2. Celmer Michelle - Erotyczne fajerwerki

Michelle Celmer

Erotyczne fajerwerki Tytuł oryginału: Caroselli’s Baby Chase

PROLOG Jak co roku, trzydziestego grudnia, w urodziny zmarłej żony i matki ich trzech synów, Giuseppe Caroselli piekł jej ulubiony tort – malinowo– orzechowy z czekoladową polewą. Goście mieli zjawić się dopiero za godzinę, natomiast Rob i Tony, na prośbę dziadka, przyjechali wcześniej. Siedzieli na stołkach przy kuchennej wyspie i obserwowali go przy pracy. Od najwcześniejszych lat wnukowie – Robert, Tony junior i Nicholas –

R

wiedzieli, że kiedyś to oni będą zarządzać Caroselli Chocolate, firmą, którą Giuseppe zbudował od podstaw. Starszy pan cieszył się, że rodzinny biznes przejdzie w dobre ręce, ale martwiło go, że jeśli wnukowie nie ustatkują się i

L T

nie spłodzą synów, za kilkadziesiąt lat nazwisko Caroselli przestanie istnieć. Przynajmniej Nicholas się ożenił.

– Jak pewnie wiecie, Nick zrezygnował ze swojej części w trzydziestu milionach, jakie dla was przeznaczyłem.

– Tak, mówił nam – odrzekł Tony z wiecznym marsem na twarzy. – W tej sytuacji każdemu z was, jeśli będziecie mieli syna, przypadnie po piętnaście milionów.

– Kupa forsy – oznajmił Rob, najambitniejszy z trójki. – To prawda – przyznał Giuseppe, który nie miał zamiaru przekazywać im tych pieniędzy. Jakim byłby dziadkiem, gdyby wyróżnił dwoje z siedmiorga wnucząt? Nick odrzucił oferowane mu dziesięć milionów, bo był szczęśliwie zakochany. Giuseppe wierzył, że gdy Tony z Robem dojrzeją do małżeństwa, postąpią identycznie.

1

ROZDZIAŁ PIERWSZY Patrząc, jak dziewczyna, z którą przyszedł na imprezę sylwestrową, opuszcza hotelowy bar z innym mężczyzną, Robert Caroselli nie poczuł złości ani nawet irytacji. – Nie chce mi się świętować – powiedział, kiedy zadzwoniła o dziewiątej. Właśnie zamierzał wejść do łóżka z książką. Chętnie przespałby najbliższe trzy miesiące, aby nie myśleć o tym, że jego ojciec i wujowie,

R

właściciele Caroselli Chocolate, stracili wiarę w jego umiejętności zawodowe.

Owszem, sprzedaż w ostatnim kwartale spadła, ale Jest recesja!

L T

Zatrudnienie Caroline Taylor, geniusza marketingu z Los Angeles, uważał za osobistą zniewagę oraz stratę pieniędzy. Nie zdołał jednak przekonać rodziny.

Miał też inne zmartwienie: powinien znaleźć żonę i spłodzić syna, dzięki któremu przetrwa nazwisko Caroselli. Nie był zaprzysięgłym singlem i wrogiem małżeństwa, po prostu dużo czasu spędzał w pracy. Oczywiście dziesięć milionów, które dziadek zaproponował każdemu z trzech wnuków, stanowiło dużą pokusę. Teraz suma wzrosła do piętnastu milionów. Najgorsze, że jeśli nie spełni oczekiwań dziadka, wówczas Tony junior zgarnie całość. Ale przyszłej żony i matki swoich dzieci nie spotka w barze, Olivia zaś na pewno się na nią nie nadaje. Dlatego zamierzał zostać w domu. – Nie możesz! – oburzyła się. – Z kim powitasz nowy rok? Kogo pocałujesz o północy? Kogoś musisz! Tak każe tradycja.

2

Nie przejmowała się tradycją, kiedy wyszła z lokalu z innym facetem. Właściwie to jej się nie dziwił: gdy przyjechali o dziesiątej, znalazł dwa wolne miejsca w rogu sali, usiadł i się nie ruszył. Teraz kończył trzecią szklankę whisky i czuł się o niebo lepiej niż godzinę temu. Członkowie rodziny Carosellich korzystali z każdej okazji, by się spotkać, pogadać, wypić, ale on zwykle nie tykał alkoholu. Dzisiejszy wieczór należał do wyjątków. Siedząc w kącie, obserwował zatłoczony lokal. Ciało przy ciele, głowa przy głowie. – Przepraszam!

R

Podskoczył, zamrugał raz, potem drugi. Obok jego stolika stał anioł, a raczej śliczna anielica z aureolą jasnych loków, które opadały aż do szczupłej talii.

L T

– Czy to miejsce jest wolne? – spytała, przekrzykując, muzykę. – Dla jasności: nie próbuję cię poderwać. Od rana jestem na nogach i nie mam siły dłużej stać. – Zapraszam.

– Dzięki. – Blondynka usiadła i westchnęła z ulgą, po czym wyciągnęła dłoń. – Jestem Carrie...

Nie dosłyszał nazwiska, zauważył jednak, że jak na tak drobną osobę uścisk dłoni ma zadziwiająco mocny. – Rob – przedstawił się. – Miło cię poznać, Ron. Już chciał ją poprawić, ale kiedy obdarzyła go uśmiechem, pomyślał: niech mówi, jak chce. – Napijesz się czegoś? – Oho, czyżbyś ty próbował mnie poderwać? 3

– A miałabyś coś przeciwko temu? – spytał, odruchowo kierując wzrok na jej dekolt. – Zależy. – Od czego? – Powiedz: dlaczego o jedenastej piętnaście w wieczór sylwestrowy ktoś taki jak ty siedzi samotnie w barze? – Ktoś taki jak ja? – Przystojny, seksowny. – Bo dziewczyna, z którą przyszedłem, przed chwilą wyszła z innym.

R

– fest ślepa czy głupia? – Carrie zmrużyła oczy. Rob parsknął śmiechem. – Po prostu znudzona.

L T

– Przyznaj się, masz narzeczoną. – Potrząsnął głową. – Żonę? – Uniósł dłoń, wskazując na brak obrączki. – Jesteś gejem? – Ponownie wybuchnął śmiechem. – Hetero.

– Hm... – Zmarszczyła czoło. – Hetero palant? Carrie wali prosto z mostu. To dobrze; nie lubił gierek. – Chyba nie, ale każdy ma jakieś wady. Pokiwała z namysłem głową.

– Okej. Możesz postawić mi drinka. – Na co masz ochotę? – Na to samo. – Wskazała na jego szklankę. Rozejrzał się po sali, szukając kelnerki. Nie, szybciej będzie, jak zamówi u barmana. – Zaraz wrócę. Kilka minut przeciskał się przez tłum, potem czekał, aż barman go 4

obsłuży. Wracając do stolika, nie był pewien, czy zastanie Carrie. Na jej widok odetchnął z ulgą. Uświadomił sobie, że wcale nie chce samotnie witać nowego roku. – Proszę. – Postawił przed nią szklankę i zajął miejsce. – Długo cię nie było. Myślałam, że się zmyłeś. – A ja nie byłem pewien, czy cię jeszcze zastanę., – Nie jestem ślepa ani głupia. – Roześmiała się, a on z trudem się powstrzymał, aby nie ścisnąć jej dłoni. – Mieszkasz w Chicago? – spytała, podnosząc szklankę. – Przy Lincoln Park. – To blisko stąd? – Niedaleko. A ty?

L T

R

– Na zachodnim wybrzeżu. Tu przyjechałam na krótko, do pracy. – A narzeczony?

– Nie jestem z nikim związana.

– Faceci w Kalifornii są ślepi czy głupi? Uśmiechnęła się, a on z coraz większą niecierpliwością czekał na wspólne powitanie nowego roku. Jutro zadzwoni do Olivii i podziękuje, że wyciągnęła go z domu.

– Boją się silnych kobiet, które odnoszą sukcesy w życiu zawodowym. Rob, w którego rodzinie było wiele silnych odnoszących sukcesy kobiet, nie odczuwał takiego strachu. – Poza tym ciągnie mnie do mężczyzn, których teoretycznie powinnam omijać szerokim łukiem. – Czyli? – Do drani. Mam problemy z tak zwaną bliskością. A z draniem nigdy się nie zwiążę. 5

Jaka miła odmiana, pomyślał. Kobiety, z którymi się umawiał, zawsze podkreślały swoje atuty, a wady ukrywały. – Kiedy zakończyłaś swój ostatni poważny związek? – Nigdy w takim nie byłam. – Nie żartuj! Masz ile lat? Dwadzieścia cztery? Pięć? – Jakiś ty miły! Dwadzieścia osiem. – Nie znam ani jednej kobiety powyżej osiemnastego roku życia, która nie byłaby w przynajmniej jednym poważnym związku. – Ha! Zaintrygowałam cię?

R

– Owszem. – Wydawała mu się doskonała. Piękna, seksowna, z poczuciem humoru i niezainteresowana małżeństwem. Czyżby wygrał los na loterii?

L T

– A ty? – spytała. – Miałeś jakieś poważne związki? – Nawet miałem narzeczoną. Dawno. Na studiach. – Dlaczego się rozstaliście?

– Pragnęliśmy odmiennych rzeczy. – Czego ty pragnąłeś? Wzruszył ramionami.

– Mieć dom, żonę, dzieci. – A ona?

– Mojego współlokatora, Evana. – Ups... – Na szczęście odkryłem to przed ślubem. Po rozstaniu skupiłem się na karierze. – Jesteś pracoholikiem? – Niektórzy tak twierdzą. – Ja też często pracuję czternaście godzin na dobę. 6

Żałował, że przyjechała do Chicago na krótko. Chętnie by ją lepiej poznał. Parę minut później poprosił kelnerkę o dwie kolejne whisky. Kontynuowali rozmowę, śmiali się, flirtowali. Carrie zamówiła trzecią whisky. Czas zleciał nie wiadomo kiedy. Tuż przed północą wyłączono muzykę. Wszyscy wpatrywali się w wielki ekran telewizora, czekając, aż na nowojorskim Times Square opadnie słynna kryształowa kula. – Słuchaj – szepnęła Carrie – jesteśmy tu sami... – A tradycja każe pocałować kogoś na powitanie nowe go roku... – Więc nie mamy wyboru.

