mogli ją widzieć. — Kolejna rzecz. Czy pani Smedley została oskarżona o zamordowanie męża?

— Został otruty w swoim biurze. Ona była cały ranek w kościele w Ancombe, czyściła mosiądz i układała kwiaty. Nie mamy na nią nic i nie możemy jej zatrzymać. — A co z tą dziewczyną, z którą widziałam Smedleya? — To jego sekretarka. Powiedziała, że jej matka, która mieszka w Bath, źle się czuła więc on ją zawiózł. — Daj spokój! Co robili, słuchając orkiestry? TLR — Sprawdziliśmy. Jej matka jest w domu spokojnej starości w Bath. Tak, odwiedzili ją. Może zdecydowali się skorzystać ze słońca. Odpuść sobie, Agatho. To nie twoja sprawa. Agatha wyłączyła się, poszła do domu i nakarmiła koty. Doris Simpson, jej sprzątaczka, prawdopodobnie dała im jeść wcześniej, ale karmienie zwierzaków sprawiało, że Raisin czuła się mniej winna, że tak często zostawia je same. Zaczęła podgrzewać sobie obiad i nagle zesztywniała. Usłyszała jakiś ruch na górze. Rozejrzała się wściekle za bronią i chwyciła butelkę detergentu w sprayu. Stanęła u stóp schodów. — Kto tam jest? — zawołała. — To ja, Charles — dobiegł ją głos. — Za minutę będę na dole. Zabiorę mu moje klucze — przysięgła sobie. Mógł zadzwonić, żeby mnie uprzedzić, że przyjdzie. Powiedziała to też, kiedy Charles zbiegł z tupotem na dół. Pocałował ją w policzek.

— Przepraszam. Następnym razem zadzwonię. — Co się stało z tą twoją wspaniałą damą? — Nigdy nie uwierzysz. — Dołóż starań. — Właśnie zamierzałem zaciągnąć ją do łóżka, kiedy odepchnęła mnie i powiedziała, że nie może, bo odnalazła Boga. — Wspaniale — stwierdziła Agatha cynicznie. — Muszę spróbować tego samego następnym razem. Co za afront! Nie znajduję TLR na to odpowiedzi. — Nie zauważyłem mężczyzn ustawiających się w kolejce, żeby cię zaciągnąć do łóżka. Rzucali na siebie piorunujące spojrzenia, kiedy zadzwonił dzwonek. Agatha poszła otworzyć i zobaczyła w drzwiach panią Smedley. — Proszę wejść — zaprosiła. Wprowadziła ją do kuchni, a Charles powlókł się do salonu. — Kawę? — zaproponowała. — Nie, dziękuję. — Proszę siadać. Musi być pani bardzo przygnębiona. Mabel nie wyglądała na przygnębioną. Nie uroniła ani jednej łzy i była opanowana. Agatha siadła naprzeciw niej, sięgnęła po papierosy, ale zdecydowała, że nie zapali. — Sprawa wygląda tak — powiedziała Mabel. — Mój mąż został otruty w pracy. Policja przesłuchiwała mnie cały dzień, jakbym miała

coś z tym wspólnego. Chcę, żeby się pani dowiedziała, kto zabił mojego męża. — Dobrze — zgodziła się Agatha. — Każę pani Freedman sporządzić umowę. Czy mąż miał jakichś wrogów? — Nie, wszyscy kochali Roberta. Agatha cicho westchnęła. — Nie chcę przyczyniać się do pani bólu, ale nie wyobrażam sobie, żeby wszyscy kochali pana Smedleya. To znaczy, ktoś musiał go wystarczająco nienawidzić, żeby go otruć. Wiadomo, w jaki sposób podano truciznę? — W porannej kawie. TLR — A kto mu podał tę kawę? — Jego sekretarka, Joyce Wilson. — Czy ona ma rude włosy? — Tak. — Widziałam ją z pani mężem w Bath w zeszłą niedzielę. Jej oczy zaiskrzyły przez ułamek sekundy. Jednak odpowiedziała spokojnie: — Robert mówił mi tym. Biedna Joyce odwiedzała swoją matkę. — Więc on nie miał romansu? — Niech pani nie będzie śmieszna. On był mi oddany — tak bardzo, że zatrudnił panią, aby mnie szpiegować. — I to panią nie złościło?

— Myślałam raczej, że to słodkie. Czy pani wie, że dym wydobywa się z pani piekarnika? — Psiakrew! Agatha zerwała się na nogi, wyłączyła piekarnik i otworzyła tylne drzwi, aby pozbyć się dymu. Normalnie odgrzewała posiłki w mikrofali, ale przeczytała na opakowaniu, że lazania, którą kupiła na obiad, wymagała dogotowania w piekarniku. — Pani Smedley... — Mabel, proszę. — Dobrze. Zatem, Mabel, mój asystent zauważył, że miałaś wstrętnego siniaka na ramieniu. Zaśmiała się z lekka. Agatha nagle zyskała przekonanie, że ten śmiech musiał być dobrze wyćwiczony. TLR — Jestem bardzo niezgrabna. Zawsze uderzam się o coś. — Zostawmy to na chwilę. Od czego chcesz, żebym zaczęła? — Jestem właścicielką przedsiębiorstwa i sprzedam je, oczywiście. Powiedziałam załodze, żeby byli przygotowani, że będziesz im zadawać pytania. — Zacznę od Joyce. Z pewnością jest podejrzana, jako że podała mu tę kawę. — Nie, mówi, że wzięła nowy słoik z szafki. To była kawa rozpuszczalna. On zawsze brał cztery kostki cukru do kawy i myślę, że to musiało zamaskować smak trucizny.

— Spróbuję zacząć jutro, ale na miejscu będzie się roić od policji. Mabel wstała. — Zostawiam ci tę sprawę. Zrób, co w twojej mocy. Morderca Roberta nie może ujść bezkarnie. — Masz adres Joyce? Otworzyła torebkę i wyjęła notes. — Zapiszę ci. Agatha dała jej kawałek papieru i pióro. — Możliwe, że spróbuję złapać ją jutro w domu — powiedziała Agatha. — Może zdecyduje się nie iść do pracy. Odprowadziła Mabel i weszła do salonu, gdzie Charles rozwalił się przed telewizorem. — Ten brak ciekawości nie pasuje do ciebie. — Zrobiła ze mnie głupca, więc jestem uprzedzony. Słuchałem przy TLR drzwiach. Ona to musiała zrobić. Całe to gadanie: „Znajdź mordercę mojego męża" to ścierna. — No, nie wiem. Interesuje mnie, co ma do powiedzenia ta Joyce. — Pójdę z tobą. Nudzę się. — Nie potrzebuję zdjęć. Zadzwonię teraz do Phila i powiem mu, żeby uczepił się Harry'ego. Wybrała numer Phila. Kiedy odebrał, usłyszała w tle głuchy łoskot muzyki. — Gdzie jesteś?

— Na dyskotece z Harrym. — Łatwo cię zauważą, bo jesteś inny. — Nie wiedzą, że jestem z Harrym. Powiedziałem, że robię zdjęcia dla lokalnej gazety. Twarze mogą się przydać. — Możesz wyjść na zewnątrz? Ledwie cię słyszę. — Dobrze. Powiedziała Philowi o wizycie pani Smedley i zakończyła, informując: — Ty i Harry pracujecie jutro nad innymi sprawami. I powiedz Patrickowi, żeby kontynuował sprawę Jessiki. Jutro porozmawiamy. I wyłączyła się. — Co to za straszny smród? — zapytał Charles. — To był obiad. — Zadzwonię po pizzę. Nie chce mi się nigdzie wychodzić. — Ani mnie — stwierdziła Agatha. — Nie mogę się doczekać, aby usłyszeć, co powie Joyce. TLR Rozdział VI Następnego ranka Charles i Agatha wyruszyli przesłuchać Joyce. — Co to za samochód? — marudził Charles. — Jesteśmy w Środku globalnego ocieplenia, a ty kupiłaś rupiecia bez klimatyzacji. — To jest wytrzymały, mały samochód. Nikt go nie ukradnie ani nie porysuje. Nie ma nawet odtwarzacza CD, więc nie wybiją szyb, aby ukraść radio.

— Ciekawe, czy Joyce mieszka sama, czy z rodzicami? — zamyśliła się Agatha. — Lepiej, gdyby mieszkała sama. — Czy ona jest młoda? — No, może zbliża się do trzydziestki. — To rzeczywiście stara — powiedział Charles, rzucając z boku złośliwe spojrzenie na Agathę. Widział, że ostatnio strasznie się zaniedbała i chociaż nie byli zaangażowani w romans, to uważał, że wychodząc z nim, mogłaby przynajmniej trochę się wystroić. Jej talia pogrubiała. A do tego zapomniała nałożyć makijaż. Charles nie mógł sobie przypomnieć, żeby Agatha kiedykolwiek przedtem zapomniała TLR się umalować. — No, jesteśmy — powiedziała wreszcie Agatha. — Cherry Road. Całkiem blisko domu Jessiki. Jaka sekretarka może sobie pozwolić na dom, nawet w tej skromnej okolicy? Gdzie tam! Musi mieszkać z rodzicami. Zatrzymała samochód przed domem. — Zobaczymy, co będzie. Podeszli do drzwi frontowych i zadzwonili. Joyce Wilson otworzyła drzwi. Jej oczy były czerwone od płaczu. Agatha przedstawiła się i zapytała: — Czy możemy z panią przez chwilę porozmawiać? Joyce wprowadziła ich do środka. Salon był schludny i czysty, ale dziwnie pozbawiony osobowości. Nowy trzyczęściowy komplet mebli,

niski stolik do kawy, telewizor, dywan oraz zasłonki koloru pieczarkowego, i to wszystko. — Długo pani tu mieszka? — zaciekawiła się Agatha, kiedy usiedli. — Niedługo — odpowiedziała Joyce, ściskając i rozplatając swe szczupłe palce. — Wynajmuję ten dom. Ciekawe, czy ten straszny Smedley opłacał czynsz — zastanawiała się Agatha. — Interesuje nas, czy ma pani jakąś koncepcję, jak trucizna znalazła się w kawie pana Smedleya. Potrząsnęła głową. — Otworzyłam nowy słoik i rozdarłam folię na wierzchu. TLR — Czy pił kawę czarną? — Nie, z mlekiem i dużą ilością cukru. — Jakiego cukru? W kostkach? — Tak. Zawsze brał cztery kostki do kawy. — Czy policja sugerowała, że trucizna mogła być w cukrze? — Są o tym przekonani. Było dużo trucizny i oni uważają, że mogła być wpuszczona do kostek cukru. — A co z mlekiem? — Też możliwe. Jedna z butelek w lodówce była niemal pusta, a druga pełna. Zużyłam resztę z tej napoczętej butelki, a potem ją umyłam gorącą wodą i wyrzuciłam do śmieci. Policja próbowała twierdzić, że mleko było zatrute, a ja umyłam butelkę, bo chciałam

ukryć dowód. Ale ja go nie zabiłam! Nie zabiłam! Agatha wykorzystała szansę. — Jak pani zdoła dalej tu mieszkać, kiedy pan Smedley nie będzie płacić czynszu? — Ja nie... On nie... — Z trudem złapała powietrze i wybuchnęła płaczem. Charles zobaczył pudełko chusteczek na stoliku i wręczył jej. Chlipała i łkała, a potem wydmuchała nos. — Widziałam panią w Bath z panem Smedleyem — powiedziała Agatha. — Mieliście romans. — Dopóki nie dostałby rozwodu — przyznała słabym głosem. — Ale wydawało się, że jest oddany swej żonie — zwrócił uwagę Charles. — On jej nienawidził — powiedziała Joyce jadowicie. — Ja też jej TLR nienawidziłam. Zawsze pojawiała się w biurze i robiła zjadliwe uwagi tym swoim słodkim głosikiem: „Jeszcze nie zamężna, Joyce? Musimy ci znaleźć męża, prawda Robercie?". I różne tego rodzaju rzeczy. Wszyscy myślą, że ona jest taka doskonała, ale w głębi duszy to ona jest parszywa. — Jak długo mieliście romans? — chciała wiedzieć Agatha. — Sześć miesięcy. — Ale dlaczego? On był pretensjonalnym mężczyzną w średnim wieku.

— Dla mnie był dobry. Troszczył się o mnie. — Zna pani kogoś, prócz jego żony, kto chciałby, żeby on nie żył? — Niestety. Nie był popularny, ale pracownicy mówili, że pensje są dobre, więc go znosili. Możecie już iść? Mam dość. Muszę być na posterunku policji na dalsze przesłuchanie. Agatha dała Joyce swoją wizytówkę i poprosiła, aby zadzwoniła, jeśli przypomni sobie coś ważnego. Kiedy wrócili do Carsely, zastali czekającego na nich Bilła Wonga. — Właśnie słyszałem od pani Smedley, że zatrudniła cię do odkrycia, kto zamordował jej męża. Ostrzegam cię, Agatho, nie ukrywaj niczego przed policją. Zrobiłaś to w przeszłości i omal nie zostałaś zabita. — Daj spokój i przestań narzekać — odparła Agatha. — Jest za gorąco. Zamówiłam przenośny klimatyzator. Powinien być dziś wieczorem. — To cię będzie nieco kosztować — skomentował Bill, idąc za nią do kuchni, gdzie koty wskoczyły na niego na powitanie. — Siądźmy w ogrodzie — zaproponowała Agatha. TLR Kiedy usadowili się nad filiżankami kawy, zapytała: — Jaki to był rodzaj trucizny? — Herbicydy. Zwymiotował większość trucizny i byłby przeżył, gdyby nie miał słabego serca. Nie wypił całej kawy — tylko jeden łyk, ale to wystarczyło. Musiała mieć gorzki smak.

— Czy było coś w jego komputerze? — dopytywał się Charles. — Mogły być jakieś maile. — Dziwna rzecz — odparł Bill — ale nie było nic, tylko sprawy biznesowe na biurowym komputerze, a jego osobisty komputer został wyczyszczony. Wyjęliśmy więc twardy dysk i przepuścimy go przez urządzenie, które potrafi odzyskiwać dane. — To wskazuje na jego żonę — stwierdziła Agatha. — Wydaje się, że pani Smedley nie ma pojęcia o komputerach, zresztą na tym dysku były tylko odciski palców Smedleya. On mógł zaspokajać się oglądaniem porno, może dziecięcego porno, i dlatego zdecydował się wyczyścić dysk. — Czy pani Smedley ma jakieś herbicydy? — Żadnych. — Myślałam, że każdy je ma. — Nie ona. Ona popiera metody organiczne. Żadnych chemikaliów. Jest dokładnie tą, kim wydaje się być, Agatho. Jest całkiem miłą kobietą. Upiekła nawet garść baśniowych ciastek dla pracowników komendy głównej. Mówi, że pieczenie odwraca jej myśli od własnego żalu. — Jesteście bezkrytycznym towarzystwem — zadrwiła Agatha. — Ona mogła otruć każdego z was z osobna. TLR — Próbujemy dowiedzieć się więcej o Joyce Wilson — powiedział Bill. — Ale nie widzę, jak ona mogłaby to zrobić. Podała mu kawę.

Morderca z pewnością nie zrobiłby tego w tak oczywisty sposób. — Właśnie rozmawialiśmy z nią — poinformowała go Agatha. — Od sześciu miesięcy miała romans ze Sme— dleyem i to on opłacał czynsz za dom, w którym mieszka. Powiedziała, że obiecał ożenić się z nią. — To mógł być blef. Może powiedział jej, że wszystko skończone. — A co z fabryką? — Obecnie przesłuchujemy załogę. Jest też morderstwo Jessiki. Prasa żąda od nas wyników. Lepiej już pójdę. I pamiętaj, nie ukrywaj żadnych tropów. Miał właśnie wyjść, kiedy zawahał się jeszcze na progu: — Wszystko z tobą w porządku, Agatho? — Jak najbardziej. Dlaczego? — Nie wyglądasz jak zwykła ty. — Co masz na myśli? — Nie tak zadbana jak zwykle. I nie jesteś umalowana. Nigdy przedtem nie widziałem cię bez makijażu. — Och, daję odpocząć skórze. Do zobaczenia. Cześć. Jak tylko Bill wyszedł, Agatha pobiegła na górę do łazienki i spojrzała w lusterko powiększające. Zmartwiała na swój widok. Jej włosy były wiotkie, skóra się świeciła, a na nosie miała krostę. Co gorsza, na górnej wardze zobaczyła cień wyrastających wąsów. TLR

Zeszła na dół i wyszła do ogrodu, gdzie Charles leżał na trawie, bawiąc się z kotami. — Muszę jechać do Evesham — poinformowała go. — Bądź aniołem i zaczekaj tutaj, żeby wpuścić człowieka, który przywiezie klimatyzator. — Dlaczego do Evesham? — Do fryzjera. Agatha spędziła całe popołudnie, poddając się masażowi twarzy, okładom z wodorostów i stylizowaniu włosów. Jadąc powrotem do Carsely, miała nadzieję, że przywieziono klimatyzator. Powietrze było jak zupa. Faktycznie, kiedy weszła do salonu, owionął ją strumień zimna. — Wspaniale, co? — przywitał ją Charles z głębokości kanapy. Odwrócił się i spojrzał na nią. — No! Teraz to jest poprawa. Jeśli James wróci do twojego życia, to... — Przestań czynić osobiste wycieczki. Mam pomysł. Dlaczego nie spróbujemy zobaczyć się jutro z Burtem Havilandem? — Kto to jest? Przypomnij mi. — Chłopak Jessiki. Może on zechce nam pomóc. — Myślałem, że Patrick i inni zajmują się sprawą. — Tak, ale on może znać w fabryce kogoś, kto miał coś do Smedleya. Agatha i Charles wnieśli przenośny klimatyzator na noc do sypialni

Agathy. — Zostawię drzwi otwarte i też będziesz mógł skorzystać. TLR Agatha rozebrała się i weszła do łóżka. Zasnęła natychmiast, ale w środku nocy obudził ją huk grzmotu. Zasnęła znowu i śniło jej się, że Robert Smedley goni ją przez lodowe przestrzenie Antarktyki. We śnie poślizgnęła się i upadła, i wtedy obudziła się z płaczem. Deszcz zacinał, bębnił o strzechę i spadał na ogród serią wodospadów. W pokoju było jak w lodówce. Agatha wstała i wyłączyła klimatyzator, po czym weszła z powrotem do łóżka i naciągnęła kołdrę na głowę. Kiedy się znowu obudziła, odkryła, że w domu było ciągle zimno. — Parszywa brytyjska pogoda — zaklęła, włączając centralne ogrzewanie. — Nie powinnam była kupować tego klimatyzatora. Wyruszyli, aby wybadać Burta Havilanda po tym, jak Agatha zadzwoniła do Patricka i dowiedziała się, że Burt jest w domu, bo wziął kilka dni urlopu. Deszcz przeszedł w mżawkę i dzień był zimny. — W takie dni jak ten — powiedziała Agatha — żałuję, że zaczęłam prowadzić agencję detektywistyczną. Chcę jechać gdzieś, gdzie jest ciepło i leżeć na plaży. — Myślałem, że masz dosyć gorąca. — Gorąco na plaży jest inne od gorąca tutaj. Jechali w milczeniu, dopóki nie dojechali do domu Burta. — No i jesteśmy — westchnęła Agatha.

Burt Haviland był bardzo przystojnym mężczyzną z gęstymi czarnymi włosami i lekką opalenizną. Musi dobrze zarabiać — pomyślała Agatha, zauważywszy drogi motocykl na zewnątrz, a w salonie duży telewizor z płaskim ekranem i luksusowy komputer. Wyjaśniła, że badają sprawę morderstwa Roberta Smedleya i TLR zapytała, czy nie zna kogoś w fabryce, kto mógłby go nie lubić. — Wszyscy go nienawidzili — odparł Burt. — Ale dobrze płacił. — Dlaczego go nienawidzili? — Był despotą. Lubił wyszukiwać różne sprawy dotyczące pracowników, znajdować ich słabe punkty i znęcać się nad nimi. — Ale oni nie odchodzili? — To wszystko, co wiem. Pracuję tam dopiero od dwóch lat. O, przypomniałem sobie. Chyba Eddie Gibbs odszedł. — Dlaczego? — Jego żona cierpi na dystrofię mięśni i jeździ na wózku. Kiedyś Smedley powiedział do niego z fałszywym humorem: „Musi ci być trudno uprawiać z nią seks". Eddie uderzył go w twarz. — Kiedy to było? — Około dwóch miesięcy temu. — Wie pan, gdzie on mieszka? — Joyce będzie wiedzieć — poinformował Charles. — Zapisałem jej numer.

Zadzwonił telefon Agathy. To był Patrick. — Lepiej wróćcie tu szybko, Agatho. Harry znalazł coś ważnego. — Musimy iść — oświadczyła Agatha. W drzwiach jeszcze się odwróciła. — Nazywa się pan Burt Haviland? Czy to jest pana prawdziwe nazwisko? Zaczerwienił się. — Zmieniłem je kilka lat temu. — Z jakiego powodu? TLR — Nazywałem się Bert Smellie*1. Miałem dość robienia sobie żartów z mojego nazwiska i moja ówczesna dziewczyna wynalazła dla mnie nowe na podstawie romansu, który akurat czytała. Kiedy wyszli Agatha, poinformowała Charlesa: — Musimy szybko wracać do biura. Harry coś odkrył. 1* Smelly w języku angielskim znaczy śmierdzący. — Masz na myśli tego, o którym mówiłaś, że jest troglodytą z ćwiekami? — Tak, ale on jest bystry. Agatha wpadła do biura, Charles za nią. — Co jest? — chciała szybko wiedzieć. — Co odkryłeś? Harry podszedł do komputera. — Pokażę pani. Byłem w kawiarni internetowej, żeby wysłać maila, i zobaczyłem, jak jakiś uczeń wgapia się w ekran. Spojrzałem mu przez ramię i oto, co zobaczyłem.

Włączył Internet i wpisał „goracelaski.com". Obraz migał na ekranie i Agatha zmięła w ustach przekleństwo. Było tam zdjęcie Jessiki, Trixie i Fairy w szkolnych mundurkach. — Jeśli chce pani zobaczyć więcej, niech pani kliknie tutaj i wpisze numer swojej karty kredytowej. Jaki jest? Agatha wyjęła kartę i przeczytała mu numer. Pojawił się następny obraz. Był to film, na którym wszystkie trzy dziewczyny leżały rozwalone na łóżku. Nosiły koronkowe body i siatkowe pończochy. Chichotały i robiły miny do kamery. Od czasu do czasu całowały się i TLR pieściły piersi. — Chce pani, żebym kontynuował? — zapytał Harry. — Nie, na razie mam dość. Jest tam jeszcze coś gorszego? — Raczej nie. Jest dużo ich zdjęć w szkolnych mundurkach — wie pani, bluzki odpięte do pasa i górna część pończoch. — Żegnaj, wieku niewinności — powiedział Charles. — Nie sądzę, żeby któraś z nich umiała założyć taką stronę — stwierdził Harry. Agatha przypomniała sobie drogi sprzęt w mieszkaniu Burta Havilanda. — Lepiej zadzwońmy na policję w tej sprawie — poradziła. — Złapię Billa. Bill obiecał, że zaraz będzie. Agatha zwróciła się do Harry'ego. — Jak to działa?

— Są mężczyźni, którzy lubią oglądać seksowne zdjęcia uczennic. Płacą za to. Zazwyczaj jest to całkiem bezpieczne dla dziewcząt, bo nigdy nie muszą być w kontakcie z klientami. Może jednak jakiś rozpoznał Jessikę przy drodze i ją zgarnął. — Ale to nie było przestępstwo seksualne — wytknął Charles. Drzwi się otworzyły i wszedł Bill Wong. — Mam nadzieję, że nie marnujecie czasu policji. Co tam macie? Agatha bez słowa wskazała na komputer. Harry klikał na zdjęcia, kiedy nagle Bill powiedział: — Zatrzymaj! Agatha spojrzała Harryemu przez ramię. Trzy dziewczyny ubrane w TLR bikini goniły się wokół ogrodu. Wydawało się, że Jessica protestuje, wtedy tamte dwie pociągnęły ją za włosy i przewróciły na ziemię. — Jak to zdobyłaś? — chciał wiedzieć Bill. Jak bardzo Agatha chciała, żeby ją pochwalono! — To Harry. Powiedz Billowi, jak to odkryłeś. Bill słuchał uważnie opowieści Harry'ego. Potem Agatha poinformowała go: — Burt Havilland ma dużo drogiego sprzętu w domu. Naprawdę nie nazywa się tak, lecz Bert Smellie. — Natknęliśmy się na to nazwisko w komputerze. Lepiej zdobędę nakaz przeszukania jego mieszkania. — Bill, pamiętaj, że to my odkryliśmy to dla ciebie, i daj nam znać,

jak się sprawy mają. — Spróbuję wpaść wieczorem. Ty, Harry, chodź ze mną. Muszę wziąć od ciebie oświadczenie. Bill i Harry wyszli. Wkrótce zaś przyszli Phil i Patrick, którzy też zostali poinformowani o filmie na komputerze. — No tak — powiedział Phil. — Zastanawiałem się, dlaczego taka miła dziewczyna jak Jessica, dała się zamordować w taki straszny sposób. Teraz wiemy. To mógł być każdy. — Wróćmy tam — zaproponował Patrick. — Zobaczymy się z Trixie i Fairy i powiemy im, co znaleźliśmy. Jeśli policja je aresztowała, spróbujemy podpytać rodziców. Kiedy wyszli, Charles oświadczył: — Wyjeżdżam po południu, Agatho. Muszę porobić coś w domu. Do zobaczenia później. Agatha opadła na kanapę. Czuła się zmęczona i sterana życiem. TLR — Pani Freedman, nie nosi pani makijażu? Czy mąż kiedykolwiek prosił panią o to? — spytała sekretarkę. — Nie, droga pani. On niewiele zauważa. — Bill zauważył, kiedy się nie umalowałam. — Może to był jego sposób powiedzenia, że nie była pani tą co zwykle, atrakcyjną kobietą. Jadła pani coś? — Nie było czasu. — Niech pani idzie i coś zje. Zajmę się wszystkim.

— Jest pani skarbem. Agatha poszła do kawiarni i zamówiła kiełbasę z frytkami, które zanurzała w ketchupie. Chciałaby móc strząsnąć z siebie to ciężkie uczucie nicości, które zaczynało ją ogarniać. Nie zauważyła, że źródłem problemu było to, że miała obsesję na punkcie mężczyzn. Była uzależniona od zakochiwania się. Kiedy dopadała ją ta obsesja, marzyła. Gdy zaś nieco odpuszczała, w jej głowie pojawiała się czarna dziura, na której brzegach kłębiły się dręczące, małe zmartwienia. Charles siedział przy biurku, przedzierając się przez rachunki dotyczące farmy, kiedy jego służący Gustaw zapowiedział: TLR — Jegomość zwany Freddy Champion do pana. Twarz Charlesa się rozjaśniła się. — Freddy! Nie widziałem go od wieków. Wprowadź go. Do pokoju wszedł wysoki, opalony na brąz mężczyzna z burzą siwych włosów i brązowymi oczyma. — Prosto z Afryki?— zapytał Charles. — Wyrzucony z Zimbabwe. — Co będziesz teraz robił? — Nigeria oferuje nam ziemie uprawne. Może spróbuję. — Jesteś diabłem. Rozmawiali o starych przyjaciołach i starych czasach i wtedy Charles wspomniał Agathę oraz ostatnie morderstwa.

— Co to musi być za nadzwyczajna kobieta. Chciałbym ją poznać. — Jeśli nie robisz nic dziś wieczorem, to zabiorę cię ze sobą. Gdzie twoja stara? — Pojechała do Południowej Afryki na urlop. Tego wieczoru Agatha próbowała pracować w domu, zapisując wszystko, co wiedziała o sprawie Smedleya. Wieczór był zimny i wilgotny. Szczerze żałowała, że zachciało jej się kupować klimatyzator. Wyłączyła komputer. Przebrała się w stare spodnie i sweter. Nie musiała ubierać się elegancko dla Billa i Charlesa. Nakarmiła koty, ale nie chciało jej się przygotować coś dla siebie. Jak Bill wyjdzie, to mogliby pójść z Charlesem do pubu. Zadzwonił dzwonek u drzwi. Kiedy je otworzyła, ujrzała nie tylko Charlesa, ale również wysokiego, przystojnego mężczyznę. TLR Charles przedstawił Freddyego. Agatha nagle uświadomiła sobie z przerażeniem, że ma na sobie stary sweter i spodnie. Charles cynicznie pomyślał: Za chwilę Agatha powie, że skoczy na chwilę do łazienki, a potem zejdzie na dół ze świeżo umalowaną twarzą. I właśnie tak Agatha zrobiła. Zaczęła wypytywać Freddy ego o jego życie w Zimbabwe. Obserwując jej ożywioną twarz i błyszczące oczy, Charles stłumił jęk. Właśnie miał rzucić jakąś uwagę o żonie Freddy’ego, kiedy dzwonek oznajmił przybycie Billa.

— No i co? — zapytała Agatha niecierpliwie. Bill usiadł przy kuchennym stole. Spojrzał pytająco na Freddy'ego i Agatha szybko go przedstawiła. — Natknęliśmy się na imię Bert, albo raczej Albert, Smellie w policyjnym komputerze. Dziwię się, że podał ci swoje prawdziwe nazwisko. Jak to na nim wymusiłaś? — Pomyśl. Burt Haviland brzmi jak jedno z tych nazwisk w romansach. — Tak czy owak, jest notowany za napad zbrojny. W więzieniu zrobił maturę. Wyszedł z paki i zrobił dyplom z inżynierii elektronicznej. Zdolny chłopak. Jego kurator sądowy był z niego dumny. Zrobiliśmy nalot na jego dom i znaleźliśmy nagrywarkę wideo ukrytą w ogrodzie. Rozpoznaliśmy jego sypialnię i ogród z wideo. Krzyczał i protestował, że to były tylko żarty. Dziewczęta nie robiły nic pornograficznego i to był tylko łatwy sposób robienia pieniędzy na sprośnych, starych facetach. Zatrzymaliśmy go na noc na dalsze przesłuchanie i dokładne sprawdzenie alibi na noc zamordowania Jessiki. TLR — Czy jej rodzice wiedzą o tym? — Byli prawdziwie przerażeni. — Kiedy te dziewczyny znajdowały czas, żeby to robić? — W weekendy, wieczory, wakacje. Śledzimy wszystkich mężczyzn, którzy płacili za oglądanie.

— Mam pomysł — powiedziała Agatha, nagle podekscytowana. — Może te dwa morderstwa są jakoś powiązane ze sobą. Domowy komputer Roberta Smedleya był wyczyszczony, żeby ukryć, gdzie się logował. — To jest myśl. Sprawdzimy szczegóły jego karty kredytowej. Nie sądzę, że będziemy potrzebować nakazu rewizji. Pani Smedley jest bardzo pomocna. To najbardziej czarująca dama, jaką spotkałem w ciągu długiego czasu. — Hm — bąknęła Agatha. — A co z Burtem? Stale twierdzi, że był szaleńczo zakochany w Jessice? Oczywiście. Twierdzi, że sprawa z wideo to była tylko zabawa. Oszczędzał, żeby sprawić Jessice wspaniałe wesele. I wy mu wierzycie? Nie wiem, w co wierzyć, i to jest fakt. Dzięki za informacje, Agatho. Musimy kiedyś zjeść obiad, jak to wszystko się skończy... Jeśli się skończy. Kiedy Bill wyszedł, Charles zasugerował, żeby poszli na obiad. Obserwował niechętnie, jak Agatha błyszczała i opowiadała wysoce przejaskrawione historie o swoich sprawach. Czuł, że powinien rzucić jakąś uwagę o żonie Freddyego, ale wspaniale było widzieć Agathę znowu wracającą do formy. Zostawił to Freddiemu. Ale on nic nie TLR powiedział, więc Charles pocieszył się myślą, że po tym wieczorze Agatha prawdopodobnie więcej go już nie zobaczy.

Kiedy Charles, przewidująco, poszedł do toalety, jak tylko przedstawiono rachunek, Freddy chętnie zapłacił. — Dobrze się bawiłem tego wieczoru. Mam obecnie trochę luzu. Co pani sądzi o obiedzie, tylko we dwoje, w sobotę? Agatha promieniała. — Byłoby wspaniale. — Dobrze. Odbiorę panią o ósmej. Freddy nie powiedział Charlesowi o spotkaniu, które miał mieć z Agathą. Ona też trzymała buzię na kłódkę, w obawie, że chciałby się do nich przyłączyć. Tej nocy poszła do łóżka otulona w różowe sny. Rano, w biurze, Agatha powiedziała do Patricka: — Policja rozmawiała z rodzicami, ale trzeba sprawdzić, co jeszcze można odkryć w tym biznesie wideo. A, i zabierz ze sobą Phila. Widziałeś się z dziewczynami? — Nie, policja nas pogoniła. — Harry — poleciła Agatha — ty ciągniesz przesłuchiwanie jej kolegów z klasy. Jeśli ten chłopiec z kawiarni internetowej natknął się na tę stronę, należy wnioskować, że i inni musieli wiedzieć, co one robiły. — Charles i ja będziemy tropić Eddiego Gibbsa. — Kto to jest? — chciał wiedzieć Patrick. — Jakiś facet, który opuścił Smedleys Electronics. On ewidentnie miał powód, żeby nienawidzić Smedleya. Wiem, zaczniemy od Joyce. Ciekawe, czy nadal jest w domu.

TLR Była. Jej twarz otoczona rudymi włosami wydawała się jeszcze bardziej blada i trzęsły jej się ręce. — Proszę wejść — zaprosiła. — Policja powiedziała mi straszne rzeczy. — O czym? — chciała wiedzieć Agatha. — Nie uwierzycie. Chcieli wiedzieć, czy on gustował w młodych dziewczynach. Byłam wściekła. Robert taki nie był. — Zastanawialiśmy się, czy mogłaby pani znaleźć adres byłego pracownika nazwiskiem Eddie Gibbs. — Och, pamiętam go. Cichy, spokojny człowiek. Taka tragedia. Jego żona jeździ na wózku inwalidzkim. Mogłabym sprawdzić dokumentację w biurze. Nie mam nic przeciwko temu. Chciałabym wyjść na trochę, w razie gdyby policja wróciła. To głupio tak ciągle się tu ukrywać. Lepiej wrócę do pracy. Przypuszczam, że pani Smedley sprzeda firmę. Może nowi właściciele mnie zatrzymają? Wezmę kurtkę. Podwieźli ją do fabryki. Agatha była ciekawa, dlaczego Smedleys Electronics nie jest pisane z apostrofem. Joyce wzdrygnęła się z lekka na progu biura. — Pył z odcisków palców jest wszędzie — stwierdziła Agatha. — Myślałam, że używają jakiegoś rodzaju światła lub czegoś podobnego. — Uważacie, że to w porządku dotykać czegokolwiek? — zapytała Joyce.

— Pewnie — powiedziała Agatha. — Nie było już taśmy na drzwiach. Joyce powiesiła kurtkę i usiadła do komputera. Pisała pilnie i w TLR końcu powiedziała: — Mam go. Pan Edward Gibbs, siedemdziesiąt osiem, Malvern Way. — Gdzie jest Malvern Way? — zapytał Charles. — To jest na drugim końcu Mircesteru, na Evesham Road. Jedźcie dwupasmówką i skręćcie na drugim rondzie w Cherry Walk. Malvern Way jest trzecia na prawo. — Skąd pani tak dokładnie wie, gdzie to jest? — Eddie wypił kiedyś za dużo na przyjęciu w biurze i odwiozłam go do domu. — Słyszała pani, żeby się kiedyś kłócił z panem Smedleyem? — Tak — odparła Joyce niezręcznie. — Ale Robert zachował się bardzo ładnie. Powiedział, że Eddie był cały spięty z powodu kondycji swojej żony. Odwieźli Joyce z powrotem do domu i wyruszyli, aby odnaleźć Eddiego Gibbsa. — Chyba będzie w pracy, prawda? — zapytał Charles. — Porozmawiamy z jego żoną i dowiemy się, gdzie jest. Może złapiemy go w czasie przerwy na lunch. Dom w Malvern Way był małym bungalowem ze schludnym

ogródkiem. Agatha zadzwoniła dzwonkiem, który grał westminsterskie kuranty. Drzwi się otworzyły i naprzeciw nich pojawiła się kobieta na wózku inwalidzkim. Miała długą, piękną twarz, podobną do twarzy z obrazu Modiglianiego. — Tak? — zagadnęła. Agatha przedstawiła siebie i Charlesa, i wyjaśniła, że próbują się TLR dowiedzieć, kto zamordował Roberta Smedleya. Powiedziała, że pragnęliby porozmawiać z panem Gibbsem. — Dlaczego? — chciała wiedzieć pani Gibbs. — On nie lubił pana Smedleya, więc myśleliśmy, że może nam dać dobry obraz jego charakteru. Im więcej wie się o zamordowanej osobie, tym łatwiej zgadnąć, kto mógł ją zabić. — Mój Eddie nie mógłby. Jest zbyt miły i uprzejmy. Ale proszę wejść. Dzisiaj nie będzie wcześniej niż o szóstej. Odjechała wózkiem i weszli za nią do słonecznego salonu. — Proszę siadać — zachęciła. Agatha i Charles usiedli razem na kanapie pokrytej kolorowym perkalem. — Myślałam, że Smedley był podłym człowiekiem — wyznała. — Kiedyś rzucił kilka brutalnych uwag na temat mojego stanu. Ale jego żona jest święta. — Zna pani panią Smedley? — Dużo jej zawdzięczam. Nigdy nie powiedziała złego słowa o

swoim mężu, ale przyszła tutaj pewnego dnia, gdy Eddie nadwyrężył sobie plecy, próbując przenieść mnie do łóżka. Zorganizowała opiekunki, które rano pomagały mi wstać, umyły mnie i ubrały oraz przyszły wieczorem, aby mnie z powrotem położyć do łóżka. Załatwiła też „posiłki na kółkach", czyli lunch i obiad dla mnie, co oznacza, że Eddie musi tylko zorganizować coś dla siebie po drodze do domu. Ta bestia, Smedley, nie dał mężowi żadnych referencji, ale ona wypisała jedną na firmowym papierze i podpisała ją w imieniu męża. — Gdzie on teraz pracuje? — Niedaleko, w Baxford Engineering na osiedlu Harley Industrial. To jest dobra praca i jest zadowolony. Wiem, że chodzi do Pegs Pantry TLR w czasie przerwy na lunch, od pierwszej do drugiej. Nie możecie jej przegapić. To jedyna restauracja na osiedlu. Nie wiem, dlaczego mamy wam pomagać, ponieważ ja jestem zadowolona, że on nie żyje. — Nie będziemy pani więcej niepokoić — obiecał Charles. — Czy są jakieś wiadomości o tej biednej dziewczynie, którą zamordowano, Jessice? — Pracujemy nad tym — odparła Agatha. Pojechali do dzielnicy przemysłowej i czekali do lunchu, zanim poszli do Pegs Pantry. — Powinniśmy byli poprosić o zdjęcie — narzekała Agatha. — Nie wiemy nawet, jak on wygląda. — Ja wiem — powiedział tryumfalnie Charles. — Kiedy wy

gadałyście o niczym, ja studiowałem jego zdjęcie na sąsiednim stoliku. — Twoje szczęście. — Dlaczego patrzysz na mnie tak niechętnie? W rzeczywistości Agatha zastanawiała się, jak się pozbyć Charlesa w sobotę wieczór. Ale powiedziała: — Myślałam o biednej pani Gibbs. Mówi się, że jak czujesz się przygnębiony, znajdź kogoś, kto jest w gorszej sytuacji niż ty. Ale to sprawia, że czuję, iż życie jest strasznie niesprawiedliwe. — Nadchodzi — powiedział Charles. Do restauracji wszedł właśnie niski mężczyzna o miłych rysach twarzy, z rzadkimi, rozwichrzonymi włosami. Nosił koszulę w kratkę, starą tweedową kurtkę i jeansy z ostrymi jak brzytwa kantami. Charles podniósł się i podszedł do niego. Agatha zobaczyła, jak rozmawiają i potem Charles przyprowadził go do stolika. Przedstawił Agacie i powiedział: TLR — Najmniej, co możemy zrobić, to kupić panu lunch. Co by pan chciał? — Wezmę kiełbasę, jajko, fasolę z chipsami i kawę. Charles pomachał na kelnerkę i zamówił to samo dla wszystkich. — A więc, dlaczego chcecie pytać mnie o tego parszywego Roberta? — Wierzymy, że miał pan powód, aby go nie lubić — wyjaśniła Agatha. — Nie sądzimy, że pan go zamordował. Chcieliśmy tylko

zapytać, czy nie wie pan o kimś w firmie, kto mógł to zrobić. Eddie potrząsnął głową. — Wielu z nas go nie lubiło. Ja go nienawidziłem. Ale nie znam nikogo, kto mógł zatruć jego kawę. Większość osób, które go nienawidziły, byłaby bardziej skłonna zbić go gołymi rękami. Trucizna jest bardziej kobieca, nieprawdaż? — Tylko pozornie. Oto nasze jedzenie. Kiedy Eddie i Charles jedli, panowała cisza. Agatha odsunęła swój talerz. Lubiła tłuste jedzenie, ale nie chciała dostać pryszczy przed sobotą. — Nie sądzę, żebym mógł być wam pomocny. Zwróćcie uwagę na jego żonę. Ta kobieta jest święta. — Pańska żona powiedziała nam, co ona dla was zrobiła — poinformowała Agatha. — Była wspaniała. Przygotowała całą aprowizację na przyjęcie w biurze, uprzejma dla każdego, zawsze z miłym słowem. — Kochała męża? — O, tak. Poświęcała się temu staremu łajdakowi. — Wiedział pan — zapytał Charles — że Robert Smedley miał TLR romans ze swoją sekretarką? — Co? Joyce? Dlaczego? Co ona na tym zyskała? — Opłacony czynsz i prawdopodobnie kilka prezentów. Poza tym Smedley najwyraźniej obiecał jej, że się rozwiedzie i się z nią ożeni.

— Więc Joyce mogła go otruć. Kto jeszcze miał okazję? — Właśnie tego próbujemy się dowiedzieć. Agatha zapłaciła rachunek, podziękowali Eddiemu i wyszli. — Może jesteśmy naiwni — powiedziała Agatha, kiedy jechali. — Joyce jest zdecydowanie podejrzana. Może dowiedziała się, że mimo wszystko nie zamierza się z nią ożenić. — I być może — dodał Charles — Mabel Smedley zadzwoniła do niej i oznajmiła jej to. — To ma sens. Wróćmy i zapytajmy ją o to. *** Joyce odkurzała biuro, kiedy przyjechali. — Co tak cicho w fabryce? — zapytała Agatha. — Pani Smedley powiedziała, żeby wszyscy poszli do domu za pełnym wynagrodzeniem. — Kiedy? — Zadzwoniła zaraz, jak wyszliście. — Joyce, czy pani Smedley wiedziała o tobie i panu Smedleyu? — Nie, zamierzał jej powiedzieć po naszym weekendzie w Bath. Charles się odezwał: TLR — Powiedzmy, że ktoś dostał się w nocy do budynku i zatruł te resztkę mleka w lodówce. Macie kamery przemysłowe, prawda? — Tak. Tym zajmuje się pan Berry z ochrony.

— Gdzie on mieszka? Włączyła komputer. — Znajdę jego adres. Już mam. Aktualnie mieszka w Evesham, cztery, Terry Road. Blisko biura podatkowego. Wiecie, gdzie to jest? Agatha wzdrygnęła się. Miała dobrego księgowego, ale odkryła nowe komplikacje związane z VAT-em i trudną do rozeznania się w niej płacą pracowników. Kiedy podjechali, pan Berry kopał w małym, frontowym ogródku. Agatha, z głową pełną myśli związanych z sobotnim wieczorem, zostawiła przedstawianie się i wyjaśnienia Charlesowi. Berry był krzepkim mężczyzną w niebieskim kombinezonie. Miał czerwoną twarz, a kosmyki szarych włosów zaczesał na łyse placki głowy. — Zastanawialiśmy się, czy policja znalazła coś na materiale filmowym z monitoringu. — Przejrzałem kasety, zanim je zabrali. Nic, tylko pracownicy idący do pracy i wychodzący. W nocy też nic, oprócz strażnika nocnego. — Kto nim jest? — To będzie Wayne Jones. Mieszka po drugiej stronie Worcesteru. — Wie pan, gdzie w Worcesterze? — Może adres będzie w książce telefonicznej. Znajdę go wam. TLR — Jestem zmęczona tym całym lataniem w kółko — narzekała

Agatha, kiedy czekali. — Musimy wytrwać, Aggie. — Nie nazywaj mnie Aggie. Agatha zaczynała się denerwować. Charles był bardzo gorliwy, a gorliwy Charles z pewnością zostanie u niej w sobotę wieczór! Pan Berry wrócił z kawałkiem papieru i napisanym na niej adresem. — To musi być ten. Jedyny Wayne Jones w książce. Wrócili do samochodu Agathy, która otworzyła bagażnik. — Mam tu stertę planów miast — powiedziała, wyciągając pudełko. — Jestem pewna, że mam też plan Worcesteru. Znalazła właściwą mapę i sprawdziła adres. — W porządku, jest — powiedziała, wskazując go Charlesowi. — To po tej stronie Worcesteru. Pokieruj mną. — To musi być młody mężczyzna — zgadywał Charles. — Wayne jest całkiem nowym imieniem, wybieranym od niedawna. — Nie tak nowym. Sadzę, że weszło w modę wtedy, kiedy Kylie stała się popularna. Kiedy po długich poszukiwaniach znaleźli Wayna, okazało się, że miał około trzydziestki. Był wysoki i gburowaty, z trupią cerą, głęboko osadzonymi oczami i ogoloną głową. Znowu przedstawianie się, wyjaśnienia i wreszcie Agatha zapytała: — Widział pan kogoś czającego się w noc poprzedzającą zamordowanie pana Smedleya? — Wszystko było normalnie. Policja pytała mnie o to. Czego wy się

w tym paprzecie? To ich robota. TLR — Mówiłam panu — warknęła Agatha. — Pani Smedley nas zatrudniła, żebyśmy dowiedzieli się, kto zamordował jej męża. — Mówię wam, że to była noc jak każda inna. A teraz spieprzajcie. — On się czegoś boi — stwierdziła Agatha, kiedy odjechali. — Pewnie spał na służbie. — Jak to udowodnimy? — Jego obchód powinien być zarejestrowany na taśmie filmowej. Wracamy do Berry'ego. Agatha jęknęła. — Co teraz? — zapytał Berry, opierając się na łopacie, gdyż ciągle pracował w ogrodzie. — A może pan wie, czy policja przeglądała taśmy dotyczące nocy przed zamordowaniem Smedleya? — Przeglądali. — I widzieli, jak Wayne robił obchód? Berry wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Durnego drania nie było. Pewnie zasnął. Zapomniałem przedtem wam powiedzieć. — Więc każdy mógł przejść koło niego? — Bramy fabryki są zamykane i alarm jest włączony. Kamery są umieszczone wszędzie. Nie było śladu nikogoPodziękowali mu i wyszli.

— Zrezygnujmy z tego przez resztę dnia — zaproponowała Agatha. — Wrócimy do biura i zobaczymy, jak sobie radzą inni. Cały czas zastanawiała się, jakby się tu pozbyć Charlesa. Jutro jest TLR już sobota. *** Tego wieczoru Freddy Champion jadł obiad ze starymi przyjaciółmi — panem i panią Burkingtonami. Raczył ich opowieścią o śledztwie Charlesa i Agathy. — Nie widzieliśmy Charlesa ostatnio — powiedziała pani Burkington. — Zaprosimy go na obiad. — Może jutro wieczorem? — zaproponował Freddy. — Przypadkiem wiem, że ten jeden wieczór ma wolny. — A ta kobieta, Agatha? — Ona pracuje w weekendy. Tego wieczoru Agatha leżała w wannie, zastanawiając się, czy powinna powiedzieć Charlesowi prawdę o randce z Freddym, kiedy zadzwonił telefon. Usłyszała, że Charles odebrał, ale nie słyszała, co mówił. Wyszła z wanny, ubrała się i zeszła na dół. — Kto dzwonił? — Moi starzy przyjaciele. Zaprosili mnie na obiad, na jutro wieczór. Nie masz nic przeciwko temu? — O, nie! — zawołała Agatha.

— To znaczy, że nie chcesz, żebym szedł? — Nie to miałam na myśli — szczebiotała Agatha. — Idź, oczywiście, idź! — W porządku. Uspokój się. — Charles przyglądał się jej podejrzliwie. — Nie przeszkadza ci to, że wyjdę? — Mnie? Nie, oczywiście, że nie. TLR Rozdział VII Agatha denerwowała się całą sobotę, zastanawiając się, kiedy Charles wyjdzie, aby zacząć przygotowywać się na wieczór. Kiedy wreszcie o szóstej zamknął za sobą drzwi, popędziła do sypialni i zaczęła wyjmować ubrania z szafy. Ku swojemu przerażeniu, przymierzywszy kilka ze swoich najlepszych sukien, stwierdziła, że były za ciasne w pasie. Męcząc się przez pół godziny, wybrała wreszcie czarną szyfonową spódnicę, która była elastyczna w talii, i wieczorowy biały, błyszczący top. Tuż przed ósmą zaczęła się niepokoić, że ubrała się za elegancko. Ale kiedy Freddie przybył punktualnie o ósmej, był oficjalnie ubrany w ciemny garnitur, jedwabną koszulę i krawat w paski. Napije się pan drinka, zanim wyjdziemy? — zaproponowała Agatha. — Poproszę. Whisky i soda, bez lodu. Weszli do salonu, a kiedy Agatha zaczęła przygotowywać drinki, TLR

zadzwonił dzwonek. Może nie powinnam otwierać — irytowała się. Ale to może być Bill Wong. Poszła więc otworzyć. Za drzwiami stała Mabel Smedley. — Ciekawa byłam, jak pani sobie radzi — powiedziała. — Proszę wejść — zaprosiła ją niechętnie Agatha i przedstawiła Freddyemu. — Posuwamy się nieco do przodu — zaczęła, ale Freddy jej przerwał. — Słyszałem o pani nieszczęściu. Właśnie wychodzimy na obiad. Może się pani przyłączy? Agatha przekaże pani wszystkie szczegóły. — To bardzo uprzejme z waszej strony. — Świetnie, wezmę samochód. Agatha zaklęła pod nosem. Freddy odczuł ulgę. Jego sumienie, nieczęsto aktywne, zaczęło go nękać. Agatha nie była pięknością, a jej seksualność nie działała na jego zmysły. Chciał mieć z nią romans, ale był pewny, że Charles wkrótce powiedziałby jej, że jest żonaty. Możliwe, że już to zrobił. Tak czy inaczej, Mabel była przyzwoitką. Podczas obiadu w restauracji na Broadwayu Agatha okazała swoją urazę w stosunku do Mabel. Ta kobieta zajęła przednie siedzenie w samochodzie obok Freddy'ego, zostawiając Agacie miejsce z tyłu. Opowiedziała zwięźle, czego się dowiedzieli, pomijając romans Smedleya z Joyce. Rozmowa stała się ogólnikowa, i raczej toczyła się tylko między

Mabel i Freddym. Mabel, sztywna i poprawna, w granatowej wełnianej sukience, zdawała się wiedzieć dużo o Zimbabwe oraz sytuacji tam panującej i zadawała wiele inteligentnych pytań, na które Freddie entuzjastycznie odpowiadał. Agatha czuła się ignorowana. Przeleciało jej przez myś1, że Mabel może ją całkowicie wyeliminować. TLR Posiłek dobiegł końca. Freddie odwiózł je z powrotem do Agathy i odprowadził Mabel do jej samochodu. Agatha pożegnała się z Mabel, weszła do domu i trzasnęła drzwiami. Kilka minut później odezwał się dzwonek. Freddie uśmiechał się do niej. —Nie dała mi pani szansy powiedzieć dobranoc. —Dobranoc — pożegnała go szorstko, zamykając drzwi. —Proszę posłuchać, ja tylko próbowałem pani pomóc, będąc miłym dla Mabel — wyjaśniał Freddie. — Może zrobimy sobie wieczór sami? — zapragnął nagle pocałować Agathę, która lekko wydęła wargi. —W porządku. Tylko my. Kiedy? —W środę wieczorem? — Z Charlesem? — Bez niego. — Ale co mu powiem? — Że pracuje pani nad sprawą. — To nie zadziała. Będzie ciekawy, dlaczego nie biorę go ze sobą. Już wiem. Tego wieczoru jest spotkanie pań ze Stowarzyszenia, więc

powiem mu, że tam idę. — Dobrze — pochylił się do przodu, aby ją pocałować w usta, ale Agatha cofnęła się i powiedziała znowu „dobranoc". Ciągle jeszcze nie całkiem mu wybaczyła, że spędził cały wieczór, rozmawiając z Mabel. Słyszała, jak Charles wrócił do domu jakiś czas po północy, ale udawała, że śpi. Bill Wong zadzwonił następnego ranka i zaprosił Agathę i Charlesa TLR do siebie do domu na niedzielny lunch. — Przyjęłam to zaproszenie, ale tylko z powodu Bilła — powiedziała Agatha. — Jak on zdołał pozostać taki łagodny, mając takich rodziców? I na dodatek on ich uwielbia. Nie zauważa, jacy są niegrzeczni. Ojciec Billa był Chińczykiem z Hongkongu, a jego matka urodziła się w Gloucestershire. Drzwi otworzyła im pani Wong, mała, pochylona, kwaśna i kapryśna. Potrząsnęła głową na powitanie. Poszli za nią do salonu. Bill podniósł się i ich przywitał. Salon został przemeblowany od czasu, gdy Agatha go ostatnio widziała. Był tam trzyczęściowy komplet mebli okryty ochronnym plastikiem, niski szklany stolik, wypchana papuga na tyczce przy oknie i solidny telewizor, a wszystko to stało na kudłatym dywanie w szokująco różowym kolorze. — Skąd pochodzi ta papuga? — zapytała Agatha.

— Wspaniała, prawda? Tata zdobył ją na wyprzedaży. Pani Wong weszła z trzema kieliszkami słodkiej sherry na imitacji srebrnej tacy, którą postawiła z trzaskiem na stoliku, tak że nieco lepkiego płynu się wylało. — Nie siedźcie długo — rozkazała. Bill wyszedł za nią i wrócił z rolką ręcznika kuchennego oraz butelką sherry. Wytarł tacę i napełnił ponownie kieliszki. — Na zdrowie! — wzniósł toast Charles. Drzwi tworzyły się z trzaskiem. TLR — Nie siedźcie tutaj, pijąc cały dzień — oznajmiła pani Wong. — Jedzenie gotowe. Pośpiesznie odstawili kieliszki i poszli za nią do jadalni. Stół był nakryty wyszywanym różowym obrusem. Noże i widelce były wykonane z imitacji złota. Pan Wong siedział u szczytu stołu, ubrany w swój zwykły, stary, szary kardigan. Chrząknął, co było formą powitania. Miał szarawożółtą twarz i obwisłe wąsy. Tylko jego oczy za grubymi okularami były takie same jak Billa. Podano zupę pomidorową z puszki, której Agatha szczerze nienawidziła. Ale bała się obrazić groźną matkę Billa, więc zjadła jej dużo. Próbowała rozmawiać o sprawie, ale Bill powiedział delikatnie: — Potem, Agatho. Mama nie lubi rozmów przy stole. — No — potwierdził pan Wong. Na drugie danie był befsztyk, twardy jak podeszwa, otoczony

rozmiękłymi ziemniakami, rozgotowane kiełki i groszek z puszki, rozsypany po całym talerzu. Agatha żuła swój posiłek, gapiąc się w zdumieniu na talerz Charlesa. Zjadł wszystko i wyjątkowo szybko. Ona kończyła ostatnia, świadoma, że paciorkowate oczka pani Wong cały czas ją obserwują. Matka Billa krzątała się, zbierając talerze. — Wykonujesz dużo dodatkowej pracy jako matka — skomentował pan Wong. Agatha przypomniała sobie swoją pierwszą wizytę w domu Billa, kiedy to wyobrażała sobie smakowite chińskie jedzenie. Pani Wong wyjrzała z kuchni i krzyknęła: — Pudding. Rozdaj talerze, Bill. TLR Pudding okazał się być kawałkiem gąbczastego ciasta w kluskowatym sosie. Agatha poddała się po kilku kęsach. — Przykro mi, pani Wong, nie mogę więcej. — Głodujący na świecie byliby z tego zadowoleni — odpowiedziała kobieta. W głowie Agathy jakiś głos wrzeszczał: „To zapakuj to i im wyślij!". Ale siedziała w milczeniu z głową schyloną, jak zawstydzone dziecko. Wreszcie ta ciężka próba się skończyła. — Chodźmy do ogrodu — zaprosił ich Bill. — Przyniosę kawę. — Pada — Agatha odzyskała głos.

— Zbudowałem małą oranżerię — dumnie ogłosił Bill. — Chodźcie, to wam pokażę. Powiódł ich drogą przez kuchnię, a kiedy zamykał drzwi jadalni, Agatha mogła usłyszeć Wongów rozmawiających z ożywieniem. Widocznie zakaz rozmowy przy stole dotyczył tylko gości. O czym rozmawiali? Prawdopodobnie narzekali na mnie — pomyślała Agatha. Oranżeria była małym pokojem z kilkoma roślinami w doniczkach i żelaznym stolikiem otoczonym krzesłami. — Zrobiłeś to wszystko sam? — zapytał Charles. — Zrobiłem fundament i murarkę, a potem zatrudniłem firmę, aby wykonali resztę. Pójdę po kawę. Na stole jest popielniczka, Agatho. Możesz zapalić. Gdy Bill wyszedł, Charles wyciągnął plastikową torebkę z kieszeni kurtki. Otworzył drzwi oranżerii wiodące do ogrodu, zakręcił torebką dookoła głowy i wyrzucił ją do sąsiedniego ogrodu. Kiedy wrócił, Agatha zapytała: TLR — To był lunch? Charles potwierdził. — Jak to zrobiłeś? — Pani Wong gapiła się na ciebie, Bill i jego ojciec nie podnosili głów znad talerzy, więc dyskretnie wyjąłem torebkę, otworzyłem ją pod stołem i szybko wysypałem do niej zawartość talerza. Nie mogłem tylko pozbyć się puddingu, bo wiedziałem, że ten ohydny sos przyklei

się do talerza. Sza, idzie Bill. Bill wszedł z kawą na tacy. Agatha zapaliła papierosa. — No to co się dzieje? — chciała wiedzieć. — Sprawdzamy wszystkich mężczyzn, którzy płacili za wejście na stronę dziewcząt. Przejrzeliśmy nagrania Roberta Smedleya na wypadek, gdyby był powiązany z Burtem w inny sposób niż jako pracodawca, ale nie było śladu żadnych płatności. — Trudno mi uwierzyć, że rodzice dziewcząt nic nie wiedzieli o tym, co się dzieje. — Oni wszyscy są bardzo tolerancyjni. Sprawdziliśmy w szkole i okazało się, że większość rodziców za mało nadzoruje swoje dzieci. — Było jedno zdjęcie, gdzie Trixie i Fairy ciągnęły Jessikę za włosy i to nie wyglądało na zabawę. Sądzę, że była zastraszana. — Prawdopodobnie postępowała tak z miłości do Burta i bała się, że go straci, jeśli nie będzie robić tego, co on chce. A jak ci idzie ze sprawą Smedleya? — Nijak. Joyce zdaje się być oczywistą podejrzaną przez ten herbicyd, dodany prawdopodobnie do butelki z mlekiem. Aczkolwiek ktoś inny mógł dobrać się do niej, zanim skończyli pracę w piątek. Jednak nawet jeśli umyła butelkę, to twoi ludzie z kryminalnej mogliby TLR chyba coś na niej znaleźć. — Ciągle jej szukamy. — Co? Nie było butelki w śmieciach?

— Joyce powiedziała, że zawsze wyparza puste butelki gotującą wodą. — Zaczekaj chwilę — powiedział Charles. — To się nie trzyma kupy. Joyce nalewa kawę, dodaje mleka i zanosi mu. Nie mów mi, że stała potem spokojnie w małej kuchence, wyparzając butelkę, podczas, gdy jej szef hałaśliwie wymiotował za sąsiednimi drzwiami. — No, nie. Ona powiedziała, że ponieważ woda na kawę właśnie się zagotowała, to zużyła resztę, aby wymyć butelkę, zanim zaniosła mu kawę. Potem postawiła butelkę do góry dnem na suszarce. — Dlaczego przedtem nie powiedziałeś nam o tej zaginionej butelce? — chciała wiedzieć Agatha. — Ponieważ nie wiedzieliśmy, że ona zaginęła. Teraz się okazuje, że w zeszły piątek Smedley miał konferencję z kilkoma pracownikami, pili kawę i jedli herbatniki. Butelka mleka i większość drugiej butelki została zużyta, ponieważ dwaj pracownicy odmówili kawy i poprosili o szklankę mleka. Joyce wstawiła butelkę z małą ilością mleka do lodówki, wyparzyła pustą i zostawiła ją w kuchennych śmieciach. Oczywiście, może kłamać. Ale nie mamy na to dowodu. Przeszukaliśmy wszystkie kosze na śmieci. W niektórych były butelki po mleku i wszystkie je zbadaliśmy. Załodze pobrano odciski palców. Wiedzieliśmy, że szukamy dwóch butelek, które zostały umyte, a nie mogliśmy znaleźć żadnej. — Kto jeszcze miał okazję zabrać tę butelkę? — Joyce powiedziała, że słyszała, jak Smedley umierał. Krzyczała i

TLR krzyczała, więc wszyscy przybiegli. To było jedyne miejsce, gdzie ciągle dostarczają mleko w butelkach. Pochodzi ze starej mleczarni w Gloucester. — Powiedziałeś pani Smedley, że jej mąż miał romans z Joyce? — Tak, odparła, że nic o tym nie wiedziała. Rozległo się walenie do frontowych drzwi i potem dźwięk gwałtownej kłótni. — Lepiej pójdę zobaczyć, co tam się dzieje — powiedział Bill. — Jedzenie, które wyrzuciłeś do sąsiedniego ogrodu — domyśliła się Agatha. — Założę się, że o to chodzi. — Uciekajmy. — Nie możemy. — Pomyśl o wściekłości pani Wong. Wybiegli z oranżerii do ogrodu, a potem na pole. — Zaparkowałam kawałek dalej, w dole ulicy — wydyszała Agatha. — Myślę, że możemy dojść do niego tak, żeby Bill nas nie widział. Przeszli przez płot i poszli ścieżką prowadzącą do fasady domów. — Jest dobrze. Mam przygotowane kluczyki. Biegnijmy po samochód. Niestety, kiedy doszli do samochodu, z jego drugiej strony pojawił się Bill i stanął z założonymi ramionami. — Jesteście nikczemni — powiedział.

Agatha nigdy nie widziała go tak złego. — To moja wina — przyznał się Charles. — Sądzę, że mam TLR wrzody. Nie chciałem zranić uczuć twojej matki. — Nie tylko ją zraniłeś, ale i poniżyłeś. — Wrócimy i przeprosimy ją — ofiarowała się Agatha. — Idźcie swoją drogą. Mam dość waszego widoku. Agatha odjechała. Łzy jedna po drugiej zaczęły toczyć się po jej policzkach. — Hej, zatrzymaj się — zawołał Charles — ja poprowadzę. — On był moim pierwszym przyjacielem — szlochała Agatha. — Zatrzymamy się w Mircesterze i poślemy tej starej wariatce kwiaty i kartkę z przeprosinami. — Nie zadziała. Nagle Agatha rozchmurzyła się. — Ale wiem, co może. Zatrzymaj się na głównym placu przed komendą policji. W sklepie na The Shambles jest coś, co może pomóc. — Z pewnością nie będzie otwarty w niedzielę. — Niektóre są. Myślę, że ten będzie. — Myślisz o tym czymś? — zainteresował się Charles piętnaście minut później, kiedy stali, patrząc w okno wystawowe. — Spodoba się jej — stwierdziła Agatha. — Wierz mi. Tym, co przeraziło Charlesa, była okrągła, plastikowa lampa stojąca, w której złote bąbelki wznosiły się i opadały razem z plastikowymi konikami morskimi o mieniących się kolorach.

W sklepie Agatha wyjaśniła, że chce ją kupić i pragnie, aby natychmiast ją dostarczono. — Nie mam dzisiaj nikogo, kto mógłby to zrobić — powiedział sprzedawca. TLR — Coś panu powiem, proszę to zapakować i dać mi prezentową kartkę. Wyślę to taksówką. Agatha zapłaciła, podczas gdy Charles wypisywał kartkę z przeprosinami. Zanieśli paczkę na postój taksówek i zapłacili kierowcy, aby zawiózł ją do domu Billa. — Mam nadzieję, że wiesz, co robisz — powiedział Charles. — Ta lampa może okazać się dodatkową zniewagą. — Lepiej chodźmy odwiedzić panią Bloxby. Nie widziałam jej od jakiegoś czasu. I właśnie wtedy zobaczyli, jak pani Bloxby idzie główną ulicą. Zatrzymali więc samochód i zawołali ją. Co słychać? — zapytała żona pastora. — Właśnie szłam do domu na filiżankę herbaty. Przyłączycie się państwo? — Proszę wsiadać — zaprosił ją Charles wesoło. — Pojedziemy razem. W salonie plebanii Agatha odpoczywała i rozglądała się dookoła, podczas gdy pani Bloxby poszła po herbatę. Nigdy nie mogła zrozumieć, dlaczego ubogi salon tej kobiety — w porównaniu z jej własnym — miał taki spokojny urok. Wszystko było tu przechodzone,

a część poduszek na kanapie nosiła ślady pęknięcia. Na małym okrągłym stoliku przy oknie stał niebieski dzbanek z dzikimi kwiatkami, a w rogach pokoju były wyszczerbione meble antyczne. Ale w jakiś dziwny sposób tworzyła się z tego harmonijna całość. Pani Bloxby weszła z herbatą i talerzem kruchych ciastek. — Jak się ma sprawa morderstwa Smedleya? — chciała wiedzieć. Agatha przystąpiła do opowiadania jej o wszystkim, co odkryli. Kiedy skończyła, żona pastora powiedziała: — Jakoś nie wierzę, żeby to była ta sekretarka. Kto mógłby czynić TLR siebie tak wyraźnie podejrzanym? — Kręcimy się ciągle w kółko. Nie jest pani zszokowana tymi filmami wideo z uczennicami? — Nie sądzę, że jeszcze coś mnie może zszokować — oświadczyła smutno pani Bloxby. — Kiedy ostatnio poszłam do fryzjera, zapomniałam wziąć książkę, więc sięgnęłam po magazyn dla nastolatek, których stos tam leżał. Wszystkie były o seksie. Odrażające. Ten Burt, moim zdaniem, zasugerował im to, a one myślały, że to będzie frajda. — Jeśli Joyce nie jest winowajczynią, z pewnością może nią być pani Smedley. Mówi, że nie wiedziała, że Robert miał romans z Joyce, ale ja jestem pewna, że musiała mieć świadomość, iż coś się dzieje. — Niekoniecznie. A jak tam pani przyjaciel detektyw? Agatha wydała zduszony szloch.

— Chyba już nie jest przyjacielem. — Dlaczego? Co się stało? — To wina Charlesa. Agatha zagłębiła się w opis tego, co się stało podczas nieszczęsnego lunchu. Kiedy skończyła, pani Bloxby przyłożyła chusteczkę do ust i ze słowem „przepraszam" uciekła z pokoju. Słyszeli stłumione dźwięki niosące się po korytarzu. — Czy ona jest chora? — zapytała Agatha. — Powinnam iść do niej? — Ona chyba się śmieje. — Śmieje się? Ja właśnie straciłam najlepszego przyjaciela, a ona się śmieje? TLR Gospodyni wróciła do pokoju. Agatha nie zauważyła, że oczy Charlesa nagle zrobiły się zimne. — Przykro mi, ale to było takie zabawne — stwierdziła pani Bloxby. Agatha spojrzała na nią i też zaczęła chichotać. — Ma pani rację. Charles się podniósł. — Jeśli mi panie wybaczycie, będę uciekał. Właśnie zdałem sobie sprawę, że mam trochę zaległych prac do zrobienia w domu. Nie, nie wstawajcie. Wyjdę sam. Wyszedł, trzaskając drzwiami.

— Co mu się stało? — zdziwiła się Agatha. — Czy powiedziała pani coś, kiedy wyszłam z pokoju? — Nie sądzę. Może przypomniał sobie, że ma coś pilnego do zrobienia. Jestem zmęczona morderstwem. Proszę mi zdradzić jakieś nowinki z parafii. — Panna Simms chyba na zawsze pozostanie dla mnie panną Simms — rozwodzi się z Patrickiem. — Nic mi nie mówili. — Pewnie nie chcą zamieszania. Rozstają się za obopólną zgodą. Oboje chcieli się ustatkować, ale Patrick odkrył, że mu to nie pasuje, a naszej pannie Simms brakowało zwykłych romansów. Będąc już w domu, Agatha poczuła, że wypadałoby zadzwonić do Charlesa i zapytać, dlaczego wyszedł tak nagle. Ale jego nieobecność była jej na rękę, bo oznaczała, że przy odrobinie szczęścia nie będzie TLR go w środę wieczorem. Nakarmiła koty, włączyła komputer i zaczęła szukać wszystkiego, co się dało o Zimbabwe. Właśnie drukowała jakieś strony, kiedy zadzwonił telefon. Spodziewała się, że to Charles, ale to był Bill Wong. — Jesteś złą dziewczyną, Agatho, ale mama jest w siódmym niebie z powodu tego wspaniałego prezentu. Ona i tata cały czas siedzą i patrzą na niego. — Mogę tylko jeszcze raz powiedzieć, jak bardzo mi przykro. — To była wina Charlesa. Wiesz, że mam dziewczynę, Harriet,

policjantkę. Zadzwoniłem do niej i opowiedziałem jej, co się stało i jak uciekliście. Śmiała się i śmiała, a potem powiedziała, że kuchnia mojej mamy jest naprawdę straszna. Rzeczywiście? Nigdy nie zauważyłem. — Ma może trochę dziwny smak. Och, Bill! Tak się cieszę, że znowu jesteśmy przyjaciółmi. — No, to trzymaj się. A jeśli znajdziesz mordercę, nie łap go sama. *** Agatha nie mogła w nocy spać. Zamiast koncentrować się na sprawdzaniu, co każdy robił w ranek morderstwa, wszyscy powinni się skupić na okresie od piątku do poniedziałku — myślała. Każdy mógł wejść i zatruć mleko. Ale jak ktokolwiek mógł wejść niezauważony, kiedy bramy są zamykane, a wszędzie są kamery? Burt Haviland. On był jedynym notowanym przez policję. Postanowiła zobaczyć się z nim następnego dnia i zabrać ze sobą Phila. Może być jakiś' związek między obydwoma morderstwami. Była wdzięczna Mabel za zawieszenie pracy w fabryce fabryki. W ten sposób miała szansę zastać w domach wszystkich tych, z którymi chciała porozmawiać. TLR Nikt nie odpowiadał w domu Burta Havilanda, więc razem z Philem zdecydowali się poczekać w samochodzie. — To jest fajny interes, ten Internet — zamyślił się Phil. — Jest taki pożyteczny przy poszukiwaniach i każdy ma łatwy dostęp do pornografii. Nawet jeśli to, co pokazywały dziewczęta, mogło być uznane wyłącznie za delikatne porno, to jest to jeszcze jedna rzecz,

która może zdeprawować młodzież. Ostatnio nawet sylwetki dziewczyn się zmieniły. Za moich czasów one były bardzo szczupłe i miały prawie płaską klatkę piersiową, teraz mają biusty i tyłki, poczynając już od jedenastu lat. Potem albo zaczynają się gwałtownie odchudzać, albo stają się strasznie grube. Nie mówiąc o wzroście zachorowań na choroby przenoszone drogą płciową. Agatha się skrzywiła. Planowała rozpocząć romans z Freddym, ale to były te trudne dni. Żadnych beztroskich akrobacji w łóżku. Zawsze zastanawiała się, czy partner seksualny nie jest tak naprawdę jakimś rodzajem bomby zegarowej. — Uwaga. Właśnie idzie — poinformował Phil. Burt Haviland szedł ulicą, niosąc torbę z zakupami. Oboje wyszli z samochodu. — Ach, to znowu wy — zezłościł się. — Mam dość użerania się z policją. — Tylko kilka pytań — powiedziała Agatha. Pochylił się nad samochodem. — Wynoście się. Nie zaproszę was do środka. — Kto ma klucze od fabryki? — Ochroniarz. On otwiera i zamyka. Smedley też miał komplet. — O nic pana nie oskarżamy — zastrzegł się Phil. — Czy jest inny TLR sposób dostania się bez kluczy, powiedzmy w nocy, do fabryki? — Jest. Berry czasami był za szybki w zamykaniu. Kiedyś jeden z

pracowników został zamknięty na noc, ale zdołał wyjść przez drzwi przeciwpożarowe. Niestety, nigdzie nie mógł znaleźć Berriego. Obszedł dookoła ogrodzenie i znalazł miejsce, gdzie łańcuch był luźny na dole, podważył go i prześlizgnął się pod nim. — Płot nie był pod napięciem? — zapytała Agatha. — Nie, prąd przechodzi tylko przez główną bramę. Wszyscy o tym gadali, ale nikt nie powiedział ani Smedleyowi, ani Wayne'owi. Wszyscy chcieliśmy wiedzieć, którędy można wyjść. W razie, gdyby ten durny facet znowu kogoś zamknął. — Gdzie mógł być Wayne, kiedy ten człowiek go szukał? — zastanawiał się Phil. — Nie wiem. Na pewno nie było go w jego biurze, które jest zaraz przy głównej bramie. — A możesz nam pokazać, gdzie jest to miejsce w ogrodzeniu? — Znajdźcie sobie sami — warknął Burt. — Mam was dość. *** — Możemy spróbować — stwierdziła Agatha, kiedy jechali w kierunku fabryki. — Co, do licha, myślała sobie Mabel, zawieszając Berriego? Teraz każdy może dokonać napadu na fabry kę. — Może już pozbyła się całej firmy. — Tak szybko? Nie sądzę. Zaparkowali samochód przed fabryką i zaczęli iść wzdłuż okalającego ją ogrodzenia. Agatha byłaby minęła to miejsce, bo akurat

TLR marzyła o Freddym, ale Phil nagle krzyknął: — Tu jest. Spójrz w dół, zobaczysz, że trawa jest przygnieciona. — Schylił się, przeczołgał pod płotem i podgiął do góry spoiwo łańcucha. — Oto, jak mogło to się stać. Wejdźmy i rozejrzyjmy się. — Musimy? — broniła się Agatha. Ubrana była w żółty lniany garnitur, a trawa była mokra. — Doszliśmy już tak daleko. Chciałbym jeszcze obejrzeć drzwi biura, czy nie mają czasem zamka, który można łatwo wyważyć. Położył się na ziemi i przetoczył na drugą stronę ogrodzenia. — Dalej, Agatho. To łatwe. Agatha próbowała, ale utknęła w pół drogi i Phil musiał podnieść łańcuch wyżej. Wstała i próbowała się oczyścić. Jej garnitur był mokry i poplamiony zieloną trawą. Byli w połowie drogi do budynku, kiedy włączył się alarm i dwaj ochroniarze z owczarkami alzackimi na smyczy biegli w ich kierunku. — Zatrzymać się — zawołał jeden z nich — bo spuścimy psy. Oboje zamarli ze strachu. — Pójdziecie z nami. Zadzwonimy na policję. — Zatrudniła nas pani Smedley, aby wytropić mordercę jej męża — tłumaczyła Agatha. Pogrzebała w torebce i wydostała swoją wizytówkę. — Zadzwońcie do niej. Ochroniarz przyjrzał się wizytówce, a potem wyjął komórkę. Nosił czarny uniform z plakietką z przodu, na której był napis „Mircester

Security". Odszedł nieco i zaczął rozmawiać przez telefon, podczas gdy drugi strażnik ich pilnował. W końcu podszedł do nich i powiedział: TLR — Pani Smedley potwierdziła, że was zatrudniła, ale nie mieliście prawa włamywać się do fabryki. Możecie odejść tą samą drogą, którą weszliście i pokażecie mi, jak to zrobiliście. Poprowadzili strażników do feralnego miejsca w ogrodzeniu. — Naprawimy to. Idźcie sobie. — Możemy wyjść przez główną bramę? — Nie, wynoście się. Przetoczyli się jedno za drugim. Phil pomógł Agacie wstać. Biodro przyprawiło ją o nagły atak bólu i z trudem łapała powietrze. — Wszystko w porządku? Masz reumatyzm? — Nie, to tylko skurcz — skłamała Agatha. — Lepiej chodźmy zobaczyć się z panią Smedley i dowiedzmy się, dlaczego zwolniła Berriego. Może go podejrzewa. Tylko wpadnę najpierw do domu i przebiorę się. Mabel przyjęła ich łaskawie i zaproponowała kawę. Agatha rozejrzała się po salonie za jakimiś wskazówkami, ale mogła zobaczyć tylko z gustem umeblowany pokój i bardzo dobre obrazy na ścianach. Kiedy Mabel nalewała im doskonałą kawę i podawała domowej roboty ciasteczka, powiedziała: — Mogliście mi powiedzieć, że wchodzicie do fabryki.

— Odkryliśmy sposób, jak dostać się do niej przez ogrodzenie. Burt Haviland nam powiedział. Chcieliśmy sprawdzić, czy zamek w drzwiach biura można łatwo wyłamać. Ponieważ zwolniła pani ochroniarza, myśleliśmy, że nikogo tam nie będzie. — Wynajęłam prywatną firmę ochroniarską. TLR — Dlaczego? — Nigdy nie ufałam Berriemu. Myślę, że on pije. Sądziłam, że bezpieczniej jest wysłać wszystkich do domu, a jeśli nowi właściciele będą chcieli ich zatrzymać, to ich sprawa. — Znalazła pani kupca? — Moi prawnicy pracują nad tym. To mała fabryka, ale dochodowa. Nie powinna być długo na rynku. Oczywiście, powiem nowym właścicielom o Burcie Havilandzie i tych uczennicach. Policja poinformowała mnie o tym. Byłam w szoku. Szkoda. Burt był bardzo dobrym handlowcem. — Jestem pewna, że nie da pani referencji Joyce Wilson. — Ciężko mi uwierzyć, że Robert miał romans z tą głupią dziewczyną. Policja powiedziała mi o tym. Jeszcze kawy? — Musiała się pani bardzo rozzłościć. — Robert nie żyje — powiedziała z godnością. — Jestem w żałobie. Złoszczenie się nic nie pomoże. — Oczywiście — odezwał się Phil ze współczuciem. — Te ciasteczka są wyśmienite.

— Proszę wziąć więcej. — Mówiła pani, że zamek w biurze łatwo wyłamać? — zapytała Agatha. — To zwykły yale. Tylko ta część ze wszystkimi elektronicznymi komponentami była zawsze bezpiecznie zamknięta. — Może więc nikt nie musiał włamywać się do fabryki — stwierdziła Agatha. — Pan Smedley miał w piątek spotkanie. Zostało TLR dość mleka na poniedziałek. Ale nie pił kawy rano, ponieważ oboje byliście u mnie. — Ja poszłam do domu, a on prosto do biura. Mógł automatycznie poprosić Joyce o kawę. — Podejrzewa pani Joyce? — Ani przez chwilę. Jest zbyt bezpłciowa. Nie ten typ. Kiedy wyszli, Phil zaproponował: — Jeśli nie masz nic przeciwko, może powinniśmy zająć się solidniej szukaniem mordercy Jessiki. Nie zasługiwała, żeby umrzeć. A Smedley tak. Mówiłaś, że bił żonę. — Tak sądzę. Ale teraz zjadłabym coś. Te herbatniki spowodowały u mnie niestrawność. Agatha kłamała. Zjadła tylko jeden herbatnik, ale męczył ją fakt, że wszyscy mężczyźni dookoła niej wydawali się szaleć za Mabel Smedley. TLR

Rozdział VIII Przez następne dwa dni Agatha ciężko pracowała, przeprowadzając rozmowy z pracownikami Smedleya, podczas gdy Patrick zajmował się sprawą morderstwa Jessiki. Była zadowolona, że zatrudniła Harry'ego, który dobrze sobie radził z dwiema sprawami rozwodowymi. Zastanawiała się, czym mogłaby go skusić, aby zapomniał o uniwersytecie i chciał pracować u niej na cały etat. Charles był ciągle nieobecny. Odrzuciła myśl o nim, bo chciała sam na sam zjeść obiad z Freddym. Kiedy jechała w środę do domu, nagle z przerażeniem uświadomiła sobie, że u pani Bloxby powiedziała, że Bill jest jej jedynym najlepszym przyjacielem. Kiedyś Charles oskarżył ją o to, że ma samolubny stosunek do przyjaciół. Powinna zadzwonić do niego i mu to wynagrodzić. Ale nie przed jutrem... Ubrana w bardzo krótką spódnicę, czarny dżersejo— wy top i buty na wysokich obcasach, podekscytowana Agatha czekała, aż przyjdzie TLR Freddy. Właśnie kiedy dzwonił do drzwi, odezwał się też jej telefon. Zdecydowała się go zignorować. Freddy złożył ciepły pocałunek na jej policzku. — Wygląda pani wspaniale — powiedział. Zabrał ją do tej samej restauracji, co przedtem, i wypytał o wszystko związane ze sprawą. Zagłębiła się w opisywanie, co do tej

pory odkryła, całkiem zapominając, że miała go zapytać o Zimbabwe. Kiedy skończyła, spojrzał jej w oczy i oznajmił: — Jest pani naprawdę zdumiewająca. Agatha z udawaną skromnością spuściła oczy, ciężkie od czarnego tuszu na rzęsach, i wyszeptała: — Och, nie powiedziałabym... — Ależ jest pani! Całe to morderstwo i ta niejasna sytuacja. Musi pani być bardzo odważna. Agatha przypomniała sobie, że miała go zapytać o Zimbabwe. — Spędził pan straszny okres w Afryce? — Było całkiem groźnie. Jakiś gang zaatakował farmę. Zabili większość moich pracowników. Wycofaliśmy się w ostatniej chwili, tylko z tym, w co byliśmy ubrani. —My? — To znaczy ja i mój służący. Straszna sytuacja. Ponieważ Mugabe przepędził wszystkich farmerów, zbiory gniją na polach, a kraj głoduje. Och, przypomniałem sobie, że jutro wyjeżdżam na krótki urlop. Twarz Agathy zmieniła się. — Na jak długo? — Tylko na kilka tygodni. TLR — Miejmy nadzieję, że zanim pan wróci, wszystkie sprawy się wyjaśnią. Gdzie pan jedzie? Spodziewam się, że nie do Zimbabwe. — Nie. Jadę zobaczyć się ze... przyjaciółmi w Afryce Południowej.

Zobaczymy się, skoro tylko wrócę. Tak czy inaczej, wykorzystajmy najlepiej nasz wspólny wieczór. Popatrzył długo i przeciągle w jej oczy i Agatha otrzymała niewypowiedzianą wiadomość — i noc również. Nagle opanowało ją lekkie uczucie paniki. Przedwczoraj ogoliła nogi, ale powinna użyć wosku. Wieczór był wilgotny i wyobraziła sobie, że czuje włosy wyrastające pionowo przez jej czarne pończochy. Trwało chwilę, zanim miała odwagę obejrzeć swoje nagie ciało w dużym lustrze. A co, jeśli on nie ma prezerwatywy. Ona też nie miała. Szybko jednak porzuciła obawy. Oto najbardziej atrakcyjny mężczyzna, jakiego spotkała. Może mogliby się pobrać. Ale wtedy musiałaby wyjechać z nim na farmę do Nigerii. Wypiła więc więcej, niż powinna, żeby przegonić resztki zdrowego rozsądku. Czuła się ogłupiała, a jednocześnie odprężona, kiedy wsiadała do samochodu. — Wejdzie pan? — zapytała. — Oczywiście. Obszedł dokoła samochód i pomógł jej wysiąść. Otworzyła drzwi i zresetowała alarm antywłamaniowy. — Wpuszczę koty — powiedziała, nagle znowu zdenerwowana. — Niech się pan poczęstuje drinkiem i mnie zrobi dżin z tonikiem. Wpuściła koty i pogłaskała je. Freddy pojawił się za nią, sprawiając, że podskoczyła. — Naprawdę potrzebujemy drinka? — zapytał. Agatha odwróciła do niego twarz. Kołysał ją w dłoniach i schylił głowę, żeby ją

pocałować. TLR W tej właśnie chwili, ostro i przenikliwie zadźwięczał dzwonek u drzwi. — Nie otwieraj — zamruczał. Dzwonek znowu zadzwonił. — Policja! Otwierać! Freddy cofnął się; wyglądał na przestraszonego. Agatha pośpieszyła do drzwi i otworzyła je. Stali tam detektyw inspektor Wilkes, Bill Wong i policjantka. — Proszę wejść — zaprosiła Agatha. — Co się dzieje? Długo zostaniecie? — Jeśli będzie trzeba, to całą noc. Freddy, który szedł za Agathą do drzwi, powiedział szybko: — Lepiej sobie pójdę. — Kim pan jest? — domagał się Wilkes. — Przyjacielem Agathy. Właśnie zjedliśmy kolację. — Nigdzie pan nie pójdzie. Zostanie pan, dopóki nie poda nam pan swojego adresu i nie powie, co dzisiaj robił. — Co to wszystko znaczy? — dopytywała Agatha, kiedy siedli przy kuchennym stole. — Wszystko w swoim czasie — stwierdził niezgrabnie Wilkes. — Na litość boską — jęknęła. — Oglądaliście za dużo kryminałów. Co się stało?

TLR — Burt Haviland został zamordowany. —Co? Jak? — Zadźgany na śmierć w swoim mieszkaniu. Okrutna napaść. Zaczniemy od pani przyjaciela. — Pomagał pan pani Raisin w jej sprawach? — Nie. Jestem zwykłym przyjacielem. — A gdzie pan mieszka? — Właśnie wróciłem z Zimbabwe. Zatrzymałem się chwilowo u przyjaciela w Chipping Norton. — Nazwisko i adres. — Kapitan John Harvey, Orchard Farm. To po oksfordzkiej stronie Chipping Norton. — Żonaty? —Nie. — Był pan dzisiaj z panią Raisin wcześniej? TLR — Nie. Zabrałem ją na kolację o ósmej. Poszliśmy do restauracji w Broadway. Właśnie wróciliśmy, kiedy przyszliście. Mogę teraz iść? — Tak, w porządku. Freddy rzucił Agacie niepewne spojrzenie i pośpiesznie wyszedł. — Kiedy go znaleziono? — chciała wiedzieć Agatha. — O szóstej. — A kto go znalazł?

— My. Zadzwonił na dziewięć dziewięć dziewięć, zanim umarł. Dlaczego nie odebrała pani telefonu? — Nie było mnie. Chciałam mieć spokojny wieczór, więc wyłączyłam też komórkę. — Kiedy ostatnio widziała pani Burta Havilanda? — W poniedziałek. — O czym rozmawialiście? — Pytałam go, czy był jakiś sposób dostania się do fabryki przez ogrodzenie. Powiedział, że był luźny kawałek łańcucha w ogrodzeniu, więc razem z panem Witherspoonem znaleźliśmy to miejsce i prześlizgnęliśmy się. Kierowaliśmy się do biura, żeby zbadać zamek i zobaczyć, czy łatwo go wyłamać. Jednak pani Smedley wynajęła firmę ochroniarską i zostaliśmy złapani i wyrzuceni. Wtedy ostatni raz rozmawiałam z Burtem. Oczywiście nie podejrzewacie mnie? Byłam w biurze o szóstej, kończąc swoje sprawy. — Podejrzewam panią o zatrzymanie przy sobie informacji. — To nieprawda — zaprzeczyła gorąco Agatha. — To ja powiedziałam wam o stronie dziewczyn. Czy sąsiedzi nie widzieli bądź nie słyszeli czegoś?. TLR — To mały blok. Wszyscy są poza domem, prócz starej pani na ostatnim piętrze, która jest głucha jak pień. — Nie trzymam dla siebie żadnej cholernej informacji, a wy zepsuliście mi randkę. — Nie bardzo piękna randka — zamruczał Bill Wong.

— Dobrze — powiedział Wilkes. — Chcemy, żeby zgłosiła się pani jutro o dziesiątej rano do komendy i przyjmiemy pani oświadczenie. Powie nam pani wszystko, co wie o Burcie Havilandzie. — Ale już powiedziałam! — Proszę się nie kłócić i przyjść. — Kiedy on dzwonił po pomoc, nie powiedział, kto go zadźgał? — Nie. Powiedział tylko: „Pchnięto mnie nożem. Burt Haviland. Przyślijcie pomoc". Potem telefon był głuchy. Kiedy wyszli, Agatha siedziała zmartwiona. Kolejne morderstwo. Była bezużyteczna zarówno jako detektyw, jak i jako kobieta. Potem przypomniała sobie o Charlesie. Zadzwoniła. Odebrał Gustav i zapytany o Charlesa powiedział niegrzecznie: — Jest zajęty. I odłożył słuchawkę. Agatha zerknęła na zegarek. Była jedenasta. Zamknęła drzwi i jeszcze raz wsiadła do samochodu. Prowadząc ostrożnie i mając nadzieję, że nie zostanie zatrzymana i sprawdzona alkomatem, przybyła do rezydencji Charlesa i zapukała do drzwi. Była przygotowana bić się z Gustawem, ale to Charles otworzył drzwi. — O, to ty? O co chodzi? — Tak mi przykro, Charles — kajała się Agatha. — Kiedy mówiłam tę nietaktowną rzecz o tym, że Bill jest moim najlepszym przyjacielem, to miałam na myśli, że on jest moim pierwszym przyjacielem. TLR — Czy to znaczy, że nie miałaś żadnych przyjaciół, pracując w

Londynie? — Nie — kłamała. — Bill był moim pierwszym przyjacielem, kiedy przyprowadziłam się do Cotswolds. Przykro mi. — Daj spokój. Naprawdę zachowujemy się czasami jak dzieci. Byłaś bardzo bezceremonialna w przeszłości, jeśli chodzi o przyjaciół. Chodźmy do gabinetu. — Burt Haviland został zamordowany, zadźgany nożem. — Kiedy? — Późnym popołudniem. O szóstej. —Jakim sposobem policja była tak dokładna? — Wybrał dziewięć dziewięć dziewięć tuż przed śmiercią. — Znaleziono broń? — Byłam tak zszokowana, że nie pytałam. — Drinka? — Nie. Na dzisiaj mam dosyć. Nie powinnam była prowadzić. Policja dzwoniła, kiedy właśnie wróciłam. — Więc piłaś? Co robiłaś? — Towarzyskie spotkanie pań. Agatha nie chciała mu powiedzieć o Freddym, ponieważ mogła go stracić, a to oznaczało utratę marzeń, których jej brakowało. — Byłam na spotkaniu towarzyskim pań. Charles popatrzył na nią cynicznie. — To wszystko z powodu garstki kobiet? TLR

— Nie jesteś nowoczesny. Kobiety ubierają się elegancko również dla innych kobiet. W każdym razie, czuję się bardzo licho. Trzy morderstwa i ciągle nie mamy wskazówek. Mam być w komendzie jutro rano. — Stłumiła ziewnięcie. — Lepiej idź do domu — poradził Charles. — Przyjadę po ciebie do komendy. Jak myślisz, o której cię wypuszczą? — Znając ich sposób działania, myślę, że około południa. Mam tam być o dziesiątej, ale pewnie będą kazali mi czekać, a potem będą w kółko ostro mnie przesłuchiwać. — Nie mogą cię do niczego zmusić. Nie jesteś aresztowana. — Raczej będę robić, co mi każą. Nie chcę sobie popsuć stosunków z policją. — Masz rację. Będę na ciebie czekał w recepcji. Agatha jechała wolno i ostrożnie. Kiedy wysiadła z samochodu i wyławiała klucze z torebki, nagle zesztywniała. Miała wrażenie, że jest obserwowana. Odwróciła się powoli. Wybrukowana alejka była opustoszała. Bzy, od których wzięła swą nazwę, szeleściły przy najmniejszym podmuchu wiatru. — Jestem zmęczona, to wszystko — powiedziała stanowczo do siebie. Udała się prosto do łóżka. Koty poszły za nią na górę i rozciągnęły się na łóżku. Powinnam im tego zabronić — pomyślała. Doświadczyła uczucia niepokoju, przypomniawszy sobie, jak Freddy się wymigał.

Charles nigdy by tak nie zrobił. Ale potrzebowała marzeń i zanim zasnęła, Freddy jeszcze raz pojawił się w jej umyśle jako przyszły mąż. TLR *** Przesłuchanie było w każdym calu tak męczące, jak Agatha się spodziewała. Nie tak, jak w poprzednich sprawach, nie ukrywała niczego, bo nie było nic do ukrycia. Aczkolwiek była jedna rzecz, co do której czuła się winna. Listy Burta do Jessiki. Z uczuciem ulgi stwierdziła, że Charles na nią czeka. Kochany Charles. Zawsze taki lojalny — pomyślała, zapominając, że w przeszłości porzucał ją, ilekroć w pobliżu pojawiła się ładna dziewczyna. — Zadzwonię do wszystkich i każę im przyjść do biura — zdecydowała. Wyjęła telefon i podczas gdy Charles czekał, zwołała naradę. — Musimy opracować jakąś strategię. Gdzie jest twój samochód? — Zostawiłem w garażu z Gustawem. Coś z nim nie tak. Myślę o czymś. TLR — O czym? — Phil, pomimo swojego wieku, jest sympatycznym, atrakcyjnym mężczyzną. — Nie zauważyłam — odezwała się nabzdyczona Agatha, zastanawiając się, czy Charles próbował ją zeswatać z tym ramolem.

— Naprawdę jest. Czy Joyce Wilson spotkała się kiedyś z Harrym? — Nie. Do czego zmierzasz? — Mabel zna Phila ze sprawy, więc byłoby naturalne, gdyby do niej zadzwonił i może zbliżył się do niej. Ona może wiedzieć więcej o wrogach męża, niż nam powiedziała. Joyce nie zna Harry'ego, tak? — Nie, nie sadzę. — Jeśli zrzuciłby trochę tych ćwieków i upiększył się nieco, mógłby ją gdzieś zaprosić. Jestem pewien, że ona też coś wie. Mówiłaś o brakującej butelce mleka. Zanim przybyli ci z kryminalnej, było jej łatwo ukryć ją gdzieś i potem wyrzucić do śmieci. — Sądzisz, że to ona zrobiła? Myślałam, że uważasz Mabel za pierwszą podejrzaną. TLR — Oczywiście, jest podejrzana. — A co z morderstwem Jessiki? I Burta? Z pewnością są powiązane. — Niekoniecznie, właśnie myślę nad tym. Czy nie byłoby lepiej rozpatrywać każde zabójstwo oddzielnie? Gazety ciągle naciskają policję w sprawie morderstwa Jessiki, więc oni skupią cały wysiłek na nim, automatycznie włączając w to sprawę Burta. — Masz rację. Spróbujemy twojego sposobu. — I bez wątpienia przypiszesz sobie całe uznanie za jego wymyślenie — zamruczał Charles, ale Agatha udała, że tego nie słyszy. Tego dnia, nieco później, Harry, bez ćwieków i kolczyków, ubrany

konserwatywnie w miękką, brązową zamszową marynarkę, koszulę i odpowiednio dobrane spodnie, siedział w audi swoich rodziców zaparkowanym na ulicy, gdzie mieszkała Joyce. Jego rodzice byli dobrze sytuowani i jako że Harry był ich jedynym dzieckiem, zaspokajali jego zachcianki, dając mu hojne kieszonkowe. Harry wiedział, że w pobliżu jest supermarket i miał nadzieję, że Joyce tam chodzi. Wyszła wreszcie z domu, wsiadła do poobijanego mini morrisa zaparkowanego na zewnątrz i odjechała. Harry jechał za nią w bezpiecznej odległości. Joyce udała się do centrum Mircesteru i weszła do Abbey Tea Room. Harry odczekał kilka minut, nim wszedł za nią. Herbaciarnia, sławna ze swoich ciastek, była zatłoczona. Joyce siedziała sama przy stoliku w rogu. Nie było innych wolnych stolików. Chłopak, błogosławiąc los, zbliżył się do niej. — Pozwoli pani, że się przysiądę? Wydaje mi się, że to jedyne wolne miejsce. TLR — Proszę — odrzekła. Podeszła kelnerka i Joyce zamówiła dzbanek herbaty oraz kawałek ciasta marchewkowego, a Harry wziął kawę i opiekane ciastko drożdżowe. Wiedział, że musi być ostrożny. Joyce wyjęła romans w broszurowym wydaniu i zaczęła czytać. On też rozłożył gazetę, którą kupił, żeby się za nią schować, gdy ją obserwował, i udawał, że oddaje się lekturze.

Kelnerka przyniosła ich zamówienia. Co teraz? Harry myślał o wylaniu na Joyce kawy, jako sposobie rozpoczęcia rozmowy, ale odrzucił ten pomysł prawie natychmiast. To mogło wywołać jej wściekłość. Stolik był bardzo mały. Herbatę Joyce podano w metalowym dzbanku, z którego lało się wszędzie, tylko nie do filiżanki. Jej spodek był pełen herbaty, więc wydała okrzyk przerażenia. Harry przywołał kelnerkę naglącym ruchem ręki. — Z dzbanka tej młodej damy nie można nalać herbaty. Proszę przynieść bardziej odpowiedni. — Och, dziękuję — powiedziała Joyce. — Nie powinien pan sobie przeszkadzać. Harry uśmiechnął się. Rzadko używał tego uśmiechu, ale kiedy to robił, jego twarz się rozjaśniała: — Przynajmniej tyle mogę zrobić dla pięknej kobiety. Następnie, aby nie być nachalnym, wziął znowu gazetę. Kiedy przyniesiono nowy dzbanek i spodek, wyjrzał zza gazety i powiedział: — Pani pozwoli — i wyciągając rękę, zręcznie napełnił jej filiżankę. — Dziękuję — powiedziała Joyce. Harry zaczął pić swoją kawę i jeść ciastko. TLR Pozwólmy jej zrobić pierwszy ruch— pomyślał. Joyce odezwała się. — Jest pan nowy w Mircesterze?

— Nie, mieszkam z rodzicami na Bewdley Road. Była pod wrażeniem. Znała Bewdley Road. Znajdowały się tam najdroższe wille w mieście. Jej oczy zatrzymały się na jego drogiej, zamszowej marynarce. — Trudno znaleźć dziś młodego mężczyznę mieszkającego z rodzicami. — Mam rok przerwy, zanim zacznę studia na uniwersytecie — poinformował Harry. Postanowił nie ukrywać przed nią swojego wieku. Mogłaby sobie pochlebiać, że tak młody człowiek interesuje się nią. Miał właśnie wrócić do swojej gazety, ale — niestety — naprawdę wzbudził ciekawość Joyce. Zauważyła, że nosił rolexa, a każdy przejaw bogactwa ją przyciągał. — I co pan robi podczas tej przerwy? — Zajmuję się nieetatowo programowaniem komputerowym. — I będzie pan to robił po studiach? — Możliwe. Będę studiować fizykę. Joyce westchnęła. — Żałuję, że nie poszłam na uniwersytet, zamiast być sekretarką. — Gdzie pani pracuje? — W Smedleys Electronics. TLR Harry tworzył szeroko oczy. — Wielkie nieba! Czyż to nie tam popełniono morderstwo?

— Tak, zamordowano mojego szefa — zaczęła płakać. — Niech pani nie płacze. Harry postawił swoje krzesło obok niej i wręczył jej dużą białą chusteczkę. Otoczył ją lekko ramieniem, dopóki nie przestała płakać. — Przykro mi — szepnęła. — To był takie napięcie. Chciała mu wręczyć z powrotem chusteczkę, teraz pomazaną makijażem. — Proszę ją zatrzymać — powiedział i widząc, że doszła do siebie, cofnął krzesło na poprzednie miejsce. Dziewczyna ze schyloną głową dziobała swoje ciastko marchewkowe i łyknęła nieco herbaty. — Przepraszam — powtórzyła. — Nic nie szkodzi — odparł Harry pokrzepiająco. — Przeszła pani ciężką próbę. — Jest jeszcze gorzej. Jeden z naszych handlowców też został zamordowany. — Naprawdę? — Nie było o tym w gazecie? Harry zaklął pod nosem. Nie czytał przecież tej gazety. — Szukałem czegoś innego. Zobaczmy. Ma pani rację! Na pierwszej stronie. Och, biedak. — Jestem taka przerażona. A jeśli ten ktoś zamorduje wielu z nas? TLR — Ani przez chwilę tak nie myślę. Czy pan Smedley miał jakichś

wrogów? — Wszyscy go kochali — oznajmiła i znów zaczęła płakać. Czekał cierpliwie, aż się uspokoi i zagadnął: — Musi pani zająć myśli czymś innym. Kupiłem dwa bilety na nowe przedstawienie „Mikado" na dziś wieczór. Ale moja dziewczyna właśnie mnie rzuciła. Poszłaby pani ze mną? Bez żadnych zobowiązań. Rozerwie się pani. Posłała mu łzawy uśmiech. — Chętnie. Nienawidzę być sama w domu. — No to ustalone. Proszę mi dać rachunek. Nalegam. — Harry przywołał kelnerkę i zapłacił, wyciągając banknot z wypchanego portfela. Zostawił hojny napiwek na stole. — Zabiorę panią o siódmej. — Nie wie pan, gdzie mieszkam. O, nazywam się Joyce Wilson. — A ja James Henderson. Harry przechylił się przez stół. — Czuję, jakbym znał panią od wieków. Proszę o adres. — Więcej herbaty, panie Witherspoon? — Tak, proszę. Proszę mówić do mnie Phil. Muszę powiedzieć, że te pani biszkopty są lekkie jak piórko. — Lubię mężczyzn z dobrym apetytem. Phil znalazł szczególnie ładne zdjęcie Mabel, które zrobił w Ancombe na wyprzedaży. Przedstawiało ją za ladą z dżemami, stojącą w snopie światła padającego z okna ponad nią. Światło tworzyło

aureolę dookoła jej głowy. Użył tego zdjęcia jako wymówki, żeby się z TLR nią spotkać. Czuł się taki odprężony i swobodny, że nie miał ochoty rozmawiać o morderstwie. Jej salon był taki przyjemny, a wypieki znakomite. Była tym wszystkim, czym według niego powinna być kobieta. Czasami musiał przyznać, że Agatha Raisin bywała bardzo onieśmielająca. Ale pomny swoich obowiązków zapytał: — Czy ma pani jakiś pomysł, kto mógł zamordować Burta? — Myślałam o tym i myślałam, ale jedyną rzeczą są te straszne filmy, o których mówiła policja. Ludzie, którzy oglądają takie rzeczy w Internecie są chorzy i niebezpieczni. Uważam, że jeden z tych tajemniczych klientów dowiedział się, gdzie on jest, i zabił go z zemsty. — Policja przesłuchuje wszystkich mężczyzn, którzy wchodzili na tę stronę. Może coś znajdą. — Oczywiście, słyszałam na jednym z przyjęć dla personelu, że Burt miał opinię kobieciarza. Może jakaś porzucona kobieta. — Myślałem, że był głęboko zakochany w Jessice. — Mój drogi Philu. Jeśli się naprawdę kogoś kocha, nie pozwala mu się brykać na jakiejś sprośnej stronie. — Z początku myślałem, że to może Burt zabił Jessi— kę, ale miał żelazne alibi. — Nie wierzę w żadne żelazne alibi. Ale porozmawiajmy o czymś innym. Proszę mi powiedzieć coś o sobie.

Po półgodzinie Phil zaczerwienił się i powiedział przepraszająco: — Musi mi pani wybaczyć. Zazwyczaj nie mówię o sobie wiele, ale jest pani taką dobrą słuchaczką. — A pan takim interesującym mężczyzną. Lubi pan Gilberta i Sullivana? TLR — Bardzo. — Jestem w zarządzie Towarzystwa Operowego w Mircesterze. Wystawiają „Mikado". Chciałby pan zobaczyć? — Bardzo. — Jeśli wpadnie pan po mnie, powiedzmy, o szóstej trzydzieści, wezmę pana ze sobą. Zawsze zostawiają dla mnie bilety w kasie. Agatha i Charles spędzili wyczerpujący dzień, przepytując wszystkich sąsiadów na ulicy, gdzie mieszkał Burt. Agatha zwołała cały personel do biura na piątą trzydzieści. Ona i Charles planowali wyjść gdzieś, kiedy najbliżsi sąsiedzi Burta wrócili do domu z pracy. Agatha miała nadzieję, że policja dowiedziała się, gdzie oni pracują, i już ich przesłuchała. — Jak ci się powiodło? — zapytała Phila. Phil nie chciał powiedzieć Agacie o propozycji zobaczenia „Mikado". Czuł, że byłaby zazdrosna o reputację Mabel jako perfekcyjnej pani domu. Powiedział, że nie posunął się do przodu, i o tym, że Mabel wątpiła w alibi Burta. — Naprawdę? Może powinniśmy się sami przyjrzeć temu alibi. A

co u ciebie, Harry? Powiedział im, jak przeprowadził spotkanie z Joyce i że zabiera ją na „Mikado". Phil był przerażony. Nie mógł teraz powiedzieć Agacie, że on też idzie. Przeklął się. Ostatecznie celem jego wizyty u Mabel było zaprzyjaźnienie się z nią. Teraz było za późno. Agatha byłaby ciekawa, dlaczego ukrył tę informację. Musiał porozmawiać z Harrym na osobności. — Do zobaczenia jutro o dziewiątej rano — zapowiedziała Agatha. TLR — Mnie nie będzie — oznajmił Patrick. — Mam nazwiska mężczyzn, którzy wchodzili na tę stronę. Spróbuję się dziś wieczorem z niektórymi zobaczyć, więc jutro rano będę nieco później. — Świetnie — stwierdziła Agatha. Harry szybko wyszedł. Phil z zaskakującą zwinnością pogonił za nim po schodach. — Harry, poczekaj! — zawołał. — Nie możesz iść na „Mikado". — Dlaczego? — Mabel zabiera mnie tam, a ona wie, jak wyglądasz i oczywiście zna Joyce. — No, nie wiem — bąknął Harry. — Cholera, pomyślę, żeby ją wziąć gdzie indziej. TLR Rozdział IX

Harry zadzwonił do drzwi Joyce. Ukazała się ubrana w kaszmirową etolę, pod którą nosiła małą czarną sukienkę, miała przejrzyste rajstopy i bardzo wysokie obcasy. Wydawało się, jakby cała oblała się tanimi perfumami. Harry, pomagając wejść do samochodu, pogratulował jej wyglądu, cały czas myśląc o tym, że ma niezwykle nieśmiałą twarz. — Mam nadzieję, że nie będzie pani zawiedziona. Nie pójdziemy na „Mikado". — Och, dlaczego? — Lubię tradycyjne rzeczy, a ktoś mi powiedział, że to przedstawienie jest osadzone w nowoczesnej fabryce, z całym chórem ubranym w drelichowe kombinezony. Myślałem, że zamiast tego pójdziemy do kina. Grają „Spotkanie". Widziała pani? — Nie. — Moglibyśmy po kinie iść na obiad do restauracji w hotelu Royal. TLR Wypukłe oczy Joyce rozszerzyły się. Royal był najlepszym hotelem w Mircesterze, a restauracja była bardzo droga. Próbowała kilka razy namówić Smedleya, żeby ją tam zabrał, ale zawsze odmawiał. — Brzmi wspaniale — powiedziała. Harry powziął środki ostrożności w postaci dwóch dużych chusteczek, które zabrał ze sobą. Joyce płakała przez cały czarno-biały film. — Musi pan myśleć, że jestem głupia — powiedziała po wyjściu z kina — ale ten film przywołał smutne wspomnienia.

— Czy to znaczy, że była pani zakochana w żonatym mężczyźnie? — Och, nie, nic takiego. Kiedy przyjdziemy do hotelu, pójdę do toalety i poprawię makijaż. Więc nie ma zamiaru przyznać się do romansu ze Smedleyem — pomyślał Harry. Joyce wróciła i wzięła menu. — Zawsze lubiłam ryby. Zamówiła awokado nadziewane krewetkami jako przystawkę, a potem homara z rusztu. Harry miał uczucie, że zamawiała dania raczej ze względu na cenę, a nie na smak. Może Smedley był dla niej atrakcyjny jedynie ze względu na pieniądze. Harry zamówił butelkę czerwonego wina dla siebie i pół butelki białego dla Joyce. Powiedziała nieśmiało, że zawsze lubi wypić wytrawne martini przed posiłkiem. — Czy mógłby pan zwiększyć zamówienie? — zapytała. — Jestem zdenerwowana. Harry spodziewał się, że posiłek będzie całkiem spokojny. Joyce oczywiście nie chciała rozmawiać o Smedleyu, a on próbował jak TLR najmniej kłamać o swoim pochodzeniu. Ale okazało się, że Joyce była wystarczająco gadatliwa za nich oboje. Paplała o swoich rodzicach, zmarłym ojcu i matce przebywającej w domu opieki w Bath. Mówiła o poprzedniej pracy, jako sekretarka kierownika supermarketu. — Nawet nie miałam zniżki na zakupy.

Harry próbował powstrzymać się od okazania nudy i chciał skierować rozmowę z powrotem na morderstwo, ale ona ciągle mówiła o czymś innym. Skończyła posiłek naleśnikami Suzette, potem była brandy i kawa. Harry zapłacił rachunek gotówką. Nie chciał używać karty kredytowej, w razie gdyby Joyce odczytała na niej nazwisko, które nie było tym, jakie jej podał. Kiedy odwiózł ją do domu, zapytała, czy nie wstąpiłby na kawę, a on niechętnie się zgodził. Może będzie szansa na szybkie przeszukanie mieszkania. — Niech pan odpocznie, a ja nastawię czajnik. Będę za chwilkę. Harry poruszał się cicho po pokoju, szukając tu i tam czegoś, co mogłoby dostarczyć jakiejś wskazówki w sprawie. Phila ogromnie cieszył ten wieczór. Czasem czuł się winny, że nie odkrył absolutnie nic, ale pocieszał się myślą, że taka wspaniała kobieta jak Mabel nie miała nic do ukrycia. Zaprosiła go do domu na kawę i rozmawiali jak starzy przyjaciele. Z wielką niechęcią Phil wreszcie podniósł się, aby wyjść. Nagle onieśmielony, jak uczniak, zawahał się w drzwiach. — Bardzo dobrze się bawiłem. Chciałbym to powtórzyć. Mabel uśmiechnęła się. — Może w sobotę? Moglibyśmy pojechać na wieś na piknik. — Bardzo chętnie. — Przyjedź po mnie około dziesiątej rano. TLR — Świetnie.

W międzyczasie Harry zdał sobie sprawę, że sekundy przeszły w minuty, a Joyce nie pojawiła się. — Joyce! — zawołał. — Tutaj — odpowiedziała ochryple. Obrócił się. Joyce stała w drzwiach, nie mając na sobie nic oprócz przezroczystej koszuli nocnej. Wyciągnęła do niego rękę: — Zapomnijmy o kawie. — O, Agatho Raisin — lamentował Harry w myślach. — Robię to dla ciebie! Pozwolił się zaprowadzić na górę, do sypialni. Joyce potykała się lekko na schodach; wszystko, co wypiła, wyraźnie zaczynało na nią działać. — Gdzie jest łazienka? — zapytał Harry, grając na zwłokę. — Muszę wziąć prysznic. — Za drzwiami na prawo. Będę czekać. Harry wszedł do łazienki i zamknął drzwi na zamek. Napełnił wannę, rozebrał się i próbował zrelaksować w ciepłej wodzie. Chciałby być jednym z tych facetów, których podniecała perspektywa seksu z jakąkolwiek kobietą. Moczył się tak długo, jak mógł, a potem wyszedł i się osuszył. Wziął ubranie i wszedł do sypialni. Joyce zasnęła i chrapała głośno. Z westchnieniem ulgi chłopak cicho się ubrał. Już miał sprytnie wyjść, gdy wtem zauważył sekretarzyk przy ścianie, z dala od łóżka. Podszedł na palcach i delikatnie zaczął wysuwać szuflady. Nie spodziewał się żadnych listów, bo kto pisze listy w erze e-

maili i SMS-ów. Były tam wyciągi bankowe i potwierdzenia z kart kredytowych. Nagle zauważył kopertę wetkniętą z boku dna szuflady. Wyciągnął ją. Była zaadresowana do Joyce, a w górnym rogu był napis TLR „Do rąk własnych". Joyce zostawiła lampki palące się po każdej stronie łóżka. Wyjął list. Bingo! Szybko przebiegł go wzrokiem; był od Burta Havilanda. Wsunął kopertę do kieszeni, zszedł po schodach i ostrożnie opuścił dom. Harry kłamał Joyce w sprawie swojego mieszkania z rodzicami, a nawet w kwestii ich adresu. Chłopak miał małe mieszkanie w centrum Mircesteru. Jak tylko znalazł się u siebie, usiadł i przeczytał uważnie list. Burt pisał: „Droga Joyce, Nie mogę się z tobą zobaczyć, ponieważ Smedley jest moim szefem i jeśli dowie się, że mamy romans, stracę pracę, a ty swój dom. Dzięki za wszystko, kochanie, ale porzućmy całą tę sprawę. Kocham. Burt." Harry zagwizdał pod nosem. — Ciekawe, co Agatha z tym zrobi. Phil przyszedł rano przed Harrym. — Wyszedłem z Mabel wczoraj wieczorem — oznajmił, decydując, że ukrywanie informacji przed Agathą może być niebezpieczne. — I jak ci poszło? — chciała wiedzieć. — Nic nie odkryłem. Widzisz, według mnie Mabel Smedley jest całkiem miłą kobietą. Jest dokładnie taka, jak się ją widzi. Zaprzyjaźniliśmy się i zabieram ją w sobotę na piknik. Może coś jej się

wymknie. — Pracuj nad tym. — Agatha przyglądała mu się uważnie. Wyglądał na szczęśliwego i o wiele młodszego niż był. — Nie polubiłeś jej, co? Phil poczerwieniał. — Nie bądź śmieszna. W moim wieku? TLR — W porządku. Oto Harry. Słuchała podekscytowana, kiedy Harry opowiadał jej o uwodzeniu i znalezieniu listu. Potem powiedziała: — Dlaczego policja go nie odkryła? Przecież przeszukali dom. — Może nie natrafili na niego. — Wątpię. Możliwe, że schowała go gdzieś i odłożyła go z powrotem, kiedy policja opuściła jej dom. Chociaż, dlaczego ktoś chciałby trzymać list z „Kochany John" lub w jej przypadku „Kochana Joyce" jest dla mnie niewyobrażalne. Lepiej powiem policji. Cholera. To nie tak, jak dawniej. Nie mogę być w złych stosunkach z policją, ale chcę rozmawiać z Billem Wongiem, z nikim innym. On może podać nam jakieś informacje. Pójdę na komendę i ty, Harry, pójdziesz ze mną. Zadzwonię do Patricka i każę pozostać mu w kontakcie z tobą, Phil. O ile nie ma świeżych wiadomości na temat mężczyzn, którzy mieli dostęp do tej strony, chcę, abyś dowiedział się od załogi Smedleya, z kim jeszcze Haviland romansował. Zadzwoniła do Patricka i dała mu instrukcje, po czym

poinformowała Phila: — Spotka się z tobą na placu za piętnaście minut. Powiedziano Agacie, że Billa nie ma, ponieważ bada sprawę. Razem z Harrym czekali więc w recepcji. W tym czasie jakiś policjant i policjantka wyszli, zakładając kaski. — Gdzie idziecie? — zapytała sierżanta. — Ludzie na Bewdley Road uskarżają się, że niepokoi ich jakaś histeryczna kobieta. Prawdę mówiąc, gdyby to nie była ekskluzywna okolica, nie przejmowalibyśmy się tym. Kiedy policjanci wyszli, Harry szepnął: — Wyjdźmy na chwilę na zewnątrz. TLR Agatha wyszła za nim. — O co chodzi? — Powiedziałem Joyce, że nazywam się James Henderson i mieszkam z rodzicami na Bewdley Road. Faktycznie to oni mieszkają na wsi. Joyce jest chciwa i musi być wściekła na myśl, że młody, bogaty mężczyzna wymyka się jej z rąk. Założę się, że to ona. — Gdzie jest Charles? — Zdecydował się pospać dłużej. O, jest Bill. Musimy z tobą pilnie porozmawiać. Mamy ważne wiadomości. Wprowadził ich do pokoju przesłuchań i słuchał uważnie, kiedy Agatha opowiadała mu o liście. Potem go przeczytał, odchylił się do tyłu na krześle i zapytał:

— Myślałaś przez chwilę o tym, co powie Wilkes, kiedy się dowie, jak zdobyłaś ten list? Młody Harry kłamiący o swoim nazwisku i pracy, a potem kradnący list, kiedy ona spała? On zwali się na ciebie jak tona cegieł. — Nie możesz mu po prostu powiedzieć, że znaleźliśmy go i nie możemy ujawnić naszych źródeł? — Nie jesteś dziennikarzem. — Powiedz, że dostarczono go do naszego biura anonimowo dziś rano — zasugerował Harry. — Daj spokój, Bill — nalegała Agatha. — To jest zbyt ważna informacja, aby ją zatrzymać. Jeśli powiesz prawdę i władujesz nas w tarapaty, co się stanie z Harrym? — Już wiem — powiedział Harry. — Nie ma nic złego w powiedzeniu tylko połowy prawdy. Powiedz, że Joyce poderwała mnie TLR w herbaciarni. Umówiłem się z nią na randkę, bo nie wiedziała, dla kogo pracuję, a ja myślałem, że mogę zdobyć jakieś informacje, zapraszając ją na obiad. Za dużo wypiła, więc zabrałem ją do domu. Zaprosiła mnie na kawę, poszła ją przygotować i zniknęła. Poszedłem jej szukać i znalazłem twardo śpiącą w sypialni. Przeszukałem jej sekretarzyk, ponieważ to moja praca, i znalazłem list. — Jak na razie, idzie dobrze. Ale on będzie wściekły na ciebie, że zabrałeś list. — Jeśli dacie mi godzinę, odłożę list na miejsce.

— Jak? — Znajdę sposób. Proszę. — Powinno się mnie zastrzelić, że się na to zgadzam. Dobrze. Ale jeśli cię złapie, ja nic o tym nie wiem. — Dzięki. Harry zabrał list i wyszedł. — Teraz, Billu — zagadnęła Agatha — dasz mi odrobinę informacji? — O ile nie powiesz, że masz je ode mnie. — Oczywiście. — Ujawniono, że w ciągu minionych sześciu miesięcy na rachunek bankowy Burta Havilanda wpłynęły dwie płatności w kwocie dwudziestu tysięcy funtów każda. — Szantaż? — Możliwe. Wpłacono gotówką. Kasjerka, która przyjmowała pieniądze, jest teraz na wakacjach w Turcji. Próbujemy ją znaleźć. — Ciągle się zastanawiam, czy te wszystkie morderstwa nie są w TLR jakiś sposób powiązane. — Być może. Lepiej już idź. Powiem wszystkim, że to była tylko przyjacielska pogawędka. Przy okazji, moi rodzice ciągle są pod wrażeniem tej lampy. — To fajnie. — Żałują tylko, że nie stać ich na tę drugą.

— Jaką druga? — Jest teraz w sklepie taka niebieska i mama myśli, że to byłaby towarzyszka dla tamtej. Kupię im ją, ale na razie mam debet na rachunku bankowym. Agatha stłumiła westchnienie. — Zafunduję im tę lampę — Nie, to za wiele. Nawet o tym nie myśl. Dopiero kiedy Agatha kupiła tę drugą lampę i wysłała ją taksówką, pomyślała, że pan Wong prowadzi całkiem dochodową pralnię chemiczną i mógłby sobie spokojnie pozwolić na taki zakup. Ale ogarnęło ją ciepłe uczucie na myśl, jak zadowolony będzie Bill. Harry poszedł najpierw do swojego mieszkania. Założywszy lateksowe rękawiczki, wyjął kopertę podobną do tej zawierającej list i skopiował napis „Do rąk własnych". Policja nie miała jego odcisków palców, ale pewnie mieli Agathy. Oczywiście mogli się też zastanawiać, dlaczego w ogóle nie ma odcisków na kopercie, ale to był najmniejszy problem. Potem zorientował się, że ich odciski są też na całym liście. Będzie musiał zastąpić go kopią. Wydrukował kopię, a potem ubrał się w roboczy kombinezon, którego używał, gdy malował mieszkanie. Wypchał sobie policzki, pogrzebał w pudełku z kostiumami, które nosił, kiedy był w szkolnym kółku dramatycznym, i TLR znalazł sumiaste sztuczne wąsy, które przykleił sobie roztworem gumy. Założywszy ciemne okulary i naciągnąwszy czapkę baseballową na

czoło, wyszedł i zatrzymał się w sklepie, żeby kupić skrzynkę z narzędziami. Ruszył na motocyklu i zostawił go na końcu ulicy, przy której mieszkała Joyce. Podszedł śmiało do frontowych drzwi i zadzwonił. Kiedy dziewczyna otworzyła drzwi, poczuł się winny, bo zobaczył, że jej oczy były czerwone od płaczu. — O co chodzi? Joyce mieszkała w szeregówce. Harry machnął swoją studencką legitymacją kolejową tak szybko, że prawdopodobnie nikt nie mógłby jej wyraźnie zobaczyć, i powiedział: — Jestem z rady miasta. Pani sąsiedzi są zaniepokojeni zapadaniem się domów. Sprawdzam ściany. — Niech pan wejdzie, ale nie na długo, bo muszę wyjść. Harry pokazowo stukał w ściany. Kłopot był w tym, że Joyce śledziła każdy jego ruch. Zastanawiał się, jak odłożyć z powrotem list, żeby tego nie zauważyła, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi. Harry usłyszał srogi głos. — Detektyw inspektor Wilkes. Mamy nakaz przeszukania tego lokalu. Joyce narzekała. — Nie wpuszczę was. Już go przeszukiwaliście. — Jeśli pani nas nie wpuści, będziemy musieli zabrać panią na posterunek. Harry wbiegł lekko na schody. Wsunął list z powrotem do szuflady, otworzył okno sypialni, wyrzucił skrzynkę z narzędziami do ogrodu,

TLR wyszedł na zewnątrz i wisząc na rynnie, zamknął okno, po czym ześlizgnął się na dół. Dziękując gwiazdom, że tył domu Joyce nie był widoczny z żadnego innego, a ogródek stanowił dżunglę zaniedbanych drzew i krzaków, które osłaniały go od sąsiadów po drugiej stronie, uciekł przez tylną bramę i wydostał się na główną ulicę. Jak Wilkes zdołał przybyć tu tak szybko? Prawda była taka, że Bill powiedział Wilkesowi prawie natychmiast, że słyszał plotkę, iż Joyce miała romans z Havilandem i że dowód tego mógł być przeoczony podczas początkowego przeszukania. Chociaż spodziewał się, że otrzymanie nakazu zajmie jakiś czas, Wilkes uznał, że poprzedni nakaz był ciągle ważny. Szybko zwołał zespół przeszukujących i wyruszył. Bill miał nadzieję, że Harry, który, jak wierzył, stoi prawdopodobnie na ulicy, obserwując dom i czekając, aż Joyce wyjdzie, nie zostanie odkryty. Joyce próbowała iść na górę za przeszukującymi, ale Wilkes przyprowadził policjantkę, która wprowadziła ją do salonu, gdzie kazała jej siedzieć i czekać. Przeszukujący doszli do sekretarzyka. Jeden z nich powiedział: — Tu są same rachunki bankowe i wyciągi. Sprawdzałem je przedtem.

— Sprawdź jeszcze raz — kłapnął Wilkes. Detektyw wyciągnął dolną szufladę. Harry po prostu wrzucił tam list na wierzch. Policjant wyjął kopertę, wyciągnął list i przeczytał. — Niech pan spojrzy — powiedział, wręczając go Wilkesowi. TLR Ten zerknął i rzekł: — Dziwne. Wygląda jak kopia. Chodźmy na dół i zobaczmy, co nasza panna Wilson ma do powiedzenia. Joyce, kiedy zobaczyła list, zalała się łzami. Policjantka wręczyła jej pudełko z jednorazowymi chusteczkami, które leżało na stoliku, i wszyscy czekali w wytrwałym milczeniu, dopóki nie przestała płakać. — To było tylko krótkie szaleństwo — powiedziała. — Myślę, że powinna nam pani towarzyszyć na posterunek policji. — A co z tym inspektorem budowlanym? — Jakim inspektorem? — Był tutaj, kiedy przyszliście. Przeszukali dom i wrócili do Joyce. — Nie ma śladu nikogo. Dlaczego on tu był? — Powiedział, że sąsiedni budynek osiada i musi sprawdzić ściany. — Pokazał pani jakiś dowód identyfikacyjny? — Machnął jakąś kartą. — Prawdopodobnie to jakiś włamywacz, który uciekł, kiedy przybyliśmy — powiedział Wilkes. — Sprawdzimy u sąsiadów, a teraz pojedzie pani z nami.

Kiedy Joyce została wprowadzona na komendę, policjantka w recepcji odwróciła się i wpatrywała w nią, a potem pospieszyła za Wilkesem. — Proszę pana — zawołała. — Weźcie ją do pokoju przesłuchań numer dwa. Tak? O co chodzi, TLR Phelps? — Ta kobieta, którą przyprowadziliście, odpowiada opisowi kobiety, która była dziś rano na Bewdley Road i niepokoiła mieszkańców, żądając widzenia się z kimś o nazwisku James Henderson. — Dzięki, Phelps. Zapytamy ją o to. Dla Wilkesa było oczywiste, że jego pierwsze pytanie prawdziwie zdumiało Joyce. — Czy Robert Smedley powiedział pani, że był szantażowany? — Nie! Zrobiłby to, gdyby był. Mówił mi wszystko. — Więc proszę nam powiedzieć o Burcie Havilan— dzie. Wiedziała pani, że naprawdę nazywał się Bert Smellie i spędził jakiś czas w więzieniu za napad zbrojny? Jej wypukłe oczy patrzyły, jakby miały wyjść z orbit. — Nie wierzę. On był dobrym handlowcem i kochał mnie. — Jak mógł panią kochać, kiedy wiedział, że ma pani romans z szefem? — Jestem fascynująca dla mężczyzn — odparła. Odzyskiwała

opanowanie. Ciekawe, czy umie płakać na zawołanie — myślał Wilkes — i czy jest bardziej przebiegła, niż sobie wyobrażaliśmy. — Ten list to kopia. A gdzie jest oryginał? Joyce wyglądała na szczerze zdziwioną. — Nie wiem. Przesłuchanie trwało cały dzień, z kilkoma przerwami. Z upływem godzin Joyce stawała się coraz spokojniejsza. Trzymała się swojej TLR opowieści, że miała krótki romans z Burtem tylko dlatego, że nie sądziła, iż Smedley ożeni się z nią. Ale wkrótce po tym, jak Burt zerwał z nią, Smedley powiedział, że zacznie postępowanie rozwodowe w ciągu miesiąca. Jedynie kiedy Wilkes zapytał ją, co robiła na Bewdley Road, gdzie mieszkańcy opisali ją jako histeryczkę, straciła trochę ze swego opanowania. — Ktoś o nazwisku James Henderson zaprosił mnie do restauracji wczoraj wieczorem. Chyba wrzucił mi do drinka pigułkę gwałtu, bo kiedy obudziłam się rano, jego nie było. Byłam wściekła. Powiedział, że mieszka z rodzicami na Bewdley Road, więc poszłam to sprawdzić. To on musiał wziąć list i go skopiować. — Zgwałcił panią? — Nie, musiał stchórzyć. — Sprawdzimy panią na obecność narkotyków. — To nie będzie konieczne.

— Panno Wilson, mówi pani, że ktoś podający się za Jamesa Hendersona podał pani pigułkę gwałtu i pani nie chce zrobić testu? — Może się pomyliłam — odparła Joyce posępnie. Teraz już wiedziała, że była szalona, myśląc o takiej bogatej nagrodzie, która wymknęła jej się z rąk. Po tym jak Agatha kazała Harry emu zająć się dwiema zaległymi sprawami rozwodowymi, a sama spędziła większość dnia na robieniu notatek dotyczących morderstw — nie dochodząc do żadnych wniosków, pojawił się Charles. Zdecydowali, że spotkają się z Mabel Smedley. Agatha sądziła, że lepiej będzie zostawić Phila i pozwolić Mabel myśleć, że on jest jej przyjacielem. Zaczęła rozmowę. TLR — Pani Smedley.... — Mabel, proszę. A więc Mabel, musisz już wiedzieć, że Joyce Wilson miała naprawdę romans z twoim mężem. — Policja próbowała mi to powiedzieć, ale ja ciągle nie wierzę. Był po prostu uprzejmy, zabierając ją do Bath, żeby zobaczyła się z matką. Mówił mi o tym, wiecie przecież. — Wiedziałaś, że policja ma dowód na to, że Joyce miała również romans z Burtem Havilandem? To możliwe. Burt nie miał dobrej reputacji. Prawdopodobnie zabił Jessikę, a jego ktoś zabił z zemsty. Widzę, że wystawiłaś dom na sprzedaż — odezwał się Charles. —

Zauważyłem tabliczkę agenta nieruchomości na wjeździe. Tak, zdecydowałam się zacząć wszystko od nowa. Fabryka została sprzedana innemu przedsiębiorstwu elektronicznemu. Od nich będzie zależało, czy będą chcieli zatrzymać załogę. — Kiedy jest pogrzeb twojego męża? — Był, w zeszły piątek. Nie pisano o tym w gazetach. Przypuszczam, że to stara wiadomość. Policja wydała ciało, więc został skremowany. Oto on, tam — wskazała na bufet, na którym stała czarna urna. — Lubię go mieć przy sobie. Czasami z nim rozmawiam. Ale ta pogawędka z pewnością nie pomoże wam znaleźć mordercy mojego męża. — Zaczynam myśleć, że mordercą może być Joyce Wilson — TLR stwierdziła Agatha. — Joyce jest prostaczką. Niezła jako sekretarka, ale całkiem ciemna. — Nie trzeba wiele inteligencji, aby umieścić herbicyd w butelce z mlekiem. — Wymaga dużo odwagi, aby znieść presję pytań o morderstwo. Wierz mi, gdyby Joyce to zrobiła, wy— buchnęłaby płaczem i przyznała się do wszystkiego. — Biedna kobieta sama jest pod dużą presją — powiedział Charles, kiedy odjechali. — Była zimna jak głaz.

— Z jej ruchów wywnioskowałam, że była cała zesztywniała. Żadnych więcej filiżanek kawy. — Przychodzi mi do głowy, że to wszystko w jakiś sposób prowadzi do Jessiki. — Może to być przypadek. Jessica mogła się znaleźć w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. — W takim razie można by pomyśleć, że to było morderstwo na tle seksualnym. Uczyniono wszystko, aby na takie wyglądało. Amatorskie morderstwo. — Albo ktoś grał na zwłokę. Agatha zerknęła na zegarek. — Już po szóstej. Zeszłej nocy nie mogliśmy zbliżyć się do sąsiadów Burta, bo wszędzie roiło się od policji. Spróbujmy teraz. Niestety, na ulicy zainstalowała się ruchoma jednostka policyjna i policjanci byli ciągle zajęci chodzeniem od domu do domu i zasięganiem informacji. TLR Dwie ulice wcześniej jest pub — powiedział Charles. — Chodźmy tam. Być może znajdziemy tam jakichś miejscowych, którzy będą rozmawiać o morderstwie. Pub nosił nazwę „Książę Walii". Żaden browar nie rwał się, żeby go zmodernizować Był obskurny, z petami na zielonym linoleum, którym była pokryta podłoga. W jednym końcu stał stół bilardowy, a rząd maszyn — gry komputerowe i jednoręki bandyta — w drugim.

Panował tam duży ruch. — Gdzie zaczynamy? — chciała wiedzieć Agatha. — Przy barze. To, co zawsze? — Nie, tylko tonik. Charles zamówił tonik dla Agathy i colę dla siebie. — Co ta cała policja tu robi? — zapytał barmana. — Nie słyszeliście? Facet został zamordowany. Za— dźgany na śmierć. — To straszne — powiedziała Agatha. — Wiadomo, kto to zrobił? — O ile wiem, nie. Moglibyście zapytać pana Bur— dena, to ten facet w czapce, w rogu. Mówił, że policja zadawała mu tak wiele pytań, że poczuł się tak, jakby sam to zrobił. — Jest jego sąsiadem? — Tak, z domu obok. Pan Burden siedział sam przy małym, okrągłym stole. Był niskim, schludnym mężczyzną, w ciemnym, eleganckim garniturze, krawacie i tweedowej czapce na głowie. — Pan Burden? — zagadnęła Agatha. — Tak, a kto pyta? TLR Charles i Agatha usiedli obok niego. — Jesteśmy prywatnymi detektywami i pracujemy nad sprawą morderstwa Burta Havilanda. Słyszał pan coś tym? — Co pan pije? — zapytał Charles, widząc pustą szklankę przed Burdenem.

Facet wyraźnie się rozjaśnił. — To bardzo uprzejme z pana strony. Wezmę podwójną szkocką. Charles spojrzał z nadzieją na Agathę, ale ona odwróciła wzrok. Niech wreszcie sam za coś zapłaci — pomyślała. Czekali, dopóki Charles nie wrócił. — No, to słyszał pan coś? — zapytała. — Słyszałem, jak krzyczy. Teraz wiem, że to musiał być on, ale wtedy myślałem, że to telewizor. Potem słyszałem, jak trzasnęły drzwi i kroki kogoś, kto zbiegał po schodach. — Policja powiedziała, że nikogo nie było w domu, prócz głuchej, starej damy na ostatnim piętrze. — Ja leżałem chory. Za pierwszym razem, kiedy przyszli i słyszałem, jak walą w drzwi, nie otworzyłem. Źle się czułem. Zatrucie pokarmowe, wiecie. Agatha zauważyła, że szklanka pana Burdena jest znowu pusta, i zastanawiała się, czy zatrucie alkoholowe nie byłoby bliższe prawdy. — Jakie to były kroki? Obracał pustą szklanką w jedną i drugą stronę. — Jestem pewien, że pan Burden wypiłby jeszcze szklaneczkę, Charles — powiedziała Agatha. TLR Charles westchnął i poszedł do baru. Kiedy wrócił, pan Burden schwycił szklankę łapczywie i wziął haust whisky. — Kroki — poganiała Agatha.

— Co pani ma na myśli? — Jakie były, ciężkie, lekkie, jakie? Skrzywił się. — Szybkie, lekkie, coś w rodzaju klik, klak, klik, klak. — Jak kogoś na wysokich obcasach? — Właśnie. Charles i Agatha wymienili spojrzenia. Szukali kobiety. TLR Rozdział X Tego wieczoru Agatha i Charles siedzieli w jej chacie, rozważając każdą informację dotyczącą trzech morderstw. — Ta sprawa dotyczy kobiety — stwierdził Charles. — Mamy Joyce i Mabel. — I żadna z nich nie ma powiązania z Jessiką — wskazała Agatha. — O, nie. Właśnie, że ma. Jessica była zakochana w Burcie. Burt pracował dla Smedleys Electronics. Burt miał romans z Joyce. — Jestem zmęczona — narzekała Agatha. — Nie myślę jasno. Chodźmy do pubu i zjedzmy coś. Kiedy otworzyli drzwi, zobaczyli, że zacinał deszcz. — Po co, do diaska, kupiłam ten klimatyzator? — biadała Agatha. — Tak czy owak, idziemy. Mam ochotę na dobrego, mocnego drinka. TLR Charles wyjął duży parasol zza drzwi i stłoczywszy się pod nim,

ruszyli raźnie do pubu. Czerwony Lew był starym gruzińskim pubem ze schodami wiodącymi w dół do baru. Agatha zrobiła pierwszy krok, skrzywiła się, jako że dopadł ją atak bólu w biodrze, i uczepiła ramienia Charlesa. — Co z tobą? — zapytał. — Nic — skłamała. — Skręciłam sobie trochę kostkę. Agathę pozdrawiali różni miejscowi. Jeden z nich zagadnął: — Dobry wieczór, pani Raisin. Miło widzieć panią i pani młodego towarzysza. Raisin natychmiast poczuła przygnębienie. Była lekko po pięćdziesiątce, a Charles około czterdziestki. Czyżby różnica była tak widoczna? Może nie będzie długo żyła... Stawała się przecież coraz starsza. Głos Charlesa odpłynął daleko, kiedy zaczęła planować własny pogrzeb. James Lacey wróci, będzie płakał i powie: „Straciłem najlepszą kobietę, jaką kiedykolwiek znałem". Łza potoczyła się po jej policzku. — Hej, ty płaczesz! — wykrzyknął Charles. Agatha otarła łzę. — To tylko zmęczenie — wyjaśniła, broniąc się. — Może powinnaś rzucić ten detektywistyczny interes. Było ci łatwiej, gdy byłaś amatorem. — Och, przeżyję. Co weźmiemy do jedzenia? — Możemy wziąć krewetki z frytkami, lazanię z frytkami, kurczaka

curry z frytkami lub całodzienne śniadanie — informował Charles, wymieniając dania widoczne na tablicy za barem. — Myślę, że to TLR ostatnie będzie najbezpieczniejsze. — W porządku. Zamówił dwie porcje. Stolik przy otwartym ogniu był wolny, więc wzięli swoje drinki i usiedli tam. — Pomyślmy — odezwał się Charles. — Słyszałaś, co powiedziałem, kiedy czekaliśmy na drinki? — Niedokładnie. — Mówiłem o Philu i Harrym. Phil spędza sobotę z Mabel. Musimy mu wtłoczyć do głowy, że choćby nie wiem jak Mabel wydawała się miła, ma mieć oczy i uszy otwarte. A co z Harrym i Joyce? — Oto i on — powiedziała Agatha, spoglądając przez bar. Harry właśnie wchodził do pubu. — Wygląda prawie jak człowiek. Włosy Harryego trochę podrosły. Ciągle był bez ćwieków i kolczyków, nosił ubranie, które włożył, kiedy poderwał Joyce w herbaciarni. Agatha pomachała do niego. Przyciągnął sobie krzesło i usiadł. — Co cię tu przyniosło? — chciał wiedzieć Charles. — Jakieś wieści? — Nie, przyszedłem was o to samo zapytać. — Powinnam była zadzwonić — stwierdziła Agatha.

— Odłożyłeś list na miejsce? — Tak. — Opowiedział im o nagłym przyjeździe policji. — Wezmę sobie drinka. A co u was? TLR — W porządku — odrzekł Charles. — Czekamy na jedzenie. Harry poszedł do baru i wrócił z piwem. — Co czujesz, romansując znowu z Joyce? — zagadnęła Agatha. — Nie mogę romansować. Ona zna mnie jako Jamesa Hendersona, który powiedział jej, że mieszka z rodzicami na Bewdley Road. Byłaby podejrzliwa, gdybym zmienił znowu wygląd, i mogłaby powiedzieć policji. Tu jest ten list. Byłem głupi, że go zabrałem. Agencja detektywistyczna może być pierwszym miejscem, o którym pomyślą, kiedy się zainteresują, kto wziął oryginał. — Czy policja kiedykolwiek przeszukała dom Mabel? — zapytał Charles. — Nie przypuszczam, że zrobili dokładne przeszukanie — odparła Agatha. — Pewnie pozwoliła im tylko przejrzeć wszystkie dokumenty Smedleya i jego komputer. — Niech mi pani nie mówi, że podejrzewa ten wzór wszystkich cnót — powiedział Harry. Charles poinformował go o tym, że pan Burden słyszał coś, co brzmiało, jakby ktoś na wysokich obcasach uciekał z miejsca zbrodni. — Widzieliście kiedyś Mabel Smedley w czymś innym niż buty na płaskim obcasie? — zapytał Harry. — Ona nawet nie nosi makijażu.

— Phil spędza z nią jutro cały dzień. Zamierzamy go prosić, aby spróbował się rozejrzeć. Mówiliśmy ci, że Smedley mógł być szantażowany. Lub ktoś inny. Na rachunek Havilanda wpłacono dwa depozyty w kwocie dwudziestu tysięcy funtów. W gotówce. — Jak ja to widzę... — zaczął Harry. — O, jest wasze jedzenie. — A ty nic nie chcesz? — Nic takiego jak to. Zjem później. Miałem właśnie powiedzieć, że TLR jeśli Smedley był szantażowany, a jego osobisty komputer przejrzany, to mógł oglądać stronę z dziewczynami. — Ale gdyby to Smedley wpłacił pieniądze — oponował Charles — to podjęcie kasy z konta byłoby wykazane na jego rachunku bankowym. — O ile, oczywiście, pieniądze pochodziły z firmy — powiedział Harry — a Joyce nie kombinowałaby z księgami, żeby to ukryć. Ale pamiętajmy, że nie ma wzmianki o tym, że Smedley wchodził na tę stronę internetową z dziewczynami. — Musi tam coś być — protestowała Agatha — albo nie odzyskano wszystkiego z jego komputera. Jest jeszcze inna rzecz. Jak rozumiem, to ktoś starał się wyczyścić dysk komputera dopiero po jego śmierci. — To znaczy, że Mabel mogła to zrobić, nawet jeśli twierdzi, że nie odróżnia komputera od szafy. Zadzwonił telefon Agathy. To był Bill. — Agatho, posyłam ci czek za tę drugą lampę. Nie miałem na myśli

tego, żebyś ją kupowała. Jest za droga. — Nonsens. Mam nadzieję, że rodzice są zadowoleni. — Zadowoleni?! Oni są wstrząśnięci. Mama chce, żebyście z Charlesem przyszli w niedzielę na obiad. — O, jak miło. Ale oboje pracujemy. Kiedy te wszystkie morderstwa zostaną wyjaśnione, urządzimy przyjęcie z tej okazji. Nie kłopocz się, proszę, wysyłaniem czeku. Podrę go. A co mówi Joyce? — Za każdym razem zachowuje kamienne milczenie. Wiesz, że Harry mógł popełnić omyłkę z tym listem? Nie było żadnych odcisków palców na kopercie. I ten list to była kopia. Gdzie jest oryginał? — Wypytam go o to — przyrzekła Agatha. TLR Kiedy się rozłączyła, zapytała Harryego: — Dlaczego zastąpiłeś list kopią? — Ponieważ były na nim moje i pani odciski palców. — To może sprawić, że policja zacznie interesować się tajemniczym panem Hendersonem i mogą zacząć spoglądać w twoim kierunku. Więc lepiej wróć do swojego gotyckiego wyglądu, czy jak to się tam nazywa. Gdybyś przypadkiem natknął się na Joyce, mógłbyś sobie drwić z tego, bo nie miałbyś nic wspólnego z wyglądem młodego, bogatego Jamesa Hendersona. Lepiej przyczaj się na jakiś czas i zajmij sprawami rozwodowymi. — Prawie z nimi skończyłem. Phil pożyczył mi wspaniały aparat. Jutro dam pani cały materiał.

— Kiedy skończymy jedzenie, powinniśmy odwiedzić Phila. Wydaje mi się, że on za bardzo podziwia Mabel. Musimy mu wyprostować kręgosłup. Agatha zauważyła, że Phil nie był szczególnie zadowolony, że ich widzi. — Przeszkodziliśmy w czymś? — zapytała. — Właśnie oglądałem telewizję. Wprowadził ich do salonu. Agatha spostrzegła, że telewizor był wyłączony. — Siadajcie. Co mogę dla was zrobić? Agatha powiedziała mu o tym, że pan Burden słyszał kobiece kroki. — Więc — dokończyła — szukamy kobiety, a te, które mamy, to Mabel i Joyce. TLR — I Trixie, i Fairy. I z kimkolwiek jeszcze Burt Haviland mógł mieć romans — odparł Phil. — Nie chcesz, żeby to była Mabel, prawda? — zapytał Charles. Phil wyglądał na speszonego. — Moje uczucia nie mają nic do tego, ale mój zdrowy rozsądek ma. Moja obiektywna opinia jest taka, że Mabel Smedley nie skrzywdziłaby muchy. — A ja myślę, że to jest możliwe — stwierdziła Agatha. — Wiesz Philu, powód, dla którego wpadliśmy do ciebie, jest taki, że nalegamy, abyś miał otwarty umysł. Kiedy będziesz w jej domu, rozejrzyj się

dyskretnie. — A czego mam szukać? — zapytał gorzko. — Przepisu na anielskie ciastka? — Phil, proszę — przekonywał Charles. — Wykonuj tylko swoją pracę. — Oczywiście, będę miał oko na wszystko, co podejrzane. A teraz wybaczcie, ale mam trochę pracy w ciemni. — On jest chyba w niej zadurzony — powiedziała Agatha, kiedy w deszczu szli do jej chaty. — Węże i dranie! Paskudna pogoda czyniła ją drażliwą, ale miała nadzieję, że będzie padać aż do soboty. Może zblednie trochę sympatia, jaką — była pewna — Phil pałał do Mabel. Ale angielska pogoda uczyniła do piątku wieczorem jedną z tych swoich sprytnych zmian i sobota powitała wszystkich słońcem, ciepłem i bezchmurnym niebem. Phil wyruszył po Mabel, próbując zepchnąć w głąb swego umysłu to, co mówiła mu Agatha, ponieważ nie. chciał zepsuć sobie dnia. Poczuł ostre ukłucie zawodu kiedy przy wejściu zobaczył tabliczkę TLR „Na sprzedaż", Mabel otworzyła mu drzwi ubrana w długą kwiecistą sukienkę z kołnierzykiem w stylu Piotrusia Pana. Phifi uważał, że wygląda w każdym calu na damę, którą rzeczywiście była. — Nie wiedziałem, że pani sprzedaje dom — powiedział. — Ale nie opuszcza pani okolicy, mam nadzieję?

— Nie, planuję znaleźć coś wiele mniejszego gdzieś w pobliżu. — Gdzie chciałaby pani dziś jechać? — W posiadłości lorda Pendlebury jest przyjemna polanka z płynącym przez nią strumykiem. Lord Pendlebury jest miejscowym właścicielem ziemskim, dobrze znanym ze swojej niechęci do wędrowców i innych osób naruszających cudzą własność. — Więc obawiam się, że nie pozwoli nam przebywać w tej posiadłości. — Wszystko w porządku. Zadzwoniłam do niego i poprosiłam o pozwolenie. Phil był pod wrażeniem. Mabel miała przygotowany koszyk piknikowy, który umieścił w bagażniku swego samochodu. Phil był swego rodzaju staromodnym wiejskim snobem i myślał, że każdy, kto jest przyjacielem lorda Pendlebury, musi być w porządku. Kierowany przez Mabel pojechał z powrotem do Carsely, a potem na wzgórze prowadzące poza wieś. Zostawili samochód za bramą z tyłu posiadłości i Phil — niosąc kocyk i koszyk piknikowy — kroczył wśród drzew za Mabel. Kobieta zatrzymała się na małej, pokrytej trawą polance. Wił się przez nią srebrny strumień, a słońce przenikało przez zielone liście drzew. Phil rozłożył kocyk na trawie, podczas gdy Mabel otwierała pokrywkę koszyka. Przygotowała prosty lunch składający się z TLR zimnego kurczaka i sałatki, butelki białego wina, kawałków ciasta

owocowego i termosu z kawą. Rozmawiali o książkach, które czytali, i miejscach, które widzieli. W całym swym życiu Phil nie czuł się tak swobodnie z kobietą. Potem Mabel nagle zapytała go, jak Agacie idzie rozwiązywanie spraw morderstw. — Nie za bardzo — odpowiedział. — Sądzi, że te wszystkie morderstwa są ze sobą w jakiś sposób powiązane i że zostały dokonane przez kobietę. — Więcej kawy? — Proszę. — Dlaczego przez kobietę? Opowiedział jej o tym, że pan Burden słyszał kroki, które brzmiały, jak kroki kogoś idącego na wysokich obcasach. Mabel uśmiechnęła się. — To mnie wyklucza. Nigdy nie noszę butów na obcasach. — Och, Mabel — powiedział Phil z nagłą sympatią. — Nikt nie podejrzewałby takiej damy jak pani. — Będziemy już wracać? — zapytała. — Gdzie zniknęło popołudnie? Phil niepokoił się, kiedy odwoził ją do domu, zastanawiając się, jak przedłużyć dzień, i usiłował znaleźć w sobie dość odwagi, aby zaprosić ją na obiad. Gdy dojechali, Mabel zaprosiła go do środka. — Chciałby pan drinka? Wiem, że pan prowadzi, ale jeden nie

zaszkodzi. TLR — Jestem piwoszem. — Mam zimne piwo w lodówce. Wyszła do kuchni. Phil rozejrzał się dookoła salonu. Do diabła z szukaniem tropów — pomyślał. Strata czasu. Przyglądał się swojej twarzy w lustrze wiszącm nad kominkiem, zastanawiając się, czy nie wygląda zbyt staro. Już miał się odwrócić, kiedy jego oczy padły na sztywny, złożony kawałek papieru leżący na gzymsie kominka. Mógłby rzucić okiem, aby usprawiedliwić swą pracę w agencji detektywistycznej, i to było wszystko, co zamierzał zrobić. Otworzył. Był to dyplom Mir— cester College, mówiący, że Mabel Smedley ukończyła kurs komputerowy. Phil usłyszał, że pani domu idzie i szybko odłożył papier na miejsce. Mówiła, że nie wie nic o komputerach — myślał zaskoczony. Zmusił się, żeby usiąść, wypić piwo i chwilkę z nią porozmawiać. Wszystkie myśli, żeby przedłużyć wizytę, wywietrzały mu z głowy. Chciał po prostu uciec i pomyśleć nad tym, co widział. Musi być jakieś niewinne wytłumaczenie... Bill Wong został wezwany przez detektywa inspektora Wilkesa pomimo, że był to jego wolny dzień. Niechętnie porzucił swą pracę w ogrodzie i udał się na komendę. — Przejdę do rzeczy — powiedział Wilkes. — Przyjaźni się pan z tą kobietą, Raisin, prawda?

— Tak jest. — Moim zdaniem, ona jest niezdarną amatorką, która zatrudnia równie niezdarnych amatorów. Ten młody człowiek, który pracuje dla niej. Jak on się nazywa? — Harry Beam. — Sądzę, że on może być tym tajemniczym panem Hendersonem. TLR Joyce mówi, że Henderson poderwał ją w herbaciarni i potem wziął na obiad do hotelu Royal. Sprawdziłem oba miejsca i mam opis. Jeśli to Harry Beam, wezwiemy go tutaj na przesłuchanie. — Teraz? — Tak, teraz. Bill zadzwonił do Agathy i powiedział, żeby wezwała Harry ego, i że musi się z nim zobaczyć w biurze. — O co znowu chodzi? — zapytała Agatha pół godziny później, kiedy ona, Charles i Harry spotkali się z Billem. — Wilkes jest prawie pewny, że Harry to tajemniczy James Henderson. Mam sprawdzić te miejsca, gdzie zabierałeś Joyce, czy opis jej kompana pasuje do ciebie. Harry był z powrotem w skórzanej zbroi, kolczykach i ćwiekach. — W porządku. Nie wyglądam, jak wtedy. Podał Billowi opis, jak wówczas był ubrany. — Dobra. To powinno nas wykluczyć. Agatho, nigdy więcej nie wciągaj mnie w te swoje sztuczki. Lubię robić wszystko zgodnie z

prawem. Co, jeśli Joyce jest morderczynią? Jeśli zabiła Hendersona? Nie możemy przedstawić kopii listu w sądzie, nawet jeśli ona przyzna, że to jest kopia oryginału. Może zmienić śpiewkę i powiedzieć, że kłamała z powodu brutalnego przesłuchania przez policję. Poczekam jeszcze chwilę, a potem wrócę i powiem Wilkesowi, że Harry w niczym nie przypomina Hendersona. A teraz, aby ukoić moje mieszane uczucia, powiedzcie, czy odkryliście coś, co może być pożyteczne. Agatha potrząsnęła głową. W tej chwili zadzwonił jej telefon. TLR Odebrała, wysłuchała i wydała przenikliwy okrzyk. Potem powiedziała: — Jestem w biurze z Harrym, Charlesem i Billem Wongiem. Lepiej tu przyjdź. — O co chodzi? — chciał wiedzieć Bill. — Phil znalazł dyplom w domu Mabel — dyplom ze studiów komputerowych. Dyskutowali nad możliwym znaczeniem tego faktu, dopóki nie przyszedł Phil. — Dobra robota — pochwalił Bill. — Musimy wezwać ją znowu na przesłuchanie. Przysięgała na wszystko, że nic nie wie o komputerach. Phil wyglądał na zmartwionego. — Zgadnie, że to ja. — Obchodzi cię to? — zapytała Agatha.

Phil nie chciał wierzyć, że Mabel jest winna czemukolwiek. — Mógłbyś sprawdzić w college'u? Będą mieć rejestr. — Jeśli zniszczycie moją przyjaźń z Mabel, nie będę mógł się dowiedzieć niczego więcej. — Racja — stwierdziła Agatha. — Kiedy się z nią spotykasz? — Byłem taki wzburzony, że się nie umówiłem. — Zrób to tak szybko, jak to możliwe. Bill wyglądał na złego. — Kto prowadzi to śledztwo? Ty czy policja? TLR — Wspólnie — oświadczyła Agatha uspokajająco. — Jeśli prawda o tym liście wyjdzie na jaw, będę zawieszony w obowiązkach i może nawet stracę pracę. Nigdy więcej nie wikłaj mnie w swoje zwariowane, amatorskie kombinacje. — Nie jesteśmy amatorami — odparła Agatha z obrazą w głosie. — Oszukaliście mnie. Będę szedł do Mircester College — powiedział Bill. — Mam nadzieję, że jest tam ktoś w sobotę wieczorem. Powiem Wikesowi, że miałem olśnienie. — Mógłbyś nam przynajmniej podziękować. Bill zatrzymał się w drzwiach. — Agatho, czy życie nie było bezpieczniejsze w twojej poprzedniej firmie? Uśmiechnęła się. — Zaciekła walka, zapewniam cię. Wszędzie noże w plecach.

— I te twoje ciągłe metafory — zamruczał Charles, kiedy Bill wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Znowu zadzwonił telefon, Agatha wysłuchała i rzekła: — Jesteśmy wszyscy w biurze. Lepiej przyjdź, zanim nie wymyślimy, co z tym zrobić. Wyłączyła telefon i powiedziała: — Patrick dowiedział się czegoś o nauczycielu matematyki. Patrick przybył pół godziny później. Wyglądał na zmęczonego. Padł na kanapę i poprosił: — Mógłby mi ktoś zrobić filiżankę kawy? Jestem wykończony. — Ja zrobię — odezwał się Harry. — Wymęczyła cię robota detektywistyczna? TLR — Nie, moje życie rodzinne. Oboje zgodziliśmy się na rozwód, ale ona teraz chce, żebym się wynosił z domu. A ja sprzedałem swoje mieszkanie, kiedy się pobraliśmy. Ceny podskoczyły, więc nie wiem, czy będę mógł pozwolić sobie na kupno czegokolwiek, a i ceny wynajmu są też niestworzone. — Możesz się wprowadzić do mnie, dopóki czegoś nie znajdziesz — zaproponował Phil. — Mam dodatkowy pokój. — Phil jest bardzo schludny — ostrzegła Agatha. — Nie jesteś bałaganiarzem, co Patrick? — W najmniejszym stopniu — nie. To właśnie na to ona się zawsze skarżyła. Że sprzątam tak dużo, że nigdy nie może znaleźć swoich

rzeczy. Agatha cynicznie rozmyślała, że panna Simms — jak zawsze o niej myślała — prawdopodobnie znalazła nowego przyjaciela dżentelmena i chciała się pozbyć Patricka tak szybko, jak to możliwe. — Dzięki bardzo, Phil. Spotkamy się potem i uzgodnimy czynsz. Harry wręczył Patrickowi filiżankę kawy instant. — Teraz — dopytywała niecierpliwie Agatha — o co chodzi z tym nauczycielem matematyki? Charles, na co patrzysz? Charles wyglądał przez okno. — Właśnie widziałem Laurę Ward-Barkinson. Będę za minutę. I wybiegł. Agatha poczuła ukłucie zazdrości, ale potem przypomniała sobie twardo, że przecież Charles był tylko jej przyjacielem. Zresztą ta Laura mogła być po prostu przyjaciółką jego ciotki. — Więc co z tym, Patricku? — przysunęła się do okna i spojrzała w dół. Charles rozmawiał z ożywieniem z wysoką, długonogą brunetką. TLR Potem razem odeszli. — Nie sądzę, że mnie słuchasz — powiedział gwałtownie Patrick. — Przepraszam — odsunęła się od okna. — Mówiłem, że ten Owen, nauczyciel, pewnego wieczoru, kilka tygodni przed zamordowaniem Jessiki, był widziany w restauracji Pheasant na drodze do Pershore. Ta knajpa jest bardzo ekskluzywna, ale znam właściciela z dawnych dni w policji. Spotkałem go

przypadkiem w Evesham, kiedy obcinano mi włosy, a przynajmniej to, co z nich zostało. Poszliśmy na drinka i zacząłem opowiadać o sprawie. Zabawne, ale całkiem zapomniałem, że kiedyś prosiłem Phila, aby zaczekał przed szkołą i zrobił zdjęcie Owena Trumpa. Ten mój przyjaciel, John Wheeler, powiedział, że może przyjrzeć się naszym fotografiom ze sprawy, bo zna wielu ludzi w okolicy i może kogoś rozpoznać. Miałem cały zestaw wydruków w mojej teczce i wspólnie je przejrzeliśmy. Wybrał Owena Trumpa. Pamiętał go, ponieważ robił wielki raban o wino i skarżył się na jedzenie. Za pierwszym razem nie rozpoznał Jessiki, więc pokazałem mu znowu jej zdjęcie. Powiedział, że miała włosy podpięte do góry oraz makijaż i wyglądała na starszą. Wydawała się zawstydzona zachowaniem Owena i raczej dużo piła. — Zajrzyjmy do książki telefonicznej i zobaczmy, gdzie mieszka — zaproponowała Agatha. — Mam już jego adres. — Patrick pokazał gruby notes. — Ma mieszkanie w centrum Mircesteru. — W porządku. Patrick i ja pójdziemy. Ty, Phil, zorientuj się, czy uda ci się umówić na kolejną randkę z Mabel. Harry, powinieneś na razie wszystkim zejść z oczu. A jeśli Charles wróci, powiedzcie mu o ostatnim odkryciu. Po ich wyjściu Harry chodził tam i z powrotem po biurze, zatrzymując się przed lustrem za biurkiem pani Freeman. Nagle TLR pomyślał, że wygląda śmiesznie. Dlaczego sądził, że wszystkie te

przekłucia i skóra są fajne? Zdecydował, że wróci do domu, ucharakteryzuje się i będzie śledzić Joyce. W jego umyśle wszystkie drogi prowadziły właśnie do niej. Miała romans z Burtem i Smedleyem. Zaserwowała śmiertelną kawę. Gdyby ją śledził, mogłaby się w jakiś sposób zdradzić. Owen Trump był w domu. Posłał im butne spojrzenie, kiedy zobaczył, kto stoi za drzwiami. — Chcemy panu zadać kilka pytań — powiedziała Agatha. — Jeśli są jakieś pytania, na które trzeba odpowiedzieć, pomówię z policją. Teraz odejdźcie. — Dobrze. Pójdziemy prosto na komendę i opowiemy o pańskim obiedzie z Jessiką Bradley w restauracji Pheasant. Drzwi były do połowy zamknięte. Otworzył je szeroko i powiedział: — Lepiej już wejdźcie. Widzę koła obracające się w jego mózgu — pomyślała Agatha. Salon śmierdział stęchłym dymem papierosowym, a na stoliku walały się puste puszki po piwie. — Tak to wygląda — zaczął. — Och, siadajcie. Agatha i Patrick usiedli na sfatygowanej kanapie. On wybrał fotel naprzeciwko. Splótł palce i wydał teatralne, lekkie westchnienie. — Martwiłem się szkołą Jessiki. Była taką pilną uczennicą. Myślałem, że jeśli zabiorę ją gdzieś na spokojny posiłek, to dowiem się, dlaczego tak się zmieniła.

— Przyjechał pan po nią do domu? TLR — Nie. Myślałem, że należy winić za to jej życie domowe. Zorganizowałem spotkanie na schodach opactwa w Mircesterze. Wyglądała na o wiele starszą. Miała ostry makijaż i podpięte do góry włosy. — I czego się pan dowiedział, kiedy nie narzekał pan na wino? — zapytał Patrick. Owen zarumienił się ze złości. — Miałem powód, żeby narzekać. Znam się na winach. Mam bardzo wrażliwe podniebienie. Agatha i Patrick spojrzeli po sobie, wskazując oczami puszki po piwie na stole. — To jest śmiesznie pretensjonalna restauracja. — Czy pański dyrektor wie, że pozwalał pan uczennicy pić wino? — To był tylko jeden kieliszek. Dzieci we Francji piją wino. — Ale tu nie Francja. Wstał. — Wynoście się, wy moralizujące stare torby! Agatha wstała również, a biodro nieprzyjemnie zakłuło. Rzeczywiście, stara. Jej twarz zapłonęła ze złości. Majestatycznie poszła do wyjścia, a Patrick za nią. — Dlaczego nie zadałaś mu więcej pytań? — chciał wiedzieć Patrick. — Mógł wiedzieć więcej na temat jej romansu z Burtem.

— Jessica nie miała romansu z Burtem. Była dziewicą, pamiętasz? Agatha wyciągnęła telefon. — Do kogo dzwonisz? TLR — Na policję. — Nie będziemy działać dobrze jako agencja detektywistyczna, jeśli ciągle będziesz trzymać się policyjnej smyczy. Ale Owen nazwał Agathę starą i ona szukała zemsty. Nie było Bilłla Wonga, więc poprosiła Wilkesa. Chociaż raz jego głos brzmiał, jakby był zadowolony. — Wspaniale — powiedział. — Zaraz zabierzemy się do tego. Agatha powiedziała Patrickowi, że powinni odpocząć i zrobić sobie wolny weekend, a zacząć ponownie w poniedziałek. Normalnie ponura twarz Patricka była dzisiaj nawet bardziej niechętna światu niż zazwyczaj. Gdy wróciła do domu, od razu wdrapała się na górę, kierując prosto do gościnnego pokoju. Po Charlesie nie było śladu. Jego torba też zniknęła. Rankiem zwlokła się na dół. Czuła się samotna. Wyszła do ogrodu, a za nią koty. Usiadła. Dzień do tej pory był deszczowy, ale teraz puchate białe chmury wędrowały przez wyprane z błękitu niebo. Liście na drzewach zmieniały już kolor na ciemnozielony. Niedługo dni staną się krótsze, a noce będą się ciągnąć w nieskończoność, przypominając Agacie o jej

wieku i upływie czasu. Przeszła do biura i zaczęła przeglądać notatki w komputerze. Dzwonek do drzwi oderwał ją od ponurych myśli. To była pani Bloxby. — Wpadłam dowiedzieć się, jak tam pani sprawy. — Proszę wejść — zaprosiła ją Agatha, rada, że będzie mieć towarzystwo. — Może pójdziemy do ogrodu? — Gdzie Charles? — zapytała pani Bloxby, rozglądając się TLR dookoła. — Zobaczył jakąś dziewczynę za oknem i uciekł cichcem. Jego torba zniknęła. — Wróci. Zawsze odchodzi i wraca. Więc, co się działo? — To wszystko jest bardzo skomplikowane. Są trzy morderstwa i czuję, że są one ze sobą powiązane w jakiś sposób. — Proszę mi opowiedzieć wszystko od początku. — Napije się pani kawy? — Nie, wolałabym sherry. Jestem zmęczona. — Niech pani siądzie tutaj, przy stoliku, a ja przyniosę sherry. — Agatha patrzyła na nią z niepokojem. — Za dużo pani pracuje. Nie może pani zostawić parafian, żeby sobie sami radzili, dopóki pani nie wypocznie? — Być może tak powinnam zrobić. Pani Bloxby odchyliła się na krześle i wzniosła twarz do słońca.

Agatha wróciła z karafką sherry i dwoma kieliszkami. — Zazwyczaj pani nie pije. — To jest specjalna okazja. — Jaka? — zainteresowała się Agatha, nalewając sherry do kieliszków. — Rzadko biorę sobie wolne od obowiązków. Ale dzisiaj jest właśnie jeden z takich dni. No, dalej. Niech pani opowiada. — Wie pani już dużo. Ale zacznę od początku. Pani Bloxby łyknęła sherry i słuchała uważnie. Kiedy Agatha wreszcie skończyła, zapytała: TLR — Czytała pani kiedyś Kiplinga? Nie. A co on ma z tym wspólnego? — On napisał: „Kiedy himalajski chłop spotyka niedźwiedzia w swoim stadzie / Krzyczy, żeby przestraszyć potwora, który często odwraca się, / Ale niedźwiedzica w ten sposób zaczepiona walczy z chłopem energicznie / Bowiem samice są bardziej mordercze niż samce". — Słyszałam to ostatnie stwierdzenie, ale nie wiedziałam, że to Kipling. — Och, człowiek jest pełen cytatów. Powiedziała pani, że Trixie i Fairy prześladowały Jessikę. Ona była wspaniałą uczennicą. Może były zazdrosne i chciały ją nagiąć do swojego poziomu. Możliwe też, że Burt był prawdziwie zakochany w Jessice. Fakt, że była dziewicą,

obala jednak tę tezę. Flirtował też z Joyce, która mogła czuć się odrzucona. Okazało się, że Mabel Smedley zna się na komputerach. Może znalazła coś w e-mailach męża, co uświadomiło jej, że ma romans z Joyce? A ja ciągle mam uczucie, że te morderstwa jakoś się ze sobą wiążą. Za dużo pani myśli. Dlaczego nie pojedzie pani do Londynu, pochodzi po mieście lub pójdzie do galerii? Agatha zerknęła na zegarek. Jest druga, a ja nie jadłam lunchu. Ciągle jeszcze może pani złapać pociąg. — Tak zrobię. Proszę skończyć swoją sherry, a ja pobiegnę na górę i wezmę kilka rzeczy. Ale kiedy wróciła do ogrodu, żona pastora twarde spała. Agatha powoli osunęła się na krzesło koło. Nie miała serca jej budzić. Więc siedziała obok niej, a koty wspięły się jej na kolana, czując, że pani TLR Bloxby emanowała spokojem nawet we śnie. — Zazdrość — zadumała się Agatha. Przypomniała sobie, jak kiedyś natknęła się na swojego eksmęża, Jamesa Laceya, zabawiającego blondynkę w pubie, i jak urządziła mu straszną scenę. Pamiętała też, jak żrąca była jej zazdrość i jak zawładnęła nią całą. Jedno morderstwo podsycane zazdrością mogła zrozumieć. Ale trzy?! I co biedna Jessica miała wspólnego ze Smed— leyem? Jeśli był jakiś zapis, że odwiedzał tę stronę, wtedy Mabel mogła w furii zabić

dziewczynę. Ale Patrick sprawdził dokładnie, że Smedley nie był nigdy jednym z subskrybentów. Zastanawiała się, co Mabel powiedziała policji o swoim dyplomie. Słońce obniżało się na niebie i Agacie zaburczałc w brzuchu. Pani Bloxby zachrapała i Agatha uśmiechnęła się. Miło wiedzieć, że świątobliwa żona pastora może wydawać takie pospolite, ludzkie dźwięki. Właśnie chrapnęła znowu, zakrztusiła się i nagle się obudziła. Spojrzała dokoła przestraszona. — Jak długo spałam? — Jak długo spałam? — Powinna mnie pani budzić. Nie zdążyła pani na pociąg. — W porządku. Potrzebuje pani wypoczynku. Zmieniłam zdanie na temat wyjazdu do Londynu. Żona pastora podniosła się. — Z uprzejmości pozwoliła mi pani spać. Czuję się o wiele lepiej. Muszę wracać. Mój mąż będzie ciekawy, co się ze mną stało. Agatha spojrzała na nią z ciekawością. — Była pani kiedyś zazdrosna? TLR — O, wiele razy. To zwykłe ludzkie uczucie. Ale jeśli te zwykłe ludzkie uczucia się rozbrykają, wtedy zaczyna się być niebezpiecznie. Dziękuję bardzo. Kiedy pastorowa wyszła, Agatha zaczęła szperać w swojej zamrażarce, szukając czegoś do mikrofalówki. Nagle zadzwonił

dzwonek u drzwi. Na progu stał Roy Silver. — Och, Aggie — lamentował, zalewając się łzami. — Co się dzieje? — zapytała Agatha, wiodąc go do salonu i popychając na kanapę. Wręczyła mu pudełko chusteczek jednorazowych i czekała cierpliwie, choć z niepokojem. W końcu Roy wytarł nos, przełknął łzy i powiedział: — Zwolniono mnie. — Ciebie! Niemożliwe. Co się stało? — To z powodu tej popowej grupy, którą reprezentowałem. Zdecydowałem się wziąć Glorię Smith z Bugle, aby coś napisała. — Roy! Ona jest trucizną. — Ale zabrała mnie na obiad i powiedziała, że zawsze mnie podziwiała, zwłaszcza sposób, w jaki sobie radzę z klientami. Sądziłem, że się zaprzyjaźnimy. — O, rany! — Powiedziałem jej, że ta popowa grupa to byli najgorsi klienci, jakich miałem, wciągają kokę, rujnują hotelowe pokoje, bałamucą nastolatki i tym podobne. — Boże! — Napisała dużo. Dwie strony. Zaprzeczyłem wszystkiemu, ale ona wszystko nagrała. Jestem skończony. Widzisz, oprócz opisu dziwacznego wyglądu i zachowania, ja sprzedałem historię, że oni są TLR zwykłymi chłopcami!

Agatha usiadła obok niego i zamyśliła się. Wreszcie powiedziała: — Więc oni też są wkopani. — Otóż to. — Gdzie są teraz? — Zatrzymali się w Hiltonie. — Dobrze, chodźmy i rozwiążmy to. —Jak? — Nie pytaj. Dwie godziny później Agatha stanęła twarzą w twarz z Busy Snakes w ich apartamencie w Hiltonie Ku jej uldze, główny solista był stosunkowo trzeźwy. — Jestem tu, aby ocalić waszą karierę. Czy możesz mnie wysłuchać? — Rób, co chcesz — powiedział, drapiąc nerwowo krocze. — Oto, jak to zrobimy. Zaproszę kogoś z „Daily Mail", żeby przeprowadzili z wami wywiad, na który będą mieć wyłączność. O tym, że tak naprawdę jesteście przyzwoitymi chłopcami. Opowiecie im patetyczną historię, jak sława, nocne balowanie i objazd zniszczyły was, ale zamierzacie iść na odwyk, aby pokazać młodym ludziom, że też mogą się zmienić. To jedyny sposób, żebyście znowu cieszyli się życzliwością publiczności. Musicie powiedzieć, że zawdzięczacie wszystko Royowi Silverowi i jak on ciężko pracował, aby wam pomóc. Ale my nie chcemy iść na odwyk — powiedział perkusista. Więc, co zrobicie? — warknęła Agatha. — Będziecie siedzieć na

waszych chudych tyłkach i patrzeć, jak wasza sława znika? Nikt już TLR was nie chce. Gapili się na nią wszyscy. Potem solista powiedział: Niech pani poczeka na zewnątrz. Agatha wyszła na korytarz i czekała, świadoma, że Roy cały czas umierał z nerwów w holu na dole. Wreszcie drzwi się otworzyły. Niech pani wejdzie — powiedział piosenkarz. — Dobra, zrobimy to. *** Agatha pracowała z furią przez większość nocy i cały następny dzień. Razem ze zdezorientowanym, ale wdzięcznym Royem, który pomagał jej, jak tylko umiał. Do Carsely wróciła we wtorek rano, przeczytawszy z przyjemnością długi artykuł w „Daily Mail". Roy został okrzyknięty przez zespół „naszym zbawcą". Była tam historia o tym, jak próbował raz za razem naprostować ich, do czasu tego nieszczęsnego wywiadu w gazecie. Roy stwierdził, że poświęcił swoją karierę i udzielił go celowo, bo nie mógł znieść patrzenia na to, jak młodzi ludzie sami się zabijają. Było też zdjęcie Roya i jednego członka zespołu w bramie modnego ośrodka odwykowego. Czuła się znużona, kiedy skończyła. Doris Simpson, jej sprzątaczka, nakarmiła już koty. Agatha wyłączyła telefon i poszła spać. Morderstwo mogło poczekać. TLR

Rozdział XI Harry Beam pracowicie śledził Joyce i nie zauważył, żeby robiła coś groźnego ani też interesującego. Chodziła do sklepów, odwiedziła wypożyczalnię wideo, wstąpiła do biblioteki, a potem spędzała wieczory w domu. Jego przebranie składało się z okularów i czapki baseballowej nasuniętej na twarz. Joyce z pewnością nie okazywała oznak strachu, że jest śledzona czy obserwowana. Pewnego dnia wymigał się od śledzenia Joyce, aby pojechać do Smedleys Electronics, obecnie Jensens Electronics. Nowi nabywcy też nie użyli w nazwie apostrofu. Zobaczył Berry'ego przy bramie. Poznał, że to Berry po plakietce na kombinezonie i przypomniał sobie, jak go Agatha opisywała. Rzeczywiście, niektórzy ze starego personelu zatrzymali swoje posady. Dlaczego Joyce się nie zgłosiła? Wtedy zaświtało mu, że interes został sprzedany niezwykle szybko. Czy sprawa spadkowa nie trwa dłużej? Harry zadzwonił do Agathy. Ona przyznała, że też zadawali sobie to pytanie, ale Patrick dowiedział się przez swoje koneksje z policją, że TLR wszystko było na nazwisko Mabel. Chłopak stał, patrząc na fabrykę i zastanawiając się, czy faktycznie Joyce zabiła Smedleya, a jeśli tak, to co zrobiła z butelką po mleku. Nosiła pojemną torebkę. Może wsunęła ją tam? Mówiła, że wyparzyła ją i wyrzuciła do śmieci, ale policja nie mogła jej znaleźć ani w koszu

w jej biurze, ani w żadnym pojemniku na śmieci na zewnątrz. Więc — myślał Harry — jeśli miała ją i zabrała do domu, to czy jeszcze ją trzymała? Raczej nie. Wszystko, co musiała zrobić, to wyrzucić ją do kosza w centrum miasta. Policja dokładnie przeszukała biuro. Zdecydował się powrócić do śledzenia Joyce przez następne kilka dni. Agatha, Patrick i Phil przeglądali w kółko swoje notatki. W końcu znużona Agatha powiedziała: — Musimy wrócić do początku i brać sprawy po kolei. Myślę, że zagmatwałam zagadnienia, usiłując powiązać je ze sobą. Powinniśmy porozmawiać z Trixie i Fairy jeszcze raz. Jest przerwa semestralna. Zobaczmy, gdzie możemy je znaleźć. Były w domu Trixie Sommers. — Są obie w pokoju mojej córki — powiedziała nerwowo pani Sommers. — Zawołam je na dół. Dziewczyny przemknęły się ukradkiem do salonu. — Siadajcie — kłapnęła Agatha. — Mamy jeszcze kilka pytań do was. — Mamy lepsze rzeczy do roboty — powiedziała Fairy. Pani Sommers załamała się. — Odpowiadajcie, jak pani pyta, do cholery! — wrzasnęła. TLR Spojrzały na nią zszokowane i usiadły, gapiąc się na Agathę, Patricka i Phila z buntowniczym wyrazem twarzy.

— Wiecie dobrze, że Jessica była platonicznie zakochana w Burcie. Byłyście zazdrosne o nią? — Eee — cedziła słowa Fairy. — Ona była taka... mokra — Burt to, Burt tamto, jak się pobiorą i takie tam. Nosiła pierścionek zaręczynowy na łańcuszku na szyi. Agatha zesztywniała. Pamiętała wyraźnie ciało Jessiki. Nie było na jej szyi żadnego łańcuszka z pierścionkiem. — Nie było go na jej ciele, kiedy ją znaleziono. — No to ten, co ją zabił, rąbnął go — powiedziała Tri— xie. — Możemy iść? — Nie, zostańcie jeszcze — rozkazała Agatha. — Jeśli Burt ją kochał, jak zdołał ją zwabić, żeby pozowała dla tej strony internetowej? — Powiedział jej, że to taka zabawa, nic zdrożnego i zarobimy pieniądze. Ona zrobiłaby dla niego wszystko. — Czy wiedziała, że Burt odsiadywał wyrok za napad zbrojny? — Żadna z nas nie wiedziała — stwierdziła Fairy. — Ale w dechę! — A wiedziałyście, że Jessica przynajmniej raz spędziła wieczór z nauczycielem matematyki? — Taak — przyznała Trixie. — Tak nam powiedziała. Mówiła, że jest strasznym, starym alfonsem, awanturującym się o wino i próbującym dobrać się do jej majtek. — Nie myślałyście, żeby powiedzieć policji? — Nie mówimy wszystkiego szpiclowi. — Słuchajcie, jeśli wiecie cokolwiek, powinnyście nam powiedzieć.

TLR Wiemy, że Burt miał romans z Joyce Wilson, sekretarką Smedleya. Jessica wiedziała o tym? — Nie sądzę. — Może widziałyście go kiedyś z jakąś inną kobietą? — Nie, ale w fabryce miał opinię pożeracza serc niewieścich. Mówiłyśmy Jessice, żeby kazała mu zrobić test, zanim się z nim prześpi — poinformowała Trixie. — Dziś nigdy nie wiadomo, gdzie oni bywają. — Och, niewinność młodości! Gdzie ona zaginęła? zastanawiała się Agatha. — Czy to już wszystko? — zapytała Trixie. — Tak przypuszczam — odparła Agatha, czując się pokonana. Nie tylko nigdy nie rozwiąże sprawy morderstwa Jessiki, ale jej śledztwa dotyczące dwóch kolejnych zabójstw również nie zaszły daleko. Harry miał właśnie porzucić śledzenie Joyce, gdy pod wieczór wyszła z domu i wsiadła do taksówki. Chłopak pobiegł na koniec ulicy, gdzie miał zaparkowany motocykl, i ruszył w pogoń. Jechał za taksówką^ wzdłuż Fosse, dopóki ta nie skręciła w prowincjonalną ! uliczkę. Jedzie do Ancombe — pomyślał Harry. Może] wreszcie jakiś przełom. Pojechali prosto do domu Mabel Smedley, tak przynajmniej Harry przypuszczał. Wepchnął motor, w jakieś krzaki i czekał, aż taksówka odjedzie, zastanawiając się, jak tu dostać się blisko dortiu, żeby nie

by
— Wspaniale — ucieszył się Phil. — Przyjadę po panią o dwunastej trzydzieści i zabiorę w jakieś miłe miejsce. Bill Wong zadzwonił do Agathy tego wieczoru. Powiedziała mu o zaginionym pierścionku zaręczynowym. Bill wydał okrzyk zdenerwowania. — Powinnaś powiedzieć mi o tym od razu. Poczekaj, przekażę tę informację. Czekała, aż skończy. — Nie widziałem raportu patologa. Będziemy musieli zapytać go, czy był na jej szyi znak po zerwanym łańcuszku. Musimy też posłać ludzi na miejsce zbrodni, aby przeczesali okolicę i poszukali tego TLR pierścionka oraz sprawdzić wszystkich jubilerów, czy ktoś nie próbował go sprzedać. — Co opowiedziała Mabel na pytanie o dyplom? — Upierała się, że wszystko, czego się nauczyła, to były podstawowe umiejętności z obsługi komputera. College to potwierdza. Tłumaczyła, że powiedziała nam, że nie wie nic o komputerach, bo myślała, że chodzi nam o fachową wiedzę. — Brzmi jak stek bzdur — oceniła cynicznie Agatha. — Ktoś jest przy drzwiach. Poczekaj chwilę. Wróciła, prowadząc Harry'ego. — Bill, Harry śledził Joyce. Mówi, że wzięła taksówkę do Mabel, na miejscu porozmawiały, a potem Mabel odwiozła ją do domu.

— Interesujące, ale może być niewinne. Ostatecznie, one się znały z fabryki. — Ale dlaczego Mabel chciała rozmawiać z dziewczyną, która romansowała z jej mężem? -Jestem pewien, że znajdzie doskonale niewinne wyjaśnienie. — Ona zawsze ma doskonałe wytłumaczenia. — To, co mnie najbardziej interesuje, to ta butelka po mleku. Ta zaginiona. Powiedzmy, że Joyce włożyła ją do torebki. Policja na pewno jej nie przeszukała. Albo może ukryła ją gdzieś w swoim małym biurze? — Policja szukała wszędzie — Gdybym tylko mógł dostać się do tego biura i rozejrzeć — westchnął Harry. — Nawet o tym nie myśl — polecił Bill. — Mam dość tych twoich nietypowych metod. TLR — Zazdrość — powiedziała nagle Agatha. — I szantaż. Znaleźliście tę kasjerkę, która odbierała depozyt? — Tak, powiedziała, że w obydwu przypadkach pieniądze zdeponował jakiś niechlujny mężczyzna. — A co z taśmami ochrony banku? — Spóźniliśmy się. Te z interesującymi nas datami zostały już ponownie użyte. — Pomyślmy — zastanawiała się Agatha. — Burt miał romans z Joyce. Wiedział o jej związku ze Smed— leyem. Powiedzmy, że

zagroził, że powie o tym Mabel. Okazuje się, że wszystko było zapisane właśnie na nią. Mogła sprzedać interes w jego imieniu. Ciekawe, że on nie zamordował jej. I dlaczego wszystko było zapisane na nią? Miałam wrażenie, że ona była maltretowaną żoną. — Ewidentnie ona miała dużo własnych pieniędzy. To ona dała kasę na rozpoczęcie interesu, ale pod warunkiem, że wszystko będzie zapisane na nią. A jeśli Smedley był szantażowany, to mógł zapłacić komuś, żeby zdeponował pieniądze. Harry siedział zatopiony w myślach. Rozmyślał nad planem dostania się do tego biura. Następnego dnia Phil zadzwonił i powiedział, że źle się czuje, i poprosił o wolny dzień. Tym, czego pragnął najbardziej, była wizyta u Mabel. Przemyślawszy wszystko, zdecydował, że na pewno prawdą było niewinne wyjaśnienie, jeśli chodzi o dyplom. Zaczął fantazjować na temat ożenku z nią. Był lata starszy od niej, ale miał pewność, że ona nie była mu obojętna. Phil zdecydował się przejść pieszo dwie i pół mili dzielące go od Ancombe. TLR Dzień był piękny, ale niespotykanie chłodny jak na tę porę. Cała słoneczna obietnica przepięknej wiosny zniknęła. Może natknie się na Mabel we wsi? Kiedy dostał się do Ancombe, wszedł do wiejskiego sklepu w nadziei, że ona może tam jest. Potem przypomniał sobie, że Mabel zajmowała się kwiatami w kościele, ale kościół też był pusty. Z

pewnością może po prostu wstąpić do niej. Ostatecznie byli przyjaciółmi. Poszedł więc do jej domu i zadzwonił. Nie było odpowiedzi, ale poczuł dym dochodzący z ogrodu na tyłach domu. Poszedł tam i zobaczył Mabel stojącą nad beczką na ropę, z której wydobywał się czarny dym. Coś kazało mu cofnąć się za róg domu i obserwować. Kobieta weszła do domu i wkrótce potem wyszła ze stosem kaset wideo. Wrzuciła je do beczki i polała czymś, co wyglądało jak benzyna. Zajrzała do beczki, krzyknęła z irytacji i wróciła do domu. — Poszła po zapałki — pomyślał Phil. Nie wiedział później, co skłoniło go do działania, ale skoczył przez ogród, chwycił jedną z kaset i pognał z powrotem za róg domu, akurat jak Mabel ponownie pojawiła się z zapałkami. Podpaliła kasety i cofnęła się, ponieważ zawartość buchnęła wysokim płomieniem. Phil pośpiesznie się oddalił. Zanim doszedł do domu, chwycił go ostry, kłujący ból w boku i poczuł swój wiek. Wszedł do środka i wyjął kasetę, którą uprzednio wetknął do kieszeni na przodzie swojej na— woskowanej kurtki. Potem uśmiechnął się. Będę przeklęty. „Spotkanie". To ten film, na który Harry zabrał Joyce — powiedział do siebie. — Mabel chyba po prostu porządkuje dom. Ale był ciekawy, dlaczego taka uszczęśliwiająca wszystkich na siłę osoba jak Mabel nie odesłała tych wszystkich kaset na kościelną wyprzedaż lub do jakiegoś klubu dla starych ludzi. Swoją drogą, zabawne, że niektórzy ludzie wciąż mają kasety wideo. Myślał, że w

TLR dzisiejszych czasach wszyscy mają DVD. Mężczyzna wydobył swój stary odtwarzacz wideo — zadowolony, że go nie wyrzucił — uruchomił sprzęt i włożył kasetę. Odchylił się do tyłu w fotelu, ale zaraz się wyprostował, gapiąc w przerażeniu na ekran. Wygrzebał telefon i wybrał numer Agathy. Lepiej przyjdź do mnie natychmiast — powiedział drżącym głosem. — Mam coś, co musisz zobaczyć. Kiedy Agatha i Patrick wreszcie przybyli, zastali go bladego i roztrzęsionego. Rzeczywiście, wyglądasz na chorego — powiedziała Agatha. To nie to. Poszedłem zobaczyć się z Mabel i zobaczyłem, jak pali kasety wideo w ogrodzie. Nie widziała mnie. Nie wiem dlaczego, ale gdy poszła po zapałki, ukradłem jedną. Zobaczcie! Gapili się w ekran, gdzie Jessica, Trixie i Fairy zabawiały się na łóżku .Burta Havilanda. — To było w opakowaniu „Spotkania" — poinformował Phil. — Musi być jakieś wytłumaczenie. Mogła nie wiedzieć, co tam naprawdę było. — Na pewno wiedziała — zapewniła Agatha. — I ty też w głębi duszy tak uważasz. Nie rozgrzeszaj jej, Phil. — Myślałem, że ją uwielbiam — odparł słabym głosem. — Tak czy inaczej, musimy powiadomić policję — powiedział Patrick.

-Jeszcze nie — zdecydowała Agatha. — Będzie się bronić, że jest niewinna. Pani Bloxby mówiła, że według niej to wszystko ma związek z zazdrością. Zdaje się, że ten Burt był zdecydowany, żeby wszystko wyjawić. Chyba naprawdę zakochał się w Jessice, chociaż okazywał to w dziwny sposób. A co, jeśli Burt romansował też z Mabel? Musiał TLR widzieć ją wystarczająco często. A jeśli te dwie porzucone kobiety miały coś na Burta? On z kolei mógł dostarczać Smedleyowi te kasety. Mabel je znalazła i to przyczyniło się do tego, że jeszcze bardziej znienawidziła Burta, swego męża i Jessikę. Czy masz jeszcze te zdjęcia, Phil? — Oczywiście — zapewnił ją Phil, myśląc smutno tym, ileż to razy wyjmował je i oglądał. — Plan jest taki — wyjaśniała Agatha. — Będziemy potrzebować wszystkich zdjęć Mabel i Burta. Odwiedzimy wszystkie hotele i restauracje w okolicy, aby sprawdzić, czy widziano ich gdzieś razem. Może dlatego Smedley chciał śledzić żonę. Burt mógł go szantażować, a on podejrzewał, że żona jest blisko z Burtem. — Zadzwonię do Harry'ego, żeby działał z nami. Ale jego telefon nie odpowiadał. Harry, który odnalazł nazwisko nowego właściciela, stawił się w Jensens Electronics. Przedstawiając się, podał fikcyjne nazwisko John Macleod i powiedział, że ma spotkanie z panem Jensenem. Recepcjonistka porozmawiała z kimś przez telefon i rzekła:

— Sekretarka pana Jensena twierdzi, że nie ma zanotowanych żadnych spotkań na dzisiaj, a co więcej, szef jest nieobecny, bo wyjechał w interesach. Nie mógł więc umówić żadnych spotkań. — To musi być nieporozumienie — stwierdził Harry. — Mogę z nią pomówić? Recepcjonistka znów porozmawiała z sekretarką i kazała Harry'emu usiąść. — Panna Morrison będzie za chwilę. TLR Harry miał nadzieję, że będzie to jakaś czarująca dziewczyna, ale sekretarka okazała się być Szkotką w średnim wieku o energicznym sposobie bycia. — Pan Macleod? Marnuje pan czas, młody człowieku. — Ale ja mam list od samego pana Jensena. Firmowy pojemnik na śmieci był nocą wystawiony na drogę, przygotowany do wywiezienia. Harry przetrząsnął go i znalazł list, który nie był uszkodzony. Ostrożnie skopiował nagłówek na komputerze i potem napisał list rzekomo od pana Georga Jensena, który twierdził, że jest pod wrażeniem jego kwalifikacji i zaprasza go do biura o jedenastej trzydzieści tego dnia. Panna Morrison przeczytała list i podniosła brwi. — Nic mi o tym nie mówił. Proszę za mną, młody człowieku. Harry poszedł za nią do jej biura. — Niech pan usiądzie. Sprawdzę książkę spotkań szefa.

Harry rozejrzał się szybko dookoła. Dwie zapchane szafki, biurko i komputer, jedno krzesło obrotowe i jedno dla gości, olbrzymia roślina w doniczce. Obok była mała kuchenka ze zlewem i ekspresem do kawy. Chłopak nie miał czasu na nic więcej niż tylko szybkie spojrzenie, ponieważ sekretarka wróciła, mówiąc: — Nie ma nic w notesie szefa. Proszę zostawić swój numer, to zadzwonię do pana, kiedy on wróci. Harry podziękował i popatrzał na monstrualną roślinę. — Świetny okaz ma pani tutaj — grał na zwłokę, mając nadzieję wciągnąć ją w rozmowę, aby lepiej rozejrzeć się po biurze. — A, to — fuknęła lekceważąco. — Nie chciałby jej pan? Poprzedni ludzie to zostawili. Blokuje światło z okna. TLR — Nie — odparł Harry. — Panią nim przywitano. Lato nie będzie chyba zbyt ładne. — Niech pan już idzie. Nie mam czasu gawędzić tti cały dzień. Zadzwonię. Jaki numer? Harry podał wymyślony numer i wyszedł. Stał na| przeciwko bramy. Jego umysł pracował wytrwale. Mjl ślał o tej roślinie Czy możliwe, że policja ją przeoczyła Czy Joyce mogła wykopać dziurę w ziemi i włożyć tajjl butelkę? A jeśli tak, czy wykopała ją z powrotem, kieq| wszystko się uspokoiło? Harry pomyślał, że warto zobaczyć się z Billem Wongiem i powiedzieć mu o tym. Wsiadł na motocykl i pojechał na komendę

policji, gdzie dowiedział się, że Billa nie ma. Wycofał się do kawiarni przed budynkiem, skąd mógł widzieć, co się dzieje. Zdjął czapkę i okulary. Bill zapyta, skąd wie o roślinie. Pamiętał z notatek, że Agatha była w biurze z Charlesem, pytając Joyce o adresy, więc zadzwonił do niego. Charles odebrał telefon. — Kiedy byłeś w biurze Joyce — zapytał Harry — stała tam wielka roślina w doniczce? — Nie pamiętam. Dlaczego pytasz? — Nic takiego. Tylko sprawdzam notatki. W tle słychać było głos młodej kobiety: „Gdzie jesteś, Charles?" Biedna Agatha — pomyślał Harry — rozłączając się. Mam nadzieję, że nie pali się do niego. Spojrzał przez plac we właściwym czasie, aby zobaczyć, że Bill właśnie wysiada z samochodu. Pobiegł i zaczepił go na schodach do komendy. Dlaczego wy wszyscy tak się wiercicie? — zapytał Bill ze złością. — Jeśli Wilkes cię zobaczy, może się znowu zainteresować młodym TLR mężczyzną, który był widziany z Joyce. — Nieważne. W starym biurze Joyce, w dużej doniczce jest ogromna roślina. — Więc? — Mogła tam łatwo zakopać butelkę. — Chyba ktoś tam zaglądał. Sprawdzę to.

Bill poważnie dumał, idąc na posterunek. Poszedł zobaczyć się z Wilkesem. Był pewien, że Wilkes nie potraktuje informacji poważnie, jeśli będzie wiedział, że pochodzi od „tej głupiej amatorskiej agencji". — Mam pomysł — zaczął. — W porządku. Wypluj wreszcie, o co chodzi. — W biurze Joyce Wilson była duża roślina, taka monstera. — Co to jest monstera? — Wielka zielona rzecz, jak młode drzewo, w dużej doniczce. Jeśli przypadkiem Joyce Wilson jest winna, to czy mogła tam ukryć tę zaginioną butelkę? — Eksperci kryminalni przeszukali każdą rzecz w tym biurze. Poza tym, jeśli to jest taki potwór, nowa sekretarka prawdopodobnie się jej pozbyła. — Nie zaszkodzi zadzwonić i zapytać. — Słuchaj, jesteśmy zawaleni sprawami. Trzy morderstwa i nawał włamań. Zostaw to. Agatha zdołała złapać Harry'ego na komórkę i poprosiła, aby przyłączył się do poszukiwań w hotelach i restauracjach i popytał, czy TLR nie widziano tam Mabel z Burtem. W biurze zostawiła dla niego ich zdjęcia. Phil otrzymał SMS-a od Mabel odwołującego ich randkę, ale sugerującego spotkanie w następnym tygodniu. Część jego umysłu nie mogła się pozbyć wrażenia, że jest jakieś logiczne wytłumaczenie tego

wszystkiego, co dotyczy tej kobiety. Harry zabrał fotografie i pogrążył się w rozmyślaniach. Gdzie Mabel i Burt chodziliby romansować, oczywiście, jeśli kiedykolwiek wychodzili gdzieś razem? Zdecydował zapytać o to ojca, który był uznanym architektem. Małżeństwo rodziców Harry'ego o mało nie zostało zerwane dwa lata temu, kiedy jego matka dowiedziała się, że jej mąż flirtuje z sekretarką. Tego wieczoru Harry poszedł do domu rodziców. Przywitał go ojciec, Jeremy Beam. — Twoja matka wyszła na spotkanie swojego kobiecego instytutu. Ciągle pracujesz dla tej agencji detektywistycznej? — Tak, dlatego tu jestem, jeśli mężatka ma romans z młodym pracownikiem swojego męża, do którego hotelu lub restauracji w okolicy Mircesteru by poszli? — Znaczy, myślisz, że ja wiem. Harry czekał w milczeniu. — Niech pomyślę — powiedział ojciec. — No, na litość boską! Gdzie zabierałeś swoją flamę? — Nie bądź bezczelny, młody człowieku. — No, dalej tato. To ważne. — Więc — powiedział ojciec z obrazą w głosie — jest taki mały hotelik, Manor, we wsi Tewby Magna. TLR — Gdzie to jest?

— Musisz jechać obwodnicą aż do skrętu Evesham Road, potem w dół, aż zobaczysz drogowskaz. Harry wyruszył pełen nadziei. Miał ostatnio tak dużo szczęścia, że był zaskoczony, kiedy w hotelu powiedziano mu, że nigdy nie widziano nikogo odpowiadającego opisowi ani Mabel, ani Burta. Agatha nie mogła spać tej nocy. Co będzie, jeśli naprawdę dowiedzą się, że Mabel była gdzieś z Burtem? Gdyby powiedzieli policji, Wilkes zapytałby, skąd ten pomysł. Musieliby przekazać policji tę taśmę dużo wcześniej i udawać, że Phil ją znalazł. Jej pomysł, który początkowo wydawał się jasny i logiczny, teraz był daleki od zrealizowania. Kłopot w tym, że zawsze myślała o Mabel — z powodu jej niestarannego wyglądu — jako o kobiecie w średnim wieku. A ona była stosunkowo młoda. Bill Wong również miał niespokojną noc. Sam przepytywał kryminalnych, ale dwaj byli na wakacjach, jeden odszedł, a inni nie pamiętali, czy przeszukiwali doniczkę. Agatha, Phil, Patrick i Harry spotkali się w biurze następnego ranka z wykazami, gdzie byli, aby żadne z nich nie zrobiło błędu, idąc pod niewłaściwy adres. Kłopot w tym — myślała Agatha wsiadając do samochodu — że, jeśli mieli romans, mogli po prostu iść do mieszkania Burta. Może to jest strata czasu. Ale dajmy sobie jeszcze jeden dzień. Harry doszedł do tego samego wniosku. Skierował się do bloku, w którym mieszkał Burt. Brnął od drzwi do drzwi, w górę i w dół, ale

budynek był cichy i opustoszały. Wszyscy musieli być w pracy. Już miał się poddać, kiedy zobaczył wchodzącego do budynku mężczyznę z dwiema torbami zakupów. TLR — Zastanawiam się, czy mógłby mi pan pomóc — zaczął Harry. — Pracuję dla agencji detektywistycznej. — Pracujesz dla swojej matki, co? Zadawała mi już pytania któregoś dnia. Jestem Burden. Burden z nazwiska i Burden z natury — pomyślał Harry z irytacją. — Nie — odpowiedział cierpliwie. — Pani Raisin mnie zatrudnia. Mam tutaj zdjęcia i chciałbym, żeby pan na nie spojrzał. Może pan kogoś rozpozna. — Zapomniałem kupić se fajki. Nie mogę myśleć bez papierocha. — Przyniosę panu. Które mieszkanie? — Numer osiem. — Co pan pali? — Rothmansy. Weź karton. Chytry, stary drań — pomyślał Harry, ale pobiegł do sklepu i kupił karton papierosów. — Teraz — powiedział, wręczając mu papierosy i próbując nie przyglądać się oskarżycielsko taniemu skrętowi, który zwisał z ust Burdena. — Najpierw zrób nam herbatę. Harry przeszedł do kuchni. Zlew był pełny tłustych, nieumytych

naczyń. Rozejrzał się dookoła za czystym kubkiem. — Zrób mocną — nadszedł kolejny rozkaz z salonu. Włożył dwie torebki herbaty do kubka i moczył je, dopóki herbata nie była prawie czarna. TLR — Mleko i cukier? — zawołał. — Pięć kostek. Mleko jest w lodówce. Harry wniósł kubek i otworzył folder ze zdjęciami, wybierając te z Mabel. — Widział pan kiedyś tę kobietę? Czekał cierpliwie, podczas gdy pan Burden chciwie rozerwał karton, wybrał paczkę, otworzył i wyciągnął papierosa, zgasił swojego skręta, włożył do ust świeżego papierosa i zapalił. Wreszcie upił łyk herbaty i powiedział: — Dobrze, zobaczmy. Patrzył groźnie na zdjęcia, a potem jego twarz się rozjaśniła: — O, to ona. — Widział ją pan? — Harry ledwie mógł powstrzymać podniecenie. — Widziałem ją z okna. W środku nocy to było. Nie mogłem spać. Moja prostata. Sikałem i sikałem całą noc. Doktor mówi.... — Ale widział ją pan? — przerwał mu Harry. — Wsiadała do samochodu, a ten zamordowany facet stał tam i ona coś do niego krzyczała. Poznaję ją, bo była blada, nie jak te inne

ptaszki, które tu przyjmował. — Jak dawno przed morderstwem to było? — Nie pamiętam. Może tydzień. — Powiedział pan o tym policji? — Nie. Pytali o ludzi, którzy tu byli w noc morderstwa. — Bardzo dziękuję, panie Burden. TLR — Mógłbyś poczekać trochę, młody człowieku? O jedenastej idę na dół do pubu. — Muszę lecieć. Bill Wong zdecydował narazić się na gniew Wilkesa i następnego dnia poszedł do Jensens Electronics późnym popołudniem. Nie sądził, że będą żądać nakazu rewizji. Napierw kazano mu poczekać, a potem stanął twarzą w twarz z panną Morrison, która podniosła brwi, kiedy powiedział, że chce zbadać roślinę w jej biurze. — Tylko niech to panu nie zajmie całego dnia. Muszę pracować. Bill poszedł za nią do biura, gdzie monstrualna roślina wynurzała się w całej swojej zieloności spod okna. Wyjął cienki, metalowy pręt. Spróbuję nie uszkodzić jej. Niech pan się nie przejmuje — rzekł panna Morrison. — Nienawidzę tego zielska. Kucnął przy doniczce i wetknął pręt w ziemię. Uderzył w coś twardego. Może to tylko dno doniczki lub kamienie. Wyciągnął z kieszeni torebkę na śmieci, z innej kieszeni wyjął kielnię i zaczął

wybierać ziemię do torebki. Wybierał i wybierał, zmieniając czasem taktykę i wyskrobując glebę. Głęboko w doniczce zobaczył błysk szkła. Delikatnie skrobał i skrobał, aż butelka po mleku była częściowo odkryta. Niech Bóg błogosławi Harry'ego Beama — pomyślał. Wyjął telefon i zadzwonił do Wilkesa. Agatha, Patrick, Harry i Phil spotkali się w jej chacie. Myślę o tym, żebyśmy poszli jutro rano i powiedzieli Mabel, co odkryliśmy — sugerowała Agatha. Chyba raczej powinniśmy powiedzieć policji — odezwał się TLR Patrick. Odkryliśmy rzeczy, których oni nie zdołali. Zobaczmy się najpierw z nią, a potem porozmawiamy z nimi. Wyruszyli do Ancombe następnego ranka. Harry zastanawiał się, czy powiedzieć Agacie o swojej teorii dotyczącej butelki mleka, ale zdecydował, że będzie milczał. Może być zła na niego, że powiedział policji, a nie jej. Patrick i Phil jechali samochodem z Agathą, a Harry za nimi na motorze. Podjazd przed domem Mabel byl pusty. Samochód zniknął. — Poczekamy na nią — zdecydowała Agatha. — Wiecie — stwierdził Patrick, wysiadając z samochodu — ten dom robi dziwnie wrażenie, jakby był pusty.

Podszedł do okien i zajrzał do środka. Odwrócił się. — Wszystko zniknęło. Wszystkie meble. Wszystko. — Musiała sprzedać dom i wyprowadziła się. — Tabliczka „Na sprzedaż" ciągle tam jest — zauważyła Agatha — a wierzcie mi, gdyby sprzedała dom, to agenci nieruchomości ustawiliby znak „Sprzedane". Lepiej powiedzmy policji. Zadzwoniła, ale ani Bill Wong, ani Wilkes nie byli dostępni, więc Agatha zostawiła pilną wiadomość, że sądzą, iż Mabel Smedley zniknęła. Powiedziała, że są przy domu Mabel i będą czekać, dopóki ktoś nie przyjedzie. Policja właśnie skończyła ponowne przeszukanie domu Joyce. Bill nalegał, aby zrobić to poprzedniego dnia, ale było późno i Wilkes zorganizował zespół na rano. Nie było śladu Joyce. Chociaż wszystkie meble stały na miejscu, to TLR brakowało jej ubrań. Bill dostał wiadomość, że Agatha jest przy domu Mabel i wydaje jej się, że ona sprzedała lub oddała do magazynu wszystkie swoje rzeczy i uciekła. Wilkes, Bill Wong i oficer policji pojechali pędem do Ancombe. — Co przygnało was do niej? — zapytał Wilkes. — Skoro jesteście tu wszyscy, zakładam, że to nie miała być towarzyska pogawędka. Agatha wręczyła mu kasetę. — Phil wpadł do niej na pogawędkę — byli przyjaciółmi — i znalazł to w ogrodzie obok beczki pełnej spalonych rzeczy. Wziął do

domu i obejrzawszy, zorientował się, że to wideo tych dziewczyn z Internetu. Powiedział nam o tym, więc przyjechaliśmy dowiedzieć się, co ona ma do powiedzenia. — Powinniście zaraz do mnie zadzwonić! — wściekał się Wilkes. — Nie zrobiłoby to wielkiej różnicy — powiedziała wyzywająco Agatha. — Ona już zniknęła. Ponadto Burden powiedział Harryemu, że widział Mabel i Burta razem. A co z Joyce? — Joyce też zniknęła — poinformował Bill. — Znaleźliśmy w końcu tę brakującą butelkę po mleku. Była schowana w doniczce, w biurze sekretarki. Niektórzy ze starej załogi nadal pracują dla nowych pracodawców. Może panna Morrison powiedziała o mojej wizycie i ktoś zadzwonił do Joyce. Wilkes wyjął telefon. — Zaalarmuję wszystkie lotniska, porty i dworce kolejowe. Jaki jest numer samochodu pani Smedley? — Mam go — zameldował Phil, wyjmując notes. — Zwołamy zespół kryminalny, aby przeszukać dom — zarządził TLR Wilkes. — A wy wracacie na posterunek. Chcę oświadczenia od was wszystkich. Sekretarka u Jensena powiedziała, że jakiś młody mężczyzna mówił o jakimś fikcyjnym spotkaniu. Chcę wiedzieć, czy to ma coś wspólnego z wami? W pokoju przesłuchań Wilkes włączył taśmę i powiedział ponuro: — Teraz, pani Raisin, zacznijmy od początku. Pani oczywiście

podejrzewała Mabel Smedley, w przeciwnym razie pan Phil Witherspoon nie zdecydowałby się zbadać kasety, która wyglądała jak film „Spotkanie". — Zamierzałam dzisiaj przyjść i zobaczyć się z panem — oświadczyła Agatha. — Harry dowiedział się zeszłej nocy, że Mabel była widziana przed domem Burta i kłóciła się z nim. Pomyślałam, że te wszystkie morderstwa są ze sobą powiązane. Sądziłam, że zazdrość mogłaby być motywem, gdyby Burt miał romans zarówno z Mabel, jak i z Joyce, ale był zdecydowany ożenić się z Jessiką. Teraz myślę, że może Mabel i Joyce połączyły siły. Mabel miała kontrolującego i prześladującego ją męża. On mógł mieć swoje romanse, ale nie zamierzał pozwolić jej na to samo. Może podejrzewał Burta, więc wynajął nas, żeby obserwować jego żonę. Mabel znalazła te kasety wideo z Jessiką i to dolało oliwy do ognia. To wyjaśnia, dlaczego morderstwo Jessiki nie było na tle seksualnym. Jedno z nich ją zabiło. — Rozumiemy teraz, dlaczego Joyce uciekła — powiedział Wilkes. — Ale dlaczego uciekła pani Smedley? Nie mamy dowodu, że coś zrobiła. — Myślę, że planowała uciec, gdybyście coś odkryli. Miała czas przekazać zawartość domu do przechowalni, co z pewnością zrobiła. Nie możecie nas winić za jej ucieczkę. Przesłuchanie trwało cały dzień i wszyscy byli wyczerpani, zanim zebrali się wieczorem w biurze Agathy. TLR

— Nie powiedziałem im o butelce — powiedział Harry. — Nie przesłuchiwał mnie Bill, tylko jakiś inny detektyw, który przerywał przesłuchanie, aby powiedzieć, jak bardzo nie znosi amatorów — Gdzie one zniknęły? — irytowała się Agatha. — Gdziekolwiek — stwierdził ponuro Patrick. — Ciekawe, czy Joyce dyktuje warunki — zastanawiała się Agatha. — Ona nie ma pieniędzy, a jak stwierdził Harry, jest chytra. Mogła zmusić Mabel do ucieczki, mówiąc, że ją zdradzi, jeśli jej nie pomoże. Zaczekajcie chwilę. Joyce nie chciałaby zaszyć się na północy Szkocji czy w górach Walii. Ona chciałaby nieco luksusu. Harry, rozpoznasz kogoś ze starego personelu? — Nie znam nikogo. Ale ten ochroniarz, Berry, był na bramie. Widziałem jego plakietkę z nazwiskiem. — Zaczniemy od niego. Będzie w domu. Berry oglądał mecz piłki nożnej w telewizji i zirytował się, że mu przeszkadzają. — Zastanawiamy się, czy nadal pracuje ktoś ze starej załogi, ktoś, z kim Joyce plotkowała w przeszłości. — Jest Mary Penth. Były blisko ze sobą. Pamiętam, jak mówiła, że wynajęła pokój niedaleko domu Joyce. Agatha i Patrick pośpiesznie wyszli. Znaleźli ulicę, gdzie mieszkała Joyce i zaczęli szukać w domach, które były podzielone na mieszkania. — Jest — powiedział wreszcie Patrick. — Ostatnie piętro. Mary Penth.

Zadzwonił. Usłyszeli stukot obcasów i otworzyła im młoda kobieta. Była niska i schludna, z włosami piaskowego koloru i spiętym wyrazem twarzy. TLR Agatha wzięła głęboki oddech, przedstawiła ich i wyjaśniła, dlaczego przyszli, podczas gdy Mary podniosła rękę do ust i płaczliwym głosem wyraziła swoje zdumienie. — Lepiej wejdźcie — powiedziała słabo. Poszli za nią po stromych schodach na górę. — To jest mój pokój do pracy — powiedziała, wprowadzając ich. Było to pomieszczenie z kuchnią i ciasnym prysznicem. — Chciałabym wiedzieć — zaczęła Agatha — czy Joyce kiedykolwiek mówiła coś o miejscu za granicą lub gdzieś, gdzie naprawdę chciałaby mieszkać. Mary skrzywiła się. — Próbuję myśleć. Nie mogę uwierzyć, że Joyce zamordowałaby kogokolwiek. Dzwoniłam do niej wczoraj i powiedziałam jej: — „Nigdy nie zgadniesz. Znaleźli butelkę po mleku w tej wielkiej roślinie". Nie widziałam nic strasznego w powiedzeniu jej o tym. Byłyśmy przyjaciółkami. Nie wierzyłam ani przez chwilę, że zrobiła coś złego. — Wiedziała pani, że miała romans ze Smedleyem? — Nie! Oczywiście, że nie. Nawet dokuczałam jej, że nie ma żadnego chłopaka.

— Nie zastanawiała się pani, jak mogła pozwolić sobie na wynajęcie całego domu? — Mówiła, że ma bogatych rodziców. O, rany! Cały czas musiała mnie okłamywać. — Czy była kiedyś na wakacjach za granicą? TLR — Raz i tylko przez weekend. Niech pomyślę. Powiedziała, że tatuś zabrał ją do Marbelli. — Tatuś to prawdopodobnie Robert Smedley. — Joyce mówiła stale, jak tam było pięknie i jak bardzo chciałaby tam mieszkać. Agatha zaczęła się spieszyć. Podziękowali szybko Mary. — Chodźmy do domu się pakować. Powiem Philowi i Harry'emu, że zostają na gospodarstwie. Rozdział XII Mabel prowadziła samochód przez Hiszpanię równo i pewnie. Czuła się zmęczona oraz przygnębiona. Chciała posprzątać wszystko sama. Umieściła już wszystkie meble w przechowalni i przelała pieniądze na rachunek na Kajmanach. Wtedy przyszła Joyce i oznajmiła, że znaleziono butelkę po mleku i jeśli Mabel nie pomoże jej uciec, powie wszystko policji. Zaczęła dyktować warunki, mówiąc, że chce pojechać do Marbelli. Mabel zwróciła jej uwagę, że Hiszpania nie ukrywa brytyjskich przestępców i jeśli je znajdą — to zostaną wydalone, ale Joyce była nieugięta. Mabel czuła, że popełniła straszny błąd.

Gdyby nie była tak wzburzona, przerażona i sama, ukryłaby się w Londynie pod przybranym nazwiskiem i próbowała zdobyć fałszywy paszport. Teraz planowała zostać w Marbelli przez jedną noc, aby zastrzelić Joyce i pojechać dalej. Uprzednio porzuciła samochód na południu Anglii j i zapłaciła gotówką za nowego land rovera. W Marabelli z pewnością znajdzie sposób, żeby pozbyć się Joyce. Kobieta zniechęcała Joyce, ale ona połączyła z nią siły, motywowana jedną, wielką nienawiścią. Mabel była zdecydowana TLR pozbyć się męża, którego kiedyś tak bardzo kochała. Dopiero po ślubie zorientowała się, że on ożenił się z nią dla pieniędzy. Z początku podziwiała sposób, w jaki prowadził interes. Ale stawał się coraz bardziej gburowaty i despotyczny. Mabel odkryła, że był zaborczy, bo obawiał się, że ona zabierze mu pieniądze, jeśli znajdzie sobie kogoś innego. Kiedy spotkała Burta, czuła się tak, jakby spełniły się wszystkie jej dziewczęce marzenia. Była pewna, że Burt był w niej zakochany, ale kiedy zaczęła mówić z Robertem o rozwodzie, on powiedział jej o Jessice. Zazdrosna Joyce obserwowała mieszkanie Burta i wiedziała już o jego romansie z małolatą. Przyszła z wizytą do Mabel, która z początku cieszyła się, że może dzielić ból z inną zdradzoną kobietą. Zdecydowała się rozwieść się z Robertem, ale on pobił ją i zagroził, że ją zabije. A potem znalazła te kasety. Zżerała ją zazdrość o Jessikę.

Zaczęła ją śledzić i wiedziała, kiedy dziewczyna chodzi do nocnego klubu. „Dziewczyny zawsze morduje się W drodze do domu z nocnych klubów lub coś takiego" — mówiła sobie. Czekała więc, aż Jessica wyjdzie z klubu. Gdyby była z przyjaciółmi, Mabel porzuciłaby ten pomysł. Tymczasem pojechała przodem i czekała przy obwodnicy, aż zobaczyła samotną Jessikę. Wtedy szybko podjechała. Przedstawiła się i zapytała: „Co taka młoda dziewczyna jak ty robi tu o tej porze nocy?". Jessika wyznała, że wraca z klubu. Mabel zapytała ją, gdzie mieszka, chociaż dobrze to wiedziała i kiedy Jessika jej powiedziała, zaproponowała: — „Wskakuj, podwiozę cię". Kiedy Jessika zorientowała się, że to nie jest droga do domu, Mabel zatrzymała samochód na skraju drogi, wyciągnęła nóż z torebki i dźgnęła ją w klatkę piersiową. Czekała cierpliwie, aż dziewczyna umrze, i kiedy droga była pusta, wyciągnęła jej ciało z samochodu, stoczyła je w dół z nasypu i wciągnęła do lasu. Rozerwała jej majtki, mając nadzieję, że policja pomyśli, że to było przestępstwo na tle seksualnym. Potem zobaczyła pierścionek na łańcuszku, zaręczynowy pierścionek, i w furii TLR poszarpała martwe ciało dziewczyny. Dwa dni później wyniosła sztylet z kuchni, gdzie go ukryła, i zakopała w ogrodzie. Wtedy nagle za nią pojawił się Robert. Spojrzał na nóż i powiedział: — „Zabiłaś Jessikę". Patrzyła na niego z przerażeniem. Potem zagroził, że jeśli nie przepisze na niego firmy, wszystkich pieniędzy i domu, to pójdzie na policję. Obiecała. Co

innego mogła zrobić? To wtedy zdecydowała się zwerbować Joyce do pomocy, obiecując, że kiedy skończy się to zamieszanie, zapłaci jej ćwierć miliona funtów. Wynajęcie przez Roberta agencji detektywistycznej zaalarmowało ją, więc kazała mu ich odwołać. Joyce, siedząca teraz obok niej na siedzeniu pasażera, początkowo mówiła, że nie zrobi tego. Tak było do czasu, kiedy w ten weekend w Bath Robert zapowiedział jej, że nie rozwiedzie się z żoną. Z początku, po morderstwie, nie wierzyła w swoje szczęście. Była pewna, że policja obejrzy dokładnie roślinę i przeklinała się, że nie wyniosła tej butelki z biura. Lecz policja butelki nie znalazła i Joyce uznała, że lepiej zostawić ją, tam, gdzie jest. Ależ była głupia! A potem, kiedy wszystko zaczynało się układać, Burt odwiedził Mabel i zaszantażował ją, że powie policji o swoich romansach z nią i Joyce. Był pewny, że jedna z nich zabiła Jessikę. W panice poszły więc razem do jego mieszkania i go zamordowały. W głowie Joyce kotłowały się różne plany. Dlaczego nie miałaby mieć wszystkich pieniędzy Mabel dla siebie? Kobieta nosiła zawsze przy sobie dużą sumę w gotówce. Na wypadek, gdyby policja jakoś zdołała zamrozić ten rachunek na Kajmanach. Może byłoby lepiej pozbyć się Mabel? Jakiś wypadek lub coś, co wyglądałoby na zatrucie pokarmowe. Agatha i Patrick wylecieli następnego ranka do Mar— belli na TLR

pokładzie samolotu linii iberyjskich. Patrick zaofiarował się na ochotnika, bo nigdy nie był za granicą. Agatha zastanawiała się, jak to robiła już przedtem, co ta flirciara, panna Simms, widziała w tym emerytowanym detektywie z ponurą twarzą i rzednącymi włosami. Nosił ciemny garnitur, krawat w paski i wypolerowane czarne buty. Agatha pomyślała, że chociaż był na emeryturze, to cały wygląd Patricka zdradzał jego profesję policjanta. . — Mam nadzieję, że wziąłeś jakieś lekkie ubrania — powiedziała. — Będzie gorąco. Zamierzam przestudiować ten przewodnik i spróbować zorientować się, gdzie jesteśmy. Myślę, że Joyce chciałaby być na plaży, ale tam jest ich tak wiele — Casa Blanca, La Fontanilla, El Faro — o, tutaj jest coś. Nagueles. Piszą, że to jest na Golden Mile w Marbelli. Jest tam hotel Puente Romano i hotel Marbella Club. To są miejsca, w których Joyce chciałaby być, jeśli Mabel nie przekonała jej, żeby się ukryć w jakimś pensjonacie przy bocznej ulicy. — Tego się obawiam — powiedział Patrick. — Mabel z pewnością nie pojedzie tam, gdzie chce Joyce. — Może będzie musiała. Może Joyce zagrozi jej, że pójdzie na policję. Mabel może być winna tych wszystkich morderstw, a Joyce może być tylko współwinna. — Daj mi przejrzeć ten przewodnik. Przejrzał szybko. — To takie duże miejsce — marudził.

— Musimy spróbować. — Jeśli tak mówisz. Ale do tej pory Interpol już się chyba tym zajmuje. — Oni nie wiedzą o Hiszpanii, a my tak. TLR Joyce wyszła na balkon ich hotelu i wzięła głęboki haust świeżego powietrza. Złota plaża rozciągała się przed zielononiebieskim morzem. Młody mężczyzna spacerował wzdłuż promenady. Spojrzał w górę, zobaczył Joyce na balkonie drugiego piętra i posłał jej pocałunek. To jest życie! Wróciła do apartamentu i powiedziała z zapałem: — Tak tu pięknie. Możemy pójść do klubu wieczorem. Mabel podniosła wzrok znad walizki. — Nie, nie możemy — powiedziała matowym głosem. — Zostaniemy w naszym pokoju i zjemy posiłek, dopóki się nie dowiem, gdzie możemy iść, żeby było bezpiecznie. — Nigdy nas tu nie znajdą. Dzięki Unii Europejskiej nie mamy nawet podstemplowanych paszportów. — Jakaś straż graniczna mogła nas zapamiętać. Mogą pomyśleć o tym miejscu. — Ale to miejsce dla rabusiów i oszustów. My jesteśmy tylko.... — Parą morderczyń. Zamknij się i daj mi pomyśleć. Joyce przyglądała się Mabel przez dłuższą chwilę i powiedziała: — W porządku. Może drinka? — Dobrze. Zobacz, co jest w minibarku.

— Dużo wszystkiego. — Podaj mi coś i zamknij okna. I włącz klimatyzator. Zamierzam spryskać twarz zimną wodą. — Zmiksuję nam parę cuba libre — krzyknęła Joyce. Wyjęła butelkę rumu i dwie małe butelki coli, wyciągnęła dwa TLR kubki. Podeszła do łóżka i pogrzebała w swojej torbie. Znalazła buteleczkę tabletek nasennych i rozłupała je swoimi długimi, polakierowanymi paznokciami, a następnie wrzuciła zawartość do jednego z kubków. Potem nalała odmierzone ilości rumu i uzupełniła coca-colą. Akurat na czas, bo pojawiła się Mabel. — Myślałam o Brazylii. Jeśli ten rabuś, Ronnie Biggs, mógł ukryć się tam na zawsze, to i my możemy. Wypiję drinka i zacznę przygotowania. Nie zamknęłaś okien. — Przepraszam. Joyce wręczyła Mabel jej drinka i wyszła zamknąć okna, niechętnie żegnając wspaniały widok słońca i morza. Mabel spojrzała na swojego drinka. Po wierzchu pływała mała plamka białego proszku. Szybko zamieniła szklanki. — Za nas — powiedziała, podnosząc drinka. — Powodzenia — odpowiedziała Joyce. — Jak dostaniemy się do Brazylii? — Teraz niebezpiecznie jest latać. Może pojedziemy do Lizbony i

zobaczymy, czy jest jakiś statek. Joyce wypiła chętnie, obserwując cały czas, czy Mabel zdradza oznaki senności. Kiedy sama poczuła się niepewnie, prawie nie wierzyła. Wstała i zakołysała się. — Wyglądasz na zmęczoną, kochanie — powiedziała Mabel, kierując ją do sypialni. — Połóż się. Joyce zaczęła walczyć. — Zamieniłaś szklanki. TLR — Zaczynasz majaczyć. — Mabel pchnęła ją na łóżko. Joyce walczyła z sennością, ale została wessana w ciemność. — To rozwiązało problem. — Mabel podniosła poduszkę i miała przycisnąć ją do twarzy Joyce, ale się zawahała. Nie była już opętana zazdrością, która zmieniła ją w morderczynię. Odłożyła poduszkę i przeszukała torebkę Joyce. Wyjęła pustą buteleczkę po tabletkach nasennych i wrzuciła ją do kosza. Potem otworzyła portfel i wyjęła pieniądze, które jej dała. Na dnie torebki leżał pierścionek, którego Joyce miała się pozbyć. Spuściła go w toalecie, a pieniądze włożyła do swojej torebki. Wrzuciwszy kilka rzeczy do torby plażowej, opuściła pokój i zawiesiła na drzwiach tabliczkę z napisem „Nie przeszkadzać". Musiała zostawić swoje ubrania, by nie wzbudzać podejrzeń. Zjechała windą na parter, znalazła land rovera na parkingu i odjechała z uśmieszkiem na twarzy, wyobrażając sobie opuszczoną Joyce bez pieniędzy.

Joyce obudziła się wieczorem. Czuła się chora i podpita. Potem wróciła jej pamięć. Usiłowała wyjść z łóżka. Ani śladu Mabel. Zobaczyła otwartą torebkę. Otworzyła portfel. Wszystkie pieniądze zniknęły. Ogarnęła ją panika. Co robić? Zdecydowała się zejść do jadalni i coś zjeść, może to rozjaśni jej w głowie. Skierowano ją do stolika przy oknie wychodzącym na morze. Przy niej odezwał się jakiś głos: — Co taka piękna dama robi tu sama? Spojrzała do góry. Krępy, niski mężczyzna stał nad nią, uśmiechając się. — Właśnie podziwiam morze — odparła. — Mogę się przyłączyć? — Proszę — zezwoliła, dostrzegając nagle sposób wydostania się z TLR kłopotliwego położenia. Mężczyzna był brzydki, ale wyglądał na bogatego. Miał dobrze uszyty garnitur i nosił ciężki złoty zegarek na nadgarstku. Jeśli poflirtuję z nim — myślała — może zaprosi mnie do swojego pokoju i kiedy uśnie, zabiorę mu portfel, a może i kluczyki od samochodu i ucieknę. — Mogę się przedstawić? Jestem Peter Sinclair. — Mieszka pan tutaj? — zapytała Joyce. — Nie, mam sieć sklepów obuwniczych w Brytanii. Jestem tu, by skontrolować moich dostawców.

Joyce wyciągnęła rękę. — Ellie Finch — przedstawiła się. Nagle doznała szoku. Mabel je zameldowała. Być może już teraz ich zdjęcia są w brytyjskich gazetach, a one docierają przecież też do Hiszpanii. Joyce musi szybko się wyprowadzić. Zaczęła gawędzić i flirtować, ale uważała, żeby nie pić za dużo. Musi zebrać cały swój spryt. Zaczęli obiad o dziesiątej, ale według hiszpańskich standardów wcale nie było to późno. O północy Joyce powiedziała, że chciałaby odpocząć, rzucając Peterowi spojrzenie, które zrozumiał jako zaproszenie do sypialni. — Może spędzisz noc w moim apartamencie? — zapytał. Mam go — pomyślała Joyce. Agatha i Patrick byli znużeni i było im gorąco. Był to drugi dzień ich poszukiwań. Patrick sugerował, żeby wrócili na noc do swojego hotelu w Marbelli i zaczęli znowu rano, ale Agatha błagała: — Jeszcze tylko kilka hoteli. Są jeszcze dwa pięciogwiazdkowe, których nie sprawdzaliśmy. Na przykład ten tutaj — Splendid. TLR Prowadząc ostrożnie wynajęty samochód, podjechała do plaży La Venus i zaparkowała przed hotelem. — Chodź, Patricku. — Agatho, może ich tu nie być. To jeszcze jeden z tych twoich dzikich pomysłów. Chcę iść do domu. — Jeszcze tylko ten jeden. Dobrze, zaczekaj w samochodzie. Mam

zdjęcia. Agatha dobrnęła do holu. Nocny portier popatrzył wyniośle na kobietę w średnim wieku, ubraną w zmięty lniany garnitur i powiedział: — Słucham. Agatha wyjaśniła, kim jest i wyjęła zdjęcia Mabel i Joyce. — Ta — powiedział, wybierając zdjęcie Joyce. — Chyba ją widziałem, jak wychodziła z jadalni z panem Sinclairem. — Proszę posłuchać! — powiedziała Agatha. — To są morderczynie poszukiwane przez brytyjską policję. Proszę zadzwonić na miejscowy posterunek policji i powiedzieć, żeby szybko przyjechali. Portier wahał się przez chwilę, myśląc, że Agatha jest obłąkana. Potem wzruszył ramionami. Niech sobie policja z tym radzi. Peter Sinclair walczył na łóżku z więzami i krzyczał: — Ty mała dziwko!, kiedy Joyce wkładała jego portfel do swojej torebki. Kiedy go związała, wydawało mu się, że to gra miłosna. Teraz zaczął wołać o pomoc. Joyce popatrzyła na niego bez słowa, wyjęła jedwabny szalik z szafy i zatkała mu usta. Skierowała się do drzwi, ale te nagle tworzyły się z trzaskiem i znalazła się twarzą w twarz z hiszpańską policją i detektywami. Za nimi, jak nocna mara, stała Agatha Raisin. Patrick obudził się z ciężkiego snu, gdy Agatha wsiadała do TLR samochodu. —Możemy teraz jechać do domu? — zapytał. —Wkrótce — odparła z szerokim uśmiechem. — Joyce została

aresztowana i mówi, że Mabel jest w drodze do Lizbony. Hiszpańska policja zaalarmowała już władze Portugalii. —I ty pozwoliłaś mi spać, kiedy to się działo! —Nie było czasu, by cię budzić. Wyjmuj torby.. Zatrzymamy się tutaj na noc, a rano mamy się zgłosić na policję. — Jak ta baba Raisin to zrobiła? — wściekał się Wilkes następnego dnia. — Skąd wiedziała, gdzie ich szukać? Zatrzymała przy sobie informacje, ot co. — Bez niej, jak sądzę, nie moglibyśmy ich znaleźć — powiedział Bill. — Mówił pan, że Mabel Smedley też została złapana? — Nie dotarła do granicy z Portugalią, bo Joyce Wilson nie chciała cierpieć sama. — Co mówi? Kto kogo zabił i dlaczego? — Burt Haviland okłamał je obie. Obydwie były obłąkane z zazdrości o Jessikę. Robert Smedley widział, jak żona próbowała zakopać w ogrodzie sztylet, którym zabiła Jessikę. Powiedział, że jeśli nie przepisze wszystkich pieniędzy i firmy na niego, to wsadzi ją do więzienia. Więc Mabel dała Joyce herbicyd, aby ta załatwiła sprawę. Wspólnie też zabiły Burta, bo coś wiedział i groził im, że pójdzie na policję. — Ale ten sąsiad słyszał tylko jedne kroki wychodzące z mieszkania Burta. — To była Joyce. Płaskie buty Mabel nie wydawały dźwięków. TLR

— Agatha Raisin — powiedział Bill — często osiąga rezultaty, których my nie możemy, bo ona nie działa zgodnie z prawem. — Więc czas, żeby zaczęła — wściekle odpowiedział Wilkes. — Jutro we wszystkich gazetach będzie napisane, jak to ona je wytropiła. Już Agatha Raisin tego dopilnuje! Agatha odłożyła słuchawkę. — To jest to, Patricku. Każda brytyjska gazeta. Zaczekamy tutaj. Ich miejscowi niezależni dziennikarze i fotografowie przychodzą przeprowadzić z nami wywiad i zrobić zdjęcia. Ubierzmy się elegancko. —Ja jestem odpowiednio ubrany — oświadczył Patrick. Miał na sobie hawajską koszulę w czerwone i żółte wzory, obwisłe szorty koloru khaki, czarne skarpetki i sandały bez palców. — W garniturze bardziej wyglądasz na detektywa, Patricku. Włączyłam klimatyzator. Reszta powinna tu być w każdej chwili. —Jaka reszta? — Powiedziałam Philowi, Harry'emu i pani Freedman, żeby przylecieli i dołączyli do nas. Zobaczysz, jakie będzie dobre zdjęcie. Cała nasza agencja detektywistyczna. Patrick westchnął i poszedł przebrać się. Ciekawiło go, skąd Agatha ma tyle energii. Następnego dnia sir Charles Fraih wziął egzemplarz „Daily Telegraph". Patrzył na zdjęcie Agathy. —Cała historia na stronach sześć i siedem — przeczytał. Otworzył

odpowiednie kolumny. Byli tam wszyscy — Agatha, Patrick, Phil, Harry i nawet pani Freedman. Były też TLR długie cytaty z wypowiedzi Agathy, chwalącej detektywistyczne zdolności jej personelu, które pomogły rozwiązać tajemnice trzech morderstw. Charles czuł się wykluczony. On przecież też wykonał dużo niepłatnej pracy. Ale musiał przyznać, że zostawił Agathę w potrzebie, kiedy pogonił za Laurą. A gdzie Laura? Odeszła do swojego narzeczonego. — Nawet nie powiedziałaś mi, że masz narzeczonego — łajał ją. — On był za granicą — odparła Laura. — Nie narzekaj, Charlesie. Mieliśmy miły flirt. W noc przed powrotem do Anglii Agatha i jej załoga świętowali, jedząc obfity posiłek w hotelowej restauracji. Agatha nie zważała na pieniądze, które wydawała. Cały ten rozgłos przyniesie jej dywidendy. Powiedziała brytyjskiej prasie, którym samolotem przylecą na Heathrow. Jeśli szczęście im dopisze, będzie jeszcze większa reklama. — Za nas — Agatha wzniosła toast. — I za więcej spraw, mam nadzieję. — Tylko nie za morderstwa — wzdrygnęła się pani Freedman. — Amen — powiedział Phil. Z początku nie wyglądało to na triumfalny powrót do domu. Zostali zabrani z samolotu, zanim inni pasażerowie wysiedli. I zgromadzeni w

bocznym pokoju, gdzie czekał na nich zły Wilkes. — Jak pani się dowiedziała, że one są w Marbelli? — zapytał Agathę. — Wybadałam przyjaciółkę Joyce, która powiedziała, że ona tam już kiedyś była. To był celny strzał. TLR — Powinna pani do mnie zadzwonić! Zaalarmowałbym policję w Marbelli i obie mogły zostać schwytane wcześniej, pomyślała — Nie słuchał mnie pan. Powiedział mi pan coś takiego: „Leć już! Zaalarmowaliśmy Interpol". Agatha poczuła się nagle bardzo zmęczona. Łza potoczyła się jej po policzku. Wilkes się przeraził. Jeśli Agatha załamie się przy nim, to policja zostanie oskarżona o znęcanie się nad bohaterką. — Nie ma sprawy. Niech pani już idzie. Skontaktujemy się później. Po chwili żałował już tego odruchu współczucia, bowiem Agatha wyjęła ze swojej pojemnej torebki duże lusterko i zaczęła poprawiać makijaż, gotowa na spotkanie z fotografami. TLR Epilog Z powrotem w Carsely. W deszczowy weekend, dwa tygodnie później, Agatha czuła się oklapła. Interes kwitł, ale nie było to nic więcej niż zwykłe zaginięcia kotów, psów i nastolatków oraz sprawy rozwodowe. Żadnych porwanych dziedziców czy arystokratów, chcących odzyskać swoje klejnoty.

Nic — myślała z goryczą — tylko tyrać, tyrać i tyrać. Biodro bolało ją coraz bardziej. Zadzwoniła do swojego masażysty, Richarda Rasdalla, i umówiła się na spotkanie w sobotę wieczorem. Czuła się samotna i wypompowana po tym całym podnieceniu. Wywiady dla gazet i telewizji się skończyły. Spojrzała na zegarek i zdała sobie sprawę, że miała odebrać Roya Silvera ze stacji. Dzwonił poprzedniego wieczoru, pytając, czy mógłby przyjechać z wizytą. Pojechała do Moreton-in-Marsh na stację i znalazła go czekającego niecierpliwie na parkingu. TLR — Już miałem dzwonić do ciebie — powiedział z wymówką — Przepraszam, Royu. Zostawię samochód i pójdziemy do pubu za rogiem na lunch. Szef dobrze cię traktuje? — W białych rękawiczkach, zważywszy na fakt, że jestem przyjacielem sławnej Agathy Raisin. — To już minione sprawy. Potrzebuję dobrego jedzenia. Stek i placek z wątróbek — to będzie uczta. W czasie lunchu opowiedziała mu szczegółowo, jak rozwiązała sprawę morderstw. Relacjonowała to tyle razy, że zaczynało ją to już nużyć. — Czy Mabel Smedley kiedykolwiek powiedziała, że zatrudniła cię, abyś znalazła mordercę jej męża? Agatha nachmurzyła się.

— Najwyraźniej powiedziała policji, że jestem taką amatorką, że nie ma nadziei, abym znalazła cokolwiek i zatrudniła mnie, aby wyglądać na niewinną. — Byłem zdziwiony tym, że Charlesa nie ma na żadnym zdjęciu. — Och, uciekł przed końcem sprawy z jakąś lafiryndą. Muszę iść do masażysty w Stow, więc zostawię cię samego w domu. Niedługo wracam. — Mówiłem pani przedtem, że to mi wygląda na artretyzm — powiedział Richard. — Nie jestem lekarzem, ale niech mnie pani posłucha i zrobi prześwietlenie biodra. — To nie może być artretyzm — skrzyczała go Agatha. — Co pan tam wie! TLR — Wystarczy — powiedział spokojnie. — Proszę się odprężyć. Kiedy masaż się skończył, czuła się o wiele lepiej. Pokój masażysty znajdował się nad sklepem z czekoladą. Poczuła nagłą chęć, aby się nagrodzić dużym pudełkiem ręcznie robionych czekoladek, ale oparła się pokusie i pomaszerowała z determinacją dalej. Raptem stanęła niezdecydowana. Czuła się dobrze, ale dlaczego nie udowodnić Richardowi, że się myli? Zamówiła wizytę u swojego prywatnego lekarza. Miała nadzieję, że on ją uspokoi. Mina jej zrzedła, kiedy doktor oznajmił, że faktycznie lepiej prześwietlić biodro. Chciała zrobić to prywatnie, nie czekając z niepokojem na wolno działającą machinę państwowej służby zdrowia.

Zadzwoniła więc do prywatnego szpitala i umówiła się na poniedziałek wieczór, na spotkanie ze specjalistą. — Gdzie do licha byłaś, kotku? — chciał wiedzieć Roy. — Miałam masaż. I łaziłam po sklepach — kłamała Agatha. — Straciłaś tyle emocji. W wiadomościach mówiono, że Mabel uciekła. — Co? Z hiszpańskiego więzienia? Jak to się stało? — Udała, że ma atak serca i zemdlała, więc zabrali ją do szpitala. Ambulans zatrzymał się, bo był jakiś wypadek na drodze przed nimi. Kierowca i strażnik wysiedli, bo przecież Mabel była nieprzytomna. A ona usunęła wszystkie zapięcia z noszy i po prostu wysiadła i odeszła. — A jeśli przyjdzie po mnie? — Agatha poczuła niepokój. — Nie bądź głupia. Ale wszystkie ostatnie wydarzenia znów stanęły Agacie przed oczami. Poczuła się dziwnie. Mimo wszystko dzięki nim przez chwilę mogła zdystansować się do rzeczywistości. I artretyzmu... — Włącz telewizor — poprosiła. TLR Włączył na kanał nadający dwudziestoczterogodzinne wiadomości. Siedzieli cierpliwie, oglądając zamieszki w Iraku, trzęsienie ziemi w Japonii oraz najnowsze afery w narodowej służbie zdrowia, gdy nagle podano wiadomości z ostatniej chwili. — „Mabel Smedley, Brytyjka poszukiwana za trzy morderstwa, została ponownie aresztowana przez hiszpańską policję. Ich rzecznik

prasowy powiedział, że zamówiła drinka w barze, a kiedy wyszła bez płacenia, barman z wrzaskiem gonił ją po ulicy. Policjant kierujący ruchem aresztował ją. Więcej informacji później". —Nie była zbyt sprytna, mimo wszystko — powiedziała Agatha. — Myślę, że wszystkie te morderstwa zostały popełnione w afekcie, podsycane chorą zazdrością lub może — w przypadku jej męża — zwykłą wściekłością. Oglądajmy dalej. Godzinę później Roy odezwał się ze złością. —Agatho, ciągle nadają to samo. Nie jesteś ani dobrą gospodynią, ani dobrą przyjaciółką. Chodźmy zobaczyć się z panią Bloxby. Widziałaś się z nią od czasu, kiedy wróciłaś? —Nie. To straszne, ale byłam bardzo zajęta. Chodźmy zaraz. Pani Bloxby była zadowolona, że ich widzi i zażądała szczegółów. —Nie mogę uwierzyć, że pani Mabel była zdolna do takiej przemocy i zła — zdumiała się, kiedy Agatha skończyła. — Zazdrość musiała pomieszać jej umysł. Z pewnością brakuje pani tego młodego człowieka, Harry'ego Beama, odkąd poszedł na uniwersytet. —Próbuję przekonać go, żeby został. Patrick rozgląda się za kolejnym detektywem dla mnie. Brakuje nam personelu. —Rodzice Jessiki musieli odczuć ulgę, że morderczyni została złapana. A co z Joyce? Czy jej rodzice żyją? TLR —Okazało się, że jej ojciec był szanowanym księgowym. Umarł trzy lata temu. Jej matka jest w ośrodku opieki w Bath. Ma alzheimera.

Joyce udawała, że ma bogatego ojca, aby usprawiedliwić wynajmowanie takiego dużego domu. —Jedna rzecz nie daje mi spokoju — powiedziała żona pastora. — Przyglądam się paniom na spotkaniach naszego stowarzyszenia i zastanawiam się, jakie dziwne emocje drzemią za tymi dystyngowanymi biustami. Pani Smedley była tak podziwiana za swoją pracę i delikatne maniery. Kto zgadłby, że się zmieni w taką gwał— townicę? Miłość jest dziwną rzeczą i może wypaczyć człowieka na wiele sposobów. Agatha nagle pomyślała o swoim eksmężu, Jamesie Laceyu. Czy on kiedykolwiek myśli o niej? Czy kiedyś pojawi się z powrotem w jej życiu? A jeśli tak, to czy znajdzie ją zmienioną w starą fajtłapę z artretyzmem? Daleka była od doskonałej żony, ale on też zachowywał się źle wobec niej i pewnie nigdy nie zdawał sobie z tego sprawy. Jakiś rodzaj usprawiedliwionej samolubności chroni większość mężczyzn przed przyznawaniem się do błędów. Agatha spędziła przyjemny weekend z Royem i w poniedziałek zagłębiła się ponownie w pracę, ale stale myślała o wieczornej wizycie w szpitalu. Zdecydowała, że zatrudni więcej niż jednego dodatkowego detektywa. Nie mogli pracować w dzień i wieczorami. Wreszcie niechętnie pojechała do szpitala, czując się winna wobec uprzejmości recepcjonistki i myśląc o tych wszystkich nieszczęsnych ludziach, których nie stać na prywatnych lekarzy. Wypełniła formularze.

— Nie ma pani ubezpieczenia zdrowotnego? — zapytała recepcjonistka. Agatha przecząco potrząsnęła głową. Zawsze wierzyła, że jest nieśmiertelna. TLR — Proszę iść na prześwietlenie, tam po lewej — wskazała recepcjonistka. — Specjalista zobaczy się z panią, kiedy otrzyma wyniki. Przeszła wzdłuż korytarza do gabinetu, zdjęła ubranie i włożyła przeznaczony dla niej fartuch. Potem prześwietlono jej biodra i nogi. Kazano ubrać się i czekać. Po krótkim czasie wręczono jej kopertę z dużymi zdjęciami i polecono wrócić do recepcji, i znów czekać. Agatha wyjęła zdjęcia i zerknęła na nie, trzymając pod światło, ale nic nie zobaczyła. Pielęgniarka zabrała od niej prześwietlenie i powiedziała: — Pan McSporran przyjmie panią. Proszę za mną. — Jest pani pewna, że to jego nazwisko? Brzmi, jak z żartów o Szkotach*2. — McSporran to dobre szkockie nazwisko. Proszę, niech pani z niego nie żartuje. On już ma tego dość. Pan McSporran był niskim, schludnym mężczyzną. Położył jej zdjęcia na podświetlarce. — Hm, hm — zamruczał. — Co się dzieje? — zapytała Agatha nerwowo. — Widać całkiem wyraźnie, że ma pani artretyzm w lewym biodrze. Nie jest bardzo zaawansowany, ale radziłbym umówić się na

operację. Im dłużej pani będzie czekać, tym operacja będzie mniej udana. — Jestem zbyt zajęta w tej chwili, aby mieć wolne. — Jak powiedziałem: ważne, żeby nie zwlekała pani z tym zbyt długo. Możemy dać pani zastrzyk w biodro jako tymczasowe uśmierzenie bólu. Jeśli będzie pani mieć szczęście, taka blokada może TLR działać sześć miesięcy. Agatha poczuła się, jakby odroczono jej wykonanie wyroku. — Proszę mi go dać teraz. — To tak nie działa. Musi się pani umówić na spotkanie. Dostanie pani narkozę. To zajmie cały dzień. Sugeruję też skanowanie kości. 2 * Sporran — w szkockim gaelic słowo oznaczające torebkę. Część tradycyjnego szkockiego stroju męskiego. Doktor otworzył notatnik. — Możemy zrobić zastrzyk dwudziestego piątego. To za dwa tygodnie. Musi pani być tu o siódmej trzydzieści rano i nic nie jeść ani nie pić po dziesiątej poprzedniego wieczoru. — Dobrze — powiedziała Agatha słabo. — Teraz proszę się położyć i zdjąć spodnie. Zbadam panią. Cierpiała, kiedy poruszał jej nogą w różne strony. — No dobrze — powiedział, kiedy skończył. — Proszę zadzwonić i umówić się na skanowanie kości. Agatha właśnie wychodziła ze szpitala, kiedy zadzwoniła jej komórka. To był Charles.

— Jadłaś już? — Nie, jestem w Cheltenham. — Zabiorę cię na obiad. Będę czekał na placu w Mircesterze. Za ile będziesz? — Ruch powinien być teraz mniejszy. Za mniej więcej trzy kwadranse. TLR — Do zobaczenia więc. — Dlaczego byłaś w Cheltenham? — chciał wiedzieć Charles, kiedy siedzieli we włoskiej restauracji. — Pracowałam nad sprawą — wyjaśniła. Nie miała zamiaru mówić mu o swoim artretyzmie. — Miałaś dużo emocji ostatnio. — Mogłeś być z nami, gdybyś nie uciekł. Jak romans? — Okazało się, że była zaręczona i użyła mnie tylko do poflirtowania. — Biedaku. — Tak, jestem biedakiem. Czy martwiłaś się kiedyś tym, że się starzejesz, Agatho? — Nie myślałam o tym — skłamała gładko. — Czasami myślę, że to byłoby straszne samotnie stać się zgrzybiałym starcem. — Nie jesteś sam. Masz Gustawa i swoją ciotkę. — Ciotka nie będzie żyć wiecznie, a Gustaw nie jest

współczującym facetem, który dotknięciem uśmierzyłby gorączkę. Ale zawsze pozostaje nadzieja. Jest dużo ładnych dziewcząt dookoła. Agatha poczuła, że została odsunięta z powodu wieku. Charles miał około czterdziestki, a ona około pięćdziesiątki. Mężczyźni czterdziestoletni ciągle wierzyli, że mogą żenić się z młodymi pannami. Kiedy skończyli posiłek, Agatha miała nadzieję, że Charles zostanie z nią, ponieważ nie chciała wracać do pustego domu, ale on nie TLR okazywał zainteresowania wizytą u niej. A ona czuła się zbyt zdegustowana, aby go o to poprosić. Wróciła do domu sama i sprawdziła wiadomości w telefonie. Była jedna od Roya, który dziękował za weekend, zaś następna sprawiła, że serce jej podskoczyło. To był Freddy. — Jak tam moja bohaterka? — mówił. — Zadzwonię jutro rano do biura. Ponury nastrój Agathy zniknął. Ktoś ją kochał! *** Następnego dnia w biurze podskakiwała, ilekroć zadzwonił telefon, czekając, aż Freddy zadzwoni. Prawie porzuciła nadzieję i czuła się zmęczona robieniem sobie wymówek, że nie wychodzi z pracy, kiedy wreszcie późnym popołudniem zadzwonił. —Może kolacja dziś wieczorem? — zaprosił.

— O której? —Zabiorę cię z domu o ósmej. Agatha wyszła z biura i pojechała prosto do fryzjera. Z nową fryzurą pospieszyła do domu, aby zacząć pracowite przygotowania na wieczór. Freddy przybył dokładnie o ósmej i zabrał ją do nowej restauracji w Moreton-in-Marsh. Gdyby nie była tak podniecona jego towarzystwem, na pewno poskarżyłaby się na posiłek. Freddy polecił nadziewaną i zawijaną wieprzowinę. Kiedy ją podano, Agatha gapiła się na coś, co wyglądało jak małe brązowe łajno otoczone polem pustego talerza. Podano to z malutką miseczką różnych sałatek. Ale przecież był przystojny Freddy po drugiej stronie stołu, zabawiający ją pytaniami o morderstwa i wykrzykujący pochwały na temat jej błyskotliwej intuicji. A sposób, w jaki patrzył jej w oczy, jego ręka gładząca jej dłoń, kiedy sięgał, aby napełnić kieliszek winem... TLR Siedzieli przy stole we wnęce okiennej. Zaczęło znowu padać, ale tym razem Agatha nie myślała o złej pogodzie. — Czy wiesz — westchnął Freddy — że wyobrażałem sobie ciebie jako zepsutą, starą dziewczynę. Powinien opuścić tę „starą" — pomyślała Agatha, odwracając się i wyjrzała przez okno, akurat w porę, aby zobaczyć Charlesa w samochodzie, który zatrzymał się na światłach przy przejściu dla pieszych. Rzucił jej zaskoczone spojrzenie. Światła się zmieniły na zielone i Charles ruszył, ponieważ samochód za nim zatrąbił.

Agatha zorientowała się, że Freddy czeka na odpowiedź, ale nie umiała wymyślić niczego odpowiedniego. Zamiast tego zapytała: — Jak było w Afryce? — Och, wiesz. Wszystko to samo. Spotkania z przyjaciółmi i takie tam. Drzwi otworzyły się i wszedł Charles. — Mogę się przyłączyć? — Nie byłeś zaproszony — warknęła Agatha. — Jak się masz Freddy? — zapytał Charles ignorując fakt, że Agatha gapi się na niego. — Dobrze — wymamrotał Freddy. — Przywiozłeś żonę i dzieci ze sobą? — Nie, ciągle tam są. Agatha nie mogła uwierzyć w to, co Charles mówił. — Kiedy dołączą do ciebie? — W przyszłym tygodniu. TLR —Bardzo dobrze. Ale, ale... nie będę przerywał wam posiłku. Zadzwonię jutro, Agatho. — Zaczekaj! — podniosła się Agatha. — Jadę z tobą. Podwieź mnie do domu. Chcę uciec od tego drania tak szybko, jak to możliwe. — Myślałem, że wiesz, że jestem żonaty — odezwał się Freddy. — Jak mogłam wiedzieć, skoro mi nie powiedziałeś, a w kuchni przy tym gliniarzu mówiłeś, że nie jesteś żonaty.

— Jesteś tchórzem, Freddy — powiedział Charles. — Chodź, Agatho. *** — Powinieneś był mi powiedzieć — odezwała się Agatha po długim czasie, kiedy oboje siedzieli w jej chacie. — A ty powinnaś mi powiedzieć, że chodzisz z nim na randki. Ile razy mam to powtarzać? — protestował Charles. — To wszystko jest bardzo przygnębiające. Czułam się taka słaba. Cały ten rozgłos był raczej radosny, ale nagle wszystko się skończyło. Telewizja Midlands chciała zrobić ze mną wywiad, lecz w ostatniej chwili go odwołali. — To może mieć coś wspólnego z inspektorem Wilkesem. — O czym mówisz? — Dał raczej niepochlebny wywiad na twój temat w „Guardianie". — Kiedy? — Zapomniałem, kiedy dokładnie, ale chyba mam egzemplarz w samochodzie. Gustaw mi przynosi. —Jeśli to było niepochlebne, to z pewnością on to zrobił. Dawaj tę gazetę. TLR Charles przyniósł zmięty egzemplarz „Guardiana". Agatha przekartkowała gazetę, aż dotarła do właściwej strony. Był tam duży nagłówek: INSPEKTOR I FARTOWNA AMATORKA. Zaczęła czytać.

Wilkes wyrażał się bardzo dowcipnie o zdolnościach detektywistycznych Agathy. — „Myślę, że pani Raisin natknęła się na to, gdzie są morderczynie, bo one były amatorkami, tak jak ona — powiedział. — Kręciła się koło moich spraw, jak jakiś trzmiel i czasami, przez czysty przypadek, rozbiła się o prawdę. Jesteśmy jej oczywiście wdzięczni, ale Interpol już był na ich tropie i ostatecznie i tak by je złapano". Dalej było dużo w tym stylu. —To jest skrytobójczy charakter — powiedziała Agatha. — Pozwę go do sądu. —Nie robiłbym tego, jeśli masz zamiar utrzymać agencję. Pozwiesz go i wkrótce będziesz mieć całą policję na każdym kroku działającą przeciwko tobie. —Powinieneś mi powiedzieć — protestowała Agatha. — Mogłam przeciwdziałać temu, przypominając, że to ja znalazłam ciało Jessiki, nie mówiąc o śledzeniu tych dwóch do Hiszpanii. Gazeta była już nieaktualna, zanim Gustaw mi ją przyniósł. A tak na marginesie, nie wspomniałaś nic o mnie w wywiadach. —Bo uciekłeś, jak tchórz, goniąc za jakąś spódniczką. —O to chodzi! Uciekam. Zadzwoń, jak będziesz w lepszym nastroju. Agatha przyszła do biura następnego ranka i zastała wszystkich czekających na nią. TLR

—Co się dzieje? — zapytała znużona. — Strajk? —Chcieliśmy się upewnić, że nadal chcesz prowadzić agencję — powiedział Patrick. — Nie zajęłaś się wczoraj żadną pracą i zrobiłaś sobie cały weekend wolny. —Oczywiście, że będę kontynuować — odparła Agatha. — Byłam zmęczona, to wszystko. Pani Freedman, przejrzyjmy, co mamy na dzisiaj. Aby okazać entuzjazm, zajęła się jedną z bardziej niemiłych spraw, czyli śledzeniem mężczyzny, którego żona sądziła, że jest niewierny i chciała podstaw do rozwodu. Była właścicielką popularnych delikatesów w Mircesterze. Agatha znalazła miejsce parkingowe tuż przy wejściu do nich. Phil był obok niej z aparatem fotograficznym. Klienci wchodzili i wychodzili, a potem sklep zamknięto na godzinny lunch. Ich ofiara, podejrzany mąż, poszedł do miejscowej restauracji i jadł sam. Oni obserwowali sklep przez wlokące się godziny, aż do zamknięcia. Dwaj sprzedawcy wyszli, a potem on zamknął sklep. Stanął na zewnątrz, patrząc w dół i w górę ulicy. —Czeka na kogoś — powiedziała Agatha kucając. — Przygotuj aparat. Dzięki Bogu za jasny wieczór. Nie chciałabym, aby zaalarmować go fleszem. Dość młody mężczyzna szedł wzdłuż ulicy i machał do właściciela. Odeszli razem. —Cóż, dzisiaj zmarnowaliśmy czas — powiedział Phil. —Nie, wysiadajmy z samochodu i śledźmy ich. Mam pomysł.

Pośpieszyli za nimi w dyskretnej odległości. Mężczyźni zatrzymali się przed klubem Zielona Papuga. —Tak myślałam. Walnij im parę fotek i wynośmy się stąd. TLR Phil zrobił, co mu kazała. Sfotografował ich, zanim weszli do klubu obejmując się ramionami. —Dlaczego właściwie mam im robić zdjęcia? — zapytał Phil. — To był jego nieślubny syn czy co? —Zielona Papuga to jedyny klub dla gejów w Mircesterze. Czasami nienawidzę tej roboty. Czuję się brudna. Podwiozę cię do twojego samochodu, Philu. Możesz iść do domu i wydrukować te zdjęcia. Chcę zajrzeć do ksiąg. Po wyjściu Phila Agatha opadła na krzesło pani Freedman i gapiła się bezmyślnie w pusty ekran komputera. Nie pamiętała, kiedy przedtem czuła się tak stara i samotna. Pięćdziesiątka to w obecnych czasach z pewnością nie starość. Ale faktem było, że miała artretyzm, który mocno nią wstrząsnął. Agatha Raisin wyobrażała sobie siebie jako staruszkę. Samą, bez nikogo, kto by się nią opiekował lub z kim by można dzielić ból. Wtem usłyszała niepewne stukanie do drzwi. Miała krzyknąć: — Zamknięte! Proszę odejść. Ale biznes to biznes i może nowa sprawa odwróci jej myśli od nieszczęścia. Otworzyła drzwi i stała, gapiąc się na wysoką postać stojącą na

progu i uśmiechającą się do niej. — Cześć, Agatho — powiedział James Lacey. TLR

Document Outline Agatha Raisin i perfekcyjna pani domu M.C. Beaton Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII Epilog