1872).Glynn Alan - Winterland

Mocny irlandzki thriller w stylu noir

Winterland

Winterland

Polecamy również Alan Glynn DAWKA GENIUSZU

ALAN

GLYNN Winterland

Przekład

PAWEŁ MARTIN JUSTYNA ZAWIEJSKA

AMBER

Redakcja stylistyczna Marta Bogacka Korekta Jolanta Kucharska Halina Lisińska Projekt graficzny okładki Małgorzata Foniok Zdjęcia na okładce © Zbigniew Foniok Skład Wydawnictwo Amber Jacek Grzechulski Druk Opolgraf SA, Opole Tytuł oryginału Winterland Copyright © Alan Glynn, 2009. All rights reserved. For the Polish edition Copyright © 2009 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-3502-8 Warszawa 2009. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27 tel. 620 40 13,620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl

Eithne, Rory'emu i Cianowi

Prolog Jak do tego doszło? Gina nie ma pojęcia - przygląda się jednak trzem mężczyznom stojącym po drugiej stronie magazynu i już wie, że więcej tego nie zniesie. Musi wyjść. To dla niej zbyt wiele. - Ja... będę na zewnątrz - odzywa się, choć prawie jej nie słychać. Odwraca się i rusza w stronę metalowych drzwi. Drżącą dłonią naciska klamkę. Wychodzi na zimne, nocne powietrze. Staje plecami do zamkniętych drzwi, bierze głęboki oddech i zamyka oczy. Po chwili znów je otwiera. Wokół niej pustka. Po jednej stronie oświetlony reflektorami plac parku przemysłowego kończy się pokrytym graffiti murem na tyłach blokowiska. Po drugiej stoją inne magazyny, a w oddali majaczy droga - teraz całkiem opustoszała. Pięć minut na zachód stąd znajduje się duże rondo, które nawet o tak późnej porze będzie zakorkowane. Nie może uwierzyć, że tęskni za ulicznymi korkami. Spogląda w górę. Niebo jest czyste, księżyc świeci jasnym, prawie pulsującym światłem. Gina stoi w przejściu, kuląc się z zimna. Odwraca się plecami do wiatru i próbuje zapalić jednego z papierosów Fitza. Osłania go dłonią i pstryka zapalniczką Zippo, póki nie pojawia się płomień. W końcu zaciąga się głęboko i odchodzi od drzwi. Intensywny blask księżyca i pomarańczowe światło reflektorów sprawiają, że okolica wydaje się nierealna; tworzą upiorną i bezduszną atmosferę wirtualnego świata. Szkoda, że to wszystko nie jest właśnie symulacją, grą. Czymś, co mogłaby przeprogramować. Wie jednak, że nie istnieje - i istnieć nie może - cyfrowy odpowiednik choćby zbliżony do niepokoju, poczucia winy i strachu. Wszystko to prawda i dzieje się w tej chwili. Ale jeśli Terry Stack dowie się, gdzie jest Mark Griffin? Czy to będzie znaczyło, że było warto? Że dobrze zrobiła, dzwoniąc do niego? Czy też sytuacja stała się zbyt niezdrowa na tak czystą wymianę? Kiedy po raz kolejny zaciąga się papierosem, jej uszu dobiega dziwny dźwięk. Jest krótki, ostry i przenikliwy. Spogląda w górę i przez kilka sekund nasłuchuje w bezruchu. Nie jest pewna, czy nie był to tylko zniekształcony dźwięk przyniesiony z oddali przez wiatr. Zamyka oczy. Nie jest też jednak pewna, czy nie był to dobiegający zza jej pleców krzyk.

Część I

1 Siedzi w ogródku piwnym. Tak to teraz nazywają. Zanim wprowadzono zakaz palenia, było to tylko obskurne wybetonowane podwórko z tyłu pubu. Wypełniały je stosy skrzynek, beczek i pustych kartonów. Wystarczyło jednak trochę mebli ogrodowych na drewnianej platformie - ławy, stoliki, parasole na wypadek deszczu - i stworzono miejsce dla nałogowców, którzy mogą tu gromadnie podpalać swoje playersy czy sweet aftony, narzekając na ekscesy nadopiekuńczego państwa. Pewne zamieszanie, żeby nie powiedzieć „napięcie”, wywoływała etykieta. Jeśli ostatnie wolne miejsce zajmie niepalący -a może się tak zdarzyć latem lub któregoś zaskakująco zimowego wieczoru - czy powinien ustąpić je palaczowi? W tym lokalu odpowiedź brzmi: „tak”. Logiczne. Skoro nie palisz, to po pierwsze co tu w ogóle robisz? A po drugie, co z ciebie za pieprzony mięczak? Jednak dziś wieczorem ta kwestia w ogóle nie ma znaczenia. Jest zimny i deszczowy poniedziałek - w sam raz na tę porę roku - i na zewnątrz wyszło tylko pięć osób, sami zatwardziali palacze. Z papierosami i zapalniczkami, kuflami piwa, drinkami i co tam kto miał rozsiedli się pod parasolami. - Do dupy taki wieczór - mówi tłusty dwudziestosześciolatek o ziemistej cerze. Śmieje się głośno. Potem wpatruje się w dwoje młodych ludzi, którzy siedzą po drugiej stronie ogródka. Po chwili kieruje wzrok na dwóch siedzących obok stałych bywalców. Jeden z nich, Christy Mullins, kiwa potakująco głową. Uznaje, że lepsze to niż nie zrobić nic. Uznaje również, że ten tłusty facet o ziemistej cerze, w dżinsowej kurtce i białej koszulce nie jest kimś, kogo można tak po prostu ignorować. Raczej i bez tego życie jest wystarczająco krótkie. Nie przestając się szczerzyć, tłuścioch o ziemistej cerze odpowiada skinieniem głowy. Potem zaciąga się długo i głęboko. Jednocześnie jego spojrzenie wędruje w górę. Gapi się na migoczące w świetle latarni drobne krople wolno padającego deszczu. Często tu przesiaduje, jednak nie każdy wie, kim jest. Na przykład Christy nie ma o tym pojęcia, choć z pewnością widział go tu już nieraz. Po chwili zastanowienia przypomina sobie nawet pewne wydarzenie sprzed kilku miesięcy. Nie potrafiłby jednak powiedzieć, jak tamten się nazywa ani kim jest. I tak właśnie powinno zostać zdaniem mężczyzny w dżinsowej kurtce. Nie obchodzi go lokalna sława i podobne bzdury. Nie będzie rozmawiał z dziennikarzami z „Sunday World” ani występował w „Liveline”. Uważa, że to by mu zaszkodziło. - Pieprzona irlandzka pogoda - mówi jakby do siebie. - Pieprzony minister zdrowia. Christy'emu udaje się go zignorować. Dopada go krótki atak kaszlu. Potem jedną ręką unosi kufel, drugą strzepuje popiół do popielniczki. Incydent, o którym sobie przypomniał, wydarzył się pewnego późnego letniego wieczoru w tym ogródku piwnym. Panował tłok. Tłuścioch z ziemistą twarzą siedział z grupką innych dwudziestopięcio- czy dwudziestosześciolatków. Wszyscy pili piwo, palili, trącali się łokciami i zaśmiewali. Naraz na ulicy rozległ się alarm samochodu. Przeraźliwe zawodzenie wierciło dziurę w mózgu. Przy stolikach dało się słyszeć zbiorowe westchnienie irytacji, a gdy wycie nie ustawało, ktoś przy drzwiach do głównej sali jęknął „Jezu Chryste”. Upierdliwy samochód był najwyraźniej zaparkowany bardzo blisko, może nawet przed samym pubem. Wkrótce coś jeszcze stało się jasne. Kiedy gwar ustąpił cichej frustracji i kręceniu głowami, jeden z kumpli grubasa o ziemistej cerze odstawił piwo i spytał tak, żeby wszyscy słyszeli: „Czy to nie twój?” Czy raczej... „Czy to nie twój, Noel?” No właśnie. Powiedział do niego „Noel”. Christy wreszcie to sobie przypomina. „Czy to nie twój, Noel?” Na co tłusty Noel o ziemistej twarzy wzruszył ramionami. „No i?” „Ja tylko...” „Wsadź sobie w tyłek to swoje tylko”. „Ale...” „Zamknij się, dobra?” Po czym Noel sięgnął po szklankę. Upił łyk, patrząc przed siebie i nie odzywając się ani słowem. W ogródku zapanowała niemal całkowita cisza - lodowata i przepełniona niedowierzaniem. Słychać było tylko jeden dźwięk - uporczywe szaleńcze zawodzenie samochodowego alarmu. Christy przewrócił oczami. Widać ludzie bali się tego szczeniaka i mdliło go na tę myśl. Kim może być, czy jednym z tych gangsterów, o których się czyta? Noel upił kolejny łyk piwa i zaciągnął się papierosem. Mijały minuty albo tak się zdawało. Wreszcie odezwała się starsza pani przy sąsiednim stoliku. „Kochanieńki”, zaszczebiotała, „no dajże spokój. Głowa mnie już boli od tego hałasu”. Dopiero wtedy Noel zdusił papierosa i wstał. Christy wtedy przekonał się, jaki jest potężny - nie tylko gruby, ale również wysoki i szeroki w barach. Kiedy Noel zbliżał się do drzwi, pojawił się w nich barman. Uniósł znacząco brwi, gotowy do starcia. „No już dobra, dobra”, rzucił Noel, mijając go wolnym krokiem, „wyluzuj się, do cholery”. Niecałą minutę później alarm umilkł. Noel nie wrócił już do stolika. Do ogródka stopniowo powrócił zwyczajny gwar. Teraz jest rzecz jasna o wiele ciszej. Późniejsza pora dnia, późniejsza pora roku. Jest ciemniej i zimniej. Młodzi ludzie tulą się do siebie i szepczą. Dwóch staruszków wpadło w nastrój kontemplacyjny. Od kiedy przyszli, zamienili ze sobą ledwie kilka słów. Noel jest w tym towarzystwie najbardziej elokwentny. Samotne siedzenie w milczeniu musi być dla niego nienaturalne. Woli raczej przeszkadzać nieznajomym, usiłując wciągnąć ich w rozmowę na pierwszy lepszy temat. - Oglądałem wczoraj wieczorem pieprzony Discovery Channel - oznajmia wszem wobec, przypalając papierosa. Mówili, że na całym świecie jest ponad dwieście gatunków cholernych rekinów.

Młodzi, zaskoczeni, jednocześnie unoszą wzrok. Christy też zerka w kierunku Noela. - Rekiny tygrysie, rekiny młoty, żarłacze, nawet rekiny z pieprzonego Galapagos. Z papierosem w jednej ręce Christy kładzie drugą dłoń na klatce piersiowej i zanosi się kaszlem. Co prawda jest na emeryturze, ale pięćdziesiąt lat przepracował jako fryzjer. Przez te wszystkie lata widział w swoim salonie wiele, jak to się mówi, barwnych postaci. Na pierwszy rzut oka poznaje, że ów Noel też do takich należy. Niezrównoważony, nieprzewidywalny, niebezpieczny. - Żarłacz biały to jedyny rekin, który wystawia głowę z wody, żeby się rozejrzeć. Niesamowite, prawda? I znów - choć słucha tego tylko jednym uchem - Christy kiwa potakująco głową. Chce tylko wypalić w spokoju papierosa. - Uwielbiam te nazwy - powiada Noel, strząsając popiół na ziemię. - Są niesamowite. Pieprzona ryba młot, co? Para młodych ludzi zwróciła się znów ku sobie. Dalej coś do siebie szepczą. - Powiedziałem, że są niesamowite, prawda? - Patrzy wprost na młodych. Oni jednak chyba tego nie zauważają. Christy odkłada papierosa do popielniczki. - Słonko! - wrzeszczy Noel. Młoda kobieta podnosi wzrok. - Te nazwy. Powiedziałem, że są cholernie niesamowite, co nie? Kobieta nie odpowiada. Trudno powiedzieć, czy jest zdenerwowana, czy wkurzona. - No i? - nalega Noel. - No i co? - mówi młoda kobieta, zdecydowanie wkurzona. Jej chłopak wciąż nie podnosi wzroku. On z kolei jest wyraźnie zdenerwowany. - Co za, „no i co”? Co mi tu chrzanisz, ty zimna suko. Christy przewraca oczami. Jej chłopak głośno wypuszcza powietrze z płuc i wali otwartą dłonią w stół. - Masz jakiś problem, cholerny dupku? - zaczepia go Noel. - Przestań - wtrąca się Christy. - Dość tego. Oczy wszystkich zwracają się teraz na Christy'ego. - A ciebie kto pytał? - rzuca Noel. - Łajza jesteś - oznajmia mu Christy. - Wiesz o tym? Noel unosi w górę dłoń z papierosem. - Widzisz go? - mówi. - Jak się nie zamkniesz, skiepuję ci go w oku. Na dłuższą chwilę zapada milczenie. Christy chce powiedzieć: „No dalej, spróbuj szczęścia”, kiedy jednak otwiera usta, nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. W końcu ma już siedemdziesiąt trzy lata. Jest chudy, żylasty i - prawdę powiedziawszy - dość słabowity. Po kilkudziesięciu latach palenia papierosów bez filtra zdążył nabawić się chronicznego bronchitu. Co sobie w ogóle wyobraża? Mężczyzna siedzący obok Christy'ego trąca go łokciem. - Daj spokój, Christy - szepcze. - Odpuść. Jednak Christy, choć czuje, jak wali mu serce, podejmuje jeszcze jedną próbę. Tym razem uwieńczoną powodzeniem. - No dalej, tłuściochu - mówi. Sam nie wie, skąd mu się wziął ten „tłuścioch”. - Spróbuj szczęścia. - O! - wyrzuca z siebie Noel. Przesuwa się na ławie, by wstać zza stołu. - Coś ty powiedział?! Christy gapi się na Noela i z jakiegoś powodu na myśl przychodzą mu tylko nagłówki, jakie pojawiają się w gazetach po tym zdarzeniu. Przez głowę przelatują mu różne zbitki słów, jakby zablokowała mu się jakaś synapsa: Agresywny chuligan zaatakował emeryta, Brutalny atak chuligana na emeryta, Chuligan agresywnie zaatakował emeryta. Noel dociera do krawędzi ławy i zatrzymuje się na moment. Zaciąga się papierosem. Tymczasem młoda kobieta gasi swój niedopałek. Zabiera ze stołu zapalniczkę i paczkę silk cutów i upycha je w torebce. Młody mężczyzna siedzi zgarbiony obok i udaje swobodnego. - Zbieraj się - rzuca do niego kobieta - wychodzimy. Emeryt ofiarą brutalnego ataku chuligana. Noel spogląda na Christy'ego. Z kącika ust zwisa mu papieros. Składa ręce i zaplata palce, po czym prostuje ramiona i strzela jednocześnie wszystkimi kłykciami. Christy odpowiada mu spojrzeniem. Wciąż nie do końca wierzy, że wszystko to dzieje się naprawdę. Opuszcza wzrok na swoją na wpół osuszoną szklankę z piwem i leżącą obok niej paczkę sweet aftonów. Patrzy na dym unoszący się powoli z papierosa w popielniczce. Znajomy, bezpieczny widok. Prawie jak martwa natura. Christy nie może pojąć, jak to możliwe, że za chwilę sytuacja ulegnie radykalnej zmianie. I choć wszystko to jest tak nieoczekiwane, naraz staje się coś jeszcze bardziej nieoczekiwanego. Kiedy para młodych wstaje od stolika, a Noel zaraz po nich, do pubu wpada jakiś człowiek. Wbiega na środek ogródka. Wysoki i szczupły, ma na sobie ciemną kurtkę, dżinsy i - choć staje się to zauważalne dopiero po chwili - kominiarkę. Wszyscy cofają się jak przed falą uderzeniową. Nie wpadają jednak w panikę. Zamiast tego szybko kalkulują, rozważają możliwości, aż staje się jasne - przynajmniej dla czterech z pięciu obecnych - że mogą tylko wstrzymać oddech i obserwować rozwój wydarzeń. Młody mężczyzna z młodą kobietą zamierają w bezruchu. Siedzący obok Christy'ego mężczyzna też zamiera. Wreszcie sam Christy tłumi kaszel i również zastyga. Noel bez wątpienia nie zamierza poprzestać na patrzeniu, ale i on się nie rusza. Strzela tylko oczami w lewo i w prawo w tych okolicznościach nie może zrobić wiele więcej. Wysoki mężczyzna, którego kurtka lśni od kropli deszczu, wydaje się wahać. Nagle jednak wykonuje nieznaczny obrót i staje twarzą w twarz z Noelem, jakiś metr, może półtora metra od niego. Noel przysiada na skraju ławy. Ze swojego miejsca Christy widzi, jak mężczyzna w kurtce unosi i prostuje prawe ramię. Pistolet trzymany dłonią w rękawiczce jest metalicznie szary, niemal czarny. Wygląda niczym przedłużenie rękawiczki. Ciało Noela przebiegają dreszcze. Czuje, jak strumień ciepłego, piwnego moczu spływa mu po nodze. Wiotczeją mu mięśnie. Słyszy dobiegający zewsząd wysoki, zawodzący głos i przez moment czuje nawet pogardę do tego, kto krzyczy, zanim zdaje sobie sprawę, że to on sam. Wreszcie rozlega się głośny huk. Po nim kolejny. I jeszcze jeden. Christy zanosi się kaszlem. W wilgotnym od deszczu powietrzu czuć teraz gryzący swąd dymu. Mężczyzna w kurtce podbiega do muru na tyłach ogródka i skacze. Zawisa na moment, podciąga się i przerzuca nogę na

drugą stronę. Sekunda i już go nie ma. W kilka sekund później Christy słyszy silnik motocykla. Rozgląda się dokoła. Młoda kobieta, ledwo stojąc, trzyma się kurczowo rękawa swojego chłopaka. Ten znów siedzi. Z pubu zaczynają wysypywać się ludzie. Christy nie wstaje. Zerka na Noela, który nadal siedzi za stołem - teraz jednak pochyla się do przodu, z głową pod nienaturalnym kątem. Wygląda jakby za dużo wypił i urwał mu się film. Ze swojego miejsca, nim inni przysłaniają mu widok, Christy dostrzega otwór po kuli w czole Noela. Wypływa z niego cienka strużka krwi. Christy opuszcza wzrok na kufel piwa i papierosa w popielniczce. Wciąż unosi się z niego dym. Staruszek podnosi papierosa i się zaciąga. Odkąd zaczął palić, żaden papieros nie smakował mu jeszcze tak bardzo. „Przyśpieszone tętno emeryta wraca do normy”. Rozgląda się wokół. Wiele osób stoi i moknie w deszczu. Zszokowani czekają, aż wydarzy się coś jeszcze. Większość z nich rozmawia między sobą albo przez telefon komórkowy. Niektórzy mają parasole, inni kulą się w kurtkach. Mężczyzna obok Christy'ego znów trąca go łokciem. - Słodki Jezu - mówi, unosząc kufel - same dziś atrakcje, nie?

2 Ktoś dzwoni do Dolphin's Barn, do „partnera od interesów” Noela. Ów partner od interesów dzwoni z kolei do kogoś ze Stonybatter, a ten do swojego kuzyna z Crumlin, który kontaktuje się ze swoim znajomym z Dolanstown. W ciągu kilku minut cały Dublin już wie, co się stało. No, może nie cały - na to trzeba poczekać do kolejnych wiadomości w radiu o dziesiątej albo jedenastej - ale wiedzą wszyscy, którzy się liczą. Matka Noela, Catherine, dowiaduje się od swojego brata, który również ma na imię Noel i siedzi w hotelowym barze w centrum miasta ze swoim partnerem od interesów, Paddym Nortonem, prezesem Winterland Properties. Kłócą się zawzięcie, kiedy dzwoni Jackie. Noel, czuje się niezręcznie, unosi rękę, przeprasza i wychodzi na dwór. Następnie wybiera numer Catherine, przekazuje jej wieści i mówi, że będzie u niej za dwadzieścia minut. Siostra histeryzuje, ale co może zrobić? Jemu samemu ledwo mieści się to w głowie. Dociera do wielopoziomowego parkingu na końcu ulicy i windą wjeżdża na samą górę. Nie dowierza, bo choć jego siostrzeniec był jak wrzód na dupie - nieprzewidywalny, drażliwy, może nawet trochę stuknięty, całkiem jak jego ojciec, gdy się nad tym zastanowić - nie był głupi i wszyscy zgodnie twierdzili, że w interesach zachowywał trzeźwość umysłu. Więc co się wydarzyło? Noel może się tylko domyślać. Większość gangsterskich porachunków sprowadza się, jak powiadają, do jednej z trzech kwestii: sporu o terytorium, wykańczania bossów lub starcia osobowości. W tym wypadku w grę może chyba wchodzić każda z tych trzech możliwości, choć znając swojego siostrzeńca, ostatnia wydaje się najbardziej prawdopodobna. Noel wsiada do swojej terenówki i zjeżdża do położonej pięć poziomów niżej bramy najszybciej, jak potrafi. Opony piszczą na każdym zakręcie. Jednak Dublin tętni już rytmem nocnego życia i kiedy Noel wjeżdża na Drury Street, widzi sznur nieruchomych samochodów i zawisa nad kierownicą. Tego mu jeszcze brakowało, podobnie jak ćmiącego bólu, który zaczyna ściskać mu skronie żelazną obręczą. Samochody przesuwają się, ale tylko o jakiś metr czy dwa. Potem znów stają. Noel pociera oczy i wraca myślami do wydarzeń w hotelowym barze. Bez tego też mógł się obejść. Nie podobało mu się, jak Paddy Norton dźgał go palcem w pierś. Nie chciał po raz kolejny wysłuchiwać argumentów, których słuchał bez przerwy od dwóch czy trzech dni. Telefon od Jackiego jeszcze bardziej skomplikował sytuację. Zadzwonił zupełnie nie w porę. Wyszedł w pośpiechu, jakby uciekał. Całkiem... Noel kręci głową. Chyba powinien spojrzeć na to z odpowiedniej perspektywy. Richmond Plaza, jak każde wielkie przedsięwzięcie, przysparza kłopotów. Jak do tej pory, ze wszystkimi zdołali się uporać. Nie inaczej będzie tym razem. Ale jego siostrzeniec nie żyje. Kiedy dociera do George's Street, korek staje się mniejszy. Noel znów wyciąga komórkę. Musi z kimś porozmawiać. Dzwoni do Jackiego i pyta, czy słyszał coś więcej. - Nie - brzmi odpowiedź. - Prawdę powiedziawszy, to dość dziwne. Dzwoniłem tu i tam, ale nikt nic nie wie. Jackie Merrigan, nadinspektor z posterunku przy Harcourt Street, jest dobrym przyjacielem Noela i - co ważne w branży budowlanej - cennym źródłem informacji z kwatery głównej policji. Od około roku przysługiwał się Noelowi, dostarczając mu również innego rodzaju wiadomości. - I co myślisz? - docieka Noel. - To robota profesjonalisty? - A i owszem, tak bym powiedział. - Jezu Chryste. - Wszystko o tym świadczy. Noel milknie ma chwilę. Kręci głową. - Wciąż jestem w szoku. No wiesz, właśnie siedziałem przy drinku z Paddym Nortonem i w jednej chwili poszedłem sobie, i zostawiłem go. Nawet się nie obejrzałem. - To zrozumiałe, Noel. - No tak. Słuchaj, dzięki za wszystko. Wiesz, jadę teraz do siostry. - Jasne - rozmówca urywa na chwilę. - Przekaż moje kondolencje, dobrze? - Pewnie. Oddzwonię później. I Noel się rozłącza. Zastyga z telefonem w dłoni, kiedy dociera do niego, że zostawił teczkę na barze w hotelu. Cholera. Co powinien zrobić? Zadzwonić do Nortona? Umówić się, że wpadnie potem do niego i ją odbierze? Chyba będzie

musiał. Rano ma telekonferencję z centralą w Paryżu. Cholera! Teraz jednak nie może o tym myśleć. Nie pora na to. Wkłada telefon z powrotem do kieszeni. Kilka minut później skręca z South Circular, przecina kanał, a kiedy już znajduje się na Clogher Road, ma przed sobą prostą drogę do Dolanstown.

3 Catherine siedzi sama w domu, porażona wiadomością. Kiedy zadzwonił telefon, sączyła wódkę z colą. Teraz napełnia szklankę czystą wódką i pociąga solidny łyk. Odstawia szklankę i bierze do ręki komórkę. Dzwoni do jednej ze swoich sióstr, Yvonne, która mieszka w pobliżu. Przekazuje jej wieści. Kiedy już mija pierwszy szok, Yvonne podchodzi do sprawy trzeźwo. Mówi, że w ciągu piętnastu minut zatelefonuje do Michelle i Giny i przyjdzie. Catherine dzwoni też do pani Collins, sąsiadki. Ta proponuje, że potowarzyszy jej do przyjścia Yvonne. W tle wciąż gra telewizor. Catherine oglądała powtórkę Przyjaciół i chociaż nie patrzy już na ekran, nie jest w stanie wyłączyć odbiornika. Przynajmniej do czasu, aż ktoś się nie zjawi. Zawsze to jakieś towarzystwo. Poza tym, kiedy trzyma w dłoni pilot, czuje, że działa, że ma nad czymś kontrolę. Przez cały ten czas - dzwoniąc, stojąc bezczynnie, oglądając Przyjaciół nieustannie płacze. Czasem łka bezgłośnie, a łzy spływają jej po policzkach; czasem głośno zanosi się szlochem, tracąc nad sobą panowanie. W pewnym momencie dostrzega swoje odbicie w lustrze i przeraża ją widok własnej twarzy. Czy naprawdę tak staro wygląda? Czy naprawdę jest taka stara? Wszystko to wydaje jej się nierzeczywiste, jakby przytrafiło się komuś innemu. Świadoma sprawek Noela, setki razy, w sto różnych nocy, wyobrażała sobie tę scenę, jednak rzeczywistość okazała się... no cóż, po prostu inna. Kiedy zjawia się pani Collins, Catherine natychmiast zaczyna żałować, że do niej zadzwoniła. To miła kobieta, aż za miła, która zadusi cię swoją dobrocią. Nie minęło pięć sekund, odkąd przekroczyła próg, a już wzięła się do dzieła. Po chwili zjawia się Yvonne i przejmuje sprawy w swoje ręce - Bogu dzięki, choć w pierwszej kolejności zabiera Catherine szklankę z wódką. Kieliszeczek czy dwa na nerwy - w porządku, oznajmia, ale lepiej nie przesadzać. Wkrótce pojawią się gliny, powiada, pewnie będziesz musiała pojechać z nimi, żeby zidentyfikować ciało, potem będzie jeszcze czas na picie. Później wstawia czajnik - tak, cholerny czajnik. Catherine nie cierpi czajnika. - O tak - odzywa się pani Collins, zerkając niepewnie w kierunku kuchni, w ślad za Yvonne - nie ma jak herbatka. „Herbatka” naprawdę działa Catherine na nerwy. Żeby o tym nie myśleć, spogląda na oprawione w ramki fotografie ustawione na półkach w rogu salonu. Wstaje i przechodzi przez pokój, by lepiej im się przyjrzeć. Nie do wiary. Kiedy urodził się Noel, miała osiemnaście lat. Patrzcie państwo, jak cholernie była piękna. Każdy koleś z okolicy chciał ją mieć. Nie dawali jej spokoju. Nic dziwnego, że wreszcie zaszła w ciążę, tyle że - jakże by inaczej! - z takim popaprańcem jak Jimmy Dempsey. Nie żeby miało to większe znaczenie. Kiedy już urodziła dziecko, nie dbała o to, a nawet ulżyło jej, kiedy Jimmy zwiał do Anglii. Noel był jej maleństwem. Nie żadnym tam Dempseyem, tylko Raffertym - i to Noelem Raffertym, tak jak jej brat. Zdjęcia ustawione są w porządku chronologicznym. Ogląda teraz każde z nich po kolei. Mój Boże, myśli, zagryzając wargę, mój szkrab. Oto on, jako niemowlę, jako chłopiec, jako nastolatek. To jego życie... teraz to całe jego życie Znów zaczyna chlipać, odwraca się więc od fotografii. Podchodzi Yvonne z filiżanką herbaty. „Może byś się tak łaskawie odpieprzyła”, ma ochotę powiedzieć Catherine, „nie chcę żadnej herbaty” - ale oczywiście nic nie mówi i przyjmuje filiżankę. Dzwonek do drzwi. Noel. Kiedy idzie przez przedpokój, Catherine wybiega mu naprzeciw. Przez jakąś minutę stoją, obejmując się mocno. Catherine zawsze uwielbiała swojego brata, choć w ostatnich latach nie widywali się tak często, jak kiedyś - ani tak często, jak by chciała. Noel pogrążony był po uszy w pracy. Wydawało się, że o ile nie śpi, spędza każdą godzinę na zebraniach, w zagranicznych delegacjach lub po prostu na budowie. Teraz jednak dociera do niej, że może chodzi o coś więcej. Coś, co cały czas to wiedziała, ale nigdy nie chciała tego przyznać. Kiedy poczynania jej syna zaczęły przyciągać coraz większą uwagę, gdy pojawiły się wzmianki w gazetach... czy stał się dla jej brata przeszkodą? Powodem do wstydu? Co to oznacza? Catherine nie wie, ale jest na tyle zdezorientowana, że dopuszcza do siebie tę myśl. Stoi w ramionach Noela, gładzi jedwabisty materiał jego garnituru, zatraca się w zapachu jego wody kolońskiej i zastanawia się, czy może w pewnym sensie jej brat odczuwa ulgę, że na dobre pozbył się kłopotu, jakim był jego siostrzeniec. Jednak ledwo ta myśl się pojawia, Catherine odrzuca ją. Dezorientacja ustępuje miejsca zawstydzeniu. Noel pierwszy uwalnia się z uścisku. Bierze twarz Catherine w swoje dłonie i patrzy jej prosto w oczy. - Tak mi przykro, Catherine - odzywa się. Jej twarz znów ściąga ból. Jeszcze raz na chwilę przytula się do brata. Z kuchni wychodzi Yvonne. Witają się z Noelem krótkimi skinieniami głowy. Wreszcie wszyscy przechodzą do salonu i siadają na sofach. Wydaje się to dziwnie formalne. W pokoju panuje napięcie, choć nikt nie wie, czym jest spowodowane. Nagle pani Collins wstaje i przyczyna staje się oczywista. - Pójdę już sobie - szepcze. Kiwa głową Yvonne i Noelowi. Zerka na Catherine i przechyla głowę na bok. W końcu jednak wychodzi i zostają we troje. Rodzina.

Nie trwa to jednak zbyt długo. Znów dźwięczy dzwonek do drzwi. Catherine czuje, jak serce zamiera jej w piersi. Myśli jednak, że może to Michelle lub Gina. Yvonne idzie, żeby otworzyć, a Catherine z Noelem nie ruszają się z miejsc i w milczeniu popatrują na siebie z naprzeciwka, nasłuchując. Otwierają się drzwi. - Dobry wieczór pani. Głos jest głęboki, z akcentem. Jakiś pieprzony wieśniak. Noel podnosi się. - Policja - mówi cicho. I wychodzi. Catherine nasłuchuje szurania stóp w przedpokoju. Dwóch, może nawet trzech wchodzi do środka. Niewiele mówią. Catherine wyobraża sobie ich gestykulację, miny, kiwanie głowami. Wreszcie nadchodzi chwila, której najbardziej się boi. Podnosi wzrok. Do pokoju wkraczają dwaj umundurowani mężczyźni. Na mundury narzucone mają te żółte odblaskowe kamizelki, w których wyglądają jak Teletubisie. Na ich twarzach maluje się zakłopotanie. Za nimi podąża detektyw w cywilu niższy i starszy, w granatowym garniturze. Nie pierwszy raz ją nachodzą, jednak dziś po raz pierwszy zostają wpuszczeni za drzwi. Catherine czuje cień oburzenia. Wie, jak odebrałby tę sytuację Noel. Nic jednak nie mówi. Brak jej sił. Za dużo myśli kłębi się teraz w jej głowie, zbyt wiele spraw przykuwa uwagę - wspomnienia o Noelu, obrazy, fragmenty rozmów. Z chęcią pociągnęłaby jeszcze łyk wódki. Gdzie ta Yvonne ją odstawiła? - Pani Rafferty? Pani? Nie chce się jej nawet go poprawiać. Podnosi wzrok. Stoją, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Nikt im nie mówi, żeby usiedli. - Co? - odpowiada. Detektyw postępuje krok naprzód. - Obawiam się, że mamy dla pani złą wiadomość, pani Rafferty. Catherine zdaje sobie sprawę, że mężczyzna wypełnia tylko swój obowiązek - że to jedynie formalność - nie może jednak przestać myśleć, co by powiedział Noel, gdyby tu był. Na przykład: „Słuchaj, ty durny wsioku, powiedz nam coś, czego nie wiemy”.

4 Na Wicklow Street Paddy Norton siedzi zgarbiony w swoim bmw zaparkowanym nieopodal Louisa Copelanda i wpatruje się w swoją komórkę. Dopiero co dotarł tu z hotelu i jeszcze nie doszedł do siebie po tym, jak Noel Rafferty nagle zjawił się w barze czterdzieści pięć minut temu. Co, na Boga, ma teraz zrobić? Waha się. Wreszcie kładzie komórkę na teczce, która leży obok niego, na drugim fotelu. Sięga do kieszeni i wyjmuje z niej małe srebrne pudełko. Otwiera je i wytrząsa na dłoń dwie tabletki naroletu. Unosi rękę, wrzuca pastylki do ust i połyka je, nie popijając. W połączeniu z krążącym w jego krwiobiegu alkoholem szybko powinny zadziałać... pozwolić mu się uspokoić. Na dworze jest dość chłodno, on jednak się poci. Wierzchem dłoni ociera górną wargę. Wierci się na siedzeniu, przemieszczając ciężar ciała. Wnętrze samochodu jest przestronne, ale i tak ledwo się w nim mieści. Norton znów zerka na telefon. Wystarczającym szokiem było niespodziewane pojawienie się Noela. A co dopiero, kiedy nagle pobladł i wybiegł bez słowa wyjaśnienia! Z kim rozmawiał przez komórkę? Czyżby ktoś go ostrzegł? Mało prawdopodobne. No cóż, teraz Norton nic już nie poradzi. Musi pogadać z Fitzem. Umówili się, że przez co najmniej tydzień nie będą się bezpośrednio kontaktować, ale przecież w tych okolicznościach umowa z pewnością go już nie obowiązuje. Znów bierze do ręki telefon, wybiera numer i naciska przycisk. Czeka, aż rozmówca odbierze i czuje pierwsze, niewyraźne oznaki działania naroletu. Oczeki-waaa-nie. Już wkrótce będzie musiał sobie przypominać, jak bardzo jest wściekły. - Tak? - słychać głos po drugiej stronie. - Co się stało? Chwila milczenia. A potem: - Jezu, myślałem, że... - Co się stało? Dłuższe milczenie. Pewnie przewraca teraz oczami. Wreszcie: - Wszystko poszło bez pudła. - Co takiego? Kurwa, właśnie wypiłem z nim po drinku. - Co ty wygadujesz? Dopiero co dostałem potwierdzenie. Norton nic nie mówi. Oddycha wolno i głośno, z wysiłkiem. Czeka na dalsze informacje. - Sprawę załatwiono jakąś godzinę temu. Niecałą godzinę. Zapada milczenie. Norton stara się opanować. Chciałby mówić bez ogródek, ale nie może. Rozmawiają przecież przez telefon. Muszą być dyskretni. - No cóż, nic z tego nie rozumiem - odzywa się wreszcie. Narolet otula go niczym ciężka kołdra ze śniegu. - Coś poszło nie tak. Sprawdź jeszcze raz. Chryste. Oddzwonię do ciebie. Odkłada telefon, ale kiedy chce zapalić silnik, komórka dzwoni. W samochodzie rozbrzmiewają Cztery pory roku

Vivaldiego. Norton chwyta za telefon. Ma nadzieję, że to Ray Sullivan. W Nowym Jorku jest pięć godzin wcześniej. O tej porze Ray wciąż jeszcze może być w biurze. Norton zerka na wyświetlacz. Ale to nie Ray Sullivan. To Noel. Paddy bierze głęboki oddech. - Co się z tobą stało? - Słuchaj, Paddy, przepraszam, że zniknąłem bez słowa, ale wydarzył się wypadek. Sprawa rodzinna. Straszna sprawa. - Rany boskie. - Norton przełyka głośno ślinę. - Co się wydarzyło? - Mojego siostrzeńca postrzelili w pubie. Nie żyje. Norton zamyka oczy. - O cholera - rzuca. Po czym głośno wypuszcza powietrze niczym przekłuty balon. - No właśnie - ciągnie Noel. - Jestem teraz u siostry. Oczywiście jest zdruzgotana. Są też gliny. Totalny chaos. - Słuchaj, bardzo mi przykro - szepcze Norton. - Ten twój siostrzeniec... czy to...? - Tak, to dzieciak Catherine, Noel. Nie powiem, żebym był zaskoczony. Wciąż pakował się w jakieś gówno. Ale mimo wszystko to szok. Norton znów wypuszcza powietrze. Wprost nie może w to uwierzyć. - Tak czy siak - ciągnie Noel - rzecz w tym, że zostawiłem teczkę na barze w... - Wiem - ucina Norton. - W porządku, mam ją. - No więc będę jej potrzebował. Jeszcze dziś. Jest tam parę rzeczy, które muszę przejrzeć... - Słuchaj... - ...na jutro rano. - No daj spokój, Noel. Odpuść sobie. - Nie. - I co ja mam, cholera, powiedzieć Rayowi Sullivanowi? - Nie mam pojęcia. Prawdę? - Na rany... - Słuchaj, Paddy, przykro mi, ale tak nie może być. Norton gapi się na drugą stronę Wicklow Street. Chodnikiem idą młode kobiety. Mimo zimna mają na sobie kuse spódniczki. Chociaż demonstrują całe akry ciała - uda, ramiona, plecy - nie ma w nich niczego pociągającego, niczego atrakcyjnego. Wyglądają jak stado dziwacznych zwierząt, przemierzających sawannę w poszukiwaniu pożywienia i kryjówki. Jedno z nich zostaje z tyłu. Zatacza się po pijacku na chodniku. Norton myśli o własnej córce. Wyobrażają sobie - tutaj, w takim stanie - i zalewa go fala emocji, czysta i nienaturalna. Narolet czasem działa w taki sposób. Sprawia, że Norton staje się nieco ckliwy, wystawia go na ciosy. Ale to nie szkodzi, w sumie to lubi, nawet tego oczekuje. - Paddy? Norton kręci głową. Spogląda na tablicę rozdzielczą. Stara się skupić. - No dobra, dobra - mówi wreszcie. - Nie będę się już z tobą kłócił, Noel. Rób, co chcesz. Spotkajmy się gdzieś i zabierzesz sobie swoją teczkę. - Mogę do ciebie wpaść. - Nie - Norton urywa. Przymyka jedno oko. - Wciąż jestem na mieście. Możemy się spotkać gdzieś po drodze. - Dobra. Umawiają się. Na parkingu za Morahan's. Za trzy kwadranse. - To do zobaczenia. - Na razie. Norton wciąż trzyma w dłoni telefon. Aparat waży chyba z tonę. Nie prosił się o to. Siedzi w nieruchomościach od ponad trzydziestu lat - tu i w Wielkiej Brytanii. Przez ten czas zbudował niezliczone hotele, bloki mieszkalne, kompleksy biurowe, a nawet jedno czy dwa centra handlowe. Zdobył całkiem niezłą reputację - a także wielu przyjaciół i mnóstwo pieniędzy. Jasne, że nie pozwoli, żeby taki nadęty dupek jak Noel Rafferty obrócił to wszystko w proch... Norton kręci głową. ...a już na pewno nie z powodu czegoś takiego. Odruchowo kładzie dłoń na klatce piersiowej i krzywi się z bólu. Zastyga bez ruchu. Upływają kolejne sekundy - pięć, dziesięć, piętnaście... Co się dzieje? Jest tylko podekscytowany czy to faktycznie palpitacje? Sygnał ostrzegawczy czy zapowiedź rozległego zawału? Kto to wie? Odczekuje jeszcze chwilę. Chyba mu przechodzi. Patrzy na zegarek, potem znów na komórkę. Ponownie wybiera numer Fitza. Czeka. Nie prosił się o to. Naprawdę. - Tak? - Musimy się spotkać. - Co? Kiedy? - Teraz. W ciągu dwudziestu minut.

5 Gina Rafferty po koncercie wychodzi z Isosceles. Po minimalistycznych zapętleniach polirytmii islandzkiego tria Barcode czuje się jak w innym świecie. To jej pierwszy wolny wieczór od wielu tygodni. Jak na ironię, złożone formy muzyczne przypominają jej o pracy - o jedynkach i zerach kodu programów, nad którymi niezmordowanie pracują w biurze. Mimo to nie czuje się rozczarowana. Dobrze zainwestowała wydane na bilet pieniądze. Jasne - w każdym przypadku to ten sam mechanizm uporządkowany język z własną strukturą jednak różni je kontekst. To tak, jakby porównywać, powiedzmy, dokumenly prawne do poezji... składnię umowy do rytmu sonetu. Choć, prawdę powiedziawszy, to w istocie bez różnicy, czy chodzi o dokument prawny, wiersz, czy utwór muzyczny Ginie podobają się porządek i struktura. Jest, jak widać, przypadkiem beznadziejnym. I prawdopodobnie lepsze to niż nastawienie tych dwóch facetów, z którymi przyszły razem z Sophie, jej przyjaciółką. Nie żeby przejmowała się ich niezadowoleniem. I owszem, były takie czasy, kiedy byłaby zażenowana; czułaby, że musi się wytłumaczyć, uzasadnić swoje poglądy, nawet wygłaszać nieprawdziwe opinie. To już jednak przeszłość. Kiedy powłócząc nogami, przemierzają foyer, odwraca się do jednego z ich towarzyszy, brodatego dryblasa. - Ja myślę, że byli nieźli - oznajmia. - Co takiego? - pyta, spoglądając na nią z góry. - Rany. Ja czułem się jak na torturach. Ten drugi wybucha śmiechem. Gina przewraca oczami. Jak na torturach? Czemu jej to nie dziwi? Wiedziała, że Barcode nie do końca jest w typie Sophie, ale nie spodziewała się, że dwóch kumpli z pracy jej przyjaciółki okaże się takimi tępakami. - Wiesz, co mi się przypomniało? - ciągnie brodacz. - Jak byłem dzieckiem i musiałem wysiedzieć na mszy. To było koszmarne. - No cóż - mówi Gina, by nie słuchać więcej tych bzdur - moim zdaniem to było wysublimowane - i sięga do kieszeni po komórkę. - Wysublimowane? - wtrąca drugi koleś. - Daj spokój, było nudne, a nie wysublimowane. Muzyka wciąż dźwięczy w jej głowie - subtelność tonów, matematyczna precyzja, klarowność i gracja. Jaki jest sens się kłócić, myśli Gina. „Koszmarne” i „nudne” skontruje „klarownością” i „gracją”? - A co - odzywa się wreszcie - wolelibyście jakiś boysband w białych garniturach z coverami przebojów Perry'ego Como? - Jakiego Perry'ego? Gina odwraca wzrok i spogląda na komórkę. Ma dwa SMS-y i nagranie na poczcie głosowej. Pierwsza wiadomość jest od Beth: „Do zo lunch 1?”, zaś druga - co charakterystyczne, bez skrótów i z idealną interpunkcją - od P.J.: „Przypominam, że jestem jutro w Londynie. W Intermetric o 10.30. Zadzwonię po spotkaniu”. Kiedy wychodzą na Dame Street, tłum przerzedza się i mogą trochę przyspieszyć kroku. Gina unosi do ucha telefon. Wiadomość na poczcie głosowej zostawiła jedna z jej sióstr. „Wiadomość otrzymana o 21.27”. Pauza. „Gina, tu Yvonne. Mój Boże. Słuchaj. Oddzwoń jak najszybciej, dobrze? Stało się coś strasznego”. Gina czuje, że serce zamiera jej w piersi. „Może lepiej ci powiem”, ciągnie siostra. „Postrzelili młodego Noela. W jakimś pubie”. Urywa, prawie jakby chciała dać jej czas na odpowiedź, choćby „O mój Boże”, co zresztą Gina mówi. „Słuchaj, lepiej ci już powiem”, podejmuje Yvonne. „Młody nie żyje. To jakiś... koszmar. Jadę właśnie do Catherine. Przepraszam, że w ten sposób ci o tym mówię, ale co mam zrobić? Zadzwoń”. I tyle. Kiedy Gina podnosi wzrok, zdaje sobie sprawę, że przystanęła i że Sophie razem z tamtymi dwoma wysforowała się jakieś dziesięć czy piętnaście kroków przed nią. Sophie odwraca się i dostrzega szok na twarzy Giny. - Co się stało? - Podbiega do niej. - Mój siostrzeniec - odpowiada Gina, kładąc dłoń na piersi. - Nie wierzę. Zastrzelili go. Oczy Sophie niemal wyskakują z orbit. - Co takiego? Sophie pochodzi z Mount Merrion. Tam do nikogo się nie strzela. - To... to okropne - wykrztusza Gina. - Muszę pojechać do siostry. Rozgląda się z zakłopotaniem, wciąż nie mogąc się otrząsnąć. - Tam dalej jest postój taksówek - podpowiada Sophie, biorąc ją pod ramię. - Chodź. Dwaj mężczyźni wciąż na nie czekają, jednak Sophie pozbywa się ich jedną krótką uwagą, której Gina nie słyszy. Idą przez chwilę w milczeniu. Przecinają jezdnię na światłach, koncentrując się na ruchu ulicznym. W końcu Sophie pyta Giny, o którą siostrę chodzi. - Catherine - odpowiada Gina. Sophie kiwa głową. Milczy przez chwilę, po czym indaguje dalej: - Ten twój siostrzeniec... mój Boże, ile on miał lat. Jeden z moich ma sześć lat, a drugi jest jeszcze niemowlakiem. - Eee... - Gina drapie się w zamyśleniu w głowę. - Był tylko kilka lat młodszy ode mnie. Miał dwadzieścia pięć, może dwadzieścia sześć lat. - Aha... - Siostra urodziła go, gdy była jeszcze bardzo młoda. To było... — urywa w zamyśleniu. Gina jest najmłodsza z rodzeństwa. Dla innych jej przyjście na świat było nieprzemyślanym wyborem, a nawet wpadką. Ma tylko trzydzieści dwa lata. Dziesięć lat mniej niż kolejne z rodzeństwa. Cała reszta jest po czterdziestce. Kiedy Gina była jeszcze dzieckiem, uznawała Catherine i Michelle za siostry, ale z Yvonne i Noelem sprawy miały się trochę inaczej. Nim skończyła rok czy dwa lata, siostra i brat opuścili już dom rodzinny, dlatego nie widywała ich zbyt często. Byli dla niej bardziej jak ciocia i wujek. Jasne, że bardzo ich kocha, ale nawet teraz czuje, jakby należeli do innego pokolenia.

- To strasznie przykre - oznajmia Sophie, kiedy dochodzą do postoju taksówek. - Byłaś z nim blisko? Gina ma odpowiedzieć, ale zmienia zdanie. Co mogłaby powiedzieć? Chłopak nie żyje. Kręci więc tylko głową. Otwiera drzwi taksówki i opiera się o nie. - No dobra. Czas na mnie. - Gina, może pojechać z tobą? Chociaż do drzwi domu? - Nie, dzięki. W porządku, Soph. Zadzwonię do ciebie jutro. Gina wsiada do taksówki i macha przyjaciółce na pożegnanie. - Dolanstown - rzuca do kierowcy. Potem podaje mu adres. Samochód odbija od krawężnika, zawraca i rusza w przeciwną stronę Dame Street. W dość desperackiej próbie uniknięcia rozmowy z kierowcą Gina wyjmuje komórkę i zaczyna pisać SMS-y. Szybko odwołuje lunch z Beth, potwierdza, że dostała wiadomość od P.J., po czym jej kciuk zawisa w powietrzu. Patrzy na wyświetlacz i zastanawia się, czy powinna zadzwonić do Yvonne, czy po prostu zapukać do drzwi Catherine. Wygląda przez okno. Ale co może powiedzieć jej Yvonne, ponad to co nagrała na poczcie głosowej? - Paskudna noc. No i proszę. Gina odwraca się, zerka w lusterko i napotyka spojrzenie taksówkarza. - Tak... - mówi, odwracając wzrok. Na więcej niech nie liczy. - Panienka pewnie po paru piwach? O Boże. - Hm. Tak już jest z taksówkarzami, zwłaszcza kiedy wraca późno do domu. Ale co ma odpowiedzieć? „Tak, koleś, jestem nieźle naprana, zero samokontroli, więc zatrzymaj się, gdzie ci wygodnie, i jazda”? - Duży dziś ruch na mieście. - Hm. Taksówkarz milknie na chwilę. Zmiana frontu. - W wiadomościach mówili, że Taoiseach znów strzelił gafę. No dobrze, może się myli. Może nie ma tu żadnego podtekstu erotycznego: ona, młoda, samotna kobieta, w kusej spódniczce, po paru drinkach, w jego taksówce. Może mu się po prostu nudzi i chce nawiązać rozmowę. Może i tak. Ale nie tej nocy. - Przepraszam - ucina - ale wolałabym nie rozmawiać. - Oj - on na to, jakby trochę naburmuszony. Gina wbija wzrok w tył głowy kierowcy. - Dzięki. - Ależ nie ma sprawy - odpowiada. Ale oczywiście na tym nie poprzestaje. - Nie ma problemu, panienko - musi dodać po chwili. - Absolutnie żadnego problemu. Nie mam tego za złe. Klient, nasz pan. Zawsze to mówię. A jeżdżę już dwadzieścia lat. Żeby wreszcie zamilknąć, taksówkarz włącza radio. Głośniki znajdują się z tyłu, za Giną, a muzyka jest dość głośna. Puszczają jakiś koszmarek z lat osiemdziesiątych, który jakby skądś zna - soft rock, delikatny, że aż mdli. Co takiego powiedział Taoiseach? Nagle wydaje się to jej interesujące. Jednak w następnej chwili powraca przejmująca świadomość tego, co przydarzyło się jej siostrzeńcowi i jej siostrze. Odkąd pamięta, wysłuchiwała opowieści o młodym Noelu, który wciąż pakował się w kłopoty i łamał matce serce. Catherine wychowywała go samotnie (przy finansowym wsparciu brata) i pomimo trudnych okoliczności dawała z siebie wszystko, ale dzieciak był bez wątpienia niesforny - nadpobudliwy, krnąbrny, do tego wyrośnięty ponad wiek do tego stopnia, że nim stał się nastolatkiem, nie sposób go było kontrolować. Interesowało go to, co jemu podobnych - przejażdżki skradzionymi wozami, kradzieże w sklepach, włamania oraz, rzecz jasna, narkotyki. W ciągu kilku kolejnych lat podczas spotkań z siostrami coraz bardziej znużona Catherine robiła, co mogła, by unikać drażliwego tematu. Gina zaś była tak zajęta - najpierw robieniem dyplomu z programowania, a potem zmaganiami z pierwszą pracą - że rzadko widywała swojego siostrzeńca i niewiele słyszała o jego sprawkach. Chociaż od pewnego czasu jego imię zaczęło pojawiać się w gazetach - ostatnio widziała je w artykule w „Sunday World” poświęconym ogromnym zyskom z handlu pirackimi DVD. Gina przygryza dolną wargę i podnosi wzrok. Rozgląda się. Katedra Świętego Patryka przemyka po lewej, nowy kompleks mieszkaniowy po prawej. Sama nie wie, co o tym myśleć. Tyle że strzelanina w dublińskim pubie może znaczyć tylko jedno, prawda? Jakby na potwierdzenie, w radiu nagle urywa się piosenka i... „Minęła godzina jedenasta. Najnowsze wiadomości z Dublina”, oznajmia spiker. Sądząc po głosie, ma jakieś piętnaście lat i właśnie wchłonął poczwórne espresso. „Dwudziestokilkuletni mężczyzna zastrzelony w ogródku piwnym pubu na południu miasta. Zdarzenie miało miejsce tuż przed dwudziestą pierwszą. Świadkowie twierdzą, że napastnik strzelił do ofiary trzy razy z bliska, po czym zbiegł na motocyklu. Incydent wygląda na wojnę gangów...” Gina przymyka oczy. „...uważa się, że zabity, którego tożsamości jeszcze nie ujawniono, był znany policji”. Biedna Catherine. Gina wierci się na siedzeniu. Stara się puścić mimo uszu kolejne wiadomości. Chciałaby poprosić kierowcę o wyłączenie - lub choćby ściszenie radia, czuje jednak, że wyczerpała jego pokłady dobrej woli. Wie też, że to niedorzeczne. Tymczasem jednak zjeżdżają już z KCR. Taksówkarz utrzymuje niezłe tempo. Po co go drażnić? Kiedy znajdzie się już u Catherine, będzie musiała zachować maksimum spokoju i opanowania. Po serwisie sportowym, pogodzie i reklamach powraca muzyka. Nadal lata osiemdziesiąte, ale tym razem znośniejsze dla ucha. Kilka minut później taksówka skręca w uliczkę, na której mieszka Catherine - zaułek bliźniaków z lat pięćdziesiątych, ledwie pół mili od miejsca, w którym urodzili się i dorastali Gina, jej siostry i Noel. Gina nie bywała tu od dłuższego czasu. Wkrótce przypomina sobie, dlaczego. Mimo że spędziła dzieciństwo w Dolanstown, zawsze uważała topografię i architekturę dzielnicy za bezduszne i przygnębiające, tak jak wielu dublińskich przedmieść. Nocą nie jest tak źle, myśli. Jest ciemno, atmosfera jest inna...

- Może się pan tu zatrzymać - mówi do kierowcy. - O tu, po lewej. Taksówka przystaje. Gina płaci i wysiada. Zrobiło się chłodniej. Nagle zdaje sobie sprawę, jak jest ubrana - w krótką dżinsową spódniczkę, bluzkę w kwiaty i żakiet w prążki - dobre na wyjście na miasto, ale niedorzeczne w tym miejscu i w tych okolicznościach. Ale teraz już nic nie poradzi. Zresztą Catherine i tak nie zwróci uwagi na ubranie Giny ani kogokolwiek innego. Co innego Yvonne czy Michelle. A ostatnie, czego chce, to widzieć, jak wymieniają znaczące spojrzenia. Patrzcie państwo! Ale czy to jej wina, że nie prowadzą już życia towarzyskiego? Czy to jej wina, że utknęły w przeszłości? Czy to wreszcie jej wina, że nigdy nie wyściubiły nosa z Dolanstown? Znów się wygłupia i nawet wie, dlaczego. Stara się wyprzeć z głowy inne myśli. Czeka ją przecież naprawdę ciężka przeprawa. Trudno sobie wyobrazić, w jakiej rozpaczy jest Catherine. Nikt nie będzie w stanie jej pomóc. Mogą ją tylko przytulić i zaofiarować kilka frazesów. Zbliżając się do domu, Gina bierze głęboki oddech. Od razu zauważa terenówkę zaparkowaną na podjeździe. Może należeć tylko do Noela. Gina przewraca oczami. Za każdym razem, gdy spotyka Noela - choć nie zdarza się to często - jej brat ma inny wóz. Mija terenówkę i zagląda w przyćmione okna. Widzi tylko własne odbicie. W oddali otwierają się drzwi i wychodzi Noel we własnej osobie. Ma na sobie ciężki płaszcz. Chyba gdzieś się śpieszy. Na widok Giny podchodzi do niej szybkim krokiem, bierze za rękę i całuje w policzek. - Jak się masz, kochanie? - W porządku. Jak tam Catherine? W odpowiedzi Noel krzywi się, kręci głową, wzrusza ramionami - za każdym razem, gdy chce coś powiedzieć, daje za wygraną. Gina tylko kiwa głową. - Policjanci właśnie wyszli - oznajmia w końcu. - Mówią, że będzie mogła zidentyfikować ciało dopiero rano. - Znaczy, że to będzie długa noc. - Na to się zanosi. Oboje kręcą głowami. - Co tak naprawdę się stało? - pyta wreszcie Gina. - Coś w ogóle wiadomo? - Nie za wiele. Zadzwoniłem w parę miejsc. Nikt nic nie wie - urywa. - Wiesz chyba, co kombinował przez ostatnich kilka lat? - No cóż, czytam gazety - odpala Gina. - Choć nikt o tym nie wspominał. - Ano nie. Catherine ciężko to znosiła, jasna sprawa - mówiąc to, rozgląda się, wzdryga z zimna, wreszcie odwraca z powrotem do Giny. - Ale mimo wszystko, z tego, co słyszałem, nikt się tego nie spodziewał. - Dziwne. - Owszem, dziwne. Po czym Noel taksuje wzrokiem siostrę. - Rany, chyba zamarzasz w takim stroju? Gina potakuje skinieniem głowy. - Byłam w mieście na koncercie - wyjaśnia. - Potem wybierałam się na imprezę. Co się czepiasz? - Tylko mówię. - Znów jej się przygląda. - Chcesz mój płaszcz? I zaczyna go zdejmować. Gina powstrzymuje go ruchem ręki. - Daj spokój - śmieje się. - Oszalałeś? Cały Noel. Z powrotem narzuca płaszcz. - Jesteś pewna? - Jasne. Nic mi nie będzie. Wyciągniętą dłonią gładzi jej policzek. - Jesteś moją małą siostrzyczką- mówi. - Szkoda, że cię częściej nie widuję. U ciebie wszystko w porządku? - Tak, pewnie. - A co tam słychać w branży komputerowej? - W porządku - ucina. Dziwnie tak rozmawiać o banalnych sprawach, jakby nic się nie stało. - Nieźle nas teraz cisną. - Tak? - No cóż, mamy kryzys, prawda? Gina i jej partner, P.J., prowadzą małą firmę programistyczną - Lucius. Kiedy zaczynali, mieli wsparcie inwestorów, ale było to jeszcze w czasach, gdy gospodarka wydawała się stabilna. Teraz, dwa lata później, nadal nie udało im się wprowadzić produktu na rynek. Podróż P.J. do Londynu jest próbą zdobycia klientów. - Da się z tego żyć - dodaje, jakby się broniła. - Choć mój bank nie wydaje się o tym przekonany. Na te słowa Noel mruży badawczo oczy. - Co jest? - dziwi się Gina. - Nie potrzebujesz pieniędzy? Kręci głową. Ale widzi, że to nie wystarczy. - Nie, nie potrzebuję. - Na pewno? - Noel - oponuje - żartowałam sobie tylko. Prawdę powiedziawszy, mówiła całkiem serio. Od założenia firmy pracują wciąż nad tym samym oprogramowaniem zestawem zintegrowanych narzędzi do zarządzania danymi - jednak ostatnio szybkość, z jaką wydają fundusze, niebezpiecznie wrosła. Prawdę powiedziawszy, inwestorzy zaczęli się poważnie niepokoić. Jeśli się wycofają, pod koniec miesiąca nie będzie wypłaty. Nie będzie też pracy. Dla nikogo. - Słuchaj, radzę sobie - dodaje. - Naprawdę. Ale dzięki. Noel wzrusza ramionami. Gina bębni delikatnie kłykciami o karoserię terenówki. - A ty gdzie się wybierasz? - zagaduje dla odmiany. Noel wypuszcza z płuc powietrze. Nagle wydaje się zirytowany. - Ach, muszę odebrać coś na mieście. Jestem umówiony - wyjaśnia. Zerka na zegarek. - Ale wrócę. Za pół godziny, góra

czterdzieści pięć minut. - A cóż to za godziny pracy? - Chyba sobie żartujesz - prycha. - Chyba tak. Ale wiesz co? - zmienia temat. - Ta Richmond Plaza jest niesamowita. Naprawdę. Każdego ranka, kiedy wychodzę do pracy, patrzę na nabrzeże. Zmienia się cały krajobraz! - No cóż, takie było założenie - podejmuje Noel. Firma, w której jest partnerem, BCM, zajmuje się projektowaniem strukturalnym przy przebudowie doków. - Miejmy tylko nadzieję, że dotrzemy do finiszu. Gina marszczy brew. - A czemu nie mielibyście dotrzeć? Przecież już prawie skończyliście, prawda? - No tak, oczywiście. Jasne, że dotrzemy. - Ale kiedy to mówi, jego spojrzenie zawisa gdzieś nad jej ramieniem. Noel waha się. - Tyle że... no cóż, wiesz, jak to teraz jest. Nie uwierzyłabyś, jakie to upierdliwe. - Znów patrzy na zegarek. - Na przykład to - dodaje. Gina dopiero teraz zauważa, jak mizernie wygląda Noel. Jest blady, a pod oczami ma worki. - A co to właściwie takiego? - Wierz mi, nie chcesz wiedzieć. To czysto techniczna sprawa. A właściwie nie sprawa, tylko piekielny bajzel. - Mówiąc to, macha ręką, jakby chciał magicznie pozbyć się problemu. Gina pochyla się lekko do przodu. - Noel, a u ciebie wszystko w porządku? Jej brat energicznie kiwa głową. - W porządku, w porządku. A teraz zmykaj do środka, bo przeziębisz się na śmierć. Niedługo wracam. - Dobra. Ani jedno, ani drugie nie rusza się z miejsca. Noel wyciąga rękę i kładzie dłoń na jej ramieniu. - Wiem, że okoliczności są koszmarne -powiada, patrząc jej prosto w twarz - i, spójrzmy prawdzie w oczy, kolejnych kilka lat będzie dość zwariowanych, ale może któregoś dnia usiądziemy i utniemy sobie dłuższą pogawędkę, co? - Pewnie. Z przyjemnością. I to niekłamaną. Za każdym razem, gdy widzi Noela, przypomina sobie, jak bardzo go lubi. - No to świetnie - podsumowuje Noel, ściskając lekko jej ramię. - Czekam z niecierpliwością. - Po czym wyjmuje z kieszeni kluczyki do samochodu. Gina odsuwa się o krok. Patrzy, jak brat wsiada do auta. Kiedy wycofuje samochód z podjazdu, rozgląda się, naciska klakson i macha do niej. Gina odmachuje mu, odwraca się i rusza do drzwi.

6 Noel wciąż jeszcze się uśmiecha, mknąc Greenhalgh Road West. Zawsze dobrze mu robią spotkania z Giną. Mimo różnicy wieku łączy ich więź, jakiej nie ma z nikim innym z rodzeństwa. To nie dobroduszna pobłażliwość starszego brata naprawdę ma z nią wiele wspólnego. To im dwojgu udało się uciec. Tak to przynajmniej widzi Noel. Pozostałe trzy siostry Catherine, Michelle i Yvonne - już za młodu wpadły w pułapkę. Ograniczony dostęp do edukacji, nieograniczony do okolicznych rozrabiaków, takich jak Jimmy Dempsey. Noel natomiast, który po swoim staruszku odziedziczył zamiłowanie do pracy, przedarł się jakoś przez szkołę. Potem w dzień układał towary na półkach, by wieczorami uczyć się na inżyniera. Może Gina nie musiała tyle walczyć o swoje -były już w końcu trochę inne czasy - jednak Noel i tak uważają za osobę, której determinacja i ambicja pozwolą osiągnąć niemal wszystko, co zechce. Przez lata pomagał pozostałym - płacił za różne rzeczy, rozmawiał z kim trzeba, pociągał za sznurki - ale Gina zawsze obstawała przy swojej niezależności. To właśnie w niej uwielbia. Patrzy na zegarek. Cieszy się z perspektywy rychłego ponownego spotkania z siostrą. Nagle dzwoni komórka. Noel właśnie przejeżdża obok centrum handlowego Crumlin. - Tak? Po drugiej stronie odpowiada mu Jackie. - Słuchaj, Noel, zasięgnąłem języka jeszcze u paru osób. - Tak? - I wciąż słyszę to samo. Nikt nic nie wie. Pozostali członkowie gangu już panikują. Noel bębni palcami o kierownicę. - Chryste, ktoś musi wiedzieć, co się stało. - Tak można by pomyśleć, ale ludzie, z którymi rozmawiałem, twierdzą, że nie chodziło o żadną wendetę, nie było żadnych konfliktów... nie było powodu, dla którego coś takiego mogłoby się stać. Noel wzdycha. - No tak... Ale słuchaj, połowa tych gówniarzy łazi po świecie na wiecznym haju. Napompowani sterydami, ze spluwami, którymi ledwo potrafią się posługiwać... Sam mi to wszystko mówiłeś. Im wcale nie trzeba powodu. Krzywo na nich spojrzysz i już jesteś martwy. - To fakt, ale akurat ta robota to coś całkiem innego. Czysta i profesjonalna. - Jezu, przecież cała ta gówniana wojna gangów to... - O tym właśnie mówię, Noel. Nie sądzę, żeby to miało związek z gangsterką. - Jak to? - Myślę, że chodzi o coś innego... o kogoś innego. Kogoś z zewnątrz. Nie ma innej możliwości. Załatwienie, ot tak, Noela Rafferty'ego? To bez sensu. - Eee... - Noel przełyka ślinę. - „Załatwienie Noela Rafferty'ego” - powtarza. Wie, co Jackie ma na myśli, ale słowa

pozostawiają w ustach dziwny posmak. - No dobra, Jackie - rzuca. - Dzięki za wszystko. Informuj mnie na bieżąco, zgoda? Kręcąc głową, Noel rzuca telefon na siedzenie obok. Jego siostra, jego siostrzeniec... siostrzeniec... siostra. A teraz jeszcze Paddy Norton, Richmond Plaza, cała ta cholerna sytuacja... Zbliża się już do Morahan's. Głowa pulsuje mu od bólu. Zajeżdża na opustoszały w połowie parking z tyłu pubu. Jedzie powolutku, aż spostrzega zaparkowany w rogu bmw Paddy'ego Nortona. Sam zatrzymuje się kilka miejsc dalej. Trzyma oburącz kierownicę. Na sekundę przymyka oczy. Przejmuje go dziwne uczucie. Wrażenie, że coś jest nie tak. Nie potrafi tego uchwycić, jednak nie daje mu to spokoju. Niczym zapomniane nazwisko, które desperacko chciałoby się przywołać w pamięci. Otwiera oczy. Zastanawia się, czy ma jeszcze advil1. Zagląda do schowka. Znajduje tam pudełko, ale puste. Widząc, jak Paddy Norton gramoli się z samochodu, Noel również zaczyna wysiadać ze swojego wozu. Nie ma zamiaru już się kłócić. Chce tylko zabrać teczkę i wracać. Na jutrzejszy ranek umówił telekonferencję z centralą w Paryżu. Co tu więcej mówić? - Wszystko w porządku, Noel? - zagaduje Paddy. - Pewnie. - Guzik prawda, zważywszy co się stało. Spogląda na zegarek. — Muszę wracać do siostry. Odchodzi od zmysłów. - To chyba naturalne. Dwaj mężczyźni stoją twarzą w twarz. Jest chłodno. Zrywa się wiatr. Norton ma na sobie płaszcz od Crombiego, zapięty po samą szyję, jedwabny szalik w prążki i skórzane rękawiczki. Nie nosi kapelusza. Kilka pasemek brązowo-siwych włosów, jakie mu jeszcze pozostały na głowie, powiewa delikatnie na wietrze. Wzrok ma szklisty. Noel zna to spojrzenie i boi się go. Facet ma pięćdziesiąt siedem lat, ale tej nocy z jakiegoś powodu wygląda o wiele starzej. Jakby miał sześćdziesiąt siedem. - To co, masz przy sobie teczkę, Paddy? - pyta Noel. - Tak, jasne, że mam. - Norton wolno odchyla głowę do tyłu. Powieki mu opadają, a głos jest bełkotliwy. - Jest w samochodzie. - Możesz mi jadać? Chwila milczenia. - Nie wspominałeś jeszcze o tym nikomu, prawda? - odzywa się w końcu Norton. - Nie rozmawiałeś o tym z nikim, co? Jakby język mu spuchł, a słowa z trudem wydostawały się z ust. - Nie. Oczywiście, że nie. Tak się przecież umówiliśmy. - Okej. To dobrze. - Więc, dawaj teczkę i miejmy to już z głowy. Norton kręci głową. - Przykro mi, Noel, nic z tego. - Czemu nie? Noel nagle czuje się bardzo zmęczony. Wciąż nie rozumie, co jest nie tak, ale to podejrzenie nasiliło się i wysysa z niego energię, pozbawia determinacji. - No cóż - mówi tymczasem Norton, unosząc brwi - jeśli tego nie potrafisz się domyślić, nie jesteś nawet w połowie tak sprytny, jak myślałem. Ton jego głosu, sarkastyczny i zdystansowany, pasuje do szklistego spojrzenia i sennych ruchów. Noel zastanawia się, czy Norton nie jest pod wpływem jakiegoś leku. Tłumaczyłoby to tę zmianę nastroju. Wie z doświadczenia, że gdy Norton jest w takim stanie, nie można z nim polemizować. - Słuchaj - mówi jednak, próbując mimo wszystko polemiki, bo cóż innego mu pozostaje - to niczego nie zmieni, jeśli nie oddasz mi teczki. Zadzwonię po prostu do Dermota. - Aaa - bełkocze Norton - Dermot. - Mówiąc to, wbija wzrok w ziemię. Patrzy na swoje buty, na buty Noela, ale nie na niego. - Dermot Flynn. To ci dopiero nadgorliwy kutas, jakiego świat nie widział. - Robił tylko to, co do niego należy, Paddy. - Wcale nie. - Norton znów podnosi wzrok. - Nikt mu nie kazał wtykać nosa w nie swoje sprawy. Na pewno nie ja. A może ty mu kazałeś? - Słuchaj - ucina Noel - jaka to różnica? - Kręci głową. - Już to przerabialiśmy. Nie mamy wyboru. - I tu się mylisz, Noel. Mamy - Norton zawiesza głos. - No, przynajmniej ja mam - dodaje po chwili. Noel gapi się na Nortona. Wtedy dociera do niego, co jest nie tak. Natychmiast upewnia się w swoich podejrzeniach, gdy odwraca się w prawo i widzi postać zbliżającą się z drugiej strony parkingu. Światło sączy się z ulicy i z tylnych drzwi pubu, jednak Noelowi potrzeba kilku chwil, by rozpoznać, kto to taki. - Fitz? - Jak się masz, Noel? Fitz jest niskim, muskularnym mężczyzną dobrze po czterdziestce. Ma na sobie dżinsy i zapinaną na suwak skórzaną kurtkę. Włosy ma przerzedzone, twarz okrągłą i rumianą niczym u niemowlaka. Jest właścicielem High King, firmy zapewniającej ochronę wszystkich budów Paddy'ego Nortona. - Nieźle - odpowiada Noel, siląc się na spokój. Jednak w jego głowie trwa gonitwa myśli. Kto jeszcze o tym wie? Nikt. Z wyjątkiem Dermota Flynna, rzecz jasna. Noel dostał raport Flynna na początku zeszłego tygodnia. Przejrzał go i natychmiast zobowiązał autora do zachowania tajemnicy. Następnie dostarczył raport Paddy'emu Nortonowi. Patrząc z perspektywy czasu - zapewne ostatniej osobie, której powinien go pokazać. Czemu jednak przedstawił raport Nortonowi, a nie komuś innemu? Noel nie musi się nad tym długo zastanawiać. Chciał zrobić na nim wrażenie. Proste, nieuczciwe i głupie. Zamiast spodziewanej pochwały spadł na niego grad wyzwisk, a po nim potok argumentów za wyciszeniem raportu. Kiedy się nad tym teraz zastanawia, uświadamia sobie, że między tymi argumentami słyszał też kilka gróźb fizycznej przemocy. Ani przez sekundę nie pomyślał, żeby którąkolwiek z nich brać na serio. Spogląda znów na Nortona. 1 Jedna z nazw handlowych ibuprofenu (przyp. tłum.).

- Chyba nie mówisz poważnie, Paddy - wyrzuca z siebie. - W życiu nie byłem bardziej poważny - odpowiada Norton i dłonią w rękawiczce gładzi głowę, usiłując doprowadzić do porządku rozwiane kosmyki. - No, może raz. Noel przełyka ślinę. Wpatruje się w Nortona. - Ale... to znaczy... czy...? - Co? No co? Chodzi o twojego siostrzeńca? - Tak. Norton kiwa głową w kierunku Fitza. - Jego błąd. Fitz jest mocny tylko w gębie. Ten, komu to zlecił, miał sprzątnąć ciebie. Potem odwróciłoby się kota ogonem, że to właśnie był błąd - że ofiarą miał być twój cholerny siostrzeniec spod ciemnej gwiazdy. To samo imię, to samo nazwisko... sam rozumiesz. Komedia pomyłek, te sprawy. - Odwraca swoje cielsko do Fitza i kręci głową. - Niezły ubaw, co? Fitz wzrusza ramionami, ale się nie odzywa. - To byłaby idealna przykrywka - ciągnie Norton. - Ktoś coś spierdolił podczas wojny gangów. Ale okazuje się, że dla co poniektórych było to nazbyt subtelne. - Znów kręci głową. - Jak chcesz coś zrobić porządnie, musisz zrobić to sam. Mam rację? Noel zaniemówił. Nie potrafi zdobyć się na odpowiedź. Myśl, że stojący przed nim człowiek odpowiada za śmierć jego siostrzeńca, jest po prostu zbyt groteskowa i dziwaczna, aby mógł ją przyjąć do wiadomości. Paddy Norton, myśli Noel, jakby desperacko próbując odwołać się do logiki, to szacowny obywatel... ma własne konie wyścigowe... każdego roku jeździ do Ascot, jego żona zasiada w komitetach... - Tak czy inaczej - podejmuje Norton - obawiam się, że teraz pozostało nam tylko ograniczyć straty. Noel stoi nieruchomo, wciąż jeszcze przetwarzając otrzymane informacje. Wciąż nie dowierzając. Poznał Nortona na gruncie zawodowym jakieś dziesięć lat temu - przez Larry'ego Bolgera. Staruszek już wtedy był legendą w branży - przetrwał lata osiemdziesiąte i wydawał się nietykalny. Jego nazwisko ani razu nie pojawiło się w materiale dowodowym przekazanym trybunałowi prowadzącemu śledztwo w sprawie nieprawidłowości w planowaniu przestrzennym. - Ograniczyć straty? - pyta nagle Noel. Przynajmniej jedna część jego umysłu wciąż pracuje na pełnych obrotach. - A to co ma znaczyć? - To znaczy - odpowiada Norton, znów odchylając głowę do tyłu - że masz wsiąść do samochodu. Noel patrzy na niego. Rozumie, jak niechętny musi być Norton wszystkiemu, co może zagrozić projektowi, ale... Przełyka ślinę. A może jednak wcale nie rozumie. Może jako inżynier za wiele uwagi poświęcał szczegółom. Może nie ogarniał całości. Jednak nagle wszystko staje się jasne. Rzecz w tym, że - relatywnie rzecz ujmując - w całej Irlandii od wczesnych lat sześćdziesiątych nie powstało nic, co dorównywałoby skalą Richmond Plaza. Wówczas, kiedy kraj przechodził mocno spóźnioną rewolucję przemysłową, nawet budynek Liberty Hall - osiemnastopiętrowa szklana bryła - był czymś wyjątkowym. Jednak to, co dzieje się teraz - to, co powstaje teraz - jest bezprecedensowe. Dla Paddy'ego Nortona, mimo pogłębiającej się recesji... a może właśnie z jej powodu, Richmond Plaza - z jej czterdziestoma ośmioma piętrami kandydatka do miana najwyższego budynku w całej Europie - jest nie tylko wielka, nie tylko ważna... to po prostu jego przyszła spuścizna. Noel rozgląda się wokół. Jest w pułapce. Ściana po lewej, jego własny samochód za jego plecami, Norton i jego samochód z przodu, Fitz po prawej. - Paddy - odzywa się nieco łamiącym się głosem, za który sam się nienawidzi - czemu nie spróbujesz po prostu... no nie wiem, przekupić mnie czy coś? - A to ci pomysł - kwituje ze śmiechem Norton. - Na to nie wpadłem. Ale wiesz co? Z ciebie taki zadufany kutas, że nawet w łapę byś nie wziął. Noel czuje, że kręci mu się w głowie. - Poza tym bez względu na to, ile bym ci zapłacił, nie rozwiąże to problemu. Nie mogę ci zaufać, że zostawisz to w spokoju. Chcę mieć spokojną głowę - dodaje i stuka się palcem w skroń. Wtedy Noel przypomina sobie o czymś innym. - A co z Dermotem Flynnem? Kiedy tylko wypowiada te słowa, natychmiast tego żałuje, choć przecież nie ma najmniejszej szansy, że Norton już o tym nie pomyślał. - Zamieniliśmy z nim słówko dziś po południu - dobiega go z prawej pogodny głos Fitza. Noel toczy wkoło wzrokiem. Słówko? A to co ma być, jakiś chory eufemizm? - Jak to „zamieniliśmy słówko”? - Porozmawialiśmy sobie. Daliśmy mu trochę siana i parę fotek. I wszystko gra. Noel nie ma pojęcia, co to może znaczyć. Całkiem się pogubił. Odwraca się do Nortona. - Na miłość boską, Paddy, może mógłbym... - Noel, posłuchaj mnie - zaczyna Norton, po czym urywa i znów wbija wzrok w ziemię. - Co takiego? - pyta Noel. Postępuje krok do przodu. - No co? Norton wypuszcza z płuc powietrze. Jego nastrój ulega zauważalnej zmianie. - Słuchaj, jest już za późno. Obaj dobrze o tym wiemy. Noel wreszcie łączy w całość wszystkie fragmenty układanki. Czuje, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Czuje gorycz w ustach. Wydaje mu się, że stoi tak od stu lat. - Bo mój siostrzeniec nie żyje, tak? - niemal szepcze. Norton kiwa głową. - To chyba oczywiste. - Znów ciężko wypuszcza powietrze. - A teraz ładuj się, kurwa, do samochodu.

7 Dom wreszcie pogrąża się w ciszy. Wszystko zamiera. Dziewczynki śpią. Claire poszła już na górę. Telewizor wyłączony, telefon raczej nie zadzwoni. Dermot Flynn podnosi się z sofy i idzie do kuchni. Otwiera lodówkę i wyjmuje z zamrażalnika butelkę wódki. Nalewa sobie hojnie do pierwszej szklanki, jaką znajduje. Staje przy blacie, unosi szklankę do ust i wciąga czysty, gęsty płyn trzema szybkimi łykami. Wygląda przez okno. Powinien dojrzeć tam ogród, ale jest późno i ciemno i widzi tylko swoje odbicie, które odpowiada mu spojrzeniem. Serce wali mu jak młotem. Po kilku sekundach wódka nareszcie zaczyna wypalać mu dziurę w żołądku. Wypala też jego strach. Wkrótce przenika do krwiobiegu, a w mózgu pojawia się przyjemne ciepełko. Myślał, że już nigdy nie doczeka się tej chwili. A wypatrywał jej od wielu godzin, prawdę powiedziawszy, od wczesnego popołudnia. Wtedy właśnie się to stało. Zupełnie nieoczekiwanie. Na ulicy, przed jego pracą. Kiedy wracał do biura z puszką dietetycznej coli w dłoni. Flynn nalewa sobie kolejną dużą porcję wódki i chowa butelkę do zamrażalnika. Tym razem wciąga czystą dwoma łykami, po czym odstawia szklankę do zlewu. Znów rusza w wędrówkę po bawialni. Ciężko było nic nie mówić Claire przez cały wieczór - ale faktycznie potrzebował czasu do namysłu - a teraz potrzebuje czasu, żeby zdecydować, co mają zrobić. Napiłby się wcześniej, ale nie chciał wygadać czegoś po pijaku. Ma tylko nadzieję, że jego panika nie udzieliła się dziewczynkom. Rozgląda się wokół. Co za bajzel! Kredki i kolorowanki, lalki Barbie, rzucone niedbale ubranka, puste pudełka po DVD Shreka i Czarnoksiężnika z Krainy Oz. W normalnych okolicznościach zabrałby się do sprzątania, jednak tej nocy zostawia to wszystko, jak jest, i przechodzi przez podwójne drzwi do pomieszczenia zwanego nieco na wyrost jadalnią. Nie zmieściłby się tu porządny stół, ale idealnie nadaje się na gabinet, w który zostało przekształcone. Zamyka za sobą drzwi. Podchodzi do biurka i zasiada za nim. Wcześniej, kiedy wrócił do domu, od razu przyszedł tutaj i włożył aktówkę pod biurko. Teraz ją spod niego wyciąga. Łokciem odsuwa laptop i kładzie aktówkę na blacie. Serce wciąż wali mu jak młotem. Po tym, jak wychylił trzy porcje wódki w dwie czy trzy minuty, powinien być nieźle wstawiony, bez dwóch zdań. Widać jednak, że alkohol i adrenalina wciąż mozolnie ścigają się o palmę pierwszeństwa. Trzyma w rękach aktówkę. Już ma ją otworzyć. Bierze głęboki oddech. Waha się jednak. Unosi wzrok i rozgląda się dokoła. Na ścianie nad biurkiem wisi oprawiony w ramki plakat z wystawy projektów. Pozostałe trzy ściany zajmują półki z książkami. Na podłodze piętrzą się stosy magazynów i czasopism. Dziewięćdziesiąt procent zgromadzonych tu szpargałów to publikacje poświęcone inżynierii i architekturze - podręczniki rysunku technicznego, książki o budowie wieżowców, egzemplarze „American Architect” i „Advanced Structural Review”. Pstryk. Otwiera aktówkę. Człowiek, który tego popołudnia podszedł do niego na ulicy, miał na sobie skórzaną kurtkę. Był chudy i blady, z oczami jak paciorki. - Dermot Flynn? - zagadnął. Flynn skinął głową. Facet emanował niebezpieczeństwem, jednak mówił niepokojąco miękko i uprzejmie. Z uśmiechem podał mu grubą brązową kopertę. - To dla pana, szefie - oznajmił. - Niespodzianka. Flynn wziął kopertę do ręki. Usiłował ją otworzyć, kiedy drugą ręką chował puszkę coli do kieszeni kurtki. - Co to takiego? - spytał zaskoczony. - Kim pan jest? - Tylko posłańcem - odparł mężczyzna. - A to wiadomość. Chodzi o ten raport, co nie? Wie pan, który. Ma pan go zniszczyć. Usunąć wszystkie związane z nim pliki. Nigdy więcej o nim nikomu nie wspominać. Flynn gapił się na niego z niedowierzaniem. Ten kiwnięciem głowy wskazał kopertę. - W środku są dwie rzeczy - ciągnął. - Jedna, by panu pokazać, że potrafimy być hojni. Druga, by zademonstrować, że potrafimy być naprawdę niemili. - Znów uśmiechnął się, ale tym razem wypadło to nieprzekonująco. - To mamy jasność, tak? Flynn przełknął ślinę. Nie minął jeszcze pierwszy szok. Nic nie odpowiedział. - Mamy jasność, tak, szefie? - Proszę posłuchać, nie wiem, o co... Mężczyzna niemal rzucił się na niego. - Żadne kurwa, „posłuchać” - wycedził - czy „nie wiem”, jasne? Flynn cofnął się ze strachu. Czy facet naprawdę chciał go uderzyć? - Tak, wszystko jasne - odrzekł, unosząc dłoń - całkiem jasne. Chciał dodać „spokojnie, koleś” albo „weź się odczep”, albo coś mocniejszego, ale z jego ust nie wydobył się żaden dźwięk. - Wszystko jest w kopercie - oznajmił mężczyzna. - Wszystko jest w cholernej kopercie. Po czym odwrócił się i odszedł. Kiedy znalazł się już w swoim biurze, Flynn usiadł przy biurku, otworzył kopertę i zajrzał do środka. Od tej chwili serce wali mu jak młotem. Otwiera teraz aktówkę. Kiedy był jeszcze w biurze, wsadził do niej zawartość koperty. Teraz znów spogląda na kartkę papieru z przyklejonymi do niej dwoma zdjęciami i zwitki banknotów. Sądząc po ich grubości - a zawierają pięćdziesiątki - ma tu jakieś sto tysięcy euro. Ale rzecz jasna to nie dlatego tak łomocze mu serce. Unosi kartkę ze zdjęciami. Górne przedstawia Orlę. Dziewczynka wychodzi z bramy Świętej Teresy. Ma na sobie zielono-szary mundurek. W ręce

trzyma szkolną torbę. W tle widać inne dzieci. Na drugim zdjęciu jest Niamh - też w mundurku, ale sama. Podskakując, przemierza jakąś ulicę, chyba Ashleaf Avenue. Flynn bierze kolejny głęboki oddech i powoli wypuszcza powietrze. Wpatruje się w napis na białej ramce pod zdjęciami. Cienkie zawijasy czarnym atramentem - te same trzy litery na obu fotografiach: R.I.P.2

2

R.I.P. (łac.) requiescant in pace, także (ang.) rest in peace; niech spoczywa w spokoju (przyp. Red.).

Część II

1 Po dwudziestu minutach na bieżni i przeskakiwania ze Sky News na CNN Mark Griffin uznaje, że ma dość, i idzie do łazienki. Bierze prysznic i goli się. Wraca do sypialni, wybiera ciemnoszary garnitur, bladoniebieski krawat i białą koszulę. Zerkając od czasu do czasu na łóżko, ubiera się i schodzi do kuchni. Nastawia kawę, przystaje przy kontuarze i starannie kroi grejpfruta na kawałki. Po prawej stronie ma otwarty laptop. Spogląda na plan dnia. Mark prowadzi Tesoro - małą firmę importującą z Włoch ręcznie robione kamienne i ceramiczne kafelki. Choć na początku firemka była tylko pretekstem dla regularnych wycieczek do takich miejsc jak Brescia, Gubbio i Pesaro, przedsięwzięcie szybko zaczęło żyć własnym życiem. Kiedy recesja w Irlandii przerodziła się w rozkwit, linoleum i włochate wykładziny ustąpiły miejsca trawertynowi i terakocie. Nie minęło wiele czasu i Mark uświadomił sobie, że zaopatruje luksusowy segment rynku nieruchomości w luksusowe dobra. Głównie pod naciskiem wujka Desa, po szkole średniej skończył studia handlowe w Trinity College. Perspektywa stanowiska dyrektora czy przedsiębiorcy zawsze napawała go strachem, ale prowadzenie Tesoro to co innego. Wcale nie czuje, że prowadzi firmę. Dlaczego miałby tak się czuć? Jeździ do Włoch i przygląda się pochłoniętym pracą rzemieślnikom. Sprzedaje estetykę odcieni, nieskończoną harmonię kolorów, kształtów i wzorów. Za plecami słyszy Susan wchodzącą do kuchni. - Dzień dobry - wita go, przeciągając się sennie. - Cześć. Zaraz będzie kawa. Nie odwraca się. Po chwili Susan pojawia się przy kontuarze. Po drodze do lodówki podkrada mu cząstkę grejpfruta, rujnując misterną kompozycję na talerzu. Podchodzi do lodówki. Stoi przed otwartymi drzwiami i wpatruje się w światło, mrucząc pod nosem. Mark patrzy i się uśmiecha. Susan ma na sobie jego koszulę. Kobieta znika z pola widzenia, gdy sięga do wnętrza lodówki. Mark wsuwa do ust kawałek grejpfruta. Ponownie układa elementy pozostałe na talerzu i na powrót skupia uwagę na laptopie. Musi zabrać parę rzeczy z salonów wystawowych w Ranelagh i pojechać do hurtowni, gdzie spędzi resztę poranka. Później, o drugiej, ma spotkanie w mieście. Stara się o kontrakt z przedsiębiorcą budowlanym, który właśnie postawił nowy pięciogwiazdkowy hotel ze stu dwudziestoma łazienkami. Ostatnio niełatwo załapać się na kapitalny remont dużego lokalu, a umowa na hotel, jeśli uda mu się ją załatwić, będzie naprawdę opłacalna. Patrzy, jak Susan wyłania się zza drzwi lodówki z kawałkiem sera, kilkoma plastrami szynki i słoiczkiem oliwek. Układając jedzenie na blacie, posyła mu nieco przepraszające spojrzenie. - Umieram z głodu. Mark spogląda na zegarek. Mlaska językiem. - Muszę zaraz wyjść - mówi - ale zostawię ci klucz i kod do alarmu. - Klucz? - Susan wygląda na lekko zdziwioną. - Och! Widzę, że już wybrałeś kolor zasłon. Mark parska śmiechem. Poznał Susan na nartach w zeszłym roku, a kilka dni temu wpadli na siebie w mieście. - Tak - potwierdza. - Pozwoliłem sobie sam zadecydować. Nie sądziłem, że będziesz miała coś przeciwko. - Nic z tych rzeczy. Są super. Susan rozrywa plasterek szynki na dwoje. Jedną połówkę wkłada sobie do ust. - Jaką chcesz kawę? - pyta Mark. - Mocną. Czarną. Dziesięć minut później, wsiadając do samochodu, Mark rzuca okiem na dom. Cóż za dziwaczne, nieznane wcześniej uczucie - zostawiać kogoś w swoim domu. Rusza wzdłuż Glanmore Road. Nie jest to złe uczucie. Wyciąga rękę, włącza radio i nastawia Morning Ireland. To uczucie jest w zasadzie całkiem miłe. Mark nie chce o tym zbyt długo rozmyślać. Z doświadczenia wie, że takie uczucia zwykle nie trwają zbyt długo.

2 Gina otwiera oczy. Przekręca się w łóżku na plecy i leży wpatrzona w sufit. Coś nie daje jej spokoju. Chodzi nie tylko ojej siostrzeńca, to na pewno, ale o coś innego. To zupełnie inne źródło niepokoju. Patrzy na budzik na nocnym stoliku. Ósma czterdzieści pięć. Wróciła koło trzeciej. Yvonne i Michelle wszystkim się zajęły i nie było większego sensu dalej tam siedzieć. Zresztą musiała wrócić do domu i się przebrać. O drugiej trzydzieści zadzwoniła po taksówkę.

Zamiera na chwilę. Nagle uświadamia sobie, co ją gryzie. Noel. Przed domem powiedział jej, że musi się z kimś spotkać i wróci za pół godziny, góra czterdzieści pięć minut. Jednak gdy wychodziła trzy godziny później, wciąż jeszcze się nie pojawił. Yvonne kilka razy dzwoniła na jego komórkę, ale zgłaszała się poczta głosowa. Catherine chyba naprawdę potrzebowała brata. Nie przestawała pytać przez łzy o Noela, co sprawiło, że jego nieobecność zamiast niepokoju budziła u innych narastającą irytację. W pewnej chwili, gdy wyszła do kuchni, Gina przyłapała się na tym, że go broni. - Posłuchaj, robi interesy w mieście. Jest... - Nie wciskaj mi tych interesów - syknęła Michelle. - Mam dość słuchania o interesach. Wszystko musi ustąpić miejsca interesom. - W oczach miała łzy. - Jest środek cholernej nocy, na miłość boską... Gina zsuwa się z łóżka i przechodzi do łazienki przy sypialni. Może Michelle miała rację, ale pozostaje pytanie... gdzie się podziewa Noel? Gina stoi pod strumieniem gorącej wody. Zastanawia się, czy Noel pokazał się później. Czy w ogóle się pokazał. Zaraz zadzwoni do Catherine i zapyta - tylko coś na siebie włoży i napije się kawy. Jeśli się zastanowić, to pobudka ciągnie za sobą poważne konsekwencje: ubranie, kawa, telefon - Gina nie jest do końca przekonana, czy jest już na to gotowa. Wciąż nieco senna, ociąga się z wyjściem spod prysznica. Odwraca się powoli, wygina plecy, przeciąga się. Na tym etapie nie ma już jednak powrotu do łóżka. Obudziła się i słońce jest już wysoko na niebie. Chwilę wcześniej przez otwarte okno w sypialni słyszała łoskot samochodów i codzienny gwar ulicy. Jej ostatnią godziną przed przebudzeniem, wypełnioną paradą snów - na przemian sensownych i chaotycznych, świadomych i fantasmagorycznych najprawdopodobniej do pewnego stopnia rządziły dźwięki miasta budzącego się ze snu sześć pięter niżej. Zwykle wstaje przed siódmą, kiedy to wszystko dopiero się zaczyna - je śniadanie, słucha wiadomości, budzi zmysły. Teraz jednak, kiedy zakręca wodę, wychodzi spod prysznica i sięga do grzejnika po ręcznik, uderza ją myśl, że zapowiada się bardzo niezwyczajny dzień - a przecież jeszcze nawet nie wyszła z domu ani z nikim nie rozmawiała. Stoi koło umywalki i się wyciera. Jej odbicie w całkowicie zaparowanym lustrze jest zamglone. Upuszcza ręcznik na podłogę. Nagle gdy sięga do szklanej półeczki nad umywalką po krem nawilżający i waciki, ponownie uderza ją realność tego, co się stało - życie jej bratanka zostało brutalnie przerwane, a życie jej siostry obrócone w wieczne cierpienie. Gina stoi tak przez minutę wpatrzona w zaparowaną powierzchnię. Oczami wyobraźni widzi udręczoną twarz Catherine. Chwilę później, ubrana w dżinsy i czarną koszulkę Gina włącza w kuchni ekspres i napełnia go kawą. Bierze telefon stamtąd, gdzie go wczoraj zostawiła - na biurku w kącie, przy komputerze. Dzwoni do Catherine. Kiedy odbiera Yvonne, Gina od razu pyta o samopoczucie Catherine. Nie potrafi sobie wyobrazić odpowiedzi innej niż ta, jaką otrzymuje. Następnie pyta, czy Noel w ogóle się pojawił. - Nie. Zaczynamy się martwić. - Martwić? - Jenny dzwoniła godzinę temu. Nie wrócił do domu i nie odbiera komórki. Mówi, że to do niego niepodobne. - O mój Boże. - Jenny zaczyna panikować. - O Boże. - Kiedy z nim rozmawiałaś przed domem, mówił ci, dokąd się wybiera? - Nie. Powiedział tylko, że do miasta. - Już to przerabiały wczoraj wieczorem, i to nieraz. - Mówił, że ma się z kimś spotkać, ale nie powiedział z kim. Gina chce coś wyartykułować, ale nie może się na to zdobyć. To, co chce powiedzieć jest albo zbyt śmieszne, albo zbyt przerażające. Słychać jak Yvonne, która kilka lat temu rzuciła palenie, zaciąga się papierosem. - A w biurze? - pyta Gina. - Jenny miała tam zatelefonować. Powiedziała, że da znać, gdy się czegoś dowie. Myślałam, że to może ona dzwoni. - No dobra. - Gina urywa, wyczuwając lekkie zniecierpliwienie. - Kończę. Zadzwoń, jeśli się czegoś dowiesz. Albo wyślij mi SMS-a. - Jasne. Giną podchodzi do ekspresu. Podstawia filiżankę, naciska przycisk i czeka na strużkę kawy. Jednak kiedy espresso jest gotowe, nie rusza się z miejsca. Stoi tylko wpatrzona w filiżankę. Nagle, w tej pustce i ciszy, jej oczy napełniają się łzami. Robi krok w tył i opiera się o blat. Unosi dłoń do piersi i bierze kilka głębokich wdechów. Wczoraj ciężko było patrzeć na Catherine w jej stanie. Ciężko było patrzeć, jak Yvonne i Michelle na wszelkie sposoby próbują ją wesprzeć. Ciężko było nie mieć w pobliżu Noela, który stanowiłby jakieś oparcie. Wszystko było ciężkie, każdy aspekt tej sytuacji, każda mijająca sekunda. Jednak to, co ciąży jej teraz, jest niemalże jeszcze gorsze - ten złowrogi lęk, że to nie koniec, że wydarzy się coś więcej. A może nawet już się wydarzyło. Gina ociera łzy i przeciera oczy. Sięga do ekspresu, bierze filiżankę i zagląda do środka. Przez chwilę kołysze naczyniem, po czym wypija kawę jednym haustem. Spogląda na zegarek. Dziewiąta dwadzieścia pięć. Jeszcze raz bierze do ręki telefon. Dzwoni do biura i mówi Siobhan, że dziś chyba nie przyjdzie. Siobhan jednak natychmiast przypomina jej o spotkaniu z Tomem Maloneyem o jedenastej. Gina przewraca oczami. Większością nowo powstałych firm z kapitałem zewnętrznym zarządzają niezależne rady nadzorcze. Zazwyczaj zasiada w nich jeden czy dwóch ekspertów z branży - ludzie, którzy mają na wszystko oko, umieją doradzić i od czasu do czasu nawet nadać pęd produktom firmy. Jeden z nich to Tom Maloney, szef działu informatycznego biura doradztwa finansowego. Nie można powiedzieć, że jest upierdliwy, ale lubi być regularnie informowany. Gina od czasu do czasu spotyka się z nim przy kawie i wciska mu kit o tym, jak się sprawy mają. Jeszcze raz spogląda na zegarek. Wie jednak, że jeśli Lucius ma kiedykolwiek otrzymać drugi zastrzyk środków finansowych, to będzie musiała trochę bardziej się przyłożyć. Musi być bardziej przekonująca. - Czy P. J. jest dziś zajęty? - pyta, tłumiąc jęk. - Może on mógłby się tym zająć. Moja siostra właśnie... Ja...

Nie chce się w to zagłębiać. Po co? Lucius Software zatrudnia tylko osiem osób i mieści się w trzech pokojach na pierwszym piętrze georgiańskiej kamienicy w centrum Dublina. Wkrótce i tak nie da się uniknąć tego tematu. - Dziś jest w Londynie - wyjaśnia Siobhan - a potem... - No tak, jasne - przerywa jej Gina, przypominając sobie o Londynie. - Jeśli chcesz, mogłabym zapytać... - Nie, nie, daj spokój. W porządku. - Gina kręci głową. - Poradzę sobie. Przebiera się w coś bardziej formalnego i spędza pół godziny przy biurku w kącie, sprawdzając e-maile i sporządzając notatki na spotkanie. Przed wyjściem z domu pisze do Yvonne: „Coś nowego?” Wie, że niewiele to da, ale desperacko wyczekuje jakichkolwiek wieści. Idąc do windy, mocno ściska telefon w dłoni. Wychodzi z budynku, skręca w prawo i idzie przed siebie. Jest ładny poranek, niezbyt słoneczny, ale jasny i rześki. Ruch wzdłuż nabrzeża nie jest szczególnie duży, lecz gdy zbliża się do IFSC, wszystko jakby przyspiesza - przybywa samochodów, pieszych, hałasu. Gina skręca w kierunku Matt Talbot Bridge. Skoro nadal nie otrzymała odpowiedzi od Yvonne, postanawia odłożyć telefon. Wrzuca go do torebki. Do tej chwili była raczej skoncentrowana, wpatrzona przed siebie. W połowie mostu jednak nie potrafi się oprzeć i spogląda w lewo. Nad horyzontem dzielnicy portowej góruje Richmond Plaza. Obok stoją dwa potężne dźwigi, przypominające mechanicznych kapłanów, klęczących i pogrążonych w modlitwie przed jakimś świętym monolitem. Wcześniej Gina z podziwem przyglądała się tej budowli wznoszonej przy Richmond Dock, ale dziś jest trochę inaczej. Dziś jej jedyną reakcją która umiejscawia się w żołądku - jest głuchy, jednostajny pomruk niepokoju. Wręcz podskakuje na dźwięk telefonu. Rozgląda się. Po dzwonku poznaje, że to nie jej aparat. Widzi nawet, jak obok facet w garniturze podnosi rękę i warknięciem odbiera swój telefon. Jednak gdy rusza w kierunku George's Quay i tak wsuwa dłoń do torebki, wyjmuje komórkę i sprawdza, czy nie ma nowych wiadomości. Na wszelki wypadek.

