1857).Gilstrap John - Jonathan Grave 01 - Bez Przebaczen Ia (Czp)

John Gilstrap

BEZ PRZEBACZENIA No Mercy

Z angielskiego przełożył Jerzy Malinowski

PAMIĘCI Rossa Abdallaha Alameddine

Liviu Librescu

Christophera Jamesa „Jamiego" Bishopa

G. V. Loganathana

Briana Bluma

Partahi Lumbantoruana

Ryana Clarka

Lauren McCain

Austina Cloyda

Daniela O'Neila

Jocelyne Couture-Nowak

Juana Ortiza

Daniela Pereza Cuevy

Minal Panchal

Kevina Granaty

Erin Peterson

Mathewa Gregory'ego Gwaltneya

Michaela Pohle'a

Caitlin Hammaren

Julii Pryde

Jeremy'ego Herbstritta

Mary Karen Read

Rachael Elizabeth Hill

Reemy Samaha

Emily Jane Hilscher

Waleeda Mohammeda

Jarretta Lane'a

Shaalana

Matthewa La Porte

Lesliego Shermana

Henry'ego J. Lee

Maxine Turner

Nicole White Ofiar masakry w Virginia Tech.

20 KWIETNIA

Rozdział 1 Pełnia wszystko komplikowała. Mimo cienkiej zasłony chmur srebrzysty blask księżyca rzucał cienie jak w środku dnia. Cały ubrany na czarno Jonathan Grave poruszał się w panującej wokół ciszy niczym cień, tylko oczy błyszczały mu spod kaptura. Hałas czyniony przez tysiące świerszczy i rzekotek częściowo tłumiły ten, który robił on. Uspokajał się myślą, że trafił do Indiany - zagłębia uprawy soi - by zmierzyć się z niezbyt rozgarniętym przeciwnikiem, szybko jednak przypominał sobie, czym grozi niedocenianie wroga. Przez całe dwadzieścia minut, kiedy Jonathan ich podsłuchiwał, bracia Patrone się kłócili. Słuchawka w jego lewym uchu wyłapywała wszystkie słowa dzięki nadajnikowi przyklejonemu do szyby frontowego okna. Z tego, co zdołał ustalić w ciągu kilku ostatnich godzin, bracia Patrone byli nikim - dwójką nieudaczników z Wirginii Zachodniej. Dopuścili się porwania, którego motywy były niejasne, ale dla Jonathana nieistotne. Stres zaczynał dawać im się we znaki. Liczyli, że rodzice Thomasa Hughesa szybko wypłacą okup, a teraz nie mogli pojąć, co poszło nie tak. - Mam dość. Ten dupek nie będzie mnie zwodzić - odezwał się Lionel, starszy i bardziej wyrywny z braci. - Jak stary Stevie Hughes potrzebuje więcej dowodów, może odetniemy coś Tommy'emu i prześlemy pocztą? Klęczący na mokrej od rosy trawie Jonathan zdjął i otworzył czarny plecak. W okularach noktowizora ciemność płonęła zielonym blaskiem. - Nie mówisz poważnie - odparł braciszek Barry. W jego głosie brzmiało ciche błaganie. Był pacyfistą. Jonathan lubił pacyfistów. Zwykle żyli dłużej. - Słuchaj mnie! Lionel dalej się wściekał, a tymczasem Jonathan wyjął z plecaka zwój lontu detonującego, a z pochwy na lewym ramieniu nóż K-Bar. Odmierzył mniej więcej cal przewodu, odciął go i schował nóż. Czarną taśmą izolacyjną przyczepił lont do kabla zasilającego dom w energię elektryczną i umieścił na swoim miejscu zapalnik. Lont detonujący to wspaniała rzecz. W tym wypadku użycie go jest może lekką przesadą, ale przynajmniej zapewni skuteczność. - Mamy czekać, to polecenie Chris - powiedział do brata Barry, ale ostatnim słowom towarzyszyły trzaski w słuchawce Jonathana, który wcisnął włącznik radia na kamizelce z

kevlaru i szepnął: - Szef ma na imię Chris. - Po trzech dniach zbierania informacji tylko tej im brakowało. - Przyjąłem. Jest gdzieś tam? - w słuchawce zaskrzeczał znajomy głos. - To ja chciałem cię o to spytać - szepnął Jonathan. - Mam tu tylko dwóch gości. - Od naocznego świadka wiedzieli, że nagiego studenta uniwersytetu Ball wynosiły z jego mieszkania w środku nocy trzy zakapturzone osoby. Jonathanowi nie podobało się, że jednego z porywaczy brakuje. Z treści kłótni tych dwóch i z tonu ich głosu wynikało, że ich frustracja sięgnęła zenitu. Zaczął pracować szybciej. - Wszystko to jest porąbane - stwierdził Lionel. - Może policja już wszystko wie. - A może ty po prostu dostajesz świra - uspokajał Barry. - Psiakrew! To miał być łatwy zarobek. Jonathan był teraz na tyłach domu - po czarnej stronie, jak ją nazywał, i zaczął się przygotowywać do otwarcia drzwi. Bracia Patrone ukryli Thomasa Hughesa w piwnicy. W tej części kraju nazywało się to pewnie raczej schronem przeciwsztormowym. Albo ziemianką. Piwnica zbudowana była w całości z kamienia. Zewnętrzne wejście chroniły dwa skrzydła ciężkich drewnianych drzwi umieszczonych nieco ponad poziomem gruntu. W odpowiedniej chwili Jonathan wejdzie tamtędy do środka. Z kieszeni kamizelki wyjął telefon komórkowy, otworzył klapkę i zaczął przyglądać się obrazowi przekazywanemu przez kamerę światłowodową, którą umieścił w drzwiach piwnicy. W przyćmionym świetle rzucanym przez pojedynczą żarówkę trudno było dostrzec szczegóły, ale to, co chciał zobaczyć, widział. Przez ostatnie pół godziny jego „cenny ładunek" ani drgnął. Student czwartego roku muzyki leżał nagi na posadzce piwnicy. Ręce, nogi i usta miał skrępowane srebrzystą taśmą klejącą. - Wytrzymaj jeszcze trochę - szepnął Jonathan. Dzieciak nie miał pojęcia, że tylko chwile dzielą go od uwolnienia. Ale tych obrazów nigdy nie zapomni. Nawet gdy będzie już bezpieczny, trauma po tych czterech dniach uwięzienia nie zniknie. Thomas Hughes prawdopodobnie zmieni się na zawsze. Może po latach znów poczuje się naprawdę szczęśliwy, a niewykluczone, że nigdy już nikomu nie zaufa. - Melduj. - Tym razem zaskrzeczała słuchawka w prawym uchu, przez którą nie słyszał kłótni braci Patrone. Minęły dwie minuty od ich ostatniej rozmowy i partner Jonathana, Brian Van de Meulebroeke - „Boxers", zgodnie z procedurą chciał otrzymać raport sytuacyjny. Mężczyźni rozmawiali bez obawy, że ktoś ich podsłucha, bo korzystali z

szyfrowanego kanału. - Przygotowuję się do wejścia - zameldował Jonathan. Nie zdejmując noktowizora, wyjął z plecaka trzy ładunki wybuchowe - po jednym na zawiasy drzwi i trzeci przeznaczony do unieszkodliwienia wielkiej kłódki pośrodku. C4 dawał się kształtować jak plastelina, był niezawodny i skuteczny jak diabli. Zwrot „strach i trwoga" zyskiwał zupełnie nowe znaczenie, kiedy fala uderzeniowa rozchodziła się w tak małym pomieszczeniu jak piwnica. - Obetniemy dzieciakowi jaja - rzekł Lionel. Jonathan poczuł, jak żołądek podjeżdża mu do gardła. - Co?! - Barry się przeraził. To dobry znak. - Słyszałeś. Utniemy mu jaja i wyślemy tatusiowi za karę, że tak z nami pogrywa. - To chore - skomentował Barry. - Niby dlaczego? I tak umrze. - Nie mów tak. Jonathan ponownie wcisnął guzik radia. - Widzisz gdzieś w okolicy Chrisa? Wygląda na to, że będę musiał interweniować. - Przykro mi, szefie. Nikogo w polu widzenia. Najbliższe światła samochodu jakieś dwie mile stąd i na dodatek wóz jedzie w przeciwnym kierunku. - Rozumiem - odpowiedział Jonathan i pomyślał: A wy się tam wreszcie uspokójcie. - Naprawdę myślałeś, że go zostawimy przy życiu? - Lionel tłumaczył bratu zawiłości tego świata. - Po co mielibyśmy to robić? - Ponieważ zapłacili okup. Lionel ryknął śmiechem. - Właśnie za to babcia tak cię kochała. Zawsze byłeś słodkim naiwniakiem. Jonathan umieścił ładunki C4 na miejscu, ustawił zapalniki tak, by wybuchały w odstępie pięciuset milisekund, cofnął się kilka kroków od drzwi i ponownie zerknął na wyświetlacz telefonu. Thomas Hughes przekręcił się na bok; wciąż miał podciągnięte nogi. Wyglądał tak samo jak na zdjęciach przysłanych przez porywaczy. Jonathan skrzywił się z niezadowoleniem. Jeśli ten dzieciak przez trzy dni nie miał okazji rozprostować nóg, to kiepski będzie z niego biegacz. - Nie rozumiesz, braciszku? - ciągnął Lionel. W jego głosie słychać było perwersyjną satysfakcję. - Za porwanie wylądujesz w więzieniu na zawsze. Za morderstwo dołożą ci jeszcze kilka lat. To już nie ma znaczenia. Nie zamierzam ryzykować, że bogaty dzieciak zacznie zeznawać przeciwko mnie w sądzie. Jak dostaniemy forsę, zabijemy go, zakopiemy

ciało i znikniemy. - Nikt nic nie mówił o zabijaniu! - zaprotestował Barry. - Bo nikt nie przypuszczał, że jesteś idiotą. - To po co te całe ceregiele ze zdjęciami? Lionel śmiał się długo i głośno. - Dobrze powiedziane. Ceregiele. Rodzina podejrzewała, że zamierzamy go zabić, więc domagała się coraz to nowych zdjęć. Dlatego musimy go utrzymać przy życiu, póki forsa nie znajdzie się w naszym ręku. Rozumiesz? Jonathan się skrzywił. Sam obmyślił podstęp z fotografiami - dzięki temu mogli zyskać na czasie i odnaleźć miejsce, w którym znajduje się Thomas. Postanowił wrócić przed front domu i sprawdzić, czy uda mu się zajrzeć przez okno, żeby lepiej ocenić stan emocjonalny porywaczy. - Wiesz co? - zaczął Lionel konspiracyjnym szeptem. - A może rzeczywiście zaraz wylądujemy w pudle? Może policja już wszystko wie. Założę się, że gliny już tu są. Jonathan usłyszał odgłos kroków. Kroki zbliżały się i skręciły w lewo, otworzyły się drzwi wejściowe i na werandę wyszedł Lionel. - Cholera! - syknął Jonathan. Zamarł w bezruchu, inaczej Lionel pewnie by go zobaczył, gdyż jedyną osłonę zapewniał mu cień rzucany przez dom. Jeśli się nie poruszy, może pozostanie niezauważony. Zresztą nie było czasu na szukanie kryjówki. Powoli uniósł karabinek szturmowy M4. Nie miał ochoty strzelać do przeciwnika w tym miejscu, ale nie zamierzał też dać się zabić. - Jesteście tam, dupki?! - wrzasnął Lionel. W dłoni trzymał pistolet. - Dlaczego nie przyjdziecie po mnie? - Wystrzelił dwukrotnie gdzieś w noc. Chyba z trzydziestkiósemki. - Co ty, do diabła, wyprawiasz? - wysyczał Barry. - Usłyszy nas całe hrabstwo. - I co z tego? Teraz Jonathan widział ich obu na werandzie i zastanawiał się, czy pierwszą ofiarą Lionela nie stanie się Barry. Obliczając odległość i biorąc poprawkę na wiatr, Jonathan położył palec na języku spustowym i czekał. - Mam dość tego pieprzonego gówna! - wydzierał się Lionel. - Naprawdę mam dość. - Już niedługo koniec - uspokajał go Barry. - Zaszliśmy tak daleko. Nie możemy tego schrzanić przez... - Nie rozumiesz? Nic już nie da się spieprzyć. Zostaliśmy sami, braciszku. - Skąd wiesz? Po prostu negocjacje nie przebiegają tak sprawnie, jak się spodziewaliśmy.

- A ty skąd to wiesz?! - Lionel rwał się do bitki. Bracia stali bez ruchu i mierzyli się wzrokiem. W końcu Lionel skinął głową. - W porządku. Jonathan widział, jak ramiona Barry'ego się rozluźniają. - Masz rację, Barry. To tylko negocjacje. - Lionel wycofał się do domu. Z długości jego pierwszego kroku Jonathan wywnioskował, że szykuje się coś więcej. - Zróbmy więc coś, co je przyśpieszy. Barry pobiegł za bratem. - Co zamierzasz? - W jego głosie znów zabrzmiała panika. - Już dawno powinienem to zrobić - odparł Lionel. - Cholera. Co ty kombinujesz? - Przecież wiesz. Jonathan zaklął bezgłośnie. Jego sprzęt nie pozwalał obserwować obrazów z dwóch kamer jednocześnie, a teraz chętnie zainstalowałby jedną na piętrze zamiast w piwnicy. - Nie róbmy tego - błagał Barry. - Jeszcze nie teraz. - Chodź - warknął Lionel. - Masz go tylko przytrzymać. Jonathan popędził z powrotem do drzwi prowadzących do piwnicy. Cała sprawa stawała się niejasna. Kiedy bracia oddalili się od mikrofonu, ich rozmowa przerodziła się w trudny do zrozumienia bełkot. Zobaczył teraz, że obaj schodzą kamiennymi schodami. Wyglądali dokładnie tak, jak na zdjęciach do prawa jazdy. Wcisnął guzik radia i szepnął: - Chyba zaczyna robić się gorąco. - Przyjąłem, szefie. Schodzę trochę niżej i czekam na sygnał. Jonathan nie miał czasu odpowiedzieć. Wszystko działo się zbyt szybko. W piwnicy pierwszy szedł Lionel, tuż za nim Barry. - Nie powinniśmy nic robić, dopóki nie wróci Chris. - Barry chyba wierzył, że powtarzanie w kółko tego samego może odmienić przyszłość. - Pieprzyć to. - Lionel splunął. - Rozchyl mu nogi i przytrzymaj. Thomas Hughes szarpał się zawzięcie na posadzce, daremnie usiłując zapobiec tragedii. Lionel wymierzył mu silnego kopniaka w bok, ale Thomas tylko podwoił wysiłki. Lionel trzymał nożyce ogrodnicze z długą rękojeścią, takie, jakich używa się do przycinania grubych na cal gałęzi. Czas działać. Jonathan puścił karabin, który zwisł na pasku, wyjął swoją czterdziestkępiątkę i oparł się o ścianę. - Spokojnie - powiedział Lionel ze śmiechem. - To tylko zaboli jak...

Zatykając prawe ucho dla ochrony przed mającym za chwilę nastąpić hukiem, Jonathan wystukał na klawiaturze telefonu komórkowego trzycyfrowy kod i wcisnął „wyślij". Usłyszał eksplozję jako serię czterech oddzielnych wybuchów, ale w piwnicy zabrzmiało to niczym koniec świata. Pierwszy wybuch uszkodził instalację elektryczną; kolejne trzy wyrwały drzwi z zawiasów. Jedno skrzydło wpadło do środka na schody prowadzące w dół, zamieniając się w rodzaj sanek, na których Jonathan zjechał do piwnicy. - Stój! - wrzasnął. - Nie ruszać się albo was zabiję! - Zarówno ofiara, jak porywacze nic nie widzieli w ciemnościach, ale Jonathan dostrzegał w zielonej poświacie każdy szczegół. Colt 1911 był jego starym przyjacielem i świetnie leżał w dłoni chronionej przez rękawiczkę z nomeksu. Z przyrządów celowniczych nigdy nie korzystał - nie było potrzeby. Naciskał spust i cel był martwy. - Trzymajcie ręce tak, żebym je widział! To, co nastąpiło później, było równie przewidywalne, jak nieuniknione. Lionel był wściekły i jednocześnie przerażony, a to najgorsze połączenie. Odrzucił nożyce na bok, zza paska wyszarpnął pistolet, mały automatyczny .380, i wystrzelił w stronę, skąd dochodził głos Jonathana. Pocisk minął go o kilka cali. Pociski Jonathana nie chybiły. Nim przebrzmiało echo wystrzału Lionela, posłał w jego kierunku trzy kule. Dwie trafiły porywacza w serce, a trzecia w czoło. Lionel runął na ziemię. Leżący na posadzce Thomas Hughes przyjął z powrotem pozycję embrionalną, chcąc się stać jak najmniej widoczny. Stojący w ciemnościach Barry zaczął panikować. - Lionel! - wrzasnął i wyciągnął przed siebie ręce niczym ślepiec. - On nie żyje, Barry - odezwał się Jonathan. - Jeśli nie będziesz robił, co ci każę, ciebie też zabiję. Łapy w górę i rozchyl palce. - Kłamiesz - powiedział Barry. - Zrób dwa duże kroki w tył i podnieś ręce. - Ton głosu Jonathana nie był ani łagodny, ani srogi, po prostu nie pozostawiał miejsca na negocjacje. - Kim jesteś?! - zawołał wystraszony Barry. - Ręce, Barry. Chyba nie chcesz, żebym cię zastrzelił. Barry Patrone był zdezorientowany. Z jego przytępionego spojrzenia Jonathan wywnioskował, że stracił zdolność odróżniania rzeczywistości od fikcji. Rzucał naokoło nerwowe spojrzenia, a jego źrenice błyszczały w podczerwieni niczym oczy jakiegoś potwora. Thomas mimo zaklejonych ust usiłował krzyczeć. - Bądź cicho, Thomas. Jesteś bezpieczny. Już prawie po wszystkim. Barry, chcę

widzieć twoje ręce. - Kim jesteś? - powtórzył pytanie Barry. Wyglądało na to, że jego mózg się zaciął i nie będzie funkcjonował, póki nie uzyska odpowiedzi. Wędrował na oślep zagubiony gdzieś między paniką a obłędem. - Nie będę czekał bez końca - powiedział Jonathan. - Jeśli przestrzelę ci kolana, wylądujesz na podłodze. Czy tego chcesz? Wybór należy do ciebie. Barry energicznie potrząsnął głową i zrobił dwa kroki w lewo. Nie, nie chciał mieć przestrzelonych kolan. Trafił nogą na ciało brata, pośliznął się na kałuży krwi i o mało nie stracił równowagi. Przykucnął i zaczął błądzić rękami w ciemności. - Co to? - wyjęczał. - O Boże! Czy to Lionel? - Jego dłoń odnalazła ramię brata. A następnie ziejącą ranę na czole. - Na ziemię! - rozkazał Jonathan. Barry wydał z siebie zwierzęcy odgłos, ni to skowyt, ni pisk, który odbił się echem od ścian. - Zabiłeś go! - zaszlochał. - Zabiłeś! Jonathan ujrzał na twarzy Barry'ego oznaki histerii. - Nie dał mi wyboru - odparł Jonathan takim tonem, jakby mówił o decyzji biznesowej, a nie o strzelaniu. - Nie popełnij tego samego błędu. Ale Jonathan mógłby równie dobrze mówić w suahili. Barry kucał, obejmując ramionami kolana, i lamentował. - Zabiłeś go! Zabiłeś go! - powtarzał bez przerwy. Trochę dalej Thomas usiłował podnieść się na kolana. - Leż, Thomas! - polecił Jonathan. Tego tylko brakowało, żeby chłopakowi coś się teraz stało. - Leż na podłodze i trzymaj się z boku. Wszystko będzie okej. Kiedy Barry Patrone podniósł wzrok, Jonathan zrozumiał, że chłopak postanowił postąpić głupio. Barry spojrzał wprost na Jonathana i po raz kolejny powtórzył: - Zabiłeś go. - Nie bądź idiotą, Barry. Nie masz szans... Barry runął na betonową posadzkę, przekręcił się na lewy bok i wyciągnął z kieszeni spodni rewolwer z krótką lufą. Następnie przyklęknął i wycelował w otaczający go mrok. Jonathan zrobił dwa małe kroczki w bok, wiedząc, że praworęczny strzelec zwykle mierzy za bardzo w lewo. Barry strzelił, ale pocisk zrykoszetował od betonowej ściany. - Rzuć broń! - wrzasnął Jonathan. Do cholery, przecież ten gość nie musiał umierać.

Lionel był stuknięty, ale Barry nie. Tym razem Barry namierzył głos Jonathana i wycelował niebezpiecznie blisko. Trudno. Palec Jonathana kierowany czystym instynktem pociągnął dwukrotnie za spust. Barry zacharczał, gdy dwa pociski kalibru .45 przeszyły jego pierś, rozrywając na strzępy serce. W zasadzie już nie żył, nim druga kula dosięgła jego ciała. - Niech to szlag! - Jonathan splunął na ziemię. Czy okup był tego wart? Wyjął z kolby pistoletu magazynek i włożył nowy. Wsunął broń do kabury, jak zwykle odbezpieczoną, i wcisnął guzik radia na piersi. - Pomieszczenie czyste, dwóch śpiących. Odwrót za pięć. - Przyjąłem, pomieszczenie czyste. Widzimy się za pięć - odpowiedział Boxers. Thomas Hughes krzyczał, ale z powodu taśmy na ustach nic nie można było zrozumieć. Sądząc jednak po twardych spółgłoskach, należało przypuszczać, że są to głównie przekleństwa. Jonathan podszedł ostrożnie do chłopaka, obawiając się kopnięcia, a także nie chcąc wdepnąć w kałużę krwi. - Uspokój się, Thomas - powiedział. - Jesteś bezpieczny. Zabieram cię do domu. Tamci dwaj nie żyją, wszystko będzie dobrze. Rozumiesz mnie? Jeśli tak, kiwnij głową. Thomas zawahał się, a potem kiwnął. To na pewno był zamierzony ruch. W jego oczach wciąż jeszcze widniał strach, ale co w tym dziwnego? - Zapalę teraz światło - uprzedził Jonathan i zdejmując gogle noktowizyjne, sięgnął przez ramię do bocznej kieszonki plecaka po świetlik, po czym go przełamał. Pomieszczenie ponownie rozświetliło się zielonym blaskiem, tyle że teraz obaj wszystko widzieli. Wyraz przerażenia w oczach Thomasa pogłębił się, kiedy zobaczył zamaskowaną twarz Jonathana. Wybawca starał się ze wszystkich sił, żeby jego spojrzenie było przyjazne. - Teraz uwolnię cię z więzów - tłumaczył Jonathan. - A do tego muszę użyć noża. Nie przestrasz się go. Ośmiocalowa hartowana stal noża K-Bar była ostra jak brzytwa i wyglądała cholernie groźnie. Była równie śmiertelna jak funkcjonalna. Ostrożnie wsunął ostrze pomiędzy kostki, by uwolnić stopy chłopca, następnie kolana i w końcu nadgarstki. - Taśmę z ust zerwij sobie sam. - Domyślał się, że musiała całkiem porządnie przywrzeć do skóry. Thomas Hughes miał początkowo problem ze znalezieniem brzegu taśmy. Jonathan zostawił go samego z tym zadaniem, a sam zajął się zbieraniem swoich łusek po nabojach. Wszystkie pięć leżało w narożniku przy roztrzaskanych stopniach schodów. Zebrane łuski włożył do kieszeni spodni.

Thomas wreszcie znalazł brzeg taśmy i zerwał ją, czemu towarzyszył jęk. - Jesteś ranny? - zapytał Jonathan. - Chcieli mnie wykastrować - odparł Thomas. Wydawał się przerażony i zdumiony zarazem. - Jesteś gliną? - Odwrócił gwałtownie głowę w poszukiwaniu innych osób w pomieszczeniu. - Do kogo przed chwilą mówiłeś? Jonathan zignorował te pytania. W narożniku, obok umywalki znalazł rolkę papierowych ręczników i oderwał spory kawałek. Owinięty wokół dłoni zwitek zmoczył wodą z kranu i wręczył Thomasowi. Chłopak spojrzał na niego podejrzliwie. Jonathan wskazał ruchem głowy brudne uda i genitalia Thomasa. - Pomyślałem, że zechcesz się obmyć. Zawstydzony Thomas przyjął ręczniki od swojego wybawcy, który odwrócił głowę, by go nie zawstydzać. Jonathan przykucnął przy ciele Lionela i przeszukał mu kieszenie. - Jak już się wytrzesz, rozbierz tego faceta i szybko wskocz w jego ciuchy. Gdzieś tam jest jeszcze jeden porywacz i nie chcę, żeby nas tu znalazł, kiedy wróci. - Nie - zaprotestował Thomas. - Było ich tylko dwóch. - Nieprawda, uwierz mi. Jest jeszcze jeden. A teraz ruszaj się, raz dwa. U Lionela Jonathan znalazł tylko portfel. Przeszedł do ciała Barry'ego i tam też nie znalazł nic prócz portfela. Oba portfele schował w zamykanej na zamek bocznej kieszeni plecaka. Tymczasem Thomas nawet się nie poruszył. - No szybciej. Chyba że chcesz biec nago. Thomas przykucnął i zaczął szarpać się ze sznurowadłami w butach Lionela. - Pospiesz się - poganiał Jonathan. - Nie mamy czasu do stracenia. - Skoro nie jesteś gliną, to kim? Jonathan miał tego dość. - Idę się rozejrzeć na górze. Kiedy wrócę, masz być ubrany, jasne? Zresztą, czy będziesz goły, czy w ubraniu, za trzy minuty stąd wychodzimy. Wytrzymał spojrzenie chłopca, a potem obrócił się na pięcie. - Dwie minuty pięćdziesiąt sekund.

Rozdział 2 Smród na parterze był tylko odrobinę mniej obrzydliwy od tego w piwnicy. Bracia Patrone, mimo ciepłego dnia, postanowili, że będą trzymać okna zamknięte, a kiedy jeden niewielki klimatyzator przestał działać po odcięciu przez Jonathana zasilania, powietrze zrobiło się stęchłe. Śmierdziało chorobą i starością, zapach ten pozostał po babci, która niedawno pozostawiła dom kolejnemu pokoleniu. Wszystkie tapicerowane oparcia krzeseł zdobiły koronkowe serwetki. W oknach wisiały zasłony w kratę obszyte koronkami. Przyświecając sobie małą latarką, Jonathan szukał jakichkolwiek dokumentów czy notatek, które mogłyby świadczyć o obecności Thomasa Hughesa w tym domu. Prędzej czy później ciała braci zostaną odnalezione, a on nie chciał zostawić śladów. Na laminowanym blacie kuchennym pełno było filiżanek po kawie i puszek, walały się gazety z Muncie, Bloomington i Chicago. Według Jonathana bracia Patrone wpadli w taką paranoję, że sprawdzali, czy rodzina Hughesów nie przekazała prasie jakichś informacji. Obok kuchenki znalazł także kilka egzemplarzy „New York Timesa", których porywacze używali do robienia zdjęć mających świadczyć, że Thomas żyje. Nic z tych rzeczy nie było Jonathanowi potrzebne. Przydatny okazał się jedynie kołonotatnik, który znalazł pod stertą gazet. Jeden z braci zapisywał w nim wszystko, co działo się w ostatnich dniach. Były tam daty, godziny, a nawet lista żądań. Charakter pisma był niewyrobiony, litery wyglądały raczej na malowane niż pisane. Jonathan upchał wszystko w dużej kieszeni swojego plecaka. Także gazety, na wypadek gdyby porywacze porobili na marginesach jakieś notatki. Zadowolony z wyników poszukiwań zszedł do piwnicy. Minęło pięć minut, a Thomas nie poczynił żadnych postępów. Był tak samo nagi jak wcześniej, tyle że przesunął się teraz do ciała Barry'ego. Na odgłos kroków Jonathana podskoczył jak dziecko przyłapane na zakazanej zabawie. - Ten jest mniej zakrwawiony - wyjaśnił. - Dobrze kombinujesz - powiedział z westchnieniem. Jak zwykle najsłabszym ogniwem operacji była ofiara. - Kiedy ostatni raz coś jadłeś? - zapytał. Thomas był chudy i wyglądał na niedożywionego.

- A jak długo tu jestem? Nie jadłem od czasu, kiedy mnie porwali. - Nie dostałeś nic do jedzenia przez cztery dni? - Tylko trochę wody, ale żadnego jedzenia. Jonathan nie był zaskoczony, ale nie to chciał usłyszeć. Ludzie głodni poruszali się wolniej i łatwiej męczyli. Sięgnął do kolejnej kieszeni plecaka i wyjął z niej paczkę wiśniowych ciastek Pop-Tart. - Trzymaj. - Wyciągnął rękę z ciastkami, w stronę Thomasa. - Trochę węglowodanów doda ci sił. Thomas spojrzał na nie, ale nie wziął. - Nie są zatrute - uspokoił go Jonathan. - Gdybym chciał cię skrzywdzić, już dawno bym to zrobił. - Dla podkreślenia swoich słów znacząco spojrzał na leżące ciała porywaczy. Thomas wziął paczkę i rozerwał ją. - Dzięki. Podczas gdy chłopak jadł, Jonathan zajął się rozbieraniem ciała Barry'ego. Rozumiał opory Thomasa przed dotykaniem trupa. Jonathan też tego nie znosił, choć robił to nie pierwszy raz. - Z Tiffany wszystko w porządku? - zapytał Thomas. Najwyraźniej czuł potrzebę rozmowy. - Kto to jest Tiffany? - Tiffany Barnes. Moja dziewczyna. Byłem z nią, kiedy mnie porwali. Mocno ją uderzyli. Jonathan zdjął Barry'emu buty i przeniósł się wyżej, do paska spodni. Rozpiął rozporek i zaczął zdejmować nieboszczykowi dżinsy. - Nie wiem. Nic nie słyszałem o Tiffany Barnes. - Więc nie jesteś gliną. Gdybyś był, wiedziałbyś o Tiffany. Jonathan przerwał rozbieranie Barry'ego i oparł rękę na kolanie. - Czasami policja nie jest najlepszym rozwiązaniem - odparł. - Kiedy im się coś powie, to tak jakbyś przesłał informację faksem do prasy. - Kiedy ściągał Barry'emu spodnie, pięty nieboszczyka uderzyły z hukiem o beton. Wręczył Thomasowi dżinsy. - Trzymaj. Thomas wziął je z wahaniem. - Nie chcę koszuli. Jest zakrwawiona. - Musisz ją włożyć. - Nie. - Thomas nie zamierzał dać się przekonać. Jonathan westchnął.

- Dobrze. Wciągaj spodnie. I buty. Zaraz wrócę. - Podniósł się z klęczek. - Dokąd idziesz? - Ubieraj się, Tom. Jonathan przeskakiwał po dwa stopnie, biegnąc do kuchni i dalej do sypialni. Tam znalazł leżący na podłodze T-shirt. Chwycił go w pośpiechu i pobiegł na dół. W ciągu trzydziestu sekund, które minęły, Thomas zdążył wbić się w spodnie Barry'ego. Były o trzy rozmiary za duże, ale to i tak lepiej niż trzy rozmiary za małe. - Hej! - zawołał Jonathan, chcąc zwrócić uwagę Thomasa. Rzucił mu T-shirt. - Tu nie ma krwi. Thomas powąchał koszulkę i skrzywił się, lecz mimo to ją włożył. - Jestem gotowy. - A buty? Thomas pokręcił głową. - Za duże. Wolę iść na bosaka. - Jezu, Thomas, czy mógłbyś nie utrudniać? Nie możesz iść na bosaka i zaraz zrozumiesz dlaczego. Nie obchodzi mnie rozmiar butów. To nie pokaz mody. W końcu Thomas zrobił to, o co go prosił Jonathan. - A co z nimi? - Wskazał na braci Patrone. - Są martwi - odparł Jonathan i ruszył w stronę zniszczonych drzwi prowadzących na podwórko. - Nie możemy tak po prostu... Jonathan chwycił chłopaka za ramię i brutalnie pociągnął za sobą, dając mu do zrozumienia, że nie ma nic do gadania. - Zanim zaczniesz im współczuć, przypomnij sobie, co zamierzali ci zrobić. Thomas cofnął się. - Dokąd mnie zabierasz? - Do domu. - W jego oczach pojawił się uśmiech. Chłopak uspokoił się. Ludzie nie zdają sobie sprawy, jak pięknie brzmi słowo „dom", póki nie zostaną z niego wyrwani. - Zmiana planów. Macie gościa - usłyszał nagle w słuchawce Jonathan. - Cholera. Mów. - Co się dzieje? - zapytał Thomas. - Co mam powiedzieć? - Nie ty. - Do domu zbliża się samochód - tłumaczył Boxers. - Ma włączone światła, jedzie z normalną prędkością. Chyba nie zdążycie.

- To musi być ten trzeci porywacz - odezwał się do mikrofonu Jonathan. - Trzymaj się z dala. Nie chcę go wystraszyć. - I powiedział do Thomasa: - Zostań tutaj. Musimy się zająć jeszcze jednym. - Przecież ci mówię, że było tylko dwóch - zaprotestował Thomas. - Już wiem, czemu cię zakneblowali - warknął Jonathan. - Siedź tu cicho. - Odwrócił się i przeszedł do ogrodu. Tym razem nie nakładał noktowizora; światła samochodu by go oślepiły. Przez blisko minutę nie widział nic prócz ciemności. Potem zza drzew otaczających gospodarstwo zobaczył pierwsze błyski świateł, usłyszał wycie zdezelowanego silnika i skrzypienie starego zawieszenia. Zamierzał zaczekać w trawie przed wejściem do piwnicy i sprawdzić, czy Chris się zaniepokoi panującą w domu ciemnością. Kiedy samochód - jak się okazało furgonetka zatrzymał się raptownie dziesięć jardów przed domem i zgasły jego światła, znał już odpowiedź. Nasunął na oczy gogle noktowizora i wcisnął guzik radia. - Już tu jest. Kierowca, jakby słysząc jego słowa, wykonał gwałtowny zwrot w lewo, próbując zawrócić i uciec. Jonathan nie mógł na to pozwolić. Nie mógł pozostawić bandyty na wolności. Instynktownie chwycił M4, wycelował i wystrzelił serię sześciu pocisków w kierunku lewego przedniego błotnika. Huk wystrzałów zabrzmiał w nocnej ciszy niczym grzmot nadciągającej burzy. Co trzeci pocisk w magazynku był przeciwpancerny, a jemu zależało na tym, żeby zrobić w bloku silnika dwa otwory. Kiedy furgonetka zatrzymała się nagle, dostrzegł w podczerwieni dwie smugi gorąca. Z bronią gotową do strzału Jonathan ruszył w kierunku uszkodzonego pojazdu. W słuchawce usłyszał skrzeczący głos: - Przeszedłem na podczerwień, widzę ciebie i samochód. Z boku dostrzegam jakiś ruch. Wydostał się z wozu i kieruje na północ, w kierunku drzew. Osłania go samochód. Jonathan nie miał czasu tego przyznać głośno, ale był zadowolony, kiedy Boxers obserwował wszystko z powietrza. Miał ochotę zostawić w spokoju samochód i zająć się bandytą, ale reguł nie należało łamać. W furgonetce mógł siedzieć ktoś jeszcze, a nie mógł skradać się za jednym, nie zająwszy się wcześniej drugim. Szyba w drzwiach pasażera - ta najbliższa - była uniesiona i nietknięta. Prawą ręką trzymał karabin gotowy do strzału, a lewą sięgnął po składaną pałkę. Szerokim łukiem zbliżył się do furgonetki od tyłu. Jej drzwi były zamknięte, a szyba nienaruszona.

- Ostrożnie, kowboju - usłyszał głos Boxersa w słuchawce. - Jesteś tam sam. Jonathan przykucnął przy tylnych drzwiach, przewiesił karabin przez ramię i sięgnął po granat z gazem łzawiącym. Wyciągnął zawleczkę i ściskając łyżkę bezpiecznika, podniósł się, silnym uderzeniem pałki rozbił szybę i wrzucił granat do środka. Kiedy pojawiła się chmura gazu, podbiegł na przód pojazdu i stłukł szybę w drzwiach pasażera. Jednym krótkim spojrzeniem ocenił, że samochód był pusty. Uciekający kierowca przyjechał tu sam. - Wóz czysty. Gdzie mój cel? Po krótkiej chwili w słuchawce rozległ się głos: - Przepraszam, szefie, obserwowałem ciebie. Zgubiłem go. Ale nie mógł uciec daleko. Wspaniale. - Odwrót wstrzymany. Musimy go znaleźć. - Przyjąłem. Kontrolki mówią, że mamy czas. - To znaczyło, że śmigłowiec miał dość paliwa, by jeszcze długo utrzymać się w powietrzu. We wnętrzu furgonetki coś huknęło. Jonathan obrócił się z karabinem gotowym do strzału. Z rozbitej szyby w tylnych drzwiach wydobywały się kłęby ciężkiego, czarnego dymu. Jego granat z gazem CS musiał trafić na coś łatwopalnego. - Twoja bryka płonie, szefie. Jonathan zaczął biec w stronę domu, omijając z daleka samochód. Nigdy nie wiadomo, co ludzie przewożą w furgonetkach. Widywał już w Kolumbii przenośne laboratoria do produkcji narkotyków, wyglądające jak niewinne ciężarówki. Zdjął noktowizor i noc natychmiast zmieniła barwę z zielonej na czarnosrebrzystoszarą. W słuchawce ponownie rozległ się głos Boxersa: - Masz towarzystwo. Zbliża się. Ciemna strona. Od domu. Cholera. Jonathan padł na kolana i starał się stać niewidoczny, ale ogień za jego plecami czynił zeń doskonały cel dla Strzelca. Założył gogle i wtedy zobaczył przeciwnika to był Thomas Hughes. Pieprzony dzieciak. W takich chwilach nienawidził samotnych misji z Boxersem. Gdyby w akcji brała udział cała jednostka, ktoś siedziałby z gówniarzem i pilnował, żeby nie zrobił głupstwa. - Padnij! - zawołał Jonathan. Thomas zamarł w bezruchu. - Nie strzelaj! To ja! - Padnij! - To ja! - Dzieciak był przerażony. Jonathan rzucił się na niego, pokonując dzielące ich trzydzieści jardów w pięć sekund.

Objął ramionami jego tors, chwycił za biodra i pociągnął swój cenny ładunek w mokrą trawę. Kiedy było po wszystkim, zasłonił go własnym ciałem. - Nie pytałem, jak się nazywasz - syknął Jonathan. - Kazałem ci paść na ziemię. Przysięgam na Boga, jeśli nie zaczniesz mnie słuchać, własnoręcznie cię zabiję. - Słyszałem strzały - wyjęczał Thomas przywalony ciężarem. - Potem zobaczyłem ogień i przeraziłem się. - I tak sobie wędrowałeś w kierunku strzałów i ognia? Thomas zaczął się wiercić, próbując wydostać spod Jonathana. - Złaź ze mnie. Jonathan uwolnił go i rozejrzał się w poszukiwaniu Chrisa. - Wyszedłem, bo pomyślałem, że jesteś ranny. Jonathan spojrzał na niego uważnie. - W takim razie dziękuję. Ale leż tu grzecznie, bo kierowca tej furgonetki nie ma przyjaznych zamiarów, a wciąż pozostaje na wolności. Musieli oddalić się od furgonetki. W świetle płomieni stanowili zbyt łatwy cel, a noktowizor był bezużyteczny. - Widzisz coś?! - zawołał do radia. - Tylko pieprzony ogień, nic więcej... czekaj. Zauważyłem ruch... Jonathan też go dostrzegł, w tej samej chwili kiedy usłyszał świst kuli koło swojej głowy. Kolejny pocisk rozorał ziemię tuż przy jego łokciu. Thomas wykrzyczał jakieś słowa, których Jonathan nawet nie próbował zrozumieć. Był zbyt zajęty. - Leż! - wrzasnął i przycisnął kolbę M4 do ramienia. Przeciwnik nie przestawał strzelać. Płomień z wylotu lufy był tym, czego Jonathan potrzebował. W blasku płonącego samochodu widać było oddaloną o dwadzieścia jardów postać z pistoletem w dłoni. Odległość i celność sugerowały, że jest doświadczonym strzelcem. Jonathan nacisnął spust. Trzy szybkie strzały. Celował w środek. Wiedział, że trafił za pierwszym razem, bo przeciwnik zatoczył się w tył. Drugiego strzału też był pewien, a i trzeci nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Kiedy wydawało mu się, że widzi jeszcze jakiś ruch, oddał kolejne dwa strzały. Nastąpiła cisza, jeśli nie liczyć wrzasków Thomasa. Zatykał dłońmi uszy i krzyczał przerażony. - Hej! - warknął Jonathan. Thomas poderwał się z zaciśniętymi pięściami.

- Jesteś ranny? - Co się dzieje? - wyjęczał Thomas. - Czy jesteś ranny? Chłopak pokręcił przecząco głową i zaczął się jąkać: - N-nie. Ch-chyba n-nie. - W takim razie zamknij się i leż. Trafienie staje się trafieniem dopiero wtedy, gdy jest potwierdzone. Jonathan podniósł się i ruszył w stronę linii drzew. Biegł pochylony, ominął płonącą furgonetkę i skierował się w stronę, gdzie widział padającego na ziemię Strzelca. - Mów - polecił Boxersowi. - Niewiele mam do powiedzenia. Widziałem rozbłysk z lufy i wydaje mi się, że padł na ziemię, ale nie mogę tego potwierdzić. Teraz nie widzę żadnego ruchu. A właśnie ruch był mu potrzebny. Jonathan wiedział, że jego cel porządnie oberwał. Prędkość stanowiła teraz element zaskoczenia. Jonathan przeskakiwał przez krzaki z prędkością olimpijczyka, którym kiedyś był, trzymając karabin gotowy do strzału. Chwilę później zobaczył swojego przeciwnika leżącego na wznak. Rana wyglądała na śmiertelną, ale strzelec wciąż oddychał. - Nie ruszaj się - powiedział Jonathan, zbliżając się. To, co zobaczył, kompletnie go zaskoczyło.

Rozdział 3 Strzelcem była kobieta. Leżała teraz na plecach pośród gałęzi. W świetle księżyca jej krew wypływająca spomiędzy palców przyciśniętych do brzucha miała czarną barwę. Druga ręka spoczywała bezwładnie, gdyż pocisk, który ugodził ją w klatkę piersiową, zamienił ramię w bezkształtną miazgę. Obfite krwawienie z rany na brzuchu wskazywało, że pocisk trafił w wątrobę. Za kilka minut kobieta skona. Ułożone pod dziwnym kątem, spoczywające nieruchomo nogi oznaczały, że pocisk uszkodził także rdzeń kręgowy. - Kolejny śpiący - przekazał przez radio Boxersowi. - Przyjąłem. Jestem gotowy. Czekam na sygnał. - Zaczynaj. Odwrót za pięć. Obok niej leżała beretta kalibru 9 mm. Kopnął pistolet, by nie mogła go sięgnąć. Miała na sobie głęboko wycięte dżinsowe szorty i warty pewnie sto dolców T-shirt Abercrombie. Starannie unikając strużki krwi, przewiesił karabin przez ramię i zdjął z twarzy noktowizor. Przyklęknął i odgarnął z jej twarzy kosmyk kasztanowych włosów. Bezwiednie ujął jej dłoń. Miała chyba tyle lat co Thomas. Z tymi wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi i pełnymi wargami mogłaby być modelką. Myśl o zabiciu kogoś takiego przyprawiła go o skurcz żołądka. - Jak się nazywasz? - zapytał. W jej oczach dostrzegł tylko przerażenie. - Pomóż mi - szepnęła. - Boli. Nie czuję nóg. - Wiem - odparł Jonathan. - Trafiłem cię. Masz na imię Chris? - Wcześniej nie przyszło mu do głowy, że „Chris" może być Christiną. - Chyba umieram... Jonathan skinął głową. - Tak - powiedział łagodnie. - To nie potrwa długo. Jest was więcej? Przez chwilę wydawało się, że chce odpowiedzieć, ale potem jej spojrzenie stwardniało. - Odpowiedz - nie ustępował Jonathan. - Zostanę tu z tobą do końca. Jej źrenice wydawały się w świetle księżyca nienaturalnie błyszczące.

- Pieprz się - odparła. Jonathan uśmiechnął się i lekko ścisnął jej dłoń. Wielokrotnie widział umierających ludzi i zawsze podziwiał tych, którzy potrafili przyjąć swój los z honorem. Nieważne, czy ktoś był zły, czy dobry, w niebiosach zawsze było miejsce dla nieugiętych. Nie wypuszczając jej dłoni ze swojej, sięgnął po latarkę i kciukiem przesunął włącznik. Światło było ostre. Chwycił latarkę zębami, a wolną ręką zaczął ją badać. - Powiedz, gdzie boli. - Kim jesteś? Kiedy Jonathan sięgnął do kieszeni jej spodni i wyjął prawo jazdy z Indiany, krew przesiąkła przez materiał dżinsów. - Christine Baker - przeczytał na głos. W świetle latarki trudno było stwierdzić, czy postać ze zdjęcia w dokumencie przypomina kobietę leżącą na ziemi. - To twoje prawdziwe nazwisko? Nie oczekiwał odpowiedzi i nie dostał jej. W drugiej kieszeni znalazł dwadzieścia trzy dolary w gotówce. Włożył je z powrotem i skupił się ponownie na twarzy Christine. Na jej wargach pojawiła się teraz krew. Jonathan nienawidził zabijania. Ale znalazł na to sposób. Spoglądał swoim ofiarom prosto w oczy, gdy umierały. Wspominał dawne czasy, kiedy ludzie, do których strzelał, nie byli ludźmi, tylko wrogami, którzy musieli zginąć, by przeżyli swoi. Tęsknił za prostotą wojny. Kiedy Christine zaczęła mieć kłopoty z oddychaniem, zwalczył pokusę, by odwrócić wzrok. Pogładził ją po włosach. - Wkrótce będzie po wszystkim - szepnął. Nie była już w stanie formułować zdań, a hardość w jej oczach zaczęła przeistaczać się w strach. Jeszcze jeden gwałtowny wdech, pierś Christine uniosła się i opadła po raz ostatni. Jej oczy zrobiły się szkliste. Umarła. W zaroślach za jego plecami coś zaszeleściło. Jonathan błyskawicznie się odwrócił, chwytając pewnie karabin i kładąc palec na spuście. - Jezu! - wrzasnął Thomas, podnosząc gwałtownie ręce. - Nie strzelaj! To ja. To ja! - Szlag by cię...! - Jonathan splunął. - Chciałem się upewnić, że nic ci nie jest. Jezu, mało brakowało. Jonathan opuścił broń i potrząsnął z niezadowoleniem głową. - O Boże! - wydyszał Thomas, patrząc na leżące na ziemi ciało. - Coś ty zrobił?! Odepchnął Jonathana i przyklęknął przy Christine. - Boże, zastrzeliłeś Tiffany.

Jonathan rozdziawił usta. - Twoją dziewczynę Tiffany? Thomas wyciągnął rękę, by dotknąć jej twarzy, ale Jonathan powstrzymał go. - Nie - powiedział. - Zostawisz ślady. - Musisz jej pomóc. Jonathan potrząsnął głową. - Za późno. Ona nie żyje. - Zabiłeś ją? - powiedział Thomas na poły wściekły, na poły z niedowierzaniem. - Ona próbowała cię zabić. Thomas zaprzeczył ruchem głowy i odsunął się od ciała. - Nie. To niemożliwe. Kochaliśmy się. - Tom... - Jonathan w tle usłyszał zbliżający się śmigłowiec Boxersa. - Nie! Wiem, co myślisz, ale nie masz racji. Byliśmy w sobie zakochani. Gdy mnie porwali, leżeliśmy razem w łóżku. Musimy ją zabrać do szpitala. - Nie, Tom. Ona nie żyje. - Obejrzał się przez ramię i zobaczył lądujący śmigłowiec AgustaWestland. W świetle płonącego samochodu maszyna wyglądała jak plama atramentu na nocnym niebie. - Czas na nas. Thomas tkwił nieruchomo; może ze strachu, a może z żalu lub ze złości. - Thomas! - Student college'u przypominał teraz małego, zagubionego chłopca. - Gotów do załadunku - zatrzeszczało radio. Jonathan potwierdził odbiór wiadomości i łagodnym tonem zwrócił się do chłopaka: - Ona do nas strzelała, Thomas, a teraz jest już po wszystkim. - Widział, jak wszystko się w nim gotuje. - Nic tu po nas. Pozwól zawieźć się do domu. Dzieciak był wstrząśnięty. Jonathan współczuł mu, ale zaczynał tracić cierpliwość. Odgłos strzałów, a potem ogień i lądujący śmigłowiec to dość powodów, by dzwonić na policję, a nie miał ochoty znajdować się w pobliżu, kiedy rozlegną się syreny radiowozów. Tak czy inaczej w ciągu dziesięciu sekund Thomas musiał stąd zniknąć. Jonathan wiele razy transportował opornych, pozbawiając ich wcześniej przytomności, więc specjalnie się tym nie przejmował. Kiedy wskazówka odmierzająca czas dobiegła do zera, Thomas wstał. W milczeniu biegł pochylony w stronę śmigłowca, który miał go zabrać do domu. Tymczasem Jonathan wyjął telefon komórkowy i wybrał wcześniej wpisany numer. Ten sygnał miał powiedzieć ojcu chłopaka, że jego syn jest już bezpieczny. ***

W świecie Jonathana można było kupić wszystko. Potrzebne były tylko odpowiednie kwalifikacje i znajomości. Supercichy śmigłowiec firmy AgustaWestland z optyką w podczerwieni, detektorami pocisków rakietowych i najnowocześniejszą awioniką należał do człowieka, którego poznał dzięki Boxersowi, a który przedstawiał się jako Oscar Meyer. Oscar wynajmował maszynę każdemu, kto gotów był za to zapłacić, pod warunkiem że złożył kaucję w wysokości sześciu milionów dolarów na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Uszkodzisz go, płacisz. Prosta zasada. Boxers uwielbiał tę maszynę z powodów, których nigdy nie zdradził. Jonathan nie był pilotem (choć przeszedł pewien rodzaj przeszkolenia) i razem ze swoim „cennym ładunkiem" usadowił się w tyle kabiny. Cennego ładunku nigdy nie wolno pozostawiać samego. Po tym, co przeszli - a w Ameryce Środkowej był świadkiem, jak negocjacje na temat okupu trwały latami - niewiele już mogło ich zdziwić. Syndrom sztokholmski był czymś ze wszech miar realnym, nie można więc zostawiać ekszakładników samym sobie. Wskakując na pokład, Jonathan czuł, że śmigłowiec lekko faluje, unosząc się centymetry nad ziemią. Kiedy tylko Thomas usiadł, choć Jonathan nie zdążył go jeszcze przypiąć do fotela, Boxers zwiększył moc i maszyna wzbiła się w górę, bez trudu osiągając przyspieszenie równe 2 g i zabierając ich daleko od domu, w którym leżały zwłoki braci Patrone. Zamiast pogratulować sobie udanej operacji, Jonathan wyrzucał sobie niechlujstwo. Wycofując się w pośpiechu, zostawił łuski ze swojego M4, dowody, które przy współczesnych zaawansowanych technikach śledczych mogły naprowadzić na jego ślad. Martwił go także posępny nastrój Thomasa Hughesa. Zamiast cieszyć się, że żyje i jest wolny, rozczulał się nad martwą Christine Baker. Jonathan wiedział, że powinien dać sobie spokój i zostawić chłopaka z jego własnymi myślami, ale nie mógł powstrzymać się od komentarza. - Słuchaj, Thomas - odezwał się, próbując zwrócić uwagę chłopaka. Różnica pomiędzy tym eleganckim śmigłowcem dla biznesmenów a maszynami, którymi latał w wojsku, polegała na tym, że tu szum silników był niewielki i można było prowadzić normalną rozmowę. - Przestań się zadręczać. Nie zrobiłeś nic złego. Ona próbowała cię zabić i dlatego ją zastrzeliłem. Nie to Thomas chciał usłyszeć. - Ona cię nie kochała, Tom - ciągnął Jonathan. - Posłuchaj mnie. Brała udział w spisku, który doprowadził do zamknięcia cię w tej piwnicy. - Zamknij się, dobrze? Nie wiesz, co mówisz.

Jonathan westchnął. Kiedy nauczy się nie wtrącać w takie sprawy? - Posłuchaj. Wszystko wyglądało inaczej, niż ci się wydaje. Niech pomyślę. Poznałeś ją w barze albo kawiarni, prawda? W jakimś miejscu publicznym? - W bibliotece - odparł Thomas. - Czyli tak, jak mówiłem, w miejscu publicznym. Początkowo wyglądało na to, że jest tobą zainteresowana, ale kiedy zacząłeś wypruwać sobie flaki, żeby ją poderwać, zniknęła. Może nawet nie miałeś okazji za pierwszym razem z nią porozmawiać. Zaskoczone spojrzenie Thomasa powiedziało mu, że trafił. Tak to się zwykle odbywało. W CIA tego właśnie uczyli świeżo upieczonych agentów. - Potem nagle zaczęła się pojawiać w twoim otoczeniu - ciągnął Jonathan. - Oboje to zauważyliście i wydało wam się to zabawne. Chodziliście pewnie razem do kina, na imprezy, ale nic poważnego między wami nie zaszło. Pewnie powiedziała ci, że chce zachować cnotę dla męża. - Powiedziała, że ma chłopaka. - Złość w głosie Thomasa przeistaczała się w zdumienie. - Na to samo wychodzi. W końcu umawiasz się z nią na randkę i kiedy zbliża się chwila, na którą czekałeś, ona proponuje miejsce. Konkretnie twój dom, nie jej. Chce, żebyś czuł się pewnie. - Skąd to wszystko wiesz? - Bo tak to się zwykle odbywa. Lądujecie u ciebie w mieszkaniu, zrzucacie ubrania. Gdy już zabierasz się do dzieła, wszystko trafia szlag i związany taśmą trafiasz do piwnicy. Jonathan czekał, aż przebrzmią ostatnie słowa. Twarz Thomasa spochmurniała, a wyczerpanie postarzyło go o dziesięć lat. - Potrafiła czytać w moich myślach - wyszeptał. - Myślałem, że jesteśmy bratnimi duszami. Jonathan zawahał się przed zadaniem ostatecznego ciosu. Biedny gówniarz myślał, że się zakochał. - To były te same myśli, które umieściłeś na Facebooku? Chłopakowi ze zdumienia opadła szczęka. - Skąd wiesz? - Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, kiedy dostałem to zlecenie, było przejrzenie Google'a i znalazłem twoją stronę w kilka sekund, a dwadzieścia minut później wiedziałem o tobie wszystko. Christine - Tiffany - zrobiła pewnie to samo. Thomas odchylił się ciężko na oparcie fotela.

- Nie rozumiem tylko dlaczego? - Dla pieniędzy. - Od nas? - drwiąco spytał Thomas. - My nie mamy pieniędzy. Tata pracuje chyba z tysiąc godzin tygodniowo, żeby związać koniec z końcem. Jonathan zmarszczył brwi. Przecież mieli pieniądze, żeby mu zapłacić. - Kim ty właściwie jesteś? - zapytał Thomas. - Wiem, że ocaliłeś mi tyłek, ale jak się nazywasz? - Nazwiska nie są istotne - odparł Jonathan. - Im mniej będziesz wiedział, tym lepiej dla ciebie. *** To wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni, które dla Thomasa dłużyły się jak tygodnie, przyprawiało go o zawrót głowy. Był tu i głód - ciasteczka Pop-Tart niewiele pomogły - wyczerpanie i strach, ale przede wszystkim poczucie, że cały świat utracił swój sens. Kiedy myślał o tym, co go mogło spotkać, kiedy przypominał sobie obłąkane spojrzenie człowieka, który zamierzał go wykastrować, zbierało mu się na mdłości. W jaki sposób mógł sprowokować takie okrucieństwo? I kim byli ci uzbrojeni po zęby komandosi? Niech ich Bóg błogosławi za to, co zrobili, ale kto kazał im dla niego tak ryzykować? Przecież był nikim. A opowiadanie o bogactwie jego rodziny to bzdura. Był zdezorientowany. Czuł się tak, jakby obudził się pewnego ranka i niebo okazało się brązowe, a trawa fioletowa - jakby obudził się w świecie mówiących ludzkim głosem psów i szczekających kotów. Pewne rzeczy w życiu powinny być oczywiste. Każdego dnia w południe świeci słońce, a kiedy wstaje się z łóżka, grawitacja nie pozwala unieść się w powietrze. Podobnie miłość powinna być czymś naturalnym i dobrym. Kiedy nadchodzi chwila, by zdjąć ubranie i kochać się, powinno to stać się cudownym wydarzeniem. Tiffany miała zostać jego pierwszą dziewczyną. I nagle wszystkim zawładnęła przemoc. Lecieli w zupełnych ciemnościach. Srebrzysta poświata księżyca odbijająca się od różnych obiektów na ziemi była dla Thomasa jedynym dowodem na to, że w ogóle lecą. Dopiero gdy jego wzrok przyzwyczaił się do mroku, zauważył, że pilot miał noktowizor. Lot trwał niecałe pół godziny. Thomas widział tylko tyle, że wylądowali gdzieś na zupełnym pustkowiu. Łopaty wirnika obracały się jeszcze prawie z połową mocy, kiedy siedzący obok niego komandos odpiął pasy i uniósł się z fotela, stając w niewygodnej, pochylonej pozycji. Zrobił pół kroku naprzód i szepnął coś do ucha pilotowi. Kiedy w odpowiedzi zobaczył uniesiony kciuk, odwrócił się do Thomasa. - No dobrze, Tom. A teraz umawiamy się tak, że ty tu siedzisz przypięty pasami,

dopóki nie wrócę. Czeka na nas samochód. - Dlaczego nie mogę po prostu pójść z tobą? - Ponieważ chcę się upewnić, że na tym ostatnim etapie nic nam nie grozi. Jeśli coś będzie nie tak, pilot odleci stąd razem z tobą szybciej niż rakieta. Dlatego masz tu siedzieć i nie odpinać pasów. Jesteś już prawie w domu. - Otworzył boczne drzwi i do wnętrza wdarł się hałas wywołany przez obracający się wirnik. Z bronią gotową do strzału wyszedł w noc. Kiedy drzwi ponownie się zamknęły, cisza - choć trudno nazwać to prawdziwą ciszą - stała się dokuczliwa. Thomas nie mógł znieść tego ani chwili dłużej. - Przepraszam... - zawołał głośno, prawie krzycząc. - Panie pilocie... Pilot, stanowiący nadal jedynie ciemną plamę na tle nocy, odwrócił się. - Co się dzieje? - zapytał Thomas. - Jeszcze tego nie chwytasz? - zapytał zadowolonym z siebie tonem głosu pilot. - Nie. Niczego nie rozumiem. Pilot roześmiał się. - Właśnie widzę. Jesteś ocalony. *** Sześć godzin wcześniej Jonathan ukrył explorera z wypożyczalni na czyimś pagórkowatym polu. Wybrali tę lokalizację, studiując mapy lotnicze - miejsce było stosunkowo łatwo dostępne, a zarazem ustronne. Można tu było także niezauważenie lądować i startować śmigłowcem. Trzymając się ściśle zasad, podszedł do samochodu powoli i ostrożnie, jakby spodziewał się zasadzki. Nadmiar ostrożności jeszcze nikomu nie zaszkodził. Upewniwszy się, że wszystko jest w porządku, zajął się przeistaczaniem z nocnego tropiciela w zwyczajnego faceta. Obszedł wóz, wcześniej wyłączając jego oświetlenie, i otworzył bagażnik. Dwa worki marynarskie przypominające wyglądem sflaczałe balony czekały na niego tam, gdzie je zostawił. Do jednego schował karabin i plecak, a do drugiego kamizelkę, noktowizor, a także czarny kombinezon, kominiarkę i buty. Przebranie się zajęło mu trzy minuty. Teraz Jonathan mógł uchodzić za kogokolwiek - na przykład rolnika jadącego do miasta. Rolnika z czterdziestkąpiątką ukrytą w kaburze pod dżinsową kurtką. Kiedy worki marynarskie zapełniły się, zatrzasnął bagażnik i wrócił do śmigłowca. Otworzył boczne drzwi i obwieścił: - Wszystko w porządku. Idziemy.

Thomas nie poruszył się. Sprawiał wrażenie przerażonego. - O co chodzi? - wyjęczał Jonathan. - Zdjąłeś kominiarkę. - W głosie Thomasa słychać było nutę strachu. Siedzący z przodu Boxers roześmiał się głośno. - Facet w czarnej kominiarce mógłby budzić zainteresowanie na drodze, nie sądzisz? zapytał. - Ale to źle, że wiem, jak wyglądasz... Jonathan docenił tę szczerość. - Spokojnie, Thomas. Ja jestem po dobrej stronie.

Rozdział 4 Dotarcie na pole śmigłowcem było niczym w porównaniu z jazdą samochodem. Chcąc uniknąć zakopania się w miękkiej ziemi uprawnej, Jonathan musiał zredukować bieg i włączyć napęd na cztery koła. Kiedy dojechali do utwardzonej drogi, spojrzał na zegar na tablicy rozdzielczej. Dochodziła czwarta rano. - Musisz się jakoś nazywać - odezwał się ni stąd, ni zowąd Thomas. - Jak mam się do ciebie zwracać? Jonathan roześmiał się. - Skoro martwisz się, że widziałeś moją twarz, to po jaką cholerę chcesz znać moje nazwisko? - Ponieważ uratowałeś mi życie. Chcę wiedzieć, kto to zrobił. Jonathanowi spodobała się ta argumentacja. - Wiesz co? Mów do mnie Skorpion. - Skorpion? - wyjęczał Thomas. - Jak ten pajęczak? - Tak, jak pajęczak. Szybko atakuje i wygląda groźnie. - To nie jest prawdziwe nazwisko. - Możesz uważać je za prawdziwe. - No, dobrze, niech będzie Skorpion. Mogę ci zadać pytanie? - Pytaj, o co chcesz, ale niekoniecznie spodziewaj się odpowiedzi. - Ktoś w końcu znajdzie te trupy. Co wtedy? Co pomyśli policja? Jonathan zerknął na sylwetkę pasażera. - Pomyśl. - Czy to nie będzie wyglądało na morderstwo? Jonathan przytaknął. - Jak potrójne zabójstwo. - Nie przejmujesz się tym? - Niespecjalnie. - Jonathan nagle zdał sobie sprawę, jak ostro to zabrzmiało. Posłuchaj, ja działam po stronie aniołów, rozumiesz? Często poza granicami prawa, ale nigdy po złej stronie. Kiedy ludzie zobaczą ciała zabitych bandziorów, niczego to nie zmieni. Mam czyste sumienie.

- W takim razie dlaczego nie występujesz pod prawdziwym nazwiskiem? - Powiedziałem po stronie aniołów, a nie idiotów. - Jonathan zdawał sobie sprawę, że strzępi na darmo język. Kiedyś miał dowódcę, który wyznawał zasadę, by nigdy nie rozmawiać z ofiarami, a brał udział w ponad trzystu akcjach odbicia zakładników. Żadne słowa nic nie poprawią, a tylko wprowadzają dodatkowe zamieszanie. Jonathan zaczynał rozumieć, że musi lepiej się pilnować. - Policja nic nie wie o tych twoich aniołach - nie ustępował Thomas. - Dla nich ważne będą tylko dowody, a wtedy zorientują się... - Nie zorientują się - przerwał mu Jonathan. - Nie dowiedzą się o twoim porwaniu ani o okupie. Nie znajdą żadnych dowodów, że byłeś o tyle - pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym zrobił malutki odstęp - od śmierci. Będą tylko wiedzieli, że kilka osób zginęło w strzelaninie. - W takim razie dlaczego nie zaczekamy, żeby wszystko wyjaśnić? Inaczej potraktują cię jak mordercę. A co będzie, kiedy zaczną cię szukać? I po co mu była ta cała rozmowa? - Będą cholernie wkurzeni. Niczego nie znajdą. - A jeśli? - Nie. - A jeśli? Explorer podskoczył w koleinie. - Myślisz, że policja wygląda tak jak na filmach? Że bez skrupułów ściga przestępców, wyważa drzwi i ratuje życie szlachetnym obywatelom? To nie zawsze tak wygląda, dochodzą jeszcze różne śmieszne procedury. Gdybym miał pokonywać takie przeszkody jak policja i prokurator, żeby zdobyć informacje i ustalić plan działania, już dawno byś nie żył. A gdyby się dowiedzieli, kim jestem, zamknęliby mnie do więzienia za to, że uratowałem ci życie. Nie za wynik mojego działania, tylko za metody. Zresztą i tak powiedziałem ci dziesięć razy za dużo. - A co ze śladami? Jonathan roześmiał się. W ostatnich latach wszyscy oglądali Kryminalne zagadki. - Wiem, co robię. Nie zostawiłem żadnych śladów. Mnie nie można wytropić. - A co ze mną? Ze mną może pójść im łatwiej. - Do pewnego stopnia tak - zgodził się Jonathan. - Dlatego nie chciałem, żebyś dotykał dziewczyny. Nie chciałem, żebyś zostawił odciski palców albo jakieś włókna na Chris... Tiffany. - Diabli wiedzą, które imię dzieciak woli słyszeć.

Mimo ciemności Jonathan widział wyraz niezadowolenia na twarzy Toma. - Musimy to zgłosić! - Nie ma mowy. A już na pewno ja tego nie zrobię. Thomas obrócił się w fotelu i rozpoczął poważne negocjacje. - Jeśli teraz wezwiemy policję, to uznają, że działaliśmy w samoobronie. Jeśli nie wezwiemy, mogą dojść do błędnych wniosków i ja też wyląduję w więzieniu. - Nikt nie wsadzi cię do więzienia, Tom. Skończ z tym melodramatem. Nie wezwiemy policji. Koniec kropka. Thomas nie był jeszcze przekonany. - Chyba nie rozumiesz, Skorpion. Nie mogę o tym milczeć. Będę musiał komuś powiedzieć. Nawet nie po to, żeby prosić o pomoc, ale dlatego, że to się w ogóle wydarzyło. Jak pójdę z kolegami na piwo, coś mi się może wypsnąć. - No to się wypsnie. - Jonathan wzruszył ramionami. - Możesz opowiadać, co chcesz. Nie zrobiłeś nic złego. Na miłość boską, ty tu jesteś ofiarą. Nie powinieneś czuć się winny. Ciesz się wolnością i przestań zadręczać. - Chcesz przez to powiedzieć, że nic się nie stanie, jeśli opowiem o wszystkim policji, ale sam nie zamierzasz tego zrobić? - Martwi mnie to, ale skoro chcesz. - Jonathan skierował rozmowę w tym samym kierunku, co wielokrotnie w przeszłości. - Kiedy cię wypuszczę, będziesz mógł zrobić ze swoim życiem, co zechcesz. Nie obchodzi mnie, kogo i o czym poinformujesz. Thomas odchrząknął i usiadł prosto w fotelu. Wydawał się zadowolony. - Musisz tylko zrozumieć, że to, co powiesz, może zaszkodzić ludziom, którzy mnie wynajęli. To, co robię od czasu do czasu, może postawić ich w złym świetle. - Co masz na myśli? - Thomas znów był spięty. - Masz rację. Pewne rzeczy należy czynić. Ile razy słyszałeś ostrzeżenia przed „wymierzaniem sprawiedliwości na własną rękę"? Wszyscy myślą, że od tego jest policja - do czasu, gdy zostanie porwany ich krewny i usłyszą groźby, że zakładnik zginie, jeśli powiadomią policję. W takiej chwili praworządność diabli biorą. Kiedy chodzi o twojego bliskiego, chcesz działania, a nie procedur. I wtedy do akcji wkraczam ja. Dla twoich rodziców ważniejsze było, żebyś znalazł się z powrotem w domu, a nie żeby postawić twoich porywaczy przed sądem. Uważam, że dokonali właściwego wyboru. Ale żeby cię odstawić do domu, musiałem cię najpierw odnaleźć, a żeby cię odnaleźć, trzeba było iść na skróty. - I co, wyciskałeś z ludzi informacje siłą?

Jonathan zignorował pytanie. - Policja chce winnego skazać. Częściej, niż myślisz, skazanie winnego jest dla nich ważniejsze niż uratowanie ofiary. Jeśli pójdziesz na policję, wywiniesz się od odpowiedzialności, bo byłeś ofiarą, ale oni nie darują tym, którzy nie pozwolili im postawić porywaczy przed sądem. Kiedy mnie nie znajdą - a nie znajdą - zajmą się tymi, którzy mnie wynajęli. Thomas potrzebował chwili, żeby poskładać to wszystko w całość. - Masz na myśli moich rodziców. - Dla policji zawsze to jakiś sukces. - Jezu! - Trudno to wszystko pojąć, co? - zauważył Jonathan. - Na twoim miejscu spojrzałbym na to w taki sposób - lepiej pozostać wśród żywych na granicy prawa, niż być martwym w zgodzie z nim. Pomyśl o tym. Kiedy służył w oddziale, ratował dobrych, neutralizował złych, a cały psychologiczny bełkot zostawiał profesjonalistom. Nigdy nie musiał zastanawiać się nad ludzkimi odczuciami. W jego wersji idealnego świata, w uwalnianiu zakładników ważna była sama operacja, nie ludzie. Ci źli - to cel, a ich ofiary - ładunek. Tak było prościej. Thomas Hughes to tylko chłopiec. Owszem, miał już dwadzieścia dwa lata - Jonathan służył z zatwardziałymi w bojach mężczyznami młodszymi od niego - ale Tom wciąż jeszcze postrzegał świat jak dziecko. Widać to było w błysku w jego oczach i słychać w napięciu w głosie. Dzieciak musiał się wygadać, ale Jonathan miał już dość na swoich barkach. *** Kolejne trzy kwadranse upłynęły w milczeniu. Równomierny oddech Thomasa wskazywał, że chłopak usnął. Dotarli do Hamilton, miasteczka oddalonego o jakieś trzydzieści pięć mil od Muncie. Przypominając sobie wskazówki, Jonathan pokonywał uśpione ulice, aż dotarł do apteki na rogu Bremmer Pike i Old Bridge Road. Tablica przed budynkiem głosiła, że sklep jest czynny dwadzieścia cztery godziny na dobę, ale pusty parking wskazywał, że biznes lepiej kręci się w dzień. - Hej, obudź się, jesteśmy na miejscu. - Kiedy chłopak się nie poruszył, Jonathan poklepał go w ramię. - Co? - Thomas podskoczył. - Gdzie my jesteśmy? - Koniec podróży - powiedział z uśmiechem Jonathan. Unosząc się w fotelu, sięgnął do kieszeni po portfel i wręczył chłopakowi pięćdziesięciodolarowy banknot. - Posiedzisz tu

trochę. Autobus do Chicago przyjeżdża o szóstej dwadzieścia trzy. W Muncie będzie o siódmej piętnaście. Bilet kosztuje około piętnastu dolców. Na dworcu w Muncie złapiesz taksówkę do domu. Jeśli nie będzie korków, trafisz akurat na śniadanie. Thomas wyglądał na zaskoczonego. - I to wszystko? - Chciałbyś więcej? - Jonathan uśmiechnął się szerzej. - Nie jedziesz ze mną? - Nie mogę. Lepiej, żeby nie widziano nas razem. Nie martw się, jesteś już bezpieczny. Czas wrócić do życia. Chłopak nie zrobił żadnego ruchu. - Nadal nie wiem, czy powinienem zachować to wszystko w sekrecie - powiedział, a w jego oczach czaił się smutek. Jonathan lekko wzruszył ramionami. - Zrobisz to, co uznasz za stosowne. - A co z tobą? - spytał Thomas. - Już ci mówiłem. Jestem nieuchwytny. Thomas nie to miał na myśli. - Jeśli się wygadam, to wrócisz i... no, wiesz. - Nie jestem mordercą. - Jonathan westchnął ciężko. - Nie komplikuj sobie życia, a nigdy mnie już nie zobaczysz. Thomas uśmiechnął się nerwowo. - Więc mam zacząć się martwić, kiedy zobaczę cię pukającego do drzwi? - Właśnie. - Jonathan zachichotał. - A teraz zmykaj. Thomas się ociągał. Przypatrywał się własnym dłoniom, nie wiedząc, co powiedzieć. - Wszystko w porządku - zapewnił go Jonathan. Chłopak kiwnął głową i wyciągnął dłoń. - Dzięki. Jonathan uśmiechnął się i uścisnął rękę Thomasa. - Nie ma za co. Nigdy się już nie zobaczymy. Thomas otworzył drzwi i Jonathan patrzył, jak idzie w stronę dwuskrzydłowych, przeszklonych drzwi apteki. To właśnie najbardziej lubił w swojej pracy. Dlatego wciąż narażał się na niebezpieczeństwo - wyraz twarzy uwolnionych ludzi, którzy po raz pierwszy naprawdę zdawali sobie sprawę, że ich koszmar się skończył. Zaczekał, aż Thomas znajdzie się przy drzwiach, i wrzucił bieg. Ruszając spod apteki,

wcisnął przycisk szybkiego wybierania w swojej komórce.

Rozdział 5 Venice Alexander nigdy nie sypiała dobrze, kiedy jej szef był na akcji. (Jej imię należało wymawiać „Wenicze" a nie „Wenis". Za pierwszym razem każdy popełniał błąd, ale dopiero za drugim było to źle przyjmowane). Póki nie zadzwonił telefon z informacją, że wszystko przebiegło pomyślnie, nie mogła się odprężyć. W jakiś perwersyjny sposób wolała większe, bardziej niebezpieczne operacje, kiedy była potrzebna do obsługi komputera i odbierania telefonów w biurze. Jeśli dodać do tego stres związany z zapanowaniem nad szczegółami tuzina dochodzeń prowadzonych przez innych współpracowników, nic dziwnego, że nie mogła zmrużyć oka. Nakładając szlafrok od Karen Neuburger - Roman, jej jedenastoletni syn nazywał go „pluszowym" - Venice wstała z łóżka i wsunęła stopy w eleganckie kapcie. Była pewna, że mama upiekła więcej kawałków kurczaka, niż podała poprzedniego dnia na kolację i myśl o udku na zimno wydawała się najodpowiedniejszym sposobem na uspokojenie nastroju. Udko plus szklanka wody z cytryną. Porwała ze stolika nocnego telefon komórkowy, wepchnęła go do obszernej kieszeni szlafroka i ruszyła korytarzem w kierunku schodów. - Późno dziś wstałaś - stwierdziła jej mama, kiedy Venice otworzyła drzwi do kuchni. - Jezu! - Venice podskoczyła zaskoczona. - Nie wzywaj imienia... - zrugała ją mama. Krągła, czarnoskóra kobieta siedziała przy długim owalnym stole, na którym stał półmisek zapełniony kawałkami kurczaka i zielonym groszkiem, tak samo wielki jak ten z wczorajszej kolacji. Venice podeszła bez słowa do kredensu i z szuflady wyjęła talerz Corelle. Usiadła naprzeciw matki. - Jestem głodna - powiedziała, sięgając po ostatnie udko z półmiska. Venice nie pogodziła się nigdy z tym, że nie pamięta ojca, policjanta, który zginął na służbie przed jej urodzeniem. Odkąd sięgała pamięcią, zawsze zastanawiała się, jak brzmiał jego głos i czym tata pachniał. Na fotografii na toaletce mamy widziała twarz, ale nie mogła usłyszeć głosu. Żałowała, że swojemu synowi też zafundowała dzieciństwo bez ojca. Tu jednak była spora różnica. Jeśli Roman tylko zechce, w każdej chwili może go znaleźć. Z tego, co ostatnio słyszała Venice, Leroy był gdzieś w Afganistanie. Mama każdego dnia opłakiwała swojego ukochanego Charlesa. Kiedy nadeszły jej

sześćdziesiąte ósme urodziny, zaczęła wspominać o strachu przed samotną śmiercią. To nie wchodzi w rachubę - tłumaczyła jej Venice. Przecież był Dom Zmartwychwstania. Położony na dwuakrowej działce w samym centrum biznesowej dzielnicy Fisherman's Cove, po sąsiedzku z katolickim kościołem Świętej Katarzyny, był siedzibą nowej, wspaniałej szkoły z internatem, a swoją urodą przewyższał wszystkie inne budynki w mieście. Nie licząc budynku sądu i szpitala, które faktycznie nie leżały w dzielnicy Fisherman's Cove, a należały do przedmieść Westmoreland County, Dom Zmartwychwstania miał większą powierzchnię niż jakikolwiek inny budynek. Jeszcze pięć lat temu ziemia i dom, w którym znajdowała się szkoła, był domem dzieciństwa Jonathana Grave'a. W wyniku postępowania sądowego, którego do końca nikt nie umiał pojąć, Jonathan odziedziczył własność po wciąż żyjącym ojcu, po czym uznał, że nie jest mu ona potrzebna i za równowartość jednego dolara przekazał ją parafii Świętej Katarzyny. W akcie notarialnym znalazł się zapis, że posiadłość ma po wieczne czasy być wykorzystywana jako szkoła dla dzieci, których rodzice znajdują się w więzieniu. Mama Alexander miała zapewnione w tym domu dożywotnie mieszkanie i stanowisko opiekuna. Jonathan pokrywał wszystkie związane z tym koszty z własnej kieszeni. Trzeci warunek był bardziej kwestią biurokratyczną niż finansową - udział Jonathana w modernizacji budynku i sfinansowanie siedmiu etatów nauczycielskich, a także coroczna sześciocyfrowa dotacja miały pozostać tajemnicą. Wszyscy spoza Świętej Katarzyny mieli wiedzieć tylko tyle, że wydatki pokrywa Fundacja na rzecz Ochrony Rodziny, którą Jonathan założył pod jednym z fałszywych nazwisk. - Jonathan nie dał znaku życia? - domyśliła się mama. - Ma dużo roboty. - Venice unikała jej wzroku. - Domyślam się, że bierze udział w jednej ze swoich „misji"? - podkreśliła ostanie słowo, dając wyraźnie do zrozumienia, jak bardzo jest niezadowolona. - Nie chcę o tym rozmawiać, a ty nie powinnaś drążyć tematu. Bezpieczeństwo Diggera zależy w dużym stopniu od dyskrecji. Mamie nie spodobało się to, ale postanowiła nie naciskać. - Nie lubię tego przezwiska. Nie muszę znać szczegółów, żeby wiedzieć, że się martwisz. Masz to wymalowane na twarzy. - Dawno się nie odzywał. - Venice westchnęła. - Kiedy ostatnio? Pozory obojętności zaczęły znikać z twarzy Venice. - Kilka godzin temu.

Zapadła na chwilę cisza. - Wcześniej też mu się to zdarzało - dodała Venice. - Ale dziś jest inaczej? Kiedy odezwał się dzwonek telefonu Venice, uciszyła mamę gestem dłoni. Tylko dwie osoby znały ten numer, przy czym jedna z nich była na piętrze w sypialni. Po drugim dzwonku odebrała. - Digger? - usłyszała w swoim głosie niepokój i wiedziała, że on będzie niezadowolony. - Witaj. - To był Jonathan i Venice wiedziała, że teraz się uśmiecha. - Wszystko przebiegło pomyślnie. Przez dwie sekundy odczuwała ulgę, a potem przyszedł czas na złość. - Dlaczego nie dzwoniłeś? - To zwyczajne połączenie - upomniał ją. Gdyby ludzie zdawali sobie sprawę, że większość rozmów z telefonów komórkowych jest monitorowana - praktycznie wszystkie zastanowiliby się wcześniej, co mówią. - Było późno, nie chciałem cię budzić. - I tak nie mogę zasnąć, kiedy nie dzwonisz. Mama też. - Przepraszam. - Głos Jonathana przycichł. - Dopiero teraz przekazałem przesyłkę. Zaraz ruszam w drogę. - Boxers jest z tobą? - Jeszcze nie. Dołączy za jakąś godzinę. Odbierzesz mnie około czwartej trzydzieści po południu? - Będę - odpowiedziała. - Jesteś cudowna, Ven. Jeszcze jedno. - Powinna wiedzieć, że nie skończy się na osobistym wyznaniu. - Skoro już jesteś na nogach, mogłabyś znaleźć wszystko, co dotyczy Christine Baker alias Tiffany Barnes? Venice musiała szybko przejrzeć zawartość kuchennej szuflady, by znaleźć długopis. Nazwiska zapisała na serwetce. - Skąd pochodzi? - Nie jestem pewny, ale kręciła się koło uniwersytetu stanowego Ball. - Kręciła się? - Zwykłe połączenie, Ven. To oznaczało, że więcej szczegółów na razie nie będzie. - Zrobię, co się da. - Do zobaczenia wkrótce. - Jonathan przerwał połączenie.

Venice odłożyła telefon. Teraz, kiedy miała wreszcie do wykonania zadanie, zachciało jej się spać.

Rozdział 6 Wejście Thomasa obwieścił dźwięk dzwonków nad drzwiami. Apteka Simms wyglądała jak rodem z filmów z lat pięćdziesiątych. Był tu automat do napojów gazowanych, zielone obrotowe stołki i wysoka chromowana lada. Na dwóch tuzinach gęsto upakowanych półek znajdowały się kosmetyki do włosów, leki na przeziębienie i wiele innych różności. Górne półki mieściły setki dziwnych rzeczy, począwszy od baseników dla dzieci po niemodne co najmniej od trzech lat rowery. Pożyczone buty Thomasa kłapały na pomalowanej w kolorze klonu drewnianej podłodze. Miał godzinę do stracenia i marzył o jakimś głupim pisemku, które pozwoli mu wymazać z pamięci widok krwi i wspomnienie brutalności, jakiej doświadczył tej nocy. Na ogromnym ekranie w jego głowie wciąż wyświetlał się obraz Lionela Patrone'a z ogromnymi nożycami ogrodniczymi w ręku i pozbawiona wyrazu martwa twarz Tiffany, oświetlona ostrym blaskiem latarki Skorpiona. Powinienem zadzwonić do domu, pomyślał, lecz szybko odsunął tę myśl. Skorpion kazał mu czekać na autobus. Gdyby jego rodzina chciała, żeby zadzwonił do domu, stałoby się to częścią planu. Teraz nic już nie wydawało się ani oczywiste, ani proste. Pewne było tylko jedno, że Skorpion wszystko dobrze przemyślał. W tej chwili zmiana planów nie miała żadnego sensu. Kiedy zza półki z czapkami wychylił się mężczyzna, Thomas podskoczył tak gwałtownie, że obaj się wystraszyli. Po krótkiej chwili strach ustąpił miejsca śmiechowi. Mężczyzna miał na sobie kitel z plakietką, z której wynikało, że ma na imię Al. Wyglądał na sześćdziesięciolatka i wydawał się za stary do takiej pracy. - Czym mogę służyć? - zapytał. - Mało nie zesrałem się ze strachu. - Thomas chciał, żeby to było zwykłe stwierdzenie, ale w jego głosie pobrzmiewała złość. Twarz Ala spochmurniała. - Nie podoba mi się taki język. Thomas spurpurowiał. - Przepraszam - odparł. - Czekam na autobus do Chicago. Przyjeżdża za godzinę, prawda?

Nieuprzejme zachowanie poszło w niepamięć. Al spojrzał na zegarek. - Za godzinę i dziesięć minut, jeśli nie będzie spóźnienia. Pewnie jednak przyjedzie za półtorej godziny. Zjesz coś? Może lody? Wzmianka o jedzeniu pobudziła apetyt Thomasa. - Jasne. A coś konkretnego? Al uśmiechnął się i ruszył w stronę automatu do napojów, zapraszając gestem Thomasa, by szedł za nim. - Całodobowo znaczy całodobowo, młody człowieku. Wolałbym nie rozpalać grilla, ale jeśli może być coś z mikrofalówki, to proszę bardzo. - Zatrzymał się w pół drogi i wyciągnął rękę. - Al Elvins - przedstawił się. - Jestem kierownikiem nocnej zmiany. Właścicielem jest mój brat. - Thomas Hughes. - Chłopak odwzajemnił uścisk, zastanawiając się jednocześnie, czy nie popełnił błędu, podając swoje prawdziwe nazwisko. - Rzeczywiście jesteś tak głodny, na jakiego wyglądasz? - zapytał Al, ruszając w dalszą drogę. - Chyba bardziej zmęczony niż głodny. Kiedy znaleźli się w pobliżu automatu, Al uniósł część lady i wszedł za bar, a Thomas usadowił się na stołku. - Zapraszam - odezwał się Al. - Rozgość się. Przy barze oświetlenie było lepsze i Thomas dostrzegł w zachowaniu Ala coś dziwnego. Sposób, w jaki patrzył na niego i szybko odwracał wzrok. - Masz ochotę na hotdoga? - Może dwa? I dużego sprite'a. - Jak sobie życzysz - odezwał się Al, ponownie obrzucając go szybkim spojrzeniem. Teraz jakby skupiał całą swoją uwagę na otwieraniu paczki parówek. Nie patrząc Thomasowi w oczy, powiedział: - Na zapleczu jest łazienka, jeśli masz ochotę się trochę obmyć. To brzmiało rozsądnie. Kiedy danie podgrzewało się w kuchence mikrofalowej, Thomas poszedł do łazienki. Jedno spojrzenie w lustro powiedziało mu wszystko. Był bardzo brudny. Spoglądała na niego postarzała o dziesięć lat twarz. Pozlepiane, matowe włosy były w nieładzie, a worki pod oczami miał jak jedna z sześćdziesięcioletnich ciotek. Żeby się porządnie umyć, zdjął T-shirt i zauważył, że może policzyć wszystkie żebra na wychudzonej klatce piersiowej. Papierowymi ręcznikami zatkał odpływ i puścił gorącą wodę. Sześciokrotnie nacisnął wielki dozownik mydła wiszący na ścianie. Zakręcił wodę, zanurzył złożone dłonie w mętnej

cieczy, pochylił się i obmył twarz. Wtedy to do niego dotarło. Kontakt z takim przejawem cywilizacji jak gorąca woda z mydłem uświadomił mu, ile ma szczęścia, że wciąż żyje. Zrozumiał, że obcy ludzie ryzykowali życie, by uchronić go od śmierci. Z dłońmi przyciśniętymi do twarzy zaczął płakać. *** - Myślałem, że stamtąd nie wyjdziesz - odezwał się serdecznie Al, kiedy Thomas wrócił do baru, a potem jego twarz znowu spochmurniała. - Wszystko w porządku, synu? Thomas pokiwał głową, choć czuł się fatalnie. - Nic mi nie jest. - Skoro tak mówisz. - Al sprawiał wrażenie, jakby chciał jeszcze o coś zapytać, ale powstrzymał się. Thomas usiadł. Dwa hot-dogi w papierowych serwetkach spoczywały na jednorazowym kartonowym talerzyku. Dobrą minutę zajęło mu przyprawianie ich ketchupem i musztardą, ale pochłonął je w trzech kęsach. Nigdy nie jadł nic lepszego. Następnie przyszła kolej na sprite'a, którego przełknął jednym haustem. Odstawił szklankę na ladę, głośno beknął i uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Chyba dawno nie miałeś nic w ustach, co? Zachowywał się jak prosię. - Byłem strasznie głodny. Al zastanawiał się chwilę, nim zadał kolejne pytanie. - Masz jakieś kłopoty, synu? Thomas udawał zaskoczonego. - Nie, skądże. - Z całym szacunkiem, ale nie wierzę ci. - W głosie Ala nie było żadnej groźby. Thomas zaczął się zastanawiać, czy mężczyzna za chwilę nie zaproponuje mu noclegu. Wyglądasz koszmarnie, mało nie zjadłeś talerza i czekasz na autobus przed świtem. Wygląda mi to na ucieczkę z domu. - Mam dwadzieścia dwa lata. - Thomas zachichotał. - Jestem za stary na ucieczki. - Chyba że zrobiłeś coś, czego nie powinieneś robić. Nie wyglądasz na przestępcę, ale na kogoś, kto powinien porozmawiać z policją. Thomas próbował zmusić się do uśmiechu, ale Al był zbyt bliski prawdy. Faktycznie potrzebował rozmowy z policjantem. Ta tajemnica zaczęła go wykańczać. Czuł się wyczerpany i nie wiedział, czy starczy mu sił, by ciągnąć tę farsę.

- Nic mi nie jest. I nie muszę z nikim rozmawiać. - Miał nadzieję, że wypowiedział te słowa dostatecznie lekko. Nie mógł przecież zdradzić Skorpiona po tym, co dla niego zrobił. Al nie dał się nabrać. - Na pewno? Nikt cię tu nie skrzywdzi. Jeśli chcesz, ukryję cię na zapleczu i wezwę policję. - Naprawdę nic mi nie jest. Po prostu wracam do domu. - Do domu? Skąd? Thomas zamarł. - Z innego stanu... z Kentucky. - Poczuł, jak strach ściska mu gardło. - Z Louisville. To było jedyne miasto w Kentucky, jakie mu przyszło do głowy. Al wiedział, że chłopak kłamie; widać to było po jego przymrużonych oczach. Dał mu jednak spokój. - Nigdy nie spędziłem zbyt wiele czasu w tamtej części Kentucky - powiedział. Spojrzeli na siebie w milczeniu i w końcu Thomas odsunął na bok papierowy talerz, i położył głowę na blacie, używając ramienia jako poduszki. Po chwili zapadł w sen. *** - Tom, obudź się. Słowa dobiegały do niego, jakby ktoś wypowiadał je przez ocynkowaną, poskręcaną, wydrążoną w środku rurę. - Obudź się, Tom. - Tym razem poleceniu towarzyszyło klepnięcie w ramię. Zerwał się ze stołka gotów do walki. Al cofnął się przezornie. - Przyjechał twój autobus, synu. Nie będzie na ciebie czekał. Thomas rozumiał wypowiadane do niego słowa, ale był zbyt wyczerpany, by odpowiedzieć. - Czas na ciebie. Autobus. Do Chicago. Nareszcie sobie przypomniał. - Długo spałem? - Zauważył, że naczynia zostały uprzątnięte. - Ponad godzinę. Przemarzłeś. Jezu. Najszybciej mijająca godzina na świecie. Zeskoczył ze stołka. - Dzięki, że mnie pan obudził... - Zamilkł na moment. - Chyba pan... no, wie pan... o tym, o czym rozmawialiśmy? - Czy nie wezwałem policji? - Al potrząsnął przecząco głową. - Nie. Nadal nie jestem przekonany, czy dobrze zrobiłem, ale jesteś na tyle dorosły, że sam wiesz, czy masz kłopoty.

Nie zamierzam prawić ci kazań. - Kiedy kończył ostatnie zdanie, zadzwonił telefon. Al spojrzał na zegarek. - O tej porze? Musiało zachorować czyjeś dziecko. - Podszedł do stojącego na ladzie telefonu. - Szczęśliwej podróży. - Dzięki - odparł Thomas. - I... dziękuję. Al przyjął podziękowanie gestem dłoni i odezwał się do słuchawki: - Apteka Simms. Przez okno apteki Thomas widział stojący na poboczu srebrno-niebieski autobus. Podchodząc do drzwi bez bagażu, choćby szkolnej torby z zeszytami, jeśli nie walizki, czuł się, jakby był nagi. - Tom! - zawołał Al. Thomas nie zrobił jeszcze nawet pięciu kroków. Odwrócił się. - Dzwoni Julie Hughes. Mówi, że jest twoją matką. Nie musisz odbierać, jeśli nie masz ochoty. Nie było innego głosu, który Thomas tak bardzo by kochał. - Odbiorę! - powiedział i obróciwszy się na pięcie, ruszył w stronę telefonu. Na zewnątrz, kierowca autobusu zatrąbił. - Może pan poprosić, żeby chwilę zaczekał? Al wręczył Thomasowi słuchawkę. - Poproszę, ale nie wiem, czy mnie posłucha. Kierowcy muszą się trzymać rozkładu. Thomas przycisnął słuchawkę do ucha. - Mamo? - Thomas! - wykrzyknęła. - Bałam się, że cię nie złapię. - Mało brakowało. Autobus już czeka. - Nie wsiadaj do niego - powiedziała stanowczo. - Rób, co chcesz, ale nie wsiadaj. Już po ciebie jadę. - Skąd wiedziałaś, że tu jestem? - Ściszył głos. - Skorpion ci powiedział? - Kto? - Skor... Nieważne. - Wiedziałam, że masz wsiąść do autobusu do Chicago. Dzwoniłam na wszystkie przystanki po drodze. Nic ci nie jest? - Wszystko w porządku. - To samo powiedziałby, gdyby miał urwaną stopę. - Nie jesteś ranny? - Tylko kilka siniaków. Wszystko będzie dobrze. - Nie ruszaj się stamtąd, rozumiesz? Jadę po ciebie. To nie trzymało się kupy.

- Dlaczego nie mogę po prostu pojechać autobusem? - Wszystkim nam grozi niebezpieczeństwo, Thomas. - Tom! - zawołał na cały głos Al. - Autobus odjedzie bez ciebie! Thomas wyciągniętym w górę palcem poprosił o jeszcze chwilę zwłoki. Odwrócił się do Ala plecami i ściszył głos: - Co to znaczy, że grozi nam niebezpieczeństwo? Jestem już wolny. Zostałem uratowany. - Wiem - odparła. Wyraźnie usłyszał, że szybko jedzie. - Nie możemy teraz rozmawiać. Nie przez telefon. Zadzwonię, jak będę dojeżdżała. Zajmie mi to około godziny. - Nie wiem, o co chodzi, mamo. Nie rozumiem... - Tom! Za pięć sekund odjeżdża! - zawołał zdenerwowany Al. Thomas zignorował jego nawoływania. - Jestem zmęczony, mamo. Mógłbym się przespać w autobusie, a kiedy wróciłbym do domu... - Nie! - odpowiedziała twardo. - O to właśnie chodzi. Nie możemy wrócić do domu. W żadnym wypadku. Dlatego po ciebie jadę. - Jezu, mamo, co się stało... - Z nikim nie rozmawiaj. Nic nie rób i nie ruszaj się z miejsca. Wszystko ci wyjaśnię, gdy przyjadę. - Przerwała połączenie. Thomas wpatrywał się w telefon, jakby miał nadzieję, że znowu ożyje. Odkładając słuchawkę na widełki, poczuł za plecami, że zbliża się do niego Al. - Odjechali. Próbowałem ich zatrzymać, ale kierowca powiedział, że... - Jedno spojrzenie na Thomasa wystarczyło, by głos uwiązł mu w gardle. - Na miłość boską, wszystko w porządku? Dobre pytanie. Thomas chciałby znać na nie odpowiedź.

Rozdział 7 Dla szeryf Gail Bonneville zanosiło się na cholerny dzień. Od chwili gdy miasteczko Samson w stanie Indiana pojawiło się na mapie, czyli dokładnie przed stu pięćdziesięciu trzema laty, mogło się poszczycić tym, że nie popełniono w nim żadnego morderstwa. Samobójstwa się zdarzały, owszem, czasem jakiś wypadek na polowaniu, ale nikt nigdy nie odebrał celowo życia innej osobie. Kiedy już się przytrafiło to pierwsze, to od razu potrójne. Tuż po brzasku kilku chłopców liczących na dobry połów w rzece natknęło się na ciało młodej kobiety. Z dziury w jej brzuchu wypłynął dobry galon krwi, zabarwiając okoliczne chwasty na czerwono. Chłopcy rzecz jasna natychmiast zaczęli wszędzie dzwonić i kiedy dwadzieścia minut później Gail oznaczała miejsce zbrodni taśmą policyjną, nie mogła się nadziwić, że przed nią pojawili się tu prawie wszyscy mieszkańcy hrabstwa. Nic nie jest w stanie skuteczniej oderwać ludzi od śniadania jak wieść o popełnionym morderstwie. Na dodatek, prócz ciała w pobliżu znajdował się wypalony wrak furgonetki. Jej zastępca, Oliver Eddlestein, niech Bóg go błogosławi, dotarł na miejsce wcześniej i zrobił, co mógł, żeby utrzymać gapiów z dala od miejsca zbrodni, choć trudno to wyperswadować komuś, kogo spotyka się na niedzielnym nabożeństwie. Nie chodziło o to, żeby miejsce zbrodni nie zostało zadeptane; chodziło o to, że Gail była pedantką i wiedziała, jakie błazeństwa potrafią wyczyniać obrońcy, kiedy tylko zwęszą choćby cień ingerencji w przebieg śledztwa. Kilka zbędnych śladów butów może doprowadzić do zrodzenia się mnóstwa wątpliwości. Kiedy do szeryf Bonneville dotarła wiadomość o odnalezieniu kolejnych dwóch ciał w piwnicy budynku, zrozumiała, jakiego rodzaju będzie to śledztwo. Dom należał do zmarłej niedawno Beatrice Patrone i powinien być opuszczony, ale sąsiedzi twierdzili, że mieszkało tam teraz dwóch młodych mężczyzn. Ponieważ nikt nie otwierał drzwi, zastępca szeryfa zainteresował się tym i zaczął rozglądać. Wtedy właśnie znalazł w pobliżu frontowych drzwi łuski po nabojach. Kaliber nie pasował do ran na ciele kobiety. Ogarnięty ciekawością poszedł na tył domu, gdzie natknął się na zniszczone drzwi do piwnicy i uszkodzone przewody elektryczne. Zastępca podał tę informację przez radio i rozpętało się piekło.

Zamknięty światek miasteczka Samson stał się miejscem zbrodni. Wszystkie urlopy zostały odwołane, zastępcy odpoczywający po służbie wezwani, zaangażowano też policję stanową. Gail słyszała plotki, że lokalne biuro FBI węszy wokół sprawy, szukając furtki prawnej, by włączyć się do sprawy. Dobra wiadomość była taka, że dom rodziny Patrone, w przeciwieństwie do podwórka i okolicy spalonego samochodu, pozostał nieskazitelnie czysty. Jeśli nie liczyć dyżurnego funkcjonariusza Colliera i zastępcy szeryfa nikt nie wchodził do piwnicy. Nawet Gail trzymała się z dala, póki ludzie z policji stanowej nie skończyli swojej roboty. W takim małym pomieszczeniu brutalność i okropność mordu miały wręcz fizyczny wymiar. Dreszczyk to może nie było najodpowiedniejsze słowo, ale jedyne, jakie jej w tej chwili przychodziło do głowy. - Jakiś pomysł, szeryfie? - zapytał Jesse Collier i na jego twarzy pojawił się szczerbaty uśmiech, którego Gail nigdy nie potrafiła właściwie zinterpretować. - Nawet kilka - odparła. - Zacznijmy od tego, dlaczego jeden z nich jest w samej bieliźnie. - Jesse w listopadzie walczył o stanowisko szeryfa, ale przepadł w wyborach za sprawą Partii Demokratycznej, która zawzięła się, żeby w tej wiejskiej społeczności prawa strzegła kobieta. Gail Bonneville miała powiązania z FBI i doktorat z prawa kryminalnego. Partia nie chciała ponosić ryzyka, że ktoś taki jak Jesse wygra wybory, bo jest lepiej znany. Gail czuła wyrzuty sumienia z powodu tych wyreżyserowanych wyborów i w związku z tym nigdy w pełni nie ufała Jesse'emu. Miał przecież dość powodów, żeby utrącić jej karierę. Z drugiej strony nie miała żadnego konkretnego powodu, by podejrzewać go o brak lojalności. - Nie mam pojęcia - skomentowała fakt, że jeden z chłopaków został rozebrany. Poznała to po przekrzywionych slipach i zrolowanych do połowy skarpetkach - ale wydaje mi się, że mamy tu dwójkę martwych porywaczy. Jesse uniósł brwi. - Hmm, to duży krok naprzód. Skąd to wiesz? Gail wzruszyła ramionami. Wystarczyło chwilę pomyśleć. Przykucnęła nad podłogą. - Spójrz na taśmę klejącą. - Wskazała długopisem na szarobiałe strzępy na betonie. Czy nie związano nią czyichś nadgarstków? A tą nóg w kostkach? Jesse przyznał jej skinieniem głowy rację. Taśma była kilkukrotnie owinięta wokół siebie i równo przecięta. Kiedy przyjrzał się dokładnie, dostrzegł krótkie skręcone włoski, które przywarły do kleju.

