1.Ostatni skok - Carter Ally

CARTER ALLY OSTATNI SKOK

Kiedy Katarina miała trzy lata, rodzice zabrali ją do Luwru… na rekonesans. W siódme urodziny pojechała z wujkiem do Austrii… wykraść klejnoty koronne. Kiedy skończyła piętnaście lat zaplanowała swój własny przekręt i podstępem zdobyła miejsce w najlepszej szkole z internatem. Teraz jest zdecydowana porzucić rodzinny biznes. Ale żeby się wycofać, musi przeprowadzić ostatni skok – największy w mocno podejrzanej historii jej rodziny...

ROZDZIAŁ 1 Nikt do końca nie wiedział, kiedy zaczęły się kłopoty w Colgan. Niektórzy członkowie stowarzyszenia absolwentów zwalali to na decyzję o przyjmowaniu dziewcząt. Inni obwiniali nowomodne liberalne poglądy i powszechną utratę szacunku do starszych na całym świecie. Jednak bez względu na teorie nikt nie mógł zaprzeczyć, że ostatnio życie w Colgan się zmieniło. Och, oczywiście teren szkoły był nadal perfekcyjnie wypielęgnowany. Trzy czwarte uczniów ostatniej klasy zostało już wstępnie przyjętych do Ligi Bluszczowej. Zdjęcia prezydentów, senatorów i dyrektorów nadal wisiały na ciemnej boazerii w korytarzu przed gabinetem dyrektora. Dawniej jednak nikt nie zrezygnowałby z nauki w Colgan dzień przed rozpoczęciem szkoły i nie zmuszał administracji, by stawała na głowie, zapełniając puste miejsce. Kiedyś na każde wolne miejsce czekała kilometrowa kolejka, ale w tym roku z jakiegoś powodu tylko jedna osoba chciała się zapisać w tak późnym terminie. Przede wszystkim jednak kiedyś w Colgan honor naprawdę coś znaczył, szanowano szkolną własność, poważano nauczycieli - wymuskane porsche speedster rocznik 58 dyrektora nigdy nie znalazłoby się w niezwykle ciepły

listopadowy wieczór na szczycie fontanny na głównym placu, a woda nie tryskałaby mu z reflektorów. Kiedyś sprawczyni - ta sama, której ledwie kilka miesięcy wcześniej udało się wskoczyć na zwolnione w ostatniej chwili miejsce - miałaby dość przyzwoitości, by przyznać, co zrobiła, i bez szemrania opuścić szkołę. Niestety te czasy, podobnie jak czas samochodu dyrektora, dobiegły końca. Dwa dni po aferze porschegate, jak zaczęli nazywać ją uczniowie, ta dziewczyna miała czelność siedzieć na korytarzu w budynku administracji, pod obstrzałem czarno-białych spojrzeń trzech senatorów, dwóch prezydentów i sędziów Sądu Najwyższego, z wysoko podniesioną głową, jakby nie zrobiła nic złego. Tego dnia na korytarzu kręciło się więcej uczniów niż zwykle; specjalnie tędy przechodzili, żeby zerknąć na dziewczynę i poszeptać między sobą po kryjomu. „To ona", „To ta, co wam mówiłem", „Jak myślicie, jak to zrobiła?" Każdego innego ucznia może by to wkurzyło, ale od chwili kiedy Katarina Bishop postawiła nogę w Colgan, stała się pewnego rodzaju zagadką. Niektórzy mówili, że przyjęli ją w ostatniej chwili, bo była córką bajecznie bogatego biznesmena z Europy, który dokonał bardzo hojnej darowizny. Inni patrzyli na jej idealną figurę i królewską wyniosłość, z upodobaniem wypowiadali jej imię i dochodzili do wniosku, że jest z rodziny carskiej - należy do ostatnich potomków Romanowów. Niektórzy nazywali ją bohaterką; inni dziwadłem. Każdy słyszał co innego, ale nikt nie znał prawdy - że Kat od dziecka podróżowała po całej Europie, ale nie była następczynią tronu. Że naprawdę miała jajko Faberge, ale nie należała do Romanowów. Kat sama mogłaby dodać do tej listy tysiące innych historyjek, ale siedziała cicho, wiedząc, że w jedno na pewno nikt jej nie uwierzy - w prawdę.

- Katarino! - zawołała sekretarka dyrektora. - Rada cię prosi. Kat wstała spokojnie, ale kiedy była pięć metrów od otwartych drzwi gabinetu dyrektora, usłyszała, że jej buty skrzypią, i poczuła mrowienie w dłoniach. Poczuła, jakby każdy jej nerw się napiął, bo uświadomiła sobie, że w ciągu ostatnich trzech miesięcy jakimś cudem stała się kimś, kto nosi skrzypiące buty. I czy jej się to podoba, czy nie, oni będą słyszeć, że idzie. Kat przywykła do tego, że patrząc na pokój, widzi każdy jego kąt, ale nigdy dotąd nie była w takim jak ten. Chociaż korytarz na zewnątrz był długi i prosty, sala miała okrągły kształt. Kat otaczało ciemne drewno; z niskiego sufitu zwieszały się przygaszone lampy. Jakby była w jaskini z jednym wąskim, wysokim oknem, przez które przedostawał się cienki promyk słońca. Nagle zorientowała się, że wyciąga rękę, jakby chciała go pogładzić. Wtedy ktoś odchrząknął, jakiś ołówek potoczył się po biurku, a buty Kat znów zaskrzypiały, przywołując ją do rzeczywistości. - Proszę usiąść. Głos dobiegał z końca sali i Kat nie wiedziała, kto to powiedział. Nie znała tego głosu ani twarzy, które miała przed sobą: dwanaście po prawej było gładkich i świeżych - uczniowie, tacy jak ona (na tyle, na ile jakikolwiek uczeń Colgan mógł być taki jak ona). Dwanaście osób po lewej miało trochę bardziej przerzedzone włosy lub trochę mocniejszy makijaż. Ale bez względu na wiek, wszyscy członkowie Rady Honorowej Liceum Colgan mieli identyczne czarne togi i obojętne miny, kiedy patrzyli, jak Kat podchodzi na środek okrągłej sali. - Proszę usiąść, panno Bishop - powiedział dyrektor Franklin siedzący w pierwszym rzędzie. W ciemnym stroju

wyglądał wyjątkowo blado. Miał zbyt pucułowate policzki i za dużo żelu na włosach. Typ faceta, który pewnie chciałby być szybki i wysportowany jak jego samochód, pomyślała Kat. Mimo wszystko uśmiechnęła się leciutko, bo wyobraziła sobie dyrektora wciśniętego na czubek fontanny i tryskającego wodą. Usiadła, a starszy chłopak obok dyrektora wstał i obwieścił: - Rozpoczynamy obrady Rady Honorowej Liceum Col-gan. - Jego głos poniósł się po całej sali. Każdy, kto zechce przemówić, zostanie wysłuchany. Każdy, kto pragnie podążać za światłem, przejrzy na oczy. Każdy, kto szuka sprawiedliwości, znajdzie prawdę. Honor za jednego - zakończył, ale zanim do Kat dotarło to, co właśnie usłyszała, dwadzieścia cztery głosy odezwały się chórem: - Honor za wszystkich. Chłopak usiadł i zaczął kartkować starą księgę w skórzanej oprawie, aż dyrektor musiał go szturchnąć. - Jasonie... - Ach, tak. - Jason podniósł ciężką księgę. - Rada Honorowa Liceum Colgan rozpatruje sprawę Katariny Bishop, drugoklasistki. Komisja wysłucha zeznania, że dnia dziesiątego listopada panna Bishop rozmyślnie... ehm... ukradła cudzą własność. - Jason uważnie dobierał słowa, a dziewczyna w drugim rzędzie stłumiła śmiech. - Popełniając ten czyn o drugiej nad ranem, naruszyła jednocześnie obowiązujące w szkole zasady ciszy nocnej. I rozmyślnie zniszczyła szkolne mienie. - Jason opuścił księgę i zrobił pauzę. Trochę bardziej dramatyczną niż potrzeba, pomyślała Kat. W końcu dodał: Zgodnie z kodeksem honorowym Liceum Colgan zarzuty takie karane są wydaleniem ze szkoły. Czy rozumie pani stawiane jej zarzuty? Kat potrzebowała chwili, żeby się upewnić, że rada naprawdę oczekuje od niej odpowiedzi, zanim stwierdziła:

- To nie ja. - Zarzuty. - Dyrektor Franklin wychylił się do przodu. - Pytanie, panno Bishop, brzmiało, czy rozumie pani zarzuty. - Rozumiem. - Kat poczuła, że jej serce zmienia rytm. -Tylko że się z nimi nie zgadzam. - Ja... - odezwał się znów dyrektor, ale kobieta po prawej dotknęła lekko jego ramienia. Uśmiechnęła się do Kat i powiedziała: - Panie dyrektorze, zdaje mi się, że w takich sytuacjach mamy zwyczaj brać pod uwagę akta ucznia. Być może powinniśmy zacząć od analizy akt panny Bishop? - Och. - Dyrektor najwyraźniej nieco się zapowietrzył. - Ma pani rację, pani Connors, ale ponieważ panna Bishop jest z nami zaledwie od kilku miesięcy, nie ma żadnych akt. - Ale to na pewno nie pierwsza szkoła, do której uczęszczała młoda dama? - spytała pani Connors, a Kat stłumiła nerwowy śmieszek. - No tak - niechętnie przyznał dyrektor. - Oczywiście. Próbowaliśmy się skontaktować z poprzednimi szkołami, ale w Trinity wybuchł pożar, który zniszczył cały dział rekrutacji i większość dokumentów. Natomiast w Instytucie Berna w zeszłe wakacje padł system komputerowy, więc było nam dość trudno znaleźć... cokolwiek. Spojrzał na Kat tak, jakby wszędzie, dokąd szła, siała spustoszenie. Natomiast pani Connors była najwyraźniej pod wrażeniem. - To jedne z najlepszych szkół w Europie. - Tak, proszę pani. Mój ojciec... dużo pracuje w Europie. - Czym się zajmują twoi rodzice? Kat zaczęła szukać dziewczyny w drugim rzędzie, która to powiedziała, i już miała zapytać, dlaczego właściwie

zawód jej rodziców ma znaczenie. Ale nagle przypomniała sobie, że Colgan było takim miejscem, w którym to, kim byli i co robili rodzice, najwyraźniej miało znaczenie. - Moja mama zmarła, kiedy miałam sześć lat. Kilka osób westchnęło lekko, ale dyrektor Franklin nie odpuszczał: - A pani ojciec? - Nie zamierzał dopuścić, żeby śmierć matki zapewniła Kat współczucie i głosy poparcia. - Czym się zajmuje? - Sztuką - powiedziała Kat krótko i ostrożnie. - Zajmuje się wieloma rzeczami, ale specjalizuje się w sztuce. Kierownik wydziału sztuk pięknych podniósł głowę. - Kolekcjonerstwem? - spytał. Kat znów musiała pohamować uśmiech. - Raczej... dystrybucją. - Choć to niezwykle interesujące - przerwał pan Franklin - to jednak nie ma żadnego związku z... rozpatrywaną sprawą. - Kat mogłaby przysiąc, że omal nie powiedział: „z moim kabrioletem". Wszyscy milczeli. W sali poruszał się tylko kurz, tańczący w wąskim promieniu światła. W końcu pan Franklin nachylił się i zmrużył oczy - Kat widywała mniej skupione wiązki laserowe - a potem warknął: - Panno Bishop, gdzie pani była w nocy dziesiątego listopada? - W swoim pokoju. Uczyłam się. - W piątkową noc? Uczyła się pani? - Dyrektor rozejrzał się wśród kolegów, jakby to było najbardziej oburzające kłamstwo, na jakie zdobył się jakikolwiek uczeń Colgan. - Cóż, to wyjątkowo wymagająca szkoła. Muszę się uczyć. - I nie widziała pani nikogo? - spytał Jason. - Nie, ja...

- Och, ale ktoś widział panią, prawda, panno Bishop? -Głos pana Franklina był zimny i ostry. - Teren szkoły jest monitorowany. A może pani o tym nie wiedziała? - zapytał i zachichotał. Ale oczywiście Kat wiedziała o kamerach. Podejrzewała, że wie więcej o zabezpieczeniach w Colgan niż sam dyrektor, ale to chyba nie była najwłaściwsza pora, żeby mu o tym mówić. Zbyt wielu świadków. Za wysoka stawka. A poza tym dyrektor już uśmiechał się triumfująco i przygaszą! światła pilotem. Kat odwróciła się na krześle i zobaczyła, że fragment okrągłej ściany odsuwa się i odsłania duży telewizor. - Ta młoda dama zdumiewająco panią przypomina, nie sądzi pani, panno Bishop? - Kat na ziarnistym czarno-białym nagraniu rozpoznała plac, ale nie osobę, która przecinała go biegiem w czarnej bluzie z kapturem. - To nie ja. - Ale drzwi internatu zostały otwarte tylko raz tej nocy, o drugiej dwadzieścia siedem, przy użyciu identyfikatora uczniowskiego. Tego identyfikatora. - Kat wszystko przewróciło się w żołądku, kiedy na ekranie pojawiło się najgorsze zdjęcie, jakie kiedykolwiek jej zrobiono. - To pani identyfikator, prawda, panno Bishop? - Tak, ale... - A to - pan Franklin sięgnął pod siedzenie - znaleziono wśród pani rzeczy. - Spersonalizowana tablica rejestracyjna „colgan-1" jakby zaświeciła, kiedy uniósł ją nad głową. Kat miała wrażenie, że z ciemnej sali uszło całe powietrze, a ją ogarnęło dziwne uczucie. Ostatecznie z oskarżeniami jakoś sobie poradzi, ale niesłuszne oskarżenia to dla niej zupełna nowość. - Katarino? - spytała pani Connors, jakby błagała ją, żeby udowodniła, że nie mają racji.

- Wiem, że to wszystko wygląda bardzo przekonująco - powiedziała Kat, a jej umysł pracował na najwyższych obrotach. - Ale może to zbyt przekonujące? No bo czy naprawdę używałabym własnego identyfikatora, gdybym to była ja? - A więc skoro mamy dowody, że to zrobiłaś, wskazują one tak naprawdę, że tego nie zrobiłaś? Nawet pani Connors była sceptyczna. - No bo - wyjaśniła Kat - nie jestem głupia. Dyrektor się roześmiał. - Świetnie, to jak by pani to zrobiła? - Drwił z niej i podpuszczał, a jednak mimowolnie zaczęła obmyślać odpowiedź: „Za Warren Hall jest skrót - jest bliżej, jest ciemniejszy i nie ma w nim kamer... Żeby otworzyć drzwi, nie potrzeba identyfikatora, wystarczy guma do żucia, żeby wychodząc, zakleić czujnik... Kiedy planuje się taki numer, nie robi się tego w nocy, jeśli następnego ranka personel wstaje dużo wcześniej od uczniów..." Pan Franklin uśmiechał się triumfująco, delektując się jej milczeniem, jakby był strasznie cwany. Ale Kat zdążyła się już przekonać, że ludzie w Col-gan często się mylili - jak wtedy, gdy nauczyciel włoskiego stwierdził, że obcy akcent zawsze ją zdradzi na ulicach Rzymu (chociaż brano ją już za franciszkankę podczas wyjątkowo trudnej roboty w Watykanie). Przypomniała sobie, jak śmiesznie było słuchać, kiedy nauczycielka historii sztuki rozpływała się nad tym, że widziała Monę Lisę (choć Kat wiedziała na sto procent, że oryginał z Luwru został podmieniony na kopię w 1862 roku). Zdążyła się całkiem sporo nauczyć, zanim trafiła do Colgan - jednak wiedziała doskonale, że Colgan nie było miejscem, w którym może się podzielić zdobytą wiedzą.

- Nic nie wiem na temat Trinity ani Berna, ani żadnej z tych waszych europejskich szkół, młoda damo, ale tu, w Colgan przestrzegamy pewnych zasad. - Dyrektor uderzył pięścią w stół. - Szanujemy cudzą własność. Przestrzegamy kodeksu honorowego naszej szkoły i praw obowiązujących w tym kraju. Ale Kat wiedziała już, co to honor. Dorastała wśród własnych zasad. A pierwsza zasada rodziny Katariny Bishop była prosta: nie daj się złapać. - Katarino - odezwała się pani Connor. - Czy masz do powiedzenia coś, co mogłoby nam to wyjaśnić? Mogła powiedzieć: „To nie ja" albo „Musiała zajść jakaś pomyłka". Ale jak na ironię, gdyby to był zwykły przekręt, mogłaby bez problemu wywinąć się kłamstwem. Ale mówić prawdę? W tym nie była dobra. Ktoś podrobił jej identyfikator. Podłożył w jej pokoju tablicę rejestracyjną. Ktoś ubrał się tak samo jak ona i postarał się, żeby zarejestrowała to kamera. Została wrobiona. Ale nie miała odwagi powiedzieć tego na głos: ktokolwiek to zrobił, był naprawdę niezły. W ciągu dwudziestu minut walizki Kat były spakowane. Mogłaby zostać dłużej, żeby się pożegnać, ale nie miała z kim. I tak, po trzech miesiącach w Colgan, zaczęła zadawać sobie pytanie, czy dzień, w którym została wydalona ze szkoły z internatem, nie stanie się przypadkiem najdumniejszym momentem w długiej i barwnej historii jej rodziny. Wyobraziła sobie, jak za kilka lat wszyscy zasiądą przy kuchennym stole wujka Eddiego i będą sobie opowiadać, jak to mała Katarina ukradła cudze życie, po czym porzuciła je, nie zostawiając po sobie ani śladu. No prawie, pomyślała, taszcząc walizki przez niegdyś idealnie przystrzyżony trawnik. Do zniszczonej fontanny

na środku placu prowadziły koleiny: błotnista pamiątka, która bez wątpienia przetrwa aż do wiosny. Za plecami usłyszała śmiech i odwróciła się. Niedaleko stała grupka ósmoklasistów i szeptała między sobą, a jeden z nich odważnie wysunął się naprzód. - Eee... - zaczął i zerknął na kumpli, zbierając się na odwagę. - Zastanawialiśmy się... hm. Jak to zrobiłaś? Przed bogato zdobione bramy wjechała długa limuzyna i zatrzymała się przy krawężniku. Otworzył się bagażnik. Kiedy kierowca przyszedł po jej bagaż, spojrzała na chłopaków, a potem po raz ostatni na Colgan. - To naprawdę świetne pytanie. Rozległo się bicie dzwonów. Uczniowie pospiesznie wracali przez plac na lekcje. Kiedy Kat wsiadała do limuzyny, było jej trochę smutno, przynajmniej na tyle, na ile może być smutno osobie, która traci coś, co tak naprawdę nigdy do niej nie należało. Oparła się i westchnęła. - To chyba koniec. I tak rzeczywiście by było... gdyby jakiś głos nie odpowiedział: - Właściwie to dopiero początek.

ROZDZIAŁ 2 Kat podskoczyła. W przytłumionym świetle nie zauważyła postaci, która siedziała na drugim końcu kanapy i uśmiechała się do niej. - Hale? - spytała, jakby chłopak był jakimś przebierańcem. Ale nagle do głowy przyszło jej zupełnie inne pytanie. - Hale, co ty tu robisz? - Pomyślałem sobie, że może przyda ci się taryfa. - Sekretarka dyrektora zamówiła mi samochód. Wzruszył obojętnie ramionami, ale był rozbawiony. - No i jestem, w łodzi podwodnej. Kiedy limuzyna wyjeżdżała z kolistego podjazdu przed szkołą, Hale odwrócił się i wyjrzał przez okno. Kat patrzyła, jak obserwuje szkołę z niewyraźnym uśmiechem, jakby nie istniało takie miejsce na ziemi, w którym musiałby tak naprawdę być. Kat zastanawiała się czasem, czy tego typu pewności siebie nie zapewniła tylko bardzo wiekowa fortuna. A potem zaczęła rozważać, czy było to coś, co da się ukraść. Hale pomachał, kiedy bramy Colgan zaczęły niknąć w oddali. - Żegnaj, Colgan! - Odwrócił się do niej. - Witaj, Kitty Kat.

- Hale, skąd wiedziałeś, że... Ale Kat nie dokończyła. Nagle nie siedziała już na tylnym siedzeniu limuzyny - ale na twardym krześle i wpatrywała się w czarno-białe nagranie z monitoringu, na którym ktoś w bluzie z kapturem biegnie przez plac. Patrzyła na zdjęcie swojego własnego identyfikatora powiększonego na ekranie telewizora. Widziała, jak pan Franklin unosi nad głową powyginaną tablicę rejestracyjną, żeby wszyscy ją zobaczyli. - Hale - westchnęła Kat. - Auto dyrektora? No wiesz? Czy to dla ciebie nie za bardzo oklepane? - Co mam ci powiedzieć? - Hale wzruszył ramionami. -Jestem dość staromodny. Poza tym klasyka ma swoje uzasadnienie. - Oparł się o okno. - Dobrze cię widzieć, Kat. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Też się cieszę, że cię widzę? Dzięki, że przez ciebie mnie wywalili? Czy to możliwe, że jesteś jeszcze większym ciachem? Chyba się za tobą stęskniłam? Zadowoliła się więc słowami: - Mój tata cię do tego namówił? Hale parsknął krótko i pokręcił głową. - Od Barcelony nie odpowiada na moje telefony. - Nachylił się bliżej i szepnął: - Wydaje mi się, że ciągle jest na mnie wściekły. - Tak, to jest nas już dwoje. - Ej! Wszyscy uznaliśmy, że małpa jest świetnie wytresowana. Kat pokręciła tylko głową. - Hale, wywalili mnie przez ciebie. Wyszczerzył się w uśmiechu i skłonił powoli. - Zawsze do usług. - Rozwaliłeś samochód dyrektora. - To W.W. Hale Czwarty kupił ten samochód Franklinowi, czy może zapomnieli o tym wspomnieć? Jasne, miał

zrekompensować pożar, który W.W. Hale Piąty rzekomo wywołał w ósmej klasie - zanim jeszcze zasugerowali, żeby wszyscy żyjący i przyszli W.W. Hale'owie kształcili się gdzie indziej, co mi pasuje, bo teraz uczę się w Instytucie Knightsbury. - Pierwsze słyszę. - Mój tata dostał tydzień temu pismo, że jestem wzorowym uczniem. - Gratulacje - powiedziała z powątpiewaniem. - No wiesz, jestem jedynym uczniem. - Uśmiechnął się w typowy dla siebie sposób. - Oczywiście minus fikcyjnej szkoły jest taki, że drużynę lacrosse'a mają do kitu. W każdym razie, gdyby w Colgan byli precyzyjni, powiedzieliby, że rozwaliłem swój własny samochód. Kat przyglądała się badawczo W.W. Hale'owi Piątemu. Wyglądał na więcej niż swoich szesnaście lat, miał jasno-brązową czuprynę, złocistą karnację i imię, którego pomimo dwuletnich wysiłków jak dotąd nie poznała. - Wątpię, żeby się z tobą zgodzili... Wesley? - powiedziała na próbę. Hale się uśmiechnął. - Pudło. Jak dotąd Kat przerobiła już wszystkie imiona na „Wa", jakie przyszły jej do głowy, ale Hale nie przyznał się ani do Waltera, ani Warda, ani Washingtona. Stanowczo zaprotestował przeciwko Warrenowi i Waverly'owi. Z powodu wzmianki o Watsonie z kiepskim skutkiem wcielał się w Sherlocka Holmesa podczas podróży kolejowej do Edynburga. A Wayne brzmiał tak beznadziejnie, że nawet nie próbowała. Hale to był Hale. A to, że nie wiedziała, co oznaczają „W" przy jego nazwisku, nieustannie jej przypominało, że są w życiu rzeczy, których nie da się ukraść, można je wyłącznie dostać.

Co oczywiście nie powstrzymywało jej od kolejnych prób. - A więc kiedy włamałaś się do szkolnej bazy danych? - spytał Hale. - Tydzień temu? - Kat poczuła, że się czerwieni. - Ale nic na mnie nie znalazłaś, co? - Uniósł brwi. - Kat - wyszeptał jej imię. - To takie słodkie. I niewinne. Do twarzy ci z naiwnością. - Nie przyzwyczajaj się. Pokręcił głową. - Bez obaw. Samochód wypełniał cichy jak szept warkot silnika, a oni mknęli drogą za miastem. - Czemu to zrobiłeś, Hale? - Nie pasowałaś tam. - Czemu to zrobiłeś? - powtórzyła, tracąc cierpliwość. - Nie żartuję, Hale. - Ja też nie, Kat. - Jest... - Dla ciebie robota. Tylko dla ciebie - uściślił, zanim zdążyła zaprotestować. Wzgórza robiły się coraz bardziej strome. Liście wirowały na wietrze, a słońce połyskiwało na jeziorze w oddali. Ale Kat nie spuszczała oczu z Hale'a. - Nie chcę roboty. - Tę zechcesz. - Wypisałam się z rodzinnego biznesu. Nie dotarło do ciebie? - Okej. - Skrzyżował ręce na piersi i rozparł się wygodniej na siedzeniu. Oparł głowę i zamknął oczy. Mogłaby przysiąc, że już zasypiał, gdy nagle spytał: - A z rodziny też się wypisałaś?

ROZDZIAŁ 3 Ze wszystkich domów, jakie posiadała rodzina Hale'a, jego ulubionym nie był penthouse przy Park Avenue (zbyt pretensjonalny), mieszkanie w Hongkongu (za głośne), ani nawet rezydencja na Martha's Vineyard (zdecydowanie za dużo piasku). Nie, najmłodszy z Hale'ow był szczerze przywiązany tylko do starej, dwustuczterdziestohektarowej posiadłości na wsi w stanie Nowy Jork. A przynajmniej było to jedyne miejsce, o którym w ogóle wspominał... - Jesteśmy w domu. Hol był wysoki na dwa piętra i szeroki na co najmniej dziesięć metrów. Hale szedł przed nią, szybko mijając Moneta w korytarzu, jakby dzięki temu miała go nie zauważyć - albo nie ukraść. Skinął na schody. - Marcus przygotował dla ciebie błękitny pokój. Jak chcesz, możesz iść na górę. Albo możemy wyjść na werandę i poprosić Marcusa, żeby przyniósł ci coś do jedzenia. Jesteś głodna? Nawet nie spytałem. Chcesz... - Chcę, żebyś mi powiedział, co jest grane. Po kilku godzinach wpatrywania się w mijane pejzaże Nowej Anglii i przysłuchiwania się chrapaniu Hale'a, Kat miała dość knucia i obmyślania strategii, jak odzyskać utracone życie w szkole z internatem. Nie miała szczególnego

wyboru, więc sięgnęła po najstarszą i najlepiej sprawdzoną metodę każdego złodzieja - żeby dostać to, co chce, po prostu ładnie poprosiła. - Proszę, Hale. Ale on nie odpowiedział. Skupiony szedł głównym korytarzem i prowadził Kat do ciemnego pokoju, w którym nigdy wcześniej nie była. Przez okna zajmujące jedną ścianę wpadała poświata księżyca. W pokoju były regały z książkami, skórzane kanapy, karafki z brandy i stęchły zapach starych cygar i jeszcze starszych pieniędzy. Kat nie miała wątpliwości, że to był ważny pokój. Dla ważnych mężczyzn. Ale minęła bez namysłu Hale'a... i nagle zobaczyła obraz. Czuła się tak, jakby podchodziła do okna z widokiem na inny kraj, na inne stulecie. Przyglądała się intensywnym kolorom i mocnym pociągnięciom pędzla. - Piękny - szepnęła, podziwiając w świetle księżyca dzieło starego mistrza. - Vermeer. Odwróciła się do chłopaka, który nadal stał przy drzwiach. - Kradziony. - Co mogę powiedzieć? - Hale stanął za nią i przyglądał się obrazowi nad jej ramieniem. - Poznałem bardzo miłego faceta, który zapewniał mnie, że ma najlepszy system zabezpieczeń w całym Stambule. - Czuła jego ciepły oddech na karku. - Mylił się. Ani drgnęła, kiedy Hale podszedł do biurka na drugim końcu rozległego pokoju, podniósł słuchawkę i powiedział: - Marcus, jesteśmy. Możesz przynieść coś... tak. W bibliotece. - Zasłonił ręką słuchawkę. - Lubisz peklowaną wołowinę? - Spiorunowała go wzrokiem, ale on tylko się uśmiechnął. - Uwielbia! zawołał. Odłożył słuchaw-

kę i rozsiadł się na jednej ze skórzanych kanap, jakby był u siebie, a ona musiała sobie przypomnieć, że przecież naprawdę tak było. - No więc - powiedział i uśmiechnął się lekko. - Tęskniłaś za mną? Dobry złodziej potrafi świetnie kłamać. To jedna z niezbędnych umiejętności, narzędzie, sztuka. Pomyślała sobie jednak, że chyba dobrze, że porzuciła to życie, bo kiedy powiedziała: „Nie", Hale tylko uśmiechnął się szerzej. - Naprawdę się cieszę, że cię widzę, Kat. - Lepiej sobie przypomnij, kim jestem, zanim spróbujesz mnie oszukać. - Nie. - Pokręcił głową. - Ty lepiej sobie przypomnij, kim jesteś. Chcesz wrócić do Colgan? Po tym, jak cię od nich uwolniłem? - Colgan nie było takie złe. Mogłam być normalna. Hale się roześmiał. - Uwierz mi: w Colgan to ty nigdy byś nie była całkowicie normalna. - Mogłabym być tam szczęśliwa. - Wyrzucili cię, Kat. - Bo mnie wrobiłeś! Wzruszył ramionami. - Niech ci będzie. - Rozpostarł ręce na oparciu kanapy. - Wkopałem cię, bo mam dla ciebie wiadomość. - A twoja rodzina nie ma przypadkiem sieci komórkowej? - Ale bardzo małą. - Rozsunął leciutko dwa palce, żeby to zobrazować. - Poza tym tę wiadomość lepiej przekazać w cztery oczy. - Myślałam, że mój tata nie rozmawia z... - urwała. Hale pokręcił głową. Wszystko nagle do niej dotarło. Siadła na kanapie naprzeciwko i spytała: - A więc co słychać u wujka Eddiego?

- Wszystko świetnie. - Kiwnął lekko głową. - Przesyła buziaki. Mówił, że Colgan pozbawi cię duszy. - Zaczęła protestować, ale ją szybko uciszył. - Ale nie o tę wiadomość chodzi. - Hale - westchnęła, trochę zmęczona. - Kat - przedrzeźniał ją. - Chcesz wiedzieć, co wujek Eddie kazał ci przekazać, czy nie? - Chcę. - Powiedział, że musi je oddać. - Co? - Była pewna, że źle zrozumiała. - Co wujek Eddie musi oddać...? - Nie. Tak brzmi wiadomość. Cytowałem. „Musi je oddać". Pokręciła głową. - Nie rozumiem. - Był skok, Kat. Tydzień temu. We Włoszech. - Nic nie wiem o żadnym skoku - upierała się Kat, a potem przypomniała sobie, że przecież wypadła z obiegu. Z ich świata. Z życia. Znała menu stołówki w Colgan na każdy dzień tego miesiąca, ale... - Prywatna kolekcja - ciągnął. - Najwyższej klasy obrazy. Najwyższej klasy zabezpieczenia. Najwyższe ryzyko. Dwa, może trzy zespoły na świecie mogłyby to zrobić, a... - Mój tata jest pierwszy na liście? Hale pokręcił głową. - Nie ma żadnej listy. Jest tylko... - Tata. - Siedziała przez chwilę i rozmyślała, a potem westchnęła. - No i? - spytała. Nagle wszystko wydało się jej absurdalne. - No i co? Tym się zajmuje, Hale. Wszyscy się tym zajmujemy. Dlaczego tym razem to problem? Wstała i ruszyła do drzwi, ale poderwał się w jednej chwili i złapał ją za nadgarstek. - Bo tak, Kat. Ten facet - ten od obrazów - to zły człowiek.

- Jestem córką Bobby'ego Bishopa, Hale. Znam mnóstwo złych ludzi. Spróbowała się wyrwać, ale Hale przywarł do niej. Jego ręce grzały jej skórę. Kiedy zaczął szeptać, w jego głosie pojawił się nowy rodzaj zniecierpliwienia. - Posłuchaj, Kat. Ten człowiek nie jest zły w takim sensie jak twój tata albo wujek Eddie. - Odetchnął głęboko. -Albo ja. Nazywa się Arturo Taccone i jest zły w zupełnie inny sposób. W ciągu tych dwóch lat, od kiedy go poznała, widziała na jego twarzy mnóstwo emocji: rozbawienie, zainteresowanie, znudzenie. Ale nigdy wcześniej nie widziała przerażenia i przyprawiło ją to o dreszcze. - Chce dostać z powrotem swoje obrazy. - Głos Hale'a był teraz łagodniejszy. Zniknęła ostrość, a w jej miejsce pojawiło się coś innego. - Jeśli nie dostanie ich w ciągu dwóch tygodni, to... - Najwyraźniej nie miał ochoty mówić, co się stanie, ale nie było takiej potrzeby. Kat nie chciała tego usłyszeć. Opadła z powrotem na kanapę, nie mogąc sobie przypomnieć, kiedy ostatnim razem aż tak ją zatkało. Ale z drugiej strony nie pamiętała też, kiedy ostatnim razem została wrobiona w przestępstwo, wyrzucona ze szkoły z internatem, do której dostała się dopiero po trzech miesiącach snucia intryg, a potem dosłownie porwana przez chłopaka, który mógł sobie kupić Moneta, ale nie potrafił się powstrzymać, żeby nie ukraść Vermeera. W tych okolicznościach nie powinno nikogo dziwić, że ją zatkało. - Tata był zawsze bardzo ostrożny - powiedziała cicho. - Twój tata miał zwykle przy sobie ciebie. Kat jadła kanapkę z peklowaną wołowiną. Popijała lemoniadę. Była niemal pewna, że Hale jej się przygląda, ale to dlatego, że to był Hale, a dziewczęca natura nie pozwalała

jej zapomnieć o jego obecności. Poza tym siedziała cicho jak myszka. Jej rodzina byłaby z niej dumna. Godzinę później Marcus prowadził ją na górę po szerokich schodach, a ona patrzyła na niego, zgadując, czy siwowłosy mężczyzna był bliżej pięćdziesiątki, czy raczej osiemdziesiątki. Przysłuchiwała się, czy mówił raczej ze szkockim, czy z walijskim akcentem. Ale przede wszystkim zastanawiała się, dlaczego Marcus był jedynym służącym, którego kiedykolwiek widziała w Planet Hall. - Pozwoliłem sobie umieścić panienkę w pokoju pani Hale. Marcus otworzył szerokie podwójne drzwi i Kat już chciała zaprotestować - w rezydencji było ostatecznie czternaście sypialni. Ale wtedy Marcus zapalił światło, a ona wciągnęła w płuca stęchłe powietrze w czystym, ale zaniedbanym pokoju. Znajdowało się w nim wielkie łóżko, szezlong i co najmniej dwadzieścia poduszek w jedwabnych poszewkach, wszystkie w różnych odcieniach niebieskiego. Pięknie, ale smutno, pomyślała. Pokój musi czuć bicie czyjegoś serca. - Gdyby panienka czegoś potrzebowała - odezwał się Marcus od drzwi - znajdzie mnie panienka pod numerem siódmym w telefonie domowym. - Nie - wymamrotała. - To znaczy tak. To znaczy... niczego nie potrzebuję. Dziękuję. - Dobrze, panienko - powiedział i złapał za klamkę. - Marcusie? - Zatrzymała go. - Czy rodzice Hale'a... To znaczy pan i pani Hale... Kiedy wracają? spytała, zastanawiając się, co jest gorsze: kiedy rodzice umrą czy kiedy po prostu ich nie ma. - Pani nie będzie potrzebowała pokoju, panienko. - Czy kiedykolwiek zaczniesz mówić do mnie Kat, Marcusie? - Nie dziś, panienko. - Po czym powtórzył łagodnie: -Nie dziś.

Zamknął drzwi, a Kat słuchała, jak w długim korytarzu cichną jego kroki. Położyła się na pustym łóżku matki Hale’a, czując na skórze zimną pościel. Czuła się strasznie samotna w tym wielkim pokoju, myślała o swoim tacie i wujku Eddiem, o porsche speedsterze i o Monecie. Mijały godziny. Jej myśli zaczęły się zlewać i przypominać obraz impresjonisty, a ona wiedziała, że jest za blisko, żeby widzieć wszystko wyraźnie. Zaczęła myśleć o przestępstwach, jak nieraz w ciągu ostatnich piętnastu lat - od dnia, kiedy ojciec obiecał jej lody, jeśli będzie krzyczeć i nie przestanie, aż jeden ze strażników przed Tower of London opuści swoje stanowisko i przyjdzie zobaczyć, co się dzieje. Usłyszała słowa Hale'a: „Zwykle miał przy sobie ciebie". Zeskoczyła z łóżka i zaczęła grzebać w torbach w poszukiwaniu paszportu. Otworzyła go i przy swoim zdjęciu w rudej peruce zobaczyła nazwisko Melanie 0'Hara. Znów zaczęła szperać i otworzyła kolejny dokument: Erica Sampson, szczupła blondynka. Trzy kolejne próby przywołały trzy kolejne wspomnienia, aż wreszcie Kat znalazła... siebie. Odłożyła na bok resztę paszportów. Na razie. Potem podniosła słuchawkę i wybrała numer. - Marcusie? - Tak, panienko? - odpowiedział, trochę zbyt przytomnie jak na czwartą nad ranem. - Chyba muszę wyjechać. - Oczywiście, panienko. Jeśli zerknie panienka koło telefonu, zobaczy panienka, że pozwoliłem już sobie... I wtedy Kat coś zobaczyła - kopertę. Bilet lotniczy. Ósma rano, pierwsza klasa do Paryża.

ROZDZIAŁ 4 Kat uwielbiała Paryż. Pamiętała, jak mieszkała tam z rodzicami - jadła rogaliki, była w piramidzie i niosła sześć czerwonych baloników. Dopiero wiele lat później uświadomiła sobie, że to nie było zwykłe rodzinne wyjście - tak naprawdę robili rekonesans w Luwrze. Mimo to uśmiechnęła się do swoich wspomnień, kupiła ciastko w ulubionej kawiarence ojca i wyszła z nim na dwór, na chłodny wiatr. Zadrżała lekko i pożałowała, że nie zabrała cieplejszego płaszcza. Po drugiej stronie placu zobaczyła sklep, w którym mama kupiła jej na Gwiazdkę parę czerwonych pantofelków z lakierowanej skórki. Żałowała wielu rzeczy. - Wiem, że wujek Eddie mówił, że jest w Paryżu, ale pewnie będę potrzebowała dnia albo dwóch, żeby go znaleźć - oznajmiła Marcusowi, który podrzucił ją na lotnisko. - Oczywiście, panienko - powiedział w sposób, który sugerował, że swoje wie; i jakimś cudem, jak zwykle, miał rację. Może i nazwisko, adres oraz numer telefonu Bobby'ego Bishopa ciągle się zmieniały, ale Kat znała swojego ojca, a to, jak się okazało, wystarczyło, żeby go znaleźć. Był pół przecznicy dalej, kiedy go zobaczyła. W jego gęstych i lekko kręconych ciemnych włosach pojawiły się pierwsze ślady siwizny. Stawiając długie kroki, podniósł

kołnierz ciemnego kaszmirowego płaszcza dla ochrony przed wiatrem i szedł w tłumie - nie za wolno, nie za szybko. Kat wróciła szybko do cukierni, kupiła czarną kawę i wyszła z parującym kubkiem na zewnątrz, spodziewając się, że go zobaczy - jak zatrzymuje się z zaskoczeniem na jej widok. Ale kiedy wyszła na ulicę i wpatrzyła się w tłum, szukając jego twarzy i dobrze znanego kroku, jego już nie było. Minął ją? Przez chwilę martwiła się, że może już go nie znajdzie. Albo co gorsza, że znajdzie go za późno. Ruszyła w tym samym kierunku co on i już chciała go zawołać, ale nagle zatrzymała się instynktownie i odwróciła. Zobaczyła go, jak stoi na środku placu pośród dużej grupy turystów i słucha przewodnika, opowiadającego o czymś przy brzegu fontanny. Najwyraźniej nie widział, jak wymija hordy turystów i grzebiących w ziemi gołębi. Kiedy stanęła obok niego, nie było uścisków ani powitań. - Mam nadzieję, że to dla mnie - powiedział, nie spuszczając wzroku z mężczyzny, który mówił szybko po rosyjsku. Kat nie wiedziała, czy ma się złościć, czy dziwić jego zwyczajnemu tonowi - jakby wcześniej się tu umówili, a on się jej spodziewał. Podała mu kawę i patrzyła, jak obejmuje zziębniętymi rękami ciepły kubek. - Nie masz rękawiczek? - spytała. Uśmiechnął się i upił łyk. - Nie kiedy mam wolne. Złodzieje nie mogą za dużo wymagać - dość ironiczne, ale prawdziwe. Nie wprowadzaj się do miejsca, z którego nie możesz tak po prostu odejść. Nie posiadaj niczego, czego nie możesz bez żalu porzucić. Takimi zasadami rządziło się życie Kat - jej świat. Kiedy tak patrzyła, jak ojciec

popija gorącą kawę i uśmiecha się do niej znad kubka, pomyślała, że żaden złodziej nie powinien kochać nikogo tak bardzo, jak ona kochała ojca. - Cześć, tato. W pobliskim kościele zaczęły bić dzwony. Gołębie poderwały się do lotu. A ojciec zerknął na nią kątem oka i powiedział: - Wiem, że Colgan to dobra szkoła, kochanie, ale wydaje mi się, że Paryż to trochę za daleko jak na szkolną wycieczkę. - Wiem, wiem, ale mamy ferie. - Nie chciała wiedzieć, dlaczego znacznie łatwiej było jej okłamać swojego ojca, niż powiedzieć prawdę dyrektorowi. - Chciałam zobaczyć, jak się masz. Kolejny łyk. Kolejny uśmiech. Ale tym razem nie spojrzał jej w oczy. - Chciałaś sprawdzić, czy plotki są prawdziwe - powiedział, a Kat poczuła, że jej twarz płonie na chłodnym wietrze. - Kto się wygadał? - spytał ojciec. - Wujek Eddie? Hale? - Pokręcił głową i wycedził przez zaciśnięte zęby: -Zamorduję tego dzieciaka. - To nie jego wina. - Tak jak w Barcelonie, co? - No... - Zauważyła, że powtarza słowa Hale'a: -Wszyscy stwierdziliśmy wtedy, że małpa jest świetnie wytresowana. Ojciec parsknął śmiechem. - Tato... - Skarbie, uwierzysz mi, jak powiem, że w zeszłym tygodniu nie robiłem żadnego skoku we Włoszech? - Dzwony przestały bić, a przewodnik wrócił do przerwanej opowieści. Ojciec Kat rozejrzał się po placu i zniżył głos: - A gdybym ci powiedział, że mam niepodważalne alibi? - Masz alibi? - spytała. - Przysięgasz?

Zalśniły mu oczy. - Na Biblię Gutenberga. - Możesz to udowodnić? - Cóż - zawahał się. - To trochę bardziej skomplikowane niż... - Ale nagle przerwał, a tłum rozstąpił się lekko i odsłonił kiosk z gazetami. Nagłówki krzyczały czarno na białym: Nouveaux Pistes Dans le Vol de Galerie: La Police Dit Que les Arrestations Sont en Vue*. - Tato - powiedziała powoli. - Nic ci przypadkiem nie wiadomo o galerii, którą okradziono w zeszłym tygodniu? -Uśmiechnął się trochę z dumą, a trochę figlarnie, ale ciągle nie patrzył jej w oczy. Nie odezwał się ani słowem. - A więc nie zrobiłeś w zeszłym tygodniu wielkiego skoku we Włoszech, bo tej samej nocy robiłeś mały skok w Paryżu? Podmuchał parującą kawę i szepnął: - Mówiłem, że mam dobre alibi. - Upił mały łyk. -Oczywiście robota była trochę poniżej moich standardów. Słyszałaś może, że ostatnio opuściła mnie moja najlepsza asystentka? - Pokręcił głową i westchnął przesadnie głęboko. - Bardzo trudno znaleźć dobrego pomocnika. Jedna z Rosjanek syknęła, chcąc ich uciszyć, a Kat poczuła się nieco klaustrofobicznie. Chciała znaleźć jakieś bardziej ustronne miejsce. Chciała znaleźć miejsce, w którym mogłaby wrzeszczeć. Ale nagle zaczęła się zastanawiać... - Tato, skoro skok był w zeszłym tygodniu, dlaczego ciągle jesteś w Paryżu? Znieruchomiał, biorąc łyk, a Kat pomyślała, że przyłapała właśnie złodzieja. On natomiast był chyba dumny ze swojej małej córeczki. * Nouveaitx Pistes Dans le Vol de Galerie: La Police Dit Que les Arrestations Sont en Vue (fr.) Nowe tropy w sprawie kradzieży w galerii: policja zapowiada aresztowania (przyp. red.).

- Skarbie, ujmijmy to tak: o winie stanowi przede wszystkim stan posiadania, więc w tej chwili nie jestem aż tak winny, jak bym chciał. - Tato... - Popatrzyła na ojca, nie do końca pewna, czy chce znać odpowiedź na swoje następne pytanie. - Gdzie je schowałeś? - To - poprawił - jest w bezpiecznym miejscu. - Odosobnionym? - Nie - zachichotał. - Niestety na razie jest w gronie licznych przyjaciół. Ciągle się uśmiechał, ale coś w jego spojrzeniu, którym niespokojnie obrzucał plac, ją zaniepokoiło. - To może powinieneś to tam zostawić - zasugerowała. Ojciec przechylił się na piętach, ale nie spojrzał jej w oczy. - Ale wtedy nici z całej zabawy. - Uśmiechnął się szerzej, a ona mogłaby przysiąc, że jedna z Rosjanek osłabła na ten widok. Dwie nastolatki szeptały coś między sobą i chichotały, zerkając na nich, ale jak zauważyła Kat, tylko jedna kobieta na placu nie bała się otwarcie im przyglądać. Być może była zbyt piękna, zbyt pewna siebie, żeby przejmować się, że ktoś zobaczy, że patrzy. A jednak Kat poczuła się nieswojo pod uporczywym spojrzeniem olśniewającej brunetki. - Kobiety gapiące się na mojego tatę przyprawiają mnie o gęsią skórkę, wiesz? - Skarbie - odezwał się spokojnym głosem. - Czasem nic nie można na to poradzić. Droczy się ze mną, pomyślała. Prawda? Ale kiedy ruszyli za grupą turystów w kierunku schodów pobliskiego kościoła, ciągle czuła na sobie spojrzenie, jakby ktoś śledził każdy jej ruch. Wyjęła mały aparat z torebki i sfotografowała tłum. Jakiś mężczyzna siedział pod parasolem w kawiarnianym

ogródku, ale nie jadł. Zrobiła zbliżenie na dwóch mężczyzn, którzy okupowali ławkę na rogu placu i rozpoznała brzydkie ubrania, tanie buty i zmęczone spojrzenia ekipy dochodzeniowej po pięciu dniach pracy. A na koniec zlustrowała kobietę, która stała na uboczu i wpatrywała się w ojca, który nie spojrzał Kat w oczy od chwili, kiedy się spotkali. - Kim są twoi przyjaciele? - Odwróciła się i westchnęła. - Miejscowa policja? - Interpol. - Ładnie - powiedziała, przeciągając sylaby. - Wiedziałem, że będziesz pod wrażeniem. - Każda dziewczynka o tym marzy - powiedziała. o dochodzeniówce Interpolu. I małych kotkach. Kościelne dzwony znów zaczęły bić. Jakiś autobus stanął przed nimi i zasłonił plac, chroniąc przed ciekawskimi spojrzeniami. Ojciec Kat w jednej chwili wyciągnął ręce i złapał ją za ramiona. - Słuchaj, Kat. Masz się tym nie przejmować - tymi Włochami. Nikt mi nic nie zrobi. Temu facetowi nie chodzi o mnie. Chodzi mu o obrazy, a ponieważ ja ich nie mam... -Wzruszył ramionami. - Ale on myśli, że je masz. - Ale nie mam - powtórzył tym swoim nieznoszącym sprzeciwu tonem, z którym rodzi się każdy dobry ojciec i każdy dobry złodziej. - Mam całodobową obstawę i porządne alibi. Zaufaj mi, Kat. Taccone mnie nie dorwie. Prawie mu uwierzyła. Zastanawiała się, czy on sam w to wierzy. Ale bardzo wcześnie nauczyła się, że złodzieje żyją i umierają wśród różnych wyobrażeń - całe jej życie było lekcją oszustwa. Jeśli ktoś myślał, że ojciec miał te obrazy, prawda go nie uratuje. - Musisz z nim porozmawiać - poprosiła. - Albo się ukryć, albo uciekać, albo...

- Odłóż to do końca tygodnia, Kat. Przetrząśnie tyle miejsc i wydobędzie na światło dzienne tyle faktów, że na pewno pozna prawdę. - Tato... - zaczęła, ale było już za późno. Autobus odjeżdżał, a ojciec już się oddalał, kiedy ledwie poruszając ustami, spytał: - Co powiedziałaś w szkole? Mam ci napisać usprawiedliwienie? - Już to zrobiłeś - skłamała. - Wczoraj rano poszło faksem bezpośrednio do dyrektora z twojego londyńskiego biura. - Moja córeczka - szepnął, a wcześniejsza nieprzyjemna rozmowa odeszła w niepamięć. - A teraz zmiataj stąd, wracaj do szkoły. Kat zawahała się, nie wiedząc, czy ma się przyznać, że ją wyrzucili - że jej największe przedsięwzięcie legło w gruzach - czy też zostawić wszystko, jak jest. - Masz jakieś ferie świąteczne w Colgan? - Ojciec wpatrywał się w przewodnika z przodu grupy. Myślałem o Cannes na Boże Narodzenie. - Cannes na Boże Narodzenie - powtórzyła cicho. - A może Madryt? - spytał. Powstrzymała się od uśmiechu i szepnęła: - Zrób mi niespodziankę. - Kat. - Jego głos kazał jej zamilknąć. Zaryzykowała nawet i spojrzała na niego, jak stał na tle starego kościoła i wyłożonego kostką placu. - Myślisz, że mogłabyś pomóc swojemu staruszkowi się stąd wydostać? Uśmiechnęła się i ruszyła przez tłum ze swoim aparatem, jakby była jedną z wielu turystek. Kiedy zobaczyła dwóch paryskich policjantów i zawołała: „Przepraszam!", wyglądała na zwykłą przerażoną dziewczynę. Kiedy do nich biegła, ściskała kurczowo swoją torebkę i wydawała się zupełnie bezradna.