3 John McNally, emerytowany sprzedawca części samochodowych, spaceruje krętą, wysadzaną drzewami drogą jakąś milę od miasteczka Rathcross w hrabstwie Wicklow. Ponieważ w ubiegłym roku ukończono nowy odcinek autostrady, ruch na tych drogach uspokoił się na tyle, że można tu spacerować. Samochody nadal przejeżdżają dosyć często, ale piesi przynajmniej nie boją się, że w każdej chwili mogą zostać zepchnięci do rowu przez podmuch pędzącej ciężarówki. McNally mieszka w okolicy i chodzi tą drogą tak często, jak tylko może. Jego żona nie czuje się najlepiej i wymaga całodobowej opieki. Przez większość czasu McNally sam się nią zajmuje, ale trzy razy w tygodniu na parę godzin przychodzi pielęgniarka. John nie przepuszcza wtedy okazji i wychodzi na spacer. Może wyrwać się z domu. Może rozprostować nogi i odświeżyć umysł. Podczas swojej długiej kariery sprzedawcy McNally przebył Irlandię wzdłuż i wszerz i poznał wszystkie drogi we wszystkich hrabstwach. Arterie, obwodnice, dojazdówki... wszystkie je uważał za jedną, ciągnącą się drogę, jego drogę. Z tej wielkiej całości pozostał mu teraz tylko malutki kawałek, dwa kręte kilometry biegnące od małego kościółka na rogatkach Rathcross do Coach Inn przy Hannigan's Corner. McNally zaczyna zwalniać, ale celowo. Wie, że gdy po przejściu stu metrów dojdzie do zakrętu, jego oczom nieuchronnie ukaże się to nowe osiedle, dachy i anteny satelitarne. Na razie jednak nie widać czającego się krajobrazu przedmieścia, który, szczerze mówiąc, rujnuje tę część hrabstwa Wicklow. Ale na razie jest dobrze. John po obu stronach drogi ma las. Z prawej strony jest porośnięte drzewami strome zbocze. Po lewej, za przydrożnym rowem i gęstwiną krzaków, teren opada dosyć stromo. U dołu skarpy, równolegle do drogi, płynie strumień. Dalej, za strumieniem, znów rozciąga się las. Zadrzewiony teren stopniowo podnosi się, by znów mniej więcej zrównać się z poziomem drogi. McNally co jakiś czas spogląda w ciemność lasu, która hipnotyzuje go swoim bezruchem, jakby zapraszającym, nasiąkniętym tajemniczością, chwilami wręcz nieco złowrogim. Pewnej nocy, gdy jego żona będzie pogrążona w farmakologicznym śnie, chciałby przyjść do tego lasu, do absolutnej ciszy i ciemności i przez godzinę posiedzieć pod drzewem. Wie jednak, że nigdy tego nie zrobi. Czyż nie byłoby to niebezpieczne i nieodpowiedzialne? A co, gdyby się zgubił? Co, gdyby ktoś go zobaczył? Ogląda się za mijającym go samochodem, volvo kombi. McNally patrzy, jak auto pędzi przed siebie i znika za zakrętem. Nagle zauważa coś na drodze kilka metrów przed sobą. Dziwne ślady, kilka zawijasów. Splatają się i prowadzą od środka drogi w lewo, by zniknąć w rowie. Wie, że to mogą być tylko ślady opon, efekt ostrego poślizgu. Zbliżając się do nich, próbuje poukładać sobie w głowie, co właściwie widzi. Zauważa, że gęste krzaki na poboczu, gdzie znikają ślady hamowania, są połamane - a właściwie zgniecione. Jest w nich spora wyrwa. Podchodzi do dziury i wchodzi prosto w nią, nieodparcie przyciągany ku temu, co ma tam znaleźć. Jednym krokiem pokonuje rów i spogląda w dół zbocza. Początkowo nie dostrzega niczego niezwykłego. Nitka strumienia, lśniąca woda, gdzieniegdzie na jednym czy drugim brzegu głaz. Później dostrzega to coś i nie potrafi zrozumieć, jak mógł tego nie zauważyć od pierwszej chwili. Jakieś dziesięć czy piętnaście metrów niżej, na końcu świetnie teraz widocznej ścieżki w ugniecionej trawie i połamanych krzewach widzi tył pojazdu. Samochód jest szerszy niż zwykłe auto, jakby terenówka. Wystaje ze strumienia, więc przód prawdopodobnie jest zanurzony w wodzie. To znaczy, że kierowca... McNally schodzi kilka kroków w dół zbocza, ale uświadamia sobie, że jest zbyt stromo. Jeśli pójdzie dalej, to poślizgnie się i spadnie, może nawet skręci kark. Zawraca więc i wdrapuje się z powrotem.

Znowu stoi w rowie. Z trudem łapiąc oddech, lustruje drogę z jednej i drugiej strony. Ani żywej duszy. Wyciąga telefon. Nienawidzi tego cholernego urządzenia i rzadko go używa. W dzisiejszych czasach każdy ma komórkę. Nic, tylko te dzwonki i wiadomości tekstowe. On zaś kupił sobie telefon na wszelki wypadek. Drżącymi rękami wybiera numer alarmowy. Spogląda w kierunku strumienia. Niezupełnie taki wypadek miał na myśli.

4 Paddy Norton wstaje około siódmej trzydzieści. Wkłada szlafrok i kapcie. Z podpuchniętymi oczami, nieogolony schodzi na dół. Idzie do pokoju gościnnego na tyłach domu i zaczyna okrążać pełnowymiarowy stół bilardowy. Wstawił go kilka lat temu, ale od tamtego czasu niewiele z niego korzystał. Dużo grał w młodości i do dzisiaj czuje satysfakcję na wspomnienie maksymalnego brejka, którego zdobył kiedyś w meczu z Larrym Bolgerem. To było jego pierwsze - i ostatnie - sto czterdzieści siedem punktów, które praktycznie pozbawiło go przyjemności z dalszej gry. No bo jeśli już zawsze będzie musiał zdobywać sto czterdzieści siedem, to gdzie tu sens? Każdy niższy wynik to dyshonor - skoro raz ci się udało, to czemu teraz nie dajesz rady, do cholery? Kupił stół i wyobrażał sobie, że będzie przy nim się odprężać i odpoczywać, ale to nigdy nie pomagało - natomiast chodzenie wokół stołu - owszem. Pewnie same jego rozmiary, nie wspominając o wielkości pomieszczenia, dają mu poczucie, że robi coś więcej niż tylko łażenie w tę i z powrotem. Czasami ma wrażenie, że uczestniczy w wyścigu rydwanów w Ben Hurze. Tego ranka jednak, gdy przystaje i opiera się o narożną łuzę, by złapać oddech, czuje się raczej jak na Drodze Krzyżowej - postanawia więc dać sobie spokój. Po chwili otwiera dwuskrzydłowe drzwi i przechodzi do salonu. Kiedy wczoraj wieczorem Norton pozostawił sprawy Fitzowi i wrócił do domu, od razu łyknął dwie kolejne pastylki naroletu. Zamiast go uśpić, tylko go pobudziły. Wypił szklankę powers gold label i poszedł do łóżka. Nie mógł zasnąć, więc leżał wpatrzony w sufit. W pewnym momencie pomyślał nawet, by sięgnąć do nocnej szafki Miriam po jej tabletki nasenne, ale... Nie. Teraz zatapia się w fotelu i włącza telewizor. Przez chwilę ogląda Sky News, później przez chwilę Dr. Phila, następnie odcinek Zdrówka. Nie przywiązuje wagi do tego, co jest w telewizji. Wszystkie jego mięśnie są doskonale nieruchome. Porusza jedynie kciukiem, którym przełącza kanały. Miriam przychodzi chwilę po dziewiątej, ubrana i umalowana. Pyta go, co robi. Paddy podnosi wzrok. - Oglądam telewizję. Zaschło mu w ustach. - Skarbie - rzuca żona, podchodząc bliżej - wiesz, że nie lubię telewizji rano. - Delikatnie zabiera mu pilot z ręki i celuje w plazmę na ścianie nad kominkiem. - To niezdrowo. Ekran gaśnie. Rzuca pilot na kanapę naprzeciw Nortona, poza jego zasięgiem. Miriam, wysoka, elegancka i opanowana kobieta, ma na sobie kostium od Paula Costella i sznur pereł, który Norton dał jej na ostatnią rocznicę ślubu. - Jadę do miasta na cały dzień - oznajmia. - A potem, o szóstej, mam ten raut dobroczynny. Dopiero teraz zauważa, jak wyczerpany jest jej mąż i jak niechlujnie wygląda. - Wszystko w porządku, kochanie? Wyglądasz okropnie - stwierdza. - Nic mi nie jest. Naprawdę. - Doprawdy, Paddy...! Co to ma znaczyć? Nie jest pewien. Jej ton jest lekceważący i pobłażliwy. Nie może się doczekać, kiedy Miriam wyjdzie z domu. - Idę na górę wziąć prysznic - mówi Paddy, ale nie rusza się z miejsca. Miriam pochyla się i cmoka go w czoło. Gdy się prostuje, Paddy'emu wydaje się, że żona marszczy nos. - Im szybciej, tym lepiej - stwierdza. - No dobra, do zobaczenia później - dodaje szybko. Odwraca się i wychodzi z pokoju. Norton się nie rusza. Spogląda na pilot. Najnaturalniejszą rzeczą byłoby wstać, podejść do sofy i go zabrać, ale jakoś rozpoczęcie tej prostej sekwencji fizycznych czynności okazuje się go przerastać. Kiedy w końcu wstaje, ponad czterdzieści minut później, zapomina o pilocie i wychodzi z pokoju. Przystaje na chwilę w holu, waha się. Korytarzem idzie do kuchni i nastawia ekspres do kawy. Tego mu trzeba na dobry początek dnia: mocnej kawy. Siedzi przy dużym prostokątnym stole i czeka. Miriam ostatnio przebudowała kuchnię, która jest teraz zimna i industrialna, cała w chromie i polerowanej stali, trochę jak kuchnia w restauracji. Może zresztą właśnie o to jej chodziło, jeśli wziąć pod uwagę, jak często przyjmują gości. Spogląda na zegar. Dochodzi dziesiąta. Wraca do ekspresu i nalewa sobie kawy. Sięga do stojącego obok tostera radia i nastawia wiadomości. Powstrzymywał się, by nie zrobić tego wcześniej. Nikt jeszcze nie dzwonił, więc właściwie na nic nie czeka. Uznaje jednak, że nie zaszkodzi sprawdzić. Pierwsza wiadomość to jeszcze jeden niepokojący raport gospodarczy ESRI. Następnie komunikat o nowej inwestycji potentata elektronicznego o nazwie Paloma w okolicach Waterford. Dalej rozmowy o przeciągającej się reformie CAP w Brukseli. Później coś, o czym już wie - śmiertelne postrzelenie młodego mężczyzny w ogródku piwnym jednego z dublińskich pubów. Po tym następują informacje o skonfiskowaniu narkotyków, samochodziepułapce w Bagdadzie i awanturze w Londynie związanej z naruszeniem zabezpieczeń Clarence House. I tyle. Norton wyłącza radio i upija łyk kawy. Czego się spodziewał? Kto wie? Pamięta podobną sytuację - też siedział w kuchni, ale znacznie skromniejszej, jeśli go pamięć nie myli. Kuchni w domu przy Griffith Avenue. Nie spał całą noc w bezowocnym oczekiwaniu na telefon.

Norton szybko dopija resztę kawy i ponownie napełnia filiżankę. Słyszy odkurzacz na piętrze. Pani Burkę rozpoczęła swoją codzienną rundkę. Zanim Paddy pójdzie na górę, czeka, aż pokojówka skończy sprzątać w sypialniach. Nie chce jej wystraszyć. Kiedy nalewa sobie trzecią filiżankę kawy, dzwoni komórka. Wyciąga aparat z kieszeni szlafroka i spogląda na wyświetlacz. Nie ma numeru, co znaczy, że to nie Fitz ani nikt z biura. Szybko wraca do stołu i siada przy kawie. - Halo. - Cześć Paddy. Mówi Ray Sullivan. - Ray. - Norton wstaje. Spogląda na zegar. - Ray, jest piętnaście po dziesiątej, a u ciebie to chyba piętnaście po piątej? Jezu, myślałem że to ze mną jest coś nie tak. - Nie mogę spać, Paddy. Zawsze tak miałem. Najlepiej mi się pracuje o piątej rano. Ten nowy cykl pracy, modny ostatnimi czasy; to całe dwudziestoczterogodzinne globalne gówno. To tylko nieudolne próby skopiowania mojego stylu. No ale słuchaj, jak się czujesz? - W porządku, Ray, w porządku. Norton znowu siada. Upija łyk kawy. Ray Sullivan jest prezesem Amcanu - firmy, w której Norton upatruje głównego najemcy Richmond Plaza. Pozostaje jednak kilka drażliwych, nieuregulowanych spraw: specyfikacje instalacji i prawa do nazwy. Negocjacje ciągną się od miesięcy. - Dobra. Teraz posłuchaj. Sullivan ma specyficzny styl. Nie pozostawia wyboru, można tylko mu się podporządkować. - Słucham, Ray. - Dobra. Mówiłem ci, że byłem wczoraj na lunchu z naszymi przyjaciółmi. - No. - I jak wiesz, chcieliby się spotkać z Larrym, kiedy przyjedzie w przyszłym tygodniu. Norton zaciska pięść i lekko nią potrząsa. - Świetnie, Ray. Zajmę się tym. - Dobrze. Dobrze - urywa. - Ale chcę trzymać rękę na pulsie, zgoda? - Jasne. - Może ci coś wyjaśnię, Paddy. - Sullivan chrząka. - Ci ludzie bardzo unikają rozgłosu. Cenią swoją prywatność. Milknie na chwilę. - I posuną Się bardzo daleko, by ją chronić. - Rozumiem, Ray. Oprócz prezesowania Amcanowi Sullivan zasiada w radzie nadzorczej Oberon Capital Group - prywatnej spółki akcyjnej, która prowadzi szeroko zakrojoną działalność gospodarczą w ponad stu krajach na całym świecie. - Po prostu chcą go poznać, porozmawiać, wyrobić sobie własną opinię na jego temat. Żadnych komunikatów prasowych, żadnego rozgłosu, nic z tych rzeczy - znowu urywa - rozumiemy się? - Oczywiście. Ray Sullivan nie odzywa się przez dłuższą chwilę. - W porządku - mówi wreszcie. - Okej. Pogadamy jeszcze. Pozdrów uroczą Miriam. - A ty uroczą Caroline. Ten sposób kończenia rozmów stał się jakby ich zwyczajem. Norton odkłada telefon na stół. Po chwili wstaje. Musi zadzwonić. Podchodzi i bierze ze ściany obok lodówki telefon bezprzewodowy. Stwierdza, że lepiej skorzystać z telefonu stacjonarnego. Na wypadek, gdyby ktoś próbował się dodzwonić na komórkę. Wciąż stojąc, wystukuje numer i czeka. Poczta głosowa. Nie zostawia wiadomości. Próbuje na inny numer. I czeka. - Dzień dobry, wydział... - Z ministrem poproszę. Mówi Paddy Norton. - Chwileczkę, panie Norton. Paddy przewiązuje pasek szlafroka. Ramieniem przyciska słuchawkę do ucha. - Panie Norton? Pan minister jest w tej chwili niedostępny. Czy mogę... - Nie. W porządku. Zadzwonię później. Dziękuję. Norton powinien był się domyślić. Po tym, co usłyszał w radiu o Palomie, nie było możliwości, żeby Bolger nie był zawalony robotą. Odkłada telefon, po czym natychmiast go podnosi. Skoro do gry włączyła się Oberon Capital Group, Norton jest całkiem pewien, że negocjacje z Amcanem ruszą z kopyta. Musi teraz pogadać z kilkoma osobami. Jednak wpatrując się w telefon, zdaje sobie sprawę, że nie jest w odpowiednim nastroju, że jego słynna podzielność uwagi - przynajmniej chwilowo - go opuściła. Wkrótce, koło jedenastej, roztrzęsiony po czterech filiżankach kawy, bierze komórkę ze stołu, wychodzi z kuchni i przez hol rusza na tył domu. W pokoju gościnnym znów zaczyna krążyć wokół stołu bilardowego. Tym razem popada w powolny, jednostajny rytm. Stara się oczyścić umysł. Nie może jednak przestać myśleć, jaki był lekkomyślny. Przyznajmy szczerze - zeszłej nocy spanikował. Zareagował pochopnie i odsłonił się, a czegoś takiego nie zrobiłby, gdy był młodszy. A nawet kilka lat temu. Po tym, jak Rafferty pojawił się w hotelu, nie dało się uniknąć bezpośredniego zaangażowania. Zrobił, co w jego mocy, żeby ograniczyć je do minimum. Pozostaje jednak pytanie: jakie spowodował szkody? Czy naraził na szwank Richmond Plaza? Czy naraził na szwank Winterland Properties? A może jest jeszcze gorzej? Po kolejnym okrążeniu stołu Norton przyłapuje się na tym, że rozważa, czy się nie poddać i nie zadzwonić do Fitza. Tak jak poprzednio ustalili, że nie będą się kontaktować. Jednak ranek ma się już ku końcowi i Paddy naprawdę musi się dowiedzieć, co jest grane. Dopóki ktoś mu nie powie - wszystko jedno, Fitz czy ktokolwiek inny - albo nie usłyszy czegoś w radiu, to po prostu nie będzie w stanie pozbyć się wrażenia, że sprawy wymykają mu się spod kontroli. Zaczyna kolejne okrążenie. Dzwoni telefon. Wiosna czy zima, do diabła z Vivaldim.

Zatrzymuje się i grzebie w kieszeni szlafroka. Kiedy w końcu wyciąga telefon, patrzy przez chwilę na numer na wyświetlaczu i odbiera.

5 Gina trzyma swój telefon na stole, starannie ułożony obok cappuccino i notatnika. Pragnie, by cholerny aparat zadzwonił, i spogląda na niego przy każdej okazji. Sposobności jednak brakuje, bo siedzący naprzeciwko niej w kawiarence przy Dawson Street Tom Maloney należy do tych przytłaczających osób, które podczas rozmowy wymagają nieprzerwanego kontaktu wzrokowego. Do tego ma nieświeży oddech i, co gorsza, zwyczaj używania go do podkreślania tego, co oczywiste. - Słuchaj, nic nie szkodzi jeśli twoja wersja zero-jedynek jest troszkę niedopracowana. Najważniejsze, żeby ruszyć z miejsca, wystartować, nagłośnić... Jak mógł pomyśleć, że sama tego nie wie? - ...a później możesz popracować nad pozyskaniem strategicznych klientów. Gina uświadamia sobie, że tematy ich rozmowy - strategia, przyszłość firmy - to ważne rzeczy, ale w tej chwili niewiele ją obchodzące. - I, oczywiście - ciągnie Maloney - może nawet się okazać, że twoi najlepsi klienci to ci, których byś o to nie podejrzewała... Dzwoni jej telefon. Zgarnia aparat ze stołu. To P.J. Gina jest zawiedziona, ale nie daje tego po sobie poznać. Patrzy na zegarek: dwadzieścia pięć po jedenastej. Krótkie spotkanie. - Cześć, P. Słuchaj... - Cześć, Gina. No więc na niewiele to się zdało i... - Nie mogę teraz rozmawiać, P. Mówi to tak stanowczo, że P.J. natychmiast przerywa. - Okej - odpowiada. - Wszystko w porządku? - Jasne. Pogadamy później. - Dobra. Odkłada telefon. Zdaje sobie sprawę, że Maloney najpewniej pochlebia sobie, że to, co ma do powiedzenia, tak bardzo absorbuje jej uwagę. Gina jednak myśli: „Niech mnie ktoś stąd zabierze”. Jeśli nie porozmawia z P.J. Jej telefon dzwoni ponownie. Takim samym ruchem zgarnia aparat ze stołu. Tym razem wstaje, widząc na wyświetlaczu numer Yvonne. Odwraca się od stołu. Nie dając Maloneyowi żadnego znaku, kieruje się do drzwi. - Yvonne? Na Dawson Street jest głośno. Hałasują pojazdy, turyści, przelatujący w górze samolot. - Gina? - Tak. - Gapi się na chodnik. - Jestem, jestem. - Gina, posłuchaj. - Yvonne, co się dzieje? Gina przyciska telefon do ucha. Zaczyna się. - Noel. - Yvonne urywa. - Nasz Noel. - Gina zamyka oczy. - Zginął dziś w nocy. Jego samochód zjechał z drogi. - O Boże. - Gdzieś w Wicklow. - Wicklow? Yvonne szlocha i Gina nie może zrozumieć ani słowa. Nie wie nawet, czy Yvonne w ogóle coś mówi. Ginie nasuwa się mnóstwo pytań, ale szybko dociera do niej, że żadne z nich nie ma teraz znaczenia. - Jezu - szepcze - biedna Jenny. - Wiem, wiem. - Gdzie... - Zabrali jego ciało do szpitala Tallaght. Jenny już tam jedzie. - Yvonne dodaje coś niezrozumiałego o „dwóch Noelach” i znowu zaczyna szlochać. Gina kiwa głową. Nie wie, co właściwie powiedziała Yvonne, ale moc tych dwóch słów to więcej niż jest w stanie znieść. Przełyka ślinę. W gardle ma wielką uwierającą gulę. Po długiej i bolesnej ciszy siostry na parę chwil biorą się w garść i umawiają się. Yvonne mówi, że Catherine zidentyfikowała już ciało młodego Noela. Jest, rzecz jasna, załamana, więc na razie Michelle z nią zostanie. Gina odpowiada, że jedzie do Tallaght. Skontaktują się później. Gina opuszcza rękę i uświadamia sobie, że nie utnie sobie tej pogawędki z Noelem za parę dni - tej, na której zdawało mu się tak zależeć. Pojmuje, że nie zobaczy się już z bratem. Nigdy. Rozgląda się. Świeci słońce. Dawson Street wygląda pięknie, jak zwykle w blasku słońca. Gina zastanawia się, dlaczego on nie może się teraz tu pojawić, przed nią, na chodniku? Dlaczego nie nadejdzie, powiedzmy od strony St. Stephen's Green czy Trinity College? Powoli kręci głową, a gula w jej gardle osiąga nieznośne rozmiary. Gdzie on jest? Gina wraca do kawiarni. Zabiera ze stołu notatnik i podnosi torbę z podłogi. - Muszę iść - komunikuje, nie patrząc nawet na Maloneya.

Wychodzi, skręca w prawo i zmierza w kierunku postoju taksówek w połowie długości ulicy. Jej oczy zachodzą łzami.

6 W naszym studiu w Dáil gościmy dziś ministra przedsiębiorczości, handlu i zatrudnienia, Larry'ego Bolgera. Dzień dobry, panie ministrze. - Witaj, Sean. W oczekiwaniu na pierwsze pytanie Bolger wpatruje się w ścianę naprzeciwko. - Panie ministrze, pakiet inwestycyjny o wartości czterystu milionów euro to ponad trzysta pięćdziesiąt nowych miejsc pracy. W tych ciężkich czasach to niezła gratka, prawda? - Rzeczywiście, Sean, w rzeczy samej - przytakuje Bolger i rusza z kopyta - a dni takie jak ten sprawiają, że czuję, że moja praca jest coś warta. Tyle mogę powiedzieć. Paloma Electronics to gracz światowej klasy. Fakt, że postanowili zainwestować tutaj, to w obecnej sytuacji ekonomicznej wotum zaufania dla naszych wykwalifikowanych pracowników. Należy również pamiętać, że musieliśmy ostro konkurować z innymi krajami w Europie i na świecie. To nieuniknione w przypadku inwestycji tej skali, czy w grę wchodzi HP, Intel, Eiben-Chemcorp, Pfizer, czy Amcan. Bolger poprawia się na krześle i dostraja słuchawki. Przez te wszystkie lata udzielił niezliczonych wywiadów radiowych, nie zdołał ich jednak polubić. Denerwuje się i zaczyna się wiercić. Woli telewizję. Telewizja daje możliwość pełniejszego przekazu. Poza tym prezenterzy radiowi zazwyczaj bardziej drążą i wiercą dziurę w brzuchu. - Co dzisiejsze oświadczenie, pana zdaniem, znaczy dla hrabstwa Waterford? Z drugiej strony, niektórych wywiadów, jak na przykład ten, mógłby udzielać choćby przez sen. - Cóż, Sean, chyba nie będzie przesadą, jeśli powiem, że ta inwestycja znacznie złagodzi skutki ostatnich zwolnień na południu i południowym wschodzie. W tutejszym zakładzie Paloma zatrudni ponad czterysta osób, ale znacznie więcej etatów powstanie w okolicznych miejscowościach. Nie ulega zatem wątpliwości, że skorzystają na tym wszyscy. Na tym wywiadzie też, przechodzi Bolgerowi przez głowę. - Dobrze. To by było na tyle, panie ministrze. - Redaktor kończy wywiad po zadaniu jeszcze kilku pytań. - Dziękujemy za rozmowę. Bolger zdejmuje słuchawki, skinieniem głowy daje znak asystentowi produkcji pracującemu przy konsoli po jego lewej i wstaje od stołu. Musi się odlać. Wychodzi ze studia i korytarzem zmierza prosto do toalety. Przed tym wywiadem miał konferencję prasową, a po lunchu udzieli kolejnych wywiadów gazetom. Później jedzie do Athlone na spotkanie, a wieczorem na przyjęcie do Tuam. Jego asystentka, doradcy i osoby do kontaktów z mediami - wszyscy będą chcieli, by poświęcił im choćby moment. Nie będą go odstępowali na krok. Nie dadzą nawet spokojnie zjeść. Dlatego ostatnio odlewanie się - albo jeszcze lepiej, stawianie kloca - to jedyny sposób na wyrwanie chwili dla siebie. Nie żeby narzekał. Uwielbia to. Owszem, kiedy poprzednio zasiadał w radzie ministrów - ponad pięć lat temu - przeżył załamanie nerwowe. Nie mógł znieść presji, nawału pracy i nieustannej rywalizacji. Do tego sporo pił i romansował z tą, jak jej tam... Avril. Żoną jego bukmachera. Kończy sikać i zapina rozporek. To cud, że przetrwał ten okres, nie tylko jako polityk. Teraz żyje w trzeźwości, celibacie i jest wyjątkowo skoncentrowany. Najdziwniejsze jest to, że nie tylko on widzi siebie na czele partii. Wygląda na to, że kilka innych osób też by sobie tego życzyło. Ma pięćdziesiąt trzy lata i czuje, że nadszedł jego czas. Myjąc ręce, spogląda w lustro. Teraz także wygląda lepiej dzięki laserowej korekcie wzroku, zdobiącej jego włosy subtelnej siwiźnie i szykownym garniturom. Do diabła, aż emanuje powagą. Bolger wychodzi z toalety i przystaje w korytarzu. Zanim znowu padnie ofiarą nalotu sępów, zadzwoni i krótko porozmawia z Paddym Nortonem. Właśnie wchodził na antenę, gdy dowiedział się o losie Noela Rafferty'ego. Chce się upewnić, że ta historia nie kryje przed nim żadnych tajemnic. Kiedy jednak wyciąga telefon z kieszeni, aparat dzwoni. - Cześć Larry, mówi Paddy. - O, właśnie miałem... - Słuchaj, gadałem dziś z naszym znajomym z Nowego Jorku. Pamiętasz, o czym kiedyś rozmawialiśmy? Zdaje się, że oni chcą w to wejść. - To dobrze - milknie na moment. - To świetnie. - Pewnie, ale siedź cicho, dobra? Nie opowiadaj o tym komu popadnie. - Paddy, a może zaufasz mi choć trochę, co? - Tylko przypominam. Wiesz przecież, co to za miasto. - Dobra, dobra, jak sobie chcesz. - W każdym razie odezwę się później i podam ci szczegóły. - W porządku. - Świetnie. Nastaje cisza. - Posłuchaj - odzywa się wreszcie Bolger - miałem cię spytać o Noela Rafferty'ego. Tak? A co z nim? - Zastanawiałem się... wiesz, co to za historia?

Bolger znał Noela Rafferty'ego całkiem dobrze i wielokrotnie robił z nim interesy. Ostatnio oczywiście dotyczyły Richmond Plaza. - Nie ma żadnej historii. O co ci chodzi? - O nic. Ja tylko... pomyślałem, że się upewnię, że... - Posłuchaj. Facet za dużo wypił. O wiele za dużo. Nie powinien był siadać za kierownicą. Ot i cała historia. Nie przeczytasz tego w gazetach, ale możesz mi wierzyć, wiem to z pewnego źródła. - Aha. - Wcześniej byłem z nim na drinku i już wtedy miał w czubie. Wiesz, do tego dochodzi ta strzelanina w pubie. Chłopak, którego zastrzelili, to jego siostrzeniec. - Co? - Tak, ale o tym też nie przeczytasz w gazetach. Policja jeszcze przez dzień czy dwa nie ujawni jego nazwiska. Tak z szacunku dla rodziny - Norton milknie na moment. - Słuchaj, nie wiem, może usłyszał wiadomość o swoim bratanku, puściły mu nerwy, wypił za dużo i bum, stracił panowanie nad samochodem. Chwila nieuwagi i koniec. Cholernie to smutne, ale taka jest prawda. - Jezu - wzdycha przygaszony Bolger - biedny skurczybyk. Może byłoby nadużyciem stwierdzenie, że utrzymywał stosunki z Raffertym w związku z Richmond Plaza. Jednak przez ostatnie lata ich ścieżki krzyżowały się wielokrotnie. W latach dziewięćdziesiątych było kilka zagranicznych wyjazdów - jak te delegacje handlowe do Szanghaju. No i często spotykał go na wyścigach lub na Landsdowne Road. Parę razy grali nawet razem w karty. - W każdym razie - dopytuje się Bolger - powiedz mi, czy w związku z tym nie wynikną jakieś opóźnienia? - Nie, oczywiście, że nie. Wszystko gra. Działa jak w zegarku. - To dobrze. - No i powtarzam - dodaje Norton po chwili namysłu - nie opowiadaj o tym na prawo i lewo i nie gadaj, że będą opóźnienia ani nic podobnego, rozumiesz? Bolger nie wierzy własnym uszom. - Jezu, Paddy... - Jesteśmy w bardzo delikatnym punkcie negocjacji z Amcanem. Jeśli ich stracimy, jesteśmy udupieni. - Wiem, wiem. - A więc się rozumiemy. - Jasne, jasne, oczywiście. Słuchaj, pogadamy jeszcze. - Okej. Bolger odkłada telefon. Upierdliwy dupek. Minister idzie korytarzem. Za chwilę spotkanie z asystentami i przedstawicielami, a jemu udzielił się kiepski nastrój. Ale czyż obawy, które wyraził, nie były w pełni uzasadnione? Gdy z dowolnej drużyny zabierze się kluczowego gracza, nie da się przewidzieć konsekwencji. Rzecz w tym, że już teraz - kilka miesięcy przed ukończeniem -Richmond Plaza jest rozpoznawalną marką, wręcz ikoną, której nazwa tkwi głęboko w umysłach ludzi. Bolger wie, że ma potwornie dużo do stracenia, jeśli cokolwiek pójdzie nie tak. Ponieważ na początku projekt miał tak wielu przeciwników, wydawało się, że nic nie idzie jak należy. Powszechne były obawy o wpływ kilkudziesięciopiętrowej budowli na krajobraz miasta. Do An Bord Pleanála wpłynęło więcej apelacji niż w jakiejkolwiek innej sprawie kiedykolwiek wcześniej. Protestowali członkowie An Taisce, Partii Zielonych, Irish Georgian Society, społeczności lokalne, radni, aktywiści, posiwiali hipisi, dzicy lokatorzy i brodaci menele w powyciąganych swetrach. Kiedy jednak przyszło bronić sprawy, Bolger był niestrudzony w swojej pasji. Zademonstrował to pewnego poniedziałkowego wieczoru w RTE, w programie Questions and Answers. Jeden z dyskutantów silił się na jakąś mało oryginalną uwagę na temat wysokich budynków i symboli fallicznych. Bolger przerwał mu i wyjaśnił, że Richmond Plaza w zasadzie nie będzie specjalnie wysoką konstrukcją. Nie w skali światowej. - Owszem, prawdopodobnie będzie to najwyższy budynek w Europie, ale co z tego? Wraz z rozwojem gospodarki opartej na usługach Europa wreszcie będzie musiała wziąć się w garść i zreformować przepisy dotyczące planowania przestrzennego. Za dziesięć lat miasta takie jak Frankfurt, Bruksela, Haga czy Berlin będą wyglądały tak, jak miasta w Ameryce czy w Azji. Jak Houston i Kuala Lumpur... to proces, który my, w tym kraju - uderzył pięścią w stół - który my, w tym mieście, mamy szansę zapoczątkować. Właśnie tu, właśnie teraz... To było jedno z jego najbardziej żywiołowych wystąpień. Bolger wiele też zdziałał za kulisami. Przekonywał, nagabywał, wykorzystywał swój urok. Często narażał się na krytykę. Trzeba mu przyznać, że dobrze odegrał swoją rolę. I co? W podzięce za oddanie i lojalność jest traktowany jak jakiś cholerny giermek? Dostrzega pod filarem w recepcji swoją rzeczniczkę prasową, Paulę, i jednego z doradców. Oboje rozmawiają przez telefony komórkowe. Paula podnosi rękę na znak, że za chwilę do niego dołączy. Czeka. Bolger zna Paddy'ego Nortona od wielu, wielu lat i woli nawet nie myśleć, ile jest mu dłużny. Właściwie to nie wyobraża sobie bez niego swojej kariery. Mimo wszystko są takie dni, jak dziś, kiedy żałuje, że go w ogóle spotkał.

7 Mark Griffin zbliża się do ronda. Mocniej ściska kierownicę, kiedy słyszy: „...w naszym studiu w Dáil gościmy dziś... Larry'ego Bolgera...” Zazwyczaj w takiej chwili Mark wyłącza radio. Jednak teraz na ogonie ma przegubową ciężarówkę, a tuż przed sobą

niebezpieczne rondo Cherryvale, więc musi się wstrzymać przez parę sekund. „...rzeczywiście, Sean, w rzeczy samej... dni takie, jak ten sprawiają, że czuję, że moja praca...” Cisza. Mark znów kładzie rękę na kierownicy i automatycznie zaciska dłoń. Ten aksamitny medialny głos, służalczy i arogancki zarazem zawsze wyprowadza go z równowagi. Zjeżdża z ronda. Coraz trudniej go uniknąć. Ostatnio Bolger wydaje się być wszędzie -w gazetach, radiu, telewizji... Spogląda w lusterko, włącza kierunkowskaz i zjeżdża na lewy pas. Tyle że Mark boryka się z tym od lat. Kiedy jeszcze był na studiach -a było to na długo zanim Bolger wspiął się na wyżyny - wydobywający się z radia głos lub nawet dźwięk samego nazwiska wystarczał, by zwalić go z nóg. Wyzwalał u niego najdziwaczniejsze zachowania - depresyjne i destrukcyjne. Mark zalegał w łóżku przez całe dni, nie mył się, upijał do nieprzytomności i bez przerwy się ze wszystkimi kłócił - z dziewczyną, wykładowcami, wujkiem Desem... Skręca w następny zjazd. Ma spotkanie w hotelu Westbury, z tym przedsiębiorcą budowlanym. Trzeba jednak przyznać, że ostatnio jest inaczej. Regularnie się kąpie, nie pije i jest nastawiony znacznie mniej bojowo. Jeśli natknie się na nazwisko Larry'ego Bolgera to owszem, reaguje, ale na ogół tak, jak w tej chwili - spokojnie i bez ekscesów. Poza tym teraz ma obowiązki. Klientów, kontrakty i trójkę pełnoetatowych pracowników w salonach wystawowych w Ranelagh. Wszystko to bardzo dorosłe. Tak bardzo, że chwilami trudno mu uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Zupełnie, jakby się spodziewał, że pewnego dnia pojawi się urzędnik z teczką i grzecznie oznajmi, że to pomyłka, że trzeba zamknąć jego firmę, a jego dom i samochód zostaną skonfiskowane. Mark zatrzymuje się na światłach i na chwilę zamyka oczy. Otwiera je i wali rękami w kierownicę. Kurwa. Teraz jest kłębkiem nerwów. Dwadzieścia minut później, kiedy wchodzi do Westbury, dzwoni jego komórka. Kontrahent informuje, że spóźni się kilka minut. Mark czeka w restauracji. Zastanawia się, czy nie zamówić dżinu z tomkiem. Tylko jeden szybki drink. Podchodzi kelner. Mark chrząka i zamawia czarną kawę. Następnie odwraca się i spogląda na stół przed nim. Leży na nim gazeta. Podnosi ją, pochyla się i odrzuca dziennik na sąsiedni stolik.

Część III

1 Wyprowadzenie zwłok młodego Noela ma się odbyć o wpół do szóstej następnego popołudnia. Na tym etapie śledztwa policja ujawniła jego nazwisko i cała historia widnieje już na pierwszej stronie wieczornego wydania „Evening Herald” Rodzinę dotyka podwójna tragedia. Wewnątrz, na czwartej stronie artykuł opatrzono nagłówkiem Dwóch Noelów. Widać, że próbują odnaleźć jakiś związek, połączyć ze sobą wydarzenia. Nic z tego. Obie sprawy uparcie nie dają się skleić. Nie mogą też opublikować tego, o czym huczy całe miasteczko - tuż przed wypadkiem starszy Noel ostro pił. Na dwóch stronach gazety dziennikarz skupia się na bratanku. Dwudziestosześciolatek zwany przez miejscowych „Maryśką” - co sugerowało jego większe upodobanie do marihuany niż haszyszu - należał do dublińskiego gangu ściśle powiązanego z handlarzami narkotyków działającymi w Holandii. W obszarze zainteresowania gangu leżą również prostytucja, głównie z udziałem cudzoziemek, oraz piractwo na szeroką skalę - od płyt DVD, przez oprogramowanie komputerowe, po torebki od Gucciego i koszulki Manchester United. Szefem gangu jest czterdziestodwuletni Terry „Elektryk” Stack i plotka głosi, że Noel Rafferty był jednym z jego zaufanych zastępców. W następnym artykule piszą, że w przypadku wojny gangów w kilka godzin po morderstwie detektywi wiedzą, dlaczego ofiara została zabita i kto pociągnął za spust. Jednak teraz wszyscy są bezradni. Różne źródła zgodnie twierdzą, że jednego można być pewnym: Terry Stack będzie chciał się zemścić. Elektryk zdaje się niezadowolony i nie zaśnie, póki ktoś za to nie zapłaci. „Evening Herald” wyczerpuje temat. Kolejny artykuł opisuje, jak odgrodzono ogródek piwny, żeby technicy kryminalistyki mogli przeprowadzić pełne oględziny miejsca zbrodni. Jak twierdzi prowadzący śledztwo komisarz Frankie Deeghan, kolejny na miejsce przybył patolog, aby dokonać wstępnych oględzin ciała, które następnie przetransportowano do miejskiej kostnicy. Tam została przeprowadzona sekcja zwłok. Inny fragment informuje o rodzaju broni, z której strzelano, i podaje dane dotyczące balistyki oraz odłamków. Wspomina o miejscach wlotu kuli, rozszarpanych mięśniach i naczyniach krwionośnych. Nikt z przybyłych na pogrzeb w kościele Matki Bożej Królowej Niebios nie ma przy sobie tego wydania „Evening Herald”. Około godziny piątej żałobnicy zaczynają wchodzić do kościoła. Wśród nich jest sporo osób z sąsiedztwa: przyjaciele i sąsiedzi Catherine; przyjaciele i „współpracownicy” Noela, w tym oczywiście Terry Stack i jego świta; przyjaciele Yvonne i Michelle; znajomi Giny. Sporo tam gapiów (których nikt tak naprawdę nie zna), są też członek rady miejskiej, kilku dziennikarzy, fotografów i może jeden lub dwóch detektywów w cywilu. Kościół Matki Bożej Królowej Niebios, wybudowany na początku lat pięćdziesiątych, jest ogromny. Główna nawa z cegieł i granitu może pomieścić aż tysiąc pięćset osób. Kiedy rozpoczyna się msza, kościół zapełniony jest niemal w jednej czwartej. Catherine i jej trzy siostry siedzą w pierwszym rzędzie, tuż obok trumny. Kilka ławek za nimi zajmuje najbliższa rodzina - mąż Yvonne wraz z trójką ich dzieci, partner Michelle i ich dwójka oraz reszta krewnych, kuzyni, dwie ciotki i wujek. Za nimi siedzą pozostali zebrani. Dopiero na tyłach kościoła można znaleźć wolne miejsce. Catherine wpatruje się w ołtarz. Przed wyjściem zażyła xanax i jest nieco otępiała. Czuje suchość w ustach. Od poniedziałku dosłownie co kilka minut od nowa dociera do niej, co się stało... i za każdym razem jest to tak samo bolesne. Wciąż i wciąż od nowa. Dobrze, że przynajmniej teraz odczuwa te uderzenia jak pacnięcia papierową rolką po ręczniku kuchennym. Wcześniej był to kij bejsbolowy. Z drugiej strony wiadomość ojej bracie ledwo do niej dociera. Yvonne, Michelle i Gina zdają sobie jednak z tego sprawę. Odczuwają smutek po stracie syna Catherine, ale i po swoim bracie Noelu. Wszystko to staje się nie do zniesienia. Jednego dnia zajmujesz się swoimi codziennymi sprawami. Wszystko jest zwyczajne. A następnego pogrążasz się w otchłani cierpienia i bólu. Kto potrafi to wytłumaczyć? Z pewnością nie ojciec Kerrigan, dochodzi do wniosku Gina. Kiedy ksiądz wychodzi z zakrystii i zbliża się do ołtarza, kobieta czuje przebijającą się przez zasłonę rozpaczy wrogość. Wszyscy zebrani wstają i hałas szurających stóp setek ludzi wypełnia kościół. Ojciec Kerrigan - korpulentny, łysiejący okularnik po pięćdziesiątce - staje przed mównicą i nachyla się do mikrofonu. Czyni znak krzyża. - W imię Ojca - rozpoczyna mszę - i Syna... Gina trwa w bezruchu. Milczy. - ...i Ducha Świętego. Wzmocniony głos ojca Kerrigana i głosy zgromadzonych wiernych odbijają się głośnym echem. To taki znajomy dźwięk. Pamięta go z dzieciństwa. Gina nie była w kościele przez ostatnich dziesięć lat, od śmierci matki. Rozgląda się wokoło. Spogląda na marmurowe filary, konfesjonały, figury Matki Boskiej i obrazy przedstawiające Drogę Krzyżową, które wiszą w rzędach na każdej ścianie. Nie może uwierzyć w to, co się dzieje. W domu proponowano jej tabletkę xanaksu, ale odmówiła. Wie, że Yvonne i Michelle wzięły po połówce i już w drodze z domu pogrzebowego do kościoła widać było, że lekarstwo zaczyna działać. Jej siostry zamknęły się w swoim cichym i zimnym świecie. Gina rozumie, dlaczego to zrobiły. Jej głowa pełna jest kłębiących się myśli i emocji. Chciałaby się ich na chwilę pozbyć, uspokoić się, ale nie kosztem utraty jasności umysłu, bólu czy drzemiącego w niej gniewu. Większość tych emocji ma dla niej jakiś sens i nie chce go stracić. Z pewnością ból ma sens. Gina płakała wiele razy przez ostatnich kilka dni i doznała smutku tak głębokiego, że wcześniej uznałaby go za niemożliwy. Jednak często odczuwała też złość. Jest to do pewnego stopnia zrozumiałe, jednak nie całkiem. Jej wściekłość na pozorną

przypadkowość tego, co się stało, ma sens. Złość po tym, jak dowiedziała się, czym zajmował się jej siostrzeniec, również ma sens. Tak samo jak gniew, który wzbudziły w niej domysły dotyczące przyczyny wypadku jej brata. Złości ją jednak jeszcze coś innego, ale nie do końca wie, co to takiego. Coś ukrytego w głębi, niczym zaszyfrowane hasło lub fragment kodu. To właśnie jest niezrozumiałe. Chodzi o dwóch Noelów. Kiedy Gina przysłuchuje się liturgii, czytaniom i hojnym obietnicom życia wiecznego, usiłuje doszukać się jakiejś reguły w tych dwóch zdarzeniach, czegoś, co pozwoli wytłumaczyć, co tak naprawdę się stało. Jest pewna, że jakąś znajdzie, bo trudno to nazwać przypadkiem - to byłoby zbyt łatwe, oznaczałoby przyznanie się do porażki. Pokolenie jej matki nazwałoby to wolą boską. Ginie to jednak nie wystarcza. Dla niej wydarzenia z poniedziałku są nazbyt przypadkowe. Musi być jakieś bardziej zadowalające wytłumaczenie. Kiedy ojciec Kerrigan podchodzi do zgromadzonych, aby powiedzieć kilka słów, Gina się mobilizuje. Oczekuje najgorszego: frazesów i protekcjonalnego tonu. Chwilę potem musi jednak przyznać, że ksiądz dobrze wykonuje swoją robotę, zważywszy na okoliczności. Młody Noel nie jest kandydatem do nieba, ale kapłan potrafi powiedzieć kilka prostych, znaczących słów o życiu - niezależnie od tego, jak przeżytym - i samej śmierci. Jednak kiedy uroczystość dobiega końca i żałobnicy ruszają w kierunku pierwszego rzędu, Gina żałuje, że mimo wszystko nie zażyła tabletki uspokajającej. To najbardziej publiczna i intensywna chwila ceremonii. Wyczerpuje emocjonalnie. A myśl o tym, że jutro znowu będą musiały przez to przejść, wcale nie pomaga. Co jakiś czas Gina spogląda w lewo, żeby sprawdzić, jak radzą sobie jej siostry. Oczywiście w najgorszym stanie jest Catherine, która wybucha płaczem kilka razy. Kiedy nagle dostrzega znajomą twarz, jej oczy zalewa kolejna fala łez. Gina w ogóle nie poznaje większości obecnych. Mijają Sophie, P.J. i kilku innych znajomych z pracy. Rozpoznaje kilku sąsiadów z czasów, kiedy była dzieckiem. Wydaje jej się, że poznaje jednego lub dwóch znajomych Noela. Widziała ich zdjęcia w gazecie. Na pewno kojarzy Terry'ego Stacka. Otacza go aura arogancji i pewności siebie. Jest dość niskim i szczupłym mężczyzną o surowym wyglądzie. Kiedy wyciąga dłoń, aby się z nią przywitać, Gina widzi w jego oczach iskierkę zainteresowania. A ty coś za jedna? Skłania głowę. Gina odwzajemnia gest, ale nie podnosi wzroku. Kolejka posuwa się naprzód. Po uroczystości zgromadzeni na schodach kościoła i na parkingu poruszają się swobodniej i atmosfera nieco się rozluźnia. Sophie podchodzi do Giny i obejmuje ją serdecznie. Podobnie P.J. Nie odzywali się do siebie od ostatniej rozmowy telefonicznej, a przecież muszą porozmawiać, jednak pewne jest, że nie stanie się to teraz. W pewnej chwili mija ich ojciec Kerrigan. Gina zatrzymuje go i w podziękowaniu ściska jego dłoń. Yvonne trzyma się blisko Catherine. Ściska jej ramię, kiedy idą z wolna przez tłum. Michelle i Dan stoją razem z boku wraz z dwojgiem swoich dzieci. Kobieta ściska w jednej dłoni niezapalonego papierosa, a w drugiej zapalniczkę. Wygląda na zagubioną. Zebrani zostali zaproszeni do domu na kawę - przynajmniej taki był zamysł, nim okazało się, ilu osób może to dotyczyć. Szybko jednak rozchodzi się wieść, że Terry Stack urządza stypę w pubie Kennedy'ego znajdującym się na tej samej ulicy, a herbata, kawa, kanapki i drinki czekają na każdego, kto zechce przyjść. Wszystkim się już zajęto i wszystko to przez pamięć o Noelu. Gina widzi, jak Stack staje obok Catherine, przez chwilę obejmuje ją ramieniem, spogląda w oczy, mówi do niej, pewnie o Noelu. Catherine miała zawsze ambiwalentny stosunek do znajomości Noela ze Stackiem. Teraz jednak jest podatna i bezbronna, a on z pewnością wie, co powiedzieć. W pewnej chwili Stack zerka w kierunku Giny i ich spojrzenia się spotykają. Już wie, że wcześniej czy później podejdzie do niej, żeby się przedstawić. Następuje to dziesięć minut później. Gina zamieniła właśnie kilka słów z sąsiadem Catherine, teraz odwraca się i widzi Stacka. - Witam - odzywa się mężczyzna i wyciąga dłoń. - Gina, prawda? Jestem Terry Stack. Widać odrobił już zadanie domowe. - Tak. Uścisk dłoni. - Bardzo mi przykro. - Dziękuję. Ubranego w garnitur Stacka otacza dwóch młodszych facetów. Mają na sobie dżinsy i bluzy z kapturami. On wygląda jak biznesmen, nauczyciel albo ksiądz w cywilu. Oni przypominają handlarzy narkotyków. - Noel był porządnym chłopakiem - mówi Stack. -1 świetnym pracownikiem. Nie zasłużył sobie na to. - Oczywiście, że nie. Gina nie zamierza milczeć. Chce coś powiedzieć, ale nie jest pewna, co. - Słuchaj, kochanie. Chcę, żebyście wiedziały, że tego tak nie zostawię. - Nie? - Nie. - Stack kręci głową. - Ktokolwiek to zrobił, jeszcze mi, kurwa, za to zapłaci, wierz mi. Krzywi się, kładąc nacisk na słowo zapłaci. W zwyczajnych okolicznościach Gina wystraszyłaby się chłopaków w kapturach, gróźb, przekleństw, ale co zwyczajnego jest w tym, co się stało? - Wybacz mi słownictwo - dodaje po chwili szarmancko Stack. Gina spostrzega, że jeden z dresów przygląda się jej uważnie. Na szyi ma tatuaż i Gina zaczyna się denerwować. - Panie Stack - odzywa się Gina. - Zakładam, że... - Mów mi Terry. - Dobrze, Terry. Zakładam, że wiesz, że mój brat również zginął w poniedziałkową noc? - Tak, to potworne - odpowiada, kiwając głową. - Cóż... chciałabym się dowiedzieć, czy... jest jakiś związek pomiędzy śmiercią jednego i drugiego. To bardzo dziwne, że... - Bardzo w to wątpię, kochanie. Twój brat miał wypadek samochodowy. To straszne, to okropne, ale to zwykły zbieg okoliczności.

Gina wypuszcza powietrze z płuc. - Nie wierzę w zbiegi okoliczności. Spogląda wprost na mężczyznę, który się jej przygląda. Patrzy na niego, póki ten nie odwraca wzroku. Po czym zwraca się w kierunku Stacka i czeka na odpowiedź. - Ja też nie - odpowiada w końcu nieco speszony. - Ale nie pojmuję, co mogłoby łączyć te dwa wypadki, bo przecież... - Wiem, wiem - ciągnie Gina - ale czy to prawda, że nie masz pojęcia, dlaczego mój bratanek został zabity? - Nie mam. - Mężczyzna kręci głową. - Albo kto go zabił? Stack milczy przez chwilę. - Nie. - A nawet kto za tym stał? - Nie. - Przełyka głośno ślinę, robi kolejną przerwę. Najwidoczniej nie podoba mu się kierunek, w którym zmierza ta rozmowa. - Nie, jeszcze nie, ale... - Czyli sprawa jest otwarta. Wszystko jest możliwe. Teraz Stack głośno wypuszcza powietrze. - Chyba... tak. O co tej wariatce chodzi? - myśli najwyraźniej Stack. Giny to nie wzrusza. Może nie dostać kolejnej szansy. - Dobrze, Terry. Pozwól, że zadam ci kolejne pytanie. Czy wasza grupa ma jakieś powiązania z budownictwem? Z dostawcami? Związkami? Czy może... - Czekaj, czekaj, kochanie. Wybiegasz za daleko - po czym na wpół odwraca się do jednego z dresów. - „Wasza grupa” rzuca z uśmieszkiem. - Podoba mi się to. - Przepraszam, nie... - Nie przejmuj się. - Stack rzuca okiem na swój zegarek. - Posłuchaj -mówi - idziesz do pubu? Przy drinku możemy sobie jeszcze pogawędzić. Gina waha się i zamyka oczy. Co ona robi? Czego się spodziewa? Jakiegoś objawienia? Raczej nie. Za kilka sekund i tak wszystko się skończy. Kiedy otwiera oczy, ktoś już stoi obok Stacka i zadaje mu pytanie. A wytatuowany dres ponownie gapi się na jej nogi. Drugi pisze SMS-a. Gina stoi przez moment, po czym odchodzi powolnym krokiem. Zbliża się do Sophie i podnosi wzrok. - Kto to taki? - pyta Sophie. - Terry Stack. - Matko Boska - zatyka dłonią usta. - Przepraszam, ale to naprawdę dziwne. - Tak - przytakuje Gina. - Jakbym tego nie wiedziała. - Właśnie o nim czytałam - oznajmia Sophie. - W gazecie. Tuż przed przyjściem do kościoła. Mówią na niego Elektryk. Także dlatego, że taki ma wyuczony zawód, ale głównie z tego powodu, że używa prądu jako... - przerywa gwałtownie i spogląda na Ginę, nie wiedząc, jak to wyrazić - ...sposobu na... - Wielkie dzięki, Sophie. Mogłaś mi tego oszczędzić. - O Boże. Przepraszam. Kiedy stoją tak bez słowa, Gina przetwarza w myślach wszystko, co stało się tamtej nocy. Myśli o rozmowie z bratem pod domem Catherine. Noel twierdził, że jedzie na miasto, więc jakim cudem znalazł się w Wicklow? Był zmęczony i może odrobinę zdenerwowany, ale z pewnością nie był - jak twierdzą niektórzy ludzie - pijany. Poza tym nigdy nie wsiadłby do samochodu po alkoholu. Noel był jedną z najporządniejszych i najbardziej odpowiedzialnych osób, jakie znała. Gina czuje, jak kręci jej się w głowie. Jakby stała na brzegu urwiska i pokonywała chęć skoczenia. Przełyka ślinę i po raz kolejny zerka na Terry'ego Stacka. Mężczyzna rozmawia przez telefon. Nie ma pojęcia, czy właśnie unika odpowiedzi na jej pytanie, czy raczej jej szuka. Czy mówił szczerze, czy może z premedytacją ją okłamywał? W tym właśnie rzecz, Gina nie majak się tego dowiedzieć. Intuicja niczego jej nie podpowiada - poza tym że to, co przydarzyło się jej bratu - a właściwie to, co rzekomo się zdarzyło, nie ma dla niej żadnego sensu...

2 M iriam jak zwykle wybiera mu krawat - burgundowy, aby pasował do jego ciemnego garnituru. Lata temu Norton miał ogromną słabość do jaskrawych krawatów - wielokolorowych, w psychodeliczne wzory lub przedstawiających bohaterów kreskówek - lecz Miriam położyła temu kres. - Jeśli chcesz się ubierać jak polityk - odezwała się z pogardą - startuj w wyborach. Norton dostrzega w tym wszystkim sens. Larry Bolger nadal okazyjnie nosi krawat z Homerem Simpsonem i wygląda w nim jak głupek. Ale dzięki temu da się zauważyć. Norton nie chce, aby zwracano na niego uwagę. Zrozumienie tego zajęło mu wiele lat. Politycy żyją po to, żeby zostać zauważonymi. To dla nich jak fotosynteza, a uwaga jest ich światłem - dlatego tak łatwo nimi manipulować. Jeśli odbierzesz im zainteresowanie, będą uziemieni. A jeśli im je zapewnisz, zrobią dla ciebie wszystko. Z kolei mężczyźni tacy jak Norton rozkwitają, żyjąc w cieniu. Miriam -ze swoim pochodzeniem - instynktownie to wyczuwała i pchała go w dobrym kierunku. To ona nauczyła go, co i jak nosić, jak się zachowywać. Uzmysłowiła mu, że ludzie zamożni nie muszą uśmiechać się do kamer. Ogolony i ubrany Norton stoi przed lustrem w łazience i spryskuje się wodą kolońską. Czy właśnie to wpłynęło na niego na początku tego tygodnia? Nie strach przed złą sławą, ale przed jakąkolwiek sławą? Możliwe. Przynajmniej częściowo. Ale nie jest idiotą. Wie, na przykład, że wielkie otwarcie Richmond Plaza będzie wymagało od niego ujawnienia się w pewnym stopniu, że prawdopodobnie pojawi się na kilku fotografiach lub w popołudniowym programie informacyjnym. Ale co z tego? I tak pozostanie anonimowym garniakiem w tle. Wszyscy skupią uwagę na architekcie,

na ludziach Raya Sullivana, na Larrym Bolgerze. Norton przygląda się swojemu odbiciu w lustrze. Jeśli chodzi o rozgłos, to nawet nie ma co myśleć o alternatywnym scenariuszu. Uwikłałby się w to osobiście. Stałby się pożywką dla brukowców i radiowych debat. W telewizyjnych wiadomościach puściliby krótki filmik i pokazywaliby go dzień po dniu, aż zajechaliby historię na śmierć - może ujęcie, jak idzie ulicą z rozbieganym wzrokiem albo usiłuje wysiąść z samochodu. Ta myśl go przeraża. Rzecz jasna, wystawienie na pastwę opinii publicznej byłoby jego najmniejszym zmartwieniem - znacznie gorszy byłby przeciągający się proces, na pewno uwieńczony bankructwem, niesławą i złamaną karierą. Norton wygładza marynarkę i dłonią poprawia włosy. Jak się nad tym zastanowić, zdecydowanie zrobił, co należy. Przechodzi przez sypialnię i schodzi na półpiętro. Spogląda na zegarek: szesnasta czterdzieści sześć. - Miriam! - Tak, tak. Już idę. Miriam wyłania się ze swojej sypialni. Ma na sobie granatowy kostium i granatowe buty. Na głowie granatowy toczek. Wygląda elegancko i odpowiednio ponuro. - Który to kościół? - pyta, poprawiając kolczyk. - Donnybrook. Miriam zatrzymuje się na półpiętrze przed dużym lustrem i poprawia kapelusik. - Myślisz, że będzie tam dużo ludzi? - Tak sądzę - odpowiada Norton. - Nie zdziwiłbym się, gdyby kościół wypełniony był po same brzegi. - Naprawdę? - Tak. Był bardzo popularny. - Jak dobrze go znałeś? - Nie za dobrze. Załatwiałem z nim kiedyś jakieś sprawy. Oczywiście, było to dość niedawno, myśli Norton, w zeszłym tygodniu czy jakoś tak. Ten związek zapalił w jego głowie lampkę ostrzegawczą i zaczął go rozważać. Wtedy jednak przypomniał sobie, że czytał w gazecie o siostrzeńcu Rafferty'ego w artykule o miejscowych gangach i piractwie filmowym. - Rusz się, Mo. Będą korki. - Już idę. Kończy poprawiać się przed lustrem i oboje schodzą na dół. Wydawało się, że to dobry plan - w samochodzie miał zamienić kilka słów z Fitzem i to wszystko, przynajmniej jeśli chodzi o jego udział. Ale popatrzcie, do czego to doszło. Wychodzą z domu i wsiadają do samochodu. Kiedy jedzie powoli żwirową ścieżką w kierunku bramy, myśli o tym po raz kolejny. Poniedziałkowa noc, strach, bezsenność, godziny oczekiwania - jak blisko był autodestrukcji. We wtorkowy poranek zadzwonił telefon. Długo zajęło mu uspokojenie się po tamtej informacji, ale później tego dnia, po rozmowie z kilkoma osobami, cała historia nabrała sensu. Mimo to, trudno mu było pozbyć się niepokoju. Mało brakowało. Teraz jednak, w czwartkowe popołudnie, kiedy jedzie do kościoła na pogrzeb - gdzie siądzie i pomodli się przed ziemską powłoką Noela Rafferty'ego - Norton znowu odczuwa spokój i bezpieczeństwo. Paniczny strach zniknął. Zagrożenie oddaliło się. Już prawie siedemnasta, Larry Bolger stoi przed Leinster House3. Spogląda na hotel Buswell's. Wyszedł właśnie z sali obrad po debacie na temat reformy opłaty skarbowej i czeka na swój samochód. Wie, że grupa czterech lub pięciu szeregowych deputowanych spotyka się w tym hotelu, aby przedyskutować to, co eufemistycznie zwą „rozwojem wydarzeń”, i był ciekaw, jak im idzie. Najdziwniejszą rzeczą na tym etapie walki o władzę jest wymaganie od wszystkich, by udawali, że tak naprawdę nie ma to miejsca. Inni ludzie robią wszystko za ciebie - mobilizowanie, lobbowanie, podszeptywanie. - Eee... Larry, mogę cię prosić na słówko? Bolger rozgląda się dokoła i wydaje niski jęk. - Słówko? Nie ma czegoś takiego, Ken, nie w twoim wypadku, a więc nie... - No tak, ale to jest... - Słuchaj, nie mam czasu w tej chwili. - Szczęśliwie w tym momencie podjeżdża jego samochód. - Jadę na pogrzeb. Może pogadamy jutro albo po moim powrocie ze Stanów. Bolger zbiega po schodach i otwiera tylne drzwi samochodu. - Larry, będziesz chciał to usłyszeć, wierz mi, to jest... - Innym razem, dobrze? Jestem zajęty. Wsiada do samochodu i zatrzaskuje za sobą drzwi. Szofer wie, że nie należy opóźniać wyjazdu. - Dobry wieczór, panie ministrze - odzywa się, ruszając z miejsca. -Gdzie jedziemy? Bolger bierze głęboki oddech. - Eee... Donnybrook, Billy. Kościół na rogu. Dzięki. Billy przytakuje. Wyjeżdżają główną bramą i na Kildare Street skręcają w lewo. Dopiero teraz Bolger opiera się wygodnie w fotelu i wypuszcza powietrze z płuc. Czy tylko on jeden uważa, że główny komentator polityczny „Irish Independent” to wrzód na dupie? Podobnie jak kilku innych facetów z prasy, Ken Murphy nigdy nie schodzi z anteny i wydaje się, że przypisuje sobie prawa do praktycznie każdej historii, która znajdzie się w wiadomościach. Jednak Bolger zdaje też sobie sprawę, że jeśli ma wygrać wyścig o przywództwo - czy to w wyniku politycznej awantury, czy bezkrwawego przewrotu - to będzie musiał stać się... no cóż, bardziej uległy. I grać zgodnie z regułami. Zamyka oczy i rozkoszuje się czymś w rodzaju nieprzeniknionej czystości umysłu. Od jakiegoś czasu stan ten kojarzy mu się z trzeźwością. Rzecz jasna jego zachowanie będzie odgrywało kluczową rolę przez kilka następnych miesięcy. Wczorajsze obwieszczenie Palomy, jego rozpoczynająca się misja handlowa w Stanach, otwarcie w nowym roku Richmond Plaza... każde z tych wydarzeń pozytywnie wpłynie na jego wizerunek -w partii, w mediach i wśród społeczeństwa. Bolger ponownie otwiera oczy. Dotarli już prawie na most Leeson Street. Minęło tyle czasu! Do polityki wszedł w połowie lat osiemdziesiątych, choć, o ile dobrze pamięta - a pamięta jak przez 3

Siedziba wyższej izby parlamentu irlandzkiego (przyp. tłum.).

mgłę - wystartowanie w wyborach nie było jego pomysłem. Jego brat, Frank, zasiadał w parlamencie, jednak po jego śmierci namówiono Larry'ego do powrotu z Bostonu i wzięcia udziału w wyborach uzupełniających. Z ogromnym poparciem partii i ku swojemu niebotycznemu zdziwieniu wygrał. Potem nastąpiło ćwierć wieku mglistych wspomnień - jakieś szpitale, pogrzeby, zebrania partyjne, komitety Oireachtas 4, a co parę lat - niczym powracający koszmar - dziwaczne uczucie, kiedy niosą go na ramionach krzyczący w niebogłosy wyborcy. W końcu został podsekretarzem stanu i zaczął pokazywać się w mediach - Morning Ireland, Questions and Answers oraz Tonight with Vincent Browne. Potem przyszły kolejne stanowiska, a wreszcie pierwsza kadencja ministerialna. Wszystko to bardzo poważne, bardzo dorosłe - pozycja, przywileje, władza. Kompromisy... Otwiera oczy. Jadą już Morehampton Road, mijając hotel Sachs. Nagle, z jakiegoś powodu, zmienia mu się humor. Czuje niepokój i znajomy ucisk w dołku. Kiedy samochód podjeżdża pod bramę kościoła, Larry widzi wielkie srebrne bmw tuż przed nimi. Już wie, dlaczego tak się czuje. Dlatego, że jakkolwiek by na to patrzył, dostrzega jeden stały element w swojej karierze, w życiu, jeszcze od czasu tych zaskakujących wyborów uzupełniających w zamierzchłych latach osiemdziesiątych, wreszcie w swojej przyszłości. Nieunikniony, groźny niczym burzowy front znad Atlantyku. Elementem tym jest oczywiście Paddy Norton gramolący się właśnie ze swojego bmw.

3 Mimo wyczerpania (zeszłej nocy nie zmrużyła oka nawet na chwilę, a pogrzeb młodego Noela odbył się z samego rana) Gina szybko odnotowuje różnice pomiędzy wczorajszą uroczystością w Dolanstown a dzisiejszą w Donnybrook. Przechodząc obok bramy, nie może nie zauważyć tych wszystkich bmw, mercedesów, saabów i jaguarów. Kościół jest mniejszy od poprzedniego, ale wydaje jej się, że ludzi przyszło znacznie więcej. Kiedy wysiadają z Jenny oraz siostrami (prócz Catherine, która nieprzytomna leży w domu w łóżku) z karawanu i ruszają za trumną, wchodzą do kościoła i przechodzą nawą w kierunku ołtarza, Gina spogląda w lewo i prawo na zgromadzonych dostojnych panów w średnim wieku i ich kruche wymuskane żony. Nie dostrzega żadnych kapturów czy dresów. Zamiast tego są jedwabne garnitury, kaszmirowe płaszcze, futra i kapelusze dziesiątki kapeluszy (ile kobiet wczoraj miało je na głowach?). Czy to jej wyobraźnia, czy faktycznie coś jest w powietrzu - jakiś drażniący zapach, a może to subtelne połączenie kadzidła, wody kolońskiej i drogich perfum? Ceremonia mija szybko. Wydaje się nierealna - te same słowa co wczoraj, te same uczucia, to samo dziwaczne wrażenie, że to wszystko nie może być prawdą. Najgorsza część - tak jak wczoraj - to moment, w którym zgromadzeni podchodzą do pierwszego rzędu, by złożyć kondolencje. Choć podczas tej tortury Gina uzmysławia też sobie, jak daleko Noel zaszedł w życiu. Zawsze wiedziała, że odnosił sukcesy, ale zaskoczył ją widok niektórych osób, ludzi, których musiał znać z kręgów, w których się poruszał - polityków, biznesmenów, gwiazd sportu i telewizji. Zdaje sobie sprawę, jak niewiele o nim wiedziała, i przyprawia ją to o ból głowy. Po mszy przed kościołem panuje pełen smutku, lecz zarazem serdeczny nastrój. Ludzie witają się ze sobą, ściskają dłonie, klepią po ramionach i rozmawiają. Jenny wygląda dostojnie, ale pogrążona jest w żalu. Idzie wolno i prawie się nie odzywa. Yvonne i Michelle, równie zmęczone jak Gina, również z trudem wydobywają z siebie słowa. Jednak Gina zmusza się do tego. Nie wiedząc od czego zacząć i z kim porozmawiać, idzie w kierunku ludzi, żeby się przedstawić. Chce w końcu ustalić, co stało się w poniedziałkową noc. Wydaje jej się oczywiste, że trzeba przynajmniej dojść kolejności zdarzeń. Nie może zrozumieć, dlaczego nikt inny nie zadaje pytań. Oficjalna wersja wydarzeń dotycząca wypadku Noela przyjęła się bardzo szybko, ale czy nikt nie pomyślał, że ta historia jest nieco dziwna? Dwa rzekomo przypadkowe zgony, niespodziewana wyprawa Noela do Wicklow i wręcz nie do przyjęcia założenie, że usiadł za kółkiem pijany. Sytuacja jednak nie jest prosta, a wręcz bardzo niezręczna. Jak przepytać ludzi i nie wyjść na nachalną, niegrzeczną lub nawet - biorąc pod uwagę, jak bardzo jest wykończona i jak musi wyglądać - wariatkę? Może to nie najlepszy moment na takie pytania. Ale kiedy nadejdzie właściwy? Kiedy, jeśli nie teraz, gdy praktycznie wszyscy, których znał Noel, zgromadzili się w jednym miejscu? Zagaduje więc ludzi, których Noel znał z pracy, a którzy tak naprawdę w ogóle go nie znali. I tych, którzy znali go bardzo dobrze, ale nie widzieli się z nim od lat. Rozmawia z kimś, kto raczy ją anegdotkami na temat umiejętności Noela w pracy, jego poświęcenia i wprost legendarnej dokładności. Wita się z prezenterem telewizyjnym, który sporo grywał z nim w pokera. Kiedy tłum zaczyna się rozchodzić, Gina czuje się sfrustrowana, jakby właśnie straciła swoją jedyną szansę. Próba prześwietlenia czyjegoś życia, odnalezienia go w wypowiedziach różnych osób, jest trudna. A nawet więcej niż trudna. To jak szukanie igły w stogu siana. Jak robią to prywatni detektywi? Albo biografowie? Mimo że dopiero zaczyna, dręczy ją przeczucie, że jej działania mogą okazać się daremne. Wszyscy zostali zaproszeni na stypę do nowego domu Noela i Jenny - rezydencji w stylu kolonialnym na Clyde Road. Pomimo zmęczenia Gina decyduje się wziąć w niej udział i godzi się, aby brat Jenny, Harry, przywiózł ją na miejsce. Yvonne i Michelle muszą wrócić do Catherine. Żegnają się i wkrótce cały tłum znika - samochody ruszają w kierunku bramy i włączają się w wieczorny ruch. W domu przyjmują gości, biorą od nich płaszcze, podają napoje. Jenny siedzi w dużym pokoju, w fotelu, popija herbatę. Pomieszczenie wypełnia się stopniowo, podobnie jak przedpokój i duża kuchnia na tyłach budynku. Gina jest tu pierwszy raz i nie może się nadziwić ogromowi domu. Noel i Jenny sprowadzili się tu z Kilmacud kilka tygodni temu i zamierzali zaprosić całą 4

Dwuizbowy parlament Irlandii (przyp. tłum.).

rodzinę. Gina stoi z kieliszkiem wina przed wykuszem w dużym pokoju, który bardziej przypomina salę balową. Spogląda przez okno na oświetlony trawnik. Stoi sama, bezwolna, kiedy jednak ktoś do niej podchodzi, zbiera w sobie energię i przedstawia się. Szybko orientuje się, że rozmawia z nadinspektorem Jackiem Merriganem. Jest pierwszą osobą, którą dziś spotkała, a która, jak się okazuje, naprawdę rozmawiała z Noelem w poniedziałkowy wieczór. Ten fakt dodaje jej siły. Mężczyzna twierdzi, że przyjaźnił się z Noelem od lat i to on poinformował go o śmierci bratanka. - Zadzwoniłeś do niego? - Tak. Gina skupia się na tym zdarzeniu i stara się wyciągnąć jak najwięcej informacji o tej rozmowie. Merrigan jest wysokim, nieco przygarbionym mężczyzną po pięćdziesiątce. Jego głowę zdobi burza siwych włosów. Wydaje się rozumieć Ginę i jej desperacką potrzebę uzyskania nowych informacji. Uznaje, że stanowi to część żałoby. Ona z kolei jest wdzięczna, że policjant tak cierpliwie to znosi. Jedyną pewną rzeczą, którą wynosi z rozmowy, jest fakt, że Noel pił z Paddym Nortonem - przedsiębiorą budowlanym kiedy Merrigan do niego zadzwonił. Gina przytakuje. - Rozumiem. Merrigan odwraca się w lewo i rozgląda po pokoju. - O, to właśnie on - mówi - z tamtą grupką osób. To ten w ciemnoczerwonym krawacie. Gina lustruje pokój i namierza czerwony krawat. Upija łyk wina. - Dzięki - odpowiada, prawie szepcząc. Pokój jest pełen ludzi. Większość gości zebrała się w dwu-, trzyosobowych grupkach, jednak przed ogromnym marmurowym kominkiem, w którym buzuje ogień, stoi w kółku pięciu mężczyzn w garniturach. W dłoniach trzymają kieliszki wina i szklanki z whisky, dwóch pali cygara. Jeden mężczyzna jest młody, ma dwadzieścia cztery, może dwadzieścia pięć lat. Reszta wygląda na starszych - po pięćdziesiątce lub tuż przed sześćdziesiątką. Ten w czerwonym krawacie rozprawia o czymś głośno, reszta słucha. Kiedy Gina rusza w ich kierunku, rozpoznaje jednego z nich, a po chwili kolejnego. Młody facet - wysoki i krępy - jest kapitanem irlandzkiej drużyny rugby. Mężczyzna po prawej od Nortona, stojący tyłem do ognia, to minister Larry Bolger. Pozostałej dwójki nie zna, wyglądają jak każdy inny - równie dobrze mogliby być adwokatami, prawnikami, księgowymi, bankierami, finansistami - kimkolwiek. Podchodzi do mężczyzn i zatrzymuje się niepewna, jak postąpić. Nie może tak po prostu przeszkodzić, a może jednak? Brat Jenny mijają z butelką wina w dłoni i proponuje dolewkę. Gina podnosi kieliszek. - Dzięki. Jak tam, Jen? - W porządku. Cóż... chyba jeszcze do niej to nie dotarło. - Do mnie też nie. - To smutne, wiesz - ciągnie Harry. - Patrzy na ten dom i nie wierzy w to. Na górze ciągle stoi kilka pudeł, których nie zdążyli rozpakować. Te słowa sprawiają jej ból. - O, Boże - szepcze. - To kolejne niespodziewane małe odkrycie na temat życia jej brata. Harry odchodzi, aby napełnić kieliszki innych gości. Gina odwraca się w przeciwnym kierunku i spogląda wprost na Paddy'ego Nortona. Paddy milczy, słuchając jednego z adwokatów czy finansistów. Wpatruje się w dywan. Po chwili unosi głowę i spogląda w stronę Giny. Ich spojrzenia się spotykają. Gina instynktownie unosi brwi i macha do niego, pokazując na bok. Zaskoczony Norton rusza z miejsca, mamrocząc w pustkę słowa przeprosin. Opuszcza znajomych i staje twarzą w twarz z Giną. - Proszę wybaczyć, panie Norton - mówi Gina, wyciągając dłoń. - Nie chciałam przeszkadzać. Mam na imię Gina. Jestem jedną z sióstr Noela. - Moj a droga - Norton potrząsa energicznie j ej ręką - moja droga. Oczywiście, że Gina. Jak się masz? Bardzo mi przykro. Moje kondolencje. - Dziękuję. - Jak się trzymasz? Ludzie ciągle ją o to pytają-, jak się trzymasz?” - jakby naprawdę chcieli widzieć, ale to zwykły frazes. - W porządku. - Milknie na chwilę. - Chyba. - Oczywiście, to... to bardzo trudne dla was wszystkich. Gina przytakuje. Norton trzyma w dłoni szklankę whisky. Kiedy mówi, spogląda na trunek, kołysząc szklanką. Z bliska jest dość korpulentny, ale jego dopasowany, grafitowy garnitur świetnie to ukrywa. Ma grube, wypielęgnowane dłonie, a na jego górnej wardze lśnią krople potu. Jego oczy są błękitne i niezwykle przenikliwe. - Jak dobrze znał pan mojego brata? Zaczyna się. - Nie za dobrze, niestety. Oczywiście, pracowaliśmy razem nad projektem. - Nad kompleksem Richmond Plaza? - Tak. Tak się złożyło, że kiedy już zostanie ukończony, stanie się wielkim hołdem dla twojego brata. - O tak, z pewnością. - Pauza. - Ale nie znał go pan prywatnie? - Nie, nie bardzo. - Norton upija whisky ze szklanki. - Widzi pan, zastanawiam się... - Gina odwraca się lekko, wskazując za siebie. - Przed chwilą rozmawiałam z nadinspektorem... Merriganem, tak się chyba nazywa. Powiedział mi, że pił pan z Noelem w poniedziałkowy wieczór. To prawda? Nie chciała, żeby zabrzmiało to tak oskarżycielsko. Ale jest bardzo zmęczona i czuje się w tym miejscu dziwnie. Niemal surrealistycznie. Jest świadoma, że niedaleko stoją minister, kapitan drużyny rugby i prezenter nowego popularnego reality show - właśnie go dostrzegła ponad ramieniem Nortona. - To prawda - odpowiada Norton. - Ale człowieka można znać na różne sposoby. Jeśli szybki drink po pracy i rozmowa o notatkach oznaczają znajomość, to jak najbardziej.

Chce mu zadać to samo pytanie, które zadała Terry'emu Stackowi, ale o drugiego Noela - bo wydaje jej się, że Stack kłamał. Ale musi przygotować sobie grunt. - Rozumiem. I co to były za notatki? - A, nic takiego... służbowe sprawy. - Ach tak. - Kiwa głową. - Kiedy widziałam się potem z Noelem, wyglądał na dość zdenerwowanego. - Zdenerwowanego? - Tak. Powiedziałabym, że nawet bardzo. Pracą. Wciąż spogląda nad jego ramieniem. Jak to sformułować, żeby go nie zniechęcić, tak jak zniechęciła Terry'ego Stacka? - I co mówił? - Co mówił? - Patrzy teraz wprost na Nortona. - Hm... - Wpatruje się w jego oczy i usiłuje sobie przypomnieć, co powiedział Noel. Próbuje przywołać jego słowa, mimo że jest zmęczona, a czas wydaje się rozciągać. Coś w końcu do niej dociera. - Wspomniał o jakiejś sytuacji... mówił, że panuje niesamowity bałagan. Norton przytakuje. - Rozumiem. - Nie przestaje kiwać głową i Gina czuje, że musi mu wtórować. Wino, które wypiła, uderzyło jej do głowy i że powinna się bardziej skupić. - Rozumiem - powtarza Norton. Może lepiej zapytać go wprost, czy wie, kim jest Terry Stack. - Panie Norton, czy... - Gina, posłuchaj... W tym momencie zza Nortona wyłania się minister i klepie go po plecach. - Paddy, będę się zbierał - mówi Bolger. Uśmiecha się do Giny i, jakby przypominając sobie, że jest politykiem, wyciąga rękę. - Larry Bolger - przedstawia się. - Moje kondolencje. Pani brat był wspaniałym człowiekiem. - Dziękuję - odpowiada Gina, ściskając jego dłoń. - Znał go pan? - Oczywiście i to całkiem dobrze. Noel wielokrotnie pokonał mnie w pokera; nawet poniżył, można by rzec. - Naprawdę? - O tak. Pani brat był świetnym pokerzystą. Gina chce jeszcze o coś zapytać, ale w tej chwili pojawia się wysoka kobieta w granatowym kostiumie i Bolger cofa się kilka kroków. - Kochanie, też powinniśmy się już zbierać - mówi kobieta do Nortona. Sięga, aby zabrać mu z dłoni szklankę. Norton, który wygląda teraz nieco blado, nie protestuje. Gina widzi, że jej szanse maleją. Jednak Norton nachyla się ku niej. - Powinniśmy jeszcze o tym porozmawiać - szepcze. Gina wyczuwa w jego oddechu zapach whisky. - Z pewnością - odpowiada. Obok nich przechodzi ktoś z pustą tacą i kobieta w granatowym kostiumie odstawia szklankę Nortona. - Zadzwoń do mojego biura na Baggot Street - mówi Norton, wręczając jej wizytówkę. - Umówimy się na spotkanie, chyba że możesz tam wpaść? - Tak - odpowiada Gina, kiwając głową. - Jutro jest pogrzeb, to może, nie wiem, w poniedziałek? - Doskonale, jesteśmy umówieni. - Eee... - O dziesiątej? Po raz kolejny kiwa głową. - Okej. Kobieta w granatowym kostiumie, prawdopodobnie żona Nortona, łapie go za rękaw i wyprowadza. Larry Bolger również wychodzi. Kapitan drużyny rugby i dwóch prawników - finansistów czy kim tam są - nadal rozmawiają przy kominku. Gina odwraca się i rusza przez pokój w stronę wykuszowego okna. Spogląda na wizytówkę Nortona i wkłada ją do kieszeni. O co chodziło? Nie jest tego pewna. Wydawało się, że chętnie się z nią spotka - to mogło coś znaczyć albo i nie. Przynajmniej w zaciszu biura, kiedy nie będzie tak zmęczona, zdoła lepiej ocenić to, co Norton powie. Zapyta go wtedy wprost, czy on sam lub ktoś z jego firmy ma jakieś powiązania z Terrym Stackiem. Kiedy już kilku gości opuściło przyjęcie, inni idą w ich ślady i pokój szybko się opróżnia. Po krótkiej chwili Gina zbiera się na odwagę, by podejść do Jenny i zamienić z nią kilka słów.

4 Ty prowadzisz. - Co? - Ty prowadzisz. Nie czuję się za dobrze. - Na miłość boską, Paddy. Daj mi kluczyki. Norton podaje Miriam kluczyki i zmierza w stronę drzwi pasażera. Wsiada i zaczyna szukać w kieszeniach marynarki srebrnego puzderka na leki. Miriam zapina pas i spogląda na męża. - Nie mów, że ciągle je bierzesz? - mówi. Norton wrzuca dwie tabletki do ust i odwraca się w jej kierunku. - A jak myślisz? - Ależ Paddy. Po... co ty tam piłeś, whisky?

- Jezu. Po prostu jedź, dobrze? Norton połyka pigułki. Ciągle widzi przed sobą te oczy, wpatrujące się w niego oskarżycielsko. A przynajmniej tak zakłada. Nie może uwierzyć, że Noel Rafferty wygadał się o wszystkim swojej młodszej siostrzyczce. Ale ile jej powiedział? Ile ona wie? Może powinien zostać i z nią porozmawiać, ale stojąc tam, czuł się słabo, jakby miał zaraz zemdleć. Musiał wyjść i ucieszył się, kiedy podszedł do nich Bolger, a potem Miriam. Myśli kotłująmu się w głowie. Przypomina sobie rozmowę. Najpierw nie chciała spojrzeć mu w oczy, a potem przestać w nie patrzeć. Trwało to wieki, a jeszcze na koniec - „sytuacja”, „wspomniał o sytuacji”. Jezu Chryste. A skąd wziął się nadinspektor, który wiedział gdzie był w poniedziałkowy wieczór? Tego już za wiele. - Źle się czujesz? - Co? Miriam bębni palcami o kierownicę. - Pytam, czy źle się czujesz? - Tak. - Te tabletki ci nie pomogą, przecież o tym wiesz. - I owszem, pomogą. Już pomogły. - Boli cię? - Nie. - To jak mają pomóc? Przecież to środki przeciwbólowe, prawda? - Są różne rodzaje bólu, Miriam. - Na miłość boską. - No cóż. - Milknie i wierci się w fotelu. - Zresztą... i kto to mówi. - A co to ma niby znaczyć? - No daj spokój, a co z pigułkami na sen? Bierzesz je, od kiedy cię znam, więc nie mów mi o... - To zupełnie co innego. To lek na zdiagnozowaną chorobę. - Aha. Przez chwilę jadą w ciszy i wkrótce docierają do Stillorgan Dual Carriageway. - Słuchaj - odzywa się Miriam - chcesz, żebym zatrzymała się u doktora Walsha? - Nie. Nic mi nie jest. Jestem teraz troszkę zdenerwowany. - Ale... - Potrzebuję ciszy i spokoju. To wszystko. - Tak, ale... - Ja pierdolę, Miriam... Pauza. - Nie waż się do mnie tak odzywać. Nie obchodzi mnie, jak się czujesz, ale nie musisz kląć. Agresywnym ruchem włącza odtwarzacz CD. Samochód wypełniają miękkie dźwięki. Najlepsze Adagio część trzecia. Norton opada na fotel i wypuszcza powietrze. Co on teraz zrobi? Czy powinien zadzwonić do Fitza? Zaczekać? Coś zrobić musi. Za bardzo się w to zaangażował, żeby teraz wszystko wyszło na jaw. Ale czego chce Gina? Zamierza go szantażować? Czy to, czego się dowiedziała - lub myśli, że się dowiedziała - łączy ze śmiercią swojego brata? Czy stanowi takie samo zagrożenie jak on? Norton zamyka oczy. Widzi mżawkę kropiącą w ogródku piwnym i młodego mężczyznę, który osunął się na drewniany stół. Widzi terenówkę wpadającą w poślizg na środku drogi i kierującą się w dół wąwozu. Widzi mercedesa i toyotę, jeden wóz roztrzaskany o pień drzewa, drugi zmiażdżony o ceglany mur. Przez wszechobecną, skąpaną w deszczu pomarańczową poświatę, wszędzie widzi czerwone plamy i wirujące niebieskie światło. Widzi masakrę, jedno ciało w mercedesie, trzy w toyocie. Wszystkie pokiereszowane, zniekształcone. Dostrzega małego chłopca, jego twarz zalana krwią, oczy nieobecne, ale idzie naprzód - przez potłuczone szkło i odłamki metalu - w kierunku błyskającego, niebieskiego światła i własnej pokiereszowanej, zniekształconej przyszłości. Widzi serię przerażających zdarzeń, spieprzonych zadań, pomyłek - i jest już zmęczony nieustannym przerabianiem w głowie rzeczy, których nigdy nie mógł widzieć. Zmęczony konfrontacją z tymi czarnym wizjami, małymi obrazami piekła. Działanie naroletu wzmaga się powoli, a teraz, niczym muzyka płynąca z samochodowych głośników - jęczące struny, miękkie, wirujące dźwięki instrumentów dętych - osiąga swój punkt kulminacyjny. Emocje unoszą się niczym fala i pochłaniają go. Kiedy odpływa, otwiera oczy - puste, zmęczone. Spogląda w prawo. Potrzebuje chwili, aby skupić wzrok. Od zawsze lubił, jak Miriam prowadzi samochód - szybko, lecz ostrożnie. Naprawdę się na tym skupia. Zmienia biegi niczym kierowca wyścigowy. Głupiec z niego. - Przepraszam, kochanie. Jadą z dużą prędkością tunelem. - Kiedy wrócimy do domu, powinieneś się położyć - mówi Miriam po odpowiednio długiej przerwie. - Przynajmniej ciągnie nieco czulej - choć raz o przyzwoitej godzinie. - Masz rację. Tak zrobię. Przez chwilę jadą w ciszy. Dźwięk skrzypiec, samotny i czysty, niesie ich przed siebie. Pięćdziesiąt metrów przed nimi światła uliczne zmieniają się na czerwone. Miriam hamuje. - Kim była ta dziewczyna, z którą rozmawiałeś? - Gina Rafferty. Jedna z sióstr. - Wygląda na młodą. - Taaa. Jak widać, to duża rodzina. Pewnie jest najmłodsza. Była dosyć zdenerwowana. Chciała rozmawiać o swoim bracie. - Spogląda na deskę rozdzielczą. - O tym, czego dokonał, o budynku i tych sprawach. - Biedactwo. - Powiedziałem jej, żeby wpadła do mnie do biura. Światło zmienia się na zielone i samochód rusza - podobnie jak żołądek Nortona. Wyczuwa jakąś chemiczną zmianę -

gdzieś głęboko wśród mroku. - Powinieneś jej to pokazać - odzywa sie Miriam. - Jeśli jest tak zainteresowana. - Co pokazać? - Budynek. Oprowadzić ją. Zaprowadzić na samą górę i pokazać widok. - Hm. - Norton czuje, że lekko go mdli. - Może. - Zamyka oczy i nagły ciąg obrazów przelatuje mu pod powiekami niczym klatki z rolki celuloidowego filmu: ostatnie piętro Richmond Plaza... wyjący wiatr, trzepoczące plandeki, światło słoneczne migoczące przez siatkę połączonych ze sobą filarów. Widok jest niesamowity. Poniżej rozciąga się miasto - tu Liberty Hall, tam Central Bank, wieża Christ Church Cathedral, a dalej parki i pasma zieleni, dzielnice mieszkalne, które przypominają obwody elektryczne, ogromne centra handlowe, nowe obwodnice i przedłużenia autostrad, rozległe i wijące się we wszystkich kierunkach... Nowe miasto. Jego miasto.

– Tak - przytakuje, otwierając oczy i przyciskając dłonią brzuch. - Może właśnie tak zrobię.

Część IV

1 Mark staje we frontowych drzwiach i woła ciotkę po imieniu, żeby nie wystraszyła się, kiedy nagle zobaczy go w kuchni czy salonie. Wciąż jeszcze nie przywykła do samotności i praktycznie wszystko może ją przestraszyć. Nic dziwnego - od śmierci wujka Desa minęło dopiero pół roku, a to przecież nic w porównaniu z ponad czterdziestoma latami małżeństwa. Robi kilka kroków w głąb holu i woła ponownie. - Ciociu Lilly? Zza kuchennych drzwi słyszy, jak wystraszona ciotka raptownie wciąga powietrze. Cholera. - To tylko ja, ciociu. Mark. - Ach, tak. Tu jestem. Mark otwiera drzwi i wchodzi do kuchni. Ciotka siedzi przy stole, a przed sobą ma sterty dokumentów. Mark przez otwarte drzwi zagląda do salonu po lewej stronie. Telewizor jest włączony, choć głos jest wyciszony. Lilly podnosi wzrok i uśmiecha się nerwowo. - Dziękuję, że przyszedłeś, Mark. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. - Świetnie byś sobie poradziła, ciociu. Możesz mi wierzyć. Podchodzi bliżej, całuje ją w czoło i przysuwa krzesło. Siada na krawędzi i pochyla się do przodu. Składa dłonie, niczym lekarz przystępujący do konsultacji. - A więc w czym problem? - pyta. Ciocia Lilly zbliża się do siedemdziesiątki, ale wygląda na starszą. Ma siwe włosy i drobną, kościstą sylwetkę. Mark widzi, że ostatnie miesiące sporo ją kosztowały. - Chodzi o te rachunki za telefon - wyjaśnia, wskazując kupkę wprost przed sobą - nic z nich nie rozumiem i wydaje mi się, że są bardzo wysokie. - Ja ledwie łapię się w swoich, ciociu. Potrzebowałabyś chyba dyplomu księgowej, żeby zrozumieć najprostszy rachunek z Eircomu. Bierze pierwszą kartkę z góry i zaczynają studiować. Po śmierci wujka Desa szybko okazało się, że ciotka nie ma pojęcia o finansach i rachunkach. Mawiała, że to zawsze była jego działka. Na Marka spadło zatem zajmowanie się papierkową robotą i spotkania z prawnikami. Od tego czasu zawsze pomaga ciotce w drobnych sprawach: stałych zleceniach w banku, anulowaniu prenumerat czasopism i, co jest nie mniej ważne, analizowaniu runicznych zawiłości jej rachunków za media. - Masz piękny garnitur. - Ciotka Lilly wyciąga rękę i głaszcze rękaw jego marynarki. - Tak, włoski - odpowiada, nie odrywając wzroku od rachunku. - A to niespodzianka, co? - A buty? - Też. Trzeba robić dobre wrażenie. W dzisiejszych czasach to bardzo ważne. - La bella figura. - Cóż, oni to wymyślili. Mark zastanawia się, czy te nagłe telefony nie biorą się bardziej z potrzeby towarzystwa niż z czegokolwiek innego, ale to mu nie przeszkadza. To trochę tak, jak włączony telewizor w drugim pokoju, którego nikt nie ogląda. Odwiedza ciocię regularnie, przynajmniej raz w tygodniu, ale jeśli raz na jakiś czas potrzeba nadprogramowej wizyty, stawia się z przyjemnością. Wie, jak wiele jej zawdzięcza. - Hm... Czy wujek Des miał szerokopasmowe łącze internetowe? Ciotka Lilly wygląda na lekko przerażoną, jakby wymagał od niej, żeby omówiła ogólną teorię względności. - Szeroko..? - Stałe łącze. Do komputera. Masz na to abonament. - No... trochę korzystał z komputera. - No to na pewno o to chodzi. Każę im wyłączyć tę usługę. Nie martw się. Wszystkim się zajmę. Odkłada rachunek na miejsce. Siedząc, Mark widzi ekran telewizora migający w pokoju obok. Przestawia krzesło tak, by odbiornik zniknął z jego pola widzenia. - Jesteś kochany - chwali go ciotka. - Napijesz się herbaty? Mark zerka na zegarek. Jest tuż po dziewiątej. Ma kolejne spotkanie z tamtym budowlańcem, ale dopiero o jedenastej. - Czemu nie? Dzięki. Transakcja okazała się bardziej skomplikowana, niż się spodziewał, ale teraz jest całkiem spokojny, że uda mu się zdobyć ten kontrakt. Ciotka Lilly wstaje od stołu i zajmuje się czajnikiem. Mark strzepuje paproszek z nogawki. Następnie jego uwagę przyciągają dokumenty rozłożone na stole. Obok faktur za telefon leżą rachunki za prąd i kablówkę, wyciągi bankowe, świadectwa udziałowe, zaświadczenia o ulgach podatkowych i formularze PIT. Papiery są sprzed lat, niektóre wręcz sprzed dekady. Naraz spływa na niego fala niepokoju. - Ciociu? - Tak? - Po co to wszystko trzymasz? Stoi przy blacie i odwraca się. Mark widzi, że kroi jakby torcik biszkoptowy. - A... sama nie wiem. Des przywiązywał dużą wagę do papierów i tego typu rzeczy. A co? - Po prostu to nie jest konieczne. Można trzymać dokumenty przez kilka lat, ale to chyba przesada. Chodzi mi o to, że w dzisiejszych czasach, przy tych kradzieżach danych osobowych, ostrożności nigdy nie za wiele.

Ledwie to powiedział, natychmiast zaczyna żałować, że nie ugryzł się w język. - Kradzieże czego? Mark pokrótce objaśnia, starając się przedstawić to w tak niegroźnym świetle, jak to możliwe. Mimo to starsza pani jest przerażona. Mark wie, że ciotka szuka sobie zajęcia, i dlatego zabrała się do tych dokumentów. Postanawia, że następnym razem przywiezie ze sobą małą niszczarkę i za jej pozwoleniem zmiele większość tych papierów. Ciotka podchodzi z tacą. Mark robi na stole trochę miejsca i bierze gruby plik starych wyciągów. Gdy ciocia Lilly stawia tacę i zaczyna nakrywać do herbaty, Mark leniwie wertuje papiery. Niektóre wyciągi mają ponad dwadzieścia lat. Wujek Des... Mark lekko kręci głową. Facet był tak pedantyczny, tak pracowity, tak uczciwy. Prawda, był też introspektywny i miewał humory. Zdawało się, że z jakiegoś powodu jest permanentnie rozgniewany, ale tłumił to w sobie. Nigdy się na nikim nie wyżywał. Nigdy nie stracił panowania nad sobą. Był dobrym człowiekiem, dobrym ojcem i Mark za nim tęsknił. Kładzie plik wyciągów na kolanach. Wszystko to jest trudne. Markowi pozostały jedynie strzępy wspomnień o biologicznym ojcu. Rodzice zginęli, gdy miał pięć lat, ale zawsze kiedy o nim pomyśli, o Tonym, doznaje tego dziwnego uczucia w głowie, a może w sercu... silnego, uderzenia fali dezorientacji, tęsknoty i oczywiście, winy. Uczucie jest nieuchwytne i nienazwane, ale dla niego nie mniej prawdziwe niż chroniczny ból głowy czy złośliwy nowotwór. Z wujkiem to prostsza sprawa. Mimo swoich humorów Des był dla niego jak ojciec, z którym nie wiązały się trudne emocje. Mark rozgląda się po kuchni. Patrzy na dokumenty na stole, na ciocię Lilly i zastanawia się - bardzo możliwe, że pierwszy raz - co mogło być przyczyną gniewu wujka. Zastanawia się też - na pewno po raz pierwszy - czy miało to cokolwiek wspólnego z nim, czy w jakiś sposób mogła to być jego wina...