- Ktoś go uwolnił. Sądząc po tych włoskach, ofiarą nie była dziewczyna. - Też tak uważam. - W takim razie jeden był dobry, a drugi zły? - Jesse szerokim gestem wskazał na leżące ciała. - Zaczęli do siebie strzelać i nawzajem się pozabijali? - Nie sądzę. - Gail potrząsnęła głową. - Nie zgadza się kąt, pod jakim padły strzały. Spójrz. - Podniosła się. - Obaj mieli broń, ale pociski trafiły tu. - Wskazała na gwiaździste odpryski w kamiennej ścianie obok roztrzaskanych drzwi. - Wydaje mi się, że bronili się przed kimś jeszcze. - Przed kimś jeszcze? Gail czekała, aż Jesse zrozumie. W końcu jego oczy się rozszerzyły. - Myślisz, że był tu ktoś trzeci? Gail z uśmiechem pokiwała głową. - Widziałeś te drzwi? - Pewnie. - Rzucił jej poirytowane spojrzenie. - A przyjrzałeś się im dokładnie? - Pełno rozłupanego drewna. Wygląda, jakby ktoś wysadził je dynamitem. - Blisko. Oddział Uwalniania Zakładników* FBI używa podobnej techniki. - Gail wstała i poprowadziła Jesse'ego do leżącego skrzydła drzwi. - Spójrz tutaj. - Wskazała na niemal idealnie półksiężycowate wyrwy w miejscu, gdzie wcześniej znajdowały się zawiasy. Przypuszczam, że w tym miejscu zamontował ładunki wybuchowe. Zaczekał, aż bandyci znajdą się w piwnicy, i wtedy je wysadził. Jesse cicho gwizdnął. - Musiało im nieźle dzwonić w uszach. - Wyobrażasz sobie? - Gail roześmiała się. - I oto chodziło. Nasz tajemniczy ktoś rozwala drzwi, wskakuje do środka i wykorzystuje element zaskoczenia. Jesse w zamyśleniu pokiwał głową. - Więc podejrzewasz, że strzelec był profesjonalistą. I sam postanowił wymierzyć sprawiedliwość. - To bardzo prawdopodobne. To tłumaczyłoby jego umiejętności strzeleckie. Spójrz na tego tam. - Wskazała ciało Lionela. - Dostał jedną kulę w serce, a drugą w środek czoła. Z tamtym było tak samo. Strzał prosto w serce. - Wskazała zwłoki Barry'ego. - Trudno o lepszy strzał. - Zastanowiła się chwilę. - Musiała tu być niezła strzelanina. Ci chłopcy ostrzeliwali się *

HRT - Hostage Rescue Team

na oślep. Dla niej najciekawszą częścią śledztwa - tym, czego najbardziej jej brakowało od czasu, gdy przestała pracować w FBI - był sposób, w jaki miejsce zbrodni mówiło o tym, co się wydarzyło. Oficer śledczy z pozbieranych drobnych fragmentów musiał odtworzyć rzeczywisty przebieg zdarzeń. Prawa fizyki i biologii były nieubłagane, dlatego plamy krwi tworzyły charakterystyczny wzór; to samo dotyczyło ran wlotowych i wylotowych po pociskach oraz rykoszetów. Do tego ugryzienia owadów i innych zwierząt - a takich w tym wypadku nie było. Wszystko to sprawiało, że miejsce zbrodni zamierało w czasie i wyglądało tak jak w chwili, gdy ostatnia żywa osoba je opuściła. W jakiś sposób budziło to i strach, i podziw. Gail Bonneville czuła się odpowiedzialna wobec tych martwych ludzi za pełne i dokładne odtworzenie ostatnich chwil ich życia. Złapanie sprawców nigdy nie było dla niej najważniejsze. Owszem, odgrywało pewną rolę - zależało jej przecież na triumfie sprawiedliwości - ale najbardziej ekscytowała ją historyczna wartość tego, co robi. - Gdzie błądzisz myślami? - Głos Jesse'ego przywołał ją do rzeczywistości i wywołał rumieniec na twarzy. - Czasem mi się to zdarza - odparła. Nikt jeszcze w Samson nie widział tego, co w chicagowskim oddziale FBI nazywano „spojrzeniem Bonneville". - Mogłabyś ze mną porozmawiać? - naciskał Jesse. - Przepraszam. - Uśmiechnęła się. - Powiem ci, co o tym myślę. - Podeszła do leżących ciał. Zaczęła od Lionela. - Nazwijmy go „ofiarą numer jeden". Przyjrzyj się jego kieszeniom. Zostały wywrócone na drugą stronę, a potem wepchnięte z powrotem. Ten, kto go zabił, przeszukał je dokładnie. Po co? - Szukał pieniędzy? Gail potrząsnęła głową. - Nie sądzę. Jeśli masz dość forsy, żeby przeprowadzić taką operację, nie potrzebujesz drobnych z kieszeni ofiary. - W takim razie po co? Gail wzruszyła ramionami. - Może dla identyfikacji? Nie wiem. Ale musiało to zająć trochę czasu, a to świadczy, że nasz sprawca jest wyjątkowo spokojny. Spójrz na tamte plamy na podłodze. - Wskazała długie przebarwienie na kamiennej podłodze kilka stóp od ciała Lionela. Pośrodku plamy leżały resztki srebrnej taśmy klejącej. - Zgadniesz, co to? Jesse widowiskowo pociągnął nosem, a potem spoważniał i szepnął:

- Czuję trupa. - Urynę. - Gail roześmiała się, widząc, jak jej partner parodiuje Haleya Joela Osmenta. - Co takiego? - Nie czujesz moczu? - Przecież mówiłem. Śmierdzi trupem. Krwią, moczem, może nawet gównem. - To właśnie ta plama. Jesse się skrzywił. - To znaczy, że ofiara porwania musiała tu leżeć jakiś czas. - A kiedy jesteś związany taśmą, robisz to, co musisz, tam, gdzie się znajdujesz. Nagle jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki. - Teraz do mnie to dotarło. Już wiem, dlaczego ofiara numer dwa jest bez spodni. Jesse też to pojął. - Ponieważ obsikał się nasz porwany. Ale gdzie są jego spodnie? - Może ich w ogóle nie miał. Na twarzy Jessego pojawił się wyraz głębokiego niesmaku. - Trzymali go nagiego? - Bingo! - To nienormalne - wyrzucił z siebie Jesse z dezaprobatą, a po chwili dodał: - Ale chyba masz rację. - W jego głosie brzmiała nutka ojcowskiej dumy, ale bez śladu protekcjonalności. - Coś jeszcze? Gail otworzyła usta, ale szybko się powstrzymała. Stawiała wszystko na jedną kartę. Jeśli się zapędziła i jej przypuszczenia okażą się mylne, będzie musiała się pokajać. A z drugiej strony, co tam? - No dobrze, jeszcze coś - odezwała się. - Policz łuski. Jesse omiótł światłem latarki całą podłogę. - Jedna - odparł. - Wygląda na kaliber trzysta osiemdziesiąt. - Zgadza się. A spójrz tutaj. - Podeszła do rewolweru ofiary numer dwa, łukiem omijając wszystkie dowody, które mogłyby ulec zatarciu. Ostrożnie wsunęła długopis w kabłąk spustu i uniosła rewolwer, oświetlając go latarką. - Kaliber trzydzieści osiem special. Zajrzała w lufę, a potem w otwory cylindra. - Jeden strzał. - Skierowała snop światła na ścianę. - Jeden plus jeden i mamy dwie dziury w ścianie. - No dobrze... - Jesse wzruszył ramionami. Czekał na coś więcej. - Gdzie się podziały pozostałe łuski? Te z broni zabójcy? - Może też strzelał z rewolweru?

Gail z lekceważeniem potrząsnęła głową. - Wątpię. Trudno z rewolweru trzykrotnie celnie trafić. To musiała być broń automatyczna, i to coś dużego. Ta rana głowy wskazuje na czterdziestkęczwórkę, może nawet czterdziestkępiątkę. Gdzie w takim razie są łuski? Wyraz twarzy Colliera wskazywał, że zagadka nie była trudna. - Zebrał je? - Właśnie. Zebrał je. Tylko profesjonalista mógł o tym pomyśleć. A dlaczego zebrał tylko swoje łuski? Jesse skrzyżował ramiona i uśmiechnął się. Nie znał odpowiedzi, ale nie zamierzał dawać swojej szefowej satysfakcji i przyznać się do tego. - Pewnie chciał, żebyśmy je znaleźli. Chciał zostawić dość śladów, które pozwoliłyby nam się domyślić, że to nie było zwykłe zabójstwo - kontynuowała Gail. Jesse uniósł brew. - Myślisz, że ktoś to zainscenizował? - Nie - powiedziała Gail, ale szybko się wycofała. - Właściwie nie myślałam o tym. To było możliwe, ale z drugiej strony wiedziała, że zabójcy - podobnie jak wszyscy inni ludzie - wybierają najprostsze, a nie najbardziej skomplikowane sposoby. - Ale chyba nie ciągnęła. - Moim zdaniem, to robota kogoś wynajętego. Coś poszło nie tak i zrobiło się zamieszanie. Pozostawiając taśmę, ciała i łuski, sprawca chciał nam pokazać, że zabijał ze słusznych pobudek. - Mając może nadzieję, że mu odpuścimy. - A przynajmniej nie będziemy zbyt mocno cisnąć. Jesse przyglądał się Gail. - Ale tu się pomylił, prawda? Gail uśmiechnęła się. - O tak. To nie Dziki Zachód. Szukasz sprawiedliwości, dzwoń na policję. A jeśli robisz takie rzeczy samemu, to też dzwonisz na policję i przyznajesz się. O tym, kto jest dobrym, a kto złym gościem, decyduje sąd.

Rozdział 8 Jonathan zostawił explorera na parkingu na przedmieściach Muncie. W ciągu kilku najbliższych godzin powinien pojawić się tu właściciel warsztatu blacharskiego specjalizującego się w nielegalnych naprawach i sprawdzić, czy w samochodzie nie ma dziur po kulach lub innych uszkodzeń. Jeśli niczego nie znajdzie, odstawi pojazd do wypożyczalni na lotnisku w Indianapolis. Nikt nie będzie miał pojęcia, w czym ten samochód brał udział. Wyszedłszy z parkingu, Jonathan skierował się w stronę stojącego na uboczu motelu, skąd wziął taksówkę na lotnisko w Indianapolis. Z całego wyczerpującego dnia kwadrans spędzony na lotnisku był dla niego najbardziej stresujący. Eksperci w telewizji, którzy twierdzili, że amerykańskie lotniska stanowią nadal łatwy cel dla terrorystów, powinni się rozejrzeć. Roiło się tu od policjantów z psami i najróżniejszymi wykrywaczami, a on musiał krążyć w tym tłumie niczym żywy worek treningowy. Wystarczy, żeby podszedł za blisko do któregoś z psów i już musiałby się gęsto tłumaczyć. I chociaż nie wchodził do głównego terminalu, wszystkie te środki bezpieczeństwa wyprowadzały go z równowagi. Poszedł prosto na postój taksówek. Kierowca samochodu, do którego wsiadł, był Arabem - to pierwsza dobra rzecz, jaka tego dnia spotkała Jonathana. Po jedenastym września większość imigrantów z Bliskiego Wschodu zaczęła unikać kontaktów z kimkolwiek, a szczególnie z policją. Jeśli nawet jakiś bystry gliniarz zdołałby połączyć fakty, to ślad urwałby się na lotnisku, bo nikt nic więcej by nie powiedział. Pan Bóg nagradzał tych, którzy nie zapominali o środkach ostrożności. Za przejazd do hotelu Sheraton w Indianapolis zapłacił gotówką. Gotówką zapłacił też za kolejną taksówkę, która zawiozła go na dworzec autobusowy. Z dworca wyruszył w długą podróż do Evanston, gdzie złapał taksówkę na lotnisko O'Hare w Chicago. Taksówkarza poprosił, żeby wysadził go na parkingu długoterminowym przy Bessie Coleman Drive. Kiedy taksówka zniknęła z pola widzenia, przeszedł przez ulicę i ruszył w ostatni etap swojej podróży. Terminal klasy luksusowej na O'Hare przypominał tego rodzaju terminale na innych lotniskach. Był jednak znacznie mniej luksusowo wyposażony, niż mógłby przypuszczać ktoś niewtajemniczony. Nie było tu żadnych specjalnych atrakcji, jeśli nie liczyć automatu z kawą, z którego leciało coś, czym można napełniać raczej pióra wieczne niż filiżanki. Widocznie

ludzie latający własnymi odrzutowcami nie mieli dużych wymagań. Na szczęście potężny Boxers już na niego czekał. Na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie otyłego, ale w rzeczywistości mógł jedną ręką ścisnąć dwóch Jonathanów Grave'ów, nie wypuszczając z drugiej kufla z piwem. Poza tym był jedyną istotą ludzką, jaką spotkał Jonathan, która przeżyła postrzał z broni kalibru .50. Ledwie zauważalne utykanie zawdzięczał sześciocalowemu prętowi tytanowemu zastępującemu kość udową. Prócz tego, że był olbrzymi, silny i bezgranicznie lojalny, potrafił latać na wszystkim wyposażonym w skrzydła lub wirnik i wylądować taką maszyną w miejscach, gdzie kto inny zamieniłby się w kulę ognia. Boxers bez pytania wziął dwa worki żeglarskie od Jonathana i ruszył w kierunku wyjścia. - Spóźniłeś się - powiedział. - Mogłeś znaleźć lepsze miejsce na czekanie - zażartował Jonathan. Boxers przeszedł przez salę odlotów i wyszedł na pas do kołowania, na którym czekał piękny, smukły gulfstream. Samolot był zarejestrowany na firmę Perseus Foods, której właściciel Richard Lydell niedawno skorzystał z usług Jonathana, gdy z siedziby misji prezbiteriańskiej w Kostaryce partyzanci porwali jego trzydziestoletnią córkę. Jonathan zgodził się dowodzić czteroosobowym oddziałem ratowniczym w zamian za wynagrodzenie, w którego skład wchodziło prawo do korzystania z prywatnego odrzutowca firmowego. W trakcie okazało się, że to była piekielna misja. Dwa tygodnie przygotowań, a potem siedem sekund wymiany ognia, w której wyniku świat został uwolniony od jedenastu terrorystów, a ośmioro misjonarzy mogło powrócić do swych zajęć. Do tej pory Jonathanowi rosło ciśnienie na wspomnienie informacji agencji prasowej, jakoby według „wiarygodnych źródeł" i na podstawie „rzetelnych dowodów" akcję przeprowadził szósty oddział Navy Seal. Jonathan nigdy nie miał nic przeciwko swojej anonimowości, ale nie znosił, kiedy marynarka przypisywała sobie zasługi należne ludziom, którzy przeszli przeszkolenie w piechocie. Kolejne dziesięć minut zajęło im kołowanie, a po dwudziestu byli już w powietrzu. Dopiero gdy wznieśli się na wysokość dziesięciu tysięcy stóp, Boxersowi zaczęła doskwierać cisza. - Przejażdżka się udała? - Dzieciak jest nerwowy - odpowiedział Jonathan. - Wyrzuty sumienia? - Coś w tym rodzaju, ale najbardziej martwi go to, że nie zdoła dochować tajemnicy. - Co mu powiedziałeś?

- To, co zwykle, że trudniej będzie dopaść mnie niż jego rodzinę. Nie wiem, czy mi uwierzył. Boxers pokiwał głową z rozbawieniem. - Myślisz, że którykolwiek z nich potrafił utrzymać w tajemnicy szczegóły swojego uwolnienia? Jonathan wzruszył ramionami. - Jestem pewien, że kilkoro potrafiło. Mogę się założyć o duże pieniądze, że na początku wszyscy chcieli o tym opowiadać, dopóki nie zdali sobie sprawy, jak mało wiedzą. - W każdym razie gratulacje, szefie. Kolejne ludzkie życie uratowane. - Boxers odwrócił się z uśmiechem w stronę Jonathana, ale zaniepokoił go jego wyraz twarzy. Wszystko w porządku? - Co? Tak, wszystko gra. - Wyglądasz na zmartwionego. Jonathan chwilę zastanowił się, nim odpowiedział. - Może jestem zmartwiony. - Uniósł się lekko w fotelu, by widzieć pilota. - Tym, co powiedział ten dzieciak. Prawdę mówiąc, powtórzył to kilka razy. Jego rodzina nie miała pieniędzy na okup. Mieszkają na przedmieściu, ot, zwyczajni ludzie. Skąd wzięli pieniądze na moje wynagrodzenie? - Minimalna stawka, jakiej Jonathan żądał za misje 0300, wynosiła ćwierć miliona dolarów płatne z góry. Po doliczeniu wydatków i dodatkowych kosztów suma rosła do blisko pół miliona. - Nigdy nie dowiesz się wszystkiego o ludziach - odparł Boxers. - Przecież czytujesz czasem o milionerach śpiących z kotami w szałasach z kartonów. Nikt ich w życiu nie podejrzewał, że maja tyle forsy. Tu może być podobnie. - Pewnie tak - zgodził się Jonathan, choć nie wydawał się przekonany. - Poza tym, kiedy komuś porywają dzieciaka, gotów jest wykopać pieniądze spod ziemi. Jonathan skinieniem głowy przyznał mu rację. - A co powiesz o dziewczynie z karabinem? - Że powinna go rzucić, a nie strzelać. Jonathan uśmiechnął się. Boxers zawsze trafiał w sedno. Po dobrej minucie milczenia Jonathan podniósł się z fotela drugiego pilota i ruszył na tył samolotu. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, utnę sobie krótką drzemkę. Boxers uśmiechnął się. - Komputer wskazuje, że masz godzinę i czterdzieści dwie minuty.

Rozdział 9 Dochodziła piąta po południu, kiedy Jonathan przekroczył wreszcie próg podwójnych drzwi terminalu Signature Aviation na lotnisku Dullesa w Waszyngtonie. Boxers musiał poświęcić jeszcze trochę czasu na wyłączenie gulfstreama i miał wrócić do domu swoim nissanem pikapem, tymczasem Jonathan miał zostać podwieziony. Venice czekała w holu z założonymi rękoma, spięta do granic możliwości. Kiedy w końcu dostrzegła Jonathana, po raz pierwszy tego dnia odetchnęła swobodnie, a w jej oczach pojawiły się łzy. Słynęła ze swej skłonności do płaczu. - Witaj w domu - powiedziała. - Martwiłam się. Jonathan pozwolił jej się objąć. - Zawsze powtarzam, rób to, co potrafisz najlepiej. Venice wiedziała, że w ten sposób jej podziękował. - Pomóc ci nieść bagaże? - Nie, poradzę sobie. Przyjechałaś tym monstrum? - Nazywa się Płonący Ptak - odparła Venice, szukając w torebce kluczyków - i znalazłam świetne miejsce na parkingu. Venice cieszyła się dużym powodzeniem u mężczyzn. Miała skórę koloru mlecznej czekolady, a bywały dni, gdy jej uśmiech potrafił przyćmić słońce. Z jej stroju Jonathan wywnioskował, że była dumna ze zrzucenia kilku funtów. Oboje wiedzieli, że wróci do dawnej wagi - dwadzieścia funtów przybywało jej i ubywało w cyklach trzyletnich - ale teraz miło było popatrzeć, jak dumnie kroczy. - Powiedz, czego się dowiedziałaś o Christine Baker - zagadnął Jonathan, kiedy podchodzili do drzwi prowadzących na parking. - A kim ona jest? Jonathan nie znosił, kiedy ktoś odpowiadał pytaniem na pytanie. - Moim wielkim zaskoczeniem z poprzedniej nocy. Wiedzieliśmy o braciach Patrone i trzeciej osobie. Ona była tą trzecią osobą. Otworzyły się drzwi. Był piękny wiosenny dzień. Nawet parking na tle nieskazitelnie błękitnego nieba wyglądał na bardziej tętniący życiem. - To dość popularne nazwisko - zastrzegła się Venice - a zdjęcie, które przesłałeś, nie było najlepszej jakości.

- Przestań kluczyć. - Tłumaczę tylko, że nie mam pewnych danych. Ale z tego, co udało mi się dowiedzieć, była notowana. Wielokrotnie aresztowana za udział w protestach - zwykle antywojennych i antybiznesowych. W każdym razie zawsze anty. - Protestowanie przeciwko decyzjom innych jest łatwiejsze niż podejmowanie własnych - zauważył Jonathan. Na parkingu czekało na nich monstrum. Jedyna na świecie ogniście pomarańczowa mazda miata. - W jej aktach nie ma słowa o używaniu przemocy - ciągnęła Venice. - A przynajmniej nic nie znalazłam. Chociaż wygląda na to, że należała do organizacji, którą interesowało się FBI. Jakaś Zielona Brygada, radykałowie broniący wielorybów. Zwariowani ekolodzy, ale żadnych potwierdzonych aktów agresji. To ciekawe sformułowanie zwróciło uwagę Jonathana. - Potwierdzonych aktów agresji? - Kiedy mamy do czynienia z fanatykami, zawsze możliwa jest przemoc. Dlatego właśnie FBI im się przyglądało. Były pewne podejrzenia, że kilka lat temu spalili budowany właśnie ośrodek narciarski, ale zabrakło dowodów. - Otworzyła bagażnik paskudnie wyglądającego samochodu, żeby Jonathan mógł włożyć do niego bagaże. - Nie mogłaś przyjechać hummerem? - Nie znoszę tego olbrzyma. A jeśli jeszcze raz nazwiesz mój wóz ohydą, poszukasz sobie taksówki. - Podeszła do drzwi od strony kierowcy. Jonathan nie mógł opanować śmiechu. Zawsze powtarzał, że ceni niezależne umysły, a taki właśnie miała Venice. Włożył do bagażnika jeden worek, a drugi musiał wcisnąć na miejsce, które fani mazdy ośmielali się nazywać tylnym siedzeniem. Przedni fotel też był mikroskopijny. Udało mu się właśnie upchnąć drugi worek, kiedy z parkingu doszedł go znajomy głos: - Jon! Rzut oka na szereg stojących samochodów potwierdził jego przypuszczenia. Spojrzał ze złością na Venice. - A, tak - powiedziała takim tonem, jakby spostrzegła krostę, a nie człowieka. Dzwoniła Ellen. Potrzebuje twojej pomocy. Ale przysięgam na Boga, Digger, że jeśli zamierzasz znowu dać się przez nią... Jonathan uciszył ją i odwrócił się w stronę zbliżającej się w jego kierunku byłej żony. Wyciągnął rękę, zamierzając objąć ją na powitanie.

- Cóż za miła niespodzianka - rzucił głosem pełnym ironii. - W końcu wracasz do mnie. - Och, Jon, jestem taka przerażona. Uwolnił ją z uścisku i odsunął na długość ramienia. - Czym? Kobieta zmarszczyła brwi, spoglądając przez ramię na Venice. - Ona ci nie powiedziała? Podążył wzrokiem za jej spojrzeniem. - Kto? Venice? O czym miała mi powiedzieć? - Od wczoraj bez przerwy próbuję cię złapać. - To prawda? - spytał Jonathan. - Ellen rzeczywiście próbowała się ze mną skontaktować? Venice podparła się pod boki. - Tylko nie tym tonem. Pięć minut temu wysiadłeś z samolotu. - A więc o co chodzi? - Jonathan zwrócił się do Ellen. Kątem oka widział, jak poza przyjęta przez Venice mówi: „zdziwisz się, jak usłyszysz". - Zniknął Tibor - powiedziała Ellen. Jonathan uśmiechnął się. - I chciałaś mi osobiście przekazać tę wspaniałą wiadomość. To ładnie z twojej strony. Venice zachichotała, na co Ellen obrzuciła ją miażdżącym spojrzeniem. - Czy ona musi tu stać? - Już jej mówiłam - wyjaśniła Venice - że nie rzucimy wszystkiego, by szukać kogoś, kogo nie ma dopiero jeden dzień. Jonathan spojrzał na Ellen w oczekiwaniu potwierdzenia. Opuściła ramiona i wbiła w niego błagalny wzrok. - Proszę, Jon. Istnieją pewne okoliczności... Tibor Rothman był oczywistym złamasem, który z całych sił uprzykrzał życie Jonathanowi. Nie dość, że skradł mu kobietę, którą on wciąż kochał, to podjął krucjatę prawną, chcąc wyrwać od niego jak najwięcej pieniędzy. Gdyby Tibor Rothman umierał z pragnienia, Jonathan nie pozwoliłby mu zlizać kropel potu ze swoich jaj. Ale z drugiej strony Ellen patrzyła teraz na niego tymi swoimi cudownymi brązowymi oczami. - Może odwieziesz mnie do domu - zaproponował. - Porozmawiamy w samochodzie. - Dig, nie możesz... - próbowała zaprotestować Venice.

Jonathan uciszył ją gestem i złagodził ton. - Dzięki po stokroć, Ven, że po mnie przyjechałaś. Czy mogłabyś zawieźć moje rzeczy do domu? Po prostu zostaw je za drzwiami. Wiesz dobrze, co o tym myślę, Digger, pomyślała Venice i warknęła: - Jasne. - Potem obróciła się na pięcie i wskoczyła do samochodu. Jonathan przezornie usunął się na bok, kiedy cofała, a potem ruszyła w kierunku wyjazdu z pełną mocą, jaką oferował silnik od kosiarki zamontowany w mazdzie. - Chyba za mną nie przepada - zauważyła Ellen. - Uważa, że jesteś diabłem wcielonym - odparł Jonathan. Venice była naocznym świadkiem bojów, jakie toczyli przed rozwodem, i nie ukrywała, po czyjej stoi stronie. Podeszli do nowego mercedesa klasy S, należącego do Ellen. Był czarny i miał czarną tapicerkę. Jonathan doszedł do wniosku, że Tibor dobiera kolory tak, by odzwierciedlały jego życzliwe spojrzenie na świat. - Misja przebiegła pomyślnie? - zapytała Ellen, cofając, a następnie ruszając w kierunku dojazdu do Dulles Toll Road. Jonathan zesztywniał. - Słucham?! - Twoja misja - powtórzyła. - Czy nie tak to nazywasz? - Ellen, nigdy nie rozmawialiśmy o mojej pracy. - Zauważył, że zaczerwieniły się jej uszy. - Nie zamierzałam się wtrącać - wyjaśniła. Jonathan dał sobie spokój. Jego sekrety zawsze były dla Ellen trudne do zniesienia. Nawet kiedy wykonywał zadania specjalne dla Wuja Sama, cierpiała, że nie może nikomu powiedzieć, w jaki sposób jej mąż zarabia na życie. Mówili wtedy ludziom, że po prostu służy w wojsku. Kiedy porzucił oddział i zaczął pracować na własną rękę w cywilnym świecie, dyskrecja była jeszcze bardziej pożądana, szczególnie gdy w ich małżeństwie zaczęły pojawiać się rysy. - Martwiłam się o ciebie - łagodnym tonem wyznała Ellen, kiedy skręcili w Fairfax County Parkway - skrót do międzystanowej autostrady 95. O tej porze dnia każdy sposób na ominięcie choćby kawałka autostrady był doskonałą strategią. - Wiem o tym - odpowiedział Jonathan. Kierunek, w jakim zmierzała rozmowa, zaczynał wprawiać go w zakłopotanie. - Nadal się martwię. Nigdy nie wiedziałam o twojej pracy wszystkiego, ale wciąż pojawiające się blizny i bandaże mówiły same za siebie.

- Czy moglibyśmy porozmawiać o czymś innym? Na przykład o Tiborze? Przez kilka mil jechali w milczeniu, zatrzymując się co chwila na światłach. - Moim zdaniem nigdy nie zdawałeś sobie sprawy, jak bardzo się martwiłam ciągnęła. - Mogłeś mi powiedzieć choć trochę. Przecież nie wydałabym cię Rosjanom. Jonathan stłumił śmiech. - Z Rosjanami mieliśmy problem, nim znalazłem się w wojsku. - No to Bośniakom czy Al-Kaidzie. Wiesz przecież, o co mi chodzi. - Owszem, wiem. Ale Służba Wywiadu Obrony i FBI mogłyby się z tobą nie zgodzić. Kolejna mila minęła w milczeniu. - Chciałam tylko, żebyś wiedział - odezwała się wreszcie. Ponury ton jej głosu zaniepokoił Jonathana. - Wszystko w porządku? - Jestem potwornie przerażona. - Głos jej się załamał. - Chodzi o Tibora? - Powinien się do tej pory odezwać. - Pociągnęła nosem, starając się zapanować nad głosem. - Zawsze dzwoni, kiedy wyjeżdża. - Naprawdę nie minęły jeszcze dwadzieścia cztery godziny? - Teraz to już prawie trzydzieści - odparła, zerkając na zegar na tablicy rozdzielczej. Jonathan zdawał sobie sprawę, że musi postępować ostrożnie. Serdecznie nienawidził Tibora, ale nie chciał, żeby dało się to wyczuć w słowach, które zamierzał powiedzieć. - Czy to nie lekka przesada wpadać w panikę, jeśli zniknął ci z oczu na jeden dzień? - Straciłam go z oczu trzy dni temu - sprostowała. - Prawie cztery. - Obróciła głowę w stronę Jonathana. - Sprawę telefonów traktuje z nabożeństwem. Dzwoni każdego dnia. Ale wczoraj i dziś nie zadzwonił. Jonathan podniósł wzrok i patrzył na drogę zamiast na nią. - Masz podstawy, by podejrzewać go o jakąś nieczystą grę? - Wiesz przecież, czym się zajmuje. Pisze artykuły, które mogą drażnić niektórych ludzi. - To, co robi, trudno nazwać dziennikarstwem - zadrwił Jonathan. - Za rujnowanie ludziom życia nie dostaje się Pulitzera. - Wiem, że go nie lubisz... - Wyobraź sobie. - Ale to dobry człowiek. - Jest złodziejem i kłamcą.

Ellen zaczęła go przekonywać, ale po chwili dała sobie spokój. - Chcesz, żebym przyznała ci rację, i wtedy mi pomożesz? Okej, jest złodziejem, kłamcą i bardzo złym człowiekiem. Ale go kocham. Te słowa zabolały bardziej, niż się spodziewał. - Wiem, że nie to chciałeś usłyszeć, Jon. Nie chcę cię ranić, ale jestem zdesperowana. - No dobrze, ale minęło niewiele czasu. Dokąd pojechał? - Pisał artykuł. Nie wiem, na jaki temat. Nigdy mi nie mówił. Najwidoczniej przyciągam mężczyzn, którzy wolą ukrywać prawdę o swoim życiu. Ironia w jej głosie rozbawiła Jonathana. - O to chodzi, Ellen - zaczął, modląc się w duchu, żeby jego słowa brzmiały szczerze i rozsądnie. - Dorośli ludzie mają prawo zrobić sobie czasem trochę wolnego. Dopóki płacą rachunki i nie porzucają własnych dzieci, mogą zrobić sobie wakacje, nikogo o tym nie informując. Ustalono, że siedemdziesiąt dwie godziny od chwili zniknięcia dorosłej osoby to minimalny czas. Wcześniej nikt się zaginięciem nie zajmie. - Ale to nie są żadne wakacje... - To jego praca. Po prostu pisze artykuł. Gwałtownie potrząsnęła głową. - Nie tym razem. To coś więcej. Był bardzo... spięty. - Widzisz, że hamuje? - Wskazał ruchem głowy przed siebie. Ellen, zamiast zwolnić, gwałtownie skręciła w uliczkę w prawo i jeszcze przyspieszyła. - Martwisz się, że miał zawał albo wypadek samochodowy? Spojrzała na niego zatrwożona. - Jeżeli coś takiego się zdarzyło, to szybko się odnajdzie. Trafi do szpitala albo ktoś go odnajdzie. - Ostatnie zdanie wyrwało mu się, nim zdążył ugryźć się w język. Ellen nigdy nie ceniła sobie otwartości. - Posłuchaj, nie chciałem zachować się jak cham, ale przy poszukiwaniu zaginionych osób obowiązują pewne reguły. Jeżeli faktycznie martwisz się o jego zdrowie, to w końcu cię znajdą. - Przekrzywił głowę, żeby się jej lepiej przyjrzeć. - Ale ciebie nie martwi jego stan zdrowia, prawda? Ellen zesztywniała. - Co sugerujesz? - Sugeruję rzecz oczywistą - odparł Jonathan. - Wierność nie jest jego mocną stroną. Wasz związek to widoczne świadectwo woli rozbicia cudzego małżeństwa. Sapnęła - ten dźwięk zawsze go kręcił.

- On nie rozbił naszego małżeństwa, Jon. To ty je rozbiłeś, bo nie zachowywałeś się jak mąż. - Ale przynajmniej byłem wierny. - Oddziałowi, nie mnie. Poczuł, że zaczyna się czerwienić. - Nigdy nie skakałem na boki. - Wierność nie ogranicza się do seksu. Chodzi o zaangażowanie emocjonalne. Jonathan skapitulował. Już dawno temu wziął na siebie całą odpowiedzialność za rozpad ich małżeństwa i bardzo się tego wstydził. Nie było sensu rozdrapywać prawie zaleczonych ran. - Fakt pozostaje faktem - powiedział. - W dziewięćdziesięciu procentach przypadków zaginięcia dorosłej osoby rzecz kończy się rozwodem. Ellen także się uspokoiła. - Tibor nie jest taki. Już nie. Nie odszedłby ode mnie w ten sposób. Święty Tibor. - Co nam w takim razie pozostaje? - zapytał. - Jeśli cię nie zdradza, a ty nie martwisz się, że leży martwy gdzieś w rowie, to co cię właściwie niepokoi? Nie udało jej się w porę dotrzeć do skrzyżowania i z piskiem opon zatrzymała mercedesa przed czerwonym światłem. - Ostatnio był jakiś dziwny. Mniej więcej przez cały ostatni tydzień. Chyba był czymś poruszony. - W pozytywnym czy negatywnym sensie? - Trochę tak i trochę tak. Ta sprawa pochłaniała go bez reszty. Kiedy spytałam, o co chodzi, odpowiedział tylko, że to coś wielkiego i będę z niego dumna. A potem wyszedł i zniknął. Zadzwonił do mnie z redakcji. Mówił, że idzie na pocztę, i wtedy ktoś do niego zadzwonił. Znudziło mi się czekanie, aż skończy, i rozłączyłam się. Później zadzwonił i powiedział, że wyjechał z miasta, ale nie chciał zdradzić dokąd. Następnego wieczoru zadzwonił, żeby powiedzieć, że wszystko jest w porządku, ale z jego głosu wywnioskowałam, że to nieprawda. Od tamtej pory się nie odezwał. Jonathan przyznał, że okoliczności były dziwne. Z drugiej strony minęło tak niewiele czasu. No i nawet jeśli Tibor znajduje się w niebezpieczeństwie, to gdzie go szukać? - Potrafisz to rozwikłać, prawda? - Trzeba sięgnąć do wielu źródeł. Jeśli okaże się, że to fałszywy alarm... - Gdybym to ja zaginęła, zrobiłbyś coś? - Ellen tym pytaniem z chirurgiczną precyzją

trafiła wprost w jego duszę. - Zobaczę, co da się zrobić - obiecał.

Rozdział 10 Piwnica i podwórze oficjalnie, przynajmniej na razie, stanowiły oddzielne miejsca zbrodni. Pojawili się kryminalistycy z policji stanowej i Gail Bonneville starała się im nie przeszkadzać. Ponieważ wolała świeże powietrze, postanowiła trzymać się blisko miejsca, gdzie zginęła dziewczyna. Bezczynność nie leżała w jej naturze. Na prawo od siebie zobaczyła technika rozrabiającego porcję gipsu. Zawołała do niego w chwili, gdy przechylał pojemnik, żeby zrobić odlew czegoś, co wyglądało na ślad opony na trawie jakieś pięćdziesiąt stóp od spalonego samochodu. . Kryminalistyk, młodzieniec o wyglądzie maniaka komputerowego, spytał ze złością: - O co chodzi? - Sfotografowałeś wcześniej ten odcisk? - Oczywiście. - Pod dużym czy pod małym kątem? - Pod jednym i drugim. Gail spojrzała podejrzliwie, oceniając, czy mówi prawdę, i w końcu kiwnęła głową. Pytanie było podchwytliwe, a on udzielił właściwej odpowiedzi. - Rób dalej swoje. Gail trudno byłoby policzyć wszystkie zniszczone podczas pobierania odciski palców, butów i opon, jakie miała okazję widzieć przez lata. Bez wcześniej wykonanych fotografii stawały się bezużyteczne. Poza tym policja stanowa w Indianie lubiła odsuwać lokalne władze od poważniejszych spraw, Gail zdawała więc sobie sprawę, że jeśli nie zaznaczy odpowiednio swojej obecności, jej rola będzie marginalizowana. Trzynaście lat pracy w FBI nauczyło ją wiele o sposobach przejmowania śledztwa. Jak się okazało, spalony samochód był zarejestrowany na Lionela Patrone'a, a z akt wydziału komunikacji wynikało, że to do niego należało jedno z ciał w piwnicy. Dalsze poszukiwania pozwoliły zidentyfikować jego brata Barry'ego. Wnętrze furgonetki śmierdziało gazem łzawiącym. Jeden z techników bez trudu znalazł źródło zapachu - pojemnik z gazem CS, który musiał zostać wrzucony do środka przez rozbitą tylną szybę.

W samochodzie znaleziono także kilka rolek srebrnej taśmy klejącej, osmalone opakowania fast foodów i poskręcany, nadtopiony pięciogalonowy kanister na benzynę. Technicy szukali dalej, ale ogień strawił wszystko tak dokładnie, że nie należało liczyć na znalezienie jeszcze czegoś ważnego. Najważniejszą wskazówką mógł być, według Gail, ocalały z ognia blok silnika. Pewność zyska dopiero po przeprowadzeniu badań balistycznych, ale podejrzewała, że strzelano pociskami przeciwpancernymi. Przynajmniej dwie celne kule unieruchomiły pojazd. W przeciwieństwie do ciał znalezionych w domu Christine Baker została najprawdopodobniej zastrzelona z karabinu. Pocisk, który trafił ją w brzuch, przeszedł na wylot. Policjanci wciąż przeczesywali okoliczne zarośla w poszukiwaniu łusek karabinowych kalibru 5,56 mm. Drugi postrzał, który nie byłby śmiertelny, gdyby w porę interweniował lekarz, roztrzaskał dziewczynie ramię. Wszystko to pasowało do hipotezy Gail, że strzelec był profesjonalistą. A młoda Christine Baker nie. Gail usiadła na drewnianej belce z boku i otworzyła jeden z notatników, z których słynęła wśród kolegów. Identycznych używała jeszcze w szkole podstawowej; korzystanie z notatnika było dla niej najlepszym sposobem na zapisywanie spostrzeżeń dotyczących śledztwa. Jeśliby się dobrze rozejrzeć po sklepach, identyczne notatniki można było kupić za niecałego dolara. Miały jedną zaletę - były niemal niezniszczalne. Wszystkie kartki starannie przyklejano do kartonowej okładki, a szerokie linie na papierze w sam raz pasowały do jej pełnego zakrętasów dziewczęcego charakteru pisma. Każda sprawa, choćby nie wiadomo jak błaha, miała swój notatnik. Znajdowały się w nim wszystkie nazwiska, numery telefonów, spostrzeżenia i hipotezy. Niektóre śledztwa wymagały czterech, pięciu, sześciu notesów. Rekord wynosił siedemnaście, a sprawa nie została jeszcze zamknięta. Zdarzało się i tak, że jakaś sprawa mieściła się zaledwie na kilku kartkach. Gail przez lata zgromadziła dziesiątki notesów. Myślała o tym, żeby pewnego dnia zacząć pisać wspomnienia. Kiedy pojawi się w końcu inspiracja, materiały miała gotowe. Lubiła nawet nadawać swoim notatnikom rozpalające wyobraźnię tytuły, które w przyszłości mogłyby stać się tytułami rozdziałów. A najbardziej prowokacyjny tytuł rozdziału byłby jednocześnie tytułem książki. Obecnej sprawie też już zdążyła nadać tytuł - Najemnik z Samson. Wyciąganie pochopnych wniosków wiązało się z ryzykiem, ale tego jednego była pewna. Rany wlotowe pocisków dużego kalibru w ciałach mężczyzn i brak ran wylotowych tylko potwierdzały jej przypuszczenia. Amatorzy strzelający z wielkokalibrowej broni zwykle przeszywali przeciwnika na wylot, tymczasem specjaliści, jak choćby ludzie z oddziału szóstego Navy

Seal czy jej dawnego HRT, specjalnie przerabiali amunicję, tak żeby pocisk zostawał w ciele trafionej osoby i nie ranił innych. To był jedyny sposób na wyeliminowanie przeciwnika w niewielkiej przestrzeni, jak choćby na pokładzie samolotu, bez doprowadzania do rzezi. Było nadzwyczaj ciepło jak na kwiecień, temperatura sięgała dwudziestu pięciu stopni. Gail przyłapała się na myśli, że gdyby do zbrodni doszło bliżej rzeki, mogłaby posiedzieć na brzegu i pomoczyć nogi. Ocierając niecierpliwie ramieniem pot z czoła, przeglądała swoje zapiski. Pierwsze kilka stron w każdym notatniku rezerwowała dla oczywistych dowodów. Przez pięć godzin, jakie upłynęły od chwili, gdy zajęła się tą sprawą, nazbierało się ich mnóstwo. Wszystkie dowody wskazywały, że była to robota specjalisty od uwalniania zakładników. Tacy ludzie rzadko wystrzeliwali tylko jeden pocisk, zwłaszcza jeśli strzelaninę poprzedzało wysadzenie w powietrze drzwi wejściowych, co kompletnie dezorientowało bandytów. Zasadą było jak najbrutalniejsze działanie w jak najkrótszym czasie - zwykle w ciągu kilku sekund. Pierwsze dwa pociski wycelowane były zwykle w środek postaci - w brzuch lub klatkę piersiową, gdyż pozwalało to powstrzymać przeciwnika. Trzeci strzał trafiał w głowę, na wszelki wypadek, gdyby cel miał na sobie kamizelkę kuloodporną. W HRT i innych jednostkach specjalizujących się w tego rodzaju akcjach nazywano to potrójnym klepnięciem. - Szefowo! - usłyszała za sobą znajomy głos. Podniosła głowę i zobaczyła zbliżającego się Jesse'ego Colliera. Z jego twarzy zniknął szeroki uśmiech, któremu zaczynała ufać. - Nad czym się zastanawiasz? - Wskazał ruchem głowy jej notes. Gail zerknęła na swoje notatki i odruchowo zamknęła notes. Nie lubiła, kiedy ktoś oglądał jej zapiski. - Staram się zrozumieć, czy nasz bohater był bardzo ostrożny, czy bardzo głupi. Jesse przekrzywił głowę, wskutek czego wyglądał jak zaskoczony szczeniak. - Nie chwytam. - Co wiesz o czterdziestkachpiątkach? - zapytała. - Czuję, że szeryf Gail Bonneville udzieli mi teraz lekcji historii. - Jesse uśmiechnął się. - Dobra, niech będzie. Wiem, że robią w człowieku wielką dziurę i wojsko zrezygnowało z nich, bo są mało celne. Gail zarumieniła się. - Akurat celność nie stanowiła problemu. Problemem był odrzut. Większość żołnierzy potrafiła umieścić pierwszy pocisk tam, gdzie chciała, ale silny odrzut sprawiał, że drugi

strzał był już niecelny. Wojsko przeszło na kaliber dziewięć milimetrów, który jest bardziej przyjazny dla użytkownika, a poza tym teraz cała amunicja w NATO jest jednakowa. Na twarzy Colliera zmieszanie walczyło ze znudzeniem. Tymczasem Gail ciągnęła: - Czterdziestkapiątka w odpowiednich rękach to straszna broń. - Chodziło też o pojemność magazynka - szybko, jakby na wyścigi dorzucił Jesse. Standardowa czterdziestkapiątka mieściła tylko siedem nabojów. - Osiem. Jeden w komorze. - Gail nie mogła się powstrzymać, by go nie poprawić. - I to mi właśnie nie daje spokoju. Dlaczego nasz strzelec wpadł do zamkniętego pomieszczenia z tak małą ilością amunicji i trzykrotnie wystrzelił do obu chłopców? - Żeby ich zabić? - A skąd wiedział, że nie było tam czterech czy pięciu ludzi? Jesse wzruszył ramionami. - Pewnie miał jeszcze jakąś broń. Karabin. Przecież dziewczynę zastrzelił z karabinu. Kaliber dwa-dwa-trzy, zgadza się? Gail wolała używać określenia 5,56 mm, ale to było to samo. - Dlaczego w takim razie w piwnicy nie użył karabinu, tylko pistoletu? - Musiał wiedzieć. - Właśnie. A to znaczy, że obserwował piwnicę. Wcześniej wiedział, czego się tam może spodziewać. Jesse po raz kolejny wzruszył ramionami. Sam już się nad tym wcześniej zastanawiał. -

No

dobrze,

więc

obserwował.

Pamiętasz,

znaleźliśmy

resztki

kamery

światłowodowej. - I co zobaczył? Zastanówmy się nad nożycami, które leżały na podłodze. Jak sądzisz, o co tu chodziło? - Gail miała własną teorię, ale taki rodzaj rozpracowywania szczegółów najbardziej lubiła. Jeśli ktoś inny dochodził do podobnych wniosków, zdecydowanie rosło prawdopodobieństwo, że są one słuszne. - Wiem, że nie wierzysz w zbiegi okoliczności - odezwał się Jesse - więc nie będę się upierał, że mogły one służyć do przycięcia czegoś, na przykład gałęzi. Gail uśmiechnęła się. - Myślisz, że tych dwóch nieboszczyków chciało odciąć coś ofierze? Gail przytaknęła. - Dokładnie. A nasz strzelec o tym wiedział. - Ponieważ podglądał. To już ustaliliśmy. - Obserwował z zewnątrz. Zanim wysadził w powietrze drzwi, najpierw węszył. Co w

takim razie możemy powiedzieć o przygotowaniu naszego bohatera? Jesse w lot podchwycił jej myśl. - Że nie był pierwszym lepszym ulicznym zabijaką. - Zgadza się, to zawodowiec. - Wydawało mi się, że to już wcześniej ustaliliśmy. - Tylko podejrzewaliśmy. Teraz muszę przekonać samą siebie, że mam rację. - A co z dziewczyną? Ciało wśród drzew stanowiło najbardziej kłopotliwy element jej teorii. - Nie wiem - odparła w końcu. - Chcesz usłyszeć moje zdanie? Gail skrzyżowała ramiona, niechcący uwydatniając rowek między piersiami. - Myślę, że nasz strzelec na nią czekał. Gail nie zrozumiała. Jesse przykucnął tak, że jego twarz znalazła się na wysokości oczu Gail. Był wyraźnie podekscytowany faktem, że może zabrać głos. - Strzelec obserwował i czekał. Załadowanie broni zajęło mu chwilę. Jeśli zamierzał wedrzeć się tam siłą i zastrzelić ich, mógł to zrobić w dowolnej chwili. Szczególnie jeśli, jak uważasz, jest dobrym strzelcem. Ślady wskazują, że bracia Patrone włóczyli się po całym domu, na górze i na dole. Dlaczego nie zdjął ich tam, gdzie nie ryzykowałby zranienia ofiary porwania? Gail wzdrygnęła się na słowa „ofiara porwania". - Tę część teorii zachowajmy na razie dla siebie, zgoda? - zaproponowała, oglądając się przez ramię, czy nie ma w pobliżu kogoś, kto mógłby ich słyszeć. - Prasa uwielbia rzucać się na takie tematy. Jeśli ta hipoteza okaże się błędna, trudno będzie to odkręcić. - Okej - zgodził się Jesse - ale ta hipoteza najlepiej do mnie przemawia. Cały dzień nie daje mi to spokoju. Dlaczego tak długo czekał i wybrał najgorszy moment, żeby wkroczyć do akcji? W głowie Gail zaczął się już układać pewien scenariusz. - Chodziło o nożyce. Zaczęli grozić ofierze i zmusili go do działania. - Nie. Wiem, że nie mógł czekać dłużej, bo ofierze grożono nożycami. Pytanie tylko, dlaczego tak długo czekał? Spojrzenie Gail powędrowało w kierunku miejsca, gdzie leżały zwłoki dziewczyny. - Czekał na nią. - Bingo. - Jesse klasnął w dłonie. - A to oznacza, że dziewczyna była częścią spisku.

Jesse drżał z podniecenia. - Strzelec dobrze odrobił lekcje, przeprowadził odpowiedni wywiad. Obserwował i czekał... na Christine. Kiedy do akcji wkroczyły nożyce ogrodnicze, nie mógł już dłużej zwlekać. Nadszedł czas działania. Wszystko to wydarzyło się pewnie w chwili, gdy panna Christine Baker zajechała przed dom. Zupełnie nie w porę. Gail zastanawiała się nad jego słowami i w końcu przytaknęła. Podobała jej się ta teoria. - Sądząc po śladach opon na podjeździe - kontynuował Jesse - sądzę, że trafiła w sam środek akcji i wystraszyła się. Spanikowała, próbowała zawrócić, więc nasz strzelec musiał ją zatrzymać. To tłumaczy pociski w silniku. Potem dziewczyna próbowała się ostrzeliwać. - Problem w tym, że nie była w tym zbyt dobra. - W każdym razie nie tak dobra jak nasz bohater. - Jesse odczekał chwilę. - Muszę przyznać, że coraz trudniej mi źle myśleć o tym człowieku. Gail się skrzywiła. - Daj spokój, Jesse. To nie Tombstone w Arizonie ani rok tysiąc osiemset siedemdziesiąty. Zginęli ludzie i wygląda na to, że wszystko zostało wcześniej zaplanowane. W takim razie mamy do czynienia z zabójstwem, a z tego, co wiem, od oceny winy lub niewinności jest sąd. Naszym zadaniem jest znalezienie tego człowieka i danie mu szansy na obronę. Jesse czuł się zakłopotany. - Mówisz, że powinien do nas zadzwonić - wezwać policję - zanim przyjmie takie zlecenie. - Zmrużył oczy i ściszył głos. - Jeśliby to zrobił, to uważasz, że poradzilibyśmy sobie lepiej od niego? Oczy Gail rozbłysły, kiedy próbowała odgadnąć intencje swojego zastępcy. Pamięć wciąż podsuwała jej tragiczne obrazy wydarzeń w Waco, w których brała udział jako członek HRT. Ten temat wypłynął już wcześniej, kiedy Gail i Jesse prowadzili kampanię wyborczą na szeryfa. Postanowiła zupełnie zmienić temat. - Teraz musimy dowiedzieć się więcej o ofiarach. Jeśli nasza teoria jest słuszna, najlepsze, co możemy zrobić, to znaleźć tego obrońcę. Ale wcześniej trzeba odkryć związek łączący Christine Baker i braci Patrone z osobą, która leżała związana taśmą w piwnicy. Kiedy nam się to uda, rozwiążemy zagadkę.

Rozdział 11 Jonathan poczuł ulgę, kiedy okazało się, że Ellen po podwiezieniu go do domu nie zamierza wchodzić. Każda spędzona z nią chwila była bardzo przykra. Nie z powodu samego rozwodu, raczej z poczucia żalu za życiem, które mogli wieść razem. Kiedy już zgodził się pomóc, dobre pół godziny spędził na rozmowie telefonicznej z Venice, przekonując ją pochlebstwami do dokonania wstępnych ustaleń w sprawie Tibora. Tego rodzaju rozmowa w obecności Ellen brzmiała dziwacznie i Venice w końcu się poddała. Pozostała część drogi upłynęła Jonathanowi na przekonaniu Ellen, że zebranie informacji może potrwać kilka godzin, więc odezwie się do niej zapewne dopiero następnego dnia rano. Czy jej się to podoba, czy nie, tylko tyle mogli zrobić. Nareszcie znalazł się w domu. Fisherman's Cove było spokojnym miastem, gdzie ludzie mogliby, gdyby tylko chcieli, zostawiać otwarte drzwi domów. Jedyną gałęzią przemysłu było rybołówstwo i związane z nim usługi. Ponieważ połów ryb był wciąż dochodowym interesem, mieszkańcom nie brakowało pieniędzy, a restauratorom i właścicielom sklepów klientów. Najbliższy hipermarket znajdował się dziesięć mil stąd, zbyt daleko na codzienne zakupy. Z długim na ponad dwie mile nabrzeżem Potomacu i czterema marinami Fisherman's Cove stało się ostatnio modnym miejscem weekendowych wypadów dla ludzi, którzy przed harmiderem Waszyngtonu czy Richmond nie chcieli uciekać na wielkie, równie hałaśliwe plaże. To zabawne, pomyślał Jonathan, jak rzadko myślimy o swoim mieście jako atrakcji turystycznej, dopóki nie zaczną się pojawiać w nim ludzie chcący tu spędzić czas. Pozbywszy się rodzinnej rezydencji, w której mieścił się teraz Resurrection House, Jonathan przeprowadził się do dzielnicy handlowej i zamieszkał w domu oddalonym o jedną przecznicę od rzeki. Dom stojący przy Pierwszej ulicy był dawną remizą strażacką, w czasach gdy wozy z pompami i wężami ciągnęły jeszcze konie. Jonathan zakochał się w tym budynku z cegły jeszcze jako dziecko, kiedy wciąż mieściła się tam siedziba straży. Jedne z najmilszych wspomnień Jonathana wiązały się z latami, kiedy był nieoficjalną maskotką remizy. Jako chudy dziesięciolatek uczył się wiązać węzły ratownicze, które pozwalały na bezpieczne wydostanie się z płonącej piwnicy. Kiedy skończył dwanaście lat, znał się na wszelkim możliwym sprzęcie ratunkowym. W zamian za naukę musiał polerować

mosiężną rurę do ześlizgiwania się i myć zabrudzony sprzęt. Tamci strażacy z czasów jego młodości - Hack Dean, Big Dave Milian, Fi-Fi Pfeiffer i cała reszta - nie pozwoliliby Jonathanowi pójść w ślady ojca. Traktowali go jak pełnoprawnego członka zespołu; nauczyli grać w pokera, ale oczekiwali, że będzie grał za swoje pieniądze, i nie dawali mu specjalnie wygrać. Kiedy zbierał z kuchennego stołu pulę, wiadomo było, że zarobił te pieniądze w uczciwy sposób. Dziwnym zrządzeniem losu dokładnie w chwili gdy podpisywał dokumenty o przekazaniu swojego domu na rzecz Resurrection House, radni miejscy postanowili przenieść siedzibę straży pożarnej do nowocześniejszego budynku, położonego bliżej autostrady międzystanowej. Jonathan kupił starą remizę bez targów. Na drugim piętrze znajdowały się biura Security Solutions, a pozostałe dwanaście tysięcy stóp kwadratowych stanowiło jego mieszkanie. Ogrzanie zimą i schłodzenie latem takiej powierzchni kosztowało majątek, ale Jonathan nie wyobrażał sobie, że mógłby zamieszkać gdziekolwiek indziej. Kiedy Ellen odjechała, Jonathan usłyszał czyjeś szybkie kroki. Powinien się był domyślić. Labradorka powaliła go na kolana. Jonathan zdążył dostrzec tylko zbliżającą się błyskawicznie czarną niewyraźną plamę i leżąc na ziemi, dziękował Bogu, że nie oberwał w krocze. Śmiejąc się w głos, turlał się po podłodze, a Joe skakała radośnie wokół niego, szczekając, skowycząc i oblizując wielkim jęzorem jego twarz. - Witaj, Joe! - zawołał, poklepując sukę. Na dźwięk głosu Jonathana pięcioletnia Joe zrobiła triumfalne okrążenie, dobiegając do narożnika budynku, gdzie zawróciła w miejscu i ruszyła z powrotem. W ostatniej chwili ominęła Jonathana, dobiegła do drugiego krańca domu i powtórzyła manewr. Ach te psy, pomyślał. Liżą sobie własny tyłek i kręcą się w kółko, nim się położą. Nigdy nie myślał o towarzystwie psa ani nigdy oficjalnie nie przygarnął Joe, ale ona pojawiła się w jego życiu, piszcząc żałośnie pod drzwiami, pewnej deszczowej nocy ulubionej przez producentów Disneya - tak okropnej, że żal wyrzucić zwierzaka z domu. Joe miała wtedy może osiem tygodni i kiedy przespała tę pierwszą noc na jego sofie, uznała ją za swoją własność. Spędzała też czas u Douga Kramera. Doug, który był szefem policji, nazywał ją swoim oddziałem K-9 *. Joe skończyła swój bieg, a Jonathan otworzył drzwi dla personelu, które zamontował w jednym z wrót remizy. Wchodząc do środka, omal nie potknął się o bagaże, które Venice zostawiła w holu - jeden worek z bronią i materiałami wybuchowymi i drugi z ubraniami, *

K-9 Unit - oddział psów policyjnych w Stanach Zjednoczonych.

kamizelką kuloodporną i zapalnikami. Przywitała go ściana chłodnego powietrza i zapach świeżej farby. Przebudowywał ten stary dom od lat i nie był pewien, czy kiedykolwiek skończy. Nie był nawet pewien, czy chce skończyć. Młotki, szpachle i wiertarki były jego ulubionymi zabawkami. Podniósł bagaże i przeszedł z nimi przez obszerny salon, potem korytarzem prowadzącym w prawo do wyłożonej ciemną boazerią biblioteki, a następnie skręcił w lewo do jadalni. Na końcu korytarza znajdowało się pomieszczenie gospodarcze, a w nim stalowe drzwi prowadzące do pięćdziesięciostopowej wieży, w której niegdyś suszono węże strażackie. Za drzwiami w drugim końcu wieży znajdowały się schody do piwnicy. Dawno temu było to jedyne miejsce, do którego bał się wchodzić mały Jonathan Gravenow. Teraz oczywiście miał u swego boku obrońcę w postaci Joe. Kiedy otworzył drzwi, wpadła z impetem na biegnące w dół schody. Joe uwielbiała wszelkie drzwi i zawsze biegła pierwsza. To też psia przywara, pomyślał Jonathan. W piwnicy Jonathan bez trudu namacał dłonią włącznik. Pomieszczenie zalało jasne fluorescencyjne światło lamp. Choć często pracował w mroku, to w domu nie mógł go znieść. Wszedł pod schody i położył worki obok zbiornika na olej opałowy. Odsunął zbiornik, za którym ukazały się ciężkie drewniane drzwi pomalowane w kolorze przyległych ścian. Bez namysłu nacisnął jeden z kamieni w ścianie. Zewnętrzna pokrywa odskoczyła i miał teraz przed sobą klawiaturę zamka szyfrowego. Uważnie wprowadził piętnastocyfrowy kod. Zajęło to trochę czasu. System został tak skonstruowany, że po trzykrotnym wprowadzeniu nieprawidłowego hasła zamek blokował się na zawsze. Była to oczywista przesada - bardziej przydatna w szwajcarskim banku niż w szafce na broń - ale Jonathan uwielbiał takie zabawki. Istniało jeszcze drugie wejście do tego skarbca, o którym nikt inny nie wiedział. Było równie dobrze chronione - tym samym piętnastocyfrowym kodem, ale przecież prawdopodobieństwo pomylenia hasła tyle razy było praktycznie zerowe. Po wprowadzeniu kodu wcisnął czerwony guzik u dołu klawiatury i usłyszał, jak z drugiej strony wysuwają się hydrauliczne rygle. Ciężkie drzwi otworzyły się bezszelestnie, ukazując tunel. Było to jedyne miejsce, gdzie Joe nie wolno było wchodzić. Kiedy usłyszała chrzęst poruszanych kamieni, wróciła na górę i położyła na sofie. Tunel od swojego początku w piwnicy liczył dokładnie pięćdziesiąt sześć jardów i prowadził pod parkingiem do ściany piwnicy kościoła św. Katarzyny. Wiele lat temu Jonathan zlecił wykonanie tunelu człowiekowi, który miał wobec niego dług wdzięczności. Aby ustrzec się przed pleśnią i gryzoniami, wyłożył ściany kafelkami, przypominającymi kształtem i kolorem te ze stacji nowojorskiego metra. Mniej więcej w połowie korytarza, po

prawej stronie znajdowało się pomieszczenie służące za magazyn broni. Prowadzące do niego drzwi zostały wykonane ze wzmocnionej stali i przypominały drzwi do bankowego skarbca. Do ich otwarcia potrzebny był sześciocyfrowy kod. Kiedy Jonathan je otworzył, niemal zablokowały tunel. Wewnątrz znajdowały się stalowe, ognioodporne szafki. Ponieważ cała konstrukcja była wykonana z betonu i stali, trudno było wyobrazić sobie sytuację, żeby w tunelu wybuchł pożar. A gdyby nawet do tego doszło, Jonathan nie chciał, żeby jego magazyn materiałów wybuchowych wyleciał w powietrze. Nie dość, że musiałby się tłumaczyć, to na dodatek powstałby w ziemi krater zdolny pochłonąć co najmniej dwa sąsiednie domy. Jonathan lubił te podziemia. Lubił samotność. Podobnie jak utalentowany artysta uwielbia zapach farby czy gliny, tak on upajał się wyjątkowym zapachem oliwy do broni i materiałów pirotechnicznych. Podstawowym zadaniem było teraz wyczyszczenie broni. Strzelał zarówno z pistoletu, jak i karabinu, oba należało zatem rozłożyć i naoliwić. Ponieważ z tej broni zginęli ludzie, powinien także przed kolejnym użyciem przegwintować lufę. Dopiero co usadowił się na stołku przy wysokim stole warsztatowym zajmującym cały środek pomieszczenia, kiedy usłyszał w korytarzu odgłosy kroków i pogwizdywanie. Wiedział, kim jest przybysz - to Dom. Ojciec Dominie D'Angelo regularnie odwiedzał Jonathana, kiedy ten wracał z misji. Idąc korytarzem od strony drugiego wejścia w kościele św. Katarzyny, zawsze pogwizdywał. Jonathan zdał sobie sprawę, że Dom gwizdał po to, żeby nie zaskoczyć człowieka, który miał pod ręką mnóstwo broni. - Słyszę cię, Dom. Nie będę strzelał. - Cóż za ulga - rozległ się głos nieopodal. W progu stanął uśmiechnięty ksiądz z sześciopakiem piwa w ręce. Wysoki, schludny, z czupryną ciemnych włosów, Dom bez wątpienia bywał bohaterem całkiem niekatolickich fantazji swoich parafianek. - Przyniosłem coś na ugaszenie pragnienia. Składam w ofierze mojej trzódce swoje komórki mózgowe. Pomachał sześciopakiem, zachęcając do otwarcia puszek. Jonathan roześmiał się. - Bóg musi być bardzo zadowolony. - Sięgnął ręką i wyjął jedną puszkę. - Czemu nie składano takiej ofiary, kiedy byłem nastolatkiem? Może stałbym się bardziej pobożny? - Staramy się nie ujawniać tego rodzaju sekretów, póki nasza trzódka nie dorośnie na tyle, by to docenić. - Dom rozsiadł się na stołku naprzeciw Jonathana i przemówił poważnym tonem. - Zadzwoniła do mnie Venice. Jak słyszałem, była strzelanina. Martwiliśmy się o ciebie, Dig. - Ja też się o siebie martwiłem - odparł Jonathan. Nałożywszy lateksowe rękawiczki,

wyjął ze swojego M4 magazynek i opróżnił zamek, przygotowując się do rozłożenia broni. Jego odciski nie widniały co prawda w żadnych rejestrach, ale ostrożności nigdy dość. - Możemy o tym porozmawiać? - zapytał Dom. - Jasne. - Jonathan wzruszył ramionami. - No to mów. Wymowne spojrzenie. - Co? - Co się wydarzyło? Jonathan jęknął. - Wszedłem, a bandziory się na mnie rzuciły. Nie miałem wyjścia. Dom uśmiechnął się. - Tak też myślałem. - Jonathan Grave i Dominie D'Angelo poznali się podczas wprowadzania się do wątpliwej konstrukcji budynku akademika Tylor-A, przeznaczonego dla studentów pierwszego roku College of William and Mary w Wirginii. Obaj byli na swój sposób nieśmiali, szybko więc zrodziła się między nimi więź i stali się nierozłączni przez cały czas pobytu w college'u i w szkole oficerskiej, w której Dom w końcu poczuł powołanie do kapłaństwa, a Jonathan rozwijał swoje talenty. Jonathan odłożył M4 na stół i po raz pierwszy spojrzał prosto w oczy księdza. - Tam była dziewczyna, Dom. Młoda dziewczyna. Nie rozumiem. Pojawiła się w ostatnim momencie. Unieruchomiłem jej samochód, ale zaczęła do mnie strzelać. Dom sięgnął po swoje piwo. - Czyli samoobrona, tak? - Owszem. Ale nie to mnie dręczy. Ci ludzie byli zupełnymi amatorami. Wszyscy mieli przy sobie dokumenty i byli w gorącej wodzie kąpani. Ofiarę dostarczyłem bezpiecznie do domu, ale nie jestem pewien, czy za porwaniem nie stał ktoś wyżej. - A może jednak czas obwieścić zwycięstwo i napić się piwa? - zaproponował Dom. Jonathan opróżnił do połowy puszkę z piwem i wytarł usta ręką. - W tej misji było więcej zagadek - powiedział, opierając się na łokciach. - Mów. Podobno jestem dobrym słuchaczem. Jonathan zebrał myśli. - Mój klient, Stephenson Hughes, skontaktował się ze mną w typowy sposób, napisał na jeden z adresów e-mailowych. Zaginął jego syn, a porywacze domagają się dużego okupu. Ślad prowadził na farmę w stanie Indiana, gdzie znalazłem dzieciaka. - Przekazałeś go rodzinie?

Jonathan uniósł ramię. - Dostarczyłem go tam, gdzie trzeba. Dom zdawał się zaskoczony. - W takim razie mamy szczęśliwe zakończenie. W czym problem? - W dychotomii. Z jednej strony wszystko wygląda bardzo profesjonalnie, a z drugiej zupełna amatorszczyzna. - Piję za amatorów. - Dom uniósł puszkę. Jonathan uśmiechnął się smętnie. - Jeszcze jedno. Z tego, co mówił ten dzieciak, nikt z jego rodziny nie miał dość pieniędzy na moje wynagrodzenie. Ksiądz wzruszył ramionami. - Dzieciaki nie mają pojęcia o finansach rodziców. - Pewnie tak. - Jonathan też wzruszył ramionami. Gdy nadszedł moment, który wcześniej przez lata tyle razy już przerabiali, zapadła cisza. - No dobrze - rzekł w końcu Dom. - Niech się dowiem. O ile mniej duszyczek będzie jutro wędrowało po tym świecie? Nadszedł czas na odpowiedź Jonathana. Zabijanie jest zawsze bolesne, ale dzisiaj było szczególnie. - Zbyt dużo - odpowiedział. Dom przekrzywił głowę w oczekiwaniu. - Trzy - przyznał w końcu Jonathan. - Dziewczyna cierpiała. Dom pokiwał głową. Ich związek już dawno temu wyszedł poza frazesy i proste usprawiedliwianie. To, że Digger nienawidził każdego oddanego strzału i zabijał tylko w imię wyższych wartości, nie zmieniało faktu, że kolejne dwie matki straciły z jego powodu dzieci. To było jak przekleństwo wojownika - dobra robota przynosiła rozpacz. Dom dopił swoje piwo i gwałtownie poderwał się na nogi. - Stało się. Nadszedł czas na końcowy akt każdej misji Jonathana. Dom sięgnął do kieszeni spodni, wyjął z niej mały skórzany mieszek skrywający skrawek purpurowego atłasu. Potrząsnął nim i materiał rozwinął się w stułę. Dom złożył na niej pocałunek i zawiesił ją na szyi. Przysunął swój stołek do stołka Jonathana i pochylił głowę. Digger przeżegnał się i powiedział: - Przebacz mi, ojcze, albowiem zgrzeszyłem...

Rozdział 12 Ta część południowej Indiany w ogóle się nie zmieniła. Po obu stronach autostrady międzystanowej aż po horyzont rozciągały się pola uprawne. Zamiast pojechać do biura, gdzie musiałaby się zmierzyć z dziennikarzami, ciekawskim personelem i paskudną biurokracją związaną ze stanowiskiem szeryfa w małym miasteczku, Gail Bonneville postanowiła wrócić do domu. W Samson słowo „dom" oznaczało dom z marzeń, z wielką werandą obejmującą front i boki. Na tyłach rosły chaszcze, pozostałość po niegdyś pięknym ogrodzie. Przy odrobinie wyobraźni można było dostrzec w obrębie niestrzyżonego bukszpanowego żywopłotu niewyraźne pozostałości rzeźb świni, indyka i osła. A może kozy. Prawdziwa farma zwierzęca. Uporządkowanie ogrodu było priorytetem na liście rzeczy, które Gail zamierzała zrobić, kiedy znajdzie się dodatkowa gotówka. Wyprzedzało je tylko kupienie mebli do salonu, jadalni, biblioteki i trzech wolnych sypialni. Gail mieszkała w domu Petrie, noszącym to miano od nazwiska rodziny, która go zbudowała w tysiąc dziewięćset piętnastym roku. W latach dziewięćdziesiątych seniorka rodu Natalie Petrie zaczęła się wnikliwiej wsłuchiwać w nawoływania telewizyjnych ewangelistów niż w błagania własnych dzieci. Nim dzieci dorosły na tyle, by poprosić o interwencję sąd, ich dziedzictwo stopniało z około dziesięciu milionów dolarów do dolara dziewięćdziesięciu pięciu centów. To był naprawdę dom z marzeń Gail, podobny do tego w Cudzie na 34 ulicy z Natalie Wood. Zgodziła się na cenę ustaloną przez rodzinę i w ciągu kilku dni transakcja doszła do skutku. Teraz, po ośmiu miesiącach, fachowcy nadal pracowali nad dostosowaniem instalacji wodociągowej i elektrycznej do standardów dwudziestowiecznych, o dwudziestym pierwszym wieku nie wspominając. Kupno domu Petrie stało się tematem wielu plotek. Jak samotna kobieta z pensją pracownika służby publicznej zdołała zapłacić pięćset pięćdziesiąt tysięcy dolarów za dom, a potem jeszcze ponosić wydatki związane z remontem? Jej polityczni przeciwnicy snuli różne teorie, podgrzewane przez wstrętne plotki, ale niewiele osób uwierzyło, że handluje dragami albo wzięła łapówkę za krycie handlarza narkotyków. Uważała, że to, jak wygląda sprawa w rzeczywistości, nie powinno nikogo obchodzić.

Jej ojcu udało się przekształcić swoje biuro rachunkowe w dobrze prosperującą firmę inwestycyjną. Kiedy umarł, zostawił w spadku wystarczająco dużą sumkę, która pozwoliła jej pracować jako stróż prawa i nie cierpieć przy tym niedostatku typowego dla większości gliniarzy. Pozwoliła jej powiedzieć, w pewnym momencie, ludziom z FBI, gdzie mogą sobie wsadzić swoje kolesiowskie układy. Nigdy nie była chłopakiem i nigdy nie będzie, jako dziecko nie jeździła nawet na rowerze. Musiała pracować trzy razy ciężej niż koledzy, którzy dumnie nosili penisy, żeby ktoś w ogóle zechciał ją zauważyć. Nim ojciec zmarł na raka, który toczył go przez ponad dziesięć lat, porzuciła z ogromną urazą Biuro, obiecując sobie, że już nigdy nie będzie nosić odznaki. Nie minęło jednak wiele czasu, gdy zrozumiała, że ściganie przestępców ma zapisane w DNA. Dowiedziała się, że demokraci poszukują kandydatki na stanowisko szeryfa w Samson. Co było dalej... cóż, wiadomo. Kwartał dziesięciu przecznic stanowiący centrum Samson wyglądał jak z filmów kręconych w czasach Wielkiego Kryzysu. Witryny sklepów na głównych ulicach sprawiały na pierwszy rzut oka wrażenie amerykańskiego snu - budowle typowe dla średniej wielkości miasta w połączeniu z małomiasteczkową atmosferą. Darzyła tutejszych mieszkańców sympatią, ale regułą w takich małych społecznościach było to, żeby przedstawiciel władzy nie spoufalał się zbytnio z miejscowymi. Każdy z obywateli był jej pracodawcą, ale pewnego dnia jeden z nich mógł znaleźć się po drugiej stronie policyjnej pałki. Kiedy granica pomiędzy pomocą a łapówką, tak jak w Samson, była ledwie zauważalna, lepiej było trzymać ludzi na pewien dystans. Gail wjeżdżała właśnie na podjazd swojego domu, kiedy zadzwonił telefon. - Szeryf Bonneville. - Dobry wieczór, szeryfie. - Głos był bardzo serdeczny i miał południowy akcent. - Tu Max Mentor ze stanowego laboratorium kryminalistycznego. Jak się miewamy? Gail uśmiechnęła się. Od czasu gdy została szeryfem, wielokrotnie pracowała z Maksem i zawsze sprawiało jej to dużą przyjemność. - Będę czuć się znacznie lepiej, jeśli dostanę od was jakieś konkrety. - Chyba uda mi się spełnić życzenie pani szeryf - powiedział, śmiejąc się, Max. - Jest pani gotowa? Gail otworzyła notes na nowej stronie, położyła go na desce rozdzielczej i wzięła do ręki długopis. - Gotowa. - Dobrze, mam informacje na temat przesłanych przez panią odcisków. Najpierw

odciski stóp, bo one są najmniej wartościowe. To typowe podeszwy Vibram, które występują w dziesiątkach różnych marek butów. Takie buty można kupić w każdym sklepie sportowym. - I w sklepie ze sprzętem wojskowym? Milczenie po drugiej stronie słuchawki oznaczało, że tego Max nie wziął pod uwagę. - Ma pani na myśli sklepy dla stukniętych myśliwych? Gdzie można kupić kamizelkę kuloodporną? Tak, tam pewnie też są sprzedawane. Myśli pani, że to gliniarz? - Nie, tak tylko się zastanawiam. Co jeszcze macie? - Pogadajmy o odciskach opon. Tu mamy coś dziwnego. To są odciski, a nie ślady. Wygląda, jakby pojawiły się znikąd. Bieżnik też jest nietypowy. Nie mamy takiego w naszej bazie danych. Gail poczuła dreszcz podniecenia. - Myśli pan, że to był śmigłowiec? - Bingo. Biorąc pod uwagę głębokość śladów w powiązaniu z warunkami atmosferycznymi, to musiało być coś sporego. - Proszę o podpowiedź, Max. Jak duży? Czy to było coś w rodzaju hueya z Wietnamu? - Jezu, nie. Nie taki wielki. Raczej coś z rodziny Aerospatial. Poza tym huey ma płozy, a nie koła. Mam kumpla, świra na punkcie wszystkiego, co lata. Przegląda właśnie bazę danych, może znajdzie odpowiedni model, choć nie jest zbytnim optymistą. Ale spróbować nie zaszkodzi. Gail zapisała wszystkie dane w notesie. - A macie coś na temat pocisków? - Jasne. Miała pani rację w sprawie kulek w ścianie piwnicy. Wystrzelili je obaj chłopcy. Ta oznaczona literą A pochodzi z rewolweru kalibru trzydzieści osiem. B z kalibru trzysta osiemdziesiąt. Aha, a łuska z werandy, tak jak pani przypuszczała, ma ślady, które wskazują, że została wystrzelona z tej samej broni kalibru trzysta osiemdziesiąt. - A pociski, które spowodowały ich śmierć? - Jeszcze nie mamy - odparł Max. - Najpierw muszą je wydłubać. Autopsja się nie skończyła. Trzy trupy jednego dnia. To musi potrwać. - Coś poza tym? - To i tak było więcej, niż się spodziewała. - No pewnie. Potwierdziliśmy, że mocz i kał są pochodzenia ludzkiego, ale na razie to wszystko, czym dysponujemy. Zebraliśmy trochę śladów z podłogi, ale nic, co dałoby się wykorzystać. Tam gdzie ślady wydawały się czytelne, okazywało się, że nasz człowiek miał rękawiczki. Ten pani zabójca był dobry, pani szeryf. Mógłbym się założyć, że starannie

wytarł wszystkie ślady, zanim stamtąd zniknął. - Gdybym nie wiedziała, że jesteś po naszej stronie, Max, mogłabym przysiąc, że słyszę w twoim głosie podziw - zażartowała Gail. - Podziwiam każdego prawdziwego fachowca. W kieszeni jednego z nieboszczyków znalazłem takie same włókna jak w kieszeni Christine Baker. Mieszanka nomeksu i kevlaru. To kolejny trop wskazujący na kogoś związanego z wojskiem. Rękawiczki, które zostawiły ślady, były skórzane. Jeśli uda się je odszukać, znajdziemy na nich tyle śladów krwi, że bez trudu powiążemy ich właściciela z tym, co się tam stało. Gail roześmiała się mimo woli. - Przypuszczam, że ten facet jest zbyt sprytny. Macie coś jeszcze? - Typowa kobieta. Ile bym dał, zawsze za mało. - Rozmiar ma znaczenie, Max. Cóż mogę na to poradzić? - No dobrze. Mam złe wiadomości na temat materiału wybuchowego. Wygląda na C4 i standardowy lont. Pentryt. Nic nadzwyczajnego. Wystarczy mieć pięćdziesiąt dolców i znajomego sprzedawcę, żeby kupić to w najbliższym sklepie. Gail zapisała to, co mówił słowo w słowo. - A detonator? - Ten facet wie, co zrobić, żeby nie było po nim śladu. Przypuszczam, że zastosował jakiś mechanizm odpalany zdalnie. Znalazłem kawałek przewodu wielkości włosa; to mogła być antena. Ale takie coś potrafi skonstruować nawet dwunastolatek. Przez chwilę w telefonie panowała cisza, kiedy Gail pisała. - Czy to wszystko? - Do tej pory, tak. Zadzwonię, kiedy pojawi się coś nowego na temat pocisków. - To teraz ja zabawię się w proroka - powiedziała Gail. - Pięć do jednego, że nie znajdziesz na pociskach nic przydatnego. - Wygląda na to, że istnieje już jakaś hipoteza. - Stawianie hipotez to moje zajęcie, Max. Rozłączyła się i natychmiast uruchomiła swoją wyobraźnię. Nie miała żadnych wątpliwości, że strzelec był profesjonalistą. Nie żaden makaroniarski cyngiel wynajmowany przez mafię do brudnej roboty ani przypadkowy znajomy znajomego, który trochę zna się na broni. To był człowiek, który potrafił dotrzeć do Samson i wydostać się stąd, po drodze wykonując z chirurgiczną precyzją swoją misję i zabijając tych, którzy stanowili jego cel. Nie miała też żadnych wątpliwości, że występował w słusznej sprawie - ocalił kogoś, kto wpadł w łapy ludzi zabitych na farmie rodziny Patrone.

Sięgnęła ponownie po telefon, wcisnęła klawisz szybkiego wybierania i czekała, aż Jesse Collier odbierze. - Cześć, pani szeryf - odezwał się Jesse. - Cześć, Jesse. Mam dla ciebie zadanie. W laboratorium powiedzieli mi właśnie, że nasze przypuszczenia na temat śmigłowca były słuszne. Musisz znaleźć ten helikopter. - Wiemy, gdzie jest? - Oczywiście, że nie. Gdybym wiedziała, sama bym go znalazła i mnie przypadłaby chwała - zażartowała i miała nadzieję, że się zorientował. - Ale obawiam się, że to niemożliwe. Przede wszystkim musimy założyć, że nasz strzelec nie pochodzi stąd. - Też mi się wydaje, że to nikt z sąsiedztwa. - Śmigłowce mają określony zasięg, więc musiał go wynająć na jakimś stosunkowo bliskim lotnisku. - Chcesz, żebym obdzwonił lotniska? - Właśnie. Ale chcę też, żebyś razem ze mną to wszystko przemyślał. Według Maksa Mentora to była większa maszyna niż zwykły śmigłowiec jakiejś stacji telewizyjnej. Kolejna sprawa to czas. W ilu wypożyczalniach dadzą ci helikopter na jedną dobę? - Pewnie w niewielu - przyznał Jesse. - Przypuszczam, że większość oferuje maszyny na dłuższy czas. Miesiące czy lata, a nie dni. Nadzianych facetów stać na zatrudnienie pilota, ale nie chcą kłopotów związanych z posiadaniem helikoptera. - Więc łatwo będzie chyba namierzyć taką maszynę. - Może tak, może nie. Zapowiada się dłuższa robota. A skąd możemy wiedzieć, że to nie jego maszyna albo że nie pożyczył jej od kolegi? Gdybym potrzebował traktora na jedno popołudnie, nie szukałbym go w wypożyczalni, tylko pożyczył od sąsiada. Gail znów poczuła dreszcz podniecenia. Coś, co powiedział Jesse, poruszyło jej wyobraźnię. - A może wynajął też samolot? Skoro nie jest stąd, musiał tu przylecieć, prawda? Jesse nie rozumiał, co Gail ma na myśli. - Mógł przecież przyjechać samochodem albo pociągiem. - Ale jeśli przyleciał, to nie lotem rejsowym - nie dawała za wygraną. - Na pewno nie z tym całym arsenałem. Przecież wystarczyłoby jedno niuchnięcie psa na lotnisku i byłoby po nim. Tym bardziej powinien wybrać samochód. Gail była pewna swego. - Nie sądzę. Przy takiej operacji powinien szybko znaleźć się jak najdalej stąd. - Warto to sprawdzić - zgodził się Jesse. - Obdzwonię wszystkie lotniska w promieniu

stu mil. Zobaczymy, co z tego wyniknie.

21 KWIETNIA

Rozdział 13 Jonathan Grave uważał się za szczęśliwca, bo nigdy nic mu się nie śniło. Widział w swoim życiu już tyle, że starczyłoby na koszmary do końca życia, ale jak dotąd udawało mu się utrzymać dystans. Przypuszczał, że działo się tak dzięki całym latom, kiedy zasypiał na rozkaz. Kiedy koczuje się przez kilka godzin lub dni na jakimś zadupiu w oczekiwaniu na rozkaz wymarszu, spanie na deszczu jest jak nocleg w hotelu Waldorf. Dom miał na temat snów własną teorię, podobnie jak miał własną teorię na temat każdego aspektu życia Jonathana - normalni ludzie budzą się, by uciec od koszmaru, Jonathan odwrotnie - zapadał w sen, by uwolnić się od rzeczywistości. Tej nocy telefon zadzwonił wyjątkowo głośno i Jonathan, zanim się poruszył, wiedział już, że to będą złe wiadomości. Prawdę mówiąc, nie pamiętał, kiedy ostatnio dzwonek telefonu obwieszczał coś dobrego. Jeśli dodać do tego fakt, że był środek nocy, obawy tylko się wzmogły. Kiedy obrócił gwałtownie głowę, żeby spojrzeć na zegar, wypite poprzedniego wieczoru osiem czy dziewięć piw sprawiło, że łóżko pod nim zawirowało. Diody LED zegara wypaliły na siatkówce oka godzinę dziewiątą dziesięć. A więc jednak to nie był środek nocy. Zdjął słuchawkę z widełek. - Mam nadzieję, że to coś ważnego - mruknął. Dzwoniła Venice. - Przepraszam, Digger. Wiem, że masz dość kłopotów, ale musiałam zadzwonić. Policja cię szuka. - Co do środka nocy, mylił się, co do złych wiadomości, nie. - Co przeskrobałem? - Zmusił się do gburowatego tonu, by skryć ucisk w żołądku. Choć z taką pewnością siebie mówił Thomasowi Hughesowi, że jest niewidzialny, poważnie obawiał się konfrontacji z wymiarem sprawiedliwości. - Nic nie przeskrobałeś - odparła Venice. - Chodzi o Ellen. Policja jest u niej w domu, stało się tam coś złego. Jonathan w jednej chwili rozbudził się i jego umysł zaczął jasno funkcjonować. - Co się z nią stało? - Nie wiem. Nie powiedzieli mi. Zadzwonili do biura, a ja powiedziałam, że zaraz się z tobą skontaktuję. Zapisałam ich numer. Jonathan zerwał się na równe nogi.

- Ty zadzwoń - polecił. - Zadzwoń do nich i powiedz, że już jadę. Jeśli nie będzie korków, dotrę za jakąś godzinę. - Nie czekając na potwierdzenie Venice, rzucił słuchawkę na widełki. *** Dom Rothmana - dom Ellen - znajdował się na pięcioakrowej działce na szczycie wzgórza w Vienna w stanie Wirginia i był odzwierciedleniem ego Tibora Rothmana - styl kolonialny, pięć tysięcy stóp kwadratowych powierzchni, trzystujardowy podjazd. Budynek miał tak idealne proporcje, że z drogi wyglądał na dużo mniejszy. Dopiero z bliska dostrzegało się majestatyczność całej posesji. Za każdym razem, kiedy Jonathan na nią patrzył, nie mógł pohamować uczucia zachwytu nad trzyakrowym trawnikiem, w tej chwili niszczonym przez wszelkiego rodzaju samochody policyjne. Obok garażu, na chodniku stała duża furgonetka z czerwono-biało-niebieskim napisem WYDZIAŁ KRYMINALISTYKI HRABSTWA FAIRFAX. Przed domem plątało się bezładnie pół tuzina policjantów, sprawiali wrażenie, że za chwilę zaczną się bronić, kiedy Jonathan próbował zaparkować swoje bmw M6 obok ich samochodów. Widząc, jak sięgają ręką po rewolwery, Jonathan przyznał w duchu, że podczas misji w Iraku zacząłby bezlitośnie strzelać do każdego człowieka wykonującego podobny gest na blokadzie drogowej. - Nazywam się Jonathan Grave - wyjaśnił zbliżającym się do niego policjantom, wysiadając z samochodu. - Inspektor Weatherby prosił, żebym przyjechał. Ellen Grave jest moją byłą żoną. Chyba właśnie to chcieli usłyszeć policjanci. - Detektyw Weatherby jest w środku - wyjaśnił jeden z nich. - Zaraz go zawołam dodał i ruszył w kierunku domu. Jonathan podążył za nim. Policjant stanął w miejscu wyraźnie rozzłoszczony. - Proszę tu zaczekać. Przyprowadzę tu detektywa. - Ona była moją żoną. Mam prawo... Gliniarz dobitnie wskazał trawnik pod stopami. - Tutaj. Jonathanowi przyszło do głowy, że może jest podejrzany o coś, co stało się w tym domu, i będzie potrzebował prawnika. We frontowych drzwiach pojawił się otyły mężczyzna z wielką głową i nalaną twarzą.

Słuchając raportu umundurowanego funkcjonariusza, zmarszczył brwi i podążył wzrokiem za jego palcem wskazującym na Jonathana. Detektyw szorstko skinął głową i zszedł po schodach na podwórko. Zbliżając się do Jonathana, wyciągnął rękę. - Detektyw Weatherby - przedstawił się. Był zupełnie pozbawiony poczucia humoru i przypominał Jonathanowi jednego z tysięcy fiutów, których spotykał przez lata i którzy pod maską surowości ukrywali fakt, że są zwykłymi dupkami. Jonathan podał mu dłoń i wcale nie zaskoczyło go, że serdeczność detektywa objawia się w miażdżącym kości uścisku. - Jonathan Grave. Co tu się dzieje? - Pan jest mężem? - Byłym. Czy z Ellen wszystko w porządku? - Kiedy pan ją ostatnio widział? Jonathan poczuł, że krew uderza mu do głowy. - Niech pan posłucha, detektywie. Przysięgam na Boga, że odpowiem na wszystkie pańskie pytania, tylko najpierw chcę wiedzieć, czy nic jej się nie stało. Weatherby zawahał się, ale w końcu skinął głową. - Niestety, jest ranna. Wygląda na to, że ktoś włamał się do domu i ciężko ją zranił. W myślach Jonathana złość ustąpiła miejsca strachowi. - Jak ciężko? - Nie jestem lekarzem. Nie wiem, jak odpowiedzieć na pańskie pytanie. - Ale żyje? - Tak. - I będzie żyła? Weatherby odwrócił wzrok. Jonathanowi ziemia zawirowała pod nogami. - Jezu, co jej jest?! - Została ciężko pobita - ostrożnie odpowiedział detektyw. - Dom został przewrócony do góry nogami. - To znaczy, że nakryła włamywacza, a on spanikował? - Raczej nie. To musiało wyglądać inaczej. Moim zdaniem to ona była celem, a ludzie, którzy to zrobili, szukali czegoś, co ich zdaniem miała. - Chce pan powiedzieć, że była torturowana? Weatherby wbił wzrok w twarz Jonathana. - Tak, to właśnie chciałem powiedzieć. Na razie nie wiem nic więcej. Reszty dowie się

pan w szpitalu. Jonathan odwrócił się w stronę samochodu. - Który to szpital? - Hola! - zawołał Weatherby. - Chwileczkę! Muszę panu zadać kilka pytań. - Czy jestem podejrzany? - Oczywiście, że tak. Jest pan jej byłym mężem. Jest pan pierwszy na liście obok jej aktualnego męża. A tak przy okazji, gdzie jest pan Rothman? Jonathan doceniał szczerość tego gliniarza, ale był wściekły. - Przecież go nie śledzę. - Z tonu pańskiego głosu wnoszę, że nie przepada pan za nim. - To mało powiedziane - prychnął Jonathan. - Nie znoszę sukinsyna. Wizyta w sądzie powie panu dlaczego. Weatherby czekał na dalszy ciąg. - Od pięciu lat sądzimy się o pieniądze, które odziedziczyłem. On uważa, że ma do nich prawo. Weatherby zmarszczył brwi. - Więc atmosfera między wami jest napięta. - Z wieloma rozwodami przeprowadzonymi w przyjacielskiej atmosferze pan się zetknął, detektywie? Oczywiście, że atmosfera jest napięta. Ale zapewniam pana, że nie mordercza. Weatherby przyglądał mu się spod przymrużonych powiek, a następnie wskazał dłonią drzwi. - Wejdźmy do środka. *** Innego dnia pierwszą rzeczą, jaką dostrzegłaby osoba odwiedzająca dom Rothmana, byłaby elegancka podłoga i misterność gzymsów i boazerii. Ten dom miał olśniewać gości. Ale dzisiaj misternie rzeźbione szczegóły architektoniczne nie rzucały się w oczy z powodu panującego tu okropnego bałaganu. Na lewo od drzwi wejściowych walały się pozrzucane z półek książki Tibora, cenne pierwsze wydania francuskiej i angielskiej literatury, z których zerwano okładki. Skórzaną tapicerkę mebli pocięto nożem, z poduszek wywalono pierze zalegające podłogę. Podobne zniszczenia były wszędzie. Wyglądało to tak, jakby ktoś wywrócił dom do góry nogami i na dodatek potrząsnął nim mocno. Weatherby prowadził Jonathana głównym korytarzem w kierunku kuchni, niczym właściciel domu, a potem na prawo do jadalni, gdzie policjanci urządzili prowizoryczne

centrum dowodzenia. - Proszę spocząć. - Weatherby wskazał na krzesło z poręczami. Jonathan nadal stał, nie tyle dla zasady, ile po to, by przyjrzeć się lepiej domowi. - Gdzie znaleźliście Ellen? - Na górze, w sypialni. - Chcę to zobaczyć. - Nie sądzę. Poważny ton policjanta dał Jonathanowi do myślenia. - Jezu, detektywie, co oni jej zrobili? Gliniarz ciężko wciągnął powietrze przez nos. - Zacznijmy od tego, co najgorsze, a to będzie dopiero początek. Służę w policji od dwudziestu trzech lat, panie Grave, ale to najgorsza rzecz, jaką widziałem. Przepraszam, że tak mówię, ale jestem zaskoczony, że ona przeżyła. W głowie Jonathana bezładnie krążyły myśli. Najgorsze, co potrafił sobie wyobrazić, było dostatecznie przerażające. Z pamięci przywoływał widoki rwandyjskich kobiet z obciętymi piersiami i Chorwatek gwałconych bagnetem. Ale Weatherby na pewno rozumiał słowo „najgorsze" nieco inaczej. - Czy została zgwałcona? Weatherby odwrócił wzrok. - Brutalnie. I chyba wielokrotnie. Była też torturowana, ale nie chcę mówić o szczegółach. Poza tym została pchnięta nożem. Jonathan teraz musiał usiąść. - Kto mógł coś takiego zrobić? - Po to zadzwoniliśmy do pana. - Na miłość boską, detektywie, chyba nie sądzi pan, że mam z tym coś wspólnego? Weatherby nieco spuścił z tonu. - Jak już wspomniałem tam na zewnątrz, muszę pana podejrzewać. Czy może pan powiedzieć, co robił tej nocy? - Piłem z kumplem piwo. Właściwie to on jest księdzem. Ojciec Dominie D'Angelo, proboszcz parafii Świętej Katarzyny w Fisherman's Cove. - Widząc zaskoczenie na twarzy policjanta, dodał: - To małe miasteczko w Northern Neck. Weatherby zapisał coś w notesie. Dom pewnie powinien spodziewać się lada chwila telefonu. Jonathan podał policjantowi jego numer z pamięci. - Czym się pan zajmuje? - zapytał Weatherby.

- Jestem prywatnym detektywem. Prowadzę firmę Security Solutions. Nie mam przy sobie wizytówki, ale znajdzie pan nas w książce telefonicznej. Biuro znajduje się w moim domu. Kolejna notatka. - Nie znam zbyt wielu prywatnych detektywów z taką forsą, żeby właściciel takiego domu chciał im ją zabrać. - Jonathan zrozumiał podtekst: w pańskiej wersji są luki. - Pochodzę z zamożnej rodziny - odparł Jonathan, a Weatherby zmarszczył brwi. Moja matka była bogata, a po jej śmierci ojciec pomnożył majątek. - A skąd matka miała pieniądze? To już nie miało nic wspólnego ze śledztwem prowadzonym przez detektywa, ale Jonathan nie chciał pogarszać sytuacji. - Jej ojciec zajmował się złomem. Mój ojciec pracował u niego i odziedziczył interes po teściu, gdy staruszek umarł. Weatherby uśmiechnął się. - Złom? Coś jak Sanford i Syn z tego serialu? Zawsze wszyscy robili podobne porównania, ale mylili się. - Moi rodzice nazywali się Gravenow. A ojciec Simon Gravenow. - Ten Simon Gravenow? - Weatherby nagle wykazał zainteresowanie. Jonathan przytaknął. Jego ojciec przez lata był ważną personą mrocznej części waszyngtońskiej polityki i wielokrotnie stawał przed wielką ławą przysięgłych. - I dorobił się majątku na śmieciach? - Na złomie, nie na śmieciach - poprawił go Jonathan. - To wielka różnica. - Jonathan nie dodał, że to była jedynie przykrywka dla prawdziwej działalności ojca. - Skoro to pański tatuś, dlaczego pan nosi inne nazwisko? - Nie tatuś, detektywie, tylko ojciec. To także czyni różnicę. - Nie rozumiem. Jonathan wzruszył ramionami. - Nie spotkaliśmy się tutaj, żeby rozmawiać o moim dzieciństwie. Powiedział pan, że Ellen była torturowana... To się nie trzyma kupy. Nie chce mi się wierzyć, żeby mogła mieć coś wspólnego z ludźmi, którzy są zdolni do czegoś takiego. - Może to nie ona była celem - zauważył Weatherby. - Co pan wie o Tiborze Rothmanie? - Niewiele, poza tym, że jest dupkiem. - Skontaktowaliśmy się z jego redakcją - ciągnął Weatherby - ale od pewnego czasu

nikt go nie widział. Nie podejrzewa pan, gdzie mógł zniknąć? - Jak pan już sam wywnioskował, nie utrzymywaliśmy bliskich kontaktów. A z pewnością Tibor nie uzgadniał ze mną swoich planów podróży. - Więc wie pan, że wybrał się w podróż? Jonathan zmusił się do uśmiechu. Gliniarze wszędzie byli tacy sami - uwielbiali czepiać się najbardziej niewinnego zdania tym słynnym „aha" porucznika Columbo. - Tego nie powiedziałem, detektywie. Wspomniał pan, że nie ma go w redakcji, a ja tylko skojarzyłem fakty. To wszystko. Myśli pan, że może znać jakieś informacje interesujące tych bandytów? - Przyszło mi to do głowy. A także to, że pani Rothman próbowała go wyśledzić, kiedy wczoraj do pana dzwoniła. - Weatherby najwyraźniej zastawił na Jonathana pułapkę. Jonathan nie spostrzegł jej w porę, ale na szczęście miał doświadczenie w tego rodzaju gierkach. - Ściśle rzecz biorąc, nie dzwoniła do mnie, tylko do mojego biura i rozmawiała z jedną z moich pracownic. Kiedy dzwoniła, nie minęły jeszcze dwadzieścia cztery godziny od zniknięcia Tibora i mówiąc szczerze, niewiele mnie obchodzi, czy rzeczywiście zaginął, czy nie. Poprosiłem Venice, moją pracownicę, żeby sprawdziła jego płatności kartą kredytową. - I? Jonathan wzruszył ramionami. - Nie wiem. Obudził mnie telefon, że mam tutaj przyjechać, nie zdążyłem porozmawiać z Venice na ten temat. - Jonathan potrafił analizować informacje i uznał, że to, co powiedział, łatwo sprawdzić. Gdyby był mniej rozmowny, Weatherby w ciągu kilku godzin, a może nawet minut, zdołałby to ustalić. Cała reszta - jego powrót do domu w towarzystwie Ellen - nie powinna nikogo obchodzić. - Wie pan o jakichś wrogach pana Rothmana? Jonathan skrzywił się. - Przecież wie pan, czym się Rothman zajmuje. - Wiem, że jest dziennikarzem. - Ale nie wie pan, co pisze? Weatherby potrząsnął przecząco głową. - Czytam tylko kolumny sportowe. - Tam pan nie znajdzie artykułów Tibora Rothmana. Jest dziennikarzem agencyjnym. Łowcą skandali. Łamaczem karier. Sam siebie nazywa „dziennikarzem śledczym", ale właściwsze byłoby słowo „plotkarz". Pisze, co mu przyjdzie do głowy, a potem zasłania się

pierwszą poprawką, jeśli jakieś szczegóły się nie zgadzają. Gdyby pan sporządził listę osób, które miały powód zrobić Tiborowi krzywdę, przesłuchiwałby ich pan przez najbliższe trzy tygodnie. - Zajmuje się polityką? - Wszyscy oni się zajmują. Budzą się co rano z mocnym postanowieniem zostania gwiazdą dnia. Każdy, kto wejdzie im w drogę, zostanie obsmarowany. Weatherby zmrużył oczy. Jonathan zrozumiał podtekst. - Spokojnie, detektywie. Dobrowolnie przyznaję się do motywu i środków. Do okazji pewnie też. Brakuje tylko mojej chęci. Jeśli oczekuje pan ode mnie szczerości, proszę na chwilę porzucić wobec mnie podejrzenia. W przeciwnym razie zadzwonię do swojego prawnika i nie powiem panu nic więcej. To jak będzie? Weatherby zwlekał z odpowiedzią. - Proszę mówić - odezwał się w końcu. Jonathan przyjrzał się jego twarzy. Weatherby mógł swobodnie kłamać. Gliniarze i tak sprawdzą każde słowo, które teraz wypowie. Jeśli będzie się trzymał prawdy, nic mu nie zrobią. A im bardziej będzie skłonny do współpracy, tym szybciej pojedzie do szpitala, do Ellen. - Dziękuję - odpowiedział. - Chciałem pana o coś zapytać, panie Grave. Czy to możliwe, żeby osoba, która splądrowała dom, szukała pana? To pytanie zaskoczyło Jonathana. - Nie bardzo rozumiem dlaczego. - Pan się zajmuje podglądaniem przez okno, prawda? Jest pan prywatnym detektywem. To był cios poniżej pasa. - Moimi klientami są firmy ubezpieczeniowe i sporo firm z pięćsetki „Fortune", którym z takich czy innych względów potrzebne są dane wywiadowcze. Nigdy nie myślałem o swojej pracy jako o podglądaniu przez okno. A pan uważa siebie za zabójcę dzieci? - Jego cios był przypomnieniem ostatnich wydarzeń, kiedy to policjant po służbie zastrzelił dzieciaka, który ukradł w knajpie kilka dolarów. Pociemniała twarz Weatherby'ego powiedziała mu, że trafił celnie. Jonathan podniósł się z krzesła. - Wie pan co, panie Weatherby? Właśnie skończyliśmy. Jadę do szpitala odwiedzić Ellen. - Policjant złapał go za ramię, próbując zatrzymać. W innej sytuacji Jonathan złamałby

mu szczękę. - Chwileczkę! - zawołał Weatherby. - Przepraszam. Nie powinienem był tak wyrażać się o pańskiej pracy. Sam nie wiem, dlaczego to zrobiłem. Jonathan odepchnął jego rękę. - Niech pan przestanie pieprzyć, detektywie. Powiedział pan to, żeby mnie wyprowadzić z równowagi. Teraz pan przeprasza, żeby przekonać się, jak szybko dochodzę do siebie. Nie pan jeden czytuje popularne artykuły na temat psychologii. Starłem się być z panem szczery, a pan zaczął stosować swoje policyjne sztuczki. Nigdy nie byłem specjalnie tolerancyjny, ale panu udało się wyczerpać moją cierpliwość w kilka minut. W przypadku prywatnych detektywów to zawsze był drażliwy temat. Gliniarze nie okazywali im choćby cienia należnego szacunku. Wśród policjantów było całe mnóstwo niekompetentnych śledczych, a tymczasem Jonathan mógł wskazać dziesiątki sytuacji, gdy prywatni detektywi znajdowali dowody, które policji bądź umknęły, bądź nie zostały przez nią potraktowane poważnie. Źródłem tych animozji, zdaniem Jonathana, był fakt, że przeciętny gliniarz na szczeblu hrabstwa w połowie swojej życiowej kariery zarabiał tylko ułamek tego, co nowicjusz w Security Solutions. Weatherby czekał na okazję, żeby spojrzeć Jonathanowi w oczy. - Trafne spostrzeżenie. Ale nie odpowiedział pan na moje pytanie. - Czy ci bandyci mogli polować na mnie? Myślę, że to możliwe. W każdej sprawie karnej są przegrani, a ci zwykle są niezadowoleni. - Będzie mi potrzebna lista pańskich klientów - oświadczył Weatherby. Ponieważ nie patrzył Jonathanowi w oczy, zdawał sobie zapewne sprawę, że to niewykonalne. - Nie ma mowy. Teraz spojrzał Jonathanowi w twarz i nie było to przyjazne spojrzenie. - Tajemnica zawodowa - wyjaśnił Jonathan, jakby detektyw sam tego nie wiedział. - I zanim zacznie pan tracić czas na wykłócanie się ze mną, proszę sobie wyobrazić, że nie ustąpię i stać mnie na skierowanie tej sprawy do Sądu Najwyższego. Coś jeszcze? Weatherby przeglądał swoje notatki, a następnie spojrzał spod przymrużonych powiek, co zapowiadało coś niemiłego. - Czy Rothmanowie mają dzieci? Jonathan skinął głową. - Ellen miała, z pierwszego małżeństwa. Ja byłem jej drugim mężem. To był chłopiec, miał na imię Kyle. Miałby teraz dwanaście lat. - Rozumiem, że nie żyje.

- Utonął na biwaku pięć lat temu. Weatherby coś zanotował. - To była rodzinna wyprawa? Na wspomnienie tamtego wydarzenia Jonathan poczuł ucisk w żołądku. - Nie. To był biwak skautowski. Płynął kajakiem, który się wywrócił. Zaplątał się w jakieś urządzenia tamy i za późno go wyciągnęli. Straszne. - Nie wspomniał, że sam zajmował się w tym czasie rozstawianiem obozowiska i nie mógł pomóc. Weatherby robił notatki dłużej niż powinien. To pewnie z szacunku dla zmarłego. - Jak wygląda pańska batalia sądowa z panem Rothmanem? Jonathan westchnął. Nie podobała mu się tak głęboka ingerencja w jego prywatne sprawy. - To skomplikowane - powiedział. Weatherby ze współczuciem skinął głową. - Sprawy sądowe zwykle takie są. Co, do cholery? - Chodzi o moje dziedzictwo. Jak pan może wie, nie jestem jeszcze sierotą. Simon Gravenow wciąż gości na salonach Wuja Sama. Kiedy zorientował się, że sprawy zmierzają w złym kierunku i może trafić do więzienia, przepisał mi większą część swojego majątku nie dlatego, żebym nim dysponował, tylko po to, żeby nie wpadł on w ręce rządu. Weatherby uniósł brwi. - Dużo tego? - Mnóstwo. - Siedmiocyfrowa liczba? - Dziewięciocyfrowa. Naprawdę mnóstwo. W tym czasie Ellen i ja byliśmy małżeństwem. W Wirginii nie obowiązuje małżeńska wspólnota majątkowa, ale Tiborowi marzy się... - Urwał, pozwalając Weatherby'emu samodzielnie poskładać fakty. Policjant sprawiał wrażenie zmieszanego. - Więc to eksżona pana pozwała? Jonathan przecząco potrząsnął głową. - Nie, to wszystko robota Tibora. Wyczuwa forsę jak rekin krew. Jest wystarczająco bogaty, żeby ciągnąć ten proces, a ja jestem dostatecznie bogaty, żeby go trzymać z dala od moich pieniędzy. Najwięcej radości mają z tego prawnicy. Weatherby w milczeniu zapisał całą stronę, a potem podniósł wzrok. - Powinienem coś wiedzieć o jeszcze jakiejś rodzinie? - zapytał.