- Przepraszam! - Tak? - spytał jeden z nich po angielsku z wyraźnym akcentem. - Coś się stało? - Tamci ludzie! - krzyknęła i pokazała na dwóch brzydko ubranych agentów Interpolu, którzy właśnie wyszli z kawiarni i rozmawiali z kolegą na ławce. - Próbowali mnie przekonać, żebym... - urwała. Policjanci wyglądali na zniecierpliwionych, ale zaintrygowanych. - Tak? - Oni... - Kat kiwnęła na jednego z policjantów, żeby się przybliżył i szepnęła mu coś do ucha. Obaj mężczyźni natychmiast zaczęli przeciskać się przez tłum. - Vous W Arretezl - Agenci doszli już prawie do fontanny, kiedy policjanci zawołali jeszcze raz: Arretez-moi disenf. Mężczyźni próbowali umknąć, ale było za późno. Ludzie zaczęli się przyglądać. Policjanci byli już blisko. Posypały się francuskie przekleństwa. Przeszukano kieszenie i sprawdzono dowody, tymczasem gołębie dalej grzebały sobie w ziemi, a dzwony ciągle dzwoniły. A Kat wiedziała, że ojciec już zniknął. Odwróciła się plecami do tamtych, gotowa wsiąść w taksówkę, a potem odbyć długi, spokojny lot nad Atlantykiem. Usłyszała, jak za jej plecami otwierają się drzwi samochodu i po raz drugi w ciągu ostatnich dwóch dni znalazła się na tylnym siedzeniu limuzyny, w której przywitał ją jeszcze jeden niespodziewany głos. - Witaj, Katarino.

ROZDZIAŁ 5 Jedyną osoba, która uparcie zwracała się do Kat pełnym imieniem, był wujek Eddie, ale mężczyzna na tylnym siedzeniu nie mógł bardziej różnić się od jej stryjecznego dziadka. Przyglądała się mu badawczo - kaszmirowemu płaszczowi i dobranemu pod kolor garniturowi, jedwabnemu krawatowi i zaczesanym do tyłu włosom, i przypomniała sobie ostrzeżenie Hale'a: „Jest zły w zupełnie inny sposób". W pierwszej chwili chciała się wyrwać, ale po obydwu jej stronach właśnie sadowiło się dwóch mężczyzn i wiedziała, że nie ma co próbować. Zamiast tego spytała: - Pewnie mnie pan nie puści, jeśli ładnie poproszę? Mężczyzna uśmiechnął się swoimi wąskimi ustami. - Słyszałem, że poczucie humoru masz po ojcu. - Przyglądał jej się zimnym wzrokiem. - A po matce oczy. Mimo sytuacji, w jakiej się znalazła, dała się zaskoczyć. - Znał pan moją matkę? - Ze słyszenia - sprostował. - Była bardzo utalentowaną kobietą. Słyszałem, że ona też była jak kocica. Bo wolisz, żeby tak cię nazywać, prawda, Katarino?*. * Kat brzmi podobnie jak cat (ang.) - kot (przyp. red.).

Mówił z lekkim akcentem, którego nie potrafiła rozpoznać - nie do końca włoskim, raczej jakby był obywatelem świata. - Ma pan bardzo dobre źródła - powiedziała. - Wszystko, co mam, jest najlepsze. - Mężczyzna się uśmiechnął. - Nazywam się Arturo Taccone. - Czego pan chce? - Pomyślałem, że podrzucę cię na lotnisko. - Potoczył ręką po wnętrzu pięknego, zabytkowego samochodu, ale Kat tylko wzruszyła ramionami. - Chciałam złapać taksówkę. Roześmiał się. - Ale to by było ogromne marnotrawstwo. Poza tym dzięki temu możemy uciąć sobie miłą pogawędkę. A nawet odebrać po drodze moje obrazy, jeśli się zgodzisz. - Nie mam ich - powiedziała szybko, zanim się zorientowała, jak mogło to zabrzmieć. - Mój ojciec też ich nie ma. - Nachyliła się, licząc, że bliskość okaże się równoznaczna z wiarygodnością. - Niech pan posłucha, on tego nie zrobił. Obserwuje pan niewłaściwego człowieka. Tamtej nocy robił skok na paryską galerię. Proszę się zatrzymać i kupić gazetę. Wszystko jest na pierwszej stronie... - Katarino - przerwał jej Taccone, a jego szept był bardziej przerażający, niż gdyby krzyczał. - Te obrazy są dla mnie bardzo ważne. Przyjechałem do Paryża, żeby wyjaśnić to twojemu ojcu, ale w tej chwili jak na mój gust jest trochę za bardzo popularny. - Pomyślała o agentach Interpolu, śledzących każdy ruch ojca. - Mam więc ogromne szczęście, że natknąłem się na ciebie. Chcę dostać z powrotem swoje obrazy, Katarino. Jestem gotów zadać sobie wiele trudu - zadać wiele bólu, by tak rzec - żeby je odzyskać. Przekażesz to ode mnie swojemu ojcu? Kiedy Kat siedziała tak naprzeciwko Artura Taccone-go, wciśnięta między dwóch potężnych mężczyzn, którzy

nigdy nie wysuwali się z cienia, nie wiedziała jeszcze wszystkiego. Nie miała pojęcia o jego interesach na Bliskim Wschodzie. Nie słyszała nic o wybuchach w jego magazynach pod Berlinem ani o tajemniczym zniknięciu dyrektora banku w Zurychu. Wiedziała tylko tyle, ile widziała: elegancko ubranego mężczyznę, zabytkową laskę z bogato zdobioną cynową rączką, dwóch ochroniarzy i absolutnie żadnej drogi ucieczki. - Ale on nie może oddać tego, czego nie ukradł - błagała Kat, ale elegancki mężczyzna wybuchnął tylko spokojnym, zimnym śmiechem i zawołał na szofera. - Dwa tygodnie powinny wystarczyć, nie sądzisz? Oczywiście to aż nadto czasu, ale postanowiłem być szczodry przez wzgląd na twoją matkę i jej rodzinę. Limuzyna zwolniła i się zatrzymała. Zbiry otworzyły drzwi, a Arturo Taccone wysiadł na zalaną słońcem paryską ulicę i powiedział: - Miło mi było cię poznać, Katarino. - Na siedzeniu obok położył wizytówkę. - Do następnego spotkania. Dopiero kiedy zatrzasnęły się drzwi, a samochód wrócił na ruchliwe ulice i skierował się na lotnisko, Kat poczuła, że znów zaczyna oddychać powolnym, nierównym rytmem. Spojrzała na białą wizytówkę z nazwiskiem Artura Tacconego wydrukowanym prostymi czarnymi literami. I na odręcznie napisane słowa: „Dwa tygodnie". - On tego nie zrobił - odezwała się Kat, stając w drzwiach ciemnego pokoju i patrząc na zarys postaci na wielkim łóżku. Zobaczyła, jak postać podrywa się, poczuła, jak zapalają się światła i oślepiają ją boleśnie. Ale była zbyt zmęczona, żeby choć zamrugać. - Kat - jęknął Hale, po czym opadł znów na poduszki. - Ciekawe, nie słyszałem dzwonka. - Sama weszłam. Chyba nie masz nic przeciwko?

Hale się uśmiechnął. - Ani alarmu. Weszła do środka i rzuciła na łóżko mały woreczek z narzędziami. - Czas na modernizację. Hale oparł się o stare wezgłowie i zerknął na nią. - Wróciła. - Skrzyżował ramiona na gołej piersi. -Wiesz, że mogłem być nagi. Ale nie pozwoliła sobie na rozmyślanie o tym, co miał lub czego nie miał na sobie Hale pod bawełnianą pościelą. - On tego nie zrobił, Hale. - Opadła na krzesło przy kominku. - Mój tata ma alibi. - Wierzysz mu? - Zazwyczaj? - spytała Kat. - Może tak. - Potem wzruszyła ramionami i przyznała: - Może nie. Ale na pewno nie mógł tej samej nocy robić dużego skoku we Włoszech i małego w Paryżu. Hale gwizdnął przeciągle z podziwem, a Kat przypomniało się, że przy wszystkich jego zdolnościach i talentach, najbardziej niebezpieczne w WW Hale'u Piątym było to, że kiedy dorośnie naprawdę chce zostać taki jak jej ojciec. - Jest cały czas w Paryżu? - spytał. Kat przytaknęła. Opuścił gołe stopy na podłogę i popatrzył na nią. - No to... co? Schował gdzieś swój łup, ale ma całodobowy ogon i nie może zabrać rzeczy i wyjechać z miasta? - Coś w tym stylu. - Co chce zrobić? - Nic. Hale pokręcił głową. - Wy Bishopowie... jedno z was nie chce wyjechać -wpił w nią wzrok - a jedno nie chce przestać uciekać. Nie zdając sobie nawet sprawy z tego, co robi, Kat wyjęła z kieszeni wizytówkę i przesunęła palcem po grubym papierze.

- Co to jest? - spytał Hale. Spojrzała na dogasający ogień i zadrżała. - Wizytówka Artura Tacconego. Hale w jednej chwili zrzucił z siebie pościel i do niej podszedł. Jakaś część Kat nie mogła nie zauważyć, że jednak nie był nagi, ale inne jej części - złodziej, córka, i ta część, która widziała ciemność w oczach Tacconego - ledwie zwróciły uwagę na spodnie od piżamy z Supermanem. - Proszę, powiedz, że znalazłaś ją na chodniku. - Pewnie śledził tatę, ale kiedy mnie zobaczył... podrzucił mnie na lotnisko. - Arturo Taccone podrzucił cię na lotnisko? Włosy Hale'a sterczały na wszystkie strony, ale nawet kiedy rzuciła: „Ładne spodenki", wiedziała, że sytuacja wcale nie jest zabawna. - Kat, powiedz, że nie byłaś sama z Arturem Tacconem. - Nic mi nie jest. - Nic ci nie jest? - rzucił ostro. - Mówię ci, Kat. Wujek Eddie twierdzi, że z tym facetem nie ma żartów, a wujek Eddie... - Wie, co mówi. Wiem. - To nie zabawa, Kat. - A czy ja wyglądam, jakbym się bawiła, Hale? Kopnął rozrzuconą pościel, a ona stwierdziła, że wygląda jak przestraszony mężczyzna i jak mały chłopiec, któremu nie udało się postawić na swoim. Jednocześnie. Po dłuższej chwili ciszy powiedział: - A poinformowałaś go przynajmniej, że ściga niewłaściwego faceta? - Jasne, ale chyba nie bardzo miał ochotę wierzyć mi na słowo. - Kat, musisz... - Co? - przerwała mu. - Co niby mam zrobić, Hale? Mój tata nie ma obrazów. Ten cały Taccone i tak nie uwie-

rzy, więc co? Mam mu powiedzieć, żeby się gdzieś ukrył, to będzie miał fory, jak za dwa tygodnie ruszą za nim najgorsze zbiry na świecie? Nie wiem jak ty, ale ja myślę, że Interpol pilnujący go dwadzieścia cztery godziny na dobę może się teraz przydać! - Ten facet naprawdę chce odzyskać swoje obrazy. - A więc mu je oddamy. - Świetny plan. Tylko że ich nie mamy. - Ale będziemy je mieć - powiedziała, wstając i ruszając do wyjścia. - Jak tylko je ukradniemy.

18 DNI DO TERMINU Nowy Jork, Stany Zjednoczone

ROZDZIAŁ 6 W przededniu zimy dzieje się zwykle coś dziwnego. Spytaj każdego lepszego złodzieja, a powie ci, że najlepszy czas na przekręt jest wtedy, gdy pogoda powinna się zmieniać -ale się nie zmienia. Ludziom wydaje się, że im się upiekło. Przestają uważać. Gapią się w niebo i wiedzą, że śnieg gdzieś tam jest, więc myślą sobie, że udało im się oszukać matkę naturę. Ale być może uszłoby im na sucho dużo, dużo więcej. Gdyby Kat miała jeszcze jakiekolwiek wątpliwości co do tej teorii, wystarczyło, żeby rozejrzała się po Madison Square Park, gdy szła z Hale'em Piątą Aleją. Grzało słońce, ale wiatr był chłodny, a dzieci bawiły się bez czapek i szalików. Nianie plotkowały przy drogich wózkach, a biznesmeni wracali do domu okrężną drogą. Właśnie wtedy go zobaczyła. Nie powiedziałaby, że jest przystojny. W końcu wychowywał ją Bobby Bishop i spędziła zdecydowanie za dużo czasu w towarzystwie Hale'a. „Przystojny" nie znaczy to samo co „atrakcyjny"; i choć do mężczyzny, który przechodził przez plac, nie pasowało pierwsze określenie, z pewnością pasowało to drugie. Miał gładko zaczesane na żel włosy. Garnitur z rodzaju tych luksusowych, które zdecydowanie za szybko wychodzą

z mody, a zegarek był jedyną rzeczą, która lśniła równie jasno, jak jego zęby. Mimo to w świecie Kat był to - mówiąc wprost - ideał. - O cholera - mruknęła, widząc, jak idący powoli mężczyzna, zapatrzony w telefon komórkowy, wpada prosto na starszego pana w długim prochowcu i skarpetkach nie do pary. - O cholera - zawtórował jej Hale. - Nic się panu nie stało? - dobiegły Kat słowa przylizanego. Starszy mężczyzna pokiwał głową, ale złapał za klapy drogiej marynarki tamtego, łapiąc równowagę. Każdy poszedł w swoją stronę, ale jeden z nich zatrzymał się po chwili. Jednak mężczyzna idealny idealny cel - poszedł dalej. Znajdował się już poza zasięgiem słuchu, kiedy Kat pomachała do rozczochranego włóczęgi i powiedziała: - Cześć, wujku Eddie. Gdyby została w Colgan wystarczająco długo, jakiś nauczyciel pewnie powiedziałby jej w końcu to, co jej rodzina powtarzała od wielu pokoleń: zasady można łamać, ale tylko czasami i tylko wtedy, gdy zna się je naprawdę bardzo, bardzo dobrze. I być może dlatego, spośród największych złodziei świata, jeden wujek Eddie mógł sobie pozwolić na luksus stałego adresu zamieszkania. Kat weszła do starej kamienicy na Brooklynie i poczuła, że słońce znika za ciężkimi drewnianymi drzwiami, odgradzając ją od okolicy, która w ciągu ostatnich sześćdziesięciu lat przekształciła się z modnej w zapuszczoną, a potem znów w modną. Ale w środku nic się nie zmieniło. Korytarz był zawsze ciemnawy. Powietrze zawsze pachniało dawnymi czasami, a przynajmniej tak jej mówiono: kapustą, marchewką i potrawami duszącymi się długie godziny na wolnym ogniu w żeliwnych garnkach, które okażą się bardziej długowieczne niż oni.

Jednym słowem, był to dom, a mimo to Kat nie miała odwagi tak go nazwać. Wujek Eddie, powłócząc nogami, przeszedł przez długi korytarz, zatrzymując się tylko po to, żeby wyciągnąć z kieszeni portfel przylizanego i rzucić go na stos niemal identycznych, które leżały nieotwarte. Zapomniane. - Nie próżnowałeś. - Kat wybrała jeden z portfeli i przejrzała jego zawartość: dowód osobisty, cztery karty kredytowe i dziewięćset dolarów w gotówce, wszystko nietknięte. - Wujku, dużo pieniędzy w tym... - Zdejmijcie buty, jeśli wchodzicie - warknął jej stryjeczny dziadek i poszedł dalej korytarzem. Hale zrzucił z nóg swoje włoskie mokasyny, ale Kat poszła od razu za wujkiem do serca domu. - Jesteś kieszonkowcem? - spytała, kiedy weszli do kuchni. Stanął w milczeniu przy starym piecu, który zajmował większą część ściany na końcu pomieszczenia. - Mam nadzieję, że uważasz - mówiła dalej. - Już nie jest tak jak kiedyś, wujku. Teraz na każdym rogu jest bankomat, a każdy bankomat ma kamerę, a... Ale równie dobrze mogłaby gadać do głuchego. Wujek Eddie zdjął dwie porcelanowe miseczki z półki nad piecem i zaczął nalewać zupę. Podał jedną miskę Hale'owi, a drugą Kat i skinął na długi drewniany stół otoczony najróżniejszymi krzesłami. Hale usiadł i zaczął jeść, jakby od tygodni nie miał w ustach porządnego posiłku, ale Kat dalej stała. - Świat się zmienił, wujku. Nie chcę, żebyś miał kłopoty. W tym samym momencie łyżka Hale'a stuknęła o dno miski. Nie próbował nawet ukryć przerażenia, kiedy spytał: - Proszę pana, dlaczego na tych talerzach jest herb brytyjskiej rodziny królewskiej?

Wujek Eddie odpowiedział szorstkim, zniecierpliwionym głosem: - Bo to w jej gronie przebywałem, kiedy je ukradłem. Kat trzymała miskę i uświadomiła sobie, że naczynie parzy - pod wieloma względami. Zaczęła patrzeć na wujka Eddiego dokładnie tak jak Hale - nie jak na starszego mężczyznę, ale jak na wyjątkowego starszego mężczyznę. - Uprawiamy bardzo starą sztukę, Katarino. - Przerwał, żeby rzucić Hale'owi jego portfel. - Ta sztuka żyje nie dzięki krwi. - Kolejna pauza, podczas której wujek Eddie na szafce obok bochenka wczorajszego chleba położył paszport Kat. - Ale dzięki praktyce. Mężczyzna odwrócił się tyłem do swojej oniemiałej bratanicy i chłopaka, którego przyprowadziła do domu. - Domyślam się, że nie było cię na lekcjach, gdy uczyli o tym w Colgan. Stała w miejscu, a płaszcz nagle wydał jej się za gruby. Przypomniała sobie, że nigdy nie umiała znosić krytyki i właśnie dlatego opuściła kiedyś tę kuchnię. Usiadła przy stole i w pełni poczuła, że wróciła. Mogło się potem zdarzyć mnóstwo rzeczy. Wujek Eddie mógł na przykład zauważyć, że chłopak, którego przyprowadziła Kat, ubierał się znacznie lepiej niż przybłęda, którego wybrała sobie jej matka. Hale mógł wreszcie zebrać się na odwagę i poprosić wujka Eddiego, żeby opowiedział historię kopii Rembrandta, która wisiała nad kominkiem. Kat mogłaby przyznać, że wyżywienie w Colgan nie równało się z kuchnią jej wujka. Kiedy jednak z hukiem otworzyły się tylne drzwi, wszystkie spojrzenia skoncentrowały się na dwóch chłopakach, którzy wpadli do środka, z trudem utrzymując największego i najbardziej kudłatego psa, jakiego Kat w życiu widziała. - Wujku, jesteśmy! - Mniejszy chłopiec przytrzymał psa mocniej za obrożę. - Nie mieli dalmatyńczyków, ale

dostaliśmy... - Podniósł głowę. - O, Kat! I Hale! - Hamish Bagshaw był trochę niższy i bardziej przysadzisty od swojego starszego brata, ale poza tym dwaj rumiani angielscy chłopcy mogliby uchodzić za bliźniaków. Pies wyrywał się, ale Hamish ledwie to zauważał. - Cześć, Kat, myślałem, że jesteś w... Kiedy urwał, Kat wytłumaczyła sobie, że to przez żar bijący od pieca jest cała czerwona. Skupiła się na tym, żeby oddychać świeżym powietrzem wpadającym przez otwarte drzwi i zarzekała się, że nie obchodzi jej, co pomyślą sobie inni. Mimo to poczuła ulgę, kiedy Hale zapytał: - Angus, jak tam twój tyłek? Uczucie ulgi szybko zniknęło, kiedy Angus zaczął rozpinać spodnie. - Jak nowy. Niemieckie konowały doprowadziły mnie do porządku. Chcecie zobaczyć bliznę? - Nie! - zaprotestowała Kat, ale w głowie zaświtała jej myśl: byli w Niemczech? Skok w Niemczech. Skok beze mnie. Spojrzała na Hale'a, patrzyła, jak oblizuje łyżkę i nalewa sobie drugą porcję zupy, zadomowiony w kuchni jej wujka. Spojrzała na wujka, który nawet się do niej nie uśmiechnął. A kiedy odwróciła się do Bagshawów, nie była nawet w stanie spojrzeć im w oczy. Zamiast tego wbiła wzrok w zaniedbanego kundla, który stał między nimi, i szepnęła: - Pies w barze. - Wchodzicie w to? - spytał Angus, cały rozpromieniony. - Chłopcy - ostrzegł wujek Eddie, jakby chciał oszczędzić Kat wstydu, gdyby musiała się przyznać, że teraz nawet klasyczne przekręty były poza jej zasięgiem. - Przepraszamy, wujku - wymamrotali bracia chórem. Wyszli cicho z kuchni i bez słowa wyprowadzili ze

sobą kundla w ciemność. Wujek Eddie zajął swoje miejsce u szczytu stołu. - Jeśli chcesz, żeby stary człowiek odpowiedział, Kata-rino, musisz zadać pytanie. Ostatnim razem Katarina siedziała w tej kuchni w sierpniu. Powietrze na dworze było wtedy takie jak wewnątrz -lepkie i gęste. Myślała wówczas, że już nigdy nie poczuje się aż tak nieswojo przy stole wujka. To tu jej ojciec planował kradzież diamentów od De Beers, kiedy miała trzy lata. To tutaj jej wujek aranżował przechwycenie osiemdziesięciu procent światowego kawioru, kiedy była siedmiolatką. Ale nic nie wydawało się równie występne jak chwila, kiedy siedziała tu i obwieszczała wujkowi, że jej największe oszustwo zakończyło się sukcesem i odchodzi z rodzinnego domu, żeby ukraść wykształcenie w jednej z najlepszych szkół na świecie. Okazuje się, że to była pestka w porównaniu z dniem, kiedy przyszła tu z powrotem i powiedziała: - Wujku Eddie, potrzebna nam twoja pomoc. - Spuściła wzrok i zaczęła przyglądać się stuletnim rysom i zadrapaniom na drewnie pod jej dłońmi. - Mnie potrzebna jest twoja pomoc. Wujek Eddie podszedł do piekarnika i wyciągnął bochenek świeżego chleba. Kat zamknęła oczy i pomyślała o ciepłych rogalikach i brukowanych ulicach. - On tego nie zrobił. Byłam w Paryżu i rozmawiałam z tatą. Ma alibi, ale... - Arturo Taccone złożył Kat wizytę - dokończył za nią Hale. Mogłaby na palcach jednej ręki policzyć sytuacje, w których jej wujek okazał szczere zaskoczenie; to nie była jedna z nich. Wiedziała to, gdy tylko odwrócił się od pieca i spojrzał znacząco na Hale'a.

- Miałeś dostarczyć wiadomość. - Tak, proszę pana - potwierdził Hale. - Tak właśnie zrobiłem. - Tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty ósmy to był dobry rok dla samochodów, młody człowieku. - Tak, proszę pana. - Arturo Taccone nie jest człowiekiem, którego chciałbym widzieć w pobliżu mojej stryjecznej wnuczki. - Wyjechała w środku nocy. To dla niej typowe. - Hale odwrócił wzrok, po czym dodał szybko: Proszę pana. Wyglądało na to, że szkoła Kat stanowiła jedynie wymówkę, na którą wszyscy tylko czekali, żeby traktować ją jak dziecko. - Ona tu siedzi! - Nie zdawała sobie sprawy z tego, że krzyczy, dopóki wujek nie spojrzał na nią jak człowiek, na którego od bardzo dawna nikt nie krzyczał. - Ja tu jestem - dodała ciszej. Nie powiedziała: słyszę, co mówicie. Nie powiedziała: wróciłam do domu. Nie obiecała: nigdzie się już nie wybieram. Mogła powiedzieć przynajmniej tuzin różnych rzeczy, żeby odzyskać swoją pozycję przy tym stole, ale tak naprawdę liczyło się tylko jedno: - Taccone chce dostać z powrotem swoje obrazy. Wujek Eddie przyglądał się jej badawczo. - Oczywiście, że tak. - Ale tata ich nie ma. - Twój ojciec nie jest człowiekiem, który powinien prosić o pomoc, Katarino, a już zwłaszcza nie mnie. - Wujku, to ja potrzebuję twojej pomocy. Patrzyła, jak wyjmuje długi ząbkowany nóż ze stojaka przy piecu i odkraja trzy kromki ciepłego chleba. - A co ja mogę zrobić? - spytał tonem, który mówił: „Jestem tylko starcem".

- Muszę wiedzieć, kto okradł Tacconego - powiedziała. Wujek wrócił do stołu, podał jej kawałek chleba i maselniczkę. - A na co ci ta wiedza? - spytał. Ale to nie było pytanie - to był sprawdzian. Wiedzy. Lojalności. Tego, jak bardzo jest gotowa się płaszczyć, żeby odzyskać to, co w zeszłe wakacje było jeszcze jej. - Osoba, która obrabowała Tacconego, ma jego obrazy. - I... Kat i Hale spojrzeli po sobie. - I mamy zamiar je ukraść. - Kiedy wypowiedziała te słowa, poczuła przypływ siły. Działały jak spowiedź - leczyły duszę. - Jedz chleb, Katarino - przykazał jej wujek, a ona posłuchała. To był jej pierwszy posiłek od powrotu z Paryża. - To, co chcecie zrobić, to poważna sprawa. Kim, jeśli wolno spytać, są ci „my"? Hale popatrzył na nią. Otworzył już usta, żeby odpowiedzieć, ale Kat go uprzedziła. - Hale i ja. - A więc to bardzo poważna sprawa. Obawiam się, że może ci być trudno z Colgan... Jeśli wierzyć plotkom, wujek Eddie wygrał kiedyś w Monte Carlo milion dolarów w karty. Bez kantowania. Po raz pierwszy w życiu Kat uwierzyła w potęgę jego pokerowej twarzy. Spuściła głowę i powiedziała mu to, co już wiedział: - Chyba nie po drodze mi do Colgan. - Rozumiem. - Wujek pokiwał głową, ale nie triumfował. Nie musiał. - Potrzebne nam nazwisko, wujku - wtrącił Hale. - Ludzie naprawdę lubią twojego ojca, Katarino. - Eddie przyłożył kciuk do nosa i mruknął: - Chociaż nie mam pojęcia z jakiego powodu. Ale ma przyjaciół. - Nakrył jej

dłoń swoją szorstką ręką. - Wykonam parę telefonów. Może to zaj ąć dzień lub dwa... - Nie mamy dnia ani dwóch. - Poczuła, że ogarnia ją wściekłość. - Wiemy, że możesz się dowiedzieć, kto okradł Tacconego, wujku. - Wstała i po raz pierwszy w życiu, i pewnie po raz ostatni, popatrzyła na niego z góry. - Jeśli nie możesz albo nie chcesz nam powiedzieć, znajdziemy kogoś, kto nam pomoże. Ale trzeba się dowiedzieć. - Wzięła głęboki oddech. - Ja muszę. - Skończ zupę, Katarino - polecił wujek, ale Kat me usiadła; nie jadła. Patrzyła, jak starszy mężczyzna wstaje i idzie do spiżarni, ale zamiast pysznego deseru wyjmuje długi zwój papieru. Hale spojrzał na nią wielkimi oczami, kiedy wujek odsunął ich talerze i położył na jednym końcu stołu rolkę. - Człowiek, który obrabował Tacconego... - zaczął powoli. Może to kwestia zmęczenia, a może nawyku, ale kiedy nachylił się nad zwojem, zaczął mówić z silniejszym akcentem niż zwykle. - Nie wiemy, kim jest. Nie wiemy, gdzie jest. - Serce Kat zaczęło bić szybciej i zaczęła tracić humor. Nagle wujek zamaszystym ruchem nadgarstka rozwinął zwój na długim stole, a oczom Kat ukazał się najbardziej skomplikowany plan, jaki w życiu widziała. Wujek się uśmiechnął. - Ale wiemy, gdzie był. Kiedy wychodzili z kamienicy, na ulicy było już ciemno. Może za długo siedziała w nagrzanej kuchni, ale bez słońca w powietrzu naprawdę czuć było zimę, jakby siedzieli w środku tak długo, żeby w międzyczasie zmieniła się pora roku. Hale szedł obok niej i zapinał swój gruby wełniany płaszcz. Kat zadrżała, a kiedy ją objął, nie odepchnęła go. Wtopili się w krajobraz - dwójka dzieciaków w drodze do

biblioteki. Do kina albo na pizzę. Zwykły chłopak z dziewczyną. Zwykła para. Ciężkie krople deszczu spadły na ciemny płaszcz Hale^ i zalśniły jak srebro. - Widziałaś kiedykolwiek tyle zabezpieczeń na jednym planie? - spytał. Pokręciła głową. - Nie. - A więc ktokolwiek to zrobił, był naprawdę mądry. Przypomniała sobie zimną obojętność, z jaką Arturo Taccone groził jej ojcu, i powiedziała: - I naprawdę głupi. Na tle żółtego światła z ulicznej latarni widać było tylko ciemny zarys postaci Hale'a, ale błysk jego oczu nie pozostawiał żadnych wątpliwości. - Przypomina ci tó kogoś znajomego?

12 DNI DO TERMINU LAS VEGAS, STANY ZJEDONCZONE

ROZDZIAŁ 7 Istnieje mnóstwo powodów, dla których ludzie przyjeżdżają do Las Vegas. Niektórzy przyjeżdżają, bo chcą być bogaci. Niektórzy, bo chcą wziąć ślub. Niektórzy chcą się zgubić, inni odnaleźć. Niektórzy do czegoś dążą. Inni przed czymś uciekają. Kat miała zawsze wrażenie, że Vegas to miasto, w którym prawie każdy ma nadzieję dostać coś za nic - że to miasto pełne złodziei. Kiedy jednak oboje wjeżdżali ruchomymi schodami z kasyna do sal konferencyjnych, uświadomiła sobie, że powody te nie odnosiły się prawdopodobnie do Międzynarodowego Stowarzyszenia Wyższej Matematyki. - Nie miałem pojęcia, że jest tylu matematyków - zauważył Hale, kiedy weszli do zatłoczonej sali. Kat odchrząknęła. - I matematyczek - dodała. Gdziekolwiek spojrzała, widziała mężczyzn w brzydkich garniturach z plakietkami z nazwiskiem, pochłoniętych rozmową i roześmianych, obojętnych wobec automatów do gier i barmanek ledwie piętro niżej. Przypuszczała, że główny prelegent był naprawdę tak błyskotliwy i fascynujący, jak głosiły plotki. To znaczy o ile było się zainteresowanym pochodnymi, teorematami i wielomianami. Ruszyli

za tłumem do ciemnej sali bankietowej, w której odbywał się wykład. Znaleźli wolne miejsca w ostatnim rzędzie. - Więc to są najmądrzejsi ludzie na świecie? - szepnął Hale. Kat zlustrowała salę. - Przynajmniej jeden. Wpatrywał się w program konferencji, który trzymał w rękach. - Gdzie on jest? - Obok projektora. Piąty rząd. Centralna nawa. Na przedzie sali profesor rozwodził się w języku, który potrafiło zrozumieć tylko kilka osób na świecie. - Wiesz co? - W chłodnej sali jego oddech grzał Kat ucho. - To naprawdę konieczne, żebyśmy oboje tu siedzieli... - Zmienił się slajd. Podczas gdy matematycy słuchali w skupieniu, Hale szeptał: - Mógłbym iść wykonać kilka telefonów... posprawdzać parę rzeczy... - Zagrać w blackjacka? - No, w Rzymie... - Rzym będzie jutro, skarbie - przypomniała. Pokiwał głową. - No tak. - Cii. - Czy ty cokolwiek rozumiesz? - Wskazał na linie i symbole pokrywające ogromny ekran. - Niektórzy potrafią docenić wartość wykształcenia. Hale przeciągnął się i skrzyżował nogi, a potem ją objął. - To takie słodkie, Kat. Może później kupię ci uniwersytet. I loda. - Wystarczą lody. - Załatwione. Siedzieli w zbyt intensywnie klimatyzowanej sali i wysłuchali całego pierwszego wykładu i części drugiego. Kiedy Kat zobaczyła, że tylnymi drzwiami wymyka się pracow-

nik obsługi audiowizualnej, miała już całkiem zmarznięte ręce i burczało jej w brzuchu. Nie zastanawiała się więc dwa razy, tylko złapała Hale'a za rękę i wyszła przez otwarte drzwi. Matematyczny geniusz nadal ględził w sali bankietowej B, tymczasem trójka nastolatków zebrała się potajemnie w pustym korytarzu kasyna. Nikt poza nimi nie usłyszał Hale'a: - Cześć, Simon. - Jak wykład, Simon? - Hale zamilkł i przeczytał nazwisko z plakietki stojącego przed nim chłopaka. A może Henry? Ale ten uśmiechnął się tylko, jakby został przyłapany -bo został - przez jedyne dwie osoby na świecie, z których zdaniem naprawdę się liczył. - Jak mnie znaleźliście? - Hale uniósł tylko brwi, a Simon mruknął: - Zresztą, nieważne. Niedługo potem ruchome schody oddalały ich od doktorów i wyłożonych dywanami sal; cisza ustąpiła popiskującym automatom i rozwrzeszczanym turystom. Kat musiała wręcz krzyczeć: - Co u taty? - Na emeryturze - odpowiedział Simon. - Znów. Tym razem chyba na Florydzie. - Na emeryturze? - Hale nie próbował nawet ukryć zdumienia. - Ma czterdzieści trzy lata. - Ludzie robią bardzo dziwne rzeczy, jak trafią na liczby pierwsze - wyjaśnił Simon, wzruszając ramionami. Nachylił się bliżej. - Tak naprawdę jest konsultantem w Sea-bold Security. - Judasz - zażartował Hale. Ale do Kat niewiele docierało. Była zbyt zaabsorbowana ludźmi w kasynie. Turyści z saszetkami przy paskach

siedzieli rzędami przy automatach. Kelnerki lawirowały w tłumie. Bardzo łatwo było poczuć się tu samotnym, zagubionym w chaosie. Ale ona była złodziejką. Nie była głupia. Pogładziła trzymaną w rękach tubę i popatrzyła na chłopaków. - Zejdźmy z widoku. Kiedy szli przez labirynt korytarzy na poziomie kasyna, Kat zwróciła uwagę na sprężysty krok Simona, gdy mówił o wykładzie i nowinkach technologicznych. O geniuszach i ludziach legendach, którzy tego ranka przy śniadaniu opowiadali różne historie. - Wiesz, że jesteś mądrzejszy niż oni wszyscy razem wzięci, prawda? - stwierdził Hale. - Tak naprawdę, gdybyś chciał to udowodnić... - Zerknął na stoły do blackjacka. Simon pokręcił głową. - Nie liczę kart, Hale. - Nie liczysz? - Hale się uśmiechnął. - Czy nie będziesz liczyć? Bo wiesz, to nie jest nielegalne. - Ale źle widziane. - Na czole Simona zalśnił pot. Mówił, jakby ktoś właśnie zaproponował mu, żeby poszedł popływać po jedzeniu... albo pobiegał z nożyczkami. - Bardzo źle widziane. Znaleźli wolny stolik na dworze, niedaleko zatłoczonego basenu, z dala od kamer i ochroniarzy. Simon przesunął swoje krzesło pod parasol. - Spiekę się - wyjaśnił, kiedy Kat zajęła miejsce naprzeciwko. Odetchnął głęboko, jakby zbierał się na odwagę, żeby zadać pytanie. - Chodzi o jakąś robotę? Hale rozłożył się na leżaku, oczy miał ukryte za ciemnymi okularami. - Raczej o przysługę. Simon nieco oklapł, więc Kat dodała: - Póki co.

Pustynne powietrze było suche, ale unosił się w nim niezaprzeczalny zapach chloru - i pieniędzy. Kat rozwinęła plan na szklanym blacie. Simon się nachylił. - Czy to Macaraffy 760? - Dokładnie - odpowiedział Hale. Simon zagwizdał w ten sam sposób, w jaki czasem gwizdał Hale, ale brzmiał raczej jak zraniony ptak. - Dużo zabezpieczeń. Bank? - zaryzykował. Kat pokręciła głową. - Rząd? - spróbował znów. - Sztuka - wyjaśniła. - Prywatna kolekcja - dodał Hale. Simon podniósł głowę znad stołu. - Twoja? Hale roześmiał się. - Chciałbym. - Czy to nasz cel? - Simon zrobił wielkie oczy. Hale i Kat spojrzeli po sobie. Uśmieszek Hale'a wskazywał, że zaświtała mu taka myśl. Nachylił się jednak bliżej i powiedział: - To nie jest zwykła operacja. Simon nie wydawał się speszony; jego umysł był zbyt przepełniony teoriami, algorytmami i funkcjami wykładniczymi, żeby to, co zwykłe, miało dla niego jakiekolwiek znaczenie. Przez dziesięć minut przyglądał się w milczeniu planom, a potem popatrzył na Kat. - Chyba bym spasował. Chyba że to jest Fort Knox. Chwila. - Zalśniły mu oczy. - To Fort Knox? - Nie - powiedzieli jednym głosem Hale i Kat. - To bym się nie włamywał. - Odsunął plany. - Ktoś już się tam włamał - przyznała Kat. - Twój tata? - Dlaczego każdy to powtarza?! - krzyknęła.

Hale zdjął okulary słoneczne, żeby spojrzeć Simonowi prosto w oczy. Jego głos był ledwie słyszalny wśród śmiechów i plusków wody w basenie. - Bardzo chcemy wiedzieć, kto się tam włamał. - Kto się tam włamał? - Simon dźgnął palcem sam środek planu. - Lista nie jest długa, to na pewno. - Im krótsza, tym lepiej, przyjacielu. - Hale poklepał Simona po plecach. - Im krótsza, tym lepsza. - Mogę to sobie zatrzymać? - spytał Simon. - Jasne - odpowiedziała Kat. - Mamy kopię. Aha, Simon... dzięki. Już się podnosiła, żeby wyjść, kiedy Simon zapytał: - To dlatego wróciłaś, prawda? Zmrużyła oczy w jasnym słońcu. Poczuła się tak, jakby znajdowała się miliony kilometrów od zachmurzonego kampusu w Colgan. - Tak. - Zerknęła na Hale'a. - To rodzaj... Simon zbył ją machnięciem ręki. - Nie muszę wiedzieć. Zastanawiałem się tylko, czy to ma związek z tymi dwoma kolesiami, którzy nas śledzą, odkąd wyszliśmy z wykładu. Ze wszystkich osób, jakie Kat spodziewała się spotkać w Las Vegas, ludzie Artura Tacconego byli ostatni na liście. Nie próbowali nawet wmieszać się w tłum turystów i hazardzistów - nie siedli przy stoliku ani nie stanęli przy automatach - i to rozwścieczyło ją bardziej niż cokolwiek innego. Zbir jeden i zbir dwa - w sumie dwieście pięćdziesiąt kilo żywej europejskiej wagi. A mimo to brakowało jej ich. Zaczęła się martwić, czego jeszcze może zacząć jej brakować i przegoniła Hale'a i Simona z basenu. Kiedy obejrzała się za siebie, zobaczyła, jak zbir dwa podnosi lewą rękę i pokazuje na zegarek.

- Kat? - spytał Simon. - Idźcie. - Która godzina? - spytała głośno, idąc z Hale'em przez pas startowy do prywatnego samolotu należącego do jego rodziny. - Niech pomyślę... Dwanaście godzin w powietrzu... To by znaczyło, że byliśmy tu... - W samo południe - odpowiedział. - Plus minus. - Dobra, jutro z samego rana najpierw wybadamy okolice domu Tacconego. Ktoś musiał coś widzieć. - Już się tym zająłem. - DiMarco mogą być w mieście. - Są w więzieniu. - Cała siódemka? Hale wzruszył ramionami. - To był dość interesujący październik. Kat pokręciła głową i spróbowała sobie wmówić, że nie wszystko się zmieniło. - No dobra, to powinniśmy zadzwonić... - Powiedziałem, że już się tym zająłem. - Jego głos był teraz bardziej stanowczy. Kat stanęła w miejscu i popatrzyła na niego. - Sprecyzuj: „Już się tym zająłem". - Wiesz co, nie jestem tylko uroczym towarzyszem podróży. - Uśmiechnął się szeroko. - Mam paru przyjaciół. - Kogo? - spytała Kat. Ale Hale się nie zatrzymał. - Kogoś zaprzyjaźnionego. Złapała go za rękę i kazała mu stanąć. - Zaprzyjaźnionego z tobą? Zaprzyjaźnionego ze mną? Czy zaprzyjaźnionego z nami? Uwolnił dłoń z jej uścisku i odszedł kawałek, chowając ręce do kieszeni i uśmiechając się drapieżnie.

- Jakiś problem, Katarino? - spytał, dziwnie przypominając wujka Eddiego. - Co? - Udała niewiniątko. - Ja tylko się zastanawiam, kto to jest. Ktoś, kto pomagał tobie i Bagshawom w Niemczech? - Właściwie to w Luksemburgu. - Przystanął i odwrócił się. - Tak naprawdę Bagshawowie i ja robiliśmy skok w Luksemburgu. - Chciała coś powiedzieć, ale nic nie przyszło jej na myśl. - Nie było cię, Kat. - Już się z nią nie droczył. - Wiem. - Byłaś w Colgan. - Tylko trzy miesiące. - To sporo czasu, Kat. W naszym świecie to długo. -Odetchnął głęboko. - Poza tym serce odeszło dużo wcześniej niż cała reszta. - Ale jestem z powrotem. - Zaczęła wsiadać do samolotu. - A lista ludzi, którzy mogą to zrobić, jest naprawdę krótka, w dodatku lista ludzi, którym możesz zaufać, jest jeszcze krótsza, więc... - Wiesz, że kiedy wyjechałaś, zostawiłaś nie tylko swojego tatę i wujka Eddiego. - Słowa doleciały do Kat z pasa startowego. Odwróciła się, przypominając sobie stęchłe powietrze w pokoju matki Hale'a i wiedziała, że patrzy na jedyną osobę w swoim życiu, która bardziej przywykła do tego, że jest porzucana, niż że sama porzuca. Odwrócił głowę, po czym znów na nią spojrzał. - Jesteśmy zespołem albo nie. Albo mi ufasz, albo nie. - Zrobił krok w jej stronę. - No to jak, Kat? Oto ryzyko zawodowe - że każdy, kto całe życie uczył się kłamać, w końcu nie umie mówić prawdy. Nie miała pojęcia, co teraz powiedzieć. „Nie dam sobie bez ciebie rady" brzmiało banalnie. A ich plan był zbyt poważny na zwykłe: „Proszę".

- Hale, ja... - Wiesz co? Nieważne. Tak czy inaczej, wchodzę w to. - Nasunął okulary na nos i wyglądał na zupełnie zdecydowanego. - Wchodzę w to. Patrzyła, jak pokonuje schodki do samolotu i usłyszała, jak rzuca przez ramię: - Poza tym doskonale się sprawdzam w roli przystojniaka. Chciała się zgodzić. Próbowała podziękować. Ale umiała tylko martwić się tym, kto - lub co - czeka na nich po lądowaniu we Włoszech.

11 DNI DO TERMINU Dolina Sabiny, Włochy

ROZDZIAŁ 8 To niemożliwe, usłyszała w swojej głowie Kat, zanim przyszło jej na myśl, żeby powiedzieć to na głos. Nie, Hale. Nie. Po prostu... nie. Strząsnęła z siebie senność i spróbowała trzeźwo spojrzeć na sytuację. W końcu była we Włoszech. Z mądrym i przystojnym chłopakiem. W prywatnym odrzutowcu. Świat dosłownie leżał u jej stóp, a mimo to jedyne, co Katarina Bishop mogła zrobić, to patrzeć, jak otwierają się drzwi samolotu, a za nimi ukazuje się prywatne lądowisko, jedna z najpiękniejszych dolin na świecie i młoda kobieta z długimi rozwianymi włosami. Była w stanie powiedzieć tylko: - To niemożliwe. Można spokojnie przyjąć, że wszyscy złodzieje (lub każdy, kto spędził znaczną część życia w ciemności) mają szósty zmysł, który pozwala im więcej słyszeć i szybciej przetwarzać informacje. Jednak Kat zastanawiała się, dlaczego widok tej dziewczyny sprawił, że włoski na karku stanęły jej dęba. - Witaj, KittyKat. No tak. Dosyć tego. - Możemy porozmawiać? - Kat chciała złapać Hale'a za rękę, ale chociaż była zwinna jak kotka, Hale był znacznie

silniejszy. Minął ją i zszedł po schodkach, a dziewczyna spojrzała na niego i powiedziała: - Cześć, przystojniaku. Hale uściskał ją, a jej długie nogi oderwały się od ziemi, Kat natomiast miała ochotę zauważyć, że było zdecydowanie za zimno na taką krótką spódniczkę. Chciała zwrócić uwagę, że obcasy to fatalny pomysł w mieście z brukowanymi ulicami. Ale stała jak wmurowana na szczycie schodów, w bezruchu, aż dziewczyna powiedziała: - No chodź tu, Kitty, nie uściskasz kuzynki? Rodzina to dziwny twór - dziwne stworzenie - i to pod wieloma względami. A rodzinny biznes... cóż, tu dziwactwo nie zna granic. Idąc wąskimi uliczkami miasteczka, które Arturo Taccone uważał za swój dom, po raz tysięczny zastanawiała się, czy było tak w przypadku wszystkich rodzinnych interesów. Czy w Seattle był jakiś sklep obuwniczy, który dziedziczono z pokolenia na pokolenie tylko po to, żeby spłodzić dwie dziewczynki, których jako nastolatek nie będzie można zostawić sam na sam w jednym pomieszczeniu? Czy w Rio była jakaś restauracja, w której - właśnie teraz - dwie kuzynki zakładały ręce na piersi, odmawiając pracy na tej samej zmianie? A może tego typu historie były zarezerwowane dla rodzinnych biznesów, w których ludzie giną czasem od kul. Albo lądują w więzieniu. Ale Kat nigdy się tego nie dowie. Miała ostatecznie tylko jedną rodzinę, której nie mogła porównać do żadnej innej. - Hale - jęknęła Gabrielłe i uwiesiła się mu na ręce. -Kat nie jest dla mnie zbyt miła. - Kat - powiedział Hale, jakby bawiło go, że może udawać dorosłego. - Uściskaj kuzynkę. Ale ona nigdy nie umiała się zmuszać do okazywania uczuć. I w przeciwieństwie do Gabrielłe - była zdecydo-

waną przeciwniczką jęczenia. Może straciła te zdolności wraz ze śmiercią matki, a może - podobnie jak słaby refleks i wierność prawdzie - umiejętności te były w jej rodzinie stopniowo eliminowane. Jakkolwiek by nie było, zdołała wydusić z siebie: - Miło cię widzieć, Gabrielle. Myślałam, że jesteś w Monte Carlo. Na objazdówce dla bogaczy. - A ja myślałam, że jesteś w sali wykładowej. Wychodzi na to, że obie się pomyliłyśmy. Kat przyglądała się kuzynce i zastanawiała, jak to możliwe, że była tylko rok starsza od niej - a nawet mniej. o dziewięć miesięcy. A mimo to wyglądała na dziewięć lat starszą. Była wyższa, bardziej zaokrąglona i w ogóle bardziej. Przycisnęła się do Hale'a i złapała go mocno za rękę, zostawiając Kat z tyłu, jak piąte koło u wozu na uliczce tak wąskiej, że ledwie mieściła dwie osoby. - To gdzie Alfred? - spytała Gabrielle. - Chodzi ci o Marcusa? - poprawił Hale. - Co za różnica. - Zbyła swoją pomyłkę machnięciem ręki, a Kat pomyślała, że wielka szkoda, że jej głowa nie jest tak samo wypchana jak stanik. Ale nagle jej kuzynka powiedziała: „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin" i z jej ręki błyskawicznie zniknął plik zdjęć, po czym znalazł się w kieszeni Hale'a. Podanie było gładkie. Swobodne. Wyćwiczony ruch wprawnego zawodowca, członka rodziny. - Jak tam mama? - spytała Kat. - Zaręczona. - Gabrielle westchnęła z rozdrażnieniem. - Znów. - O, gratulacje - powiedział Hale. - I słusznie. To hrabia. Chyba. A może książę. - Odwróciła się do Hale'a. - Kto jest lepszy? Zanim zdążył odpowiedzieć, doszli do niskiego kamiennego murku. Za nim, w dolinie Sabiny ciągnęły się

winnice. Żyzną ziemię przecinała rzeka, a na odległym wzgórzu pasły się owce. Włochy to jedno z najpiękniejszych miejsc na ziemi, a jednak Kat nie mogła oderwać oczu od zdjęć w rękach Hale'a. Widniał na nich potężny budynek nad pięknym jeziorem. Hale oparł się o murek i przerzucał zdjęcia z coraz większymi zbliżeniami. Po chwili Kat patrzyła na ściany i linie, które jak dotąd widziała tylko na planie. - Nie udało ci się podejść bliżej domu? - spytał. Gabrielle mlasnęła gumą. - Chciałeś powiedzieć: fortecy? Naprawdę niezły wybór, kochani. - To nie my wybieraliśmy - przypomniała jej Kat. - Co za różnica. Wokół jest pięciometrowy kamienny mur. - Wiemy - potwierdziła. - Cztery wieżyczki na obrzeżach. Ze strażnikami. - Wiemy. - Kat przewróciła oczami. - I fosa. O tym też wiedziałaś, mądralo? Wiesz, że jest tam prawdziwa fosa? Taka z niespodziankami pod wodą? -Gabrielle zadrżała na całym ciele (a niektóre części jej ciała drżały bardziej niż inne), ale było jasne, co chce powiedzieć. Hale schował zdjęcia do kieszeni, odwrócił się i oparł łokcie na szczycie murka. - Świetnie. A co z raportem policyjnym? - spytała Kat, ale Gabrielle tylko się roześmiała. - Nie byłaś na policji... w ogóle? Nie pytałaś ich... o nic? - Śmiech poniósł się echem po brukowanej uliczce. Nawet Hale się uśmiechał. Ale ona stała tylko zdumiona, że ktoś, w kim płynęła ta sama krew co w wujku Eddiem, mógł nie wiedzieć, że rzadko udawało się całkowicie ukryć skok przed policją. Ostatecznie ludzie zwykle zauważają, jeśli dwie minuty po ósmej wieczorem na dwadzieścia minut włączają się

alarmy we wszystkich samochodach w mieście. Albo jeśli między dziewiątą a dziesiątą wyłącza się piętnaście sygnalizacji świetlnych na ulicach. Albo jeśli radiowóz znajduje porzuconą na poboczu furgonetkę bez tablic - pełną taśmy klejącej i kolibrów. To ślady ludzi, którzy ostrożnie stawiają stopy. Mimo wszystko są to jakieś ślady. - Ludzie pokroju Artura Tacconego nie wzywają policji, Kat - powiedziała bardzo wolno Gabrielle, jakby Kat podczas swojej nieobecności kompletnie zgłupiała. - Ci, którzy nie porzucają swojej rodziny, zwykle wiedzą takie rzeczy. - Jezu, nie było mnie... - Nie było cię. - Głos Gabrielle był zimniejszy niż wiatr. -1 ciągle siedziałabyś wśród tych obrośniętych bluszczem murów, gdybyśmy... Ciągle byś tam siedziała. Kat wiedziała, że autentyczność to bardzo dziwna rzecz. Ktoś rzeźbi postać w kamieniu. Maszyna drukuje wizerunek zmarłego prezydenta na banknocie. Artysta nakłada farbę na płótno. Czy naprawdę ma znaczenie, kim jest malarz? Czy kopia Picassa jest brzydsza od oryginału? Może Kat była odosobniona w tej opinii, ale nie uważała, żeby tak było. A mimo to, kiedy patrzyła to na swoją kuzynkę, to na Hale'a, miała wrażenie, że wyczuwa fałsz. - Gabrielle - odezwała się powoli Kat. - Skąd wiesz, że w Colgan był bluszcz? Usłyszała, jak jej kuzynka prycha i naprędce odpowiada, że się domyśliła. Ale przed oczami Kat już wyświetlił się obraz: ziarniste nagranie z kamery. Ktoś w bluzie z kapturem biegnie przez plac. Odwróciła się do Hale'a i zdała sobie sprawę, że jest za wysoki i za dobrze zbudowany. Osoba na ekranie miała posturę na tyle zbliżoną do Kat, że Rada Honorowa Colgan dała się nabrać, ale Kat martwiło głównie to, że sama też dała się oszukać.