2 Gina budzi się z łupiącym bólem głowy. Owszem, wieczorem wypiła parę kieliszków wina, ale to nie kac. Ma nadzieję, że prysznic złagodzi łomotanie w czaszce. Gdy to nie pomaga, łyka dwie pastylki panadolu. Nastawia kawę i idzie się ubrać do sypialni. Weekend ciągnął się bez końca. Był pusty i wyniszczający. Gina cieszy się, że wreszcie się skończył. Jednak teraz, w poniedziałkowy poranek, wcale nie jest pewna, czy coś się zmieni. Po piątkowym pogrzebie zorganizowano stypę z cateringiem w domu przy Clyde Road. Obserwując zmieszanie swoich trzech sióstr oraz przeróżnych krewnych i starych znajomych z Dolanstown, Gina po raz pierwszy zdała sobie sprawę z przepaści w życiu Noela - granicy pomiędzy tym, skąd pochodził, a tym, dokąd zaszedł. Później, w domu Yvonne, wszystkim zebrało się na wspominki zakrapiane wódką. Siedząc tam, Gina uświadomiła sobie, że było dobrych dwadzieścia lat życia Noela - jego pierwszych dwadzieścia lat - o których nic nie wiedziała i z których kompletnie nic nie pamiętała. Większość soboty spędziła u Catherine. Wpadali tam różni ludzie z niezaplanowanymi wizytami. Gina przez resztę dnia miała okropne poczucie, że nie chce tego wszystkiego przyjąć do wiadomości. Towarzyszyło temu rosnące przekonanie, że wszyscy inni - cała reszta świata - pogodzili się już z faktami. W niedzielę rano, leżąc jeszcze w łóżku, Gina obsesyjnie rozmyślała o poprzednim weekendzie. Prześladowały ją jego niewinność i beztroska, ślepa nieświadomość tego, co niesie przyszłość. Prawie cały dzień spędziła sama, zwinięta na sofie i niezdolna zabrać się do jakichkolwiek niedzielnych zajęć - gazet, jajek, prania. Pod wieczór udało jej się wyrwać z letargu. Później, około siódmej zadzwonił P.J. i dała się namówić na drinka. Spotkali się w Kehoe i ucięli sobie raczej przygnębiającą pogawędkę o przyszłości Lucius Software. Nie chcieli tego mówić, ale ostatecznie musieli przyznać, że bez konkretnej daty rozpoczęcia produkcji i przy gospodarce pogrążającej się w recesji szanse na otrzymanie kolejnego zastrzyku gotówki od inwestorów robią się coraz mizerniejsze. Gina siedzi teraz przy stole w swojej kuchni. Popija kawę i nie dba o to, gdzie są klucze, komórka, kolczyki. Jej poniedziałkowy poranek jest wyprany ze zwyczajowego pośpiechu. Dobrze, pójdzie do biura - jest mnóstwo roboty - ale jeszcze nie teraz. Na razie o dziesiątej ma spotkanie przy Baggot Street. Gina wychodzi z budynku, idzie wzdłuż nabrzeża i zmierza w kierunku Pearse Street. Myśli o Paddym Nortonie i zastanawia się, co mu powiedzieć. Myśli też o swoich siostrach, które wydają się nie podzielać jej wątpliwości co do śmierci ich brata. Gdy w sobotę poruszyła ten temat drugi czy trzeci raz, Michelle wręcz warknęła na nią i kazała przestać. Co też, gwoli przyzwoitości, uczyniła. Gina ma poważne wątpliwości, ale wie też, że ludzie różnie przeżywają żałobę i że może to jest właśnie jej metoda. Jeśli tak, to nie chce tym obciążać nikogo innego. Przynajmniej nie w tej chwili. W połowie Baggot Street wyjmuje z torebki wizytówkę Nortona i spogląda na nią. Po kolejnych kilku minutach odnajduje adres. Stoi przed nowoczesnym biurowcem, modernistycznym szklanym prostopadłościanem w światowym stylu, trochę dziwacznym, bo zaledwie sześciopiętrowym. Budynek wygląda jak drapacz chmur zminiaturyzowany, by upchnąć go w eleganckim georgiańskim sąsiedztwie. Wybudowany, jak się jej wydaje, jakoś pod koniec lat siedemdziesiątych albo na początku osiemdziesiątych, biurowiec jest raczej brzydki i ma się wrażenie, że zaraz się rozpadnie. Fasadę pokrywają smugi, jakby

budynek zanurzono w jakichś żrących chemikaliach. Gina wchodzi do holu i rozgląda się. Na wprost widzi marmurowy kontuar recepcji, za którym nikogo nie ma. Powyżej wisi gigantyczne, pozbawione ram malowidło - grube żółte pasy na ziarnistym, niebieskawym tle. Obok umieszczony jest spis firm, na którym Gina odnajduje Winterland Properties. Wjeżdża windą na trzecie piętro. Sekretarka wprowadzają do biura Nortona. Gina jest zaskoczona wystrojem. Podobnie jak wyposażenie i korporacyjne grafiki w holu, trochę już wyszedł z mody. Norton zasiada za przysadzistym, mahoniowym biurkiem, przed którym stoją dwie czerwone skórzane sofy, a pomiędzy nimi zawalony czasopismami szklany stolik. Ścianę naprzeciwko biurka zdobi mahoniowa komoda z centralnie ustawionym telewizorem. - Gina... Gina. Norton wychodzi zza biurka i wyciąga rękę. Ma na sobie szary garnitur, bladoniebieską koszulę i nieco ciemniejszy krawat. Gina robi krok naprzód. - Dzień dobry, panie Norton. - Paddy. Na Boga, mów mi Paddy. Wymieniają uścisk dłoni. - Okej, Paddy Dzięki. - Jak się czujesz? - W porządku. Wiesz... - Gina robi minę na poły zbolałą, na poły zrezygnowaną, wyrażającą naglące pragnienie przejścia do meritum. Norton jednak nie daje jej szansy nic powiedzieć i klaszcze w dłonie. - Gina - mówi - miałem zamiar coś ci dziś zaproponować. Chciałem zapytać, czy nie zechciałabyś przejechać się i rzucić okiem na Richmond Plaza. Oprowadzę cię i pokażę widok z samej góry. Gina przez chwilę patrzy na niego zaskoczona, jakby właśnie przemówił po chińsku. - Ku pamięci Noela, rozumiesz... - przerywa. - Chodzi mi o to, że oboje wiemy, jak oddany był temu projektowi, prawda? Gina z pewnością nie tego się spodziewała, ale po chwili milczenia daje znak głową. - Tak, tak. Z przyjemnością. - To dobrze - odpowiada Norton. - Świetnie. Wyciąga rękę i podnosi płaszcz leżący na jednej ze skórzanych kanap. Wkłada go i wyprostowaną ręką wskazuje drzwi. - No dobrze - zgadza się. - Więc chodźmy. Dotarcie do Richmond Dock w przedpołudniowym ruchu zajmuje im dwadzieścia minut. Samochód Nortona jest przestronny i bardzo wygodny, lecz odrażająca tapicerka z beżowej skóry i leśny odświeżacz powietrza dyndający pod lusterkiem przyprawiają Ginę o mdłości, dlatego też prawie się nie odzywa. Norton natomiast gada bez przerwy i wdaje się w szczegóły techniczne projektu, z których Gina szybko przestaje cokolwiek rozumieć. Na miejscu Norton parkuje na jezdni i oboje wysiadają z samochodu. Do Richmond Plaza prowadzi szeroka aleja. Gdy nią idą, Gina zadziera głowę i patrzy w górę. Budynek pokryty jest w większości licówką i sprawia wrażenie ukończonego. Najwyższe piętra, odległe i niewyraźne, wyglądają na bardziej odsłonięte. Do gmachu zaprasza łukowe, przeszklone wejście z lokalami na sklepy po obu stronach. Norton idzie przodem. Skręca w lewo, przecina aleję i kieruje się do zagrodzonej strefy. Tutaj, za drewnianym ogrodzeniem wreszcie widać prawdziwą budowę - mnóstwo błota, kabli, koparek i przenośnych baraków. Na betonowej podstawie stoi gigantyczny żuraw. Wszędzie kręcą się robotnicy. Kierują się do domków z prefabrykatów. Jeden z nich okazuje się biurem. Norton wpisuje się i przedstawia Ginę kierownikowi budowy - chudemu i poważnie wyglądającemu mężczyźnie pod pięćdziesiątkę. Wkładają kaski i kamizelki odblaskowe, a kierownik podejmuje opowieść od miejsca, gdzie Norton przerwał, i przedstawia specyfikacje i statystyki. Znowu przechodzą przez aleję i wchodzą do budynku. Mija chwila, nim Gina zdaje sobie sprawę, że stoją w kolosalnym atrium. Rozgląda się. Sklepienie sięga co najmniej dziesiątego piętra. Przez rusztowania i zwisające przewody elektryczne widzi, że na trzech ścianach znajdzie się trzypiętrowa galeria, a na czwartej najpewniej pleksiglasowe windy. Przy jednej ze ścian stoi szkielet ruchomych schodów. Niezainstalowany, ukosem łącząc parter z pierwszym piętrem, wygląda jak ogromny szkielet dinozaura w muzeum przyrodniczym. Przechodzą przez atrium, mijają rząd kolejnych sześciu wind po prawej stronie i idą słabo oświetlonym korytarzem, kończącym się wreszcie rampą i dużą przemysłową windą. Gdy wchodzą do kabiny, kierownik naciska nieopisany przycisk. Kabina przechyla się nieznacznie, rusza i nabiera prędkości. Kilka chwil później drzwi otwierają się i wychodzą na zewnątrz. Napis namalowany na ścianie działowej tuż przed nimi informuje: „Piętro 48”. Po lewej stoi pięciu czy sześciu robotników. Obok nich na posadzce leżą kawałki czegoś, co przypomina przewody wentylacyjne. Kierownik budowy prowadzi Ginę i Nortona za ścianę działową. Pomijając elementy nośne i stalowe kratownice podpór, piętro stanowi jedną płaską platformę. Po lewej i po prawej zainstalowano już panele ścienne i ramy okienne, ale przeciwległy koniec, z zaledwie kilkoma złączonymi belkami i barierkami ochronnymi sprawia wrażenie nieukończonego. - Wejście na dach nie jest bezpieczne - tłumaczy Norton - ale stąd chyba też dobrze widać. Kierownik budowy właśnie ma coś powiedzieć, kiedy rozbrzmiewa jego komórka. Odbiera, słucha, kiwa głową. Po chwili daje Nortonowi znak ręką i pokazuje na dół. Odwraca się do Giny, przepraszająco kręci głową i, nie odrywając telefonu od ucha, truchta z powrotem do windy. - Pod wrażeniem? - dopytuje się Norton. - Tak. Tak. To jest... niesamowite. - Oczywiście, projekt tego kalibru to efekt pracy zespołowej, to się rozumie samo przez się. Musisz jednak wiedzieć, że twój brat wiele tu wniósł, i powinnaś być z niego dumna. Gdy Gina odwraca się, by spojrzeć na Nortona, jej oczy zachodzą łzami. - Jestem dumna - szepcze. Norton wyciąga do niej rękę, ale Gina odsuwa się. Szybko odzyskuje zimną krew, wydobywa chusteczkę higieniczną i wyciera nos. - Przepraszam. - O Jezu... Za co? - No wiesz. Chyba. Nie wiem. Posłuchaj... - Waha się i ociera nos chusteczką. - Tak?

- Rozmawialiśmy we wtorek wieczorem... - Rzeczywiście. - Norton się prostuje. - W rzeczy samej. - I chciałam cię tylko zapytać... - Tak? - Widzisz, chodzi o to, że trudno mi pogodzić się z tym, że te dwa zgony... że były zupełnie ze sobą niezwiązane. - Ach tak? - Tak. Chodzi mi o to... Wiesz, czym zajmował się mój siostrzeniec, prawda? Norton potakuje skinieniem głowy. - Nie mogę pozbyć się myśli, że jego zabójstwo mogło w jakiś sposób doprowadzić do śmierci mojego brata. - Och. No tak. Rozumiem. - Norton wygląda, jakby mu trochę ulżyło - ale na jakiej podstawie tak sądzisz? Przecież Noel zginął w wypadku, prawda? - Tak, ale... No nie wiem. Chciałam cię zapytać... może to jest kompletnie nie na miejscu, wtedy mi powiedz, ale jeśli mogą istnieć jakieś powiązania między przemysłem budowlanym i gangami... nie wiem... przez związki, dostawców czy... Czuje, że nie ma absolutnie żadnego oparcia. Uczucie to jest jeszcze silniejsze, niż kiedy zadała to samo pytanie Terry'emu Stackowi. - Gina - odzywa się wreszcie Norton łagodnie, ale bez uśmiechu - może i taki obraz przemysłu budowlanego wyrobiłaś sobie na podstawie filmów i telewizji, ale wierz mi, że rzeczywistość wygląda inaczej. Dzisiaj to jest bardzo uregulowany przemysł. Dostawcy, z których usług korzystam, są ograniczeni wytycznymi i przepisami i to, co... Gina potakuje, kiwając głową. - A więc - kontynuuje Norton - uważam, że to, co sugerujesz... - zawiesza głos. Gina nie przestaje kiwać głową. - Posłuchaj - dodaje Norton - wiem, że trudno się z tym pogodzić, ale to był wypadek samochodowy. Noel był zmęczony i zestresowany. Sama to powiedziałaś - milknie na chwilę. - Nieprawdaż? - Tak. - Mówiłaś, że był zestresowany pracą. - Tak. Norton wlepia wzrok w Ginę. Czy czeka, aż powie coś więcej? Najwyraźniej tak. - Cóż - mówi - miał taki problem... jakieś sprawy techniczne... nie wdawał się w szczegóły, ale... - Tak, tak - Norton wbija wzrok w podłogę - to zostało rozwiązane. Drobnostka, jedna z wielu, możesz mi wierzyć. - W każdym razie - ciągnie Gina - nie mogę uwierzyć, że był pijany. Noel, którego znałam, nie wsiadłby... Norton podnosi wzrok. - Posłuchaj, Gina - odzywa się dosyć stanowczo - wiem tylko, że -i z tym też nie będzie ci się łatwo pogodzić - wiem tylko, że wcześniej byłem z nim na mieście i naprawdę wypił parę drinków. - Tak, ale... - I policja stwierdziła, że był pod wpływem. - Ale... Tutaj urywa. Jaki to ma sens? Noel nie był nawet podchmielony, gdy z nim rozmawiała przed domem Catherine. Co ma teraz zrobić? Zarzucić Nortonowi kłamstwo? Wyzwać go od kretynów? Stwierdzić, że policja to kretyni? Po chwili nasuwa jej się jeszcze jedno pytanie. - Kiedy Noel rozstał się z tobą, pojechał do domu mojej siostry, tak? Norton przytakuje. - Ale potem pojechał z powrotem do miasta. Powiedział mi, że musi coś odebrać. Wiesz może, dokąd mógł pojechać? Albo z kim się spotkać? Norton kręci głową. - Nie. Przykro mi. Nie mam pojęcia. Oczy Giny błagają o coś więcej. - Naprawdę mi przykro - mówi. - Szczerze. Obawiam się jednak, że nie możesz odrzucić możliwości, że tam, dokąd Noel pojechał... - Wypił więcej? - Tak. - Norton wzrusza ramionami. Głęboko dotknięta Gina nie wie, co powiedzieć. Kotłuje jej się w żołądku. Po za tym nie jest ubrana odpowiednio na tę okazję. Ma na sobie spódniczkę i żakiet, a tu wieje i jest bardzo zimno. Nie poddaje się jednak i ręką wskazuje przeciwległy koniec ostatniego piętra. - Możemy przyjrzeć się bliżej? - pyta. - Naturalnie. W milczeniu pokonują odległość. Gdy zbliżają się do południowego końca, ich oczom ukazuje się panorama miasta. Zatrzymują się jakiś metr od barierki ochronnej. To wystarcza, by ujrzeć obramowaną przez wieżę i wysięgnik żurawia panoramę Dublina. Widok jest niesamowity i Gina zaczyna się czuć nieco przytłoczona. Wszędzie widać charakterystyczne budowle, wieże kościołów, parki, osiedla. No i rzekę przypominającą głębokie i nierówne cięcie dzielące wszystko na pół. Wzdłuż nabrzeża szuka swojego apartamentowca. Odnajduje miejsce, gdzie powinno znajdować się Dolanstown, i przygląda mu się zachwycona. Z zupełnie nowej, nieprawdopodobnej i bajecznej perspektywy patrzy na miejsce, w którym się wychowała. - To niewiarygodne - kwituje. - Owszem. A to dopiero początek. Gina odwraca się do niego. - Początek? Jak to? - Richmond Plaza - wyjaśnia Norton - to pierwszy z wielu drapaczy chmur. - Unosi ramię i szerokim gestem obejmuje całe nabrzeże. - Widzę tutaj kolejne budowle. Widzę nowy Hongkong po europejskiej stronie Atlantyku. Gina kiwa głową z obojętnym wyrazem twarzy. - Ta recesja nie potrwa długo - zapewnia Norton. - Nie może. Za dużo jest jeszcze do zrobienia. Poza tym takie inwestycje przyciągną kontrahentów ze Stanów Zjednoczonych. Damy przecież radę. Zobacz, co dziesięć lat temu zrobili w Szanghaju. To było fenomenalne - milknie na chwilę, jakby coś mu się przypomniało. - Przecież pod koniec lat dziewięćdziesiątych Noel tam był i widział to...

- Naprawdę? - Tak, na rozmowach handlowych, z Larrym Bolgerem... chyba jeździł jako doradca. W każdym razie mówił, że za dzielnicą Bund można było zobaczyć tylko pola i może jakiś magazyn czy dwa. Potem nagle pojawiły się bambusowe rusztowania i zielone siatki ochronne. Chwila moment i bum, mają drapacze chmur. Gina przypomina sobie teraz te wyjazdy, ale jak przez mgłę. No bo co ona wtedy robiła? Uczyła się do egzaminów? Zaczynała pierwszą pracę? Siedziała przyklejona do monitora w jakimś pozbawionym okien biurze? Wtedy niezbyt często widywała się z Noelem. - Albo weźmy Dubaj - rozwodzi się Norton. - Nie ma powodów, żebyśmy nie mieli tego samego w naszym kraju. Jeśli się nie złamiemy, to nie będzie żadnych przeszkód. Noel też widział te możliwości. Tyle tylko... - milknie i kręci głową, jakby w geście rozdrażnienia - tyle tylko, że tak potężny projekt, jak ten wymaga czegoś więcej niż wizji. Wymaga, wybacz to określenie, jaj ze stali... Gina odnosi wrażenie, że Norton przestał mówić o jej bracie. - ...bo nie możesz pozwolić, by cokolwiek stanęło ci na drodze, nie możesz pozwolić, by ktokolwiek stanął ci na drodze... Monolog Nortona przerywa nagła kakofonia muzyki klasycznej. Wystraszona Gina dopiero po chwili orientuje się, że to dzwonek telefonu komórkowego. Patrzy, jak Norton wyjmuje telefon i sprawdza numer na wyświetlaczu. - Przepraszam - mówi, unosząc palec. - Chwilka. - Odwraca się i Vivaldi milknie. - O co chodzi, Larry? Gina odwraca się w przeciwnym kierunku. Podchodzi kilka kroków bli żej do sięgającej jej pasa barierki, przechyla się przez nią i wygląda. Daleko w dole widzi malutkie samochody, przesuwające się wzdłuż nabrzeża. Słyszy, jak Norton rozmawia za jej plecami. Z Larrym Bolgerem? - ...tak, Wilson, na Madison Avenue, chyba gdzieś koło numeru siedemdziesiątego. Gina zdziwiła się, kiedy wczorajszego wieczoru dowiedziała się, że Larry Bolger i jej brat tak dobrze się znali. Dzisiaj jest zdziwiona, że razem jeździli w delegacje do Szanghaju. - ...i pamiętaj, że to starszy gość i już nie od dziś chodzi po tym świecie... Gina zaczyna zdawać sobie sprawę, jak wielu rzeczy nie wie o Noelu. - ...słuchaj, spotkaj się z nim jutro i pogadamy potem, dobrze? Odwraca się. Norton kończy rozmowę. - Kto to? - zagaduje. - Larry Bolger? Norton wygląda na zaskoczonego - Owszem, w rzeczy samej. - Aha. - Jest na lotnisku. - Ach tak. - Leci do Stanów na jakąś naradę. Właściwie to kolejna delegacja handlowa. Gina kiwa głową. - Czyli całkiem nieźle znali się z Noelem? - Tak, to prawda. - Kiedy rozmawiałam z nim w czwartek, powiedział, że grywali razem w pokera, zgadza się? - Tak. Obawiam się, że Noel był znacznie lepszy. Puszczał go z torbami. Biedny Larry pewnie zostanie następnym Taoiseachem, chociaż jest alkoholikiem i nałogowym hazardzistą. Niech Bóg ma nas w swojej opiece. - Norton milknie nagle i wlepia wzrok w Ginę. - Ja tego nie powiedziałem. Nie słyszałaś tego ode mnie. Gina szybko kręci głową, jakby mówiąc: „Nie masz się czego obawiać”. - Przepraszam - mówi Norton. - Przepraszam. Larry to mój dobry znajomy. Znam go od dwudziestu pięciu lat. Tylko że panowanie nad popędami nie jest jego najmocniejszą stroną. Gina potakuje. - Ale jakiś czas temu wszedł na dobrą drogę. Naprawdę. Dobrze mu idzie. Nie pije i... i tak dalej. Dlaczego właściwie rozmawiamy o Larrym Bolgerze? Gina nie wie. Kręci głową. Norton zerka na zegarek. - Słuchaj, mam spotkanie z najemcami i... - Jasne - przerywa mu Gina. Norton rusza do windy. Gina czuje jednak, że właśnie wymyka się jej jeszcze jedna okazja. Jeśli ma być konsekwentna, musi bardziej się skupić, być bardziej bezpośrednia. - Eee... Paddy - zaczyna. - Pracowałeś z Noelem, znałeś go, a w każdym razie z nim rozmawiałeś, tak? Norton przystaje, sztywnieje nieco i odwraca się. - Tak. Gina bierze głęboki wdech. - Czy on kiedykolwiek wspominał o naszym siostrzeńcu? Norton robi urażoną minę. - Słuchaj, Gina... - Albo o Terrym Stacku, albo... - Nie. Ton jego głosu się zmienił. - Cóż... - Gina naciska - nie wiem, może przychodzi ci do głowy jakiś powód, jakikolwiek powód, dlaczego... Norton przewraca oczami. - Dlaczego co? - Dlaczego ktoś mógłby chcieć go zabić? - Gina - Norton nie kryje zniecierpliwienia - na miłość boską, nikt nie chciał zabijać twojego brata i nikt go nie zabił. To był wypadek. Gina przełyka ślinę. - Obawiam się, że się z tym nie zgadzam. Norton robi parę kroków w jej stronę. - Cóż, będziesz musiała. Ludzie giną na drogach siedem dni w tygodniu. Podchodzi do niej, wyciąga rękę i mocno chwyta ją za ramię. Patrzy jej prosto w oczy. Gina źle się z tym czuje i

chciałaby odejść. Jest jej jednak niezręcznie, bo będzie musiała uwolnić się z uścisku i obejść Nortona. Przecież nie może się cofnąć! Paddy zaciska palce. - Słyszysz mnie? Gina odwzajemnia spojrzenie. Z tak małej odległości widać, że w wyglądzie Nortona coś jest nie tak. Zauważa to dopiero teraz. Nalana twarz i blada, niemal szarawa cera. Źrenice niczym łebki od szpilek, które jakby się rozszerzają. Zaskakuje ją też - w tym chłodzie - strużka potu nad jego górną wargą. Poza tym czuje jego zapach. Gryząca mieszanina, ale nie jest przekonana czego - na pewno wody kolońskiej, chyba dymu z cygar i czegoś jeszcze, może miętówek albo odświeżacza do ust. - Gina? Kiwa głową. - Tak, słyszę cię, ale nie... nie mogę się z tym pogodzić. - Jezu - Norton niemal krzyczy - dlaczego dziś za wszystkim musi stać jakiś pieprzony spisek? Gość był pijany, za kierownicą samochodu. To nie wystarczy? Gina przeszywa go wzrokiem. Wystarczy do czego? Ramię zaczyna ją boleć. Czuje, że barierka wbija się w jej uda. Po kilku sekundach Norton nagle cofa się, ciągnąc ją za sobą. - Tu jest niebezpiecznie - mówi i gwałtownie ją puszcza. - Stałaś za blisko barierki. Odwraca się i odchodzi. Gina z bijącym sercem ogląda się przez ramię i miasto poniżej miga jej przed oczami. Obraz porusza się jak szkiełka w kalejdoskopie, przyprawiając ją o lekki zawrót głowy. Po raz pierwszy, odkąd tu wjechała, boi się, że straci równowagę. Kiedy znów odwraca głowę, Norton jest już w połowie drogi do windy przemysłowej na drugim końcu piętra. Idzie za nim. W windzie żadne z nich nie odzywa się słowem. Gina zamyka oczy. Zastanawia się, co jest grane z Nortonem i z jej siostrami. Zupełnie, jakby wszyscy byli na nią wkurzeni. Rozumie, że Yvonne i Michelle może jeszcze nie są gotowe, by stawić temu czoło. W porządku. Ale Norton? Czego on się boi? Zagrożenia jego drogocennych interesów? Złej publicity, bo powiążą go z porachunkami gangów? Gdy winda zatrzymuje się, Gina otwiera oczy. A jeśli jej podejrzenia - czy teorie, czy jak tam chce to zwać - się potwierdzą? Co, jeśli istnieje jakiś związek? W milczeniu pokonują atrium i wychodzą z budynku. No ale co, jeśli nie ma żadnego związku? Wracają do biura, gdzie oddają kaski i kamizelki odblaskowe. Już na ulicy Gina stara się nie zwracać uwagi na zważony nastrój i dziękuje Nortonowi za wycieczkę po budowie. Paddy w odpowiedzi mruczy pod nosem. Kiedy podchodzą do samochodu, pyta - ze spuszczonym wzrokiem - czy może ją gdzieś podrzucić, ale Gina odpowiada, że sobie poradzi. Mieszka przy nabrzeżu, w kierunku miasta. Przejdzie się. Norton waha się. - Przepraszam za to na górze - tłumaczy się - to wszystko jest takie przygnębiające. - Wiem. Wiem. - Ja tylko... Uważam, że powinien spocząć w pokoju. - Wiem. Kłania się i wsiada do samochodu. Gina patrzy, jak odjeżdża w stronę płatnego mostu East Link. Przygryza górną wargę. Ludzie giną na drogach siedem dni w tygodniu. Tak po prostu? Może jednak ma rację? Może. Przechodzi przez ulicę i kieruje się w stronę nabrzeża. Otula się żakietem, chroniąc przed wiatrem. Ale może - dla pewności - powinna uciąć sobie jeszcze jedną pogawędkę z Terrym Stackiem. Chociaż ta perspektywa jakoś jej nie cieszy. Idąc, co jakiś czas spogląda w lewo, na ciemne wody Liffey, ale to tylko wzmaga jej niepokój. Tak jakby rzeka mogła chować w zanadrzu jakąś niespodziankę, jakby można było spodziewać się, że mroczna woda nagle wzbierze i z głośnym szumem wystąpi z kamiennych brzegów, żeby ją pochłonąć. Tuż za mostem East Link Norton zatrzymuje auto na poboczu. Przykłada dłoń do piersi i bierze kilka głębokich wdechów. - O mój Boże - wypowiada na głos. Przetrząsa kieszenie marynarki w poszukiwaniu tabletek. Wreszcie wydobywa puzderko i wytrząsa dwie pigułki naroletu. O mój Boże. Sam nie może uwierzyć, jak blisko był wyrzucenia tej dziewczyny przez barierkę. Wystarczyłoby jedno szybkie pchnięcie i... Kręci głową. Nigdy w życiu nie stosował przemocy, nie bezpośrednio, ale... To byłoby takie łatwe. I, oczywiście, z wielu powodów idiotyczne. Ktoś mógłby go zobaczyć, na przykład jeden z robotników czy operatorów żurawia. A nawet gdyby nikt nic nie widział, ten dziwny zbieg okoliczności i kolejna tragedia w rodzinie wywołałyby niewygodne pytania. Nie mówiąc już o fatalnym wpływie na wizerunek firmy. Pomijając jednak wszystko inne, targały nim emocje - przez te dwie czy trzy sekundy, gdy trzymał ją za ramię - emocje, które kazały mu to zrobić. Jak elektryczność w jego żyłach. A przecież sam mówił o panowaniu nad pieprzonymi emocjami. Trzęsą mu się ręce. Tak naprawdę nie miał zamiaru tego zrobić. Oczywiście byłoby to czyste szaleństwo, chociaż była taka uparta. Masuje się po klatce piersiowej. Wciąż ciężko oddycha. Czy naprawdę byłby do tego zdolny?

Myśli o córce, która mieszka w Chicago. Patricia jest mniej więcej w tym samym wieku, co Gina. Próbuje sobie ją wyobrazić, jak stoi na miejscu Giny. Paddy próbuje sprowokować odpowiednio silne emocje. Bez powodzenia. Gorąco mu. Przegląda się we wstecznym lusterku. Uruchamia samochód. Kiedy dojeżdża do Strand Road, pod wpływem naroletu zaczyna się uspokajać. Uświadamia sobie, że nie chodzi o to, czy byłby zdolny do wypchnięcia i zabicia Giny. Chodzi o to, jak bardzo się zbliżył - znowu - do autodestrukcji. Teraz jednak musi pomyśleć, i to logicznie. Gina na dobrą sprawę nic nie wie. Tylko snuje domysły, do tego chaotycznie. Szuka odpowiedzi. Jest przygnębiona. Jest w żałobie. Norton wyciąga rękę i włącza odtwarzacz CD. Najwyraźniej domyśla się, że między śmiercią jej brata a zabójstwem siostrzeńca jest jakiś związek, ale nigdy go nie znajdzie. Chyba myśli też, że jej brat nie wsiadłby za kierownicę po pijanemu - ale stężenie alkoholu we krwi czarno na białym zapisano w protokole. Zatem wcześniej czy później i wbrew oczywistemu - i najwyraźniej wrodzonemu - uporowi będzie musiała się opamiętać. Norton przejeżdża przez skrzyżowanie przy Merrion Gates. Skręca w prawo i kieruje się z powrotem do miasta. Zastanawia się, czy - dla świętego spokoju - nie powinien zlecić Fitzowi, by miał na nią oko. Już nie trzyma kierownicy tak kurczowo. Płynący właśnie z głośników kawałek jest fantastyczny. Intermezzo z... —- Nie pamięta tytułu tego utworu. Był w reklamie. Później zadzwoni do Fitza. Gdy przejeżdża obok RDS, głowę znów zaprząta mu Patricia. Pracuje jako administrator albo kustosz w jakimś muzeum czy galerii, czy gdzieś tam -w zasadzie to nie wie. Córka nie przyjeżdża do domu zbyt często. Parę lat temu pożarły się z matką. Chodziło o... znowu, coś - nie pamięta szczegółów. Ponownie sobie ją wyobraża - nie może się powstrzymać - wyobraża sobie, jak stoi tam, gdzie Gina. Naprzeciw niego. Tylko ją popchnąć, by tyłem spadła w otchłań, w wyjący wiatr. Gdy muzyka łagodnie osiąga apogeum, Norton czuje, jak w gardle rośnie mu gula. Gdy nastaje cisza, spogląda w lusterko. Oczy ma pełne łez.

3 Na Manhattanie jest rześki słoneczny poranek. Larry Bolger maszeruje na północ wzdłuż Madison Avenue. Mniej więcej co pół przecznicy spogląda w prawo na swoje odbicie w witrynach sklepowych. Szybująca u jego boku postać będzie przez najbliższy tydzień spotykać się z członkami rad nadzorczych dwudziestu najbardziej liczących się korporacji. Będzie przemawiać przed izbami handlowymi i stowarzyszeniami irlandzko-amerykańskimi. Będzie odwiedzać fabryki i parki biznesu. Będzie chodzić na biznesowe śniadania. Będzie gadać, aż się zrobi siny. Jednak na razie, jeszcze przez godzinę czy dwie, jest poza czyimkolwiek zasięgiem. Wyrwał się z tego napiętego, pokutnego harmonogramu i uciekł pozostałym uczestnikom delegacji - osobistej sekretarce, doradcom, dyrektorom IDA i dziennikarzom. Dwadzieścia minut temu Bolger wymknął się bocznym wyjściem z hotelu przy Pięćdziesiątej Siódmej ulicy, gdzie mieszka cała delegacja, i przyszedł tu na piechotę. Mógł skorzystać z komunikacji miejskiej albo wziąć taksówkę, ale wolał się przejść. Wysłał Pauli krótkiego SMS-a i wyłączył telefon. Prawda jest bowiem taka, że trochę się tym denerwuje. Przechodzi przez Siedemdziesiątą Pierwszą ulicę. Przed nim, na chodniku, umundurowany portier rozmawia z kierowcą zaparkowanej limuzyny. Obłożony granitem budynek, przed którym stoją ci dwaj mężczyźni, robi duże wrażenie, choć wygląda raczej anonimowo. Jedynie owalna tabliczka na ścianie przy wejściu zdradza, że jest to hotel Wilson. Bolger powoli mija drugiego portiera. Przechodzi przez obrotowe drzwi i wchodzi do holu. Natychmiast uderza go przepych wnętrza – kryształowe żyrandole, przeogromne lustra w złoconych ramach i meble w stylu Ludwika XVI. Kieruje się do recepcji, ale po drodze dostrzega, że z przeciwnego końca holu nadchodzi Ray Sullivan. - Dobrze cię widzieć, Larry. - Sullivan wyciąga rękę na powitanie. -Cieszę się, że przyleciałeś. Energicznie wymieniają uściski dłoni. Bolger ostatni raz widział się z Sullivanem parę lat temu w Dublinie, kiedy Amcan otwierał nowy zakład w jednym z parków przemysłowych. - Mamy na górze apartament - zagaduje Sullivan. - Chodźmy zatem, dobrze? - Jasne. Bolgerowi podoba się ten eufemizm. Mamy na górze apartament. Wie, że Grupa Kapitałowa Oberon nie tylko ma na górze apartament, ale do tego jest właścicielem całego hotelu i innych, wartych jakieś dziesięć miliardów dolarów, inwestycji na całym świecie. - Spotkamy się z pewnymi ludźmi - informuje go Sullivan, gdy wchodzą do windy - a potem zjemy lunch z panem Vaughanem. Pan Vaughan - James Vaughan, rzeczony starszy gość - jest współzałożycielem Oberonu. Jest też legendą Wall Street, byłym zastępcą dyrektora CIA i weteranem gabinetu Kennedy'ego. Wysiadają na piątym piętrze i idą szerokim pustym korytarzem. Na samym końcu zatrzymują się przed drzwiami. Sullivan puka delikatnie. Żołądek Bolgera wywraca się do góry nogami.

Drzwi otwiera młody człowiek, który kłania się Sullivanowi, i zaraz odsuwa się na bok. Przechodzą przez westybul, i są już w dużym pokoju gościnnym. Szybki rzut oka pozwala mu dostrzec sześciu mężczyzn - dwóch stojących, czterech siedzących. Ci natychmiast wstają i nastaje ogólny harmider powitań i pozdrowień. Bolger podchodzi do każdego po kolei i wymienia uścisk dłoni. Jeden z mężczyzn jest niewysoki i pulchny. Bolger słyszał o nim - to ekonomista, laureat Nagrody Nobla. Pozostali mężczyźni o nienagannych posturach i rysach twarzy wyglądają jak ubrani po cywilnemu pięciogwiazdkowi generałowie albo kandydaci na urząd prezydenta. Jeden z nich, senator, kilka lat temu faktycznie startował w wyborach. Jeszcze inny jest byłym sekretarzem obrony. Jest jeszcze dyrektor generalny Gideon Global, Don Ribcoff, którego Bolger już kiedyś miał okazję poznać. Nie jest pewien, kim są dwaj pozostali. - Siadaj, Larry. - Ray Sullivan gestem zaprasza go na kanapę. - Masz ochotę się czegoś napić? - Eee... - Bolger zabiłby za dużą whisky. - Wody - odpowiada. - Gazowaną poproszę. Ląduje na kanapie. Senator, były sekretarz obrony i ekonomista również siadają, ale na sofie naprzeciwko. - A zatem, Larry - zagaduje senator - jeszcze całkiem niedawno wyglądało na to, że w tej waszej Irlandii napisaliście całkiem od nowa podręczniki ekonomii. - No tak - odpowiada Bolger - wszystko wskazuje na to, że coś zrobiliśmy dobrze. Na dźwięk własnych słów Bolger nagle drętwieje. To jest Ameryka. Tu nie ma miejsca na skromność. Musi trochę podkolorować. - Chodzi o to - szybko się poprawia - że opracowaliśmy system podatkowy dla przedsiębiorstw, który ma umożliwić firmom odetchnięcie pełną piersią i rozwinięcie skrzydeł. Dopóki zatem możemy obronić się przed integracją z Brukselą i wydostać się z tego zastoju, w którym wszyscy chyba tkwimy od jakiegoś czasu, nie widzę powodu, dla którego sprawy nie miałyby dalej rozwijać się po naszemu. Od lat Bolger nie czuł się tak nieswojo, występując jako osoba publiczna. Teraz jest inaczej. Czuje się jak na rozmowie w sprawie pracy. - Ach, Bruksela - podłapuje były sekretarz. - Nasi przyjaciele w komisji - dodaje z wyraźnym przekąsem. Młody człowiek, który otworzył drzwi, zjawia się z lewej strony Bolgera i na srebrnej tacy podaje mu szklankę wody. Szklanka wygląda jak z rżniętego kryształu Waterford. Bolger bierze naczynie do ręki i unosi je do góry, spoglądając na trzech mężczyzn naprzeciwko. Czuje, że to durny gest, ale robi to odruchowo. Pociąga łyk wody. - Posłuchajcie - mówi. - Bruksela wciąż dochodzi do siebie po odrzuceniu przez nas traktatu lizbońskiego, ale cokolwiek by się działo, czy ten traktat w końcu przejdzie, czy nie, jednego można być pewnym: wyścig podatkowy między państwami członkowskimi przez najbliższych kilkadziesiąt lat najprawdopodobniej nie ustanie, co oczywiście jest dla nas bardzo korzystne, ponieważ nasz system podatkowy zachęca do inwestowania. Ekonomista podejmuje temat i nim przechodzą do innych spraw, przez kilka minut wypytuje Bolgera. Po jakichś dwóch kwadransach dzwoni telefon. Pięć minut później otwierają się drzwi i z westybulu do pokoju wchodzi osiłek w ciemnych okularach. Za nim powoli drepcze bardzo stary człowiek. James Vaughan. Wszyscy się podnoszą. Przez te wszystkie lata w polityce, a zwłaszcza odkąd zasiada w rządzie, Bolger poznał wielu ludzi - dygnitarzy, głowy państw, gwiazdy show-biznesu - ale to zupełnie inny kaliber. Robi krok przed siebie i wyciąga rękę. - To prawdziwy zaszczyt pana poznać. Vaughan, którzy musi być dobrze po siedemdziesiątce, jest niski, przygarbiony i raczej wątły. Ma jednak niesamowite oczy - błękitne, jasne, bardzo czujne. - Jak się miewa przyszły premier Irlandii? - odzywa się, ściskając dłoń Bolgera. - Och, nie wybiegajmy... Bolger gryzie się w język. Ma ochotę skończyć zdanie, ale milczy. W odpowiedzi kłania się z uśmiechem. - Jak to się u was nazywa? - zapytuje Vaughan - Tej coś tam... Tej... - Taoiseach. - Właśnie. To znaczy herszt, tak? - Tak. Wódz. To... - Herszt. Podoba mi się - przerywa Vaughan, spoglądając na pozostałych - może tak powinno zostać: herszt generalny. Wszyscy wybuchają śmiechem. - Phil - Vaughan odwraca się do osiłka, z którym przyszedł - chyba już jesteśmy wszyscy. Phil kłania się bez słowa i wychodzi. Vaughan podchodzi do kanapy, ale nie siada. - No i co, Ray? - zagaduje Vaughan. - Będziemy coś jedli? - Tak - odpowiada Ray Sullivan. Odwraca się przez ramię i pstryka palcami. Młody człowiek podchodzi do dwuskrzydłowych drzwi w drugim końcu pokoju i otwiera je. Przez drzwi Bolger widzi jadalnię z prawdziwego zdarzenia. Przy zastawionym stole krząta się umundurowana służba poprawiają sztućce i kieliszki. - Larry - Vaughan zwraca się do Bolgera i przywołuje go gestem ręki - chodź, siadaj koło mnie. Kolejna godzina mija bardzo szybko. Bolger z uwagą słucha, co Vaughan ma do powiedzenia - jemu - na różne tematy, w tym o swojej służbie na stanowisku podsekretarza stanu w Departamencie Skarbu pod rządami Jacka Kennedy'ego, o słynnej wymianie zdań z Lyndonem B. Johnsonem i jak to dobrych trzydzieści lat temu ze sprawdzonego źródła dowiedział się, że Deep Throat to Mark Felt. Bolgerowi podoba się zwłaszcza historyjka o tym, jak Vaughan w prywatnej rozmowie z Alanem Greenspanem użył wyrażenia „nieracjonalny entuzjazm”. Dwa dni później szef rezerwy federalnej powtórzył to podczas mowy na oficjalnej kolacji, czym spowodował zachwianie na ogólnoświatowym rynku. Gdy podają kawę, Vaughan nagle zmienia tok rozmowy. - Powiedz mi, Larry, jak wygląda sprawa z dokami Richmond? Słyszałem, że zmieniamy całkiem tamtejszy krajobraz. - Tak, panie Vaughan, w rzeczy samej. - Słowo „zmieniamy” nie umyka uwadze Bolgera. - Z piętnastoprocentowym

udziałem w budynku, jako właściciel głównego najemcy, Amcanu, Grupa Kapitałowa Oberon jest w tym przedsięwzięciu kluczowym graczem. - Pomijając oczywiste sprzeciwy co do wysokości, wszystko poszło raczej gładko. Myślę, że miasto już jest gotowe. - Pewnie, że tak - zgadza się Vaughan - pewnie, że tak. Miasto musi mieć symbol. Co jest takiego strasznego w wysokich budynkach? Przecież to proste wyrażenie ambicji. Mamy to w genach. Wiem, że ja mam to w genach. - Macha ręką w powietrzu. - Popatrz. Dla poprzednich pokoleń wyzwaniem było przesuwanie granic; idź na zachód, młody człowieku, te sprawy. Ale my chcieliśmy piąć się w górę. Zajęliśmy kawałek nieba. Bolger potakuje, kiwając głową. Całkowicie zaabsorbowany prawie nie zwraca uwagi na pozostałych przy stole. - I już wtedy - ciągnie Vaughan - wielkość miała znaczenie. O to tak naprawdę ostatecznie chodziło, o skalę. Ważne było, żeby zdobyć mnóstwo tego, mnóstwo tamtego... No wiesz, szyby wind o łącznej długości dwunastu kilometrów, trzy tysiące ton marmuru, siedemset pięćdziesiąt kilometrów przewodów elektrycznych, dziesięć milionów cegieł. Później snuje opowieść o tym, jak pod koniec lat pięćdziesiątych był wiceprezesem Wolper & Stone na wschodnim wybrzeżu i osobiście nadzorował budowę nowej siedziby firmy w centrum Manhattanu. Następnie z jakiegoś powodu wraca do teraźniejszości i mówi, jak ważne dla strategii Oberonu będzie stworzenie w Europie rozpoznawalnej siedziby. W ciągu zaledwie pięciu minut padają słowa „przyczółek”, „wrota” oraz „portal”. Następnie jednak, około wpół do trzeciej, znienacka obwieszcza, że musi się położyć, - Było mi bardzo miło, Larry - tłumaczy - ale mam kłopoty z krążeniem. Zalecenie lekarza. - Naturalnie. Proszę bardzo. Gdy Vaughan wstaje od stołu, wszyscy zebrani również się podnoszą. Ray Sullivan naradza się z młodzieńcem, którzy natychmiast wydobywa telefon i wybiera numer. - Odprowadź mnie do drzwi, Larry - prosi Vaughan Bolgera i chwyta go pod ramię. - To był dla mnie prawdziwy zaszczyt, panie Vaughan, naprawdę. - Dziękuję, Larry, to miło z twojej strony - lekko ściska ramię Bolgera. - A, powiem ci coś jeszcze. - Naturalnie. - Nikt nigdy nie wie, co się wydarzy w polityce, zgadzasz się? Bolger przytakuje w milczeniu. - Żyjemy w demokratycznych czasach. - Prawda. - Decydują ludzie. - Hm... - Ale z tego, co mi wiadomo, obecnie w Irlandii to ty jesteś wschodzącą gwiazdą, więc chcę, żebyś coś wiedział - tu zniża głos niemal do szeptu - stoimy za tobą. Murem. - Cóż... Dziękuję. - I jeśli moglibyśmy ci w czymś pomóc... - Dziękuję. Gdy dochodzą do drzwi, przy których czeka osiłek Phil, Vaughan puszcza ramię Bolgera. Odwraca się i wyciąga rękę. - Larry - odzywa się - miło było cię poznać. Podają sobie dłonie. - I pamiętaj, co ci powiedziałem. - Dobrze. Vaughan znów odwraca się i wychodzi. Dwadzieścia minut później, po dalszym obejmowaniu, ściskaniu rąk i szeptanych obietnicach wsparcia, Bolger również opuszcza apartament. Ray Sullivan odprowadza go na dół, do samochodu. Kierowca włącza się do ruchu na Dwudziestej Siódmej ulicy i skręca w lewo w Piątą Aleję. Wciąż mając mętlik w głowie, Bolger próbuje poukładać sobie to, co właśnie się wydarzyło. To był akt poparcia, to nie ulega wątpliwości. Bolger prowadzi w wyścigu do objęcia przywództwa w partii. Partii, która jest pewniakiem w nadchodzących wyborach. Grupa Kapitałowa Oberon potrzebuje w Europie, w kraju zaprzyjaźnionym ze Stanami, bazy dla swoich kontrahentów z dziedziny biotechnologii, przemysłu lotniczego i obronnego. Nie jest to specjalnie skomplikowane. Bolger nie ma też żadnych złudzeń co do tego, czego będzie się od niego oczekiwać. Ani co do tego, że Oberon w każdej chwili może wycofać swoje wsparcie. Mimo wszystko, podoba mu się to, co właśnie się wydarzyło, i chciałby jeszcze pochlebstw, zainteresowania, otwartych drzwi. Kładzie rękę na kanapie samochodu i głaszcze czarną błyszczącą skórę. To też mu się podoba - wiozą go przez miasto w limuzynie z przyciemnionymi szybami. Na zewnątrz przemykają ludzie. Niektórzy oglądają się, ale nigdy na tyle długo, by można było dostrzec jakieś szczegóły. Budynki, witryny, fasady - wszystko jest takie niematerialne, jednowymiarowe. Miasto jest sprowadzone do celuloidowego, halucynogennego pędu. Ciekawe, jak to jest mieć policyjną eskortę albo jechać na czele parady - z kabrioletu machać do ludzi wśród ryku silników, być na linii ognia - o tym nawet nie chce myśleć. Wszystko to przyprawia go o takie drażniące uczucie ważności i władzy, że jest to niemal nie do zniesienia. Samochód zatrzymuje się przed jego hotelem. Czekając, aż kierowca otworzy mu drzwi, wyjmuje i włącza telefon. Przecina chodnik i spogląda w lewo, w wietrzny wąwóz, jakim jest Pięćdziesiąta Piąta ulicą. Nagle przeszywa go dreszcz. Idąc do holu, trzyma telefon przed sobą. Widzi, że ma sześć wiadomości na poczcie głosowej i siedem SMS-ów. Tyle prób kontaktu przez ledwie parę godzin to trochę dużo - nawet jak na niego. Dlatego też jeszcze zanim zauważa nadchodzącą z drugiego końca holu Paulę - bladą i kręcącą głową - wie, że coś jest nie tak. - O co chodzi? - chce wiedzieć. Paula nie przestaje kręcić głową. - Ken Murphy. - Jezu... i co? - Pisze na jutro artykuł. - O mnie? - Tak. Przełyka ślinę.

Paula jakby wolała nie mówić nic więcej. Wygląda też na złą, zdegustowaną, a może po prostu jest zmęczona. - No i? - No i... - mówi ze spuszczonym wzrokiem - chyba chodzi o jakiś romans i niespłacone długi karciane.

4 Jak leci, kochana? Gina odwraca się. Jest wystraszona, ale stara się tego nie okazywać. Przyszła wcześniej i usiadła w boksie naprzeciwko baru, skąd świetnie widziała wejście. Zamówiła butelkę corony. Czekała. A teraz Terry Stack niespodziewanie zachodzi ją od tyłu. Gina podnosi wzrok. - W porządku. Zastanawia się, czy już tu kiedyś był. Chyba nie, bo rozejrzał się, nim usiadł. Czy to znaczy, że ma jakieś specjalne przywileje? Wolno mu wchodzić tylnymi drzwiami? A może jest tu już właścicielem. Stack wślizguje się do boksu i siada naprzeciwko Giny. Podbródkiem wskazuje stojącą przed nią butelkę corony. - Skocz po piwo dla mnie, co? Przez moment Gina myśli, że mówi do niej, ale dostrzega jednego z jego łebków opartego leniwie o bar. Nie chce się rozglądać, ale podejrzewa, że wolny chwilę temu boks za jej plecami teraz jest zajęty. Więcej chłopców w bluzach z kapturami? Jego zastęp ochroniarzy. - Dziękuję, że zgodziłeś się ze mną spotkać. Gina postanowiła być uprzejma dla Stacka i nie uprzedzać się do niego na ile to możliwe. - Cała przyjemność po mojej stronie, kochana. Natychmiast jednak zaczyna się zastanawiać, na ile uprzejme byłoby wyjaśnienie mu, że nie ma na imię „kochana”. - Wszystko jedno - stwierdza, studiując etykietę na butelce. - W każdym razie cieszę się, że jesteś ze mną w kontakcie, bo... - Nie jestem z tobą w kontakcie - przerywa. - Mam tylko do ciebie kilka pytań. - Dobra, dobra. Tak czy inaczej, miałem się do ciebie odezwać. - Po co? - Dojdziemy do tego. Chłopak w bluzie podchodzi, stawia przed Stackiem dużego portera, zerka na Ginę i znika. Stack pociąga łyk piwa i ociera pianę z górnej wargi. - A więc trzymasz się jakoś? - Radzę sobie. Nie ma zamiaru wdawać się w szczegóły. Guzik go obchodzi, czy się trzyma, czy nie. - Wiedziałem, że Noel miał kilka sióstr - odzywa się Stack - ale nie miałem pojęcia... Milknie, szukając odpowiednich słów. - Że co? - Że jedna z nich jest taka młoda i śliczna. Jezu. - No to teraz już wiesz. Gina pociąga z butelki. Stack znowu upija łyk portera. - A więc czym się zajmujesz? Gina ma ochotę krzyczeć. Czy to jest randka? - Zajmuję się programowaniem. - O! Gina podejrzewa, że to ostatnia odpowiedź, jakiej mógł się spodziewać. No bo co teraz ma powiedzieć? „Zabawne, ale ja też dłubię w oprogramowaniu. Pirackie kopie i inne takie”. - Jaka dziedzina? - pyta jednak. - Odzyskiwanie danych. Pracuję dla firmy deweloperskiej. - To ciekawe. - Nieprawda. - Pochyla się. - Posłuchaj, Terry, nie mam ochoty rozmawiać o swojej pracy ani jak się, do cholery, miewam. Chcę porozmawiać o moim bracie i siostrzeńcu, dobrze? Bezstronna i uprzejma. Całkiem nieźle. Stack uśmiecha się. Wygląda dziś jak ksiądz bez sutanny. Włożył marynarkę i koszulę, ale bez krawata. Ma gęste siwiejące włosy i zmęczone brązowe oczy. Dziwnie wykrzywia usta, gdy mówi. - Dobra - odpowiada - niech będzie. - Świetnie. - Mówiłem ci, że tak tego nie zostawię, i mam zamiar dotrzymać słowa. Przeprowadziłem mały, nazwijmy to wywiad. Przerywa dla mocniejszego efektu. - I? - pyta wreszcie Gina. - Kurewsko ci się spieszy, co? - A tobie nie? Zdaje się, że powiedziałeś, że ten kto to zrobił, zapłaci za to. - Tak powiedziałem. I zapłaci.

- No i? Gina sama nie wierzy, że obiera taką taktykę. Czy to nerwy? Czy w ten sposób kompensuje własny strach? Numer Stacka dostała od Catherine, ale nim do niego zadzwoniła, poszperała trochę w internetowych archiwach prasowych. Okazuje się, że gang Stacka nie tylko zarabia miliony euro rocznie przez naruszenia ustawy o prawach autorskich, nie tylko handluje heroiną, kokainą, ecstasy i marihuaną, nie tylko przemyca dziewczęta z Europy Wschodniej, ale jest też powszechnie obciążany odpowiedzialnością za niedawne trzy wyjątkowo brutalne morderstwa. Gina nie może być też pewna, że młody Noel nie miał z nimi nic wspólnego. Zdaje sobie również sprawę z tego, jak nieortodoksyjnie sam Stack wykorzystuje swoje umiejętności elektryka. Zastanawia się, skąd jej się to wzięło - przecież ostatnich dziesięć lat życia spędziła przed komputerem. Jak to możliwe, że jest wobec niego taka bezczelna i agresywna? Stack kręci głową. - Dojdziemy do tego. No dobra. Przede wszystkim na ulicach toczą się wojny, tak? Skurwiele zabijają się nawzajem, bo jeden się drugiemu nie podoba albo jeden spojrzał na dziewczynę drugiego czy coś tam. Aleja trzymam swoich krótko. Gina kiwa głową. - Moi chłopcy robią tylko to, co do nich należy, wiesz o co mi chodzi? Gina chce powiedzieć: „Tak tak, do rzeczy”. - Dlatego nie było powodu, żeby ktoś chciał załatwić Noela. Nie było powodu, o którym ja bym wiedział. W zasadzie to nie było żadnego powodu. Gina przełyka ślinę. - Co to znaczy? - Tak jak mówiłem, rozmawiałem z paroma osobami i dostałem cholernie dziwne informacje. Krążą plotki... - Jakie plotki? - Cóż... - bierze głęboki oddech. - Słyszałem to od kilku różnych ludzi. Mówią, że kulka tak naprawdę była przeznaczona dla twojego brata, ale ktoś coś pomieszał... - Co?! - To samo imię i nazwisko, do tego najwyraźniej pośpiech wziął górę... Gina pochyla się do przodu. - ...no i ktoś się machnął. Było niby oczywiste, że kropnąć Noela Rafferty'ego to kropnąć naszego Noela. Gina czuje się, jakby dostała cios w brzuch. - Robotę wykonał profesjonalista - ciągnie Stack - co do tego nie ma wątpliwości. - Ale opierał się wyłącznie na informacjach, które mu podano. Ate informacje... - Nie, nie, poczekaj. - Gina energicznie kręci głową, jakby chciała odsunąć na bok wszystko, co nie jest w pełni istotne. Nie rozumiem... - Czego? - Kto mógł chcieć śmierci mojego brata? Stack przez chwilę nie odpowiada. Mruczy pod nosem. - Ty mi powiedz. Nie mam pojęcia. - Też nie wiem. Skąd miałabym wiedzieć? - To był twój brat. - Tak, ale... Gina czuje się zagubiona. Od tygodnia jest przekonana, że za tymi wydarzeniami kryje się coś więcej. Teraz jednak, kiedy może potwierdzić swoje domysły, nie jest w stanie przełknąć nowych informacji. Zakładała, że istnieje jakiś związek między tymi dwiema tragediami - przypadkowy związek - ale w jej głowie wszystko pozostawało niejasne i niekonkretne. Natomiast to, co sugeruje Stack, jest konkretne aż do bólu. - W sensie... - Nie wie, co powiedzieć. - Przecież on zginął w wypadku, prawda? - Nie wiem - odpowiada Stack. - Możliwe. - Możliwe? Co chcesz przez to powiedzieć? - Nic takiego. Tylko że... no wiesz... to zmienia postać rzeczy. - Mówisz, że być może to nie był wypadek? - Nie wiem. Przecież mógł być. Tak sądzę. Ale niekoniecznie. - Jak to? Był pod wpływem alkoholu, tak jest w raporcie z sekcji zwłok. Jego samochód zjechał z drogi. Wszyscy mówią, że to wypadek. - Gina, kochanie, można upozorować wypadek. Można kogoś chwycić i siłą wlać do gardła butelkę powersa. Można pogrzebać w hamulcach. Jest milion przeróżnych sposobów. - Nie wierzę. - Posłuchaj, jeżeli twój brat był celem pierwszego zamachu, który spieprzyli, to logiczne jest, że spróbowali jeszcze raz... - ...tylko tym razem w inny sposób. - Właśnie. Najprawdopodobniej. I chyba trochę spanikowali - mówiąc to, upija łyk portera. - Oczywiście już nie można tego dowieść. Noel jest pochowany, materiał dowodowy razem z nim. No i przede wszystkim nikt by w to nie uwierzył. - O mój Boże. - Gina opuszcza głowę. - Posłuchaj - mówi Stack - to wciąż tylko spekulacje. Nikt nie wie, kto strzelał, w każdym razie jeszcze nie. Powinnaś się skupić na ustaleniu, czy ktoś miał coś do twojego brata. Gina podnosi wzrok. - Przecież on był... on był inżynierem. - Daj spokój. Ci pieprzeni zawodowcy wcale nie różnią się od reszty ludzi - milknie na moment. - Pomyśl. Wisiał komuś kasę? Ktoś wisiał mu kasę? Gina kręci głową. - Skąd mam wiedzieć? - Uwierz mi - wyjaśnia Stack, znowu podnosząc kufel - w takich sytuacjach zawsze chodzi o pieniądze. Gina rozgląda się rozdrażniona. Lokal jest prawie pusty. Przy barze siedzi dwójka staruszków, a w przeciwnym kącie grupka kobiet w średnim wieku. Jest przecież wcześnie.

Gina jest u Kennedy'ego drugi raz w tym tygodniu, co wydaje się jej strasznie dziwne. Teraz Kennedy jest cichym pubem na przedmieściu. Wszędzie dywany i ciemne drewno. W zasięgu wzroku ma co najmniej cztery telewizory. Na czarnej tabliczce kredą spisano specjały - zupa rybna i opiekane panini. Kiedy dorastała, to było zupełnie inne miejsce. Tak naprawdę podła speluna. Piwo Guinness i Harp, fajki Woodbine i chipsy King. Plwociny, szczyny i rzygi. Jej ojciec był tu stałym bywalcem. Gina pamięta, jak przychodziła tu w dzieciństwie - kiedy przysyłano ją tutaj po ojca lub kazano przekazać mu wiadomość. Jej matka piła w domu. - A jeśli nie chodzi o pieniądze - mówi Stack - to pewnie o seks. Gina spogląda na niego. Na jej twarzy widać jakby ironiczny uśmieszek. - Był szczęśliwie żonaty - odpiera i natychmiast uświadamia sobie, że dla kogoś pokroju Stacka zabrzmi to naiwnie. - Przecież tacy są najgorsi - odparowuje natychmiast. - Bez przerwy widzę, jak tacy faceci tylko się rozglądają. Gina nie chce dyskutować. Pociągając łyk corony, próbuje wymyślić jakąś neutralną odpowiedź. Na szczęście odzywa się komórka Stacka. Ten wydobywa telefon z kieszeni i przykłada do ucha. - Tak? Gina odwraca wzrok i patrzy w stronę baru. Wciąż jest w szoku i jest jej trochę niedobrze. Odwraca się z powrotem i opuszcza wzrok na stolik. - Kiedy pytał? - Stack rozmawia głośnym szeptem. - Dziś rano? Dotąd Gina zakładała, że śmierć jej brata to prawdopodobnie paskudny skutek uboczny, niezamierzone następstwo zabójstwa jej siostrzeńca. Teraz jednak musi uporać się z faktem, że jest na odwrót, że jej siostrzeniec zginął przy okazji zamachu na jej brata. Znów podnosi głowę. Stack bębni palcami o ściankę kufla. Słucha uważnie i marszczy brwi. Gina rozgląda się wokół, by na niego nie patrzeć. W trzech telewizorach można oglądać mecz bilarda. Na czwartym ekranie, zainstalowanym nad wnęką przy drzwiach, lecą popołudniowe wiadomości. Dźwięk jest wyciszony, ale Ginie to nie przeszkadza. Po kilku sekundach obraz przenosi się ze studia w plener. Reporter mówi wprost do kamery. Stoi na ulicy przed dużym hotelem, wygląda na to, że gdzieś na Manhattanie. Gina nic nie słyszy, ale w mimice dziennikarza wyczuwa poruszenie. Teraz widać innego mężczyznę, który wchodzi do biura, siada za biurkiem i bierze pióro, by podpisać jakiś dokument. Jest to jedna z tych ustawionych i raczej sztywnych filmowych wizytówek urzędników państwowych. W tym konkretnym przypadku urzędnikiem jest minister Larry Bolger. Ginie wydaje się to trochę dziwne. Nie dlatego, że pokazują go w wiadomościach - Larry Bolger często się w nich pojawia - lecz dlatego, że poznała go osobiście w zeszłym tygodniu. - A to chujek. Wystraszona Gina odwraca się i ponad stolikiem spogląda na Stacka. - Wczoraj podałem mu szczegóły - mówi ten do telefonu - więc zna całą historię. Parszywa świnia. Słuchaj, nie pozwól mu odejść. Zagaduj go. Będę za dziesięć minut. Zamyka i chowa telefon. Gina wolałaby tego nie słyszeć. - Muszę lecieć - odzywa się Stack. - Przepraszam. - Eee... w porządku. Dzięki za informacje. - Nie ma sprawy. Gina wręcza mu wyjętą z portfela służbową wizytówkę. - Jeśli się czegoś jeszcze dowiesz, dasz mi znać? Tu jest numer mojej komórki. - Jasne. Oczywiście. Wychodząc z boksu, Stack wyjmuje własną wizytówkę i kładzie ją na stoliku. Gina nie musi brać jej do ręki, by dojrzeć, co jest na niej napisane. „Terry Stack. Usługi elektryczne”. - Jeśli kiedyś będziesz chciała się ze mną skontaktować, nie krępuj się - rzuca. Gina potakuje ruchem głowy, ale nie mówi ani słowa. - O każdej porze dnia i nocy - dodaje Stack, puszczając oko. - Pogotowie całodobowe. - Skoro tak mówisz - ucina, potakując raz jeszcze. - Dzięki. Zabiera wizytówkę ze stolika i chowa do portfela. Stack podnosi kufel i duszkiem wypija zawartość. - Dobra, kochana. - Odstawia kufel. - Trzymaj się. Odchodzi. Przechodząc, kłania się barmanowi. Trzech facetów w bluzach wychodzi za nim. Ginie przewraca się w żołądku. Chciałaby już iść, ale postanawia zostać jeszcze kilka minut. Wypija łyk corony. Przeciera oczy i zastanawia się, czy nie powinna jeszcze raz ze wszystkimi porozmawiać. Jeśli tak, to od kogo zacząć? Wreszcie chowa portfel i wyślizguje się z boksu. Po drodze do wyjścia zerka na telewizor nad wnęką. Wiadomości jeszcze się nie skończyły. Kanclerz Niemiec stoi na podium i odpowiada na pytania dziennikarzy. Gina otwiera drzwi, gotowa na spotkanie z zimnym powietrzem nocy.

5 Mark jest bardzo bliski wezwania kelnera i zamówienia drinka. Tylko po to, żeby uczynić ten wieczór znośnym. Dzisiaj w Roscoe panuje ożywiona atmosfera, ale nie przy tym stoliku. Przy tym stoliku jest, oględnie mówiąc, trochę sztywno. Mark dziobie swoją sałatkę z rukoli. Przedsiębiorca budowlany, niski i muskularny sześćdziesięciolatek z Cork, bawi się

główkami szparagów na talerzu i opowiada nieskładną historię swoich początków w Londynie. Gruby księgowy koncentruje się na swoich pierożkach rybnych w sosie z sera pleśniowego. Na środku stolika stoi butelka wody mineralnej San Pellegrino. Mark wpatruje się w etykietę. Jak mógł być taki naiwny? Dopiero teraz, przy trzecim spotkaniu z budowlańcem, zorientował się, że w tym złożonym tańcu negocjacji jak na razie chodzi tylko o to, żeby zapłacił część pieniędzy z góry, przed podpisaniem jakiejkolwiek umowy. Budowlaniec nie powiedział niczego wprost, ale skoro dzisiejszego wieczoru obok niego zasiada księgowy, to najwyraźniej chce przepchnąć sprawę na kolejny etap. Prawdopodobnie zakłada, że Mark jest ostrym graczem. Raczej nie przyszło mu do głowy, że Mark jest zwykłym idiotą. W zasadzie dopiero gdy pada kwota dwudziestu tysięcy euro - choć w odpowiednio dwuznacznym kontekście - Mark zdaje sobie sprawę, o co tak naprawdę chodzi. Nie może uwierzyć, że tego nie przewidział. A są dopiero przy przystawkach. Dlatego też zabiłby za czysty dżin, najlepiej podany w kuflu. Budowlaniec i księgowy jednak nie piją, więc Mark nie ryzykuje. Skupia się na swojej sałatce. Gruby księgowy zmiata pozostałości sosu serowego, a budowlaniec nie przestaje gadać. Szybko staje się jednak jasne, że należy do tych ludzi, którzy opowiadając coś, nie potrafią pominąć choćby najmniej istotnych szczegółów. Właśnie próbuje sobie przypomnieć, kiedy w 1969, z dokładnością do tygodnia, coś tam się wydarzyło, bez znaczenia zresztą dla głównego wątku opowieści. Mark nie przestaje gapić się na butelkę San Pellegrino. Nie wie, jakie wysyła sygnały, ale jest raczej pewien, że niespójne. Skoro zależy mu na tym kontrakcie, ale nie ma ochoty za niego płacić, można by pomyśleć, że powinien trochę bardziej się przejmować. Prawda jest jednak taka, że ostatnio jest rozkojarzony. Podnosi wzrok. Opowieść przedsiębiorcy zbliża się do końca. Po chwili pojawia się kelner i zaczyna zbierać talerze. - Wszystko w porządku, Mark? - dopytuje się księgowy. - Jesteś dziś bardzo milczący. - Tak... Wszystko gra. Następuje niezręczna cisza. Księgowy wyczuwa, że Mark nie ma ochoty przechodzić do meritum. Chrząka i pyta: - Widziałeś ten materiał o Larrym Bolgerze? Mark sztywnieje. Przedsiębiorca gwiżdże. - Taaa. Jezu, założę się, że będą go tłuc przez co najmniej tydzień bez przerwy. Mark domyśla się, że dziś coś się wydarzyło, ale nie wie, co. - Już się domagają jego dymisji - ciągnie księgowy - ale chyba nie podda się tak łatwo. Jak myślisz? - Nie - podejmuje budowlaniec - zwłaszcza że podejrzewam, że to wyszło z jego własnej partii. - Poważnie? - Na miłość boską, tak. - Czeka, aż kelner sobie pójdzie. - Ktoś w centrali próbuje podważyć jego autorytet. Mogę się założyć. Pierwszy odruch każe Markowi siedzieć cicho. Odzywa się jednak. - Co się stało? - Chce wiedzieć. - Chyba to przegapiłem. - Było dziś rano w „Independent” - wyjaśnia budowlaniec. - Ken Murphy twierdzi, że Bolger wisi jakiemuś bukmacherowi dziesięć kawałków. Z tego pewnie dałby radę się wywinąć, ale podobno bzykał też jego żonę. - To łajdak - stwierdza księgowy. - Zawsze nim był. - Cóż... było wokół niego trochę kontrowersji przez ostatnie lata, to na pewno. Serce Marka zaczyna bić szybciej. - Kontrowersji? - Och, różne takie. Gafy, nietakty, skłonność do nadużywania alkoholu. Nic wielkiego - milknie na moment. - Choć to chyba ciągnie się od samego początku, ten smrodek, jeśli wiesz, co mam na myśli. - Nie. - Mark kręci głową. - Nie wiem. Budowlaniec mlaska językiem. - No cóż... Żaden z was pewnie tego nie pamięta, ale kiedy Larry został wybrany po raz pierwszy, było trochę gadania. Milknie i rozgląda się, jakby chciał się upewnić, że nikt nie podsłuchuje z tyłu czy z boku. Potem spogląda na Marka. Chyba właśnie uświadamia sobie, że za słabo się znają, by o tym rozmawiać. Mark jednak nie zamierza odpuścić. Pochyla się nad stolikiem. - Jakiego gadania? Budowlaniec waha się zaniepokojony poruszeniem w glosie Marka. - Słuchaj... Szczerze mówiąc - próbuje się wycofać - tak naprawdę nie wiem. To było tylko gadanie i przecież... - Czy Bolger nie kandydował - przerywa księgowy - zaraz po śmierci brata? - Tak, to prawda - potwierdza budowlaniec. - Zgadza się. - No i co się stało? Jak umarł jego brat? - Cóż, w tym właśnie rzecz, zginął w wypadku samochodowym. Mark czuje, że krew napływa mu do twarzy. Myślał, że da radę, ale teraz wcale nie jest pewien. Budowlaniec głośno wypuszcza powietrze. - To było potworne... zginęło troje czy czworo ludzi - kręci głową- coś strasznego. Księgowy kiwa głową. - I? - Oczywiście pojawiły się pytania, jak to się stało. Były jakieś nieprawidłowości. Ale dzięki staruszkowi Bolgerowi i zaprzyjaźnionemu Romy'emu Mulcahy'emu sprawie dosyć szybko ukręcono łeb. A może nie było czego ukręcać. Kiedyś rozmawiałem o tym z Paddym Nortonem. Powiedział, że to stek bzdur. Nieprawidłowości? Mark usłyszał tylko jedno słowo, które przeszyło go niczym nóż. - Jakie nieprawidłowości? - pyta szeptem. Budowlaniec odwraca się w jego stronę, ale znów nie bardzo chce mówić.

Mark pochyla się jeszcze bardziej. - Pytałem jakie nieprawidłowości? - Posłuchaj, wiesz co? - mówi budowlaniec. - Zapomnij o tym. W tym kraju są surowe kary za zniesławienie i nie... Mark wali pięścią w stół. - Jakie nieprawidłowości? Budowlaniec jest zszokowany. - Hej, uspokój się - wkracza księgowy. - Wyluzuj. Następuje długa cisza. Mark i budowlaniec mierzą się wzrokiem. Mark tak naprawdę ma ochotę sięgnąć ponad stołem i chwycić tego osiłka za gardło. Jednak wstaje od stolika i wychodzi z restauracji.

6 Następnego poranka historia robi furorę. Jest na pierwszych stronach wszystkich tabloidów i opiniotwórczych dzienników oraz w każdym porannym programie radiowym. W historyjce jest wszystko, co niezbędne: hazard, seks i, według jednego z dziennikarzy, „trochę polityki dla smaczku”, dzięki czemu budzi przeogromne zainteresowanie. Opinie są jednak podzielone. Niektórzy twierdzą, że kraj potrzebuje kogoś takiego jak Larry Bolger - barwnej postaci, człowieka z wadami, tak jak reszta społeczeństwa. Inni uważają go za degenerata, którego powinno się pogonić ze stanowiska. Zarówno eksperci, jak i publika mają swoje zdanie, a sprawa jest przedmiotem nieustających dyskusji na forach internetowych, debat telewizyjnych i programów radiowych z udziałem słuchaczy. Rządowi koledzy Bolgera w większości są po jego stronie. Pojawia się argument, że minister nie zrobił niczego wbrew prawu. Nie brakuje też wywodów o semantyce i różnicach między „niespłaconym” a „zaległym” długiem. Mówi się, że Irlandczycy są dojrzałym narodem, który roztrząsanie romansów pozamałżeńskich uznaje za niestosowne i wręcz perwersyjne. Ponieważ opinia publiczna domaga się oficjalnego stanowiska, a Bolger wciąż pozostaje w Stanach, zaczynają pojawiać się oznaki zniecierpliwienia. Zapytany w wywiadzie dla Morning Ireland o zdanie minister zdrowia prezentuje wystudiowaną ambiwalencję. W programie Today with Pat Kenny jakiś poseł po raz pierwszy mówi publicznie o zapędach przywódczych Bolgera. Z Leinster House prawie natychmiast daje się słyszeć odgłos ostrzenia noży. W wiadomościach o pierwszej liderzy opozycji domagają się dymisji ministra, a w programie Liveline publiczność, zwolennicy i przeciwnicy wrzeszczą na siebie na antenie. W Dublinie jest druga po południu. Ale w Bostonie - gdzie Bolger je śniadanie z możnymi biznesmenami w restauracji Signature Room w John Hancock Conference Center - jest dziewiąta rano i wiadomości o rozwoju wypadków dopiero zaczynają tam docierać. Tymczasem Bolger odciął się od dziennikarzy i, jeśli nie liczyć pośpiesznie sformułowanego zaprzeczenia, które jednocześnie nie przeczy, nie odpowiada na żadne pytania. Z odległości pięciu tysięcy kilometrów trudno zdać sobie sprawę z zamieszania, jakie ta sprawa wywołuje w kraju. Gdy Bolger, jedząc jajka na szynce, rozmawia z potentatami, w holu Paula na laptopie słucha internetowej transmisji Liveline i blednie przy każdym telefonie od słuchaczy. Po śniadaniu zdaje Bolgerowi sprawozdanie i sugeruje, że powinni albo przygotować nowe oświadczenie, albo udzielić jakiegoś wywiadu. Przekopują internetowe wydania irlandzkich dzienników w poszukiwaniu punktu zaczepienia. Rozważają możliwość skrócenia wyjazdu i powrotu do domu. Nieco później Bolger zamyka się w kabinie w jednej z hotelowych toalet i chowa głowę w dłoniach. Nie wierzy, że to dzieje się naprawdę. Zarzuty są oczywiście słuszne, ale dotyczą okresu w jego życiu, z którym - jak zawsze mu się wydawało zerwał na dobre. Nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że w takich okolicznościach będzie musiał do tego wracać. Bolger wie, że artykuł nieprzypadkowo ukazał się właśnie teraz. I raczej nie ma wątpliwości, kto puścił farbę - ktoś z jego własnej partii. Pytanie jednak brzmi: Czy zdoła przejść nad tym do porządku dziennego? Czy zdoła zapobiec szkodom? Czy zdoła nad tym zapanować albo wręcz obrócić to na swoją korzyść? Gdy unosi zmęczoną głowę i wpatruje się w lśniące, lakierowane drzwi kabiny, odzywa się jego telefon. Wydobywa komórkę z kieszeni marynarki i spogląda na wyświetlacz. Wydaje z siebie jęk. Paddy Norton. Nie odbiera. Włącza się poczta głosowa. - ...więc. przez parę godzin nie będzie mnie w biurze. Możesz po prostu zadzwonić na komórkę. Tak? Dobrze... Rany, to katastrofa. Porozmawiamy później. Norton rozłącza się i rzuca telefon na biurko. Rozsiada się w fotelu i patrzy na zegarek. Ray Sullivan jeszcze się nie odezwał, ale z pewnością to zrobi. To, czy Larry Bolger zostanie premierem, nie zdecyduje o tym, czy Amcan zajmie przeszło czterdzieści pięter budynku. No ale z pewnością nie zaszkodzi. Nie da się ukryć, że Bolger ma swoje miejsce w tle, jak nastrojowy akompaniament - będzie zatem trzeba mnóstwo wyjaśnić, jeśli te plany spalana panewce. Nortonowi wydaje się, że ostatnio większość czasu poświęca na gaszenie pożarów, czego zaczyna mieć już dosyć. O czymś sobie przypomina. Sięga przed siebie i znów bierze do ręki komórkę. Wybiera numer i czeka. - Tak? - Cześć Fitz, mówi Paddy. - Co słychać? /' - W porządku. Coś nowego? - Hm... poczekaj chwilę, Paddy, dobrze? Rzucę okiem w notatki i zobaczę, czy mam coś dla ciebie.

- Dobrze. Norton mlaska językiem. Notatki. Ostatnio Fitz może i zwie się prywatnym konsultantem do spraw ochrony, ale z jego paramilitarną przeszłością na pewno nie wychował się na pieprzonych notatkach. Norton wygląda przez okno. Z szóstego piętra tego budynku widać Richmond Plaza - ale nie stąd, z trzeciego. Wkurza go to. Próbował wykopać tych ludzi z szóstego piętra - jakąś kancelarię adwokacką - ale na razie bez powodzenia. Nie postarał się wystarczająco. - Paddy? Jednak za parę miesięcy przeniesie się do Richmond Plaza, nie ma to więc większego znaczenia. - Jestem. - Posłuchaj. Wczoraj wieczorem na jakieś dwadzieścia minut spotkała się z Terrym Stackiem. Poza tym albo siedziała w pracy, w biurze przy Harcourt Street, albo w chałupie - mieszka w apartamentowcu przy nabrzeżu. I tyle. Nic poza tym. Nikt do niej nie przychodził. Nie ma samochodu. Kupuje żarcie w Marks & Spencer. Czyta... chyba magazyn „What Hi-Fi” albo „What Camera”, albo „What kurwa cośtam”, komputery, sokowirówki, nie wiem - kaszle. - Próbuję dostać się do jej poczty elektronicznej i tak dalej, ale na to trzeba czasu. - A jej komórka? - Daj mi dzień albo dwa. Czekam na przesyłkę. Nowy skaner powinien załatwić sprawę. - Tak... - Norton zawiesza głos. - Czym ona właściwie się zajmuje? - Oprogramowaniem. To mała raczkująca firemka. Z tego, co udało mi się ustalić, nie są w najlepszej kondycji. - Co masz na myśli? - Ledwie wiążą koniec z końcem. Finansowo w sensie. Ofiary kryzysu czy coś. Tyle się w każdym razie dowiedziałem. - Dobra. A Terry Stack? - Nim bym się nie przejmował. To jakiś pieprzony pajac. Norton nie komentuje. - Naprawdę, możesz mi wierzyć. - No dobra, niech będzie - znowu milknie. - A nasz drugi przyjaciel? Fitz obserwuje też Dermota Flynna. - Jest grzeczny. Tu nie ma się czym martwić. - Świetnie. Norton gapi się w podłogę. Czy choć jedno słowo go przekonuje? Dodaje mu otuchy? Tak? Nie? Może? Nie potrafi powiedzieć. Wciąż jest w szoku z powodu skandalu z Larrym Bolgerem. Rozłącza się i znów odkłada telefon na biurko. Dziesięć cholernych tysięcy. Dlaczego o nie nie poprosił? To nie pierwszy raz. Facet stanowi problem i to od pierwszego dnia po wyborach. Trzeba jednak pracować z tym, co się ma, a wtedy, poza Larrym, nie miał nikogo. Frank, jak się okazało, nie nadawał się do niczego. Dlatego potrzebował Larry'ego. Norton wzywa sekretarkę i każe sobie przynieść podwójne espresso. Za parę minut ma spotkanie z zarządem brytyjskiej firmy inwestycyjnej, która do spółki z Winterlandem buduje sieć salonów zdrowia. Norton musi omówić z nimi trochę liczb. Najpierw jednak potrzebuje odrobinę kofeiny. Bo ostatnio niezbyt dobrze sypia. Skandal wokół Bolgera zdecydowanie cichnie w piątek i sobotę, ale żadna ze stron nie czerpie z tego pociechy, w każdym razie nikt nie jest rozczarowany. Wszyscy wiedzą, że przyszłość tematu zależy od niedzielnych dzienników. Jak się później okazuje, żadna z niedzielnych gazet nie zadaje nokautującego ciosu - raczej tysiące malutkich uderzeń, każda z innej strony. Nagłówki są utrzymane w różnych stylach - świętoszkowatym, analitycznym, szmatławym. Nie chodzi tu jednak o to, by namieszać ludziom w głowach czy ich zniechęcić, lecz by wzbudzić ich zainteresowanie. Gina, na przykład, która zwykle kupuje jedną gazetę, dziś kupuje trzy. Nie wie, ile tak naprawdę przeczyta, ale gruby plik dzienników pod pachą daje jej cień poczucia bezpieczeństwa, wręcz pocieszenia, gdy spaceruje wzdłuż nabrzeża. Wcześnie wyszła z domu. Jest jasny, zimny i wietrzny poranek. Podmuchy wiatru z zatoki są orzeźwiające, co Ginie bardzo odpowiada. Nie chce umiarkowanej ani pochmurnej pogody. Chce świeżości, jasności, ożywienia. Wciąż czuje się wyjałowiona po ostatnich dwóch tygodniach, a jej nieustający żal miażdży jej pierś. Jest bezlitosny - jak echo jej serca. Postanowiła jednak nie dać się przytłoczyć. Mija swój apartamentowiec i przechodzi jeszcze jakieś sto metrów. Przystaje i patrzy w dół rzeki,/na Richmond Plaza. Paddy Norton stwierdził z całą stanowczością, że śmierć Noela to wypadek spowodowany stresem i nadmiarem alkoholu. To oficjalna wersja, i do tego bardzo wiarygodna. Stoją za nią logika, zdrowy rozsądek i, co najważniejsze, dowody. To wersja, którą Gina niemalże sama zaakceptowała. Dopóki w środę wieczorem nie porozmawiała Terrym Stackiem. Odwraca się i rusza w kierunku swojego mieszkania. Od czasu tamtej rozmowy prześladuje ją obrazek, tak od niechcenia zainspirowany przez Stacka, jak ktoś siłą wlewa Noelowi whisky do gardła. To potworne przypuszczenie, ale jest to równocześnie jedyne wyjaśnienie wysokiego stężenia alkoholu w jego krwi. Choćby z tego prostego powodu, że Noel nie nadużywał alkoholu. Lubił od czasu do czasu napić się piwa, sączył wino do obiadu, ale nic poza tym. Gina wraca do mieszkania. Rzuca gazety na sofę i idzie do kuchni nastawić kawę. Sortuje brudne ubrania i ładuje pralkę. Kiedy wreszcie siada i zabiera się do gazet, przyłapuje się na tym, że pomija kawałki dotyczące Larry'ego Bolgera. Jest naprawdę zmęczona i w nieodpowiednim nastroju. Czyta kilka recenzji książek, przegląda ilustrowany dodatek, przepis na musakę, wiadomości ze świata. Wreszcie jednak nie wytrzymuje.

Z pierwszego tekstu, dowiaduje się, że Bolger ma skłonność do popełniania gaf. Artykuł opisuje serię incydentów, w których zademonstrował, delikatnie mówiąc, wątpliwe wyczucie. Podano klasyczny przykład, kiedy jako podsekretarz stanu do spraw bezpieczeństwa drogowego w wydziale transportu udzielał przez telefon wywiadu dla stacji radiowej i na antenie wydało się, że właśnie prowadzi samochód. Czyta historię o tym, jak jakaś kobieta o nazwisku Avril Byrne na koszt podatników towarzyszyła Bolgerowi podczas wyjazdów zagranicznych - czy też „misjach wywiadowczych” - i jak owa para regularnie zatrzymywała się w drogich apartamentach hotelowych. Kiedyś Bolger rządową kartą zapłacił dwa tysiące czterysta funtów za kolację w luksusowej restauracji w Singapurze. Domniemuje się również, że Bolger zapłacił pieniędzmi partii za kosztowny zabieg dentystyczny pani Byrne. Równocześnie, jak się wydaje, minister zaciągnął potężny - i wciąż nieuregulowany - dług w biurze bukmacherskim należącym do męża pani Byrne, z którym była w separacji. W innej gazecie Gina czyta analizę kariery politycznej Bolgera: historię oddanych głosów, kwestie, za którymi się opowiadał, kluczową rolę, jaką odegrał we wcześniejszej zmianie przewodniczącego. Artykuł wyjaśnia również, jak uzyskał mandat parlamentarny. Gina nie wiedziała o tym, ale Bolger postanowił - być może za namowami - zająć się polityką po tym, jak jego starszy brat Frank, parlamentarzysta, zginął w wypadku samochodowym. Gina opuszcza gazetę na kolana. Przez chwilę tępo patrzy w drugi koniec pokoju. Ludzie giną na drogach siedem dni w tygodniu. Następnie wertuje „Sunday World”, aż znajduje dwustronicowy artykuł, na który wcześniej ledwie rzuciła okiem. U dołu pierwszej strony znajduje się małe czarno-białe zdjęcie zniszczonego mercedesa. Pod fotografią jest podpis: „Frank Bolger ginie w drogowej masakrze”. Przegląda artykuł, który zawiera tylko szczątkowe informacje o wypadku. - „...pod Dublinem... dwa pojazdy... cztery ofiary śmiertelne...” Gina bierze głęboki oddech. - „...w tym mała dziewczynka”. Przez dłuższą chwilę przygląda się fotografii. Następnie odkłada gazetę na stosik na kanapie obok niej. Wygląda przez okno. Zachmurzyło się, ale nie przestało wiać. Chmury przesuwają się po niebie. Myśli o terenówce Noela, która wpadła w poślizg na wiejskiej drodze. O szarpnięciu kierownicą, o gwałtownym opadaniu i wreszcie uderzeniu, potem o zmasakrowanym Noelu w samochodzie, wśród spalin i smrodu płonącego oleju, krwi, gumy. Myśli o tym, jak tam leżał, półprzytomny, jak jęczał, jak umierał... O czym myślał przez tych ostatnich parę chwil? Oczy zaszły jej łzami. Kładzie się na bok, na kupkę gazet i zaczyna szlochać. Po kilku minutach łzy przestają płynąć. Rękawem przeciera oczy i zwija się w kłębek. Ogarnia ją senność i zasypia. Jakąś godzinę później - w środku pogmatwanego snu - budzi się przerażona. Dzwoni telefon. Przeciera oczy. Wstaje z kanapy. Telefon leży na biurku w kącie, obok komputera. Podchodzi i podnosi komórkę. Wysuwa krzesło i siada. - Halo? - odbiera i pociąga nosem. - Cześć, Gina. Mówi Jackie Merrigan. Gina marszczy brwi. Jest skołowana. Czy zna jakiegoś Jackiego Merrigana? Po sekundzie jednak sobie przypomina. To ten stary znajomy Noela, którego poznała na pogrzebie. Ten nadinspektor. - Ach. Witam. Jak się masz? - W porządku, dziękuję. Dzwonię tylko, żeby się zameldować i zapytać jak się czujesz. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. - Nie, skądże znowu. Dziękuję. - Myślałem dzisiaj o Noelu, był z ciebie bardzo dumny, wiesz? Często o tobie wspominał - urywa. - To wszystko dopiero do ciebie dociera, prawda? - Tak. Trudno w to uwierzyć. Gina wyobraża sobie Merrigana - jest wysoki, przygarbiony i szpakowaty. Wygląda dostojnie. Wydawał się bardzo przyjazny, zupełne przeciwieństwo typowego nadinspektora. - A jak tam twoje siostry? - pyta. - Trzymają się - odpowiada Gina. - Oczywiście oprócz Catherine, ale jej naprawdę trudno się dziwić. - Z pewnością. Kiedy tak rozmawiają o Catherine, a potem o Noelu, Gina ma coraz większą chęć zadać Merriganowi kilka bezpośrednich pytań, podzielić się swoimi domysłami, ale coś ją powstrzymuje. Nie chce, by traktowano ją protekcjonalnie. Nie chce znowu usłyszeć, że nie ma tu żadnej tajemnicy i że to był po prostu tragiczny wypadek. - Dziwna sprawa z tym Larrym Bolgerem - mówi wreszcie, chcąc zmienić temat - właśnie czytałam o nim w gazetach. - Tak - zgadza się Merrigan. - Wygląda na to, że jest w niezłych tarapatach. Nie mam pojęcia, jak się z tego wywinie. - Rzeczywiście - przytakuje Gina, wpatrzona w swoje odbicie w pustym monitorze. - Ale o jednej rzeczy wcześniej nie słyszałam. Wiesz, że jego brat zginął w wypadku samochodowym? - O Boże, tak. Dobrze to pamiętam. To było straszne. Stacjonowałem wtedy nawet w Swords. Jeszcze byłem mundurowym. - Naprawdę? - Tak. - Jak to się stało? - pyta po chwili wahania. Jackie wzdycha. - Cóż, o ile dobrze pamiętam, to był spokojny odcinek drogi. Nie było późno, może ósma czy dziewiąta wieczorem. Jechały dwa samochody. Oba gwałtownie skręciły, żeby uniknąć zderzenia, ale jeden z nich uderzył w mur, a drugi w drzewo. Cztery trupy. Coś potwornego. Gina kiwa głową i przygryza wargę.

- W każdym razie - ciągnie Merrigan - dwa albo trzy miesiące później Larry Bolger wygrywa wybory uzupełniające. Reszta, jak to mówią, to historia. Ale jedno ci powiem - śmieje się - bracia Frank i Larry byli jak ogień 1 woda. Gina jest zaintrygowana. - Co masz na myśli? - Ech, Frank był trochę idealistą. Zawsze działał ludziom na nerwy. Wszystkiemu się sprzeciwiał. Z Frankiem nie było mowy o kompromisie czy pragmatycznym podejściu. Nie wydaje mi się, żeby utrzymał się tak długo, jak Larry. - No i przecież się nie utrzymał - zauważa Gina - nieprawdaż? - Chyba masz rację. Zapada cisza. - Ale wracając do tego wypadku... - odzywa się po chwili Gina. - Czyja to była wina? Wiadomo? - A to jest ciekawe - odpowiada Merrigan - bo pojawiły się wtedy różne głosy. - Głosy? - Tak, były sprzeczne, powiedzmy, opinie co do przyczyn wypadku. Oficjalna wersja mówi, że kierowca tego drugiego auta był solidnie naprany. Mało oryginalna historyjka - zawiesza głos - ale potem stwierdzono, że może i nic nie pił, że w zasadzie był abstynentem i może to Frank Bolger jechał po pijaku, a potem rozkręcono kampanię, żeby chronić jego reputację. - I? - Rozeszło się po kościach. Jak zwykle w takich przypadkach. - Jezu. - Oczywiście nic z tego nie pojawiło się w gazetach ani w świadomości publicznej, jak to mówią. Same plotki i domysły. W sensie... wiesz przecież, co to za miasto. - Jasne. - Pojawiła się wtedy nawet sugestia, że pewnym ludziom pozbycie się Franka Bolgera było bardzo na rękę. Gina jest oszołomiona, kiedy to słyszy. Czeka, aż Merrigan powie coś więcej. Chce pójść za ciosem i ułożyć tę układankę. Jest gotowa zrobić to za niego. - Ale wiesz co? - mówi Merrigan. - Zawsze, kiedy osoba publiczna ginie w wypadku, pojawiają się takie zwariowane historie. Zawsze. To normalne. - Hm... - Gina patrzy w podłogę. - Teraz - mówi z pogardą w głosie Merrigan - nazywają to chyba spiskową teorią dziejów. - Tak. - Ale smutna prawda jest taka... - Wiem - przerywa Gina, przełykając ślinę. - Ludzie giną na drogach siedem dni w tygodniu. - No właśnie, Gina, no właśnie. Popatrz. Weź... - przerywa. Gina jest niemalże pewna, że wraca pamięcią do Noela, do tego, co się stało, i czuje nagłe skrępowanie. - W każdym razie - Gina wypełnia ciszę - cokolwiek było przyczyną, nie zmienia faktu, że było to straszne. Bolger zginął, drugi kierowca zginął, jego żona zginęła - urywa i zamyka oczy - i zginęła ich córeczka. - Tak, to prawda - potwierdza Merrigan - to było straszne. Bez dwóch zdań tragiczne. Oboje przez chwilę milczą. Wzdłuż nabrzeża przejeżdża ciężarówka z naczepą. Gdzieś w oddali wyje alarm. - No ale oczywiście - odzywa się Merrigan - był jeszcze ten chłopiec. Gina szeroko otwiera oczy. - Co? - Tak - ciągnie Merrigan - był też mały chłopiec. W drugim samochodzie podróżowały cztery osoby. Ojciec, matka i dwójka dzieci. Dziewczynka zginęła, ale chłopak ocalał. Wyszedł z zaledwie kilkoma zadrapaniami. Prawdziwy cud. Stwierdzono, że to kwestia odpowiedniej pozycji w samochodzie, plus kąt i siła uderzenia. - Mój Boże. - No i chłopak po prostu wstał i sobie poszedł. Później jakoś to wyciszyli. Dzisiaj tabloidy rzuciłyby się na taką historię, ale wtedy były nieco rozważniejsze. W końcu ile lat mógł mieć ten dzieciak? Jakieś pięć albo sześć? Gina prostuje się na krześle. - I co się z nim stało? - O ile pamiętam, przygarnął i adoptował go ktoś z rodziny. Znowu oboje milkną. Gina potrafi tylko kręcić głową z niedowierzaniem. Wreszcie sięga przed siebie i podnosi z biurka długopis. - Jackie - zawiesza długopis nad kartką papieru - pewnie nie pamiętasz nazwiska tego chłopca, co? - Tak się składa, że pamiętam - odpowiada. - Pamiętam bardzo dobrze. Nazywał się Mark Griffin.

7 Australia? - Tak. - Nie wydaje mi się. - Dlaczego nie? - Dermot, do Australii jeżdżą ludzie przed trzydziestką. No wiesz, piją piwo, surfują i tak dalej. Claire z kieliszkiem wina w dłoni przygląda się mężowi. Dermot widzi, że jego żona bardzo stara się podejść do tego poważnie. - Dziewczynkom bardzo by się podobało - zachęca. - Co? Piwo i surfing?

- Nie, raczej... - Dermot, o co chodzi? Myślałam... - Okej, nie Australia. No to gdzieś indziej. Stany, Kanada. Rozgląda się. Jak na niedzielny wieczór jest tu raczej spokojnie. Poza tym pierwszy raz jest w restauracji, gdzie stoliki stoją tak daleko od siebie, że aby dać okazję do podsłuchiwania, trzeba by chyba krzyczeć. Podoba mu się tu. Lubi prywatność. - Nie rozumiem, skąd to się bierze - mówi Claire. - Myślałam, że ta praca... - Przecież BCM ma placówki na całym świecie. - O Boże. - Claire jest bliska irytacji. - Co? - pyta Dermot, pakując do ust risotto. Ma nadzieję, że nikt jednak nie zacznie ich podsłuchiwać. - Chcesz wiedzieć, co? - pochyla się. - No to powiem ci, co. Dziewczynki chodzą tu do szkoły. Mają kolegów i koleżanki. Nie możesz ich tak po prostu wyrwać na rok czy choćby pół. Poza tym - wbija widelec w przegrzebka - rodzice wcale nie młodnieją. Nie chcę się znaleźć tysiące kilometrów z dala od nich. Czyli dokładnie tam, gdzie chce się znaleźć Dermot. Kiwa jednak głową, przytakując. Ona ma rację i on o tym wie. Nie mogą tak po prostu odlecieć, jak zaproponował. W sumie nikt ich tu nie trzyma, ale tu osiedli i mają swoje zobowiązania. Myślał tylko... - I jak? Podnosi wzrok. Claire spogląda na jego risotto. - Trufle - pyta oschle - smakują? - Tak. Są wyśmienite. Szybko unosi brwi, jakby mówiła: „No ja myślę, do cholery. Kosztują czterdzieści euro za porcję”. Dermot podsuwa jej risotto. - Spróbuj. Wyciąga rękę z widelcem i nabiera odrobinę. Oczywiście nie potrafił powiedzieć Claire, że od kilku tygodni jest pod stałą obserwacją. W każdym razie tak mu się wydaje. Ci ludzie wiedzą, gdzie jest jego biuro i do której szkoły chodzą jego dzieci. Zakłada, że obserwują również dom i rejestrują każdy jego ruch - dokąd chodzi, z kim rozmawia. Może jest coś jeszcze, ale tego nie wie. Może na przykład podsłuchują jego telefon i przechwytują e-maile? Monitorują komputer? A może filmują jego życie - dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu? Oczywiście, że nie. Przecież to absurd. Ale najgorsze jest to, że nie można tego wykluczyć. Bo Dermot jest teraz chorobliwie przeczulony na punkcie wszystkiego, co robi. Nie potrafi swobodnie rozmawiać. Źle się z tym czuje. Zupełnie, jakby został umieszczony w jakimś koszmarnym telewizyjnym reality show, ale nikt nie wyjaśnił mu zasad. Do tego nie wie, kto jest producentem. Niemniej jednak bierze w nim udział. Co rano odwozi Orlę i Niamh do szkoły. Jedzie do biura. Pracuje. Wraca do domu. Nikomu nie szepnął ani słowa o raporcie, który też usunął, razem z wersją roboczą i wszystkimi dotyczącymi go e-mailami. Z nikim nie rozmawiał o Noelu Raffertym i nie ma zamiaru tego robić. Ci skurwiele mocno trzymają go za jaja, a on nie ma zamiaru dawać im powodu, żeby wzmocnili uścisk. - To jest pyszne - odzywa się Claire. Dermot zerka na jej talerz. - A jak twoje przegrzebki? - Nie najgorsze. Nie najgorsze? Niech jej będzie. Dermot nieznacznie uśmiecha się do żony. Przez ostatnie dwa tygodnie musiał powiedzieć jej więcej kłamstw niż przez całe ich wspólne życie, czyli dwanaście lat. Kłamał o pracy, o pieniądzach, o nastroju. Dziś skłamał o tym, dlaczego chce zabrać ją do tej drogiej restauracji, z dwiema gwiazdkami w przewodniku Michelina. Powiedział, że chce jej wynagrodzić swoje humory i to, że ostatnio trudno z nim wytrzymać. Ale tak naprawdę chciał wysłać im zaszyfrowaną wiadomość. Na początku myślał o geście z większym rozmachem - chciał wydać całą kasę na nowy samochód mercedesa SL czy jaguara. Na coś, co krzyczałoby: „Popatrzcie, nie czaję się z wydawaniem waszych pieniędzy. Nie szukam konfliktu. Macie mnie”, ale nie dałby rady wytłumaczyć się z tego przed Claire. Premia, którą - jak skłamał - dostał w pracy, nie mogła być aż tak wysoka. Zamiast tego wymyślił kolację w Cinq. I trochę biżuterii. Któregoś dnia kupił jej parę drogich kolczyków i łańcuszek - przede wszystkim po to, aby zobaczyli, jak kupuje biżuterię. Na razie jednak nie odważył się wręczyć jej żonie. Znów patrzy znacząco na jej talerz. - Hm... Wyglądają nieźle. - I są niezłe. Jezu, nie powiedziałam, że są niedobre. Proszę. - Nabija przegrzebka i wysuwa widelec w jego stronę. Wygląda, jakby wyzywała go na pojedynek. Przekazują sobie jedzenie z jednego uniesionego widelca na drugi. Ten niezręczny manewr wygląda nieco bojowo. Dermot odkłada przegrzebka na skraj talerza. Przy stoliku pojawia się kelner i pyta, czy wszystko jest jak należy. - Tak - Dermot odpowiada z uśmiechem - wszystko jest wyśmienite, dziękuję. - Tak - potwierdza Claire - dziękujemy. - Świetna obsługa, prawda? - zagaduje Dermot, gdy kelner odchodzi. Dermot bardziej nienawidzi tych abstrakcyjnych kłamstw. Tych emocjonalnych, które mają zamaskować strach i upozorować przygnębienie. Kłamstw, które mają stworzyć wrażenie, że się wypalił i potrzebuje zmiany środowiska. To naprawdę nie jest łatwe. Przecież Claire nie jest głupia. Bynajmniej. Właściwie, to z jej spojrzenia wnioskuje, że chyba się domyśla, co jest grane. W każdym razie do pewnego stopnia.

- Dermot - zaczyna mówić i wzrusza ramionami - nie jestem pewna, o co tu chodzi. To dziwne zachowanie... Australia, to - wykonuje spiralny ruch palcem - naprawdę nie wiem, ale... Ma nadzieję, że Claire czegoś się domyśla, że jest na tyle mądra, że to poskładała, bo już zaczyna wpadać w rozpacz. Musi się tym podzielić. Patrzy jej w oczy. Chce, by to zobaczyła, zrozumiała. - ...chodzi mi o to... - mówi ona i przerywa. - Tak... tak? Dermot niemalże dyszy. - Posłuchaj... paskudnie się czuję w ogóle, zadając ci to pytanie - wydusza wreszcie. Dermot w jednej chwili traci nadzieję. - ...ale, nie wiem... masz jakiś romans? - Tak. - Tak?