- Tibor ma jakąś rodzinę na północ od Nowego Jorku - powiedział Jonathan. - Siostrę. Nie pamiętam, skąd o tym wiem, ale jestem prawie pewny. Nigdy ich nie widziałem. Mogę już iść? Weatherby przyglądał mu się uporczywie. - Mogę zapytać, co pan zamierza? Kolejne zaskakujące pytanie. - Co pan ma na myśli? - Czuję, że myśli pan o wymierzeniu sprawiedliwości na własną rękę. Jonathan musiał przyznać gliniarzowi punkt za celny strzał. - Jeśli chciał pan zapytać, czy gotów jestem podjąć własne śledztwo, moja odpowiedź brzmi: to nie pański interes. - Ruszył przez zdemolowany salon w kierunku drzwi wyjściowych. - Jeśli będzie się pan wtrącał, aresztuję pana! - zawołał za nim Weatherby. Jonathan, nie oglądając się, pomachał mu ręką. - Dziękuję za ostrzeżenie - rzucił. Jeśli pierwszy trafi na ślad ludzi, którzy skrzywdzili Ellen, nikt się nie dowie, co z nich zostało. O dziwo, liczba samochodów przed domem jeszcze wzrosła. Kiedy Jonathan stał już na werandzie, odniósł wrażenie, że jego wóz zablokował jakiś nieokreślonego koloru Chevrolet. Kiedy jednak podszedł bliżej, okazało się, że kierowca pozostawił dość miejsca i Jonathan nie musi wybijać w chevrolecie szyby ani dziurawić opon. Otworzył właśnie drzwi swojego bmw i już miał wsiadać, kiedy za plecami usłyszał, jak ktoś woła go po imieniu. Obrócił się i zobaczył chudego, niechlujnego mężczyznę przed czterdziestką gramolącego się z wnętrza chevroleta. Już po wyglądzie można było domyślić się, że to dziennikarz. Jonathan zaczekał, aż do niego podejdzie. - Czy my się znamy? - zapytał. - To pan nazywa się Grave? Jonathan Grave? - Niech pan łaskawie przejdzie do rzeczy. Dzisiaj lepiej ze mną nie zadzierać. Mężczyzna zatrzymał się poza zasięgiem rąk Jonathana. - Jestem Will Joyce z „Washington Post". Czy mógłbym zadać panu kilka pytań? - Jest pan przyjacielem Tibora? - Powiedzmy, kolegą. - Zabawne, jak wymijająco wypowiadali się ludzie, którzy znali Tibora Rothmana. - Skąd pan mnie zna? - zapytał Jonathan. - Pan był mężem Ellen, prawda?

Jonathan uśmiechnął się. - Ja pierwszy zadałem pytanie. Skąd pan mnie zna? Joyce z zakłopotaniem oglądał swoje buty. W końcu się zdecydował. - No dobrze. Tibor wspominał o panu. - W jakim kontekście? - Powiedzmy, że - Joyce ważył słowa - nie był pan jego ulubieńcem. - Dlaczego to pana niepokoi? - Wcale mnie to nie niepokoi. Niepokoi mnie tylko to, że do tej pory się nie odezwał, a powinien. Przyjechałem teraz do niego do domu i co widzę? Czy on nie żyje? - Nie. Ale dokonano napadu na moją byłą żonę. Tibora nigdzie nie można znaleźć. Na twarzy Joyce'a odmalował się szok. - Chyba pan nie sugeruje, że miał z tym coś wspólnego? Jonathan wzruszył ramionami i przekrzywił głowę. - Dlaczego miał się do pana odezwać? - Pracował nad artykułem. To miało być coś wstrząsającego. - Zawahał się. - Prawdę mówiąc, coś o panu. - O mnie? Joyce potwierdził, kiwając głową. - Widziałem, jak kilka dni temu zbierał materiały na pański temat. O Chryste, pomyślał Jonathan. To nie mogło się dobrze skończyć. - Zaskoczył mnie pan. - Nie wie pan, co się tutaj stało? - Joyce wskazał na dom. - Nie jestem policjantem. Im proszę zadawać pytania. Ja jadę do szpitala odwiedzić Ellen. - Sam nie wiedział, dlaczego to powiedział i był z tego powodu zły na siebie. Joyce sięgnął do kieszeni, wyjął z niej plik wizytówek, zamierzając wręczyć jedną Jonathanowi. - Gdyby miał pan ochotę kiedyś ze mną porozmawiać... - Nie będę miał - odparł Jonathan. - Tak na wszelki wypadek. - Wizytówka poszybowała w powietrzu, Jonathan odruchowo ją złapał. Już prawie siedział w samochodzie, kiedy Joyce dodał: - Mam nadzieję, że wszystko z nią w porządku, panie Grave. Jonathan zatrzasnął drzwi.

Rozdział 14 Jeżeli istniało idealne miejsce do podtrzymania przy życiu pacjenta w stanie krytycznym, to było to hrabstwo Fairfax w Wirginii, głównie dzięki systemowi Inova Fairfax Hospital. Rozległy imiennik systemu - sam szpital Fairfax - był perłą w koronie. Znajdował się przy Gallows Road, o rzut kamieniem od Beltway, i był pod każdym względem najlepszą placówką,

począwszy

od

neurologii,

na

kardiologii

skończywszy,

a

oddział

psychoterapeutyczny mógł się równać z najlepszymi tego rodzaju ośrodkami na świecie. Jonathan Grave zdawał sobie z tego sprawę, ale siedząc w poczekalni wraz z dziesiątkami innych przerażonych krewnych pacjentów czekających na choćby strzęp dobrych wiadomości, nie był w stanie o tym myśleć. Chwila obecna - dziś, teraz - wydawała się okropna, a przyszłość rysowała się w odcieniach szarości i czerni. Nie poprawiał też nastroju fakt, że większość lekarzy wyglądała tak młodo, jakby byli uczniami college'u i lepiej mówili w urdu niż po angielsku. Po tym, jak Jonathan zadzwonił do Venice z samochodu, ta zaalarmowała Doma, który natychmiast pojawił się w szpitalu. Minęły już trzy godziny, a chirurdzy wciąż operowali Ellen i nikt nie miał czasu na rozmowę z jej byłym mężem. - Trzymasz się? - zapytał Dom szeptem. Jonathan odpowiedział spojrzeniem. Nie panował nad swoim głosem, tak jak nie panował nad rozsadzającą go wściekłością. Bydlaki, które to zrobiły, muszą ponieść karę. I to surową. Zamierzał ich odnaleźć i zabić, a następnie zbezcześcić ich zwłoki, spalić i naszczać na popioły. - Pozbądź się takich myśli, Dig - wyszeptał Dom, odgadując zamiary Jonathana. - Nie jesteś mordercą. Nie jesteś członkiem straży obywatelskiej. Sam to powtarzałeś tysiące razy. Mówił tak cicho, że jego słowa mógł usłyszeć tylko ktoś znajdujący się tuż obok. Ich spojrzenia się spotkały. - Wiem, o czym myślisz. To, czego nie powiedzą zaciśnięte szczęki, widać w twoich oczach. Jonathan nie zamierzał się odzywać, ale w końcu nie wytrzymał. - Oni ją torturowali, Dom. - Tak, wiem.

- Nie mogę przejść nad tym do porządku dziennego. - Niczego nie zmienisz. - Ale na pewno mogę się zemścić - parsknął Jonathan. - Przemawia przez ciebie złość. - Kiedy jestem wściekły, najlepiej mi się pracuje. - Gówno prawda. Jonathan odchylił się do tyłu niemile zaskoczony. - A co ty, do diabła, możesz wiedzieć o mojej pracy? - Wystarczająco dużo, żeby wiedzieć, że jesteś zawodowcem i jak każdy zawodowiec wiesz jedno: decyzje podejmowane pod wpływem emocji nigdy nie są dobre. Jonathan potarł dłońmi oczy. - Możemy odłożyć tę rozmowę na później? - Przepraszam, czy pan Graves? Jonathan obrócił głowę i spojrzał na zbliżającego się lekarza. Mężczyzna miał chyba mniej lat niż buty Jonathana. Miał na sobie schludny zielony mundurek, a poruszał się krokiem, który można by określić jako ostrożny. Jonathan podniósł się, Dom stanął obok. - Grave - sprostował Jonathan. - Pan jest lekarzem Ellen? - Doktor Malstrom - przedstawił się dzieciak. Jego wzrok spoczął na księdzu. - To mój przyjaciel - wyjaśnił Jonathan. - Ojciec Dominie D'Angelo - uzupełnił Dom. - Miło mi panów poznać. Usiądźmy. - Malstrom wskazał niewygodne krzesła i obrócił jedno, tak że usiadł na nim, opierając skrzyżowane ręce na oparciu. Nie była to pozycja, jaką przybiera człowiek przynoszący dobre wiadomości. - Czy ona żyje? - zapytał Jonathan. - Tak - odpowiedział Malstrom wciąż ponurym tonem - ale jest bardzo ciężko ranna. Leży na intensywnej terapii i szczerze mówiąc, nie wiem, jakie ma szanse na przeżycie. Wiele będzie zależeć od tego, ile ma sił i czy uda nam się całkowicie powstrzymać krwawienie. Co prawda już zatamowaliśmy krwotok wewnętrzny, ale organizm ludzki to skomplikowany mechanizm. Słuchając tych słów, Jonathan czuł, jak zaczyna się w nim gotować. - Czy może pan zacząć od początku, doktorze. Proszę powiedzieć, jakie odniosła obrażenia. Malstrom zerknął na Doma, szukając odpowiednich słów. - Wie pan, że została zgwałcona, prawda?

Jonathan przytaknął. - Policja poinformowała mnie o tym. - Wiele tkanek zostało uszkodzonych i wystąpił gwałtowny krwotok. Dom ujął Diggera za ramię. Jonathan czuł, że płonie mu twarz. Słowa Weatherby'ego, że było to najgorsze, co w życiu widział, mogły okazać się prawdziwe. Wspominał przecież o torturach, a to były metody jakiegoś potwora. - Co jeszcze? - zapytał. Wypowiadając te słowa, wiedział, że nie chce znać odpowiedzi. - Połamane kości palców u rąk i nóg. Połamane kości piszczelowe obu nóg. Uszkodzona wątroba i nerki. Połamane żebra. Wszystko to wygląda źle. - A rany głowy? Malstrom potwierdził skinieniem głowy, nie patrząc na Jonathana. - Tak. Jedno silne uderzenie w głowę. - Jezu Chryste - jęknął Jonathan i zerknął przepraszająco na Doma. - To nie do pomyślenia... Malstrom zamilkł. Cóż tu było do dodania? - Co dalej? Lekarz wygłosił monolog na temat strategii leczenia i ewentualnych operacji. Twierdził, że mogą minąć tygodnie, nim Ellen wydobrzeje, jeśli w ogóle przetrzyma. W czasie przemowy lekarza myśli Jonathana błądziły zupełnie gdzie indziej. Co, do cholery, zrobił Tibor Rothman, ściągając na swój dom takie nieszczęście? Kluczem do rozwiązania zagadki było odnalezienie Tibora. Jonathan zapragnął nagle, żeby doktor wreszcie skończył i tym samym pozwolił mu zadzwonić do Venice i dowiedzieć się, co ustaliła. Jak na komendę zadzwoniła jego komórka. To była Venice. Malstrom wyglądał na urażonego faktem, że Jonathan odebrał telefon. - Cześć, Digger. Co z nią? - Źle - odparł. - Właśnie się dowiadujemy, jak bardzo źle. - Gdy tylko stamtąd wyjdziesz, przyjedź do biura. - Co się dzieje? - zaniepokoił go cień paniki w jej głosie. - To nie na telefon. - A możesz przynajmniej ogólnie...? Venice wydała z siebie warknięcie i powiedziała mu, czego się dowiedziała. Może nie wszystko, ale dość, aby wzbudzić jego zainteresowanie.

Jonathan zatrzasnął klapkę telefonu i wstał. - Muszę iść, doktorze. - Słucham? - Malstrom zrobił minę, jakby dostał w twarz. Zmieszany nieco Dom również poderwał się z krzesła. - Muszę wracać do biura. Wynikła nadzwyczajna sytuacja, która wymaga mojej interwencji. - Teraz? - Doma zaskoczyła obcesowość Jonathana. - Tak, natychmiast. - Uścisnął dłoń lekarzowi. - Doktorze Malstrom, przepraszam za moje zachowanie, ale nie mam innego wyjścia. Dziękuję za opiekę nad Ellen. Jestem panu bardzo zobowiązany. - Skinął głową w stronę Doma. - Tobie też, Dom. Wkrótce się do ciebie odezwę. Ale Dom ruszył za nim. - Digger - syknął mu w ucho - dokąd ty, do diabła, biegniesz? - Niełatwo było dotrzymać Jonathanowi kroku. - Przecież mówiłem. - Powiedziałeś, że to jakaś nadzwyczajna sytuacja. Od kiedy to zmagasz się z sytuacjami nadzwyczajnymi w swoim biurze? Jonathan nie zwalniał kroku. - Od chwili gdy Venice znalazła Tibora. Martwego.

Rozdział 15 Security Solutions zajmowało całe trzecie piętro dawnej remizy strażackiej. Na pierwszy rzut oka wnętrze wyglądało podobnie jak w każdym innym nowoczesnym biurze. W boksach przez osiem do dziesięciu godzin mozolnie pracowało siedemnastu śledczych „współpracowników", jak brzmiało ich stanowisko na wizytówkach - wspieranych przez asystentów, którzy zdaniem Jonathana pracowali najciężej. Starsi współpracownicy zajmowali większe i położone bliżej okien boksy, a młodsi oraz asystenci musieli zadowolić się światłem jarzeniówek. Jonathan Grave nie był odpowiednią osobą, której można byłoby się skarżyć na przywileje związane z wyższym stanowiskiem. Nie miał też wyrzutów sumienia z powodu panującego w jego gabinecie przepychu. Po latach spędzonych wśród bagien i pustynnych piasków zaczął doceniać wygodę i odkąd stał się właścicielem firmy, urządzał go tak, jak chciał. W praktyce oznaczało to, że Venice dostawała wszystko, czego potrzebowała. Jonathan przepuścił Doma w drzwiach prowadzących do gabinetu. Wszystko tu było najnowocześniejsze, począwszy od komputerów i oprogramowania po instalację telefoniczną i kserokopiarki. Dzięki geniuszowi Venice mogli z tego pomieszczenia wirtualnie wyśledzić każdą osobę, która kiedykolwiek dotknęła klawiatury komputera, a następnie zbadać całe jej życie i dogrzebać się szczegółów, o których nie pomyślałby przeciętny człowiek. Chwilami Jonathan czuł się poirytowany tym, że sam nie rozumie, w jaki sposób działa trzy czwarte zainstalowanych tu urządzeń. On był mistrzem w manipulowaniu ludźmi, manipulację elektroniką pozostawiał innym. W tej części biura urzędowały tylko trzy osoby: on, Venice i Boxers (kiedy się pojawiał). Każde z nich dysponowało identycznym, liczącym czterysta stóp kwadratowych powierzchni gabinetem, urządzonym według indywidualnych gustów. Gabinet Jonathana przypominał klub dla dżentelmenów, podczas gdy Venice wolała chrom i szkło. W jej gabinecie wszystko było eleganckie i lśniące, a poza tym panował tu idealny porządek. Venice obróciła się na odgłos zbliżających się kroków, a widząc obu mężczyzn w progu, wstała, obeszła biurko i szeroko rozłożywszy ramiona, wzięła Jonathana w objęcia. - Tak mi przykro z powodu Ellen. Jonathan jedną ręką odwzajemnił uścisk. Nigdy nie był specjalnie wylewny.

- Dziękuję - odpowiedział. - Co mówią na temat jej stanu? Wykaraska się z tego? - Sami nie wiedzą - odparł Jonathan i streścił to, co usłyszał od lekarza. - Jedyne, co możemy teraz zrobić - podsumował - to znaleźć bydlaków, którzy ją skrzywdzili. Venice wymieniła spojrzenia z Domem i jej twarz nagle spochmurniała. - Przecież nie będziesz się mścił, Dig. Jonathan puścił uwagę mimo uszu. - Co wiesz w sprawie Tibora? - Nie, nie. - Venice potrząsnęła gwałtownie głową. - Nie przejdziemy nad tym tak szybko do porządku dziennego. Nie zamierzam knuć żadnej intrygi i wymierzać samodzielnie sprawiedliwości. Jonathan rzucił Domowi krótkie spojrzenie. - Twoja szkoła, co? - Przeniósł wzrok na Venice. - Tibor - ponaglił ją. Venice zawahała się, nie wiedząc, co robić, ale w końcu przeszła za biurko. Kiedy mężczyźni ruszyli za nią, przegoniła ich i wskazała miejsca z drugiej strony. - Siadajcie, proszę. Jonathan opanował się. Venice najwyraźniej zaplanowała całe przedstawienie i teraz nie ma sensu jej popędzać. Zaczekał, aż Dom zajmie miejsce w swoim ulubionym fotelu z czarnej skóry, a potem sam usiadł w drugim. - Kazałeś mi go znaleźć - zaczęła Venice. - Postanowiłam zacząć od jego kart kredytowych. Użył swojej visy dwa dni temu w hotelu Rodeway Inn na przedmieściach Cincinnati. Jonathan uniósł ze zdziwienia brwi. Zawsze szufladkował Tibora Rothmana jako klienta takich sieci jak Ritz-Carlton. - Dzwoniłaś tam? Zmierzyła go wzrokiem oburzona, że zadaje takie pytania. - Oczywiście. W recepcji powiedzieli mi, że samochód wciąż tam stoi, ale Tibora nie ma w pokoju. Ponieważ do tej pory się nie wymeldował, to dla tamtego dzieciaka z recepcji wciąż jest gościem. Ale moim zdaniem jest inaczej. Zadzwoniłby do Ellen. Dlatego postanowiłam pokopać głębiej. Weszłam na stronę ICIS i zaczęłam go szukać w całym regionie - w Ohio, Kentucky, Indianie, nawet w Illinois. Jonathan

rozszyfrował

skrót

jako

Interstate

Crime

Information

Service,

Międzystanowy System Informacji Kryminalnej, wprowadzony po jedenastym września i pozwalający służbom policyjnym koordynować działania. Nim powstał ICIS, jedynym

sposobem na powiązanie jednego przestępstwa z drugim było oczekiwanie na oficjalne raporty kończące śledztwa. Teraz policjanci dzielili się informacjami na temat trwających śledztw, a superszybkie komputery potrafiły porównywać metody działania i zebrane dowody. System miał jeszcze pewne wady, ale dla policyjnych agencji i tak był bezcennym narzędziem. Dla ochrony przed wścibskimi internautami wszystkie informacje były szyfrowane. Tymczasem Venice znalazła sposób, by w dowolnej chwili do systemu zajrzeć. - Miałam określone ramy czasowe - ciągnęła - więc nie musiałam się martwić, że poszukiwania obejmą zbyt wielką populację. - Venice mówiła szybko, a rytm jej słów zdradzał entuzjazm. Jonathan przytakiwał, udając, że rozumie, i czekając, aż kobieta zacznie mówić przystępniej. - W kontenerze na śmieci w miasteczku Sparta, niedaleko Columbus, znaleziono zeszłej nocy zwłoki. - To jakieś sto mil stąd. Venice uniosła brwi. - Zgadza się. Według raportu było to ciało mężczyzny po pięćdziesiątce ze śladami torturowania. - Jakiego rodzaju to były tortury? Venice starała się, by jej głos brzmiał obojętnie, ale nie potrafiła zapanować nad rozpierającą ją dumą. - Zadzwoniłam do komisariatu w Sparcie i zadałam takie właśnie pytanie. Tego rodzaju przypadkiem powinna się zająć policja stanowa, ale pomyślałam, że na niższym szczeblu łatwiej będzie się przedrzeć przez biurokrację. Dodzwoniłam się do sierżanta Semena, który powiedział mi, że... Jonathan powstrzymał ją gestem dłoni, a myślami wrócił do szkoły podstawowej. - Semen?!* - Czy możemy zachowywać się jak dorośli? - Doszedłem do wniosku, że ktoś z takim nazwiskiem musi być prawdziwym twardzielem. - Zmuszonym do walki z ludźmi twojego pokroju. Ofierze ktoś przestrzelił kolana. Wesoły nastrój w jednej chwili prysł. To było przerażające. Członkowie Irlandzkiej Armii Republikańskiej przez lata w sposób okrutny i nieodwracalny przestrzeliwali ludziom *

Semen - ang.: nasienie, sperma

kolana lub przewiercali je wiertarką. Fakt, że wiertła tak często zmieniano, świadczył o zezwierzęceniu zabójców. Jeżeli odnalezione w Sparcie zwłoki należały do Tibora Rothmana, nie ulegało wątpliwości, że bandyci, którzy napadli na Ellen, szukali informacji. Mimo to coś się nie zgadzało. Jonathan uważał, że Tibor nie mógł interesować oprawcy. - Skąd wiesz, że mamy do czynienia z właściwą osobą? Venice zerknęła w notatki. - Niebieskie oczy, siwiejące kasztanowe włosy. Poza tym brak opuszek palca serdecznego i małego lewej ręki, skutek dawnego urazu. Słysząc ostatnie słowa, Jonathan wciągnął głęboko powietrze. Tibor w dzieciństwie miał wypadek z fajerwerkami. To musiał być on. - Czy policja zdaje sobie sprawę, kim jest ofiara? Venice pokręciła przecząco głową. - Nawet nie wiedzą, że ja wiem. Sierżant... Sierżant rozmawiał ze mną, bo uważał mnie za dziennikarkę. Jonathan zmrużył oczy. Fatalna wymówka. Przecież gliniarze nienawidzili dziennikarzy bardziej niż podpalaczy. W końcu Venice ustąpiła. - No dobrze. Rozmawiał ze mną, bo go urzekłam. - Czyżby? - Wystarczyły dwa telefony. - Venice uśmiechnęła się. - Za pierwszym razem rozłączył się, odsyłając mnie wcześniej do rzecznika. Oczywiście nie zamierzałam się poddawać. Zajrzałam więc do sieci, no i okazało się, że sierżant Horace Semen ma swoją stronę internetową. Przejrzenie jej zajęło mi może trzy minuty. Zadzwoniłam do niego ponownie i zaczęłam się wpraszać w jego łaski, mówiąc mu przy tym, jaki niesamowity z niego facet. Jonathan skrzywił się na samą myśl o tym. - Przekazał ci informacje tylko dlatego, że pochwaliłaś jego stronę? - Nie, kretynie. W ogóle mu nie wspomniałam o stronie. Dzięki niej miałam okazję go poznać i pieprzyć głupoty o tym, jak mi pomógł, kiedy miałam stłuczkę. A potem poprosiłam, żeby pomógł mi w jeszcze jednej sprawie. Jonathan nareszcie zrozumiał. - Użyłaś tego swojego tonu z sekstelefonu. - Umówiliśmy się w przyszłą sobotę na randkę - powiedziała, oblewając się rumieńcem. - Randka w Sparcie w stanie Ohio. - Jonathan roześmiał się w głos.

- W Columbus. - Venice się rozpromieniła. - Podczas rozmowy wyszukałam tam kilka księgarni. Jedna z nich nazywa się Book Loft of German Village. Mamy się w niej spotkać w sobotę o siódmej. Ale jest coś jeszcze. Tibor wysłał nam to cacko. - Wyjęła niebieski, kwadratowy skrawek plastiku, mniejszy od znaczka pocztowego. - Chip pamięci - wyjaśniła. Współczesny odpowiednik taśmy filmowej. Jonathan i Dom pochylili się jednocześnie, żeby lepiej przyjrzeć się urządzeniu. - Jest tam plik Mpeg - mówiła dalej Venice. - Czyli film. Jeszcze nie miałam okazji go obejrzeć. - Czyli zdążyliśmy na premierę. Obróciła monitor, tak żeby mogli dobrze widzieć, i kliknęła myszą. Jonathan i Dom przysunęli się z fotelami. - Czy nazwa pliku dała jakąś podpowiedź, co będziemy oglądać? - zapytał Dom. - Ten plik nie ma żadnej nazwy. Podłączyłam pamięć do swojego domowego komputera, a potem musiałam z niego ściągać plik. A propos, czy wspominałam już, że za mało u Diggera zarabiam? Dwudziestojednocalowy płaski monitor rozświetlił się i wszyscy zbliżyli do niego twarze. Gdzieś pośród migoczącego brązowego tła pojawiał się obraz, ale pełen cieni i nieostry. - Możesz coś zrobić z tym obrazem? - zapytał Jonathan. - Lepiej, żebym na razie tego nie ruszała. Oglądamy oryginał. Kiedy skopiuję plik, mogę trochę pokombinować, ale wątpię, żeby udało mi się wiele osiągnąć. To było kręcone nocą. Nie mogę wyczarować światła tam, gdzie go nie było. Jonathan skrzywił się i rozsiadł wygodniej w fotelu. - To wygląda na pusty pokój - odezwał się Dom, wyrażając głośno myśli Jonathana. Obraz był trudny do odcyfrowania. Wszystko wskazywało na to, że czarno-biały film nakręcono w zamkniętym pomieszczeniu, na dodatek przy kiepskim świetle. - Może to ukryta kamera, jak myślicie? - zapytał Jonathan. - Tak sądzę - odpowiedziała Venice. - Wskazuje na to szeroko otwarta przesłona i ziarnistość obrazu. - Myślisz o kamerze ukrytej w okularach? - zapytał Dom. - Mogła znajdować się w okularach, walizce, zegarku, czymkolwiek. - Nie ma dźwięku? - dopytywał się Dom. Venice ruszyła pokrętło na monitorze. - Ustawione na maksimum.

- Jakieś przypuszczenia, co... - Jonathan urwał, kiedy z głośników rozległ się dźwięk otwieranych drzwi i męski głos Są tutaj. - To Tibor! - zawołał Jonathan. - Poznaję jego głos. Kamera poruszyła się, a wraz z nią zaczął tańczyć obraz. - Dobrze, że jesteś - odezwał się kolejny głos. - A to kto? Mówiłem, że masz być sam. I teraz trzeci głos: - To Tibor Rothman z „Washington Post". Zapewni ci rozgłos, którego tak potrzebujesz. Gdzie jest Thomas? - Miałeś przyjść sam. - A ty miałeś przyprowadzić mojego syna. Chwila przerwy. - Wszystko w swoim czasie. - To głos kolejnego przybysza. Kamera obraca się w stronę nadchodzącego mężczyzny, ale kąt jest nieodpowiedni i widać tylko jego klatkę piersiową. Ma na sobie sportową kurtkę i rozpiętą pod szyją koszulę. Za nim pojawia się kolejny mężczyzna, podobnie ubrany, tyle że nosi krawat. Obserwując sposób zachowania faceta, Jonathan zastanawiał się, czy nie jest to przypadkiem ochroniarz. Dziękuję za gotowość do współpracy, panie Hughes. Witam też pana Rothmana. Bardzo sobie cenię pańskie artykuły. - Stop! - polecił Jonathan, a Venice natychmiast przesunęła kursor na przycisk pauzy. Oboje z Domem spojrzeli na siebie zaskoczeni. - Zwrócił się do tamtego „panie Hughes". Venice i Dom zmarszczyli brwi i zawołali jednocześnie: - I co z tego? - Moja ostatnia misja polegała na uwolnieniu Thomasa Hughesa. Słowa „gdzie jest Thomas" i dalej „dziękuję, panie Hughes" oznaczają, że ci ludzie są powiązani z moją misją. Venice sprawiała wrażenie przerażonej. To oznaczało kłopoty na wielu płaszczyznach. Przede wszystkim nikt nie powinien wiedzieć o prawdziwym charakterze pracy, jaką Jonathan wykonywał jako Skorpion - a zwłaszcza Tibor Rothman, największy donosiciel w Waszyngtonie. Niepotrzebne zainteresowanie spowodowałoby, że najbardziej intratna część działalności Security Solutions musiałaby zostać zawieszona, a sam jej właściciel trafiłby do więzienia. Jeżeli Jonathan miał rację i Tibor był w jakiś sposób powiązany z jego ostatnią misją, ktoś musiał nieźle nakłamać, dopuszczając do takiej sytuacji. Jonathan nigdy nie podjąłby się misji uwolnienia zakładnika, który życzyłby mu tak źle jak Tibor Rothman. Przypomniał sobie, co mówił na temat artykułu Tibora reporter przed domem Ellen.

- Czy to może być zbieg okoliczności? - spytał Dom. - Czy to możliwe, żeby nie wiedzieli, że Skorpion to ty? - Zbiegi okoliczności nie istnieją - odpowiedziała za swojego szefa Venice. Było to oczywiście możliwe - na świecie istnieje tylko kilka firm zajmujących się uwalnianiem zakładników - ale tak ścisłe powiązania jak w tym wypadku trudno było tłumaczyć zwykłym trafem. - Zobaczmy, co dzieje się dalej - odezwał się Jonathan, wskazując na ekran. Kamera zanurkowała w dół i Jonathan domyślił się, że Tibor lekko się ukłonił, dziękując za komplement. Kiedy obraz wrócił na swoje miejsce, przyjrzał się twarzom nowo przybyłych. Facet w rozpiętej koszuli miał wygląd profesora. Chudy jak tyczka, z siwą brodą i włosami do ramion, był dla Jonathana typem człowieka, który mógłby stać na czele antyrządowej demonstracji studenckiej. Ten obok niego - pod krawatem - wyglądał znajomo. Przysadzisty, gruby, miał budowę byłego ciężarowca. Wyróżniała go paskudna blizna nad prawym okiem. - Zatrzymaj jeszcze raz - poprosił Jonathan. Tym razem Venice nie wykonała żadnego ruchu. - Wrzucę później ich portrety do programu rozpoznającego twarze - powiedziała. To okropne. Venice najwyraźniej czytała w jego myślach. - Przynieśliście to, co obiecaliście? - zapytał facet o wyglądzie profesora. - Tak - odparł Stephenson Hughes, ojciec Thomasa Hughesa. - Ale nie pokażę ci, dopóki nie zobaczę syna. - Nic z tego - odparł profesor. - Nie masz tu nic do powiedzenia. - Owszem, mam, skoro znaleźliśmy się w sytuacji patowej. - Panie Conger - wtrącił się Tibor - proszę być rozsądnym. Przecież zrobił wszystko, czego pan żądał. - Venice? - odezwał się Jonathan. Venice pokiwała głową. - Zauważyłam, Conger. Zobaczę, co uda mi się na jego temat znaleźć. - Nieprawda - odpowiedział Conger. - Umowa była taka, że ty przynosisz dowody, a potem ja przyprowadzam dzieciaka. - Wtedy on nie będzie miał żadnej pozycji przetargowej - zauważył Tibor. - Kiedy cała sprawa wyjdzie na jaw, nie chciałby pan widzieć się w roli zwyczajnego porywacza. W roli bandziora. Zależy panu na roli biznesmena, który nie miał wyboru. - Ale umowa jest umową - odparł Conger. - Pańskim argumentem przetargowym jest martwy przedmiot - odezwał się Stephenson

Hughes - a moim ludzkie życie. Mój syn. To nie to samo. - Pańskim argumentem tak naprawdę - poprawił go Conger - są tysiące ludzkich istnień, panie Hughes. Na dźwięk telefonu komórkowego Jonathan sięgnął do kieszeni, po chwili dopiero zdając sobie sprawę, że odgłos dochodzi z głośników komputera. - Nie odbieraj - polecił Conger. Kamera uchwyciła Hughesa sięgającego do kieszeni. - Powiedziałem, nie odbieraj. - Tylko patrzę, kto dzwoni - odparł Hughes. Po chwili dodał: - Dzięki Bogu! Już po wszystkim. Rozpętało się prawdziwe piekło. Obraz oszalał, a z głośników dobiegł dźwięk przewracanych mebli. - Ręce do góry! - zawołał Stephenson Hughes. - Nie próbuj nawet drgnąć, jeśli nie chcesz zginąć. Obraz uspokoił się na tyle, że można było dostrzec zaskoczonego profesora i jego kompana stojących z rękami uniesionymi nad głową. - Oszalałeś? - zapytał Conger. - Twój dzieciak już jest trupem - po raz pierwszy odezwał się mężczyzna z blizną. Nigdy więcej go nie zobaczysz. - Za późno - powiedział Tibor. Jonathan usłyszał w jego głosie to samozadowolenie, które dostrzegał już wcześniej tysiące razy. - Ten telefon potwierdził wiadomość, że chłopak jest bezpieczny. Straciłeś kartę przetargową, Conger. - A my mamy nagranie - dodał Stephenson. - Siedź cicho, Steve - warknął Tibor. - Co zamierzasz zrobić, zastrzelić nas? - spytał mężczyzna z blizną. Słysząc jego głos, Jonathan był coraz bardziej przekonany, że już wcześniej spotkał tego człowieka. - Nie. Zamierzamy patrzeć, jak was aresztują - powiedział Stephenson. - A teraz odłóżcie broń na stół. Tylko powoli. W pierwszej chwili żaden z nich się nie poruszył. Następnie człowiek z blizną zrezygnowany kiwnął głową i obaj wyjęli spod kurtek pistolety, i położyli je na stole. Ten z blizną trzymał broń w dwóch palcach. - Teraz odsuńcie się - polecił Stephenson. Mężczyźni posłuchali rozkazu, unosząc ponownie ręce nad głowę. Obraz poruszył się ponownie, kiedy Tibor podszedł do stołu, a potem cofnął się. Teraz

nie było już nigdzie widać broni - ani na stole, ani nigdzie indziej. Jeśli trzymał ją w ręku Tibor, była poza kadrem. - Nie ruszać się - powtórzył Stephenson. - My teraz wychodzimy, a jeśli zobaczę za nami wasz cień, zabiję was. Rozumiecie? - Rozumiemy - odparł człowiek z blizną. Jonathan zmarszczył brwi. To nie były żarty. Facet z blizną był zbyt posłuszny. - O Chryste! - zawołał głośno Jonathan. - Oni mają ukrytą broń. Obraz zakołysał się, kiedy Tibor odwrócił głowę. Po raz pierwszy mogli spojrzeć na Stephensona Hughesa trzymającego oburącz rewolwer. Dla Jonathana było to wskazówką, że przeszedł on jakiś trening strzelecki. Obraz nie przestawał się poruszać. Patrzyli na otwierane drzwi i po chwili pogorszyło się oświetlenie. Byli na zewnątrz, w samym środku nocy i kamera niczego nie mogła pokazać. - Sprawdzę później, czy da się coś zrobić z tym obrazem - zadeklarowała Venice. - Zjeżdżajmy stąd. - W głosie Tibora czaił się strach. Z głośników monitora dobiegł ich odgłos ruchu i ciężkiego dyszenia, podczas gdy kamera pokazywała tylko cienie. Po chwili usłyszeli odgłos otwieranych drzwi i ekran zalał blask zbyt jaskrawy dla kamery. Po zamknięciu drzwi znów zapadła ciemność. Rozległ się dźwięk uruchamianego silnika. - Zaraz zrobi się nieprzyjemnie - przewidywał Jonathan. Dom i Venice zdawali się nie rozumieć, co ma na myśli, ale on nie zamierzał im tego tłumaczyć. Kolejny błysk światła, kiedy otworzyły się drzwi od strony pasażera. W kadrze dało się zauważyć opartą o deskę rozdzielczą rękę Stephensona Hughesa, kiedy usadawiał się w fotelu. - Ruszaj! Ruszaj! - wrzeszczał Stephenson. Silnik zawył i wtedy w kabinie coś zaczęło się dziać. Łomotowi i błyskom towarzyszył wyraźny huk wystrzałów. - Strzelają do nas! - Kurwa! Zamknij... Obraz zniknął z ekranu, głośniki umilkły. - Co zrobiłaś? - Jonathan warknął na Venice. - Nic nie zrobiłam - odwarknęła Venice tym samym tonem. - Co dalej z filmem? - To wszystko - odparła. - Koniec nagrania. - Tak po prostu? Bach, i już?

- Na to wygląda. Nic więcej na chipie nie było. Dom odwrócił się w stronę Jonathana. - Myślisz, że go trafili? - Czy na zwłokach z Ohio były jakieś rany postrzałowe? - Jonathan zwrócił się do Venice, która potrząsnęła przecząco głową. - Tylko jedna. Ale to był śmiertelny postrzał z bliskiej odległości. A wcześniej ofiarę torturowano. Jonathanowi przyszła do głowy myśl, która go zmroziła. - Chyba nie wyłączył kamery celowo. To nie miałoby sensu. Warto było przecież nagrywać dalej. - Przede wszystkim, co Tibor tam robił? - zastanawiał się głośno Dom. - To jedno z miliona pytań, na które musimy odpowiedzieć - zauważył Jonathan. Może znał tego Hughesa? - Albo tylko pisał reportaż - podsunęła Venice. - Może jedno i drugie. - Najwyraźniej chciał mieć to wszystko nagrane - stwierdził Dom. - Ale po co? - zastanawiał się Jonathan. - Jako materiał do reportażu - powtórzyła Venice. - Moim zdaniem wplątał się w to, żeby móc napisać artykuł. Przecież dziennikarze zawsze nagrywają swoje wywiady. Jonathan wzruszył ramionami. Nie miał pojęcia, co robią dziennikarze. - Najprościej będzie zadzwonić do wydawcy „Washington Post" - podsunęła Venice. W tej sytuacji powinni przejrzeć jego notatki i sprawdzić, czym się zajmował. Jonathan pokręcił przecząco głową. - Tym niech się zajmą gliniarze. My musimy popracować nad naszym dowodem. - Nie zamierzasz pokazywać tego nagrania policji? - Oczy Venice rozszerzyły się ze zdumienia. - Oczywiście, że nie. Gdyby Tibor chciał w to mieszać policję, wysłałby chipa im. Nie mogę nie uwzględnić jego ostatniej woli. Dom skrzywił się na te słowa. - Ten człowiek nie żyje, Dig. Nie bądź profanem. - Przepraszam - poddał się Jonathan - ale mimo wszystko nie przekażemy nagrania policji. - Zaświtała mu kolejna myśl. - W jaki sposób ten chip do nas dotarł, Ven? Wzruszyła ramionami. - W kopercie.

- Jak zwyczajny list? - Tak. Zresztą do chipa był dołączony list. Kolejna salwa w waszej sprawie sądowej. - Masz jeszcze tę kopertę? Venice wyjęła kopertę z drugiej, większej, służącej do przechowywania dowodów, i wręczyła ją Jonathanowi. Adres został wydrukowany na drukarce laserowej. - Nie rozumiem. Ledwie uchodzi z życiem, a ma czas, żeby drukować adres? - Dziwne - przyznał Dom, marszcząc brwi. - Musiał mieć już wcześniej przygotowaną kopertę - podsunęła Venice. - Tylko dlaczego? - Może spodziewał się, że coś może pójść nie tak - zastanawiał się głośno Dom. Jonathan podejrzewał, że chodziło o coś innego. - Pokaż mi ten list, który był w kopercie. Venice miała rację. Był to jeden z wielu podobnych listów dotyczących toczącej się sprawy sądowej. Tego rodzaju listy powinni wymieniać między sobą ich prawnicy, ale Tibor zawsze szukał oszczędności. - Wiecie co? - Jonathan myślał na głos. - W drodze do domu Ellen powiedziała mi, że Tibor wybierał się na pocztę. Myślę, że on wcale nie chciał mi wysłać tego chipa. Zamierzał się go pozbyć, nie miał czasu, a przypadkiem miał w kieszeni ten list do mnie. Gdyby żył, starałby się pewnie go odzyskać, nim do mnie trafi. Venice z wrażenia szeroko otworzyła oczy. - Masz rację. Zabójcy wiedzieli, że istnieje nagranie; zdążył im o tym powiedzieć Steve. Ponieważ nie znaleźli chipa przy Tiborze, zaczęli podejrzewać, że wysłał go pocztą. Spojrzała ze współczuciem na Jonathana. - Podejrzewali, że wysłał go na domowy adres - dokończył jej myśl Jonathan. Myśleli, że jest w rękach Ellen. - Zerknął na stempel. - Daty się zgadzają. - I mamy przyczynę napadu - podsumował Dom i dodał: - Oboje byli torturowani. Jonathan wypuścił głośno powietrze z płuc. - Zrobili jej krzywdę, chociaż nie mogła dać im tego, czego szukali. Bydlaki. Podniósł się z fotela i zaczął krążyć po pokoju. Venice i Dom zdawali sobie sprawę, że usiłuje pohamować emocje i póki tego nie zrobi, nie ośmielili się odezwać słowem. Kiedy z jego twarzy znikła w końcu złość, jej miejsce zajął niepokój. - Zostawmy to na chwilę powiedział. - Thomas Hughes, syn Stephensona Hughesa, kierownika średniego szczebla gdzieś tam... Venice, musimy się dowiedzieć, gdzie pracował i co robił. Sprawdźmy, kogo ten

Hughes tak niemiłosiernie wkurzył. Thomas został porwany przez Lionela i Barry'ego Patrone'ów przy czynnym udziale dziewczyny, którą właśnie zamierzał przelecieć. Samo porwanie było częścią większego spisku, mającego na celu wyciągnięcie czegoś od Stephensona, i nie chodziło o pieniądze, bo tych rodzina Hughesów nie ma w nadmiarze. Organizatorem porwania jest człowiek o nazwisku Conger, którego związki z Hughesami stanowią dla nas w tej chwili kompletną zagadkę. Jak do tej pory brzmi to logicznie, prawda? Dom i Venice jednocześnie przytaknęli. Jonathan ciągnął swój wywód: - Tak więc Stephenson Hughes wciąga w to Tibora Rothmana, który - cholera wie, skąd wiedział, kim jestem - zapłacił mi za uwolnienie dzieciaka. I wtedy coś poszło nie tak... Venice uciszyła go, wyciągając rękę, jakby zamierzała zadać pytanie. - Poszło nie tak od chwili, gdy zadzwoniłeś. Przecież widać było na filmie, że to jest telefon od ciebie, zgadza się? Jonathan potwierdził skinieniem głowy. - Zgadza się. Po moim telefonie wszystko się spieprzyło. Teraz przyszła kolej na Doma. - Niczego nie spieprzyłeś. Po prostu pojawiłeś się później, niż się spodziewali. Sam mówiłeś, że masz opóźnienie. Może Hughes, nie wiedząc, co się z tobą dzieje, nie miał wyjścia i przystał na żądania tego Congera. A kiedy w końcu dałeś znak życia, zrozumieli, że muszą wiać. Venice była jeszcze bardziej ożywiona. - Nawet to zaplanowali. Doskonale wiedzieli, co robić, kiedy zadzwoni telefon. Jonathan, zadowolony, że części układanki zaczęły do siebie pasować, przyznał im rację. - Musieli się tam pojawić. Gdyby moja misja się nie powiodła, to była jedyna szansa na zachowanie Thomasa przy życiu. - Co się w takim razie stało? - zapytał Dom. - Pod sam koniec, kiedy rozległy się strzały? - No cóż, najwyraźniej udało im się uciec - wyjaśnił Jonathan. - Przynajmniej do chwili, gdy Tibor został zastrzelony. Ven, potrzebuję najświeższych danych. - Wiem, wiem, robię notatki. - Jeszcze coś. Zwróć uwagę na samochody ze śladami kul. Wygląda na to, że pod koniec rozegrała się tam prawdziwa batalia. Samochód Tibora musiał zostać nieźle podziurawiony.

- A czym jeździł? - Nie wiem, dowiedz się. Jakimś sedanem. Na pewno drogim. Venice zanotowała jego słowa. - A co ze Stephensonem Hughesem? - zapytał Dom. - Co mogło się z nim stać? Jonathan wzruszył ramionami. Liczył na Venice. - Rozumiem. Sprawdzić szpitale i raporty policyjne pod kątem ran postrzałowych. Podniosła wzrok znad zapisków, żeby upewnić się, że Jonathan jej słucha. - Coś jeszcze? Jeśli nie, mam coś ekstra. Uniesione brwi były sygnałem, że ma mówić dalej. - Wracając do ICIS - kontynuowała - obserwujemy sporą aktywność w Indianie. Szeryf w Samson, miasteczku, które ostatnio odwiedziłeś, wywraca cały świat do góry nogami w poszukiwaniu człowieka, który zastrzelił na farmie trzy osoby. Jonathan uspokoił ją jednym ruchem ręki. - Byliśmy ostrożni. To, co tam pozostało, wyjaśni im, co zaszło. Mogą domyślać się co i dlaczego, ale nie odgadną kto. - Przemawia przez ciebie wybujałe ego - ostrzegła Venice. - Mają tam nowego szeryfa. To była agentka FBI. Ma znajomości i na pewno nie zawaha się ich wykorzystać. Jonathan ucisnął grzbiet nosa, próbując powstrzymać zbliżający się nieuchronnie ból głowy. Venice miała rację. Powiązanie z FBI martwiło go. - Możesz dotrzeć do Wolverine? - zwrócił się do Doma. - W końcu będzie nas miała dosyć. - Przestań - odezwał się Jonathan ze znaczącym uśmieszkiem. - Przecież ułatwiamy jej pracę. Dom parsknął śmiechem. - Pewnie. Dając więcej zajęcia. Dowiem się, czy może spotkać się ze mną w poniedziałek. Przyjaciółka, o której rozmawiali, zawędrowała tak wysoko w hierarchii służb, jak to było możliwe - ta kobieta jednym telefonem mogła załatwić więcej niż jakikolwiek kongresman po trzech miesiącach działań. Ona i jej agencja w przeszłości korzystali z usług Security Solutions w przeprowadzaniu misji, które odbiłyby się potężną czkawką członkom Kongresu, gdyby mieli o nich jakiekolwiek pojęcie. - Dziękuję. - Jak każdy grzesznik, jesteś dość wymagający. Zadzwonił telefon komórkowy Venice - głośna, irytująca wersja przeboju, który

Jonathan z trudem rozpoznawał z audycji radiowych. Kiedy zobaczyła na wyświetlaczu, kto dzwoni, na jej twarzy pojawił się wyraz rozgorączkowania. - To mój przyjaciel ze Sparty - obwieściła z uśmiechem. Brwi Jonathana powędrowały w górę. - Sierżant Mastka? Venice przewróciła oczami i otworzyła klapkę telefonu, nim zaczęła się druga zwrotka piosenki. - Sierżant Semen? Tu Veronica Harper. - To był jej zwyczajowy pseudonim. - Jest tu przy mnie mój szef, więc włączę tryb głośnomówiący. Jonathan usłyszał w głosie zastępcy szeryfa zaskoczenie. Najwidoczniej spodziewał się bardziej intymnej rozmowy. - Mam, ech, informacje, ech, na temat kolejnego morderstwa, które może być interesujące. - Znakomicie. Dziękuję. Zastępca zawahał się. - Z kim rozmawiam? - Mam na imię Leon. - Przypominając sobie podstęp, jaki zastosowała Venice, dodał: Jestem wydawcą panny Harper. Wszystko, co pan powie, zostanie utrzymane w najściślejszej tajemnicy. - Żadnych nazwisk, tak? - Najwyraźniej Semen żałował, że kiedykolwiek wykręcił ten numer. - Absolutnie żadnych - obiecał Jonathan. - Naprawdę nie ma powodów do obaw - zapewniła Venice. - Mój wydawca po prostu musi wiedzieć, o czym piszę. Semen wahał się. - Sierżancie, naprawdę może nam pan zaufać. W końcu gliniarz się poddał. - Znaleźliśmy jeszcze jednego trupa. Już na terenie Kentucky, tuż za granicą z Ohio. Zwłoki były pozbawione głowy, dłoni i stóp. A także kawałków ciała. - Okropność! - zawołała Venice. - Podejrzewamy, że zabójca nie chciał, żebyśmy zidentyfikowali ofiarę. - Głowy i kończyn nie było w pobliżu? - zapytał Jonathan. - Nie, nie było. - Dlaczego sądzi pan, że to morderstwo ma związek z tamtym, na pańskim terenie?

- Z powodu okrucieństwa. Sparta to małe miasteczko, otoczone równie małymi miejscowościami. Tak samo było w przypadku miejsca, gdzie znaleziono to drugie ciało. Wyglądało to tak, jakby ktoś próbował ukryć zwłoki, ale nieudolnie. I tu, i tu sprawca musiał się spieszyć. Kiedy zastępca mówił, Jonathan szukał długopisu i jakiegoś skrawka papieru. W końcu napisał notatkę dla Venice. Jej spojrzenie powiedziało mu, że za żadne skarby nie zada takiego pytania, na co odpowiedział spojrzeniem, które wyrażało wątpliwość co do jej dalszego zatrudnienia. - Ma pan, sierżancie, zdjęcie tego ciała? - zapytała Venice. Wiedziała dokładnie, jak takie pytanie zostanie odebrane, i nie pomyliła się. - Po jaką cholerę wam takie zdjęcie? - Byłoby cudownie, gdyby przesłał mi je pan e-mailem. - Jaka gazeta mogłaby opublikować takie zdjęcie? Wyglądało na to, że sprawa jest przegrana, ale Jonathanowi przyszedł do głowy jeszcze jeden pomysł. - Tego rodzaju historie wywołują zwykle lawinę pytań od czytelników. Gdybyśmy mieli w naszych materiałach zdjęcie... - Nie pracujecie dla żadnej gazety, prawda? - Co pan ma na myśli? - Venice postanowiła spuścić z tonu. - Szlag by to... - Splunął (pewnie na siebie, pomyślał Jonathan). - Jak mogłem być tak głupi? Jonathan postanowił pójść na całość. - Jesteśmy prywatnymi detektywami. Williams and Thomas, Spółka z o. o. z siedzibą w Springfield, w stanie Wirginia. Można nas znaleźć w książce telefonicznej. To jest część sprawy, nad którą pracujemy. - Firma rzeczywiście istniała, była jedną z przykrywek dla prawdziwej działalności Jonathana. - Co to za sprawa? - Nie mogę tego zdradzić. Poufność danych klienta. - Pieprz się. Oboje się pieprzcie. - Wszystko wskazywało na to, że randka w księgarni jest nieaktualna. - Nie rozłączaj się! - zawołała Venice. - Proszę. Naprawdę potrzebowałam tych informacji, a bałam się, że nie zechcesz ze mną rozmawiać, kiedy powiem prawdę. - Więc kłamałaś. - Tak. I jest mi bardzo źle z tego powodu.

- Zdajesz sobie sprawę, jaki to może mieć wpływ na moją dalszą pracę? Pomyślałaś o tym choć przez chwilę? Jonathan zaczynał mieć tego dosyć. - Posłuchaj, sierżancie. Gdyby twoja dalsza kariera była dla ciebie taka ważna, trzymałbyś gębę na kłódkę. A skoro postanowiłeś zaryzykować, bo w perspektywie było bzykanko, to masz teraz kłopoty. - Teraz ty posłuchaj, dupku. Nie wiem, za kogo się uważasz... - Powiem ci, kim jestem. Jestem facetem, który trzyma w garści twoje jaja. Nie chciałem, żeby zabrzmiało to niemiło, ale brak ci karty przetargowej. Chcemy zobaczyć zdjęcia tego ciała i mieć dostęp do wszystkich możliwych informacji na jego temat. Będziesz współpracował, a nikt się nie dowie, że kiedykolwiek rozmawiałeś z Veronicą. Odmówisz gwarantuję ci, że każda gazeta, od „New York Timesa" począwszy, napisze, że sierżant Horace Semen jest gotów sprzedać się za figle. W ciszy, która nastąpiła po tych słowach, Jonathan słyszał obracające się pospiesznie trybiki w głowie gliniarza i widział wzrok Venice, wypalający w jego ciele dziurę na wylot. - Jaki jest wasz adres e-mailowy? - odezwał się w końcu sierżant. Jonathan podyktował mu adres, jeden z tych nienamierzalnych, który przestanie istnieć chwilę po odebraniu wiadomości. - Za pięć minut dostaniecie zdjęcie - mruknął zastępca - ale zanim skończymy rozmowę, powinniście wiedzieć, że być może pomógłbym wam nawet bez tych kłamstw. - Dziękuję, szeryfie - odezwała się Venice. - To dobrze, że... - Trzask odkładanej słuchawki zagłuszył jej ostatnie słowa. Wyłączyła głośnik i spojrzała na Jonathana. - Nie musiałeś być takim draniem. *** E-mail od zastępcy szeryfa Semena wędrował dwadzieścia minut, bez wątpienia z powodu jego wściekłości. Jonathan był zaskoczony, że facet nie stawiał silniejszego oporu. W końcu dysponował informacją, której potrzebowali, a niestosowność całej sytuacji dotyczyła w równym stopniu jego jak i ich. Gdyby zamienili się rolami, Jonathan natychmiast wyczułby blef. Jako załącznik do e-maila dotarło pięć fotografii zwłok. Venice prawie zawisła na ramieniu Jonathana, kiedy klikał pierwsze zdjęcie, ale kiedy pojawiło się na ekranie, zaraz odwróciła wzrok i zajęła się porządkowaniem papierów na biurku. Nawet Jonathanowi trudno było patrzeć na zdjęcie dłużej niż przez kilka sekund. Jonathan widywał bardziej przerażające sceny na polu bitwy i choć nigdy do nich nie

przywykł, to rozczłonkowane ciała w jakiś dziwny sposób zdawały się naturalnym widokiem na wojnie. Tymczasem takie same zdjęcia zrobione w czasie pokoju budziły odrazę i złość. Kiedy żołnierze zabijali żołnierzy, szlachetność celu zacierała granice horroru. Ale fakt, że takiej profanacji dokonano ot, tak sobie, wywoływał jego wewnętrzny sprzeciw. Jonathan pomyślał o Thomasie Hughesie i losie jego ojca, który mógł spowodować dodatkowe spustoszenia w psychice chłopaka. Nie podobało mu się, że odczuwa empatię, bo o całej sprawie Hughesów już dawno powinien zapomnieć. To sprawiało, że patrzenie na poddane wiwisekcji ciało Stephensona Hughesa było trudniejsze. Z fotografii nie wynikało, czy zostały zrobione przed przeniesieniem ciała z miejsca, gdzie zostało znalezione, czy później. Wyraźnie widoczne były dwie zgniecione puszki budweisera, a prócz tego trochę potłuczonego szkła, którego kolor i kształt wskazywał, że też pochodził z butelek po piwie. Ze żwiru, spod zwłok, wystawały resztki butelek, puszek, kępki trawy. Tak właśnie potraktowane zostało ludzkie ciało. Opis zwłok przedstawiony przez sierżanta Semena niewiele miał wspólnego z tym, co widać było na zdjęciach. To prawda, że odcięte zostały ręce, ale nie tylko dłonie, lecz także łokcie i spora część ramion. Obnażona, chuda klatka piersiowa spryskana była zaschniętą krwią. Brakowało odciętej tuż pod podbródkiem głowy. Jeśli przypuszczenia Jonathana były słuszne, na miejscu pozostała krtań. Stephenson Hughes przypominał teraz kawał bezkrwistego mięsa. - Jezu, Digger, musisz to trzymać na moim komputerze? - Jego też torturowano - zauważył Jonathan. Venice ostrożnie podeszła do monitora, jakby bała się, że wyświetlane obrazy zrobią jej krzywdę. - Skąd wiesz? Skrzywionym palcem wskazującym - pamiątką po niestarannym złożeniu pękniętych kości gdzieś na polu bitwy w Ameryce Łacińskiej - postukał w monitor. - Spójrz na rozbryzgi krwi w miejscu amputacji - tłumaczył. - Nie byłoby ich, gdyby serce przestało bić. A to oznacza, że obcięto mu ręce, kiedy jeszcze żył. - Widząc grymas na twarzy Venice, szybko dokończył: - Martwi ludzie nie krwawią. Przejrzał pozostałe zdjęcia. Każda z pięciu fotografii przedstawiała scenę dramatu pod innym kątem i każda kolejna była bardziej makabryczna. Venice oswoiła się już z tą jatką i zbliżyła twarz do monitora. - Co to jest? - zapytała, wskazując palcem. Jonathan też się nad tym zastanawiał. Z piersi ofiary, tuż nad lewą brodawką, wycięto

trójkątny kawałek ciała wielkości dłoni. Rana miała purpurową barwę i brakowało charakterystycznych śladów zadania jej za życia. Gdyby patrzeć na ranę z pominięciem całej reszty, wyglądałaby jak dzieło sztuki nowoczesnej, której Jonathan zupełnie nie rozumiał, ale która cieszyła się wielką popularnością w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. W jakiś surrealistyczny sposób pokrywał ją rój much. - Czy mamy do czynienia z seryjnym zabójcą? - zapytała Venice. - Z kolekcjonerem? - Nie sądzę. Wygląda mi to na robotę zawodowca. Kolekcjonerzy zabierają fragmenty ciała jako trofeum. Zawodowcy po to, by uniemożliwić identyfikację. Venice nie domagała się szczegółowych wyjaśnień. - Przypuszczam, że na brakującym kawałku skóry znajdował się tatuaż - ciągnął Jonathan. - Morderca nie chciał, żeby pomógł nam on odgadnąć, kim była ofiara. - Czy Stephenson Hughes miał tatuaż? Jonathan potrząsnął głową. - Nie wiem. Widocznie tak. - Patrząc na te fotografie, na bijącą z nich brutalną przemoc, nie mógł przestać myśleć o niewyobrażalnym cierpieniu, jakie musiała odczuwać Ellen, kiedy te bydlaki próbowały wydusić z niej informacje, których nie znała. W głowie słyszał jej krzyk. - Zadzwoń do Boxersa i ściągnij go do pracy - polecił Venice. - Mamy robotę do wykonania.

Rozdział 16 Okazało się, że maszyny wszystkich czterech firm wypożyczających śmigłowce na lotnisku w Indianapolis w krytycznym okresie między dziewiętnastym a dwudziestym pierwszym kwietnia były w powietrzu. W trzech z czterech helikopterów rozstaw osi wynosił siedem stóp, a więc dokładnie tyle, ile rozstaw odcisków na trawie, a czwarty nie miał kół, tylko płozy. Po siedmiu godzinach jeżdżenia i prowadzenia śledztwa nie widać było żadnego postępu. Ilość przypuszczeń rosła, ale bez czegoś konkretnego, bez jakiegoś niepodważalnego dowodu, Gail Bonneville za chwilę będzie musiała zaczynać od zera. - Chyba masz rację - powiedziała do Colliera, kiedy wracali z lotniskowego terminalu do jej nieoznakowanego samochodu służbowego. - Raczej pożyczyli śmigłowiec, a nie wynajęli. - Albo mają własny - podsunął Jesse. - Z drugiej strony zakładamy, że przybyli z daleka. Chcę ci coś pokazać. - Podeszli do auta i Jesse wykorzystał jego maskę jako zaimprowizowane biurko. Z teczki wyjął aktówkę z imitacji czarnej skóry, z której wystawały we wszystkie strony kartki papieru. Szukając tej odpowiedniej, tłumaczył: - Pamiętasz, kiedy tu się zjawiliśmy, poprosiłem o dane na temat przylotów i odlotów? Gail przytaknęła. - Oto one. - Pokazał kartkę zadrukowaną liczbami. - Szukamy dwóch lotów. Jednego prywatnym odrzutowcem i jednego śmigłowcem. Tak, upieram się przy odrzutowcu, bo jeśli to są zawodowcy, to nie latają piperem. Poprosiłem ludzi z lotniska o wytypowanie lądowań samolotów i startu śmigłowca. Trzeba teraz tylko dopasować do siebie te dane. - Jeżeli korzystali z tego lotniska - dodała Gail. Jesse spojrzał na nią zaskoczony. - Nie możesz ciągle zmieniać zdania, szeryfie. Albo trzymamy się tej hipotezy, albo nie. - Trzymamy się - wycofała się Gail. - Dobrze. - Zajął się swoimi wydrukami. Gail obserwowała, jak spojrzenie Colliera przeskakuje z jednej kartki na drugą. Z poziomu jego koncentracji wywnioskowała, że musi być namiętnym graczem w sudoku.

Zajęło mu to całe trzy minuty. Kiedy skończył, na papierze zaznaczone były trzy pary lotów. Chwilę później, po namyśle, dwie z nich skreślił. - Proszę - powiedział, wręczając jej wydruk. Gail spojrzała na kartki i skrzywiła się. - Nie mam pojęcia, co mi pokazujesz - wyznała szczerze. Jesse zabrał jej kartki i połączył je ze sobą tak, by łatwiej było Gail to dostrzec. - Spójrz tutaj. - Wskazał palcem. - Widzisz tego gulfstreama G150? Swoją drogą, to naprawdę fajny samolot. Jego numer boczny to N244JT. - Rozumiem - powiedziała zaskoczona, że czekał na jej odpowiedź. - Dobrze. Sprawdźmy teraz, kiedy lądował. Dziewiętnastego kwietnia o dziewiętnastej trzydzieści dwie. Czyli po siódmej wieczorem. - Naprawdę? - No, dobrze, nieważne. A teraz spójrz na to. - Przeniósł palec na drugą kartkę. - Ten śmigłowiec, o numerze bocznym N47302, wystartował pięćdziesiąt pięć minut później. Nie wiem, co to za maszyna, ale możemy to sprawdzić po numerze bocznym. Gail wciąż wydawała się zaskoczona. - Nie rozumiem. Ja widzę tu tylko czysty zbieg okoliczności. - Bo jeszcze nie skończyłem. Przenieśmy się o kilka godzin w czasie. O szóstej dwadzieścia śmigłowiec N47302 ląduje w zachodniej części lotniska, a dwadzieścia minut później gulfstream N244JT startuje do Chicago. Helikopter pozostaje na lotnisku aż do południa, dokładnie do dwunastej dwanaście, kiedy to startuje bez planu lotu. - Dlaczego bez planu lotu? - zapytała. - Przy lotach VFR, czyli z widocznością, bez przyrządów, plan nie jest wymagany. Jesse powiedział to z taką pewnością, jakby ten fakt był oczywisty, i Gail udawała, że tak jest naprawdę. - Z tej listy nie wynika, gdzie wylądował śmigłowiec, ale wiemy za to, że gulfstream spędził kilka godzin na O'Hare w Chicago, a potem poleciał do Waszyngtonu i wylądował na lotnisku Dullesa. - Odczekał kilka chwil, aż Gail to wszystko sobie poukłada i dodał: - Kiedy dowiemy się, do kogo należy odrzutowiec, znajdziemy odpowiedź na wszystkie nasze pytania. Gail musiała przyznać mu rację. - I wszystkiego dowiemy się przez telefon? - Dlaczego nie. - W takim razie wracajmy do domu. ***

Numer boczny śmigłowca okazał się całkowicie zmyślony. Ani teraz, ani nigdy wcześniej w Stanach Zjednoczonych nie rejestrowano maszyny o numerze N47302. Bez rejestracji i bez planu lotu śmigłowiec stawał się niewidzialny. Gail i Jesse dopytywali się przez telefon, czy można odzyskać dane z radaru, ale ku ich zaskoczeniu odpowiedź była negatywna. Śmigłowiec bez planu lotu mógł poruszać się poniżej pułapu radaru i po prostu zniknąć gdzieś w rozległej amerykańskiej przestrzeni powietrznej. Na szczęście gulfstreama dało się wyśledzić. Był zarejestrowany na Perseus Foods Corporation z siedzibą w Rockville w stanie Maryland. Gail zaczęła tam wydzwaniać, ale jak do tej pory nie udało jej się trafić na nikogo, kto potrafiłby odpowiedzieć na jej pytania. Po godzinnej podróży samochodem, kiedy znalazła się z powrotem w swoim biurze, po raz trzeci wykonała telefon do firmy Perseus Foods, ale nie zbliżyła się ani na krok do odpowiedzi. Kiedy ktoś o nazwisku Lakisha obiecał jej, że „rozejrzy się" za osobą, która mogłaby coś wiedzieć, Gail poczuła, jak gwałtownie rośnie jej ciśnienie. Rzuciła słuchawką na tyle gwałtownie, że Jesse podniósł głowę znad sterty papierów, które napłynęły do biura szeryfa podczas ich wyprawy na lotnisko. Ponieważ musieli zasłonić żaluzje, by ustrzec się przed wzrokiem stojących na zewnątrz dziennikarzy, wewnątrz panowała iście grobowa atmosfera. - Czasem nienawidzę ludzi - odpowiedziała, widząc zaskoczoną minę swojego zastępcy. - Nikt nic nie wie, a policja stanu Maryland nie zamierza nam dać ludzi. Uważają, że nic tego nie uzasadnia. Jesse nie wydawał się zaskoczony. - Chcesz, żebym tam poleciał i z kimś pogadał? Łatwo jest wykręcać się od odpowiedzi, kiedy wystarczy odłożyć słuchawkę. Dużo trudniej powiedzieć „nie", gdy patrzy się drugiej osobie w oczy. Gail wstała i przeciągnęła się. - Być może okaże się to niezbędne. Jesse obrócił w jej stronę kartkę ze stosu leżących przed nim raportów. - Mam tu interesujący ślad - powiedział. - Przedwczoraj właściciel apteki na przedmieściach Muncie zadzwonił na policję, żeby złożyć zawiadomienie o ucieczce z domu. W raporcie jest mowa o dzieciaku, nastolatku, brudnym i przerażonym. Przez długi czas czekał w aptece na autobus do Chicago. Gail przekrzywiła głowę. - A co to ma wspólnego z naszą sprawą? Jesse wyczuł w jej głosie dezaprobatę i zwiesił ramiona.

- Czas się zgadza. Rankiem tego dnia, kiedy dochodzi do strzelaniny na farmie, jakiś dzieciak czeka na autobus jadący tam, gdzie skierował się nasz gulfstream. Jakby wziąć to wszystko pod uwagę, to fakty pasują do siebie. Szeryf nie była przekonana. - Skoro lecieli do Chicago, dlaczego go ze sobą nie zabrali? O co chodzi z tym autobusem? Jesse zastanawiał się chwilę. - Nie jestem pewien, ale ten autobus nie jechał pewnie prosto do Chicago. Może się gdzieś po drodze zatrzymywał. Gail przyjrzała się swojemu zastępcy. Po raz pierwszy od czasu, gdy objęła stanowisko szeryfa, zrozumiała, dlaczego ten człowiek cieszy się taką popularnością wśród współpracowników. Był wprost stworzony do tego rodzaju zadań. - Mamy jakieś nazwiska? - zapytała. Jesse pokiwał głową i szybko przeleciał wzrokiem kartkę. - Nawet dwa. Nazwisko właściciela apteki i tego dzieciaka. Gail opadła szczęka, a Jesse zachichotał. - Ja też jestem zaskoczony. Chłopak przedstawił się jako Hughes, Thomas czy Tony, aptekarz nie był pewny. On sam nazywa się Al Elvins. Mam jego numer. Kiedy zadzwonili, poznali niewiele nowych faktów, ale za to dowiedzieli się sporo o towarzyszących faktom emocjach. Okazało się, że Al Elvins przejął się losem chłopaka, który o świcie pojawił się w jego sklepie. Dzieciak nie dość, że był wyczerpany, to na dodatek wyglądał jak złapane w potrzask zwierzę. Pan Elvins oświadczył, że po raz ostatni widział kogoś w takim stanie podczas wojny w Wietnamie. - Początkowo nie zamierzałem do nikogo dzwonić, bo chłopak sprawiał wrażenie dorosłego i błagał, bym tego nie robił. Ale im więcej o tym myślałem, tym bardziej utwierdzałem się w przekonaniu, że powinienem powiadomić policję. Ale, szczerze mówiąc, nikt się specjalnie moim telefonem nie przejął. Teraz jestem waszym telefonem zaskoczony. Cieszę się, że kogoś to zainteresowało. - Czasem sprawy okazują się poważniejsze, niż wyglądały na pierwszy rzut oka powiedziała pojednawczo Gail. - Cieszę się, że miałam okazję z panem porozmawiać. Jeszcze raz zajrzała do swoich notatek, żeby sprawdzić, czy czegoś nie przeoczyła, i nagle zdała sobie sprawę, że brak jej bardzo ważnej informacji. - Jeszcze jedno, panie Elvins. O której ten Hughes wsiadł do autobusu? - Nie wspomniałem o tym? - spytał zaskoczony Elvins. - Chłopak nie pojechał tym

autobusem. Kiedy miał wsiadać, zadzwoniła jakaś kobieta, przedstawiła się jako jego matka i przekonała go, żeby został. Jakąś godzinę później przyjechała i zabrała go. Usłyszawszy tę wiadomość, Jesse i Gail zerwali się na równe nogi. - Samochodem? - spytał Jesse. - A czym, koniem? - Elvins roześmiał się. - Oczywiście, że samochodem. - Może pan... - To był żółty oldsmobile cutlass supreme. Wydaje mi się, że rocznik tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty. W college'u spotykałem się z dziewczyną, która miała podobny wóz. Gail zapisywała wszystkie informacje uzyskane od Elvinsa. - A zapamiętał pan numery rejestracyjne? - Nie pomyślałem o tym - odparł z zakłopotaniem. - Nie szkodzi - rzekła Gail. - Czy tamta kobieta dzwoniła pod ten numer? - Nie mamy tu innego telefonu. - Ton głosu Elvinsa wskazywał, jak bardzo jest zadowolony, że okazał się pomocny. - Mogę zapytać, co się dzieje? Czy to ma coś wspólnego ze strzelaniną tam u was? - Tak podejrzewamy - odpowiedziała Gail. Tymczasem Jesse z drugiego aparatu rozmawiał ze specjalistami od namierzania rozmów. - Nie wiem, jak panu dziękować, panie Elvins. - Rozłączyła się po kilku dalszych uprzejmościach. Gail miała już zająć się poszukiwaniem oldsmobile'a, kiedy zadzwonił jej telefon. Przełączyła na tryb głośnomówiący. - Szeryf Bonneville. - Szeryf Gail Bonneville? - zapytał męski, nieznany jej głos. Surowość jego tonu wprawiła ją w zakłopotanie. - Tak. - Proszę zaczekać, będzie rozmawiał gubernator Swensen. Na dźwięk tego nazwiska Jesse podniósł głowę. Gubernator Indiany Peter Swensen piastował swój urząd dopiero od trzech lat, a już mówiło się o nim jako przyszłym kandydacie demokratów na prezydenta. Kładł silny nacisk na praworządność i wspierał policję. W ciągu sześciu sekund oczekiwania na połączenie Gail starała się usystematyzować swoją wiedzę na temat prowadzonego śledztwa. - Szeryf Bonneville? - Tym razem głos był znajomy, ten sam co w wieczornych wiadomościach. - Tak, panie gubernatorze. To dla mnie wielki zaszczyt...

- Co za cholerne zamieszanie robi pani w Marylandzie? - Jedwabista łagodność publicznego wizerunku Petera Swensena nagle prysła, zastąpiona przez zimne wyrachowanie. - Nie rozumiem? - Gubernator czy nie, Gail zaczęła przywdziewać zbroję. - Dzwonił do mnie przed chwilą gubernator Baskin z Marylandu, któremu trzech senatorów poskarżyło się, jak to nęka pani szefa Perseus Foods, Richarda Lydella, wypytując go, w jaki sposób wykorzystuje swój prywatny samolot. O co pani chodzi? - Szczerze mówiąc, sir, nie wiem, w jaki sposób mogłabym nękać kogoś, z kim nigdy nie miałam okazji rozmawiać? - Perseus to jedno z największych przedsiębiorstw w tym kraju, pani szeryf. Wiedziała pani o tym? - Wiedziałam, że to duża firma, ale nie rozumiem dlaczego... - Nie będę owijał w bawełnę. Pan Lydell w znaczący sposób wspiera Partię Demokratyczną. Moją partię. Chyba pani też, jeśli się nie mylę. Gail poczuła na twarzy wypieki. - To jest moja partia, sir, ale jako szeryf nie mogę... - Czy ma pani dowody, że pan Lydell zrobił coś złego, pani szeryf? - Mamy pewne podejrzenia, panie gubernatorze. Gdybyśmy mogli zadać kilka pytań... - Powiedziałem chyba wyraźnie - dowody. Nie podejrzenia. To znaczna różnica. Ma pani na przykład dowody uzasadniające wydanie nakazu rewizji? Gail wzdrygnęła się. - Rewizji w firmie? Nie. Przynajmniej na razie. - To może przestanie pani, do jasnej cholery, robić zamieszanie tysiąc mil stąd, dopóki nie znajdzie pani tych dowodów! - Jak mam je zdobyć, skoro... - Zna pani Colina Barksdale'a? - To stanowy prokurator generalny. - W drugim końcu pokoju Jesse przewrócił oczami. - Świetnie. W takim razie załatwimy sprawę w ten sposób. Zamierzam poprosić Colina, żeby zadzwonił do swojego odpowiednika w Marylandzie i powiedział mu, że nie powinien brać na poważnie żadnych pani poczynań. - Z całym szacunkiem, panie gubernatorze, ale to utrudnianie pracy wymiarowi sprawiedliwości. - Z całym szacunkiem, pani szeryf, niech pani nie pieprzy. Gdy będzie pani miała coś więcej niż podejrzenia, wrócimy do rozmowy. Ale na razie jako gubernator stanu Indiana

nakazuję pani zostawić w spokoju obywateli Marylandu. Jeśli pani mnie nie posłucha, może znaleźć się po niewłaściwej stronie. Czy wyraziłem się dostatecznie jasno? Gail zacisnęła zęby. Tylko wpajany jej latami szacunek dla przełożonych powstrzymał ją przed ciśnięciem słuchawką. - Owszem, sir, wyjątkowo jasno. - Mam nadzieję - rzucił Swensen i rozłączył się. Gail i Jesse wpatrywali się niemo w aparat telefoniczny, póki nie rozległ się przerywany sygnał zakończonej rozmowy. - To nie był ten sam milutki facet, jakiego widujemy w telewizji - zażartował Jesse. Chcesz mu zniszczyć polityczną karierę? Będę świadczył za tobą. Gail uśmiechnęła się. - Nic z tego. Politycy załatwiają pewne sprawy między sobą. Tak to działa. Jesse rozparł się wygodnie w fotelu i założył nogę na nogę. - Nie zamierzasz chyba przestać drążyć tematu? - Nie muszę - odparła. - Już mamy odpowiedź. - Spojrzała na Colliera, by upewnić się, że uważnie jej słucha. - Ktoś, kto posuwa się tak daleko, żeby uniknąć rozmowy z policją, mimo że nie wie jeszcze, czego szukamy, musi mieć coś na sumieniu. - Ktoś tak bogaty mógłby sobie pozwolić na wynajęcie człowieka zajmującego się zawodowo uwalnianiem zakładników - dodał Jesse. - Tyle że nie możemy niczego udowodnić. Gail zlekceważyła tę uwagę. - Jeszcze zbyt wcześnie, żeby martwić się dowodami. Na razie możemy pogratulować sobie pierwszego prawdziwego przełomu. Musimy dowiedzieć się co łączy Thomasa czy Tony’ego Hughesa z Richardem Lydellem z Perseus Foods.

Rozdział 17 Richard Lydell był bliski apopleksji. Ostatnio Jonathan miał okazję słyszeć taką wściekłość w głosie swojego pułkownika w czasie służby w oddziale. - Czy ty sobie nie zdajesz sprawy, w jakie wpędziłeś mnie kłopoty? Nie rozumiesz, że nie mam jak się z tego wyplątać? Jonathan poprawił bluetootha w uchu i zrobił rundkę po swoim gabinecie. Czasem ludzie potrzebowali czasu, by ochłonąć; najlepiej było w takich wypadkach zejść im z drogi. - Powtarzam, panie Lydell, że nie ma pan się czego obawiać. Szczerze mówiąc, lepiej byłoby, gdyby nie unikał pan odpowiedzi na ich pytania. Czasem ochrona swoich konstytucyjnych praw bliska jest przyznaniu się do winy. - Wymawiając słowo „wina", skrzywił się. - A z jakiego powodu, do cholery, miałbym czuć się winny? - wybuchnął Lydell i zanim Jonathan zdążył otworzyć usta, sam sobie odpowiedział: - Z żadnego! Odpowiedź może być tylko jedna, nie zrobiłem nic złego. Ale ponieważ wykorzystałeś mój samolot do zrobienia czegoś strasznego - a domyślam się, że ma to coś wspólnego z potrójnym zabójstwem w Indianie, o którym trąbią wszystkie media - stałem się twoim wspólnikiem. Boże, człowieku, zdajesz sobie sprawę, na jakie naraziłeś mnie niebezpieczeństwo? Jonathan stał odwrócony plecami do włoskiego mahoniowego biurka i przyglądał się statkom na rzece. - Panie Lydell, czy jest pan w niebezpieczeństwie, czy nie, to pańska sprawa. Robię wszystko, co mogę, żeby zacierać za sobą ślady, ale przecież wiedział pan, czym się zajmuję, kiedy rozmawialiśmy o moim wynagrodzeniu. - Nie zdawałem sobie sprawy, że eliminujesz ludzi na terytorium amerykańskim. Byłem przekonany, że... działasz głównie za granicą. Za drzwiami swojego gabinetu, w recepcji, Jonathan usłyszał głośne trzaśnięcie drzwiami i tubalny głos Boxersa: - Lepiej, żeby to było coś ważnego! Zapowiadał się długi i ciężki dzień. - Proszę posłuchać - Jonathan odezwał się do telefonu - nie wiem, czego pan ode mnie oczekuje. Nigdy nie robiłem panu żadnych obietnic dotyczących moich działań. Nie

przypominam też sobie, żeby miał pan jakieś zastrzeżenia, kiedy chodziło o sprowadzenie pańskiej córki do domu. Zrobi pan to, co uzna za stosowne, ale wydaje mi się, że powinien się pan bardziej przejąć swoim nadciśnieniem niż związkami z moją działalnością. Drzwi gabinetu otworzyły się z hukiem i w progu pojawiła się zwalista postać Boxersa. Wyglądał okropnie. Chyba nie przejrzał się w lustrze, wychodząc z domu. Boxers nie doceniał uroków Fisherman's Cove; dla niego idealnym miejscem do zamieszkania była taka okolica, w której mógł chwiejnym krokiem dotoczyć się z najbliższego baru do domu. Wielkolud zamierzał chyba zrobić prawdziwe wejście smoka, ale widząc, że jego szef rozmawia przez telefon, umilkł. Podszedł do barku, znalazł dwudziestoczteroletnią lagavulin i nalał sobie drinka wartego trzydzieści dolarów. Tymczasem Jonathan kontynuował rozmowę. - Nie zamierzam zdradzać szczegółów związanych z zastosowanymi przeze mnie środkami bezpieczeństwa, ale zapewniam, że nasza umowa nie uległa zmianie. Życzę miłego dnia. Lydell zamierzał rozpocząć nową rundę negocjacji, ale Jonathan wcisnął guzik i rozłączył się. - Co jest grane? - zagrzmiał Boxers, opadając na obitą skórą sofę koło kominka. Jonathan usiadł na stylowym krześle. Oparcie z drewnianych listew było odpowiedniejsze dla jego dwukrotnie już złamanego kręgosłupa niż miękkie. - Richard Lydell znowu marudzi. Gliniarze z Indiany okazali się lepsi, niż przypuszczałem. - Mamy kłopoty? - Boxers zmarszczył brwi. Jonathan zaprzeczył ruchem głowy. - Nie. Miejscowa policja w Samson poukładała klocki i wyszło im, że spadliśmy tam z nieba. Znaleźli ślad prowadzący z lotniska do Perseusa, a kiedy tam zadzwonili, Lydell nie chciał z nimi rozmawiać. Boxers wyglądał na zmartwionego. - To tak, jakby wypisał sobie na czole: „Jestem winny". Jonathan zachichotał. - Lydell to wpływowy człowiek. Zaangażował w sprawę kilku polityków. Śledztwo zostanie zastopowane. Boxers pociągnął łyk szkockiej i skrzywił się. - Lepiej, żebyś nie rozmawiał z ludźmi tak wprost. Łamiesz zasady bezpieczeństwa. Pewnego dnia wpakujesz się w kłopoty.

- Chodzi ci o tę rozmowę telefoniczną? Połączenia Skorpiona przechodzą przez tyle przekaźników, że nikt nie zdoła wyśledzić źródła. Od pewnego czasu pomiędzy oboma mężczyznami pojawił się element rywalizacji. Boxers od dawna uważał, że Jonathan zbyt często lekceważy środki bezpieczeństwa. Jonathan dowodził z kolei, że najważniejszy jest osobisty kontakt. Bez niego misja mogłaby się nie udać lub zakończyć wpadnięciem w pułapkę. Uważał też, że potrafi oceniać ludzi po samym głosie. Boxers postanowił zmienić temat. - Słyszałem o twojej byłej. Przykro mi. Co z nią? - Kiepsko. Na razie bez zmian, ale mają nadzieję, że ją z tego wyciągną. - Jonathan starał się, żeby jego głos nie zdradzał emocji. - Odwiedziłeś ją? - Próbowałem, ale nie wpuścili mnie na intensywną terapię. Nie jestem rodziną. - Ven powiedziała mi, że Popapraniec nie żyje. Jaka szkoda. - Boxers, podobnie jak Venice, był świadkiem rozwodowych batalii Jonathana. Jonathan nie był w nastroju do podobnych żartów. - Chodźmy do centrum dowodzenia - powiedział, wstając. - Musisz coś zobaczyć. Boxers podniósł się, przekładając szklaneczkę z whisky do lewej ręki i podpierając się prawą. - Widziałem, jak Wściekła Baba czegoś tam wypatruje w monitorze. To o to chodzi? Jonathan nie mógł pojąć, dlaczego Boxers i Venice nie potrafili się dogadać, ale już wiele lat temu postanowił trzymać się na uboczu. Ruszył w stronę centrum dowodzenia wykończonej boazerią sali konferencyjnej wypełnionej wszelkimi przydatnymi urządzeniami elektronicznymi. Pośrodku pomieszczenia stał ogromny stół z drewna tekowego. Gdy znaleźli się w środku i Jonathan zamknął drzwi, Boxers rozsiadł się przed wiszącym na frontowej ścianie monitorem LCD, a szklaneczkę odstawił na stół. - Na podkładce - zarządziła Venice, przesuwając jedną w jego kierunku. Bez słowa umieścił skórzaną podkładkę pomiędzy blatem stołu a oszronioną szklanką. Jonathan gestem polecił Venice, żeby zaczęła. - Otrzymaliśmy to pocztą dziś rano - wyjaśnił jeszcze. - Akurat w chwili, gdy wykonywaliśmy naszą misję w Indianie. Dotykając odpowiednich ikon na konsoli LCD, Venice przyciemniła oświetlenie, a na ekranie pojawiło się nagranie, które Jonathan oglądał już dobre dziesięć razy. Ponownie Stephenson Hughes i Tibor Rothman witali się z nieznajomymi, ponownie umowa nie

dochodziła do skutku i padały strzały. Po ostatniej klatce filmu ekran przybrał barwę niebieską i zapaliły się światła w sali konferencyjnej. - Coś ci przychodzi do głowy? - Jonathan patrzył wyczekująco na Boxersa. Olbrzym siedział teraz znacznie wyżej w fotelu i odsunął szklankę whisky na bok. Wyglądał na zaaferowanego. - Całe mnóstwo rzeczy - odpowiedział. - Po pierwsze, to cud, że te palanty się nie pozabijały. A po drugie, kto do diabła przysłał tę taśmę? - To był chip - poprawiła go Venice i wyjaśniła, do jakich doszli z Jonathanem wniosków na temat związku tego filmu z torturowaniem Ellen. - Jezu Chryste - warknął Boxers. - Rozumiem, Dig, że zaraz ruszamy, żeby załatwić tych sukinsynów? Jonathan uciszył gestem dłoni Venice, zanim zdążyła wygłosić kazanie o praworządności. - Nikogo nie zabijemy - powiedział. - Chyba że to oni zaczną do nas strzelać. Nie wiemy nawet, kim są. - Jak to nie? - wtrącił się Boxers. Jonathan przekrzywił głowę. Pojawiły się odległe wspomnienia. - Nie poznajesz tego faceta z blizną? Naprawdę nikogo ci on nie przypomina? Jakieś osiem, dziesięć lat temu był taki komandos w Fort Bragg. Brał udział w tajnych misjach na Bałkanach, ale w czasie przesłuchań puszczały mu nerwy i stosował niedozwolone techniki. - Zamordował rodzinę jakiejś miejscowej szychy, zgadza się? Boxers energicznie pokiwał głową. - Tak jest. Poza tym zgwałcił córkę, a syna okaleczył. A to i tak był tylko wierzchołek góry lodowej. Pamiętam, że kiedy sprawa wyszła na jaw, pokazano nawet zdjęcie faceta. Miał taką samą bliznę jak ten gość na filmie. Zgadza się, miał. Jonathan teraz sobie przypomniał. - Myślałem, że stanął przed sądem wojennym i trafił na długie lata do więzienia. Boxers rzucił mu krótkie spojrzenie i Jonathan szybko zrozumiał, co miało ono oznaczać. Zbrodnie popełnione podczas wojny rzadko były karane tak samo jak w normalnym świecie. Dziesięć lat to i tak dość długo, żeby odkupić swoje winy. - Jak on się, do cholery, nazywał? - pytał sam siebie Boxers. - To było dziwne imię. Zagraniczne. Pamiętam, że nawet sobie z niego żartowaliśmy. Brzmiało dla nas wtedy tak, jak dzisiaj Osama. Może rosyjskie? W głowie Jonathana znów odezwał się dzwonek. Rosyjskie, to miało sens. Na pewno

było nieskomplikowane. Władimir? Nie. - Ivan? - zapytał. Boxers pstryknął palcami. - Bingo! Nazwiska nie pamiętam, ale stawiam dziesięć dolców, że miał na imię Ivan. - Patrick! - obwieścił Jonathan, przywołując gdzieś z zakamarków pamięci nazwisko. Ivan Patrick. Teraz przypominam sobie artykuły na jego temat. Prawdziwy czubek. Lubi tortury. Chyba masz rację. Venice podniosła rękę niczym uczennica, która zamierza zgłosić się do odpowiedzi. - Moment! - zawołała. - Czy naprawdę ten wasz testosteronowy świat jest tak mały? Jakie to prawdopodobieństwo? Wiem, że nie uznajecie zbiegów okoliczności, ale... na miłość boską. - Nie ma w tym nic dziwnego - odparł Jonathan. - Jest płatnym ochroniarzem, a liczba byłych wojskowych, którzy przeszli na ciemną stronę mocy, jest stosunkowo niewielka. Kiedy któryś z komandosów zaczyna źle postępować, taka wiadomość rozprzestrzenia się w środowisku lotem błyskawicy. Kopniak w dupę oznacza, że ma pewne cechy charakteru, które może uniemożliwiają służbę w wojsku, ale zarazem dają szansę w cywilu. - Co w takim razie popapraniec miał do zaoferowania? - zapytał Boxers. Jonathan uniósł wysoko brwi. - To pytanie za milion dolarów. Cokolwiek to było, warte jest zatrudnienia tego pieprzonego gnojka jako ochroniarza. - Zerknął na Venice. - Jak się nazywał tamten brodaty? - Conger - odpowiedziała bez wahania i bez zaglądania do notatek. - Jesteś ciekaw, co zdołałam na jego temat ustalić? - Masz już coś? - Jonathan wytrzeszczył oczy. Venice obdarzyła go najbardziej nieśmiałym ze swoich uśmiechów. - Trochę pomyszkowałam w Internecie. Szukałam związków między Congerem a młodym Hughesem, ale nie znalazłam nic wartościowego. Potem spróbowałam połączyć Congera ze Stephensonem Hughesem, ale też bez rezultatu. Po raz drugi tego dnia Jonathan musiał rozsiąść się wygodnie, żeby wysłuchać długiej opowieści. Założył nogę na nogę i splótł dłonie. - Potem spróbowałam znaleźć samego Stephensona Hughesa - ciągnęła Venice - ale nic nie znalazłam. Wszystko zmieniło się, kiedy dodałam nazwę Indiana. Wpisując do wyszukiwarki Stephenson Hughes i Indiana, dowiedziałam się, gdzie pracuje. Firma nazywa się Carlyle Industries. - To firma zbrojeniowa. - Jonathan natychmiast rozpoznał nazwę. Nie wspomniał

tylko, że Carlyle zarabiała więcej niż ktokolwiek inny na tajnych projektach, o których nikt nigdy nie słyszał. - Zgadza się - potwierdziła Venice. - Potem wpisałam nazwisko Conger i nazwę Carlyle Industries. I wiesz, co znalazłam? - Streszczaj się, proszę - wtrącił Boxers. Venice spiorunowała go wzrokiem, a potem ostentacyjnie zwróciła się do Jonathana. - Jest kilka trafień. Może niezbyt ich wiele, ale za to jakie! - Zrobiła przerwę, żeby otworzyć teczkę i odnaleźć właściwą stronę. - O, mam! Fabian Conger. Urodzony w Ypsilanti w stanie Michigan. Trzydzieści pięć lat, absolwent socjologii uniwersytetu stanowego na Florydzie. Wygląda na to, że jest w stanie nieustającej wojny z Carlyle Industries. Oskarżał firmę, że produkuje broń chemiczną i biologiczną z naruszeniem prawa amerykańskiego i konwencji o zakazie broni chemicznej. Jonathan unikał kontaktu wzrokowego z Boxersem; Boxers postępował podobnie. Konwencja o zakazie broni chemicznej miała doprowadzić do zniszczenia wszystkich arsenałów i była nadzorowana przez Stany Zjednoczone za pośrednictwem Departamentu Stanu i Departamentu Handlu. Obie te instytucje próbowały poruszyć niebo i ziemię, żeby unieszkodliwić tysiące ton tej broni. Tymczasem rosły składy produkowanej potajemnie broni, przy której uzbrojenie wcześniejszej generacji wydawało się zupełnie niegroźne. - Gdzie składał te skargi? - zapytał Jonathan. - Praktycznie w każdej amerykańskiej gazecie. Z tego, co wiem, nikt nie napisał na ten temat artykułu, ale znalazłam sporo jego wpisów na różnych blogach i forach dyskusyjnych często odwiedzanych przez dziennikarzy. Zwracał się do dziennikarzy o pomoc, ale wszyscy go olewali. - Był wśród nich Tibor? - spytał Jonathan. Potrząsnęła głową. - Nie wiem. Tibor był na tyle znany, że gdy wpisałam jego nazwisko, miałam jakiś milion trafień. Ale kiedy dodałam nazwisko Conger, nic nie znalazłam. - A nie należy przypuszczać, że znali się, ponieważ Tibor był popularny? - zapytał Boxers. - Albo przynajmniej korespondowali? Jonathan pokręcił przecząco głową. - Mogli ze sobą korespondować, ale na pewno nigdy się nie spotkali. Widać to na filmie. Conger nie wiedział, z kim ma do czynienia. Venice sięgnęła do swoich notatek.

- A jeśli chodzi o broń, to jak to leciało na filmie? - Przerzuciła kilka kartek. - O, tutaj. Kiedy rozmawiali o tym, czy Hughes przyniósł to „coś". Tymczasem Hughes chce najpierw zobaczyć syna, Thomasa, tak? Jonathan przytaknął. - Zgadza się. Chciał zobaczyć syna Thomasa. Wtedy Hughes mówi: „Pańskim argumentem przetargowym jest martwy przedmiot, a moim ludzkie życie. Mój syn. To nie to samo". Na to Conger odpowiada: „Pańskim argumentem tak naprawdę są tysiące ludzkich istnień, panie Hughes". - Podniosła wzrok, żeby sprawdzić, czy doszli do tych samych wniosków co ona. - To ma sens - podsumowała. Jonathan pochylił się i w zadumie pocierał dolną wargę. - Jeżeli Conger miał fioła na punkcie swojej teorii, jakoby Carlyle Industries produkowała broń chemiczną, na pewno marzył o zdobyciu próbki, którą mógłby pokazać całemu światu. - Nikt przecież nie poszedłby na coś takiego. - Boxers starał się myśleć logicznie. - A jak ktokolwiek mógłby na to pójść? - zapytała Venice. - Czy Carlyle rzeczywiście produkuje broń chemiczną? W tym momencie wtrącił się Jonathan. - Jeżeli okaże się to prawdą, to nie będziemy na ten temat publicznie dyskutować, Ven. Dla nas ważne jest teraz, że Conger tak uważa. Jaki może być lepszy sposób na zdobycie próbki niż porwanie dziecka jednego z pracowników? A propos, czym się w firmie zajmował Stephenson Hughes? - Piastuje stanowisko starszego administratora zamówień - wyrecytowała z pamięci Venice. - Typowy gryzipiórek. Zarabia nieco ponad sto tysięcy rocznie i ma niepracującą żonę. Jonathan zmarszczył brwi. - Dlaczego porwali akurat jego dziecko? Dlaczego nie porwali bachora któregoś z dyrektorów? A przynajmniej kogoś, kto bezpośrednio pracuje nad projektem? - Tak jakby twoje stanowisko kiedykolwiek odpowiadało temu, co naprawdę robisz zadrwił Boxers. - Albo, na przykład, moje. Mógł być szychą w dziedzinie broni specjalnej. - I najwyraźniej dał Congerowi do zrozumienia, że ma to, na czym mu zależy powiedziała Venice. - Nawet jeśli nigdy w życiu nie trzymał tego w ręku. - To był pewnie jego plan awaryjny - zgodził się Jonathan. - Jak już wcześniej mówiliśmy, przekazanie próbki było jedynym sposobem na utrzymanie Thomasa przy życiu. - I tak by go zabili - mruknął Boxers.

Jonathan wzruszył ramionami. - Oczywiście, że tak. Ale jaki jego ojciec miał wybór? To dlatego porywanie ludzi tak dobrze sprawdza się jako argument w negocjacjach. - Wróćmy do Fabiana Congera - wtrąciła się Venice, zaglądając do swoich notatek. Jest członkiem grupy nazywanej Zieloną Brygadą. Brzmi znajomo? - Owszem. - Jonathan przekrzywił głowę. Venice uwielbiała chwile, gdy miała przewagę. - Pamiętasz nazwisko osoby, o której miałam zebrać informacje? Christine Baker? Jonathan uderzył dłonią w stół. - Dziewczyna leżąca w zaroślach! To ta sama Zielona Brygada? - Znalazłam tylko jedną organizację o takiej nazwie. To grupa stukniętych obrońców środowiska, znana z tego, że jest gotowa zrobić wszystko, by zaistnieć. - Na przykład? - zapytał Boxers. - Kilka lat temu spalili budowany właśnie ośrodek narciarski. Znani byli z tego, że wbijali stalowe gwoździe w drzewa, które chcieli chronić; w ten sposób zginęło kilku drwali, a nie sowy. I inne tego rodzaju rzeczy. Jonathan zmarszczył brwi. - Mają na swoim koncie jakieś porwanie albo morderstwo? - Widziałeś kiedyś, co się dzieje z drwalem, którego piła trafi na stalowy gwóźdź? warknął Boxers. - Miałem na myśli coś bardziej bezpośredniego i wyrafinowanego. - Wiem, co miałeś na myśli - odparła Venice. - Na temat morderstw nie znalazłam niczego. Przywódca Zielonej Brygady - oni sami lubią nazywać się Zielonymi Pszczołami nazywa się Andrew Hawkins i mieszka we Frederick w Marylandzie. Może warto by z nim porozmawiać. Jonathan i Boxers wymienili spojrzenia. - Chyba masz rację - powiedział Jonathan. - I ze Stephensonem Hughesem też - dodał Boxers. - On nie żyje - stwierdził Jonathan. Venice otworzyła ze zdziwienia usta. - Naprawdę? - Oczywiście. To te drugie zwłoki. Te, których zdjęcia dostaliśmy e-mailem. - Widząc zdumioną minę Boxersa, podzielił się z nim tym, co wie. Dowiedziawszy się wszystkiego, Boxers zapytał:

- Skąd w takim razie wiesz, że to Hughes? - A któż by inny? Venice spojrzała na Jonathana, jakby nagle urósł mu drugi nos. - Czy to nie ty nieustannie wszystkich pouczasz, że nie powinni wyciągać zbyt pochopnych wniosków? - Okoliczności pasują. Tortury, brutalne morderstwo. - Ale charakter okaleczeń jest zupełnie inny - zwrócił uwagę Boxers. - Okaleczenia miały na celu tylko utrudnienie identyfikacji - upierał się Jonathan. Jeśli nie on, to kto? Na filmie widać dwóch dobrych i dwóch złych i mamy dwa ciała. Jestem pewien, że ani Tibor, ani gryzipiórek Stephenson Hughes nie byliby w stanie uciąć głowy ludziom, których zabili w obronie własnej. - Venice próbuje powiedzieć - przerwał mu Boxers - że w sprawę mogły być zaangażowane dwa tuziny więcej ludzi, niż widzieliśmy na filmie. - I wszyscy oni byli źli?! Dlaczego mieliby się nawzajem okaleczać? - Jonathan postanowił zmienić temat. - Co jeszcze wiesz na temat tych ludzi? Venice wyglądała na urażoną. - Miałam tylko kilka godzin na sprawdzenie.

22 KWIETNIA

Rozdział 18 Jonathan otworzył oczy o piątej pięćdziesiąt osiem z uczuciem, że leży na trzonku od siekiery. Joe w nocy wślizgnęła się do łóżka i teraz udając, że się przeciąga, próbowała wypchnąć Jonathanowi nerki przez pępek. - Nie zapomnij posłać - mruknął, staczając się z łóżka i stawiając stopy na podłodze. Tak czy inaczej czas było wstawać. O siódmej powinien się pojawić Boxers i razem mieli odwiedzić Andrew Hawkinsa z Zielonych Pszczół. Swoją drogą, co za kretyńska nazwa dla grupy terrorystów. Och, nie, przepraszam, aktywistów. Czasem trudno znaleźć różnicę. Podszedł do okna i wyjrzał na wschód, gdzie przepiękny różowy blask zapowiadał bezchmurny poranek. Ponad dachami domów po przeciwnej stronie ulicy dostrzegł ostatnie krewetkowce wypływające na połów. Zazdrościł im wolności. Przeciągając się i drapiąc, odwrócił się plecami do raju za oknem i poczłapał po skrzypiącej drewnianej podłodze w stronę łazienki. Po drodze minął wielką szafę z drewna tekowego, saunę po prawej i łaźnię parową po lewej. Przekroczył próg łazienki i dotknął głównego włącznika oświetlenia na ścianie. Momentalnie rozbłysły lampy pod prysznicem i na toaletce, włączył się też dwudziestosiedmiocalowy płaski telewizor. Jonathan uwielbiał gorący prysznic. Nie letni, nie ciepły - tylko gorący. Zbyt wiele lat trząsł się pod strużką lodowatej wody. Teraz był bogatym cywilem i miał wody pod dostatkiem. Po kwadransie był całkowicie rozbudzony, odświeżony i gotowy zmagać się z tym, co przyniesie dzień. Kiedy popchnął zasnute parą drzwi, chcąc wyjść, otworzyły się tylko na trzy cale i dalej ani drgnęły. - Cholera jasna, Joe! - zawołał, domyślając się od razu przyczyny usterki. - Rusz się! Pies odsunął się dopiero po chwili. Teraz Jonathan podszedł do marmurowej umywalki. Swojej umywalki. Jednej z dwóch. Jego i jej. Choć zakrawało to na szaleństwo, wciąż żywił odrobinę nadziei, że pewnego dnia Ellen zda sobie sprawę, jaki błąd popełniła, porzucając go i wiążąc się z Tiborem

Rothmanem. W najbardziej absurdalnych wyobrażeniach zdawał się wierzyć, że w świecie dorosłych, podobnie jak w świecie dzieci, można powiedzieć „stop" i zacząć wszystko od nowa. Popełnił kilka błędów, ale wyciągnął z nich wnioski, więc należy mu się druga szansa. Tyle razy poświęcał się dla innych, że chyba należała mu się taka mała gratyfikacja od Boga. Stanął przed lustrem. Okrągła blizna po prawej stronie brzucha była pamiątką po pierwszej wojnie w Zatoce, a wielka, sześciocalowa, na lewo od pępka wyznaczała drogę, którą wojskowi lekarze wyciągali z niego kulę wraz ze śledzioną i kawałkiem wątroby. Szramy na lewym ramieniu i kolanie to z kolei pamiątka z Panamy. O niezliczonych drobnych bliznach na całym ciele nawet nie warto wspominać. Armia amerykańska zainwestowała miliony dolarów, by uczynić z niego niezłomnego obrońcę wolności, a w zamian on wracał do służby całe tygodnie przed końcem wyznaczonego okresu rekonwalescencji. Kiedy dawano mu czas i odpowiednie narzędzia, dla ekssierżanta Jonathana Grave'a nie było rzeczy niemożliwych. Kiedy leżał ranny w brzuch, przy jego łóżku pojawił się kapelan. Teraz, patrząc w lustro, rozumiał, jakim koszmarem dla Ellen musiało być patrzenie na jego nagi tors. I nie chodziło o to, że blizny go szpeciły; chodziło o fakt, że już tyle razy szczęście się do niego uśmiechało, tyle razy zaledwie cal decydował o życiu lub śmierci. Oczekiwanie na miłość zmieniło się w oczekiwanie na stratę. Żadna kobieta nie wytrzymałaby tego na dłuższą metę. Odzyskanie Ellen było niemożliwe, a mimo to marzył o tym. A teraz ona walczyła o życie w szpitalu Fairfax. Udręczona. Pobita. I nie mógł jej odwiedzić. Zadzwonił telefon, niski dudniący dźwięk sprawił, że zadrżała mu pod stopami podłoga. Specjalnie wybrał taki dzwonek, żeby słyszeć telefon pod prysznicem. Wyrwany z żałosnych rozmyślań, zakomenderował głośno: - Odbierz! - Urządzenie rozpoznające głos wyciszyło telewizor i uruchomiło głośnik oraz mikrofon. - Grave - przedstawił się. - Tu detektyw Weatherby z policji hrabstwa Fairfax - rozległ się znajomy głos. Obawiam się, że przynoszę złe wieści. Jonathanowi serce skoczyło do gardła. - Chodzi o Ellen?! - Dwa razy już usiłował ją odwiedzić, ale nie wpuściły go pielęgniarki. Tylko rodzina, tłumaczyły, a eksmałżonek nie należy do tej kategorii. - Nie, panie Grave - odpowiedział detektyw. - Przepraszam, że pana przestraszyłem. Chodzi o jej męża, Tibora Rothmana. Znaleziono go martwego w Ohio. - Cóż za strata. - Jonathan nawet nie próbował ukryć swojej niechęci. - Pomyślałem, że powinien pan wiedzieć.