R

Uśmiechając się szeroko, Rob wyciągnął rękę. Carrie podała mu swoją. Nie zaprotestowała, kiedy zgarnął ja w objęcia. Zamiast obserwować kulę na ekranie, patrzył na kobietę, z którą za moment powita nowy rok. Skórę miała

L T

idealnie gładką, oczy szare, roziskrzone, wargi pełne i jak by złaknione pocałunku.

Jeszcze godzinę temu z niechęcią myślał o szaleństwie jakie ogarnia ludzi wraz z wybiciem północy, a teraz nie mógł się doczekać tej magicznej chwili. Jeszcze pół minuty Dwadzieścia sekund. Kiedy zostało dziesięć, wszyscy zaczęli głośno odliczać. Wszyscy prócz niego i Carrie. Oni wciąż stali, nie spuszczając z siebie wzroku. Pięć... cztery., trzy... dwa... Przywarł ustami do jej ust. Okrzyki radości, wiwaty wszystko ucichło, a przynajmniej on nic nie słyszał. Poczuł jak Carrie rozchyla wargi, jak wtula się w jego ciało. Jej jedwabiste włosy oraz usta działały upajająco. Pragnął jej dc szaleństwa. Nie wiedział, jak długo stali objęci, ale kiedy wreszcie uniósł głowę, oboje byli zdyszani. – Zaryzykuję i spytam wprost: czy masz ochotę pójść do mojego pokoju hotelowego? Jasne, że miał. 7

– Jesteś pewna, że tego chcesz? Uśmiechnęła się. – Fajnie zacząć rok od fajerwerków. – Bardzo fajnie – odrzekł, ściskając jej dłoń.

L T 8

R

ROZDZIAŁ DRUGI Co to były za fajerwerki! – pomyślała Carrie, siedząc w taksówce, która z prędkością pięciu kilometrów na godzinę sunęła po zaśnieżonych ulicach Chicago. Choć minęły dwa dni, szyję wciąż miała obolałą, kolana obtarte, nogę którą walnęła o wezgłowie, posiniaczoną, ale nie żałowała ani sekundy. Takich fajerwerków nie przeżyła od lat. Facet był wprost nienasycony. Bardziej satysfakcjonującego seksu chyba nigdy dotąd nie zaznała. A potem Ron wszystko zepsuł: zniknął w środku nocy, bez słowa pożegnania.

R

Nawet nie zostawił numeru telefonu. Gdyby chociaż usłyszała jego nazwisko, kiedy się sobie przedstawiali! No cóż, pewnie nawet nie miał na imię Ron. Pewnie siedział w barze, sącząc drinka i szukając kogoś, z kim

L T

mógłby powitać nowy rok. Może chodziło mu wyłącznie o fajerwerki. Przynajmniej te dostarczyły jej niezapomnianych wrażeń. Co miała na własną obronę? Może to, że nie była całkiem trzeźwa, bo zanim zeszła na dół, naruszyła zawartość minibarku u siebie w pokoju. Chryste! Przyjechała zaledwie czterdzieści osiem godzin temu. W tym czasie zdążyła zaprosić do hotelu obcego faceta, kochać się i zostać porzucona. Niezłe tempo.

Właściwie nie powinna dziwić się Ronowi, że znikł. Miała silną osobowość i nigdy nie bała się mówić prawdy, zwłaszcza po alkoholu. Ojczym zawsze twierdził, że pyskowanie to jej największy problem. Za karę wierzchem dłoni walił ją po twarzy. Nie pamiętała, o czym dokładnie rozmawiała tamtej nocy z Ronem, ale na pewno poruszali sprawy dość osobiste. – To tu – powiedział taksówkarz, zatrzymując się przed siedzibą

9

Caroselli Chocolate. Carrie skinęła głową. Gdy podpisze kontrakt, poszuka domu lub mieszkania. Nienawidziła życia na walizkach. Zapłaciła za kurs, wysiadła i drżąc z zimna, skierowała się do drzwi obrotowych. Po chwili znalazła się w eleganckim holu, w którym unosił się zapach czekolady, – Nazywam się Caroline Taylor – powiedziała do strażnika przy wejściu. – Jestem umówiona... – Tak, wszyscy na panią czekają. – Strażnik podał jej identyfikator z napisem „Gość”, który przypięła do żakietu. – Trzecie piętro. – Dziękuję.

L T

R

Z uniesioną głową ruszyła do windy. Ważne jest, aby od pierwszej chwili wywrzeć korzystne wrażenie.

W windzie zdjęła płaszcz. Kiedy drzwi rozsunęły się, wysiadła z kabiny i podeszła do biurka, przy którym urzędowała młoda kobieta – Sheila Price, jak głosił jej identyfikator. Obok stał atrakcyjny starszy pan w drogim, doskonale skrojonym garniturze, przypuszczalnie jeden z trzeci synów Giuseppego Carosellego.

Carrie poczuła nerwowe podniecenie. Dopiero za rok czy dwa planowała rozszerzyć działalność poza teren Kalifornii, ale gdy zgłosili się do niej przedstawiciele tak zacne firmy jak Caroselli Chocolate, nie mogła odmówić. Zdawała sobie jednak sprawę, że jeśli zawali robotę, może pożegnać się z karierą konsultanta. Oczywiście zamierzała odnieść sukces. – Witam panią. – Mężczyzna postąpił krok w jej stronę – Jestem Demitrio Caroselli.. 10

Uścisnęła jego dłoń, zaskoczona, że prezes we własne osobie czeka na nią w recepcji. – Zapraszam do sali konferencyjnej. Tędy, proszę rzekł, biorąc od niej płaszcz. – Jak mamy się do pani zwracać? Caroline czy panno Taylor? – Caroline. Albo Carrie. – A zatem, Caroline, cieszę się, że zgodziła się pani dc nas przyjechać. – A ja się cieszę, że państwo się do mnie zwrócili. – Akurat miała kilka miesięcy wolnych, gdyż firma, dla której zamierzała rozpocząć pracę, ogłosiła bankructwo. – Była już pani w Chicago?

R

– Nie, to mój pierwszy raz. Miasto wydaje mi się piękne ale ten śnieg... – W żadnym z pokoi, które mijali, nie paliło się światło. – Zawsze tu tak cicho?

L T

– Dopiero w poniedziałek pracownicy wrócą z urlopu wyjaśnił Demitrio. – W okresie świątecznym wszyscy pracują od rana do nocy, więc pierwszy tydzień nowego roku tradycyjnie mają wolny. Przed drzwiami, na których widniał napis „Sala konferencyjna”, Carrie wstrzymała oddech. W środku na tle okien ciągnących się przez długość ściany stała zjawiskowej urody młoda kobieta. Po jednej stronie stołu mogącego pomieścić kilkanaście osób siedziało dwóch przystojnych starszych mężczyzn, po drugiej stronie dwóch młodszych, od których również nie sposób było oderwać wzroku. Carrie domyśliła się, że jednym z nich jest Robert Caroselli, szef działu, który miała zbadać. Na ogół tacy ludzie patrzyli na nią nieprzychylnym okiem. – Caroline, przedstawiam pani moich braci: Lea, który jest dyrektorem finansowym, oraz Tony'ego, który zarządza działem operacyjnym. 11

Mężczyźni uścisnęli jej dłoń. Mimo różnic we wzroście i budowie widać było, że są z sobą spokrewnieni. – A to moja bratanica, Elana, której podlega księgowość. Elana podeszła bliżej. Uścisk dłoni miała mocny, uśmiech chłodny, ale spojrzenie przyjazne. Carrie znała się na ludziach. Instynkt jej podpowiadał, że Elana jest nie– zwykle inteligentną osobą, lecz czasem niedocenianą z powodu swojej urody. Demitrio kontynuował prezentację. – Z tej strony stołu siedzi Nick, który kieruje produkcją.

R

Nick wstał i uścisnął jej dłoń. Figlarny błysk w ciemnych oczach świadczył o tym, że Nick lubi flirtować, natomiast obrączka na serdecznym palcu lewej ręki zdawała się mówić, że flirt kończy się na komplementach i uśmiechu.

L T

– Oraz... – Carrie wstrzymała oddech. Zaraz pozna Roberta. – Tony junior, któremu podlega sprzedaż zagraniczna.

Tony był tak wysoki, że mimo wysokich obcasów Carie musiała zadrzeć głowę, by napotkać jego spojrzenie. Uśmiechnął się nieznacznie, ale widać było, że jest myślami nieobecny.

– Niech pani usiądzie. – Demitrio wskazał krzesło obok Nicka. – Czekamy na jeszcze jedną osobę...

Ledwo Carrie zajęła miejsce, drzwi za jej plecami się otworzyły. – Przepraszam za spóźnienie. Sekretarka ma wolne, więc sam musiałem pójść po materiały. Głos wydał się jej znajomy; na pewno już go kiedyś słyszała. Ale gdzie? Nagle skojarzyła. Czyżby... Zerknęła na mężczyznę, który zbliżył się do stołu. Miał takie same czarne oczy i takie same usta jak ten, z którym spędziła sylwestrową noc. 12

Podobieństwo było uderzające. Ale to chyba nie może być on? Kiedy położył przed nią dokumenty, zauważyła sygnet na jego prawej ręce. Taki sam miał jej noworoczny kochanek. Używał też identycznej wody po goleniu. Wbiła wzrok w skoroszyt, ale nie mogła się skupić. Ba, ledwo oddychała. Miała zasadę, której sumiennie przestrzegała: nie sypiać ze współpracownikami. Raz popełniła błąd i poszła do łóżka z klientem. Romans zakończył się totalną katastrofą. Spóźniony mężczyzna obszedł stół. Jeśli to faktycznie Ron, może jej nie rozpozna? Oboje sporo wypili...

