1997 - 03 - Morgan Raye - Mama, tata i ja - Kto s ie boi dziecka

KTO SIĘ BOI DZIECKA? RAYE MORGAN

1

Rozdział 1

S

KONDOLENCJE Z POWODU ŚMIERCI BRATA. DZIECKO W CIĄGU TYGODNIA. MIĘDZYNARODOWY PORT LOTNICZY, PRZYSZŁA SOBOTA. POTRZEBNA OPIEKUNKA. DZIĘKUJĘ.

R

Matt Temple usiadł przy biurku i wpatrywał się przez dłuższą chwilę w telegram. Komuś innemu jego treść wydałaby się szyfrem, ale nie Mattowi. - A więc - powiedział do siebie głośno - będę miał dziecko! - Pan coś mówił, panie Temple? - Shayla Conners, jego osobista asystentka, wsunęła głowę przez uchylone drzwi biura. - Nie. To znaczy tak. - Matt zdał sobie sprawę, że Shayla może mu się teraz przydać. - Mam pewien kłopot i pani mogłaby mi pomóc. Shayla weszła do wykładanego dębiną gabinetu i wy-

2

R

S

ciągnęła z koka ołówek. Usiadła naprzeciw szefa z otwartym notesem. Matt obrócił się w fotelu. Miał w oczach stanowczość, tę samą, którą zwykle przygważdżał swoich oponentów. - Panno Conners - rozpoczął. - Proszę mi powiedzieć, czy miała pani kiedykolwiek dziecko? Shayla była całkowicie zaskoczona. Zazwyczaj szef nie interesował sięjej życiem prywatnym. Błysnęła okularami i powiedziała: - Nie, panie Temple. Nigdy nie miałam dziecka. - Do licha! - odrzekł. - Miałem nadzieję, że będę miał w pani oparcie... Jest pani pewna? Shayla usiłowała się uśmiechnąć. - Kobiety zwykle wiedzą takie rzeczy - odpowiedziała miłym tonem. - Do licha! - powtórzył, westchnął i zanurzył się głębiej w swoim fotelu. - Diablo niezręcznie mi o tym mówić, ale mam pewien problem z dzieckiem. - Doprawdy? - Shayla już się nie uśmiechała. - Czy z powodu tej Carbelli, z którą umawia się pan od jakiegoś czasu? - Co takiego? - Matt wyglądał na zdezorientowanego. - Co może mieć z tym wspólnego Pia Carbelli? Bogu dzięki - przebiegło przez głowę Shayli. Niezbyt lubiła tę Carbelli. - A więc chodzi o inną pańską przyjaciółkę? Patrzył na nią, jakby była niespełna rozumu. Po chwili pojął jej myśl i wybuchnął śmiechem.

3

R

S

- Nie, to zupełnie nie to! -I dodał z pewnym zakłopotaniem: - Jestem poważnym człowiekiem i nie wplątuję się w takie rzeczy. Shayla założyła nogę na nogę, potem znowu zmieniła pozycję, czując, że oblewa się rumieńcem. Nie było tajemnicą, że jej szef ma powodzenie u kobiet, ale nie spieszy mu się do ożenku. - W takim razie obawiam się, że nic nie rozumiem, panie Temple - powiedziała z prostotą. Lecz Matt już nie słuchał, o czym mówiła. Od dłuższej chwili intensywnie przyglądał się swej asystentce, jakby ją widział pierwszy raz w życiu. Jego uwagę pochłaniał również ton głosu Shayli oraz kolor oczu obrzeżonych czarnymi rzęsami, a także piękna linia szyi, wynurzającej się z białego kołnierzyka. Po raz pierwszy dotarło do niego, że jego podwładna jest kobietą, a znali się już przecież od jakiegoś czasu. Co prawda, nie była w jego typie. Stwierdził to już na początku z pewnym zadowoleniem. Lepiej się nie rozpraszać w pracy. Pokiwał głową. - A więc nie miała pani dziecka. A czy ma pani męża? Shayla milczała. Niewiele trzeba było, aby się obraziła. Przywykła, że jej szef bywa obcesowy, lecz tylko w sprawach służbowych. Teraz jednak wdzierał się w jej prywatne życie. - Nie mam męża - odrzekła chłodno. - Bez męża, bez dziecka... - Temple zmarszczył czoło,

4

R

S

jakby nad czymś głęboko się zastanawiał. - Coś mi się zdaje, że nic nie wiem o pani tajemniczym życiu poza biurem, panno Conners. Wytrzymała jego spojrzenie. Temple był twardym facetem, ale i ona znała swoją wartość. - Moje życie wcale nie jest tajemnicze - uśmiechnęła się ironicznie. - Po powrocie do domu wiszę zwykle pod sufitem jak nietoperz ze złożonymi skrzydłami i czekam na nowy dzień pracy, proszę pana. Matt skrzywił się. Zdążył przywyknąć do ciętych ripost swej asystentki, osoby bez wątpienia bystrej. - Pani żartuje, Conners, ale może jednak coś pani ukrywa przede mną? Niczego nie ukrywała. Podniosła się z krzesła, sądząc, że szef jest dziś po prostu w nastroju do niestosownych żartów. - To wszystko, panie Temple? Uderzył dłonią w wypolerowany blat z mahoniu, aż klasnęło. - Nie, do licha, to nie wszystko! Muszę się pani z czegoś zwierzyć. - Zamrugał oczami i znów utkwił spojrzenie w Shayli. - Przepraszam, jeśli panią uraziłem, ale czuję zamęt w głowie. Umarł właśnie mój brat i mam poważny kłopot. - Och! - Shayla opadła z powrotem na krzesło. Pożałowała ironii i chłodnego tonu, jakich użyła przed chwilą. Bardzo mi przykro, panie Temple. Co mogłabym zrobić dla pana?

5

R

S

Skrzywił usta. - To uprzejme z pani strony, ale nie roztkliwiajmy się za bardzo. Poczuła się odepchnięta. Spuściła wzrok. - To był tylko mój przyrodni brat. Żal mi go, ale nigdy nie byliśmy ze sobą blisko. Jednak to moja krew... Przerwał, mocując się ze sobą. Shayli znów zrobiło się go żal. On na pewno się męczy pod tą swoją maską obojętności - myślała naiwnie. - Pomoże mi pani? - Spojrzał na nią z nadzieją. Pokiwała głową i powoli zamknęła notes. - Powiem pani, o co chodzi. Mój brat Remy włóczył się parę lat po Ameryce Południowej. Niedawno rozbiła się awionetka, którą leciał. Zginął razem z żoną, ale -jak mnie zawiadomił prawnik - zostało w domu małe dziecko. Ja, jako najstarszy w rodzinie, miałbym się nim zaopiekować. - Właśnie pan? - Shayla usiłowała szybko myśleć. Kierowała sprawami organizacyjnymi w firmie i szef nieraz prosił ją o radę. Teraz poprosi ją pewnie o pomoc w wykręceniu się od niespodziewanego obowiązku. I powinien się wykręcić! Matt Temple z dzieckiem w objęciach? To nie byłoby rozsądne ani dobre dla dziecka! - Tak, właśnie ja - potwierdził. - Myślę, że powinienem zatrzymać tego szkraba. Uczucia rodzinne i tak dalej, rozumie pani. Jest tylko pewien kłopot i dlatego proszę o pomoc. - Jaką pomoc? - poprawiła okulary.

6

R

S

- Cóż, to proste. Potrzebuję żony. Nie wie pani, gdzie moglibyśmy szybko jakąś znaleźć? Shayla nie kryła zaskoczenia. Oczywiście Matt wcale tego nie zauważył. - Powinna być przystojna - mówił dalej - w końcu, jeśli mam ją poślubić, należy mi się jakaś przyjemność, prawda? No i wykształcona. Lubię kobiety, które rozumieją świat i potrafią coś od siebie powiedzieć podczas przyjęć. - Potrząsnął głową. - Ale nie jestem pewny... Pani sama jest kobietą i wie lepiej, czego mi trzeba. Zróbmy listę agencji i może zaczniemy przegląd jakichś kandydatek... - Zaczął kartkować kalendarz. - Na przykład od czwartku. Shayla wciąż nie mogła wydobyć z siebie głosu. Już dawniej myślała, że ten człowiek potrzebuje trochę kobiecego ciepła. Lecz on chce żonę po prostu wynająć! Niedorzeczne. - Panie Temple... Jeśli rzeczywiście szuka pan małżonki, czemu nie znajdzie jej pan wśród kobiet, które pan zna? Pokręcił głową. - Do diabła, nie! Tamte panie nie są domatorkami. Mogę się z nimi umawiać, ale to wszystko. Shayla otworzyła i natychmiast zamknęła usta. On był jednak niemożliwy. Całkowicie niemożliwy. Ale co ona może zrobić? W końcu go nie zmieni... - Panie Temple - zaczęła z wysiłkiem. - Czy musi pan brać to dziecko? Czy nie ma pan jakiejś siostry lub kogoś takiego? - Żadnej siostry! Tylko młodszych braci. - Podniósł

7

R

S

jedną brew. - Czy wydaję się kimś nieodpowiednim? Sądzi pani, że mężczyźni nie powinni opiekować się dziećmi? Oblizała górną wargę i spróbowała być pojednawcza: - Myślę, że kobiety mają zwykle więcej doświadczenia w tych sprawach. Uśmiechnął się i zażartował: - Oj! Bo nazwę panią seksistką! Co za poglądy! - Spojrzał ostrzej. - Nic pani o mnie nie wie. Zresztą, płyniemy na tej samej łódce. Pani nie miała dzieci, ja również. - Rzeczywiście - odpowiedziała. Jakże mogła zaprzeczyć! - Ale ja wyrastałam w dużej rodzinie i opiekowałam się w swoim czasie licznym rodzeństwem. - Ach! - Jego uśmiech triumfował. - Wiedziałem, że można na panią liczyć! Mam w pani oparcie. - Shayla chciała zaprotestować, lecz Matt nie dał jej czasu. - Dobrze, dobrze, potem pomówimy o szczegółach. Teraz mam wiele roboty. - Rzucił okiem na zegarek. - O drugiej mamy spotkanie z ludźmi Bradleya. Niech pani podzwoni do tych agencji i potem zda mi ze wszystkiego sprawę. - Chwileczkę - próbowała go jeszcze zatrzymać. - To się nie uda. Agencje zatrudnienia nie swatają, nie załatwiają spraw w ten sposób. Matt nie dawał się jednak przekonać. - Na pewno załatwiają. Muszą. Jest wielu mężczyzn, którzy tego potrzebują. Dziś, gdy tyle matek odchodzi, porzucając mężów obciążonych dziećmi... „Obciążonych dziećmi" - Shayla powtórzyła w myślach ostatnie słowa Matta i westchnęła. A więc sprawa jest

8

R

S

beznadziejna. To się nie może udać... Oto człowiek, który cały dzień pracuje, rzucając się z pełnym poświęceniem w coraz to nowe przedsięwzięcia. I nagle pojawi się w jego życiu mała istotka, dziecko, które potrzebuje stałej opieki i wiele miłości. On oczywiście nie zdaje sobie sprawy, co to oznacza. Shayla popatrzyła na Matta i pokiwała głową. Nieraz już pomagała mu wydobywać się z tarapatów. I teraz także nie zostawi go w potrzebie. - Zna pan swoje nastawienie do życia - zaczęła poważnym tonem. - Lepiej niech pan całą rzecz przemyśli. Naprawdę nie zdaje pan sobie sprawy, w co się wplątuje. Spojrzała mu prosto w oczy. I nagle jej surowość stopniała, ponieważ odpowiedział jej równie otwartym spojrzeniem. W jego chłodnych, błękitnych oczach pojawiło się coś nowego, jakieś ciepło, którego dotąd nigdy nie widziała i które na pewno związane było z tym, co zamierzał uczynić. A więc jest zdolny do czułości - pomyślała. - Nie mam wyboru, panno Conners - powiedział łagodnie. - Ono jest już jakby moje. - Wzruszył ramionami. - Zamierzam się nauczyć właściwego sposobu postępowania z dziećmi. Było jasne, że nie zmieni zdania. Wyrażał to całą swoją postawą. Shayla instynktownie czuła, że jej szef podjął słuszną decyzję, lecz jej rozum jeszcze się temu opierał. Matt był skomplikowanym człowiekiem, a ona w ciągu ostatnich miesięcy nauczyła się, że najlepiej dla niej, gdy stale ma się przed nim na baczności. Zatem zamiast go od

9

R

S

razu poprzeć postarała się opanować uczucia. Zaczęła myśleć o tym, jak mu obrazowo przedstawić, że łatwiej przepłynąć Atlantyk niż dobrze wychować dziecko. Matt czekał. Wciąż czuł jej sprzeciw i nie lekceważył go, gdyż przywykł polegać na rozsądku swej asystentki. Tymczasem mógł znowu dokładniej przyjrzeć się dziewczynie. Zauważył, że wcale nie jest brzydka, szpecą ją tylko źle dobrane oprawki okularów i ta surowa mina. Poza tym miała całkiem zgrabne nogi, nosiła ciemne pończochy i klasyczne pantofelki na prawie płaskich obcasach. I nagle zdał sobie sprawę, że Shayla rozmyślnie ubiera się w ten sposób, by nie przyciągać męskich spojrzeń. - Nie lubi pani mężczyzn, panno Conners? - zapytał bez ogródek. Przywykł bowiem mówić to, co myśli. - Słucham? - odpowiedziała pytaniem, tak była zaskoczona. Uśmiechnął się, rozbrojony jej zakłopotaniem. - Chodzi pani czasem na randki? Nie stara się pani podobać mężczyznom? Tego już było za wiele. Zgrzytnęła zębami i posłała mu lodowaty uśmiech. - Zadał mi pan już wystarczająco dużo osobistych pytań, panie Temple. - Zgadza się - potwierdził. - A pani nie odpowiedziała właściwie na żadne z nich. Zmieniła pozycję, podświadomie sygnalizując, w jak niewygodnej znalazła się sytuacji. - Na jaką odpowiedź pan czeka?

10

R

S

Znów się uśmiechnął. Widział, że zepchnął ją do defensywy, co nie było wcale takie łatwe. - Chcę po prostu panią poznać... - zaczął gładko. I po prawił się: - Jest pani najlepszą asystentką, jaką kiedykolwiek miałem, a prawie pani nie znam. Ten komplement trochę ją udobruchał. - Dziękuję panu, panie Temple. Wychylił się w jej stronę. - Niech pani nie dziękuje, jest pani naprawdę dobra w tym, co robi. Natychmiast rumieńce pojawiły się na jej policzkach. Czuła, jak się rozlewają, i przeklinała to w duszy. - Bardzo dziękuję, panie Temple - powtórzyła, odwracając wzrok. On wciąż patrzył na nią i czekał. - A więc? - rzucił niecierpliwie. Zerknęła ku niemu, niepewna, o co mu chodzi. - Więc... co? Wzruszył ramionami i wskazał na siebie. - Co pani powie o mnie? Co myśli pani o mnie jako o szefie? - O panu? - zawahała się. Bywał tak bardzo pewny siebie, że trudno było to wytrzymać. A teraz chciał ją naciągnąć na podejrzaną spowiedź, ale nic z tego. - Wolę się powstrzymać... - zaczęła, podnosząc się z krzesła. - Powstrzymać? A czemuż to! Odprężyła się, widząc zaskoczenie w jego oczach.

11

R

S

- Ocena jest w toku - oznajmiła figlarnie. - Dam panu znać. Proszę się nie rozłączać - zażartowała i z wyrazem triumfu wyszła z gabinetu. Matt zagłębił się w swym fotelu i zaśmiał z cicha. Nie był przyzwyczajony do kobiet, które mu się opierają. Ale przecież ta Conners nigdy nie chciała ulec w sprawach zawodowych. Zabawne. Nie przeszkadzało mu to, kiedy chodziło o pracę, ale gdy rzecz stała się nieco bardziej osobista... Dziwne, dlaczego dopiero teraz w swej asystentce dostrzegł kobietę? Nie miał jednak czasu dłużej o tym myśleć. Jego umysł już wybiegał w przyszłość. Wyjął kartkę z telegramem i spoważniał. Przez chwilę widział w wyobraźni spadający samolot. - Hej! Remy, bracie - szepnął łagodnie. - Nie byliśmy sobie bliscy, ale w końcu byliśmy braćmi... Zrobię to dla ciebie. Twój dzieciak będzie miał opiekę. - Zmiął telegram. - I wychowam go o niebo lepiej, niż nas wychowa no. Przyrzekam ci to.

12

Rozdział 2

R

S

Shayla Conners siedziała przy biurku i wpatrywała się w telefon. Rozmawiała już z czterema agencjami zatrudnienia, lecz w każdej odpowiedzią był bezlitosny śmiech reakcja, której się zresztą spodziewała. I jak Matt Temple pogodzi się z takim niepowodzeniem? Ona sama miała wszystkiego serdecznie dosyć. Siadła do komputera i napisała skrupulatny raport, nie zatajając ani słowa z odbytych rozmów, włącznie z głupimi dowcipami, jakich musiała wysłuchać. Następnie położyła kartki na biurku szefa tak, jak uczyniłaby to z jakimkolwiek innym dokumentem. Nie miała wątpliwości co do tego, że pomysł Matta Temple'a to istne szaleństwo. Znalezienie matki dla dziecka w agencji zatrudnienia nie jest przecież czymś zwyczajnym. Czegoś mi brak w tym przedsięwzięciu - pomyślała, by po chwili skonstatować: Serca! Brakuje przede wszystkim serca. Nie wynajmuje się żony jak recepcjonistki. Temple musi takie rzeczy rozumieć. Ale jakie on ma doświadczenia

13

R

S

z kobietami? Te, z którymi się umawia, są młode, zgrabne i całkiem głupie. Natomiast te, z którymi pracuje, są zupełnie inne. Na przykład Shirley, jego sekretarka, ma już kilkoro wnucząt, jest osobą poważną, wykształconą, nawet ze stopniem naukowym w dziedzinie psychopatologii. Carol, recepcjonistka, ma kochającego męża i piątkę dzieci, które stale dzwonią do mamy zaraz po szkole. Sama Shayla ukończyła szkołę zarządzania i była prawdopodobnie najmłodszą pracowniczką w firmie. Przyjrzał mi się i stwierdził, że nie uda mu się zainteresować mnie swą osobą - szykując się do wyjścia, wróciła myślami do rozmowy z szefem. No a ja sama nie staram się wzbudzić tego zainteresowania. Nie była do końca pewna ani jednej, ani drugiej myśli. Od pierwszej rozmowy, która odbyła się przecież kilka miesięcy temu, znajdowała się pod urokiem szefa. Któż by się oparł oczom błękitnym jak północne jeziora, falistym ciemnym włosom, które opadały jak u niesfornego chłopca na czoło, gibkiemu ciału sportowca, ujmującemu uśmiechowi, a nawet groźnemu spojrzeniu... Dosyć - powiedziała sobie stanowczo, drąc niepotrzebne papiery i wyrzucając je do kosza. Była profesjonalistką, trzydziestoletnią niezamężną kobietą bez rodziny, i doprawdy ostatnią rzeczą, na którą by sobie mogła pozwolić, było fantazjowanie, że jest coś pomiędzy nią i jej szefem. Znała kobiety, które robiły takie rzeczy i przebywały w krainie marzeń, udając przed sobą,

14

R

S

że są kimś innym, niezwykłym, łudząc się, że mężczyzna, z którym pracują, pewnego dnia je zauważy i zakocha się w nich bez pamięci. Osobiście nie zamierzam wpaść w taką pułapkę, nawet jeśli moje życie miałoby pozostać puste - mruczała do siebie, uzupełniając papier w drukarce i układając plan pracy szefa na następny tydzień. Było w tym nieco przesady. Miała przyjaciół, a także liczne siostry i braci. Jej życie wcale nie było puste. Ale, niestety, nie było w nim mężczyzny - ani teraz, ani przedtem. - Jesteś po prostu zbyt wybredna - taką opinię wyraziła w zeszłym tygodniu siostra Shayli. - Otóż to - przytaknął brat. - Czas mija i trzeba brać pod uwagę fakt, że ludzie wokół zauważają nowe zmarszczki wokół oczu i zmęczenie malujące się na twarzy. Są wtedy bezlitośni. - Właśnie, właśnie... lepiej, żeby łapała, co się da, biedactwo. Bo przecież nie będzie coraz młodsza. Wszystko w niej było gotowe do miłości, czuła to, a jednak musiała się hamować. Czasem łapała się na rozmyślaniach o tym, jak też wyglądaliby obok siebie, gdyby szli razem na niedzielną kolację - ona z Mattem Temple'em pod rękę. Skarciła siebie. Nawet gdyby on interesował się nią, starałaby się go powstrzymać. Jej celem była duża, szczęśliwa rodzina, taka w jakiej sama się wychowała. Matt do tego w ogóle nie pasował. Był z gatunku mężczyzn, którzy

15

R

S

żenią się ze swoją pracą, a ona nie zamierzała żyć z mężem, który poza weekendami ledwie będzie pamiętał jej imię. Oglądała już niepowodzenia tego rodzaju związków. Matt całkowicie nie nadawał się na męża. Na poziomie biologicznym nie miałabym z nim kłopotu - rozmyślała dalej. Gdybyśmy żyli w dżungli, chciałabym prawdopodobnie być jego kobietą. Ale żyjemy, do licha, w Ameryce i nie zniosłabym tego supermana! Poza tym najzwyczajniej w świecie on nie okazywał zainteresowania jej osobą. Drzwi windy otworzyły się i do holu wkroczył Matt. - Jestem już spóźniony - powiedział i machinalnie rzucił okiem na swą asystentkę. - Panna Carbelli będzie tu lada moment! Idziemy dziś do teatru Warrena. - Spojrzał znowu w twarz Shayli i zawahał się, jakby coś wybiło nagle go z rytmu. - Czy Shirley zrobiła mi rezerwację na kolację w Station House na nabrzeżu? - Znów przyjrzał się Shayli i ruszył w stronę swojego gabinetu. - Na szóstą rzucił za siebie. - To powinno dać nam czas... - Głos Matta pochłonęły zamykające się za nim drzwi. Shayla natychmiast przekazała przez wewnętrzny telefon dyspozycję dla Shirley. Cały czas jednak była pod wrażeniem jego spojrzeń. Czyżby zaczął mnie wreszcie dostrzegać? - zastanawiała się. Dotąd patrzył na mnie, jakbym była przezroczysta... Co ona sama jednak robiła w przeszłości, by przyciągnąć jego wzrok? Zachowywała się jak robot, eksponując jedynie pracowitość.

16

R

S

A czy mam jakieś inne cechy charakteru? - pytała siebie gorzko. Stanowczo mało robiła w życiu poza pracą. Nie miała jednak za wiele czasu na te wszystkie analizy, bo włas'nie dał się słyszeć melodyjny głos panny Carbelli, usiłujący przebić popołudniowy szum biura. Zapłonęły jej rude włosy i ukazała się ładna, pełna buzia. - On już czeka na panią, panno Carbelli - powiedziała Shayla, uśmiechając się sztywno do dynamicznie poruszającej się kobiety. - Proszę wejść. Pia otworzyła drzwi i znikła za nimi, pozostawiając za sobą - niczym łódź kilwater- smugę perfum. Zaraz potem dał się słyszeć donośny głos Matta Temple'a: - Panno Conners! Zapewne zobaczył notatkę z agencji zatrudnienia. Shayla podniosła się posłusznie i weszła do gabinetu. Szef stał przy biurku, wymachując w powietrzu kartką i marszcząc groźnie brwi. - Co to ma znaczyć? - zapytał oschle. Wytrzymała jego piorunujący wzrok i wzruszyła ramio nami. - Jak sam pan widzi, jest to... - Szybko rzuciła okiem na Pię i zdała sobie sprawę, że wcale nie chce, aby ta kobieta wiedziała o czymkolwiek. Być może on ją jeszcze w nic nie wtajemniczył. - A więc, hm, tej kategorii towaru nie ma chwilowo na składzie. - Uchwyciła jego spojrzenie i czekała. Temple zrozumiał w lot, o co chodzi, ale rzucił chłodno: - Obawiam się, że będzie pani musiała energiczniej

17

R

S

poszukać odpowiedniego towaru, Conners. Albo też cały kłopot spadnie wyłącznie na panią. Shayli robiło się na przemian zimno i gorąco. - Oczywiście, będę próbowała - odpowiedziała skwapliwie. Matt spojrzał na swą ślicznotkę, która siedziała w fotelu, nuciła coś, oglądała sobie paznokcie i absolutnie ignorowała ich obecność. Następnie przeniósł wzrok na Shaylę, a ona stropiła się pod jego spojrzeniem. Czy jej się wydaje, czy on czuje się coraz nie wygodniej? Zerknęła ku niemu zdziwiona. Zachowywał się w sposób dotąd jej nie znany. Nie mogła dociec, jaki jest tego powód. Pia również zdawała się wyczuwać, że coś jest nie w porządku. Potrząsnęła swą ognistą głową i rzekła z irytacją w głosie: - Chodźmy już, kochanie. Niepotrzebnie tracimy czas. - Dobrze - odrzekł prędko. - Wychodzimy. - Zatrzasnął segregator i odłożył go na brzeg biurka. - Shirley zrobiła wam rezerwację - powiedziała Shayla. - Życzę miłego wieczoru. Opuściła gabinet szybko, nie na tyle jednak, by słodkie świergotanie Pii nie dosięgło jej uszu. Jak to on wczoraj powiedział? Że potrzebuje kobiety, „która by rozumiała świat"? No, ta gąska z pewnością niewiele rozumie, a jej konwersacja sprowadza się do pisków i chichotów, przerywanych zapewne od czasu do czasu jękiem rozkoszy.

18

R

S

- Hej! Matt! - usłyszała, jak Pia nawołuje swego towarzysza do wyjścia. - Chodź już, ty niedobry chłopaku! Po chwili oboje ukazali się w drzwiach. - Wiem, co masz na myśli! - Pia przymilała się do Matta. - Ale będziesz musiał mi za to zapłacić, kotku. - Pociągnęła go za ramię, chcąc oddalić się z nim jak najszybciej. Shayla nie mogła tego wytrzymać. - Boże... Niech już wreszcie zamknie tę słodką buzię - mruknęła do siebie, gwałtownie odwracając się na kręconym krześle. W tym momencie Matt zatrzymał się przy jej biurku, a wokół zaległa nagła cisza. - O co chodzi, Conners? Pani coś mówiła? Spojrzała na niego nieco spłoszona, odpowiedziała jednak chłodno: - Absolutnie nic. Miał ochotę zabić ją wzrokiem, ona tymczasem powstrzymywała ze strachu oddech. Nareszcie odwrócił głowę, wziął Pię pod ramię i ruszyli do windy. W uszach wciąż dźwięczały mu słowa Shayli. Nigdy nie pozwoliłby komukolwiek na takie lekceważenie jego osoby, tym razem jednak nie zrobił nic. Sam nie mógł pojąć, dlaczego tak się stało. Kolacja smakowała mu jak trociny, a nadąsana Pia była potwornie nudna. Przedstawienie teatralne również nic go nie obchodziło. W głowie kłębiły się najprzeróżniejsze myśli: młoda twarz Remy'ego, wspomnienie ojca, wzrok tej

19

Conners, gdy spoglądała na niego, kiedy wychodził z Pią z biura. Oto spokój i równy rytm jego dni zostały gwałtownie naruszone, a on zaczynał czuć się zupełnie kimś innym. To uczucie uderzyło go i gdy szedł z Pią do samochodu, a ona zapytała, czy pojadą do niej do domu, popatrzył na nią tak, jakby ją widział po raz pierwszy w życiu. Po czym wymówił się i pozostawił ją jej własnemu losowi.

R

S

- Dzień dobry, panno Conners - rzucił szorstko, przy stając punktualnie o dziewiątej następnego ranka przed biurkiem swej asystentki. - Mam nadzieję, że dzisiaj oszczędzi mi pani krytycznych uwag. Shayla patrzyła zaskoczona. - Słu-ucham? - wyjąkała. Wczorajszy incydent zupełnie wypadł jej z głowy. - To, co się pani wymsknęło na temat kobiety, która była tu ze mną wczoraj, było doprawdy nie na miejscu. Na drugi raz proszę swoje emocje trzymać na wodzy. Natychmiast pojęła, o co mu chodzi. - Bardzo przepraszam, panie Temple. Wcale nie chciałam, żeby pan to usłyszał. To było rzeczywiście niestosowne. Jej wyrzuty sumienia wyglądały na szczere. Prawie wzruszył go żal, jaki dostrzegł w jej oczach. Nagle poczuł się zupełnie odprężony. - W porządku - powiedział już całkiem spokojnie. Proszę wejść do mojego biura. Porozmawiamy, co dalej ze sprawą dziecka.

20

R

S

Obrócił się, a ona wzięła głęboki oddech. Dotąd zdarżały im się ostrzejsze wymiany zdań, lecz zawsze dotyczyło to pracy. To, co działo się ostatnio, poruszało głębsze emocje i powodowało dziwne napięcie między nimi. Było jej z tym niewygodnie, ale też ekscytowało ją to nieco. - Zawsze mogłem na panią liczyć, panno Conners usłyszała. - I ciekaw jestem, co od wczoraj udało się pani załatwić. Weszła za nim. Usiadła naprzeciw i przedstawiła relację z rozmów, które zdążyła odbyć z agencjami dziś rano. Wszystkie wyglądały dokładnie tak samo, jak wczorajsze. - To oczywiście dobrze nie rokuje, panie Temple - zauważyła Shayla, widząc, jak szef krzywi się, słuchając jej raportu. Wygląda na to, pomyślała, że będzie musiał pogodzić się z klęską. Po prostu żony nie da się wynająć. Shayla postanowiła przedstawić swój własny pomysł. - Zawsze może pan wynająć nianię- zaczęła. - Zamieszkałaby u pana i zajęła się dzieckiem. - Nie. Podniosła głowę i spojrzała na niego zza swoich sowich okularów. - Dlaczego? - Pomysł z nianią jest dobry - rozpoczął, odchylając się w fotelu i patrząc na nią spod spuszczonych powiek. - Naturalnie będę potrzebował kogoś do opieki nad dzieckiem w ciągu dnia... - Przerwał, po czym dodał zdecydo-

21

wanym tonem: - Ale ja zamierzam zastąpić temu dziecku rodzinę, panno Conners. Nawet jeśli nie znajdę żony. Nie ma znaczenia jak, ale zrobię to. Patrzyła na niego i zastanawiała się, czy w ogóle znała wcześniej tego człowieka. To jakieś obłąkanie! - myślała. Głośno zaś powiedziała:

R

S

- Widzę, że pan jest bardzo zdecydowany, panie Temple. Jeśli sprawy tak się mają, podejdźmy do tego od innej strony. Trzeba znaleźć kogoś, kto pana nauczy opieki nad dzieckiem. Spodziewała się, że i to mu się nie spodoba. I rzeczywiście, rzucił chłodno: - Naprawdę pani sądzi, że potrzebuję nauki? - Oczywiście. To się nie bierze samo z siebie. - I nie mogła się powstrzymać, by nie dodać: - Zwłaszcza u mężczyzn. Matt się uśmiechnął. - Znów pani zaczyna te swoje seksistowskie komentarze, panno Conners. - Przepraszam pana - powiedziała. - Są teraz agencje, które wynajmują ludzi do szkolenia młodych matek. Jestem pewna, że... - Nie - powtórzył z naciskiem. - Wobec tego co? - spytała z lekkim zniecierpliwieniem. On uśmiechnął się szerokim, szczerym uśmiechem człowieka interesu. - Nie zamierzamy w ogóle nikogo wynajmować - po-

22

R

S

wiedział, patrząc jej prosto w oczy. - Chcę, żeby pani się tego podjęła. Shayla oniemiała na moment. - Ja? -jęknęła. - Tak, pani. - Wychylił się ku niej. - Przecież pochodzi pani z licznej rodziny, prawda? Powiedziała pani, że wyniańczyła niejedno dziecko w swoim czasie. - No tak, ale to było dawno. To były moje siostry i brat, a to zupełnie coś innego... - Shayla nie mogła uporządkować myśli, tak bardzo była zaskoczona. W dodatku ta pewność siebie, jaka emanowała od Matta, kompletnie zbijała ją z tropu. - Nie mam pojęcia, czym się teraz karmi dzieci i jakie stosuje się techniki wychowawcze, nie czytałam żadnych książek... Przerwał jej łagodnym ruchem ręki. - Panno Conners, proszę się nie bronić. Książki nie będą nam potrzebne. Wychowano nas bez nich i jakoś żyjemy. Czy moglibyśmy nie dać sobie rady z jednym dzieckiem? - Ależ proszę pana - głos Shayli stracił wszelką dźwięczność; czuła, że przegrała. - Jacy „my"? Przecież to wyłącznie pański pomysł! - Owszem. - Matt był naprawdę z siebie zadowolony. - Ale to pani nauczy mnie, jak postępować z małym dzieckiem. I to bardzo prędko. - ??? - Proszę spakować swój sportowy strój, panno Conners. Zabieram panią do mojej posiadłości w Marin. Przy-

23

R

S

sposobi pani tam dom na przybycie małego dziecka, a przy okazji przeszkoli mnie w nowych obowiązkach. Sądzi pani, że jeden weekend wystarczy? Ja się bardzo szybko uczę... Shayla przestała się odzywać. Była tak oszołomiona, że nie mogła zdobyć się na żadną sensowną reakcję.

24

Rozdział 3

R

S

Matt Temple rozejrzał się po swoim salonie i wyobraził sobie dziecko bawiące się na dywanie. Wizja nie była zbyt wyraźna... Cóż on mógł wiedzieć o dzieciach, do diabła! Jego życie toczyło się dotąd według ustalonego planu. I właśnie teraz zamierzał zafundować sobie wielką zmianę. Gdy rozmawiał z Shaylą pół godziny temu, udawał, że doskonale nad wszystkim panuje. Panna Conners przyjechała ubrana tak, jakby miała spędzić weekend w biurze, a nie w wiejskiej posiadłości! Na szczęście zabrała ze sobą jeszcze inne rzeczy i właśnie poszła się przebrać. Zaraz zejdzie i zaczną oboje przygotowywać dom na przyjęcie dziecka. Matt czuł się nieco podenerwowany całą sytuacją, ale przecież sam ją sprowokował. Nigdy wcześniej nie myślał o posiadaniu dzieci. Przekroczył trzydziestkę, unikając małżeństwa. Większość dorosłego życia spędził, zajmując się interesami. Jego firmie wiodło się doskonale. Wystartował co prawda dzięki wcale niemałemu spadkowi, który otrzymał po rodzicach, ostate-

25

R

S

cznie jednak sam rozwinął przedsiębiorstwo z taką energią i talentem, że szybko zyskał na rynku uznanie, a nawet respekt. Nie mówiąc już o tym, że stale rosnące konto bankowe zapewniało mu przyjemne poczucie bezpieczeństwa i czyniło zeń optymistę. Jego rodzice, choć bogaci, nie mieli serca do domu i dzieci, Woleli podróżować samolotami i lepiej czuli się w europejskich nocnych klubach niż w pokoju dziecinnym swego syna w San Francisco. Matka umarła, kiedy miał dziewięć lat i gdy przebywał już w internacie dla chłopców. Wysiano go do domu na pogrzeb, ale jakoś nikt nie pojawił się na lotnisku, aby go odebrać. W końcu chłopiec wsiadł do przypadkowego autobusu, który zatrzymywał się dopiero w Santa Cruz. W ten sposób Matt w ogóle nie dotarł na pogrzeb. Ale nie przejął się tym zbytnio. Nie był zanadto przywiązany do matki. Ojciec Matta miał jeszcze potem kilka żon, a każda była młodsza od poprzedniej. Matkę Remy'ego pamiętał jako ładną, nieśmiałą kobietę, zupełnie zdominowaną przez ojca. Była naprawdę miła dla Matta, a nawet próbowała mu matkować, co nie przyszło do głowy żadnej z pozostałych żon. Miał wtedy dwanaście lub trzynaście lat i nie potrzebował uczuć macochy. Unikał jej, a nawet bywał wobec niej niegrzeczny. Dziś jednak myślał o niej z sympatią i chętniej wspominał ją niż rodzoną matkę. Ojciec rozwiódł się z nią w kilka lat potem. Niebawem zmarła na raka, pozostawiając synka, który, tak jak wcześniej Matt, oddany został do internatu. Remy był naprawdę

26

R

S

sympatycznym chłopcem i przez lata z uporem usiłował zaprzyjaźnić się z bratem. Dziś Matt żałował, że nie odwzajemnił tej przyjaźni. Ale teraz zrobię coś dla ciebie, braciszku - pomyślał z przekonaniem. Wychowam twoje dziecko jak najlepiej. Nie będzie żadnych tam internatów dla małych chłopców! Usłyszał kroki i obrócił się, gotów natychmiast wziąć się do pracy. Jednak to, co ujrzał, zdumiało go i zmieniło na chwilę bieg jego myśli. - Czy to pani? - zapytał, wpatrując się w schodzącą po schodach kobietę. Shayla zaśmiała się nieco zażenowana. - To pan zażądał, abym się tak ubrała - rzekła. Czuła się jak nastolatka w tych dżinsach, tenisówkach i swetrze. Co tam dżinsy i tenisówki. Ale włosy! Zwykle upięte w ciasny kok, teraz opadały swobodnie na ramiona, czyniąc z nieco sztywnej na co dzień asystentki ponętną kobietę. Shayla, jakby czytając w jego myślach, wyjęła z kieszeni opaskę i włożyła ją na głowę, przerzucając większość włosów na plecy. Spod czoła, okolonego pojedynczymi kosmykami, patrzyły teraz pytająco pełne blasku fiołkowe oczy. - Tak dobrze? - zapytała z lekką kokieterią. Otrząsnął się. - Lepiej weźmy się do pracy - powiedział, lekko zdziwiony szorstkim tonem swojego głosu. - Mamy plan działania czy będziemy improwizować?

27

R

S

Poczuła się zupełnie zdezorientowana. W końcu jest jego gościem, a tymczasem on jest niegrzeczny. - Oczywiście, pracujemy według planu - rzekła spokojnie. - To weekend roboczy, nie urlop. - W porządku - powiedział, wkładając ręce do kieszeni. Najwyraźniej odebrał to jako ripostę. - Nie ma problemu. Zerknęła na niego szybko. Wyglądał inaczej niż zwykle. W pracy nosił drogie garnitury, białe koszule, wyglądał poważnie i dość obco. A teraz, w koszulce polo, która przyjemnie opinała męski tors, był jej jakoś bliski. Coś zatrzepotało w niej i musiała natychmiast wziąć się w garść. Nie, nie ma powodu, by się Mattem zachwycać. Naprawdę żadnego powodu. - A teraz proszę mi powiedzieć - rzekł nieświadomy jej rozterki - jak powinienem przygotować dom na przyjęcie dziecka? Była już opanowana. - Po pierwsze trzeba usunąć wszystkie niebezpieczne przedmioty. - Sięgnęła do kieszeni i wyjęła bloczek kolorowych nalepek, machając nim w stronę Matta. - Nalepię to na każdym przedmiocie, który trzeba będzie usunąć. Uniósł brwi. - Oczywiście przyjechała pani przygotowana - mruczał pod nosem. - To do pani podobne... Tymczasem ona już krzątała się po całym domu, przyklejając papierki tu i tam.

28

R

S

- Chwileczkę - skrzywił się, gdy oznakowała metrowej wysokości posąg etruskiej bogini miłości, który stał na kominku. - A właściwie co się stanie z tymi wszystkimi rzeczami? Spojrzała bystro w jego stronę. - Będą musiały stąd zniknąć. Ustawimy je gdzieś w schowku albo niech je pan sprzeda - odpowiedziała i nakleiła następną karteczkę na marmurowym stoliku, by po chwili podejść do jego kolekcji białej broni, wiszącej na ścianie. Przyglądał się Shayli zaniepokojony, a potem przeniósł wzrok na posąg etruskiej bogini, nadal trzymając ręce w kieszeniach. - Ale właściwie dlaczego? - zapytał. - Czy następną rzeczą, którą zechce pani usunąć, będę ja? - To wszystko jest niebezpieczne, ciężkie, może spaść i ma ostre kanty - Shayla była rzeczowa. - Dziecko trudno upilnować. Odwróci się pan, a ono może w tym czasie wpaść do akwarium z rybkami albo najeść się psiej karmy. Zmarszczył brwi. Dlaczego dziecko miałoby to wszystko robić? Coś tu jest nie w porządku. - Chwileczkę. Kiedy myślę o dziecku, widzę bobasa w beciku śpiącego w kołysce. Spojrzała na niego z wyrozumiałym uśmiechem. Ten biedny mężczyzna naprawdę niewiele rozumiał. Matt milczał, nie doczekawszy się odpowiedzi, i tylko zerkał, jak Shayla znakuje coraz więcej rzeczy.

29

R

S

- No, no, tylko nie moje trofea baseballowe! - jęknął, gdy dobrała się do jego osobistych skarbów. - Może je pan położyć na najwyższej półce, stamtąd będzie je doskonale widać - odrzekła łagodnie. - No, proszę to przyjąć po męsku. Dziecko to przecież poważna sprawa. - Zaczynam to chyba rozumieć - mruknął. Kiedy skończyła „pustoszyć" jego dom, Matt zawołał gospodynię i poprosił o wynajęcie grupy robotników, którzy mieli poprzenosić wszystko do magazynu. - Niech niczego nie chowają zbyt głęboko - powiedział z pewnym smutkiem, patrząc na swą etruską boginię. - Chciałbym móc rzucić okiem na te rzeczy od czasu do czasu. Potem weszli po schodach do pokoju, który został przeznaczony dla dziecka. Podłoga była tu zasłana próbkami tapet. - Chłopiec czy dziewczynka? - zapytała Shayla. Usiadła po turecku i zabrała się za przeglądanie tapet. - A wie pani, że nie wiem - odpowiedział, sadowiąc się tuż przy niej. - Nie zna pan płci dziecka? Pokręcił głową i poklepał się głupio po brzuchu. - Jak większość ludzi będę wiedział, jak skosztuję- za żartował niepewnie. Pokręciła głową ze zdumienia i pytała dalej: - W jakim jest wieku? - Tego też nie wiem.

30

R

S

Nie do wiary. Gdyby ona oczekiwała przybycia dziecka i nie znała jego płci i wieku, oszalałaby chyba, ale on najwyraźniej się tym nie przejmował. - Jak podoba się pani coś takiego? - zapytał, pokazując jej próbkę, przedstawiającą okręty piratów wyposażone w małe działa. Musiała się uśmiechnąć. Bywał czarujący. - To oryginalne - zgodziła się uprzejmie. - O ile dziecko okaże się chłopcem. Lecz jeśli to dziewczynka... to proponuję coś takiego. - Podniosła próbkę tapety ze ślicznym wzorem tańczących różowych pantofelków. Matt zawahał się. - A może coś żółtego...? Coś z filmów rysunkowych? W końcu zgodzili się na neutralny niebiesko-różowy wzór w misie figlujące w chmurach przypominających statki kosmiczne lub latające dywany. - Powinny pasować do zasłon i kocyka na łóżko stwierdziła Shayla, po czym oboje podnieśli się z podłogi, by dokonać odpowiednich pomiarów. Matt trzymał taśmę, gdy tymczasem ona zapisywała dane. Złapał się na tym, że znów przygląda się z przyjemnością jej bujnym włosom. Nie! Musi to opanować. - Tutaj wydaje mi się pani niższa niż w biurze - powie dział po chwili, gdy Shayla stała przy oknie, biorąc miarę na firankę. Spojrzała na niego i odruchowo odsunęła się. - Jestem dokładnie taka sama - zaprotestowała.

31

R

S

- Nie, wcale nie. - Podszedł bliżej. - W biurze wydawała mi się pani wyższa. I nie chodzi tu o obcasy! Odwróciła się i spojrzała na niego ze zdumieniem. Czego on się czepia? - pomyślała. - Kto wie, może w biurze rzeczywiście jestem wyższa - powiedziała nagle, sama siebie zaskakując. Nie chodziło jej o to, by dał temu spokój. Naprawdę w pracy była kimś innym, pewną siebie młodą osobą, trzymającą wszystko pod kontrolą. W pewnym sensie więc wyższą od siebie samej. Tu natomiast czuła się zagrożona, zupełnie jakby on mógł zmienić jej los jednym pstryknięciem palców. On także znieruchomiał, pochwycony przez coś w jej wzroku i kompletnie zmieszany. Nie przypuszczał, by miała nad nim taką moc. A może ona tylko działa mu na nerwy? Do licha! Nie zachowywała się jak w biurze! Ale nie była też ciasteczkiem z kremem do schrupania jak inne dziewczyny. Była kimś, względem kogo Matt zupełnie nie wiedział, jak ma postępować. - Jak to jest, że pani ma tak bardzo fiołkowe oczy? - zapytał nagle i wydało mu się, że jest bardzo konkretnym facetem. - Czy to może szkła kontaktowe? - Co takiego? - zapytała kompletnie zaskoczona, wypuszczając bezwiednie ołówek z ręki. - To nienaturalne, taki fiolet... - Wpatrywał się w jej oczy, jakby irytował go ten kolor. Jej okolone długimi rzęsami oczy zabłysły złością. - To czary - zakpiła, odwracając się bez szacunku, jaki,

32

R

S

być może, należałby się szefowi. - Mama rzuciła na mnie czary. - Niech już lepiej nosi pani te swoje okulary - syknął, czując się dość dziwacznie. Przecież musiał pokazać jej, że to nie robi na nim wrażenia. To, co powiedział, zadziałało jednak jak obelga. - Proszę posłuchać - powiedziała lodowato. - Przyjechałam tu ubrana jak do pracy. Pan jednak kazał mi się przebrać. Przebrałam się. Teraz nic się panu nie podoba. Moje włosy! - Ściągnęła porywczo opaskę i pozwoliła włosom rozsypać się wokół twarzy. - I do tego wydaję się panu za niska! Moje oczy także nie są w porządku! - Uderzyła się dłonią w pierś. - To ja! Oto kim jestem! Jeśli nie może pan tego znieść, odejdę i niech się pan sam zajmie swoim problemem! - Dyszała, jakby wyrzuciła z siebie szekspirowską kwestię. Próbował robić miny podczas jej przemowy, ale spostrzegł, że ani trochę mu to nie wychodzi. Była tak piękna z tą mgłą złotych włosów wokół twarzy i ślicznymi, błyszczącymi z wściekłości oczami. Nagle zapragnął pochwycić ją w ramiona. - Proszę posłuchać, panno Conners... -jeszcze chciał być srogi, lecz od dawna był już bezbronny. - Nie, do licha! Nie mogę pani nazywać Conners! - krzyknął, prawie bezradny. - Odtąd nie ma już Conners. Będę cię nazywał... O Boże? Jak ty masz na imię? Sheila? Przez moment wydało się jej, że to żart, zabawa, że on drażni się z nią. Ale oto zobaczyła szczere wahanie w jego

33

R

S

oczach i pojęła, że jej szef naprawdę nie pamięta jej imienia. Była wstrząśnięta. - Nie! - zawołała, robiąc w tył zwrot i ruszając do wyjścia. - Proszę mnie stąd wypuścić! - Chciała jak najszybciej odejść. - Poczekaj - zawołał. - Już wiem, pamiętam, nazywasz się Shayla! Dopędził ją przy drzwiach, chwycił za ramię i obrócił ku sobie. - Przepraszam. Nie mam pamięci do imion - powiedział, a jego oczy patrzyły z taką namiętnością, że Shayla stanęła jak wryta. Uśmiechał się jak mały chłopiec. - Przecież wiesz. Znasz mnie. - Jego oczy szukały jej spojrzenia. - Ja znam cię bardzo dobrze. - W porządku - powiedziała, unikając jego wzroku. Była zła i chciała być zła. Wiedziała jednak, że ten jego uśmiech całkowicie ją rozbroił. - Mimo wszystko zachowajmy może jakiś dystans. - Na to już za późno - powiedział z dziecinną szczerością i jego ręka zabłądziła w gęstwinę jej włosów. Było to niczym dotknięcie czarodziejskiej różdżki. Serce podeszło jej do gardła. Nie mogła złapać oddechu. - Nie - jęknęła, odsuwając jego rękę. - Nic z tego! Popatrzyła nagle całkiem przytomnie. Miała rację i on o tym wiedział. Stał jednak nadal z ręką w jej włosach i patrzył w jej oczy, jakby chciał wyczytać wszystkie jej myśli. Odwróciła się, przestraszona dziwnym mrokiem jego spojrzenia. Nie mogła pojąć tego niemego

34

R

S

wezwania, które zdawało sieją zapraszać do... No właśnie, do czego? - W porządku - powiedział w końcu i jego ręka ześlizgnęła się z jej ramienia. - Jesteśmy w pracy. Proszę, zostań. Potrzebuję cię. Przecież nigdzie się nie wybierała. Jednocześnie była zła na siebie. Potrzebował jej, ale ona powinna uważać. Idiotka - pomyślała sobie, gdy ruszyli, mówiąc coś bezładnie o kolorach tapet. Przecież to twój zwierzchnik! Nie tylko czuła się zobowiązana jako jego podwładna, ale też związana z nim zupełnie prywatnie i niczego nie mogła już powstrzymać. Jestem kobietą zniewoloną - zadrwiła z siebie melodramatycznie i podążyła za nim do kuchni, by pokazać szafki, które powinny zostać zamknięte przed dzieckiem. Matt słuchał porad Shayli z wysiłkiem. Patrzył i dziwił się. Kim była ta kobieta? Co ona znaczy w jego życiu i czy uda mu się ją zatrzymać...

35

Rozdział 4

R

S

Shayla wydawała kolejne dyspozycje, a Matt wszystko skrzętnie notował. Jej uwagi i opinie przyjmował bez sprzeciwu. Znikło gdzieś jego poczucie wyższości i doprawdy nie pozostało w nim nic z apodyktycznego szefa. Shayla czuła się tutaj coraz lepiej. Dom był niezwykły. Nigdy przedtem takiego nie widziała. Na wielkim tarasie kwitły azalie- białe na jednych, różowe na innych klombach. Basen połyskiwał w słońcu jak błękitny klejnot. Ozdobiony skałkami i małymi wodospadami, wyglądał raczej na górski staw przywieziony z podróży, tak jak przywozi się pamiątki. Wnętrze domu miało taką atmosferę, że Shayla, chodząc po pokojach, czuła się jak zaczarowana. Oto pokoje czekające na Śpiącą Królewnę... - pomyślała sobie, słuchając ciszy, która w nich mieszkała. - Ma pan piękny dom - powiedziała Mattowi później, gdy spotkali się na balkonie. - Od dawna należy do pana? - Jeszcze zanim się urodziłem - odrzekł, opierając się o poręcz i patrząc na trawniki poniżej.

36

R

S

- A więc jest to miejsce pełne wspomnień. Potrząsnął głową, prostując się. - Niespecjalnie. Większość czasu spędzałem w internatach, a tu pojawiałem się od święta. Nie wiążą mnie z tym domem wielkie uczucia. - Ach tak! - Nie była pewna, czy nie próbuje wzbudzić w niej współczucia. - A pana rodzice? Musieliście się cieszyć, spotykając się tutaj. Wzruszył ramionami. - Naprawdę rzadko tu bywałem. Moi rodzice także. W istocie na stałe mieszkali tu jedynie dozorcy. Patrzyła teraz tak jak on na zielony dywan starannie utrzymanych trawników. A więc dlatego tyle w tym domu oczekiwania, tyle nadziei na prawdziwe życie, stąd ten dziwny nastrój tęsknoty za tym, co się nigdy nie wydarzyło - myślała. I jak ma tu zamieszkać dziecko? - zadała sobie nagle pytanie. Matt zamówił piaskownicę, huśtawkę i inne zabawki do ogródka, lecz co to pomoże, gdy mieszka tutaj ten rzewny smutek? - Może dziecko wniesie tu życie - szepnęła bardziej do siebie niż do niego. - Oby! - podchwycił nieoczekiwanie. Było to dokładnie to, o czym marzył. -- A jeśli nie... - Uśmiechnął się. - Przeprowadzę się w lepsze dla niego miejsce. - Zrobiłby to pan dla dziecka, którego nawet pan nie widział na oczy? - Oczywiście. Gdy sobie coś zaplanuję, to nie ma odwrotu.

37

R

S

- Wiedziała, że może mu wierzyć. - Moje życie właśnie się zmienia. I jestem na to gotów - dodał. - Skąd ta pewność właśnie teraz? - zapytała. Spojrzał na nią. - Ponieważ czuję, że jest to dokładnie to, co powinie nem zrobić - odrzekł z prostotą. - Ogarnęło ją nieokreślone wzruszenie, gdy spoglądała ukradkiem na jego profil, prostą linię czoła i zarys podbródka. Czulą, że powinna się nim zająć. Nie chciała, aby się uwikłał w coś bolesnego, coś, czego nie da się cofnąć... - Rozmyślała o tym przez resztę popołudnia i gdy w końcu usiedli do kolacji na tarasie i patrzyli na zachód słońca - miała już gotowe nowe argumenty. Zwlekała jednak z ich wypowiedzeniem, obawiając się nieco reakcji Matta. Sma kowała tymczasem wykwintne potrawy: łososia z wody, kuskus z korzeniami i pieczone brzoskwinie. On zaś nie był w stanie skoncentrować się na jedzeniu. Shayla przebrała się do kolacji, a jemu już po raz kolejny wydało się, że widzi ją po raz pierwszy. Miała na sobie jasną, nieco przejrzystą suknię w greckim stylu, a na nagich stopach lekkie sandałki. Włosy, luźno upięte na karku, odsłaniały szyję; głęboki dekolt raz po raz przyciągał jego spojrzenie. Nie mógł oderwać oczu od całej jej postaci. Jak to jest, do licha, że nigdy przedtem tego nie dostrzegał! To niemożliwe, aby ona była tak piękna... Przecież to jest jego zimna, lojalna i wydajna asystentka z biura! Do diaska, coś tu się nie zgadza!

38

R

S

Shayla podniosła wzrok znad talerza i spłoszyła się, ujrzawszy mgłę w zazwyczaj absolutnie przejrzystych oczach swego szefa. Nerwowym ruchem sięgnęła po kserokopię jakiegoś artykułu, który zabrała ze sobą. - Nie... -jęknął Matt. - Tylko nie to. - Ale to o dziecku - przekonywała go. - O moim dziecku? - Matt już powracał do swej roli przyszłego ojca. - Tak, o pana dziecku - zgodziła się. Temperatura rozbudzonych na moment uczuć wracała do normy. - Przypomina pan trochę nastolatkę, która właśnie się dowiedziała, że jest w ciąży. Jej pierwszą reakcją będzie szok, ale gdy to minie, zaczyna oddawać się marzeniom. Wyobraża sobie, jak ubiera dziecko, jak bawi się z nim i pokazuje je swym przyjaciółkom. - Tu Shayla zawahała się. Nie chciała się zagalopować, rozbudowując to porównanie. -I... i zaczyna sobie wyobrażać, że znajdzie kogoś, kto to maleństwo pokocha. - Spojrzała na Matta ostrożnie, gotowa w każdej chwili się wycofać. On jednak nie reagował. Spokojnie przeżuwał kolejny kęs i czekał, cóż ona dalej powie. Podjęła więc: - Lecz gdy ta nastolatka ujrzy, że dziecko, podrastając, wymaga od niej coraz większych wyrzeczeń, zaczyna rozumieć, co utraciła, i po trosze stygnie jej zapał młodej matki. Pokiwał głową. Zgadzał się z tym. Takie rzeczy w istocie zdarzają się nastolatkom. Lecz on, dojrzały mężczyzna, wiedział, co robi. Zwykle to, do czego się brał, udawało mu się. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej?

39

R

S

- Piękna historyjka, Shaylo. - Matt sięgnął po półmisek z sałatką. - Doceniam twoje dobre intencje. Ale jednak nie widzę tu żadnej głębszej analogii. - Nie? - zapytała, ciesząc się, że w ogóle jej wysłuchał. - Nie. Wychowam to dziecko, ponieważ muszę to zrobić. Muszę to zrobić dla brata. Właściwie... dla całej mojej rodziny. - Sam był zdziwiony tym, co powiedział. Nie spodziewał się u siebie nagłego przypływu rodzinnych uczuć. - A także, no cóż, z powodu instynktów ojcowskich - dodał z uśmiechem, przykrywającym emocję, z którą nie umiał sobie poradzić. - Tak jest. Każdy mężczyzna powinien mieć dziecko, nie sądzisz? - Mężczyzna? - potrząsnęła głową. - Czy dziecku nie należy się matka i ojciec? Prawdziwa rodzina? Matt spojrzał na jej talerz. - Zdaje się, że przestałaś jeść. Shayla skrzywiła się, nie czuła już głodu i nie miała ochoty na jedzenie. Chciała natychmiast wykorzystać ten moment, by zaskoczyć Matta pewną ryzykowną propozycją. Teraz albo nigdy. - Panie Temple... - zaczęła. Powstrzymał ją ostrym spojrzeniem. - "Pan Temple" jest dobry w biurze - powiedział. - Je śli ja mówię ci po imieniu, ty także powinnaś to robić. Obawiała się tego przez cały dzień. I może właśnie dlatego, zamiast rozpocząć na ten temat jakąś bezsensowną dyskusję, rzekła po prostu: - Dobrze, posłuchaj więc, Matt... - Sięgnęła do swego

40

R

S

notatnika i wyjęła zeń garść kolorowych broszur reklamowych. - Mam tutaj informacje o pewnej doskonałej agencji adopcyjnej. Usiądź i nie przerywaj przez chwilę, pozwól mi przedstawić wszystkie szczegóły. Zauważyła, że zmarszczył czoło, jakby za chwilę gotów był wybuchnąć, ale zignorowała to. - Chcę, byś o tym poważnie pomyślał. Są tysiące mał żeństw, które nie mogą mieć dzieci. Tworzy się listy ocze kujących na dziecko. Największe wzięcie mają niemowlęta poniżej roku. Wyglądał już na spokojnego, postukiwał tylko palcami w blat stołu, ale bez szczególnej nerwowości. - Obiektywnie masz rację - uśmiechnął się chytrze. Wiem, że dziecko powinno mieć oboje rodziców. Dlatego nie porzuciłem całkowicie myśli o żonie. - Popatrzył na nią łagodnie. - Naprawdę? - Jej oczy rozwarły się szeroko. - Prawdę mówiąc, Pia chciałaby nią zostać. - Znów posłał jej wymowny uśmiech. - Czy sądzisz, że miałbym z tym jakiekolwiek trudności? - Wcale tak nie myślę - odparła zaskoczona i wyobraziła sobie Matta i Pię Carbelli z dzieckiem na ręku. - O nie, proszę, nie powinieneś... Jego uśmiech znikł. Zdecydowanie odsunął talerz, zmiął serwetkę i rzucił ją na stół. - Wiem - powiedział krótko. - I wcale z nią o tym nie rozmawiałem. Chciałem tylko zobaczyć twoją reakcję. - O! - Shayla poczuła się dotknięta. - Jak to miło być

41

R

S

królikiem doświadczalnym w tym ważnym przedsięwzięciu. - Shaylo! - Jego duża dłoń nakryła jej rękę. - Nie pró buj mnie do niczego zniechęcać. Zrobię, jak powiedziałem. - Popatrzył na nią tak, że na moment utonęła w jego nie bieskich oczach. Miała wrażenie, że spada poprzez lodowe jaskinie ze stalaktytami. Robiło jej się zimno i gorąco na przemian. Cofnęła się wreszcie, wysuwając swoją rękę i unikając jego spojrzenia. - Nie - zaprotestowała. I nie wiedziała, na co się tak naprawdę nie zgadza. - Przepraszam, ja... - Nic się nie stało - powiedział, panując nad sytuacją. Podniósł się i nie spoglądając w jej stronę, rzekł cicho: - Mam trochę papierów, które muszę przejrzeć. Do zobaczenia później. Zajrzyj do mnie o dziewiątej, jeśli będziesz chciała. Porozmawiamy o planach na jutro. Odszedł. Czyżby poczuł się niezręcznie z jej powodu? Oboje nie umieli zapanować nad emocjami. A może powinna zaraz wyjechać? Gdyby odjechała, wszystko od poniedziałku powróciłoby w biurze do normy. Ale jak dojechać do miasta? Przybyła tu samochodem, który on po nią posłał... I co z tego? Przecież muszą tu być jakieś autobusy, taksówki... Zaczęła odczuwać lęk przed pozostaniem tutaj. Wytworzyło się między nimi jakieś napięcie, którego przedtem nie było. Oboje starali się nie przekraczać tej niewidzialnej linii, za którą mogłoby się okazać, że niczego

42

już nie można powstrzymać. I oboje byli bardzo blisko jej przekroczenia. Powinna odejść. To może być jedyny sposób ocalenia ich dobrych stosunków, no i pracy. Tak, powinnam odejść - myślała stanowczo i równie stanowczo zamierzała to zrobić.

R

S

Matt poszedł na spacer nad strumień, płynący przez olszynowy zagajnik, ledwie widoczny z domu. Było to miejsce, do którego nieraz uciekał w dzieciństwie. Nikt go tutaj nigdy nie szukał. Nagle przypomniały mu się dawne lata. Nigdy nie lubił powracać myślami do przeszłości. Teraz szukał w niej wskazówek na przyszłość. Wcale nie miał pewności, czy dobrze rozwiązuje problem dziecka. Shayla będzie wiedziała - podpowiadał mu uparcie jakiś wewnętrzny głos. - Nie - powiedział głośno. Nie mógł aż tak się od niej uzależniać. Jej pomoc musiała być doraźna. W poniedziałek chciał mieć Shaylę w pracy, z powrotem w kostiumie i z tą jej zimną ironią. Była przecież najwartościowszą z jego pracownic. Matką jego dziecka musiał zostać ktoś całkiem inny. Spacerował niestrudzenie wzdłuż brzegu strumienia, wrzucał patyki do wody i patrzył, jak odpływają. Jego nastrój wciąż się zmieniał. W jednej chwili zdawało mu się, że nad wszystkim panuje, w drugiej - że stracił rozum. Nie mógł zaakceptować własnej postawy. Był człowiekiem,

43

R

S

który musi zawsze znać wszystkie odpowiedzi. Nie wiedział, co mu jest teraz. Rozumiał tylko, że ma to na pewno jakiś związek z Shaylą. Może zacznę znów do niej mówić „panno Conners" - myślał, kierując się w stronę domu. Może to ustawi rzeczy z powrotem we właściwej perspektywie. Ale na to było za późno. Teraz była już dla niego Shaylą. Westchnął. Od czasu gdy był dzieckiem, życie nie wydawało mu się takie skomplikowane!

44

Rozdział 5

R

S

Shayla oczywiście nie wyjechała. Wybrała się natomiast na spacer po ogrodzie, zajrzała też do biblioteki i małej sali gimnastycznej, gdzie próbowała podnieść pięciokilowe hantle. Zatrzymała się na chwilę w kuchni i nagle zdała sobie sprawę, że dom jest dziwnie pusty. Przedtem widziała ogrodnika w sadzie, dozorca wynosił wskazane przez nią przedmioty do magazynu na poddaszu, kucharz podawał obiad. Teraz wyglądało na to, że nie ma nikogo. Była już prawie dziewiąta, więc Shayla szybko skierowała się do pokoju Matta. Spacerował właśnie ze szklanką napełnioną brązowym płynem. Podnosił ją do ust, gdy weszła. - Nie ma nikogo w kuchni - powiedziała, uprzedzając jego powitanie. - Zgadza się - pokiwał głową. - Gdzie się wszyscy podziali? - Mają dziś wychodne, jak zawsze w sobotę wieczorem. Byli tu tylko po to, by przygotować ci kolację - ogar-

45

R

S

nął ją swym czarującym uśmiechem. - Czy to nie było miłe z ich strony? Zaniepokoiła się. - Kiedy wrócą? - W poniedziałek rano. - To znaczy, że jesteśmy sami w domu? - Tak - znów się uśmiechnął. - Hej! Nie ma się czego bać. Ja tu jestem po to, żeby cię bronić. - Wykonał ruch w jej stronę. - Napiłabyś się czegoś? - Nie, dziękuję - odparła, przyglądając się mniej lub bardziej opróżnionym butelkom w barku. Jak dotąd Matt nie wydawał jej się amatorem alkoholu. Obróciła się ku niemu pytająco. - Zamierzam skończyć z piciem - ogłosił. - Widzę właśnie - rzekła sceptycznie. - I dlatego opróżniasz kolejne butelki? - Otóż to. - Spojrzał na nią z udawanym podziwem. Mój Boże, jesteś taka spostrzegawcza. - Podniósł szklankę do ust. - Nie chcę mieć żadnych alkoholi w domu, gdy już będzie tu dziecko. Więc pozbywam się ich! Wyglądał na strasznie zadowolonego z siebie. Shayla usiadła na kanapie. - Czy zamierzasz całą tę robotę wykonać właśnie dziś? - Czemu nie? - Zatrzymał się przed nią i przechylił głowę. - Czemu nie pozbyć się kłopotu jednym wielkim haustem? Pójdzie szybciej, jeśli mi pomożesz - powiedział. - Proszę, oto wino. - Dziękuję, nie piję.

46

R

S

Nie dawał za wygraną: - Masz jakieś uczulenie? Kłopoty ze zdrowiem? A może religia ci na to nie pozwala? - Nic z tych rzeczy. Po prostu nie piję. Postawił szklankę przed nią na stoliku. - Dziś wieczorem pijesz - oznajmił, jakby miał na ten temat świeże informacje. Ona obronnie skrzyżowała ramiona. - Nie lubię alkoholu. Zaśmiał się. - Pomyśl o tym jak o lekarstwie. Potrzebujesz czegoś, żeby się pozbyć tego twojego pancerza... Poderwała głowę. Nie wiedziała, czy nie powinna poczuć się urażona. - Rozpuściłaś włosy i włożyłaś piękną suknię - mówił dalej. - Ale w środku wciąż jesteś sztywna. Musimy coś zrobić, żeby uwolnić się od twojego wewnętrznego napięcia. - Panie Temple - odezwała się lodowato. - Zdaje mi się, że wypił pan dzisiaj za wiele. Matt usadowił się na kanapie obok niej. - W porządku, więc bądźmy poważni. Przestań mnie nazywać tak oficjalnie. Mam na imię Matt. - Panie Temple... - Oj! - pogroził jej palcem. - Powiedz Matt. Nie miała ochoty. W końcu, dla świętego spokoju, nazwała go po imieniu. Pokiwał głową szczęśliwy.

47

R

S

- Widzisz? Nie było to wcale trudne. - Wychylił się, by sięgnąć po jej wino. - Jeden łyczek - namawiał. - Nie - potrząsnęła głową. - W porządku. - Postawił szklankę i podniósł rękę jak do uroczystej przysięgi. - Przyrzekam nie naprzykrzać się więcej ani nic w tym rodzaju. Możesz się tu czuć w pełni bezpieczna, nawet gdybyś się troszkę upiła. Do diabła, możesz się nawet całkiem upić. Twoja sypialnia jest dwa kroki stąd, dojdziesz tam choćby na rzęsach. Jeszcze raz przyrzekam w żaden sposób nie nastawać na twoją cześć. Chciało jej się śmiać z jego błazenady. W końcu rzeczywiście jedna szklaneczka jej nie zaszkodzi. - Przyrzekasz być grzeczny? - upewniła się, zaglądając mu w oczy. - Słowo skauta - odrzekł. Uśmiechnął się, widząc, że Shayla sięga po szklankę. - Najwyżej skradnę ci całusa - dorzucił mimochodem. - Co takiego? - Cofnęła rękę. - Coś ty powiedział? Patrzył na nią niewinnie. - Że skradnę całusa. Myślałem, że moglibyśmy się niewinnie pocałować. Ostrożnie odstawiła wino. - Panie Temple! - Matt. Posłał jej ten rodzaj uśmiechu, który topił największe lody. Alkohol kompletnie go rozluźnił. - No dobrze, Matt - Shayla zaśmiała się razem z nim. - Ale nie będzie żadnych całusów.

48

R

S

Wzruszył ramionami. - Nie powiedziałem, że to obowiązek. Sądziłem tylko, że nie warto się z góry zarzekać. Patrzyła na niego w pełni świadoma, że powinna się opierać jego czarowi. Czuła jednak, że właśnie mu ulega. W porządku - szeptał w niej jakiś głos. Naprzód. Wolno ci się trochę odprężyć. Na tyle oczywiście, by nie obiecywał sobie za wiele... Nie! - zaprotestował drugi wewnętrzny doradca. Tak nie wolno. Sięgnęła w końcu po wino. - Nie będzie żadnych całusów - powtórzyła, upijając łyczek. - Zamiast tego możemy porozmawiać. Opowiedz mi o swoim bracie i wszystko, co wiesz o dziecku. - O dziecku wiem bardzo mało - odrzekł pospiesznie. - I muszę się przyznać, że niewiele wiem też o Remym. Jego matka była drugą... a może trzecią żoną mojego ojca. Moja mama była pierwsza! - Spojrzał na nią łobuzersko. - To mi dawało poczucie, że jestem pierworodnym następcą tronu. Pozostali byli kolejnymi pretendentami. Rozumiesz, co mam na myśli? - Niby żartował, lecz w jego głosie czuło się ukrytą dumę. - Uważasz, że głupio mówię? - zapytał, czując jej dezaprobatę. - Powiedzmy, że jesteś nieco nadęty. - Ej! Kto ci dał prawo do osądzania mnie? - Możesz nic nie mówić. - No tak... Ale ja chcę ci opowiadać. - A dlaczego?

49

R

S

- Bo komuś muszę w końcu opowiedzieć trochę o sobie, a ciebie mam właśnie pod ręką. - Piękne dzięki! - Udawała, że się obraża, ale w gruncie rzeczy z minuty na minutę czuła się bardziej szczęśliwa. Patrząc na swoją opróżnioną szklankę, zreflektowała się jednak. Odstawiła ją możliwie daleko. - Opowiedz mi o swoich braciach - poprosiła. Zauważył jej ruch i uśmiechnął się. - Mam ich tylko dwóch. Jared żyje na Riwierze Francuskiej, otoczony gromadą gwiazdek estrady. A Michael to miłośnik egzotyki, i to do tego stopnia, że wyemigrował na Bali i w ogóle nie mówi po angielsku. - Matt posłał Shayli znaczące spojrzenie. - Jak widzisz, jest raczej oczywiste, że z naszej trójki tylko ja jestem facetem odpowiedzialnym. - O! Uniósł brwi. - Cóż to? Sądzisz, że to nieprawda? Jej fiołkowe oczy błysnęły. - Jesteś, jesteś odpowiedzialny! Za wiele rzeczy, dobrych i złych. - Nie podobają mi się twoje żarty. Powiedz mi za to, żartownisiu, jak to się stało, że dotąd nie wyszłaś za mąż? Shayla nie odpowiedziała. Nie spodziewała się, że rozmowa przybierze taki obrót. - Wiesz, co mam na myśli - ciągnął nieco już wstawiony Matt. - Ile możesz mieć lat? Dwadzieścia sześć? Większość kobiet w twoim wieku to już mężatki.

50

R

S

Shayla zbliżała się do trzydziestki i było jej przyjemnie, że Matt ocenia ją tak młodo. - Powiem ci prawdę... - zaczęła, mając rzeczywiście taki zamiar. - Prawdę? A więc jednak wolimy prawdę od żartów. - Owszem - poczuła się trochę niepewnie. Nie zwierzała się zbyt często. - Najprawdziwsza prawda? - Tak. - Posłała mu spłoszone spojrzenie i brnęła dalej: - Nie wyszłam dotąd za mąż, ponieważ... ponieważ nigdy się nie zakochałam. Nie mógł uwierzyć. - Nigdy się jeszcze nie zakochałaś? Myślałem, że kobiety co chwila się zakochują. - Może niektóre. Ja nie. Spojrzał z wahaniem. Shayla nie przypominała kobiet, z którymi mial zwykle do czynienia. Pia czy Faith, czy taka Darlene raczej by zmyśliły coś, niż przyznały się do braku sukcesów miłosnych. Ta, która teraz siedziała obok niego, była piękna, ciepła, inteligentna. Dlaczego nie miała w swoim życiu mężczyzn? Coś tu się nie zgadzało. - Ale się przecież z kimś spotykałaś? Przytaknęła, sięgając po swoją znów napełnioną szklankę. Zaczęła opowiadać rzeczy, których dotąd nikomu nie mówiła, i doprawdy nie wiedziała, dlaczego to robi. Słuchał jej z uwagą. Chciał wiedzieć o niej jak najwięcej. Shayla oczywiście nie zamierzała powiedzieć mu wszystkiego. Nie chciała wyjawiać, że zależy jej na mężczyźnie,

51

R

S

który jak ona marzy o dużej rodzinie. Jak dotąd nikogo takiego nie spotkała. - Owszem, od czasu do czasu umawiałam się z kimś - opowiadała. - Wciąż jednak nie był to ten mężczyzna... W końcu dałam sobie spokój. - Naprawdę? Jak długo już żyjesz w takiej rezygnacji? - O, już... - zawahała się i sama zdziwiła. Co najmniej od roku jej serce nie zabiło żywiej. Zaraz po tym, jak zaczęła pracę u Matta, przestali ją interesować inni mężczyźni. Poczuła, że się rumieni. - No, już jakiś czas - odparła wymijająco i posłała mu uśmiech. - Powiedziałam prawdę. A teraz twoja kolej. Opowiedz mi coś o sobie, o swoim dzieciństwie. Jego twarz zmieniła się gwałtownie. - Niezbyt lubię opowiadać o swym dzieciństwie - po wiedział, robiąc sobie kolejnego drinka. Spojrzała na niego łagodnie. - Czy to zbyt osobiste? Gotów był energicznie zaprzeczyć, ale coś w jej twarzy powstrzymało go. - Coś w tym rodzaju - odpowiedział z ociąganiem. Uśmiechnęła się. - Więc mów o tym w trzeciej osobie. Kim był mały Matt, co o nim wiesz? Zaśmiał się. - W trzeciej osobie? - Spróbuj. - A więc było to pewnej ciemnej i burzliwej nocy...

52

R

S

- Nie musisz zaczynać od narodzin - zaśmiała się. Piąty rok życia będzie dobrym początkiem. Matt wciąż się wahał. Czy naprawdę ma to zrobić? Nie, wcale nie musiał. Nigdy dotąd nie robił takich rzeczy. Zwierzanie się nie było w jego stylu. Wolał bezpiecznie pożartować. - Był małym chłopczykiem. Miał mnóstwo kolegów, jednak żaden go nie lubił... - Zrobił teatralną minę i zawie sił melodramatycznie głos. Shayla nie dawała się zbić z tropu. - Zacznij może od siódmego roku życia? - Od siódmego? - Zmarszczył czoło. Przypomniał sobie coś i nagle spoważniał. - Dobrze, oto moja mała opowieść - zaczął bez cienia błazenady. - Pewnego razu siedmioletni Matt Temple wrócił niespodzianie z internatu do domu. Co było przyczyną nagłego przyjazdu - może epidemia szkarlatyny w szkole? Nie pamiętam. W domu nie było nikogo poza służbą, więc chłopiec zabrał kilka małych samochodzików i ruszył bawić się na drodze. W pewnej chwili przejeżdżające obok duże auto gwałtownie zahamowało i chłopiec ujrzał swego ojca, który wychylił się przez otwarte okno, wrzeszcząc z furią. - Usta Matta zacisnęły się na moment. Opanował się jednak szybko i mówił dalej: - Dziecko było zaskoczone, że ojciec nie ucieszył się na jego widok, tylko krzyczał: „Co tu robisz, smarkaczu? To prywatna posiadłość, wracaj do wsi, gdzie twoje miejsce!". Shayla nie mogła tego pojąć.

53

R

S

- Twój ojciec cię nie poznał? Matt spojrzał z wyrzutem. - Mówimy o tym małym chłopcu, nie o mnie, zapomniałaś? - Och! - Shayla podniosła ręce w pojednawczym geście. - Przepraszam. Mów dalej. - Jeśli muszę... - powiedział niechętnie, ale widząc, że jest nieustępliwa, kontynuował: - Tak. Ten mężczyzna nie rozpoznał własnego syna... - Matt zawiesił głos i podparł głowę. - Rozumiesz, stary Temple nie widywał swego chłopca zbyt często. Dla niego to dziecko było utrapieniem. Są rodzice, którzy nie kochają swoich dzieci. A więc gdy zobaczył jakiegoś chłopca, bawiącego się na terenie jego posiadłości, instynktownie wpadł w irytację. Shayla pokręciła głową z niedowierzaniem. Miała ochotę natychmiast przytulić go do siebie, ale powstrzymała się. - I co zrobiłeś? - zapytała przez ściśnięte gardło. Przez chwilę siedział bez ruchu, jakby właśnie usiłował sobie to przypomnieć, po czym spojrzał szelmowsko. - Zacząłem rzucać kamieniami w ten samochód. - Niemożliwe! - Możliwe. Popatrz, całkiem o tym zapomniałem! Zaśmiał się i klepnął w udo. - A oni tymczasem pojechali na narty do Vail. Shayla nie mogła w to wszystko uwierzyć. Nigdy nie znała takiej rodziny. W domu, w którym wyrastała, zawsze był przy niej ktoś, kto ją kochał bez względu na to, jak wielkie kłótnie zdarzały się od czasu do czasu.

54

R

S

- Matt... - zaczęła miękko, lecz zaraz przerwała. To nie był zwykły twardy facet, jak sądziła. Okazało się, że to ktoś zupełnie inny. Uśmiechnął się, widząc wzruszenie na jej twarzy. - No, daj spokój... Być może trochę przesadziłem. Niech cię to wszystko tak nie rozczula. Moi rodzice nie byli całkiem w porządku, ale przeżyłem jakoś i mam się bardzo dobrze. - Wzruszył ramionami. - Wcale nie czuję się szczególnie skrzywdzony przez los. Ale jesteś skrzywdzony - pomyślała Shayla. Po cóż zaprzeczać? Nawet jeśli tej krzywdy nie widać, to jej ślad pozostał na całe życie. - Jedno za to wiem na pewno - powiedział z nagłą stanowczością. - To dziecko nie będzie tak wychowywane. Remy, jego ojciec, to był porządny facet. Usiłował być nawet dla mnie dobry. Obawiam się, że wcale mu tego nie ułatwiałem. - Przez chwilę milczał, jakby analizował tamte wydarzenia. - Zamierzam kochać to dziecko. Chcę być najlepszym ojcem, jaki mógłby się mu trafić, oczywiście poza Remym... Shayla nic nie mówiła. Czuła się głęboko poruszona, ale i zaniepokojona. Siedzieli i rozmawiali jeszcze długo, aż ogień w kominku przygasł. Było im przytulnie; umieli ze sobą rozmawiać, umieli też milczeć. On oczekiwał tak wiele - od siebie i od dziecka. A co się stanie, jeśli te rachuby zawiodą? Jak przyjmie nowy cios od życia? Shayla pragnęłaby wziąć część tych zagrożeń na siebie. Równocześnie wiedziała, że nie może

55

R

S

sobie na to pozwolić. To była jego droga przez życie, nie jej. Ona była tutaj tylko świadkiem, bez prawa ingerowania, i nie mogła nawet zaoferować żadnej pożytecznej rady. Znów powróciła sprawa dziecka. Wielka niewiadoma, a on niepomny na nic snuje swój plan. Co za upór! I - wiedziała już na pewno - nic tego nie zmieni. Ona także wpisana jest w ten plan, czy tego chce, czy nie. Obawiała się trochę, co może wyniknąć z tego wszystkiego, lecz w tej chwili, odurzona lekko alkoholem, wolała nie zaprzątać sobie tym głowy. Jest tak dobrze, jak we śnie - rozmyślała, rozkoszując się ciepłą atmosferą tego spotkania. Wpatrywała się w żar w kominku i marzyła, by ten cudowny mężczyzna wziął ją w ramiona... - Oho, robi się późno - powiedziała jednak, obawiając się, by to, co przyszło jej do głowy, nie zrealizowało się w pewnej chwili. Postawiła szklankę i uśmiechnęła się. Pójdę już chyba spać. Nie odpowiedział, ale wstał, gdy się podniosła, i ruszył za nią w stronę drzwi. Zawahała się w przejściu. - Dobranoc. Było mi bardzo miło. On też się uśmiechnął, zbliżył twarz, odetchnął zapachem jej włosów, po czym bardzo naturalnym gestem objął ją i pocałował w usta. Shayla krzyknęła, lecz on nie uznał tego protestu. Przycisnął ją mocniej, aż poczuł opór jej piersi. Zrobiło mu się gorąco. Pogłębił pocałunek; nie mógł się powstrzymać, by językiem nie dotknąć wnętrza jej ust.

56

R

S

Przez cały wieczór, rozmawiając, pijąc wino, patrząc w ogień, oboje tłumili pożądanie. Teraz stało się wreszcie to, na co - podświadomie czy nie - czekali, i było im razem cudownie. Czuł, że jej ciało poddaje mu się. Kątem oka spojrzał ku kanapie. Chciał ją wziąć na ręce, lecz Shayla wyrwała się nagle z jego ramion i prychnęła jak kotka. - Tego nie było w naszej umowie. Nie wolno ci tego robić! - Shaylo, przecież ja tylko... - Pocałunek, wiem. - Ochłonęła równie prędko, jak wpadła w gniew, i prawie się uśmiechnęła. - Lecz to prowadzi do dalszych następstw, oboje o tym wiemy. - Tu spojrzała wymownie w stronę kanapy. - Te następstwa przychodzą prawie natychmiast. A tak w ogóle, czy nie znasz subtelniejszych sposobów zdobywania kobiety? Posłał jej niepewny uśmiech skarconego chłopca, ale zaraz odparował: - A więc jaśnie pani uważa, że moje dobre maniery zawiodły? - To mało powiedziane. - Zwęziła oczy. - Wygląda na to, że w ogóle ich nie masz. Dobranoc - rzuciła za siebie, zmierzając już w stronę swojej sypialni. - Do zobaczenia jutro. Matt jeszcze przez chwilę stał i patrzył, jak znika, po czym zaśmiał się do siebie już odprężony. Kto wie, może miała rację? Utrata najlepszej asystentki byłaby wysoką ceną za jedną noc namiętności - pomyślał

57

R

S

w duchu. Wrócił do swojego pokoju i nalał sobie jeszcze jednego drinka. Był zmęczony, ale czuł, że nie zaśnie od razu. Głowę miał pełną myśli. Większość dotyczyła dziecka, które przybywało już za tydzień...

58

Rozdział 6

R

S

Shayla obudziła się nagle i wpatrywała w ciemność, czujnie nasłuchując. Słyszała jednak tylko głośne bicie własnego serca. Spala najwyżej godzinę. Zegar przy łóżku pokazywał drugą w nocy. Wyciągnęła się pod kołdrą i czekała, aż puls jej się uspokoi. Cisza. Nic. Pozwoliła swym myślom płynąć, usiłując sobie przypomnieć, co jej się śniło. Lecz to, co napłynęło we wspomnieniu, spowodowało, że natychmiast oprzytomniała. Matt i ona w jego ramionach... Jęknęła i uderzyła pięścią w poduszkę. To się więcej nie zdarzy. Ona nie należy do kobiet, z którymi on sypia dla rozrywki. Zatrudniła się w jego firmie, aby mu pomagać w interesach, i pewne granice w ich wzajemnych stosunkach powinny zostać zachowane. Tymczasem tak wiele już się stało! Znów jęknęła, zła, że zdarzyło jej się stracić czujność. To wszystko przez ten dom. Wiedziała od pierwszej chwili, gdy przekroczyła jego progi, że mogłaby tu zostać bardzo

59

R

S

długo. Nie wolno podsycać w sobie takich absurdalnych nadziei. Zbytnie folgowanie nastrojom może spowodować katastrofę. Wstała z łóżka i zaczęła spacerować po pokoju wzdłuż i wszerz w świetle księżyca. Nie, to się nie stanie. Lecz rano, kiedy znów się spotkają przy śniadaniu i on uśmiechnie się do niej, a ona poczuje miękkość w kolanach... O, nie! Zatrzymała się i wpatrywała w noc za oknem. Pamięć podsuwała jej obrazy z całego dnia, pocałunek Matta i jej nagłą słabość w jego ramionach. Tak trudno przyszło jej oprzytomnieć i odmówić tego, czego oboje przecież pragnęli. Czy miała jeszcze raz tego doświadczyć? Czy będzie dość silna, by znów powiedzieć „nie"? Miała w życiu wyraźny cel i wiedziała, do czego prowadzą romanse z szefami. Odwróciła się od okna z gotowym postanowieniem. Wyjeżdża. I to natychmiast. Zaczęła się pakować. Chciała zostawić karteczkę z paroma słowami, ale nie znalazła w pokoju papieru. Schodziła ze schodów na palcach, by nie skrzypnął żaden stopień. Kiedy przechodziła przez hol, zatrzymała się niby przed magiczną linią - przed smugą światła padającego z uchylonych drzwi do gabinetu Matta. Powstrzymała oddech. On wciąż tam był. Przesuwała się bardzo powoli. Zobaczyła, jak siedzi w obszernym skórzanym fotelu i patrzy w dogasający

60

R

S

ogień. Jego zamyślona twarz tonęła w mroku. Zrozumiała, że właśnie teraz widzi prawdziwego Matta, bez tej maski samokontroli, którą stale nosi. Dostrzegła w jego oczach smutek i tęsknotę i serce jej się ścisnęło. Pierwszym impulsem było wejść i objąć go, pocieszyć. Czuła, że potrzebował bardzo kogoś bliskiego. Lecz skąd mogła mieć pewność, że to ona właśnie jest tym kimś? Nie, to zupełnie nie wchodziło w rachubę. Wolała nie ufać swej rozigranej wyobraźni. Czuła, że wszystko pcha ją w objęcia Matta. Tym bardziej musi wyjechać! I to zaraz! Powstrzymując oddech, przekroczyła na palcach magiczną linię światła i znalazła się u drzwi frontowych. Po chwili szła już żwirowym podjazdem, przerzucając torbę z ręki do ręki. Dalej zaczynała się szosa. Shayla wiedziała, że kilometr czy półtora stąd, przy skrzyżowaniu z autostradą, jest mała całodobowa kawiarnia. Stamtąd będzie mogła zadzwonić po taksówkę... Czuła się dość głupio, idąc w środku nocy z ciężką torbą obijającą się o nogi. Teraz, gdy wyszła z tego domu, próbowała uprzytomnić sobie, co właściwie wydawało jej się tak niebezpieczne i złowróżbne, że zdecydowała się odejść w środku nocy bez pożegnania. I co powie Mattowi w poniedziałek rano. Zaczęła żałować swego pośpiechu. Mądrzej byłoby pozostać w ciepłym łóżku. Nagle samochodowe reflektory rozcięły ciemność. Serce skoczyło jej do gardła z nadziei i lęku jednocześnie. Któż to może jechać boczną drogą o trzeciej nad ranem?

61

R

S

Czy mógłby podwieźć obcą osobę napotkaną w nocy na szosie? Nie było czasu na te pytania. Samochód właśnie hamował przy niej. Serce Shayli zaczęło walić jak oszalałe. Będzie udawała, że mieszka tu gdzieś niedaleko. Powie, że złapała gumę. Powie... - Shayla? Co ty u diabła wyrabiasz!? To był Matt. Nie poznała jego samochodu. Zazwyczaj jeździł innym. Natychmiast przypomniała sobie, dlaczego nie mogła z nim zostać ani chwili dłużej pod jednym dachem. - Muszę iść - powiedziała stanowczo, zarzucając torbę na ramię. Ruszył za nią. - Podwiozę cię - powiedział, wychylając się z okienka. - Nie, dziękuję. Wolę iść - obstawała przy swoim. - Jeśli naprawdę chcesz wyjechać, zawiozę cię, gdzie zechcesz. - Nie. Kręciła głową, nie patrząc na niego i nie przerywając marszu. Oto co znaczy opierać się pokusie - przebiegło jej przez głowę. - Nie możesz zabrać mnie tam, gdzie bym chciała. - Dlaczego? Spojrzała na niego, a potem znów przed siebie. - Ponieważ to nie wyszłoby nam na dobre. Zatrzymał samochód, wysiadł i dołączył do niej. - Dobrze, jeśli mamy iść, idźmy.

62

R

S

Gdy stanął tuż obok, poczuła, jak opuszcza ją cała energia. - Matt, proszę - powiedziała. — Nie rób tego. Pozwól mi spokojnie odejść. - Ale dlaczego? - Jego oczy były całkiem czarne w świetle księżyca. - Shaylo, powiedz dlaczego? Wpatrywała się w niego przez dłuższą chwilę, po czym upuściła torbę i usiadła na niej. Natychmiast przysiadł obok, wciąż oczekując odpowiedzi. Wyglądał tak pociągająco w obszernej skórzanej kurtce, że Shayla zatęskniła za nim, chociaż był tak blisko. Skrzywiła się, gdy zdała sobie z tego sprawę. - Nie chcę tu dłużej być - powiedziała tak stanowczo, jak tylko umiała. - Nie chcę, byśmy stawali się dla siebie tak bliscy. - Shaylo... - Sięgnął po jej rękę. - Nie musi tak być. Jeszcze nic złego się nie stało. Potrząsnęła głową, nie dając wiary jego słowom. - Chcę z powrotem być dla ciebie panną Conners. Chcę nazywać cię panem Temple'em. Chcę mieć na sobie kostium, a włosy związane w kok, i żebyś mi wydawał polecenia oficjalnym tonem, jak dawniej. I... -jej głos załamał się - i obawiam się, że nie możemy już do tego wrócić... Za późno. Nie widzisz tego? Przekroczyliśmy pewną granicę. Spoglądał na nią przez dłuższą chwilę, po czym powoli wstał, pomagając jej się podnieść. - Wiem, czego się boisz - powiedział łagodnie.

63

R

S

Nie odpowiedziała. Stali naprzeciw siebie, a on wciąż trzymał jej ręce w swoich. - Ja też się tego obawiam - dodał. Shayla nie wyobrażała sobie, że Matt może się czegokolwiek obawiać. - Nie wierzę. - Ale to prawda. - Przyciągnął ją do siebie, tak że ich ciała zetknęły się. - Obawiasz się tego - powiedział cicho i zaczął ją całować, delikatnie, powoli, całkowicie panując nad swoim pożądaniem. Zmiękła natychmiast pod jego pocałunkiem. Nie było w niej żadnego oporu. Czuła, jak serce bije jej gwałtownie, smak jego ust działał jak gorąca brandy. Pocałunek trwał tylko chwilę, był łagodny i słodki, ale to wystarczyło, by zburzyć całą linię obrony, którą z takim trudem budowała. - No i widzisz - powiedział lekko zdyszany. - Czy to takie straszne? Spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała: - Tak. Zaśmiali się oboje i, obejmując się, podeszli do samochodu. Zapakował jej torbę do bagażnika i pojechali z powrotem do domu. Weszli do wielkiej, lśniąco białej kuchni. Matt przygotował jej filiżankę herbaty i usiadł naprzeciw. Podobała mu się bardzo z tymi rozsypanymi złocistymi włosami i oczami błyszczącymi w jaskrawym świetle kuchni. Jak anioł - pomyślał. Ta dziewczyna wygląda jak anioł. Czy można uwieść anioła?

64

R

S

- Czujesz się już lepiej? - zapytał głośno. Pokiwała głową i uśmiechnęła się, a on jęknął, ponieważ ten nietykalny anioł kusił go każdym gestem. - Miałabyś ochotę pójść spać? Zajrzała do filiżanki. - Nie sądzę - powiedziała. - Czuję się zbyt napięta. - Podniosła głowę. - Ale ty możesz się położyć. Nie zwracaj uwagi na mnie. - Daj spokój. - Podniósł się. - Chodź ze mną. Wydawało się, że utraciła całą swą wolę. Gdy wstała i pozwoliła mu wziąć się za rękę, próbowała sobie słabo przypomnieć tamten czas, gdy z drwiną reagowała na wszystko, co powiedział. Nie mogła tego przywołać. I nie chciała. Ogień w kominku w jego pokoju znów przygasał, lecz Matt dorzucił drew. Odwrócił się ku niej. - Chodź do mnie -jego oczy błysnęły w przyciemnionym świetle. Podeszła z absolutnym zaufaniem. - Nie martw się - powiedział miękko. - Przyrzekłem nie nastawać na twoją cześć i pamiętam o tym. Dziś wierzyła mu we wszystko. Zresztą on zawsze mówił prawdę. Pociągnął ją za sobą na wielki skórzany fotel, a ona poddała się całkowicie. Obejmował ją, jakby była dzieckiem. Położyła mu głowę na piersi i podkuliła nogi. Matt gładził ją po włosach, przemawiając czule: - Zamknij oczy. Będę cię dziś strzegł. Odpręż się. Zamknęła oczy, zacisnęła mocno powieki, ale dwie ma-

65

łe łzy i tak potoczyły się po jej policzkach. Nie wiedziała, dlaczego płacze. Przecież nigdy jeszcze nie czuła się tak bezpieczna. Bezpieczna i odprężona. To był cud. Nie myśląc więcej, zasnęła.

R

S

Gdy Matt się obudził, wschód malował już niebo na purpurowo, a kominek był zimny. Shayla wciąż spała w jego ramionach i musiał się trochę unieść, by poprawić ścierpnięte nogi. Jej splątane włosy rozsypały się na jego piersi. Przez dłuższy moment rozkoszował się jej bliskością i dziwił zmianom, jakie zaszły między nimi przez ostatnie dni. Dotąd ją lubił, szanował, a w biurze uważał za niezastąpioną. Ale od wczoraj wiedział już, że ta osoba jest kimś ważniejszym w jego życiu. Początkowo opierał się temu. Teraz jednak był pewien, że jest to najatrakcyjniejsza kobieta ze wszystkich, jakie dotąd znał. Co będzie jednak z nimi dalej? Co się jeszcze wydarzy? Poruszył się niespokojnie, zniecierpliwiony sam sobą. Przede wszystkim czekał przecież na dziecko, które miało tu zamieszkać. Naprawdę nie powinien tracić czasu na romanse. Należy być silnym, twardym i odpowiedzialnym - myślał. Trzeba zrobić to, co się postanowiło, i to, co jest dla wszystkich słuszne i bezpieczne. Zamierzał powiedzieć to wszystko Shayli, gdy tylko ta się obudzi. - Matt? - Była wzruszająca, gdy z uśmiechem przeciągnęła się w jego ramionach.

66

R

S

- Witaj - powiedział łagodnie i w jednej chwili zapomniał o wszystkich wcześniejszych postanowieniach. Śpisz od wielu godzin, wiesz? Jeszcze zaspana, przyglądała się jego spadającym na czoło włosom i porannemu światłu, które rozjaśniało jego twarz. Ten mężczyzna, ten nieprzystępny zarozumiały kobieciarz trzymał ją, gdy spała. Ochraniał. Z trudem wierzyła, że to wszystko prawda. Czy zmienił się dla niej, czy też zawsze był taki, tylko ona tego nie zauważała? Zapewne jedno i drugie. Zrozumiała właśnie, że jest w stanie odpowiedzialnie zaopiekować się dzieckiem. Zdała sobie także sprawę, że kocha tego mężczyznę... Przyłożyła dłoń do jego policzka i spojrzała mu w oczy. To spojrzenie powiedziało wszystko. Jego serce zaczęło bić szybciej. - Shayla - zaczął - przecież przyrzekałem ci, że... Przeciągnęła się rozkosznie i centymetr po centymetrze zaczęła prowokacyjnie przysuwać się do niego. Zarzuciła mu ramiona na szyję i pocałowała w policzek. - Mogłeś sobie przyrzekać, co chcesz - zamruczała. - Aleja niczego tobie nie przyrzekałam. Zaśmiał się niezbyt pewnie, czując, że Shayla uwodzi go już bez żadnych skrupułów. Znów pocałowała go w policzek i zaraz jej wargi podążyły ku jego ustom. Jej dłonie leniwie wślizgnęły się pod jego koszulę, a on zadrżał jak młody chłopiec. Jeszcze przez chwilę biernie przyjmował pieszczoty, ale ogień, który w nim rozpaliły, sprawił, że

67

R

S

zaraz zamienił się w pewnego siebie mężczyznę, który lubi przewodzić grze miłosnej. Ich pocałunki stały się gwałtowniejsze, w pewnym momencie oboje zsunęli się z fotela na gruby, miękki dywan, pokrywający podłogę gabinetu. Nie wiedzieli, kiedy pozbyli się ubrań. Nigdy wcześniej żadne z nich nie czuło takiej żądzy. Nie, nie żądzy, a spotęgowanego pragnienia miłości. Splecione ciała odnalazły wspólny rytm. Rytm, który nie tylko złączył ich ze sobą i uśmierzał wszelki ból nagromadzony przez życie w ich duszach, ale czynił ich cząstką wielkiego świata przyrody. Całując się, oddychali tym samym oddechem i czuli się jednym ciałem, krążącym gdzieś w przestworzach. Krzyczeli, nie wiedząc, że krzyczą, i nie słyszeli niczego, jakby akt miłosny był aktem stworzenia - tak potężna była siła miłości. W końcu opadli wyczerpani, nie patrząc na siebie. A tymczasem rzeczy odnajdywały swoje miejsca, ściany gabinetu stały jasne w promieniach wschodzącego słońca. Shayla leżała na dywanie oniemiała ze szczęścia, błyszcząca od potu, jakby właśnie przyszła na świat. Matt, tuż przy niej, oddychał coraz spokojniej, pozwalając, by wzruszenie, które przyszło na miejsce pożądania, ogarnęło go całego. Nie wstydził się łez. Czuł się tak czysty, jakby wyspowiadał się u samego Pana Boga. A ona, jego ukochana, była obok. Na zawsze.

68

Rozdział 7

R

S

Stało się. Shayla wiedziała, że dzisiejszy poranek na zawsze odmienił jej relacje z Mattem. Stojąc pod prysznicem w łazience, czuła żal, że już nigdy nie będzie asystentką szefa. Ale było to zupełnie powierzchowne uczucie. W głębi duszy czuła się spełnioną, zakochaną kobietą. Była szczęśliwa i to było najważniejsze. Tego ranka kochali się jeszcze raz - tym razem w jego łóżku - i było to jeszcze rozkoszniejsze. Spędzili godzinę na pieszczotach, czułych słówkach i śmiechach. Potem Matt przygotował na tarasie spóźnione śniadanie. Stolik z kutego żelaza zastawił żółtą porcelaną, w wazonie umieścił pęk niebieskich irysów. Na środku królował już dzban soku pomarańczowego i wielki talerz pieczonego bekonu, tuż przy koszyku pełnym ciepłych bułeczek. Shayla, która właśnie weszła na taras, przystanęła z otwartymi ustami, aby podziwiać jego dzieło. - No, no - powiedziała, patrząc z podziwem. - Gdzieżeś ty się tego wszystkiego nauczył? - zapytała. Uśmiechnął się, podsuwając jej krzesło.

69

R

S

- Większość wakacji, gdy tylko byłem w domu, spędzałem w kuchni - powiedział. - Kucharz był moim najlepszym przyjacielem przez długie lata. Podpatrzyłem to i owo. Miałabyś ochotę na jajka? Jestem dobry w robieniu omletów. - O nie, dziękuję, bułeczki wystarczą. Usiadła i obróciła się ku niemu. Jego spojrzenie było pełne ciepła, pomyślała więc, że nic się nie zmieniło w jego uczuciach. Zrobiło jej się lekko na sercu z tego powodu. Czyżby gdzieś w głębi duszy obawiała się, że padła ofiarą jego kaprysu, że wszystko to było chwilowe? Nie jedli zbyt wiele i mówili o samych błahych sprawach, śmiali się ze swoich żartów i czuli ze sobą doskonale. Wszystko było piękne, ale jak długo działają czary? - Za tydzień od dziś będzie tu dziecko - odezwał się Matt, gdy zaczęli zbierać naczynia ze stołu. - Myślę, że wezmę krótki urlop, gdy się wreszcie pojawi. Shayla stłumiła śmiech. Matt będzie potrzebował więcej niż krótkiego urlopu, zanim wejdzie w rolę dobrej niani. - Nie mogę się doczekać, by wziąć tego szkraba w ob jęcia - powiedział. - Zobaczyć te maleńkie stopki. Ujrzeć maciupkie oczka, wpatrujące się w moją twarz, małe ga worzące usteczka, drobną rączkę, trzymającą mnie za palec... Jego głos lekko zadrżał. Shayla dostrzegła w jego twarzy samą szczerość. - Widzę, że naprawdę tego pragniesz - rzekła. Pokiwał głową trochę speszony.

70

R

S

- Tak, teraz wydaje mi się, że zawsze chciałem mieć dziecko. Weszli do kuchni i włożyli naczynia do zlewu. - Trzeba było się ożenić i zostać ojcem, to najprostszy sposób - zauważyła Shayla z lekką drwiną. Jego szerokie usta wykrzywiły się. - Zawsze szukasz ukrytych motywów, Conners, czy tak? - Matt nie pozostawał jej dłużny. - Nigdy wcześniej o tych rzeczach nie myślałem. Lecz od chwili, gdy prawnik zawiadomił mnie o s'mierci brata, cały czas czuję, że chciałbym mieć synka lub córeczkę. To chyba naturalne. Jestem w odpowiednim wieku. Czas na mnie. Już w zupełnej zgodzie zajęli się zmywaniem naczyń, po czym siedli w części jadalnej kuchni, by pomówić o tym, co jeszcze trzeba przygotować na przybycie dziecka. - Będziesz potrzebował płotków dookoła basenu - zauważyła Shayla, czyniąc wielkim pisakiem znak na liście. - Narzędzia ogrodowe trzeba będzie pochować. Proszki do czyszczenia i inne kuchenne detergenty powinny się znaleźć wyżej, poza zasięgiem rączek małego eksperymentatora. Wyciągnął się na krześle i jęknął: - Mój Boże. Byłoby łatwiej zbudować od fundamentów nowy „dziecioodporny" dom. Uśmiechnęła się do niego. - Co roku rodzą się miliony dzieci i ich rodzice dają sobie jakoś radę. Ty też sobie poradzisz.

71

R

S

- Mam nadzieję - zamruczał. Położyła kartkę na blacie stołu. Było wiele do zrobienia i tak mało czasu. A przecież chciała mu pomóc najlepiej, jak potrafiła. - Nie mamy zbyt wiele czasu - powiedziała głośno. Zacznijmy więc jeszcze dzisiaj, zróbmy razem, ile się da. - Dobra - pokiwał głową. - Porozumiem się z dostawcami, zrobimy plany płotka wokół basenu. - A ja skoczę poszukać dziecięcych mebli, tapet i zasłon. - Podniosła się energicznie. Od wczoraj sprawy ruszyły w zawrotnym tempie. Shayla chciała pobyć trochę sama, aby móc nabrać dystansu i zobaczyć, o co w tym wszystkim naprawdę chodzi. - Jadę więc. Gdzie są kluczyki do samochodu? - zapytała już w drzwiach. Dał jej kluczyki i pomachał ręką na pożegnanie. - Wracaj prędko - powiedział sam do siebie, bo ona już nie mogła tego słyszeć. Minęły zaledwie dwadzieścia cztery godziny, a on już przyzwyczaił się mieć ją blisko siebie. Ale czy to może trwać wiecznie? I jego opadły podobne wątpliwości. Nie może. Matt miał o wiele więcej wiary w to, że pokocha cudze dziecko na zawsze, niż w to, że mógłby związać się na stałe z jakąkolwiek kobietą. Z jego doświadczenia wynikało, że nawet wielkie namiętności zawsze w końcu opadają. Zadzwonił do dostawcy i umówił się z nim na spotkanie. Zaczął szukać numeru telefonu jakiegoś dobrego ślusarza, gdy odezwał się dzwonek u drzwi frontowych. Matt

72

R

S

uzmysłowił sobie, że zostawił otwartą bramę wjazdową, ale nie zaniepokoił się i ruszył do drzwi. Na progu domu ujrzał kobietę o chorobliwie bladej twarzy. Na podjeździe stał samochód z włączonym silnikiem i otwartymi drzwiami. U stóp kobiety Matt dojrzał podłużny koszyk, w którym, jak mu się zdawało, wozi się psy lub koty. Chciał już powiedzieć, że nie trzyma psów czy coś w tym rodzaju, jednak kobieta ubiegła go. - Senor Temple? Czy to pan? - zapytała. - Hm, tak, jestem Matt Temple. Czym mogę służyć? odrzekł zaskoczony. - Jestem chora, senor Temple - wyjaśniła kobieta, wskazując na gardło. - Dziecko jest tu, a ja jestem chora. Proszę, proszę, czy ma pan dla mnie pokój? - Dziecko? - Matt odruchowo spojrzał na koszyk, ale jeszcze nie wierzył, że to możliwe. - Dziecko Remy'ego? - Tak, senor, ale ja muszę mieć pokój. Jestem bardzo chora. Zdesperowany głos kobiety w końcu dotarł do jego świadomości. Matt przyjrzał się jej, dostrzegając szarość skóry. Była rzeczywiście chora, nie mogło być co do tego wątpliwości. - Czy pani jest nianią dziecka? - zapytał przytomniej. Potwierdziła. - Proszę, proszę... - zaczęła znów lamentować. Niania. Dziecko. Powoli zaczynało to wszystko do niego docierać. Nie oczekiwał ich przed upływem tygodnia, a jednak już tu byli.

73

R

S

- Proszę pana... - kierowca auta właśnie wystawiał bagaże na zewnątrz - lepiej niech się pan nią zajmie. Była już w bardzo złym stanie, gdy zabierałem ją z lotniska. Matt spojrzał na koszyk z zaciekawieniem. Kobieta jednak wymagała, by to nią zająć się w pierwszej kolejności. - Oczywiście. Zaraz. Przywołał służącą i wydał odpowiednie rozporządzenia. Pokój dla oczekiwanej niani był już na szczęście przygotowany. Matt wprowadził tam przybyłą kobietę. - To tutaj. Proszę dać mi znać, gdyby pani czegokolwiek potrzebowała - powiedział, lecz myślami był już przy dziecku. Koszyk nadal stał na progu. Matt poczuł, że ma suche wargi. Naraz w środku coś się poruszyło. Tam naprawdę było dziecko. Jego dziecko. Ostrożnie uchylił wieczko. Miał przed sobą małą okrągłą twarzyczkę z wielkimi szarymi oczami. Serce Matta omal nie przestało bić z wrażenia. Było to najpiękniejsze dziecko, jakie widział w życiu. Na śpioszkach miało wyhaftowane imię Devon. - Devon... - szepnął Matt, powstrzymując oddech. Cześć, Devon - powiedział odważniej, chłonąc wzrokiem każdy szczegół - od złotych loczków na głowie, do odzianych w żółte skarpetki nóżek, które rozkopywały kocyk. Dwie piąstki zaczęły machać w jego stronę i dał się słyszeć głosik będący czymś pomiędzy pianiem a chrząkaniem. - Duży z ciebie chłopiec - zauważył Matt. Rzeczywiście, chłopiec był większy niż sobie wyobrażał.

74

R

S

- Halo! Proszę pana! - usłyszał wołanie kierowcy. Niech pan weźmie tego drugiego! Matt podniósł się i spojrzał w kierunku piętrzących się bagaży. Ujrzał wśród nich jeszcze jeden koszyk, taki sam jak ten, który miał przed sobą. Przez moment jego mózg odmawiał przyswojenia tej informacji. - Chwileczkę, co to jest? - zapytał podejrzliwie. Kierowca samochodu uśmiechnął się, odpakowując gumę do żucia. - A co ma być? Nie słychać, jak krzyczy? - odrzekł ubawiony. Matt oniemiał na chwilę, w końcu jednak wydobył z siebie głos. - Nie... To niemożliwe. Jest tu dwoje dzieci? - zachrypiał, a na jego twarzy odmalował się wyraz najwyższego zdumienia. Szofer pokiwał głową, wkładając sobie do ust gumę. - Jasne. Niańka powiedziała, że to bliźniaki. - Bliźniaki? - powtórzył Matt jak echo. - Dwoje dzieci? Kierowca przypatrywał mu się ze zdziwieniem. - Spokojnie, proszę pana, ta niańka wie, co robi. Jak poczuje się lepiej, pomoże panu, nie ma się co martwić. Były zresztą dwie niańki, ale została jedna. - Dwie? - Matt miał wrażenie, że z jego głową coś jest nie w porządku. Czy rzeczywistość się dubluje, czy to jego umysł postrzega podwójnie? - No. Dwie niańki, mówię. Dwie wyszły z samolotu,

75

R

S

ale jednej coś się nie spodobało, kupiła bilet i z powrotem poleciała do Argentyny. A ta Lola, ta chora, przywiozła tu dzieci. Matt z trudem przyjmował tyle niespodzianek naraz. Dwoje dzieci, dwie niańki - ciągle rozbrzmiewało mu w głowie. Szofer skrzywił się, słysząc coraz głośniejszy krzyk niemowląt. - Słuchaj pan, weź pan jeden koszyk, ja wezmę drugi i zanieśmy to gdzieś. Matt posłusznie pochylił się nad Devonem. Małe piąstki znów zaczęły boksować w powietrzu, a gdy Matt znalazł się w ich zasięgu, jedna z nich trafiła go w oko. Malt jednak wcale się tym nie przejął. Był podwójnie zdenerwowany. Postawili koszyki w salonie. Kierowca uchylił wieczko swojego kosza i ukazała się kopia Devona - takie same wywijające piąstki, kopiące nóżki, taka sama twarzyczka. „David" brzmiało imię wyhaftowane na śpioszkach. Znieruchomiały Matt wpatrywał się w bliźnięta. - Dwóch chłopców - powiedział głęboko wzruszony. Rozbawiony całą sytuacją kierowca zapytał: - Ma pan tu jakąś kobietę do pomocy? To pytanie ożywiło Matta. - A po co mi kobieta? Sam sobie dam radę - zapewnił. - Jasne, nie będę się wtrącał - szofer z uśmiechem przyjął wyjaśnienia Matta, a po chwili dodał: - No, to ja się będę zbierał.

76

R

S

Matt wręczył mu szczodry napiwek i odprowadził do progu. Jego myśli krążyły wyłącznie wokół dzieci. Dwójka - powtarzał sobie, wracając do salonu. Dwie pary szarych oczu wpatrywały się w niego uważnie. Obaj chłopcy otwierali buzie. Usta Devona uformowały doskonałe kółeczko, Davida z kolei rozciągnęły się w ziewaniu... Dzieci wydały mu się niezwykle rezolutne. Uśmiechnął się - najpierw do Devona, potem do Davida. Bliźniaki. Dwaj chłopcy. Czuł sięjakoś uroczyście, podwójnie obdarowany przez los. A jednak po chwili jego uśmiech zgasł. Jak on sobie poradzi z dwojgiem dzieci? Zauważył, że buzia Devona zaczyna się krzywić, a usta układają się w podkówkę. - O nie... Nie płacz. - Matt wpadł w popłoch. Czy nie powinien wziąć małego na ręce? Jak to się robi? Niestety, kwilenie przeszło w płacz. Matt szybko rozpiął pas, który ubezpieczał chłopca w koszyku, i rozwinął ciasny kocyk. Tymczasem płacz przechodził już we wrzask. Co robić? Opiekunka! Ona będzie wiedziała. Matt chwycił dziecko na ręce i pobiegł przez dom do pokoju niani. - Przepraszam! - zawołał, pukając do drzwi i usiłując przekrzyczeć hałas czyniony przez Devona. - Dlaczego to dziecko płacze? - Musi je pan pokołysać, senor. Może jest głodne. Butelka jest w niebieskiej torbie. - Jej słabiutki głos utonął w gwałtownym kaszlu. Matt przeraził się nie na żarty. Miał nadzieję, że opie-

77

R

S

kunka mimo wszystko pomoże mu, ale widocznie choroba zmogła ją całkowicie. Lepiej wezwę do niej lekarza - pomyślał, zawracając z wrzeszczącym dzieckiem. Lekarz! Tak. Oni wiedzą, co się robi z dziećmi. Jest to w końcu ich zawodowy obowiązek. Wrócił do salonu. Devon teraz nie tylko krzyczał, ale i wyrywał się, jakby chciał wybrać wolność i uciec gdzieś daleko. - Hej, ależ jesteś silny - zamruczał Matt, kładąc malca na podłodze przy drugim koszyku, gdzie jego braciszek spokojnie rozglądał się wokół wielkimi oczami. - Zostań tutaj. Ja muszę wezwać lekarza. Prędko popędził do swojego pokoju, znalazł numer doktora, wystukał go i natychmiast uzyskał połączenie. - Proszę podać swoje nazwisko i numer - usłyszał. Lekarz oddzwoni do pana, jak tylko będzie mógł. - Proszę o pośpiech - rzucił Matt z lekką histerią w głosie. - Zdarzył się nagły przypadek. - Czy może mamy przysłać pogotowie? Matt rozważał przez chwilę tę możliwość, ale uznał w końcu, że jeszcze nie jest to konieczne. - Nie, dziękuję. Niech lekarz zadzwoni, jak będzie mógł. - Jak pan sobie życzy. Szybko wrócił do salonu, skąd dochodził krzyk dziecka. Płacz nasilał się, ale Devona tam nie było. Matt nie dowierzał własnym oczom. Rozejrzał się. Nigdzie jednak nie

78

R

S

dostrzegł chłopca. Ten krzyk wydobywał się z piersi Davida. Malec wywijał rączkami i nóżkami i był całkiem czerwony na buzi. - Czekaj no - zamruczał Matt. - Jak to się mogło stać? Gdzie on jest, u diaska? Odpowiedź nadeszła wraz z głośnym hałasem z jadalni. Matt popędził tam i znalazł Devona siedzącego obok stłuczonego wazonu z żonkilami, ściskającego w garści koniec ściągniętego obrusa. - O mój Boże. Nic ci się nie stało? Szczęśliwy uśmiech i gaworzenie chłopca rozwiało obawy. Matt chwycił go, ignorując bałagan, i zaniósł z powrotem do salonu. David tymczasem ryczał jak młode gniewne lwiątko. Matt był w rozterce. Devon radośnie okładał piąstkami jego pierś, ale ostatecznie nie płakał. Wobec tego Matt posadził go na podłodze i zabrał się za drugie dziecko. Zwijając się jak w ukropie, wypakował Davida z koszyka. Kątem oka zauważył jednak, że Devon zaczął pełzać po podłodze, kierując się ku drzwiom. - Stop! - Matt zostawił Davida i popędził za jego umy kającym braciszkiem. Złapał go i umieścił na środku poko ju. - Siedź tu! - rozkazał. Rozpiął ostatni pasek w koszyku Davida, uwalniając dziecko, lecz w tym czasie Devon znów pełzł po podłodze, gaworząc radośnie. Matt pognał za nim, lecz kątem oka dostrzegł, że David właśnie zamierza wydostać się z koszyka.

79

R

S

- Hej! - zawołał, rzucając się do tyłu i chwytając dziecko w locie. Teraz trzymał obu malców - po jednym pod każdą pachą. I co dalej? Opiekunka powiedziała coś o butelkach w niebieskiej torbie. Bagaż wciąż stał na podjeździe. Matt natychmiast się tam skierował. Manewrował z dwójką dzieci na rękach, aż dosięgnął uchwytu torby, którą zaciągnął do salonu. Obaj chłopcy wciąż żwawo wierzgali, wyraźnie mając chęć dalej zwiedzać dom. Matt zastanawiał się, czy nie wpakować ich z powrotem do koszyków, ale wyobraził sobie, jaki by to spowodowało wrzask, i zrezygnował. Oto miał już torbę z butelkami. Może, gdy zobaczą jedzenie, uspokoją się. Ostrożnie umieścił dzieci na kanapie i pociągnął za suwak torby. Ukazały się butelki wraz z całym oporządzeniem. Wyjął je i pomachał nimi przed noskami kwilących malców. - Patrzcie chłopcy. Obiad! Obaj znieruchomieli na moment, jakby nie ufali temu, co widzą, ale zaraz jednomyślnie dwie pary rączek wysunęły się po jedzenie. Matt każdemu z głodomorów włożył po butelce w rączki, a oni bez zastanowienia wpakowali sobie smoczki do buzi i zaczęli pić łapczywie, z półprzymkniętymi oczkami. Po raz pierwszy od pół godziny Matt odetchnął swobodniej. Opadł na krzesło i wyciągnął się wyczerpany. Ta historia z dziećmi była ciężką przeprawą. Potrzebował chwili, aby się odprężyć i pomyśleć. Dzieci piły, a on zastygł

80

R

S

w bezruchu, odpoczywając. Był półprzytomny. Z wolna powieki zaczęły mu opadać... Nie wiedział, co wyrwało go z tego stanu, i przez moment nie zdawał sobie sprawy z tego, gdzie się znajduje. Usłyszał coś w rodzaju chichotu i w otwartych drzwiach zobaczył dwie małe postacie przecinające hol w kierunku kuchni. Przez trzy sekundy siedział bez ruchu niczym sparaliżowany. Postacie kołysały się, balansując ramionkami, i toczyły się na pulchnych, silnych nóżkach. Matt otworzył usta, jęknął i chwycił się za głowę. - No nie! Oni chodzą! Zerwał się na równe nogi i popędził za malcami, dopadając ich w chwili, gdy przechodzili już przez wahadłowe drzwi do kuchni. Złapał obu w pasie i przycisnął do piersi, a chłopcy wierzgali i kopali z całych sił. Właśnie odkryli swoją ziemię obiecaną garnków i patelni. Matt złapał ich w ostatniej chwili. W tym momencie przypomniał sobie o Shayli. Gdzie też ona może być? - zastanawiał się zdesperowany. Powinna już dawno wrócić! Jeśli uda mu się przetrwać do jej przybycia, będzie uratowany... Na razie wciąż nic nie było łatwe. Następną godzinę spędził w nieustannym ruchu, wypuszczając jednego, łapiąc drugiego, uspokajając, wytrzymując psoty, ucząc się, że Devon śmieje się figlarnie, nim chwyci za zasłony, by je urwać, David zaś czyni to samo po cichu, bacznie obserwując Matta ruchliwymi oczkami bez poruszania głową. Obaj malcy zgodnie wciąż zezowali w stronę kuchni.

81

S

Matt zatrzymał się ze dwa razy pod pokojem niani, aby sprawdzić, czy jej się nie pogorszyło. Próbował też porozumieć się z lekarzem, co nie było łatwe, bo Devon wyciągnął z gniazdka sznur od telefonu w samym środku rozmowy. Matt czuł się jak wrzucony do wirówki. Świat kręcił się wokół niego z zawrotną szybkością. Ostatecznie coś wymyślił. Złapał ich obu pod ramiona i zaniósł do swojego pokoju, zapadając się wraz z nimi w głęboki skórzany fotel. Przytulał ich do siebie, kołysząc lekko. Chłopcy najpierw wyrywali się, ale stopniowo miarowy ruch uśpił ich. Matt odetchnął z ulgą, a potem jemu także zaczęły kleić się oczy... Miał to, czego pragnął: kilka minut błogiego spokoju. A może to wszystko okaże się tylko snem? - pomyślał i po chwili spał równie głęboko, jak dzieci.

R

Shayla wróciła samochodem wypakowanym tapetami i materiałem na zasłony. Okrążyła podjazd, dziwiąc się stercie bagaży zalegających pod drzwiami. Goście? Nic jej o tym nie było wiadomo. Nie była zadowolona. Wolała być z Mattem sam na sam. Aż tak mi na nim zależy? - pytała sama siebie, parkując auto. Wyłączyła silnik i skierowała się w stronę domu. Dookoła panowała cisza jak w kościele albo czytelni. Shayla rozejrzała się po holu. - Matt! - zawołała, ale niezbyt głośno. Nie było odpowiedzi. Przeszła przez parter i zajrzała do kuchni. Nikogo w niej nie było. Wtem natknęła się na dwa

82

R

S

koszyki i niebieską torbę pełną dziecięcych akcesoriów. To ją zaniepokoiło. Pospiesznie skierowała się do pokoju Matta. W pierwszej chwili zobaczyła tylko czubek jego głowy znad oparcia fotela. Podeszła na palcach, czując instynktownie, że nie powinna robić hałasu. To, co ujrzała, sprawiło, że serce skoczyło jej do gardła. Matt spał z dwojgiem dzieci na rękach! - Dwójka - szepnęła, zgadując, że muszą to być malcy Remy'ego. Matt westchnął przez sen, ale się nie obudził. Jego męska twarz była odprężona, a dzieci wyglądały przy nim wspaniale. Patrzyła na tę trójkę jak na sielski obrazek i napełniła ją nadzieja, że to naprawdę może być mężczyzna jej życia. Bo jeśli umiał być taki czuły, jeśli umiał poświęcić się dzieciom... Wyciągnęła rękę i delikatnie przesunęła palcami po jego włosach, odgarniając kosmyk, który opadł mu na czoło. Gdy otworzył oczy, uśmiechnęła się do niego. - Cóż to takiego? Jęknął, odrzucając głowę do tyłu. - Dzięki Bogu, że juz jesteś - powiedział. - To było straszne. Poczuła się rozczarowana tym brakiem entuzjazmu. - Nie mogło być aż tak źle - zwróciła się do niego łagodnie. - To najśliczniejsze dzieci, jakie kiedykolwiek widziałam. Patrzył na nią, jakby był w szoku. - Prawnik kłamał! We wszystkim. Nie tylko jest ich

83

R

S

dwóch zamiast jednego. W rzeczywistości to wcale nie są dzieci. One chodzą!!! - A to dopiero! - powstrzymała krótki śmiech. - Rzeczywiście, wyglądają na dziesięć miesięcy czy coś koło tego. Niektórzy malcy już wtedy chodzą. Wyglądał na śmiertelnie urażonego. - Nie umawiałem się na chodzenie. Oczekiwałem sympatycznego maleństwa w wózeczku. Czegoś, co wcale się nie rusza, jest słodkie i grzeczne. Chłopcy, słysząc rozmowę, otworzyli oczy. Zaczęli ziewać i przeciągać się rozkosznie. - Uważaj - Matt ostrzegł siebie samego, zacieśniając uchwyt na nich. - Potrafią się wyrwać. A na dokładkę obaj mnie nienawidzą. Shayla nie była w stanie dłużej utrzymać powagi. Śmiejąc się, sięgnęła po Davida, aby go ostrożnie unieść w powietrze. Potem śmiała się, pokazując Mattowi, jak trzeba zmieniać pieluszki. I śmiała się, gdy przygotowywała buteleczki dla chłopców, a także gdy odnalazła ich zabawki w torbie. Śmiała się też wówczas, gdy pokazywała, jak trzyma się bezpiecznie dziecko - najlepiej na biodrze. Starała się bezskutecznie powstrzymać śmiech, gdy zaglądała do niani i pytała ją o zdrowie, i gdy ponawiała telefony do lekarza, a także wówczas, gdy przyrządzała dla siebie i Marta mały lunch. Właściwie śmiała się bez przerwy i nie przestawała ani na chwilę.

84

R

S

- Za bardzo to bierzesz do siebie - wyjaśniała, gdy skarżył się na jej zbyt dobry humor. - Ponieważ to mnie dotyczy - zrzędził. - Te dzieci są teraz częścią mego życia. Czuję się jak po inwazji. Mogłaby powiedzieć: „Ostrzegałam cię", ale powstrzymała się. Zamiast tego zapytała go, co wobec tego zamierza zrobić. - Co? - Spojrzał na nią bezmyślnie. - Zamierzam wy chować dwójkę dzieci zamiast jednego. Oto co zamierzam. Cóż innego mógłbym uczynić? Shayla już wcześniej wyraziła swe zastrzeżenia i nie zamierzała się teraz powtarzać. Tym bardziej że była dziećmi zachwycona. W tej chwili wolałaby tylko, by on wyglądał na nieco szczęśliwszego po podjęciu decyzji. Po lunchu przyjechał lekarz i obejrzał dzieci, a potem Lolę, ich opiekunkę. - Moim zdaniem to tylko zaburzenia związane z podróżą, nic wielkiego. I myślę, że samym dzieciom też nic się nie stało. Ale proszęje obserwować. W razie pojawienia się jakichkolwiek symptomów, proszę do mnie dzwonić. - Doktor na telefon - zachwycała się Shayla, gdy odjechał. - Byłam pewna, że tacy już wyginęli. - On i mój ojciec przyjaźnili się - wyjaśnił Matt. - Wątpię, żeby pan doktor przyjeżdżał na wezwanie każdego. Z satysfakcją przyjął wiadomość, że chłopcy są zdrowi jak ryby. Oboje przyjęli to z ulgą. „Łap go!" było zwrotem najczęściej powtarzanym tego popołudnia, dzieci były bowiem w nieustannym ruchu

85

R

S

i wciąż trzeba było któreś gonić. Zdesperowana Shayla załatwiła natychmiastowy transport dwóch łóżeczek z magazynu meblowego. Zapas pieluszek i pokarmu dla malców powinien wystarczyć do następnego dnia. Nakarmili chłopców, przespacerowali się z nimi po ogrodzie, a gdy w końcu powieki zaczęły się chłopcom zamykać, zanieśli ich czym prędzej do łóżeczek. Przez chwilę poddawali się wzruszeniu, patrząc na uśpione buzie. Potem oddalili się na palcach. Już w korytarzu Matt przeciągnął się, prostując obolałe plecy. - Mój Boże. Pierwszy dzień na obozie kondycyjnym musi wyglądać podobnie - zażartował. - Jutro będzie lepiej - obiecała Shayla i spojrzała na niego z wahaniem. Czy nie powinna, jak planowała, zabrać się teraz do domu? Równocześnie czuła, że nie może odejść. Wolałaby jednak usłyszeć słowa zachęty od Matta. - Myślisz, że teraz poradzisz sobie z nimi sam? - zapytała lekkim tonem, uśmiechając się do niego. Wyraz paniki zagościł na jego twarzy. - Nie możesz odjechać! - oświadczył niemal krzykiem. - Nie możesz mnie zostawić samego! Wzruszyła ramionami, udając, że się zastanawia. Schwycił ją za obie ręce. - Nie opuszczaj mnie teraz, kobieto! Czego chcesz ode mnie? Przyznania się, że nie poradzę sobie sam? No więc przyznaję. To prawda. Potrzebuję cię tu, jak kiedyś w biurze, uwierz mi.

86

R

S

Zaśmiała się i potargała mu włosy. - Rzeczywiście. Chcesz mnie tutaj zapędzić do ciężkiej pracy. - Pogładziła jego policzek. - Dobrze więc, pozostanę, dopóki niania nie poczuje się lepiej. Przyciągnął ją do siebie i obdarował głośnym pocałunkiem. - Dzięki! - powiedział porywczo. - A teraz chodźmy do łóżka. Zaśmiała się przyjemnie podniecona, ale i świadoma, że tym razem chodzi mu o wypoczynek, nie o pieszczoty. Myliła się jednak. Gdy tylko znaleźli się w łóżku, Matt zaczął ją całować i mówić te wszystkie miłe rzeczy, które mówił poprzedniego dnia. Znów był stęskniony jej ciała, jak za pierwszym razem. Objęła go mocno i pozwoliła, by oboje spadali w otchłań rozkoszy. Było im tak dobrze, że aż wesoło. Śmiali się więc jak dzieci, zupełnie odprężeni. Potem jednak Matt, wyciągnięty na poduszkach, nie mógł się opędzić od niepokojących myśli. Co będzie jutro? - Może lepiej od razu wynajmijmy drugą nianię - za proponował. Shayla uniosła się na łokciu i spojrzała na niego. - Nie - powiedziała delikatnie, gładząc go po piersi, - Nie ma potrzeby. - Co masz na myśli, mówiąc „nie ma potrzeby"? Potrząsnęła stanowczo głową. - To nie w porządku, Matt. Musisz najpierw sam po znać dzieci, nim wynajmiesz kogoś do opieki nad nimi. To są twoje dzieci. Albo chcesz je „dzierżawić", albo je napra-

87

R

S

wdę kochasz. One wszystko czują. A ty powinieneś się tego nauczyć... Miała rację, wiedział o tym, a jednak nie mógł się powstrzymać, by jej nie przerwać. - W porządku, więc wezmę sobie w pracy tydzień wolnego - oświadczył. - No widzisz. - Uśmiechnęła się najładniej, jak umiała. To wystarczyło, by pochylił się nad nią i znów zaczął całować. - Pod warunkiem, że ty tutaj zostaniesz- mruczał między jednym a drugim namiętnym pocałunkiem. - A podobno nie mnie ci potrzeba - drażniła go. - Ale opiekunki do dzieci. - Jasne, że dzieci będą miały opiekunkę- powiedział, gładząc jej nagie plecy. - Ale ja potrzebuję ciebie. Westchnęła uszczęśliwiona, zapadając się w kuszące ciepło jego objęć. Żaden mężczyzna nigdy nie dał jej tego, co jemu przychodziło z taką łatwością. Jego dotknięcie miało magiczną moc. Wiedziała, że to nie będzie trwało wiecznie, ale teraz tylko to było ważne...

88

Rozdział 8

R

S

Kilka następnych dni wypełniła opieka nad dziećmi. Początkowo Matt próbował kontaktować się z biurem, ale prędko porzucił tę myśl. Nie było na to czasu. Nie było nawet chwili, by o tym pomyśleć. Dzieci zajmowały każdą myśl i dyktowały każde działanie. Opiekunka była już zdrowa następnego ranka i przejęła część obowiązków. Shayla i Matt nie potrafili się jednak wyłączyć ani na moment, tak byli przejęci każdym dziecięcym problemem. Matt prędko przypomniał sobie zabawę „Idzie rak nieborak" i „Tu sroczka kaszkę warzyła", ale przewijania dzieci nie chciał się nauczyć. Udawał, że nic nie kojarzy - lewa strona myliła mu się z prawą, tył z przodem. - Ty po prostu nie chcesz tego robić, dlatego grasz niedołęgę - oskarżała go Shayla pół żartem, pół serio. Dobry był natomiast we wszelkich sztuczkach, na przykład w podrzucaniu chłopców w górę. Robił to tak, że malcy wciąż błagali o więcej, wyciągając do niego rączki i pie-

89

R

S

jąc z zachwytu. Bawił się z nimi w chowanego, powodując u chłopców prawdziwe kaskady śmiechu, i obnosił ich na ramionach po okolicy, pokazując strumień, wzgórza i sarny wśród drzew. Shayla patrzyła na niego i jej miłość rosła, z chwili na chwilę granicząc z bólem. Kochała go i nie było dla niej ratunku. Również do dzieci przywiązywała się coraz bardziej. I to też zaczynało być bolesne. Trudno jednak, by robiła sobie z tego powodu wyrzuty lub próbowała cokolwiek wstrzymać lub cofnąć. Opiekunka była dla nich wybawieniem. Pracowała przedtem dla Remy'ego i jego żony i bardzo była oddana ich dzieciom. Teraz zaś stała się pomostem między przeszłością a teraźniejszością. Przywiozła ze sobą wielki album pełen fotografii i zapisków o bliźniakach oraz ich rodzicach, co mogło stać się prawdziwą kopalnią wiadomości dla chłopców, gdy podrosną i zaczną zadawać pytania. - Nina Castillo, która była najlepszą przyjaciółką Remy'ego i jego żony, Marty, zebrała po ich śmierci mnóstwo opowieści i anegdot na ich temat od różnych wspólnych znajomych - relacjonowała Lola Shayli, pokazując album. - Zapisała to wszystko od razu z myślą o chłopcach. - Jakie to miłe - odrzekła Shayla, a łzy zaszkliły się jej w oczach, bo nagle odczuła smutek związany z sieroctwem tych dzieci. Teraz zdawały się nie wiedzieć o utracie rodziców, ale przecież były to tylko pozory. Kiedyś zatęsknią mocno za ojcem i matką, a wtedy może fotografie i wspomnienia ukoją ich ból.

90

R

S

Chociaż wszystko działo się tak szybko, Shayla zauważyła, że Matt z trudem przystosowuje się do nowego stylu życia. Starał się bardzo, to było widać. Bawił się z bliźniakami, rozmawiał z nimi, karmił je, troszczył się o nie, ale była pewna granica, której nie mógł przekroczyć. Od czasu do czasu widziała w jego oczach niepokojące cienie. Jakieś rozczarowanie? A może wręcz niechęć? - To po prostu nie jest to, czego oczekiwałem - mówił jej, gdy tracąc opanowanie, pytała go, co mu przeszkadza. - Ktoś inny może łatwiej dałby sobie z tym radę. Te dzieci... są takie oporne, jakby były przeciwko mnie. - Ależ one cię kochają! - protestowała. - Czyżby? - Jego spojrzenie było nieprzejednane. Skąd to wiesz? Chwilami traciła serce. A więc wszystko na nic? Zastanawiała się, do jakiego stopnia żyje złudzeniami. W jej marzeniach Matt był człowiekiem rodzinnym, prawie Ojcem Roku, pragnącym na dodatek, by ona dołączyła do tej małej rodziny. Ale to tylko marzenia w jej głowie. Słyszała to w jego głosie, widziała w oczach. Jeśli rzeczy pójdą dalej tym torem, to Matt może w istocie zacząć oglądać się za tymi broszurami o adopcji. No tak, ale czyż to nie ona sama podsuwała je mu nie tak dawno? Nie. O Boże, nie. Teraz już nie. Było mu tak do twarzy w otoczeniu dzieci... Dlaczego się opierał? Co czyniło go tak niespokojnym?

91

R

S

Z drugiej strony nie była pewna, czy mogłaby teraz po prostu zostawić chłopców Mattowi. To był osobny problem. Przyzwyczaiła się do dzieci tak bardzo, jakby były jej własne, i nie wyobrażała sobie innej codzienności. Chłopcy wołali ją, gdy byli głodni, tulili się do niej, gdy chciało im się spać, i uciekali do niej, gdy zbliżał się ktoś obcy. A ona przyjmowała to wszystko z otwartym sercem. A Matt? Ciągle miał wątpliwości i dzieci to czuły. Często unikał kontaktu z nimi, wolał zbadać, dlaczego wózek nie toczy się tak gładko albo czemu mikser upłynnia warzywa zamiast je ucierać. Same zaś dzieci wciąż pozostawały problemem do przezwyciężenia. Nie umiał pokochać ich naprawdę mocno. Ale dlaczego tak się działo, skoro ją kochał szczerze, a więc potrafił odczuwać miłość? Jego dotknięcia, przypadkowe spojrzenia, uśmiechy, słowa - wszystko to dowodziło, że uczucie między nimi rosło. Mimo to coś jednak było nie tak. Któregoś dnia Shayla przygotowała jedzenie i wybrali się z dziećmi na piknik na wzgórza za domem. Usadowili się w słońcu i przyglądali zabawom chłopców. W pewnej chwili nadciągnęły chmury i rozległ się grzmot, a wtedy chłopcy rzucili się w stronę Matta, krzycząc i wtulając się w jego szeroką pierś. Przez chwilę wyglądał na zachwyconego. Shayla powstrzymała oddech z radości. Nadzieja obudziła się na nowo w jej sercu. Może jutro...? Każdy dzień będzie go zbliżał do dzieci.

92

R

S

Nie było jednak lepiej. Wcale nie było lepiej. Po południu następnego dnia Shayla spostrzegła, że kredens jest pusty, i postanowiła kupić coś do jedzenia. Niania miała właśnie wychodzić. - Zostawiam was samych na gospodarstwie - powiedziała do Matta. - Lola wychodzi. Dasz sobie radę? - Jasne - powiedział pewny swego. - To i owo potrafię już zrobić przy tych szkrabach. Przez chwilę zawahała się, pełna obaw i wątpliwości, lecz zaraz uspokoiła się i odjechała. W końcu, czy w ciągu jednej godziny może się stać coś złego? Okazało się, że niestety tak. Początkowo wszystko szło dobrze. Matt bawił się z chłopcami, sadzając ich naprzeciw siebie i tocząc w ich stronę piłeczki. David śmiał się na całe gardło, a Devon nauczył się nawet odrzucać piłkę, choć nie umiał trafić w żaden cel. Kiedy malcy się zmęczyli, Matt pozostawił ich na podłodze pośród klocków, a sam zajął się sprawdzaniem nowych rachunków. W pewnym momencie, gdy machinalnie spojrzał w okno, z przerażeniem ujrzał Devona szybko oddalającego się przez pagórek w stronę strumyka. David wciąż ustawiał klocki, tymczasem jego braciszek znikał właśnie z pola widzenia. Matt zaklął i rzucił się w pogoń za przedsiębiorczym dzieciakiem. Wiał wiatr i było dość zimno. Matt wbiegł na szczyt pagórka, ale nigdzie nie widział Devona. Zapewne zakryły go już drzewa. Pobiegł jeszcze szybciej, a serce

93

R

S

waliło mu jak młotem. Wizja blond główki znikającej pod wodą w strumieniu była przerażająca. Gdy wbiegł pomiędzy drzewa z osłonecznionego stoku, przez chwilę nic nie widział. - Devon! - zawołał. Strumień szemrał. Czy porwał go prąd? - Devon! - wołał Matt, biegając bezradnie wzdłuż brzegu. Nagle usłyszał w pobliżu wesoły śmiech. Między skałkami błysnęła jasna główka. Matt zamknął oczy, łapiąc się za serce. A więc nic się nie stało. Pokonując dystans w paru krokach, schwytał malca w pół i trzymał go mocno, całując w policzki. Potem spojrzał na niego srogo. - Nigdy więcej nie uciekaj, Devon! - rozkazał. - Niech ci to nawet nie przychodzi do głowy. Mała bródka zaczęła drżeć, a oczka napełniły się łzami. Matt jęknął i poczuł się nieswojo. Coś było nie w porządku z jego uczuciami. Może... Nie chciał pozwolić, aby ta myśl wydobyła się na powierzchnię. Długo jednak drążyła jego duszę i teraz musiał wreszcie odpowiedzieć sobie szczerze na pewne zasadnicze pytanie. Może jednak wcale nie chciał być ojcem? Nie, nie... Chciał kochać tych malców, ale coś mu w tym wyraźnie przeszkadzało. Zaniósł Devona do domu. W salonie znalazł porzucone klocki i oczywiście ani śladu Davida! Teraz z kolei ten łobuz zniknął.

94

R

S

Zanim zdążył się przestraszyć, usłyszał pisk radości dochodzący z kuchni. Podążył tam natychmiast z Devonem na ręku. Drzwi wahadłowe uchyliły się i ukazał się David obsypany od stóp do głów mąką. Malec siedział pośrodku obłoczka, który wzbijał pulchnymi rączkami. Jego buzia była białą maską, w której błyszczały tylko szparki oczu. Matt zatrzymał się oszołomiony, a wtedy Devon wyślizgnął się z jego objęć i dołączył do brata. Matt stał i patrzył chwilę na nich, ciężko dysząc. Tego już było za wiele. Naprawdę nie wiedział, czy chce się dalej z nimi szarpać. - Muszę wracać do pracy - oznajmił Shayli, gdy wróci ła i zajęła się bliźniakami, myjąc ich i układając do snu. -Oszaleję tutaj! Pokiwała głową. Sposób, w jaki rozwijały się wypadki, nie był dla niej zaskoczeniem. - A co z dziećmi? - spytała delikatnie, nie patrząc na niego. Zawahał się, a ona obróciła się ku niemu i spojrzała mu prosto w oczy. - Jest wiele małżeństw, które pragnęły by adoptować tak piękne dzieci... Cień bólu przemknął mu przez, twarz. - Nie - powiedział szybko. - Tego nie umiałbym zro bić. - Spróbował uchwycić jej spojrzenie, lecz teraz to się nie udawało. - Nadszedł jednak czas, by wynająć nianię - powiedział. - Pomożesz mi w tym, prawda? Pokiwała głową. - Oczywiście. I pozostanę z dziećmi, dopóki nie przyzwyczają się do niej.

95

R

S

Zmarszczył czoło. - No tak. Ale potrzebowałbym cię też w biurze. - Prze sunął nerwowo ręką po włosach. Do licha. Potrzebował jej wszędzie. Był w nie lada rozterce. Shayla uśmiechnęła się smutno i pokręciła głową. - Nie wrócę już do biura. Nie byłoby to mądre. Nie teraz. Miała rację i on o tym wiedział. Był teraz tak wściekły, że miał ochotę coś rozbić. Odwrócił się gwałtownie i wyszedł, zmierzając w stronę strumienia. Krążył nad wodą przez dłuższy czas z prawdziwą pustką w głowie. W poniedziałek rano wsiadł do samochodu i pojechał do biura, a ona patrzyła w ślad za nim. Nie to, że jechał do miasta, napełniało ją melancholią. Ostatecznie większość ojców jedzie rano do pracy, jest to rzecz zwykła. W tym wypadku liczyły się jednak symbole. Matt wsiadł do samochodu i pojechał, uciekając od dzieci. Oznaczało to koniec pewnych złudzeń i to właśnie napełniało Shaylę żalem. W ciągu tygodnia Matt powrócił do swoich dawnych obowiązków. Czuł, jak prąd zanosi go dalej i dalej od tego, co działo się w domu. Wyjeżdżał do miasta wcześnie, wracał zaś późno. Jego związek z Shaylą wyraźnie się rozluźnił. Czuł się jak w labiryncie - bez względu na to, którą drogę się wybierze, człowiek zawsze oddala się od upragnionego celu. Shayla na przekór wszystkiemu odkładała wynajęcie

96

R

S

opiekunki do dzieci. Malcy nie byli jeszcze jej zdaniem do tego przygotowani. A ona też nie mogła znieść myśli o rozstaniu z nimi. Wiedziała jednak, że kiedyś musi do tego dojść. - Pewna jesteś, że nie chcesz wrócić do biura? - zapytał ją Matt pewnego wieczora. - To miejsce zamieniło się bez ciebie w istne piekło! - Pogładził ją po policzku. - Będę cię znów nazywał panną Conners... Upniesz sobie włosy jak poprzednio i wrócisz do dawnego sposobu bycia, chcesz? Wtuliła się w jego pierś i pocałowała go czule. - Nie - rzekła stanowczo. - To wszystko na nic i ty dobrze o tym wiesz. Poza tym, choć nie wiedziała, jak o tym poinformować Matta, zmieniły się już jej zainteresowania. Czytała teraz dużo o dzieciach, o ich karmieniu, o gimnastyce dla niemowląt. Zajmowała się wychowaniem malców i czuła się z tym naprawdę dobrze. Widać w moim życiu nadeszła taka pora - mówiła sobie. W dwa tygodnie od powrotu Matta do pracy zadzwoniła wreszcie do agencji w sprawie opiekunki do dzieci. - Mamy dzisiaj trzy kandydatki - oświadczyła następnego poranka. - Czy masz jakieś żądania, o których powinnam wiedzieć? Podniósł głowę i ujrzał cienie w jej oczach. Zmarszczył czoło i popatrzył na nią jeszcze raz. - Nie - odrzekł. - Ty podejmujesz decyzje. Znasz się przecież na tym lepiej niż ja.

97

R

S

Uwaga ta wprawiła ją w nowe przygnębienie. Gdy machała mu ręką na pożegnanie, zdała sobie sprawę, że chmury gromadzą się nad ich związkiem. Matt był w złym nastroju, jadąc przez most Golden Gate. Nie spodziewał się niczego miłego tego dnia. Same nudne spotkania... Jeden telefon na Wschodnie Wybrzeże. Potem lunch z pracownikiem działu finansów jego firmy. Myśl o pracy nudziła go. Było to uczucie nowe w jego życiu. Po raz pierwszy nudziła go praca, którą kiedyś' tak przecież lubił... Wiedział, że dzieje się tak częściowo z powodu braku Shayli w biurze. Nigdy jeszcze nie czuł się tak zależny od swego pracownika. Krótko mówiąc - oszalał na punkcie Shayli, czuł to. Zatrzymał się przed wjazdem do podziemnego garażu. Ociekał potem, bo dzień był gorący, a on zapomniał włączyć klimatyzację. Sięgnął do kieszeni po chusteczkę. Zdziwił się, ponieważ to, co wyjął, było śliniaczkiem haftowanym w misie, a nie chustką. - Skąd to, u licha? - mruknął, śmiejąc się półgłosem. Ocierał czoło i spróbował wyobrazić sobie, co by było, gdyby wyciągnął ten śliniaczek na przykład na posiedzeniu zarządu. Miałby się wtedy z pyszna. Znów spojrzał na szmatkę, przycisnął ją sobie do twarzy i wdychał świeżą woń dziecka. Czyje to było - Devona czy Davida? Nie mógł dociec i na chwilę obraz obu twarzyczek mignął mu w pamięci. To były jego dzieci, część jego życia!

98

R

S

Czuł ucisk w gardle. Po chwili to coś, co ściskało ze wzruszenia jego krtań, poluzowało i sprawiło, że zaczął głęboko oddychać. Cóż to było? Miłość? Tak! Matt kochał tych malców! Chwilę potem także piękna twarz Shayli zajaśniała mu w wyobraźni. Ją również kochał. Cóż więc się z nim działo, czemu ryzykował utratę miłych istot? Dlaczego oddalał się od nich? Ktoś trąbił za nim, lecz on nie zwracał na to uwagi. Ludzie, których kochał, byli w domu. A on był tutaj, ścigając - no właśnie, cóż takiego? Nie fortunę, bo tę już miał, interesy szły gładko. Przedsiębiorstwo na dobrą sprawę nie potrzebowało go. A on tkwił w mieście zamiast być w swoim gnieździe, przy tych, którzy na niego liczyli. Czy naprawdę oszalał? Tak, był szalony. Lecz nadszedł czas, by położyć temu kres! Ignorując klakson, włączył wsteczny bieg. Jak w transie zaczął się wycofywać z garażu i skierował auto na drogę prowadzącą do domu. Tam było jego miejsce, wśród swoich, tam naprawdę chciał być. Czemu zwlekał tak długo? Przecież czekały na niego dzieci. Potrzebował ich. I potrzebował Shayli. Zamierzał mieć to, czego potrzebował! Osiągać to, co sobie zamierzył. Był to jego zwykły sposób postępowania. Shayla wyprowadzała właśnie bliźniaki na trawę, gdy samochód Matta zatrzymał się na podjeździe.

99

R

S

- Zapomniałeś czegoś? - zapytała. - Zapomniałem - odrzekł, idąc w jej stronę. - Ciebie zapomniałem! - Uniósł Shaylę w górę i szybko obrócił, tak że zafurczała jej sukienka. Zaśmiała się, a gdy on wycisnął na jej ustach gorący pocałunek, oddała mu go. - Siedziałem właśnie w samochodzie - opowiadał gdy stało się dla mnie jasne, że moje miejsce jest tylko przy tobie. I wróciłem! Nim zdążyła mu odpowiedzieć, chłopcy dostrzegli obecność Matta i rzucili się w jego stronę z głośnym krzykiem. - Cześć, chłopaki! -pozdrowił ich, patrząc, jak czepiają się jego nogawek. - Ta-ta - zakwilił łagodnie Devon, patrząc w górę. -Tata! Matt osłupiał. Pytająco spojrzał na Shaylę. - Czy on właśnie powiedział...? Pokiwała uszczęśliwiona głową. Coś jej podszepnęło, że tutaj właśnie tkwi klucz do rozwiązania całej sprawy. - Tak, właśnie to powiedział. - Uśmiechnęła się. - Po wiedział do ciebie „tata". Chłopcy są nad wiek rozwinięci! Spostrzeżenie to wydało mu się - nie wiedzieć czemu - głęboko trafne. - Oczywiście, że tak. To przecież moi chłopcy! - wpadł w chełpliwy ton. Jej serce napełniło się radością. Ze wzruszenia zaczęło ją dławić w gardle. Czy to wszystko dzieje się naprawdę, czy tylko w jej wyobraźni?

100

R

S

Malcy pobiegli się bawić, a Matt chytrze spojrzał na Shaylę. - Chciałabyś mieć te dzieci, co? - Objął ją serdecznie i obrócił ku sobie. - Zastanów się. Spojrzała na niego, niezbyt pewna, o czym mówi. - Nad czym mam się zastanowić? - Chcesz je mieć! Chciałaś od samego początku, wiem. - Pocałował ją mocno, odsunął się trochę i powiedział, wpatrując się w nią: - Jest tylko jeden sposób, byś zyskała to, czego pragniesz. Patrzyła mu w oczy zmieszana. - O czym ty mówisz, Matt? - O tym, jak możesz mieć te dwa cuda! Otóż jedynie poślubiając mnie. Shayla poczuła, że kręci jej się w głowie. Wydawało jej się, że niebo jest tam gdzie trawa i na odwrót. Ale oprzytomniała, odchyliła się w jego ramionach i potrząsając głową, powiedziała z wolna: - Ach tak, a więc chcesz mieć za darmo niańkę do dzieci? - No nie - odrzekł, wyciskając pocałunek na jej szyi i zaraz drugi za uchem. - Po prostu pragnę kobiety takiej jak ty u mego boku. W ten sposób dzieci będą miały najlepszą z możliwych matek, a ja najlepszą z wszystkich kochanek. - Jak śmiesz - ostrzegła, kładąc mu dłoń na ustach. - Czemu nie? - powiedział, unosząc brwi. - To przecież prawda. A kochanie się jest bardzo ważne dla dobrej

101

R

S

atmosfery w małżeństwie! - Uśmiechnął się szelmowsko. - Dlatego będziemy je często praktykować. - I będzie nam wspaniale? - śmiała się Shayla. - Już jest wspaniale. - Zmierzwił jej włosy. - Wszystko się uda, jeśli powiesz „tak". - No więc tak. - Tak, wyjdziesz za mnie? - Tak, wyjdę za ciebie. Jego czuły pocałunek przypieczętował udany interes. A już po chwili dał się słyszeć tupot biegnących chłopców. Odwracając się, zobaczyli Davida i Devona, sunących ku nim na małych, grubiutkich nóżkach. - Ta-ta! - piszczał Devon. - Ta-ta! - wtórował mu David. - Ta-ta, ta-ta - wołały dzieci unisono. Malt spoglądał na Shaylę, a z twarzy biło mu niezwykłe światło. - Oni naprawdę mówią „tata"? - pytał wciąż pod wrażeniem tego, co usłyszał. - Nie mogę uwierzyć, ale i nie mogę nie wierzyć. Kiwała głową, a jej oczy napełniły się łzami. - Oczywiście, że mówią... Uczyłam ich tego od wielu dni - szepnęła do siebie. Patrzyła, jak Mart schyla się i podnosi chłopców do góry, a potem huśta ich w ramionach. Zaśmiewali się radośnie. Potem zamknęła oczy, bo uczucie radości zaczęło wzbierać w niej jak fala, a ona pozwoliła sobie zatonąć w marzeniu, które właśnie teraz zaczęło się urzeczywistniać.

102

R

S

Kto się boi dziecka? Gdzie się podział strach przed tym, że jego pojawienie się będzie katastrofą? Okazało się, że tych dwóch małych chłopców wniosło w ich życie nie tylko obowiązki, znużenie i stresy, ale przede wszystkim szczęście. Wielkie szczęście.

103