Jonathan odkręcił w umywalce gorącą wodę. - Dziękuję za wiadomość, detektywie. Coś jeszcze? - Sprawdziliśmy pańskie alibi na czas napadu na żonę. Powinien pan wiedzieć, że sprawdzę je też na czas zabójstwa Rothmana. - Niczego innego nie oczekiwałem - odparł Jonathan. *** Minęła właśnie dziesiąta, kiedy Boxers siedzący za kierownicą należącego do Jonathana hummera H2 zjechał z autostrady międzystanowej w Market Street, prowadzącą do centrum starego miasteczka Frederick. O dziwo, miasto tętniło życiem. Tworząc sobie w wyobraźni

obraz

miasta,

Jonathan

nie

przewidział,

ile

uroku

mogą

mieć

stupięćdziesięcioletnie domy i witryny sklepowe. Nie miał pojęcia o istnieniu finansowanych przez miasto projektach rewitalizacji. W porze, kiedy Fisherman's Cove pustoszało, bo większość mieszkańców dojeżdżała do pracy do miasta, centrum Frederick pulsowało życiem. - Podoba mi się to miasteczko - zachwycił się Boxers. - Zbyt duże - zauważył Jonathan. Dla zakochanego w Fisherman's Cove człowieka podziwianie uroków innego miasta zakrawało na zdradę. - Tam jest ten bar. - Boxers wskazał przed siebie. - Chyba trochę za wcześnie, żeby go złapać, nie sądzisz? - Venice udało się w jakiś cudowny sposób ustalić, że fanatyczny ekolog Andrew Hawkins zarabiał na życie jako barman w Market Street Grille, ekskluzywnej knajpie, sprawiającej z zewnątrz wrażenie lokalu dla dorastającego pokolenia yuppie, a nie dla robotników, dla których był pierwotnie przeznaczony. - Na stronie internetowej jest napisane, że otwierają o dziesiątej trzydzieści powiedział Jonathan. - Tak żeby miał czas wytrzeć z kontuaru resztki piwa z poprzedniego dnia. O tej porze znalezienie wolnego miejsca, nawet dla takiej bestii jak hummer, nie sprawiało żadnych trudności. - Tak po prostu zapukamy? - spytał Boxers. Jonathan otworzył drzwi samochodu i zaczął wysiadać. - Zasady zawsze są takie same - odparł. - Najpierw wykorzystaj najprostsze sposoby, dopiero potem sięgaj po te egzotyczne. Jak się okazało, nie musieli nawet pukać. Drzwi były otwarte. Donośny brzęk obwieścił ich przybycie, ale nikt ich w progu nie powitał. Na pierwszy rzut oka całe pomieszczenie wydawało się puste. Światło było przyćmione, a cały lokal mroczny, przypominający atmosferą irlandzki

pub. Sam bar, znajdujący się po lewej stronie prostokątnej sali, był długi na dwadzieścia stóp, a jego koniec ginął gdzieś w mroku. Przy tylnej ścianie pomieszczenia znajdował się podest, a na nim kilka pulpitów i zapomnianych wzmacniaczy - dowód na to, że grywała tu jakaś orkiestra. W prawej części sali stały drewniane stoliki. - Jeszcze zamknięte! - dobiegł z kuchni za barem męski głos. Jonathan przyłożył palec do ust, nakazując Boxersowi milczenie. - Zostań tu, przy drzwiach - szepnął, a sam ruszył w stronę baru. Umyślnie potrącił krzesło, żeby wywołać hałas. - Powiedziałem, że jeszcze zamknięte! - Tym razem w głosie pobrzmiewała złość, a kilka chwil później w progu kuchni pojawił się mężczyzna. - Otwieramy dopiero za pół godziny. Andrew Hawkins wyglądał dokładnie tak samo jak na zdjęciu, które Venice udało się ściągnąć z Internetu. Był może tylko niższy, niż się Jonathan spodziewał; miał jakieś pięć stóp osiem cali wzrostu. Długie włosy zebrał w kucyk, a twarz zdobiła mu broda godna dziewiętnastowiecznego trapera. Jonathan ocenił, że jest po czterdziestce. Może zachowywał się przyjaźnie wobec swoich klientów, ale na pewno nie teraz, wobec zbyt wczesnych gości. - Dzień dobry, panie Hawkins - odezwał się Jonathan tonem, w którym pobrzmiewała zarówno serdeczność, jak groźba. Zmęczone bladoniebieskie oczy Hawkinsa zmrużyły się, kiedy próbował znaleźć jakiś związek. - Czy my się znamy? - Hawkins zamarł, widząc potężną sylwetkę Boxersa blokującą drzwi. - W pewnym sensie - odparł Jonathan. - Za sprawą Zielonej Brygady. - Nie wiem, o czym pan mówi - odrobinę za szybko odpowiedział Hawkins. - Ale z przyjemnością służę panom za pół godziny. - Obrócił się na pięcie i zniknął w kuchni. - Ucieka! - zawołał Jonathan, ale Boxers już zdążył wybiec na zewnątrz, by okrążyć budynek. Jonathan wybrał prostszą drogę. Położył dłonie na wypolerowanym mahoniowym kontuarze i wybił się, strącając na gumową wykładzinę podłogi kieliszki oraz plastikowe pojemniki z oliwkami, wisienkami i plasterkami cytryny. Zza ściany dolatywał tupot biegnącego i brzęk spadających na podłogę naczyń. Oznaczało to, że Hawkins nie czai się za drzwiami i Jonathan może je śmiało forsować. Kuchnia zajmowała pomieszczenie o połowę mniejsze niż sala dla gości i zdecydowanie żaden z klientów nie powinien jej oglądać. Biegnąc środkiem w kierunku drzwi prowadzących na zewnątrz, Jonathan zdążył tylko zauważyć poplamione tłuszczem

ściany i walające się na posadzce resztki jedzenia. Trzy sekundy później natarł na drzwi z taką siłą, że wyrwał je z zawiasów, uszkadzając przy okazji automat do zamykania. Zerknął w lewo i ujrzał wybiegającego zza rogu Boxersa, zerknął w prawo i zobaczył biegnącego co sił w nogach, ale wyraźnie już słabnącego Hawkinsa. Jonathan rzucił się za uciekinierem. Po dziesięciu krokach zmniejszył dzielący ich dystans o połowę. - Jak cię dopadnę, pożałujesz! - wrzasnął za kurduplem. - Chcę tylko porozmawiać! Za sobą słyszał ciężki krok Boxersa. Hawkins w pierwszej chwili przyspieszył, ale w końcu zrezygnował, zwolnił do truchtu, a potem marszu, unosząc w geście poddania ręce. Jonathan zapanował nad pokusą rzucenia się na niego i postanowił zachować dystans. Nie patrząc na Boxersa, machnął ręką, dając mu znać, że ma się uspokoić. Hawkins zatrzymał się i z uniesionymi rękami obrócił twarzą w ich kierunku. Wydawał się równie wystraszony, jak zakłopotany. - Bieganie nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać - przyznał z zakłopotaniem. - Opuść ręce - łagodnym tonem odezwał się Jonathan. - Nie jesteśmy gliniarzami ani twoimi wrogami. Chcemy tylko pogadać. Hawkins opuścił ręce. Na jego twarzy malowała się podejrzliwość. - Już to mówiliście. O czym mielibyśmy rozmawiać? - O Zielonych Pszczołach. - Ja nie... - Przestań zaprzeczać. Znaleźliśmy się na ulicy dlatego, że na hasło Zielona Brygada wystartowałeś jak mistrz świata w sprincie. Hawkins spoglądał to na Jonathana, to na Boxersa i w końcu uznał, że znalazł rozwiązanie. - Może nie biegam zbyt dobrze, ale chcę wam powiedzieć, że niełatwo mnie nastraszyć. Jeśli chodzi wam po głowie jakiś szantaż, to nic ze mnie nie wydusicie. - Nie przyszliśmy tu, żeby coś z pana wyduszać, panie Hawkins. Mogę zwracać się do pana Andy? Hawkins skrzywił się. - Nawet matka nie mówi do mnie Andy. Ale może być Andrew. A ty jak masz na imię? - Leon - skłamał Jonathan. - Jak ty jesteś Leon, to ja Mona - odparł Hawkins.

Jonathan ani nie potwierdził, ani nie zaprzeczył. - To ty jesteś przywódcą Zielonej Brygady, zgadza się? Hawkins przyglądał się, jak Boxers obchodzi ich w koło, blokując mu jedyną drogę ucieczki, i głęboko westchnął. - Widzicie, prawda jest taka, że nie jestem, ale jeśli tak wam odpowiem, to dacie mi wycisk. - Dlaczego tak sądzisz? - Bo gdyby było inaczej, nie zabierałbyś ze sobą Lurcha*. Przesłonił całe słońce. Jonathan mimowolnie uśmiechnął się. Wcześniej, jeszcze w oddziale, kilku ludzi próbowało przezwać Boxersa Lurchem, ale wielkoludowi to się nie spodobało. I to bardzo. - Jest tutaj dlatego, że zachowywałeś się tam w środku niespokojnie i zacząłeś uciekać. Traktuj go raczej jak blokadę na drodze niż zagrożenie. Chcemy tylko dowiedzieć się prawdy. Hawkins wzruszył ramionami. - Byłem przywódcą czegoś takiego jak Zielona Brygada. Ale ona już nie istnieje. A przynajmniej ja nic o tym nie wiem. Jonathan uniósł głowę. W tym czasie Hawkins zaczął poklepywać się po kieszeniach koszuli, a potem spodni. - Zastrzelisz mnie, jeśli sięgnę po papierosa? - Jeśli papieros nie ma cyngla, będziesz żył - uspokoił go Jonathan, upewniając się przy tym delikatnym przyciśnięciem prawego łokcia, że jego czterdziestkapiątka jest na miejscu. Hawkins wsunął w usta papierosa, zapalił go i zaczął opowieść: - Kiedy przystąpiłem do Zielonych Pszczół, ta organizacja coś znaczyła. Byliśmy grupą ekologów. Pletliśmy bzdury, paliliśmy trawkę, organizowaliśmy protesty i rozsyłaliśmy petycje. - Co wami kierowało? - Prawa zwierząt. Ochrona siedlisk, przepisy dotyczące zanieczyszczania powietrza i tym podobne. Przecież to wstyd, w jaki sposób traktujemy bezbronne stworzenia na naszej planecie. - Zauważył wymowne spojrzenie Jonathana przyglądającego się jego ubraniu. - No dobra, wiem. Skórzany pasek i buty. Mięso też jem, ale to co innego. Nie będziesz słuchał całego wykładu, ale powiem ci jedno: pewnego dnia tacy cynicy jak ty zrozumieją, że *

Lurch - postać zwalistego kamerdynera z Rodziny Adamsów

popełnili błąd, walcząc z ekologami. Zanim się zdążysz zorientować, moje środowisko będzie tak samo zniszczone jak twoje, i nie będzie już odwrotu. Jonathan nie odezwał się, więc Hawkins kontynuował: - Był czas, kiedy hasło Zielone Pszczoły oznaczało coś dobrego. I w przeciwieństwie do innych „znanych" organizacji ekologicznych - tu palcami zaznaczył cudzysłów - nasze działania oparte były na rzetelnej wiedzy. - Mówisz w czasie przeszłym - zauważył Jonathan. - Tak. Ponieważ jakieś pięć lat temu wszystko zaczęło się pieprzyć. W nasze szeregi zaczęli napływać ekstremiści i zrobiło się strasznie. Nieoczekiwanie przestaliśmy rozmawiać o ratowaniu czegoś, a zaczęliśmy planować podpalenia. A przecież nie o to chodziło. W końcu nie miałem wyjścia i dałem sobie z tym spokój. Nie wiem, jakie macie zdanie na temat ich działalności, ale jeśli zamierzacie dobrać im się do skóry, to życzę wam powodzenia. Ja z nimi nie mam nic wspólnego. - A Fabian Conger? - zapytał Jonathan. - W której jest frakcji? - Znacie Fabiana? - Twarz Hawkinsa się rozjaśniła. - Umówmy się, że to ja zadaję pytania. - Zabrzmiało to jak groźba, choć Jonathan nie miał takich intencji. Hawkins zaciągnął się głęboko. Gdyby Jonathan prawidłowo odczytał jego mowę ciała, dostrzegłby kryzys sumienia. Oznaczało to, że Conger był przyjacielem Hawkinsa. Ludzie przeważnie nie mają oporów przed wsypaniem wroga. Oznaczało to także, że nie mógł po sobie pokazać, co myśli. - Lubiłem Fabe'a - odezwał się wreszcie. Zgniótł niedopałek czubkiem buta i sięgnął po kolejnego papierosa. - Kiedy po raz pierwszy pojawił się w naszej organizacji, był gorącym entuzjastą. Robił wszystko, o co go poproszono. - Roześmiał się na wspomnienie zapamiętanej anegdoty. - Widziałeś kreskówkę Gary'ego Larsona z dzieciakiem pragnącym dostać się do „Szkoły dla Wybitnie Uzdolnionych" i z całych sił pchającym drzwi, na których widnieje napis „ciągnąć"? Jonathan uśmiechnął się. Lubił ten film. Podobnie jak inny, z jeleniem, który miał na piersi znamię przypominające kształtem tarczę strzelecką. - Taki był Fabe. Facet miał wiedzę większą niż my wszyscy razem do kupy, ale brakowało mu zdrowego rozsądku. Na uczelni błyszczał, ale na ulicy można go było wziąć za idiotę. Rozumiesz, o jakim typie człowieka mówię? - Spotykam takich każdego dnia - odparł Jonathan. Zaczynał lubić Andrew Hawkinsa. A nawet mu wierzyć.

- W takim razie rozumiesz, że można go było wkręcić we wszystko, co się mu odpowiednio podało. Kiedy w organizacji pojawił się ten nowy gość - typ wojskowego, który zamierzał ekologią zawojować świat, Fabe dał się omotać. Chodzi o to, że oni zaczęli mówić o zabijaniu ludzi, żeby ocalić oceany. To było czyste szaleństwo. Typ wojskowego. W głowie Jonathana zabrzęczał dzwonek alarmowy. - Jak się ten nowy facet nazywał? Hawkins potrząsnął przecząco głową. - Sami sobie ustalcie. Ja nie zamierzam wchodzić mu w drogę. - Boisz się, że cię wsypiemy? - Jonathan roześmiał się. - Gówno mnie obchodzi, co zrobicie. Ode mnie takiej informacji nie wyciągniecie. To jest popieprzony czubek. - W takim razie masz na myśli Ivana Patricka - odezwał się z tyłu Boxers. Hawkins zmarszczył brwi. - Skoro już wiecie, to po co próbujecie ściskać mnie za jaja? - Gdybym ścisnął cię za jaja, chodziłbyś w szerokim rozkroku. - Dyplomacja nigdy nie była mocną stroną Boxersa. - Są rzeczy, które wiemy na pewno, i takie, których się domyślamy - wtrącił się Jonathan. - Liczymy, że nam pomożesz usystematyzować wiedzę. Hawkins zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Naprawdę nie chciał tego robić. - Tak, to on - powiedział wreszcie, pochylając głowę i pocierając dłonią kark. - Ale nikt tak się do niego nie zwraca. Teraz występuje jako Palmer. Samo Palmer, bez imienia. Facet ma ogromną charyzmę, zupełnie jak Hitler. Może opowiadać kompletne bzdury, a ludzie i tak to kupią. - Jakie bzdury? - zapytał Boxers. - Szalone historie. Kiedyś opowiadał, że Paul Revere, który wziął udział w Bostońskiej Herbatce, był pierwszym terrorystą, a ocena, co jest patriotyzmem, a co terroryzmem, zależy od punktu widzenia. W pierwszej chwili może się to wydać sensowne. Jak ktoś był w czasie wojny nazistą we Francji, to dla niego francuski ruch oporu nie był grupą bojowników o wolność, tylko bandą terrorystów, zgadza się? Jako żołnierz Jonathan wielokrotnie zetknął się z taką argumentacją. - Rozumiem, że dla ciebie to nie miało sensu? - Oczywiście, że miało. W każdym razie na początku. Ale wbijanie gwoździ w drzewa czy podpalanie nocą budynków to chyba przesada. - Więc brałeś w tym udział? - zapytał Boxers.

- Nie potwierdzam, nie zaprzeczam. Powiedzmy, że zrobiły to Zielone Pszczoły. A jeszcze lepiej grupa, którą znałem pod tą nazwą. A tak przy okazji, Palmer przestał używać tej nazwy. Tolerował tylko Brygadę, albo Zieloną Brygadę. W przeciwnym razie można było wpaść w kłopoty. - Jakiego rodzaju kłopoty? - dopytywał się Jonathan. Hawkins wzruszył ramionami. - Palmer miał fioła na punkcie dyscypliny. Pompki, bieganie i inne bzdury. Urządzał prawdziwe obozy dla rekrutów. A ludziom się to podobało! To mnie najbardziej zastanawia. Owszem, część zrezygnowała, ale większość nie. Podejrzewam, że styl przywództwa, jaki proponował Palmer, był tym, czego ludzie podobni do Fabiana szukali. Kiedy już ogłosił się przywódcą, zaczęły w szeregi organizacji napływać jego klony, ludzie, którzy woleli robić zadymy, niż wpływać na politykę. - I wtedy uznałeś, że czas odejść? Hawkins rzucił niedopałek na ziemię i sięgnął po trzeciego z kolei papierosa. Facet palił jak smok. - Rozmawiamy szczerze, tak? Jonathan wzruszył ramionami. Hawkins wyglądał na zadowolonego, że może zrzucić z siebie ten ciężar. - Gdyby tak było... Mówię ci, ten Palmer był niesamowity. Co z tego, że jakieś grube ryby straciły swoje posiadłości, skoro działo się to w słusznej sprawie? Przecież i tak byli ubezpieczeni. Mieli więcej pieniędzy, niż byli w stanie wydać, więc jakoś przeboleli stratę. Tego rodzaju logika może przemówić do wyobraźni, prawda? I muszę przyznać, że do mojej przemawiała. Boxers okrążył Hawkinsa i zajął mniej groźną pozycję, stając naprzeciwko niego. - Co w takim razie sprawiło, że zmieniłeś zdanie? Hawkins pomyślał, nim udzielił odpowiedzi. - Zbyt dużo uwagi poświęcali broni. Wciąż im było mało. Karabiny, strzelby, broń maszynowa, pistolety, granaty. Gromadzili wszystko, co strzelało i wybuchało. Jonathan i Boxers wymienili spojrzenia. Wszystko zaczynało układać się w sensowną całość. - Mówili, do czego im potrzebna broń? - Sprawiacie wrażenie takich, co to mieli do czynienia z wojskiem - zauważył Hawkins. - Ja też, milion lat temu. Palmer potrzebował broni do tego samego, do czego każdy oddział wojskowy. Do ataku i obrony.

- Obrony przed próbą zabrania wam tego arsenału? - zapytał Boxers. - Zgadza się. Palmer miał obsesję na punkcie masakry w Waco i w Ruby Ridge. Gadał o tym na okrągło. Oto jak nasz faszystowski rząd potraktował bojowników o wolność. To jego słowa, nie moje. Trzeba być przygotowanym na wypadek napaści. - To dość brutalne słowa jak na grupkę ekologów. Hawkins roześmiał się. - Naprawdę? Tylko że my już dawno przestaliśmy być grupą ekologów. Palmer przekształcił nas w grupę rewolucyjną. I jak już mówiłem, tacy ludzie jak Fabian Conger kupili to. Fabe musiał dokonać czegoś ważnego, a Bóg pozwolił mu wziąć udział w rewolucji. Boxers potrząsnął gwałtownie głową, jakby miało mu to pomóc we właściwym poukładaniu klocków. - Rewolucji przeciwko czemu? - Aha! No właśnie! - Hawkins po raz pierwszy podniósł głos. - Zamierzaliśmy przekonać rząd, zamierzaliśmy zmienić styl działania w Waszyngtonie. Dotąd sięgał nasz plan. Przeciwników można sobie oczywiście wyobrazić mnóstwo - od sędziów, przez kongresmanów po prezydenta, ale siłą niczego się nie zmieni. Zmian mogą dokonać tylko dobre idee rozprzestrzeniające się pomiędzy ludźmi. Właśnie w tym miejscu Palmer popełnił błąd, kiedy porównał Paula Revere'a do terrorysty. Ich terror był wsparciem dla określonej idei i prawdziwego celu - uwolnienia się od tyranii. Przemoc w czasie rewolucji to ostatnia deska ratunku. Tymczasem dla Palmera liczyła się tylko przemoc i przemówienia. Ludzie, którzy za nim poszli, obgryzali te jego idee jak pies kość. W górach bawili się w wojsko. - W jakich górach? - zapytał Jonathan. - Mieliśmy kilka posiadłości na zachód od Charlestonu. Daleko na zachód. Nie pytajcie, do kogo teraz należą, bo nie mam pojęcia. Wyglądało to na stare graniczne miasteczko. Nie miało nawet nazwy, nazywaliśmy je po prostu ustroniem. Ale Palmer zaczął mówić na nie Brigadeville i nazwa się przyjęła. Ostatnio widziałem tych kutasów jakieś półtora roku temu. Zdawałem sobie już sprawę, że będą z nimi kłopoty, i nie chciałem mieć z tym nic wspólnego. - Jak mógłbym znaleźć to miejsce, gdyby mnie naszła na to ochota? - zapytał Boxers. Hawkins się skrzywił. - Wierz mi, nie będziesz miał na to ochoty. Palmer traktuje sprawy bezpieczeństwa bardzo poważnie. Mam na myśli uzbrojone patrole i potrójne zasieki z drutu kolczastego. Ci ludzie są naprawdę dobrze uzbrojeni. Boxers skrzywił usta w czymś na kształt uśmiechu, który jednak mógł zmrozić.

- Załóżmy, że jestem stuknięty i jednak chcę tam się dostać. Hawkins rzucił Jonathanowi nerwowe spojrzenie. - Musiałbyś jechać z Charlestonu na zachód, niedaleko Kermit. Tam nie ma drogowskazów. Trzeba znać charakterystyczne punkty. Boxers oczekiwał czegoś więcej. - To naprawdę nie jest miejsce, do którego się przyjeżdża bez zaproszenia. - Miałeś jakieś kłopoty, kiedy postanowiłeś opuścić organizację? - zapytał Jonathan. Hawkins roześmiał się. - Brygady się nie opuszcza. Jej członkiem pozostaje się przez całe życie. - W jego głosie słychać było pogardę. - To jego słowa? - To słowa ich wszystkich. Są nawet wytatuowane. - Hawkins parsknął śmiechem na widok wstrząśniętego Jonathana. - Niezłe gówno, co? - Poklepał się po lewej piersi, nad sercem. - Tutaj. Żeby stać się pełnoprawnym członkiem bandy, trzeba dać sobie wytatuować to zasrane godło. Czerwono-biało-niebieska tarcza i pod spodem napis „członek brygady na całe życie". A wielkie to jak cholera. Jonathan i Boxers wymienili spojrzenia. Wyglądało na to, że Jonathan pomylił się co do tożsamości zmasakrowanych zwłok znalezionych przez sierżanta Semena, chyba że Stephenson Hughes też miał tatuaż na piersi. - Porozmawiajmy jeszcze o Fabianie Congerze. Mam wrażenie, że byliście przyjaciółmi. - W Brygadzie nie było przyjaciół. Tylko koledzy działacze. Ale prawdę mówiąc, byliśmy sobie bliscy jak przyjaciele. Nie mam o nim żadnych wiadomości od czasu, gdy po raz ostatni byłem w ustroniu. - A jak układało się pomiędzy Congerem a Ivanem... to znaczy Palmerem? Hawkins potrząsnął głową. - Nic nie rozumiecie. Szukacie jakichś związków towarzyskich, a takich nie było. Wcześniej, kiedy ja szefowałem organizacji - owszem, ale później już nie. Liczyła się tylko misja, nic więcej. Ludzie wykonywali rozkazy, szkolili się i słuchali. Od czasu do czasu wykonywali jakąś misję, ale najczęściej były to przygotowania do jakiejś nieokreślonej apokalipsy. Wiem, że to brzmi głupio dla kogoś, kto tam nie był. Do diabła, tak, to było głupie. A co do Fabe'a i Palmera, myślę, że można to określić w ten sposób: Fabe był akolitą. Uczniem. Wystarczyło, że Palmer pomyślał o powiedzeniu „skacz", a Fabe już stał w gotowości.

Jonathan zebrał wszystko, co wiedział wcześniej, i porównał z tym, czym nakarmił ich Hawkins. Czas było przejść od ogólników do szczegółów. - Mówi ci coś nazwa Carlyle Industries? Hawkins podskoczył, jakby poraził go prąd. Rozejrzał się wokół, sprawdzając, czy nikt ich nie słyszy. - Jasna cholera - syknął. - Kto wam powiedział o Carlyle Industries? Jonathan nie odezwał się i nie poruszył. Jego twarz pozostawała wyprana z emocji. Hawkins uniósł ręce w geście poddania, obrócił na pięcie i ruszył w stronę baru. - Robicie wszystko, żebym zginął. Ja stąd spadam. Kiedy Boxers zagrodził mu drogę, Hawkins o mało nie wybuchnął płaczem. - Dajcie spokój, chłopcy - zachlipał. - Nie róbcie mi tego. Zorientują się, skąd to wszystko wiecie, i mnie załatwią. Brygada zrobiła wszystko, żebym się w pobliżu niej nie kręcił. Na szczęście zaufali mi, że ich nie zdradzę. - Przestań panikować - odezwał się Jonathan. - Nie znasz tych skurwieli. Jak mam nie panikować? - Zastanów się, co mówisz - Jonathan uspokajał go głosem będącym esencją łagodności. - Nie mogą zorientować się, że powiedziałeś nam o Carlyle, bo nie powiedziałeś. To ja pierwszy wymieniłem tę nazwę. Mina Hawkinsa wyrażała teraz zaskoczenie i niesmak. - Do tych ludzi nie przemawiają fakty. Ważne są pozory. Śledzą mnie. Nie cały czas, nie codziennie, ale wystarczająco często. Widzę, jak się kręcą w pobliżu. Kiedy dowiedzą się o naszym spotkaniu, wyjdzie im, że dwa i dwa równa się sześć, bo tak im akurat pasuje. - W takim razie nie masz nic do stracenia - warknął Boxers. - Jeśli nas obserwowali, oskarżą cię o wszystko, co już ci powiedzieliśmy. To, że powiesz nam resztę, niczego nie zmieni. Hawkins trawił słowa Boxersa, a potem nieoczekiwanie wybuchnął śmiechem. - Jezu Chryste, nieźli jesteście. Powiedzcie mi, dlaczego nie mogę sobie po prostu pójść? - Ty mi powiedz - odparł Jonathan. - Przecież wciąż tu stoisz. Hawkins zerknął na Boxersa. - Jakiś grizzly tarasuje mi drogę. Boxers uchwycił szybkie spojrzenie Jonathana i odsunął się na bok. - Już nie tarasuję. Hawkins wyczuwał podstęp. Zrobił jeden niepewny krok, zatrzymał się, a potem bez

słowa wszedł tylnymi drzwiami do restauracji. Boxers odwrócił się do Jonathana. - Co to miało, do cholery, znaczyć? Jonathan westchnął. - Udawałem, że wierzę w jego blef. Tyle że on nie blefował. - Odczekali dokładnie minutę - Jonathan odliczył ją na zegarku - i ruszyli w stronę wylotu alei. - Sądziłem, że może poczuł wyrzuty sumienia - przyznał. Dzieliło ich od ulicy zaledwie piętnaście stóp, kiedy usłyszeli, że ponownie otwierają się drzwi restauracji. Obejrzeli się i zobaczyli Andrew Hawkinsa, jak z wciśniętymi w kieszenie rękami idzie aleją w ich stronę. - Chyba oszalałem, że to robię! - zawołał.

Rozdział 19 Venice wjechała ruchomymi schodami ze stacji metra Archives - Navy Memorial na poziom ulicy i rozejrzała wokół, żeby zorientować się, gdzie jest. Jak wielu innych mieszkańców północnej Wirginii rzadko pojawiała się w Waszyngtonie. A zdawać by się mogło, że ze względu na jego urok i liczne atrakcje powinna bywać tu regularnie. Odczekała chwilę, aż oczy przywykną do jaskrawego światła słonecznego, następnie przeszła na drugą stronę Pennsylvania Avenue i ruszyła w stronę Archiwum Narodowego. Archiwum Narodowe Stanów Zjednoczonych było jednym z wielkich, niedocenianych amerykańskich skarbów i prawdziwym rajem dla badaczy. Jeśli tylko człowiek potrafił się poruszać w komputerowej bazie danych, nic, co znajdowało się w obszernych salach archiwum i dalej, w głębi ulicy, w Bibliotece Kongresu, nie mogło mu umknąć. Ktoś chciał zobaczyć karabin, z którego Lee Harvey Oswald zastrzelił Johna F. Kennedy'ego. Proszę bardzo, jest w archiwum. Podobnie jak tysiące innych dowodów - papierowych i materialnych - zebranych w trakcie śledztwa. Świat może tu obejrzeć Deklarację Niepodległości, a także oryginał amerykańskiej konstytucji, dokumenty federalistów i prywatną korespondencję wszystkich polityków w historii republiki. Bardziej od tych nastawionych na turystów dokumentów Venice zachwycały katalogi gromadzonych przez lata publicznych i prywatnych dokumentów. Po wciśnięciu odpowiedniego klawisza na klawiaturze komputerowej lub po wypełnieniu odpowiedniego świstka papieru i wręczeniu go bibliotekarzowi można było poznać nazwisko, stopień wojskowy i numer jednostki każdego żołnierza, który kiedykolwiek służył w armii amerykańskiej, nawet z czasów wojen z Francuzami i Indianami, kiedy nie istniały jeszcze Stany Zjednoczone. Tego dnia Venice przyjechała do miasta w poszukiwaniu jednego nazwiska. Po przejściu przez bramkę bezpieczeństwa i sprawdzeniu, czy nie ma broni, jedzenia, napojów lub źródeł ognia, ruszyła dobrze sobie znaną drogą w kierunku sali dla badaczy. Tam poczekała, aż zwolni się jakiś komputer, następnie pokazała swoje prawo jazdy i kartę badacza i już mogła zaczynać. Szukała wszelkich możliwych informacji na temat człowieka znanego jako Ivan Patrick. Zaczęła od wojskowych baz danych, żeby ustalić, jakich przestępstw się dopuścił.

Ponieważ były to dane powszechnie dostępne, bez trudu dotarła tam, gdzie chciała. Otwartość amerykańskiego społeczeństwa mogła wydawać się nieco szalona - całe mnóstwo informacji było dostępne dla każdego, kto miał taki kaprys i potrafił je znaleźć. Faktycznie, jedynym powodem, dla którego Delta Force - dawny oddział Diggera, a oficjalnie Pierwszy Operacyjny Oddział Sił Specjalnych Delta - nie istniał w spisach, było utrzymanie w tajemnicy nazwisk służących w nim żołnierzy. Gdyby oddział istniał oficjalnie, ich nazwiska mógłby poznać każdy. W ten sposób zrodziła się jedna z najgorzej strzeżonych tajemnic państwowych. Wszystko, co na temat Ivana Patricka pamiętali Jonathan i Boxers, okazało się prawdą. W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym siódmym zgwałcił serbską dziewczynę. Kazał rodzinie na to patrzeć, a potem wszystkich zabił. Wyrok, jaki otrzymał, to osiemdziesiąt pięć lat ciężkich robót, ale w warunkach sądu polowego oznaczało to, że może zostać zwolniony warunkowo po odsiedzeniu zaledwie ośmiu lat. Po zwolnieniu zniknął z radarów. Jego nazwisko nie pojawiało się w żadnych dostępnych archiwach. Zniechęcona brakiem świeższych informacji na temat Ivana, Venice postanowiła przyjrzeć się interesom Carlyle Industries. Firmę założyło w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym drugim roku dwóch wspólników: Rocko Bunting i Dean Philips. Wkrótce Carlyle stała się szóstym co do wielkości producentem broni w kraju, odnotowując przychody w wysokości sześciu miliardów dolarów rocznie. Zatrudniała cztery tysiące ludzi na całym świecie i produkowała szeroki asortyment sprzętu dla wojska, począwszy od bomb, a skończywszy na systemach napędowych do samolotów bezzałogowych. Po jedenastym września potroiły się przychody firmy. W poszukiwaniu śladów jakiejś nielegalnej działalności sprawdziła dossier Buntinga i Philipsa, a kiedy nic na ich temat nie znalazła, postanowiła przyjrzeć się całej kadrze kierowniczej. Wszyscy na papierze wyglądali tak, jak powinna wyglądać osoba pracująca dla takiej firmy jak Carlyle - odpowiednie wykształcenie, międzynarodowe uznanie w swojej specjalności - zwyczajna nuda. Wyglądało na to, że jej wyprawa do Waszyngtonu to strata czasu. Zaczęła sięgać głębiej. Stephenson Hughes był, według nazewnictwa używanego w firmie, starszym administratorem do spraw projektów specjalnych. Tytuł wzbudził jej zainteresowanie. „Projekty specjalne" pasowały do programów zbrojeniowych, o których trąbił głośno w mediach Fabian Conger. Venice zapisała, jakie informacje powinna zdobyć na jego temat, i

wysłała kopię e-mailem na swój adres. Przejrzała pliki dotyczące dziesiątek innych nazwisk - wszystkich pracowników Carlyle związanych z zamówieniami specjalnymi. Żaden z nich nie wydawał się niebezpieczny ani nawet szczególnie interesujący. Po jakiejś godzinie dotarła do szczebla kierowniczego firmy. Tam jej zainteresowanie wzbudziła osoba dyrektora do spraw bezpieczeństwa, Charliego Warrena. Karierę rozpoczynał w żandarmerii wojskowej, potem przez jakiś czas pracował w policji bostońskiej, w

oddziale

bezpieczeństwa

Carlyle

został

zatrudniony

w

tysiąc

dziewięćset

dziewięćdziesiątym szóstym roku, a w dwa tysiące czwartym awansował na stanowisko dyrektora. Na oficjalnym zdjęciu przypominał bardziej bankiera niż gliniarza. Z zaczesanymi do tyłu włosami i nienaturalnie białym uzębieniem wyglądał, jakby zamierzał postawić komuś piwo. Tego rodzaju poszukiwaniami Venice chętnie zajmowałaby się całymi godzinami. Pogrążyła się w badaniu Carlyle Industries. Dział zamówień rządowych zajmował się systemem naprowadzania pocisków i opancerzeniem dla wozów bojowych Bradley. Dział usług tworzył programy komputerowe dla systemów śledzenia rakiet, a także systemy ochrony przeciwpożarowej instalacji wojskowych. Tymczasem dział systemów obrony pracował nad specjalną amunicją wystrzeliwaną z „wielozadaniowych platform bojowych". Jasne jak słońce. W raporcie rocznym nie było wzmianki o broni chemicznej czy biologicznej. Przeszła na stronę dotyczącą wynagrodzenia szefów - po osiem milionów dolarów rocznie dla Buntinga i Rooneya i raptem trzysta dwadzieścia tysięcy dla Charliego Warrena. Za każdym razem były to kwoty bez premii i bonusów. Niżej na tej samej stronie znalazła listę najważniejszych dostawców i kooperantów, a na niej nazwisko, które sprawiło, że serce zaczęło jej szybciej bić. W ubiegłym roku Carlyle Industries zapłaciła pięćset dwadzieścia siedem tysięcy czterysta sześćdziesiąt osiem dolarów i dwadzieścia siedem centów firmie Ivan Patrick Enterprises za „nieokreślone usługi w zakresie ochrony" wykonane dla działu projektów specjalnych. - Dobry Boże - szepnęła. Serce jej waliło jak młot, a rozum podpowiadał, żeby przerwać poszukiwania w archiwum i jak najszybciej skontaktować się z Jonathanem. Co to jest dział projektów specjalnych? - zadała sobie w duchu pytanie. Wróciła do początku pliku i jeszcze raz przeczytała, co tam napisano na temat struktury firmy, ale nie znalazła odpowiedzi.

- Hmm - mruknęła. Poszukiwania stawały się stokroć ciekawsze, kiedy należało znaleźć odpowiedź na konkretne pytanie. Zagłębiała się coraz bardziej, aż wreszcie sięgnęła samego podłoża. Dokumenty na temat Carlyle były starannie zaszyfrowane. Venice uśmiechnęła się. To zaczynało jej się podobać. *** Po wejściu do holu hotelu Palace we Frederick człowiek odnosił wrażenie, jakby czas zatrzymał się tu w miejscu. Budynek był jak na współczesne standardy niewielki, ale strzeliste wnętrze holu i wykończenie z ciemnego twardego drewna dawało urocze wrażenie ciepła, co jeszcze bardziej zjednało sobie sympatię Jonathana dla tego małego miasteczka. Na prośbę Andrew Hawkinsa zamierzali przeprowadzić rozmowę w narożniku holu najbardziej odległym od drzwi wejściowych. Jeszcze na ulicy Andrew wyznał, że powiedział do tej pory tak dużo, a na dodatek zamierzał odpowiedzieć na pozostałe pytania Jonathana z bardzo prozaicznego powodu - idąc na współpracę, zyskiwał szansę przeżycia. Poza tym ciążyły mu te sekrety. Andrew nie miał pojęcia, kim naprawdę jest człowiek, który każe nazywać się Leonem, ale czuł, że stoi on po drugiej stronie barykady niż Palmer i to mu na razie wystarczało. Kiedy usiedli, zniżyli głos do szeptu. - Wiesz, że Carlyle Industries jest producentem broni - Hawkins ostrożnie przeszedł do tematu. Kiedy zobaczył zachęcające skinienie głowy, ciągnął: - I wiesz, że nie chodzi o zwyczajną broń, prawda? - Dotarły do mnie plotki - wymijająco powiedział Jonathan. Hawkins chyba rozumiał przyczyny wykrętu i uznał je za potwierdzenie. - Też słyszałem takie plotki i tak się składa, że są one prawdziwe. Oni produkują broń biologiczną. Rozmawiamy o broni, która potrafi zabijać tysiące, jeśli nie miliony ludzi. Mają jakieś paskudztwo, nazywa się GVX, które wywołuje nieuleczalne choroby, ponieważ GVX, przenosząc się z człowieka na człowieka, bez przerwy mutuje. Nikt nie jest w stanie wyprodukować szczepionki, bo kiedy ją otrzyma, to gówno wywołuje już inną chorobę. Jonathan zachował twarz pokerzysty. Słyszał o wynalezieniu takiej broni, ale nie miał pojęcia, czy była kiedykolwiek produkowana. Jego zdaniem byłaby ona zupełnie bezużyteczna - ot, szalone przedsięwzięcie, które mogłoby przynieść efekty odwrotne do spodziewanych. - Jaki sens ma czynienie z wirusa broni? - zapytał. - Jaki sens ma potraktowanie wroga czymś, co w efekcie zabije też naszych żołnierzy?

Hawkins skrzywił się i prychnął rozdrażniony. - Mówię tylko, co wiem. Nie chwalę się, że rozumiem strategię. - Wiesz, bo powiedział ci o tym Fabian Conger? - zapytał Jonathan. Bingo. Hawkins przycichł. - Fabian nie jest wariatem, rozumiesz? Jest zbyt żywiołowy, łatwo ulega wpływom, ale to bystry facet. Sprawdził. Pełno tam tego świństwa. Sprawdził przychody firmy, przyjrzał się produkcji, zbadał życiorysy szefów, wykorzystał swoje znajomości w kręgach rządowych. Wszystko się składa w jedną całość. I powiem wam jeszcze coś takiego, że się zesracie z wrażenia. Jonathan i Boxers czekali na rewelacje. - Carlyle sprzedaje to draństwo wrogowi. - Jakiemu wrogowi? - Jonathan uniósł głowę. - Naszym wrogom. Arabom. Terrorystom. Nie mówię o oficjalnych kontraktach. Mam na myśli nielegalne transakcje. - Po co mieliby to robić? - zapytał Jonathan. - A jak myślisz? Gdyby wrogowie przestali strzelać do nas, Carlyle przestałoby zarabiać pieniądze. Im dłużej trwają niepokoje, tym bardziej nabijają sobie kabzę. Do Jonathana to nie przemawiało. Do Boxersa też nie. Hawkins dostrzegł ich dyskretną wymianę spojrzeń. - Jeśli nie chcecie, nie musicie wierzyć we wszystko, co wam mówię, ale popełnicie błąd. Nikt nie chce w to wierzyć, ale dziesiątego września dwa tysiące pierwszego też nikt nie wierzył, że terroryści chcą nas wszystkich pozabijać. Jonathan postanowił rozegrać sprawę dyplomatycznie. Nie chciał zrazić Hawkinsa, ale, na miłość boską, bez przesady. - To poważne oskarżenie wobec tak dużej firmy. Gdyby wyciekło choć słowo... Przydałyby się jakieś dowody. Z miny Hawkinsa można było wyczytać, że się zgadza. - W tym sęk. Kiedy ostatni raz widziałem się z Fabe'em, miał na tym punkcie obsesję. Próbował kogokolwiek zainteresować tym tematem, ale zawsze kończyło się tym samym: „Gdzie dowody?". Czym innym jest udowodnienie czegoś na papierze, a czym innym zdobycie próbki tego świństwa. Zawsze wtedy można porwać dzieciaka dyrektora, pomyślał Jonathan. Ale tej karty nie zamierzał na razie odsłaniać. - W jaki sposób zamierzał pokazać, że firma sprzedaje broń nieprzyjacielowi? -

zapytał. Hawkins wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia, jak zamierzał cokolwiek zrobić. Ale gdyby udało się udowodnić, że ta broń jest nielegalnie produkowana, i upublicznić to, udowodnienie całej reszty nie byłoby trudne. Kiedy media podchwycą trop jakiejś paskudnej sprawy, nie popuszczą, póki nie dotrą do samego dna. Najtrudniejszy jest ten pierwszy krok - zwrócenie uwagi opinii publicznej. - Myślisz, że byłby zdolny popełnić przestępstwo, by zdobyć to, czego szukał? zapytał Boxers. Hawkins zaczynał rozumieć. - A więc o to chodzi. Fabe zrobił komuś krzywdę, a wy staracie się ustalić dlaczego? - Nie wiemy, czy Fabian Conger zrobił cokolwiek złego - próbował zapanować nad sytuacją Jonathan. - Owszem, doszło do przestępstwa, obiło nam się też o uszy jego nazwisko, ale nie mamy żadnej pewności. - Fabe nie jest agresywny. Można uznać go za zapalczywego, ale nigdy nie dostrzegłem w nim skłonności do przemocy. - A Ivan Patrick? - zapytał Boxers. - To znaczy Palmer? - Za niego głowy nie dam. Jak mi powiecie, że gwałci króliczki i patroszy niemowlęta, to nie będę zdziwiony.

Rozdział 20 Blackberry, który strażnik widział w torebce Venice i którym się nie zainteresował, nie był wcale blackberrym, a już na pewno nie w takim sensie, jak można by przypuszczać. Każde inne urządzenie tego typu mogło wysyłać i odbierać e-maile, służyć jako telefon i pełnić funkcję podręcznego komputera. Miała takie samo; leżało w schowku jej samochodu stojącego na parkingu przy stacji metra Franconia-Springfield w Wirginii. Tymczasem sprzęt w jej torebce był przenośnym twardym dyskiem zawierającym oprogramowanie deszyfrujące, a rurkowate rączki jej torebki skrywały przewód USB pozwalający jej podłączyć się do komputera, z którego korzystała w archiwum. Podłączanie się do komputera wymagało pewnej finezji, musiała to zrobić tak, żeby nie wzbudzić niczyjego zainteresowania. Później przypadkowa osoba mogła dostrzec tylko, że Venice położyła torebkę na biurku obok obudowy komputera. Program deszyfrujący potrzebował dwudziestu pięciu minut na wykonanie swojego zadania. Kiedy już udało jej się wejść do systemu, zalogowała się jako administrator, bo wtedy miała możliwość włamania się do wewnętrznej poczty elektronicznej firmy Carlyle. Jej tok myślenia był następujący: biorąc pod uwagę doświadczenia Ivana Patricka, mógł on się na zlecenie Carlyle zajmować ochroną lub szpiegostwem. W obu wypadkach kontaktował się zapewne z dyrektorem do spraw bezpieczeństwa. Włamała się zatem do skrzynki Charliego Warrena i zaczęła tam szukać nazwiska Patrick. Nieczęsto zdarza się trafić od razu do celu, ale kiedy się uda, radość jest tym większa. Ci faceci regularnie ze sobą korespondowali. Od: Ivan Patrick Wysłano: 5 kwietnia 10.29 Do: Charles S. Warren Temat: Twój problem Chuck, gwiazda rocka wkrótce zareaguje na twoją informację. Mam plan, jak się go pozbyć. Musimy pogadać.

Ivan Zdanie „zareaguje na twoją informację" zwróciło jej szczególną uwagę. Informacją było to, co torturujący chcieli dowiedzieć się od torturowanych. Przez chwilę w zakłopotanie wprawiała ją „gwiazda rocka", ale potem przypomniała sobie imię Congera - Fabian. Tak samo jak gwiazda rocka Fabian Anthony Forte. Dalej znalazła cały ciąg korespondencji: Od: Charles S. Warren Wysłano: 5 kwietnia 11.14 Do: Ivan Patrick Temat: RE: Twój problem Ivan, gwiazda rocka nie jest groźny. Cokolwiek by powiedział, nikt mu nie uwierzy. Nie musimy już na ten temat dłużej dyskutować. Charles S. Warren Dyrektor ds. bezpieczeństwa Carlyle Industries, Inc. 15000 Carlyle Boulevard Muncie, IN 47302 765-555-8515 765-555-0915 (faks) Od: Ivan Patrick Wysłano: 5 kwietnia 11.17 Do: Charles S. Warren Temat: RE: RE: Twój problem Nie bądź idiotą. Nie pisałbym, gdybym nie miał wiarygodnych informacji. On ma plan, który może cię pogrążyć. Uwierz mi. Już udało mu się doprowadzić do przecieku, o którym nic nie wiesz. MUSIMY POROZMAWIAĆ! Mam plan, który

rozwiąże twoje problemy NA ZAWSZE, a przecieki znikną. Gwiazda rocka mi ufa. Jeśli ty mi nie zaufasz, popełnisz wielki błąd. Zastanów się. Ivan Charlie Warren nie odzywał się przez dwa dni. Kiedy w końcu to zrobił, w jego liście wyczuć można było lekką panikę. Od: Charles S. Warren Wysłano: 7 kwietnia 17.17 Do: Ivan Patrick Temat: RE: RE: RE: Twój problem Ivan, przekonałeś mnie. Spotkajmy się o dziesiątej wieczorem tam, gdzie zawsze. Mam najpierw pójść do banku? Charles S. Warren Dyrektor ds. bezpieczeństwa Carlyle Industries, Inc. 15000 Carlyle Boulevard Muncie, IN 47302 765-555-8515 765-555-0915 (faks) Od: Ivan Patrick Wysłano: 7 kwietnia 20.18 Do: Charles S. Warren Temat: RE: RE: RE: RE: Twój problem Nie. Zmieniamy zasady wynagrodzeń. Do zobaczenia wieczorem. Ivan

Venice wpatrywała się w ekran, przeskakując od jednej wiadomości do drugiej. Zdawała sobie sprawę, że trafiła w sam środek bardzo ważnej rozmowy. Tylko co ona oznaczała? Skopiowała cały ciąg korespondencji i wkleiła go jako załącznik do e-maila, którego wysłała do siebie. W samą porę; pięć sekund później tekst zniknął z ekranu. *** Tysiąc mil dalej, gdzieś w czeluściach siedziby Carlyle Industries, technik komputerowy Felix Harrison wrócił po dłuższym pobycie w łazience do swojego biurka i na ekranie komputera znalazł migający sygnał alarmu. Ktoś włamał się do zabezpieczonych plików firmy. To drugi taki przypadek w ciągu kilku ostatnich tygodni. W przeciwieństwie do tamtej pierwszej, niezdarnej próby dokonanej gdzieś wewnątrz budynku, ta była nie tylko wymyślna, ale na dodatek zakończona sukcesem. - Cholera! - wypluł z siebie i z bijącym sercem wcisnął przycisk alarmowy, wyłączając cały system i przerywając przepływ danych. Boże Wszechmogący, to było coś, co mogło wyprowadzić pana Warrena z równowagi - coś, co potrafiło w jednej chwili zrujnować karierę zawodową. Z drżącymi wciąż rękami rozpoczął śledztwo. Kilka minut później pan Warren zareagował na ten sam alarm, który otrzymał na swój pager. Kiedy zadzwonił, jedyną szansą Feliksa na dalszą pracę w firmie było przekonanie szefa, że potrafi wytropić źródło kłopotów. Już po dwóch minutach wiedział, że atak nastąpił w Archiwum Narodowym w Waszyngtonie. I stracił zapał. Wykorzystanie powszechnie dostępnego komputera praktycznie uniemożliwiało wyśledzenie... Zaraz, chwileczkę. Uśmiechnął się. Ten niezwykły haker popełnił fatalny błąd. Wysłał do siebie samego e-mail. Lub do siebie samej. Za wcześnie było przesądzać o takich szczegółach. Minęła godzina, nim pan Warren wykonał ten nieunikniony telefon. Kiedy zadzwonił, Felix był już przygotowany na rozmowę.

Rozdział 21 Technik laboratoryjny Max Mentor był geniuszem. Kiedy Gail dowiedziała się od właściciela apteki o Tonym czy Thomasie Hughesie, zadzwoniła do mówiącego z południowym akcentem przyjaciela i poprosiła o pomoc. Max, znając już nazwisko, nagiął kilka przepisów i sięgnął do kilku baz danych, do których nie powinien sięgać, a które nieraz kryły prawdziwe skarby. Okazało się, że dwanaście lat wcześniej w szkołach podstawowych w Muncie przeprowadzono akcję zbierania odcisków palców uczniów w ramach projektu „Zaginione dziecko" - jednego z tych kretyńskich pomysłów na identyfikację dzieciaków. Jednym z uczestników tamtej akcji był Thomas Hughes. Odciski palców nie zmieniają się z wiekiem (stają się tylko większe) i te zdjęte małemu chłopcu odpowiadały idealnie odciskom znalezionym w piwnicy braci Patrone. Teraz, sześć godzin później, Gail wskazała Jesse'emu krzesło po drugiej stronie biurka. - Mam ciekawe informacje na temat młodego Hughesa - powiedział. - Właśnie kończy ostatni rok na uniwersytecie stanowym Ball na wydziale muzyki i chyba nie ma zbyt wielu przyjaciół. Znajomych - całe mnóstwo. Ludzie zgodnie twierdzą, że to miły chłopak, ale na temat bliskich przyjaciół nikt nic nie wie. Słyszałem tylko plotkę o ponętnej jasnowłosej dziewczynie. Gail uniosła głowę. Ten opis brzmiał jakoś znajomo. Jesse wyczuł podejrzliwość szefowej i uśmiechnął się. - Tak, to ta sama Christine Baker, tyle że przybrała inne nazwisko. Pokazałem jej zdjęcie z prawa jazdy i dwóch znajomych Hughesa potwierdziło, że to ona. Co do tego drugiego nazwiska, pamiętali tylko, że zaczynało się na literę T. Gail uniosła brwi. Co w tym interesującego? Mimo to powiedziała: - Dobra robota, Jesse. Jesse rozpromienił się. - Zaczekaj. To nie wszystko. Nikt nie widział go od ponad tygodnia. Jej też nie. Sąsiedzi z budynku, w którym mieszka Thomas, twierdzą, że jakiś tydzień temu - w poniedziałek lub wtorek, zależy od wersji, było jakieś zamieszanie. O późnej porze dobiegały jakieś hałasy, ale nikt nie wyjrzał, żeby sprawdzić, co się dzieje. Przypuszczam, że wtedy

doszło do porwania. Ten raport spodobał się Gail. Wyjęła notes i zaczęła pisać. - To znaczy, że świętej pamięci Christine Baker cały czas go zwodziła. - Tak mi się wydaje - przytaknął Jesse. - Na pewno nie była ofiarą jak Thomas, choćby ze względu na to gdzie się znajdowała, kiedy wybuchła strzelanina. Jeśli chodzi o jakąś poważną działalność niezgodną z prawem, kartoteka Christine Baker była czysta, pomijając kilka symbolicznych zatrzymań w trakcie manifestacji. - Mam jeszcze jedną ciekawą informację - ciągnął Jesse. - Sąsiedzi, z którymi rozmawiałem, powiedzieli, że nie ja pierwszy rozpytywałem o Thomasa Hughesa. Jakiś facet, który się nie przedstawił, robił aluzje, że Thomas wpadł w kłopoty z powodu długów, a on sam próbuje uchronić go od nieszczęścia. Część ludzi, z którymi rozmawiałem, wykręciła się i nie powiedziała mu niczego, a część powiedziała to samo co mnie, o nocnych hałasach. - Masz rysopis tego człowieka? Jesse zerknął do swoich notatek. - Mam, ale obawiam się, że niewiele nam on pomoże. Biały mężczyzna, trzydzieści pięć do czterdziestu pięciu lat, pięć stóp dziesięć cali wzrostu, krótko ostrzyżone jasnobrązowe włosy. Żadnego zarostu na twarzy, żadnych widocznych blizn. Z takim opisem mamy jakieś pięćdziesiąt milionów podejrzanych. Ale wreszcie pojawił się motyw porwania. Gail czekała, co powie. - Lichwiarskie długi. Dzieciak jest winien tyle forsy bandziorom, że ci postanawiają się nim zająć. Gail potrząsnęła głową. To nie trzymało się kupy. - Twoim zdaniem pasuje to do profilu Thomasa Hughesa? Pilny student, z dobrego domu, bez kryminalnej przeszłości. Na miłość boską, ma dwadzieścia dwa lata, a nawet nie dostał mandatu za przekroczenie dozwolonej prędkości. Jesse się skrzywił. - Nie rozumiem związku. - Ludzie, którzy pożyczają pieniądze od lichwiarzy, wpadają w tarapaty. Są winni dilerowi za narkotyki albo za wysoko obstawiają na wyścigach, albo muszą zatrzeć jakieś inne przestępstwo. Grzeczne dzieciaki z Muncie nie potrzebują lichwiarskich pożyczek. - Zawsze musi być ten pierwszy raz, szeryfie - zaczął się bronić Jesse. - Dotyczy to także przestępstwa. Albo narkotyków czy długów hazardowych. Poza tym facet, który tam węszył, powiedział, że... - Nieważne, co powiedział, Jess. Ludzie mogą mówić, co chcą. - Widziała jego

niezadowolenie, ale uprzedziła gestem dłoni kontrę. - Nie atakuję cię, Jess. Ani twojej teorii. Po prostu wiem z doświadczenia jedno: ludzie tak rzadko mówią prawdę, że słowa nie znaczą wiele. - Powiedziałem tylko, że ludzie, z którymi rozmawiałem, wydawali się szczerzy. Poza tym opisali tego faceta i to, co mówił w tak podobny sposób, że nie wyobrażam sobie, by byli z nim w zmowie. - Nie miałam na myśli ludzi, z którymi rozmawiałeś - odparła Gail. - Mówię o człowieku, który z nimi rozmawiał. Uważam, że to on jest naszym mordercą, który przeprowadzał rozpoznanie, nim zaczął naciskać spust. Z jego punktu widzenia mówienie prawdy nie było uzasadnione. Na biurku zadzwonił telefon - jej prywatna linia - i w tej samej chwili przyszła jej do głowy pewna myśl. - Właściwie facetowi, który zajmuje się na własną rękę uwalnianiem zakładników, może zależeć na utrzymaniu samego faktu porwania w tajemnicy. Telefon zadzwonił po raz trzeci i Gail podniosła słuchawkę. - Szeryf Bonneville, proszę chwilę zaczekać - odezwała się, wcisnęła przycisk „hold" i zwróciła ponownie do swego zastępcy: - Gdyby rozeszła się wieść o porwaniu, ktoś mógłby zadzwonić na policję i całą operację szlag mógłby trafić. Jesse czuł, że jego linia obrony zaczyna się załamywać. - A głównym powodem skorzystania z usług niezależnego specjalisty mogło być ostrzeżenie przed zawiadamianiem policji. Gail uśmiechnęła się i puściła do niego oko. - Bingo. - Wcisnęła ponownie przycisk i przyłożyła słuchawkę do ucha. Przepraszam, że musiał pan czekać. Przy telefonie szeryf Bonneville. - Medina. - Agent specjalny z biura regionalnego w Chicago wypowiedział swoje nazwisko, jakby było oskarżeniem, ale ton jego głosu obudził w Gail miłe wspomnienia. Jesteś przygotowana na prawdziwe trzęsienie ziemi? - Przełączę cię na głośnik - powiedziała Gail, wciskając guzik. - Jest tu ze mną Jesse Collier. - Witaj, Jess! - zawołał Medina. - Szukacie Thomasa Hughesa? Syna Stephensona i Julie Hughesów? - Zgadza się - odparła Gail. - Jak go znajdziecie, zatrzymajcie, dobrze? Jego rodzice są mordercami. Gail była wyraźnie poruszona.

- Co takiego? - Pełne zaskoczenie, co? Wygląda na to, że zamordowali kobietę, jej dwoje dzieci i nianię w Muncie. Okropny widok. Pierwsze raporty wspominają o torturach. - Mój Boże! - jęknęła. - Co tu się dzieje, Vince? - Jak będę coś wiedział, dam wam znać. To, co wam powiedziałem, znalazłem w ICIS. Cześć, muszę lecieć. Połączenie zostało przerwane, a Gail zbladła. - Miło byłoby się dowiedzieć, czy masz jakąś hipotezę, szefowo - odezwał się Jesse.

Rozdział 22 Naruszenie systemu zabezpieczeń w czasie surfowania na stronie Carlyle Industries bardzo poruszyło Venice. Nie tracąc czasu, wybiegła z archiwum i wróciła do bezpiecznego azylu w Fisherman's Cove. Usiadła w swoim gabinecie i wstrzymując oddech, zalogowała się do Międzystanowego Systemu Informacji Kryminalnej, żeby sprawdzić, czy jest coś nowego w sprawie śledztwa w Indianie. Poczuła ucisk w żołądku. Jak dotąd najważniejsze śledztwo w kraju - najwięcej biuletynów i alarmów - dotyczyło potrójnego zabójstwa dokonanego w Samson w Indianie przez Jonathana. Od czasu jej ostatniej wizyty na tej stronie władze odkryły, że sprawa wiąże się z porwaniem. Nie ustalono tylko jeszcze, czy sprawca oswobodził porwanego, czy sam był porywaczem. Jeszcze bardziej poruszający był fakt, że śledczym z Indiany udało się powiązać miejsce strzelaniny z Thomasem Hughesem. Zidentyfikowali go jako dwudziestodwuletniego studenta college'u z uniwersytetu stanowego Ball. Thomas był teraz poszukiwany jako „osoba zamieszana", co z dotychczasowych doświadczeń podpowiadało Venice, że może być równie dobrze potencjalnym świadkiem lub nawet głównym podejrzanym. Cokolwiek to oznaczało w tym wypadku, wiadomość nie należała do dobrych. Nazwisko Thomasa Hughesa było na ekranie podkreślone jako hiperlink, co zwykle zapowiadało powiązanie z innym śledztwem. Kiedy Venice kliknęła na link i przeczytała pierwsze dwa zdania, z wrażenia zasłoniła dłonią usta. To niemożliwe. Drżącymi z nadmiaru adrenaliny palcami wylogowała się z systemu i weszła na szyfrowaną stronę połączeń telefonicznych. Założyła słuchawki i wybrała numer bezpiecznego telefonu satelitarnego Jonathana. *** Jonathan zdawał sobie sprawę, że hummer to absurdalne marnotrawstwo surowców naturalnych, ale biorąc pod uwagę specyfikę jego działalności i uzależnienie od nowoczesnych zabawek, był to jedyny pojazd, który mu odpowiadał. Oprócz pancernych drzwi i szyb wyposażył go także w najnowocześniejsze urządzenia łączności. Pomyślał nawet o szyfrowym sejfie umieszczonym pod deską rozdzielczą, w którym trzymał spory zapas gotówki na nagły wypadek. W tej chwili w sejfie znajdowało się dwadzieścia pięć tysięcy w

studolarowych banknotach. Boxers nazywał ten samochód Batmobilem. Telefon zamontowany na desce rozdzielczej był szyfrowanym telefonem satelitarnym, pozwalającym na rozmowę na dowolny temat z każdym, kto dysponował podobną technologią. Jak można się spodziewać, dla Boxersa był to Batphone. I teraz właśnie Batphone dzwonił. Pomyłka była niemożliwa, ale Jonathan i tak odebrał, mówiąc do słuchawki wymijające: - Tak? - Digger? Tu Venice. Mamy problem. Tylko tego mu było trzeba. - Hughesowie to rodzina morderców. *** Jadąc do Muncie, Gail Bonneville nie wiedziała jeszcze, co uda jej się ustalić na miejscu poczwórnej zbrodni, ale skoro zginęło tak wiele osób i z morderstwem łączy się nazwisko Hughes, nie mogła tego tropu zlekceważyć. Ten nagły zwrot akcji był fantastyczny. Coś, co dotychczas wydawało się altruistycznym aktem męstwa Strzelca z Samson, nagle okazało się czymś zupełnie innym. Trzy osoby zamordowane w czasie uwalniania syna morderców. Co to miałoby oznaczać? Każdy z wniosków, które przedwcześnie wysnuła Gail, był teraz wątpliwy. Dzwonek telefonu komórkowego rozdrażnił ją. Zaletą długich podróży samochodem był czas na spokojne przemyślenia. Numer na wyświetlaczu wskazywał, że dzwonią z jej biura i z jakiegoś powodu fakt ten tylko wzmógł jej złość. - Bonneville. - Collier. - Jesse odezwał się identycznym tonem. Gail rozchmurzyła się i uśmiechnęła. - Jesteś w nastroju na zabawne wiadomości? - Wolę dobre od zabawnych - odparła - ale wszystko zniosę. - Kiedy zajmowałem się rozkładem lotów, nawiązałem kilka wartościowych znajomości - tłumaczył Jesse. - Jedna z tych osób zadzwoniła do mnie właśnie i powiedziała, że samolot Perseus Foods przedstawił plan lotu powrotnego do Indianapolis.

Rozdział 23 Miejsce zbrodni przy Detweiler Avenue w Muncie przedstawiało najbardziej makabryczny widok, jaki fałszywy agent FBI Jonathan Grave kiedykolwiek widział. Ciała już zniknęły - kilka godzin temu przewieziono je do kostnicy, gdzie zostaną rozkrojone i wypatroszone. Pozostały tylko zaschnięte kałuże krwi, smugi i plamy, które wydawały się jeszcze bardziej przerażające, niż gdyby towarzyszyły im zwłoki. Kłębiący się tłum kryminalistyków pomagał zwalczyć uczucie obrzydzenia, ale rój much przyprawiał Jonathana o mdłości. I ten smród. Dobry Boże, co za smród. Poza tym dom był czysty, zapewne dzięki staraniom mieszkańców. Piętrowy budynek o powierzchni ponad dwóch tysięcy stóp kwadratowych był typowym domem klasy średniej na przedmieściach. Plac przed domem był równie starannie utrzymany i tylko trawa wyrosła nieco zbyt wysoko - to ten właśnie fakt kazał sąsiadom przypuszczać, że wewnątrz stało się coś złego. Osiemnaście godzin po tym, jak jakiś nieszczęsny samarytanin zajrzał przez okno i wezwał policję, tysiące odcisków butów policjantów i ratowników medycznych kompletnie zdewastowało trawnik, a policyjna taśma pozbawiła to miejsce ustronności. Sprawę prowadził detektyw Stan Hastings z departamentu policji Muncie. Szczupły, wysoki, z oznakami siwizny na resztkach starannie zaczesanych włosów, wyglądał na czterdzieści pięć lat i najwyraźniej nie miał ochoty ponownie wchodzić do środka. Kiedy pojawił się Jonathan z odznaką FBI, zadał kilka zwyczajowych pytań, ale szybko został przekonany, że FBI bada związek pomiędzy Caldwellami a kradzieżą tajnych informacji. Oprowadzając Jonathana po domu, Hastings wyraźnie unikał widoku krwi. - Zostali zamordowani wszyscy - wyjaśniał - Angela Caldwell i jej dwoje dzieci w wieku sześciu i trzech lat, a także niania, Felicia Bourdain, obywatelka francuska. Niania zginęła tutaj, w przedpokoju. - Wskazał kałużę zakrzepłej krwi na kafelkach i rozbryzgi na ścianach sięgające aż po sufit. - Podejrzewamy, że zginęła, kiedy otworzyła drzwi. Jedno pociągnięcie nożem po krtani i padła na podłogę. Przez salon przeszli do niewielkiej jadalni z okropnie poplamioną tapetą w niebieskie i różowe kwiaty. - Angelę, matkę, znaleźliśmy przywiązaną do krzesła. Ona wyglądała najgorzej. Z

tego, co wiem, była torturowana. Na ciele miała mnóstwo głębokich ran i śladów bicia, ale tylko jedna rana była śmiertelna - gardła. Jonathan wyobraził sobie ten widok i jak najszybciej chciał o nim zapomnieć. - A co z dziećmi? - Mówiąc te słowa, już żałował, że zadał to pytanie. To, że musiał wiedzieć, nie znaczyło wcale, że chciał. Oczy Hastingsa poczerwieniały. Głośno odchrząknął. - Wygląda na to, że mała zginęła od razu. Ale chłopiec... Podejrzewamy, że morderca znęcał się nad nim, żeby wydobyć informacje od matki. - Detektyw zamilkł, a Jonathan widział, jak poruszają się jego mięśnie szczęki. - Jezu, chodźmy już stąd, dobrze? Nie czekając na odpowiedź, ruszył prosto w kierunku tylnego wejścia i wyszedł na taras. Jonathan szedł tuż za nim. Kiedy go dogonił, Hastings stał z rękami w kieszeniach spodni i wyglądał na zmieszanego. - Wszystko w porządku, detektywie? - zapytał Jonathan. Hastings roześmiał się i przewrócił oczami. - Przepraszam - odparł. - Dawno już nic mnie tak nie poruszyło. Jonathan uśmiechnął się, wzruszając ramionami. - Zdarza się. - Tak - prychnął Hastings - ludzie zobaczą, że jesteś miękki, i będą oczekiwać łagodnego traktowania. Bóg jeden wie, co by się wtedy działo. Jonathan dał gliniarzowi kilka chwil na ochłonięcie. Ciszę przerwało szczekanie psa w sąsiednim domu. - Jak pan powiązał Stephensona Hughesa z tym morderstwem? Przez odciski palców? - Stephensona i jego żonę - poprawił Hastings. - Sąsiedzi widzieli ich samochód zaparkowany za rogiem w czasie, kiedy doszło do morderstwa. Poza tym Hughesowie zniknęli. To mi wystarczy. To wystarczyłoby każdemu. - A co z motywem? Hastings usiadł na stojącym w cieniu krześle turystycznym. - Na razie nie mam pomysłu. Wiemy tylko, że razem pracowali. Tu, w Muncie, w Carlyle Industries. W biurze do spraw jakiegoś programu, cokolwiek to znaczy. Ale coś panu powiem. Takiego morderstwa to na pewno nie popełniono z powodu zawiedzionej miłości. Moim zdaniem ma to coś wspólnego z tamtą rzezią w Samson. Jonathan nie zamierzał rozwijać tematu, skoro Hastings sam się do tego nie kwapił. - Tym wątkiem też się zajmiemy - zablefował.

Hastings uśmiechnął się. - W takim razie upiecze pan dwie pieczenie na jednym ogniu. - Słucham? - Szeryf Bonneville z Samson jest tutaj. Ostatnio widziałem ją tam, od frontu. Dziwne, że jej pan nie zauważył, kiedy pan podjeżdżał. Wiadomość była niczym uderzenie obuchem, ale Jonathan niczego po sobie nie pokazał. - Może była - odparł. - Kręci się tam mnóstwo ludzi, a ja chyba nie miałem okazji jej wcześniej poznać. Hastings wstał i stuknął łokciem w ramię Jonathana, kierując go w stronę schodów prowadzących z tarasu do ogrodu. Najwyraźniej chciał uniknąć kolejnego spaceru po domu. - Chodźmy - powiedział. - Przedstawię was sobie. Jonathan zauważył panią szeryf przy drzwiach nieoznakowanego radiowozu. Stała ze skrzyżowanymi na piersiach rękami i opierała się plecami o szybę. Szczupła i wysportowana, z włosami modelki, w niczym nie przypominała typowej policjantki i wydała się Jonathanowi urocza. Ubrana była w drogie niebieskie dżinsy, białą bluzkę i ciemnoniebieski żakiet - nieco przydługi, zapewne po to, by nie widać było broni. Znaczący uśmieszek zdawał się mówić „Mam cię". Hastings poprowadził go na skróty przez trawnik. - Hej, pani szeryf, jest tu ktoś, kto chciałby panią poznać. Kiedy byli już blisko, Hastings ich przedstawił. - Agent specjalny Leon Harris z FBI, a to pani szeryf Gail Bonneville z Samson w Indianie. Uścisnęli sobie dłonie. - Miło mi panią poznać. Spojrzała na niego z rozbawieniem. - Cała przyjemność po mojej stronie, agencie specjalny Harris. - Słowa z jej ust płynęły niczym lodowata bryza. Hastings zauważył to i poczuł się niezręcznie, jakby wtrącił się w sprzeczkę kochanków. - Pozwolicie, że zniknę? - rzucił. - Mam mnóstwo roboty. - Oczywiście - odparł Jonathan i odwrócił się, żeby uścisnąć mu dłoń. - Dziękuję za pomoc. Gail odpowiedziała detektywowi lekceważącym potrząśnięciem głowy i Hastings, nie czekając ani chwili dłużej, zniknął.

- Pani też musi być bardzo zajęta - zaczął Jonathan. - Mogę obejrzeć pańską odznakę? - zapytała Gail. - Oczywiście. - Jego odznaka była bez zarzutu - i na dodatek prawdziwa. Kolejna korzyść z faktu, że czasami nawet Wuj Sam był jego klientem. Gail dokładnie oceniła zawartość skórzanego pokrowca, starając się zapamiętać wszystkie szczegóły i zwracając szczególną uwagę na porównanie fotografii z twarzą stojącego przed nią mężczyzny. Wtedy Jonathan zdał sobie sprawę, że Gail blefuje. Nawet najgorszy fałszerz poradziłby sobie z fotografią. - Nie wygląda pan na agenta FBI - powiedziała, oddając mu odznakę i patrząc znacząco na jego sportowe ubranie. - I mówi to małomiasteczkowa pani szeryf o boskim ciele - rzucił Jonathan z uśmiechem. Wsunął odznakę do tylnej kieszeni spodni, nie przejmując się tym, że odsłania broń. W kłopotliwej ciszy, która zapadła po jego słowach, zastanawiał się nad kolejnym posunięciem. Wcześniej na to nie liczył, ale skoro teraz stał twarzą w twarz z ostatnią na świecie osobą, którą chciałby spotkać, uznał, że musi coś na tym ugrać. - Poświęci mi pani kilka minut i opowie o szczegółach tej strzelaniny w Samson? - Dlaczego nie porozmawia pan z Vince'em Mediną? - spytała. - Nie znam go - odparł i pomyślał: stara pułapka z rozpoznawaniem nazwisk. Rozluźnił się przekonany, że Gail strzela na oślep. Gdyby miała jakieś dowody na poparcie swoich podejrzeń, już dawno zakułaby go w kajdanki. - Pracuje w oddziale regionalnym w Chicago - wyjaśniła. - Ja nie - odparł Jonathan. Specjalnie nie rozwijał tematu. Prawdziwi agenci FBI lubili panować nad sytuacją. - Z jakiego w takim razie jest pan biura? Pracowałam w FBI przez piętnaście lat. Jonathan zmierzył ją zimnym spojrzeniem i podparł się pod boki. - Czy obraziłem panią? Słowa o boskim ciele miały być komplementem. - Gdzie pan był dwunastego kwietnia? Najwyższy czas okazać prawdziwą złość. - A gdzie pani była? Gail wzruszyła ramionami. - Ja byłam w domu, w łóżku. A następnego ranka prowadziłam śledztwo w sprawie potrójnego zabójstwa. Szok. - I uważa pani, że ja mogę mieć z tym coś wspólnego? - Roześmiał się. - Co się z

panią dzieje, pani szeryf? - Wskazał palcem ją, a potem siebie. - Dobrzy ludzie. - rzekł. Gestem wyciągniętej reki wskazał otaczający ich świat. - Źli ludzie. To nie jest takie skomplikowane. - Uważam, że nie jest pan tym, za kogo się podaje - powiedziała Gail. Zmieszanie. - A kim miałbym być? Uniosła głowę i zmrużyła oczy. W innych okolicznościach Jonathan postarałby się być czarujący. - Jeszcze nie wiem. Ale podejrzewam, że to pan strzelał w moim mieście, a więc jest pan pewnie powiązany z ludźmi, którzy strzelali w tym domu. - Skierowała palec wskazujący w stronę swojej piersi. - Dobry człowiek. - Wskazała na Jonathana. - Zły człowiek. Teraz Jonathan wskazał na nią. - Stuknięta pani szeryf. Jeśli zamierza pani mnie aresztować, musi pani najpierw zaplanować nie lada batalię. Gail się spięła. - Miałem na myśli batalię sądową - wyjaśnił. Odwrócił się i ruszył w stronę swojego wypożyczonego samochodu, machając lekceważąco ręką. - Harris! - zawołała za nim. Odwrócił się. - Znam już twoją twarz - powiedziała. - Teraz zdobędę wszystkie potrzebne dowody. A potem cię przymknę. - Jej uśmiech go zmroził. - Dobry człowiek - odpowiedział, wskazując swoją twarz. Odjeżdżając spod domu, patrzył w lusterku wstecznym na panią szeryf. Obserwowała go, póki nie zniknął za zakrętem. Wtedy wyjął telefon, zadzwonił do Boxersa i kazał mu się wynosić z miasta. - Zostaw samolot Lydella tam, gdzie stoi, i wracaj do domu w inny sposób. Zrobiło się gorąco.

Rozdział 24 Jako dyrektor do spraw bezpieczeństwa firmy Carlyle Industries Charlie Warren musiał wiedzieć o rzeczach, o których wolałby nie mieć pojęcia. Wiedział, kto przeglądał na służbowym komputerze pornograficzne strony w sieci, a dzięki temu ze zdumieniem odkrył, jak wiele można znaleźć tam perwersji. Dzięki kamerom wiedział, kto kogo posuwa po kątach, chociaż wydawałoby się, że nie ma tam kamer. Wiedział, kto ma problemy ze spłatą kredytu, czyje dziecko jest chore i kto używa po godzinach firmowych kserokopiarek do prywatnych celów. Informacji było znacznie więcej, niż mógł to znieść zdrowy na umyśle człowiek. Odłożył słuchawkę i głęboko westchnął. Zdawał sobie sprawę, że incydent z GVX urósł do większych rozmiarów - podjęte próby powstrzymania i zatuszowania afery doprowadziły do kolejnego przecieku. Przed następnym posunięciem będzie musiał znowu porozmawiać z prezesem zarządu Rocko Buntingiem, mimo jego polecenia, by w żaden sposób nie łączyć go z tą sprawą. Zadzwonił do sekretarki Rocka, żeby się umówić, i tak jak się spodziewał, Rocko zgodził się przyjąć go od razu. To był długi spacer - z oficyny w zachodnim skrzydle do apartamentu na ostatnim piętrze wschodniego skrzydła. Szybkim krokiem zajęło mu to jakieś dziesięć minut. Wychodząc ze swojego gabinetu, powiedział asystentce, że najprawdopodobniej przez kilka dni nie będzie go w firmie. Asystentka skinęła głową i nie zadając zbędnych pytań, zapisała informację w notesie. Praca Charliego wymagała dość częstych niespodziewanych wyjazdów na dłuższy czas, ale o szczegółach nigdy się nie mówiło. Dziś postanowił nie spieszyć się i idąc, układał sobie w myślach, co powie szefowi. Charlie od samego początku zdawał sobie sprawę, że to będzie skomplikowany problem, ale nie przypuszczał, że rozrośnie się do takich rozmiarów. Poza tym mógł winić za to tylko siebie. Powinien był posłuchać wczesnych ostrzeżeń Ivana Patricka. Ale wtedy czułby się nie w porządku wobec samego siebie. Ivan nigdy nie poruszał spraw, które nie przyniosłyby mu zysku. W dziewięćdziesięciu procentach zignorowanie jego oferty oznaczało uchronienie się przed bólem głowy. Nikt nie mógł winić Charliego za to, że chciał go uniknąć. Kogo próbował oszukać? Przecież to jego obowiązkiem było niedopuszczenie do takiej sytuacji. Rocko będzie wkurzony jak wszyscy diabli.

Zdaniem Ivana plan zdobycia próbki GVX przez porwanie dzieciaka jednego z dyrektorów zrodził się w chorym umyśle Fabiana Congera i był szczerą, choć chybioną próbą ratowania świata. Charlie początkowo nie wiedział, czy w to wierzyć, a kiedy przekonał się, że to prawda, dżinn już wydostał się z lampy. Teraz już można było tylko ograniczać straty. Ivan twierdził, że Fabian Conger od lat naciskał na Stephensona Hughesa, który sam w studenckich czasach aktywnie protestował przeciwko wojnie w Wietnamie, żeby zdradził swojego pracodawcę. Hughes miał cały czas chować głowę w piasek i nie chciał uwierzyć, że Carlyle jest zamieszane w tego rodzaju działalność. Dopiero kiedy Conger porwał jego dzieciaka, Hughes zaczął doszukiwać się informacji, o których istnieniu nie miał wcześniej pojęcia. W tym momencie Charlie zrozumiał, że zaistniał problem, a kiedy się skontaktował z Ivanem, przyszedł czas na rozwiązania siłowe. Dzięki analizie danych komputerowych dowiedział się, że Stephenson Hughes odkrył tożsamość Angeli Caldwell jako szefowej projektu PATRIOT - i kryjącego się pod tym hasłem programu GVX. Wkrótce po zdobyciu tej informacji Hughes przepadł. Kiedy później Ivan, na życzenie Charliego i za pieniądze firmy, złożył wizytę w domu Angeli, ta początkowo zaprzeczała, jakoby kiedykolwiek rozmawiała ze Stephensonem Hughesem. Ale Ivan i Charlie wiedzieli swoje. Przechwycili e-mail, w którym Angela zaprasza Hughesa do swojego domu. Upierała się przy swojej wersji zbyt długo, co miało fatalne konsekwencje dla jej rodziny. Nim wyznała Ivanowi, że przekazała Hughesowi szczegóły projektu, jakich potrzebował do otrzymania pieniędzy na okup za syna, jedno z dzieci już nie żyło, a drugie wyło z bólu. Myśl o torturach przyprawiała Charliego o mdłości, ale przecież nie wynajął Ivana dlatego, że był miły. Wynajął go, bo był skuteczny. Mimo to Hughes nadal wyprzedzał ich o krok. GVX był przechowywany w dawnej bazie rakiet Nike, będącej od dziesięcioleci własnością Carlyle. Wykonane ze zbrojonego betonu podziemne pomieszczenia nadawały się idealnie do prowadzonych w tajemnicy prac. Kiedy Ivan ze swoim oddziałem dotarł do bazy, dwóch wartowników było martwych, a tuzin pojemników z GVX zniknął. To był koszmar, który stał się rzeczywistością. Charlie Warren wszedł do windy, która miała go zawieźć na dyrektorskie piętro, i usiłował przewidzieć reakcję Rocka na te ostatnie wieści. Będzie złość i wrzaski, będzie na pewno... No właśnie, co? Charlie poczuł, że sztywnieje. Właściwie co Bunting mógł mu zrobić? Wywalić go z

roboty? Raczej nie. Nie, to niemożliwe. Zabrnęli już tak daleko, że nie było odwrotu. W końcu to sam Rocko zaakceptował plan Ivana mający na celu odzyskanie skradzionego GVX. Szczerze mówiąc, był podekscytowany, kiedy Ivan stwierdził, że jedynym sposobem na ponowne zamknięcie dżina w butelce jest zapłacenie okupu. - Przemyślcie to - powiedział wtedy Ivan podczas spotkania na parkingu starego hotelu Roberts w centrum Muncie. - Hughes nie będzie miał wyjścia i pokaże się ze skradzionym GVX. Będzie go potrzebował, żeby zapłacić okup i ocalić życie syna. Ci idioci, których Fabe wynajął do pilnowania chłopaka w Samson, zaczynają tracić cierpliwość i Hughes dobrze o tym wie. Jeśli chce zobaczyć dzieciaka żywego, musi dostarczyć GVX. A wtedy ja wszystkich pozabijam i na świecie zapanuje stary porządek. Charlie był teraz zdumiony, że morderstwo może wydawać się racjonalnym wyjściem, kiedy trudno znaleźć inne, a człowiek jest przerażony. - A co z resztą? - zapytał Rocko Bunting. - Co ty z tego będziesz miał? - Wynagrodzenie. - Domyślam się, że wyższe niż zwykle - odezwał się Charlie. - Nie chodzi o pieniądze - odparł Ivan. Dla lepszej dramaturgii zawiesił głos, a potem wyjaśnił: - Mam pewne kontakty w Afryce Północnej. Oni chętnie położyliby łapę na tym, co ukradł Hughes. Zapłacą mi miliony. Charlie szukał na twarzy Buntinga śladu przerażenia - a nawet złości - ale zobaczył tylko determinację. - Kilka milionów dla takiej firmy jak wasza to drobiazg - ciągnął Ivan. - A dla mnie to fundusz emerytalny. Bunting skinął głową i wrócił do samochodu - w ten sposób porozumienie zostało zawarte. Charliemu trudno było uwierzyć, że wszystko to działo się miesiąc temu. Do diabła, niecały miesiąc. Drzwi windy otworzyły się na rozległy hol apartamentu, gdzie stały na tylnych łapach dwa wielkie wypchane niedźwiedzie grizzly. Te dwa trofea przywiezione przez Rocka wiele lat temu z polowania na Alasce były mało subtelnym ostrzeżeniem dla zalęknionych kierowników, którzy ośmielili się przekroczyć te progi. Bunting słynął ze swych humorów i ludzie, którzy zaszli tak wysoko jak Charlie, mieli nieraz okazję wysłuchać takiej tyrady, że poważnie zastanawiali się, czy kosmate bestie z wyszczerzonymi zębami i wysuniętymi pazurami nie były krewnymi szefa. Krocząc po rdzawoczerwonej pluszowej wykładzinie, dotarł do podwójnych drzwi z przydymionego szkła, za którymi znajdowała się atrakcja

nazywana Dyrektorską Krainą. Za drzwiami czekała już na niego Katie Fallon, biuściasta asystentka Rocka. Przywitała go i przekazała instrukcję, by zaczekał w sali konferencyjnej zarządu. Zaprowadziła go do drzwi, otworzyła je, a potem za nim zamknęła. Charlie wiedział z doświadczenia, że Rocko pojawi się w drzwiach znajdujących się na końcu sali. Pomieszczenie było gabinetem ze ścianami wyłożonymi drewnem tekowym, a na jego środku dominował hebanowy stół konferencyjny, wokół którego stało trzydzieści wyściełanych skórą krzeseł. Na ścianie naprzeciwko okien, pod wymalowanym logo firmy, skrywał się wielki ekran. Charlie zastanawiał się, jak w tych czasach cięć budżetowych i oszczędności jego szefowie mogli pozwolić sobie na taki przepych, ale bądź co bądź przyjmowali tu najwyższych rangą wojskowych i ich cywilnych doradców. Postanowił nie siadać. Wolał zaczekać na szefa, niech on wskaże mu miejsce przy stole. Mniej więcej po trzech minutach otworzyły się drzwi w końcu sali i do środka wszedł Rocko Bunting. Był to potężny, choć niezbyt wysoki mężczyzna o twarzy mopsa. Jego szerokie ramiona nie pozostawiały żadnych wątpliwości, że opowiadania o sukcesach w drużynie rugby w college'u nie były przesadzone. Usiadł na krześle w końcu sali konferencyjnej i wskazał miejsce po swojej lewej stronie. - Siadaj - rozkazał. Przebycie całego dystansu zajęło Charliemu dobre dziesięć sekund. Usiadł na wskazanym miejscu i czekał na sygnał do rozpoczęcia składania raportu. - Zdajesz sobie sprawę, że nas wykorzystał - rzucił Bunting. - Słucham? - Charlie był zaskoczony. - Ten Ivan. Wiesz, że nas wyrolował. - Rumiana zwykle twarz Buntinga wraz z rosnącym oburzeniem czerwieniała. - Wiele o tym myślałem i teraz wiem, że Ivan był inicjatorem całego zamieszania. Jego przyjaciel, „gwiazda rocka", sam nie wymyślił tej intrygi z porwaniem. To od początku była robota Ivana. Makiaweliczna intryga mająca na celu zarobienie fortuny na naszym produkcie. Charlie doszedł do podobnych wniosków już dwa dni temu, ale nie wspomniał o tym. W obecnej sytuacji motywy nie miały znaczenia. Teraz ważne było tylko powstrzymanie biegu wypadków. Postanowił, że nie połknie haczyka. - Jest jeszcze jeden problem - powiedział. - Cóż znaczy jeden więcej? - Innego dnia taki komentarz wywołałby może uśmiech, ale na pewno nie dziś. - Ivan znalazł już GVX? - Nie. Wygląda na to, że rodzina Hughesów zapadła się pod ziemię. Ivan był tak

przekonany o niezawodności swojego planu z przekazaniem okupu, że kiedy nic z tego nie wyszło, nie miał odwrotu. Ale wiem, że robi, co może, żeby odnaleźć Hughesów. - Jak? - zapytał Bunting. Charlie poczuł dziwne uczucie ulgi, że zna odpowiedź. - Ma na oku ich karty kredytowe i telefony. Kiedy Hughes popełni błąd, wychyli się ze swojej mysiej dziury, Ivan będzie o tym wiedział. - I co wtedy? - I wtedy zajmie się nim. Bunting spojrzał zimno na Charliego. Najwyraźniej nie lubił pustych słów. - Jest teraz w swojej kwaterze... - W swojej komunie? - przerwał mu Bunting. - Tak. - Charlie po raz kolejny wolał nie połykać haczyka. - Trzyma swój oddział w gotowości. Kiedy tylko dowie się, gdzie jest Hughes, ruszy za nim. Za pierwszym razem Stephensonowi udało się zaskoczyć Ivana. Drugi raz to się nie powtórzy. Bunting potrząsał głową. Najwidoczniej miał gorsze zdanie na temat umiejętności Ivana. - Policja powiązała już nazwisko Hughesów z zabójstwem Angeli - ciągnął Charlie. Teraz nie mogą już szukać pomocy u stróżów prawa. Dzięki temu zyskamy na czasie. Musimy mieć nadzieję, że nie postąpią wbrew własnym interesom i jednak nie zadzwonią na policję. Bunting skrzywił się i odrzucił taką ewentualność. - To się nie zdarzy - powiedział. - A jeśli nawet, pożałują tego. Charlie czekał na szczegóły. - Okazuje się, że nie jesteśmy pozostawieni sami sobie. Rozmawiałem ze swoim przyjacielem z senackiej komisji do spraw służby zbrojnej. Opowiedziałem mu dość oględnie, z czym mamy do czynienia. Szybko zrozumiał, jakie mogą być polityczne następstwa, jeśli do opinii publicznej wyciekną szczegóły na temat projektu PATRIOT. Cały dzień spędził, wisząc na telefonie, i okazuje się, że Departament Sprawiedliwości mamy po swojej stronie. Jeśli Hughes się ujawni, zniknie, nim zdąży pisnąć słowo. Charlie zdał sobie sprawę, że siedzi z otwartymi ustami i czym prędzej je zamknął. Kiedy w zdaniu używa się słowa „zniknie" w taki sposób, może to oznaczać tylko jedno. W jego głowie materializował się obraz Guantanamo. - Boże - szepnął. - Jak... to dobrze. - Jaki jest plan na wypadek, gdyby Hughes nie popełnił żadnego błędu? - zapytał

Bunting. - Co zamierza zrobić w takiej sytuacji Ivan? Na to pytanie Charlie także miał gotową odpowiedź. - To zależy, jak długo by to trwało. Jeśli tydzień lub więcej, to pewnie sam ruszy na poszukiwania. Bunting uniósł brwi, zaskoczony. - Wygląda na to, że już otrzymał zapłatę za swój - tu Charlie palcami zrobił znak cudzysłowu - GVX. Wiem tylko, że to ktoś z Afryki Północnej. Jeśli Ivan nie dostarczy towaru, za który już zapłacono, może się zrobić nieprzyjemnie. Bunting uśmiechnął się. Najwyraźniej podobała mu się wizja Ivana Patricka traktowanego tak, jak ludzie, którymi zajmował się osobiście. Po chwili uśmieszek znikł z jego twarzy. - Czego w takim razie ma dotyczyć to spotkanie? Co to za nowe komplikacje? Charlie wziął głęboki wdech. - Powiększył się krąg poinformowanych. - Co to ma, do cholery, znaczyć? - To znaczy, że dziś po południu prywatny detektyw z miejscowości Fisherman's Cove w Wirginii włamał się do naszego serwera pocztowego i ściągnął z niego moje i Ivana e-maile dotyczące wstępnych ustaleń. Ochrona zdołała wyłączyć serwer, nim dobrał się do całości, ale i tak mnie to niepokoi. Czerwień uszu Buntinga jeszcze się pogłębiła. - Masz nazwisko albo adres? - zapytał spokojnie. - Tak. Konto pocztowe, na które ściągnięto wiadomości, należy do Venice Alexander, kierowniczki w firmie Security Solutions. - W czym się ta firma specjalizuje? Charlie potrząsnął głową. - Nie wiem. Zrobiłem rozpoznanie, ale udało mi się dotrzeć tylko do izby handlowej. Najwyraźniej to jedna z tych firm, które działają na gębę. Ton jego głosu sprawił, że Bunting ponownie się skrzywił. - Widzę, że jesteś zaniepokojony. Charlie przytaknął. - Owszem. Prywatne firmy detektywistyczne, które działają w sposób niewidoczny, zwykle zajmują się... zadaniami specjalnymi. - Mów jaśniej. - Bunting zmarszczył brwi. Charlie westchnął. Nienawidził takich sytuacji, ale pracował w ochronie dostatecznie

długo, żeby nie tylko mówić szyfrem, ale także go rozumieć. - To są firmy, które specjalizują się w specjalnych projektach. Zwykle są to najemnicy. - Żeby Bunting nie miał żadnych wątpliwości, dodał: - Płatni cyngle. Wielkie oczy szefa powiedziały mu, że zrozumiał. - To takie firmy, które można wynająć, kiedy porwą nam dziecko i chcemy je szybko odzyskać. Bunting patrzył bez słowa. To, co usłyszał, było bardziej niż niepokojące. - Mówisz teraz o teorii czy o faktach, Charlie? - O mocno popartej dowodami teorii - zaasekurował się Charlie. - No dobrze - rzekł Bunting, wstając. - Wygląda na to, że musisz wsiąść do samolotu i znaleźć to Fisherman's Cove.

Rozdział 25 Ojciec D'Angelo musiał się przejść. W Resurrection House poznawał dramaty uczniów, których tam przyjęto, w poradni wysłuchiwał o ciężkim losie dzieci. Potrzebował świeżego powietrza i panującej w Fisherman's Cove ciszy, gdyż ta przypomniała mu o łasce, jaką Bóg obdarzył ten świat. Ludzie robili wszystko, co w ich mocy, by to zniszczyć - a szczególnie martwiła go destrukcja w świecie dzieci - ale wiosenny spacer zawsze napełniał go spokojem. Tę porę roku lubił najbardziej. Ostatnie pozostałości zimy już zniknęły i na dobre zawitała wiosna. Woń mnóstwa kwiatów przesycała powietrze pozbawione jeszcze ciężkiej wilgotności lata. Fisherman's Cove było wyjątkowe o każdej porze dnia, ale w takie wieczory jak ten wydawało się Dominicowi miejscem szczególnie magicznym. Ciemne frontony budynków i zupełny brak ruchu ulicznego sprawiały, że panował tu spokój żywcem przeniesiony ze Starego Świata. Na dodatek dzisiaj od wody wiała lekka bryza, przynosząc z oddalonej o dwie przecznice mariny ciche skrzypienie zacumowanych łodzi. Wieczór był porą, kiedy ksiądz mógł spacerować chodnikiem, nie troszcząc się, czy jego trzódka widzi go w dobrym nastroju. Wszyscy mamy do odegrania jakąś rolę w życiu, a jego pozostawiała niewiele miejsca na humory. O tej porze ulice były praktycznie wyludnione. Dlatego poczuł zaskoczenie, kiedy w pobliżu głównego wejścia do kościoła usłyszał dochodzący z cienia głos. - Dobry wieczór, ojcze. - Venice. - Kobieta siedziała na betonowych stopniach schodów i obejmowała ramionami kolana. Wyglądała na zmarzniętą. - Co się stało? Nie odpowiedziała. - Pospacerujesz ze mną? - zaproponował. Pociągnęła nosem. - Pewnie potrzebuje ojciec samotności. - Chodź ze mną, proszę. - Wyciągnął do niej rękę. Venice wstała. Dom milczał. - Martwię się o Diggera - odezwała się. - Jak my wszyscy.

- Ale ja naprawdę się martwię. Wydaje mi się, że wpadł w kłopoty po uszy. - Streściła mu wyniki swoich poszukiwań w archiwum. - To już siedem morderstw i wszystkie są ze sobą powiązane - zakończyła. Następnie opowiedziała o spotkaniu Jonathana z panią szeryf, która marzyła wprost o tym, żeby wsadzić go do więzienia. - To mnie przeraża. Dom zastanawiał się nad tym, co usłyszał. - On zawsze był śmiałkiem, Ven. Już w college'u. Gdy nie wymyślił czegoś nowatorskiego, czuł, że stoi w miejscu. Venice zmierzyła go wzrokiem. - Mam wrażenie, że ojciec go podziwia. Dom wzruszył ramionami. - Oczywiście, że go podziwiam. To najlepszy przyjaciel, jakiego kiedykolwiek miałem. - Powinien mu więc ojciec przemówić do rozsądku. Dom roześmiał się. - Jasne. Gdy tylko zlikwiduję klęskę głodu na świecie i wymyślę sposób na ustrzeżenie się przed przypływami, wtedy przemówię Diggerowi do rozsądku. No dobrze, kiedy on przylatuje? - Jego samolot ląduje o dziesiątej z hakiem na lotnisku Dullesa. Dom ponownie wybuchnął śmiechem. - Digger leci rejsowym samolotem. Ciekawe, czy on wie, jak to jest. Nawet Venice się roześmiała. - A co z Boxersem? Chciałby ojciec siedzieć obok niego w fotelu? Szli powoli, w milczeniu, oddalając się od rzeki. Wspięli się na niewielkie wzniesienie i w końcu skręcili w Pine Avenue, uformowany z drzew tunel, gdzie jedynym oświetleniem były prześwitujące pomiędzy gałęziami światła na werandach okolicznych domów. - Co myślisz o tym, że rodzina Hughesów to mordercy? - zapytał Dom. - Nie daje mi to spokoju. Intuicyjnie nie przyjmuję tego do wiadomości. Ludzie, którzy tak troszczą się o własne dziecko, nie mogliby zabić dwojga innych. To wydaje mi się niewiarygodne. - Może to wyglądało całkiem inaczej - podsunął Dom. - Ojciec zna zdanie Diggera na temat zbiegów okoliczności - odparła Venice. - Nie istnieją. Wszystkie wydarzenia są ze sobą powiązane. Dom pokiwał głową. Zupełnie jakby słyszał głos Diggera. - No dobrze. Potraktujmy to jak ewangelię. Zbiegi okoliczności nie istnieją.

Przyjmijmy też, że Hughesowie nie mogli zamordować dzieci. To oznacza, że zbiegi okoliczności są ze sobą w jakiś sposób powiązane, tylko nie wiemy jak. Venice się zatrzymała. Kiedy sens słów Doma wreszcie do niej dotarł, otworzyła szeroko oczy. Widząc to, Dom roześmiał się głośno. - Będziesz miała coś przeciwko temu, żebym ci pomógł? - zapytał. *** Kwadrans później znaleźli się na drugim piętrze dawnej remizy strażackiej. Dom przysiadł na krześle za Venice i spoglądał jej przez ramię. Pracowali przez trzy godziny bez przerwy i udało im się ustalić sporo faktów. Kiedy Jonathan przyjedzie z lotniska, zamierzali podzielić się z nim rewelacjami. Dom nigdy wcześniej nie widział Venice tak ożywionej. A potem z rezydencji zadzwoniła Mama Alexander i nagle wszystko uległo zmianie. *** Lot minął szybko. Jonathan i Boxers znaleźli się w końcu w tym samym samolocie lecącym z Chicago bezpośrednio na lotnisko Dullesa w Waszyngtonie. Ze względów bezpieczeństwa usiedli z dala od siebie. Gail Bonneville wiedziała, jak wygląda Jonathan, ale do tej pory nie miała pojęcia o istnieniu Boxersa. Jeśli nawet umieściła na pokładzie samolotu kogoś, kto śledziłby Jonathana, to Boxersowi nic nie groziło. Ryzyko było niewielkie, ale biorąc pod uwagę przypadek, który sprawił, że stanął twarzą w twarz z Gail Bonneville, wolał zachować ostrożność. Jonathan wolałby wyrwać sobie język, niż przyznać rację Venice, ale przecież nie bez podstaw narzekała, że zbyt lekko traktuje zasady bezpieczeństwa i działa pochopnie. W Muncie postąpił głupio i mało brakowało, a dałby się złapać. Gdyby Bonneville zajęła się serio jego tożsamością, mógł liczyć na to, że Wolverine go ochroni, ale i tak ta niefrasobliwość mogła go drogo kosztować. W najlepszym razie straciłby dostęp do samolotu Richarda Lydella, którego to pewnie by uszczęśliwiło. Ofiarą padła też jego broń. Dla uniknięcia kłopotów na lotnisku musiał wstąpić do biura FedEx i wysłać swoją czterdziestkępiątkę razem z amunicją kurierem. Za dwa dni odzyska broń, miał zresztą do dyspozycji cały arsenał, ale nie znosił podróżowania bez pistoletu u boku. Przez dwie godziny lotu do Waszyngtonu jego myśli krążyły wokół morderstwa w domu pani Caldwell. Nie mieściło mu się w głowie, żeby Hughesowie byli zdolni do takiego czynu. Poza tym tortury były wizytówką Ivana Patricka. Tylko dlaczego? Co łączyło Fabiana Congera, Tibora Rothmana, Angelę Caldwell i Ellen? Co sprawiło, że zostali tak okrutnie potraktowani, prawdopodobnie przez tego samego człowieka?

Z powodu ciasnoty w kabinie samolotu Jonathan powstrzymał się przed robieniem notatek. Zamknął oczy i próbował znaleźć powiązania. Angelę Caldwell, Stephensona Hughesa i Fabiana Congera łączyła firma Carlyle Industries i wytwarzany przez nią GVX. Starego Hughesa i Tibora, każdego na swój sposób, łączyła osoba Thomasa Hughesa. Rozpoznanie dokonane przez Venice wykazało, że także Conger i Hughes są powiązani za sprawą Carlyle. Mógł tu też śmiało dorzucić Tibora, który jako reporter pewnie nieraz miał z Congerem kontakt. Zacisnął mocniej powieki. Czuł, że odpowiedź jest gdzieś blisko. Przywołał w wyobraźni diagram Boole'a i zaczął łączyć fakty. Wiedział na pewno, że Thomas Hughes został porwany po to, żeby Stephenson Hughes wykradł GVX z firmy Carlyle. Wiedział też, że do wymiany doszłoby, gdyby nie wkroczył i nie oswobodził Thomasa. Czy to był ten krytyczny moment, kiedy wszystko zaczęło iść nie tak? Ta myśl go zmroziła. Jeśli misja uwolnienia Thomasa skończyłaby się niepowodzeniem, Thomas, Stephenson i Tibor bez wątpienia zostaliby zabici. I co wtedy? Kiedy spiął wszystko w całość, z wrażenia zaparło mu dech w piersiach. Gdyby nie powiodło mu się w Samson, żaden chip z nagraniem wideo nie zostałby wysłany. A wtedy nie miałoby sensu torturowanie Ellen. Nie leżałaby teraz w szpitalu. Nie balansowałaby na granicy życia i śmierci. Uderzenie kół o pas startowy wyrwało go z zamyślenia. Był tak zaabsorbowany, że nie zauważył, kiedy samolot zaczął zniżać. Wysiadając z samolotu, przechodząc do hali C lotniska i jadąc autobusem do głównego terminalu, Jonathan i Boxers udawali, że się nie znają. Następnie, trzymając się w sporej odległości od siebie, zjechali na niższy poziom, minęli taśmociąg z bagażami i wyszli na zewnątrz, gdzie mieli wsiąść do oddzielnych taksówek. Jonathan nie dotarł do taksówki. Mijając pierwszy taśmociąg, dostrzegł Venice. Był zaskoczony; zwolnił kroku i zawahał się. Ale kiedy zobaczył obok niej Doma, poczuł, jak krew tężeje mu w żyłach. Przez te wszystkie lata, kiedy wybierał się na misje - czy to na rozkaz Wuja Sama, czy na własną rękę - Dom D'Angelo nigdy nie wyjeżdżał po niego na lotnisko. Nie było żadnego machania rękami ani uśmiechów. Venice wyglądała, jakby za chwilę miała się rozpłakać. Dom zresztą też. Ksiądz zrobił krok, żeby pierwszy przywitać się z Jonathanem. - Co się dzieje? - zapytał Jonathan, choć już znał odpowiedź. Venice skryła się za plecami Doma i zaczęła już na dobre płakać. - Usiądźmy - zaproponował Dom.