Część V

1 Następnego poranka, w drodze z dublińskiego lotniska do miasta, Larry Bolger przegląda przemówienie, które ma wygłosić na konferencji prasowej za dwadzieścia minut. Paula siedzi w fotelu tuż obok niego. Zasnęła i cicho pochrapuje. Bolger nie spał od ponad trzydziestu sześciu godzin i prawdopodobnie nie będzie miał ku temu okazji przez najbliższych dwanaście. Przez cały lot czytał przemówienie; za każdym razem coś zmieniał i teraz jest dość zadowolony. W sobotę w Chicago jednoznacznie zaprzeczył wszelkim zarzutom. Teraz tylko to potwierdzi, dodając parę szczegółów. Najbardziej jednak obawia się pytań. Nie chodzi o to, że nie będzie potrafił na nie odpowiedzieć. Jednak pytania dotyczące osobistych wydatków, rachunków i jego karty kredytowej nie będą łatwe. Niegodne postępki podważą jego wiarygodność. Oczywiście zrobi wszystko, co w jego mocy, aby skierować rozmowę na inne tory, skupiając się na sukcesach misji handlowej i powtarzając mantrę o kroku naprzód, ale wiadomo, że media i tak nieuchronnie pociągną go w innym kierunku - w przeszłość, do wyścigów konnych, schadzek, tego co zamawiał do pokoju tego a tego dnia, do kuponów zakładowych, Cristal, homarów i leczenia kanałowego. To będzie poważne starcie. Spogląda w lewo przez szybę. Mijają właśnie Bishop's Palace i wjeżdżają na Binn's Bridge. Nienawidzi mediów. Niektóre wykopane przez nich informacje we wczorajszych gazetach były zwyczajnie podłe. Dwa artykuły, które przeglądał w Internecie, opisywały wypadek Franka i zawierały nawet archiwalne zdjęcia z miejsca zdarzenia. Kręci głową. Banda drani. To przez nich musi teraz tłumaczyć żonie i córkom, co robił pięć lat temu z jakąś kobietą, o której nie miały pojęcia aż do zeszłego tygodnia. Musi przekonać partię, że nie stracił werwy. Musi zachować spokój i udawać przed swoimi stronnikami, że jego szanse na przejęcie przywództwa znacznie się nie zmniejszyły. Nie potrafi sobie nawet wyobrazić, jak cała ta sytuacja wygląda z szóstego piętra hotelu Wilson. Według Paddy'ego Nortona, który dzwonił do niego wczorajszego wieczoru, nikt się jeszcze w tej sprawie nie kontaktował. Ale to przecież tylko kwestia czasu. Bolger spogląda w dół i wygładza krawat. Wszystko to jednak z pewnością przysporzyło mu sławy. Na szczeblu krajowym. Zasiada w rządzie i udziela wielu wywiadów, jest dobrze znany, ale ten poziom rozpoznawalności to coś zupełnie innego. Coś, o czym marzy większość polityków. Oczywiście, jeśli założymy, że nie istnieje coś takiego jak zła sława. Skręcają w lewo, w Gardiner Street. Siedząca obok Paula zaczyna mamrotać. Spogląda na nią. Cały czas śpi. - ...ale mój telefon nie jest naładowany... tak, wiem... dziewięć przecinek siedem... Jej kończyny zaczynają drżeć, jakby płynął przez nią prąd o niskim natężeniu. Bolger decyduje, że jeszcze nie będzie jej budzić. Odwraca się po raz kolejny. Wygląda przez okno na Mountjoy Square. Zastanawia się, co pomyślałby o tym Frank albo jego staruszek, jeśli nie byłby taki schorowany. Co on by o tym sądził. Kiedy byli jeszcze dziećmi, polityka zawsze zajmowała w domu poczesne miejsce. Liam Bolger przez wiele lat był lokalnym radnym, a dwóch jego braci działało w ruchu związkowym. Wszyscy oni byli zagorzałymi zwolennikami partii. Frank od początku interesował się polityką, a ojciec go zachęcał, angażował, zabierał na spotkania. Larry'ego niezbyt to obchodziło. Jeśli nawet ojciec nie był nim rozczarowany, nie okazywał też szczególnego zadowolenia. Frank natomiast był złotym dzieckiem. Cała rodzina - a zwłaszcza ojciec - właśnie w nim pokładała wszelkie nadzieje na wielką karierę polityczną. Nadeszła jednak ta potworna noc... ten okropny wypadek samochodowy, miażdżący cios, który unicestwił marzenia, a po nim rozpacz po stracie syna. Następnie w rozpaczliwej próbie znalezienia zastępstwa - i z niezachwianą determinacją - staruszek zwrócił wzrok na młodszego syna. Bolger zamyka oczy. To wszystko wyglądało jak u Kennedych - sukcesja, przekazanie batuty - choć Larry nigdy nie odkrył, czy to, co łączyło go z Frankiem, przypominało relację Jacka z Joem Juniorem, Bobby'ego z Jackiem czy może nawet -i to chyba najbardziej prawdopodobne - Teddy'ego z Bobbym. Otwiera oczy. Tuż przed sobą widzi hotel Carlton, w którym ma się odbyć konferencja prasowa. Budzi Paulę. - O cholera. Gdzie jesteśmy? - U bram piekieł - odpowiada. - Patrz. Kobieta nachyla się. Dziesiątki dziennikarzy i fotoreporterów, przepychających się w poszukiwaniu dogodnego miejsca, zebrały się przy wejściu do hotelu. Paula wyciąga z kieszeni lusterko, otwiera je i przygląda się swojej twarzy. - O Boże - jęczy, próbując bezskutecznie poprawić włosy. - Popatrz tylko jak ja wyglądam. - Nie martwiłbym się o to - mówi Bolger. - Nie sądzę, aby chodziło im o ciebie. Kiedy samochód podjeżdża pod hotel, fotoreporterzy i dziennikarze rzucają się naprzód. - Pamiętaj - radzi Paula niczym trener do boksera przed walką - jesteś oburzony tym wszystkim, oszołomiony, a nawet czujesz się zraniony. - Tak, tak. - Bolger kiwa głową.

Bierze głęboki oddech i otwiera drzwi. Kiedy wychodzi z samochodu, pod ostrzał fleszy, powtarza sobie niczym mantrę: oburzony, oszołomiony, zraniony, oburzony, oszołomiony, zraniony...

2 Odnalezienie Marka Griffina zajmuje Ginie nie więcej niż dziesięć minut. Tego ranka przyszła do biura, siadła przy swoim biurku, wyciągnęła książkę telefoniczną i po prostu poszukała jego nazwiska. Znalazła sześciu Marków Griffinów i ponad dwudziestu M. Griffinów. Zaczęła od Marków. Poprzedniej nocy nie mogła zasnąć. Myślała o tym, jakie to będzie trudne, oczekiwała wielu przeszkód, ślepych zaułków, dawno nieaktualnych wskazówek, a teraz dziwi się, jakie to łatwe i oczywiste. Przy pierwszym i drugim Marku czuje się niezręcznie, jest zbyt bezpośrednia. Dopiero przy trzecim wie, jak się zachować. - Dzień dobry, czy mogłabym rozmawiać z Markiem Griffinem? - Przy telefonie. - Witam. Mam nadzieję, że znalazłam właściwą osobę. Szukam Marka Griffina, który kilka lat temu stracił członków rodziny w wypadku samochodowym. Chciałam... - Pomyłka - stwierdza natychmiast mężczyzna - to nie ja, przykro mi... szuka pani kogoś innego. Kolejna reakcja, numer cztery, jest zupełnie inna - długa cisza, którą Giną musi przerwać. - Halo? - Tak - odpowiada tamten. - Jestem. Gina przełyka ślinę. To on. Już wie. Spogląda na zegarek. Dziesięć minut. Nie sądziła, że znajdzie go tak szybko, i czuje się całkowicie nieprzygotowana. Co mu teraz powie? - Dziękuję. Dziękuję? - Z kim rozmawiam? Jesteś dziennikarkę? - Nie, nie, oczywiście, że nie. Nazywam się Gina i... dwa tygodnie temu sama kogoś straciłam... brata... w wypadku drogowym, i... Nie wie, co dalej powiedzieć. Teraz to Mark Griffn przerywa ciszę. - Moje kondolencje - mówi - ale, proszę posłuchać, nie jestem psychologiem, ja... - Wiem, wiem i przepraszam, ale mam konkretny powód, dla którego do pana dzwonię. - Gina milknie na chwilę. Chciałabym spytać, czy moglibyśmy się spotkać i porozmawiać. Mężczyzna wydycha głośno powietrze. - Jak zdobyła pani moje dane? - pyta. - Skąd pani o mnie wie? - Czy mogę to wyjaśnić, kiedy się spotkamy? Zgadza się, choć niechętnie. Najpierw twierdzi, że jest zajęty, i proponuje spotkanie za parę dni. Chwilę później szpera, jak przypuszcza Gina, w kalendarzu albo notatniku i zmienia zdanie. - Proszę posłuchać - odzywa się - co pani robi w tej chwili? - Teraz? Dziś rano? - Tak - w jego głosie słychać zniecierpliwienie. - W ciągu najbliższej godziny lub dwóch. - Chyba... nic. Tak mi się wydaje. - No to świetnie. Umawiają się na jedenastą w kawiarni przy Anne Street. Tuż przed wyjściem z domu Mark zatrzymuje się na chwilę przed wiszącym w przedpokoju lustrem. Wygląda okropnie. Nie ogolił się, oczy ma podpuchnięte. Gdyby nie włoski garnitur, który ma na sobie, można by go uznać za kloszarda. Chociaż nie bardzo go to obchodzi. Wsiada do samochodu i wyjeżdża na Glanmore Road. Jest dopiero po dziesiątej. Godziny szczytu w Dublinie w zasadzie trwają cały dzień, ale jeśli będzie miał szczęście, dotrze do miasta w dwadzieścia pięć, może trzydzieści minut, zaparkuje i wejdzie do kawiarni na Anne Street tuż przed jedenastą. Potrzebuje trochę czasu, żeby się pozbierać. Mark nie ma pojęcia, kim jest Gina Rafferty i czego od niego chce, ale w ciągu pół godziny, które minęło od jej telefonu, niemal dostał ataku paniki. Jedyną rzeczą utrzymującą go przy zdrowych zmysłach jest nieuzasadnione oczekiwanie, że ta kobieta, kimkolwiek jest, będzie potrafiła mu coś powiedzieć. Ruch uliczny na Drumcondra jest niewielki, a za Tolka Bridge samochodów jest jeszcze mniej. Mark spogląda na siebie w lusterku wstecznym. Jego oczy są nadal podpuchnięte - czerwone i zmęczone. To jego pierwszy kac od dłuższego czasu. I pierwszy drink. Pół butelki Bombay Sapphire. Opierał się przez wiele dni. W końcu jednak przestał dostrzegać w tym sens. Minęło tyle czasu, od kiedy ostatnio musiał stawić czoło wspomnieniu o wypadku i ponowne badanie zakamarków własnej pamięci okazało się ponad jego siły. Jest przekonany, że pamięta, jak doszło do wypadku, ale prawda jest taka, że pewnie tylko mu się wydaje. Bez wątpienia wyobraźnia podsuwała mu wiele szczegółów - kolory: plamy czerwieni, pomarańczowa poświata i obracające się niebieskie światło; oraz dźwięki: zgrzyt, krzyki, jęki - ale rzeczywistość pogrzebana głęboko w jego podświadomości, niedostępna, może być zupełnie inna. To, co potrafi sobie ułożyć w głowie i co bez zaproszenia pojawia się czasem w jego snach, staje się

obowiązującą wersją zdarzenia. Może niedokładnie odzwierciedla prawdę, ale te „wspomnienia” współgrają z informacjami, które otrzymał. Poza tym to wszystko, co ma. Znajduje miejsce parkingowe przy Nassau Street. Jednak najdziwniejsze jest to, że teraz temat powrócił dwukrotnie w odstępie zaledwie kilku dni. Czy to tylko zbieg okoliczności, czy chodzi o coś więcej? Mark nie ma pojęcia. Tak czy inaczej to najbardziej znaczący moment w jego życiu, bo nigdy wcześniej - zdaje sobie sprawę - ani razu o tym nie rozmawiał, nigdy z nikim. Idąc w kierunku Dawson Street, spogląda na zegarek i zastanawia się nerwowo, czy to się za chwilę nie zmieni. Gina wychodzi z biura i idzie wzdłuż Harcourt Street. Kiedy dochodzi do skrzyżowania z St Stephen's Green, srebrny tramwaj sieci Luas, dzwoniąc, przemyka tuż obok. Kiedy odjeżdża, Gina przechodzi na światłach i skręca do parku. Tyle rzeczy w Dublinie zmieniło się w ciągu ostatnich kilku lat, jednak ten wspaniały skwer z krętymi ścieżkami i eleganckimi kwietnikami pozostał nietknięty. Gdyby nie ubrania i telefony komórkowe, rozmyśla Gina, mogłoby to się dziać dwadzieścia pięć, pięćdziesiąt, a nawet sto lat temu. Jest w tym coś pocieszającego, nawet jeśli dzięki temu dzisiejszy dzień ani nadchodzące spotkanie nie staną się ani trochę mniej realne. Nie żeby wiedziała, jak właściwie ma wyglądać to spotkanie. Wiele zależy od Marka Griffina. Był tylko dzieckiem, kiedy zdarzył się wypadek. Ile może o tym wiedzieć? Ile mu powiedziano, kiedy dorastał? Czy ma pojęcie, o tych, jak nazwał to Jackie Merrigan, „głosach”? Griffin brzmiał całkiem zwyczajnie przez telefon, ale jak zareaguje na teorie Giny, niepoparte ani jednym dowodem? Rzecz w tym, że jeśli jej teoria ma nabrać sensu, jeśli ma się z niej wyłonić przejrzysty schemat, musi znaleźć jakiś wyraźniejszy związek pomiędzy jej bratem a Larrym Bolgerem. Wie tylko, że grali czasem w pokera i nie była to wyrównana gra. Ale co to znaczy? Że Bolger wisiał Noelowi pieniądze? Nie mógł go spłacić? Gina wydaje z siebie jęk. Słabiutko. Potem jednak przypomina sobie, co miał do powiedzenia Terry Stack i chce jej się krzyczeć. Przechodzi przez kamienny most nad oczkiem wodnym i idzie w kierunku wyjścia na Dawson Street. Jest coś jeszcze. Niezupełnie związek, nic, czego mogłaby użyć - tylko wspomnienie... z czasów jej dzieciństwa. Przypomniało jej się to zeszłej nocy, po rozmowie z Jackiem Merriganem, kiedy siedziała na kanapie, po raz kolejny przyglądając się dwustronicowemu artykułowi w „Sunday World”. To wydarzyło się w domu w Dolanstown, w dużym pokoju ze starą tapetą, grubym dywanem i ornamentem na gzymsie kominka. Grał telewizor, a matka siedziała w fotelu z papierosem w ustach i szklanką w dłoni. Gina bawiła się na podłodze, kiedy nieoczekiwanie jej matka niemal wykrzyknęła: „O Matko Boska i wszyscy święci, nie”. Gina odwróciła się. Matka wskazywała ekran odbiornika. „Tylko na to popatrz. Jezu, czy to nie okropne?” Gina spojrzała. Teraz pamięta tylko abstrakcyjne obrazy, bo jak mogła zrozumieć to, co widziała - tamten drugi samochód, odkształcony i zmiażdżony nie do poznania? Nie rozumiała też, co mówiono. Pamięta jeden obraz - mężczyznę w mundurze relacjonującego: „...potworna tragedia. Matka, ojciec i ich córeczka...” W pamięci Giny najbardziej utkwiła matka powtarzająca w kółko: „ Ten biedny, mały chłopiec, ten biedny mały chłopiec... słodki Jezu, ten biedny, nieszczęśliwy chłopiec”. Zdziwiona Gina chciała powiedzieć: „Nie, mamo, nie. To ich córeczka, to ich córeczka, mamo... ten pan powiedział...” Ale się nie odezwała. Z czasem Gina nauczyła się postępować z pijaną matką, ale wtedy wolała spuścić głowę i milczeć. Poza tym była ostatnim dzieckiem w domu - reszta już się wyprowadziła, nawet Catherine z dzieckiem. A może Catherine ciągle tam była? I mały Noel też? Może spał na górze w łóżeczku? Nie pamięta takich szczegółów, jednak kiedy przechodzi na światłach i idzie Dawson Street, nabiera pewności, że jako sześcio- lub siedmioletnie dziecko widziała w telewizji reportaż z wypadku samochodowego, w którym zginął brat Larry'ego Bolgera oraz rodzice i siostra mężczyzny, z którym ma się właśnie spotkać. Już w drzwiach lustruje wzrokiem pomieszczenie. Niemal od razu rozpoznaje Marka Griffina. Siedzi samotnie w rogu. Lokal jest zatłoczony, ale on jest jedyną osobą, która pasuje wiekiem. Podchodzi wprost do niego. - Mark? - Tak, ty jesteś Gina? - Unosi się z miejsca i wyciąga rękę. Ściskają sobie dłonie i Gina siada. - No to jesteśmy - mówi, czując się okropnie niezręcznie. Ich oczy spotykają się na sekundę. Potem on spogląda ponad jej ramieniem. - Czego się napijesz? - pyta, unosząc palec. - Kawy, herbaty, soku? Gina spogląda na filiżankę Marka, pije czarną kawę. - Hm... Przy stoliku pojawia się młody Chińczyk. - Dzień dobry, co pani sobie życzy? - pyta. - Poproszę podwójne espresso. Chińczyk stoi chwilę, notując zamówienie, i odchodzi. Dziękując w duchu za moment oddechu, ale żałując, że już minął, Gina unosi wzrok i się uśmiecha. Mark Griffin ma ciemną karnację, ciemne oczy i włosy. Ma na sobie bardzo porządny garnitur i jednolity, czarny krawat. Ale jest też nieogolony i wygląda na skacowanego. ”Gina nie wie, czego oczekiwała - jakaś mała, inacjonalna część niej sądziła, że spotka pięcioletniego chłopca w krótkich, szarych spodenkach i sweterku w serek. - Dziękuję, że zgodziłeś się ze mną spotkać - zaczyna. - Rozumiem, że musi to być dla ciebie bardzo trudne, ale chciałam tylko... - Niezbyt dobrze przygotowała się do tej rozmowy. - Chciałam... - Posłuchaj - przerywa Mark Griffin, nachylając się w jej kierunku - to prawda, nie jest to dla mnie łatwe, ale z tego, co mówiłaś przez telefon, wynika, że dla ciebie też nie. - Pauza. - Najlepiej zacznij od tego, co stało się twojemu bratu. Gina przytakuje.

- Dobrze - odpowiada. Zamierza mówić powoli, podać kontekst i szczegóły, ale kiedy kilka minut później kelner wraca z jej zamówieniem, okazuje się, że wyrzuciła z siebie już większość całej historii - a nawet użyła stwierdzeń typu „sfabrykowany wypadek” czy „profesjonalna robota”. Przerywa jednak, nie wspomniawszy jeszcze o Larrym Bolgerze. Pochyla się i upija łyk kawy. Przygląda się reakcji Griffina, ale niczego nie dostrzega. Po chwili mężczyzna sięga po swoją filiżankę. O czym teraz myśli? Gina nie wie, ale wydaje jej się całkiem rozsądne zakładać, że jest rozdarty pomiędzy chęcią usłyszenia dalszej części jej teorii a ciekawością, co to, do cholery, ma z nim wspólnego. Mark spogląda na Ginę. - Nie powiedziałaś mi jeszcze, dlaczego uważasz, że ktoś chciałby zabić twojego brata. - Bo tak naprawdę nie wiem dlaczego. Tego próbuję się właśnie dowiedzieć. Chodzi o to - spogląda mu w oczy - że przez te lata pracował z Larrym Bolgerem... i ja... Griffin blednie. - Słucham? Larrym Bolgerem? - Tak. - To o to chodzi? Coś w związku z Larrym Bolgerem? - Może, nie wiem. - Jezu. - Mark wydycha powietrze - Jezu. - Przepraszam, nie chciałam... - Nie... Wszystko w porządku. -1 po raz kolejny głośno wzdycha. - Ale nie rozumiem. Co usiłujesz powiedzieć? Gina czuje, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Jak może mu na to odpowiedzieć logicznie? - Posłuchaj - mówi. - Wchodzę pewnie na grząski grunt i nie chciałabym, żebyś przeze mnie przypomniał sobie coś złego czy się zdenerwował, ale rozmawiałam z kimś zeszłej nocy, kimś, kto pamięta tę kraksę sprzed dwudziestu pięciu lat... gliniarzem. Twierdził, że zgodnie z oficjalną wersją twój ojciec... - przerywa i przełyka ślinę - twój ojciec spowodował wypadek. Bo był pijany. Ale może nie wszystko było takie oczywiste. Ten facet powiedział mi, że swojego czasu nie było takie pewne, czy twój tata w ogóle pił, i że to Frank Bolger mógł być pijany. Sądzi, że równie dobrze mogli w ten sposób chronić jego reputację i że największe korzyści odniósł Larry Bolger. Gina nie spotkała jeszcze nikogo, kto patrzyłby na nią w taki sposób, jak teraz Griffin. W jego oczach dostrzega mieszaninę niedowierzania, cierpienia, niepewności i wściekłości. Mark opiera się dłonią o stolik. - To niedorzeczne - szepcze. - O Boże - odzywa się Gina - przepraszam. Patrzy teraz ponad jej ramieniem i kręci głową. Powinna mówić czy się zamknąć? - Sama nie wiem - podejmuje po chwili, kiedy nie może już znieść ciszy - dostrzegam pewien wzorzec... oskarżenie o jazdę pod wpływem alkoholu, użyte celowo i złośliwie, żeby... Milknie. Dwadzieścia pięć lat różnicy, inne okoliczności, związek z Bolgerem wątpliwy i prawdopodobnie przypadkowy - czy to jest jakiś wzorzec? Gina czuje, jak niedorzeczne jest to wszystko i jak nieodpowiedzialne było przedstawianie tych teorii osobie, która ma tak emocjonalny stosunek do historii, o której mówi. - Całe moje życie - mówi Griffin, wciąż szepcząc i patrząc w dal - kiedy dorastałem i później, żyłem w przerażeniu, wstydząc się ojca, który był odpowiedzialny za wypadek i śmierć czterech osób, w tym mojej siostry i matki. - Przenosi teraz wzrok na Ginę. - To było jak bajka o żelaznym wilku. I nigdy nikomu o tym nie opowiadałem, nikomu się nie zwierzałem, ale zawsze tak czułem. Gina po raz kolejny głośno przełyka ślinę. Chce się wycofać i przeprosić. Chce wstać i wyjść. Chce cofnąć czas. - A teraz - ciągnie Griffin - po tylu latach, jak grom z jasnego nieba pojawia się możliwość, że może to nie była jego wina? Że zrobił to ktoś inny? Że były... że już wtedy były jakieś wątpliwości? Ostry ton jego głosu wyprowadza Ginę z równowagi. Przecież to tylko teoria. Chce teraz troszkę złagodzić sytuację. - Mark - odzywa się łagodnie - niczego nie mogę udowodnić. Wydaje się, że już jej nie słucha. Gina chce powiedzieć coś więcej, kiedy Mark wstaje gwałtownie i odchodzi od stołu. - Mark proszę posłuchaj... Podnosi dłoń, aby ją uciszyć. W oczach ma łzy. Odchodzi. Gina odwraca się i patrzy za wychodzącym z kawiarni Markiem. Mężczyzna skręca w prawo, przechodzi obok okna lokalu i szybko znika z pola widzenia.

3 Norton spogląda na zegarek. Już prawie południe. Podnosi pilot z biurka i włącza telewizor. Sky News. Wyłącza dźwięk, po czym opada na swoje ergonomiczne krzesło obrotowe i rozgląda się dokoła. Nie lubi już tego biura. Dla Winterland Properties przygotowuje całe piętro w nowym budynku i już się nie może doczekać, kiedy będzie gotowe. Zakładając, że wszystko pójdzie gładko. Jest bowiem wiele osób, które z lubością patrzyłoby na jego upadek; które już na wstępie twierdziły, że projekt nie jest rentowny, a centrum Richmond Płaza będzie stało puste.

Nie muszą już długo czekać. Norton po raz kolejny sięga po pilot i przełącza na RTE. W południowych wiadomościach powinni wspomnieć o konferencji prasowej w Carltonie. Czekając na program, przegląda dokumenty dotyczące dzierżawy dla jednego z mniejszych najemców w Richmond Plaza. Pozostały pewne sporne kwestie dotyczące wielkości netto dzierżawionej powierzchni i Norton chce poznać szczegóły przed spotkaniem z agentem o drugiej. Po chwili unosi wzrok i widzi, że zaczynają się już wiadomości. Włącza dźwięk. Konferencja prasowa jest w czołówce. Norton kręci głową. Czy nic więcej się na tym świecie nie dzieje? Żadnego trzęsienia ziemi czy porwanych ludzi? Żadnych wydarzeń na Bliskim Wschodzie? Żadnego załamania rynku nieruchomości, wzrostu inflacji? Nic nie odwróci uwagi od pieprzonego Larry'ego Bolgera? Norton nie mógł uwierzyć we wczorajsze doniesienia prasy. Były agresywne niczym pośpiesznie spisany przedwczesny nekrolog. Coraz bardziej się obawia, że jeśli będą naciskać i go zniszczą, nie tylko Bolger pójdzie na dno. Na ekranie przenoszą się ze studia do sali, w której odbywa się konferencja. Minister siedzi przy stole przed rzędem mikrofonów. - „...i chciałbym zapewnić państwa - mówi - że mam pełne poparcie mojej rodziny, przyjaciół i współpracowników. Garbi się. - Proszę posłuchać, chciałbym, żeby wszyscy zrozumieli, o co tak naprawdę chodzi: - to zwykłe polowanie na czarownice, zawistna próba podważenia...” Komórka Nortona zaczyna dzwonić. Bierze ją do ręki i spogląda na wyświetlacz. Zastrzeżony. Waha się, ale odbiera. - Tak? - Paddy? Tu Ray Sullivan. Norton zamyka oczy i wydaje z siebie cichy jęk. - Ray, słuchaj, możesz poczekać sekundkę? - Eee... jasne. Norton zwiesza rękę z telefonem z boku krzesła. Skupia uwagę na konferencji prasowej. - „...a z drugiej strony odpowiedzialność. Jako przedstawiciel społeczeństwa, patrzę w przyszłość. Muszę kontynuować pracę, do której zostałem powołany jako młody, ambitny człowiek ponad dwadzieścia pięć lat temu”. Transmisja kończy się gwałtownie i wracają do prezentera w studiu. Norton wycisza telewizor. Podnosi ramię i przykłada telefon do ucha. - Ray? Obawiał się tej rozmowy. - Paddy, co się tam, do cholery, dzieje? Czemu do tej pory nie zadzwoniłeś? Norton się wierci. - Wiem, wiem. Czekałem, czy przypadkiem się nie uspokoi. - Ale nie uspokoiło się. - Na razie nie. - Na razie nie. - Sullivan chrząka. - Więc pozwól, że spytam, jak sobie radzi twój chłopak. Nortona wkurza ten zwrot. - Dobrze. Gra na zwłokę. I jest w tym całkiem dobry. W końcu jest politykiem. - Okej, Paddy, ale zrozum, że ta historia właśnie dotarła do starego i jest nieźle wkurzony. Nie chciałem mu o tym wspominać, przynajmniej jeszcze nie teraz, ale okazuje się, że nieobca jest mu blogosfera. - Co? - Tak, wiem. I to w jego wieku. - Sullivan cmoka. - Rzecz w tym, że czuje się zawiedziony. Grupa Kapitałowa Oberon zainwestowała w to wiele i powiem tylko, że pan V. sądzi, że wszystkie skandale czy nieprzyjemności powinny być zgłaszane z jakimś wyprzedzeniem. - Ray, uwierz mi - mówi Norton - uspokoi się. To tylko część pewnego procesu. Larry już się przygotowuje... nie będziemy się cackać. Nie wciskaj mi kitu, że takie rzeczy nie zdarzają się w waszym Białym Domu. - Zdarzają się, ale u nas, jak ktoś coś spieprzy, Paddy, to zostaje oskarżony i idzie do więzienia. Norton milczy. - Wyrażę się tak: pan V. ^ie chce podawać gościowi ręki tylko po to, żeby zaraz potem oglądać w telewizji, jak prowadzą go w kajdankach. - Wiem. - To nie wyglądałoby za dobrze. - Tak, wiem. Norton przygryza dolną wargę. Jako ewentualny przyszły premier jedynego anglojęzycznego kraju w strefie euro, z perspektywą sześciomiesięcznej kadencji na stanowisku przewodniczącego Rady Unii Europejskiej, Larry Bolger bez wątpienia przysłużyłby się Grupie Kapitałowej Oberon; przydałby im się człowiek, który ma wpływ na legislację i rozstrzyganie przetargów. - On go naprawdę polubił - ciągnie Sullivan. - Miejmy więc nadzieję, że się nie mylisz. Że wszystko przycichnie. - Tak będzie, Ray, wierz mi. - Dobra - rzuca Sullivan. - A co tam z naszymi prawami do nazwy? - A tak - odpowiada Norton. Sprytny ruch, myśli sobie. - Cieszę się, że o to zapytałeś. - No więc? Prawa do nazwy to nie nauki ścisłe. Można się łatwo pomylić. Na przykład pozycja budynku na rynku nieruchomości często zależy od tego, jak dobrze znana jest jego nazwa. W tym przypadku Komisja do spraw Renowacji Nabrzeża zdecydowała, że neutralnie brzmiąca, lokalna nazwa Richmond Plaza jest najlepszym rozwiązaniem w kontekście rewitalizacji obszarów miejskich. Ray Sullivan twierdził zaś, że Amcan, jako główny najemca, powinien mieć wyłączne prawa do nazwania swojej nowej, cudownej, europejskiej siedziby głównej. A więc Amcan Building. Nie tak to sobie Norton wyobrażał, a na pewno ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebuje, jest kolejna przydługa szamotanina z komisją, ale najmądrzejszym posunięciem będzie prawdopodobnie ugięcie się pod żądaniami Sulli vana, żeby

posunąć negocjacje do przodu. Poza tym trwał okres niestabilności w gospodarce, więc zakotwiczenie ich w ten sposób może nie być takim złym pomysłem. - Bardzo dobrze - mówi. - Przyjrzymy się liczbom i porozmawiamy później. - Dobra, Paddy. Wspaniale. Po tej rozmowie Norton siedzi w ciszy. Ogląda w telewizji prognozę pogody. Kręci głową. Jak i kiedy, dziwi się, Larry Bolger stał się centrum wydarzeń? Jak i kiedy zmienił się z wisienki na torcie w główny punkt programu? Kiedy na ekranie pojawiają się reklamy, Norton wyłącza telewizor pilotem. Może powinien uważniej śledzić poczynania Bolgera. Na konferencji wyglądał na dość opanowanego, ale jest pod dużą presją i wszystko może się zdarzyć. W końcu Norton wie, jak to jest, kiedy coś nieoczekiwanie przepełnia czarę. Po raz kolejny podnosi komórkę. Drugą ręką sięga do kieszonki marynarki, pochyla się nieco w bok, łowiąc srebrne pudełko z tabletkami.

4 Mark, wyglądasz strasznie. Co... co się stało? - Nic. Kiedy przemyka przez kuchnię, widzi niepokój w oczach Lilly. Gdy dociera do miejsca, w którym stoi ciocia, tuż przy zlewie, Mark zapomina, że powinien zrobić to co zwykle - schylić się i cmoknąć ją w policzek. Zamiast tego po prostu stoi. Jadąc tu z miasta, ćwiczył, co ma powiedzieć. Na głos. Teraz śmiało można tak robić i nikt cię nie weźmie za wariata. Można siedzieć samotnie w samochodzie, zatrzymać się na światłach i mówić, krzyczeć, wykonywać różne gesty, machać rękami na wszystkie strony, bo kierowcy samochodów stojących obok wiedzą, że możesz drzeć się na swojego maklera czy prowadzić konferencję z głównym oddziałem firmy w Tokio. Albo wypłakiwać się swojemu psychoanalitykowi. Ale kiedy Mark patrzy w oczy cioci Lilly, czuje, jak wyparowują z niego gniew i oburzenie. Nagle wydaje mu się niestosowne poddawać ją przesłuchaniu. - Mark, co się dzieje? Mimo to nie może przestać o tym myśleć. Musi ją o coś zapytać. - Ciociu Lilly, czy... eee... Kiedy pędził drogą wzdłuż wybrzeża, było to jedyne pytanie, którego się obawiał, nieprzećwiczone i niewypowiedziane na głos. - Tak? - Czy... tata... Udaje mu się wypowiedzieć tylko trzy sylaby, bo tych dźwięków nie wymawiał, odkąd pamięta. To słowo go dobija. Oczy znów wypełniają się łzami. - Och Mark... Mark... Odwraca się. Przez drzwi prowadzące do dużego pokoju widzi grający telewizor. Jak zwykle dźwięk jest wyłączony lub tak ściszony, że Mark nic nie słyszy. - Ciociu Lilly - próbuje ponownie - czy my naprawdę... - W telewizji leci reklama telefonów komórkowych. Mark wpatruje się w nią. - Czy jesteśmy pewni, że tata... że wypadek był/jego winy? Odwraca się i spogląda na ciotkę. Kobieta blednie. Mark nigdy do tej pory nie rozmawiał o tym z ciocią Lilly. Kiedy żył jego wujek Des, również nie było o tym mowy. Za każdym razem, gdy przez te lata wspominano o sytuacji Marka, zazwyczaj ze względów praktycznych, był to swojego rodzaju kod, wypowiadany cicho i pośpiesznie, jakby choćby najmniejsze rozważania na ten temat mogły być niebezpieczne dla psychicznego, a nawet fizycznego zdrowia. Wszystko, co Mark wie o tamtym wydarzeniu, pochodzi głównie z rozmów, które podsłuchał w ciągu dni i tygodni po wypadku. Niektóre z nich, nawet na samym początku, były prowadzone po cichu i pośpiesznie. Innych - patrząc na to z perspektywy - w ogóle nie powinien był słyszeć. Jednak ludzie myśleli, że Mark jest tak mały, że i tak nic nie zrozumie, nie skojarzy i nie zapamięta. On miał już jednak pięć lat i nie był głupi. Przypomina mu się na przykład, jak w zatłoczonym dużym pokoju lub kuchni jeden z mężczyzn głośno szeptał do drugiego: „Słyszałem, że Tony popił sobie, biedaczysko”. Może i Mark nie mógł wtedy zrozumieć pełnego znaczenia tych słów, ale je wyłapał i dobrze zapamiętał. Nigdy nie zapomni dnia kilka lat później, kiedy nie wiadomo skąd to zdanie nabrało właściwego znaczenia, kiedy pojawił się odpowiedni kontekst, który sprawił, że nagle zrozumiał te słowa, które nieoczekiwanie eksplodowały w jego głowie. Popił sobie, biedaczysko. Przypomina mu się, że przez kilka dni po wypadku słyszał słowo Bolger - wielokrotnie, bez przerwy, póki nie nabrało dla niego niejasnego, nieuchwytnego znaczenia. Znacznie później nadszedł moment, kiedy i to słowo trafiło na odpowiedni kontekst. Jednak kiedy Mark dorastał, jego przybrani rodzice nigdy nie rozmawiali z nim o tym, co niezaprzeczalnie było najważniejszym momentem jego życia, on zaś - zakładając, że mają dobry powód, by milczeć - nigdy ich o to nie pytał. Czuł jednak, że jakieś próby rozmowy na ten temat są nieuniknione. Jako zagubione, żyjące we własnym świecie dziecko, często próbował sobie to wyobrazić. Tego właśnie oczekiwał, pragnął, jednak kiedy stał się nastolatkiem i cisza, w której żył pogłębiła się i zgęstniała, zdał sobie sprawę, że pewnie nigdy nie dojdzie do takiej rozmowy. Kiedy dorósł - a wszystkie jego wspomnienia

przeistoczyły się w rodzaj potwornego objawienia - zaczął się obawiać, że może jednak kiedyś nastąpić, i robił wszystko, co było w jego mocy, aby pokazać cioci i wujkowi, że nie chce i nie potrzebuje takiej rozmowy. Mark sądził, że wiedział, co się stało - i oni to też wiedzieli - a więc co jeszcze można było dodać? Dlaczego mieli się narażać na zakłopotanie i wstyd? Idealna zmowa milczenia. Patrząc na ciocię Lilly, na zakłopotanie w jej oczach, Mark widzi, jak szeroko i daleko zakrojona była ta zmowa. Może się założyć, że nie powie mu nic przydatnego, nie dlatego, że chciała zapomnieć, ale że nie wie, już nie. - Mark... Ja... A może nigdy nie wiedziała. - W porządku - odpowiada Mark i odwraca się, nie będąc w stanie patrzeć jej w twarz. - Chciałem tylko... - Zawsze chcieliśmy, twój wujek Des i ja, chcieliśmy... Kobieta przerywa i Mark czuje ulgę. Osoby, z którą powinien teraz rozmawiać, nie ma w tym pomieszczeniu. Nie żyje od sześciu miesięcy. Stojąc w przejściu, Mark spogląda na telewizor i widzi, że właśnie zaczyna się serwis informacyjny. Opuszcza głowę i zamyka oczy. Ale jeśli wujek Des nadal by żył, rozmyśla Mark, jakie pytanie bym mu zadał? Wujku Des, co się tak naprawdę stało tamtej nocy? Pamiętasz? Wiesz? Powiedzieli ci? Uwierzyłeś w to? Czy miało to dla ciebie jakiś sens? Zadawałeś im pytania? Dostałeś odpowiedzi? Prześladowali cię? Zostałeś zmuszony do milczenia? Milczałeś do końca swojego życia? Otwiera oczy. Czy mój ojciec został niesłusznie oskarżony? Zrobiono z niego kozła ofiarnego, żeby ratować czyjąś reputację? Wujek Des już nie żyje, zdaje sobie sprawę Mark, ale ktoś w końcu musi odpowiedzieć na te pytania. Podnosi głowę i spogląda na telewizor. Zgarbiony mężczyzna siedzi przy stole przed rzędami mikrofonów. Markowi potrzeba sekundy, a może dwóch, żeby rozpoznać tego człowieka. Podchodzi do kanapy i łapie pilota leżącego na podłokietniku. Szuka przycisku i robi głośniej. Ale słyszy tylko kilka ostatnich słów. - „...pracę, do której zostałem powołany jako młody, ambitny człowiek ponad dwadzieścia pięć lat temu”.

5 Gina wychodzi z kawiarni i przez chwilę włóczy się bez celu - idzie Grafton Street, potem Wicklow Street. Wcześniej Mark Griffin spytał ją przez telefon, czy jest dziennikarką, a ona oczywiście zaprzeczyła. Teraz jednak czuje się jak reporterka, jak najgorszy pismak z brukowca, który nie zawaha się wykorzystać bólu innej osoby, żeby napisać artykuł. Skręca w lewo w Drury Street, potem w prawo w Claudio's Wines. Przechodzi przez stare South City Markets i wychodzi na George's Street. Trzeba było zostawić go w spokoju. To nie w porządku zasiewać w jego głowie wątpliwości, nie mając nic na ich poparcie. To nieodpowiedzialne. To samolubne. Czuje, jak jej żołądek zwija się w supeł, i boli ją głowa. Spaceruje jeszcze trochę i przystaje na rogu. Kiedy jednak spogląda na drugą stronę ulicy, supeł w jej żołądku jeszcze się zacieśnia. Stoi bowiem naprzeciw budynku, w którym pracował Noel. To siedziba BCM. Rozgląda się przez chwilę, potem znów kieruje wzrok na przeciwległą stronę ulicy. Wielokrotnie mijała ten budynek, nigdy jednak nie była w środku. Kiedy już Noel zabierał ją na lunch, spotykali się gdzieś w pobliżu, w Long Hall czy Grogan's. Co więc robi tu teraz? Nie przyszła tu przecież celowo. Nie było to świadome. Ale skoro już tu jest... Przecina ulicę. W znajdującym się wewnątrz budynku lobby z granitu i ciemnego szkła dostrzega skórzane meble i dyskretnie rozmieszczone dzieła sztuki. Siedziba BCM mieści się na czwartym piętrze. Gina wjeżdża na górę windą. Recepcjonistka, kiedy zdaje sobie sprawę, z kim ma do czynienia, popada w emocjonalne tony. Gina z trudem zachowuje opanowanie. Po chwili pyta, czy może się zobaczyć z kolegą Noela, którego spotkała na pogrzebie, niejakim Leo Spillane'em. - Tak mi przykro, moja droga - mówi recepcjonistka takim głosem, jakby był to gwóźdź do trumny Giny. - Obawiam się, że jest dziś na zwolnieniu. - W porządku - ucina Gina. Nie wie, czemu tu przyszła, ale chce się jakoś wytłumaczyć. - Chciałam tylko z kimś porozmawiać - dodaje. - Wie pani... z kimś, kto pracował z Noelem. Recepcjonistka kiwa ochoczo głową. - Rozumiem - mówi. - Ależ oczywiście, rozumiem. Mają teraz zebranie, ale proszę sobie usiąść, a ja sprawdzę, kto dziś jest. Dwie czy trzy minuty później blady młody mężczyzna, w wieku Giny albo odrobinę starszy, wyłania się z korytarza po prawej stronie recepcji. Jest chudy i ma na sobie garnitur, który wygląda na co najmniej o numer za duży. Podchodzi z wyciągniętą ręką. - Witaj - mówi. - Miło mi cię poznać. Je... jestem Dermot Flynn.

Przez cały czas czuje się, jakby płynął - ostatnio tak jest zresztą przez cały czas - jak we śnie. Oczywiście to faktycznie może być sen. Występują przecież wszystkie charakterystyczne elementy: niepokój, konsternacja, poczucie winy, znów niepokój... a teraz jeszcze, ni stąd, ni zowąd, zjawia się młodsza siostra Noela Rafferty'ego... Siada obok niej w recepcji. Składa kondolencje. - Powiedz mi - zagaduje ona - pracowałeś z moim bratem, prawda? Wspomniany spokój - który zawdzięcza lekom przypisanym mu przez lekarza w zeszłym tygodniu — zaczyna znikać. - Owszem — odpowiada - pracowałem pod jego kierownictwem. Byłem... jestem członkiem jego zespołu. Opisując, czym zajmuje się w firmie, Dermot Flynn przygląda się bacznie Ginie. Bez wątpienia dostrzega podobieństwo ostre rysy Noela odzwierciedlone w tej młodszej, świeższej i atrakcyjniejszej twarzy. Do tej pory nie pozwalał sobie na myśli o Noelu. Miał po temu powody. Najwyraźniej jego kierownik żył pod taką samą presją, jak Dermot. Czy zjechał z drogi przez przypadek, czy zrobił to celowo, nie ma znaczenia - nie to tak naprawdę go zabiło. - Ostatniego dnia - odzywa się Gina - w tamten poniedziałek, czy wydawał się spięty z jakiegoś powodu? - Nie, nie sądzę. Nie jestem nawet pewien, czy go wtedy widziałem. Faktycznie nie widział, ale i tak kłamie. Rozgląda się po recepcji. Nie podoba mu się, że jest w taki sposób przesłuchiwany. - Chcesz może wyjść - proponuje - i pójść gdzieś na kawę? - Pewnie, czemu nie. Dopiero kiedy są już w windzie, dociera do niego, że nikt nie może zobaczyć, jak rozmawia z tą kobietą. Ale jest już za późno. Kiedy wychodzą na ulicę, czuje się odsłonięty i strasznie zmieszany. Próbuje przyśpieszyć kroku. Idą do kawiarenki na rogu. Dermot siada ryłem do okna. - I jak tam z Richmond Plaza? - zagaduje Gina. - W porządku - odpowiada - w jak najlepszym porządku. „A czemu pytasz?”, chciałby dodać. - W zeszłym tygodniu byłam tam na górze - wyjaśnia Gina - z Paddym Nortonem. Oprowadził mnie. Dermot przełyka ślinę. I co on ma na to powiedzieć? Wydaje się, jakby się z nim drażniła. - No tak... prawie skończyliśmy, jeszcze tylko parę miesięcy - wyjaśnia i odchrząkuje. Nie potrafi się zmusić do kontynuowania tematu. Ona zaś zadaje kilka pytań o to, jak pracowało się z Noelem. Grunt neutralny. Dermot odpowiada, jak może najlepiej. Nawet się rozgaduje - choć w którymś momencie milknie w środku długiego zdania i zdaje sobie sprawę, że nie ma pojęcia, o czym mówi. Poza tym boli go głowa. Zaczyna masować skronie. - Dermot, wszystko w porządku? - pyta po chwili Gina. Podnosi wzrok. - Tak - kładzie ręce na stole. - Nic mi nie jest. Guzik prawda. Kiepsko ostatnio sypia, nie dojada, sporo stracił na wadze. Wciąż sprzecza się z Claire, jak nigdy przedtem, nie potrafi spojrzeć w oczy dziewczynkom, bo zaraz zbiera mu się na łzy. Znów zaczyna masować skronie. Potem spogląda na Ginę. - Muszę iść - oznajmia.

6 Mark rzuca pilot na sofę, odwraca się od telewizora i wraca do kuchni. Nie zaskakuje go, że ciocia Lilly jest zajęta. Stoi przy kontuarze i przesiewa mąkę do miski. Mija ją bez słowa. Wychodzi przez frontowe drzwi, zamyka je za sobą, idzie prosto do samochodu. Wycofując go z podjazdu, zapina pas. Zerka w lusterko, ale drzwi do domu się nie otwierają. Jadąc wzdłuż wybrzeża, spogląda w lewo, na morze i na góry po drugiej stronie zatoki. Dzień jest ponury, ale słońce zaczyna przebijać się przez warstwę chmur. Mark nie wyznaczył sobie żadnego celu, ale czuje, jak coś ciągnie go do centrum miasta. Zawraca i dołącza do sznura samochodów. Czuje przyspieszone bicie serca. Co takiego się stało? Nie ma pojęcia, ale w jego głowie mnożą się pytania. Czy to Frank Bolger wsiadł tamtej nocy do samochodu po kilku głębszych? Czy to on stracił panowanie nad kierownicą, zabijając i siebie, i troje innych osób? Czy pogłoski o jeździe po pijaku i spowodowaniu wypadku z wieloma ofiarami uznano za zbyt szkodliwe, zbyt toksyczne dla reputacji tak znanego parlamentarzysty w kluczowym okręgu wyborczym, którego brat tylko czekał na schedę? A jeśli tak, to czy podjęto odpowiednie środki? Czy owe „pogłoski” uciszono? Czy zatuszowano dowody? Czy rozpuszczono nowe plotki, tym razem dotyczące kierowcy drugiego samochodu? I co stało się potem? Markowi aż kręci się od tego w głowie. Czy Des Griffin zaczął głośno się temu sprzeciwiać? Mówić, że wszystko pokręcili, że jego brat nie tykał nawet alkoholu? Czy kazano mu być cicho przez wzgląd na chłopca? Czy go zastraszono, grożono mu, powiedziano, że może stracić pracę na państwowej posadzie lub zostać przeniesiony albo jeszcze gorzej? Czy to dlatego zawsze był taki...? Mark przejeżdża przez Fairview i wjeżdża w North Strand Road. Czy tak było naprawdę? Jeśli tak - a brzmi to dla niego coraz sensowniej - to z pewnością Gina Rafferty ma rację. Jedyna osoba, która zyskałaby cokolwiek - a właściwie wszystko - na takiej zmowie... to Larry Bolger. Gina niechętnie rozstaje się z Dermotem Flynnem, ale przecież nie może go zatrzymywać w nieskończoność. Wstając, Dermot sięga po portfel. Gina zbywa go machnięciem ręki.

- W porządku - mówi. - Ja zapłacę. Jej rozmówca nie oponuje. Gina patrzy, jak wychodzi na ulicę. Potem bierze głęboki oddech. Patrzy w przestrzeń, próbując w myślach odtworzyć ostatnich dwadzieścia minut. Z jakiegoś powodu Flynn czuł się bardzo niezręcznie. Był nerwowy i roztrzęsiony. Unikał odpowiedzi. Gapił się na innych ludzi w kawiarni. Przerywał w pół słowa, wahał się, nie kończył zdań. Ale czemu tak się zachowywał? Czy ma to coś wspólnego z Noelem? To pierwsze, o czym myśli Gina - i nic dziwnego - ale może się mylić. Może Flynn to już taki typ nerwusa. Może ma depresję maniakalną i zapomniał wziąć leków. Może ma zły dzień. Pozostały jej tylko spekulacje. Powrót do biura nie zajmuje jej dużo czasu. Po drodze łaja się w myślach, że nie była dość agresywna, że nie przycisnęła Flynna bardziej. Tylko że jest zmęczona, skołowana i miała tak serdecznie dość tego przerywnika, że chciała tylko, żeby się skończył. Kiedy otwiera drzwi i wchodzi po schodach, przyłapuje się na tym, że chciałaby, żeby to wszystko wreszcie się skończyło - tak jak czasem, na wpół przebudzona, chce, żeby zakończył się sen, który śni. Mark znajduje miejsce do zaparkowania na Merrion Square. Idąc pieszo w kierunku Baggot Street, dzwoni w kilka miejsc. Najpierw do informacji, potem do biura prasowego Departamentu Przedsiębiorczości, Handlu i Zatrudnienia. ^ Minister, jak się dowiaduje, nawet nie zapytawszy, wygłosił oświadczenie i nie udziela dalszych komentarzy. Będzie zajęty przez całe popołudnie w Dáil, a potem... - W porządku - ucina Mark. - Dziękuję. Chowa telefon. Idzie Baggot Street i skręca w Kildare Street. Przed upływem minuty stoi już przed Leinster House. Spogląda przez wysokie ogrodzenie na dom w stylu georgiańskim, który początkowo był miejską rezydencją Lorda Kildare, a teraz mieści obie izby Oireachtas. Bramy pilnuje dwóch strażników, ale większość czasu poświęcają turystom szukającym Biblioteki Narodowej lub Muzeum Narodowego, które znajdują się po przeciwnych stronach parlamentu. Mark patrzy na zegarek. Zastanawia się, cóż takiego może zajmować Larry'ego Bolgera przez całe popołudnie. Pilna debata na temat jakiejś ważnej ustawy? Interpelacje? Potem jednak przypomina sobie, że jest poniedziałek i że podczas sesji Dáil prace rozpoczynają się we wtorek. Co więc robi tu Bolger? Kryje się przed mediami po konferencji prasowej? Próbuje sprawiać wrażenie zapracowanego? Mark chciałby się dowiedzieć, ale nie może tak po prostu przejść przez bramę - do tego trzeba przepustki. Lustruje wzrokiem ulicę. Poza przechodniami i turystami przemierza ją obszarpany mężczyzna z transparentem, przechadzający się przed budką strażniczą. Inny mężczyzna krąży leniwie po chodniku, rozmawiając przez komórkę. Trochę dalej grupka ludzi czeka na przystanku autobusowym. Przy bramie tylko od czasu do czasu robi się zamieszanie, gdy ktoś wchodzi lub wychodzi albo też gdy przejeżdża przez nią samochód. Nie ma jednak tłoku i po chwili Mark zaczyna czuć skrępowanie. Jeden ze strażników w budce przyglądał mu się już kilkakrotnie. Jeszcze trochę i któryś do niego podejdzie. W końcu odchodzi. Wlecze się ulicą w kierunku przystanku. Sam nie wie, czemu tu przyjechał. Wydawało się to mu jedynym wyjściem. Jednak w jakieś dwadzieścia minut później - jakby chcąc rozwiać jego ewentualne wątpliwości - z bramy Leinster House wyłaniają się trzej mężczyźni. Przepuszczają kilka samochodów, przechodzą na drugą stronę ulicy i wchodzą do hotelu Buswell's na rogu Molesworth Street. Nawet z tej odległości Mark z dużą dozą pewności może stwierdzić, że jeden z tych mężczyzn to Larry Bolger. Po powrocie do biura Gina siedzi i gapi się na wygaszacz ekranu. Jest sporo pracy, do której powinna się zabrać, ale nie ma do tego serca, także dlatego, że wie, iż dni jej firmy są policzone. P.J., dla odmiany, ma znacznie bardziej optymistyczne nastawienie. Przy każdej nadarzającej się okazji nagabuje potencjalnych klientów. Siobhan z recepcji również odgrywa swoją rolę, jednak na zapleczu, gdzie pracują projektanci i programiści, atmosfera jest tak gęsta, że nożem można by ją ciąć. Gina przeciera oczy. Tak czy inaczej, po śmierci brata wypadła z obiegu i jak do tej pory nikt od niej niczego nie oczekiwał. P.J. przydałoby się wsparcie, ale dobrze wie, że nie może jej naciskać. Gina szybko zdaje sobie sprawę, że siedząc w biurze jak w transie, nikomu się nie przysłuży. Znów wstaje zza biurka. Idąc do drzwi, spogląda na Siobhan. - Ja tylko... - Tak? - Ja... Ale na tym koniec. Nic więcej nie ma do powiedzenia. Na schodach zastanawia się, jak wariacko to musiało wyglądać. Jak wariacko musiała wyglądać ona sama! Choć przecież wcale się tak nie czuje. Wychodzi na zewnątrz i patrzy na łagodny łuk Harcourt Street ciągnącej się w kierunku Green. Słyszy dzwonek nadjeżdżającego tramwaju. Wieje lekka bryza. Prawdę powiedziawszy, jeśli komukolwiek brakuje tu piątej klepki, to raczej tym dwóm mężczyznom, których dziś spotkała. Obaj wydawali się uginać pod wielką presją. Choć zapewne z różnych przyczyn. A może i nie. Rusza przed siebie. Jeśli istnieje między nimi jakiś związek, to niełatwo go dojrzeć. Znacznie lepiej widać kontrast. Jest niemal pewna, iż Dermot Flynn bał się kogoś lub czegoś i wydawał się bezbronny, podczas gdy Mark Griffin bardziej przypominał zranione zwierzę i, szczerze mówiąc, sprawiał wrażenie nieco niebezpiecznego.

Czeka, aż przejedzie furgonetka, potem autobus, aż wreszcie przechodzi przez ulicę. Może to łut szczęścia, że Bolger pojawił się tam w tym samym czasie, ale odczucia Marka są zgoła inne. Kiedy dociera na róg ulicy, serce wali mu jak młotem. Czuje, że to, co się dzieje, jest nieuchronne. Tak jakby czekająca go konfrontacja była równie nieunikniona, jak zachód słońca. Skręca za róg i wchodzi po schodach do hotelu. Przed wejściem wyjmuje komórkę i wyłączają. Wkracza do lobby i natychmiast zauważa Larry'ego Bolgera. Polityk stoi po lewej stronie, w wejściu do baru, razem z dwoma mężczyznami, z którymi przyszedł. Mark ze zdziwieniem obserwuje tę nieformalną sytuację. Bolger to przecież minister, a jednak nie ma przy nim żadnej ochrony ani asysty. Może to kwestia miejsca. Mały hotel naprzeciwko Leinster House znany jest jako swojego rodzaju namiastka domu dla polityków. Mark przecina lobby, a tymczasem Bolger rozstaje się ze swoimi towarzyszami. Dwaj mężczyźni udają się do baru, Bolger zaś skręca w korytarz na prawo od recepcji. Mark idzie za nim aż do męskiej toalety. Pustej męskiej toalety. - Hm... panie Bolger, mogę z panem zamienić słowo? Markowi drży głos. Boi się, że zabrzmi histerycznie. Bolger, który już rozpinał rozporek w drodze do pisuaru, zatrzymuje się i odwraca. Wygląda na zaniepokojonego. - Co takiego? - Chcę panu zadać pytanie. - Chwileczkę, kim pan jest? Bolger wygląda na niższego niż w telewizji. Jest dość szykownym człowieczkiem, zadbanym i wystrojonym. Ma na sobie jedwabny garnitur, spinki do mankietów, złoty zegarek. Nawet z tej odległości Mark czuje zapach jego wody kolońskiej. - Wypadek - odzywa się Mark - ten... ten, w którym zginął pański brat, czy pan...? - Jezu - przerywa mu Bolger. - Jaja sobie robisz? Tutaj? Wynoś... Mark unosi dłoń. - Nie, niejedno proste pytanie. Czy pan to zatuszował? Czy... - Co niby miałem zatuszować? Nie... - Fakt, że to on był pijany, że to on spowodował wypadek. Pański brat, a nie... - To oburzające. To najbardziej oburzająca rzecz, jaką kiedykolwiek... - Naprawdę? Ale dobrze się panu potem ułożyło, prawda? - Jak śmiesz! Słysząc jakiś ruch z tyłu, Mark odwraca się na pięcie. W drzwiach staje młody człowiek w uniformie - zapewne pracownik hotelu, boy albo portier. Mark zamiera. Mężczyzna w uniformie zatrzymuje się i rozgląda. - Panie Bolger - odzywa się, nieco podejrzliwie - czy pan... - Nic mi nie jest, Tim - odpowiada Bolger. - Ale ten dżentelmen zgubił chyba drogę do wyjścia. Mark odwraca się do Bolgera. - Więc jak, zrobił pan to czy nie? - Czy co niby zrobiłem? - warczy Bolger. Potem kręci głową. - Pieprzone pismaki. Skąd wam się to bierze? - Nie jestem dziennikarzem, tylko... - Gówno mnie obchodzi, kim jesteś. Dla mnie jesteś zwykłym śmieciem. - Proszę pana - wtrąca boy - tędy. Mark odwraca się znów i zerka w ogromne lustro nad rzędem umywalek. Nagle pomieszczenie wydaje mu się zatłoczone, a sytuacja bardziej śliska niż to sobie wyobrażał. Jednocześnie sam nie może uwierzyć, obok kogo stoi. Samo nazwisko tego człowieka - sam jego dźwięk - jest czymś, co towarzyszyło mu przez całe życie, tak jak ambiwalencja, niepewność, wstyd... I gniew. - Proszę pana... Uczucie, które zawsze udawało mu się tłumić. - Proszę pana. Mark unosi dłoń w ostrzegawczym geście. Waha się jednak. To nie czas ani miejsce. Omija boya i szybko dociera do drzwi. Unikając kontaktu wzrokowego z Bolgerem, wychodzi. Nie mija godzina, kiedy wjeżdża na podjazd swojego domu na Glanmore Road. Przechodząc przez przedpokój, dostrzega, że automatyczna sekretarka przyjęła wiadomość. Od Susan. Chce wiedzieć, czy ma czas dziś wieczorem. Wstępnie umówili się na kolację. - „...tak czy inaczej, Mark, zadzwoń do mnie, kiedy odbierzesz wiadomość. Próbowałam dzwonić na komórkę, ale była...” Nim nagranie się kończy, Mark naciska przycisk i je kasuje. Wyjmuje komórkę i razem z kluczami rzuca ją na stolik. Wchodzi do salonu i rozgląda się wokół. Butelka ginu Bombay z zeszłej nocy wciąż stoi na stoliku do kawy. Podchodzi, podnosi ją i upija duży łyk. Potem unosi ją i przygląda się jej w świetle. Została tylko połowa, może nawet mniej. Nie wystarczy. Opuszcza rękę i zamyśla się na moment. W domu powinno być czerwone wino. Butelka Barolo, którą otrzymał od jednego z dostawców. Jest prawie pewien, że schował ją w jednej z kuchennych szafek. To wystarczy. Następnie znów unosi ramię, powoli i z namysłem. Kiedy szyjka butelki dotyka ust, zamyka oczy.

7 ...To był młody facet... nie wiem, pod trzydziestkę czy tuż po... Jezu! - Uspokój się, Larry, dobrze? - Nie, Paddy, nie dobrze. Strasznie się zdenerwowałem. Chryste, wiesz, że i tak jestem pod presją... te pomyje w gazetach... Norton wyszedł na zewnątrz, żeby odebrać. Za plecami ma otwarte drzwi na werandę. Słyszy, jak Miriam peroruje o ogólnonarodowej obsesji na punkcie reality TV i o tym, jakie to wulgarne. - Co dokładnie powiedział? - Spytał mnie o wypadek. Sam nie wiem. Chyba sugerował, że to Frank go spowodował. Na skąpanej w świetle księżyca werandzie być może jest zimno, ale to nic w porównaniu z wewnętrznym chłodem, jaki odczuwa teraz Norton. - Ach tak - prawie szepcze. - Co jeszcze mówił? - Oskarżył mnie, że to zatuszowałem. - A co ty powiedziałeś? - Że to niedorzeczne. Co innego mógłbym... - I jak on zareagował? - Nie jestem pewien. Wszystko działo się tak szybko. Wszedł Tim, a on wyszedł. Po prostu poszedł sobie. Byliśmy w pieprzonym kiblu, na rany boskie...! Norton patrzy na jasno oświetlony trawnik. - Jak wyglądał? - No cóż, nie jak dziennikarz, to jedno jest... - Chwileczkę, a powiedział, że jest dziennikarzem? - Nie, prawdę powiedziawszy, powiedział, że nim nie jest, ale kim innym mógłby być? - Hm. Norton się odwraca. Pod jego stopami chrzęści żwir. Spogląda przez szklane drzwi na zebranych przy stole w jadalni Doyle'ów, Shanahanów, Gallagherów. Miriam wciąż tokuje. - No nie wiem, Larry, pewnie to faktycznie był dziennikarz. Z jakiegoś brukowca. To jedyne możliwe wyjaśnienie pauza. - Słuchaj, w końcu jesteś teraz łatwym celem. - No tak, ale to już cios poniżej pasa. - A co innego oni potrafią? To właśnie ich sposób działania. Wykopują wszystkie stare śmieci, jakie im tylko przyjdą do głowy. Norton chciałby, żeby ta rozmowa już się skończyła. - Całą resztę mogę znieść - ciągnie jednak Bolger - ich typowe zagrania, ale nie to... to boli. Wiesz... od dawna nie myślałem o Franku. - Hm. - No wiesz, był moim bratem... Norton krzywi się na dźwięk emocji w głosie Bolgera. - Oczywiście, że tak, Larry, oczywiście, że tak. - ...i nie wiem, o co chodziło temu choremu skurwielowi. - Słuchaj - rzuca Norton - nie możesz pozwolić, żeby to cię wytrąciło z równowagi. - No nie. - Tego właśnie chcą. Próbują cię dopaść z różnych stron. - Norton odwraca się w stronę ogrodu. - W każdym razie nieźle sobie poradziłeś na porannej konferencji prasowej. - Naprawdę? Widziałeś ją? - Oczywiście. Norton kadzi mu jeszcze trochę, po czym najszybciej, jak tylko może, kończy rozmowę. Zamiast jednak wracać na przyjęcie, schodzi ze żwirowej ścieżki na trawnik. Dochodzi aż do kortu tenisowego. Staje przy siatkowym ogrodzeniu. Mieszkają tu od dziesięciu lat, a on ani razu tu nie dotarł. Ani razu nie postawił stopy na odpornej na każdą pogodę akrylowej nawierzchni. Bo co niby miałby robić taki gruby pierdziel jak on z rakietą tenisową w dłoni? W tym jednym nie ustąpił Miriam. Na wyścigach czuł się jak ryba w wodzie. Wino, brydż, malarstwo, pieprzone antyki... co tylko chciała. Ale nie tenis. Bierze kilka głębokich oddechów. Żołądek nadal mu się przewraca. Nie ma pewności, czy zaraz nie zwymiotuje. Odwraca się, opiera o siatkę i patrzy na księżyc. To on, prawda? To musi być on. Po raz pierwszy Norton naprawdę czuje, że sytuacja wymknęła mu się spod kontroli - bo przecież to dotyczy sprawy, nie ma co do tego wątpliwości. Podnosi telefon, odnajduje numer Fitza i dzwoni. Od razu włącza się poczta głosowa. Przewraca oczami. - Tu Paddy - mówi po sygnale. - Zadzwoń do mnie rano. Chowa telefon i wraca do domu, kierując się do drzwi werandy, przez które widzi niczym w ramie zasiadającą przy stole Miriam. Wchodzi na żwirową ścieżkę. Męska toaleta w hotelu w centrum miasta? Toaleta? Nie tak to sobie wyobrażał, choć nie zakładał, że musi się to wydarzyć. Nie musiało. Wchodzi do domu i uśmiecha się do gości. Miriam kiwa głową do kogoś w drzwiach kuchni. Ale jeśli już się miało wydarzyć, rozmyśla Norton, zawsze wyobrażał sobie, że przydarzy się to jemu. Nie zaszkodzi, decyduje Gina. Wybiera numer Marka Griffina i opada na sofę. Wolną ręką bierze pilot i wyłącza telewizor.

Musi z nim znów porozmawiać. Musi być bezceremonialna. Musi się dowiedzieć, czy jest w stanie jej pomóc. Choć jest możliwe, że po dzisiejszej rozmowie z nią to on potrzebuje pomocy. Tego też musi się dowiedzieć. Telefon dzwoni i dzwoni. Gdy wyłącza telewizor, pokój pogrąża się w ciemności - ale jest to ciemność miejska, elektryczna. Światło sączy się z przyległych budynków, z ulicy i z przejeżdżających samochodów - ponury blask złota, czerwieni i błękitu. Sygnał telefonu przerywa kliknięcie. Cholera. „Niestety chwilowo nie jestem dostępny, ale zostaw proszę nazwisko i numer po sygnale, a oddzwonię do ciebie”. Biiip! - Eee... tak. Cześć, mówi Gina Rafferty. Spotkaliśmy się rano. Chciałam tylko przeprosić za... Znowu kliknięcie. - Gina? - Och. Mark - przełyka ślinę. - Jesteś. Cześć. - Cześć. - Słuchaj, właśnie mówiłam, że... że przykro mi z powodu tego, co się stało dzisiaj. Nie chciałam ci sprawić przykrości ani... - W porządku. - Czuję się okropnie, ale rzecz w tym, że... - Nie, nie, nie przepraszaj. Właściwie to wyświadczyłaś mi przysługę. - Co takiego? - Przysługę. Zrobiłaś mi przysługę. Gina przyciska telefon do ucha. Trudno to stwierdzić jednoznacznie, ale jej rozmówca brzmi trochę... dziwnie? - W jaki sposób? - Otworzyłaś mi oczy. Sprawiłaś, że zacząłem widzieć. Gina nie odpowiada. - Naprawdę. I wiesz co? Nie rozumiem, jak mogłem być tak cholernie głupi i to tak cholernie długo. Staje się dla niej jasne, że zapewne - co zrozumiałe - zdążył już nieco wypić. Co prawda mówi wyraźnie, ale brzmi inaczej. Jest w jego głosie jakaś poufałość, rozluźnienie - wcześniej nieobecne. - Mark, nie sądzę... - Poszedłem się z nim zobaczyć. Dziś po południu. - Poszedłeś... z kim się poszedłeś zobaczyć? - Z Larrym Bolgerem. Pojechałem do Leinster House. Nie wszedłem do środka, ale kręciłem się w pobliżu wejścia i po jakichś dwudziestu minutach wyszedł razem z dwoma innymi facetami. - O mój Boże. - Poszedłem za nimi do Buswell's. - Rozmawiałeś z nim? - Owszem, i coś ci powiem. To taki zadowolony z siebie drań. Stał tylko z takim wyrazem twarzy... Siedząc w półmroku swojego mieszkania, gapiąc się na pusty ekran telewizora, Gina z trudem pojmuje to, co słyszy. - Co takiego mu powiedziałeś? - Wypaliłem prosto z mostu. Powiedziałem to, czego dowiedziałem się od ciebie dziś rano. - A czego się ode mnie dowiedziałeś? - No więc oskarżyłem go o... - Ale Mark - przerywa mu, nagle czując, że zabrnęła zbyt głęboko -Mark, Jezu Chryste, ja nie mówiłam... - urywa, waha się. Co takiego dokładnie powiedziała? - Ja nie... Słuchaj, nie powiedziałam ci rano, że mam dowody. Nic z tych rzeczy. Ja tylko... - Gina? - Nie twierdziłam... Ja tylko... - Gina? Urywa. - Co? - Ja mam dowód. Prostuje się na sofie, nie wierząc własnym uszom. - Jaki dowód? Teraz to on się waha. - Cóż, właściwie to nie do końca dowód... Z ust Giny wydobywa się jęk. - ...ale wierzę w twoją teorię. Wiele wyjaśnia... w kwestii Desa. Widzisz, myślę, że... on wiedział... albo podejrzewał, albo... Gina patrzy przez pokój. O kim on mówi? I o czym? - ...ale nie mógł lub nie był w stanie... ach, chrzanić to! - Mark, wszystko w porządku? - Nie. Nie za bardzo. Nie. Gina wstaje z sofy i podchodzi do okna. - Czy chcesz, żebym... - szepcze do słuchawki. - Wiesz co? - przerywa jej. - Wiesz, co powinienem był zrobić? Rzucić się na niego, kiedy miałem okazję. Powalić go na podłogę... Gina zaciska powieki. - ...i kopnąć go w ten jego jebany łeb. Co ona narobiła? Otwiera znów oczy i spogląda w dół, na rzekę. - Po prostu - urywa z wahaniem, ale po chwili podejmuje wątek, najwyraźniej nie mogąc się powstrzymać - Po prostu to wszystko idealnie pasuje... pasuje do tego, jak zachowywał się mój wujek przez ostatnich dwadzieścia pięć lat; pasuje do tego, jak teraz zachowuje się moja ciocia; pasuje do tego, jak ten służalczy gnojek na mnie dziś patrzył... Ja... ja to wiem. - Okej, Okej... moment! - Gina unosi do góry rękę, jakby był w tym samym pokoju, stał naprzeciw niej. - Proszę, Mark, posłuchaj mnie. Nie rób niczego pochopnie. Proszę. Nie odpowiada, ale słychać, jak oddycha. Gina tymczasem wraca na sofę, siada. Jego wujek? Czy to ten Des, o którym wspominał?

- Mark? - mówi wreszcie. - Jesteś tam jeszcze? - Tak... - Czy możemy się znów spotkać? Omówić to? - Dobrze - na chwilę milknie. - Daj mi swój numer, to do ciebie zadzwonię. Potrzebuję czasu, żeby pomyśleć. Podaje mu numer swojej komórki. - Ale zadzwoń do mnie, dobrze? Nie czekaj za długo. - Okej. Gina odkłada telefon, przewraca się na bok i wyciąga na sofie. A jeśli on ma rację? Spogląda na sufit. Cholera. To by znaczyło, że ona również ma rację.

Część VI

1 Norton wyciszył telefon, ale odgłos aparatu wibrującego na szklanym blacie jest nie mniej inwazyjny niż większość dzwonków. Bierze komórkę do ręki i spogląda na wyświetlacz. Fitz. - Muszę odebrać - obwieszcza i wstaje. Przy stole siedzi sześć osób - trzech doradców podatkowych, dwóch prawników i konsultant do spraw zarządzania. Kiedy Norton odwraca się do nich plecami, atmosfera w pomieszczeniu się rozluźnia. Słychać szelest papieru, pochrząkiwanie i odgłosy popijania wody. - Tak? - Norton odbiera telefon. - Jak leci? - W porządku. Wychodzi do recepcji. - Dostałem twoją wiadomość - mówi Fitz - przepraszam, ale nie mogłem odebrać telefonu. Byłem zawalony robotą. - W porządku. W każdym razie... muszę... - Norton zerka na recepcjonistę. - Muszę z tobą o czymś porozmawiać. - Okej. Posłuchaj, mam dla ciebie świeże informacje. - Serio? - Norton przecina recepcję i staje przy oknie. Spogląda w dół na Baggot Street. Pada deszcz. Samochody stoją w korku. - O co chodzi? - O tamtego chudzielca. Wczoraj był na kawie z tą... no, siostrą. - Co? - No. Poszła do biura, a potem wyszli razem. Poszli do kawiarni. Łącznie jakieś dwadzieścia pięć minut. - Kurwa, teraz mi to mówisz? - Słuchaj, sam dopiero się dowiedziałem. - Do diabła! Gina Rafferty i Dermot Flynn? Co ta suka knuje? - Coś jeszcze? - Tak. Była też na kawie z jakimś innym facetem, ale nie wiemy, co za jeden. Norton przełyka ślinę i wolną ręką przeczesuje włosy. - Młody gość? Stary? Jak wyglądał? - Koło trzydziestki. Wysoki, ciemna karnacja, w garniturze. Norton ma wrażenie, że podłoga zaraz zacznie wirować. Wyciąga rękę i chwyta się ramy okna. - To nie jest rozmowa na telefon. Spotkajmy się na parkingu - spogląda na zegarek - za godzinę. - Ale... - Nawet nie zaczynaj, Fitz. - Dobrze. Dobrze. W porządku. Norton odkłada telefon i kieruje się w stronę sali konferencyjnej. Podczas zebrań finansowych woli mieć jasny umysł, dlatego rano nie wziął naroletu, jak zazwyczaj. Teraz go potrzebuje. Bardzo. Stojąc w drzwiach, sięga do kieszeni po tabletki. Nie może ich znaleźć. Musiał zostawić je w domu, może na szafce nocnej, może w łazience. Cholera, klnie w duchu, gdy kompletnie rozkojarzony wraca do sali konferencyjnej. Godzinę później jest na dole, na niedużym podziemnym parkingu. Fitz siedzi obok niego. Przez chwilę milczą. W ciągu piętnastu lat znajomości stali się od siebie zależni i to na płaszczyznach, o których żaden z nich wolałby nie mówić. Krótko po tym, jak się poznali, dzięki finansowemu wsparciu Nortona Fitz założył High King Security, wykluł się z poczwarki republikańskiego aktywizmu i wypłynął na szerokie wody tak zwanej legalnej działalności. Firma specjalizowała się w zabezpieczaniu placów budowy, a Norton szybko stał się jej kluczowym klientem. Kiedy jednak zdobycze techniki pchnęły High King w kierunku prywatnych śledztw i elektronicznego podsłuchu, Norton jeszcze bardziej zaczął polegać na firmie, a zwłaszcza na Fitzu. Oczywiście, ostatnio weszli na zupełnie inny poziom. Obaj o tym wiedzą, ale muszą to dokładnie przedyskutować. Niemniej jednak ci dwaj mężczyźni naprawdę dobrze się rozumieją. Fitz nie jest harcerzykiem i wciąż ma koneksje z dawnych czasów. Norton jest bezwzględnym pragmatykiem, który na swojej drodze nie toleruje głupców. Z tyłu coś przejeżdża i w samochodzie chwilowo robi się ciemno. Mimo wszystko trochę niezręczne tak siedzieć w milczeniu. Przecież najbardziej rażącą kwestią, której jeszcze nie omówili, jest tamta potworna wtopa, która wprost doprowadziła do obecnych komplikacji. Rzeczywiście było trochę pośpiechu i improwizacji, nie da się ukryć. W dodatku był to pomysł Nortona, dlatego jest gotowy przyjąć chociaż część odpowiedzialności... Ale, do cholery, w grę wchodziły też poważne pieniądze. Gapi się przed siebie, prosto w szarą, betonową ścianę. Jednak to nie jest dobry moment. Fitz jest mu potrzebny. Teraz nie ma go kim zastąpić. - No dobrze - przerywa ciszę - najpierw ten chudzielec, Flynn. - Jasne - odpowiada Fitz, wiercąc się w fotelu. - Mam z nim znowu porozmawiać? Rozumiem, że ostatnio zaczął

rozrabiać. Może potrzebuje wyraźniejszego komunikatu? Moglibyśmy zabrać jedno z jego dzieci na kilkugodzinną wycieczkę w góry Wicklow. Facet zesra się ze strachu. - Sam nie wiem. Norton uznaje, że Flynn raczej nie stanowi zagrożenia, ale jeśli Gina Rafferty dorwie się do niego, jeśli będzie drążyć i pytać, to facet szybko pęknie. To ona stanowi problem. - Zostaw dzieciaki w spokoju - decyduje po dłuższej chwili - narobiłbyś bałaganu. Nie warto prosić się o kłopoty. - Jak chcesz. - Nie komplikuj. Ale zamień z nim słówko. - Rozumiem. - A więc - wypuszcza powietrze. - Ta siostra. Co o niej wiemy? Dobrałeś się do jej telefonu? - Tak, wreszcie dostałem ten nowy sprzęt, o którym ci mówiłem. Niesamowita rzecz, nie większa od laptopa. Wybierasz sobie czyjś telefon. Można podsłuchiwać, nagrywać, ściągać SMS-y i e-maile. Niesamowite. - W jaki sposób to działa? Fitz wzrusza ramionami. - Nie wiem. A jak dziś działają takie rzeczy? Instalujesz oprogramowanie i do dzieła. - Tak, ale... czy trzeba coś zainstalować w jej telefonie albo... - Nic z tych rzeczy. Wszystko odbywa się na odległość. Urządzenie przechwytuje sygnał. Ma antenę kierunkową działającą na duże odległości. Można więc przyczaić się siedemset czy osiemset metrów od celu. - Super. Norton nadal jest niespokojny bez naroletu. W rezultacie wszystko doprowadza go do szału - siedzący obok Fitz, faktura jego własnego garnituru, kolor skórzanej tapicerki w samochodzie, to, że jest wtorek. Potrzebuje tych tabletek. Myśli o tym, że kiedy tylko będzie miał możliwość, pojedzie do domu i je zażyje. - W każdym razie - mówi wciąż wpatrzony przed siebie - od teraz masz jej nie odstępować na krok. - Jasne. Nie ma problemu. - I jeszcze jedno. Chcę, żebyś miał oko na kogoś jeszcze. Chodzi mi o tego faceta, o którym wspominałeś. Tego, z którym się wcześniej widziała. Norton mówi nieco drżącym głosem, co go w równej mierze zawstydza i irytuje. Nie wie, na ile to drżenie da się usłyszeć. - No dobra - mówi Fitz, który najwyraźniej niczego nie zauważa. Z kieszeni wyciąga notesik. - Co o nim wiesz? Opowiadaj.

2 Izba Dáil jest pełna ludzi przed interpelacjami. Panuje atmosfera poruszenia, tak rzadka w tym miejscu, chyba że zapowiada się coś wyjątkowego. W pierwszym rzędzie, przeznaczonym dla członków rządu, trzeci fotel od premiera zajmuje Larry Bolger. Siedzi z kamienną twarzą. Świetnie zdaje sobie sprawę z obecności kamer. Wie, że będzie pojawiał się w kadrze za każdym razem, gdy Taoiseach zabierze głos. W drugim końcu sali przywódcy partii opozycyjnej przygotowują się, sprawdzają notatki, naradzają się między sobą. Dzisiejszego popołudnia padną ważne słowa, które mogą wpłynąć na wynik nadchodzących wyborów, a niewątpliwie zaważą na przyszłości Bolgera. Dużo będzie oczywiście zależało od tego, jak Taoiseach postanowi to rozegrać. Komentatorzy są w większości zgodni, że jest w bardzo trudnym położeniu i ma tylko dwie możliwości. Jedna to twardą ręką ukarać ministra. To szybko załatwi sprawę i zdyskwalifikuje kandydata. Premier pokaże w ten sposób swoją siłę i zdecydowanie. Jest to jednak dość ryzykowne, bo może wyjść na zbyt twardego. Co, jeśli uznają go za nielojalnego czy wręcz mściwego? Zada cios Bolgerowi, ale równocześnie może poważnie zaszkodzić sobie. Druga możliwość - po linii najmniejszego oporu - to okazać jednoznaczne poparcie dla ministra. To też jest ryzykowne, bo poda rękę komuś, kto, jak powszechnie wiadomo, od miesięcy kopie pod nim dołki. Dowiedzie w ten sposób swojej słabości. Bolger rzecz jasna liczy na drugie rozwiązanie, choć oczywiście nie ma najmniejszego wpływu na decyzję. Może tylko siedzieć z malującą się na twarzy powagą. Nieważne, jaką przyjmie pozę, ludzie i tak będą go postrzegać na różne sposoby - jako nadmiernie pewnego siebie, skruszonego, zadumanego, bezradnego, może nawet znudzonego. Wszystko to w pewnym sensie odpowiada prawdzie. Nie wspominając o tym, że jest wycieńczony, niespokojny i zły. Gdy przewodniczący głównej partii opozycyjnej wstaje i zaczyna formułować, jak można było się spodziewać, zawiłe pytanie do premiera, Bolger wbija wzrok we fragment dywanu na środku podłogi. Patrząc na niego, można by odnieść wrażenie, że intensywnie zastanawia się nad zadanym pytaniem, analizuje je i rozbiera na części pierwsze. Naprawdę jednak jest myślami gdzie indziej. Od samego rana analizuje i rozbiera na części pierwsze tę krótką, zagadkową rozmowę, którą odbył poprzedniego wieczoru w hotelu Buswell's. Całkowicie wytrąciła go bowiem z równowagi. Problem nie w tym, że ktoś zaczepił go w toalecie. Chodzi o to bezpośrednie i bezpardonowe, skandaliczne pytanie o jego brata. Najpierw uznał, że to celowa prowokacja jakiegoś brukowego redaktorka. Paddy Norton utwierdził go w tym przekonaniu i Bolger na pewien czas przestał zaprzątać sobie tym głowę. Później jednak zaczął się zastanawiać. Ten młody facet przecież w ogóle nie wyglądał na pismaka. Miał w sobie coś dziwnego, jakąś nieśmiałość, niepewność, która nie pasowała do rozlazłości większości dziennikarzy. Jeszcze później, kiedy leżał w łóżku i nie mógł zasnąć, pomyślał o tamtych oskarżeniach, ale z miejsca je odrzucił. Kiedy jednak leżał w ciemności i przewracał się z boku na bok, myśli znów zaczęły kłębić się w jego głowie. Nie mógł pozbyć się wspomnień.

Bolger w najlepszym wypadku jak przez mgłę pamięta, co się działo w tamtym okresie. Kiedy zdarzył się wypadek, nawet go tu nie było - pracował jako młodszy prawnik w kancelarii w Bostonie. Dostał tę robotę kilka lat wcześniej dzięki kuzynowi matki. O śmierci brata wiedział dokładnie tyle, ile mu powiedzieli - że zdarzył się zwykły wypadek samochodowy. Tragedia, jedna z wielu. Oczywiście ciężko to przeżył, ale nim wrócił ze Stanów, właściwie wszystko było już załatwione i przyjechał prosto na pogrzeb. Niemalże zaraz po tym zaopiekowała się nim partia i rozpoczęły się jego przygotowania. Czuł wtedy, że ma nad sobą parasol ochronny, że ktoś misternie zarządza, żeby nie powiedzieć manipuluje, informacjami. Ale owszem, przypomina sobie jak przez mgłę, że ktoś wspominał o alkoholu, i to w odniesieniu do kierowcy drugiego auta. Ale co mówił ten nieznajomy gość wczoraj wieczorem, w hotelowej toalecie? Że to Frank? To Frank był pijany? To on spowodował wypadek? Bolger jest przekonany, że wczoraj usłyszał o tym po raz pierwszy. Cały ten pomysł, jeśli się nad nim zastanowić, nawet ma ręce i nogi. W tamtych czasach nie było niczym niezwykłym jechać po trzech, czterech czy pięciu piwach. Nie było w tym właściwie nic zdrożnego. A skoro Frank, jak każdy, też lubił się napić, to... Chwila. Doskonale zna ten mechanizm. To zdradziecka natura plotki i pogłoski. To impuls, który każe wierzyć, i instynktowna potrzeba osądzania. Przeświadczenie, że skoro ktoś mówi ci coś prosto w oczy, i to z przekonaniem, to musi być prawda. Przecież Bolger zna to z własnego życia zawodowego. Rozgląda się po izbie. Lider opozycji wymachuje palcem w stronę rządu. - I, co więcej, chcę powiedzieć premierowi... Bolger ze swojego miejsca widzi rozpylane przez opozycjonistę kropelki śliny. Sam ma sucho i gorąco w ustach. W nocy nie spał dobrze, a odkąd wstał, wciąż pije kawę. Poprawia się na siedzeniu. W każdym razie, jeśli ta historia z Frankiem jest prawdziwa, to w pewnym sensie rozumie, dlaczego utrzymywano to w tajemnicy. Gdyby tego nie zrobiono, to nie siedziałby dziś w tej izbie. Ale jeśli teraz ktoś wskrzesi tę sprawę? To byłoby straszne. Wizerunkowa katastrofa niczym wypadek w Chappaquiddick5, tylko bez bezpośredniego uczestnictwa. Taka historia, choć niemożliwa do zweryfikowania, najprawdopodobniej pogrzebałaby wszelkie szanse Bolgera na wydostanie się z obecnych tarapatów. Jednak najbardziej nie daje mu spokoju, od zeszłego wieczoru powodując narastającą irytację, fakt, że ta wersja wydarzeń zmienia nie tylko okoliczności towarzyszące tamtej tragedii, ale także jego osobistą historię i przyczyny, dla których zajął się polityką. A skoro mowa o narastającej irytacji... Męczy go to od dobrych dwudziestu pięciu lat - niechęć do ojca za to, że tak na niego naciskał, frustracja z powodu kariery, która tak naprawdę nie była dla niego, poczucie straty związane z życiem, które mógł wieść i przez chwilę wiódł w Bostonie. Te myśli bolą go nawet teraz. Myśli o tym, jaki był młody, jakie miał ideały i jak tamto życie go pobudzało: letnie upały, atmosfera Cambridge, egzotyczny obiad w promocyjnej cenie w Faneuil Hall (wtedy był dla niego egzotyczny), jego mieszkanie przy Commonwealth Avenue, koledzy z kancelarii, rozmowy, kobiety, które miał okazję poznać. Nie wspominając już o pieniądzach, które mógł zarobić. Larry naprawdę chciał zostać. Gdyby wtedy znał prawdę, przynajmniej domniemaną prawdę o Franku - że tamtego wieczoru wsiadł pijany do samochodu jak cholerne panisko i zabił tych wszystkich ludzi oraz siebie - zostałby. Miałby moralną przewagę, punkt oparcia, aby się sprzeciwić, odwagę, by stawić czoło ojcu. Wszystko mogło potoczyć się zupełnie inaczej. Czyż można się dziwić, że po drodze trochę zboczył z kursu? Na drugim końcu izby szef opozycji kończy swoje, jak ujęto w jednym z artykułów, „nie tyle pytanie, ile serię zarzutów wyrzuconych niczym z kałasznikowa”. Opozycjonista siada. Taoiseach wstaje. Bolger i pozostali odruchowo poprawiają się w fotelach. Taoiseach odchrząkuje. Bolger przygotowuje się na najgorsze. Niezależnie od tego, jak się dziś sprawy potoczą, ma zamiar bliżej przyjrzeć się tamtej sprawie. Przeprowadzi dyskretny wywiad. Zajrzy w archiwa. Porozmawia z ludźmi. Może nawet pojedzie do Wicklow, do domu opieki i porozmawia ze staruszkiem. Musi poznać prawdę. Odwraca głowę lekko w prawo i ponownie się koncentruje. - Nim odpowiem na pańskie hm... pytanie, panie przewodniczący - zaczyna premier - chciałbym oficjalnie oświadczyć, że Laurence D. Bolger jest funkcjonariuszem państwowym najwyższej próby, człowiekiem z charakterem i cenionym kolegą...

3 Widzi, jak nadchodzą od strony Ashleaf Avenue. Serce zaczyna mu walić jak młotem. Dochodzi dziewiąta i jest już dosyć ciemno, ale w pomarańczowej poświacie latarni przedmieścia wyraźnie widać dwie postaci. Dermot zwalnia kroku i przełyka ślinę. To była tylko kwestia czasu. W jakiś dziwny sposób, jakby był mieszkańcem równoległego świata, niemal cieszy się, że ta chwila wreszcie nadeszła. Rozpoznaje mężczyznę z lewej. To ten o paciorkowatych oczach, w dżinsowej kurtce. Tyle tylko, że 5

Wypadek samochodowy w 1969 roku, w którym zginęła pasażerka Teda Kennedy'ego. Uciekając z miejsca wypadku, nie udzieliwszy jej pomocy, Ted Kennedy pogrzebał swoje szanse na prezydenturę (przyp. tłum.).

dziś ma na sobie płaszcz. Facet po prawej jest wysoki, ubrany w dres. Dermot z teczką w ręce wraca z pracy. Pokonuje kilkaset metrów dzielące stację kolejową od jego domu. Ostatnio stara się wychodzić z pracy późno, żeby jak najmniej czasu spędzać z Claire i dziewczynkami. Wie, że to niedorzeczne i nierozsądne, ale pomaga mu przetrwać. Szybko ogląda się za siebie, potem lustruje okolicę. Otoczona zielenią ulica jest spokojna. Ani żywej duszy. O Boże. Tuż przed nim Ashleaf Avenue krzyżuje się z Ashleaf Drive, przy której Dermot mieszka - w połowie długości, po lewej stronie. Nie wierzy. Jeśli utrzyma tempo, to spotkają się dokładnie na rogu. A zatem... czy powinien zawrócić? Udać się z powrotem na stację? Niedobrze mu. - Dermot? I czego oni chcą? Czy chodzi o to, że widzieli, jak rozmawia z Giną Rafferty? Na pewno. Facet o paciorkowatych oczach - teraz parę kroków przed swoim towarzyszem - maszeruje w stronę przeciwnego rogu. Dermot tłumi wymioty. Jest cholernym tchórzem i nienawidzi się za to. Prawdę powiedziawszy, przez ostatnich kilka tygodni doświadczył nienawiści do samego siebie intensywniej i pełniej niż jakiegokolwiek innego uczucia w ciągu całego swojego życia - bardziej nawet niż żalu po śmierci matki, miłości do Claire czy euforii po narodzinach obu córek. Uderza go, jakie to żałosne, żeby nie powiedzieć niewybaczalne. Kiedy jednak gość z paciorkowatymi oczkami schodzi z chodnika na jezdnię, dzieje się coś niespodziewanego. Dermot uświadamia sobie, że za żadną cenę nie może pozwolić im wejść na Ashleaf Drive, nie mówiąc już o zbliżeniu się do jego rodziny. Patrzy w lewo. Po drugiej stronie ulicy, między dwoma dużymi bliźniakami, biegnie przejście prowadzące na Bristol Terrace. Rzuca się tam biegiem. Wie, że intruzi podążą za nim. Po paru sekundach już jest w przejściu. Pędzi co sił w nogach. Dyszy i walczy z pokusą, by obejrzeć się za siebie. - Hej! Stój! Hej! Dermot nie potrafi ocenić, jak daleko są ścigający, i nie wytrzymuje. Odwracając się na ułamek sekundy, z całej siły wymachuje teczką i rzuca ją za siebie z nadzieją, że utrudni mężczyznom pościg. Gdy cofa rękę, kątem oka dostrzega faceta w płaszczu. Następnie słyszy odgłos uderzenia - zgaduje, że dresiarz dostał w pierś albo w bark. - Au... Szlag! - Dermot słyszy głośne przekleństwo. Kilka sekund później wybiega z ciemnego przejścia. Biegnie tak szybko, że nie jest w stanie zakręcić i szerokim łukiem wybiega na jezdnię. Huczy mu w bębenkach. Co to? Krew płynąca strumieniem do mózgu? Może. Nie wie, ale przez ryk przedziera się jakiś głos. - Czekaj... czekaj... Czekaj! W tle słyszy też inny, jednoczesny dźwięk. Nigdy jednak nie będzie mu dane skojarzyć go z pomrukiem silnika. Ślizga się na plamie oleju na jezdni i przewraca na bok. Głową uderza prosto w lśniącą, chromowaną przednią ramę nadjeżdżającej terenówki.

4 Nazajutrz, tuż przed południem, Mark Griffin przyjeżdża do swojej ciotki Lilly. Zamiast jednak, jak zwykle, zaparkować na jej podjeździe, parkuje po drugiej stronie ulicy, i to kilka domów dalej. Nie wysiada z samochodu. Stąd ma dobry widok na drzwi wejściowe. Czeka. Jest ładny, chłodny poranek i zadrzewiona uliczka na przedmieściu jest skąpana w słońcu. Mark cieszy się, że nie ma kaca jak poprzedniego dnia, jednak wciąż czuje się koszmarnie - mdli go, jest niespokojny, czuje się niemal nieludzko. Po chwili z domu wyłania się ubrana w swój granatowy płaszcz i wełnianą chustę ciotka Lilly. Zamyka za sobą drzwi i schodzi na podjazd. Pod pachą trzyma złożoną torbę na zakupy. Za furtką skręca w lewo i udaje się w stronę oddalonych o jakieś piętnaście minut drogi sklepów. Mark patrzy, jak ciotka przechodzi ulicą. W bocznym lusterku obserwuje ją, dopóki nie ginie z jego pola widzenia. Kilka minut później wchodzi do domu, po schodach, na piętro. Kieruje się prosto do małego pokoju na tyłach domu, gdzie mieścił się gabinet wujka. W pokoiku znajdują się biurko z komputerem, krzesło, szafka na dokumenty i szafa na ubrania oraz stos pudeł - niektóre z nich ciocia Lilly przeglądała wtedy w kuchni. Otwiera pierwszą szufladę szafki na akta i zaczyna wertować teczki. Mniej więcej wie, czego szuka. Czegoś, o czym sobie nagle przypomniał. Wiele lat temu usłyszał, jak wujek o tym wspomina. Wtedy trochę go to zaciekawiło, ale później nie zaprzątał sobie tym głowy. Były święta Bożego Narodzenia albo czyjeś urodziny. Wujek rozmawiał z... kimś. W salonie. Mark nie pamięta dokładnie. Pamięta tylko, jak wujek powiedział: „Nie, nie, ja i Tony byliśmy zupełnie różni. On był przystojny”. Wzbudził tym salwę śmiechu. Wujek dodał następnie: „Mam na górze trochę starych zdjęć. Muszę je kiedyś odkopać”. Mark przypomniał sobie te słowa wczoraj, kiedy zmagał się z dotkliwym kacem, i chwilę mu zajęło, by je przyswoić. Kiedy mu się w końcu udało, poczuł się, jakby obudził się z męczącego snu, w którym tkwił od lat. Otwiera drugą szufladę. Nigdy wcześniej nie chciał oglądać tych zdjęć i być może nie bez przyczyny. Niech będzie. Ale teraz chce. Teraz jest podniecony, niemal rozpalony na samą myśl o tym. Kiedy okazuje się, że trzecia szuflada nie kryje niczego ciekawego, przechodzi do szafy. Otwiera ją, spogląda na zegarek

i próbuje obliczyć, ile mu zostało czasu. Nie ma powodów, dla których nie mógłby tego zrobić, gdy ciocia Lilly będzie już w domu i zacznie krzątać się w kuchni - nie byłaby przeciwna niczemu, co chciałby zrobić, i nie musiałby się z niczego tłumaczyć w tej chwili jest jednak tak pobudzony, że nie byłby w stanie jej tego wytłumaczyć, rozmawiać z nią ani wręcz na nią patrzeć. Na dnie szafy znajduje stare pudełka po butach. Wyjmuje je i ustawia na stole. Podnosi pierwszą pokrywkę. Zdjęcia. Są ich setki, niektóre luzem, inne w plikach. Większość fotografii przedstawia różne miejsca we Włoszech: Panteon, Koloseum, Wezuwiusz, Canale Grande, kościoły, pałace, place, winnice. Na wielu razem lub osobno pojawiają się wujek Des i ciocia Lilly. Na kilku jest Mark, blady, jakby zagapiony. To samo w drugim pudełku. W trzecim znajduje złożoną i zaklejoną taśmą plastikową torbę. Rozrywa taśmę i otwiera torbę. W środku znajduje wyściełaną brązową kopertę. W niej kolejne dziesiątki zdjęć. Mark odwraca kopertę do góry nogami i wysypuje zdjęcia na stół. Od razu wie, że znalazł to, czego szukał. Odsuwa i zrzuca na podłogę klawiaturę komputera i trzy pudełka po butach. Drżącymi rękami rozkłada fotografie na calutkiej powierzchni stołu. Zdjęcia są starsze niż te z Włoch. Wiele z nich jest wyblakłych, niektóre czarno-białe. Na większości jest jego ojciec. Tony Griffin. Na niektórych - tych kolorowych - jest jego matka, Maria, i siostra Lucy. Na innych jest nawet on sam jako dziecko. Mark robi krok do tyłu i przygląda się swojemu chaotycznemu kolażowi. Patrzy na swojego chudego jak palec ojca, stojącego w garniturze i krawacie przed starym kinem Adelphi przy Abbey Street; na całą rodzinę na plaży, na tle błękitnego nieba, z ręcznikami i zamkami z piasku na pierwszym planie; na swoich rodziców w urządzonym krzykliwie, w stylu lat siedemdziesiątych salonie, jak uśmiechnięci trzymają się za ręce; na siebie i Lucy, tak niewiarygodnie małych w objęciach ojca... cała trójka gdzieś na trawniku, w ogrodzie... W ogrodzie? Ich ogrodzie? Mark cofa się o krok. Nie pamięta nic z tych rzeczy, żadnego z tych miejsc. Tak na dobrą sprawę, to nawet nie poznaje własnej matki. Wie, że to ona, bo... to musi być ona, to... Bierze szybki wdech, który przeradza się w głośny szloch, a następnie łkanie. Obejmuje głowę dłońmi. To jego rodzina. To ludzie, których istnieniu latami zaprzeczał, przez nieracjonalne i źle pojęte poczucie wstydu. Ale teraz, przez zasłonę łez, ogląda zdjęcia, od pierwszego do ostatniego. Każde z nich na swój sposób powoduje szok, każde jest objawieniem. Patrzy na swoją siostrę, wiotką dziewczynkę emanującą energią i inteligencją; patrzy na matkę - kobietę, która jakby zaczyna odczuwać skutki macierzyństwa i nagle czuje się zmęczona... ale wciąż jest urzekająca, wciąż atrakcyjna... Najbardziej jednak koncentruje się na ojcu. Na większości zdjęć jest młodszy niż Mark teraz, ale wygląda poważniej, doroślej. Czuje jakby uderzenie w żołądek... wie to od lat, ale teraz to czuje... tego człowieka skrzywdzono, zrobiono z niego kozła ofiarnego. Mark nie jest naiwny, ale wie, że choć wtedy liczyły się inne wartości i inaczej pojmowano pewne rzeczy, to nie wszyscy byli lekkomyślni i nieodpowiedzialni. Nie każdy był zdolny dla paru nędznych piw narazić swoją rodzinę na śmiertelne niebezpieczeństwo. Ten człowiek nie był. Mark jest o tym przekonany. Co z tego, skoro dla czyjejś reputacji oczerniono jego nazwisko. Przez to jego własne życie zostało również powoli i bezlitośnie zatrute, skalane kłamstwami, toksyczną ciszą i poczuciem winy... Wychodzi z pokoju, pokonuje korytarz i wpada do łazienki. Rzuca się w stronę muszli i wymiotuje. Gina nie jest przyzwyczajona do poranków w domu w środku tygodnia. Czuje się dziwnie. Siedzi przy kontuarze w kuchni ubrana do pracy, ale nie wybiera się do pracy, nawet nie ma zamiaru wychodzić z mieszkania. Siedzi tylko i czeka, aż zadzwoni telefon. Czeka na ten telefon od poniedziałkowego wieczoru - od jej rozmowy z Markiem Griffinem. Dała mu numer komórki, nic więc nie trzyma jej w mieszkaniu. Tego ranka jednak sama myśl o wyjściu na zewnątrz, między ludzi, na zatłoczone ulice z jakiegoś powodu ją przeraża. Rozgląda się wokół. Przedmioty w salonie, które powinny być jej znane, wydają się jakby obce, nawet trochę straszne. Wpadające z zewnątrz światło - przytłumiona późnojesienna szarość - jest wyjątkowo posępne. Wszystko zdaje się pozbawione proporcji. Gina podejrzewa, że jest u progu załamania nerwowego. A w każdym razie byłaby, gdyby nie jej cholerna samoświadomość. Przecież dobrze wie, co jest grane. Żałobę odstawiła na bok - jakby ją zaparkowała, ale nie wyłączyła silnika. A z braku dowodów na to, co tak naprawdę przydarzyło się Noelowi, musiała tłumić całe spektrum emocji, a zwłaszcza gniew. Jeśli dorzucić do tego wyparcie, powiedzmy dotyczące przyszłości Lucius Software, powstaje przepis na atak paniki. Ale serce nie bije jej jak szalone, nie kręci się jej w głowie, nie ma sucho w ustach. W każdym razie jeszcze nie. Wyciąga rękę po telefon na drugim końcu blatu. Chodzi o to, że albo ulegnie temu początkowemu... cokolwiek to jest -załamaniu, depresji, rozchwianiu, albo się nie podda i będzie parła dalej. Zrobi, co będzie trzeba, żeby iść naprzód. Gina przecież chciałaby posunąć się naprzód. Chciałaby przeżyć żałobę. Chciałaby pogodzić się ze stratą jedynego brata. Chciałaby nie musieć już zadawać tych wszystkich pytań. Chciałaby patrzeć w lustro i rozpoznawać osobę, którą w nim widzi. Chciałaby też zjeść lunch z Sophie i porozmawiać o filmach, pogadać o butach. Zdaje sobie jednak sprawę, że w najbliższym czasie żadna z tych rzeczy się nie wydarzy. Gina otwiera telefon i wybiera domowy numer Marka Griffina. Po raz kolejny słyszy automatyczną sekretarkę. Po raz kolejny nie zostawia wiadomości i się rozłącza. Później spróbuje jeszcze raz. Bo jeśli oboje się nie mylą, to naprawdę muszą pogadać. Następnie przegląda katalog numerów w telefonie. Ma zapisane trzy numery Noela - domowy, na komórkę i do pracy. Dzwoni na ten trzeci.