R

– Rob – rzekł Demitrio – to jest Caroline Taylor. Caroline, przedstawiam ci mojego syna Roba, dyrektora od spraw marketingu. Z bijącym sercem napotkała jego spojrzenie. Modliła się, aby Rob miał

L T

brata bliźniaka, by nie był jej Ronem od cudownych fajerwerków. Zamrugał raz i drugi. W klasycznym stroju skrywającym figurę i z włosami upiętymi w kok była prawie nie do poznania. Ale te duże szare oczy wszędzie by rozpoznał.

Siedziała bez ruchu, wpatrując się w niego wyczekująco. W pierwszej chwili pomyślał, że to żart. Że Nick i Tony, którym pochwalił się, że spędził noc z blond pięknością, postanowili wyciąć mu numer. Wiedzieli, że jednorazowe przygody nie są w jego stylu, zwłaszcza po pijaku, bo prawie nigdy się nie upijał. Tak, to musi być żart. Pewnie odnaleźli Carrie w hotelu i zapłacili jej, by udawała Caroline Taylor. Przeniósł spojrzenie z Carrie na Nicka, z Nicka na Tony’ego; czekał, by ktoś coś powiedział, wybuchnął śmiechem. Ale wszyscy milczeli. Kiedy milczenie zaczęło się przedłużać, wtedy się wystraszył. – Synu? Dobrze się czujesz? – spytał z troską ojciec. 13

– Tak, świetnie – odparł Rob nieco zbyt entuzjastycznie i, zmuszając usta do uśmiechu, zwrócił się do Carrie: – Miło mi panią poznać, panno Taylor. Kiedy w pierwszy dzień nowego roku opuścił jej łóżko, był pewien, że więcej się nie zobaczą. A tu proszę... Caroline skinęła głową. Sądząc po jej minie, była równie zaskoczona jego widokiem, jak on jej. – No dobrze, zacznijmy – powiedział Demitrio. Wszyscy otworzyli teczki. Omawiali kolejne punkty umowy, długość

R

kontraktu, Rob jednak nie potrafił się skupić. Raz po raz zerkał na kobietę po drugiej stronie stołu. Ubrała się skromnie, lecz on wiedział, co się kryje pod ciemnym luźnym żakietem. Pamiętał, jak włosy opadały jej na plecy, jak

L T

łaskotały go po twarzy. Niektóre obrazy były dość mętne, ale nigdy nie zapomni widoku Carrie, którą trzyma w objęciach, a ona dyszy coraz głośniej... – Rob? Poderwał głowę.

– Przepraszam, zamyśliłem się.

– Chyba już wszystko omówiliśmy. Bądź łaskaw oprowadzić Caroline po firmie, a my się naradzimy. Dam ci znać, jak będziemy gotowi. Wszystko omówili, a on słowa nie słyszał. Teraz bez niego podejmą ostateczną decyzję. Od początku uważał pomysł zatrudnienia konsultanta za stratę czasu i pieniędzy. W porządku, oprowadzi Carrie po firmie. Może będąc z nią sam na sam, zdoła przemówić jej do rozsądku. Wytłumaczyć, że nie powinna przyjmować zlecenia. Uśmiechając się, tym razem szczerze, wstał od stołu. 14

– Zapraszam, panno Taylor. Carrie również wstała i skinąwszy Carosellim głową, skierowała się ku drzwiom. Rob zamknął je za sobą i zniży wszy głos do szeptu, rzekł: – Musimy porozmawiać. – Ach tak, Ronie? – Jej oczy ciskały gromy. – Może u mnie w pokoju? W milczeniu przeszli kilkanaście metrów korytarzem minęli puste biurko sekretarki i znaleźli się w gabinecie Rob zamknął drzwi. – Jesteś zła.

R

– Dziwisz się? Nie dość, że podałeś mi fałszywe imię, tą jeszcze wymknąłeś się w środku nocy! Tylko o to jej chodzi?

i

L T

– Po pierwsze przedstawiłem się jako Rob. Ty usłyszałaś Ron. Uznałem, że nie ma sensu prostować.

– Naprawdę nie skojarzyłeś, że Carrie Taylor i Caroline Taylor to jedna i ta sama osoba?

– Było głośno. Nie dosłyszałem nazwiska. Nie rozmawialiśmy o pracy. Jak miałem skojarzyć?

– A dlaczego wymknąłeś się w środku nocy? – To nie był środek nocy, było rano. Nie chciałem cię budzić. Zresztą nawet gdybym chciał, to sądząc po tym, ile wypiłaś, pewnie bym nie zdołał. I nie wymknąłem się. Normalnie wstałem, ubrałem się i wyszedłem. – Wcale tak dużo nie wypiłam! – Zawahała się. – Nie przyszło ci do głowy, żeby skreślić parę słów? – Po co? Przecież umówiliśmy się na jedną noc. Westchnęła ciężko. – Mogłeś napisać „do widzenia” i że świetnie się bawiłeś. – To chyba było oczywiste? 15

Przyznała mu w duchu rację. – Swoją drogą nie rozumiem, co tu robimy – ciągnął Rob. – Powinnaś była oznajmić wszystkim, że nie możesz przyjąć zlecenia. – Dlaczego? – Uniosła zdziwiona brwi. – Po pierwsze wbrew temu, co sądzi rodzina, mój dział nie potrzebuje twojej pomocy. A po drugie, zważywszy na okoliczności, uważam, że twoja obecność nie jest wskazana. – O jakich okolicznościach mówisz? – Nie żartuj. Myślę, że ani ciebie, ani mnie nie byłoby stać na obiektywizm.

R

– Co za zarozumiały macho! Nie wydaje mi się, abym miała jakiekolwiek problemy z wykonaniem zadania.

L T

Zarzucano mu zadufanie, nadmierny krytycyzm, brak wrażliwości, ale nikt nie nazwał go zarozumiałym macho. – Jesteś pewna? – Absolutnie.

– Potrafisz zachować bezstronność? – Tak.

Nie należał do ludzi, którzy działają pochopnie. Zapite analizował sytuację, rozważał wszystkie za i przeciw. Przypuszczalnie więc kierowała nim duma lub chęć udowodnienia Carrie, że się myli. W każdym razie ujął ją za łokcie, zgarnął w ramiona, po czym zmiażdżył jej usta w pocałunku. Syknęła oburzona i próbowała go odepchnąć. Opierała się najwyżej trzy sekundy, a potem zacisnęła palce na klapie jego marynarki i wzdychając cicho rozchyliła wargi. Osiągnął cel, czyli powinien ją puścić. Zamiast tego przytulił Carrie mocniej. Było tak jak w noc sylwestrową: wyłączył rozum, słuchał tylko ciała. Pragnął tej kobiety jak żadnej dotąd. Wbrew temu, co 16

twierdziła nie był żadnym macho. Wydając niski pomruk, przyparł ją do drzwi.

– Chcę cię – szepnęła, przyciskając dłoń do jego brzucha. – Tu.

Teraz. – Zaczęła rozpinać mu spodnie. Podciągnął jej spódnicę. Powoli przesuwał rękę z kolana na udo... Miała na sobie pas do pończoch. Wyczuł skrawek gołej skóry, po chwili wsunął kciuk pod koronkowe figi.. . i w tym momencie zabrzęczała komórka. A niech szlag! Carrie mruknęła niezadowolona. – Tak? – Jesteśmy gotowi – oznajmił Demitrio.

R

– Okej. – Rozłączył się szybko, by ojciec nie słyszał jego ciężkiego oddechu. – Możemy wracać.

L T

Skinęła głową. Policzki miała zaczerwienione, oczy lśniące. – Moment, tylko złapię oddech.

Schował telefon do kieszeni i zapiął spodnie. – Teraz widzisz, o co mi chodzi?

– O to, że nie masz za grosz samokontroli? – spytała poprawiając żakiet. – Widzę.

– Nie próbowałaś mnie powstrzymać.

Przyjrzała mu się uważnie. Na jej ustach nie było już śladu szminki. – Lubisz mieć rację, prawda? – Czasami. Istniała między nimi chemia, poza tym jednak nic ich nie łączyło. Miał wiele do stracenia: piętnaście milionów, ale Carrie zdecydowanie nie nadaje się na żonę. Po pierwsze, jest jego wrogiem, po drugie, sama przyznała, że ma problemy z tak zwaną bliskością, a po trzecie, nigdy nie była w prawdziwym poważnym związku. On zaś potrzebował kobiety marzącej o rodzinie, która 17

wyjdzie za niego za mąż i szybko urodzi mu syna. Obecność Carrie będzie go Jedynie

dekoncentrowała,

przeszkadzała

w

szukaniu

odpowiedniej

kandydatki. – To co, przekonałem cię? – Zdecydowanie. Wracajmy. Szli korytarzem w ciszy, która obojgu coraz bardziej ciążyła. Nie mieli sobie nic więcej do powiedzenia. Carrie wróci do Kalifornii, a on ze swoim zespołem obmyśli plan zwiększenia sprzedaży. Może kiedyś znajdzie kobietę, która da mu syna. I wszyscy będą szczęśliwi. Wkroczyli do sali i usiedli.

R

– Przepraszamy, Caroline, za zwłokę – rzekł Demitrio. – Nie szkodzi.

L T

Rob czekał, aby oznajmiła, że niestety zmieniła zdanie i nie przyjmie zlecenia, ona jednak milczała. – No więc przejrzeliśmy umowę – rzekł Leo – i na wszystko się zgadzamy. Chcielibyśmy, żeby zaczęła pani pracę od poniedziałku.

Rob wstrzymał oddech: ciekawe, jak zareagują, kiedy ^Carrie odrzuci ich ofertę.

– Wiem, że wysoko się cenię – powiedziała, po czym wbiła wzrok w Roba – ale nigdy nie zawodzę.