- Nie. Mów. Dom chwycił Jonathana za łokieć i poprowadził go w stronę krzeseł. - Lepiej usiądźmy. - Chodzi o Ellen? - zapytał Jonathan. Mieli to wypisane na twarzach, ale musiał to usłyszeć. A jeszcze lepiej, usłyszeć, że się myli. Dom rzucił spojrzenie Venice, a potem utkwił wzrok w oczach Jonathana. - Umarła dziś wieczorem o dziewiątej trzydzieści. Nie odzyskała przytomności. Przykro mi. Jonathan patrzył nieruchomym wzrokiem, kiedy słowa powoli płynęły. Tego właśnie się obawiał, ale oczekiwanie i pewność to nie to samo. Nigdy nie jest się przygotowanym na taką wiadomość. Zacisnął pięści, zacisnął zęby i starannie ukrył emocje. Dom podniósł głowę. - Dig? Venice podeszła bliżej z rozłożonymi ramionami, gotowa uściskać Jonathana. - Digger, tak mi przykro. Jonathan powstrzymał ją wyciągniętą ręką. - Wszystko w porządku - zapewnił. - Nie jestem zaskoczony. - Coś ściskało go za gardło, ale zapanował nad tym. Odwrócił się i zaczął iść w kierunku wyjścia. - Chodźmy. Mamy mnóstwo roboty. - Dig?! - zawołał za nim Dom. Nie zatrzymał się. Nie miał teraz ochoty z nikim rozmawiać. Może tylko z jedną osobą. Nie mógł się doczekać spotkania z Ivanem Patrickiem. - Jon! - Kiedy Jonathan nie zwolnił kroku, ksiądz potruchtał za nim. - Posłuchaj, Dig. Naprawdę uważam, że powinniśmy porozmawiać. Jonathan zmusił się do uśmiechu. - Mówisz teraz jako ksiądz czy jako psychoterapeuta? - Jako przyjaciel. I złości mnie to, że uciekasz, kiedy oferuję ci pomoc. Jonathan się odwrócił. - Zamierzasz mnie przeanalizować, ojcze? Chcesz, żebym się wyspowiadał? Chcesz mnie potrzymać za rękę? Zrobiłem sobie kuku, ty pocałujesz i będzie lepiej? Oczy Doma odzwierciedlały całą tę złość, jaka była przeciw niemu skierowana. - Tak - odparł. - Chcę zrobić po trochu to wszystko. - Nie trudź się. Nieraz miałem do czynienia ze śmiercią. Do diabła, pławiłem się w niej.

- Cóż za superbohater - zadrwił Dom. - Realista. Ellen nie żyje. Rozumiem. Jutro też będzie martwa, i za rok. Jeśli będę potrzebował psychiatry, zwrócę się do ciebie. - Kątem oka zobaczył zbliżającego się Boxersa, który zatrzymał się w pobliżu Venice. - Na miłość boską, Jon... - Mijali ich inni pasażerowie; strumień ludzkich ciał omijał ich, jak woda obmywa kamienie leżące jej na drodze. Ci bardziej spostrzegawczy, widząc napięcie na twarzach stojących, rzucali im drugie, zaskoczone spojrzenie. - Chcesz, żebym przeszedł wraz z tobą wszystkie stadia żałoby, Dom? Wiem wszystko o złości, poczuciu winy i zaprzeczeniu. Już to kiedyś przeżyłem, więc i teraz dam sobie radę. Nie popędzaj mnie. - Kochałeś ją, Dig. To go poruszyło. Proste zdanie, krótkie i takie prawdziwe. Poczuł, że szwy spajające jego uczucia zaczynają naprężać się i pękać. Odwrócił się i ruszył przed siebie. Dom wyciągnął rękę, próbując dotknąć jego ramienia, ale Jonathan ją odtrącił. - Przestań, Dig. Proszę. Kochałeś ją. Nie próbuj łączyć tego, co między wami zaszło, z tym, co stało się teraz. - Dosyć, Dom! - Do jasnej cholery, Jon, spójrz na mnie! - wrzasnął Dom, wzbudzając powszechne zainteresowanie mijających ich ludzi. Wody rozstąpiły się, zostawiając im wolną przestrzeń. Pięćdziesiąt stóp dalej dwóch umundurowanych policjantów zwróciło na nich uwagę i zaczęło się zbliżać. Oczy Jonathana rozbłysły niepohamowanym gniewem. Chwycił księdza za koszulę i przyciągnął do siebie. - Czego ty ode mnie chcesz, Dom? Oczekujesz łez? Może załamania nerwowego? Chcesz, żebym się dał utulić w żalu? Nic z tego. Dom nie odezwał się. Kiedy wyraz bolesnego przerażenia zniknął z twarzy Jonathana, wypuścił z zaciśniętej dłoni koszulę i nawet spróbował wygładzić zagniecenia. - Przepraszam - mruknął. - Jakiś problem? - zapytał z oddali policjant. - Nie, wszystko w porządku - odparł Dom. Młodszy i niższy funkcjonariusz skrzywił się z niepokojem. - Na pewno, ojcze? Widziałem, że złapał ojca za koszulę. - Powiedziałem, że wszystko w porządku - powtórzył Dom.

Ton głosu Doma musiał wkurzyć gliniarzy. - Nie wiem, o co chodzi, ale załatwcie to na zewnątrz. - Odeszli, oglądając się za siebie z niepokojem. - Posłuchaj - zaczął spokojniejszy już Jonathan - nie wiem, czy potrafię ci to wytłumaczyć, ale w moim świecie emocje są bezużyteczne. Przeszkadzają. Ja obracam się pomiędzy twardymi faktami a miękkimi teoriami. Wiem, co to akcja i reakcja. Przyczyna i skutek. Na tym polega mój zdrowy rozsądek. Cała reszta... - Głos mu się załamał. - Cała reszta nie ma znaczenia. Dom zaczekał, aż przebrzmi cisza po tych słowach. - To moja wina - powiedział w końcu Jonathan. - Uruchomiłem lawinę zdarzeń, która doprowadziła do śmierci Ellen, ale teraz wszystko naprawię. - Nie możesz. - Dosyć kazań, Dom. Proszę. Bądź tak miły i oszczędź mi tego. - Zemsta należy do Pana, Digger, nie do ciebie. Pozwól Jemu i policji robić swoje. - Oni nie wiedzą tego, co ja. Nie mogą pójść moim tropem. - Więc podziel się z nimi wiedzą. - Przecież zdajesz sobie sprawę, że nie mogę. - Więc podziel się wiedzą z Wolverine. Ona ma wystarczające wpływy. Jonathan milczał przez chwilę, a potem przyznał: - Nie. Chcę, żeby ten sukinsyn widział, jak go zabijam.

Rozdział 26 Boxers zawiózł Jonathana do domu Batmobilem, a Venice Doma Płonącym Ptakiem. Przez pierwsze trzy kwadranse w hummerze nie padło ani jedno słowo. Jonathan czuł, że Boxersowi doskwiera cisza i chciałby powiedzieć coś, co poprawiłoby nastrój, ale nie dbał o to. Każdy musiał dźwigać jakieś brzemię, Boxersowi przypadła w udziale niezręczna rola. - Wszystko w porządku, szefie? - zapytał wielkolud. Jonathan obrócił głowę, by spojrzeć na niego, ale nie odezwał się słowem. Boxers westchnął. - Przykro mi, że cię to spotkało. - Przecież jej nie lubiłeś - odparł Jonathan. Usłyszał w swoim głosie rozżalenie i poczuł w związku z tym zakłopotanie. - Nie, nigdy - wyznał Boxers. - Nawet nie próbowałem jej polubić. A jeszcze sposób, w jaki cię traktowała, kiedy odeszła... Ale to nie znaczy, że nie cierpię, kiedy ty cierpisz. Tym razem, gdy Jonathan odwrócił się do wielkoluda, ten delikatnie się uśmiechnął. - Jesteś moim przyjacielem, Dig. A to czyni cię wyjątkowym. Nie mogę patrzeć na twoją udrękę. Jonathan poczuł rozpływające się po jego ciele ciepło. Chyba nigdy wcześniej nie słyszał bardziej serdecznych słów współczucia. - Jest jeszcze coś, co powinieneś wiedzieć ciągnął Boxers. - Kiedy przyjdzie czas, gdy zaczniesz myśleć o zemście na dupku, który ją zabił, będę przy tobie. *** Płonący Ptak dotarł do domu szybciej i kiedy Jonathan ze swoim szoferem weszli do remizy, Venice, Dom i suka Joe już czekali na nich w salonie. Jonathan przystanął w progu i westchnął, kiedy pies zerwał się z sofy, żeby się przywitać. Wiedział, że wszyscy zebrali się tu, żeby go wesprzeć w tej trudnej chwili, ale nie był w towarzyskim nastroju. - Nie dzisiaj, kochani. Naprawdę chcę być sam. - Nie wydaje mi się - odparła Venice. Jonathan się skrzywił. - Zanim dotarła do nas wiadomość o Ellen, zrobiliśmy małą burzę mózgów powiedział Dom.

- My? - Dom i ja - wyjaśniła Venice. - Próbowaliśmy poskładać kawałki w całość. I chyba nam się udało. Jonathana to zainteresowało. - Wiemy, że Stephenson Hughes potrzebował GVX jako okupu - zaczął Dom. - A Ivan Patrick pracował dla Carlyle nad czymś nazywanym projektami specjalnymi - przerwała mu szybko Venice. Dom rozparł się w fotelu i pozwolił jej mówić. - Przyjąwszy założenie, że na świecie nie zdarzają się zbiegi okoliczności, skoro Angela Caldwell również pracowała w Carlyle... - Wiedziała, jak zdobyć GVX - dokończył Jonathan, łącząc fakty. - Dlatego Hughesowie ją zabili - wtrącił Boxers. - Torturowali ją, żeby wydobyć z niej informacje. Venice potrząsnęła głową. - Nie. Nie sądzę. Miała rodzinę, była matką. Wydaje mi się, że wszystko, co musieli zrobić, to wyjaśnić jej całą sprawę i wtedy uzyskali od niej niezbędne informacje. Jakimś sposobem musiał się o tym dowiedzieć Ivan Patrick i to właśnie on ją torturował, a potem zabił. - Venice wbiła w Jonathana wzrok, szukając potwierdzenia, że jej hipoteza brzmi logicznie. - To by tłumaczyło brutalność mordu, charakteryzującą działania Patricka - przyznał Jonathan. - Powiedz mu o kolejnej strzelaninie - przypomniał Dom. Venice pochyliła się na krześle, oczy miała szeroko otwarte. - Żadnych zbiegów okoliczności, tak? Kierując się tą zasadą, dokładnie przestudiowałam raporty w ICIS i znalazłam więcej dziwnych przypadków w okolicach Muncie. No dobrze, osiemdziesiąt mil od Muncie, ale mimo wszystko... - Kolejne morderstwo? - zapytał Boxers. - Nie. Strzelanina. No, prawie strzelanina. Z twarzy Jonathana można było wyczytać, że zaczyna tracić cierpliwość, więc Venice szybko przeszła do rzeczy. - Pod dziewięćset jedenaście zadzwonił ktoś i poinformował o strzelaninie na Apocalypse Boulevard w mieście, którego nazwy nie pamiętam. Nagle rozmowa została przerwana. Ten sam człowiek po chwili zadzwonił jeszcze raz i powiedział, że to było nieporozumienie i wszystko jest w porządku. Dyspozytor zawrócił karetkę, ale radiowóz

pojechał na miejsce, żeby sprawdzić, co się stało. Ludzie, których policjanci spotkali przy bramie - pracownicy firmy ochroniarskiej - wyglądali na poruszonych, ale zarzekali się, że wszystko jest w najlepszym porządku. - Ale twoim zdaniem coś się tam wydarzyło - dokończył za nią Jonathan. Venice potwierdziła skinieniem głowy. - No właśnie. Ponieważ nie istnieją zbiegi okoliczności. Na portalu Zillow sprawdziłam adres. - Jonathan domyślił się, że Zillow do wyszukiwarka nieruchomości. - Nie jesteś ciekawy, co się tam znajduje? - Indiańskie cmentarzysko - zażartował Jonathan. - Baza wyrzutni rakiet Nike. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych wycofaliśmy z arsenałów wszystkie rakiety Nike, a tereny, gdzie były wyrzutnie, poszły na sprzedaż. Ten przy Apocalypse Boulevard kupiła firma Secured Storage Company z Wilmington w stanie Delaware. - Nazwa firmy brzmi interesująco - zauważył Boxers. - Ciekawe, czym się zajmują. - Stan Delaware - powtórzyła z naciskiem Venice. Najwyraźniej była rozczarowana, że jeszcze się nie domyślili, do czego zmierza. - Carlyle też jest w Delaware. Jonathan wybuchnął śmiechem. - Jezu, Ven, połowa firm na świecie ma siedzibę w Delaware. - Dlatego łatwo się ich szuka - odparła Venice. - Secured Storage Company jest spółką zależną - choć nie bezpośrednio - od Carlyle Industries. To jedna i ta sama firma! W końcu to do Jonathana dotarło. - Wyrzutnie oznaczają podziemne magazyny - myślał głośno. - To tam Carlyle składuje GVX. - Kiedy Hughesowie pojawili się tam, żeby zabrać GVX, musiało dojść do wymiany ognia - stwierdził Dom. - A co z telefonem pod dziewięćset jedenaście? - zapytał Boxers. - Jeśli kogoś zastrzelono, dlaczego odwołano wezwanie? - Bo nie życzyli sobie widowni - wyjaśnił Jonathan. - Rany postrzałowe muszą być zgłaszane policji i wtedy wszczyna się śledztwo. A to pewnie ostatnia rzecz, jakiej życzyłaby sobie firma Carlyle. W pokoju zaległa cisza, jeśli nie liczyć chrapania Joe. W końcu Jonathan postanowił wygłosić swoją teorię. - Zdesperowani rodzice Thomasa zwracają się do Angeli Caldwell. Angela daje im wskazówki i przypłaca to życiem. Hughesowie musieli odwiedzić ją w domu, bo inaczej nie

byłoby wszędzie ich odcisków palców. Potem wybrali się na Apocalypse Boulevard i wzięli to, co było im potrzebne jako okup. - Przy okazji strzelając - wtrącił Boxers. - Zgadza się - przyznał Jonathan. - Teraz Hughesowie gdzieś się ukrywają. Nie mogą zgłosić się na policję, bo zostaną oskarżeni o morderstwo. A GVX albo gdzieś ukryli, albo mają ze sobą. Jest ich przekleństwem, a jednocześnie kartą przetargową. - Przesunął wzrokiem po twarzach obecnych. - Musimy znaleźć Stephensona Hughesa i jego rodzinę. Venice się rozpromieniła. - Ja już znalazłam.

Rozdział 27 Krzesło Gail Bonneville zaskrzypiało żałośnie, kiedy odchyliła się do tyłu i przeciągnęła, próbując pozbyć się skurczu między łopatkami. Siedziała z nogami na biurku. Sięgnęła po bezprzewodową mysz i przesunęła nią po udzie, włączając po raz kolejny nagranie wideo. W pierwszych sekundach filmu widać było, jak Leon Harris wchodzi do hali przylotów na lotnisku Dullesa. Obraz był niewyraźny, ale jej zdaniem Harris wyglądał na zmęczonego, kiedy tak szedł z torbą na komputer. Nastąpiła zmiana ujęcia i teraz widziała go przechodzącego przez inne drzwi, tym razem do sali kontroli bagażu, gdzie wita go jakiś ksiądz i kobieta. Bez wątpienia znają się, choć pomiędzy księdzem a Leonem można wyczuć napięcie. Nagranie nie ma ścieżki dźwiękowej, ale w ich spotkaniu widać rosnące emocje. W pewnym momencie Leon chwyta nawet księdza za koszulę. Gail była metodystką i nie znała dobrze nauczania Kościoła katolickiego, ale była pewna, że na każdego, kto podniósł rękę na księdza, czekały ognie piekielne. Był to tylko krótki wybuch gniewu, który zakończył się czymś, co wyglądało na przeprosiny, i to zanim zdążyli podejść zaniepokojeni policjanci. Na koniec pojawia się czwarta postać dramatu, zwalista bestia, równie serdecznie witana. Nagranie trwało niecałe dziesięć minut, ale Gail była przekonana, że w wydarzeniach na ekranie znajduje się odpowiedź na jej pytania. Policjanci, którzy dostarczyli to wideo, spisali się doskonale, pomyślała. Ani przez chwilę nie wierzyła, że Leon Harris jest z FBI mimo otrzymanego z Biura potwierdzenia - nie wierzyła też, że jest to jego prawdziwe nazwisko. Na nagraniu wysiadał on z samolotu, którym nie leciał żaden Leon Harris, i to potwierdziło jej podejrzenia. Kiedy przykrywka w postaci firmy Perseus Foods została zdekonspirowana, nie mógł ryzykować lotu ich samolotem. Miał zatem dwa wyjścia wyczarterować inny samolot, ale wtedy łatwo można byłoby go namierzyć, albo wtopić się w tłum pasażerów lotu rejsowego. Kierując się intuicją, skontaktowała się z Urzędem Bezpieczeństwa Transportu i poprosiła ich o nagrania z hal przylotów wszystkich waszyngtońskich lotnisk, które przyjęły samoloty startujące w promieniu pięciuset mil od Indianapolis. Ponieważ okazało się, że takich lotów było znacznie więcej, niż się spodziewała, zawęziła poszukiwania do biletów

zakupionych dziesięć godzin przed lotem. Miała szczęście i znalazła Leona już na piątym obejrzanym nagraniu. Kiedy rozpoznała go w hali przylotów, prześledzenie każdego jego kroku na lotnisku nie stanowiło żadnego problemu. Wystarczyło wybrać nagrania z kilku z setek kamer bez przerwy rejestrujących to, co dzieje się na lotnisku. O co tutaj chodziło? Dlaczego ten człowiek tak bardzo interesował się chronieniem rodziny Hughesów? Czuła, że jeśli uda jej się znaleźć odpowiedź na to pytanie, za jednym zamachem rozwiąże zagadkę siedmiu morderstw. Szybkie, dwukrotne stuknięcie w drzwi powiedziało jej, że to Jesse, nim wszedł, nie czekając na zaproszenie. Miał minę kota, który właśnie zjadł kanarka. W lewej ręce trzymał teczkę, którą wymachiwał niczym dama w operze. Podszedł do biurka Gail i usiadł w fotelu dla gości. - Szczęśliwy traf, szefowo - rzucił, ale nie otworzył teczki. - Program rozpoznawania twarzy nie poradził sobie z tym twoim Leonem Harrisem. Postanowiłem więc zająć się pozostałymi. I oto co otrzymałem. Gail czekała, aż otworzy teczkę i podsunie jej kartkę papieru. Obróciła ją i zobaczyła twarz, której nie rozpoznawała. Skrzywiła się i czekała na odpowiedź, choć nie zadała żadnego pytania. - Ksiądz - wyjaśnił Jesse. - Ten z wideo. Szukasz niejakiego ojca Dominica D'Angelo, proboszcza kościoła katolickiego Świętej Katarzyny w miasteczku Fisherman's Cove w Wirginii. Nie pytaj mnie, gdzie to jest, bo nie mam pojęcia. Zdjęcie, na które patrzysz, pochodzi z imprezy połączonej ze zbiórką pieniędzy na coś, co się nazywa Resurrection House. To taki rodzaj sierocińca dla dzieci, których rodzice spędzają czas w więzieniu. - Jak miło - rzuciła Gail. - To na dobry początek - pochwalił się z uśmiechem Jesse. - A teraz ciąg dalszy. Nie ulega wątpliwości, że Leon i ojciec D'Angelo znają się, prawda? Pomyślałem, że wrzucę do wyszukiwarki Dominica D'Angelo i Fisherman's Cove. Okazało się, że trafień jest dużo więcej, niż mogłem przypuszczać. Jak na księdza ma niezwykły talent do urabiania ludzi. To prawdziwa maszynka do zbierania funduszy. Jest także psychologiem, jeśli to ma dla ciebie jakieś znaczenie. - A powinno? Jesse wzruszył ramionami. - Jeżeli jesteś stuknięta, to tak. - Dlaczego...

- Zaczekaj chwilę. Zaraz do tego dojdę. Nie znalazłem nic łączącego go z Leonem, więc zacząłem grzebać w jego przeszłości tak głęboko, jak potrafiłem. W końcu dotarłem do gazetki absolwentów college'u William and Mary gdzieś z połowy lat osiemdziesiątych. Wspominali tam stare, dobre czasy. - Jesse uśmiechnął się szeroko i podsunął Gail kolejną kartkę. - Zobacz, co znalazłem. Przewidując, co się na niej znajduje, Gail odwróciła kartkę i ujrzała zdjęcie dwóch ewidentnie zawianych studentów college'u. Styl ubrań wskazywał na końcówkę epoki disco. Chłopcy śmiali się serdecznie, objęci ramionami w taki sposób, w jaki potrafią to robić tylko nastolatki. - Nie widzisz? - zachęcał ją Jesse. W końcu dojrzała. W podpisie pod zdjęciem były nazwiska. Ciemnowłosy, ciemnooki piękniś po lewej to była młodsza wersja ojca D'Angelo. A blond przystojniak bez koszuli po prawej to bardzo młody Leon Harris - tyle że podpis głosił: Jonathan Gravenow. - O kurczę. - Gail się rozpromieniła. - Czy ty wiesz, co znalazłeś? Dobra robota, Jess. Wspaniała robota. Teraz mamy jego nazwisko. Jesse potrząsnął głową. - Niestety, nie. Jonathan Gravenow nie istnieje. Nigdzie na świecie. - Przecież go widziałam. Jesse uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Nie - powiedział, podsuwając jej pod nos trzecią kartkę. - Widziałaś Jonathana Grave'a. Ta ostatnia kartka wyglądała na dokument potwierdzający zarejestrowanie spółki Security Solutions z siedzibą nie gdzie indziej jak w Fisherman's Cove. - To było dość skomplikowane. - Jesse pękał z dumy. - Jonathan Gravenow był jedynym dzieckiem Simona Gravenowa. Mówi ci to coś, miss FBI? Jasne, że mówiło. I to głośno. Simon Gravenow był jednym z największych reketierów. - Przestępczość zorganizowana, co? - Dokładnie - przytaknął Jesse. - Mafia z południa. Jonathan Gravenow zaraz po ukończeniu college'u zmienił nazwisko na Jonathan Grave i wstąpił do armii. Dwadzieścia lat później jest właścicielem prywatnej firmy detektywistycznej. Jak myślisz, jakiego rodzaju śledztwa może prowadzić były wojskowy? Tym razem Gail natychmiast zrozumiała. Tego rodzaju ludzie najchętniej zajmowali się działaniami paramilitarnymi. Na przykład uwalnianiem zakładników. Najwyższy czas

znaleźć Fisherman's Cove na mapie i zarezerwować miejsce w samolocie. Miała właśnie coś na ten temat powiedzieć, kiedy zadzwonił telefon. Chwytając za słuchawkę, miała przeczucie, że nie powinna go odbierać. Trzydzieści sekund później przeklinała się za to, że nie posłuchała instynktu. *** Venice nie próbowała kryć dumy ze swoich dokonań. - Wiedziałam, że będziesz chciał wyśledzić Hughesów - powiedziała - więc zajęłam się tematem. Miałam nadzieję, że zrobią coś głupiego, na przykład użyją karty kredytowej, ale nic z tego. Byli naprawdę sprytni. Jedynym dowodem ich dziwnego zachowania było pobranie z konta dwunastu tysięcy dolarów i dokonanie zmian w lokacie. - To pieniądze na podróż - odezwał się Boxers. - Próbowałam wyśledzić ich telefony komórkowe, ale albo je wyłączyli, albo wyrzucili. W każdym razie nie ma sygnału. - A co z numerem, pod który dzwoniłem po uwolnieniu Thomasa? - To był telefon na kartę - chwała Bogu, że na niego zadzwoniłeś, bo nie mielibyśmy czego szukać - ale on też jest wyłączony. To dało mi do myślenia. Skoro są na tyle sprytni, żeby wyłączyć telefony i korzystać z telefonu na kartę, to mogli kupić ich więcej, prawda? Jeden dla Stephensona i jeden dla jego żony, Julie. - Venice poczekała na potwierdzenie. Tak więc, dzięki pomocy mojej przyjaciółki z firmy telekomunikacyjnej, zaczęłam szukać numerów telefonów, pod które dzwoniono z komórki Stephensona. I wiecie, co odkryłam? - Co? - Jonathan udawał zniecierpliwienie. - Że Stephenson dzwonił na inny telefon na kartę. - Żony? - Tak podejrzewam. Ogółem były trzy rozmowy. Pierwsza tuż po twoim telefonie do Stephensona, a ostatnia jakieś trzydzieści godzin temu. Dzięki temu możemy wyznaczyć trasę, jaką się poruszali. - Gdzie sygnał się zaczyna, a gdzie kończy - wyjaśnił Dom. Venice potwierdziła skinieniem głowy. - Zgadza się. Trasa jest interesująca. Ta druga komórka za każdym razem była odbierana w innym miejscu, począwszy od Indiany, a potem dalej na północ i wschód. Telefon Stephensona pozostawał cały czas zalogowany do tego samego przekaźnika w południowo-zachodniej Pensylwanii. - W Pittsburghu? - zapytał Jonathan. - Nie w samym mieście - odparła Venice - ale w okolicy. Gdzieś w górach. - Sięgnęła

ręką pod stół, wyciągnęła atlas, który Jonathan zawsze tam trzymał, i odszukała odpowiednią stronę. Jonathan miał wrażenie, że wszystko to było wyreżyserowane. Kiedy wskazała miejsce na mapie, wykonała okrężny ruch palcami. - Gdzieś tutaj. Boxers gwizdnął cicho. - Niezły kawał terenu. Mogłabyś trochę zaostrzyć ołówek? Venice spojrzała na niego z ukosa. - Oczywiście, że mogę. - Jej głos jeszcze bardziej się ożywił. - Ta część stanu znajduje się w dość trudnej sytuacji ekonomicznej. Pojęcie sąsiedztwa tam nie istnieje. Na terenach górniczych jest całe mnóstwo starych farm i otaczających je ogromnych połaci ziemi. Każde gospodarstwo to dziesiątki, jeśli nie setki akrów. Jonathan czuł, że zaczyna tracić cierpliwość, ale zacisnął zęby. - Wiem, wiem. - Venice trafnie odczytała mowę jego ciała. - Zmierzam do celu. Naprawdę, uwierzcie mi. Ponieważ te gospodarstwa są tak wielkie, tylko kilka z nich może być źródłem sygnału z komórki Stephensona. - Chyba że rozłożył się tam biwakiem - zauważył Boxers. Venice machnęła lekceważąco ręką. - Na pewno nie. Uwierzcie mi. Hughes postanowił wykorzystać swój stary rodzinny dom. - Jego rodzinny dom? - zapytał Boxers. - Dlaczego policja go nie namierzyła? - dodał Jonathan. Venice rozpromieniła się. - Ponieważ prawo własności zostało przeniesione na Alistaira Dubois - wyjaśniła - a nie na Stephensona Hughesa. Jonathan wzdrygnął się. - Kim do diabła jest Alistair Dubois? - Ojcem matki Stephensona Hughesa. - Jasna cholera - warknął Boxers. Dom się roześmiał. - Czyż ona nie jest cudowna? Daję słowo, poskładanie tej łamigłówki zajęło jest raptem trzy kwadranse. Widziałem, jak to robi. Jonathan rozdziawił usta. - Jakaż to pokrętna logika zaprowadziła cię w takie miejsce jak to? Venice wzruszyła ramionami. - Oszukiwałam. Zaczęłam od założenia, że zaplanował coś sensownego. - Rzuciła

spojrzenie Boxersowi. - Coś bardziej sensownego niż biwak. A to znaczyło, że musi się tam znajdować jakaś posiadłość, do której miał dostęp. Potem pomyślałam, że to musi być jakaś posiadłość rodzinna, bo inaczej skąd by o niej wiedział? Zaczęłam od deklaracji podatkowych najbardziej podejrzanych farm, a potem zajęłam się genealogią. Rozwiązanie znalazło się szybko. - Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać - wykrztusił Jonathan. Venice triumfowała. - A możesz dokonać jeszcze jednego cudu? Szybko spoważniała. - Na przykład? - Znajdź mi wszystko na temat miejsca w Wirginii Zachodniej znanego jako Brigadeville. - Przekazanie informacji otrzymanych od Andrew Hawkinsa zajęło mu niecałą minutę. Venice się skrzywiła. - Trochę za mało danych. - Chcesz powiedzieć, że nie dasz rady? - spytał Jonathan. - Czuję się urażona. - Tak też pomyślałem. - Jonathan zerknął na zegarek. - Jest teraz siódma piętnaście. Spotkajmy się za trzy godziny i wtedy przekonamy się, na czym stoimy. Teraz Venice wyglądała na zaszokowaną. - Zdajesz sobie sprawę, że jest siódma piętnaście wieczorem? Jonathan wstał. - W takim razie trzy godziny i kwadrans. Box, my spotykamy się w biurze o dziesiątej trzydzieści. - Spojrzał na Boxersa. - Pasuje ci, Olbrzymie? - A mam jakiś wybór? - zapytał Boxers, wstając. - No to jesteśmy umówieni - powiedział Jonathan. - A teraz, jeśli pozwolicie, chciałbym zostać sam. Atmosfera w pokoju natychmiast się popsuła. Wyglądało to tak, jakby przez chwilę wszyscy zapomnieli o Ellen. Venice zerwała się na równe nogi, budząc przy okazji Joe. - Boże, Digger! - zawołała. - Jak my się zachowaliśmy... Jonathan odprowadził ich do schodów prowadzących do korytarza biura na pierwszym piętrze. - Nie macie za co przepraszać. Wykonaliście znakomitą robotę. - Nie potrzebujesz towarzystwa? - zapytał Dom, prowokując paniczne spojrzenie

Boxersa, który uspokoił się dopiero wtedy, gdy zrozumiał, że ksiądz nie jego towarzystwo miał na myśli. Wielkolud nie znał zbyt wielu słów pocieszenia. Jonathan uśmiechnął się. - Wszystko w porządku, Dom. Naprawdę. - Jesteś pewny? - Daj spokój - odparł Jonathan. - Dość już czasu poświęciłeś mojej duszy. Dom nie był zadowolony, ale nie mógł znaleźć argumentu, żeby zostać. Opuścił remizę tylnymi drzwiami. Kiedy wszyscy wychodzili, Jonathan odwrócił się plecami do Venice i Boxersa, nachylił się i podrapał Joe za uchem. Poczekał na odgłos zamykanych drzwi biura, potem wyprostował się i wyjął z kieszeni telefon. Otworzył klapkę, wyszukał na liście kontaktów odpowiednie nazwisko i wcisnął przycisk „połącz". Mężczyzna po drugiej stronie słuchawki odebrał po pierwszym dzwonku. - Kramer - odezwał się poważny głos. - Doug, tu Jon Grave. Potrzebuję twojej pomocy.

Rozdział 28 Nawet kiedy się odeszło z firmy, gdy agent z biura regionalnego FBI w Chicago przekazuje pilną wiadomość, należy go wysłuchać. - Musisz wracać do domu - powiedział Vincent Medina. - I musisz wracać sama. Kiedy Gail zaczęła naciskać, żeby zdradził więcej szczegółów, przepraszającym tonem wyjaśnił, że nie może powiedzieć nic więcej. - Ale ja już u was nie pracuję - przypomniała mu Gail. Medina nie pokusił się o komentarz. Mógł powiedzieć tyle, ile powiedział. Koniec. - Nie potrafię ci doradzić, co masz robić, Gail. Nawet nie wiem, o co chodzi. Ale skoro centrala zadzwoniła bezpośrednio do mnie i uznała, że ja jeden mogę się z tobą skontaktować, chodzi o coś ważnego. - I muszę jechać sama. - To kazali mi przekazać. - Pewnie nie możesz uściślić, kim są ci „oni". - Gail. Pani szeryf. Proszę. No i jechała teraz w nieznane. Odpędziła paranoiczne podejrzenia, że to pułapka. Pojedynczy strzał znikąd. Bum. Martwa. To śmieszne. Nawet gdyby chcieli zrobić coś takiego - a Biuro tego nigdy nie robiło, już nie - to nie zastawialiby pułapki przez telefon. Biorąc ostatni zakręt i wjeżdżając na długi podjazd prowadzący do domu, czuła, że serce bije jej ze zdwojoną prędkością. Zabiło jeszcze szybciej, gdy dostrzegła zaparkowanego przed wjazdem do garażu chryslera z naklejką wypożyczalni. Wzięła głęboki wdech, zatrzymała się i otworzyła drzwi. Wysiadając z samochodu, starała się cały czas trzymać prawą dłoń na kolbie pistoletu. Gdyby jednak okazało się, że to pułapka, człowiek, który ją zastawił, nie wyszedłby z tego cało. Dostrzegła jakiś ruch na werandzie. Ręka jej lekko zadrżała, ale nie było jeszcze powodu, by sięgać po broń. - Pokaż się, proszę! - krzyknęła. To „proszę" wcale nie zabrzmiało jak prośba. Cień na werandzie zawahał się, a potem uniósł ręce, pokazując, że dłonie ma puste. - Do światła! - poleciła. Cholera jasna.

*** Szef policji Doug Kramer prowadził. To był jedyny warunek, od jakiego uzależniał swoją decyzję o spełnieniu prośby Jonathana. Nie mógł pozwolić, żeby jego przyjaciel odbył tę podróż sam. W czasie długiej jazdy na północ Doug złożył jedynie Jonathanowi kondolencje, poza tym prawie nie zamienili ani słowa. O czym mieli rozmawiać w takich okolicznościach? Jonathan dobrze wiedział, jakie było zdanie innych na temat Ellen. Wiedział, że wszyscy uważali go za naiwnego, skoro wciąż darzył ją uczuciem, i nie potrafili zrozumieć lojalności, jaką wobec niej czuł. Nigdy nie próbował tego prostować; uznał, że to nie ma sensu. Jazda zajęła około godziny. Międzystanową I-95 do obwodnicy, i dalej Gallows Road. Kiedy na horyzoncie pojawił się budynek szpitala Fairfax, serce zaczęło mu walić. Skręcili w lewo w stronę rozległego kompleksu, potem w pierwszą uliczkę w prawo, minęli z lewej strony lądowisko śmigłowców i wreszcie wjechali w krainę kontenerów na śmieci i ramp załadowczych. Doug zatrzymał samochód u podstawy schodów prowadzących do pozbawionych jakiejkolwiek tabliczki metalowych drzwi. - Jesteś pewny? - zapytał. Jonathan skinął głową, choć wcale nie był. - Chcesz, żebym tu został czy mam iść z tobą? - Muszę iść sam - odpowiedział Jonathan - ale nie siedź w ciemnym zaułku. Może zadzwonię do ciebie, jak będę wychodził? - Nie - bez namysłu zaprotestował Doug. - Będę tutaj. Szkoda, że nie wzięliśmy ze sobą ojca Doma. Jonathan roześmiał się cierpko, otwierając drzwi samochodu. - Wcale nie - powiedział. - Kocham tego faceta jak brata, ale on nigdy nie nauczył się, ile warte jest milczenie. W przeciwieństwie do ciebie. - Przerwał, mając nadzieję, że Doug usłyszał w tych słowach podziękowanie. Następnie wysiadł i zatrzasnął drzwi. U szczytu schodów wystukał na klawiaturze interkomu trzycyfrowy kod. Sekundę później w głośniku odezwał się młody męski głos: - Mów. Szorstka serdeczność rozbroiła Jonathana. - Hmm, dobry wieczór. Nazywam się Jonathan Grave. Szef Kramer dzwonił do was i zgodził się, żebym zobaczył ciało mojej żony.

Chwila przerwy. - Tak. Oczywiście. Proszę wejść. Będę na pana czekał. - Jonathan wyobraził sobie tego dzieciaka z nocnej zmiany, jak pluje sobie w brodę za wcześniejsze nonszalanckie zachowanie. Zabrzęczał elektroniczny zamek i Jonathan pociągnął za uchwyt. Wewnątrz podłoga i ściany wyłożone były gładkimi beżowymi płytkami. Zza znajdujących się w połowie korytarza drzwi wyłoniła się tyczkowata postać rudowłosego młodzieńca. Miał szyję jak żyrafa i wprost tonął w zielonym czystym fartuchu. - Jimmy - powiedział, podchodząc niespiesznie do Jonathana z wyciągniętą ręką. Jestem technikiem. Mam nocną zmianę. Jonathan uścisnął mu dłoń. - Jonathan Grave - przedstawił się. Zamierzał zachowywać się szorstko, ale rozbrajała go szczerość tego młodego człowieka. - Bardzo przepraszam za swoje wcześniejsze zachowanie, ale nocami kręcą się tu dzieciaki, które lubią naciskać guziki... - przerwał swój wywód. - Przede wszystkim proszę przyjąć wyrazy współczucia. - Dziękuję - odpowiedział Jonathan. - Przyszedł pan sam? - zapytał Jimmy. - Czeka na mnie przyjaciel. - Jonathan wskazał głową metalowe drzwi. Jimmy się skrzywił. - Na pewno nie chce pan, żeby panu towarzyszył? Ten widok może być trudny... - Byłem w wojsku, synu. Niewiele możesz mi pokazać rzeczy, których sam, w ten czy inny sposób, nie spowodowałem. Twarz Jimmy'ego poczerwieniała, ale i tak nie osiągnęła barwy włosów. - W takim razie proszę za mną. - Ruszył wzdłuż korytarza. Minął dyżurkę, z której wcześniej wyszedł, potem skręcił w lewo i stanął przed nijakimi drzwiami z niepozostawiającą złudzeń tabliczką: KOSTNICA. WSTĘP TYLKO Z PRACOWNIKIEM. Za drzwiami stało zagracone biurko. Jonathan rzucił na nie przelotnie wzrokiem i dostrzegł pudełka z chusteczkami i lateksowymi rękawiczkami, ryzy papieru do drukarki i cały wachlarz żółtych ołówków. Jimmy zatrzymał się w poczekalni, tuż przed wielkimi drzwiami lodówkowymi prowadzącymi do sąsiedniego pomieszczenia. - Rozumie pan, że muszę panu towarzyszyć, prawda? - zapytał. Jonathan się skrzywił. Nikt mu o tym nie wspominał.

- To kwestia proceduralna - wyjaśnił dzieciak. - Nie zamierzam przeszkadzać, ale nie mogę pozwolić, żeby dotykał pan... - zaciął się - ...no, wie pan. Jej. Nie może jej pan dotykać. Jonathan przekrzywił głowę. Po raz pierwszy musiał zmierzyć się z faktem, że dla władz Ellen była teraz tylko dowodem, który może zostać pewnego dnia użyty podczas procesu jej zabójców. Jeśli on sam ich wcześniej nie zabije. - Rozumiem - odparł Jonathan. Jimmy przyjrzał mu się uważnie, a potem odwrócił w stronę drzwi. - Gdyby zrobiło się panu słabo albo... - Nie musisz się o mnie martwić - zapewnił go Jonathan. - Gdybym brał po pięć centów za każdym razem, gdy to słyszę... - mruknął Jimmy. Za drzwiami lodówki temperatura spadła do minus siedmiu stopni. Płytki tutaj miały kolor niebieskozielony, a może zielono - niebieski. Woda? Ten kolor był dla Jonathana desperacką próbą uczynienia krypty mniej przerażającą, choć w efekcie jej makabryczność trzykrotnie wzrosła. Ciała, dziesiątki ciał - niczym ofiary klęski żywiołowej, o której Jonathan nie słyszał - leżały okryte białymi prześcieradłami na stojących w nieładzie szpitalnych noszach. Jimmy nakazał Jonathanowi gestem pozostanie na miejscu, a sam zanurzył się w gęstwinę zwłok, sprawdzając przywieszki doczepione nie tyle do palca u stopy, ile do ucha czarnego plastikowego worka okrytego niedbale białym prześcieradłem. Chcąc uspokoić drżenie rąk, Jonathan wcisnął je w kieszenie spodni. Chłopak zatrzymał się w odległym końcu sali po prawej stronie. - Jest tutaj. Jonathan ruszył z miejsca, ale zatrzymał się, widząc, że chłopak pcha nosze na kółkach w jego stronę. Zajęło to tylko kilka sekund. Jimmy otaksował Jonathana spojrzeniem, które mówiło: czy jesteś pewien, że chcesz dalszego ciągu, potem zdjął prześcieradło i rozpiął zamek na jednej trzeciej jego długości. Rozsunął brzegi worka i oto była ona. A właściwie, nie. To, co z niej pozostało. Po śmierci jej zawsze delikatna skóra powinna przybrać żółto-białą barwę, zwiotczeć. Powinna mieć zamknięte oczy - lub przynajmniej przymknięte, z widocznym pod powieką półksiężycem źrenicy. Zwiotczałe mięśnie twarzy powinny dodać ostrości kształtowi nosa i kości policzkowych. Zdaniem Jonathana nieboszczyk nigdy nie wyglądał na człowieka wypoczętego, rozluźnionego, więc tego nie oczekiwał. Oczekiwał tylko spokoju. Oczekiwał, że zobaczy na jej twarzy śmiertelną łagodność.

Nie znalazł jej. Twarz Ellen trudno było właściwie nazwać twarzą. Była to nalana, rozpulchniona krwawa miazga. Po lewej stronie, tej bliższej Jonathana, kość policzkowa, oczodół i brew tworzyły razem wypełnioną krwią kulę. Powieki wyglądały jak sklejone. Kształt szczęki wskazywał, że została ona złamana, a zapadnięte wargi, że wybito jej zęby. Kiedy na nią patrzył, zrozumiał, dlaczego nikt nie chciał, żeby tu przychodził. Nikt nie powinien oglądać ukochanej osoby w takim stanie. Wszystkie emocje wyrażały się w jego wzroku. Nie był to smutek. Zaczerwienione oczy, zaciśnięte bezwiednie szczęki i pięści - to była oznaka narastającej wściekłości. Głęboko i głośno wciągnął powietrze, uświadamiając sobie, że od dłuższej chwili wstrzymywał oddech. - Dobrze się pan czuje? - zapytał Jimmy. Wyglądał na przerażonego, kiedy pomyślał, że będzie musiał zająć się żywym, a nie umarłym. Jonathan spojrzał na jego długą, smukłą szyję. Z niewiadomych powodów wyobraził sobie, jak łatwo można ją złamać. Wystarczyłby jeden cios. Albo jedno gwałtowne szarpnięcie. Oczami wyobraźni widział, jak to robi. Odgonił złe myśli. Teraz nie pora na przemoc. A na pewno nie wobec tego dzieciaka. Nie, czas na przemoc nadejdzie później. - Wszystko w porządku - odpowiedział Jonathan, przenosząc spojrzenie na Ellen. - Nie wygląda pan najlepiej. Jonathan nie odpowiedział. Odwrócił się na pięcie, pozostawiając jedyną kobietę, jaką kiedykolwiek kochał, na szpitalnych noszach. Nie chciał patrzeć, jak Jimmy zapina worek. Po drugiej stronie ciężkich drzwi, w pokoju z biurkiem, wpadł na detektywa Weatherby'ego z departamentu policji hrabstwa Fairfax.

Rozdział 29 Gail nigdy wcześniej nie spotkała kobiety, która wyłoniła się teraz z mroku werandy, ale mimo to ją poznała. - Mój Boże! - wyjąkała Gail. - Dyrektor Rivers. - Wyciągnęła dłoń do najwyższego rangą stróża prawa w tym kraju. - To dla mnie zaszczyt. Dyrektor FBI, Irene Rivers, odwzajemniła serdecznie uścisk dłoni i uśmiechnęła się. - Cała przyjemność po mojej stronie, pani szeryf. Gail zarumieniła się. W obecności kobiety, którą zawsze podziwiała, nagle odebrało jej mowę. - Co pani tu robi, pani dyrektor? - zapytała i zaraz skrzywiła się, słysząc niestosowność pytania. - Proszę darować sobie „panią dyrektor" i zwracać się do mnie po imieniu. Gail uśmiechnęła się. - Spróbuję, ale nie obiecuję. Dobrze wyglądasz. - Dziękuję. - Irene bezwiednie dotknęła czubka głowy, gdzie kasztanowe włosy skrywały rozległą bliznę, pamiątkę po kuli, która kilka lat wcześniej o mało nie pozbawiła jej życia. - Przykro mi było słyszeć o strzelaninie, do jakiej tu ostatnio doszło. Dla takiej małej społeczności tego rodzaju wydarzenie musi być bardzo niepokojące. - Przypuszczam, że byłoby niepokojące dla każdej społeczności - odparła Gail. - Możemy chwilę porozmawiać w domu? - Irene wskazała na schody prowadzące do frontowych drzwi. Gail rzuciła się pospiesznie w stronę schodów. - Gdzie moje maniery? Oczywiście, zapraszam do środka. *** Usiadły przy kuchennym stole, ponieważ kuchnia była jedynym umeblowanym pomieszczeniem. Irene Rivers zapewniła Gail, że bardzo jej się tu podoba. Gail uśmiechnęła się i zaproponowała coś do picia. Pani dyrektor odmówiła i przeszła do rzeczy. - Zdaję sobie sprawę, jak trudne były ostatnie dni. Sama przez wiele lat prowadziłam poważne śledztwa i wiem, że presja na szybkie osiągnięcie rezultatów jest ogromna. Gail skrzyżowała ręce i oparła je na stole. Kiedy już trochę ochłonęła z wrażenia, jakie

wywarło na niej spotkanie z taką osobistością, nie zamierzała wdawać się w pogaduszki. - Czy to spotkanie ma coś wspólnego ze strzelaniną w Samson? - zapytała wprost. Irene przemilczała pytanie. - Czy mogę mieć pewność, że to, o czym będziemy rozmawiać za chwilę, pozostanie między nami? - Nie - odpowiedziała Gail zaskoczona własnymi słowami. - Przynajmniej dopóki nie dowiem się, co zamierzasz powiedzieć. Nie jestem już winna posłuszeństwa FBI. Irene uniosła brwi i uśmiechnęła się znacząco. Popatrzyła na Gail z szacunkiem, bez cienia drwiny. - Dlaczego mnie to nie dziwi? - powiedziała. Zebrała myśli i spytała: - Kim, twoim zdaniem, jest zabójca? Gail, nie wiedząc czemu, zawahała się. - Mam podać jego nazwisko? Irene przekrzywiła głowę. - A potrafisz? - Wydaje mi się, że tak. - W takim razie nie. - Irene sprawiała wrażenie zakłopotanej. - Po naszej rozmowie przekonasz się, że będę potrzebowała przekonującego argumentu do zdementowania wszystkiego. Powiedz w takim razie, dokąd doprowadziła cię dedukcja? Dedukcja, pomyślała Gail. Typowe słownictwo Biura. Zmrużyła oczy, zastanawiając się, jak wybrnąć z tej sytuacji. - Muszę wyznać, pani dyr... - przerwała. - Nie czułabym się dobrze, dzieląc się tymi informacjami. Nie na tym etapie śledztwa. - Bo Biuro ma opinię firmy, która zdradza ludzi? - podpowiedziała Irene. - Ponieważ znane jest z tego, że wykorzystuje zaufanie, kiedy wszystko idzie dobrze, a wypina się, gdy coś pójdzie nie tak? Otwartość pani dyrektor wywarła na Gail duże wrażenie. - No właśnie. - Nie zamierzam robić ci wyrzutów. Gdybyś siedziała na moim miejscu w Szmaragdowym Grodzie, szybko nauczyłabyś się ufać swojemu instynktowi i odróżniać tych, którym możesz zaufać, od niegodnych zaufania. W tym wypadku zadaję pytanie, choć rozumiem wątpliwości. Gail polubiła tę kobietę. Zawsze darzyła szacunkiem Irene Rivers, a po strzelaninie, w której zginął jej poprzednik na tym stanowisku, wszyscy zaczęli doceniać jej odwagę.

- Dobrze - odpowiedziała pośpiesznie Gail. - Uważam, że nasz strzelec to wysokiej klasy zawodowiec. Moim zdaniem przeszedł przeszkolenie taktyczne w siłach specjalnych, w HRT albo SWAT. Wie, jak wedrzeć się z zaskoczenia do budynku, i jest świetnym strzelcem. Nie działa sam. Najprawdopodobniej przyleciał śmigłowcem. Irene słuchała jej, kiwając głową i skubiąc dolną wargę. - Podejrzewasz, że jest płatnym zabójcą, który przyleciał tu po to, żeby zastrzelić trzy osoby? Gail się zawahała. Czy naprawdę tak myślała? Na wpół świadomie potrząsnęła głową. - Nie. Wydaje mi się, że jego podstawową misją było ratowanie ludzkiego życia, a nie odbieranie go. Przypuszczam, że bracia Patrone porwali studenta college'u Thomasa Hughesa, a nasz strzelec został wynajęty do uwolnienia ofiary. Jak mi idzie? Irene nie dała nic po sobie poznać. Przestała skubać wargę i odsunęła krzesło na tyle daleko, żeby móc założyć nogę na nogę. - Jesteś bardzo blisko - powiedziała. - Ale pozwól, że zadam ci pewne pytanie. Jeśli rzeczywiście uznajesz, że strzelanina była wydarzeniem drugorzędnym wobec celu nadrzędnego, czyli uwolnienia zakładnika, jak bardzo jesteś zdecydowana na prowadzenie agresywnego śledztwa? Do umysłu Gail docierały teraz sprzeczne sygnały, które wyprowadzały ją z równowagi. - Moja praca polega na tropieniu śladów niezależnie od tego, dokąd mnie doprowadzą - odparła. - Ja odnajduję ludzi, którzy popełnili przestępstwo, a resztą zajmuje się prokurator. - To wykład z wiedzy o społeczeństwie, a nie odpowiedź - odparła Irene. Na jej twarzy nadal gościł miły uśmiech. - Jakie znaczenie ma dla ciebie odnalezienie ludzi, którzy zabili grupę porywaczy? Gail westchnęła. Gra skończona. - Przyleciałaś do Indiany z Waszyngtonu specjalnie po to, żeby się ze mną spotkać. Na pewno masz ważniejsze sprawy na głowie, więc czemu się nimi nie zajmiesz? Irene zastanawiała się chwilę i wreszcie powiedziała: - Chcę, żebyś zawiesiła śledztwo. Tego właśnie Gail się spodziewała. - Chyba oszalałaś. - Sfabrykujemy dowody i stworzymy solidną przykrywkę. Zrobimy to tak, że twoi wyborcy będą cię uważać za bohatera. - Nie ustąpię, Irene. Nie po potrójnym morderstwie.

- To nie było morderstwo, tylko próba uwolnienia zakładnika. Ludzie, którzy to zrobili, od lat są wielkimi przyjaciółmi amerykańskiego rządu. Są bardzo dobrzy w tym, co robią, ale w tym wypadku wydarzenia potoczyły się nie tak jak trzeba i zginęli ludzie - ale tylko dlatego, że chcieli pozbawić życia zakładnika. Oswobodziciel czekał na dogodny moment, żeby wkroczyć, kiedy bracia Patrone postanowili wykastrować zakładnika. Nie miał wyboru. Bracia zaczęli do niego strzelać, a on ich zabił. - Przerwała, dając Gail czas na oswojenie się z tym, co usłyszała. - Czy zebrane przez ciebie dowody potwierdzają moje słowa? Gail przytaknęła. - Zamierzali użyć nożyc ogrodniczych z długą rączką. - Na terenie posesji został też ostrzelany samochód, zgadza się? - zapytała Irena. - Ostrzelany i spalony. Irena opowiedziała Gail, jak do tego doszło. - Sama widzisz - podsumowała - że ci ludzie działali z dobrych pobudek. Skazanie ich byłoby zbrodnią, nie sądzisz? - To, co myślę, nie ma znaczenia. Nawet jeśli wszystko przebiegało tak, jak opisałaś... - Zapewniam cię, że tak było. - W porządku. Ale w tym stanie wciąż jest to uważane za zabójstwo. Może nawet zabójstwo z premedytacją. Boże święty, przecież oni wdarli się do prywatnego domu i zastrzelili właścicieli. Gdybyśmy tego nie uważali za przestępstwo, zapanowałby chaos. Irene zastanawiała się nad innym podejściem. - Przeczytałam w samolocie, że pracowałaś w oddziale uwalniania zakładników. Czy to prawda? Gail była zaskoczona. Postanowiła zachować ostrożność. - Tak, byłam w HRT w Chicago. Przez trzy lata. - I to, co się działo na tej farmie, nie różniło się od innych tego rodzaju akcji. Jeśli ludzie się poddają, mają szansę żyć. Jeśli mają w ręku broń, umierają. Tak to się odbywa. - Wcale nie - zaprotestowała Gail. - Kiedy wyważam drzwi albo kiedy robi to SWAT, mam w ręku nakaz i działam w imieniu całej społeczności. - Sklep Oak Brook Liquors, Gail - przerwała jej Irene. - Grudzień dwa tysiące czwartego, jeśli się nie mylę. Byłaś tam? Twarz Gail zalała fala gorąca. Poczuła się jak spoliczkowana. Położyła dłonie na brzegu stołu, jakby szykowała się do skoku. - Jak śmiesz - wyrzuciła z siebie. Poczuła, że głos jej drży.

Irene siedziała z obojętną miną. - Byłaś wtedy agentem specjalnym odpowiedzialnym za sprawę wzięcia zakładników w sklepie z alkoholem przy Bitterfield Road. Musisz to pamiętać. Gail zerwała się z krzesła, przesuwając je ze zgrzytem po drewnianej podłodze. - Wiesz co?! Chyba już na ciebie czas! Irene się nie poruszyła. - Sytuacja była krytyczna, ale w raportach napisano, że świetnie sobie poradziłaś. Otrzymałaś nawet wyróżnienie. Pamiętam, że swojego czasu czytałam o tym. Złapałaś sprawcę bez robienia mu krzywdy i uratowałaś pięciu z siedmiu zakładników. Dwóch zostało zamordowanych, kiedy czekałaś na nakaz, który, o dziwo, przestał być potrzebny, gdy napastnik pociągnął za spust. Słowa, niczym rozgrzane do czerwoności haczyki, rwały w strzępy ranę, która zdążyła już się zabliźnić. Opadła z powrotem na krzesło. Zabójcą był student weterynarii, niejaki David Jackson, a ofiarami dwie czternastoletnie siostry bliźniaczki, które akurat pomagały ojcu rozkładać nową dostawę. Dziewczynki zostały związane razem; Jackson owinął ich szyje taśmą, a potem zabił je jedną kulą, która przeszła przez ich mózgi. Umierając, upadły na bok, a ich ręce zostały na kolanach ojca. W takiej pozycji zobaczyła je Gail, kiedy wreszcie zdobyto szturmem sklep. Wciąż jeszcze zdarzało się, że w nocy budziło ją wspomnienie widoku ojca bliźniaczek. Jackson związał go, tak jak wszystkich pozostałych zakładników. Widok absolutnej pustki na twarzy ojca zalanego krwią własnych dzieci kazał Gail na nowo zastanowić się nad tym, czym może być ból. - Działałaś podręcznikowo - mówiła Irene. - Ale gdybyś mogła cofnąć czas i na chwilę zapomnieć o podręcznikach, nie machnęłabyś ręką na nakaz i nie zaczęła działać wcześniej? Gail ważyła każde słowo. Myśląc o każdej wypowiadanej sylabie, powstrzymywała się przed uderzeniem tej kobiety. - To nie jest rozsądne pytanie. Któż nie chciałby czasem cofnąć czasu, by zapobiec złym rzeczom, które mu się przytrafiły? Ale w życiu to się nie zdarza. - Ale przestępca zawsze pozostanie przestępcą. - A prawo prawem. - Absurdalność tej rozmowy zaczynała ja bawić. - Nie istnieje drobne naruszenie praw obywatelskich, dyrektor Rivers. Każde naruszenie jest poważną sprawą. Dlatego właśnie prawo jest najważniejsze. Taka gra w bingo sprawia, że wszystko można sprowadzić do hipotez. Czyż nie byłoby wspaniale, gdyby w tysiąc dziewięćset trzydziestym szóstym ktoś zabił Adolfa Hitlera, ratując w ten sposób miliony ludzkich istnień?

Irene uniosła brew. Może właśnie taki przykład zamierzała podać. - Moja odpowiedź brzmi „nie" - oświadczyła Gail. - Nikt nie ma prawa decydować o czyimś życiu lub śmierci. Nawet jeśli jest bliskim przyjacielem amerykańskiego rządu. - On uratował życie temu młodemu człowiekowi - powiedziała Irene przez zaciśnięte zęby. - I przy okazji zabił trzy inne osoby. - Gail westchnęła. - Posłuchaj. Może masz rację, załóżmy, że masz. Gdybym nie była szeryfem, kobietą wybraną po to, by reprezentować prawo, może bym się z tobą zgodziła. Ale w takiej sytuacji, jaką mamy, będę ścigała zabójcę z całą stanowczością, póki go nie złapię. Reszta będzie należała do sądu. - Ponownie wstała z krzesła. - I jeszcze jedno. Kolejny raz opowiesz tę historię ławie przysięgłych podczas procesu zabójcy. Irene się nie poruszyła. - Pani dyrektor, chyba już czas na panią. Irene wskazał Gail krzesło. - Jeszcze nie skończyłyśmy - powiedziała. Gail roześmiała się. - Pozwolę sobie mieć odmienne zdanie. A ponieważ to jest mój dom... - Szeryfie Bonneville, siadaj! Gail dostrzegła w spojrzeniu Irene pasję. Usiadła. - Chciałam, żeby to spotkanie przebiegło w przyjaznej atmosferze - zaczęła Irene. Nie możesz zwyciężyć w tej rozgrywce. Osoby zamieszane w tę operację są dla mnie zbyt wartościowe. Nie pozwolę ich zniszczyć. - Chcesz powiedzieć, że zabójstwo braci Patrone było operacją rządową? Irene potrząsnęła głową. - Nic takiego nie powiedziałam. Twierdzę tylko, że oni stoją po właściwej stronie. Ratują ludziom życie. Twoi bracia Patrone nie zginęliby, gdyby nie stanowili realnego zagrożenia dla wybawców. Gail roześmiała się gorzko. - Posłuchaj swoich słów. Podpisujesz się pod bezprawiem. - Pod niczym się nie podpisuję. Niech pani będzie ze mną szczera, pani szeryf. Gdyby zadzwonili do pani i opowiedzieli, co się dzieje, co mogłaby pani zrobić? Naprawdę wierzy pani, że zastępcy szeryfa działaliby z taką chirurgiczną precyzją, jaką widziała pani na farmie? Gail zastanawiała się chwilę, a potem odwróciła wzrok.

- Gail, byłaś członkiem najbardziej elitarnego oddziału zajmującego się uwalnianiem zakładników. Jak często chciałaś korzystać z pomocy miejscowego szeryfa? Czy odpowiedź „nigdy" jest prawidłowa? Gail wiedziała, ze powinna poczuć się urażona, ale dyrektor mówiła prawdę. Irene ciągnęła dalej: - Z braku możliwości musiałabyś czekać, aż przyjedzie oddział z policji stanowej. Ile czasu by to zajęło? Godzinę? Może pięćdziesiąt minut? Trzy lub cztery godziny, jeśli ktoś byłby akurat na urlopie? Irene miała rację we wszystkim prócz jednego. - Ale wciąż obowiązują zasady - powiedziała Gail, choć zdawała sobie sprawę, jak naiwnie brzmią jej słowa. - Owszem - zgodziła się łagodniejszym już tonem Irene. - I wiesz co? Bardzo cenię twoje przywiązanie do nich. Gail, znowu rozzłoszczona, przewróciła oczami. - Wiem zabrzmiało to protekcjonalnie, ale nie takie były moje intencje. W dzisiejszych czasach trzymanie się zasad to rzadka cecha. - I powinno się ją nagiąć do realiów, tak? - No cóż... Tak. - Historia pełna jest przykładów strasznej niesprawiedliwości dokonanej w imię realiów. Wystarczy odwiedzić wschodnią Europę. - To śliski temat - odparła z uśmiechem Irene. Gail zaczęła masować czoło w nadziei, że powstrzyma zbliżający się atak migreny. Właśnie dlatego odeszła z Biura. Nie mogła znieść hipokryzji. Nigdzie na świecie nie istniała grupa bardziej przywiązana do procedur i przestrzegająca zasad, choć najbardziej zasłużeni agenci zachowywali się jak kowboje - lekceważyli zasady, jeśli tak było im wygodniej. Irene Rivers też do nich należała. Jeśli wykorzystało się okazję i wszystko poszło dobrze zostawało się bohaterem. Jeśli poszło źle, karierę szlag trafiał. Najgorsza była trzecia kategoria agentów - tych, którzy postępowali zgodnie z podręcznikiem, a i tak coś im nie wyszło. Nazywano to brakiem inicjatywy. Dobrze wiedziała, o czym plotkują w biurze regionalnym w Chicago. Przypuszczali, że odeszła z Biura z powodu zabitych zakładników - bo nie mogła znieść widoku martwych dzieci. W jakimś stopniu mieli rację; to był okropny widok. Ale krytyka, z jaką się spotkała tego dnia i w ciągu kolejnych kilku tygodni, najpierw ze strony prasy, a potem przełożonych, była dla niej niczym cios w plecy. Nie zamierzała zostać kozłem ofiarnym, skoro zrobiła to,

co należało. Ale skoro akcja się nie udała, trzeba było na kogoś zrzucić odpowiedzialność, a najłatwiejszym celem była osoba bezpośrednio dowodząca akcją. Tak więc z jednej strony otrzymała wyróżnienie, a z drugiej wiedziała, że jej kariera jest skończona. Czy miała inne wyjście niż odejść? Gail oparła się wygodniej na krześle. Sprawiała wrażenie zmęczonej. - O czym mi jeszcze nie powiedziałaś? - zwróciła się do Irene. - Słucham? - Powiedziałaś, że nie mogę wygrać tego starcia. To twoje słowa - nie mogę. A co, jeśli cię pokonam? Irene przekrzywiła głowę. - Sprawimy, że ci ludzie znikną. A potem wykorzystamy ten fakt podczas wyborów i już nigdy nie zostaniesz szeryfem. Z Biura wyciekną szczegóły dotyczące twojego odejścia. Postaramy się, żeby Letterman obśmiał cię w swoim programie. Gail oczami wyobraźni już widziała, co się dzieje. - A i tak nie dopadnę mordercy. - A i tak nie dopadniesz mordercy. - Jej słowa zawisły w powietrzu. - Przecież wiesz, że jesteśmy w tym dobrzy. Kilka elementów układanki trafiło na swoje miejsce. - Już ich ukryłaś, prawda? - Nie wiem, o czym mówisz - zaprotestowała Irene, ale zdradziły ją oczy. - Pewnie, że nie. To zwykły przypadek, że w kartotece nie ma odcisków palców mojego głównego podejrzanego, Jonathana Grave'a. Irene wzruszyła ramionami. - Chronię tylko ludzi, którzy wyeliminowali kilku socjopatów. Powtórzę jeszcze raz. Stoimy po właściwej stronie. Gail wstała. Musiała wstać, w przeciwnym razie mogłaby wybuchnąć. Podeszła do okna. Patrząc na swoje odbicie w szybie, roześmiała się. - Zastanawiam się, czy gdybym od razu się z tobą zgodziła, nie miałabym wrażenia, że jestem tylko pionkiem. Irene milczała. Cóż więcej było do powiedzenia? Gail odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z naczelnym amerykańskim stróżem prawa. - Jakie w takim razie kłamstwa mam opowiadać? Irene miała gotową odpowiedź.

- Bracia Patrone mieli zeznawać w procesie terrorystów. Dowiedzieli się o tym znajomi oskarżonych, doszło do strzelaniny, w której wyniku zginęły trzy osoby. Moi ludzie już przygotowują odpowiednie dokumenty. Nikt nigdy się nie dowie, jak było naprawdę. - A co z pozostałymi osobami, które pracowały na miejscu zbrodni? Przecież spróbują powiązać fakty i nic nie będzie im pasowało. - Będzie. Moi ludzie są w tym naprawdę dobrzy. Tak musiała czuć się Alicja, kiedy przechodziła przez lustro. - A co ze sprawcami? Muszę coś powiedzieć swoim wyborcom. - Oczywiście. Już opuścili kraj. Powinnaś być z tego powodu wściekła. Powinnaś być strasznie wkurzona, że FBI nie włączyło cię do prowadzonej operacji, a ja puszczę w świat wieść, z jakim trudem wyrywałaś od nas informacje. To powinno zadziałać, jak sądzisz? - Zrobisz ze mnie Supermana. Irene potrząsnęła głową. - Wcale nie. Dodam tylko trochę fikcji do tego, co jest prawdą. Jesteś najlepszym stróżem prawa, jakiego kiedykolwiek miało miasteczko Samson. Gail roześmiała się. - No, nie. Teraz mnie czarujesz. Pomożesz mi w karierze, a ja w zamian mam zaprzedać własną duszę. Na twarzy Irene pojawił się wyraz zatroskania. - Kariera przypomina grę w pokera, Gail. Nie w każdym rozdaniu się wygrywa. Czasem trzeba spasować, żeby zostawić środki na przyszłość. - Skąd mam wiedzieć, że nie blefujesz? - zapytała Gail, przyglądając się uważnie Irene. - Nie możesz tego wiedzieć. Ale ja nie blefuję. Po mojej stronie jest wszystko - karty, gotówka i stół. A ty musisz tylko wytrzymać to rozdanie. - Co z pozostałymi morderstwami? - zapytała Gail. - Co z rodziną pani Caldwell? Łączę Jonathana Grave'a z tą zbrodnią przez rodzinę Hughesów. Ta informacja poruszyła Irene i Gail zaraz pożałowała, że wspomniała o tym. - Nie wierzę. W jaki sposób jest powiązany? Gail poczuła, że zyskała przewagę, i uśmiechnęła się z triumfem. - Nie mogę ci tego powiedzieć - odparła. Irene szybko się otrząsnęła. - Nie wiem, kim jest ten Jonathan Grave - skłamała - ale jeśli sądzisz, że ty wiesz, to się mylisz.

- Ale zakładasz, że Stephenson i Julie Hughesowie mają coś wspólnego z wymordowaniem Caldwellów. Irene zawahała się. Gail patrzyła, jak dyrektor intensywnie myśli nad odpowiedzią. - Rozmawiałam już z oficerem prowadzącym śledztwo w Muncie - poinformowała Gail. - On chce przymknąć Hughesów - to rodzice Thomasa Hughesa. Jonathan Grave uwolnił Thomasa i przy okazji zastrzelił braci Patrone. Oto powiązania. Irene wstała z lodowatą miną. - Pani szeryf Bonneville - powiedziała, idąc w kierunku drzwi - dam pani jeszcze jedną radę. I proszę uważnie jej posłuchać. - Odwróciła się, a Gail przebiegł dreszcz. - Trzeba wiedzieć, kiedy przestać naciskać. Są pytania, których pani nie ma prawa zadawać zakończyła i wyszła.

Rozdział 30 Detektyw Weatherby siedział na brzegu przedpotopowego metalowego biurka. Jedną nogę opierał o podłogę, a drugą wymachiwał w powietrzu, przesadnie manifestując cierpliwość. Obok stał czerwony na twarzy Doug Kramer z kciukami wciśniętymi za szeroki pasek. Jonathan miał wrażenie, że przerwał jakąś niemiłą rozmowę. Teraz wszyscy trzej patrzyli na siebie w milczeniu. - Mówiłem ci, że to zły pomysł - Weatherby postanowił przełamać impas. - Próbowałem mu to wybić z głowy. - Dough zwrócił się do Jonathana. Powiedziałem, że to nie jest odpowiednia chwila na rozmowę z tobą. Weatherby nie spuszczał oczu z Jonathana. - Najlepiej załatwić to szybko. Dobrze się pan czuje? Jonathan postanowił nie okazywać żadnych emocji i przybrał obojętną minę. - W czym mogę pomóc, detektywie? - Mówiłem, że sprawdzę pana alibi, kiedy znaleziono ciało Tibora Rothmana, prawda? - zapytał Weatherby. Jonathan nie odezwał się słowem. - Odebrało panu mowę, sierżancie Jonathanie Grave? - To była zaczepka, ale niezbyt mocna. - Ciekawych rzeczy można się dowiedzieć, gdy tylko się trochę poszuka. Syn przestępcy zostaje komandosem. I odchodzi ze służby po siedemnastu latach, zamiast po dwudziestu. Dane są utajnione, ale coś mi mówi, że musiał pan w czasie służby robić straszne rzeczy. Jonathan postanowił zachować kamienną twarz, póki Weatherby nie pokaże, co ma w ręku. - Oczekuje pan, że zacznę zaprzeczać? - zapytał Jonathan. - Jeśli pan woli, może pan potwierdzać - odparł detektyw. - Czy już skończyliśmy? Weatherby potrząsnął głową. - Nie. Obawiam się, że nie. - Skrzyżował ramiona tak, że jego granatowy płaszcz napiął się na plecach. - Człowiek taki jak pan potrafi być bardzo brutalny, prawda? Jonathan zmrużył oczy.

- Umiejętności a motywacja to dwie odrębne sprawy - odparł. - Jeżeli zamierza mnie pan oskarżyć o spowodowanie tego, co widziałem, to musi pan sięgnąć po broń. W przeciwnym razie przekona się pan na własnej skórze, jak bardzo potrafię być brutalny. Doug Kramer zesztywniał i wyjął palce zza paska, gotów do interwencji, gdyby doszło do bójki. Weatherby się nie poruszył. Podobnie Jonathan. Choć był gotów. Gdyby Weatherby wypowiedział słowa, które zdaniem Jonathana miał na końcu języka, pierwszy cios pozbawiłby go zębów i całej szczęki, a drugi nosa. Na mięsistej twarzy detektywa pojawił się grymas niezadowolenia, który po chwili przemienił się w smętny uśmiech. - Chyba pan rozumie, że muszę sprawdzić to, co podpowiada mi na pański temat przeczucie. Kiedy dowiedziałem się przez telefon, że szef zorganizował specjalne okazanie, uznałem to za świetną okazję do przekonania się, z kim mam do czynienia. Jonathan uniósł głowę. - Jest pan wolny, panie Grave - powiedział Weatherby. - O nic pana nie podejrzewam. A pańska reakcja przekonała mnie, że miałem rację. Pan dużo wie o tym, jak reagują ludzie poddani stresowi. Gdyby pan zaczął się bronić albo krzyczeć na mnie, mógłbym mieć wątpliwości. Tymczasem subtelna groźba, że mnie pan zabije, była tym, co chciałem usłyszeć. - Teraz jego uśmiech był szczery. - Wie pan, w akademii powiedzieliby, że jest pan typowym podejrzanym. Były mąż uwikłany w proces sądowy. Chryste, przecież to takie oczywiste. Jonathan czekał na dalszy ciąg. - Może pan być mordercą, panie Grave. Jest pan odpowiednio wyszkolony. Ale tortury nie są w pańskim stylu. Uważam, że tej granicy by pan nie przekroczył. Jonathan się skrzywił. - Mam powiedzieć „dziękuję"? Doug westchnął głośno i rozluźnił się. - Naprawdę współczuję panu z powodu śmierci żony - powiedział Weatherby, wyciągając dłoń. Jonathan odwzajemnił uścisk. - A jeśli chodzi o zabijanie. - Weatherby spróbował przyciągnąć Jonathana bliżej, ale o mało co nie zsunął się z biurka. - Przypomnę, co mówiłem już wcześniej. „Zemsta należy do mnie", rzekł departament policji hrabstwa Fairfax. Jeśli zacznie pan krzywdzić ludzi,

gwarantuję, że stanę się pańskim największym wrogiem. Doug położył dłonie na piersiach obu mężczyzn i rozdzielił ich. - Wystarczy! - rozkazał. - Jezu, Weatherby, co z tobą? - Chciałem tylko przypomnieć pańskiemu przyjacielowi, że nie potrzebujemy jego pomocy. - Nie mam zamiaru wam pomagać - mruknął Jonathan. - Ma pan moje słowo. Detektyw zwolnił uścisk dłoni i ponownie się skrzywił, słysząc w słowach Jonathana dwuznaczność. - Nie wiem, za kogo uważasz tego człowieka - odezwał się Doug Kramer - ale nie jest twoim wrogiem. Do diabła, nie ma wśród żywych człowieka, który mógłby uważać go za wroga. Czysta dwuznaczność, pomyślał Jonathan. Co właściwie Doug Kramer wie o jego zajęciu? - Jeśli potrzebny ci ktoś, kto za niego zaręczy - ciągnął Doug - wystarczy, że zwrócisz się do mnie. Znam go od dziecka. Nie musisz się martwić jego osobą. Jonathan cofnął swoją dłoń. - Na mnie już czas - powiedział. - Dziękuję za ciepłe słowa, Weatherby. Detektyw trzymał się z tyłu, kiedy Jonathan szedł w stronę samochodu Douga. Kiedy znaleźli się w środku, szef zapytał: - Było tak źle, jak się obawiałeś? Mam na myśli Ellen. Jonathan rzucił mu spojrzenie i westchnął. - Gorzej. Doug nie odrywał wzroku od jezdni. - Bardzo mi przykro, Dig. Jonathan skinął głową i zajął się obserwowaniem umykających pod kołami samochodu pasów na jezdni. Milczeli obaj aż do wjazdu na autostradę I-95. - Wiesz, Jonathan - odezwał się w końcu Doug - nie ma w Cove osoby, która nie współczułaby ci z powodu tego, co stało się z Ellen. To było niesprawiedliwe - powiedział poważnym i zarazem łagodnym tonem. Jonathan nie przypominał sobie, żeby Doug kiedykolwiek mówił w taki sposób. Czuł, jak zaczyna go ściskać w gardle. - Dziękuję. Doug obdarzył swojego pasażera świdrującym spojrzeniem. - Jeszcze nie skończyłem. Jeśli mogę coś dla ciebie zrobić, cokolwiek by to było, daj tylko znać. - Przeniósł wzrok na jezdnię. - Oficjalnie nigdy nie wiedziałem za wiele o twojej

pracy, ale większość ludzi w mieście wie. Zawsze gadali, dlaczego wyjeżdżasz tak wcześnie, ale Cove jest z ciebie dumne, Dig. Dumne i szczęśliwe móc nazywać cię swoim przyjacielem. Rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć? Jonathan potrząsnął głową. - Nie jestem pewien. Doug westchnął. - A ja nie wiem, jak ci powiedzieć coś, czego powiedzieć nie mogę. Chcę tylko, żebyś wiedział, że w takich okolicznościach mężczyzna musi zrobić, co do niego należy, a cokolwiek to będzie, masz przyjaciół, na których możesz liczyć. Jezu, pomyślał Jonathan, Doug właśnie powiedział, że może kryć morderstwo. *** Gail otworzyła frontowe drzwi i zobaczyła stojącego za nimi zdyszanego Colliera. - Dziękuję, że przyszedłeś - powiedziała, wpuszczając go do środka. - Nie ma za co. - Wszedł do przedpokoju. - Niepokoiłem się, kiedy wyszłaś. Co się, do diabła, dzieje? - Rozejrzał się wokół. - Ładny dom. Gail zamknęła drzwi zakłopotana, że dopiero teraz po raz pierwszy zaprosiła Jesse'ego do siebie. - Odwiedziła mnie dyrektor FBI - wyjaśniła. Jesse rozdziawił usta. - Irene Rivers? We własnej osobie? Tutaj? Żartujesz. Gail wskazała mu drogę do kuchni, tego samego miejsca, gdzie przed półgodziną gościła smoczycę. - Czego chciała? - Ratować moją karierę i namówić mnie do zaprzestania poszukiwań zabójców braci Patrone. - Wyjaśnienie wszystkich szczegółów zajęło Gail kilka minut. Kiedy skończyła, Jesse miał jeszcze bardziej głupią minę. - I co zamierzasz zrobić? - A co twoim zdaniem powinnam? Zawahał się, a potem roześmiał. - No dobrze, szeryfie, musisz mi dać wskazówkę. Czy mam udzielić odpowiedzi, jakiej oczekujesz, czy naprawdę chcesz znać moje zdanie? Zasłużyła sobie na to. Przez te kilka miesięcy, kiedy razem pracowali, wiele razy poddawała swego zastępcę testom lojalności, a teraz zdała sobie sprawę, że były one niepotrzebne. Jesse przegrał uczciwe wybory, ale nigdy nie dał jej powodu do powątpiewania,

czy trzyma jej stronę. - Chcę znać twoje zdanie. Jesse odczekał chwilę. - Ja widzę to tak - zaczął. - Jestem za praworządnością, ale także za sprawiedliwością. Od samego początku głośno mówiłem, że ten cały Leon - czy Jonathan Grave - to bardziej bohater niż czarny charakter. Gail się zgarbiła. Prosiła o opinię, ale ta ją rozczarowała. - Nie załamuj się tak łatwo - upomniał ją Jesse z szerokim uśmiechem na twarzy. Dość razy w życiu upokorzono mnie, żebym wiedział, że na własność mam jedynie swoją godność. Jeśli sami postanowimy, żeby nie zajmować się tą sprawą, to w porządku, ale co innego, jeśli każe mi to zrobić jakaś ważniaczka z Waszyngtonu. Gail wyprostowała się. - Moim zdaniem robimy swoje. Co warta jest praca, której nie można dobrze wykonywać. - Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. - Poza tym już raz przegrałem wybory z kobietą. To było dostatecznie upokarzające. Nie zamierzam poddać się jeszcze jednej babie. Gail roześmiała się. - Ale stawiam jeden warunek, jadę z tobą do Wirginii - dodał. - Nie wyobrażam sobie, żeby było inaczej. Kiedy możemy ruszać? Jesse wzruszył ramionami. - Choćby zaraz.

Rozdział 31 Jonathan, Boxers i Venice spotkali się ponownie o dziesiątej trzydzieści w centrum dowodzenia. Wchodząc, Jonathan wyczuł ponurą atmosferę. - Czy to było straszne? - zapytała Venice. Jonathan wskazał ekran na ścianie. - Co znalazłaś? - Wszystko w porządku, szefie? - spytał Boxers. Ponownie wskazał na ekran. - Będzie w porządku, jak pokażecie mi to, co chcę zobaczyć - odparł. Venice i Boxers wymienili spojrzenia i Venice zaczęła: - Ponieważ mieliśmy tak mało... - Więc wstęp niech będzie krótki - wszedł jej w słowo Jonathan. - Dobrze - zgodziła się Venice. Zaczęła stukać w klawiaturę i na ekranie pojawiło się zdjęcie satelitarne. - To pochodzi z sieci SkysEye - wyjaśniła - i zostało wykonane godzinę temu. Wydaje mi się, że to jest właśnie plac zabaw Ivana Patricka. Brigadeville, tak? To jedyne domy w okolicy, którą opisał twój znajomy z ciemnego zaułka. - Andrew Hawkins - przypomniał jej Jonathan. SkysEye było prywatną firmą, która za roczny abonament w wysokości dwudziestu tysiączków plus koszty dodatkowe dostarczała dowolne zdjęcie. Prywatna sieć satelitów była najnowszym przedsięwzięciem Lee Burnsa, jednego z dawnych członków oddziału, który już od dwudziestu lat nie brał udziału w żadnych misjach. Krążące po różnych orbitach satelity mogły policzyć zagłębienia w piłce golfowej w dowolnej części świata. Najpoważniejszym klientem Burnsa był przemysł naftowy, który dzięki zdjęciom satelitarnym wyszukiwał formacje geologiczne mogące przynieść dochód. Jonathan obawiał się, że Lee ze swoją przeszłością w siłach specjalnych mógł oferować swoje usługi także złym chłopcom - w końcu odnajdywanie formacji geologicznych nie różniło się wiele od precyzyjnego naprowadzania na cel - ale nigdy głośno o tym nie mówił. Przynajmniej tyle był winien swojemu towarzyszowi broni. Najbardziej godna uwagi w zdjęciach SkysEye - to różniło je od innych komercyjnych ofert - była możliwość dostarczania ich w czasie rzeczywistym, odświeżanych co cztery minuty. Dzięki ekstrapolacji i odrobinie spekulacji można było określić, czy dana

nieruchomość jest obecnie zamieszkana, ile stoi przed nią samochodów, czy działa agregat prądotwórczy i całe mnóstwo innych szczegółów istotnych dla przeprowadzającego operację. Dostęp do zdjęć to był dopiero początek. Prawdziwą sztukę stanowiło takie opracowanie obrazu, żeby uzyskać jak najwyższą rozdzielczość. Surowe zdjęcie było niczym więcej jak obrazem czubków drzew, gdzie gęste liście przesłaniały detale znajdujące się na ziemi. Aby dostrzec szczegóły, Venice nałożyła zdjęcie termiczne. Teraz ich oczom ukazało się około trzydziestu różnego kształtu i wielkości budynków. Wykorzystując te dane, program CAD narysował precyzyjny szkic całej okolicy. Otrzymali coś, co przypominało dawny wojskowy posterunek z czasów wojen z Indianami. Pustą przestrzeń pośrodku otaczały koncentryczne kręgi budynków. W jednym z narożników, z dala od innych, stały dwa budynki. - Wyglądają na skład amunicji - zauważył Jonathan, wskazując na ekran. - To jest całe cholerne miasto - powiedział Boxers. - Nie damy rady go zająć. Nie we dwóch. Święte słowa. Kolejnym etapem tworzenia obrazu komputerowego było nałożenie danych z powszechnie dostępnych zbiorów. W ten sposób można było zlokalizować drogi, a także warstwy wodonośne czy nawet groby na cmentarzach. Jeśli tylko takie dane znajdowały się w bazach danych, można je było nanieść na mapę. Na sam koniec, kiedy cała infrastruktura została naniesiona na zdjęcie, pozostawało wykorzystać program wydziału geodezji i nanieść dane na temat ukształtowania terenu. Kiedy Venice skończyła, uzyskali trójwymiarowy obraz okolicy, który można było obracać w dowolnym kierunku. - Nie ma mowy - odezwał się Boxers. I nie chodziło tu o rozmieszczenie samych budynków. Mapa termiczna wskazywała, że w kilku z nich śpi kilkadziesiąt osób, a drugie tyle kręci się po okolicy. - To jest zajęcie dla człowieka na pełnym etacie - zażartował Boxers. - A mówiąc poważnie, jeśli oni mają broń, to nie damy rady. - Wciąż powtarzasz to samo - zwrócił mu uwagę Jonathan. - Bo chciałbym usłyszeć od ciebie coś rozsądnego. Na przykład: „Nie martw się, Box, nawet mi się nie śniło, żeby zdobywać takie miejsce jak to". Jonathan cały czas wpatrywał się w ekran. Musiał być jakiś sposób. Zawsze istniał. Całe jego życie było zbudowane na tym przekonaniu. Pamięć przywołała urocze kształty Ellen, a potem obraz jej zmasakrowanych zwłok w plastikowej torbie z zamkiem

błyskawicznym, leżących w podziemiach szpitala. Kiedy pomyślał, że on ma dalej żyć, a potwór, który ją skrzywdził, chodzić na wolności, nie mógł sobie tego wyobrazić. Ale tym razem Boxers miał rację. Nie było sposobu, żeby dopaść Ivana w Brigadeville inaczej, niż stając na czele całej armii ludzi; tyle że trudno było sformować armię w celu wzięcia odwetu. Do takiej akcji można było zwerbować tylko bandę oprychów. Profesjonaliści walczyli w bardziej wzniosłych celach. Zadzwonił telefon. Kiedy Venice sprawdzała na wyświetlaczu, kto dzwoni, Jonathan powiedział: - Można mi wiele zarzucić, ale na pewno nie mam skłonności samobójczych. Nie damy im rady. W pokoju czuło się ulgę, niczym chłodną bryzę w upalny dzień. - To Dom - poinformowała Venice, podnosząc słuchawkę. - Witam, ojcze powiedziała, a po chwili pociemniała jej twarz. - Dobrze, chwileczkę. Tak, wiem. Stoi tu obok mnie. - Przekazała Jonathanowi słuchawkę z taką miną, jakby dzwonił jakiś szaleniec. Jonathan podniósł słuchawkę do ucha. - Tak, Dom? Co się stało? - Kiedy się rozłączę, będziesz rozmawiał z Wolverine. Jest wkurzona jak cholera, Dig. Ja nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Jonathan usłyszał trzask, ale połączenie nie zostało przerwane. - Skorpion? - usłyszał znajomy głos Irene Rivers. - Ten sam - odparł Jonathan. Venice i Boxers nadstawili uszu, żeby usłyszeć rozmowę, ale Jonathan ich przegonił. - Właśnie wracam ze Środkowego Wschodu, gdzie odwiedziłam twoją znajomą. - Po każdym słowie robiła przerwę, żeby pokazać, jak jest wściekła. - Chciałam chronić twoją dupę, a czuję na sobie ślady twoich zębów. Jak, do cholery, śmiałeś zataić, że pracowałeś dla tego idioty Hughesa? - Ostrożnie, to niezabezpieczona linia... - Wiem, jaka to linia! A teraz mów: jesteś w zmowie ze Stephensonem Hughesem i jego rodziną czy nie? Jonathan poczuł, że szybciej bije mu serce. - Nie wydaje mi się, żeby „zmowa" była właściwym słowem. Ich syn został... - Daj spokój, Digger - przerwała mu. - Cokolwiek teraz zamierzasz, nie rób tego. Nie mieszaj się, bo się nie wyplączesz, a ja nie zdołam cię ochronić. Do gry włączyły się siły, których nie da się zatrzymać.

Jonathan nie odezwał się słowem, ale miał wrażenie, że zaczyna rozumieć. Wuj Sam chciał, żeby jego sekrety nie wyszły na jaw. - Jesteś tam? - warknęła Irene. - Jestem. - No więc? - Nie mam nic do powiedzenia. Wygłosiłaś przemowę, ja wysłuchałem. Swoją drogą, przemowa była ładna. - Obiecaj mi, Dig. - Chyba wyczuła, że złość na Jonathana nie działa, postanowiła więc użyć tonu błagalnego. - Obiecaj, że się w to nie wplączesz. Obiecaj, że nie zrobisz niczego w sprawie tych morderstw. Jonathan zawahał się, ale w końcu powiedział: - Obiecuję. - W tym momencie żołądek podszedł mu do gardła. - Pełnym zdaniem. Kolejna chwila wahania. To naprawdę musi być dla niej ważne, skoro tak nalega. - Obiecuję, że nie wtrącę się w to, co się będzie działo z Hughesami. - Venice i Boxers w jednej chwili się cofnęli. Teraz Irene chwilę milczała. - Mogę ci wierzyć? - Przecież zawsze mogłaś - odparł. - Dobranoc, Wolverine. - Oddał słuchawkę Venice, a ona odłożyła ją na widełki. Oboje patrzyli na Jonathana jak na szaleńca. - Naprawdę zmieniłeś zdanie, szefie? To znaczy... nie wiem, co ci powiedziała, ale... - Skłamałem - odparł Jonathan i te słowa wprawiły ich w jeszcze większe zdumienie. Nigdy w ten sposób nie postępował. - Powiedziałem jej to, co chciała usłyszeć, ale to, co chciała usłyszeć, było niedorzeczne. Wrócili do przerwanej rozmowy. - FBI mogło pogardzać tym, co robił Ivan, ale nie potrafiło go powstrzymać. Gdyby Hughesowie gdzieś się pojawili, policja zatrzymałaby ich, a Biuro miałoby problem z głowy. A tak nie mają wyjścia i muszą schodzić z drogi Patrickowi. Czekali na dalszy ciąg, a kiedy nie następował, Boxers zapytał: - Co to oznacza dla nas? - To oznacza, że musimy walczyć z Ivanem na własnym boisku - odpowiedział Jonathan. - Albo przynajmniej na boisku, które my wybierzemy. - Zwrócił się do Venice. Poproś SkysEye o znalezienie domostwa DuBois w Pensylwanii.

Venice cofnęła się i rzuciła swoje słynne spojrzenie czyś-ty-stracił-rozum. - Po co? Boxers pojął to w mig. - Chcesz ich włączyć do walki! - Roześmiał się. Venice nadal pozostawała nieprzekonana. - Skąd wiesz, że będą chcieli? - spytała. Jonathan wzruszył ramionami. - A co im pozostanie, kiedy Ivan ich zaatakuje? *** Charlie Warren uniósł się w fotelu pasażera, próbując znaleźć wygodniejszą pozycje dla nóg. Obok, w fotelu kierowcy, siedział Bob Garino i popijał kawę. Obaj zdawali się nie słyszeć głośnego chrapania Gary'ego Glicka. Charlie zazdrościł mu tej drzemki, ale nie mógł znaleźć odpowiednio dobrego pretekstu, żeby go obudzić. Ilu, na miłość boską, ludzi potrzeba do wyglądania przez okno? - Całkiem ładne miasteczko - ocenił Garino pomiędzy jednym a drugim siorbnięciem. - Jeśli podoba ci się życie na obrazach Normana Rockwella - mruknął Charlie. Siedźcie sobie w tych waszych miasteczkach, pomyślał. Muncie też było dla niego za małe. Po przejściu na emeryturę musi przeprowadzić się do prawdziwego miasta. Może do Nowego Jorku, może nawet do Chicago, jeśli pogodzi się z myślą, że co roku jest tam taki miesiąc jak luty. Przemawiała do niego myśl, że w takich miastach można coś zjeść nawet o czwartej rano, chociaż rzadko zdarzało mu się zasypiać później niż po wiadomościach o dwudziestej trzeciej. Kolejne siorbnięcie, kolejne chrapnięcie. - Na co my właściwie czekamy? - zapytał Garino. - Na coś interesującego - odparł Charlie. Siorbnięcie. Chrapnięcie. - A może po prostu zostawili zapalone światło? - upierał się Garino. - Może wszyscy już dawno śpią? Będziemy... Chrapnięcie. - ...siedzieć tu całą noc i wpatrywać się w pieprzone okna? Siorbnięcie. - Przestań! - nie wytrzymał Charlie. Garino wylał całą kawę na siebie. Samochód podskoczył, kiedy wyrwany ze snu Glick wierzgnął nogami. - Co jest, do kurwy...

- Zamknijcie się obaj! - warknął Charlie. - Hałasujecie. - Mało nie dostałem zawału - gderał Glick. - Co się stało, do cholery? - Nic się nie stało - wyjaśnił Charlie. - Nic się, kurwa, nie wydarzyło od dwóch pieprzonych godzin. - To dlaczego tak wrzeszczysz? Przysięgam na Boga, przyprawisz mnie o zawał. Garino obejrzał się przez ramię. - Chrapałeś jak stary dziadyga. Mógłbyś obudzić umarłego. Charlie bardziej wyczuł, niż zobaczył, że Glick przyjmuje pozycję siedzącą. Łysiejący na czubku głowy, z wystającym brzuchem, przypominał bardziej programistę komputerowego niż handlowca. Zupełnie inaczej wyglądał Garino, którego masywna budowa i skrzywiony nos na pierwszy rzut oka mówiły, czym się zajmuje. - Więc ona nadal tam jest? - spytał Glick. - Jeśli w ogóle tam była - zauważył Garino. - Należało iść za wielkoludem. - Jakim wielkoludem? - zainteresował się Glick. - Przecież mówiliście, że nic się nie działo. - Pół godziny temu wyszedł z budynku. Bob uważa, że powinniśmy go śledzić. - To dlaczego za nim nie poszliście? - Oczywiście Glick był tego samego zdania. - Dlaczego? Bo nie o niego nam chodzi. Mamy znaleźć tę cizię, a nie wielkiego Hulka. Zawsze powtarzam, nie walcz z górą, jeśli nie musisz. Garino wciąż był nieprzekonany. - Chciałem tylko powiedzieć, że... Charlie uciszył go gestem ręki, a potem wskazał na remizę. - Właśnie zgasło światło - powiedział. - Za kilka minut ktoś stamtąd wyjdzie. Otworzył drzwi samochodu i zaczął wysiadać. - Zaczekaj. - Garino złapał go za ramię. - Dokąd idziesz? - Zamierzam ją śledzić - odparł Charlie. - Z informacji, które zdobyłem, wynika, że mieszka w głębi ulicy. Pójdę za nią, żeby to sprawdzić, a potem możemy odpocząć. - A jeśli pojedzie samochodem? - zapytał Glick. Charlie spojrzał na niego ze złością. - Czy sformułowanie „w głębi ulicy" jest dla ciebie za trudne do zrozumienia? - Nie czekał na odpowiedź. Stał w zimnym nocnym powietrzu i sięgnął pod marynarkę do przyczepionego do paska radia. Uniósł rękę i szepnął do umocowanego na nadgarstku mikrofonu: - Sprawdzenie łączności. W słuchawce rozległ się głośny i wyraźny głos Garina:

- Głośno i wyraźnie. Z tego miejsca, w połowie drogi między budynkami a mariną, Charlie widział zarówno frontowe, jak i tylne drzwi remizy, postanowił jednak wspiąć się wyżej na wzgórze i stanąć dalej od ich mercury'ego. Dziwny pojazd i tak wyglądał podejrzanie w środku nocy, podobnie jak obcy spacerujący ulicą. Razem na pewno wystraszyliby zwierzynę, na którą polował. Nie musiał długo czekać. Po minucie usłyszał odgłos otwieranych i zamykanych drzwi, a po kolejnych kilku sekundach charakterystyczny dźwięk klucza przekręcanego w zamku. Chwilę później zobaczył kobietę, na którą czekał. Wyszła zza rogu i ruszyła w stronę wzgórza, gdzie stał po drugiej stronie ulicy. Szła szybkim krokiem z opuszczoną głową. Wydała się Charliemu zaniepokojona, może z jego powodu, może z powodu jego samochodu, albo jakiegokolwiek innego. Zaczekał, aż go minie, i kiedy oddaliła się o pięćdziesiąt jardów, ruszył za nią. Szedł drugą stroną ulicy i starał się zachować odpowiednią odległość. Pomyślał, że łatwo wywołać zamieszanie w takim mieście jak to. Patrząc, jak kobieta idzie nieświadoma czyhającego niebezpieczeństwa, pomyślał, że łatwo byłoby ją dopaść. I posiąść. Na pewno była na swój sposób gorąca. Wszystko, co musiałby zrobić, to podejść i zapytać o godzinę. Zatrzymałaby się i zaraz słono by zapłaciła za swoją niefrasobliwość. W ten sposób mógłby postąpić z każdym w tym miasteczku. Ludzie, którzy nie wiedzą, co to przemoc, nie myślą o niej. Taki rodzaj naiwności to marzenie każdego zdobywcy. Ale dzisiejszej nocy jego zadaniem nie było zdobywanie; miał tylko zebrać informacje. Tej nocy miał poznać swojego przeciwnika. - Jak ci idzie? - odezwał się głos w słuchawce. - Cisza w eterze - syknął, mając nadzieję, że w jego głosie słychać było rozdrażnienie. Gdyby potrzebował pomocy Flipa i Flapa, poprosiłby o nią. A teraz oczekiwał, że będą po cichu wykonywać swoją robotę. Po drugiej stronie ulicy znajdował się kościół Świętej Katarzyny. Ogromny gmach z wieżami o tradycyjnej, nieczęsto spotykanej architekturze. Kiedy panna Alexander go mijała, zwolniła i spojrzała na pusty trawnik, jakby oczekiwała, że kogoś tam ujrzy. Zbliżając się do chodnika prowadzącego w poprzek trawnika, jeszcze bardziej zwolniła kroku. Następnie weszła na werandę otaczającą posesję, przy której Tara z Przeminęło z wiatrem wyglądała na domek gościnny. Rezydencja musiała liczyć ze dwanaście tysięcy stóp kwadratowych. W ciemnościach trudno było dostrzec szczegóły, ale bryła domu przesłaniała prawie całe niebo. Charlie patrzył z niedowierzaniem, jak jego zwierzyna wchodzi po schodach i znika za

drzwiami. - Prowadzenie prywatnych śledztw musi być dochodowym interesem - mruknął pod nosem. *** Gail Bonneville musiała przyznać, że Fisherman's Cove ją urzekło. Coś takiego miała na myśli, kiedy marzyła o ustronnym, uroczym miejscu nad wodą. Podobało jej się, że racjonalność Nowego Świata nie zdołała wyprzeć uroku Starego. Rozumiała teraz, dlaczego człowiek taki jak Jonathan Grave był przywiązany do tego miejsca, nawet jeśli nie mieściło jej się w głowie, dlaczego takie miasto chce mieć Jonathana Grave'a jako swojego obywatela. - Ciekaw jestem, co ci faceci kombinują - powtórzył po raz kolejny Jesse Collier. Kiedy trzy kwadranse temu przyjechali do Fisherman's Cove, zauważyli mercury'ego zaparkowanego naprzeciwko remizy będącej obecnie siedzibą Security Solutions, a także prywatnym mieszkaniem Jonathana Grave'a. Od pierwszej chwili podejrzewali, że ktoś jeszcze obserwuje to miejsce, ale nie byli pewni, czy ludzie w samochodzie działają z Grave'em, czy przeciwko niemu. Zamiast stawać na ulicy drugim podejrzanym samochodem, Gail wybrała bardziej agresywny wariant rozpoznania, kazała Jessemu zostawić samochód i wspiąć się z nią na dach znajdującej się po drugiej stronie ulicy przystani. - To niezgodne z prawem - syknął, wspinając się za swoją szefową po drabinie, którą znaleźli opartą o tylną ścianę budynku. - Oczywiście, że zgodne - zażartowała Gail. - Przecież jesteśmy funkcjonariuszami policji. Teraz, trzydzieści minut później, siedzieli na pokrytym gontem dachu i wyglądali zza ozdobnego gzymsu, który wyglądał na architektoniczny standard w Fisherman's Cove. Mieli stąd doskonały widok, tyle że od ciągłego schylania się bolały ich kolana i plecy. Uzgodnili w związku z tym, że poprowadzą obserwację na zmianę. Obecnie była kolej Jesse'ego. Panująca od dobrych trzech minut cisza zaczęła mu przeszkadzać. - Hej, patrz - szepnął. - Ruszyli się! Gail uniosła się i obróciła. Wspierając się na dłoniach, wychyliła głowę ponad gont, tak że wystawał jej tylko czubek głowy i oczy. Musieli oboje przypominać postać Kilroya, który zyskał taką popularność podczas drugiej wojny światowej. Uśmiechnęła się na tę myśl. Kiedy zobaczyła, co się dzieje na dole, uśmiech znikł z jej twarzy. Patrzyli, jak mężczyzna w garniturze wysiada z mercury'ego, idzie szybkim krokiem ulicą prowadząca na wzgórze i kryje się w cieniu. Młoda, atrakcyjna, czarna kobieta wychodzi z remizy, zamyka

drzwi i rusza przed siebie. - Czyżby to na nią czekał? - wyszeptał Jesse. Gail odpowiedziała skinieniem głowy. Ale najważniejsze pytanie brzmiało, czy czekał na nią, żeby się z nią spotkać, skrzywdzić ją czy tylko obserwować. Odpowiedź nadeszła, gdy kobieta minęła go, a on ruszył w pewnej odległości za nią, tyle że po drugiej stronie ulicy. Gail nie dostrzegła, gdzie kobieta skręciła. Gdy była w połowie drogi na wzgórze, drzwi mercury'ego ponownie się otworzyły i tym razem z samochodu wysiadło dwóch mężczyzn. Ci dwaj nie byli tak elegancko ubrani, jak poprzedni mężczyzna i wyraźnie się spieszyli. Gail pochyliła się niżej i w mroku namacała torbę, z której wyjęła drogi aparat cyfrowy z piętnastokrotnym zoomem. Uniosła się znowu, oparła o szczyt gzymsu i spojrzała w wizjer. - Za wysoko, szefowo. - Jesse położył dłoń na jej ramieniu. - Wiem - szepnęła - ale chcę zrobić kilka zdjęć. - Mimo maksymalnego zbliżenia szczegóły były trudne do rozpoznania przy tym oświetleniu, jednak naciskała raz za razem spust migawki. Każdy z mężczyzn niósł coś, co przypominało sportową, niezbyt ciężką torbę. Podbiegli do drzwi, z których wyszła przed chwilą kobieta, i położyli torby na ziemi. Gail nie mogła dostrzec, co się w nich znajdowało, ale mężczyźni szybko pracowali w ciemnościach. Przykucnęli i zajęli się najpierw drzwiami, a potem znajdującą się obok na ścianie skrzynką alarmu. - Widzisz, co oni robią? - szepnął Jesse. - Doskonale - odparła Gail.

23 KWIETNIA

Rozdział 32 Sztuka polegała na tym, żeby iść z pochyloną nisko głową i czapką naciągniętą na oczy. Dzięki temu kamery nie miały szansy uchwycić twarzy. Pusty czarny plecak - wielki plecak - zwisał bezwładnie z jego ramienia. Jonathan szedł przez Wal-Mart niepewnym krokiem, unikając kontaktu wzrokowego z kimkolwiek. Chciał, żeby świadkowie, którzy zostaną później przesłuchani, zapamiętali go jako nerwusa. Musiał zwrócić na siebie uwagę zachowaniem, tak żeby zostać zapamiętanym, a jednocześnie nie wystraszyć ludzi. Wcześniej przeszedł ćwierć mili, nim dotarł do drzwi hipermarketu. Zaparkował hummera na innym parkingu, z dala od kamer Wal-Martu, lśnił więc teraz od potu, co dodawało tylko wiarygodności postaci nerwowego mężczyzny. Nie tracił czasu. Złapał wózek i ruszył w stronę działu spożywczego. Zapakował do wózka cały zestaw produktów w puszkach, w tym mleko i napoje energetyczne w proszku. Następnie wrzucił papier toaletowy, a w dziale turystycznym wziął butlę z gazem, jakiego używa się do kuchenek turystycznych i lamp kempingowych. Nie odezwał się ani słowem do roześmianej kasjerki, a kiedy podała mu kwotę do zapłaty, wyjął kartę kredytową spreparowaną przez Venice i zaczekał, aż dziewczyna przeciągnie ją przez terminal. Kiedy drukarka wypluła rachunek, Jonathan wykonał gest człowieka, który zdał sobie sprawę, że popełnił błąd. - Chwileczkę! - zawołał. - Żona nie chce, żebym używał tej karty. Można anulować transakcję i zapłacić gotówką? Oczywiście, że było można. Za Jonathanem zaczęła się tworzyć kolejka, kiedy kasjerka wciskała różne guziki i w końcu wydrukowała nowy rachunek. Jonathan zapłacił i podziękował kasjerce. - Nie ma za co, panie Hughes - odparła dziewczyna, spoglądając na wydruk. Dziękujemy za zakupy w sklepie Wal-Mart. *** Chwała niech będzie Bogu za potężny silnik i napęd na cztery koła. Żaden zwyczajny samochód z dwiema dorosłymi osobami i trzystoma funtami sprzętu nie wjechałby pod taką górę. Od chwili gdy o świcie opuścili remizę, minęło osiem godzin i dwukrotnie musieli tankować. Teraz, kiedy do celu pozostała im jedna mila, nawet silnik Batmobila zaczął protestować.