Od jakiegoś czasu nie daje jej to spokoju. Właściwie nie pasuje to do scenariusza z Larrym Bolgerem, ale im więcej o tym myśli, tym więcej kwestii wymaga wyjaśnienia. Nie chodzi tylko o neurotyczne zachowanie. To było coś innego. To wykraczało poza normy. - BCM. Dzień dobry, w czym mogę pomóc? - Dzień dobry — odpowiada Gina oficjalnym tonem. - Czy mogę rozmawiać z Dermotem Flynnem? Mark kończy wymiotować, zatacza się do umywalki i odkręca zimną wodę. Płucze usta i zwilża twarz. Gdy podnosi wzrok i napotyka swoje odbicie w lustrze, coś przychodzi mu do głowy. Dlaczego wujek Des zawsze był taki zły? Do dziś przyjmował, że nigdy nie wybaczył sobie czegoś, co stało się niedługo po wypadku. Rozpowszechniono wersję, że Tony po pijanemu wsiadł za kierownicę. Des widocznie wiedział, że jest to grubymi nićmi szyte i albo nic nie powiedział, albo wyraził swój sprzeciw, ale kazano mu się zamknąć. Co też zrobił. Na resztę życia. Ale dlaczego? Ktoś mu groził? Zastraszał go? Zabrakło mu jaj, żeby się sprzeciwić? A może chodziło o coś innego. To tyko spekulacje. Im więcej jednak Mark o tym myśli, tym większego wszystko nabiera sensu. Złość wujka Desa nie była skierowana przeciw innym ludziom, tylko przeciw niemu samemu. Tak naprawdę pewnie u Desa istniała dość cienka granica między złością a wyrzutem, między gniewem a nienawiścią do siebie. Mark wraca do gabinetu. Podchodzi do stosu pudeł z dokumentami, które ciocia Lilly sortowała w zeszłym tygodniu. Otwiera pierwszy karton i wyciąga gruby plik, całe setki rachunków za prąd z ESB i Bord Gais. Po chwili wrzuca je z powrotem do kartonu, odsuwa go i otwiera kolejny. Ten zawiera przeróżne papiery, zaświadczenia podatkowe, listy. Bóg raczy wiedzieć, co jeszcze. Trzecie pudło kryje wyciągi bankowe. Mark stoi i wertuje plik za plikiem. Cofa się o dziesięć, piętnaście, dwadzieścia lat. Nie wie, czego szuka i oczywiście nie znajduje żadnych rewelacji - takich jak duże wpłaty niewiadomego pochodzenia. Ale czy naprawdę tak sądzi? Że go przekupili, że zapłacili mu za milczenie? Że przyjął ich ofertę... pieniądze i towarzyszącą im dożywotnią karę - dwadzieścia pięć lat ciszy, goryczy, niszczącego poczucia winy? Być może - tyle tylko, że nie ma tu na to żadnego dowodu. Czy może zresztą być? Czy ta wpłata pojawiłaby się na zwykłym wyciągu? Mark nie ma pojęcia. Domyśla się, że raczej nie. I wtedy to dostrzega. Adres. Zmienia się. Na wyciągach bankowych. Z miesiąca na miesiąc. W kwietniu Des i Lilly mieszkają w Broadstone a od maja w Clontarf. Wypadek wydarzył się w styczniu. Tego samego roku. Mark rozgląda się. Spogląda na korytarz za drzwiami. Nie doceniał wartości tego miejsca, w którym się wychował. Duży, wolno stojący wiktoriański dom z czerwonej cegły. Ma cztery pokoje, parking, podjazd z tyłu i spory ogród. Jest dość zwyczajny, ale dwadzieścia pięć lat temu to musiała być bardzo radykalna zmiana z najprawdopodobniej ciasnej szeregówki w Broadstone. Mark czuje, że żołądek znów przewraca mu się do góry nogami. Pewnie można to wyjaśnić na sto sposobów, ale... Wypuszcza z ręki plik papierów. Pojedyncze kartki opadają, szybują i lądują w nieładzie. Wujek Des był urzędnikiem państwowym niskiego stopnia z bardzo skromnymi dochodami. Jakim cudem było go stać na kupno takiego domu? Co się wydarzyło? Mark przyklęka i podnosi kilka kartek. Potem jeszcze parę. Bardzo uważnie im się przygląda. Studiuje jedną po drugiej, przekłada je z miejsca na miejsce. Przełyka ślinę i czuje w gardle uwierającą gulę. Do kwietnia wujek co miesiąc spłacał kredyt hipoteczny - najpewniej za nieruchomość w Broadstone. W maju - wszystko na to wskazuje - raty zniknęły. Mark upuszcza kartki i wstaje. Równie dobrze mogli odziedziczyć dom po jakimś krewnym, a tamten sprzedać. Jednak nie. Mark kręci głową. Taka zbieżność w czasie nie może być przypadkowa. Kupili jego milczenie. „Daj spokój, Des”, pewnie tak go przekonywali, „Przestań już, dobrze? Daj spokój. To nie ma sensu. A tak w ogóle to pomyśl o chłopaku, pomyśl o jego przyszłości... możemy ci pomóc, rozumiesz...” Mark odwraca się do okna. Intensywnie wpatruje się w rozległy ogród 1 myślami cofa się do dzieciństwa. Nigdy mu niczego nie brakowało, czyż nie? Wujek i ciocia zapewnili mu dobre wykształcenie. Jeździli z nim na te wszystkie wycieczki do Włoch. Później, gdy był już w college'u, kupili mu pierwszy samochód. Znowu przełyka ślinę. Pomogli mu, kiedy rozkręcał swój biznes. Dali mu zadatek na dom. Zamyka oczy. Jezu. Te pieniądze były splamione krwią. Wykorzystali go jako kartę przetargową. To znaczy, że całe jego życie, wykształcenie, kariera, wszystko... wszystko to było oparte na kłamstwach i splamione krwią. Krwią jego rodziny. Wyciąga telefon. Kiedy Mark myśli „oni”, oczywiście chodzi mu o niego. O Larry'ego Bolgera. Nie odrywając wzroku od okna, dzwoni pod numer, który ostatnio dostał w informacji. Kiedy dodzwania się do biura rzecznika, pyta - grzecznie, stonowanym głosem - o oficjalne plany ministra na resztę dnia. Następnie odwraca się i opuszcza wzrok. Wybiera ze stołu trzy fotografie, które wkłada do kieszeni marynarki. Wychodzi z pokoju i schodzi na dół. Zamiast jednak natychmiast wyjść, zaczyna się wahać. Z ręką na poręczy przystaje na najniższym stopniu. „Proszę, Mark, posłuchaj mnie. Nie zrób niczego pochopnego”. Po chwili skręca i idzie do kuchni. Otwiera szufladę obok kuchenki. W środku są przeróżne sztućce. Mark grzebie w

środku i wybiera nóż. Duży. Z rękojeścią z laminowanego drewna, o długim, wąskim ostrzu ze stali nierdzewnej i zakrzywionym czubku. Służy - jak sądzi - do filetowania ryb. Rozpina marynarkę, ale nie ma go gdzie schować. Rozcina nożem jedwabną podszewkę. Wsuwa nóż do środka i luźno zwiesza marynarkę, aby sprawdzić, jak leży. Leży w porządku. Przy wyjściu spogląda w lustro. Wygląda też dobrze. - O mój Boże. Gina stoi i wolną ręką opiera się o blat. - Tak, wszyscy jesteśmy w szoku - mówi recepcjonistka z BCM - to po prostu straszne. Nikt nie może w to uwierzyć. Gina nie wie, co powiedzieć. - No i przecież - ciągnie recepcjonistka - zupełnie niedawno pani brat... Gina mruży oczy. Odwraca się i opiera plecami o biurko. - Więc... mówi pani, że to był wypadek? - Tak, wyszedł na ulicę, chyba niedaleko domu, i nie zauważył nadjeżdżającego samochodu. Ludzie giną na ulicach siedem dni w tygodniu. Gina zamyka oczy. - Czy on... - Nie jest to pierwsze pytanie, jakie przychodzi jej do głowy, ale postanawia je zadać. - Czy miał rodzinę? - Tak. Żonę i dwie córeczki. - O Boże. - No właśnie. - O Boże. Gina już o nic nie pyta. Rozłącza się, podchodzi do okna i wygląda na zewnątrz. W skorupie chmur powstała szczelina i tam, gdzie kilka minut temu panowała szarość, zagościły promienie słońca. Ale nie na długo. To nigdy nie trwa długo. Gina kręci głową. Znowu wypadek. Jakie jest prawdopodobieństwo? Zdecydowanie zbyt małe, by to miało sens. Czyli wcześniej miała rację - to nie pasuje do scenariusza z Larrym Bolgerem. Wszystko oparła na... czym? W zasadzie na niczym konkretnym. Na przypuszczeniu. Wiotkim i ulotnym. Pobożnym życzeniu. Teraz to wciąż domniemanie, ale ma znacznie więcej sensu. Ci dwaj mężczyźni pracowali w tym samym biurze, pracowali nad tymi samymi projektami i w odstępie kilku tygodni obaj zginęli w, jak się wydaje, wypadkach drogowych. Są jednak solidne podstawy, by przypuszczać, że Noel został zamordowany. Ginie wydaje się też jasne - w każdym razie z perspektywy czasu i na podstawie jednego krótkiego spotkania — że Dermot Flynn obawiał się o swoje życie. Odwraca się od okna. Czyli w BCM coś musi się dziać. Międzynarodowa firma? Kontrakty warte miliardy dolarów rocznie? Nie cofnęliby się przed niczym, aby tylko ochronić swoje interesy, czyż nie? Wstrzymuje oddech. Ta myśl jest przerażająca i podniecająca zarazem. Po chwili wypuszcza powietrze. Bo... Co? Wyciekły poufne informacje? Przez przypadek? Nieprzypadkowo? Pojawiły się jakieś „nieprawidłowości” - na płaszczyźnie finansowej, może personalnej? Ten skandal trzeba było zatuszować, a nie wszyscy byli skorzy do współpracy? Gina jęczy. Cokolwiek to mogło być, jakie szanse ma ktoś taki jak ona, osoba zupełnie z zewnątrz, żeby się dowiedzieć? Z kim ma porozmawiać? Jak ma w ogóle zacząć ten temat? Jaką ma przyjąć postawę? Jakiego ma używać słownictwa? I jak prędko się podda w konfrontacji z nieubłaganym korporacyjnym instynktem samozachowawczym? Gina uświadamia sobie, że potrzebuje tu kogoś silnego - kogoś, komu wolno zadawać niewygodne pytania i domagać się odpowiedzi, kogoś z odpowiednią postawą i słownictwem. Jackiego Merrigana? Choć nadinspektor nie był specjalnie przekonany, że śmierć Noela to cokolwiek innego niż wypadek, to może, kiedy dowie się o przedwczesnej śmierci Dermota Flynna... Nie kończy jednak tej myśli, bo coś innego przychodzi jej do głowy. Co teraz będzie z Markiem Griffinem? Rusza w stronę blatu i bierze do ręki telefon. Raz jeszcze wybiera jego numer i czeka. I, tak jak wcześniej, włącza się poczta głosowa. Cholera. - Mark, cześć - nagrywa się. - Tu Gina Rafferty. Proszę, zadzwoń do mnie. - Powtarza numer swojej komórki. - Proszę. To pilne. Chyba się myliłam co do... wiesz, tego, o czym wtedy rozmawialiśmy. Więc zadzwoń do mnie, dobrze? - zawiesza głos. -1 posłuchaj, cokolwiek masz zamiar zrobić, nie rób tego. Nie rób. Po prostu zadzwoń, zgoda? Mark w niecałą godzinę dociera do Garryowen Business Institute w Terenure. Mieszczący się w dawnym majątku klasztornym - którego połowę przebudowano w celach mieszkaniowych - instytut składa się z trzech nowoczesnych parterowych budynków, przed którymi jest parking, a obok duże boisko. Niemal połowa parkingu jest wolna i Mark znajduje miejsce w pobliżu głównego wejścia. Parkuje auto, ale z niego nie wysiada. Rozgląda się. Może i ten kampus to jeden z wielu podobnych, ale instytut cieszy się sławą wylęgarni rzutkich młodych przedsiębiorców i przyszłych rekinów finansowych. Dziś odbywa się tu konferencja informatyczna, a o wpół do trzeciej minister ma przemawiać do delegatów. Mark spogląda na zegarek. Jest siedemnaście po drugiej. Poprawia się w fotelu. Kiedy tu jechał, ciągle myślał o nożu ukrytym pod podszewką. Czuł go na biodrze. Teraz też go czuje. Rozgląda się jeszcze raz. Przed wejściem do największego z trzech budynków stoi kilka osób. Może to komitet powitalny, może to palacze, którzy

wyszli na papierosa. Mark nie widzi z tej odległości. Za jego plecami przez bramkę przejeżdża kolejny samochód - drugi lub trzeci odkąd tu stoi - i krąży w poszukiwaniu miejsca. Mark ponownie zerka na zegarek: dwadzieścia jeden po drugiej. Wkłada rękę do kieszeni i wyjmuje trzy zdjęcia. Po kolei przygląda się każdemu z nich, ale niepewnie, jakby bał się, że znowu wybuchnie. Nic nie czuje - ma tylko dziwne wrażenie, że jego uczucia, tak samo jak rozsądek, zostały przestawione na szybszy tor, rozpędzone do takiej prędkości, że przestał być ich świadomy. Czuje, że pozbawiono go systemu naprowadzającego, że jego wewnętrzny GPS został wyłączony. W oddali słyszy skrzeczące mewy. Chowa zdjęcia z powrotem do kieszeni. Otwiera drzwi samochodu i wysiada. Prostuje się i odruchowo zapina marynarkę, ale natychmiast rozpina guziki. Rozgląda się pobieżnie. Nikogo nie ma w pobliżu. Sięga do rozcięcia w podszewce, chwyta rękojeść i częściowo wysuwa nóż. Spogląda w dół. Sprawdza, czy rękojeść dobrze leży w dłoni. Gdy test wypada zadowalająco, wsuwa nóż z powrotem. Bardzo powoli rusza w stronę głównego budynku. Zbierają się ciężkie ciemne chmury i w każdej chwili może zacząć padać. Drzewa wzdłuż przeciwnej krawędzi boiska równy szpaler iglaków — kołyszą się na wietrze. Mark nie ogląda się, ale wie, że przez bramę za nim wjeżdża samochód. Może więcej niż jeden. Chwilę później alejką przemyka czarny mercedes. Za nim kolejne auto, srebrny opel. Oba samochody zatrzymują się przed głównym budynkiem, a rządowe auto parkuje na wprost wejścia. Zebrało się więcej osób i gdy Mark podchodzi bliżej, zauważa, że to faktycznie komitet powitalny składający się na pewno ze studentów, wykładowców, pracowników administracji i delegatów na konferencję. Najpierw z drugiego samochodu wysiada dwóch mężczyzn. Mają po trzydzieści kilka, może czterdzieści lat i z pewnością są antyterrorystami. Jeden z nich, średniego wzrostu szczupły wąsacz, podchodzi i otwiera tylne drzwi mercedesa. Drugi, wysoki i postawny, kieruje się prosto do budynku. Minister wysiada i wita się z mężczyzną w okularach i szarym garniturze - prawdopodobnie dyrektorem instytutu. Mark jest już na skraju parkingu. Zbliża się od tyłu do tego małego zgromadzenia. Przeciska się między ludźmi i po kilku sekundach już jest z przodu - zaledwie trzy metry od ministra. Ten stoi ze skrzyżowanymi ramionami i kiwa głową, słuchając dyrektora instytutu. Mark przygląda się detektywowi z oddziału antyterrorystycznego. Stoi obok ministra i bez wątpienia jest uzbrojony - ale Mark ma przewagę, nikt bowiem nie będzie się niczego spodziewał... bo nikt przecież nie widzi tutaj żadnego zagrożenia. Atmosfera jest w każdym razie nieformalna i swobodna, a minister i dyrektor - oczywiście dla uciechy zgromadzonych - zaczęli się niewinnie przekomarzać. - Zgadza się, Venture Capital Symposium. Tak, teraz sobie przypominam. To musiało być, jakieś... - Dwa lata temu. - Dwa? Mark zamyka oczy. - Obawiam się, że tak, panie ministrze. Tempus fugit, jak to się mówi. - Cóż, powiem panu, że jeśli mierzyć czas siwymi włosami i wrzodami żołądka, to wydaje mi się, że minęło go znacznie więcej. To wywołuje salwę śmiechu, a Mark usiłuje wyobrazić sobie najbliższych dwadzieścia sekund - próbuje zobaczyć, jak dobywa noża i wysuwa się do przodu, wbija ostrze między żebra ministra, przekręca je i wpycha jak tylko może najgłębiej. Następnie puszcza nóż i chce się wycofać. Zamieszanie, może wystrzał albo dwa, minister pada w ramiona dyrektora, zataczają się przez chwilę, by wreszcie upaść na ziemię. Wtedy antyterroryści i inni rzucają się na Marka jak na meczu futbolowym. Obalają go i przygważdżają do chodnika. Wrzaski, jęki, chaos. Krew. Mark otwiera oczy. Czas działać. Nagle czuje się, jakby miał ręce z ołowiu. Ma wrażenie, że cały jest z ołowiu. Zupełnie, jakby zaczęła działać jakaś narkoza... jakby były to ostatnie chwile przed utratą przytomności. Patrząc na profil ministra, Mark uświadamia sobie, że to się nie stanie, że nie jest do tego zdolny. Po prostu stoi sparaliżowany i zdezorientowany. Obserwuje rzeczywiste wydarzenia następnych dwudziestu sekund. Ma wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie, ale w ciszy. Dyrektor podnosi rękę. Z ruchu ust można odczytać „zapraszam”. Prowadzi ministra w stronę wejścia do budynku. Antyterroryści idą tuż za nimi. Małe zgrupowanie również się przemieszcza. Szurający nogami ludzie parami lub trójkami przechodzą przez drzwi. W ciągu jednej chwili wszyscy zniknęli i Mark został sam, na zewnątrz. Wstrzymuje oddech. Wypuszcza powietrze. Cały się trzęsie. Gniew wciąż w nim kipi, ale złość została stłumiona przez ogarniające go z wolna straszne, niezaprzeczalne poczucie ulgi. Kilka sekund później wystawia dłoń i czuje pierwsze nieśmiałe kropelki deszczu. Odwraca się i rusza, kiedy spostrzega, że nie jest sam. Kilka metrów dalej stoi wysoki mężczyzna w dżinsach i zielonej parce. Patrzy wprost na niego. - Można na słówko, szefie? Mark patrzy na niego zmieszany. - Przepraszam... co? - Muszę z panem zamienić słówko. - Facet otwartą dłonią wskazuje w prawo, jakby zapraszał Marka do biura. Mark kręci głową. Szybkim krokiem odchodzi w stronę parkingu. Na twarzy czuje coraz bardziej uporczywe krople deszczu. Mężczyzna idzie za nim. Mark szybko analizuje. Nie zrobił nic złego. Ma nóż ukryty w marynarce, ale w tym właśnie sęk - jest ukryty i nikt nie wie, że go ma. Poza tym facet nie wygląda na... nikogo. Nie wygląda jak ochroniarz, a już na pewno nie jak policjant. Kim więc jest i czego chce?

- Zaczekaj - woła za nim mężczyzna. - Zwolnij trochę, kurwa. - Słuchaj - krzyczy Mark przez ramię - czego chcesz? - Zaczekaj chwilę, do jasnej cholery, to ci powiem. Mark jest przy ostatnim rzędzie samochodów przed boiskiem. Skręca w lewo. Jego auto jest na końcu. Facet jest tuż za nim. - Zostaw mnie - nakazuje Mark, na wpół oglądając się za siebie. - Zostaw mnie w spokoju. Wtedy zahacza o coś prawą stopą i zatacza się do przodu. Próbuje złapać równowagę i wyciąga przed siebie ręce. Nie ma czego się chwycić i upada na asfalt. Lądując, uważa, by nie upaść na poły marynarki. Przetacza się na bok i niemal udaje mu się usiąść. Mężczyzna już przy nim stoi i pochyla się. Mark opiera się na jednej ręce wystawionej do tyłu, drugą wyciąga przed siebie. - Jezu. - Ogląda się za siebie. Ani żywej duszy. Widzi jedynie zaparkowane samochody. Rzęsisty deszcz się nasila. - Dobra - przemawia tamten - trzymaj się, kurwa, od niego z daleka, jasne? Palcem wskazuje budynek, z którego właśnie przyszli. - Jasne? - Tak, tak. - Markowi kręci się w głowie. Próbuje się podnieść. Jedną rękę wystawił przed siebie w geście obrony. - Pomóż mi wstać. Facet jednak robi krok do przodu i jednym celnym ciosem kładzie go z powrotem na ziemi. Mark podnosi się na kolana. Pochyla się do przodu i jęczy. - Nie zbliżaj się do niego - powtarza nieznajomy - nie rozmawiaj z nim, nie zaczepiaj. Rozumiesz? Mark klęczy skulony. Trzyma się oburącz za brzuch. - Rozumiesz, fiucie? Mark podnosi wzrok i patrzy mu w oczy. Otwiera usta, jakby chciał coś powiedzieć i w tej samej chwili - wciąż na kolanach - spod podszewki wyciąga nóż i rzuca się do przodu. Mierzy w udo mężczyzny. Wbija i mocno wpycha nóż. Opierając się na rękojeści, staje na równe nogi. Czuje, że ostrze wnika głębiej w ciało. Mężczyzna wrzeszczy z bólu. Mark puszcza nóż i wycofuje się. Tamten zatacza się i pada na najbliższy samochód. Lewą dłonią łapie za nóż, a prawą uderza w dach samochodu. Uruchamia alarm. Zabiera rękę z dachu i spuszcza ją luźno. Mark odwraca się i pędem puszcza się do auta. Na kilka sekund przed tym, jak do niego dobiega, słyszy dźwięk - głośny i ostry. Z dudnieniem w uszach, z adrenaliną tętniącą w żyłach, na wietrze i przy wyjącym alarmie Markowi nie udaje się rozpoznać hałasu. W tej samej chwili czuje coś z tyłu... gwałtowne pchnięcie w plecy, jakby ktoś popchnął go w tłumie. W efekcie zatacza się i pada na kolana, ale natychmiast staje na nogi i rzuca się ku drzwiczkom samochodu. Otwiera je, wsiada i ogląda się za siebie. Facet patrzy na niego z wściekłością. - Sukinsynu! - wrzeszczy. - Już nie żyjesz! Na jednej nodze podskakuje do przodu i unosi prawą rękę. Chyba trzyma coś w dłoni. W obłędnym pośpiechu Mark zatrzaskuje drzwi, odpala silnik, wycofuje się w alejkę, zakręca i przyspiesza. Dojeżdżając do bramy głównej, zwalnia i spogląda w lusterko wsteczne, ale w ulewnym deszczu nie widzi wyraźnie. W każdym razie w kilka sekund później jest już na ulicy i jedzie w stronę Terenure. Dopiero wtedy, gdy próbuje uspokoić oddech, zwraca na to uwagę - nagłe, intensywne pulsowanie w boku, ten ból - i dochodzi do niego, co jest jego przyczyną. - Proszę zaczekać. Gina patrzy na pierwsze krople deszczu uderzające o szybę. Widzi nadciągającą ulewę sunącą z przeciwnego końca miasta. Za pięć lub dziesięć minut deszcz ustanie i może nawet znów będzie słonecznie. To nie jest klimat dla zdrowych na umyśle. Może to wiele wyjaśnia. - Halo? - Tak? - Obawiam się, że nadinspektora Merrigana dziś nie ma. - Och. - Wraca jutro. Czy mogę przekazać wiadomość? Gina zastanawia się. - Nie, nie trzeba - odpowiada. - Dziękuję. Odkłada telefon na parapet i podchodzi do sofy. Podnosi jedną z gazet leżących tam od niedzieli. Przegląda ją, strona po stronie, aż znajduje to, czego szuka. U dołu ostatniej strony znajduje się stopka z numerem telefonu do redakcji. Raz jeszcze podchodzi do okna. Strumienie deszczu tłuką teraz o szybę. Miasto w dole to niewiele więcej niż ruchoma impresjonistyczna plama. Podnosi telefon. Nigdy wcześniej tego nie robiła, nie rozmawiała z dziennikarzem, nie w ten sposób, i nie jest pewna, jak się za to zabrać. Uzyskuje połączenie i prosi o rozmowę z Johnem O'Driscollem. - Proszę zaczekać. Następuje kliknięcie i słychać elektroniczną wersję Summertime. Gina jest podenerwowana. Bierze głęboki wdech. O'Driscoll jest komentatorem politycznym. Od lat czyta jego artykuły. Wydaje się wystarczająco rozsądny, obiektywny, rozumny. Ale kto wie? Kiedy czeka, dźwięk padającego deszczu łączy się jej w głowie ze zbezczeszczonym Gershwinem sączącym się ze słuchawki. Wreszcie, wydaje się, że wieki później, odzywa się O'Driscoll. - Tak...?

5 Wychodząc z apteki, Paddy Norton zaczyna pojmować, jak to jest być schizofrenikiem. No dobrze, nie w czysto medycznym znaczeniu - wie, że schizofrenia jest złożonym zaburzeniem - ale raczej w tym popularnym, mylnym pojęciu obłędu, rozdwojenia jaźni, bycia dwiema osobami naraz, w tym sensie. Teraz tak właśnie się czuje. Teraz - w tym samym czasie i w tej samej skórze - Norton jest równocześnie upojony uczuciem ulgi i rozpalony z wściekłości. Rozgląda się. Deszcz ustał, a zza chmur zaczęło wyglądać słońce. Znowu. Tak jest przez cały dzień, w kratkę - ulewa, słońce, zachmurzenie, znowu deszcz. Ale, przynajmniej na razie, wszystko jest nieruchome i mokre, lśniące i błyszczące - ten rząd sklepów, płyty chodnika pod jego nogami, schludny żywopłot przy krawężniku. Równy rząd domów po drugiej stronie ulicy. Przejeżdżające pojazdy. Jego samochód. Wsiada do środka i opiera się wygodnie. Rozrywa papierową torebkę z apteki. Wyjmuje i otwiera pudełko. Wysuwa pierwszy listek z dwudziestoma tabletkami i dwie wyciska na dłoń. Bierze głęboki wdech i połyka je na sucho. Spogląda na tekturowe pudełko. Kiedyś dostawał tabletki w szklanej buteleczce od doktora Walsha. Te są innej marki - nalprox - ale skład mają ten sam. Kiedy w poniedziałek wrócił do domu i nigdzie nie mógł znaleźć swojego naroletu, okazało się, że Miriam spuściła wszystkie tabletki w toalecie. Poszedł zatem do doktora Walsha i okazało się, że żona również jego spuściła w toalecie - nastraszyła lekarza konsekwencjami przepisywania nadmiernych ilości leków i zagroziła, że poskarży się w HSE. Norton nie kłócił się z nim - później, po powrocie do domu pokłócił się jednak z Miriam. Od tamtego czasu nie odzywają się do siebie. Wkurza go to. Do tego cały dzień zajęło mu załatwienie tej sprawy. Potrzeba było wielu telefonów Bóg jeden raczy wiedzieć, do kogo. Wreszcie to jednak ma. Po świeżej dostawie czuje się jak w niebie. Jeszcze raz ogląda opakowanie. Trzy listki, sześćdziesiąt tabletek, minus dwie, które właśnie wziął, czyli pięćdziesiąt osiem. Mniej więcej cztery dziennie. Czyli dwa tygodnie. Może więcej. Albo mniej. Okej. Wkłada pudełeczko do kieszeni i zerka na zegarek: kwadrans po czwartej. Zanim spotka się z Fitzem na Strand Road - za jakieś dwadzieścia minut - tabletki zaczną działać i jego wściekłość trochę opadnie. Będzie więc musiał chyba ją udać. Zagrać z pamięci. Choć jego gniew wcale nie będzie przez to mniej autentyczny. Mark skręca w lewo i opuszcza rondo Cherryvale. Zmierza w stronę parku przemysłowego. Jeździ już od godziny, bez celu - na północ, na południe, drogą M50 - przez większość czasu stojąc w korkach. Ból w boku jest silny, ale jednostajny. Jeśli siedzi w określonej pozycji i bardzo mocno trzyma kierownicę, jest niemal znośny. Tak naprawdę powinien pojechać na najbliższe pogotowie albo do przychodni, ale nie ma takiego zamiaru. Nawet bez bliższych oględzin, nawet nie patrząc na ranę i tak wie, co to jest. Został postrzelony. Jak niby ma to wyjaśnić? Albo fakt, który i tak by wypłynął - że nim został postrzelony, ugodził kogoś kuchennym nożem. Zdarzenie, które w kółko odtwarza w pamięci... kontakt przez ułamek sekundy, siła, której użył, opór, który wciąż czuje w postaci drobniutkich skurczy, jakby podrażnienia zakończeń nerwowych w dłoni i nadgarstku. Mark nie ma bladego pojęcia o neurologii, ale przynajmniej ma się na czym skoncentrować, gdy szersza perspektywa staje się zbyt chaotyczna. Zaczynają mnożyć się pytania i w głowie kłębią mu się odpowiedzi. Na przykład, dokąd ma pójść? Gdzie będzie bezpieczny? Wypuszcza powietrze. Na pewno nie w domu i nie w salonach wystawowych. Ale... dlaczego nie? Bo wiedzą gdzie mieszka? Gdzie pracuje? O to chodzi? Pytania, odpowiedzi. Może Bolger kazał go wtedy śledzić po wyjściu z hotelu? A teraz zrozumiał, kim Mark jest? A może wiedział już wcześniej? Od razu się zorientował? Jakoś go rozpoznał? Od lat się tego spodziewał i postanowił coś z tym zrobić? Mark zatrzymuje się na czerwonym świetle. Przechyla się na bok, wkłada rękę pod marynarkę i, najdelikatniej jak może, dotyka rany. Wysuwa rękę i podnosi wyżej, by się jej przyjrzeć. Na palcach ma krew. Wydaje mu się jednak, że nie jest aż tak źle. Może kula tylko go drasnęła i to powierzchowna rana. A może pocisk utknął w jego ciele i krwawienie jest w większości wewnętrzne... Skąd ma to wiedzieć? Światło się zmienia. Więc dokąd pojedzie? Gdzie będzie bezpiecznie? Nie może wiecznie jeździć w kółko, wreszcie postanawia pojechać do swojego magazynu - hali w parku przemysłowym Cherryvale. Magazyn jest tu niedaleko, jest anonimowy, nieoznaczony, tak bezpieczny, jak to tylko możliwe. Działalność Tesoro koncentruje się na salonach wystawowych w Ranelagh. Mark zagląda tutaj zaledwie parę razy w tygodniu, kiedy przyjeżdża dostawa lub trzeba zorganizować wysyłkę. Dociera na miejsce i wjeżdża na dziedziniec. Skręca w prawo, a potem w trzecią uliczkę po lewej. Mija kilka większych hal - rampy załadowcze, ciężarówki, wózki widłowe - i zatrzymuje się przed swoim magazynem, mniej więcej w połowie długości. Parkuje naprzeciwko stalowej podnoszonej bramy. Gdy wysiada z samochodu - co okazuje się wcale nie takie łatwe - natychmiast zaczyna mu się kręcić w głowie. Ma wrażenie, że jest naprawdę zimno, ale przynajmniej przestało padać. Stoi przy otwartych drzwiach auta i trzęsie się jak osika. Spostrzega, że fotel jest cały umazany krwią. Odwraca wzrok. Wcześniej też było tak zimno? Zamyka drzwi i się rozgląda. Kilka hal dalej odjeżdża jakaś ciężarówka. Na drugim końcu dziedzińca jest pokryta graffiti ściana, za którą rozciąga się Cherryvale Downs - nieregularna matryca niemal czterystu identycznych domów. Pod nogami ma kałużę, w której odbijają się strzępy chmur. Z jakiegoś powodu patrzenie na nie doprowadza go do granicy histerii. Jednocześnie jest słaby i zastanawia się, czy nie czułby się lepiej za kierownicą - choć nagle pomysł prowadzenia

samochodu i zmagania się z korkami wydaje mu się niezbyt wykonalny, odległy, trudny i niebezpieczny. Pomału podchodzi do czarnych metalowych drzwi tuż obok stalowej bramy. Z marynarki wyciąga pęk kluczy. Chwilę mu to zajmuje, ale wreszcie udaje mu się pokonać zamki. Wewnątrz znów zamyka drzwi i sięga do włącznika na ścianie. Sekundę później jarzeniówki rozświetlają się pod sufitem i, terkocząc, budzą się do życia. Rozgląda się. Po jednej stronie magazynu stoją rzędy zafoliowanych palet ustawionych na drewnianych podwyższeniach, pojedyncze skrzynie i mały wózek widłowy. Po drugiej stronie jest trochę wolnego miejsca, a przeciwny kąt zajmuje biuro. Mark wchodzi do pozbawionego dekoracji, surowego i funkcjonalnego biura. Po lewej stronie jest mała łazienka, po prawej kącik kuchenny. Opada na plastikowe krzesło za metalowym biurkiem na środku pomieszczenia. Na chwilę pochyla się do przodu i masuje sobie kark. Choć jest mu zimno, jego skóra jest wilgotna. Serce wali mu jak młotem. Ma sucho w ustach. Prostuje się, odchyla marynarkę do tyłu i raz jeszcze dotyka rany. Wygląda na to, że przestała krwawić. To dobrze czy źle? Nie jest pewien. W każdym razie boli jak cholera. Próbuje zapanować nad dreszczami. Wpatruje się w nierówne zadrapanie na blacie biurka. Co wydarzyło się dziś po południu? Trudno mu w to uwierzyć. Jasne jest, że miał zamiar uderzyć, zaatakować, w pewnym sensie wymierzyć karę - nie zaprzecza - ale to nie on uderzył, lecz oni. Z niedowierzaniem kręci głową. Oni go zaatakowali. Zastraszyli go i sprowokowali, a gdy ostatecznie próbował się bronić, skurwiele strzelili mu w plecy. Myśląc „oni”, ma oczywiście na myśli Larry'ego Bolgera. Rodzinę Bolgerów. Kogoś z rodziny Bolgerów. Dotychczas przynajmniej odkąd rozmawiał z Giną - tak zakładał. O Boże. Wstaje zza biurka. Kuśtykając, wychodzi z biura, rozgląda się i podnosi pierwszy przedmiot, który wpada mu w oko leżący na drewnianej skrzyni łom. Podnosi go wyżej i wyobraża sobie, co mógłby za jego pomocą zrobić. Wyobraża sobie, o ile lepiej by się sprawdził niż nóż... wyobraża sobie jego świst w powietrzu, twardy kontakt... ścięgna i mięśnie, tkankę mózgową i kości... tryskającą krew... Gdy stąpa po podłodze magazynu, machając łomem, czuje przypływ energii. Ten jednak trwa zaledwie parę sekund. Po nim następuje fala oślepiającego osłabienia. Zatacza się do przodu i traci równowagę. Wyciąga rękę w poszukiwaniu oparcia i chwyta się wózka widłowego. Gdy odzyskuje równowagę i łapie oddech, znów spogląda na łom. Uważnie go studiuje. Co on sobie myśli i kogo chce nabrać? Gdzie? Kiedy? Jak? Odrzuca łom na plastikowe siedzenie wózka i ostrożnie stawia jeszcze kilka kroków naprzód. Z każdym ruchem mruży oczy z bólu. Zatrzymuje się przy pierwszym rzędzie palet. Obok nich stoi jeszcze jedna drewniana skrzynia. Plecami opiera się o palety, ręką podpiera się o skrzynię i osuwa się na posadzkę, do pozycji siedzącej. W myślach próbuje zrekonstruować wcześniejsze wydarzenia, odtworzyć własne kroki. Teraz wszystko jest jednak rozstrojone i nie chce się uspokoić. Jest w tym coś gorączkowego, płynnego, jak w sennym koszmarze. Po chwili sięga do kieszeni i wyciąga trzy fotografie. Układa je obok siebie na zimnym betonie, przy drewnianej skrzyni. Przygląda się każdemu zdjęciu po kolei, jeszcze raz i jeszcze raz. Na początku szybko, potem uważniej. Przy każdym zdjęciu za każdym razem zatrzymuje się na nieco dłużej - kilka sekund, potem więcej - na twarzach ojca, matki i siostry. Jest odpływ i jest bardzo zimno, ale niebo wygląda niesamowicie. Po dzisiejszych burzach pozostały jedynie czerwone, jakby namalowane, smugi chmur. Zapowiada się pogodna noc. Norton siedzi ze skrzyżowanymi nogami na drewnianej ławeczce, opatulony w płaszcz. Na plaży widać kilka samotnych postaci, ludzi z psami, rzucających patyki. Z tyłu jest mały parking. Tuż za jego plecami stoi jego samochód. Słyszy, jak obok parkuje inne auto. Minutę później z prawej strony nachodzi Fitz. Siada obok Nortona i chrząka. Norton zastanawia się, po czym nabiera tchu. - Co jest, kurwa, grane, Fitz? Znaczy... Jezusie, Mario i wszyscy święci! - Wiem, wiem. Ale spójrzmy prawdzie w oczy, Paddy. To, co się dzieje, nie jest normalne. Chodzi mi o to, że High King raczej... - Ach, więc nagle to już nie należy do twojego rzemiosła? O to chodzi? - Co? - Bo wcześniej mówiłeś coś innego. Tyle co splunięcie, tak powiedziałeś. - Tak, ale... - I wcale nie krępowałeś się wziąć ode mnie pieprzonej forsy... - Przestań Paddy, dobrze? - Nie, to ty przestań. Do jasnej cholery. Pierwszy z trzech telefonów odebrał wcześnie rano. Norton był w domu, w kuchni, i usiłował nie zwrócić suchej grzanki. Do tego miał dreszcze - i to nie tylko z powodu arktycznego ochłodzenia stosunków z Miriam. Gdy telefon zadzwonił po raz drugi, znacznie później, był w trakcie gorączkowych poszukiwań nowego, bardziej układnego lekarza pierwszego kontaktu. Następnie, niedługo po tym, jakąś godzinę temu, otrzymał trzeci telefon. Jechał wtedy samochodem do lekarza w Milltown. Jednak dopiero wtedy, gdy wychodził z gabinetu - z receptą w ręce -uświadomił sobie, co się dziś wydarzyło, i znalazł chwilę, by o tym pomyśleć. Norton oddycha głęboko i napełnia płuca zdrowym, morskim powietrzem. Przed nimi przelatują dwie rozwrzeszczane mewy. Na horyzoncie widać jakiś statek. Mały punkcik, pewnie prom. Wszystko jedno. Ma mieszane uczucia co do Dermota Flynna. Zrobił się niezły bałagan i trzeba było przeciwdziałać, ale z drugiej strony właściwie nic się nie stało, i na swój sposób, dogodnie się go pozbyli. Jeśli jednak chodzi o drugą sprawę, to Norton właściwie nie jest w stanie jej ogarnąć. Mark Griffin zasadził się na

Larry'ego Bolgera z nożem kuchennym? Łazi i wbija go ludziom w nogę? Nie jest w stanie za długo o tym myśleć. Wreszcie przemawia. - Posłuchaj - mówi tak spokojnie, jak tylko potrafi. - W sprawie Flynna nic już nie możemy zrobić, ale ten drugi facet... będziesz musiał go znaleźć. Będziesz musiał go powstrzymać. - Powstrzymać go? Rany, Paddy, sam nie wiem. To się wymyka... - Co? Spod kontroli? A czyja to wina? Fitz nie odpowiada. Następuje długa cisza. Przechodzi starsza para. Mężczyzna kłania się dwójce dżentelmenów na ławce. - Uroczy wieczór - zagaduje. Dwaj dżentelmeni odwzajemniają ukłon. - Żadna z tych rzeczy nie miałaby miejsca - podejmuje Norton - gdyby pierwszy zamach na Noela poszedł zgodnie z planem. Wszyscy rozprawialiby teraz o tym, jak to przestępczość gangów wymyka się spod kontroli. Ta twoja Gina nie łaziłaby i nie zadawała niewygodnych pytań. Fitz pomrukuje, ale nic nie mówi. - Dobra - ciągnie Norton - ten telefon. Co dokładnie mówiła? To chyba poważniejszy problem niż Mark Griffin. Widać przecież, że Griffin jest zraniony, zdezorientowany i tak dalej. Był słaby i ranny. Dadzą mu radę. Ale Gina Rafferty? To już gorzej. Nagrywa się na automatycznej sekretarce Marka Griffina. Dzwoni na Harcourt Street. Rozmawia z dziennikarzem. Nie ma mowy. Fitz wypuszcza powietrze. - Cóż - zaczyna głosem pełnym niechęci - po prostu prosiła o spotkanie. Chciał wiedzieć, po co. Powiedziała, że ma informacje. Zapytał jakie, a ona na to, że to nie na telefon. Wtedy facet powiedział, że nie ma czasu i że co tydzień otrzymuje całe mnóstwo takich propozycji i że musi powiedzieć coś konkretnego. Więc zaczęła mówić o dwóch Noelach. Gadała jednak bez ładu i składu i facet chyba nie był pod dużym wrażeniem. - Padły jakieś inne nazwiska? - Chce wiedzieć Norton. - Terry Stack? Larry Bolger? - Nie. Chyba stawała na głowie, żeby zachować ostrożność. - Aha. Norton przełyka ślinę. W piersi czuje nagły ucisk, nalprox to niby to samo co jego narolet, ale Norton wyczuwa drobne różnice, jakby małe zmarszczki na powierzchni. - No i jak to się skończyło? - O'Driscoll stwierdził, że jeśli nie potrafi przedstawić twardych dowodów, to marnuje czas. Jego też. Wtedy dziewucha się zamknęła. To wszystko. Norton jest przekonany, że to nie wszystko. Spogląda na zegarek. - Trzeba coś zrobić - stwierdza. - Dzisiaj. To nie może się ciągnąć przez kolejny dzień. - Jezu, Paddy. - Co? - No nie wiem... W sensie... jeszcze dwa... - A jakie widzisz inne wyjście, Fitz? - mówi głośnym, rozpaczliwym szeptem. - Powiedz mi. Bo to tylko kwestia czasu. Kilka cholernych pytań do niewłaściwej osoby i stoimy na krawędzi przepaści. Wszystko może się posypać. Następuje dłuższa chwila ciszy. - Słuchaj, Fitz - mówi Norton - sprawy wymknęły się spod kontroli. Dobrze to wiem. I biorę na siebie część winy. Ale jeśli zdołasz dzisiaj położyć temu kres, zakończyć to, dołożę jeszcze milion euro. Na zamorskim koncie. Nie do wytropienia. Fitz odwraca się i patrzy na Nortona. Gwiżdże przeciągle. - Poważnie? - Jak najbardziej. - Do diabła. Norton czeka zapatrzony w horyzont. Fitz przeczesuje ręką włosy. - Dobrze. Niech będzie - zgadza się wreszcie. - Zrób jak chcesz, tylko zrób to dobrze. I masz to załatwić osobiście, słyszysz? - Tak. - Żadnych twoich ludzi, żadnych ludzi z zewnątrz. Ty to zrobisz. Fitz kiwa potakująco głową. Po kolejnej dłuższej przerwie odzywa się Norton. - Gdzie ona jest? Teraz? - Hm... w domu. W swoim mieszkaniu. Siedzi tam od rana. Norton wstaje. Jest ciemniej i chłodniej, niż kiedy siadał. Wzdłuż zatoki migoczą światła miasta. Spogląda na Fitza. - No to na co, do cholery, czekasz? Wracaj tam. Pilnuj jej. Może znowu zadzwoni do Griffina. Może on zadzwoni do niej.

6 Telefon dzwoni za piętnaście ósma. Gina leży na sofie i ogląda stary odcinek Kronik Seinfelda. Patrzy jednym okiem. Tak naprawdę wcale go nie ogląda. Wyłącza głos i spogląda na biurko, na telefon, gapi się na niego - jednak nie chce jej się wstać i odebrać. Nie jest w nastroju do rozmowy z kimkolwiek. Już wcześniej jej pierwsza reakcja, strach, ustąpiła miejsca zniechęceniu, a później apatii. Po krótkiej, acz upokarzającej

rozmowie z dziennikarzem rzuciła komórkę na biurko, poszła do sypialni - wciąż ubrana do pracy - i położyła się. Była wściekła. Wiedziała jednak, że dziennikarz miał rację. Gdyby była bardziej precyzyjna, gdyby wymieniła nazwiska i tak powiedziałby to, co powiedział: „No dobrze, fajnie, a gdzie jakieś dowody?” Później, po południu, przebrała się w dżinsy i koszulkę. Zrobiła sobie kawę, usiadła przy biurku i zaczęła szperać w Internecie w nadziei... sama nie wiedziała, na co. Wyszukała w Google informacje o BCM, żeby dowiedzieć się jak najwięcej o firmie, dla której pracował jej brat. Odwiedziła strony innych firm inżynierskich. Na stronach Unii Europejskiej przeczytała oficjalny raport o nadużyciach w korporacjach. Gdzie indziej przeczytała artykuł o niedawnym skandalu w Grecji, gdzie w grę wchodziły łapówki, szantaż i kilka rzekomo przypadkowych zgonów - które, gdy po raz pierwszy o nich przeczytała, wzbudziły u niej dreszcz podniecenia, jakby ta historia mogła dać jej jakieś potwierdzenie. Uniesienie to nie trwało jednak długo, bo żadna z tych informacji niczego nie wnosiła. To nie były żadne dowody. To tylko teksty w Internecie. Chyba zwariowała, by sądzić, że mogą mieć jakiekolwiek znaczenie. Teraz czeka, aż telefon przestanie dzwonić. Teraz, czyli kilka godzin później. Leży wtulona w kanapę i dochodzi do wniosku, że chyba zwariowała, że wszystko na to wskazuje. Komórka wreszcie przestaje dzwonić. Gina nie może się powstrzymać i wstaje z sofy. Jedno nieodebrane połączenie. Nowy numer. Oddzwania. Stoi i czeka. Chyba naprawdę zwariowała. - Gina? Natychmiast rozpoznaje głos. - Mark? - Tak. - Wszystko w porządku? Gdzie jesteś? Dostałeś moją wiadomość? - Nie... jaką wiadomość? - Dziś rano nagrałam się na twojej automatycznej sekretarce w domu. Nie miałam numeru komórki. - Ja... - Chodzi tylko o to... chciałam ci powiedzieć... Możliwe, że nie mam racji. Chodzi o Bolgera. Nie wygląda na to... - Dzisiaj... Napadłem na niego. - Co? - A w każdym razie próbowałem. Nie podszedłem blisko. - Co to znaczy, że napadłeś na niego? Cisza. - Mark? - Próbowałem go zaatakować. - O Boże. - Naprawdę chciałem, ale... ja nawet nie... - urywa. Wydaje się, że z trudem wydobywa z siebie słowa. Gina odwraca się i zerka w stronę telewizora, jakby szukając potwierdzenia, jakby oczekiwała wiadomości albo paska z newsami u dołu ekranu. Zamiast tego widzi tylko, jak Kramer przemyka przez drzwi mieszkania Jerry'ego. Znowu odwraca wzrok. - Nawet nie zrobiłeś czego? - Miałem nóż. Ja... - O Boże. - Nawet go nie wyciągnąłem. Nie mogłem. Tylko stałem, patrzyłem na niego i... - Gdzie to było? Mark wyjaśnia drżącym głosem. Często przerywa i oddycha głęboko. Kiedy opowiada jak wbił mężczyźnie nóż w udo, Gina wzdryga się. - O mój Boże. - Jest poruszona. - I co się wtedy stało? Jesteś ranny? Masz głos, jakbyś... - Nie - przerywa. - Wszystko w porządku. - Cóż, twój głos mówi co innego. - Gina czeka, ale on nie odpowiada. - Szczerze mówiąc, to brzmi okropnie, Mark. Jakbyś się czegoś nałykał. Wszystko w porządku? Gdzie jesteś? Wciąż nie odpowiada. - Mark? - Posłuchaj - zaczyna mówić - wreszcie ich zobaczyłem. Dzisiaj. Pierwszy raz... Widziałem ich. Widziałem, jak wyglądali. Gina zamyka oczy. - Kto? - pyta szeptem. - Moja rodzina - zawiesza głos. - Teraz też na nich patrzę. Lucy była taka mała, była... - Mark? - ...była malutka, ale ciekawe jest to, że... że pamiętam... jaka ona była duża, pamiętam jej ręce, jej... - Mark - mówi Gina błagalnym głosem. - Co? - Gdzie jesteś? Mark odpowiada. Ale dodaje, że nie może się ruszyć. Boi się ruszyć. Siedzi tu od wieków, może godzin - nie wie. Mówi, że serce mu wali, jakby miało eksplodować. Niedobrze mu. - To... niepokój - uspokaja go Gina - uraz... post... e... - Sama nie wie, co mówi. - Jesteś w szoku - zawiesza głos. - Mark, czy chcesz, żebym do ciebie przyjechała? - Tak - jęczy. - Nie - znowu jęczy. - Mogłabyś? Słucha wskazówek, jak tam trafić. Park przemysłowy Cherryvale - za bramą w prawo, trzeci rząd, ósmy magazyn po lewej. Hala numer 46. Telefon Nortona dzwoni, gdy ten stoi w atrium hotelu Four Seasons i czeka na pojawienie się Raya Sullivana, który zrobił sobie niespodziewany przystanek w drodze na konferencję w Wiedniu i chce zjeść z nim kolację. Norton nie miał nic przeciwko

zmianie planów - miał iść do Gate na wznowienie sztuki Friela - teraz jednak, poruszony niedawnymi wydarzeniami, nie ma nastroju na spotkanie z pełnym energii Rayem Sullivanem. O wiele bardziej wolałby posiedzieć w teatrze i, zmuszony do milczenia, błądzić myślami. Patrzy na wyświetlacz. To Fitz, czyli wszystko w porządku. Chyba. Ma taką nadzieję. Odbiera i podnosi telefon do ucha. - Tak? - Paddy, słuchaj, jestem w samochodzie. Namierzyłem twojego chłoptasia. Norton czuje ulgę. Co teraz? I czy naprawdę chce wiedzieć? Rozgląda się po holu. Wtedy, na parkingu - wśród wiatru i przy otwartych drzwiach samochodu - powiedział, że nie interesują go szczegóły, lecz suche fakty. Może terminy. Powiedział, że chce, by sprawa została zamknięta. - Paddy? Jesteś? - Tak. - Dobrze. Odezwę się potem. - Jasne. Dobrze. Zuch chłopak. To tyle. Odkładając telefon, Norton omiata wzrokiem hol i dostrzega Raya Sullivana wysiadającego z windy. Gina wkłada sweter i brązową skórzaną kurtkę. Pod domem, w oczekiwaniu na taksówkę, zapina suwak kurtki. Deszcz ustąpił i niebo jest czyste, ale jest zimno. Gdy w myślach zaklina taksówkę, serce wali jej jak młotem. Omiata wzrokiem nabrzeże, wzdycha, odwraca się. Budynek, w którym mieszka, jest jednym z wielu na osiedlu, ale w nocy okolica sprawia wrażenie opustoszałej. Na parterze wszystko jest pozamykane, prócz jednego supermarketu, wyludnionej włoskiej knajpy czy pubu przy nowym hotelu. Tutejsze ulice, między nowymi hotelami a blokami mieszkalnymi, są pozbawione ducha - sprawiają wrażenie, jakby zostały tu wciśnięte zgodnie z pomysłem dewelopera na nowe życie miasta. Gina nadal nie potrafi skojarzyć tego miejsca z miastem. Przyjeżdża taksówka. Kierowca okazuje się milczący, co jest Ginie na rękę. Zamiast pojechać tam, skąd przybył, kieruje się w stronę płatnego mostu. Ma to sens - tyle tylko, że Gina nie jest przygotowana na szokujący i nagły widok budynku Richmond Plaza. Jednak gdy mijają gmach i przecinają miasto ze wschodu na zachód, Gina myśli tylko o jednym. W co się pakuje? Od poniedziałku odbyła kilka gorączkowych, niemal intymnych rozmów z Markiem Griffinem - czy to twarzą w twarz, czy przez telefon - choć pozostają sobie zupełnie obcy. Strasznie to dziwne. Właściwie to na swój sposób czuje się za niego odpowiedzialna - gdyby nie naprowadziła go na Larry'ego Bolgera, to czy on...? Ale nóż? Żołądek przewraca się jej do góry nogami. Tamtego dnia wydawał się jej trochę niebezpieczny i, jak się okazuje, nie pomyliła się. Równocześnie jednak sprawiał wrażenie bezbronnego. Gina wygląda przez okno. Wkrótce jej myśli rozmywają się jak widok za oknem, stroboskopowy, na pozór nieskończony, samopowtarzalny wzór bliźniaczej zabudowy przedmieścia. Zmęczona i pełna obaw po chwili zamyka oczy. „Lucy in the sky...6” Teraz sobie przypomina. Jego ojciec wciąż to powtarzał, a Lucy to uwielbiała. Udawała, że umie latać... biegała z rozpostartymi ramionami. Może w tamtym ogrodzie? Tym na zdjęciu? Mark zmienia pozycję i mruży oczy. Ból jest ostry i jednostajny, a każdy, choćby najmniejszy ruch powoduje kolejne ataki. Ale to właśnie musi teraz zrobić - ruszyć się i pokonać całą drogę do cholernych drzwi, otworzyć je, bo inaczej jak Lucy... Gina... Jak Gina dostanie się do środka, kiedy tu przyjedzie? Od jakiegoś czasu nie stał na nogach i nie jest pewien, czy uda mu się wstać. Opiera się plecami o drewnianą skrzynię i powoli manewruje do pozycji stojącej. Centymetr po centymetrze, jedna fala przeszywającego bólu po drugiej. Lucy w niebie... To zabawne, ale dziś jego siostra - gdyby żyła - byłaby w tym samym wieku, co Gina i, jak mu się wydaje, może nawet wyglądałaby podobnie do niej. Stoi już na nogach i ostrożnie posuwa się przed siebie. Wyciąga rękę do najbliższego przedmiotu, o który może się oprzeć. Teraz to wydaje mu się tak oczywiste, że aż kłuje w oczy. Kiedy już ujrzał swoją rodzinę, chociażby na zdjęciach, kiedy zobaczył ich twarze, uświadamia sobie, jakiego uczucia doświadczał przez lata. W takiej czy innej formie, ale zawsze samotność. Tęsknił za nimi. Przecież wtedy miał tylko pięć lat. Był szczęśliwy. Byli całym jego światem i kochał ich tak czysto, tak bezwarunkowo, tak instynktownie, jak może kochać tylko małe dziecko. I pewnej nocy wszystko nagle się skończyło. Więc czego się spodziewał? Gdy spogląda na drzwi, jego puls podchwytuje rytm bólu tętniącego w boku i sprawia, że każdy krok, każda mijająca sekunda, są odrobinę bardziej znośne. Wreszcie, dość niespodziewanie, jęcząc i sapiąc, dociera do celu. Ręką odblokowuje zamek i lekko uchyla drzwi, wpuszczając podmuch zimnego powietrza. Mark nie wie, dlaczego zadzwonił do Giny. Wydawało mu się to rozsądne i chyba nie było go stać na nic innego, co wymagałoby ruchu - mógł tylko podnieść telefon i wybrać numer - to raczej nie mogło go zabić. Przynajmniej nie siedział z założonymi rękami - zadzwonił do jedynej osoby, która choć trochę rozumie jego sytuację, do jedynej osoby zdolnej pojąć, jak wiele te zdjęcia dla niego znaczą. I która być może ma jakieś nowe informacje. Czy on jej przypadkiem nie wszedł w słowo? Przez telefon? Czy nie miała właśnie czegoś powiedzieć, kiedy jej przerwał? 6

„Lucy in the sky” (ang.) - „Lucy w niebie”, cytat z piosenki Beatlesów (przyp. tłum.).

Teraz zastanawia się, co takiego chciała mu przekazać. Gapi się na drzwi. Na razie jednak musi coś zrobić, i to pilnie - wysikać się. Od dobrej godziny czuje parcie w pęcherzu. Leżąc na posadzce, zastanawiał się nawet, czy się nie poddać, nie pozwolić strumieniowi płynąć, bo jaką różnicę mogło to uczynić. Przypomniał sobie jednak, że oczekuje Giny. Kuśtyka do biura, dociera do drzwi i opiera czoło o drewnianą futrynę. Kręci mu się w głowie i jest mu słabo. Ledwie stoi na nogach i niemal ma ochotę upaść. Ale nie zrobi tego. Po omacku idzie wzdłuż ściany i trafia do malutkiej łazienki. Wygrywa walkę z rozporkiem i wreszcie zaczyna opróżnić pęcherz, gdy dochodzi go jakiś odgłos - trzaśniecie drzwi samochodu. Jęczy, na poły z bólu, na poły z ulgą. Kiedy Gina zobaczy, w jakim jest stanie, uprze się, by wezwać karetkę i nie będzie w stanie jej powstrzymać. Nic nie szkodzi. Teraz, na tym etapie, nic nie szkodzi. Zapina suwak i z wielkim trudem odwraca się. Słysząc odgłos zamykanych stalowych drzwi, próbuje krzyknąć, coś w stylu „Tutaj!” albo „Jestem w łazience” lub po prostu „Gina!”, ale nie jest w stanie wydobyć słowa. Gardło ma wyschnięte na wiór. Nagle to on słyszy głos i zamiera. Głos ten bowiem nie należy do Giny. - Halo? To męski głos. - Halo? Panie Griffin? Panie? Kto to jest? Kroki na betonowej posadzce. - Halo? Jest tu kto? W głosie słychać już nutkę zniecierpliwienia, a w Marku narasta strach. Nie rusza się. Stoi tylko oparty o ścianę i czeka. Potem słyszy ten głos bliżej - jeśli nie w samym biurze, to zaraz przy wejściu. - Griffin? Tym razem bez „pana”. Mark ani drgnie. Znowu słyszy kroki, ale tym razem na drewnie - w biurze. Drzwi do toalety są otwarte i ze swojego miejsca Mark... Naraz ciszę zakłóca dźwięk telefonu komórkowego. Melodia z jakiegoś filmu. Słychać niecierpliwe westchnienie i telefon milknie. - Tak? - Chwila ciszy. - Nie ma po nim śladu, Shay. Na zewnątrz stoi cholerne auto, ale... sam nie wiem. Rozejrzę się jeszcze. - Głos oddala się. - Słuchaj, muszę kończyć. Dziewczyna może się tu pojawić w każdej chwili. Jeśli się nie odezwę, to zadzwoń za pół godziny, dobrze? Znowu kroki, na betonie, coraz cichsze. Nie ma po nim śladu? Dziewczyna? Pojawić w każdej chwili? Skąd on to wszystko wie? Mark klepie się po kieszeniach w poszukiwaniu telefonu, chce zadzwonić do Giny, ostrzec ją... cholera, nie ma komórki. Zostawił ją na posadzce, obok drewnianej skrzyni. Do diabła, co on narobił? Mark opiera się plecami o ścianę i zsuwa się w dół. Siada obok sedesu. Widać telefon do niej był błędem, bo... bo kimkolwiek jest ten facet, z całą pewnością podsłuchiwał... No i ten gość dzisiaj, pod Garryowen Institute, skąd wiedział, że Mark tam będzie? Widocznie cały czas go śledzili, obserwowali, podsłuchiwali i w ogóle... Ból jest teraz niemal nie do zniesienia i Mark czuje, jak pogrąża się jeszcze głębiej w otchłań ciemności. Nie poddaje się jednak. Podsuwa się z powrotem pod ścianę, podnosi się z podłogi, z powrotem do pozycji stojącej. Nie może do tego dopuścić. Nie może... Jednak może tylko pozostać tutaj, w magazynie, bo nie będzie miał najmniejszych szans, jeśli dojdzie do... Musi się stąd wydostać, wszcząć alarm, musi... Podnosi głowę. Wysoko nad sedesem jest okienko. Małe, ale... Opuszcza deskę. Wdrapuje się na muszlę, następnie na rezerwuar. Sięga do okienka i otwiera je na oścież. Do środka wdziera się zimne, orzeźwiające powietrze. Wykorzystując głęboko ukryte rezerwy energii, Mark podciąga się i przeciska przez otwór. Gdy jego tułów jest już na zewnątrz, uświadamia sobie, że nie ma czego się chwycić i spadnie na ziemię z wysokości blisko dwóch metrów. Tak też się dzieje. Sekundę wcześniej niż jest na to gotowy. Wydostanie się na tę ciemną alejkę kosztowało go mnóstwo energii, a teraz potrzebuje tyle samo, jeśli nie więcej, by znieść ból spowodowany upadkiem i nie krzyczeć... Przetacza się po zimnym, mokrym betonie i ściska lewą rękę, którą prawdopodobnie złamał. Z brodą wbitą w pierś tłumi krzyk. Po paru chwilach unosi głowę. Dwadzieścia metrów od niego, na końcu alejki, widzi wysoki, mieniący się monolit żółtego światła. Gdy Mark wpatruje się w niego, coś tamtędy przemyka. Jakaś postać. Próbuje się podnieść, ale uderza potylicą o ścianę. Kto to był? Ilu ich tu jest? Czy uda mu się stąd uciec? Musi dostać się do budki telefonicznej przy ulicy. Przynajmniej tam musi dotrzeć. Jeśli nie dalej. Próbuje poruszyć - prawą ręką, nogami, całym ciałem - ale nie może. Cokolwiek zrobi, zawsze kończy tak samo, w oślepiającej otchłani bólu. Bardzo powoli odwraca głowę i kieruje wzrok w stronę światła. Kręci mu się w głowie... Widzi podwójnie, potrójnie, wreszcie same smugi. Kto to był? Głowa opada mu ma pierś i Mark bezsilnie osuwa się w ciemność. Wtedy też pojawia się przerażająca myśl, że to mogła

być Gina. Taksówka zbliża się do ronda Cherryvale, a kilka minut później dojeżdża do parku przemysłowego. Gina zastanawia się, czy nie poprosić kierowcy, by zaczekał, ale postanawia tego nie robić. Zakłada, że Griffin ma samochód. Taksówka zatrzymuje się przy szeroko otwartym i bardzo wyraźnie oznaczonym wejściu. Gina płaci i wysiada, samochód zawraca i odjeżdża. Rozgląda się. Miejsce jest wyludnione, zimne i wietrzne. Wszystko jest skąpane w nienaturalnej żółtej poświacie lamp rozmieszczonych wzdłuż ogrodzenia. Przechodzi przez bramę, skręca w prawo i wchodzi w trzeci rząd budynków. Na drugim końcu widzi pokrytą graffiti ścianę. Przed pierwszą halą stoją dwie furgonetki i duża ciężarówka, poza tym dziedziniec jest pusty, jeśli nie liczyć kilku samochodów. Jeden z nich stoi zaparkowany, jak się domyśla, przed halą numer 46. Gina idzie w tamtą stronę. Trzyma się skąpanej w ciemności ściany z lewej strony. Zaczyna się denerwować. Co ona wyprawia? Wysoko na niebie, wśród przemykających skrawków chmur połyskuje księżyc. Wiatr gwiżdże w wąskich alejkach między magazynami. Gdy podchodzi do hali numer 46, w rządku okienek z matowego szkła wzdłuż dachu widzi, że w środku palą się światła. Samochód, saab, stoi na wprost stalowej bramy. Obok znajdują się czarne, metalowe drzwi z dzwonkiem i domofonem. Czy jest na to przygotowana? Prawdę powiedziawszy, nie bardzo. Zawiodło ją tu poczucie odpowiedzialności. Poza tym, jeśli ma być szczera, Mark Griffin spodobał się jej, kiedy się spotkali. Był miły, był interesujący, był przystojny. Zgoda, był też niezrównoważony i może nawet niebezpieczny, ale w tej chwili ten stan nie jest obcy jej samej. Naciska dzwonek. Mija co najmniej dziesięć sekund, nim dobiega ją jakikolwiek dźwięk. Słychać szczęknięcie zamka i drzwi się otwierają. Początkowo Gina nikogo nie widzi. Zupełnie, jakby drzwi otworzyły się automatycznie. Właśnie ma zawołać Marka po imieniu, gdy w wejściu ktoś się pojawia i przytrzymuje drzwi. Serce jej łomocze. Niski, przysadzisty mężczyzna po czterdziestce. - Eee... - Gina, nieprawdaż? Facet o okrągłej, nalanej twarzy jest ubrany w czarne dżinsy i zapinaną na suwak skórzaną kurtkę - podobną do tej, jaką sama ma na sobie. Gina nie rusza się, nie mówi też ani słowa. - Mark poprosił mnie, żebym na ciebie zaczekał - mówi. - Musiał pojechać do szpitala, do Świętego Felima. - O, nie... - Gina zasłania dłonią usta. - Wszystko z nim w porządku? - Cóż, mam taką nadzieję - wzdycha nieznajomy. - Dzwonił do mnie, bardzo przejęty. Mieszkam niedaleko - wyciąga rękę - wejdź na chwilę, wszystko ci opowiem. Gina robi krok przed siebie. Słowo „szpital” wciąż odbija się echem w jej głowie. Ledwie weszła do środka, uświadamia sobie... Mark ma numer jej komórki, dlaczego nie kazał temu facetowi do niej zadzwonić albo... Odwraca się. Nieznajomy zdążył już zamknąć drzwi. Opiera się o nie plecami. - Posłuchaj - Gina unosi rękę - chyba powinnam... - Nie, nie, wszystko w porządku - puszcza do niej oko - Ale muszę zamienić z tobą słówko. Gina nic nie mówi, nie reaguje, bo w tym mężczyźnie jest coś niepokojącego. Cisza między nimi robi się niezręczna. - Gdzie jest Mark? - pyta wreszcie. Głos ma spokojny i opanowany. - Cóż, na pewno nie w szpitalu. Jeszcze nie. Tyle ci mogę powiedzieć. Ale na pewno tam się, kurwa, znajdzie, jeśli nie będzie uważał. Na te słowa Gina traci rezon. Sama się w to wpakowała. Jak mogła być taka głupia? O Boże. Wszystkie jej domysły, wszystkie jej wątpliwości, jej paranoiczna ostrożność, jej strach przed złudzeniami. A teraz coś takiego? Kręci głową. To jej wina. - Gdzie on jest? - domaga się odpowiedzi. - Słuchaj, nie... - Facet milknie, a na jego twarzy pojawia się ironiczny uśmieszek. - Nie zaprzątaj sobie tym swojej ślicznej główki. Tacy jak on nie są tego warci. Gina wydaje z siebie jęk. Kim jest ta podła gnida? Odwraca się i robi kilka kroków, gdy nachodzi ją inne, jeszcze bardziej palące pytanie - czy są sami? Czy j est tu ktoś jeszcze? Ani żywej duszy. Widzi wydzielone w kącie biuro i rzędy palet ustawionych warstwami na drewnianych podestach po prawej stronie. Mały wózek widłowy. Drewnianą skrzynię. Hala jest jasno oświetlona przez fluorescencyjne świetlówki zwisające na łańcuchach pod sufitem. Ani śladu kogokolwiek. Ani śladu Marka. Odwraca się z powrotem i znowu spogląda na mężczyznę. Uważnie mu się przygląda. On robi to samo. Mierzy ją od stóp do głów. Ma okrągłą twarz i zaczerwienioną, niezdrową cerę. Rysy ma mało wyraziste i zacięte - jego usta to zaledwie szczelina, a oczy to małe i ciemne paciorki. Ma twarz utuczonego szczura. Szczurek. Wciąż opiera się plecami o drzwi. Gina zdaje sobie sprawę, że jest zdenerwowana. Postanawia jednak tego nie okazywać. - Kim, u diabła, jesteś? - chce wiedzieć. - Jestem... Poproszono mnie o dostarczenie wiadomości - odpowiada. - Dobrze. Posłuchajmy jej i sobie pójdę.

- Nie tak szybko, słoneczko. - Robi krok naprzód, odsuwając się od drzwi. - Po co się tak spieszyć? Gina przełyka ślinę. - Czy z Markiem wszystko w porządku? - powtarza pytanie. Może dlatego, że tylko to ją w tej chwili interesuje, może po to, by odwrócić jego uwagę. Szczurek wykrzywia usta w uśmiech. - Wiesz, jak to jest z tym szokiem pourazowym. Nigdy nie jest łatwo. Gina patrzy na niego z niedowierzaniem. Podsłuchiwał telefon Marka? Podsłuchał ich rozmowę. No jasne. Czyż to nie oczywiste? Dlatego się tu znalazł. Ale kim on jest? Dla kogo pracuje? I czy to też nie jest oczywiste? W poniedziałek wieczorem Mark powiedział, że zaczepił Larry'ego Bolgera, a zaledwie chwilę temu powiedział, że próbował go zaatakować - i choć Gina oczyściła Bolgera z podejrzeń, Mark najwidoczniej nie, co pewnie jest przyczyną tej niepożądanej uwagi, którą mu się poświęca. Ale jak to tłumaczy wizytę Szczurka? Na pewno nie jest funkcjonariuszem. Żadnej ze służb. Człowiek ministra? Wystarczy na niego popatrzeć. Gina jest oszołomiona. - Dla kogo pracujesz? - pyta. - Czyją wiadomość masz dostarczyć? - Mam dostarczyć? To się okaże. - Odsuwa się jeszcze dalej od drzwi. - Larry Bolger, tak? Pracujesz dla Larry'ego Bolgera. Szczurek wybucha śmiechem. - Nie masz bladego pojęcia, co, słoneczko? Zaczyna krążyć wokół niej. Powoli zatacza szeroki łuk. Nie spuszcza z niej oczu ani na moment. Gina zerka na drzwi, ale nie rusza się. Czy zamknął je na klucz? Odwraca się. - Szkoda fatygi - odzywa się nieznajomy. - Nie uciekniesz daleko. Gina znów przełyka ślinę. Teraz jest zdecydowanie niespokojna - niech będzie, przerażona - ale tym bardziej musi dowiedzieć się, o co chodzi. Nie przestaje się zastanawiać, skoro facet nie pracuje dla Bolgera, to dla kogo? To frustrujące. - No dobrze, posłuchaj - zagaduje, próbując wydobyć od niego jakieś konkrety. - Ta twoja wiadomość... O co chodzi? Szczurek chrząka. - Wiadomość? Chcesz wiadomości? - Tak. Oczywiście, że chcę. - Dobrze. Wsuwa rękę do kieszeni skórzanej kurtki i powoli coś z niej wyciąga. Serce Giny na moment przestaje bić. Pistolet. Do diabła. - No więc miałem tylko przekazać ci wiadomość - mówi nieznajomy - jeśli wiesz, o co mi chodzi - macha pistoletem w powietrzu - i mieć to z głowy. Ale teraz sam nie wiem. Może najpierw powinienem przekazać ci coś innego? Nie jesteś zbyt uprzejma, musisz przyznać. Chyba powinienem nauczyć cię dobrych manier. Gina patrzy przerażona, jak drugą rękę kładzie sobie na kroczu, lekko naciska i szybko nabiera powietrza w płuca. - No już - popędza ją ruchem głowy, niemal z niesmakiem - zrzuć to z siebie, nie mamy całej nocy. Chowa pistolet z powrotem i poklepuje kieszeń. - O Boże - szepcze Gina, ledwo słyszalnie - chyba żartujesz. Robi krok do tyłu. Lekko się chwieje i odwraca w prawo. Ma przed sobą wózek widłowy. Słabo jej. Pochyla się i wyciągniętymi rękami opiera się o wózek. Nie wie, czy nie zwymiotuje. Naraz wyostrza wzrok i dostrzega przedmiot leżący na błyszczącym, wytartym siedzeniu. - O tak - facet mruczy za jej plecami - to mi się podoba - w jego głosie słychać lekki dreszcz podniecenia. - Zostań tak... w tej pozycji. Gina nasłuchuje i liczy kroki napastnika, gdy ten podchodzi bliżej. Sięga po łom i chwyta go oburącz. Zbiera wszystkie siły, bierze szeroki zamach i uderza w bok poczerwieniałej tłustej twarzy mężczyzny. - Chodzi tylko o optykę - mówi Ray Sullivan - o percepcję. W dzisiejszych czasach, postenronowskich, postspitzerowskich czy jakoś tam, po prostu nie można sobie pozwolić na bezczynność. Norton zerka na zegarek. Wie, że jest jeszcze zbyt wcześnie. Nie może się jednak powstrzymać. Spogląda w swój talerz. Ledwie ruszył wątróbkę drobiową. Jedzenie to kolejny problem, narolet nigdy tak nie zaburzał mu apetytu. A może to nie efekt nalproksu. Może po prostu nie jest głodny. - Jak to powiedział Ike, jakiego zwrotu użył w odniesieniu do Nixona? - Sullivan przecina na pół główkę karczocha. - Po tym skandalu finansowym w pięćdziesiątym drugim? „Czysty jak psi kieł”? Już wtedy wiedział, o co chodzi. Ike nie był głupi, rozumiesz. Norton kręci głową. - Posłuchaj, Ray. Jeśli mówimy o Larrym, to chyba masz złe wyobrażenie. Tamte jego występki media włożyły już między zeszłotygodniowe wiadomości. Historią tego tygodnia jest to, jak Larry wrobił premiera w udzielenie mu stuprocentowego poparcia - zawiesza głos - a jeśli założyć, że co cię nie zabije, to cię wzmocni, można przypuszczać, że Larry zdobędzie najwyższe stanowisko i to szybciej, niż zakładaliśmy. Sullivan zamyśla się nad tym. Macza kawałek karczocha w sosie i wyciera nim talerz, pozostawiając na jego obwodzie ślad marsali i miodu. - Podoba mi się to - stwierdza z widelcem przy ustach. - Co cię nie zabije, to cię wzmocni. - Wiem, wiem. Kto to powiedział? Norton śmieje się. Odchylony do tyłu znów ukradkiem spogląda na zegarek. Ginie każda mijająca sekunda wydaje się elastyczna, jakby się rozciągała w wiele sekund nadmiaru wrażeń i przeciążenia zmysłów - fluorescencyjne światło nad jej głową jest zbyt jasne, powietrze wokół niej zbyt zimne, dudnienie w uszach i klatce piersiowej zbyt głośne. Nie jest pewna, czy da sobie radę.

Nie spuszczając oczu ze Szczurka i nie wypuszczając łomu z ręki, niezdarnie cofa się kilka kroków. Udaje jej się wyprostować. Próbuje ocenić sytuację. Szczurek się nie rusza. Trochę się zatoczył i upadł. Teraz leży na boku, zwrócony twarzą w drugą stronę, nie widzi więc, gdzie go trafiła. Z uniesionym łomem gotowa uderzyć ponownie, jeśli zajdzie taka konieczność, podchodzi bliżej, by dokładniej przyjrzeć się... Zwłokom? Na krótką chwilę zamiera. Przygląda się uważnie. Zauważa nieznaczny ruch. Ledwie dostrzegalny. Facet oddycha, bez dwóch zdań. Wycofuje się. Do diabła. Ulżyło jej i nie ulżyło. Ulżyło, bo go nie zabiła. W ogóle nie ulżyło, bo co teraz pocznie? Co, jeśli się ocknie? Cholera. Rozgląda się. Spod jednej z drewnianych palet wystaje cienki pasek plastiku używany do spinania przemysłowych ładunków. Odkłada łom, podchodzi bliżej i podnosi plastikową taśmę. Wsuwa rękę pod platformę i znajduje jeszcze jedną. Wraca, przyklęka obok Szczurka i za pomocą jednego z pasków związuje mu nogi na wysokości kostek. Nie idzie jej najlepiej, ale udaje się. Aby związać mu nadgarstki za plecami, musi go trochę przekręcić i wyciągnąć spod niego jego prawą rękę. Kiedy uznaje, że Szczurek jest wystarczająco mocno skrępowany, wsuwa rękę do kieszeni jego kurtki. Bardzo powoli wyciąga pistolet. Trzyma go między kciukiem a palcem wskazującym. Jest masywny i dosyć ciężki. Prostuje się, ostrożnie trzymając broń w wyciągniętej ręce. Podchodzi do drewnianej skrzyni obok pierwszego rzędu palet i odkłada pistolet na wieko. Następnie, opierając się plecami o skrzynię i wciąż zszokowana zastanawia się, co robić dalej. Uciekać? Zaczekać i zobaczyć, czy nic mu nie jest? Zadzwonić na policję? Po karetkę? Co robić? Gdy Gina rozważa wszystkie te pytania, spogląda na posadzkę i z roztargnieniem zauważa, że stoi na kawałku papieru albo tektury. Schyla się i podnosi kartę. Drżącą ręką obraca ją. To fotografia - stara, lekko wyblakła, teraz wydaje się lekko rozmyta. Przedstawia małą dziewczynkę. Ciemnowłosa postać na zdjęciu jest chuda i ma na sobie niebieską drelichową sukienkę. Nie uśmiecha się, ale ma psotną minę, jakby z całych sił tłumiła uśmiech, jakby grała w jakąś grę. Zdezorientowana Gina szybko się rozgląda - po posadzce, obok skrzyni, za skrzynią. Znajduje jeszcze dwa zdjęcia jedno przedstawia kobietę, drugie mężczyznę. Znajduje również telefon komórkowy, który odkłada na skrzynię obok pistoletu. Trzyma wszystkie trzy zdjęcia razem i każdemu po kolei dokładnie się przygląda. „Moja rodzina... Właśnie na nich patrzę...” Gina składa zdjęcia razem i je też odkłada na skrzynię. Z uczuciem ucisku w brzuchu sięga do kieszeni i wyjmuje własny telefon. Wybiera numer Marka Griffina i czeka, aż po paru sekundach telefon na skrzyni zaczyna dzwonić. Przerywa połączenie i chowa komórkę z powrotem do kieszeni. Co to ma znaczyć? Nim znajduje czas, by się nad tym zastanowić, coś innego absorbuje jej uwagę. Szczurek jęczy i wstaje, a w każdym razie próbuje. Gina obchodzi go szerokim łukiem. Trzyma się z daleka, ale natychmiast coś dostrzega. Tuż pod jego głową, na posadzce... krew. Na tle matowej szarości betonu błyszczy kilka karmazynowych kropli. Kuca, by lepiej się przyjrzeć w jakim stanie jest jego twarz. Owszem, widzi paskudne rozcięcie, ale nie może uwierzyć, że to może być jej dzieło. Szczurek otwiera oczy. Gina nagle cofa się wystraszona. - Jeeezu - jęczy mężczyzna. - Co się dzieje, kurwa? Gina nie traci równowagi. Siedzi w kucki i przygląda się, jak facet próbuje się ruszyć. Patrzy, jak wije się i kręci, jak powoli dociera do niego, co się stało. Do tej chwili nie patrzył w jej stronę, ale teraz ich oczy się spotkały. - Ty... - Gdzie jest Mark Griffin? - ...pizdo... - Gdzie on jest? Znowu jęczy i przez chwilę energicznie się wije. - Rozwiąż mnie - nakazuje. Najwidoczniej zdał sobie sprawę, że sam się nie uwolni. Gina wstaje. - Powiedz mi, gdzie jest Mark Griffin. - Nie mam cholernego pojęcia, gdzie. - Owszem, masz. Słyszałeś, jak przez telefon tłumaczył mi, jak tu trafić, potem zjawiłeś się tu, zanim przyjechałam, i gdzieś go zabrałeś. Gdzie? Ma ochotę zaakcentować pytanie kopniakiem w brzuch albo krocze, ale się powstrzymuje. - Odpieprz się. Gina bierze głęboki wdech. Wie, że jeśli facet będzie grał na czas, to ona zacznie mięknąć. Straci przewagę. - Jeśli nie odpowiesz na moje pytania - przemawia, wyjmując telefon - to może zechcesz się otworzyć przed policją. - Ha. Co to ma znaczyć? Czeka, aż może powie coś jeszcze. Szczurek jednak milczy. Gina trzyma telefon i próbuje się skupić. - Dalej - podpuszcza ją. - Świetnie. Dzwoń po gliny. Gina waha się. - Taki mam zamiar. - Wspaniale. Nie mogę się doczekać, jak będziesz się z tego tłumaczyć. - Odwraca głowę, by pokazać jej ranę. - Sprawię, że armia wściekłych prawników dobierze ci się do dupy i rzuci do gardła tak szybko, że będziesz żałowała, że to nie ja ciebie wydymałem. Co zresztą w swoim czasie zrobię, kiedy wypuszczą cię za kaucją. Gra na czas. Po co miałby próbować odwieść ją od tego pomysłu, jeśli to, co mówi, jest prawdą? Z drugiej jednak strony, prawdopodobnie ma rację. Przyjadą gliny i kogo aresztują? Jego? Dlaczego? O co go oskarżą? O bycie związanym i pobitym? I jak ma nie wyjść na obłąkaną i niezrównoważoną?

Odkłada telefon na posadzkę. - Masz rację. - Co? - Masz rację. To nie po policję powinnam zadzwonić. Chowa telefon do kieszeni kurtki i wydobywa portfel. Przeszukuje go i wyjmuje wizytówkę. Odkłada portfel i na powrót sięga po komórkę. Spogląda na Szczurka. W jednej ręce trzyma wizytówkę, w drugiej telefon. Kciuk jest w pozycji bojowej, gotów do wybrania numeru. - Gdzie on jest? - Wypchaj się. Gina wystukuje numer, odwraca się na pięcie i odchodzi. Po kilku krokach słyszy sygnał. Ponownie spogląda na wizytówkę i przełyka ślinę. Usługi elektryczne. Czekanie. Trzask. - Halo? Gina wsuwa wizytówkę do tylnej kieszeni dżinsów. - Terry? Mówi Gina Rafferty. Cisza. - Proszę, proszę. Co słychać, moja droga? - W porządku - zamyka oczy. - Słuchaj, chyba potrzebna mi twoja pomoc w pewnej sprawie. Norton siedzi pochylony maksymalnie do przodu, z łokciami na stole i czuje, jak telefon komórkowy wbija mu się w żebra. Jest w wewnętrznej kieszeni marynarki. Marzy, by wreszcie zadzwonił. - ...więc chcielibyśmy, żebyś to przemyślał - mówi Sullivan. - To znaczy sądzimy, że w tutejszym klimacie ma to sens. Sullivan proponuje wprowadzenie ostatnich poprawek do projektu przedsięwzięcia, które wkrótce będzie nazywać się Amcan Building - i przedstawienie ich zarządowi: instalację optycznych drzwi obrotowych z czujnikami na podczerwień. - W zasadzie to system weryfikacji oparty na kartach identyfikacyjnych, ale można go też wyposażyć w barierki, stalowe ramię lub wysuwane skrzydło. Barierki nie są konieczne, ale zwiększają poczucie, jak my to mówimy, komfortu psychicznego. Norton spogląda na Sullivana i próbuje się skoncentrować. - Nie wiem, Ray. Zgoda, jesteście głównym najemcą, ale jest jeszcze kilkunastu innych i wątpię, czy którykolwiek z nich zgodzi się z waszą oceną zagrożenia. A już na pewno nie będą chcieli partycypować w kosztach. - Wierz mi, Paddy, na dłuższą metę to się opłaci. Wystarczy jeden alarm, jeden świr i już jesteśmy na czele stawki. U nas, po jedenastym września, montowanie tych systemów to zupełnie normalna procedura. Norton dostrzega w tym pewną logikę. Taka instalacja mogłaby niczym magnes przyciągnąć amerykańskie firmy obawiające się inwestowania w coraz bardziej wystawionej na ataki Europie. Dziś wieczorem nie jest jednak w odpowiednim nastroju, by analizować tę sprawę. Znów patrzy na zegarek, tym razem nie dbając o dyskrecję. Kiedy Fitz ma zamiar zadzwonić? - Paddy? - Ray Sullivan pochyla się do przodu - dobrze się czujesz? - Tak, tak. - Wolałbyś teraz być gdzieś indziej? - Nie... oczywiście, że nie. Norton zajmuje się resztką jedzenia na talerzu. Koprem włoskim i ostatnim kawałkiem żabnicy. Może to on powinien zadzwonić do Fitza? Gdy Gina powraca na swoją pozycję przy drewnianej skrzyni, ogarniają nagła fala zmęczenia. Przygląda się Szczurkowi z góry. Niewątpliwie cierpi, bo po takim czasie jego zapas adrenaliny musi być mocno uszczuplony. - Nie masz o niczym pojęcia - odzywa się po chwili. Z trudem wydobywa słowa. - Mówię ci. Nie pogarszaj swojej i tak już beznadziejnej sytuacji. Gina nie ma ochoty go słuchać. Rozgląda się, spostrzega coś na posadzce obok wózka, podchodzi tam i podnosi to. Trzymając przedmiot za plecami, podchodzi do Szczurka i znowu przykuca. - Gdzie on jest?-pyta po raz kolejny. - Pierdol się. - Nie powiesz mi, tak? - Nie. - Ani dla kogo pracujesz, tak? - Nie. - Ani kto zabił mojego brata, co? Co? Co? - Nie, ty pierdolona... Jednym, zwinnym ruchem wciska mu głęboko do ust brudną, zaolejoną i posklejaną szmatę. Przy wtórze odgłosów dławienia się wstaje i wraca do skrzyni. Przez następnych parę minut kilkakrotnie spogląda na zegarek. Powinna poprosić Terry'ego Stacka, żeby zabrał ze sobą trochę Valium, xanaksu albo czegoś podobnego. Chciałaby przynajmniej papierosa. Rzuciła palenie, ale w ciągu ostatnich kilku tygodni nieraz miała ochotę zapalić, jednak za każdym razem oparła się pokusie. Gdyby teraz miała przed sobą paczkę, nie zastanawiałaby się ani sekundy. Wtedy przychodzi jej do głowy, że on może mieć fajki. Oddala się od skrzyni i znowu podchodzi do Szczurka. Na jej widok sztywnieje. Wytrzeszcza oczy i mamrocze coś przez szmatę. Zupełnie, jakby spodziewał się, że go kopnie - co nadal ją kusi, ale zamiast tego pochyla się i dla ochrony wystawia przed siebie rękę. Szczurek robi nagły ruch i serce Giny zamiera na moment. Ale przecież on nigdzie nie pójdzie. Rana z boku jego twarzy wygląda paskudnie, jest głęboka i brudna. Ale co może zrobić? Naprawdę się przejmuje, ale właściwie po co? Nie wyobraża sobie przecież, że Terry Stack, kiedy się tu zjawi, zajmie się przemywaniem rany ciepłą wodą i

delikatnie zaaplikuje środki dezynfekcyjne i plaster. Unikając kontaktu wzrokowego, sięga do jego kieszeni. Pierwsza rzecz, jaką z niej wyjmuje, to telefon komórkowy, który odkłada na posadzkę. Następnie wydobywa paczkę papierosów Major i zapalniczkę Zippo. Wolałaby coś słabszego - kiedyś paliła camele light - ale majory będą dobre. Chowa papierosy i zapalniczkę do swojej kieszeni i spogląda na komórkę. Powinna była pomyśleć o tym wcześniej. Co, jeśli ten telefon zadzwoni? Cholera. Mógłby przyprawić ją o zawał. Podnosi telefon i dziarskim krokiem rusza w stronę stalowych drzwi. Otwiera je i wychodzi na zimne powietrze. Podnosi rękę i wyrzuca telefon jak najdalej potrafi. Ledwie słyszy, jak ląduje gdzieś po drugiej stronie oświetlonego dziedzińca. Odwraca się. Gdy wraca do magazynu, zatrzymuje się na moment i rozgląda. Oprócz nich nikogo tu nie ma, prawda? Na przeciwległej ścianie hali są jeszcze jedne drzwi. Podchodzi i łapie za klamkę, ale są zamknięte. Następnie - nie spuszczając oka ze Szczurka - podchodzi do biura i wtyka głowę do środka. Pusto. Gina idzie w kierunku drewnianej skrzyni. Wyjmuje z kieszeni papierosy i zapala jednego. Trzęsą jej się ręce, ale pierwsze zaciągnięcie smakuje wyśmienicie, lepiej niż mogłaby się spodziewać. Skład chemiczny jej mózgu przechodzi serię szybkich zmian i jej nastrój gwałtownie się poprawia. Trwa to jednak tylko kilka sekund. Następne zaciągnięcie i kolejne już są zwyczajne. Po jeszcze kilku spogląda na zegarek. Kiedy ten Stack tu przyjedzie? Za pięć? Dziesięć minut? I co potem? Kończy papierosa, upuszcza go na posadzkę i przydeptuje. Podnosi pistolet i zaczyna mu się przyglądać. Pierwszy raz w życiu ma w ręku broń i czuje się dziwnie. Czy jest naładowany? Odbezpieczony? Co z odrzutem? Nie wie nawet, co to oznacza. Ale czy tak naprawdę chce wiedzieć? Czyż nie dlatego właśnie zadzwoniła do Terry'ego Stacka? Odkłada broń. Podchodzi do Szczurka. Facet lekko odwraca głowę i spogląda na nią. - Posłuchaj - mówi - zapytam cię jeszcze raz, okej? Milczy. Czeka na jakiś znak od niego, że zrozumiał, ale ten tylko się na nią gapi. - No dobrze. Gdzie on jest? Co mu zrobiłeś? Szczurek chyba coś mamrocze, ale Gina nie jest pewna, czy odpowiedział na pytanie. Pochyla się i wyjmuje mu szmatę z ust. - Gdzie on jest? - pyta po raz kolejny. - Wypchaj się, suko. Gina prostuje się. - Wiesz, do kogo przed chwilą dzwoniłam? - Do pieprzonego przyjaciela? - Żebyś wiedział. Słyszałeś o Terrym Stacku? Nie reaguje w żaden widoczny sposób, ale Gina widzi w jego oczach, że jest zaskoczony. - Tak... - kiwa głową. - Tak myślałam. Nagle podnosi wzrok, słysząc dobiegający z zewnątrz dźwięk. Samochód. - To on - obwieszcza i się odwraca. Ze skrzyni podnosi pistolet, telefon i zdjęcia. Upycha je w kieszeniach. Podchodzi do stalowych drzwi, otwiera je i wygląda na dziedziniec. Nieopodal saaba stoi nieoznakowana furgonetka. Drzwi po obu stronach otwierają się równocześnie i z auta wysiada dwóch mężczyzn. Kiedy podchodzą bliżej, Gina widzi, że jeden z nich coś trzyma - teczkę lub - o Boże, oczywiście - skrzynkę z narzędziami. Terry Stack podchodzi do drzwi. - Jak leci, Gina? - zagaduje z uśmiechem. - Cieszę się, że do mnie zadzwoniłaś. Dobrze zrobiłaś. Gina wzrusza ramionami. Jest jej zimno, jest zmęczona i nagle zaczyna się czuć zagubiona. Niczego nie pragnie bardziej niż pęknąć, rozpłakać się i szlochać, ale Terry Stack byłby tym zachwycony. Z największą przyjemnością przytuliłby ją i pocieszył. „Ciii... złotko. Wszystko będzie dobrze”. Gina cofa się i przytrzymuje drzwi. - Tam jest. - Wskazuje ręką. Ubrany w płaszcz Terry Stack energicznie wkracza do magazynu. Za nim podąża drugi mężczyzna, młodszy i odziany w regulaminową szarą bluzę z kapturem. To ten młodszy niesie skrzynkę z narzędziami. Stack odwraca się do Giny. - Pracujesz w oprogramowaniach, tak? - zagaduje. - Tak mówiłaś. Odzyskiwanie danych? Gina kiwa głową, ale nie mówi ani słowa. - Wiesz, sam jestem całkiem niezły w wydobywaniu danych, więc nie martw się, moja droga. Poradzimy sobie. Gina chce go powstrzymać, cofnąć czas, ale... - Potrzebuję tylko dowiedzieć się... - Wiem, Gina, wiem. Mówiłaś przez telefon. W porządku. Panuję nad sytuacją. Gina wzdycha i idzie za dwójką mężczyzn. Ci podchodzą do Szczurka leżącego na posadzce. Terry Stack pochyla się i zerka na jeńca. - O Jezu - odzywa się, na wpół ze śmiechem. - Zobacz, kogo tu mamy! - Prostuje się i zaciera ręce - Fitz, stary druhu, jak się masz? Fitz. Wygląda na to, że go znają. To dobrze czy źle? Gina zerka i jakby w odpowiedzi na swoje pytanie dostrzega, że Fitz wije się, trzęsie, a do tego właśnie się zsikał. Terry Stack wymierza mu błyskawicznego kopniaka w brzuch. Gina krztusi się. - Shay, otwórz skrzynkę, proszę - komenderuje Terry Stack - i znajdź mi tu jakieś gniazdko. Gina kręci głową.

- Ja... będę na zewnątrz - wydusza szeptem. Nie oglądając się za siebie, idzie wprost do stalowych drzwi, otwiera je i wychodzi na zimne nocne powietrze. Po uzyskaniu od Nortona obietnicy, że ten pomyśli o optycznych drzwiach obrotowych, Ray Sullivan opowiada anegdotkę o swoim ojcu, ponoć legendarnym dyrektorze reklamy na Madison Avenue, Dicku Sullivanie. Historia jest o tym, jak jakaś mieścina w Kalifornii w latach sześćdziesiątych w celach marketingowych postanowiła zmienić sobie nazwę i wynajęła Sullivana seniora, który kreślił swoje pomysły na serwetce podczas lunchu z członkami rady miasta. Norton jednak w życiu nie słyszał o weteranie reklamy i w zasadzie w ogóle nie słucha Sullivana. Nim podano kawę, Sullivan junior jest już przy innej historyjce i bardzo się ożywia. Wykonuje mnóstwo gestów i naśladuje różne głosy. Norton zajmuje się cukrem i śmietanką. W pewnej chwili nastaje cisza. Norton podnosi wzrok. Sullivan wpatruje się w niego. Jak szybko się okazuje, właśnie zadał mu pytanie. Norton tylko odwzajemnia spojrzenie. Następnie wstaje od stołu. - Ray, przepraszam. Muszę na chwilę wyjść na zewnątrz. Zaraz wracam. Maszeruje przez restaurację. Idzie do głównego wejścia. Gdy dociera do recepcji, sięga do kieszeni marynarki. Gina po raz kolejny zaciąga się papierosem. Dobiega ją krótki, ostry i przenikliwy dźwięk. Podnosi wzrok i przez kilka sekund ani drgnie. Nasłuchuje. Tak naprawdę nie jest pewna, czy to nie dźwięk przyniesiony wiatrem z oddali. Zamyka oczy. Nie jest też pewna, czy dźwięk nie pochodzi gdzieś stąd, tuż za nią i czy nie był to krzyk. Szybko wychodzi na środek wietrznego, oświetlonego dziedzińca. Papieros w ręce świetnie absorbuje jej uwagę, choć w normalnych okolicznościach wymiotowałaby na czworakach. Po chwili czuje się za bardzo widoczna i rusza do przeciwnego kąta dziedzińca. Hale tutaj są większe. Mają bardziej rozbudowane rampy, z metalowymi daszkami i betonowymi podjazdami. Kuli się w kąciku przy jednej z nich. Gasi papierosa i natychmiast zaczyna się trząść. Ile to będzie trwało? Nie ma pojęcia. Nie ma też punktu odniesienia. Jedno tylko wie na pewno: sprawy zaczynają się wyjaśniać. Kilka sekund później, jak na zawołanie, słyszy kolejny dziwny dźwięk. Robi krok naprzód. Tym razem z całą pewnością nie jest to krzyk. Dochodzi z bliska. Więc co to jest? Wiatr zmienia kierunek. Przez sekundę czy dwie dźwięk staje się wyraźniejszy. Cholerny dzwonek komórki? Patrzy w dół i dostrzega komórkę Fitza. Leży na ziemi kilka metrów przed nią i rozbrzmiewa muzyką z westernu któregoś z Clintem Eastwoodem w roli głównej i słowem „dolary” w tytule. Przewraca oczami i podchodzi do malutkiego, pulsującego niebieską poświatą przedmiotu. Kiedy podchodzi, by podnieść telefon, krew uderza jej do głowy. Zamiera na widok nazwiska dzwoniącego na ekranie. Zatrzymuje się i próbuje się uspokoić. Trzyma telefon w wyprostowanej ręce i intensywnie się w niego wpatruje. Na sekundę przed tym, jak telefon dzwoni po raz ostatni i gaśnie, Gina widzi wyraźnie. Bardzo wyraźnie. Nie tylko tamte dwa wyrazy na wyświetlaczu, nie tylko nazwisko. Wszystko. Nie zostawia wiadomości. Po co? Wie, że jego numer wyświetli się jako nieodebrane połączenie. Stojąc pod portykiem, wpatruje się w trawnik przed hotelem. Spogląda dalej, na cichą, przedmiejską spokojną Ballsbridge. Dlaczego Fitz nie odebrał? Norton skręca w prawo i robi kilka kroków wzdłuż wypielęgnowanej ścieżki. Naprawdę chce wierzyć, że Fitz jest zajęty - że jest rzetelny i skrupulatny. Ale coś mu na to nie pozwala. Siedzący gdzieś w żołądku niepokój. Spogląda na zegarek i bezgłośnie porusza ustami. - Cholera. Problem w tym, że nie ma nikogo innego, do kogo mógłby zadzwonić. Nie ma wyjścia, musi czekać. Zawraca w stronę portyku. Dzwoni telefon. Zatrzymuje się gwałtownie. W myślach dziękuje niebiosom. Grzebie w kieszeni, lecz gdy dobywa telefonu, widzi, że to Miriam. - Szlag - mówi na głos, na tyle głośno, by przyciągnąć zdziwione spojrzenie umundurowanego portiera stojącego przy wejściu do hotelu. Wpatruje się w wyświetlacz i postanawia nie odbierać. Wciąż się do siebie nie odzywają, dlaczego więc mieliby rozmawiać przez cholerny telefon? Jeśli będzie ciekaw recenzji sztuki Friela, przeczyta ją rano w „Irish Timesie”. Chowa telefon i wchodzi z powrotem do środka. Gdy Gina stoi i wpatruje się w halę numer 46, wreszcie widzi pionową szczelinę światła. Stalowe drzwi najpierw uchylają się, potem stają otworem. Terry Stack wychodzi i się rozgląda. - Gina? Robi parę kroków naprzód. - Tu jestem. Stack zauważa ją i rusza przez dziedziniec, stukając butami po betonie. Gina zauważa, że trzęsie się z zimna, choć jest opatulony płaszczem. Stoi i czeka. Wciąż jest w szoku z powodu nazwiska, które widziała na wyświetlaczu komórki Fitza. Paddy Norton?