- Gabrielle, Hale? - Kat uderzyła go w ramię. - Nie wystarczy, że przez ciebie mnie wywalili, musiałeś jeszcze wziąć sobie ją za pomocnika? Gabrielle? - Ja też tu jestem - zaszczebiotała kuzynka. Hale spojrzał na Gabrielle i kiwnął na Kat. - Jest urocza, kiedy robi się zazdrosna. - Kat kopnęła go w piszczel. - Ej! Pamiętasz, że nie było innego wyjścia? A wbrew powszechnemu przekonaniu, wcale nie znam aż tak dużo dziewczyn. - Obydwie wpiły w niego wzrok. - No dobra, wcale nie znam aż tak dużo dziewczyn, które by miały wasze wyjątkowe zdolności. Gabrielle zatrzepotała rzęsami. - Oj, wiesz, jak sprawić, żeby dziewczyna poczuła się wyjątkowa. Ale Kat... Kat czuła się jak kretynka. Spojrzała na Hale'a. - Do zobaczenia w hotelu. - Odwróciła się do kuzynki. - Do zobaczenia w święta albo na którymś ślubie twojej matki, albo... gdzieś tam. Dzięki, że przyszłaś, Gabrielle. Ale jestem pewna, że istnieje jakaś plaża, na której za tobą tęsknią, więc pozwolę ci zająć się swoimi sprawami, a ja wrócę do swoich. Doszła już prawie do rogu, kiedy jej kuzynka zawołała: - Myślisz, że jesteś jedyną osobą na świecie, która kocha twojego tatę? Kat zatrzymała się i przyjrzała Gabrielle. Mogłaby przysiąc, że po raz pierwszy w życiu jej kuzynka nie starała się jej nabrać. W wieku siedmiu lat Gabrielle nauczyła się już mówić „tato" do pięciu różnych mężczyzn. Był potentat naftowy z Teksasu, miliarder z Brazylii i mężczyzna z bardzo kiepskim zgryzem, który pracował dla paragwajskiego rządu nadzorującego import albo eksport jednej czy dwóch kopii Moneta po znacznie zawyżonej cenie, ale żaden z nich nie był jej ojcem.

- Jestem ci potrzebna - powiedziała Gabrielle. W jej głosie nie było słychać żadnych wątpliwości. Żadnego flirtu. Żadnego tonu słodkiej idiotki. Była stuprocentową stryjeczną wnuczką wujka Eddiego. Zawodowcem. Oszustką. Złodziejem. - Czy ci się to podoba, czy nie, Kitty Kat, czas na rodzinne spotkanie. Kat siedziała w milczeniu, kiedy Gabrielle parkowała maleńki europejski samochód na poboczu krętej wiejskiej drogi. Żadnych reflektorów, żadnych hałasów. Kat otworzyła drzwi, wysiadła, poczuła chłodną, wilgotną bryzę i spojrzała w ciemne bezgwiezdne niebo. Idealne warunki dla złodzieja. - Przypomnij mi proszę, dlaczego to ja musiałem jechać z tyłu? - Hale przeciągnął się i na nią spojrzał. - Milionerzy zawsze jeżdżą z tyłu, ważniaku. - Wyciągnęła rękę, żeby poklepać go po piersi, ale zanim zdążyła ją zabrać z powrotem, on chwycił jej nadgarstek i przytrzymał ubraną w rękawiczkę dłoń przy swoim bijącym sercu. - Jesteś pewna, że to dobry pomysł? - spytał. Kat mogła skłamać na milion sposobów, ale żadne kłamstwo nie równało się z prawdą. - To nasz jedyny pomysł. Gabrielle nasunęła kaptur i wyłączyła silnik, żeby żadnemu szwendającemu się w pobliżu ochroniarzowi ani wścibskiemu przechodniowi nie zachciało się przystawać i zadawać pytań, tymczasem Kat patrzyła Hale'owi prosto w oczy. W tym momencie bardzo przypominał chłopaka w piżamie z Supermanem. Był przestraszony, ale zdecydowany, i może też odrobinę bohaterski. - Kat, ja... - Idziecie? - szept Gabrielle przeciął noc i uciszył Hale’a. Kat nie pozostało nic innego, jak odwrócić się i zacząć wspinać na stromy nasyp, spowity ciemną jak atrament

nocą, pośród której leżące na ziemi gałęzie strzelały jak petardy, gdy się na nie nadepnęło. - Ups - powiedziała Kat, potykając się chyba tysięczny raz. Sama już nie wiedziała, co było gorsze: że Hale musiał ją podtrzymać, czy że Gabrielle była świadkiem jej niezdarności. Czekała, aż kuzynka stwierdzi: „Kat wyszła z wprawy". Była pewna, że Hale zacznie żartować, że w programie wychowania fizycznego w Colgan boleśnie odczuwało się brak praktyki. Żadne z nich nie odezwało się jednak ani słowem, wspinali się tylko mozolnie na szczyt wysokiego wzgórza, aż Gabrielle zatrzymała się gwałtownie. Kat omal na nią nie wpadła, gdy tamta wyciągnęła rękę i powiedziała: - To tam. Mimo nocy, mimo odległości, każdy widział, że dom Artura Tacconego był prawdziwym pałacem z kamienia i drewna, otoczonym winnicami i gajami oliwnymi; Pocztówkowy raj. Kat jednak zwróciła uwagę na ochroniarzy i wieże, mury i bramy. To nie był raj - raczej więzienie. Położyli się na szczycie wzgórza, czując pod sobą mokrą trawę, i zaczęli obserwować znajdującą się poniżej willę. Kat z niechęcią musiała przyznać, że Gabrielle miała całkowitą rację: trzeba to było zobaczyć, żeby uwierzyć. Kiedy dzień wcześniej rozłożyli plany, żeby Simon mógł się im przyjrzeć, Kat pomyślała, że dom Artura Tacconego był jednym z najtrudniejszych do zdobycia obiektów, jakie kiedykolwiek widziała. Kiedy jednak na chwilę rozsunęły się ciemne chmury i księżyc oświetlił fosę jak reflektor, zrozumiała, że tylko idiota zdecydowałby się forsować te mury. - Świstak? - spytał Hale. - Za mało czasu - odpowiedziała Kat. - Samo kopanie tunelu zajęłoby wiele dni, a Taccone na pewno patroluje te lasy znacznie częściej.

- Upadły anioł? - Może - odparła i spojrzała w niebo. - Ale nawet w bezksiężycową noc wewnętrzny dziedziniec jest zbyt mały, żeby ryzykować, że ktoś zobaczy, jak skaczesz na spadochronie. Poza tym nikt nie stawia wieżyczek strażniczych, jeśli nie ma zamiaru obstawić ich strażnikami. - Uzbrojonymi - dodała Gabrielle. Kat patrzyła, jak jej kuzynka przewraca się na plecy, podkłada ręce pod głowę i zaczyna wpatrywać się w ciemne chmury zasnuwające niebo. Równie dobrze mogłaby leżeć na plaży albo we własnym łóżku, bo robiła to z taką swobodą. A Kat bolały stopy od biegu przez las. Jej czarna czapka narciarska była za ciasna i za bardzo drapała. Zastanawiała się, czym właściwie pachniał Hale i czy podoba jej się ten zapach, czy nie. Kat nie miała pojęcia, jak obrabować Artura Tacconego. Tak więc nie miała też pojęcia, jak ktokolwiek inny mógł go obrabować. I to ją wkurzało najbardziej. - Więc ktoś użył metody albo na konia trojańskiego, albo na konsultantkę Avonu, albo... - Hale nadal wyliczał różne możliwości, ale Kat miała już dość spekulacji; wolała nie zgadywać. Przypomniała sobie natomiast, co powiedział Hale Simonowi: „To nie jest zwykła operacja". Zrozumiała, że być może nie mógł jej przeprowadzić zwykły złodziej. Nagle poczuła, jakby złapała ją jakaś niewidzialna dłoń -pociągnęła ją za tył czarnej kurtki i postawiła na nogi. - Kładź się! - warknęła Gabrielle i chciała ją złapać, ale Kat już podchodziła do krawędzi wzniesienia. - Gdzie idziesz? - spytał Hale, kiedy ruszyła pewnym krokiem do mostu zwodzonego, starając się uciszyć wewnętrzny głos, który pytał: Most zwodzony?

- Kat! - syknęła Gabrielle. - Złapią cię. Rzuciła im przez ramię niemal szelmowski uśmiech. - Wiem. W miarę jak się zbliżała, brama wydawała się coraz większa. Reflektory strategicznie oświetlały teren, podświetlając krople deszczu, który zaczął siąpić z czarnego nieba. Kat szła powoli, z namysłem, przecinając pola i kierując się do murów. Poczuła na sobie spojrzenie kamer. Wyczuła poruszenie ochrony. Aby zająć czymś myśli, usiłowała odgadnąć wiek willi, nazwiska pierwszych właścicieli, historię jeziora. Próbowała koncentrować się na padającym deszczu, na swoich skręcających się włosach. Przede wszystkim jednak starała się wyglądać na opanowaną, kiedy podeszła do małej metalowej skrzynki na poboczu. Modląc się, żeby głos jej nie zdradził, spojrzała w niewielką kamerę i powiedziała do głośnika: - Nazywam się Katarina Bishop. - Gdzieś za jej plecami uderzył piorun. - Przyszłam zobaczyć się z Arturem Tacconem.

ROZDZIAŁ 9 Nawet jeśli willa Tacconego nie była miejscem, w którym zwykle przyjmowano gości, nie było tego po niej widać. Mężczyzna, który otworzył jej drzwi, dziwnie przypominał Marcusa, gdy bez słowa odebrał od niej mokrą kurtkę i cicho poprosił, żeby poszła za nim. Wszędzie były marmurowe podłogi, żyrandole i świeże kwiaty, a w dwóch z czterech mijanych pokoi paliło się w kominku. Ale na stolikach nie leżały listy, a na oparciach krzeseł nie widać było niedbale rzuconych płaszczy czy szalików. Wiedziała, że w tym miejscu na równi ceni się piękno i porządek. W milczeniu podeszła więc za swoim przewodnikiem do podwójnych drzwi, które wyglądały groźniej niż most zwodzony. Stała cicho i czekała na audiencję u Artura Tacconego. Kiedy otworzyły się drzwi, siedział za zabytkowym biurkiem nieopodal kolejnego rozpalonego kominka, w pokoju bardzo przypominającym gabinet w wiejskiej posiadłości rodziny Hale'a. Były w nim książki i karafki, wysokie okna i wielkie pianino, na którym jak się domyślała, Tac-cone często grywał. Chociaż dom miał przynajmniej dwa tysiące metrów kwadratowych, Kat podejrzewała, że to w tym pokoju tak naprawdę mieszkał pan domu.

- Zostaw nas - polecił przewodnikowi Kat. Usłyszała, jak za jej plecami zamykają się podwójne drzwi i wiedziała, że głupio było nie zadrżeć choć trochę na myśl, że została z nim sama. Mimo to jej dłonie były spokojne. Puls nie przyspieszał. - Witam w moim domu, Katarino - powiedział i lekko przechylił głowę. - Muszę przyznać, że jestem zaskoczony. A zwykłem uważać się za człowieka, którego nie można zbyt łatwo zaskoczyć. - Cóż - odparła powoli Kat. - Miałam ochotę na spaghetti. Taccone się uśmiechnął. - I przyszłaś tu sama - zasugerował, choć było to raczej pytanie. - Mogłabym odpowiedzieć twierdząco, a pan uznałby, że kłamię. - Podeszła o krok i przesunęła ręką po miękkim skórzanym oparciu fotela. - Mogłabym też zaprzeczyć, a pan pomyślałby, że blefuję. Więc może po prostu zostawię to... bez komentarza. Taccone odsunął się od biurka i przyjrzał się jej uważnie. - A więc masz - jak wy, Amerykanie, mówicie - wsparcie? - Niezupełnie. - Ale nie boisz się, prawda? Stała w ulubionym pokoju Artura Tacconego, ale co najważniejsze, czuła, że ma znajomy grunt pod nogami. -Nie. Chyba nie. Nie spuszczał z niej wzroku. Po chwili uciążliwego milczenia spytał: - A może myślisz, że nie zrobiłbym krzywdy małej dziewczynce? Z powodów, których Taccone nie byłby w stanie zrozumieć, Kat zdziwiły te słowa. Dziwnie było usłyszeć, że

ktoś zwraca się do niej w taki sposób. Pewnie nie mogła zaprzeczyć, że jest mała. Ale „dziewczynka" brzmiała nieswojo. Kobieta czy pani niczego by tu nie zmieniły. Chyba po prostu tak długo przebywała wśród facetów, że czasem zapominała, że przynajmniej od strony anatomicznej nie była młodszą, mniejszą wersją mężczyzn zasiadających wokół kuchennego stołu wujka Eddiego. Że z biologicznego punktu widzenia była bardzo zbliżona do Gabrielle. - Śliczny mebel - powiedziała, wskazując na szafę w stylu Ludwika XV obok kominka. Mężczyzna uniósł brwi. - Przyszłaś tu, żeby go ukraść? - Cholera - zaklęła Kat i pstryknęła palcami. - Wiedziałam, że powinnam była wziąć większą torebkę. Przerażający ludzie robią przerażające rzeczy, ale dla Kat nie było nic straszniejszego od śmiechu Artura Tacconego. - Co za szkoda, że nie poznaliśmy się w innych okolicznościach, Katarino. Mam wrażenie, że znajomość z tobą byłaby prawdziwą przyjemnością. Ale stało się inaczej. - Wstał i podszedł do szafki, nalał sobie szklaneczkę alkoholu, który wyglądał na bardzo stary i bardzo drogi. -Rozumiem, że nie masz moich obrazów. - Cały czas to panu powtarzam. - Jeśli przyszłaś, żeby prosić o więcej czasu, to... - Już powiedziałam pańskim chłopakom w Vegas, że nad tym pracuję. - Zerknęła na zbira dwa, który wślizgnął się do środka i stał nieruchomo jak posąg przy drzwiach. -A może nie przekazali panu? - Przekazali, przekazali. - Usiadł na skórzanej kanapie na środku pokoju. - Rzeczywiście spotykałaś się z niezwykle ciekawymi osobami. Dom twojego stryjecznego dziadka w Nowym Jorku... to rozumiem. Wuj to z pewnością człowiek, z którym należy się skonsultować. Ale wycieczka do

Las Vegas - odchylił się i upił łyk - była pewnym zaskoczeniem. A potem dowiaduję się, że mam gościa. Sama rozumiesz, że jestem dość skonsternowany. - Wyjaśniłam panu wszystko w Paryżu - powiedziała niewzruszonym głosem. - Mój ojciec nie ukradł pańskich obrazów. Mając trochę czasu i pomocy, będę mogła powiedzieć panu, kto to zrobił. Może nawet uda mi się zorganizować wszystko tak, żeby obrazy do pana wróciły... Taccone uśmiechnął się szerzej. - To już ciekawsza propozycja. - Ale najpierw... - Pomoc? - domyślił się. Kiwnęła głową. - Twierdzi pan, że to robota mojego ojca. - Ja wiem, że to jego robota. - Skąd? - Ależ Katarino, z pewnością każdy przeciętny złodziej wie, że podjąłem pewne... środki zapobiegawcze... żeby zabezpieczyć siebie i to, co do mnie należy. - Arturo Taccone uniósł dłoń i potoczył nią po bogatym wnętrzu. - Kamera stig 360 - powiedziała z uśmiechem Kat. -Ładnie. Choć ja wolę model 340. Są może mniej zgrabne, ale mają większy zasięg. Na dworze zacinał deszcz, ale w środku głos Tacconego brzmiał sucho jak podpałka. - Miałem nadzieję, że uwierzysz mi na słowo, że to twój ojciec dokonał tego strasznego czynu, Katarino. Ale skoro... - Niech pan posłucha. - Głos Kat zabrzmiał ostrzej, niż się spodziewała, kiedy podeszła bliżej mężczyzny na środku pokoju. Zbir dwa już chciał ruszyć w jej kierunku, ale Taccone powstrzymał go skinieniem ręki. - To nie kwestia dumy. Ani zaufania. To kwestia informacji. Jest pan ostrożny w swoich decyzjach i podejmuje je na pod-

stawie wszelkich dostępnych informacji, prawda, signor Taccone? - Naturalnie. - W takim razie proszę mi pomóc. Proszę mi pomóc odzyskać pańskie obrazy. Mówi pan, że ma pan dowody? Taccone uniósł swojego drinka do światła, jakby wznosił toast za Kat i za jej odwagę. - Naturalnie. Uśmiechnęła się, ale nie było w tym uśmiechu radości. - W takim razie proszę mi pokazać, co pan ma. Kiedyś miał nadejść czas - choć Kat o tym jeszcze nie wiedziała - gdy rozmowa, którą odbyła tego wieczoru z Tacconem, będzie wielokrotnie opowiadana przy kuchennym stole wujka Eddiego. Gdy historia o tym, jak przechodziła przez most zwodzony, będzie wiązała się z kulami, a nie z deszczem; gdy historia o tym, jak poprosiła Artura Tacconego o pomoc, będzie zawierać groźby i coś, co dotyczy pary zabytkowych pistoletów (które według legendy Kat ukradnie). Ale ona nigdy nie opowiadała tej historii. Hale i Gabrielle leżeli w ciemności i obserwowali cały teren, kiedy most zwodzony został opuszczony, a Kat wyszła na własnych nogach, rozkoszując się chwilą. Ponieważ szła w deszczu i ciemności, Hale i Gabrielle nie zauważyli, że wcisnęła pod ramię małą płytę, którą dostała od Artura Tacconego. Ale oczywiście mieli ją ostatecznie zobaczyć. I oczywiście, miała ona ostatecznie wszystko zmienić.

ROZDZIAŁ 10 Apartament hotelowy był ładny. Hale (a właściwie Marcus) nie umiał rezerwować innych. Kanapa była z pluszu, a telewizor był duży, ale kiedy Kat usadowiła się, żeby obejrzeć płytę, którą dał jej Taccone, pod żadnym względem nie czuła się komfortowo. - Powinniśmy mieć popcorn. - Głos Gabrielle poniósł się przez apartament. - Czy tylko ja uważam, że powinniśmy mieć popcorn? Kat otuliła się suchym swetrem i spróbowała sobie wmówić, że chłód, który czuje, to wina deszczu i mokrych włosów. - Karmelki - powiedział Hale i usiadł na brzegu kanapy. - Ja jestem fanem karmelków. - Kat uświadomiła sobie nagle, gdzie było źródło chłodu. Hale w samochodzie nie odezwał się do niej ani słowem i ani razu nie spojrzał na nią w windzie. Wyjęła z torby notes i skrzyżowała nogi, zastanawiając się, czy Hale kiedykolwiek jej wybaczy, że go zostawiła. Po raz kolejny. Wzięła pilota i nacisnęła: „Play". Telewizor zamigotał. Na ekranie pojawiły się upiorne czarno-białe obrazy: długie przejście, którym szła jakąś godzinę temu, profesjonal-

nie urządzona kuchnia, piwniczka z winami, sala do bilardu, prywatny gabinet Artura Tacconego. A w końcu... - Zatrzymaj. Gabrielle nacisnęła pauzę i zatrzymała na ekranie obraz, którego Kat nie rozpoznała - pomieszczenie, które pewnie widziało bardzo niewiele osób. Jedynym meblem była ławka. Podłoga, zamiast marmurów czy drewna, była z litego kamienia. Ale najbardziej niezwykłych było pięć obrazów, wiszących na ścianie w głębi. - Plany - powiedziała, ale Hale już rozwijał na stoliku stojącym między kanapą a telewizorem zapasową kopię dokumentu. - To tu. - Wskazała pomieszczenie na planie, które miało taki sam kształt jak to na ekranie. - Chyba znajduje się w podziemiu i jest pewnie dostępne jedynie stąd. - Dźgnęła palcem plan. - Z ukrytej windy w gabinecie Tacconego. - Skąd wiesz? - spytała Gabrielle. Kat przypomniała sobie boazerię z ciemnego drewna za biurkiem Tacconego. - Bo dałabym sobie rękę uciąć, że stałam dziś dokładnie naprzeciwko. Siedzący obok Hale cały się spiął, ale nie odezwał się, tylko dotknął pilota. Czarno-białe nagranie przypominało stary niemy film bez aktorów, na ekranie znów ukazał się gabinet. Jedną ścianę wypełniały sięgające od podłogi do sufitu okna, więc łatwo było zobaczyć uderzenie błyskawicy przecinającej niebo. Ułamek sekundy później cały ekran zrobił się czarny. Kat wyobraziła sobie, jak w willi gaśnie światło, a ktoś narzeka na przestarzałą elektrykę i mówi, że nie cierpi burzy. W apartamencie jednak dało się słyszeć jedynie głębokie westchnienie towarzyszy Kat i ich jednoczesny okrzyk: - Benjamin Franklin!

Ponieważ sama nieraz to robiła, bez trudu wyobraziła sobie złodzieja, który obserwuje starą willę i układa plan działania. Wyobraziła sobie, jak znajduje pokój w miasteczku - może taki dla turystów. Miejsce, w którym wezmą go za jednego z wielu amatorów okolicy, tymczasem on będzie mógł się rozejrzeć i czekać na burzową noc. Kat nachyliła się i zmrużyła oczy. - Po jakim czasie włączyły się generatory? - Czterdzieści pięć sekund - odpowiedziała Gabrielle. - Nieźle - skwitował Hale. - Mówisz o systemie Tacconego czy o naszym przyjacielu? - spytała Gabrielle. Wzruszył ramionami, jakby równie dobrze mogło chodzić i o jedno, i o drugie. - Światła zgasły wszędzie oprócz tej sali... - Kat wskazała na pomieszczenie przypominające kryptę, które widniało na ekranie. - Musi mieć inne źródło zasilania niż cała reszta domu. Bo tam kamery nadal działały. - Przeniosła wzrok z ekranu na plany. - Wygląda na to, że znajduje się bezpośrednio pod... Ale nagle urwała, bo na ekranie zobaczyła, że z sufitu galerii zaczyna kapać woda. - Fosą - dokończyli wszyscy jednym głosem. - Ekstra. - Głos Hale'a wyrażał szczery podziw. - Benjamin Franklin z domieszką potwora z Loch Ness. - Fuu! - krzyknęła Gabrielle. - Ta fosa jest obrzydliwa. Serio. Nie ma mowy, żebym się do niej zbliżyła. - Z tego, co widziałem, w tamtej sali było przynajmniej pięć obrazów starych mistrzów, Gabs powiedział Hale. -Zbliżyłabyś się. - Może - przyznała. - Ale jeśli wyciął dziurę w suficie tej sali pod fosą, to dlaczego nie została zalana? Kat odwróciła się, bo nie musiała patrzeć na ekran, żeby wiedzieć, co się na nim dzieje.

- Przypłynął z jeziora miniaturową łodzią podwodną i przyssał się do dachu sali. Potem musiał tylko otworzyć właz, wyciąć dziurę i... Miniaturowa łódź podwodna - powtórzyła Kat, kręcąc głową, jakby właśnie przeżyła przedziwne deja vu. Kuzynka spojrzała na nią. - Skąd wiesz? - Bo tak zrobił tata. - Zapadła cisza, a Kat wstała i podeszła do okien, które wychodziły na ciche uliczki. - Dwa lata temu. W Wenecji. To było... - Piękne - powiedział Hale, ale Kat miała co innego na myśli. - Ryzykowne. - No cóż - powiedział powoli. - Przynajmniej już wiemy, dlaczego jest głównym podejrzanym. - Jedynym - poprawiła Gabrielle. Na ekranie zamaskowany mężczyzna w gładkiej czarnej piance przechodził przez świeżo powstałą dziurę w dachu galerii, poruszając się w milczącym skupieniu. Nie wykonywał żadnych pospiesznych ani zbędnych ruchów, zablokował czujniki nacisku przy każdym obrazie i zdjął dzieła sztuki ze ściany, zapakował do oddzielnych pokrowców wodoszczelnych i przełożył je przez otwór w suficie, prosto do batyskafu, który, jak wiedziała Kat, czekał na niego w fosie. - Taccone powiedział, że kiedy siadła elektryczność, ktoś odłączył zasilanie kamer w pomieszczeniu ochrony, żeby nikt nic nie zobaczył. My oglądamy nagranie z systemu awaryjnego, który był gdzie indziej i o którym ten facet albo nie wiedział, albo go przeoczył. - Kat wzruszyła ramionami. - Tak czy siak, nikt nie miał pojęcia, że obrazy zniknęły, dopóki Taccone nie wrócił z podróży służbowej. - A czym on się zajmuje? - spytała Gabrielle. - Byciem przerażającym gościem - odpowiedziała Kat, a Hale w tym samym momencie powiedział po prostu:

- Złem. Dziewczyny na niego spojrzały. Dodał już ciszej: - Arturo Taccone zajmuje się złem. Coś w sposobie, w jaki odwrócił się znów do ekranu, powiedziało Kat, że Hale coś przed nią ukrywa miał jakieś informacje od prywatnych detektywów albo z branżowych plotek, od bywalców Manhattanu lub wysoko postawionych włoskich oficjeli. Były to pewnie opowieści snute w zadymionych salach przy drogich kubańskich cygarach. Ale niektóre opowieści przyprawiają o drżenie rąk. Czasem zbyt wiele szczegółów sprawia, że człowiek zaczyna wiercić się niespokojnie w ciemności. Więc Kat nie poprosiła, żeby Hale je opowiedział. Popatrzyła, jak rzuca pilota na stół i mówi: - Więc chyba przykuję się do ciebie kajdankami, kiedy znów postanowisz wybrać się na spacer. - Nic mi się nie stało - powiedziała stanowczo Kat, bo bardzo chciała, żeby ją zrozumiał. - On... mnie lubi. Bawię go. Myśli, że jestem... - Nie zdawała sobie z tego sprawy aż do tej chwili - taka jak on. - Nie jesteś - stwierdził Hale. Po raz pierwszy od kilku godzin spojrzał jej w oczy. - Nie jesteś jak Arturo Taccone. Bywały momenty, kiedy Kat sądziła, że wie wszystko, co można wiedzieć o WW Hale'u Piątym - z wyjątkiem jego imienia - ale bywały też momenty, takie jak ten, kiedy miała wrażenie, że on jest jak pierwodruk z biblioteki w mojej wiejskiej posiadłości: nawet nie skończyła jeszcze czytać pierwszego rozdziału. - Jak głęboka może być rzeka wpływająca do fosy, w najpłytszym miejscu? - spytała Gabrielle. Kat wzruszyła ramionami. - Dwa i pół metra? Hale kiwnął głową. - Powiedziałbym, że góra trzy.

- A jak mała musiałaby być łódź podwodna? - Mała - odpowiedziała Kat. - Zapamiętać - powiedziała Gabrielle. - W przypadku fos, głębsza nie znaczy lepsza. Hale spytał: - Ale jak mała? Kat słyszała warkot motocykla na ulicy pod oknami, widziała światła omiatające Koloseum. W ciemnym pokoju hotelowym, na ekranie telewizora zamarł zamaskowany mężczyzna, przyłapany na kradzieży pięciu bezcennych obrazów i przyszłości jej ojca. - Można się tego dowiedzieć tylko w jeden sposób.

10 DNI DO TERMINU Neapol, Włochy

ROZDZIAŁ 11 Sklep ze sprzętem do nurkowania Mariano i Synowie w Neapolu byl rodzinną firmą, która bardzo się tym faktem chlubiła. Mariano Drugi byl synem rybaka, ale niestety miał skłonności do choroby morskiej, musiał więc znaleźć sobie jakiś szacowny zawód, który mógłby bezpiecznie wykonywać na lądzie. Zaczął budować łodzie. Mariano Trzeci budował jeszcze większe łodzie. Kiedy przed wystawą sklepu na śródziemnomorskim wybrzeżu zjawiła się dziewczyna należąca do zupełnie innego typu rodzinnego biznesu, Mariano Czwarty zdążył już zbudować i opatentować przynajmniej pół tuzina najnowocześniejszych (a więc całkiem drogich) statków na świecie. A przynajmniej tak powiedział ojciec Kat, tuż przed wizytą w Wenecji. Kiedy tylko recepcjonistka w II Negozio di Mariano & Figli zobaczyła młodego mężczyznę wchodzącego przez podwójne szklane drzwi, z miejsca wiedziała, że pachnie forsą - mógł ot tak wypisać czek na niemal wszystko, co znajdowało się w ich salonie. Może nawet zapłacić gotówką. Na pewno można było liczyć na kartę kredytową z jakimś absurdalnie wysokim limitem, którą miał przy sobie.

Ale to nie dlatego się uśmiechnęła, kiedy zdjął słoneczne okulary, nachylił się nad gładką, szklaną ladą i powiedział: - Ciao. Poczuła, jakby każdy mięsień jej ciała zaczął się rozpływać. - Zastanawiałem się, czy nie mogłaby mi pani pomóc. Kiedy jest się szefem zespołu, trzeba umieć delegować, wiedzieć, kiedy usunąć się na bok i pozwolić innym przejąć pałeczkę. Trzeba znać swoich ludzi i wiedzieć dokładnie, jak ich wykorzystać. Ale kiedy Kat stała na ruchliwym nadmorskim bulwarze i przyglądała się, jak młoda recepcjonistka flirtuje z Hale'em, zaczęła się martwić, że Hale wyjdzie stamtąd z dziewczyną, a nie z nazwiskiem. Martwił ją brak tego nazwiska. Ale obecność dziewczyny nie, jak sama sobie wmawiała. Przez dziesięć minut stała na zewnątrz, przyglądając się całej scence przez duże, panoramiczne okno. Ręce muskające ramiona. Trzepoczące rzęsy. Całe to przedstawienie wystarczyło, żeby Kat zaczęła niespokojnie się przechadzać (chociaż każdy wysokiej klasy złodziej wie, że istnieje znacznie mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś cię zobaczy, jeśli stoisz w zupełnym bezruchu). - Czy ty to widzisz? - spytała po raz czwarty kuzynkę. Ale uwaga Gabrielle była skupiona na młodym mężczyźnie w kawiarnianym ogródku, który w równym stopniu był zauroczony nią, a raczej jej szczególnie niestosowną spódniczką. - Spieprzy to. - Kat zamachała rękami. - To nasz jedyny dobry trop, a on to spieprzy. Ale kuzynka niczego nie zauważyła. Gdyby zauważyła, być może coś by powiedziała - albo zrobiła a odwróciła się dopiero, kiedy Kat przeszła już przez ulicę i wchodziła przez lśniące drzwi.

- Tu jesteś - wydyszała Kat i tylko trochę musiała udawać, że zabrakło jej tchu, kiedy podeszła do lady. - Cześć. - Hale wypuścił dłoń ekspedientki, jakby go poraziło. Dosłownie. - Ja tylko... - zaczął. Kat westchnęła. - Tata mówi, że masz pół godziny, żeby wrócić na łódź, bo w przeciwnym razie ruszamy na Majorkę bez ciebie i mówimy mamie, że wypadłeś za burtę. - Kat zwróciła się do sprzedawczyni. - Oczywiście ja byłam za tym, żeby naprawdę go wypchnąć. - Westchnęła głośno. - Jestem jego siostrą. - Przyrodnią - dodał Hale bez zająknięcia. Młoda kobieta uśmiechnęła się na wieść, że Kat nie była jego dziewczyną. Nie stanowiła zagrożenia. Była tylko malutką dziewczynką, tak bladą i chudą, że od razu było widać, że nie spędziła za dużo czasu na włoskim wybrzeżu. - Kończysz już? - spytała Kat ze szczerym poirytowaniem. - No. - Hale mówił tonem znudzonego miliardera, którym przecież był. - Mają tu różne fajne gadżety. Kat jakoś wątpiła, żeby geniusze, którzy stworzyli najwspanialsze łodzie świata, byli zadowoleni, słysząc, że ich wynalazki zostały sprowadzone do „fajnych gadżetów", ale nawet jeśli ekspedientka podzielała to odczucie, nie dała nic po sobie poznać. - To kupujesz coś czy nie? - spytała Kat. - Ech... no... - Hale zaczął krążyć po salonie. - To mi się nawet podoba. Gdyby Kat nie wiedziała, co to jest, mogłaby pomyśleć, że wybrana przez Hale'a łódź to był tylko model, replika -pomniejszona do miniatury, żeby mogła się zmieścić w salonie. Ale oczywiście nie było to nic takiego. I w tym oczywiście rzecz. Sirena Royal była najmniejszą cywilną łodzią podwodną świata. Niewiele większa od syren, na cześć których ją

ochrzczono. Miała metr osiemdziesiąt długości i metr dwadzieścia wysokości, była z grubsza wielkości gocarta - dokładnie taka łódź, która mogła zanurzyć się w niewielkiej rzeczce wpływającej do fosy Taccone. Dokładnie taka łódź, która - w tej chwili - stanowiła ich jedyny trop. - Tak - powiedział Hale, cofnął się o krok i przyjrzał się jej z podziwem. - Biorę. - Eccellente, signorl - zawołała ekspedientka, ale Hale kiwnął tylko na Kat. - Masz kartę kredytową, siostrzyczko? Kat z wielką radością podeszła za dziewczyną do wysokiej lady, przy której ta zaczęła wyciągać różne formularze i przerzucać papiery, dopóki blada dłoń Kat nie spoczęła na jej własnej, zatrzymując ją w pół ruchu. - Jeśli mogę być z tobą szczera, Lucio - powiedziała Kat, odczytując imię kobiety z identyfikatora mój kochany braciszek jest znudzonym małym chłopcem. - Spojrzała na Hale'a kątem oka. - Lubi zabawki. Nie miała pewności, czy Hale ją słyszy, ale tak czy inaczej akurat w tym momencie wziął do ręki model światowej klasy jachtu regatowego i zaczął wydawać z siebie bulgoczące odgłosy, jakby łódź właśnie zatonęła na dnie jeziora. - Trzy lata temu przekonał swoją mamę, żeby kupiła willę nad jeziorem Como, bo chciał mieć jakieś miejsce do zabawy. - Kat zamilkła na chwilę, bo przypomniała sobie, że rodzina Hale'a rzeczywiście miała dom na północy Włoch. - Rok później kupił dwudziestopięciometrowy jacht, bo chciał coś do zabawy. Stojący za jej plecami Hale wykorzystywał właśnie trzymany w ręce model, żeby zbombardować kubek pełen ołówków. Kat nachyliła się do ekspedientki i zniżyła głos. - Ale chłopcy nie lubią dzielić się swoimi zabawkami, prawda, Lucio?

Ekspedientka pokręciła głową. - Nie. - Tak więc, kiedy bracia Bernard kupili w zeszłe wakacje trzydziestometrową łódź, mój kochany braciszek nie był zbyt uszczęśliwiony. - Wbiła znów spojrzenie w Hale'a i ściszyła głos do konspiracyjnego szeptu. - A niestety, kiedy on nie jest szczęśliwy, jego matka też nie jest szczęśliwa, a kiedy jego matka nie jest szczęśliwa... Lucia pokiwała głową. - Rozumiem. Tak. - Mówię to pani dlatego, że on naprawdę musi być jedynym facetem z Sireną Royal - nie jednym z facetów z Sireną Royal. - Kat przywołała pełen współczucia uśmiech. -Proszę mi uwierzyć, jeśli wrócimy do domu i dowiemy się, że jest jakiś inny... - Och nie, nie ma! - zawołała Lucia. - Na pewno? - spytała Kat. - No, szczerze mówiąc... - Lucia rozejrzała się ukradkiem po sali, jakby to, co miała zaraz powiedzieć, mogło sprawić, że trzy pokolenia Mariano przewrócą się w grobie. - To wszystko jest raczej na pokaz, wie pani? Nie mamy aż tak wysokiej sprzedaży. W kącie salonu Hale usadowił się w środku Sireny Royal i zaczął z zaangażowaniem wcielać się w pilota bombowca z okresu drugiej wojny światowej zrzucającego bomby na niczego niepodejrzewających wrogów. - Ale te łodzie są naprawdę ekstra - powiedziała Kat. -Trudno mi w to uwierzyć. - Naprawdę - uspokajała Lucia. - W zeszłym roku sprzedaliśmy tylko dwie. - Wiedziałam! - Kat załamała ręce i ruszyła w kierunku Hale'a. - Mówiłam bratu, że bracia Bernard będą już... - Ależ nie, proszę pani - powiedziała Lucia. - Nie sprzedaliśmy ich żadnym braciom.

- Nie? - Kat odwróciła się do niej. - Jest pani pewna? - Ależ oczywiście. Pierwsza była na firmę. Robią jakieś badania pod wodą. Przypomina to trochę... - A druga? - spytała Kat, podchodząc. - To ktoś, kto być może obraca się w tych samych... kręgach, co pani rodzina - zasugerowała ostrożnie, ale Kat pomyślała sobie: Trafiłaś w sedno. Patrzyła, jak dziewczyna kręci się niespokojnie, jakby się zastanawiała, co powiedzieć, a raczej - jak to powiedzieć. W końcu szepnęła: - Ten człowiek... widzi pani, on był dość... zamożny. - W takim razie obawiam się, że... - Już miała się odwrócić, licząc, że Lucia wreszcie powie. - Ale nie mieszka we Włoszech... Kat odwróciła się powoli. - Nie? - Nie. To pan Romani. - Romani? - spytała Kat. - Tak - odparła młoda kobieta. - Wasilij Romani. Był bardzo konkretny - chciał, żeby dostarczyć mu Sirenę do Austrii. - Do Austrii? - Tak, bezpośrednio do jednej z jego posiadłości. Pod Wiedniem. Mimo że nigdy nie przyznałaby tego na głos, Katarinie Bishop zaczynało podobać się w Colgan całkiem sporo rzeczy. Ostatecznie można docenić fakt, że co noc śpi się w tym samym łóżku i zawsze się trafia po ciemku do łazienki. Kat była zagorzałą wielbicielką biblioteki, zajmującej -cały budynek, z którego każdy mógł zabrać coś, co do niego nie należało i nie czuć w związku z tym żadnych wyrzutów sumienia. Ale to, co Kat najbardziej uwielbiała

w Colgan - czego było jej najbardziej brak, kiedy siedziała obok Hale'a i Gabrielle w pociągu do Wiednia - to że jedno z najbardziej wymagających prywatnych liceów na świecie było jedynym miejscem, w jakim kiedykolwiek przebywała, w którym nie trzeba było myśleć. Przecież już pierwszego dnia w Colgan dostała rozpiskę, z której dowiedziała się, na jakie lekcje będzie chodzić i o jakich godzinach. Na głównym korytarzu znajdowała się tablica informująca, co będzie jadła i w jakich wydarzeniach sportowych może uczestniczyć. Co tydzień nauczyciele sumiennie przekazywali jej, jakie rozdziały z jakich książek powinna przeczytać i jakie projekty w jakiej kolejności powinna przygotować. Było dokładnie tak, jak oczekiwała od tego wieczoru, kiedy wujek Vinnie (który nie był tak naprawdę jej wujkiem) wyciągnął ją z kuchni wujka Eddiego i powiedział, że szkoła z internatem bardzo przypomina więzienie (z którego, jak na ironię, Vinnie właśnie wyszedł, chwilę zanim zjawił się tamtego dnia na ganku u wujka Eddiego). Kat wysłuchała go z uwagą, jak przystało stryjecznej wnuczce wujka Eddiego. Nie dała się przestraszyć. Przeanalizowała wszystkie argumenty pod każdym kątem i doszła do wniosku, że wujek Vinnie miał całkowitą rację, a ona miała zasadniczo dwie możliwości: Colgan teraz albo więzienie później. W Colgan były ładniejsze mundurki. Ale jesień już dawno minęła, a Colgan odeszło do przeszłości; Kat mogła tylko wyglądać przez okna pociągu i gapić się na ośnieżone alpejskie szczyty. W kieszeni płaszcza miała trzy paszporty i kartę kredytową Hale'a. Świetnie znała cztery języki i przyzwoicie dwa inne. Mogła jechać wszędzie. Mogła robić wszystko. Może to wina wysokości, ale nagle poczuła, że zaczyna jej się kręcić w głowie - zaparło jej dech i przytłoczyła ją niezliczona ilość możliwości,

które stały przed nią otworem, a także pytań, których nie umiała przestać sobie zadawać. Na przykład, jak to możliwe, że Gabrielłe, kiedy śpi, wygląda jeszcze ładniej, a Kat rzadko budzi się i nie stwierdza, że jest przynajmniej trochę zaśliniona? I dlaczego Gabrielłe musiała spać z głową opartą na ramieniu Hale'a, skoro Kat - która wielokrotnie tłukła go w to ramię - wiedziała na pewno, że było dość twarde, a w szafce nad siedzeniami było mnóstwo bardzo miękkich poduszek do wyboru? Zmusiła się, żeby nie myśleć o innych rzeczach - trudnych pytaniach, które zostawiła za sobą i które ścigały teraz pociąg. Żałowała, że nie może im uciec, zgubić jak ogona. Ale wiedziała, że to niemożliwe. Będą już na nią czekać w Austrii. Uszy Kat zatkały się, kiedy pociąg pomknął szybciej, zaczął piąć się wyżej, a myśli, które kotłowały się w jej głowie skupiły się na jednej osobie, jednym miejscu. Wasilij Romani. Wiedeń, Austria. W takim stanie umysłu Kat zamknęła oczy. Nie widziała, jak za oknem spadają pierwsze płatki śniegu. Nie czuła, jak Hale nakrywa ją kocem. Już spała.

9 DNI DO TERMINU WIEDEN, AUSTRIA

ROZDZIAŁ 12 Myśl, która nie przyszła jej do głowy w pociągu, storpedowała ją natychmiast, kiedy tylko dojechali następnego ranka do stacji: czasem dobrze być partnerem miliardera. - Czy podróż upłynęła przyjemnie, panienko? - spytał Marcus, pojawiając się nie wiadomo skąd na zatłoczonym peronie. Ich bagaże znajdowały się już na stojącym przed nim wózku. Kiedy wyszli na zewnątrz, Kat uderzył lodowaty powiew, ale na szczęście samochód już na nich czekał. Pierwszy tej zimy śnieg został starannie odgarnięty na pobocze, a chodniki były pełne spieszących się turystów i miejscowych. Kat wyglądała przez okno i myślała: Wasilij Romani może tu być. Wasilij Romani może być wszędzie. Wasilij Romani może być każdym. Nikt nie odezwał się w samochodzie i nikt nie powiedział ani słowa, kiedy szli przez hol hotelu. Kat niejasno uświadomiła sobie, że dobrze wjeżdżać do penthouse'u windą, zamiast wchodzić przez kanał wentylacyjny, a kiedy winda pięła się w górę, zamknęła oczy. Cieszyłaby się, gdyby mogła tak stać cały dzień. Cały tydzień. Cały rok. Ale drzwi rozsunęły się zdecydowanie za szybko.

A Kat usłyszała niski głos: - Witaj, Katarino. Oczywiście słyszała już wcześniej o apartamencie prezydenckim w hotelu Das Palące w Wiedniu. Każdy szanujący się złodziej wiedział, że w pokojach tych tradycyjnie goszczono królów i książęta, prezydentów i prezesów. Jednak mimo całej ich historii, najbardziej onieśmielający był w tym momencie widok wujka Eddiego stojącego przy buzującym kominku. - Witajcie w Wiedniu. Wujek wyciągnął ręce, a Gabrielle rzuciła się mu w objęcia, paplając coś szybko po rosyjsku. Nikt nie tłumaczył Hale'owi, ale sam wszystko zrozumiał. Cztery dni temu Kat wróciła do domu wujka i do jego łask, ale widać było gołym okiem, że Gabrielle, która w ciągu ostatnich sześciu miesięcy za pomocą dekoltu i zwinnych rąk opróżniała pełne kieszenie na Riwierze, nigdy tak naprawdę nie wyszła z jego kuchni. - Jak mama? - spytał wujek, przytrzymując Gabrielle na odległość ramienia. - Zaręczona - powiedziała z westchnieniem. Pokiwał głową, jakby sam już wcześniej to wiedział. - Ma jakieś obrazy? - Klejnoty - odparła. - Rodzinne. To hrabia. - Albo książę - wtrącił Hale. - Ciągle mi się myli - wyznała Gabrielle. - A komu się nie myli? - rzucił wujek i wzruszył ramionami, nie wypuszczając jej z objęć, rozpromieniony. - Dobrze cię widzieć, malutka. - Przyjrzał się jej krótkiej spódniczce. - Szkoda tylko, że muszę widzieć aż tyle. Gabrielle nie zauważyła nawet przytyku. - Ciebie też dobrze widzieć. Ale jak się... Wujek pokręcił głową. Pytanie nie brzmiało, jak się tu dostał. Kat wiedziała, że pytanie brzmiało: co chciał im po-

wiedzieć. Czego takiego się dowiedział, czego nie mógł im przekazać przez telefon? I co ona będzie musiała z tym zrobić? Usiadł na krześle, które stało najbliżej ognia, i spojrzał na Kat. - Widziałaś się z signorem Mariano? Do Kat dotarło mgliście, że pachnie dobrą kawą, i zauważyła, jak w ręce wujka Eddiego pojawiła się porcelanowa filiżanka. Ale jej uwaga, podobnie jak uwaga Hale'a i Gabrielle, była całkowicie skupiona na nim. - Wasilij Romani - mówił do nich wszystkich, ale Kat czuła, że wpija w nią wzrok. To nazwisko nie jest ci obce? - Czy to przydomek? - spytała Kat. - Oczywiście. - Uśmiechnął się, jakby spodobała mu się myśl, że Kat może nadal być po części małą dziewczynką. - A austriacki adres do wysyłki? - spytał Hale. - Rzeczywiście nie próżnowaliście. - Wujek Eddie zachichotał, ale szybko spoważniał. - Mam tylko nadzieję, że nie na darmo. - Kim on jest? - spytała Kat. - Jest nikim. - Przeniósł wzrok na Gabrielle. - Jest każdym. Wujek nie bawił się zwykle w zagadki, więc Kat wiedziała, że jego słowa muszą coś oznaczać, ale nie miała pojęcia co. - Nie... nie rozumiem - powiedziała i pokręciła głową. - To Człowiek Pseudonim, Katarino - wyjaśnił, a Gabrielle westchnęła krótko. Kat zamrugała w blasku kominka. Na dworze śnieg padał cicho, a mimo to miała wrażenie, jakby cała Austria zamarła - jakby nic nie mogło przerwać tego transu, dopóki... - Kto to jest Człowiek Pseudonim? Kat popatrzyła na Hale'a i zamrugała, bo nagle przypomniała sobie, że chociaż płynnie mówił językiem złodziei,

nigdy nie będzie to jego język ojczysty. Nigdy nie będzie członkiem rodziny. - No co? - Hale podniósł głos ze zdenerwowania. -O co chodzi? Kto to jest Człowiek Pseudo... - Fałszywe nazwisko - szepnęła Gabrielle. - To fałszywe nazwisko. Ale wyjaśnienie nic nie pomogło Hale'owi. Kat wyczytała to w jego oczach, dostrzegła to w jego niecierpliwych dłoniach. - Stare rody... - odezwała się Kat ze wzrokiem utkwionym w Hale'u. - Miały nazwiska - pseudonimy których używano tylko wtedy, kiedy zajmowano się czymś poważnym, bardzo niebezpiecznym czymś, co trzeba było ukrywać. .. nawet przed własną rodziną. To były tajemne nazwiska, Hale. Święte nazwiska. Kat spojrzała na wujka. Domyślała się, że w całym swoim życiu rzadko widywał, żeby ktoś używał Pseudonimu. Gdyby Kat go poprosiła, może opowiedziałby historię o tym, jak Wasilij Romani ukradł kiedyś carowi niezwykle obciążające dokumenty i diament królowej. Jak wywiózł plany wojenne nazistów z Niemiec i działał intensywnie za żelazną kurtyną. Ale wujek Eddie zachował dla siebie takie szczegóły. Popatrzył tylko na młodych i uśmiechnął się, słysząc ironię swoich wyjaśnień: - Gdyby Wasilij Romani był prawdziwy, miałby czterysta lat i byłby największym złodziejem wszech czasów. Hale popatrzył na każdego z nich po kolei. - Ciągle nic nie rozumiem. - To przydomek, którego nie używa się ot tak, młodzieńcze - odpowiedział wujek Eddie. Kat wiedziała, że te słowa były tak naprawdę skierowane do niej. - To nazwisko, którego nie może użyć byle kto. Podniósł się z siedzenia.

- To koniec, Katarino. - Podszedł do drzwi, jakby zostawił na kuchni coś, co trzeba było zamieszać. Powiem twojemu ojcu. Spróbuję się dogadać z Tacconem. - Ale... - Gabrielle zerwała się na nogi. - Pseudonimy to świętość! - Wujek odwrócił się błyskawicznie. - Dzieci nie będą się zajmować robotą wykonaną pod nazwiskiem Wasilija Romaniego! W pewnym sensie każdy znany Kat złodziej był w głębi serca dzieckiem, a ona po prostu miała w dodatku odpowiednie ciało - ciało, które można było bardzo efektywnie wykorzystać, jeśli przewody wentylacyjne były ciasne albo ochroniarze naiwni. Ale nikt nigdy nie zwracał się do niej, jakby była małą dziewczynką. Wujek zatrzymał się przy drzwiach. Stał już tam Marcus, trzymając w milczeniu jego płaszcz. - Jak chcesz, możesz wracać do szkoły, Katarino. -Włożył kapelusz, a kamerdyner zaczął otwierać drzwi. -Obawiam się, że to przerosło nawet ciebie.