- Ktoś mógłby przynajmniej utwardzić tę drogę - zrzędził Boxers. Walczył zaciekle z kierownicą, żeby choć z grubsza utrzymać samochód na kursie. Droga ograniczała się do dwóch równoległych kolein częściowo zarośniętych trawą i zielskiem. - W deszczu czy w śniegu nie ma szans, żeby tędy przejechać. Jonathan potrząsnął głową. To przekraczało wszelkie wyobrażenia. - Co DuBois sobie wyobrażał? Dlaczego wybrał właśnie to miejsce? - Sto akrów na kompletnym zadupiu - marudził Boxers. - Whisky musieliby mi tu dostarczać śmigłowcem. Tak gęsty las, jaki tu rósł, Jonathan widywał tylko w tropikach. Było tak dziko, jak tylko może być w dwudziestym pierwszym wieku na Wschodnim Wybrzeżu. Nad poszyciem górowały potężne drzewa; niektóre z nich liczyły sobie po kilkaset lat. Nad głowami roztaczał się baldachim liści, spomiędzy których miejscami przezierało słońce. Kiedy dojechali do szerokiego na dwadzieścia stóp wąwozu, na którego dnie na głębokości piętnastu stóp płynął strumień, Boxers zatrzymał wóz. Na drugi brzeg można się było jedynie przedostać po drewnianym mostku, który sprawiał wrażenie zbudowanego przez skautów. Drewniana konstrukcja wsparta na kwadratowych słupach o boku sześciu cali pozbawiona była jakichkolwiek barierek i z trudem mógłby się na niej zmieścić samochód. - Co o tym sądzisz? - zapytał Boxers. - Chyba nie mamy wyboru - odpowiedział Jonathan. - Ale jedź powoli. - Tu prawa fizyki przeciwstawiają się instynktom. Przejeżdżając przez most o wątpliwej wytrzymałości, należy poruszać się powoli. - Może powinieneś wysiąść? Samochód będzie lżejszy. - zaproponował Boxers. - A co ja tu sam zrobię, kiedy razem ze sprzętem runiesz do wody? Jedź. - Spojrzał na zdjęcie satelitarne na ekranie laptopa. - Jak przejedziemy na drugą stronę, zostanie nam osiemset jardów do domu. Kiedy zdjęcie się odświeży, powinniśmy się na nim zobaczyć. Boxers zdjął nogę z hamulca i pozwolił hummerowi potoczyć się o cal. - Nigdy nie lubiłem oglądać siebie w telewizji - mruknął. Przednie koła bez trudu toczyły się po drewnianej płaszczyźnie, ale kiedy tylne zjechały z twardego gruntu na deski, rozległ się głośny, niepokojący trzask. - Powoli i jednostajnie, Box. Nic się nie stało. - Czujesz kołysanie? - Tylko udaję beztroskę. Pamiętaj, powoli i jednostajnie. Ciągnęło się to w nieskończoność. Hummer kołysał się w przód i w tył, jakby zmagał się z wichurą, ale obaj mężczyźni wiedzieli, że kołysze się cała konstrukcja mostu.

- Wiesz co, szefie? - zażartował Boxers. - Nieczęsto ci mówię, jak bardzo lubię, kiedy pakujesz mnie w takie gówno jak to. Na desce rozdzielczej zadzwonił Batphone. Boxers roześmiał się. - Świetnie. Venice będzie nam towarzyszyć, kiedy runiemy w dół i będziemy konać na dnie wąwozu. - Kto powiedział, że zginiemy od upadku? - odezwał się Jonathan, sięgając po telefon. - Całkiem możliwe, że utoniemy w strumieniu albo spłoniemy. - Wcisnął przycisk połączenia. - Cześć, Ven. Nie zwracaj uwagi na trzeszczenie, które słyszysz. Ani na krzyki przerażenia. - Digger? Właśnie skończyłam rozmawiać z Lee Burnsem ze SkysEye. - Venice nie miała nastroju do żartów. - Tak jak prosiłeś, oznaczył wszystkie samochody, jakie stały w Brigadeville. Kolejny trzask, tym razem cały samochód zadrżał. Udawali, że nie przywiązują do tego wagi i Boxers jechał dalej powoli i jednostajnie. Mieli już za sobą połowę drogi, co dla Jonathana znaczyło, że minęli najsłabszy punkt konstrukcji. - Mam ci przekazać, że te samochody ruszyły - ciągnęła Venice. - Świetnie - ucieszył się Jonathan. - Czy jadą we właściwym kierunku? - Burns twierdzi, że tak. Ale chce też, żebyś wiedział, że nie zdoła ich śledzić przez całą drogę do ciebie. Kiedy tylko upewni się, że jadą w twoją stronę, będzie musiał przerwać obserwację. Przednie koła natrafiły na stały ląd. - Pieprzę to! - zawołał Boxers i dodał gazu, żeby wreszcie zjechać z drewnianej przeprawy. Most się nie zawalił. - Wygląda na to, że numer z kartą kredytową zadziałał - powiedział Jonathan. Przekaż Lee, że doceniam wszystko, co dla nas robi. - Powiedział też, że będzie cię to kosztować pieprzoną fortunę - dodała Venice. - To jego słowa. Boxers roześmiał się. - Lee Burns w życiu nie powiedział słowa „pieprzona". - Okay, to ja dodałam - przyznała się Venice. - Ale rozumiesz, co miałam na myśli. - Cóż za pożytek z bogactwa, jeśli nie można kupować nowinek technologicznych? odezwał się Jonathan. - Dzięki, Ven. Coś jeszcze? Zaraz będziemy na miejscu. - Widzę was na zdjęciu. Właśnie się pojawiliście. - Venice się zawahała. - Myślicie, że to wydarzy się dzisiaj w nocy?

- Tak - odparł Jonathan. Cisza, jaka zapadła po drugiej stronie, skłoniła Jonathana i Boxersa do wymiany spojrzeń. - Jesteś tam? - zapytał Jonathan. - Obiecajcie, że będziecie ostrożni. - A mogę obiecać, że zrobię wszystko, by zwyciężyć? - Nikt jeszcze nie wygrał z pożarem samą ostrożnością. - Chyba musi mi to wystarczyć. - Starała się, by jej słowa lekko zabrzmiały, ale Jonathan słyszał troskę. - Przez cały czas będę monitorowała sytuację. - Nigdy w to nie wątpiłem - rzekł Jonathan. - Posłuchaj, jestem pewny, że będziemy mieli okazję porozmawiać, zanim zrobi się tu gorąco. A teraz musimy zabrać się do pracy. Na razie. Rozłączył się, zanim Venice zdążyła się wzruszyć. Jonathan miał okazję poznać wielu żołnierzy, którym dobrze służyły rozmyślania o domu i najbliższych - dzielnie wykonywali swoje zadania, żeby jak najszybciej do nich wrócić. Ale dla niego uczucia były zawsze brzemieniem. Wolał koncentrować się na misji. W ten sposób zwiększał swoje szanse. - Jak chcesz to rozegrać, szefie? - zapytał Boxers. - Wypakowujemy graty tutaj i niesiemy je na plecach czy mam podjechać bliżej? - Hughesowie będą przerażeni. Za długo już tkwią na tym pustkowiu - odparł Jonathan. - Nie chcę ich wystraszyć widokiem samochodu ani nawet odgłosem silnika. Zostawmy samochód tutaj i weźmy tylko lekki ładunek. Boxersowi to pasowało. Zatrzymał wóz, uchylił klapkę w desce rozdzielczej na wysokości swojego lewego kolana i wstukał ośmiocyfrowy kod otwierający pokrywę bagażnika. Jonathan przeszedł na tył samochodu. Ciężka, pancerna pokrywa bagażnika nie dawała się łatwo unieść. Wielkie worki ze sprzętem tworzyły nierówną piramidę. Jonathan sięgnął po pierwszy z prawej i przyciągnął go do siebie. Postawił go i rozsunął zamek błyskawiczny. W środku znajdował się cały arsenał. Obok Boxers zajmował się workiem z amunicją. Jonathan wyjął karabin M4 i wręczył go przyjacielowi, a w zamian otrzymał magazynek z trzydziestoma nabojami. Teraz Jonathan wziął M4 dla siebie. Dołączył magazynek, wprowadził nabój do komory i przewiesił broń przez ramię. - Będziemy się ostrzeliwać, kiedy otworzą do nas ogień? - Chyba nie mamy innego wyjścia. - To da efekt przeciwny do zamierzonego, nie sądzisz?

Jonathan uśmiechnął się. - Tak uważasz? Musimy zrobić wszystko, żeby do tego nie dopuścić. - Masz na myśli dyplomację, tak? - Boxers się skrzywił. - Nie znoszę tego gówna. - Ale jesteś w tym dobry - zażartował Jonathan. Faktem jest, że Brian Van de Meulebroeke, pseudonim Boxers, był typowym przedstawicielem sił specjalnych. Jonathan wiele razy był świadkiem tego, jak Boxers dzięki dyplomacji, której ponoć tak nienawidził, potrafił rozładować napiętą sytuację. Widział także, jakiego potrafił dokonać spustoszenia, jeśli druga strona nie rozumiała, że „negocjacje" w rzeczywistości dotyczą warunków, na jakich miała się poddać. Boxers nie był typem człowieka, w którego stronę rozsądnie było skierować broń. Jonathan spojrzał na ekran GPS, wskazał wzgórze i ruszył. - A jeśli nie zechcą walczyć? - To będzie znaczyło, że dźwigamy za dużo broni. - Nie o to mi chodzi. Załóżmy, że w ogóle będą przeciwni bitwie, którą planujesz. Jonathan myślał już o tym. - Każdy będzie walczył, jeśli stawka będzie odpowiednio wysoka - odpowiedział. - Ale nie każdy jest w tym dobry. Jonathan wzruszył ramionami. - Cóż, wtedy czeka nas gówniany dzień. - Z Boxersem mógł mówić otwarcie. Obaj już dawno temu przestali martwić się, że umrą. - Trzeba ich będzie przeszkolić i mieć nadzieję, że sobie poradzą. *** Thomas Hughes przeżywał koszmar. W ciągu jednego tygodnia - nie, mniej niż tygodnia, w ciągu sześciu dni - Tiffany czy Christine, czy jak ją tam zwał, zrobiła mu loda, potem został porwany, strzelano do niego, a teraz żył na tym pustkowiu. Żyła cała trójka - jak szczęśliwa rodzina, którą nigdy nie byli. Jakby nie dość było tego pasztetu, to na dodatek policja uważała ich za morderców. Aha, i jeszcze jego ojciec handlował bronią masowego rażenia. Nazywali ten wyjątkowy zakątek piekła domem letniskowym, ale tak naprawdę była to obskurna chata. Zbudowana z ociosanych grubych bali i zaprojektowana tak, że wyglądała na sto lat starszą, niż była w rzeczywistości, przypominała chatę, w której urodził się Abraham Lincoln. Dom miał dwadzieścia na trzydzieści stóp i kształt prostokąta. W tylnej części dobudowano kiedyś piętro, dzięki czemu doszło dodatkowe miejsce do spania. Kiedy Thomas był mały, mama i tata okupowali piętro, a on szedł na zesłanie na sofę w „salonie",

oddzielonym wyimaginowaną ścianą od „jadalni", która z kolei przylegała do staromodnej kuchni w tylnej części domu. Ponieważ nie było tu gazu ani elektryczności, w kuchennym piecu palono bierwionami. Latem było gorąco i duszno, a zimą panował przejmujący chłód (piecyki naftowe i kominek nie radziły sobie z lutowymi mrozami). Thomas nie znosił tego miejsca. Gdy zdobył prawo jazdy i dostał samochód, przestał tu przyjeżdżać. Można zachować prostotę i rustykalny wygląd, ale przydałaby się bieżąca woda. I toaleta będąca czymś więcej niż dołem wykopanym w ziemi. Matka i ojciec w tej chwili obwiniali się nawzajem o wszystko, co poszło nie tak. Krzyczeli na siebie. Cały czas mówili o planie. Potrzebowali jakiegoś planu. Thomas wymyślił całkiem sprytny plan dla siebie - miał zamiar stąd zwiać. Przejadło mu się spaghetti z puszki i doskwierała nuda. Miał dość ukrywania się. To nie jego szukali. A nawet jeśli, to trudniej trafić do ruchomego celu niż siedzącego w miejscu. Stodoła pełna syntetycznej czarnej ospy komplikowała życie rodzicom, ale im dłużej o tym myślał, tym bardziej uzmysławiał sobie, że nie dba o to, co stanie się ze wszystkimi innymi - nawet z biednymi sukinsynami, którym rozpylą to nad głową. Poświęcił już dość dla tego szaleństwa. Wielkie dzięki. Na liście obowiązków członka rodziny nie było nic na temat zawieszenia swojego życia w próżni, żeby rodzice mogli się ukrywać nie wiadomo jak długo. Na miłość boską, miał przecież dwadzieścia dwa lata. Po ukończeniu szkoły w maju ukończeniu, które nie nastąpi, bo zawalił dwa egzaminy, kiedy leżał związany w piwnicy zamierzał uciec z domu. Na początek myślał o Nowym Jorku i zastanawiał się czy uda mu się sklecić jakieś trio albo kwartet i grać na ulicy. Jeden z jego starszych kolegów zrobił tak kilka lat temu i wpadł mu całkiem niezły grosz. Żeby mieć jakąkolwiek przyszłość, Thomas musiał stąd uciec. Każdego ranka powtarzał sobie, że dziś jest ten dzień, ale potem dzień mijał, a on się nie ruszał z miejsca. Zbyt dużo tych „dzisiaj" już upłynęło. Jutro. Na pewno jutro. A na razie potrzebował świeżego powietrza. Wstał z sofy i podszedł do drzwi. Światło wpadające przez wypaczone okna nie rozpraszało przygnębiającego mroku wnętrza chaty. W chwili gdy otworzył drzwi, bardziej wyczuł, niż zobaczył, jak matka przerywa kłótnię z ojcem. - Dokąd idziesz? - burknęła. - Na dwór - odpowiedział i zatrzasnął za sobą drzwi.

- Pozwól mu iść - odezwał się ojciec i to wywołało kolejną awanturę. Prawdę mówiąc, nie wiedział, dokąd idzie. Na spacer, tyle że tu nie było gdzie spacerować. Nie było żadnego celu. Z doświadczenia wiedział, że godzinny spacer w dowolnym kierunku skończy się w jeszcze gęstszym lesie. Może właśnie dlatego nie dotrzymał dotąd danego sobie słowa i nie uciekł. Ta myśl go rozzłościła. Strach przed nieznanym był najgorszą formą tchórzostwa. W jego wieku i z jego pozycją społeczną fakt, że nie wiedział, dokąd zmierza, powinien być inspiracją do udania się w podróż. Pamiętał z pierwszego roku college'u kiepski plakat wiszący nad łóżkiem kolegi z akademika: „Tysiącmilowa podróż zaczyna się od jednego kroku". Tysiąc mil to byłoby w sam raz. Kiedy tak zastanawiał się, co począć, zdał sobie sprawę, że wyjście z domu stanowiło jedynie początek. Mógł się tak włóczyć bez końca i niczego to nie zmieniało. Przede wszystkim chciał odzyskać anonimowość. Roztopić się w nicości, grać muzykę, być z przyjaciółmi, kiedy potrzebował ich towarzystwa, sam, kiedy czułby się nimi zmęczony. Frontowe podwórko - całe pięć akrów - było jedyną częścią rodzinnej posiadłości pozbawioną drzew. Pamiętał jeszcze czasy, kiedy wyglądało zachwycająco. Nie znosił przyjeżdżać tutaj, ale musiał przyznać, że podziwiał jego piękno. Co najmniej od dwóch lat nie było tu nikogo i trawa wyrosła do pasa. Oczyszczone kiedyś z drzew, zarosło skarłowaciałymi dębami, klonami i sosnami, podobnymi bardziej do krzewów niż drzew, i przypominało, jak zaborcza potrafi być matka natura, gdy pragnie odzyskać swoje włości. Powinno się wykarczować wszystkie krzewy, ale ponieważ nie mogli się pokazywać, nie było sposobu, żeby przywieźć paliwo do ciągnika. Istny koszmar. Ruszył przed siebie. Każdy problem w promieniach słońca i na świeżym powietrzu stawał się mniej beznadziejny. Zmusił się do myśli na temat kwartetu Es-dur Beethovena i koncertu, jaki wraz z trzema kolegami przygotowywali na uroczystość wręczenia dyplomów. Jego głowę wypełniły dźwięki muzyki i czuł, jak lewa dłoń obejmuje podstrunnicę wiolonczeli, a prawa smyczek. Odkąd pamiętał, potrafił czytać partytury muzyczne tak, jak większość ludzi czyta książki. Kropki i pola na pięciolinii zmieniały się w jego głowie w muzykę. Choć jego rodzice i przyjaciele mówili, że to dar, było to jednocześnie przekleństwem. Dzięki zdolności czytania nut mógł słyszeć idealne wykonanie. Ale kiedy sam grał, zdarzały mu się błędy, których widownia zwykle nie słyszała, ale które dla niego samego były nie do zniesienia.

Spokój, jaki niosła muzyka, nie zdołał jednak stłumić złości. Nie dzisiaj. A złość potrafiła go złamać. Intuicyjnie wyczuwał, kto w całej tej historii jest zły. Wiedział, że jego złość powinna się skoncentrować na Christine Baker i Fabianie Jakimś-tam - ludziach, którzy wszystko to rozpoczęli - a mimo to najgorszą opinię miał o swoim ojcu. To on był kanałem, przez który przepływały wszystkie te okropieństwa. Wmieszał się w tę historię z bronią i gdyby tamci ludzie zabili go w czasie przekazywania okupu... Nienawidził się za takie myśli. Jakiś ruch. Sam nie wiedział, czy usłyszał coś, czy może zobaczył, ale w wysokiej trawie po jego prawej stronie coś się działo. Muzyka zniknęła, wrócił do rzeczywistości. Może to wąż? Albo puma? Zdarzały się tu ślady wielkich kotów... Mężczyzna wyskoczył z prędkością błyskawicy z trawy i uderzając Thomasa w okolice pasa, powalił go na ziemię, przy okazji pozbawiając tchu. Thomas próbował krzyknąć, ale nim zdążył sformułować słowa, dłoń w rękawiczce zasłoniła mu usta. Wygiął plecy w pałąk i próbował się bronić, kiedy usłyszał głos napastnika: - Uspokój się, Thomas. Ten głos był znajomy. Przestał się rzucać i spróbował się domyślić, do kogo mógł należeć. Nie, to niemożliwe. - Jestem Skorpion - usłyszał Thomas i natychmiast spojrzał w oczy mężczyzny. Pamiętał rysy jego twarzy z tamtej nocy. To rzeczywiście był on. Nadeszła kolejna fala paniki. - Chcę pomóc - powiedział Skorpion, jakby czytał w myślach chłopaka. - Nie zamierzam nikogo skrzywdzić. A na pewno nie ciebie. Ani twojej rodziny. Thomas zamarł w bezruchu. - Zabiorę teraz swoją rękę, dobrze? Thomas kiwnął głową. Zgodnie z obietnicą dłoń zniknęła. Skorpion uśmiechnął się. - Jak się miewasz? - zapytał z ironią w głosie. Thomas rozglądał się dookoła. - Co jest, do diabła? - wyrzucił z siebie. - Okazuje się, że to nie koniec naszej roboty - powiedział Skorpion. - Miałem... - Uwaga, broń! - rozległ się głos znikąd, a właściwie zewsząd. Skorpion rzucił się twarzą do ziemi, przykrywając swoim ciałem Thomasa. Thomas z przerażeniem zdał sobie sprawę, co się dzieje.

- Nie! - wrzasnął. Ale jego głos stłumił huk wystrzału.

Rozdział 33 W pobliżu domku wystrzelił karabin, a kula zaryła w trawę o kilka cali od głowy Jonathana. Ułamek sekundy później zza linii drzew padł strzał z drugiego karabinu. Rozległ się krzyk kobiety. - Leż - polecił Jonathan Thomasowi i przeturlał się na bok. - Melduj - rzucił do mikrofonu. - Strzelali do ciebie - odparł Boxers. Thomas zerwał się na równe nogi. - Coś ty zrobił?! - wrzasnął. - Jezu, coś ty zrobił? Jonathan podniósł się, przyklęknął i wszystko stało się dla niego jasne. Na schodach prowadzących na werandę leżał mężczyzna, a nad nim klęczała rozhisteryzowana kobieta. Miała ręce poplamione krwią, której źródła Jonathan nie potrafił określić. - Zastrzeliliście go! - krzyknął Thomas i zamachnął się otwartą dłonią na Jonathana. Jonathan osłonił się przed ciosem ramieniem. - Pieprzony draniu, zabiliście mojego ojca! - Nic mu nie jest - rozległ się w słuchawce głos Boxersa. - Dostał w nogę. Kula przeszła na wylot. - Boxers wyłonił się zza drzew i ruszył naprzód. - Rana nie jest groźna. Nie będzie nawet kaleką. Thomas pobiegł w stronę domu tak szybko jak pozwalały mu na to w wysokiej trawie japonki, które miał na nogach. Jonathan wstał i ruszył za nim, na wszelki wypadek trzymając wciąż palec na spuście. Kobieta - ze zdjęć, jakie zdobyła wcześniej Venice, wiedział, że jest to Julie Hughes wykrzykiwała coś niewyraźnie i poklepywała ściskającego swoje udo męża po twarzy. Kiedy Jonathan podszedł bliżej, zobaczył, że spomiędzy palców mężczyzny wycieka krew. Thomas dotarł do werandy pierwszy. Kiedy Jonathana dzieliło od niej jeszcze dwadzieścia stóp, kobieta oprzytomniała i spojrzała mu prosto w oczy. Zobaczył w jej oczach determinację, kiedy sięgnęła po karabin, który Stephenson Hughes wypuścił z rąk po celnym strzale Boxersa. Jonathan przyklęknął i skierował w jej stronę broń. - Stój! - rozkazał. - Nie podnoś broni!

Kobieta znów zaczęła krzyczeć. - Thomas! - zawołał Jonathan. - Uratuj matce życie. Każ jej odłożyć broń! - Gdyby skierowała lufę karabinu w jego stronę, nie miałby wyjścia i musiałby ją zastrzelić. Trafienie z tej odległości przypuszczalnie okazałoby się śmiertelne, nawet jeśli nie celowałby w serce czy głowę. - Mam ją - odezwał się w słuchawce Boxers. - Wstrzymaj się - odpowiedział Jonathan i zawołał jeszcze raz: - Thomas! Chłopak podbiegł i zabrał karabin z zasięgu ręki matki. - To przyjaciele - powiedział do niej. Kobieta miała niepewną minę. - Strzelali do twojego ojca. - A on strzelał do mnie, droga pani - odparł Jonathan. Tak jakby mogło to przekonać kogoś, kogo ukochana osoba leży właśnie powalona na ziemię. Jonathan wyprostował się i wciąż trzymając w prawej ręce swój M4, wyciągnął lewą. - Wezmę karabin, Tom. - Nie! - zawołała Julie. Thomas nie wahał się. Trzymając karabin za lufę, zszedł trzy stopnie po schodach i wręczył go Jonathanowi. Sposób, w jaki trzymał broń, lufą do góry, powiedział Jonathanowi, że chłopak miał jakieś doświadczenie w posługiwaniu się nią. To mogło okazać się pomocne. Julie niezręcznie próbowała sięgnąć po karabin, ale Thomas powstrzymał ją wyciągniętą ręką. - To są ludzie, którzy mnie uwolnili - wyjaśnił. - Uratowali mi życie. Nie uwierzyła. Jej oczy wciąż płonęły. - Trafili mnie, psiakrew - wyjęczał Stephenson. Oburącz uciskał udo. - Trafili. - Bo do nas strzelałeś, kretynie - zauważył Boxers, podchodząc do mężczyzny. Przewiesił swój M4 przez ramię i otworzył obszerną kieszeń bluzy. Wyjął z niej dwa spore papierowe pakunki i położył na schodach. - Zostaw go! - zawołała Julie. Boxers ją zignorował. - Opatrzy mu ranę - wyjaśnił Jonathan. W pakunku znajdował się opatrunek HemCon, gaza nasączona środkiem tamującym krwawienie, która uratowała na polach bitew więcej istnień ludzkich niż jakikolwiek inny wynalazek. Wystarczy przyłożyć HemCon do rany i krwawienie ustaje. Tak po prostu. Kiedy Boxers wyjął z pochwy nóż K-Bar, Thomas rzucił się w jego kierunku, jakby zamierzał go powstrzymać, ale nagle uświadomił sobie, że widział już podobne ostrze w ręku

Jonathana. - W porządku - zapewnił swoją matkę. - Oni wiedzą, co robią. Julie obrzuciła Jonathana badawczym spojrzeniem. - Kim jesteście? - Może pani mówić do mnie Skorpion - odparł Jonathan. - A mój przyjaciel to Olbrzym. - To nie są nazwiska - zauważyła ze zmarszczonymi brwiami. Jonathan wzruszył ramionami. Cóż miał jej odpowiedzieć? Boxers przyłożył ostrze noża do nogawki spodni Stephensona i rozciął ją jednym ruchem od kostki po pachwinę. Materiał rozchylił się, ukazując po wewnętrznej stronie nogi idealnie okrągły otwór w ciele. - Mogłeś go zabić! - oskarżycielsko rzuciła Julie. - Mogłem - warknął Boxers. - Ale nie zabiłem. Nic mu nie będzie. - Obejrzał nogę z drugiej strony i z zadowoleniem pokiwał głową. - Cholera, dobry jestem. Kość nieuszkodzona. Ani żadne większe naczynie. - Mrugnął do Jonathana. - Kula weszła dokładnie tam, gdzie celowałem. Thomas otworzył usta ze zdumienia. - Nikt tak celnie nie strzela... Jonathan uśmiechnął się znacząco. Julie trzepnęła Thomasa w tył głowy. - Przestań ich podziwiać - sapnęła. - Próbowali nas zabić. Boxers roześmiał się, a oczy Julie zapłonęły gniewem. - Z całym szacunkiem, proszę pani - odezwał się Jonathan. - Jeśli chcemy kogoś zabić, to go zabijamy. A wy żyjecie. Boxers rozerwał opakowanie z opatrunkiem. - Nie będę ci wciskał kitu - zwrócił się Boxers do Stephensona. - Będzie bolało jak diabli. - Nie czekał na odpowiedź, tylko zręcznie przyłożył opatrunek do otworu po kuli. Stephenson wył z bólu. Wił się i wierzgał, ale nie mógł dać rady Boxersowi, który przytrzymywał swojego pacjenta biodrem i lewą ręką, podczas gdy małym palcem prawej wpychał HemCon do rany. - Przestań! - wrzasnęła Julie. - To go boli! - Zrobiła krok w kierunku Boxersa, ale Thomasowi udało się ponownie ją zatrzymać. - Pozwól im robić swoje, mamo - tłumaczył. - Oni naprawdę są dobrzy. - Robią mu krzywdę!

- Pomagamy mu, proszę pani - ze spokojem stwierdził Jonathan. - Za chwilę będzie po wszystkim. - No - rzucił Boxers, prostując się - skończone. Wystarczył jeden opatrunek. Żyjesz, Steve? - Boli - wyjęczał Stephenson. - Pewnie, że boli - odparł Boxers. - Na miłość boską, przecież zarobiłeś kulkę. Boxers miał świetne podejście do pacjenta. - Teraz postaraj się nie ruszać. Muszę zabandażować nogę i będzie po wszystkim. - Kim ty, do cholery, jesteś? - zapytał Stephenson. - Witaj wśród żywych - rzucił Boxers. - Lepiej późno niż wcale. - Śliskimi od krwi rękami schował drugi pakunek HemCon do kieszeni kamizelki, a wyjął za to zwyczajny bandaż i obwiązał nim nogę Stephensona. Opatrunek wyglądał tak, jakby został założony przez lekarza. Podnosząc się, Boxers wytarł ręce w pozostały kawałek bandaża. - Nikt nie ośmieli się powiedzieć, że nie naprawiam tego, co popsułem. - Wyciągnął do Stephensona dłoń. - Nie ma co się pieścić z tą nogą. - Tak czy owak będzie bolała jak cholera, ale trzeba ćwiczyć, bo będzie gorzej. Zdezorientowany i wyczerpany Stephenson przenosił wzrok z twarzy na twarz, nie wiedząc, co dalej robić. W końcu chwycił wyciągniętą dłoń Boxersa i wstał. - Czy ktoś może mi, do cholery, powiedzieć, co tu się dzieje? - zapytał. *** Cztery osoby siedziały na krzesłach przy odrapanym drewnianym stole kuchennym, jakby grały w pokera, a Boxers ulokował się nieco z boku w bujanym fotelu. Wyjaśnienie sytuacji zajęło Jonathanowi tylko dwadzieścia minut. Kolejne dwadzieścia mówił Stephenson Hughes. Ku zaskoczeniu Boxersa Jonathan mówił zupełnie otwarcie o wszystkich szczegółach i zachęcił Stephensona do tego samego. Stephenson ukradł z magazynów rakiet ciężarówkę z GVX, dojechał nią aż tutaj i ukrył w stodole za domem. Po drodze udało mu się uniknąć spotkania z ludźmi, wśród których znajdował się, jak już teraz wiedział, Ivan Patrick. Uwagę Jonathana zwrócił fakt, że na Stephensonie nie zrobiła żadnego wrażenia wiadomość o śmierci Fabiana Congera, za to mocno się zaniepokoił, gdy usłyszał, że Tibor Rothman nie żyje. - Jak się poznaliście z Tiborem? - zapytał Jonathan. - Przyjaźniliśmy się w college'u - wyjaśnił Stephenson. - Zawsze lubił ostrą walkę.

Wpadłem na pomysł, że jeśli będziemy gromadzić wszystkie informacje, jakie wychodzą na jaw, zyskamy środek nacisku. - Opuścił głowę, głos mu się załamał. - Patrząc wstecz, widzę, że byłem naiwny. - Znów podniósł wzrok. - Wiecie, jak zginął? - W paskudny sposób - powiedział Jonathan i na tym poprzestał. - Domyślam się, że to za jego pośrednictwem skontaktowałeś się ze mną? Stephenson potrząsnął przecząco głową. - Wcale nie. Prawdę mówiąc, do tej chwili nie miałem pojęcia, kim jesteś. Tibor powiedział, że zna kogoś, kto mógłby uwolnić Thomasa. Nie mówił, skąd cię zna. Zapytałem, ile to będzie kosztowało, ale on odparł, że mam się o to nie martwić. Zawsze był dobrym przyjacielem. Słysząc te słowa, Jonathan zachował obojętny wyraz twarzy, ale unikał spojrzenia Boxersa. Trudno mu było znieść fakt, że Tibor Rothman mógł mieć bliskich przyjaciół. I skąd wiedział, czym tak naprawdę się Jonathan zajmuje? Przez głowę przeszła mu myśl, że być może w ich batalii sądowej Rothman posunąłby się do szantażu. - A po co to nagranie wideo? - zapytał Jonathan. Stephenson wzruszył ramionami. - Żeby mieć dowód. To była taka maleńka bezprzewodowa kamera. Tibor przymocował ją do ronda kapelusza, a urządzenie do nagrywania miał ukryte w skarpetce. Pomyśleliśmy, że jeśli coś pójdzie nie tak i zginiemy, ktoś znajdzie chip i odtworzy nagranie. - Po co im w takim razie mówiłeś, że masz nagranie? - zapytał Boxers. Jego głos zabrzmiał protekcjonalnie. Oczy Stephensona zapłonęły na chwilę, ale szybko złość zastąpiło zakłopotanie. - Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Kiedy dostałem telefon, że Thomas jest bezpieczny, wydawało mi się, że odnieśliśmy zwycięstwo. Nie trzymałem gęby na kłódkę. Byłem głupi. - Głupi to mało powiedziane. - Boxers splunął. - To strzępienie języka kosztowało życie byłą żonę Skorpiona. Na twarzy Stephensona pojawiło się przerażenie. - To prawda? Jak to? Jonathan machnął ręką i rzucił wściekłe spojrzenie Boxersowi. To nie był odpowiedni czas ani miejsce na tego rodzaju uwagi. - Oczywiście, że prawda - odparł Boxers lekceważąc milczący rozkaz, żeby się zamknął. - Torturowali ją i zabili, ponieważ myśleli, że ma chip, o którego istnieniu nie powinni się byli nigdy dowiedzieć.

Stephenson otworzył usta. - Jezu, tak mi przykro. Nie chciałem... - To już przeszłość - przerwał mu Jonathan. - Nie wracajmy do tego. - Jak śmiesz nas o to obwiniać? - syknęła Julie. Uniosła się na krześle, żeby spojrzeć w oczy Boxersowi. - Tkwimy w tym koszmarze, strzelasz do mojego męża, a teraz chcesz obudzić w nas poczucie winy? Jak śmiesz?! - Przestań, mamo - upomniał ją Thomas. - Nie mów mi, co mam robić - warknęła. - Niech żaden z was nie próbuje mnie pouczać. Mam dość waszego gadania. Jonathan czuł, że czerwienieją mu uszy. Teraz był czas na tworzenie zespołu, a nie na kłótnie. Boxers zachował się nieodpowiednio. Wypadki zawsze się zdarzają. Ludzie robią głupie rzeczy bez złych intencji - albo bez żadnych intencji - a kiedy coś się już wydarzy, nie można cofnąć czasu. Tak to działa. - Powiedziałeś, że masz plan - zachęcił go Stephenson, najwyraźniej próbując zmienić temat. - Mam - potwierdził Jonathan. - Czy to może narazić moją rodzinę na niebezpieczeństwo? Jonathan założył nogę na nogę. - Już jesteście w niebezpieczeństwie. Niezależnie od tego, co się wydarzy, wasze szanse na pozostanie przy życiu do przyszłego tygodnia czy, powiedzmy, przyszłego roku, są niewielkie. Chyba zdajecie sobie z tego sprawę. Stephenson uśmiechnął się znacząco, a zaraz potem skrzywił z bólu, gdy poruszył nogą. - Szczerze mówiąc to, dziwię się, że jeszcze żyję. - Tak czy inaczej w pewnym momencie trzeba się będzie z tymi ludźmi zmierzyć. Jeśli zrobimy to tutaj, będziecie do pewnego stopnia panami sytuacji, a ja wam pomogę. Julie pochyliła się nad stołem i potrząsnęła głową. - Nie słuchaj ich, Steve. Nie musimy walczyć. Możemy uciec. - Spojrzała na Jonathana. - Puścicie nas, jeśli postanowimy wyjechać, prawda? - Nikogo nie trzymam tu siłą - odparł Jonathan. Julie wstała, gotowa pójść prosto do drzwi. - Widzisz? - zwróciła się do męża. - Po prostu chodźmy stąd. A jeśli oni chcą walczyć, niech robią to sami, bez nas. Jonathan siedział nieporuszony. Boxers ponownie zmienił ułożenie nóg w fotelu,

który najwidoczniej był dla niego zbyt ciasny. - Co do jednego ona ma rację. - Jonathan wskazał na Julie. - Z wami czy bez was ja tu zostaję, bo muszę skończyć, co zacząłem. Julie rozpromieniła się. Gotowa do wyjścia chwyciła Stephensona za rękę. Stephenson nie ruszył się z krzesła. Patrzyli sobie z Jonathanem w oczy. - Nie mogę - powiedział. Odwrócił się do Julie i przykrył jej dłoń swoją. - Ty idź. Powinnaś pójść. I zabierz ze sobą Thomasa. - Ja się stąd nie ruszam - zaprotestował Thomas. - To nie twoja wojna, Tommy - Stephenson zwrócił się do syna. - Oczywiście, że nie. W głosie Julie zabrzmiała pełna żalu, błagalna nuta. - Dość tego koszmaru, Steve. Nie zniosę tego dłużej. Stephenson ponownie spojrzał na Jonathana. - Gdybyśmy rozładowali ciężarówkę, tych dwoje mogłoby nią pojechać. Jonathan wzruszył ramionami. - Nie mogę jechać bez ciebie - zachlipała Julie. - Musisz. - Nie mogę. - Dokąd pojedziecie? - wtrącił się Jonathan. Julie rzuciła mu szybkie spojrzenie. - Nie twój interes - warknęła. - Ale pytanie pozostaje. Dokąd pojedziecie? Jesteście mordercami, pamiętacie o tym? Prędzej czy później ktoś was rozpozna. I co wtedy? Z zablokowanym kontem w banku nie wynajmiecie prawnika. Jeśli dostaniecie w ogóle taką szansę. Za progiem tego domu nie macie żadnych przyjaciół ani środków do życia. Zamierzała mu odpowiedzieć, otworzyła usta, ale najwyraźniej zabrakło jej słów. - Steve? Stephenson wzruszył ramionami. - Pomyśl, jak straszni są tamci ludzie. Ja zostaję. Mina Julie wskazywała, że poczuła się zdradzona. - Czy ty siebie słyszysz? Pakujesz się w to szaleństwo. Chcesz dać się zabić. A ja mam zostać wdową. Dlaczego? - Bo tak trzeba - odparł Stephenson. - Pójdziemy na policję - błagała go dalej Julie. Mówiła coraz głośniej i szybciej. -

Opowiemy całą historię. Ze szczegółami. Będą musieli nam uwierzyć. - Nie uwierzą - wtrącił się Jonathan. - Nie mogą. Uciszą was. Mają mnóstwo dowodów w sprawie zabójstwa Caldwellów, a jeśli im czegoś brakuje, mogą to sfabrykować. Powtarzam, panie Hughes... - Steve. - Nie macie wyjścia. - A to nagranie? - przekonywał Stephenson. - Czy ono nie oczyszcza nas z zarzutów? Jonathan wzruszył ramionami. - Gdybym był prokuratorem, uznałbym je za dowód desperackich działań mających na celu odzyskanie Thomasa. Dowodziłbym, że zdesperowany ojciec nie zawahałby się przed zamordowaniem Caldwellów i ich niani, żeby dowiedzieć się, co dzieje się z jego synem. - No widzisz? - W głosie Julie pobrzmiewała nadzieja. - W najgorszym razie uznają to za uzasadnione zabójstwo. - Wcale nie - wtrącił się Thomas. - Jego twarz i głos zdradzały złość. - Uznają to za morderstwo z premedytacją. - Spojrzał na Jonathana. - Mam rację? - Chłopak musiał oglądać Prawo i porządek. - Tak właśnie zaplanowali przebieg wydarzeń - wtrącił się Boxers. - Ludzie, których ścigamy, są wyjątkowo skuteczni. Albo ich powstrzymamy, albo będą działać dalej. A wtedy wasza rodzina nigdy nie zazna spokoju. - Skąd możecie to wiedzieć - zaprotestowała Julie. - Chodzi wam tylko o zemstę. O zemstę za śmierć pańskiej żony. - To nie oznacza, że nie mam racji - odparł Jonathan. Twarz Julie poczerwieniała. - Ja zostaję - Thomas uciął dalszą dyskusję. - Przemyśl to, Tom - ostrzegł go Jonathan. - To źli ludzie. Rozpęta się tu strzelanina, w powietrzu będą świszczały prawdziwe kule. To nie gra wideo, gdzie masz trzy życia. - Nie chcę, żeby te bydlaki ścigały mnie do końca życia. - Dosyć! - wrzasnęła Julie. - Zamknijcie się wszyscy! To jakieś szaleństwo! - Zaczęła płakać, ale Jonathan wyczuwał w tym więcej złości niż smutku. Po kilku chwilach płacz zamienił się w szloch. Ukryła twarz w dłoniach. Z emocji drżały jej ramiona. Stephenson podszedł do niej i przyklęknął obok, próbując ją pocieszyć. - Nie mamy wyboru, skarbie - przemówił łagodnie, ale ona odepchnęła go. - Nie odzywaj się do mnie! - wrzasnęła. Jonathan i Boxers stali obok siebie.

- Wyładujmy sprzęt - powiedział Jonathan, odwracając się w stronę drzwi. Boxers ruszył za nim. - Zaczekajcie! - Thomas poderwał się z krzesła. - Pomogę wam. Boxers zaczął protestować, ale umilkł pod ciężarem upominającego spojrzenia Jonathana. Chłopak najwidoczniej chciał stąd wyjść. Może musiał. O co chodziło? - Nie sądzisz, że powinieneś zostać z rodzicami? - zapytał po drodze Jonathan. - Dość już mają zmartwień na głowie. - Gówno prawda - drwiąco odpowiedział Thomas. - Pozostały im tylko zmartwienia. Zasłużyli sobie na nie. - Więcej szacunku, synu - upomniał go Boxers. - Ci ludzie dużo dla ciebie zrobili. Oczy Thomasa zapłonęły. - Nic dla mnie nie zrobili. Nawet nie pomyśleli o tym, żeby was zatrudnić. Jonathan skrzywił się z dezaprobatą. - Starali się. - I to wystarczy? - To nie ich wina. - Przez ich postępowanie o mało nie zginąłem. - Oni próbowali, Tom. Czasem to jedyna rzecz, na jaką można liczyć. Thomas przystanął na chwilę w wysokiej trawie. - Naprawdę jesteście tacy ślepi? Jonathan i Boxers wymienili spojrzenia. - Widocznie tak. - Ojciec wiedział, co jego firma produkuje. Wiedział o tych wirusach. Musiał wiedzieć. - Twierdzi, że nie miał o tym pojęcia. - Nieważne, czy wiedział o tym GV-coś tam. Produkowali bomby, pociski czy inne maszyny do zabijania, a on nigdy nie zadał sobie pytania, co, do kurwy nędzy, dzieje się z tym badziewiem? Przecież to służy do zabijania. Dobrzy chłopcy, źli chłopcy. Arabowie, Amerykanie, co za różnica? Chodzi o zabijanie ludzi. - Cholernie duża różnica, kiedy to do ciebie strzelają - powiedział Boxers. - Miałem ostatnio okazję się o tym przekonać - przyznał Thomas. - Zostałem porwany dlatego, że mój ojciec pracuje w firmie produkującej jakieś gówno do zabijania ludzi. Gdyby pracował w fabryce leków albo u producenta krzeseł ogrodowych... - Wtedy mógłby się znaleźć jakiś świr protestujący przeciwko eksperymentom na

zwierzętach albo idiota, którego rajcują krzesła ogrodowe. Wariatów nie brakuje. Twoi rodzice są takimi samymi ofiarami jak ty. Thomas przyspieszył kroku. - Współczuję ci, Tom - odezwał się Jonathan. - Próbujesz temu wszystkiemu nadać sens. Kiedy tak wiele przemocy dotyka tak wielu ludzi, chciałbyś, żeby istniała jakaś poważna przyczyna. Niestety, najczęściej tak się nie dzieje. Thomas zatrzymał się raptownie i odwrócił do Jonathana. Po raz pierwszy, odkąd się znali, wyglądało na to, że chłopak straci nad sobą panowanie. - Nic nie rozumiesz! - wrzasnął, wystukując każde słowo palcem wskazującym na piersi Jonathana. - Jestem muzykiem! Poetą! Piszę piosenki! Niepotrzebne mi to całe gówno! Kiedy w zeszłym roku wyjeżdżałem do szkoły, przyrzekłem sobie, że już nigdy nie wrócę do domu. Szerokim wymachem ręki wskazał dom za plecami. - Nie widzisz ich tam? Nie widzisz, jacy oni są? Gówno ich obchodzę. Nigdy ich nie obchodziłem. - No to mnie oszukali - mruknął Boxers. - Wszystkich oszukują! Oszukują nawet samych siebie. Czy to nie jest pokręcone? A teraz ja utknąłem w ich koszmarze i nie mam jak się stąd wydostać. Dotarli w końcu do lasu. Do hummera było jeszcze przynajmniej trzysta jardów. Masz wybór, Tom - odezwał się Jonathan. - Nikt nie każe ci tutaj zostać. Nie musisz brać udziału w tym, co się tutaj wydarzy. - Gówno prawda. - Nie musisz! - Muszę! - Nie! - Tak! - Na miłość boską, dlaczego? Thomas spojrzał Jonathanowi w oczy. - Ponieważ uratowałeś mi życie.

Rozdział 34 - Skorpion, Skorpion, tu Kwoka. Zawsze, ilekroć Jonathan zapomniał o słuchawce w uchu, dźwięk czyjegoś głosu w głowie zaskakiwał go. Boxersa też. Thomas wyczuł ich napięcie, ale nie mógł wiedzieć, o co chodzi. Jonathan wcisnął przycisk nadajnika. - Mów, Kwoko. - Jonathan z trudem powstrzymał uśmiech. To on wybrał dla Venice taki pseudonim. Nie znosiła go. - Skorpion, nie jesteś sam. Powtarzam, nie jesteś sam. Jonathan dał pozostałym znać, żeby natychmiast zeszli z drogi. Cała trójka zanurzyła się w bujnej roślinności na lewo od ścieżki. Jonathan przyklęknął i wyszeptał: - Słucham cię. - Przy mostku obok waszego wozu stoi drugi samochód. Wygląda na małą furgonetkę. A może tu SUV, ale niewielki. Trudno dostrzec szczegóły przez drzewa. - Tylko jeden? - wyszeptał Jonathan. - Tak mi się wydaje. To na pewno nie jest Zielona Brygada, im zostało jeszcze kilka godzin jazdy. Kto to w takim razie jest, do cholery? Spojrzał na Boxersa, który tylko wzruszył ramionami. - Jak dawno przyjechali? - zapytał. - Nie wiem dokładnie - powiedziała Venice. Słyszał w jej głosie zakłopotanie. - Kiedy dotarliście bezpiecznie do domku, wyszłam na chwilę. Nie więcej niż na dziesięć minut. Jonathan szybko dokonał obliczeń w pamięci. Kimkolwiek byli goście, przez dziesięć minut nie zdążyli zbyt wiele zdziałać. - Widzisz jakichś ludzi? - zapytał. - Nie. Korony drzew są zbyt gęste i jest tak ciepło, że podczerwień kiepsko działa. Jonathan westchnął. - Okej. Dzięki za info. Jak zobaczysz coś nowego, daj znać. - Jonathan pokazał Thomasowi, że ma się nie ruszać. Sam powoli i ostrożnie zbliżył się do dzieciaka i machnął do Boxersa, żeby do nich dołączył. - Mamy towarzystwo - wytłumaczył Thomasowi.

- Boże! To oni? - Chłopak był przerażony. - Nie sądzę - odrzekł Jonathan. - Niemożliwe - dodał Boxers. - Za wcześnie. - W takim razie kto? - spytał Thomas. - Kto jeszcze mógł wiedzieć? Boxers wzruszył ramionami. - Skoro my was znaleźliśmy, to inni też mogli. Jonathan zaprzeczył ruchem głowy. - My wiedzieliśmy dzięki telefonowi na kartę. Nikt więcej o nim nie wiedział. - Przypuszczam, że byliśmy śledzeni - rzekł Jonathan. Thomas rozdziawił usta ze zdziwienia. Podobnie Boxers. - Nigdy nikt nas nie śledził - odezwał się olbrzym. Zawsze musi być ten pierwszy raz, pomyślał Jonathan, ale nie powiedział tego głośno. - Co robimy? - zainteresował się Thomas. Jonathan wciągnął głęboko powietrze i poruszał brwiami. - Będziemy improwizować - odparł. Boxers zrozumiał żart i uśmiechnął się. „Improwizować" to było słowo-wytrych oznaczające „liczyć na szczęście". - Musieli chyba przyjechać drogą, prawda? - zastanawiał się na głos Boxers. - Pójdę na drugą stronę i sprawdzę, czy nie zastawili jakiejś pułapki. Jonathanowi spodobał się ten pomysł. - Żadnej strzelaniny, dopóki to nie będzie absolutnie konieczne - przypomniał. Boxers mrugnął. Uniósł lufę karabinu, zbliżył się do ścieżki i wyjrzał na nią. - Czysto - szepnął i zniknął w zaroślach po drugiej stronie. - Nie rozumiem - odezwał się Thomas. Napięcie w jego głosie wydało się Jonathanowi spowodowane bardziej ekscytacją niż strachem. - Ja też. Ale prędzej czy później się przekonamy. Nie trwało to specjalnie długo. - Widzę ruch - odezwał się głos Boxersa w uchu Jonathana. - Dwie głowy. Boxers miał lepszy widok na drogę niż Jonathan. - Na ziemię - szepnął Jonathan do Thomasa. - Zbliżają się jacyś ludzie. - Dość mam leżenia - poskarżył się Thomas. Jonathan uśmiechnął się. Czy można było dzieciaka winić? Pewnie nieraz w ostatnim czasie kulił się ze strachu. W słuchawce rozległ się ponownie głos Boxersa. - Szefie, nie uwierzysz, jak zobaczysz to, co ja.

- Dobre czy złe wieści? - Jonathan nie znosił zagadek w takich chwilach jak ta i Boxers doskonale o tym wiedział. - Sam się przekonasz. Dziesięć sekund później zobaczył na własne oczy: mężczyzna i kobieta szli drogą ostrożnie, ramię przy ramieniu. Oboje mieli przewieszone przez lewe ramię strzelby i broń w kaburach przy pasie. Jonathan rozpoznał sylwetkę kobiety, nim zdołał zobaczyć jej twarz. - Niech mnie diabli - zaklął. Wcisnął przycisk radia. - Spokojnie - szepnął - nie strzelamy do policjantów. Pamiętaj. - Rzeczywiście, nigdy nie zdarzyło mu się strzelać do gliniarzy. Przynajmniej nie na amerykańskiej ziemi. Zwierzyna podeszła bliżej. - Są u mnie - zameldował Boxers. Znaczyło to, że znaleźli się na jego wysokości. Byli już zbyt blisko Jonathana, żeby mógł się odezwać. Przykucnął przy ścieżce. Sześć jardów. Cztery. Trzy. Poderwał się z karabinem wycelowanym w szeryf Gail Bonneville i faceta, który, jak przypuszczał, był jej zastępcą. - Stać! - rozkazał. Towarzyszący Gail mężczyzna sięgnął po strzelbę, ale wtedy Jonathan trzema pociskami rozrył ziemię pod ich stopami. Oboje odskoczyli w tył. - Stać to znaczy stać, do cholery! - wrzasnął. - Rzućcie broń! Gail opuściła strzelbę, trzymając ją za lufę. Kiedy kolba dotknęła ziemi, puściła ją i broń upadła niczym powalone drzewo. Zastępca się nie poruszył. - Nie chcę cię zastrzelić - powiedział Jonathan. W oczach zastępcy dostrzegł wahanie. „Zrobić to czy nie?". Śmiała myśl, ale zwykle ostatnia w życiu. - Ja też nie chcę cię zabić - odezwał się Boxers, wyłaniając się z zarośli za jego plecami. Wahanie zniknęło. Zastępca zrozumiał wreszcie, że przegrał. Położył swojego mossberga na ziemi. - Teraz pistolety - polecił Jonathan. - Dwoma palcami i powoli. Przesadnie powolnym ruchem odpięli pasy z kaburami i delikatnie odłożyli broń. Pistolety są zbyt drogie, żeby rzucać je, tak jak to robią na filmach. - Doskonale. A teraz ręce na plecy. Mój przyjaciel was skuje. Wszystko przebiegło tak, jakby było wcześniej zaplanowane. Boxers podszedł z tyłu i wyjął z kieszeni dwa paski zaciskowe. Były bardziej poręczne i bezpieczne od kajdanek, które w odpowiednich warunkach można było rozpiąć wkładem do długopisu. Tymczasem do uwolnienia się od plastikowego paska potrzebny był

nóż lub sekator. Poza tym niepotrzebny był kluczyk, który łatwo można zgubić. Kiedy oboje byli już niegroźni, Jonathan przewiesił karabin przez ramię i podszedł bliżej. Uśmiechnął się najbardziej czarująco, jak potrafił. - Witam, szeryf Bonneville. Co taka piękna kobieta jak pani robi w tym miejscu? - Ma zamiar cię zgarnąć - odezwał się zastępca. Jonathan spojrzał mu w oczy i uśmiech na jego twarzy zgasł. - My się chyba nie znamy. Mężczyzna patrzył na niego bez słowa. - To Jesse Collier - wyjaśniła Gail. - Moja prawa ręka. Jonathan bez pośpiechu oceniał zastępcę. Uznał, że jest niebezpieczny. - Wygląda na lojalnego zastępcę - powiedział. - Na tyle mądrego, żeby wiedzieć, kiedy robić to, co mu się każe. Jesse splunął. Flegma wylądowała na kamizelce Jonathana. W zamian Boxers zafundował mu okrutny cios w nerki. Całe wydarzenie trwało tylko ułamek sekundy. - Dość! - rozkazał Jonathan. - Kim ty, kurwa, myślisz, że jesteś?! - wrzasnął Boxers do zgiętego wpół zastępcy. Oplułeś mojego przyjaciela. - Olbrzymie! - Jonathan starał się, żeby jego głos zabrzmiał łagodnie. - Już dobrze. - Nikt nie będzie na ciebie pluł. - Oczywiście, że nie - odrzekł Jonathan. - Niczego nie uszkodziłeś? - Nie, wszystko w porządku - odparł Boxers. - Miałem na myśli jego. - Wiem, kogo miałeś na myśli. Dupek. - Boxers z własnej inicjatywy splunął na Colliera. - Hej! - upomniał go Jonathan. - Nic mu nie będzie - mruknął Boxers, choć widać było, że nie życzy dobrze zastępcy. Jonathan spojrzał ponownie w oczy Gail. Nadal była zszokowana. - Skoro mowa o lojalności - odezwała się - to masz rzeczywiście lojalnych przyjaciół. Jonathan uśmiechnął się. - O tak. Olbrzymie, to szeryf Gail Bonneville z Samson w Indianie. Szeryfie, to Olbrzym. - Tak się nazywa? - Na razie tyle musi wystarczyć - odpowiedział Jonathan. - Ja teraz nazywam się Skorpion. Leon Harris był wczoraj.

Gail spojrzała na niego twardo. - A Jonathan Grave? Już się panu nie podoba to nazwisko? - Brawo dla pani. - Uśmiechnął się. - Niełatwo było to ustalić. - Łatwiej, niż pan myśli. - Wskazała ruchem głowy miejsce za plecami Jonathana. - A to kto? Jonathan się obejrzał. - A, tak. To jeden z morderców, których pani szuka. - Kiwnął ręką, żeby Thomas podszedł bliżej. - Maestro Thomasie Hughes, pozwól, że ci przedstawię nieustraszoną szeryf Bonneville. Chłopak uśmiechnął się i z zakłopotaniem skinął głową. - Robi się coraz bardziej upiornie - zauważył. Jonathan wskazał na Colliera. - Tom, czy byłbyś tak uprzejmy i pomógł zastępcy Collierowi wstać? Tymczasem Jonathan podparł się pod boki. - Muszę przyznać, że mnie pani zaskakuje. - Potraktuję to jak komplement - odparła. - Czy przypadkiem jakiejś ważne persony nie przekonywały pani, żeby sobie pani odpuściła? Wzruszyła ramionami. - Najbardziej nie pasowało mi to „przekonywanie". Kiedy w moim mieście giną ludzie, traktuję to bardzo osobiście. - No i jak tam dzisiaj w pracy? - Jonathan popatrzył na nią znacząco. - Wpadł pan w moją pułapkę - zażartowała. Roześmiał się, a widząc przerażenie Thomasa, zaczął śmiać się jeszcze głośniej. - Do diabła z pułapkami - powiedział Jonathan. - Witamy w raju. - Kiedy Jesse wstał, zapytał go: - Jak się pan czuje? - Nic mi nie jest - warknął zastępca. - Bądź tak dobry, Tom, i poszukaj w kieszeni zastępcy kluczyków. - Są tutaj, w kieszeni z przodu - odparł Thomas. - Widzę je przez materiał. - Świetnie. W takim razie teraz poproszę cię, żebyś zebrał z ziemi broń, zaniósł ją z Olbrzymem do mostka, a potem przyprowadził samochód pani szeryf pod dom. - Co zamierzasz z nimi zrobić? - zapytał Boxers. Jonathan zszedł na bok ścieżki i ruchem głowy wskazał więźniom drogę do domku. - Pomyślałem, że zrobimy sobie krótki spacer - powiedział i włączył mikrofon, żeby opowiedzieć Venice przebieg wydarzeń.

Rozdział 35 Kiedy Jonathan otworzył drzwi i wprowadził do środka swoich więźniów, Julie i Stephenson Hughesowie wciąż jeszcze się kłócili. Tak jak się spodziewał, spojrzeli na niego zaszokowani. Julie zerwała się na równe nogi; Stephenson uczyniłby to samo, gdyby nie ból w nodze. - Gail Bonneville i Jesse Collier - powiedział Jonathan. - Pozwólcie przedstawić sobie resztę rodziny Hughesów, Steve'a i Julie. - Co tu się dzieje? - zażądała wyjaśnień Julie. Jonathan zaprosił nowo przybyłych do zajęcia miejsca przy stole, a sam wyjaśnił przebieg zdarzenia na drodze. - Skąd oni się tu wzięli? - zapytał Stephenson. - Jeżeli wystarczy wam skrócona wersja - zaczął Jonathan - to szeryf Bonneville jest lepsza, niż przypuszczałem. Uwalniałem Thomasa z farmy na jej terenie. - A więc przyznaje się pan? - zauważył Jesse. - Nie ma sensu dłużej zaprzeczać. Swoją drogą pani szeryf od początku na mnie polowała. - Odwrócił jedno z krzeseł i usiadł na nim okrakiem, opierając się ramionami o trzcinowe oparcie. - Mam nadzieję, że powie mi pani, jak połączyła fakty w całość. Wiem, że nie chodziło o odciski palców. Gail uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. - Opowiem, jak mi pan rozwiąże ręce. Jonathan odwzajemnił uśmiech. Polubił tę kobietę. Polubił nawet jej zastępcę, chociaż z nich dwojga to jego należało się bać. - Jaki mieliście plan? - zapytał Jonathan. - Zamierzaliście nas sami aresztować? Wzruszyła ramionami. - Gdyby nadarzyła się okazja, pewnie byśmy to zrobili. Ale bardziej chodziło nam o rozpoznanie. Chciałam się rozejrzeć i wspólnie z policją stanową opracować plan, jak pana stąd wykurzyć. - Mimo wytycznych FBI. - Z powodu wytycznych FBI. Musiał przyznać, że twarda z niej sztuka.

Stephenson sprawiał wrażenie zdezorientowanego. - Czyli chcecie tylko aresztować Skorpiona za strzelaninę w waszym mieście? - A także aresztować was za zamordowanie rodziny Caldwellów - spokojnie odpowiedziała Gail. - Więc nie wiecie o całej reszcie? - zapytała Julie. Gail i Jesse wymienili spojrzenia. - O jakiej reszcie? Stephenson roześmiał się serdecznie, co wywołało skurcz mięśni. - No to mamy wam o czym opowiadać - wyjęczał. *** Opowiedzenie całej historii od początku zajęło pół godziny - trzydzieści minut cennego czasu, którego nie mieli zbyt wiele. Nim skończyli, hummer i kia sorrento należąca do Gail pojawiły się na podwórku, a Thomas i Boxers dołączyli do reszty. - Tak więc, pani szeryf oraz zastępco, znaleźliście się w samym środku bitwy, która za chwilę się tu rozpocznie - podsumował Jonathan. - I przysięgam na Boga, nie mam pojęcia, co z wami począć. Okazaliście się na tyle szaleni, że nie mogę wam zaufać i puścić was wolno, a z drugiej strony nie wydaje mi się słuszne, żebyście tu stali niczym posągi, kiedy rozpocznie się strzelanina. Trzecie rozwiązanie - oddanie wam broni i poproszenie o pomoc jakoś do mnie nie przemawia. - Zastępcy na pewno nie możesz dać broni - odezwał się Boxers, wskazując na Colliera. - Dosyć gadania. - Jonathan podniósł się z krzesła. - Zabierzmy się do pracy. Kiedy zrobi się ciemno, może być za późno. Musimy ściąć trawę od frontu i przygotować zasadzkę. - Spojrzał na Stephensona. - Może zaczniemy od małej wycieczki? Wyciągnął rękę i pomógł mężczyźnie wstać. - A co z nimi? - zapytał Boxers, wskazując jeńców. - Musimy coś z nimi zrobić. - Przywiąż ich do krzeseł. - Muszę iść do łazienki - odezwała się Gail. Boxers zamarł. Rzucił Jonathanowi spanikowane spojrzenie. Każdy ma swoje słabe strony. Piętą achillesową Boxersa były funkcje wydalnicze. Bez mrugnięcia okiem mógł pławić się po łokcie we krwi. Ale siusiu i kupka to zupełnie inna sprawa. Starając się nie wybuchnąć śmiechem na widok przerażonej miny wielkoluda, Jonathan zastanawiał się nad zamiarami Gail. - No dobrze - powiedział przeciągle. - Tom, zaprowadź panią szeryf do wychodka.

- Nie ma mowy! - Masz z nią tam tylko pójść, a nie podcierać ją. Gail się zarumieniła. - Nie zamierzam mówić o tym zbyt obrazowo, ale co z moimi spodniami? - Właśnie - wtrącił Thomas. - Kto ma to zrobić? Jonathan przewrócił oczami. - Julie? - Jasne. - Julie wstała i pomogła podnieść się Gail. - Chodźmy, pani szeryf, pomogę pani. Zanim zrobiły pierwszy krok, Jonathan powiedział: - A ty, Tom, pomożesz swojej mamie. Thomas przeciągnął dłonią po gardle - był to ewidentny znak odmowy. - Nie. Ja... - Chcę, żebyś był z mamą, Tom. - Tym razem ton jego głosu wyraźnie sugerował, co Jonathan ma na myśli. Nie dowierzał ani jednej, ani drugiej kobiecie. Thomas w końcu skapitulował, choć widział, że matka sztywnieje. - Nie kłóćmy się, dobrze? - powiedział Thomas, uprzedzając wymówki matki. Miejmy to już za sobą. *** Jonathan rozpoczął swoją wędrówkę po posiadłości DuBois od schodów. Stopnie prowadziły bezpośrednio do głównej sypialni z nierównym sufitem. W pomieszczeniu stało zapadające się podwójne łóżko i mały stolik. - Przytulnie tu - zauważył Jonathan. Stephenson roześmiał się. - Jak byłem mały, ten pokój wydawał mi się ogromny. - Pewnie wygodniej byłoby mieć tutaj cztery stopy wzrostu. - Postukał w drewnianą belkę. - Solidna. - Rodzinna tradycja głosi, że dziadek zbudował ten dom własnymi rękami. Nie wiem tylko, jak przenosił trzystufuntowe belki. - Muszę wiedzieć, czy pańska żona będzie się zachowywać odpowiedzialnie - rzekł nagle Jonathan. - Słucham? - Czy muszę się mieć na baczności, kiedy będzie w pobliżu? Stephenson gestem dłoni dał znać, że ta uwaga jest głupia.

- To nie jest porywcza kobieta. Może dlatego jest taka... trudna we współżyciu. Nie musi się pan martwić. - Na pewno? - Na pewno. Ona jest po prostu wystraszona. Do diabła, ja też. - Teraz muszę zobaczyć GVX. *** Pojawił się Boxers. Stodoła w posiadłości DuBois była mała, ale zbudowana równie solidnie jak dom. Ciężkie drewniane słupy wyglądały jak nowe, choć podparty przez nie dach zdecydowanie wymagał naprawy. W odległym narożniku stał zabytkowy traktor John Deere z doczepioną dawno nieużywaną kosiarką. - A, jesteś Olbrzymie. - Jonathan wskazał maszynę. - Zatankuj to maleństwo paliwem z kanistra, który mamy w hummerze, i zetnij trawę na całym placu przed domem. - Jasne - rzucił Boxers i poszedł po benzynę. W stodole unosił się zapach stęchlizny i benzyny, a światło wdzierające się przez szpary w ścianach wycinało prążkowane kształty w kurzu, który się unosił po ich wejściu. - Trzymamy tu wszystkie niepotrzebne rzeczy - wyjaśnił Stephenson. - W dzieciństwie to była moja kryjówka. Mój fort. Często chowałem się na strychu. Obok traktora stała stosunkowo nowa furgonetka. - Tym wozem pan tu dotarł? - zapytał Jonathan. - Tak. - Ile jest w środku tego wirusa? - Jonathan odczepił od paska latarkę i włączył ją, rzucając na podłogę snop światła. - Proszę mi to pokazać. Stephenson pokuśtykał na tył samochodu i otworzył klapę. W środku widać było tylko pięć drewnianych skrzynek. Stojąca najbliżej była otwierana. - Z tej wyjąłem cylindry w noc, kiedy próbowaliśmy uwolnić Thomasa - wyjaśnił. Jonathan wskoczył do furgonetki, żeby lepiej wszystko obejrzeć. Stephenson mówił dalej: - Tibor spotkał się ze mną na parkingu dla ciężarówek pod Shepherdstown. Zostawiłem tam furgonetkę, wyjąłem trzy zbiorniki, których żądał Conger, i dalej pojechaliśmy samochodem osobowym. Zbiorniki przypominały kształtem i wielkością salami, a zbudowane były chyba ze stali nierdzewnej. Jonathan wziął jeden z cylindrów do ręki i ocenił jego wagę na jakieś sześć funtów. - Lekkie, prawda? - rzekł Stephenson. - To i tak całe mnóstwo wirusa. Jak pan sądzi, dlaczego Tibor Rothman zgodził się

panu towarzyszyć? Stephenson wydął wargi i wzruszył ramionami. - Naprawdę nie wiem. Może pomogły moje błagania. - To miał być dowcip, ale nieudany. - Pomyślałem, że moją jedyną szansą będzie świadek-dziennikarz. Jonathan odłożył zbiornik z powrotem do skrzyni i zamknął wieko. - Nie mieli ochoty pana za to zabić? - Może i mieli, ale przecież wszyscy wiedzieliby, kto to zrobił i dlaczego. Uznałem, że nie zechcą pakować się w kłopoty. Jonathan uśmiechnął się. - Dlaczego rozdzieliliście się z Tiborem po ucieczce? - Trudniej trafić do dwóch ruchomych celów niż do jednego. Ja złapałem autobus, który zawiózł mnie na parking, gdzie zostawiłem tę bestię. - Poklepał bok furgonetki. Myślałem, że cała historia wyjdzie na jaw i będzie po wszystkim. Ale żaden reportaż się nie ukazał. To oznaczało, że z Tiborem coś się stało, i wtedy postanowiłem się ukryć. - Muszę stąd wyjść - przerwał mu Jonathan. - Trochę tu za nisko. - Zeskoczył na ziemię i zapytał: - A w jaki sposób ja zostałem w to wplątany? - Pan osobiście? Nie wiem. Tibor powiedział, że zna jednego faceta. Skąd pana znał, nie wiem. Jak na człowieka, który obnaża życie innych, o sobie mówił mało. Mój pierwotny plan zakładał po prostu spełnienie ich żądań. Ale ponieważ Tibor znał pana, powstał plan alternatywny. - Wyciągnął dłoń. - Tak przy okazji, dziękuję. W imieniu syna. W imieniu nas wszystkich. W całym tym zamieszaniu chyba zapomniałem o podziękowaniach. *** - Zauważyłam, że wam dwojgu nie do końca odpowiada pomysł urządzenia tu strzelaniny - odezwała się Gail. Starała się przemawiać łagodnym tonem, choć zdawała sobie sprawę, że ma mało czasu na rozmowę z Julie i Thomasem. - Nie ma innego sposobu - odparł Thomas. - Zawsze jest inne wyjście - poprawiła go Julie. - Kiedy ma dojść do użycia przemocy, zawsze jest inne wyjście. - Myślę, że ma pani rację - powiedziała Gail. Przy okazji zauważyła, jak trudno jest brnąć w wysokiej trawie, kiedy nie można balansować rękami. - Czy mogę jakoś pomóc? - Nie powinna w ogóle o tym mówić - odparł Thomas. - Nie rozumiem, dlaczego nie możemy się po prostu zgłosić na policję - powiedziała Julie, ignorując słowa syna. - Na razie policja przyszła do was - rzuciła Gail. - Ale jeśli chcecie, możecie nam pomóc.

- Dość! - rozkazał Thomas; ale zrobił to szeptem, rozglądając się na boki, czy nikt nie słyszy. - Co mogę zrobić? - zapytała Julie. - Nic, dopóki mam związane ręce. Gdybyście nas uwolnili... - Nie! - odparł Thomas. - Nie ufamy wam. W ogóle nie ufamy policji. Skorpion powiedział, że... - On ma na imię Jonathan - przerwała mu Gail. - Jonathan Grave. Mieszka w miasteczku... - Nie obchodzi mnie, gdzie mieszka! - zawołał Thomas. - I nie chcę znać jego prawdziwego nazwiska. Obchodzi mnie tylko to, że uratował mi życie, kiedy nikt inny nawet nie próbował. - Spojrzał na matkę. - Nikt! I jeśli mówi, że jesteśmy w niebezpieczeństwie, to znaczy, że jesteśmy. Jeśli mówi, że jest naszym przyjacielem, to nim jest. - To morderca. - Gail ściszyła głos w nadziei, że to samo zrobi Thomas. - To człowiek, który ratuje ludzi - odparł Thomas. - Gdyby chodziło mu jedynie o zabijanie, wszyscy bylibyśmy martwi. Nie słyszałaś tego, ale zanim dopadł was na ścieżce, wydał rozkaz, żeby pod żadnym pozorem do was nie strzelać. Powiedział, że nigdy nie strzeliłby do policjanta. - Po ostatnich słowach pożałował, że w ogóle o tym mówił. Powtarzanie tego, co podsłuchał, wydało mu się nielojalnością. - Naprawdę możesz nam pomóc? - zapytała Julie. - Nie. Nie może! - Thomas zaczął krzyczeć. - Sama powiedziała, że jest tu po to, żeby nas aresztować. Przyjechali tu z bronią. - Wtedy uważałam was za morderców. - Ale już tak pani nie uważa? - spytała Julie. - Jak mogłabym po wysłuchaniu całej historii? Kiedy sąd to usłyszy... - Masz! - oskarżycielsko zawołał Thomas. - Sąd. Sama to powiedziała. Chce nas aresztować. Gail starała się zachować spokój. Trzeba było tylko uciszyć tego gówniarza. A najlepiej byłoby zostać sam na sam z Julie. - Zachowuj się kulturalnie, Thomas - powiedziała. - Areszt, o którym mówimy, to nie taki, o jakim myślisz. - Wsadzicie nas do więzienia? - Dla waszego bezpieczeństwa. To areszt tymczasowy, tam nie odsiaduje się części wyroku. - I tak stalibyśmy się łatwym celem - podsumował Thomas.

- To nie tak, naprawdę - Gail starała się przekonać Thomasa, choć doskonale wiedziała, że kłamie. Chodziło tylko o to, żeby tych ludzi zamknąć bez walki. - Wierzę pani - powiedziała Julie. - A ja uważam, że kłamie jak najęta - rzucił Thomas. Odwrócił się w stronę odległej stodoły. - Skorpion! - zawołał z całych sił. - Skorpion, jesteś potrzebny! Skorpion stanął w drzwiach stodoły, a potem ruszył w ich kierunku. Kiedy Thomas odwrócił się z powrotem i spojrzał na matkę, miała poczerwieniałą twarz i twarde spojrzenie. - Jak mogłeś zdradzić rodzinę - warknęła.

Rozdział 36 Byli już na farmie od czterech godzin, a karawana z Brigadeville znajdowała się, według Venice, o godzinę drogi od Wal-Martu, w którym Jonathan użył sfałszowanej karty kredytowej. Wkrótce miała nadejść chwila, która zadecyduje o ich przyszłości. Skosili trawę na placu przed domem. W ten sposób ograniczyli przeciwnikowi możliwość ukrycia się, a także dokonania samego ataku czy po prostu spalenia ich żywcem. Jesse i Gail, przywiązani do krzeseł, siedzieli po przeciwnych stronach długiej werandy, na tyle blisko, by mieć ich na oku, i na tyle daleko, by nie przeszkadzali. Obecnie cała piątka stała przed domem; Hughesowie w jednym szeregu z Jonathanem, a Boxers przechadzał się nerwowo za ich plecami. Każdy z członków rodziny Hughesów trzymał w ręku nienaładowany karabin Colt M4. Ze sposobu, w jaki Stephenson go trzymał, Jonathan wywnioskował, że miał już do czynienia z bronią. Thomas kręcił karabinem, próbując przyjąć najbardziej luzacką pozę. Pozostawała Julie. Trzymała karabin, jakby to było psie gówno, coś obrzydliwego. - Macie w ręku najbardziej niezawodną broń, jaką kiedykolwiek skonstruowano tłumaczył Jonathan. - Jeśli wycelujecie prawidłowo, za każdym razem traficie w to, do czego strzelacie. Nie mamy czasu na pełny wykład na temat broni. Musi wystarczyć kurs podstawowy. Zasada pierwsza. Uważajcie, gdzie kierujecie wylot lufy. Zasada druga... Uniósł pionowo swój karabin, ukazując jego lewą stronę. Drugą ręką wskazał przełącznik ognia tuż obok kciuka. - Przełącznik musi być w pozycji „zabezpieczony", póki nie jesteście gotowi do strzału. A nawet wtedy upewnijcie się, że selektor jest w pozycji „strzał pojedynczy", a nie „potrójny". - Zademonstrował to, ustawiając przełącznik prostopadle do lufy. - A dlaczego nie seryjny? - zapytał Thomas. - Z dwóch powodów - wyjaśnił Jonathan. - Pierwszy jest taki, że broń ci na to nie pozwoli. Strzelanie gradem pocisków wyszło z mody. - Wydaje wam się to zabawne? - Julie się skrzywiła. - To nie jest zabawne, to chore. - Drugi powód to celność. Kiedy pierwszy pocisk wylatuje z lufy, następuje odrzut i wasz obiekt już nie znajduje się na celowniku. - Później, trzymając karabin wysoko w górze, pokazał, w jaki sposób dopasować kolbę. - Ja wysuwam ją do pierwszego kliknięcia. -

Tłumaczył. - Ktoś tak duży jak Boxers może wysunąć ją o dwa kliknięcia. Kolba powinna być na tyle krótka, żebyście mogli strzelać z łokciem przyciągniętym do ciała. - A mnie uczyli strzelać z karabinu z łokciem w takiej pozycji. - Thomas chwycił karabin w sposób, w jaki czyni to większość ludzi, z łokciem znajdującym się pod kątem prostym w stosunku do ciała. - W ten sposób stajesz się dla swojego wroga łatwym celem - odezwał się Boxers. Jesteś bardziej widoczny, no i możesz na dodatek oberwać od swoich. Jonathan potwierdził słowa Boxersa skinieniem głowy i prowadził wykład dalej, pokazując im, jak dołączać magazynek z amunicją. - Kiedy musicie przeładować broń, pusty magazynek po prostu wyrzucacie, a wkładacie nowy. - Ile będziemy mieli magazynków? - zapytał Thomas. - Mnóstwo - odparł Jonathan. - Przywiozłem kilka tysięcy nabojów kalibru pięć pięćdziesiąt sześć. Każde z was dostanie po dwa pełne magazynki. To jest sześćdziesiąt nabojów. Powinno wystarczyć. - A jeśli nie? Wzruszył ramionami. - Wtedy będziecie ładować dodatkowe magazynki. Ale naprawdę nie martwiłbym się o to. Planujemy zasadzkę, która zatrzyma przeciwników daleko stąd. Jest szansa, że żadne z was nie odda ani jednego strzału. - Zmusił się do patrzenia im prosto w oczy, żeby pokazać, jak bardzo jest tego pewny. - No dobrze, teraz załadujmy broń i sprawdźmy, jak dobrze potraficie strzelać. Julie, ty pierwsza. Julie odwróciła się do męża. - Naprawdę pozwolisz na to? - To zabrzmiało obcesowo. Czekała na odpowiedź, aż wreszcie rzuciła karabin w trawę i ruszyła w stronę domku. Stephenson z karabinem w ręce pobiegł za nią. - Daj spokój, skarbie. - Ten cały plan jest szalony! - krzyknęła, nie oglądając się za siebie. Kiedy wpadła do domu, Jonathan spojrzał w oczy Gail Bonneville i wyczytał w nich pytanie: „Dobrze się bawisz?". - Ona nie zmieni zdania - odezwał się Thomas. - Jest specjalistką od niezmieniania zdania. - Powinieneś odesłać ich wszystkich do domu - mruknął Boxers.

- Już wam mówiłem, że ja nigdzie się nie wybieram - odpowiedział Thomas. - Nikogo nie będę zmuszał - odparł Jonathan. Mimo to wybuch Julie był prawdziwym problemem. Że nie zamierzała pomóc to jedno, ale teraz Jonathan zaczął się martwić, czy nie zaszkodzi ich misji. Próba konspirowania z Gail Bonneville była do przewidzenia - dlatego upierał się, żeby towarzyszył im Thomas - ale kiedy zaczynało robić się gorąco, zaczynał się zastanawiać nad związaniem Julie. - Teraz moja kolej na strzelanie - obwieścił Thomas. Wprowadził nabój do komory i przyłożył karabin do ramienia. Jonathan odsunął się, mówiąc: - Przyciśnij kolbę mocno do ramienia. Odrzut nie jest silny, ale po co nabić sobie siniaka. - Strzelałem już kiedyś - zapewnił go Thomas. - W takim razie strzelaj. Sam wybierzesz cel czy ja mam to zrobić? - Widzisz tamto duże drzewo? - Thomas wskazał palcem odległy o trzydzieści jardów uschnięty dąb. - Gałąź po prawej. Jonathan kiwnął głową. - Odważny wybór. Thomas stanął pewnie, wysuwając lewą nogę przed prawą. Uspokoił się głębokim oddechem i złożył do strzału, zaciskając dłoń na kolbie. Rozległ się szczęk i Jonathan nawet bez przykładania lornetki do oczu widział białe wyżłobienie w korze gałęzi. - Bardzo ładnie - pochwalił Thomasa. - Jeszcze raz. Thomas wycelował i strzelił ponownie. Kolejny kawałek drewna został odłupany. Jonathan uśmiechnął się szeroko. - Wspaniale. Gdzie uczyłeś się strzelać? - Mój kumpel ze szkoły ma farmę. Przez ostatnie cztery lata stłukłem setki butelek. - Butelka nie odpowie ogniem - mruknął Boxers. - Strzelałeś kiedyś do czegoś żywego? Thomas miał dość narzekania Boxersa. - Co jest, do cholery, masz jakiś problem? Jestem po twojej stronie. - Nie potrzebuję cię po swojej stronie - odparł Boxers. - Ale jest tutaj, prawda? - wtrącił się Jonathan. - Zgłosił się na ochotnika, a my będziemy potrzebowali dodatkowych sił. - Przeciwko tym prostakom, którzy tu jadą? Gówno prawda. - Dość! - warknął Jonathan.

- To jakieś szaleństwo! - odpowiedział tym samym tonem Boxers. - Możemy porozmawiać na osobności? - Nie mamy czasu - uciął Jonathan. O co chodziło? Wiedział, dokąd zmierza ta rozmowa. - Mów, o co ci chodzi. Boxers potrząsnął głową. - Nie przy dzieciaku. - Jejku! - zaprotestował Thomas. - Co jest... - Gówno wiesz, synu. Nie masz pojęcia, w co się pakujesz. - Wiem wystarczająco dużo - odparł Thomas. - Właśnie, że nie! A fakt, że tak uważasz, jest jeszcze straszniejszy. - Zwrócił się do Jonathana. - Nie masz prawa ich tak wystawiać. To błąd, dobrze o tym wiesz. Jonathan przyglądał się ze zdumieniem Boxersowi. - Nadaję się, Skorpion - zapewnił go Thomas. Młoda zapalczywa głowa, pomyślał Jonathan. - Co zamierzasz zrobić, Skorpion? - nie ustępował Boxers. - Mam mówić, to powiem. Dwie osoby, które potrafią strzelać, siedzą związane na werandzie, jedna jest gotowa poddać się każdemu, kto jej wysłucha, zostaje stary pryk z uszkodzoną nogą i dzieciak, któremu się wydaje, że zaatakują nas butelki. Czy to nie wygląda na szaleństwo? Jeśli te dupki z Zielonej Brygady okażą się na tyle dobre, że będziemy potrzebowali wsparcia tych tu Hughesów, to mamy przesrane. Wysyłasz ich na pewną śmierć. Jonathan nie wiedział, co powiedzieć. W uszach brzmiały mu słowa Andrew Hawkinsa na temat demagogii uprawianej przez Ivana Patricka. Jeżeli Boxers miał rację jeżeli wymagał od tych ludzi zbyt wiele, więcej, niż mogliby mu oferować - to oznaczałoby, że Jonathan i Ivan mają ze sobą wiele wspólnego. Nie odezwał się i ruszył w kierunku linii drzew. - Dokąd idziesz? - zainteresował się Boxers. Jonathan nie przerwał marszu. Musiał pomyśleć. W żołądku czuł ucisk. Mimo różnych wzniosłych słów to była zemsta, misja, której celem było zabijanie. Na dodatek misja niebezpieczna. Dom i Ven mieli rację. Nawet Boxers to dostrzegał. Na miłość boską, przecież to było oczywiste. - Co mam robić?! - zawołał Thomas. - Mam dalej strzelać? - Jasne, synu - odparł Boxers. - Tylko nie celuj we mnie i we własną stopę. Jonathan usłyszał na prawo od siebie ciężkie kroki Boxersa. - Dig, przerażasz mnie - powiedział lekko zdyszanym głosem.

- Nie teraz - odrzekł Jonathan, kiedy kolejny huk z karabinu Thomasa rozdarł popołudniową ciszę. Próbował zyskać na czasie i zastanowić się, jak odwołać plan, który już był w trakcie realizacji. Zagłębili się w las. Boxers szedł krok w krok obok Jonathana. - Jest już za późno, żeby coś zrobić, czy po prostu wpadłeś w zadumę? Jonathan nie zwalniał kroku. Kiedy domek zniknął z pola widzenia, zatrzymał się i oparł plecami o drzewo. Zaczął dawać o sobie nadmiar adrenaliny i brak snu. Czuł się jak osiemdziesięciolatek. - Torpeda jest już w wodzie, Box - powiedział. - Nie wsadzisz jej z powrotem do wyrzutni. Ivan i jego ludzie tu jadą. Będą na miejscu wieczorem. Jeśli się nie przygotujemy, to okaże się, że miałeś rację. Wyślę tych ludzi na pewną śmierć. Boxers stał kilka jardów dalej z rękami w kieszeniach spodni. Nigdy nie lubił chwil, kiedy Jonathan okazywał słabość. - Zdarzało się, że we dwóch pokonywaliśmy całe armie. Wszystko zależy od broni i umiejętności. Mamy jedno i drugie - mamy tego więcej niż potrzeba. - Nigdy nie lekceważ przeciwnika - Jonathan zacytował jedną z tysiąca reguł walki. - I nigdy nie przeceniaj sojusznika - dodał Boxers. - Nie twierdzę, że nie mamy walczyć. Uważam tylko, że nie potrzebujemy Hughesów. Jonathan się skrzywił. - Słyszałeś chyba. Oni nie mają dokąd pójść. - Kiedy rozpocznie się strzelanina, każde miejsce będzie lepsze od tego. Nie dać się aresztować to nie powód, żeby dać się zabić. - W tym problem. Jeśli zostaną aresztowani, to ich zabiją. - Ale przynajmniej nie ty będziesz ich miał na sumieniu, Dig. To może być argument u bram piekieł. Jonathan zmusił się do śmiechu. - Będę miał. Ale może święty Piotr to zrozumie. - Zadzwoń do Wolverine - zaproponował Boxers. - Po co? - Cholera, sam nie wiem. Jest w końcu dyrektorem pieprzonego FBI. Coś znaczy. Może mogłaby przysłać posiłki. Warto chyba spróbować? Jonathan potrząsnął głową. - Wolverine jasno wyłożyła swoje intencje. Jeśli zostanie w tę sprawę zamieszane Biuro, wszyscy pójdziemy na dno. Wuj Sam ma do ukrycia kilka sekretów, a cała reszta jest

sprawą drugorzędną. Boxers wzruszył ramionami. - W takim razie czeka nas bitwa - stwierdził. Analiza skończona, decyzja podjęta. Wracajmy do roboty. - Zrobił dwa kroki w kierunku domu i czekał, aż Jonathan ruszy za nim. W końcu westchnął. - Okej, szefie. Skoro jesteś w odpowiednim nastroju, mam do ciebie jeszcze jedno pytanie. Jonathan czekał. - Kiedy już zwyciężymy, co dalej? Jaki będzie nasz następny krok? - Następny krok? - Tak. Źli chłopcy będą martwi, ale pozostanie sekret, który trzeba utrzymać. Jak sobie z tym poradzimy? - Jest pewien sposób. - Jonathan się zamyślił. - A może jakieś szczegóły? - Jeszcze nie wiem. - Ale pracujesz nad tym. Super. To mi wystarczy. A teraz przygotujmy się do zabicia kilku złych facetów. Tym razem Jonathan podążył za Boxersem. Po drodze myślał o pytaniu, które zadał przyjaciel. Walka jakoś tam się potoczy. Dużo trudniejszy był następny krok. Irene Rivers postawiła sprawę jasno: broń, którą mieli w posiadaniu, była sprawą bezpieczeństwa narodowego, co oznaczało wyrok skazujący i pozbawienie praw publicznych. Oznaczało zniknięcie. Puff. Oznaczało, że nigdy ich nie było na świecie. Jonathan już dawno temu zrozumiał, że nie warto wyciągać wniosków z przeszłości, ale wziąwszy pod uwagę wydarzenia z ostatniego tygodnia, trudno było tego nie robić. Uwolnienie Thomasa pociągnęło za sobą cały łańcuch zdarzeń - zrujnowane życie jednych, śmierć innych - a dziś wieczorem miało dojść do kolejnego dramatu. A wszystko z powodu... czego? Prawdopodobnie żądzy. To był wspólny mianownik. Bracia Patrone i Carlyle Industries byli żądni pieniędzy, Fabian Conger pożądał zainteresowania świata, a agencje, które zleciły prace nad projektem, były żądne władzy. Cała reszta to żołnierze, pionki, przypadkowe ofiary. Musiał być jakiś sposób na powstrzymanie tej niszczycielskiej siły. Musiała istnieć jakaś strategia, która pozwoliłaby im rzeczywiście odnieść zwycięstwo. Jedyne, co Jonathan musiał zrobić, to znaleźć odpowiednią dźwignię, którą trzeba pociągnąć. Stara, dobra odwrócona logika. W pełni opracowany plan pojawił się w jego głowie znienacka, znikąd. Zatrzymał się

gwałtownie. Boxers odwrócił się i spytał: - O co chodzi tym razem? - Nic takiego - odparł Jonathan z uśmiechem. - Mam odpowiedź.

Rozdział 37 Jonathan zebrał całą ekipę na kolejną naradę w kuchni. Dwa krzesła zajęli Gail Bonneville i jej zastępca, Thomas usiadł na sofie z opróżnionym przez siebie magazynkiem w ręku. Stephenson i Julie zajęli pozostałe dwa krzesła, a Jonathan i Boxers stali. Jonathan przygotował krótką mowę, ale uprzedził go Stephenson. - Chyba powinieneś nam zdradzić, jaki masz plan. Poza tym powiedz, jak możemy pomóc. - Przy ostatnich słowach rzucił krótkie spojrzenie Julie, jakby zachęcał ją, żeby znowu zaczęła. Jonathan wymienił spojrzenia z Boxersem, a potem pochylił się, opierając rękami o stół. - Przyjrzałem się najnowszym zdjęciom satelitarnym okolicy, i wynika z nich, że jedyna droga do tego domu prowadzi przez mostek, przez który wczoraj przejeżdżaliśmy. Zgadza się? Stephenson przytaknął. - Jesteście pewni? - naciskał Jonathan. - Nie ma żadnej drogi pożarowej, ścieżek wydeptanych przez jelenie, szlaków turystycznych? Żadnej drogi, którą mógłby tu dotrzeć pojazd na czterech kołach? - Jestem pewien - odparł Stephenson. I zaraz się wycofał. - Ale kiedy bardzo chce się gdzieś dojechać, to zawsze znajdzie się droga. Jonathan uznawał, że to oczywiste. - Naturalnie. Ale musimy im maksymalnie utrudnić zadanie. - A ta droga pożarowa, która biegnie grzbietem wzniesienia? - zapytał Thomas. Stephenson zmarszczył brwi. - Nie dochodzi do posiadłości. Jonathan wyjął z kieszeni spodni mapę okolicy i rozłożył ją na stole. - Pokażcie mi ją. Kilka sekund zabrało Stephensonowi i Thomasowi zorientowanie się na mapie i dojście do porozumienia. - Gdzieś tutaj. - Stephenson wskazał palcem obszar znajdujący się mniej więcej pół mili na północ od domku.

Jonathan zwrócił uwagę na gęsto wyrysowane poziomice. - To musi być cholernie strome zbocze. - Widzieliście podwórko z tyłu domu? - zapytała Julie. Na twarzy Jonathana pojawił się wymuszony uśmiech. Boże, jak on nie znosił tej kobiety. Za domem rzeczywiście było strome zbocze, które za linią drzew stawało się niemal pionowe. - Dlaczego tej drogi nie ma na mapie? - zapytał Boxers. - Te mapy zwykle są bardzo dokładne. - Bo to nic takiego - odpowiedział Thomas. - To właściwie nie jest nawet droga. Bardziej przypomina szeroką ścieżkę. - Skąd to wiesz? - zapytał Jonathan. - Gdzie ta droga się zaczyna i gdzie kończy? Stephenson i Thomas popatrzyli na siebie w poszukiwaniu odpowiedzi i obaj potrząsnęli głowami. - Nie mam pojęcia - Thomas odpowiedział za obu. - Nigdy nie szedłem nią od początku do końca. Wiem, że tam jest, bo można do niej dojść, jeśli zaczniesz się wspinać na zbocze za domem. Jonathan przeniósł spojrzenie na Stephensona. - Nie. Kiedyś może przeszedłem tą drogą milę w jednym i drugim kierunku. To wszystko. Dla Jonathana niepojęte było, że ktoś mógł tu dorastać i nie wiedzieć takich rzeczy. Zerknął na Boxersa. - Co o tym sądzisz? - To słaby punkt. Nasza pięta achillesowa. Gdybyśmy mieli pluton ludzi, obsadzilibyśmy tę drogę. A tak musimy się pogodzić z jej istnieniem. Jonathan przyznał mu rację. - Okej. Dochodzimy teraz do podziału ról na czas walki. - Julie wzdrygnęła się na te słowa, ale Jonathan nie zamierzał ich cofać. - Kiedy rozpocznie się strzelanina, największe szanse na przeżycie będziecie mieli tutaj, w domu. Belki w ścianach zatrzymają prawie wszystko, co może lecieć w waszym kierunku. Ten dom jest w zasadzie kuloodporny. - A co z oknami? - zapytała Julie. - Niestety nie są kuloodporne - odpowiedział Jonathan. - Przez następne kilka godzin przekształcimy ten dom w solidną fortecę. Musimy zablokować dojazd do mostu, żeby spowolnić ich ruchy, a może nawet ich tam zatrzymać. Z Olbrzymem przygotujemy zasadzkę, więc jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli, nie dojdzie tu do żadnej strzelaniny.

- Zamierzasz zniszczyć mostek? - zapytał Stephenson. Jonathan zaprzeczył ruchem głowy. - Odpowiednio go przygotujemy i jeśli nie będę musiał, nie wysadzę go. Po skończonej walce miło byłoby wydostać się stąd drogą przez most. - Podejrzewam, że będziesz nas potrzebował do przygotowania zasadzki - powiedział Stephenson. Tym razem Jonathan bardzo energicznie potrząsnął głową. - Absolutnie nie. Zasadzki są ryzykowne. Po pierwszym wystrzale przestają być zasadzką i łatwo wtedy zabić jednego ze swoich. Poza tym nawet przy najlepiej przygotowanej zasadzce wszystko może się zdarzyć, a ze zranioną nogą nie możesz reagować błyskawicznie. Jeśli Olbrzym albo ja zostaniemy trafieni, ten dom zamieni się w oblężoną twierdzę. Jak w Alamo. Będziesz potrzebny tutaj, żeby jej bronić. - W Alamo wszyscy zginęli - zauważyła Julie, jak zawsze pełna optymizmu. - Co dalej? - zapytał Thomas. - Olbrzym i ja zajmiemy się wszystkim przy moście i przed domem. Was wszystkich proszę o poćwiczenie szybkiego ładowania magazynków. Powtarzajcie to bez końca. Ładujcie je, potem wyjmujcie i ładujcie ponownie. Pamiętajcie, że później będziecie musieli to robić w zupełnych ciemnościach, więc musicie nabrać wprawy. - Nie będziemy strzelać przez okna? - zapytała Julie. Nie zawracał sobie głowy odpowiedzią na to pytanie. - Przy okazji poproszę cię, Steve, o przygotowanie zaciemnionego miejsca na górze, gdzie będzie można obserwować przekaz z satelity, tak żeby blask komputera nie stanowił celu dla snajpera. - Zrobi się - odpowiedział Stephenson. - W takim razie do roboty. - Jonathan wyprostował się. - A co z nami? - zapytała Gail. Wszyscy zamarli w bezruchu, a następnie zwrócili się w ich kierunku. - A co z wami? - odpowiedział pytaniem Jonathan. - Po pierwsze, siedźcie cicho - zaproponował Boxers. - Możemy pomóc - zaoferowała Gail. Boxers wybuchnął śmiechem. - Jasne. Przez cały dzień emanowała z was chęć niesienia pomocy. Teraz spróbował Jesse Collier. - Rozmawialiśmy, kiedy ćwiczyliście strzelanie. Całe przygotowania tutaj nie mają

sensu, jeśli mamy siedzieć związani. Jesteście wszyscy zamknięci w klatce. Nie możecie wezwać pomocy, a z wizytą wybiera się tu całe piekło. Czy nam się to podoba, czy nie, jesteśmy zamknięci w klatce razem z wami i znajdziemy się w samym środku strzelaniny. Jeśli ci ludzie z Zielonej Brygady zabiją was, to na pewno nas też będą chcieli załatwić. Potrzebujecie dodatkowych rąk, a my nie mamy innego wyjścia, jak wam pomagać. Boxers wciąż się śmiał. Jonathan nie. Zmrużył oczy i zastanawiał się nad słowami Colliera. - Chyba nie zamierzasz się zgodzić, szefie? Jesse się nie poddawał. - Przyjechaliśmy tutaj, żeby was aresztować za przestępstwa popełnione w Samson. Prawdę mówiąc, nie chciałem tego robić. Moim zdaniem bracia Patrone dostali to, na co zasłużyli. A strzelanina tutaj to nie nasza sprawa. - I mimo to chcecie walczyć u naszego boku? - zapytał Stephenson. - Głupio byłoby zginąć od kuli, będąc przywiązanym do krzesła - odparła Gail. Jonathan spojrzał surowym wzrokiem na Gail. - A co z tymi oskarżeniami w sprawie Samson? Zamierzasz je podtrzymać? Długo zwlekała z odpowiedzią. Kiedy w końcu się odezwała, wyglądała, jakby ją mdliło. - To moja praca. Muszę. Jonathan uśmiechnął się. Jego pytanie było rodzajem testu. Gdyby odpowiedziała, że zaniecha śledztwa, wiedziałby, że to tylko gra. Skinął na Stephensona. - Uwolnij ich i zaprzęgnij do roboty. *** Jonathan spędził z Boxersem godzinę przy moście, gdzie za pomocą kawałków lontu detonującego powalili rosnące przy drodze drzewa. Niewiele istnieje fajniejszych zabawek od lontu detonującego. Thomas chodził za nimi jak cień i z taką uwagą obserwował, co robią, że w końcu Jonathan pozwolił mu zakładać zapalniki. Potem cała trójka oddaliła się na bezpieczną odległość. Jonathan wręczył Thomasowi bezprzewodowy detonator. - Twoja kolej. Dzieciak cieszył się, jakby dostał pod choinkę nowy rower. - Naprawdę? Jonathan zlekceważył gniewne spojrzenie Boxersa. - Pamiętasz, co masz zrobić? - Włożyć baterię, przekręcić przełącznik w pozycję „uzbrojony" i nacisnąć guzik.

Zgadza się? - A co masz wcześniej krzyknąć? - A, tak. - Thomas kiwnął głową i wrzasnął. - Uwaga! Uwaga! - Włożył baterię, ustawił przełącznik we właściwej pozycji i wcisnął guzik. Ziemia zadrżała, a dziesięciometrowa sosna podskoczyła i powoli, nabierając rozpędu, runęła na ziemię. Thomas uśmiechnął się szeroko i oddał detonator Jonathanowi. - To było super. - Techniczne określenie to ZB - powiedział Boxers, podnosząc się z ziemi. - ZB? - zapytał Thomas, połykając haczyk. - Zajebiste bum. Roześmiali się wszyscy, a Thomas najgłośniej. - Mogę zadać pytanie? - Nic innego nie robisz. - Boxers westchnął. Thomas przyzwyczaił się do zrzędliwości Boxersa. - Zostawiliśmy most, więc będziemy mogli stąd po wszystkim wyjechać, ale czy te drzewa nie odcięły nam drogi odwrotu? - Nie przyjechaliśmy tu po to, żeby uciekać - odparł bez wahania Jonathan. - Mamy zwyciężyć. Jeśli nie odniesiemy zwycięstwa, nie będzie też ucieczki. Jeśli wygramy, uprzątniemy drzewa. Thomas zmrużył oczy. - Chyba nie myślisz poważnie, że moglibyśmy tu zginąć? - Zawsze należy to brać pod uwagę - powiedział Jonathan. - Pamiętaj, że będą do nas strzelać. - Ale jesteśmy od nich lepsi, prawda? - nie ustępował Thomas. I uprzedzając nieunikniony przytyk ze strony Boxersa, dodał: - Miałem na myśli ciebie. Ty jesteś lepszy. - Nieważne, kto jest lepszy. Połowa sukcesu zależy od szczęścia. Kiedy kula leci już do celu, jedyne, co możesz zrobić, to nie stanąć jej na drodze. Nie to Thomas chciał usłyszeć. - Jeszcze masz czas, żeby się wycofać - podsunął Boxers. Thomas pokręcił przecząco głową, ale mina mu zrzedła. - Powiedziałem, że zostaję, to zostanę. Jonathan poklepał go po plecach. - Olbrzym i ja potrafimy walczyć. Nie wszystko stracone. Thomas usiłował się uśmiechnąć, ale przygnębiała go twarda rzeczywistość.

- Jak to jest? - zapytał. - No wiecie, potem. Jonathan uniósł głowę. - Po walce? - Po tym, jak się kogoś zabije. Jonathan zmrużył oczy i postanowił nie odpowiadać. - Musimy wracać - zakomenderował. - Chcę wiedzieć. - Wkrótce się dowiesz. - Mówię poważnie. - Nie potrafię ci odpowiedzieć. Różni ludzie różnie reagują. Takie coś zmienia człowieka, ale każdy radzi sobie na swój sposób. - A jak ty sobie poradziłeś? Jonathan westchnął. Tego rodzaju rozmowy nigdy nie prowadziły do niczego dobrego. - Nie zabolało mnie to tak mocno, żebym nie chciał tego powtórzyć. - W rezultacie oskarżą nas o kolejne morderstwa. Tym razem prawdziwe. - Nie przejmuj się tym - odrzekł Jonathan. - Dlaczego? Boxers zarechotał radośnie i powiedział: - Bo nie można cię będzie o nic oskarżyć, kiedy zginiesz.