Poczuł się tak, jakby wyciągnęła szablę i wyzwała go na pojedynek. Tego się nie spodziewał. Najwyraźniej nie ma zamiaru rezygnować ze zlecenia. W porządku, kotku! Skoro chcesz walczyć, proszę bardzo.

18

ROZDZIAŁ TRZECI Gdy kontrakt został podpisany, wszyscy ustawili się do Carrie, ściskali jej dłoń i witali w firmie. Rob czekał, prze– Stępując nerwowo z nogi na nogę. Stracił cierpliwość, gdy Elana zaczęła zachwycać się torebką Carrie. – Elano – przerwał jej – czy mógłbym zamienić słówko z panną Taylor? – Jasne, Robby. – Kuzynka posłała mu porozumiewawcze spojrzenie. – Do poniedziałku, Carrie. Wiedziała, że nienawidził tego zdrobnienia. Obróciwszy się na pięcie, skierowała się do drzwi.

R

– No i? – spytał, kiedy zostali z Carrie sami.

– Słucham cię, Robby. – Schowała dokumenty do teczki.

L T

Chryste, udusi Elanę!

– Dlaczego mnie okłamałaś?

– Ja ciebie? Kiedy? – Uśmiechnęła się niewinnie.

– Zgodziliśmy się, że wspólna praca to kiepski pomysł. – Nie, to ty tak uznałeś, a ja stwierdziłam, że lubisz mieć rację. Że lubisz, a nie że masz.

Nie ma sensu ciągnąć tej rozmowy. I tak nic nie wskóra. – Do zobaczenia w poniedziałek – mruknął. Posłała mu promienny śmiech. – Do poniedziałku, Robby. Aha... chcę przeanalizować wasze dane marketingowe. Potrzebuję paru rzeczy. – Oczywiście. – Dokumentów z ostatnich dwudziestu lat. – Słucham?

19

– Z ostatnich dwudziestu lat – powtórzyła. Zastanawiał się, czy naprawdę zamierza je studiować, czy po prostu chce mu uprzykrzyć życie. – Trochę potrwa, zanim uda się je zebrać. Jesteśmy w trakcie procesu digitalizacji archiwum. Niektóre dokumenty wciąż są w formie papierowej. – Rozumiem. Ale liczę, że do poniedziałku wszystko otrzymam – oznajmiła ze słodkim uśmiechem. – Jeszcze jedno: chciałabym, żebyś był do mojej dyspozycji. Na wypadek, gdybym miała pytania. Zgrzytając zębami, skinął głową, po czym ruszył do drzwi.

R

– Hej, Robby... – Przystanął. – Nie jestem twoim wrogiem. To, jak nam się będzie układała współpraca, zależy wyłącznie od ciebie. Potrafię być bardzo miła.

L T

– Nie wątpię – rzekł, mierząc ją wzrokiem. – Powiedz, jak często będziemy spotykać się na szybki numerek? Codziennie czy raczej raz lub dwa razy w tygodniu?

Działała mu na nerwy, ale jego libido zdawało się tym nie przejmować. Mówiło mu, by zdarł z niej ten brzydki bezkształtny kostium, wyjął z jej koka spinki i rozpuścił włosy. Carrie westchnęła z politowaniem. – Oj, Robby, Robby, tylko na to cię stać? Jestem uodporniona. Mówiono do mnie „skarbie”, „ślicznotko”, „mała”. Obmacywano mnie, obrażano, podlizywano mi się, starano się mnie przekupić. Zawsze jednak wykonuję powierzone mi zadanie, nie tracąc przy tym godności. – Przewiesiła torbę przez ramię. – Możemy współpracować albo walczyć. Ale uczciwie cię ostrzegam: zawsze dostaję to, czego chcę. I umiem zadawać ciosy poniżej pasa. Uświadomił sobie, że trzeba mieć siłę i determinację, aby zajść tak wysoko w świecie biznesu. Nie powinien lekceważyć osiągnięć Carrie. 20

Opuściła salę konferencyjną. Przez pół minuty korytarz rozbrzmiewał stukotem jej obcasów. Rob nie ruszył się z miejsca. Nie zamierzał demoralizować Carrie, podlizywać się jej ani jej obrażać. Nie wykluczał dalszych kontaktów fizycznych, ale inicjatywa musiałaby wyjść od niej. Tak, Carrie należy się szacunek. Lecz co do współpracy... Po chwili udał się do gabinetu, włączył komputer i napisał mejla do pracowników swojego działu informujący ich o tym, jakie dokumenty trzeba Carrie przekazać. Mejla, który przeczytają w poniedziałek, kiedy wrócą z urlopu.

R

Słysząc pukanie do drzwi, uniósł głowę. W progu stali Nick z Tonym. Skinął zapraszająco. Weszli. – Co się dzieje? – spytał Tony.

L T

– No właśnie. Coś ty jej powiedział, kiedy oprowadzałeś ją po firmie? – I tak byście nie uwierzyli – mruknął Rob. – Myślicie, że ojciec coś zauważył?

– Stary, wszyscy zauważyli – oznajmił Nick. – Sprawialiście wrażenie, jakbyście chcieli się pozabijać. Albo zedrzeć jedno z drugiego ubranie. Rob potarł brodę.

– Pamiętacie tę blondynkę z baru, o której wam opowiadałem? – Co ona ma do tego? – Tony zmrużył oczy. Nick, który okazał się bardziej pojętny od kuzyna, wybuchnął śmiechem. – Nie żartuj! Nikt nie ma aż takiego pecha! – Niestety ja mam. Tony wytrzeszczył oczy i po chwili on też wybuchnął śmiechem. – O kurczę! Caroline Taylor i Carrie z baru...? – Was to bawi? – Rob łypnął na nich gniewnie. 21

– Bo to jest zabawne – odparł Tony. – Cholernie zabawne – potwierdził Nick. Przyznałby im rację, gdyby sprawa nie dotyczyła jego. – No i co zamierzasz? – Nic. Poprosiłem ją, żeby zrezygnowała i wróciła do Kalifornii, ale odmówiła. – Dziwisz się? Widziałeś, ile ma zarobić? – Już ja się postaram, żeby solidnie zapracowała na każdy grosz. Tony pokręcił głową, jakby uważał to za zły pomysł.

R

– Jeśli będziesz jej utrudniał życie, ojciec się wścieknie. – A kto mu o tym powie? – Choćby ona.

L T

– Wtedy cała rodzina się dowie o naszym pierwszym spotkaniu. Wieść się rozniesie, Carrie straci wiarygodność. Odtąd każdy potencjalny klient będzie liczył na seks z panią konsultantką.

– Nie za ostro chcesz grać? – spytał Nick. – To ona wypowiedziała mi wojnę. Chce zdyskredytować mnie i zespół. – Jesteś pewien? Sprawia wrażenie osoby inteligentnej, stanowczej, ale nie mściwej.

Gdyby Nick słyszał, co mówiła po wyjściu innych, pewnie zmieniłby zdanie. Skoro postanowiła walczyć, on, Rob, nie zamierzał siedzieć z założonymi rękami. Jest u siebie, w swojej firmie, i to on ustala zasady gry. – Idziemy z Nickiem coś przekąsić – rzekł Tony. – Dołączysz? Rob pomyślał o wszystkich dokumentach, które Carrie spodziewała się otrzymać do poniedziałku. – Tak, nie jadłem śniadania... – Wstawał od biurka, kiedy zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu zobaczył numer siostry. – Spotkajmy się za 22

kwadrans przy windzie, okej? – Jasne. – Cześć, Megan – rzekł do słuchawki. – Co tam? – Przed chwilą rozmawiałam z agentem od nieruchomości – oznajmiła podniecona. – Przyjęli moją ofertę! – To świetnie. – Od dziewięciu miesięcy jego młodsza siostra szukała wymarzonego mieszkania. Poprzednie dwie licytacje przegrała. – Jesteś pewna, że poradzisz sobie finansowo? – To kolejna dobra wiadomość! Znasz Rose Goldwyn?

R

Rose była córką wieloletniej sekretarki Giuseppego.

Niedawno przyjęto ją do Caroselli Chocolate. Widział ją parę razy w firmie i na kilku imprezach rodzinnych. Sprawiała nawet miłe wrażenie, ale coś go w niej drażniło. – Tak, bo co?

L T

– Będziemy współlokatorkami. – Przecież ledwo ją znasz.

– Ostatnio sporo rozmawiamy. Mamy wiele wspólnego. – Jest starsza od ciebie o jakieś dwadzieścia lat. – Co z tego?

– Sam nie wiem, Meg. Ona. – Co ona? – Nie ufam jej.

– Robby, mam dwadzieścia pięć lat. Już nie musisz się o mnie troszczyć. Nieprawda, musi. Nigdy nie przestanie. Była niemowlęciem, kiedy jego rodzice ją adoptowali. Mimo że dzieliło ich sześć lat, zawsze byli sobie bliscy. – Pozwól mi przynajmniej zebrać o niej informacje. Tai na wszelki 23

wypadek. Westchnęła. – W porządku. Jeśli cię to uszczęśliwi. – Dzięki. – W korytarzu trzasnęły drzwi, a po chwili Rob usłyszał podniesione głosy, z których jeden należał do jego ojca. – Meggie, muszę kończyć. Zadzwonię później. – Kocham cię. – Ja ciebie również. Wstał i wyjrzał na korytarz. Na jego końcu zobaczył ojca z Tonym seniorem. Ojciec z trudem hamował gniew. – Nie dano mi wyboru! – Trzeba było jej nie zostawiać.

L T

R

Demitrio, czerwony na twarzy, z całej siły pchnął brata Ten poleciał do tyłu, zatrzymując się na drzwiach do sali konferencyjnej. Rob nieraz widział ojca i wujów kłócących się zawzięcie, ale rzadko dochodziło między nimi do ręko czynów. Wuj Tony był krępy i muskularny. Najwyraźniej nie przeszkadzało mu, że Demitrio był młodszy, wyższy i miał doświadczenie wojskowe. Zamierzał walczyć.

Nagle za plecami Rob usłyszał głos kuzyna: – Co tu się, do cholery, dzieje?

Tony junior z Nickiem biegli w stronę walczących mężczyzn. Rob pognał za nimi. – Tato, co wam odbiło? – spytał Tony. Demitrio łypnął na Tony'ego seniora. – No, powiedz im. – Tak, ja też chętnie się dowiem – rzekł Rob. Pamiętał, Jak niedawno wpadł do rodziców. Byli w trójkę, z wujem Tonym. Mama miała oczy 24

zaczerwienione od łez. – Chłopcy, to dotyczy wyłącznie mnie i mojego brata – oznajmił Tony senior. – Nie wtrącajcie się, proszę. – Tato! Byliście gotowi się pozabijać! – Nie pierwszy raz wygarbowałbym mu skórę – mruknął Demitrio. – Okej, może tłukliście się jako dzieci – powiedział Rob – ale teraz masz prawie siedemdziesiąt lat! Mógłbyś dostać zawału. – Co mnie ominęło? Obróciwszy się przez ramię, Rob zobaczył zbliżającego się Lea, ojca Nicka.

R

– Biją się – odparł Tony, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Autentycznie się biją.

L T

– Nie przejmujcie się, chłopcy. – Leo roześmiał się wesoło. – Nie macie pojęcia, ile razy musiałem ich rozdzielać, kiedy byliśmy mali. – Wsunął się pomiędzy braci. – Dobra, panowie. Chodźmy do mojego gabinetu. A wy, chłopaki, zajmijcie się swoimi sprawami.

Trzej kuzyni ruszyli posłusznie do windy. – Ciekawe, o co poszło? – zadumał się Tony. – Nie wiem – odparł Rob. – Ale od dwóch miesięcy narastało między nimi napięcie.

– Pamiętasz? Mama Tony’ego kłóciła się z twoim ojcem podczas Święta Dziękczynienia – przypomniał Robowi Nick. Sarah spotykała się z Demitriem, zanim ten zaciągnął się do wojska. Potem poślubiła Tony’ego seniora. Od tego czasu bracia często się ścierali. – Tony, chyba nie myślisz, że twoja mama i mój ojciec... – Cholera, Rob, sam nie wiem, co myśleć. Ostatnio me najlepiej układa się między rodzicami. Byliśmy razem na imprezie sylwestrowej i... ledwie się 25

do siebie odzywali. – Może Leo przemówi braciom do rozsądku – powiedział Nick. – Czy twoi starzy nadal uprawiają seks? – spytał znienacka Rob. Nick skrzywił się. – Tak. W dodatku wparowałem do sypialni matki, kiedy... No wiecie. – Wzdrygnął się na samą myśl. – Masz nauczkę. Trzeba pukać – mruknął Tony. – To fajnie, że tyle lat po rozwodzie wrócili do siebie – stwierdził Rob. – Jakoś nie jestem w stanie zrozumieć, jak dwoje ludzi, którzy obrzucali

R

się błotem podczas rozwodu, nagle zapomina o przeszłości i wskakuje sobie do łóżka.

– Gdyby mieli wybór, pewnie od początku woleliby wieść szczęśliwe

L T

życie i się nie rozwodzić.

Nick wzruszył ramionami.

– Bylebym nie musiał więcej oglądać gołego tyłka ojca, niech je sobie wiodą.

– To co, idziemy na śniadanie?

Mijając recepcję, skinęli Sheili na pożegnanie, następnie zjechali na dół, gdzie zamienili parę słów ze strażnikiem Dennisem o Super Bowl. – Wygrają Lions.

– Jasne! – roześmiał się Nick. – Ostatnie mistrzostwo zdobyli... kiedy? Pół wieku temu? – Zobaczy pan, szefie. Wyszli z budynku. Wiał przenikliwy wiatr. W centrum o

miejscu

parkingowym można było tylko pomarzyć, więc postawili kołnierze i przeszli trzy kwartały do swojej ulubionej restauracji. Wszystkie stoliki były zajęte, w holu stała kolejka chętnych. 26

– Czekamy? – spytał Tony. – Bo ja wiem? To może potrwać. – Zaczekajmy – zadecydował Nick. – Jest za zimno, żeby włóczyć się po ulicy. – Hej, Caroselli! Rob odwrócił się w stronę, skąd dobiegał głos, i pod nosem zaklął.

L T 27

R

ROZDZIAŁ CZWARTY – To Carrie? – Tak. Siedziała przy stoliku na końcu sali i gestem ręki dawała znak, by podeszli. Wyglądała trochę inaczej niż na spotkaniu w firmie. Znikł kok: teraz miękkie fale opadały na ramiona. Zdjęła też koszmarny żakiet, pozostając w różowej koszuli, która opinała kształtny biust. Tony rozdziawił usta. – O rany! Nic dziwnego, że ją poderwałeś. – Co za laska! – zawołał Nick.

R

Rob przyznał mu w duchu rację i chociaż nie chciał się na nią gapić, nie

L T

umiał przestać. Tak samo jak tamtego wieczoru. W ubraniu wyglądała zjawiskowo, a bez ubrania... jak bogini. Jak dzieło sztuki. – Zaprasza do swojego stolika.

– Poczekajmy, aż coś się zwolni – mruknął Rob. Miał dość Carrie jak na jeden dzień.

– Nie bądź dzieckiem. Idziemy. No, śmiało. – Tony pchnął kuzyna. – Musisz przywyknąć do jej obecności.

Ale tylko w pracy, odpowiedział mu w myślach Rob. Mógł opuścić lokal, lecz to oznaczałoby porażkę. O nie. Z powodu kobiety ma zrezygnować z posiłku w restauracji, do której zagląda kilka razy w tygodniu od dziesięciu lat? Carrie uśmiechnęła się promiennie. – Pomyślałam sobie, że zamiast czekać w kolejce na wolny stolik, ja czekałam dwadzieścia minut, może zechcecie się do mnie przyłączyć?

28

– Z przyjemnością – odrzekł Nick z uśmiechem. Usiedli z Tonym obok siebie. Dla Roba zostało miejsce obok Carrie. Zerknął na nich gniewnie. Stoliki były nieduże, ławy niezbyt długie. Czuł żar bijący z ciała Carrie. Przy każdym ruchu ich biodra lub ramiona się stykały. Zacisnął zęby. Starał się nie myśleć o zapachu jej perfum czy szamponu, tym samym, który dwa dni temu doprowadzał go do obłędu, i o fali podniecenia, jaka go zalewała, ilekroć ich uda ocierały się o siebie.

Z

trudem się hamował, aby nie wsunąć ręki pod spódnicę Carrie. Poruszył się niespokojnie.

R

– Tak ci źle? – szepnęła, ale na szczęście nie musiał odpowiadać, bo akurat podeszła do nich kelnerka.

– Cześć, chłopaki – powiedziała, stawiając na stoliku cztery plastikowe

L T

kubki z zimną wodą oraz dzbanek kawy. Restauracja nie należała do wytwornych, za to jedzenie i obsługę miała znakomitą. – Co wam podać? Trzej kuzyni zamówili to co zawsze, Carrie natomiast po przestudiowaniu menu poprosiła o specjalność zakładu, z którą niejeden mężczyzna nie umiałby sobie poradzić.

– Często tu wpadacie, prawda? – spytała, sięgając po śmietankę. Oczywiście znów otarła się o ramię Roba.

– Podają tutaj najlepsze śniadania w całym Chicago – odparł Tony. – A ty jak tu trafiłaś? – Spytałam Dennisa, jakie miejsce by mi polecił. Gdyby Dennis nie był tak świetnym pracownikiem, kto wie, czy za to „przewinienie” Rob by go nie zwolnił. – Jak ci się podoba Chicago? – spytał Nick. – Jest zimne i potwornie tutaj wieje. – Dlatego ma przydomek Wietrzne Miasto. 29

– Pewnie marzysz o powrocie do Kalifornii – powiedział Rob. Chciałbyś, co? – wyczytał z jej spojrzenia. – Nie, chyba mi się tu spodoba, zwłaszcza kiedy się ociepli. – Już wiesz, gdzie będziesz mieszkać? – spytał Nick. – Jeszcze nie. Coś wynajmę; – Mój szwagier David jest prawnikiem od nieruchomości. – Tony wyjął komórkę. – Pewnie mógłby ci polecić jakąś dobrą agencję. – Znalazł numer w książce adresowej. Carrie wstukała go do swojej. – Tęsknię za czasami, kiedy zapisywało się rzeczy na papierze – stwierdził Nick.

R

– A masz kartkę? – spytał Rob i uśmiechnął się, kiedy kuzyn podniósł serwetkę. – Okej, a długopis?

L T

Nick poklepał się po kieszeniach.

– Psiakość! Kiedyś zawsze nosiłem.

– Nie wyobrażam sobie życia bez telefonu – powiedziała Carrie. – To małe urządzenie zawiera wszystko, co muszę wiedzieć i pamiętać. Oczywiście trzymam kopię w komputerze, bez którego też nie mogłabym żyć.

– Jakiego mieszkania szukasz?

– Dwu lub trzypokojowego, chętnie umeblowanego, w budynku, w którym jest siłownia i basen. Albo blisko basenu. Lubię rano pływać. – Znam idealne miejsce – oznajmił Nick. – Dawne mieszkanie, a raczej dom mojej żony. Znajduje się niedaleko firmy i ze dwie przecznice od klubu z siłownią i basenem. Znajdowało się również niezbyt daleko od apartamentu Roba, co go wcale nie ucieszyło. – Och, to cudownie! Mogę zapłacić za trzy miesiące z góry. 30

– Pogadam z Terri i dam ci znać – obiecał Nick. Wymienili się numerami, co jeszcze bardziej zirytowało Roba. Nie dość, że przez trzy miesiące będzie mieszkała w Chicago, to jeszcze musi wzbudzać sympatię? – Gdybym, w co wątpię, miała trochę wolnego czasu, co mi radzicie zwiedzić? Nick z Tonym zaczęli podsuwać jej pomysły, a to planetarium, a to akwarium, a to muzeum sztuki współczesnej. – A ty? – Popatrzyła na Roba. – Co byś mi radził? – Muzeum nauki i przemysłu.