ROZDZIAŁ 13 Kat nie patrzyła, jak wychodził. Siedziała na kanapie, tylko częściowo świadoma, że Gabrielle mówi o tym, żeby w zimie obrabiać domki w Szwajcarii. Zorientowała się, że Hale wysłał Marcusa po coś do jedzenia. Przez moment zastanawiała się, jak może jeść w takiej chwili, ale on wtedy odwrócił się do niej i powiedział: - No i? Kat wydawało się, że słyszy, jak Gabrielle rozmawia przez telefon w jednej z sypialni i wyjaśnia, że może przyjedzie do miasta i że: - Och, Sven, straszny z ciebie uwodziciel... Ale ciągle słyszała głos wujka Eddiego: „Obawiam się, że to przerosło nawet ciebie", który pobrzmiewał razem ze wszystkim tym, czego nie powiedział. Ktoś bardzo, bardzo dobry wziął się za obrazy Tacconego. Ktoś bardzo, bardzo ustosunkowany wiedział wystarczająco dużo, żeby sięgnąć po jedną z najstarszych reguł rządzących ich światem. Ktoś bardzo, bardzo chciwy pozwolił, żeby pod lupą Tacconego pozostał wyłącznie jej ojciec. Tylko ktoś bardzo, bardzo głupi sprzeciwiłby się wujkowi Eddiemu i spróbował teraz coś z tym zrobić.

O ile, oczywiście, w ogóle można było cokolwiek jeszcze zrobić. - Wiesz co, zawsze możemy... - zaczął Hale, ale ona już się podniosła i zaczęła iść w kierunku drzwi. - Wrócę... - urwała i przyjrzała się Hale'owi. Wyraz jego oczu mówił, że gdyby bezpieczeństwo jej ojca można było kupić, wypisałby jej czek, sprzedał swojego Moneta, bentleya, duszę. Chciała mu podziękować, spytać, dlaczego ktoś taki jak on postanowił przemierzać pół świata z kimś takim jak ona. Ale zdołała wydusić z siebie tylko żałosne: - Wrócę niebawem. - Po czym wyszła na mróz. Nie była pewna, jak długo jej nie było ani gdzie chodziła. Mijały godziny. Cały czas odtwarzała w myślach nagranie z kamery, które dał jej Arturo Taccone, aż w końcu znalazła się przy drzwiach do piekarni. Poczuła przyjemny zapach chleba i uświadomiła sobie, że jest głodna. Chwilę później, równie niespodziewanie, zrozumiała, że nie jest sama. - Jeśli umrzesz na zapalenie płuc, jestem pewien, ze znajdzie się przynajmniej kilkunastu facetów, którzy będą chcieli mnie zabić i upozorować wypadek. Kat przyglądała się odbiciu w witrynie piekarni. Nie uśmiechnął się. Nie nakrzyczał na nią. Podał jej po prostu kubek gorącej czekolady i otulił jej ramiona swoim grubym płaszczem. Śnieg padał coraz mocniej, przykrywając ulice jak koc -nowy początek. Ale Kat była doskonałą złodziejką; wiedziała, że nawet austriacka zima nie zatuszuje ich śladów. Odwróciła się i rozejrzała po ulicy. Przez brukowany plac przejeżdżał cicho tramwaj. Z każdej strony otaczały ją bogato zdobione osiemnastowieczne kamienice. Poczuła się wyjątkowo młoda w tak wiekowym miejscu.

- Co teraz zrobimy, Hale? - Nie chciała się rozpłakać. Miała nadzieję, że głos jej się nie załamie. - Co teraz zrobimy? - Wujek Eddie mówił, żeby nic nie robić. - Objął ją ramieniem i ruszyli razem chodnikiem. Przez krótką chwilę Kat wydawało się, że chyba zamarzły jej nogi; zapomniała, jak się chodzi. - Ufasz mu? - Oczywiście. Zrobi dla mnie wszystko. Hale się zatrzymał. Jego oddech tworzył chmurkę, delikatną mgiełkę. - A co by zrobił dla twojego taty? Czasem potrzebny jest ktoś z zewnątrz, ktoś ze świeżym spojrzeniem, żeby zobaczyć prawdę. Stojąc tak, Kat zrozumiała, że powinna sobie zadać to pytanie dużo wcześniej. Przypomniała sobie polecenie wujka Eddiego i zimny wzrok Artura Tacconego. Arturo Taccone nie odzyska swoich obrazów. Arturo Taccone nie zobaczy ich więcej na oczy. Chciała napić się czekolady, ale była za gorąca. Patrzyła, jak śnieg wpada do kubka, a w głowie ciągle odtwarzała nagranie z płyty. - Chyba zwariowaliśmy - powiedział Hale i zadrżał z zimna bez płaszcza. Wziął Kat za rękę i chciał zaprowadzić do pobliskiej kawiarenki, żeby się schronić. Ale ona nie ruszyła się z miejsca i wpatrywała w grube płatki śniegu, które topniały w parującej czekoladzie. Nagle przypomniała sobie czerwone drzwi. Przypomniała sobie, jak bawiła się między stosami książek i siedziała cicho na kolanach u mamy. - Co się dzieje? - spytał Hale i podszedł bliżej. Kat zamknęła oczy i udawała, że jest znów w Colgan i pisze sprawdzian. Odpowiedź była w książce, którą czytała, w wykładzie, na którym była - musiała tylko wejść do skarbca swojego umysłu i wykraść prawdę ukrytą w środku.

- Kat. - Hale próbował wytrącić ją ze skupienia. - Mówiłem... - Dlaczego Taccone nie może iść na policję? Hale wyciągnął przed siebie ręce, jakby odpowiedź była oczywista. I była. - Nie lubi policji. I nie chce, żeby położyła swoje brudne łapska na jego ślicznych obrazkach. - A jeśli nie chodzi tylko o to? - podsunęła. - Po co trzymał je ukryte pod fosą? Dlaczego ich nie ubezpieczył? A co jeśli... - Nie należą tak naprawdę do niego? Zamykano już pobliskie sklepy. Kat spojrzała na ciemne witryny, ciągle szukając czerwonych drzwi, które znajdowały się setki kilometrów stąd. - Kat... - Warszawa. - Zaczęły bić kościelne dzwony. - Musimy jechać do Warszawy.

8 DNI DO TERMINU Warszawa, Polska

ROZDZIAŁ 14 Abiram Stein byl przyzwyczajony do nastolatków zjawiających się na progu jego domu. Z tego, co mówili, na ogół byli uczniami, którzy wśród rzędów dokumentów i stosów książek szukali szansy na lepsze stopnie. Nieliczni byli poszukiwaczami skarbów, przekonanymi, że na strychu u babci zobaczyli jakiegoś zawieruszonego Renoira albo Rembradta, i byli ciekawi, na jakie - i czy w ogóle znaleźne mogą liczyć. Kiedy jednak w poniedziałek rano obudziło go pukanie do drzwi, włożył szlafrok i ruszył przez ciemny dom, zupełnie nie wiedząc, kogo znajdzie za drzwiami. - Wer ist da? - powiedział i otworzył drzwi, spodziewając się, że porazi go światło, ale źle ocenił porę dnia. Słońce było jeszcze za nisko i nie wyjrzało znad księgarni naprzeciwko. - Was wollen Sie? Es ist mai sehr fruh* -warknął pan Stein w swoim ojczystym języku. Para nastolatków, która stała na jego progu, miała plecaki jak uczniowie i nerwowy, pełen nadziei błysk w oczach jak poszukiwacze skarbów. Ale pan Stein nie potrafił * Wer ist da? Was wollen Sie? Es ist mal sehr früh (niem.) - Kto tam? Czego sobie Państwo życzą? Jest jeszcze bardzo wcześnie (przyp. red.).

stwierdzić, do której grupy ich przypisać. Wiedział tylko, że łóżko na górze jest ciepłe i miękkie, a ganek zimny i twardy - nie miał wątpliwości, w którym miejscu woli przebywać przed wschodem słońca. - Ich entschuldige mich fu r die Stunde, Herr Stein*. Dziewczyna mówiła po niemiecku z ledwie dosłyszalnym amerykańskim akcentem. Chłopak w ogóle się nie odzywał. Pan Stein już chciał zamknąć drzwi i wrócić na górę, ale coś go zatrzymało, zaciekawiła go ta dziewczyna. I chłopak chyba też. Bo jak dotąd żaden plecak i żadna para szeroko rozwartych oczu nie objawiły się na jego ganku przed wschodem słońca. - Wolisz angielski, prawda? - spytał. Kat sądziła, że przemówiła swoim najlepszym niemieckim, ale mężczyzna zbyt łatwo rozszyfrował jej akcent. Obawiała się, że Colgan odebrało jej znacznie więcej, niż myślała. - Jest mi to obojętne - powiedziała, ale pan Stein skinął na stojącego obok chłopaka. - Wydaje mi się jednak, że twój towarzysz jest odmiennego zdania. Hale ziewnął. Miał nieobecny wyraz twarzy. A Kat pomyślała, że mimo wszystkich szoferów i prywatnych samolotów, niektórych rzeczy nawet Hale'owie nie mogli kupić, a jedną z nich była dobrze przespana noc. - Przepraszamy za porę, panie Stein - powiedziała Kat, zarzucając swój (najwyraźniej wymagający odświeżenia) niemiecki. - Ale niestety właśnie przyjechaliśmy do Warszawy. Zaczekalibyśmy... - No to zaczekajcie! - burknął mężczyzna i zaczął zamykać drzwi. * Ich entschuldige mich fiir die Stunde, Herr Stein (niem.) - Panie Stein, przepraszam za porę (przyp. red.).

Hale może był śpiący, ale ciągle miał refleks, więc oparł się w milczeniu o czerwone drzwi, jakby tylko chciał się podeprzeć. - Obawiam się, że nie mamy czasu, żeby czekać - powiedziała Kat. - Mój czas też jest cenny, Fräulein. Prawie tak samo cenny jak mój sen. - Oczywiście - przytaknęła Kat i spuściła głowę. Mimo mroźnego wiatru zdjęła czarną czapkę narciarską. W malutkim okienku w drzwiach zobaczyła, że sterczą jej włosy i poczuła, że jest naelektryzowana - od napięcia, które narastało w niej od paru dni. Wiedziała, że za czerwonymi drzwiami znajdzie odpowiedzi. Nie wszystkie. Ale niektóre. I bała się, że jeśli teraz się wycofa, jeśli dotknie metalowej poręczy przy schodach, to z tego napięcia może stanąć jej serce. - Mamy do pana kilka pytań... na temat sztuki - urwała i czekała, ale mężczyzna tylko na nią patrzył zaspanymi oczami. Za jego plecami widać było rzędy szaf ustawionych wzdłuż ściany naprzeciwko kilku okien zasłoniętych przed światłem poranka. Wszędzie leżały stosy papierzysk, tworząc rodzaj labiryntu. - Zwróć się do Instytutu Smithsona, śliczna Ameryka-neczko - powiedział z bladym uśmiechem. - Ja jestem tylko starym wariatem, który ma za dużo wolnego czasu i za mało przyjaciół. - Proszę pana, powiedziano mi, że może mi pan pomóc. - Kto tak powiedział? - burknął. Hale popatrzył na Kat, jakby zadawał sobie to samo pytanie. Pan Stein podszedł bliżej. Nad budynkami po drugiej stronie ulicy zaczęły się pojawiać pierwsze promienie słońca. Oświetliły twarz drobnej dziewczyny z grzywą ciemnych włosów i zanim zdążyła się odezwać, pan Stein znał już odpowiedź. - Moja matka.

- Wyglądasz tak samo jak ona - powiedział Abiram Stein i podał Kat filiżankę kawy. - Pewnie nieraz już to słyszałaś. Często się zastanawiała, co było straszniejsze: tak bardzo przypominać matkę, którą tak wcześnie się straciło, czy nie mieć wcale rysów swojej rodzicielki - przeskoczyć, z estetycznego punktu widzenia, o jedno pokolenie. Ale Kat podobał się sposób, w jaki pan Stein na nią patrzył. Robił to inaczej niż wujek Eddie, gdy porównywał ją jako złodziejkę do matki. I inaczej niż ojciec, kiedy wyraźnie go przerażała: jakby myliły go oczy i brał ją za dawno zmarłą żonę. Kiedy jednak pan Stein popijał gorącą kawę i patrzył, jak Kat pije swoją, uśmiechał się tak, jakby zobaczył na sklepowej wystawie replikę ulubionej zabawki z dzieciństwa - jakby był szczęśliwy, że coś, co kochał, nie zniknęło jeszcze do końca z tego świata. - Tak myślałem, że pewnie kiedyś się tu zjawisz - powiedział po długiej chwili ciszy. Siedzący obok Hale powoli się budził i przyglądał uważnie zagraconemu domowi Abirama Steina. - Ma pan komputer? Pan Stein prychnął. Kat odpowiedziała za niego: - Sam jest jak komputer. Pan Stein przyjrzał się jej jeszcze raz i pokiwał z uznaniem głową. - Udaje mi się przechowywać znaczną część wyników moich badań. - Postukał się palcem w głowę w bezpiecznym miejscu. - Nachylił się nad zagraconym biurkiem. -Ale mam wrażenie, że nie zjawiliście się tu, żeby poznać mój styl pracy. - Byliśmy w podróży i mieliśmy kilka pytań... - Na temat sztuki - powiedział pan Stein i dał znać, żeby Kat przeszła do rzeczy.

- A moja mama zawsze bardzo pana ceniła. - Pamiętasz, jak tu byłaś? - spytał. Kat przytaknęła. - Moja czekolada była za gorąca, więc otworzył pan okno i wystawił kubek na zewnątrz, żeby wpadło do niego trochę śniegu. - Uśmiechnęła się na to wspomnienie. - Przez następny miesiąc doprowadzałam rodziców do szału, bo nie chciałam pić nic poza gorącą czekoladą ze świeżym śniegiem. Pan Stein wyglądał, jakby miał chęć się roześmiać, ale zapomniał, jak się to robi. - Byłaś wtedy taka mała. I tak bardzo przypominałaś swoją matkę. Zbyt szybko ją straciłaś, Katarino powiedział. - Straciliśmy. Wszyscy zbyt wcześnie ją straciliśmy. - Dziękuję panu. Pańska praca była dla niej bardzo ważna. - A ty przyjechałaś tutaj, bo odkryłaś coś związanego z naszą wspólną pracą? Kat pokręciła głową. Hale zaczął się wiercić, a ona wyczuła, że się niecierpliwi. - Niestety jestem tu w innej sprawie. Mężczyzna odchylił się w starym, drewnianym krześle. - Rozumiem. A co to za sprawa? Hale zerknął na Kat - szybkie spojrzenie, które znaczyło jedno: czy możemy mu zaufać? Jej odpowiedź była prosta: musimy. - To sprawa, jakimi zwykle zajmowała się moja mama, kiedy nie prowadziła tu badań. Razem z panem. W ciągu ostatnich kilku godzin Kat zastanawiała się, jak dużo o życiu jej matki wiedział pan Stein. Ale okazało się, że odpowiedź była w oczach Abirama Steina, który tylko się uśmiechnął. - Rozumiem. - Musimy wiedzieć - mówiła dalej Kat. - Ja muszę wiedzieć, czy to... coś panu mówi.

Hale sięgnął do kieszeni płaszcza i wyciągnął pięć kartek. Pięć obrazów na ziarnistych zdjęciach zrobionych pod najdziwniejszymi kątami z nagrania wideo. Pan Stein rozłożył je na zagraconym biurku i siedział przez dłuższą chwilę, szepcząc do siebie po cichu w języku, którego Kat nie rozumiała. Przez chwilę była pewna, że w ogóle zapomniał, że ona i Hale są w pokoju. Przyglądał się zdjęciom, jakby to była talia kart, a on był wróżbitą, który próbuje przepowiedzieć własną przyszłość. - To... - odezwał się w końcu. A potem spytał ostrzejszym głosem: - Skąd? Gdzie? - To... - zająknęła się Kat, bo uświadomiła sobie, że wreszcie poznała kogoś, kogo nie potrafi okłamać. Na szczęście Hale nie miał podobnego problemu. - Widzieliśmy ostatnio nagranie z czyjegoś domu. I te obrazy były na filmie. Pan Stein zrobił jeszcze większe oczy. - Razem? Wszystkie w jednym miejscu? Hale przytaknął. - Tak sądzimy. To kolekcja, którą... - To nie żadna kolekcja! - krzyknął Abiram Stein. - To jeńcy wojenni. Kat wróciła myślami do sali ukrytej pod fosą, strzeżonej przez jeden z najlepszych systemów alarmowych na świecie, i wiedziała, że pan Stein miał rację. Arturo Tacco-ne zabrał pięć bezcennych dzieł sztuki i trzymał je pod kluczem, aż pewnej nocy zjawił się Wasilij Romani i je uwolnił. - Czy wiesz, co to jest, młodzieńcze? - spytał pan Stein Hale'a i uniósł zdjęcie obrazu: pełna wdzięku dziewczyna w białej sukience stała za zasłoną i zaglądała ukradkiem na scenę. - Wygląda na Degasa - odparł Hale. - Bo to on. - Pan Stein z uznaniem kiwnął głową, jakby chwalił Kat, że obraca się w odpowiednim towarzystwie. -

Nazywa się Tancerka czekająca za kulisami. - Mężczyzna podniósł się z siedzenia i podszedł do szafy pełnej książek, czasopism i pnących roślin, które opadały kaskadami aż na zakurzoną podłogę. Otworzył szufladę i wyjął jakąś teczkę, po czym wrócił do biurka. - Jak mniemam, jesteś obeznany w sztuce - stwierdził. - Powiedz mi, proszę, czy widziałeś już wcześniej ten obraz. Hale pokręcił głową. - A to dlatego, że nikt go nie widział od ponad pół wieku. - Pan Stein usiadł z powrotem na twardym, drewnianym krześle, jakby zużył całą energię na przejście przez pokój i nie miał już siły dłużej stać. W 1938 roku Johan Schulhoff był bankierem w małym, ale bogatym miasteczku niedaleko granicy austriackiej. Miał uroczą córkę. Piękną żonę. Ładny dom. Otworzył teczkę, w której było przyklejone ksero rodzinnego portretu. Przedstawiało trzyosobową rodzinę w odświętnych strojach, z pięknymi uśmiechami, a na ścianie za ich plecami wisiała Tancerka czekająca za kulisami. - Ten obraz wisiał w ich jadalni, ale pewnego dnia przyszli naziści i go zabrali - razem ze wszystkimi członkami rodziny. Nikt ich już więcej nie zobaczył. - Wpatrzył się w fotografię. Do oczu napłynęły mu łzy i szepnął: - Aż do dziś. Kat pomyślała o swojej matce, która siedziała na tym samym krześle i przeglądała te same teczki, ale nigdy nie była aż tak bliska odnalezienia czegoś, co zostało stracone na zawsze. - Ale ty wiedziałaś o tym wcześniej, prawda, Katarino? -spytał pan Stein. Pokazał im następne zdjęcie. - To Dwóch chłopców biegnących przez skoszoną łąkę Renoira. - Kat i Hale nachylili się nad obrazem przedstawiającym dwóch chłopców na polu. Jednemu z nich spadł kapelusz i potoczył się po łące. Gonili go.

- Został zamówiony przez zamożnego francuskiego urzędnika i przedstawia jego dwóch synów podczas zabawy w posiadłości pod Niceą. Aż do czasów okupacji niemieckiej wisiał w paryskim domu starszego syna. Jeden z braci przeżył obóz koncentracyjny. Baliśmy się, że obraz - pan Stein urwał, żeby otrzeć oczy - nie przetrwał. Kat i Hale siedzieli w milczeniu, kiedy pan Stein opowiadał im o obrazie Vermeera zatytułowanym Filozof i o Synu marnotrawnym Rembrandta. Ale, jeśli to w ogóle możliwe, spoważniał jeszcze bardziej, gdy obrócił w ich kierunku ostatnie zdjęcie, tak ostrożnie, jakby trzymał w rękach zagubiony obraz. - Znasz ten obraz, Katarino? - Nie - powiedziała łamiącym się głosem. - Przyjrzyj się dobrze - polecił. - Nie znam go - powtórzyła i poczuła, że sprawiła mu zawód. - Nazywa się Dziewczynka modląca się do świętego Mikołaja - powiedział pan Stein i spojrzał jeszcze raz na obraz, a potem na nią. - Znajduje się bardzo, bardzo daleko od domu. Pan Stein przyglądał się jej uważnie. - Twoja matka siadywała na tym samym krześle i słuchała starca rozprawiającego o liniach na mapach i prawach z książek, które nawet po dziesięcioleciach mogą stanąć między dobrem i złem. O krajach z ich zasadami proweniencji - zakpił. - O muzeach z ich podrabianymi aktami kupna. Smutek pana Steina zamienił się w podniecenie. - I właśnie dlatego twoja matka przychodziła do tego pokoju... Mówiła, że czasem złodzieja może złapać tylko złodziej. - Zalśniły mu oczy. - Chcesz ukraść te obrazy, prawda, Katarino? Kat chciała mu wszystko wyjaśnić, ale w tym momencie prawda wydawała się najbardziej okrutna.

- Panie Stein. - Głos Hale'a był spokojny i wyważony. - Obawiam się, że to bardzo długa historia. Mężczyzna pokiwał głową. - Rozumiem. - Spojrzał na Kat wzrokiem człowieka, który już dawno przestał próbować naprawić całe zło tego świata. - Moi kochani, ludzie, którzy zabrali Tancerkę czekającą za kulisami z jadalni Schulhoffów, byli bardzo źli. Ludzie, którym ją oddali, też byli źli. Obrazy zostały wymienione na straszne przysługi wyświadczone w strasznych czasach. - Odetchnął głęboko. - Taki zestaw obrazów nie mógł się znaleźć w rękach dobrego człowieka, Katarino. -Pokiwała głową. - A więc bez względu na to, dokąd musisz się udać - wstał - i co musisz zrobić... Wyciągnął rękę. A kiedy drobna dłoń Kat znalazła się w jego ręce, popatrzył jej prosto w oczy i dodał: - Uważaj na siebie. Stojąc na schodach przed domem Abirama Steina, twarzą do ulicy, Kat czuła się zupełnie inaczej niż w chwili, kiedy stała w tym samym miejscu czterdzieści minut wcześniej, twarzą do drzwi. Podejrzenia okazały się rzeczywistością. Obawy były słuszne. A duchy ożyły, kiedy tak stała w miejscu, w którym stała kiedyś jej matka, nie wiedząc, jak podążyć jej śladem. - Cieszę się, że znów cię zobaczyłem, Katarino - zawołał od progu pan Stein. - Kiedy zorientowałem się, kim jesteś... - Tak? - spytała, a on się uśmiechnął. - Pomyślałem sobie, że może zjawiłaś się tu ze względu na to, co się stało w Henley. Hale stał już przy samochodzie, ale nazwa najlepszego muzeum na świecie przykuła jego uwagę. - A co się stało w Henley?

Pan Stein roześmiai się krótko i gardłowo. - To wy powinniście wiedzieć, a nie ja. Zostało obrabowane. - Ostatnie słowo wypowiedział szeptem. - A przynajmniej tak mówią - dodał i wzruszył ramionami, a Kat, mimo wszystko, musiała się uśmiechnąć. - Proszę się nie martwić. Obawiam się, że nie miałam jak obrabować Henley. - Och. - Starszy pan skinął głową. - Wiem. Policja już kogoś szuka - człowieka nazwiskiem Wasilij Romani.

7 DNI DO TERMINU LONDYN, ANGLIA

ROZDZIAŁ 15 Na świecie są jakieś dwa tuziny naprawdę imponujących muzeów. Może dwa tuziny plus jedno, jeśli komuś nie przeszkadzają tłumy w Luwrze, jak mawiał ojciec Kat. Ale oczywiście nawet najwspanialsze muzea nie są sobie równe. Niektóre to tylko stare domy z wysokimi sufitami, przepięknymi gzymsami, garstką kamer i strażnikami z pensją minimalną. Niektóre zatrudniają specjalistów i zaopatrują się w sprzęt w CIA. A poza tym jest Henley. - A więc to jest Henley - powiedział Hale, kiedy szli przez ogromny szklany hol. Trzymał ręce w kieszeniach, a włosy miał ciągle mokre po prysznicu. - Spodziewałem się, że będzie większe. Kat musiała aż przystanąć. - Nie byłeś nigdy w Henley? Przekrzywił głowę. - A czy alkoholicy powinni chodzić do monopolowych? Kat znów ruszyła naprzód. - Punkt dla ciebie. Henley miało dziewięć oficjalnych wejść, a ona była z siebie dumna, że wybrała główne (lub, mówiąc szczerze,

jakiekolwiek). Może dojrzewała. A może była leniwa. A może po prostu uwielbiała foyer w Henley. Wejście otaczały żłobione szyby wysokie na dwa piętra. Był to trochę ogród zimowy, a trochę wielki hol. I trochę sauna. Promienie słoneczne wpadały do środka i mimo chłodnego wiatru w atrium temperatura sięgała przynajmniej dwudziestu pięciu stopni. Mężczyźni zdejmowali marynarki. Kobiety odwijały z szyj apaszki. Ale Hale się nie pocił, a Kat mogła tylko na niego patrzeć i myśleć: „twardziel". Dwa dni temu Henley było zamknięte aż do trzynastej, bo strażnik podczas nocnego obchodu znalazł wizytówkę zatkniętą za ramę obrazu. Naprawdę nic wielkiego, tyle że strażnik zarzekał się, że o dwudziestej drugiej żadnej wizytówki tam nie było. Podniesiono alarm. Wezwano więcej pracowników ochrony. I, niestety, także reportera z lokalnej telewizji. Scotland Yard obejrzał wszystkie nagrania z kamer. Przesłuchano wszystkich strażników, sprzątaczy i wolontariuszy, ale nikt nie widział, żeby ktoś za bardzo zbliżył się do feralnego obrazu. Tak więc we wtorek rano oficjalne stanowisko oficjalnych przedstawicieli, od dyrektora Henley po głównego śledczego ze Scotland Yardu, brzmiało następująco: strażnik musiał się pomylić. Któryś ze zwiedzających musiał zostawić wizytówkę w ciągu dnia, a personel ją przeoczył. Nieoficjalne stanowisko nieoficjalnych przedstawicieli brzmiało: jakiś członek starego rodu zrobił im kawał. Ale Kat i Hale'owi nie było do śmiechu. I, jak sądziła Kat, pracownikom Henley też nie. Kat stała w długiej kolejce, przestępując z nogi na nogę. Skrzyżowała ręce. Czuła się, jakby miała w sobie więcej energii - więcej nerwów - niż zwykle. Musiała bardzo się wysilać, żeby nie wybuchnąć.

- Byłam tu w sierpniu na wystawie Anioła - poinformowała swoją koleżankę kobieta przed nimi. Wtedy nie było jeszcze wykrywaczy metalu. Hale spojrzał na Kat, a ona wiedziała, co sobie pomyślał. Wykrywacze metalu były nowością. Skoro wykrywacze metalu były nowością, ile innych rzeczy też mieli od niedawna? - Pewnie w sierpniu tajemniczy mężczyźni nie włamywali się do muzeum i nie zostawiali swoich wizytówek -odparła tamta. Posunęły się o krok. - A może to był jakiś przystojny czarujący złodziej, który zmienił plany. Kat zaczerwieniła się i pomyślała o ojcu. - Może jest tu gdzieś teraz - odezwała się druga kobieta i zachichotała. - Przyszedł na rekonesans? Odwróciła się i zaczęła rozglądać po atrium, jakby szukała złodzieja. Zobaczyła Hale'a, który skłonił się jej i uśmiechnął, a wtedy to ona się zaczerwieniła. - Nie miałabym nic przeciwko spotkaniu z czarującym złodziejem - szepnęła jej przyjaciółka. Hale puścił do Kat oko. Kat uniosła brwi i szepnęła: - Ja też nie. Przyłożył ręce do piersi, udając, że go zraniła, ale Kat za bardzo się martwiła i była zbyt zmęczona, żeby się wygłupiać. Zobaczyła, że Hale na nią patrzy i wyczuła nadzieję, która zaczęła w nim kiełkować. Udała, że nie zauważyła. - To pewnie nic takiego. Podszedł o krok. - Na pewno. - No bo to pewnie tylko zbieg okoliczności - powiedziała, jakby w to wierzyła. - Dokładnie to samo sobie pomyślałem - skłamał Hale.

Kolejka przesunęła się odrobinę. - Pewnie tracimy tylko czas. - Sam bym lepiej tego nie ujął. Jednak wada bycia oszustem jest taka, że bardzo trudno go oszukać. Nawet jeśli okłamuje się samego siebie. To był zupełnie wyjątkowy dzień, który powoli zaczynał zamieniać się w zupełnie wyjątkowy tydzień w zdecydowanie wyjątkowych dziejach Henley. Nawet gdyby Katarina Bishop nie umiała tego docenić, dla strażników, przewodników, kustoszy, obsługi, kierownictwa i zwykłych zwiedzających było to aż nazbyt oczywiste, bo każdy z nich był w pełni świadomy, że w dni powszednie przed dziewiątą rano w Henley nigdy nie tworzyły się kolejki. Starsze panie w bordowych marynarkach, siedzące w punkcie informacyjnym, komentowały między sobą, że osiem wycieczek szkolnych, które przyszły tego dnia do muzeum, zachowywało się wyjątkowo cicho, jakby nasłuchiwały i wypatrywały ducha. Podłoga w sali renesansowej zawsze lśniła trochę jaśniej, ramy wisiały trochę prościej, a obraz na środku -Anioł wstępujący do nieba Leonarda da Vinci - zawsze przyciągał więcej oniemiałych z wrażenia gości niż cokolwiek innego w Henley. Ale tego ranka wydawało się, że klejnot muzeum stracił nieco blasku. Sala renesansowa ziała pustką, a długi korowód sunął wyłożonymi marmurem korytarzami do jednego celu. - To tu. Kat nie musiała odczytywać tabliczki na drzwiach, żeby wiedzieć, że znaleźli się przy właściwej sali. Wystarczyło, że zobaczyła tłum i usłyszała unoszący się w powietrzu szept: Wasilij Romani. Turyści i naukowcy stali ramię w ramię i gapili się, chcąc zobaczyć miejsce, w którym w środku nocy, w jed-

nym z najlepiej strzeżonych budynków w całym Londynie pojawiła się tajemnicza wizytówka. Kat i Hale nie rozmawiali ze sobą, stojąc w kolejce do zatłoczonej sali. Nie mówili nic na temat ustawienia kamer ani pozycji strażników. W pewnym sensie też byli turystami. Zżeranymi przez ciekawość. Pragnącymi poznać prawdę o przedziwnym zdarzeniu w muzeum, choć musieli to wiedzieć z zupełnie innych powodów. - On tu był - powiedziała Kat, kiedy w końcu udało im się wejść do środka. Inni patrzyli tylko przez kilka sekund, po czym wychodzili. Ale Kat stała w miejscu. Byli z Hale'em jak środek okręgu, prawie się nie ruszali, gdy reszta ludzi obchodziła ich dookoła. - Tak, tylko że nic nie zabrał - powiedział Hale. - On tam był. - Kat zorientowała się, że unosi rękę i pokazuje coś palcem. Na ścianie galerii wisiało pięć obrazów. Dwa dni temu Wasilij Romani zostawił swoją wizytówkę zatkniętą za ramę środkowego. Tak głosiła plotka. Biały kartonik z czarnymi literami układającymi się w nazwisko, które do tego dnia wypowiadało się szeptem w najciemniejszych zakamarkach najciemniejszych pokojów. Wizytówka, podrzucona przez ducha, która mówiła tylko: tu był Wasilij Romani. Kat pomyślała o tej wizytówce, a serce podpowiadało jej, że spośród wszystkich ludzi tłoczących się dziś w Henley, największy złodziej świata mówił tylko do niej. - Jaki sens włamywać się i niczego nie zabierać? - spytał Hale, ale Kat pokręciła tylko głową. Zadała lepsze pytanie: - Jaki sens włamywać się i coś zostawiać? Zbliżyła się do środkowego obrazu. Był zatytułowany Kwiaty w chłodny, wiosenny dzień. Mała, urocza martwa natura. Malarz był dość znany. Ale w obrazie nie było nic

nadzwyczajnego poza tym, że właśnie tutaj Wasilij Romani postanowił zostawić swoją wizytówkę. Kat cofnęła się i zaczęła przyglądać pięciu obrazom, starając się odgadnąć tok myślenia Romaniego. Zamknęła oczy i przypomniała sobie opowieści, których wysłuchiwała przez całe życie - legendy na temat największego złodzieja, który nigdy nie istniał. Jakiś mężczyzna wszedł na Kreml i wyszedł z jajkiem Faberge pod kapeluszem. Zdeprawowany niemiecki handlarz dziełami sztuki sprzedał jakiemuś Anglikowi kopię Rembrandta, nie wiedząc, że w środku schowano skradzione plany nazistów. A teraz zniknęło pięć obrazów. Kat patrzyła na ścianę w galerii. Zostało pięć obrazów. Odbróciła się powoli i przyjrzała uważnie każdemu z nich, oceniając wielkość. Serce zaczęło jej bić szybciej. - A co, jeśli zostawił tu nie tylko wizytówkę? - Co? - spytał Hale i odwrócił się do niej, ale ona już ruszyła naprzód i zaczęła przyglądać się bogato zdobionym ramom, w które oprawione były bezcenne dzieła sztuki. - Proszę pani - odezwał się jeden z przewodników, kiedy Kat się nachyliła. - Bardzo proszę, żeby się pani cofnęła. - Mężczyzna stanął pomiędzy Kat i obrazami, ale w głowie Hale'a już zaczęła świtać pewna myśl. - Nie - zaczął i popatrzył na obrazy, a potem na Kat. -Po co ktoś miałby włamywać się do Henley i zostawiać pięć bezcennych obrazów... - Spojrzał na ściany. Policzył. - Za pięcioma innymi obrazami? - Nie próbował nawet ukryć zdumienia. Bo już wcześniej robił takie rzeczy, chciała powiedzieć Kat. Bo kiedy ktoś posługuje się nazwiskiem Romani, zawsze ma jakiś plan - jakiś powód. Bo skoki Pseudonima to

nie są zwykłe skoki. Bo Wasilij Romani to nie jest zwykły złodziej. - Ale po có ktoś miałby to robić? - Nie wiem, Hale. - Ale po co... - Nie... nie wiem. Nagle poczuła, że musi uwolnić się od tłumu, od wrzawy i od historii, która wisiała na każdej ścianie i naśmiewała się z niej. - Ktoś robi sobie jaja! - powiedziała ze złością, kiedy wyszła z sali wystawowej i ruszyła wielką promenadą Henley. Szła coraz szybciej, a Hale próbował dotrzymać jej kroku. - Ktoś sobie kpi! I mało go obchodzi, że komuś innemu może stać się krzywda. Ludzie zaczynali się na nich gapić, więc Hale objął ją i chciał zatrzymać, uspokoić. - Wiem - szepnął. - Ale może to dobrze. - Może co? Taccone ściga mojego ojca, Hale. Taccone... - Może to znaczy, że je znaleźliśmy. A skoro udało się je odnaleźć... Katarina Bishop miała wrażenie, że wszystkie wydarzenia w bardzo długiej, mocno podejrzanej historii jej rodziny przygotowywały ją na to, co właśnie powiedziała: - Uda się je ukraść.

ROZDZIAŁ 16 Kat obserwowała mijane miasto z tylnego siedzenia długiego, czarnego samochodu i boleśnie odczuwała fakt, że ma trzy - może cztery - możliwości do wyboru. Możliwość pierwsza: mogła zadzwonić do Artura Tacconego i powiedzieć mu, żeby spotkał się z nią w Henley. Jak zdejmie obrazy ze ściany i wyniesie za drzwi, to jego problem. Oczywiście to rozwiązanie było najlepsze, pociągało za sobą najmniejsze ryzyko, a biorąc pod uwagę słowa pana Steina, prawdopodobnie skończyłoby się dla niej przymusową kąpielą w fosie Tacconego. Z tego względu nie brała go zbyt długo pod uwagę. Gdyby to były inne obrazy - lub gdyby Arturo Taccone był innym człowiekiem - wtedy możliwość numer dwa okazałaby się pewnym faworytem. Wymagała tylko pięciominutowej rozmowy z dyrektorem Henley i sugestii, że być może Wasilij Romani zostawił coś jeszcze poza wizytówką. Ale Kat nie miała jak się dowiedzieć, czy Taccone był na tyle prawowitym właścicielem obrazów, żeby zostały mu zwrócone, lub na tyle nieprawowitym, żeby został aresztowany. Wiedziała tylko z całą pewnością, że jeśli Taccone straci przez nią coś, co kocha, odwzajemni się tym samym.

Trzecia możliwość ciągle jeszcze formowała się w jej głowie, ale Kat wiedziała, że niemal na pewno pociągnie za sobą kazanie ze strony ojca i powszechną mobilizację wśród wszystkich złotych rączek, piromanów, kombinatorów i tajniaków z branży. Zważywszy na ostatnie wydarzenia, Kat pewnie zostanie niejednokrotnie potraktowana jak czyjaś córka albo czyjaś stryjeczna wnuczka. No i z pewnością wystąpi poważne ryzyko, że obrazy Artura Tacconego nie będą jedynymi, które znikną ze zbiorów Henley. To znaczy, jeśli wujek Eddie tak powie. Ale wujek Eddie powiedział, że to koniec. Wujek Eddie powiedział, że to rzecz święta, a jeśli sądził, że Kat nie mogła (lub nie powinna) rozpracowywać roboty Wasilija Romaniego, znaczyło to, że na całym świecie nie było złodzieja, który się tego podejmie. Mimo to cały czas powracała myślami do trzeciej możliwości. Może dlatego, że było to najlepsze rozwiązanie. A może dlatego, jak się obawiała, że było to rozwiązanie, które miała we krwi. - Nie mamy za dużo czasu - powiedział Hale. - Skoro celem jest obiekt wielkości Henley, będziemy musieli... - To jakieś szaleństwo - westchnęła bardziej do siebie niż do Hale'a. - Obrabiać Wasilija Romaniego kimkolwiek jest - to jedno. Ale obrabiać... - urwała, zerknęła na tył głowy Marcusa i ściszyła głos Henley? Samochód się zatrzymał, a Kat i Hale wysiedli. Szła szybko, miażdżąc żwir pod stopami i przeczesując ręką włosy - tym samym gestem, który tyle razy widziała u swojego ojca... Na chwilę zanim zgadzał się na coś głupiego. - No bo nawet gdybyśmy to zrobili - powiedziała i podniosła głowę na Hale'a, który szedł obok. - To Henley. - Owszem - odparł Hale spokojnie. - Nikt nigdy nie ukradł żadnego obrazu z Henley.

- Owszem - powtórzył z rosnącą ekscytacją. Zatrzymała się. - A my mielibyśmy ukraść pięć. - No wiesz, w zasadzie będziemy je tylko kraść drugi raz - zauważył sucho. - To trochę jak podwójne zaprzeczenie. Kat znów się od niego odwróciła i ruszyła bez celu przez szeroki trawnik. Byle dalej. - Zakładając, że damy radę to zrobić, będziemy potrzebować dużo ludzi. - Owszem, a nikt cię tak naprawdę nie lubi - dodał Hale. Nie uśmiechnął się. Niebo było szare i wiał zimny wiatr. Wokół nóg wirowały im liście. - Potrzebny będzie sprzęt, naprawdę dobry. Naprawdę drogi. - Wielka szkoda, że ja tylko dobrze wyglądam - powiedział Hale. -1 mam ponadprzeciętny głos. Przewróciła oczami. - Siedem dni, Hale. Tym razem nie miał żadnej odpowiedzi, żadnego rozwiązania. Jeśli Kat miałaby wymienić jedną rzecz, której nauczyła ją śmierć matki, to powiedziałaby, że nawet najlepszy złodziej świata nie jest w stanie ukraść czasu. Spojrzała na falujące wzgórza, na kamienne murki, które przecinały horyzont. Miało się wrażenie, że Londyn jest tysiące kilometrów stąd. - Gdzie jesteśmy? Hale wskazał kciukiem za jej plecy. - W domu na wsi. - Mówiąc dom, miał oczywiście na myśli rezydencję. Odwróciła się, żeby popatrzeć na idealnie rozplanowany ogród, który rozpościerał się z jednej strony potężnej posiadłości. Dym snuł się przynajmniej z trzech kominów.

Wyobraziła sobie, że gdzieś w tym wielkim starym domu Marcus będzie niedługo przygotowywał zupę i herbatę. Tęskniła za wujkiem Eddiem. Ruszyli w kierunku ogromnego kamiennego domu, przygniatani ciężarem tego, co zamierzali zrobić. - Pan Stein... - zaczęła, ale Hale jej przerwał. - Nie myśl o tym. - To nie są obrazy Tacconego, Hale. Zatrzymał ją. Jej ramiona wydawały się strasznie drobne w jego rękach, kiedy ją trzymał, patrząc jej w oczy. - Najpierw ratujemy twojego tatę, Kat. - Mówił z taką powagą, że Kat zapomniała mu się sprzeciwić, kiedy zawęził jej rozwiązania do jednego: - Najpierw robimy skok na Henley. Objął ją i zaprowadził do domu, w którym urodził się WW Hale Pierwszy. - Potrzebni nam będą ludzie - powiedziała, kiedy Marcus otworzył duże, podwójne drzwi. - Ludzie, którym można zaufać - dodała. Hale pokiwał głową, poprowadził ją przez bogato zdobiony korytarz i zatrzymał się przed przesuwanymi drzwiami. Rozsunął je, odsłaniając dwupiętrową bibliotekę, ciepły kominek i dobrze znane twarze braci Bagshaw, Simona i Gabrielle. - Tacy jak ci?

ROZDZIAŁ 17 Powołanie drużyny to ogromnie ważne wydarzenie w życiu młodego złodzieja. Są wizyty i telefony. Plany, a niekiedy tort. Zwykłe rodziny świętują obronę dyplomu. Rodziny złodziei świętują to. Kat powinna czuć się trochę oszukana, że ominęła ją cała zabawa. Ale się tak nie czuła. Spojrzała na Hale'a. Wzruszył ramionami. - Nic nie wiedziałem. - Po czym wziął jedną z minikanapek, z którymi Marcus krążył po pokoju, wrzucił ją sobie w całości do ust i nie tracąc czasu na gryzienie, sięgnął po następną. Nie było żadnych uścisków ani powitań. Przyjaciele Kat wyglądali, jakby byli gotowi przez całą noc opracowywać plan. I chociaż siedzieli w kręgu, Kat widziała, jak na nią patrzą, i po raz pierwszy w życiu zrozumiała, jak to jest zasiadać u szczytu stołu. - Dzięki, że przyjechaliście. - Zrobiła krok naprzód i złapała się oparcia krzesła w stylu królowej Anny. - Jest robota. - Wiedziałem! - zawołał Hamish. - Kiedy spotkaliśmy się u wujka Eddiego, mówiłem Angusowi, że coś się święci, co nie? To o co chodzi? - Zatarł ręce. - Sklep jubilerski? - A może skok na bank? - zgadywał Angus.

Hamish pokiwał głową. - Wiesz, że jestem wielbicielem solidnych skoków na bank. Są o wiele lepsze od... niesolidnych. - To coś, czego nikt z nas nigdy wcześniej nie robił -powiedział Hale i rzucił Bagshawom spojrzenie, które wyraźnie mówiło, że nikt już nie powinien przerywać Kat. W tym momencie w pokoju pojawił się nowy rodzaj energii. Simonowi zaczęły drżeć palce. Bracia nachylili się bliżej. Nawet Gabrielle skupiła całą swą uwagę kuzynce, a Kat spojrzała im w oczy i odetchnęła. - Wszystko, co odtąd będziemy robić - wymamrotała -będziemy robić bez błogosławieństwa wujka Eddiego. Na początku nikt nie odpowiedział. Nagle Hamish spojrzał na swojego starszego brata, jakby czekał, aż ten pozwoli mu wybuchnąć śmiechem. Bo to chyba musiał być jakiś żart. Ale Gabrielle zachowała spokój, a Simon mruknął coś o Vegas i zbladł. Przede wszystkim jednak coś musiało sprowadzić Kat z powrotem do ich świata. Hale przygasił światła i włączył telewizor. Włączył to samo czarno-białe nagranie, które prześladowało Kat po nocach. - To prywatna willa we Włoszech. - Kadr zatrzymał się na pustej sali wystawowej. - Ale naprawdę prywatna. - Jak tam wejdziemy? - spytał Angus i zbliżył się do ekranu. Hale i Kat spojrzeli po sobie. Kat pokręciła głową. - Nie wejdziemy. Nagle, jak na zawołanie, na ekranie pojawił się mężczyzna zwany Romanim. - Ktoś już nam wyświadczył tę przysługę. Przez kilka chwil patrzyli, jak złodziej wykonuje swoją pracę. - Kat - zaczął Simon. - Czy to... - To nie mój tata!

- Chciałem spytać, czy to Degas? - Aha, tak - odpowiedziała powoli. Przypomniała sobie pana Steina. - W sumie było tam pięć obrazów. Dzieła dawnych mistrzów. - A kim jest ten gość? - spytał Hamish. - A jakie to ma znaczenie? - odpowiedział pytaniem Hale. Hamish wzruszył ramionami, ale wszystkie spojrzenia były zwrócone ku Kat. Nadeszła oczywiście pora, żeby im wszystko opowiedzieć. Nadeszła też pora, żeby skłamać. Kat zastanawiała się, co by zrobił jej ojciec - co by powiedział wujek Eddie. Tak więc zdecydowała się na kłamstwo, które było najbliższe prawdy: - Ten facet to Wasilij Romani. Nie zdziwiła ją cisza, która zapadła. Simon poruszył się jako jedyny. - Ten Wasilij Romani, który w 1932 roku obrabował jednej nocy pięć banków? Ten Wasilij Romani, który uciekł z połową rosyjskich klejnotów koronnych w 1960? - Na czole Simona pojawiły się krople potu. - Ten Wasilij Romani? Hale oparł się i skrzyżował nogi. - Nie martw się, Simon. - Wrzucił do ust następną kanapkę. -Jest znacznie gorzej, niż myślisz. Kat niemal czuła rosnące emocje Bagshawów. Hamish potarł ręce o uda, rozgrzewając je i przygotowując się na coś - na cokolwiek. Angus wyglądał tak, jakby przeliczał coś w głowie. - Skoro robił skok w trzydziestym drugim, to nie jest jakby trochę... stary? - Wasilij Romani to jeden z Pseudonimów, świętych imion - wyjaśniła Kat. - A więc ten facet... - Angus urwał, ale wskazał mężczyznę na ekranie.

- Może być każdym - dokończył Simon. Kat odwróciła się i wyjrzała przez okno na ogrody i łąki, świat, w którym żył Hale, i pomyślała o prawach rządzących jej własnym światem. - Może być wszędzie. Simon wstał i zaczął się przechadzać. - Jesteśmy więc tu, bo musimy... - zająknął się i wskazał ekran. - Chcesz powiedzieć, że to... Zatrzymał się i oparł ręce na biodrach. Spod wełnianej kamizelki wystawała mu koszula. Z każdą sekundą jego twarz robiła się coraz czerwieńsza. - Miałem wrażenie, że Pseudonimy to ludzie, z którymi lepiej... - Nie zadzierać? - dokończyła za niego Gabrielle. Po czym się uśmiechnęła. - Ależ nie. A przynajmniej nie kiedyś. - Możecie w tej chwili zrezygnować. Każdy z was -przypomniała Kat. - Wujek Eddie powiedział już, że tego się nie da - a może raczej nie powinno - robić. - Wzięła głęboki wdech i przez chwilę zastanawiała się, czy robi to jakąś różnicę. - Nie będę miała do nikogo pretensji, jeśli wstaniecie i wyjdziecie... - Chyba sobie żartujesz? Na tych ścianach jest kilkaset milionów euro. Łatwizna. - Hamish zerknął na brata. -Wchodzimy w to. - Tak - powiedziała powoli Kat. - Tak jak mówiłam, to nie jest zwykła robota. - Sama już nie wiedziała, co było gorsze: to, co musiała powiedzieć, czy to, jak wszyscy na nią spojrzą, kiedy to powie. - Pan Taccone. - Uważnie dobierała słowa - poprosił o naszą pomoc w odzyskaniu obrazów. - No i... co z tego? Należy się jakieś znaleźne? - spytał Angus. - To nie do końca tak - przyznała Kat. - Chodzi raczej o to, że Taccone obiecał, że nie utopi wujka Bobby'ego w swojej fosie - powiedziała wprost Gabrielle.

Kat uśmiechnęła się blado i popatrzyła po wszystkich. - A ja będę wam wdzięczna. Spodziewała się, że jej przyjaciele będą potrzebowali czasu do namysłu. Powinni przejść się po okolicy, żeby przewietrzyć głowę, wszystko sobie poukładać. Spodziewała się, że połowa z nich skorzysta z okazji i wyjdzie bez słowa, ale nic takiego się nie stało. Hamish poklepał za to brata po plecach i powiedział: - Wchodzimy w to. Dla ciebie wszystko, Kat. Simon podniósł rękę do ust i zaczął obgryzać paznokcie, gapiąc się przed siebie. Kalkulując. - Czy wujek Eddie się o tym dowie? - Daj spokój, Simon - odpowiedział Hale. - A jakie jest prawdopodobieństwo, że jeszcze nie wie? Bagshawowie spojrzeli po sobie i odezwali się jednocześnie: - Dwa do jednego. Simon przełknął ślinę. Ale w końcu powiedział: - Dobra. Kat spojrzała na Gabrielle, która zaczęła polerować sobie paznokcie u nóg. Nawet nie podniosła głowy, ale kiedy Kat już otwierała usta, powiedziała: - No jasne. - A Kat wiedziała, że to tyle w tym temacie. - Super. Dzięki. No to chyba od jutra zaczynamy rekonesans. - Ale właściwie gdzie? - spytał powoli Angus. Hale spojrzał na Kat. Przez chwilę wszystko było nadal dobrze. Ale potem Kat powiedziała: - W Henley.

6 DNI DO TERMINU Londyn, Anglia

ROZDZIAŁ 18 Jeśli żyjesz w 1921 roku i masz więcej pieniędzy niż czasu, a na dodatek jesteś kobietą, istnieje tylko kilka dopuszczalnych rzeczy, którymi możesz się zajmować. Niektóre kobiety grały w karty. Inne na instrumentach muzycznych. Większość otaczała się sukniami i kapeluszami, doskonale wypielęgnowanymi ogrodami i filiżankami z fachowo zaparzoną herbatą. Ale Veronica Miles Henley nie pasowała do 1921 roku... nie bardzo. I dlatego przeznaczyła ogromny majątek na swoją wielką pasję i niemal samodzielnie wybudowała najwspanialsze muzeum na świecie. Tak przynajmniej opowiadała Katarinie Bishop jej matka. I Kat nadal była o tym przekonana. - Lepsze niż Luwr? - Głos Hale'a przebił się przez szum fontanny znajdującej się przed przeszklonym głównym wejściem. Kat przewróciła oczami. - Luwr jest zbyt zatłoczony. - Tate? - Zbyt pretensjonalne. - Muzeum Egipskie w Kairze? Kat zanurzyła palce w wodzie. - Zdecydowanie za gorące.