Rozdział 38 Ojciec Dom uśmiechnął się do małej dziewczynki siedzącej na sofie w jego gabinecie. Chciał, żeby poczuła się jak w domu. Przyjechała dopiero godzinę temu i starała się być dzielna. Siedziała ze skromnie złożonymi na podołku dłońmi, a nogi wisiały jej w powietrzu. Obok, w odpowiedniej odległości, siedziała członkini ekipy pracowników społecznych Świętej Katarzyny, Annie Horvath. - No dobrze, Eleno - rzekł Dom, kończąc wstępną ocenę sytuacji. - Postaramy się zrobić wszystko, żeby teraz było ci łatwiej. Poznałaś już Mamę Alexander? Elena nie odpowiedziała, zrobiła to za nią Annie. - Jeszcze tam nie byłyśmy. Dom oparł się wygodnie na krześle. - O mój Boże! Więc nie jadłaś jeszcze ciasteczek? - Chciałyśmy zajrzeć tam w pierwszej kolejności, ojcze, ale zabrakło nam czasu... - Annie, Annie, Annie!... - dramatycznym głosem zawołał ksiądz. - A słyszałem, że dzisiaj ciasteczka udały się wyjątkowo! - Dziewczynka po raz pierwszy poruszyła oczami. Nie wyrażały jeszcze szczęścia, ale przynajmniej pojawiło się zainteresowanie. Dom wykorzystał chwilę, kiedy ich spojrzenia się spotkały. - Nie wiem jak ty, ale ja mam ochotę na czekoladowe ciasteczka. Kiedy byłem mały, ludzie mówili, że jak urosnę, to stanę się czekoladowym ciastkiem. U dziecka pojawił się cień uśmiechu. Dom mówił dalej. - Mama Alexander robi najlepsze czekoladowe ciasteczka na świecie. I wiesz co? Elena pokręciła głową. - Ojciec Timothy, drugi ksiądz, uwielbia ciasteczka cukrowe zupełnie tak, jak ja czekoladowe. Powiedział mi, że Mama Alexander robi też najlepsze na świecie ciasteczka cukrowe. Ona chyba jest ciasteczkową królową. - Ciasteczkowa królowa - powtórzyła Elena. Dom spojrzał na Annie. - Panno Annie, czy zechciałaby pani zaprowadzić Elenę do ciasteczkowej królowej? Drzwi jego gabinetu otwarły się bez pukania i pojawiła się w nich ciemna, ogorzała twarz. Pani Morales była sekretarką w Świętej Katarzynie od czasów papieża Pawła VI, a

teraz pełniła funkcję administratora. Praca nie wychodziła jej zbyt dobrze, ale wykonywała ją z wielką pasją i oddaniem. W tej chwili wyglądała na przerażoną. - Przepraszam, ojcze - odezwała się. - Jest tu policja. Dom wstał, podobnie Annie, a oczy Eleny powiększyły się ze strachu. Takich wiadomości nie powinno się przekazywać w obecności dziecka. - To na pewno nic takiego - powiedział, pamiętając o zachowaniu śpiewnej intonacji głosu. - A na pewno nic złego. - No, nie wiem... - odezwała się pani Morales. - Nic złego - przerwał jej Dom. - Gdyby potrafił wzrokiem krzesać iskry, pani Morales zapłonęłaby niczym pochodnia. Położył dłoń na ramieniu Eleny i dał wzrokiem znak Annie, żeby zabrała stąd dziewczynkę. - Przekażcie Mamie Alexander moje pozdrowienia, dobrze? Czekoladowe ciasteczka miały magiczną moc, więc wreszcie i Elena dała się do nich przekonać. Kiedy poszły, Dom zwrócił się do pani Morales. - Proszę nigdy więcej nie siać niepokoju w obecności dzieci. Starsza pani przygarbiła ramiona i wbiła wzrok w podłogę. - Bardzo przepraszam, ojcze. Teraz on poczuł się zmieszany. - Nie warto już o tym myśleć. To tylko uwaga na przyszłość. Co z tą policją? - To szef Kramer. Coś się stało w Ressurection House. Trzydzieści sekund później Doug Kramer siedział na miejscu Eleny na sofie. - Nie wiem nawet, czy to coś ważnego - powiedział - ale pomyślałem sobie, że powinien ojciec wiedzieć. - O czym, szefie? Co się stało? - Po południu jakiś facet rozmawiał z kilkorgiem dzieci, w tym z Romanem Alexandrem. Mama zadzwoniła, żeby mnie tylko poinformować, ale kiedy ona jest do tego stopnia zaniepokojona, że dzwoni na policję, uznałem, że warto się przyjrzeć sprawie. Dom przygotował się na wiadomość, która na pewno mu się nie spodoba. - I ponieważ Mama do was zadzwoniła, podejrzewa pan, że to nie była rozmowa, tylko dotykanie? - Niezupełnie, chociaż Mama chyba uważa, że facet przekroczył granicę. Przede wszystkim pytał o Venice. Gdzie pracuje i co robi. Nie wiem, czy zdawał sobie sprawę, że Roman to jej syn. Mama zobaczyła, jak rozmawiają, i wtrąciła się, kiedy Roman zamierzał pójść z tym facetem i pokazać mu drogę.

- Kim jest ten facet? - Nikt go tu wcześniej nie widział. Dobrze ubrany, tyle wiem. W garnitur i krawat. Dom poczuł ucisk w żołądku. Zbiegi okoliczności nie istnieją. Zagryzł wargę i westchnął. - Ale nie zrobił mu krzywdy? - Nie. Nawet gdybym wiedział, kim jest i dokąd poszedł, nie zrobił nic, za co mógłbym go aresztować. - Nie pojawił się kiedykolwiek u Venice w pracy? - Nic o tym nie wiem. Poprosiłem Mamę, żeby to sprawdziła i oddzwoniła do mnie. Do tej pory się nie odezwała, przypuszczam więc, że... - Nie musiał kończyć zdania. Szczerze mówiąc, ojcze, martwię się nie tyle o Venice, ile o fakt, że w okolicy sierocińca kręcą się jacyś faceci i rozmawiają z małymi chłopcami. - To nie jest sierociniec. - Dla Doma była to istotna różnica. - W porządku, ale chyba ojciec rozumie, co mam na myśli. - Rozumiem. Co pan proponuje? Szef wzruszył ramionami. - Sam nie wiem. Miałem nadzieję, że ojciec oświeci mnie, czym zajmuje się ojca przyjaciel z Security Solutions i co to ma wspólnego z dzisiejszym wydarzeniem. Domowi nie spodobał się ton, jakim zostało zadane pytanie. - Nie zawadzi zachowanie przez kilka dni większej czujności.

Rozdział 39 - Claymore? - Stephenson rozdziawił ze zdziwienia usta. - Od lat ich nie widziałem. Stali na podwórku przed domem zajęci ostatnimi przygotowaniami do obrony. Jonathan nie potrafił wywnioskować z tonu głosu Stephensona, czy jest zachwycony, czy przerażony. - Claymore to jedna z najlepszych kierunkowych min przeciwpiechotnych powiedział. - Ale to ostateczność, rozumiesz? - Więc jeśli zobaczymy kogoś na tej wycince, to odpalamy? - chciał się upewnić Jesse. Jonathan pokręcił przecząco głową. - Nie. Możecie użyć min tylko wtedy, gdy zobaczycie mnóstwo ludzi, upewnicie się, że to nieprzyjaciel, i będą oni dostatecznie blisko. Efektywny zasięg wynosi tylko jakieś osiemdziesiąt metrów. - Słyszałem o claymore'ach - pochwalił się Thomas. - Nie używali ich przypadkiem w Plutonie? Jonathan parsknął śmiechem. Współczesne wojsko coraz bardziej przypominało grę wideo. - Claymore'y były wszędzie. - Wziął do ręki plastikowe pudełko o trójkątnym kształcie i pokazał je pozostałym. - To maleństwo zawiera siedemset stalowych kulek i półtora funta plastiku. Kiedy wybucha, śrut jest wyrzucany pod kątem sześćdziesięciu stopni. - Rzucił jedną z min w stronę Thomasa. Chłopak ledwie ją złapał. - Jezu! Zwariowałeś? Jonathan uśmiechnął się szeroko. - Jest bezpieczna, póki się nie zamontuje z tyłu zapalnika. Thomas obrócił minę w rękach i zachichotał. Pokazał wszystkim frontową część, na której widniał napis: „Ta strona w kierunku przeciwnika". - Drugi raz błędu byś nie powtórzył - powiedział Boxers. - Ta nalepka ma sens. - Kiedy mój ojciec był w Wietnamie - zaczął opowiadać Stephenson - mieli problem z saperami, którzy podkradali się do obozu przed nocnym atakiem i obracali miny o sto osiemdziesiąt stopni. Jakiś nerwowy wartownik mógł odpalić detonator i zabić siebie i kolegów.

- Wszystkie chwyty dozwolone - odrzekł z żalem Jonathan. Wysunął składane nóżki miny i postawił ją, tak że zawisła pięć cali nad ziemią. - Jak się ją detonuje? - zapytał Thomas. Jonathan wrócił po styropianowe opakowanie, z którego wyjął minę. W środku znajdowało się urządzenie przypominające czterocalowego chrząszcza z ogonem w postaci przewodu elektrycznego. - To jest kołatka - wyjaśnił. Ścisnął ją i rzeczywiście rozległ się klekot. - Każda mina ma swoją kołatkę. Żeby zdetonować ładunek, trzeba nacisnąć kołatkę trzy razy. O tak. Ściskał kołatkę tak, jak ściska się gumowe kółko do ćwiczeń. - Klak, klak, bum! Wybuch nastąpi przy trzecim ściśnięciu. Jakieś dziesięć jardów dalej, przy narożniku budynku Boxers ustawiał swoją minę. - Byłbym wdzięczny, gdybyś nie wydawał takich dźwięków, kiedy wkładam zapalnik! - zawołał. - Dużo ich mamy? - spytał Stephenson. - Tylko cztery - odparł Jonathan. - Zamierzam postawić dwie tu z przodu i po jednej po bokach. Zbocze za domem nie pozwala na ustawienie tam miny. Pamiętajcie. Kiedy je zdetonujecie, to już koniec. Jeśli zmarnujecie miny na pierwszy rzut nieprzyjaciela, zmagania z drugim rzutem będą długie i krwawe. - Rzutem? - wyjęczał Stephenson. - Ilu ludzi się tu spodziewasz? Jonathan milczał, skupiony na mocowaniu zapalnika w tylnej części miny. - To, czego można oczekiwać, a to, na co trzeba się przygotować, to zupełnie różne sprawy - odezwała się Gail, przerywając swoje długie milczenie. Stephenson nie ustępował. - No dobrze, spróbujmy. Ilu rzutów się w takim razie spodziewasz? - Co najmniej dwóch - odpowiedział Jonathan. Wstał i idąc w stronę domu, zaczął rozwijać przewód zapalnika. - Nasz wywiad donosi, że Ivan Patrick jest świetnie wyszkolony. To były komandos. Nikt z takim przygotowaniem nie rzuci wszystkich swoich sił do ataku. Gdybym był na jego miejscu, wysłałbym połowę, żeby sprawdzić, co się dzieje, a potem wzmocniłbym słabe punkty drugim rzutem. Thomas wydawał się zmartwiony. - Skąd weźmie tylu żołnierzy? Zawsze mnie to ciekawiło w starych programach Nick at Nite. Gdzie KAOS czy THRUSH wynajdywali ludzi polujących potem na Maxwella Smarta czy Napoleona Solo? Jonathan postanowił nie wytykać młodzieńcowi godnego pożałowania pomieszania

postaci telewizyjnej klasyki. - Ivan Patrick ma liczne grono oddanych mu ludzi. Część z nich uważa, że może przemocą zbawić świat, a część po prostu lubi walczyć. Przypuszczam, że spora garstka zwieje, kiedy tylko pierwszy pocisk przeleci im ze świstem koło ucha. Ale ci najbardziej przerażeni staną się potem najbardziej nieulękli. Jesse podniósł głowę. - Czyżbym słyszał w twoim głosie uwielbienie? Jonathan mówił dalej, nie przerywając pracy. - Odpowiedniejszym słowem będzie szacunek. Szanuję każdego, kto gotów jest umrzeć za sprawę. - Nawet terrorystów? - zapytał Thomas. - Nawet terrorystów. - Ale to przecież wrogowie - zaprotestował Jesse. - Dlatego pomagam im umrzeć za sprawę. Ale mimo to ich szanuję. - W takim razie co dalej? - zapytał Stephenson. Cienie znacznie się wydłużyły; wkrótce zrobi się ciemno. Ładunki wybuchowe zostały rozmieszczone, broń załadowana, połączenie satelitarne nawiązane. Jego wojsko i obóz były na tyle przygotowane, na ile to możliwe. - Czas teraz na telefon - odparł Jonathan. Na dźwięk tych słów na twarzy Stephensona nie drgnął żaden mięsień, za to momentalnie zbladł. Odwrócił się i pokuśtykał do domu. - Jaki telefon? - zapytała Gail. - Ten, który sprowadzi pod tę werandę istne piekło - odparł. - Zaalarmowaliśmy Ivana i jego bandę, używając w Wal-Marcie w pobliskim mieście karty kredytowej Steve'a. Chcieliśmy, żeby ruszyli za nami we właściwym kierunku. Kiedy Steve włączy swoją komórkę i zadzwoni, będą nas mogli dokładnie zlokalizować. Od tej chwili nie ma już odwrotu. - Dlaczego właściwie to robisz? - Gail uniosła z zaciekawieniem głowę. - Też chciałbym to wiedzieć - odezwał się Jesse. Grymas na twarzy Gail powiedział mu, że wolałaby teraz zostać sama z Jonathanem. Jonathan pomyślał o tym samym. - Przejdziemy się? - zaproponował. - Dokąd? - zaprotestował Jesse. - Nie mówiłem do ciebie - warknął Jonathan. Spojrzał na Gail w oczekiwaniu

odpowiedzi. - Jasne - zgodziła się. Tym razem Jesse odczytał jej spojrzenie bezbłędnie. Miał zostać na miejscu. Jonathan ruszył w stronę linii drzew z rękami w kieszeniach i karabinem przewieszonym przez ramię, skierowanym w niebo niczym wykrzyknik. Kiedy znaleźli się dostatecznie daleko od czyichkolwiek uszu, powiedział: - Ty pierwsza. Dlaczego właściwie to robisz? Gail roześmiała się. - Przecież wiesz. Nie chciałam dać się zastrzelić przywiązana do krzesła. Nie zamierzałeś zrobić jedynej sensownej rzeczy, czyli zadzwonić na policję, więc nie miałam innego wyjścia. Musiałam stanąć po czyjejś stronie, i chociaż ty i twoja mała armia wydajecie mi się straszni i beznadziejni, to druga strona jest jeszcze gorsza. - Następnym razem radzę słuchać Irene Rivers, kiedy mówi, żeby odpuścić. - Następnym razem posłucham. Przez chwilę szli w milczeniu. - Wiesz dobrze, że mamy szanse wygrać tę batalię - odezwał się Jonathan. - Spore szanse. - Okej. - Znów zapadła cisza. - Nie powiedziałeś mi jeszcze dlaczego. - Górnolotna odpowiedź brzmiałaby: obowiązek. - Jonathan patrzył na czubki drzew. Prostacka: zemsta. Jak to na każdej wojnie bywa. Gail chciała usłyszeć więcej, ale nagle zdała sobie sprawę, że Jonathan powiedział bardzo dużo. - Co Ivan zrobił twojej żonie? - zapytała. - Zabił ją. - To musiało być coś więcej. - Było. - W takim razie powiedz. Jonathan potrząsnął głową. - Nie. Nie chcę mówić o szczegółach. Kiedy będzie po wszystkim, możesz poczytać sobie w raportach. Dotarli do linii drzew, skręcili w lewo i brnęli przez chaszcze. - Kiedy będzie po wszystkim... - odezwała się Gail. - Słucham?

- Powiedziałeś „kiedy będzie po wszystkim". Naprawdę zamierzasz mnie i Jesse'ego puścić wolno? Jonathan uśmiechnął się znacząco. - Odpowiedniejszy byłby zwrot: oddam się w wasze ręce. Gail nie mogła tego zrozumieć. - Naprawdę pozwolisz mi się aresztować? Wzruszył ramionami. - Taka była umowa, prawda? Wy pomagacie nam walczyć, a ja się oddaję w wasze ręce. - To nie ma sensu. - Oczywiście, że ma. Umowa to umowa. Przyłapałaś mnie. Popełniłem błędy, a ty potrafiłaś je wykorzystać. Zwycięzcy należy się łup. Gail się zatrzymała. Wyglądała na zaszokowaną. Jonathan ruchem głowy wskazał, żeby iść dalej. - Widocznie ktoś musi dostać nauczkę. A tym kimś jestem ja. Jak sama powiedziałaś, dzięki okolicznościom łagodzącym może zostanę uniewinniony. Gail w dalszym ciągu wydawała się otumaniona. - Nie wiem, czy mam ci wierzyć. - Zawsze możesz mi wierzyć. Zwłaszcza gdy zawieramy umowę. Nie jestem skomplikowanym człowiekiem. - Jak możesz mówić w imieniu swojego przyjaciela? - zapytała. Jonathan roześmiał się. - Nie mówię w imieniu swojego przyjaciela. Jego będziesz musiała zostawić w spokoju. - Dlaczego? - Z dwóch powodów. Po pierwsze, nie miał nic wspólnego z tamtą strzelaniną. On tylko mnie i dzieciaka odtransportował w bezpieczne miejsce. To ja strzelałem. - A drugi powód? Jonathan spojrzał jej prosto w oczy. - Zabiłby cię, gdybyś spróbowała.

Rozdział 40 Noc w domku zapadła dobre pół godziny wcześniej niż na zewnątrz. Do sypialni na piętrze zanieśli kuchenne krzesła i rozłożyli szczelnie koce, tworząc kącik, z którego nie przedostawał się blask ekranu laptopa. Komputer został zaprogramowany na odbiór zdjęć satelitarnych terenu, gdzie się znajdowali. Obraz został tak skonfigurowany, że domek znajdował się pośrodku, a brzegi sięgały odległości jednej mili. - Sygnał ma doskonałą jakość, Kwoko - rzucił Jonathan do słuchawki telefonu satelitarnego. W odległym Fisherman's Cove Venice siedziała w swoim gabinecie wpatrzona w trzy wielkie monitory komputerów. Na środkowym widziała ten sam obraz SkysEye co Jonathan. Na lewym śledziła kolumnę samochodów brygady coraz bardziej zbliżającą się do miejsca, gdzie znajdował się jej szef. Tak jak uprzedził Lee Burns, satelity nie przekazywały obrazu poruszających się samochodów, ale dopóki ich silniki pracowały i wydzielały ciepło, pozycja kolumny była widoczna na ekranie w postaci białych kropek na mapie. Prawy monitor czekał na dodatkowe informacje. - Skorpion, kolumna zbliża się do Wal-Marta. Jeśli skręcą w twoim kierunku, będzie to oznaczało, że namierzyli sygnał komórki. W takiej sytuacji pojawią się u ciebie w ciągu czterdziestu minut. - Przyjąłem - odpowiedział Jonathan. Venice widziała na ekranie, jak pierwsza biała kropka zatrzymuje się na parkingu przed sklepem. Po chwili dołączyło pozostałych siedem kropek. Żadna się nie poruszała. - Okej, Skorpion. Zatrzymali się przy Wal-Marcie. - Pamiętając o obsesji Jonathana na punkcie długości przekazu radiowego, nie dodała, że martwi się, czy ludzie z Brigadeville zlokalizowali telefon Stephensona. Ale najbardziej martwiło ją to, że wyłączą silniki samochodów. Dopóki pracowały, pasywne czujniki satelity mogły śledzić ruch wozów i przekazywać do komputera współrzędne. W razie gwałtownej zmiany - na skutek ostygnięcia silnika - czujnik pasywny mógł stracić kontakt z obiektem i nie odzyskać go bez powtórnego pozycjonowania satelity, co według Lee Burnsa było niemożliwe. Venice już dawno doszła do wniosku, że jeśli umrze młodo, to z powodu takich

sytuacji. Oczekiwanie było nieznośne. Potworne. Zastanawiała się czasem, czy oczekiwanie na niebezpieczeństwo - zwłaszcza gdy wiedziało się, że nieuchronnie się ono zbliża - nie było bardziej stresujące niż zmierzenie się z nim. Siedziała jak przyspawana do krzesła setki mil od pola bitwy i czuła się bezradna. Nie miała żadnego wpływu na bieg wydarzeń. Mogła obserwować, składać meldunki, rejestrować, ale nie była w stanie nikogo ocalić. Po siedmiu minutach wpatrywania się w ekran zobaczyła, że pierwszy samochód znikł. Piętnaście sekund później drugi, a po kolejnych dziesięciu sekundach trzeci. - Skorpion, mamy problem. Nim Jonathan zdążył odpowiedzieć, na ekranie została już tylko jedna z ośmiu kropek. *** - Jesteśmy ślepi - zakomunikował Jonathan. Opowiedział wszystkim o zdarzeniach, o których mówiła mu Venice. - Jeden z samochodów ma wciąż włączony silnik, ale nie wiadomo, czy go też nie wyłączą. Julie sprawiała wrażenie przerażonej. - Więc nie będziemy wiedzieli, kiedy - i czy w ogóle - tu przyjadą. - To „czy" nie wchodzi w rachubę - odparł Jonathan. - Na pewno przyjadą. Póki ten jeden silnik jest włączony, wiemy, gdzie są w tej chwili. Kiedy znajdą się milę od nas, zobaczymy ich na odświeżanych co cztery minuty zdjęciach satelitarnych. Liczyłem na coś więcej, ale to jeszcze nie dramat. Nie ma powodu do paniki. - Czas na panikę już dawno minął - prychnęła Julie. - Pewnie - warknął Boxers. - Dokładnie w chwili, kiedy powiedziałaś, że zostajesz tutaj. - Wciąż nie jest za późno, żeby stąd odjechać - przypomniał Jonathan. - Musiałabyś się z nimi minąć na drodze, ale jest szansa. - Nie zostawię rodziny - odparła. - Więc przestań narzekać - wtrącił się Thomas. - Mamo, na miłość boską, przynosisz nam wstyd. - Nie odzywaj się do matki w ten sposób - skarcił go Stephenson. - Hej! - Jonathan miał dość tych kłótni. - Możecie być przez chwilę cicho? Czekają nas ostatnie przygotowania i nie potrzebujemy wewnętrznych sporów. Doszliśmy do punktu, w którym albo ktoś jest w drużynie, albo staje się kulą u nogi. Wysłał Stephensona na górę, żeby obserwował ekran komputera i przy okazji dał odpocząć zranionej nodze. Następnie polecił całej reszcie zebrać wszystkie meble i ułożyć z

nich stos na środku pokoju na dole. Kiedy przy ścianach nic już nie stało, znacznie prostszy był dostęp do okien i łatwiej było się przemieszczać w ciemnościach. Okna zostały szeroko otwarte, żeby nie trzeba było wybijać szyb, kiedy przyjdzie czas na strzelanie. Na polecenie Jonathana Jesse Collier przytwierdził dwucalowej długości śrubami wszystkie drzwi do futryn. Jonathan zebrał wszystkich w sypialni na górze na ostatnią, zagrzewającą do walki naradę. Ponieważ szałas zbudowany z krzeseł i koców zajmował jedną czwartą pomieszczenia, Julie i Stephenson usiedli razem na łóżku, a Thomas na podłodze pod niewielkim oknem. Reszta stanęła tam, gdzie znalazła odrobinę miejsca, na przykład Gail i Jesse na schodach. W świetle lampy naftowej na ich twarzach malowała się mieszanina złości i przerażenia. Na twarzach wszystkich prócz Thomasa, który pragnął tylko zemsty za spędzone w niewoli dni. Boxers słuchał ich z podestu schodów na parterze. - No dobrze - zaczął Jonathan. - Wkrótce, pewnie za kilka godzin, przybędą tu nasi przyjaciele. Posłuchajcie mnie teraz uważnie. Od tej chwili aż do końca walki jedyna droga z i do domu wiedzie przez okna. Wiem, że przez okno wychodzi się wolniej, ale ta niedogodność jest dla waszego dobra. Kołatki min położę na podłodze przy drzwiach. Dwa środkowe zapalniki będą połączone z minami rozmieszczonymi z przodu budynku, a skrajne z minami po bokach. Nie detonujcie pod żadnym pozorem min, dopóki nie usłyszycie, jak Boxers albo ja wołamy trzykrotnie: „claymore, claymore, claymore". Pamiętajcie, te miny to nasza ostatnia deska ratunku, można ich użyć tylko w ostateczności. Jeśli to schrzanicie, czeka nas wielki dramat. A szczególnie mnie i Olbrzyma. Stephenson skrzywił się - dobry znak - to znaczy, że słuchał uważnie. - Dlaczego szczególnie was? - Dlatego, że nie będziemy tu w środku z wami. My będziemy na zewnątrz. - Och, świetnie - wypaliła Julie. - Mamo! - upomniał ją Thomas, a Jonathan obrzucił wyrozumiałym spojrzeniem. - Przypomnijcie sobie nasz plan. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, ten dom znajdzie się poza terenem walk. Taki jest nasz główny cel. Ale jeśli przyjedzie tu dużo ludzi albo uderzymy za wcześnie, musicie być gotowi do obrony. Ty, Steve, zostaniesz na piętrze. Tam jest silniejszy sygnał, poza tym nie chcę, żebyś nadwerężał nogę. Pozostali rozlokują się na parterze. Jeśli przeciwnikowi uda się sforsować naszą zasadzkę, nadejdą główną drogą, na linii drzew rozstawią się w tyralierę i dopiero wtedy zaatakują. Używajcie noktowizorów, które wam wcześniej dałem. Kiedy usłyszycie w oddali strzały, załóżcie je i nie zdejmujcie, póki nie będzie po wszystkim. Jeśli zobaczycie, że zbliża się ktoś, kogo nie znacie -

strzelajcie. Nie wolno zapominać o dachu i przestrzeni pod podłogą. Nie wolno dopuścić do sytuacji, kiedy będziecie skupieni na obronie jednego boku, a pozwolicie podejść nieprzyjacielowi z drugiej strony. Kiedy będziecie strzelać, celujcie w środek ciała. Strzelajcie, żeby zabić, a nie ranić. - A jeśli będą mieli kamizelki kuloodporne? - zapytał Stephenson. - Pociski powinny je przebić. A przynajmniej zrobić spore wgniecenie. Jeśli taki człowiek podniesie się i zacznie uciekać, strzelajcie do niego ponownie. - Boże! - zawołała Julie. Głos jej drżał. - Czy ty słyszysz, co mówisz? Opowiadasz o tym, jakby to było coś zwyczajnego. Ci ludzie też mają serca i dusze. - Obrzuciła Stephensona gniewnym spojrzeniem. - A ty z nim trzymasz. Jonathan miał już tego dość. Miarka się przebrała. - Niech się pani zamknie, pani Hughes! Ci ludzie jadą tu, żeby panią zabić. Wszyscy to rozumieją oprócz pani. Z całym szacunkiem, albo się pani weźmie w garść, albo niech się pani zamknie. Teraz zwrócił się do reszty: - Bitwa jest do wygrania pod warunkiem, że walczący nie chce jej przegrać. Musicie zrozumieć, że poddanie się nie wchodzi w rachubę. Nie bronimy żadnego strategicznego obiektu, który możemy poddać przeciwnikowi w zamian za okazanie litości. To wy jesteście tym strategicznym obiektem, więc o żadnej litości nie ma mowy. Rozumiecie? Rodzina Hughesów patrzyła na niego zaszokowana. - Zadałem wam pytanie. Czy rozumiecie, co do was mówię? - Rozumiem - odpowiedział Thomas. - Ja też - dodał Stephenson. Wszystkie spojrzenia zwróciły się ku Julie. Miała zaciśnięte ze złości usta. - Odpowiedz mu, kochanie - nalegał Stephenson. - Nie jestem idiotką - warknęła. - Oczywiście, że rozumiem. - Zwróciła się do Gail Bonneville. - Dlaczego pani mu nie przerwie? - Bo ma rację - odparła Gail. - Czasem walka jest nieunikniona. Tak jest w tym wypadku. - Przecież to nie jest pani wojna - ciągnęła Julie. - Ale będzie - odezwał się zza pleców szefowej Jesse. - Od chwili gdy pierwszy napastnik skieruje w moją stronę broń, to będzie także moja wojna. - Nie chcecie nawet spróbować negocjacji? Jonathan wziął głęboki wdech i już miał udzielić ostrej odpowiedzi, ale Gail

powstrzymała go ruchem dłoni. Przekrzywiła lekko głowę i złagodziła ton. - Pani Hughes, miłość bliźniego to wspaniała idea, ale kiedy bliźni biegnie, wymachując toporem, miłość nie pomoże. Przemoc rodzi przemoc, a kiedy jest już po wszystkim, zwycięzca może cieszyć się pokojem, ale tylko do czasu kolejnego zagrożenia. Jeśli Grave ma rację - a wszystko wskazuje na to, że ma - rano to będzie już spokojne miejsce. Musimy tylko zdecydować, kto ma się cieszyć tym pokojem. Julie słuchała słów Gail i powoli zmieniał się wyraz jej oczu. Może łatwiej jej było przyjąć tę prawdę z ust kobiety. W końcu skinęła głową i przeniosła wzrok na Jonathana, czekając na to, co jeszcze ma do powiedzenia. Jonathan skinął głową, dziękując Gail. - Dobrze powiedziane. To my jesteśmy tymi dobrymi i czas zacząć tak o sobie myśleć. Chcąc zwrócić na siebie uwagę, Thomas podniósł rękę. - Mam pytanie. Skoro Olbrzym i ty będziecie na zewnątrz, jak mamy was odróżnić od... tych złych? - Dobre pytanie - pochwalił go Jonathan. - Kiedy ja zawołam „piwo", ty krzyknij „balony", i odwrotnie. To będzie nasze hasło i odzew. - Piwo i balony? - Thomas najwyraźniej oczekiwał czegoś bardziej egzotycznego. - Hasło i odzew nie powinny dla przeciwnika mieć związku - wyjaśnił Stephenson. Widać było, że chce zwrócić na siebie uwagę. - Dlatego nie może to być na przykład „grzmot" i „błyskawica". - A możemy przynajmniej my być piwem, a wy balonami? - gderał Thomas. - Nie ma mowy - ze śmiechem odpowiedział Jonathan. - Hej, Skorpion. Czas na nas! - zawołał z dołu Boxers. - Musimy zastawić pułapkę, póki jest jeszcze widno. - Pułapkę - powtórzyła Julie. Jej przerażenie wzrosło. Nagle zaskrzeczało radio Jonathana. - Skorpion, tu Kwoka. Ruszyli. Nie wiem ilu, ale ten, którego widzę, jedzie w waszym kierunku. Boxers miał rację. Pora iść. *** Złożyli swoje rzeczy w odległym końcu pokoju, z dala od okien. Jonathan wyjął z jednego z worków kamizelki Dragon Skin i rozdał je Hughesom. - Włóżcie je - polecił. Kolejną wręczył Thomasowi, mówiąc: - Zanieś ojcu i dopilnuj, żeby ją włożył. Jak będzie protestował, kopnij go w nogę. - Pozostałe dwie były przeznaczone

dla Jonathana i Boxersa, ale w ten sposób bez kamizelek pozostałaby Gail i Jesse. Wyjął je i dał gliniarzom. Jesse wziął swoją, ale kiedy Gail pokręciła przecząco głową, zawahał się. - Wy dwaj będziecie na zewnątrz bardziej narażeni - powiedziała Gail. - Bierzcie je. Jonathan potrząsnął głową. - Dziękuję, ale nie. Bez niej łatwiej mi się poruszać. Poza tym jesteś moim gościem. - Nie zrobię tego - odparła Gail. Jesse wyglądał tak, jakby miał zamiar ją za chwilę zastrzelić. Jonathan nie zamierzał ustąpić. - Moja wojna, moje reguły - uciął dyskusję. Zawahała się. - Proszę - nalegał Jonathan. Zbliżył twarz do jej ucha i szepnął: - Mówię poważnie. Jeśli przeciwnik się przedrze, tylko wy dwoje będziecie mogli zapanować nad sytuacją. Jak zginiecie, szanse całej reszty drastycznie spadną. To ją przekonało. Wzięła kamizelkę i włożyła ją przez głowę. To samo zrobił Jesse. - Ja mam jeszcze to. - Jonathan wskazał na swoją wojskową kamizelkę z kieszeniami na amunicję. Wykonana z lekkiego kevlaru chroniła przed pociskami małego kalibru i odłamkami, ale nie potrafiła zatrzymać kuli karabinowej. Jej zaletą była waga - była o dziesięć funtów lżejsza od Dragon Skin i łatwiej było się w niej poruszać. No i w jej kieszeniach mieściło się mnóstwo amunicji. Boxers był zachwycony sposobem rozwiązania problemu kamizelek. Nie znosił tego świństwa. Gdyby nie wyraźne rozkazy Diggera, nigdy nie brałby kamizelki na akcję. - Pamiętajcie o noktowizorach - przypomniał Jonathan, upychając po kieszeniach tyle amunicji, ile zdołało się w nich zmieścić. - Załóżcie je na głowy już teraz, a włączcie, kiedy usłyszycie strzały. Pamiętajcie, czego was dziś uczyłem. Julie, jeśli nie zamierzasz strzelać, to ładuj magazynki. W razie czego dowodzenie obejmuje szeryf Bonneville. Jakieś pytania? Widząc zupełny brak reakcji, prawie się roześmiał. Pytań mieli tyle, że nie potrafili się wysłowić. Spojrzał w oczy Thomasowi. - Piwo. Thomas uśmiechnął się nerwowo. - Balony. - Nie martw się, chłopcze. I nie poddawaj się. Za żadne skarby się nie poddawaj. Jonathan obrzucił szybkim spojrzeniem Gail, sprawdzając, czy usłyszała tę ostatnią radę. Szeryf odpowiedziała skinieniem głowy. Pora iść.

- Sprawdzamy sprzęt, Olbrzymie. To był rytuał przed każdą walką, nieważne dużą czy małą. Ubrali się od stóp do głów na czarno, włożyli nawet czarne rękawiczki z nomeksu. Na głowach mieli hełmy z kevlaru i noktowizory, w uszach słuchawki. Radio mogło być aktywowane głosem lub przyciskiem. Oni wybrali tę drugą wersję. Przycisk znajdował się w kamizelce na piersi. - Kontrola łączności, raz dwa trzy - odezwał się Jonathan. Boxers pokazał uniesiony kciuk. - W porządku. Jonathan spojrzał na Gail, która zdała sobie nagle sprawę, że nie włączyła swojego odbiornika. Powtórzył odliczanie, a Gail kiwnęła głową. - Słyszę cię - powiedziała oficjalnym tonem. - Kwoko, jesteś w eterze? - Jestem, Skorpionie. Uważajcie na siebie. W pochwie na lewym ramieniu mieli noże K-Bar, a na piersiach po dwa granaty odłamkowe. Kieszenie wokół brzucha mieściły po czterysta sztuk amunicji do karabinu M4, czterdzieści dodatkowych nabojów do pistoletu i osiemnaście nabojów do specjalnie zmodyfikowanej strzelby Mossberg z uchwytem pistoletowym. Karabin M4 mieli przewieszony przez pierś, a mossberg spoczywał w kaburze pod pachą. U pasa Boxers nosił berettę, a Jonathan colta 1911 kalibru .45. Jonathan, przekonany, że broni nigdy za wiele, na udzie w lewej kieszeni spodni trzymał jeszcze rewolwer z krótką lufą kalibru .38. Po upewnieniu się, że sprzęt jest kompletny, byli gotowi do wyjścia. - Jezu, spójrz na siebie. - W głosie Thomasa słychać było niekłamany podziw. Możesz się zmierzyć z całą armią drani. Zostaw kilku dla nas. - Thomas! - upomniała go Julie. Jonathan uśmiechnął się. Młody Hughes nie był typowym muzykiem. Miał wolę walki. Szkoda tylko, że jego matka uważała to za wadę. Do zapadnięcia kompletnych ciemności pozostało nie więcej niż dwadzieścia minut. Boxers i Jonathan wyślizgnęli się przez okno na werandę. - Jeszcze jedno - powiedział Jonathan, odwracając się i zaglądając do wnętrza domu. Obserwujcie ekran komputera. Kiedy zobaczycie samochody, zajmijcie pozycje. - Wszyscy przytaknęli, ale byli zdekoncentrowani. - Hej! - zawołał Jonathan. - Spójrzcie na mnie. Kiedy wszystko się skończy, będzie o czym opowiadać. Jeśli pragniecie zwycięstwa, zwyciężymy. Na razie.

Rozdział 41 Charlie Warren poczuł, jak Garino kręci się niezgrabnie w fotelu kierowcy. Wiedział, jakie padnie pytanie, nim kierowca zdążył je zadać. - Jesteś pewny, że mamy jeszcze czekać? Charlie zerknął na zegarek. Była dziewiąta dwadzieścia wieczorem. - Ivan ustalił godzinę rozpoczęcia akcji na dziesiątą trzydzieści. My wchodzimy o dziesiątej dziesięć. - Już trzeci raz odpowiadał na to samo pytanie. - Plany się nie zmieniły. I nie zmienią się. - Po prostu nie chcę się spóźnić - usprawiedliwił się Garino. Z tylnego siedzenia wsparł go Glick. - On ma rację, Charlie. Jak będziemy zbyt długo czekać, ryzykujemy, że coś pójdzie nie tak. Ivan może stracić efekt zaskoczenia. Charlie był niewzruszony. - Jeżeli wczoraj wykonaliście dobrze swoją robotę, to dwadzieścia minut w zupełności wystarczy. Gdybyśmy weszli za wcześnie, Grave mógłby się wystraszyć i zacząć zmieniać plany. - Chociaż poszukiwania jakichkolwiek informacji na temat Jonathana Grave'a nie przyniosły żadnych rezultatów, sam fakt, że facet potrafił działać w tak niewidoczny sposób, podpowiadał Charliemu, że potrafiłby wykorzystać najmniejszą przewagę. Charlie wiedział tak jak i Ivan Patrick - że Ivan pakuje się w zasadzkę. Gafę polegającą na skorzystaniu z karty kredytowej można było przypisać zwykłemu gapiostwu, ale kiedy nieoczekiwanie ożył telefon komórkowy, nie było wątpliwości, że jest to pułapka. Sęk w tym, że to była idealna zasadzka. Ivan, choć wiedział, że jest marionetką w ręku Jonathana Grave'a, nie miał wyjścia i musiał tam pojechać. Północnoafrykański klient dał jasno do zrozumienia, że jego cierpliwość się skończyła. Żądał swojego GVX albo głowy tego, kto nie zdołał mu wirusa dostarczyć. Przy każdej zasadzce istnieje także kontrzasadzka. Żołnierze mają tendencję do wpadania w samozadowolenie, kiedy wydaje im się, że zrobili kogoś w konia. Zwykle wtedy wyjątkowo łatwo ponoszą druzgocącą klęskę. Kiedy stało się dla nich jasne, na czym polega plan Grave'a, przygotowanie własnego planu było już proste. Charlie początkowo nie potrafił pojąć, jak Grave'owi udało się połączyć wszystkie

elementy układanki, ale teraz, kiedy wiedzieli, czym zajmuje się Security Solutions, wszystko stało się jasne. Uznał też, że Grave musi wykorzystywać jakąś technologię szpiegowską do śledzenia ich ruchów. Ivan szybko połączył fakty i doszedł do wniosku, że to musi być system SkysEye, stworzony przez byłego żołnierza sił specjalnych. Ivan nie znał go osobiście, ale słyszał, że to uczciwy człowiek. To nie była dobra wiadomość dla Ivana. Tyle że nie miała ona większego znaczenia. Wszyscy ludzie powiązani z siłami specjalnymi wiedzieli, że SkysEye na bazie tajnej technologii z okresu zimnej wojny stworzył system biernego śledzenia pojazdów, a właściwie ciepła wydzielanego przez silniki. Znaną tylko wtajemniczonym słabością cywilnej wersji tego systemu był fakt, że temperatura silnika musiała być w miarę stała. Kiedy cel został namierzony, komputer mógł go śledzić, jeśli wahania temperatury nie przekraczały czterdziestu stopni Celsjusza. Jeżeli natomiast blok silnika wychłodził się, czujniki traciły kontakt z obiektem i samochód stawał się dla nich niewidzialny. Wizyta, którą Glick i Garino złożyli ubiegłej nocy w siedzibie Security Solutions, potwierdziła przypuszczenia Charliego: w trakcie walki zwiad będzie prowadzony za pomocą satelity. Ta Alexander miała być oczami Jonathana Grave'a. Wyłączając na parkingu przed Wal-Martem wszystkie silniki prócz jednego, Ivan spowodował, że Grave był na wpół ślepy. A o dziesiątej dziesięć Charlie miał zupełnie pogasić światła. *** To była zupełnie klasyczna zasadzka. Wiedzieli, że w ich kierunku zmierza osiem samochodów, znali też ich trasę. Walka miała rozpocząć się w tym miejscu - przy zwalonych pniach drzew, osiemset jardów od domku. Kiedy pojazdy z napastnikami dotrą do barykady, Boxers miał ściąć kolejne trzy drzewa jakieś trzydzieści jardów z tyłu, aby w ten sposób uniemożliwić odwrót. Wtedy mieli wziąć nieprzyjaciół z zaskoczenia, tworząc pomiędzy sobą strefę śmierci i zasypując ich gradem pocisków kalibru pięć pięćdziesiąt sześć, spod którego nikt nie powinien ujść z życiem. Ponieważ plan zakładał dynamiczny rozwój wydarzeń, trudno było oczekiwać, że powiedzie się w stu procentach, zwłaszcza jeśli nieprzyjaciel zacząłby się ostrzeliwać. Ale i tak największym zmartwieniem Jonathana była możliwość, że w pobliżu pojawi się jakaś grupa Bogu ducha winnych skautów albo turystów. Właśnie dlatego, że wydawało się to absurdalne, tak doświadczony żołnierz jak Jonathan musiał wziąć taką okoliczność pod uwagę. Jonathan naprężył zesztywniałe mięśnie rąk i nóg. Spojrzał na zegarek i wcisnął guzik radia.

- Olbrzymie, nie śpisz? - Nie mogę się doczekać - odparł wesoło Boxers. - Gail? Jak tam u was w domu? - Wszystko w porządku. Założyliśmy noktowizory i jesteśmy zdenerwowani. Jonathan docenił jej szczerość. - A co u ciebie, Kwoko? - Wszystko gra - odparła Venice. - Niczego jeszcze nie widzę na ekranie, ale ten jeden samochód, który śledzę, jedzie w waszym kierunku. Za kilka minut będzie na miejscu. Teraz pozostało oczekiwanie. Niekończące się, wyczerpujące oczekiwanie. Jonathan sięgnął pamięcią do chwil poprzedzających niezliczone akcje oddziału, w których brał udział. Nazywał ten czas oczekiwania Magiczną Chwilą. Przygotowania zakończyli, on był dobrze wyszkolony, brakowało tylko przeciwnika. Jak każdy żołnierz elitarnych jednostek, dawno temu już przestał bać się śmierci. Prędzej czy później spotka ona każdego, więc po co na myśl o niej się pocić? Dzięki Domowi odrodziła się jego wiara w istnienie czegoś - czegokolwiek po życiu, ale i tak nie przejmował się zbytnio swoją grzeszną duszą. Bóg, jakiego znał, miał poczucie humoru i rozumiał świat Jonathana. *** - Mam obraz! - W słuchawce zatrzeszczał głos Venice. - Osiem samochodów na leśnej drodze. Jadą wprost na ciebie. Stephenson był bardziej bezpośredni. - Widzę samochody! Jest pięć, nie, osiem samochodów. Jezu, są tuż przy tobie! - Przyjąłem - odpowiedział Jonathan. - Mów dalej, Kwoko. - Słowa Stephensona miały dla niego wartość, dopiero gdy potwierdziła je Venice. - Trudno mi powiedzieć, jak są blisko. To czterominutowe opóźnienie przyprawi mnie o zawał. Powinni być naprawdę bardzo, bardzo blisko. Boże! Proszę cię, bądź ostrożny. Nie pofatygował się, żeby odpowiedzieć, ale pozwolił sobie na uśmiech. Włączył mikrofon. - Widzisz coś, Box? - Taa... - odpowiedział Boxers charakterystycznym warknięciem. - Widzę całą pieprzoną karawanę. Wygląda jak kolumna czołgów. Może sam sobie z nimi poradzę? - Zgoda - odpowiedział Jonathan, udając, że bierze jego słowa na serio. - Powiedz, kiedy zobaczysz ogień z lufy. Minęła chwila. - Chyba wiesz, że żartowałem?

*** Thomas czuł w uszach pulsowanie krwi. W okularach noktowizora cały świat błyszczał zielenią i przypominał reportaże telewizyjne z różnych zakątków świata, w których toczyła się wojna. Klęczał przy ostatnim oknie po lewej na piętrze. Pod kolana podłożył sobie zwinięty w rulon dywanik z sypialni. W drugim końcu pokoju na posterunku przy oknie czuwał jego ojciec. Siedział na krześle z karabinem opartym o parapet. Z tyłu, w namiocie z koców siedziała przy komputerze matka Thomasa. Thomas był zaskoczony czystością obrazu w noktowizorze. W telewizji pojawiała się ziarnistość, której w rzeczywistości nie było. Widział wszystko tak wyraźnie jak w dzień, tyle że na zielono i z nieco mniejszym kontrastem. Obserwował linię drzew, ćwicząc jednocześnie celowanie do gałęzi drzew i pojedynczych kamieni. Noktowizor niczego specjalnie nie zmieniał. - Thomas, odsuń się od okna - syknęła w ciemnościach matka. - Zostaw go w spokoju - odezwał się Stephenson. - Jest tam, gdzie ma być. - Ty też się odsuń, Steve. Dla zabicia czasu Thomas rozmyślał, czy psychologowie nie straciliby pracy, gdyby każda ofiara przestępstwa mogła strzelać do swoich oprawców. *** Na drugim piętrze, w biurze Security Solutions, Venice wpatrywała się w ekran i zastanawiała, dlaczego napastnicy się nie ruszają. Minęły już trzy czterominutowe cykle, a oni tkwili w miejscu. - Mam w podczerwieni źródło ciepła! - zawołał przez radio Boxers. - Żadnych świateł, tylko ciepło. Jadą. Venice wydała stłumiony krzyk i zasłoniła usta dłonią. Na jej ekranie wszystko pozostawało bez zmian. Cztery minuty wydawały się wiecznością, kiedy czekało się z taką niecierpliwością na informacje. - Ja też widzę - zameldował Jonathan. - Zaraz na nich naskoczymy. Zostańcie w pogotowiu. Venice zamknęła oczy i starała się uspokoić. Dobry Boże, jakże by chciała umieć tak oddzielać kwestie moralne, jak robił to Digger. Albo nawet Dom. Chciałaby żyć w innym świecie, takim, gdzie panowałby ścisły rozdział, co jest białe, a co czarne, co dobre, a co złe. Obraz z satelity nareszcie się odświeżył. Westchnęła głęboko i sięgnęła po radio. Zanim zdążyła nawiązać połączenie, poczuła z tyłu głowy dotyk chłodnej stali. - Nie ruszaj się - powiedział jakiś głos.

Jonathan przytknął stopkę kolby karabinu do zgięcia w ramieniu i wyregulował siatkę lunety. Samochody, które się pojawiły, to były SUV-y, co mogło oznaczać ośmiu napastników w każdym. Włączył radio. - Widzę dwa wozy. Wstrzymaj ogień, póki nie dam znać. - Potwierdzam, dwa. I przyjąłem - odparł Boxers. Gdzie, do diabła, podziała się reszta? Jonathanowi to się nie podobało. Według wszelkich danych Ivan Patrick był doświadczonym żołnierzem. I bystrym. Bez wątpienia podzielił swoje siły, ale gdzie zniknęła tamta druga część? - Jesteś tam, Steve? - szepnął do mikrofonu. - Na posterunku - odszeptał Stephenson. - Sprawdźcie drogę pożarową. Brakuje nam tu zbyt wielu napastników. Po długiej przerwie Stephenson powiedział: - Zaraz się do ciebie odezwę. - Zaraz? - syknął Boxers. - A może byś się, kurwa, pospieszył? - Dosyć! - warknął Jonathan. - Kwoko? Gdzie reszta pojazdów? Żadnej odpowiedzi. - Kwoko! Muszę mieć meldunek o pozostałych samochodach. Widzę tylko dwa. Gdzie reszta? Wciąż nic. Niech to szlag. Pierwszy SUV przejechał bez świateł przez most i zatrzymał się przy zaporze. Jonathan widział, jak wysiada z niego pięciu uzbrojonych mężczyzn. Drugi pojazd pozostał po tamtej stronie; trzech mężczyzn z pierwszego wozu zajęło pozycje obronne, a dwóch oglądało blokadę. Wszyscy znajdowali się w odległości mniejszej niż sześćdziesiąt jardów, a więc w strefie śmierci. Przyglądał się uważnie, jak oceniają ciesiołkę Boxersa, a potem wracają wszyscy do samochodu na naradę wojenną. - Mam ściąć pozostałe drzewa? - szepnął Boxers. - Jeszcze nie. - Gdzie jest reszta? Jonathan próbował odgadnąć ich myśli. Czy wyczuli pułapkę? A może zastawili własną? Jedno było pewne: jeżeli zamierzali się wycofać i odjechać, to najlepiej, żeby Boxers ściął te drzewa. Napastnicy nie powinni ujść z życiem. Nagle kierowca SUV-a otworzył drzwi i wysiadł. Jonathan odłożył na bok spekulacje. - Czekaj - rozkazał.

Boxers tylko cicho mlasnął w odpowiedzi. W słuchawce rozległ się pełen zakłopotania, niepewny głos Stephensona. - Hmm, Skorpion? Ta banda znalazła drogę pożarową. Sześć samochodów. Może ze dwudziestu ludzi. Musisz tu wracać. Cholerna droga pożarowa. Ta, o której nikt nic nie wiedział. Ivanowi musiała wpaść w ręce lepsza lub nowsza mapa i to on zastawił pułapkę. Jonathan pamiętał słowa Boxersa o tym, że ta droga jest ich piętą achillesową. Teraz przeklinał siebie, że nie potraktował poważniej tego ostrzeżenia. - Skorpion? Jonathan patrzył na zbliżającą się niedbałą tyralierę najeźdźców. Każdy z nich miał karabin - Jonathan dostrzegł kilka M16 i coś, co mogło być AK-47, ale nie był pewien, bo widok częściowo przysłaniały drzewa. Zauważył za to z całą pewnością, że mają noktowizory. Tylko dwa samochody. Więc to był manewr mylący. Jonathan przeklinał siebie w duchu. Zanim wróci do domku, musi zająć się tymi draniami. - Skorpion, jesteś tam? - w słuchawce zatrzeszczał głos Stephensona. - Co mamy robić? - Najlepiej zamknąć się na kilka pieprzonych minut - syknął Boxers. - Improwizujcie. Jonathan nie zamierzał się sprzeczać. - Wrócimy najszybciej, jak to będzie możliwe - odparł. Nieprzyjaciele poruszali się zbyt głośno, ale z drugiej strony ich dyscyplina niepokoiła Jonathana. - Są już cholernie blisko, Dig - szepnął Boxers. Jonathan i Boxers czatowali po dwóch stronach drogi. Należało teraz zdecydować się, kiedy zaatakować. Mniejsza odległość oznaczała łatwiejszą walkę, ale zbyt mała zwiększała ryzyko, że przypadkiem sami się nawzajem wystrzelają. Jonathan oparł łoże karabinu o barykadę z drzew i wycelował w mężczyznę idącego na przedzie. - Stać! - wrzasnął. - Kim jesteście?! Na dźwięk głosu Jonathana przywódca gwałtownie przesunął broń. Zrobił jeszcze krok i padł trafiony trzema celnymi strzałami. Jonathan widział w zielonym świetle noktowizora, jak rozpryskuje się jego mózg. - Odpalaj, Box! Zatrzęsła się ziemia. Jeden po drugim wybuchały ładunki przymocowane do drzew, odgłos eksplozji sprawił, że powietrze konwulsyjnie zadrżało.

Najeźdźcy rzucili się w poszukiwaniu schronienia i ostrzeliwując się na oślep, kryli się za tym, co udało im się szybko znaleźć. Jeden z nich przedarł się do pierwszego SUV-a, ale Boxers zdjął go celnym strzałem, nim Jonathan zareagował. Kiedy drugi wóz próbował się wycofać i uciec, Jonathan posłał w stronę komory silnika trzy pociski, a kolejne cztery w opony. To samo zrobił z pierwszym pojazdem. - Trzymać się razem! - ktoś zawołał. - Nie wycofywać się! Odpowiedzieć ogniem! Boxers wystrzelił w kierunku, z którego dochodził głos i dzielny generał umilkł. Jonathan widział wiele poruszających się postaci, ale strzelał dopiero wtedy, gdy obrał sobie cel. Każde pociągnięcie za spust wywoływało błysk u wylotu lufy, który pozwalał go zlokalizować. Filmowe strzelanie seriami w realnym świecie oznaczało samobójstwo, podobnie jak bieganie czy robienie uników. Przy słabym oświetleniu poruszający się cel był łatwiejszy do wykrycia niż nieruchomy. Dlatego właśnie ci, którzy zastawili pułapkę, mieli przewagę nad tymi, którzy w nią wpadli. - Tutaj, dupki! - wrzasnął Boxers, opróżniając pół magazynka w kierunku, gdzie przed chwilą stała tyraliera najeźdźców. Był to cholernie ryzykowny sposób wywabienia przeciwnika z ukrycia, ale Boxers zawsze wychodził naprzeciw ryzyku. Atakujący otworzyli zmasowany ogień, wypełniając noc hałasem i błyskiem, jednocześnie przypieczętowując swój los. Jonathan zrozumiał wskazówkę. Za rozświetlonym od strzałów wylotem lufy znajdowała się twarz Strzelca. Jonathan uchwycił w celowniku rozbłysk i pociągnął za spust. Następnie odszukał kolejny rozbłysk i powtórzył strzał, ale tym razem nie trafił. Jak było do przewidzenia, jego niedawny cel odpowiedział ogniem i Jonathan musiał rzucić się na ziemię, kryjąc się przed gradem kul siekących liście nad jego głową. Spróbował schronić się za pniem drzewa. Czuł, jak kule wbijają się w drewno. *** Chwilę wcześniej rodzina Hughesów zebrała się przed ekranem komputera. Na grzbiecie wzniesienia za domem widocznych było sześć poruszających się punktów - sześć samochodów. - Jak mógł nas tak zostawić? - pomstowała Julie. - Przecież mu o tym powiedzieliśmy. Jak on mógł? - A co to, do kurwy nędzy, teraz za różnica? - warknął Thomas. Julie sprawiała wrażenie, jakby ją spoliczkowano, a Thomas wydawał się zadowolony ze swoich słów. - Oni są tam, a my jesteśmy tutaj - zakończył. Zdjęli wcześniej noktowizory, żeby nie oślepił ich blask ekranu, i teraz Thomas

widział w niebieskiej poświacie, jak jego ojciec pociera kark. Zawsze tak robił, kiedy zastanawiał się nad jakimś problemem. Z oddali dobiegły ich trzy szybkie strzały, a sekundę później trzy eksplozje i cała kanonada z karabinu Jonathana. Thomas wyczołgał się z prowizorycznego namiotu i podbiegł do okna. Założył noktowizor i spojrzał w stronę, skąd dochodziły strzały. - Brzmi to, jakby rozrywali ich na kawałki - powiedział. Obrócił się i spojrzał na rodziców. - To się naprawdę dzieje. - Wziął do ręki karabin i czekał. Za jego plecami Julie i Stephenson obejmowali się, co strasznie go wkurzyło. Chciał, żeby ojciec przestał użalać się nad matką i zaczął dowodzić. Chciał, żeby tak jak Skorpion wyszedł przed szereg i wydawał rozkazy. Thomas nie mógł się pogodzić z faktem, że się ukrywają, podczas gdy Skorpion wykonuje całą brudną robotę. To było upokarzające. Kiedy będzie po wszystkim... - O Boże! - spod koców rozległ się głos Stephensona. - Schodzą po zboczu w stronę domu. Obraz właśnie się odświeżył. Jezu, ilu ich tam jest! Thomas wrócił do namiotu, żeby zobaczyć to na własne oczy. Widział teraz ludzi. Najpierw jego wzrok powędrował tam, gdzie walczył Skorpion. Na zatrzymanej w czasie fotografii Skorpion i jego przeciwnicy stali tuż obok siebie. Potem spojrzał na chmarę ludzi zbiegających ze zbocza. Policzył ich. Jezu, czy się nie pomylił? Rzeczywiście było aż dwudziestu napastników plus ci, z którymi walczył Skorpion? Ludzie na wzgórzu wciąż byli daleko - jakiejś pół mili, może więcej - ale biegnąc, zaczęli tworzyć pętlę - rodzaj stryczka - wokół domu. - Musimy się przygotować - powiedział. - Trzeba zejść na dół. - Wrzasnął: - Gail! Jesse! Idą tu! - I pobiegł w kierunku schodów. Julie chwyciła go za ramię, próbując zatrzymać. - Nie! Oni powiedzieli, żeby zostać tu na górze. Tu jest bezpiecznie. Thomas wyrwał się z uścisku. - Atakują od tyłu - powiedział i grzmotnął pięścią w belki ścian. - Tu nie ma okien wychodzących na tył domu. - Ani matka, ani ojciec nie poruszyli się. Do diabła z nimi. Obrócił się na pięcie i rzucił w stronę schodów. Zaczepił ramieniem o koc osłaniający komputer, zrzucając cały sprzęt na podłogę. Być może zerwał połączenie z SkysEye, ale nie dbał o to. Nadszedł czas walki. *** Jonathan popędził w prawo, równolegle do swoich przeciwników i z dala od miejsca,

gdzie przed chwilą widoczny był ogień z lufy jego karabinu. Zgodnie z jego oczekiwaniami atakujący w dalszym ciągu strzelali w tamto miejsce. Kiedy ktoś uważa, że przyszpilił wroga, staje się nieostrożny i ujawnia swoją pozycję. Jonathan postanowił sprawić, że zapłacą za swój błąd. Po drugiej stronie pagórka Boxers ponownie otworzył ogień. Uwagę Jonathana przykuł ogłuszający trzask, kiedy jakiś pocisk minął o cal jego prawe ucho. Instynktownie przekręcił się w prawo i schował za zwalonymi pniami, unikając w ostatniej chwili drugiej kuli, która niechybnie pozbawiłaby go życia. Tego jeszcze brakuje, żeby któryś z nich naprawdę umiał strzelać, pomyślał. Jonathan musiał się ruszyć. Przyciskając brzuch do ziemi, podczołgał się szybko do pnia drzewa rosnącego po prawej stronie. Uniósł nieco głowę, żeby wyjrzeć znad podszycia. Na polu bitwy zaległa absolutna cisza, dźwięk dużo bardziej denerwujący niż odgłosy wojny. Cisza mogła oznaczać zbyt wiele rzeczy. W najlepszym wypadku, że wróg był martwy i walka dobiegła końca, częściej jednak, że wróg próbuje zdobyć przewagę. Wrócił pamięcią do jednej z misji oddziału w Salwadorze, kiedy leżał tak przez siedem godzin w absolutnym bezruchu, sprawdzając w ten sposób cierpliwość przeciwnika. Wtedy trzykrotnie powtarzał sobie, że przeciwnik nie żyje i już miał zamiar wstać. W ostatnim momencie postanowił jeszcze trochę zaczekać. Kiedy w końcu był zupełnie pewny, że czeka na to, co zrobi nieboszczyk, jego przeciwnik nie wytrzymał i nie posłuchał swojego instynktu. Zaczął się powoli podnosić z ziemi, a wtedy Jonathan jednym strzałem trafił go w krtań. Teraz, gdy leżał w zaroślach, dobre oświetlenie nie było mu potrzebne, sięgnął więc lewą ręką do hełmu i przełączył noktowizor na podczerwień. Obraz był dużo mniej wyraźny, ale pozwalał odnaleźć pomiędzy krzakami źródło ciepła. Niestety, tuż przy ziemi wszystko było względnie ciepłe - począwszy od ściółki, na kamieniach, a nawet drzewach skończywszy. W takim otoczeniu cała sztuka polegała na tym, żeby znaleźć jakieś anomalie. Natura składa się z przypadkowych wzorów - plam światła, zwisających gałęzi, kołyszącej się trawy - ta przypadkowość tworzy pewien wzór. Dlatego należy szukać braku przypadkowości. Krzewu, który mniej się porusza na wietrze, wzoru liści, niepasującego do okolicy. Należy szukać poruszającego się, jakby oddychającego, kopczyka ziemi. Jonathan niczego takiego nie zauważył. Na lewo i za plecami, w części pola bitwy, którą zajmował się Boxers, Jonathan usłyszał wystrzał z karabinu, następnie krzyk trafionego człowieka i chwilę później kolejny strzał. Rozbłyski z luf przypominały w podczerwieni robaczki świętojańskie.

Jonathan nie zareagował na ten nagły hałas, ale jego ofiara nie wytrzymała. Jonathan dostrzegł ruch w odległości niecałych dziesięciu jardów. Pociągnął za spust.

Rozdział 42 - Dlaczego to robisz? - zapytała Venice. Intruz nie zamierzał odpowiedzieć. Trzymana na celowniku Venice musiała sama przywiązać sobie taśmą nogi w kostkach do nóg krzesła, a potem lewy nadgarstek do poręczy. Zadowolony z efektów intruz przywiązał jej prawy nadgarstek, a potem jeszcze poprawił pozostałe więzy, okręcając ciaśniej taśmę. Na koniec skrępował jej łokcie, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Venice poznała w napastniku mężczyznę, którego znalazła w Internecie jako szefa ochrony Carlyle Industries, i jednocześnie człowieka z opisu Mamy Alexander, tego, który zaczepiał Romana. Teraz, kiedy ją unieruchomił, podszedł do biurka i zerknął na monitor. - Na litość boską! - warknęła Venice. - Czy mógłbyś się odezwać? Charlie Warren nie poruszył głową, przeniósł tylko na nią swoje spojrzenie. - Grzeczniej proszę, panno Alexander. Tylko dwa kawałki taśmy dzielą cię od śmierci przez uduszenie. - Na jego gładkiej twarzy wykwitł uśmiech. - Poza tym masz fajnego syna, powinnaś się o niego martwić. Jest zbyt młody, by umierać. Coś w niej pękło. - Nie mógłbyś... - Może już to zrobiłem. - Zmienił ton na szyderczy falset. - Auu! Auu, to boli! Proszę, przestań! Mamo! Wściekła i przerażona Venice zaczęła się szarpać w więzach. Charlie Warren roześmiał się. - Wiesz przecież, że jeśli się uwolnisz, zabiję cię. No, próbuj dalej. - Wpatrując się w monitor, zmrużył oczy. - Oho, wygląda na to, że wpadli w tarapaty. Świat wirował w głowie Venice. Obraz wołającego ją na pomoc Romana był tak realistyczny, tak żywy. Czy ten człowiek rzeczywiście byłby zdolny zrobić tak niewyobrażalne rzeczy dziecku? Oczywiście, że tak. Wystarczy przypomnieć sobie, co zrobił Tiborowi i Elen. Zdała sobie sprawę, że przy odpowiednio wysokiej stawce okrucieństwo nie zna granic. Ten człowiek siedzący w jej fotelu, przed monitorem jej komputera był potworem. Dlaczego jeszcze jej nie zabił? Potrzebna mu była żywa. Ale po co?

Uświadomiła sobie, że jej osoba miała swoje miejsce w jego taktyce. Z jakiegoś powodu potrzebna mu była żywa. Przypomniała sobie wydarzenia mijającego tygodnia i znalazła odpowiedź. - Jestem dla ciebie polisą, gwarancją bezpieczeństwa - powiedziała głośno. Ponownie przeniósł wzrok z monitora na nią. - Jestem ci potrzebna jako argument przetargowy, na wypadek gdyby Ivanowi Patrickowi się nie powiodło. Jeśli Digger - jeśli Jonathan przeżyje atak, wykorzystasz mnie do odzyskania swojej broni. Mężczyzna usiłował zachować kamienną twarz, ale Venice wiedziała, że trafiła w sedno. W nieoczekiwanym przypływie brawury dodała: - Nazywasz się Charles Warren i jesteś szefem ochrony w Carlyle Industries. Twoje zdjęcie można znaleźć w sieci. To niezbyt rozsądne. - Będę uważał - zapewnił i wrócił do oglądania obrazu na monitorze. - Nie główkuj tyle, bo będę musiał cię zabić - ostrzegł ją na koniec. - I tak zamierzasz mnie zabić. - Chciała, żeby zabrzmiało to odważnie, i była wściekła, że głos jej się lekko załamał. Mężczyzna uśmiechnął się. - Może już powinienem to zrobić. Venice też się uśmiechnęła. - Nie możesz. Jeszcze nie teraz. Jonathan nie pomoże ci, jeśli nie będzie miał - jak on to nazywa? Dowodu życia. Na przykład filmu. - Jesteś wyjątkowo zadowolona z siebie, jak na kobietę z wyrokiem śmierci. Spojrzała na niego twardo, jakby chciała go przeszyć wzrokiem. - Zdajesz sobie sprawę, że on cię zabije? Warren roześmiał się. - I na dodatek pewna siebie. - Wskazał ekran komputera. - Z tego, co widzę, nie mam powodów do zmartwień. - On jest świetny w tym, co robi. - Ja też. Niczemu nie zaprzeczając, właściwie wszystko potwierdził. - Czy twoi szefowie wiedzą, że popełniasz dla nich morderstwo, panie Warren? Zmrużył oczy. - Za dużo gadasz.

- Chciałam się tylko upewnić, czy moje podejrzenia są słuszne. - Wskazała na migające światło w aparacie telefonicznym. - Zamierzasz odebrać? - zapytała. - Wyłączyłam dzwonek. Spojrzał na telefon, a potem wrócił do wpatrywania się w ekran. Po dwudziestu sekundach lampka przestała migać. *** - Założę się, że nawet ci się nie śniło, co będziemy dziś tu robić - zażartował Jesse. Usadowił się w prawym narożniku kuchni i opierał łokciami o parapet. Z noktowizorem na oczach przypominał Gail chłopca bawiącego się w wojnę. - Ani przez chwilę - przyznała. - Przepraszam, że cię w to wpakowałam. Roześmiał się. - Och, nie przejmuj się. Gdybym tu nie przyjechał, pewnie robiłbym wieczorem coś głupiego. No, wiesz, na przykład położyłbym się wcześnie spać. - Nie powinnam była cię namawiać, żebyś tu ze mną przyjechał. Odsunął się od okna i spojrzał jej prosto w oczy. - Przestań robić sobie wyrzuty. To ja nalegałem, żeby z tobą jechać. - Oparł się z powrotem o parapet. - Chociaż gdybym wiedział, pewnie bym tego nie robił. Nadal zamierzasz aresztować tego gościa za strzelaninę? - zapytał Jesse. - I tych na górze za zabójstwo Caldwellów? Oto jest pytanie. Przysięgała stać na straży porządku, a teraz przeklinała chwilę, kiedy podniosła rękę. Okazało się, że pytanie było retoryczne. - Wiesz co, jeszcze nigdy nie strzelałem do człowieka - wyznał Jesse. - Większość ludzi tego nie robiła - odparła Gail. - Możesz się uważać za szczęśliwca. - Chciałem, żebyś to wiedziała. Nie wiem dlaczego, ale... po prostu chciałem. Wystraszył ich głośny trzask na piętrze. Obrócili się i zobaczyli Thomasa zbiegającego po schodach z karabinem w ręku. Zatrzymał się z poślizgiem na podłodze u podstawy schodów i jednym ruchem naciągnął noktowizor na oczy. - Są tutaj! - obwieścił. - Atakują nas ze wszystkich stron. - Podbiegł do okna Gail w lewej części kuchni i stanął przy niej. - To moje okno - zaprotestowała. - Ty zajmij się przodem budynku. Potrząsnął gwałtownie głową. - Uderzą z tej strony - powiedział i żeby ją przekonać, opisał zdjęcie, które przed chwilą widział na ekranie komputera.

Gail doceniała jego gorliwość do odparcia ataku, ale pokręciła przecząco głową. Jego tok myślenia był nieprawidłowy. - To, że zostawili samochody na szczycie wzgórza, nie oznacza jeszcze, że stamtąd uderzą - ubiegł ją Jesse. - A na pewno nie oznacza, że będzie to jedyny kierunek uderzenia. - Nie musicie się o mnie martwić - zaprotestował Thomas. - Nie stchórzę. Gail położyła dłoń na jego ramieniu. - Ten jeden bok my obstawiamy. Ty i twoi rodzice musicie zająć się frontem. - Tak, ja i moi rodzice - zadrwił Thomas. Odsunął się od okna. - Strasznie tam będzie samemu. Do progu dokuśtykał Stephenson. Oparł się o framugę i przeniósł cały ciężar ciała na prawą nogę, pozwalając odpocząć lewej. - Nie jestem takim tchórzem, za jakiego mnie uważasz - powiedział. - Jestem dziś tylko trochę powolniejszy. - Obok niego pojawiła się Julie. Thomas zwiesił ramiona. - Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Ojciec uśmiechnął się do niego. - Chciałeś, ale nie ma o czym mówić. Trochę za dużo dziś emocji. Ta wymiana zdań zaskoczyła Gail. Było w niej coś, czego nie rozumiała, i prawdę mówiąc, niewiele ją to obchodziło. Poczuła spojrzenie swego zastępcy i odwróciła się, spodziewając się ujrzeć na jego twarzy charakterystyczny uśmieszek. Spojrzeli sobie w oczy i nagle jego głowa eksplodowała z przeraźliwym hukiem. Odłamki kości i tkanki mózgowej utworzyły makabryczną chmurę, która obryzgała wszystko dookoła. Padł bezgłośnie na podłogę. - Jesse! - krzyknęła Gail i podbiegła do niego. Dobiegł ją krzyk Julie i czyjś głos mówiący: „o cholera!". Słyszała biegnących ludzi. Ktoś znowu strzelał. Odór krwi i prochu przeniósł ją z powrotem do sklepu z alkoholem w Oak Brook, w stanie Illinois. Tam też postępowała według podręcznika i spowodowała śmierć niewinnych ludzi. Wraz ze wspomnieniem pojawił się ból. Wraz z bólem pojawiło się zobowiązanie wyrównania rachunku. A właściwie wyrównania wielu rachunków. Nie po to, żeby pomścić śmierć Jesse'ego, ale po to, żeby pomścić śmierć tamtych dziewczynek z Illinois i Angeli Caldwell, i każdej ofiary, która zetknęła się z systemem dbającym bardziej o procesy sądowe niż o rezultaty. Zamierzała zrobić to, czego robić nie chciała.

*** Thomas stał bez ruchu i starał się zrozumieć to, co przed chwilą zobaczył. Próbował nie zwracać uwagi na krew, którą czuł na policzku. Było tak, jakby śmierć Jesse'ego zabrała ze sobą wszystko - tlen, światło, dźwięk, wszystko. Nie było żadnego ruchu. Potem, nagle, wszystko nabrało tempa. Chciał podbiec do frontowego okna. Matka złapała go za ramię. - Thomas, nie! - zawołała. - Nie widzisz? Nie chcę, żebyś to był ty! Odtrącił jej rękę. - Więc walcz, do cholery! - Thomas... - Nie mam zamiaru tu umrzeć! - wrzasnął. Wpadł do pokoju i klęknął przy oknie po lewej. Oparł karabin o parapet i wpatrywał się w otaczający go mrok. Za jego plecami, z kuchni dochodził odgłos strzałów. To jego ojciec zajął miejsce Jesse'ego przy oknie, a napastnicy zaczęli odpowiadać ogniem. Thomas robił wszystko, żeby nie zwracać uwagi na tamtą strzelaninę. Zobaczył, jak łatwo zabić człowieka, który nie zachowuje ostrożności, i przysiągł sobie, że nie pozwoli, by przytrafiło się to komuś jeszcze. Jeśli od frontu groziło jakieś niebezpieczeństwo, musiał je w porę dostrzec i wyeliminować. Nawet w tym farbowanym świetle wszystkie szczegóły na podwórku były dobrze widoczne. W głębi po prawej znajdowało się sztuczne źródełko, pod którym płynęło drugie, prawdziwe. Otaczały je krzesła skierowane w stronę wschodzącego słońca. Po lewej widział puste butelki po wodzie, pozostałość popołudniowego treningu strzeleckiego. Kilka jardów dalej lekko kołysała się drewniana huśtawka, niegdyś jedyna rzecz, dla której warto tu było przyjeżdżać. Nie dostrzegł żadnych ludzi. Odgłosy strzelaniny dobiegające od strony wzgórza napawały go przerażeniem. W całym tym zamieszaniu w domku nie zwrócił uwagi, że bitwa toczona przez Skorpiona na chwilę ustała. Na skraju lasu, w cieniu, jaki rzucały drzewa w świetle gwiazd, coś się poruszyło. Ledwie to dostrzegł. Potem zobaczył ponownie, tym razem całkiem wyraźnie. Przywarł mocniej do chroniącej go drewnianej belki i przyciągnął do siebie karabin. Zmrużył oczy, żeby lepiej widzieć, ale nie przyniosło to oczekiwanego efektu, bo miał założony noktowizor. Teraz pojawiło się już więcej sylwetek. - Mam ich od frontu! - krzyknął. Trzy cienie, ewidentnie ludzkie, ostrożnie, ale szybko posuwały się w kierunku domu.

Wyglądało to tak, jakby usłyszeli ostrzegawczy krzyk Thomasa (a dlaczego mieli nie słyszeć?). Skupił swoją uwagę na pierwszej postaci z prawej strony i pociągnął za spust. Karabin szarpnął z głuchym trzaskiem, ale trzy postacie szły dalej. - Cholera! - Strzelił ponownie. I jeszcze raz. Jezu? Dlaczego oni nie padają? I wtedy odpowiedzieli ogniem. Z ramy okiennej odlatywały drewniane drzazgi, a pociski wwiercające się w drewniane belki obsypywały jego twarz wiórami. Stojący na przeciwległej ścianie kredens rozpadł się pod gradem kul, a znajdujące się w nim talerze runęły z hukiem na podłogę, rozbijając się w drobny mak. Thomas przyciskał twarz do grubej belki wspierającej konstrukcję domku i słyszał jęk drewna, jakby zaatakował je rój wyjątkowo rozwścieczonych pszczół. Ściskając mocno karabin, wychylił się, żeby oddać kolejny strzał. Starał się nie zwracać uwagi na nadlatujące od strony podwórka pociski. Wrzasnął zaskoczony, kiedy zobaczył jednego z napastników oddalonego zaledwie o trzydzieści stóp, prawie wchodzącego na werandę. Mężczyzna również go dostrzegł i podniósł broń. Thomas pociągnął za spust i mężczyzna trafiony pociskiem upadł do tyłu w trawę. Jeszcze żył. Anonimowy napastnik leżał na boku, trzymając się za brzuch, i w agonii wył z bólu. Jakimś cudem jego skowyt zagłuszył odgłosy strzałów. Zadowolony z trafienia i jednocześnie przerażony jego skutkiem Thomas przykucnął znowu pod oknem, opierając się plecami o ścianę, i zerknął w głąb domu. Z cienia wyszedł jakiś człowiek i ruszył prosto na niego. Ciężko stąpając, skradał się z karabinem automatycznym w ręce. Thomas podniósł swój karabin, ale zawahał się. I dzięki temu wahaniu uchronił się przed rozpaczą, jaką musiałby czuć po zabiciu własnego ojca. *** W chwili gdy rozgorzała walka na wzgórzu, w sektorze Jonathana i Boxersa najwyraźniej się zakończyła. - Jesteś cały, Box? - Jestem w świetnej formie. Mam trzy potwierdzone trafienia. Jonathan przedzierał się przez chaszcze, żeby odnaleźć ciało Strzelca, który o mało nie pozbawił go życia. Grad pocisków wystrzelonych przez Jonathana rozerwał mężczyznę na strzępy. W klatce piersiowej i głowie ziały otwory po kulach, a prawe ramię w okolicy łokcia było całkiem zmiażdżone. - Mam dwóch kolejnych - obwieścił Boxers. - Ci wystrzelali się sami. Czyż to nie wspaniałe?

Czasami Jonathan nie mógł znieść swojego przyjaciela. Trochę za bardzo bawiła go ta część roboty. Jonathan nie omieszkał wspomnieć o swoim potwierdzonym trafieniu. - Czas wracać na pole bitwy - powiedział. Wyrzucił pusty magazynek, z kieszeni kamizelki wyciągnął nowy i ruszył biegiem w stronę domu. Po prawej stronie, nieco z tyłu słyszał, jak Boxers próbuje dotrzymać mu kroku, ale wiedział, że wkrótce go zgubi. Wielka masa i tytanowa kość udowa sprawiały, że Boxers był mistrzem wytrzymałości, lecz nie szybkości. - Steve, czekam na raport o sytuacji - wydyszał do mikrofonu Jonathan. Kiedy nie było odpowiedzi, spróbował ponownie. - Gail, jak się trzymacie? W dalszym ciągu cisza. Co się, do cholery, dzieje z tym radiem? Najpierw Venice, a teraz Hughesowie. Bez nich Jonathan był zupełnie ślepy. Wyglądało na to, że rozpętało się prawdziwe wojenne piekło.

Rozdział 43 Dominie nie znosił, kiedy odsuwano go na margines w czasie eskapad Diggera. Odczuwał to szczególnie dotkliwie dzisiaj. Miał wrażenie, że stary przyjaciel robi coś za jego plecami, a przecież chciał pomóc. Fakt, że Venice nie odbierała telefonu od niego, tylko pogarszał jego samopoczucie. Trzymał się z daleka, bo tak sobie życzył Digger. Pewnie dlatego, że chciał uchronić go przed przemocą i brutalnością, choć Dom wyczuwał w jego postępowaniu także element wstydu. Mimo szlachetnych pobudek Jonathana Dom był niezadowolony. Nie mógł już tego dłużej znieść. Kiedy na ekranie proboszczowskiego telewizora pojawiła się powtórka Kronik Seinfelda, doszedł do wniosku, że nie obchodzi go, co sobie Digger pomyśli. Dzisiaj odpowiednim miejscem dla Doma była remiza strażacka i pomaganie Venice w zmaganiu się ze stresem. Jeśli jej szef miał się z tego powodu wkurzyć, to jego sprawa. Dla ochrony przed wieczornym chłodem włożył szarą marynarkę i zadzwonił do ojca Timothy'ego, informując go, że idzie na spacer. Wiatr wiejący od rzeki sprawiał, że noc przypominała bardziej marcową niż kwietniową. Podniósł kołnierz marynarki, wsunął ręce do kieszeni i ruszył w stronę odległej o dwie przecznice remizy. Patrząc na ciemne, opustoszałe ulice, trudno było uwierzyć, że w czasie dwóch krótkich letnich miesięcy, kiedy pojawią się tu turyści, będzie to istny dom wariatów. Zanotował w pamięci, żeby przypomnieć radzie miejskiej o naprawie oświetlenia ulicznego. W bezksiężycowe noce, takie jak dziś, dla osoby nieznającej ukształtowania terenu spacer mógł być niebezpieczny. Dzięki latom praktyki Dom wiedział, że na rogu Drugiej ulicy należało się spodziewać poluzowanej płytki chodnikowej, i bezbłędnie ją ominął. Przechodząc obok mrocznej sylwetki kościoła Świętej Katarzyny, stłumił w sobie chęć ponownego sprawdzenia drzwi świątyni. Sam nie był zwolennikiem zamykania kościołów. Gdyby strach przed grzechem śmiertelnym wciąż jeszcze panował w społeczeństwie, najchętniej zostawiałby kościół otwarty dla bezdomnych. To, że współczesny kościół odmawiał ludziom takiej posługi, uważał za błąd. Tuż za kościołem i przyległym do niego terenem wznosił się ceglany mur w stylu kolonialnym otaczający parking, gdzie znajdowało się tylne wejście do remizy. Jonathan

postawił mur krótko po kupieniu tej nieruchomości. Chciał zapewnić sobie odrobinę prywatności i nie życzył sobie, żeby ludzie zostawiali samochody na jego parkingu. Kiedy zbliżał się do ciągnącej się wzdłuż podnóża wzniesienia Pierwszej ulicy i znajdującej się za nią mariny, temperatura spadła o kolejne dwa stopnie. Doma zawsze zachwycał widok wody przesłoniętej lasem ciemnych, lekko kołyszących się na falach masztów. Skręcił za róg i zauważył, że panujący tu spokój został zaburzony. Przy opustoszałej zwykle ulicy, na niewielkim skwerku Veteran Park, naprzeciwko remizy, pośród zwiędłych zeszłorocznych kwiatów, siedział na ławce ciepło ubrany mężczyzna. Gazety, która spoczywała na jego kolanach, nie dałoby się pewnie czytać w żółtej poświacie jednej stojącej po drugiej stronie ulicy latarni. - Witam - pozdrowił go Dom z najbardziej księżowskim ze wszystkich swoich uśmiechów. Mężczyzna w pierwszej chwili wydawał się zaskoczony, a potem wymruczał szybkie: - Dobry wieczór, ojcze - i zajął się gazetą. Dom zwrócił uwagę na formalne przywitanie i wywnioskował z niego, że ten człowiek jest chyba katolikiem. Nie istnieją zbiegi okoliczności. Wszystko to wyglądało bardzo źle. W ciągu jednej, dwóch sekund ocenił status quo, poczynając od faktu, że Digger znajdował się w samym środku jakiegoś niekontrolowanego huraganu. A jeśli dodać do tego fakt, że Venice nie odbierała jego telefonu - Venice zawsze odbierała telefony od niego - i połączyć w całość z nieznajomym siedzącym w miejscu, gdzie nikt rozsądny o tej porze nie powinien się znajdować, i czytającym gazetę przy świetle, które nie pozwalało dojrzeć liter - szykowało się coś niedobrego. Żadnych zbiegów okoliczności. A może już coś się stało. Dom nie odezwał się więcej do nieznajomego. Poszedł dalej. Za remizą skręcił w lewo w Gibbon Creek Road, z trudem powstrzymując się przed przyspieszeniem kroku. Następnie skręcił ponownie w lewo i znalazł się w zaułku, jaki powstał po postawieniu przez Jonathana muru okalającego jego dom. Zrobiło się nagle chłodniej i Dom zaczął żałować, że nie włożył cieplejszej marynarki. W środku powszedniego dnia na parkingu na tyłach remizy stało zwykle piętnaście samochodów, ale o tej porze był najczęściej opustoszały. Tymczasem dzisiaj stał tam jeden samochód, daleko od latarni. Zauważył za kierownicą sylwetkę człowieka, który najwyraźniej

obserwował tylne drzwi remizy. Dom zatrzymał się na chwilę u wylotu alei, a potem ruszył w stronę kościoła. Idąc, zerknął w okna na drugim piętrze w nadziei, że zobaczy jakiś ruch, ale żaluzje były opuszczone, jak zwykle wtedy, gdy Venice pracowała wieczorami sama. Może przesadzał. Jonathan obsesyjnie bał się, że jego przyjaciele i współpracownicy mogą paść ofiarami zemsty za jego działalność i dlatego już kilka lat temu nalegał, żeby Venice i Dom wszczepili sobie pod skórę w okolicy pachy implant pozwalający ich w razie czego łatwo namierzyć. Jonathan namówił ich także do noszenia nadajnika z przyciskiem alarmu antynapadowego. Nadajnik Doma miał formę krzyżyka, a Venice - złotego wisiorka. W razie potrzeby po naciśnięciu przycisku natychmiast byłyby uruchamiane procedury ratunkowe. Venice miała też przycisk alarmowy na swoim biurku. Gdyby wpadła w tarapaty, jak podejrzewał Dom, to czy nie uruchomiłaby alarmu? Postanowił działać. Ojciec udzielił mu kiedyś następującej rady: czasami, gdy pojawiają się wątpliwości, znaczy to, że nie ma żadnych. Zaczerpnął głęboko powietrza i znalazł zacienione miejsce, gdzie czuł się niewidoczny. Sięgnął po telefon komórkowy i wybrał numer komisariatu. Przez chwilę zastanawiał się, czy wykręcić 911, ale intuicja odwiodła go od tego pomysłu. Stłumiony głos osoby, która odebrała, mógł należeć zarówno do mężczyzny, jak do kobiety. - Komisariat w Fisherman's Cove. Czy coś się stało? - Nic się nie stało - odparł Dom. - Czy szef Kramer jest u siebie? - A kto dzwoni? - Ojciec D'Angelo z parafii Świętej Katarzyny. Chciałbym rozmawiać z szefem, jeśli to możliwe. - Dobry wieczór, ojcze. Przykro mi, ale go nie ma. Jest już późno. Oczywiście, że było późno. Minęła dwudziesta druga trzydzieści, na miłość boską. Powinien był o tym pomyśleć. - Przepraszam, nie wiem, co mi przyszło do głowy. Zadzwonię do niego do domu. - Może ojciec spróbować, ale nie liczyłbym na powodzenie. Szef wyszedł dziś wcześniej. Miał pojechać do Waszyngtonu, odwiedzić matkę. Może chce ojciec porozmawiać z oficerem dyżurnym? Zastanawiał się, co odpowiedzieć. Co innego wmieszać w to Douga Kramera - on i tak domyślał się, jaki jest główny rodzaj działalności firmy Security Solutions - a co innego wtajemniczać innego gliniarza.

- Potrzebny mi tylko szef Kramer - odparł. - Nie wspominał, kiedy wróci? - Według grafiku powinien być na służbie jutro, tyle wiem. Mam mu wysłać wiadomość na pager? - Nie, nie trzeba. - Jeśli był w Waszyngtonie, to i tak nic nie zdziała. - To sprawa osobista. Dziękuję za pomoc. Dyspozytor chciał jeszcze coś dodać, ale Dom się rozłączył. Co miał teraz robić? Spróbował jeszcze raz dodzwonić się do Venice, ale po sześciu dzwonkach nie odebrała, więc rozłączył się. I znów stał przed tym samym dylematem, co wcześniej. Z wielu pomysłów, jakie przychodziły mu do głowy, wybrał jeden: musi pójść i sprawdzić, co się dzieje z Venice. Jeśli ma kłopoty, spróbuje jej pomóc, poczynając od zadzwonienia pod 911. Ale jak miał się dostać do środka? Skoro w samochodzie na parkingu siedział jakiś typ, nie mógł wejść tylnymi drzwiami. Z kolei facet na ławce obserwował drzwi frontowe. Na szczęście były jeszcze jedne drzwi, o których nikt nie wiedział. Będąc już blisko kościoła, zaczął biec. *** - Gail, do cholery, odezwij się! - warknął do mikrofonu Jonathan. Zwaliła się tam cała banda, a nikt go nie słyszał. Wiedział, że nie wszyscy w domku zginęli, bo w przeciwnym razie ustałaby strzelanina. Przez całą drogę na szczyt pagórka próbował wywołać kogoś, kto mógłby mu powiedzieć, co tam się właściwie dzieje. - Venice, odpowiedz - powiedział, zmieniając taktykę. - Co tam widzisz? Usłyszał tylko ciszę. *** Gail puściła serię trzech pocisków i schroniła się za belką. Ogień, jakim odpowiedział przeciwnik, przeraził ją. Na dom posypały się długie serie. Pociski rozrywały futryny okien, a te wystrzelone od frontu podziurawiły wewnętrzną ścianę. W rezultacie cały dom stał się strefą śmierci, a powstanie z klęczek równało się natychmiastowemu trafieniu. Nie byli w stanie dłużej bronić się przed tak zmasowanym atakiem, a ich szanse na ocalenie malały równie szybko jak zapasy amunicji. Coś trzeba było zmienić, w przeciwnym razie za kilka minut wszyscy w domku będą martwi. Stephenson postanowił zabrać magazynki, które miał przy sobie Jesse, i rozdać je wszystkim obrońcom, ale to wciąż było mało. Julie Hughes skuliła się w przeciwległym kącie salonu. - Julie! - zawołała Gail, przekrzykując harmider. - Musisz ładować magazynki. I to szybko! - Wzięła do ręki dwa

leżące najbliżej niej i zamaszystym ruchem rzuciła je w stronę Julie. - Thomas! Steve! Rzucajcie puste magazynki Julie! Miała nadzieję, że nie pytając Julie o zdanie, skłoni ją do wykonania polecenia bez zbędnej kłótni. Wkrótce jednak przestało mieć to jakiekolwiek znaczenie. - Użyjcie min! - zawołała Julie ze swojej kryjówki. - Mamy ich dużo! Użyjcie min! - Nie! - jednocześnie zaprotestowali Thomas i Stephenson. - Tam może być Skorpion - dodał Thomas. Zdał sobie sprawę, że przegrywają. Puszczając w niepamięć instrukcje Skorpiona, przesunął przełącznik w karabinie z pojedynczego strzału na potrójną serię. Takie zwiększenie siły ognia spowolniło napastników, ale kiedy po raz trzeci zamek karabinu pozostał w pozycji otwartej i wkładał czwarty i jednocześnie ostatni magazynek, zdał sobie sprawę, że od popadnięcia w prawdziwe kłopoty dzieli go już tylko trzydzieści nabojów. Mimo to wystrzelił jeszcze dwie potrójne serie. Rzucił puste magazynki matce. - Pospiesz się, mamo! - krzyknął. Julie poruszała się powoli, jak w transie. Właściwie nie było żadnego celu, do którego mógłby strzelać. Mierzył więc do ognia wydobywającego się z luf karabinów pod lasem i w trawie. Jego ojciec wrócił na pozycję z tyłu domu, gdzie celów najwyraźniej nie brakowało, bo raz za razem z jednego z dwóch kuchennych okien padał strzał. Mężczyzna, którego Thomas trafił przed domem, wciąż ryczał jak ranne zwierzę i błagał, żeby mu ktoś pomógł. Gdyby nie było to takie denerwujące, mogłoby wydać się smutne. Thomas dwukrotnie wystawiał karabin za okno, żeby oddać strzał w kierunku lasu, i za każdym razem zastanawiał się, czy nie pomóc biednemu sukinsynowi strzałem w głowę, ale nie mógł się zdecydować. Zresztą po co marnować kulę na kogoś, kto już został trafiony? Wystrzelił dwa kolejne pociski. - Mamo! Pospiesz się z tym ładowaniem! Mam prawie pusty magazynek! Musisz to robić szybciej! Julie musiała ogłuchnąć albo postanowiła go ignorować, siedziała bowiem ze spuszczoną głową i szarpała się z karabinem, który jej podsunął. - Jezu, mamo! Pospiesz się. - Nie poruszyła się. Przed domem pojawiło się dwóch mężczyzn. Thomas ściął ich ogniem karabinu. Zamek się zablokował. Był bezbronny, a na podwórku roiło się od napastników. Co

miał teraz począć? Przed domem wrzeszczał ranny mężczyzna, a ojciec wystrzelił kolejnych sześć czy siedem pocisków. - To jakieś szaleństwo - wymamrotał i podszedł na czworakach do matki, która płacząc, zmagała się z nabojami. - Przepraszam - zachlipała. - Staram się. Naprawdę się staram. Zabrał jej magazynek i pudełko z nabojami i wrócił pędem do okna. Magazynek był w połowie pełny. Zaraz. Było inne, lepsze wyjście. Nie, to szaleństwo. Nie, to jedyne rozwiązanie. Z prędkością błyskawicy wrócił do matki i chwycił ją za rękę. - Chodź ze mną. - Nie mogę. - Julie była przerażona. - Musisz! - Zacisnął mocniej dłoń i pociągnął ją za sobą. - Auu! - wrzasnęła. - To boli! Nie zwracał uwagi na jej skargi ani na ojca, który zawołał go z kuchni. Kiedy znalazł się ponownie przy oknie, wyjrzał, strzelił na oślep i skrył się za belką. Przełączył karabin na ogień pojedynczy i zdjął noktowizor. Wcisnął matce karabin do rąk. - Musisz strzelać. Julie chciała odepchnąć broń, ale Thomas nie pozwolił jej tego zrobić. - Nie! - załkała. - Ktoś musi napełniać magazynki. Ja muszę je napełniać. Obiecuję, że będę to robiła szybciej. - Do jasnej cholery, mamo! Zamknij się i posłuchaj! Musisz tylko strzelać przez okno. Przez kilka sekund. - Nie mogę. - I postaraj się nie trafić we mnie. Nawet nie zwróciła uwagi na jego ostatnie słowa. - Nie mogę tego zrobić. Proszę, nie zmuszaj mnie. Pochylił się i pocałował ją w policzek. - Więc nie strzelaj. Założył noktowizor, zerwał na równe nogi i wyskoczył w panującą za oknem noc. Kanonada na zewnątrz przybrała na sile.

Rozdział 44 Dom dostał się do świątyni bocznym wejściem. Ruszył prosto w kierunku konfesjonału, za którym znajdowały się ukryte drzwi, a za nimi betonowe schody prowadzące do piwnicy. Rozległe podziemia Świętej Katarzyny, najbardziej przerażające miejsce, jakie Dom kiedykolwiek widział, zostały wykute w litej skale w latach trzydziestych, gdy wznoszono kościół. Do tej pory znajdowały się tu rzeczy z tamtych czasów. Pudła ze starymi biuletynami i stosy połamanych mebli zalegały pod ścianami, a pośrodku na solidnych metalowych regałach leżały wszelkiego rodzaju stare zabawki, narzędzia, sprzęt ogrodniczy, a nawet trzy skrzynki piwa pamiętające chyba jeszcze czasy prohibicji. Mimo zapalonego górnego oświetlenia, żeby cokolwiek znaleźć, należało się posłużyć latarką. Od wielu lat Dom zastanawiał się, czy nie przysłać tu za karę grupy szczególnie agresywnych dzieciaków, żeby zrobiły porządek, ale zawsze wycofywał się w ostatnim momencie. Podszedł pospiesznie do przeciwległej ściany i przesunął wielki obraz ze sceną narodzin Chrystusa, za którym znajdowały się ciężkie drzwi prowadzące do tunelu Jonathana. Wiszący krzywo na ścianie obrazek skrywał wmurowaną w ścianę klawiaturę. Przed wprowadzeniem kodu Dom się skupił. Wiedział, że ma tylko trzy próby. Ostrożnie wprowadził czternastocyfrowy kod, pomagając sobie zabawnym, tylko jemu znanym szyfrem. TRAHELEFUNT BOX odpowiadało cyfrom 8-7-2-4-3-5-3-3-8-6-8-2-0-9. Wcisnął enter, wsłuchał się w odgłos otwierających się zamków i popchnął ciężkie drzwi. Wykorzystując zielonkawy blask wyświetlacza telefonu, znalazł włącznik światła. Z lekkim trzaskiem rozbłysły jarzeniówki, ukazując jego oczom długi tunel. Przekroczył próg, nie zamykając za sobą drzwi. Dwoma susami pokonał osiem stopni schodów prowadzących w dół i pobiegł korytarzem do jego drugiego końca, gdzie od piwnicy remizy oddzielały go kolejne ciężkie wrota. Wprowadził ten sam kod i nagle zdał sobie sprawę, że nigdy nie przekraczał progu tych drzwi bez Jonathana. Prawdę mówiąc, także po raz pierwszy w życiu był sam w tym tunelu. Kidy usłyszał trzask odblokowywanych zamków, pchnął drzwi, ale stawiały opór. Jakby coś je z drugiej strony blokowało. Naparł mocniej, jednak bez skutku. W końcu dał z siebie wszystko i stalowe wrota ustąpiły, a Dom przekonał się, co je blokowało. Zupełnie zapomniał o pustym zbiorniku na olej opałowy, którym Jonathan zasłaniał

wejście do tunelu od swojej strony. Zbiornik przewrócił się na bok z głośnym metalicznym brzękiem. *** Kiedy w budynku rozległ się dźwięk przewracanego zbiornika, głowa Charliego Warrena wynurzyła się gwałtownie zza ekranu komputera. Rzucił Venice gniewne spojrzenie, ale ona też wyglądała na wystraszoną. Chwycił swój telefon komórkowy i wcisnął przycisk. - Co to, do cholery, było? - Mówił do telefonu, jakby to było walkie-talkie. - To znaczy co? - odpowiedział pytaniem głos w telefonie. - Ten huk. Słyszałem głośny huk. - Na zewnątrz nic nie słyszałem - odparł głos. - A ty, Garino? - zapytał Charlie. - Ja też niczego nie słyszałem. - Zauważyliście coś podejrzanego? - dopytywał się Charlie. - Nic - zapewnił pierwszy głos. - Ani żywego ducha, jak Boga kocham. To miasteczko wygląda na wymarłe. Tylko jakiś ksiądz szedł na spacer. Venice zaczęło szybciej bić serce. Charlie popatrzył na nią badawczo spod zmrużonych powiek. - Garino, wejdź tylnymi drzwiami i sprawdź, co się dzieje na dole. - Czego mam szukać? - Garino nie lubił wątpliwości; jego pytanie zabrzmiało szczerze. - Czegokolwiek - odparł Charlie. - Może księdza. - Mówiąc to, spojrzał na Venice i uśmiechnął się. - A jak go zobaczysz, zastrzel. - Chcesz, żebym zastrzelił księdza? - W jego głosie słychać było przerażenie. - Chyba już za późno, żeby bać się piekła, nie uważasz? - dogryzł mu Charlie. - Daj mi znać, jeśli coś znajdziesz. *** Thomas runął z hukiem na drewnianą werandę, a skraj lasu rozświetliły błyski z luf karabinowych. Wszędzie wokół niego pociski z trzaskiem dziurawiły ścianę i podłogę i obsypywały mu twarz wiórami. Poruszając się z prędkością, o jaką się nie podejrzewał, zrobił dwa obroty w lewo i spadł z werandy na ziemię w miejscu, gdzie deszczówka przez lata wypłukała płytki rów. Teraz dawał on Thomasowi jaką taką ochronę. - Thomas, wracaj! - zawołała matka. - Jezu, mamo, strzelaj!

To był naprawdę kiepski pomysł. Znalazł się w samym środku pola bitwy bez broni i wszyscy chcieli go zastrzelić. Sparaliżowany strachem zastanawiał się, czy ruszyć w przód, czy w tył, żeby nie zostać rozerwanym na strzępy. Wcisnął się głębiej w rów, próbując popełznąć w tył wzdłuż werandy do miejsca, gdzie jego zdaniem padł milczący teraz napastnik. Nieoczekiwanie broń i amunicja tamtego przestała mieć dla Thomasa znaczenie. Z godną uwagi jasnością zdał sobie sprawę, że sytuacja jest tragiczna. Zginie w chwili, gdy uniesie głowę. Naraz usłyszał za plecami serię z karabinu automatycznego i głos ojca: - Idź, Thomas! Weź go! Osłaniam cię. To była szansa. Thomas zamknął oczy i wygramolił się na brzuchu ze swojego okopu. Niczym wystraszona jaszczurka pełzł w stronę leżącego mężczyzny. Na dźwięk nadlatujących pocisków skulił się, ale żadna kula nawet go nie musnęła. Napastnikom trudno było celować, kiedy ojciec osłaniał go, strzelając z frontowego okna. Przyspieszył. Posuwał się, wbijając palce w zimną twardą ziemię, czuł jej zapach. Wychwycił jeszcze jeden zapach - woń własnego strachu. Ziemia była coraz bardziej wilgotna, a kilka jardów dalej stała się zupełnie mokra i śliska. Z każdym calem czuł coraz większą grozę, a kiedy dotarł wreszcie do ciała - bo teraz było to tylko martwe ciało z otwartymi szeroko oczami i wywalonym na wierzch językiem - zdał sobie sprawę, że leżał pośród wypatroszonych jelit trupa. Thomasa ogarnęła zgroza i obrzydzenie. W jednej chwili zwymiotował. Jezu Chryste, co on temu człowiekowi zrobił? Dwa pociski wbiły się w ziemię tuż obok martwego mężczyzny, a dwa kolejne przeleciały ze świstem koło głowy Thomasa, na chwilę go ogłuszając. Pieprzyć to. Teraz ani czas, ani miejsce na refleksję czy żal. Trzeba załadować amunicję i zrobić wszystkim tym bydlakom to samo, co zrobił ich kumplowi. Karabin mężczyzny - M16, jak pamiętał z jakiegoś programu na History Channel leżał na ziemi obok jego ciała. Thomas przyciągnął go, chwytając prawą ręką za pasek. Sam karabin bez nabojów był zupełnie nieprzydatny, ale nieboszczyk był obwieszony dookoła amunicją, podobnie jak Skorpion. Thomas zaczął zdejmować z trupa kamizelkę, ale kolejny pocisk, który uderzył w pobliżu, kazał mu zmienić taktykę. Chwycił nieboszczyka za kołnierz i zaciągnął go do swojej kryjówki. Starał się przy tym nie zwracać uwagi na ciągnący się za nim długi sznur wnętrzności. ***

Jonathan spróbował jeszcze raz wywołać kogoś przez radio i zaklął, kiedy odpowiedziała mu cisza. Przypuszczał, że Hughesowie mogą już nie żyć, ale skoro tak, to kto tam ciągle strzelał? Biorąc pod uwagę ferwor walki, mógł wybaczyć Stephensonowi zgubienie radia, ale nic nie usprawiedliwiało opuszczenia posterunku przez Venice. Pokonał ostatnie wzniesienie i zobaczył skalę ataku przypuszczonego na dom. To była prawdziwa wojna. Ivan przyjął oczywistą strategię. Napastnicy ustawili się w szyku przypominającym literę V i podchodzili do domu od frontu i z prawego boku. Jonathan domyślał się, że z tyłu domu także jest grupa atakujących, ale z miejsca gdzie stał, nie mógł ich zobaczyć. Przeklinał się w duchu za to, że nie docenił przeciwnika. Niewiele by to dało, skoro nie potrafił czytać w myślach Ivana, ale nie zmieniało faktu, że ich taktyka zawiodła. - Box, jesteś w pobliżu?! - zawołał przez radio. - Tuż za tobą - odezwał się Boxers kilka cali od ucha Jonathana. Jonathan o mało nie narobił w portki. - Niech cię szlag, nie rób tego więcej! Boxers roześmiał się. - Sytuacja nie wygląda dobrze - powiedział już całkiem serio. - Tak, wiem, zaczekaj - odpowiedział Jonathan i wytłumaczył kompanowi, co zamierza zrobić. *** Dom odniósł wrażenie, że upadek zbiornika był głośniejszy niż eksplozja. Wibrujący dźwięk odbił się echem od betonowych ścian jak wystrzał karabinu w Wielkim Kanionie. O ucieczce nie było mowy. Jeśli Venice wpadła w tarapaty, musiał jej przyjść z pomocą. Pozostanie tu też nie wchodziło w rachubę. Pamięć podsunęła mu dawno zapomniane słowa trenera futbolu: „Jeśli nie idziesz naprzód, to się cofasz". Ogarnęła go panika i zabrzmiały one teraz tak: „Jeśli nie wyniesiesz się natychmiast z tej piwnicy, zginiesz". Ponownie wykorzystując telefon komórkowy jako latarkę, manewrował pomiędzy nagromadzonymi w piwnicy rupieciami, aż dotarł do schodów prowadzących do dawnej wieży, a stamtąd do pomieszczenia gospodarczego. Wstrzymał na chwilę oddech, uchylił na cal drzwi salonu i rozejrzał się. Wszystko wyglądało jak zawsze - schludnie i czysto. W świetle ulicznej latarni wpadającym przez wykuszowe okno rozpoznawał zarysy mebli. Nie było żadnych śladów włamania czy walki. Z bijącym sercem Dom stał na progu i czekał na reakcję na swoje kakofoniczne

wtargnięcie. Cal po calu przemierzał część mieszkalną. Idąc w stronę starej mosiężnej rury zjazdowej i otaczających ją schodów, zatonął w grubym perskim dywanie. Minął już stojącą pośrodku pokoju sofę i fotele, kiedy zza tylnych drzwi dobiegł go odgłos drapania. Zamarł w bezruchu. Dom wyraźnie widział częściowo przeszklone tylne drzwi. Przez prześwitujący materiał zasłony zobaczył sylwetkę zaglądającego przez szybkę mężczyzny. Nieznajomy nacisnął klamkę. Zaskrzypiała futryna, ale drzwi się nie otworzyły. Dom zaklął pod nosem. Stał na środku pokoju i patrzył, jak mężczyzna cofa się, bierze rozpęd i rzuca się na drzwi. Od uderzenia zafalowała podłoga. Jeszcze jedno i mężczyzna znajdzie się w środku. Ojciec D'Angelo, człowiek pokoju, przykucnął gotów do obrony. W rozgorączkowaniu przypomniał sobie wszystko, czego nauczyli go w wojsku. Trzecia próba wyważenia drzwi zakończyła się powodzeniem. Do środka posypało się potłuczone szkło i fragmenty futryny, a w progu stanął muskularny zbir z pistoletem w ręce. Dom rzucił się na mężczyznę i uderzył go mocno w twarz, nim tamten zdołał się przygotować i złapać równowagę. W miażdżącym uścisku przytrzymał jego rękę wciąż ściskającą broń, a łokieć wbił w sam środek krtani. Pistolet upadł na podłogę. Mężczyzna żałośnie zabulgotał, ale Dom jeszcze nie skończył. Z prędkością i gracją, o jaką się nie podejrzewał, uniósł rękę nieznajomego, a potem opuścił ją, podstawiając jednocześnie swoje kolano. Trzask łamanej kości i potworny krzyk mężczyzny zabrzmiały jak zwycięskie fanfary. Mężczyzna upadł, a Dom uciszył go mocnym kopniakiem w głowę. Cała walka trwała nie dłużej niż dziesięć sekund.