R

– Serio? – Zmarszczyła czoło. – Jakoś bardziej pasuje mi do ciebie... bo ja wiem... muzeum sportu.

L T

– Bardziej ci pasuje? Bo tak dobrze mnie znasz?

Ujrzał w jej oczach wyraz rozbawienia, jakby jego słowa wydały się jej bardzo śmieszne.

Kelnerka przyniosła zamówione dania. Na sam widok tego, co Carrie miała na talerzu, Rob poczuł, jak mu cholesterol zatyka żyły. Śniadaniowa specjalność składała się z trzech jajek sadzonych, czterech kiełbasek, smażonych ziemniaków, grzanki z białego pieczywa oraz stosu naleśników. Zawał murowany. Dlatego on, Rob, zamówił omlet bez żółtka, chudą wędlinę, pomidora i grzankę z pieczywa pełnoziarnistego, której zje połówkę. W przeciwieństwie do niektórych zamierzał dożyć czterdziestych urodzin. – A wy mieszkacie w mieście? – spytała Carrie. Kiedy poczuł, jak napiera nogą na jego łydkę, uznał że robi to niechcący. Po chwili jednak gołą stopą potarła o jego kostkę. Co, u licha? Zaczepia go? Zerknął na nią z ukosa. Jedząc, Carrie wpatrywała się w Nicka, który 31

opowiadał, gdzie każdy z nich mieszka. Okej, może nie zaczepiała, może mu się tylko tak wydawało. Zanim odwrócił wzrok, polała naleśniki syropem klonowym. Odrobina została jej na palcach. Zamiast wytrzeć rękę serwetką, zaczęła oblizywać palce. Natychmiast przypomniało mu się, jak go pieściła... Chwycił plastikowy kubek i opróżnił go do połowy. – Nie jesteś głodny? – spytała, zerkając na jego pełny talerz. Był tak zajęty rozmyślaniem o niej, że całkiem zapomniał o jedzeniu. – Czekałem, aż wystygnie. – Nabrał na widelec wielką porcję i wepchnął do ust, parząc sobie język.

R

– Odnoszę wrażenie – ciągnęła Carrie – że jesteście nie tylko kuzynami, ale i przyjaciółmi.

L T

– Z czego to wnioskujesz? – spytał Tony. – Mówi mi to moja intuicja.

– W dzieciństwie, z powodu różnicy wieku, nie mieliśmy wiele wspólnego – rzekł Nick. – Ale często się widywaliśmy na rodzinnych uroczystościach. Teraz łączy nas bardzo bliska więź. – Przypuszczam więc, że Robby wam mówił, że w sylwestra się kochaliśmy?

Rob upuścił z brzękiem widelec, Nick zakrztusił się jajecznicą, a Tony omal nie opryskał wszystkich kawą. – Dlaczego tak uważasz? – zdumiał się Rob, choć oczywiście pochwalił się kuzynom. Posłała mu pogodny uśmiech. – Tak mi mówi moja intuicja. – Chyba coś wspomniał na ten temat – przyznał Tony, rzucając Robowi przepraszające spojrzenie. 32

– Mam nadzieję, że wspomniał również, że do dzisiaj nie wiedzieliśmy, kim jesteśmy. – To było dość oczywiste – oznajmił Nick. – Poza tym naprawdę nie musisz nam nic tłumaczyć. – Lubię jasne sytuacje. Nie chciałabym, abyście odnieśli mylne wrażenie. – Carrie... – zaczął Rob. Uniosła rękę, nakazując mu, by milczał. – Nie jestem zła. Mężczyźni uwielbiają opowiadać o swoich

R

podbojach. Ja też z samego rana zadzwoniłam do mojej przyjaciółki, Alice. Przecież nie sądziliśmy, że jeszcze kiedyś się zobaczymy. W każdym razie byłabym wam wdzięczna za dyskrecję.

L T

– Nikomu nic nie powiem – obiecał Tony.

– Ja też nie. – Nick uśmiechnął się pod nosem. – To, co robicie w wolnym czasie, to wyłącznie wasza sprawa.

O co jej chodzi, zastanawiał się Rob. Chce mieć świadków? Gdyby obiecał przy innych, że nie puści pary z ust, a potem by się wygadał, mogłaby oznajmić: patrzcie, jaki z niego dupek.

Cwana baba. Ale on też potrafi grać w tę grę. – Skoro jesteśmy tacy szczerzy i otwarci, może powiemy im, do czego dziś niemal doszło w moim gabinecie? – Nie musicie – powiedział szybko Tony. – Do czego nie doszło – rzekła Carrie i wyjaśniła smutnym tonem: – Zabrakło nam czasu. Kuzyni popatrzyli na Roba, czekając, co powie, bo najwyraźniej spodziewał się po Carrie innej reakcji. Psiakrew, czy ona musi wygrywać wszystkie potyczki? 33

– I do czego na pewno już więcej nie dojdzie oświadczył stanowczo. – Rozumiem. Związek erotyczny w miejscu pracy, zwłaszcza z podwładnym, to kiepski pomysł. Rob aż się w środku zagotował. To ona jest jego podwładną! Zatrudniono ją, aby wykonała jedno zadanie. Czy naprawdę sądzi, że zajmuje wyższą pozycję niż on? – Chciałabym was o coś spytać – powiedziała do Tony'ego i Nicka. – Mężczyzna i kobieta idą do łóżka. Oboje wiedzą, że spędzą razem jedną noc. Rano mężczyzna postanawia wyjść. Kobieta jeszcze śpi. Jakbyście się

R

zachowali na jego miejscu? Obudzilibyście ją i się pożegnali? Napisalibyście dwa zdania i zostawili kartkę na stole? Czy wyszlibyście bez słowa? Nick popatrzył na Roba.

L T

– Wybacz, stary, ale ja na pewno bym ją obudził i powiedział, że było świetnie.

– A ty? – Carrie skierowała wzrok na Tony’ego. – Przynajmniej bym napisał parę słów. Posłała Robowi triumfalne spojrzenie.

– Chryste, ale późno! – zawołał Nick, spoglądając na nadgarstek bez zegarka. – Tony, idziemy! Musimy jeszcze coś załatwić. Tony zmrużył oczy, po czym się uśmiechnął. – Jasne. Nie możemy się przecież spóźnić. Nick chwycił rachunek, który kelnerka zostawiła na stoliku. – Poczekaj... – Carrie sięgnęła po torebkę. – Nie, nie, dziś ja funduję. – Dzięki. Przy okazji się zrewanżuję. – Dokończcie śniadanie – rzekł Tony, ruszając za Nickiem do wyjścia. Straciłem apetyt, odpowiedział mu w myślach Rob i przesiadł się na 34

miejsce zwolnione przez Nicka. Głupio zrobił, bo teraz na wprost oczu miał dekolt Carrie. Z trudem oderwał od niego wzrok. – Świetnie się bawiłaś, prawda? Carrie podała kelnerce talerz. Zjadła wszystko; pewnie gdyby była sama, wylizałaby go do czysta. – Mili są twoi kuzyni. Tony nie ma żony? – Nie. – A dziewczynę? – Bo co? Jesteś zainteresowana? – Bo co? Jesteś zazdrosny?

R

– Niedawno rozpadł się jego związek. Potrzebuje spokoju, a nie kogoś, kto mu namiesza w głowie.

L T

– Mieszam ci w głowie? – Oparła łokcie na stole.

Poczuł, jak pod lewą nogawkę wsuwa mu stopę. Szlag by to trafił. Kiedy stopa dotarła do jego kolana, zacisnął na niej dłoń i zdecydowanym ruchem postawił na podłodze. Na szczęście długi wełniany płaszcz, który miał na sobie, skrywał wszystko, co powinno pozostać niewidoczne. – Nie podoba mi się twoja gra. – Uważasz, że gram?

– A ty naprawdę uważasz, że jestem twoim podwładnym? – Powiedziałam coś takiego? – zdziwiła się. – Kiedy? – Przed chwilą. Stwierdziłaś, że to kiepski pomysł nawiązywać relację erotyczną z podwładnym. – A ty uznałeś, że mam na myśli ciebie? Nie przyszło ci do głowy, że mówię o sobie? Albo ogólnie o relacjach męsko– damskich? Nie, to nie przyszło mu do głowy. – Zawsze jesteś taki przeczulony na swoim punkcie? 35

Tylko w jej towarzystwie. – Tak jak powiedziałam, możemy współpracować albo walczyć. To jak będzie? – Zanim zdążył odpowiedzieć, położyła stopę na jego udach. – Co? – Przestań – syknął, strącając ją. Miał nadzieję, że goście przy sąsiednich stolikach nie widzą, co Carrie wyprawia. Czy ona nie ma za grosz wstydu? I dlaczego on myśli tylko o jednym: by wrócić do pokoju hotelowego i zedrzeć z niej ubranie? – Jeśli sądzisz, że zachowujesz się profesjonalnie... – Po prostu usiłuję ci coś udowodnić. – Że masz nie po kolei w głowie?

R

– Że nie zawsze musi być po twojemu. Wiesz, na czym polega twój problem? Że lubisz wszystko kontrolować.

L T

– I kto to mówi? Kobieta, która nie potrafi siedzieć bez wpychania nogi w moje spodnie.

Uśmiechnęła się, jakby sytuacja bardzo ją bawiła.

– Pójdę już. Zobaczymy się raniutko w poniedziałek. – Niestety.

Wstała, włożyła żakiet i płaszcz, przewiesiła torebkę przez ramię i przeciskając się między stolikami, ruszyła do wyjścia. Widział przez okno, jak wiatr targa jej włosami. Podniosła rękę, usiłując złapać taksówkę. Dopiero gdy wsiadła i zatrzasnęła drzwi, oderwał spojrzenie od okna. Nieprzewidywalna. To słowo najlepiej ją określa. Jeśli dzisiejszy dzień był zapowiedzią tego, jak będą wyglądały najbliższe tygodnie, po prostu musi być twardy i nie wypuszczać steru z rąk.

36

ROZDZIAŁ PIĄTY Pięć po dwunastej Carrie siedziała z margaritą w ręku w hotelowym barze, świętując podpisanie kontraktu. Mimo paru drobnych niespodzianek poranne spotkanie w Caroselli Chocolate uważała za sukces. Wprawdzie zdaniem jej ojczyma powinna częściej gryźć się w język, dziś jednak wykazała dużą powściągliwość. Pomijając oczywiście to, co wydarzyło się w gabinecie Roba. Wzdrygnęła się na to wspomnienie. Na szczęście zadzwonił telefon,

R

zanim doszło do czegoś więcej. To ją otrzeźwiło. Wzięła się w garść, wróciła do sali konferencyjnej i niczego nie dała po sobie poznać.

Już dawno przekonała się, że jej spontaniczność może być zarówno

L T

wadą, jak i zaletą, a to znaczy, że zadanie zlecone jej przez firmę Carosellich może zakończyć się wielkim sukcesem lub porażką. Złamała najważniejszą zasadę. w stworzonym przez siebie kodeksie postępowania: uprawiała seks ze współpracownikiem. Fakt, iż zrobiła to nieświadomie, niczego nie zmienia. Zlizała sól z krawędzi kieliszka i wypiła łyk margarity. Delektując się słodko– słonym smakiem, zerknęła na biznesmena, który siedział trzy stołki dalej i usiłował, jak podejrzewała, zebrać się na odwagę, aby ją zaczepić. – Czy mogę pani kupić drinka? – spytał, gdy tylko ich oczy się spotkały. Facet nie tylko był dwa razy od niej starszy, nie tylko miał rzadkie włosy oraz brzuch, ale nosił obrączkę. O Chryste! – pomyślała Carrie. Czy sprawia wrażenie aż tak zdesperowanej? Potrząsnęła głową i posłała gościowi cierpki uśmiech, który mówił: twoje niedocenianie! W tym samym momencie zabrzęczał jej telefon. Wydobyła go z

37

przepastnej torby i rozpromieniła się na widok numeru na ekranie. – Jak poszło? – spytała Alice. Carrie wyobraziła sobie, jak przyjaciółka leży wyciągnięta na kanapie w swoim wielkim nowojorskim lofcie. Miała lśniące czarne włosy, metr osiemdziesiąt wzrostu i pięćdziesiąt kilo wagi; nic dziwnego, że zrobiła karierę jako modelka. Na studiach, podczas których wynajmowały razem mieszkanie, nazywano je Mutt i Jeff, jak te postaci komiksowe. Różniły się wszystkim, i wyglądem, i charakterem, ale ponieważ obie pochodziły z rodzin, gdzie alkohol był problemem, z miejsca się zaprzyjaźniły. Ich przy-

R

jaźń nadal trwała, mimo że mieszkały na dwóch krańcach kontynentu. Zwykle Alice dzwoniła z Mediolanu, Paryża czy jakiegoś egzotycznego zakątka, ale z powodu złamanej nogi aż do jesieni nie mogła uczestniczyć w

L T

żadnych pokazach mody.

– Kontrakt podpisany – odparła Carrie. – Czyli spędzę w Chicago najbliższe trzy miesiące. – Fantastycznie!

– Nawet nie targowali się o honorarium, czego, jak wiesz, nie znoszę. Samo spotkanie przebiegło w bardzo przyjaznej atmosferze. – Ale?

– Dlaczego sądzisz, że jest jakieś ale? – Intuicja. Mam rację? Carrie westchnęła ciężko.

– Złamałam swoją najważniejszą zasadę. Niechcący. – Hm, nie rozumiem, jak można niechcący pójść z kimś do łóżka. – Można. Jestem tego żywym przykładem. – Dobra, zamieniam się w słuch. – Cała ta historia pewnie wyda ci się mało wiarygodna. 38

– Bez wstępów, kochana. Po prostu mów. – Okej. Pamiętasz tego faceta, o którym ci opowiadałam, Rona? – Superprzystojniaka z baru? – Tak. No więc w panującym tam hałasie źle go usłyszałam. Okazuje się, że ma na imię Rob, a nie Ron. – To problem? – Tak, bo moim kochankiem był Rob Caroselli, dyrektor od spraw marketingu w Caroselli Chocolate. Niełatwo było zszokować Alice, ale sądząc po cichym przekleństwie,

R

jakie wymknęło się jej z ust, chyba się Carrie udało. Opowiedziała przyjaciółce o dzisiejszym dniu począwszy od chwili, gdy Rob wszedł do sali, a skończywszy na tym, jak siedzieli w restauracji.

L T

– Z jednym masz rację – rzekła Alice. – Gdyby ktokolwiek inny opowiedział mi tę historię, uznałabym, że zmyśla. Ale znając twój impulsywny charakter...

– Aż tak impulsywna nie bywam – sprzeciwiła się Carrie, prosząc na migi barmana o jeszcze jedną margaritę.

– A kto pierwszej nocy w nowym mieście poderwał w barze obcego faceta i zaciągnął go do pokoju? Carrie skrzywiła się. –

Oczywiście

nie

twierdzę,

że

powinnaś

była

przewidzieć

konsekwencje. To akurat niesamowity zbieg okoliczności, że Ron to Rob Caroselli. – Przynajmniej teraz oboje wiemy, na czym stoimy. – Dopóki znów nie wylądujecie w łóżku. – To nie wchodzi w grę! – A jednak dziś rano niewiele brakowało. 39

– Miałam moment słabości. Po prostu jego widok tak mnie zdumiał, że nie wiedziałam, co robię. – A później, w restauracji? – Tam to co innego. Chciałam coś udowodnić. – I udowodniłaś? – O tak. Powiedz mi, dlaczego ja ci to mówię? – Bo wiesz, że jeśli uznam, że zachowałaś się jak kretynka, powiem ci to wprost. – Więc jak brzmi werdykt?

R

– Musisz się wziąć w garść. Już nie jesteś tą małą samotną dziewczynką, która włącza alarm pożarowy i wraca do domu nad ranem tylko po to, żeby zwrócić na siebie uwagę. Jesteś dojrzałą kobietą, która sama decyduje o własnym losie.

L T

– Wiem – szepnęła Carrie. Ta mała dziewczynka wciąż w niej żyła i czasem przekonywała silną dojrzałą kobietę do popełniania głupstw. – Najdziwniejsze, że nawet nie czuję do Roba sympatii. Ale kiedy jestem przy nim, mam ochotę... No, wiesz.

– Między mną a Rexem też istniała taka chemia. Narzeczony Alice, Rex, był świetnie zapowiadającym się projektantem mody, który ostatnio więcej czasu spędzał za granicą niż w kraju. – Kiedy ma znów przyjechać? – spytała Carrie. – Za dwa tygodnie. Obiecał. Ciągle coś Alice obiecywał, ale jakoś nie udawało mu się dotrzymać przyrzeczeń. Alice była piękną mądrą dziewczyną, ale miała niskie poczucie wartości. Z tego powodu pozwalała, aby mężczyźni nią pomiatali. Cieszyła się ogromnym powodzeniem u płci brzydkiej, lecz zawsze wybierała facetów zimnych, których musiała błagać o odrobinę uwagi i czułości. W dodatku 40

zdawała sobie z tego sprawę. Ale tak jak Carrie powiedziała Robowi, człowiek może być świadom problemu, a mimo to nie wiedzieć, jak go naprawić. – Jak noga? – Fizykoterapia pomaga. Lekarz zapewnia mnie, że w jesiennych pokazach już mogę uczestniczyć. To naprawdę niesamowite, że człowiek idzie chodnikiem i nagle trach! W jednej sekundzie wszystko się zmienia. Tym, co zmieniło życie Alice, był kurier na rowerze, który zepchnął ją z krawężnika pod koła przejeżdżającego samochodu. Miała szczęście, że nie zginęła.

R

– A skoro mowa o rehabilitacji... jestem umówiona za godzinę, więc muszę się zbierać. Ale zanim się rozłączymy, obiecaj mi coś, dobrze? Gdybyś

L T

znów czuła pokusę wskoczenia do łóżka pana superprzystojniaka, masz natychmiast do mnie zadzwonić, o dowolnej porze dnia lub nocy, żebym mogła przemówić ci do rozumu. Okej? – Okej. – Słowo honoru?

– Tak, słowo honoru. – Carrie miała nadzieję, że nie złamie obietnicy. Dwa dni później Carrie umówiła się z Terri, żoną Nicka. Ucieszyła się, gdy taksówkarz skręcił w ulicę, przy której stały niskie murowane domy, każdy z garażem na dwa samochody. Pierwsze wrażenie było bardzo pozytywne. Wszystkie domy oprócz tego, przy którym taksówka się zatrzymała, były świątecznie przystrojone. Ten jeden, przez brak kolorowych światełek, wydawał się smutny i zaniedbany, w rzeczywistości jednak był doskonale utrzymany, przynajmniej z zewnątrz. Carrie zapłaciła za kurs. Nagłe pomyślała, że jeśli nie chce całego 41

honorarium wydać na taksówki, powinna wynająć auto. Wysiadła z taksówki i popatrzyła w górę i w dół ulicy. Przed jednym z domów bawiła się w śniegu grupa dzieci w różnym wieku. Skoro mieszkają tu rodziny z dziećmi, dzielnica chyba należy do bezpiecznych. Skierowała się do „swojego” domu. Zrobiła dwa kroki, kiedy drzwi się otworzyły. – Caroline, prawda? – spytała ciemnowłosa kobieta. – Carrie. – A ja jestem Terri. Zapraszam.

R

Carrie weszła do środka, zdjęła płaszcz i z zaciekawieniem rozejrzała się po salonie. Wszystko było tu beżowe: ściany, dywan, obicia mebli. Nawet lampy miały beżowe klosze.

L T

– Całkiem tu sympatycznie.

– Nick twierdzi, że niewidomy kundel miałby lepszy ode mnie zmysł dekoracyjny.

– Ja też nie mam talentu do urządzania wnętrz. W Los Angeles skorzystałam z usług profesjonalisty. U ciebie jest skromnie, prosto, elegancko.

– Nudno. Możesz to powiedzieć, nie obrażę się. Nudno? Nie szukała niczego wyrafinowanego. Chodziło jej o własny kąt, w miarę funkcjonalny i nie za drogi. – Mnie się podoba. – Więc chcesz obejrzeć resztę? – Oczywiście. Nawet gdyby pozostała część nie przypadła jej do gustu, Carrie wiedziała, że i tak wynajmie dom. Nie chciała zranić uczuć Terri, która sprawiała wrażenie silnej i nieulęknionej, lecz w rzeczywistości była krucha i 42

wrażliwa. Przeszły do dużej sypialni, w której stało szerokie łóżko przykryte jasnoróżową narzutą oraz komoda w ciepłym miodowym odcieniu. Drzwi na wprost okna prowadziły do garderoby; z niej przechodziło się do lśniącej czystością beżowej łazienki, w której unosił się zapach detergentów. – W bieliźniarce jest świeża pościel, ręczniki. Przed twoim przyjściem umyłam łazienkę. – Terri uśmiechnęła się nieśmiało. – Mam lekkiego fioła na punkcie czystości. – A bieliźniarka... – Carrie wskazała na drzwiczki obok umywalki. – Nie, tu jest pralka i suszarka.

R

– Cudownie. – Doskonale pamiętała nie tak odległe czasy, kiedy musiała taszczyć kosz z brudami do wspólnej pralni na poziomie parkingu

L T

albo jechać trzy przystanki do najbliższego punktu usługowego. W trzecim pokoju znajdował się gabinet z biurkiem, regałem na książki, segregatorem, stolikiem pod drukarkę. Z okna rozciągał się widok na malutki ogródek. – Idealny. – Co? Ten pokój?

– Dom. Właśnie czegoś takiego szukam. – Serio?

– Absolutnie. Mogę jeszcze zobaczyć kuchnię? – No pewnie. Tędy. Kuchnia była równie czysta i pachnąca jak reszta domu. – Nie umiem gotować, więc są tu tylko najpotrzebniejsze sprzęty... – W zupełności mi wystarczą. Lubię pichcić, ale nie mam kiedy. Zwykle pracuję osiemdziesiąt cztery godziny w tygodniu. – Też tak kiedyś zasuwałam, ale mój ginekolog uważa, że na skutek 43

stresu mam rozregulowany cykl, a ponieważ staramy się z Nickiem o dziecko... W każdym razie zwolniłam tempo. Dzięki Bogu za mężów, którzy uwielbiają gotować. – Kiedy się pobraliście? – spytała Carrie. – Niecałe dwa miesiące temu. – Czyli wciąż jesteście nowożeńcami. – Teoretycznie. Ale znamy się i przyjaźnimy od dziesiątego roku życia. Nie chcę być jedną z tych mam, które w wieku pięćdziesięciu kilku lat odprowadzają dzieci do przedszkola, a w wieku siedemdziesięciu lat cieszą

R

się z matury swoich pociech. Ciąża to stan naturalny, a bywa trudny do osiągnięcia.

Carrie nigdy dotąd się nad tym nie zastanawiała. Niewiele wiedziała na

L T

temat ciąży, rodzenia i wychowania dzieci. Po prostu sądziła, że kiedy kobieta dojrzewa do macierzyństwa, to przestaje stosować antykoncepcję i – cyk! – zachodzi w ciążę. Tak było z jej przyjaciółkami ze studiów, które w pewnym momencie wyszły za mąż i zaczęły rodzić dzieci. Nawet w szkole średniej znała kilka dziewczyn, które nie miały najmniejszych problemów z zajściem w ciążę. Niektóre zachodziły kilka razy.

– To co? – spytała Terri. – Przysięgam, nie będzie mi przykro, jeśli powiesz, że dom ci się nie podoba albo że chcesz jeszcze obejrzeć inne miejsca. Carrie uśmiechnęła się. – Tak jak mówiłam, jest idealny. W sam raz dla mnie.

44

ROZDZIAŁ SZÓSTY – Poważnie? – Oczywiście. Przyniosłaś umowę najmu? – Mam w płaszczu. Usiadły przy kuchennym stole i zaczęły wypełniać puste rubryki. Przy cenie Terri zawahała się. – Cena obejmuje czynsz, prąd, internet, kablówkę. – Podaj sumę – poprosiła Carrie. Po chwili zdziwiła się: tak mało za

R

mieszkanie w samym sercu miasta? – Nie powinnaś żądać więcej? Nie chcę taryfy ulgowej.

– Rozmawiałam z Nickiem. Nie zależy nam na zysku. Chodzi tylko o to,

L T

żeby suma za wynajem pokryła koszty utrzymania. – Jesteś pewna?

Terri skinęła głową.

– Takie są zwyczaje w rodzinie Carosellich. To niesamowicie hojni ludzie, którzy wsysają każdego, kto im się nawinie. – Mogę wypisać czek?

– Nie widzę problemu.

Carrie pomnożyła sumę przez trzy miesiące. Miała okropne wyrzuty sumienia, że tak mało płaci. – Chcesz z góry zapłacić za cały okres? – Tak jest prościej, nie będę musiała obciążać pamięci. – Schowała książeczkę do torby. – Mówiąc, że Caroselli wsysają każdego, co miałaś na myśli? Na widok jej wystraszonej miny Terri wybuchnęła śmiechem.

45

– Och, nie bój się. – Na moment zamilkła. – Opowiem ci coś. W wieku dziewięciu lat, po stracie rodziców, przyjechałam do Chicago. Ciotka nie była zachwycona, że ma się opiekować smarkulą, której nigdy wcześniej nie widziała na oczy. Niedługo później poznałam Nicka i jego rodzinę. Wzięli mnie pod swoje skrzydła, tak jakby mnie zaadoptowali. Nick często żartuje, że gdyby jego mama musiała wybierać między nim a mną, wybrałaby mnie. – To wspaniale. Każdy powinien mieć rodzinę. – Jaka jest twoja? Duża? – Mam kilkoro kuzynów, ze dwie ciotki i trzech wujów rozsianych po

R

południowym zachodzie, ale od lat ich nie widziałam. Tak naprawdę to moja rodzina składa się ze mnie i mojej mamy. – Bardzo jesteście zżyte?

L T

Zapadła cisza. Terri zmieszała się.

– Przepraszam, nie powinnam się wtrącać. To jedna z cech Carosellich: są piekielnie wścibscy, wszystko muszą wiedzieć. Chyba się tym od nich zaraziłam.

– Nie przepraszaj. Po prostu moje relacje z mamą są... hm, skomplikowane. Nie widujemy się zbyt często. Ja przesiaduję w pracy, a ona większość czasu spędza z butelką.

– Rozumiem. – Terri pokiwała głową.

– Mam do niej mnóstwo żalu, a jej to wszystko zwisa. Stanowię idealny przykład osoby z typowymi objawami syndromu Dorosłych Dzieci Alkoholików... – urwała. – Czy to za dużo informacji na jeden raz? – Nie, nie. Nawet nie wiedziałam, że istnieją typowe objawy. Czy mogę spytać, jakie u siebie zauważyłaś? – Jestem przesadnie odpowiedzialna. Wszystko traktuję niezwykle poważnie. Zawsze dążę do sukcesu. Nie lubię marnować czasu. Kiedy 46

odpoczywam, mam wyrzuty sumienia, bo wydaje mi się, że powinnam robić coś bardziej konstruktywnego. Z drugiej strony cierpię na niską samoocenę, a co za tym idzie, mam wrażenie, że cokolwiek robię, można zrobić sto razy lepiej. Jestem nieufna, toteż mam kłopoty z nawiązywaniem bliskich relacji. I nie wiem, dlaczego ci to wszystko mówię. Może po to, żeby zniechęcić cię do siebie, zanim zdążymy się zaprzyjaźnić. – Wszystko tak analizujesz? – Na studiach chodziłam na wykłady z psychologii. Dużo mi dały. Wcześniej wydawało mi się, że nie potrafię sobie radzić w życiu. Przez jakiś

R

czas sądziłam, że chcę zostać psychologiem, ale potem uświadomiłam sobie, że świr z tyloma problemami co ja nie ma prawa leczyć innych. Praca psychologa wiąże się z ogromną odpowiedzialnością, a ja nie miałam

L T

pewności, czy zdołam zachować bezstronność, więc zmieniłam specjalizację z psychologii na marketing.

– Aż takim świrem nie byłaś, skoro zdałaś sobie sprawę z własnej „świrowatości” – zauważyła Terri. – Słuchaj, masz jakieś plany na jutrzejszy wieczór?

Carrie natychmiast pomyślała o Robie, co było kompletnie bez sensu. – Nie. Nikogo tu nie znam.

– Zaprosiliśmy z Nickiem paru przyjaciół. Fajnie by było, gdybyś wpadła. – Po tym wszystkim, co ci o sobie opowiedziałam? – Będziesz idealnie do nas pasować. Carrie nie była pewna, jak potraktować słowa Terri, ale po chwili uznała, że to komplement. – W takim razie dziękuję, chętnie przyjdę. – O siódmej. – Terri zapisała adres. – Masz jak przyjechać? 47

– Wezwę taksówkę. – Mogę poprosić Roba, żeby cię... – Nie, wolę taksówkę. – