1652).Fielding Joy - Szepty I Krzyki

Joy Fielding

Szepty i kłamstwa

1. Powiedziała, że nazywa się Alison Simms. Nazwisko i imię wypłynęły z jej ust powoli, niemal ociężale, jak miód ściekający po ostrzu noża. Miała spokojny, niepewny, nieco dziewczęcy głos, chociaż uścisk dłoni był zdecydowany, a podczas powitania patrzyła mi prosto w oczy. Spodobało mi się to. Lubię ją - pomyślałam, chociaż muszę przyznać, że nie zawsze potrafię odpowiednio oceniać ludzi. Mimo to ta zdumiewająco wysoka kobieta o jasnych jak słoma, sięgających ramion, kędzierzawych włosach i zdecydowanym uścisku dłoni od razu przypadła mi do gustu. A pierwsze wrażenie jest najważniejsze - jak mawiała moja matka. - To naprawdę ładny dom - stwierdziła, kiwając głową, jakby zgadzała się z własną opinią. Z podziwem przeniosła wzrok z miękko wyściełanej sofy na dwa delikatne krzesła w stylu królowej Anny, a potem na ozdobne falbanki w oknach i wypukły dywan na drewnianej podłodze. - Uwielbiam połączenie różu i jasnego fioletu. To moje ulubione zestawienie kolorystyczne. Potem na jej ustach pojawił się uroczy, promienny, nieco głupawy uśmiech, na który człowiek mimo woli musi odpowiedzieć tym samym. - Zawsze chciałam, żeby na moim ślubie wszystko było różowo-fioletowe. Na przekór sobie musiałam się roześmiać. To dziwne - pomyślałam - żeby mówić takie rzeczy komuś, kogo się dopiero co poznało. Śmiała się razem ze mną. Skinieniem ręki zaproponowałam, by usiadła na sofie. Niemal zniknęła między grubymi, wypchanymi pierzem poduszkami. Jej niebieska letnia sukienka utonęła w fałdach różowego i fioletowego materiału w kwiatki. Alison założyła nogę na nogę i przybrała wdzięczną pozę, jednocześnie wychylając się w moją stronę. Przycupnęłam naprzeciwko, na brzeżku obitego materiałem w paski krzesełka w stylu królowej Anny, myśląc o tym, że młoda kobieta przypomina mi pięknego, różowego flaminga, prawdziwego, nie z plastiku, jakich pełno można zobaczyć w ogrodach. - Jest pani bardzo wysoka - powiedziałam z pewnym skrępowaniem, przypuszczając, że prawdopodobnie słyszy tę uwagę przez całe życie. - Mam metr siedemdziesiąt siedem - oznajmiła z wdziękiem. - Ale wyglądam na wyższą. - Tak, to prawda - zgodziłam się. Sama mam zaledwie sto sześćdziesiąt dwa centymetry wzrostu, w zw iązku z czym każdy wydaje mi się wysoki. - Czy mogę spytać, ile ma pani lat? - ciągnęłam. - Dwadzieścia osiem. - Nagle na jej policzkach pojaw iły się delikatne rumieńce. - Chociaż wyglądam na młodszą. - Tak, to prawda - przyznałam ponownie. - Ma pani szczęście. Po mnie zawsze

widać moje lata. - A ile ma pani lat? - spytała. - To znaczy, oczywiście, jeśli nie ma pani... - Proszę zgadnąć. Zaskoczyło mnie jej intensywne spojrzenie. Przyglądała mi się bacznie, jakbym była egzotycznym egzemplarzem, uwięzionym w laboratorium między dwiema cienkimi szybkami pod niewidzialnym mikroskopem. Przejrzyste, zielone oczy przez chwilę wpatrywały się w moje, brązowe, potem przesunęły się po twarzy, dokładnie lustrując każdą zmarszczkę, oceniając dowody świadczące o moim wieku. Nie miałam żadnych złudzeń. Zobaczyłam siebie dokładnie taką, jaką musiała mnie widzieć Alison: jako atrakcyjną kobietę o wystających kościach policzkowych, wydatnych piersiach i fatalnej fryzurze. - Nie wiem - przyznała. - Czterdzieści? - Dokładnie. - Roześmiałam się. - A nie mówiłam? Zamilkłyśmy. Ciepłe, popołudniowe słońce oświetlało nas jak reflektor, ukazując maleńkie drobiny pyłu, wirujące jak setki drobniutkich owadów. Młoda kobieta uśmiechnęła się, złożyła ręce na kolanach i zaczęła bezwiednie bawić się palcami rąk. Nie nosiła pierścionków ani nie używała lakieru, chociaż miała długie, zadbane paznokcie. Była wyraźnie zdenerwowana. Zależało jej, żebym ją polubiła. - Miała pani problemy z trafieniem tutaj? - spytałam. - Nie. Pani wskazówki okazały się bardzo precyzyjne: na wschód od Atlantic, na południe od Seventh Avenue, obok białego kościoła, między Second i Third Street. Żaden problem. Kłopot sprawił mi jedynie ruch uliczny. Nie zdawałam sobie sprawy, że Delray to takie ruchliwe miasto. - No cóż, mamy listopad - przypomniałam. - Ptaki wędrowne zaczynają zlatywać się na zimę. - Ptaki wędrowne? - Turyści - wyjaśniłam. - Od razu widać, że nie jest pani z Florydy. Wbiła wzrok w swoje stopy. - Podoba mi się ten dywan. Musi być pani bardzo odważna, skoro położyła pani taki jasny dywan w salonie. - Prawdę mówiąc, to nie kwestia odwagi. Po prostu rzadko miewam gości. - Z pewnością jest pani bardzo zapracowana. Zawsze wydawało mi się, że zawód pielęgniarki to wspaniałe zajęcie - wyznała. - Wyjątkowo satysfakcjonujące. Roześmiałam się. - Raczej nie użyłabym słowa „satysfakcjonujące". - A jakiego słowa by pani użyła? Spraw iała wrażenie osoby szczerze zainteresowanej, co było dla mnie czymś nowym i urzekającym. Sporo czasu minęło, odkąd ktoś po raz ostatni okazał prawdziwe zainteresowanie moją osobą, dlatego potraktowałam jej pytanie jak pochlebstwo. Ale było w nim też coś tak wzruszająco naiwnego, że miałam ochotę podejść do niej,

przytulić ją, jak matka przytula dziecko, i zapewnić, że wszystko będzie w porządku, że wcale nie musi się tak bardzo starać, że maleńka chatka na tyłach mojego domu jest do jej dyspozycji, a decyzja zapadła w chwili, kiedy przekroczyła próg mojego domu. - Jakiego słowa użyłabym na określenie pracy pielęgniarki? -powtórzyłam, zastanawiając się nad kilkoma możliwościami. - Powiedziałabym, że jest wyczerpująca - zaczęłam po chwili. - Wymagająca. I wkurzająca. - Dobre słowa. Znów się roześmiałam. Miałam wrażenie, że odkąd Alison pojawiła się w moim domu, dużo się śmieję. Chciałabym mieć w pobliżu kogoś, kto skłaniałby mnie do śmiechu - pomyślałam. - A czym się pani zajmuje? - spytałam. Alison wstała, podeszła do okna i wyjrzała na szeroką ulicę, wzdłuż której rosło kilka gatunków palm. Bettye McCoy, trzecia żona Richarda McCoya, mniej więcej o trzydzieści lat od niego młodsza, co na południu Florydy nie jest niczym niezwykłym, szła chodnikiem, ciągnięta przez dwa małe, białe pieski. Od stóp do głów ubrana w beżowe ciuchy od Armaniego, w wolnej ręce niosła małą, białą, plastikową torebkę z psimi odchodami. Wyglądało na to, że trzecia pani McCoy nie dostrzega ironii swojej sytuacji. - Och, proszę tylko spojrzeć! Jakie słodkie pieski! Czy to pudelki? - Spaniele - wyjaśniłam, podchodząc do niej. Czubkiem głowy sięgałam jej do brody. - Największe głuptasy w psim światku. Tym razem to Alison wybuchnęła śmiechem. Perlisty dźwięk wypełnił pokój, zatańczył między nami jak drobiny kurzu w popołudniowym słońcu. - Są słodkie, nie sądzi pani? - Raczej nie użyłabym słowa „słodkie" - odparłam, św iadomie powtarzając poprzednie sformułowanie. Uśmiechnęła się porozumiewawczo. - A jakiego słowa by pani użyła? - Muszę pomyśleć - powiedziałam, przeciągając grę. - Hałaśliwe. Nieznośne. Niszczycielskie. - Niszczycielskie? Czy takie słodkie stworzonka mogą coś zniszczyć? - Kilka miesięcy temu jeden z piesków wpadł do mojego ogrodu na tyłach domu i wykopał wszystkie hibiskusy. Proszę mi uwierzyć, to nie było ani słodkie, ani śliczniutkie. Odwracając się od okna, kątem oka dostrzegłam męską sylwetkę, ukrywającą się wśród cieni, na przeciwległym rogu ulicy. - Czy ktoś na panią czeka? - Na mnie? Nic. Dlaczego pani pyta? Wychyliłam się nieco do przodu, by lepiej się przyjrzeć, ale mężczyzna -jeśli w ogóle istniał - cofnął się do cienia i zniknął. Rozejrzałam się po ulicy, ale nikogo tam

nie było. - Wydawało mi się, że widziałam kogoś pod tamtym drzewem -w skazałam brodą. - Nikogo nie zauważyłam. - Nieważne. Napije się pani kawy? - Bardzo chętnie. Powędrowała za mną przez małą jadalnię, prostopadłą w stosunku do salonu, do białej kuchni na tyłach domu. - Och, to niesamowite! - zawołała z wyraźną radością, podchodząc do półek wiszących na ścianie obok wnęki. Wyciągnęła rękę i poruszyła palcami. -Co to jest? Skąd je pani wzięła? Szybko przesunęłam wzrokiem po sześćdziesięciu pięciu porcelanowych główkach, które spoglądały na nas z drewnianych półek. - To w azoniki - wyjaśniłam. - Moja mama je kolekcjonowała. Pochodzą z lat pięćdziesiątych i większość wykonana została w Japonii. Każda z tych dam ma na czubku głowy otwór na kwiaty, chociaż nie mieści się ich zbyt wiele. Kiedy pojawiły się na rynku, kosztowały kilka dolarów. - A teraz? - Najwyraźniej mają sporą wartość. Stanowią ciekawostkę kolekcjonerską, przynajmniej tak się je określa. - A jak pani by je określiła? - Czekała niecierpliwie z psotnym uśmieszkiem na pełnych ustach. Nie musiałam długo się zastanawiać. - Jako starzyznę - powiedziałam zwięźle. - Bardzo mi się podobają - zaprotestowała. - Proszę tylko spojrzeć na te rzęsy. Och, ta dama ma kolczyki. I maleńki sznur pereł. A tamta? Co za mina! Alison wzięła ostrożnie do ręki jeden z flakoników. Porcelanowa główka miała około piętnastu centymetrów wysokości, jasnoróżową szyję, pomalowane brw i i wydęte czerwone usteczka, a spod biało-różowego turbanu wystawały jasnobrązowe kędziorki. - Może nie jest spośród nich najładniejsza, ale ma tak wyniosły wyraz twarzy jak zarozumiała matrona spoglądająca z góry na cały świat. - Prawdę mówiąc, bardzo przypomina moją matkę - powiedziałam. Porcelanowa główka omal nie wyślizgnęła się z ręki Alison. - O mój Boże, najmocniej przepraszam. Szybko odstawiła porcelanowy flakonik na miejsce, między dwie dziewczynki o sarnich oczach i ze wstążeczkami we włosach. - Nic chciałam... Roześmiałam się. - Ciekawe, że wybrała pani właśnie tę. Mama lubiła ją najbardziej. Co życzyłaby sobie pani do kawy?

- Mogę prosić o śmietankę i trzy łyżeczki cukru? - spytała, jakby nie była pewna. Ani na chw ilę nie odrywała wzroku od porcelanowych główek. Nalałam nam po kubku kawy, którą parzyłam od chwili, kiedy Alison zadzwoniła ze szpitala, mówiąc, że na tablicy w dyżurce pielęgniarek zobaczyła moje ogłoszenie, i spytała, czy może zaraz przyjść. - Czy pani matka wciąż je zbiera? - Umarła pięć lat temu. - Przykro mi. - Mnie również. Brakuje mi jej. Dlatego nie potrafię sprzedać żadnej z jej przyjaciółek. Zje pani kawałek ciasta żurawinowo-dyniowego? - spytałam, zmieniając temat, żeby się nie rozkleić. - Upiekłam dziś rano. - Umie pani piec? To wspaniale. Ja jestem w kuchni bezradna jak dziecko. - Matka nie nauczyła pani gotować? - Nasze stosunki nie układały się najlepiej. - Alison uśmiechnęła się, chociaż w przeciwieństwie do poprzednich uśmiechów ten wydawał się wymuszony. - Tak czy inaczej, bardzo chętnie zjem kawałek. Uwielbiam żurawiny. Znów się roześmiałam. - Chyba nigdy nie spotkałam nikogo, kto by z taką pasją wypowiadał się na temat żurawin. Może mi pani podać nóż? Ruchem ręki wskazałam na noże wetknięte w artystycznie wykonane otwory w drewnianym klocku, stojącym na odległym krańcu białej lady. Alison wyjęła jeden z górnych, monstrum o długim, trzydziestocentymetrowym ostrzu. - O rany! - zawołałam. - To przesada, nie sądzi pani? Powoli obróciła nóż w ręce, przyglądając się swojemu odbiciu w wypolerowanej stali, ostrożnie musnęła ostrze palcem i na moment pogrążyła się we własnych myślach. Potem zorientowała się, że na nią patrzę, i szybko wymieniła nóż na mniejszy. Przez chwilę z namaszczeniem przyglądała się, jak kroję ciasto. Kilka minut później to ja nie mogłam się napatrzyć, jak mój gość błyskawicznie pochłania placek, chwaląc jego puszystość, smak i wygląd. Przez cały czas Alison była całkowicie skupiona na tym, co robi, zupełnie jak dziecko. Może powinnam była być bardziej podejrzliwa albo przynajmniej nieco ostrożniejsza, zwłaszcza po przygodzie z poprzednią lokatorką. Ale prawdopodobnie właśnie dzięki tamtemu doświadczeniu byłam tak wrażliwa na dziewczęcy urok Alison. Chciałam, bardzo chciałam wierzyć, że jest dokładnie taka, na jaką wygląda: trochę naiwna, śliczna i słodka. Słodka - myślę teraz. Chyba nie użyłabym słowa „słodka". „Czy takie słodkie stworzonka mogą coś zniszczyć?" - spytała. Dlaczego nie słuchałam? - Wygląda na to, że nigdy nie miała pani problemów z wagą -zauważyłam, kiedy

zgarnęła palcami kilka okruchów, które zostały na talerzu, i włożyła jc do ust. - Raczej mam problemy z przytyciem - wyznała. - Zawsze się z tego powodu ze innie wyśmiewano. Dzieciaki często wołały za mną: „Trzcina -chudzina, rośnie jak chwast". Jako ostatniej w klasie urosły mi piersi, więc z tego pow odu też nieźle mi się obrywało. Teraz wszyscy chcą być chudzi, a mimo to ze mnie nadal drwią. Podejrzewają, że jestem anorektyczką. Powinna pani usłyszeć, co opowiadają. - Ludzie potrafią być bardzo gruboskórni - przyznałam. - Do jakiej szkoły pani chodziła? - Zwyczajnej. Nie byłam dobrą uczennicą. Rzuciłam szkołę średnią, będąc w pierwszej klasie. - Co pani potem robiła? - Niech no pomyślę. Przez jakiś czas pracowałam w banku, później sprzedawałam męskie skarpetki, byłam hostessą w restauracji, recepcjonistką w salonie fryzjerskim. Tego typu rzeczy. Nigdy nie miałam problemu ze znalezieniem pracy. Czy mogłabym poprosić jeszcze trochę kawy? Nalałam jej drugi kubek, ponownie dodając śmietankę i trzy pełne łyżeczki cukru. - Chce pani zobaczyć chatkę? Natychmiast poderwała się na równe nogi, dopijając kawę ogromnymi łykami i ocierając dłonią usta. - Nie mogę się doczekać. Na pewno będzie śliczna. Powędrowała za mną do tylnych drzwi jak gorliwy szczeniaczek pędzący za właścicielem. - W ogłoszeniu podała pani, że czynsz wynosi sześćset dolarów miesięcznie, prawda? - Czy to będzie stanowić jakiś problem? Biorę za dwa miesiące z góry. - Proszę się nie obawiać. Gdy tylko się wprowadzę, zacznę szukać pracy, a nawet gdyby nie od razu udało mi się coś znaleźć, babcia, umierając, zostawiła mi trochę pieniędzy, więc jestem w całkiem niezłej sytuacji. Finansowej -dodała łagodnie. Jasne włosy wiły się wokół pociągłej twarzy. Kiedyś też miałam takie pomyślałam, odgarniając falujące, kasztanowe kosmyki za uszy. - Moja ostatnia lokatorka przez kilka miesięcy nie płaciła czynszu, a potem się wyprowadziła, dlatego muszę spytać... - Och, to całkiem zrozumiałe. Przeszłyśmy przez niewielki trawnik, oddzielający małą chatkę od głównego domu. Sięgnęłam do kieszeni po kluczyki od drzwi. Czując na plecach intensywne spojrzenie Alison, poruszałam się dziwnie niezgrabnie, dlatego klucz wyślizgnął mi się z ręki i upadł na trawę. Alison natychmiast pochyliła się, by go podnieść, i podała mi, przy okazji muskając moje palce. Otworzyłam drzwi i odsunęłam się, żeby wpuścić ją do środka. Z jej ust wyrwało się westchnienie.

- Jest jeszcze ładniejsza, niż się spodziewałam. Jest... jak zaczarowana. Alison zaczęła tańczyć po małym pokoiku, wykonując niewielkie, pełne gracji kółka, z głową odchyloną do tyłu i rozłożonymi rękami, jakby chciała nacieszyć się bajkowym wnętrzem. Nie wie, że to ona jest czarodziejką -pomyślałam, nagle zdając sobie sprawę, jak bardzo chciałam, żeby jej się spodobało, jak bardzo zależało mi na tym, by została. - Tak się cieszę, że zachowała pani tu te same kolory co w domu -powiedziała. Jak motyl na chwilę przysiadła najpierw na małej sofie, a potem na ogromnym fotelu i bujaku. Podziwiała dywan - jasnofioletowe i białe kwiaty na różowym tle - i obrazy na ścianie: tancerki Degasa, strojące się za kulisami przed występem, katedrę Moneta o zachodzie słońca, uroczy portret matki i dziecka pędzla Mary Cassat. - Tam są pozostałe pomieszczenia. Otworzyłam podwójne, przeszklone drzwi, by pokazać maleńką kuchnię, łazienkę i sypialnię. - Tu jest cudownie. Naprawdę cudownie. Popodskakiwała na podwójnym łóżku, musnęła dłonią starą jak świat białą narzutę, a potem zobaczyła swoje odbicie w lustrze nad białą w iklinową toaletką. Natychmiast spoważniała i zaczęła się zachowywać jak dama. - Bardzo mi się tu podoba. Tak samo urządziłabym te wnętrza. Dokładnie. - Niegdyś chatka należała do mnie - wyznałam, nie bardzo wiedząc, dlaczego. Poprzedniej lokatorce nie zwierzałam się w taki sposób. - Mama mieszkała w domu głównym. Ja tutaj. W kącikach ust Alison pojawił się nerwowy uśmieszek. - Czy to znaczy, że zawarłyśmy umowę? - Może się pani wprowadzić, kiedy tylko będzie pani gotowa. Poderwała się na równe nogi. - Już jestem gotowa. Muszę tylko wrócić do motelu i spakować walizkę. Za godzinę będę z powrotem. Przytaknęłam, dopiero teraz zdając sobie sprawę, jak szybko wszystko posuwa się do przodu. Tylu rzeczy jeszcze nie wiedziałam. Tyle spraw powinnyśmy omówić. - Chyba powinnyśmy porozmawiać o obowiązujących u mnie zasadach... wtrąciłam nieśmiało. - Jakie to zasady? - Całkowity zakaz palenia, nie życzę sobie również głośnych imprez ani żadnych współlokatorów. - Zgoda - powiedziała z zapałem. - Nie palę. Nie jestem towarzyska, nikogo nie znam. Upuściłam kluczyk na jej wyciągniętą dłoń. Sięgnęła do torebki, odliczyła dwanaście nowiutkich studolarówek i wręczyła mi je z dumą. - Dziś rano wydrukowane - zażartowała z pewnym skrępowaniem.

Próbowałam ukryć szok spowodowany niespodziewanym pojawieniem się gotówki. - Czy po wprowadzeniu się zechce pani przyjść na kolację? - usłyszałam własne pytanie. Zaproszenie prawdopodobnie mnie zaskoczyło bardziej niż ją. - Z prawdziwą przyjemnością. Gdy wyszła, siedziałam w salonie domu głównego, zastanawiając się nad swoim postępowaniem. Oto ja, Terry Painter, osoba wydawałoby się dorosła, rozsądna, zorganizowana i daleka od ulegania impulsom, właśnie wynajęłam chatkę za domem absolutnie obcej, młodej kobiecie bez jakichkolwiek referencji, jeśli nie liczyć dobrych manier i głupawego uśmieszku, niemającej pracy, za to z torebką pełną gotówki. Co ja właściwie o niej wiem? Nic. Skąd pochodzi? Co sprowadza ją do Delray? Jak długo zamierza zostać? Co robiła w szpitalu, kiedy zobaczyła moje ogłoszenie? Prawdę mówiąc, znałam jedynie jej imię i nazwisko. Powiedziała, że nazywa się Alison Simms. Oczywiście, wtedy nie miałam powodu, żeby jej nie wierzyć.

2. Przyszła na kolację punktualnie o siódmej. Miała na sobie czarne bawełniane spodnie i czarną bluzeczkę bez rękawów. Włosy zaczesała do tyłu i splotła w długi warkocz, co sprawiło, że wyglądała jak wydłużony wykrzyknik. W jednej ręce trzymała bukiet ciętych kwiatów, w drugiej butelkę czerwonego wina. - To włoskie amarone z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego roku oznajmiła Alison z dumą, po czym przewróciła oczami. - Co wcale nie znaczy, że znam się na winach. Po prostu mężczyzna w sklepie monopolowym zapewnił mnie, że to bardzo dobry rocznik. Uśmiechnęła się. Jej lekko nabłyszczone usta zajęły całą dolną połowę twarzy, ukazując dwa rzędy idealnych zębów. Mimo woli również się uśmiechnęłam, ale starałam się nie odsłaniać niewielkiej wady zgryzu, której nie udało się usunąć, chociaż przez wiele lat chodziłam do drogiego ortodonty. Matka zawsze utrzymywała, że ów defekt jest wynikiem upartego dziecięcego zwyczaju, który polegał na ssaniu środkowego i serdecznego palca lewej ręki i jednoczesnym pocieraniu nosa strzępkami ulubionego niemowlęcego kocyka. Ale ponieważ mama miała dokładnie taką samą wadę zgryzu, prawdopodobnie odpowiedzialność za mój defekt ponoszą geny, a nie wrodzony upór. Przeszłyśmy przez salon i jadalnię do kuchni, gdzie rozwinęłam kwiaty i nalałam wody do kryształowego flakonu. - Mogę w czymś pomóc? Zaglądała z zaciekawieniem we wszystkie kąty, jakby próbowała zapamiętać każdy szczegół. - Proszę usiąść i dotrzymać mi towarzystwa. Szybko wstawiłam kwiaty do letniej wody, po czym powąchałam małe różowe różyczki, delikatne białe stokrotki i fioletowe polne kwiatki. - Są śliczne. Najmocniej dziękuję. - Cała przyjemność po mojej stronie. Kolacja pięknie pachnie. - Nie przygotowywałam żadnych frykasów - zaprotestowałam szybko. -Zrobiłam kurczaka. Je pani kurczaka, prawda? - Jem wszystko. Wystarczy postawić przede mną talerz, a po kilku sekundach będzie pusty. Nikt na świecie nie je tak szybko jak ja. Uśmiechnęłam się, przypomniawszy sobie, w jakim tempie po południu pochłonęła kawałek ciasta żurawinowo-dyniowego. Czy to możliwe, że poznałyśmy się zaledwie kilka godzin temu? Nie wiem czemu, odnosiłam wrażenie, że znamy się przez całe życie, że pomimo różnicy wieku zawsze byłyśmy przyjaciółkami. Musiałam sobie przypominać, jak mało o niej wiem. - W takim razie proszę powiedzieć mi coś o sobie - zaproponowałam, szukając w szufladach korkociągu. - Niewiele jest do powiedzenia.

Usiadła na jednym z wiklinowych krzeseł przy okrągłym stole kuchennym ze szklanym blatem. Jej wyprostowana sylwetka świadczyła o czujności, jakby nie chciała poczuć się jak u siebie w domu. - Skąd pani jest? Nie próbowałam być wścibska, po prostu powodowała mną ciekawość, zwykła ciekawość, z jaką normalnie traktujemy nowych znajomych. Wyczuwałam jednak, że Alison niechętnie mówi o sobie. A może niczego nie wyczuwałam. Może błaha rozmowa, jaką tego wieczoru przed kolacją prowadziłyśmy w mojej kuchni, była jedynie próbą poznania się? Może zadawałyśmy normalne pytania, nie wgłębiając się w odpowiedzi, przeskakiwałyśmy z tematu na temat bez żadnego konkretnego planu, bez ukrytego celu? Przynajmniej ja nie ukrywałam niczego w zanadrzu. - Z Chicago - odparła Alison. - Naprawdę? Bardzo lubię Chicago. Skąd dokładnie? - Z przedmieść - powiedziała wymijająco. - A pani? Urodziła się pani na Florydzie? Potrząsnęłam głową. - Przeprowadziliśmy się tu z Baltimore, gdy miałam piętnaście lat. Mój tata zajmował się impregnatami, mającymi chronić przed wilgocią. Uznał, że Floryda, ze swoimi huraganami i całą resztą, to dla niego idealne miejsce. Zielone oczy Alison zaokrągliły się z przerażenia. - Proszę się nie martwić. Sezon huraganów już minął. - Roześmiałam się. W głębi szuflady, za sztućcami, znalazłam korkociąg. - To właśnie cała Floryda - myślałam na głos. - Z pozoru wszystko jest tu piękne, wręcz idealne. Raj na ziemi. Ale jeśli przyjrzeć się z bliska, trudno nie zauważyć śmiertelnie niebezpiecznych aligatorów czających się tuż pod gładką powierzchnią wody, jadowitych węży przemykających pośród szmaragdowozielonej trawy, można nawet usłyszeć szepczący w śród liści odległy huragan. Alison uśmiechnęła się. Jej uśmiech rozgrzał pomieszczenie jak para z czajnika. - Mogłabym całą noc słuchać pani opowieści. Machnięciem ręki zbyłam komplement, po czym użyłam palców jako wachlarza, jakbym próbowała nieco się ochłodzić. Znając siebie, prawdopodobnie się zarumieniłam. - Widziała pani prawdziwy huragan? - Alison pochyliła się na krześle do przodu. - Nawet kilka. Usiłowałam otworzyć amarone, nie psując korka. Sporo czasu minęło, odkąd po raz ostatni miałam do czynienia z butelką wina. Rzadko podejmowałam gości i nigdy nie przepadałam za alkoholem. Po jednym kieliszku zaczynało mi się kręcić w głowie. - Oczywiście, najgorszy był huragan Andrew. Niesamowite przeżycie. Kiedy człowiek przygląda się czemuś takiemu z bliska, zaczyna naprawdę szanować matkę naturę.

- Jakimi słowami by go pani opisała? - spytała, podejmując wcześniejszą grę. - Przerażający - odparłam szybko. - Groźny. - Urwałam, delikatnie wkręcając korkociąg i czując, jak korek ustępuje i powoli zaczyna przesuwać się w górę w szyjce ciemnozielonej butelki. Niemal z dziecięcą dumą i zadowoleniem podniosłam pokonanego wroga w powietrze. - Wspaniały. - Przyniosę kieliszki. Alison wstała i powędrowała do jadalni, nim zdążyłam jej powiedzieć, gdzie ma sięgnąć. - Są w szafce! - zawołałam za nią. Niepotrzebnie. Jakby wiedziała, gdzie szukać. - Już je znalazłam. Wróciła z dwoma kryształowymi kieliszkami na wysokiej nóżce i podstawiła mi najpierw jeden, potem drugi. Nalałam prawie po ćwierć litra do każdego z nich. - Są piękne. Wszystko, co pani ma, jest piękne. - Na zdrowie - powiedziałam, delikatnie stukając szkłem o brzeg jej kieliszka. Wino miało wspaniały, ciemnoczerwony kolor. - Za co pijemy? - Za dobre zdrowie - odezwała się we mnie pielęgniarka. - I dobrych przyjaciół - dodała Alison nieśmiało. - Za nowych przyjaciół - poprawiłam delikatnie, unosząc kieliszek do ust. Nim zdążyłam wypić choćby kropelkę, poczułam wspaniały aromat. - Za nowe początki - szepnęła Alison. Jej twarz zniknęła za okrągłością kieliszka, gdy powoli upiła spory łyk. - Hmmm, jest mniamuśne. Co pani o tym sądzi? Szybko poszukałam w myślach przymiotników zazwyczaj używanych przy określaniu wina - mocne, aromatyczne, owocowe, czasami nawet wyszukane. Ale nigdy mniamuśne. Co oni wiedzą? - pomyślałam, zatrzymując wino w ustach, tak jak robią to mężczyźni w restauracjach. Poczułam smak na języku. - Mniamuśne to idealne słowo - przyznałam, przełykając. - Cudownie mniamuśne. Uśmiech przeobraził jej twarz, obejmując policzki i nos. Śmiały się jej oczy. Upiła drugi łyk, potem trzeci. Poszłam w jej ślady. Po chwili trzeba było po raz drugi napełnić kieliszki. Tym razem nalałam tylko do połowy. - Co sprowadza panią z Chicago do Delray? - spytałam. - Chęć odmiany - odparła i prawdopodobnie na tym by skończyła, gdyby nie moje pytające spojrzenie. - Dokładnie nie wiem. - Bezmyślnie spojrzała na rzędy porcelanowych główek na półkach. - Chyba nie miałam ochoty spędzać w Chicago następnej zimy. Poza tym jakiś czas temu do Delray przeprowadziła się moja przyjaciółka. Pomyślałam więc, że przyjadę tu i poszukam jej. - Udało się? - Co takiego? - Znalazła ją pani?

Alison wyglądała na zmieszaną, jakby nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Na tym polega problem z kłamstwem. Dobry kłamca musi być zawsze o krok do przodu. Odpowiadając na jedno pytanie, jest przygotowany na następne. Przez cały czas zachowuje czujność, zawsze ma pod ręką gotową odpow iedź. Oczywiście, złemu kłamcy w ystarczy zwykły frajer. - Próbowałam - wyznała Alison po chw ili, która być może trwała trochę za długo. - Dzięki temu znalazłam się w szpitalu i zobaczyłam pani ogłoszenie. Teraz słowa płynęły swobodniej. - Pisała, że pracuje w Mission Care w Delray, więc myślałam, że zrobię jej niespodziankę, może zaproszę na lunch, sprawdzę, czy nie szuka współlokatorki. Ale powiedziano mi, że już jej tu nie ma. - Alison wzruszyła pięknie ukształtowanymi ramionami. - Na szczęście zobaczyłam pani ogłoszenie. - Jak się nazywa pani przyjaciółka? - spytałam. - Jeśli jest pielęgniarką, może uda mi się dowiedzieć, gdzie jest. - Nic jest pielęgniarką - odparła Alison szybko. - Była sekretarką czy kimś takim. - Jak się nazywa? - powtórzyłam. - Mogę jutro, po przyjściu do pracy, trochę popytać. Ktoś powinien wiedzieć, gdzie się przeniosła. - Szkoda trudu. - Alison bezwiednie musnęła palcami brzeg kieliszka. Szkło wydało cichy pomruk, jakby odpowiedziało na pieszczotę kochanka. - Nie byłyśmy sobie takie bliskie. - Ale to ze względu na nią opuściła pani dom i przejechała pół kraju... Alison wzruszyła ramionami. - Nazywa się Rita Bishop. Zna ją pani? - Raczej nie. Wzięła głęboki oddech. Rozluźniła ramiona. - Nigdy nie podobało mi się imię Rita. Pani się podoba? - Nie należy do moich ulubionych - przyznałam, pozwalając, by Alison zmieniła temat. - A jakie pani lubi? - Prawdę mówiąc, nie zastanawiałam się nad tym. - Mnie się podoba Kelly - wyznała. - I Samantha. Myślę, że gdybym miała córeczkę, dałabym jej jedno z tych dwóch imion. A gdybym miała chłopca - Joseph. Albo Max. - Wszystko pani zaplanowała. Przez kilka długich sekund wpatrywała się z zamyśleniem w swój kieliszek, nim upiła następny łyk. - Ma pani dzieci? To pytanie odbiło się echem o brzeg kieliszka, prawic nie trafiając poza jego przestrzeń. - Nie. Niestety, nigdy nie byłam mężatką.

- Nie trzeba być mężatką, żeby mieć dzicci. - Może w obecnych czasach nie - zgodziłam się. - Ale gdy dorastałam w Baltimore, proszę mi wierzyć, coś takiego było nie do pomyślenia. -Otworzyłam piekarnik i poczułam na twarzy falę ciepła. - Mam nadzieję, że jest pani głodna. Kurczak się upiekł. - W takim razie jedzmy - oznajmiła Alison z promiennym uśmiechem. Miała rację. Nigdy nie w idziałam nikogo, kto jadłby tak szybko jak ona. W ciągu paru minut wszystko zniknęło z jej talerza - pieczony kurczak, puree ziemniaczane, marchewka i ogromna ilość szparagów. Zdążyłam jedynie przełknąć pierwszy kawałek mięsa, tymczasem ona nakładała już sobie repetę. - To jest pyszne. Jest pani najlepszą kucharką na świecie - powiedziała z pełną buzią. - Cieszę się, że pani smakuje. - Szkoda, że nie przyniosłam dwóch butelek wina. Alison zmarszczyła czoło i zerknęła na stojącą między białymi, ozdobnymi świecami na środku stołu pustą już butelkę amarone. - To dobrze. O szóstej rano zaczynam dyżur. Muszę być trzeźwa. - Co spraw iło, że została pani pielęgniarką? - spytała Alison, dopijając resztki ze swojego kieliszka. - Ojciec i ubóstwiana przeze mnie ciotka zmarli przed pięćdziesiątką na raka wyjaśniłam, starając się nie widzieć na dnie kieliszka ich wymizerowanych twarzy. Czułam się całkiem bezradna, dlatego postanowiłam pójść na medycynę. Mama jednak nie miała pieniędzy, żeby posłać mnie na studia medyczne, a ja z kolei zbyt słabo się uczyłam, by liczyć na pełne stypendium, tak że w rezultacie nie mogłam zostać lekarzem. Zdecydowałam się więc na pielęgniarstwo. I bardzo je lubię. - Pomimo że jest wyczerpujące, wymagające i wkurzające? Alison ze śmiechem przypomniała mi moje wcześniejsze słowa. - Pomimo to - powtórzyłam. - Dzięki temu, że jestem pielęgniarką, mogłam zająć się matką, która po udarze nie musiała przebywać w szpitalu i umarła we własnym łóżku. - Dlatego nigdy nie wyszła pani za mąż? - spytała Alison. - Ponieważ zajmowała się pani matką? - Nie, nie mogę jej o to winić. Chociaż czasami próbuję - przyznałam ze śmiechem. - Chyba przez cały czas zakładałam, że koniec końców kogoś spotkam, zakocham się, wyjdę za mąż, urodzę dwójkę uroczych brzdąców, będę żyła długo i szczęśliwie. Standardowe marzenie numer sto jeden. Nie sprawdziło się. - Nigdy nie spotkała pani nikogo wyjątkowego? - Chyba nie był wystarczająco wyjątkowy. - No cóż, ma pani jeszcze czas. Nigdy nie wiadomo... - Mam czterdzieści lat - przypomniałam jej. - Wiadomo. A co z panią?

Nic zostawiła pani w Chicago nikogo wyjątkowego, kto by czekał, aż wróci pani do domu? Potrząsnęła głową. - Nie, prawdę mówiąc, nie. - Nic więcej nie dodała. - A co powiedzieli rodzice na to, że wyprowadziła się pani tak daleko od nich? Alison skończyła jeść i starannie położyła sztućce na talerzu. - Te talerze są naprawdę ładne - zauważyła. - Podoba mi się wzór. Jest śliczny, ale nie przeszkadza w jedzeniu. Wie pani, o co mi chodzi? Co dziwne, wiedziałam. - Rodzice nie wiedzą, gdzie pani jest, prawda? - spytałam niepewnie, nie chcąc przekraczać wyraźnej bariery, mimo to próbując się czegoś dowiedzieć. - Zadzwonię do nich, jak znajdę pracę - zapewniła, potwierdzając moje podejrzenia. - Nie będą się martwili? - Wątpię. - Zamilkła i przerzuciła warkocz z jednego ramienia na drugie. -Już pewnie się pani domyśliła, że nie żyjemy ze sobą w zbytniej zgodzie. -Urwała i przebiegła wzrokiem z lewa na prawo, jakby czytała niewidzialny tekst. - Niestety, miałam starszego brata, chodzący ideał. W szkole średniej był gwiazdą drużyny koszykówki, na studiach - mistrzem pływackim, ukończył z wyróżnieniem Brown. Cóż mogło przy nim zrobić wysokie, chude dziecko, które bez przerwy potykało się o w łasne duże, niezgrabne nogi? Niezależnie od tego, co robiłam, nie mogłam mu dorównać, w ięc w pewnym momencie przestałam się starać. Zamieniłam się we wstrętnego bachora, upierającego się, by wszystko robić po swojemu, i mającego swoje zdanie na każdy temat. Zna pani ten typ. - Sądząc po opisie, postępowała pani jak typowa nastolatka. W ogromnych, zielonych oczach błysnęła wdzięczność. - Dziękuję, ale oni z pewnością nie użyliby słowa „typowa". - A jakiego słowa by użyli? Smutny uśmiech rozjaśnił się, gdy wbiła wzrok w sufit, szukając odpowiednich przymiotników. - Niemożliwa - powiedziała po chwili. - Niepoprawna. Sprawiająca-mnóstwokłopotów - ciągnęła ze śmiechem, wypowiadając te słowa jak jedno. -Zawsze wypychali mnie z domu. Odeszłam na dobre, gdy skończyłam osiemnaście lat. - Co wtedy pani zrobiła? - Wyszłam za mąż. - Wyszła pani za mąż, mając osiemnaście lat? - Cóż mogę powiedzieć. - Wzruszyła ramionami. - Typowe marzenie numer sto jeden. Przytaknęłam ze zrozumieniem i sięgnęłam po koszyczek z chlebem, niechcący strącając widelec na kolana. Nim upadł na podłogę, zostawił na moich białych

spodniach dużą, tłustą plamę. Alison błyskawicznie podniosła widelec i pobiegła do kuchni po wodę gazowaną. Wstałam i natychmiast poczułam, że za dużo wypiłam. Powoli, ostrożnie przeszłam do salonu, próbując sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni byłam tak wstawiona po kilku kieliszkach wina. Podeszłam do okna i oparłam czoło o zimną szybę. Wtedy go zobaczyłam. Stał po drugiej stronie ulicy, nieruchomy jak majestatyczna palma, o którą się opierał. Chociaż było za ciemno, by się zorientować, kto to taki, jego postawa wskazywała, że patrzy na mój dom. Przymrużyłam oczy i wbiłam wzrok w ciemność, próbując zebrać światło lampy ulicznej i oświetlić jego twarz, ale nie osiągnęłam oczekiwanego rezultatu. Mężczyzna rozmył się w niewyraźną plamę. - Kiepski pomysł - mruknęłam, postanawiając osobiście porozmawiać z tym człowiekiem, spytać go, czemu stoi w ciemności i patrzy na mój dom. Niepewnym krokiem doszłam do drzwi i otworzyłam je. - Hej, ty tam! - zawołałam, dźgając karzącym palcem w ciemność. Nikogo nie było. Wyciągnęłam szyję i wbiłam wzrok w nieprzeniknioną ciemność, obracając głowę w jedną i drugą stronę, by sprawdzić całą długość ulicy. Nadstawiłam uszu, czy nie słychać pospiesznie oddalających się kroków. Cisza. W czasie, jakiego potrzebowałam na dotarcie od okna do drzwi, mężczyzna zniknął. Jeśli w ogóle tam był - pomyślałam, przypomniawszy sobie wcześniejszą zjawę. - Co pani robi? - spytała Alison, stając za mną. Czułam na karku jej oddech. - Potrzebowałam świeżego powietrza. - Dobrze się pani czuje? - Aż za. Czy dosypała pani czegoś do mojego drinka? - zażartowałam. Alison zamknęła drzwi wejściowe i poprowadziła mnie z powrotem do salonu, potem usadziła na jednym z krzeseł w stylu królowej Army i zaczęła mokrą szmatką usuwać tłustą plamę z nogawki moich spodni. Poczułam wilgoć na skórze. Powstrzymałam jej rękę, która jeszcze przez chwilę pozostała na moim udzie. - Plama już zeszła - pokazałam. Natychmiast poderwała się na nogi. - Przepraszam. To cała ja, same przeciwieństwa. Wygląda na to, że inaczej nie potrafię postępować. Przepraszam - powtórzyła. - Dlaczego mnie pani przeprasza? - spytałam, szczerze zdziw iona. - Nie zrobiła pani nic złego. - Naprawdę? Co za ulga! Roześmiała się i usiadła na drugim krześle, z rumieńcami na policzkach. - Jak skończyło się pani małżeństwo? - spytałam łagodnie. Dziwny ucisk w żołądku niewątpliwie próbował mnie ostrzec, że być może Alison Simms wcale nie jest czarującą, beztroską młodą kobietą, na jaką wyglądała, kiedy dawałam jej klucze do chatki na tyłach mojego domu.

- Tak, jak zwykle kończą się małżeństwa zawarte przez osiemnastolatków powiedziała prosto z mostu, spoglądając na mnie z góry, tym razem bez śladu uśmiechu na twarzy. - Rozpadło się. - Przykro mi. - Mnie też. Próbowaliśmy. Naprawdę. Wielokrotnie wracaliśmy do siebie i rozstawaliśmy się, nawet gdy byliśmy już po rozwodzie. - Pełnym zniecierpliwienia gestem odgarnęła kosmyk włosów z czoła. - Czasami trudno żyć z dala od kogoś, nawet jeśli się wie, że to niewłaściwy człowiek. - Dlatego przyjechała pani na Florydę? - Może - przyznała i po chwili na jej twarzy pojawił się uśmiech, odsuwając na bok wszelki smutek i wątpliwości. - Co jest na deser? - spytała.

3. - Straciłam dziewictwo, kiedy miałam piętnaście lat - wyznała Alison, nalewając sobie drugi kieliszek baileya. Siedziałyśmy w salonie na podłodze, opierając się plecami o meble, z wyciągniętymi przed siebie nogami. Przypominałyśmy dwie porzucone szmaciane lalki. Alison uparła się, że posprząta po kolacji, umyje i powyciera naczynia, a potem odłoży wszystko na swoje miejsce. Ja w tym czasie siedziałam przy stole kuchennym i przyglądałam się, zaskoczona zręcznością jej ruchów, prędkością, z jaką pracowała, i instynktownym wyczuciem, gdzie co powinno się znajdować, zupełnie jakby już wcześniej była w moim domu. Na przykład baileya znalazła w głębi szafki w jadalni, gdy odstawiała na miejsce kieliszki do wina. Zapomniałam, że go mam. Nie wiem, czemu wybrałyśmy podłogę zamiast sofy. Prawdopodobnie Alison usiadła pierwsza, a ja poszłam w jej ślady. Tak samo było z baileyem. Z pewnością nie miałam już ochoty na alkohol. Potem nagle w moich rękach znalazł się delikatny, rżnięty kieliszek, Alison nalewała, a ja piłam. Oczywiście mogłam odmówić, ale, prawdę mówiąc, zbyt dobrze się bawiłam. Nie zapominajcie, że normalnie przebywam w towarzystwie ludzi chorych, starych, zrozpaczonych i cierpiących. Alison była taka młoda, taka radosna i pełna energii. Jej dobre samopoczucie było zaraźliwe, dzięki czemu resztki wątpliwości i niepokoju wyfrunęły przez okno razem ze zdrowym rozsądkiem. Mówiąc wprost, nie chciałam, żeby wyszła, i jeśli wypicie odrobiny baileya mogło przedłużyć miły wieczór, byłam gotowa to zrobić. Z zapałem wyciągnęłam przed siebie kieliszek. Alison natychmiast go napełniła. - Prawdopodobnie nie powinnam ci tego mówić - ciągnęła. - Jeszcze pomyślisz, że jestem dziwką. Dopiero po minucie zdałam sobie sprawę, że chodzi jej o utratę dziewictwa. - Ależ skąd, wcale nie uważam cię za dziwkę - zaprotestowałam zdecydowanie. Na twarzy mojej rozmówczyni pojawiła się wyraźna ulga, jakby Alison tylko czekała, że ją rozgrzeszę, wybaczę grzechy dalekiej przeszłości. - Poza tym ja byłam jeszcze lepsza - zdradziłam, pragnąc popraw ić jej samopoczucie, udowodnić, że nie mam prawa jej osądzać. - To znaczy? Wychyliła się do przodu i postawiła kieliszek na dywanie. Zniknął w różowych płatkach tkanego kwiatu. - Ja zrobiłam to po raz pierwszy, mając czternaście lat - szepnęłam z poczuciem winy, jakby mama wciąż przebywała w sypialni na piętrze i mogła usłyszeć moje słowa. - Niemożliwe. Nie wierzę. - Naprawdę. Przyłapałam się na tym, że koniecznie chcę ją przekonać, udowodnić, że nie ona jedna ma na sumieniu grzeszki przeszłości, nawet jeśli są to maleńkie i nieistotne

przewinienia. Może nawet chciałam ją trochę zaszokować, udowodnić jej - i sobie - że nie jestem osobą, na jaką wyglądam, że nawet w ciele niepozornej kobiety w średnim wieku może bić serce szalonego dziecka. A może po prostu byłam pijana. - Nazywał się Roger Stillman - ciągnęłam bez niczyjej zachęty. Przypomniałam sobie chudego chłopca o jasnobrązowych włosach i dużych, orzechowych oczach, które urzekły mnie w dziewiątej klasie. - Był o dwa lata starszy ode mnie, dlatego, oczywiście, czułam się niezwykle zaszczycona, że w ogóle chce ze mną rozmawiać. Zaprosił mnie do kina, a ja okłamałam rodziców, ponieważ matka uparcie twierdziła, że jestem za młoda, żeby chodzić na randki. Więc powiedziałam, że idę do przyjaciółki przygotować się do testu, a w rzeczywistości spotkałam się z Rogerem w kinoteatrze. Pamiętam, że wybraliśmy się na jeden z filmów o Jamesie Bondzie - nie pytaj mnie, który. Byłam niesamowicie podekscytowana, ponieważ nigdy wcześniej nie oglądałam żadnego Bonda. Chociaż z tego też niewiele widziałam - dodałam szybko. Pamiętałam jedynie, że kiedy próbowałam nadążyć za zagmatwaną akcją filmu, czułam na szyi przesycony papierosami oddech mojego towarzysza. Gdy starałam się zrozumieć, kto jest po której stronie, jego wargi muskały moje ucho, a na widok Jamesa wciągającego do łóżka następną z chętnych pań ręka Rogera ześlizgnęła się z mojego ramienia na pierś. - Wyszliśmy przed końcem filmu. Roger miał samochód. - Wzruszyłam ramionami, jakby to mówiło samo za siebie. - Co się stało z Rogerem? - Rzucił mnie. Nic nowego pod słońcem. Alison wyraźnie posmutniała. - Bardzo to przeżyłaś? - Byłam zrozpaczona, jak każda czternastolatka w takiej sytuacji. Zwłaszcza gdy zaczął opowiadać całej szkole o swoim podboju. - Nie, nie zrobił tego! Roześmiałam się, słysząc spontaniczne oburzenie Alison. - Owszem, zrobił. Niestety, okazał się straszną gnidą. - Co się z nim stało? - Nie mam pojęcia. Rok później przeprowadziliśmy się na Florydę i nigdy więcej go nie widziałam. - Potrząsnęłam głową, widząc, jak wokół mnie wiruje całe pomieszczenie. Boże, od tego czasu w ogóle o nim nie myślałam. To jedna ze zdumiewających cech młodości. - Co takiego? - W jednym momencie człowiekowi się wydaje, że już nigdy się nie otrząśnie, a parę minut później o wszystkim zapomina.

Alison uśmiechnęła się, pokręciła głową i wyciągnęła łabędzią szyję, póki mięśnie wyraźnie się nie rozluźniły. - Wszystko odbywa się w niezwykłym pośpiechu. Wszystko jest takie w ażne. A jednocześnie wydaje się, że zostało nam jeszcze tyle czasu -ciągnęłam, niemal zapominając, że myślę na głos. Jak zahipnotyzowana obserw owałam jej ruchy. - Czy na horyzoncie jest ktoś interesujący? - Alison kręciła głową z boku na bok. - Nie. Chociaż znam pewnego faceta - wyznałam, mimo że nie miałam zamiaru tego robić, póki nie usłyszałam własnych słów. - Nazywa się Josh Wylie. Jego matka leży w szpitalu. Alison przestała kręcić głową. Nie odezwała się ani słowem, po prostu siedziała i czekała na ciąg dalszy. - Josh przyjeżdża do niej raz w tygodniu z Miami - kontynuowałam. Rozmawialiśmy zaledwie kilka razy, ale jest bardzo miły i... - I nie miałabyś nic przeciwko temu, żeby go lepiej poznać - dokończyła za mnie Alison. Przytaknęłam, uznając, że tylko przez pomyłkę pokój skacze wokół mnie jak gumowa piłka. Niechętnie wstałam. - Chyba pora spać. Alison natychmiast pojawiła się u mego boku i wzięła mnie za rękę. Stała pewnie, jakby alkohol w ogóle na nią nie działał. - Dobrze się czujesz? - Świetnie - skłamałam. Podłoga zaczęła się kołysać, w związku z czym musiałam przytrzymać się sofy, żeby nie upaść. Manifestacyjnie spojrzałam na zegarek, ale cyferki skakały mi przed oczami, co gorsza, nie mogłam odróżnić dużej wskazówki od małej. - Jest już późno - powiedziałam, nie tracąc rezonu - a ja muszę jutro wcześnie wstać. - Mam nadzieję, że nie nadużyłam twojej gościnności. - Ależ skąd! - Jesteś pewna? - Całkowicie. To był bardzo miły wieczór. Wydawało mi się, że Alison zaraz pocałuje mnie na dobranoc. - W najbliższym czasie znów się umówimy - zapewniłam. Z opuszczoną głową poprowadziłam Alison przez salon i jadalnię do kuchni. Chciałam się przytrzymać stołu, po drodze jednak omal nie wpadłam jej w ramiona. - Na pewno dobrze się czujesz? - spytała, gdy próbowałam odzyskać równowagę i resztki godności. - Może powinnam zostać i pomóc ci położyć się do łóżka. - Nic mi nie będzie. Naprawdę - powtórzyłam, nie czekając na następne pytanie. Alison już wychodziła, kiedy nagle znieruchomiała, sięgnęła do lewej kieszeni

czarnych spodni i odwróciła się. Na widok szybkiego ruchu zakręciło mi się w głowie. - Byłabym całkiem zapomniała. Coś znalazłam. - Wyciągnęła rękę. Chociaż kręciło mi się w głowie i widziałam wszystko jak przez mgłę, rozpoznałam na otwartej dłoni małe złote serduszko na złotym łańcuszku. - Skąd to masz? - Sięgnęłam po błyskotkę i patrzyłam, jak się rozplątuje. Delikatny łańcuszek zwisał z moich palców jak zapomniane pasemko lamety na wyrzuconej choince. - Znalazłam pod łóżkiem - wyjaśniła Alison, podświadomie przypisując sobie prawo własności do tego, co znajduje się w chacie. - Czemu zaglądałaś pod łóżko? Alison oblała się rumieńcem. Przestąpiła niespokojnie z nogi na nogę. Po raz pierwszy, odkąd ją zobaczyłam, czuła się niezręcznie. Kiedy w końcu odpowiedziała, myślałam, że się przesłyszałam. - Co takiego? - Sprawdzałam, czy nie ma tam strachów - powtórzyła wstydliwie, spoglądając na mnie niepewnie. - Strachów? - Wiem, że to śmieszne, ale nie mogę się powstrzymać - przyznała. -Robię to od dziecka, od chwili, kiedy brat przekonał mnie, że pod moim łóżkiem ukrywa się potwór i tylko czeka, żeby mnie zjeść, kiedy zasnę. - Zaglądasz pod łóżko, czy nie ma tam strachów? - powtórzyłam ostrożnie, dziwnie oczarowana tym pomysłem. - Zerkam również do szaf. Tak na wszelki wypadek. - Czy kiedykolwiek udało ci się znaleźć jakiegoś stracha? - Dotychczas nic. - Roześmiała się i wyciągnęła do mnie rękę z wisiorkiem. - Proszę, nim zapomnę i zabiorę go ze sobą do domu. - Nie jest mój. Cofnęłam się o krok, niemal potykając się o własne nogi. Pomieszczenie obróciło się o dziewięćdziesiąt stopni. Sześćdziesiąt pięć główek dam zachybotało na półkach. - Nosiła go Erica Hollander, moja poprzednia lokatorka. - Ta, która zalegała z czynszem za kilka miesięcy? - Ta i jedyna. - W takim razie spokojnie można uznać, że należy do ciebie. Alison ponownie próbowała wręczyć mi wisiorek. - Zatrzymaj go sobie. Nie chciałam mieć nic wspólnego z Eriką Hollander. - Och, nie mogę - zaprotestowała Alison, ale już zaciskała palce na błyskotce. - Potraktuj to jako znaleźne. Proszę, jest twój. Bardzo... do ciebie pasuje. Nie musiałam jej dłużej namawiać. - Naprawdę?

Roześmiała się, płynnym ruchem zawieszając serduszko na szyi i zapinając maleńką zapinkę. - Jak wygląda? - Wspaniale. Alison musnęła palcami wisiorek i wyciągnęła szyję, by zobaczyć swoje odbicie w ciemnym oknie kuchennym. - Bardzo mi się podoba. - Noś go na szczęście. - A jak Erica po niego wróci? Wybuchnęłam śmiechem. - Niech tylko spróbuje! Tak czy inaczej, jest już późno. Idę spać. - Dobranoc. Alison pochyliła się w przód i pocałowała mnie w policzek. Jej włosy pachniały truskawkami, skóra - pudrem dziecięcym. Jak noworodek -pomyślałam z uśmiechem. - Jeszcze raz dziękuję - szepnęła. - Za wszystko. - Cała przyjemność po mojej stronie. Otworzyłam tylne drzwi i rozejrzałam się. Nikt nie czekał, nikt nie patrzył. Westchnęłam z ulgą i odczekałam, aż Alison wejdzie bezpiecznie do swojej chaty, po czym zamknęłam drzwi kuchenne. Dotknęłam palcami policzka w miejscu, gdzie musnęły go wargi Alison, wyobraziłam ją sobie wędrującą przez maleńki salon do mieszczącej się na tyłach sypialni. Oczyma duszy zobaczyłam, jak przyklęka, by zajrzeć pod łóżko, potem sprawdza szafę, czy nie ukrywają się w niej jakieś strachy. W tym momencie przypomniałam sobie mężczyznę, który stał przed domem. Czy naprawdę tam był? A jeśli tak, to czy obserwował mnie, czy Alison? Taka słodka dziewczyna - pomyślałam. Taka naiwna. Taka niewinna. Nie taka znowu niewinna - przypomniałam sobie, z trudem wchodząc schodami na piętro, do sypialni. Jako nastolatka zachowywała się jak diabeł wcielony. Mając osiemnaście lat, wyszła za mąż. Wkrótce się rozwiodła. Nie w spominając już o tym, że miała tęgą głowę do alkoholu. Jak przez mgłę przypominam sobie, że się rozebrałam i włożyłam koszulę nocną. Prawdę mówiąc, utkwiło mi to w pamięci tylko dlatego, że za pierwszym razem nałożyłam ją tyłem na przód, w związku z czym musiałam ją zdjąć i spróbować ponownie. Nie jestem pewna, czy umyłam twarz i zęby, chociaż prawdopodobnie to zrobiłam. Pamiętam natomiast, jak moje bose stopy zapadały się w kremowym dywanie, gdy szłam do łóżka. Czułam się tak, jakbym brodziła po błocie. Nogi miałam tak ciężkie, że zdawały się zakotwiczone w podłodze. Ogromne łoże, stojące na środku pokoju, znajdowało się wiele kilometrów od drzwi. Dotarcie do niego trwało całą wieczność. Z wielkim trudem zdjęłam dużą, białą narzutę. Leżała na podłodze jak spadochron, kiedy wchodziłam do łóżka. Poduszka uniosła się, by złapać moją opadającą głowę.

Pow innam błyskawicznie zasnąć, tak przynajmniej zawsze dzieje się w filmach. Kiedy ludzie za dużo wypiją, kręci im się w głowie, są zdezorientowani i zapadają błyskawicznie w sen, chociaż czasami najpierw wymiotują. Ale ja ani nie zwymiotowałam, ani nie zasnęłam. Leżałam, czując, że kręci mi się w głowie w ciemności. Wiedziałam, że za kilka godzin będę musiała wstać, marzyłam więc o śnie, który nie chciał nadejść. Obróciłam się z boku na bok. położyłam na plecach, potem na brzuchu, w końcu zrezygnowałam i wróciłam do pierwotnej pozycji. Podciągnęłam kolana do piersi, zarzuciłam jedną nogę na drugą, wykręciłam ciało tak, że nawet cyrkowiec byłby ze mnie dumny. Nic nie pomagało. Przyszło mi na myśl, że mogłabym wziąć tabletki nasenne, i już wstawałam z łóżka, kiedy przypomniałam sobie, że łączenie proszków z alkoholem to poważny błąd. Poza tym było już na to za późno. Nim pastylki zaczęłyby działać, zadzwoniłby budzik, a ja przez znaczną część następnego dnia chodziłabym otumaniona jak w deszczowy dzień. Mogłam coś poczytać, ale od kilku tygodni zmagałam się z książką leżącą na szafce nocnej i wciąż nie udawało mi się przebrnąć przez czwarty rozdział. Poza tym miałam tak zmęczone oczy i głowę, że próba zrozumienia czegokolwiek o takiej porze nie miała najmniejszego sensu. Nie zadecydowałam - nie mam wyboru, muszę spokojnie leżeć i czekać, aż nadejdzie sen. Nie nadchodził. Pół godziny później wciąż czekałam. Wzięłam kilka głębokich wdechów i zaimprowizowałam jakieś ćwiczenia z jogi, które widziałam w kolorowych czasopismach, chociaż teraz nie miałam pojęcia, czy wykonuję je prawidłowo. W szpitalu prowadzono kursy jogi, ale dotychczas się na nie nie zapisałam. Tak samo jak nigdy nie zdecydowałam się na ćwiczenia Pilatcs, medytację transcendentalną ani nie wysłałam zamówienia na Ab-Doer, chociaż regularnie widywałam w telewizji reklamy. W głębi duszy przysięgłam sobie, że jeśli zaraz zasnę, zacznę ranek od zrobienia wszystkich tych rzeczy. Nie poskutkowało. Pomyślałam o włączeniu telewizora - na pewno na którymś kanale powtarzano jakiś odcinek Prawa i porządku - ale wybrałam odtworzenie w myślach wizyty Alison. Co mnie, do diabła, opętało, żeby opowiadać jej o sprawach, do których nigdy wcześniej się nie przyznawałam? O Rogerze Stillmanie, na litość boską! Upadłam na głowę czy co? Od wyprowadzenia się z Baltimore nawet o nim nie pomyślałam. Co od niej usłyszałam? Że straciła cnotę, kiedy miała piętnaście lat. Co jeszcze? Zdałam sobie sprawę, że niewiele więcej. Alison w dziwny sposób uruchomiła falę wspomnień, ale sama nie ujawniła niczego. Z ochotą zajrzałam w głąb własnej duszy, zapominając o ostrożności i zdrowym rozsądku. Jeszcze jedna interesująca cecha Alison - uznałam, słysząc ostrzegawczy dzwonek w uszach. Jedynie udawała, że

się zwierza. W rzeczywistości skłaniała innych do zwierzeń. Rozmyślając o tym, w końcu zasnęłam. Nie wiem, kiedy to się stało. Pamiętam jedynie, że śniłam. Nie był to żaden konkretny ani mający jakieś ukryte znaczenie sen. Przed moimi oczyma przewinęły się proste obrazy: Roger Stillman udający Jamesa Bonda na tylnym siedzeniu swojego samochodu; matka Josha Wyliego uśmiechająca się do mnie ze szpitalnego łóżka, prosząca, bym wstawiła do flakonu żółte i pomarańczowe róże, które syn przywiózł z Miami; moja mama przypominająca mi, że nie nastawiłam budzika. Świadomość, że rzeczywiście go nie włączyłam, kazała mi się obudzić dwie minuty po czwartej. Sięgnęłam ręką w stronę szafki nocnej i niechętnie otworzyłam w półmroku oczy, dotykając palcami zegarka. W tym momencie ujrzałam postać sunącą w kierunku mojego łóżka. Początkowo myślałam, że to jakaś zjawa, wytwór otumanionego winem umysłu, może sen, który nie zniknął po przebudzeniu, przerażająca mieszanina światła księżycowego i cieni. Dopiero gdy postać się poruszyła, zrozumiałam, że jest prawdziwa. Krzyknęłam. Pełen przerażenia krzyk przeszył ciemność i odbił się echem od ścian. Fakt, że taki oszalały, nieludzki dźwięk wydobył się z mojego gardła, przestraszył mnie niemal tak bardzo jak postać zbliżająca się powoli w moją stronę. Krzyknęłam znowu. - Przepraszam - szepnął głos. - Najmocniej przepraszam. Nie jestem pewna, kiedy zdałam sobie sprawę, że obcą osobą znajdującą się w moim pokoju jest Alison. Nie wiem, czy sprawił to dźwięk jej głosu, czy błysk małego złotego serduszka na jej szyi. Trzymała sztywno głowę, jakby połknęła kij, i kiwała się z boku na bok, jak drzewo smagane przez wiatr. - Przepraszam - powtarzała bez przerwy. - Najmocniej przepraszam. - Co ty tu robisz? Udało mi się opanować kolejny krzyk, który wzbierał w gardle, i sięgnąć ręką w stronę lampki. - Nie! - krzyknęła. - Błagam, nie włączaj jej. Zamarłam w bezruchu, nie w iedząc, co zrobić. - Co ty tu robisz? - Przepraszam - pow iedziała jeszcze raz. - Nie chciałam cię obudzić. - Co ty tu robisz? - powtórzyłam głośno, pragnąc zagłuszyć walące w piersi serce. - Głowa... - Zaczęła ciągnąć się za włosy, jakby chciała je wyrwać z korzeniami. Mam migrenę. Wstałam z łóżka i zrobiłam w jej stronę kilka niepewnych kroków. - Migrenę? - Widocznie spora ilość czerwonego wina sprawiła, że... - Urwała, jakby nie była w stanic dalej mówić.

Objęłam ją i posadziłam na brzegu łóżka. Miała na sobie długą, białą, bawełnianą koszulę nocną, podobną do mojej, a jej mokre od łez włosy luźno zwisały wokół twarzy. - Jak dostałaś się do domu? - spytałam. - Drzw i nie były zamknięte. - To niemożliwe. Zawsze je zamykam. Chociaż byłam nieźle wstawiona - pomyślałam. Możliwe, że zapomniałam zamknąć drzwi, tak samo jak zapomniałam o nastawieniu budzika. - Były otwarte - zapewniła mnie Alison. - Najpierw pukałam. Widocznie spałaś. Wtedy nacisnęłam klamkę. Miałam nadzieję, że uda mi się znaleźć coś w twojej apteczce i że przy okazji cię nie obudzę. Najmocniej przepraszam. Zerknęłam w stronę łazienki. - Mam jedynie dość silnie działający tylenol. Alison przytaknęła. Zostawiłam ją siedzącą na brzegu łóżka, pobiegłam do łazienki i gorączkowo przeszukiwałam półki z przeważnie niepotrzebnymi drobiazgami, póki nie znalazłam małej fiolki. Wysypałam cztery tabletki na dłoń, nalałam szklankę wody i wróciłam do sypialni. - Proszę, zażyj to - poleciłam. - Rano postaram się przynieść ci coś mocniejszego. - Do rana umrę - pow iedziała, próbując się roześmiać. Śmiech zamienił się w jęk, połknęła więc tabletki i ukryła twarz na moim ramieniu, żeby nie widzieć odrobiny światła, które wpadało do pokoju. - To nauczka dla nas obu - usłyszałam własne słowa wypowiedziane głosem matki, kiedy głaskałam Alison po ramieniu i kołysałam ją jak niemowlę. - Dzisiaj będziesz spać tutaj. Alison nie protestowała, kiedy kładłam ją do łóżka i przykrywałam kołdrą. - A co z tobą? - spytała, zamykając oczy. Wyraźnie dopiero teraz o tym pomyślała. - Prześpię się w drugim pokoju - zapewniłam. Alison naciągnęła kołdrę na głow ę i jedynym dowodem, że tu jest, były kosmyki jasnych włosów wijących się na mojej poduszce niczym znaki zapytania.

4. Gdy nazajutrz rano wychodziłam z domu, Alison jeszcze spała. Myślałam o tym, żeby ją obudzić, kazać iść do swojego łóżka, ale wyglądała na tak spokojną, tak bezbronną, a jej jasne włosy nadal wyraźnie kontrastowały z przerażająco białą skórą, że za nic w świecie nie chciałam jej przeszkadzać. Wiedziałam, że ludzie cierpiący na migrenę, podobnie jak w iększość alkoholików, potrzebują dwudziestoczterogodzinnego snu, by wszystko odespać. Szybko policzyłam w myślach i doszłam do wniosku, że gdy wrócę do domu o czwartej po południu, prawdopodobnie Alison wciąż jeszcze będzie spała. Więc po co ją budzić? Oglądając się wstecz, dochodzę do wniosku, że to był niewątpliwie błąd, chociaż nie pierwszy, jeśli o nią chodzi, i z pewnością nie ostatni. Nie, był to tylko jeden z wielu błędów, jakie popełniłam, mając do czynienia z dziewczyną, która przedstawiła się jako Alison Simms. Ale łatwo mówić coś takiego po fakcie. Oczywiście, głupotą było zostawienie obcej osoby w pustym domu. Wyraźnie szukałam kłopotów. Na swoją obronę mogę powiedzieć tylko to, że wtedy wcale tak nie myślałam. Kilka minut przed szóstą rano, po mniej więcej czterech godzinach snu, zostawienie Alison samej w domu wydawało się jedynym słusznym rozwiązaniem. Czego w końcu miałabym się obawiać? Że ucieknie z moim starym dziewiętnastocalowym telewizorem? Że przywłaszczy sobie taczki, by wywieźć należącą do mojej matki kolekcję porcelanowych główek, albo otworzy stragan na moim trawniku? Że po powrocie do domu zastanę zgliszcza? Może powinnam była być ostrożniejsza, bardziej podejrzliwa, mniej ufna. Ale nie byłam. Poza tym co mówią o niewywoływaniu wilka z lasu? Tak czy inaczej, zostawiłam Alison śpiącą w moim łóżku. Pomyślałam, że wygląda jak złotowłose dziecko. Zachichotałam i na palcach zeszłam po schodach w swoich niezgrabnych, białych butach pielęgniarskich, po czym jak najciszej otworzyłam i zamknęłam drzwi wejściowe. Mój samochód, pięcioletni czarny nissan, był zaparkowany na podjeździe obok domu. Rozejrzałam się po pustej ulicy. Usłyszałam szum ruchu ulicznego o kilka przecznic dalej. Miasto budzi się do życia - pomyślałam, marząc o tym, by móc zmienić swój stylonowy biały uniform na białą bawełnianą koszulę nocną i wrócić do łóżka. Na szczęście nie byłam tak zmęczona, jak się obawiałam. Prawdę mówiąc, czułam się zaskakująco dobrze. Wycofałam samochód na ulicę i opuściłam szyby, żeby wpuścić do środka chłodne poranne powietrze. Listopad to piękna pora roku w południowej części Florydy. Temperatura zazwyczaj utrzymuje się w pobliżu dwudziestu pięciu, dwudziestu siedmiu stopni, nie ma już typowej dla lata, trudnej do zniesienia wilgotności, nie grożą huragany. Po niebie suną obłoczki, od czasu do czasu pojawia się tęcza. Najpiękniejsze są popołudnia, kiedy słońce spogląda z wysoka, z błękitu przywodzącego na myśl zdjęcia kodakowskie.

Wszystko wskazywało na to, że będzie to właśnie taki dzień. Może gdy wrócę do domu, okaże się, że Alison czuje się na tyle dobrze, by wybrać się na spacer po plaży. Nic nie leczy ducha i nie uspokaja duszy tak jak ocean. Może będzie miał równic zbawienny wpływ na migrenę - pomyślałam, zerkając w okno swojej sypialni. Wydawało mi się, że zasłony drgnęły, nadepnęłam więc na hamulec i przybliżyłam twarz do przedniej szyby. Ale przyjrzawszy się dokładniej, uznałam, że to pomyłka, że jedynie cienie pobliskich drzew tańczą na oknie mojej sypialni, sprawiając wrażenie ruchu wewnątrz domu. Przez kilka sekund siedziałam, obserwując okno, słuchając szeptu liści palmowych poruszanych przez wiatr. Zasłony ani drgnęły. Zdjęłam nogę z hamulca i przeniosłam ją na pedał gazu, po czym powoli przejechałam Seventh Avenue i dotarłam do Atlantic, gdzie skręciłam w lewo. Zwykle zatłoczona główna arteria komunikacyjna Delray o tak wczesnej porze jest przeważnie pusta. Jedna z niewielu korzyści płynących z wczesnego rozpoczynania pracy polegała na tym, że nic nie przesłaniało widoku na eleganckie sklepy, galerie i restauracje, które w ostatnich latach całkowicie zmieniły charakter miasta. Ku zaskoczeniu wielu mieszkańców, łącznic ze mną, Delray stało się czymś w rodzaju „modnego kurortu", punktem docelowym, a nie miasteczkiem, przez które się jedynie przejeżdża. Podobały mi się te niespodziewane zmiany, atmosfera podniecenia, nawet jeśli sama rzadko w tym uczestniczyłam. Instynktownie czułam, że Alison też przypadnie to do gustu. Minęłam korty tenisowe, gdzie każdej wiosny odbywa się Citrix Open, potem Old School Square w północno-zachodnim rogu Atlantic i Swinton, następnie South County Courthouse i po lewej ręce Delray Beach Fire Station. Przejechałam tunelem na 1-95 do Jog Road, po czym skierowałam się na południe. Pięć minut później byłam w szpitalu. Mission Care to mała, prywatna klinika, która mieści się w czteropiętrowym, pomalowanym na różowo budynku. Naszą specjalnością jest opieka nad przewlekle chorymi. Większość pacjentów to ludzie starzy i cierpiący, dlatego często są źli i zdenerwowani. Czy można ich o to winić? Wiedzą, że nie wyzdrowieją, że już nigdy nie wrócą do domu, że jest to ich ostatnie miejsce na ziemi. Niektórzy przebywają u nas od lat, leżąc na wąskich łóżkach, tępo wpatrując się w sufit, czekając, aż pielęgniarka ich wykąpie albo poprawi ich pozycje, tęskniąc za gośćmi, którzy pojawiają się za rzadko, w głębi duszy modląc się o śmierć, a jednocześnie uporczywie trzymając się życia. Ludzie zawsze mi mów ią, że ciągłe przebywanie przy chorych i umierających musi być przygnębiające. Przyznaję, czasami rzeczywiście tak jest. Nigdy nie jest łatwo patrzeć na cierpienie ludzi, mieć do czynienia z młodą kobietą chorą na SM, zajmować się pogrążonym w śpiączce dzieckiem, które nigdy się nie obudzi, próbować uspokajać staruszka chorego na Alzheimera, wykrzykującego przekleństwa na syna, którego już nie pamięta. Mimo to zdarzają się chwile, które wynagradzają wszelki trud. Momenty, kiedy

najbanalniejszy akt dobroci zostaje nagrodzony uśmiechem tak olśniewającym, że do oczu napływają łzy, albo tak szczerymi, wyrażonymi szeptem podziękowaniami, że uginają się kolana. Dlatego właśnie zostałam pielęgniarką - bardzo cenię sobie takie chwile, nawet jeśli oznacza to, że jestem niepoprawną romantyczką albo głupią idcalistką. Może to tłumaczy moją naiwność. Cierpię na syndrom Army Frank -złudzenie, że wszyscy ludzie w głębi serca są dobrzy. Zostawiłam samochód przed szpitalem na parkingu dla pracowników, przeszłam przez foyer, minęłam sklep z pamiątkami i aptekę, które zostaną otwarte dopiero za kilka godzin, i weszłam do kawiarni, w której panował już spory ruch. Poczekałam chwilę na kubek pozbawionej smaku czarnej kawy i beztłuszczową bułeczkę nadziewaną żurawinami. Przypomniałam sobie Alison i to, jak bardzo lubi żurawiny. W którejś z szuflad miałam przepis na bułeczki żurawinowo-bananowe. Postanowiłam upiec je po powrocie do domu. Biura administracji otwierano dopiero o dziewiątej, więc odnotowałam w pamięci, by później popytać o przyjaciółkę Alison. Chociaż prosiła, żeby nie zawracać sobie tym głowy, uznałam, że warto spróbować. Może Rita Bishop zostawiła swój nowy adres. Może któraś z sekretarek wic, gdzie się przeniosła. Skończyłam kawę i zdążyłam zjeść pół bułeczki, kiedy drzwi nieznośnie wolnej windy otworzyły się wreszcie na trzecim piętrze. W dyżurce pielęgniarek panow ał już ogromny ruch. - O co chodzi? - spytałam Margot King, potężnie zbudowaną kobietę o miedzianopomarańczowych włosach i niebieskich soczewkach kontaktowych. Margot pracowała w Mission Care od ponad dziesięciu lat i podczas tej dekady kolor jej oczu zmieniał się niemal tak często jak kolor włosów. Jedynym stałym elementem był kolor sztywnego, śnieżnobiałego uniformu i czarna jak heban barwa skóry. - Ofiara gwałtu - szepnęła Margot. - Ofiara gwałtu? Dlaczego przywieziono ją tutaj? - Została zgwałcona trzy miesiące temu. Facet pobił ją kijem baseballowym i zostawił na pewną śmierć. Od tego czasu jest w śpiączce. Nie wygląda na to, by wkrótce miała wrócić do domu. Gdy w Delray Medical Center potrzebowano łóżka, rodzina postanowiła przywieźć ją tutaj. - Ile ma lat? - spytałam, zbierając siły. - Dziewiętnaście. Westchnęłam i przygarbiłam się, jakby ktoś zrzucił mi na plecy ogromny ciężar. - Jeszcze jakieś miłe niespodzianki? - Same stare, same stare. Pani Wylie pytała o ciebie. - Już? - Od piątej powtarza: „Gdzie jest moja Terry? Gdzie jest moja Terry?" -Margot

udała drżący głos Myry Wylie. - Zajrzę do niej. Wyszłam na korytarz i zatrzymałam się. - Czy jest już Caroline? - Będzie dopiero o jedenastej. - Ona miewa migreny, prawda? - O tak. Bardzo wtedy cierpi. - Jak przyjdzie, powiedz jej, że koniecznie chcę się z nią zobaczyć. - Masz z tym jakieś problemy? - Nie ja, przyjaciółka - wyjaśniłam, wędrując pomalowanym na brzoskwiniowo korytarzem w stronę pokoju Myry Wylie. Powoli otworzyłam drzwi i wsunęłam głowę do środka, na wypadek, gdyby słabowita osiemdziesięciosiedmioletnia kobieta, walcząca z białaczką i wrodzoną wadą serca, z powrotem zasnęła. - Terry! - Głos Myry Wylie dopłynął ze szpitalnego łóżka, falując w powietrzu jak dym z papierosa. - Jest moja Terry. Podeszłam do łóżka, poklepałam kościstą dłoń spoczywającą pod sterylnie białą kołdrą i uśmiechnęłam się do szarej twarzy o wodnistobłękitnych oczach. - Jak się dzisiaj miewasz, Myro? - Cudownie - odparła tak samo jak każdego dnia, kiedy ją o to pytałam. Roześmiałam się. Ona też, chociaż dźwięk ten był słaby i szybko zamienił się w kaszel. Mimo to przez parę sekund widziałam ślady pięknej, pełnej życia kobiety, jaką była Myra Wylie, nim ciało zaczęło powoli, podstępnie ją zdradzać. Potrafiłam dopatrzyć się również podobieństwa do syna, Josha. Oboje mieli piękne, wyraziste kości policzkowe i wygięte w delikatny łuk wargi. Josh Wylie będzie bardzo przystojnym starszym panem - pomyślałam wbrew własnej woli, przysuwając krzesło i siadając obok jego matki. - Podobno o mnie pytałaś. - Wpadło mi do głowy, żebyśmy, myjąc następnym razem głowę, zrobiły coś z moimi włosami - oznajmiła. Odgarnęłam jej z twarzy delikatne, siwe kosmyki. - Jaka fryzura by ci się podobała? - Nie wiem. Coś nowego. - To znaczy? - Może na pazia. - Na pazia? Odsunęłam cieniuchne pasemka otaczające twarz Myry. Jej skóra coraz bardziej się zapadała, głębokie zmarszczki wokół oczu i ust zamieniały się w fałdy. Powoli żywa twarz przeobrażała się w śmiertelną maskę. Ile Myra jeszcze pożyje?

- Na pazia - powtórzyłam. - Jasne. Czemu nie? Myra uśmiechnęła się. - Dziś w nocy była na dyżurze ta śliczniutka pielęgniarka z piegami. Taka młodziutka, jak jej na imię? - Sally? - Tak, Sally. Przyniosła mi lekarstwo i trochę porozmawiałyśmy. Spytała, ile mam lat. Powinnaś zobaczyć jej minę, kiedy powiedziałam jej, że siedemdziesiąt siedem. Spojrzałam Myrze w oczy, sprawdzając, czy nie żartuje. Mówiła poważnie. - Myro - przypomniałam jej łagodnie. - Wcale nie masz siedemdziesięciu siedmiu lat. - Naprawdę? - Masz osiemdziesiąt siedem. - Osiemdziesiąt siedem? Nastąpiła długa cisza. Myra przycisnęła drżącą rękę do serca. - To szok! Roześmiałam się i poklepałam ją po ramieniu. - Jesteś pewna? - Taka data znajduje się na twojej karcie. Ale możemy sprawdzić, gdy odwiedzi cię syn. - Myślę, że to dobry pomysł. - Myra zamrugała powiekami, głos jej osłabł. Wydaje mi się, że to jakiś błąd. - Spytamy w piątek Josha. Podniosłam się z krzesła i podeszłam do drzwi. Kiedy się odwróciłam, Myra mocno spała. Pozostała część ranka upłynęła spokojnie. Zajmowałam się pacjentami, karmiłam ich podczas śniadania, a potem lunchu, zmieniałam zabrudzone prześcieradła, wyprowadzałam do toalety tych, którzy jeszcze chodzą. Zajrzałam do Sheeny O'Connor, dziewiętnastoletniej ofiary gwałtu, przewiezionej z Delray Medical Center. Przez cały czas paplałam jak najęta, sprawdzając rany i siniaki widoczne na jej niegdyś niewinnej twarzy, ale nawet jeśli mnie słyszała, nie dawała żadnego znaku. Zwykle jem lunch w szpitalnej kafejce - jedzenie jest zaskakująco dobre i nigdzie nie proponują niższych ccn - ale tego dnia postanowiłam sprawdzić, jak czuje się Alison. Myślałam o tym, żeby zadzwonić, ale nie chciałam jej budzić, na wypadek gdyby wciąż spała, poza tym przypuszczałam, że i tak nie odbierze telefonu. Tak więc uzbrojona w dwie tabletki imitreksu odkupione od Caroline -„Dałabym ci je, ale są cholernie drogie!" - i nazwiska kilku lekarzy, z którymi moim zdaniem Alison pow inna się skontaktować, wykorzystałam godzinę przeznaczoną na lunch na wyprawę do domu i sprawdzenie, jak czuje się moja lokatorka. Podjeżdżając pod dom, ujrzałam młodego mężczyznę w czapeczce baseballowej nasuniętej głęboko na oczy. Stał za rosnącym na rogu drzewem, niemal w tym samym

miejscu, gdzie poprzedniego dnia kogoś widziałam, ale nim zdążyłam zaparkować i wrócić, już odszedł. Rozejrzałam się po ulicy i zobaczyłam, jak znika za rogiem. Chciałam pobiec za nim, ale moją uwagę odwróciły szczekające psy, dlatego wróciłam do domu. Bcttyc McCoy stała obok nagradzanych róż sąsiadki, udając, że nie dostrzega, iż jeden z jej piesków podlewa krzaczek. Przyszło mi na myśl, żeby ją spytać, czy nie widziała w okolicy podejrzanych typków, ale się rozmyśliłam. Bettye McCoy prawie mnie nie dostrzegała od momentu, kiedy kijem od miotły przepędziłam jej kochanego pieseczka z mojego podwórka. Przy drzwiach wejściowych zdjęłam buty i cicho zaklęłam, gdy usłyszałam skrzypnięcie zawiasów. Postanow iłam je nasmarować, gdy wrócę z dyżuru do domu. Wewnątrz panowała niesamowita cisza, jeśli nie liczyć cichego szumu klimatyzacji. Szybko rozejrzałam się dookoła - wszystko znajdowało się na swoim miejscu. Nic nie zostało przestawione. Na palcach powędrowałam do swojej sypialni, cicho zakaszlałam, żeby nie przestraszyć Alison, gdyby nie spała, a potem otworzyłam drzwi. Zasłony wciąż były zaciągnięte, więc dopiero po chwili zorientowałam się, że pokój jest pusty, a łóżko elegancko zasłane. Nie spało w nim już złotowłose dziecko. - Alison?! - zawołałam, sprawdzając łazienkę i drugą sypialnię, nim wróciłam na parter. - Alison? Zniknęła. - Alison! - zawołałam ponownie przy drzwiach jej chatki, cicho pukając. Żadnej odpowiedzi. Próbowałam zajrzeć przez okno, ale niczego nie zobaczyłam. Nie słyszałam również, by ktoś ruszał się w środku. Czyżby Alison dobrze się poczuła i gdzieś wyszła? A może leży na podłodze w łazience, z głową przyciśniętą do płytek, pragnąc znaleźć w ten sposób choć odrobinę ulgi, zbyt chora i słaba, by zareagować na moje pukanie. Wbrew rozsądkowi, który podpowiadał mi, że przesadzam, wróciłam do drzwi i zapukałam mocniej. - Alison! - zawołałam głośno. - Alison, tu Terry. Dobrze się czujesz? Odczekałam trzydzieści sekund, po czym weszłam. - Alison! - zawołałam ponownie. W momencie kiedy przekraczałam próg, wiedziałam już, że chatka jest pusta, mimo to nadal uparcie wołałam jej imię i powolutku zbliżałam się do drzwi sypialni. Części garderoby, którą miała na sobie poprzedniego wieczoru, leżały beztrosko na podłodze w sypialni, zrzucone i zostawione w miejscach, gdzie upadły. Łóżko było niezasłane i przesycone jej zapachem - z poplątanych prześcieradeł i porozrzucanych poduszek unosiła się woń truskawek i dziecięcego pudru, ale Alison nigdzie nie było. Z zażenowaniem muszę przyznać, że zajrzałam pod łóżko. Czyżbym myślała, że wyłonił się stamtąd okropny strach i porwał Alison podczas snu? Prawdę mówiąc, nie wiem, co myślałam. Nie wiem również, co mnie naszło, żeby sprawdzić jej małą garderobę. Czyżbym myślała, że moja lokatorka schowała się w środku?

Naprawdę, nie mam pojęcia, co myślałam. Może w ogóle się nie zastanawiałam. Alison nie miała dużo ubrań. Kilka sukienek, łącznie z niebieską kreacją, którą miała na sobie podczas pierwszego spotkania. Kilka par dżinsów. Białą bluzeczkę. Czarną skórzaną kurtkę. Może sześć podkoszulków ułożonych w jednym kącie długiej wbudowanej półki, trochę koronkowej bielizny wetkniętej między resztę. Zniszczone czarno-białe tenisówki stały obok pary wyraźnie nowych, srebrnych sandałków na wysokim obcasie. Wzięłam jeden z nich do ręki, zastanaw iając się, jak można chodzić na takich piekielnych szpilkach. Nie nosiłam wysokich obcasów od... no cóż, zdałam sobie sprawę, że nigdy nie nosiłam wysokich obcasów. Zerknęłam na swoje nogi w samych pończochach. Nim zdałam sobie sprawę, co robię, pochyliłam się i włożyłam najpierw jeden sandałek, potem drugi. Stojąc w seksownych pantofelkach Alison, usłyszałam ruch w sąsiednim pokoju. Poczułam, że ktoś się zbliża. Zamarłam w bezruchu, nie wiedząc, co zrobić. Oczywiście, mogłam powiedzieć Alison, że obawiałam się o jej zdrowie i dlatego weszłam do jej chatki, ale jak miałam wyjaśnić fakt, że przyłapała mnie w swojej garderobie w jej nowiutkich, srebrnych sandałkach? Przez szaloną sekundę miałam ochotę stuknąć obcasami i wyrecytować: „Nieście mnie do domu. Nieście mnie do domu", mając nadzieję, że tak jak Dorota z Czarnoksiężnika ze Szmaragdowego Grodu zostanę w cudowny sposób przeniesiona do swojego salonu. Albo do Kansas. Gdziekolwiek, byle nie tu - pomyślałam, czując, że Alison jest u drzwi. - Przepraszam - powiedziałam, czekając, aż się pojawi. - Wybacz, proszę. Tyle że nikt się nie pojawił. Byłam tylko ja i moja bujna wyobraźnia. Nie wspominając o poczuciu winy, że znajduję się tam, gdzie nie powinnam. Stałam w garderobie, kołysząc się na okropnych siedmiocentymetrowych obcasach, czekając, aż serce wróci do normalnego rytmu. Przynajmniej popełniłam jakieś przestępstwo - pomyślałam, zrzucając buty i ustawiając je obok zniszczonych tenisówek. W tym momencie, do cholery, powinnam była się stamtąd wynieść. Widocznie Alison poczuła się lepiej. Nie musiałam się o nią martwić. Z pewnością nie miałam powodu, by stać na środku obecnie jej mieszkania. Wychodziłam - naprawdę wychodziłam - kiedy coś zobaczyłam. Jej pamiętnik. Leżał otwarty na białej wiklinowej toaletce, jakby czekał, żeby go przeczytać. Może Alison specjalnie go tak zostawiła, spodziewając się, że wpadnę? Próbowałam go nie dostrzegać, próbowałam wyjść, nie zaglądając do niego, ale cholerny zeszyt przyciągał mnie jak magnes. Po chwili przyłapałam się na tym, że moje oczy śledzą okropne pętle i kółka Alison. Sobota. 4 listopada. Udało się. Jestem tutaj. Urwałam, zamknęłam dziennik, potem zdałam sobie sprawę, że gdy go znalazłam, był otwarty, więc szybko przerzuciłam strony, szukając ostatniego zapisku.

Czwartek. 11 października: Lance uważa, że jestem szalona. Mówi, że powinnam pamiętać, co stało się poprzednim razem. Piątek. 26 października: Jestem niespokojna. Może to wcale nie był dobry pomysł? Niedziela. 28 października: Lance wciąż mnie ostrzega, żebym się za bardzo nie przywiązywała. Może ma rację. Może cały plan jest zbyt niepewny? Wróciłam do ostatniego wpisu. Nie pozwalałam oczom się na nim zatrzymać, mimo to przeczytałam: Sobota, 4 listopada: Udało się. Jestem tutaj. Mieszkam w chatce za jej domem. Zaprosiła mnie nawet na kolację. Sprawia wrażenie bardzo miłej, choć znacznie odbiega od moich oczekiwań. Co to ma znaczyć? Jakie były jej oczekiwania? Rozmawiałyśmy przez telefon niecałą minutę, to za krótko, by wyrobić sobie jakąkolwiek opinię. Lance uważa, że jestem szalona. Mówi, że powinnam pamiętać, co stało się poprzednim razem. Czy te zapiski są ze sobą jakoś powiązane? - Znów to robię - powiedziałam na głos. Pozwalam, by moja wyobraźnia brała górę nad zdrowym rozsądkiem. Urywki, które przeczytałam w dzienniku Alison, mogły oznaczać wszystko. Albo nic. Niepokój, jaki odczuwałam, spowodowany był raczej wyrzutami sumienia, że myszkuję w rzeczach należących do mojej lokatorki, niż jej niewinnymi gryzmołami. Odsunęłam dziennik jak syczącego węża. I nic nie zrobiłam. Ani wtedy, ani później. Nawet gdy wróciłam do domu z dyżuru i wstąpiłam, by sprawdzić, co porabia Alison. Powiedziała mi, że niemal cały dzień spędziła w łóżku, jedynie na chwilę wyszła na krótki spacer po najbliższej okolicy. Zostawiłam jej imitrex, listę lekarzy i domowy rosół z kurczaka. Postanowiłam, że będę miła, ale spróbuję trzymać się z daleka, nie będę się za bardzo przywiązywać, jak bez wątpienia doradziłby mi tajemniczy Lance. Jakimś cudem udało mi się przekonać siebie samą, że dopóki Alison będzie płacić czynsz i stosować się do moich reguł, wszystko będzie dobrze.

5. Do piątku niemal całkowicie zapomniałam o pamiętniku. Jedna z pielęgniarek złapała paskudną grypę, więc zgodziłam się pełnić dyżur za siebie i za nią zarówno w środę, jak i we czwartek. W rezultacie rzadko widywałam Alison. Dostałam od niej uroczy bilecik z podziękowaniami za kolację i przeprosinami, że sprawiła mi tyle kłopotu. Zapewniała, że czuje się lepiej, i proponowała, żebyśmy podczas weekendu wybrały się do kina, jeśli tylko będę miała wolny czas. Nie odpowiedziałam. Gdybyśmy się spotkały, miałam zamiar wymawiać się zmęczeniem. Wierzyłam, że jeśli odrzucę kilka takich przyjaznych gestów, Alison zrozumie, iż nasza znajomość powinna ograniczyć się do układu: gospodyni - lokatorka. Zbyt szybko pozwoliłam Alison wtargnąć w swoje życie. Zbyt łatwo, co potwierdziła w swoim dzienniku. - O czym myślisz, kochanie? - rozległ się obok mnie pełen niepokoju głos. - Hmm? Co takiego? Przepraszam - powiedziałam, wracając do rzeczywistości. Odsunęłam na bok niechciane wspomnienia i skupiłam całą uwagę na wyniszczonej staruszce, utrzymywanej przy życiu dzięki ogromnej ilości rurek, które na siłę dokarmiały ją poprzez zanikające żyły. W oczach Myry Wylie błysnęło zaciekawienie. - Byłaś setki kilometrów stąd. - Przepraszam. Sprawiłam ci ból? - Cofnęłam rękę od kroplówki, którą poprawiałam. - Nie, moja droga. Nie sprawiłabyś mi bólu, nawet gdybyś chciała. Przestań przepraszać. Wszystko w porządku? - Tak, oczywiście. - Poprawiłam koc na jej nogach. - Świetnie się spisujesz. - Miałam na myśli ciebie. Czy u ciebie wszystko w porządku? - Tak, oczywiście - powtórzyłam, jakbym próbowała uspokoić także siebie. - Jeśli masz jakiś problem, możesz mi o tym powiedzieć, wiesz? Uśmiechnęłam się z wdzięcznością. - Doceniam to. - Mówię prawdę. - Wiem o tym. - Wyglądałaś na zamyśloną - zauważyła Myra Wylie, a ja roześmiałam się w głos. Nie śmiej się. Josh też tak uważa. Poczułam przyspieszone bicie serca. - Twój syn też uważa, że wyglądam na zamyśloną? - Tak właśnie stwierdził, gdy był ostatnim razem. Poczułam się tak, jakby ktoś powiedział mi cudowny komplement, jak nastolatka, która właśnie odkryła, że głupi chłopak, w którym się kocha, czuje to samo do niej. Zerknęłam na zegarek i zauważyłam, że drżą mi ręce. - No cóż, prawie południe. Lada chwila powinien tu być. - Uważa, że jesteś bardzo miła.

Czy mi się wydawało, czy w oczach Myry pojawił się żartobliwy błysk? - Naprawdę? - Josh zasługuje na kogoś miłego - ciągnęła Myra, jakby mówiła do siebie. - Jest rozwiedziony, wiesz? Mówiłam ci o tym, prawda? Przytaknęłam. Bardzo chciałam usłyszeć więcej szczegółów, ale starałam się nie okazywać zbytniego zainteresowania. - Rzuciła go dla instruktora aerobiku. Wyobrażasz sobie? Głupia kobieta. - Wątłe ramiona Myry Wylie zesztywniały pod wpływem słusznego oburzenia. Rozbiła rodzinę. Złamała serce mojemu synowi. I po co? Żeby móc spacerować po plaży o zachodzie słońca w towarzystwie umięśnionego trenera dziesięć lat młodszego od niej. Rzucił ją sześć miesięcy później. Czy można się było spodziewać czegoś innego? Oczywiście, teraz widzi, że popełniła błąd, i chce wrócić do Josha. Dzięki Bogu mój syn jest na to za mądry. Nigdy się nie zgodzi na jej powrót. Głos Myry zaczął się załamywać, jak kiepski sygnał radiowy, potem nastąpił atak kaszlu i zadyszki. - Weź kilka głębokich wdechów - poradziłam, obserwując, jak oddech Myry powoli wraca do normy. - Już lepiej. Nie powinnaś się tak denerwować. Nie warto. Jest już po fakcie. Rozwiedli się. - On nigdy się nie zgodzi na jej powrót. - Nigdy - powtórzyłam. - Zasługuje na kogoś miłego. - Zdecydowanie. - Kogoś takiego jak ty - powiedziała Myra. Potem dodała: - Lubisz dzieci, prawda? - Kocham je. Przeniosła wzrok na dwa stojące na ruchomej szafce nocnej, oprawione w srebro zdjęcia uśmiechniętych wnuków. - Oczywiście, teraz są starsi niż na zdjęciach. Jillian ma piętnaście lat, a Trevor prawic dwanaście. - Wiem. Poznaliśmy się - przypomniałam jej. - To kochane dzieciaki. - Po odejściu Jan przeszły przez piekło. - Na pewno nie było im łatwo. Nigdy nie jest łatwo, gdy traci się matkę - pomyślałam. Niezależnie od tego, ile ma się lat i w jakich okolicznościach to następuje. Matka to matka -pomyślałam i omal się nie roześmiałam. To by było na tyle, jeśli chodzi o zamyślenie. - Muszę już iść. Czy mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić przed przyjściem syna? - Mogłabyś przyczesać mi włosy? - Z prawdziwą przyjemnością. Musnęłam grzebieniem włosy Myry, patrząc, jak siwe pasma od razu wracają na swoje miejsce, jakby nikt ich nie dotykał. - Miałaś rację. Do twarzy ci w tym uczesaniu na pazia.

- Tak myślisz? Na jej obliczu pojawił się uśmiech, promienny jak u dziecka. - Teraz wszystkie pielęgniarki proszą mnie, żebym obcięła im włosy. Twierdzą, że minęłam się z powołaniem. - Nie sądzę, żebyś z czymkolwiek się minęła. - Myra ścisnęła moją dłoń. - Przyjdę, żeby przywitać się z twoim synem - obiecałam, puszczając perskie oko. - Terry! - zawołała, gdy wychodziłam z sali. Odwróciłam się, a ona położyła palec na ustach. - Może odrobina szminki? Podeszłam do jej łóżka. - Nie, nie o mnie chodzi - wyjaśniła szybko. - O ciebie. Roześmiałam się i potrząsając głową, odwróciłam się do drzwi. Ze śmiechem wyszłam na korytarz. W tym momencie ujrzałam Alison, stojącą obok dyżurki pielęgniarek. - Terry! Alison podbiegła do mnie z wyciągniętymi rękami i zarumienioną z dumy twarzą. Miała na sobie niebieską letnią sukienkę, a włosy pięknymi falami opadały jej na plecy. Jej szyję zdobił wisiorek Eriki Hollander. Maleńkie złote serduszko spoczywało między obojczykami, jakby leżało tam przez całe życie. - Alison! Co tu robisz? Spojrzałam na Margot i Caroline, które krzątały się za długą, wygiętą półkoliście ladą - Margot załatwiała jakiś telefon, a Caroline notowała coś w karcie pacjenta. Zerknęły w naszą stronę, udając, że nie zwracają uwagi. - Udało mi się! Udało mi się! - Alison podskakiwała jak małe dziecko. Dotknęłam palcem ust, chcąc, żeby nieco ściszyła głos. - Co się udało? - Dostałam pracę - pisnęła, nie mogąc się opanować. - W Lorelli Gallery. Na Atlantic Avenue. Cztery dni w tygodniu, niektóre soboty, kilka wieczorów. Praca na zmiany - dodała z uśmiechem. - Tak jak twoja. - To świetnie - usłyszałam własne słowa. Jej entuzjazm był zaraźliwy, chociaż starałam się panować nad emocjami. - Co dokładnie będziesz robić? - Głównie sprzedawać. Oczywiście, nie znam się zbytnio na sztuce, ale Fem obiecała, że nauczy mnie wszystkiego, co powinnam wiedzieć. Fem to moja szefowa. Fem Lorelli. Sprawia wrażenie bardzo miłej. Znasz ją? Potrząsnęłam głową, ale Alison już mówiła dalej. - Powiedziałam jej, że nie znam się za bardzo na sztuce, bo uznałam, że powinnam być wobec niej szczera, prawda? Nie chciałam, żeby dała mi pracę, mając o mnie fałszywe wyobrażenie. Chociaż i tak szybko by się zorientowała, nie sądzisz? Ale powiedziała, żebym się nie martwiła, ona zajmie się sztuką, a do mnie głównie będzie należała biżuteria i prezenty, które sprzedają, chociaż jeśli uda mi się skłonić kogoś do kupna któregoś z obrazów, dostanę prowizję. Pięć procent. Wspaniale, prawda?

- Wspaniale - przyznałam. - Niektóre z tych płócien kosztują tysiące dolarów, więc byłoby fantastycznie, gdybym któreś z nich sprzedała. Ale przeważnie będę siedzieć w kasie. Na zmianę z tą drugą dziewczyną. Chyba nazywa się Denise Nickson. To siostrzenica Fem. Co jeszcze? Och, dostanę dwanaście dolarów za godzinę i zaczynam od poniedziałku. Wspaniale, prawda? - Wspaniale - przyznałam ponownie. - Nie mogłam się doczekać, kiedy będę mogła ci o tym powiedzieć, więc przyszłam prosto tutaj. - Moje gratulacje. - Zapraszam cię na lunch. - Lunch? - Żeby to uczcić. Ja stawiam. Przestąpiłam niespokojnie z nogi na nogę. Prawdę mówiąc, właśnie miałam przerwę na lunch i od godziny burczało mi w brzuchu. - Nie mogę. Mam dzisiaj tyle roboty... - W takim razie proponuję kolację. - Nie dam rady. Pracuję na dwie zmiany. - To jutro wieczorem - upierała się. - Byłoby jeszcze lepiej. Będziesz mogła w niedzielę rano dłużej pospać. Jutro wieczorem nie pracujesz, prawda? - Nie - odparłam, zdając sobie sprawę, że Alison nie ustąpi, póki się ze mną nie umówi, nawet gdyby miała proponować każdy dzień aż do Bożego Narodzenia. - Ale wcale nie musisz mnie nigdzie zapraszać. - Muszę - obstawała przy swoim Alison. - Poza tym chcę podziękować ci za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. - Niczego dla ciebie nie zrobiłam. - Chyba żartujesz! Pozwoliłaś mi zamieszkać w najwspanialszej chatce na świecie, przygotowałaś dla mnie kolacje, ciepło mnie przyjęłaś. Nawet się mną zaopiekowałaś, gdy gorzej się poczułam. Jestem ci wiele winna, Terry Painter. - Nic jesteś mi winna niczego oprócz czynszu - uściśliłam. Usiłowałam zachować dystans, jednocześnie czując, że powoli jestem wciągana w orbitę Alison i ulegam jej urokowi. Pozwoliłaś mi zamieszkać w najwspanialszej chatce na świecie. Kto opowiada takie rzeczy? Jak można nie dać się oczarować? Poza tym czym właściwie się martwię? Czego miałabym się obawiać, zwłaszcza ze strony kogoś takiego jak Alison? Nawet biorąc pod uwagę najgorsze i zakładając, że jest oszustką, czego może szukać? Nie jestem bogata -mam mały domek, jeszcze mniejszą chatkę na tyłach, śmieszne oszczędności, kolekcję porcelanowych główek. Co to jest? Zwykłe drobiazgi. Na litość boską, toż to Floryda! Jadąc czterdzieści minut na północ, można zobaczyć nadmorskie rezydencje Palm Beach i Hobe Sound, czterdzieści minut na południe - słynne pałace South Beach w Miami. Floryda stanowi

synonim wielkich pieniędzy, pełno tu bogatych starszych panów, chętnie dających się wykorzystywać pięknym, młodym dziewczętom. Do diabła, to trzyma ich przy życiu. Po co Alison miałaby zawracać sobie głowę mną? To byłoby bez sensu. Teraz zdaję sobie sprawę, że czasami nasz umysł po prostu nie pozwala nam dostrzegać faktów, które widać gołym okiem, że oszukujemy sami siebie, zagłuszamy instynkt samozachowawczy i niezależnie od tego, ile mamy lat ani za jak mądrych się uważamy, nigdy naprawdę nie wierzymy w swoją śmiertelność. Poza tym odkąd to wszystko musi mieć sens? - No to jak, jesteśmy umówione? - Alison uśmiechnęła się wyczekująco. - Jesteśmy - usłyszałam własną odpowiedź. - Świetnie. - Obróciła się w kółko, a dolny brzeg sukienki zawirował wokół jej kolan. - Dokąd chciałabyś się wybrać? Potrząsnęłam głową. - Liczę na niespodziankę. Potarła złote serduszko na szyi. - Uwielbiam niespodzianki. Jakby na sygnał odezwał się alarm przeciwpożarowy. Był fałszywy, ale przez kilka minut, nim okazało się, że wszystko jest w porządku, panował istny chaos. Kiedy wróciłam do dyżurki, uspokoiwszy uprzednio kilku przestraszonych pacjentów, że szpital nie zamieni się w ogniste piekło, Alison już nie było. - Wszyscy dobrze się czują? - spytała Margot. - Pan Austin powiedział, że nigdzie nie pójdzie bez zębów, nawet gdyby był największy pożar. Roześmiałam się, przypominając sobie zrzędliwego staruszka z sali 411. - Kim jest ta ładna dziewczyna, z którą rozmawiałaś? - spytała Margot. - To moja nowa lokatorka. - Naprawdę? No cóż, mam nadzieję, że tym razem będziesz miała więcej szczęścia. Następne godziny upłynęły stosunkowo spokojnie. Nie było alarmów przeciwpożarowych ani niespodziewanych gości. Po szybkim lunchu w kafejce zajęłam się sprawdzaniem pulsów, podawaniem lekarstw, prowadzaniem pacjentów do toalety i z powrotem i uspokajaniem tych, którzy buntowali się przeciw swojemu losowi. W pewnym momencie stanęłam przed drzwiami sali Sheeny O'Connor. Po chwili wahania weszłam do środka. Nastolatka leżała na środku łóżka i z przerażeniem wpatrywała się w sufit. Czyżby widziała mężczyznę, który ją zgwałcił i pobił do nieprzytomności, a potem zostawił na pewną śmierć? Podeszłam do łóżka i dotknęłam jej ręki, ale jeśli nawet czuła mój dotyk, nie dawała żadnego znaku. - Już wszystko w porządku - szepnęłam. - Tutaj jesteś bezpieczna. Przysunęłam krzesło i usiadłam obok niej. Nagle do głowy przyszły mi słowa starej irlandzkiej kołysanki. Potrzebowałam kilku sekund, żeby przypomnieć sobie melodię. Potem złapałam się na tym, że śpiewam - cicho, łagodnie, tak jak śpiewa się

noworodkowi. „Luli-luli-lu... luli-luli-lu..." Nie wiem, dlaczego na myśl przyszła mi ta właśnie piosenka. Nie pamiętam, by matka kiedykolwiek mi ją śpiewała. Może powodem było nazwisko O'Connor. Prawdopodobnie założyłam, że mama nuciła ją małej Shccnic i że ta piosenka może poruszyć coś w podświadomości dziewczyny, przypomnieć jej czasy, kiedy była bezpieczna i otoczona opieką, czasy, kiedy nie mogło jej się przydarzyć nic złego. - Luli-luli-lu - śpiewałam, a przy każdej powtórce prostych słów mój głos przybierał na sile. - Luli-luli-lu. Sheena ani drgnęła. - Luli-luli-lu... Irlandzka kołysanka ukołysze cię do snu. - To bardzo ładna piosenka - powiedział męski głos od drzwi. Wcale nie musiałam się odwracać, by go rozpoznać. Przerwałam śpiewanie i zrobiłam obojętną minę, nie chcąc, by twarz mnie zdradziła, po czym obróciłam się do drzwi. Stał w nich Josh Wylie, wysoki i wprost zabójczo przystojny z przyprószonymi siwizną włosami i błękitnymi oczami matki. Bacznie mi się przyglądał. - Odkąd pan tu jest? - Wystarczająco długo, żeby wiedzieć, iż ma pani piękny głos. Chwyciłam się mocno poręczy łóżka Shccny i wstałam. - Dziękuję. Z bijącym sercem przeszłam przez całą salę, chociaż nogi zadziwiająco pewnie niosły mnie przed siebie. Kiedy się zbliżałam, Josh Wylie cofnął się na korytarz. Zamknęłam za sobą drzwi pokoju Sheeny. - Co jej się stało? - spytał Josh, kiedy wędrowaliśmy korytarzem. Opowiedziałam mu historię potwornego gwałtu. - Jest w śpiączce. Ma oczy otwarte, ale niczego nie widzi. - Czy tak już zostanie na zawsze? - Nikt tego nie wie. - Jaka szkoda! - Josh smutno pokiwał głową. - Jak spisuje się moja mama? Uśmiechnął się, a wygięcie ust podkreśliło błysk, który pojawił się w oczach. - Z tego, co wiem, obcięła jej pani włosy. - Skróciłam jedynie kilka kosmyków. Chyba jej się to spodobało. - Jest bardzo zadowolona. Z pani - podkreślił Josh. - Uważa, że jest pani najwspanialszą istotą pod słońcem. - To wzajemne odczucie. - Czy podczas następnej wizyty mógłbym zaprosić panią na lunch? - Słucham? - Zapraszam panią na lunch. W przyszły piątek. Jeśli będzie pani wolna. Jeśli będzie pani głodna... - Zawsze jestem głodna - wyznałam. Ucieszyłam się, gdy wybuchnął śmiechem. Chętnie w przyszły piątek wybiorę się z panem na lunch.

Przypomniałam sobie Alison. Dwa zaskakujące zaproszenia w ciągu jednego dnia. - A zatem umowa stoi. Przyszły piątek. - Dotarliśmy do dyżurki pielęgniarek. - W takim razie do zobaczenia za tydzień. Zostawiam matkę w pani wspaniałych i pomysłowych rękach. - Niech pan jcdzic ostrożnie! - zawołałam, gdy wsiadał do windy. - Tylko żadnego uniformu - powiedział. - To nie jest spotkanie służbowe. Gdy drzwi windy powoli zaczęły się zamykać, pomachał mi ręką. - To nie jest spotkanie służbowe - powtórzyłam cicho. W myślach przejrzałam szafę, próbując zadecydować, w co się ubrać, zastanawiając się, czy nie kupić sobie czegoś nowego. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że za moimi plecami panuje dziwne poruszenie. - Coś się stało? - spytałam, obracając się na pięcie. Margot i Caroline sprawdzały biurko, wyraźnie czegoś szukały. - Zniknął portfel z torebki Caroline - wyjaśniła Margot. Weszłam do dyżurki i sama zaczęłam szukać. - Jesteście pewne, że nie tkwi gdzieś w jakimś kącic? - Wszędzie już szukałam - jęknęła Caroline, przeczesując palcami krótkie włosy i odgarniając je z twarzy. Wyrzuciła na podłogę zawartość torebki. W swoich najlepszych chwilach Caroline wygląda na nieco przygnębioną. Teraz sprawiała wrażenie potwornie zrozpaczonej. - Może zostawiłaś go w innej torebce. Kiedyś zrobiłam coś takiego zasugerowałam, chociaż zmyśliłam to na poczekaniu. - Nie, miałam go dziś rano. Wiem, bo kupowałam na dole kawę i ciasto. - Nie zostawiłaś go po zapłaceniu na ladzie? Caroline potrząsnęła głową. - Na pewno włożyłam go z powrotem do torebki. Rozejrzała się po korytarzu, a jej smutne, brązowe oczy wypełniły się łzami. - Cholera, miałam w nim ponad sto dolarów. Przypomniałam sobie Alison. Była tu, gdy rozległ się alarm przeciwpożarowy, a dyżurka pielęgniarek przez kilka minut pozostawała pusta. Moja lokatorka zniknęła dokładnie w tym samym momencie, kiedy wszystko się uspokoiło. Czy to możliwe, żeby zabrała portfel Carolinc? Dlaczego o tym pomyślałam? Na pewno logiczniejsze było założenie, że Caroline zostawiła portfel w kafejce. - Uważam, że powinnaś zadzwonić do kawiarni - poradziłam. Otwierałam i zamykałam szuflady, sprawdzając każdy, nawet najmniejszy schowek w dyżurce. Potem zajrzałam do swojej torebki, czy niczego nie brakuje. - Zadzwonię - zgodziła się Caroline niechętnie - ale wiem, że był tutaj. Ktoś go wziął - upierała się. Potem powtórzyła: - Ktoś po prostu go zabrał.

6. W sobotę wieczorem telefon zadzwonił w momencie, kiedy wychodziłam spod prysznicu. Owinęłam się ogromnym, białym ręcznikiem, drugi zarzuciłam na ramiona i przebiegłam przez sypialnię, przypuszczając, że to Alison chce odwołać kolację. Podniosłam słuchawkę i odgarnęłam mokre włosy z policzków. - Słucham? - Chciałbym rozmawiać z Eriką Hollander - powiedział męski głos bez żadnych wstępów. Potrzebowałam pół sekundy, żeby skojarzyć nazwisko z konkretną osobą. - Erica Hollander już u mnie nie mieszka - wyjaśniłam chłodno, przyglądając się strużkom spływającym po moich nogach i wsiąkającym w kremowy dywan. Nagle ogarnął mnie strach. - Wie pani może, gdzie mógłbym ją znaleźć? Mężczyzna mówił z delikatnym, południowym akcentem. Chyba nigdy wcześniej go nie słyszałam. - Nie mam pojęcia, gdzie ona się podziewa. - Kiedy się wyprowadziła? Wróciłam myślami do chwili, kiedy po raz ostatni widziałam Erikę. - Pod koniec sierpnia. - Nie zostawiła nowego adresu? - Nie zostawiła niczego oprócz długu w postaci zaległego czynszu. A kto mówi? W odpowiedzi mój rozmówca się rozłączył. Rzuciłam słuchawkę na widełki, a potem usiadłam na łóżku i wzięłam kilka głębokich wdechów, próbując odsunąć od siebie niemiłe wspomnienia związane z Eriką Hollander. Dręczyła mnie pod nieobecność tak samo jak wtedy, gdy u mnie mieszkała i nie chciała się wyprowadzić. Erica Hollander była młoda jak Alison, i równic wysoka i smukła, chociaż nie aż tak wysoka i nie aż tak smukła. Miała gęste, ciemnobrązowe, proste włosy, które opadały jej na ramiona. Bez przerwy przerzucała je z boku na bok. jak w tych wkurzających reklamach telewizyjnych, które sugerują, że dobry szampon jest w stanie dorównać dobremu orgazmowi. Jej twarz tylko przy pewnym świetle mogła uchodzić za ładną, częściej wyglądała na nijaką. Jedynie nos - długi, cienki i na czubku skręcający w lewo - nadawał jej rysom odrobiny charakteru. Była to jej jedyna cecha charakterystyczna. Oczywiście, nienawidziła go. - Oszczędzam na operację plastyczną - powiedziała mi przy kilku okazjach. - Masz piękny nos - zapewniałam ją, czując, że wzbierają we mnie uczucia macierzyńskie. - Jest okropny. Oszczędzam na operację plastyczną. Wysłuchiwałam, jak skarżyła się na swój nos, wysłuchiwałam, jak chwaliła się swoim chłopcem, który wyjechał na rok do Tokio: „Charlie jest taki przystojny", „Charlie jest taki inteligentny". Potem wysłuchiwałam jej narzekań: „Charlie w tym

tygodniu nie zadzwonił", „Mam ochotę zrobić mu na złość". Powstrzymałam się od komentarzy, kiedy zaczęła chodzić z dziwnym typkiem, którego spotkała w „EKvood's", ulubionym lokalu motocyklistów przy Atlantic Avenue. Nawet pożyczyłam jej pieniądze na kupno używanego laptopa. Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że ucieknie w środku nocy, nie zwracając mi pieniędzy za komputer, nie wspominając już o zaległym kilkumiesięcznym czynszu. Inteligentny, przystojny Charlie w Tokio nie mógł się pogodzić z faktem, że jego dziewczyna tak bezceremonialnie go rzuciła, i dręczył mnie niemiłymi telefonami z Japonii, chcąc poznać jej nowy adres. Zawiadomił nawet policję, która jedynie potwierdziła moją wersję, ale to go nie zadowoliło. Nadal mnie prześladował, póki nie zagroziłam, że zadzwonię do jego pracodawcy. Wtedy telefony się urwały. Aż do dzisiaj. Potrząsnęłam głową, zdumiona, że Erica Hollander, która wyprowadziła się trzy miesiące temu, wciąż sprawia mi tyle kłopotu. Była moją pierwszą lokatorką. Po jej zniknięciu poprzysięgłam sobie, że będzie ostatnią. Dlaczego zatem zmieniłam zdanie? Prawdę mówiąc, tęskniłam za towarzystwem. Nie miałam zbyt wielu przyjaciół. Oczywiście, dobrze żyłam z koleżankami z pracy, kobietami takimi jak Margot i Caroline, ale rzadko spotykałyśmy się poza szpitalem. Caroline miała wymagającego męża, a Margot czwórkę dzieciaków, którymi musiała się zająć. Poza tym zawsze byłam trochę nieśmiała. Owa wstydliwość w połączeniu ze skłonnością do rzucania się w wir pracy sprawiały, że rzadko spotykałam nowych ludzi. Co więcej, matka przed śmiercią długo chorowała, a ja dbałam o pacjentów w szpitalu i o nią w domu, tymczasem... no cóż... doba ma tylko dwadzieścia cztery godziny. Poza tym w naszym społeczeństwie coś dziwnego dzieje się z kobietami po ukończeniu przez nie czterdziestki, zwłaszcza jeśli nie są mężatkami. Znikamy w gęstej, nieprzeniknionej mgle. Trudno nas zobaczyć. Ludzie wiedzą o naszym istnieniu, mimo to zlewamy się z otaczającym tłem. Nie chodzi właściwie o to, że stajemy się niewidzialne - prawdę mówiąc, ludzie schodzą nam z drogi, pragnąc uniknąć konfrontacji - raczej przestajemy być widziane. A nawet jeśli się nas widzi, to się nas nie słyszy. Coś takiego dzieje się z kobietami po czterdziestce. Tracimy głos. Pewnie dlatego sprawiamy wrażenie zdenerwowanych. Może to wcale nie sprawa hormonów. Może jedynie chcemy, żeby ktoś zwrócił na nas uwagę. Tak czy inaczej, przypomniałam sobie, jak miło było po wprowadzeniu się Eriki Hollander, ile przyjemności sprawiał mi sam fakt, że ktoś kręci się w pobliżu, nawet jeśli nie widywałyśmy się zbyt często. Nie wiem. Jakimś cudem dzięki niej czułam się mniej samotna. Dlatego spróbowałam ponownie. Co mówią o drugim małżeństwie? Że jest zwycięstwem nadziei nad doświadczeniem?

W każdym razie postanowiłam, że za drugim razem nie popełnię tych samych błędów. Dlatego nie zamieściłam ogłoszenia w prasie, tylko rozwiesiłam w szpitalu kilka nierzucającym się w oczy karteczek. Myślałam, że tym sposobem przyciągnę uwagę kogoś starszego, bardziej odpowiedzialnego. Jakiejś lekarki albo pielęgniarki. Tymczasem trafiła mi się Alison. Do rzeczywistości przywołał mnie dzwoniący telefon. Uświadomiłam sobie, że czuję na szyi podmuch klimatyzacji, przypominający chłodny oddech kochanka. Zadrżałam z zimna. - Cześć, to ja - zaszczcbiotała Alison, gdy podniosłam słuchawkę. - Nie słyszysz mojego pukania? Kiedy wstałam, ręcznik owinięty wokół piersi rozluźnił się i upadł na podłogę. - Co takiego? Nie. Gdzie jesteś? - Przy drzwiach kuchennych. Dzwonię z komórki. Wszystko w porządku? - Oczywiście. Po prostu trochę się spóźnię. Mogę wpaść po ciebie za dziesięć minut? - Nie ma sprawy. Owinąwszy się ręcznikiem, podeszłam do okna sypialni i obserwowałam zza białych koronkowych firanek, jak Alison wędruje powoli do swojej chatki. Miała na sobie granatową sukienkę, której chyba nie widziałam w jej szafie, i srebrne pantofelki. Poruszała się w nich bez żadnego problemu. Patrzyłam, jak wsuwa telefon komórkowy do wiszącej na pasku srebrnej torebki. Potem gwałtownym ruchem go wyjęła, przy okazji rozrzucając kilka zmiętych banknotów, które pofrunęły na ziemię. Alison natychmiast pozbierała pieniądze i wsunęła je z powrotem. Przypomniałam sobie studolarówki, którymi zapłaciła mi za czynsz, potem pomyślałam o stu dolarach, które zniknęły z torebki Caroline. Czy to możliwe, by Alison je zabrała? - To śmieszne - powiedziałam na głos, obserwując, jak moja lokatorka naciska guziczki i wybiera jakiś numer. Alison nie musiała kraść pieniędzy. Patrzyłam, jak szepnęła coś do telefonu, a potem wybuchnęła śmiechem. Nagle odwróciła się, jakby wyczuła, że ją obserwuję. Przycisnęłam się do ściany. Nie ruszyłam się, póki nie usłyszałam, jak otwiera i zamyka drzwi chatki. Piętnaście minut później byłam u niej. Miałam na sobie sięgającą połowy łydek jasnożółtą sukienkę bez rękawów i ze sporym dekoltem. Kupiłam ją rok temu, ale jakoś nigdy nie miałam okazji się w nią ubrać. - Przepraszam, że tak długo to trwało, ale nie mogłam ułożyć włosów. - Wyglądasz bajecznie. - Alison przyjrzała mi się wprawnym okiem kobiety, która często patrzy w lustro. - Chociaż powinnaś podciąć trochę włosy -dodała po chwili. Mogę się tym zająć. Nie zapominaj, że przez kilka miesięcy pracowałam w salonie fryzjerskim. - Jako recepcjonistka - przypomniałam jej. Roześmiała się.

- Taak, ale patrzyłam i uczyłam się. Jestem naprawdę dobra. Spróbujemy po kolacji? Przypomniałam sobie Myrę Wylie i jej improwizowaną fryzurkę na pazia. Czy jestem tak samo odważna jak ona? - Dokąd mnie zabierasz? - Do nowej restauracji naprzeciwko galerii Lorelli. Już do nich dzwoniłam i powiedziałam, że się trochę spóźnimy. Restauracja nazywała się „Barrington's" i jak wiele lokali w południowej części Florydy była w środku znacznie większa, niż można było sądzić, patrząc z ulicy. Główna sala przypominała francuskie bistro - dużo lamp od TifTany'cgo, witrażowe okna i plakaty Toulouse-Lautreca z tancerkami z Moulin Rouge. Niestety, ściany pomalowane były na jasnożółty kolor, idealnie zlewający się z kolorem mojej sukienki. Gdyby nie głęboki dekolt, całkowicie bym zniknęła. Kelner przyniósł koszyk z chlebem, kartę win i dwa duże jadłospisy, po czym z pamięci wyrecytował specjalności serwowane tego wieczoru. Przez cały czas jego wzrok przeskakiwał z twarzy Alison na mój dekolt. Doszłam do wniosku, że razem mogłybyśmy podbić świat. - Delfin?! - zawołała Alison, przerażona jedną z propozycji kelnera. - Ale nie taki, o jakim myślisz - wyjaśniłam szybko. - Ten konkretny delfin to ryba, nie ssak. Nazywają go również mahi mahi. - To mi się o wiele bardziej podoba. - Jaki jest łosoś? - spytałam. - Smaczny - odparł kelner, patrząc na Alison. - Ale trochę nudny - dodał, zerkając na mnie. - A miecznik? - spytała Alison. - Cudowny - poparł jej pomysł kelner. - Pieką go w sosie musztardowym Dijon. Podają ze smażonymi jarzynami i drobnymi czerwonymi ziemniaczkami. - Podoba mi się. Poproszę. - Ja wezmę łososia - oświadczyłam, ryzykując pogardę młodego człowieka i opinię nudziary. - Jakieś wino? Alison machnęła ręką, jakby decyzję zostawiała mnie. - Jakieś wino? - powtórzyła. - Myślę, że dzisiaj zrezygnuję z wina. - Nie możesz. Świętujemy. Musimy wznieść czymś toast. - Przypomnij sobie, co stało się poprzednim razem - powiedziałam znacząco. Wyglądała na zażenowaną, jakby całkiem zapomniała o wcześniejszej migrenie. - Weźmiemy w takim razie białe, a nie czerwone - oznajmiła po chwili zastanowienia. - Powinno być lepsze. Kelner podpowiedział, co warto wybrać, a Alison skorzystała z jego sugestii. Coś

z Chile, o ile dobrze pamiętam. Wino było dobre, chłodne i szybko powodowało lekki rausz. Obsługa się nie spieszyła, tak że zdążyłam opróżnić swój kieliszek, nim na stole pojawiło się jedzenie. Alison nalała mi następny, a ja nie protestowałam, chociaż zauważyłam, że ona upiła zaledwie kilka łyków. - Och, jest przepysznie mniamuśny - zachwycała się miecznikiem. - Jaki jest twój łosoś? - Mniamuśny. Roześmiała się, słysząc to słowo. - Widziałaś się w tym tygodniu ze swoim przyjacielem? - spytała Alison niespodziewanie. - Z moim przyjacielem? - Joshem Wyliem. Alison rozejrzała się ukradkiem po zatłoczonej restauracji, jakby Josh mógł tu być, a ona miała szansę go rozpoznać. Łosoś utknął mi w gardle. - Skąd wiesz o Joshu Wyliem? Alison przełknęła kawałek miecznika, potem następny. - Mówiłaś mi o nim. - Naprawdę? - Podczas kolacji u ciebie w domu - przypomniała. - Spytałam, czy jesteś kimś zainteresowana, a ty powiedziałaś mi o pewnym facecie... - Zniżyła głos i omiotła spojrzeniem całą salę. - ...Joshu Wyliem, którego matka leży na twoim oddziale. Dobrze mówię? Wzięła do ust dwa maleńkie ziemniaczki i następny kawałek ryby. - Dobrze. - No więc widziałaś się z nim? - Tak. Prawdę mówiąc, w przyszły piątek zabiera mnie na lunch. Alison, zachwycona, zrobiła wielkie oczy. - Bomba sprawa, Terry! Roześmiałam się. - To nic takiego - dodałam, próbując ostrzec siebie i Alison. -Prawdopodobnie chce porozmawiać o matce. - Gdyby chciał porozmawiać o matce, zrobiłby to w szpitalu. Zaufaj mi, wpadłaś mu w oko. Wzruszyłam ramionami, mając nadzieję, że Alison mówi prawdę. - Zobaczymy. Alison nie podzielała moich wątpliwości. - Będziesz musiała wszystko mi opowiedzieć. - Zacisnęła dłonie, jakby gratulowała mi dobrze wykonanej pracy, a potem zjadła ostatni kawałek miecznika. To takie ekscytujące. Nie mogę się doczekać przyszłego piątku. Nic więcej właściwie nie pamiętam, tylko tyle, że wbrew mojej woli Alison

zamówiła deser, a ja go zjadłam, chociaż nie powinnam. - Daj spokój - powiedziała, podsuwając mi ogromny kawałek ciasta bananowego. Żyje się raz. Po kolacji koniecznie chciała mi pokazać galerię Lorelli. Chwyciła mnie za rękę i pociągnęła za sobą przez ruchliwą ulicę. Usłyszałam pisk przejeżdżającego za mną auta, poczułam podmuch spalin na gołych łydkach. - Nie mogłaby pani trochę uważać?! - krzyknął kierowca. - Uważaj! - upomniała mnie Alison, tak jakbym sama przechodziła przez jezdnię. Podczas weekendów galeria była otwarta do dziesiątej wieczorem, z myślą o turystach i przechodniach. W jasno oświetlonym sklepie doliczyłam się czterech osób, łącznie z siedzącą za ladą młodą kobietą o sterczących włosach. Na ścianach wisiały kolorowe obrazy, przeważnie namalowane przez artystów, których nie rozpoznawałam, chociaż było tam też typowe płótno Motherwella przedstawiające kobietę o ogromnych czerwonych ustach i dużych piersiach. Zauważyłam też trzy martwe natury z perłami pędzla artysty, którego nazwiska nigdy nie mogę zapamiętać, chociaż dość często spotykam jego dzieła. Moją uwagę przykuł mały, prostokątny obraz przedstawiający kobietę z twarzą ukrytą pod dużym rondem kapelusza, opalającą się na różowej, piaszczystej plaży. - To mój ulubiony - wyznała Alison. Po chwili zniżyła głos. - Świetnie wyglądałby w twoim salonie, nie sądzisz? Na ścianie za sofą? - Rzeczywiście jest piękny. Alison pociągnęła mnie na środek sklepu. Przy okazji omal nie wpadłam na ogromną żabę z włókna szklanego. - O kurczę! - zachichotała. - To pewnie najbrzydsza rzecz, jaką w życiu widziałaś? Przytaknęłam. - Fern mówi, że nie mogą utrzymać tych cholernych rzeczy na składzie, tak szybko się rozchodzą. Jesteś w stanie w to uwierzyć? Cześć, Denise! -zawołała na tym samym oddechu. - To Terry Painter, moja gospodyni. I przyjaciółka - dodała z uśmiechem. Dziewczyna za ladą uniosła głowę znad magazynu mody, który właśnie przeglądała. Cudowne, fiołkowe oczy dominowały w drobnej twarzy. - Miło mi panią poznać - powiedziała dziwnie zachrypniętym głosem. Słowa wypływały spomiędzy małych, ale pełnych warg, jakby Denise nie była pewna, czy poznanie mnie powinna uznać za miłe wydarzenie, czy też nie. Od stóp do głów ubrana była na czarno, dzięki czemu wyglądała na szczuplejszą niż w rzeczywistości, chociaż miała nieproporcjonalnie duże piersi jak na tak drobną osóbkę. - Moim zdaniem nie są prawdziwe - zdradziła mi później Alison. - Ciekawe, ile kosztuje ten obraz - mruknęłam, zerkając w stronę płótna, które przedstawiało różową plażę i dziewczynę z twarzą ukrytą pod szerokim rondem kapelusza. Denise uniosła znudzone fiołkowe oczęta i spojrzała na odległą ścianę. Potem

sięgnęła pod ladę i wyjęła cennik. - Tysiąc pięćset dolarów. - Ściana za sofą w twoim salonie - powtórzyła Alison. - Co o tym sądzisz? - Wydawało mi się, że zaczynasz pracę dopiero w poniedziałek -powiedziałam wesoło. Na twarzy Alison pojawił się promienny uśmiech. - Będę w tym świetna, prawda? Roześmiałam się i przeniosłam uwagę na biżuterię, wystawioną pod szkłem na środku sklepu. Przyłapałam się na tym, że przyglądam się parze srebrnych kolczyków w kształcie amorków. - Prawda, że są śliczne? - Alison wiedziała dokładnie, na które kolczyki patrzę. He kosztują? - spytała, stukając w szybę. Denise otworzyła tylną część szafki, wyjęła kolczyki i podała mi je. Cicmnofioletowc paznokcie sterczały na końcach jej długich, wąskich palców. - Dwicścic dolarów. Cofnęłam się i uniosłam ręcc. - Nie stać mnie na taki wydatek. Alison szybko porwała kolczyki. - Bzdura. Weźmie je. - Nie - zaoponowałam. - Dwieście dolarów to o wiele za dużo. - To prezent ode mnie. - Co takiego? Odmawiam. - Zgadzasz się. Alison delikatnie wyjęła cieniutkie złote kółeczka, które miałam w uszach, i zastąpiła je srebrnymi kupidynkami. - Ty dałaś mi serduszko - powiedziała, dotykając wisiorka na szyi. - Teraz kolej na mnie. - To nie to samo. - Nic przyjmuję odmowy. Poza tym jako pracownica mam tu zniżkę. Ile to będzie kosztowało z moją zniżką? - zwróciła się do Denise. Młoda kobieta wzruszyła ramionami. - Weź je. Są twoje. Fern nawet nie zauważy. - Co to ma znaczyć? - spytałam i zaczęłam zdejmować kolczyki. - Ona tylko żartuje - wyjaśniła Alison, wsuwając z powrotem kilka studolarowych banknotów do torebki. Szybko popchnęła mnie w stronę wyjścia. - Fern jest jej ciotką - przypomniała mi, jakby to wszystko wyjaśniało. - Czy właścicielka galerii wie, że jej siostrzenica jest złodziejką? - Nie martw się. Załatwię to z Fern w poniedziałek. - Obiecujesz? Alison uśmiechnęła się i odgarnęła mi włosy za uszy, żeby lepiej było widać nowe kolczyki. - Obiecuję.



7. - Ślicznie wyglądasz! - zawołała Myra Wylie, unosząc głowę nad poduszkę i wskazując na mnie sękatym palcem, przypominającym pazur indyka. Skrępowana, wygładziłam ręką przód żółtej sukienki i podeszłam do łóżka. Myra poprosiła, żebym pokazała jej, w czym wybieram się na lunch z jej synem, więc skorzystałam z jej łazienki, żeby zdjąć uniform pielęgniarki i włożyć swoją kreację. Zdecydowałam się na tę samą sukienkę, w której tydzień temu byłam na kolacji z Alison, tyle że teraz nagle zaczęłam się martwić za dużym dekoltem. - Dziękuję, najdroższa. - Myra opuściła głowę na poduszkę, ale nie odrywała ode mnie wzroku. - Jestem ci wdzięczna, że pokazałaś mi tę sukienkę. Dałaś mi przez moment poczuć, co straciłam, nie mając córki. Moja była synowa nawet nie próbowała mi jej zastąpić. Nie znała się na żartach. Ale ty... - Aleja? - podchwyciłam, koniecznie pragnąc usłyszeć coś więcej. - Jesteś dla mnie bardzo miła. - Dlaczego miałabym nie być? - Ludzie nie zawsze są mili - wyjaśniła Myra, wyraźnie nawiązując do jakichś wspomnień. - Przy tobie łatwo być miłą - powiedziałam zgodnie z prawdą, przyciągając krzesło i siadając obok niej. Zerknęłam ukradkiem na zegarek. Było prawie wpół do pierwszej. - Nie martw się. - Myra uśmiechnęła się porozumiewawczo. - Nie spóźni się. Pochyliłam się w przód, udając, że wtykam błękitne bawełniane prześcieradło pod materac. - Są śliczne - zauważyła Myra. - Nowe? Przez ułamek sekundy myślałam, że mówi o moich piersiach, więc zaskoczona cofnęłam się. Ale jej kościste palce wskazywały na wiszące w moich uszach amorki. - Tak. Roześmiałam się z głupoty swoich myśli. - Dostałam je od zaprzyjaźnionej osoby. Zastanawiałam się, czy Alison załatwiła sprawę z szefową, tak jak obiecała. - Od chłopaka? - Oczy Myry zasnuł cień niepokoju. - Nie. Prawdę mówiąc, to prezent od mojej nowej lokatorki. Ponownie wyobraziłam sobie Alison. Od poniedziałku pracowała. Od tego czasu zdążyła mi tylko powiedzieć, że bardzo jej się podoba to zajęcie. Oprócz tego nie zamieniłam z nią ani słowa. - Poza tym jestem trochę za stara, żeby mieć chłopaka, nie sądzisz? - Kobieta nigdy nie jest za stara, żeby mieć chłopaka. - Rozmawiacie o chłopcach? - spytał męski głos od drzwi. - Oto i on! - zawołała Myra, podekscytowana jak nastolatka. - Jak się masz, kochanie?

Wyciągnęła posiniaczone ręce. Odsunęłam się na bok i patrzyłam, jak Josh przytula się do matki. - Świetnie - odparł, patrząc prosto na mnie. - Był duży ruch? - Bardzo. - Trzeba było jechać autostradą. - Trzeba było - przyznał, prostując się i uśmiechając do mnie. - Co tydzień nasza rozmowa wygląda dokładnie tak samo. - Powinien pan słuchać matki - powiedziałam z lekką przyganą. - Owszem, powinienem. - Spójrz, jak Terry ślicznie wygląda - wtrąciła nagle Myra. Wbiłam wzrok w podłogę, żeby ukryć rumieniec, który wystąpił na moją twarz. Nie dlatego, że byłam zażenowana komplementem, ale dlatego, że dokładnie to samo pomyślałam o jej synu. Chyba wcześniej nie zauważyłam, jak głębokie ma dołki w policzkach, jak wspaniałe bicepsy widać spod koszuli z krótkimi rękawami. Najchętniej rzuciłabym mu się na szyję. Nie czułam się tak od lat. - Rzeczywiście ślicznie wygląda - powtórzył Josh posłusznie. - Podobają ci się jej kolczyki? Josh uniósł palce do mojego ucha i musnął mój policzek. - Bardzo. Poczułam żar, jakby zapalił zapałkę i przytknął ją do mojego ciała. Głośno sapnęłam. Rozejrzałam się wokół siebie, by sprawdzić, czy w powietrzu nie unosi się smużka dymu. - Jesteś wichrzyciclką, wiedziałaś o tym? - zwróciłam się do Myry, która wyglądała na wyjątkowo zadowoloną z siebie. - Jest pani gotowa? - spytał Josh. Przytaknęłam. - Czekam po lunchu na wyczerpujący raport! - zawołała za nami Myra. - Będę robić notatki! - odkrzyknęłam, gdy wychodziliśmy już na korytarz. - Co powiedziałaby pani na lunch nad oceanem? - spytał. - Czyta pan w moich myślach. Poszliśmy do „Luna Rose", eleganckiego lokalu na South Ocean Boulevard, naprzeciwko plaży. Bardzo lubiłam tę restaurację, między innymi dlatego, że znajdowała się blisko mojego domu, chociaż Josh nie mógł o tym wiedzieć. Zarezerwował stolik na zewnątrz. Usiedliśmy na wąskim chodniku, wdychając oceaniczne powietrze i obserwując przechodzących obok ludzi. - Proszą mi powiedzieć, kiedy to wszystko się stało. - Głos Josha bez trudu przebijał się przez szum fal i samochodów. - O czym pan mówi? Przyglądałam się, jak młoda kobieta w turkusowym kostiumie bikini przebiega na bosaka przez ulicę. Po chwili zniknęła na zalanej słońcem plaży.

Josh machnął ogromną dłonią. - To - powiedział. - Pamiętam czasy, kiedy w Delray były jedynie pola ananasów i dżungla. Roześmiałam się. - Nie bywa pan chyba zbyt często w centrum, prawda? - Przyznaję. - W ciągu ostatnich dziesięciu lat Delray bardzo się zmieniło. - Poczułam niespodziewany przypływ dumy. - Właśnie po raz drugi otrzymaliśmy tytuł Ogólnoamerykańskiego Miasta, przyznawany przez Państwową Ligę Miast, a kilka lat temu zostaliśmy uznani za „najlepiej zarządzane miasto na Florydzie". - Uśmiechnęłam się. - I gdzie te ananasy? Roześmiał się, patrząc mi w oczy. - Wygląda na to, że powinienem przyjeżdżać tu częściej. - Jestem pewna, że pańska matka byłaby z tego bardzo zadowolona. - A pani? Wzięłam do ręki szklankę z wodą i lodem i upiłam spory łyk. - Ja też. Pojawił się kelner, by przyjąć nasze zamówienia. Ciasto krabowe dla Josha i sałatkę z owoców morza dla mnie. - Pańska matka to barwna postać - zagaiłam, biorąc do ust kałamamicę i szukając bezpieczniejszego tematu. Nigdy nie umiałam flirtować ani prowadzić różnych gierek. Miałam skłonność do wypowiadania pierwszej myśli, jaka przyszła mi do głowy. - Tak, to prawda. Zakładam, że opowiedziała pani całą tę paskudną historię. - Zdradziła, że jest pan rozwiedziony. - Bez wątpienia zrobiła to w znacznie barwniejszy sposób. - Może trochę. Upiłam następny łyk lodowatej wody. Rozsądnie nie zgodziłam się na kieliszek wina. Musiałam być trzeźwa, jeśli chciałam panować nad sytuacją. Poza tym za godzinę miałam wrócić do pracy. Oparłam się o niewygodne składane krzesło i wsłuchałam w szum fal uderzających o brzeg. Oddawały mój wewnętrzny niepokój. Boże, co się ze mną dzieje? Nie czułam się tak podekscytowana, oczarowana, beztroska od czternastego roku życia. Chciałam chwycić Josha Wyliego za kołnierzyk białej lnianej koszuli i przyciągnąć do siebie. Chciałam krzyknąć: „Nie kochałam się z nikim od pięciu lat! Czy możemy pominąć słowną grę wstępną i przejść do rzeczy?” Oczywiście, nie zrobiłam tego. Siedziałam jedynie, uśmiechając się do niego i przygryzając mocno język, czekając, kiedy zacznie płynąć z niego krew. Mama byłaby ze mnie dumna. - Powiedziała mi, że nigdy nie była pani mężatką - ciągnął Josh, odgryzając

kawałek placka z krabów i nie zdając sobie sprawy, że w mojej głowie toczy się znacznie ciekawsza rozmowa. - Bo nie byłam. - Aż trudno uwierzyć. - Naprawdę? Dlaczego? - Ponieważ jest pani piękną, inteligentną kobietą. Już dawno temu jakiś facet powinien panią zaciągnąć do ołtarza. - Powinien - zgodziłam się ze śmiechem. - Ma pani coś przeciwko małżeństwu? - Nie. - Zastanawiałam się, czemu bez przerwy muszę wyjaśniać, dlaczego jestem samotna. - Jak już powiedziałam Alison, nie był to mój świadomy wybór. - Kim jest Alison? - Kto taki? Och, moją nową lokatorką. - Jakieś żale? - Żale? Dotyczące Alison? Josh uśmiechnął się. - Dotyczące życia. Ogólnie. Westchnęłam. - Kilka. A pan? - Kilka - przyznał. Skończyliśmy posiłek, prowadząc błahą rozmowę i często się śmiejąc, podczas gdy fale zmywały nasze niewypowiedziane żale. Po lunchu Josh zdjął buty i skarpetki, podwinął do kolan brązowe lniane spodnie, a ja zrzuciłam sandały i powędrowaliśmy wzdłuż plaży. Ocean pędził w naszą stronę, by chwilę później się od nas odsunąć. Jak żarliwy kochanek dręczony wyrzutami sumienia, nacierał po to, by błyskawicznie się wycofać. Kusił swoim niewiarygodnym pięknem, potem opuszczał wędrowca i zostawiał go samego na brzegu. Odwieczny taniec pomyślałam, gdy chłodna woda lizała palee moich nóg. - Prawda, że jesteśmy najszczęśliwszymi ludźmi pod słońcem? - powiedział Josh z pełnym wdzięczności śmiechem. - Jesteśmy. Wystawiłam twarz do słońca i przymrużyłam oczy. - Pamiętam, kiedy byłem dzieckiem - ciągnął - w każde sobotnie popołudnie ojciec zabierał mnie na plażę, a matka w tym czasie szła do fryzjera. - Urodziłeś się na Florydzie? Nie wiem, czemu o to spytałam. Wiedziałam już wszystko, co powinnam wiedzieć na temat przeszłości Josha. Urodził się w Boynton Beach, ważył ponad cztery i pół kilograma. Jego rodzice przez cały czas trwania małżeństwa mieszkali przy Hibiscus Drive 212. Dziesięć lat temu, po śmierci męża, Myra nie chciała się stamtąd wyprowadzić, nie zgodziła się również, gdy syn chciał zabrać ją do siebie, do Miami, żeby była bliżej wnuków. Mieszkała w swoim kochanym małym domku, póki z powodu choroby nie zaczęła wymagać stałej opieki. Wówczas sama wybrała Mission Care,

odrzucając bardziej renomowane lecznice w Miami, twierdząc, że jeśli znajduje się na południe od Delray, często ma krwotoki z nosa. Syn odwiedzał ją przynajmniej raz w tygodniu. Wciąż nie otrząsnął się po rozwodzie. Przez siedemnaście lat był mężem swojej koleżanki ze studiów. Samotnie wychowywał dwójkę ślicznych, ale czasami nieznośnych dzieci. Dokuczała mu samotność. Zasługiwał na szczęście, a ja byłam gotowa mu je dać. Kompletnie zwariowałam - pomyślałam, zdając sobie sprawę, że od dwóch minut go nie słucham. Co się ze mną dzieje? Czyżbym była aż tak stęskniona za męskim towarzystwem, że po jednym miłym lunchu zaczynam marzyć o długim, szczęśliwym życiu? Muszę zwolnić, uspokoić się, ochłonąć. Zanim wszystko zepsuję. Celowo skupiłam uwagę na dwóch chłopcach. Mogli mieć po pięć, sześć łat, nosili identyczne, jasnoczerwone spodenki kąpielowe i tarzali się w płytkiej wodzie jak dwa toczone przez falc drewienka. Po chwili zniknęli pod znacznie większymi bałwanami. Rozejrzałam się po zatłoczonej plaży. Para starszych łudzi odpoczywała pod parasolem w biało-czerwone paski, młody mężczyzna razem z maleńkim synkiem budował zamek z piasku, dwójka nastolatków rzucała jaskraworóżowym plastikowym kółkiem, kobieta w średnim wieku, z ogromnym brzuchem przelewającym się nad skąpymi figami, wędrowała wzdłuż brzegu, rozkładając ręce; młodsza kobieta opalała się, wypinając dumnie w bezchmurne niebo okazałe implanty. Zdałam sobie sprawę, że nikt nie pilnuje rozbrykanych chłopców. Wstrzymałam oddech, gdy główki malców pojawiły się nad wodą, by po chwili znów zniknąć pod następną wysoką falą. - Widzisz kogoś, kto pilnowałby tych chłopców? - spytałam Josha, mrużąc oczy oślepione ostrymi promieniami słońca i nadal przeszukując plażę. Josh zaczął wraz zc mną wypatrywać jakichś opiekunów. - Na pewno nie są sami - powiedział bez przekonania, gdy jeden z malców zaczął machać ręką w powietrzu. Natychmiast zalała go następna fala. Za nią przyszła kolejna, wyższa. Do plaży dobiegł cieniutki, niepewny, drżący głosik: - Pomocy! - Pomocy! - krzyknęłam głośniej. Zaczęłam energicznie machać do ratownika, który stał nieco dalej, ale był zajęty rozmową z nastolatką w bikini w czarno-białe paseczki. Długie, smukłe nogi dziewczyny sięgały bardzo, bardzo wysoko, aż po czapeczkę baseballową. Przez całe życie dręczył mnie koszmarny sen, że tonę, może dlatego, iż nigdy nie nauczyłam się pływać. Nie mogłam jednak stać i czekać z założonymi rękami, aż stanie się nieszczęście. Musiałam coś zrobić. - Musimy coś zrobić - powiedziałam na głos. Josh ruszył biegiem do ratownika. - Pomocy! Pomocy! - błagał cieniutki głosik, do którego teraz przyłączył się drugi, bardziej żałosny. Krzyki prześlizgnęły się po powierzchni wody jak kamień i zniknęły pod białą

pianą. - Niech ktoś coś zrobi! - krzyknęłam do otaczających mnie ludzi, ale chociaż zdążyła się już zebrać grupka gapiów, nikt się nie ruszył. Bez zastanowienia rzuciłam torebkę na piasek i wskoczyłam do wody. Zimna fala sięgnęła mi do ud i owinęła wokół nich sukienkę. Cofając się, przykuła moje nogi do piasku, musiałam więc walczyć o utrzymanie równowagi, machając rękami jak zardzewiałym śmigłem. - Pomocy! - wołali chłopcy. Ich głowy podskakiwały jak jabłka w koszyku. Zdecydowanie parłam w ich stronę. Nagłe moje nogi zgięły się w kolanach jak składane krzesło, na którym niedawno siedziałam. - Idę! - zawołałam, czując w ustach smak soli, kiedy occan zalał mi twarz. - Zaczekajcie. Potem niespodziewanie dno usunęło mi się spod nóg, jakbym skoczyła z klifu w przepaść. Musiałam walczyć, by utrzymać głowę nad powierzchnią wody. Machałam rękami na oślep, szukając czegoś, czego mogłabym się chwycić. Przez przypadek trafiłam na coś, co przypominało kamień, ale okazało się główką. Włosy jak wodorosty owinęły się wokół moich palców. Nie wiem, czy to dzięki determinacji, pomyślnemu zbiegowi okoliczności, czy też zwykłemu, głupiemu szczęściu udało mi się chwycić jednego z chłopców, potem drugiego i jakimś cudem wyrzucić wierzgające maleństwa w stronę brzegu, gdzie zajęły się już nimi silne ręce. Usłyszałam podekscytowany, piskliwy krzyk: „Nie mówiłam wam, żebyście nie ruszali się z miejsca, póki nie wrócę? Jak wy wyglądacie! Bylibyście się potopili!" Potem woda zamknęła się nad moją głową i objęła mnie jak głodny boa dusiciel, wciągając z powrotem w głębinę. Teraz już wiem, co czuje tonący - pomyślałam, gdy occan otoczył mnie zc wszystkich stron jak gruby koc, wnikając w najskrytsze zakamarki mojego ciała, jak niecierpliwy kochanek, który nie natrafia już na żaden opór. - Terry - szepnęła woda kusicielsko. Potem głośniej, z większym uporem: - Terry... Terry... - Terry! Głos eksplodował w moich uszach. Po chwili silne, zdecydowane dłonie musnęły moje piersi i sięgnęły pod pachy, by unieść mnie w stronę nieba. Moja głowa przebiła powierzchnię wody jak pięść szybę. - Mój Boże, nic ci nie jest? Silne ramiona pociągnęły mnie w stronę brzegu, gdzie opadłam na czworakach. Woda szczypała mnie w oczy jak odłamki szkła. Powietrze wdarło się do moich płuc w bolesnych skurczach. - Nic ci nie jest? Przede mną zamajaczyła twarz Josha. Potrząsnęłam przecząco głową, zakaszlałam i

gwałtownie nabrałam powietrza w płuca. - Chłopcy...? - Są cali i zdrowi. - Dzięki Bogu. Josh odgarnął włosy z moich oczu i starł wodę z policzków. - Jesteś bohaterką, Terry Painter. - Jestem idiotką - wymamrotałam. - Nie umiem pływać. - Zauważyłem. - Nie wchodzi się do wody bez kostiumu kąpielowego - upomniał mnie zza pleców dziewczęcy głosik. Spojrzałam na swoją niegdyś seksowną sukienkę, teraz bardziej przypominającą żółty namiot owinięty wokół mojego ciała. - Tylko spójrz - jęknęłam. - Wyglądam jak przejrzały banan. Josh roześmiał się. - Wystarczająco dobry, żeby go zjeść - powiedział chyba, ale wokół zrobił się taki ruch, że nie byłam pewna. Zebrał się tłum. Nieznane głosy wyrażały mi wdzięczność, czyjeś dłonie klepały mnie po plecach. - Brawo! - zawołał ktoś, przechodząc obok. - Dobrze się pani czuje? - spytała młoda kobieta o długich nogach, zbliżając się niepewnie. Rozpoznałam bikini w czarno-białe paski i czapeczkę baseballową. Wiedziałam, że to ona rozmawiała wcześniej z ratownikiem. - Nic mi nie będzie. Zauważyłam, że ratownik stoi tuż za nią. Był wysoki, jasnowłosy i muskularny. Widać było, że nie potrafi wybrać między wdzięcznością i urazą. - Chciałabym pani podziękować - ciągnęła dziewczyna. - To moi bracia. Mama by mnie zabiła, gdyby coś im się stało. - Powinna ich pani pilnować. Przytaknęła i zerknęła w stronę, gdzie chłopcy mocowali się na piasku. - Taak... no cóż... powiedziałam im... - Jej głos został zagłuszony przez mocniejszy podmuch wiatru. - W każdym razie jeszcze raz dziękuję. - Spojrzała na Josha. - Wskakuje pani na moje miejsce? - zażartował ratownik niepewnie. - Powinien pan robić to, co do pana należy - powiedziałam, ale on już się odwracał, machnięciem ręki zbywając moje upomnienie, jakby odpędzał natrętnego komara. - Moja torebka! - jęknęłam, nagle przypominając sobie, że zostawiłam ją na brzegu. - Moje buty... - Są tutaj. Josh uniósł je w powietrze jak dumny rybak pokazujący połów dnia.