Rozdział 45 Zmieszany odór krwi, kału i strachu był obezwładniający. W płytkim rowie przy werandzie snuł się wokół Thomasa jak chmura, wypełniał nozdrza i wsiąkał w ubranie. Chłopak chciał, żeby już było po wszystkim. Leżąc płasko na ziemi tuż przy tej krwawej jatce, drżącymi rękami wyciągał amunicję z kamizelki trupa i wkładał ją do swojego magazynka. Palce miał śliskie od krwi, co spowalniało robotę. Nad jego głową dom drżał od huku wystrzałów. Przerwał po napełnieniu sześciu magazynków. Po prostu nie mógł już dłużej znieść towarzystwa trupa. Przeczołgał się do końca werandy. A stamtąd... dokąd? W jaki sposób miał się stąd wydostać w jednym kawałku? Co innego przeturlać się i wskoczyć do rowu, ale jak wrócić? Był bezradny i wystawiony na strzał. - Thomas! Na dźwięk swojego imienia podskoczył ze strachu. - Thomas, jesteś cały? - To był ojciec. - Jestem tutaj! - odkrzyknął. - Mam karabin i amunicję! - Wracaj! - Jak? - Thomas, zostań tam! - krzyknęła matka. - Przejdź na tył domu! - zawołał ojciec. - Za rogiem werandy możesz biec... Grad pocisków posypał się na podłogę werandy tuż nad głową Thomasa. Przeciwnik namierzył jego pozycję. Musiał się ruszyć. Natychmiast. Jedyny realny plan, jaki mu przyszedł do głowy, to natychmiastowa ucieczka z rowu, w którym leżał, a potem okrążenie domu w nadziei, że nie będzie tam na niego czekał tysiąc bandziorów. - Thomas, czy... - Słyszałem! - wrzasnął. I wszyscy inni też, pomyślał. Gdzie, do cholery, jest Skorpion? Podniósł się na kolana z łokciami wciąż wbitymi w ziemię, a potem spróbował się rozejrzeć. Błyski z luf zastąpiły widoczne teraz ludzkie postacie. Napastnicy zbliżali się szeroką ławą do domu i do niego. Nie miał pojęcia, jak są daleko, ale przypuszczał, że nie

więcej niż czterdzieści, pięćdziesiąt jardów. Pod wpływem impulsu przyłożył karabin do ramienia, oparł jego łoże o ziemię i wybrał cel. Pociągnął za spust, tak jak go uczono, i podskoczył, kiedy z lufy posypał się grad pocisków. Karabin miał przełącznik ustawiony na strzelanie seriami. Jego cel osunął się na ziemię jak szmaciana lalka, a czterech czy pięciu stojących obok napastników padło, szukając schronienia. Kryjówka Thomasa stała się najważniejszym celem na polu bitwy. Pociski szatkowały deski werandy i spulchniały ziemię dookoła. Thomas wyskoczył z rowu na otwartą przestrzeń i rzucił się w wysoką trawę, twarzą w dół. Miejsce, w którym jeszcze przed chwilą się znajdował, zasypał grad kul. Wygramolił się z trawy, stanął, z trudem łapiąc równowagę, i ruszył za najbliższy róg domu. Po przebiegnięciu trzech kroków poczuł gwałtowne szarpnięcie i krzyknął z przerażenia i bólu, kiedy jego noga wykręciła się na wysokości uda. *** Venice dojrzała w oczach Charliego Warrena strach. Słyszała go też w jego głosie, kiedy bezskutecznie próbował wywołać swoich ludzi przez radio. Spojrzał na nią. - Co się dzieje? Była zupełnie unieruchomiona, a ten człowiek zamierzał ją zabić, postanowiła więc milczeć. - Znasz jakiegoś księdza? - zapytał. - Mieszkamy obok kościoła - odparła. - To małe miasteczko. - Co on mógłby tu robić? Potrząsnęła głową. - Nie mam pojęcia. - Zawołaj do niego. Powiedz, że jesteś zajęta i nie wolno ci przeszkadzać. Przecież to nie miało sensu, pomyślała. Dlaczego miałaby tak mówić? - Mów - powtórzył Charlie. Tym razem przyłożył jej pistolet do głowy. - Jeśli kogoś tu zobaczę, będę strzelał. - Dom - krzyknęła. - czy to ty?! - Jeśli nie zdoła zrobić nic więcej, może przynajmniej jemu uratuje życie. Żadnej odpowiedzi. - Tak ma na imię ten ksiądz? - zapytał Charlie. - Dom? Venice przytaknęła. - Powiedz mu, żeby trzymał się z dala.

Venice wzięła głęboki wdech. - Dom, jeśli to ty, nie mam teraz czasu. Jestem zajęta. I znowu nic. - Może ten hałas to nic takiego - powiedziała. - Obraz spadł ze ściany. Charlie obrzucił ją gniewnym spojrzeniem. - Obrazy nie krzyczą. - Podszedł do drzwi. Mocniej zacisnął dłoń na kolbie pistoletu. Ktokolwiek to jest, zastrzelę go. - Położył dłoń na klamce i nacisnął. *** Mimo kakofonii wystrzałów i przenikliwych krzyków Stephensona Gail usłyszała głośne mlaśnięcie, dźwięk, jaki wydaje pocisk wbijający się w ciało. Wszyscy to usłyszeli. - O mój Boże! Thomas! - krzyknęła Julie. Stephenson rzucił się do okna. - Steve! Nie! - zawołała Gail. - Ja go stamtąd wyciągnę! - To mój syn - odparł Stephenson. To mówiło wszystko. Podciągnął się na rękach i z głuchym łoskotem upadł na werandę. Julie chciała go złapać za kostkę, ale się spóźniła. Huk wystrzałów na zewnątrz przybrał na sile. Gail zaczęła czołgać się w stronę okna Stephensona. Nagle zdała sobie sprawę, że to zbyt ryzykowne. Pod wpływem impulsu zawróciła i wyskoczyła przez swoje okno prosto w wysoką trawę zasłaniającą fundamenty tylnej części domu. Przygotowała się na potężną kanonadę. *** Julie, która pozostała sama w domu, była oszołomiona rozmiarami rozgrywającego się dramatu. Thomas i Stephenson byli na zewnątrz, pod gradem kul. Nie mogła stracić ich obu. Gdzie był Skorpion? I jego wstrętny pomagier? Jak mogli ją tak zostawić? Nawet własna rodzina ją opuściła. Nie chciała umierać. Jej wzrok spoczął na detonatorach. Kołatki. Ich ostatnia deska ratunku. To był jedyny sposób na uratowanie życia jej chłopcom. Ale przecież gdzieś tam pomiędzy napastnikami mógł być Skorpion. „Nie róbcie niczego, dopóki nie usłyszycie, jak wołam"... nieważne. Coś tam, coś tam. Skąd miała wiedzieć, czy Skorpion w ogóle jeszcze żyje? Nie dbała o to. *** Dom z tonu głosu wywnioskował, że Venice jest w niebezpieczeństwie. Słowa, które wypowiedziała, nie pasowały do niej. Potrzebowała go.

Stał teraz niezdecydowany. Wiedział, że to pułapka. Jeśli przekroczy próg tych drzwi, Bóg jeden raczy wiedzieć, co się stanie. Może na przykład zostać zastrzelony. Ale zostać tutaj, kiedy Venice tam groziło niebezpieczeństwo, to... tchórzostwo. Jak mógłby... Wszystko rozstrzygnęła poruszająca się klamka. Dom przywarł do ściany przy drzwiach i czekał. Kiedy tylko zatrzask zamka cofnął się i uchyliły się drzwi, z całych sił rzucił się na nie. Zgodnie z oczekiwaniami jego gwałtowne wtargnięcie do pokoju zwaliło osobę za drzwiami z nóg. Cofnął się szybko, żeby intruz nie pociągnął go za sobą na podłogę, ale w przeciwieństwie do tamtego na dole, ten był zwinny i lekki. Dom złapał go za klapy marynarki, próbując wypchnąć za drzwi, ale przeciwnik bez trudu mu się wywinął. Kiedy intruz przyjął postawę godną mistrza sztuk walki, Dom już wiedział, że wpadł w tarapaty. Szkolenie wojskowe tu nie wystarczy. W bezpośrednim starciu Dom nie miał szans. Modlił się o broń i nagle dostrzegł na podłodze pistolet. W nim jedyna nadzieja. Tamten był szybszy. Chyba czytał w myślach Doma, kiedy wyprowadził cios w lewą stronę jego głowy. Dom zrobił unik, ale gdy się pochylił, lewy sierpowy trafił go prosto w policzek, tuż przy uchu. Usłyszał trzask i poczuł zapach krwi. Zamroczony zatoczył się do tyłu i wpadł na stolik do kawy, który podciął mu nogi. Dom runął na podłogę. Nie miał wątpliwości, że ma złamaną szczękę. Wiedział też, że pistolet wciąż leży na podłodze. Widział go. Gdyby jego ręka była o pięć cali dłuższa, mógłby go dotknąć. Nie mógł się poruszyć, ale przecież musiał, żeby uratować Venice albo zginąć, próbując ją ratować. Przekręcił się na bok i wyciągnął ramię z taką desperacją, że o mało nie wywichnął sobie barku. Udałoby mu się zapewne dosięgnąć pistoletu, gdyby nie kopniak w głowę. Przed oczami zawirowały mu gwiazdy i poczuł, że balansuje gdzieś na granicy świadomości. Kiedy odzyskał zdolność widzenia, pistolet spoczywał w dłoni napastnika. A potem usłyszał strzał. *** Zielona Brygada zbliżała się do domku. Poruszali się od strony lasu, bez przerwy strzelając, zasypując budynek ogniem z karabinów. W planie Jonathana nie było żadnych niuansów ani subtelności. Rozdzielili się z Boxersem, postanawiając zająć się prawym skrzydłem napastników. Jonathan obszedł ich z lewej, żeby zaatakować od tyłu, a Boxers z prawej, żeby zasypać gradem kul pod kątem. Jeśli plan się powiedzie, powinni otoczyć atakujących i zepchnąć ich na lewe skrzydło.

Jonathan poruszał się w kucki. Karabin ustawiony na potrójny strzał trzymał w ręku. Zobaczywszy przeciwnika, strzelał w środek ciała i szukał następnego. Nie było czasu na potwierdzenie trafienia ani martwienie się, czy trafiony nie podniesie się ponownie. Wojna ma swój rytm, nieplanowane crescenda i chwile spokoju, z których można wyczytać, co się dzieje. Kiedy Jonathan podchodził trzeciego z kolei oprycha, usłyszał, że zmienił się rytm walki, strzelanina nasiliła się, ale strzały były mniej przypadkowe. Zerknął w prawo akurat w chwili, gdy ktoś wyskakiwał z okna domku i został natychmiast trafiony. Wypluł z siebie przekleństwo i już miał się odwrócić w poszukiwaniu swojej ofiary, kiedy jakiś ruch przed domkiem wywołał jeszcze silniejszą kanonadę. Jezu Chryste, jeden Hughes próbował ratować drugiego. Jonathan musiał dać im wsparcie. Przyłożył karabin do ramienia, wypatrzył błysk z lufy i wystrzelił serię trzech pocisków. Broń przeciwnika zamilkła. Nagle zaskoczył go oślepiający błysk w pobliżu domku i charakterystyczny dźwięk wydawany przez wybuchającą minę. Cokolwiek znajdowało się pomiędzy drzewami po lewej stronie domku, zostało rozerwane na kawałki. W słuchawce usłyszał głos Boxersa: - Kto, do cholery... *** Kanonady nie było. Gail, wyskakując przez okno, spodziewała się, że zmiecie ją ogień karabinów, ale jakimś cudem była cała i zdrowa. Jeden z członków jej zespołu nie żył, dwóch odniosło rany, a ona musiała zapewnić im bezpieczeństwo. Czuła, że to jest jej obowiązek. Gail doczołgała się na łokciach i kolanach do narożnika budynku i dalej na jego lewy bok. W niedużej odległości dojrzała wijącego się z bólu i klnącego jak szewc Thomasa oraz ojca, który osłaniał go własnym ciałem. Obaj żyli. Dalej dostrzegła zbliżających się napastników. Przyspieszyli teraz znacznie i w szybkim tempie zmniejszali dystans dzielący ich od domu. Przyjęli teraz szyk przypominający kształtem literę L. Zbliżali się frontalnie i lewym skrzydłem. Tu trwała strzelanina, a na tyłach panował spokój. Zrozumiała nareszcie, czemu miał służyć ten huraganowy ogień na początku. W ten sposób odwrócili uwagę od zbliżających się z tyłu głównych sił. Zdała sobie też sprawę, że chodziło o coś więcej. Starali się ukryć prawdziwy cel ataku. - O Boże - powiedziała na głos. - Oni... Oślepiająco biały błysk porwał jej słowa. ***

Echo wybuchu pierwszej miny wciąż jeszcze przetaczało się po podwórku, kiedy nastąpiła kolejna eksplozja, tym razem z lewej strony frontowej części budynku. Jonathan zobaczył przed sobą ludzi i roślinność skoszoną chmarą pędzących z zawrotną prędkością metalowych śrucin. W ciągu trzydziestu lat parania się wojennym rzemiosłem nigdy nie zdarzyło mu się stać po tej stronie miny przeciwpiechotnej. Wybuch był o kilka rzędów wielkości głośniejszy, niż się spodziewał. „Jeśli słyszysz eksplozję, to znaczy, że żyjesz". Ale jak długo? Ponieważ znalazł się poza zasięgiem tamtej miny, musiał się liczyć z tym, że znajdzie się w zasięgu następnej. Wcisnął przycisk radia na piersi. - Box, weź... Ostatnie słowo zagłuszyła eksplozja. *** Julie prawie zapomniała, że do zdetonowania miny potrzebne są trzy kliknięcia kołatki. Za pierwszym razem nacisnęła zapalnik tylko raz. Kiedy nic się nie wydarzyło, szybko nacisnęła go dwukrotnie i znów cisza. Za trzecim razem nacisnęła trzy razy i krzyknęła głośno, kiedy huk eksplozji rozdarł powietrze. Pamiętała, że z tyłu miny też znajdowała się strefa niebezpieczna, do której nie można wkraczać. Gdyby nie zdetonowała min teraz, nie miałaby pewności, czy napastnicy nie są już za miną, a Steve i Thomas przed nią. Bez chwili wahania podeszła do drugiego detonatora i teraz za pierwszym razem mina wybuchła. Obserwowała efekt swoich poczynań: oślepiający blask, a potem przesłaniający wszystko obłok. Ciężki wstrząs pojawił się dopiero chwilę później. Sięgnęła po trzeci zapalnik, oburącz objęła kołatkę, schroniła się za drewnianą belką i zaczęła głośno liczyć. - Raz, dwa, trzy... Ten wybuch był setki razy głośniejszy niż poprzednie dwa, ale tylko przez chwilę, zanim ogłuchła. Wnętrze domku eksplodowało odłamkami drewna i tłuczonego szkła. Potem nie czuła już niczego. *** Dom był przekonany, że nie żyje. Powinien nie żyć. Jakim cudem morderca chybił? Poczuł na ramionach czyjeś silne dłonie i usłyszał dziwnie znajomy głos. - Ojcze? Ojcze! Jezu Chryste, nic ojcu nie jest? Dom rozpoznał głos, nim odzyskał wzrok. To był Doug Kramer.

- Czy ja żyję? - zapytał Dom. - Nie jest ojciec ranny? - zapytał z kolei szef policji. Był tak obolały, że kto wie, może był ranny, choć nie wiedział tego na pewno. Znajdował się na piętrze, w gabinecie Venice. Leżał na plecach, a po swojej lewej stronie, na dywanie, widział wykrzywioną z bólu twarz napastnika. - Nie czuję nóg. - krzyczał mężczyzna, ale Kramer nie wydawał się tym poruszony. Za leżącym na brzuchu intruzem Dom widział wciąż przywiązaną do krzesła Venice. - Dostałem ojca wiadomość - tłumaczył Kramer. - Przyjechałem tu akurat w chwili, gdy jakiś typ włamywał się frontowymi drzwiami. On i jego nieprzytomny kolega są teraz przykuci kajdankami do schodów na dole. Wszedłem na górę i usłyszałem hałasy. Venice wiła się w więzach, tak że jej krzesło zaczęło podskakiwać. - Uwolnijcie mnie - powiedziała i po chwili poprawiła się, dodając: - Proszę. Jestem potrzebna Diggerowi przy komputerze. Kramer uniósł głowę i rozejrzał się. - Digger. - Niech ktoś mi pomoże - wyjęczał Charlie. - Karetka już jedzie - odparł Kramer. - Digger tu jest? Dom przesunął się na podłodze, żeby zająć się raną Charliego. Zdjął mu krawat i rozerwał koszulę na piersiach. Najpierw znalazł ranę wylotową, po prawej stronie nad pępkiem. Rana wlotowa znajdowała się na wysokości kręgosłupa. - Może im pan powiedzieć, żeby się pospieszyli? - rzucił Dom. - Wykrwawi się bez pomocy lekarza. - Ja mogę ich tylko wezwać, ojcze, a nie jechać po nich. - W oddali rozległ się dźwięk syren. Wielu syren. Strzelanina w Fisherman's Cove to wielkie wydarzenie. Kramer wyjął z kieszeni spodni szwajcarski scyzoryk i przeciął taśmę najpierw na nadgarstkach, a potem na kostkach Venice. Venice rzuciła się do komputera. - Błagam, niech tam będzie jeszcze coś do zrobienia - modliła się szeptem.

Rozdział 46 - Jasna cholera! - wykrzyknął Boxers przez radio. - Obrócili minę w stronę domu. Mieli saperów! I znowu bardziej skomplikowany, śmielszy ruch, niż się Jonathan spodziewał. - OZW? - zapytał. Ocena zniszczeń wojennych. Z miejsca, gdzie stał Jonathan, wciąż widać było tylko obłok kurzu. - Ciężkie do ekstremalnych - odpowiedział Boxers obojętnym tonem prawdziwego wojownika. - Więcej szczegółów za minutę. „Ciężkie do ekstremalnych". To mówiło wszystko, nawet jeśli nic nie tłumaczyło. I pasowało do obrazu zniszczeń, który rozciągał się przed Jonathanem. Noc ponownie stała się cicha. Zbliżając się do miejsca potyczki, poczuł ucisk w żołądku. Julie - to musiała być ona pragnąc za wszelką cenę powstrzymać szturm, przypadkowo obnażyła niedociągnięcie w szkoleniu armii Ivana Patricka - atakujący byli za bardzo ścieśnieni. Ludzie w obliczu śmiertelnego zagrożenia instynktownie szukają więzi z innymi. Jedna mina zabiła lub okaleczyła ponad tuzin członków brygady. Kiedy wrócił mu słuch, w miejscu ciszy pojawiły się jęki rannych. Wszędzie pełno było ciał i szczątków. Tam gdzie natknął się na wciąż żywych napastników, rozbrajał ich i zostawiał samym sobie. - Sprowadzimy pomoc tak szybko, jak to będzie możliwe - powtarzał raz za razem. Nie zamierzał brać jeńców; nie miał ani czasu, ani środków, żeby ich pilnować. Jeśli żyli, to dobrze dla nich; jeśli umierali, czekając na pomoc, cóż, taka jest cena, jaką płacą źli chłopcy. W słuchawce rozległy się jakieś trzaski i usłyszał głos Venice. - Skorpion, tu Kwoka. Słyszysz mnie? - Gdzie podziewałaś się, do cholery? - warknął Jonathan. - To zbyt skomplikowane na rozmowę przez radio - ucięła. - Jak sytuacja? - Niejasna. Co najmniej jeden nasz nie żyje. I mnóstwo przeciwników. Zabezpieczamy teren. - A co z Olbrzymem? Zanim Jonathan zdążył odpowiedzieć, odezwał się Boxers.

- Nie może być lepiej. Dzięki, ze pytasz. Skorpion, z dzieciakiem jest źle. Musze go szybko przekazać lekarzowi. - A co w domku? - Jeszcze nie sprawdziłem. Najpierw muszę zatamować krwotok u chłopaka. Wpadłeś na trop Ivana? Pytanie było zasadne, ale przedwczesne. - Na razie ani śladu. Mam tu mnóstwo kawałków ciał, które trzeba poskładać do kupy. - Uważaj na ambitnych maruderów - ostrzegł go Boxers. Dobra rada, ale Jonathan nie odpowiedział. Wiedział, że kto żyw uciekał w bezpieczne miejsce. - Transport jest gotowy - powiedziała Venice. - A nasz gość specjalny? - zapytał Jonathan. - Kiedy ostatnio sprawdzałam, był przestraszony i gotów do drogi. - Niech startują. Dziesięć minut przed lądowaniem zadzwoń drugi raz i ściągnij wszystkich. - Przyjęłam. W tle Jonathan słyszał dziwny harmider. - Co tam się dzieje? Słyszę jakieś hałasy. Zawahała się. - Martwię się o was - rzuciła w końcu. - Powiem ci o nas później. - O nas? Jakich nas? - Mam najświeższy obraz z satelity - zmieniła temat. - W podczerwieni... Boże, Digger, co tam się działo? - W podczerwieni doskonale widać źródła ciepła. Rozlana krew ma własny odcień. Jonathan domyślał się, że Venice widzi teraz prawdziwe piekło. - Sprowadź pomoc. Jonathan stał pośrodku tej jatki z bronią gotową do strzału i powoli obracał się w miejscu

w

poszukiwaniu

śladów

jakiegokolwiek

ruchu,

oznak

czyhającego

niebezpieczeństwa, ale nie dostrzegł nic nowego. Teren był bezpieczny. Ruszył w kierunku domu. Prawa strona budynku była spustoszona przez wybuch. Weranda zniknęła, pozostały z niej tylko drzazgi. Przed domem płonął stos drewna. Ze śladów, jakie wybuch pozostawił na ziemi, Jonathan wyczytał, że saper nie tylko obrócił minę w stronę budynku, ale dla lepszego efektu niszczącego przeniósł ją bliżej werandy. Kiedy podszedł bliżej, okazało się, że frontowa ściana w większej części pozostała

cała, choć mocno okaleczona i pogruchotana, belki wytrzymały jednak główne uderzenie. Wyjątek stanowiła okolica prawego okna, znajdującego się na wprost miny, gdzie odłamki wyrwały spory kawał ściany. Metalowe kulki, które wpadły przez otwór, musiały w środku dokonać spustoszenia. - Julie?! - zawołał Jonathan. - Jesteś tam? Możesz już bezpiecznie wyjść. - Nic. Cisza. Bojąc się, co za chwilę zobaczy, wędrował pośród zgliszczy werandy. Z nadpalonej deski zrobił kładkę, po której wspiął się na stos drewna. Przewiesił karabin przez ramię, złapał parapet i podciągnął się na rękach, a potem wskoczył do czegoś, co do niedawna było staroświeckim salonem. Teraz pomieszczenie było kompletnie zdemolowane. Nic nie zachowało się w całości. Niewiele rzeczy dało się w ogóle rozpoznać. Metalowe kulki zniszczyły wszystko, jeśli nie bezpośrednim uderzeniem, to rykoszetem. - Julie?! - zawołał. - Julie Hughes! Jesteś tutaj? Zmierzając w stronę miejsca, gdzie zostawił detonatory, musiał odsuwać na bok połamane meble i potłuczone naczynia. Była tam. Leżała na prawym boku z twarzą zwróconą w jego kierunku. Głowę miała przekrzywioną pod dziwnym kątem. Plama krwi pokrywała ucho i zabarwiła na czerwono włosy. Podbiegł do niej, przyklęknął i zdjął rękawiczkę, żeby sprawdzić puls na szyi. Poczuł pod palcami, jak w tętnicy pulsuje żywym strumieniem krew i uśmiechnął się. Przycisnął dłonią włącznik radia. - Wszystkie jednostki, tu Skorpion. Znalazłem Cenny Ładunek Trzy. Wygląda na to, że nic jej nie jest. Jest nieprzytomna, ale tętno ma silne, miarowe. - Boxers lepiej oceni jej stan. Z wyjątkiem poważnego urazu głowy nic jej chyba nie jest. Wstał i przeszedł do kuchni. Zauważył leżące na podłodze ciało. Jezu, oni przeżyli tu piekło. - Jak tam Cenny Ładunek Jeden? - Porządnie oberwał - odpowiedział Boxers - ale ma wolę życia. Pewnie będzie miał nogę podobną do mojej. Jonathan głęboko wciągnął w nozdrza powietrze, przytrzymał je i wypuścił. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, poszło lepiej niż... - Skorpion? - odezwał się Boxers. - Jest tu też szeryf. Nieprzytomna. Nie wiem, w jakim stanie. Na podwórku z tyłu domu coś się poruszyło. Jonathan był pewny, że widział, jak ktoś biegnie z prawej strony na lewą. - Olbrzymie? Tu Skorpion - zawołał do mikrofonu. - Cenne Ładunki Jeden i Dwa są z

tobą? - Potwierdzam. - Jesteście po czarnej stronie domu? - Nie. Po zielonej. Jakiś problem, o którym powinienem wiedzieć? Jonathan podszedł do okna wychodzącego na tył domu i wyskoczył przez nie. - Chyba coś widziałem z tyłu. Idę sprawdzić. - Nie mogę iść z tobą, szefie. Zajmuję się dzieciakiem. - W porządku - odparł Jonathan. - Skoro was tam nie ma, nie muszę się martwić, że zastrzelę nie tego, kogo trzeba. Jonathan zeskoczył na ziemię, przykucnął i z karabinem gotowym do strzału szukał celu. Ziemia usłana była ciałami, ale żadne z nich się nie poruszało. Wcisnął guzik radia i powiedział: - Kwoko, tu Skorpion. - Mów - odezwała się Venice. - Co pokazuje ostatnie zdjęcie satelitarne? Chwila przerwy. - Nie widzę żadnej zmiany - odparła. - Ale to czterominutowe odświeżanie... Nie musiała kończyć. W ciągu czterech minut można przebyć szmat drogi. Do głowy przychodziły mu różne scenariusze. Może facet po prostu uciekał. Tę koncepcję odrzucił od razu. Przede wszystkim biegł w niewłaściwym kierunku. Podwórko z tyłu domu było małe, nie zdołałby tu znaleźć kryjówki. Poza tym kończyło je strome zbocze. Nagle zrozumiał. - Olbrzymie! Myślę, że on szedł po GVX. - Pięć minut - odpowiedział Boxers. - Daj mi pięć minut i dołączę do ciebie. - To może być Ivan - snuł przypuszczenia Jonathan. - W takim razie cztery minuty. Jonathanowi spodobał się pomysł walki jeden na jednego z Ivanem. Czyżby aż tak dopisało mu szczęście? No, no. Po co Ivan miałby dowodzić atakiem, skoro przewaga jego ludzi była miażdżąca? Po co miał ponosić ryzyko, jeśli przede wszystkim chodziło mu o GVX? - Skorpion? - wywołał go przez radio Boxers. - Zostań - odparł Jonathan. - Ja wchodzę. - Nie ryzykuj, człowieku - powiedział przyjaciel błagalnym tonem, którego rzadko używał. - To pewnie tylko jeden z żołnierzy. Nie wiesz, czy to Ivan. A jeśli to on, możesz

wpaść w pułapkę. Nie musisz nic robić, dopóki nie spróbuje stamtąd wyjść. Kiedy pojawią się posiłki, urządzimy oblężenie. Posiłki - jeśli można to tak nazwać - znajdowały się o godzinę drogi stąd. Zbyt wiele mogło się w tym czasie wydarzyć. Jonathan wyjął słuchawkę z ucha; zwisała teraz swobodnie na jego piersi. Zdawał sobie sprawę z ryzyka. Wiedział, że szukanie człowieka w budynku tych rozmiarów co stodoła jest szaleństwem. Był przecież wyszkolony, potrafił wyrecytować z pamięci całą doktrynę wojenną. Ale wszystko to nie miało znaczenia, skoro miał szansę dopaść mordercę żony. Człowieka, który ją torturował. Może nie potrzebował niczyjej pomocy, bo nie chciał, żeby ktokolwiek widział, co zamierza zrobić. Może nie przywiązywał wagi do niebezpieczeństwa, ponieważ bardziej niepokoiła go myśl, że Ivan Patrick chodzi na wolności. I że w ogóle żyje. Przeszedł niezauważony przez podwórko i przystanął przy ciężkich wrotach, żeby naprędce ułożyć jakiś plan. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, miał teraz niewielką przewagę. Obejrzał wnętrze stodoły za dnia, więc w przeciwieństwie do Ivana znał z grubsza jej plan. Wiedział też, gdzie dokładnie ukryto GVX, a Ivan mógł się tego jedynie domyślać. Zgoda, przewaga była niewielka i zyskiwała na znaczeniu dopiero w chwili, gdy Jonathan wejdzie do środka i znajdzie sobie bezpieczne schronienie. W pierwszych sekundach po otwarciu drzwi, gdy stanie w progu, mimo nocnych ciemności, będzie mu tylko brakowało tarczy strzeleckiej wyrysowanej na piersi. Poza tym te drzwi wyjątkowo otwierały się na zewnątrz, co czyniło wejście jeszcze trudniejszym. Na szczęście nie były zaryglowane. Przewiesił M4 przez ramię i sięgnął po mossberga. Gruby śrut z niewielkiej odległości potrafił uczynić wystarczające spustoszenia, a zmniejszał prawdopodobieństwo, że chybi celu. Stał z bronią gotową do strzału i przygotowywał się do wejścia. Wejść i znaleźć kryjówkę. To był jego cały plan. Palcami lewej ręki uchylił ciężkie wrota i wskoczył w ciemność. Po zrobieniu trzech kroków usłyszał charakterystyczny grzechot pistoletu maszynowego - Mac-10, jak się domyślał na podstawie nietypowego tempa wystrzałów. Dzięki tłumikowi broń wydawała dźwięki podobne do tasowania talii kart. Uderzenie pocisku w ścianę było dwukrotnie głośniejsze niż sam wystrzał. Jonathan rzucił się na ziemię za grubą belkę podtrzymującą dach stodoły. Lecąc blisko jard w powietrzu, poczuł, jak jeden pocisk rozdziera rękaw jego koszuli, a drugi odrywa kawałek obcasa z buta. Skulił się w cieniu belki.

- To ty, Ivan? Odpowiedzią była kolejna seria, która przeszyła belkę z drugiej strony. - Brawo - zakpił Jonathan. - Spodziewałem się po tobie lepszych umiejętności strzeleckich. Zaczekał na kolejną serię, tym razem krótszą, wskazującą na to, że magazynek jest pusty. Dla Jonathana był to sygnał, żeby ruszyć. Poderwał się na nogi i pobiegł głębiej w mrok, bliżej furgonetki. Teraz pojazd ich rozdzielał. Jeśli przeciwnik był zajęty wymianą magazynka i patrzył w dół, nie miał pojęcia, gdzie znajduje się Jonathan. Należało tylko zachować ciszę. Czas na nasłuchiwanie. Za furgonetką usłyszał szelest, odgłos kroków na klepisku. Położył się na ziemi i spojrzał spod samochodu. Gdyby cokolwiek się poruszyło, był gotów do strzału. Czekał na jakiś cień czy dźwięk. Nic. Kolejny szelest, tym razem bardziej na lewo. Strzelec skradał się w kierunku belki, za którą do niedawna krył się Jonathan. Albo chciał zajść Jonathana od tyłu. Kierunek, z jakiego dochodziły dźwięki, dopuszczał obie możliwości. Jonathan stanął przed wyborem: pozostać na miejscu albo poszukać lepszego schronienia po drugiej stronie furgonetki - tyle że w tym wypadku mógł zostać osaczony. Postanowił zaczekać jeszcze chwilę w nadziei, że nie straci przewagi. Nie strzelił w kierunku źródła hałasu - tak postąpiłby nowicjusz. Szanse na celny strzał były bliskie zeru, kiedy nie widziało się obiektu, poza tym zdradziłby w ten sposób swoją pozycję. Kiedy po raz trzeci usłyszał szelest - tym razem było to coś więcej niż zwykłe szuranie - rozległ się on za belką. To potwierdziło jego przypuszczenia, że strzelec próbuje zająć pozycję. Jeśli Jonathanowi uda się dostatecznie długo tkwić nieporuszenie, to... Zaskoczył go cichy trzask, a chwilę później oślepiające białe światło zalało wnętrze stodoły. Jonathan zerwał z głowy noktowizor, ale było już za późno. Blask flary wbił się niczym szpilki w jego oczy. Chwilowo oślepiony i zupełnie bezbronny wystrzelił z mossberga w kierunku, skąd ostatnio dochodziły dźwięki, przeładował i tym razem wycelował bardziej na lewo, a później na prawo. Zaraz potem wczołgał się pod furgonetkę. Ponieważ i wzrok, i słuch miał chwilowo wyłączone, przetoczył się na drugi koniec furgonetki. Cały czas miał świadomość, że jeśli jakaś zabłąkana kula trafi w pojemnik na furgonetce, dalsza walka nie będzie miała sensu. Mrugał gwałtownie, jak oszalały, żeby pozbyć się białych plam na siatkówce i odzyskać zdolność widzenia w ciemnościach. Ruszył w kierunku frontowej ściany stodoły. Dopóki nie wrócą mu wszystkie zmysły i dopóki nie będzie wiedział, gdzie znajduje się przeciwnik, jego jedyną szansą był ruch.

Ta sama reguła odnosiła się do przeciwnika. Co prawda przewidział to i zasłonił oczy przed blaskiem flary, ale i tak mógł mieć jeszcze kłopoty ze zlokalizowaniem Jonathana. Żeby wziąć go na muszkę, strzelec musiałby przejść na drugą stronę furgonu. Nadejdzie z lewej czy z prawej strony? Wyczołgał się spod samochodu, żeby zobaczyć wejściowe wrota, na wypadek gdyby strzelec próbował zrobić go w konia i uciec. Jonathan zrobił jeszcze dwa kroki w tył i zderzył się z traktorem stojącym dokładnie pod... sąsiekiem! Bardziej poczuł, niż usłyszał obecność drugiego przeciwnika. Może to był cień lub skrzypiąca deska, a może po prostu szósty zmysł podpowiedział mu, skąd nastąpi atak. Uniósł strzelbę i pociągnął za spust, ale mężczyzna rzucił się na niego ułamek sekundy wcześniej. Huk i rozbłysk. Jonathan miał opalone brwi i stłuczony policzek. Napastnik przeleciał nad pokrywą silnika traktora, ale nie stracił równowagi. Stanął pewnie z gotową do strzału berettą w ręku. Jonathan działał instynktownie, nie miał czasu na myślenie, na załadowanie kolejnego pocisku ani na sięgnięcie po karabin. Jego dłoń odszukała rękojeść noża spoczywającego w pochwie na ramieniu. Wyszarpnął go w ułamku sekundy - czasie krótszym niż potrzebny jest do wycelowania z pistoletu - i przeciągnął ostrzem po ręce, w której przeciwnik trzymał broń, uszkadzając ścięgna i nerwy w nadgarstku. Beretta wylądowała na ziemi. Podszedł o krok bliżej i z szerokim zamachem rozpłatał przeciwnikowi brzuch, a następnie poderżnął gardło. W świetle dopalającej się flary fontanna krwi wydawała się czarna. Mężczyzna padł na ziemię jak kamień. Jonathan obrócił się, jakby spodziewał się ataku kolejnego napastnika. - Wszystko w porządku, Dig? - zawołał do niego zza drzwi Boxers. - Wchodzę. - Box, nie... Olbrzym wpadł do środka i rzucił się w lewo w poszukiwaniu kryjówki, jak chwilę wcześniej Jonathan. - Dopadłeś go? - Nie wszystkich. - Wyglądasz okropnie. Czy to był Ivan? Jonathan potrząsnął głową i wskazał w stronę tylnej części budynku. Schował mossberga i sięgnął ponownie po M4. Idąc w tym kierunku, nie musiał się obawiać, że trafi w furgonetkę. Szli obaj ramię w ramię, jak wiele już razy w przeszłości w różnych krajach świata; wysoki Boxers z prawej strony, a niski Digger z lewej.

Boxers dostrzegł to pierwszy. Wyprostował się i zacisnął mocniej dłoń na kolbie karabinu. - Ej, ty tam w rogu! Nie ruszaj się! Ani drgnij! Jonathan rzucił się do przodu, żeby wyjrzeć zza belki. Mężczyzna łudząco przypominający napastnika, któremu Jonathan poderżnął gardło, leżał na ziemi w kałuży krwi. Boxers zapalił lampkę znajdującą się na lufie karabinu. W jej świetle wyraźnie było widać, że strzał z mossberga zrobił co najmniej pięć dziur w szyi i ramieniu mężczyzny, na tyle dużych, że na pewno rany były śmiertelne. Boxers szturchnął mężczyznę lufą karabiny. - Ej, ty, żyjesz? - Sprawdź puls - polecił Jonathan. - Nie będę wtykał palców w tę breję. Jonathan przewrócił oczami. Wszedł w kałużę krwi, pochylił się i uniósł głowę leżącego. Mężczyzna miał otwarte szeroko oczy, ale brakowało charakterystycznej blizny, jaką miał człowiek, którego Jonathan tak bardzo chciał zabić. - Gdzie jest Ivan? Mężczyzna uśmiechnął się. Potem jego oczy zmętniały i uszło z niego życie.

Rozdział 47 Załadunek przebiegał bez zakłóceń. Thomas z rodzicami i wszyscy ocalali napastnicy zostali przetransportowani na pokład blackhawka, który uniósł się w powietrze sześć minut po tym, jak wylądował, zostawiając na miejscu ośmiu cywilów. Za odpowiednie pieniądze i przy odpowiednich koneksjach można było dyskretnie załatwić każdy problem. Mniej więcej za godzinę wszyscy znajdą się w szpitalu wojskowym pod Cincinnati, gdzie zajmą się nimi lekarze przyzwyczajeni do tego, że powinni jak najmniej wiedzieć o swoich pacjentach. Dostęp do sieci tajnych ośrodków medycznych w kraju i za granicą Jonathan zyskał dzięki swojej służbie w Delcie. Jonathan patrzył, jak transportują rannych do śmigłowca, tylko do chwili, gdy upewnił się, że rodzina Hughesów jest bezpieczna na pokładzie, a potem odwrócił się do Boxersa wciąż stojącego z bronią gotową do strzału. - Ty też, Olbrzymie - powiedział. Boxers nawet na niego nie spojrzał. - Box, to już koniec. - Zostaję - odparł. Niesubordynacja Boxersa była bardziej zaskakująca niż strzał snajpera. - Co ty, do cholery... - zaczął Jonathan, ale ugryzł się w język i wybrał łagodniejszą formę. - Taki jest plan - powiedział. - Plany się ciągle zmieniają. Nie zostawię cię tu samego na pastwę... Jonathan westchnął. - Posłuchaj, doceniam twoją lojalność... - Więc się zamknij i odeślij śmigłowiec w cholerę. Tracimy czas. Jonathan obszedł Boxersa dookoła i spojrzał mu prosto w oczy. A właściwie prosto w grdykę. - Masz przeszkolenie medyczne. Możesz pomóc chłopakowi i jego matce. - W maszynie jest pełno sanitariuszy. Nie potrzebują mnie. Nie weźmiesz wszystkiego na siebie, Dig. - To była moja misja, Box. Ja ją spieprzyłem, a teraz spróbuję naprawić sytuację. Ty tylko...

- Nie lecę. Szczerze mówiąc, nie mieli czasu na dyskusje. Jonathan spróbował po raz ostatni. - Coś ci powiem. Jeśli coś pójdzie nie tak i wsadzą mnie do więzienia, ty mnie uwolnisz. Mimo panujących ciemności dostrzegł u Boxersa iskierkę zainteresowania. - Z więzienia, tu, w Ameryce? Nie da rady. - Liczę na ciebie. Boxers rozważał jego propozycję ze wzrokiem wbitym gdzieś w dal. - Przecież wiesz, że to niemożliwe. - Dla ciebie nie ma rzeczy niemożliwych. - Pieprzysz - prychnął Boxers. - A co z nią? - Wskazał trzymającą się za głowę Gail Bonneville. Najwyraźniej nie minął jeszcze szok wywołany wybuchem claymore'ów. Jonathan uśmiechnął się. - Wiesz, jak lubię piękne kobiety. - Ponieważ Boxers nie parsknął śmiechem, jak tego oczekiwał, dodał: - Następny ruch należy do niej. Zawarliśmy układ. Boxers wyprostował się, nabrał powietrza do płuc i głęboko westchnął. - Zostaję - powiedział, ale zająknął się przy tym lekko. Nie miał zwyczaju odmawiać szefowi. Jonathan był kompletnie zaskoczony. Zdarzało mu się słyszeć przeprosiny czy obiekcje, ale nie mógł przypomnieć sobie otwartego buntu. - Jeśli będziemy musieli skądś uciekać, to zrobimy to razem - odezwał się Boxers i przewiesił broń przez ramię. - Podjąłem decyzję, więc możesz się dłużej nie trudzić. No i tyle. Negocjacje skończone. Kiedy śmigłowiec pilotowany przez starych przyjaciół Jonathana uruchomił silniki, Jonathan odwrócił się do niego plecami i podszedł do mężczyzny w średnim wieku, który sprawiał wrażenie, jakby go dopiero co wyciągnięto z łóżka. Boxers trzymał się z boku. Na twarzy mężczyzny malowały się na przemian przerażenie i konsternacja. - Will Joyce. - Jonathan wyciągnął w przyjaznym geście zachlapaną krwią dłoń. Cieszę się, że pana znowu widzę. Mężczyzna nie poruszył się, tylko przekrzywił z zaciekawieniem głowę. - Czy my się znamy? - To może za dużo powiedziane. Poznaliśmy się kilka dni temu na podwórzu przed domem Tibora Rothmana. Will zamrugał oczami, próbując sobie przypomnieć.

- Pan jest byłym mężem. - Tak jest. To nie było wystarczające tłumaczenie. - Co tu się, do cholery, działo? Jonathan cofnął wyciągniętą do powitania dłoń i włożył ręce do kieszeni. Ten gest miał oznaczać spokój. - Jedna zasada, zanim zaczniemy. Albo się pan zgodzi, albo zawrócę śmigłowiec i odeślę pana do domu. O tym, co pan widzi, może pan napisać, co chce, ale nie wolno panu podać nazwisk ludzi, z którymi pan będzie rozmawiał. Zgoda? Will cofnął się o krok. - Nie mogę się na to zgodzić. Jonathan zrobił przedstawienie, naciskając guzik radia. - Lot Ratunkowy, tu Skorpion. Wyjął z ucha słuchawkę, żeby Will mógł słyszeć odpowiedź pilota. - Mów, Skorpion. Jonathan spojrzał na Willa. - I jak będzie? Wybór należy do pana. Drugiej szansy nie będzie. Dogadujemy się czy nie? Dosłownie widać było, jak myśli galopują w głowie dziennikarza. - Chodzi tylko o nazwiska? - Skorpion, chcesz pohandlować z Lotem Ratunkowym? - Zaczekajcie - powiedział do mikrofonu, a potem do Willa: - Wszystkie osoby pozostaną anonimowe. Żadnych nazwisk, żadnych opisów postaci, nic, co pozwoliłoby nas zidentyfikować. I ostrzegam, proszę nie składać obietnic, których nie zamierza pan dotrzymać. Will drżał lekko, zastanawiając się, co zrobić. - Kim ona jest? - zapytał, wskazując Gail. - Ludzie czekają, Will. Chce pan ten materiał czy nie? Wyraźnie wbrew sobie Will z głębokim westchnieniem odpowiedział: - Zgoda. Jonathan uznał, że Will mówi szczerze, i włączył mikrofon. - Lot Ratunkowy, zignoruj. Dobrej nocy. - Uśmiechnął się do Willa. - Na czym skończyliśmy? - Miał mi pan powiedzieć, co tu się, do cholery, stało.

- Najpierw proszę mi powiedzieć, co pan już wie. Gail podeszła i stanęła obok Jonathana. W odpowiedzi na jego pytające spojrzenie kiwnęła głową, co miało znaczyć, że dochodzi już do siebie. Will wyjął z kieszeni małą latarkę i zapalił ją. Strumień światła padł na zwłoki. - Jezu... - wyszeptał. Przeniósł wzrok na Jonathana. - Kilka godzin temu ktoś zadzwonił do mnie do domu i powiedział, że jeśli interesuje mnie temat, który może przynieść mi sławę, to za chwilę pod drzwiami pojawi się kierowca. Miałem dwie minuty na podjęcie decyzji. Ten ktoś powiedział, że sprawa ma związek z Tiborem, więc ubrałem się i jakiś małomówny facet zawiózł mnie na farmę w Middleburgu, gdzie czekał na mnie olbrzymi helikopter. Przez chwilę myślałem, że to porwanie. Lecieliśmy z pół godziny, potem wylądowaliśmy znów na jakimś polu i czekaliśmy na instrukcje. W dalszym ciągu nie bardzo wiem, co się dzieje, ale tamci w śmigłowcu powtarzali mi cały czas, że jak tu przylecę, to dostanę niesamowity materiał, i to na wyłączność. - Przerwał, zastanawiając się, czy ma coś jeszcze do dodania. - Czy to wystarczy? Jonathan skinął głową. - To brzmi wiarygodnie. - Odetchnął głęboko, przygotowując się do dłuższego monologu. - Widzi pan, mieliśmy tu dziś w nocy rodzaj wojny... Kiedy już zaczął, nie zajęło mu aż tak dużo czasu opowiedzenie całej historii - a przynajmniej najważniejszych wątków; nie chciał zdradzać wszystkiego od razu. Will Joyce słuchał, sprawdzając od czasu do czasu, czy jest jeszcze miejsce w pamięci dyktafonu. Kiedy Jonathan skończył, Will zapytał: - GVX jest tutaj? - Tam. - Jonathan wskazał stodołę. - A dlaczego postanowił mi pan o tym wszystkim opowiedzieć? W tej samej chwili dał się słyszeć przeciągły, leniwy warkot silników śmigłowca. Niebo rozświetliło się białym oślepiającym blaskiem; strumień światła przesunął się po okolicznych drzewach. - Kto to? - zapytała Gail. To były pierwsze słowa, jakie wypowiedziała po wybuchu miny. - FBI - wyjaśnił Jonathan i spojrzał na Willa. - Ostrzegam, że będą strasznie wkurzeni całą tą sytuacją. Wuj Sam jest cholernie zakłopotany, że ta tajemnica wyciekła, i zrobi wszystko, by informacja nie dotarła do opinii publicznej. - Co zrobi?! - zapytał Will, przekrzykując warkot wirników. Światło reflektora wyłowiło ich z mroku i zamknęło w oślepiającym kręgu.

- Fabian Conger w jednym miał rację! - wykrzyczał Jonathan, odwracając głowę i mrużąc oczy. - Prawda to potężna broń. Kiedy tajemnica zostanie ujawniona, nie trzeba będzie już walczyć o jej utrzymanie. Dlatego zaprosiłem na tę imprezę dziennikarza. Boxers podszedł do swojego szefa. - Zaczyna się robić ciekawie - zagadnął. Oślepieni blaskiem światła, w huraganie wywołanym przez obracające się łopaty, nie widzieli już śmigłowca. Z głośnika popłynął - sądząc z głośności, głos Boga: - Położyć się twarzą do ziemi, ręce i nogi na bok, nie ruszać się. Na twarzy Willa pojawiło się przerażenie. - Jezu, oni gotowi pomyśleć, że brałem w tym udział. Jonathan odłożył na bok broń i powoli uklęknął. - W tej chwili na pewno! - krzyknął. - Niech pan robi, co każą. - Lepiej niech go pan posłucha - doradziła Gail. Z przerażeniem w oczach Will Joyce rzucił się na ziemię. Miał szczęście, że nie został zastrzelony. Zrobił to zbyt szybko. Jonathan, obwieszony bronią, nie mógł sobie pozwolić na taki błąd. Leżąc z policzkiem przyciśniętym do ziemi, powiedział do dziennikarza: - Zaufaj mi, Will. Poczekaj dziesięć minut, a przekonasz się, jak działa mój plan. Jonathan czuł, jak ziemia drży pod butami grupy szturmowej FBI, która wysypała się ze śmigłowca. Dzielnie znosił wykrzykiwane groźby i zastosował się do polecenia, żeby się nie ruszać. Nie stawiał oporu nawet wtedy, gdy wykręcono mu brutalnie ręce do tyłu i skuto je kajdankami. Wydawało mu się, że tuż obok Will Joyce wybuchł płaczem, a na pewno przepraszał. Za co, Jonathan nie miał pojęcia. Z kolei po jego lewej stronie bez protestów dał się poskromić Boxers - ta jego decyzja z całą pewnością zaoszczędziła wszystkim mnóstwa amunicji. Jonathan leżał prawie cały czas z zamkniętymi oczami, chroniąc je przed kurzem unoszącym się spod butów, ale w pewnym momencie zerknął i zobaczył, że są to buty gumowe. Głosy z kolei brzmiały jak głos Dartha Vadera pod respiratorem. Ci ludzie mieli na sobie kombinezony chroniące przed skażeniem biologicznym. To znaczyło, że Dom prawidłowo przekazał informację od Jonathana. Kiedy Jonathan był już odpowiednio mocno skrępowany, członkowie oddziału przecięli paski karabinu i strzelby, uwalniając go od broni. Teraz przyszła kolej na czterdziestkępiątkę i K-bar. Na koniec znaleźli trzydziestkęósemkę, zabrali radio i zostawili go w spokoju. Zniekształcony przez maskę, a mimo to znajomy damski głos powiedział:

- Posadźcie ich. Agenci wyjątkowo delikatnie chwycili go pod pachy i posadzili na ziemi. Nie był specjalnie zaskoczony, choć zrobiło to na nim wrażenie, że FBI używa takich samych kombinezonów jak wojsko. Dla Willa Joycae'a musiała być wyjątkowo stresująca myśl, że jest otoczony przez armię kosmitów. Twarz Jonathana rozjaśnił najbardziej chojracki uśmiech. - Czy to ty, Wolverine? Piękny strój. Ale zupełnie niepotrzebny. Pojemniki z GVX są bezpieczne. Dowodząca kosmitami kobieta rzuciła spojrzenie swojemu podwładnemu, który wyjął miernik skażeń biologicznych i chemicznych. - Zero na wszystkich skalach - zameldował. - Schodzimy na poziom D - zarządziła Wolverine - ale miejcie kombinezony pod ręką. - Mówiąc to, zdjęła z głowy kaptur i potrząsnęła długimi do ramion włosami. Jonathan wiedział, że są rude, ale przy tym oświetleniu mogły mieć dowolny kolor. - Jasna cholera! - wykrzyknął Will Joyce, kiedy rozpoznał twarz kobiety. Jonathan uśmiechnął się. - Will Joyce, dziennikarz „Washington Post". Pozwól, że przedstawię ci Irene Rivers, dyrektor Federalnego Biura Śledczego. Żadne z nich nie wyciągnęło ręki na powitanie. Will uniósł głowę. - Wolverine? - Stare dzieje - powiedział Jonathan, wzruszając ramionami. - Lubi zwierzęce pseudonimy*. Irene wcisnęła kaptur pod pachę. Jonathan widział w jej oczach złość. - Dziennikarz? - zapytała. - Nie byle jaki dziennikarz - odparł Jonathan. - Przyjaciel Tibora Rothmana. Pisze o jego śmierci. Irene zacisnęła szczęki i przenosiła wzrok z jednego mężczyzny na drugiego. - Zabiłeś dziś mnóstwo ludzi, Dig - powiedziała. - Nie powinni do mnie strzelać. - Zastawiłeś na nich pułapkę. To jest morderstwo pierwszego stopnia. Powinnam cię aresztować. Jonathan uśmiechnął się. *

Wolverine ang. - Rosomak

- I pewnie to zrobisz - odparł. - Zaprośmy do sali konferencyjnej prokuratora generalnego, mojego adwokata i omówmy to. Albo pójdźmy dalej i zwołajmy konferencję prasową. - Powinieneś był do nas zadzwonić - powiedziała. Spojrzała na Gail. - A pani to już na pewno. A tak w ogóle, co pani tu właściwie robi? - Od ośmiu godzin zadaję sobie to pytanie trzy razy na minutę - odparła Gail. - Dzwoniłem do ciebie - Jonathan postanowił wrócić do tematu. - Jak myślisz, jak tu trafiłaś? A tak przy okazji, witam. - Trzeba było zadzwonić wcześniej. Gdzie jest GVX? Jonathan wskazał ruchem głowy. - Tam, pod wiatą. - Wszystkie pojemniki? - Wszystkie, o jakich wiem. - A gdzie Hughesowie? Jonathan zamilkł na chwilę. - Tu ich nie ma. - A gdzie są? Uniósł wysoko brwi i czekał, aż się zastanowi. Na pewno nie chciałaby omawiać takich szczegółów w obecności podwładnych. Irene skinęła na jednego z agentów. - Proszę ich uwolnić. Jonathan dostrzegł w oczach agenta wahanie, ale zauważył też, że nie zakwestionował jej rozkazu. Poczuł na ciele chłodny dotyk stali, kiedy agent przecinał plastikowe kajdanki. Dwa ciachnięcia i był wolny. Dwa kolejne i wolny był Will Joyce. Następnie Gail, a ostatni Boxers. - Poproszę też moje radio. - Wiedział, że o broń lepiej się nie dopominać. Irene kiwnęła głową i radio wróciło do Jonathana. Połączył je natychmiast ze słuchawką w uchu. - Zostawcie nas samych - powiedziała Irene do stojących w pobliżu agentów. Wracamy do poziomu A i sprawdźcie tę wiatę. Agent znów się zawahał. - Pani dyrektor, uważam... - Zobaczył jej spojrzenie. - Tak jest. - Chodźmy - powiedziała Irene, kierując się w stronę zasadzki Jonathana. - Pan też - odezwał się Jonathan do Willa. To, że Gail ma iść, było oczywiste. - Jakie

to uczucie znów być w centrum wydarzeń? - zwrócił się do Irene. Zapaliła latarkę, żeby oświetlić sobie ścieżkę. - Tylko na chwilę. Podoba mi się, ale agenci robią się strasznie nerwowi. - Nikt nie chce, żeby na jego zmianie dyrektor wpadł w tarapaty - odparł Jonathan. Po przejściu jakichś trzydziestu jardów Irene zatrzymała ich i ściszyła głos do szeptu. - No, powiedz nam wreszcie. Wiem, że masz plan i wszystko starannie wyreżyserowałeś. Przejdźmy do rzeczy. Jonathan zawsze cenił Irene za otwartość. Zwrócił się do Willa: - Proszę pamiętać o swojej obietnicy - przypomniał mu. Potem zwrócił się do Irene. Krok pierwszy. Zostawiasz Hughesów w spokoju i anulujesz oskarżenie o morderstwo. Irene pokręciła głową. - Nie wydaje mi się, żebyś... - Jeszcze nie skończyłem - odparł Jonathan. - Krok drugi. Przygotujesz kogo trzeba na wiadomość, że mój przyjaciel Will ma zamiar opublikować wstrząsający artykuł na temat Carlyle Industries i ich tajnego kontraktu na produkcję broni biologicznej z pogwałceniem Bóg raczy wiedzieć ilu traktatów i umów międzynarodowych. Kiedy sekret ujrzy światło dzienne, nie trzeba już będzie zabijać ludzi. Irene spojrzała na wyraźnie teraz ożywionego dziennikarza, wymachującego w powietrzu swoim dyktafonem. - Coś jeszcze? - warknęła. - Daj spokój, Irene. Wiesz dobrze, że sama poczujesz ulgę. Prawda cię wyzwoli. - Czy coś jeszcze? - powtórzyła. - Jeszcze dwie sprawy - odpowiedział Jonathan. - Obwieścisz światu, czym była Zielona Brygada i w jaki sposób Ivan Patrick przekształcił grupkę ekologów w paramilitarne stado wilków. Jak trochę poszperasz, gwarantuję, że dotrzesz do nielegalnego handlu bronią, i mogę się założyć o sto dolców, że ten właśnie handel jest powodem całego dzisiejszego zamieszania. - Pozostała jeszcze jedna sprawa - podpowiedziała mu Irene. - Tak. Chcę, żebyś traktowała mojego przyjaciela Willa jako dokumentalistę tego, co wyjdzie jeszcze na jaw. Pomyśl o Pulitzerze dla niego. Irene podparła się pod boki i z niedowierzaniem pokręciła głową. - Wielkie zamieszanie, tyle trupów i żadnej odpowiedzialności. Niewiarygodne. Jonathan roześmiał się głośno, wiedząc już, że wygrał. - Twoja szklanka jest zawsze do połowy pusta, Irene.

- A co zamierza zrobić pani szeryf Prawo i Porządek? - dyrektor zwróciła się do Gail. Ta nie spieszyła się z odpowiedzią. Spojrzała na Jonathana, a potem przeniosła wzrok na pobojowisko przed domem. Wreszcie podjęła decyzję. - Zamierzam wrócić do Indiany i pochować dobrego przyjaciela. - Jej oczy zaczerwieniły się, kiedy patrzyła na Jonathana. W innych okolicznościach czułby się w obowiązku wziąć ją za rękę. - A z tobą, specjalisto od tworzenia alibi, zamierzam stworzyć legendę Colliera, najdzielniejszego na świecie pogromcy terrorystów. Jonathan uśmiechnął się. Niczyje życie nie zostanie już zmarnowane. Irene starała się sprawiać wrażenie rozzłoszczonej, ale w końcu smutno się roześmiała. - Niezłe z ciebie ziółko, Digger. - Więc zgadza się pani? - zapytał Will. - Wydaje mi się, że tak - odparła z zastanowieniem. Słuchawka w uchu Jonathana zaskrzeczała. - Skorpion? Tu Kwoka. Zniknęła furgonetka. Stuknął dłonią przycisk radia. - Jaka furgonetka? - zapytał, widząc zaskoczone spojrzenia wszystkich naokoło. - Na szczycie wzgórza - odparła Venice. - Myślałam, że już po wszystkim i przestałam oglądać zdjęcia z satelity. Kiedy teraz spojrzałam, furgonetki nie było. - Odjechała? - zapytał. Przez myśl przebiegł mu czarny scenariusz. - Coś jeszcze? - Przepraszam, Skorpion. Powinnam... Noc zmieniła się w dzień, kiedy stodoła eksplodowała w kuli ognia. Fala uderzeniowa zwaliła ich z nóg.

Rozdział 48 „Jeśli słyszysz eksplozję, to znaczy, że żyjesz". To podstawowa zasada wszystkich, którzy mają do czynienia z materiałami wybuchowymi. Dlatego nim zaczęły spadać z nieba kawałki drewna, stali i gumy, Jonathan wiedział już, że dożyje następnego dnia. A przynajmniej następnej minuty. Domyślał się też, co się stało. Ivan nie uciekł ani nie zginął. Jeśli kiedykolwiek zamierzał wdać się w walkę z Jonathanem, to teraz zmienił plany. Cała strzelanina była tylko manewrem maskującym kradzież GVX. I z tego powodu poświęcił życie Bóg wie ilu swoich zwolenników. Drzewa tarasujące drogę przez most uniemożliwiały pogoń. - On kradnie GVX! - krzyknęła Gail. - Zdałam sobie z tego sprawę, nim wybuchła mina, kiedy zobaczyłam, w jakim szyku atakują. Gail tłumaczyła dalej, ale Jonathan uciszył ją i pomógł podnieść się Irene Rivers. - Nic ci się nie stało? - zapytał. Irene już wydawała przez radio rozkazy swoim ludziom. Kazała im ocenić straty i z powrotem włożyć kombinezony. Miała pełne ręce roboty. Za jej plecami Jonathan widział, jak Boxers biegnie w stronę stodoły. Najwyraźniej nic mu się nie stało, ale był wściekły. - Co się dzieje? - Wytłumaczę w śmigłowcu - powiedział Jonathan, wskazując pracującą na jałowym biegu maszynę. Czując zbliżającą się nową przygodę, Boxers uśmiechnął się. Pędząc w górę łagodnego wzniesienia, Jonathan najpierw poczuł, a potem zobaczył biegnącą za nimi Gail. W innych okolicznościach protestowałby. Ale jakie to teraz miało znaczenie? Fakt, że widziała śmierć swojego przyjaciela, był wystarczającą stawką, by wejść do gry. Znajdowali się pięć kroków od maszyny, kiedy zatrzymał ich pilot. - Stać - rozkazał. Boxers powalił go na ziemię jednym ciosem. - To agent federalny - warknęła Gail. - Nie możecie tego robić. - Oczywiście, że możemy - odezwał się Boxers, siadając za sterami. - Byleby nie

uderzyć jego odznaki. Jonathan wepchnął Gail do środka i wskoczył za nią. - Startuj, szybko! - wrzasnął do Boxersa. Stojący pięćdziesiąt jardów dalej federalni nie połapali się jeszcze, co się dzieje, ale kiedy usłyszą wysokie obroty silnika, to może się szybko zmienić. Boxers nie miał czasu na zapięcie pasów. Położył rękę na drążku i zwiększył moc. Łopaty zaczęły się obracać, wydając charakterystyczny dla blackhawków dźwięk. Tak jak Jonathan przewidywał, wzbudziło to natychmiastowe zainteresowanie agentów. Nie słyszał wykrzykiwanych rozkazów, widział tylko poruszające się usta, a potem biegnących w ich stronę ludzi. - W górę, Box! - krzyknął. Federalni byli tylko dwadzieścia jardów od nich i celowali prosto w Jonathana. Widząc to, Jonathan rzucił się na podłogę. Łopaty napotkały wreszcie odpowiednio duży opór powietrza, silnik zawył i maszyna oderwała się od ziemi. Agentów dzieliło od śmigłowca jeszcze dziesięć jardów. Jeden z nich strzelił, ale pocisk przeszedł gdzieś bokiem. Jezu, pomyślał Jonathan, chcą zestrzelić swojego ptaka? Pięć jardów. Śmigłowiec wisiał trzy stopy nad ziemią, kiedy pierwszy agent dopadł drzwi. Łokciami zaparł się o podłogę, ale gdy maszyna uniosła się wyżej, stracił grunt pod nogami. W Jonathanie obudził się taktyk i chwalił Boga, że opancerzony kadłub osłoni ich przed kolejnymi pociskami. Humanista tymczasem widział nadgorliwego dzieciaka w okularach, który podjął niewłaściwą decyzję i był gotów zginąć za sprawę. Boxers zawahał się. - Bierzemy go? - krzyknął. - Już go wzięliśmy! Leć! Im wyżej się wznosili - na pięćdziesiąt, a potem sto stóp - tym więcej desperacji widać było na twarzy agenta. W jego oczach czaił się strach, mężczyzna pobladł. Gdy znaleźli się na wysokości, gdzie nie mógł dosięgnąć ich żaden pocisk z ziemi, Jonathan podniósł się, wychylił z kabiny, złapał przerażonego agenta za pas i wciągnął do środka. Nogi zwisały mu jeszcze na zewnątrz, a już sięgnął do biodra po broń. Jonathan przycisnął butem jego szyję do podłogi. - Posłuchaj, kretynie - starał się przekrzyczeć hałas. - Właśnie uratowałem ci życie. Nie każ mi zmieniać zdania. Gail podbiegła do chłopaka i zabrała mu glocka, a potem zakuła w jego własne

kajdanki. - Masz jeszcze jakąś broń? - zapytała. Dzieciak zrobił stoicką minę, choć jego oczy wskazywały, że wolałby być z mamusią. Jonathan był zadowolony. Stoicki znaczy spokojny. Jonathan zdjął z uchwytu na wrędze słuchawki. Jedne podał Boxersowi, drugie nałożył sam. Gail poradziła sobie sama. Dzięki Bogu, hałas ustał. Jonathan wcisnął guzik interkomu. - Jesteś tam, Box? - Na miejscu, Czerwony Jeźdźcze - odpowiedział. - To wycieczka krajoznawcza, czy mamy jakiś cel? - Jest tu FLIR*? - Jonathan wiedział, że Boxers zna akronim pasywnego systemu śledzenia w ciemnościach. - Jest. Na dodatek włączony. - Znajdź uciekający samochód - powiedział Jonathan. - Wyruszył jakieś dziesięć minut przed nami. - To nie ma znaczenia, skoro w okolicy jest tylko jedna droga. - Boxers zawrócił maszynę nad drogę, którą tu wcześniej przyjechali. Z tej wysokości widzieli kilka mil trasy, więc odnalezienie samochodu nie powinno trwać długo. A jednak czujniki niczego nie wykryły. - Zaczekaj chwilę! - zawołał Jonathan, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciela. Zawracaj! - Dokąd? - Do domku. Do drogi pożarowej na grzbiecie wzniesienia. Hughesowie mówili, że nie wiedzą, dokąd prowadzi. Może Ivan wie. - Albo jedzie, żeby się dowiedzieć - dodała Gail. Boxers nie miał czasu na dyskusje. Zwiększył moc wirnika na ogonie i obrócił maszynę tak ostro, że mało się nie poprzewracali. Na odgłos protestów Boxers wybuchnął śmiechem. - Boże, jak ja kocham swoją robotę. Wznieśli się na wysokość pięciuset stóp i z pochylonym dziobem mknęli w kierunku domku Hughesów. Przelatując nad domem i stodołą, Jonathan ocenił stopień zniszczeń. Krew zastygła już na tyle, że stała się prawie niewidoczna, ale ciała były wciąż ciepłe. Z trudem *

Forward Looking InfraRed

pohamował chęć policzenia trupów. To byłoby niewłaściwe. Wkrótce zostawili za sobą miejsce, w którym rozegrała się bitwa, i lecieli teraz nad niekończącą się połacią lasu. Jonathan i Boxers w tym samym momencie dostrzegli furgonetkę i w tym samym momencie wskazali ją palcem. - Tam! - zawołali. Biorąc pod uwagę stan nawierzchni, samochód jechał szybciej, niż nakazywał rozsądek. Nawet z tej wysokości widzieli, że SUV ledwo pokonuje wystające korzenie i podskakuje na wybojach. - Macie jakiś pomysł, jak go zatrzymać? - zapytał Boxers. - Wygląda na to, że trzy mile dalej ten trakt łączy się z normalną drogą. Przy tej prędkości mamy siedem minut, żeby coś wymyślić. Jonathan i Gail spojrzeli na siebie. Jej wzruszenie ramionami oznaczało, że nie ma żadnego pomysłu. Jonathan rozejrzał się, żeby sprawdzić, jakim sprzętem dysponują. Fotele i podłoga blackhawka były zawalone różnymi rzeczami. Dostrzegł hełmy i kilka kamizelek z kevlaru. Prawdziwy żołnierz, niezależnie od tego, jaki nosi strój, nie zostawia broni, więc jej tu nie było, ale mieli przynajmniej glocka agenta. To już było coś. Niewiele, ale zawsze coś. Jonathan schował pistolet do kieszeni na udzie. Jego wzrok spoczął na zwoju liny i już wiedział, co musi zrobić. *** - Zdajesz sobie sprawę, że to szaleństwo, prawda? - zapytał przez interkom Boxers, kiedy Jonathan kończył przygotowania. - Nic nowego - mruknął pod nosem Jonathan, ale jego słowa utonęły w hałasie silników. Spojrzał na Gail. - Będziesz jego oczami - powiedział. Gail kiwnęła głową, ale jej mina wyraźnie pokazywała, że w pełni zgadza się z opinią Boxersa. To było szaleństwo. - On nie może patrzeć jednocześnie w dół i przed siebie - ciągnął Jonathan. - Ja już zjeżdżałam na linie - powiedziała Gail. - W HRT. - Ustąp mi - odparł Jonathan. - Pilnuj prędkości i wysokości. Boxers utrzyma mnie w linii prostej, ale reszta zależy od ciebie. - Dam sobie radę - uspokoiła go. Choć marzyła o innym rozwiązaniu. - Musisz odczytywać sygnały, które będę ci dawał rękami. Jeśli dam ci sygnał, żebyś zwolniła linę, to masz to zrobić, rozumiesz? - Zawiązał linę w taki sposób, żeby móc się

wyczepić, gdyby w coś się zaplątał. Ponieważ cała operacja była jego pomysłem, nie widział powodów, dla których mieliby zginąć wszyscy, jeśli coś poszłoby nie tak. - Na miłość boską, Grave, ja to wszystko rozumiem. - Za trzy minuty obniżam pułap - wtrącił się Boxers. - Jeśli nadal zamierzasz popełnić samobójstwo, to zacznij się szykować. - Zrozumiałem - odpowiedział Jonathan. - Zaczął zdejmować słuchawki, ale zawahał się. - Mów do mnie Digger - zwrócił się do Gail i mrugnął. Zdjął słuchawki i rzucił je na podłogę. Wstał, podszedł do otwartych drzwi przedziału ładunkowego, wziął do ręki ciężką linę o średnicy czterdziestu milimetrów i zaczepił ją do wyciągarki. Spojrzał w otaczającą ich noc, wyskoczył na zewnątrz, objął nogami linę i zaczął się ześlizgiwać w dół. Zaskoczyła go siła pędu powietrza. W strumieniu powietrza wytwarzanym przez łopaty czuł się, jakby wisiał na szczycie giętkiego masztu w czasie huraganu. Pod jego skrzyżowanymi stopami, poniżej końca pięćdziesięciostopowej liny umykały ciemne plamy koron drzew. Mógł być teraz równie dobrze nad wodą jak nad stałym lądem. To był właśnie największy problem związany ze zjeżdżaniem na linie. Spoglądanie w dół dezorientowało, trudno było ocenić odległość od ziemi. Aby temu przeciwdziałać, należało patrzeć pod kątem czterdziestu pięciu stopni, gdyż dzięki temu zyskiwało się dodatkowy punkt odniesienia w postaci horyzontu. Jonathan dostrzegł przed sobą jadącą z zawrotną prędkością furgonetkę. Widział ją w przecince między drzewami utworzonej przez drogę pożarową. Szalony sposób prowadzenia samochodu wskazywał, że Ivan - był już teraz pewien, że to on siedzi za kierownicą - musiał usłyszeć, jak nadlatują, i wpadł w panikę. Zamiast prosto furgonetka jechała zygzakiem. Podskakujące co chwila światła wskazywały, że zawieszenie samochodu długo może nie wytrzymać. Zsunął się po linie niżej. Kiedy do jej końca brakowało jeszcze pięć stóp, spojrzał w górę, żeby sprawdzić, jak radzi sobie blackhawk. W normalnych warunkach zjeżdża się po linie z wiszącego nieruchomo śmigłowca. Teraz Jonathan po raz pierwszy w życiu próbował dokonać tego w pędzie. Szczególnie duże wrażenie zrobiła na nim odległość, na jaką ciągnęła się lina za śmigłowcem. Zaczął się poważnie zastanawiać, czy istniała choćby najmniejsza szansa na powodzenie tej akcji. *** Gail złapała się na tym, że krzyczy przez interkom, choć wiedziała, że mając do dyspozycji mikrofon z funkcją redukcji hałasu, jest to niepotrzebne. - Szybciej! - popędzała Boxersa. - On jest wciąż za furgonetką.

Śmigłowiec zwiększył prędkość. W efekcie Digger wychylił się bardziej wstecz i odniósł dziwaczne wrażenie, że maszyna odlatuje bez niego. - Jest teraz nad furgonetką - powiedziała, obserwując ciemną sylwetkę Skorpiona majaczącą na tle jaśniejszego samochodu. - Jest przed samochodem. Zwolnij. Plan zakładał dopasowanie prędkości śmigłowca do prędkości samochodu, kiedy Jonathan będzie wisiał na linie przed nim. - Nie za dużo - ostrzegła Gail, gdy odległość zaczęła się zmniejszać. Dostrzegła rozbłyski w samochodzie. - Strzelają do niego! - krzyknęła. *** To dopiero była karuzela. Siła wiatru utrudniała wiszenie na linie, a największym problemem Jonathana stała się grawitacja. Obejmując linę nogami, czuł się bezpiecznie, ale zaczynał tracić siły. Lewa ręka drżała mu z wysiłku. Zrobił pętlę od pachą, wiedział jednak, że to przyniesie chwilową ulgę. Boxers wspaniale pilotuje maszynę, pomyślał, kiedy doganiał SUV-a, ale gdy go wyprzedził i zaczął się oddalać, przeklinał Gail, że nie umie odpowiednio nakierować Olbrzyma. Potem poczuł, jak maszyna zwalnia, i zrozumiał, że czas zacząć działać. Prześlizgując się między koronami drzew, otworzył kieszeń na prawym udzie i wyjął zabranego agentowi FBI glocka. Ściskał go mocno, zdając sobie sprawę, że to jego jedyna broń i na dodatek mająca wyjątkowo czuły mechanizm spustowy. Trzymał palec z dala od języka spustowego, kiedy... Na wysokości pasa, w prawym boku, poczuł palący ból. Uderzenie pocisku było tak silne, że pozbawiło go na chwilę tchu i mało brakowało, a wypuściłby linę z rąk. Wiedział, że został trafiony, nim zdołał zobaczyć w furgonetce charakterystyczny błysk z lufy. - Kurwa mać! - wrzasnął. To był strzał oddany przez fachowca... albo szczęściarza. Jonathan krzyczał. Wrzeszczał. Darł się na całe gardło. Wyprostował prawe ramię, skierował lufę glocka w kierunku samochodu i pociągnął za spust. Pociągał raz za razem. Sześć strzałów. Dziesięć. Nie tyle celował, ile pozwalał, żeby pistolet stał się przedłużeniem jego ręki wskazującej przednią szybę i komorę silnika. Mimo ciemności dostrzegł kłąb pary wydobywający się spod maski. Przerwany przewód paliwowy zajął się ogniem. Boxers zwolnił i samochód przemknął pod stopami Jonathana. Piętnaście jardów dalej na ostrym zakręcie SUV uderzył w drzewo, przekoziołkował dwa razy i zatrzymał się kołami

do góry na środku drogi. Komora silnika płonęła. Jonathan przefrunął ponownie nad samochodem, tym razem dużo wolniej. Ziemia zaczęła się oddalać, ponieważ Boxers uznał misję za zakończoną. - Nie! - krzyczał Jonathan. Wyciągał szyję, żeby spojrzeć w górę, i wymachiwał gwałtownie ręką. - Spuśćcie mnie na dół! - wrzeszczał. - Na dół! Natychmiast! Wydawało mu się, że na górze widział Gail, która machała mu ręką. Ratowali go przed nim samym. To miłe. Jakże on ich teraz nienawidził. Kiedy był dziesięć stóp nad wierzchołkami drzew, wierzgnął nogami i puścił linę. *** - O Boże! - krzyknęła Gail. Patrzyła przerażona, jak Skorpion ląduje na drzewach. On spadł! - Cholera, faktycznie - warknął Boxers. - Musimy posadzić to bydlę na ziemi. Kiedy zwiększył moc, ryk silników ogłuszył Gail, a przeciążenie sprawiło, że ugięły się jej nogi w kolanach. Maszyna zaczęła gwałtownie pikować, a świat zawirował. Poczuła uderzenie i gdy wyjrzała na zewnątrz, zobaczyła, że wylądowali na środku drogi, a w ich kierunku jadą trzy samochody. - Jezu! - krzyknęła. - Wynoś się z drogi! - Boxers, zamiast zwiększyć moc, wyłączył silniki. - Co ty wyprawiasz?! - Patrzyła przerażona, jak pierwszy samochód wpada w poślizg, a drugi uderza w niego z impetem. Siłą rozpędu pojazdy dojechały aż do śmigłowca, mało go nie taranując. Siedzący za kierownicą agent FBI miał oczy wielkości krążków hokejowych i koloru lodu. - To jakiś pieprzony świr! - wrzasnął. Gail gotowa była się z nim zgodzić, kiedy zdała sobie sprawę, że nie widziała nawet połowy tego, co on. Boxers podniósł się z fotela pilota i zeskoczył na drogę. Podszedł do trzeciego samochodu - nissana pikapa, który w nic nie uderzył, i tylko zatrzymał się nie wiadomo po co na poboczu - i otworzył drzwi kierowcy. Gail nie słyszała ani nie widziała przebiegu negocjacji, ale właściciel samochodu wydawał się wniebowzięty, że może Boxersowi ustąpić miejsca za kierownicą. Gail domyśliła się, co Boxers zamierza, i wyskoczyła ze śmigłowca. Do ostatniej sekundy, w której Boxers zatrzymał się, żeby mogła wsiąść, zastanawiała się, czy mógłby ją po prostu przejechać. *** Aby uchronić się przed połamaniem rąk i nóg, Jonathan skulił się i objął ramionami

nogi, tak jak robią to zawodnicy skaczący do wody z dużej wysokości. Kiedy przelatywał przez baldachim liści, gałęzie smagały boleśnie jego ciało i choć wszystko w nim krzyczało z bólu, wiedział, że dzięki nim jeszcze żyje. Gdyby nie korony drzew, które wyhamowały pęd, upadek z takiej wysokości prawdopodobnie skończyłby się śmiercią, a już na pewno poważnymi obrażeniami. Po uderzeniu o ziemię zawył z bólu. Wcześniej został postrzelony, na szczęście umysł w swej łaskawości wymazał to wspomnienie z pamięci. Czuł się tak, jakby ktoś napełnił mu wyrostek robaczkowy rozżarzonymi węglami. Oparł się o pień drzewa i sprawdził, czy ma całe nogi. Na szczęście wszystko wydawało się nienaruszone. Jakimś cudem podczas spadania nie wypuścił glocka z ręki. Zmusił się, żeby stanąć i spróbował zorientować się w terenie. Płonący furgon był niczym latarnia morska na spokojnych wodach. Ruszył w jego kierunku. Nie chciał, żeby Ivan Patrick spłonął żywcem. To byłoby zbyt proste. Chciał, żeby ten człowiek cierpiał, ale żeby to on przysporzył mu cierpień. Po przejściu niecałych stu kroków dotarł do drogi. Znalazł się na tyle blisko płonącego wraku, że czuł bijące od niego gorąco. Naraz przypomniał sobie o ładunku, o wywróconych pojemnikach z wirusem. Kiedy zbliżył się do samochodu, musiał zmrużyć oczy. Podszedł jeszcze bliżej, przykucnął i spróbował zajrzeć do wnętrza przez wybitą szybę. Przy każdym wysiłku głośno klął. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, były cztery pojemniki z GVX walające się na dachu, który teraz był podłogą. W tej chwili był w równym stopniu myśliwym jak zwierzyną. Myśląc o tym, czuł, jak włosy stają mu dęba. Za jego plecami padł strzał. Jonathan rzucił się w prawo, czując nasilający się ból w brzuchu. Przetoczył się na bok, a wtedy pocisk trafił w miejsce, gdzie przed chwilą leżał. Dla zmylenia przeciwnika wrócił na wcześniejszą pozycję. Trzeci strzał także chybił. Jonathan przeklinał swoją bezmyślność. Wściekłość, ból i utrata krwi nie mogły usprawiedliwiać tego, że sam wystawiał się na strzał. Jeśli tu zginie, to zasługuje na to. Popełnił błąd typowy dla nowicjusza, błąd, który karany był zwykle śmiercią. Zerwał się na równe nogi i pobiegł w stronę lasu, w ostatnim momencie skręcając w lewo i oddalając się od płonącego samochodu i Strzelca. Ten manewr uczynił go niewidocznym, ale tylko na pewien czas. Kiedy Ivan zmieni pozycję, on znów stanie się widoczny, tak jakby występował na scenie. Potrzebna mu była kryjówka. Nisko pochylony dokuśtykał do skraju lasu i wspiął się na lekkie wzniesienie, niknąć wśród drzew. Przykucnął i zaczął zastanawiać się, co dalej.

Jego notowania spadały na łeb na szyję. Liczył na to, że śmiertelnie postrzeli Ivana za kierownicą, a to Ivan pierwszy go trafił. Przełożył pistolet do lewej ręki, a prawą pomacał miejsce, gdzie dostał kulkę. Nie spodobało mu się to, że koszula jest aż tak mokra. Mocno krwawił. Z narastającym uczuciem przerażenia spróbował sprawdzić, co z plecami. Zgodnie z oczekiwaniami wymacał tam ranę wylotową. To odkrycie spowodowało, że poczuł jeszcze silniejszy ból. - No dobrze. - Oddychał głęboko, głośno. - Weź się w garść. - Nawet jeśli Ivan nie był martwy, to istniało duże prawdopodobieństwo, że jest przynajmniej ranny. To mogłoby tłumaczyć, dlaczego minutę temu chybił do tak dobrze oświetlonego celu. Rana wylotowa miała wyraźny brzeg. Trudno to było ocenić palcami, ale chyba miała taki sam rozmiar jak rana wlotowa. A to oznaczało, że był to czysty postrzał. Gdyby pocisk uszkodził kość albo któryś z narządów wewnętrznych, rana wylotowa stanowiłaby ogromną dziurę. I ta ostatnia wiadomość była chyba najlepsza. Niestety Ivan najprawdopodobniej miał przy sobie noktowizor, a Jonathan nie. Wrócił myślami do płonącego samochodu. Dopóki trzymał się blisko niego, noktowizor Ivana był bezużyteczny. Podczołgał się bliżej skraju drogi. Pozostał w cieniu, ale zamierzał wykorzystać blask płonącego samochodu. - Hej, Ivan! - zawołał. - Porządnie cię trafiłem? - Obserwował okolicę w poszukiwaniu jakiegoś ruchu albo błysku z lufy. Nie słyszał niczego prócz trzaskającego ognia. - Dam ci fory, dupku! - wrzasnął. - Spróbuj celnie strzelić tam, gdzie słyszysz mój głos. Zobaczymy, czy ci się uda. - Gdyby Boxers był świadkiem tej przemowy, spojrzałby na niego z dezaprobatą. Najrozsądniej byłoby oczywiście siedzieć cicho i czekać na ruch przeciwnika, ale Jonathanowi brakowało czasu. Czuł, jak krew przesiąka przez koszulę, i chciało mu się pić - były to oznaki utraty znacznej ilości krwi. Gdyby nie siła woli, leżałby już pewnie nieprzytomny i czekał, aż Ivan go znajdzie i zastrzeli. Ivan mógł być teraz w dowolnym miejscu. Miał dość czasu, żeby obejść teren dookoła. Wychwycenie jakiegoś ruchu w ciemnościach stawało się coraz mniej prawdopodobne. Nie miał oczu dookoła głowy. - Postąpiłeś szlachetnie, zostawiając tam swoich ludzi na pewną śmierć, tchórzliwy gnojku! - krzyknął Jonathan. - Teraz rozumiem, dlaczego cię wywalili z prawdziwego wojska. Brakowało ci jaj, co?! Sprawdzałeś się, torturując małe dziewczynki i chłopców! Wiesz, że po twoim odejściu opowiadano o tobie dowcipy? Wszyscy wiedzieli, że byłeś...

Zobaczył rozbłysk z lufy o ułamek sekundy wcześniej, nim pocisk ze świstem przeszył powietrze na lewo od niego. Ten sukinsyn celował do niego z drugiej strony drogi. Jonathan nie wahał się ani chwili. Rycząc jak zranione zwierzę, wypadł ze swojej kryjówki i ruszył w stronę Ivana, opróżniając po drodze magazynek pistoletu. *** Gail prawą ręką trzymała kurczowo podłokietnik, a lewą przyciskała do dachu, kiedy Boxers z szaloną prędkością jechał po wybojach. Jego oczy płonęły ogniem, jakiego jeszcze nigdy u nikogo nie widziała, ogniem będącym morderczą mieszaniną wściekłości i strachu. Nie odezwał się ani słowem, kiedy wcisnął gaz do dechy i popędził w stronę płonącego wraku. Prócz ryku silnika i trzasku resorów na wybojach Gail słyszała też odgłosy strzałów. Sądziła, że to niemożliwe, a jednak ich samochód zaczął gnać jeszcze szybciej. - Otwórz schowek na rękawiczki - polecił Boxers. - Po co? - Taki manewr oznaczał, że musiałaby puścić podłokietnik, a bez zapiętych pasów groziło to przebiciem głową dachu. - Otwieraj! Stało się tak, jak się spodziewała. W chwili kiedy puściła uchwyt, poczuła się tak, jakby dosiadała konia bez wodzy. Lewą rękę oparła o tablicę rozdzielczą, a prawą otworzyła schowek. Wypadł z niego rewolwer magnum kalibru .357; spojrzała na kierowcę. - Skąd wiedziałeś? - W tej części świata w dziewięciu na dziesięć pikapów znajdziesz broń w schowku na rękawiczki - warknął. W Indianie też, pomyślała. Tylko że tam trzeba mieć nakaz, żeby jej szukać. *** Ból się nie liczył; nawet go już nie czuł. W połowie drogi zamek glocka zablokował się i Jonathan odrzucił pistolet na bok, ale nie zwolnił. Dobiegł do skraju drogi z prędkością, o jaką się nie podejrzewał, zwłaszcza z dziurą w brzuchu. Przeskoczył rów i wpadł między drzewa. Ivan Patrick - łatwy do rozpoznania w migotliwym świetle pożaru dzięki szkaradnej bliźnie nad okiem - siedział oparty o pień drzewa z rozchylonymi nogami i z mozołem próbował upychać naboje do pustego magazynka. Z piersi i z głowy sączył mu się ciemny płyn. Jonathan zwolnił, podszedł do mężczyzny, wyrwał mu z ręki pistolet i z całej siły kopnął go w krocze. Ivan żałośnie zaskamlał, a Jonathan odczuł drobną satysfakcję, że jego

wróg wciąż jeszcze odczuwa ból. Uderzył mężczyznę w twarz tak mocno, że z nosa trysnęła krew, potem poprawił z drugiej strony, tym razem wierzchem dłoni. Nim zdążył się zamachnąć po raz trzeci, Ivan uniósł ręce. - Przestań - prosił. Jonathan roześmiał się. To był ten strach, który chciał zobaczyć. Ale jeszcze nie widział go wyraźnie. Chwycił Ivana ze koszulę tuż pod podbródkiem, uniósł nieco i pociągnął w stronę drogi. - Przestań! - błagał Ivan. - Na miłość boską, jestem ranny. - Ja też. - Najwyraźniej mijał drzewo w zbyt małej odległości, bo wyrżnął w nie głową Ivana, a potem przeciągnął ciałem po korze. Mężczyzna krzyczał z bólu. - Założę się, że to boli - rzekł Jonathan. SUV zamienił się w tym czasie w kulę ognia, a o tym, że był to kiedyś samochód, świadczyły wyłaniające się spomiędzy płomieni fragmenty jego szkieletu. Kiedy wyszli z lasu i znaleźli się na drodze, Ivan próbował wyrwać się z uścisku Jonathana, kopał go po kostkach i krzyczał wniebogłosy. - Nie chcę spłonąć żywcem! Jezu Chryste! Nie chcę spłonąć! - Zapewnisz sobie przesrane życie wieczne. - Jonathan roześmiał się. - Słyszałem, że w piekle na porządku dziennym jest ogień i codzienne wsadzanie w dupę ostrej brzytwy. Bardzo mu się spodobał ten obraz. W miarę jak obniżał się poziom adrenaliny we krwi Jonathana, coraz dotkliwszy stawał się ból w brzuchu. Kiedy ciągnął swojego więźnia na środek drogi, z każdym krokiem stawał się on cięższy o dwadzieścia, o pięćdziesiąt funtów. O pięćset. W pewnym momencie świat wokół zawirował i Jonathan upadł na ziemię. Zdołał jeszcze tylko podeprzeć się wolną ręką. Jego twarz znalazła się tuż obok twarzy Ivana. Jego ofiara wyczuła okazję. Ivan wyszczerzył zęby jak pies I próbował je zatopić w twarzy Jonathana. Jonathan cofnął się, a zęby Ivana o milimetry minęły jego nos. Poczuł cebulę w oddechu przeciwnika i usłyszał kłapniecie szczęk. Próbował odepchnąć się od jego piersi jedną ręką, ale mięśnie brzucha zawiodły. Upadł ponownie. Tym razem pamiętał o zębach Ivana, oparł się więc przedramieniem o jego czoło i oczy. Ivan zaatakował z prędkością błyskawicy. Odrzucił głowę na bok i tym razem wbił zęby w lewą rękę Jonathana. Zaczął szarpać głową w przód i w tył, dokładnie tak jak robiła Joe, kiedy rozrywała na strzępy zabawki walające się po domu. Ból był dotkliwy, ostrzejszy i

bardziej intensywny niż rana postrzałowa. Ze zgiętą w łokciu ręką i unieruchomionym przedramieniem nie miał jak się wyswobodzić. Szarpanina pozbawiła go równowagi. Uderzył mężczyznę pięścią w twarz, ale nie miał siły wziąć odpowiedniego zamachu i zdołał tylko rozkwasić mu nos. W tańczącym żółtym świetle pożaru Jonathan zobaczył krew - swoją krew wypływającą z kącików ust Ivana. Obrzydliwość i okrucieństwo tej sceny rozzłościły go jeszcze bardziej. Dodając sobie sił gardłowym okrzykiem, uniósł się na pogryzionym ramieniu i oparł na nim, jakby zamierzał wepchnąć całą rękę do gardła Ivana. Im mocniej Ivan zaciskał zęby, tym głębiej Jonathan wpychał mu ramię do ust. - Masz, dupku - warknął. - Połknij ją. Udław się, sukinsynu. W tej pozycji mógł się lepiej zamachnąć i wymierzyć cios prosto w nos przeciwnika. Trysnęła fontanna krwi, zalewając twarz Ivana, ale uścisk zębów nie zelżał. Wręcz przeciwnie. Oczy Ivana patrzyły nienawistnie na Jonathana. Wciąż miał szansę przeżyć i nie zamierzał jej zmarnować. Oczy. Jedno okaleczone, drugie złe. Czy to te oczy były ostatnią rzeczą, jaką widziała Angela Caldwell, zanim ją zabił? Czy Ellen też musiała patrzeć w te oczy, kiedy Ivan ją gwałcił i łamał jej kości? Oczy. Jonathan wpatrywał się w to okaleczone, a jednocześnie wpychał kciuk w zdrowe. To był wypracowany ruch - nauczył się go na szkoleniu w Fort Bragg. Ciało w takiej sytuacji instynktownie reaguje zaciśnięciem powiek, dlatego trzeba zacząć od dolnej powieki. Potem łatwo już podważyć górną powiekę i dobrać się do gałki ocznej. Ivan zaczął krzyczeć, zanim kciuk Jonathana dotarł do śliskiej, wilgotnej powierzchni gałki. Uścisk szczęk zelżał, ramię Jonathana było wolne. - Nie! - krzyczał Ivan. - Nie! Nie! Nie! - Gryzienie nie było już dla niego ważne. Walka też nie miała znaczenia. Mógłby nawet zostać najlepszym przyjacielem Jonathana, byle tylko mógł widzieć na to jedno oko. Jonathan nacisnął mocniej. Czuł, jak gałka oczna deformuje się pod naciskiem kciuka. Teraz, kiedy uwolnił lewą rękę, mógł zająć się także uszkodzonym okiem. Usiadł okrakiem na piersi Ivana i... - Skorpion! Dźwięk głosu Gail zaskoczył go, ale nie odwrócił się. Domyślał się, co zrobili. Boxers zdobył w jakiś sposób samochód i przyjechali tu, żeby go ratować. Tyle że on nie potrzebował ratunku. Miał do wykonania zadanie.

- Jonathanie Grave, przestań! - Gail powiedziała to tonem strofującej dziecko matki. Obeszła go wokoło i stanęła tak, żeby ją widział. - Przestań - powtórzyła. - Odpieprz się - rzucił. - Zostaw go, Jonathanie. Przecież nie jesteś taki. To już koniec. Mamy go. - Ona ma rację, Dig - powiedział Boxers, kładąc mu rękę na ramieniu. - Nie jesteś zabójcą. Nie jesteś mordercą. Powtarzałeś to tysiące razy. Te słowa dotarły do niego. Słowa i muskularna dłoń olbrzyma na jego ramieniu. Jonathan cofnął dłonie i przetoczył się na bok. Rany, jakie odniósł, przypomniały o sobie. Czuł się stary, chory i było mu zimno. Dziś w nocy, tu z Ivanem, przekroczył pewną granicę. Patrząc na spływającą po ramieniu krew, zastanawiał się, czy legenda o wampirach ma coś wspólnego z gryzieniem się zwykłych śmiertelników. Spojrzał w zasnute czarnym dymem niebo i wiedział już, że za chwilę straci przytomność. Przerażała go tylko myśl, że obudzi się z krwią Ivana w swoich żyłach, zmieszaną z jego własną. Odgłos wystrzału zaskoczył go. Kobiecy głos zawołał: - Coś ty zrobił? I wtedy Boxers odpowiedział: - Ja mogę być zabójcą. Jonathan uśmiechnął się i stracił przytomność.

KONIEC MAJA

Rozdział 49 Cmentarz Mount Comfort w Alexandrii co najmniej od trzech pokoleń był miejscem pochówku rodziny Tibora Rothmana. Dom, prowadząc swojego chevroleta, spoglądał na pasażera, oceniając jego stan emocjonalny. - Robisz to jako ksiądz czy jako psycholog? - zapytał Jonathan, patrząc przed siebie. - Powiedzmy, że jako przyjaciel - odparł Dom. Brawo. - W takim razie dziękuję. Ale daruj sobie. Trzymam się. - Jasne - zauważył Dom. Choć szczęka już była wyleczona, to wciąż miał trudności z mówieniem. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, niech potwierdzi to twój psychoanalityk. Zgoda, pomyślał Jonathan. W końcu ksiądz już wysłuchał jego spowiedzi. Choć minął już ponad miesiąc od strzelaniny w lesie, dziś Jonathan po raz pierwszy wyszedł z domu. Przyczyna była prosta: nie dochodził do siebie tak szybko jak zwykle. Nie wcześniej niż za dwa tygodnie usiądzie za kierownicą, a dopiero od kilku dni może jeździć jako pasażer. Wiedział, że swoim grymaszeniem denerwował lekarzy, ale co oni mogli począć, skoro nie miał ochoty słuchać ich zaleceń. W trakcie rekonwalescencji wiele go ominęło. W pierwszych dwóch tygodniach po wydarzeniach, z powodu kwarantanny sporo przegapili wszyscy, którzy brali w nich udział. Dalsze badania - oraz fakt, że nikt nie miał kataru, a na ospę wietrzną zachorowała jedna osoba - podsunęły naukowcom myśl, że wirus ginie pod wpływem wysokiej temperatury. Ale za to jak była poruszona opinia publiczna. Nawet teraz gazety i inne media pełne były komentarzy na temat artykułu, który Will Joyce zdołał napisać w izolatce. Społeczność międzynarodowa była zaszokowana, kiedy dowiedziała się, że Stany Zjednoczone mimo podpisanych konwencji produkują broń biologiczną. Szczególnie mocno był krytykowany Departament Obrony za swoją naiwną wiarę w to, że zdoła powstrzymać niekontrolowaną epidemię ospy wywołaną prze terrorystów. Taka historia pewnie się w najbliższym czasie nie wydarzy, a to dlatego, że Charlie Warren, były szef ochrony Carlyle Industries, zawarł ugodę z prokuraturą i w zamian za wyrok, który pozwoli mu starość spędzić na wolności, wydał wszystkich dotychczasowych kolegów z pracy. Na całej tej kradzieży wirusa skorzystała Irene Rivers i FBI. Will Joyce wyraźnie

napisał w swoim artykule, że szybka interwencja Biura nie pozwoliła odnieść zwycięstwa Zielonej Brygadzie. Dzięki jej szybkiej decyzji o zastosowaniu robota do otwarcia furgonetki i wywołania eksplozji w stodole uratowano życie wielu ludzi. Fakt, że stosowanie robotów jest od lat standardową procedurą, nie pomniejszył jej heroizmu. Ponieważ ludzie potrzebowali bohatera, więc Irene szybko nim została. Poza tym, czy ktoś słyszał w ostatnim czasie, żeby dyrektor FBI aktywnie włączał się w działania podległej mu instytucji? Jonathan był szczęśliwy z jej powodu. Według wszelkich oficjalnych danych incydent na drodze pożarowej nigdy się nie wydarzył. Lokalne media poinformowały tylko o awaryjnym lądowaniu należącego do FBI śmigłowca, ale żadne inne szczegóły nie ujrzały światła dziennego. Rodzina Hughesów wróciła do domu, a Thomas, tak jak przewidział Boxers, stał się dumnym posiadaczem tytanowego pręta w kości udowej, podobnego do tego, z którym obnosi się codziennie Olbrzym. Obrażenia głowy Julie wymagały założenia jedynie kilku szwów, a bliznę z powodzeniem zasłaniał kosmyk włosów. Nowy zarząd Carlyle Industries zaproponował Stephensonowi odszkodowanie w zamian za odstąpienie od wytoczenia firmie procesu. Stephenson zgodził się na proponowane warunki. Dominik zatrzymał samochód przy krawężniku na końcu alejki oznaczonej numerem 600 i wyłączył silnik. - To tutaj - powiedział. Jonathan zawahał się. Czuł ucisk w żołądku i bał się, że kiedy wyciągnie ręce, będą mu drżeć dłonie. - Duży był pogrzeb? - zapytał. - Całkiem spory. - Ze względu na Tibora? Ksiądz prychnął ze zniecierpliwieniem. - Cóż, był znany. Dziennikarze pojawili się, żeby złożyć mu hołd. - Albo żeby upewnić się, że sukinsyn naprawdę nie żyje - zażartował Jonathan. - Nie wolno ci tak mówić, Dig. Może był w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach dupkiem, ale zginął, służąc innym. Ty lepiej niż wszyscy powinieneś... - Wiem, Dom. Ale niełatwo to przyjąć do wiadomości. - Bo się nie starasz. Jonathan roześmiał się cierpko. Kiedy spojrzał na Doma, miał nadzieję, że nie widać jego zaczerwienionych oczu. - Uwierzysz, że się boję?

- Niełatwo jest się żegnać. Nie ma chyba nic trudniejszego na świecie. - Położył dłoń na ramieniu Jonathana. - Chcesz, żebym poszedł z tobą? Jonathan nie odpowiedział. Nie był pewien swojego głosu. Zamiast tego otworzył drzwi, bez najmniejszego wysiłku wysiadł z samochodu i poczłapał cmentarną aleją tam, gdzie mógł być sam z Ellen. *** W końcu spędził z nią tylko pół godziny. Widząc dwa groby obok siebie - Tibora po lewej i Ellen po prawej - Jonathan uświadomił sobie, chyba po raz pierwszy w życiu, że ona naprawdę opuściła go kilka lat temu. Wyprowadziła się i, choć trudno w to uwierzyć, kochała Tibora Rothmana. Zdał sobie sprawę, że tak powinno być, że to dobrze, iż spędzą wieczność tak blisko siebie. Najwyższy czas, żeby Jonathan coś zrobił ze swoim życiem. O tym właśnie dyskutowali z Domem w czasie dwugodzinnej podróży do Fisherman's Cove. Kiedy Chevrolet podjechał pod remizę, zaskoczył ich widok znajomej postaci siedzącej na ławce w parku weteranów. - Szukajcie, a znajdziecie, co, Dig? - zachichotał Dom. Jonathan bezwiednie się uśmiechnął. Gail Bonneville wstała z ławki, kiedy wysiadał z samochodu. - Wyglądasz dużo lepiej niż wtedy, gdy widziałam cię po raz ostatni. Uśmiechnął się i skinieniem głowy zaprosił ją do środka. - Zawsze jest lepiej, kiedy krew płynie w żyłach - powiedział, szukając w kieszeni kluczy - zamiast rozlewać się po ziemi. - Jak się miewasz? Otworzył drzwi i przepuścił ją w progu. Przygotował się na atak Joe, ale przypomniał sobie, że Doug Kramer trzymał ją w areszcie, dopóki Jonathan nie wydobrzeje na tyle, by odeprzeć natarcie. - U mnie wszystko w porządku - odpowiedział Jonathan. - Okazuje się, że Bóg daje nam dłuższe jelita niż potrzeba. Możesz sobie wyciąć pół metra i nawet tego nie zauważysz. Coś ci podać? - Nie, dziękuję. - Piwo, wino, woda? - Zmrużył oczy. - Kajdanki? Zaprowadził ją do salonu i usiadł na krześle. - Dziękuję za wszystko - odparła Gal. - Na szczęście nie jestem już stróżem prawa. Jonathan uniósł brwi ze zdziwienia.

- Odeszłaś? Wzruszyła ramionami. - Nie mogłam zostać. Złamałam przysięgę złożoną wyborcom. Puściłam cię wolno i zginął mój najlepszy zastępca. A to znaczy, że nie nadaję się do policji. Jonathan zdał sobie sprawę, że wie, w jakim kierunku zmierza ta rozmowa. - Więc czym się teraz zajmujesz? - zapytał. Gail usiadła na sofie i założyła nogę na nogę. Miała dziś na sobie spódnicę i Jonathan z satysfakcją stwierdził, że jego przypuszczenia na temat jej nóg były trafne. - Zawsze się uważałam za dobrego śledczego. No wiesz, odnajdywanie ludzi, którzy nie chcą być odnalezieni. Znaczący uśmieszek Jonathana zamienił się w uśmiech. - Bóg mi świadkiem, że nigdy w to nie wątpiłem. Zdjęła nogę z nogi i przysunęła się bliżej. - Nie znasz kogoś, kto potrzebowałby osoby o takich kwalifikacjach? - Być może tym kimś jestem ja. Co powiesz, żebyśmy porozmawiali o tym przy kolacji? Jej twarz rozpromieniła się w olśniewającym uśmiechu. - Już zarezerwowałam stolik.