Kamery zamontowane na murach wokół Henley oczywiście wszystko rejestrowały. Były doskonale rozlokowane i skalibrowane - najlepiej, jak się dało. Strażnicy, obstawiający wszystkie wejścia, na pewno zauważyli chłopaka i dziewczynę, którzy przysiedli przy fontannie, jedli kanapki, rzucali okruszki ptakom lądującym na placu - dokładnie tak samo jak tysiące innych nastoletnich par, które przychodziły tu co roku. Strażnicy być może widzieli, jak chłopak obejmuje dziewczynę i wyciąga rękę z aparatem, żeby zrobić im wspólne zdjęcie. Być może zauważyli, jak spacerują od jednego końca muru do drugiego. Nie wiedzieli tylko, że tak naprawdę robili zdjęcia, żeby zlokalizować kamery; że ich spokojne kroki odmierzały długość ogrodzenia. Wyglądali po prostu na parę nastolatków, korzystających z uroków jesieni. Ale oczywiście strażnicy nie wiedzieli wielu rzeczy. Skoro strażnicy z Henley nie zwrócili szczególnej uwagi na chłopaka i dziewczynę na zewnątrz, z pewnością nie zauważyli dwóch braci, którzy stali w kolejce do kawiarni i czekając na stolik, wygłupiali się i robili śmieszne zdjęcia drzwiom albo kanałom wentylacyjnym. Nie widzieli bladego chłopca z plecakiem i małą grą elektroniczną, który szwendał się bez celu po korytarzach... dopóki nie wpadł na kustosza, robiącego obchód, i nie przewrócił się na podłogę. Urządzenie, które trzymał w ręce, poleciało po marmurowej podłodze. - Nie! - zawołał chłopak i rzucił się za nim. Ale kiedy przedmiot zatrzymał się gwałtownie u stóp jednego ze strażników, chłopak zamarł w bezruchu. Strażnik schylił się i podniósł urządzenie. Gdyby bardziej skupił się na chłopcu, a nie na grze, może by zauważył, że Simon wstrzymał oddech i zrobił się tak blady jak

marmurowy posąg, który stał za nim. Ale mężczyzna był zbyt pochłonięty plątaniną siatek, kropek i linii, które wypełniały ekran, żeby zwracać uwagę na chłopaka. - Co to jest? - Nic! - burknął Simon, zdecydowanie za szybko, ale jego dziecinna twarz wyglądała zbyt niewinnie, żeby wzbudzić jakiekolwiek podejrzenia. Kustosz spojrzał strażnikowi przez ramię. - Wojownik podziemia dwójka, prawda? - spytał i nachylił się bardziej, żeby lepiej widzieć wyświetlacz. - A co to jest... - Strażnik nacisnął czerwony guzik, a Simon aż się skrzywił. - Nie... Nie... Proszę nie.... - Zupełnie inny od jedynki, co? - spytał strażnik, ciągle naciskając przycisk. Nie miał pojęcia, jakie zamieszanie wywołuje w wartowni pięć metrów dalej, tymczasem każda czujka ruchu w budynku zaczęła migać. - Do czego to służy? - Strażnik chciał już nacisnąć inny guzik, ale zanim spowodował zwarcie we wszystkich urządzeniach elektrycznych w promieniu kilku metrów, Simon do niego przyskoczył. - To coś jakby... prototyp - powiedział i wyrwał urządzenie strażnikowi z rąk, zanim jego koledzy mogliby się zorientować, że coś jest nie tak. Trzeba przyznać, że to akurat było prawdą, więc Simon bez trudu wyjaśnił: - Mój tata to projektuje. Strażnik przyjrzał się jeszcze raz urządzeniu, po czym poklepał Simona po plecach. - Szczęściarz z ciebie. Patrz, gdzie idziesz, okej? - Jasne - odparł Simon i to już na pewno nie było kłamstwem. Tysiące gości, którzy co roku przetaczali się przez muzeum przyzwyczaiło już kustoszy w Henley do niemal każdego zachowania.

Kiedy jednak tego dnia jakaś nastolatka na absurdalnie wysokich obcasach krążyła po korytarzach, było w niej coś, co po prostu przykuwało uwagę strażników. Niektórzy mówili później, że to przez jej krótką spódniczkę. Inni stwierdzali słusznie, że to raczej przez jej nogi, które spod niej wystawały. Tak czy inaczej, spojrzenia strażników na pewno nie skupiały się na jej rękach. - Wow! - krzyknęła dziewczyna trochę za głośno, wszedłszy do sali, która w ostatnim czasie była nazywana salą Romaniego. Zadarła głowę, żeby spojrzeć na bogato zdobiony sufit. - Ale wysoko! Kustosze w Henley nie wiedzieli tego, co wie każdy złodziej - że jeśli nie da się czegoś zrobić niepostrzeżenie, najlepiej zrobić to tak, żeby wszyscy się gapili. - Ale ładne! - Gabrielle okręciwszy się na obcasach, wskazała obraz pośrodku. Strażnicy, którzy tego dnia pilnowali sali Romaniego, nigdy wcześniej nie byli oskarżani o lenistwo czy słaby refleks, o nieuwagę czy otępienie. Mimo to nie zauważyli, jak najwyraźniej nietrzeźwa dziewczyna przeszła po marmurowej podłodze i przyskoczyła do obrazu wartego ćwierć miliona dolarów Turyści, którzy jak dotąd uznawali za niestosowne, żeby otwarcie się na nią gapić, musieli pośpiesznie usunąć się z drogi. Strażnicy, których zbyt zaabsorbowały nogi dziewczyny, żeby dostrzegali, gdzie właściwie ją one niosą, rozdziawili tylko usta. Jej ręka musnęła ramę obrazu, a jej nogi w jednej chwili przestały być najbardziej interesujące. Wszyscy w sali przeżyli szok. Z sufitu opadły metalowe kraty i w ułamku sekundy zablokowały drzwi, a tymczasem kobiety darły się, dzieci płakały, a alarm wył tak głośno, że mężczyźni musieli puścić rączki swoich pociech i zasłonić sobie uszy.

Nawet strażnicy skulili się i przygarbili, a trzask ich krótkofalówek zaginął wśród chaosu wyjących syren i krzyków uwięzionych turystów. W końcu przypomnieli sobie o długonogiej dziewczynie w krótkiej spódniczce, która leżała na zimnej, marmurowej podłodze, ale była zbyt nieprzytomna i zbyt śliczna, żeby ktokolwiek w Henley mógł się na nią długo gniewać. Nikt nie zauważył Kat, która stała po drugiej stronie krat i obserwowała zamieszanie z zatyczkami w uszach. W jej głowie już powstawał plan, kiedy odwróciła się i poszła powoli w stronę wyjścia. Gdyby nie alarmy i kraty, uwięzieni turyści i nieprzytomna dziewczyna, a być może i ktoś z Henley zauważyłby dwóch zbirów, którzy pojawili się nagle nie wiadomo skąd u jej boku. Być może zauważyłby, że Kat i mężczyźni znikają za ciemnymi szybami długiej limuzyny i zdał sobie sprawę, że Kat nie krzyczała. Być może usłyszałby, jak Kat mówi: - Witam, signor Taccone.

ROZDZIAŁ 19 Kat oczywiście od razu skarciła samą siebie. Powinna była się tego spodziewać. Powinna usłyszeć, że się zbliżają. Ale alarm wył za głośno, zatyczki do uszu były zbyt skuteczne, a jej umysł zbyt zajęty poważnym zadaniem, które ją czekało. Tego dnia czujność Kat była osłabiona. Ale nie miała zamiaru pokazać tego Arturowi Tacconemu. Uśmiechnął się do niej lodowato z drugiego końca tylnego siedzenia limuzyny, a Kat mimo wszystko była niemal wdzięczna za ciepłe ciała zbirów, którzy siedli po obydwu jej stronach. - Twoje wysiłki są bardzo zabawne, Katarino - powiedział z lekkim śmieszkiem. - Nieskuteczne, ale zabawne. Przypomniała sobie kuzynkę, która pada na zimną podłogę w galerii, a najwyższej klasy system zabezpieczeń w Henley zostaje wystawiony na próbę przez szesnastolatkę. I jej nogi. - Mówiłam panu, że nie jestem najlepszym kandydatem do tej roboty - powiedziała Kat. - Ale mogę polecić pewną ekipę Japończyków. Mogłabym zdobyć dla pana namiary, gdyby był pan zainteresowany. Taccone machnął lekceważąco ręką, a Kat zrozumiała, że go bawi. Przypomniała sobie jego zamaskowany bunkier

i wiedziała, że radość płynąca z tego, że trzyma pod kluczem tak piękne i cenne przedmioty, nie równała się z tym, co czuł, gdy ścigał je po całej Europie. Ostatecznie obrazy to tylko rzeczy. Taccone natomiast tak naprawdę uwielbiał pościg. - Powiedz mi zatem, Katarino. - Kiwnął głową w kierunku wielkiego, starego budynku, który niknął w oddali. -Co zamierzasz ukraść? Może Anioła da Vinci? Bo wiesz, sporo bym zapłacił za to, żeby mieć go w swojej kolekcji. - Nie jestem złodziejem - powiedziała Kat. Taccone spojrzał na nią. - Już nie - uzupełniła. - Już nie jestem złodziejem. Nie próbował nawet ukryć rozbawienia w swoich oczach. - A jednak tu jesteś. - Jestem tu, żeby odzyskać pańskie obrazy, signor Taccone, więc w zasadzie kradnę je ponownie. - W głowie zabrzmiał jej głos Hale'a. - To trochę jak podwójne zaprzeczenie. - Myślisz, że twój ojciec ukrył moje obrazy w Henley? - Taccone parsknął, ostro i gardłowo. - A po co miałby to robić? - To nie mój tata - powiedziała Kat - Ależ Katarino - westchnął. - Skoro nie twój ojciec, to kto? Pomyślała przez chwilę o Wasiliju Romanim - o legendzie, o duchu. Ale to wcale nie był duch, niezupełnie. Gdzieś na świecie był człowiek - najprawdziwszy człowiek - z krwi i kości, wyposażony w wiedzę konieczną, żeby włamać się do najbezpieczniejszego muzeum na świecie i wykorzystać w tym celu to nazwisko. Tak więc, owszem, gdzieś był jakiś człowiek. I nie nazywał się Wasilij Romani. Ale z jakiegoś względu Kat wątpiła, żeby Arturo Taccone to zrozumiał.

- Znalazłam je, signor Taccone. - Przysunęła się bliżej i wyprostowała. - Mogę panu powiedzieć, gdzie są i wtedy, jak się domyślam, nie będę już panu potrzebna. Ostatecznie -wskazała kciukiem do tyłu jak sam pan widział, ja i moi przyjaciele nie nadajemy się za bardzo do takiego zadania. - Ale ja sądzę, że świetnie się do tego nadajesz. Uśmiechnął się, a jakaś jej część zaczęła się zastanawiać, czy ten mężczyzna wierzył w nią bardziej niż jej własny wujek, a może nawet bardziej niż jej własny ojciec. Ale z drugiej strony mało go obchodziło, czy Kat skończy w trumnie lub za kratkami, byle tylko odzyskał swoje obrazy, więc może nie był najlepszy w ocenie jej umiejętności. - Potrzeba nam więcej czasu. - To było stwierdzenie, a nie prośba, a Kat zdziwiła się, że wypowiedziała te słowa z takim spokojem. - To Henley. Nikt nigdy nie zrobił skoku na Henley. - O ile się nie mylisz, twój ojciec jakoś poradził sobie z zabezpieczeniami, żeby podłożyć moje obrazy... - Niech pan posłucha! - Kat nie uświadamiała sobie, że rzuciła się na niego z rękami, on jednak zablokował jej atak laską. - Nie wierzy pan, kiedy mówię, że mój tata nie ukradł tych obrazów, pana sprawa. Nie wierzy pan, kiedy mówię, że są w tym budynku, świetnie. Ale tam właśnie są. I na pewno żadna ekipa nie jest w stanie obrobić Henley w ciągu sześciu dni. Nie ma takiej możliwości. Nie da się. Poczuła, że ochroniarze po jej obu stronach wiercą się niespokojnie. Wiedziała, że właśnie zmieniła zasady gry, w którą grał Arturo Taccone, i że jego zbirom, mimo całej ich siły i masy, nigdy nie przyszłoby do głowy, że ktokolwiek może ruszyć ich szefa - a tym bardziej ponadprzeciętnie niska piętnastolatka. - Zdaje pan sobie sprawę, że mają przynajmniej setkę strażników, którzy pracują na trzy zmiany po osiem go-

dzin? - spytała. - I nie są to żadni emerytowani gliniarze. W większości to byli wojskowi. Są świetnie przeszkoleni, a zanim zatrudnią kogoś nowego, kandydat musi odczekać pięć tygodni, wtedy dokładnie go sprawdzają, żeby nikt niepowołany nie wkradł się w ich szeregi. Poczuła, że się nakręca, a Taccone jej nie przerywał. - Zdaje pan sobie sprawę, że mają te same kamery co CIA w swojej siedzibie w Langley? Nie liczę przecież nawet czułych płytek podłogowych ani ram pod napięciem, które moja kochana kuzynka była uprzejma odkryć. A mówiłam już o czujnikach nacisku? Oczywiście nie mam o nich zielonego pojęcia... bo to Henley... a oni zwykle nie opisują w Internecie swoich zabezpieczeń, ale mogę się z panem założyć o górę złota ważącą tyle, co pańscy milusińscy, że z tyłu obrazów mają detektory tak czułe, że jak na którymś siądzie mucha, całe muzeum zostanie szczelnie zamknięte, zanim zdąży pan wypowiedzieć słowo „renesans". Znów się uśmiechnął, tym razem wolniej, a Kat przeszył dreszcz jak od podmuchu zimowego wiatru. - Będzie mi brakować naszych pogawędek, Katarino. Musisz wiedzieć, że starałem się załatwić to w jak najbardziej honorowy sposób przez wzgląd na szacunek, jakim darzę rodzinę twojej matki. Powiedziałem ci, czego chcę. Dałem ci na to aż nadto czasu. A mimo to nikt jeszcze nie zwrócił mi moich obrazów. - W jego głosie słychać było szczere zdziwienie, jakby się spodziewał, że lada dzień mogą przyjść pocztą. Kat nachyliła się i tym razem nie kryła już strachu. - Nie. Dam. Rady. - Nie martw się, Katarino. Jeśli za sześć dni nadal nie będę miał obrazów, złożę po prostu wizytę twojemu ojcu i osobiście poproszę go o zwrot. - On nic nie wie - odparowała Kat, ale Taccone ciągnął dalej:

- Może do tego czasu znikną jego przyjaciele z Interpolu i będę mógł z nim porozmawiać na osobności. Tak - pokiwał powoli głową - w swoim czasie twój ojciec da mi to, czego chcę. Kat chciała się odezwać, ale zanim zdążyła powiedzieć choć słowo, Taccone zwrócił się do zbira jeden: - Nie za gorąco ci w tych rękawiczkach? Ale wcale nie było gorąco - ani trochę. Kat wstrzymała oddech, kiedy potężny mężczyzna zdjął rękawiczkę z lewej ręki i położył ją na lewym kolanie, kilka centymetrów od laski, którą trzymała w ręce. Kiedy po raz pierwszy zobaczyła cynową gałkę, pomyślała, że ma ładny wzór. Ale to było zanim zauważyła identyczny wzór na spoczywającej obok dłoni, bliznę-ostrzeżenie, wypaloną na zawsze w ciele. - W swoim czasie poproszę po prostu twojego ojca. -Taccone mówił zimnym, bezwzględnym głosem. - Nie martw się, Katarino. Potrafię być przekonujący. Samochód zwolnił. Kat poczuła, że coś ląduje na jej kolanach, a kiedy schyliła głowę, zobaczyła dużą szarą kopertę. - Tymczasem, Katarino, życzę ci powodzenia w twoich wysiłkach. - Znów nie żartował. Naprawdę zdawał się w nią wierzyć. Odebrał od niej swoją laskę i rzekł: - Masz mnóstwo powodów, żeby się starać. Zbir numer jeden otworzył drzwi i wysiadł z samochodu. Kiwnął okaleczoną ręką, żeby Kat poszła za nim. Przez dłuższy czas stała zupełnie nieruchomo na Trafalgar Square - koperta ciążyła jej w dłoniach. Wstrzymała oddech i zajrzała do środka. Zdjęcia. Ale nie jakieś tam zwykłe zdjęcia. Przyszło jej do głowy zupełnie inne słowo: szantaż. Zrobiło się jej niedobrze. Zimny wiatr przeszywał ją do szpiku kości. Wokół było mnóstwo czerwonych piętrowych

autobusów i jaskrawych neonów, odbijających się w czarno-białych zdjęciach, które trzymała w ręce. Ze wszystkich zdjęć pewnie niewiele sprawiło Tacconemu tyle radości, co te, które właśnie trzymała. Gabrielle wsiadająca do pociągu w Wiedniu, z włosami rozwiewanymi przez wiatr. Hale idący przez hol hotelowy w Las Vegas. Jej ojciec popijający kawę na zatłoczonym paryskim placu. Wujek Eddie na ławce w parku na Brooklynie. Ludzie, których kochała najbardziej, byli na tych zdjęciach, a przesłanie było jasne: Arturo Taccone wiedział, jak odnaleźć ludzi, którzy byli dla niej ważni, więc jeśli Kat nie odnajdzie rzeczy, które są ważne dla niego, nie on jeden straci coś, co kocha. Po raz pierwszy w życiu Katarina Bishop naprawdę zrozumiała, że jeden obraz wystarczy za tysiąc słów.

ROZDZIAŁ 20 Kat wróciła do domu bardzo późno. To znaczy do wiejskiego domu Hale'a. Jej prawdziwy dom znajdował się w nowojorskiej kamienicy, a człowiek, który był jego panem, stanowczo zabronił jej tego, co właśnie robiła. Koperta ze zdjęciami ocierała się jej o goły brzuch, bo wetknęła ją sobie za pasek dżinsów. Ukryła ją. Hol był wielki, zimny i pusty. Obwieszony portretami dawno zmarłych członków rodziny Hale'ów. Wyobraziła sobie, że trwają na straży, czekają, aż do domu wróci wreszcie jakiś żyjący krewny. Tęskniła za wujkiem Eddiem. Nagle nabrała ochoty na zupę. Chciała porozmawiać ze swoim ojcem. Zrobiła krok i znów poczuła kopertę na brzuchu; niespodziewanie zapragnęła wezwać wszystkich, których znała, i kazać im stąd znikać - ukryć się. Ale wszyscy, których znała, byli zawodowymi złodziejami. Całe życie się ukrywali. - Angus, wróciła! - Głos Hamisha Bagshawa był zmieniony, nie miała co do tego wątpliwości. Hamish siedział na szczycie schodów i na nią czekał. Kiedy żując gumę, wyszczerzył się w uśmiechu, na korytarz wyszedł jego brat z miską z lodem.

- Cudownie - powiedział Angus. Kat chciała go minąć, ale on zastąpił jej drogę. - Mieliśmy nadzieję, że poświęcisz nam minutkę swojego cennego czasu - powiedział. Hamish rozejrzał się szybko po pustym korytarzu i dodał: - Na osobności. Angus był jedenaście miesięcy starszy od brata i odrobinę wyższy. Obydwaj mieli rudoblond włosy i skórę, która wyglądała, jakby mogła ulec poparzeniu nawet w pochmurny dzień. Mieli szerokie ramiona, ale chude ręce, a Kat uświadomiła sobie, że nadal rosną - że nadal daleko im do męskości. - O co chodzi? - spytała. - Chcieliśmy pogadać z tobą o... hm... niedawnych, dość pechowych wydarzeniach i chcieliśmy ci tylko powiedzieć... - Zaraz - przerwała. - Jakich niedawnych, dość pechowych wydarzeniach? - No... - zaczął Hamish. - Jakiś czas temu mieliśmy trochę kłopotów w robocie. - W Luksemburgu? - Hale ci już o wszystkim powiedział? To był dobry przekręt, to... - Hamish! - powiedziała ostro Kat. Bracia pokręcili głowami. - Po Luksemburgu - wyjaśnił Angus. - Co... - zaczęła, ale Hamish już objął ją ramieniem i powiedział: - Wiesz co w tobie uwielbiam? - Poza urodą - wtrącił Angus, choć z tego, co wiedziała, żaden z nich nigdy nie zauważył, że była dziewczyną. - Poza urodą - potwierdził tamten, kiwając głową. - I intelektem - dodał Angus.

- Naprawdę nieprzeciętnym intelektem. - Chłopaki. - Czuła, że traci cierpliwość. - Co się stało? - Bo wiesz, nie tyle chodzi o to, co... - Angus zawiesił głos. - Ale o to, kto - dokończył jego brat. Angus odsunął się i przyjrzał Kat. - Naprawdę nic nie wiesz? - Kiedy pokręciła głową, wbił wzrok w podłogę. - Rany, zniknęłaś na dobre, co? Miny braci znacznie wyraźniej niż powrót do kuchni wujka Eddiego pozwoliły jej odczuć, że taka była prawda -że zniknęła. Katarina Bishop naprawdę porzuciła to życie. Raz. Na jakiś czas. To nie był sen. - Co się stało? - spytała. - Tak naprawdę nie było aż tak źle - wyjaśnił Hamish. - Nie powinniśmy byli... - Czy będę musiała zadzwonić do wujka Eddiego? -zagroziła. - Nie mieliśmy pojęcia, że to zakonnice! Istnieje zasada starsza niż Człowiek Pseudonim - prawda, której nie może podważyć nawet największy kłamca: nie można oszukać uczciwego człowieka. A jeśli to zrobisz... Będziesz tego żałować. - Zostaliśmy wpisani na czarną listę, Kat - wyznał Angus i spojrzał przepraszająco na brata. - Wujek Eddie mówi, że przez jakiś czas nie możemy pracować, ale twój tata był zawsze dla nas taki dobry, więc jeśli każesz nam zrezygnować, zrezygnujemy. A jeśli powiesz, że mamy zostać... Stała i patrzyła na chłopaków, którzy ukradli pierwszy ząb, który jej wypadł, i zażądali za niego okupu od wróżki zębuszki; na dwóch młodych mężczyzn, którzy ukradli kiedyś tyranozaura z Muzeum Historii Naturalnej - wynosząc po jednej kości.

- Wujek Eddie nie chce, żeby ktokolwiek to robił. - Odwróciła się i ruszyła w głąb wielkiego, obszernego domu, po czym rzuciła przez ramię: - Zostajecie! Kiedy chwilę później weszła do biblioteki, wiedziała, że coś jest nie tak. Przede wszystkim Simon był jeszcze bledszy niż zwykle. Gabrielle leżała na kanapie z uniesionymi wysoko nogami i mokrym ręcznikiem na czole; jej włosy były bardziej niż zwykle poskręcane, a kiedy Angus położył obok niej miskę z lodem, żaden z Bagshawów nie próbował nawet zajrzeć jej pod spódnicę. - Witaj w domu. - Zobaczyła Hale'a, który opierał się o siedzisko przy oknie na drugim końcu pokoju, ni to siedząc, ni stojąc. Odsunął się od ściany. - Jak miło, że do nas wpadłaś. Kat poczuła, że koperta przesuwa się na jej brzuchu. Mogłaby przysiąc, że szeleści tak głośno, jakby ktoś wrzeszczał w cichym pokoju. Ale to właśnie uszy płatały jej figla. I głowa. Może opanowanie to kolejna cecha, którą straciła w Colgan. - Ależ nic mi nie jest, Kat. - Gabrielle odpowiedziała na pytanie, które wcale nie zostało zadane, dramatycznie gestykulując zdrową ręką. - Na pewno poparzone stopy szybko się zagoją. Ale poza tym nikt nic nie powiedział. Wszyscy patrzyli tylko na Kat i nikt nie miał ochoty być tym, który przekaże jej złą wiadomość. - Co? - spytała i rozejrzała się po pokoju. - Simon - powiedział Hale i usiadł na jednej ze skórzanych kanap, opierając wysoko nogi. Skinął na niego, żeby zaczął mówić. - Ratownicy z karetki mówili, że zawroty głowy powinny w końcu minąć - rzuciła Gabrielle z kanapy. Została zignorowana.

- No więc - zaczął powoli Simon. Przed sobą miał trzy różne laptopy. Do jednego z nich było podłączone niewielkie urządzenie, które miał ze sobą w Henley, a na ekranach widniały trójwymiarowe plany. Simon wyglądał tak, jakby usiłował sobie przypomnieć właściwe określenie. To skomplikowane. - Dali mi rewelacyjną maść na poparzone opuszki palców - dodała Gabrielle. Nikt jej nie słuchał. - Chcecie najpierw dobrą czy złą wiadomość? - spytał Simon. - Dobrą - powiedzieli jednocześnie Kat i Hale. - Przez ostatnie sześć miesięcy Henley modernizowało wszystkie zabezpieczenia, które i tak były już niezłe. Jak to w Henley. Więc nowe urządzenia są... - Myślałem, że to miała być dobra wiadomość - wtrącił Hale. Simon kiwnął głową. - Takich zmian nie da się przeprowadzić z dnia na dzień, więc posuwają się sala po sali, zaczynają od najcenniejszych eksponatów, a... - Sala Romaniego nie jest na liście priorytetów? - domyśliła się Kat. Simon pokręcił głową. - W ogóle. Więc jeśli Henley ma jakiś słaby punkt, to właśnie tam. Kat godzinami zastanawiała się, dlaczego akurat ta sala w tym muzeum. Wiedziała, że to nie mógł być przypadek. Musiał istnieć jakiś powód, dla którego złodziej pokroju Romaniego wybrał tę wystawę, a nie na przykład salę renesansową czy jakąkolwiek inną, którą szczyciło się Henley, i to było właśnie to. Uśmiechnęła się. Świat mimo wszystko znów zaczął nabierać sensu.- A zła wiadomość? - spytał Hale.

- To mimo wszystko Henley. Minęła chwila, zanim to do nich dotarło - zanim wszyscy uświadomili sobie powagę tego, co mieli zrobić. W świecie Kat powodzenie w takim stopniu zależało od szczegółów, że często rozmywał się obraz całości. Ale Kat wiedziała, co robią. A gdy mijały kolejne sekundy, pozostali najwyraźniej też to sobie uświadamiali. - To system zamknięty - zaczął znów Simon. - Nie ma możliwości, żeby włamać się z zewnątrz. Ale to już wiedzieliśmy. - To może powiedz o tym, czego nie wiemy - rzucił zniecierpliwiony Hale. - No tak. - Simon wycelował palcem w Hale'a, jakby tamten miał naprawdę świetny pomysł. Zmodernizowali już instalację w całym budynku. To urządzenia najwyższej klasy. To niesamowite, no bo... - Simon - warknął Hale. - Więc... to właśnie zła wiadomość. Nie ma jak się włamać. Nawet gdybym się podpiął do centrali, nie dam rady przełączyć ich systemu na ręczne sterowanie. - Naprawdę mam nadzieję, że masz jakąś dobrą wiadomość - dodał Hamish. - Reorganizacja takich starych budynków jak Henley jest... trudna. - Simon się uśmiechnął. - I... - podsunął Hale. - I czasem, kiedy podłączają nowy system... - Zostawiają stary system tam, gdzie był - dokończyła Kat. Spojrzała na Hale'a i powiedzieli jednym głosem: - Jak w Dubaju. Simon kiwnął głową. - Nie mówię, że dam radę go uruchomić, ale jeśli dostanę się do centrali na piętnaście minut i jeśli się nie mylę... to będzie nasza przepustka do przenajświętszego Henley.

- Zrób to - powiedział Hale, po czym zamilkł. Spojrzał na Kat i skinął ręką, żeby mówiła pierwsza. Zwróciła się do kuzynki: - No to czego się dowiedzieliśmy? Gabrielle spojrzała na nią. - Dowiedzieliśmy się, że kiedy następnym razem będziesz chciała sprawdzić mechanizmy ochronne, sama możesz... - urwała nagle i opadła na poduszkę. - O czym mówiłam? Kat spojrzała na braci. - Kraty spadły jeden koma dwie sekundy po dotknięciu - powiedział Angus. - Główny hol został zablokowany niecałe pięć sekund później - uzupełnił Hamish i skrzyżował nogi. Z pewnością nie będziemy robić nic, co wymaga szybkiej ucieczki najbliższym wyjściem. - Dokładnie - zgodził się Angus. - Strażnicy w Henley nie wyglądali na takich, co pozwolą nam w biały dzień wyjść frontowymi drzwiami z pięcioma obrazami pod pachą. - Nawet jeśli to nie będą ich obrazy - dodał jego brat. - Cudownie - zakpiła Gabrielle z kanapy. - Na darmo zniszczyłam sobie paznokcie. - Nie na darmo - zaprzeczyła Kat. - Dzięki tobie, Gabs, właśnie ustaliliśmy kilka metod, jakich nie użyjemy, żeby obrobić Henley. - Mary Poppins? - podsunął Hale cztery godziny później. - A wiesz może, jak sprawić, żeby padało od dziś do wtorku? - odparła Gabrielle. - Dwudniowy zarost? - spytał Hamish. - Prądnice awaryjne zapewniają nam tylko piętnaście sekund - powiedział Simon, kręcąc głową. Przeanalizowali każdą metodę, o jakiej kiedykolwiek słyszeli, a nawet kilka, które zdaniem Kat bracia Bagshaw

wymyślili na poczekaniu. Straciła poczucie czasu, aż Gabrielle zaczęła tłumić ziewanie. Kat była zbyt pochłonięta zegarem tykającym z tyłu jej głowy. Terminem. Planem. Patrzyła na listy i plany, które rozrysowali na szybach bibliotecznych okien markerem, a kiedy ten się wypisał, kontu-rówką do oczu. - To na nic. - Hale rzucił się na jedną ze skórzanych kanap. - Gdybyśmy mieli miesiąc... wtedy może. - Ale nie mamy - powiedziała Kat. - Gdybyśmy mieli dwie, trzy osoby więcej... Zamknęła oczy. - Ale nie mamy. - Narzeczony księżniczki? - podsunął Hamish, a jego brat spytał: - A wiesz, gdzie w takim krótkim czasie znaleźć człowieka z sześcioma palcami? Kat czuła, że atmosfera się zmienia - że nadzieja słabnie. Może byli już zbyt zmęczeni. Może po prostu za długo siedzieli zamknięci w tym pokoju. Poderwała się jednak, kiedy Hale powiedział: - Musimy zadzwonić do wujka Eddiego. - Nie. - Oczywiście już o tym myślała. Ale dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że głos, który odpowiedział Hale'owi, należał do Gabrielle, - Wujek Eddie powiedział: „Nie". Kumacie? Skoro powiedział „Nie", to... - urwała. Wyglądało na to, że zużyła całą energię, żeby usiąść prosto na kanapie. - Sami musimy to zrobić - dokończyła Kat. Simon na nią spojrzał. - A może w nocy? Romani zrobił to w nocy. O ile Romani to zrobił, pomyślała, ale nie miała odwagi powiedzieć tego na głos. Nie chciała nikomu przypominać -a już najbardziej sobie - że za tymi pięcioma obrazami może nie ma nic poza najczulszą aparaturą antywłamaniową,

jaka kiedykolwiek została stworzona. Że może to tylko pogoń za duchem, próżny trud. Największe oszustwo, jakiego kiedykolwiek dokonał największy oszust świata, który na dodatek nigdy tak naprawdę nie istniał. - Widzisz to, Kat? - Hale wskazał na szyby z rozrysowanymi planami. - Jeden z tych planów może by wypalił, może, gdybyśmy mieli najlepszą ośmioosobową ekipę na świecie. Tyle że... - Odwrócił się i szybko przeliczył. - No właśnie, ciągle jest nas tylko sześcioro. - Możemy to zrobić w szóstkę. - W szóstkę będzie ryzykownie. - Zgadza się. Tak samo jak wciskanie się w każdą szparę, gdy tata robił skok na Tower of London, kiedy miałam pięć lat, a jednak to zrobiłam. Hamish i Angus uśmiechali się w kącie pokoju. - Stare dobre czasy - powiedział Angus. - Późno dziś wróciłaś. - Hale mówił chłodnym, wręcz zimnym głosem, a ona wiedziała, że to czas, żeby powiedzieć mu o zdjęciach. Albo odejść. - Gabrielle. - Odwróciła się i spojrzała na kuzynkę. -Dziękuję. I... eee... dużo pij. Simon. - Starała się nie patrzeć na Hale'a. - Kiedy mnie nie będzie, rozpracuj, jak założyć tam podsłuch. - Jasne. Moglibyśmy... zaraz, a gdzie ty idziesz? Kiedy doszła do drzwi, Marcus już tam stał z walizką w ręce. - Chyba będzie panienka tego potrzebować. Hale westchnął. - Paryż? Przekaż tacie pozdrowienia.

5 DNI DO TERMINU Paryż, Francja

ROZDZIAŁ 21 Amelia Bennett nie była najmłodszą osobą, która dorobiła się w Interpolu rangi oficera śledczego w wydziale do spraw sztuki. Nie była jedyną kobietą. A mimo to w agencji, która pod każdym względem stanowiła klub oldboyów, każdy, kto na nią spojrzał, nie mógł nie zauważyć, że nie była stara, a do tego nie była facetem. To jednak tylko część tajemnicy, która ją otaczała, odkąd przeniosła się z Londynu do oddziału w Paryżu. Ludzi zawodowo zajmujących się rozwiązywaniem tajemnic w niewielkim oddziale głównego europejskiego biura Interpolu najbardziej zadziwiało to, że Amelia Bennett była taką szczęściarą. I oczywiście tego ranka nie było inaczej. Jak tylko weszła do zagraconego, mało reprezentacyjnego biura, w drzwiach pojawił się jeden z jej kolegów oldboyów. - Masz świadka włamania do galerii - powiedział po angielsku, a agentka Bennett w ogóle nie wyglądała na zaskoczoną, że jej sprawa zaczęła znów nabierać rumieńców. - Jakaś młoda Amerykanka - ciągnął mężczyzna. -Turystka. W noc włamania była na tamtej ulicy. Mówi, że widziała w okolicy mężczyznę, który zachowywał się podejrzanie.

Słysząc to, Bennett uniosła brwi. - Czy to ktoś, kogo znam? Mężczyzna uśmiechnął się i zaprowadził ją do pomieszczenia, w którym czekała dziewczyna. - Bardzo dziękuję za wizytę. Jestem agentka Bennett. Przepraszam. Ale chyba nie wiem, jak się nazywasz. - 0'Hara - przestawiła się drobna dziewczyna. - Melanie 0'Hara. - Henley? Kat usłyszała głos ojca. Przez małą lornetkę, którą zawsze przy sobie nosiła, zobaczyła, jak idzie przez znajomy zatłoczony plac z telefonem przyciśniętym do ucha, nieświadomy, że jego jedyna córka stoi w kościelnej dzwonnicy i go obserwuje. - Ładnie witasz się z córką. Może byś powiedział: „Cześć, kochanie, jak w szkole?" - zakpiła. Ojciec trzymał lewą rękę głęboko w kieszeni kaszmirowego płaszcza, a Kat pomyślała, że od zeszłego tygodnia bardzo się ochłodziło. - Henley? - powtórzył pytanie. - Wiesz, ktoś mi powiedział, że moja córka planuje - urwał i rozejrzał się w tłumie, zniżając głos - skok na Henley, ale to nie może być prawda. Moja córka jest w Colgan. - Tato, ja... - Zostaw Henley w spokoju, Kat - burknął. - Idź na sprawdzian. Albo na spotkanie cheerleaderek, albo... - Spotkanie cheerleaderek? - Kat, dziecinko, nie chcesz tego robić. - Oczywiście, że nie chcę, tato - powiedziała aż nadto świadoma, ile w tym prawdy. - Ale musimy. - Musimy? Jacy my? - Hale - wyjaśniła. Nawet z odległości jednej przecznicy widziała, że tata się skrzywił. - Simon. Gabrielle. -

Chciała, żeby jej głos brzmiał stanowczo, spokojnie. - Ha-mish i Angus... - Bagshawowie? - Nie krył dezaprobaty. - Nie wiedzieli, że to zakonnica! Na wieży powiał zimny wiatr, po czym pomknął na plac, na którym stał ojciec. - A więc to tak? Skrzyknęłaś własną szajkę złodziei i chcesz obrabować Henley? - Odwrócił się i poszedł ruchliwą ulicą. - Zadzwoń do wujka Eddiego, Kat. Powiedz mu, że to koniec. Że rezygnujesz. - Myślisz, że wujek Eddie mi to zlecił? - Widziała, jak docierają do niego te słowa. - Myślisz, że nie wsiadł już w samolot, żeby mi powiedzieć, żebym zostawiła to jemu? - No to zostaw to jemu. - Jasne. - Stłumiła parsknięcie. - Bo twoje dobro zawsze leżało mu na sercu. - Kat... - odezwał się łagodniej. - Trzymaj się z daleka od Artura Tacconego. On... - Cię ściga. - Nic mi nie jest. - Na razie, tato. Na razie nic ci nie jest. Możesz sobie pić kawę, czytać gazety i odstawiać szopkę przed oficerami Interpolu, którzy akurat dziś cię śledzą. Ale jeśli Taccone nie dostanie swoich obrazów, to za pięć dni nadejdzie moment, kiedy Interpol nie będzie cię obserwować, ty stracisz czujność, a wtedy zjawi się Arturo Taccone i dopiero coś ci się stanie. Pokręcił głową. - Tego nie wiesz. - Wiem. - Oparła się o zimny, szorstki mur kamiennej wieży, po czym przemówiła łagodnie do telefonu. - Wiem, bo mi powiedział. Odwróciła się w stronę placu akurat na czas, żeby zobaczyć, jak na twarzy ojca pojawia się szok, a zaraz potem przerażenie.

- Trzymaj się od tego z daleka, Kat. Trzymaj się z daleka od... - Już za późno, tato. - Co to ma znaczyć? Kiedy zimne, mokre powietrze rozdarły pierwsze syreny, Bobby Bishop nie wyglądał nawet na zaskoczonego. Już dawno pogodził się z sytuacją, ale jego córka nie miała aż tak czystego sumienia. Zadrżała. - To znaczy, że dobrze mnie wyszkoliłeś. - Robert Bishop? - W słuchawce rozległ się wyraźny głos Amelii Bennett. Kat widziała, jak ojciec przygląda się podchodzącej do niego kobiecie, elegancko ostrzyżonej, ubranej w modny płaszcz, i wiedziała, że gdyby nie odznaka, nigdy by się nie domyślił, że była policjantką. A właściwie agentką Interpolu. - Proszę się rozłączyć i założyć ręce za plecy - powiedział umundurowany oficer, pojawiając się u boku jej ojca. Ale tata się nie poruszył. Krzyknął tylko: - Nie rób tego, Kat. Patrzyła, jak oficer wyciąga rękę po telefon i usłyszała, jak tata krzyczy po raz ostatni: - Wracaj do szkoły! A potem cisza. Scena na placu wyglądała jak z niemego filmu. Powiedziała: „Tato", ale nikt jej nie usłyszał. Tłum się rozstąpił. Wyły syreny. A gdzieś wysoko ponad całym tym zamieszaniem Kat szepnęła: - Przepraszam.

ROZDZIAŁ 22 Kat kochała Paryż, ale kiedy tego popołudnia zostawiała tam ojca, chodniki wydawały się strasznie zatłoczone, obce i zimne. Chciała wracać do domu. Gdziekolwiek był. Kiedy czekała na skrzyżowaniu, aż zmienią się światła, ktoś na nią wpadł. Usłyszała ciche: „Przepraszam", ale nie odwróciła się, żeby zobaczyć, kto posługiwał się jej ojczystym językiem na obcych ulicach. Oczywiście w ciągu następnych tygodni czasem wracała myślami do tej decyzji i było jej nawet trochę głupio. Fakt, miała wtedy dużo na głowie. Martwiła się o ojca. Martwiła się, że policja może się zorientować, że Melanie 0'Hara i Katarina Bishop to jedna osoba i czy świadectwo tej pierwszej wystarczy, żeby ukryć ojca tej drugiej przed Tacconem, a jednocześnie okaże się niewystarczające, żeby wylądował w więzieniu. Martwiła się, co powie wujek Eddie, kiedy się dowie, że złamała najświętszą zasadę złodziei (a tym bardziej córek). Zważywszy na stan, w jakim się znajdowała, można zrozumieć, że tylko instynkt kazał jej otrzeć się o chłopaka, który dwie sekundy wcześniej otarł się o nią. A może, zastanawiała się później, to było przeznaczenie.

- Znalazła pana? - spytał boy hotelowy, kiedy mijał chłopaka na schodach. Chłopak przystanął. - Słucham? - Ta młoda dziewczyna. Powiedziała, że jest pańską kuzynką. - Boy zamilkł, a na jego twarzy pojawił się niepokój. - Powiedziała, że ma klucz. Znała pańskie nazwisko i numer pokoju. Nie zauważył lęku, który na krótki moment pojawił się w oczach chłopaka. - Ach tak. Znalazła - powiedział spokojnie, a jednocześnie przetrawiał wiadomość, która nie była szczególnie dobra. Boy zobaczył, że chłopak odwraca się i idzie spokojnie korytarzem. Ale nie widział jego zaszokowanej miny, kiedy drzwi do pokoju 157 otworzyły się bez oporu, bo nie były zamknięte na klucz. Boy z pewnością nie dostrzegł dziewczyny, która siedziała z nogami przerzuconymi przez oparcie krzesła i unosząc jedną brew, powiedziała: - Witaj w domu. Zaskoczenie to jedna z najpotężniejszych broni w arsenale złodzieja, a przynajmniej tak musiała pomyśleć Kat, kiedy zobaczyła twarz chłopaka. Stał jak zamurowany w progu własnego pokoju hotelowego i patrzył na nią osłupiały. - No co? - spytała Kat, udając niewiniątko. - Nie przywitasz się? Nie powiesz: „Kochanie, wróciłem"? - To ty. - Odwrócił głowę i rozejrzał się po wąskim, pustym korytarzu, jakby dziewczyna właśnie wbiegła i w ten sposób znalazła się w jego pokoju. - Chyba nie przedstawiliśmy się sobie na ulicy jak należy. - Zdjęła nogi z obitego jedwabiem oparcia krzesła. -

Jestem Katarina Bishop. Ale pewnie już to wiesz, jeśli zaglądałeś do portfela, który masz w lewej kieszeni płaszcza. - Pomacał się po kieszeni, jakby chciał sprawdzić, czy dziewczyna ma rację. Miała. - Przyjaciele mówią mi Kat. -Zmierzyła go wzrokiem. - Sama nie wiem, jak ty masz do mnie mówić. Na końcu korytarza zadudnił telewizor. Usłyszała, jak francuska prezenterka wiadomości informuje, że aresztowano podejrzanego o włamanie do miejscowej galerii, z której skradziono cenny posążek. Wzdrygnęła się, ale miała nadzieję, że on tego nie zauważył. - Jak tu weszłaś? - Ty obrabiasz kieszenie. - Patrzyła, jak jego ręka powędrowała do tylnej kieszeni. - Ja obrabiam zamki. Tego szukasz? - spytała i uniosła jego portfel. - Ups. A może kieszenie też. Wyciągnęła portfel w jego kierunku. - Chcesz się wymienić? - Otworzyła go i zerknęła na dowód. - Nicholas Smith. Lat szesnaście. Obywatel Wielkiej Brytanii. - Spojrzała na dokument, a potem na stojącego przed nią chłopaka. - Nie jesteś zbyt fotogeniczny. Zeskoczyła z krzesła i wyjęła z jego bezwładnych rąk własny portfel. Jego rzuciła na łóżko. - Jak... - zaczął, ale zamilkł pod spojrzeniem Kat. - Zdradziłeś się - stwierdziła krótko. Była przygotowana na kłótnię i kłamstwa - na wszystko, ale nie na widok jego uśmiechu i dźwięk słów: - O rany. Utalentowana i urocza. Miło cię poznać, Katarina. - Siadł na brzegu łóżka i zdjął jeden but. A tak w ogóle, to ile masz lat? - Nie odpowiedziała. Odwróciła się i dotknęła świeżych kwiatów na stole, spojrzała na jedwabne rolety zasłaniające okna. - Ładny pokój. Opłacasz go z drobnych kradzieży?

Spojrzał na nią. Miał krótkie, ciemne włosy, jasnoniebieskie oczy i uśmiech, który sprawia, że zapominasz, o czym właściwie myślałeś. - Między innymi. - A zajmujesz się tym - znów się mu przyjrzała - od dwóch lat? - zgadła. Wyraz zadowolenia na jego twarzy stanowił wystarczająco jasną odpowiedź. - Gdzie się tego nauczyłeś? - Tu i tam. - Wzruszył ramionami. - Podkradasz. Ćwiczysz. Kat podkradała różne rzeczy, od kiedy skończyła trzy lata, wtedy ojciec Hamisha i Angusa zabrał ich razem do cyrku, bo musiał „pożyczyć" słonia. - Dałeś się kiedyś złapać? - spytała, a on znów wzruszył ramionami. - Nie przez policję. - Jesteś notowany? - Pokręcił głową. - Masz swoją ekipę? - spytała. - Pracuję w pojedynkę. Zastanawiała się, czy chłopak, który wpadł na nią na paryskiej ulicy, był naprawdę tak dobry, jak jej się zdawało. i czy o tym wiedział. Przyglądała się mu i zastanawiała, czy brakujący element układanki nie wkroczył właśnie przypadkiem w jej życie. - A zależy ci, żeby dalej tak było?

4 DNI DO TERMINU WYNDHAM MANOR, ANGLIA

ROZDZIAŁ 23 Ze wszystkich rzeczy, które nie sprawiają żadnych trudności Katarinie Bishop, wkradanie się do rezydencji (a zwłaszcza tej) o trzeciej nad ranem powinno zajmować wysoką pozycję na liście. W końcu znała wszystkie mocne i słabe strony systemu zabezpieczeń (bo sama go zaproponowała). Znała dom i dobrze wiedziała, że drzwi na patio są zablokowane, a krzewy różane pod oknami jadalni są wyposażone w wyjątkowo wredny zestaw kolców. Ale kiedy tej nocy wchodziła frontowymi drzwiami do rezydencji Hale'a, czuła się jak wtedy, gdy zjawiła się znów w kuchni wujka Eddiego - jakby wyszła bez pozwolenia i już nigdy nie miała poczuć się jak u siebie. Starała się więc nie wychodzić z cienia. Miała nadzieję, że wszyscy już śpią. - Kat? Zamarła i zaklęła na skrzypiącą podłogę. - Kat, to ty? - głos Gabrielle był piskliwy i zachrypnięty. Mimo ciemności Kat bez trudu dostrzegła kuzynkę, która siedziała na górze schodów. Obejmowała rękami kolana. Włosy miała spięte w nieładzie na czubku głowy. - Co się dzieje? - spytała Kat. - Coś się stało? Taccone? Czy on...

- Chodzi o twojego tatę. Został aresztowany. W jednym z pokojów na piętrze zapaliło się światło i usłyszała zbliżające się głosy. Spojrzała na Gabrielle i modliła się, żeby zrozumiała. - Wiem. - Co zrobiłaś? Nie była pewna, kto powiedział to jako pierwszy, bo miała wrażenie, że cała jej drużyna rzuciła to pytanie dokładnie w tej samej chwili. Nie była nawet pewna, gdzie podziać wzrok, bo wszyscy w sali bilardowej patrzyli na nią tak intensywnie i przenikliwie, że miała wrażenie, jakby mrużyła oczy w słońcu. - Podjęłam najlepszą decyzję - powiedziała. - A więc to ty poszłaś na policję? - spytał Simon, jakby wprowadził tę informację do swojego monstrualnego umysłu, ale dane nie chciały się z jakiegoś powodu przetwarzać. - Do Interpolu. - Wzruszyła ramionami jakby nigdy nic. - Tak właściwie to do Interpolu. - I doniosłaś na własnego tatę? - spytał Angus. - Tak będzie lepiej. Uwierzcie mi. - Ale, Kat, jesteś jego córką. - Hamish wytrzeszczył oczy. - Wujek Eddie cię zabije. - Ale jestem też dziewczyną, która próbuje odkręcić jedyny skok Człowieka Pseudonima, który wydarzył się za naszego życia, Hamish. Nawet wujek Eddie nie może mnie zabić po raz drugi. Simon opadł na kanapę. - Myślę, że nie poradziłbym sobie w więzieniu. Kat usiłowała nie patrzeć, jak Hamish i Angus chwytają za kije bilardowe ani jak Gabrielle siedzi cicho przy oknie ze zmartwioną miną. - Słuchajcie, ja...

- Postąpiła właściwie. - W ogóle nie spodziewała się takich słów, a zwłaszcza nie z ust tej osoby. Hale usiadł na otomanie. - Jeśli to nie wypali. - Niemal się uśmiechnął. - A musiałby zdarzyć się cud, żeby wypaliło... twój tata będzie musiał odgrodzić się od Tacconego jak tylko się da. Spojrzał na Kat. Połączyła ich nić porozumienia, a ona wiedziała, że nikt nie podważy słów Hale'a nie podda ich w wątpliwość. Nikt nie sprzeciwi się im dwojgu. I może by na tym stanęło. Może napięcie by opadło, gdyby nieznany nikomu chłopak nie wybrał sobie właśnie tej chwili, żeby stanąć w drzwiach i powiedzieć: - Cześć. Simon dopadł do laptopa i go zatrzasnął. Hamish rzucił płaszcz na model Henley, który stał na podłodze przy kanapie, ale Hale ani drgnął. Spojrzał tylko na nieznajomego w progu, a potem na Kat. - Co to za koleś? - spytał i kiwnął głową w kierunku chłopaka, który wyciągał już rękę. - Cześć, jestem Nick. Kat mówiła mi... - Żebyś zaczekał na zewnątrz - rzuciła ze złością. - No więc? - dociekał Hale, nie spuszczając z niej wzroku. - Nick to kieszonkowiec. On i ja... wpadliśmy na siebie w Paryżu. - Chciała wyjść na pewną siebie i opanowaną, na osobę, która ma prawo tu być. - Nick, to Gabrielle. - Jej kuzynka kiwnęła ledwo dostrzegalnie dwoma palcami. - Bag-shawowie, Angus i Hamish. Simon, już ci o nim mówiłam. A to Hale - zakończyła. - Hale... - Hale zastanawia się, co tak właściwie robi tu Nick. Próbowała doszukać się znajomej kpiny w głosie Hale'a, ale wiedziała, że nie był w najmniejszym nawet stopniu rozbawiony.

- Sam to mówiłeś. - Zniżyła głos. - Potrzebna nam dodatkowa osoba. - Dwie - poprawił ją. - Mówiłem, że potrzebne nam dwie dodatkowe osoby, a on... - Jest z nami - powiedziała kategorycznie Kat. - W siódemkę damy radę. A on jest z nami. Spojrzała na swoją drużynę: Angus był najstarszy, Simon najmądrzejszy, Gabrielle najszybsza, a Hamish najsilniejszy. Ale tylko Hale był gotów mówić to, o czym cała reszta tylko myślała. - Wiedziałem. - Odwrócił się. - Wiedziałem, że powinienem był z tobą jechać. Najpierw opowiadasz policji jakąś lipną historyjkę o swoim tacie... - Interpolowi - poprawili go jednocześnie Hamish, Angus i Simon. - A potem wracasz do domu z kimś takim? - warknął i wskazał Nicka, jakby chłopak go nie słyszał. Jakby Kat była amatorką. Idiotką. Pokręciła głową, żałując, że nie może stwierdzić na sto procent, że Hale nie ma racji. - Możemy na chwilę wyjść na dwór? - Spojrzała na Hale'a, po czym podeszła do drzwi prowadzących na patio i wyszła. Kiedy za nimi zamykał, Kat usłyszała, jak Angus mówi: - O, mamusia i tatuś będą się kłócić. Powietrze na dworze było chłodne. Żałowała, że nie wzięła płaszcza, że Hale nie objął jej i nie zażartował, że sprowadza do domu bezpańskie psy i beznadziejne przypadki. W jego głosie jednak nie wyczuła ciepła. - Jesteś za blisko całej sprawy, Kat. Jesteś za bardzo zaangażowana, żeby myśleć... - Wiem - niemal wrzasnęła. - Jestem blisko. To moje życie, Hale. Mój tata. Moja robota. Moja odpowiedzialność.

- Najwyraźniej. - Był taki chłodny i zdystansowany. W przeciwieństwie do niej. - Wiem, co robię, Hale. - Naprawdę? Bo wydawało mi się, że w ciągu ostatniej doby wpakowałaś swojego ojca w... - Pięć minut temu mówiłeś, że to był świetny pomysł -przypomniała mu. Hale kontynuował: - ...ręce policji i przyprowadziłaś do domu nieznajomego. - Nick jest niezły, Hale. Obrobił mnie, a ja nawet nie wiedziałam kiedy. Pokręcił głową. - To zła decyzja, Kat. Gdyby był tu wujek Eddie... - Ale go tu nie ma - warknęła. - I nie będzie. - Głos jej się załamał, ale on albo tego nie zauważył, albo się nie przejął. - Wujek Eddie by cię powstrzymał. Spojrzała na niego i zobaczyła w jego oczach zimną obojętność. - A więc to właśnie masz zamiar zrobić? - spytała. -Powstrzymać mnie? Chciała, żeby powiedział: „Oczywiście, że nie", ale on tylko spojrzał jej prosto w oczy i stwierdził: - Może powinienem. - Zbliżył się do niej. - Ten koleś jest... - Jaki, Hale?! - krzyknęła, tym razem głośniej. - Jaki właściwie jest? - Nie należy do rodziny. - No tak... - westchnęła. - Ty też nie. Katarina Bishop była przestępcą. Ale nigdy nie miała w rękach broni. Nigdy nikogo nie uderzyła. Aż do teraz nie wiedziała, jak to jest zadać komuś ból. I kiedy tylko zobaczyła minę Hale'a, miała ochotę cofnąć wszystko, co powiedziała.

I chciała, żeby zabolało go bardziej. Jednocześnie. Wróciła więc do środka, bo nie mogła zrobić ani jednego, ani drugiego.

ROZDZIAŁ 24 Gregory Reginald Wainwright był nadal stosunkowo nowy w Henley. No tak, dziewięć miesięcy spokojnie starczyło, żeby jego rzeczy powędrowały z kartonów na półki. Przez ten czas zdążył nauczyć się imion prawie wszystkich strażników i kustoszy, którzy pracowali między dziesiątą a osiemnastą. Ale jak to mówią, okres ochronny nowego dyrektora Henley dobiegał już końca. Niedługo rada nadzorcza zacznie dopraszać się o raporty kwartalne, zacznie pytać o wysokość darowizn, o nadwyżki budżetowe i oczywiście o człowieka nazwiskiem Wasilij Romani. Takie zmartwienia zaprzątały mu głowę w piątek rano i odrywały jego uwagę od gazety. Może dlatego nie złościł się, że mu przeszkadzają, kiedy zadzwonił interkom na jego biurku. - Panie Wainwright - powiedziała asystentka. - Przyszedł pewien młody człowiek i bardzo chciałby zająć panu chwilę. Wainwright jęknął. Henley ciągle było pełne młodzieńców. I młodych dam. Co było tylko grzecznym określeniem na dzieci. Rozlewały napoje w kawiarni i zostawiały odciski palców na szybach w atrium. W ciągu roku szkolnego codziennie przyjeżdżały do muzeum autokarami, robiły

tłok w salach muzealnych, głośno gadały i zmuszały dyrektora Henley, żeby szukał schronienia w zaciszu swojego gabinetu z filiżanką herbaty i gazetą. - Panie Wainwright? - głos asystentki stał się niecierpliwy. - Czy mam poprosić tego młodego człowieka do środka? Nie był umówiony, ale miał nadzieję, że znajdzie pan dla niego chwilę. Gregory Wainwright próbował znaleźć jakąś odpowiedź - jakąś wymówkę - ale zanim zdążył powiedzieć, że spodziewa się gościa albo musi wykonać ważny telefon, sekretarka dodała: - Nazywa się W.W Hale Piąty. - Dobry jest? - Kat poczuła ciepły oddech Nicka na swoim uchu. Stali za blisko siebie, jak zauważyła, i patrzyli na nieoznakowane drzwi w miejscu, w którym dwa korytarze łączyły się, tworząc kształt litery T. Kat martwiła się, że ktoś ich zauważy. Że ktoś sobie coś pomyśli. Ale mimo to Nick stał za nią i patrzył, jak otwierają się drzwi do prywatnego gabinetu dyrektora i wychodzi z nich nieco łysiejący, nieco brzuchaty i nieco pokraczny mężczyzna w towarzystwie chłopaka, który stanowił niemal jego dokładne przeciwieństwo. Kat patrzyła, jak Hale ostentacyjnie przytrzymuje drzwi starszemu mężczyźnie. Wątpiła, żeby ktoś, kto nie był wytrawnym zawodowcem zauważył malutki kawałek taśmy klejącej, który zostawił na zamku, i krótkie spojrzenie, jakie posłał w ich kierunku. Westchnęła i powiedziała: - Owszem. Jest dobry. - Ale pomyślała co innego: ciągle jest na mnie zły. Dyrektor wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki małą kartę i przesunął ją przez elektroniczny czytnik. Ten gest mówił: Henley ma najwyższej klasy zabezpieczenia. Wy-

stawiane w Henley dzieła sztuki są najbezpieczniejsze na świecie, bez względu na to, co można przeczytać w gazetach. Ale oczywiście nie wiedział nic o Hale'u ani o taśmie klejącej. Kiedy schował z powrotem kartę do kieszeni, Kat odwróciła się do Nicka. - Masz to? - spytała. Pokiwał głową. - W lewej kieszeni. - Nachylił się i uśmiechnął swobodnie. - Na szczęście jestem leworęczny. - Szczęście, mój drogi, nie ma z tym nic wspólnego. -Głos mijającej ich Gabrielle był spokojny. Zero uwodzenia czy sztucznej słodyczy. Była wcieleniem profesjonalizmu. Doszła do końca korytarza i zawołała: - Proszę za mną! -Niewielka słuchawka w uchu Kat w jednej chwili ożyła. Miała wrażenie, że stado ptaków zaczęło wić sobie gniazda w jej głowie - kracząc i wrzeszcząc - kiedy sto pięćdziesięcioro rozgadanych dzieciaków zebrało się za Gabrielle i poszło za nią krótkim korytarzem. Hałas był ogłuszający. Kat i Nick przycisnęli się do ściany, schodząc z drogi dzieciakom w dokładnie odprasowanych spodniach i granatowych marynarkach. - Przepraszamy za niedogodności! - krzyczała Gabrielle do nauczycielek na przedzie grupy. - Dziś otworzyliśmy ogród rzeźb. W słuchawce Kat przez wrzask dzieci przedarł się głos Hale'a, gawędzącego z dyrektorem o Londynie. O deszczu. O niestrudzonych poszukiwaniach idealnej porcji fish & chips. Strażnicy na końcu korytarza przylgnęli do ściany, zapominając o swoich obowiązkach w obliczu chaotycznego strumienia, który sunął za Gabrielle. - Angus, Simon, droga wolna - szepnęła Kat. Strażnicy nie zauważyli, że nieoznakowane drzwi bez trudu się otworzyły. Dzieciaki nie zwróciły uwagi, kiedy

dwóch chłopaków, których nikt wcześniej nie widział na oczy, nagle odłączyło się od grupy. - Jesteśmy w środku - powiedział chwilę później Angus do ucha Kat. Dzieciaki poszły dalej, forsując korytarze Henley jak wezbrana rzeka, ale Kat odwróciła się i poszła w przeciwnym kierunku. Nie była w końcu zwykłym dzieciakiem. Katarina Bishop chadzała własnymi drogami. - Z tego, co wiem, był kiedyś jakiś Wasilij Romani. - Pilnuj drzwi, Hamish - napomniała go Kat. - Pilnuję, Kitty, spokojna głowa. Ale jak mówiłem, ten cały Romani był najlepszym złodziejem świata. Aż pewnego dnia wypadł z wieżyczki strażniczej... - A ja słyszałem, że utonął. - W uchu Kat odezwał się głos Angusa, który przerwał bratu. - Ja opowiadam! - Simon? - spytała Kat i rozejrzała się po tętniących życiem korytarzach. - Ile jeszcze? - Piętnaście minut - odpowiedział Simon. - Ale Romani tak naprawdę nie zginął, wiesz? - ciągnął niezrażony Hamish. - A właściwie, dokładnie mówiąc, zginął, ale... - Hamish, pilnujesz tych drzwi czy nie? - warknęła Gabrielle, wtrącając się do rozmowy i śledząc z bezpiecznej odległości Hale'a oraz szacownego dyrektora Henley. - Pilnuję, skarbie. Bez obaw. A więc jak mówiłem, zmarł, ale się odrodził, kapujecie? Każde pokolenie ma nowego Romaniego. - To nie tak, Hamish - próbowała wyjaśnić Kat. - No. - Angus jak zwykle wcielił się w rolę starszego brata. - Pierwszy Romani utonął. I odradza się co drugie pokolenie. - Chłopaki - ostrzegła Kat. Nagle coś kazało jej zamilknąć. Nie mogła ochrzanić Bagshawów - w ogóle ledwie mog-

ła mówić, kiedy zorientowała się, jak blisko jest Nick i że patrzy na nią tak, jak jeszcze nikt nigdy na nią nie patrzył. - Powiedz, Nick, długo mieszkałeś w Paryżu? - Odeszła od posągu, który niby podziwiali, zadowolona, że może się odsunąć. Chłopak wzruszył ramionami i zrównał z nią krok. - Przez jakiś czas. - Poczuła dziwne ukłucie, może złości? A może czegoś innego. - Ale nie mówisz z takim czystym brytyjskim akcentem. Prawda? - Mój ojciec był Amerykaninem. Ale mama jest Angielką. - A nie tęskni teraz za tobą? Spojrzał na doskonałą kolekcję posągów Henley i pokręcił głową. - Mam parę dni. - Tyle nam właśnie trzeba. Nick zatrzymał się w pół kroku i uśmiechnął do niej. - Więc tyle właśnie dostaniesz, panno Bishop. Jego słowa ją zaniepokoiły. A może nie tyle słowa, co sposób, w jaki je wypowiedział. Przyjrzała się mu, próbując prześwietlić go na wylot. - Och - westchnął z tym samym tajemniczym uśmiechem. Zaczął znów iść jak zwykły turysta. Zwykły chłopak. - Naprawdę się nie spodziewałaś, że cię sprawdzę? Ze się domyślę, że jesteś tą Katariną Bishop? - A tak właściwie, to jak się mnie „sprawdza"? - Poczuła, że się czerwieni, choć nie wiedziała właściwie dlaczego. - To, że pracuję sam, nie znaczy, że nie mam swoich źródeł. Ale krążyła plotka, że zeszłaś z tej ścieżki. - Nie... - Pokręciła głową, a potem spróbowała znów, tym razem bardziej stanowczo. - Jak widzisz nadal nią kroczę.

Szła rozległą promenadą przez tłum, który zaczął się już przerzedzać, rozchodzić równomiernie po licznych salach muzeum. Kiedy mijali salę renesansową, Kat zauważyła, że wróciła ona do łask. Przed ostatnim dziełem Leonarda da Vinci gromadzili się turyści, jakby świat odzyskiwał równowagę i wszystko wracało na swoje miejsce. - A tu mamy Anioła wstępującego do nieba autorstwa Leonarda da Vinci - mówił kilka metrów dalej przewodnik. - Zakupiony przez samą Veronikę Henley w 1946 roku, jest powszechnie uważany za jedno z najcenniejszych dzieł sztuki na świecie - a zdaniem pani Henley za najcenniejsze. Kiedy na krótko przed śmiercią dziennikarze pytali ją, które dzieło wolałaby mieć w swoich zbiorach, Anioła czy Monę Lisę, pani Henley odpowiedziała: „Niech Luwr zatrzyma sobie damę Leonarda, ja mam jego anioła". Grupa przeszła dalej, a Kat podeszła do obrazu. - Kusi? - spytał Nick. Czy obraz był piękny? Owszem. Czy był cenny? Bardzo. Ale kiedy tak stała i patrzyła na jedno z najważniejszych malowideł świata, sama się zdziwiła, jak niewielką czuła pokusę. I to nie dlatego, że cel był niemal nieosiągalny i właściwie nie dałoby się go odsprzedać, nawet na czarnym rynku. Nie kierowały nią żadne powody, które mógłby wymienić dobry złodziej. Kat stwierdziła - a może tylko miała nadzieję - że jej powody wynikały z tego, że była dobrym człowiekiem. - Ale ty już masz na koncie duże zdobycze, co? - spytał Nick. Wzruszyła ramionami. - Duże to dość względne określenie. - Ty i twój ojciec obrobiliście w zeszłym roku Tokyo Exchange Center, prawda? - Uśmiechnęła się, ale nie odpowiedziała. - Skok na ambasadę w Paryżu...

- O co chcesz spytać, Nick? Dopiero po minucie pokręcił głową i powiedział: - Skąd przekręt w Colgan? - To nie był przekręt. To było bardziej... życie? - Nick patrzył na nią pustym wzrokiem, więc dodała: Poszerzanie horyzontów myślowych. Nick się roześmiał. - A czego w takim miejscu mógłby się nauczyć ktoś taki jak ty? Te dzieciaki to zwykłe... dzieciaki. - Tak. - Kat nie zatrzymała się. - I o to właśnie chodziło. - Proszę spojrzeć, panie Hale, oto skrzydło, w którym zamieszkałby pański Monet. - Hale patrzył, jak Gregory Wainwright rozkłada szeroko ręce, jakby cała ściana była do wzięcia. Oczywiście widywał już wcześniej taki gest. Sam gest przypuszczalnie sprawiał, że to, co „do wzięcia", było dla niego tak pociągające. - Gościliśmy już najwspanialsze dzieła sztuki od najwspanialszych rodów na świecie - ciągnął dyrektor, a Hale odwrócił się i zaczął przyglądać wspaniałej przestrzeni, trochę jakby znudzony. Aż biła od niego obojętność. Przychodziło mu to aż za łatwo - w końcu grał tę rolę od urodzenia. Ale nagle dyrektor spojrzał na zegarek i powiedział: - Och, proszę spojrzeć, która godzina. - Hale poczuł, że dyrektor traci zainteresowanie. - Proszę mi powiedzieć, panie... Worthinghton. - Hale wskazał bardzo ładnego Maneta. - Jaką mam pewność, że mój obraz nie zostanie w żaden sposób zniszczony? Dyrektor parsknął śmiechem, po czym odwrócił się i spojrzał na stojącego obok chłopca. - To Henley, młody człowieku. Stosujemy wyłącznie najwyższej klasy zabezpieczenia...

- W godzinach otwarcia na salach są zawsze przewodnicy i strażnicy? - Tak. - Protokół antywłamaniowy Międzynarodowego Stowarzyszenia Muzeów? - spytał Hale, gdy mężczyzna szedł już w stronę drzwi. - Złoty poziom? Dyrektor wyglądał na urażonego. - Platynowy. - Tabliczki magnetyczne powiązane z czujnikami przy każdym wyjściu? - Naturalnie. - Dyrektor się zatrzymał. Po raz pierwszy podczas ich spotkania Gregory Wainwright odważył się spojrzeć na swojego gościa tak, jakby był jednym z wielu irytujących nastolatków. Skoro mowa o zabezpieczeniach, obawiam się, że mam o dziesiątej dość pilne spotkanie z kierownikiem ochrony. W słuchawce Hale usłyszał, jak Kat pyta o to, co tak naprawdę chciał wiedzieć: - Jesteś gotowy na towarzystwo, Simon? - Pięć minut - odpowiedział Simon z sąsiedniego skrzydła. Dyrektor mówił dalej: - Mogę pana zapewnić, że nasz dział zakupów dostosuje się do wszelkich pańskich życzeń, jeśli więc jest pan gotów na dopełnienie formalności, może powinniśmy... - Ale ja nie jestem tu dla żadnych formalności. - Hale stanął na drodze dyrektorowi, grając na zwłokę i przyglądając się pięknemu Pissarowi w sposób, który sugerował, że miał w domu dwa razy ładniejszy obraz. Co było akurat prawdą. Dyrektor muzeum roześmiał się z zakłopotaniem. - Przepraszam pana. Miałem wrażenie, że chciałby pan umieścić należącego do pańskiej rodziny Moneta na gościnnej wystawie w Henley?

- Nie - odpowiedział krótko Hale, stanął przed mężczyzną i zatrzymał go, ale tylko na chwilę. - Nie chcę umieszczać należącego do mojej rodziny Moneta w Henley. - Przepraszam, panie Hale. Obawiam się, że nie rozumiem. Przyszedł pan ze względu na... - zachęcił dyrektor. - Kat - dokończył Hale i spojrzał na korytarz, na którym pięć metrów dalej stali Kat i Nick. Ale Gregory Wainwright kiwał tylko głową i czekał, aż młody miliarder skończy zdanie. - Jestem tu ze względu na nią. Być może większość biznesmenów w średnim wieku stanęłoby jak wrytych, słysząc tak nietypowe stwierdzenie z ust zupełnie nietypowego chłopaka, ale Gregory Wainwright przywykł już do dziwacznych zachowań dziwacznych bogaczy, więc pokiwał tylko głową. Uśmiechnął się i spytał: - Kot, mówi pan? - Tak - potwierdził Hale, a Kat nie mogła nie zauważyć, że stawał się coraz lepszym tajniakiem. To znaczy pod warunkiem że trzymał się planu. Niestety Hale nigdy nie trzymał się planu. A co gorsza Gregory Wainwright zaczął już odchodzić, zmuszając Hale'a, żeby ruszył za nim. - Widzi pan, moja mama przechodzi właśnie kocią fazę. Binky jest persem - powiedział po prostu Hale, jakby to wszystko wyjaśniało. - Binky niestety zostawia sierść na wszystkich meblach w salonie. - Gregory Wainwright pokiwał głową, jakby doskonale go rozumiał. - Musieliśmy więc wymienić meble, a nowe niestety nie pasują do Moneta. Kat stanęła na chwilę i zajrzała przez małe okienko do świata, w którym ktoś chciał się pozbyć Moneta tylko dlatego, że nie pasował do kanapy. Ale może najdziwniejsze było to, że dla Gregory'ego Wainwrighta i dla samego Hale'a ta opowieść wcale nie brzmiała dziwnie. Kat przypomniała sobie pusty pokój

matki Hale'a i pusty dom, wszystkie cenne rzeczy w jej życiu, których najwyraźniej nigdy jej nie brakowało. - Naprawdę jest niezły. - Nick spojrzał na Kat, która nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Długo jesteście razem? -spytał, a Kat w jednej chwili przestała się uśmiechać. - Nie jesteśmy razem - burknęła. Natychmiast pożałowała, że nie odpowiedziała inaczej. Oględniej. Inteligentniej. Ale było już za późno i wyszła na głupiutką dziewczynkę, która w ogóle nie umie kłamać, a żadna z tych rzeczy nigdy wcześniej jej nie dotyczyła. - Chodziło mi o to, czy długo razem pracujecie? - poprawił się. A potem uśmiechnął się głupkowato. Ale dobrze wiedzieć. Zanim zdążyła się zastanowić nad tym, co powiedział, w korytarzu rozległy się kroki zmierzające do prywatnego gabinetu dyrektora. - Simon? - spytała Kat, ale zanim chłopak zdążył powiedzieć: „Jeszcze minutkę!", zdarzyło się coś, co nie przytrafiło się Kat podczas żadnej roboty. Dyrektor i Hale zbliżali się szybkim krokiem, ale ku jej zaskoczeniu - Nick również. - Graj na zwłokę - szepnęła i zaczęła się odwracać, myśleć, pracować. Ale Nick złapał ją zwinnie za rękę i przyciągnął do siebie, mówiąc cicho: - Dobra. - I zanim zdążyła wymyślić choć jeden sposób, żeby odwrócić uwagę dyrektora, znalazła się w ramionach Nicka, który całował ją na samym środku korytarza w Heneley. Na oczach Gregory'ego Wainwrighta i Hale'a. Miała niejasną świadomość, że stanęli jak wryci, zanim doszli do rogu - i zanim przyłapali Simona na gorącym uczynku. Była pewna, że słyszy, jak dyrektor burczy coś w stylu:

- Dzieciaki całują się u mnie po korytarzach... W słuchawce usłyszała głos Angusa: - Wolne. - Ale najbardziej chciała usłyszeć głos Hale'a. Odsunęła się od Nicka w tym samym momencie, w którym Hale powiedział zupełnie zwyczajnym tonem, kompletnie niewzruszony: - Szczerze mówiąc, panie Wainwright, zanim cokolwiek panu obiecam, chciałbym usłyszeć od pana zapewnienie, że nie ma się czego bać ze strony tego człowieka... -Pstryknął palcami, jakby usiłował sobie przypomnieć nazwisko. - Wasilija Romaniego.

ROZDZIAŁ 25 Wbrew plotkom pani W.W. Hale Trzecia nie dobudowała dużego ogrodu zimowego w rodzinnej rezydencji Hale'ów w Anglii dlatego, że w tamtym czasie taka była moda, ani po to, żeby dorównać pani Winthrop Covington II, która stworzyła podobne pomieszczenie w oddalonym o pięć kilometrów dworku. Nie, babka Hale'a zleciła budowę z dwóch zasadniczych powodów: po pierwsze, nienawidziła marznąć. Po drugie, całym sercem uwielbiała potężne przeszklone foyer w Henley. Kiedy tego wieczoru Kat siedziała ze swoją drużyną w przeszklonej sali, jedząc zupę i kanapki, i omawiając to, czego się dowiedzieli, zastanawiała się, czy ktoś prócz niej dostrzegał ironię całej sytuacji. Uznała, że pewnie nie. - I jak idzie, Simon? - spytała Gabrielle. Simon, całkowicie pochłonięty małymi elektronicznymi gadżetami i kablami, którymi był zarzucony cały stół, odpowiedział dopiero po chwili. - Mamy wizję. - Obrócił komputer, a na ekranie pojawił się Gregory Wainwright, w żywych kolorach, w mało pochlebnym ujęciu. - Panie Wainwright? - Ciszę przeciął wysoki kobiecy głos. Simon cały się rozpromienił.

- I fonię. - Dobra robota, Simon - pochwaliła Gabrielle i cmoknęła go w policzek. - Ja mu pomagałem - przypomniał się Hamish i nastawił jej policzek, ale Gabrielle nie szafowała tak hojnie swoimi uczuciami. - Panie Wainwright? - Głos sekretarki dobiegał z interkomu, a mężczyzna na ekranie się poruszył. A właściwie poderwał. - Uciął sobie drzemkę - stwierdziła ze śmiechem Gabrielle. - Co musimy o nim wiedzieć, Hale? - spytała Kat. -Poza tym, że lubi przysypiać w gabinecie. - To prezesik. Zajmuje się typowo urzędowymi sprawami - powiedział Hale, najwyraźniej znawca tematu. -Darowizny, dochody - zamilkł i nawet Bagshawowie znieruchomieli, żeby usłyszeć dalszą część - reklama. Z trzech stron otaczały ich szyby. Wspaniale zadbane rośliny pięły się po całym pomieszczeniu, a Kat poczuła euforię na skutek za dużej ilości tlenu i zbyt wielu możliwości. - Nasz przyjaciel, Romani, bardzo utrudnił życie panu Wainwrightowi - ciągnął Hale z uśmiechem. Odchylił się w krześle z kutego żelaza, które zdaniem Kat musiało być równie stare jak szklana kopuła pod nimi. - Znamy już oficjalną wersję - żart, pomyłka ochrony - standardowa gadka. - A jaka jest nieoficjalna? - spytał Angus. Hale kiwnął głową. - Henley jest nawiedzone. Na ekranie sekretarka weszła do gabinetu. Miała w ręce mały bloczek i trajkotała o eleganckiej kweście, o zepsutym piecu, nowych danych dotyczących frekwencji i corocznej kontroli zabezpieczeń przeciwpożarowych. Gregory

Wainwright kiwał cały czas niecierpliwie głową, pragnąc wrócić do przerwanej drzemki. - Przestraszeni... - zaczęła Kat. Wstała. Dobrze było się rozciągnąć, a kiedy zaczęła się przechadzać, przyszło jej do głowy pytanie, w jaki sposób jej ojciec obrabowałby Henley. I wujek Eddie. A w końcu jej matka. Ale był tylko jeden złodziej, który dokonał tego, co ona starała się odkręcić, więc w końcu spróbowała myśleć jak Wasilij Romani. - Za bardzo sobie wszystko utrudniamy - powiedziała, bardziej do siebie niż do kogokolwiek innego. Nie kradniemy niczego z Henley. Kradniemy w Henley. - Zaczęła stawiać długie kroki. - Są przestraszeni. - Zatrzymała się i odwróciła do Hale’a. - Prawda? Pokiwał powoli głową i nachylił się, opierając łokcie na kolanach, i tym gestem przypomniał Kat jej ojca. Wycelowała palec w plany. - A więc damy im powód do przerażenia. W pokoju zapadła pełna podziwu cisza, kiedy pięcioro największych nastoletnich złodziei świata wpiło w nią wzrok i powiedziało: - Niedźwiadek Smokey. - Może się udać - mruknął Simon. - Uda się - stwierdziła Gabrielle. Angus podniósł nawet rękę, jakby Kat była jakimś prelegentem. - Hm, ale to i tak nie wyjaśnia, jak wyniesiemy pięć obrazów z jednego z najlepiej strzeżonych muzeów na świecie... - Nawet jeśli to nie są ich obrazy - przypomniał po raz kolejny Hamish. - Tak, żeby nikt nie zauważył - dodał jego brat.

Kat podeszła do okna. Chciała wyjrzeć na dwór, ale w ciemności zobaczyła tylko ich odbite postacie. Przyjrzała się każdej po kolei. - No to zauważy. Nie da się powiedzieć, że była to impreza. Nie tyle chcieli coś uczcić, co raczej odreagować. Kiedy jednak Hamish znalazł w kącie pokoju stary gramofon i zbiór płyt ragtime, nikt nie miał wątpliwości, że muzyka potrafi dużo zmienić. Może to chrapliwy dźwięk trąbek odbijający się od szkła - a może wszyscy byli trochę upojeni możliwością (lub raczej mrzonką), że skok może się udać. W końcu jednak Simon poprosił Gabrielle do tańca i udowodnił, że jest zaskakująco dobry. Angus założył się z Hamishem, że nie utrzyma przez dwie minuty kija do krykieta na brodzie (utrzymał). A Kat siedziała na szezlongu i przyglądała się zabawie. Hale siedział po drugiej stronie pokoju i przyglądał się jej. - Jak to jest, nienawidzi wszystkich czy ja jestem wyjątkiem? - Nie musiała się odwracać. W odbiciu w oknie widziała stojącego za nią Nicka. Przerzucił jedną nogę przez szezlong i usiadł obok niej na poduszce. Nagle poczuła się jak na wystawie, jakby ich było zdecydowanie za dużo, a siedzenia zdecydowanie za mało. Hale się odwrócił. - Wiesz, że nie odpowiedziałaś jeszcze na moje pytanie? - powiedział Nick. Napił się ze szklanki. - W muzeum. - Kiwnął głową w kierunku Hale'a. - Jak długo jesteście... razem? Podciągnęła pod siebie nogi, jak najdalej od niego. - Jakiś czas - powiedziała, a potem z nieznanych sobie powodów, uśmiechnęła się do własnych wspomnień.

Są pewne historie, których złodzieje nie opowiadają -głównie tajemnice zawodowe. Lub też obciążające fakty. Albo błędy zbyt zawstydzające, żeby o nich mówić. Historia Kat i Hale'a nie należała do żadnej z tych kategorii, a mimo to nigdy nie opowiedziała jej na głos; teraz zaczęła się zastanawiać dlaczego. Przyglądała się Hale'owi przez pokój. Uśmiechnął się do niej tak, jakby chciał powiedzieć, że mimo muzyki i odległości, słyszał, co mówiła - myślał dokładnie to samo. Hamish obejmował Angusa w pasie prawą ręką i obydwaj minęli ich w tangu. - A ja nadal stawiam na wujka Feliksa - mówił Hamish. - Czy facet z nagrania wyglądał twoim zdaniem, jakby miał chorą nogę? - spytał Angus z policzkiem przyciśniętym do policzka brata. - Wujek Felix zranił się w nogę? - spytała Kat, a Hamish się wzdrygnął. - Aligatory - powiedział, zatrzymując się w pół kroku. - Dranie są szybsze, niż się wydaje. Bagshawowie przyglądali się jej uważnie. - Uśmiechnij się, Kat - nakazał Angus. - Plan jest dobry. Sam wujek Eddie lepiej by tego nie wymyślił. Hamish udał, że wznosi toast. - Za wujka Eddiego. Wszyscy powtórzyli toast za wyjątkiem chłopaka siedzącego obok Kat. - Kim jest wujek Eddie? Może to tylko jej wyobraźnia, ale mogłaby przysiąc, że igła od gramofonu się zacięła. Na chwilę wszyscy przestali tańczyć. Cała drużyna gapiła się na Nicka, a Hale uśmiechnął się tymczasem prowokująco, zachęcając, żeby opisała to, czego nie da się opisać.

- Wujek Eddie to... mój wujek - zaczęła tak, jak zaczyna się każde porządne oszustwo: od ziarnka prawdy. Gabrielle dodała: - Nasz wujek. - Tak, Gabrielle. Wujek Eddie to brat naszego dziadka. To nasz stryjeczny dziadek. - Wskazała na siebie i na Gabrielle. - Rodzony. - Po co do tego wracać, Kat - powiedział Angus na wpół kpiąco, przechodząc obok z bratem tanecznym krokiem. (Nie była pewna, kto prowadził). - Bagshawowie są jakby... - Z trudem szukała słów. - Nasz dziadek pracował z Eddiem, zanim Eddie przeniósł się do Nowego Jorku - wyjaśnił Angus. - Słyszałeś kiedyś o skoku dublińskiej nierządnicy? -spytał Hamish, robiąc wielkie oczy. - A o tym, jak ktoś zapłacił okup za pieska, którym królowa Elżbieta miała nakarmić resztę swoich psów? - Ale dostała z powrotem niewłaściwego psa? - dokończył jego brat. Nick pokręcił głową. Bracia wzruszyli ramionami, jakby już całkiem spisali Nicka na straty i wrócili do tanga. Niewzruszony tym Nick zwrócił się do Simona: - A ty? Skąd znasz wujka Eddiego? Simon zatarł ręce. - Mój tata miał jakby kłopoty finansowe, kiedy był w MIT, i w ten sposób poznał... - Mojego dziadka - wtrąciła Gabrielle, złapała Simona za ręce i pociągnęła go na nogi. - Naszego dziadka - poprawiła Kat, kiedy Simon próbował odchylić Gabrielle. Nieskutecznie. - Który był bratem Eddiego - powiedział Simon i podał rękę dziewczynie, która po raz drugi w ciągu trzech dni znalazła się na podłodze. Hale uśmiechnął się lekko z drugiego końca pokoju.

- Możemy ci to rozrysować, jak chcesz. - Nie trzeba - powiedział Nick. - Chyba mam już wszystkich poza tobą. - Och. - Hale się uśmiechnął. - To proste. - Kat nie ruszała się, nie tańczyła, a jednak czuła się tak, jakby serce miało jej wyskoczyć z piersi, kiedy patrzyła, jak Hale wsuwa się głębiej w cień i mówi: Ja jestem kolesiem, który był akurat w domu tej nocy, kiedy Kat przyszła ukraść Moneta.

ROZDZIAŁ 26 Hale znalazł ją w ogrodzie, jak patrzyła na posąg Prometeusza, który W.W. Hale Pierwszy kupił w Grecji i przewiózł do Wyndham Manor jakiś czas przed wybuchem pierwszej wojny światowej. - Na twoim miejscu nie próbowałbym tego kraść - odezwał się za jej plecami, ale Kat się nie odwróciła. - Trudno by było ze względu na ciężar - powiedziała. Zobaczyła kątem oka, że Hale staje przy niej z rękami w kieszeniach i podnosi głowę. - Musiałabyś mieć dźwig. A dźwigi hałasują. - I są duże. - Zostawiają brzydkie ślady w ogrodach. - Kat niemal czuła, że się uśmiechnął. -1 na placach. Nie po raz pierwszy miała ochotę spytać o Colgan i porsche oraz o to, jak właściwie tego dokonał, ale każdy dobry złodziej wie, że jedyny skok, jaki ma znaczenie, to następny skok. Zachowała więc milczenie wśród różanych krzewów, fontann i równo przystrzyżonych żywopłotów, które wiły się na ponad hektarze jak labirynt. Stała w samym środku i wcale jej nie dziwiło, że ją znalazł. - Wykradł bogom ogień - powiedziała beznamiętnie i wskazała na posąg.

Hale westchnął. - Wasilij Romani swoich czasów. W porównaniu z nim nawet Arturo Taccone nie wydawał się taki groźny. Ktoś podkręcił muzykę, która wypływała przez okna prosto w ciemną noc. Ktoś wewnątrz się roześmiał. A Katarina Bishop stała z Hale'em na zimnie i obserwowała mgiełkę jego oddechu. Odszukał jej rękę. Jego duża, ciepła dłoń zacisnęła się na jej zimnych palcach. Miała wrażenie, jakby tam było jej miejsce. Ale nagle, równie szybko, ręka zniknęła, a Kat poczuła, że ściska szeleszczący, zimny papier. - Znalazłem to. - Przyglądał się jej twarzy, kiedy spuściła głowę i spojrzała na szarą kopertę, której nie chciała już nigdy oglądać. - Jak... - Pod dywanikiem w pokoju, Kat? No wiesz? - Roześmiał się. - Jak na tak świetnego złodzieja, wymyślasz beznadziejne kryjówki. - Nie otworzyła koperty. Wiedziała aż za dobrze, co jest w środku. - Moje jest wyjątkowo ładne. -Odwrócił głowę. - Uchwycili mnie z dobrej strony. - Nie zauważyłam, żebyś taką miał. Uśmiechnął się. - A ja myślę, że zauważyłaś. - Podszedł bliżej. Prawie się dotykali, kiedy powiedział: - Troszeczkę. - Hale... - Czy twojemu tacie to coś da, jeśli zabiję Tacconego? - spytał, a ona była zbyt zmęczona, żeby zastanawiać się, czy żartuje. - Marcus by to zrobił - dodał. - Zawsze mu mówiłem, że jego zakres obowiązków może ulec zmianie. A może Gabrielle? Ma taki pilniczek do paznokci - prawdziwy nóż sprężynowy. - A widziałeś dużo noży sprężynowych na Martha's Vineyard? - Tamtejszy klub żeglarski lubi urządzać burdy.

To było śmieszne. Hale był śmieszny. Kat chciała się roześmiać. Spróbowała się do tego zmusić. Zatańczyć. Być dziewczyną, którą próbowała być - z marnym rezultatem -w Colgan. Zamiast tego jednak odsunęła się od bardzo dobrego, bardzo zabawnego, bardzo przystojnego chłopaka, który znalazł ją w ciemności i jakimś cudem przyniósł ze sobą muzykę. - Czemu to robisz, Hale? - Co? - spytał. Ciągle stał za blisko. - Mógłbyś robić cokolwiek innego - powiedziała cicho i spuściła głowę, bo chciała, żeby ją słyszał, ale nie widział. - Czemu to robisz? Jego ramię znalazło się przy niej. - Zawsze chciałem obrobić Henley. - Możesz choć przez chwilę mówić poważnie? - Zatańcz ze mną. - Co? - spytała, ale jego ręce już obejmowały ją w pasie. Już przyciskał ją mocno do siebie. - Zatańcz. No chodź. Przecież potrafisz. To w sumie podobne do omijania siatki laserowej. Wymaga wyczucia rytmu. - Poruszał ustami w takt dobiegającej z daleka muzyki. - I cierpliwości. - Okręcił ją powoli, odsuwając od siebie, a potem z powrotem przyciągając. -1 jest przyjemne tylko pod warunkiem, że masz zaufanie do swojego partnera. - Odchylił ją tak powoli, tak płynnie, że Kat nawet się nie zorientowała, dopóki świat nie odwrócił się do góry nogami, a twarz Hale'a nie znalazła się kilka centymetrów od jej własnej. - Pamiętaj o mnie, Kat. - Przycisnął ją mocniej. - Masz zawsze o mnie pamiętać. W ciągu następnych godzin Wyndham Manor ogarnął spokój, taki zwykły.

Marcus i Nick zniknęli w swoich pokojach na trzecim piętrze. Bagshawowie zasnęli w ogrodzie zimowym, podczas gdy gramofon ciągle grat, a impreza przeniosła się do ich snów. Gabrielle pomalowała sobie paznokcie i w ramach ćwiczeń obrobiła Simona - dwa razy - a dopiero potem poszła na górę i wgramoliła się do łóżka. Tylko dwie osoby nie mogły zasnąć. Kat siedziała długo na dole schodów i oglądała zdjęcia, uświadamiając sobie dokładnie, o co toczy się gra. Wujek Eddie siedział na swojej ulubionej ławce. Gabrielle była nadal piękniejsza niż to dopuszczalne. I Kat musiała przyznać, że Hale miał rację: zdjęcie Tacconego naprawdę pokazywało go od dobrej strony. Ale to zdjęcie ojca Kat zatrzymało jej wzrok najdłużej. Przyglądała się znajomemu placowi, ludziom w tłumie. Gdzieś z tyłu stała Amelia Bennett, a Kat poczuła dziwną ulgę, uświadomiwszy sobie, że ktoś czuwa nad jej ojcem, nawet kiedy ona nie mogła. Ale nagle zobaczyła jeszcze kogoś. Miała ochotę zakląć i poczuła się jak idiotka. Siedziała jednak cicho i powiedziała tylko: - No nie. Poza tym tylko Hale jeszcze nie spał. Poszedł do spiżarni i zamknął za sobą drzwi. Stał wśród puszek z przecierem pomidorowym i paczek mąki, wyciągnął telefon i wybrał numer. - Wujku Eddie - powiedział powoli. Odetchnął głęboko. - Chyba potrzebna mi twoja pomoc. Mamy kogoś w Paryzu?

3 DNI DO TERMINU Wyndham Manor, Anglia

ROZDZIAŁ 27 Kat usłyszała we śnie muzykę. Z dala od ogrodu była głośniejsza, odbijała się od przeszklonych ścian i wyłożonej kafelkami podłogi. Poszukała wzrokiem Hale'a, ale go nie było, wtopił się w tłum w Henley. Wyciągnęła szyję, żeby się rozejrzeć. Ale słońce wlewające się do sali było za jasne; muzyka za głośna. I nikt nie tańczył. - Hale! - zawołała. - Gabrielle! Wiedziała, że coś nie grało, lecz było już za późno, żeby temu zapobiec... żeby zapobiec... czemuś. - Hale! - zawołała jeszcze raz, ale jego imię zniknęło w hałasie, który niósł się po atrium: huku pioruna, po którym rozbłysła błyskawica. Jednak na dworze świeciło słońce - nie było chmur ani burzy. A w środku padało. Zebrała się ciemna chmura, która przesłoniła światło, a ludzie biegali i wrzeszczeli. Tłum się rozdzielił, a Kat stała w ulewnym deszczu i patrzyła na kobietę przy drzwiach, ubraną w jasnoczerwony płaszcz i buty z lakierowanej skórki, która z kolei patrzyła na nią. - Mamo? - Głos Kat był ledwo dosłyszalny wśród coraz bliższego wycia policyjnych syren i ogłuszającego alarmu. - Mamo! - zawołała znowu. Zaczęła się przeciskać przez morze ciał, wychodząc za kobietą na dwór.

I nagle w jednej chwili zniknęło słońce. Zapadła noc. Deszcz zaczął zamarzać, a czerwony płaszcz jej matki odznaczał się na tle białego śniegu, który pokrył ulice miasta. - Mamo! - Jednak kobieta się nie odwróciła. - Mamo, zaczekaj na mnie! Kat pobiegła szybciej, starając się nie przewrócić, ale śnieg był zbyt głęboki; zmarzły jej ręce. Gdzieś w oddali ciągle wył alarm. Powinnam się schować, pomyślała. Powinnam biec. Jednak zamiast tego szła po śladach kobiety i rozglądała się za czerwonymi drzwiami, za czerwonym płaszczem. - Mamo! - Śnieg zaczął padać mocniej i zasypywać ślady. - Mamo, wracaj! Białe płatki przykleiły się jej do rzęs, spływały po twarzy jak łzy, gdy tymczasem syreny wyły coraz głośniej, bliżej, wyrywając ją ze snu, z którego nie chciała się budzić. Wyciągnęła ręce, jakby mogła jakoś złapać się śniegu, nocy. Ale hałas był zbyt głośny. Kat otworzyła oczy - wiedziała, że matka zniknęła i że nie może już za nią iść. Sięgnęła do stolika nocnego i wyłączyła budzik. Zamknęła oczy, mając nadzieję, że sen nie zniknął na dobre. Ale jej pokój był już skąpany w rzadkich promieniach brytyjskiego słońca; jej kołdra była ciężka i ciepła, otulała ją na miękkim łóżku. Kat pomyślała o kobiecie w czerwonym płaszczu i wiedziała już, dlaczego na nią nie zaczekała. Istnieją miejsca, do których nie powinny wchodzić córki. Więc przewróciła się na plecy, wpatrzyła w bogato zdobiony sufit, westchnęła i powiedziała: - Faza trzecia. Kiedy zeszła wreszcie na dół, Marcus stał na baczność przy otwartych drzwiach na patio, z tacą z tostami w jednej ręce i krótkofalówką w drugiej. Simon siedział na środku

długiego stołu w otoczeniu laptopów i kabli. Ale to Nick zwrócił uwagę Kat - usadowił się u szczytu stołu, mając z jednej strony Hale'a, a z drugiej Gabrielle. - Nigdy nie zadawaj pytania, jeśli odpowiedź brzmi „nie" - powiedział mu Hale. - Nigdy nie wychodź z roli - ani na chwilę - dodała Gabrielle. - Zawsze to ty kieruj rozmową - dodał Hale. - Ale twój cel musi myśleć, że to on kieruje. Kat znała te zasady. Sama była ich autorką. - I nigdy, przenigdy... - zaczął Hale, ale Nick odwrócił się do Kat i uśmiechnął. - Dzień dobry. - Sprawiał wrażenie, jakby czuł się zadomowiony, zrelaksowany. - Ładnie pospałaś. Gabrielle zerknęła na potargane włosy Kat i jej pogniecioną piżamę. - Nie do końca ładnie. - Uśmiechnęła się do kuzynki. -Bez urazy. Zanim Kat zdążyła odpowiedzieć, zza długiego kamiennego ogrodzenia, które ciągnęło się w oddali przez pola, zaczął unosić się czarny dym, a z krótkofalówki w dłoni Marcusa popłynął nagle skrzekliwy głos. - I jak? - Angus był zdecydowanie za bardzo zadowolony z siebie. Gabrielle uniosła do góry kciuk, więc Marcus nacisnął przycisk na krótkofalówce i powiedział: - Więcej. Nick spojrzał na Hale'a. - Nie masz sąsiadów? - spytał. Hale go zignorował. Zamiast tego nachylił się do Kat. - On nie jest gotowy - powiedział. - Ja powinienem to zrobić. Kat pokręciła głową. - Wainwright zna twój głos.

- Mogę zmienić akcent. Kat się uśmiechnęła. - Jak w Hongkongu? Wypuścił głośno powietrze z płuc. - Tym razem zrobię to lepiej. - Nie. - Kat nie miała ochoty się spierać. - Dzięki za kredyt zaufania, moja droga - powiedział Nick z idealnym akcentem rodowitego londyńczyka, którym był. Zauważyła, że Hale chce coś powiedzieć, zakwestionować nowy układ, ale w tym samym momencie Simon rzekł: „Czas zacząć przedstawienie" i obrócił wielki laptop, żeby widzieli ekran. Od razu było widać, że Gregory Wainwright nie był rannym ptaszkiem. Jak na człowieka na jego stanowisku miał zdecydowanie zbyt krzywo zawiązany krawat. Jego garnitur był pomięty. A kiedy podchodził ociężale do biurka, wyglądał, jakby najbardziej ze wszystkiego chciał znaleźć się znów w łóżku. Hale spojrzał na Nicka. - Jesteś pewien, że dasz radę, żółtodziobku? - Och - odparł ze śmiechem Nick. - Dzięki za troskę, ale myślę, że będzie okej. - Taa - parsknął Hale. - Okej może być okej przy drobnych przekrętach i na ulicy, ale tu... Krótkofalówka znów zatrzeszczała. - Przepraszam, panienko - powiedział chwilę później Marcus. - Ci dżentelmeni chcieliby wiedzieć, czy - odchrząknął - podziela pani ich zdanie, że wybuch był cholernie dobry. Kat nie słyszała nic poza toczącą się obok cichą wojną, więc to Gabrielle musiała się nachylić do kamerdynera i powiedzieć:

- Więcej dymu. Mniej hałasu. Marcus posłusznie powtórzył wiadomość. - Chłopaki - napomniał Simon, ściszył dźwięk w komputerze i wskazał mężczyznę na ekranie, który rozmawiał teraz z asystentką. - Czas zacząć przedstawienie - powtórzył. Ale ani Nick, ani Hale najwyraźniej tego nie zauważyli ani się nie przejęli, mierzyli się tylko wzrokiem z przeciwnych stron stołu. Gdzieś daleko Angus gonił Hamisha przez wilgotną od rosy trawę, biegnąc w stronę słupa dymu, a Kat usłyszała, jak szepcze sama do siebie: - Dwóch biegnących chłopców... Hale podniósł głowę. Wyglądało na to, że tylko on ją usłyszał i podsunął Nickowi telefon przez stół. - Dzwoń. Zobaczyli jak Wainwright odbiera. Usłyszeli głos Nicka: - Tak, panie Wainwright, tu Edward Wallace z Binder & Sloan, dzwonię, żeby osobiście pana zapewnić, że ta nieprzyjemna sprawa z naszym piecem windsor elitę, nie wygląda aż tak źle. Szef służby przeciwpożarowej zapewnił nas, że... Widzieli na ekranie, że Wainwright coś mówi, ale tylko Nick go słyszał. - Ojej - powiedział i mrugnął do Kat. - To rzeczywiście kłopot. Ale proszę się nie martwić, panie Wainwright. Powiem panu to samo, co powiedziałem dziś rano osobistemu pokojowemu Jej Królewskiej Mości: firmie Binder & Sloan powierzono bezpieczeństwo i wygodę najwspanialszych budowli w Wielkiej Brytanii i nie spoczniemy, póki nie naprawimy każdego wadliwego pieca. Wainwright wstał, żeby przyjrzeć się małym otworom wentylacyjnym w podłodze swojego gabinetu, jakby tylko czekał, aż wystrzelą z nich płomienie.

- Tak, proszę pana - mówił Nick. - Właśnie sprawdzam i widzę, że możemy posłać ekipę do naprawy za dwa tygodnie, licząc od przyszłego wtorku... Za późno? Oczywiście. To sprawa najwyższej wagi, ma pan rację. Oczywiście. Tak. A więc w najbliższy poniedziałek. Fale walkie-talkie znów zadrgały w powietrzu, a Marcus powiedział: - Przepraszam, panienko, ale ci młodzi panowie twierdzą, że bez wybuchu nie da się zrobić dymu, i proszą o wskazówki na temat dalszego postępowania. Ale Kat ciągle błądziła myślami we śnie, spowita dymem i ogniem. - Przepraszam - szepnął Marcus. - Panienko, ci dżentelmeni... - To durnie - wtrąciła się Gabrielle i zabrała mu z ręki krótkofalówkę. Kat patrzyła, jak jej kuzynka wybiega z westchnieniem rozdrażnienia. - Wszystko na mojej głowie. Kat, Hale i Nick patrzyli, jak wychodzi. W oddali rozległ się kolejny huk, a Kat odszukała spojrzenie Hale'a i szepnęła: - Więcej.

ROZDZIAŁ 28 Czasem Katarina Bishop zastanawiała się, czy nie była przypadkiem ofiarą jakiejś wielkiej pomyłki genetycznej. W końcu prawie od zawsze wolała czarny od różowego i płaskie buty od obcasów, a kiedy stała nieruchomo na jednym z tapicerowanych jedwabiem krzeseł w przebieralni praprababki Hale'a, przyszło jej do głowy, że może w ogóle nie była kobietą - przynajmniej w porównaniu z Gabrielle. Spojrzała z góry na kuzynkę, która klęczała obok krzesła z poduszeczką do szpilek w jednej ręce i telefonem komórkowym w drugiej. - Pewnie, że chciałabym przyjechać na twoje przyjęcie zaręczynowe - powiedziała Gabrielle z westchnieniem do telefonu. - Zawsze jest fajnie, ale wiesz jak jest o tej porze roku w Szwajcarii. Rzuciła spojrzenie kuzynce. - Nie, mamo, strasznie dawno nie widziałam się z Kat - wiesz, że nie trzymamy się za blisko. Gabrielle puściła oko. - Za krótka - szepnęła Kat w tym samym momencie, w którym Gabrielle powiedziała bezgłośnie: - Chyba za długa. - Pewnie, powinnaś zadzwonić do wujka Eddiego. -Gabrielle podniosła głowę i spojrzała w oczy kuzynce. -

Ten, kto wsypał tatę Kat, zdecydowanie powinien za to zapłacić. Kat rzuciła jej spojrzenie. Gabrielle machnęła ręką i poruszyła bezgłośnie ustami, mówiąc: - Odwróć się. Posłuchała. Gdy Gabrielle pracowała, czuła, jak sukienka robi się coraz krótsza, ale nie protestowała. W końcu Kat była urodzonym włamywaczem, oszustem i tajniakiem. Gabrielle była zaś urodzoną dziewczyną. Więc Kat stała nieruchomo i cicho na wysokim krześle, patrzyła przez okna wy-kuszowe wychodzące na ogród i na posąg i próbowała sobie przypomnieć, co poprzedniej nocy było snem. - A więc... - zaczęła powoli Gabrielle. Komórka zniknęła. Spódnica była prawie gotowa. - Gdzie zniknęliście wczoraj wieczorem z Hale'em? - Nigdzie. - Odwróć się. - Kat zrobiła pół kroczku, ale nie przestawała wyglądać na ogród. - Powiedz... nie byłaś przypadkiem lepszym kłamcą? Kat westchnęła. - Pewnie tak. Chociaż kuzynka miała między zębami szpilkę, kiwnęła głową i stwierdziła: - Tak mi się zdawało. - Chwyciła brzeg spódnicy, po czym krzyknęła: - Au! Kat zdążyła zauważyć, jak Gabrielle wyciąga sobie z palca szpilkę. - Wiesz, że nie musisz tego robić - powiedziała Kat. -Marcus zajmuje się przebraniami. - Jak Marcus robił nam ostatnio kostiumy, to wyglądałaś jak zakonnica. - Bo byłam zakonnicą. Gabrielle wzruszyła ramionami, jakby to w ogóle nie miało znaczenia.

- Poza tym - Kat usłyszała kpinę w głosie kuzynki -masz nogi. - Dzięki - odparła beznamiętnie. - No co? Boisz się, że twoi panowie to zauważą? - Jacy panowie? - No wiesz... - droczyła się Gabrielle. - Twoi chłopcy... Hale i ten nowy. - Hale nie jest moim chłopakiem - burknęła. - No jasne. - Gabrielle przewróciła oczami. - Hale na pewno nie jest twoim chłopakiem. - Ale właśnie powiedziałaś... - Spójrzmy prawdzie w oczy, Kat. Ze wszystkich facetów, jakich poznałaś w życiu, Hale jest pierwszym, który w ogóle mógłby być twoim chłopakiem. - Kat chciała już zaprotestować, ale Gabrielle uciszyła ją machnięciem ręki. - A jakaś malutka część twojej wielkiej mózgownicy zawsze uważała, że pewnego dnia w końcu się nim stanie. Kat chciała zaprzeczyć, ale zabrakło jej słów. - Odwróć się - poleciła Gabrielle, ale ona stała w miejscu. Patrzyła tylko, jak jej kuzynka kończy pracę.-A Nick... no cóż, Nick to nowy Hale. - Nie. - Głos Kat był ostry jak szpilki w ręce Gabrielle. - Nieprawda. Gabrielle uniosła brwi. - No to może powinnaś się upewnić, że stary Hale o tym wie. - Kat stała dłuższą chwilę w całkowitym bezruchu i myślała o chłopakach w swoim życiu: o tych, którym mogła ufać, i o tych, których mogła oszukać. Zastanawiała się, czy w ogóle widzi pomiędzy nimi różnicę - zastanawiała się, czy w tej kwestii kiedykolwiek dorówna Gabrielle. - Lubisz Nicka? - spytała nieśmiało Kat. - To znaczy... ufasz mu? Kat poczuła, że kuzynka odsuwa ręce od jej spódnicy.

- To, moja droga, dwa zupełnie różne pytania. Czemu chcesz wiedzieć? - Pamiętasz ten wieczór, kiedy wróciłam dużo później z Henley... na dzień przed tym, jak poznałam Nicka? Widziałam się wtedy z Tacconem. Dał mi to... - Przepraszam, panienko? Kat odwróciła się i zobaczyła w drzwiach przebieralni Marcusa, który trzymał ogromny bukiet róż, lilii i orchidei tak rzadkich, że Kat uznała, że musiały zostać wykradzione samej matce naturze. Gabrielle pisnęła i podbiegła do niego. - Oooch! Sven! - zawołała i wyjęła bilecik. Ale nagle zamarła. Spochmurniała. - To dla ciebie. Kuzynka chciała jej podać bilecik, ale Kat cofnęła się, wbijając w nią wzrok. Coś jej podpowiadało, że nic tak pięknego nie zjawia się bez powodu, więc nie wyciągnęła ręki po kwiaty. Nie chciała słuchać, kiedy Gabrielle zaczęła czytać: - „Przykro mi słyszeć, że twój ojciec jest obecnie niedostępny. Tak czy inaczej, mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy. Z pozdrowieniami, A. Taccone". W pokoju zrobiło się nagle zimno, a zapach kwiatów był aż duszny. Gabrielle zrobiła minę mędrca, westchnęła i powiedziała: - Czasem naprawdę nienawidzę facetów.

2 DNI DO TERMINU RZYM, WLOCHY

ROZDZIAŁ 29 La Casa di Vetro nie należała ani do najdroższych, ani do najbardziej ekskluzywnych restauracji w Rzymie, ale Kat wiedziała, dlaczego była ulubioną restauracją Artura Tacconego. Nie było tu turystów ani żadnych tłumów - tylko wyrafinowane zapachy i miękkie światło świec. Ale kiedy weszła do przytulnej sali, wróciła myślami do miny Abirama Steina, kiedy patrzył na Dwóch chłopców biegnących przez skoszoną łąkę, i przypomniała sobie, że mężczyzna przy małym stoliku na uboczu był zły. Nie miało znaczenia, że znajdowali się w jednej z najwspanialszych restauracji na świecie; on nadal był zwykłym przestępcą. Nagle Kat zdała sobie sprawę, że ona też była przestępcą. - Witaj, Katarino. - Taccone uśmiechnął się, a Kat zajęła miejsce. Jego spojrzenie powędrowało do Gabrielle, która stała ze skrzyżowanymi rękami metr dalej. - A to kto? - spytał, spoglądając na piękną dziewczynę bez zainteresowania. - To mój goryl - odpowiedziała po prostu Kat. Taccone się uśmiechnął. - Domyślam się, że dostałaś moje kwiaty. - Wśród gwaru w restauracji jego głos brzmiał cicho.

- Były piękne. - Cóż - powiedział swobodnie, ocierając serwetką kąciki ust. - Mam szczerą nadzieję, że sprawiły ci radość. Ostatnio bardzo ciężko pracowałaś. - Piję kofeinę - odrzekła spokojnie. - W dużych ilościach. Daje kopa. Arturo Taccone roześmiał się lekko, ale jego śmiech był jakiś dziwny. Jakby też został skradziony prawowitemu właścicielowi. Odkroił kawałek apetycznego fileta. Kiedy jednak podnosił widelec do ust, znieruchomiał. - Wybacz. Jesteś pewna, że nie chcecie nic zamówić? - Dziękuję, ale nie. - Muszę przyznać, że nie ułatwiasz mi sprawy, Katarino. - Wziął kęs. - Zaciekawiasz mnie. Ale niczego mi nie ułatwiasz. - Jeśli poprawi to panu samopoczucie, mój ojciec pewnie by się z panem zgodził. - A właśnie. - Upił łyk wina. - Jak się miewa twój ojciec? Więzienie mu służy? Słyszałem, że całkiem nieźle sobie radzi. Oczywiście, zarzuty przeciwko niemu są... słabe. Jeden świadek, z tego co wiem. - Tak - przyznała Kat. - Właśnie pan na niego patrzy. Zaszokowana twarz Artura Tacconego rozjaśniła się uśmiechem, a Kat była dumna, że udało jej się wygrać jedną rundę gry. Wolałaby jednak, żeby gra się już skończyła. - Naprawdę mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy, jak już będzie po wszystkim, Katarino. Człowiek na moim stanowisku z pewnością mógłby zrobić użytek z tak utalentowanej osoby. - Będę o tym pamiętać - skłamała Kat, po czym zmieniła temat. - Nie powiem panu kiedy, ale będzie pan wiedział, gdy to się stanie. - A więc tajne misje nie są twoją mocną stroną?

- Może. A może liczę po prostu na to, że tych kilku facetów, których wystawił pan pod Henley, da panu znać, jak przyjdzie co do czego. Uśmiechnął się, a Kat wiedziała, że była główną atrakcją jego niezwykle dekadenckiej kolacji. Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła kartkę. - Dwadzieścia cztery godziny po akcji spotkam się z panem pod tym adresem, z obrazami. - Wstała i poczuła, jakby ktoś zdjął z niej ogromny ciężar. - Jesteś bardzo dokładna, Katarino. Mówiłem poważnie. Jak będzie po wszystkim, nie musisz wracać do Colgan - ani do żadnego takiego miejsca. To może być, jak to mówią, początek pięknej przyjaźni. Kat popatrzyła na kuzynkę. - Nie potrzebuję więcej przyjaciół. Kiedy wróciły, światła były zgaszone. Dom był cichy, spokojny. Spał. Tak przynajmniej myślała. - Cześć, Hale. Zobaczyła go przez otwarte drzwi jadalni, jak siedzi przy starym stole. Otaczało go dwadzieścia krzeseł z wysokimi oparciami, ale on siedział sam u szczytu stołu. Kat wiedziała, że na nią czeka. - Randka? - spytała. Ale tym razem Hale nie zripostował. - Wściekniesz się, jak powiem, że nie lubię, kiedy sama się z nim spotykasz? - Zazdrosny? - próbowała zażartować, ale ukryty w cieniu chłopak się nie uśmiechnął. - Weź Angusa i Hamisha. Weź Simona. - Uniosła brwi. -No dobra, to nie Simona. Weź... Nicka, jeśli chcesz. - Hale aż się zająknął przy jego imieniu. - Ale nie ufaj Tacconemu, Kat. - Wzięłam Gabrielle. - Wskazała kuzynkę, która wchodziła właśnie przez frontowe drzwi.

- Robiłam za goryla - zawołała Gabrielle. Nie przystanęła, tylko od razu ruszyła schodami. Ale Hale i tak się nie uśmiechnął. Kat miała wrażenie, że w ogóle jej nie słyszał. Zastanawiała się, ile kilometrów już przemierzyli i ile jeszcze będą musieli przebyć. Ale jakimś cudem minęło dopiero trzynaście dni, od kiedy znaleźli się w wiejskim domu Hale'a, a on powiedział jej coś, czego nie umiała zapomnieć. - Masz rację. Taccone jest zły w zupełnie inny sposób. Wstał i podszedł do niej. - Tak. - Czemu to robisz, Hale? - A jak myślisz? Spojrzała na bogato zdobiony pokój. Na wspaniałe gzymsy, wypolerowany stół. Na puste krzesła. Wszystko to było zupełnym przeciwieństwem kuchni wujka Eddiego, a Kat chyba już znała odpowiedź na swoje pytanie. - Hale, to życie... - zaczęła powoli, właściwie wciąż jeszcze oniemiała. - To... co robimy - co robi moja rodzina - wygląda znacznie efektowniej, jak się samemu to wybierze. - Więc wybierz. - Podał jej kopertę. Tym razem mniejszą. Cieńszą. - Co to? - spytała. - To, kochanie, moja spowiedź. Daty. Godziny. - Oparł się o zabytkowy stół. - Pomyślałem, że paragon z wypożyczalni dźwigów to szczególnie miły akcent. - Kat spojrzała na niego zdumiona. - To twój bilet powrotny do Colgan. Jeśli chcesz. - Hale, ja... Ale on cały czas się zbliżał, zmniejszając dystans między nimi. Miała wrażenie, że znalazł się niesamowicie blisko, kiedy szepnął: - Ja nie wybrałem tego, Kat. Wybrałem ciebie.

Wpatrywała się w trzymaną kopertę, może z powodu tego, co dla niej oznaczała - jej drugą szansę - a może dlatego, że nie wiedziała, gdzie podziać wzrok, co ze sobą zrobić. - Warunki dostawy ustalone? - spytał Hale, a coś w jego głosie powiedziało jej, że nie musi już nic mówić, nic a nic. - Tak. - Kiwnęła głową i poszła za nim. - Nie ma już odwrotu. - Bez ryzyka - powiedział. Spojrzała na niego. - Nie ma zabawy. - Klamka zapadła.

1 DZIEŃ DO TERMINU Wyndham Manor, Anglia

ROZDZIAŁ 30 Kiedy w poniedziałek rano Katarina Bishop wyszła ze swojego pokoju, nie liczyła na słońce. Nie bała się deszczu. A mimo to, gdy wyjrzała przez okrągłe okno na szczycie schodów, było coś takiego w padającym śniegu, co ją przeraziło. Zabytkowa szyba zaparowała od jej oddechu, wszędzie dokoła rozlegały się głosy jej drużyny, która szykowała się na trudny dzień, a Kat wiedziała, że było już za późno, żeby się wycofać. - Kat? - Głos Hamisha był bardziej piskliwy niż zwykle. Zobaczyła, jak stoi na dole schodów i szturcha łokciem Simona, i wkurzyło ją to. A gdy Simon odwrócił się, spojrzał na nią i upuścił absurdalnie drogie urządzenie elektroniczne, spanikowała. - Co? - odpowiedziała. Ale Bagshawowie tylko stali, Simon ciągle patrzył, gdy do foyer wszedł Hale i oparł się o balustradę, jakby właśnie bardzo wysoko obstawił - i wygrał. - Co? - spytała znów Kat, zeszła szybko po schodach, przeszła przez foyer i weszła do głównej jadalni. Chłopcy poszli za nią, ale żaden z nich się nie odezwał. - Chcecie mnie wkurzyć? - spytała, odwracając się do nich. - Bo dziś nie jest najlepszy dzień! Słyszała, że

podnosi głos i czuła, że drżą jej palce. - O co chodzi?! -wrzasnęła w końcu, bo miała już dość ich spojrzeń i milczenia. - I co, nie lepiej tak niż w roli zakonnicy? - Gabrielle weszła powoli do pokoju, zerkając kątem oka na spódnicę, którą własnoręcznie skróciła. Hamish pokiwał głową. - Kat... ty masz... nogi. - I cycki - dodał Angus, gapiąc się prosto na tę część białej bluzki, którą, jak na gust Kat, Gabrielle za mocno dopasowała. - Serio, Kat - powiedział Simon i podszedł bliżej. -Kiedy wyrosły ci cycki? Hamish spojrzał na Hale'a. - Cycki to nowość - powiedział, jakby nie zostało to już bardzo wyraźnie zaznaczone. - Usztywniany? - Simon wyciągnął rękę, jakby chciał pomacać. - Pytam z naukowego punktu widzenia. - Ej! - rzuciła Kat, odtrącając jego rękę. - Chłopaki, jej tata na dniach wychodzi z więzienia -wtrącił Hale. Kat wydawało się, że dostrzegła na jego twarzy blady uśmieszek, ale przecież było bardzo wcześnie. A ona była zestresowana. I oczywiście miała inne rzeczy na głowie, zwłaszcza kiedy otworzyły się drzwi od kuchni i wszedł Nick, świeżo spod prysznica, zupełnie niewzruszony sytuacją, którą zastał. Nie gapił się na Kat. Nie trzęsły mu się ręce. Nie wiercił się i nie pocił. Nie było po nim w ogóle widać, że to nie był zwykły dzień. Podszedł do niej. - Gotowa? - spytał. Czy była gotowa na największy skok w swoim życiu? Czy była gotowa, żeby wszystko zakończyć? Czy była w pełni przygotowana na to, żeby stać

się jedynym złodziejem w historii, któremu kiedykolwiek udało się wynieść coś z Henley bez pozwolenia? - Masz wszystko? Pokiwała głową, wzięła babeczkę z niesionej przez Marcusa tacy i podeszła do drzwi. - Kat! - zawołał za nią Hale. Hamish szepnął coś, co brzmiało jakby: - Jak myślisz? C? Hale wyszedł do foyer, złapał Kat za ramię i ją przytrzymał. - Kat... - zaczął, ale kiedy Nick zjawił się za nim w korytarzu, odwrócił się. - Pozwolisz? - powiedział takim tonem, jakiego Kat nigdy u niego nie słyszała - ani kpiącym, ani wystraszonym - i nie wiedziała, co ma o tym sądzić. Nick spojrzał na Kat, która skinęła głową. - Tylko chwilę. Usłyszała, jak Nick idzie kilka metrów dalej, ale nie spuszczała Hale'a z oczu. Miała wrażenie, że Henley, jej drużyna i jej ojciec są tysiące kilometrów stąd. - Kat. - Hale rzucił szybkie spojrzenie na Nicka, a potem oparł się prawą ręką o ścianę za jej plecami. Poczuła na ramieniu jego ciepło, a on nachylił się jeszcze bliżej i szepnął: - Mam złe przeczucia. - Trochę za późno, żeby się wycofać, Hale. Jak widzisz, zdążyłam nawet na tę okazję wyhodować cycki, więc... - Mówię serio, Kat. Nie ufam mu. Patrzyła na niego badawczo. Wyciągnęła rękę i musnęła koniuszkami palców jego białą, wykrochmaloną koszulę. - Zaufaj mi. - I z tymi słowami odsunęła się i wyszła na dwór, czując, jak Nick zrównuje z nią krok. Coś jednak kazało jej się zatrzymać, odwrócić i zawołać:

- Dziesiąta trzydzieści! - Hale pokiwał, ale nic nie powiedział, a Kat zaczęło tłuc serce, głośno. Za głośno. - Widzimy się o dziesiątej trzydzieści - powtórzyła. Hale się uśmiechnął. - Będę na pewno.

ROZDZIAŁ 31 Ten poniedziałkowy ranek zaczął się podobnie jak prawie wszystkie poniedziałkowe ranki w Henley. Osoba odpowiedzialna za parzenie kawy, zaparzyła kawę. Osoba, która pilnowała, kto ma urodziny, przyniosła tort. Odprawa się przeciągnęła, bo Gregory Wainwright mówił o coraz większej liczbie odwiedzających i coraz mniejszych datkach. Ale w ten poniedziałek wydawało się, że mniej osób szepcze o Wasiliju Romanim niż przed tygodniem. Ostatecznie wszyscy doszli do wniosku, że to był dość dramatyczny listopad. Na dworze lekko prószył śnieg, a strażnicy i turyści przyglądali się, jak wiatr rozwiewa go niczym kredowy pył. A może to tylko rzędy szkolnych autobusów przed główną bramą nasuwały takie skojarzenie. - Sezon wycieczkowy - powiedział jeden strażnik do drugiego. - Cholerne dzieciaki - skwitował starszy mężczyzna. Nikt nawet nie podejrzewał, że siódemka najbardziej utalentowanych nastolatków świata miała tego dnia zjawić się w Henley z zupełnie inną wycieczką. - Co się dzieje? - spytała Katarina Bishop swojego ciemnowłosego towarzysza.

Nick zatrzymał się i przepuścił kolejny długi sznur uczniów, gdy tymczasem przewodnik opowiadał, jak ważne było światło dla holenderskich artystów w osiemnastym wieku. - Nic - powiedział. Nie przypominał chłopaka, który dziś rano stał spokojnie w kuchni, ani kieszonkowca, który obrobił ją na paryskiej ulicy. Kiedy szli głównym korytarzem, Nick wydawał się jakiś inny. Przestraszony? zastanawiała się Kat. Zdenerwowany? Nie była całkowicie pewna. Ale był niewątpliwie inny, a kiedy zatrzymała się w pół kroku na środku rozległego atrium, w głowie zabrzmiało jej ostrzeżenie Hale'a. - Nick, jeśli chcesz zrezygnować... - Nie chcę. - ...to tylko powiedz. Teraz. - Wyciągnęła rękę i wskazała przez szybę atrium pojedyncze promienie słońca i suchy, biały śnieg. - Możesz wyjść. - Nie chcę. - Spojrzał na zatłoczone korytarze. Na strażników. Przewodników. Na urocze starsze pary ze szkicowni-kami i torebkami ze śniadaniem. Kolejny dzień w Henley. -Jest tylko... większy ruch, niż myślałem. Kat nie wiedziała, czy to wina nerwów, stresu, czy ciepłego słońca w szklanej sali, ale na czole Nicka zaczęły się pojawiać pierwsze krople potu. Zadała więc sobie proste pytanie: co by powiedział jej ojciec? Albo wujek Eddie? Albo mama? - Ruch - powiedziała, cytując każdego dobrego złodzieja, jakiego znała, i uśmiechając się jak zwykła dziewczyna w zwykły dzień - jest bardzo, bardzo wskazany. „Udawaj, a taka będzie prawda". Gabrielle nie wiedziała, kto z jej rodziny powiedział to pierwszy, ale ta właśnie myśl towarzyszyła jej, kiedy stawiała jedną stopę

przed drugą i szła wolnym krokiem przez największą salę w Henley. - Tędy. - Jej głos był wyraźny i spokojny jak nowoczesna rzeźba, która wiła się pod sufitem, łapała promienie słońca i odbijała je wśród zakamarków wielkiej sali. - Słynna promenada Henley została zaprojektowana w 1922 roku przez samą panią Henley. Nikt z grupy turystów, która szła za nią, nie zauważył, że jej spódnica była trochę krótsza niż dopuszczał oficjalny kodeks Henley. Ani że jej obcasy były odrobinę za wysokie. - Proszę za mną, pokażę państwu wspaniałą galerię impresjonistyczną Henley, w której znajduje się największa na świecie kolekcja obrazów Renoira. Dzięki hojności jednego z naszych darczyńców, możemy zaproponować państwu tę salę do wyłącznego użytku na całe popołudnie. Strażnicy, którzy dyżurowali w wartowni tego ranka, byli weteranami. Zespół zebrany przed rzędem monitorów widział już prawie wszystko, od par całujących się w windach po matki strofujące dzieci gdzieś po kątach, biznesmenów, którzy dłubali w nosie, myśląc, że nikt ich nie widzi, aż po bardzo znaną gwiazdę filmową, którą kamera przyłapała akurat wtedy, gdy podjęła bardzo niefortunną decyzję dotyczącą pary najwidoczniej niewygodnych majtek. Kiedy więc przy wejściu dla obsługi zjawiło się dwóch pracowników firmy Binder & Sloan Ogrzewanie i wentylacja, ci sami pracownicy ochrony spojrzeli na dwóch młodych mężczyzn z wyrobionym przez lata praktyki sceptycyzmem. - Dzień doberek, panowie - powiedział Angus i wysiadł zza kierownicy dużej furgonetki, o którą Hale postarał się

w tym konkretnym celu. - Powiedziano nam, że macie tu -odczytał na pokaz z trzymanej kartki niesprawny piec windsor elitę. Przyjechaliśmy do naprawy. Kierownik ochrony przez chwilę przyglądał się uważnie dwóm mężczyznom. Wyglądali jeszcze na chłopców. Ich niebieskie kombinezony wybrzuszały się, jakby zobaczyli rano śnieg i założyli dodatkową warstwę ubrań, żeby ochronić się przed zimnem. Było w nich coś dziwnego, oględnie mówiąc. Ale informacja o zepsutym piecu przyszła od samego Gregory'ego Wainwrighta, więc strażnik uznał, że może im wskazać duże podwójne drzwi i powiedzieć: - Piec jest w piwnicy, na dole. - W piwnicy? - zawołał Hamish i spojrzał na brata. -Słyszysz, stary? Myśli, że wystarczy, jak zejdziemy na dół do pieca i zaczniemy majstrować. Angus się roześmiał. - Pewnie mało by go obeszło, gdyby wszystko wybuchło, nie? Słysząc to, strażnik zjeżył się i jeszcze bardziej wyprostował. - Zobaczmy... - Nie, niech pan posłucha, dobry człowieku. Tu, jak pan doskonale widzi, mamy śnieg. Tak więc tam pewno macie ukrop. A tam gdzie jest ukrop, jest też gaz; a tam, gdzie jest gaz, jest... Angus urwał, a jego brat dodał: - Wybuch. - No to gdzie chcecie iść? - spytał z niechęcią strażnik. Angus postukał w trzymaną podkładkę. - Na pierwsze piętro. Główny korytarz. Strażnik spojrzał po raz ostatni na Bagshawów. Nie zauważył, że chłopcy wstrzymują oddech, czekając, aż powie: - No... dobrze.

W tak znanym miejscu, w tak ruchliwy dzień, nikt nie zwrócił uwagi, kiedy dość drobny chłopiec z kręconymi włosami i koszulą, która wyłaziła mu ze spodni, wślizgnął się do męskiej toalety na drugim piętrze. Oczywiście nikt też nie usłyszał, jak chłopiec mówi: - Kat, zająłem pozycję w... bazie. Co do baz, to Simon widywał już niestety gorsze. Kabina była większa niż ubikacja, w której był zamknięty w Istambule. Toaleta była o wiele wygodniejsza niż pniak, którego musiał użyć zamiast biurka w Buenos Aires. Simon siedział nieruchomo, czekał, aż włączy się laptop i patrzył na nagranie z kamery, na którym Gregory Wa-inwright śpi w swoim gabinecie. Nie mógł powstrzymać się od uśmiechu i myśli, że naprawdę bywał już w znacznie gorszym położeniu. Minęło dokładnie piętnaście dni, odkąd Kat siedziała w bibliotece w wiejskiej posiadłości Hale'a i pytała, czy jego rodzina nie posiada przypadkiem telefonii komórkowej. Piętnaście dni. Hale'owi wydawało się, że dużo więcej. Kiedy zadzwonił jego telefon, odebrał, ale się nie przywitał. Stał przed Henley, spięty z zimna, i słuchał szorstkiego głosu wujka Eddiego: - Mam wiadomości z Paryża. Nie myliłeś się co do niego. I tylko tyle mieli sobie do powiedzenia. Hale wsunął powoli telefon do kieszeni i popatrzył na duże, szklane drzwi. - Zabieramy się do roboty czy nie? - Głos Marcusa przywołał Hale'a do rzeczywistości. - Trzeba pamiętać o - głuche stuknięcie przerwało mu w pół zdania - huku. Kiedy Katarina Bishop szła długim korytarzem do sali Romaniego, udawała, że nie widzi dwóch chłopaków

w niebieskich kombinezonach, którzy uwijali się przy otwartym szybie wentylacyjnym i kilku dużych urządzeniach. Ominęła ustawione tymczasowo barierki i skinęła uprzejmie jednemu z umundurowanych strażników, który stał w pobliżu. Mężczyzna ukłonił się w odpowiedzi i powiedział: - Przepraszamy za te prace. Czym mogę pani służyć? - Sama nie wiem. - Kat popatrzyła na obwieszony dziełami sztuki korytarz, jakby widziała go po raz pierwszy. - Chyba tak tylko... patrzę. - Proszę sobie patrzeć do woli. Ale proszę niczego nie dotykać. - Strażnik zachichotał. A kiedy Kat weszła do sali Romaniego, uśmiechnęła się i pomyślała: Och, gdzieżbym śmiała. W którymś momencie w zeszłym tygodniu najmniej imponująca kolekcja Henley stała się ulubionym zbiorem Katariny Bishop. Może to kwestia prostych pociągnięć pędzla, a może przytłumionego światła. A może Kat ciągnęło po prostu do innych dzieł, które wisiały w tej sali - dzieł, których nie widzieli turyści. Obrazy Artura Tacconego były warte w sumie ponad pół miliarda dolarów... i życie jej ojca. - Jak ci idzie, Simon? - szepnęła do maleńkiego mikrofonu przy kołnierzyku. - Właśnie... - zaczął powoli Simon. Nagle urwał. -O rany. - Co? - spytała z paniką w głosie. - Nic - odpowiedział trochę za szybko. - Co? - powtórzyła. - No... no, bo... twoje cycki na ekranie są jeszcze większe. Kat odwróciła się i spojrzała w najbliższą kamerę. W toalecie dziesięć metrów dalej Simon omal nie zleciał z sedesu.

Chciała sprawdzić godzinę, ale się bała. To wszystko naprawdę się działo i nie mogła zrobić nic, żeby to zmienić. Tłum przy wejściu do sali Romaniego już się rozstępował. Dziewczyny odwracały się i gapiły na młodego miliardera, który wchodził do środka. A przed nim - na wózku inwalidzkim - siedział Marcus. - Widzisz go? - odezwał się Simon, a Kat zaczęła kiwać głową, ale w tym samym momencie Hale spojrzał jej prosto w oczy z drugiego końca sali. Mieli się w ogóle nie znać. Miało nie być żadnych spojrzeń. Słów. Ani jednego zerknięcia. A mimo to Hale patrzył prosto na nią z desperacją. - Zwolnij! - warknął Marcus, a Kat nie była pewna, czy naprawdę tylko grał. Miał być zrzędliwym starszym panem, ale nie dało się zaprzeczyć, że Hale zmierzał w jej kierunku o wiele za szybko. Wypuść mnie z tego ustrojstwa! To chyba przypomniało Hale'owi, że gra toczyła się o większą stawkę. Zatrzymał wózek, a Marcus złapał się podłokietników, jakby chciał się podciągnąć i wstać. - Wujku - odezwał się Hale i nachylił nad mężczyzną, z którym łączyły go mniej więcej takie same więzy krwi jak z wujkiem Eddiem. - Wiesz, że lekarz powiedział... - Lekarz! - wrzasnął Marcus. To było najgłośniejsze słowo, jakie Kat kiedykolwiek słyszała z jego ust. Poniosło się echem po dużej sali. Coraz więcej ludzi zaczęło na nich patrzeć. Kat obawiała się, że Marcusowi trochę za bardzo spodobała się jego rola, ale nie miała na to żadnego wpływu. - Nie stój tak! - huknął na Hale'a głosem człowieka, który od kilku lat tłumił w sobie złość i cieszył się, że ma okazję wreszcie dać jej upust. - Pomóż mi. Znów próbował się podciągnąć, ale Hale go powstrzymywał.

- Ale wujku, nie lepiej podziwiać kolekcję z wygodnego... - Jeśli sądzisz, że będę oglądać obrazy z tego miejsca, to znaczy, że jesteś równie głupi jak bezczelny. W oczach Marcusa zalśniła szczera satysfakcja, a Kat nie wiedziała, czy mówił jako kamerdyner Hale'a, czy jako jego „wujek", ale naprawdę warto było zobaczyć, jak Hale, nie mając innego wyjścia, bierze Marcusa pod ramię i pomaga mu wstać. - Wiesz, że spotkałem kiedyś Picassa. - Marcus kiwnął głową w kierunku obrazu. - Był z niego napuszony, stary... - Tędy, wujku - powiedział Hale, nadal trzymając Marcusa pod ramię, ale zapominając o wózku i tłumach, o tykającym zegarze i robocie. Wyglądało na to, że ma jeden cel, kiedy szedł przez salę ze wzrokiem wbitym w dziewczynę w rogu. Trzymaj się planu, próbowały mu powiedzieć oczy Kat. Musimy porozmawiać, zdawał się mówić Hale. Tłum gęstniał. Hale był coraz bliżej. Kat miała dziwne przeczucie, że wszystko się posypie, zanim na dobre się zacznie. Ale nagle w tłumie rozległ się głos: - Pan Hale? - Głos Gregory'ego Wainwrighta był donośny i wyraźny. - Tak myślałem, że to pan. Jak się pan ma? - zagadnął pan Wainwright, zwracając się do Marcusa. Najwyraźniej Marcus był przygotowany, żeby obrażać Hale'a, a nie żeby rozmawiać z innymi ludźmi. - Ja... eee... ja... nienawidzę kobiet w spodniach! Kiedy Gregory Wainwright przyglądał się mężczyźnie, Kat zaczęła się zastanawiać, czy w więzieniu pozwolą jej siedzieć w jednej celi z tatą, ale nagle dyrektor Henley zrobił to, co robią wszyscy ludzie, których pozycja zawodowa zależy od datków uśmiechnął się. I pokiwał głową. A potem powiedział:

- Całkiem słusznie. Naprawdę całkiem słusznie. - Panie Wainwright - powiedział Hale, znów wchodząc w rolę. - Jak się pan miewa? - Jednocześnie nadal przesuwał się w stronę Kat. Zegar w jej głowie ciągle tykał - za głośno. - Bardzo dobrze. Miło mi znów pana widzieć. I pana -zwrócił się do Marcusa. - Pan musi być... - Fitzwilliam Hale - powiedział Marcus i podał rękę mężczyźnie. - Trzeci - dodał w ostatniej chwili. Hale wyglądał, jakby zamierzał przewrócić oczami. Kat czuła, że ma ochotę udusić obydwu. - Pański bratanek był uprzejmy powiedzieć mi kilka dni temu o swoim Monecie - odezwał się do Marcusa dyrektor. - O tym badziewiu! - burknął Marcus. Hale znów popatrzył jej w oczy. Musimy porozmawiać, zdawał się krzyczeć. Niech Marcus się opanuje, chciała mu odpowiedzieć. - W swoim zamku mam ślicznego małego Cezanne'a. Cezanne to był dopiero artysta - mówił Marcus, a kustosz kiwał energicznie głową; ale zanim zaczął brnąć dalej w kłamstwo, w sali rozległo się wycie alarmu. W pierwszej chwili Kat pomyślała, że już po nich. W następnej rozejrzała się po sali i zobaczyła chmurę czarnego dymu, który napływał przez drzwi w stronę cennych obrazów. Nic nie słyszała wśród wycia syren. Przez dym zobaczyła tylko, jak dyrektor Henley łapie swoich miliarderów i popycha ich w stronę drzwi. Nagle wszędzie zaroiło się od strażników. Zjawili się przewodnicy, jakby przeniknęli przez ściany. Kat została porwana przez tłum - jedno z wielu ciał wypychanych do wyjścia, w stronę dymu, wyjących syren i korytarza, który był jeszcze bardziej zatłoczony.

Hale odwrócił się i odszukał ją w tłumie po raz ostatni. Ale Gregory Wainwright ściskał go za rękę, a Hale zniknął, poniesiony na fali strachu. - Tędy! - odezwał się mężczyzna i pociągnął za sobą Hale'a i Marcusa. - Mój wózek - przypomniał sobie wreszcie Marcus, ale dyrektor muzeum go nie usłyszał; sala już się zamykała. A możliwość powrotu dawno zniknęła.

ROZDZIAŁ 32 Kat zawsze powtarzano, że jeśli istnieje coś, czego wielkie muzea świata boją się bardziej niż kradzieży, jest to pożar. W tym momencie nie miała co do tego wątpliwości. Pulsujący alarm wył głośniej niż wtedy, gdy Gabrielle leżała nieprzytomna na podłodze. Dzieci wrzeszczały. Turyści uciekali. Ludzie wpadali na siebie w dymie i zamieszaniu, biegnąc do głównego wyjścia, na świeże zimowe powietrze. Pewnie dlatego dyrektor Henley nie zauważył chłopaka, który przecisnął się obok niego, torując sobie drogę przez tłum. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni jego marynarki w poszukiwaniu małej plastikowej karty i uwolnił go od jej ciężaru wśród uciekającego tłumu. Potem dotarł przez opary dymu do sali Romaniego i do dziewczyny, która tam na niego czekała. - Nieźle - szepnęła Kat, kiedy chłopak w milczeniu przesunął kartą pod czytnikiem. Czerwona lampka zaświeciła się na zielono. Automatyczne zamki zostały szybko rozbrojone. A Nick uśmiechnął się i szepnął bezgłośnie: - Dzięki. Kat weszła na salę Romaniego i poczuła resztki dymu, który ciągle unosił się w powietrzu. Słyszała, jak wycie syren

cichnie za masywnymi, hermetycznymi, ognioodpornymi drzwiami, które znów się zamknęły. Wiedziała, że mają teraz tylko jedno wyjście. Mimo migających na czerwono lamp ewakuacyjnych, sala emanowała pięknem - połyskująca podłoga, lśniące ramy obrazów i oczywiście obrazy. Między Kat a bezcennymi dziełami sztuki nie było żadnych strażników. Żadnych czujnych przewodników ani zwykłych turystów. Kat już chciała zrobić krok, ale przytrzymała ją czyjaś ręka. - Jeszcze nie - powiedział Nick. Spojrzał na kamerę, a Kat przypomniała sobie o martwym punkcie. Spojrzała na podłogę i przypomniała sobie o czujnikach. Czekała. - Jeszcze sekunda - powiedział jej do słuchawek Simon. - Byle w tym roku - odpowiedział Nick. - Nie można pospieszać geniusza, moi drodzy - pouczył Simon, a Kat pomyślała, że jest chyba trochę zbyt pewny siebie jak na kogoś, kto kieruje wszystkim z trzeciej toalety od lewej. Nagle czerwona poświata lamp ewakuacyjnych zamieniła się w pulsujące niebieskie światło. - Simon! - krzyknęła Kat. - Pospiesz się! Rozległ się nowy alarm - cichszy, ale z jakiegoś powodu dwa razy bardziej złowrogi - i poniósł się po całej sali. - Simon! Musimy działać. Natychmiast! - Sekunda - powiedział. Ale ona miała gdzieś kod, który kazał im czekać. Znacznie bardziej martwiło ją pulsujące niebieskie światło i automatyczny głos, który zaczął odliczanie: - Zabezpieczenia przeciwpożarowe zostaną uruchomione za pięć, cztery... - Simon! - krzyknęła.

- Jeszcze jedna... - Nie mamy nawet sekundy! - wrzasnęła i w tym samym momencie światła przestały pulsować, a powietrze przeszył dźwięk o wiele bardziej przerażający niż wycie alarmu. - Oczywiście, że tak! - krzyknął Gregory Wainwright. Do ucha miał przyciśniętą komórkę, ale nie spuszczał wzroku z dwóch miliarderów (a właściwie jednego miliardera i jednego kamerdynera), którzy stali metr dalej i patrzyli, jak w stronę bladego, szarego nieba unosi się słup czarnego dymu. Bo Henley się paliło. A Gregory Wainwright mógł tylko stać w bezpiecznej odległości i przeklinać pożar. Hale czuł na sobie jego spojrzenie, wiedział że dyrektor usiłuje brzmieć autorytatywnie. - Bezwzględnie! Macie tak zrobić - rzucił ostro. Hale odwrócił się tyłem do zimnego wiatru i starał się nie myśleć o dymie, ogniu, a przede wszystkim o... - Kat - szepnął i przeklął się w myślach. Powinien był zmusić ją do rozmowy. Powinien był zostawić Marcusa, wyjść z roli, zmusić Kat, żeby wysłuchała, co powiedział wujek Eddie. Ale było już za późno. On tkwił na dworze z dyrektorem, a ona była zamknięta w środku. Z Nickiem. Hale był teraz równie bezużyteczny jak Wainwright, który stał na zimnie i próbował ustalić, kiedy właściwie wszystko poszło nie tak. No bo plan był dobry, prawda? Przygotowali się, czyż nie? A może nie. Ostatecznie drużyna jest tylko tak silna, jak jej najsłabsze ogniwo. Może byli lekkomyślni, głupi i niedbali. Może wujek Eddie miał rację. Może to właśnie przydarzało się ludziom, którzy ośmielali się zmierzyć z Wasilijem Romanim. - Już dobrze, panie Hale. - Dyrektor uspokajająco położył Hale'owi rękę na ramieniu. - Nie ma się czym martwić.

Zapewniam pana, że mamy najwyższej klasy zabezpieczenia przeciwpożarowe. - Co za ulga - mruknął Hale. - Właśnie rozmawiałem z szefem ochrony - powiedział dyrektor. - Zapewnił mnie, że objęty pożarem obszar został ewakuowany. - Nagle Gregory Wainwright zauważył niepokój, jaki te słowa wywołały w Hale'u. - Proszę się nie martwić, panie Hale. Lada moment zaczną działać nasze zabezpieczenia. - A co to za zabezpieczenia? - spytał Marcus. Dyrektor zachichotał. - Raczej nie możemy użyć węża ogrodowego, prawda? Woda zniszczyłaby trzystuletnie malowidła tak samo jak dym i ogień. Po prostu odsysamy tlen z pomieszczenia. Bez tlenu ogień gaśnie. Telefon dyrektora znów zadzwonił. Mężczyzna odwrócił się, żeby odebrać, a tymczasem wzrok Hale'a powędrował znów do muzeum, a jego myśli do dziewczyny, która utknęła w środku z chłopakiem, który nigdy nie będzie członkiem rodziny. Kat wiedziała, że coś się święci, zanim usłyszała straszny odgłos ssania. - Simon... - powtórzyła i siłą się powstrzymała, żeby nie przebiec przez salę, ale w tej samej chwili usłyszała krzyk Simona: - Już! Kamery nie działają. Droga wolna. Nie trzeba jej było dwa razy powtarzać. Poczuła przy sobie Nicka i pobiegli razem przez długą salę do miejsca, w którym stał porzucony wózek inwalidzki. Zaczęła szarpać za paski, którymi przypięto do wózka butle z tlenem. - Macie niecałe sześć sekund, zanim skończy wam się tlen - ostrzegł Simon, a Kat rzuciła Nickowi butlę. - Czte-

ry - odliczał Simon, tymczasem słychać było coraz głośniejszy syk. W sali zrobiło się ciemno, a obrazy dziwnie się rozmyły. Kiedy zaś podłoga zaczęła wirować, Kat upadła na kolana i z podziwem pomyślała, że wirująca podłoga to rewelacyjne zabezpieczenie. - Kat! - zawołał Simon. Usłyszała, że Nick upuszcza butlę. Spadła mu na palec u nogi i przewróciła się na podłogę. - Maski! - wrzasnął Simon, a coś w jego głosie sprawiło, że Kat zauważyła długą, plastikową rurkę, którą miała w ręce. Dostrzegła też dziwne maski wystające z kieszeni na oparciu wózka Marcusa. Była pewna, że miała coś zrobić, ale nagle poczuła się strasznie śpiąca - maski były tak strasznie daleko. - Kat! - wrzasnął znów Simon. Zmobilizowała się i resztkami sił nałożyła sobie na usta maskę i odetchnęła czystym tlenem. Podłoga przestała się kręcić. Obrazy nagle znów stały się piękne. Kiedy Kat rozglądała się badawczo po sali, Nick ostrożnie rozkręcił fotel. Przechylił metalowe rurki, z których wysunęły się narzędzia. Oboje mieli na oczach gogle, a na ustach maski tlenowe, więc Nick podał jej bez słowa jedno z narzędzi, a Kat podeszła do pierwszego obrazu, Kwiatów w chłodny, wiosenny dzień. W ciągu ostatniego tygodnia pokochała połączenie kolorów tych kwiatów, grę światła. Choć nie był to najwyżej ceniony obraz w kolekcji Henley, uważała, że ma w sobie jakieś kojące piękno. Jednak nic nie mogło być tak piękne jak to, co Kat miała nadzieję znaleźć pod spodem. Spojrzała na Nicka. Mimo dopływu tlenu, poczuła, że zamiera.

Jest z tyłu, powiedziała sobie. Niemal mimowolnie wyciągnęła rękę, żeby dotknąć miejsca, w którym dziesięć dni temu w środku nocy w tajemniczy sposób pojawiła się wizytówka Wasilija Romaniego. Coś tam jest, zdawało się podpowiadać jej serce. To może być pułapka, przypominał jej rozum. Nick uniósł rękę z zegarkiem elektronicznym; w ciemnej sali wyświetlacz świecił jasno, odliczając pięć minut. Obrazowo przypominał o tym, o czym żadne z nich nie mogło zapomnieć - że nie mają całego dnia. Złapała mocniej parę długich szczypiec i spojrzała na swoją prawą rękę, spodziewając się, że zadrży, i modląc się, żeby trzy miesiące w Colgan nie pozbawiły jej także i tego, ale jej dłoń w rękawiczce poruszała się płynnie w kierunku górnej części zdobionej ramy, odszukując czujnik nacisku. Nick podał jej kawałek kitu, którym oblepiła mały niewidoczny przycisk. Długie szczypce i kit, pomyślała Kat. Czyż technologia nie jest wspaniała? Przygotowanie obrazu do zdjęcia ze ściany to była łatwiejsza część zadania. Trzeba było tylko spryskać tył ramy lakierem, żeby sprawdzić, czy nie ma jeszcze jakichś czujników, a potem zdjąć obraz ze ściany. Trudniej było odpędzić przytłaczającą myśl, że może się myliła; może to była strata czasu, dowcip największy przekręt w dorobku Wasilija Romaniego. - Kat? - w jej uchu zabrzmiał głos Simona. - Pospiesz się. Ekipa zajęła pozycje. Ale Kat nie mogła się spieszyć. Wstrzymała oddech, kiedy podniosła ramę, odchyliła płótno i objawił się jej duch, obraz za obrazem. Malowidło, które na pewno nie było Kwiatami w chłodny, wiosenny dzień. Oczywiście już je widziała. Raz na nagraniu wideo i raz na zdjęciu. Kiedy jednak Nick ostrożnie wkładał pierwszy

obraz do ramy i odwieszał go na ścianę, Kat potrafiła tylko gapić się na dwóch chłopców, którzy biegli przez skoszoną łąkę i gonili za słomkowym kapeluszem i silnym powiewem wiatru, mknąc przez kolejne dekady i przemierzając cały kontynent. Nick popatrzył jej w oczy. Zobaczyła, jak układa usta w bezgłośne: - Co jest? - Ale ona myślała o Abiramie Steinie i szepnęła tylko, bardziej do siebie samej: - Znam kogoś, kto tego szuka.

ROZDZIAŁ 33 Wszystko poszło niemal idealnie zgodnie z planem. A przynajmniej tak mówili sobie pracownicy działu ochrony Henley. Cały budynek został ewakuowany w ciągu niecałych czterech minut. Pożar został zatrzymany w jednym z sześciu skrzydeł Henley. Właściwie to w korytarzu, z dala od głównych sal wystawowych, takich jak sala renesansowa czy galeria impresjonistów. Henley musiało się więc teraz martwić tylko o drobne szkody wyrządzone przez dym drugorzędnym obrazom. Gdyby któryś z pracowników się zastanowił, może zdziwiłoby go przede wszystkim to, że było tak dużo dymu, a tak mało ognia, ale żaden o tym nie myślał. Wszyscy natomiast poklepywali się po plecach i czekali na nagrody i pochwały, gdy tylko zarząd się dowie, jak szybko myśleli i jak sprawnie działali. Daleko od sali Romaniego, w wartowni Henley, strażnicy obserwowali sale wystawowe spowite dziwnym dymem i nie zauważali, że kamery ciągle odtwarzają to samo nagranie; nie widzieli, że bracia Bagshaw i Simon idą pustymi korytarzami w kierunku drzwi, które miały być zamknięte - w skrzydle, które zdaniem strażników miało być puste.

Nikt w pomieszczeniu ochrony nie widział, jak Simon podnosi rękę i puka. Ani jedna osoba nie zauważyła, kiedy Gabrielle otworzyła drzwi do jednej z najważniejszych sal wystawowych w Henley. Zmierzyła trzech chłopaków wzrokiem i powiedziała: - Spóźniliście się. Obrazy były na miejscu. Kat trzymała je dłońmi w rękawiczkach. Patrzyła na nie przez gogle. To nie był sen ani fatamorgana naprawdę je miała. A mimo to trudno jej było w to uwierzyć. - Dwie i pół minuty - ostrzegł Simon, kiedy Kat minęła cztery wyjęte z ram płótna, oparte o ścianę jak na ulicznych straganach malarzy w Nowym Jorku i w Paryżu. Z łatwością wyobraziła sobie, że cofnęła się w czasie o kilkaset lat i patrzy na dzieła jakichś mało znanych facetów, Verme-era i Degasa. Nick zdjął marynarkę i krawat. Uwijał się szybko w gorącej sali, pakując i przygotowując się do następnej fazy; został jeszcze jeden obraz, a kiedy Kat do niego podeszła, czuła upływające sekundy i coś jeszcze... nadzieję? Strach? Ale najwyraźniej poczuła potężny świst powietrza, które wpadło nagle przez kanały wentylacyjne, dmuchnęło Kat w twarz i rozwiało jej włosy. Sięgała właśnie do ostatniego obrazu, ale zatrzymała się nagle, podniosła głowę i usłyszała znajomy głos: - Cześć, Kitty Kat. Gabrielle powinna mieć potargane włosy, bo zwisała głową w dół z kanału wentylacyjnego sześć metrów nad ziemią. Powinna mieć brudną twarz. Zdaniem Kat to była jedna wielka niesprawiedliwość, że niektóre dziewczyny mogły przejść na czworakach przez sześćdziesięciometrowy kanał, a kiedy wynurzały się po drugiej stronie, wyglądały

jeszcze bardziej efektownie. Ale najbardziej niezwykła była mina Gabrielle, która przyglądając się rzędowi obrazów, szepnęła: - Są tutaj. Kat i Nick zdjęli maski tlenowe. Ściągnęli gogle. Obok Gabrielle leciało świeże powietrze i wypełniało salę, a Kat podeszła do ostatniego obrazu i ostrożnie sięgnęła do czujnika nacisku. Mimo świeżego powietrza, wstrzymała oddech, kiedy zdjęła ze ściany ostatni obraz, odwróciła go i usłyszała głos kuzynki: - O-o. Sytuacja na zewnątrz wyglądała dokładnie tak, jak można się było spodziewać w podobnych okolicznościach. Powietrze przeszywało przenikliwe wycie syren, bo brukowanymi ulicami nadjeżdżały wozy strażackie i policyjne, i blokowały główne wejścia. Chociaż ochrona mogłaby przysiąc, że ogień został ugaszony, przez drzwi i okna ciągle wydostawał się czarny dym, który rozpływał się w zimowym wietrze. Sypki śnieg zamienił się w mżawkę, więc reporterzy ustawili się pod parasolami i stamtąd raportowali światu, co się wydarzyło. W Henley był pożar. I najwyraźniej cały Londyn wyległ na ulice, żeby to zobaczyć. Gregory Wainwright poczuł, że jego kariera wisi na włosku. Ale nie mógł wiele zrobić, kiedy strażacy wysiadali ze swoich wozów, a uczniowie czekali w grupkach na chodniku, aż ich zawołają. Dyrektor trzymał się zatem z dala od tłumu i stał razem z młodym miliarderem i jego wujem, zabawiając ich rozmową - szukając sojuszników. - Miło było pana znów spotkać, panie Wainwright -powiedział Hale i chciał się oddalić. - Proszę wybaczyć, ale naprawdę muszę zająć się wujkiem.

- O Boże! - zawołał dyrektor. - Panie Hale! Przepraszam. Zupełnie zapomniałem. Chwileczkę. Rozejrzał się, jakby oczekiwał, że nie wiadomo skąd zjawi się nagle wózek inwalidzki. - Proszę pozwolić, żebym znalazł panu jakieś miejsce. Może wyślę strażaka po pański wózek... - Nie! - rzucili jednym głosem Hale i Marcus. - Nie trzeba - dodał Marcus i machnął lekceważąco ręką. - Mam ich sporo. A pan ma dużo innych spraw na głowie... - Odwrócił się, żeby przyjrzeć się zadymionemu budynkowi, tłumom turystów z błyskającymi od fleszy aparatami i sztucznie uśmiechniętym dziennikarzom. - Człowiek zaczyna się zastanawiać, czy rzeczywiście nic nie kryło się za tą sprawą z Wasilijem Romanim. Hale spojrzał na Marcusa, ale starszy mężczyzna nie odpowiedział mu tym samym. Wsadził tylko rękę za klapę płaszcza gestem, który przez całe życie oglądał u bogaczy. - Ale chyba nie ma co się dziwić, skoro w ciągu miesiąca zdarzają się dwa takie wypadki. Hale zobaczył, jak dyrektor mruży oczy z niezadowoleniem, a potem z konsternacją. - Bywają zbiegi okoliczności - ciągnął Marcus, ale Wainwright już łączył fakty i liczył, jakie jest prawdopodobieństwo, że w odstępie dwóch tygodni w najlepiej zabezpieczonym muzeum świata dochodzi do włamania i do pożaru. - Przepraszam, panie Hale. - Dyrektor wyjął telefon komórkowy i odszedł pospiesznym krokiem. Przystanął na krótką chwilę i rzucił przez ramię: - Proszę skontaktować się z moją asystentką w sprawie Moneta! I z tymi słowami Gregory Wainwright zniknął. - Nie ma go tu - powiedziała pustym głosem Kat, wpatrując się w tył ostatniej ramy.

- Kat - odezwał się Simon w jej słuchawkach. - Słyszę jakieś rozmowy ochrony. Chyba... Ale Kat go nie słuchała. Była zbyt zaabsorbowana wpatrywaniem się w miejsce, w którym powinien znajdować się ostatni obraz... ale się nie znajdował. - Dziewczynka modląca się do świętego Mikołaja... Miała tu być Dziewczynka modląca się do świętego Mikołaja^. - Podniosła głowę, omijając zaniepokojony wzrok Nicka. Całkowicie zignorowała kuzynkę, która zwisała z gracją z kanału wentylacyjnego i majstrowała coś przy długim kablu. Kat rozglądała się po sali i liczyła: - Jeden, dwa, trzy... - Kat! - powiedział ostro Nick. - Nie ma go tu - powiedziała tępo, ciągle wpatrując się w trzymaną ramę. - Kat! - wrzasnął i tym razem na niego spojrzała. - Nie ma go tu. Może to był błąd. Może Wasilij Romani schował piąty obraz za inną ramą, a Kat miała tylko kilka sekund, żeby wybrać jedną z nich i do tego wybrać właściwie. - Nie ma... - zaczęła znowu. Ale nagle coś zauważyła - mały, biały kartonik przyczepiony z tyłu do ramy kawałkiem taśmy. Tam, gdzie powinna znajdować się Dziewczynka modląca się do świętego Mikołaja. Wasilij Romani tu był. Wasilij Romani to zrobił. Wasilij Romani zostawił ślad, a Kat nim poszła. Była bardziej zdeterminowana niż wujek Eddie, odważniejsza niż jej ojciec i mądrzejsza od najmądrzejszych w Scotland Yardzie. Zaszła tak daleko i kiedy stała i patrzyła, jak jej kuzynka wciąga cztery bezcenne obrazy do kanału wentylacyjnego, powinna czuć, że to najdonioślejsza chwila w jej życiu. Ale Kat mogła tylko patrzeć i powtarzać:

- Nie ma go tu. Wpatrzyła się w wypukłe czarne litery na wizytówce. - Kat. - Nick odezwał się tuż przy jej uchu. Lekko pociągnął ją za rękę. - Kat, już czas. Czas, największy złodziej wszech czasów. Kat nie zaczęła się zastanawiać nad losem piątego obrazu. Górę wziął instynkt, wychowanie i wieloletni trening. Podbiegła do pustego haka na ścianie i odwiesiła ostatni obraz. Odwróciła się i zobaczyła, jak Gabrielle wciąga na kablu Syna marnotrawnego Rembrandta i wsuwa go do przewodu wentylacyjnego w tym samym momencie, w którym Simon wrzeszczy: - Koniec czasu! Wchodźcie albo... - Dawaj! - krzyknął Nick. Splótł dłonie, żeby podsadzić Kat do tunelu, ale ona nie skorzystała z jego pomocy. Zamiast tego schyliła się i podniosła bordową marynarkę i krawat z miejsca, w którym rzucił je Nick. Przesunęła rękę na małą łatkę, którą Gabrielle naszyła ręcznie na kieszeń, i przyszły jej do głowy słowa, które skierowała do Hale^, gdy po nią wrócił: - Czemu to robisz, Nick? - Ludzie! - ostrzegł Simon. - Dlaczego, Nick? - spytała i podeszła bliżej. - Powiedz mi tylko... czemu? - Ja... potrzebowałem pracy. - Nie - odpowiedziała po prostu Kat. Pokręciła głową i nie tracąc ani sekundy więcej, przycisnęła marynarkę do piersi lewą ręką i złapała się kabla prawą. Nagle znalazła się w powietrzu i wznosiła do kanału wentylacyjnego. Kiedy była już w środku, spojrzała na Nicka, stojącego na dole. - Rzuć mi kabel, Kat - powiedział, patrząc na nią uporczywym wzrokiem, a ona zdała sobie sprawę, że nie widziała

takich oczu od Paryża - od dnia, w którym Amelia Bennett zjawiła się po Bobby'ego Bishopa. - Jesteś do niej podobny, wiesz? - spytała, wpatrując się w niego z góry. - Kat - odezwał się znów Nick, tym razem ostrzej. -Rzuć mi kabel. - Powinnam była wcześniej się zorientować. Jestem pewna, że Hale od razu się skapnął. - Roześmiała się, mimo wycia alarmu, ciśnienia i krwi, która napłynęła jej do mózgu, kiedy patrzyła w dół. - Chyba miałam za dużo na głowie. - Kat, rzuć mi... - Wiedziałeś, że Taccone lubi straszyć ludzi? Nic nadzwyczajnego. Insynuacje... zdjęcia... A kiedy oglądałam zdjęcia taty, zauważyłam cię na nich - w tle. Śledziłeś go, Nick? To dlatego i mnie śledziłeś? - Nie czekała na jego odpowiedź. - Założę się, że już od dawna planowałeś, że pomożesz swojej mamie złapać mojego tatę dzięki temu, że się do mnie zbliżysz. - Kat! - Z daleka dobiegł ją głos Gabrielle. Słyszała, jak kuzynka szarpie się z czterema bezcennymi obrazami, które uderzają w cienkie cynowe ścianki kanału. Ale Kat ciągle tkwiła w miejscu. - Od jak dawna twoja mama prowadzi śledztwo przeciwko mojemu tacie, Nick? Spuścił głowę i przyznał: - Od jakiegoś czasu. - A więc ciąga cię za sobą po całym świecie, a ty w końcu wsiąkasz w rodzinny biznes? - Popatrzyła na chłopaka, który być może jej pomógł, a być może ją zdradził, ale z całą pewnością ją okłamał. Mimo to nie mogła pohamować słów: - Wiedziałam, że nie polubiłam cię bez powodu. -Wsunęła się w głąb kanału. - Może powinieneś pójść do szkoły z internatem! Kiedy zaczęła się przesuwać, Nick zawołał:

- Myślałem, że to rzuciłaś! Coś w jego głosie kazało Kat się uśmiechnąć, a może to była tylko kwestia chwili. Odwróciła się i po raz ostatni wyjrzała z kanału: - Czemu to robisz, Nick? - Bo... - Zamilkł, jakby szukał słów. - Bo cię lubię -powiedział, ale Kat mu nie uwierzyła. Nagle włączyła się inna syrena - nowy, ogłuszający dźwięk. - Kat - odezwał się znów Nick, zrobił krok i wyciągnął ręce po pomoc, ale w tej samej chwili otwór rozjaśniło czerwone światło lasera. W miejsce chłodnego niebieskiego światła w sali Romaniego pojawiła się jasnoczerwona poświata. Nick spojrzał na drzwi, jakby już słyszał nadchodzących strażników. Ale Kat popatrzyła z góry i powiedziała: - Zła odpowiedź. Usiłowała ignorować syreny, które z każdym krokiem wyły coraz głośniej. Zmrużyła oczy i posuwała się na czworakach w ciemności. Skupiała się na małym kwadraciku światła w oddali i przesuwała się coraz bliżej i bliżej. Alarm zawodził coraz głośniej i głośniej. I chociaż strasznie chciała się zatrzymać i zastanowić nad tym, co się właśnie stało, nie było czasu na rozmyślanie. Kiedy wreszcie doszła do wylotu, zobaczyła w dole, jak Gabrielle zdejmuje spódnicę od munduru przewodniczki i przekłada ją na drugą stronę, odsłaniając bordową szkocką kratę, taką samą jak u Kat. Simon pomagał Hamishowi z krawatem, a niebieskie kombinezony braci zostały wciśnięte głęboko do kubła na śmieci gdzieś w Henley. Kat spojrzała na marynarkę, którą trzymała w ręce. Nie przyda się Nickowi. Już nie. Zostawiła ją więc w szybie i opuściła się na podłogę w czerwonej, pulsującej poświacie.

Laserowe kraty błyskały wściekle. W chaotycznym potoku światła ledwie rozróżniała obrazy na ścianach - Renoir. Degas. Monet. Zakręciło jej się w głowie, kiedy pomyślała, że jest tak blisko tylu mistrzów. Ale z drugiej strony może to tylko gaz, który przenikał do sali. Przypomniała sobie o masce tlenowej, którą zostawiła, ale oczywiście było już za późno. Wzrok jej się zamazywał, ale zobaczyła jeszcze, jak otwierają się drzwi, przez które wpadają uzbrojeni strażnicy. - Ochrona Henley! - Usłyszała, a słowa poniosły się echem po korytarzach. Poczuła, że ma ciężką głowę. Zaczęła się przewracać.

ROZDZIAŁ 34 Z tylnego siedzenia bentleya Artura Tacconego wyglądało to tak, jakby świat się walił. Mały telewizor pokazywał transmisję na żywo i korespondenta, który stał zaledwie pięć metrów dalej. Taccone patrzył to na scenę na ekranie, to na tę rzeczywistą, i nie był do końca pewny, która z nich pokazywała prawdę. - Dziś w Henley wydarzył się dramat - mówił korespondent. - Co mam robić, szefie? - spytał szofer, odwracając się. Arturo spojrzał ostatni raz przez okno, po czym nasunął ciemne okulary na oczy. - Jedź. - Jego głos był chłodny i beznamiętny, jakby wreszcie dobiegła końca kolejna runda jego ulubionej gry. Ktoś z boku nie wiedziałby, czy wygrał, czy przegrał. Arturo Taccone cieszył się po prostu, że będzie mógł grać jeszcze jeden dzień. Rozparł się wygodniej na pluszowym siedzeniu. - Po prostu jedź. Pierwsi ludzie, którzy weszli tego dnia przez drzwi galerii, byli wybitnymi specjalistami. Szkolili się w amerykańskim FBI i w brytyjskim Scotland Yardzie. Większość

służyła wcześniej w wojsku. Mieli najwyższej klasy sprzęt. Za każdym razem, kiedy rabowano jakieś wielkie muzeum, pracownicy Henley uznawali to za osobistą obrazę. Niektórzy mogliby twierdzić, że ich maksymalnie zaostrzone środki bezpieczeństwa to przesada, zbytek, ale w tej chwili, tego dnia, wydawało się, że to jednak bardzo dobry pomysł. Mężczyźni stali przy wejściu do galerii z wyciągniętymi paralizatorami, w maskach gazowych na twarzach i patrzyli, jak otwierają się kolejne drzwi w korytarzach. Razem stanowili jeden z najlepiej wyszkolonych prywatnych oddziałów ochrony na świecie. A jednak nic nie mogło ich przygotować na to, co zobaczyli. - Moment - powiedział korespondent, a Arturo Taccone natychmiast odwrócił się do ekranu. Docierają do nas pierwsze, niepotwierdzone doniesienia, że Henley być może jest bezpieczne. - Zatrzymaj się - powiedział Arturo Taccone, a jego szofer stanął przy krawężniku. - To dzieciaki! - Krzyk jednego ze strażników dotarł do Kat przez opary wypełniające jej głowę. - To kilka dzieciaków! Przeturlała się na bok i popatrzyła przez mgłę na mężczyznę, który przyklęknął na jedno kolano i nachylił się nad nią. - Już dobrze - zapewnił ją delikatnie. - Gaz - wymamrotała i odkaszlnęła. - Ogień. Muzeum się... - Przerwał jej atak kaszlu. Ktoś podał jej maskę i odetchnęła świeżym powietrzem. Na sali słychać było kaszel innych. Kątem oka zobaczyła Simona, który przytrzymywał sobie maskę przy twarzy. Leżał na podłodze obok pustych sztalug malarskich i ści-

skał czyste płótno. Strażnicy pomagali Angusowi i Hamishowi niepewnie stanąć na nogach, więc nie widzieli, jak drobny chłopak uśmiechnął się za maską. Ale Kat widziała. Kiedy tak leżała tego dnia na podłodze, widziała absolutnie wszystko. - Co to ma być? - Kat znała ten głos. Widziała tego mężczyznę, jak znikał w tłumie i w dymie, ale tym razem nie było przy nim Hale'a. - Co to za dzieciaki? - pytał Gregory Wainwright strażników. Strażnik wskazał tarczę na bordowej marynarce Simona. - Chyba są z Instytutu Knightsbury. - Dlaczego nie zostali ewakuowani? - dopytywał dyrektor, ale nie czekał na odpowiedź. Odwrócił się i rzucił ostro do nastolatków: - Dlaczego się nie ewakuowaliście? - Mie... - Wszyscy na sali odwrócili się w stronę dziewczyny z długimi nogami, w króciutkiej spódniczce, która podnosiła się niepewnie na nogi. Dwóch strażników podbiegło do niej i przytrzymało za ręce. - Mieliśmy... - Rozkaszlała się na chwilę, ale nawet jeśli Gabrielle grała trochę przesadnie, tylko Kat to zauważyła. - Lekcję. Wskazała na torbę leżącą u jej stóp. Na marmurowej podłodze były pędzle i farby, porozrzucane w nieładzie. Drewniane sztalugi stały w rzędzie naprzeciwko obrazów. Nikt nie zauważył, że dzieciaków było pięcioro. Pięć sztalug. Cztery puste płótna. Nikt nie miał głowy do liczenia. - Mieliśmy... - Znów się rozkaszlała. Jeden ze strażników położył jej troskliwie rękę na plecach. Kazali nam tu czekać. Powiedzieli, że ta sala została zamknięta, żebyśmy mogli malować. - Gabrielle wskazała ręką czyste płótna na sztalugach, a potem obrazy starych mistrzów na ścianie. - Kiedy włączył się alarm, chcieliśmy wyjść, ale drzwi były... - Odkaszlnęła jeszcze raz i spojrzała na otaczających ją mężczyzn. Może nawet zatrzepotała rzęsami. Może

nawet trochę się zarumieniła. Mogło się zdarzyć kilka różnych rzeczy, ale w każdym razie efekt był taki, że nikt się nie sprzeciwił, kiedy powiedziała: - Zamknięte. No prawie nikt. - Jaka znów lekcja? Dlaczego nic o niej nie wiedziałem? - warknął dyrektor na strażników. Gaz już prawie zniknął. Kat zaczęła oddychać spokojniej. Wygładziła spódniczkę od mundurka i poczuła, że już prawie odzyskała równowagę. Dwa i dwa znów zaczęło równać się cztery. Odwróciła się więc i wskazała tabliczkę na otwartych drzwiach, na której było napisane: „Wystawa nieczynna z powodu wykładu (w ramach programu fundacji WW. Hale'a na rzecz sztuk pięknych)". - Ale... - zaczął dyrektor, po czym się odwrócił. Otarł ręką spoconą twarz. - Ale tlen? Zabezpieczenia przeciwpożarowe powinny ich zabić! - Zwrócił się znów do Gabrielle. - Jakim cudem żyjecie? - Panie dyrektorze - wtrącił się jeden ze strażników. -Pożar został odcięty w sąsiednim korytarzu. Odsysanie tlenu nie zostałoby tu uruchomione, jeśli... - Przeszukać resztę sal! - wrzasnął dyrektor. - Przeszukać wszystkie! - Wszystkie sale są bezpieczne, panie dyrektorze - zapewnił go strażnik. - Sądziliśmy, że ta też! - Wainwright spuścił głowę i mruknął coś pod nosem na temat niedopatrzeń i odpowiedzialności. - Przeszukać! - Panie dyrektorze - odezwał się cicho jeden z mężczyzn i podszedł bliżej. Kat wyczuła w jego słowach ironię, kiedy szepnął: - To tylko dzieciaki. - Przepraszam - powiedział Simon tak roztrzęsionym głosem, że Kat była przekonana, że rzeczywiście jest na skraju łez. - Mogę zadzwonić do mamy? Nie czuję się zbyt dobrze.

I nagle jeden z najgenialniejszych specjalistów technicznych na świecie stracił przytomność. Dźwięk, który potem się rozległ, nie przypominał nic, co Katarina Bishop kiedykolwiek słyszała. Nie był to pisk alarmu. Bynajmniej nie było to wycie syren. Jedno z najbardziej obleganych muzeów świata było jak wymarłe miasto, rozbrzmiewało echem. Było jak nawiedzone. A kiedy strażnicy wnieśli Simona na promenadę, na świeże powietrze, Kat liczyła poniekąd na to, że zobaczy gdzieś ducha Wasilija Romaniego, który zawiśnie nad nimi i powie, że dobrze jej poszło, ale że nie skończyła. Jeszcze nie. Przez otwarte drzwi galerii impresjonistów Kat przyglądała się, jak Gabrielle wkłada powoli puste płótna do dużych teczek. Hamish i Angus pospiesznie zbierali pędzle do plecaków. Kat podeszła, żeby zająć się Simonem, ale nagle stanęła. Zaczęła nasłuchiwać. Głuche stuknięcie. Echo. Kroki. Odwróciła się w tym samym momencie, kiedy na końcu promenady pojawił się mężczyzna. Wymachiwał rękami. Dudnił butami o kafle na podłodze. I wydawało się, że ziemia przestała się obracać, gdy powiedział: - Zniknął. Nie krzyknął, ale też nie szeptał. W jego słowach nie słychać było paniki ani strachu. Raczej niedowierzanie. Tak, właśnie to, uznała Kat, chociaż nie była pewna, czy to on nie dowierzał, czy ona. - Anioł Leonarda - powtórzył mężczyzna, kiedy wszyscy podeszli na środek promenady. Wielkie podwójne drzwi do sali renesansowej były otwarte. Została tylko ognioodporna i kuloodporna witryna z pleksiglasu, która miała chronić Anioła przed zniszczeniem. Lasery świeciły na czerwono. Nie dało się ukryć, że rama na środku - serce Henley - była pusta.

- Zniknął? - Gregory Wainwright podszedł chwiejnie do witryny i wyciągnął rękę w kierunku obrazu, którego już tam nie było. - To niemożliwe... - zaczął, ale wreszcie chyba zauważył, że rama wcale nie była pusta. Anioł zniknął, ale zostało co innego: prosta, biała wizytówka z nazwiskiem: „Wasilij Romani". Gdyby Kat została przeszukana, znaleziono by przy niej dokładnie taką samą wizytówkę. Gdyby ktoś zerwał górną warstwę płótna, którym były obciągnięte cztery ramy wynoszone przez drużynę Kat, wszyscy zobaczyliby, że tego dnia nie tylko Anioł wstępujący do nieba opuścił Henley, chociaż Kat doszła do wniosku, że chyba tylko cztery obrazy wyszły głównym wejściem. Obraz Leonarda da Vinci zniknął. Pięcioro dzieciaków, które utknęły w całym tym zamieszaniu, przestało stanowić główny problem. I w ten oto sposób Simon, Angus, Hamish, Kat i jej kuzynka wyszli na słabnącą mżawkę z czterema arcydziełami ukrytymi w teczkach malarskich, nakrytymi czystym płótnem. Kat odetchnęła świeżym powietrzem. Nowym początkiem. W ciągu kilku następnych dni reporterzy nie mogli przeprowadzić wywiadu z żadnym z młodych artystów, którzy tamtego dnia znaleźli się w niebezpieczeństwie. Członkowie zarządu Henley czekali na telefon lub wizytę jednego lub kilku prawników i żądanie odszkodowania, ale nikt nie zadzwonił ani się nie zjawił. Niektórzy mieli wrażenie, że uczniowie, którzy zostali uwięzieni tego dnia na wystawie impresjonistycznej pozbierali po prostu swoje torby i płótna, wyszli na jesienne powietrze i rozpłynęli się jak dym. Jeden z przewodników doniósł, że widział, jak dzieciaki wsiadają do czekającego na nie autobusu szkolnego, za którego kółkiem siedział starszy kierowca.

Wiele osób bez skutku próbowało uzyskać oficjalne oświadczenie od Instytutu Knightsbury, ale nikt nie był w stanie się dowiedzieć, gdzie właściwie znajduje się ta szkoła - w Londynie na pewno nikt o niej nie słyszał. Ani w Anglii. Strażnicy twierdzili, że część uczniów miała amerykański akcent, ale po trzech tygodniach nieudanych prób, rozkaszlane dzieciaki i ich zamglone oczy poszły w niepamięć w obliczu poważniejszych spraw, które wyszły na jaw następnego dnia. Nikt nie widział mężczyzny w bentleyu, który obserwował, jak dzieciaki wychodzą gęsiego z muzeum. Nikt oprócz niego nie zauważył, że teczki, które niosły, były odrobinę za grube. Nikt oprócz szofera nie usłyszał, jak mężczyzna szepcze: - Katarina.

ROZDZIAŁ 35 Gregory Wainwright nie był głupi. Zarzekał się tak swojej żonie i psychoterapeucie. Jego matka upewniała go o tym co niedziela, kiedy wpadał do niej na podwieczorek. Nikt, kto naprawdę go znał, nie uważał, że był osobiście odpowiedzialny za bezpieczeństwo Henley - od tego miał w końcu specjalistów. Ale Anioł... Anioł zniknął. Zaginął. Tak więc Gregory Wainwright nabierał pewności, że zarząd Henley będzie odmiennego zdania. Być może właśnie dlatego nie powiedział nikomu, że w całym tym zamieszaniu podczas pożaru zniknęła jego karta magnetyczna. Może właśnie dlatego nie powiedział wielu rzeczy. Gdyby chodziło o inny obraz, być może wszystko by mu wybaczono. Ale Anioł? Strata Anioła to już za wiele. Artykuł, który ukazał się w wieczornym wydaniu londyńskiego „Timesa", nie zaspokoił do końca oczekiwań czytelników. Oczywiście na samym środku widniało wielkie kolorowe zdjęcie zaginionego Leonarda. Nie trzeba dodawać, że nagłówek o kradzieży w Henley zdominował pierwszą stronę. A Gregory Wainwright wiedział, że to tylko kwestia czasu, zanim ktoś dokopie się do starych historii związanych z Aniołem. Zdziwiło go tylko, że prasa

potrzebowała niecałej doby, żeby opowieść o stracie, jaka dotknęła Henley - i całe społeczeństwo zamienić w historię o hańbie Henley. To nie Wainwright był winny, że Veronica Miles Henley zakupiła Anioła zaraz po zakończeniu drugiej wojny światowej. To nie Wainwright odebrał obraz prawowitemu właścicielowi i podarował go wysoko postawionemu urzędnikowi bankowemu, który mocno przysłużył się nazistom. To nie Gregory Wainwright był sędzią, który uznał, że skoro Anioł został w dobrej wierze wykupiony z posiadłości urzędnika bankowego i skoro wisi na ogólnodostępnej wystawie, to nie powinno się go zabierać z muzeum. To przecież nie moja wina! - chciał krzyknąć. Ale oczywiście nie wypada krzyczeć. A przynajmniej tak powtarzała mu matka. Prasa była zachwycona. Henley zostało oszkalowane, a z Romaniego zrobiono istnego bohatera Robin Hooda, księcia złodziei. A jednak było coś, za co Gregory Wainwright mógł być wdzięczny, a mianowicie fakt, że dziennikarze nie dowiedzieli się o chłopaku. Wainwright pamiętał każdy szczegół tego dnia, jakby przeżywał go wciąż na nowo... - Nasi strażnicy zapewnili mnie, że sala, w której cię znaleziono, została ewakuowana, zanim uruchomiono zabezpieczenia przeciwpożarowe - powiedział Gregory Wainwright, siedząc naprzeciwko młodego chłopaka z ciemnymi włosami i niebieskimi oczami w małej sali przesłuchań w Scotland Yardzie. Oficerowie zapewnili go, że mieli za dużo roboty przy śledztwie związanym z kradzieżą, żeby poświęcić więcej czasu chłopcu; ale dyrektor Henley był odmiennego zdania. - Nie pozwę pana - odpowiedział chłopak.

- Jak właściwie dostałeś się do tej sali? - spytał znów mężczyzna. - Już panu mówiłem. I facetowi przed panem. I facetom przed nim, i tak dalej, aż do tych, którzy mnie znaleźli. Byłem na sali, jak włączył się alarm. Potknąłem się, idąc do wyjścia. Zanim zdążyłem wstać, sala była już zamknięta. - Ale ja byłem w tej sali. Mogę osobiście zaświadczyć, że drzwi blokują się dopiero wtedy, gdy ludzie zostaną ewakuowani. Chłopak wzruszył ramionami. - Może macie jakiś problem z zabezpieczeniami. - To było duże niedopowiedzenie, ale pan Wainwright nie był w nastroju, żeby to przyznać. - Może moja mama mogłaby panu pomóc zaproponował chłopak. - Jest naprawdę niezła. Pracuje w Interpolu. Gregory Wainwright widział, że kobieta siedząca obok chłopca była atrakcyjna i dobrze ubrana. Miał ostatecznie oko do ludzi; w końcu codziennie tylu ich przewijało się przez Henley. Rozpoznawał turystów i kolekcjonerów, krytyków i snobów, ale nie był w stanie do końca ocenić siedzącej naprzeciwko kobiety. - Jakim cudem przeżyłeś odsysanie tlenu? - spytał dyrektor, a chłopak wzruszył ramionami. - Jakiś dziadek zostawił wózek inwalidzki. Widocznie miał problemy z oddychaniem, bo z tyłu miał tlen. Gregory Wainwright skrzywił się lekko, słysząc, że jeden z najbogatszych ludzi na świecie został nazwany „dziadkiem", ale nie skomentował tego. Kobieta zaczęła się podnosić. - Zrozumiem, jeśli poprosi nas pan o podpisanie odstąpienia czy innych dokumentów, ale mogę pana zapewnić, że nie ma pan żadnych podstaw, żeby zatrzymywać mojego syna, dość już przeszedł.

- Obawiam się, że pani syn nigdzie nie pójdzie, dopóki nie zostanie oczyszczony z... - Oczyszczony? - warknął chłopak. Gregory Wainwright nie był pewien, czy to oburzenie czy strach, ale bez wątpienia w jego głosie słychać było zdenerwowanie. - Miałam wrażenie, że do kradzieży doszło w zupełnie innym skrzydle - powiedziała jego matka. Chłopak rozłożył szeroko ręce. - Proszę mnie przeszukać. Proszę bardzo. Niech mi pan tylko powie jedno: co tak właściwie zabrałem? - Jego matka położyła mu uspokajająco rękę na ramieniu, ale spojrzała na Wainwrighta wzrokiem, który zdawał się mówić, że to całkiem słuszne pytanie. - Nie ma potrzeby przedłużać całej sprawy, panie Wainwright - stwierdziła chłodno kobieta. - Jestem pewna, że ma pan dziś wiele do zrobienia. Jeśli mogę coś panu doradzić, to przypomnę tylko, że w takich sprawach czas odgrywa kluczową rolę. Jeśli nie znajdziecie obrazu w ciągu tygodnia, raczej nigdy go nie znajdziecie. - Wiem - powiedział dyrektor i zacisnął wąskie usta w cienką linię. - No i oczywiście, nawet jeśli uda się go znaleźć, pięt-nastowiecznym obrazom nie bardzo służy, gdy wciska się je do worków i wrzuca do bagażników. - Wiem - powtórzył dyrektor. - I na pewno nie muszę panu mówić, że to, co dziś przydarzyło się mojemu synowi, to nie był wypadek. Wyglądało na to, że kobieta po raz pierwszy całkowicie przykuła jego uwagę. Mężczyzna gapił się to na matkę, to na syna, jakby nie miał pojęcia, co powiedzieć. - Ktoś zaplanował ten pożar, panie Wainwright. - Roześmiała się cicho. - Ale głupio mi to panu mówić. - Jej ciemnoczerwone usta wygięły się w lekkim uśmiechu. - Jestem pewna, że już pan wie, że to wszystko miało po prostu odwrócić

pana uwagę. - Nakryła jedną zadbaną dłonią drugą. - Taka sztuczka. Dyrektor muzeum zamrugał. Poczuł się tak, jakby sam był uwięziony w sali bez tlenu, podczas gdy wkoło szalał pożar. Amelia Bennett wstała i kiwnęła na syna, żeby też się podniósł. - Bez wątpienia człowiek pańskiego pokroju musi wiedzieć, że mój syn jest w równym stopniu ofiarą Wasilija Ro-maniego co pan. I przy tych słowach ostatni dzieciak, który został tego dnia uwięziony w Henley, odwrócił się i wyszedł - zniknął bez śladu. A Gregory Wainwright mógł w spokoju przejść załamanie nerwowe.

TERMIN Paryż, Francja

ROZDZIAŁ 36 Dwadzieścia cztery godziny po kradzieży w Henley w Paryżu padało. Francuski szofer Artura Tacconego zjechał limuzyną (tym razem był to klasyczny, ciemnoniebieski mercedes) na pobocze, żeby szef mógł wyjrzeć na wąską uliczkę, przy której stały małe sklepiki. Nie był przygotowany na stukanie w zaparowane okno ani na widok dziewczyny, zbyt drobnej i zbyt zmęczonej jak na swój wiek, która wpakowała się obok szefa na tylne siedzenie. Potrząsnęła lekko swoimi krótkimi włosami i ochlapała jasnobrązowe skórzane siedzenia, ale Arturo Taccone się tym nie przejął. Odczuwał zbyt wiele emocji, z których najsilniejszą - choć nie bardzo chciał się do tego przyznać -był żal, że to już koniec. - Podobno koty nie lubią deszczu. - Wskazał na jej poskręcane włosy i przemoczony płaszcz. - Widzę, że to prawda. - Bywało gorzej - powiedziała, a on jakoś dziwnie w to nie wątpił. - Bardzo się cieszę, że cię widzę, Katarino. Całą i zdrową.

- Bo bał się pan, że spłonęłam żywcem w Henley, czy dlatego, że bał się pan, że mnie złapią i wykorzystam nasze spotkanie jako kartę przetargową? - Jedno i drugie - przyznał Taccone. - A może najbardziej martwił się pan tym, że mogę zabrać pańskie obrazy i sama zniknąć? Że na kolejne pół wieku zapadnę się pod ziemię? Przyjrzał się jej na nowo. Rzadko widywało się kogoś jednocześnie tak młodego i tak mądrego, tak świeżego i tak zblazowanego. - Przyznaję, że liczyłem, że może przyniesiesz mi, nazwijmy to, bonus? Sporo bym zapłacił za Anioła. Bardzo by pasował do mojej kolekcji. - Nie ukradłam da Vinciego - powiedziała beznamiętnie. Taccone się roześmiał. - A twój ojciec nie ukradł moich obrazów - powiedział pobłażliwie, ciągle niedowierzając. - Masz naprawdę interesującą rodzinę. A ty, Katarino, jesteś naprawdę wyjątkową dziewczyną. Miała wrażenie, że powinna się odwdzięczyć jakimś komplementem, ale były takie kłamstwa, których nie mogła opowiadać nawet stryjeczna wnuczka wujka Eddiego. Zamiast tego spytała: - Mój ojciec? Taccone wzruszył ramionami. - Jego dług został spłacony. To była wielka - zastanowił się nad doborem słów - przyjemność. Być może kiedyś znów coś mi ukradnie. - On nie... - zaczęła Kat, ale się rozmyśliła. Taccone kiwnął głową. - Tak, Katarino, nie żegnajmy się kłamstwem. Kat spojrzała na niego, jakby chciała ocenić, ile prawdy może się kryć w duszy takiego człowieka jak Arturo Taccone, o ile w ogóle miał jakąś duszę.

- Obrazy są w nienaruszonym stanie. Nie odpadła ani odrobinka farby. Naciągnął mocniej skórzane rękawiczki. - Niczego innego się po tobie nie spodziewałem. - Mogą wracać do domu. - Głos jej się załamał, a Taccone wiedział, że Kat nie kłamie, w jej słowach słychać było szczerą tęsknotę. - Są po drugiej stronie ulicy - powiedziała. - W pustym mieszkaniu. Wyciągnęła rękę w kierunku zaparowanej szyby. - Tam. Obok tamtej galerii. Taccone popatrzył tam, gdzie ona. - Rozumiem. - Jesteśmy kwita - przypomniała mu. Przyglądał się jej. - Nie musi tak być. Jak już wcześniej mówiłem, taka dziewczyna jak ty mogłaby się stać bajecznie bogata przy człowieku z moją pozycją. Kat przesunęła się do drzwi. - Wiem, co to bogactwo, panie Taccone. Wolę raczej skupić się na szczęściu. Zachichotał i patrzył, jak wysiada. Kat stała już obok samochodu, kiedy powiedział: - Do wiedzenia, Katarino. Do następnego spotkania. Zatrzymała się pod markizą i patrzyła, jak Taccone wysiada z samochodu i przechodzi przez ulicę. Kierowca nie poszedł razem z nim. Taccone wszedł do mieszkania sam. Chociaż nie było jej w środku, dobrze wiedziała, co tam znajdzie. Pięć bezcennych dzieł sztuki. Cztery obrazy: jedną z tancerek Degasa i Syna marnotrawnego Rembrandta; dwóch chłopców Renoira; Filozofa Vermeera. I coś, czego się nie spodziewał: posążek, który niedawno skradziono z sąsiedniej galerii. Kat często się zastanawiała, co sobie pomyślał, kiedy patrzył w zakurzonym, opuszczonym mieszkaniu na obrazy,

które tak kochał, i na mały posążek, którego nigdy wcześniej nie widział. Zastanawiała się, czy się odwrócił i popatrzył na drzwi. Może słyszał, jak oficerowie Interpolu przebiegają przez mokrą ulicę i ustawiają się w gotowości pod oknami mieszkania. Czy Arturo Taccone wiedział, co się zdarzy? Kat nie miała się nigdy dowiedzieć. Wystarczyło jej, że stała w wilgotnym powietrzu i patrzyła, jak umundurowani oficerowie wpadają dużą grupą do lokalu, w którym zostawiła obrazy Tacconego i w którym jej ojciec schował skradzioną rzeźbę. Zupełnie jej wystarczyło, że stojąc tak, zobaczyła, jak kierowca Artura Tacconego odjeżdża w pośpiechu, co nie miało większego znaczenia. Interpol z wielką chęcią podrzuci jego szefa. - Są w środku? Kat nie powinna być zaskoczona, słysząc ten głos, a jednak nie mogła otrząsnąć się ze zdumienia na widok chłopaka. - A jak myślisz? - spytała. Nick się uśmiechnął. - Tak w ogóle, to nie jestem w więzieniu - poinformował ją. - Na wypadek, gdybyś się zastanawiała. - Nie zastanawiałam się. - Przez chwilę miał taką minę, jakby go uraziła, więc dodała: - Nikt nie aresztuje syna policjantki za to, że był w sali, z której nic nie skradziono. Ale coś skradziono z Henley. Stali dłuższą chwilę bez słowa, aż wreszcie Nick powiedział: - Wykorzystał nas... lub raczej... ciebie. Ten cały Romani użył cię, żeby odwrócić od siebie uwagę, prawda? -Kat nie odpowiedziała. Nie musiała. Nick podszedł bliżej. - Przekręt w przekręcie. Spojrzał na nią. - Jesteś zła?

Kat pomyślała o Aniele z Henley, który pewnie właśnie szybował do swojego prawdziwego domu, i nie mogła się powstrzymać. Pokręciła głową. - Nie. Ale nic nie zdziwiło jej bardziej niż to, że Nick uśmiechnął się i stwierdził: - Ja też nie. - Podrywasz mnie? - burknęła. Uważała to za uzasadnione, konkretne pytanie, ale Nick podszedł bliżej i odparł: - Tak. Odsunęła się od niego - od flirtu. - Czemu to zrobiłeś, Nick? I może tym razem dla odmiany powiesz mi prawdę? - Na początku myślałem, że pomożesz mi złapać twojego tatę. - A potem... - zachęciła go Kat. Wzruszył ramionami i kopnął kamyk na chodniku. Potoczył się do kałuży, ale Kat nie usłyszała plusku. - Chciałem zrobić wrażenie na mamie. A potem... - Tak? - A potem myślałem, że może złapię ciebie - nie pozwolę ci okraść Henley, zostanę bohaterem. Ale... Kat popatrzyła na zalane deszczem ulice. Zadrżała. - Nie biorę tego, co nie należy do mnie. Nick skinął na drugą stronę ulicy, na dwóch oficerów, którzy wyprowadzali skutego Artura Tacconego z mieszkania. - Jemu zabrałaś. Pomyślała o panu Steinie. - One nie były jego. Chwilę później przez tłum, który szybko zbierał się na ulicy, przebił się następny samochód. Z tylnego siedzenia wysiadła piękna brunetka. Jeśli nawet zauważyła swojego

syna pod markizą, nie pomachała mu, nie uśmiechnęła się ani nie spytała, dlaczego zignorował jej polecenie, żeby nie wychodzić bez pozwolenia z hotelu. - Naprawdę jesteś niezła, Kat - powiedział. - Masz na myśli utalentowana czy po prostu... niezła? Uśmiechnął się. - Wiesz, co mam na myśli. Patrzyła na oddalającego się Nicka, dopóki radiowóz z Arturem Tacconem nie wyjechał na ulicę i nie zasłonił jej widoku. Wydawało jej się, że Nick ani razu się nie odwrócił. Co nie było fair, pomyślała. Bo od tej chwili do końca życia to ona będzie musiała oglądać się przez ramię. Raczej wyczuła, niż zobaczyła czarną limuzynę, która podjechała wolno do krawężnika. Usłyszała płynny świst, kiedy przyciemniana szyba w tylnym oknie opadła i wychylił się z niego młody chłopak. - Więc to ten koleś obrabował tamtą ładną galerię? -spytał Hale, wytrzeszczając oczy i wyciągając rękę w kierunku oddalającego się radiowozu. - Na to wychodzi. Podobno przez dziurę w ścianie włożył posążek do pustego mieszkania. - Geniusz - powiedział Hale, odrobinę zbyt entuzjastycznie. Kat roześmiała się, a on otworzył drzwi i wpuścił ją do środka. - Tak - przytaknęła z namysłem. - Teoretycznie. Tyle że zwykle kradzież w galerii sprawia, że policja spędza w niej dużo czasu... - A wtedy jak taki koleś odzyskuje posążek? Kat wiedziała, że teraz jej kolej - jej kwestia. Ale miała dość gierek. I może Hale też miał ich dość. Może. Popatrzył na ulicę w miejscu, w którym zniknął Nick. - Nie idziesz ze swoim chłopakiem? Kat oparła głowę o miękką skórę.

- Może tak. - Zamknęła oczy i pomyślała, że może flirt wcale nie był aż taki trudny. - Może nie... Wyndhamie? Usłyszała, jak Hale roześmiał się lekko, po czym zawołał: - Marcusie, zawieź nas do domu. Włączyli się do ruchu, a ona pozwoliła, żeby ogarnęło ją ciepło. Nie sprzeciwiła się, kiedy Hale ją objął i przyciągnął do swojej piersi. Była jakaś miększa, niż pamiętała. - Witaj w domu, Kat - powiedział, kiedy już zasypiała. - Witaj w domu.

25 DNI PO TERMINIE Nowy Jork, Stany Zjednoczone

ROZDZIAŁ 37 Nie pojechali na święta do Cannes. Wujek Eddie stwierdził, że jest za stary na podróże - ma za dużo nawyków, żeby dać się namówić na zmianę. Tak więc Kat i jej ojciec dołączyli do tłumu, który zebrał się w starej kamienicy. W środku było duszno, jak zawsze w zimie, bo w Każdym pokoju paliło się w kominku, a w kuchni w starym piecu wujka Eddiego. Kiedy więc Kat wyszła na ganek, me przeszkadzało jej zimno. - Tak myślałem, że cię tu znajdę, Katarino. Przez krótką chwilę poczuła przerażenie, ale zdała sobie sprawę, że to nie był głos Tacconego. Był zbyt łagodny. Zbyt dobry. Zbyt szczęśliwy. - Wesołych świąt, panie Stein. - Wesołych świąt, Katarino - powiedział i uchylił kapelusza. Skinęła w stronę drzwi. - Chce pan wejść do środka? Odpowiedział machnięciem ręki. - Nie, nie, Katarino. Znalazłem osobę, której szukałem. - Cofnął się o krok. - Zechcesz się wybrać ze starcem na małą przechadzkę?

To było łatwe pytanie - jedno z niewielu łatwych pytań, które usłyszała od dłuższego czasu. - Zrobiłaś sobie wroga, moja miła. Kat postawiła kołnierz na zimnym wietrze. - Mogłam je oddać i później ukraść, ale... - Twój ojciec był niestety w więzieniu? - domyślił się. Kat wzruszyła ramionami. - Mój pomysł wydawał się wtedy lepszy. Kiedy spotkała Abirama Steina po raz pierwszy, widziała, jak płacze. Pomyślała, że jest coś pięknego w tym, że może zobaczyć, jak się śmieje. - Czytałam o panu ciekawy artykuł - powiedziała. - W „Timesie"? - Nie, w londyńskim „Telegraphie". Westchnął. - Było ich tyle. Najwyraźniej stałem się czymś w rodzaju, jak to się mówi, przelotnej sensacji? Roześmiała się. - Tylko niech to panu nie uderzy do głowy. Szli cichą ulicą, za towarzystwo mając tylko kilka zabłąkanych płatków śniegu. - Czuję, że muszę ci podziękować, Katarino. Ale to -zatrzymał się i schował ręce do kieszeni - o wiele za mało. - Czy są... - Kat zawahała się, a głos zaczął się jej łamać. - W domu? - Niektóre - zapewnił ją. - Mnie i moim kolegom udało się namierzyć kilka rodzin - spadkobierców. Czytałaś ich historie, prawda? - Kat przytaknęła. - Ale w pozostałych przypadkach obawiam się, Katarino, że ich domy - z trudem szukał słów - umarły. Śnieg zaczął padać mocniej, a on ciągnął dalej: - Ale obrazy żyją. Ludzie znają teraz ich historie. Nowe pokolenie usłyszy ich opowieść. I będą wisieć w wielkich muzeach, a nie w więzieniu. - Podszedł bli-

żej. Złapał ją za ręce i ucałował w obydwa policzki, po czym szepnął: - Uwolniłaś je. Kat spojrzała na mokry chodnik. - Ale jednego brak. - Nie powiedziała ani słowa o piątym obrazie, pustej ramie, ale wiedziała, że Abiram Stein i tak ją zrozumie. - Były tylko cztery. Próbowałam, ale... - Tak, Katarzyno. - Pokiwał głową. - Znam ten obraz. - Znajdę go. Jego też odzyskam. Widać było, że narasta w niej podniecenie, ale pan Stein odezwał się spokojnie: - Czy twoja matka kiedykolwiek ci mówiła, dlaczego do mnie przychodziła, Katarino? Wiedziałaś, że twoja praprababka była wielką malarką? Kat kiwnęła głową. Wiedziała. Kto inny mógł podrobić Monę Lisę, która wisiała w Luwrze? - A wiedziałaś, że jednym z jej bliskich przyjaciół był młody malarz, Claude Monet? W rodzinie złodziei krąży mnóstwo plotek, ale akurat w tę Kat nigdy nie wierzyła... aż do dziś. - Namalował ją raz, twoją praprababkę. I podarował jej obraz. Była z niego dumna - był najcenniejszym, co miała. Do roku 1936, kiedy młody oficer niemiecki zabrał go z jej ściany. - Ale... - zaczęła Kat. - Twoja praprababka nie była Żydówką? - domyślił się Abiram Stein. Po czym się uśmiechnął. - Moja droga, w swojej chciwości naziści wyznawali zasadę równouprawnienia. - Więc moja mama szukała obrazu swojej prababki? -spytała Kat i trochę lepiej ją teraz rozumiała. - Tej jednej rzeczy, której nie mogła ukraść. - Abiram się uśmiechnął. - Na twoim miejscu nie martwiłbym się o ten obraz, Katarino. Takie rzeczy jakoś same trafiają do domu.

- A Anioł? - spytała. - Och, myślę, że nasz przyjaciel, pan Romani, sam zadba o jego powrót do domu. Zatrzymali się na końcu przecznicy i Kat patrzyła, jak pan Stein wzywa taksówkę. - Pewna mądra kobieta powiedziała mi kiedyś, że ktoś taki jak ty może bardzo się przydać komuś takiemu jak ja. Zgodzisz się ze mną? - Ale coś w wyrazie jego twarzy powiedziało Kat, że chyba już miał odpowiedź. Podszedł do czekającej taksówki. - Do widzenia, Katarino. - W jego oczach pojawił się nowy błysk, kiedy wsiadał do samochodu i zamykał drzwi. -Jestem prawie pewny, że jeszcze się spotkamy. Kat chciała wierzyć, że wiedziała, kiedy nadchodzi zwrot akcji - że widziała wszystkie pionki Romaniego i umiała przewidzieć, gdzie rozegra następną partię. Ale gdy wracała do kamienicy, wiedziała, że to nie była prawda. Nie była mistrzynią wśród złodziei. Nie była tak dobra jak Romani czy wujek Eddie. Nigdy nie będzie jak ojciec czy matka. Ale nie była też dziewczyną, która uciekła do -albo z - Colgan. Kiedy weszła do środka, zauważyła, że po raz pierwszy odkąd pamięta, w domu nie było jej za ciepło. Pomyślała, że w kuchni jest w sam raz. Wujek Eddie stał przy kuchence, mieszał potrawkę i czekał, aż wyrośnie chleb. Jej ojciec siedział z Simonem i oglądał plany Henley, zarzekając się oczywiście, że jego zainteresowanie jest czysto akademickie i muzeum na pewno zmieniło już cały system, więc nic nie ryzykują, dzieląc się tym, czego się dowiedzieli. Tylko Hale podniósł głowę, kiedy weszła do środka. Wskazał na jedno z niedobranych krzeseł obok siebie, a ona bez namysłu usiadła.

Śnieg ciągle padał. W drugim pokoju wujek Yinnie śpiewał starą rosyjską piosenkę, do której Kat nigdy nie nauczyła się słów. - A ty jak myślisz, wujku Eddie? - spytała Gabrielle z drugiego końca stołu. - Kim tak naprawdę jest Romani? Kat przypomniała sobie słowa wujka: „Jest nikim; jest każdym". A mimo to wstrzymała oddech, kiedy wujek powoli się odwrócił. - Myślę, Gabrielle, że są tylko dwie osoby na świecie, które zaplanowały udany skok na Henley. - Kat poczuła, że w kuchni zapada cisza, a wujek wpatruje się tylko w nią. -Ta druga to Wasilij Romani, kimkolwiek jest. Hale sięgnął pod stół i złapał ją za rękę ciepłą dłonią. A gdy tylko się nachyliła i o niego oparła, tylne drzwi otworzyły się z rozmachem i wpadli przez nie Bagshawowie, wpuszczając zimne powietrze. - Zimno na dworze. - Hamish podszedł do kuchenki i wziął bez pytania miseczkę, udowadniając tym samym, że obaj bracia uzyskali oficjalne przebaczenie za incydent z zakonnicą i zostali przyjęci z powrotem do rodziny. Bohaterowie. Chłopcy, którzy podpalili Henley. - Co to? - spytał Hale, a Kat dopiero wtedy zobaczyła małą paczkę owiniętą w zwykły szary papier, którą Angus trzymał pod pachą. - Nie wiem - powiedział starszy Bagshaw. - Znalazłem na dworze. Zaadresowana do Kat. Najpierw pomyślała, że to od pana Steina. Potem -choć tylko przez chwilę - że od Nicka. Ale kiedy wzięła paczkę, odwinęła papier i spojrzała na małe płótno w dłoni, wiedziała, że pomyliła się w obydwu przypadkach. Dziewczynka. Zobaczyła dziewczynkę z prostymi, ciemnymi włosami i twarzą w kształcie serca, z malutką ramką, jak klęczy pobożnie i modli się do świętego Mikołaja, patrona złodziei.

W drugim pokoju wujek Vinnie śpiewał głośniej. Wujek Eddie wrócił do gotowania. Simon i tata analizowali plany. Kat miała wrażenie, że są tu z Hale'em i Gabrielle właściwie sami, kiedy jej kuzynka spytała: - Czy to jest to, o czym myślę? Kat przytaknęła, oniemiała, a z pakunku wypadła mała biała wizytówka i wylądowała na stole wujka Eddiego. Najdroższa Katarino, bądź pewna, że Anioł jest bezpieczny i zadowolony. To należy do Ciebie. Najwyższy czas, żeby i ten obraz wrócił do rodziny. Witaj w domu, Wasilij Romani Kat podniosła głowę i zobaczyła zaniepokojoną twarz Hale'a przyciśniętą do twarzy Gabrielle. Uśmiechnęła się do nich uspokajająco. Przez chwilę wróciła myślami do spowiedzi Hale'a - swojej przepustki do Colgan - która leżała na dnie jej walizki: ciągle zamknięta, niewykorzystana. Ale kiedy znów spojrzała na bezcenne płótno na swoich kolanach, pomyślała sobie o dziewczynce, która modliła się do patrona złodziei. Katarina Bishop była w stu procentach pewna, że nie jest Wasilijem Romanim. A jednak... Uśmiechnęła się. A jednak wiedziała, że mogłaby nim być.

OD AUTORKI Choć niektóre dzieła sztuki wymienione w tej książce są fikcyjne, wiele smutnych faktów z tej opowieści jest prawdziwych. Przed wybuchem II wojny światowej i w jej trakcie naziści regularnie rabowali skarby rodzinne w całej Europie. Historycy, zapaleńcy i spadkobiercy do dziś nie ustają w wysiłkach, żeby naprawić wyrządzone szkody.