Tamtego dnia był taki przekonujący - jego oburzenie tym, co się stało, jego zniecierpliwienie jej osobą. Wydawał się też zraniony i smutny. Gina bezskutecznie próbuje sobie przypomnieć cokolwiek podejrzanego w jego zachowaniu. Nic takiego nie było. Terry Stack zatrzymuje się dokładnie na wprost niej. - No dobra - odzywa się. Gina patrzy na niego, ale myśli o czymś zupełnie innym, o rzeczach, które sobie przypomniała, o pytaniach dotyczących Nortona i jej brata, na przykład. Tamtego wieczoru byli na drinku w mieście. Ale gdzie? O której godzinie? O czym rozmawiali? - Gina? - Tak. - Szybka aktualizacja. Ten mały gnojek to były działacz INLA, Martin Fitzpatrick, republikański... - Republikański socjalista? - Socjalista, akurat - Stack wybucha śmiechem - ma z dwadzieścia mieszkań w całym mieście i prowadzi własną firmę ochroniarską. High King. Zajmują się zabezpieczaniem placów budowy i innych takich. - Place budowy? - Tak. Głównie. Gina potakuje ruchem głowy. Robi mądre miny. Czuje się oszołomiona. Czuje się pijana. - W każdym razie - ciągnie Stack - to on zorganizował zamach na Noela. Tyle z niego wyciągnąłem. I zabił twojego brata. - O mój Boże. - Tak, ma na sumieniu obu. To łajdak... - Jak? Jak on...? - Hamulce. Pogrzebał w hamulcach w jego samochodzie. Upił go i... - O mój Boże - bierze głęboki wdech. - Dlaczego? - Jeszcze nie wiem. Pracuję nad tym. Daj nam jeszcze trochę czasu. - Mark Griffin? - Gina pyta jeszcze raz, niemal szeptem. - Tego też jeszcze nie wiem. Idzie w zaparte, twierdzi, że nie wie, gdzie on jest, że jak przyjechał, to nikogo tu nie było, ale to bzdury. Wyciągniemy to z niego, nie martw się. Kwestia odpowiedniej stymulacji, podniesienia... Gina przełyka ślinę. - ...progu, jeśli wiesz, o co mi chodzi. Wie, oczywiście teoretycznie. Chce, żeby Fitz powiedział mu tyle, ile trzeba. Chce zakończyć tę sprawę, chociaż to właśnie ona ją zaczęła. Mówi jednak coś zupełnie innego. - Niech opowie o facecie o nazwisku Paddy Norton. Stack marszczy brew. - Paddy Norton? Właściciel Winterland Properties, tak? - Tak. - To... główny klient High King. - Niech będzie - odpowiada Gina - ale jestem pewna, że odkryjecie, że Norton to również Che Guevara, który zlecił tę robotę. - Do diabła. - Stack jest pod wrażeniem. - Skąd ty to wiesz? Gina ma w kieszeni telefon Fitza, ale nie chce mu go oddawać. Ignoruje pytanie. Poza tym, czyż teraz nie jest to oczywiste? - Niech poda powód tego wszystkiego, dobrze? Dlaczego? Co zrobił Noel? - Zawiesza głos. - Mój Noel - kiedy to mówi, czuje ukłucie bólu gdzieś w czaszce. Ale nie czas na to. Wpatruje się w oczy Terry'ego Stacka. - Zrobisz to dla mnie? - Oczywiście, że tak, moja droga. Boże... Przez chwilę odwzajemnia jej spojrzenie. To dłuższa chwila, ale ona nie odwraca wzroku, nawet nie mruga. Czuje się nienaturalnie, odrętwiała, jakby zażyła narkotyki. - Słuchaj - mówi wreszcie Stack, nieco zbyt ochoczo. - Wracam, jak tylko będę mógł - zerka na zegarek. - Poczekasz tutaj? Potwierdza ruchem głowy. - Zresztą - mlaska językiem i puszcza do niej oko - nie zamykam drzwi. Wraca na drugi koniec dziedzińca. Gina patrzy, jak znika za stalowymi drzwiami. Następnie cofa się do betonowej rampy i przykuca w kącie. Cała się trzęsie. Po chwili wyjmuje paczkę papierosów, spogląda na nią i wyrzuca. To samo robi z zapalniczką. Wydobywa komórkę Fitza, ale nie patrzy na nią. Ją też ma ochotę wyrzucić, ale się powstrzymuje. Telefon pewnie kryje dowody, numery, wiadomości. Przerzuca aparat z ręki do ręki. Paddy Norton. Wyobraża go sobie - korpulentnego, szacownego pana z przeszywającymi, błękitnymi oczami i łagodną, pulchną twarzą, jego pasemka siwych włosów, drogi płaszcz. Przypomina sobie też jego zapach - woda kolońska, miętówki, cygara, zapach pieniędzy. Potem myśli o Martinie Fitzpatricku. Spogląda w stronę hali numer 46. Czy ten zwalisty kawał ścierwa z INLA wykonywał polecenia pochodzące bezpośrednio od Nortona? Czy wykonywał je osobiście? Spuszcza głowę i zamyka oczy. Jeśli okaże się, że tak, a tak podejrzewa, pewnie już to wiadomo... to co się teraz stanie? Tutaj. Tego wieczoru. Terry Stack przysiągł, że ten, kto zabił młodego Noela, zapłaci za to. Czy stanie się właśnie to - w bezpośrednim następstwie jej działań? Nagle robi się jej niedobrze. Niech opowie. Zrobisz to dla mnie? O, Boże. Walcząc z mdłościami, bierze głęboki wdech i otwiera oczy. Jednak pierwsza rzecz, którą widzi, sprawia, że jej serce zamiera. Przyciemniony wyświetlacz telefonu w jej dłoni. Naciska przycisk i ekran rozświetla się. Pięć nieodebranych połączeń. Jako ostatni dzwonił Norton, zaledwie chwilę temu. A pozostałe? Nie wie, ale zastanawia się, czy wszystkie pochodzą z ostatnich dwudziestu minut. Czy to możliwe lub choć prawdopodobne? Oczywiście, że tak. Uderza ją, co to może oznaczać. Zdaje sobie też sprawę, że jest zbyt późno, by cokolwiek z tym zrobić. Z lewej strony słyszy bowiem ponad wszelką wątpliwość dźwięk nadjeżdżającego samochodu.

Odwraca się, by się przyjrzeć, i zamiera. Mała biała furgonetka z piskiem hamulców zatrzymuje się obok saaba. Otwierają się obie pary przednich drzwi. Wysiada dwóch mężczyzn, potem trzeci. Coś niosą. Gina nie widzi wyraźnie, ale to chyba kile bejsbolowe. Nie ma sensu się ruszać ani chować - może i ją tutaj widać, ale mężczyźni spieszą się i raczej nie patrzą w jej stronę. Przechodzi jej przez myśl, by zadzwonić i ostrzec Stacka, ale nie ma czasu - wszystko dzieje się zbyt szybko. Trójka mężczyzn zatrzymuje się przed stalowymi drzwiami, otwierają je kopniakiem i wsypują się do środka. Drzwi stoją otworem. W tej samej chwili z drugiego końca dziedzińca przez wiatr dobiegają ją głosy... krzyki... głośny trzask, więcej krzyków i jeszcze dwa głośne trzaski. Gina jest sparaliżowana. Dreszcze ustały. Ledwie oddycha. Krzyki trwają chwilę, następnie milkną. Zapada cisza. Na jakieś... dziesięć, piętnaście sekund? Nie wie, traci poczucie czasu. Już ma wychylić się i wstać, kiedy coś dostrzega. Jakiś cień w drzwiach porusza się. Wciąż nieruchoma, przygląda się, jak jakaś postać, potem dwie wyłaniają się z magazynu i wchodzą w snop żółtego światła. Pierwsza postać utyka. Druga jest zgięta wpół i kurczowo trzyma się pierwszej. - Auuu... Boże... Cholera. To ten kuśtykający. Drugi jęczy lub płacze. Chwilę im to zajmuje nim docierają do furgonetki. Auto jest tak zaparkowane, że Gina nie widzi go wyraźnie, ale słyszy, jak drzwi otwierają się i chwilę później zatrzaskują. Następnie pierwszy facet, podskakując na jednej nodze, okrąża samochód i zajmuje miejsce kierowcy. Silnik zapala natychmiast. Samochód cofa się, jakby miał wjechać prosto w Ginę, ale nagle zakręca i z piskiem opon odjeżdża w kierunku wyjazdu i ulicy. Mark otwiera oczy. Jest pobudzony, chyba tą straszliwą ciszą, tym nieprzyzwoitym bezruchem. Chwilę temu był pogrążony we śnie, paskudnym śnie - piekielnym, szaleńczym, głośnym i... no jasne. Właśnie sobie uświadamia, że to nie był sen. Co oznacza, że właśnie usłyszał strzały. Prawdziwe. Jakby krzyki i pisk opon. Tak jak głosy, które słyszał wcześniej z otwartego okienka dwa metry nad nim. Rozmowa, krzyki, awantura. To też musiało dziać się naprawdę. W odpowiedzi na paniczne impulsy docierające do mózgu próbuje się ruszyć, ale nie jest w stanie. Ból jest zbyt silny i przenikliwy. Niczym arktyczne zimno. Czuje się jak uwięziony w betonie. Ale co z Giną? Czy ona...? Składa usta, by wypowiedzieć jej imię. Nie próbuje jej wołać, bo wie, że nie wydobędzie słowa. Nie wydaje żadnego dźwięku. Co się dzieje? Znów zamyka oczy. Mocno je zaciska. Widzi kalejdoskop. On ściągnął tu Ginę. On jest za to odpowiedzialny. Taksówki z gazet pojawiają się na brzegu... To jego wina. I czekają, by ją stąd zabrać... Mija kilka minut, nim Gina odważa się ruszyć, czy choćby oderwać oczy od stalowych drzwi po drugiej stronie dziedzińca. Wreszcie odwraca wzrok. Wyciąga rękę i z trudem wstaje. Wsuwa do kieszeni telefon Fitza. Robi krok naprzód, ale natychmiast się zatrzymuje na dźwięk własnych butów na betonie. Nie chce zwracać na siebie uwagi. Nie chce, by ktoś ją zobaczył, a zwłaszcza ktoś, kto mógłby wyjść zza tamtych drzwi. Rozgląda się. Pomijając wiatr, panuje absolutna cisza. Odwraca się w lewo i rusza. Teraz musi tylko iść i za dziesięć czy piętnaście minut będzie daleko, za rondem, na osiedlu mieszkaniowym blisko pubu, blisko ludzi. Będzie bezpieczna. W połowie drogi do wyjścia zatrzymuje się jednak i odwraca. Waha się. Nagle rusza w kierunku, z którego przyszła. Nie może tak po prostu odejść. Musi się dowiedzieć, co się stało. Musi się upewnić, że zrobiła wszystko, co było w jej mocy. Musi mieć świadomość, że nie zostawiła tego i nie odeszła. Stalowe drzwi do magazynu stoją otworem. Podchodzi bliżej i dostrzega krwawe smugi na posadzce. Widzi też krew na zewnątrz - ślad na betonie kończący się tam, gdzie stała furgonetka. Przełyka ślinę i obejmuje się rękami. Przecież to ona rozlała pierwszą krew tej nocy - i to nie zostanie jej wybaczone. Przechodzi przez próg. Jej wzrok potrzebuje chwili, by przyzwyczaić się do fluorescencyjnego światła. Jest to ulotny moment, po którym przed jej oczami materializuje się istny horror. Po drodze szybko policzyła... dwóch uciekło, czyli w środku powinno zostać czterech. I tylu też jest. Wszyscy leżą plackiem na podłodze - dwóch tu, dwóch tam. I tak musi ich policzyć - jeden, dwa, trzy, cztery - i to nie raz, jakby sobie nie ufała, że potrafi poprawnie przeprowadzić ten prosty rachunek. Potem uderzają odór. Ostry i przytłaczający, mieszanina dymu, szczyn i gówna, jak domyśla się, rozglądając wokół. Po lewej stronie leży trzeci facet z białej furgonetki ubrany w szary dres. Leży na wznak, z dziurą po kuli na czole. W ręku wciąż trzyma coś, co Gina uznała za kij do bejsbola, ale teraz rozpoznaje maczetę. Broń jest umazana krwią. Metr dalej leży Terry Stack. Skulony na posadzce, twarzą zwrócony do Giny. Ma otwarte oczy i rozpłataną szyję - widać czyste, głębokie cięcie maczety. Wszędzie wokół mnóstwo krwi. W dłoni trzyma pistolet. Po prawej stronie, obok palet, leży młody wspólnik Stacka, również na boku, ale twarzą zwrócony w drugą stronę. Wokół jego nóg tworzy się kałuża krwi. Gina podchodzi kilka kroków, by bliżej się przyjrzeć. Wciąż oddycha. Pochyla się nad nim i upewnia się, że jego klatka piersiowa unosi się i opada. Jest nieprzytomny, ale niewątpliwie

oddycha. Gina prostuje się. Bardzo powoli odwraca się, by przyjrzeć się temu, na co wcześniej ledwie rzuciła okiem. Wtedy musiała odwrócić wzrok, zanim wyklarował jej się spójny obraz. Martin Fitzgerald leży na podłodze. Jest w tej samej pozycji, co wcześniej, nadal związany, ale teraz dżinsy i bokserki ma zsunięte do kostek. Do genitaliów ma przyczepione małe zaciski i przewody. Kable podłączono do czarnego, prostokątnego urządzenia, stojącego na podłodze obok skrzynki z narzędziami. Urządzenie jest połączone z gniazdkiem za pomocą przedłużacza. Fitzgerald wypróżnił się, bardzo paskudnie - fekalia sączą się po obu jego bokach. Do tego wymiotował - zarzygał sobie szyję i tors. W ustach i na brodzie wciąż ma wymiociny. Wygląda nawet na to, że się nimi zadławił. A może nie. Nie jest pewna. Przecież to właściwie nie ma znaczenia. Na jego twarzy maluje się zaskoczenie i przerażenie. Jest jak... skamieniała. Ten mężczyzna - nie zapominając, oczywiście, o rozcięciu z boku głowy - stanowi najokropniejszy, najobrzydliwszy, najbardziej odrażający widok, z jakim spotkała się Gina w całym swoim życiu. Odwraca wzrok. W pierwszym odruchu chce wymiotować albo krzyczeć, ale by nie zwiększać łącznej ilości wydzielin, opanowuje się i wychodzi na zewnątrz. Ostrożnie stąpa między strumieniami moczu i kałużami krwi na posadzce magazynu. W pewnym momencie dzwoni czyjaś komórka. Gina zamiera. Dzwonek przypominający wściekłą katarynkę przecina ciszę niczym krzyk. Z bijącym sercem czeka, aż telefon umilknie, ale w połowie melodii odzywa się inny. Tym razem słychać absurdalnie bombastyczny motyw przewodni z jakiegoś serialu, którego nazwy nie pamięta. Wreszcie oba przestają dzwonić. W cudownej ciszy Gina dochodzi do drzwi i chwiejnym krokiem wychodzi na zimne, świeże powietrze. Oddycha głęboko. Wyprostowanymi rękami opiera się o ścianę. Teraz może wymiotować. Naprawdę chce, ale ostatecznie nie może. Prostuje się. Przez całe to zamieszanie zapomniała, że jeden z mężczyzn w środku jeszcze oddycha - a przynajmniej oddychał parę minut temu. Sięga do kieszeni i wydobywa swój telefon. Już ma zadzwonić po pogotowie, kiedy wpada na pomysł. Bierze komórkę Fitza i wybiera numer. Dodzwania się na policję i podaje adres. Mówi, że są trzy trupy i jeden żywy. Rozłącza się, nim policjant ma szansę zadać jakiekolwiek pytanie. Patrzy na zegarek, potem na saaba. Który, jak zakłada, należy do Fitza. Rozważa tę możliwość, ale kręci głową. Energicznie. Musiałaby wrócić do magazynu i znów przyklęknąć tuż obok niego. Musiałaby przetrząsnąć mu kieszenie w poszukiwaniu kluczyków. Gina nadal kręci głową, gdy kilka minut później dociera do wyjazdu z parku przemysłowego, skręca w lewo na ścieżkę dla pieszych i maszeruje w stronę ronda Cherry vale. Mark słyszy jakiś dźwięk i otwiera oczy. Z trudem stara się wyostrzyć wzrok. Wydaje mu się, że przez całe wieki na przemian tracił i odzyskiwał przytomność. Prawie stracił też poczucie, co jest prawdą, a co wytworem jego wyobraźni. Czas, przestrzeń... dźwięk, temperatura, ból - wszystko to wydaje mu się płynne i wymienne. Oceaniczne, wszechobecne, niezamierzone... Ale to coś innego. Dobiegający go dźwięk jest określony, przeszywający i coraz prawdziwszy. Gdy dźwięk robi się głośniejszy i wydaje się rozpadać na pojedyncze, składowe tony, Mark uświadamia sobie, co jest jego źródłem. Oczywiście. To kakofonia zbliżających się syren, najpewniej należących do radiowozów i - co teraz jest dla niego ważniejsze - karetek...

Część VII

1 Następnego ranka wszystkie media zalewa fala informacji. Nagłówki gazet odzwierciedlają pełne spektrum reakcji - od histerycznego Krwawa łaźnia!, po trzeźwo informujący o Trzech ofiarach i dwóch rannych w wojnie gangów. W jednej z porannych audycji radiowych minister sprawiedliwości deklaruje otwartą wojnę z gangsterami i magnatami narkotykowymi. Komentatorzy szybko dochodzą do porozumienia w kwestii interpretacji wydarzeń: były to porachunki między mafiosem a byłym członkiem organizacji paramilitarnej, których korzenie sięgały pewnie wiele lat wstecz. Jasne też było, że wypadki wymknęły się spod kontroli. Doniesienia na żywo z miejsca przestępstwa - po anonimowym doniesieniu na policję - były naprawdę szokujące, jednak, jak to zwykle bywa, najbardziej makabryczne szczegóły wypłynęły w brukowcach. Ofiarami byli: Terry Stack, Martin Fitzgerald oraz Eugenie Joyce. Jeden z dwóch rannych - wciąż przebywających na oddziale intensywnej terapii -to Shay Moynihan. Drugiego jeszcze nie zidentyfikowano. Śledztwo trwa. - No doprawdy! - mówi Miriam, jedną ręką wyłączając radio, a drugą nalewając świeżo zaparzoną kawę do filiżanki męża. - Ci ludzie zachowują się jak barbarzyńcy! - Tak - potwierdza Norton - jak zwierzęta. Wczoraj, późnym wieczorem, zakopali z Miriam topór wojenny. Norton nie chce zrobić ani powiedzieć niczego, co mogłoby zagrozić pojednaniu -nie zakwestionuje więc jej zdania ani nie wspomni, że jeden z tych barbarzyńców mógł nawet kiedyś gościć w tej kuchni, zajmować jej miejsce przy stole i pić z tej samej filiżanki, którą Miriam trzyma w ręce. Norton wbija wzrok w swoją kawę. Od czasu, kiedy usłyszał poranne wiadomości - w radiu, jak wszyscy, choć pewnie wcześniej niż wielu innych - próbuje sobie wyobrazić tę scenę. Przywołać jej obraz w całej potworności. Jednak przerasta to jego możliwości. Na przeszkodzie stają trzeźwe kalkulacje. Unosi filiżankę i upija łyk kawy. Miriam w skupieniu obiera pomarańczę. Co do tych dwóch na intensywnej terapii - można przypuszczać, że ten, którego nie zidentyfikowano, to Mark Griffin... a w takim razie Paddy może jedynie mieć nadzieję, że gnojek nie przeżyje. Z drugiej strony wyeliminowanie Terry'ego Stacka to duży plus. Co więcej, jego zaangażowanie tchnęło nowe życie w pierwotny plan Nortona. Znów można próbować zrzucić wszystko na wojnę gangów. Co do Fitza... Jak widać, nie potrafiłby zorganizować nawet konkursu szczania na odległość w browarze. Sam nie stanowił wielkiego zagrożenia, był jednak ogniwem łączącym Nortona z niedawnymi wydarzeniami. Istnieją rzecz jasna pewne zmienne. Nie wszystko da się przewidzieć. Co jeśli Mark Griffin jednak przeżyje? Jakie ślady zostawił po sobie Fitz w High King? Dokumenty? Nagrania? Raporty? Zapewne. Jednak Norton nie przejmuje się tym zbytnio. Ujawnienie poufnych danych najważniejszego klienta raczej nie leży w interesie High King. Nie, największa zmienna, czynnik najmniej przewidywalny - wielka niewiadoma - to Gina Rafferty. Nie wspominał o niej żaden z radiowych serwisów. Gdzież więc się podziewa? Spoczywa gdzieś na dnie rzeki w betonowych bucikach? Może w bagażniku samochodu? A może to zbyt piękne, żeby było prawdziwe? Miriam kładzie przed nim na talerzu kilka cząstek pomarańczy. - Proszę bardzo - oznajmia. - Witamina C. - Dziękuję, kochanie. Ich wczorajsze pojednanie zaczęło się od e-maila od córki z Chicago. Na samym końcu - jakby w ostatniej chwili wspomniała o planowanym przyjeździe na Boże Narodzenie. Wspaniała wiadomość, która całkowicie odmieniła nastrój Miriam. W ciągu kilku sekund przeszła od chłodnej obojętności do ciepła i od urywanych monosylab do potoku słów. Ostatnie odwiedziny Patricii - przeszło dwa lata temu - nie zakończyły się zbyt dobrze. Oto więc nadarzała się rzadka okazja, by matka z córką mogły odnaleźć wspólny grunt. Norton odczuł ulgę. Nadal ją zresztą czuje. Wie jednak z doświadczenia, iż dla Miriam przeistoczy się to w życiowe zadanie - odnawianie pokoi, które wcale tego nie potrzebują, organizowanie lunchów i przyjęć - oraz niekończące się zakupy. Dobrze zna jej skłonność do popadania w obsesję. Wie też, że dziesięć minut po opuszczeniu pokładu samolotu Patricia będzie się dusić od nadmiaru uwagi. Zaś po dziesięciu minutach spędzonych w domu będzie sprawdzać, czy nie ma wcześniejszych lotów powrotnych. Ale przynajmniej na razie Miriam nie będzie już zajmować się nim i jego domniemanym uzależnieniem od leków przeciwbólowych. Witamina C? Wielkie dzięki. Pół godziny później przemierza samochodem Pembroke Road. Zamiast jednak udać się wprost do biura przy Baggot Street, skręca w prawo nad kanałem i jedzie na nabrzeże. Dzwoni do sekretarki i mówi jej, że przyjedzie później. - Mam tylko nadzieję, że nie za późno - odpowiada kobieta. - Ma pan przecież... - Wiem, wiem. O jedenastej ma spotkanie z ludźmi z Amcanu. Mają dopracować ostatnie szczegóły umowy dzierżawy. Zeszłego wieczoru ustąpił w końcu Rayowi Sullivanowi w kwestii dodatkowych zabezpieczeń. Nie ma powodu, żeby nie dobić teraz targu. I to jak najszybciej - z początkiem przyszłego tygodnia, a może nawet już jutro. - Wszystko w porządku - rzuca, zerkając na zegarek. - Mam mnóstwo czasu. Jest rześki jesienny ranek, cichy i pogodny. Po nocnym porywistym wietrze ani śladu. Jadąc South Lotts Road, Norton rzuca okiem w lewo. Richmond Plaza dominuje nad krajobrazem. Kompleks właściwie definiuje krajobraz na nowo. Potem

Paddy zerka w prawo. Niegdyś, w każdej części Dublina można było z dużym prawdopodobieństwem określić swoje położenie w odniesieniu do pomalowanych w czerwono-białe pasy bliźniaczych kominów elektrowni Poolbeg. Wznoszące się nad zatoką kominy były dla wielu sentymentalnym punktem orientacyjnym - to one określały charakter miasta, to je dostrzegało się w pierwszej kolejności - przez mgłę i chmury - podchodząc do lądowania na dublińskim lotnisku. Wszystko to jednak się zmieniło. Teraz wzrok przykuwa znacznie wyższa budowla ze szkła i stali, wznosząca się na terenie dawnego portu. Zdaniem Nortona jest to o wiele właściwszy widok. Lepsze biura i sklepy, hotel i apartamenty, myśli sobie, niż para paskudnych przemysłowych kominów. Kilka minut później, stojąc na czerwonym świetle na Pearse Street, sięga do kieszeni i wyjmuje z niej nalprox. Wczoraj nie miał do niego przekonania. W porównaniu z naroletem tabletki wydają się jakby słabsze, choć jednocześnie... mocniejsze? Czy to w ogóle możliwe? Może są inaczej skomponowane? Zupełnie tego nie pojmuje. To jednak wszystko, co ma. Wrzuca więc dwie tabletki do ust, a po chwili wahania dodaje trzecią. Dla pewności. Sznur samochodów rusza. Paddy skręca w prawo, w Tara Street. W żółwim tempie dociera do kolejnych czerwonych świateł. Lewą ręką otwiera schowek. Odczekuje moment, po czym zagląda do środka. Jest na miejscu -szara lufa wystaje spod folii z dokumentami z AA. Tuż przed wyjściem z domu wyjął broń z sejfu w garderobie. Nigdy jeszcze jej nie użył. Nie ma też na nią pozwolenia. Zawsze jednak podobał mu się pomysł, by nosić przy sobie spluwę. Zdobył ją dla niego Fitz, kiedy kilka lat temu w sąsiedztwie grasowali włamywacze. Ponoć nie da się jej namierzyć. Zmienia się światło. Norton zamyka schowek. Przejeżdża przez rzekę i skręca w prawo, na Custom House Quay. Gdzieś tutaj mieszka Gina Rafferty. Tak mu przecież powiedziała, kiedy się spotkali. Pewnie w jednym z tych nowych bloków. Fitz dałby mu dokładny adres. Ale nawet gdyby go miał - i zakładając, że dziewczyna wciąż pozostaje przy życiu - to jakie jest prawdopodobieństwo, że się tu na nią natknie, że spostrzeże ją idącą chodnikiem lub wychodzącą z budynku? Chyba niezbyt wielkie. Tymczasem ruch uliczny przyśpiesza i w kilka sekund mija okolicę. Przejeżdża obok Richmond Plaza. Na rogu skręca w prawo i wjeżdża na płatny most. Zawróci na rondzie Ringsend, podjedzie na drugi koniec nabrzeża i zacznie od początku. Na razie nie ma lepszego pomysłu. Larry Bolger wchodzi pod prysznic, zastanawiając się, czy przez to opóźnienie wszystko weźmie w łeb. Czy nie przegapi swoich pięciu minut. Zbiera się w sobie i odkręca wodę. Przez chwilę leci lodowata. Plan narodził się zeszłej nocy, w atmosferze wycieńczenia nerwowego -Bolger z grupką współpracowników wykonywali telefon za telefonem, by zyskać dla siebie poparcie. Jednak w ostatniej chwili wynikła komplikacja. Zawsze tak jest. Wkrótce po drugiej nad ranem pojawiły się doniesienia o straszliwej masakrze w zachodniej części miasta. Mówiono o trzech ofiarach. Natychmiast zdecydowali więc porzucić swój plan. Nie było sensu ścigać się o palmę pierwszeństwa z takim newsem. Przez kolejne dwadzieścia cztery godziny całkiem zdominuje on doniesienia medialne, przyćmiewając każdą inną wiadomość - zwłaszcza dotyczącą polityki. Larry reguluje temperaturę wody i sięga po mydło. Na swój sposób odczuwa ulgę. Choć pracował na to od lat, teraz, gdy cel jest w zasięgu ręki, czuje się niepewnie. Przez te ostatnie dwa dni nie miał okazji, żeby zbadać okoliczności śmierci swojego brata. Ma jednak zamiar to naprawić i zamierza odwiedzić ojca w domu opieki w Wicklow - jeszcze dziś, jeśli to tylko możliwe. Kiedy indziej znajdzie na to czas? Może to być jedna z ostatnich okazji. Musi zerknąć na swój plan dnia. Kiedy zmywa z siebie niepokój i napięcie po długiej nocy, szorując zawzięcie skórę, dociera do niego, że powinien odczuwać ulgę z jeszcze jednego powodu - łatwości, z jaką zażegnał cały ten tak zwany skandal. Jeśli chodzi o romans, to nie było czym się przejmować. W postkatolickiej Irlandii nikt nie miał serca zgłębiać czegoś takiego. Zaś co do długów... no cóż, w końcu zaczęto je postrzegać jako kwestię prywatnej ekonomii - nic, co można by przedstawić jako nieprawidłowości finansowe czy źródło konfliktu interesów. Więc chociaż media rzuciły się na tę historię jak hieny, partie opozycyjne szybko straciły zainteresowanie. Odkłada mydło na mydelniczkę, obraca się, zamyka oczy i pozwala strumieniom gorącej wody masować kark. Poza tym, jak to często w polityce bywa, historia zaczęła żyć własnym życiem. W tym przypadku w ciągu zaledwie czterdziestu ośmiu godzin przeistoczyła się w rewoltę posłów z tylnych ław. Rzecz w tym, że choć wtorkowe tchórzliwe wystąpienie Taoiseacha w Dáil mogło nie wystarczyć do wywołania od dawna oczekiwanego kryzysu władzy, to niemal z pewnością dokona tego przeciek do mediów, ujawniający źródło informacji o Bolgerze. Larry wyłącza wodę, wychodzi spod prysznica i wkłada płaszcz kąpielowy. Urzędnik z własnego departamentu Taoiseacha? O ironio! Bolger przegląda się w lustrze. Zatem narodził się plan. Polegał na tym, że kiedy nowy aspekt historii zostanie już podany na tacy mediom - najlepiej jeszcze tego ranka - jeden ze starszych członków partii przekona premiera, żeby ten ustąpił ze stanowiska i przekazał władzę nie komu innemu, jak samemu ministrowi. Bez konieczności bratobójczej walki o przywództwo. Po prostu idealnie - bezkrwawy przewrót. Potem jednak ktoś wpadł na pomysł, żeby włączyć radio. Bolger wybiera koszulę. Kiedy ją wkłada, dzwoni telefon. Patrzy na wyświetlacz. Paula. Opiera telefon o ramię, przyciska głową i zaczyna zapinać guziki koszuli. - Tak, Paula, co się dzieje? Trochę jestem zmęczony. Nim odpowie, Bolger wyobraża sobie, jak Paula przewraca oczami, myśląc „Jezu Chryste, Larry, wszyscy jesteśmy zmęczeni”. - Słyszałeś jakieś szczegóły tej sprawy? - Jakiej sprawy? Tej strzelaniny?

- Strzelanina to mało powiedziane. Raczej cholerny O.K. Corral. Stawiam pięćdziesiąt euro, że co najmniej jeden redaktor wstawi to w nagłówek. - Wiedzą już, kto jest w to zamieszany? - Do tej pory Bolger znał tylko liczbę ofiar. W żadnych wiadomościach nie podali jeszcze nazwisk. - Tak, główni zamieszani to chyba Terry Stack i niejaki... hm... Martin Fitzgerald. Bolger zamiera z dłońmi przy guziku. Znów przegląda się w lustrze. Te dwa nazwiska o czymś mu przypominają. Coś dźwięczy mu w głowie...

- Larry? - Czy to ten Martin Fitzgerald, który jest właścicielem High King Security? - Tak sądzę - potwierdza Paula. - Ale bardziej interesuje ich jego przeszłość paramilitarna. To były członek INLA czy coś takiego. Dwóch dilerów mordujących się wzajemnie to dla nich najwyraźniej nie dość atrakcyjne. Bolger nie bardzo wie, co o tym myśleć. - Jedno ci powiem - ciągnie Paula - mieliśmy rację, żeby się wstrzymać. Dzisiaj trąbi o tym cały kraj. Kryminał na śniadanie, obiad i popołudniową herbatkę, jasna cholera. - No tak, wiem. - Bolger zapina guzik. - Tak czy inaczej... słuchaj - ujmuje telefon w dłoń - to małe opóźnienie nawet mi pasuje. Dziś po południu mam coś do załatwienia. - Aha. Co takiego? - pyta podejrzliwie. Opowiada, że zamierza pojechać do domu opieki w Wicklow, zobaczyć się z ojcem. Jednak kiedy to mówi, wciąż przeglądając się w lustrze, poczucie niepokoju się pogłębia. Co spodziewa się tam odkryć? Nie ma pojęcia. Może nic. Może jakieś wyjaśnienie. Przy odrobinie szczęścia. Może odpowiedź. Problem w tym, ile ojciec będzie w stanie mu powiedzieć, a właściwie, ile będzie w stanie sobie przypomnieć. I to niezależnie od tematu. Gina otwiera oczy. Mija dłuższa chwila, nim przypomina sobie, gdzie jest. Nie wstając z łóżka, unosi się na łokciu i rozgląda dokoła. Jest w pokoju gościnnym w nowym mieszkaniu Sophie. Ale przecież... O Boże. No oczywiście. Zrzuca z siebie kołdrę i zwiesza nogi z łóżka. Nadziwić się nie może, że po zeszłej nocy była w stanie zasnąć. Siedząc na krawędzi łóżka, przeczesuje dłońmi włosy i próbuje się skupić. Właściwie została jej do rozważenia tylko jedna kwestia. Jeden istotny fakt: zniknięcie Marka Griffina. Przypomina sobie magazyn, Fitza, Terry'ego Stacka i pozostałych oraz tę straszną rzeź po ich przybyciu... Ale gdzie, do cholery, przez cały ten czas był Mark? I gdzie jest teraz? Gina musi... , I nagle czuje ukłucie paniki. Zauważa promienie porannego słońca i zdaje sobie sprawę, że musiało minąć wiele godzin sześć, siedem, może nawet osiem - od czasu, gdy opuściła magazyn. Patrzy na zegarek. Kwadrans po dziewiątej. Jak to możliwe, żeby spała tak... Co ta Sophie jej dała? Wstaje, ale czuje się słaba. Ruchy ma powolne, a kończyny ociężałe. Siada z powrotem na łóżku i przymyka oczy. Zeszłej nocy, kiedy już zostawiła za sobą rondo, zatrzymała taksówkę i pojechała prosto do Sophie. Za nic nie wróciłaby do własnego mieszkania. Potrzebowała jednak miejsca, by ochłonąć, pomyśleć, opracować jakąś strategię. Kiedy jednak przekroczyła próg, dała jasno do zrozumienia, że nie zamierza odpowiadać na żadne pytania. Soph nie nalegała. Zaproponowała Ginie drinka, którego ta odmówiła, by wreszcie zaoferować jej valium. Gina otwiera oczy. Może to wyjaśnia, czemu wciąż jest tak zamroczona i dlaczego była w stanie zasnąć. Wzięła, co dała jej Sophie, nie sprawdzając nawet dawki. Teraz staje się jasne, że nie był to żaden lek uspokajający, lecz cholerna pigułka nasenna. Spuszcza wzrok. Wciąż ma na sobie czarne dżinsy i sweter. W nogach łóżka leży starannie złożona skórzana kurtka. Rozgląda się dokoła. Gdzie się podziały jej buty? Musi się stąd wydostać. Trzeba się dowiedzieć, gdzie jest Mark i co się z nim stało. Wstaje i boso podchodzi do drzwi. Za nimi znajduje się bawialnią. Na obitej skórą kanapie siedzi Sophie - ubrana do pracy - i zerka na nią nerwowo. - Cześć. - Cześć - odpowiada Gina i wzrusza ramionami. - Co mi dałaś, do diabła, Soph? Całkiem mnie powaliło. - Sama prosiłaś. Wiesz, jaka byłaś zdenerwowania, kiedy tu przyszłaś? W nocy byłaś... Gina kręci głową. - Nie bardzo pamiętam szczegóły, ale... Słuchaj, muszę wyjść. Muszę... - Byłaś na granicy histerii - wyjaśnia Sophie. Pochyla się do przodu, nie podnosząc się z kanapy. - Ale nie chciałaś ze mną porozmawiać, ty... - Przepraszam, Soph, nie chciałam cię w to wciągać. Ale byłaś jedyną oso... - Nie chodzi o to, że mam coś przeciw temu, wariatko. Martwiłam się tylko. Pomyślałam, że może... - urywa i podnosi się z miejsca. - Wiesz co -podejmuje, jakby chciała wygłosić oświadczenie. - Mówili coś w porannych wiadomościach. Gina patrzy tylko na nią. Pewnie, że mówili. Media. Jakoś to do niej wcześniej nie dotarło. Teraz jednak dociera coś jeszcze. Spogląda na drzwi do mieszkania. Jaki mogła zostawić po sobie ślad zeszłej nocy? Przełyka ślinę. Czy w ogóle powinna tu być? Czy to bezpieczne dla Sophie? Czy to bezpieczne...? - Gina.

Odwzajemnia spojrzenie. - Co takiego? - Wiadomości. Mówili o tej... jak to się mówi... wojnie gangów. W jakimś programie. Trzy trupy, w tym ten facet, który był na pogrzebie twojego siostrzeńca. Gina gapi się na nią i kiwa głową. - Trzy? Jesteś pewna? - Tak. A zatem ten dres musiał przeżyć. - Coś jeszcze? - Ty się mnie pytasz, czy coś jeszcze? Rany, Gina, nie słyszałaś, co właśnie powiedziałam? - Tak, tak, Soph, słyszałam. Ale co jeszcze mówili? - Okej, okej. Niech się zastanowię. - Mówiąc to, przestępuje z nogi na nogę. - Mówili też, że dwóch jest na oddziale intensywnej terapii. Gina przygląda się jej uważnie. - Dwóch? - Tak. Jeden z nich został dźgnięty nożem, a drugi postrzelony. Wierzyć mi się nie chce, że ci to wszystko opowiadam. Tego postrzelonego znaleźli w jakiejś alejce czy jakoś tak. W pobliżu. Mark. To musi być on. Gina czuje jednocześnie mdłości i ulgę. Po czym Sophie robi krok do przodu i pyta: - Byłaś tam, prawda? Wczoraj w nocy? Gina nie odpowiada. - Daj spokój - ciągnie Sophie. - Wiem, o której się zjawiłaś, i w jakim byłaś stanie - urywa. - No i krew na twoich butach - dodaje. Gina otwiera szeroko oczy. - Stoją tam, w kuchni. - Wskazuje Sophie. - Wyczyściłam je. Gina kiwa głową i przysiada na skraju sofy. - Nie powinnaś być w pracy? - pyta po chwili. - Nie martw się. Wzięłam sobie chorobowe. Sophie zdejmuje kurtkę i kładzie ją na oparciu fotela. Odwraca fotel przodem do sofy i siada w nim. - Nie chciałam wychodzić. A kiedy zajrzałam do ciebie przed wyjściem, zauważyłam twoje buty. - Wzrusza ramionami. A poza tym... no cóż, do tego te wiadomości w radiu... Gina znów kiwa głową i zaczyna wszystko wyjaśniać - najlepiej, jak tylko potrafi. Szczegółowo i po kolei - począwszy od pierwszych podejrzeń tego okropnego wtorkowego poranka, aż po wydarzenia, których była świadkiem zeszłej nocy. Nim kończy, Sophie jest zupełnie blada. - Boże, Gina. Musisz z tym iść na policję. - Nie mogę. Przecież... - Ale mimo wszystko jesteś... - Słuchaj, wciągnęłam w to Terry'ego Stacka. Sama po niego zadzwoniłam. Skłoniłam go, żeby... żeby wyciągnął informacje od tego faceta. No posłuchaj tylko, co ja wygaduję! Sophie pochyla się ku niej - Ale Gina, mimo wszystko... wygląda na to, że wciąż jesteś w niebezpieczeństwie. - Fakt. Chyba jestem. - Wzrusza ramionami. - No tak. Ale, słuchaj... masz kawę? Sophie kiwa głową. Zrywa się z miejsca i rusza do kuchni. Ze skupieniem godnym wykwalifikowanej pielęgniarki przygotowującej opatrunek lub zastrzyk insuliny zabiera się do napełniania czajnika, a następnie ekspresu do kawy. Gina wstaje i wraca do pokoju gościnnego. Siada w nogach łóżka. Podnosi swoją kurtkę. Przeszukuje kieszenie i wydobywa wszystkie przedmioty, które nie należą do niej. Komórka Marka Griffina. Komórka Fitza. Pistolet Fitza. Oraz trzy zdjęcia. Układa wszystkie przedmioty na łóżku. Dłonie przesuwa po fotografiach. „Wreszcie ich dzisiaj zobaczyłem. Po raz pierwszy. Zobaczyłem, jak wyglądali. Moja rodzina. Patrzę na nich teraz. Lucy była taka malutka, była...” Gina odwraca się i wbija wzrok w podłogę. Boże. Biedny Mark. Ujrzeć te... te twarze po tylu latach, a potem... Co potem? Wie tylko, że go postrzelili. Zastanawia się, kiedy dokładnie się to stało i gdzie, gdy coś sobie uświadamia. Kiedy rozmawiała z nim przez telefon, Mark miał bardzo dziwny głos. Jakby majaczył. Niemal w delirium. Może więc został postrzelony przed ich rozmową? Potem uświadamia sobie coś jeszcze. Sophie ma rację. Gina sama jest w niebezpieczeństwie. To, że Fitza już nie ma, nie znaczy, że wszystko się skończyło. Jeśli nadal będzie zadawać niewłaściwe pytania, jak do tej pory, pewnie sama skończy poważnie ranna albo nawet martwa. Chyba że szybko się czegoś dowie. - Jestem ogłupiała. Gina unosi wzrok. Sophie stoi oparta o framugę z rękoma splecionymi na piersiach. - Że co proszę? Sophie wzdycha ciężko. - Jestem zszokowana, Gina. Za dużo tego wszystkiego. - Wiem. Ja też. Gina przyciąga kurtkę, by zakryć leżące na łóżku przedmioty. W kuchni gwiżdże czajnik. Woda się zagotowała. Sophie odrywa się od framugi. - No więc co teraz zamierzasz? - rzuca przez ramię. Gina znów odrzuca kurtkę. Patrzy na spoczywający na łóżku grafitowy pistolet. Ciężki kanciasty przedmiot emanuje niezmąconą powagą. Leżące obok niego telefony, metaliczne i lśniące, wyglądają przy nim jak tanie świecidełka. Gina bierze pistolet do ręki, by poczuć jego ciężar.

- Nie jestem pewna - mówi głosem nieco mocniejszym - ale chyba będę dalej robić to, co do tej pory. - Czyli co? Gina przymyka jedno oko, unosi pistolet i celuje w ścianę. - Zadawać pytania - odpowiada.

2 Wychodząc z windy na trzecim piętrze, Norton czuje się lekko oszołomiony. Sekretarka wita go, wręczając listę numerów, na które absolutnie musi oddzwonić, ale kiedy dociera do swojego biurka, najpierw dzwoni do gabinetu doktora Walsha. Doktor Walsh jednak nie chce z nim rozmawiać. Dupek. Norton spogląda na listę nazwisk otrzymaną od sekretarki. Wpatruje się w nią długo. Nie ma zamiaru oddzwaniać do żadnej z tych osób. Zerka na zegarek. Dwadzieścia minut do spotkania z Amcanem. Odkrywa, że nawet ono ledwo wzbudza jego zainteresowanie. Tak naprawdę chce tylko sięgnąć do kieszeni i wyjąć swoje pigułki. Chce tego uczucia, potrzebuje tego małego rytuału i wiążącej się z nim obietnicy... Tyle że już to zrobił. W tym właśnie problem. Niecałą godzinę temu wziął trzy cholerne pigułki. I owszem, czuje je w swoim organizmie - tyle że nie tak, jak zwykle. Jakie to frustrujące. Nie bardziej jednak frustrujące niż jego próby odnalezienia Giny Rafferty. Cztery razy przejeżdżał wzdłuż nabrzeża. Potem zaparkował i krążył wokół pieszo przez piętnaście minut. Ani śladu dziewczyny. Spotkanie z Amcanem upływa jak za mgłą. Zgadza się właściwie na wszystko, co zaplanowano, i proponuje, by umowę podpisano już jutro. Widzi, że główny negocjator - czterdziestokilkulatek z Bostonu pozujący na Roberta F. Kennedy'ego - jest nieco zmieszany, ale co go to obchodzi? Poza tym tego właśnie chce. Jaki ma sens użeranie się z nimi o nazwę? Z Amcanem na pokładzie, kiedy nazwa budynku zostanie oficjalnie zmieniona dla podkreślenia tego partnerstwa, sukces projektu nie będzie może gwarantowany, ale dużo bardziej prawdopodobny. A wszyscy ci, którzy przewidywali, że trzydzieści czy czterdzieści pięter pozostanie pustych, kładąc kres ambicjom Nortona, mogą się teraz pocałować w dupę. Wkrótce po tym, jak spotkanie dobiega końca, Norton odbiera telefon od Raya Sullivana z Wiednia. Jutro wróci do Dublina na podpisanie kontraktu. Norton z radością przyjmuje te wieści. - ...co więcej, drogi przyjacielu - ciągnie Sullivan - na tym nie koniec. Pan V. jest teraz w Londynie, więc też cię odwiedzi. Rzecz jasna całkowicie nieformalnie i zupełnie prywatnie. Chciałby tylko się rozejrzeć. Oprowadzisz go. Słysząc to, Norton mimo wszystko nabiera trochę animuszu. James Vaughan? Osobiście? Oczywiście, że dopilnuje, by było to nieformalne i zupełnie prywatne spotkanie - co jednak go nie powstrzyma, by upewnić się, że usłyszą o tym wszyscy ci, którzy powinni. Norton delektuje się chwilą. Jednak jego podekscytowanie wkrótce przygasa. Do ciężkiej cholery, przypomina sobie, gdzie jest Gina Rafferty? Ucieka w popłochu? A może się tylko przyczaiła? Włącza Newstalk o wpół do pierwszej i słucha skrótu wiadomości. Brak nowych doniesień. Kiedy rozważa możliwości, przyjeżdża kurier z przesyłką z High King Security. Norton rozdziera kopertę i wysypuje jej zawartość na biurko. Może sobie jedynie wyobrażać panikę w firmie. Cieszy się jednak, że zdecydowali się nie niszczyć tych dokumentów. Dzięki temu nim mija minuta ma przed sobą dokładny adres i telefon Giny Rafferty. Wciąż jednak nie jest pewny, co ma zrobić. Dzwonienie do niej może nie być najrozsądniejszym posunięciem. Może ją wystraszyć tak, że to ona zrobi coś nierozsądnego. Przejedzie się potem na nabrzeże, pojedzie pod jej dom, spotka się z nią osobiście i dowie wszystkiego. Żałuje teraz, że tak się kontrolował owego dnia na czterdziestym ósmym piętrze Richmond Plaza. Do diabła, mogło mu to przecież ujść płazem. Coś by wymyślił. „Była chyba zdenerwowana śmiercią brata... można nawet powiedzieć, że w depresji. Przestraszyłem się, że coś sobie zrobi. Zrobiłem krok do przodu... Próbowałem ją złapać, ale...” Uderza go teraz myśl, że gdyby tak zrobił, uniknąłby wszystkich tych komplikacji. O pierwszej znów włącza radio i słyszy najnowszą wiadomość. RTE donosi, że źródłem przecieku do mediów dotyczącego prywatnego życia Larry'ego Bolgera, był ktoś z biura Taoiseacha. Niezbyt ekscytujące wieści na tle morderstw w Cherryvale, ale zorientowanym odbiorcom z pewnością nie umknie tak ważna informacja. Norton sięga po telefon. Dzwoni na komórkę Bolgera, od razu jednak włącza się poczta głosowa. Następnie łączy się z jego biurem, ale słyszy, że minister jest nieosiągalny. Wreszcie wybiera numer Pauli Duff. - Panie Norton... - Jak się masz, Paula? Próbuję skontaktować się z Larrym. Wiesz może, gdzie się podziewa? Odpowiada mu głośne westchnięcie. - Proszę nawet nie pytać. Zniknął na całe popołudnie. - Ale jak to? Myślałem, że przy całym tym... - Nie musi mi pan o tym mówić. Próbowaliśmy utrzymać to w tajemnicy do jutra, ale jakoś to zwąchali. Wyciek o wycieku, uwierzy pan? Cholera by to... W każdym razie Larry wybrał sobie akurat to popołudnie, Bóg jeden raczy wiedzieć, dlaczego, żeby odnawiać więzi ze swoim staruszkiem - pauza. - Jest gdzieś w Wicklow. - Pojechał do domu starców? - No tak, chyba tak. Naprawdę nie... - Po co? Mówił coś?

- Nic nie powiedział, panie Norton - urywa na chwilę. - Ale przez ostatnich kilka dni zachowywał się dziwacznie, jak nigdy. Nie mam pojęcia, czy to... - Jak tylko się odezwie, powiedz, żeby do mnie zadzwonił - przerywa jej Norton - dobrze? - Oczywiście. Paddy powoli odkłada telefon na biurko. Odchyla się w fotelu i bierze kilka głębokich oddechów, aby się uspokoić. Po kawie i prysznicu Gina dzwoni do BCM. Przez kilka minut rozmawia z recepcjonistką, głównie o Noelu. Potem prosi o numer telefonu do wdowy po Dermocie Flynnie. - Oczywiście, nie ma problemu. Gdzieś go tu mam. - Dzięki. Jak ona się nazywa? - Claire. Urocza osoba. Biedactwo. Tak przy okazji, jutro pogrzeb. - Aha. - O, mam. Na pewno doceni, że dzwonisz. - Dzięki. Gina odczekuje jednak chwilę, zanim zadzwoni. Siedzi z Sophie i pije kolejną kawę. Omawiają dokładnie sytuację, ale w końcu zaczynają się powtarzać. Kiedy Gina wreszcie podnosi słuchawkę, jest niemal jedenasta. Telefon dzwoni, ona wygląda przez okno. Chmurzy się. - Halo? - Claire? Witaj. Tu Gina Rafferty. Hm... mój brat i twój mąż pracowali... - Tak, wiem - wpada jej w słowo Claire. - Witam. - Dzień dobry. - Nazywasz się Gina, tak? - Tak. Mam nadzieję, że nie... nie przeszkadzam. - Nie. Cóż... - odchrząkuje. - O co chodzi? Czym mogę ci służyć? - Chciałabym się z tobą spotkać, o ile to możliwe. Jak najszybciej. Muszę cię o coś spytać. To ważne. Zdaję sobie sprawę, że nie jest to... - Spytać mnie? O co? Gina przymyka oczy. - Może to zabrzmi dość bezceremonialnie, ale nie wierzę, że śmierć mojego brata to był wypadek, i zastanawiam się, czy masz powody, by myśleć podobnie. Znaczy... na temat śmierci twojego męża. - Otwiera szeroko oczy i wbija wzrok w podłogę. Czeka. Mija dziesięć, może piętnaście sekund. - Jezu Chryste - szepcze wreszcie powoli Claire Flynn. Gina czeka na ciąg dalszy. Daremnie. - Claire? - zagaduje w końcu. - Hm. - Możemy się spotkać? - Tak. - Teraz? - Znów dłuższa pauza. - Może dzisiaj, ale później? - Dobrze. Dziś po południu. Muszę... eee... - W porządku. Jak wolisz. - Między wpół do czwartej a czwartą? U mnie? - Dobrze. Czyli...? - Ashleaf Drive 47. Sandymount. Gina chce powiedzieć coś jeszcze, ale Claire już się rozłączyła. Wychodzi w południe, żeby kupić poranne wydanie „Evening Herald”. W drodze powrotnej zahacza o Blackrock Park. Siada na ławce nad stawem i przegląda gazetę. Jedyna istotna nowa wiadomość jest o tym, że drugi mężczyzna na oddziale intensywnej terapii, którego nazwiska nadal nie ujawniono, jest właścicielem magazynu, gdzie doszło do masakry. To Ginie wystarczy, by potwierdzić jego tożsamość. Ranny pozostaje jednak w stanie krytycznym, choć Gina nie ma pewności, co to tak naprawdę znaczy. Może powinna coś zrobić, by się tego dowiedzieć? Przynajmniej skontaktować się ze szpitalem i popytać? Pewnie tak. Coś jednak ją powstrzymuje okropne poczucie winy. Spogląda na drugą stronę stawu. Gdyby nie wciągnęła w to wszystko Marka, pewnie nie leżałby teraz na intensywnej terapii, walcząc o życie. Jest bardzo prawdopodobne, że Gina jest ostatnią osobą, z którą miałby ochotę się kontaktować. Czy można go za to winić? Odkłada gazetę. Aby się czymś zająć, wyjmuje oba telefony komórkowe i poddaje oględzinom. W aparacie Fitza zapisano trzy numery do Paddy'ego Nortona. W telefonie Marka Griffina znajduje swój numer. Jednak nie ma tam nic innego, co miałoby dla niej jakieś znaczenie. Wychodząc z parku kilka minut później, dyskretnie wrzuca telefon Fitza do stawu. Przecież taki aparat można wykryć, prawda? I zlokalizować? Co do drugiego aparatu, no cóż, jeśli istnieje jakakolwiek szansa, to chciałaby osobiście zwrócić go właścicielowi. Kiedy wraca do mieszkania, po naleganiach Sophie, Gina wreszcie decyduje się spożyć coś innego niż czarna kawa. Zjada pół pomarańczy, jajko na miękko i grzankę. Włącza radio i wsłuchuje się w wiadomości o pierwszej. Nie może wyzbyć się uczucia oderwania od rzeczywistości - bo chociaż dwie najważniejsze informacje dnia prezentowane są osobno, ona wie, że są ze sobą powiązane. Kiedy później jedzie kolejką podmiejską do Sandymount, zdaje sobie nagle sprawę, że wygląda to na klasyczne objawy paranoi - widzi przecież prawidłowość, której nie dostrzega nikt inny, interpretuje po swojemu wiado- 1 mości, tak aby przystawały do jej osobistych żalów. Tyle że po ostatniej nocy mało ją to obchodzi. Wie swoje. Poza tym nie jest sama. Claire Flynn, kobieta, którą ma odwiedzić, chyba też coś podejrzewa.

Na podjeździe prowadzącym do Domu Opieki Glenalba Bolger zdaje sobie sprawę, że nie było go tu przez ponad trzy lata. Rzecz jasna widywał się przez ten czas ze staruszkiem w domu siostry. Mieszkająca w Bray Una zabiera ojca na święta Bożego Narodzenia, urodziny i inne okazje. Larry mieszka w Deansgrange. Zważywszy na większą odległość i stan ojca, nie było sensu organizować tego inaczej. Poza tym jakoś nigdy się z nim nie dogadywał. Larry zawsze był tym drugim - a już na pewno, gdy chodziło o karierę polityczną. Po śmierci Franka ojciec mocno naciskał na Larry'ego - szkolił go i formował, a chociaż synowi szło nieźle, a nawet bardzo dobrze, cały czas utrzymywało się między nimi napięcie. Larry nienawidził, gdy ojciec nim manipulował, zaś ten nigdy mu nie wybaczył, że nie jest Frankiem. Jednak nim Larry wszedł do rządu, wpływy staruszka w partii dawno osłabły - tak jak i jego zainteresowanie synem. Larry czuł, że ojciec niemal go nie zauważa. Bolger nic nie poradzi, że go to boli. Wie, jakie to absurdalne - poza wszystkim innym staruszek cierpi na rodzaj demencji. Nie jest to dokładnie alzheimer ani nic, co potrafiliby precyzyjnie nazwać. To odzyskuje pełnię władz umysłowych, to je traci. W jednej chwili jest zgryźliwym starym prykiem, jakim zawsze był, potrafiącym w mgnieniu oka sprowadzić rozmówcę na ziemię, w następnej opada na swój fotel i wbija nieobecny wzrok w ścianę lub, co gorsza, w rozmówcę - a w powietrzu zawisają dziesięciolecia niewypowiedzianych, niewyobrażalnych pretensji. Wysiadającego z samochodu Bolgera wita dyrektor domu opieki, pani Curran - surowa matrona dobrze po pięćdziesiątce. Jeszcze na schodach zamieniają kilka słów. Kiedy wchodzą do środka, najpierw uderza Bolgera zapach: mieszanka wiecznie włączonego ogrzewania, odorów z kuchni, wykładzin i - nie można tego wyrazić inaczej - starych ludzi. Pani Curran prowadzi go korytarzem do holu - wielkiego pomieszczenia wypełnionego jakimś tuzinem sof i foteli. Są tam kominek, stojący na wysokiej półce telewizor oraz wydzielona strefa z czterema stolikami do gry w karty. Pani dyrektor wskazuje mu fotel w odległym kącie pokoju. Stary siedzi samotnie, z twarzą zwróconą w kierunku okna wychodzącego na rozległy trawnik i pobliskie wzgórza. Pani Curran kończy kurtuazyjną pogawędkę i przechodzi do rzeczy. - Powinnam pana ostrzec - mówi znienacka. - Liam jest ostatnio... jakby to powiedzieć... daleko myślami. Fizycznie nic mu nie jest, naprawdę... wydaje się bardzo spokojny, ale właściwie całkiem zamknął się w sobie. Bolger przyjmuje te wieści z ponurą miną. Przedziera się przez labirynt sof, z których połowa jest zajęta. Pozdrawia mijanych ludzi, ale nie ma pewności, czy ktokolwiek go dostrzega - nawet nie jako znaną osobę, ale tak w ogóle. Kiedy dociera do okna, jego ojciec podnosi wzrok i wita go skinieniem głowy, tak jakby widzieli się ledwie pół godziny temu. Liam Bolger ma już blisko osiemdziesiąt lat, i na tyle wygląda. Jak zawsze ma na sobie garnitur i krawat, jednak dziś ten znajomy strój wygląda na o kilka rozmiarów za duży. Ojciec wydaje się w nim maleńki, jakby skurczony - nawet w porównaniu z ich ostatnim spotkaniem, a było to jakieś dwa miesiące temu? A może trzy? U Uny. W urodziny? Bolger przysuwa sobie fotel i ustawia go tak, by siedzieć skierowanym częściowo do starego, częściowo do okna. - Jak się masz, tato? Brak odpowiedzi. Bolger zerka przez okno. Popołudnie jest ponure, niebo zasnuwają chmury. Jesienny krajobraz jest urokliwy, jednak trzeba by choć para promieni słońca, by go ożywić. A o tym nie ma dziś mowy. - Rozmawiałem w zeszłym tygodniu z Uną - mówi Larry i natychmiast robi mu się głupio. Tak jakby rozmowa z siostrą była jakimś wielkim wydarzeniem! Nie mówiąc już o tym, że wcale nie miała miejsca. Stary odwraca się do niego. Ich spojrzenia się spotykają. Przez kilka sekund Bolgerem targają gwałtowne emocje. Czuje się oskarżony, zbesztany... nawet wyśmiany. „Czego chcesz?” - ciśnie mu się na usta pytanie. - Są w kredensie - szepcze ojciec. Bolger pochyla się ku niemu, jakby rzucono mu linę ratunkową. Ma przynajmniej jakiś punkt odniesienia. - W kredensie? Co jest w kredensie, tato? Załzawione oczy starego rozszerzają się, a spojówki nabiegają krwią. Wcale nie wygląda na spokojnego. Wygląda na przerażonego. - Jakbym mógł ci powiedzieć. - Kręci głową. - Masz mnie za durnia? Tego właśnie chcą. Bolger przełyka ślinę. Całkiem się pogubił. Nic nie mówi. Przygląda się twarzy ojca i widzi w niej odbicie siebie... i widzi odbicie Franka. Myśli o pytaniach, które zamierzał zadać, i nagle dochodzi do wniosku, że równie dobrze mógłby pytać dwulatka o teorię strun. Jednak decyduje się pytać. Przejąć inicjatywę. Może to brutalne, ale zastanawia się, czy mógłby potrząsnąć starym tak, żeby ten wsiadł na wyższy poziom świadomości. - Tato - zaczyna, znów pochylając się do przodu - chcę cię o coś spytać. Tej nocy... tej nocy, kiedy zginął Frank... czy to była jego wina? Czy to on spowodował wypadek? No i proszę. Zawisa nachylony nad ojcem, w napięciu czekając na jakąś reakcję. Stary tylko się na niego gapi. Bolger czuje się dziwnie wyzwolony. Nigdy wcześniej o tym nie rozmawiali. Prawdę powiedziawszy, od lat rozmawiają tylko o podziale mandatów, Irlandii Północnej i piłce nożnej. Jednak wraz z upływem kolejnych sekund Bolger zaczyna podejrzewać, że nic się nie wydarzy, że słowa-bomby „Frank” i „wypadek” utkwiły w umyśle ojca jako niewypały. - Tato? - Są w kredensie, ty głupku. Przecież ci mówiłem. Bolger wzdycha. Odchyla się w fotelu, zrezygnowany i zniecierpliwiony. - Co jest w kredensie, tato? Teraz to stary pochyla się do przodu. - Spadochroniarze. Słowo to wypowiada głośnym szeptem, z taką natarczywością i rozpaczą w głosie, że Bolger czuje, jak przebiega go dreszcz trwogi. Ale co może zrobić? Po kolejnych dwudziestu minutach, z których większość upływa im w milczeniu, Bolger wstaje. Żegna się tak, by wyglądało to normalnie. Przechodząc przez hol, unika kontaktu wzrokowego z kimkolwiek.

Wraca korytarzem do recepcji, zdenerwowany i rozproszony. Kiedy ktoś woła go po imieniu, z trudem zachowuje spokój. - Witaj, Gina. Wejdź, proszę. Claire Flynn otwiera przed nią drzwi i Gina wkracza do wąskiego przedpokoju. Kobiety przechodzą następnie przez drzwi po lewej do bawialni. Claire odbiera kurtkę Giny, prosi ją, by usiadła, proponuje coś do picia. Kawę? Herbatę? Wszystko to jest bardzo formalne i niezręczne. Gina słyszy głosy dobiegające z innej części domu, młode głosy. Dziewczynki? - Cały dzień piję kawę - odpowiada Gina. - Może tylko szklankę wody? - Oczywiście. Claire wychodzi. Gina siada w fotelu i rozgląda się wokół. Ładnie urządzony pokój, z parkietem, staroświeckim kominkiem, stolikiem do kawy i bardzo wygodnym trzyczęściowym kompletem skórzanych mebli. Widać, że to pokój dla całej rodziny. Na podłodze leżą dziecięce siedziska, wnękę wypełniają półki z książkami, w rogu pokoju zaś stoi kino domowe. Najwyraźniej kolekcję DVD zdominowały filmy Disneya i Pixara. Podwójne drzwi - teraz zamknięte - prowadzą do innego pokoju. Claire powraca ze szklanką wody w jednej dłoni i kubkiem herbaty w drugiej. Gina odbiera od niej szklankę. Claire cofa się o krok i przysiada na końcu sofy, opierając kubek na jej skraju. - No więc... - zagaja. Gina kiwa głową i pozwala sobie na półuśmiech. Upija łyk wody. To pierwsza okazja, żeby się skupić i uważnie przyjrzeć Claire Flynn. Jest chyba w tym samym wieku, co Gina, ale wydaje się nieco starsza. Czy to z powodu tej odrobiny powagi i dorosłości, jakiej dodaje - przynajmniej tak sądzi Gina - bycie mężatką i matką? A teraz wdową? Może. W każdym razie Claire jest ruda, blada, piegowata i ma zielone oczy. Bardzo charakterystyczny wygląd. Gina może się założyć, że jeśli zobaczy którąkolwiek z córek, będzie ona wierną kopią matki. Dermot Flynn, jak sobie z niejakim zakłopotaniem przypomina, był dość przeciętnym mężczyzną, bez żadnych szczególnych cech. - Dziękuję, że zgodziłaś się ze mną spotkać - mówi wreszcie Gina. - Po tym, co powiedziałaś, nic innego mi nie pozostało. Gina kiwa głową. - Przykro mi z powodu twojego męża. Moje kondolencje. Nie cierpi tego mówić. Nienawidzi tego słyszeć. Jednak to formuła, którą trzeba wypowiedzieć i mieć z głowy. - Dziękuję. - Jak się czują dziewczynki? - W porządku. Tak naprawdę jeszcze tego nie rozumieją. Pilnuję, żeby wszystko wyglądało normalnie, przynajmniej do pogrzebu. - Mówiąc to, kręci głową. - A potem nie wiem. Będzie ciężko. - Z pewnością. Chwila niezręcznego milczenia. - Przykro mi z powodu twojego brata - mówi wreszcie Claire. Gina wbija wzrok w szklankę. - Dzięki. Jeszcze się z tym nie pogodziłam. Właściwie nawet nie spróbowałam. Rzecz w tym, że od czasu, gdy to się stało, prześladuje mnie to okropne podejrzenie, o którym wspominałam ci przez telefon. Chociaż teraz to coś więcej niż tylko podejrzenie... o wiele więcej. Dlatego właśnie chciałam z tobą porozmawiać. - Podnosi wzrok. - Ale może lepiej wyjaśnię wszystko po kolei. Claire przytakuje skinieniem głowy. Bierze w obie dłonie kubek z herbatą i trzyma go przed sobą. Gina nieświadomie robi to samo ze swoją szklanką wody. Zauważa to i znów zmienia pozycję. A potem zaczyna mówić. Jest to poddana pewnej korekcie wersja historii, którą opowiedziała Sophie, z nieco inaczej rozłożonymi akcentami. Pomija Marka Griffina i Paddy'ego Nortona. Pomija większość wydarzeń zeszłej nocy. Skupia się na Terrym Stacku, na dwóch Noelach, na Fitzu, na BCM - na tym, co najważniejsze, co wyznacza kontekst. - Słuchaj, Claire - dodaje na koniec. - Sama nie wiem. Jeśli masz jakieś podstawy do podejrzeń... jakiekolwiek podstawy, można by dotrzeć do sedna całej tej sprawy. Claire wychyla się do przodu i stawia nietknięty kubek z herbatą na stoliku. Kiedy z powrotem opada na oparcie, jej oczy napełniają się łzami. Z jej ust wydobywa się dźwięk - jakby prymitywny skowyt - i naraz zanosi się płaczem. Gina obserwuje ją w milczeniu. Czuje się okropnie, jednak wie, że nic nie może zrobić. Prawdę powiedziawszy, okazuje swoje zrozumienie, właśnie nic nie robiąc - nie poruszając się, nie uciekając do fałszywej pociechy gładkich słówek. Odczuwa niezwykle silny impuls, by dołączyć do Claire i też się rozpłakać, jednak mu się opiera. Zamiast tego pije wodę, wychylając całą szklankę jednym haustem, po czym odstawia ją na stolik. W końcu płacz cichnie. Claire wydobywa chusteczkę z rękawa swetra i wydmuchuje nos. Potem spogląda na Ginę. - To, co mówisz... to straszne. - Wiem. - Czy takie rzeczy naprawdę się zdarzają? - Jej głos wciąż drży, choć robi, co może, by to ukryć. - Pewnie, potrafię być cyniczna, naprawdę, ale to... Jezu Chryste. Gina wzrusza ramionami, jakby chciała powiedzieć „no wiem, wiem”. - Ale Claire - mówi wreszcie, bo nie pozostało jej nic innego - co do śmierci twojego męża... - Pochyla się nieznacznie do przodu. - Czy istnieje jakikolwiek powód, żeby sądzić, że to nie był wypadek? - Teraz już tak - odpowiada bez namysłu Claire. - Zdecydowanie. - Jej oczy się rozszerzają. - W kontekście tego, czego się właśnie dowiedziałam. Do tej pory myślałam, że jestem po prostu... no cóż, tak właściwie, to sama nie wiem, co myślałam. W każdym razie zachowałam to dla siebie. Nikomu , nie mówiłam. .t - Czego nikomu nie mówiłaś? - Na dwa tygodnie przed wypadkiem... przed... przed - macha ręką, jakby odganiając natrętne myśli - przed śmiercią Dermot nie był sobą. Dziwnie się zachowywał. Był taki nadpobudliwy, a jednocześnie odległy. Unikał mnie. Myślałam nawet, że... myślałam, że... - kiedy wypowiada to po raz drugi, jej , głos się łamie - miał romans. Niedorzeczne - śmieje się bez śladu wesołości, tylko po to, by zaznaczyć, jak bardzo to niedorzeczne. - Kochałam Dermota, ale to nie był ten typ człowieka. Kobiety go przerażały. Nie wiedziałby nawet, od czego

zacząć. W każdym razie jak teraz na to patrzę, to myślę, że był czymś przerażony i serce mi się kraje, że nie mogłam mu pomóc. Że nie mógł mi powiedzieć, chociaż mówiliśmy sobie wszystko, że... - Czym był przerażony? - wtrąca Gina, próbując zapobiec kolejnemu wybuchowi emocji. - Skąd mam wiedzieć. Gdybym tylko wiedziała! Ale... - Tak? - Jest jeszcze jedna dziwna rzecz i teraz łączę to sobie w jedno. W domu pojawiła się jakaś... - wydaje się, że trudno jej wymówić to słowo - gotówka. Ukryta w pudełku na dnie garderoby. Dziewięćdziesiąt kilka tysięcy euro. - Pauza. - Wczoraj ją znalazłam. Prócz tego biżuterię: kolczyki i złoty łańcuszek. Z paragonem. Warte ponad dwa tysiące. Słowa zawisają w powietrzu. Gina próbuje połączyć to sobie w głowie ze wszystkim, co już wie. Ale nie potrafi. - A co z tym, jak zginął - mówi wreszcie. - Jak faktycznie... no... - To też jest dziwne - odpowiada Claire. - Z pozoru przechodził przez ulicę i wpadł pod samochód. Ale chwileczkę. Co on tam w ogóle robił? W tej uliczce? W życiu nie poszedłby tą drogą. Na Bristol Terrace? Po drodze do domu? To całkiem bez sensu. - Są jacyś świadkowie? - Nie. Tylko kierowca. Mówi, że Dermot biegł - urywa na chwilę. - Ale czemu miałby biec? - podejmuje. - Nigdy nigdzie nie biegał. To nie ten typ człowieka. - A co z jego pracą? Z BCM? Wspominał, że dzieje się tam coś niezwykłego? - Nie. Niewiele mówił o pracy. Zajmował się czysto technicznymi sprawami, niczym o czym moglibyśmy gadać. Ale jednak... - Co takiego? - Przez ostatni miesiąc czy coś koło tego wydawało się, że bierze na siebie dużo dodatkowej pracy. I nie wykonywał jej w biurze, ale w domu - mówiąc to, wskazuje na zamknięte podwójne drzwi. - O tam. Wstaje z sofy, podchodzi do drzwi, otwiera je. Gina podąża za nią. - Kiedyś była to jadalnia - wyjaśnia Claire. - Ale przerobiliśmy ją na pracownię. Dla Dermota. Wchodzą do środka. Pokój jest mały i zagracony. Całe ściany zajmują półki z książkami. Podłogę zaścielają stosy magazynów. Stoi tam też biurko, a raczej staroświecki sekretarzyk, nad którym wisi plakat z jakiejś wystawy. Na biurku leży laptop. Gina wbija w niego wzrok. - A to - zwraca się do Claire, wskazując go ręką. - Jego laptop, sprawdzałaś go? Claire kręci szybko głową. Wyraźnie czuje się skrępowana. - Skoro tak - podejmuje Gina - czy mogłabym rzucić na niego okiem? Claire odwraca się do niej, marszcząc brwi. - A po co? - Coś się dzieje w BCM, Claire. To właśnie ich łączy, Noela i Dermota. To jest klucz do całej sprawy. Może coś tu znajdę... nie wiem co... może jakąś wskazówkę, może informacje. - Wzrusza ramionami. - Znam się trochę na komputerach, pracuję przy oprogramowaniu. Claire zastanawia się chwilę, po czym kiwa przyzwalająco głową. - Proszę - mówi, zachęcającym gestem wskazując komputer. Po czym odwraca się raptownie i wychodzi z pokoju. Gina waha się. Czuje się trochę jak intruz, ale mimo wszystko podchodzi do biurka, siada i otwiera laptop. Bolger rozgląda się wokół. Przez korytarz domu spokojnej starości zbliża się do niego człowiek na elektrycznym wózku inwalidzkim. - Mam rację, prawda? Larry Bolger? - pyta. Bolger kiwa głową i wyciąga dłoń na powitanie, nawet dzisiaj nie wychodząc z roli polityka. Dopiero teraz poznaje, z kim ma do czynienia. - Romy? Mężczyzna na wózku ściska energicznie dłoń Bolgera i długo jej nie wypuszcza. - Jezu, Larry - powiada z uśmiechem. - Patrzcie państwo. Daleko zaszedłeś, prawda? Jerome Mulcahy. Rówieśnik ojca. Bolger też się uśmiecha. - Cóż - mówi - to była długa droga, rzeczywiście. - Właśnie słyszałem najnowsze wiadomości - oznajmia Romy. - Przy lunchu. Niezłe masz widoki na przyszłość. - Jego uśmiech znika zastąpiony przez zachmurzoną minę. - Szkoda tylko - podejmuje, głową wskazując kierunek, z którego dopiero co nadszedł Bolger - szkoda że jaśnie pan nie jest w stanie tego docenić. - To prawda. Bolger próbuje wyrwać rękę z uścisku, ale musi się poddać. - Widzisz - ciągnie Romy - rzecz w tym, że fizycznie jestem udupiony, ale jeśli chodzi o głowę, to mam się świetnie. A on na odwrót. Okrutne, co? - Faktycznie, ale muszę ci powiedzieć, że masz niczego sobie uścisk. Uśmiech powraca na wargi starca. Wreszcie puszcza dłoń Bolgera. - Twój ojciec może chodzić, jeść, załatwiać się, a nie potrafiłby powiedzieć, jak się nazywa. Ja z kolei jestem uwiązany do tego wózka, mogę jeść tylko warzywne papki, a do tyłka przytroczyli mi torbę. Ale potrafię powtórzyć rozmowę sprzed dwudziestu lat. I to cholerne słowo w słowo. Bolger wbija w niego wzrok. - A sprzed dwudziestu pięciu lat? - Sam się przekonaj. Bolger zdążył już zapomnieć, że to miejsce, Glenalba, stało się swojego rodzaju nieoficjalnym domem spokojnej starości dla wiekowych członków partii, głównie ze starej bandy z Talbot Road. Wielu z nich przewinęło się przez te korytarze. Romy i stary Bolger muszą należeć do ostatnich. Larry przypomina sobie ich dwóch oraz kilku innych, w tym jego krewnych jeszcze z czasów, kiedy był dzieckiem - te zebrania w domu, lato w Lahinch, parady na Świętego Patryka, finały Mistrzostw Irlandii... Faktycznie niezła z nich była banda. Później zaś, kiedy wrócił z Bostonu, stali się też motorem partii - przynajmniej na poziomie

lokalnym. - Jest jakieś miejsce, gdzie możemy spokojnie pogadać, Romy? — zagaduje Bolger, lustrując wzrokiem korytarz. - Tędy - mówi Romy. Obraca wózek wokół własnej osi i kieruje się do drzwi na prawo od Bolgera. - To była kiedyś palarnia. Dobre, co? - Z tymi słowami wjeżdża do pomieszczenia wyglądającego niczym poczekalnia u dentysty. - Od wprowadzenia zakazu palenia nic tu nie zrobili. Wygląda jak pieprzone mauzoleum. Bolger rozgląda się wokół. Na środku pokoju widzi kilka niskich stołów. Stoją na nich puste popielniczki. Przechodzi obok nich i siada na twardym plastikowym krześle, jednym z kilku stojących pod ścianą. Romy podąża za nim i zatrzymuje się wprost przed Bolgerem. Mimo widocznej kruchości i ograniczonej mobilności ten blady mężczyzna o posturze patyczaka pełen jest nerwowej energii. - A zatem - zagaja z szelmowskim uśmieszkiem, który igra w jego oczach niczym tygrys w klatce. - Cóż takiego chce wiedzieć pan Taoiseach? Bolger nieznacznie kiwa głową. Podoba mu się dźwięk tego słowa -przynajmniej przez te pół sekundy w bezpiecznej prywatności tego pomieszczenia. Odchrząkuje. - Tej nocy, gdy zginął Frank - odzywa się wreszcie, waląc prosto z mostu i wiedząc, że wiele więcej nie musi mówić. Hm... - Tak? Następuje chwila ciszy. Wyraz twarzy Romy'ego zmienia się. Bliskość władzy, nieoczekiwany gość z przeszłości, odrobina towarzystwa, cokolwiek dodawało mu energii jeszcze chwilę temu, znikło. - Nigdy mi nie powiedziano, co się właściwie stało - mówi bardzo cicho Bolger. - Bo nigdy nie pytałeś. - I owszem, pytałem i coś mi powiedziano, ale nie myślę, żeby to była prawda. - Prawda? - Grymas wykrzywia twarz Romy. - O co ci, do diabła, chodzi? - Romy, ty tam wtedy byłeś. Ja nie. - Nachyla się do rozmówcy. - Czy to Frank spowodował ten wypadek? Czy to całe gadanie, że to ten drugi gość pił, było tylko... tylko... - Rany, odbija ci? Bolger kręci głową. - Romy... - Po cholerę mnie o to pytasz? I to jeszcze dzisiaj? Może w naszych czasach nie mieliśmy pijarowców, Larry, ale nawet ja sam mogę ci powiedzieć, że zadawanie takich pytań... - Ciebie pytam, Romy, nie jakiegoś tam pismaka. - Zatacza łuk ręką, pokazując pusty pokój, puste krzesła. - Cholera, nie zamieszczam tego w Internecie. Chciałem spytać mojego ojca, ale... no cóż, jest, jak jest... Romy przygląda mu się przez chwilę. - Ale jaka to różnica? - pyta wreszcie. - Kto to wie... może byłoby... - Nie, nie, Larry. Nie. To nie robi żadnej różnicy. Powiem ci, dlaczego. Nie wiem, co się stało. Naprawdę nie wiem. Nie byłem na miejscu wypadku. Musiałbyś sprawdzić... te, jak się one zwą... raporty toksykologiczne ze sprawy, ale nawet jeśli Frank faktycznie był pijany, nie przywróci to nikomu życia. Niczego, kurwa, nie zmieni. - Mógłbym nie zostać wybrany. - No widzisz. - Ale czy to byłoby takie złe? - No na litość... - Romy odrzuca głowę w tył w geście niedowierzania. - Chyba sam jesteś pijany. Bolger bierze głęboki oddech. - Słuchaj, wiem, że tacie mało serce nie pękło, kiedy zginął Frank. Wiem, że wszystkie jego nadzieje, wszystkie ideały umarły z nim, że ja byłem tylko... Milknie na widok miny Romy'ego. - Co znowu? Romy kręci głową. - Co ty wygadujesz? Bolger milknie niepewny swojego. - Myślałem... - Pewnie, że mu serce pękło - szepcze Romy. - W końcu umarł mu syn - chwila wahania. - Ale prawda jest taka, Larry... Frank złamał twojemu staruszkowi serce już na długo przed tym... Po jakichś piętnastu minutach Gina wyłącza i zamyka laptop. Odłącza kable, podnosi komputer i wynosi go do salonu. Nikogo tam jednak nie ma. Wychodzi do przedpokoju i tam też nikogo nie zastaje. Słyszy jednak głosy dobiegające z głębi domu. Idzie korytarzem do uchylonych drzwi i otwiera je. Przy długim stole siedzą nad kolorowankami dwie miniaturowe repliki Claire. Podnoszą wzrok. Jedna się uśmiecha, druga nie. Claire stoi za ich plecami, opierając się o kontuar. Obok Claire stoi kolejna jej replika - choć ta włosy ma siwe, a nie rude. - Witam. - Gina macha ręką. - Claire? Wycofując się do przedpokoju, Gina zauważa, że starsza dziewczynka przygląda się jej podejrzliwie. Potem słyszy, jak szepcze: „To komputer taty”. „Cicho, słonko, wszystko w porządku”, odpowiada jej babcia. Kiedy Claire pojawia się w korytarzu, Gina przechodzi od razu do rzeczy. Teraz obie stoją w przedpokoju. Gina trzyma w rękach laptop. - Pełno tu technicznych informacji, jak mówiłaś - zaczyna. - Opracowania, szkice, artykuły... Gromadzone od bardzo dawna. Sprawdziłam logi i wygląda na to, że Dermot... cóż... nie wyrzucał raczej niczego, prawda? Miał zwyczaj przechowywać... - ...przechowywać wszystko - kończy za nią Claire - e-maile, listy, magazyny... istny chomik. Widziałaś podłogę w jego pracowni. - No właśnie. A w dzień po śmierci Noela Dermot najwyraźniej coś pousuwał. - O!

- Co najmniej kilka plików. Oraz kilka e-maili. Może to nic takiego, ale zważywszy na okoliczności, to cokolwiek dziwne. - Faktycznie. Gina waha się chwilę. - Claire - mówi wreszcie - jeżeli pozwolisz mi zabrać laptop, może będę w stanie odzyskać to, co usunął. - Naprawdę? - Tak. Nie będzie wprawdzie w stanie sama tego zrobić, ale zleci to jednemu z techników. Jednak tego Claire nie musi wiedzieć. - Tym właśnie zajmuje się firma, w której pracuję - podejmuje. - To właściwie dość proste. W biurze mamy odpowiednie oprogramowanie, aplikacje, które mogą... - Dobrze. Weź go. Gina przygląda się jej. - Jesteś pewna? - Tak. Jeśli jest tam coś... - Wilgotnieją jej oczy. - Musimy to znaleźć, prawda? - Prawda. Z bliska Gina widzi, że Claire ledwie się trzyma. Wyciąga ręką, kładzie dłoń na jej ramieniu i delikatnieje ściska. Jadąc kolejką do miasta, dzwoni do biura i rozmawia z jednym z technicznych - jej ulubieńcem, Steve'em, chuderlawym i lakonicznym programistą z Cork. Pyta go, czy mógłby wyświadczyć jej przysługę. „Dobra”, odpowiada ostrożnie, „raczej tak. A o co chodzi?” Patrząc na ponure, zachmurzone niebo nad Ringsend, przyciskając laptop do piersi, Gina zapowiada, że wpadnie do niego za dwadzieścia minut i wtedy mu wszystko wyjaśni. - Jak? - pyta Bolger po dłuższej przerwie. - Nie rozumiem, o co ci chodzi. Jak niby złamał mu serce? - No cóż - wzdycha Romy. - Wiesz, to dawne dzieje... Może... - Nie, nie. Powiedz. Wyjaśnij, o co ci chodzi. Romy poprawia się na wózku. Jego twarz wykrzywia grymas. Chyba mu niewygodnie, ale wiercąc się, gra na zwłokę. W końcu przemawia. - Nasza partia reprezentuje pewne zasady, prawda? Ty je ucieleśniasz. Frank tego nie robił. To proste. Na początku był w porządku - urodzony polityk, z naturalnym wdziękiem, miał podejście do ludzi, ale dość szybko zaczął przynosić partii wstyd. Zmieniał swoje stanowisko w różnych kwestiach. Brał się do, jak to mówimy, niezręcznych spraw. Z lubością używał słowa „środowisko”. W tamtych czasach ocierało się to o radykalizm. Pojęcia nie mam, co też takiego czytał albo z kim rozmawiał, ale jedno ci powiem, gdyby przeżył, nie dostałby powtórnej nominacji, a co dopiero mówić o drugiej kadencji. A gdyby żył dzisiaj... no cóż, jest więcej niż prawdopodobne, że nosiłby wełniany sweter i zabiegał o głosy dla cholernych Zielonych. Bolger wbija teraz wzrok w jakiś punkt na odległej ścianie, za plecami Romy'ego. To, co słyszy, stoi w oczywistej sprzeczności z tym, w co zawsze wierzył. Jednak coś w głosie Romy'ego - rezygnacja, przekonujący brak chęci do dalszych kłamstw i krętactw - sprawia, że nawet przez sekundę nie myśli, by się z nim sprzeczać. W jakiś dziwny sposób współgra to nawet ze wspomnieniami Bolgera o Franku z czasów dzieciństwa. Jego brat był przekornym gnojkiem. Odwracał kota ogonem, dopóki nie wyszło na jego. Ale uchodziło mu to na sucho, bo był gwiazdą. - Słuchaj - podejmuje Romy - kiedy wróciłeś ze Stanów, miałeś jeszcze mleko pod nosem, o niczym nie miałeś pojęcia. Mogę ci to teraz śmiało powiedzieć, bo jutro o tej porze będziesz już pieprzonym premierem, ale wtedy nie miałeś zielonego pojęcia, co jest grane. Prawdę powiedziawszy, nie miałeś też okazji, by się dowiedzieć. Chodziło o to, żeby nie stać w miejscu. Wrzucili cię na głęboką wodę kampanii: łażenie od drzwi do drzwi, tułanie się w deszczu - urywa. - Musiał to być dla ciebie niezły szok po Bostonie. Bolger kiwa głową, wciąż nie patrząc Romy'emu w oczy i milcząc. - W każdym razie - ciągnie Romy - na tych kilka tygodni przed wypadkiem panował istny chaos. Frank wdał się w awanturę o zmianę przeznaczenia gruntów na tyłach lotniska. Zaczął grozić, że ujawni dane tych kilku członków rady, którzy głosowali za zmianą, wyraźnie sugerując, że wzięli w łapę. - Przewraca oczami. - Po ponad dziesięciu latach zasiadania w trybunale wszyscy chyba wiemy, jak się sprawy mają, ale wtedy po prostu się o tym nie mówiło! W partii zapanowała konsternacja. W końcu chodziło o radców, z którymi zasiadał twój stary, o ludzi, których znał od dwudziestu czy trzydziestu lat. Bolger jest blady jak ściana. - Był przerażony. Nic przecież nie mógł z tym zrobić - Romy urywa 1 wzdycha. Nagle sprawia wrażenie wykończonego. Jego skóra jest przezroczysta niczym papier ryżowy. - Jeśli więc masz, jak to teraz mówią, problem ze swoim starym, to myślę, że nie chodzi o to, że ty coś zrobiłeś - albo czego nie zrobiłeś - ale o to, że to on ma problem z samym sobą. Bolger wreszcie odwraca głowę. - Co masz na myśli? - Słuchaj, to trudne kwestie - Romy zniża głos do szeptu. - Liam miał straszne poczucie winy, bo... no wiesz, uwielbiał Franka, co do tego masz rację, ale też musiał żyć z poczuciem, że gdzieś w głębi duszy odczuł jakby ulgę na wieść o jego śmierci. Zaoszczędzono mu dalszego wstydu na forum partii. Tak właśnie czuł. Wiem to, bo z nim byłem. Widziałem to w jego twarzy. Widziałem, jak próbował to ukryć. Nigdy mu się to jednak nie udało. Dręczyło go to przez resztę życia. Bolger wstaje z krzesła i przechodzi na drugą stronę pokoju. Stoi bez ruchu, ze wzrokiem wbitym w beżową ścianę, próbując przetrawić nowe informacje, uspokoić nerwy, wyciszyć bicie serca, spowolnić zachodzące w mózgu reakcje chemiczne. - Wiesz, twój staruszek miał też świra na twoim punkcie - odzywa się po chwili Romy. - Naprawdę. Tyle że nie potrafił tego okazać. Pewnie się bał. Bał się, jak to zabrzmi w jego własnych uszach. Że ubranie tego w słowa będzie kolejnym aktem zdrady. Bolger głośno wypuszcza powietrze i odwraca się. - Mój Boże - mówi, kręcąc głową - myślimy sobie, że wiemy, co jest grane, ale nie mamy bladego pojęcia, prawda? - Ano nie. - Romy przesuwa wózek i znów patrzy wprost na Bolgera. - Słuchaj, Larry. Przepraszam, że tak to z siebie wyrzuciłem. Jeszcze dziesięć minut temu próbowałem zadecydować, czy wolę rzepę, czy pasternak. Odwykłem od towarzystwa dorosłych ludzi. Bolger kręci głową. - Nie powinienem był cię stawiać w takim położeniu. To ja przepraszam.

Romy wzrusza ramionami. Bolger bierze głęboki oddech. Waha się. - Jeszcze troje innych ludzi zginęło tamtej nocy, Romy - mówi wreszcie. - Wiem. Okropność. I był jeszcze ten dzieciak, który przeżył. Bolger gapi się na niego. Przypomina sobie. Kojarzy fakty. - No tak, tak... oczywiście. - Zrobiliśmy na niego zrzutkę, wiesz? W partii. Założono jakiś fundusz. Zajęto się nim. Prawdę powiedziawszy, zorganizował to twój staruszek. Bolger kiwa głową. Po chwili zerka na zegarek. - Słuchaj, muszę się zbierać - odzywa się lekko drżącym głosem. - Dzięki, że ze mną pogadałeś. - Nie ma za co - kwituje Romy. - Aha, powodzenia - następuje niezręczna cisza. - Nie trać głowy, dobra? - Postaram się. - Bolger rusza do drzwi, ale zatrzymuje się w połowie drogi. - A tak z ciekawości - dorzuca, wciąż zwrócony do drzwi - ta ziemia, o której wspominałeś... ta, której przeznaczenie mieli zmienić...? - Tak? - Co się z nią stało? - A jak pan myśli, panie premierze? - prycha Romy. - No tak. - Bolger odwraca się na pięcie. -1 mówiłeś, że gdzie to było? Romy mruży oczy. - Gdzieś za lotniskiem. Jedna z tych zrujnowanych wiekowych posiadłości. Kilkadziesiąt hektarów. Pewnie zrobili z tego jakiś cholerny tor golfowy czy coś. Teraz z kolei Bolger mruży oczy. - Czekaj no - wbija wzrok w Romy'ego. - Nie mówisz chyba o Dunbrogan House, co? - Eee... no tak. Bolger od razu dostrzega na twarzy Romy'ego ledwo widoczne zakłopotanie, cień wątpliwości - jakby właśnie coś zdradził, choć sam nie wie, co takiego - i uczucie to wydaje się tyleż niecodzienne, co niechciane. Bolger czuje, jak przyśpiesza mu puls. - Tak - powtarza Romy nieco ciszej - chodziło o Dunbrogan House.

3 Programista z Cork to jeden z tych obsesyjnych maniaków komputerowych, którzy potrafią godzinami siedzieć przed terminalem, nie poruszając ani jednym mięśniem - z wyjątkiem gałek ocznych i opuszek palców. Gina zazdrości mu tego poziomu koncentracji. Przez otwarte drzwi obserwuje go z drugiego pokoju i zastanawia się, jak to jest, że nie musi się wiercić i kręcić, przeciągać i ziewać, czyli robić wszystkiego tego, co ona przez cały czas, odkąd usiadła. Rozgląda się wokół. Wszyscy inni poszli już do domu. W biurze jest niesamowicie cicho. Na zewnątrz zapadł już zmrok. Gina czuła się nieco skrępowana, idąc do biura z laptopem pod pachą, bo wykorzystywała żałobę jako usprawiedliwienie dla nieobecności w pracy, ale tak naprawdę nie miała wyboru. Siobhan przyjęła ją z konsternacją i chłodem. Giną z ulgą odkryła, że P.J. wyjechał na cały dzień do Belfastu. Od razu poszła na zaplecze i podeszła do stanowiska Steve'a. Kiedy przepraszała, że odrywa go od pracy, on tylko wzruszył ramionami. „Jakby to była jakaś różnica”, stwierdził, bez wątpienia sugerując, że nie ma znaczenia, nad czym pracuje, skoro firma i tak upada. Może tak się stanie, jednak Gina nie chciała teraz o tym myśleć. Wręczyła mu laptop i wyjaśniła, czego jej potrzeba. Z początku niechętny, wreszcie zaczął koncentrować się na zadaniu i wkrótce całkiem go to pochłonęło. Wiedziała, że tak będzie. Gina natomiast próbowała się czymś zająć przy własnym biurku - choćby organizowaniem sobie pracy i odpowiadaniem na e-maile - jednak nie potrafiła się skupić. Po chwili zaczęła od niechcenia obserwować Steve'a przez otwarte drzwi. Zerka teraz na zegarek i coś jej przychodzi do głowy. Sięga za oparcie krzesła, do kieszeni kurtki. Wyciąga trzy zdjęcia znalezione w magazynie i kładzie je na biurku. Włącza drukarkę i skanuje fotografie. Zapisuje je w plikach i przesyła jako załączniki pocztą elektroniczną na własny adres. Potem odchyla się na krześle i zerka na Steve'a. - I jak idzie? - zagaduje. - Dobrze - odpowiada programista, nie odrywając wzroku od ekranu. — Już prawie skończyłem. - Nigdy nie widziałam go w takim stanie - oświadcza Paula, przygryzając dolną wargę. - Chyba ma pietra czy coś. - Skądże. Nic mu nie będzie - uspokaja Norton. - Pewnie jest tylko zmęczony. - Cóż, w takim razie potrzebuje zastrzyku kofeiny - i to dużego — bo kolejnych kilka godzin będzie mieć kluczowe znaczenie. Norton cierpi na ból głowy. Głos Pauli go irytuje. Stoją w korytarzu przed biurem Bolgera w siedzibie rządu. Przed nimi są jeszcze dwie osoby, trzy inne siedzą już w środku, w sekretariacie. Za nimi, na całej długości korytarza, stojąmałe grupki ludzi- szepczą, piszą SMS-y, szurają nogami... czekają. Każdy ma nadzieję na pięć minut z ministrem. Tego wieczoru w budynkach rządowych - oraz w okolicach Leinster House, a nawet na Kildare Street - panuje elektryzująca atmosfera. Nie ma końca spekulacjom o nieuniknionych zmianach. Stary Taoiseach został odizolowany. Wygrana jest w zasięgu ręki. Nagroda czeka, by ją zgarnąć. Co więc jest nie tak? W głowie Nortona zadźwięczał ostrzegawczy dzwonek, kiedy dostał od Pauli wiadomość, że Bolger chce go widzieć w swoim biurze - i to jeszcze tego wieczoru. Już, zaraz, jak najszybciej. Chwileczkę... Nie taki mają układ. Larry nie wzywa sobie

tak po prostu Nortona. Chociaż może próbuje zaznaczyć swoje nowe terytorium, ustalić nowe zasady. Może. Ale Norton w to wątpi. Podejrzewa, że chodzi tu raczej o wyprawę Bolgera do Wicklow. Otwierają się drzwi do sekretariatu. Przez zgromadzonych w korytarzu przebiega fala ekscytacji. Pojawia się Bolger. Mankiety ma podwinięte, krawat rozluźniony. Wygląda na skonanego. Wskazuje Paddy'ego i skinieniem głowy zaprasza go do środka. Zgrzytając zębami, Paddy udaje się za nim przez sekretariat do jego sanktuarium. Po drodze mijają zaniepokojonych partyjnych oficjeli i urzędników. Bolger odwraca się w drzwiach. Wpuszcza Nortona, ale gestem ręki zatrzymuje Paulę. - Dziesięć minut - mówi, nawet na nią nie patrząc, i zamyka drzwi. Biuro Bolgera jest przestronne, całe w mahoniowej boazerii i czerwonej skórze. Norton był tu tylko kilka razy - kiedy mają coś do załatwienia, robią to na warunkach Nortona i na jego terenie. - Nie wiem, czy sobie z tym poradzę. Ci na zewnątrz zachowują się jak jakieś pieprzone sępy. - Bolger przechadza się przed biurkiem. - Daj spokój - ucina Norton z wymuszonym uśmiechem - kiedyś opowiesz o tym wnukom. Bolger ignoruje jego uwagę. Uśmiech spełza z twarzy Nortona. Łupie go w głowie. Ma właśnie coś powiedzieć, kiedy Bolger zatrzymuje się i odwraca w jego kierunku. - Paddy, pojechałem dziś po południu do Glenalba. - Tak właśnie słyszałem. I jak tam staruszek? - Cholera... Koszmarnie. Nie rozpoznał mnie nawet. Jest... jest już w całkiem innym świecie. - Naprawdę? - Tak. Norton nie był świadom, że stary jest w tak kiepskim stanie. Kręci ze smutkiem głową. Jednocześnie jednak czuje ulgę na tę wieść. Kolejny problem z głowy. Kolejna ulga. Ale Bolger chyba jeszcze nie skończył. Postępuje krok naprzód. - Wpadłem jednak na kogoś innego - oznajmia. - Naprawdę? Na kogo takiego? - Romy'ego Mulcahy. Norton wydaje z siebie ledwo słyszalny jęk. - A więc go pamiętasz? - podchwytuje Bolger. - Owszem. Jak najbardziej. - Pauza. - Stary pierdziel jeszcze nie kopnął w kalendarz? - Nie. Prawdę powiedziawszy, jest dość żywotny... w każdym razie jego głowa. — Bolger stuka palcem w skroń. Wspominaliśmy trochę razem stare dzieje. - Ach tak... Romy Mulcahy i Liam Bolger. Stara ekipa. Norton znów kręci głową. Byli jednymi z pierwszych, z którymi miał do czynienia w swojej karierze przedsiębiorcy. Choć to dziwne, prawda jest taka, że w pewien sposób nadal ma z nimi do czynienia. - Powiedział mi kilka ciekawych rzeczy, Paddy. - Doprawdy? - Doprawdy. Kilka bardzo ciekawych rzeczy. Bolger robi znaczącą pauzę. Ale Norton nie wytrzymuje. Dość już usłyszał. - No dobra, Larry - warczy - przejdź do rzeczy, do cholery. Nie podoba mi się, że ściągasz mnie tu w taki sposób. Nie ty jeden jesteś zajęty. No więc o co chodzi? - O Franka - wyrzuca z siebie Bolger, czerwieniejąc na twarzy. - O Dunbrogan House. I o ciebie. - O czym ty gadasz? - Wykonałem parę telefonów - mówi Bolger, wskazując na aparat na biurku. - Dzwoniłem do ludzi, sprawdzałem fakty. Posiadłość Dunbrogan House... to była ta nieruchomość, której przeznaczenia nie chciał zmienić Frank, prawda? Ta, o którą narobił szumu - urywa na moment. - Ta, z powodu której zrobił się taki upierdliwy - znów urywa. - Sześćdziesięciohektarowa nieruchomość będąca twoją własnością. Norton przewraca oczami. Bolger unosi palec. - Nie, nie Paddy, nie tak prędko. Kupiłeś ją od starego Miriam za kilka tysięcy funciaków, a po zmianie przeznaczenia sprzedałeś za pieprzone ćwierć miliona. To był interes, na którym zbudowałeś swoją fortunę. Ustawił cię do końca życia. Interes... - I co, kurwa, z tego? - ryczy Norton. - Interes, który... - Interes, który był doskonałe legalny, ot co! Cholerna transakcja gruntami. Setki takich przeprowadziłem. Co takiego... - Frank ginie w wypadku samochodowym na kilka dni przed posiedzeniem rady hrabstwa poświęconym tej kwestii? Posiedzeniem, w którym miał przeszkodzić? Daj spokój! - Ech, odwal się, Larry. Naprawdę. Chyba zwariowałeś. - Norton czuje, że głowa mu za chwilę eksploduje. - Wcale nie - odpiera Bolger. - Wiem, co mówię. - Odwraca się i uderza otwartą dłonią w biurko. - Coś dziwnego się tam wtedy wydarzyło, Paddy. Teraz też dzieje się coś dziwnego. Pamiętasz tego młodego gościa z hotelu Buswell's? Wiem, kto to był. To ten dzieciak, który przeżył wypadek. To Mark Griffin. Nikt inny, jak tylko on. Myślałem, że to tylko jakiś węszący pismak, ale kilka godzin temu - znów wskazuje na aparat na biurku - zadzwonili do mnie i wiesz co? Policja zidentyfikowała tego drugiego faceta z oddziału intensywnej terapii w St Felim's, którego przywieziono zeszłej nocy, po strzelaninie w Chenyvale. Będzie o tym w wiadomościach o dziewiątej - urywa na chwilę, aby Norton przyswoił sobie tę informację. - I wiesz, kto to jest? Mówią, że jest z nim kiepsko i może nie przeżyć, ale to on, Paddy. Mark Griffin. - Unosi ręce do góry. - Wyjaśnij mi to! Norton długo wpatruje się w Bolgera. - A co mówi policja? - pyta wreszcie. Bolger odpowiada spojrzeniem na spojrzenie. Waha się, ale wreszcie odpowiada na pytanie: - Że to jego magazyn. Że jest miejscowym przedsiębiorcą. Że może po prostu miał pecha i znalazł się w złym miejscu w złym czasie.

- Że niby co, przypadkowa ofiara? Bolger potakuje. - Coś w tym stylu. - Ale żadnej wzmianki o... o tym, kim jest, o... - Nie. - No dobrze - ucina Norton. Rozważa to, z wzrokiem wbitym w podłogę. - No jasne, czemu mieliby o tym wspominać? To było dawno temu. Jeśli facet umrze, to nikt tego nie skojarzy, prawda? - Chwileczkę, Paddy... Jezu, co ty mi tu sugerujesz? Norton w dalszym ciągu nie odrywa wzroku od podłogi. - Ale nawet jeśli ktoś to skojarzy - podejmuje, jakby mówił do siebie - nawet jeśli jakiś nadgorliwy pismak to wydobędzie, to co z tego? To tylko ciekawostka dla brukowca. - Pauza. - Ale to nic nie znaczy, nie będzie mieć żadnego oddźwięku... chyba że... Norton słyszy za plecami delikatne pukanie do drzwi, odgłos skrzypiących zawiasów i służalczy męski głos: - Eee... panie ministrze, przepraszam bardzo, ale... - Wynocha! Norton słyszy odgłos skrzypiących zawiasów jakby puszczony od tyłu. Bolger cofa się kilka kroków i opiera o biurko. Widać, jak drży. - Chyba że co? - pyta. - Uspokój się, Larry. - Chyba że co?! Norton wzdycha. - Chyba że nadal będziesz zadawał pytania o Franka. Pokój wypełnia cisza. Rozprzestrzenia się niczym toksyczne opary, docierając do każdego kąta. - Ale Paddy - wykrztusza wreszcie Bolger i pochyla się do przodu - to był mój brat. - Jego głos jest niemal błagalny. Norton krzywi się i przykłada dłoń do głowy. Nic nie mówiąc, przechodzi przez pokój. Wchodzi za biurko i zaczyna wysuwać szuflady. Otwiera jedną po drugiej i przeszukuje ich zawartość. Bolger wciąż stojący przy biurku odwraca się do niego. - Paddy, co ty wyprawiasz? - pyta. - Potrzeba mi czegoś na ten ból głowy - wyjaśnia Norton. - Potrzeba mi... Z jednej z szuflad wyciąga pudełko advilu. Trzymając je w dłoni, sięga do półki za swoimi plecami, na której stoi taca ze szklankami i pół tuzinem butelek wody Ballygowan. Otwiera jedną z nich. Z listka advilu wyciska cztery tabletki i połyka je naraz, popijając potężnym haustem wody. Odstawia butelkę i kręci głową. Wreszcie wraca na środek pokoju i odwraca się do Bolgera. - No dobra - mówi. Zamyka na chwilę oczy, po czym znów je otwiera. -Masz prosty wybór. Możesz dalej zadawać pytania - co się stało tej nocy, czy był pijany, czy ktoś go zepchnął, bla, bla, bla... Możesz pójść tą drogą, dokopać się do jakiegoś gówna sprzed ćwierć wieku i podać je mediom na talerzu. Albo też możesz wyjść przez te drzwi i zaakceptować swoje przeznaczenie. Możesz przejąć władzę i rządzić tym krajem przez pięć, może nawet dziesięć lat. Możesz coś zmienić, naprawić służbę zdrowia, stworzyć infrastrukturę... Możesz mieć kontakt z Downing Street, z Brukselą, możesz zasiadać w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, jeść obiad w pieprzonym Białym Domu... co sobie zamarzysz. Ale uwierz mi, Larry - unosi palec i macha nim w powietrzu - nie możesz zrobić jednego i drugiego. Bolger gapi się na niego, jakby uszło z niego powietrze. Zalega potworna cisza i trwa niemal minutę. Przerywa ją Norton. - Teraz wychodzę - oznajmia cichym, wyważonym głosem. Odwraca się i kieruje do drzwi. - A tak przy okazji - dodaje przez ramię - jutro jem lunch z Jamesem Vaughanem. Przylatuje z Londynu. Na pewno jesteś zajęty, ale może nas gdzieś wciśniesz? Zatrzymuje się w drzwiach i spogląda za siebie. Bolger nie ruszył się ani na krok. - Larry - rzuca Norton. - Popatrz, w jakim jesteś stanie. Cholera, może byś tak chociaż poprawił krawat, co? Kręcąc głową, odwraca się do drzwi, otwiera je i wychodzi. - Ziemia do Giny... Gina zrywa się zza biurka. Prawie zasnęła, z zamkniętymi oczami zatraciła się w kolorowym filmie z poprzedniej nocy. Siedzący przy swoim komputerze Steve odchyla się na krześle, prostując ramiona. - Mam! - oznajmia. Tego było jej trzeba, żeby się obudzić. - Super - mówi. - Jesteś geniuszem. I co tam masz? - Pojęcia nie mam. Dwa pliki PDF - jeden długi, drugi nie bardzo - oraz pięć e-maili. Skopiowałem je i przesłałem do ciebie. - Ruchem głowy wskazuje jej biurko. - Dzięki. Naprawdę jestem ci wdzięczna. Steve wzrusza ramionami. - Komu wystawić rachunek za nadgodziny? - Steve, słuchaj, wiem, że w obecnym układzie... - Gina - przerywa jej, unosząc rękę. - Przestań. Żartowałem tylko - odwraca się i zdejmuje kurtkę z oparcia krzesła. Postawisz mi kiedyś piwo. - Obiecuję. Dzięki raz jeszcze. Kiedy wychodzi, Gina robi kawę, gasi większość świateł i znów siada przy swoim biurku. Już ma otworzyć jeden z plików PDF, kiedy dzwoni jej komórka. Podnosi telefon. Nowy numer. - Halo? Cisza. - Halo? Znów cisza, wreszcie: - Gina? - Tak. Odgłos odkładanej słuchawki. Patrzy na telefon... gapi się na niego przez kilka chwil, jakby oczekiwała, że sam się odezwie i wszystko wyjaśni. Czując, jak żołądek podchodzi jej do gardła, oddzwania. Nikt nie odbiera. Nawet poczta głosowa.

Telefon po prostu sobie dzwoni. Gina przełyka ślinę. Przeczesuje palcami włosy i wzdycha. Po kilku chwilach wraca do komputera. A więc Gina naprawdę żyje. Norton stoi w budce telefonicznej, z ręką na słuchawce. Nie wchodził do budki od jakichś dziesięciu czy piętnastu lat - od czasu, gdy większość tych cholernych aparatów wiecznie nie działała. Jego ręka ześlizguje się ze słuchawki, a on wycofuje się przez szklane drzwi. No więc dziewczyna żyje. I odpowiada na telefony. Norton rozgląda się wokół. Znajduje się na Long Mile Road. Kiedy wsiadał do samochodu na Baggot Street, advil dopiero zaczynał działać, zadecydował więc, że pojeździ trochę po okolicy i poczeka. Poza tym nie ma ochoty wracać do domu. A do tego pół godziny później zadzwoniła Paula - z polecenia Bolgera. Ruszyli w tan. Trzech ministrów jest już u premiera. Zakładając, że nie będzie stawiał oporu - a nikt się tego po nim nie spodziewał - jego biuro wyda wkrótce oświadczenie o jego rezygnacji. Potem nastąpi oświadczenie kierownictwa partii. Wszystko powinno zakończyć się w ciągu godziny, oznajmiła Paula. Spytała też, czy do nich wraca. Będą świętować. Już otwierają szampana. Norton odmówił. Z ulgą wysłuchał wiadomości, ale nie powie przecież Pauli, że nic się nie zakończy dopóty, dopóki nie zostanie załatwiona inna, miejmy nadzieję, że ostatnia sprawa. Trzeba zacząć od telefonu. Jednak minęło kolejnych piętnaście minut, nim zdobył się na to, by zadzwonić, a dopiero w ostatniej chwili dotarło do niego, jaką głupotą byłoby połączyć się z komórki. Zatrzymał się więc przy pierwszej napotkanej budce telefonicznej. Będąc już w środku, przeszukał kieszenie w poszukiwaniu świstka, na którym zapisał jej numer. Potem w poszukiwaniu monet. Wreszcie się połączył. Wymawiając jej imię, próbował zmienić swój głos. Jej głos dało się natomiast rozpoznać z łatwością. Usłyszał za mało, by ocenić, w jakim jest stanie umysłu, ale z pewnością jest żywa - i to mu wystarczy. Kiedy wychodzi z budki, dzwoni w niej telefon. Odwraca się i odchodzi, a dźwięk rozmywa się w odgłosach ulicy. Samochód zaparkował po drugiej stronie. Czeka na sposobność i przechodzi przez jezdnię. Z daleka odblokowuje samochód. Dziewczyna żyje. Niech to szlag. Bolger widzi to na ich twarzach. Ledwo widoczna iskierka. Nie nazwałby tego paniką - jeszcze nie, ale ku temu zmierzają. Jakby zbudzili się ze snu i rozglądali wokół zdumieni, niepewni, kim są, gdzie są i co zrobili. Bolger zaś czuje się wyzwolony. Siedzi w swoim biurze, naprzeciw niego zasiadają ministrowie finansów, transportu i edukacji. Mężczyźni ci, ochrzczeni Gangiem Trzech, zjawili się tu na szybką naradę strategiczną przed konferencją prasową Bolgera. Na zewnątrz czekają wszyscy inni. Cały korytarz jest zatłoczony. Dziennikarze przepychają się na schodach Leinster House, a RTE czeka w pogotowiu, by wyemitować wiadomości. Tylko kandydat na premiera się nie śpieszy. Kiedy Paddy Norton wyszedł z jego biura, przez pierwszych kilka chwil Bolger stał bez ruchu. Różne sugestie Nortona rozbrzmiewały mu w głowie niczym eksplozje. A potem, kiedy otworzyły się drzwi, wpuszczając do środka falę asystentów, doradców, grubych ryb, urzędników i ich przydupasów, dotarła do niego straszna prawda. Faktycznie musiał wybrać. Nie mógł robić obu rzeczy naraz. Chociaż w pewnym sensie decyzja nasuwała się sama - był to wszak oczywisty wybór, z moralnego, etycznego... każdego cholernego punktu widzenia. Kilka razy nawet prawie to wyartykułował - ale, jak się okazało, tylko w swojej głowie, ponieważ nigdy faktycznie nie wspominał nikomu o żadnej z tych spraw. Zamiast tego pozwolił Pauli poprawić sobie krawat. Przyjął plik papierów z rąk sekretarza. Pokiwał głową, gdy zaanonsowano mu osobę czekającą na zewnątrz, by się z nim zobaczyć. Włożył marynarkę. Wszedł za biurko i nalał sobie szklankę wody. Przez cały czas towarzyszyła mu dość dla niego niezwykła i trochę krępująca atmosfera opanowania i spokojnej władzy. Prawdę powiedziawszy, czuł, jak z każdą mijającą sekundą, z każdym ruchem i gestem przekształca się w kogoś innego, kogoś nowego. Teraz, kiedy od niechcenia rzucił w kierunku trzech siedzących przed nim mężczyzn słowa: „gabinet” i „przetasowanie”, zaczyna odkrywać, kim może być ta osoba. - Cóż - mówi minister finansów - sam nie wiem, może powinniśmy zastosować strategię małych kroków. - Oczywiście - potwierdza Bolger. - Ale bez wątpienia wprowadzę zmiany. Wprowadzę. Przy braku konkurencji, kiedy już złożono oświadczenie, zaprzysiężenie to zaledwie formalność. Mimo wszystko nigdy za wiele ostrożności. - Dobrze - dodaje - masz rację, konferencja prasowa jest istotna - przerywa. -Ale wiesz przecież, że to jedna z rzeczy, o które pytają. Minister transportu wierci się na krześle. Widać, że kona wprost z niecierpliwości, aby dowiedzieć się, jakie zmiany chce wprowadzić Bolger, ale boi się naciskać. Minister edukacji, jak zwykle, zachowuje kamienną twarz, ale Bolger widzi, że jest wściekły, iż temat wypłynął tak wcześnie. - Nie możemy pozwolić, żeby media dyktowały nam plany - ciągnie minister finansów. - Naprawdę uważam... - Przetasowanie gabinetu jest dokładnie tym, czego się oczekuje - ucina Bolger. - Tego ludzie chcą i to właśnie dostaną. Poza tym przetasowanie formalizuje nasz miesiąc miodowy. Ministrowie będą mogli zaprezentować się przed kamerami. Wzrusza ramionami. - Każdy wygrywa. My jesteśmy zadowoleni. Louis Copeland jest zadowolony. Wszyscy są zadowoleni. Niesamowite, jak zmienił się układ sił w pokoju. Jeszcze kilka minut temu wszyscy czterej byli współkonspiratorami, spiskowcami na równych prawach. Teraz są podzieleni - oni go koronują, ale to on jest królem. Żaden z nich nic na to nie poradzi. Taka jest kolej rzeczy.

Bolger wstaje i zapina marynarkę. - Jedno musimy ustalić. Tam na zewnątrz jesteśmy jednością. I podczas konferencji, i rozmawiając z dziennikarzami po jej zakończeniu. Taki jest scenariusz i tego się trzymamy. Całkowicie i bezwarunkowo. W stu procentach. - Spogląda ponad ich głowami na drzwi po drugiej stronie pokoju. - Jeśli ktokolwiek wykaże się inną postawą, poleje się krew. I to dziś. Dziesięć minut później, kiedy siedzi już przy innym stole, w innym pokoju, patrząc na zgromadzonych przedstawicieli mediów i czekając, aż zgasną flesze, Bolger uświadamia sobie, że mimo tego wszystkiego, co wydarzyło się tego wieczoru, mimo tego, jak sprawnie poradził sobie z sytuacją, nie ma żadnego poczucia tryumfu. Nie czuje, by cokolwiek osiągnął. Nie czuje się zdenerwowany ani podekscytowany, ani nawet zadowolony. Wszystko, co czuje - kiedy spuszcza wzrok na przygotowane oświadczenie i swoje złote spinki od mankietów, i na swoje miękkie, wypielęgnowane dłonie polityka - to zmęczenie, pustka i otępienie. Większy z dwóch plików PDF ma pięćdziesiąt cztery strony, bez tytułu czy choćby spisu treści. Na pierwszy rzut oka wygląda na równie niezrozumiały jak większość zawartości laptopa Flynna. Gina czyta pojedyncze akapity, ale tekst pełen jest nieznanej jej terminologii. Szybko czuje otępienie. W całym dokumencie przewijają się też diagramy, wykresy, cyfry i równania. Mimo tej złożoności Gina ma jednak ogólne pojęcie, co przegląda. Wydaje się to jakimś dokumentem - opracowaniem czy raportem - dotyczącym jakiegoś aspektu mechaniki konstrukcji Richmond Plaza. Ale czy to jakaś niespodzianka? W końcu nad tym właśnie pracował Dermot Flynn. To właśnie było jego zadaniem. Krótszy plik jest bardzo podobny i wydaje się wersją roboczą dłuższego. Zniechęcona i zmęczona Gina błądzi wzrokiem po opustoszałym, pogrążonym w półmroku biurze. Patrzy na okna i na pomarańczowy blask świateł na Harcourt Street. Nagle coś sobie uświadamia. Znów spogląda na ekran. Claire mówiła, że przez ostatnich kilka tygodni Dermot brał do domu dużo dodatkowej pracy. Czy to nad tym pracował? Jeśli tak, to dobrze, dlaczego nie? Tyle tylko, że Richmond Plaza jest niemal na ukończeniu. Sama przecież była na czterdziestym ósmym piętrze - na ostatnim piętrze. Czemu na tak późnym etapie budowy miałby pracować nad jakimś tam aspektem mechaniki konstrukcji? To bez sensu. Chyba że coś było nie tak. Gina czuje, jak żołądek wywraca się jej na drugą stronę. To o tym mówił Noel tamtej nocy. „Wierz mi, nie chcesz wiedzieć. To czysto techniczna sprawa. A właściwie nie sprawa, a piekielny bajzel...” Tak jej właśnie powiedział. Gina bierze głęboki oddech i otwiera pierwszy z e-maili. Od Noela, wysłany w środę, 24 października. „Witaj, Dermot. Dostałem Twoją wiadomość. Wciąż przeglądam Twój raport. Zobaczę się z Tobą, kiedy po południu wrócę do biura. Zachowaj to proszę dla siebie do czasu, gdy będziemy mieli okazję dokładnie to przedyskutować. N.” Gina natychmiast otwiera drugą wiadomość. Od Dermota. Datowana dwa dni później. „Noel, zważywszy na charakter całej sytuacji, czy nie powinniśmy czegoś robić? Może pokazać to komuś? Bardzo się niepokoję. Daj mi, proszę, znać, co się dzieje. Dermot” Kolejny e-mail to odpowiedź od Noela. Z tego samego dnia. „Dermot, już to komuś pokazałem dziś rano. Miej dla mnie trochę wyrozumiałości. Nie możemy sobie pozwolić, żeby to wydostało się na zewnątrz, póki nie będziemy w 100% pewni faktów. Porozmawiamy później. N.” Ale co takiego miało się wydostać? Gina dotarła do sedna sprawy, ale podekscytowaniu towarzyszy frustracja, bo nie wie, co to wszystko znaczy. Otwiera czwarty e-mail. Od Dermota. Wysłany po weekendzie, w poniedziałek - w ten poniedziałek. „Noel, nie widziałem Cię w biurze w piątek ani dziś rano. Zostawiłem kilka wiadomości na Twojej poczcie głosowej. Nic nie poradzę, że nie uważam za mądre takie zwlekanie z podjęciem jakichś działań. Nie kryje się chyba za tym żaden motyw? Im dłużej to odkładamy, tym trudniej chyba będzie nam to wytłumaczyć? Dermot” Ostatni e-mail Noela, wysłany tego samego dnia po południu, znacząco odbiega tonem od pozostałych. To de facto notatka służbowa. „Dermot, niniejszym informuję cię, że umówiłem na 10.00 jutro rano telekonferencję z Yvese'em Baladurem z Paryża. Ma ona na celu oficjalną prezentację spostrzeżeń z Twojego raportu. Umówiłem też na 14.00 kolejną telekonferencję z Danielem Lazarem. N.R.” Yves Baladur? Gina nie ma pewności, ale wydaje się jej, że to szef BCM. Nie ma jednak żadnych wątpliwości co do drugiego nazwiska. Daniel Lazar to architekt, który zaprojektował Richmond Plaza. Gina zamyka oczy. Więc to tak. Dermot Flynn przekazał stworzony raport Noelowi i oczekiwał, że ten przekaże go dalej, a raczej wyżej. Do centrali w Paryżu. Do architekta. Do kogoś. Noel przez jakiś czas się ociągał, szukał wymówek, ale w końcu skapitulował. I tym samym przypieczętował swój los. Gina otwiera oczy. Ktoś nie chciał, by raport ujrzał światło dzienne - zakłada, że ta sama osoba, której Noel go pokazał - jak pisał w e-mailu. Staje się też dla niej oczywiste, kto to taki. Chociaż nadal nie ma niczego konkretnego, co może wskazać; niczego, co może przytoczyć; żadnego dowodu, żadnego widocznego powiązania... Kiedy jednak znów patrzy na ekran, na tę ostatnią wiadomość, wreszcie to widzi. Nie dostrzegła go za pierwszym razem, ale teraz już tak. To ostatnie pole nagłówka wiadomości, tuż obok nadawcy i odbiorcy, daty i tematu... Utrwalone cyfrowo. Nie do usunięcia. Cc: Paddy Norton. Zaparkował przy nabrzeżu, niedaleko jej mieszkania, wystarczająco blisko, by zobaczyć, jak wychodzi lub wchodzi do budynku. Zerka na zegarek. Może powinien spróbować znów do niej zadzwonić. Ale co by powiedział tym razem, gdyby odebrała? Nie chce jej

wystraszyć. Na dworze jest zimno i wietrznie. Ludzi brak, czasem tylko widać jakiegoś samotnego przechodnia, nawet samochodów jest mało. Obok przejeżdża ciężarówka z naczepą. Norton przełącza radio na inną stację. Za pięć minut wiadomości. Masuje sobie klatkę piersiową. Dziesięć minut temu wysiadł z samochodu i przeszedł się do wejścia budynku. Odnalazł jej nazwisko na liście lokatorów i nacisnął przycisk domofonu. Odpowiedzi się nie doczekał. Wrócił do samochodu. Teraz znów rozgląda się wokół. Potem zerka na zegarek. Brat Giny był niebezpieczny niczym dzikie zwierzę. Człowiek z zasadami. Norton zastanawia się, jaka jest ona. Wie już, że uparta i zdeterminowana, ale czy inteligentna? Czy posłucha głosu rozsądku? Przypuszcza, że pewnie nie. Cały dzień się nad tym głowił. Z tego, co mówił Fitz, wynikało, że jej firma jest w finansowych tarapatach. Przychodzi mu do głowy, że mógłby jej zaoferować pomoc - jakąś inwestycję kapitałową - albo po prostu dać jej pieniądze, które obiecał Fitzowi. Ale trudno to sobie wyobrazić. Co jeśli porozmawia z nią dziś wieczorem i złoży ofertę, a ona ją przyjmie, tylko po to by rankiem zmienić zdanie? Za wiele się teraz dzieje, by podejmować takie ryzyko. Zaczynają się wiadomości. Reporter nadający na żywo z Leinster House jest na granicy histerii. Norton słucha, ale spodziewane poczucie satysfakcji czy spełnienia jest przytłumione. Pośród innych doniesień jest informacja o tym, że policja ustaliła tożsamość ostatniej ofiary wczorajszej strzelaniny. To trzydziestojednoletni dublińczyk, Mark Griffin. Policja nie podejrzewa jednak, by ten lokalny biznesmen, który wciąż pozostaje w stanie krytycznym, miał jakiekolwiek powiązania ze światem przestępczym. Zakładają, że mógł po prostu, wskutek tragicznego zbiegu okoliczności, znaleźć się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Norton wydaje z siebie jęk. Jak Gina Rafferty zareaguje na te wieści? Norton rozgląda się. Bada ulicę przed sobą i z tyłu. Okolica jest opustoszała. Idealnie, gdyby się teraz pojawiła. Sięga na fotel pasażera, na który rzucił pistolet, gdy kilka minut wcześniej wsiadał do samochodu. Bierze broń do ręki, obraca, studiuje, wreszcie kładzie na podołku. Gdzie ona jest, do ciężkiej cholery? Z mostu O'Connella taksówka skręca w prawo na Eden Quay. Głównym powodem, dla którego Gina wraca do swojego mieszkania, jest konieczność zmiany ubrania. Sophie próbowała przekonać ją, by spędziła u niej kolejną noc, ale myśl, że nie ma dostępu do własnej garderoby, wydaje się Ginie nieznośna, jak również absurdalna. Odebrany anonimowy telefon dobitnie świadczy, że ktoś śledzi jej poczynania. Mają numer jej komórki i bez wątpienia znają również jej adres. Jednak Gina nie da się zastraszyć. W kieszeni ma pistolet Fitza. Taksówka przejeżdża pod mostem Butt i mija Custom House. W chwilę później zatrzymuje się na światłach. - Ale wieje - zagaja taksówkarz. - Tak - odpowiada w roztargnieniu Gina. - Paskudna noc - dodaje. - Ale nie dla Larry'ego Bolgera. - Słucham? - Nie słyszała pani? Mówili w wiadomościach. Przejmuje władzę. Przewrót pałacowy, jak to mówią. Gina czuje się oszołomiona. Należało się tego spodziewać, ale i tak jest zaskoczona. Opada na skórzane siedzenie. Wyczuwa sygnały z jakiegoś nowego poziomu - jakby podziemne wstrząsy, których wcześniej nie wykryła, a które rosną w siłę. Wkłada rękę do kieszeni żakietu. - Proszę pana - pochyla się do przodu - a nie mówili nic w wiadomościach o tych wypadkach w Cherryvale? Taksówkarz aż gwiżdże. - Szokujące, prawda? - I na ułamek sekundy przed zmianą światła na zielone rusza z miejsca. - No, w każdym razie, znają już nazwisko tego faceta, tego ze szpitala, ostatniego. Chyba kiepsko z nim. Krwotok wewnętrzny, niewydolność organów i co tam jeszcze... - Nie pamięta pan czasem, jak on się nazywa? Gina dobrze wie, że całkiem niedawno zadawała to samo pytanie. - Au - mówi kierowca, jakby go coś bolało - no dalej, jak to było... Chyba Mark jakiś tam. Tak, właśnie tak. Gina zamyka oczy. - Najwyraźniej nie miał z tym nic wspólnego - ciągnie kierowca. - Mówią, że miał po prostu pecha, że się tam znalazł śmieje się. - Straciłem sto euro na wyścigach w zeszły weekend. To był pech, ale to, co przytrafiło się temu gościowi? Kulka w plecy? Dajcie spokój, do cholery. Gina otwiera oczy. Z trudem dochodzi do siebie po tej wiadomości. Jej humoru nie poprawia fakt, że kula, o której mowa, niemal na pewno no dobrze, najprawdopodobniej — pochodzi z pistoletu, który ściska teraz w dłoni. Taksówka zwalnia. - To gdzieś tutaj, po lewej, tak, kochana? Gina wygląda przez okno. Widzi przed sobą swój dom. Jak zwykle o tej porze ulica jest opustoszała - pojedynczy przechodnie, kilka zaparkowanych samochodów i na tym koniec. - Eee... tak -- mówi, rozluźniając uchwyt. - Ale wie pan co? Niech pan jedzie dalej. Jeśli można. Zmiana planów. - Nie ma problemu. - Znów przyśpiesza. Przemykają obok jej domu. - A zatem dokąd? Gina czuje się głupio. Zastanawia się nawet, czy nie poprosić go, żeby zawrócił. - Pojedziemy przez most - mówi jednak w końcu. - A potem do Blackrock.

4 Widok posypanych pietruszką ziemniaków, gotowanego łososia i żółtawego sosu przyprawia go o mdłości, podobnie jak wszystko inne, co stoi przed nim na dużym, okrągłym stole. Srebrne sztućce, zdobione brzegi solniczki, pieprzniczki i waz na zupę, nie wspominając już o bogatym, purpurowym wystroju pięciogwiazdkowego hotelu... Wszystko sprawia wrażenie halucynacji. Siedzący tuż obok niego James Vaughan w pełnym skupieniu unosi widelec do ust. Wygląda jak pomarszczone stuletnie dziecko. Siwowłosy Ray Sullivan w swoim lśniącym szarym garniturze przypomina mu Blaszanego Drwala. Norton jest wyczerpany. Z braku snu i prawdopodobnie z braku posiłków od... zdaje się, że przynajmniej od wczorajszego śniadania. A może nie jadł cały wczorajszy dzień? Nie może sobie przypomnieć. Zeszłej nocy do drugiej nad ranem stał pod domem Giny Rafferty, bez skutku, a kiedy dotarł już do swojego i się położył, nie mógł zasnąć. Bardzo długo - chociaż musiał przysnąć, bo o szóstej trzydzieści obudził go budzik. Wyrwał z szalonego snu, przyprawiając go o uporczywy ból głowy. Od razu zażył trzy tabletki nalproksu - jego nowa dawka. - A co z prasą? - odzywa się Vaughan, odpoczywając od jedzenia. - Jak myślisz, co mu zafundują? - Nie przeglądałem dziś gazet - odpowiada Norton. - Ale ostatnio robią wszystko, żeby go ukrzyżować, i nic im nie wychodzi. Mogliby teraz pójść na całość i tym razem zrobić z niego świętego. - Niezłe było zamieszanie. - Tak, ale Larry potrafi przetrwać. Ma też w sobie coś ludzkiego, pewną wrażliwość, a ludzie to lubią. Faktem jest, że nigdy tak naprawdę nie stracił społecznego poparcia, a to sprawa kluczowa. Norton gada od rzeczy. Chce sobie w końcu stąd pójść i się położyć. - Ray, stary druhu - mówi Vaughan, osuszając usta chusteczką - nalej mi jeszcze trochę wina, dobrze? Sullivan nalewa, a Norton obserwuje, jak złoty płyn leje się z butelki do kieliszka, bulgocząc głośno. Norton pewnie poczułby się lepiej po kawie, ale nie sądzi, żeby udało mu się utrzymać ją w żołądku. - Paddy, jesteś pewny, że niczego nie zjesz? - Nie, nie. Dziękuję. Już ma poklepać się po brzuchu i powiedzieć coś idiotycznego w stylu: „Pilnuję diety”, ale udaje mu się powstrzymać. To będzie długie popołudnie. Po opuszczeniu hotelu jadą na szybki obchód, po którym Norton i Sullivan oficjalnie podpiszą umowę najmu. Pochodzą trochę po nowo ochrzczonym Amcan Building, a potem Vaughan i Sullivan chcą zagrać w golfa, więc przeniosą się do K Club. Tego popołudnia Norton jest ich gospodarzem i nie będzie miał czasu na nic innego. Już ma o coś zapytać Vaughana, kiedy wyczuwa za sobą jakiś ruch. - Aaa! - wykrzykuje Vaughan, unosząc ramię. - Jest nasz człowiek. Norton odwraca się na swoim krześle. Niczym rzymski cesarz ze swoją świtą do jadalni wkracza Larry Bolger. Kiedy podchodzi do stołu, wyciąga rękę i podaje dłoń Vaughanowi, a potem Sullivanowi. Kiwa głową w kierunku Nortona, ale nie patrzy mu w oczy. Kelner odsuwa krzesło i Bolger siada. Jego świta - Paula Duff i kilka innych osób, sekretarek, doradców - krąży z tyłu i wydaje się zajęta swoimi palmtopami i telefonami. - Miło cię znowu widzieć, James - odzywa się Bolger. - Mam nadzieję, że wszystko ci się podoba? James. Jezu. Norton wie, że ludzie mówią do Vaughana albo „panie Vaughan”, albo „Jimmy”. Ale nie James. - Ach, bardzo, premierze, bardzo. Ale powiedz mi, jak ty się miewasz? - W porządku, ale nie uprzedzajmy zdarzeń. Jeszcze nie zostałem mianowany. Vaughan macha ręką, jakby odganiał natrętną muchę. Norton opada na oparcie krzesła i wypuszcza powietrze z płuc. Prawie nie słucha dalszej rozmowy, ale po ich zachowaniu widzi, że to pogodna pogawędka dwóch profesjonalistów. Fakt, Norton nie jest w nastroju, ale nie może zaprzeczyć, że Bolger radzi sobie całkiem dobrze. Musi pamiętać, że właśnie na to pracowali przez tyle lat. Ta refleksja nieco poprawia mu samopoczucie i nawet pozwala sobie na myśl, że Gina Rafferty nie stanowi żadnego niebezpieczeństwa... że nie wie nic ważnego albo jest za głupia, żeby wykorzystać swoją wiedzę, albo za bardzo przerażona. Po jakichś dziesięciu minutach Bolger wstaje, podobnie jak Vaughan i Sullivan. Następuje kolejna runda wymiany formalnych uścisków. Wreszcie cesarz i jego świta opuszczają jadalnię. Vaughan stoi. Podnosi chusteczkę, wyciera nią usta i odrzuca na miejsce. - Dobra, chłopaki - decyduje - ruszamy w trasę. Wychodzą z jadalni do sali, gdzie Sullivan staje przy marmurowym filarze, aby wykonać telefon. Norton i Vaughan czekają. Niedaleko recepcji, przy roślinie w doniczce, krzepki mężczyzna w szarym garniturze przerzuca kartki folderu albo przewodnika. Tylko udaje. To ochroniarz Jimmy'ego Vaughana. Sala jest zatłoczona. W recepcji czeka kilku maruderów z mediów. Krążą po pomieszczeniu, próbując wydobyć strzępy informacji po krótkiej wizycie Bolgera. - Muszę ci to przyznać, Paddy - mówi Vaughan. - Odwaliłeś kawał dobrej roboty. Szkoda, że nie wszystko idzie tak gładko w Londynie. - Tak? - Ech - wzdycha Vaughan. - Daj spokój. Interesy z Brytyjczykami? Wierz mi, to ciężka praca. Ten sam język, dobra, a mimo to potrzebujesz tłumacza. I nie mówię tu o różnicach w słownictwie. - Stuka się palcem w głowę. - Chodzi mi o podejście. W tym kraju wszyscy się rozumiemy. Norton kiwa potakująco głową. Czuje mimowolne zadowolenie i przypływ chęci. - Oczywiście - potwierdza. - Jesteśmy niczym pięćdziesiąty pierwszy stan. Gdybyśmy tylko mogli zrobić coś z pogodą.

- Tak - śmieje się Vaughan. - To by było naprawdę coś. Ale wiesz co? Pamiętam, jak Jack Kennedy powiedział mi kiedyś, że jeśli... Przerywa. - Paddy? Norton patrzy na drugi koniec lobby. Jego nastrój ulega gwałtownej zmianie. Przy wejściu do hotelu stoi Gina Rafferty. Rozgląda się dokoła. Obrotowe drzwi za nią nadal się kręcą. Powoli, niczym ruletka, zatrzymują się. Dostrzega Nortona. Nim ten zdąży zareagować, kobieta już idzie w jego kierunku. Kiedy Gina podchodzi nieco bliżej, widzi starszego mężczyznę obok Paddy'ego Nortona. Jest niski i nieco zgarbiony. Wolałaby, żeby Norton był sam, ale w tym momencie musi jej to wystarczyć. Chciała go zaskoczyć i po jego wyrazie twarzy widzi, że jej się udało. - Moja droga - wita ją Norton - jak miło cię widzieć. Jego uśmiech jest wyraźnie wymuszony. Nie sięga oczu. Starszy mężczyzna też się uśmiecha, ale jego oczy błyszczą. - Panie Norton - odpowiada Gina, nie uśmiechając się - muszę z panem porozmawiać. - Jestem Paddy. Proszę, mów mi po imieniu. Zdecydowała już, jaką obierze strategię. Zachowa spokój i przeprowadzi to etapami. - Paddy - mówi - chcę z tobą porozmawiać. - Tak, oczywiście, ale... - Chcę z tobą porozmawiać teraz. - Dobrze, dobrze. Ale... jak mnie znalazłaś? - Byłam na Baggot Street. Powiedzieli mi, że tu będziesz. - Rozumiem. Nie podoba mu się to. - Więc, hm... Starszy mężczyzna stojący na prawo od Giny chrząka. Odwraca się, żeby na niego spojrzeć. Mężczyzna wyciąga rękę w jej kierunku. - Jimmy Vaughan - przedstawia się. - Jestem oczarowany. Gina ściska jego dłoń. - Hm... - rozproszyła się i nie jest pewna, czy dobrze usłyszała jego słowa. Czy właśnie powiedział, że jest oczarowany? ...Gina Rafferty. Jego dłoń jest miękka i delikatna. - Hm... Gina - odzywa się Norton, kierując swoje słowa do starszego pana - jest siostrą naszego... - to niezręczna sytuacja i czuje się niepewnie - jest siostrą naszego głównego inżyniera, który zajmował się projektowaniem strukturalnym, Noela Rafferty'ego... - Tak? - ...i zmarł tragicznie kilka tygodni temu w wypadku samochodowym. - O mój Boże - mówi Vaughan, odwracając się w kierunku Giny. - To okropne, bardzo mi przykro to słyszeć. Proszę przyjąć moje najszczersze kondolencje. Starszy pan jest Amerykaninem. - Dziękuję. - Gina, mogę zapytać, ile twój brat miał lat? - Tak. Czterdzieści osiem. - To okropne. - Kręci głową. - Wiesz, miałem brata, który zmarł tragicznie. Wiele lat temu, jeszcze w Korei. Nad śmiercią rodzeństwa chyba nigdy nie można przejść do porządku dziennego, prawda? Chodzi mi o to, że to wpływa na twoją osobowość... zmienia cię w pewien sposób. — Wyciąga rękę i klepie ją delikatnie po ramieniu. - Mam nadzieję, że nie palnąłem głupstwa. - Nie. Oczywiście, że nie - odpowiada Gina. - To bardzo trafna uwaga. Czuje się nieco zakłopotana. Kim jest ten starzec? Jego zachowanie jest uprzejme, a jednocześnie władcze. Gina musi się skupić. - Paddy? Odwraca się do Nortona, ten jednak spogląda w prawo. W chwilę później podchodzi do niego wysoki siwowłosy mężczyzna w szarym garniturze. - Paddy - odzywa się ten mężczyzna, łapiąc Nortona za ramię - chodź tu. Muszę cię o coś zapytać... - Hm... - Norton zwraca się do Giny i Vaughana. - Będę... hm... - Idź — mówi starszy pan - idź. Pozwól, że przez kilka minut dotrzymam towarzystwa tej uroczej młodej damie. Uśmiecha się do niej promiennie. Odchodząc z tamtym mężczyzną, Norton zerka przez ramię. Gina widzi, że jest strasznie podenerwowany. Nie wie, co zrobić. Zastanawia się, czy za nim nie iść. Ale wtedy przychodzi jej do głowy, że może Norton jest tak zdenerwowany przynajmniej po części - bo musi ją zostawić sam na sam ze starszym panem. Gina odwraca się w kierunku Vaughana, który wciąż się uśmiecha. - Hej - mówi Gina i odwzajemnia uśmiech. - Hej. - Proszę mi powiedzieć, kim pan jest? - Kim jestem? Ojej. - Bierze gwałtowny oddech, jakby przerastało go wyzwanie, jakim jest dla niego odpowiedź na to pytanie po ciężkim dniu pracy. - Na początek więc jestem prezesem firmy inwestującej na niepublicznym rynku kapitałowym. Grupy Kapitałowej Oberon. Oberon? Gina słyszała o niej - widziała na listach wraz z takimi nazwami jak Carlyle, Halliburton, Bechtel czy Chipco. Widzi, że starszy mężczyzna próbuje wybadać, jak wielkie zrobił na niej wrażenie. - Ach! - Tak, mam wiele zainteresowań, wiele żyć, można by rzec. Doradzam rządom, pośredniczę w zawieraniu umów.

Nic nie mówiąc, Gina kiwa potakująco głową. - Na początku lat osiemdziesiątych - kontynuuje Vaughan, wpatrując się w jej oczy - byłem zastępcą dyrektora CIA. Wcześniej pracowałem między innymi jako podsekretarz skarbu u Jacka Kennedy'ego. - Naprawdę? - O tak. Dziwne. Próbuje jej zaimponować. A chyba dobiega osiemdziesiątki, chociaż Gina musi przyznać, że ma charyzmę. - Mówię ci, to były ciekawe czasy. - Z pewnością. Nasuwają się jej pytania, które mogłaby mu zadać, ale nie ma teraz na to czasu. - A co pan tu robi? - pyta więc. - Skąd pan zna Paddy'ego? - A tak - wskazuje palcem w jej kierunku, jakby wiedział, że to ją zainteresuje... i faktycznie - Richmond Plaza. Mam w niej spory udział i przyjechałem tu, żeby się rozejrzeć. - Rozumiem. - Właśnie tam się wybieramy. Gina spogląda na Nortona, który stoi jakieś dziesięć metrów od niej. Ciągle przysłuchuje się człowiekowi w szarym garniturze, ale patrzy prosto na nią. - Byłam tam na górze - mówi, odwracając się do Vaughana. - Tylko raz, ale to naprawdę niesamowity budynek. Wiem, że mój brat był z niego bardzo dumny. Kiedy mówi, jej głos załamuje się odrobinę - do pewnego stopnia może być zamierzone... albo i nie. Sama nie jest pewna. Jest zdenerwowana i zdezorientowana, ale świadoma pewnych elementów rozgrywanej tu gry. - Posłuchaj - odzywa się Vaughan - nie wiem, czy masz wolną chwilę, ale może przyłączysz się do nas? Przez chwilę wydaje się, że to rozważa. Ale, zważywszy na okoliczności, nie ma się nad czym zastanawiać. - Tak, panie Vaughan. Z chęcią. Dziękuję. - Panie? Daj spokój, Gina - protestuje starszy pan, przechylając głowę w kierunku Nortona. - Jeśli on jest Paddy, to ja jestem Jimmy. Nalegam. - Dobrze, Jimmy. - Wspaniale. - Uśmiecha się po raz kolejny. - Chodźmy. Na zewnątrz czeka na nas samochód. Gina ujmuje go pod zaoferowane jej ramię. - Teraz, młoda damo - mówi Vaughan - musisz mi opowiedzieć wszystko o sobie. - Oczywiście. Od czego by tu zacząć? Kierowałam Departamentem Stanu za prezydentury Roosevelta... Vaughan śmieje się na te słowa i ruszają w kierunku wyjścia. Gina spogląda na Nortona. - Co się dzieje, Paddy? Nie słuchasz mnie. - Słucham, Ray, ale daj spokój, chodźmy już. - Dobra, dobra - rzuca Sullivan. - Za minutkę. Teraz uspokój się, dobrze? Norton widzi, jak Vaughan szepcze coś do swojego ochroniarza, a potem znika z Giną w obrotowych drzwiach. Ochroniarz podchodzi do nich i informuje Sullivana, że pan Vaughan spotka się z nimi za dwadzieścia minut w Richmond Dock. - Okej, Phil - odzywa się Sullivan. - Dzięki. Ochroniarz odwraca się i odchodzi. - Dobrze, a więc... dwa procent albo dwa i pół, maksymalnie trzy, ale chodzi o to, że da się to zrobić. - Obojętnie, Ray. Możemy już iść? - Spokojnie. Już idziemy. Na zewnątrz, kiedy wsiadają do srebrnego mercedesa, Sullivan pyta o dziewczynę. - Ona jest tylko... siostrą... współpracownika - odpowiada Norton. Nie chce wnikać w szczegóły. Ale coś z tym jednak musi zrobić. Sullivan zaczyna się śmiać i Norton spogląda na niego. - Co? - Jimmy. Niepoprawny sukinsyn. W tym wieku uganiać się za spódniczkami? Nie może się oprzeć ładnej buzi. Facet miał cztery żony i kto wie ile kochanek. Jadą Nassau Street. Norton wygląda przez okno. Drugi samochód nie mógł daleko odjechać. O czym oni tak rozmawiali? Kiedy mercedes wjeżdża na College Green, Norton zaczyna odczuwać dudnienie w klatce piersiowej i żołądku. Jest przyzwyczajony do uczucia niepokoju, ale takiej jego intensywności - prawie ataku paniki - jeszcze nie poznał. - Słuchaj, Ray. - Patrzy przed siebie i nie wie, co powinien powiedzieć. - Myślę, że ona może być niebezpieczna. - Jest zdziwiony, słysząc słowa wydobywające się z jego ust. - O, takie właśnie lubi. Wygląda na staroświeckiego, ale wierz mi, w głębi ducha jest naprawdę... - Nie, nie. Niebezpieczna. Jest zagrożeniem. Chodzi o bezpieczeństwo. Nie jestem pewien, czy jest całkowicie... zrównoważona. - Kiedy już zaczął mówić, nie może przestać. - Już ja ją znam. Można powiedzieć, że mnie nachodziła, pomawiała o jakieś niestworzone rzeczy. - Co? Jezu Chryste! - wykrzykuje Sullivan. Wyciąga telefon komórkowy. - Jest wariatką? Kto to jest, do cholery? Norton tłumaczy. Wspomina Noela i dodaje, że Gina ma prawdopodobnie urojenia, obsesje, że szalała z żalu. To wszystko, co może wymyślić, aby uprzedzić wypadki. Sullivan trzyma telefon przy uchu. - Phil? Tak. Miej oko na kobietę, którą wieziecie. Kiedy dojedziecie, nie spuszczaj ich z oczu. Trzymaj się blisko starego. Będziemy tam kilka minut po tobie. Zamyka komórkę. - Paddy - mówi. - Jeśli ta suka będzie czegoś próbowała, przysięgam, że... - wzdycha. - Chryste. Jak mogłeś do tego dopuścić? - Odciągnąłeś mnie - odpowiada Norton. - Rozproszyłeś. A poza tym to na mnie się uwzięła i nie sądzę... Sullivan nie słucha.

- Szofer - woła - przyspiesz trochę, dobra? Skręcają w Custom House Quay. Norton zastanawia się, czy Phil jest uzbrojony. - ...No więc jesteśmy w jakimś apartamencie, chyba w hotelu Plaza, stoję i czekam. Bobby przede mną, ma podwinięte rękawy i wisi na telefonie. Chodzi w tę i z powrotem. Za nim, przy stole, pięciu czy sześciu doradców przegląda ulotki z kampanii. Jeden z nich obsługuje dalekopis. W rogu gra telewizor. Gina potakuje. Wszystko to wydaje jej się bardzo dziwne. W 1960 roku jej rodzice przeprowadzili się dopiero do Dolanstown, nowej dzielnicy na przedmieściach. Noel był ciągle dzieckiem, nie było jeszcze sióstr. A ona sama -jego czwarta z kolei siostra - nie urodzi się przez najbliższych piętnaście lat. - W odległym krańcu pokoju - kontynuuje Vaughan - widzę zamknięte drzwi. Uchylają się i pojawia się w nich Jack. Stoi w wejściu i poprawia krawat. Wygląda tak, jakby jeszcze rozmawiał z kimś z pokoju, który właśnie opuścił. Wtedy podchodzi do niego Bobby, trzymając słuchawkę przy piersiach, i kiedy rozmawiają, drzwi się otwierają. I kogo widzę przy toaletce, jak patrzy w lustro i poprawia szminkę? - Vaughan zaczyna się śmiać. - Oczywiście moją przeklętą żonę. - Och! - Moją pierwszą żonę, oczywiście - mówi i kręci głową. - Choć już niedługo. Zaintrygowana Gina przygląda się Vaughanowi. Zastanawia się, czy mężczyzna dopuści ją do słowa i co powie, jeśli tak się stanie. - W każdym razie wszyscy szybko orientują się, co jest grane. Bobby zaczyna wymachiwać rękami. Nie mija kilka sekund, kiedy drzwi zamykają się, a ja zostaję wyproszony z pokoju. - Znowu się śmieje. - Pół roku później ląduję w Departamencie Skarbu. - Niesamowite. - Tak, śmieję się teraz z tego, ale wtedy... mój Boże. Jej szansa nadchodzi kilka chwil później, kiedy widać już budynek. - To jak duży jest ten wkład? - pyta, wskazując przed siebie. - Słucham? - Mówiłeś, że masz swój wkład w Richmond Plaza. Jak duży? Vaughan nieruchomieje. Gina widzi, że jest troszkę zaskoczony bezpośredniością pytania. Spogląda jej w oczy, jakby próbował coś skalkulować. Waha się. Gina jest zdenerwowana i świadoma tego, że siedzi przed nią dwóch mężczyzn. Ale wszystko wydaje się w porządku. - Piętnaście procent - odzywa się w końcu Vaughan, ciągle się w nią wpatrując. - Oczywiście mamy Amcan jako głównego najemcę. - Rozumiem. - To będzie ich główna europejska kwatera - przerwa. - Ray Sullivan, ten wysoki mężczyzna z hotelu, jest ich dyrektorem generalnym. Porządny chłop. - Rozumiem - powtarza Gina, kiwając głową. - Nie wiem, czy się orientujesz - ciągnie Vaughan, prawie szeptem, jakby miał powiedzieć jej coś bardzo osobistego - ale zmieniamy też nazwę. - Naprawdę? - odpowiada, naśladując jego szept. - Nie wiedziałam. Na jaką? - Amcan Building - odpowiada, gestykulując niczym prestidigitator. - Oczywiście - wtóruje Gina. - Amcan Building, jakżeby inaczej? Czuje podenerwowanie i nie potrafi tego ukryć. Vaughan nieruchomieje po raz kolejny. - To było strategiczne posunięcie. - Nie mam co do tego wątpliwości - przerywa mu. - W ogóle. Ale, Jimmy, co się dzisiaj dzieje? Ty tu jesteś i Ray Sullivan też. - No i? Gina wzrusza ramionami - Ważne osobistości zjechały do miasta. Mówi to tak, jakby myślała na głos. - No nie wiem, Gina. Nie nazwałbym... - I wszyscy zachowują się grzecznie i układnie. A przynajmniej powinni. Vaughan marszczy brew. On też się denerwuje, a ona to widzi. Jest zdziwiony jej tonem i nieco zgaszony, że ich flircik skończył się w taki sposób. Gina musi bardziej uważać. Co powstrzyma Vaughana przed wyrzuceniem jej z samochodu, nim po raz kolejny spotkają się z Paddym Nortonem? - Przykro mi - odzywa się, spoglądając w jego kierunku - że mój brat nie może tu z nami być. Czuje, jak jej policzki robią się czerwone. - Oczywiście, oczywiście. Zabawne, myśli sobie Gina, jak można kogoś okłamywać i zarazem mówić mu prawdę. Samochód podjeżdża pod Richmond Plaza. Drugi samochód - srebrny mercedes - jeszcze nie zatrzymał się przy krawężniku, ale Ray Sullivan już wyciąga rękę, by otworzyć drzwi. Wysiada. Norton czeka. Ze swojego miejsca widzi, że Gina Rafferty i Jimmy Vaughan stoją na środku alejki pod budynkiem. Phil jest jakieś półtora metra za nimi. Vaughan pokazuje palcem w górę, a Gina kiwa głową. Wyglądają, jakby prowadzili zwyczajną, rzeczową rozmowę. Nie wiadomo tylko, o czym mówią, o czym ona mówi. Norton przesuwa się na siedzeniu. Otwiera drzwi i wysiada. Kierowca zamyka je za nim. Jest zimno i trochę wieje, ale nie jest nieprzyjemnie. Stojąc na chodniku, Norton patrzy, jak Ray Sullivan spiesznie dołącza do małej grupy na środku alejki. Na drugim końcu, przy wejściu do Richmond Plaza, stoi dwóch mężczyzn i kobieta. Komitet powitalny, który zorganizował z okazji wizyty. Składa się z kierownika budowy, dyrektora do spraw strategii rozwoju i głównego dyrektora

finansowego. Wszyscy mają na sobie żółte kaski i kamizelki odblaskowe. Po lewej stronie, przed drewnianym ogrodzeniem, kilku robotników z budowy obserwuje, co się dzieje. Jedyna rzecz, która nie pasuje tu Nortonowi i sprawia, że czuje się niczym w środku sennego koszmaru, to obecność Giny Rafferty. Podchodzi do alei. Nieco się chwieje, prawie jak pijany. Na szczęście nie jest już tak rozgorączkowany jak wcześniej. Ale może dlatego, że w samochodzie, kiedy zbliżali się do Richmond Dock i gdy Sullivan był zajęty swoim blackberrym, ukradkiem połknął jeszcze trzy tabletki. - Ach, Paddy - wykrzykuje Vaughan i w zapraszającym geście wyciąga do Nortona rękę. - No chodź, chodź. Właśnie opowiadałem Ginie... wiesz, kto był moim bohaterem, kiedy byłem mały? Norton kręci głową. - Nie Batman, nie Superman, nie Buck Rogers, nic z tych rzeczy. Robotnicy, którzy zbudowali Empire State, właśnie oni. Mówili na nich „podniebni chłopcy”. - Macha ręką w powietrzu. - Te młode chłopaki w ogrodniczkach, wiecie, co bez zabezpieczeń chodziły po dźwigarach trzysta metrów ponad chodnikami Manhattanu. - Naprawdę? - O, tak. Ci faceci byli niesamowici. Norton kiwa głową. Zastanawia się, jak ten stary sukinsyn to robi? Gdyby miał choć połowę jego energii... Rozgląda się. Ray Sullivan stoi bardzo blisko Vaughana, tuż u jego boku. Phil również przysunął się nieco bliżej. Gina trzyma się nieco z dala od pozostałych. Ma na sobie skórzaną kurtkę. Odsłonięta, bezbronna. Próbuje ściągnąć ją wzrokiem, ale nie patrzy w jego stronę. Co ona sobie myśli? - Widzisz, sądzę, że problem jest poniekąd w tym - mówi Vaughan - że ludzie już nie pojmują tego romantyzmu, romantyzmu drapacza chmur. - Nie? - W każdym razie nie w Stanach. Nam się znudziły. To już za nami. - Co takiego? - dopytuje się Gina trudnym do określenia tonem głosu. - Popatrz - wyjaśnia Vaughan - mamy Woolworth Building, Wrigley Building - odlicza na palcach wyprostowanej ręki Tribune Tower, Chrysler, Empire State i tak dalej, World Trade, Sears i co tam jeszcze wybudują. Na nikim już to nie robi wrażenia. Ale to, co teraz dzieje się w Dublinie, dzięki temu - wskazuje teatralnym gestem - wszystko znów staje się ekscytujące. Jak za starych, dobrych czasów. To jak... jak to Fitzgerald określił? Świeża, zielona pierś nowego świata? - Nowego starego świata - poprawia Gina. - Słucham? - To jest jak granica, tyle że tym razem kierujecie się na wschód, z powrotem przez ocean - zawiesza głos. - Przez wzgląd na ciebie mam tylko nadzieję, Jimmy, że dobrze znosisz wstrząsy. Vaughan lekko kręci głową. - A to co ma znaczyć? - Może zapytasz naszego kolegę, Paddy'ego. Wnętrzności Nortona się przewracają. - Zapytam go o co? Nie... Urywa. Następuje długa, pełna napięcia cisza, zmącona jedynie szumem ruchu ulicznego, dźwiękiem młota pneumatycznego gdzieś w oddali i świstem pojedynczych podmuchów wiatru znad Morza Irlandzkiego. - Gina, proszę... - pierwszy odzywa się Norton. - Na miłość boską, w tym stanie nie powinnaś... - Słucham? - Nie czujesz się najlepiej, wiemy o tym, i... - Co takiego? - Twój lekarz, zalecił ci... Gina pochyla się do przodu. - Odpieprz się. - Okej, okej - Ray Sullivan wkracza z wyciągniętą ręką. - Wystarczy już. Uspokój się panienko, kimkolwiek jesteś. Gina się wzdryga. - Zostaw mnie. Sullivan się zatrzymuje. - Phil? - rzuca cicho przez ramię. - Co tu się dzieje? - chce wiedzieć Vaughan. - Co jest grane? Phil robi krok naprzód. Sullivan odwraca się i staje naprzeciw Vaughana, zasłaniając mu cały widok. - Nic takiego, Jimmy - uspokaja go - zaraz się tym zajmiemy. Norton przeszywa Ginę wzrokiem. - Nie rób scen - mówi. - To nie jest tego warte. Phil podchodzi do Giny. - Zapraszam ze mną. - Wyciąga rękę. - Chodźmy do samochodu. Gina robi kolejny krok w tył. - Nie waż się mnie dotknąć. Norton przełyka ślinę, Sullivan rozgląda się. Są wystawieni na mnóstwo spojrzeń, ale... Wszystko dzieje się bardzo szybko. Phil błyskawicznie pochyla się ku Ginie i, niczym zawodnik rugby, chwyta ją na wysokości talii. Stara się objąć ją tak, by unieruchomić jej ręce i położyć ją na ziemi. Dziewczyna jednak uwalnia jedną rękę i kilka razy mocno wali go w skroń. W rezultacie Phil traci równowagę i oboje, splątani w zapaśniczym uścisku, chwieją się i upadają. Norton patrzy z przerażeniem. Sullivan wciąż próbuje zasłonić Vaughanowi widok. Kątem oka, przez ramię, dostrzega co się dzieje. - Paddy - prosi - zrób coś, na miłość boską. Norton stoi jednak jak sparaliżowany. Patrzy, jak Phil i Gina mocują się na ziemi. Słyszy stękanie i ciężkie oddechy. Kątem oka dostrzega nerwowe poruszenie - jeden czy dwaj robotnicy ruszają przed siebie, a w komitecie powitalnym zapanował zamęt. Nagle rozlega się głośny huk. Po nim następuje pojedynczy, krótki krzyk bólu. Budowlańcy zatrzymują się i trochę cofają, jakby wskutek fali uderzeniowej. Dwa ciała na ziemi się rozdzielają. Phil przetacza się na bok, trzymając się za lewą łydkę. Gina turla się w drugą stronę, ale szybciej i bardziej zdecydowanie. Wstaje na równe nogi. Z wyciągniętymi przed siebie rękami robi kilka kroków do tyłu.

W prawej ręce trzyma pistolet. - O, Chryste, o Chryste - powtarza Sullivan. Pobladły Vaughan wygląda na skonfundowanego. Norton ostrożnie robi kilka kroków w stronę Phila i przyklęka, jakby chcąc sprawdzić, czy nic mu nie jest. - Masz broń? - pyta szeptem. Phil potwierdza ruchem głowy. Twarz wykrzywia mu ból. - No to ją zastrzel. Gina rozgląda się wokół i patrzy za siebie. Dla Nortona jest jasne, że dziewczyna nie ma pojęcia, co robi. - Strzelaj w głowę - instruuje Phila - i to szybko. Wycofuje się. - Powiedz mi - zwraca się Vaughan do Sullivana - powiedz mi... o co tu chodzi? - Nie wiem, Jimmy, nie mam pojęcia. Może wróćmy do samochodu. Sullivan próbuje powoli skierować Vaughana w drugą stronę. - Nie ruszać się! - krzyczy Gina. Zatrzymują się. Kątem oka Norton widzi, jak Phil z trudem wydobywa coś z kieszeni, a następnie odwraca się i unosi ramię. Ale w tej samej chwili Gina podbiega i szybkim kopniakiem pozbawia Phila broni, wysyłając ją na drugą stronę alejki. Phil znów wydaje okrzyk bólu i pada na ziemię. Gina łapie Vaughana pod rękę i przystawia mu lufę do żeber. Ray Sullivan podnosi ręce i robi krok do tyłu. - Nie - odzywa się - na miłość boską. Norton też się odsuwa. Nie może uwierzyć w to, co się dzieje. Jest tutaj, widzi to na własne oczy, ale czuje się jakby nieobecny. Dwóch robotników kawałek dalej wciąż tkwi w bezruchu - stoją niezdecydowani, przerażeni, bezużyteczni. Gina rusza, zabierając Vaughana ze sobą. - Ty też - rzuca do Paddy'ego. - Pospiesz się, idziemy. - Co? - Idziemy. - Dokąd? - Do środka. Norton wykonuje polecenie. Ruszają alejkę w stronę budynku. Vaughan to staruszek, idą więc powoli. Gdy zbliżają się do łukowatego przeszklonego wejścia, komitet powitalny rozpierzcha się na prawo i lewo. Norton zdaje sobie sprawę, że pozostali w bezpiecznej odległości idą za nimi. Rzuca okiem i widzi, jak jeden z robotników rozmawia przez komórkę. Przechodzą przez automatyczne drzwi, pokonują wejście i wchodzą do przestronnego atrium. Vaughan, choć wciąż blady i nieco roztrzęsiony, najwyraźniej czuje się nieźle. Skupiony i milczący patrzy przed siebie. Gina natomiast wygląda mizernie. Jest niespokojna, zupełnie jakby wiedziała, że ten akt głupoty i desperacji nie skończy się dla niej dobrze. Bo i nie może. Niedługo zjawią się tu przecież oddział specjalny i oddziały szybkiej interwencji. Funkcjonariusze będą uzbrojeni i kiedy tylko dowiedzą się, że strzeliła do człowieka i wzięła dwóch zakładników, w tym słabowitego staruszka -jakie ma wtedy szanse? Norton ma tylko nadzieję, że sprawa zostanie załatwiona szybko i skutecznie - i raz na zawsze. Przechodzą przez rozległe atrium, które uprzątnięto od czasu jego ostatniej wizyty. Lśniące i nieskazitelnie czyste miejsce jest gotowe na nalot armii klientów i pracowników biurowych. Teraz jednak hol jest nieprzytulny i sprawia upiorne wrażenie. Gina zatrzymuje się i rozgląda. - Te tutaj - zwraca się do Nortona, wskazując baterię sześciu wind. -Działają? - Gina, posłuchaj mnie. To szaleństwo. Co ty... - Działają? Spokój jej głosu uderza go i nieco zbija z tropu. - Tak. - Świetnie. Ruszają w stronę wind. Norton ogląda się za siebie. Zerka na przeciwny koniec atrium. Przy wejściu stoi piątka ludzi - trzech robotników, Ray Sullivan i Leo Spillane, dyrektor do spraw strategii rozwoju z firmy Nortona. Wszyscy stoją w milczącym bezruchu. Gina szybko lustruje kabiny wind. Norton natychmiast spostrzega, że dziewczyna jest zagubiona. Każdą z wind wyposażono w terminal z ekranem dotykowym. Windy będą jeździć automatycznie, według zaprogramowanych schematów natężenia ruchu. Schematy te jednak nie zostały jeszcze wprowadzone i system nie jest w pełni skonfigurowany. Dziewczyna podchodzi do jednego z terminali i wprowadza numer piętra, ale nic się nie dzieje. Poirytowana, już ma odwrócić się w stronę Nortona, gdy spostrzega, że przy ostatniej windzie nie ma terminala. Na ścianie obok znajduje się samotny srebrny przycisk podpisany „Ekspres”. Podchodzi i naciska guzik. Drzwi natychmiast się rozsuwają. Serce Nortona zamiera. To może się źle skończyć. - Gina! Norton się rozgląda. Leo Spillane podchodzi bliżej. Był bliskim współpracownikiem Noela i poznał Ginę na pogrzebie. - Gina - mówi - proszę. O cokolwiek tu chodzi... - Nie zbliżaj się. Spillane przystaje. Gina kieruje Vaughana i Nortona do windy. Opiera się o drzwi, by się nie zamknęły. Stojąc jedną nogą w windzie, a drugą w atrium, unosi rękę z pistoletem. - Przekaż policji wiadomość - mówi do Spillane'a. Nortona znów niepokoi spokój w jej głosie. - Powiedz im, że chcę rozmawiać z Jackiem Merriganem. Nadinspektorem Jackiem Merriganem. Wycofuje się do windy. Drzwi automatycznie zasuwają się z cichym sykiem. Naciska przycisk. Vaughan odchrząkuje.

- Gina - odzywa się - nie rozum... - Zamknij się. Vaughan się waha. Wygląda, jakby miał mówić dalej, ale postanawia się powstrzymać. Serce Nortona bije jak oszalałe. Pocą mu się dłonie. Zamyka oczy, gdy kabina szybko i cicho rusza ku górze. Kiedy wysiadają z windy na czterdziestym ósmym piętrze, Gina rozgląda się wokół. Próbuje się odnaleźć. Główne szyby znajdują się w centralnej części budynku. Kiedy jednak była tu ostatni raz - dwa tygodnie temu, z Nortonem - korzystali z windy przemysłowej, umiejscowionej przy zewnętrznej ścianie wieżowca, północnej, tylnej ścianie. Za którą właśnie się znajdują. Machając pistoletem w kierunku Vaughana i Nortona, nakazuje im iść przed siebie. Vaughan się waha. - Nie jestem pewien - odwraca się do niej - czy masz świadomość, kim jestem. Gina unosi ramię i mierzy w jego głowę. - Kazałam ci siedzieć cicho. A teraz ruchy. - Dobrze. - Unosi zmęczoną rękę. - Dobrze. Idąc za dwoma mężczyznami, Gina rozgląda się - w prawo, w lewo, przed siebie, za siebie. Wygląda na to, że nikogo tu nie ma. Zauważa też, że od czasu jej ostatniej wizyty wykonano kawał roboty. Zainstalowano wszystkie okna, podłogi i panele sufitowe i już nie wygląda tu, jak na placu budowy. Wciąż nie ma ścianek działowych, ale stąd już znacznie bliżej do stworzenia zamierzonego przez architektów, tętniącego życiem ekosystemu recepcji, biur i sal konferencyjnych. Ostatecznie zatrzymują się przy wysokim stosie materiałów budowlanych. Wyglądają jak prefabrykowane ścianki działowe. Okna sięgają od podłogi po sam sufit, zapewniając zapierający dech w piersiach widok. Który budzi też jej niepokój. Gina się odwraca. Opiera potylicę o szybę i natychmiast zaczyna się zastanawiać, jak grube jest szkło. Myśli o tym, że wyszkolony snajper bez trudu ją namierzy z dźwigu. To samo i równie łatwo może to zrobić ktoś z wnętrza budynku. Wjadą windą przemysłową i ustawią się po obu stronach centralnego rdzenia lub za którymś z filarów. Tak czy owak jedno jest pewne: ma bardzo mało czasu. - No dobra - odwraca się do Vaughana. - Na czym skończyliśmy? Norton gapi się na nią. Vaughan wzdycha z irytacją. - Nie pamiętam. - Dobrze - mówi Gina - to ci przypomnę. Czubkiem prawej stopy stuka o podłogę. - Chodzi o ten budynek, w który tyle włożyłeś i który przyjechałeś obejrzeć. Mówiłam, że mam nadzieję, iż nie doznasz zbyt wielkiego szoku. Vaughan spogląda na Nortona i wzrusza ramionami. - O czym ona mówi? - Nie wiem, Jimmy. Ta suka jest obłąkana, popatrz tylko na nią. Aż mi jej szkoda. Gina nic nie mówi. Zapada cisza. - O co tu chodzi? - w końcu odzywa się Vaughan. - Posłuchaj, nie jestem okazem zdrowia. Mam problemy z krążeniem. Spogląda na zegarek, potem na Ginę. - Muszę wziąć lekarstwa. Czy możemy przejść do sedna? Proszę. - Jasne. - Robi ruch głową w stronę Nortona. - Ale to on musi powiedzieć. - Paddy? Norton kręci głową. - Mówiłem ci Jimmy, ona jest stuknięta. Nie może się pozbierać po śmierci brata. Robi te szalone insynuacje. To... to same bzdury. - Jakie insynuacje? - Nie wiem. Twierdzi, że ktoś zabił jej brata, ale... - Dlaczego? Norton milczy przez moment. - Przepraszam - odzywa się wreszcie - ale o co... dlaczego ona tak myśli...? - Nie, nie. Dlaczego ktoś mógłby chcieć śmierci jej brata? - Ależ o to właśnie chodzi. Widzisz, ona... - Nie, nie, chwila. Był głównym inżynierem tego projektu, tak? Więc skoro był powód, dla którego ktoś chciał go zabić, to chyba powinniśmy o tym wiedzieć, nieprawdaż? Gina ma właśnie coś powiedzieć, gdy z oddali dobiega ją wycie syren. Zamiera. Boi się tego, co ujrzy, ale odwraca się w stronę okna i spogląda w dół. Wzdłuż nabrzeża pędzą trzy błyskające niebieskimi kogutami radiowozy. > Z tej wysokości wydają się malutkie. Odwraca się z powrotem. Żaden z mężczyzn ani drgnął. Vaughan jest stary i słaby, ale Norton? Bez trudu mógł się na nią rzucić, wykręcić jej rękę i odebrać broń. Dlaczego więc tego nie zrobił? Może nie chciał ryzykować. A może zakłada, ma nadzieję, że chłopcy z oddziałów interwencyjnych, kiedy tu przyjadą, nie będą tracić czasu i po prostu zdejmą ją celnym strzałem w głowę. - Paddy - mówi, zerkając ponad jego ramieniem - może opowiesz mu o raporcie? Z przodu, w rdzeniu budynku mieszczącym szyby wind i klatki schodowe, słychać jakiś ruch. Jest tam co najmniej jedna osoba, pewnie więcej. Ale to nie policja. Jeszcze nie. Spogląda Nortonowi prosto w oczy. Dostrzega w nich panikę. - Nie wiem, o czym mówisz - broni się. - Dobrze. Jak chcesz. - Gina znów spogląda ponad jego ramieniem i po sekundzie odwraca się do Vaughana. - Proszę uważnie słuchać, to się pan dowie, panie Vaughan. Niejaki Dermot Flynn, który pracował z moim bratem w BCM, opracował raport o budynku, w którym się znajdujemy. Pokazał raport mojemu bratu, który pokazał go jemu. - Lufą wskazuje Nortona. Nie wiem, co dokładnie jest w raporcie - jest pełen terminów technicznych i niewiele z niego zrozumiałam - ale pan Norton z jakiegoś powodu nie chciał, aby ktokolwiek go oglądał. A teraz, wskutek tego, nie żyje mój brat i nie żyje Dermot Flynn. - To jakiś nonsens - zaprzecza Norton. - Mówiłem ci, że oszalała. Obaj zginęli w wypadkach. Nie ma żadnego raportu.

Wycie syren ustało. Vaughan wpatruje się w nią. Widać, że staruszek nie wie, co myśleć. - Chciałby pan go zobaczyć? - proponuje. - Co? - Raport. - Jimmy, na miłość boską... - Cicho bądź, Paddy. Gina sięga do kieszeni kurtki i wydobywa telefon komórkowy. - Proszę mi podać swój adres e-mailowy. Następuje chwila ciszy. Vaughan dyktuje adres, który Gina wystukuje na klawiaturze telefonu. - Gina - odzywa się Norton. W jego głosie słychać nutkę desperacji. -Co ty robisz? Waha się. Żołądek podchodzi jej do gardła. - Wysyłam mu e-mailem kopię raportu - wyjaśnia - tak samo jak dziś rano wysłałam go do Yves'a Baladura i Daniela Lazara. - Co? - Wczoraj wygrzebałam go z laptopa Dermota Flynna. - Jezu Chryste. - I zapisałam w swojej skrzynce e-mailowej. Macha do niego telefonem. Norton świdruje ją wzrokiem. Gina przez chwilę spogląda na wyświetlacz. - Już. Poszło. Teraz ty też go masz. Vaughan, odwracając się w stronę Nortona, sam dobywa telefonu. - O co tu chodzi, u diabła, Paddy? Norton milczy. Vaughan patrzy na telefon, wytęża wzrok, naciska jakiś przycisk i czeka. Ponad jego ramieniem Gina w oddali widzi Raya Sullivana. Stoi na widoku, niedaleko windy. Za jego plecami jest ktoś jeszcze. Odwraca się z powrotem w stronę okna i spogląda w dół. Chce zobaczyć, co się dzieje na ulicy. Wzdłuż nabrzeża wstrzymano ruch i zorganizowano objazdy. Wszędzie zbierają się małe grupy ciekawskich. Jedni pokazują na górę, inni rozmawiaj ą przez telefon. Żołądek przewraca się jej bezlitośnie. Ponownie się odwraca. Norton stoi jak słup soli i gapi się w podłogę. - Tak - potwierdza Vaughan - mam go. Zamyka i chowa telefon. Gina trzyma swój przy boku. - No nie wiem, Paddy - zaczyna Vaughan. Kręci głową. - Wygląda mi na to, że trzyma cię za jaja - zawiesza głos. - A więc, czy zechciałbyś mi powiedzieć, co jest w tym raporcie? - Staruszek wyczuwa jakiś ruch za swoimi plecami i ogląda się przez ramię. - I chyba powinieneś się streszczać. Gina patrzy, jak Ray Sullivan znika z pola widzenia, a jego miejsce zajmuje umundurowany strażnik. Następnie pojawia się drugi strażnik, potem trzeci. Sama też się przesuwa. Nieznacznie. Podchodzi bliżej stosu ścianek. - Paddy - syczy Vaughan - czy mam sam przeczytać ten cholerny dokument? Albo czy ktoś inny ma mi o tym opowiedzieć? Norton podnosi wzrok. Pobladł. Kręci głową. - To czysta teoria - niemal szepcze, powoli cedząc słowa. - Wykonał te niedorzeczne obliczenia na podstawie teoretycznych warunków. Możesz mi wierzyć, sam zobaczysz. - Jak to „warunki”? - Vaughan jest wyraźnie zniecierpliwiony. - Jakie warunki? Atmosferyczne? - Tak. - Czyli chodzi o... wiatr? - Tak. Ale o wiatry skośne i wiatry tropikalne. Takie, które tutaj nie występują. Rzeczy, które tutaj nie mają znaczenia. - Cholera - klnie Vaughan - nie podoba mi się to. Gina spogląda na niego. - Co? - To najważniejsze obliczenia, jakie należy wykonać. Jaki napór wiatru budynek jest w stanie przyjąć. Towarzyszą temu wyczerpujące testy w specjalnych tunelach. Do wszystkiego robi się symulacje komputerowe i sprawdza po tysiąc razy. Odwraca się do Nortona. - Chcesz mi powiedzieć, że gdzieś wkradł się błąd? - Niezupełnie. - No to o co chodzi? Norton wypuszcza powietrze. Nie jest mu łatwo. - Zaprojektowany przez Noela system ochrony przed wiatrem zakładał układ ukośnych stalowych belek. Z jakichś przyczyn Flynn zauważył, nie pytaj mnie, jak to się mogło stać, że te belki na łączeniach są poskręcane śrubami, a nie pospawane, jak wyszczególnił Noel... - Jezu... - Nie, nie, połączenie belek śrubami niczemu nie szkodzi. Prawda, spawy byłyby mocniejsze, ale wykonawca słusznie stwierdził, że spawanie jest za drogie, zbyt czasochłonne i na dobrą sprawę niepotrzebne. Tutaj. Flynn jednak poszedł za ciosem i wykonał wszystkie te obliczenia dla zwiększonego naporu, przeprowadził ekstrapolację oraz symulację uderzenia huraganu i tropikalnego cyklonu. Wariactwo. Czysta spekulacja. Zatem nie daj się zwariować, budynek spełnia wszystkie wymogi i jest zgodny z przepisami... - Ale? Norton przełyka ślinę, rozgląda się i głośno wypuszcza powietrze. Gina siedzi teraz w kucki - dłoń z telefonem oparła na jednym udzie, broń na drugiej - i spogląda na mężczyzn. Zza stosu ścianek nie widzi, co planują strażnicy, ale też sama pozostaje niewidoczna.

- Odkrył, że zmniejszenie sztywności budynku w związku z zastosowaniem śrub zamiast spawów jest nieistotne w tutejszym klimacie. Chyba że wziąć pod uwagę wiatry skośne. - Wiatry skośne? - wtrąca się Gina. Vaughan spogląda na nią z góry. - Wieją pod kątem czterdziestu pięciu stopni i napierają na dwie ściany budynku naraz. Gina kiwa głową. Ledwie rozumie pojedyncze wyrazy, nie wspominając o całym zdaniu. - W takim przypadku - ciągnie Norton - różnica jest znacząca i ryzyko rośnie... wykładniczo. Vaughan zamyka oczy. - Wzrost siły wiatru o marnych dwanaście czy piętnaście procent przekłada się na zwiększenie ryzyka o... ponad sto trzydzieści, sto czterdzieści procent. - Mój Boże... - Ale tylko w okolicznościach, które nigdy nie zajdą, w tym sęk. To tak, jakby usunąć i tak niepotrzebną siatkę zabezpieczającą. Wprowadził wszystkie te hipotetyczne dane, oparte na przewidywanych zmianach klimatu i możliwych długofalowych skutkach globalnego ocieplenia. To było niedorzeczne. Gina podnosi wzrok. - Jesteś jak cholerne dziecko. - Przewierca go oczami. - Próbujesz się wyłgać z tarapatów. Skoro ten raport był taki niedorzeczny, to w czym problem? Po co go tuszować? Norton wzrusza ramionami. - To nie był problem... jako taki. Chodzi mi o to, że na pewno nie mogłaś... - Dobrze - przerywa Gina, znowu unosząc lufę - wystarczy. Kieruje broń prosto na niego. - Do ciebie też mam strzelić? Wpakować ci kulkę w głowę? - No dobra, dobra. Był pewien problem. Chodzi o podsumowanie. Zalecił natychmiastowe wykonanie napraw i wspawanie stalowych wzmocnień we wszystkie trzysta połączeń w budynku. Vaughan gwiżdże. - To by kosztowało. - Tak. Bardzo dużo. - I w najlepszym wypadku pociągnęłoby za sobą jakieś... sześcio-, dziewięciomiesięczne opóźnienie? - Co najmniej. Do tego kary za niedotrzymanie terminów i strata ulgi podatkowej. - Nie wspominając o katastrofie wizerunkowej. Następuje chwila ciszy. - A co, jeśli nie wykona się tych napraw? - pyta wreszcie Gina. Norton spogląda na nią z najwyższą pogardą. - Nie odczepisz się, co? Jak rzep psiego ogona. Jak Flynn i twój brat. -Milknie. - O co ci chodzi, o podsumowanie, tak? Potwierdza skinieniem głowy. - Dobrze. Niech ci będzie. - Bierze głęboki wdech i przez chwilę wstrzymuje powietrze. - Według tych obliczeń bez przeprowadzenia napraw i w warunkach atmosferycznych występujących w tym kraju może raz na sto lat zachodzi pięćdziesięcioprocentowe prawdopodobieństwo, że budynek powiedzmy... oprze się naporowi wiatru. - Nie. - Gina kręci głową. - Co? - Powiedzmy to inaczej. Powiedzmy to bez ogródek, dobrze? Lekko potrząsa pistoletem. Norton przewraca oczami i gwałtownie wypuszcza powietrze. - No dobra, powiedzmy. W pewnych niezwykle rzadkich warunkach pogodowych ten tu budynek, Richmond Plaza, ma pięćdziesiąt procent ryzyka na zawalenie się. Teraz jesteś zadowolona? - Pięćdziesiąt procent? - Według tych wyliczeń tak. - I, biorąc pod uwagę potencjalne ofiary w ludziach i straty materialne, uważasz, że to akceptowalny poziom ryzyka? - Jak najbardziej. Wcale mnie to nie martwi - zawiesza głos. - Po prostu nie akceptuję danych, na których pracował. Po prostu nie wierzę, że to kiedykolwiek będzie miało miejsce. Tyle że to wszystko byłoby bez znaczenia, gdyby raport ujrzał światło dzienne. Wszystko to kwestia percepcji. - Percepcji? - Oczywiście. Komentarzy z offu. „Pięćdziesiąt procent, że się zawali?” Myślisz, że ktoś zapamiętałby cokolwiek innego? Gina opiera się potylicą o szybę. - I to usprawiedliwia zabijanie ludzi? Żeby dotrzymać terminów, żeby nie utracić ulg podatkowych, żeby dobrze, kurwa, wyglądać? Norton wymachuje ramionami, jakby rozdrażniony lub zdesperowany. - I znowu zaczynasz te bzdury - odpiera. - Nikogo nie zabiłem. Za kogo mnie masz? - Odwraca się do Vaughana. Jimmy, posłuchaj... - Daruj sobie, Paddy. Nie interesuje mnie to. - Co? - Po prostu nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Chcę tylko... - Spogląda na zegarek. - Chcę tylko wynieść się stąd w cholerę, i to najbliższym samolotem. - Ale co z... Vaughan powstrzymuje go gestem uniesionej dłoni. Norton milknie, wyraźnie sfrustrowany. Gdy obaj mężczyźni stoją w milczeniu, Gina spogląda na wyświetlacz telefonu. Następnie podnosi wzrok. Macha lufą w stronę Vaughana. - Idź. - Co? - Idź. Już. Zażyj lekarstwa i złap ten samolot. Pięć minut po odejściu Vaughana dzwoni komórka Giny. - Tak? - Gina? Wszystko w porządku? - Rozmówca ma akcent z Kerry, a głos miękki i uspokajający. Kimkolwiek jest, został gruntownie przeszkolony w subtelnej sztuce negocjacji z porywaczami. - Posłuchaj, czy moglibyśmy...? - Powiedziałam, że chcę rozmawiać z Jackiem Merriganem. Osobiście.

- No tak, Gina, chwilę go szukaliśmy, ale już jest w drodze. A tymczasem może... Gina przerywa połączenie. Norton wzdycha zniecierpliwiony. Gina patrzy na niego. - Co? - Głupia z ciebie dziewczyna, wiesz? - Nie jestem żadną dziewczyną, Paddy. I jeszcze zobaczymy, kto tu jest głupi. Siedzi skulona przy oknie, twarzą do ściany działowej, która zasłania jej widok na resztę piętra. Nie może stwierdzić, co tam się dzieje. Norton natomiast tak. Nie przestaje rozglądać się wokół. W pewnej chwili Gina przyłapuje go, gdy próbuje gestykulować czy też dawać komuś sygnały. - Twarzą do okna - rozkazuje Gina. -1 to już. Nie sprzeciwia się jej. - Tam jest cała cholerna armia - mówi jednak. - Mają kamizelki kuloodporne, pistolety maszynowe, cały arsenał. - Słyszę, aleja mam to. - Mówiąc to, celuje w niego z pistoletu. - Już raz tego użyłam. Jak będzie trzeba, użyję znowu. Norton nic nie odpowiada. Po chwili pyta, czy może wyjąć coś z kieszeni. - Co takiego? - Tabletki. - Jeszcze jeden... No dobra. Wyjmuje opakowanie, walczy z nim przez chwilę, po czym połyka dwie czy trzy pigułki. - Na co to? Spogląda na nią. - A ciebie co to obchodzi? - Racja. Nic - wzdycha Gina. Zaczyna wstukiwać coś na klawiaturze komórki. - Wiesz co, Gina - odzywa się znów Norton - to się dla ciebie źle skończy. Nie może być inaczej. - Odchrząkuje. - Jeśli nawet byłaś choć trochę wiarygodna, to tym zagraniem pogrzebałaś swoje szanse. Nikt cię nie wysłucha. A jeśli myślisz, że przesłanie tego raportu do Baladura i Lazara to jakiś as w rękawie, to grubo się mylisz. Teraz zewrą szeregi. Wszyscy, jak jeden mąż, Vaughan, wykonawcy... wszyscy. Spuszczą ze smyczy pijarowców. Póki pochodził od Noela, raport mógł mieć jeszcze jakąś wagę. W końcu to był jego projekt. Ludzie musieliby go wysłuchać. Teraz to co innego. Nikt tego nie poprze. Znów podnosi na niego wzrok. - Że co? Nikt nie przyzna tego, co sam przyznałeś kilka minut temu? - Pewnie, że nie. I wcale nie musi. Nie złamano żadnych przepisów ani praw. Argumenty z raportu można obalić w pięć minut. I tak się właśnie stanie. Nikt nie będzie chciał, by powiązano go z tą szopką. Gina wzrusza ramionami i znów zajmuje się swoją komórką. - Media też nie podejdą do tego poważnie - ciągnie Norton. - Po pierwsze, to w ogóle tego nie zrozumieją. A jeśli nadal będziesz upierać się, że miałem coś wspólnego ze śmiercią twojego brata, to ani się obejrzysz, jak dostaniesz zakaz zbliżania się do mnie. - Kręci głową. - Wierz mi. Dam ci popalić. Na lata wplączę w procesy. - Śmieje się. - Ale to i tak bez znaczenia, bo będziesz gnić w więzieniu. Gina ignoruje go. Za jej plecami, z początku cicho, potem coraz głośniej, rozlega się dźwięk helikoptera. - Widzisz, to ty będziesz wiadomością dnia, Gina, a nie jakiś tam durnowaty raport. Ich - kiwa głową w kierunku helikoptera - interesować będzie tylko świrnięta laska, która postrzeliła jakiegoś biednego, Bogu ducha winnego faceta w nogę, a potem wzięła dwóch zakładników. Będziesz żerem dla brukowców przez długie dni... co ja mówię, tygodnie. - Znów się śmieje. -Widzisz, tak, jak powiedziałem, to wszystko kwestia percepcji. - Jezu, Paddy - odpowiada wreszcie Gina, nie odrywając wzroku od swej komórki. - Zamkniesz się wreszcie? Piętnaście minut później znów dzwoni jej komórka. - Tak? - Gina? Tu Jackie Merrigan. - Gdzie jesteś? - Tu. Przy windzie. Chcesz, żebym podszedł? - Tak. Sam. Z plecami przyciśniętymi do okna podnosi się do pozycji stojącej. Zza ścianek działowych powoli zbliża się do niej Merrigan. Wszędzie wokół stoją funkcjonariusze z oddziałów interwencyjnych. Zerka przez ramię na ulicę w dole. Wstrzymano ruch. Wzdłuż hali stoją zaparkowane samochody antyterrorystów i policyjne furgonetki. Jest też kilka większych ciężarówek. To pewnie wozy transmisyjne. Kilkaset metrów dalej wzdłuż nabrzeża rozstawiono barierki, za którymi zgromadził się już spory tłumek. Helikopter wciąż kołuje w powietrzu. Co jakiś czas zbliża się i okrąża budynek. Wówczas dźwięk śmigieł staje się niemal ogłuszający. Gina się odwraca. Norton stoi kilka kroków od niej i patrzy wprost przed siebie. Merrigan zatrzymuje się przed ściankami działowymi. - Cześć, Gina. W odpowiedzi Gina kiwa głową. Jest taki, jakim go zapamiętała - wysoki, zgarbiony, z siwymi włosami. Ma na sobie ciężki płaszcz. Z jej miejsca nie widać, czy ma coś w rękach. Ale był przecież dobrym przyjacielem Noela. Gina nie spodziewa się, by wyciągnął pistolet i j ą zastrzelił. - Dzięki, że przyjechałeś. Norton się odwraca. Merrigan spogląda na niego. - Nic panu nie jest? - A jak myślisz?! Ta stuknięta suka... Gina unosi dłoń. - Zamknij się. - Spokojnie, Gina - wtrąca Merrigan. - Zachowajmy wszyscy spokój, dobrze? Dopiero teraz Gina zauważa, jak zdenerwowany jest Merrigan. Nie można mu się dziwić. To delikatna sytuacja. W dodatku pewnie nigdy wcześniej nie miał z taką do czynienia. I tak naprawdę wcale jej nie zna... - Słuchaj - mówi szybko - nie chcę tego przeciągać. Potrzebuję tylko... pewnych gwarancji.

Nadinspektor kiwa głową. - Po pierwsze, po drodze tutaj widziałam kamery strażnicze. Przy wejściu. Jedna z nich była skierowana na aleję. Nie wiem, czy działają, ale jeśli tak, to zobaczysz, że to mnie zaatakowano najpierw. Strzał, który oddałam, był odpowiedzią na ten atak. Poza tym byli chyba świadkowie, paru robotników. - Dobrze. Jasne. Sprawdzimy to. - Po drugie, chcę, żebyś zbadał sprawę śmierci Noela. Jej okoliczności. Sprawdził rejestry rozmów z jego komórki. Dowiedział się, dokąd pojechał po wyjściu od Catherine. Sprawdził hamulce w jego samochodzie. Merrigan się waha. - No dobrze, Gina. Zrobię... zrobię, co w mojej mocy. - Po trzecie. Unosi pistolet. Merrigan się wzdraga. - To. Uprzedzam, że to nie moje - oznajmia. Merrigan przełyka ślinę. - Przez myśl mi to nie przeszło. - Ale założę się, że nie wiesz, czyja to broń. Kręci głową. - Należała do Martina Fitzgeralda. Oczy Merrigana robią się okrągłe jak spodki. - Tego Martina Fitzgeralda? Gina kiwa głową i opuszcza rękę. - Nie jestem pewna, ale myślę, że to może być pistolet, z którego postrzelił Marka Griffina. - Co takiego?! Merrigan się zatrzymuje. Po raz pierwszy skupia uwagę na czym innym. Gina widzi to w jego twarzy... w jego oczach. Zaczyna kojarzyć ze sobą fakty. - Chcę, żebyś wiedział - podejmuje Gina - zanim mnie aresztujecie, że to skomplikowana sytuacja. Muszę wiedzieć, że ktoś mnie wysłucha. - Na pewno. - O, nie martw się - wtrąca Norton - dość będzie komentarzy z offu, jeśli o to ci chodzi. Spogląda na niego. - A co z tobą? - Niby co ma być, słonko? To nie ja trzymam pistolet. - Nie, ale... Przez chwilę patrzy na niego w milczeniu, potem odwraca się do Merrigana. - Ostatnia sprawa - oznajmia. - Mam tu e-maila, którego muszę wysłać. - Podnosi telefon. - Dobrze? Merrigan w odpowiedzi kiwa głową. - Z załącznikiem - wyjaśnia Gina. - Wysyłam go do RTE i Sky News. Oraz do YouTube. Naciska klawisz i odczekuje kilka chwil. - Okej. Poszło. - A to co było? - pyta Norton, gapiąc się na telefon. - To krótkie nagranie. Tylko jakieś dziesięć sekund. Mam nadzieję, że tyle dźwięku z offu ci starczy. Unosi telefon wysoko do góry, żeby tamci widzieli wyświetlacz. Ujęcie Nortona, od dołu. Najpierw słychać głos Giny. Głośniczek telefonu ledwo sobie radzi. „Powiedzmy to bez ogródek, dobrze?” Po chwili słychać głos Nortona. „No dobra, powiedzmy. W pewnych niezwykle rzadkich warunkach pogodowych, ten tu budynek, Richmond Plaza, ma pięćdziesiąt procent ryzyka na zawalenie się. Teraz jesteś zadowolona?” Na twarzy Merrigana maluje się szok. „Pięćdziesiąt procent?” „Według tych wyliczeń, tak”. - O mój Boże... „I, biorąc pod uwagę potencjalne ofiary w ludziach i straty materialne, uważasz, że to akceptowalny poziom ryzyka?” „Jak najbardziej. Wcale mnie to nie martwi”. Gina zamyka telefon i opuszcza rękę. Norton rzuca się naprzód. - Jezu, jak ja cię... Merrigan wyrzuca rękę przed siebie. Otwartą dłonią powstrzymuje Nortona. - Tylko spokojnie. Norton opiera się przez sekundę, po czym cofa, kręcąc głową. Zawraca i odchodzi wzdłuż okna. Gina spogląda na Merrigana. Czuje ulgę, ale też - może to teraz przyznać, choćby tylko przed sobą - odrobinę szaleństwa, szczyptę psychozy. Ma zesztywniałe wszystkie mięśnie. Myśli tylko o jednym. Ma wrażenie, jakby przez ostatnie trzy tygodnie cały czas wstrzymywała oddech. Wręcza nadinspektorowi pistolet. W ciągu kilku sekund uzbrojeni funkcjonariusze opanowują teren, przejmując kontrolę nad sytuacją. Gina opiera głowę o szybę i powoli wypuszcza powietrze z płuc. Jednocześnie kilka mil dalej, w izolatce na oddziale intensywnej terapii Szpitala Świętego Felima równie powoli oddycha Mark Griffin. Ściślej mówiąc, szesnaście razy na minutę. Nieprzytomna, ale w stabilnym stanie, trzydziestoletnia ofiara porachunków gangsterskich żyje dzięki respiratorowi. Inna maszyna monitoruje puls i ciśnienie krwi mężczyzny. Przy obojczyku ma wkłute trzy kroplówki. Dostarczają środek przeciwbólowy, płyny, żeby nie doszło do odwodnienia oraz znieczulenie, zapobiegające mimowolnym gwałtownym ruchom. Kiedy przywieziono go w środę w nocy, najpierw zrobiono mu prześwietlenie. Wykazało pojedynczą ranę postrzałową spowodowaną pociskiem, który utkwił w otrzewnej. Następnie przyniesiono go na salę operacyjną, gdzie badanie laparoskopowe ujawniło rozległe uszkodzenie wątroby. Wreszcie zatrzymano krwawienie wewnętrzne i ustabilizowano ciśnienie. Od tej pory miał jeszcze dwie operacje - jedną w celu przywrócenia funkcji życiowych organów, drugą, żeby zamknąć ranę wlotową. Chociaż lekarze obawiają się infekcji, do dzisiejszego popołudnia większość funkcji życiowych wykazuje znaczącą poprawę. Ciocia Lilly spędziła przy jego łóżku cały wczorajszy dzień oraz kilka godzin dziś rano, jednak wszystko to okazało się

dla niej tak bardzo stresujące i wyczerpujące, że jeden z lekarzy, gdy tylko na nią spojrzał, polecił, żeby wróciła do domu, do własnego łóżka - jeśli nie chce wylądować w szpitalnym. Po lunchu pielęgniarka zadzwoniła do Lilly i poinformowała ją, że nie nastąpiła żadna zmiana, a stan Marka jest stabilny. Pielęgniarka ta, weteranka z dziesięcioletnim stażem na oddziale intensywnej terapii, wiedziała z doświadczenia, że słowo „stabilny” stabilizuje tych, którzy je słyszą. Poza tym woli, gdy nie ma odwiedzających, tylko przeszkadzają. W końcu nie bez powodu nazywa się to miejsce oddziałem intensywnej terapii. Patrząc teraz na Marka, zastanawia się, czy jest on świadomy jej obecności. Od czasu do czasu trzepocze powiekami, nie otwiera jednak oczu, nie ma więc pewności. To jedna z odwiecznych tajemnic jej pracy. Mimo wszystko postanawia do niego przemawiać. - To znowu ja - mówi. - Helen. Jak się masz? Zmierzę ci teraz temperaturę, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Chyba nie ma. Za drzwiami pokoju, na ławce w korytarzu, siedzi strażnik. Słucha kieszonkowego radia. Wbija wzrok w podłogę. Podają najnowsze wiadomości. Po chwili podnosi wzrok, ogarnia spokojne, sterylne wnętrze szpitala i wzdycha. Nie do wiary. Utknął tu, a tymczasem w wiadomościach mówią, że w tym nowym drapaczu chmur na nabrzeżu rozgrywa się afera z zakładnikami!

5 W ciągu dwudziestu czterech godzin po tak zwanym kryzysie nagrany telefonem komórkowym filmik przedstawiający szokujące wyznanie irlandzkiego dewelopera obejrzano na komputerach, komórkach i pokazano w telewizyjnych wiadomościach. Zdarzenie to postrzegane jest jako najnowszy przykład wpływu współczesnej technologii cyfrowej na definicję oraz sposób tworzenia i dostarczania wiadomości. Poza Irlandią historii towarzyszy niezdrowa fascynacja. Nie mogą się jej oprzeć rysownicy i satyrycy. Ale w kraju cała ta afera ma bardziej palący wydźwięk - w oczach opinii publicznej, mimo licznych zaprzeczeń, lśniący nowością czterdziestoośmiopiętrowy szklany prostopadłościan tylko czeka, żeby runąć. Nic dziwnego, że działania zostają podjęte bardzo szybko. W sobotnie popołudnie budynek zostaje ewakuowany i otoczony kordonem. Odbywają się pośpieszne zebrania. Dyskutuje się i oblicza rodzaj oraz koszty napraw. Sporządza się harmonogramy prac, które mają zacząć się niemal natychmiast. W niedzielny poranek w gazetach, audycjach radiowych i na blogach cała sprawa jest analizowana w nieskończoność pod kątem kulturowym i socjologicznym. Staje się przykładem całego zła, które trawi kraj, pretekstem do ponurego roztrząsania narodowej tożsamości i wyrażania oburzenia brakiem prawa do podejmowania decyzji. W południowym programie informacyjnym oczekujący na zaprzysiężenie premier Larry Bolger mówi, że pomimo zapewnień, iż nie ma bezpośredniego zagrożenia, uważa dopuszczenie do tego typu sytuacji za zatrważające i nierozsądne. Twierdzi, że zamieszany w to człowiek musi zostać pociągnięty do odpowiedzialności. I oczywiście, właśnie na tym człowieku skupia się uwaga mediów. Kto to taki? Jakie inne budynki postawił? Gdzie mieszka? Jak bardzo jest bogaty? Uwaga, jaką media poświęcają Ginie, utrzymuje się dla odmiany na ograniczonym poziomie. W sumie „kryzys z udziałem zakładników” trwał krócej niż godzinę i historia nie miała szansy się rozwinąć. Nim zaczęto ją omawiać, nastąpiło przesilenie i wynikła sprawa z filmikiem. Również z punktu widzenia prawa Gina nie znalazła się w takich tarapatach, jakich się spodziewała. W niedzielny wieczór dowiaduje się, że z jakichś przyczyn Paddy Norton odmówił złożenia doniesienia i że to samo dotyczy Phila Mangione. Okazuje się, że Mangione, którego rana nie była poważna - kula drasnęła tylko goleń - wyjechał już z kraju z Jamesem Vaughanem i Rayem Sullivanem. Jedyny zarzut, jaki przedstawiają Ginie w sądzie w poniedziałkowy poranek, to nielegalne posiadanie broni. Zostaje zwolniona za kaucją. Wychodzi z budynku w otoczeniu Yvonne i Michelle. Udaje się jej uniknąć reporterów. Siostry idą do hotelowego baru w centrum miasta, gdzie Gina próbuje jak najdokładniej opisać to, co się stało. To nie takie łatwe. Yvonne i Michelle mają sceptyczne podejście. Do pewnego stopnia czują się też zakłopotane. Ginie przypominają się czasy, kiedy była jeszcze nastolatką, a one miały po dwadzieścia parę lat. Tyle że tym razem jest inaczej. Choć zarazem nie jest. Kiedy po godzinie opuszczają hotel - sfrustrowane i zmęczone - Gina odbiera telefon. To Jackie Merrigan. Pyta, gdzie jest. Czy może się z nią spotkać? Porozmawiać? Zgadza się, tłumacząc, że wcześniej musi wrócić do domu, żeby zmienić noszone od ponad czterech dni ubranie. Może nieco później? Wczesnym popołudniem? Umawiają się na drugą. W tym samym czasie w budynkach rządowych Larry Bolger przygotowuje się do spotkania klubu parlamentarnego, na którym jego koledzy ogłoszą go przewodniczącym, a tym samym - premierem. Potem pojedzie do Áras an Uachtaráin w Phoenix Park, gdzie otrzyma od prezydenta pieczęć. Siedząc przy biurku w swoim najlepszym garniturze, czuje się tak, jak wtedy gdy przyjmował pierwszą komunię poruszony obietnicami, a jednak zaniepokojony, w pewien sposób upokorzony.

Chciałby się napić. Jego sekretarka dzwoni, aby poinformować go, że na linii oczekuje Paddy Norton. Bolger waha się, ale decyduje się odebrać - choć od piątku odrzucał wszystkie telefony od Nortona. Kiedyś musi się przecież do niego odezwać. Podnosi słuchawkę. - Paddy? - „Zamieszany człowiek”. Cholerny człowiek. Tym teraz jestem? Bolger przewraca oczami. - Spokojnie, Paddy. Czego niby oczekiwałeś? - Czego oczekiwałem? Odrobiny lojalności, ot co. - Daj spokój, bądź realistą. Przy tym, co się dzieje, o co pytają... żaden urzędnik państwowy przy zdrowych zmysłach nie... - A co ma znaczyć to „pociągnięcie do odpowiedzialności”? Bolger wpatruje się w leżącą na biurku teczkę. - Myślę, że to dość oczywiste, Paddy. Mamy w tej chwili do czynienia z histerią, złością i nawet jeśli to bzdura, to za kilkanaście miesięcy odbędą się wybory. A ludzie chcą zobaczyć jakieś działania, rozumiesz? Nie pozwolą tej sprawie przyschnąć. - Więc zamierzasz podać im moją głowę na tacy, tak? - To nie ja. - Bolger się śmieje. - Myślę, że sam już o to zadbałeś. Następuje chwila ciszy. - Pieprz się, Larry. Bolger się nie odzywa. - Jesteś dwulicowym draniem, wiesz o tym? - Jasne. - Gdyby nie... To dzięki mnie jesteś tam, gdzie jesteś. - Oczywiście. - Bolger chrząka. - Słuchaj, muszę iść. Mam spotkanie i tak się składa, że jest dosyć ważne. - Super, zachowuj dystans, nie odbieraj moich telefonów, odetnij się ode mnie. Jasne, zachowuj się jak kutas, ale wiedz, że mogę cię zniszczyć, Larry. Ciągle wisi ta sprawa z kasą. A to tylko początek. - Milknie. - Mogę to zrobić i zrobię to. Bolger obraca się na krześle to w jedną, to w druga stronę. - Wiesz co, Paddy? - mówi. - Nie dbam o to. Rób, co musisz. Za jakąś godzinę zostanę premierem tego kraju i nikt mi tego nie odbierze. Moje imię trafi do podręczników historii. Cokolwiek stanie się później... skandale, dochodzenia, sądy... Wzrusza ramionami. - Nie dbam o to. W dzisiejszych czasach takie rzeczy są normą. Są wpisane w ten zawód. - Przerywa. Więc... rób, co uważasz. Do zobaczenia, Paddy. Odkłada telefon. - Panie ministrze? Podnosi wzrok. Jego sekretarka stoi w drzwiach. Stuka palcem w swój zegarek. - A, tak. Bolger wstaje od biurka. Szybko otrzepuje i wygładza garnitur. Poprawia krawat i chrząka. - Dobrze - odzywa się. - Już idę. Rusza w kierunku drzwi. Jakąś godzinę później na OIOM-ie w Szpitalu Świętego Felima Mark Griffin otwiera oczy. Przez kilka sekund w głowie ma pustkę. W chwilę potem... łóżko. Leżę w łóżku. Koncentruje się. W szpitalu... a to pielęgniarka. Kobieta stoi w nogach łóżka i całą uwagę poświęca uzupełnianej tabeli. Patrzy na nią. Ona unosi wzrok i odzywa się. - Ooo - dziwi się. - Mark. Wiesza formularz na łóżku i podchodzi do niego. Mark podąża za nią wzrokiem. Pielęgniarka nachyla się nad nim i bada mu oczy lampką - najpierw lewe, potem prawe. Prostuje się. - Jestem Helen - odzywa się. - Jak się czujesz? Mark delikatnie kiwa głową i marszczy brwi. Jest skrępowany. - Dostałeś znieczulenie - wyjaśnia pielęgniarka, widząc w jego oczach zdziwienie. - Wszystkie twoje ruchy będą przez jakiś czas spowolnione. Ale niczym się nie martw. Griffin otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale nie jest w stanie. Kiwa głową po raz kolejny, ciągle zdezorientowany. - Jest poniedziałek - informuje go kobieta. - Poniedziałkowe popołudnie. Jesteś tu od ponad czterech dni. Jego umysł znów wypełnia pustka. Cztery dni? To powiedziała? Dobrze. Obojętnie. Wtedy zaczyna rozumieć. Cztery dni? Czuje się tak, jakby ktoś walnął go kijem bejsbolowym w głowę. Ogarnia go panika. - Posłuchaj - mówi pielęgniarka - zadzwonię po jednego z lekarzy. Na pewno będzie chciał cię obejrzeć. Patrzy, jak kobieta wychodzi, a potem przygląda się drzwiom. Cztery dni? To znaczy, że zaułek, magazyn i to, co się wydarzyło... wszystko to było cztery dni temu? Boże. Co się potem stało? Rozgląda się po pokoju, próbując się skoncentrować. Walczy z działaniem środka znieczulającego. Stojące obok łóżka urządzenia szumią i piszczą. Na ścianie wisi telewizor. Nie ma okien. Co się stało? Strach pulsuje w jego żyłach. Mark spogląda na drzwi. Co się dzieje? - Wiesz, masz ogromne szczęście. Gina przygryza wargę, powstrzymuje się. Jest wykończona. Nie spała mniej więcej od piątkowego poranka, kiedy to obudziła się w mieszkaniu Sophie. Przez weekend, w areszcie, kładła się kilka razy i przymykała oczy, ale ani razu nie udało jej się naprawdę zasnąć.

- Nie sądzę - odzywa się w końcu. Merrigan unosi filiżankę z kawą i trzyma ją przy ustach. - Wierz mi, mogli ci postawić zarzuty znacznie gorsze niż nielegalne posiadanie broni palnej. Mężczyzna upija łyk kawy, dmucha i znowu pije. - Wiem - przyznaje Gina - ale nie sądzę, że ma to coś wspólnego ze szczęściem. - Co masz na myśli? Gina rozgląda się dokoła. Siedzą w barze Neary przy Chatham Street, zajmując stolik na tyłach. Większość miejsc jest wolna. Pośrodku baru siedzi dwóch krzepkich facetów w średnim wieku. Kołyszą w dłoniach kufle z piwem i rozmawiają. Co chwilę słowo czy fragment zdania z ich rozmowy niesie się po całym pomieszczeniu: „wersja reżyserska”, „sos do sałatki”, „gigabajty”. - No cóż - mówi cicho Gina - po pierwsze, to jemu powinny zostać postawione zarzuty, a nie mnie. - Czeka go rozprawa sądowa i wiele zarzutów. - Tak, ale to nie to... - Gina, posłuchaj mnie. - Odstawia filiżankę z kawą i rozsiada się na krześle. - Zniszczyłaś jego reputację. Ośmieszyłaś go. Jego kariera jest skończona. Żaden jego kolejny projekt nie powstanie. Dosłownie. A te pozostałe rzeczy? E-maile, które nam pokazałaś? Rozmowy telefoniczne? Powiązania z Martinem Fitzgeraldem? To, co powiedział Terry Stack? To wszystko poszlaki. - A co z... - Terenówka Noela jest całkowitym wrakiem. Z niej też nic nie będzie. Nie mamy żadnych dowodów. Gina patrzy na Merrigana. - A co ty o tym sądzisz? Mężczyzna oddycha głośno. - W swoim czasie prowadziłem śledztwa w kilku sprawach o morderstwo. Z czasem człowiek się uczy, że nie można mieć zbyt wiele nadziei. Jeśli nie masz dowodów, dajesz sobie spokój. Nie możesz się opierać na tym, że sprawa wygląda podejrzanie. Nie, jeśli to wszystko, co masz. Nie, jeśli nie jesteś pewna, czy morderstwo miało w ogóle miejsce. Gina kiwa głową, koncentrując wzrok na niskim stoliku stojącym pomiędzy nimi, na rozmieszczeniu znajdujących się na nim przedmiotów - imbryczku, własnej nietkniętej filiżance, jego filiżance, dzbanuszku z mlekiem i cukiernicy. Po kilku sekundach, mimo straszliwego zmęczenia, historia układa jej się w dziwaczne, fantasmagoryczne szachy. - Uczysz się też podchodzenia do spraw bez emocji - ciągnie Merrigan. - Mówię to, chociaż Noel był moim dobrym przyjacielem. Znałem go przez ponad dwadzieścia lat i nie mogę znieść myśli, że... że... Macha dłonią w powietrzu, jakby odganiając myśli. Gina spogląda na niego. - Nie, powiedz to, proszę. Dokończ. Nie znosisz myśli, że mógł zostać zamordowany. Czy nie tak właśnie uważasz? Merrigan milczy przez chwilę. - Okej. Przyznaję... to nie wygląda dobrze - zgadza się w końcu. - Czyli ujdzie mu to na sucho? - Dosłownie rzecz ujmując, nie. - Merrigan uderza palcami o bok krzesła. - Widzisz, bo teoretycznie zgodnie z literą prawa nie zrobił niczego, co mogłoby mu ujść na sucho. Nie był... - Och, daj spokój. - Słuchaj, nie podoba mi się to tak samo, jak tobie, Gina, ale nie mogę ignorować mojego doświadczenia zawodowego, mojego... - No dobra, aleja się tym nie muszę przejmować... - Wiem. - Milknie. - I tym się martwię. - Co masz na myśli? Merrigan wzdycha. Wydaje się, że też jest wyczerpany, chociaż nie z braku snu. Jego twarz przecinają zmarszczki. Wygląda na wypalonego, zmęczonego, gotowego, by przejść na emeryturę. - Jesteś bardzo podobna do Noela - mówi. - Jesteś wytrwała. Łatwo się nie poddajesz. Ale jesteś też bardzo lekkomyślna, co już pokazałaś, a jeśli nadal będziesz naciskać, popadniesz w poważne kłopoty, znacznie większe niż teraz. - Ale jeśli on jest winny... - Gina, a jeśli nie jest, to istnieją w tym kraju przepisy dotyczące zniesławienia. Nie możesz tak po prostu oskarżać takich ludzi. To bogaty człowiek i jest w stanie bardzo uprzykrzyć ci życie. - Czyli jego bogactwo zapewnia mu ochronę? O to chodzi? Temu tłustemu zbrodniczemu draniowi? Spogląda w dal, kręcąc głową. Merrigan bierze długi głęboki oddech. Pochyla się. - Załóżmy na chwilę, że jest winny, i wszystko to, co mówisz, jest prawdą. Pomyśl, jaki jest wobec tego niebezpieczny. A potem pomyśl, jak bardzo już go wkurzyłaś. Co cię teraz przed nim ochroni? - Nic. - Dokładnie. Ja cię nie obronię. Policja cię nie obroni. Nie bez właściwego uzasadnienia. Jesteś zdana na siebie. - Od zawsze jestem zdana na siebie. Merrigan odchyla się i wzrusza ramionami. - Norton naprawdę mocno oberwał i to w najbardziej czuły dla niego punkt. Czemu ci to nie wystarczy? - Bo to nic w porównaniu z krzywdami, jakie wyrządził. - Gina wzdycha. - Paddy Norton zniszczył wielu ludzi. Popatrz chociażby na Marka Griffina podłączonego do cholernego respiratora. - Urywa. — Wiesz co, szczerze mówiąc, to nawet nie wiem, co tam się stało ani dlaczego, jakie były przyczyny, jaka historia... ale wszędzie widać łapska Nortona. - Robi kolejną przerwę. - Powinnam go o to zapytać, kiedy miałam okazję. Merrigan spogląda jej prosto oczy. - Widzę, że to się staje twoją obsesją, Gina. Wiesz o tym? I widzę, że niszczy ci życie. - Milknie. - Dlatego proszę cię, jako starszy oficer policji, daj sobie z tym spokój. Nigdy więcej nie zbliżaj się do Paddy'ego Nortona i nie nawiązuj z nim żadnych kontaktów, rozumiesz? Gina czuje, że musi kontynuować, ale jaki to ma sens? Wszystko to daremne. Zna argumenty. Nie chce ich usłyszeć od niego. Nie chce ich słyszeć od siebie. Nic by to nie zmieniło. Merrigan wpatruje się w Ginę. - Rozumiesz? - powtarza. Po kilku chwilach Gina kiwa głową. - A tak z innej beczki... - odzywa się i uśmiecha po raz pierwszy od dawna - znałeś Noela od dwudziestu lat?

- Tak. Czuje się prawie zaniepokojona, widząc, jaki wpływ na Merrigana ma jej uśmiech. Reakcja jest natychmiastowa. Porusza się, zmienia pozycję, niemal wierci się na krześle. Gina uśmiecha się ponownie. Nie może nic na to poradzić. To jak niewielki wstrząs elektryczny. - Tak - powtarza mężczyzna, energicznie kiwając głową. - Znałem. - A więc - odzywa się Gina - opowiedz mi o nim. Norton skręca z Eglinton Road w prawo, na autostradę. Od jakiegoś czasu, od godziny czy dwóch, jeździ bez celu i nie chce się zatrzymać - nie ma ochoty jechać do domu ani w żadne konkretne miejsca, ale jest zmęczony i zaczyna mu się trochę kręcić w głowie. Dziś rano przyszedł do biura, ale wytrzymał ledwie dwadzieścia minut. Potem wyłączył komórkę. Po tamtej rozmowie z Larrym Bolgerem. Poza tym co chwilę dzwonili ludzie, z którymi i tak nie chciał rozmawiać - Daniel Lazar, Yves Baladur, Ray Sullivan, ktoś z Ministerstwa Ochrony Środowiska, ktoś z banku, przeróżni inwestorzy, dziennikarze i Miriam... Mija studio RTE przy Montrose. Te gnojki od piątku bez przerwy puszczają ten sam filmik. W nagraniu widać, jak trzy miesiące temu wchodzi do kliniki Fairleigh, każdym krokiem pokonując dwa stopnie. I tak w kółko. Powtarzają to ujęcie jakby dla żartu, a jakiś mądrala dziś w radiu skomentował, że przy takiej ilości ćwiczeń pan Norton przynajmniej trochę straci na wadze. To upokarzające. Po nalproksie zostało tylko pudełko i rozerwane listki na fotelu obok. Przez cały weekend bez opamiętania łykał tabletki i wkrótce będzie musiał sobie załatwić nową receptę. Włącza odtwarzacz CD. Drażniąco i fałszywie brzmiąca sekcja dęta z obłąkańczym akompaniamentem instrumentów strunowych. Przełącza na następny utwór. Jest spokojniejszy, grany na klarnecie, ale Norton po minucie i tak wyłącza muzykę. Przez głowę w kółko przechodzą mu wydarzenia z piątku. Nie spodziewał się tego. Nie czegoś takiego. Nie podejrzewał, że Rafferty okaże się taką podstępną, przebiegłą zdzirą. Stojąc na światłach, wyciąga rękę i otwiera schowek. Gdyby tylko w piątek miał ze sobą ten cholerny pistolet, toby go użył, a konsekwencjami martwił się później. Ale nie miał. Broń leżała w samochodzie i się kurzyła. Mimo wszystko chciałby skorzystać z pistoletu - i zrobi to, jeśli tylko nadarzy się okazja. Jeśli kiedykolwiek jeszcze się do niego zbliży... Kilka minut później, gdy parkuje na żwirowym podjeździe pod swoim domem, chwilowo traci koncentrację - a może nawet przytomność - i gwałtownie skręca kierownicą w lewo. Zarysowuje bok auta o żelazną bramę i wjeżdża w obłożony kamieniami klomb, niszcząc rabatkę krokusów. Potrzebuje dłuższej chwili, by niezdarnie zjechać z klombu i zaparkować auto, jak należy. Wysiada, stoi chwilę na żwirze i bierze kilka głębokich oddechów. Spogląda w szare, zasnute chmurami niebo. Klnie pod nosem na widok rysy na boku auta. Odwracając się w stronę domu, dostrzega dwóch mężczyzn stojących przy bramie. Jeden z nich ma kamerę. - Wypierdalać! - wrzeszczy i wymachuje pięścią w powietrzu. Nie zauważył ich z samochodu. Miriam czeka u dołu schodów. Przez ostatnie trzy dni walczy, żeby zachować spokój, jednak utrudniają jej to sprzeczne emocje. Chce być lojalna i wspierać męża, ale z drugiej strony coś w niej chce go upokorzyć. Sili się więc na wymuszoną neutralność. Jest bez makijażu. - Gdzieś ty się podziewał? - Jeździłem. - Aha. Dlaczego nie odbierasz telefonu? - Nie mam ochoty. - Sprawdziłeś wiadomości? - Jezu, Miriam. Przecina hol i wchodzi do pokoju gościnnego. Podchodzi do barku i nalewa sobie dużego bushmillsa. Stoi zapatrzony w nicość i popija whisky. Odwrócony plecami do drzwi, nie wie, czy Miriam jest za nim. Ale przecież nawet nie musi nic mówić. Słyszy jej głos w głowie. Whisky? Na miłość boską, Paddy, jest dopiero czwarta. Odwraca się. Nie ma jej. Nie spuszczając oka z drzwi, Mark próbuje sobie wszystko poukładać, ale fragmenty łamigłówki bez przerwy przesuwają się i zmieniają kształt. Na samym końcu, w magazynie, coś się wydarzyło. Tyle tylko, że nie wie dokładnie, co takiego. Nie był przecież w stanie tego zarejestrować. Na pewno wie tylko tyle, że miała przyjechać Gina, ale zjawił się ktoś inny. Ktoś, kto wiedział, że on tam będzie... a potem, po chwili, jakby rozpętało się piekło. Ale co się stało z Giną? Gdzie ona teraz jest? Czy jest cała i zdrowa? Na pewno będzie musiał się tego dowiedzieć. Musi zapytać pielęgniarkę, czy coś wie albo czy może mu dać telefon, kupić gazetę, albo chociaż włączyć telewizor. Zakładając, że może jej zaufać. Zakładając, że może zaufać komukolwiek. Był przecież ten facet w magazynie i tamten facet wcześniej - ten na parkingu - ten, który do niego strzelał. Więc pewnie są jeszcze inni. Żołądek podchodzi mu do gardła. Nie wspominając już o policji. Policja na pewno zechce go przesłuchać. Zważywszy, że niemal próbował zabić ministra, policja to chyba ostatnia instytucja, na jaką może liczyć. Nagle drzwi otwierają się i do sali wkracza wysoki mężczyzna w granatowym garniturze. Mark wzdryga się i w oczekiwaniu na najgorsze odwraca głowę na bok.

- A więc, panie Griffin - mówi donośnym głosem - pielęgniarka twierdzi, że postanowił pan wrócić do żywych. Mark podnosi wzrok. Facet w garniturze ma około pięćdziesiątki i wygląda jak emerytowany futbolista. Pielęgniarka stoi za jego plecami. - Henry Dillon - przedstawia się przybysz. Z wewnętrznej kieszeni marynarki wydobywa lampkę i włącza ją. - Czy można? Przystępuje do dokładnych oględzin pacjenta. Naciska, szturcha, przewraca Marka na bok, sprawdza jego reakcje. Zmienia dawki w kroplówkach. Mark wciąż jest niespokojny, ale równocześnie - przynajmniej w tej chwili - odczuwa ulgę. - Jeśli chodzi o ten pocisk - odzywa się lekarz, krzyżując ramiona - to chyba był panu pisany. Mark otwiera szeroko oczy. - Co ma pan na myśli? - Tylko to, że zapewne zatrzyma go pan do końca życia. Nie możemy go wydobyć. W zasadzie moglibyśmy, ale nie warto ryzykować dodatkowych obrażeń, jakimi to grozi. Nic panu jednak nie będzie. To zdarza się częściej, niż się panu wydaje. Ludzie bez przerwy opuszczają szpitale z ciałami obcymi w organizmach. Mark gapi się na niego. Nie wie, co ma myśleć. Ciała obce? To jakiś kod? Czy on mu grozi? Ostrzega go? Milczy. - Wygląda na to, że niezwykle szybko wraca pan do zdrowia - ciągnie lekarz, zmierzając w stronę drzwi. - Dzisiaj albo jutro przeniesiemy pana na oddział wewnętrzny. Tak przy okazji, to jacyś ludzie chcą zamienić z panem słówko i mam zamiar wpuścić ich tu na pogawędkę. Co pan na to? Mark przełyka ślinę. Jacyś ludzie? Pogawędka? - Dobrze, ale... jacy ludzie? W polowie drogi do drzwi lekarz spogląda przez ramię. - Jak pan myśli? Policja, rzecz jasna. Gina idzie Grafton Street, mija College Green i kieruje się w stronę nabrzeża. W głowie odbijają się jej echem słowa Merrigana. „Widzę, że to się staje twoją obsesją. Widzę, jak niszczy ci życie”. Pewnie nawet ma rację. Wie, że jest pod presją, której nie rozumie i której nie potrafi się oprzeć. Po piątkowych wydarzeniach myślała, że to minie, że zaakceptuje obrót spraw, że pogodzi się z gorszą formą sprawiedliwości. Ale ten nacisk tylko przybrał na sile. Stał się jeszcze bardziej nieznośny, kiedy wczoraj wieczorem usłyszała, że Norton nie wnosi oskarżeń. W tamtej chwili coś zrozumiała. Uświadomiła sobie, że to ona musi wnieść jakieś oskarżenia przeciwko niemu. Ale teraz, w zimnym świetle dnia, wydaje się to tak odległe. Jak ma do tego doprowadzić? Jak ma w ogóle się do niego zbliżyć po tym wszystkim, co się stało? Gina idzie wzdłuż rzeki. Podnosi wzrok i spogląda na Richmond Płaza. Trudno jej uwierzyć, że już tam nie siedzi z bronią w ręku i nie celuje w głowę Nortona. W porównaniu z intensywnością tamtego przeżycia wszystko inne wydaje jej się nierzeczywiste, przezroczyste i niematerialne. Jednocześnie jednak nie może się poddać. Nie ma takiej możliwości. Kiedy więc dociera do domu, wjeżdża na górę i wchodzi do mieszkania, kieruje się prosto do biurka w kącie. Zdejmuje kurtkę i odkłada klucze, portfel, telefon. Przez chwilę po prostu się gapi. Najpierw na ścianę, potem na klawiaturę komputera. Może zadzwonić na jego komórkę. To jednak zbyt bezpośrednie. Co, jeśli nie odbierze? Co, jeśli postanowi zawiadomić policję? Potrzebuje czegoś, co da mu do myślenia, czegoś, co go sprowokuje. Gina siada i wyobraża sobie Marka Griffina na oddziale intensywnej terapii, sztucznie utrzymywanego przy życiu. Po raz kolejny dociera do niej, że nigdy nie zapytała Nortona o rolę Marka w tej historii. Właściwie jest to jedyny aspekt całej sprawy, który jej nie pasuje, którego nie rozumie. Zatem, z przyprawiającą o mdłości samoświadomością nałogowego hazardzisty, który ma właśnie postawić jeszcze jeden - ostatni - zakład, dotknięciem klawiatury włącza komputer. Otwiera plik i włącza drukarkę. Spogląda na zegarek. Dwadzieścia pięć po czwartej. „Widzę, że to się staje twoją obsesją. Widzę, jak niszczy ci życie”. Następnie bierze do ręki komórkę i wybiera numer lokalnej firmy kurierskiej. Kiedy Mark pyta pielęgniarkę o Ginę Rafferty, ta informuje go, że z dziewczyną wszystko jest w porządku, a na dodatek była w wiadomościach i wzbudziła niemałą sensację. Mark jest z początku zaniepokojony, potem zdezorientowany. To przecież nie ma sensu. Richmond Plaza? Paddy Norton? Z ulgą dowiaduje się, że Ginie nic nie jest, że żyje, ale nie pojmuje, co ona kombinuje, nie... Wtedy właśnie pielęgniarka proponuje, że przyniesie mu wczorajszy dziennik, „Independent” albo „Tribune”. W niedzielnych gazetach sporo o tym pisali, a jakiś pacjent z sąsiedniego oddziału na pewno użyczy wczorajszego wydania. Gdy będzie miała chwilę, rozejrzy się. A może tymczasem Mark chciałby pooglądać telewizję? - Niedługo będą wiadomości. - Tak - zgadza się Mark. - Chętnie. Dziękuję. Pielęgniarka włącza telewizor i wręcza mu pilot. - Hm... siostro? - zagaduje. - Czy jest jakaś szansa na zdobycie telefonu? - Tak. Chyba tak. Jeśli koniecznie musi pan zadzwonić, mogę panu pożyczyć swój albo... - Czy na dole sprzedają telefony, przy recepcji? Jest sklep? Czy... Siostra kiwa głową. - Proszę się nie martwić. Coś wymyślę.

Po wyjściu pielęgniarki Mark przez chwilę wpatruje się w ekran, ale nie potrafi się na niczym skupić. Bez przerwy zerka na drzwi. Kiedy zjawi się policja? I o co będą go pytać? Głośno wypuszcza powietrze. Spójrzmy prawdzie w oczy. Czy naprawdę będą sobie zawracali głowę pytaniami? W czyim niby interesie leży, żeby wysłuchać, co ma do powiedzenia? To leży w jego interesie. I nikogo innego. Mark może i nie stanowi dla nikogo zagrożenia w sensie fizycznym, lecz wciąż jest zagrożeniem innego rodzaju. Sam fakt, że żyje i może coś powiedzieć, zagraża nie tylko politycznemu awansowi Bolgera, ale i może poważnie osłabić reputację i stabilność samej partii. Mark ma wrażenie, że wyłania się z gęstej mgły. Składa to na karb zmienionych dawek w kroplówkach i uznaje za skutek naturalnego przypływu adrenaliny. W rezultacie jest jednak niezwykle pobudzony i nie wie, jak długo jeszcze zdoła tak leżeć. Nic nie robić, czekać na... Na co? Spogląda na drzwi, potem znów na telewizor. Zaczynają się wiadomości. Muzyka z czołówki rozbrzmiewa coraz głośniej, po czym milknie. Mark próbuje się skupić. Dzwonek do drzwi. Norton nie rusza się z miejsca. Nie ma zamiaru otwierać, zresztą to pewnie ten dziennikarz spod bramy. W ciągu ostatnich trzech dni parę razy próbowali się dobijać. Napił się kawy i serce bije mu jak szalone. Od wypitej wcześniej whisky zrobiło mu się niedobrze. Przez pierwsze pół godziny czuł się lekko, było mu wręcz wesoło - pewnie dzięki połączeniu alkoholu z tabletkami - ale potem złapały go nudności i wszystko zwymiotował. Po kawie najpierw też miał dobre samopoczucie, ale teraz jest niespokojny i roztrzęsiony, do tego kłuje go w piersi. Powinien coś zjeść, ale... może później. Telewizor jest włączony, lecz i tak na niego nie patrzy. Dzwoni telefon. W holu. Tego też nie ma zamiaru odbierać. Niech sobie dzwoni. Albo Miriam odbierze na górze. Wcześniej było już kilka telefonów. Zakłada, że tamte odebrała. Jeśli tak, nie przekazała mu żadnych wiadomości. Niektóre z tych połączeń na pewno były do niego, bo nie odpowiada na próby nawiązania kontaktu. Poczta głosowa, SMS-y, e-maile - ignoruje wszystko bez wyjątku. Nie jest w nastroju. Kilka chwil później Miriam pojawia się na schodach. Norton sztywnieje. Na rozmowę z nią też nie ma nastroju. Miriam otwiera drzwi w holu. Norton słyszy, jak żona wychodzi na żwir. Czeka, nasłuchuje. Co ona robi? Chyba nie wyszła rozmawiać z prasą? To byłoby dopiero głupie. Dochodzi jednak do wniosku, że nie wyobraża sobie, iż Miriam mogłaby zrobić coś takiego. Dla niej byłoby to jak złamanie religijnego tabu. Żona wraca do środka, trzaskając frontowymi drzwiami. Następnie wchodzi do salonu. Bez słowa podchodzi do sofy, na której siedzi Norton. Rzuca mu na kolana dużą brązową kopertę. - Co to jest? - Nie wiem, Paddy. Nie mam zwyczaju otwierania cudzej korespondencji. Odwraca się na pięcie i wychodzi. Norton przez chwilę przygląda się kopercie, po czym rzuca ją na kanapę obok siebie. Odwraca się w stronę telewizora. Właśnie zaczęły się wiadomości o szóstej i - co ciekawe - po raz pierwszy od piątku Norton nie jest gwiazdą dnia. Jest nią Larry Bolger. Norton chrząka. Chce wyłączyć telewizor albo zmienić kanał, ale nie jest w stanie. Gapi się w ekran - zafascynowany, zahipnotyzowany, ale też zniesmaczony. Nie chodzi nawet o to, że jego zdaniem powinien tam być i pławić się w odbitym blasku chwały - oczywiście, że powinien - bardziej drażni go ta zapierająca dech w piersiach arogancja Larry'ego, jego niefrasobliwe przekonanie, że może zerwać stare więzi. Niedorzeczne. W telewizji lecą migawki. Bolger opuszcza Áras an Uachtaráin, dojeżdża do Leinster House, a potem - w tym miejscu Norton wyłącza głos - przemawia do izby. Następnie, po szybkim resume jego kariery, na ekranie pojawiają się przeróżne zdjęcia: uczeń na tle szarego szkolnego budynku, Liam Bolger między swoimi dwoma nastoletnimi synami, pokiereszowany samochód, plakat z kampanii wyborczej... wreszcie Larry z rozetką przypiętą do klapy, Larry przy stole prezydialnym, Larry przed główną sceną na Árd Fheis... i tak dalej. Młody człowiek, jakiego poznał Norton, szczupły i z niewiarygodną czupryną czarnych jak smoła włosów, przeobraża się w siwiejącego, przysadzistego pierdziela, jakim jest dzisiaj. Taoiseach Larry Bolger. Dajcie spokój, do cholery. Cokolwiek Mark spodziewa się zobaczyć w wiadomościach, jest zawiedziony. Wiadomości dnia nie są związane z Giną Rafferty ani z Richmond Plaza - choć raczej na to nie liczył - dotyczą bowiem Larry'ego Bolgera i objęcia stanowiska... Premiera? Ale... Jak to mogło potoczyć się tak szybko? W zeszłą środę był zaledwie ministrem borykającym się z osobistym skandalem. Zgoda, mówiono o tym, snuto pewne spekulacje, ale... Wpatrzony w ekran Mark ma wrażenie, że ktoś robi mu jakiś dowcip. W żołądku coś mu podskakuje. Czuje się jak jakiś pieprzony Rip van Winkle.

Z niedowierzaniem patrzy, jak Bolger opuszcza Áras an Uachtaráin, wraca do Leinster House i przemawia przed izbą, potem skrót jego kariery i archiwalne czarno-białe zdjęcia... dzieciaka w mundurku szkolnym, ojca Bolgera między nastoletnimi synami, a potem... Mark wzdryga się i przerażony otwiera szeroko oczy. ...zmiażdżonego samochodu na poboczu wiejskiej drogi. Łapie pilot i wyłącza telewizor. Do diabła. Do diabła! Bierze kilka głębokich wdechów i, chcąc pozbyć się z głowy tamtego obrazu - musi się go pozbyć - z powrotem włącza telewizor. Bolger na konferencji prasowej, między starszymi ministrami. Mark nie może w to uwierzyć. Nie wierzy w ani jedną rzecz. Gdy patrzy na człowieka na ekranie, ogarnia go to straszne, mdlące poczucie, że jest niepotrzebny, że stanowi część czyichś niezałatwionych spraw. Dwadzieścia lat temu jego rodzina została wymazana. Mark został jej pozbawiony fizycznie i emocjonalnie, a teraz osoba za to odpowiedzialna próbuje jego też wymazać? Dlaczego? Bo najwyraźniej szuka... czego? Jakiegoś zakończenia? Niech będzie. Mark odsuwa kołdrę. Niech będzie. Przesuwa nogi na krawędź łóżka, opuszcza stopy i z trudem siada. Jeśli chce zakończenia, to je, do cholery, dostanie. Dopiero wtedy Mark uświadamia sobie, że ma założony dren połączony z workiem zawieszonym u boku łóżka. Co ma zrobić? Wyrwać go? Następnie pociąga za wenflon na szyi, z którego wychodzi kilka rurek od kroplówek zawieszonych na ruchomym stojaku obok monitorów. To też ma wyrwać? Najpierw powinien spróbować wstać. Spogląda na telewizor. Kamera jest w studiu. Monotonne głosy mówią o przełomowych wydarzeniach, o wielkim dniu, o historii. Opuszcza stopy na podłogę, po raz pierwszy odczuwając tępy ból w plecach - ból, który chyba szybko się nasila. Unosi rękę na wysokość szyi i już ma oderwać wenflon, kiedy oczy nagle zachodzą mu łzami. Co on sobie wyobraża? Czy oszalał? Jaki ma plan? W szpitalnej koszuli nocnej przedrzeć się przez rządowych ochroniarzy i udusić ministra drenem? To więcej niż żałosne. Opada na łóżko i jęczy z powodu narastającego bólu. Po drugiej stronie sali otwierają się drzwi. Do pokoju tylem wchodzi pielęgniarka. Za sobą ciągnie wózek z jedzeniem. Zatrzymuje się w przejściu i rozmawia z kimś na korytarzu, może ze strażnikiem, może z inną pielęgniarką. - No przestań, wcale nie. Myślisz, że jest... Mark podnosi się i siada na krawędzi łóżka. Odwraca się i, mrużąc oczy z bólu, kładzie się z powrotem. - Słuchaj, nie wierz we wszystko, co słyszysz. Mark naciąga kołdrę, kładzie głowę na spiętrzonych poduszkach i zamyka oczy. - Na razie. Słucha, jak siostra przeciąga wózek przez drzwi i przetacza go przez salę. Serce mu wali, oczy pieką. Po chwili pielęgniarka podchodzi do łóżka, bierze do ręki pilot i wyłącza telewizor. Mark czuje, że siostra rzuca mu coś na łóżko. Chwilę później, gdy pielęgniarka po raz kolejny opuszcza pokój, Mark otwiera oczy. Na kołdrze leży niedzielne wydanie „Tribune”. Żeby odwrócić uwagę od tego, co widzi w telewizji, Norton podnosi kopertę z kanapy i uważnie się jej przygląda. Nie rozpoznaje charakteru pisma. Rozrywa kopertę wzdłuż górnej krawędzi. W środku znajduje pojedynczy arkusz błyszczącego papieru fotograficznego. Wydrukowano na nim trzy zdjęcia. Na każdym jest jedna postać. Mężczyzna, kobieta i mała dziewczynka. Początkowo jest zdezorientowany. Ponownie zagląda do koperty i znajduje wizytówkę. Wyjmuje ją i ogląda. Gina Rafferty. Serce na moment zamiera mu w piersi. Jeśli kiedykolwiek się do mnie zbliży... Znowu spogląda na fotografie. No oczywiście. Boże, co za tupet. Ale co ona knuje? Czy to ma być jakaś zaszyfrowana wiadomość? Zawoalowana pogróżka? Uznał, że jeśli nie wniesie oskarżeń, to przynajmniej będzie miał ją z głowy. Myślał, że Gina da spokój i pozwoli mu zająć się tym bałaganem, całym tym gównem, w które go wpakowała, a teraz to... Z trudem łapiąc oddech, wyciąga rękę i odkłada zdjęcia na stolik. Podnosi komórkę i na powrót opada na sofę. Włącza telefon, wprowadza PIN i czeka. Szuka jej numeru, znajduje, dzwoni. Słyszy sygnał. W telewizji leci reklama - srebrny samochód pędzi wśród odludnego księżycowego krajobrazu. - Tak? - To jest nękanie. Mogę powiadomić policję... - No to już. Dzwoń. Wiedzą, gdzie mieszkam. Norton ponownie zerka na fotografie - na trzy twarze o dziwnych wyrazach, jakby nie z tego świata. - Co mam zrobić z tymi zdjęciami? - pyta. - O co ci chodzi? - O co mi chodzi? - Niemal wybucha śmiechem. - O to, że jeszcze nikt nie połączył kropek - zawiesza głos - ale to tylko kwestia czasu... i to pewnie niedługiego. - Jakich kropek? - Daj spokój. Wystarczy tylko, że jeden dziennikarz to zobaczy i przypomni sobie zasłyszane kiedyś nazwisko. Albo ktoś

zadzwoni. Zaciska zęby i wstaje. - Nie wiem, o czym mówisz. Nie brzmi to przekonywająco, nawet w jego uszach. - Nie? - Nie. Czeka. Gina nie odpowiada. Cisza przeciąga się przez dłuższą chwilę. Tymczasem Norton przechodzi na drugi koniec pokoju i staje przy oknie. Zasłony są zaciągnięte do połowy. Na zewnątrz jest ciemno. Świecą tylko lampy na trawniku przed domem, latarnie uliczne w oddali i wszystkie światła miasta, wzniesione, odbite i opadające niczym płatki śniegu. - Słuchaj - odzywa się wreszcie Gina - ci ludzie zginęli niepotrzebnie. I to nie była jego wina, nie Tony'ego Griffina, jak wtedy wszyscy mówili. Oczywiście nie jestem w stanie udowodnić, co się wtedy stało. Nikt nie jest w stanie. Nawet Mark nie potrafił. Może jednak nadszedł czas, żeby ktoś się do tego przyznał, co? - Co się wtedy stało? Nie... - z największym trudem hamuje wściekłość. - O co ci właściwie chodzi? O Dunbrogan House? Gina milczy. - Odrobiłaś zadanie, co? Ty suko. - Unosi rękę i masuje się po piersi. -Dobrze - ciągnie, mrużąc oczy - chcesz o tym pogadać, tak? O Franku i Larrym? O wypadku? No to porozmawiajmy o tym. - Tak... nie mogę się doczekać. - Ale nie przez telefon - zarządza ze zdecydowaniem i opanowaniem. Ścisza głos niemal do szeptu. - Gdzieś w mieście. Na neutralnym gruncie. Teraz. Jeśli kiedykolwiek jeszcze się do mnie zbliży... - Dobrze. - Gina przystaje bez chwili wahania. - Powiedz tylko, gdzie. Artykuł na pierwszej stronie „Sunday Tribune” jest o Larrym Bolgerze i zbliżającym się zaprzysiężeniu. U dołu strony znajduje się jednak notatka o Richmond Plaza. Na ósmej stronie kolejne dwie. Mark czyta artykuły. Z początku nieco niecierpliwie, potem z rosnącą ciekawością. Nie jest to powiedziane wprost - nic nie jest powiedziane wprost, prawdopodobnie ze względu na panujące w tym kraju surowe kary za zniesławienie - ale dzięki raportowi tego inżyniera Gina najwyraźniej odkryła, czytając między wierszami, motyw morderstwa jej brata. W każdym razie domniemanego morderstwa jej brata. A ten cały Paddy Norton, ten deweloper, jest w centrum jej uwagi. Wydaje się, że tropiła go z dziką determinacją i... Mark na chwilę odkłada gazetę i wlepia wzrok w przeciwległą ścianę. Gdy słucha monotonnego pikania monitorów, coś przychodzi mu do głowy. Chciała mu coś powiedzieć. Podczas ich ostatniej rozmowy. Przez telefon. Ona mówiła, a on jej przerwał. Co chciała powiedzieć? Próbuje sobie przypomnieć... „Możliwe, że nie mam racji”. Tak właśnie. „Chodzi o Bolgera”. Zamyka oczy... Możliwe że nie mam racji. Chodzi o Bolgera. Nie wygląda na to... Znów otwiera oczy. Ale na co? Nie wygląda na co? Nie wygląda na to, że Bolger... Jest zdezorientowany. Bierze do ręki gazetę i omiata wzrokiem ostatnie akapity artykułu, który czytał. Paddy Norton... Paddy Norton... Z trudem koncentruje się na tych słowach. „...zaczął dwadzieścia pięć lat temu... sieć koneksji w świecie polityki i biznesu... szybko uznany za czołowego... kontakty z partią... bracia Bolgerowie...” Markowi kręci się w głowie. Ale co to znaczy? Cały czas tkwił w błędzie? Całe życie? Cofa się parę stron, do innego artykułu o Bolgerze i zaczyna go przeglądać, „...ściągnięto z Bostonu... rozpoczęto już organizowanie pogrzebu... niechętnie wystartował...” Mark zamyka oczy. Myśl uderza go z siłą religijnego objawienia. Kiedy wydarzył się wypadek, Bolgera nie było nawet w kraju... Zanim wrócił z Ameryki, wszystkim już się zajęto, wszystko było zapięte na ostatni guzik. Jezu Chryste. A on cały czas zakładał... Nazwisko... to nazwisko, Larry Bolger, jak jakaś ciemna chmura zawsze wisiało nad wszystkim, co kiedykolwiek zrobił. Larry Bolger... Larry Bolger... Nigdy jednak tego nie kwestionował, nigdy z nikim o tym nie rozmawiał. Nikt z nim o tym nie rozmawiał... Kręci głową. Rośnie w nim gniew. Musi wiedzieć. Naprawdę musi. Paddy Norton. Deweloper inwestycji wartych miliardy. Oczywiście zna to nazwisko, ale nie potrafi sobie przypomnieć, skąd. Wtedy dociera do niego, że pracując w przemyśle budowlanym, właściwie kiedyś mógł osobiście poznać Nortona albo przynajmniej widzieć go na jakichś targach. Z całą pewnością zna kogoś, kto go zna. W sumie to zupełnie niedawno widział się z tym deweloperem z Cork. Czyż on nie wspomniał, że „gadał” z Nortonem? Boże. Ile stopni oddalenia? W tym zasranym mieście nigdy za wiele, to na pewno. Nigdy za wiele. Jako polityk, Bolger zawsze wydawał się Markowi postacią odległą. To pomagało. Ale Norton? To już za blisko jego terenu. O wiele za blisko... Możliwe nawet, że podał mu rękę.

Walcząc z gniewem, a teraz jeszcze odrazą, Mark stara się skoncentrować. Z całych sił próbuje się skupić. Winterland Properties. Mają główną siedzibę przy Baggot Street. Ale sam Norton... ma wielkie ranczo w... Czytał o tym. Foxrock. Zdobycie jego numeru nie powinno być trudne, może nawet jest w książce telefonicznej. Kiedy pielęgniarka wraca, Mark wołają, nim ta przekroczy próg. Wystraszona poruszeniem w jego głosie podchodzi prosto do łóżka. - Tak, kochany, o co chodzi? - Telefon? - Ach tak... Jeszcze nie... hm... - Mogę pożyczyć twój? Mówiłaś, że mi pożyczysz. Mogę? Na minutkę. To jest... Mogę? To ważne. Gina stoi w drzwiach swojego mieszkania. Ogląda się przez ramię. Wyłącza światło i wychodzi na korytarz, zamyka drzwi i przekręca klucz. Aby trochę się rozruszać, postanawia zejść schodami. Co ona wyprawia? Oszalała? „Nigdy więcej nie zbliżaj się do Paddy'ego Nortona...” Ale przecież musi wiedzieć. Musi usłyszeć, jak to mówi, i jeśli tylko skłoni go do gadania i nie pozwoli mu przestać, to może to usłyszy. Na zewnątrz panuje zimny i nieprzyjemny listopadowy wieczór. Umówili się na nabrzeżu przy Sandymount. Na ławce. W mieście, w neutralnym miejscu. Ale też w miejscu - w taką pogodę - potencjalnie odludnym... może pojawi się ktoś, ale tylko może, z psem na spacerze, opatulony płaszczem, trzęsący się z zimna, wpatrzony przed siebie, rozkojarzony... Mówi się: trudno. Skoro Norton jest gotów rozmawiać o Larrym Bolgerze i jego bracie, to może powie też coś ojej bracie. Z kieszeni dżinsów wyjmuje komórkę. Spogląda na wyświetlacz, wyłącza dzwonek i chowa telefon z powrotem. Lustruje nabrzeże. Przez te objazdy nie jest tak łatwo złapać tu taksówkę. Rusza piechotą w stronę miasta, w kierunku IFSC. Tam będzie łatwiej. Norton stoi w holu i wkłada płaszcz Crombie. Arkusz papieru z fotografiami składa na pół i wsuwa do kieszeni. Wkłada też szalik i rękawiczki. Przegląda się w lustrze. Ma szarobladą cerę. Głupio chlapnął przez telefon. Nie powinien wspominać o Dunbrogan House. Wie, że kiedy to powiedział, dziewczyna nie miała pojęcia, o co chodzi. Ale po co te zdjęcia? Czy to jakaś kpina? Bierze go na litość? Od początku mówił, że dziewczyna nic nie wie, i od początku miał rację. Ale ona nie chce odpuścić. Norton wyciąga rękę do klamki i już ma otworzyć drzwi, gdy rozlega się dzwonek telefonu. Tak jak wcześniej, Norton nie ma zamiaru odbierać, lecz coś każe mu zatrzymać się i słuchać. Telefon dzwoni jeszcze przez chwilę i milknie. Miriam. Znów coś zatrzymuje go w miejscu i każe czekać. Odwraca się. U szczytu schodów pojawia się żona. W dłoni trzyma telefon. Patrzy na niego ze zdziwieniem. Norton domyśla się, że chodzi nie tylko o to, że bez słowa wychodzi z domu. Jej wyrzuty z ostatnich godzin i dni, jej pogarda jakby zniknęły, a ich miejsce zajęło coś innego, coś znacznie głębszego, coś, czego nie może zidentyfikować. Schodzi kilka stopni i wyciąga rękę z telefonem. - To Mark Griffin - mówi cicho, niemal szeptem. - Halo? Mark bierze głęboki wdech. Czuje się, jakby całe życie czekał, by wziąć ten jeden wdech. Wstrzymuje powietrze w płucach. Słowa ma gotowe nieważne, w jakiej kolejności się ułożą, zawsze miał je w pogotowiu - ta krótka chwila ciszy zanim je wypowie ma w sobie coś wyjątkowego i tajemniczego. To jakby most między jego przeszłością a przyszłością, który już stoi w płomieniach. - To ty - odzywa się wreszcie. Jego własny głos brzmi dla niego obco, niemal jakby należał do kogoś innego. - Prawda? Czekając na odpowiedź, w obawie, że coś mu umknie - zdanie, słowo, nawet sylaba - mocno przyciska aparat do ucha. Wpatruje się w drzwi. Serce wali mu jak młotem. W tym czasie Norton stoi u podnóża schodów w holu. Ledwie do niego dociera, co się dzieje. Nie może pojąć banalności tej sytuacji, tego jak prosta, fizyczna czynność wzięcia telefonu do ręki może zaburzyć wagę, znaczenie tego, co zaraz zrobi. Czyli porozmawia z Markiem Griffinem. Pieprzonym małym Markiem Griffinem. Ale co ma powiedzieć? Jak zareagować? W tych okolicznościach słowa wydają się nie tylko nieodpowiednie i żałosne, lecz są też potencjalnie niebezpieczne, bo może nie być w stanie nad nimi zapanować. Jeśli rozpocznie choćby neutralnym „Proszę?” czy niewinnym „Nie rozumiem”, to i tak nie wiadomo, czy następnie nie posypie się grad mniej niewinnych słów. Zdaje sobie też sprawę, że stojąca na schodach Miriam patrzy na niego i słucha. Ale co chce usłyszeć? Też jakąś formułkę? Odpowiedź na pytanie sprzed dwudziestu pięciu lat? Na pytanie, którego nigdy nie zadała? Pytanie, które pozostało niewypowiedziane, które nie zostało zadane i przez cały czas wisiało między nimi w powietrzu, jak interferencja, jak gęsta ściana radioaktywnego pyłu, czasami widzialna, czasami nie? Mógłby się teraz po prostu rozłączyć, powiedzieć jej, że to jakiś gnojek z tabloidu poluje na materiał, ale... - Prawda, Norton? Ta możliwość przestaje wchodzić w grę. Szybko przechodzi przez hol i wraca do salonu. Stopą zamyka za sobą drzwi. Słowa, słowa...

Zawsze sprawnie się nimi posługiwał. Świetnie zaprzeczał, negocjował, odwracał kota ogonem, manipulował. - Przepraszam. Nie dosłyszałem pańskiego nazwiska. - O Jezu. - Mark kręci głową w swej parnej salce szpitalnej. - Daj spokój, Norton - szepcze, spoglądając w sufit - proszę. Umysł Marka jest teraz niemal całkowicie jałowy. W głowie wirują mu setki pomysłów na to, co jeszcze powiedzieć. Tylko gniew się nie zmienia. - Przecież wiesz, kim jestem - przełyka ślinę - do diabła, przecież sprawiłeś, że jestem tym, kim jestem. - Okej, uspokój się. Spokojnie. Myślałem... że jesteś na intensywnej. Czytałem... - Zgadza się. O to się nie martw. - Mark lekko przekrzywia głowę i czuje opór rurek kroplówki. - Ale sęk w tym, że... zawsze myślałem, że to on. Przez te wszystkie lata. Ale to nie on, prawda? To ty. - Że co ja? - Jezu. - Mark pochyla się na łóżku. Niemal chce mu się śmiać, ale wie, że jeśli się roześmieje, to ten dźwięk zupełnie nie będzie przypominał śmiechu. - Ty to zatuszowałeś tamtej nocy - mówi - i to ty znowu próbujesz to zatuszować. Bo to do ciebie wraca. I masz pełno w gaciach ze strachu. - To niedorzeczne. Norton przystaje na środku salonu. Spogląda na telewizor zawieszony nad kominkiem i w ciemnej szarości ekranu widzi swoje odbicie - zamożnego mężczyzny w średnim wieku, ubranego w płaszcz i szalik, rozmawiającego przez telefon. Zwyczajna sytuacja. - Niczego nie tuszowałem. Zaczyna się jednak trząść z nerwów. Nowe lekarstwa przestają działać. Wolną ręką klepie się po kieszeniach w poszukiwaniu pudełka nalproksu. Po części żałuje, że ta rozmowa odbywa się przez telefon, że nie rozmawiają twarzą w twarz, że nie widzi choćby zdjęcia młodego człowieka po drugiej stronie linii. Ale nie ma takiej możliwości. Ma tylko obrazy, które pozostały mu w pamięci z dawnych czasów, zdjęcia z raportów, migawki ze strzępów rozmów, ze snów. Obrazy pięciolatka z zakrwawioną twarzą i zdezorientowanymi, pustymi oczami, stąpającego po okruchach szkła... idącego w jego stronę, w stronę Nortona... Którego nawet tam nie było. - Może myślisz, że jestem jakimś szaleńcem - mówi Mark - i wcale mi to nie przeszkadza, ale muszę powiedzieć ci jedno. Mark nie ma pojęcia, co to takiego, nie wie, co powinien powiedzieć, ale nie potrafi się powstrzymać. Tak samo, jak nie może powstrzymać zgagi wędrującej w górę jego przełyku. - Przetrwałem to wszystko, prawda? Wypadek, postrzał i tak dalej. I będę żył, bo wcześniej czy później mam zamiar sprawić, że zapłacisz za to, co zrobiłeś mojej rodzinie... do czego się posunąłeś. — Przed oczami stają mu trzy znalezione zdjęcia. Zastanawia się, co się z nimi stało. - Ale to już koniec. To koniec. Nie zniosę tego więcej. Jestem tu, Norton. Teraz jestem tutaj i nigdzie się nie wybieram. Mocno przyciska telefon do ucha, aż czuje ból. Podnosi drugą rękę. Drży. Norton nie odzywa się, lecz gdy niecierpliwość bierze górę nad zaciekawieniem, a gniew nad poczuciem winy, musi się pilnować, żeby nie stracić nad sobą panowania. Jak ten mały gnojek śmie do niego tak mówić? Jak on śmie w ogóle do niego dzwonić, do jego domu? To oburzające. Nortonowi udaje się wycisnąć z listka tabletkę, którą jednak upuszcza na dywan. Kurwa. Mark wytęża słuch, stara się zinterpretować to milczenie, ale mu się nie udaje. - Więc jeśli znów kogoś na mnie naślesz - mówi - tu, do szpitala, jakiegoś gliniarza, odwiedzającego, kogokolwiek... zawiesza głos, świadomy absurdalności tego, co zaraz powie, ale znów nie potrafi zamilczeć - to zabiję go gołymi rękami. A potem przyjdę po ciebie. Norton próbuje się schylić po tabletkę na dywanie, ale odpuszcza. Dysząc i charcząc, znowu mocuje się z listkiem. Nic nie mów. Nic nie mów. - Słuchaj - ciągnie Mark. Próbuje trochę się hamować, ale wciąż rozpaczliwie pragnie zadać ostateczny cios. - Może... może tak naprawdę nic ci teraz nie mogę zrobić, może jest już za późno... ale obaj wiemy, że nie jestem sam. I jeśli sobie myślisz, że ten pajac kiedyś da sobie spokój, to czy naprawdę wierzysz, że ona też się podda? - Zawiesza głos i czeka z szeroko otwartymi oczami. - Nie - podejmuje. -1 ja też nie. I mam nadzieję, że się nie podda. Mam głęboką nadzieję, że ona cię ukrzyżuje. Gdy Norton unosi pigułkę do ust, zaczyna zdawać sobie sprawę, że cała jego silna wola, cała samodyscyplina jest na nic. Zaraz pęknie, czuje to w kościach. To zupełnie jak wstrzymywany ostatkiem sił atak biegunki... Ale niech będzie. Nie szkodzi. Niemalże się cieszy. Kładzie pigułkę na języku i przełyka. - Wiesz co, gówniarzu? - wybucha wreszcie. - Masz absolutną rację. I nie mam zamiaru do tego dopuścić. Bo myślę, że przez nią siedzę już wystarczająco głęboko w gównie, nie uważasz? - Celowo sugeruje, że nim wcale się nie martwi. Chociaż może to zbyt wyszukana aluzja dla tego... kogo? Dzieciaka? Jednak osoba, z którą rozmawia, już dawno nie jest dzieckiem. Ma gdzieś subtelność. - Mark - ciągnie - na miłość boską, Mark... - odchrząkuje. - Daj spokój. Spójrzmy prawdzie w oczy. Myślisz sobie, że po jaką cholerę właśnie wychodzę z domu, żeby się z nią spotkać? Marka przechodzi dreszcz. - Co? Jego mózg zaczyna automatycznie odtwarzać ostatnich kilka sekund. Następuje krótkie spięcie, zgrzyt i chwila szumu. Teraz nie może powstrzymać Nortona. - Żeby pogadać, kto zasiądzie w nowym rządzie? Nie wydaje mi się. O Boże... W tym momencie wszystko wokół Marka jakby zaczyna się ruszać - jego łóżko, stojak z kroplówkami, ściany, cały pokój - wszystko, niczym płyty tektoniczne, obraca się i przesuwa w różnych kierunkach... Po co on w ogóle o niej wspominał? Po co ją w to wciągnął? Zamyka oczy, aby się od wszystkiego odciąć, lecz nagła, gorączkowa ciemność jest jeszcze gorsza. Przed oczami migają mu kolorowe wzorki, mnożące się jak w przyprawiającym o mdłości kalejdoskopie. Po jaką cholerę się odzywał?

Próbuje coś dodać, ale głos więźnie mu w gardle. - Ja... Zupełnie, jakby zużył wszystkie siły, by pokonać most przed jego zawaleniem się, a teraz, sam nie wiedząc czemu, odwraca się i pędzi z powrotem przez ogień... z powrotem na drugą stronę, ku przeszłości, do tego spustoszonego, obrzydłego świata poczucia winy i nienawiści do samego siebie. - Słucham? - Norton spogląda na zegarek, potem na drzwi. - Ty co? Nie dosłyszałem. - Rusza w stronę wyjścia. - Tak czy inaczej, Mark, coś ci przypomnę, dobrze? Taki mały szczegół - milknie na moment. - Leżysz w szpitalu. Nie mówi ani słowa więcej. Cisza, która nastała, jest dla Marka potworna i pogarsza się z każdą mijającą sekundą. Staje się nie do zniesienia. Otwiera oczy. Wydusza dwa czy trzy słowa w ostatniej, desperackiej próbie zbudowania zdania, gdy zdaje sobie sprawę, że Norton zdążył już się rozłączyć. Porozmawiajmy o tym? Gina przecina ulicę i rusza bulwarem. Ale o czym? Dunbrogan House? Nie ma pojęcia, co to znaczy. Mówiąc, że nie może dowieść tego, co miało tam miejsce, sugerowała, że wie, że coś zaszło. Ale tak naprawdę to przecież nie wie. Blefowała tylko. Rzeka, ciemna i błyszcząca, mknie wartkim nurtem. Po powierzchni wody przesuwają się odbijające się w niej chmury. Kiedy była jeszcze w domu, zastanawiała się, czy nie wziąć czegoś ze sobą - tak na wszelki wypadek. Jakiejś broni, może noża do mięsa, nożyczek czy rożna - ale głupio się czuła, stojąc w kuchni i patrząc na otwartą szufladę z utensyliami. Myślała, że co się niby stanie? Jednak w ostatniej chwili, kiedy zabierała klucze i telefon z biurka w rogu pokoju, wzięła też szklany przycisk do papieru, który miała od niepamiętnych czasów. Ma kształt gwiazdy z weneckiego kryształu, ze wzorem millefiori. Jest solidny, ciężki, z ostrymi krawędziami. Wrzuciła go do kieszeni skórzanej kurtki. Na moście Matt Talbot widzi przejeżdżającą taksówkę. Zatrzymuje ją. Wsiada. Wywraca się jej żołądek. - Do Sandymount, proszę. Nabrzeże. Samochód rusza. - Chłodny dzień jak na... - Proszę - mówi, ściskając przycisk do papieru w kieszeni. - Nie mam ochoty na rozmowę. Wygląda przez okno. Norton odkłada telefon i od razu wychodzi z domu. Wsiada do samochodu, zawraca na żwirowym podjeździe, otwiera pilotem bramę i wyjeżdża na ulicę. Kilka chwil później skręca na światłach w Dual Carriageway. Do kurwy nędzy, myśli. Mark Griffin. Ale kalkulując, szybko dochodzi do konkluzji, że Mark Griffin nic nie wie, nie stanowi prawdziwego zagrożenia, a najwyraźniej jest niezrównoważony, żeby nie powiedzieć rozhisteryzowany... żeby nie powiedzieć, że całkiem mu odbiło. Przynajmniej sądząc po tym występie. Nie stanowi jednak zagrożenia. Nikt nie będzie go słuchał. Prawdę powiedziawszy, ponowne zaistnienie Marka Griffina w świadomości opinii publicznej sprawi tylko, że ludzie zaczną zastanawiać się nad Larrym Bolgerem - zaczną o niego pytać i spekulować tak jak wcześniej Griffin. Tym jednak Norton już się nie przejmuje. Nikt bowiem nie zna prawdy. Nikt nie wie, co tak naprawdę stało się tamtej nocy. Tylko on. A on nie puści pary z ust. Bębni palcami o kierownicę. Oczywiście prawdą jest to, co powiedział przez telefon. On sam niczego nie tuszował. Nie miał z tym nic wspólnego. Stary Larry'ego, Romy Mulcahy, przydupasy z partii... z tego, co wie, oni się tym zajęli. To przecież nie w jego stylu. A jednak... a jednak...! Jedną wypowiedzią Griffin trafił w sedno. Może to nieracjonalne, może nielogiczne, ale Norton czuje, że jeśli ktokolwiek może sprowokować go do wyjawienia, co zrobił tamtej nocy - jeśli ktokolwiek może wyciągnąć to na światło dzienne, wywołać upiory przeszłości -jest to Gina Rafferty. Teraz zaś, gdy podał jej na tacy Dunbrogan House, nigdy nie zostawi go w spokoju. Zwyczajnie go ukrzyżuje. Zerka na schowek na rękawiczki. Jaki ma więc inny wybór? Przed nim szeroki łuk zakrętu. Kiedy w niego wjeżdża, dostrzega rozciągające się poniżej, mieniące się diamentowym światłem miasto. W oddali, nad zatoką, imponujący i wspaniały, niczym zwieńczenie dzieła - niczym sygnatura artysty - wznosi się Richmond Plaza. Norton czuje nieoczekiwaną dumę. Może nie wszystko jeszcze stracone. Okej, Amcan się wycofuje, inni klienci już się wycofali i budynek równie dobrze może przez dłuższy czas świecić pustkami. Kiedy jednak skończy się ta histeria, kiedy naprawi się, co trzeba, kiedy dalsze badania wykażą, że tak naprawdę to od początku nie było żadnego niebezpieczeństwa, a gospodarka znów ruszy z miejsca, znajdą się chętni. Budynek dostanie swoją drugą szansę. Norton też. Będzie mógł odbudować swoją reputację i zakończyć karierę u jej szczytu. Zatrzymuje się na czerwonym świetle. Ale - znów to samo - nie jeśli ona zacznie rzucać mu kłody pod nogi... Lewą ręką sięga na fotel pasażera, po listek nalproksu, który tam położył. Zostało mu jeszcze pięć tabletek. Szybko połyka trzy na sucho. Potem włącza odtwarzacz - ten kawałek z klarnetem... a może to obój? Albo rożek angielski? Norton wbija

wzrok w deskę rozdzielczą i nasłuchuje. Samochód za nim trąbi. Norton unosi wzrok. Światło zmieniło się na zielone. Zajmuje środkowy pas. Po obu stronach samochody już ruszyły. Cholera. Przyśpiesza z biciem serca. To, co zamierzasz zrobić... Jego myśli gdzieś błądzą. To, co zrobił tamtej nocy... Rzecz w tym, że wtedy, na schodach, gdy Miriam wręczyła mu telefon, Norton poczuł najdziwniejszą z możliwych mieszankę emocji - irytacji, ale z odcieniem zaciekawienia, strachu, ale z niezaprzeczalnym impulsem tęsknoty. Po prawej widzi hotel Stillorgan Park. To prawie jak powrót do domu. Zaraz potem dojeżdża do Booterstown Avenue. W pewnym sensie właśnie o to chodzi... Wrzuca kierunkowskaz i skręca. Ani się obejrzał, a już jest na Rock Road i jedzie w kierunku Merrion Gates. Czuje ssanie w żołądku. Nie ma sposobu, żeby to obejść? Ponownie zerka na schowek. „Była w depresji... niezrównoważona. Powinna była się leczyć, a przynajmniej zażywać lekarstwa...” Próbuje sobie wyobrazić, jak to będzie... Gina siedzi obok niego na ławce, rozmawiają... jest wietrznie i zimno, w tle słychać ruch uliczny. Wokół nie ma zbyt wielu ludzi... właściwie to nie ma prawie nikogo. Przed nimi rozciąga się morze grające odcieniami szarości, rozległe, falujące. On rozgląda się wokół, wybiera właściwy moment, odwraca do niej, przykłada pistolet do jej skroni i pociąga za spust. Potem w miarę możliwości unieruchamia ciało, sadowi je na ławce, wsadza pistolet w jej prawą rękę i odchodzi. Niezupełnie do końca tego chce, ale jaki ma wybór? Na końcu Booterstown Avenue skręca w lewo, w Rock Road. W głowie ma chaos. Wszystko wiruje i skacze... to do przodu, to do tyłu... pojawiają się różne obrazy... To, co dziś zrobi. To, co zrobił tamtej nocy... Mark odkrywa się, znów przesuwa nogi na krawędź łóżka i opuszcza je na podłogę. Podnosi się do pozycji siedzącej i wstaje z łóżka. Bierze telefon i wkłada do kieszeni szlafroka. Następnie bez namysłu wyrywa sobie dren. Natychmiast pojawia się mocny ból, jednak Mark robi, co może, by go stłumić. Chwyta stojący na kółkach stojak na kroplówki i razem z nim zaczyna wolno iść przez pokój. Całą swą uwagę skupia na dotarciu do drzwi. Kiedy jest już prawie u celu, spostrzega plamy krwi na posadzce i u swoich stóp. Jednak nie może się zatrzymać, bo... Jak mógł być tak cholernie głupi? Otwiera drzwi. Strażnik, który siedząc na ławce, osusza kubek herbaty czy kawy, na jego widok natychmiast zrywa się na równe nogi. - Ejże! Odkłada kubek i wyciąga rękę, aby pomóc Markowi. - Jezu, co ty tutaj robisz? - Rozgląda się wokół. - Siostro! Mark przez chwilę korzysta ze wsparcia, potem odpycha go. Wyraz paniki na twarzy strażnika napełnia Marka dziwnym spokojem. Przynajmniej to nie będzie on. Po obu stronach korytarza kolejne osoby zauważają, co się dzieje, i postanawiają zareagować, ale najbliżej strażnika stoi zajmująca się Markiem pielęgniarka. Mówiła, że jak ma na imię? Helen? - Mark, mój Boże, co ty wyprawiasz? Przepycha się przed strażnika i chwyta Marka za łokieć. Doprowadza go do ławki, pilnując, żeby nie upadł stojak z kroplówkami. Siada obok pacjenta. Zauważa ślady krwi i bierze kilka głębokich oddechów. - Okej, okej - mówi wolno - musimy cię zaprowadzić do środka. Trzeba... - Nie. - Co? - Nie. Unosi wzrok. Strażnik i parę innych osób - pielęgniarka, lekarze - stoją wokół i patrzą. - Potrzebuję numeru. Na komórkę - mówi prawie szeptem, krzywiąc się z bólu. - Muszę... - Tak, tak, damy ci wszystko, co chcesz Mark, ale musisz wrócić do środka, do łóżka... - Nie - mówi. Strażnik robi kilka niepewnych kroków naprzód. - Spokojnie, kolego, dobrze? Tylko spokojnie. Mark obserwuje go i czuje, jak nagle staje się skołowany i słaby. - Za kilka minut - ciągnie strażnik - przyjadą do ciebie detektywi. Są już w drodze - mówiąc to, macha swoją krótkofalówką- i jak przyjadą, wtedy to wszystko rozwiążemy, cokolwiek to jest. Detektywi... Mark rzuca spojrzenie na korytarz. Wszyscy go obserwują. Nikt się nie rusza. Światło jest ostre i nieprzyjemne. Atmosfera nienaturalnie spokojna. - Nie! - powtarza. Unosi rękę i, sam nie bardzo wiedząc, co robi, chwyta za pasek z boku szyi i zaczyna go zrywać. - Mój Boże, stój! - krzyczy pielęgniarka i chwyta go za przegub. - Co robisz?! Jezu! To... to twoja żyła szyjna. Mark przerywa. Pozwala pielęgniarce przytrzymać nadgarstek. Kobieta nachyla się nad nim. Ich twarze dzieli kilka centymetrów. - Nie możesz tak - pielęgniarka urywa z wahaniem. Patrzy jej prosto w oczy. - Co? - Te rurki... - wyjaśnia. - Nie możesz ich tak po prostu wyjąć. Wykrwawisz się. Już zresztą krwawisz. Możesz spowodować zator. Możesz umrzeć. Mark kiwa głową. Czuje, jak po szyi spływa mu strużka krwi.

- No cóż, Helen - szepcze - zrobię to, jak mi nie dasz tego numeru. - Mark - mówi błagalnie, zaciskając dłoń na jego nadgarstku - to szaleństwo. - Nie - odpiera Mark - wcale nie. - Wolną ręką sięga za jej plecy i uderza pięścią w jeden z worków z płynem na stojaku. Worek pęka, a jego zawartość wylewa się z chlupotem na podłogę. Wszystkim zgromadzonym aż zapiera dech z wrażenia. Zszokowana pielęgniarka puszcza nadgarstek Marka i się odsuwa. Jednak kiedy to robi, Mark sięga po stojący na ławce kubek. Bierze go za ucho i z rozmachem rozbija o ścianę za plecami. Kawałki naczynia lecą w powietrze. Następnie zbliża jego pozostałości - poszarpaną ceramiczną skorupę -do swojej szyi. - Odsuńcie się... no już. Wolno i niechętnie, ale robią, co każe. Pielęgniarka też, ale wygląda na przerażoną. Wyciąga ramiona, rozpaczliwie usiłując przemówić mu do rozsądku. - Mark, nie możesz... - Natychmiast! - Pochyla głowę w bok. - Albo przetnę sobie żyłę. Kobieta kiwa szybko głową i robi kolejnych kilka kroków w tył. - A ty - zwraca się Mark do strażnika - zostań tam, gdzie jesteś. Strażnik zamiera. W korytarzu zalega dziwna cisza, przerywana tylko odgłosem kapania na podłogę resztki płynu z worka. Mark opiera głowę o ścianę. Przód szpitalnej koszuli plami krew. - No dobrze - mówi, kiwając głową w kierunku strażnika, a raczej jego krótkofalówki. - Dawajcie mi ten numer, i to już! Kiedy docierają do Strand Road, Gina prosi taksówkarza, żeby się zatrzymał. Gdy mu płaci, drżą jej ręce. Zastanawia się, czy kierowca ją zapamięta. Aaa, tak, ta zarozumiała suka, która nawet nie chciała rozmawiać. Wysiada i rusza wzdłuż kamiennego muru. Jest przeraźliwie zimno. Wiatr tnie jak ostrze noża. Po prawej nieprzerwanym strumieniem płyną samochody. Po lewej zatoka tonie w pomarańczowej poświacie. Niebo zakrywają chmury, zbiera się mgła i nie widać księżyca. Przypływ. Ledwo dostrzega światła Howth i Dun Laoghaire. Jest jej niedobrze. Dochodzi do końca muru. Przechodzi przez niewielki parking - prawie pusty - i wkracza na promenadę. Starszy pan z psem podchodzi do niej, kłania się i idzie dalej. Kilka pierwszych ławek jest wolnych. Nie potrafi powiedzieć, czy trzęsie się z nerwów, czy z zimna. Czemu jest całkiem inaczej niż w piątek? Wtedy też była strasznie zdenerwowana. Miała nawet pistolet w kieszeni. Mimo wszystko potrafiła zachować spokój. Nie miała oczywiście żadnego planu - wszystko stało się tak po prostu. Sytuacja rozwijała się sekunda po sekundzie w nieoczekiwany sposób. Ten wieczór jest inny. Ma złe przeczucie. Ma też świadomość celu, niemal intuicyjną potrzebę zaangażowania się w to całą sobą i zakończenia tej historii - nawet jeśli będzie przy tym musiała rozwalić komuś łeb - czy jemu, czy sobie samej, teraz wydaje się to już bez znaczenia. Podchodzi do ławki, na której siedzi czwórka czy piątka nastolatków. Skupieni blisko siebie, palą i się śmieją. Przechodzi obok. Słyszy komentarz jednego z nich, najwyraźniej skierowany do niej. Kolejnych kilka ławek jest pustych. Dalej znajduje się Martello Tower. Promenada ciągnie się po jej drugiej stronie. Chociaż nie ustalili dokładnie, gdzie się spotkają, tam pewnie go znajdzie. To ma sens. W końcu to kierunek, z którego nadjedzie. Idzie więc dalej. Ku niemu, jakby przyciągana. Kiedy Jackie Merrigan spytał wcześniej, czemu nie zadowala jej zniszczenie reputacji Paddy'ego Nortona, odpowiedziała, że to nic w porównaniu z krzywdami, jakie wyrządził. Dopiero teraz Gina zaczyna dostrzegać, że sama należy do tych ludzi - że Norton jest niczym wirus, którym została zarażona, czy toksyczna substancja w jej organizmie, której może nigdy nie być w stanie się pozbyć. Z każdym krokiem staje się to jaśniejsze - jak wpływał na jej zachowanie, zniekształcał jej uczucia, tłumił w niej poczucie tożsamości, jak zmienił ją w wariatkę, której nie można powstrzymać. Teraz jednak, idąc pod wiatr obok Martello Tower, Gina najbardziej boi się tego, że Norton znów ją ku czemuś ciągnie ku czemuś okropnemu. Ku wyznaniu, którego wcale nie chce słyszeć, ku objawieniu, którego wcale nie chce widzieć. Boi się, że ciągnie ją do miejsca, z którego nie ma powrotu, ku zagładzie. Spogląda przed siebie, na promenadę, i myśli o dwóch Noelach. Myśli o Dermocie Flynnie, o rodzicach i siostrze Marka Griffina. Myśli o ich utraconej, skradzionej przyszłości. Potem myśli o samym Marku - o jego niepewnej przyszłości... i o własnej przyszłości, jak wymykają się z każdą mijającą godziną. Unosi wzrok i niemal jak w modlitwie pyta na głos, co trzeba zrobić, by je ocalić. To, co zrobił tamtej nocy... Kiedy Norton dojeżdża do przejazdu kolejowego, światło zmienia się na czerwone i opada szlaban. Czeka, naraz czując niemoc - wyczerpanie, brak oddechu. To, co zrobił tamtej nocy, teraz jest jakby niemal nierealne. To było tak dawno temu. Wydaje się nie tyle serią prawdziwych czynności, ile fragmentem snu, i to na wpół zapomnianym czy źle zapamiętanym. Patrzy na drugą stronę przejazdu, na Strand Road. Ale przecież on robił tylko to, co musiał, żeby chronić swoje interesy, swoją rodzinę, swój biznes. Tak jak dziś w nocy. Tak jak tej niedawnej nocy z Fitzem. W nagłym rozbłysku zieleni ze stukotem kół przemyka kolejka podmiejska. Siła lokomotywy zdaje się odpowiadać nagłemu uciskowi w piersi Nortona. Zamyka oczy i ból ustępuje. Tamtej nocy Frank Bolger przyjechał do niego do domu na Griffith Avenue. Po drodze na spotkanie w Drogheda zatrzymał się, żeby zamienić słówko z Nortonem na temat proponowanej zmiany przeznaczenia posiadłości w Dunbrogan. Stojąc

w drzwiach, oznajmił, że chce wyjaśnić swoje stanowisko - twarzą w twarz, jak mężczyzna z mężczyzną, a nie jakimiś pokrętnymi i pokątnymi kanałami, jak to zwykle bywa w lokalnej polityce. Czuł, że Norton jest rozsądnym człowiekiem i uszanuje jego zdanie, jeśli Frank przedstawi mu je w odpowiedni szczery sposób. Norton zaprosił go do środka. Był w domu sam. Miriam poszła do teatru. Obaj mężczyźni udali się do kuchni i usiedli. Frank był zdenerwowany, jednak przyjeżdżając tu, dowiódł, że ma jaja. Norton nawet go za to podziwiał. Klik-klak, Klik-klak... Jednak nie mogło między nimi dojść do żadnego kompromisu - jako że w chełpliwym stanowisku Franka nie było niczego nowego. Dunbrogan House to część naszego dziedzictwa, argumentował. Zburzenie go będzie prawdziwą tragedią. Bla, bla, bla. Potem dodał - głosem nieco drżącym, ale rozpaczliwie szczerym - że nie da się zastraszyć. Wiedział, że staremu również nie podoba się jego zdanie, ale dla niego była to kwestia zasad. Nie tylko zamierzał nadal lobbować przeciw zmianie przeznaczenia gruntu i zgłaszać wątpliwości co do sposobu głosowania niektórych radnych, chciał też publicznie napiętnować ojca Miriam za to, że w ogóle sprzedał posiadłość. Nawet nie miał zamiaru za to przepraszać. Norton gapił się na niego, nie wierząc własnym uszom. Klik-klak, klik-klak... Pamięta, że stwierdził: „Nie wiem, czy śmiać się, czy płakać”. Ale to Frank się zaśmiał, chociaż nerwowo. Potem spojrzał na zegarek. „No dobrze”, powiedział, „chciałem tylko jasno to powiedzieć”. Odchrząknął i zaczął się podnosić. „Będę się zbierał”, oświadczył. „Nie chcę się spóźnić”. Norton machnął na to lekceważąco ręką. „Nie spóźnisz się”, uspokoił go. „Drogi o tej porze są puste. W mig dotrzesz na miejsce”. W tej właśnie chwili, gdy podchodziła mu do gardła fala żółci, wpadł na pomysł. Klik-klak, klik-klak... Wiedział już, co zrobi. „Słuchaj, Frank”, powiedział, „nie będę się z tobą kłócił. Widzę, że to nie ma sensu. Ale dziękuję ci, że przyjechałeś. Szanuję cię za to”. Umilkł na chwilę. „Tak czy siak, strzemiennego? Zamiast fajki pokoju”. „Pewnie, czemu nie?”, powiedział Frank po chwili wahania. „Dobrze. Za minutkę wracam”. Klik-klak, klik-klak... Norton wyszedł z kuchni. Barek był w salonie. On jednak najpierw udał się na górę, do sypialni. Podszedł do stolika przy łóżku Miriam. Wziął buteleczkę z jej pigułkami na sen. Otworzył ją i wytrząsnął jedną z nich na dłoń. Wrócił na dół. W salonie nalał dwa drinki whisky z odrobiną wody sodowej. Zgniótł tabletkę między kciukiem a palcem wskazującym i wsypał proszek do szklanki przeznaczonej dla Franka. Patrzył, jak się rozpuszcza. Nie miał tak naprawdę pojęcia, co robi, nie wiedział, czy to zadziała ani jaki będzie miało skutek - ale to przynajmniej było coś - on zaś był zdesperowany, bo choć Frank Bolger był szczerym naiwniakiem, to był popularny, błyszczał, a ludzie go słuchali - i to z uwagą. Klik-klak, klik-klak... Norton przyniósł szklanki do kuchni, jedną podał Frankowi, drugą wzniósł toast. - „Twoje zdrowie”. - „Zdrówko”. Kilka minut później Frank Bolger wyszedł. Wsiadł do samochodu. Odjechał w kierunku lotniska. Klik-klak, klik-klak... Pojechał na północ. W pewnym momencie - senny, rozkojarzony, widzący podwójnie - dotarł do ostrego zakrętu, a inny samochód... Klik-klak, klik-klak... Norton otwiera oczy. Równie nagle, jak się pojawiła, kolejka podmiejska znika. Norton znów wpatruje się w widoczną po drugiej stronie szlabanu Strand Road. Wpatruje się nieobecnym wzrokiem, z roztargnieniem. Minęło przecież tak wiele czasu, odkąd ostatnio to rozpamiętywał - po kolei, w całości. Dawno o tym nie myślał. Potem jednak, kiedy szlaban unosi się, ból w piersi powraca. Jak łatwo byłoby, myśli Mark, poddać się, odpłynąć, stracić świadomość. Pewnie tak by zrobił, gdyby nie potworne napięcie w prawym ramieniu i nadgarstku oraz wysiłek, jakiego wymaga dociskanie do szyi ostro zakończonego kawałka ceramiki. Kilka kroków dalej, oparty o przeciwległą ścianę strażnik przygryza wargę, porusza prawą nogą, czeka. Po tym, jak gorączkowo podyktował instrukcje Marka przez krótkofalówkę i wysłuchał odpowiedzi, uniósł ją do góry i oznajmił: „Kilka minut. Dwie, no, góra trzy”. Ale sto osiemdziesiąt sekund to cała wieczność. A poza tym minęło już więcej czasu. W głębi korytarza kręcą się ludzie. Obserwują go. Mark widzi ich jak przez mgłę. Wszystko widzi jak przez mgłę. Strużka krwi u jego stóp wkrótce zetknie się z plamą płynu z przebitego worka. Mark wpatruje się w strażnika. - Powiedz im, żeby się pospieszyli. Tym razem ból zalewa też bark Nortona i całe jego lewe ramię. Z wysiłkiem zwalnia ręczny hamulec. Potem walczy z drążkiem skrzyni biegów. Kiedy cholerny samochód trąbi na niego raz za razem, Norton na moment odzyskuje siły i jakoś udaje mu się ruszyć - przez tory i w lewo. Kiedy jednak wjeżdża na krótki, okolony drzewami odcinek drogi wiodący na nabrzeże, ból narasta i przez kilka sekund jest tak silny, że Norton widzi tylko oślepiający błysk białego światła. Jednak znów dochodzi do siebie. Dostrzega miejsce parkingowe - po prawej, przed dużym, szarym budynkiem - natychmiast skręca i parkuje, ale niezdarnie, nie włączając nawet kierunkowskazu. Samochód za nim trąbi, mijając go. Norton zamyka oczy i oddycha ciężko, nerwowo.

Na końcu promenady Gina zawraca i rusza z powrotem w kierunku Martello Tower. Z tyłu, w oddali, wznosi się inna wieża - Richmond Plaza. Błyszcząc we mgle białymi punktami reflektorów, budynek wygląda upiornie i niematerialnie, choć Gina słyszała, że zespoły spawaczy rozpoczęły już prace i tyrają dzień i noc, żeby jak najszybciej uporać się z poprawkami. Odwraca wzrok, czując lekkie mdłości na myśl, że bezpośrednio się w to zaangażowała. To wszystko jest jak sen, w którym - nie wiedzieć czemu i z katastrofalnymi skutkami - wplątała się w sprawy swojego brata. Zerka na drugą stronę zatoki, potem patrzy na zegarek. Ale to nie sen, prawda? Zatrzymuje się przy ławce, siada. W tle słyszy, jak ktoś raz za razem niecierpliwie naciska klakson. Wyjmuje z kieszeni szklany przycisk do papieru, kładzie go na podołku i przygląda się mu. Millefiori. Tysiąc kwiatów. I co ma teraz zrobić? Walnąć go w łeb tysiącem kwiatów? Mój Boże, myśli nagle. To beznadziejne. To szaleństwo. Wbija wzrok w falującą ciemność. Potem wstaje, znów wkłada przycisk do kieszeni, wraca na koniec promenady i przechodzi na chodnik wzdłuż głównej drogi. Norton otwiera oczy. Próbuje się skupić. Kilka metrów przed nim stoi inny samochód... za nim zaparkowano kolejne. Jeszcze dalej widzi promenadę. Ale także... Pochyla się do przodu i przygląda. Widzi także... Ginę. Jest jakieś sto metrów dalej, na końcu promenady. Idzie w jego kierunku. Jest niemal pewien, że to ona. Boże. Paddy sięga do schowka i otwiera go. Przy odrobinie szczęścia nie będzie musiał nawet wysiadać z wozu. Odjedzie stąd w kilka minut, zanim ktokolwiek... Naciska przycisk otwierający okno. Szyba sunie w dół. Norton spogląda przed siebie. Gina zbliża się, ale powoli. Norton przykłada dłoń do piersi. Kobieto, pośpiesz się. Słychać trzask zakłóceń i strażnik przykłada krótkofalówkę do ucha. - Tak? Mark pochyla się do przodu na ławce. Usiłuje coś usłyszeć. Każdy nerw w jego ciele jest w stanie gotowości. Strażnik szuka notatnika i czegoś do pisania w kieszonce na piersi. Mark bierze głęboki oddech. Spogląda w głąb korytarza. Na drugim końcu, za dwuskrzydłowymi drzwiami, coś się dzieje, ale nie widzi, co takiego. Znów spogląda na strażnika. - No dalej. Strażnik odrywa stronę z notatnika i robi krok do przodu, z wyciągniętą ręką, jakby dokarmiał lwa przez pręty klatki. Mark chwyta kawałek papieru wolną ręką i odkłada go na ławkę obok siebie. Tą samą ręką wyławia komórkę z kieszeni szlafroka. Rozgląda się, po czym zaczyna szybko wybierać numer. Gdzie, do cholery, jest Norton? Powinien nadejść z tej strony. Gina idzie dalej. Przed nią stoją zaparkowane samochody. Nachodzi ją jakieś złe przeczucie. Po kolejnych kilku krokach w kieszeni jej dżinsów zaczyna wibrować komórka. Zwalnia. Może to Norton. Zatrzymuje się, wyjmuje telefon. Spogląda na wyświetlacz. Nieznany numer. Cholera. Waha się. No nie, nie teraz. Ale i tak podnosi telefon do ucha. - Halo? - Gina? Rozpoznanie głosu zajmuje jej jakąś sekundę. - Mark? - Odwraca się na pięcie i znów staje twarzą do morza. Coś przewraca się jej w żołądku. - Bogu dzięki. Nic ci nie jest. Przyciskając telefon pielęgniarki do skroni, Mark zastanawia się, czy to prawda - czy faktycznie nic mu nie jest - bo zdecydowanie tak się nie czuje. Nie ma nawet siły, by kontynuować rozmowę. Ale do tej pory wymówił tylko jej imię. A to trochę za mało. - Posłuchaj mnie - mówi wreszcie, a każda sylaba wymaga tyle wysiłku, że nie jest nawet pewien, czy w ogóle wypowiada je w jakimś logicznym ciągu. - Trzymaj się z daleka od Paddy'ego Nortona. Nie idź na spotkanie z nim. Gina jest zaszokowana - nie tyle faktem, że Mark wie, gdzie się wybiera, ile jego tonem. To brzmi jak rozkaz, a ona od tygodni wysłuchuje tylko rozkazów - a właściwie zakazów: nie rób tego, nie rób tamtego... Nie odbiera więc tego pozytywnie. A jednak... a jednak... Czy tym razem nie jest inaczej? Czy Mark nie jest kimś, kogo powinna posłuchać? Mark, kurczowo czepiając się resztek świadomości, czeka na jakąś reakcję Giny. Wciąż zastanawia się, czy przypadkiem nie ulega halucynacjom... nie oszalał... albo czy się nie spóźnił. Uczucie to jeszcze się pogłębia, kiedy nagle słyszy w telefonie jakby łupnięcie, po którym dociera do niego odgłos tłuczonego szkła i wycie alarmu. Zamiera. Czeka. Czy ona tam jeszcze jest? Proszę. Żeby tam tylko była, żeby tylko powiedziała... - Gina? - szepcze, nie mogąc dłużej tego znieść. - Co to było? Wreszcie, wydaje się, że po wiekach, choć tak naprawdę

mogło minąć ledwie kilka sekund, robi się cicho. Słychać tylko stłumione zawodzenie alarmu. Mark już ma wybuchnąć, kiedy odzywa się Gina. - Nie wiem - mówi cichym, stłumionym głosem. To prawda. Odwróciła się znów na pięcie zszokowana. Cokolwiek to było, wydarzyło się tuż przed nią. Waha się, próbując coś z tego zrozumieć. - Ale wiesz co - podejmuje, ruszając z miejsca. - Nic mi nie jest, Mark. Naprawdę. Daj mi parę minut i oddzwonię do ciebie pod ten numer. Zwieszony nad kierownicą Norton nic już nie czuje. Nie może się ruszać. Wszystko jest strasznie dziwne - w jednej chwili Gina zbliża się, wchodzi w jego zasięg, a w następnej... co? Zwalnia? Zatrzymuje się? Do diabła... zawraca? Nie do wiary, myśli Norton. Traci panowanie nad sobą. Zaczyna kołysać się na siedzeniu, w przód i w tył. Wali pięściami w kierownicę. „Ruszaj się, ruszaj, ruszaj”, krzyczy. Okazuje się, że najwidoczniej nie zaciągnął ręcznego, bo samochód raptownie rusza. Przesuwa się do przodu - tylko kilkadziesiąt centymetrów, ale i tak uderza w stojące przed nim auto, tłukąc mu tylne światła i uruchamiając alarm. Znowu powraca ból i białe światło... ból jest nawet bardziej dotkliwy niż przedtem, a światło jeszcze bardziej oślepiające... Ale to już nic nie szkodzi. Norton nie czuje już tego bólu. Choć przecież jednak go czuje. Bo, jak wiadomo, są różne rodzaje bólu. Na przykład ból towarzyszący przypominaniu. Bo przecież wtedy tak naprawdę wiedział, co robi - tyle że po fakcie nikt niczego nie udowodnił, nikt niczego nie powiedział... nie padło słowo „autopsja” ani „toksykologia”. W tamtych czasach nie było czegoś takiego, jak wydział wypadków, a poza tym członkowie partii, z własnych powodów, szybko rozpuścili pogłoski o winie drugiego kierowcy - nie minęło więc dużo czasu i Norton przekonał samego siebie, że to, co zrobił... że może te dwie rzeczy, pigułki i kraksa, wcale nie wiązały się ze sobą... Pigułki i kraksa. Jakaś część jego umysłu zawsze odmawiała połączenia tych punktów... Aż do teraz. Pigułki i kraksa, pigułki i kraksa... pigułki... kraksa... pigułki, kraksa, pigułki, kraksa... Słowa w jego głowie i przeraźliwy dźwięk alarmu zlewają się ze sobą, stapiają w jedno i stają się czymś nowym dźwiękiem, który wydaje się wieczny, który nigdy nie ustanie, nigdy nie ucichnie... Kątem oka widzi jakiś ruch... przemykające kształty i wzory. Czy ktoś tam jest? Może poprosi, żeby uciszyli ten dźwięk albo chociaż przyciszyli go... chociaż trochę... Próbuje coś powiedzieć, z całych sił, wymówić choć pojedynczą sylabę, ale to daremne. W końcu z jego ust nie dobywa się żaden dźwięk. Mark opiera głowę o ścianę, rozluźnia ramię i powoli odrywa dłoń od szyi. Wypuszcza skorupę kubka, która upada na podłogę. Rękę ma umazaną krwią. Strażnik trzyma się na bezpieczną odległość. Wydaje się, że nie ma ochoty wałczyć z Markiem, ale pewnie już podejrzewa, że będzie tego żałował, gadając potem o tym w pubie. A może, myśli sobie Mark, kazali mu tego nie robić. Tak jak i innym zgromadzonym. Mark odwraca głowę w lewo, śmiertelnie zmęczony, próbując skupić wzrok. Widzi, jak nadchodzą. Dwóch mężczyzn. Idą miarowym krokiem, rozdzielają się. Lekarze, pielęgniarki, personel, strażnik... wszyscy ustępują im z drogi. Mark spogląda w dół i widzi, że kałuża przezroczystego płynu na podłodze zmieszała się z krwią. Smugi i strużki czerwieni rozprzestrzeniają się, płynąc przez podłogę aż pod przeciwległą ścianę. Smugi i strużki jego krwi. To im ułatwi sprawę, myśli. Łatwiej go wykończą. Walka, użycie siły, może nawet kula. Zaczyna jakby maleć. Kurczy się w sobie. Zrobił, co mógł. Przynajmniej próbował. Ze spuszczoną głową oczekuje, nasłuchując. Zamyka oczy. Wyczuwa, że już tu są. No dalej. Skończcie z tym. - Mark? Wszystko w porządku? Mark? - Głos jest spokojny, zatroskany. - Mark? Spójrz na mnie. Podnosi więc wzrok. Przed nim stoi wysoki, zgarbiony mężczyzna o srebrzystobiałych włosach. - Mark - mówi - chyba musimy porozmawiać. Jestem nadinspektorem. Nazywam się Jackie Merrigan. Gina od razu rozpoznaje samochód. Należy do niego. Idzie wolno, ostrożnie zbliżając się do auta. Alarm ciągle wyje, ale przy mocnym wschodnim wietrze brzmi niewyraźnie i nieco żałośnie. Na miejscu jest już kilka osób - wyszły z pobliskich domów i z samochodów stojących w korku ciągnącym się aż do przejazdu. Samochód Nortona - nie wiadomo jak - wbił się w wóz zaparkowany przed nim. Kiedy Gina podchodzi bliżej, widzi mężczyznę wychodzącego z domu po lewej. Ma wyciągnięte ramię i trzymanym w dłoni przedmiotem celuje w zaparkowane auto. Alarm przestaje wyć. Cisza, która następuje potem przynajmniej przez kilka pierwszych sekund, wydaje się rozległa i jakby doniosła. Jednak nie trwa długo. Pojawia się coraz więcej osób i kiedy Gina jest już prawie na miejscu, samochód Nortona otaczają ludzie i zasłaniają jej widok. Słyszy jednak ich komentarze. - Tak, nie żyje - odzywa się ktoś - na pewno... to musiał być atak serca. Gina opiera się o pobliską barierkę i rozgląda dokoła. Kiedy kilka minut później pojawia się karetka, próbując powolutku

przedrzeć się od strony przejazdu, słyszy kolejny komentarz. Wypowiada go jeden z dwóch młodych mężczyzn, którzy na zmianę zaglądają przez okno samochodu Nortona. - O mój boże. Co on ma w dłoni? Jezu, to chyba... chyba pistolet. Informacja rozprzestrzenia się w niemal widoczny sposób, niczym płomień, od okna, z osoby na osobę, póki pożoga nie obejmie wszystkich obecnych. Pistolet... pistolet... pistolet... Gina przełyka ślinę. Kołysze się z boku na bok, delikatnie i rytmicznie, czekając, aż karetka podjedzie jak najbliżej samochodu. Kiedy ambulans się zatrzymuje, gapie zaczynają odchodzić, Gina dostrzega zwłoki. To naprawdę dziwna scena, jednocześnie żałosna i straszna. Norton leży bezwładnie na kierownicy. Wszystko zalewa niebieskie i pomarańczowe światło płynące z ulicznych latarni i wolno obracającego się koguta na dachu karetki. Gina zastanawia się, czy miał przy sobie zdjęcia - a może gdzieś w samochodzie. Nie żeby nadal ją to obchodziło. Choć jeśli zostaną znalezione i zidentyfikowane, kto wie, co jeszcze wyjdzie na jaw. Będzie musiała o tym powiedzieć Markowi. Wytłumaczenie tego może nie być łatwe, ale teraz będzie przynajmniej mogła spróbować. Jeden z sanitariuszy otwiera drzwi samochodu i wkrótce Gina po raz pierwszy słyszy nazwisko Paddy'ego Nortona. Nie jest pewna, kto je wypowiedział; słowa wydają się płynąć w powietrzu. - Czy to nie... tak mi się wydaje... czy to nie ten cały... Paddy Norton... Potem ktoś wspomina o Richmond Plaza. Gina wychyla się przez ogrodzenie na tyle, na ile może, i spogląda w prawo. Droga przechodzi w zakręt i z miejsca, w którym stoi, ledwie widać budynek w zakolu zatoki. Kiedy na niego patrzy, ze ściany wystrzela w nocną mgłę niewielki rozbłysk światła, niczym zimne ognie - z takiej odległości może się tylko domyślać, że są to iskry ze spawarki. To tak, jakby budynek, niczym ranna istota, regenerował się, przeprowadzał na sobie naprawy... walczył o przetrwanie. Wracając - oczywiście - do pierwotnych planów Noela. Kiedy zdaje sobie z tego sprawę, czuje ulgę. Ponieważ oznacza to, że w końcu może odetchnąć, może się zatrzymać. I może nawet przeprowadzić jakieś własne naprawy. Sama się odbudować. Na moment zamyka oczy. Kiedy je otwiera, od strony nabrzeża nadjeżdża radiowóz. Zanim samochód zdąży się zatrzymać, Gina bierze nogi za pas - nie patrzy już na budynek, na samochód Nortona i na niego samego. Przechodzi przez tłum zgromadzonych gapiów i rusza chodnikiem w kierunku przejazdu kolejowego. Idąc, wyciąga z kieszeni telefon. Jej dłoń drży nieznacznie. Szuka numeru i naciska przycisk. Kiedy czeka na połączenie, znad budynków po lewej dobiega skrzek mew i słaby odgłos fal rozbijających się o nabrzeże Sandy-mount Strand.

Noszą to samo imię i nazwisko. I obaj giną tej samej nocy... Noel Rafferty, wzięty dubliński architekt, i jego bratanek ponieśli śmierć w dwóch różnych wypadkach. Ale siostra Noela, Gina, nie wierzy w tragiczny zbieg okoliczności. Rozpoczyna prywatne śledztwo i z przerażeniem odkrywa całą serię zastanawiających śmiertelnych wypadków. Wszystkie ofiary były związane z nowym projektem Noela. Wszystkie tropy prowadzą do wielkiego międzynarodowego koncernu. I wszystko wskazuje na to, że Gina odkryła coś, za co może zapłacić życiem... Irlandzki pisarz Alan Glynn w zekranizowanym (światowa premiera filmu w 2010 roku) thrillerze Dawka geniuszu ukazał straszliwą cenę ambicji, faustowski pakt i podejrzane badania farmaceutyczne. Winterland recenzenci okrzyknęli jednym z najciekawszych tytułów irlandzkiej literatury sensacyjnej ostatnich lat. Alan Glynn odsłania w nim deprawującą siłę władzy, mroczne motywy bohaterów, przenikające się światy wielkich pieniędzy, polityki i przestępczego podziemia. Te elementy fabuły zostały połączone misterną intrygą, ubrane w zapierającą dech akcję i mocno osadzone w rzeczywistości 9 788324 135028 978-83-241-3502-8

www.wydawnictwoamber.pl Cena det. zł 34,80