- Mój Boże, jak ty wyglądasz! - zawołałam, uświadamiając sobie, że Josh jest niemal tak samo mokry jak ja. - Stanowimy niezwykłą parę - zażartował, nachylając się nade mną. Wstrzymałam oddech i ani drgnęłam. Pocałuje mnie? Kosmyk włosów opadł mi na oczy, więc odgarnęłam go niecierpliwie. Poczułam, że ziarnka piasku przyw arły mi do rzęs jak tusz. Świetnie - pomyślałam, próbując zobaczyć siebie jego oczyma. Prawdziwa królowa piękności - usłyszałam głos matki. - Terry!? - Gdzieś z wysoka dobiegł znajomy głos. Uniosłam głowę i osłoniłam oczy. Alison pochyliła się nade mną, zasłaniając słońce. - Terry? - powiedziała ponownie, kucając obok mnie. - Mój Boże, nie mogę uwierzyć, że to ty! - Alison! Co ty tu robisz? - Mam dziś wolne. Co się stało? Ktoś powiedział mi, że uratowałaś dwóch tonących chłopców. - Świetnie się spisała - powiedział z dumą Josh. - Tyle że sama omal się nie utopiłam. - Mój Boże, dobrze się czujesz? - Świetnie się spisała - powtórzył Josh, wyciągając rękę do Alison. - A tak przy okazji, jestem Josh Wylie. Alison uścisnęła jego dłoń i energicznie nią potrząsnęła. - Alison Simms. - Alison jest moją nową lokatorką - wyjaśniłam. - Cieszę się, że cię poznałem, Alison. - Ja też. - Z ociąganiem puściła jego dłoń. - Przyznaj się, Terry zaprosiła cię już na kolację w Święto Dziękczynienia? - Alison! - Jest najwspanialszą kucharką pod słońcem. Nie jesteś zajęty, prawda? - Nic, ale... - To dobrze. W takim razie sprawa załatwiona. Nie martw się, Terry - dodała Alison. - Pomogę ci. Nie jestem pewna, co się potem stało. Pamiętam, że chciałam ukręcić Alison jej śliczną, łabędzią szyję. Jednocześnie chciałam ją wyściskać i zacząć skakać z radości. Tak czy inaczej, Alison chyba zdawała sobie sprawę z moich ambiwalentnych uczuć, ponieważ mruknęła, że spotkamy się później, by przedyskutować szczegóły, a potem szybko odwróciła się i odeszła. Josh zawiózł mnie do domu, zaczekał w samochodzie, aż pobiegnę na górę, wysuszę włosy i zmienię mokre ubranie. Potem podrzucił mnie z powrotem do pracy. Żadne z nas nie odezwało się ani słowem, póki nie podjechaliśmy pod szpital. Wówczas jednocześnie odwróciliśmy się do siebie. - Josh...

- Terry... - Nie musisz przychodzić na kolację w Święto Dziękczynienia. - Nie musisz mnie zapraszać. - Ale bardzo bym chciała. - W takim razie chętnie przyjdę. - Naprawdę? - Jan zabiera dzieci do siebie, więc nie mam żadnych planów. - No cóż, nie będę przygotowywać niczego wyszukanego... - Nie potrzebuję rarytasów, wystarczy, że jedzenie przygotuje najlepsza kucharka pod słońcem. Roześmiałam się. - To lekka przesada. - Ta dziewczyna ma charakter, prawda? - Owszem. - Prawdziwy tańczący derwisz. Nieco szalona, niezwykle czarująca. Szalona, czarująca - pomyślałam. W stosunku do niej nie użyłabym takich słów. „Jakich słów byś użyła?" - usłyszałam szept Alison. - Wyjaśnij mamie, dlaczego nie mogę do niej wstąpić - poprosił Josh, pokazując na mokre ubranie. - Czy mogę opuścić fragment, kiedy się topiłam? Josh roześmiał się. - O której mam przyjść we czwartek? Szybko uporządkowałam w myślach, co będę musiała przygotować. Minęły lata, odkąd po raz ostatni przyrządzałam dla kogoś kolację na Święto Dziękczynienia. Nie pamiętam, kiedy kupowałam indyka. Nie kupuje się takich rzeczy, gdy gotuje się dla jednej osoby. - O siódmej? - O siódmej - powtórzył. - Już jestem wdzięczny. Wysiadłam z samochodu, wbiegłam po schodach i otwierając drzwi, obejrzałam się. Mój bohater - pomyślałam, patrząc, jak Josh odjeżdża. Przyjemnie kręciło mi się w głowie z oczekiwania, wciąż miałam w uszach szum fal.

8. - W porządku, jesteś przygotowana na swój nowy wygląd? Alison w błękitnych szortach, białym podkoszulku na ramiączkach, z pomalowanymi na różowo paznokciami u nóg, stała w kuchennych drzwiach z ogromną ilością buteleczek i tubek. Zawiązała włosy w koński ogon. Wyglądała na dwadzieścia lat. Zgodnie z instrukcją miałam świeżo wymyte włosy, owinięte w biały ręcznik, pasujący do białego płaszcza kąpielowego frotte. - Co tam masz? Wpuściłam ją do środka. - Kremy, oliwki, emulsje. Położyła wszystko na stole kuchennym i poustawiała tak, jak jej pasowało. - A tak swoją drogą, co to jest emulsja? Przypomniałam sobie wiadomości zdobyte w szkole pielęgniarskiej. - Koloidalna zawiesina jednej cieczy w drugiej - wyrecytowałam z pamięci. Sama byłam zaskoczona łatwością, z jaką przypomniałam sobie dawno zapomniane, cenne informacje. - Koloidalna? - Koloid to galaretowata substancja, która po rozpuszczeniu w płynie nie przedostaje się przez błony roślinne ani zwierzęce. Alison spojrzała na mnie jak na przybysza z kosmosu. - Możesz wyjaśnić mi to jeszcze raz? - Jest to płynny preparat o kolorze i konsystencji mleka - powiedziałam po prostu. Uśmiechnęła się, wzięła do ręki szklaną buteleczkę średniej wielkości z białą śmietanką w środku. - To będzie to. - Jak możesz kupować, nie wiedząc, co jest w środku? - Nikt nie wie, co jest w środku. Dlatego wszystko jest takie drogie. Roześmiałam się, dochodząc do wniosku, że być może ma rację. - Co tam jeszcze masz? - Zobaczmy. To oczyszczający płyn do mycia twarzy z mikrogranulkami, maseczka do usuwania złuszczającego się naskórka - maseczka przez „q", masque, to znaczy bardzo, bardzo droga. Dalej delikatna roślinna śmietanka do twarzy, a tu następna, z kolagenem i malwą. Co jest tutaj? Nieważne - powiedziała jednym tchem. - W tym słoiczku mamy maseczkę wygładzającą zmarszczki wokół oczu, ale ta nie jest już pisana przez „q", więc pewnie daleko jej do tamtej, następnie mleczko, ale nie należy go mylić z rzeczoną emulsją. Przyniosłam jeszcze beztłuszczowy lotion nawilżający i tubkę oleju mordowego. Zauważyłaś, że od niechcenia użyłam słowa „rzeczona"? - Zauważyłam. - Jesteś pod wrażeniem? - Owszem.

- To dobrze. Sięgnęła do prawej kieszeni błękitnych szortów i wyjęła z niej kilka małych buteleczek z lakierami do paznokci. - „Dojrzałe wiśnie". „Soczysty bez". Wybór należy do ciebie. Z lewej kieszeni wyłoniły się waciki, pilniczki do paznokci i inne miniaturowe narzędzia tortur. Potem z tylnej kieszeni wyjęła duże nożyczki i machnęła nimi jak czarodziejską różdżką. - Wyczarujemy nową fryzurę, madame. - Nie jestem pewna, czy chcę - zawahałam się, zdejmując ręcznik z głowy. - Nie martw się. Nie zrobię niczego drastycznego. Tylko trochę je wyrównam, może przytnę na dole dwa, trzy centymetry. Masz ogórki? - W lodówce - odpowiedziałam, starając się nadążyć za jej tokiem rozumowania. - To dobrze. W takim razie może byśmy zaczęły? Co mogłam zrobić? Alison była taka pełna entuzjazmu, pewna siebie, przekonująca, że naprawdę nie miałam wyboru. W uszach wciąż dźwięczało mi jej pytanie: „Chcesz ślicznie wyglądać na Święto Dziękczynienia, prawda?" Rzeczywiście chciałam wspaniale wyglądać na Święto Dziękczynienia. Chciałam wyglądać tak, żeby wszystkim poopadały szczęki. Żeby Joshowi opadła szczęka. „Chociaż i bez tego ślicznie wyglądasz" - dodała wówczas szybko Alison. Przez cały tydzień chodziłam z głową w chmurach, wtórując piosenkom płynącym z radia i nucąc radośnie, acz fałszywie, podczas rozdzielania lekarstw. Nawet pomachałam Bettye McCoy, kiedy przechodziła obok mojego domu ze swoimi przerośniętymi futrzanymi kulkami. Dlaczego? Wszystko dlatego, że facet, którego lubiłam, był dla mnie miły. Nie, więcej niż miły. Zainteresowany. Zainteresowany mną. „On tylko cię wykorzystuje" - usłyszałam głos matki. „Złamie ci serce". Tak, prawdopodobnie tak to się skończy - przyznałam w duchu. Jednak wcale się tym nie przejmowałam. Nie liczyło się dla mnie, że Josh wciąż kocha swoją byłą żonę, że ma dwójkę dzieci i chorą matkę, że prawdopodobnie ostatnią rzeczą, o jakiej marzy, jest pakowanie się w poważny związek. Nie miało znaczenia, że byliśmy tylko na jednej prawdziwej randce, albo raczej na lunchu, i że wtedy omal nie utonęłam. Najważniejsze było to, że Josh się mną zainteresował. „Wystarczająco dobry, żeby go zjeść" - powiedział, gdy stwierdziłam, że wyglądam jak przejrzały banan. Poczułam dawno zapomniane mrowienie między nogami. „Co tak naprawdę wiesz o tym człowieku?" - spytałaby matka. Musiałam przyznać, że niewiele.

To również było mi całkiem obojętne. Jeśli o mnie chodzi, Josh Wylie mógł być nożownikiem i mordercą. Niezależnie od tego, czy miał czarny charakter, czy nie, sprawił, że odżyły we mnie uczucia sprzed wielu, wielu lat. Wyzwolił emocje tak długo i głęboko skrywane, że w ogóle zapomniałam o ich istnieniu. Mając czterdzieści lat, czułam się jak głupia, rozchichotana nastolatka, jakich pełno można spotkać w każdym centrum handlowym: „A potem powiedział... a potem powiedział...." Znów miałam czternaście lat i kochałam się w Rogerze Stillmanic. „Przypomnij sobie, co się wtedy stało" - ostrzegała matka. - Zaczniemy od włosów - zaproponowała Alison. Nie wiadomo skąd pojawił się grzebień, który zaczął ciągnąć poplątane kosmyki opadające na uszy i czoło. Alison posadziła mnie, klęknęła przede mną i obróciła moją głowę najpierw w jedną, potem drugą stronę, bacznie przyglądając się mojej twarzy. Uśmiechnęła się, jakby znała moje najskrytsze myśli. Czy dostrzegła w moich oczach odbicie Josha Wyliego? Usłyszałam nożyczki, poczułam, jak przecinają powietrze wokół mojej głowy, zbliżają się. - Później posprzątam - oznajmiła, gdy poczułam pierwsze szarpnięcie, potem następne. Z przerażeniem patrzyłam, jak mokre kosmyki spadają na białe płytki podłogowe. - O Boże! - jęknęłam. - Zamknij oczy - poleciła Alison. - Zaufaj mi. Przy zamkniętych oczach dźwięk tnących nożyczek wydawał się jeszcze głośniejszy, jakby stopniowo przebijały się przez moje warstwy ochronne, odsłaniały sekrety, nadwątlały siły. Samson i Dalila - pomyślałam dramatycznie, biorąc długie, głębokie wdechy, postanawiając poddać się fali. - Po zabiegu kosmetycznym wymodeluję je suszarką. Możemy teraz przejść do salonu - zarządziła Alison, gdy przestępowałam włosy tworzące na białych płytkach mały dywanik. - Nie patrz - ostrzegła, gdy dreszcz przebiegł mi po plecach. - Zaufaj mi. Wcześniej położyłam na sofie w salonie prześcieradło, przygotowując się na „wieczór w salonie odnowy biologicznej", jak określała to ze śmiechem Alison. Teraz stanęłam sparaliżowana, czekając, aż pow ie mi, co mam zrobić. - W porządku. Połóż się głowią w tamtą stronę, a nogami... tutaj. O, dobrze. Chcę, żeby było ci naprawdę wygodnie. I miło - zapewniała Alison, jakby nie była pewna. Odpręż się, a ja pójdę po rzeczy, które będą mi potrzebne. - Plasterki ogórka są w' lodówce - przypomniałam jej, zamykając oczy i macając palcami wrokół szyi w poszukiwaniu włosów. - Nie musiałaś ich kroić - zawołała Alison z kuchni. - Zrobiłabym to sama. Słyszałam, jak szpera w lodówrce, odkręca kran, otwiera i zamyka kredens. Czego ona szuka? Po niecałej minucie Alison wróciła. - Zaczniemy od maseczki złuszczającej.

- Tej przez „q" czy „k"? Roześmiała się. - Tej droższej. - Zgoda. - W porządku. Zamknij oczy, rozluźnij się i pomyśl o czymś przyjemnym. Poczułam, że nakłada na moją twarz warstwę czegoś zimnego i śliskiego. - Jak zacznie twardnieć, możesz mieć dziwne odczucie. - Już teraz mam. - Nic będziesz mogła mówić - ostrzegła, rozsmarowując maseczkę wokół moich ust. - Więc lepiej bądź cicho. Cóż miałam zrobić? Czułam się tak, jakby na twarzy zasychała mi warstwa cementu. Śmiertelna maska - pomyślałam. Śmiertelna masque - poprawiłam się, i może bym się roześmiała, gdyby nie zesztywniałe mięśnie wokół ust. - Jak długo to potrwa? - spytałam, ledwo rozchylając wargi. - Dwadzieścia minut. - Dwadzieścia minut? - Otworzyłam oczy i chciałam usiąść. Pewne ręce położyły mnie z powrotem. - Rozluźnij się. To dopiero początek. Zamknij oczy. Mam zamiar położyć ci na nie ogórki. - Po co ogórki? - spytałam, chociaż nie byłam już w stanic wymówić „k", w związku z czym moje pytanie zabrzmiało jak bełkot. - Likwidują obrzęki. Jaka z ciebie pielęgniarka, że tego nie wiesz? - drażniła się ze mną. - Nie ruszaj się. To było pytanie retoryczne. Rozłożyła mi cienkie plasterki ogórka wokół oczu. Natychmiast pokój pociemniał, jakbym włożyła okulary przeciwsłoneczne. - Podoba ci się słowo „retoryczne"? - Dobre słowo - udało mi się powiedzieć, nie poruszając wargami. - Próbuję uczyć się trzech nowych słów dziennie. - Tak? - To było łatwe. - Tak. Traktuję to jak swoistą zabawę. Otwieram słownik, pokazuję palcem hasło. Jeśli nie wiem, co ono oznacza, zapisuję je i uczę się na pamięć definicji. - Na przykład? - Zaczekaj. Dzisiaj nauczyłam się trzech ciekawych słów. „Niewysłowiony" to taki, którego nie da się wyrazić ani opisać, na przykład nicwysłowionc szczęście to szczęście tak ogromne, że brakuje ci słów. Potem było „objawienie". Tu przeżyłam prawdziwy szok, ponieważ zawsze mi się wydawało, że wiem, co to oznacza, tymczasem byłam w błędzie, w ogromnym błędzie. Wiesz, co to znaczy? - Jakąś rewelację - wydukałam, chociaż bardzo musiałam się postarać. - Objawienie to nagłe, intuicyjne odczucie, odkrycie rzeczywistości albo

prawdziwego znaczenia czegoś - wyrecytowała, potem zamilkła. Czułam, że potrząsnęła głową. - Chcesz wiedzieć, jak wcześniej rozumiałam to słowo? Przytaknęłam, starając się nie zrzucić ogórków. - Tylko obiecaj, że nie będziesz się śmiać. Mruknęłam w odpowiedzi. Nie mogłabym się śmiać, nawet gdybym chciała. - Kiedy byłam dzieckiem, oglądałam w telewizji film. Opowiadał o mężczyźnie, który z jakiegoś niewiadomego powodu zamieniał się w kurczaka. Film nosił tytuł Epiphany, czyli Objawienie. Zakładałam więc, że „objawienie" to zamienianie kogoś w kurczaka. Dorastałam, święcie przekonana, że tak właśnie jest. Boże, wyobrażasz sobie, co by było, gdybym próbowała użyć tego słowa w jakiejś rozmowie? Delikatnie potrząsnęłam głową. Alison była tak wrażliwa, tak delikatna, tak bezbronna, jakby siedziała tu z odsłoniętymi wszystkimi końcami nerwów. Chciałam wziąć w ramiona to wyrośnięte dziecko i pocieszyć je. - Jakie było trzecie słowo? - spytałam. - Metopa. To płaska płyta między dwoma tryglifami. - A co to jest tryglif ? - Nie mam pojęcia. - Roześmiała się. - Uczę się tylko trzech słów, pamiętasz? A teraz dość gadania. Chcę, żebyś się rozluźniła i pozwoliła trochę porozpicszczać. Coś mi mówi, że sama niezbyt często się rozpieszczasz. Miała rację. Dotychczas nikt nigdy mnie nie rozpieszczał. Przez całe życie ciężko pracowałam, najpierw w szkole, potem w wybranym przez siebie zawodzie, a nawet w domu, kiedy zajmowałam się matką. W pewnym sensie cieszyłam się, że nie miałam lekkiego życia, że mama mnie nie rozpieszczała. Dzięki temu bardziej doceniałam to, co mam, byłam wrażliwsza i troskliwsza w stosunku do innych. - W porządku - oznajmiła Alison. - W tym czasie, kiedy maseczka będzie twardniała, zrobię ci pedicure. Zaraz wracam. Głęboko oddychaj. Postaraj się rozluźnić całe ciało. W pokoju zapadła nagła cisza. Słyszałam, jak Alison porusza się po kuchni. Co ona robi? - zastanawiałam się, biorąc głębokie wdechy i czując, że powoli opuszcza mnie napięcie, które nagromadziło się w ciągu całego dnia. - Masz naprawdę grube paznokcie u nóg. Alison nagle pociągnęła paluch mojej prawej nogi. Zdałam sobie sprawę, że nie usłyszałam, kiedy wróciła do pokoju. Czyżbym zasnęła? Na jak długo? - Spróbuję ci jc obciąć, więc lepiej się nie ruszaj. Drgnęłam, czując łaskotki. - Nie ruszaj się - ostrzegła ponownie. Usłyszałam szczęknięcie cążków. Jej ręce z ogromną wprawą przesuwały się od jednego palca do drugiego. „Mała świnka poszła na targ" - zaczęłam recytować w myśli, ale urwałam, ponieważ nie mogłam sobie przypomnieć, co stało się z drugą. - A teraz to, co najlepsze - oznajmiła, delikatnie masując lotionem moje zmęczone stopy. Poczułam zapach moreli. - Miłe, prawda?

- Bardzo - przyznałam, chociaż nie jestem pewna, czy zrobiłam to na głos. - No proszę, chyba zaczyna ci się to podobać. Przytaknęłam, próbując się uśmiechnąć, ale poczułam, że na moich policzkach powstają małe szczeliny, jakby cała twarz zamieniła się w kamień. - Mój mąż potrafił wspaniale masować stopy - powiedziała Alison. Nagle w jej głosie pojawiła się dziwna tęsknota. Wiedziałam, że mówi bardziej do siebie niż do mnie. - Prawdopodobnie dlatego za niego wyszłam. Z pewnością to by wyjaśniało, czemu wciąż do niego wracałam. Miał cudowne ręce. Kiedy zaczynał masować mi stopy, zapominałam o bożym świccic. Doskonale ją rozumiałam. Alison wyraźnie sporo się nauczyła od swojego byłego męża. Miała wspaniałe ręce. Po niecałych dwóch minutach ja również zapomniałam o bożym świecie. - Wciąż za nim tęsknię - ciągnęła Alison. - Wiem, że nie powinnam, ale nic nie mogę na to poradzić. Jest niesamowicie przystojny. Powinnaś go zobaczyć. Wszystkie dziewczyny oglądają się za nim i mdleją na jego widok. Co stanowiło pewien problem. Brakowało mu silnej woli. Oczywiście, mnie też. Zdradzał mnie, a ja przysięgałam sobie, że nigdy mu nie wybaczę, nigdy nie pozwolę, by wrócił. Potem pewnego dnia stawał w moich drzwiach i tak cudownie wyglądał, że go wpuszczałam. „Tylko porozmawiamy" - mówiłam, a on się zgadzał. Siadaliśmy na sofie. Po chwili zaczynał masować mi stopy i wtedy wszystko zaczynało się od nowa. Czułam, że powinnam to skomentować, zapewnić ją, że nie jest jedyną kobietą, która zakochała się w niewłaściwym facecie albo zbyt wiele razy mu wybaczała. Ale prawda wyglądała tak, że nawet gdybym nie miała na twarzy grubej warstwy kosmetyków, nie miałabym sił, by się odezwać. Jej dziewczęcy głosik brzmiał jak kołysanka, usypiał mnie. Głęboko oddychałam, pokój jeszcze bardziej pociemniał, w końcu pogrążyłam się w czarnej otchłani niebytu. Następną rzeczą, jaką pamiętam, były kroki nad głową. Otworzyłam oczy i wbiłam wzrok w dwa plasterki ogórka. Zdjęłam je. Moje oczy szybko przyzwyczaiły się do otaczającej mnie ciemności. Czułam, że wciąż mam na twarzy maseczkę. Kiedy Alison wyłączyła światło? Jak długo spałam? Znów usłyszałam ruch nad głową, otwieranie i zamykanie szuflad. Czy Alison jest w sypialni? - zastanawiałam się, wstając i włączając lampkę. Co ona tam robi? Z podłogi mrugnęły na mnie czerwone paznokcie u nóg. Między wszystkimi palcami tkwiły kuleczki z waty. „Dojrzałe wiśnie" - przypomniałam sobie, idąc na piętach w stronę schodów. Znalazłam ją w pokoju gościnnym przed regałem z książkami, zajmującym niemal całą ściankę naprzeciwko sofy wyściełanej aksamitem w kolorze burgunda. Stała odwrócona plecami, wyraźnie nie słyszała moich kroków. - Co robisz? - spytałam. Maseczka wokół moich ust zaczęła pękać jak szkło.

Alison gwałtownie się odwróciła, książka, którą trzymała w ręce, upadła jej na stopę. Sapnęła, chociaż nie jestem pewna, czy z bólu, czy z zaskoczenia. - O Boże, przestraszyłaś mnie. - Co robisz? - powtórzyłam. Pęknięcia w mojej maseczce wydłużyły się, sięgając oczu. W jej oczach zamigotało wahanie, jak płomyk świecy poruszony przez niespodziewane tchnienie wiatru. - Przyszłam w poszukiwaniu tego - wyjaśniła, szybko odzyskując rezon i wyjmując z kieszeni pęsetę. - Nagle uświadomiłam sobie, że zapomniałam przynieść swojej, a ty tak cudownie chrapałaś, że nie chciałam cię budzić. Doszłam do wniosku, że gdzieś powinnaś mieć coś takiego, choć tak naprawdę musiałam przeszukać wszystkie szuflady w łazience, nim znalazłam. Czemu nie trzymasz pęsety w apteczce, jak wszyscy normalni ludzie? - Wydawało mi się, że tam ją odłożyłam - odparłam niepewnie. Potrząsnęła głową. - Trafiłam na nią obok lokówek, pod umywalką. - Wsunęła do kieszeni moją pęsetę. - Wracałam na parter, kiedy zobaczyłam książki. Pomyślałam, że poszukam w słowniku czwartego słowa. - Pochyliła się, podniosła opasłe tomisko w lśniącej, czcrwonożółtcj okładce i wyciągnęła jc w moją stronę. - Tryglif to element fryzu doryckiego oznajmiła tryumfalnie. - Tylko proszę, nie pytaj, co to jest fryz dorycki. W tym momcncic zobaczyłam swoje odbicie w szybie okiennej: świeżo przycięte włosy sterczały dokoła mojej zmumifikowanej twarzy. - O Boże, W7glądam jak upiór. Alison skrzywiła się. - Nawet nie żartuj na ten temat - powiedziała piskliwym głosikiem. Odłożyła książkę na półkę i objęła mnie. - Chodź, zdejmiemy maseczkę. Zostało nam jeszcze sporo do zrobienia. - Myślałam, że wystarczy już tego rozpieszczania - mruknęłam skromnie. - Bzdura - powiedziała. - To dopiero początek.

9. Na Święto Dziękczynienia wzięłam sobie urlop. To coś niezwykłego, ponieważ od pięciu lat, od śmierci matki, pracowałam w każde Święto Dziękczynienia. Prawdę mówiąc, brałam dyżury podczas wszystkich świąt, łącznie z Bożym Narodzeniem i Nowym Rokiem. Czemu nie? W przeciwieństwie do Margot i Caroline w domu nie czekała na mnie rodzina, nikt nie rozpaczał z powodu mojej nieobecności ani nie skarżył się, że zbyt rzadko mnie widuje. Tymczasem pacjenci Mission Care wymagali opieki, niezależnie od tego, czy było święto, czy nie. To smutne, ale miewali niewielu gości, a owe wizyty były wyjątkowo krótkie. Dzięki mnie ludzie, których lubiłam i podziwiałam, czuli się mniej samotni, dlatego zgadzałam się na dyżury z prawdziwą przyjemnością. Poza tym należało to uznać za transakcję wiązaną: robiłam to w takim samym stopniu dla nich, jak i dla siebie. Podobnie jak oni nie miałam ochoty spędzać świąt samotnic. Ale tegoroczne Święto Dziękczynienia wyglądało zupełnie inaczej. Nie byłam sama. Przygotowywałam świąteczną kolację i spodziewałam się więcej gości, niż początkowo przypuszczałam. Oprócz Josha i Alison miała również przyjść jej współpracownica, Denise Nickson. Alison spytała, czy możemy ją zaprosić. Przez moment się wahałam - nie bardzo ufałam Denise po zdarzeniu z kolczykami - ale Alison zapewniła mnie, że jej koleżanka jest inteligentna, zabawna i zasadniczo ma dobre serce. Tak więc w końcu zgodziłam się ją zaprosić. Tłumaczyłam sobie, że jeśli Alison będzie mogła porozmawiać z Denise, ja będę miała więcej czasu, by skoncentrować się na Joshu. - Coś cudownie pachnie. Alison wślizgnęła się do kuchni z jadalni, gdzie nakrywała do stołu. Miała na sobie niebieską sukienkę, a włosy, upięte za jednym uchem delikatną błękitną spinką w kształcie ważki, pięknie opadały na plecy. Na nogach miała srebrne sandałki. Wciąż nie mogłam spokojnie na nie patrzeć. - Indyk będzie mniamuśnie pyszny. - Mam nadzieję, że masz rację. - W czym mogę jeszcze pomóc? - Nakryłaś do stołu? - Zaczekaj, aż go zobaczysz. Wygląda jak z kolorowego czasopisma. Na środku postawiłam róże od Josha, a obok nich świece. Zarumieniłam się i odwróciłam do pieca, udając, że patrzę na garnek z małymi czerwonymi ziemniaczkami, gotującymi się spokojnie na sporym ogniu. Możecie w to uwierzyć albo i nie, ale nikt wcześniej nie przysłał mi kwiatów. - Mam nadzieję, że pamiętałyśmy o wszystkim - powiedziałam. Sprawdziłam w myślach listę rzeczy do zrobienia. Indyk, nadzienie, słodkie ziemniaki z cukierkami ślazowymi, czerwone ziemniaczki, sos żurawinowy domowej roboty, sałatka z gruszek, orzechów włoskich i sera gorgonzola. Miałyśmy tyle

jedzenia, że mogłybyśmy nakarmić wszystkich ludzi z sąsiedztwa. - Wystarczyłoby jedzenia dla całcj armii - stwierdziła Alison i wyrzuciła w górę ręce, jakby rozrzucała konfetti. Był to gest czystej radości. Wybuchnęłam gromkim śmiechem. - Jesteś taka śliczna, jak się śmiejesz - wyznała Alison. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością, myśląc, że głównie dzięki niej wyglądam tego wieczoru naprawdę wyjątkowo. Nie tylko zrobiona przez nią fryzurka była najlepsza, jaką w życiu miałam włosy opadały mi wokół twarzy delikatnymi, bursztynowymi falami i kończyły się tuż pod brodą - ale na dodatek moja skóra wciąż jaśniała po zabiegu kosmetycznym, jaki mi zrobiła, a makijaż, który dla mnie wybrała i wykonała kilka godzin temu, wyglądał jednocześnie dramatycznie i naturalnie. Paznokcie u rąk miały ten sam kolor co paznokcie u nóg. „Dojrzałe wiśnie" znakomicie pasowały do granatowych spodni i nowej, białej, jedwabnej bluzki. Z uszu zwisały mi srebrne kolczyki w kształcie amorków. Dzisiaj - powiedziałam sobie - czeka mnie wyjątkowy wieczór. Zadzwonił dzwonek u drzwi. - Mój Boże! - zawołałam. - Która godzina? Alison zerknęła na zegarek. - Dopiero wpół do siódmej. Komuś bardzo się spieszy. Jej wielkie oczy zrobiły się jcszczc większe z ciekawości. - Naprawdę dobrze wyglądam? - spytałam pospiesznie. Zdjęłam przez głowę fartuszek w błękitno-białą kratkę, starając się nie zepsuć fryzury, i zwilżyłam językiem umalowane na czerwono wargi. - Wyglądasz fantastycznie. Rozluźnij się. Weź głęboki wdech. Nabrałam powietrza w płuca, potem powtórzyłam tę czynność jeszcze raz i wyszłam z kuchni. Nim dotarłam do drzwi, usłyszałam dochodzący z zewnątrz chichot. Najwyraźniej tak się spieszyło Denise, nie Joshowi. Tak jak naj wyraźniej jasne było, że nie jest sama. Czyżby ona i Josh pojawili się jednocześnie? - zastanawiałam się, otwierając drzwi. Denise w różowym podkoszulku z pomarańczowymi literami tworzącymi napis: RZUĆ GO, w czarnych, obcisłych dżinsach i z ciemnymi włosami sterczącymi wokół trójkątnej twarzy stała na podeście, obejmując chudymi rękami równie chudego młodzieńca o krótkich, brązowych włosach, jasnobrązowych oczach i wydatnym, jastrzębim nosie. Była to dziwnie groźna twarz, która jednak nieco złagodniała, gdy mężczyzna się uśmiechnął. - Jesteśmy - oznajmiła Denise radośnie. - Wiem, że przyszliśmy trochę za wcześnie, ale... - Roześmiała się, jakby powiedziała coś zabawnego. - To K.C. - przedstawiła młodego człowieka i ponownie wybuchnęła śmiechem. Czyżby była pijana? - zastanawiałam się. Albo na haju? - Casey? - Nie. K.C. - sprostował młodzieniec, wymawiając każdą głoskę oddzielnie. Oceniłam, że jest mniej więcej w tym samym wieku co Alison.

- Skrót od Kenneth Charles. Ale nikt nigdy tak na mnie nie mówi - dodał jeszcze. Przytaknęłam, zastanawiając się, kim on jest i co robi w moim domu. - Denise? - odezwała się Alison, stając za moimi plecami. - Cześć! - Denise przeszła obok mnie i weszła do salonu. - O kurczę! Ładna chata. Alison, to K.C. - Casey? - K.C. - wyjaśnił ponownie młody człowiek. - Skrót od Kenneth Charles. - Ale nikt nigdy tak na niego nie mówi - dodałam, dochodząc do wniosku, że młodzieniec musi być zmęczony ciągłym udzielaniem tych samych wyjaśnień. - Nie wiedziałam, że przyprowadzisz chłopaka - powiedziała Alison, nerwowo zerkając w moją stronę. - Będzie z tym jakiś problem? Po prostu założyłam, że gdzieś go upchniecie. Na Święto Dziękczynienia zawsze przygotowuje się za dużo żarcia. - Jeśli nie checcie mnie tu widzieć - wtrącił szybko młodzieniec - mogę sobie iść. Nie chciałbym sprawiać kłopotu. - Zostań - usłyszałam własne słowa. - Denise ma rację. Jest bardzo dużo jedzenia. Poza tym jak mogłybyśmy w Święto Dziękczynienia wyrzucić cię na ulicę? Wcale nie powodowała mną wspaniałomyślność. Raczej doszłam do wniosku, że Josh lepiej się poczuje, jeśli w towarzystwie będzie jeszcze jeden mężczyzna. A może zrobiłam to dla własnego spokoju? Co mówią o szczęśliwych i pechowych liczbach? - Przyniosę jeszcze jedno nakrycie - zgłosiła się Alison na ochotnika, po czym zniknęła w jadalni. Wskazałam Denise i K..C. miejsca na sofie i fotelach. - Napijecie się czegoś? - Masz wódkę? - spytała Denise. - Albo piwo? - dodał K.C. Nie miałam ani tego, ani tego, więc musieli się zadowolić białym winem. Siedzieliśmy w salonie, sącząc napoje - Alison i ja na razie poprzestałyśmy na wodzie mineralnej - i prowadząc niezręczną konwersację. Denise nie sprawiała wrażenia ani inteligentnej, ani zabawnej, a K.C. mało mówił, ale patrzył na człowieka, jakby przewiercał go wzrokiem, co było dość niepokojące. Ten wieczór będzie kompletną klapą - pomyślałam, niemal modląc się, żeby Josh zadzwonił i odwołał swoje przyjście. - Skąd się znacie? - spytała Alison. - Ze sklepu. Denise wzruszyła ramionami, skupiając wzrok na ogromnym, wiszącym nad sofą płótnie, które przedstawiało różowe i czerwone peonie. - Ładny obraz. - Dziękuję. - Zazwyczaj nie lubię takich malowideł. No wiesz, kwiatów, owoców i tego typu

rzeczy. - Martwej natury - podpowiedziałam. - Taaak. Nie podobają mi się takie bohomazy. Wolę, jak coś się dzieje. Ale to jest fajowskie. Skąd go masz? - Należał do mojej matki. - Taak? I co... odziedziczyłaś go po jej śmierci? - Denise wyraźnie nie przyszło na myśl, że to nie jej sprawa. - Razem z chatą i całą resztą? Nie odpowiedziałam, nie bardzo wiedząc, co zrobić. - Próbowałam namówić Terry, żeby kupiła tę kobietę w ogromnym kapeluszu na różowej plaży - wtrąciła Alison, jakby wyczuwała moje skrępowanie. - Jesteś jedynaczką? - naciskała Denise, ignorując ją. - Tak, niestety tak. - Ale z ciebie szczęściara! - zawołała Denise. - Ja mam dwie siostry. Rzygamy na swój widok. Alison ma brata, z którym nie rozmawia. A ty, K.C.? Masz brata albo siostrę, których nie cierpisz? - I brata, i siostrę. - Gdzie spędzają dzisiejszy wieczór? - Chyba w Houston. - Nie wiedziałam, że jesteś z Teksasu - mruknęła Denise. - Zawsze chciałam wybrać się do Teksasu. - Chyba nie znacie się zbyt długo - zauważyłam. - Spotkaliśmy się wczoraj wieczorem - zachichotała Denise. Nie podobał mi się dziwnie dziecinny dźwięk, który wydostał się spomiędzy jej ciemnopurpurowych warg. - Prawdę mówiąc, widziałam go kilka razy w sklepie, ale wcześniej nie rozmawialiśmy ze sobą. - Wydawałeś mi się dziwnie znajomy! - zawołała nagłe Alison. - Byłeś w poniedziałek. Pytałeś o rzeźbę żaby. K.C. wyglądał na zakłopotanego. - Próbowałem cię poderwać. - Ale jaja! - wykrzyknęła Denise. - I co? Nie wypaliło, więc wróciłeś wczoraj wieczorem i spróbowałeś ze mną? - Co nic znaczy, że cię nie kocham - dodał K.C. z przebiegłym uśmieszkiem. Denise roześmiała się. - Prawda, że jest śliczniutki? Uważam, że jest śliczniutki. - Wyciągnęła rękę i podrapała go szponiastymi palcami po udzie. - Problem ze sztuką polega na tym, że jest ona potwornym kłamstwem - ciągnęła, jakby to była najlogiczniejsza kontynuacja rozmowy. Wróciła wzrokiem do obrazu przedstawiającego kwiaty. - Mam rację? - Chyba cię nie rozumiem - powiedziałam. - Weźmy te kwiaty - ciągnęła Denise. - Albo kobietę w kapeluszu na różowej plaży. Czy spotkałaś się w rzeczywistości z takimi ogromnymi, dorodnymi kwiatami? Albo z

różowym piaskiem? Nic takiego nie istnieje. - Istnieje w wyobraźni artysty - zaprotestowałam. - No właśnie. - Sztuka jest subiektywna, co nie znaczy, że jest kłamstwem. Czasami interpretacja artysty jest prawdziwsza niż sam przedmiot. Artysta zmusza oglądającego do spojrzenia na obiekt pod innym kątem, dzięki czemu ma szanse dotrzeć do głębszej prawdy. Denise machnięciem ręki zbyła moje wyw ody. Wino zakołysało się w jej kieliszku, niebezpiecznie zbliżając się do krawędzi. - Artyści zniekształcają rzeczywistość, upiększają ją, pewne rzeczy pomijają. Wzruszyła ramionami. - Dlatego uważam ich za kłamców. - Masz coś przeciwko kłamcom? - spytał K.C. Usłyszałam samochód podjeżdżający pod dom, wsłuchałam się w odgłos kroków na ścieżce, a gdy zadzwonił dzwonek u drzwi, byłam już na nogach. Kiedy szłam otworzyć, kątem oka zauważyłam na twarzy Alison wyraz oczekiwania. - Wyglądasz świetnie! - zawołała za mną, unosząc kciuki do góry. Ze śmiechem otworzyłam drzwi. Potem musiałam oprzeć się o framugę, żeby nie upaść pod ciężarem ogromnego kwiatu doniczkowego. Josh Wylie miał na sobie niebieską jedwabną koszulę, a w ręce trzymał butelkę dom perignona. Wyglądał wspaniale. Zdołałam oprzeć się pokusie i nie zarzucić mu rąk na szyję. Uspokój się powiedziałam sobie. Masz czterdzieści lat, nie czternaście. Rozluźnij się. Weź kilka głębokich wdechów. - Spóźniłem się? - spytał Josh, gdy zamknęłam za nim drzwi, a potem stanęłam nieruchomo, jakby nogi przyrosły mi do podłogi. - Nie. Jesteś na czas. Punktualnie - odpowiedziałam szybko, odsuwając się od framugi i przyjmując szampana. - Nie musiałeś go przynosić. Wystarczyłyby kwiaty. - O! Szampan! Nagle u mojego boku pojawiła się Denise. Wyjęła butelkę z mojej ręki. - Jestem Denise, uwielbiam szampana. - Wyciągnęła wolną rękę na powitanie. - Denise Nickson, Josh Wylie - dokonałam prezentacji. - Denise pracuje w galerii razem z Alison. Alison kiwnęła ręką. - To galeria mojej ciotki - wyjaśniła Denise. - Więc poniekąd można uznać, że jestem współwłaścicielką. A to mój kumpel K. C. - Miło cię poznać, Casey. - K.C. - poprawiliśmy jednocześnie. - Skrót od Kenneth Charles - dodał K. C. - Ale nikt go tak nie nazywa - dopowiedziała Alison. - Musisz być potwornie zmęczony udzielaniem wciąż tych samych wyjaśnień wtrącił Josh.

Uśmiechnęłam się, słysząc, jak wypowiada na głos moją myśl. Co mogę powiedzieć o reszcie wieczoru? Moje początkowe obiekcje rozwiały się pod wpływem szampana i przyjacielskich żartów. Pomimo różnicy wieku i zainteresowań nasza piątka stanowiła wesołą i interesującą gromadkę. Jedzenie było pyszne, rozmowa toczyła się gładko, wszystkim dopisywał humor. - Na czym właściwie polega robota doradcy inwestycyjnego? - zwróciła się Denise do Josha. Sos żurawinowy na widelcu konkurował z fioletem jej warg. - Tylko nie mów, że na doradzaniu ludziom, w co mają inwestować. - Obawiam się, że niewiele więcej mogę na ten temat powiedzieć - odparł Josh. - Doradzasz Terry w co ma inwestować? - spytał K.C. Roześmiałam się. - Najpierw musiałabym mieć co zainwestować. - Nie wygłupiaj się. Na pewno masz kupę forsy - powiedziała Denise. - W końcu pracujesz, masz własną chatę, lokatorkę i przypuszczalnie niezły fundusz inwestycyjny. - Z którego zacznę korzystać, gdy przejdę na emeryturę - zaznaczyłam z lekkim niepokojem. Jak to się stało, że omawiamy moje finanse? - A co z tobą, K.C.? - spytał Josh. - Czym się zajmujesz? - Jestem programistą komputerowym. K.C. wziął sobie następny kawałek indyka i dużą łyżkę słodkich ziemniaków. - Kolejna robota, której w ogóle nie kapuję - przyznała się Denise. - Masz komputer, Terry? - Nie - odparłam. - Nigdy nie był mi potrzebny. - Da się żyć bez poczty elektronicznej? - Byłabyś zdziwiona, bez ilu rzeczy da się żyć. Wbiłam wzrok w swoje kolana, próbując nie wyobrażać sobie, jak Josh przypiera mnie do ściany w mojej sypialni i niecierpliwymi palcami rozrywa bieliznę. - Nic utrzymujesz kontaktu z porozrzucaną po kraju rodziną? - spytała Denise. Potrząsnęłam głową i spojrzałam na Alison, która od kilku minut uparcie milczała. - W porządku. Zastanówmy się, za co jesteśmy wdzięczni - zaproponowała nagle Alison, jakby czytała w moich myślach. - Trzy rzeczy. Każdy z nas, po kolei. - O Boże! - jęknęła Denise. - Ty zaczynasz, K.C. - zarządziła Alison. - Trzy rzeczy, za które jesteś wdzięczny. K.C. uniósł kieliszek. - Dobre jedzenie. Dobry szampan. - Z uśmiechem spojrzał na Alison i Denise. - Złe kobiety. Wybuchnęliśmy śmiechem. - Denise? Denise skrzywiła się, pokazując w ten sposób, że w normalnych warunkach nie zniża się do takich głupot, ale dla dobrej zabawy spełni naszą zachciankę.

- Niech pomyślę. Jestem wdzięczna, że Fern zamknęła na dzisiaj galerię i nie muszę harować jak kto głupi. Jestem wdzięczna, że prysnęła z córką do Nowego Jorku i nie muszę spędzać Święta Dziękczynienia z nią. I - ciągnęła, patrząc prosto na mnie jestem wdzięczna, że tak klawo gotujesz, jak mówiła Alison. - Amen - zakończył Josh, podnosząc w górę kieliszek. - W porządku. Josh - Alison odwróciła się w jego stronę. - Twoja kolej. Josh zawahał się na moment, jakby się zastanawiał. - Jestem wdzięczny za swoje dzieci. Jestem wdzięczny za to, że matka każdego dnia ma zapewnioną wspaniałą opiekę. A za dzisiejszy wieczór jestem wdzięczny naszej wspaniałej gospodyni. Dziękuję, Terry Painter. Jesteś prawdziwym darem niebios. - Dziękuję - szepnęłam, bliska łez. - Ja też jestem wdzięczna Terry - przejęła pałeczkę Alison, a ja poczułam, że szczypią mnie policzki. - Wdzięczna za to, że pozwoliła mi u siebie zamieszkać i że tak ciepło mnie przyjęła. Po drugie, jestem wdzięczna intuicji, która kazała mi przyjechać do Delray. A po trzecie, jestem wdzięczna, że mam szansę zacząć wszystko od nowa. - Nie jesteś trochę za młoda, żeby zaczynać wszystko od nowa? - spytał Josh. - Kolej na ciebie. - Alison zarumieniła się i odwróciła w moją stronę. - Jestem wdzięczna za zdrowie - zaczęłam. Denise jęknęła. - Gadka-szmatka, zupełnie jak życzenie, żeby na świecie zapanował pokój. - Jestem wdzięczna za wszystkie miłe słowa - ciągnęłam, ignorując ją. Przeniosłam wzrok z Alison na Josha i z powrotem na Alison. - Jestem również wdzięczna za nowych przyjaciół i nowe możliwości. Uważam, że dopisało mi szczęście. - To nam dopisało szczęście - poprawiła mnie Alison. - Hej, ludziska, kto z was wierzy w Boga? - spytała nagle Denise. W tym momencie wszyscy zaczęliśmy mówić jednocześnie. Potem rozmowa przeszła kolejno od filozofii, poprzez wspomnienia ze studiów, po całkiem kretyńskie tematy, by w końcu wrócić do punktu wyjścia. Alison okazała się osobą wierzącą, co mnie nie zdziwiło. Denise również i to było dla mnie wielkim zaskoczeniem. K.C. był ateistą, Josh agnostykiem. Jeśli o mnie chodzi, zawsze chciałam wierzyć i gdy trafił mi się dobry dzień - wierzyłam. Może zbyt wcześnie uznałam, że ten dzień jest dobry.

10. O dziesiątej Josh oznajmił, że musi wracać do Miami. Miał rację. Nadeszła pora, by zakończyć wieczór. Zjedliśmy upieczony w domu placek z dyni, wypiliśmy całego szampana, dokończyliśmy baileya. Alison sprzątnęła ze stołu, pozmywała naczynia i umilała wszystkim czas grami i zagadkami, w których bez trudu wygrywała. - Jestem bardzo dobra w takich zabawach - oświadczyła z dumą.. - Odprowadzę cię do samochodu - zaproponowałam Joshowi. Kiedy wstałam z sofy i szłam w stronę drzwi, poczułam delikatny ucisk w żołądku. - Miło było cię poznać, Josh! - zawołała za nim Denise. - Mam nadzieję, że wkrótce znów się spotkamy - dodała Alison. K.C. nie odezwał się, chociaż zauważyłam lekkie skinienie głowy, które mogło oznaczać: „Dobranoc" albo sygnalizować, że jest zbyt pijany. Nikt inny się nie ruszył. Wyraźnie tylko Josh i ja wiedzieliśmy, kiedy należy wyjść. Ze wszystkich stron otoczyło nas ciepłe powietrze, przywodzące na myśl leniwego kochanka. Spojrzeliśmy na rozgwieżdżone niebo. Zapach oceanu rozchodził się w nocnym powietrzu jak srebrne nitki w ciemnym gobelinie. - Piękna noc - szepnęłam, idąc z Joshem w stronę jego samochodu. - Miły wieczór. - Tak się cieszę, że przyjechałeś. - Ja też. - Spojrzał na pustą ulicę. - Masz ochotę na krótki spacer? Tylko do rogu dodał, gdy nie odpowiedziałam. Nie jestem pewna, skąd wzięło się moje wahanie. Prawdę mówiąc, bardzo zależało mi na tym, żeby w jakiś sposób przedłużyć chwile spędzone z Joshem. Może po prostu nie chciałam zbyt długo zostawiać gości samych w moim domu. - Oczywiście - zgodziłam się. Ignorując obawy, wędrowałam u jego boku. Musnęłam ręką jego dłoń. Poczułam dreszcz, jakby prąd przebiegł przez moje ciało. - Liczyłem, że uda mi się pobyć z tobą przez chwilę sam na sam - wyznał Josh. - Chcesz porozmawiać o swojej matce? Roześmiał się i stanął. - Myślałaś, że chcę pobyć z tobą przez chwilę sam na sam, żeby porozmawiać o swojej matcc? Wbiłam wzrok w trotuar, obawiając się, że mam myśli wyraźnie wypisane na czole. Ujął mnie pod brodę. Powoli uniosłam głowę i przyjrzałam się twarzy pochylającej się w moją stronę. Jeśli jeszcze trochę się zbliży - pomyślałam - zostanie porażony prądem. - Chciałbym cię pocałować - powiedział. Usłyszałam własne westchnienie, kiedy Josh przysunął się jeszcze bliżej. Serce waliło mi pod ubraniem jak płód kopiący w łonie matki. Nagle zdałam sobie sprawę, że to nie serce, tylko żołądek. Sapnęłam. Rozsadzała mnie nie namiętność, lecz ból.

Mój Boże, czyżbym miała wymiotować? Czy Josh mnie pocałuje, po czym odskoczy przerażony, a ja zwrócę na niego całą kolację? Wtedy dopiero byłby to naprawdę niezapomniany wieczór - uznałam, gdy delikatnie musnął wargami moje usta. - To bardzo miłe - szepnął, rozpraszając pocałunkiem moje obawy i obejmując mnie ramionami. Natychmiast się rozluźniłam. Wróćmy do domu - chciałam zaproponować. Wróćmy do domu i przepędźmy resztę gości. Zostań i kochaj się ze mną przez całą noc. Możesz pojechać do Miami jutro rano. Oczywiście, nie powiedziałam tego. Pocałowałam go raz i drugi, potem stałam, uśmiechając się jak kretynka, póki nie stało się jasne, że to już koniec pocałunków. Trzymając się za ręce, wróciliśmy do jego samochodu. Przez głowę przemykało mi tysiąc myśli, serce waliło w piersiach jak szalone, a jelita Æ3 Uoy Fielding - Szepty i klamstwa.pdf - [Dokumentl] - SumatraPDF paliły żywym ogniem. Uznałam, że nieważne, ile mamy łat, czternaście czy czterdzieści. W obliczu miłości jesteśmy wiecznie młodzi. - Dzięki za cudowny wieczór - szepnął Josh, gdy dotarliśmy do samochodu. - Dziękuję za szampana i kwiaty. - Cieszę się, że ci się spodobały. - Są piękne. - Ty też. Znów mnie pocałował, tym razem w policzek. Czułam na skórze muśnięcie jego rzęs, jak trzepotanie skrzydełka motyla. - Zobaczymy się w przyszłym tygodniu - obiecał, wsiadając do samochodu. Patrzyłam w milczeniu, jak cofał na ulicę, a potem oddalał się w stronę Atlantic Avenue. Gdy dojechał do znaku stopu na rogu, pomachał ręką, nie oglądając się za siebie, jakby wiedział, że wciąż go obserwuję. Ja również pomachałam, ale on był już daleko. Dopiero po kilku minutach udało mi się ruszyć z miejsca. Prawdę mówiąc, powodem było nie tylko mrowienie warg i policzka, ale również przykre skurcze jelit. Zbyt dużo ciężkostrawncgo jedzenia i emocji jak na tak starą babę - pomyślałam. Wróciłam do domu, gotowa oznajmić pozostałym gościom, że kolacja dobiegła końca. Ale salon był pusty. Czyżby wszyscy wyszli podczas mojej nieobecności? Wtedy usłyszałam nad głową beztroski śmiech. Co oni tam robią? - zastanawiałam się, na moment zapominając o bólu brzucha. - Alison! - zawołałam, stając u podnóża schodów. Natychmiast nad poręczą ukazała się jej głowa. - Josh pojechał? - Co wy tam robicie? - spytałam, ignorując jej pytanie. Obok Alison pojawiła się Denise. - To moja wina. Poprosiłam o oprowadzenie po domu.

- Nie ma tu nic do oglądania. Patrzyłam, jak obie panie schodzą po schodach. K.C. szedł za nimi jak ogromny psiak o nieskoordynowanych ruchach. - Wygląda jak domek dla lalek - oznajmiła Denise. - Przepraszam - szepnęła mi Alison na ucho. - Nim zdołałam ją powstrzymać, była już na piętrze. Ogarnęła mnie złość, ale zagłuszył ją ostry ból na wysokości splotu słonecznego. Wykrzywiłam twarz i chwyciłam się za bok. - Coś się stało? - spytała Alison. Potrząsnęłam głową. - Chyba nie powinnam jeść podwójnej porcji placka dyniowego - mruknęłam, mając nadzieję, że nie będę musiała nic więcej dodawać. - W porządku, ludziska - oznajmiła Alison natychmiast. - Koniec przyjęcia. Pora się zbierać. Pożegnaliśmy się przy drzwiach frontowych. Alison pocałowała mnie w policzek. Denise chyba mnie uścisnęła. K.C. wymamrotał, że jest trochę wstawiony, potem omal nie wpadł między gałęzie ogromnego, białego oleandra, rosnącego na prawo od moich drzwi. Gdy poszli, w domu zapadła cisza, słychać było jedynie cichy szelest liści. Co dziwne, nie miałam problemów z zaśnięciem. Wyglądało na to, że po wyjściu ostatnich gości kłopoty z brzuchem ustały, tak że wcześniejsze dolegliwości przypisałam podnieceniu: ciężkostrawnej kolacji, poznaniu nowych ludzi, pierwszemu pocałunkowi od wieków. Josh, Josh, Josh. - Tak! - powiedziałam głosem Alison. Potem wyobraziłam ją sobie, jak zaciska dłonie i skacze z radości. - Tak! Tak! Tak! Musiałam zasnąć, ponieważ nawiedziły mnie sny. Dzikie. Szalone sny. Bezradnie biegałam wokół domu, próbując znaleźć Alison, ostrzec ją przed niebezpieczeństwem, chociaż nie bardzo wiedziałam, co to za niebezpieczeństwo. Gdy w pewnym momencie wchodziłam po schodach, z cienia wyskoczył K.C., a jego długie nogi przecięły powietrze jak podczas walki karate i uderzyły mnie w brzuch. Sapnęłam i poderwałam się z łóżka. Ledwo zdążyłam do łazienki, gdzie długo, długo wymiotowałam. Ale nawet pozbycie się kolacji niewiele pomogło. Usiadłam na wykładanej kafelkami podłodze, czując, że kręci mi się w głowie i boli mnie brzuch. Zastanawiałam się, czy to nie atak wyrostka robaczkowego. Wiedziałam jednak, że to niemożliwe. Wszystko wskazywało na jednorazowy efekt przejedzenia albo zatrucie pokarmowe. Ciekawe, czy przypadkiem któryś z moich gości też się źle nie czuje. O Boże, biedny Josh - pomyślałam, wstając i z przygarbionymi plecami powoli posuwając się do przodu. Jak trzęsąca się staruszka podeszłam do okna sypialni. Odsunęłam koronkowe zasłonki i spojrzałam na chatkę za domem. Ku mojemu zaskoczeniu wciąż świeciło się w niej światło. Zerknęłam na zegarek stojący obok łóżka. Była prawie trzecia. Bardzo późno. Alison od dawna powinna spać. Czy ona też ma mdłości? Zarzuciłam podomkę i zaczęłam schodzić po schodach.

Otworzyłam drzwi kuchenne i na palcach wyszłam na zewnątrz. Chłodna trawa łaskotała mnie w gołe stopy. Nagle poczułam mdłości. Wzięłam kilka głębokich wdechów, żeby uspokoić żołądek, dopiero potem ruszyłam w stronę chatki. Gdy do niej dotarłam, usłyszałam dochodzący ze środka śmiech. Najwyraźniej Alison nic nie dolegało. I nie była sama. Wróciłam do domu, zadowolona, że moja lokatorka dobrze się czuje i że nikt oprócz mnie się nie struł. Nic nie grozi mojej reputacji dobrej kucharki - pomyślałam i być może wybuchnęłabym śmiechem, gdyby nie nowy atak mdłości. Biegiem pokonałam odległość dzielącą mnie od kuchennego zlewu. Z półek nad moją głową śledziły mnie dziesiątki oczu: bezlitosne, pozbawione wyrazu spojrzenia porcelanowych dam, wymieniających w milczeniu opinie na temat mojego stanu. „Dobrze ci to zrobi" - krzyczały kobiety, wydymając pomalowane wargi. „To cię nauczy, jak miło spędzać czas". Byłam w połowic schodów, kiedy odezwał się telefon. Kto może dzwonić do mnie o takiej porze? - zastanawiałam się, podchodząc do aparatu tak szybko, jak pozwalał mój żołądek. Alison? Czyżby widziała mnie przed chatką? Doczłapałam zgięta wpół do aparatu obok łóżka i podniosłam słuchawkę na początku piątego sygnału. - Słucham? - Dobrze się bawisz? - spytał głos. To nie była Alison, lecz jakiś mężczyzna. - Kto mówi? - Mam dla ciebie wiadomość od Eriki Hollander. - Co takiego?! - Mówi, żebyś uważała, co robisz. - Kto mówi? Rozmówca się rozłączył. - Halo!? Halo!? Rzuciłam słuchawkę, zbyt zła, żeby cokolwiek powiedzieć, i zbyt słaba, by nawet próbować. Opadłam z powrotem na łóżko. Ręcc mi się trzęsły, scrcc waliło jak młotem, w myślach na przemian to próbowałam skojarzyć, czyj to głos, to znowu całkiem o nim zapomnieć. Co miała znaczyć dziwna wiadomość? Oczywiście, sen nie wchodził już w rachubę. Resztę nocy spędziłam, obracając się z boku na bok, raz rozpalona, raz zziębnięta, szczękając zębami albo zlewając się potem, rękami podciągając kołdrę pod brodę, a nogami z powrotem skopując ją w dół. Przez cztery godziny leżałam na plecach, patrząc, jak światło księżyca przesącza się przez koronkowe firanki, i obserwując, jak ciemność powoli ustępuje i robi się coraz jaśniej. Ilekroć wydawało mi się, że może w końcu zaznam kilkuminutowego wytchnienia, dziwnie znajomy głos szeptał mi na ucho: „Mam dla ciebie wiadomość od Eriki Hollander. Mówi, żebyś uważała, co robisz".

Koło ósmej wsiałam z łóżka. Wciąż było mi niedobrze i kiepsko się czułam, ale przynajmniej przestał mnie boleć brzuch. W dalszym ciągu miałam trochę za ciepłe czoło, a ręce nadal mi się trzęsły. Postanowiłam zrobić sobie herbatę, może nawet upiec tost, chociaż na myśl o jedzeniu poczułam skurcz w żołądku. Wystarczy herbata pomyślałam. Miałam zamiar zejść na parter, kiedy usłyszałam pod oknem czyjeś głosy. Poczłapałam w stronę, z której dochodziły, i odchyliłam zasłony, starając się pozostać w ukryciu. Alison stała w otwartych drzwiach chatki i rozmawiała z Denise. Obie wciąż miały na sobie to samo ubranie co poprzedniego wieczoru. Mówiła głównie Denise, chociaż nie słyszałam słów. Jednak wyraz twarzy Alison świadczył o tym, że bacznie słucha koleżanki z pracy. - Chodź już, śpiąca pało! - zawołała nagle Denise w głąb chatki. - Pora, żebyś zabrał stąd swój kościsty tyłek. Kilka sekund później na progu pojawił się K.C. Miał rozpiętą koszulę, a dżinsy niebezpiecznie zjeżdżały mu z chudych bioder, podkreślając linię ciemnych włosów, które wiły się od środkowej części jego nagiej klatki piersiowej i znikały poniżej klamry skórzanego czarnego pasa. Był rozczochrany, miał zaspane oczy, a z kącika ust niedbale zwisał mu wypalony do połowy papieros. Obserwowałam, jak rzucił papierosa na rabatkę różowych i białych niecierpków, a potem pochylił się w stronę Alison i szepnął jej coś na ucho, jednocześnie bawiąc się jej złotym wisiorkiem i zerkając w okno mojej sypialni. Czyżby mówił o mnie? zastanawiałam się, starając się ukryć przed ich wzrokiem. Czy wie, że tu jestem? Alison żartobliwie odepchnęła go od siebie i pomachała im na pożegnanie. K.C. i Denise okrążyli dom i wyszli na ulicę. Odprowadzałam ich wzrokiem, póki nie zniknęli w cieniu pobliskiego drzewa. Gdy spojrzałam ponownie na chatkę, zauważyłam, że Alison patrzy na mnie z dziwnym wyrazem twarzy. Gestem pokazała, że zaraz przyjdzie. Kilka sekund później była przy drzwiach kuchennych. Wyglądała wyjątkowo świeżo i rześko jak na kogoś, kto przez całą noc był na nogach. - Dobrze się czujesz? - spytała, gdy mnie zobaczyła. - Było mi w nocy niedobrze. Natychmiast opadłam na jedno z krzeseł kuchennych. - Niedobrze? To znaczy wymiotowałaś? - To znaczy wymiotowałam. - O kurczę! To straszne. Nienawidzę wymiotować. Nie ma dla mnie nic gorszego na świecie. - Nie mogę powiedzieć, żebym sama za tym przepadała. - Wiesz, czasami ludzie mówią, że jak się zwróci to, co nam zaszkodziło, od razu przestaje boleć brzuch. Ale nie mnie. Wolałabym chorować tygodniami niż wymiotować. Jestem gotowa wstrzymać oddech, zgrzytać zębami, robić wszystko, byle pokonać nudności. Dlatego zawsze mnie bawi, gdy ludzie myślą, że jestem chora na bulimię. Nie potrafiłabym zmusić się do wymiotów. Boże, musiałaś być wściekła.

Naprawdę! Niemal słyszałam wykrzyknik. - Pamiętam przygodę z dzieciństwa - ciągnęła. - Pewnej nocy zrobiło mi się niedobrze, bo zjadłam za dużo lukrecji. Potem co wieczór, idąc do łóżka, pytałam mamę, czy będę się dobrze czuła. Przewracała oczami i mówiła, że tak, aleja nie bardzo jej dowierzałam, więc zmuszałam ją, żeby mi obiecała. Od tego czasu zgrzytam zębami, póki nie zasnę. - Nie wierzyłaś mamie? Wzruszyła ramionami, po czym omiotła kuchnię wzrokiem. - Napijesz się herbaty? - Chętnie. Alison zaczęła się krzątać. Napełniła czajnik wodą, wrzuciła torebkę do kubka, wyjęła mleko z lodówki. - Prawdopodobnie wypiłaś za dużo szampana - próbowała zgadywać, nie odrywając wzroku od czajnika. - Kiedy się wody pilnuje, to się nie gotuje - powiedziałam. - Co takiego? - Kiedy się wody pilnuje, to się nie gotuje. To jeden z aforyzmów mojej matki. - Aforyzm? Dobre słowo. To coś takiego jak powiedzonko? - Mniej więcej. Alison oderwała wzrok od czajnika i spojrzała w okno. - Przypuszczam, że widziałaś, jak rozmawiałam z Denise i K.C. - Było to bardziej stwierdzenie niż pytanie. Przytaknęłam w milczeniu. - Chcieli zobaczyć chatę. - Urwała i wbiła wzrok w swoje stopy. - Tak czy inaczej, zagadaliśmy się, no i potem Denise skuliła się i zasnęła w moim łóżku, a K.C. padł na podłodze. Czajnik zaczął gwizdać. Alison podskoczyła na ten dźwięk, potem się roześmiała. - Wygląda na to, że twoja matka miała rację. Właśnie przestałam go pilnować. - Matki wszystko wiedzą. - Następne słowa dobierałam ostrożnie. - Dzwoniłaś do domu, żeby złożyć rodzinie życzenia z okazji Święta Dziękczynienia? - Nie - przyznała Alison, nalewając mi herbaty. - Jeszcze nie jestem całkiem gotowa. Proszę, wypij. Poczujesz się lepiej. - Mam nadzieję. Upiłam łyczek. - Jak podobał ci się ostatni wieczór? Pomijając oczywiście wymioty - zagadnęła. Roześmiałam się, uświadomiwszy sobie, że tematy rodzinne zostały zamknięte, przynajmniej na razie. - Świetnie się bawiłam. - Myślę, że Josh naprawdę cię lubi. - Tak?

- Widać to po sposobie, w jaki na ciebie patrzy. Uważa, że jesteś wyjątkowa. - To bardzo miły człowiek. Wypiłam następny łyk herbaty. Sparzyłam się w język i głośno syknęłam. - Uważaj - ostrzegła Alison. Za późno. - Jest gorąca. - Co będziesz dzisiaj robić? Pójdziesz z przyjaciółmi na plażę? - Nie. Zostanę tutaj i będę się tobą opiekować. - O nie. Nie chcę. Alison przyciągnęła krzesło i usiadła obok mnie. - Zajęłaś się mną, gdy byłam chora, prawda? - Tak, ale... - Żadnych „ale". - Uśmiechnęła się. - Postanowione. Nigdzie nie idę. Gdy skończyłam pić herbatę, wróciły mdłości. Męczyły mnie i męczyły. Alison okazała się zaskakująco dobrą pielęgniarką. Przykładała mi zimne kompresy na czoło i nie zostawiła ani na chwilę samej, póki nie położyłam się do łóżka. - Śpij - powtarzała, głaszcząc mnie po włosach. - Śpij... śpij... Czy to zmęczenie, czy też jej głos, a może dotyk ręki sprawiły, że po kilku minutach zasnęłam. Tym razem nie dręczyły mnie żadne sny. Przez kilka godzin zdrowo, głęboko spałam. Gdy otworzyłam oczy, było prawie południe. Usiadłam na łóżku, pokręciłam głową w jedną i drugą stronę, by rozruszać zesztywniałą szyję. Wówczas usłyszałam głos dochodzący z sąsiedniego pokoju. Zdałam sobie sprawę, że to Alison. - Nie dzwonię, żeby się kłócić - mówiła przytłumionym głosem. Wstałam z łóżka, przytrzymałam się ściany i suwając nogami, podeszłam do drzwi. - Wszystko idzie zgodnie z planem - ciągnęła, gdy wyszłam na korytarz i zbliżałam się do drzwi pokoju. - Po prostu musisz uwierzyć, że wiem, co robię. Musiałam spowodować jakiś hałas, bo nagle obróciła się na krześle i potwornie zbladła. - Terry! Od jak dawna tu jesteś? Dobrze się czujesz? - Słowa płynęły z jej ust wartkim potokiem, jak piasek z rozbitej klepsydry. - Muszę już iść - szepnęła do komórki, po czym bezceremonialnie wsunęła ją do kieszeni białych spodni. Poderwała się na równe nogi, lekko popchnęła mnie na sofę i usiadła obok. Nasze kolana się dotykały. - To mój brat - wyjaśniła, poklepując telefon. - Uznałam, że miałaś raq"ę, dlatego postanowiłam zadzwonić do rodziny i życzyć wszystkim wesołych świąt, a także dać im znać, że u mnie wszystko w porządku. - Nie było łatwo? - Tak jak przypuszczałam. Jak się czujesz? Wyglądasz dużo lepiej. - Bo czuję się dużo lepiej - powiedziałam bez specjalnego przekonania. O czym Alison rozmawiała z bratem? Co idzie zgodnie z planem? zastanawiałam się.

- Co robiłaś przez cały ranek? - spytałam. - Najpierw poszłam do domu, wzięłam prysznic i przebrałam się. Potem... - Na twarzy Alison pojawił się promienny uśmiech, który chwilowo zagłuszył moje obawy, -...znalazłam to. Wzięła do ręki leżący obok niej duży, oprawiony w skórę album ze zdjęciami i położyła go na kolanach. - Mam nadzieję, że nie jesteś zła. Natknęłam się na niego, kiedy szukałam czegoś do czytania. - Otworzyła go. - Czy to twoi rodzice? Patrzyłam na stare, czarno-białe zdjęcie uśmiechniętej młodej pary na miejskim basenie. Chude uda ojca wystawały z ciemnych, zbyt dużych spodenek kąpielowych. Na nogach miał mokasyny, na głowie słomkowy kapelusz. Mama siedziała obok niego w skromnym kostiumie kąpielowym w drobną, białą kratkę, z rękami pruderyjnie złożonymi na kolanach, włosami upiętymi na czubku głowy, w dużych, białych okularach na drobniutkiej twarzy. Ile czasu minęło, odkąd po raz ostatni oglądałam te zdjęcia? Dawno temu wsunęłam album na tył najwyższej półki. Jak to możliwie, że Alison się na niego natknęła? - Tak - powiedziałam, odgarniając niewidzialny kosmyk z twarzy matki i czując, jak odpycha moją rękę. - Wtedy nie byli jeszcze małżeństwem. Alison spokojnie przewracała strony, a ja tymczasem obserwowałam, jak moi rodzice zmieniają się w oczach z pary młodych, nieśmiałych zakochanych wr skrępowanych nowożeńców' i wreszcie zdenerwowanych rodziców'. - To zdjęcie podoba mi się najbardziej. - Alison pokazała fotografię przedstawiającą moją matkę, jak przytula do policzka smutnookie niemowlę. - Spójrz, jaka byłaś śliczniutka. - Śliczniutka? Popatrz, jakie mam worki pod oczami. - Potrząsnęłam głową z dezaprobatą. - Mama utrzymywała, że do ukończenia trzeciego roku życia nie przespałam spokojnie ani jednej nocy. A do siódmego sikałam w majtki. Nic dziwnego, że nie chcieli mieć więcej dzieci. Alison roześmiała się, przyglądając się kolejno każdej stronic. - Gdzie jesteś? - spytała nagle. Wskazała duże zdjęcie gromadki małych dzieci, stojących w równych rzędach niczym bratki na grządce. Była to grupa starszaków z mojego przedszkola. Pokazałam na małą dziewczynkę wr białej sukieneczce, która spoglądała z ostatniego rzędu ze zmarszczonym czołem. - Wydaje mi się, że nie wyglądasz na zbyt szczęśliwą - zauważyła Alison. - Nigdy nie lubiłam zdjęć. - Nie? A ja je uwielbiam. Och, popatrz! To ty? Jej palee wskazujący wylądował na naburmuszonej dziewczynce w jasnym swetrze, stojącej obok nauczycielki trzeciej klasy. - Tak.

- Ale masz minę! - pisnęła wesoło Alison. - Taką samą robisz na każdym zdjęciu, nawet jako nastolatka. A gdzie jest Roger Stillman? - Kto taki? - Roger Stillman. Jest na którymś z tych zdjęć? - Nie. Był o kilka lat starszy ode mnie - odparłam. - Szkoda. Bardzo chciałabym zobaczyć, jak wyglądał. Jak myślisz, co się z nim stało? - Nie mam pojęcia. - Nigdy nie myślałaś, żeby podnieść słuchawkę i do niego zadzwonić? Powiedzieć: „Cześć, Roger, mówi Terry Painter. Pamiętasz mnie?" - Nigdy - odparłam głośniej, niż zamierzałam. - Myślisz, że wciąż mieszka w Baltimore? Wzruszyłam ramionami, by wykazać brak zainteresowania, i przerzuciłam następną stronę - zobaczyłam rodziców, tym razem na kolorowym zdjęciu, na trawniku przed domem w Delray Beach. Stali sztywno, jakby zdawali sobie sprawę, że czekają ich ciężkie czasy. - Mogłabyś zrobić mi jcszczc herbaty? - poprosiłam. - Z największą przyjemnością. - Alison wstała z sofy. - Może zjadłabyś tost z dżemem? - Czemu nie? - Świetnie. Oparłam głowę o sofę, zamknęłam oczy i znów usłyszałam słowa Alison: „Wszystko idzie zgodnie z planem". Potem zabrzmiał inny głos. „Mam dla ciebie wiadomość od Eriki Hollander" - szepnął mi na ucho obcy mężczyzna. „Mówi, żebyś uważała, co robisz". Byłam za bardzo zmęczona, zbyt słaba, by słuchać.

11. Między Świętem Dziękczynienia a Bożym Narodzeniem miałam mnóstwo zajęć, zarówno w szpitalu jak i w domu. Od pięciu lat, od śmierci matki, właściwie się nie przejmowałam świątecznymi przygotowaniami. Prawdę mówiąc, nauczyłam się ignorować święta, biorąc nadgodziny i zgłaszając się na ochotnika na najcięższe dyżury. Alison postanowiła to zmienić. - Dlaczego chcesz pracować w Boże Narodzenie? - jęknęła. - Przecież to całkiem zwyczajny dzień. - Nie, nieprawda. To Boże Narodzenie. Nie możesz się z kimś zamienić? Potrząsnęłam głową Było późne popołudnie, a ja pracowałam w ogrodzie. Alison krążyła tam i z powrotem po trawniku za moimi plecami. - Ale to kretyństwo! - zawołała. Wyglądała i zachowywała się tak, jakby miała osiemnaście, a nie dwadzieścia osiem lat. - Miałam nadzieję, że spędzimy Boże Narodzenie razem. - Możemy spędzić razem Wigilię - zaproponowałam. Natychmiast się rozpogodziła. - Zgoda. Otworzymy sobie prezenty, dobrze? Myślę, że będzie wspaniale. Mogę wybrać z tobą choinkę? - Choinkę? Nie pamiętam, kiedy po raz ostatni ubierałam drzewko. - Bez niej ani rasz! Wyobrażasz sobie Boże Narodzenie bez choinki? Zawiesimy na niej trochę ozdób i białe światełka. Oczywiście, ja je kupię. Tyle mogę zrobić. Będzie wspaniała. Ubierzemy ją? Jak mogłam odmówić? Od jakiegoś czasu, konkretnie od ostatniej choroby, Alison była moim stałym - i coraz milej widzianym - gościem. Często dzwoniłyśmy do siebie z pracy, dwa, trzy razy tygodniowo jadałyśmy razem kolację, od czasu do czasu chadzałyśmy do kina albo na długi spokojny spacer po plaży. Nawet gdy byłyśmy bardzo zajęte, Alison zawsze potrafiła znaleźć czas, żebyśmy mogły pobyć razem. I na przekór moim wcześniejszym obiekcjom dotyczącym lokatorów w ogóle, a Alison w szczególności, po prostu ignorowała wszelkie zastrzeżenia, jakie zgłaszałam. Jeśli o nią chodzi, jestem bezsilna - pomyślałam kilka dni później, jadąc Military Trail z sosenką sterczącą z niedomkniętego bagażnika. Alison w ciągu zaledwie dwóch miesięcy stała się integralną częścią mojego życia i pomimo dwunastu lat różnicy między nami była chyba najbliższą przyjaciółką, jaką w życiu miałam. - Czyż to nie najpiękniejsze drzewko na świecie? - spytała, gdy skończyłyśmy wieszać na długich iglastych gałązkach delikatne różowe wstążeczki. Cofnęłyśmy się, by przyjrzeć się swojemu dziełu. - To jest naprawdę najpiękniejsze drzewko na świecie - przytaknęłam, gdy mnie objęła. - Czeka nas najwspanialsze Boże Narodzenie - oświadczyła Alison, gdy zbliżała

się Wigilia, a ona dokładała następny prezent do coraz większej sterty pod choinką, którą ustawiła w rogu mojego salonu. - Podejrzewam, że tęskni za rodziną - zdradziłam Margot w pracy. - Powinnaś zobaczyć, co zrobiła z moim domem. Porozwieszała świąteczne dekoracje i mnóstwo gałązek ostrokrzewu. Nie mogę zrobić kroku, żeby nie wpaść na jakiegoś Mikołaja. Wszędzie ich pełno. - Wygląda na to, że to ona u ciebie rządzi - zauważyła Margot ze śmiechem. Jeszcze trochę, a wprowadzi się do domu, a ty wylądujesz w chatce na tyłach. Sięgnęła po kartotekę pacjenta i odebrała telefon. - Podejrzewam, że po prostu tęskni za rodziną - powtórzyłam, dziwnie zła na Margot, chociaż nie bardzo wiem, dlaczego. Margot podała mi słuchawkę. - Do ciebie. - Terry Painter - rzuciłam do słuchawki, spodziewając się, że usłyszę głos Alison. Czyżby wyczuła, że o niej rozmawiamy? - Cześć, Terry, mówi Josh Wylie. Serce zamarło mi w piersiach. - Najmocniej przepraszam, ale znów muszę to zrobić - powiedział. Opuściłam głowę, w milczeniu powtarzając jego słowa. - Coś mi wypadło, dlatego nie mogę zabrać cię na lunch. Naprawdę mi przykro. - Mnie też - powiedziałam zgodnie z prawdą. Była to trzecia odwołana przez Josha randka. Jeśli nie liczyć kilku krótkich rozmów podczas odwiedzin u matki, nie widzieliśmy się od Święta Dziękczynienia. - Co powiedziałabyś na kolację? - zaskoczył mnie nagle pytaniem. - Mogę się stąd wyrwać później niż zwykle, ale mam dla ciebie drobiazg. - Masz coś dla mnie? - W końcu zbliżają się święta - odparł. - To tylko drobny dowód wdzięczności. Za to, że jesteś taka miła dla mamy - dodał szybko. - Mogę przyjechać po ciebie o siódmej? Zgoda. - W takim razie do zobaczenia o siódmej. Odłożył słuchawkę, nie żegnając się. - Ktoś wygląda na bardzo zadowolonego z siebie - zauważyła Margot, puszczając perskie oko. Nie odezwałam się, wybiegając myślami do czekającego mnie wieczoru. Co z tego, że Josh odwołał trzy randki z rzędu? Jedna kolacja wystarczy za trzy lunche. Co więcej, syn Myry ma dla mnie prezent: „Drobny dowód wdzięczności" - powiedział. „Za to, że jesteś taka miła dla mamy". Próbowałam sobie wyobrazić, co to takiego. Buteleczka perfum? Wyszukane mydełko? Może jedwabny szalik albo maleńka broszka. Nie, było jeszcze za wcześnie na biżuterię. Nasz związek - jeśli kilka pocałunków i odwołanych lunchów można uznać za związek - wciąż tkwił na początkowym etapie. Niedobrze by było, jak powiedziałaby moja matka, gdyby Josh zasypywał mnie

drogimi prezentami. Nieważne. Niezależnie od tego, co od niego dostanę, będę zachwycona. Zastanawiałam się, czym mogłabym mu się odwzajemnić. Postanowiłam poprosić Myrę o radę. Jej stan w ciągu ostatnich tygodni znacznie się pogorszył, nic więc dziwnego, że cierpiała na depresję. Może wiadomość o zbliżającej się randce z jej synem podniesie ją na duchu? Kiedy weszłam na salę, Myra spała, więc po sprawdzeniu kroplówki i poprawieniu koca zostawiłam ją w spokoju. - Dziś wieczorem jem kolację z tw oim synem - powiedziałam w' drzwiach. - Życz mi szczęścia. Jedyną odpowiedzią był mimowolny gwrizd, który wrydobywał się z jej ust podczas wrydychania powietrza. Zamknęłam drzwri i wyszłam na korytarz, gdzie niemal zostałam rozdeptana przez jednego z sanitariuszy. - Co się stało?! - zawołałam za nim w głąb korytarza. - Pacjentka z czterysta dwudziestego trzeciego obudziła się ze śpiączki! odkrzyknął podekscytowany. - Shecna O'Connor? - spytałam, ale młody człowiek już zniknął za zakrętem. - Mój Boże, nie mogę uwierzyć. Pobiegłam do pokoju 423 i otworzyłam drzwi. Na sali aż roiło się od lekarzy i pomocniczego personelu medycznego. Wszyscy w'ykonyw'ali przydzielone im zadania z w'yraźną przesadą, jakby cała scena odbywała się to wr zwolnionym, to znow?u przyspieszonym tempie. W oku cyklonu zauważyłam bladą, młodą kobietę, zachowującą stoicki spokój. Siedziała na łóżku, wciąż podpięta do miliardów rurek. Nasze oczy spotkały się zaledw ie na ułamek sekundy, potem zaczęłam wycofywać się z pokoju. - Zaczekaj! - zaw ołała. Zamarłam w bezruchu. Kilka osób odwróciło się w moją stronę, spoczęło na mnie kilka par oczu. - Znam cię - powiedziała dziewczyna. - Jestem jedną z twoich pielęgniarek - wyjaśniłam, powstrzymując łzy zachwytu. - To ty mi śpiewałaś, prawda? - Słyszałaś mnie? Podeszłam do łóżka. Otaczający ją lekarze i pielęgniarki rozstąpili się, robiąc mi przejście. - Słyszałam - szepnęła Sheena, opierając się o poduszkę i walcząc z opadającymi powriekami. - To cud - szepnął jakiś głos w rogu pokoju. - Czy ktoś powiadomił jej rodzinę? - spytał ktoś inny. - Rodzice już tu jadą. - Czy nie należałoby wezwać policji? - Właśnie zostali powiadomieni.

- To cud - powiedział ktoś znowu. - Prawdziwy bożonarodzeniowy cud. - To cud - zgodziliśmy się wszyscy. Nie mogłam się doczekać chwili, kiedy będę mogła opowiedzieć Alison o cudownym ozdrowicniu Shccny, postanowiłam więc wpaść do galerii. Może Alison pomoże mi wybrać coś dla Josha, coś odpowiedniego - pomyślałam. Rozradowana wjechałam na właśnie zwalniające się miejsce parkingowe przy Atlantic Avenue. Następny cud! Po wejściu do sklepu nie zobaczyłam nigdzie Alison. Ani Denise. Prawdę mówiąc, galeria wyglądała na opustoszałą. Jak oni, do diabła, utrzymują się z tego interesu? dumałam, rozglądając się dookoła. Zauważyłam, że nie ma już obrazu z kobietą w kapeluszu o szerokim rondzie. Zrobiło mi się żal. Alison miała rację, że to płótno idealnie pasowałoby do mojego salonu. Szkoda, że nie skorzystałam z jej rady i nie kupiłam go, gdy miałam szansę. Widocznie zrobił to ktoś bardziej zdecydowany niż ja. Moje życic składa się z niewykorzystanych okazji - pomyślałam ponuro, postanawiając, że pora to zmienić. Poczynając od tego wieczoru. Poczynając od Josha. - Halo! - zawołałam. - Alison! - W czym mogę pomóc? Odwróciwszy się, zobaczyłam podchodzącą do mnie atrakcyjną kobietę. Była mniej więcej w moim wieku. Jej wysokie obcasy stukały na drewnianej podłodze. - Przepraszam. Byłam w swoim biurze. Długo pani czekała? - Właśnie weszłam. Kobieta uśmiechnęła się, chociaż skóra wokół jej ust była tak napięta, że trudno było powiedzieć, czy jest szczęśliwa, czy coś ją boli. Odruchowo dotknęłam policzków i wygładziłam zmarszczki wokół oczu. - Czy szuka pani czegoś konkretnego? - spytała. - Prawdę mówiąc, chciałam się zobaczyć z kimś, kto tu pracuje. Z Alison Simms. Kobieta przestała się uśmiechać. - Alison już tu nie pracuje - oznajmiła szorstko. - Naprawdę? - Od ubiegłego tygodnia. - Od ubiegłego tygodnia? Dlaczego? - Musiałam ją zwolnić. - Musiała ją pani zwolnić? - powtórzyłam jak papuga. - Z jakiego powodu? - Może to ją powinna pani spytać. Alison nie zdradziła ani słowem, że już nie pracuje. Powiedziała mi tylko, że szefowa nie życzy sobie żadnych telefonów do pracy. Dobry Boże, czyżby z tego powodu znalazła się na bruku? - I stało się to w ubiegłym tygodniu? - usłyszałam własne pytanie. Wciąż kręciło mi

się w głowie. - Czy mogę pani w czymś pomóc? - Fern Lorelli wyraźnie nie miała ochoty udzielać dalszych wyjaśnień. Wymamrotałam, że szukam prezentu pod choinkę dla przyjaciela. Koniec końców kupiłam elegancki długopis, który, moim zdaniem, powinien się Joshowi spodobać, ale nie robiłam tego z sercem. Dlaczego Alison została zwolniona? Co w ażniejsze, dlaczego o niczym mi nie pow iedziała? Postanowiłam spytać ją zaraz po powrocie. Gdy podjeżdżałam pod dom, usłyszałam dzwoniący telefon. Wbiegłam do środka. Zabrzęczały dzwonki, które Alison zawiesiła przy drzwiach wejściowych. Wpadłam do kuchni i chwyciłam słuchawkę. Rzuciłam torebkę z nowym nabytkiem na stół, obok trzech małych plastikowych Mikołajów. Wszystkie trzy figurki z ciekawością i zdumieniem patrzyły na torbę. - Halo, słucham? - Kupiłaś coś dla mnie? Zabrakło mi tchu. Pobiegłam wzrokiem w stronę okna. Czyżby ktoś mnie śledził? Obserwował? Dlaczego? - zastanawiałam się, kładąc rękę na piersiach, osłaniając się, jakbym stała w kuchni kompletnie naga. - Kto mówi? Czego pan chce? W odpowiedzi usłyszałam wr słuchawce złośliwy chichot, potem zapadła cisza i rozległ się sygnał. - Cholera jasna! Odłożyłam słuchawkę i natychmiast wybrałam *69. Ale ktoś, kto dzwonił, zatarł po sobie wszelkie ślady. Ze złością odstawiłam telefon na swoje miejsce. Niemal natychmiast ponownie zadzwonił. - Proszę mnie posłuchać. Nie wiem, o co panu chodzi - zaczęłam bez wstępów. Ale jeśli nie przestanie mnie pan prześladować, zadzwonię na policję. - Terry? - Josh?! - Przyznaję się, rzeczywiście odwołałem lunch, ale czy naprawdę uważasz, że to powód, by wzywać policję? - Przepraszam. Ktoś do mnie bez przerwy wydzwania... Nieważne. Westchnęłam i potrząsnęłam głową, chcąc zapomnieć o tamtym głosie. - Masz za sobą ciężki dzień? - Prawdę mówiąc, nie - powiedziałam, próbując zebrać myśli. - Raczej zdumiewający. Zastanawiałam się, czemu Josh dzwoni. Z pewnością nie po to, żeby porozmawiać o tym, jaki miałam dzień. - Pamiętasz Shccnę O'Connor? Dziś po południu wyszła zc śpiączki - oznajmiłam, bojąc się dopuścić go do głosu. - Aż trudno uwierzyć. Wszyscy uważają, że to bożonarodzeniowy cud.

- To musiało być ekscytujące. - Zdumiewające. Co dziwniejsze, okazuje się, że słyszała, jak jej śpiewałam, gdy była w śpiączce. Czyż to nie zdumiewające? - spytałam niemal jak Alison, zdając sobie sprawę, że w ciągu kilku sekund trzy razy użyłam słowa „zdumiewające". - Wieczorem wszystko ci opowiem. Zapadła niezręczna cisza. Drugi raz tego dnia serce zamarło mi w piersiach, spadłam z obłoków' na ziemię z taką siłą, że podłoga zadrżała mi pod stopami. - Czuję się jak palant - powiedział Josh. - Co się stało? Otworzyłam najbliższą szufladę i wcisnęłam do niej torebkę z prezentem z galerii Lorelli. Nieprędko zobaczę Josha Wyliego. - Chodzi o Jillian - wyjaśnił, mając na myśli córkę. - Po powrocie ze szkoły powiedziała, że kiepsko się czuje. - Ma gorączkę? - Nic sądzę, ale wolałbym jej nie zostawiać. Tak mi przykro. Aż trudno mi uwierzyć, że po raz drugi tego samego dnia robię ci takie świństwo. Może jednak powinnaś zadzwonić na policję? - Czasem tak bywa - stwierdziłam odważnie, zatrzaskując szufladę i patrząc, jak trzy Mikołaje upadają na siebie niczym kostki domina. - Strasznie mi wstyd z tego powodu. - Drogo mi za to zapłacisz - zażartowałam. - Zgadzam się na wszystko. Jak tylko wrócę z Kalifornii. - Wybierasz się tam? - Na kilka dni. Dzieci mają kuzynów w San Francisco. Wyjeżdżamy pojutrze, wracamy trzeciego stycznia. I to by było na tyle, jeśli chodzi o Wigilię i Nowy Rok - pomyślałam. - Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie wściekła. - Takie rzeczy się zdarzają. - Naprawdę wszystko ci wynagrodzę. - Miłej podróży - powiedziałam. - Powiedz Jillian, że życzę jej szybkiego powrotu do zdrowia. - Powiem. - Do zobaczenia w przyszłym roku - zakończyłam wesoło i odłożyłam słuchawkę, nie czekając, aż wybuchnę płaczem. - Cholera jasna! - zaklęłam. - Cholera! Cholera! Rozległo się pukanie do drzwi kuchennych. Westchnęłam i szybko otarłam oczy. - Przepraszam - powiedziała Alison, zagłuszając dzwonki, które rozbrzęczały się po otworzeniu drzwi. - Nie chciałam cię przestraszyć. Nim się odwróciłam, dostrzegłam jasne włosy, białe szorty i długie opalone nogi. - Co się stało, Terry? - Czemu nie powiedziałaś, że straciłaś pracę? - zapytałam, wycierając oczy

wierzchem dłoni i nie chcąc na nią patrzeć. Niemal czułam, jak kolory odpływają z twarzy Alison. - Co takiego? - Dziś po południu wpadłam do galerii. Rozmawiałam z Fern Lorelli. - Och! - Powiedziała, że musiała cię zwolnić. Milczenie. - Co jeszcze ci powiedziała? - spytała po dłuższej chwili Alison. - Niewiele. - Nie wyjaśniła, dlaczego? Otarłam ostatnią łzę i odwróciłam się twarzą do Alison. Stała ze wzrokiem utkwionym w podłogę. - Powiedziała, żebym cicbic o to spytała. Alison kiwnęła głową, nadal jednak unikała mojego wzroku. - Miałam zamiar ci powiedzieć. - Ale tego nie zrobiłaś. - Postanowiłam zaczekać, aż znajdę następną pracę. Nie chciałam, żebyś martwiła się o czynsz. Nie chciałam psuć ci świąt. - Dlaczego cię zwolniła? Alison powoli uniosła wzrok. - Nie zrobiłam nic złego - w jej głosie zabrzmiała błagalna nuta. - Brakowało w kasie pieniędzy. Pewne liczby się nie zgadzały... Słowo daję, to nie ja. - Łatwiej jej było zwolnić ciebie niż sprawdzić siostrzenicę - podsunęłam po krótkiej chwili, gryząc się w język, żeby nie dodać: „A nie mówiłam?" - Nie musisz się o nic martwić. Słowo daję. Mam dość pieniędzy... - Nie martwię się o pieniądze. - W takim razie o co? Martwisz się o mnie? Niepotrzebnie - zapewniła, nim zdążyłam odpowiedzieć. - Przepraszam, że ci nie powiedziałam. Nigdy więcej cię nie okłamię, obiecuję. Proszę, nie złość się na mnie. - Nie złoszczę się. - Na pewno? Przytaknęłam, zdając sobie sprawę, że to prawda i że jeśli jestem na kogoś zła, to raczej na siebie. Za to, że byłam taką cholerną idiotką. - Mam wspaniały pomysł - oznajmiła nagle Alison, wybiegając z kuchni. Kilka sekund później usłyszałam, jak szuka czegoś pod choinką. Po chwili wróciła z kolorowo, choć niezbyt starannie zapakowanym prezentem w ręce. Wyciągnęła go w moją stronę. - Skoro i tak będziemy wcześniej otwierać prezenty, równie dobrze możesz rozpakować go już teraz. Nie przejmuj się papierem. Prawdę mówiąc, chodziłam kiedyś na kurs pakowania prezentów, uwierzysz? No, otwórz go. Poczujesz się dużo lepiej. - Co to jest?

- Otwórz! Rozerwałam papier, dostałam się do kartonowego pudełka i otworzyłam je. Spod woreczka z bąbelkami spoglądały na mnie ogromne oczy. Powoli, ostrożnie uniosłam w górę niewielki flakonik. Porcelanowa główka miała wyszukaną fryzurę, ogromną błękitną muszkę na szyi i brylantowe kolczyki w uszach. - Jest piękna. Gdzie ją znalazłaś? - Na pchlim targu w pobliżu Woolbright. Czyż nie jest wspaniała? Wiem, że uważasz je za starzyznę i w ogóle, ale nie mogłam się oprzeć. Zobaczyłam ją i pomyślałam, że to chyba jakiś znak. - Znak? - No wiesz, że ja miałam ją znaleźć, a ty powinnaś ją mieć. Zrządzenie losu dodała, z zażenowania przewracając oczami. - Tamte główki należały do twojej mamy. Ta jest twoja. Twoja pierworodna, jak to się mówi. Podoba ci się? - Bardzo. Alison pisnęła z radości. - Jest w idealnym stanie. Spójrz tylko na rzęsy. - Są piękne. - Obróciłam w palcach porcelanową główkę. - Dziękuję. - Czujesz się lepiej? - Znacznie. - Gdzie ją położysz ? Alison zerknęła w stronę półek z flakonikami. - Jest wyjątkowa. Myślę, że postawię ją w swoim pokoju. Alison uśmiechnęła się, jakbym powiedziała jej najwspanialszy komplement. - Zobaczymy się później? - Zgoda - powiedziałam, słysząc, jak dzwoneczki przy drzwiach kuchennych obwieszczają jej wyjście. Po wejściu do jadalni uśmiechnęłam się na widok leżących na biurku gałązek ostrokrzewu i sosny stojącego na środku stołu Mikołaja o rumianych jak jabłuszka policzkach, renifera z masy papierowej, opierającego się o ścianę. Salon wyglądał niemal tak samo: Mikołaje, renifery, kilkanaście elfów. W każdym wolnym miejscu znajdowała się jakaś świąteczna ozdoba. Nie należy zapominać również o choince - wysokiej, gęstej, pachnącej lasem, z gałązkami ozdobionymi różowymi wstążeczkami i małymi, białymi światełkami, ze stertą prezentów pod spodem. Wystarczyło spojrzeć, by lepiej się poczuć. Trzymając porcelanową główkę w ręce, jakby rzeczywiście była moim pierworodnym dzieckiem, zdałam sobie sprawę, że wszystko to zawdzięczam Alison. Uznałam, że to ona jest prawdziwym świątecznym cudem. Co ty właściwie wyrabiasz? - zbeształam się. Dlaczego rozczulasz się nad sobą z powodu faceta, który wystawił cię do wiatru? Tylko pomyśl, za ile rzeczy powinnaś być wdzięczna.

„Podaj trzy" - usłyszałam ponaglający głos Alison. - Zdrowie - powiedziałam odruchowo, po czym jęknęłam. - Zdumiewające ozdrowienie Sheeny O'Connor. - Boże, ona naprawdę słyszała, jak jej śpiewałam! Alison - szepnęłam. Po chwili nieco głośniej, bardziej zdecydowanie powtórzyłam: Alison. Spojrzałam na trzymaną w ręce porcelanową główkę i poczułam wyrzuty sumienia. Nie jestem lepsza od Fern Lorelli - pomyślałam z obrzydzeniem. Zrobiłam z Alison kozła ofiarnego, wyładowując na niej złość i uczucie zawodu spowodowane przez innych. Jak mogłam ją wypuścić, nie dając niczego w zamian? Sięgnęłam pod choinkę i wybrałam maleńką paczuszkę zapakowaną w srebrną folię. Potem wróciłam do kuchni i postawiłam porcelanową główkę na stole kuchennym, obok solniczki i picprzniczki w kształcie Mikołaja. Dźwięk dzwonków biegł za mną. gdy szłam wąską ścieżką do chatki. Miałam zapukać, gdy usłyszałam głosy. - Prosiłam cię, żebyś zostawił to mnie - syczała Alison ze złością, tak głośno, że słychać ją było przez drzw'i. - Przyjechałem, żeby ci pomóc. - Nie potrzebuję twojej pomocy. Wiem, co robię. - Jesteś pewna? Odwróciłam się, zamierzając odejść. Przy okazji niechcący potrąciłam ramieniem dzwoneczki wiszące na brązowej kołatce. Rozdzwoniły się. Niemal natychmiast otworzyły się drzwi. Alison spojrzała na mnie pytająco: - Terry? Machinalnie wręczyłam jej prezent. - Chciałam ci lo dać. - Och, jesteś cudowna. - Zerknęła w głąb chatki. - Nie musiałaś... - Wiem, ale uznałam... - Co ja właściwie uznałam? - Masz gościa? - spytałam nieśmiało. Po pełnej napięcia chwili milczenia, jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki, pojawił się za plecami Alison młody mężczyzna. Był o kilkanaście centymetrów wyższy od niej, miał jasną cerę, kędzierzawe, ciemne włosy i niepokojąco błękitne oczy kota syjamskiego. Spod krótkich rękawków czarnego, obcisłego podkoszulka widać było wspaniałe bicepsy. - Tak - powiedział młody człowiek z uśmiechem, wyciągając do mnie rękę. - Terry - odezwała się Alison, wbijając wzrok w trawę i po raz drugi tego popołudnia nie mogąc spojrzeć mi prosto w oczy. - Chciałabym ci przedstawić Lance'a Palmaya. Mojego brata.

12. - Miło mi panią poznać - powiedział Lance, wyjątkowo delikatnie ujmując moją rękę. - Dzwoniłam do niego w Święto Dziękczynienia. Pamiętasz? - spytała Alison. Przytaknęłam, przypomniawszy sobie jej rozmowę, podsłuchaną tego ranka, kiedy tak fatalnie się czułam. „Wszystko idzie zgodnie z planem. Po prostu musisz uwierzyć, że wiem, co robię". - Lance postanowił przyjechać i osobiście się przekonać, jak sobie radzę. - Wygląda na to, że Alison świetnie się spisuje - przyznał Lance. - Dlatego wcześniej do ciebie przyszłam. Chciałam powiedzieć ci o wizycie Lance'a - wyjaśniła Alison, gestem zapraszając mnie do środka. - Potem wyszło coś innego... Nie wiem, co spodziewałam się ujrzeć, wchodząc do chatki - pełną błyszczącej lamety krainę czarów, armię zabawek, makietę bieguna północnego? Ku mojemu zaskoczeniu u Alison było niewiele świątecznych akcentów - gruba, czerwona świeca, ozdobiona kilkoma gałązkami ostrokrzewu na ławie ze szklanym blatem przy ciemnofioletowej niewielkiej sofie, laleczka świętego Mikołaja, leżąca twarzą do ziemi na bujanym fotelu. To wszystko. - Napijesz się czegoś zimnego? - zaproponowała Alison. Potrząsnęłam głową, patrząc, jak Lance siada w dużym fotelu obitym kwiecistym materiałem. Zbyt dobrze się tu czuje - pomyślałam, ukrywając niezadowolenie. - Kiedy przyjechałeś? - zapytałam, chrząkając. - Samolot wylądował w Fort Lauderdale koło wpół do pierwszej. - Uśmiechnął się do Alison. - Na lotnisku wypożyczyłem samochód. Białego lincolna. Stoi po drugiej stronic ulicy. Musiałaś go widzieć. Zaskoczyłem śpiącą królewnę, która dopiero wstawała z łóżka. Alison przymrużyła oczy i wyprostowała się. - Gdzie się zatrzymałeś? - spytałam. Wymienili spojrzenia. - Właśnie rozmawialiśmy na ten temat - zaczęła Alison. - Chciałbym zostać na kilka dni u niej - oznajmił Lance, jakby podjął już decyzję. - Tutaj?! - wykrzyknęłam, ponieważ nic innego nie przyszło mi do głowy. - Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko temu... - dodała Alison szybko. - Dlaczego miałaby mieć coś przeciwko? - spytał Lance, patrząc prosto na mnie. - A gdzie będziesz spał? Sofa była o wiele za krótka dla długonogiego byłego koszykarza w czasach szkoły średniej, dwuosobowe łóżko nieco za małe, żeby wygodnie mogli na nim spać brat i siostra. - Na tym wygodnym fotelu. - Lance poklepał ogromne oparcie. - A jak mi będzie niewygodnie, zawsze mogę rzucić poduchy na podłogę. - Nie pogniewasz się? - spytała Alison ponownie. - Bo, prawdę mówiąc, jeśli ci to

nie odpowiada, Lance może poszukać motelu... - O tej porze roku? Bez rezerwacji? Nie liczyłbym na to. - Nie chcę, żeby ci było niewygodnie - powiedziała Alison. - Nie będzie - zaoponował Lance. - Chociaż, jeśli mój pobyt miałby sprawić ci jakąś niewygodę... - Miałam na myśli twoją wygodę. - O mnie się nie martw. - Zapłacę za jego pobyt - zaproponowała Alison. - Nie bądź głupia. Nie o to chodzi. - Terry miała przykre doświadczenie z poprzednią lokatorką - wyjaśniła Alison bratu. - To znaczy? - Zbyt długa historia. - Potrząsnęłam głową. - W takim razie zgoda. Mówisz, kilka dni? - Oczywiście. - Boże Narodzenie... góra Nowy Rok - zapewnił Lance, bez zmrużenia oka przedłużając kilka dni do dziesięciu. - No cóż... - Mogę otworzyć swój prezent? - spytała nagle Alison. Nie czekając na moją odpowriedź, rozerwała srebrny papier. Oczy jej się zaświeciły z radości, gdy zobaczyła, co jest w środku. - Portfel! Cudownie. Śliczny portfel. Skąd wiedziałaś? Roześmiałam się, przypominając sobie banknoty luzem fruwające wewnątrz jej torebki. - Tak wspaniale się rozumiemy, nie sądzisz? - bardziej stwierdziła, niż spytała, obracając miodowobrązowy portfel w ręce, muskając delikatną skórę. - To zdumiewające, prawda? - Myślę, że to bardzo ładny portfel - powiedział Lance. - Terry bez wątpienia ma wspaniały gust. Wydawało mi się, że usłyszałam w jego głosie nutkę sarkazmu. - Muszę już iść. - Odwróciłam się w stronę drzwi. - Wybierzesz się z nami na kolację? - spytała Alison. - Nie sądzę. Nie jestem zbyt głodna. Idźcie sami. - W porządku - zgodziła się Alison niechętnie - ale pod warunkiem, że spędzisz z nami jutrzejszy dzień. - Jutrzejszy? - Wiem, że jutro nie pracujesz, a chciałam pokazać Lance'owi Delray. - Nie jestem ci do tego potrzebna. - Jesteś. Bez ciebie się nie uda. - Dobrze wiesz, że nie ma sensu się z nią kłócić - powiedział Lance ze śmiechem. Miał rację, wszyscy o tym wiedzieliśmy.

- Musisz obiecać - obstawała przy swoim Alison. - Proszę. Będzie mnóstwo śmiechu. Proszę. Proszę. Powiedz, że przynajmniej się nad tym zastanowisz. - Zastanow ię się - obiecałam. Oczywiście, w końcu się zgodziłam. Czy miałam wybór? Nie muszę wspominać, że byłam głupio naiwna, wręcz nieostrożna, wmawiając sobie, że wszystko będzie w porządku, że Alison i jej brat są ludźmi, za których się podają. Zrugałam się za łatwowierność i nie tylko. Mimo to nadal odsuwałam na bok wszelkie wątpliwości. Wmawiałam sobie, że Alison była wobec mnie szczera, kiedy tłumaczyła się, dlaczego nie wspomniała o zwolnieniu z pracy, i kiedy twierdziła, że nie ma nic wspólnego z pieniędzmi, które zniknęły z galerii. A co z rozmową, którą podsłuchałam pod drzwiami chatki? „Prosiłam cię, żebyś zostawił to mnie". Co miał jej zostawić? „Przyjechałem, żeby ci pomóc". „Nic potrzebuję twojej pomocy. Wiem, co robię". Co to miało znaczyć? Nic - powtarzałam sobie. Alison i jej brat mogli rozmawiać o czymkolwiek. Dlaczego jak paranoiczka uważam, że ich rozmowa dotyczyła mnie? Nie jesteś pępkiem świata, jak powiedziałaby matka. To, o co kłócili się Alison i jej brat, prawdopodobnie w ogóle mnie nie dotyczyło. Co miał jej zostawić? Byłam zbyt zmęczona, by się nad tym zastanawiać. I, prawdę mówiąc, wcale nie miałam takiego zamiaru. Chciałam wierzyć, że Alison jest dobrym duszkiem, który wniósł magię w moje monotonne życie. Po co zakładać, że kierują nią jakieś ukryte motywy albo że może planować coś niegodziwego? Może wizyta jej brata naprawdę jest niespodziewana i spontaniczna, jak oboje utrzymują? W związku z tym całkiem świadomie postanowiłam zignorować dzwonek ostrzegawczy, który brzęczał jak szalony w mojej głowie, swym dźwiękiem przypominając dzwoneczki, które Alison pozawieszała przy naszych drzwiach. Ignorowałam swoją intuicję, przypominając sobie, że Lance Palmay za kilka dni wyjedzie, i ganiąc siebie za podejrzliwość i niepokój. Zrobiłam sobie kubek herbaty, zniosłam go do salonu i skuliłam się na sofie. Białe światełka na choince mrugały za moimi plecami, zapach sosnowych igieł konkurował z wonią białego oleandra. Upiłam łyk kojąco gorącego płynu, przeczytałam kilka stron książki, potem ponownie bezmyślnie je przerzuciłam i zapadłam w sen. Książka osunęła się na podłogę, a z ciemności wyłoniły się stare duchy. Odezwały się dziwne głosy. We śnie na tylnym siedzeniu starego, czerwonego samochodu całowałam się z Rogerem Stillmancm. Jego ręce obmacywały mnie pod bluzką i spódnicą. Coraz głośniej jęczał, w końcu zsunął mi majtki z bioder i położył się na mnie.

- Założyłeś gumkę? - spytałam, czując potworny ból, kiedy wchodził we mnie. Krzyknęłam i otworzyłam oczy, które niemal przez cały czas mocno zaciskałam. Wówczas zobaczyłam policjanta, przyglądającego się nam przez szybę samochodu. W świetle jego latarki widać było ciemne włoski sterczące na nagich pośladkach Rogera. Krzyknęłam, ale Roger dalej podrygiwał, jak napalony pies na ludzkiej nodze. Pierwszej lepszej nodze, pierwszego lepszego człowieka - zdałam sobie sprawę, spychając go z siebie i patrząc, jak bez trudu przeobraża się w brata Alison, Lance'a Palmaya. - Proszę wysiąść z samochodu! - rozkazał policjant. Roger Lance wykonał polecenie z uśmiechem na ustach. Walczyłam z ubraniem, próbując zsunąć spódnicę i włożyć okręcone wokół kolan majtki, ale policjant już wpychał się na tylne siedzenie, zajmował miejsce Rogera i wsuwał do moich ust swój ogromny penis. - Jesteś niegrzeczną dziewczynką - mówił uspokajającym barytonem Josha Wyliego. - Poskarżę twojej mamie. - Proszę, niech pan tego nie robi - błagałam, gdy jego gigantyczny członek rozwierał moje wargi. - Proszę niczego jej nie mówić. - Czego ma mi nie mówić? - spytała matka, pojawiając się nagle na siedzeniu obok mnie. W tym momencie się obudziłam. - To zabawne - mruknęłam. Z walącym sercem rozglądałam się po ciemnym pokoju, w którym migotały jedynie światełka na choince. Zerknęłam na zegarek. Spałam kilka godzin, co oznaczało, że teraz prawdopodobnie resztę nocy spędzę na nogach. Pokręciłam głową, opuszczając ją leniwie najpierw na jedno, potem na drugie ramię i czekając, aż scrcc wróci do normalnego rytmu. Ku własnemu zawstydzeniu i zaskoczeniu zdałam sobie sprawę, że sen mnie podniecił pomimo całej swojej osobliwości. Pomimo obecności mamy. A może właśnie dzięki niej. Dziwiło mnie, że pojawił się w nim Roger Stillman. Chyba nigdy wcześniej mi się nie śnił, nawet w czasie naszego romansu, jeśli tak można określić to, co nas łączyło. Skąd wzięło się skojarzenie z bratem Alison? Owszem, obaj byli wysocy i przystojni, ale co z tego? Widocznie moja podświadomość znalazła jakieś głębsze powiązania, chociaż świadomość jeszcze ich nie odkryła. Starłam pot z szyi i rozmasowałam napięte barki. Potem zsunęłam ręce na piersi, tak jak zrobił to Roger Stillman. Brodawki stwardniały mi na wspomnienie jego palców sięgających pod moją bluzkę, żeby rozpiąć z przodu haftkę stanika. Czułam, jak moje nagie piersi wypadają w jego oczekujące dłonie, przypomniałam sobie, jak ugniatał moje ciało niczym ciasto, ssał brodawki jak przymierające głodem niemowlę. Pamiętałam, że matka wręcz nie kryła obrzydzenia, ilekroć patrzyła na moje dojrzewające ciało, jakby moje piersi stanowiły celowy akt buntu, coś, czego

powinnam się wstydzić. - Idź sobie, mamo - szepnęłam, kładąc się na sofie i przypominając sobie, jak długo Roger zmagał się z zamkiem moich spodni, nim wsunął mi rękę do majtek. Przypomniałam sobie dłoń Josha. Teraz to jego palce, nie Rogera, przez chwilę poruszały się w moim najbardziej intymnym miejscu, a potem zagłębiły się we mnie. Krzyknęłam. Moja ręka zatrzymała się kilka centymetrów od łona, nie chcąc podążyć za myślą, zapewnić ciału ulgi, o której marzyło. Odwróciłam się więc na brzuch i przycisnęłam do twardego brzegu sofy. Miękkie poduszki tłumiły moje żenujące krzyki, ciało drżało, wstrząsane serią łagodnych dreszczy. Natychmiast zrobiło mi się wstyd. Dobry Boże, co ja zrobiłam? Poderwałam się na równe nogi i rozejrzałam dookoła, jakbym się spodziewała, że zobaczę matkę siedzącą na jednym z krzeseł, obserwującą mnie, tak jak obserwowała mnie we śnie. Na całe szczęście w moim salonie nie było żadnych duchów. Podeszłam do okna. Wyjrzawszy na ulicę, zobaczyłam ogromne liście palmy, tańczące w cieniu wysokiej lampy ulicznej. Przycisnęłam czoło do szyby, splotłam ręce za plecami. Po drugiej stronie jezdni dostrzegłam ruch, cień wr miejscu, gdzie przed chwilą niczego nie było. Czyżby ktoś tam stał? Dobry Boże, czy mnie widział? „Zawsze ktoś nas obserwuje" - upominała matka. Podbiegłam do drzwi, otworzyłam je i wbiłam wzrok w ciemność. Na rogu pojawiła się Bettye McCoy ze swoimi dwoma głupimi psami. Patrzyłam, jak nadchodzi, zupełnie nieświadoma faktu, że stoję w ciemnych drzwiach. Miała na sobie obcisłe dżinsy, czerwony sweterek i czerwone buty na wysokim obcasie. Jej jasne, gęste włosy podtrzymywała czerwona opaska. Wygląda jak podstarzała i upiększana dzięki operacjom plastycznym Alicja z Krainy Czarów - pomyślałam złośliwie, nasłuchując, jak jej obcasy stukały o trotuar, gdy szła ciągnięta przez swoje dwa psy. Oczywiście, czworonogi co chwila się zatrzymywały, by obwąchać siebie nawzajem i pobliskie krzaki. Za każdym razem unosiły nogi i zaznaczały swoje terytorium. Zróbcie swoje i znikajcie - pomyślałam. Z coraz większym obrzydzeniem patrzyłam, jak jeden z psiaków odwraca się, unosi zadek i zostawia kilka niemiłych prezentów na środku chodnika prowadzącego do moich drzwfi. Czekałam, aż Bettye zbierze odchody do plastikowej torebki, ona jednak tylko uśmiechnęła się złośliwie, wetknęła pustą torebkę do kieszeni dżinsów i zaczęła się oddalać. Zareagowałam bez zastanowienia. - Proszę pani! Pobiegłam ścieżką i zatrzymałam się przed świeżutką kupką. - Proszę pani! - zawołałam ponownie. Bettye McCoy nie zareagowała. Jej psy zaczęły szczekać i ciągnąć smycz. - Tak? - powiedziała w końcu, niechętnie się odwracając. - Do mnie pani mówi? - A widzi pani tu kogoś innego?

- Mogę pani w czymś pomóc? - Bettye McCoy uniosła pogardliwie jedną brew. - Owszem, posprzątać po swoich psach. - Zawsze sprzątam po swoich psach. - Ale nie tym razem. Pokazałam odchody u swoich stóp. - To nie moje pieski. Nie wierzyłam własnym uszom. - O czym pani mówi? Widziałam, jak to robił. Wskazałam na mniejszego czworonoga, który zachowywał się, jakby lada chwila miał się udusić własną smyczą. - To nie Corky - upierała się Bettye McCoy. - To na pewno nie Corky. - Stałam w drzwiach. Wszystko widziałam. - To nie Corky - obstawała przy swoim. - Proszę posłuchać - powiedziałam stanowczo. - Czemu pani po prostu nie przyzna, że zrobił to pani pies, nie sprzątnie i nie pójdzie swoją drogą? Dlaczego zachowuje się pani jak idiotka? - To pani jest idiotką - odparowała Bettye McCoy bezczelnie. - Najpierw przepędziła pani miotłą biednego Corky'ego ze swojego podwórka, a teraz oskarża go pani, że zrobił kupkę na pani chodniku. Wie pani, czego pani potrzeba? - Podejrzewam, że mi pani powie. - Przydałby się pani facet, może wtedy przestałaby się pani czepiać moich piesków. - Niech pani trzyma swoje pieski z dala od mojego terenu, bo jak nic, to naprawdę się do nich przyczepię - warknęłam. Nasze głosy odbijały się echem od drzew i liści. Kątem oka dostrzegłam Alison i jej brata. Szli w naszą stronę. - Terry! - zawołała Alison, podbiegając do mnie. - Co się tu dzieje? - spytał Lance, próbując ukryć rozbawienie czające się w jego oczach. - Ta kobieta to wariatka! - krzyknęła Bettye McCoy, cofając się o krok. - Nie posprzątała po swoim psie - wyjaśniłam, zdając sobie sprawę, że jestem całkiem bezradna. - To sprawka jej psa? - Lance wskazał psią kupkę, którą ledwo zdołał ominąć. Przytaknęłam. Potem z zaskoczeniem patrzyłam, jak wziął do ręki wstrętne psie łajno i ze zdumiewającą precyzją rzucił nim w oddalającą się Bettye McCoy. Odchody rozprysnęły się na jej jasnych włosach, przywarły do tyłu głowy jak błoto. Bettye McCoy zatrzymała się, wcisnęła głowę w ramiona i odwróciła się twarzą do nas. Była tak samo zdumiona jak ja. Otworzyła usta. - Lepiej niech pani zamknie buzię - ostrzegł Lance. - Bo coś w nią wpadnie. - Wszyscy jesteście pomyleni - wykrztusiła Bettye McCoy, cofając się. Nogi zaplątały jej się w smycze psów, omal nie straciła równowagi, w końcu wybuchnęła płaczem. - Wszyscy.

Patrzyliśmy, jak wyplątuje się ze smyczy. Mała bryłka spadła jej z włosów na prawe ramię, potem zsunęła się na ziemię i wylądowała na czubku czerwonego buta. Bettye pisnęła, potrząsnęła nogą, a potem wzięła jednego szczekającego psa pod jedną pachę, drugiego pod drugą, pobiegła do najbliższego skrzyżowania i zniknęła za rogiem. - Jak myślicie, zadzwoni na policję? - spytała Alison. - Och, na pewno nie będzie chciała, żeby cała okolica dowiedziała się o jej przygodzie - odparłam. Spojrzałam na Lance'a, który uśmiechał się od ucha do ucha. Naprawdę wziął do gołej ręki psie odchody i rzucił nimi w moją dręczyciclkę? Mój bohater - pomyślałam ze śmiechem. - Dziękuję. - Zawsze do dyspozycji. W milczeniu wróciliśmy do domu. - Jak udała się kolacja? - spytałam przed wejściem do środka. - Bardziej ekscytujące było spotkanie z tą damulką i jej pieskami - wyznała Alison. - Boże, Terry, nie mogę zostawić cię ani na minutę. A skoro już o tym mowa, zdecydowałaś, co z jutrzejszym dniem? Uśmiechnęłam się, a potem wybuchnęłam gromkim śmiechem. - O której mam być gotowa?

13. Nazajutrz Lance zapukał do moich drzwi kuchennych dziesięć po dwunastej. Był od stóp do głów ubrany na czarno, ja na biało. Wyglądaliśmy jak dwa przeciwne pionki na szachownicy. - Wydawało mi się, że umawialiśmy się na jedenastą - przypomniałam, starając się nie naśladować tonu matki. - Zaspaliśmy - oznajmił, nawet nie próbując przepraszać. - Jesteś gotowa? - Gdzie Alison? - W łóżku. Ma migrenę. - O nie! Bardzo źle się czuje? - Za kilka godzin jej przejdzie. To się nazywa oszczędność słów - pomyślałam, gdy tymczasem on bacznie przyglądał się mojej kuchni. - Lepiej do niej zajrzę - powiedziałam. - Nie ma takiej potrzeby. Lance chwycił ze stołu kuchennego moją torebkę i zarzucił mi ją na ramię. - Kazała mi zabrać cię na lunch. Powiedziała, że gdy tylko zdoła wstać z łóżka, przyłączy się do nas. - Uważam, że mimo wszystko powinnam do niej zajrzeć - upierałam się, przypomniawszy sobie, jak fatalnie się czuła, kiedy ostatnio miała migrenę. Jednak Lance już wypchnął mnie lekko za drzwi i prowadził okrężną drogą, z dala od chatki. - Nic jej nie będzie - zapewnił. Gdy dotarliśmy do ulicy, wziął mnie pod rękę. - Przestań się martwić. - Po prostu mam wyrzuty sumienia... - Daj spokój - powiedział. - Dzięki temu będziemy mogli lepiej się poznać. Rozejrzałam się po zalanej słońcem ulicy. Wysokie drzewa ocieniały drogę. Nad chodnikiem unosiło się gorące powietrze, rozedrgane jak fale oceanu. Kilka domków dalej stała nieruchomo ogromna czapla biała. Wyglądała jak rzeźba na wypielęgnowanym trawniku. - Masz na myśli jakieś konkretne miejsce? - Może słynne mokradła Everglades? - Co takiego? - Żartowałem. Nie przepadam za naturą. Proponuję „Elwood's". Przynajmniej nie będziemy musieli bać się węży. - Nic bądź taki pewien. „Elwood's", zamieniona na knajpę stacja paliw, specjalizowała się w potrawach z grilla i pamiątkach po Elvisie. Znajdowała się przy Atlantic Avenue, kilka przecznic od Lorelli Gallery.

- Skąd znasz „Elwood's"? - Wczoraj wieczorem Alison pokazała mi ten lokal. Spodobał mi się. Wzruszyłam ramionami, przypomniawszy sobie swoją ostatnią wyprawę do tej nory. Byłam wówczas z Eriką Hollander. Miałam zaproponować coś innego, powstrzymałam się jednak, dochodząc do wniosku, że lepiej tego nie robić. Instynktownie czułam, że spieranie się z Lance'em jest równie bezsensowne jak z jego siostrą. Oboje nie przyjmowali żadnej odmowy, widocznie mieli to w genach. - Rzadko w grudniu bywają tu takie upały - zauważyłam, dostosowując krok do tempa narzuconego przez mojego towarzysza. Czułam otaczający mnie ze wszystkich stron żar. Ale Lance nie zwracał na nic uwagi. Jego wzrok przeskakiwał z jednej strony ulicy na drugą, jakby spodziewał się, że ktoś nagle wyskoczy zza starannie przystrzyżonego żywopłotu. - Szukasz czegoś? - Co to za drzewo? - spytał nagle. Czubkiem palca musnął mnie po nosie, kiedy pokazywał niską palmę na środku trawnika sąsiadów. - Wygląda, jakby zwisała z niego kiść penisów. - Słucham? Lance przebiegł przez trawnik, przyklęknął obok drzewa i pokazał wystające z jego pnia mniejsze i większe wypukłości. - Nie sądzisz, że wyglądają jak obrzezane penisy? Tylko spójrz. - Jesteś szalony. - Niechętnie popatrzyłam na drzewo. - O mój Boże! Masz rację. Lance roześmiał się tak głośno, że spłoszył czaplę, która z wdziękiem wzbiła się w powietrze niczym gigantyczny papierowy samolocik. - Przyroda jest wspaniała, nie sądzisz? - Nazywają ją popieprzoną palmą - szepnęłam. - Co takiego? - Słyszałeś. - Żartujesz, prawda? - Nie. Tak na nią mówią. - Popieprzona palma? - Przecież nie wymyśliłabym sobie czegoś takiego. Lance potrząsnął głową, wziął mnie pod ramię i ruszył przed siebie. - Chodź - powiedział ze śmiechem. - Cała ta rozmowa o pieprzeniu sprawiła, że jestem głodny. - Szkoda, że nie widziałeś Delray dwadzieścia lat temu - powiedziałam między jednym a drugim kęsem hamburgera. - Połowa tych magazynów stała pusta, szkolnictwo leżało, stosunki między czarnymi a białymi wyglądały koszmarnie. Chyba jedynym interesem, który jakoś się kręcił, były narkotyki. - Naprawdę? - Po raz pierwszy podczas mojej opowieści o Delray Lance okazał

prawdziwe zainteresowanie. - A jak obecnie miewa się handel narkotykami? - spytał, przyglądając się rzędowi motocykli zaparkowanych przed dużym frontowym patio. Gdzie idzie człowiek, którego interesują takie rzeczy? - Przeważnie do więzienia - stwierdziłam. - Sprytna odpowiedź - powiedział Lance z uśmiechem na ustach. - Jesteś bardzo sprytna. Tym razem to ja się uśmiechnęłam. Nikt nigdy nie mówił, że jestem sprytna. Przez chwilą przyglądaliśmy się mężczyźnie w średnim wieku. Miał czarną skórzaną kurtkę, zmierzwiony, siwy, sięgający do połowy pleców koński ogon i obwisłe brzuszysko. Dziadek na haju - pomyślałam, biorąc do ust następny kęs hamburgera i zastanawiając się, jak można nosić skórę w taki upał. - Oczywiście, obecnie miasto całkowicie się zmieniło. - A co konkretnie spowodowało te zmiany? Przez chwilę milczałam, próbując zadecydować, czy chcę udzielić krótkiej, czy długiej odpowiedzi. Wybrałam krótką. - Pieniądze. Lance roześmiał się. - No tak. Pieniądz wszystko wprawia w ruch. - A ja myślałam, że miłość. - To dlatego, że jesteś beznadziejną romantyczką. - Naprawdę? - A nie? - Może - przyznałam, wiercąc się pod jego przenikliwym spojrzeniem. - Może rzeczywiście jestem romantyczką. - Nie zapominaj o słowie „beznadziejna". Sięgnął ręką przez stolik i delikatnym, ale pewnym ruchem odgarnął z mojego czoła kilka zlepionych od potu kosmyków. Zrobił to tak, jakby bawił się ramiączkicm mojego stanika. Wbiłam wzrok w stolik, czując dotyk Lance'a nawet wtedy, gdy już cofnął dłoń. - A ty? Uniósł do ust oblane sosem żeberko i obgryzł je. - No cóż - powiedział, puszczając perskie oko. - Kocham pieniądze. Czy to coś ci mówi? Wypiłam łyk piwa i przycisnęłam zimną szklanicę do szyi, próbując nie zauważać, jak pot tworzy na moim białym podkoszulku coraz głębszą literę „V". - O rany! Tylko popatrz na te maleństwa! - zawołał Lance. Przez chwilę myślałam, że ma na myśli moje piersi, ale gdy spojrzałam przez stolik, zauważyłam, że uwagę mojego kompana przykuło coś innego. Chociaż mój dekolt naprawdę mógł wywoływać spore wrażenie, daleko mu było do dwóch lśniąco czarnych motocykli z chromowanymi, śmiesznie powyginanymi kierownicami. Oba pojazdy właśnie podjechały pod naszą restaurację.

- Prawda, że są śliczne? - Harley-Davidson? - spytałam, wymieniając jedyną znaną mi nazwę i starając się okazać zainteresowanie. Lance potrząsnął głową. - Yamaha 750cc Viragos. - Swoje słowa podkreślił pełnym podziwu gwizdnięciem. - Widzę, że znasz się na motocyklach - zauważyłam. - Trochę - przyznał, podnosząc do ust następne żeberko i obgryzając je do czysta. Przyszła mi na myśl Alison. W mgnieniu oka oczyściłaby te kostki. - Może powinniśmy zadzwonić do Alison? - zasugerowałam. - Spytać, jak sobie radzi. Lance poklepał leżący obok jego talerza telefon komórkowy. - Zna mój numer. - Minęła godzina. - Zadzwoni. Rozmasowałam kark. Poczułam na palcach cienką warstewkę potu. - Czy rodzice bardzo się o nią martwią? Wzruszył ramionami. - Nie. Prawdę mówiąc, wiedzą, czego można się po niej spodziewać. - To znaczy? - Alison robi to, co uważa za słuszne. Nikt ani nic nie jest w stanie jej w tym przeszkodzić. W rezultacie nie ma sensu wchodzić jej w drogę. - Ty jednak wyraźnie się niepokoiłeś, skoro przyleciałeś aż tutaj, by przekonać się na własne oczy. - Chciałem tylko sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. W końcu przyjechała na Florydę, chociaż nikogo tu nie znała... - Znała Ritę Bishop - wtrąciłam, przypomniawszy sobie nazwisko przyjaciółki Alison. - Kogo? - Ritę Bishop. Zastanawiałam się, czy dobrze podałam nazwisko. Lance wyglądał na zakłopotanego, chociaż starał się to ukryć, obgryzając następne żeberko. - A tak, Ritę - powiedział. - A tak swoją drogą, co się z nią stało? Nagle uświadomiłam sobie, że nie sprawdziłam w administracji, dokąd przeniosła się przyjaciółka Alison. - Nie wiem. Twojej siostrze nie udało się jej znaleźć. - Typowe. - Lance wypuścił powietrze z płuc. - Gorąco - powiedział, jakby dopiero teraz zauważył wysoką temperaturę. - Moim zdaniem to miłe z twojej strony, że niepokoiłeś się o siostrę. Nie przypuszczałam, że jesteście sobie tak bliscy. - Wystarczająco bliscy, żeby się martwić. - Wzruszył ramionami. Coraz lepiej znałam ten gest. - Co mogę powiedzieć? - Następne wzruszenie ramion, tym razem

nieco mniej widoczne. - Może mimo wszystko jestem romantykiem. Uśmiechnęłam się wbrew własnej woli. Podobało mi się, że Lance niepokoi się o Alison. - Dobrze, że udało ci się wziąć urlop. - Żaden problem, jeśli człowiek pracuje na własny rachunek. - Co robisz? Próbowałam sobie przypomnieć, czy Alison wspominała, czym zajmuje się jej brat. Lance był wyraźnie zaskoczony tym pytaniem. Zakaszlał, przeczesał palcami włosy. - Jestem analitykiem systemów - powiedział tak cicho, że ledwo go usłyszałam. Tym razem to ja byłam zaskoczona. - W Brown uczą też i takich rzeczy? - W Brown? - Alison wspomniała, że ukończyłeś tę uczelnię z wyróżnieniem. Roześmiał się i ponownie zakaszlał. - Och, to było dawno temu. Od tego czasu upłynęło już tyle piwa. - Uniósł swój kufel, dopił resztę złocistego płynu, obrócił się na krześle i rozejrzał w poszukiwaniu kelnera. - Zamówić ci następne? Miałam jeszcze połowę pierwszego. - Na razie mi wystarczy. - Jeszcze jedno! - zawołał Lance do kelnera, stojącego nieopodal. Był to łysy mężczyzna, który na prawym przedramieniu miał wytatuowane słowo: NIKOGO, a na drugim: SIĘ NIE BOJĘ. Sympatyczny typek - pomyślałam. W tym momencie dostrzegłam człowieka popijającego piwo przy małym stoliku w rogu. Na czole miał zawiązaną czerwoną bandanę, przypominającą przesiąknięty krwią bandaż. Zgrubiałymi palcami przeczesywał ciemną, kędzierzawą kozią bródkę. Patrzył prosto na mnie. Wydawał mi się dziwnie znajomy, jakbym już go gdzieś widziała. - Jaki jest twój burger? - spytał Lance, odpędzając od siebie bzyczącą muchę. - Ujdzie w tłumie. - Ujdzie w tłumie? Moje żeberka są fantastyczne. Zastanawiam się, czy nie zamówić następnej porcji. Spojrzałam na pusty talerz. - Mówisz poważnie? - Zawsze mówię poważnie, jeśli chodzi o to, co biorę do ust. - Zlizał sos z górnej wargi. Czyżby ze mną flirtował? A może to tylko upał miesza mi w głowie? „Trzeba było włożyć kapelusz" - powiedziałaby matka. Odwróciłam się. Wyraźnie przyciągnęłam wzrokiem spojrzenie człowieka z czerwoną bandaną. Przekrzywił głowę na bok i uniósł piwo w milczącym toaście, jakby się spodziewał, że jeszcze raz popatrzę w jego stronę. Gdzie ja go widziałam? - Powiedz mi w takim razie, co sądzisz o mojej siostrzyczce - zagaił Lance, gdy

pojawił się kelner z jego piwem. Lance spił pianę i zaczął ją przeżuwać, jakby to było coś stałego. - Uważam, że jest wspaniała. - Chodzi z kimś? - Nic mi o tym nie wiadomo. - Opowiadała ci o swoim byłym mężu? - Wspomniała tylko, że popełniła poważny błąd. Lance roześmiał się i potrząsnął głową. - Nie zgadzasz się? - Moim zdaniem to dość klawy gość. Ale co ja właściwie mogę o tym wiedzieć? To ona z nim żyła. Chociaż Alison nie zawsze wie, co jest dla niej dobre - dodał, a jego twarz pociemniała, jakby niebo przesłoniła chmura. - Chyba się z tym nie zgadzam. - Myślę, że nie znasz Alison tak dobrze jak ja. - Może - poddałam się, postanawiając zmienić temat rozmowy i zostawić Alison w spokoju. - A co z tobą? Masz na horyzoncie jakieś słodkie dziewczę? - Raczej nie. - Na twarzy Lance'a pojawił się uśmieszek. - Prawdę mówiąc, zawsze miałem słabość do starszych pań. Roześmiałam się. - Powinieneś któregoś dnia wpaść do szpitala. Przedstawiłabym cię kilku swoim pacjentkom. Lance przechylił głowę do tyłu i wypił pół kufla piwa. - Kim jest facet, który śpiewa tu w czwartkowe wieczory? - spytał, jakby to był najlogiczniejszy ciąg dalszy rozmowy. Zerknęłam na olbrzymie, wycięte z kartonu nowe wcielenie Elvisa - faceta z długimi baczkami, w białej kurtce ozdobionej kryształami górskimi, z fruwającą peleryną i w klasycznej pozycji karate. Jego podobizna witała wchodzących do restauracji. - Możesz wierzyć lub nie, ale to policjant z Delray. - Jest dobry? - Bardzo. Słyszałam go, będąc tu z Eriką. Głęboko wciągnęłam powietrze, gdyż nagle zdałam sobie sprawę, gdzie wcześniej spotkałam faceta z czerwoną bandaną. Łaził za Eriką Hollander. Zerknęłam w róg patio, ale mężczyzny już nie było. - Coś się stało? - spytał Lance. Skinął na kelnera i zamówił pół porcji żeberek i dwa piwa. Widocznie w najbliższym czasie nigdzie stąd nie pójdziemy. - Mogę cię na chwilę przeprosić? Nie czekając na odpowiedź, wstałam i powędrowałam do toalety, znajdującej się na tyłach restauracji. Musiałam przemyć twarz zimną wodą. Było mi za gorąco.

Wewnątrz lokalu panował sympatyczny półmrok i było o wiele chłodniej niż na zewnątrz. Minęłam długi bar. Stołki wykonano ze starych podnośników, jakich używano na stacji paliwowej. Większość ludzi jadła na zewnątrz, ale w środku stało kilka drewnianych stolików i obitych skóropodobnym materiałem krzeseł, z których można było skorzystać, jeśli wolało się zjeść tutaj. „Świński lokal" - mawiali ludzie o „Elwood's". Mijając następnego brzuchatego motocyklistę, zastanawiałam się, czy mieli na myśli menu, czy klientelę. W toalecie spędziłam kilka minut, powtarzając sobie, że upał i zbyt bujna wyobraźnia płatają mi figle. Że mężczyzna z czerwoną bandaną i niechlujną kozią bródką to jedynie często powtarzający się typ człowieka. Że w ogóle go nie znam. Że nigdy nie widziałam go w towarzystwie Eriki. Jednak wmawiając sobie, iż widzę nieistniejące duchy, doskonale wiedziałam, jak wygląda prawda - rzeczywiście spotkałam wcześniej tego człowieka, widziałam go z Eriką, i to nie raz, nie dwa. Zresztą nie tylko tutaj, ale i znacznie bliżej domu. Widywałam go wychodzącego rankiem z chatki, obejmującego Erikę w pasie. W noc jej zniknięcia słyszałam charakterystyczny warkot oddalającego się motoru. Czy powrót tego człowieka oznaczał również powrót Eriki? Zwilżyłam szyję, nałożyłam kilka kropli wody za uszy, jakbym nakładała tam perfumy, i spojrzałam na swoje odbicie w brudnym lustrze nad umywalką. Spoglądała na mnie moja matka. - Dobry Boże - jęknęłam na głos, zdając sobie sprawę, jak bardzo jestem do niej podobna. Tylko jednego po niej nie odziedziczyłam: oczu z tyłu głowy - pomyślałam ze smutkiem, przypominając sobie jej groźne ostrzeżenie, powtarzane, gdy byłam małą dziewczynką: „Nic próbuj mnie oszukiwać. Wszystko widzę. Mam oczy z tyłu głowy". Szkoda, że nie otrzymałam ich w spadku - pomyślałam, wracając do patio. Mój stolik był pusty. Rozejrzałam się, szukając Lance'a. Najpierw zobaczyłam człowieka z czerwoną bandaną. Stał przy rzędzie motocykli zaparkowanych przy krawężniku. Jedną ręką trzymał stalowy uchwyt kierownicy. Rozmawiał z Lance'em. Widziałam, jak nieznajomy pochyla się do przodu i szepcze coś Lance’owi do ucha. Potem wsiadł na motor i odjechał, na pożegnanie kiwnąwszy mi głową. Lance stał przez chwilę nieruchomo, jak kartonowa podobizna Elvisa, i zaciskał pięści. - Kto to był? - spytałam, gdy wrócił do stolika. - O kim mówisz? - O facecie, z którym rozmawiałeś. - O co ci chodzi? - Skąd go znasz? - Nie znam go. - Lance przymrużył oczy, oślepiony promieniami słońca.

- Rozmawiałeś z nim. - Jestem towarzyskim facetem. - Nie prowadź ze mną gierek, Lance. - Jakich gierek? - Lance oparł się na krześle i oblizał dolną wargę. - Posłuchaj, ten mężczyzna, z którym przed chwilą dyskutowałeś, to szumowina. Łaził za moją byłą lokatorką. Wydaje mi się, że wciąż do mnie wydzwania - dodałam, uświadamiając sobie, że to prawda. - Wydaje ci się? - Lance wyglądał na zdziwionego. - Nie jestem pewna - wycofałam się, zaczynając wątpić w swoją intuicję. - Przykro mi, złotko - mruknął Lance. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Dlaczego z nim rozmawiałeś? - Czy to takie ważne? - O czym rozmawialiście? - nalegałam, podnosząc ze zdenerwowania głos. - Hej! - szepnął Lance, głaszcząc mnie po ramieniu. - Nie masz się o co złościć. Nic się nie stało. Po prostu powiedziałem mu, że bardzo podoba mi się jego motor. To wszystko. Dobrze się czujesz? Przytaknęłam, nieco uspokojona. Było mi głupio z powodu mojego wybuchu. Lance wziął do ręki komórkę. - Pora zadzwonić do Alison - oznajmił.

14. Kilka minut po telefonie Lance'a Alison przyłączyła się do nas w „Elwood's". Migrena cudownie minęła. - Tabletki, które mi dałaś, są prawdziwym darem niebios - powtarzała. W swojej niebieskiej letniej sukience wyglądała naprawdę ślicznie. Pałaszowała ze smakiem żeberka i frytki. Byłam zdumiona, że udaje jej się robić to z taką gracją. Nie mogłam się nadziwić, iż ból głowy nie miał żadnego wpływu na jej apetyt. Prawdę mówiąc, była w lepszym stanie niż ja. - Dobrze się czujesz? - spytała, gdy Lance płacił rachunek. - Świetnie. - Jesteś dziwnie cicha. - Terry wydawało się, że widziała faceta, który łaził za jej poprzednią lokatorką wyjaśnił Lance. - Naprawdę? Kto to taki? Potrząsnęłam głową. - Przypuszczalnie to nie on. Wszystko przez ten upał - wycofałam się, niemal przekonana, że się pomyliłam. - Rzeczywiście jest gorąco. Alison rozejrzała się po patio. Wciąż było tłoczno, chociaż minęła trzecia po południu. - W porządku. Co dalej? Zaproponowałam muzeum Morikami i ogrody japońskie. Uznałam, że będzie to ciekawa i spokojna wyprawa, ale Alison stwierdziła, że nie ma ochoty na muzeum, a Lance powtórzył, że nie interesuje go przyroda. W związku z tym pospacerowaliśmy po Intracoastal Waterway i popłynęliśmy łódką na Ramblin'Rose II, a potem siedzieliśmy o zmierzchu na tamie i patrzyliśmy na most, który podniesiono, by wypuścić wspaniałe jachty w rejs na Bahamy. - Wiedzieliście, że aligatory potrafią być naprawdę bardzo szybkie? - spytała Alison w drodze powrotnej do domu, gdy wędrowaliśmy Seventh Avenue. - I że trzeba uciekać przed nimi zygzakami, ponieważ potrafią się poruszać tylko w linii prostej? - Zapamiętam to sobie - obiecałam. - Jaka jest różnica między aligatorami a krokodylami? - spytał Lance. - Krokodyle są podlejsze - wyjaśniła Alison z uroczym uśmiechem. Wyciągnęła ręce ku niebu, jakby chciała sięgnąć po księżyc w pełni, wiszący nad naszymi głowami. - Umieram z głodu. - Przed chwilą jadłaś - przypomniałam jej. - To było kilka godzin temu. Zjadłabym konia z kopytami. Chodźmy do „Boston's". - Zgoda - powiedział Lance. - Idźcie sami. Jestem zmęczona. - Daj spokój, Terry. Nie możesz nas zostawić.

- Przepraszam, Alison. Muszę wstać wcześnie rano. W tej chwili marzę o herbatce ziołowej, ciepłej kąpieli i wygodnym łóżku. - Pozwól Terry odpocząć - szepnął Lance do Alison. - Dobrze się bawiłaś? - Alison patrzyła na mnie wyczekująco. Okrągły, żółty księżyc odbijał się w dziecięco podnieconych oczach. - Trzy słowa. - Tak - odparłam zgodnie z prawdą, odsuwając na bok wspomnienie człowieka z czerwoną bandaną. Przez całe popołudnie starałam się o nim zapomnieć, ale wracał jak natrętna mucha. - Tak. Tak. Tak - powtórzyłam szybko. Alison mocno mnie objęła. Kosmyki jej włosów połaskotały mnie w policzek, musnęły po wargach. - See you later, alligator - powiedziała, całując mnie w czoło. - In a while, crocodile - odparłam. Patrzyłam za nimi, aż zniknęli za rogiem i wtopili się w noc. Słyszałam rozchodzący się w ciemności śmiech Alison. Zastanawiałam się, co ją tak rozbawiło. Echo jej śmiechu ścigało mnie wzdłuż ulicy, uderzało w plecy jak ostre kamienic. „Jaka jest różnica między aligatorami a krokodylami?" - spytał Lance. „Krokodyle są podlejsze" - odparła Alison. Mój dom tonął w całkowitych ciemnościach. Normalnie zostawiam przynajmniej jedno światło, ale Lance tak mnie ponaglał do wyjścia, że najwyraźniej o tym zapomniałam. Posuwałam się ostrożnie do przodu, nie odrywając wzroku od ziemi, na wypadek gdyby Bettye McCoy wróciła ze swoimi pieskami z piekła rodem, a potem szłam zygzakiem frontową ścieżką, pamiętając o głodnych aligatorach, które potrafią być naprawdę niebezpieczne. Z prawdziwą ulgą otworzyłam drzwi i włączyłam światło. Spojrzałam na sofę, krzesła w stylu królowej Army, malowane peonie na ścianie obok okna, stojącą w kącie choinkę, leżące pod nią prezenty, idiotyczną paradę Mikołajów, reniferów i elfów, które z taką pieczołowitością zgromadziła Alison. - Życzę wszystkim wesołych świąt - powiedziałam, zamykając za sobą drzwi i kierując się do kuchni. - A zwłaszcza wam, drogie panie - zwróciłam się do sześćdziesięciu pięciu porcelanowych główek, przyglądających mi się martwymi oczami. - Mam nadzieję, że byłyście grzeczne. Napełniłam czajnik wodą, zaparzyłam herbatę imbirowo-brzoskwiniową i zabrałam ją ze sobą do łazienki. Potem rozebrałam się do naga, nalałam wody do wanny, weszłam do niej i oparłam głowę o chłodny, emaliowany brzeg. Pachnąca jaśminowo piana okryła mnie jak koc. Pewnego razu, gdy byłam małą dziewczynką, matka przyłapała mnie w wannie z rozłożonymi nogami. Woda spływała mi po wewnętrznej stronie ud i obmywała łono, a ja śmiałam się na cały głos. Bardzo często byłam bita, ale nigdy wcześniej nie dostałam takiego lania. Odczułam je wyjątkowo boleśnie, częściowo dlatego, że byłam mokra, ale gorszy był fakt, że nie miałam pojęcia, za co spotyka mnie taka kara.

Błagałam matkę, żeby mi powiedziała, co złego zrobiłam, ale ona nie odezwała się ani słowem. Do dzisiaj czuję pieczenie jej palców na nagich pośladkach, jak ukąszenia tysięcy maleńkich os. Moja mokra skóra w pewnym sensie przypominała soczewkę odbijała i powiększała mój ból i upokorzenie. Najbardziej utkwił mi w pamięci odgłos owych klapsów, odbijający się od gołej pupy, a potem od ścian. Jeszcze dziś zdarza mi się, że kiedy wieczorem zamykam oczy do snu, słyszę tamto lanie. Otrząsnęłam się, by odsunąć od siebie niemiłe wspomnienia, i zanurzyłam się głębiej, chowając głowę pod powierzchnię wody. Włosy unosiły się wokół mojej twarzy jak wodorosty. Natychmiast ożyło następne niemiłe wspomnienie. W rogu naszego garażu znalazłam trzy małe, opuszczone i drżące, szaro-białe kociątka. Były wyliniałe i rozpaczliwie miauczały. „Prawdopodobnie są chore" - oznajmiła matka, po czym wyrwała mi je z rąk i utopiła w wiadrze z deszczówką na tyłach domu. Bezskutecznie starałam się zapomnieć o kociętach, gdy leżałam na dnie wanny, a kilkucentymetrowa warstwa wody jak całun pokrywała moją twarz. Co się ze mną dzieje? Dlaczego od kilku dni tak często myślę o matce? Odnosiłam wrażenie, że od pojawienia się Alison mama na nowo zamieszkała nie tylko w moim domu, ale i w mojej głowie. Może wszystko przez pytania zadawane przez Alison, przez oglądane razem zdjęcia? Stąd zapewne moje dziwne sny i niespodziewane wyprawy ścieżką wspomnień. Od lat nie myślałam o tych cholernych kociętach. Na litość boską, dlaczego przypomniały mi się właśnie teraz? Przecież pogodziłam się z matką podczas jej długiej, okropnej choroby. W końcu błagała o wybaczenie. A ja z radością spełniłam jej prośbę. Matka zawsze wyglądała bardzo groźnie, chociaż nie potrafię powiedzieć, dlaczego. Miała zaledwie sto pięćdziesiąt osiem centymetrów wzrostu i drobną sylwetkę. Nieproporcjonalnie wielki biust sprawiał, że przypominała wyglądem gołębia, co było dość komiczne, ale rysy twarzy miała drobne i właściwie nijakie. Myślę, że różniła się od innych ludzi sposobem poruszania się. Chodziła z dumnie wyprostowanymi plecami i wysoko uniesioną głową, w związku z czym mogło się wydawać, że bardzo zadziera maleńki, i bez tego zadarty nos. Postawa dokładnie odzwierciedlała podejście matki do życia. Miała zdecydowane poglądy nawet w sprawach, o których niewiele wiedziała. Łatwo wpadała w złość i puszczała w ruch cięty język. Szybko nauczyłam się, że nie ma sensu bronić swojego punktu widzenia, gdyż liczy się tylko jeden - jej. Bez wątpienia rzadko konsultowała się z ojcem. Jeśli miał swoje zdanie na jakiś temat, zachowywał je dla siebie. Szybko przekonałam się, że w niczym nie mogę na niego liczyć. W tym względzie nigdy mnie nie zawiódł. Jeśli miał o coś żal, zabrał go ze sobą do grobu. Po śmierci taty mama jeszcze łatwiej wpadała w złość i z byle powodu się na mnie wyżywała. „Ty idiotko, ciężka idiotko!" - krzyczała, ilekroć zrobiłam coś niezbyt mądrego.

Oczywiście, później, gdy z wiekiem uparte plecy mamy nieco pochyliły się ku ziemi, a choroba przytemperowała najgorsze wybuchy, przestała być taka groźna i zadufana w sobie, częściej gryzła się w język. Zmalała. Po wylewie dosłownie skurczyła się o połowę. Wówczas stała się dziwna rzecz. Malejąc, stała się większa, jak powiedziałby architekt Mies van der Rohe. Mama zrobiła się wrażliwsza, bardziej tolerancyjna, częściej wyrażała wdzięczność. Zaczęła przypominać człowieka. „Wiesz, że wszystko, co robiłam, robiłam dla twojego dobra" - powtarzała często w ostatnich miesiącach życia. „Wiem - zapewniałam. - Ależ wiem". „Nie chciałam być okrutna". „Wiem". „Mnie też tak wychowywano. Matka traktowała mnie dokładnie tak samo". „Byłaś dobrą matką" - zapewniałam. „Popełniłam mnóstwo błędów". „Wszyscy popełniamy błędy". „Wybaczysz mi?" „Oczywiście". Pocałowałam suchą, łuszczącą się skórę na jej czole. „Jesteś moją matką. Kocham cię". „Ja też cię kocham" - szepnęła. A może nie? Może po prostu tak bardzo chciałam usłyszeć te słowa z jej ust, że je sobie wyobraziłam? Dlaczego teraz wraca i mnie dręczy? Wystawiłam głowę nad wodę i poczułam, jak maleńkie bąbelki piany pękają na mojej skórze. Czyżby próbowała coś mi powiedzieć? Ostrzec, ochronić po śmierci, chociaż nie robiła tego za życia? Przed czym miałaby mnie chronić? Wyciągnęłam nogą korek i słuchałam, jak woda spływa do kratki. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że słyszę coś jeszcze, po następnej - co to takiego. Dzwonki. Drzwi wejściowe otworzyły się i zamknęły. Serce zamarło mi w piersiach. Ktoś był w domu. Wyszłam cicho z wanny, otuliłam się szlafrokiem i wyciągnęłam rękę, żeby zamknąć drzwi łazienki. Ale niemal od roku zamek był zepsuty, a jedyną posiadaną przeze mnie bronią była jednorazowa maszynka do golenia. Gdyby nie przerażenie, wybuchnęłabym śmiechem. - Halo? Jest tam kto?! - zawołałam, wystawiając głowę przez drzwi łazienki i wychodząc na korytarz. - Alison? To ty? Czekałam, aż ktoś się odezwie. Moje mokre stopy zostawiały ślady na drewnianej

podłodze, kiedy posuwałam się w stronę górnego podestu schodów. - Alison? Lance? Czy to wy? Cisza. Czyżby mi się zdawało? Szybko sprawdziłam sypialnię, po czym zeszłam schodami i skierowałam się do salonu, niemal przy każdym kroku spodziewając się, że ktoś wyskoczy z cienia. Ale nikt nie wyskakiwał, co więcej, wyglądało na to, że wszystko w salonie jest na swoim miejscu. Poruszyłam klamką drzwi wejściowych i westchnęłam z ulgą, gdy okazało się, że są zamknięte. - Halo?! - zawołałam ponownie, kierując się do kuchni. - Jest tu ktoś? Kuchnia była pusta tak samo jak reszta domu. - A więc teraz na dodatek mam zwidy słuchowe - mruknęłam, rozluźniając napięte mięśnie barków i podchodząc do tylnych drzwi. Niemal same się otwarły. - O mój Boże! Cofnęłam się przerażona. Do kuchni wpadło ciepłe nocne powietrze. Tylko spokojnie - upomniałam się w duchu. Przecież właśnie sprawdziłam wszystkie pomieszczenia i niczego nie znalazłam. „Nic zajrzałaś do szaf - usłyszałam głos Alison. „Nic zajrzałaś pod łóżko". „Ty idiotko, ciężka idiotko!" - dodała matka. - Nie ma żadnych strachów - powiedziałam na głos, uświadamiając sobie, że wychodząc z domu, mogłam zapomnieć o zamknięciu drzwi. Przypomniałam sobie, że Lance pojawił się z godzinnym opóźnieniem, nie mając zamiaru za nic przepraszać, po czym założył mi na ramię pasek torebki i poprowadził ku wyjściu. Nie zapaliłam światła i nie zamknęłam drzwi kuchennych. - Nie zamknęłam drzwi kuchennych! - poinformowałam porcelanowe główki. - Nie zamknęłam drzwi - powtórzyłam, zamykając je i śmiejąc się z własnej głupoty. - Nie ma żadnych duchów. Zadzwonił telefon. - Nie wiesz, że zostawianie otwartych drzwi jest niebezpieczne? - spytał głos, nim zdążyłam powiedzieć „Halo, słucham?" - Nigdy nie wiadomo, kto może wejść. Odwróciłam się gwałtownie, ręką trącając noże. Wyjęłam największy z nich z drewnianego klocka i machnęłam w powietrzu jak flagą. - Kto mówi? - Miłych snów, Terry. Uważaj na siebie. - Halo? Halo? Cholera jasna! Kto mówi? Rzuciłam słuchawkę na widełki. Tylko po to, by natychmiast ją podnieść i wybrać 911. - Pierwsza pomoc - powiedział kobiecy głos dopiero po kilku minutach. - No, może nie taka pierwsza - skomentowałam.

- Tu dziewięćset jedenaście, psze pani. Jeśli nie potrzebuje pani pierwszej pomocy, proszę zadzwonić na najbliższy posterunek policji. - Hm, nie jestem pewna... - Potrzebuje pani pierwszej pomocy czy nic? - Nic - przyznałam, odkładając nóż. - Jeśli ma pani jakiś problem, proszę zadzwonić na policję. - Dziękuję. Zrobię to. Nie zrobiłam. Co właściwie miałam powiedzieć? Że przypuszczalnie ktoś włamał się do mojego domu? Musiałabym wtedy wyjaśnić, że zostawiłam otwarte drzwi i że właściwie nic nie zginęło. Mogłam się poskarżyć, że miałam przykry telefon od anonimowego mężczyzny, choć jego słowa, przynajmniej z pozoru, były bardziej niepokojące niż groźne. „Nie wiesz, że zostawianie otwartych drzwi jest niebezpieczne? Nigdy nie wiadomo, kto może wejść. Miłych snów. Uważaj na siebie". Policja od razu by przyjechała. Odłożyłam słuchawkę i usiadłam na krześle, próbując zadecydować, co dalej. Może mimo wszystko powinnam zadzwonić na policję, zaryzykować drwiny czy, co gorsza, obojętność? Gdybym tylko miała dla nich coś konkretnego, gdybym mogła im udowodnić, że nie jestem samotną kobietą w średnim wieku o zbyt bujnej wyobraźni i sporej ilości wolnego czasu. Gdybym była pewna, kto do mnie wydzwania! Odtworzyłam w myślach usłyszane słowa. „Miłych snów, Terry. Uważaj na siebie". Głos brzmiał dziwnie znajomo, nie byłam jednak pewna, czy należał do zaprzyjaźnionego z Eriką motocyklisty, mężczyzny, który rozmawiał z Lance'em w „Elwood's". Poważne miny obu panów świadczyły, że łączy ich coś więcej niż upodobanie do motorów. Czyżby istniały między nimi jakieś powiązania? Między Lance'em a Eriką? Między Eriką a Alison? Czy to przypadek, że niemiłe telefony zaczęły się mniej więcej w tym czasie, kiedy na moim progu pojawiła się Alison? Co jest, do diabła, grane? Potem nagle go zobaczyłam. Stał na zewnątrz przy oknie kuchennym i przyciskał czoło do szyby. Czerwona bandana wyglądała jak krew. - O mój Boże! Jego twarz zniknęła w ciemności równie niespodziewanie, jak się pojawiła. Czy naprawdę kogoś widziałam? Podbiegłam do okna i wyjrzałam na zewnątrz. Niczego nie zobaczyłam. Niczego ani nikogo. Przetrząsnęłam szufladę kuchenną, szukając zapasowych kluczy do chatki. „Ty idiotko, ciężka idiotko!" - upomniał mnie energiczny głos matki. Po raz pierwszy się z nią zgadzałam. Musiałam poznać odpowiedzi na kilka

dręczących mnie pytań, a znaleźć je mogłam tylko w dzienniku Alison. Uznałam, że mam przynajmniej pół godziny, nim Alison i jej brat wrócą do domu. Jeśli się pospieszę, wystarczy mi czasu. Ściskając w ręce nóż, otworzyłam drzwi i wyszłam na zewnątrz. Moje bose stopy wsunęły się w nocne powietrze jak w klapki. - Zwariowałaś? Co robisz? - mruknęłam, zamykając za sobą drzwi i kierując się w stronę chatki. Szłam z wyciągniętą przed siebie ręką i kluczem wycelowanym w stronę zamka. Byłam niemal u drzwi, kiedy nagle usłyszałam za swoimi plecami trzask łamanej gałązki. Sapnęłam i odwróciłam się. - Cześć - dobiegł z ciemności pozbawiony ciała głos. Po chwili przede mną pojawił się mężczyzna. Celowo stanął w świetle księżyca. Był wysoki, chudy i dokładnie ogolony. Nie miał koziej bródki ani czerwonej bandany. - Pamiętasz mnie? - spytał. - K.C. - szepnęłam. - Skrót od Kenneth Charles, ale nikt nigdy... do diabła, znasz resztę. - Co tu robisz? - Przyszedłem do Alison. - Nie ma jej w domu. - Naprawdę? W takim razie dokąd się wybierasz? Wsunęłam do kieszeni klucz od chatki, zastanawiając się, czy K.C. to zauważył. - Wydawało mi się, że kogoś słyszałam. Postanowiłam sprawdzić, czy wszystko w porządku. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego tłumaczę się przed kimś, kogo prawie nie znam. - To pewnie ja. - Dzwoniłeś do mnie? - spytałam ostrzej, niż zamierzałam. K.C. wyjął z kieszeni telefon komórkowy i uśmiechnął się. - A miałem? - Nic odpowiedziałeś na pytanie. - Do nikogo nie dzwoniłem. - Przymrużył oczy tak, że zamieniły się w szparki. Dobrze się czujesz? - Świetnie. - Sprawiasz wrażenie zdenerwowanej. - Zdaje ci się - odparłam pośpiesznie, zmuszając się do ziewnięcia. - Po prostu jestem trochę zmęczona. Miałam ciężki dzień. Spojrzałam w dół i zdałam sobie sprawę, że mój szlafrok się rozchylił, odsłaniając niemal całe piersi. Szybko ściągnęłam poły, ignorując coraz promienniejszy uśmiech na twarzy K.C. - Powiem Alison, że byłeś.

- Jeśli nie masz nic przeciwko temu, zaczekam, aż wróci. - Proszę bardzo. Ruszyłam w stronę domu. - Terry?! - zawołał za mną. Zatrzymałam się i odwróciłam. - Chciałem jeszcze raz podziękować ci za wspaniałą kolację z okazji Święta Dziękczynienia. - Cieszę się, że ci smakowała. - W dzisiejszych czasach rzadko spotyka się ludzi, którzy bez oporów wpuszczają do domu nieznajomego. Nie każdy jest tak miły. „Albo tak głupi" - usłyszałam głos matki. Klucz od chatki ciążył mi w kieszeni. - Zrobiłam to z prawdziwą przyjemnością. Ponownie skierowałam się w stronę swojego domu. - Terry! - zawołał po raz drugi. Znów się zatrzymałam, ale tym razem się nie odwróciłam. - Uważaj na siebie - powiedział, gdy wchodziłam do domu i zamykałam za sobą drzwi.

15. - Wesołych świąt! - zawołała Alison dokładnie o północy, podskakując i klaszcząc w ręce jak dziecko. - Wesołych świąt! - zawtórował jej Lance, stukając się z nami kieliszkiem ajerkoniaku. - Niech Bóg ześle na nas błogosławieństwo! Na nas wszystkich - dodałam, upijając łyczek gęstego likieru. Poczułam zapach gałki muszkatołowej. To był miły wieczór, obfitujący w dobre jedzenie i miłą rozmowę. Tylko nas troje. Żadnych nieproszonych gości. Żadnych twarzy za szybą. Żadnych niespodziewanych telefonów. Spytałam Alison o K.C. Twierdziła, że nie widziała go od Święta Dziękczynienia ani nie miała od niego żadnej wiadomości. Kiedy opowiedziałam jej o naszym spotkaniu, wzruszyła ramionami. - To dziwne - mruknęła. - Ciekawe, czego chciał. Koniec końców uznałam, że prawdopodobnie rozdmuchałam całą sprawę, i postanowiłam o niej zapomnieć. - Z czego to jest? - spytała Alison. - Co takiego? - To, co właśnie powiedziałaś: „Niech Bóg ześle na nas błogosławieństwo. Na nas wszystkich". Brzmi dziwnie znajomo. - Charles Dickens - wyjaśniłam. - Opowieść wigilijna. - Dokładnie - przytaknął Lance. - Oglądaliśmy film. Pamiętasz? Grał w nim Bill Murray. - Powinniście przeczytać książkę. Lance obojętnie wzruszył ramionami. - Nie czytam zbyt dużo. - Dlaczego? - Nie bardzo mnie to interesuje. - Wystarczy, że w Brown musiał przekopać się przez ogromną ilość książek wyjaśniła szybko Alison. - A co cię interesuje? - nie ustępowałam. Lance zerknął przez stół na siostrę, a potem spojrzał na mnie. - Ty - odparł. - Ja? - Tak, moja pani. Roześmiałam się. - Żarty sobie ze mnie stroisz. - Wręcz przeciwnie. Uważam, że jesteś fascynująca. Teraz to ja spojrzałam na Alison. Wyraźnie wstrzymała oddech. - A co, konkretnie, tak cię we mnie fascynuje? Potrząsnął głową. - Nie jestem do końca pewien. Co się mówi o cichej wodzie? Wstrzymałam oddech. - Że brzegi rwie.

- Myślę, że chciałbym być w pobliżu, kiedy wszystko runie w dół. Lance upił następny łyk ajerkoniaku. Jasnożółty krem utworzył nad górną wargą delikatny wąsik. Brat Alison oblizał go, nie odrywając ode mnie wzroku. - Jeśli o mnie chodzi, też nie czytam tyle, ile powinnam - wtrąciła Alison. - W ogóle nie czytasz. Pod wpływem zażenowania na policzkach Alison pojawiły się rumieńce. Nabrały niemal tego samego koloru co jej sweterek. - Może poleciłabyś mi kilka dobrych książek, Terry? Coś, od czego mogłabym zacząć. - Oczywiście. Chociaż prawdopodobnie ja też za mało czytam. - Wszyscy powinniśmy częściej sięgać do książek - zgodziła się Alison. - Dużo rzeczy powinniśmy zrobić - oznajmił Lance zagadkowo. - Wymień trzy - zaproponowałam, a Alison uśmiechnęła się, chociaż niepewnie, jakby bała się, co powie jej brat. - Powinniśmy przestać się ociągać - zaczął Lance. - Ociągać się - powtórzyła Alison z wymuszonym uśmiechem. - Dobre słowo. - Ociągać się z czym? - spytałam. Lance zignorował moje pytanie. - Powinniśmy przestać prowadzić gierki. - Jakie gierki? - próbowałam się dowiedzieć, widząc, że uśmiech znika z twarzy Alison. - Powinniśmy spieprzać stąd albo przejść do konkretów. Lance dokończył ajerkoniak, potem rzucił serwetkę na stół, jakby wyzywał siostrę na pojedynek. - Chyba czegoś nie rozumiem. Alison poderwała się na równe nogi. - Skoro mowa o przejściu do konkretów, może otworzylibyśmy prezenty? Nim zdążyłam odpowiedzieć, była już w salonie, przy choince. - Otwórz najpierw ten - zaproponowała, wyciągając w moją stronę małą torebkę. To ode mnie. Zwykły drobiazg. Uznałam, że możemy zacząć od małych prezentów. Najlepsze zostawić na później - dodała, gdy odpakowałam niewielką bryłkę kryształu. - To przycisk do papieru. Spodobał mi się. - Jest śliczny, ale bezużyteczny - prychnął Lance, rozsiadając się wygodnie na sofie. - Przyda mi się. Dziękuję. Usiadłam na podłodze obok Alison i muskając palcami różową powierzchnię kryształu, zastanawiałam się nad poprzednią wymianą słów. Z czym się ociągamy? Jakie gierki prowadzimy? - Podoba mi się. - Naprawdę? - Naprawdę. - Ruchem ręki wskazałam na małe pudełeczko opakowane w czerwony i zielony papier. - Kolej na ciebie. Niecierpliwie rozerwała opakowanie. - Co to?

- Otwórz i zobacz. - To takie ekscytujące. Prawda, że to ekscytujące? - Alison odrzuciła ostatnią warstwę papieru i otworzyła pudełko. - O rany! Lance, spójrz! Lakier do paznokci. Sześć buteleczek, wszystkie w bajecznych kolorach. - Uspokój się, moje serce - powiedział drw iąco Lance. - „Napój waniliowy", „Szaleństwo mango", „Polne kwiaty..." Są wspaniałe. - Mam nadzieję, że ci się przydadzą. - Urządzimy sobie następny wieczór w salonie odnowy biologicznej. - To mi się podoba - podchwycił Lance. - Mogę przyjść? - Pod warunkiem, że pozwolisz sobie pomalować paznokcie u nóg „szaleństwem mango" - powiedziałam. - Drogie panie, możecie pomalować każdą część mojego ciała, jaka przyjdzie wam na myśl. - Lance podniósł się z sofy i usiadł obok nas na podłodze. - Czy jest coś dla mnie? Alison długo udawała, że szuka pod choinką. - Nie, obawiam się, że niczego nie dostałeś. Och, zaczekaj! Znalazłam! - Wyjęła długie pudełko w złotym papierze. - To golf - oznajmiła, nim paczka została rozpakowana. - Rozmiar czterdzieści, bo sprzedawca powiedział, że to mała numeracja. Jak sądzisz? Będzie dobry? Lance przyłożył brązowo-czarny golf do granatowego, który miał na sobie. - Wygląda nieźle. Jak ci się podoba, Terry? - Uważam, że twoja siostra ma bardzo dobry gust. Lance roześmiał się. - Po raz pierwszy ktoś oskarżył ją o dobry gust. - Bardzo zabawne. - Alison pokazała na wzór na materiale. - Na wypadek, gdybyś nie wiedział, to skrzyżowanie golfa z podkoszulkiem. - Wygląda na to, że będę musiał trochę w nim pochodzić - stwierdził Lance. Pokazać się. Alison wbiła wzrok w podłogę. - Tu jest coś dla Terry - przeczytała karteczkę i z rezerwą zerknęła na brata. - Od Lance'a - dodała, wyraźnie zaskoczona. - Nie wspomniałeś mi, że kupiłeś prezent dla Terry. - Myślałaś, że wychowałem się w oborze? Drżącymi rękami otworzyłam prezent, zdając sobie sprawę, że nie mam niczego dla brata Alison. W środku była długa koszulka nocna w kolorze bzu. Koronkowy przód miał prowokacyjnie duży dekolt. - O rany! - zawołała Alison. - To jedwab. - Jest śliczna. Ale nie mogę jej przyjąć - powiedziałam, naśladując głos matki. „Jest całkiem nieodpowiednia" - zgodziła się ze mną. - O czym ty mówisz? Możesz, możesz. Dlaczego od razu jej nie przymierzysz?

Chętnie byśmy cię w niej zobaczyli. Lance wysunął palce w długie nacięcie, biegnące z boku koszulki. Zadrżałam, jakby musnął ręką moją nogę. - Myślę, że pow innaś zaczekać, aż Josh wróci do domu - doradziła Alison, nie odrywając wzroku od brata. - Josh? - Lance wyprostował się, wyraźnie zaciekawiony. - Pierwszy raz słyszę o jakimś Joshu. - To przyjaciel Terry. - Chyba więcej niż przyjaciel. - Jego matka jest moją pacjentką - pośpieszyłam z wyjaśnieniem, nie chcąc rozmawiać z bratem Alison o Joshu. Zastanawiałam się, co porabia Josh. W Kalifornii jest o trzy godziny wcześniej. Może właśnie bierze udział w ogromnej rodzinnej kolacji albo robi ostatnie zakupy. Czy za mną tęskni? Czy w ogóle o mnie myśli? - Co dolega jego matce? Wyobraziłam sobie Myrę Wylie, leżącą na wąskim szpitalnym łóżku. - Wszystko - powiedziałam ze smutkiem. Lance wzruszył ramionami. - Przekroczyła swoją datę ważności, prawda? - O czym ty mówisz? - Lance uważa, że ludziom powinno się przybijać pieczątki: „Termin przydatności do spożycia". No wiesz, jak na nabiale. Mimo woli wybuchnęłam śmiechem. - Czy nie miałaś kiedyś ochoty spłukać muszli po takich ludziach? spytał. - Co takiego?! - Sądzę, że większości zainteresowanych wyświadczyłabyś przysługę. Sobie też. - Nie rozumiem, o co ci chodzi. - No cóż, tylko myślę na głos. Ale idę o zakład, że z niektórymi z tych samotnych staruch zdążyłaś się zaprzyjaźnić. Dobrze mówię? Przytaknęłam, niezbyt pewna, w jaką stronę zmierza rozmowa. - Pewnie ta czy owa ma odłożony niezły kapitalik - ciągnął Lance. - Bez wątpienia z łatwością zdołałabyś je nakłonić, żeby wymieniły cię w testamencie, zapisały swoje posiadłości skromnej opiekunce. Potem, po odpowiednim czasie, wystarczającym, żeby nie wzbudzać niczyich podejrzeń, mogłabyś trochę pomóc naturze. No wiesz, kilka pęcherzyków powietrza do kroplówki, zwiększona dawka czegoś na sen. Do diabła, chyba nie muszę ci mówić. W końcu jesteś pielęgniarką. Wiedziałabyś, jak to zrobić. Prawda? Bacznie mu się przyjrzałam, szukając dobrze znanego, figlarnego uśmieszku, ale Lance patrzył mi prosto w oczy - chłodno i bez oznak wesołości. Czyżby mówił poważnie?

- Co sądzisz, Terry? - naciskał. - To niezły plan. - Myślę, że dzięki takim planom mamy przepełnione więzienia. - Lance tylko żartuje - zapewniła mnie Alison. - Naprawdę? - Czy pieniądze rzeczywiście tak dużo dla ciebie znaczą? - Dość dużo. - Tak dużo, żeby myśleć o odbieraniu komuś życia? - To zależy. - Lance tylko żartuje - ponownie przerwała Alison. - Dość tego, Lance. Terry nie rozumie twoich dowcipów. - Myślę, że doskonale je rozumie. - Kolej na mnie - oznajmiła Alison, wyjmując spod choinki następną paczuszkę. Zrobiła to tak energicznie, że omal nie przewróciła drzewka. - Spójrzcie. To od Denise. - Gdzie Denise spędza święta? - spytałam, pragnąc, podobnie jak Alison, zmienić temat. - Wyjechała na północ, do rodziny. Ale wróci na Nowy Rok. A skoro już o tym mowa, uważam, że powinniśmy zacząć planować sylwestra. - W sylwestra pracuję - oznajmiłam. - Nie! - Obawiam się, że tak. - Ale to początek nowego roku. Jak możesz pracować w taki dzień? Cholera! Roześmiałam się. - Otwórz swój prezent. Alison w milczeniu rozpakowała paczuszkę i wyjęła dwa kolczyki w kształcie różowych serduszek. W głębi duszy zastanawiałam się, czy Denise zapłaciła za nic, czy po prostuje sobie przywłaszczyła. Alison nic nie powiedziała. Zamknęła małe pudełeczko i położyła je na podłodze. - Nie podobają ci się? - Są bardzo ładne. - Biedna Alison jest nieszczęśliwa, że nie spędzisz z nami sylwestra - odezwał się Lance. - Jestem po prostu trochę zawiedziona - dodała Alison. - Dlaczego? W końcu to tylko jeszcze jeden wieczór - powiedziałam, chociaż nie do końca w to wierzyłam. Sama byłam zaw iedziona, gdy Josh oznajmił mi, że wyjeżdża z Miami. - Właśnie zdałam sobie sprawę, że nie włożyłam pod choinkę prezentu dla Lance'a. Wstałam, wybiegłam do kuchni i wyjęłam z szuflady torebkę z długopisem, który kupiłam z myślą o Joshu. Co tam, do diabła! Kupię mu coś lepszego, bardziej osobistego. Potem wróciłam do salonu.

- Co się z tobą dzieje? - usłyszałam syk Alison, kiedy się zbliżałam. - Uśmiechnij się - powiedział Lance. - Co ty kombinujesz? - Po prostu się z nią bawię. - Nie podoba mi się to. - Uspokój się. - Ostrzegam cię... - Czyżbyś stawiała mi ultimatum? Oboje wiemy, jak to lubię. - Oto on - oznajmiłam, sygnalizując swoją obecność przed wejściem do pokoju. Lance sięgnął nad oparciem sofy, by odebrać ode mnie torebkę. - O tym właśnie marzyłem - oświadczył bez krztyny ironii, wyjmując z opakowania gruby, czarny długopis. - Dziękuję, Terry. Jestem wzruszony. Wstał, obszedł sofę i wyciągnął rękę. Ujęłam ją, spodziewając się, że wyrazi wdzięczność, ściskając mi dłoń, on jednak przyciągnął mnie do siebie i przysunął twarz tak blisko, że poczułam jego oddech. Podstawiłam policzek. Lance chyba spodziewał się po mnie takiej właśnie reakcji, ponieważ obrócił się razem ze mną i pocałował mnie prosto w usta. Natychmiast poczułam, jak wsuwa język między moje zęby. Potem wycofał się tak szybko, że ledwo zdążyłam to zarejestrować. - Co ty robisz?! - zawołałam, odskakując. Wciąż czułam smak jego ust. Wyglądał na zaskoczonego, jakby nie miał pojęcia, o czym mówię. Myślał, że nie zauważę? - To piękny długopis - powiedział. - W porządku, ludziska! - zawołała Alison. - Jeszcze sporo tego zostało. Kolej na mnie. - Zawsze jest kolej na ciebie. - Lance wrócił na swoje miejsce na sofie. Alison wyjęła z torebki czapeczkę baseballową z logo Houston Astros. Nawet nie sprawdzała karteczki. - Spójrz, to od K.C. Prawda, że jest słodka? - Włożyła czapeczkę na głowę. Podrzucił ją dziś po południu - wyjaśniła, nim zdążyłam spytać. - Powiedział, że wtedy przyszedł mi ją dać, ale nie było mnie w domu - ciągnęła bez pytania. - Dlatego go spotkałaś - dodała na koniec. Przytaknęłam, chociaż nie pamiętam, by K.C. trzymał wówczas w rękach jakiś prezent. - Co o nim wiesz? - spytałam, starając się zdobyć na obojętność. - Niewiele. Czemu pytasz? - Zwykła ciekawość. - K.C. twierdzi, że go nie lubisz. - Ma rację. - Dlaczego?

- Chyba mu nie ufam. - Moim zdaniem to miły facet - wtrącił Lance. - Całkiem miły - poparła go Alison. - Podaj mi trzy rzeczy, które ci się u niego podobają - rzuciłam wyzwanie. Alison uśmiechnęła się. - Pozwól, że się zastanowię. Podoba mi się jego akcent. W uszach zabrzmiał mi delikatny akcent mieszkańca Teksasu. - Podobają mi się jego oczy. Nienawidzę oczu K.C. - pomyślałam, przypominając sobie, jak drwiły ze mnie tamtego wieczoru. - Podoba mi się, że kupił dla mnie prezent. - A jakie trzy rzeczy podobają ci się u mnie? - spytał nagle Lance, odwracając się do mnie. - Nie jestem pewna, czy cokolwiek mi się u ciebie podoba - odparłam i roześmiałam się, chociaż powiedziałam prawdę i sądzę, że on o tym wiedział. - Na pewno coś się znajdzie - upierał się. - Pomyśl. - Nie mogę. - Nie będzie więcej prezentów, póki czegoś nie wymyślisz. - W porządku - poddałam się. - Podoba mi się, że rzuciłeś psim łajnem w Bettye McCoy. Roześmiał się. - To znaczy, że podziwiasz moją odwagę. - Chyba raczej uważa cię za kawał łobuza - wtrąciła Alison. - Co jeszcze lubisz? - spytał Lance, ignorując siostrę. - Podoba mi się twój gust, jeśli chodzi o koszule nocne - przyznałam, widząc, jak matka potrząsa głową w odbiciu w szybie okiennej. - Odpowiada ci mój smak - powiedział przewrotnie Lance, błyskając oczami. Potrząsnęłam głową, nie chcąc tego komentować. - Podoba mi się twój pasek - wydukałam w końcu. - Podoba ci się mój pasek? - Jest bardzo ładny. Lance Palmay zerknął w dół na czarny skórzany pas z dużą srebrną klamrą. - Podoba ci się mój pasek? - powtórzył zaskoczony. - Czy ktoś ci kiedyś powiedział, że jesteś dziwną kobietą, Tcrry Painter? Pozostałe prezenty otworzyliśmy niemal w całkowitej ciszy. Podkoszulek ode mnie dla Alison, album na zdjęcia od Alison dla mnie. Jakieś bilety do kina, pudełko herbatników, budzik, para różowych pantofli. - Ostatni - oznajmiłam, sięgając pod choinkę i wyjmując małą paczuszkę z ogromną kokardą. - Co to? - spytała Alison, niemal bojąc się ją otworzyć.

- Mam nadzieję, że ci się spodoba. Patrzyłam, jak delikatnie zdejmuje z pudełka kokardę, a potem papier i podnosi wieczko. - Chciałam, żebyś miała własny wisiorek - powiedziałam, gdy wyjęła cienki złoty naszyjnik z jej imieniem. W oczach Alison pojawiły się łzy i wolno popłynęły po policzkach. W milczeniu zdjęła łańcuszek z serduszkiem i zastąpiła go nowym. - Jest piękny. Nigdy go nie zdejmę. Roześmiałam się, ale w oczach też miałam łzy. Alison nagle wstała i sięgnęła za choinkę. Wyciągnęła stamtąd długi, cienki, prostokątny pakunek w ciemnozielonym papierze. - To dla ciebie - powiedziała, kładąc go na moich kolanach. Nim go rozpakowałam, wiedziałam, co to takiego. - To za dużo - szepnęłam, patrząc na obraz przedstawiający kobietę w kapeluszu o szerokim rondzie, odpoczywającą na różowej plaży. - Podoba ci się, prawda? - Oczywiście, ale jest za drogi. - Jako pracownica miałam zniżkę. Oczywiście, nim zostałam zwolniona. Obie śmiałyśmy się i płakałyśmy na przemian. - Mimo to... - Mimo to. Jego miejsce jest tutaj. Dokładnie tu. - Alison wskazała na ścianę za sofą. - Lance pomoże ci go zawiesić. Jest dobry w wieszaniu różnych rzeczy. - Sugerujesz, że powinienem się powiesić? - spytał Lance, wstając. - Lance! Ale prawie ich nie słyszałam. - Nikt nigdy wcześniej nie był dla mnie taki dobry - szepnęłam. W ułamku sekundy zniknęły wszelkie zastrzeżenia i wątpliwości, zapomniałam, że wciąż nie znam odpowiedzi na kilka pytań. - Dla mnie również - powiedziała Alison, dotykając złotego łańcuszka, a potem wyciągając do mnie ręce. - Uważajcie, dziewczyny - ostrzegł Lance. - Bo zacznę być zazdrosny. Alison zignorowała go, objęła mnie mocno, niemal całkowicie pozbawiając mnie tchu. Poczułam na policzku jej łzy, a na klatce piersiowej - bicie jej serca. W tym momencie stanowiłyśmy jedność. - Wesołych świąt, Terry - szepnęła. - Wesołych świąt, Alison.

16. - Wesołych świąt! - zawołałam, wchodząc do pokoju Myry Wylie. Było tuż po ósmej rano. Myra leżała na łóżku z głową skierowaną w stronę okna. Nie odwróciła się, nawet gdy zamknęłam za sobą drzwi i ostrożnie podeszłam, wstrzymując oddech. Tego ranka coś takiego zdarzyło mi się już dwukrotnie - za każdym razem zastawałam Myrę pogrążoną w głębokim śnie. Nie przeszkadzałam jej. Jak często ostatnio udawało jej się porządnie przespać noc? Przypomniałam sobie, że w ostatnim miesiącu życia mama była bardzo niespokojna. Całymi nocami rzucała się po łóżku, prawie nie śpiąc. Jeżeli Boże Narodzenie zdołało wnieść nieco spokoju w ciężki żywot Myry Wylie, nie miałam prawa jej przeszkadzać. Tyle że tego ranka w jej pozie było coś dziwnego, niepokoiły mnie jej przygarbione pod kołdrą plecy, dziwnie przekrzywiona głowa. - Myro? Sięgnęłam po kościstą dłoń leżącą pod prześcieradłem, by sprawdzić puls. - Wszystko w porządku - powiedziała głosem wyraźnym, ale tępym, jakby został pozbawiony swojego normalnego brzmienia. - Jeszcze żyję. „Lance uważa, że ludziom powinno się przybijać pieczątki: »Termin przydatności do spożycia«" - usłyszałam słowa Alison. Obeszłam łóżko i usadowiłam się na wprost Myry, zdając sobie sprawę, że staruszka płacze. - O co chodzi, Myro? Stało się coś złego? Coś cię boli? Co się dzieje? - Nic. - Wyraźnie coś cię zdenerwowało. Wzruszyła ramionami. Niewielki ruch zburzył jej kruchą równowagę. Wątłym ciałem wstrząsnęły spazmy. Chwyciłam z nocnego stolika szklankę wody, przytknęłam słomkę do warg Myry i patrzyłam, jak wciąga letni płyn do ust. - Zadzwonić po lekarza? Myra bez słowa potrząsnęła głową. - O co chodzi? Możesz mi pow iedzieć. - Jestem po prostu głupią, starą babą - stwierdziła Myra, po raz pierwszy od mojego wejścia do pokoju patrząc mi prosto w oczy. Próbowała się uśmiechnąć, ale jedynie poruszyły jej się szczęki, jakby była brzuchomówcą. - Wcale nie. - Odgarnęłam jej z czoła kilka siwych kosmyków, a raczej niteczek. Myślę, że po prostu trochę rozczuliłaś się nad sobą, to wszystko. - Jestem starą, głupią babą - powtórzyła. - Przyniosłam ci prezent. W ułamku sekundy w jej oczach pojawiła się dziecięca radość. Nigdy nie jesteśmy za starzy na prezenty - pomyślałam, wyjmując z kieszeni uniformu paczuszkę.

Przez kilka sekund zmagała się z opakowaniem, potem poddała się i wręczyła mi pakiecik. - Otwórz - poprosiła podniecona. Zdjęłam papier i wyjęłam parę grubych, jaskrawych, ziclono-czerwonych skarpet. - Żebyś nie marzła w nogi - wyjaśniłam. Przycisnęła rękę do serca tak zadowolona, jakbym przyniosła jej brylanty. - Założysz mi je? - Z przyjemnością. Uniosłam dolny brzeg kołdry i wzięłam w dłonie jej lodowato zimne stopy. - I jak? - spytałam, wsuwając najpierw jedną skarpetkę, potem drugą. - Cudownie. Po prostu cudownie. - Wesołych świąt, Myro. Przez jej twarz przemknął cień. - Nic dla ciebie nie mam. - Dlaczego miałabyś mieć? Cień zniknął równic szybko, jak się pojawił, a oczy wyraźnie się rozpogodziły. - Może w portmonetce są jeszcze jakieś pieniądze. - Kiwnięciem głowy wskazała na stolik. - Możesz wziąć, ile chcesz, i kupić sobie coś ładnego ode mnie. „Idę o zakład, że z niektórymi z tych samotnych staruch zdążyłaś się zaprzyjaźnić" usłyszałam słowa Lance'a. „Z łatwością zdołałabyś je nakłonić, żeby wymieniły cię w testamencie, zapisały swoje posiadłości". Zdałam sobie sprawę, że miał rację. To wcale nie byłoby takie trudne. Przypuśćmy, że miałabym już ich pieniądze. Co dalej? Czy wówczas powinnam przepisać swój majątek na Alison? Czy tak wyglądał plan? Czy mówiąc o samotnych staruchach, miał na myśli mnie? Czy to ja jestem praw dziwym celem? Czemu nie? Miałam dom, chatkę, fundusz inwestycyjny. „To niezły plan" - ciągnął Lance. „Wszystko idzie zgodnie z planem" - powiedziała Alison, gdy rozmawiała z bratem w Święto Dziękczynienia. Co się ze mną dzieje? - zastanawiałam się zniecierpliwiona. Skąd biorą mi się takie myśli? Przecież postanowiłam zapomnieć o wszelkich głupotach, czyż nie? - Terry? - powiedziała Myra. - Terry, kochanie, co się dzieje? Natychmiast wróciłam do rzeczywistości. - Przepraszam. Mówiłaś coś? - Pytałam, czy możesz wyjąć z szuflady moją torebkę. - Myro, wiele miesięcy temu Josh zabrał twoją torebkę do domu. Nie pamiętasz? Pokręciła głową i w oczach stanęły jej łzy. - Tęsknisz za Joshem, prawda? Dlatego jesteś taka smutna. Myra ukryła twarz w poduszce.

- Ja też za nim tęsknię - wyznałam, starając się, by moje słowa zabrzmiały optymistycznie i wesoło. - Ale on wkrótce wróci. Przytaknęła. Zerknęłam na zegarek. - W Kalifornii jest dopiero piąta rano. Na pewno zaraz po przebudzeniu do ciebie zadzwoni. - Dzwonił wczoraj wieczorem. - Naprawdę? To świetnie. Co u niego słychać? - Wszystko w porządku. - Głos Myry był dziwnie płaski, jakby ktoś rozjechał go kołami. - Myro, na pewno dobrze się czujesz? Czy coś ci dolega? - Nic - upierała się. - Jesteś przy mnie. Ciepło mi w stopy. Czego więcej mogę chcieć? - A co byś powiedziała na kawałek marcepana? Wyjęłam z kieszeni miniaturowego cukierka w kształcie banana. - Och, uwielbiam marcepany. Skąd wiedziałaś? - Jeden wielbiciel marcepanów zawsze rozpozna drugiego. Rozwinęłam cukierek, włożyłam go Myrze do ust i poczułam, jak skubie go niczym wiewiórka. - Jest pyszny. Wyciągnęła ręce. Pochyliłam się ku przodowi i poczułam jej drżące palce na policzku. - Dziękuję, kochanie. - Zawsze do dyspozycji. - Terry... - Tak? Zbliżyła usta do mojego ucha. - Jesteś taka miła. Zastępujesz mi córkę, której nigdy nie miałam. Jesteś taka miła - powtórzyłam w myślach. Zastępujesz mi matkę, której nigdy nie miałam. - Chcę, żebyś wiedziała, jak jestem ci wdzięczna za wszystko, co dla mnie robisz. - Wiem. - Kocham cię. - Ja cię też kocham - szepnęłam, ukrywając łzy w wątłych pasemkach siwych włosów. Rozległo się pukanie do drzwi. Odwróciłam się, przypuszczając, że zobaczę Josha. Gdyby to był film - pomyślałam - syn Myry przyleciałby, żeby w świąteczny poranek sprawić matce niespodziankę. Zobaczyłby mnie stojącą obok jej łóżka, zdał sobie sprawę, że jestem wielką miłością jego życia, i natychmiast padłby na kolana, by prosić mnie o rękę. Niestety, to nie był film, dlatego, odwróciwszy się, wcale nie ujrzałam zakochanego po uszy mężczyzny, ale obojętnego, żującego gumę sanitariusza.

- O co chodzi? - Jest do pani telefon. W dyżurce. - Do mnie? Jest pan pewien? - Beverley twierdzi, że to coś ważnego. Kto może dzwonić do mnie w bożonarodzeniowy poranek? Widocznie Alison. Czyżby stało się coś złego? - Idź, kochanie - powiedziała Myra. - Zobaczymy się później. - Na pewno dobrze się czujesz? - Zawsze dobrze się czuję, gdy jesteś w pobliżu. - W takim razie zaraz wracam. Wyszłam z sali i skierowałam się do dyżurki. - Linia numer dwa! - zawołała Beverley na mój widok. - Powiedział, że to pilne. - On? Josh? - zastanawiałam się. Dzwoni z San Francisco, żeby złożyć mi życzenia świąteczne, powiedzieć, że za mną tęskni i że wcześniej wraca do domu? A może to Lance - pomyślałam w następnej chwili. Przekaże mi, że Alison miała wypadek i jest w stanic krytycznym. - Halo, słucham? - Wesołych świąt. - Wesołych świąt - powtórzyłam, zawiedziona, że to nie Josh, zadow olona, że nie Lance. - Erica również przesyła ci pozdrow ienia. Przykro jej, że nie mogła spędzić z tobą Bożego Narodzenia. - Posłuchaj, dupku! - krzyknęłam, nie zwracając uwagi na przechodzących ludzi. Dość tego dobrego! Nie wiem, w co się bawisz, ale... - Terry! - ostrzegła mnie Beverley, unosząc palec do ust. Ze złością rzuciłam słuchawkę na widełki. - Przepraszam. Nie miałam zamiaru podnosić głosu. - Kto to był? - Nie wiem. - Nic wiesz? - Ktoś prześladuje mnie telefonami. Beverley kiwnęła głową. - Wiem coś na ten temat - wyznała, grubymi palcami stukając w biurko, a jednocześnie przerzucając kartoteki pacjentów. Była trzykrotną rozwódką i ważyła przynajmniej dwa razy za dużo. Miała za krótkie włosy, zbyt mocną trwałą, za dużo odcieni koloru blond. Widocznie uznawała tylko skrajności. Może to było powodem trzech rozwodów? - pomyślałam, jednak po chwili zdałam sobie sprawę, że nie mam praw a jej sądzić. Zawsze trochę jej współczułam. Teraz zastanawiałam się, czy ona również to samo myśli o mnie. - Po ostatnim rozwodzie - opowiadała Beverley - mój były mąż dzwonił

pięćdziesiąt razy w ciągu dnia. Pięćdziesiąt! Cztery razy zmieniałam numer telefonu, nic nie pomogło. W końcu musiałam nasłać na niego policję. - Chętnie zrobiłabym to samo. - Może być trudno, skoro nie wiesz, kto to. Nawet się nie domyślasz? Przed oczami stanęło mi uśmiechnięte trio: Lance i K.C., a między nimi mężczyzna z czerwoną bandaną. - Nie - odparłam. - Szkoda. Miał taki seksowny głos, zwłaszcza gdy wymawiał twoje imię. Robił to tak wolno. Jakby mruczał. Myślałam, że... no wiesz... to jakiś kochaś. - Wzruszyła ramionami i wróciła do porządkowania papierów. - Może jakiś głupi dzieciak bawi się z tobą w kotka i myszkę? - No cóż, gdyby zadzwonił jeszcze raz, powiedz mu... Sama nie wiem. Wymyśl coś. - Nie martw się. Poradzę sobie. Idąc korytarzem, słyszałam jej śmiech. Nie miałam pojęcia, dokąd zmierzam, póki nie stanęłam przed drzwiami Sheeny O'Connor. Zajrzałam do środka. Zobaczyłam ją siedzącą i rozmawiającą z ożywieniem przez telefon. Chciałam się wycofać, ale zawołała: - Nie, zaczekaj! - Gestem ręki zaprosiła mnie do środka. - Chodź. Już kończę. W czasie kiedy przekazywała ostatnie pozdrowienia, sprawdziłam kwiaty, które wypełniały jej pokój. Podlałam te, które miały bardzo sucho, i w milczeniu przeliczyłam inne, dochodząc do piętnastu. „Kochamy Cię, mama i tata". „Wesołych świąt, Manczkinie, od cioci Kathy i wujka Steve'a". „Wszystkiego najlepszego. Z wyrazami miłości, Annie". Na dłużej zatrzymałam się przy dwudziestu czterech żółtych różach na długich łodyżkach, przypominając sobie kwiaty, które Josh przysłał mi z okazji Święta Dziękczynienia, i zastanawiając się, czy w domu czeka na mnie bukiet niespodzianka. - Pachnie tu jak w zakładzie pogrzebowym - powiedziała Sheena ze śmiechem, odkładając słuchawkę. Pięknie wygląda - pomyślałam. Miała brązowe, łagodne jak u antylopy oczy i jasną cerę. Na jej twarzy wciąż było widać ślady opuchlizny po doznanych obrażeniach i późniejszej operacji, ale spore zadrapania wokół ust zdążyły się już przeobrazić w delikatne zmarszczki, a jedynym znakiem świadczącym o tym, że miała złamany nos, było lekkie skrzywienie w lewo, wada, która raczej mi się podobała, chociaż prawdopodobnie Sheena nie będzie z niej zbyt zadowolona. - Moim zdaniem to ładny zapach - powiedziałam zgodnie z prawdą. - Przypuszczalnie tak. - Kiwnięciem głowy wskazała na telefon. - To moi rodzice. Są w drodze. Jadą z bagażnikiem pełnym prezentów. - Wspaniale. - Chciałabym wyjść do domu. - Myślę, że wkrótce twoje marzenie się spełni. Szybko wracasz do zdrowia.

- Może usiądziesz? - zaproponowała Sheena. - Trochę ze mną porozmawiasz? Chyba że jesteś zajęta... Przysunęłam sobie krzesło i usiadłam przy łóżku. - Nigdzie mi się nie spieszy. - Jak to się stało, że dzisiaj pracujesz? Czy twoja rodzina nie ma nic przeciwko temu? - Nie - odparłam, dochodząc do wniosku, że Sheena wcale nie jest zainteresowana moim życiem. Prowadzi jedynie miłą rozmowę, chcąc zabić czas, jaki jej został do przyjazdu rodziny. - Jaki jest twój mąż? - spytała niespodziewanie. - Idę o zakład, że bardzo miły. Wyobraziłam sobie Josha, jego ciepłe oczy i jeszcze cieplejsze wargi. Poczułam, jak jego usta muskają moje, a rzęsy łaskoczą w policzek. - Tak. - Masz może dzieci? Pewnie sporą gromadkę. - Mam córkę - usłyszałam własne słowa. Omal nie jęknęłam z powodu własnej bezczelności. Co ja wyrabiam? Próbowałam wyobrazić sobie Alison jako małą dziewczynkę. - Starszą od cicbic. - Jest jedynaczką? - Uhm. - Trudno mi w to uwierzyć. Myślałam, że masz przynajmniej trójkę dzieci. - Naprawdę? Dlaczego? - Ponieważ myślę, że jesteś bardzo dobrą matką. - Uśmiechnęła się nieśmiało. Pamiętam, jak mi śpiewałaś. Jak brzmiała ta piosenka? - Luli, luli, lu - zaśpiewałam cicho. - Luli, luli, lu... - O tak. Była taka piękna. Jakbyś mnie wołała. Przestałam śpiewać. - Jak to jest? - spytałam. - W śpiączce? Przytaknęłam. Potrząsnęła głową. - Chyba trochę tak, jakby się spało. Nie pamiętam niczego szczególnego. Z oddali dochodziły jakieś głosy, jakbym śniła, tyle że nie widziałam żadnych obrazów. A potem ktoś zaczął śpiewać. To ty - powiedziała i uśmiechnęła się. - To ty przywróciłaś mnie do życia. - Pamiętasz, jak doszło do napadu? Uśmiech zniknął z tw arzy Sheeny. Zadrżała. - Przepraszam - wycofałam się natychmiast. - Nie powinnam pytać. - Nie, nic się nie stało - zapewniła mnie szybko Sheena. - Policja o wszystko wypytywała mnie po sto razy. Chciałabym móc im coś powiedzieć. Ale prawda wygląda tak, że niczego nie pamiętam. Wiem, że leżałam na podwórku na tyłach domu i opalałam się. Rodzice wyszli, a siostra była na plaży. Czekałam na telefon - od chłopaka, który spodobał mi się w szkole - więc nie chciałam wychodzić z domu. Rozłożyłam koc na trawie i leżałam na brzuchu. Pamiętam, że rozpięłam stanik. Na

tyłach naszego domu jest dość zacisznie. Myślałam, że nikt mnie nie zobaczy. Byłam bliska zaśnięcia, kiedy coś usłyszałam... Urwała, wbiła wzrok w dużą, czerwoną poinsecję za moimi plecami. - Co usłyszałaś? - Jakiś dźwięk. Szelest liści. Nie - poprawiła się natychmiast. - Coś cichszego. - Szept - podpowiedziałam, sama również zniżając głos. - Tak! Dokładnie. - Utkwiła we mnie wzrok. - Pamiętam, że dziwiłam się, dlaczego liście szeleszczą, skoro nie ma ani odrobiny wiatru. Potem poczułam, że ktoś nade mną stoi. Wtedy było już za późno. - Tak mi przykro. - Instynkt próbował mnie ostrzec, ale go nie posłuchałam. Przytaknęłam. Jakże często ignorujemy to, co podpowiada nam intuicja pomyślałam. Jak często nie słyszymy szelestu liści! - Zaśpiewasz mi jeszcze raz? - spytała Sheena, kładąc głowę na poduszce i zamykając oczy. - Luli, luli, lu - zaczęłam cicho. - Luli, luli, lu - zawtórowała mi Sheena. - Luli, luli, lu - śpiewałyśmy razem. Nasze głosy brzmiały coraz pew niej. Przez krótką chwilę mogłam udawać, że liście przestały szeleścić i wszystko będzie dobrze.

17. - Znów dzwonił - oznajmiła Beverley, gdy pod koniec swojej zmiany wróciłam do dyżurki. Nie musiałam pytać, o kim mówi. - Kiedy? Beverley zerknęła na duży, okrągły zegar na ścianie. - Jakieś czterdzieści minut temu. Powiedziałam mu, że nie żyjesz. Mimo woli się roześmiałam. - Co on na to? - Że złapie cię później. - Wzruszyła ramionami, jakby chciała spytać: „Co miałam zrobić?" - Myślę, że w okresie świątecznym wyłażą z ludzi wszelkie odchylenia. - Też tak uważam - zgodziłam się z nią i jak automat poszłam w stronę windy. Kilka razy nacisnęłam guzik, czekając, aż otworzą się drzwi. Czyżby to była prawda? „Instynkt próbował mnie ostrzec" - przypomniałam sobie słowa Sheeny -„ale go nie posłuchałam". W windzie było już tłoczno. Musiałam wcisnąć się między dwóch mężczyzn w średnim wieku. Jeden śmierdział alkoholem, a drugi wyraźnie nie lubił używać mydła. Patrzyłam, jak drzwi się zamykają. Winda ruszyła w dół. - Wesołych świąt - powiedział jeden z moich sąsiadów. Zapach whisky rozszedł się wokół jak kłęby trującego gazu. Wstrzymałam oddech, kiwnęłam głową i zaczęłam się modlić, żeby winda nie stawała na każdym piętrze. Oczywiście, stawała, a do środka wpychało się coraz więcej ludzi. - Wesołych świąt - mówił każdemu mężczyzna stojący obok mnie. W którymś momencie próbował się nawet nisko ukłonić. Przy okazji stracił równowagę i wpadł na mnie. Kiedy próbow ał utrzymać się w pionie, jego ręka musnęła moją pierś. - Przepraszam - powiedział z głupawym uśmieszkiem na ustach. Dokładałam wszelkich starań, żeby nie wyrzucić na niego całej zawartości żołądka. W przeciwieństwie do Alison nie miałam z tym nigdy żadnych problemów. Winda w końcu dojechała na parter. Podskoczyła kilka razy, jakby dziwiła się, że dotarła w jednym kawałku, po czym z wyraźnym ziewnięciem otworzyła drzwi. Ludzie zaczęli wypływać z niej jak woda ze szklanki. Nagle poczułam czyjąś rękę na pośladku. Początkowo uznałam, że to nieuniknione, kiedy ludzie gniotą się jak śledzie w beczce, potem jednak zbłąkane palce próbowały wsunąć mi się między nogi. Ze złością odepchnęłam rękę i spojrzałam wilkiem na stojącego obok mnie pijaka. Na twarzy miał promienny uśmiech. - Dupek - warknęłam, po raz drugi w ciągu dnia używając tego określenia. Wyszłam do foyer, nabrałam pow ietrza w płuca i odepchnęłam od swoich pośladków następną rękę widmo. Poczułam, że złudzenie nie mija, a niewidzialne

palce przesuwają się dalej. - Terry! - zawołał ktoś za moimi plecami. Patrząc na młodszą ode mnie o jakieś pięć lat, atrakcyjną kobietę o oliwkowej skórze, nie mogłam sobie przypomnieć jej imienia. - Luisa - powiedziała, jakby wyczuwała, że mam z tym problem. - Z administracji. Wydawało mi się, że cię widziałam, jak wsiadałaś do windy, ale było tak tłoczno... - ...i śmierdząco. Roześmiała się. - To straszne, prawda? Pracowałaś dzisiaj? Przytaknęłam. - A ty? Potrząsnęła głową. Kilka czarnych kędziorów opadło na jej wysokie czoło. - Nie. Byłam u babci. W zeszłym tygodniu potknęła się na niewielkiej dziurze w chodniku i złamała biodro. Uwierzysz? - Tak mi przykro. - Starość nie radość. Przyszła mi na myśl moja matka, Myra Wylie, wszyscy chorzy i bezradni starzy ludzie, którzy przekroczyli swoją „datę ważności". - A tak przy okazji, wesołych świąt - powiedziała Luisa. - I gdybyśmy się już nie zobaczyły, szczęśliwego Nowego Roku. - Nawzajem. Odwróciła się i zaczęła wędrować w swoją stronę. - Luiso! - zawołałam nagle. W moim głosie musiał być jakiś dziwny niepokój, bo obie stanęłyśmy jak wryte. Luisa przyglądała mi się pytająco. Podeszłam do niej. - Przepraszam. Właśnie przypomniałam sobie, że miałam cię o coś zapytać. Luisa milczała, czekając na ciąg dalszy. - Moja przyjaciółka szuka kobiety, która kiedyś tu pracowała. Rity Bishop. Zastanawiałam się, dlaczego właśnie teraz postanowiłam poruszyć tę sprawę. Przecież Alison powiedziała, żebym nie zawracała sobie tym głowy. Luisa uniosła gęste, czarne brwi i zmarszczyła wysokie czoło. - To imię i nazwisko nic mi nie mówi. - Odeszła sześć, może siedem miesięcy temu. - Wiesz może, w jakim dziale pracowała? - Chyba była sekretarką albo kimś takim. - Pracuję tu od trzech lat, ale nigdy nie słyszałam o Ricie Bishop, chociaż to jeszcze o niczym nie świadczy. Mam sprawdzić w dokumentach? - Nie chciałabym sprawiać ci kłopotu. - To nie potrwa długo. Poszłam za Luisą do jej biura i zaczekałam, aż otworzy drzwi. To głupie powtarzałam sobie, patrząc, jak włącza światła i uruchamia stojący na jej biurku komputer.

Jednak rozmowna z Sheeną O'Connor trochę mnie zaniepokoiła. „Instynkt próbował mnie ostrzec" - powiedziała, a ja przytaknęłam. Doskonale ją rozumiałam i zdawałam sobie sprawę, że skutecznie pogrzebałam swój instynkt i wciąż trzymałam go w uśpieniu. - Przejrzę akta osobowe - wyjaśniła Luisa, wpatrując się w ekran. - Nie w idzę nikogo o tym imieniu i nazwisku. Mówisz, że zrezygnowała sześć, siedem miesięcy temu? - Może osiem - odparłam. - No cóż, w ogóle nie mogę znaleźć nikogo takiego. - Zatrzymała się i wpisała dalsze informacje. - Powiedziałaś „Rita Bishop", tak? - Tak. - Widzę Sally Pope. Roześmiałam się. - Blisko. - Pozwól, że spróbuję jeszcze inaczej. - Nacisnęła kilka następnych klawiszy. - Po prostu wpiszę jej imię i nazwisko i każę komputerowi szukać. Przytaknęłam, chociaż wiedziałam już, jak zakończą się jej starania. W Mission Care nigdy nie pracowała żadna Rita Bishop. Prawdę mówiąc, szczerze wątpiłam, by ktokolwiek taki w ogóle istniał. Alison wcale nie szukała w Mission Care swojej starej przyjaciółki. Przyszła tu, by znaleźć mnie. Nie było żadnego innego logicznego wyjaśnienia. Pozostało tylko pytanie: dlaczego? - Nie. - Luisa potrząsnęła głową. - Nie ma nikogo takiego. Nie wiem, gdzie jeszcze mogę jej szukać. - Nie szukaj. Szkoda czasu. - Przykro mi - powiedziała Luisa, wyłączając komputer. - Niedaleko nas jest spory ośrodek pomocy społecznej, nazywa się „Manor Care" - zasugerowała. - Może twoja przyjaciółka pomyliła nazwy. - Może - przyznałam, chwytając się przysłowiowej brzytwy, wciąż próbując zignorować instynkt, uciszyć szelest liści, i wmawiając sobie, że Alison jest osobą, za którą się podaje, że mnie nie okłamała i że nadal mnie nie okłamuje. - Dzięki powiedziałam. Zaproponowałam Luisie, że podwiozę ją do domu, ale miała własny samochód. Ponownie złożyłyśmy sobie świąteczne życzenia. Dziesięć minut później wciąż siedziałam w aucie, zastanawiając się, co to wszystko oznacza, a co ważniejsze, co powinnam teraz zrobić. Gdy podjechałam pod dom, było już ciemno. Na ulicy stał biały lincoln Lance'a. Zastanawiałam się, czy zapukać do chatki, by powiedzieć Alison i Lance'owi o swoim najnowszym odkryciu. Problem polegał na tym, że byłam zmęczona i rozdrażniona, a Alison zawsze potrafiła wszystko logicznie wytłumaczyć. Poza tym co tak bardzo wytrąciło mnie z równowagi? Że wyszłam na idiotkę? Czy też że wciąż nie wiem, o co

chodzi? Co do jednego miałam absolutną pewność: nie jestem przypadkową ofiarą. Wyraźnie zostałam starannie wybrana, i to w jakimś konkretnym celu, chociaż wciąż nie mogłam zrozumieć, w jakim. W realizację swojego planu Alison i jej brat włożyli dużo czasu i pieniędzy - pomyślałam, przypomniawszy sobie kosztowny obraz, który moja lokatorka ofiarowała mi o północy. Tylko dlaczego? Czego mogą ode mnie chcieć? A może mają coś wspólnego z Eriką Hollander? Wysiadłam z samochodu, wyjęłam klucze z torebki i ponownie pomyślałam o zadzwonieniu na policję. Tylko co miałabym im powiedzieć? Że wynajęłam chatkę za domem młodej kobiecie, a obecnie podejrzewam, że jest oszustką? Albo kimś gorszym. „A czym ta młoda dama wzbudziła pani podejrzenia?" - spytaliby. „Poprosiła o pieniądze? Nie płaci czynszu?" „Nic, nie. Płaci czynsz w terminie i ani razu o nic mnie nie poprosiła. Prawdę mówiąc, kupiła mi kosztowny prezent i bardzo stara się być wobec mnie miła". „No tak, to na pewno bardzo podejrzane. Nic dziwnego, że pani do nas zadzwoniła". „Nic rozumiecie. Boję się". „Czego?" „Sama nie wiem". „Proszę posłuchać, to pani dom. Jeśli jej pani nie lubi, proszę kazać jej się wynieść". No właśnie. To takie proste. Kazać jej się wynieść. Nic więcej nie muszę robić. Czemu zatem nie wprowadzam tego zamiaru w życie? Co mnie powstrzymuje? Dlaczego, na przekór coraz większej liczbie dow odów, próbuję przekonać samą siebie, że istnieje jedna, prosta odpowiedź wyjaśniająca każde oszustwo, że wszystko można logicznie wytłumaczyć? Po co wciąż próbuję sobie wmawiać, że nie ma żadnych ukrytych motywów, żadnego spisku, że nic mi nie grozi? Nic mogę jej wyrzucić. Czemu? Ponieważ nie chcę, żeby odeszła - uświadomiłam sobie w myślach. Chciałam pozbyć się jej brata, ale za tydzień i tak już go nie będzie. Szczęśliwego Nowego Roku! Potem wrócimy do układu, jaki istniał na początku. Będziemy mogły udawać, że Alison niczego nie ukrywa i że jest osobą, za którą się podaje. W tym momencie przypomniałam sobie Sheenę O'Connor. Wyobraziłam ją sobie leżącą na kocu na trawniku przed moim domem. Patrzyłam, jak rozpina staniczek, potem odwraca głowę na bok, w stronę obojętnego księżyca w pełni. Słyszałam chłodny wiatr szumiący wśród drzew, uchwyciłam cichy szelest, ostrzegający ją przed niebezpieczeństwem, widziałam, jak odsuwa od siebie owo ostrzeżenie beztroskim machnięciem ręki, jakby odpędzała dokuczliwego komara. Czy mogę sobie pozwolić na taką nonszalancję?

Jedynym rozwiązaniem była rozmowa z Alison. Jeżeli zdoła wszystko logicznie wyjaśnić, uznam, że sprawa jest załatwiona. Jeśli nic, każę jej się wyprowadzić. Nie czekając, aż zmienię zdanie, obeszłam dom, stanęłam przy drzwiach chatki i głośno zapukałam. W tym momencie uznałam, że popełniam poważny błąd. Postępuję zbyt pochopnie, zbyt dużo ryzykuję, jestem za bardzo naiwna. Powinnam wcześniej powiedzieć komuś o swoich obawach. Jeśli nie policji, to Joshowi albo komuś z pracy. Niestety, Josh był daleko, a moje współpracownice miały własne problemy. Poza tym kto zadręcza ludzi swoimi problemami w Boże Narodzenie? Przypomniałam sobie wspaniałe prezenty, które dała mi Alison, piękny obraz, porcelanową główkę. Święta to nie najlepszy moment, żeby kwestionować jej szczerość, oskarżać ją o złe zamiary, nikczemne motywy. „Nikczemne - usłyszałam jej głos. - Dobre słowo". Mam dość czasu, by z nią porozmawiać - uznałam i odwróciłam się na pięcie. - Drzwi są otwarte! - zawołał Lance ze środka. Niechętnie nacisnęłam klamkę. Czy miałam wybór? Przeszłam przez próg i zamknęłam za sobą drzwi. Rozejrzałam się po pustym salonie, zobaczyłam rozgrzebane łóżko w sąsiednim pokoju. „Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz" - usłyszałam słowa matki. - O co chodzi? Zapomniałaś kluczy? - spytał Lance, wyłaniając się z łazienki. Miał na sobie jedynie ręcznik, owinięty wokół pasa. Z mokrych włosów kapały mu krople wody, błyszczały również na dobrze umięśnionej klatce piersiowej. - Och! - wyrwało mi się. - Och, to ty! - zawołał z psotnym uśmiechem. - Przepraszam, nie wiedziałam... - Czego nie wiedziałaś? Że jestem nagi? Zrobił dwa kroki w moją stronę. Cofnęłam się o dwa kroki. - Wyraźnie ci przeszkodziłam. - Właśnie wyszedłem spod prysznicu. - Lance uniósł umięśnione ramię. - Widzisz? Jestem czysty. Odwrócił się. Podczas obrotu ręcznik lekko się uniósł, ukazując wewnętrzną stronę ud. Udałam, że tego nie widzę. - Jest Alison? Głupie pytanie - pomyślałam, gryząc się w język. Przecież widać, że jej nie ma. - Wyszła na spacer. - Na spacer? - Chciała się trochę przewietrzyć. - Dobrze się czuła? - Jasne. Czemu pytasz? - Myślałam, że ma migrenę. Roześmiał się. - Nic jej nie dolega. - Zrobił następny krok w moją stronę. - Mogę coś dla ciebie

zrobić? Zabawić cię do powrotu Alison? Cofałam się, póki klamka drzwi wejściowych nie wcisnęła mi się w kręgosłup. - Nie. Po prostu chciałam jeszcze raz podziękować za piękny obraz. - Mogę iść z tobą - zaproponował, wtykając kciuk prawej ręki za górny brzeg ręcznika - i powiesić ci go. - Ta sprawa może zaczekać do jutra. - Niektóre rzeczy lepiej robić wieczorem. - Przesunął językiem między rozchylonymi wargami. - Niektóre rzeczy lepiej zostawić wyobraźni - skontrowałam. - Idę o zakład, że masz całkiem niezłą wyobraźnię. - Dlaczego tak sądzisz? Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów, nieco dłużej przyglądając się moim piersiom, a potem zatrzymując się na kroczu. - Obserwowałem cię. - Obserwowałeś mnie - powtórzyłam, bojąc się powiedzieć coś więcej. Poczułam mrowienie między nogami. - Po prostu próbuję cię rozszyfrować. Uniosłam ręce. Mogę zagrać w tę grę - pomyślałam, zaciekawiona i ośmielona. - Wszystko masz jak na dłoni. - Naprawdę? Przytaknęłam. Wtedy przysunął się bliżej, tak blisko, że poczułam na skórze podmuch wilgoci. - Żadnych tajemnie? - spytał prowokacyjnie. Potrząsnęłam głową. Jego oddech musnął mój policzek jak ukradkowy pocałunek. - Obawiam się, że jestem bardzo nudna. - Czego, dokładnie, się obawiasz? Gdyby nie stał tak blisko, pewnie bym się roześmiała. - Czego dokładnie - powtórzyłam cicho nie całkiem swoim głosem - ode mnie chcesz? - A czego ty chcesz ode mnie? Tym razem się roześmiałam. Natychmiast poczułam jego oddech na skórze. - Nigdy nie byłam dobra w takich gierkach. - Kocham gierki - oznajmił Lance. - Widziałaś kiedyś, jak kot bawi się z myszą? Zapędzają do kąta. Biedna nie ma żadnych szans, ale jemu nie wystarcza, że może ją zabić. Takie rozwiązanie byłoby dla kota nieciekawe. Nic, on najpierw chce się zabawić. - To właśnie robisz? Bawisz się ze mną? - A co ty robisz? - powtórzył powoli. - Bawisz się ze mną? Usłyszałam za sobą kroki, poczułam, jak klamka przesuwa się po moich plecach. Nagle drzwi się otworzyły, a ja zostałam pchnięta prosto w otwarte ramiona Lance'a.

Błyskawicznie chwycił moją dłoń i wysunął ją pod zawiązany w pasie ręcznik. Poczułam wilgotne włosy łonowe i członek, sztywniejący pod dotykiem moich niechętnych palców. Bez zastanowienia zamachnęłam się wolną ręką i uderzyłam go w twarz. - Wynoś się stąd! I to natychmiast. - Terry! - krzyknęła Alison, wchodząc do środka. Próbowałam się opanować. - O co chodzi? - Spojrzała na brata. - Co tu się dzieje? Co powiedziałeś Terry? Co zrobiłeś? - To tylko drobne nieporozumienie - wyjaśnił Lance, po czym opadł na ogromny fotel i wyciągnął nogi na miękkie oparcie, przy okazji odsłaniając wewnętrzną część ud. Miał czerwony policzek w miejscu, gdzie go uderzyłam. - Prawda, Terry? - Właśnie powiedziałam twojemu bratu, że pora, by się wyprowadził. Alison, wyraźnie zła i zdezorientowana, spoglądała to na jedno, to na drugie z nas. - Niezależnie od tego, co zrobił - powiedziała - pozwól, że cię przeproszę... - Hej! - wtrącił Lance, zdejmując nogi z fotela. - Nie musisz za mnie przepraszać. Byłem pod prysznicem, kiedy wpadła cała w skowronkach. - Zapukałam - wyjaśniłam szybko. - Lance powiedział, że drzwi są otwarte... - Nie musisz się tłumaczyć - przerwała mi Alison, patrząc na brata. - Niezależnie od tego, co zrobiłeś lub powiedziałeś, chcę, żebyś natychmiast przeprosił. - Niczego nie zrobiłem. - I tak przeproś. Lance spojrzał na siostrę wilkiem, ale gdy odwrócił się w moją stronę, jego twarz złagodniała. Wyglądał na skruszonego. - Przepraszam, Terry - powiedział cicho i z przekonaniem. - Po prostu wydawało mi się, że się świetnie bawimy. Chyba czasami za bardzo mnie ponosi. Najmocniej przepraszam - dodał. Kiwnęłam głową, przyjmując przeprosiny. - Muszę już iść. - Za kilka dni się stąd wyniosę. Co ty na to? - spytał Lance, otwierając drzwi. Jeszcze raz przytaknęłam. Wyszłam na zewnątrz i zamknęłam za sobą drzwi, mając nadzieję, że usłyszę strzępki ich rozmowy, ale w chatce panowała całkowita cisza. Potykając się, doszłam do tylnych drzwi swojego domu. Nocne powietrze chłodziło moją wciąż wilgotną skórę, palce nadal swędziały na wspomnienie ciała Lance'a. „Widziałaś kiedyś, jak kot bawi się z myszą?" - usłyszałam, jak szepnął mi na ucho. - Nie wystarcza mu, że może ją zabić - powiedziałam na głos, wchodząc pod prysznic, by zmyć z palców zapach brata Alison. - Najpierw chce się zabawić.

18. - Po raz ostatni kochałam się w sylwestra - wyznała Myra Wylie głosem osoby starej i schorowanej, chociaż w jej oczach pojawił się młodzieńczy błysk. Przyciągnęłam krzesło bliżej łóżka i pochyliłam się ku niej, chcąc uchwycić każde słowo płynące z jej ust. - To było dziesięć lat temu. Steve i ja - Steve to mój mąż - zostaliśmy zaproszeni na przyjęcie. No wiesz, jedną z tych okropnych, rozreklamowanych imprez, na które przychodzi mnóstwo ludzi, większość ich się nie zna, wszyscy za dużo piją, za głośno się śmieją, udają, że świetnie się bawią, chociaż w rzeczywistości wcale nie jest im tak wesoło. Wiesz, o jakim przyjęciu mówię. Przytaknęłam, chociaż nie do końca ją rozumiałam. Nigdy nie bywałam na takich imprezach. Nigdy nie bawiłam się w sylwestra. - Prawdę mówiąc, nie byłam w najlepszym humorze, ponieważ nie miałam ochoty na to cholerne przyjęcie, a Steve dobrze o tym wiedział, ale cała impreza odbywała się w domu jednego z jego dawnych wspólników, dlatego uważał, że nie możemy odmówić. Wiesz, jak to jest. Nie wiedziałam, ale i tak przytaknęłam. - No więc wymalowałam się i włożyłam nową, elegancką sukienkę, a Steve ubrał się w smoking. Zawsze wspaniale wyglądał w smokingu, chociaż nigdy mu o tym nie mówiłam. - W oczach Myry pojawił się żal i łzy. - Powinnam mu była powiedzieć. Wzięłam chusteczkę higieniczną i delikatnie otarłam pomarszczoną skórę pod oczyma Myry. - Jestem pewna, że wiedział, co do niego czujesz. - Och, oczywiście - przytaknęła. - Ale i tak powinnam mu była to powiedzieć. Nigdy nie zaszkodzi, jeśli powie się komuś, że się go kocha. - No więc poszliście na przyjęcie - podpowiedziałam, kiedy nie podejmowała opowieści. - Poszliśmy na przyjęcie - powtórzyła Myra, podchwytując zaczęty wątek. - Było właściwie okropnie, dokładnie tak, jak się spodziewałam, można więc uznać, że miałam pewną satysfakcję. Podobnie jak pozostali uczestnicy wypiliśmy za dużo szampana, śmialiśmy się za głośno z kawałów, które wcale nie były takie zabawne, i udawaliśmy, że świetnie się bawimy, a o północy jak banda pijanych kretynów krzyczeliśmy: „Szczęśliwego Nowego Roku!" i całowaliśmy się z każdym, kto się nawinął pod rękę. Jakiś czas później wróciliśmy do domu. Byłam bardzo zdenerwowana. Zawsze bałam się pijanych kierowców. Gdy byłam mała, mój wujek zginął pod kołami samochodu, który prowadził mężczyzna ze sporym stężeniem alkoholu we krwi. A przecież był Nowy Rok... Zakaszlała, po czym z trudem nabrała powietrza w płuca. Wzięłam do ręki stojącą w pobliżu szklankę wody i przystawiłam jej do warg. - Niestety, nie mam szampana - zażartowałam, patrząc, jak Myra pije.

- Jest lepsza niż szampan. - Dopiła wodę i oparła głowę na poduszce. - Nie powinnam się tak podniecać. Myślę, że wszystko przez tę rozmowę o seksie. - Chyba czegoś nie rozumiem - powiedziałam. Roześmiała się. - Nic doszłam jeszcze do najlepszego. - Odchrząknęła. - Co nie znaczy, że to było takie dobre. - Nie było dobre? - Ale też i nie takie złe. Co mówią o seksie? Że gdy jest dobry, jest naprawdę dobry, a gdy jest zły, wcale nie przestaje być dobry, czyż nie tak? Był zły w taki właśnie sposób. Rozumiesz? Znów przytaknęłam, chociaż z moich doświadczeń w tej dziedzinie wynikało, że seks zawsze jest zły. - Wróciliśmy do domu nieco po wpół do pierwszej. Myślę, że to nie ma znaczenia. Po prostu było później niż zazwyczaj i padaliśmy ze zmęczenia. Nie wiem dlaczego uznaliśmy, że z powodu Nowego Roku powinniśmy się pokochać. Przecież nie byliśmy już dziećmi. Na litość boską, oboje mieliśmy dobrze po sicdcmdzicsiątcc. Nie musieliśmy się bać, że nazajutrz rano się nie zobaczymy. Sypialiśmy ze sobą od ponad pięćdziesięciu lat. - Urwała. - Czy to, co mówię, cię krępuje? Potrząsnęłam głową. - Cieszę się. Ponieważ opowiadanie o tym sprawia mi przyjemność. Wiesz, nigdy wcześniej tego nie robiłam. To znaczy nie opowiadałam na głos. Na pewno nie masz nic przeciwko temu? - Na pewno. - Wiem z własnego doświadczenia, że młodzi ludzie nie lubią słuchać opowieści o staruszkach uprawiających seks. Czują się zażenowani. Uważają, że to jest... bo ja wiem... sprośne. Roześmiałam się. - Sprośne? „Dobre słowo" - powiedziałaby Alison. Szybko odsunęłam na bok myśl o Alison. Od epizodu w chatce prawie nie widziałam ani jej, ani jej brata. Nazajutrz rano Alison przyszła jeszcze raz przeprosić mnie za nieodpowiednie zachowanie Lance'a. Zapewniała, że za kilka dni jej gość zniknie. Ale gdy tego wieczoru jechałam do pracy, biały lincoln wciąż stał na moim podjeździe, a obraz, który Alison kupiła mi pod choinkę, czekał w salonie na zawieszenie. - Zwłaszcza dzieci niechętnie myślą o tym, że ich rodzice ze sobą sypiają, nawet gdy są już nieco starsze i powinny coś na ten temat wiedzieć. Wolą zakładać, że ich poczęcie było wynikiem cudu albo że rodzice zrobili to tylko raz, no, może dwa, a potem, gdy rodzina była w komplecie, przestali się kochać. Tymczasem, mój Boże, Steve i ja robiliśmy to przez cały czas. Przepraszam, ale sądząc po twoim wyrazie twarzy, to było raczej niedelikatne.

- Ależ skąd - wydukałam, odgarniając z czoła nieistniejące kosmyki włosów i próbując nadać twarzy obojętny wyraz. Wróciłam myślami do swoich rodziców. Rzeczywiście zawsze byłam przekonana, że moje przyjście na świat było wybrykiem natury albo że seks był czymś, czego spróbow ali raz, i wcale im się to nie spodobało, w związku z tym nigdy nie starali się go powtórzyć, dlatego zostałam jedynaczką. Tymczasem ze słów Myry wynikało, że prawda mogła wyglądać całkiem inaczej. - Nadmiar informacji - zażartowała Myra. - Tak zawsze mówi Josh. - Wkrótce wróci do domu. - Taaak. - Odwróciła się do okna. - O czym to ja mówiłam? - Że sypialiście ze sobą przez cały czas. Myra niemal zapiszczała z radości. Chyba nigdy wcześniej nie widziałam jej tak rozpromienionej. - Och, zawsze byłam niegrzeczną dziewczynką - wyznała i roześmiała się jeszcze głośniej. - Mogę pow iedzieć ci coś, czego nigdy nikomu nie zdradziłam? - Oczywiście - odparłam, wstrzymując oddech, niemal bojąc się tego, co usłyszę. - Steve nie był jedynym mężczyzną, z którym się przespałam. Nie odezwałam się ani słowem, chociaż, prawdę mówiąc, poczułam ulgę. Tego wieczoru Myra Wylie co chwila czymś mnie zaskakiwała, w związku z tym nie byłam pewna, z czego jeszcze zechce mi się zwierzyć. - Przed nim miałam kilku innych. Wszystko działo się w czasach, kiedy nie było jeszcze środków antykoncepcyjnych, a dziewczęta, które miały przed ślubem stosunki z mężczyznami, uważano za kobiety rozwiązłe, chociaż to, oczywiście, nikogo nie powstrzymało. No cóż, wiesz, jak to jest... Przytaknęłam. Tym razem rzeczywiście wiedziałam. - Tak czy inaczej, nim spotkałam Steve'a, spałam z kilkoma chłopcami, chociaż jemu powiedziałam, że jest pierwszy, a on w to uwierzył. - A czy ty byłaś jego pierwszą dziewczyną? Wychyliła się do przodu, przyłożyła złożone dłonie do ust i zniżyła głos, jakby bała się, że jej świętej pamięci mąż stoi za drzwiami i podsłuchuje. - Chyba tak. - Na jej bladej twarzy pojawił się uśmiech. - Steve był takim dobrym kochankiem. O wiele lepszym niż inni chłopcy, z którymi się przespałam. - A po ślubie miałaś kogoś innego? - spytałam. - Wielkie nieba, ależ skąd! Skończyłam z tym, gdy tylko mi się oświadczył. Chociaż nie brakowało mi okazji. Ale po ślubie nigdy nie spojrzałam na żadnego mężczyznę w taki sposób. Miałam Steviego, a on dokładnie wypełniał mi czas. - Głos jej się załamał. Wbiła wzrok w sufit. Przez chwilę myślałam, że zaśnie. - Więc w tamtego sylwestra - podjęła swoją opowieść od nowa, mrugając powiekami i wpatrując się w sufit, jakby widziała na nim swoją przeszłość - wróciliśmy do domu, położyliśmy się do łóżka, pocałowaliśmy się, życząc sobie szczęśliwego Nowego Roku, a Steve spytał:

„Jak sądzisz? Nie jesteś zbyt zmęczona?" Byłam, ale nie chciałam mu tego powiedzieć, więc odparłam: „Nie. Bardzo dobrze się czuję. A ty?" On, oczywiście, też odparł, że się dobrze czuje. Kochaliśmy się, chociaż żadne z nas nie miało na to ochoty, i musieliśmy włożyć w to sporo wysiłku, jeśli wiesz, co mam na myśli... Ponownie przytaknęłam, mając nadzieję, że Myra oszczędzi mi szczegółów. - Ale udało się. Widocznie uznaliśmy, że musimy to zrobić z okazji Nowego Roku i w ogóle. Trochę tak, jak przy okazji rocznicy ślubu czy urodzin. Człowiek po prostu czuje, że powinien. Potem zasnęliśmy. Po seksie zawsze dobrze mi się spało - wyznała ze śmiechem. - Po jakimś czasie byłam bardzo zadowolona, że tej nocy przespaliśmy się ze sobą, ponieważ, jak się okazało, był to nasz ostatni raz. W następnym tygodniu Steve miał atak serca, a miesiąc później zmarł. - Musisz bardzo za nim tęsknić. - Nie ma dnia, żebym o nim nie myślała. Sądzę jednak, że wkrótce się z nim zobaczę - oznajmiła wesoło. - Miejmy nadzieję, że nie nastąpi to tak szybko. Poklepałam ją po ramieniu, wstałam i poprawiłam jej kołdrę, chociaż nie było takiej potrzeby. Zerknęłam na zegarek. Za dwadzieścia minut zacznie się następny rok. - Posiedzisz ze mną do północy? - spytała. - Potem, obiecuję, będę spała jak grzeczna dziewczynka. Usiadłam z powrotem i patrzyłam, jak Myra zamyka oczy. - Nie śpię - ostrzegła mnie. - Tylko daję odpocząć oczom. - Nigdzie nie wychodzę - zapewniłam ją, obserwując, jak jej klatka piersiowa równomiernie unosi się i opada pod kołdrą. Zauważyłam na starczej twarzy Myry pełen satysfakcji uśmiech. To nie do wiary, była aktywna seksualnie w wieku siedemdziesięciu siedmiu lat. Dziesięć lat później wciąż uśmiechała się na myśl o seksie. Zdałam sobie sprawę, że jestem zazdrosna. Czy kiedykolwiek seks wywołał na mojej twarzy uśmiech? Czy przyniósł mi coś oprócz zażenowania i wstydu? Mój pierwszy raz był szybki, bolesny i nieszczególnie miły. Pamiętam, jak Roger Stillman próbował rozsunąć mi nogi, zamiast gry wstępnej kilkakrotnie w pośpiechu ugniatając moje piersi. Potem, gdy wtargnął we mnie, poczułam nagły ból. Kiedy było po wszystkim, przygniótł mnie swoim ciałem. Przypomniałam sobie, że mój ostatni raz nie był lepszy. Poczułam dreszcz, gdy zdałam sobie sprawcę, że zazdroszczę umierającej staruszce, leżącej w łóżku tuż obok. Była wobec mnie taka otwarta, taka szczera. Co by pomyślała, gdybym zdobyła się na taką samą otwartość i szczerość? Czy mogłam jej powiedzieć, że po raz ostami kochałam się - mam na myśli prawdziwe kochanie się, a nie sen o Joshu czy przykre zajście z Lance’em - tego wieczoru, kiedy umarła moja matka? Potrząsnęłam głową z niedowierza niem. Dobry Boże, jak mogłam zrobić coś tak niegodziwego? Co mnie, do diabła,

opętało? Prawdę mówiąc, wymazałam z pamięci szczegóły tamtej nocy. Ale pod wpływem wspomnień Myry odżyły i moje. Siedziałam na krześle, patrzyłam w okno i widziałam odbijające się w szybie duchy z mojej przeszłości. Zobaczyłam siebie, siedzącą sztywno przy łóżku matki. Śmierć widać było w szarości jej skóry i sztywności ciała, wyglądającego, jakby ktoś powlókł je warstewką wosku. Oczy i usta mamy były otwarte. Zamknęłam je. Poczułam pod palcami zimną już skórę. Nawet po śmierci na jej twarzy widać było pewną dozę złości, która nadawała sens jej życiu, rysy nadal wyrażały wrogość. Wciąż muszę się z nią liczyć pomyślałam, pochylając się, by pocałować ją w asta. Byłam zaskoczona, że są takie delikatne i miękkie. Czy kiedykolwiek poczułam delikatność jej warg? Czy kiedyś mnie pocałowała? Jako niemowlę? Małego brzdąca? Dziecko? Czy te wargi chociaż raz musnęły moje czoło, by sprawdzić, czy nie mam gorączki? Czy kiedykolwiek wyszeptały: „Kocham cię", gdy spałam? Ze smutkiem muszę wyznać, że niemal w równym stopniu kochałam swoją matkę, jak i nienawidziłam jej. Przez całe życie próbowałam ją zadowolić, wynagrodzić wszelkie spowodowane przeze mnie kłopoty, zarówno te prawdziwe jak i wyimaginowane. Po wylewie robiłam, co mogłam, by przywrócić ją do zdrowia, a kiedy obie zdałyśmy sobie sprawy, że nie wyzdrowieje, dołożyłam wszelkich starań, żeby zapewnić jej maksymalną wygodę. Poświęciłam jej znaczną część życia, a kiedy odeszła, nie miałam niczego ani nikogo. Zostałam z tak potworną pustką, że nie wiedziałam, co robić. Pamiętam, że krążyłam niespokojnie w nogach jej łóżka. Tam i z powrotem. Tam i z powrotem. Czułam, jak mnie obserwuje zamkniętymi, martwymi oczami, wciąż rzuca pełne niezadowolenia oskarżenia. „Co z ciebie za pielęgniarka, że nie udało ci się utrzymać przy życiu własnej matki?" - słyszałam szept zimnych, martwych ust. Muszę przyznać, że miała rację. Zawiodłam ją. Jeszcze raz. Przez całe życie ją zawodziłam. - Tak mi przykro! - zawołałam na głos. - Przepraszam. Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Przepraszam, że zawiodłam jako pielęgniarka. Jeszcze bardziej przepraszam, że zaw iodłam jako córka. Nie wiem, kiedy wyszłam z domu, chociaż w którymś momencie musiałam to zrobić. Wcześniej chyba wzięłam prysznic i przebrałam się, choć nie pamiętam, żebym to robiła. Przypomniałam sobie natomiast, że zawędrowałam do knajpy przy Atlantic Avenue, wypiłam kilka kieliszków tequili i flirtowałam z przystojnym, ale niezbyt mądrym barmanem, póki nie zostawił mnie dla dziewczyny, która siedziała na końcu baru i bez przerwy przerzucała jasne włosy z jednego ramienia na drugie. Wtedy skierowałam uwagę na następnego stosunkowo przystojnego faceta w kolorowej hawajskiej koszuli. Przysiadając się do mnie, sprytnie wsunął obrączkę do kieszeni obcisłych dżinsów. - Wydaje mi się, że nigdy wcześniej pani tu nie widziałem - zagaił.

Naprawdę tak powiedział. Może dlatego, że to była prawda, a może dlatego, że był zbyt leniwy, by wymyślić coś oryginalniejszego. Może wyczuł, że jestem łatwym celem i że w związku z tym wcale nie musi się wysilać. - Jestem tu po raz pierwszy - odparłam, bezskutecznie próbując przerzucić włosy przez ramię jak blondynka na końcu baru. - Pierwszy raz? - Skinieniem ręki dał sygnał barmanowi, żeby napełnił nasze kieliszki. - Lubię pierwsze razy. A pani? Obdarzyłam go czymś, co miało uchodzić za tajemniczy uśmiech, i nic nie powiedziałam. Odchyliłam się nieco do tyłu i skrzyżowałam nogi. Śledził wzrokiem każdy mój ruch. Miałam na sobie dzianinową sukienkę, której paski podkreślały mój biust. Lekkie sandałki prowokacyjnie zwisały z moich gołych palców. Mój towarzysz był wysoki i smukły, miał włosy czarne jak węgiel, a oczy koloru chłodnej mięty. To on głównie mówił, nie pamiętam zresztą, o czym. Na pewno powiedział mi, jak ma na imię, ale udało mi się je zapomnieć. Jack, John, Jerrod. Coś na „J". Ja chyba nie podałam mu swojego. Nie jestem pewna, czy pytał. Wypiliśmy kilka kolejnych drinków, a potem zaproponował, żebyśmy poszli w jakieś bardziej ustronne miejsce. Bez słowa zsunęłam się ze stołka barowego i podeszłam do drzwi. Co dziwne, pomimo wypicia sporej ilości alkoholu nie miałam żadnych problemów z chodzeniem. Prawdę mówiąc, nawet nie szumiało mi w głowic, chociaż potem wmawiałam sobie, że byłam bardzo pijana. Mimo że winę za to, co się wydarzyło owego wieczoru, chętnie zwaliłabym na swój stan, będący wynikiem żalu i wypitego alkoholu, obecnie wcale nie jestem pewna, czy mogę to zrobić. Prawda wygląda tak, że nie byłam wtedy wcale pijana, a przynajmniej nie aż tak, żeby nie odpowiadać za własne czyny. Dokładnie wiedziałam, co robię, kiedy zgodziłam się wyjść z baru w bardziej ustronne miejsce, kiedy pozwoliłam, żeby Jack, John czy Jerrod chwiejnym krokiem poprowadził mnie do swojego samochodu, i kiedy powiedziałam, że mieszkam tuż za rogiem. Zaparkował na ulicy przed moim domem. Oprowadziłam go bokiem i zabrałam do chatki. - Kto mieszka w głównym domu? - spytał, gdy otwierałam drzwi i zaczęłam włączać światła. - Moja matka - odpowiedziałam mu, zerkając w okno sypialni. - Nie boisz się, że zobaczy nas przy takiej ilości światła? - Bardzo mocno sypia - wyjaśniłam, zdejmując sukienkę przed oknem i słysząc ciche westchnienie matki. Potem właściwie żadne z nas nie odezwało się ani słowem. Jeśli spodziewałam się wspaniałego seksu, bardzo się zawiodłam. Jeżeli szukałam swego rodzaju ulgi, niczego takiego nie zaznałam. Było za to dużo stękania i niepotrzebnego miotania się, a gdy się skończyło - za wcześnie, a jednocześnie o wiele za późno - nie mogłam się doczekać, kiedy Jack, John czy Jerrod ubierze się w swoje dopasowane dżinsy, hawajską koszulę

i wyjdzie. - Zadzwonię do ciebie - powiedział w drzwiach. Kiwnęłam głową, zerkając w stronę pokoju matki i czując jej potworny zawód, tak ciężki, jak ciężki był mężczyzna, który właśnie opuścił moje łóżko. Wzięłam prysznic, ubrałam się, po czym zadzwoniłam po ambulans i wróciłam do domu, gdzie siedziałam wiernie przy łóżku mamy, póki po nią nie przyjechali. Potem wymazałam tę noc z pamięci, jakby nic się nie zdarzyło, i nie wracałam do niej myślami. Aż do teraz. Zerknęłam na zegarek. Była północ. - Szczęśliwego Nowego Roku - szepnęłam, całując Myrę w policzek. - Szczęśliwego Nowego Roku - powtórzyła, otwierając oczy i muskając mnie po twarzy cienkimi rzęsami. Kilka sekund później spała, a ja znów byłam sama.

19. Gdy wyszłam z sali Myry, wydawało mi się, że słyszę jakiś dźwięk. Zatrzymałam się, rozejrzałam dookoła, ale zobaczyłam jedynie pusty korytarz. Stałam z ręką na klamce i głową przekrzywioną na bok, jak szczeniaczek czekający na rozkaz, próbując wychwycić jakiś nietypowy odgłos: ukradkowe kroki, ciężki oddech. Coś, co odbiegałoby od normy. Wokół panowała głucha cisza. Potrząsnęłam głową i ruszyłam korytarzem, zaglądając przez drzwi do mijanych sal. Większość pacjentów spała albo udawała, że śpi. Czuwał tylko Eliot Winchell, czterdziestoparoletni mężczyzna, który po pozornie niewinnym upadku z roweru zatrzymał się w rozwoju na etapie kilkuletniego dziecka. Eliot pomachał mi ręką. - Szczęśliwego Nowego Roku, panie Winchell - powiedziałam, automatycznie sprawdzając mu puls. - Czy mogę coś dla pana zrobić? Uśmiechnął się jak dziecko, ale nic nie powiedział. - Może trzeba zaprowadzić pana do toalety? Potrząsnął głową i uśmiechnął się jeszcze promienniej. W mrocznym pokoju błysnęła biel jego zębów. - W takim razie niech pan spróbuje zasnąć. Czeka pana ciężki dzień. Wątpiłam, by to była prawda, ale czy to miało jakieś znaczenie? Dla Eliota Winchella każdy dzień do końca życia będzie wyglądał dokładnie tak samo. - Czemu zdjął pan czapeczkę? - zrugałam go głosem mojej matki. Zobaczyłam, jak dziecięcy uśmiech znika z twarzy mężczyzny. - Proszę się przespać - poradziłam nieco łagodniej, poklepując go po ramieniu i sprawdzając kołdrę. - Do zobaczenia jutro. Po wyjściu na korytarz znów usłyszałam jakiś dźwięk. Odwróciłam się, spojrzałam w jedną i drugą stronę. Ale tak jak poprzednio niczego nie zobaczyłam. Wstrzymałam oddech, czekałam przez chwilę, bezskutecznie próbując ustalić, co to było. Ale nic konkretnego nie przychodziło mi do głowy, czułam jedynie dziwny niepokój. - To nic takiego - powiedziałam na głos, przechodząc obok pokoju, w którym jeszcze niedawno leżała Sheena O'Connor. Nastolatka została wypisana. Lekarze uznali, że jej stan jest wystarczająco dobry. Przedwczoraj rodzice zabrali ją do domu. - Czyż to nie wspaniałe? Sylwestra spędzę z rodziną! - zawołała radośnie. - Uważaj na siebie - przypominałam. - Będziemy w kontakcie, prawda? Odwiedzisz mnie? - Oczywiście - zapewniłam, ale chyba obie wiedziałyśmy, że gdy Sheena wyjdzie ze szpitala, nigdy więcej się nie zobaczymy. Uścisnęła mnie. - Zadzwonię do ciebie, jak nie będę mogła zasnąć - uprzedziła. - Żebyś mi zaśpiewała.

- Nie będziesz miała żadnych problemów ze snem. Ciekawe, co teraz robi - zastanawiałam się, wracając do dyżurki i zdając sobie sprawę, że brak mi kogoś, komu mogłabym pośpiewać. Podczas świąt personel szpitalny zredukowany jest do minimum. Beverley i ja byłyśmy jedynymi pielęgniarkami na piętrze. Prawdę mówiąc, wolałabym całkowitą samotność. Wówczas nie musiałabym pierwszych minut nowego roku spędzać na błahej rozmowie albo udawaniu, że interesują mnie głupie problemy Beverley. Nie oczekiwała ode mnie żadnych rad, do których zresztą i tak nigdy by się nie zastosowała. Gdyby jej nie było, mogłabym się cieszyć chwilą samotności. Na oddziale rzadko działo się coś nadzwyczajnego, a w razie konieczności po prostu dzwoniło się po lekarzy. „Wszystkie jesteście wychwalanymi pod niebiosa opiekunkami do dzieci" - mawiała moja matka. - Słyszałaś coś? - spytałam Beverley, zagłuszając głos matki. - Co miałam słyszeć? - Moja koleżanka uniosła głowę znad podwójnego wydania „People" i przez chwilę nasłuchiwała. - Na oddziale panuje całkowity spokój. Wzruszyłam ramionami, ale zrobiłam to bez zbytniego przekonania. Cisza dudniła mi w głowie jak młot. - Chyba twoja wyobraźnia pracuje w godzinach nadliczbowych - zażartowała Beverley. Jej słow a zatrzepotały w pow ietrzu jak stadko obudzonych nietoperzy. Bóg świadkiem, że rzeczywiście mam bujną wyobraźnię - pomyślałam. Wyjątkowo bujną. I ani odrobiny życia. Ludzie umierający na moim oddziale mają więcej życia niż ja. Na litość boską, osiemdziesięciosiedmioletnia, chora na białaczkę i serce Myra Wylie wciąż z rozrzewnieniem myśli o uprawianiu seksu. Dziesięć lat temu - dziesięć lat temu! wciąż prowadziła życic seksualne! Byłam o połowę młodsza od niej, tymczasem mogłam się poszczycić zaledwie ułamkiem przeżyć, które stały się jej udziałem. Na co czekam? Ile życia mam zamiar jeszcze zmarnować? Nigdy wcześniej nie podejmowałam noworocznych zobowiązań, ale tym razem to zrobiłam. Bez względu na to, co się stanie, ten rok będzie inny. W tym roku dam się wciągnąć do łóżka. Za kilka dni Josh wróci z Kalifornii. Będę na niego czekała. A jeśli syn w tym względzie jest choćby odrobinę podobny do matki, niczego nie zaryzykuję. - Z kim byś się przespała, gdybyś miała taką możliwość? - spytała Beverley, jakby czytała w moich myślach. - Z Tomem Cruise'em czy Russellem Crowe’em? Wyciągnęła w moją stronę magazyn i postukała sztucznym pomarańczowym paznokciem w odpowiednie zdjęcia. - Czy w grę wchodzi również George Clooney? Roześmiała się. Z rosnącym strachem nasłuchiwałam, jak śmiech otacza nas ze wszystkich stron. - Tylko mi nie mów, że niczego nie słyszałaś.

- Słyszałam. - Beverley odłożyła czasopismo i wstała. - Może to Larry Foster z czterysta piętnastego. Ten facet ma dziwny śmiech. Zajrzę do niego. - Myślę, że powinnyśmy zadzwonić do ochroniarzy. Sztuczny pomarańczowy paznokieć odpędził moje obawy, gdy Beverley wędrowała korytarzem. Wzięłam do ręki „People" i przerzuciłam kilka stron, udając, że nie widzę powodu do wszczynania alarmu. Sprawdziłam, które gwiazdy w ubiegłym roku poddały się operacji plastycznej. - Na pewno ty - powiedziałam, patrząc na zdjęcie starzejącej się gwiazdki, która niemal całkowicie zmieniła wygląd. Została tylko kaskada kędzierzawych. jasnych włosów. Prawdę mówiąc, dopiero po przeczytaniu nazwiska pod zdjęciem zdałam sobie sprawę, kto to taki. Wtedy znów usłyszałam ten dźwięk. Gazeta wypadła mi z ręki i zsunęła się na kolana. Poderwałam się na równe nogi. - Kto tu jest? - spytałam, kierując wzrok na guzik alarmowy na ścianie. Zza pobliskiego filaru wyłoniła się jakaś postać i powoli zaczęła iść w moją stronę. Zahaczyła palce o przednie kieszenie czarnych dżinsów, a na ustach miała niemiły uśmiech. Był to wysoki, chudy, ubrany na czarno mężczyzna o brązowych oczach, śmiejących się do mnie znad jastrzębiego nosa. Nie potrzebowałam podpisu pod zdjęciem, by go poznać. - K.C.! - Szczęśliwego Nowego Roku, Terry. Z trudem łapałam oddech. - Co ty tu robisz? Jak obszedłeś ochronę? - Masz na myśli mojego przyjaciela Sylwestra? - Co mu zrobiłeś? Uśmiech zniknął z jego twarzy. - Po tym, jak poderżnąłem mu gardło? Poczułam, jak ogarnia mnie przerażenie. - O mój Boże! K.C. roześmiał się, po czym z niedowierzaniem klepnął się po udach. - Nie... myślałaś, że mówię prawdę? Myślisz, że wyrządziłbym krzywdę swojemu przyjacielowi? Z jakimi ludźmi się zadajesz? Nic mu nie zrobiłem. Wystarczyło, że wyjaśniłem mu, ile tracisz, nie mogąc iść na sylwestra. Powiedziałem, że chcę cię zaskoczyć i zorganizować ci małe przyjęcie. Sylwester był wyjątkowo wyrozumiały, zwłaszcza gdy dostał ode mnie butelkę dziesięcioletniej whisky. Co jest z tobą, Terry? Nie cieszysz się na mój widok? - Jesteś sam? - O co ci chodzi? - Podniósł prawą rękę i wycelował prosto w moje serce. Wtedy zobaczyłam rewolwer. Rozległ się huk. W mgnieniu oka cały świat eksplodował. Upadłam do tyłu, krzyknęłam i spojrzałam na swoją klatkę piersiową, spodziewając się, że zobaczę krew na białym kitlu. - Mój Boże, co tu się dzieje?! - zawołała Beverley, gdy świat rozpłynął mi się

przed oczami. - Kim pan jest? - spytała. Czułam w ustach smak krwi. - Przyjacielem Terry - odparł K.C. beztrosko. Byłam zbyt słaba, by zaprzeczyć. Wtedy nagle pojawiła się Alison. - Szczęśliwego Nowego Roku! - krzyknęła. - Szczęśliwego Nowego Roku! - zawtórowała Denise, stając obok niej. - Witamy w pierwszym dniu reszty twojego życia - oznajmił Lance z innego kąta. Wybuchnął śmiechem, patrząc, jak szampan wypływa z dużej butli w jego rękach i wylewa się na podłogę. - To był wyjątkowo głośny korek. Czy ktoś widział, gdzie on poleciał? - Co tu się dzieje? - spytała ponownie Beverley, chociaż tym razem jej głos brzmiał znacznie weselej. - Witamy Nowy Rok - oznajmił Lance. - Uznaliśmy, że anioły miłosierdzia nie powinny tracić takiej zabawy. - Jesteś słodki. A tak przy okazji, mam na imię Beverley. - Miło mi. Ja jestem Lance. A to Alison, Denise i K.C. - Wszyscy przyjaciele Terry... - zaczęła Beverley, potem urwała, widząc wyraz mojej twarzy. - Niemal śmiertelnie się przestraszyłam - powiedziałam, zdając sobie sprawę, że żyję. Lance roześmiał się. - Trochę strachu dobrze ci zrobi. Podniesie poziom adrenaliny. - Nie chcieliśmy cię przestraszyć - przeprosiła Alison. - Pragnęliśmy sprawić ci niespodziankę. - Nic lubisz niespodzianek, Terry? - spytała Denise, zbliżając się do dyżurki pielęgniarek. Jej czarne włosy, modnie przycięte tuż przy głowie, odrosły i już tak bardzo nie sterczały. Opadały wokół bladej twarzy jak popiół z papierosa. Oczy podkreśliła wokół czarną kreską, co sprawiało, że wyglądała raczej upiornie niż elegancko. Nie sądzę, by był to efekt zamierzony, chociaż w przypadku Denise nigdy nic nie wiadomo. - Proszę, nie dotykajcie niczego - upomniałam, wciąż próbując złapać oddech. - Przynieśliśmy kieliszki - pochwaliła się Alison, wyjmując je z ogromnej torby. - Pomyśleliśmy o wszystkim - dodał K. C. - Gdzie macie prochy? - spytała Denise. - Co takiego? - Tylko żartowała. - Co się stało z twoją wargą? - zwróciła się do mnie nagle Alison. Odruchowo dotknęłam wargi, którą widocznie musiałam sobie przygryźć. Natychmiast obok mnie pojawił się Lance. Zlizał kropelkę krwi z mojego palca, udając filmowego wampira.

- Mniam. Dwa tysiące dwa. Bardzo dobry rocznik. Wyrwałam mu rękę. - Daruj sobie, Belo Lugosi - powiedziałam, starając się mieć wszystkich w zasięgu wzroku. Beverley już trzymała kieliszek w ręce. - Nie złość się na nas, Terry - błagała Alison. Była ubrana od stóp do głów na biało, jej jasne loki opadały luźno wokół twarzy. Wenus Botticellego wyłaniająca się z muszli. - Wcale nie jestem pewna, czy to taki dobry pomysł. - To świetny pomysł - stwierdziła Beverley, klepiąc mnie po ramieniu. Tymczasem Lance zaczął rozlewać do kieliszków równe porcje szampana. Zauważyłam, że on również jest ubrany na biało. - Nie mogliśmy pozwolić, żebyś spędziła sylwestra sama - powiedział K.C. - To nie byłoby miłe z naszej strony. Denise zaczęła przerzucać leżące obok kartoteki pacjentów. Szybko zabrałam je z zasięgu jej ręki. - Tutaj nie wolno wchodzić. - Niby czemu? - Denise! - upomniała ją Alison. Denise natychmiast wyszła z dyżurki. Przechodząc obok lady, wzięła kieliszek szampana. - Na zdrowie! - Zaczekaj. Musimy wznieść toast. - Alison odczekała, aż wszyscy będą mieli kieliszki w rękach. - Za co wypijemy? - spytał Lance. - Za to, żeby ten rok był najlepszy dla nas wszystkich. - Alison uniosła kieliszek. - Żeby był najlepszy - zgodziliśmy się chórem. Nie chciałam, by uznano mnie za kompletną nudziarę, więc upiłam łyk, potem następny. Szampan działał dziwnie odświeżająco, więc piłam dalej, czując, jak bąbelki łaskoczą mnie w nosie. - Za zdrowie - szepnęłam. - I bogactwo - dodała szybko Denise. - Żebyśmy w'szyscy w nadchodzącym roku dostali dokładnie to, co chcemy ciągnął Lance. - Żebyśmy otrzymali wszystko - dodał K.C. Uśmiechnął się do mnie znad kieliszka, gdy wszyscy pozostali pili następny łyk szampana. - Wszystko, na co zasługujemy - powiedziała Denise. - Wszystko, czego potrzebujemy - dodała Alison. - To znaczy? - spytał wyzywająco jej brat. Alison ukryła nos w kieliszku i nie odezwała się. Dwoma łykami dopiłam resztę szampana.

- Ja wiem, czego mi trzeba - oznajmiła Denise ze śmiechem. - Zmiany scenerii. - Właśnie wróciłaś z Nowego Jorku. - Nowy Jork to pryszcz. Zresztą byłam tam z mamą. - Czy coś jest nie w porządku z twoją mamą? - Nic, jeśli lubi się sztywnych, upierdliwych wapniaków. - Denise wybuchnęła śmiechem. - Alison lubi sztywnych, upierdliwych wapniaków - oznajmił Lance, patrząc prosto na mnie. - Prawda, Alison? - Lubię wszystkich. Alison dopiła zawartość kieliszka i napełniła go ponownie. Niezbyt pewnie trzymała się na nogach, podobnie jak cała reszta, mogłam więc uznać, że nie była to pierwsza butelka alkoholu. - Terry, twój kieliszek jest pusty. - Nim zdążyłam zaoponować, nalała mi do pełna. - Wypij - ponaglała, patrząc, jak podnoszę kieliszek do ust. - Serio - ciągnęła Denise. - Mam po dziurki w nosie wschodniego wybrzeża. Pora na zmianę. - Czyżby dlatego, że ciotka wylała cię z pracy? - spytał K.C. - Moja ciotka jest sztywnym, upierdliwym w apniakiem. - Czemu cię wylała? - spytała Beverley, podstaw iając swój kieliszek do napełnienia. Denise wzruszyła ramionami. - Poniew aż jest o mnie zazdrosna. Zawsze była o mnie zazdrosna. - Myślałem, że przyłapała cię na podbieraniu z kasy. Denise machnięciem ręki zbyła komentarz K.C. - Nie robiłabym tego, gdyby nie była tak cholernie sknerowata. Na litość boską, prawic nic mi nie płaciła. A ma pieniędzy jak lodu. Poza tym należę do rodziny. Mogłaby zdobyć się na gest. Nie trawię takich ludzi. Ty też nie trawisz takich ludzi, prawda, Terry? - Uważam, że każdy ma prawo decydować, co chce zrobić ze swoimi pieniędzmi. Wypiłam następny łyk szampana, próbując się skupić. - Taak, no cóż... ale ona jest... - ...sztywnym, upierdliwym wapniakiem? - podpowiedział Lance. - Otóż to. - Denise zatoczyła się i oparła swoimi małymi piersiami o jego klatkę piersiówką. - Chodzi mi po głowie Nowy Meksyk. Wyskoczysz ze mną? - To niezły plan - stwierdził Lance. Objął Denise w pasie i zerknął poprzez klapnięte kosmyki jej włosów na Alison. - Muszę przyznać, że sam też mam już trochę dosyć południowej Florydy. Alison odwróciła głowę, uśmiechnęła się do mnie, chociaż była wyraźnie spięta, jakby powstrzymywała pełne złości słowa. Zabrzmiał dzwonek.

- Co to? - Denise oderwała głowę od piersi Lance'a. Zerknęłam na ścianę dyżurki. Zapalił się guzik z numerem pokoju Eliota Winchella. - To jeden z pacjentów. Muszę iść. - Idziemy z tobą - oznajmił Lance. Potrząsnęłam głową, próbując wytrzeźwieć, ale pomieszczenie zawirowało wokół mnie. - Nie. Musicie już iść. Dzwonek zabrzmiał ponownie. - Spadamy, ludziska! - zawołała Alison. - Pora zbierać manatki. Przecież nie chcemy sprawiać Terry kłopotu. Denise potrząsnęła głową. - Wyluzuj się. Nie bądź takim sztywnym... - ...upierdliwym... - ciągnął K.C. - ...wapniakiem - dokończył Lance i wszyscy wybuchnęli śmiechem. Z wyjątkiem Alison, która wyglądała na zażenowaną i zawstydzoną. Dzwonek odezwał się jeszcze raz. - Ale uparty gnojek, nie sądzicie? - powiedziała Beverley, nawet nie próbując zareagować. - W porządku, ludziska, cieszę się, że przyszliście, że przynieśliście szampana i wszyscy razem powitaliśmy Nowy Rok, ale teraz muszę już iść. Wy również. - Kapujemy - zapewnił K.C. - Możemy sprawdzić, czy nie ma nas na zewnątrz - dodał Lance, poganiając wszystkich w stronę windy. Dzwonek znów zabrzęczał. - Dziękuję za to, że w padliście - usłyszałam słowa Beverley, kiedy szłam korytarzem. Podłoga umykała mi spod stóp jak ruchomy chodnik, chwyciłam się więc ściany, żeby nie upaść. Potwornie kręciło mi się w głowie. Czyżbym upiła się dwoma kieliszkami szampana? Już raz mi się zdarzyło, że tak szybko byłam pijana. Zdałam sobie sprawę, że wówczas również była przy tym Alison. Otworzyłam drzwi pokoju Eliota Winchella. Siedział na łóżku z kołdrą zsuniętą na stopy, w mokrej od moczu piżamie. - Och, Eliot - jęknęłam. - Miałeś wypadek? - Przepraszam - pow iedział zmieszany. - Nie przepraszaj. To nie twoja wina. - Czyżby? - spytał Lance, omijając mnie i wchodząc na salę. Za nim szli Denise i K.C. Alison zatrzymała się w drzwiach, tymczasem reszta podeszła do łóżka. - W takim razie czyja to wina? Cześć, jestem doktor Palmay - ciągnął Lance, nim zdążyłam zareagować. - A to moi koledzy, doktor Austin i doktor Powers. Denise roześmiała się, Eliot jej zawtórował, chociaż wątpię, by zrozumiał żart.

- Jest taki śliczniutki - stwierdziła Denise. - Co mu dolega? - Wygląda na to, że zmoczył majtki - odparł Lance. - Co z ciebie za lekarka? - O kurde! - zawołała Denise. - Idźcie stąd - powiedziałam, gdy udało mi się odzyskać głos. Zaschło mi w ustach. Myśli kłębiły mi się w głowie, jakbym w padła w niespodziewany wir. Chwyciłam się łóżka Eliota, by odzyskać równowagę. - Już wychodzimy - rzuciła Alison w drzwiach. - Chodźcie, lekarze. Musimy już iść. Pozwólmy Terry zrobić, co do niej należy. - Wygląda na to, że Terry przydałaby się pomoc - powiedział K.C. - Jest zielona jak zepsuty hamburger. - Jest zielona jak zepsuty hamburger - powtórzył Eliot, klaszcząc z dziecięcą radością w dłonie. - Czy na tym polega robota pielęgniarek? - spytała Denise, gdy pomagałam Eliotowi wstać z łóżka i dojść do toalety. - Na sprzątaniu po kretynach? - Fuj! - powiedział Lance, machając palcami w powietrzu, jakby chciał strzepnąć z nich coś obrzydliwego. - Fujostwo. - Fuj - powtórzył Eliot, rozpinając guziki piżamy i śmiejąc się, zupełnie obojętny na widownię. - Fujostwo. - Przepraszam, Terry - szepnęła Alison. - Nie wiedziałam, że to zrobią. - O czym ty mówisz? - rzucił Lance ze złością. - Przecież to był twój pomysł. Potem wyszli. W cudownej ciszy przebrałam Eliota w świeżą piżamę i z powrotem położyłam go do łóżka. Robiłam wszystko jak automat. Kręciło mi się w głowic, przed oczami płonęło mi kilka kolorowych żarówek. Czyżby w moim kieliszku było coś mocniejszego niż szampan? Trzymając się ściany, wróciłam do dyżurki. Wówczas wszelkie obawy prysnęły, a z moich ust wyrwał się dziewczęcy chichot. Kilka sekund później opadłam na krzesło, zastanawiając się, w którym momencie straciłam kontrolę nad swoim życiem. Wiedziałam jednak dokładnie, kiedy to się stało: gdy Alison stanęła w moich drzwiach.

20. Gdy skończyłam dyżur, czekali na mnie na parkingu. Najpierw zobaczyłam Denise. Siedziała na bagażniku samochodu, popijała wino prosto z butelki i machała nogami w powietrzu, jakby czekała na coś na końcu pomostu. W prawnym skrzydełku jej nosa błysnęło małe złote kółko. Nie pamiętam, żebym widziała je wcześniej. Za nią stał K.C. Trzymał ręce wciśnięte w kieszenie obcisłych dżinsów i nie odrywał wzroku od ziemi. Wyglądał, jakby było mu niedobrze i lada chwila miał zwymiotować, chociaż kiedy uniósł głowę i spojrzał w moją stronę, zobaczyłam, że się uśmiecha. Ku własnemu zaskoczeniu odpowiedziałam na jego uśmiech, jakbym nie była już w stanie zapanować nad swoimi odruchami i wędrowała tam, gdzie ciągną mnie sznurki. Myślałam, że do tego czasu szampan wywietrzeje mi z głowy, ale w rzeczywistości czułam się gorzej niż przedtem. Przed oczami przemykały mi dziwne obrazy, nie zatrzymując się ani na chwilę, w związku z czym nie byłam w stanie ich zidentyfikować. Pamiętam tylko jaskrawe kolory, przypominające baloniki uwolnione ze sznurka. Z ogromnym trudem stawiałam nogę przed nogą. Alison i Lance czekali w zaparkowanym kilka metrów dalej białym lincolnic, z nogami wystawionymi przez otwarte drzwi. Lance siedział na przednim fotelu, Alison na tylnym. Kiedy wychyliła się do przodu i oparła łokieć na kolanach, zobaczyłam, że ma mokre i opuchnięte oczy, jakby płakała. A może po prostu jest naćpana? pomyślałam, gdy poczułam charakterystyczny zapach marihuany, a w palcach Lance'a ujrzałam dużego pomarańczowego skręta. - Spójrzcie, kto idzie! - zawołała Denise. - Najwyższy czas. - K.C. wyprostował się, uniósł ręce nad głowę i przeciągnął się jak kot, który szykuje się do skoku. - Co wy tu robicie? Rozejrzałam się. Obraz rozpłynął mi się przed oczami, gdy natężałam wzrok, by sprawdzić, czy na parkingu jest ktoś oprócz nas. Nie było nikogo. Ale mamy wspaniałą ochronę! - pomyślałam, zastanawiając się, kto by mnie usłyszał, gdybym zaczęła krzyczeć. Wbrew sobie wybuchnęłam śmiechem. Alison wysiadła z wynajętego lincolna i otarła oczy wierzchem dłoni. - Nie chciałam, żebyś w sylwestra jechała do domu sama. Lance zaciągnął się papierosem. - Impreza dopiero się zaczyna - oznajmił. - Impreza się skończyła - sprostowałam, próbując sobie przypomnieć, gdzie zaparkowałam samochód. - Jestem zmęczona. Chcę jechać do domu i iść do łóżka. - To niezły plan - stwierdził Lance, podobnie jak poprzednio. Wyciągnął w moją stronę papierosa z marihuaną. Poczułam zapach przypominający zbyt słodkie perfumy. Odmownie potrząsnęłam głową, chociaż musiałam przyznać, że odczucie wcale nie

było takie niemiłe. - Ja tam traktuję to jak lekarstwo. - Denise zsunęła się z bagażnika i zaciągnęła się papierosem, który trzymał w palcach Lance. - K.C., wsiądźcie z Denise do mojego samochodu - rozkazał Lance. - Alison i ja pojedziemy z Terry. - Bez pytania wyjął mi z ręki torebkę i wyłowił z niej kluczyki do samochodu. - Ja prowadzę - oznajmił, nie wypuszczając tkwiącego w kąciku ust niedopałka. - Nic jestem pewna, czy to dobry pomysł. - Nic powinnaś prowadzić w takim stanic. Lance roześmiał się, jakby wiedział coś, o czym ja nie miałam pojęcia. Poczułam, że nogi uginają się pode mną. Naprawdę musieli wyrzucić coś do mojego szampana. Może jakiś halucynogen - uznałam, starając się nie tracić kontaktu z rzeczywistością, trzymając się jej kurczowo jak dziecko kierownicy rozpędzonego roweru. „Puść ją" zachęcał mnie nieśmiały wewnętrzny głosik. „Puść ją i sprawdź, co się stanie". Czując, że ogarnia mnie fala euforii, rozluźniłam uchwyt. Wyobraziłam sobie, że unoszę się nad ziemią, a powietrze rozwiewa mi włosy. W tym czasie zostałam wciśnięta obok Alison na przednie siedzenie. Objęła mnie opiekuńczym gestem. Odurzający zapach marihuany wirował mi nad głową jak aureola, wwiercając się w zatoki niczym pył bawełniany. - Co wrzuciliście do mojego drinka? - usłyszałam zadawane przez kogoś pytanie. Potem, gdy dotarło do mnie echo wypowiedzianych słów, zdałam sobie sprawę, że to mój głos. - Oprócz LSD? Lance roześmiał się, z piskiem opon wyjeżdżając z parkingu i skręcając w Jog Road. Tuż za nami jechał biały lincoln. - Zamknij się, Lance - warknęła Alison. - Terry myśli, że mówisz poważnie. - Bo mówię poważnie. Jestem bardzo poważnym facetem. Trzymaj, Terry. Machnął mi przed twarzą resztką papierosa. - Odrobina na pewno ci nie zaszkodzi. - Ona nie chce - wtrąciła Alison. - Nieprawda, chętnie spróbuję - zaskoczyłam wszystkich. Co tam, do diabła! - pomyślałam. Moje życie i tak nie należy już do mnie. Nie mam żadnego wpływu na to, co się ze mną stanie. Zostałam wyłączona z procesu decyzyjnego, ale zamiast odczuwać zagrożenie doznałam ulgi, wręcz byłam podekscytowana. Szłam po linie bez żadnego zabezpieczenia. Byłam wolna. W związku z tym ze śmiechem wzięłam niedopałek z palców Lance'a, uniosłam skręta do ust, zaciągnęłam się i trzymałam dym w płucach, tak jak robiła to Denise na parkingu, póki nie poczułam palenia w gardle, a klatka piersiowa nie zaczęła grozić wybuchem. - Patrzcie, patrzcie! - zawołał Lance ze śmiechem. - Stara profesjonalistka. Zaciągnęłam się jeszcze raz, spoglądając beznamiętnie, jak żar zbliża się do

koniuszków moich palców. Ogarnęło mnie wspaniałe samopoczucie, jakbym dostała świeżą transfuzję krwi. Nigdy wcześniej nie paliłam marihuany, chociaż w szkole średniej bardzo mnie kusiło. Nie spróbowałam, ale nie dlatego, że byłam taka porządna, po prostu potwornie bałam się mamy. Jeszcze raz wyciągnęłam dym w płuca, potem poczułam, że ogarnia mnie błogi spokój. Zdałam sobie sprawę, że nie chcę wracać do rzeczywistości. Trzymałam się kurczowa tego wrażenia, jak tonąca kobieta koła ratunkowego. Wtłaczałam dym w płuca jak rozżarzony żelazny pręt do znakowania zwierząt, wypuszczając jedynie maleńkie obłoczki, i to dopiero wtedy, kiedy nie mogłam już dłużej wstrzymywać oddechu. - Powoli - ostrzegł Lance, gdy zaciągnęłam się znowu, a na moją dłoń spadła kupka popiołu. Syknęłam, gdy papieros sparzył mi palce. - Co się stało? - spytała Alison. - Oparzyłaś się? - Pokaż. Lance chwycił moją prawą rękę, wsadził mój środkowy i wskazujący palec do ust i zaczął mocno ssać. - Na litość boską! - Alison uderzyła brata w rękę z taką siłą, że jego zęby drapnęły mnie w kostki. - Dobrze się czujesz, Terry? Spojrzałam na swoje piekące palce, lśniące od śliny Lance'a, i roześmiałam się. - Bardzo dobrze. - To gówno najwyższej jakości - powiedział Lance z dumą. - Skąd je masz? - spytałam. - Zaufaj mi - odparł. - Handel narkotykami wciąż kwitnie w Delray Beach. Rozejrzałam się, próbując rozpoznać niegdyś dobrze mi znany teren. - Gdzie jesteśmy? - spytałam, gdy skręciliśmy w Linton Boulevard. - Lakeview Golf Course - oznajmił Lance, odczytując ogromny drogowskaz po naszej lewej stronie. - Grałaś kiedykolwiek w golfa, Terry? Potrząsnęłam głową, niezbyt pewna, czy mu odpowiedziałam. - Kiedyś próbowałem - ciągnął Lance - ale nic mi nie wychodziło. Piłki fruwały dookoła. To nie jest takie proste, jak wygląda w telewizji. - Uważam, że najpierw trzeba brać lekcje, by się czegoś nauczyć - usłyszałam swoje słowa. Brzmiały dziwnie pewnie w ustach kogoś, kto nie bardzo wiedział, o czym mówi. - Nie mam cierpliwości do lekcji. - Lance nie ma cierpliwości do niczego. Alison odwróciła się do okna. Czyżby miała w oczach łzy? - Dobrze się czujesz? - spytałam. Zastanawiałam się, czy Lance ma jeszcze jeden z tych czarodziejskich papierosów i czy mógłby dać go siostrze, żeby się rozluźniła. Dlaczego jest taka spięta?

Alison przytaknęła, nie odwracając się. - A ty? - Świetnie - odparłam. Położyłam głowę na jej ramieniu, wtuliłam ją mocniej i zamknęłam oczy. - Terry? - odezwał się Lance. - Terry, śpisz? Czy ona śpi? - zwrócił się do Alison, nim zdołałam odpowiedzieć. Poczułam, że odwróciła się w moją stronę. Gdy mówiła, jej oddech owionął moją twarz. - Mam nadzieję, że rozpiera cię duma - powiedziała głosem mojej matki. Aż podskoczyłam, przestraszona, wręcz pewna, że mówi do mnie. - A więc nie śpisz - oznajmił Lance. - Próbowałaś nas oszukać, prawda? - Gdzie jesteśmy? - spytałam ponownie. Ile razy już o to pytałam? - Dokąd jedziemy? - Uznałem, że warto byłoby z okazji Nowego Roku wskoczyć do oceanu - odparł Lance. - Zwariowałeś?! - zawołała Alison. - W środku nocy? W takich ciemnościach? Uczucie dziwnego strachu zakłóciło mój niedawno odkryty spokój. Wyprostowałam się na siedzeniu i potarłam czoło, jakbym próbowała oprzytomnieć. Może właśnie potrzebuję kąpieli w oceanie? Zgodnie z zaleceniem lekarza - pomyślałam, a potem zaczęłam się histerycznie śmiać. - Co cię tak bawi? - spytał Lance, śmiejąc się ze mną. Tylko Alison zachowała powagę. Sprawiała wrażenie zmartw ionej. Co jej dolega? - pomyślałam z coraz większą irytacją. Wyjrzałam przez szybę na niemal całkiem opustoszałą arterię komunikacyjną miasta. Gdzie są ludzie? W końcu to sylwester, na litość boską! Gdzie się podziali wszyscy pijani biesiadnicy, nie wspominając o dodatkowych radiowozach policyjnych, które powinny patrolować ulice? Dobrze, że jesteśmy przynajmniej my, trójka hulaków ściśniętych na przednim siedzeniu auta jadącego w stronę Atlantic Ocean. Na pewno zasługujemy na pochwałę - pomyślałam, śmiejąc się z absurdalności swojego rozumowania. - Dobrze się bawimy, no nie, Terry? - Przestań, Lance - ostrzegła Alison. - Co ci dolega? - spytał Lance. Znów się roześmiałam. Czyżby czytał w moich myślach? - Myślę, że powinniśmy wrócić do domu - oznajmiła Alison. - Terry ma dość przeżyć jak na jedną noc. - Na każdym przyjęciu powinien być jakiś półgłówek - zaczął śpiewać Lance. Dlatego zaprosiliśmy ciebie. - Półgłówek - zawtórowałam, śmiejąc się tak bardzo, że z trudem łapałam oddech. Strach, jaki odczuwałam przed chwilą, zniknął równie szybko, jak się pojawił,

uniesiony w dal przez zalewające mnie fale szalonej euforii. Mogłabym wypłynąć na tych falach na środek oceanu - pomyślałam, gdy pojawiła się przed nami woda, a Lance zjechał na pobocze. Tuż za nami zatrzymał się biały lincoln. Chwilę później otworzyło się czworo drzwi i wszyscy wysiedliśmy z samochodów. Pobiegliśmy na opustoszałą plażę. Panowały takie ciemności, że nie było widać, gdzie kończy się piasek, a zaczyna woda. W oddali błysnęło kilka samotnych sztucznych ogni. Gdy uniosłam głowę, zobaczyłam na niebie różowe i zielone iskry. Jeśli nie liczyć cichego pomruku przejeżdżającego w oddali motocykla, panowała całkowita cisza. Zadrżałam, czując we w łosach podmuch chłodnego nocnego wiatru, potem objęłam się mocno za szyję, jakbym zakładała opaskę uciskową. - To był fajowy pomysł! - zawołała Denise, zarzucając mi ręce na ramiona i ciągnąc mnie po piasku. - Prawda, że to był fajowy pomysł, Terry? - Rozbierzmy się do naga. - Lance już zrzucał buty i ściągał przez głowę koszulę. - Nie - zaoponowała cicho Alison. - Co ty wyprawiasz, Lance?! - spytała, przekrzykując ryk oceanu. - Chcesz zwrócić na nas uwagę całego świata? - Rzeczywiście, nie pomyślałem - przyznał Lance szybko. - W porządku. Ubieramy się. Próbował wciągnąć z powrotem koszulę, ale głowa utknęła mu w rękawie, więc zrezygnował, rzucił koszulę na ziemię, potem ze śmiechem zaczął wbijać ją gołymi stopami w mokry piasek. - Nigdy jej nie lubiłem - oznajmił, a my wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem, jakby pow iedział najzabawniejszy kawał na świecie. Wszyscy oprócz Alison. Alison się nie śmiała. Zdjęłam niezgrabne buty pielęgniarskie i spojrzałam na ciągnący się przede mną ocean - zimny, ciemny, hipnotyczny. Zapraszał mnie, przyciągał jak gigantyczny magnes, więc jak zaczarowana ruszyłam w stronę oszalałych fal. Czułam przez pończochy zimny piasek, lodowata woda omywała moje stopy. - Brawo, Terry! - wołał Lance z ciemności. - Zaczekaj na nas! - krzyknęła Denise, kiedy fala niczym ogromna rękawica bokserska uderzyła mnie w plecy i przelała się między moimi udami. Spojrzałam na brzeg, zobaczyłam kilka niewyraźnych kształtów wędrujących w moją stronę, machających rękami przypominającymi gałązki kołysane przez w iatr. Kiedy próbowałam pomachać im w odpowiedzi, straciłam rów nowagę i potknęłam się na jakimś głazie. Usiłow ałam utrzymać się na nogach. Nagle zobaczyłam wirującą wokół mnie ciemność i przez moment zastanawiałam się, co ja, na Boga, robię. Już raz przeżyłam coś takiego. I omal nie utonęłam. - Uważaj, Terry! - zawołała Alison, walcząc z falami. - Jesteś za daleko. Wracaj. - Szczęśliwego Nowego Roku! - zawołałam, uderzając rękami o wodę. - Ktoś jest wyraźnie naćpany - zauważył Lance, zbliżając się do mnie. Wstałam, ale w tym momencie następna fala znowu przewróciła mnie na czworaka. Poczułam w

ustach smak soli i roześmiałam się, przypomniawszy sobie pewien ranek, kiedy przez pomyłkę posypałam sobie płatki zbożowe solą zamiast cukrem, a moja matka uparła się, żebym je zjadła. Zdałam sobie sprawę, że zawsze popełniam te same błędy. Roześmiałam się jeszcze głośniej. Znów próbowałam wstać, ale moje stopy nie znalazły dna, a fale zaczęły mnie znosić coraz dalej. - Pomocy! - zawołałam, gdy woda przelała mi się nad głową, a niewidoczne dłonie sięgnęły po mnie w ciemności. Mocne ręce pociągnęły mnie za ubranie. - Przestań się bronić - warknął Lance głosem zimnym jak ocean. - Broniąc się, tylko pogarszasz sprawę. Wpadłam w ramiona Lance'a. Mokre włoski na jego klatce piersiowej musnęły mój policzek, jego serce dudniło tuż przy moich uszach. Próbowałam nabrać powietrza w płuca i jak szalona machnęłam rękami, gdy następna fala oderwała mnie od niego, a potem uderzyła w głowę jak zapadający się namiot. Krzyknęłam. Moje usta napełniły się wodą, a palce sięgnęły w ciemność, szukając czegoś, czego mogłabym się chwycić. Poczułam, jak jakaś ogromna ryba otarła się o moje kostki, więc ją mocno kopnęłam. - Co ty wyprawiasz?! - zawołał Lance, przekrzykując ryk fal. - Nie ruszaj się. - Pomóż mi! Zimna woda zawirowała wokół moich nóg, ciągnąc mnie w dół. Czułam, że Lance jest blisko mnie, próbow ałam przebić się przez ciemność w jego stronę. Wtedy poczułam na czubku głowy jakiś ciężar, pchający mnie w dół, trzymający pod powierzchnią. - Nic! - krzyknęłam, chociaż nie rozległ się żaden dźwięk. Otworzyłam oczy pod wodą. Zobaczyłam obok siebie Lance'a. Trzymał ręce gdzieś nad moją głową. Próbuje mnie uratować czy zabić? - Czemu tak długo to trwa?! - krzyknęła Alison gdzieś w pobliżu. - Przestań się bronić! - rozkazał Lance szorstko. Sięgnęłam rękami w stronę powierzchni, ale byłam coraz słabsza. Nogi spętał mi uniform. Miałam wrażenie, że lada chwila wybuchną mi płuca. To uczucie w jakiś niesamowity sposób bardzo podobne było do tamtego, kiedy po raz pierwszy w życiu paliłam trawkę. A więc tak czuje się tonący - pomyślałam, przypominając sobie los nieszczęsnych kociąt w okrutnych rękach mojej matki. Ciekawe, czy były przerażone - zastanawiałam się. Czy broniły się, drapały mordercze palce? Czy cicho pogodziły się z losem, tak jak teraz radził mi Lance. - Cholera jasna! Przestań się bronić - zrugał mnie, gdy moja głowa w końcu przebiła powierzchnię wody jak pięść szybę. Nagle ujrzałam jasne światło. Przez szaloną sekundę zastanawiałam się, czy już umarłam - czasem pacjenci, którzy cudem uniknęli śmierci, opowiadali, że widzieli jasne światło. Potem usłyszałam dochodzący z daleka głos.

- Policja. Co tu się dzieje? - Cholera! - zaklęła Alison, gdy Lance chwycił w garść moje włosy. - Niech to diabli wezmą - warknął, wyciągając mnie, podpierając od spodu ręką, a potem wypychając w stronę brzegu. - Co tu się dzieje? - spytał ponownie policjant, kiedy upadłam na piach u jego stóp, z trudem łapiąc powietrze, nie będąc w stanie wydobyć z siebie ani słowa. Alison natychmiast kucnęła obok mnie i przytuliła do siebie. K..C. i Denise stali w milczeniu. - Przepraszam, panie oficerze - powiedział Lance, strząsając wodę z włosów jak pies. - Nasza przyjaciółka zapomniała, że nie umie pływać. - Dobrze się pani czuje? - spytał mnie policjant. Sądząc po głosie, był młody i raczej rozbawiony niż zaniepokojony. - Nic jej nie będzie - zapewnił Lance, ponownie potrząsając głową. - To o mnie powinien się pan martwić. Omal mnie nie utopiła. Słowo daję, po raz ostatni bawiłem się w bohatera. - Głupi wyskok, proszę pani - zganił mnie drugi oficer, patrząc mi prosto w oczy. Sądząc po jego tonie, właśnie kończył długą służbę i wcale nie miał ochoty na pracę w nadgodzinach. Zauważyłam, że był niemal tego samego w zrostu i wagi co jego partner, miał taką samą grubą szyję i kwadratową klatkę piersiową. - Lepiej zawieźcie tę panią do domu - poradził. - Myślę, że ma na dziś dość świętowania. Otworzyłam usta i próbowałam się odezwać, ale nie rozległ się żaden dźwięk. Zresztą co mogłam im powiedzieć? Że najpierw piłam szampana, a potem ćpałam marihuanę? Że podejrzewam, iż wrzucono mi do kieliszka LSD? Czyżbym naprawdę tak myślała? W rzeczywistości nie bardzo wiedziałam, co myśleć. Nie byłam pewna niczego: ani co stało się wcześniej, ani co działo się obecnie. - Dziękuję, panowie! - zawołał Lance za oddalającymi się gliniarzami. Szczęśliwego Nowego Roku! Gdy zniknęli nam z oczu, odwrócił się do mnie. Alison mocniej objęła mnie w pasie. - Słyszałaś, co powiedział ten człowiek? Pora wracać do domu.

21. Reszta nocy rozmyła się w niewyraźną plamę. Pamiętam tylko poszczególne obrazy: palce Lance'a, białe na tle czarnej kierownicy. Mokre włosy Alison, przyklejone do zmęczonej twarzy, po której bez przerwy płynęły łzy, mój przemoczony i zimny uniform, podsuwający się wysoko na udach, podarte i zabrudzone piaskiem pończochy. Pamiętam również dźwięki: pisk mokrego ubrania na skórzanych siedzeniach, klakson samochodu, który wyprzedził nas prawą stroną, nerwowe stukanie stopy Lance'a na hamulcu, gdy czekaliśmy, kiedy czerwone światło zamieni się na zielone. Pamiętam ciszę. Potem znaleźliśmy się pod domem. Wówczas wszyscy jednocześnie zaczęli mówić. - Co za noc! - Jak ona się czuje? - Co teraz będzie? Pamiętam, że w połowie mnie doniesiono, w połowie dowleczono do drzwi. - Co macie zamiar mi zrobić? - spytałam cicho. - Co ona powiedziała? - Co mamy zamiar jej zrobić. - O czym ona mówi? - No, ludziska, możecie spadać - powiedziała Alison donośnie. - Dalej już sobie poradzimy. Pamiętam, że potykałam się na schodach. Alison delikatnie ściskała mój łokieć, a Lance mocno obejmował mnie w talii. Sypialnia zakołysała mi się przed oczami, jakbym była na statku oceanicznym podczas sztormu. Starałam się utrzymać na nogach, kiedy Alison odsunęła się ode mnie i przyklękła obok mojego łóżka. - Co ty, do diabła, robisz? - spytał Lance, chwytając mnie mocniej, jakby się bał, że mogę uciec. Jego paznokcie wbiły się głęboko w moje ciało. - Przecież wiesz - odparła Alison, wstając. - Sprawdza, czy pod łóżkiem nie ma strachów - wyjaśniłam mu szeptem, a potem głośno się roześmiałam. - Jezu, dwie wariatki - jęknął Lance. Gdy Alison wyszła z pokoju, próbował rozpiąć górne guziki mojego uniformu. - Nie rób tego - zaprotestowałam słabo. - Chcesz iść do łóżka w mokrym ubraniu? - Umiem się rozbierać. Lance cofnął się o krok. - Proszę bardzo. Z przyjemnością popatrzę. - Uważam, że powinieneś wyjść. - Nie jesteś zbyt gościnna - burknął Lance, udając urażonego. - Zwłaszcza że właśnie uratowałem ci życie.

Czy to prawda? - zastanawiałam się. Czy raczej próbow ał wyprawić mnie na tamten świat? Alison wróciła do pokoju z kilkoma białymi ręcznikami. Jeden z nich rzuciła Lance'owi. Mają zamiar mnie związać, zakneblować, a potem udusić poduszką? Poczułam ręczniki na włosach, piersiach, między nogami. Zdjęli ze mnie mokre ubranie i włożyli mi przez głowę suchą koszulę nocną. - Nie ruszaj się - ostrzegł Lance. - Ja to zrobię - powiedziała Alison. Mocne ręce poprowadziły mnie w stronę łóżka, pchnęły na nie i przykryły kocem. - Myślisz, że ona ma pojęcie, co jest grane? - spytał Lance, gdy ukryłam głowę w poduszce i skuliłam się jak płód. - Nic, całkiem odpłynęła - uznała Alison. - W takim razie co dalej? Czułam, że mnie obserwują, jakby się zastanawiali nad moim losem, rozważali różne możliwości. Udałam, że śpię, zaczęłam nawet cicho pochrapywać. - Chyba powinnam zostać przy niej do rana - powiedziała Alison. - Po co? Przecież nigdzie nie pójdzie. - Wiem. Ale wolałabym mieć ją na oku. - Świetnie. W takim razie dotrzymam ci towarzystwa. - Nie. Idź. Prześpij się. - Wiesz, że kiepsko sypiam, jak nie ma cię przy mnie. Wyczułam, że się do niej przysunął. - Nie rób tego, Lance. - Daj spokój, siostrzyczko. Nie bądź taka. Przekrzywiłam głowę na bok i lekko uchyliłam powieki. Przez zasłonę rzęs zobaczyłam dwie postacie, stojące w nogach mojego łóżka. - Nie rób tego - powtórzyła Alison, tym razem z mniejszym przekonaniem. Stojący za nią Lance zaczął pieścić jej piersi. Niewiele brakowało, a byłabym sapnęła. Wstrzymałam oddech, żeby nie jęknąć. - Wszystko w idziałam, wiesz? - ciągnęła Alison, gdy Lance zaczął łasić się do jej szyi. - Flirtowałeś z Denise. Nie myśl, że jestem ślepa. - O co chodzi, siostrzyczko? Czyżbyś była zazdrosna? - To nie jest w porządku - powiedziała Alison, kiedy ją odwrócił i pocałował w usta. - Spłoniemy w piekle - zgodził się, ponownie ją całując. Ukryłam twarz w poduszce, by zagłuszyć krzyk wyrywający mi się z gardła. - Nie tutaj - szepnęła Alison zachrypniętym głosem, biorąc brata za rękę i wyprowadzając go z pokoju. Odczekałam, póki nie nabrałam całkowitej pewności, że wyszli, po czym otworzyłam oczy. Czy nadal są w domu i kochają się na sofie na parterze? A może w

sąsiednim pokoju? Nasłuchiwałam ich głosów, bojąc się, co jeszcze mogę usłyszeć. Chyba całą wieczność leżałam w półmroku, nie mając odwagi się poruszyć. Światło księżyca sączyło się przez kremowe zasłony. Zostałam uwięziona we własnym domu, przywiązana do łóżka niewidzialnymi sznurami. Nie miałam żadnej ucieczki. Zamknęłam oczy, potem znów je otw orzyłam. Patrzyłam prosto w obojętne oczy porcelanowej głów ki, stojącej na moim stoliku nocnym, flakonika, który Alison kupiła mi pod choinkę. Ma na mnie oko - pomyślałam, i być może wybuchnęłabym śmiechem, gdyby wszystko, co dotychczas widziałam, nie wywoływało u mnie mdłości. Usiadłam, zdecydowana uciec. Gdy jednak wyobraziłam sobie, jak wstaję z łóżka, ubieram się, dzwonię po taksówkę i uciekam z własnego domu, wiedziałam, że nie wystarczy mi sił, by gdziekolwiek pójść. Ręce i nogi kompletnie odmawiały mi posłuszeństwa. Zwisały po moich bokach jak kotwice. Głowę miałam jak balon, jakby jakiś szalony dentysta wypompował we mnie ogromną ilość novocainy. Powoli traciłam przytomność, pogrążałam się w niebycie. Wiedziałam, że zostało mi zaledwie kilka sekund, nim spadnę w czekającą na mnie przepaść. Poderwałam się z łóżka i jak szalona zaczęłam wymachiwać rękami, jakbym wciąż była w oceanie, a niewidzialne ręce wypychały mi głowę pod wodę, przytrzymywały pod powierzchnią. Uderzyłam w lampkę na stoliku nocnym. Usłyszałam, jak coś się rozbija. Ten dźwięk odbił się od ścian, gwizdnął mi obok uszu jak kula. Spojrzałam w stronę drzwi, spodziewając się, że Alison i jej brat wpadną, by mnie związać, ale nikt się nie pojawił. Opadłam z powrotem na łóżko, tracąc siły. Zamknęłam oczy i zdałam się na los. Obudziłam się, gdy usłyszałam głos Alison. Było już całkiem jasno. - Dzień dobry, śpiochu. Szczęśliwego Nowego Roku! Podeszła do mnie. Miała na sobie różową bluzeczkę i dobrane kolorystycznie różowe dżinsy. Wyglądała jak długi różowy cukierek. Podniosłam się z łóżka, próbując oprzytomnieć. Przez głowę przemykały mi wspomnienia ostatniej nocy. Co się naprawdę stało? - Która godzina? - Po dwunastej. Alison położyła mi na kolanach tacę ze świeżo wyciśniętym sokiem pomarańczowym, gorącą kawą i bułeczkami. - Śniadanie do łóżka - oznajmiła, a potem się roześmiała. - Albo lunch. Nieważne. Bułeczki są dobre i świeże. Lance przyniósł je ze sklepu. Lance wystawił głowę nad ramieniem Alison. - Jak się czujesz? Patrzyłam na niego jak oniemiała. Próbował utopić mnie w oceanie czy uratował mi życic? Czy naprawdę widziałam, jak całował się z Alison tuż obok mojego łóżka? A

może to wszystko mi się śniło? Czy to możliwe? - O nic! - krzyknęła Alison nagle. - Co tu się działo? Przyklękła obok łóżka i zaczęła zbierać rozbite kawałki porcelanowej główki, którą kupiła mi pod choinkę. - Co się stało? - powtórzyła, próbując poskładać skorupki w jedną całość. Usiłowałam sobie przypomnieć. Bolał mnie tył głowy. Musiałam w nocy o coś się uderzyć. - Może uda się ją zlepić? - Szkoda fatygi - powiedział Lance, wyjmując kawałki flakonika z rąk Alison. Gdyby była grzeczną dziewczynką, nic takiego by się jej nie zdarzyło. - Wyraźnie zadrżał. - Na ich widok dostaję dreszczy. Potem wyniósł skorupy z pokoju. - Dobrze się czujesz, Terry? - spytała Alison. - Terry? Co się stało? - Wiem - powiedziałam półgłosem. - Co wiesz? - Widziałam cię - ciągnęłam odważnie. - W nocy. Z bratem. - O Boże! - jęknęła Alison, gdy Lance wrócił do pokoju z promiennym uśmiechem na twarzy. Udało mu się pozbyć jednej damy. Czyja byłam następną? - Jak czuje się Terry po wspaniałej przygodzie? - Widziała nas - powiedziała Alison bezbarwnym głosem. - Widziała nas? - Uśmiech powoli zniknął z jego tw arzy, a oczy powędrowały od jednej z nas ku drugiej. - Widziałam, jak się całowaliście - wyjaśniłam spokojnie. - Widziałaś, jak się całowaliśmy? - W oczach Lance'a z powrotem pojawił się uśmiech. - Co jeszcze widziałaś? - Wystarczy. Odepchnęłam tacę ze śniadaniem i wstałam z łóżka, niezbyt pewna, czy zdołam utrzymać się na nogach. Coś dźgnęło mnie w podeszwę. Krzyknęłam i opadłam z powrotem na łóżko. Przyciągnąwszy kolana do piersi, zobaczyłam maleńki odłamek szkła tkwiący między moimi palcami. - Wygląda na to, że ta dama wciąż kąsa - powiedział Lance, ujmując w dłonie moją skaleczoną stopę. - Nie rób tego! - zaprotestowałam, tak samo jak Alison w nocy bez zbytniego przekonania. Alison wybiegła z pokoju i po chwili wróciła z mokrym ręcznikiem. - Wygląda na to, że zawsze muszę cię ratować - stwierdził Lance bez śladu ironii. Próbowałam wyrwać stopę z jego uchwytu, ale mocno ją trzymał. - Chcę, żebyście się wyprowadzili. - Proszę, Terry - powiedziała Alison błagalnym głosem gdzieś za moimi plecami. Wszystko mogę wyjaśnić.

- Nie potrzebuję żadnych wyjaśnień. - Proszę. Nie jest tak, jak myślisz. - Skąd wiesz, co myślę? Ponownie próbowałam uwolnić nogę z rąk Lance'a, ale jego palce zaczęły wprawnie masować moją stopę, a ja, ku swojemu przerażeniu, zdałam sobie sprawę, iż nie chcę, żeby przestał. - Myślisz, że on jest moim bratem - odparła Alison. Kostki Lance'a rozmasowywały podstawę moich palców, ugniatały pokrytą zgrubieniami podeszwę, manipulowały moimi mięśniami z taką łatwością, z jaką Alison manipulowała moimi uczuciami. - On nie jest moim bratem. „Mój mąż potrafił wspaniale masować stopy. Prawdopodobnie dlatego za niego wyszłam. Z pewnością to by wyjaśniało, czemu wciąż do niego wracałam. Miał cudowne ręce. Kiedy zaczynał masować moje stopy, zapominałam o bożym świecie". - To twój mąż - stwierdziłam bezbarwnym głosem. Dlaczego wcześniej na to nie wpadłam? Dlaczego wcześniej nie doszłam do tego, co było jasne od samego początku? - Były mąż - sprostowała Alison. - Lance Palmay - przedstawił się, wyciągając prawą rękę. - Miło mi panią poznać. Zignorowałam go, koncentrując się na Alison. - Okłamałaś mnie - powiedziałam to, co było oczywiste. - Dlaczego? - Przepraszam, ale nie wiedziałam, co robić. - Czy słyszałaś kiedykolwiek o czymś takim jak prawda? Wyrwałam stopę z rąk Lance'a, przeszłam obok niego, dotarłam do garderoby, zarzuciłam szlafrok i ciasno się nim owinęłam. Nigdy nie czułam się tak bezbronna. - Bardzo chciałam powiedzieć ci prawdę - zaczęła Alison - ale się bałam. - Czego? - Że uznasz mnie za głupią, pozbawioną woli kretynkę, która traci głowę, ilekroć pojawia się na horyzoncie jej beznadziejny były mąż. - Hej... - zaprotestował Lance. - Zależało mi na tym, żebyś dobrze o mnie myślała. Chciałam, żebyś mnie polubiła. - Dlatego mnie okłamałaś? - To było głupie. Teraz już wiem. Ale... - Wtedy to wydawało się mądre? - wtrącił Lance. - Zamknij się, Lance! - Jesteś pewna, że to jego prawdziwe imię? - spytałam. Alison wyglądała na urażoną, jakbym uderzyła ją w twarz. - Zadzwoniłam do niego w Święto Dziękczynienia. Namawiałaś mnie, żebym skontaktowała się z rodziną... - Twierdzisz, że to moja wina?

- Ależ skąd! Po prostu próbuję ci wytłumaczyć, że w chwili słabości zadzwoniłam do Lance'a i powiedziałam mu, gdzie jestem. Nie przypuszczałam, że przyjedzie na Florydę. A może liczyłam na to? Sama nie wiem. Wiem tylko, że gdy pojawił się u moich drzwi, nie zdołałam mu się oprzeć. Obiecał, że zabawi tylko kilka dni. Ale nie chciałam cię denerwować. Wiem, że nie życzysz sobie żadnych współlokatorów. Wiem, że jesteś nieufna. Nieufna - powtórzyła cicho, z uśmiechem nadziei na ustach. Dobre słowo. Poczułam znajomy ucisk, mimowolną chęć, by wziąć ją w ramiona i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. O Boże, w stosunku do niej byłam tak samo niepoprawna jak ona w stosunku do swojego byłego męża. Jeśli Lance naprawdę jest jej byłym mężem pomyślałam, zastanawiając się, dlaczego w ogóle miałabym jej wierzyć. Alison zmieniała swoje opowieści z taką samą łatwością jak ubrania. Dlaczego próbuję zakładać, że tym razem nie kłamie? - Więc cię okłamałam - ciągnęła Alison, jakby czytała w moich myślach. Powiedziałam ci, że Lance jest moim bratem. Wydawało mi się, że tak będzie prościej. - Nie masz brata - stwierdziłam bardziej, niż spytałam. - Mam - zapewniła Alison szybko. - Mam - powtórzyła, wbijając wzrok w podłogę, jakby bała się, że zobaczę jej twarz. - Jest coś, czego wciąż mi nie mówisz. - Nie. Ależ skąd! Powiedziałam ci wszystko. Kłamała. Wiedziałam o tym, a ona zdawała sobie z tego sprawę. Dlatego nie patrzyła mi w oczy. - Wydawało mi się, że jesteśmy przyjaciółkami - powiedziałam, niezbyt pewna, co jeszcze mogę dodać. - Bo napraw dę nimi jesteśmy - zapewniła. - Przyjaciele nie okłamują się nawzajem. Nie mają przed sobą tajemnic. Nie mają ukrytych celów. Alison zerknęła na mnie. Przez sekundę wyglądała tak, jakby lada chwila miała się załamać i wyznać mi wszystko, ujawnić całą paskudną prawdę, o co w rzeczywistości chodzi, wyjaśnić zdarzenia minionej nocy, rozwiązać zagmatwaną szaradę. Ale nic nie powiedziała, a potem ta chwila minęła. - Uważam, że powinniście opuścić mój dom - oświadczyłam. Przytaknęła i odwróciła się do wyjścia. - Wpadnę później. - Nie, nie zrozumiałaś. Chcę, żebyście opuścili mój dom na dobre. - Nie rozumiem. - Chcę, żebyście się wyprowadzili. - Nie mówisz poważnie. - Daj spokój, Terry - wtrącił Lance. - Uważam, że trochę przesadzasz. - A czy ty trochę nie przesadziłeś dziś w nocy, próbując mnie utopić? - rzuciłam. - Co takiego?! - zawołał Lance.

- Co takiego?! - zawtórowała mu Alison. - O czym ty, do diabła, mówisz? - Na twarzy Lance'a widać było złość i rozbawienie. - Popieprzyło ci się w głowic. Wiesz o tym, prawda? - Chcę, żebyście się wyprowadzili z chatki - nie ustępowałam. - Nie chcę was więcej widzieć. - Tylko nie to, błagam! - zawołała Alison. - Daję w am czas do wieczora - powiedziałam. - To nie w porządku. - Wydaje mi się, że zgodnie z prawem powinniśmy dostać przynajmniej miesięczne wypowiedzenie - oznajmił Lance. - Nie wiem, Terry, jak reagujesz, gdy ktoś stawia ci ultimatum, ale ja bardzo tego nie lubię. - Jeśli się nie wyniesiecie, zadzwonię na policję. Czy to brzmi jak ultimatum? - Kiepskie - wycedził Lance. - Myślę, że powinnaś zadzwonić również po swojego adwokata. - Lance wyprowadzi się w ciągu godziny - oświadczyła Alison zdecydowanie. - Co takiego?! - zawołał. - Chyba nie mówisz poważnie. - Wynoś się! - warknęła Alison, przez cały czas patrząc mi prosto w oczy. - I to natychmiast. Lance niepewnie przestąpił z nogi na nogę i sfrustrowany uderzył się rękami po bokach. Potem jak burza wypadł z pokoju. - Jeśli dasz mi kilka dni na znalezienie mieszkania - szepnęła Alison - obiecuję, że zniknę ci z oczu. Oczywiście, jeśli nadal tego chcesz. Prawdę mówiąc, nie miałam pojęcia, czy tego chcę. Do pewnego stopnia zależało mi na tym, żeby Alison natychmiast się stąd wyniosła, ale gdzieś w głębi duszy marzyłam, żeby została. Przez kilka sekund milczałam, czekając, aż ona się odezwie, poda choćby tylko w połowie prawdopodobne wyjaśnienie, które będę mogła przyjąć. Nie zważając na to, co się dotychczas stało, wciąż starałam się jej wierzyć. - Zgoda. - Wyplułam to słowo jak kawałek zepsutego mięsa. - Możesz zostać do końca tygodnia. Jeśli do tego czasu się nie wyprowadzisz, wezwę policję. - Dziękuję. Alison westchnęła z prawdziwą ulgą. Potem się odwróciła, a jej twarz zniknęła za zasłoną jasnych włosów. Słyszałam, jak schodzi po schodach, otwiera, a potem zamyka drzwi kuchenne. Obserwowałam z okna sypialni, jak biegnie w stronę chatki. Nagle zatrzymała się i odwróciła. Wydawało mi się, że dostrzegłam na jej ustach uśmiech.

22. Przez kilka dni nie widziałam Alison. Lance'a również, chociaż wątpiłam, by naprawdę się wyprowadził. Wiedziałam, że sprawa wcale nie została rozwiązana, że zainwestowali zbyt dużo czasu i wysiłku, by tak łatwo się poddać. W nocy po naszej ostatniej rozmowie leżałam w łóżku, próbując rozstrzygnąć, ile z tego, co powiedziała mi Alison, jest zgodne z rzeczywistością. Zastanawiałam się, gdzie kończą się kłamstwa, a zaczyna prawda, jeśli w ogóle w jej słowach był choćby cień prawdy. Chociaż - jaka to różnica? Oglądając się wstecz, zdaję sobie sprawę, że Alison posiadała wyjątkowy dar. Umiała sprawić, że zaczynałam wątpić we własny zdrowy rozsądek, kwestionowałam to, co nie podlegało żadnej dyskusji, a widziałam coś, co w rzeczywistości w ogóle nie istniało. Nie dostrzegałam rzeczy, które miałam przed nosem. Na przekór wszystkiemu musiałam sobie przypominać, że Alison wcale nie jest słodką, młodą kobietą, którą z taką radością powitałam w swoim życiu, ale kłamczynią, oszustką i prawdopodobnie osobą gotową zamordować mnie z zimną krwią. Nie byłam jej przyjaciółką, byłam jej starannie wybranym celem. A sądząc po tym, co przeczytałam w jej pamiętniku, nie byłam pierwszą niepodejrzewającą niczego kobietą, która padła jej ofiarą. Tylko dlaczego? Na to pytanie nie umiałam sobie odpow iedzieć, to pytanie spędzało mi sen z powiek i sprawiało, że rzucałam się w łóżku z boku na bok. Nie, kiedy Alison i jej banda uderzą ponownie, ale dlaczego? Dlaczego? O co jej chodzi? „Czego ode mnie chcesz?" - powinnam ją spytać. „Czego u mnie szukasz? Dlaczego tak bardzo się starałaś, żebym została twoją przyjaciółką? Co z posiadanych przeze mnie rzeczy ma taką wartość?” O co w tym wszystkim chodzi? „Nie rozumiem" - brzmiałaby jej odpowiedź. W jej zielonych oczach pojawiłoby się zmieszanie, zaczęłaby żywo gestykulować. „Nie wiem, o czym mówisz". Kiedy byłam w lepszym nastroju, wmawiałam sobie, że nic mi nie grozi, że położyłam kres machinacjom Alison, odważnie stawiając jej czoło, wyrzucając ją z domu i grożąc, że jeśli nie wyprowadzi się do końca tygodnia, zadzwonię na policję. Kiedy jednak zaw odził mnie optymizm, zdawałam sobie sprawę, że grałam jedynie na zwłokę, dałam Alison czas na zmianę planów, wyczekanie odpowiedniej chwili, kiedy znów będzie mogła się u mnie pojawić. Tak czy inaczej, kilka dni minęło bez żadnych wypadków. Alison nie próbowała się ze mną kontaktować, a biały Iincoln zniknął z ulicy. Chodziłam do pracy i zajmowałam się swoimi pacjentami. Niemal zdołałam sobie wmówić, że najgorsze mam za sobą.

Czwartego stycznia rano przygotowywałam się do pracy, kiedy zadzwonił telefon. Wiedziałam, że poprzedniego wieczoru Josh wrócił z Kalifornii, dlatego spodziewałam się, że będzie się starał ze mną skontaktować. Zerknęłam w lustro toaletki, próbując spojrzeć na siebie oczami Josha. Zauważyłam, że przycięte przez Alison w łosy zdążyły już podrosnąć i przydałaby mi się wyprawa do fryzjera. Niecierpliwie odsunęłam spadające kosmyki za uszy i poszczypałam się po policzkach, żeby nadać im odpowiedni kolor. Potem powoli podeszłam do telefonu, a nie chcąc okazać niecierpliwości, odczekałam jeszcze jeden sygnał, nim podniosłam słuchawkę. - Halo? - powiedziałam zachrypniętym głosem, jakbym właśnie wstała z łóżka, chociaż od kilku godzin byłam na nogach. - Erica prosiła, żeby życzyć ci szczęśliwego nowego roku - pow iedział głos. - Idź do diabła! - krzyknęłam, mając zamiar się rozłączyć. - Wydaje mi się, że masz coś, co do niej należy - ciągnął głos spokojnie. - Nie wiem, o czym mówisz. - Myślę, że wiesz. - Jesteś w błędzie. Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. - Chciałaby to odzyskać. - Co chciałaby odzyskać? - W słuchawce zapadła cisza. Rozmówca się rozłączył. Zaczekaj! Dlaczego mówisz, że mam coś, co należy do Eriki? Zaczekaj! - krzyczałam jeszcze przez chwilę, a potem się rozłączyłam. Czyżbym naprawdę miała coś, co należało do Eriki? Owszem, naszyjnik - przypomniałam sobie, przerażona. Wisiorek, który Alison znalazła pod łóżkiem i z dumą nosiła na szyi, póki nie kupiłam jej innego. Ale ten drobiazg nie mógł kosztować więcej niż kilkaset dolarów, a Erica była mi winna znacznie więcej za czynsz. Zresztą nie sprawiała na mnie wrażenia osoby sentymentalnej. Przypomniałam sobie jednak, że nigdy nie umiałam ocenić charakterów innych ludzi. Wystarczy wziąć pod uwagę, jak łatwo dałam się oszukać Alison. Przez głowę przemykało mi tysiąc myśli, które zderzały się ze sobą jak fale oceanu. Czy Erica była w jakiś sposób związana z Alison? Czy zostawiła coś więcej, nie tylko naszyjnik? Może ukryła w chatce coś cennego? Czy dlatego właśnie pojawiła się u mnie Alison? Czy z tego powodu zadała sobie tyle trudu, żeby się ze mną zaprzyjaźnić? Co jej zdaniem posiadam? - Dobry Boże - jęknęłam. Zakręciło mi się w głowie. Chwyciłam torebkę i zbiegłam schodami w dół, do drzwi. Za rogiem stał zaparkowany samochód Lance'a. Czyżbym naprawdę myślała, że Alison wyprowadzi się do końca tygodnia? Że ona i Lance zrezygnują z realizacji swoich planów? Stanęłam jak sparaliżowana obok swojego auta, nie wiedząc, co robić. Zdawałam sobie tylko sprawę, że czas ucieka, a ja nie mogę bezczynnie tkwić w domu. Muszę z kimś porozmawiać.

Muszę porozmawiać z Joshcm. Wróciłam do domu, zdecydowanym ruchem zamknęłam za sobą drzwi i podeszłam pewnie do telefonu. Wybrałam dobrze znany numer i czekałam. Dopiero po trzecim sygnale ktoś podniósł słuchawkę. - Trzecie piętro, dyżurka pielęgniarek. Mówi Margot. - Cześć, Margot, tu Terry. W moim głosie słychać było desperację. - Co się stało? Masz dziw ny głos. - Chyba nie przyjdę dzisiaj do pracy. - Tylko mi nie mów, że złapałaś tę okropną grypę, która krąży wśród ludzi. - Nic wiem. Może. Dasz sobie radę beze mnie? - Podejrzewam, że będę musiała. Nie chcę, żebyś przychodziła chora. - Tak mi przykro. Po prostu nagle mnie złożyło. - Całkiem normalne w przypadku grypy. - Wczoraj wieczorem dobrze się czułam - łgałam jak z nut, wiedząc, że powinnam przestać, nim powiem za dużo, że im więcej kłamstw, tym większe prawdopodobieństwo, że się człowiek na czymś potknie. Czyż nie tak właśnie było z Alison? - No cóż, w takim razie wracaj do łóżka. Weź dwa tylenole i dużo pij. Znasz zasady. - Naprawdę fatalnie się czuję. - Wkrótce poczujesz się lepiej - zapewniła mnie Margot. Pobiegłam do sypialni, gdzie zamieniłam strój pielęgniarski na parę granatowych spodni i dopasowany sweterek. Do dużej torby, którą trzymałam w garderobie, wrzuciłam uniform, ubranie na zmianę i kilka sztuk bielizny. Nie byłam pewna, na jak długo wyjeżdżam ani gdzie się zatrzymam, ale w tej chwili jedno było dla mnie jasne że nie mogę tu zostać. Zastanawiałam się, czy Josh będzie chciał, żebym zamieszkała u niego. Dorzuciłam do torby żółtą sukienkę z głębokim dekoltem, na wypadek gdyby zaprosił mnie gdzieś na kolację. A może zatrzymam się w jednym z tych eleganckich hotelików w stylu art deco na South Beach? Może Josh zamieszka ze mną? - planowałam oszołomiona, otwierając dolną szufladę szafy i wyjmując lawendową koszulę nocną, którą Lance dał mi pod choinkę. Zapakowałam ją. Co za ironia - pomyślałam - żeby zabierać prezent od przyszłego mordercy na schadzkę z przyszłym kochankiem. Nagle zdałam sobie sprawę, że przestaje mi być wesoło i że jestem bliska histerii. Wzięłam kilka wolnych, głębokich wdechów, próbując się uspokoić. Wiedziałam, że zachowuję się głupio, wręcz irracjonalnie, ale czułam się tak, jakbym, podejmując w końcu działanie, uwolniła coś, co zbyt długo pozostawało w ukryciu, jakąś cząstkę siebie, która chciała cieszyć się życiem, podejmować ryzyko, bawić się. Ta cząstka

miała dosyć otaczającej mnie ze wszystkich stron śmierci. Chciała żyć. Skończywszy pakowanie, przez chwilę zastanawiałam się, czy zadzwonić do Josha, czy nic. Powinnam uprzedzić go, że się do niego wybieram, postanowiłam jednak sprawić mu niespodziankę. Wmówiłam sobie, że nie mam czasu na niepotrzebne telefony, chociaż w rzeczywistości chyba bałam się, że nie będzie chciał mnie widzieć. Że będzie zbyt zajęty, by się ze mną spotkać. Nie mogłam ryzykować czegoś takiego. Potrzebowałam Josha. Byłam w samochodzie, kiedy zdałam sobie sprawę, że na podłodze obok łóżka zostawiłam buty pielęgniarskie. Wiedziałam, że będę ich potrzebować, gdybym nazajutrz chciała wrócić prosto do pracy. Rzuciłam torbę na tylne siedzenie i wróciłam do domu, przeskakując po dwa stopnie naraz. Gdy dotarłam do swojej sypialni, zwinęłam się wpół i ciężko dyszałam. Buty stały przy łóżku, jakby na mnie czekały. Wychodząc z sypialni, z ciekawości zerknęłam w okno i zobaczyłam Alison, wyłaniającą się z chatki. Zbiegłam ze schodów i gwałtownie zatrzymałam się przy drzwiach wyjściowych, z trudem łapiąc oddech. Nie mogłam okazać paniki. Absolutnie wszystko musiało wyglądać tak jak normalnie. Alison nie mogła podejrzewać, że uciekam. - Wybierasz się gdzieś? - spytała, czekając przy moim samochodzie i wskazując głową torbę leżącą na tylnym siedzeniu. - Zapisałam się na siłownię. Chcę poćwiczyć przed pracą. Aby dodać swoim słowom wiarygodności, wyciągnęłam przed siebie buty pielęgniarskie. Odniosłam wrażenie, że mi uwierzyła. - Terry... - Spóźnię się. Otworzyłam drzwi samochodu, wrzuciłam do środka buty i obeszłam auto. - Chciałabym z tobą porozmawiać. - Naprawdę, Alison, nie widzę takiej potrzeby. - Wysłuchaj mnie. Potem, jeśli będziesz chciała, żebym się wyprowadziła, zrobię to. Obiecuję. - Już wynajęłam chatkę - oznajmiłam. Z przerażenia rozszerzyły jej się oczy. - Pielęgniarce ze szpitala. Wprowadza się w sobotę. Alison zerknęła w stronę chatki. Westchnęła. - Posłuchaj - wycofałam się, nagle pełna obaw, że będzie próbowała mnie zatrzymać, jeśli uzna, że nie ma ani chwili do stracenia. - Jeśli naprawdę chcesz ze mną porozmawiać, spotkamy się, jak wrócę z pracy. Na twarzy Alison pojawiła się ulga. - Świetnie. - Mogę być późno. - Nic szkodzi. Zaczekam.

- Zgoda. - Wsiadłam do samochodu i zapuściłam silnik. - Zobaczymy się później. - Dobrze - powiedziała, klepiąc maskę samochodu, kiedy cofałam. Później - pomyślałam. Nie wiem, czemu wybrałam drogę 1-95 zamiast autostrady. „Zawsze lepiej jechać autostradą" - przypomniałam sobie radę, jakiej Myra Wylie udzielała synowi. „Jeśli na 1-95 zdarzy się wypadek, można tam tkwić bez końca". Zdałam sobie sprawę, że tak właśnie się stało. Opuściłam szybę i wyciągnęłam szyję, by sprawdzić, co powoduje aż taki korek. Niestety, zobaczyłam tylko długie rzędy aut, wyglądające jak zastygłe w bezruchu kolorowe węże. - Boże, pozwól mi się stąd wydostać - szepnęłam, włączając radio i próbując znaleźć wiadomości dla kierowców. - Nie mam na to czasu. Na jednej stacji Alan Jackson śpiewał o miłości, na drugiej Janet Jackson o szukaniu tego uczucia. Może to ta sama miłość - pomyślałam niemal ze śmiechem. Może Alan i Janet to brat i siostra. Albo mąż i żona. Jak Alison i Lance. Roześmiałam się na głos. W tym momencie przechwyciłam niespokojne spojrzenie kierowcy z sąsiedniego samochodu. - Nie będę myśleć o Alison - szepnęłam, ledwo rozchylając wargi. Potem włączyłam następną stację i przez chwilę słuchałam, jak spiker głupio przekomarza się ze spikerką. - Powiedz mi, Cathy, ile postanowień noworocznych zdążyłaś do tej pory złamać? - Nigdy w Nowy Rok nie podejmuję żadnych zobowiązań, Dave. - Dlaczego? - Ponieważ nigdy ich nie dotrzymuję. Przełączyłam na następny kanał. - Kolizja czterech samochodów przy południowym zjeździe na Broward Boulevard całkowicie zablokowała ruch na drodze 1-95 - czytał spiker z dobrze wyćwiczonym spokojem człowieka przyzwyczajonego do przekazywania najgorszych informacji. Pogotowie jest już na miejscu zdarzenia... - Świetnie. Wyłączyłam radio, nie chcąc nic więcej słyszeć. Kolizja czterech samochodów, do tego karetki pogotowia, radiowozy. To oznaczało, że w najbliższym czasie nigdzie nie dojadę. Nic nie mogłam na to poradzić, więc nie było sensu się denerwować. Szkoda, że nie zabrałam ze sobą jakiejś książki - pomyślałam, odwracając się, by spojrzeć na tylne siedzenie. Może na podłodze leży jakiś magazyn... Wtedy go zobaczyłam. - O Boże! Był o kilka samochodów za mną, w rzędzie po mojej prawej ręce. Po początkowym szoku wmówiłam sobie, że musiałam się pomylić, że oczy mnie zawodzą, że słońce i moja wybujała wyobraźnia stworzyły obraz, który nie może być prawdziwy, że kiedy spojrzę ponownie, już go nie będzie. Jednak gdy się obejrzałam, nadal tam był. Wysoki, pomimo niskiego fotela, chudy, przygarbiony nad kierownicą, z małymi,

brązowymi oczkami i jastrzębim nosem. Patrzył prosto przed siebie, jakby nie zdawał sobie sprawy z mojej obecności. Czyżby nie wiedział, że tu jestem? Czy fakt, że o tej samej porze dnia znajdujemy się na tym samym odcinku drogi, można uznać jedynie za dziwny zbieg okoliczności? Potem wychylił się do przodu, oparł brodę na górnej krawędzi kierownicy i celowo skierow ał wzrok w moją stronę. Na jego wąskich wargach pojawił się uśmiech. „O kurczę, Terry Painter!" - niemal usłyszałam jego słowa. „Prędzej diabła bym się spodziewał". - Cholera! - zaklęłam na głos, patrząc, jak K.C. wysiada ze swojego samochodu i niespiesznie idzie między autami w moją stronę, trzymając palce wetknięte do kieszeni obcisłych dżinsów. Co mam zrobić? Co mogę zrobić? Uciec? Dokąd? Cholera jasna! Dlaczego nie mam telefonu komórkowego? Praw dopodobnie jestem jedyną osobą na ziemi niemającą komórki, nienawidzącą stale rosnącej liczby maleńkich telefonów i tego, że wywierają coraz większy wpływ na nasze życie. Chyba tylko ja jedna dostaję wysypki na widok nastolatków wędrujących ulicą z telefonami przy uszach, rozmawiających z ludźmi ważniejszymi od tych, którzy idą obok. Moim zdaniem takie zachowanie świadczy o egoizmie i jest ogromnym nietaktem towarzyskim. Poza tym z pewnością nie prowadziłabym tylu rozmów, bo z kim? - pomyślałam. Na moją boczną szybę padł cień. Usłyszałam stukanie. Odwróciłam się. K.C. patrzył na mnie przez zabrudzone szkło. Machnął, żebym opuściła szybę. Zrobiłam to. Uznałam, że istnieje niewielkie prawdopodobieństwo, by próbował wyrządzić mi jakąś krzywdę na środku ulicy, przy tylu świadkach. - Proszę, proszę - powiedział. To wszystko. „Proszę, proszę". - Myślisz, że wysiadanie z samochodu to dobry pomysł? Wzruszył ramionami. - Nie wygląda na to, żebyśmy mieli szansę się stąd ruszyć. Przytaknęłam i odwróciłam się. - Dokąd się wybierasz? - spytałam, nie patrząc na niego, udając, że koncentruję się na samochodach przede mną. - Jadę ot tak, bez celu. A ty? - Jadę ot tak, bez celu - powtórzyłam. - Myślałem, że postanow iłaś odwiedzić Josha - powiedział, zaskakując mnie. Zapomniałam, że poznali się u mnie podczas Święta Dziękczynienia. Zauważyłam, że zerknął na torbę leżącą na tylnym siedzeniu. Zignorowałam złośliwy uśmieszek, który błysnął w jego oczach, jakby widział w środku jedwabną lawendową koszulę nocną. - To znaczy, że już całkiem wyzdrowiałaś po kąpieli noworocznej? Dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie. Jaka była w tym wszystkim rola K.C.? - Tak, już wszystko w porządku. Dziękuję.

- Trochę nas przestraszyłaś. - Już wszystko w porządku - powtórzyłam. - Powinnaś bardziej uważać. Nie chcielibyśmy, żeby coś ci się przydarzyło, wiesz? - Nie wiem. A ty wiesz? Uśmiech dotarł aż do ust K..C. Nic nie powiedział. - Śledzisz mnie? - spytałam nagle. Uśmiech objął całą twarz i wypełnił policzki. - Dlaczego miałbym cię śledzić? - To ty mi powiedz. Potrząsnął głową. - Wszystko w odpowiednim czasie - odparł. Potem wyprostował się, uderzył otwartą dłonią o bok auta i cofnął się o krok, kiedy wszystkie samochody, łącznie ze mną, ruszyły powoli do przodu. Usłyszałam zbliżający się ryk motocykla, wstrzymałam oddech, kiedy obok mnie śmignął najpierw jeden motor, a potem dwa następne. Śledziłam je wzrokiem, gdy wyłaniały się i znikały wśród aut. Lśniące czarne kaski ukrywały twarze jadących. Czy był wśród nich mężczyzna z bandaną? - Pozdrów ode mnie Josha! - zawołał K.C., wracając do swojego samochodu. Kilka minut później, gdy w końcu zdobyłam się na odwagę, by zerknąć w lusterko wsteczne, wciąż go widziałam. Siedział za kierownicą swojego samochodu i obserwował mnie.

23. Niemal przez godzinę powoli posuwałam się do przodu drogą 1-95. Nim dotarłam do Broward Boulevard, cztery samochody, które brały udział w kolizji, zostały odsunięte na pobocze, zdążyły już odjechać karetki pogotowia. Sądząc po zmiażdżonych wrakach dwóch aut - jedno z nich, jasnoczerwone porsche, przypominało zgnieciony pomidor - i kałuży krwi, podejrzewam, że byli poważnie, może nawet śmiertelnie ranni. Zastanawiałam się przez moment, czy któraś z ofiar koniec końców nie trafi na mój oddział w Mission Care. Modliłam się, by wszystkim nam zostało to oszczędzone. Na miejscu stało jeszcze kilka radiowozów, a policjanci próbowali nakłonić kierowców, żeby nie tracili czasu na gapienie się, ale, oczywiście, wszyscy to robili. Nie mogliśmy się powstrzymać. - Nic zatrzymywać się! - wołał jeden z gliniarzy. Ponownie zerknęłam w lusterko wsteczne. K.C. natychmiast pomachał mi ręką, jakby wiedział, że na niego patrzę, jakby przez cały czas mnie obserwował i czekał, kiedy nasze oczy się spotkają. Działając pod wpływem impulsu, opuściłam szybę i kiwnęłam na policjanta. - Nie zatrzymywać się - powtórzył gliniarz, tym razem głośniej, machając rękami, jakby chciał pchnąć auta do przodu. - Może mi pan pomóc? Ktoś mnie śledzi - wyznałam nieśmiało, próbując dostrzec rysy twarzy, ukryte pod kaskiem. Zobaczyłam jedynie ciemne okulary i niecierpliw ie zaciśniętą szczękę. - Przepraszam, madame - powiedział policjant, zerkając na nadjeżdżające auta i wyraźnie nie zwracając uwagi na moje słowa. - Proszę jechać dalej. Przytaknęłam, podniosłam szybę i zerknęłam w lusterko wsteczne. W tym momencie K.C. potrząsnął głową i roześmiał się, jakby wiedział, co próbowałam zrobić, i bawiła go moja zuchwałość. Co właściwie chciałam osiągnąć? Naprawdę spodziewałam się, że w takich okolicznościach policjant zechce mnie wysłuchać, nie wspominając już o poważnym potraktowaniu moich obaw? Zresztą, nawet gdyby to zrobił, jak mógł postąpić? Przesłuchać K.C. na miejscu, powodując tym samym następny korek i większe opóźnienie? A potem? Aresztować go? Szczerze wątpię. W najlepszym przypadku mógłby odwieźć nas oboje na najbliższy posterunek. Niewiele bym w ten sposób zyskała. „Przepraszam, sir, ale ta pani twierdzi, że pan ją śledzi". „Siedzę ją? Terry, powiedziałaś policji, że cię śledzę?" „Znacie się?" „Jesteśmy przyjaciółmi. Zaprosiła mnie do siebie na kolację podczas Święta Dziękczynienia". „To prawda, pszc pani?" „Tak, ale..."

„Prawdę mówiąc, Terry ostatnio dziwnie się zachowuje. Wszyscy przyjaciele się o nią martwią". Podejrzewam, że policjant kiwnąłby głową ze zrozumieniem. Uświadomiłam sobie jednak, że niezależnie od tego, co powiedziałby K.C., moja skarga zostałaby odnotowana w aktach. W najgorszym wypadku zyskałabym nieco na czasie. Ponownie opuściłam szybę i kiwnęłam na policjanta. - Może mi pan pomóc? - Jakiś problem, psze pani? - Pochylił się w moją stronę i zniecierpliwionym gestem zdjął okulary. Zobaczyłam, że jest młody, młodszy niż ja, może nawet młodszy niż K..C. Usłyszałam również ton jego głosu, sposób, w jaki wyrzucił z siebie „psze pani". Z pewnością trudno by mu było uwierzyć, że młody człowiek, taki jak K.C., może tracić czas na śledzenie kobiety w średnim wieku, takiej jak ja. Przyszło mi na myśl, że zostanę uznana za osobę, która jedynie powoduje zamieszanie, i że rzucając zbyt pochopnie oskarżenia, skutecznie podważę swoją wiarygodność, której będę potrzebowała w przyszłości. Nic, postanowiłam, niczego nie osiągnę, podnosząc fałszywy alarm. Na dodatek nie zobaczę się z Joshem, który jest moją jedyną nadzieją. - Czy ktoś został ranny? - spytałam. - Obawiam się, że tak - powiedział policjant, wsuwając okulary przeciwsłoneczne z powrotem na nos i cofając się. - Jestem pielęgniarką. Czy mogę w czymś pomóc...? Ale policjant nie był zainteresowany moją propozycją. - Są już pod opieką lekarzy - zapewnił mnie szorstko. - Proszę nie blokować ruchu. Potem zrobiło się trochę luźniej, a kiedy dojechałam do Hollywood Boulevard, wszystko wyglądało już całkiem normalnie. Zwiększyłam prędkość, zmieniałam pasma ruchu, ilekroć było to możliwe, próbując uciec K.C., ale on uparcie jechał za mną. Chcąc się go pozbyć, udałam, że zjeżdżam na Miami Shore, potem w ostatniej chwili włączyłam się z powrotem do ruchu. Nie znałam tej okolicy, a jeśli miałam zamiar zgubić K.C., powinnam to zrobić gdzieś, gdzie sama nie zginę. Był wciąż za mną, kiedy celowo minęłam zjazd na Coral Gables, gdzie mieszkał Josh. Jechałam dalej, do Coconut Grove. Póki było to możliwe, trzymałam się lewej wstążki, potem ostro skręciłam na zjazd w prawo, przecinając trzy nitki i ignorując klaksony kierowców, zdenerwowanych moim głupim manewrem. Dopiero na światłach przy U.S.l zerknęłam w lusterko wsteczne. Z zaciekawieniem uniosłam wzrok, by popatrzeć do tyłu. Jakaś kobieta w accordzie z zapałem rozmawiała przez telefon komórkowy, matka w kremowym minivanie próbowała uciszyć siedzące z tyłu nieznośne dzieci, a w pobliskim bmw mężczyzna wycierał nos. Nigdzie nie było widać K.C., jego kasztanowa impala zniknęła. Co wcale nie oznaczało, że nie ma go gdzieś w pobliżu. Obróciłam się na siedzeniu i rozejrzałam dookoła, czy nie ma kogoś podejrzanego. Zarówno kolor, jak i marka samochodu K.C.

mówiły mi, że to auto z wypożyczalni. Ponownie zaczęłam się zastanawiać, jaką rolę odgrywa K.C. w planie Alison. Do rzeczywistości przywołał mnie klakson. Światło zmieniło się na zielone, więc ponaglano mnie, żebym ruszyła. Jechałam na północ U.S.l, co chwila zerkając w lusterko wsteczne i przy każdym czerwonym świetle wiercąc się na siedzeniu, wyglądało jednak na to, że moje wysiłki skończyły się sukcesem. - Zgubiłam go! - zawołałam tryumfalnie i spojrzałam na stojący obok mnie samochód. Elegancko ubrany mężczyzna w średnim wieku dłubał w nosie. - Świetnie - powiedziałam, wjeżdżając do Coral Gables. Minęłam znajdujące się na przedmieściach Miami wspaniałe, geometryczne centrum rozrywkowo-handlowe, znane jako Paseos. Rozmyślnie postanowiłam objechać szerokim łukiem Miracle Mile District, dlatego skręciłam w lewo, potem w prawo i jeszcze raz w prawo, szukając Sunset Place. Kilka razy pomyliłam drogę, wróciłam w miejsce, od którego zaczęłam, i omal nie dostałam ataku serca, gdy zobaczyłam za sobą kasztanową impalę. Ale wystarczyło jedno spojrzenie na pomarszczonego, siwowłosego mężczyznę zgarbionego nad kierow nicą, by moje serce wróciło do normalnego rytmu. Roześmiałam się z własnej głupoty i potrząsając głową, pojechałam dalej. W końcu znalazłam właściwą ulicę, chociaż wjechałam w nią ze złej strony. Sunset Place przypomina wiele innych alei, wzdłuż których po obu stronach rosną palmy i stoją hiszpańskie domki, mieniące się wszystkimi kolorami tęczy. Josh mieszkał z dziećmi pod numerem 1044, w ładnym, białym budyneczku ze spadzistym dachem, pokrytym brązowymi dachówkami, i pięknym ogrodem, pełnym kapryfolium, niecierpków i innych kwiatów, które rozpoznawałam, ale nie pamiętałam nazw. Zaparkowałam na ulicy naprzeciwko domu Josha, potem siedziałam przez kilka minut, próbując zadecydować, co dalej. Jak to się stało, że dotarłam aż tutaj, nie mając żadnego planu? Czy mam prawo pojawiać się u niego bez zaproszenia i uprzedzenia, o pierwszej w piątkowo popołudnie? Kiedy otwierałam drzwi samochodu i wysiadałam, burczało mi w brzuchu. Nad głową wisiały złowieszcze, czarne, deszczowo chmury, wyglądające jak siniaki na błękitnym niebie. Zastanawiałam się, czy przed spotkaniem z Joshem nie wybrać się gdzieś na lunch. Potem postanowiłam, że zaczekam. Może Josh zabierze mnie do swojej ulubionej kafejki? Chyba że nie jest sam - pomyślałam, wychodząc na środek drogi. Szkoła zaczyna się dopiero w poniedziałek. W domu mogą być dzieci. Co im powiem? „Cześć, jestem ciocia Terry, przyjechałam na dłużej"? A jeśli Josha nie ma? - pomyślałam, wracając na chodnik. Na podjeździe nie było jego samochodu, możliwe więc, że chociaż dopiero wrócił z urlopu, pojechał do jakiegoś klienta. Albo wybrał się do Delray w odwiedziny do matki. W końcu to piątek. Zawsze odwiedzał matkę w piątki. Na pewno jest w Delray! Jaka ze mnie

idiotka! Przyjechałam taki kawał drogi, podczas gdy wystarczyło jak zwykle iść do pracy! Co się ze mną dzieje? O czym ja, do diaska, myślałam? W tym momencie wykładane drewnianą boazerią drzwi domu Josha otworzyły się, a na progu stanął obiekt moich westchnień. Był opalony i fantastycznie wyglądał w ciemnej koszuli z krótkimi rękawami i wyblakłych dżinsach. Rozejrzał się po ulicy, popatrzył na groźne chmury i właśnie miał zamiar wrócić do środka, gdy jego wzrok padł na mnie. - Terry? - powiedział, wyraźnie zaskoczony. Kilkoma długimi susami pokonał szerokość ulicy. - To ty!? - Cześć, Josh. - Czy coś się stało z moją matką? Dobrze się czuje? O co chodzi? Pytania padały z jego ust jak przewracające się kostki domina. - Twojej matce nic się nie stało. Dobrze się czuje. - Rozmawiałem z nią niecałą godzinę temu - ciągnął, jakbym w ogóle się nie odezwała. - Twojej mamie nic nie dolega, Josh. Uspokoił się, chociaż w jego oczach wciąż widać było napięcie. - W takim razie nie rozumiem. Co tu robisz? - Chcę z tobą porozmawiać. - O mojej mamie? Co się z nim dzieje? Przecież wyjaśniłam mu już, że moja wizyta nie ma nic wspólnego z jego matką. - Nie, Josh. Twoja matka świetnie sobie radzi, jak na osobę chorą na raka i z wadą serca. Ostatnio była trochę przygnębiona, ale w okresie świątecznym to całkiem normalne. Wróci do normy. Prawdę mówiąc, zaczynam sądzić, że przeżyje nas wszystkich. Uśmiechnął się. Zmarszczki na czole powoli znikały. - Co za ulga! Od dwóch tygodni miałem wyrzuty sumienia. - Nonsens - powiedziałam głosem matki, nim zdążyłam ugryźć się w język. Potem nieco łagodniej dodałam: - Wcale nie wyjechałeś na tak długo, by czuć się winnym. Skulił się, jakbym przytknęła mu do ciała płonącą zapałkę, po czym odsunął się i zakaszlał. Ruszył w stronę otwartych drzwi. Zaprosi mnie do środka czy ucieknie? - Napijesz się kawy? - spytał, zaskakując mnie promiennym uśmiechem. - Chętnie. Praw dę mówiąc, wolałabym lunch, ale go nie zaproponował, a ponieważ sprawiał wrażenie przestraszonego faktem, iż pojawiłam się przed jego domem bez wcześniejszego powiadomienia, nie chciałam być zbyt arogancka. Może pójdziemy na wcześniejszą kolację - pomyślałam z nadzieją, kiedy wprowadzał mnie do wyłożonego różowym marmurem holu. Wnętrze domu było zaskakująco przestronne, składało się właściwie z jednego

pomieszczenia, które obejmowało salon, jadalnię i pokoje rodzinne. Kuchnia znajdowała się na tyłach, podobnie jak dwie małe sypialnie. Po drodze zerknęłam do znajdującej się od frontu sypialni gospodarza. Dostrzegłam niezasłane łóżko i poczułam, że uginają się pode mną kolana. - Masz śliczny dom - zauważyłam, opierając się o beżową zamszową sofę, żeby nie upaść. Podziwiałam proste kształty nielicznych mebli ustawionych w różnych miejscach domu. - Jaką kawę pijesz? - Czarną - przypomniałam mu z uśmiechem, ukrywając uczucie zawodu, że nie pamięta. - Zaraz wracam. Rozgość się. Zniknął w kuchni. Przeszłam po wykładanej białymi kafelkami podłodze, na której w nierównych odstępach porozrzucane były dywaniki. Byłam zaskoczona. Uznałam, że wystrój wnętrza w ogóle nie pasuje do Josha Wyliego. Co prawda nie znałam go zbyt dobrze, ale zawsze zakładałam, że gust syna Myry jest bliski mojemu, że ważniejsza jest dla niego wygoda niż styl, że woli tradycję niż pogoń za modą. Potem przypomniałam sobie, że właśnie tutaj Josh mieszkał ze swoją byłą żoną, uznałam więc, iż wygląd wnętrza prawdopodobnie bardziej odzwierciedla jej gust niż jego. Po prostu jeszcze nie zaczął wprowadzać zmian. Może stara się uszanować uczucia dzieci? Ściany były białe i niemal gołe. Po obu stronach stołu wisiały nijakie litografie, a pokój dzienny zdobił duży obraz abstrakcyjny, przedstawiający chyba miskę z owocami. Przyszło mi na myśl, jak bardzo do tych wnętrz pasowałyby moje płótna, że bujne kwiaty mogłyby zastąpić owoce, a w miejscu prostego lustra przy drzwiach wejściowych chętnie powiesiłabym dziewczynę w ogromnym kapeluszu na plaży. Dlaczego Alison dała mi tak kosztowny prezent? - pomyślałam nagle, czując ucisk w żołądku, jakbym dostała potężny cios. Wystarczyło, że na ułamek sekundy przestałam się pilnować, a Alison znów wykradła się w moje myśli. Idź sobie - ostrzegłam ją. W tym domu nie jesteś mile widziana. Tu jestem bezpieczna. Jednakże doświadczenie nauczyło mnie, że gdy Alison stanie na progu, bardzo trudno jej się pozbyć. Przypomniałam sobie wszystko, co się z nią wiązało: chwilę, kiedy po raz pierwszy pojawiła się w moich drzwiach, pełen uroku sposób, w jaki kręciła się po chatce, jej zdumiewające, jasne włosy na mojej poduszce, gdy spała, naszyjnik Eriki na jej szyi, wisiorek, który dałam jej pod choinkę. I wszystkie prezenty od niej - kolczyki, porcelanowy główkę, obraz. Co za ekstrawagancja! Ciekawe, czy za wszystko zapłaciła, czy Denise po prostu wykreśliła te przedmioty z inwentarza ciotki? Jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Denise? Czy to możliwe, że Denise Nickson i Erica Hollander od dawna się znają i tworzą dwa fragmenty puzzli, jakie stanowi Alison Simms? „Ty idiotko, ciężka idiotko!" - usłyszałam głos matki.

- Mam nadzieję, że kawa jest jeszcze dobra. Parzyła się przez cały ranek - oznajmił Josh, wracając do pokoju z parującymi kubkami. Zobaczywszy mnie, stanął jak wryty. Co się stało, Terry? Wyglądasz, jakbyś właśnie zobaczyła ducha. Uniosłam drżące ręce. Otworzyłam usta, ale nie powiedziałam ani słowa. Łzy napłynęły mi do oczu. Aż do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo jestem przerażona, od jak dawna odsuwałam na bok swoje obawy i tłumiłam strach. Od jak dawna byłam samotna. Miałam dość udawania odważnej, rozsądnej i niezależnej. Wcale taka nie byłam, dlatego rozpaczliwie potrzebowałam czyjejś pomocy. Potrzebowałam kogoś, kto stanąłby po mojej stronie, kogoś, kto by mnie obronił. Potrzebowałam Josha. Z trudem powstrzymałam się, żeby nie rzucić mu się w ramiona, nie powiedzieć mu wszystkiego, co leży mi na sercu - jak bardzo go potrzebuję, jak go pragnę i kocham. Tak, kocham go - uświadomiłam sobie, zatrzymując powietrze w płucach, tłumiąc słowa jak dym papierosa z marihuaną. - Przytul mnie - szepnęłam błagalnie. Natychmiast znalazłam się w ramionach Josha. Jego wargi musnęły moje włosy. - Przepraszam, że do ciebie nie zadzwoniłem - powiedział. - Nie było cię. - Otarłam łzy z oczu i uniosłam usta do pocałunku. - Teraz jesteś. - Jestem - powtórzył. Wpił się w moje wargi, wziął mnie w ramiona, dźwignął i zaniósł do swojej sypialni, jak Clark Gable Vivian Leigh. Potem opadł wraz ze mną na niczasłane łóżko i zaczął zrywać ze mnie ubranie. Tyle że nic takiego nic zrobił ani nie powiedział. Kiedy moja wyobraźnia pchała mnie w jego objęcia i do jego łóżka, Josh wyswobodził się z moich ramion i odsunął ode mnie. - Proszę - usłyszałam własny, zdesperowany głos. - Posłuchaj, Terry... - Tak się cieszę, że wróciłeś. Tak bardzo za tobą tęskniłam. - O Boże, Terry, winien ci jestem przeprosiny. - Przeprosiny? Nie, nie masz mnie za co przepraszać. - Proszę, powiedz, że nie masz mnie za co przepraszać. - Tyle się wydarzyło - tłumaczył Josh. Przeszedł na drugą stronę ławy ze szklanym blatem, na którym stały nasze kawy. Para z kubków unosiła się serpentynami, tworząc między nami ruchomy ekran. - O czym ty mówisz? Co się wydarzyło? - Przepraszam, jeśli w jakiś sposób wprowadziłem cię w błąd. - Nie rozumiem. Jak mogłeś wprowadzić mnie w błąd? - Powinienem był powiedzieć ci wcześniej. Prawdę mówiąc, zakładałem, że mama to zrobiła. - Co powinieneś mi powiedzieć? Pochylił głowę, jakby się wstydził.

- Jan i ja znów jesteśmy razem - zdradził. Jego słowa huczały mi w uszach. - Co takiego? - Jan i ja... - zaczął, jakby myślał, że za pierwszym razem go nie usłyszałam. - Kiedy? - przerwałam mu, czując, że robi mi się niedobrze. - Tuż przed Bożym Narodzeniem. - Przed Bożym Narodzeniem? - powtórzyłam, jakbym mogła zrozumieć te słowa dopiero za drugim razem. - Chciałem ci powiedzieć. - Ale tego nie zrobiłeś. - Jestem tchórzem. Łatwiej mi było odwoływać randki. Poza tym, jeśli mam być szczery, nie byłem pewien, jak ułożą się sprawy z Jan. - Nie rozumiem. To znaczy, że trzymałeś mnie w odwodzie na wypadek, gdyby nie doszło między wami do pojednania? - Nie, nie chodziło mi o to. - A o co? - Dzieci są takie szczęśliwe - powiedział po chwili przerwy, jakby to wszystko wyjaśniało. Ogarnęło mnie dziwne odrętwienie, objęło ręce i nogi, huczało w głowie jak dokuczliwy komar. - Święto Dziękczynienia to dla ciebie nieistotne wydarzenie. - Nieprawda. Było wspaniale. - Pocałunek... pocałunki... też nie miały znaczenia. - Były cudowne. - Ale bez znaczenia. Następna pauza. Dłuższa niż poprzednia. - Terry, nie róbmy tego. - Czego? - Chcę, żebyśmy zostali przyjaciółmi. - Przyjaciele nie okłamują się nawzajem - skonstatowałam. Dokładnie to samo powiedziałam Alison. - Nigdy nie chciałem cię okłamywać. - Potem dodał: - Posłuchaj, mam coś dla ciebie. Poszedł szybko do sypialni. Po kilku sekundach wrócił z paczuszką opakowaną w jasnoniebieską folię. - Chciałem dać ci to wcześniej. Włożył pudełeczko w moje ręce. - Co to jest? - Jeszcze raz chciałem ci podziękować za to, że tak wspaniałe troszczysz się o moją matkę... - O twoją matkę. - Poczułam się tak upokorzona, że niemal zwinęłam się wpół. Zakładam, że wie o twoim powrocie do Jan.

- Jak sądzisz, dlaczego jest taka przygnębiona? - O niczym mi nie powiedziała. - Nie jest zbyt zadowolona. - Jest twoją matką. Pogodzi się z losem. - Nie otworzysz prezentu? Bez entuzjazmu rozerwałam papier. - Pamiętnik - powiedziałam, obracając go w rękach i myśląc o Alison. - Nie wiedziałem, czy prowadzisz jakieś zapiski. - Chyba muszę zacząć. - Naprawdę mi przykro, Terry. Nie chciałem cię zranić... - Urwał i spojrzał w stronę drzwi. - Czekasz na kogoś? - spytałam chłodno. - Lada chwila powinna się pojawić Jan z dziećmi. - Niespokojnie zerknął na zegarek. - Podejrzewam, że twoja żona nie ucieszyłaby się na mój widok. - Mogłoby powstać pewne zamieszanie. - No cóż, myślę, że żadne z nas nie chce powodować zamieszania - zapewniłam, idąc do drzwi i myśląc: „Dupek!" Czyja naprawdę zakładałam, że on mnie obroni? - Terry! - zawołał za mną. Zatrzymałam się i obróciłam. „Nie odchodź. Potrzebuję cię. Jakoś to wszystko załatwię. Kocham cię". - Mogłabyś porozmawiać z moją matką i wyjaśnić jej pewne rzeczy? - spytał. Kocha cię jak córkę. Wiem, że cię wysłucha. Ponownie przytaknęłam, uznając, że całą scenę można by uznać za zabawną, gdyby nie była taka okropna. - Zobaczę, co da się zrobić. - Dziękuję. - Do widzenia, Josh. - Uważaj na siebie. - Spróbuję - powiedziałam, zamykając za sobą drzwi.

24. - Niech cię diabli wezmą, ty idiotko, ty ciężka idiotko! - pomstowałam na siebie głosem matki. - Jak mogłaś być tak głupia? Nie masz ani krztyny godności? Szacunku do samej siebie? Na litość boską, skończyłaś czterdzieści lat. Niczego nie nauczyłaś się przez ten czas? Tak mało wiesz o mężczyznach? Cha, cha, cha! - roześmiałam się, ignorując wcale nie takie ukradkowe spojrzenia innych kierowców, kiedy waliłam pięścią w kierownicę, przy okazji nieumyślnie trącając klakson. - Po co zawracasz sobie głowę mężczyznami? Nic o nich nie wiesz. Nie ma osoby, która gorzej oceniałaby ludzkie charaktery. Wystarczy, że ktoś okaże ci odrobinę życzliwości, trochę zainteresowania, a ty już poszłabyś za nim na kraj świata. Otwierasz dom, otwierasz serce. Rozkładasz nogi - dodałam w myślach, wstydząc się wymówić te słowa na głos, pomimo całkow itej prywatności, jaką zapewniało wnętrze samochodu. - Mężczyzna zabiera cię na jeden nędzny lunch, a ty od razu myślisz o ślubie. Jesteś idiotką, ciężką idiotką! Nic dziwnego, że wszyscy cię wykorzystują. Zasługujesz na to, by stracić wszystko. Jesteś, do cholery, za głupia, żeby żyć! „Ty idiotko, ciężka idiotko!" - słyszałam słowa matki. Pomyślałam o niezasłanym łóżku w sypialni Josha. Czy tego ranka kochał się z Jan, nim wyszła na zakupy? Czy z prześcieradła wciąż unosił się zapach intymnych doznań? - Jesteś kretynką! - krzyknęłam. Moje słowa odbiły się od szyby i uderzyły mnie w twarz. - Ludzie tak głupi jak ty nie zasługują na to, żeby żyć. Spojrzałam w lusterko wsteczne i ujrzałam oczy matki. Nie musiałam słyszeć jej głosu, żeby wiedzieć, co myśli. „Jak mogłaś to zrobić?" Wbijała we mnie palący wzrok, póki moich oczu nie zasnuły łzy i nie przestałam w ogóle widzieć. Po co mi gorzkie wymów'ki matki, skoro sama byłam w tym bardzo dobra? - Ty idiotko, ciężka idiotko - powtarzałam wciąż i wciąż, podjeżdżając pod swój dom i szukając w torebce kluczy. - Sama jesteś sobie w inna, że spotykają cię takie przykrości. Spojrzałam w głąb ulicy, sprawdzając, czy nie widać białego lincolna Lance'a. - Chodź i zabij mnie! - zawołałam. Chmury nad głową wciąż groziły deszczem. - Zabawa skończona. Poddaję się. Ale jedno spojrzenie wystarczyło, by się przekonać, że samochodu Lance'a nigdzie nie widać. Może zaparkował gdzieś za rogiem? - pomyślałam, ocierając łzy z opuchniętych oczu i biegnąc do drzwi wejściowych. Potem grzebałam kluczem w zamku, póki nie usłyszałam dobrze znanego stuknięcia. Drzwi się otworzyły. Weszłam do salonu, gwałtow nym ruchem usuwając z drogi choinkę, a potem patrzyłam, jak kiwa się na stojaku i upada na ścianę. Strącone z gałązek ozdoby utworzyły na podłodze warstewkę srebra i różu. - Powinnam była już dawno temu rozebrać to głupie drzewko.

Przede wszystkim nie powinnam była się zgadzać na ubranie go. - Głupia, głupia, głupia! Pozrywałam z usychających gałązek ozdobne kokardki i zaczęłam po nich deptać. Myślałam, że Alison mnie lubi. Wydawało mi się, że Josh się o mnie troszczy. - Dlaczego ktokolw iek miałby cię lubić? Dlaczego miałby chcieć zostać twoim przyjacielem albo kochankiem? Matka miała rację. Świętą rację. Byłam jedynie idiotką, ciężką idiotką. Sama byłam sobie winna. „Jak mogłaś to zrobić?" - dopytywała się matka, wkradając się za mną. - Wynoś się! - krzyknęłam. - Idź sobie. Daj mi święty spokój. Zrobiłaś, co do ciebie należało. Teraz już cię nie potrzebuję. Porcelanowe główki mojej matki szydziły z mojej naiwności pozbawionymi wyrazu oczami i wymuszonymi uśmiechami. Z przerażeniem patrzyłam, jak moja ręka nagle wysuwa się do przodu i jednym ruchem opróżnia najwyższą półkę. Porcelanowe flakoniki pofrunęły na wszystkie strony, jak rój wściekłych pszczół. Potem przyszła kolej na drugą półkę i trzecią. - Ty głupia suko! - krzyknęłam, chwytając główkę, która tak spodobała się Alison, tę, która taksującym, władczym spojrzeniem przypominała moją matkę. „Jak zarozumiała matrona, spoglądająca z góry na cały świat" - powiedziała Alison. Przytrzymałam wazonik wysoko w powietrzu, a potem rzuciłam nim ile sił przez całą kuchnię. Główka rozprysnęła się na ścianie. Roześmiałam się, gdy kolorowe skorupki jak konfetti pokryły podłogę całego pomieszczenia. - Terry! - dobiegł głos zza drzwi kuchennych. - Terry, co się dzieje? Wpuść mnie! Proszę, otwórz! Klamka poruszyła się gwałtownie w górę i w dół. Przez kilka sekund próbow ałam się uspokoić, dopiero potem otworzyłam. - Mój Boże, Terry! - zawołała Alison. Na jej słodkiej twarzy malowało się przerażenie. - Co tu się stało? Co robisz? Jak ty wyglądasz?! Skaleczyłaś się. Uniosłam rękę do czoła i zobaczyłam na palcach krew. - Co się stało, Terry? O co chodzi? Poczułam, że z moich wnętrzności wyrywa się łkanie jak stara pieśń żałobna, wypełnia moje usta jak woda, przybiera i przybiera, póki nie przeleje się przez moje wargi, nie spłynie na podłogę i koniec końców nie zatopi całej kuchni. Opadłam na kolana. Odgłos bezdennej rozpaczy odbijał się od ścian. Okruchy porcelany wbijały się w moje ubranie, przyczepiały do skóry jak rzepy. Alison natychmiast przyklękła obok mnie i zaczęła kołysać w ramionach. Całowała moje zakrwawione czoło i błagała, żebym powiedziała, co się stało. Czułam, że znów jestem wciągana w jej orbitę, ulegam jej urokowi. Nawet teraz, pomimo tylu kłamstw i oszustw, pomimo świadomości, jak wygląda prawda, nadal bardzo chciałam wierzyć, że Alison rzeczywiście się o mnie martwi i że niezależnie od tego, co się stanie, nie

pozwoli, by spotkała mnie jakaś krzywda. - Jestem taką idiotką - szepnęłam. - Nie, wcale nie jesteś idiotką. - Jestem. - Powiedz, co się stało. Proszę, Terry. Powiedz. Spojrzałam jej w oczy. Wydawało mi się, że przez grubą zasłonę łez widzę jej całkowitą szczerość. Właściwie mogę jej powiedzieć, co się stało - pomyślałam, krzywiąc się na widok swojej krwi na jej wargach. Później ona i jej przyjaciele będą mieli się z czego pośmiać. - Josh wrócił do żony - wypaliłam prosto z mostu, potem niemal wybuchnęłam śmiechem. - Och, Terry, tak mi przykro. Tym razem udało mi się zdusić chichot. - Tak mi powiedział. - Widziałaś się z nim? Opowiedziałam jej o swojej żałosnej wizycie u Josha, mając świadomość, że K.C. praw dopodobnie już do niej dzwonił i poinformował ją o moich planach. Pewnie siedziała przy oknie, niecierpliwie czekając na mój powrót. - A to drań! - mruknęła, lekko ściskając moje ramię. - Nie, to moja wina. - Dlaczego twoja? Ponieważ zawsze tak jest - pomyślałam, ale nie powiedziałam tego na głos. - Ponieważ jestem ciężką idiotką. - Gdybyś ty była ciężką idiotką - powiedziała Alison - ja musiałabym być skończoną kretynką. Roześmiałam się. W jej obecności często to robiłam. - Na litość boską, wystarczy spojrzeć na mnie i na Lance'a - ciągnęła. - Pomimo bólu, jaki mi zadał, pomimo obiecywania sobie, że nie pozwolę, by znów pojawił się w moim życiu, co robię, ilekroć pojawi się w moich drzwiach? Zapraszam go do środka. Chociaż wiem, że to facet nie dla mnie, że wcześniej czy później złamie mi serce i wszystko spieprzy, jak zwykle zresztą. - Co spieprzy? - przerwałam jej. Smutno wzruszyła ramionami. - Wszystko - powtórzyła. - Tak jak zrobił to z tobą. Czułam, że cała jest spięta. Zastanawiałam się, czy się otworzy i wszystko mi powie. Nie zrobiła tego, a potem urok prysnął. - Gdzie jest Lance? Zerknęłam w stronę tylnych drzwi, niemal spodziewając się, że go tam zobaczę. - Odszedł. - Dokąd? Alison potrząsnęła głową, jej włosy połaskotały mnie po twarzy. - Nie wiem. Nic mnie to nie obchodzi.

- Myślisz, że wrócił do Chicago? - Nie wiem - powtórzyła Alison. - Podejrzewam, że wyjechał gdzieś z Denise. - Z Denise? - Właściwie powinnam była to przewidzieć. - Uderzyła się ręką w czoło, jakby próbowała nabrać rozsądku. - Co tam, do diabła, i tak było po wszystkim. W końcu. Najwyższy czas - dodała z naciskiem. Przytaknęłam, chociaż nie wierzyłam, by Lance naprawdę odszedł. - Ach, ci mężczyźni - westchnęła, wymawiając to słowo jak przekleństwo. - Ani nie można z nimi żyć... - Ani ich zastrzelić - dokończyłam, przypominając sobie słowa starej piosenki country. - Przepraszam za wszystko. Gdybym mogła wrócić do początku i zacząć wszystko od nowa... - Co byś zrobiła? - Na pewno ani minuty nie poświęciłabym Lance'owi. Na jego widok uciekłabym, gdzie pieprz rośnie. Póki nie było za późno. - Nigdy nie jest za późno - powiedziałam, jakbym broniła swojej sprawy. - Naprawdę w to wierzysz? Wzruszyłam ramionami. Skąd mam wiedzieć, w co wierzę? - Jestem taką idiotką - powtórzyłam. Alison patrzyła mi prosto w oczy, jakby chciała zajrzeć w głąb mojej duszy. - To on jest idiotą - stwierdziła. - Nie mogę uwierzyć, że ktoś nie chciał być z tobą. Bacznie jej się przyjrzałam, sprawdzając, czy nie drwi, ale ujrzałam tylko łzy wzbierające w jej ogromnych, zielonych oczach. Kiedy je otarłam, brudząc jej policzek krwią z moich palców, zadrżały jej wargi. Ujęłam jej twarz w dłonie i przyciągnęłam do siebie. Nie wiem, co mną powodowało - strach, iluzja, tęsknota, a może mieszanina wszystkich tych uczuć - ale przybliżyłam wargi do jej ust. Przez moment zastanawiałam się, co ja właściwie robię, potem jednak odsunęłam na bok wszelkie myśli i delikatnie ją pocałowałam. Alison odsunęła się gwałtownym ruchem, tak samo jak wcześniej Josh. Wywinęła się z moich ramion. - Nic! - zawołała. - Nie to miałam na myśli. Nie rozumiesz. - Mój Boże! - jęknęłam, podrywając się na równe nogi i zatykając ręką usta. Mój Boże, mój Ty Panie Boże. Alison stała obok mnie. - Nic się nie stało, Terry. Proszę, to tylko nieporozumienie. Moja w ina. - Co ja zrobiłam? Patrzyłam na porozbijane główki leżące u mych stóp, na rozrzucone kolczyki,

porozrywane sznury pereł, fragmenty uśmiechów i sztywne pasemka włosów. Niech to wszyscy diabli! - pomyślałam, widząc swoje odbicie w oczach Alison, mając świadomość, że niczego nie da się już naprawić, że wszyscy jesteśmy zgubieni i nic nie jest w stanie nam pomóc. - Muszę stąd wyjść! - krzyknęłam, zostawiając cały bałagan i biegnąc w stronę drzwi. Alison ruszyła za mną. - Terry, zaczekaj! Pozwól, że pojadę z tobą. - Nie, proszę. Daj mi spokój. Zostaw mnie. Nim zdołała mnie powstrzymać, wskoczyłam do samochodu, zapuściłam silnik, włączyłam wsteczny i nacisnęłam nogą pedał gazu. - Terry, proszę, wróć! Wycofałam auto z podjazdu, wyjechałam na ulicę, przecięłam róg trawnika i niemal rozjechałam Bettye McCoy i jej głupie psy. W odpowiedzi pokazała mi palec i rzuciła przekleństw o, chociaż słyszałam głos matki. Prawie przez godzinę jeździłam bez celu po Delray, próbując odnaleźć spokój na uliczkach niewielkiego nadmorskiego miasteczka, które jakimś cudem zdołało zachować swoje oryginalne, urocze centrum, nie wpuszczając do niego wysokich biurowców i brzydkich centrów handlowych tak jak większość starych miast Florydy. Przejeżdżałam obok małych, starych domków w zabytkowej dzielnicy nadmorskiej, minęłam nowsze dzielnice położone nad brzegiem oceanu i luksusowe posiadłości porozrzucane nad wodą. Potem zawróciłam i skierowałam się w stronę nowych osiedli, dzielnic emerytów i klubów wiejskich, które rozciągały się na zachód od miasta. Jechałam, póki nie zesztywniały mi nogi, a ręce nie przyrosły do kierownicy. Parłam przed siebie dopóty, dopóki ciemne chmury nad moją głową nie eksplodowały tysiącem błyskawic, a na arterie komunikacyjne nie popłynęły strugi deszczu. Wówczas zjechałam na pobocze i w milczeniu patrzyłam na wodę zalewającą przednią szybę. Ogarnął mnie niesamowity spokój, niczym ciepły koc. Z oczu przestały mi płynąć łzy. Rozjaśniło mi się w głowie. Już się nie bałam. Wiedziałam dokładnie, co muszę zrobić. Dwadzieścia minut później podjechałam na parking przy Mission Care, przebiegłam w strugach deszczu do westybulu, Strząsnęłam z włosów krople wody i skierowałam się na klatkę schodowy. Przez cały czas trzymałam pochyloną głowę, nie chcąc, by ktoś mnie zobaczył. W końcu powinnam leżeć w łóżku z grypą, a nie wałęsać się podczas ulewy. Poza tym moja wizyta była całkiem prywatna. Nikt nie musiał wiedzieć, że tu jestem. Weszłam schodami na trzecie piętro, zatrzymałam się na podeście, by złapać oddech, a potem otworzyłam drzwi i wsunęłam w nie głowę. Nikogo nie było w pobliżu, więc ostrożnie wyszłam na korytarz. Dotarłam do połowy jego długości, gdy z jednej z sal wyłonił się jakiś lekarz i skierował się w moją stronę. Przyszło mi na myśl,

żeby opuścić głowę, schylić się po niby to leżącą na podłodze jednocentówkę albo wejść na najbliższą salę, ale zrezygnowałam z tego pomysłu. Zamiast tego nieśmiało uśmiechnęłam się do młodego lekarza, mając zamiar mu powiedzieć, że czuję się dużo, dużo lepiej, i podziękować gorąco za pytanie. Ale nieobecny uśmiech, jakim mnie obdarzył, świadczył o tym, że młody człowiek mnie nie poznaje i że w cywilnym ubraniu jestem dla niego osobą pozbawioną twarzy. Tak samo by było, gdybym miała na sobie strój pielęgniarki. Mogłam być każdym. W rzeczywistości byłam nikim. Kiedy otworzyłam drzwi sali Myry Wylie i weszłam do środka, matka Josha leżała na łóżku i patrzyła w sufit. - Proszę wyjść - powiedziała, nie patrząc w moją stronę. - Myro - szepnęłam. - To ja, Terry. - Terry? Odwróciła się bokiem do mnie, a jej oczy rozjaśnił uśmiech. - Jak się masz? - spytałam, podchodząc do jej łóżka i ujmując posiniaczoną rękę, którą do mnie wyciągnęła. - Powiedziano mi, że jesteś chora - wyznała. - Byłam. Już czuję się znacznie lepiej. - Ja też. Dlatego, że przyszłaś. - Był już u ciebie doktor? - Odwiedził mnie jakiś czas temu. Pougniatał mnie i poszturchał, powiedział, że jeśli chcę zachować siły, muszę więcej jeść. - Ma rację. - Wiem, ale ostatnio nie mam apetytu. - Nie zjesz nawet kawałka marcepana? Wyjęłam z kieszeni granatowych spodni mały cukierek. - Po drodze wstąpiłam do cukierni. - W taki deszcz? - Nie jest tak źle. - Jesteś kochana. Rozpakowałam cukierka, przełamałam go na dwie części i jedną z nich położyłam jej na czubku języka. Ku mojemu zadowoleniu w oczach staruszki pojawiła się radość. - Widziałam się dziś z Joshcm - oznajmiłam. Natychmiast jej oczy pociemniały jak niebo. - Josh był tutaj? - Nie. Odwiedziłam go w Coral Gables. - Odwiedziłaś go w Coral Gablcs? - powtórzyła. - W jego domu. Włożyłam jej do ust resztkę marcepana. - Pojechałaś do niego, do domu? Dlaczego?

- Chciałam się z nim zobaczyć. - Czy stało się coś złego? Coś, czego lekarze mi nie powiedzieli? - Nie - zapewniłam ją szybko, tak jak kilka godzin temu zapewniałam jej syna. Nie chodziło o ciebie. Chodziło o mnie. W jej wyblakłych oczach dostrzegłam niepokój. - Dobrze się czujesz? - Świetnie. Po prostu musiałam porozmawiać z Joshem. Myra wyglądała na zaskoczoną. Czekała na moje wyjaśnienia. - Powiedział mi, że pogodził się z żoną. - Tak. - Twierdzi, że nie jesteś z tego powodu zbyt szczęśliwa. - Jestem jego matką. Jeśli tak bardzo mu na tym zależy, muszę być szczęśliwa. - Chyba na tym w łaśnie mu zależy. - Myślę, że jestem po prostu starą zrzędą. Nie chcę, by znów ktoś go zranił. - Jest już dużym chłopcem. - A czy oni kiedykolwiek dorastają? - spytała. - Kiedy się dowiedziałaś? - Chyba zawsze zdawałam sobie sprawę, że się pogodzą - wyznała. Z jej brody spływała ślina. Osuszyłam ją chusteczką. - Nigdy nie przestał jej kochać, nawet po rozwodzie. Gdy tylko zaczął wspominać o próbach pogodzenia się, wiedziałam, że to jedynie kwestia czasu. Myra kręciła głową z boku na bok, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji. - Pozwól, że ci ją poprawię - zaproponowałam. - Dziękuję, kochanie. Uśmiechnęła się i uniosła głowę, żebym mogła wyjąć jedną z niewielkich poduszek. - Szkoda, że mi nie powiedziałaś - mruknęłam, ugniatając poduszkę palcami. - Chciałam. Ale czułam się trochę głupio, zwłaszcza że naopowiadałam ci na jej temat tyle przykrych rzeczy. Mam nadzieję, że rozumiesz. - Zaoszczędziłabyś mi dużo wstydu. - Przepraszam, moja droga. Nie wiedziałam, że tak cię to zaboli. - Przejechałam kawał świata i zrobiłam z siebie kompletną idiotkę. - Z moich ust wyrwał się dziwny dźwięk, ni to śmiech, ni to płacz. - Jak mogłaś na to pozwolić? - Tak mi przykro, kochanie. Nie miałam pojęcia. Proszę, wybacz mi. Uśmiechnęłam się i poprawiłam kilka kosmyków, które opadły jej na czoło. - Wybaczam ci - powiedziałam. Potem przycisnęłam trzymaną w ręce poduszkę do twarzy Myry i zaczekałam, aż staruszka przestanie oddychać.

25. Zabicie człowieka wywołuje dziwne uczucie. Myra Wylie była wyjątkowo silna jak na tak wątłą istotę. Broniła się ze zdumiewającą, wręcz dziką determinacją. Machała na oślep długimi, kościstymi rękami, jej powykręcane, kruche palce bezskutecznie próbowały chwycić mnie za gardło, mięśnie szyi walczyły z poduszką, a zdesperowane płuca bezgłośnie krzyczały o powietrze. Zaskoczył mnie taki upór, podziw iałam instynkt przetrwania pomimo nieuniknionej, wręcz utęsknionej śmierci, dlatego omal nie wypuściłam poduszki z rąk. Myra wykorzystała moje wahanie, z całych sił kręcąc głową z boku na bok i gorączkowo rozkopując prześcieradła. Szybko się otrząsnęłam, mocniej nacisnęłam poduszkę i cierpliwie patrzyłam, jak stopy staruszki poruszają się coraz wolniej, a potem niemal z gracją zatrzymują się pod kocem, ciasno wsuniętym pod wąski materac szpitalnego łóżka. Usłyszałam ostatnie, rozpaczliwe westchnienie i poczułam cierpki zapach popuszczonego moczu. Potem powoli odliczyłam do stu i odczekałam, aż ogarnie ją całkowity, śmiertelny spokój. Dopiero wtedy zdjęłam z twarzy Myry poduszkę, poprawiłam ją, włożyłam z powrotem pod głowę, po czym delikatnie ułożyłam włosy starszej pani tak, jak lubiła. Były wilgotne od potu, co jest rzeczą naturalną po takim wysiłku. Dmuchałam delikatnie w poplątane kosmyki, starając się je osuszyć. Widziałam, jak cienkie rzęsy Myry trzepoczą pod wpływem mojego ciepłego oddechu, jakby ze mną flirtowała. Wodnistoniebieskie oczy patrzyły na mnie z niedow ierzaniem, gdy zamykałam je wargami. Potem moje drżące ręce przesunęły się w stronę jej szeroko otwartych ust, wykrzywionych, jakby nadal próbowała napełnić powietrzem swoje kruche ciało. Prędko nadałam palcami jej ustom przyjemniejszy kształt. Czułam się jak artystka pracująca w szybko schnącej glinie. Potem cofnęłam się i przez chwilę podziwiałam swoje dzieło. Matka Josha przypominała jeden z pływaków, jakie ludzie kupują do swoich basenów, rozkładają i czekają, aż napełnią się powietrzem. Cieszyłam się, że Myra wygląda na spokojną, wręcz szczęśliwą, jakby rozstała się z życiem w środku miłego snu. - Do widzenia, Myro - powiedziałam od drzwi. - Miłych snów. Wędrowałam żwawo korytarzem w stronę wyjścia, pewna, że nikt mnie nie zauważy. Uśmiechnęłam się nawet do młodego człowieka idącego w odwiedziny do swojego ojca. Obojętne spojrzenie, jakim mnie obrzucił, upewniło mnie, że nadal jestem niewidoczna - jak duch snujący się po szacownych korytarzach szpitalnych, nierealny i nieuchwytny niczym podmuch wiatru. Jak się czułam? Byłam pełna energii, spokojna, choć może trochę smutna. Zawsze lubiłam i podziwiałam Myrę Wylie, uw ażałam ją za przyjaciółkę. Póki mnie nie zdradziła i nie nadużyła mojej dobroci. Póki nie zdałam sobie sprawy, że nie jest lepsza od innych ludzi, którzy mnie zdradzili i wykorzystali, i że tak samo jak oni sama przyczyniła się

do swojego nieszczęścia, była za nie odpowiedzialna, zasłużyła sobie na to, co ją spotkało. Muszę jednak wyznać, że rola narzędzia opatrzności wcale nie przypadła mi do gustu. Prawdę mówiąc, nigdy nie lubiłam patrzeć na umierających ludzi, nigdy się do tego nie przyzwyczaiłam, chociaż bardzo często widywałam śmierć. Może właśnie dlatego jestem taką dobrą pielęgniarką - naprawdę troszczę się o ludzi i chcę, żeby było im jak najlepiej. Myśl o odebraniu komuś życia napawa mnie odrazą. Moim zadaniem jako pielęgniarki jest robienie wszystkiego, co w mojej mocy, by podtrzymywać życie. Tego mnie nauczono. Chociaż można by się zastanawiać, po co przedłużać bezsensowną wegetację, życie, które bardziej przypomina życie pasożyta niż człowieka. Poza tym kogo właściwie próbuję oszukać? Pielęgniarki niewiele mogą. Nawet lekarze - którzy uwielbiają, gdy pielęgniarki bez przerwy głaszczą ich wybujałe ego i maskują popełniane każdego dnia błędy - nie mają żadnego wpływu na sprawy życia i śmierci. Wcale nie jesteśmy opiekunami, jak utrzymujemy. Jesteśmy dozorcami. Stróżami, zajmującymi się odpadkami, ludzkimi śmieciami, które przekroczyły swój „termin ważności". Lance miał rację. Wyobraziłam sobie byłego męża Alison - jeśli naprawdę nim był - wysokiego, nieprawdopodobnie przystojnego mężczyznę o smukłych biodrach, i zastanawiałam się, czy rzeczywiście wyjechał. A może wciąż jest w Delray, przechadza się między palmami o nieprzyzwoitych wypukłościach, nigdzie się nie spieszy, czeka na właściwy moment, żeby wyłonić się z mroku? Czas minął - pomyślałam z uśmiechem. Zeszłam spokojnie schodami na parter. W wyjściu z zadowoleniem zauważyłam, że deszcz przestał padać, a burzowe chmury, które przez cały dzień zasnuwały niebo, ustąpiły miejsca przebijającym się promieniom zachodzącego słońca. Szczęśliwa godzina - pomyślałam, zerkając na zegarek i w siadając do samochodu. Zastanawiałam się, czy nie wpaść gdzieś na drinka, uznałam jednak, że jeszcze za wcześnie, by zacząć świętować. Zostało mi kilka spraw do załatwienia. Przez całą czekającą mnie noc musiałam zachować czujność, żeby nic mnie nie zaskoczyło. Kiedy wciskałam się w niemający końca sznur samochodów jadących Jog Road, usłyszałam zawodzenie syreny. Zewnętrzną nitką przemknął ambulans, prawdopodobnie zmierzając do Delray Medical Center. Zastanawiałam się, ile czasu minie, nim któraś z pielęgniarek zajrzy do Myry, sprawdzi oznaki życia i zauważy, że starsza pani nie żyje. Byłam ciekawa, czy ktoś do mnie zadzwoni, by przekazać smutną wiadomość. W końcu matka Josha była moją pacjentką. „Gdzie moja Terry?" mawiała. Od tych słów zaczynała każdy poranek, jakbym nie miała prawa do spędzenia kilku godzin z dala od jej łóżka, jakbym nie miała prawa do własnego życia. „Gdzie moja Terry? Gdzie moja Terry?"

Wszyscy uważali, że to takie sympatyczne. - Tu jest twoja Terry - powiedziałam na głos, ściskając kurczowo kierownicę, jakby była poduszką, naciskając na nią z całych sił, słysząc głośny ryk klaksonu, kiedy włączyłam się do ruchu, a potem jechałam w gasnącym blasku słońca. Natychmiast odezwało się kilka innych klaksonów, kalając powietrze bezmyślnym trąbieniem. Jak owce idące na rzeź - pomyślałam, uśmiechając się do kierowey jadącego przede mną, kiedy wystawił środkowy palec prawej ręki, nawet nie oglądając się za siebie. Dlaczego miałby się oglądać? I tak niczego by nie zobaczył. Przecież byłam niewidzialna. Nie przeprowadzą autopsji. Nie ma takiej potrzeby. W końcu wszyscy spodziewali się śmierci Myry, WTęcz na to czekali. I tak długo trzymała się przy życiu. Czy może być coś zaskakującego albo podejrzanego w fakcie, że odeszła? W przypadku osiemdziesięciosiedmioletniej staruszki z rakiem i chorobą serca śmierć uważa się za błogosławieństwo. Pielęgniarki powitają jej zgon milczącym skinieniem głowy i krótką notatką w kartotece. Lekarze odnotują godzinę śmierci i przejdą do następnego potencjalnego nieboszczyka. Josh Wylie bez rozgłosu zorganizuje pogrzeb matki. Za kilka tygodni prawdopodobnie przyśle personelowi bukiet kwiatów z podziękowaniem za wspaniałą opiekę, jaką matka miała podczas swojego pobytu w Mission Care. Wkrótce łóżko Myry zajmie nowy pacjent. Po osiemdziesięciu siedmiu latach wszystko będzie wyglądało tak, jakby nigdy nie istniała. W radiu rozległa się stara piosenka zespołu „The Beatles": She loves you, yeah, yeah, yeah! Zaśpiewałam razem z nimi, zaskoczona, że znam słowa. To sprawiło mi ogromną radość. Po Beatlesach puścili Neila Diamonda, a potem Eltona Johna. Sweet Caroline, Goodbye Yellow Brick Road. Jako wielbicielka starych złotych przebojów znałam każde słowo, każdy takt, każdą pauzę. Z Shirelles wyśpiewywałam Soldier boy!: „Oh, my little soldier boy! Bum bum bum bum bum. I’ll - be - true - to - you". Nie wiem, kiedy podjęłam decyzję, by nie parkować na swoim podjeździe, kiedy postanowiłam przejechać obok domu, zrobić pętlę i zatrzymać się za rogiem. Czyżbym szukała samochodu Lance'a? Jeśli tak, nigdzie go nie ujrzałam. Może naprawdę wyjechał? A ja byłam bezpieczna? Zrugałam się za własną naiwność. Jeszcze raz sprawdziłam ulicę, a potem wysiadłam z auta i ostatni odcinek pokonałam na piechotę, starając się trzymać cienia, co nie było takie trudne, ponieważ robiło się coraz ciemniej. Liście palm nad moją głową stukały na wietrze jak gigantyczne kastaniety. Gdy doszłam do Seventh Avenue, zwolniłam kroku, przygarbiłam się, opuściłam głowę, zbliżyłam się do swojego domu, jakbym miała go minąć, potem w ostatnim momencie nonszalancko skręciłam i szybko pokonałam ścieżkę prowadzącą do drzwi, z przygotowanym kluczem w ręce. Otworzyłam drzwi, obejrzałam się za siebie, a potem z walącym sercem podbiegłam do okna w salonie. Pot z mojego czoła utworzył małą kałużę na szkle, kiedy przycisnęłam twarz do szyby i gorączkowo rozglądałam się na

wszystkie strony. Czy ktoś mnie obserwuje? - Wszystko w porządku - powiedziałam na głos. - Nic ci nie grozi. Przytaknęłam, jakby czekała mnie spokojna przyszłość. Nie zwracałam uwagi na przewróconą choinkę i zniszczone ozdoby. Przeszłam przez kuchnię, nasłuchując zgrzytu miażdżonych porcelanowych główek pod nogami, i zbliżyłam się do tylnych drzwi, całą uwagę skupiając na chatce za domem. Zapalone światła oznaczały, że Alison prawdopodobnie jest w domu. Bez wątpienia czeka, kiedy mój samochód wjedzie na podjazd i będzie mogła zrealizować ostatni punkt swojego planu. - Co za sformułowanie! - powiedziałam ze śmiechem. - Ostatni punkt swojego planu - powtórzyłam na głos i znów się roześmiałam. Opadłam na krzesło kuchenne i przyjrzałam się porozbijanym główkom, zaścielającym podłogę. Szczątkom flakoników, będących dumą i radością mojej matki. - Co się z wami stało, moje panie? Nie wytrzymałyście napięcia przedmiesiączkowego? Kopnęłam skorupy i patrzyłam, jak ostre kawałki ślizgają się po podłodze, zderzają z innymi - tu ucho, tam kokardka, tam kołnierz czy krnąbrna ręka. - Nie rozumiem, dlaczego tak płaczecie. I bez tego miałyście wielkie dziury w głowach. Wstałam z krzesła i zgarnęłam skorupy na środek kuchni, najpierw ręką, potem miotłą. Dopiero po półgodzinie udało mi się pozbierać kawałki i pozbyć się wszystkich porcelanowych dam - nie zapominajcie, że pracowałam po ciemku. W końcu wyrzuciłam wszystko do kosza pod zlewem, starłam całą podłogę suchą szmatką, a potem jeszcze raz - mokrą. Kiedy skończyłam, byłam potwornie głodna, więc zrobiłam sobie kanapkę z resztką pieczeni wołowej. Popiłam ją szklanką chudego mleka. Kobiety potrzebują wapnia - pomyślałam. Nawet te niewidzialne jak ja. Wróciłam do okna i spojrzałam przez gęstniejący mrok na maleńką chatkę, w której niegdyś mieszkałam. Domek krnąbrnych dziewczynek - uznałam, mając na myśli najpierw Erikę, a potem Alison. Dlaczego przyciągam do siebie takich ludzi? Gdzie mój rzetelny osąd i zdrowy rozsądek? Dlaczego wciąż tak bardzo się narażam? Czy doświadczenie niczego mnie nie nauczyło? Milcząca pogarda matki przesączała się przez sufit z sypialni na pierwszym piętrze jak kwas siarkowy z akumulatora. Czułam, jak wypala dziurę na czubku mojej głowy. Następna głupia baba z dziurą w głowie - pomyślałam, ciągnąc się za włosy. Nagle głos matki szepnął mi do ucha: „Niczego nie potrafisz się nauczyć. Jesteś takim samym śmieciem jak cała reszta". Kątem oka dostrzegłam nagły ruch i przycisnęłam się plecami do ściany. Alison rozsunęła zasłony w swoim salonie, by wyjrzeć przez okno. Zerknęła na podjazd. Miała zmartwioną minę. Wyraźnie zastanawiała się, gdzie jestem. Kiedy wrócę do

domu. Przez kilka sekund stała przy oknie, potem cofnęła się, by dalsze obserwacje prowadzić spoza zasłon. Muszę uważać, trzymać się kątów, nie pokazywać, że jestem w domu, póki nie będę gotowa. Zostało mi jeszcze tyle do zrobienia. Podeszłam do lady kuchennej, otworzyłam szafki i zaczęłam gromadzić potrzebne składniki: ciasto w proszku, pudding czekoladowy, kubek oliwy, paczuszka posiekanych orzechów włoskich, ćwierć kubka startej czekolady, cztery jajka i kubek kwaśnej śmietany z lodówki. Czarodziejskie ciasto czekoladowe Terry. Ulubiony placek mojej mamy. Nie piekłam go od lat. Od wieczoru, kiedy umarła. „Terry!" - wołała bez przerwy z piętra. Wciąż miała mocny głos, chociaż po udarze nie mogła się ruszać. „Zaraz przyjdę, mamo". „Potrzebuję cię w tym momencie". „Już idę". „Czemu to tak długo trwa?" „Zaraz będę". Wymieszałam w dużej misce wszystkie składniki: do ciasta w proszku i puddingu wbiłam jajka, dodałam oliw'ę i kwaśną śmietanę, a potem wymieszałam je ręcznie, żeby nie robić hałasu. Alison mogła niepostrzeżenie wymknąć się z chatki, usłyszeć warkot miksera i przerwać mi, nim będę gotowa. Nie chciałam ryzykować. Patrzyłam, jak żółtka jajek oddzielają się od białek i spadają na jasnobrązowy pudding. Potem wymieszałam składniki łopatką, tworząc wspaniałe, żółte wiry, przypominające abstrakcyjny obraz. Tworzyłam własne dzieło sztuki. Martwą naturę. „Terry, na litość boską, co ty tam robisz?" „Już prawie skończyłam". „Potrzebny mi basen. Nie mogę już dłużej trzymać". „ Zaraz idę". Wrzuciłam do miski posiekane orzechy i startą czekoladę, a potem palcem wskazującym oczyściłam górny brzeg miski, uniosłam sporą ilość ciasta do ust i chciwie je zlizałam. Po chwili zrobiłam to jeszcze raz, tym razem dwoma palcami. Głośno jęknęłam, powoli wsuwając i wysuwając palce z ust. „Co ty tam robisz?!" - zawołała matka. Gdy byłam mała, często obserwowałam mamę w kuchni. Zawsze coś piekła. Często błagałam ją, żeby pozwoliła sobie pomóc. Oczywiście, niezmiennie odmawiała, utrzymując, że tylko narobię bałaganu. Pewnego popołudnia, gdy wyszła, postanowiłam sprawić jej niespodziankę i samodzielnie upiec ciasto. Zgromadziłam potrzebne składniki i wymieszałam je, starając się rozbić wszystkie grudki, tak jak tydzień po tygodniu robiła to mama. Potem piekłam placek przez godzinę w piekarniku rozgrzanym

do 180 stopni. Gdy mama wróciła do domu, obdarow ałam ją swoim pięknym plackiem czekoladowym. Zerknęła na czyściutką ladę, poszukała na podłodze okruchów, potem bez słowa usiadła przy stole i zaczekała, aż ją obsłużę. Z niezwykłą dumą ukroiłam kawałek ciasta, wykrawając idealnie równy prostokąt, a następnie z niecierpliwością przyglądałam się, jak matka unosi widelec do ust. Czekałam na słowa pochwały, poklepanie po głowic, cokolwiek, co powiedziałoby mi, że jest zadowolona. Zamiast tego przeżyłam horror, ponieważ nagle jej twarz zaczęła się wykrzywiać, a policzki zapadać i znikać, kiedy wypluła mój placek. „Coś ty zrobiła, idiotko?!" - krzyczała. „Coś ty najlepszego zrobiła?" Co zrobiłam? Użyłam gorzkiej czekolady zamiast mlecznej. Oczywiście, był to głupi błąd, ale miałam wówczas dziewięć, może dziesięć lat i z pewnością wyraz twarzy matki oraz świadomość, że zawsze miała rację, uważając mnie za idiotkę, były wystarczającą karą. Niestety, dla matki żadna kara nie była wystarczająca. Nawet teraz, po tylu latach, napięłam wszystkie mięśnie, jakbym czekała na tęgi policzek, po którym będzie mi się kręcić w głowie i zacznie dzwonić w uszach. Ale cios nie nadchodził. Na twarzy matki pojawił się upiorny spokój i fałszywy uśmiech. Wskazała na krzesło obok siebie i kazała mi usiąść. Potem wzięła nóż i ukroiła kawałek placka - idealny prostokąt, taki sam, jaki ja ukroiłam dla niej - pchnęła go w moją stronę i czekała, aż ugryzę. Wciąż pamiętam, jak trzęsły mi się ręce, kiedy brałam ciasto do ust. Natychmiast poczułam na języku gorycz placka zmieszaną z goryczą i solą moich łez, które ciekły mi po policzkach i spływały na wargi. Kazała mi zjeść cały placek. Przestała dopiero wtedy, gdy zrobiło mi się niedobrze i zaczęłam wymiotować na podłogę. Wtedy kazała mi posprzątać. „Terry, na litość boską, co tam robisz?" „Już idę, mamo". Zerknęłam na chatkę, potem ustaw iłam piekarnik na 180°C i delikatnie nasmarowałam dużą tortownicę. Wlałam do niej ciasto, po czym dodałam swój tajemny składnik. „Czemu to trwało tak długo? Potrzebny mi basen". „Masz go obok siebie. Niepotrzebnie się denerwowałaś". „Wołam cię od czterdziestu pięciu minut". „Przepraszam. Piekłam ciasto". „Jakie?" „Czekoladowe. Twoje ulubione". Gdy piekarnik nagrzał się do 180°C, włożyłam do niego ciasto, potem wylizałam resztki z miski.

- Nigdy nie pozwalałaś mi wylizać miski, pamiętasz, mamo? - Zawsze uważałam, że to było najlepsze. - A ja tak o tym marzyłam. „Wiem, że masz do mnie żal". „Nie mam do ciebie żalu". „Owszem, masz. Masz do mnie żal o to, jak potoczyło się twoje życie, o to, że nigdy nie wyszłaś za mąż i nie masz dzieci. O cały epizod z Rogerem Stillmanem..." „To było dawno temu, mamo. Zapomniałam o tym". „Naprawdę? Całkowicie?" Przytaknęłam, ucięłam duży kawał ciasta i przysunęłam widelec do jej „Wiesz, że wszystko, co robiłam, robiłam dla twojego dobra?" „Wiem, ależ wiem". „Nie chciałam być okrutna". „Wiem". „Mnie też tak wychowano. Matka traktowała mnie dokładnie tak samo". „Byłaś dobrą matką". „Popełniłam mnóstwo błędów'". „Wszyscy popełniamy błędy". „Wybaczysz mi?" „Oczywiście" Pocałowałam suchą, łuszczącą się skórę na jej czole. „Jesteś moją matką. Kocham cię". Szepnęła coś niezrozumiałego, może „kocham cię", a może coś innego. Wiedziałam jednak, że to kłamstwo. Wszystko, co powiedziała, było cholernym kłamstwem. Nie kochała mnie. A żałowała tylko jednej rzeczy - że to ona leży w łóżku, a nie ja. Wsunęłam następny kęs do głupich, otwartych ust. Moje wspomnienia przerwało głośne pukanie. Pobiegłam do drzwi kuchennych. Przed chatką stał jakiś mężczyzna, plecami odw rócony do mnie. Gdy Alison otworzyła drzwi, światło padające ze środka oświetliło znajomą postać. - K.C.! - zawołała Alison, kiedy wyraźnie było widać jego profil. - Wejdź. Ukradkiem rozejrzała się dookoła, potem wepchnęła go do środka i zamknęła drzwi. „Tylko popatrz, jakie robactwo wpuściłaś do mojego domu" - usłyszałam syk matki. - Mojego domu - poprawiłam ją. - Ty już nie żyjesz, pamiętasz? Dzięki czarodziejskiemu plackowi Terry i ulubionej poduszce. - Tym razem kubki smakowe cię zawiodły, prawda, mamo? Kto powiedział, że nie da się wymieszać percodanu z puddingiem czekoladowym? Poczułam zapach pieczonego ciasta, zajrzałam do piekarnika, a potem zerknęłam na chatkę. Alison wychodziła gdzieś z K.C. - Terry wkrótce powinna wrócić - powiedziała. - Nie mogła wyjść na długo. Przebiegłam przez kuchnię do frontowej części domu i przez okno w salonie

obserwowałam, jak Alison i K.C. wędrują ścieżką do ulicy, a potem znikają za rogiem. Ich ramiona ocierały się o siebie. Czy szli na spotkanie z Lance'em i Denise? Jak prędko wrócą? Czy będzie z nimi motocyklista, przyjaciel Eriki? Nie traciłam czasu. Chwyciłam zapasowe kluczyki od chatki, ostrożnie wysunęłam ogromny, rzeźniczy nóż o długim, szerokim ostrzu, otworzyłam tylne drzwi i wyszłam w ciemność, w której unosiła się niemiła woń szeptów i kłamstw.

26. Nic jestem pewna, czego właściwie szukałam ani co spodziewałam się znaleźć. Może chciałam sprawdzić, czy Lance naprawdę się wyprowadził. A może rozglądałam się za dziennikiem Alison, czymś, co mogłabym zabrać na policję, pokazać jako dowód, że mojemu życiu zagraża niebezpieczeństwo. Nie wiem. Stojąc na środku jasno oświetlonego salonu, czułam, że ręce mi się trzęsą, uginają się pode mną kolana, a ja nie mam pojęcia, co robić dalej. Nie wiedziałam, czy Alison i K.C. wyszli na długo. Równie dobrze Lance mógł ukrywać się w sypialni, obserwować mnie i czekać na mój następny głupi ruch. W końcu sama zostawiłam samochód za rogiem, żeby mnie nie odkryto. On mógł zrobić dokładnie to samo. Jednak nigdzie nie było po nim ani śladu: żadnych pomiętych, porozrzucanych beztrosko po podłodze ubrań, żadnych śladów wgłębień na sofie czy fotelu, na których mógł siedzieć, ani odrobiny męskich zapachów w powietrzu, niczego, co zakłócałoby dziecięcą woń pudru i truskawek. Podeszłam na palcach do sypialni, zaciskając palce na uchwycie rzeźniczego noża. Ostrze sterczało z mojego ciała jak gigantyczny kolec róży. Ale w sypialni nie znalazłam niczego, co by świadczyło, że Lance wciąż tu mieszka. Żadnych koszul w garderobie, walizki w szafce, przyborów do golenia w łazience. Zajrzałam nawet pod łóżko. - Nic - powiedziałam do odbicia w długim, ostrym ostrzu noża. Czyżby naprawdę się wyprowadził, wyjechał z Denise, tak jak twierdziła Alison? Jeśli tak, to dlaczego K..C. wciąż się tu kręci? Co on ma wspólnego z Alison? Położyłam nóż na białej wiklinowej toaletce. Kołysał się na nierównej powierzchni, gdy przeszukiwałam wszystkie szuflady. Ale były niemal puste znalazłam jedynie kilka uwydatniających piersi staników z Victoria's Secret, sześć par fig, parę wyglądających na niezbyt wygodne, skąpych majteczek i żółtą bawełnianą piżamę. Gdzie jest jej pamiętnik? Z pewnością on by mi coś powiedział. Dopiero po kilkakrotnym przeszukaniu wszystkich szuflad zauważyłam, że przeklęty dziennik leży na szafce nocnej obok łóżka. - Idiotka - powiedziałam głosem matki. - Leży tu przez cały czas. Otwórz oczy. Podeszłam do szafki, chwyciłam dziennik i szybko zajrzałam do ostatnich zapisków. „Wszystko przepadło" - przeczytałam. Jak na sygnał od strony ulicy dobiegło kilka głośnych uderzeń, przypominających niewielkie wybuchy, a potem rozległy się jeszcze głośniejsze nawoływania i następny łomot. - Terry! - krzyczał głos. - Terry, wiem, że tam jesteś. Terry, proszę! Otwórz drzwi!

Rzuciłam dziennik na łóżko, podbiegłam do bocznego okna i patrzyłam, jak Alison obiega mój dom i dociera do tylnych drzwi. K.C. był tuż za nią. - Terry! - powtarzała, waląc otwartą dłonią w drzwi kuchenne. - Proszę, Terry! Otwórz. Musimy porozmawiać. - Nie ma jej tu - powiedział K.C. - Jest. Terry, proszę. Otwórz. Nagle Alison zaczęła biec w stronę chatki. Czyżby zobaczyła mnie w oknie? Kilka razy obróciłam się w koło, zdając sobie sprawę, że nie mam gdzie się podziać. Znalazłam się w pułapce. Podbiegłam do garderoby, dostrzegając w ostatniej chwili dziennik Alison, beztrosko rzucony na jej łóżko. Szybko wróciłam, zabrałam go i położyłam z powrotem na szafkę nocną, po czym przeskoczyłam przez łóżko i schowałam się w garderobie. Zamknęłam za sobą drzwi w momencie, kiedy Alison przekręcała klucz w zamku. Kurczowo ściskając klamkę, nagle uświadomiłam sobie, że na toaletce zostawiłam nóż - długiego na trzydzieści centymetrów potwora o szerokim ostrzu. „Ty idiotko, ciężka idiotko!" - szepnęła mi do ucha matka. „Ona na pewno go nie przeoczy". - Może to nie był jej samochód - powiedział K.C. w sąsiednim pokoju. - Jest mnóstwo czarnych nissanów. - Na pewno jej - upierała się Alison z niepokojem w głosie. - Dlaczego zaparkowała za rogiem, a nie na podjeździe? - Może poszła odwiedzić przyjaciółkę? - Terry nie ma przyjaciółek. Ma tylko mnie. - Czy nie uważasz, że to dziwne? Nastąpiła długa przerwa. Mogło się wydawać, że wszyscy troje wstrzymaliśmy oddech. - O czym ty mówisz? - spytała Alison. Usłyszałam szuranie nóg dwóch osób niespokojnie krążących po pokoju. Ile czasu upłynie, nim któreś z nich wejdzie do sypialni i zobaczy nóż? Kiedy Alison zajrzy do garderoby, by sprawdzić, czy nie ukrywają się w niej jakieś strachy? - Posłuchaj, Alison, muszę ci coś powiedzieć. - Co takiego? Następna pauza, dłuższa od pierwszej. - Nie byłem wobec ciebie całkiem szczery. - Witaj w klubie - mruknęła Alison. - Posłuchaj, po namyśle dochodzę do wniosku, że nie mam ochoty na dalszą dyskusję. - Nie... musisz mnie wysłuchać! - Muszę iść do ubikacji. Dobry Boże - pomyślałam, wyskakując z garderoby jak jo-jo. Chwyciłam nóż i zacisnęłam palce na ostrzu. Poczułam ból. Potem wróciłam do garderoby. Zamknęłam

drzwi w momencie, kiedy Alison wchodziła do pokoju. Wsadziłam zranioną rękę do ust i ssałam krew, starając się nie krzyczeć. Z łazienki słychać było pomruki wydawane przez Alison. - Co się tu, do diabła, dzieje? - powtarzała w kółko. - Co się tu, do diabła, dzieje? Spłukała muszlę, umyła ręce i wróciła do sypialni. Zatrzymała się tu na chwilę, jakby nie była pewna, co ma począć dalej. A może zauważyła coś podejrzanego? Kroplę krwi na toaletce? Podejrzany ślad buta na dywanie? Może jej dziennik leżał odwrotną stroną? Uniosłam nóż i czekałam, aż się zbliży. - Alison?! - zawołał K.C. z salonu. - Czy ty dobrze się czujesz? - To zależy. - Westchnęła zrezygnowana. - Co chcesz mi powiedzieć? Głos K.C. słychać było coraz bliżej. Wyczułam, że stanął w drzwiach. - Może powinnaś usiąść. Alison posłusznie usiadła na łóżku. - Coraz mniej mi się to podoba. - Na początek, nie jestem K.C. - zaczął. - Nie jesteś - powiedziała Alison. Było to raczej stwierdzenie niż pytanie. - Mam na imię Charlie. Charlie Kentish. Charlie Kentish? - pomyślałam. Skąd ja znam to nazwisko? - Charlie Kentish - powtórzyła Alison, jakby pomyślała dokładnie to samo. - Nie K.C., skrót od Kenneth Charles. - Nie. - Nic dziwnego, że nikt nigdy cię tak nie nazywał - zauważyła z lekką drwiną, a ja o mało co nie wybuchnęłam śmiechem. - Nie rozumiem - ciągnęła. - Dlaczego nie podałeś swojego prawdziwego imienia i nazwiska? - Ponieważ nie wiedziałem, czy mogę ci zaufać. - Dlaczego nie miałbyś mi ufać? Domyślałam się, że wzruszył ramionami. - Nie bardzo wiem, od czego zacząć. - Następne wzruszenie ramion, może potrząśnięcic głową. - Może w ogóle nie powinieneś zaczynać? - Alison poderwała się na równe nogi. Czułam, że krąży po pokoju. - Może nie ma znaczenia, kim naprawdę jesteś ani co chcesz mi powiedzieć? Może po prostu powinieneś stąd wyjść i zająć się swoimi sprawami, a ja mogłabym zająć się swoimi? Wtedy wszyscy bylibyśmy szczęśliwi. Nie sądzisz, że to dobry pomysł? - Pod warunkiem, że pójdziesz ze mną. - Mam pójść z tobą? - Jeśli tu zostaniesz, grozi ci niebezpieczeństwo. - Grozi mi niebezpieczeństwo? - Alison wybuchnęła śmiechem. - Zwariowałeś? - Proszę, posłuchaj... - Nic - przerwała mu Alison zdecydowanie. - Zaczynam się ciebie bać. Proszę,

wyjdź. - To nie mnie powinnaś się bać. - Posłuchaj, K.C., czy Charlie, czy kimkolwiek, do diabła, jesteś. - Charlie Kentish. Charlie Kentish - powtórzyłam w myślach. Skąd ja znam to cholerne nazwisko? - Nie chcę z tobą rozmawiać. Jeśli nie wyjdziesz, zadzwonię na policję. - Erica Hollander była moją narzeczoną. - Co takiego? - Kobieta, która niegdyś tu mieszkała... - Wiem, kim jest Erica Hollander. Więc to stąd go znam. Oczywiście. Charlie Kentish. Narzeczony Eriki, chłopak, o którym ciągle mówiła. „Charlie to. Charlie tamto. Charlie jest przystojny. Charlie jest inteligentny. Charlie wyjechał na rok do Japonii. Dostał tam pracę. Jak wróci, pobierzemy się". - Twoja wspaniała narzeczona uciekła od Terry w środku nocy, żeby nie płacić zaległego czynszu - oznajmiła Alison. - Nigdzie nie uciekła. - Nie rozumiem. - Powiedziałem, że nigdzie nie uciekła - powtórzył, jakby to wszystko wyjaśniało. - O czym ty mówisz? - Miałem nadzieję, że ty mi to powiesz. - Co mam ci powiedzieć? Nie wiem, o co ci chodzi. - Może gdybyś przestała krążyć po pokoju i usiadła na dwie minuty... - Nie chcę siadać. - Proszę. Wysłuchaj mnie. - Czy potem wyjdziesz? - Jeśli będziesz chciała. Usłyszałam, że łóżko skrzypnęło. Widocznie Alison wróciła do poprzedniej pozycji. - Słucham - powiedziała tonem świadczącym o tym, że wcale nie ma takiego zamiaru. - Erica i ja mieszkaliśmy razem przez sześć miesięcy. Potem zaproponowano mi świetną pracę w Japonii. Miała trwać rok. Doszliśmy do w niosku, że powinienem jechać. Erica postanowiła zostać tutaj i przeprowadzić się do tańszego mieszkania. Chcieliśmy w ten sposób zaoszczędzić trochę pieniędzy, żeby zaraz po moim powrocie móc się pobrać. - Myślałam, że jesteś z Teksasu. - Bo jestem. Ale po studiach się stamtąd wyprowadziłem. - W porządku. A zatem wyjechałeś do Japonii - podjęła Alison, wracając do

sedna sprawy. - Erica przysłała mi e-mail, że znalazła maleńką chatkę za domem należącym do pielęgniarki. Bardzo się ucieszyła. - Nie wątpię. - Wszystko wyglądało wspaniale. Pisała mi pocztą elektroniczną, jak cudowna jest Terry, że często zaprasza Erikę na kolację, wyświadcza jej drobne przysługi. Kilka lat temu Erica straciła matkę, a ojciec ponownie się ożenił i wyjechał do Arizony. Myślę więc, że moja narzeczona z prawdziwą radością powitała pojaw ienie się w jej życiu kogoś takiego jak Terry. - Dlatego ją wykorzystała. - Erica nie była taka. Była najsłodszą... - Głos mu się załamał. - Potem wszystko zaczęło się zmieniać. - Nie rozumiem. Co zaczęło się zmieniać? - W jej listach pojawiła się niepew ność. Erica napisała, że Terry zaczyna się dziwnie zachowywać, że chyba ma fioła na punkcie jakiegoś motocyklisty, któremu kiedyś Erica powiedziała w restauracji: „Cześć!". Jednym słowem gospodyni zaczęła się zachowywać jak paranoiczka. - Paranoiczka? To znaczy? - Erica nie podała mi żadnych szczegółów. Po prostu stwierdziła, że zaczyna się bać i chętnie rozejrzałaby się za nowym mieszkaniem. - W związku z tym uciekła cichcem w środku nocy. - Nie. Kontrakt kończył mi się za kilka miesięcy. Postanowiliśmy, że zaczeka, póki nie wrócę do Delray, a wtedy razem poszukamy czegoś innego. Potem nagle kontakt się urwał. Próbowałem telefonować na jej komórkę, ale nikt nie odbierał. Wtedy zadzwoniłem do Terry. Powiedziała mi, że Erica się wyprowadziła. - Nie uwierzyłeś jej? - Nie, Erica nie wyprowadziłaby się, nie powiadamiając mnie o tym. Jeszcze dziwniejsze było to, że nie zostawiła swojego nowego adresu. - Terry powiedziała mi, że jej lokatorka zaczęła się zadawać z dziwnymi typkami... - Nie. - ...że spotkała kogoś innego. - Nic wierzę. - Takie rzeczy się zdarzają. - Na pewno. Ale nie w tym przypadku. - Kontaktowałeś się z jej pracodaw cą? - Erica nie miała stałego pracodawcy. Pracowała w Kelly Services. Stracili z nią kontakt wiele tygodni temu. - Zawiadomiłeś policję? - Zadzwoniłem do nich z Japonii. Niewiele mogli zdziałać. Skontaktowali się z

Terry. Powiedziała im to samo, co mnie. - Oczywiście, nie przyjąłeś tego do wiadomości. - Bo to nieprawda. - Czy po powrocie do domu poszedłeś na policję? - Prosto z samolotu. Zareagowali prawic tak samo jak ty teraz. „Znalazła sobie kogoś innego, koleś. Pogódź się z tym". - Ale nie możesz. - Nie, póki się nie dowiem, co się z nią stało. - I uważasz, że Terry ma z tym coś wspólnego? Ja również? - Początkowo tak właśnie myślałem... - Początkowo? - Gdy się wprowadziłaś. Niemal czułam pytające spojrzenie Alison. - Mniej więcej miesiąc przed twoim pojawieniem się zacząłem obserwować dom - wyjaśnił K.C. - Kiedy się wprowadziłaś, śledziłem i ciebie. Dostałaś pracę w galerii, więc zajrzałem tam raz i drugi. Omal nie dostałem zawału serca, gdy zobaczyłem na twojej szyi wisiorek Eriki. Miała go ode mnie. - Znalazłam go pod łóżkiem - obruszyła się Alison. - Wierzę ci. Ale na początku nie wiedziałem, co o tym sądzić. Musiałem sprawdzić, w jakim stopniu jesteś w to wszystko zaangażowana, ile wiesz. Próbowałem cię poderwać, ale odprawiłaś mnie z kwitkiem, więc zagiąłem parol na Denise, przekonałem ją, żeby zabrała mnie ze sobą na kolację w Święto Dziękczynienia. Szybko zdałem sobie sprawę, że nie masz nic wspólnego ze zniknięciem Eriki. Ale im więcej wiem o Terry, tym bardziej jestem przekonany, że twoja gospodyni maczała w tym palce. - Dlaczego? - Poniew aż jest w niej coś dziwnego. - Nie bądź śmieszny. - Obserwuję ją od miesięcy, dzwonię do niej, jeżdżę za nią, próbuję z nią rozmawiać. Robię wszystko, żeby popełniła jakiś błąd. I zaczyna się załamywać. Czuję to. To znaczy, że wcale mi się nie zdawało. Ktoś naprawdę mnie obserwował. Nie tylko dzisiaj. To K.C. był przesuwającym się za oknem cieniem, anonimowym, a mimo to dziwnie znajomym głosem w słuchawce. Nie zdołał zamaskować delikatnego teksańskiego akcentu. Jak to się stało, że wcześniej się nie zorientowałam? - Skoro prześladujesz ją od miesięcy - spytała Alison - dlaczego tak cię dziwi, że zaczyna się dziwnie zachowywać? - Terry wie, co stało się z Eriką - obstawiał przy swoim K.C. - Cholera jasna, to jej sprawka. - Skończyłeś? Bo jeśli tak, chcę, żebyś stąd wyszedł.

- Nie słyszałaś, co powiedziałem? - Niczego nie powiedziałeś - odpaliła Alison. - Twoja dziewczyna zniknęła. Przykro mi. Na pew no trudno pogodzić się z faktem, że ktoś nas rzucił. Ale twoja sugestia jest oburzająca. Wysłuchałam cię. Teraz chcę, żebyś wyszedł. Nastąpiła chwila ciszy, potem słychać było szuranie nóg. To K.C. niechętnie zmierzał w stronę drzwi. - Zaczekaj! - zawołała Alison, a ja wstrzymałam oddech, pochyliłam się do przodu i oparłam o drzwi garderoby. - Weź to. - Obeszła łóżko, otworzyła szufladę szafki nocnej. Powiedziałeś, że dostała to od ciebie. A zatem należy do ciebie. Wyobraziłam sobie, jak Alison idzie w jego stronę z cieniutkim złotym łańcuszkiem Eriki, zwisającym między palcami. - Chodź ze mną - nakłaniał ją. - Nie jesteś tu bezpieczna. - Nie martw się o mnie - zapewniła go bezbarwnym głosem. - Poradzę sobie. Usłyszałam, jak drzwi się otwierają. Wyszłam z garderoby i podeszłam do toaletki. Krew kapiąca mi z ręki zostawiła ślad na białej wiklinie, kiedy oparłam się, żeby nie stracić równowagi. - Uważaj na siebie! Tymi słowami młody mężczyzna, przedstawiający się jako K.C., ostrzegł młodą kobietę, która twierdziła, że nazywa się Alison Simms. Potem zniknął.

27. Nie wiem, jak długo stałam, wstrzymując oddech. Dłoń pulsowała mi z bólu, kiedy przyciskałam rękojeść noża do świeżej rany. Czy naprawdę mogłabym użyć go przeciw Alison, nawet w obronie własnej? - Co tu się, do diabła, dzieje?! - zawołała nagle Alison. W odpowiedzi ruszyłam do przodu, instynktownie osłaniając się ramionami. Krew spływała mi po ręce, jakby ktoś narysował na niej czerwonym atramentem zarys żyły. Okazało się jednak, że Alison wcale nie mówi do mnie. Nim wyłoniłam się z cienia, ona zdążyła już wyjść z chatki i wędrowała w stronę domu. Jej pełne niepokoju pytanie unosiło się w nieruchomym powietrzu, jak dym z wyrzuconego papierosa. - Terry! - krzyknęła, waląc w drzwi kuchenne. - Terry, otwórz! Wiem, że tam jesteś! Cofnęła się, uniosła głowę i spojrzała w okna mojej sypialni. - Terry! - krzyknęła w stronę okna. Potem poddała się. Co teraz? - zastanawiałam się, nabierając powietrza w płuca i wstrzymując oddech. Przez nieznośnie długą chwilę Alison nie wykonywała żadnego ruchu. Rozważała różne możliwości. Tak samo jak ja. W końcu postanowiła spróbować po raz ostatni, obróciła się więc na pięcie, obiegła dom i zaczęła pukać od frontu. Wtedy otworzyłam drzwi chatki i zanurzyłam się w ciemność nocy. Niespodziew any podmuch wiatru ochłodził mi szyję jak języczek kota. Korzystając z tego, że Alison wali w drzwi wejściowe, dotarłam do tylnych. Chwilę później byłam już w kuchni. Zapach świeżo upieczonego ciasta spowił mnie jak welon. Wsunęłam zakrwawiony nóż do drewnianego stojaka, potem owinęłam ścierką skaleczoną dłoń. W tym czasie Alison w róciła do tyl nych drzwi. Oczy rozszerzyły jej się ze zdumienia, kiedy włączyłam światło, otworzyłam drzwi i wpuściłam ją do środka. - Terry? Co się dzieje? Gdzie byłaś? Tak się martwiłam! - Zdrzemnęłam się - odparłam zaspanym, nie całkiem swoim głosem. Do diabła, nie tylko K.C. umie zmieniać głos. - Dobrze się czujesz? - Świetnie. - Machnęłam ręką, żeby rozwiać jej obawy. - Mój Ty Boże, co ci się stało w rękę? Zerknęłam na ranną dłoń, jakbym po raz pierwszy ją widziała. Krew zdążyła przesiąknąć przez cienką bawełnę. - Zacięłam się. To nic takiego. - Nieprawda. Pokaż! - Nim zdążyłam zaprotestować, odwinęła ścierkę. - O mój Boże! To straszne. Chyba powinnyśmy pojechać do szpitala. - Alison, to tylko małe skaleczenie. - Wcale nie jest takie małe. Może trzeba założyć szwy? - Popchnęła mnie w stronę zlewu, puściła zimną wodę i wsunęła moją rękę pod strumień. - Od dawna tak

krwawisz? - Nie. Skrzywiłam się, gdy woda pociekła na ranę, zmyła krew i odsłoniła skaleczenie. Przecięłam sobie linię życia - pomyślałam. - Co to tak pachnie? - Alison spojrzała w stronę pieca. - Czarodziejskie ciasto czekoladowe Terry - odparłam, wzruszając ramionami. Zdezorientowana ściągnęła brwi. - Nie rozumiem. Kiedy zdążyłaś je upiec? Od wielu godzin na ciebie czekałam. Kiedy wróciłaś? Czemu zostawiłaś samochód za rogiem? Pytania w błyskawicznym tempie wypływały z jej ust i wpadały do mojej głowy, układając się jedno na drugim jak naleśniki. Alison zakręciła wodę, urwała z rolki na ścianie kilka ręczników papierowych i przyłożyła je do mojej dłoni. - Powiedz mi, Terry, co to wszystko ma znaczyć. Potrząsnęłam głową, próbując pozbierać myśli, wymyślić jakieś logiczne kłamstwo. - Nie wiem, od czego zacząć. - Zacznij od chwili, kiedy stąd wyszłaś. Gdzie pojechałaś? - dopytywała się Alison. Nic musiała nic więcej mówić. Nie musiała wspominać przerwanego pocałunku. Zauważyłam małe czerwone kółko pojawiające się na środku białego ręcznika. Jak krew miesiączkowa - pomyślałam, patrząc, jak plama powiększa się i ciemnieje, rozchodzi się w stronę brzegów. - Tak mi przykro z powodu tego, co się stało - szepnęłam, kiedy prowadziła mnie w stronę krzesła. - Nie wiem, co mnie naszło. - To moja wina - wtrąciła natychmiast Alison, siadając obok mnie. - Widocznie dałam ci zły sygnał. - Nigdy w życiu nie zrobiłam czegoś takiego. - Wiem. Byłaś po prostu zrozpaczona po spotkaniu z Joshem. - Tak - potwierdziłam, uznając, że to może być prawda. - Niemniej nie bardzo wiem, dokąd się wybrałam po wyjściu. Byłam bardzo zażenowana i przez jakiś czas po prostu jeździłam w kółko, próbując nieco się otrząsnąć. - Potem zaparkowałaś za rogiem, ponieważ nie chciałaś, żebym wiedziała o twoim powrocie - szepnęła Alison. W jej głosie słychać było wyrzuty sumienia. - Byłam roztrzęsiona. Uznałam, że lepiej, jeśli jeszcze przez chwilę nie będziemy się widziały. - Tak się o ciebie martwiłam. - Przepraszam. - Nie ma za co. Rozejrzałam się po kuchni. Wydawała się taka pusta bez obserwujących wszystko główek.

- Pieczenie zawsze traktowałam jako swoistą terapię - ciągnęłam, przenosząc wzrok z półek na piec. - Więc postanowiłam, że co tam, do diabła, czemu nie miałabym upiec placka? W tamtym momencie wydawało mi się, że to dobry pomysł. Jak to mówią? Tonący chwyta się nawet brzytwy. Przytaknęła. - Wygląda na to, że zawsze coś mówią. Uśmiechnęłam się. - Lubisz placek czekoladowy? Odpowiedziała uśmiechem. - To było pytanie retoryczne, prawda? Poklepałam ją po dłoni. - Za kilka minut powinno być gotowe. - Czy przy nim się skaleczyłaś? Przy pieczeniu? - Zwyczajna głupota - zaczęłam, mając kłamstwo na końcu języka. - Sięgnęłam po coś do szuflady i zacięłam się małym nożem do obierania jarzyn. Alison zacisnęła własną dłoń. - Och, to boli! - Teraz jest już trochę lepiej. - Zerknęłam na piec i powiedziałam: - Ciasto powinno być gotowe. Masz ochotę na kawałek? - Nie powinno wcześniej wystygnąć? - Nie. Najlepsze jest prosto z picca. Wstałam, podeszłam do kuchenki i lewą ręką otworzyłam piekarnik. Podmuch ciepła uderzył mnie jak fala oceanu. Pochyliłam się i weiągnęłam w nozdrza zapach czekolady. Potem sięgnęłam po łapki leżące na ladzie. - Pozwól, że ja to zrobię - zaproponowała Alison natychmiast, wsuwając dłonie w różowe rękawice kuchenne. Po chwili ostrożnie przeniosła ciasto na podstawkę. Wygląda równie w spaniale, jak pachnie. Zaparzyć kawę? - Chętnie. - Usiądź. Nie ruszaj ręką. Trzymaj ją powyżej serca. - Przewróciła oczami. - Co ja wyprawiam? Jesteś pielęgniarką, a ja mówię ci, co powinnaś robić. Potrząsnęła głową i roześmiała się z wyraźną ulgą. Ulgą, że potrafiłam wszystko wyjaśnić w stosunkowo logiczny sposób, że nie jestem już na nią zła i że pozornie wszystko wraca do normy. Pozornie - pomyślałam, siadając z powrotem na krześle. Dobre słowo. Uśmiechnęłam się, obserwując, jak Alison przygotowuje kawę. To zdumiewające, jak dobrze czuła się w mojej kuchni, wśród moich rzeczy. Bez pytania wiedziała, że trzymam kawę w zamrażarce, a cukier w kredensie na lewo od zlewu. - W lodówce znajdziesz bitą śmietanę - powiedziałam, gdy odmierzyła kawę i nalała w odę do ekspresu. - Zdumiewające - zażartowała. - Zawsze jesteś przygotowana na wszystko. - Czasami warto być przygotowanym. - Chciałabym być bardziej podobna do ciebie. - Alison pochyliła się nad ladą. Dotychczas zawsze działałam pod wpływem impulsu.

- To może być niebezpieczne. - Nie musisz mi mówić. Zapadła chwila ciszy. Alison zerknęła na podłogę, potem na puste półki i na jej twarzy pojawił się figlarny uśmiech. - Ale rozbijając porcelanowe główki, działałaś pod wpływem impulsu. Roześmiałam się. - Myślę, że tak. - Może w takim razie jesteśmy bardziej podobne do siebie, niż sądzisz. - Może. Spojrzałyśmy sobie w oczy i przez chwilę żadna z nas nawet nie drgnęła, jakbyśmy skłaniały się nawzajem do odwrócenia wzroku. Oczywiście, to ja zamrugałam pierwsza. - Co byś powiedziała na kawałek ciasta? - Siedź tam, gdzie siedzisz. Trzymaj rękę wysoko. Zajmę się wszystkim. Alison wyjęła z kredensu dwa małe talerzyki i dwie filiżanki ze spodeczkami, postawiła je na stole obok papierowych serwetek, cukru i miseczki z bitą śmietaną. Potem wróciła do lady i sięgnęła po nóż. - Pamiętasz pierwszy dzień, kiedy wzięłam nieodpowiedni nóż? - spytała, wyjmując tkwiący w drewnianym klocku ogromny, rzeźniczy nóż. Serce zamarło mi w piersiach. - Powiedziałaś wówczas: „O rany! To przesada, nie sądzi pani?" O rany! powtórzyła, patrząc z otwartymi ustami na zakrwawione ostrze. - Co to jest? Krew? Przeniosła wzrok na rękojeść. - Na niej też jest krew. - Popatrzyła na swoją dłoń. - Chyba przydałyby ci się okulary - mruknęłam. Szybko wstałam z krzesła, wyjęłam jej nóż z ręki, wrzuciłam go do zlewu i zalałam gorącą wodą. - To na pewno nie krew - zapewniłam. - A co? - Uparty dżem truskawkowy. - Dżem. Na uchwycie noża? - Ukroisz mi kawałek placka czy nic? - spytałam zniecierpliwiona. Alison wyjęła następny nóż i zaczęła kroić ciepłe ciasto. - O nie, kruszy się. Jesteś pewna, że to nie za wcześnie? - Nie, idealnie - zapew niłam, kiedy zsuwała na talerz ogromny kawał. - Dla mnie porcję o połowę mniejszą. - Jesteś pewna? - Zawsze mogę wziąć dokładkę. - Nie licz na to. Alison wróciła na swoje miejsce i z apetytem zaczęła pochłaniać ciasto. Patrzyłam, jak okruszyny przylepiają się jej do warg i obrysowują usta. Usta klowna - pomyślałam, kiedy oblizała zabłąkane okruchy koniuszkiem języka. Język węża - uznałam, patrząc, jak je przełyka.

- To zdecydowanie najlepsze ciasto, jakie kiedykolwiek upiekłaś. Najlepsze powtórzyła, przełykając następny kęs. - Nauczysz mnie kiedyś, jak się je piecze? - Nic prostszego - zapewniłam skromnie. - Nie martw się. Znajdę sposób, żeby wszystko sobie utrudnić. - Alison roześmiała się z niejakim skrępowaniem, szybko zjadając resztki ze swojego talerzyka. - To jest mniamuśnie pyszne. Czemu nie jesz? - Czekam na kawę. Alison zerknęła na ekspres. - Będzie dopiero za kilka minut. „Kiedy się wody pilnuje, to się nie gotuje" przypomniała mi, odwracając wzrok. - Ty mnie tego nauczyłaś. - Zapamiętujesz wszystko, co mówię? - Staram się. - Dlaczego? - spytałam, szczerze zaciekawiona. - Ponieważ uważam, że jesteś mądra - odparła Alison. - Ponieważ cię podziwiam. - Zawahała się, jakby chciała coś jeszcze dodać, ale wyraźnie się rozmyśliła. - Mogę dostać dokładkę? Nie będę czekać na kawę. - Obsłuż się. Spróbuj z bitą śmietaną. Alison ukroiła sobie następny, jeszcze większy kawałek, potem nałożyła nań łyżkę bitej śmietany. - Marzenie - zachwycała się. - Niebo w ustach. Musisz spróbować. - Wyciągnęła widelec w moją stronę. Potrząsnęłam głową i wskazałam na kawę. - Masz taką silną wolę. - To nie potrwa długo. Patrzyłam, jak pochłania drugą porcję. Człowiek-odkurzacz - pomyślałam z pewnym szacunkiem. - Jesteś gotowa na trzecią? - Chyba żartujesz. Jeszcze odrobina, a pęknę. - Zawahała się. - Chociaż może znajdę jeszcze miejsce na maleńki kawałeczek. Do kawy - dodała i roześmiała się. Opuściła wzrok na kolana i zamknęła oczy. - Brakowało mi tego - szepnęła, chwiejąc się. Wychyliłam się do przodu, zastanawiając się, czy upadnie. Uznałam jednak, że nawet tak silny środek jak percodan zaczyna działać dopiero po kilkunastu minutach. Alison nie upadła, jedynie wyprostowała się na krześle i otworzyła oczy, jakby właśnie obudziła się ze złego snu. - Proszę, nie wyrzucaj mnie - powiedziała. - Co takiego? - Wiem, że wynajęłaś już chatkę komuś z pracy, mimo to przez cały czas modlę się, żebyś zmieniła zdanie i dała mi jeszcze jedną szansę. Obiecuję, że tym razem nie sprawię ci kłopotu. Zrobię wszystko, co mi każesz. Będę przestrzegać twoich zasad. Nie spieprzę sprawy. Naprawdę.

Jej słowa brzmiały tak szczerze, że niemal jej uwierzyłam. Na przekór wszystkiemu zdałam sobie sprawę, że chcę jej wierzyć. - A co z Lance'em? - Z Lance'em? To już przeszłość. Lance odszedł. - Skąd mam wiedzieć, że nie wróci? - Ponieważ daję ci na to moje słowo. - Już mnie kiedyś okłamałaś. - Wiem. I bardzo mi przykro z tego powodu. Byłam naprawdę głupia. Głupia, bo myślałam, że Lance kiedyś się zmieni, że tym razem będzie inaczej. - A co z następnym razem? - Nie będzie następnego razu. Lance wie, że posunął się za daleko, że w twoim przypadku przekroczył wszelkie granice. - Dlaczego mój przypadek miałby być szczególny? Spojrzała w górę i w dół, jakby szukała odpowiednich słów. - Bo wiedział, że bardzo dużo dla mnie znaczysz. - A dlaczego tak dużo dla ciebie znaczę? Następna pauza. - Bo znaczysz. Alison poderwała się na równe nogi, po czym chwyciła się stołu. - Dobrze się czujesz, Alison? - Taak. Tylko trochę kręci mi się w głowie. Chyba za szybko zjadłam. - Wciąż masz zawroty głowy? Powoli potrząsnęła głową, jakby nie była pewna. - Chyba już wszystko w porządku, chociaż trochę się przestraszyłam. - Napij się kawy. Kawa jest bardzo dobra na otumanienie. - Naprawdę? - Nie zapominaj, że jestem pielęgniarką. Uśmiechnęła się. - Naleję do obydwu kubków. Napełniła je świeżą kawą, a potem dodała do swojej trzy kopiaste łyżeczki cukru i łyżkę bitej śmietany. - Na zdrowie! - Stuknęłam swoją filiżanką o jej. - Za nas - powiedziała. - Za nas - powtórzyłam. Obserwowałam, jak upija spory łyk. Skrzywiła się i odstawiła filiżankę na spodeczek. - Jest za gorzka. Spróbowałam swojej. - Mnie smakuje. - Chyba zrobiłam za mocną. - Może jeszcze trochę cukru - zażartowałam. Alison dodała czwartą łyżeczkę i upiła następny łyk. - Nie. Nadal mi nie smakuje. - Chwyciła się za głowę.

- Wszystko w porządku, Alison? - Nie wiem. Dziwnie się czuję. - Wypij jeszcze trochę kawy - poradziłam. - Pomoże. Alison zrobiła, jak powiedziałam: wypiła kawę jak kieliszek tequili, a potem nabrała powietrza w płuca. - Czy tu nie jest trochę za ciepło? - Nic. - O Boże! Mam nadzieję, że to nie migrena. - Czy tak zazwyczaj się zaczyna? - Nie. Przeważnie najpierw zwęża mi się pole widzenia, a potem zaczyna mnie potwornie boleć głowa. - Mam jeszcze jakieś tabletki - przypomniałam sobie, wstając z krzesła i udając, że grzebię w szufladzie. - Może weźmiesz dwie, żeby uprzedzić atak. Dałam jej dwie małe białe pigułki i wrzuciłam buteleczkę percodanu do szuflady. Zażyła je, nawet na nie nie patrząc. - Jak sądzisz? - spytała, odsuwając włosy z czoła. Zauważyłam, że zaczyna się pocić. - Sądzę, że wkrótce poczujesz się lepiej. - Nic, chodzi mi o to, czy mogę zostać. - Jak długo zechcesz. W kącikach jej oczu pojawiły się łzy. - Naprawdę? - Tak. - Nie wyrzucisz mnie? - Jak bym mogła! To twój dom. Alison zasłoniła dłonią usta, żeby nie krzyknąć z radości. - Och, dziękuję. Najmocniej dziękuję. Nie będziesz żałować. Obiecuję. - Ale koniec z kłamstwami. - Obiecuję, że nigdy więcej cię nie okłamię. - To dobrze, bo kłamstwa burzą zaufanie, a bez zaufania... - Masz rację - przyznała. - Oczywiście, masz rację. Przeczesała palcami włosy, pokręciła głową, zwilżyła wargi językiem. - Dobrze się czujesz, Alison? Chcesz się położyć? - Nie. Zaraz oprzytomnieję. - Co robił tu K.C.? - spytałam od niechcenia, kiedy usiłowała skupić wzrok. - O czym ty mówisz? - Koniec z kłamstwami, Alison - przypomniałam. - Obiecałaś. - Koniec z kłamstwami - szepnęła. - Co robił tu K.C.? Potrząsnęła głową, potem dotknęła rękami skroni, jakby chciała podtrzymać głowę, żeby się nie stoczyła.

- On wcale nie nazywa się K.C. - Naprawdę? - Nie. Ma na imię Charlie. Charlie jakiś tam. Nie pamiętam. Był narzeczonym Eriki Hollander. - Narzeczonym Eriki? Co on tu robił? - Nic wiem. - Alison usiłowała odszukać wzrokiem moją twarz. - Opowiadał jakieś głupstwa. - Jakie? - Nic, co miałoby sens. - Roześmiała się, ale słaby dźwięk uwiązł jej w gardle. Powiedział, że nigdzie nie uciekła. Co śmieszne, uważa, że ty wiesz, gdzie ona jest. - Może to wcale nie jest takie śmieszne. - Co takiego? Co powiedziałaś? Może naprawdę wiem, gdzie ona jest. - A wiesz? - Alison próbowała wstać, potknęła się, opadła z powrotem na krzesło. - Naprawdę sądzę, że znacznie wygodniej ci będzie, jeśli się położysz. Chodźmy do salonu. Pomogłam Alison wstać, zarzuciłam sobie na plecy jej długie, smukłe ramię i wyprowadziłam ją z kuchni. Jej nogi szurały po podłodze jak szept tłumu. - Co się stało z choinką? - spytała, gdy Weszłyśmy do salonu. - Miała drobny wypadek. Doprowadziłam Alison do sofy, usiadłam obok niej i położyłam sobie jej stopy na kolanach. - Zrobisz mi pedicure? - spytała, zmuszając się do uśmiechu. - Może później. - Dziwnie się czuję. Chyba przez te tabletki. - I ciasto - dodałam, zdejmując jej sandały i masując stopy, tak jak lubiła. - I kawę. Spojrzała na mnie pytająco. - Wydaje mi się, że tym razem wsypałaś cztery łyżeczki cukru. To kiepski pomysł, Alison. Mówią, że cukier jest trucizną. - Nie rozumiem. - Po raz pierwszy w pięknych oczach Alison pojawił się strach. - O czym ty mówisz? - Myślałaś, że mnie dopadłaś, prawda? Wydawało ci się, że wystarczy się do mnie uśmiechnąć i powiedzieć mi kilka komplementów, a ja znów ulegnę twojemu urokowi? Tylko że to już nie działa. Tym razem przyszła kolej na moje czary: czarodziejski placek czekoladowy Terry, czarodziejski cukier Terry, czarodziejskie tabletki Terry. - O czym ty mówisz? Co mi zrobiłaś? - Kim jesteś? - spytałam.

- Słucham? - Kim jesteś? - powtórzyłam. - Wiesz, kim jestem. Alison. - Alison Simms? - Nie dałam jej możliwości odpowiedzi. - Wątpię. Nie istnieje nikt taki jak Alison Simms. - Skuliła się, jakbym podniosła rękę, by ją uderzyć. - Tak jak nie istnieje żaden K.C. - Ale ja nie wiedziałam o K.C. Nie miałam pojęcia... - Nic ma również żadnej Rity Bishop - ciągnęłam. Przetarła twarz, szyję, włosy. - Kogo? - Twojej przyjaciółki z Chicago. Tej, której szukałaś w Mission Care, a potem przez przypadek zobaczyłaś moje ogłoszenie. - O Boże! - Zabawmy się. Trzy słowa opisujące Alison. - Terry, proszę. Niczego nie rozumiesz. - Pozwól, że się zastanowię. O, już wiem. Kłamczyni. Kłamczyni. Kłamczyni. - Ale ja nie kłamałam. Naprawdę nie kłamałam. - Od początku kłamałaś, od chwili, kiedy cię poznałam. Czytałam twój dziennik, Alison. - Czytałaś mój dziennik? W takim razie wiesz... - Wiem, że twoje pojawienie się tutaj wcale nie było przypadkowe. Wiem, że ty i Lance od miesięcy spiskowaliście, żeby się mnie pozbyć... - Pozbyć? Nie! - Alison zdjęła nogi z moich kolan, próbowała wstać, ale ugięły się pod nią kolana i upadła na podłogę. - O Boże, co się ze mną dzieje? - Kim jesteś, Alison? Kim naprawdę jesteś? - Proszę, pomóż mi. - Bóg pomaga tym, którzy sami sobie pomagają - wyrecytowałam oschłym głosem matki. - To straszne nieporozumienie. Proszę. Zawieź mnie do szpitala. Obiecuję, że wszystko ci powiem, jak tylko lepiej się poczuję. - Powiesz mi teraz. Pchnęłam ją z powrotem na sofę i patrzyłam, jak zapada się między ogromne poduchy. Różowe i jasnofioletowe kwiatki groziły, że połkną ją w całości. Usadowiłam się naprzeciwko na krześle w stylu królowej Anny i czekałam. - Powiedz mi prawdę - ostrzegłam. - Niczego nie ukrywaj.

28. - Mogę prosić o szklankę wody? - spytała Alison. - Później. Jak wszystko mi powiesz. Łzy płynęły jej z oczu. Miała szarą twarz, zupełnie jak na wyblakłej fotografii. - Nie wiem, od czego zacząć... - Zacznij od tego, kim naprawdę jesteś. Zacznij od imienia. - Alison. - Ale nie Simms - stwierdziłam rzeczowo. - Nie Simms - przyznała tępo. - Sinukoff. - Nagły błysk zainteresowania. Czy to nazwisko nic ci nie mówi? - A powinno? Wzruszyła ramionami. - Nie byłam pewna, czy będzie, czy nie. - Nie. - Nie wiedziałam. Musiałam mieć pewność. - Pewność, że co? - Nie chciałam popełnić następnego błędu. - O czym ty mówisz? Jakiego błędu? Głowa Alison opadła do tyłu, zakołysała się, jakby miała odpaść. - Jestem taka zmęczona. - Dlaczego przyjechałaś na Florydę, Alison? - spytałam. - Czego szukałaś? - Ciebie. - To wiem. Nie wiem tylko, dlaczego. Nie jestem bogata. Nie jestem sławna. Nie mam niczego, co mogłoby cię interesować. Wyprostowała głowę i skoncentrowała całą uwagę na mojej twarzy. - Masz wszystko - powiedziała bez ogródek. - Obawiam się, że musisz to wyjaśnić. Zamknęła oczy. Przez chwilę myślałam, że ulegnie wszystkim środkom uspokajającym, które zażyła, potem jednak zaczęła mówić. Robiła to powoli i z wyraźnym wysiłkiem, jakby starała się trzymać takiego, a nie innego toku myślenia, w związku z czym jedna myśl przechodziła w drugą, a słowa zlewały się w jedną całość. - Szukałam cię od jakiegoś czasu, niestety bezskutecznie. Postanowiłam zatrudnić prywatnego detektywa. Pierwszy niczego nie wskórał, wynajęłam więc następnego. Powiedział, że pracujesz w szpitalu w Delray. W związku z tym przyjechałam, żeby osobiście się z tobą spotkać. Wtedy w dyżurce pielęgniarek zobaczyłam twoje ogłoszenie. Nie mogłam uwierzyć własnemu szczęściu. Wymyśliłam historię o Ricie Bishop. Myślałam, że dzięki temu będziemy miały szansę poznać się, nim... - Nim co... - Nim ci powiem. - Co, na litość boską? - Nie wiesz?

- Czego nie wiem? - Nie rozumiem. Mówiłaś, że czytałaś mój dziennik. - Czego nie wiem? - powtórzyłam niskim głosem, przypominającym pomruk zbliżającej się fali. Spojrzała mi prosto w oczy. Patrzyła na mnie z takim skupieniem, jakby widziała mnie po raz pierwszy. - Że jesteś moją matką - powiedziała. Przez moment nie wiedziałam, czy śmiać się, czy płakać, więc zrobiłam i to, i to. Przyduszony dźwięk, który wyrwał się z moich ust, brzmiał obco nawet w moich uszach. Poderwałam się na równe nogi i zaczęłam chodzić tam i z powrotem. - O czym ty mówisz? To niemożliwe. O czym ty mówisz? - powtarzałam. - Jestem twoją córką - wyjaśniła, a w jej oczach pojawiły się łzy. - Zwariowałaś!? Przecież twoja matka mieszka w Chicago. - Nie jestem z Chicago. Jestem z Baltimore, tak samo jak ty. - Kłamiesz! - Jako niemowlę zostałam adoptowana przez Johna i Carole Sinukoffów. Znałaś ich? Energicznie potrząsnęłam głową. Zapomniane obrazy mignęły mi przed oczami jak w świetle lampy stroboskopowej. Przymknęłam powieki, pragnąc odsunąć na bok niechciane wspomnienia. - Mieli już syna, ale nie mogli mieć więcej dzieci. Marzyli o córce, więc wybrali mnie. Popełnili błąd - ciągnęła Alison, oblizując wargi. - Byłam okropnym dzieckiem. Prawie tak okropnym, jak ci opisałam. Nigdy nie czułam się u nich dobrze. Bardzo się od nich wszystkich różniłam. Na dodatek mój idealny, starszy brat bez przerwy mi wypominał, że nie należę do jego rodziny. Pewnego roku, gdy przyjechał do domu z Brown na Boże Narodzenie, powiedział mi, że moją prawdziwą matką była czternastoletnia dziwka, która poszła do łóżka z pierwszym lepszym. - O Boże! - Kopnęłam go w jaja. Na pewno po tym wszystkim będzie miał problemy z pójściem do łóżka z pierwszą lepszą. Próbowała się roześmiać, ale tylko sapnęła. - To, co mówisz, jest niemożliwe - wyrzuciłam z siebie. Kręciło mi się w głowie tak samo jak jej. Przez wznoszone od kilkudziesięciu lat mury obronne przebiły się obrazy z przeszłości i zaatakowały mój mózg. Roger Stillman niezgrabnie wciskający się we mnie na tylnym siedzeniu swojego samochodu, późniejsze codzienne gorączkowe sprawdzanie bielizny w poszukiwaniu oznak okresu, który uparcie się nie pojawiał, dziecięcy brzuch powiększający się z każdym dniem i coraz bardziej sterczący, pomimo założenia najluźniejszych ubrań. - To niemożliwe - powtórzyłam, tym razem bardziej zdecydowanym głosem, na próżno próbując odpędzić przykre wspomnienia. - Nic się nie zgadza. Mam

czterdzieści lat. Ty dwadzieścia osiem. Musiałabym mieć dwanaście... - Nie mam dwudziestu ośmiu lat, lecz dwadzieścia pięć. Dwadzieścia sześć skończę... „Dziewiętnastego lutego" - dopowiedziałam w myślach wraz z nią. Zakryłam uszy rękami, starając się odciąć od jej głosu. Kiedy zrobił się taki głośny, taki silny? - Bałam się, że jeśli podam ci mój prawdziwy wiek, zorientujesz się, nim zdołasz mnie poznać. Nie wiedziałam, jak zareagujesz na moje pojawienie się w swoim życiu. Bardzo chciałam, żebyś mnie polubiła. Nie, to kłamstwo - powiedziała, poprawiając się. - Chciałam więcej. Chciałam, żebyś mnie pokochała. Żebyś nie porzuciła mnie po raz drugi. Usiadłam na krześle. Oczywiście, Alison była szalona. Nawet gdyby część tego, co mówiła, była praw dą, nie mogła być moją córką. Była taka wysoka, taka śliczna. Jak Roger Stillman - pomyślałam. - To nieprawda - upierałam się. - Przykro mi. Pomyliłaś się. - Nie. Nie tym razem. Pierwszy wynajęty przeze mnie detektyw znalazł jakąś kobietę w Hagerstown. Myślał, że to ty. Byłam taka podniecona. Pojechałam się z nią zobaczyć, okazało się jednak, że to pomyłka. Potem znalazłam ciebie. Lance mówił, że to czyste szaleństwo, że nie powinnam jechać tak daleko, narażać się na ponowne rozczarowanie. Ale musiałam cię zobaczyć. W momencie, kiedy cię ujrzałam, kiedy zaczęłam z tobą rozmawiać, wiedziałam, że tym razem to nie pomyłka. Nawet nim powiedziałaś mi o Rogerze Stillmanie, byłam pewna, że jesteś moją matką. - Przykro mi, ale jesteś w błędzie. - Nie. Wiesz, że mam rację. - Wiem tylko, że jesteś idiotką, ciężką idiotką! - krzyknęłam. Głos mojej matki odbił się od ścian. „Ty idiotko, ciężka idiotko!" - Nie, proszę, nie mów tak. „Jak mogłaś to zrobić? Jak mogłaś dopuścić do tego, żeby ten głupi chłopak wsadził ci między nogi swój okropny interes?" „Zajmę się dzieckiem, mamusiu. Obiecuję, że dobrze się nim zajmę". „Chyba nie przypuszczasz, że pozwolę, by nieślubne dziecko choć przez chwilę przebywało w moim domu? Utopię je w misce tak jak te cholerne kocięta!" - Terry - szepnęła Alison. - Terry, źle się czuję. Przysunęłam się do niej i otoczyłam ją ramionami. - Wszystko w porządku, Alison. Nie martw się. Nie będziesz wymiotować. Wiem, jak bardzo nie lubisz wymiotować. - Proszę, zawieź mnie do szpitala. - Później, kochanie. Jak się zdrzemniesz. - Nie chcę zasypiać. - Szzz... Nie broń się, złotko. Wkrótce będzie po wszystkim. - Nie! O Boże, nie! Proszę, musisz mi pomóc.

W tym momencie usłyszałyśmy hałas. Jak na komendę odwróciłyśmy głowy w stronę drzwi kuchennych. Dobiegało stamtąd walenie, krzyki, dzwonienie. - Alison! - Czyjś głos przebił się przez hałas. - Alison, jesteś tutaj? - K.C.! - krzyknęła Alison ledwo słyszalnym głosem. - Jestem tutaj. O Boże, pomóż mi! Jestem tutaj. - Terry! - wrzasnął K.C. - Terry, otwórz drzwi, bo zadzwonię na policję. - Chwileczkę! - zawołałam spokojnie. Delikatnie odsunęłam się od Alison. Usłyszałam jej jęk, kiedy się przewróciła, zbyt otumaniona, by się ruszyć. Podeszłam szybko do tylnych drzwi. - Idę! Już idę! - Gdzie ona jest? - K.C. odepchnął mnie szorstko i wpadł do domu. - Co jej zrobiłaś? - O kim rozmawiamy? - spytałam go uprzejmie. - O Erice? Czy Alison? Ale K.C. był już w salonie. - Alison! Mój Boże! Co ta wariatka ci zrobiła? Sięgnęłam do białego emaliowanego zlewu i po cichutku wyjęłam z niego nóż rzeźniczy. Doskonale pasował do mojej dłoni, jakby został dla niej stworzony. Ścisnąwszy uchwyt, poczułam wilgoć na delikatnej skórze. Chyba na nowo otworzyła się moja rana. Potem wróciłam do salonu i przez schnące gałązki choinki patrzyłam, jak K.C. usiłuje podnieść Alison. - Możesz iść? - Chyba nie. - Obejmij mnie za szyję. Poniosę cię. Jak mam opisać to, co stało się potem? Czułam się tak, jakbym grała główną rolę w sztuce. Nie, nie w sztuce. Raczej w balecie pełnym wspaniałych gestów i przesadnych ruchów, z których każdy był starannie zaplanowany i opracowany przez choreografa. Gdy Alison uniosła ręce, ja zrobiłam to samo. Kiedy K.C. pochylił się, by ją podnieść, dałam nurka. Kiedy zrobił pierwszy z kilku niezgrabnych kroków, przefrunęłam przez pokój z szaloną gracją. Gdy Alison oparła głowę na jego ramieniu, wbiłam trzydziestocentymetrowe ostrze w jego plecy z taką siłą, że rękojeść pękła mi w rękach. K.C. potknął się i poleciał do przodu. Alison wypadła mu z rąk i z cichym stukotem wylądowała na podłodze. K.C. odwrócił się, jakby wykonywał niezgrabny piruet. Jego ręce przestały się poruszać z taką gracją, kiedy machał nimi w poszukiwaniu ostrza tkwiącego głęboko w jego plecach. Powietrze wypełnił krzyk Alison, brzmiący jak trzeciorzędna orkiestra. Tymczasem K.C. zakołysał się i wyciągnął ręce w moją stronę, jakby zapraszał mnie do ostatniego tańca wokół pokoju. Nie przyjęłam jego propozycji, jedynie cofnęłam się o krok, kiedy wychylił się do przodu. Jego pełne niedowierzania oczy zaszły mgłą w obliczu nadchodzącej śmierci. Upadł na podłogę, a jego głowa znalazła się zaledwie o kilka centymetrów od pnia przewróconej choinki. Dopiero po kilku sekundach zdałam sobie sprawę, że Alison przestała krzyczeć, że nie leży już na podłodze, że jakimś cudem udało jej się zebrać resztki sił i dobiec do

drzwi. Prawdę mówiąc, udało jej się je otworzyć i dotrzeć do połowy schodów. Dopiero tam zdołałam ją złapać. Co za siła i determinacja! Instynkt samozachowawczy, chęć życia to zdumiewające zjawisko. Pamiętam, że podobnie pomyślałam o Myrze Wylie. Tylko Erica Hollander przeniosła się na tamten świat cicho, zasypiając kilka minut po zjedzeniu przygotowanej przeze mnie wieczornej przekąski. Nie protestowała, gdy poduszką zatkałam jej nos i usta. - Nie! - krzyczała Alison, gdy sięgnęłam po jej rękę. - Proszę, Alison. Nie rób sceny. - Nie! Nie dotykaj mnie! Zostaw mnie! - Wracaj do domu, Alison. Chwyciłam ją za łokieć i w'biłam palce w ciało. - Nie! - krzyknęła ponownie, odpychając moją rękę z taką siłą, że omal nie straciłam równowagi. Pokonała połowę ścieżki prowadzącej na ulicę, nim ugięły się pod nią nogi i upadła jak szmaciana lalka. Nawet wtedy nie chciała się poddać, próbując na czworakach dotrzeć do ulicy. Wtedy usłyszałyśmy szczekanie, a chwilę później stukot wysokich obcasów. Bettye McCoy i jej dwa szalone psy - pomyślałam, próbując podnieść Alison na nogi. - Pomocy! - zawołała Alison, gdy trzecia pani McCoy pojawiła się na rogu ulicy w spodenkach imitujących skórę lamparta. - Pomocy! Ale krzyki Alison zostały zagłuszone przez szalone ujadanie psów. - Wszystko w porządku! - zawołałam do starzejącej się Alicji z Krainy Czarów. Trochę za dużo wypiła. Bettye McCoy z pogardą odrzuciła do tyłu swoje blond włosy, wzięła pieski pod pachę, przeszła na drugą stronę ulicy i szybko powędrowała w przeciwnym kierunku. - Nie! Proszę! - wołała za nią Alison. - Musi mi pani pomóc! Pomocy! - Naprawdę musisz wszystko odespać - powiedziałam głośno, na wypadek gdyby ktoś słuchał. - Proszę - błagała Alison na pustej ulicy. - Proszę, nie odchodź. - Jestem tutaj, dziecinko - powiedziałam, biorąc ją w ramiona i prowadząc w stronę domu. - Nigdzie nie odchodzę. Kiedy dotarłyśmy do drzwi, przestała walczyć. Nie wiem, czy powodem były tabletki, czy też św iadomość, że dalszy opór jest bezsensowny. Jedynie w estchnęła i zasłabła w moich ramionach. Przeniosłam ją przez próg, jak pan młody z miłością przenoszący pannę młodą. Ciekawe, czy nadal to robią? Nie wiem. Wątpię, żebym kiedykolwiek miała możliwość się przekonać. Na mnie jest już za późno, na Alison również. A szkoda, ponieważ moim zdaniem byłabym dobrą żoną. To wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam. Kochać kogoś, być kochaną, założyć dom, mieć rodzinę.

Dziecko, które mogłabym otoczyć czułością i miłością, jakiej sama nie zaznałam. Córkę. Zawsze chciałam mieć córkę. Zaniosłam Alison na sofę i przytuliłam do siebie. - Luli, luli, lu - zaśpiewałam czule. - Luli, luli, lu... Alison powoli uniosła powieki. Otworzyła oczy. Coś szepnęła. Chyba: „Mamusiu”.

29. Oczywiście, nie wierzę w to, co powiedziała Alison. Praw dopodobnie od Sinukoffów usłyszała, w jaki sposób zhańbiłam rodzinę. To nazwisko brzmi dziwnie znajomo. Może byli sąsiadami. Może nie. Baltimore to duże miasto. Ludzie nie znają się nawzajem, wbrew twierdzeniom mojej matki, że całe miasto wie o mojej hańbie, że ludzie się z niej śmieją, że wstydzi się pokazać w miejscu publicznym. Z tego powodu przeprowadziliśmy się na Florydę. Nie dlatego, że wymagała tego praca ojca. Ze względu na mnie. Chodziłam do szkoły, póki mój stan nie stał się tak widoczny, że trudno go było zignorować, potem poproszono mnie, żebym więcej się nie pokazywała. Rogera Stillmana nie spotkała żadna kara. Moje nazwisko zostało okryte hańbą, tymczasem jemu pozwolono chodzić do szkoły i zdać maturę w raz z resztą klasy. Bóle porodowe trwały dwadzieścia godzin, nim matka pozwoliła ojcu zawieźć mnie do szpitala. Moja córeczka przyszła na świat po następnych dziesięciu godzinach. Ważyła prawie cztery kilogramy. Nigdy nie miałam szansy wziąć jej w ramiona. Nie pozwolono mi nawet na nią popatrzeć. Matka wszystkiego dopilnowała. Oczywiście, miała rację. Czy mogła postąpić inaczej? W końcu miałam zaledwie czternaście lat, sama byłam jeszcze dzieckiem. Nie wiedziałam nic o życiu, nie umiałam zająć się drugim człowiekiem. To był śmieszny pomysł i z pewnością do końca życia gorzko bym żałowała. A może nic? Często zastanawiałam się, czy byłabym taką złą matką. W głębi duszy kochałam maleńką istotkę rosnącą w moim łonie, uwielbiałam ją od pierwszej chwili, kiedy poczułam jej ruchy. Rozmawiałam z nią, gdy nikogo nie było w domu; śpiewałam jej, gdy byłam sama w swoim pokoju; zapewniałam ją, że nigdy nie będę się na nią złościć, nigdy jej nie uderzę, nigdy nie będę nią gardzić; przyrzekałam, że będę zasypywać ją pocałunkami i każdego dnia powtarzać jej, jak bardzo ją kocham. „Zajmę się tobą" - obiecywałam, kiedy nikt nie słyszał. Tymczasem wyciągnięto ją z mojego łona i zabrano, nim zdołałam zobaczyć jej słodką twarzyczkę, a ja przez całe życie troszczyłam się o innych ludzi. Oczywiście, Alison nie była moim dzieckiem. Bez wątpienia musiała usłyszeć o „czternastoletniej dziwce, która przespała się z pierwszym lepszym". Powiedział jej to pewnie ktoś z Baltimore, może nawet starszy brat, jak twierdziła. Potem wraz z przyjaciółmi opracowała zawiły scenariusz, umożliwiający jej wtargnięcie w moje życie. „Chciałam, żebyś mnie polubiła. Nie. Chciałam, żebyś mnie pokochała" - przyznała Alison krótko przed śmiercią. Oczywiście, bardzo mi jej brakuje. Często o niej myślę, i to zawsze z ogromnym uczuciem, wręcz z miłością. Może zatem dostała to, o czym marzyła? Nie cierpiała. Zasnęła w moich ramionach. Reszta była łatwa. Połknęła tyle

tabletek, że prawdopodobnie nawet nie poczuła poduszki, którą trzymałam na jej twarzy przez dwie minuty. Potem ubrałam ją w ładną, niebieską sukienkę - tę, którą miała na sobie pierwszego dnia - i pochowałam w ogrodzie obok Eriki. W tym kącie ogrodu rosną wyjątkowo bujne kwiaty, myślę więc, że byłaby zadowolona. K.C. to całkiem inna sprawa. Nigdy wcześniej nie zabiłam mężczyzny, nigdy nie użyłam noża, nigdy nie musiałam się uciekać do tak brutalnych metod. Potrzebowałam kilku dni, żeby opanować drżenie ręki, tygodni, by w końcu usunąć krew z podłogi w salonie. Oczywiście, konieczna okazała się wymiana dywanu. Był kompletnie zniszczony. Alison miała rację - jasny dywan w' salonie okazał się niezbyt praktyczny. Tak czy inaczej, musiałam go zmienić. Nie chciałam, żeby K.C. zanieczyścił mój ogród, więc odczekałam do północy, potem wsadziłam go do bagażnika, wywiozłam na mokradła i wrzuciłam do błota. Uznałam, że to dobry pomysł. Jestem pewna, że aligatory doceniły mój wysiłek. Od śmierci Alison minęły trzy miesiące. Sezon prawie dobiegł końca. Z każdym dniem na drogach jest coraz mniej aut, po ulicach chodzi coraz mniej turystów. Łatwiej dostać się do restauracji. Krótsze kolejki ustawiają się do kin. Bettye McCoy wciąż kilka razy dziennie chodzi ulicą ze swoimi dwoma szalonymi psami. Czasami któryś jej ucieka i w pada na moje tylne podwórko. Postawiłam niski płotek, żeby mnie nie odwiedzały. Mam nadzieję, że to wystarczy. Jeśli jednak któremuś uda się ponownie dostać za dom, przepędzę go czymś znacznie mniej miłym niż miotła. Od czasu do czasu zastanawiam się, co by się stało, gdyby Lance i Denise zaczęli szukać Alison. Ale na razie żadne z nich nie daje znaku życia, może więc Alison pow iedziała prawdę, że wyjechali razem i że raz na zawsze zerwała ze swoim byłym mężem. Mam nadzieję, że tak. Mimo to wciąż muszę uważać. Moja praca w szpitalu wygląda tak jak dotychczas. Łóżko Myry zajął starszy dżentelmen z zaawansowaną chorobą Parkinsona. Bardzo się o niego troszczę. Jego rodzina uważa, że nie ma na świecie lepszej pielęgniarki ode mnie. Jeśli chodzi o Josha, przez przypadek miałam rację. Rzeczywiście kilka tygodni po pogrzebie matki przysłał kwiaty dla personelu. Prawdę mówiąc, kwiaty były od niego i jego żony. W liściku podziękował wszystkim pracownikom oddziału. Nikogo nie wyróżnił. Dziennik, który od niego dostałam, okazał się użyteczny. Dobrze jest mieć gdzie zapisywać swoje myśli, co właśnie robię. Miejsce, gdzie można wszystko uporządkować. A kto wie? Może pew nego dnia znajdę prawdziwą miłość? Josh okazał się słaby i niewiele wart, co wcale nie oznacza, że nie istnieje ktoś odpow iedni dla mnie. Nie jest za późno. Mam dopiero czterdzieści lat. Wciąż jestem dość atrakcyjna. Mogę kogoś spotkać, choćby jutro, wyjść za niego za mąż, założyć rodzinę, o której zawsze marzyłam. Wiele kobiet po czterdziestce ma dzieci. Wszystko może się zdarzyć. Modlę się o to.

Tak czy inaczej, jak mówią, życie toczy się dalej. „A tak swoją drogą, kto tak mówi?" - usłyszałam pytanie Alison. Jej głos dochodził gdzieś z bardzo bliska. Obróciłam się i spojrzałam w tamtą stronę. Stała obok mnie. „Opisz swoje życic, odkąd odeszłam" - szepnęła żartobliwie. „W trzech słowach". - Spokojne - odparłam posłusznie. - Nieciekawe. - Spojrzałam na puste półki na ścianie w kuchni i doszłam do wniosku, że pora zacząć odtwarzać swoją kolekcję. Samotne - przyznałam, połykając łzy. Popatrzyłam w tylne okno na małą, pustą chatkę za domem. Od trzech miesięcy nikt w niej nie mieszka, dlatego zaczyna wyglądać na nieco zaniedbaną. Potrzebuje kogoś tak samo jak ja. Kogoś, kto ją pokocha i zatroszczy się o nią. Kto okaże jej miłość i szacunek. Po niepowodzeniach z Eriką i Alison nie jestem pewna, czy istnieje ktoś taki. Ale może pora poszukać. Może pora pogrzebać szepty i kłamstwa przeszłości. Zacząć wszystko ponownie. - Ponownie - powtórzyłam głosem Alison, postanawiając zamieścić ogłoszenie w gazecie. - Dobre słowo.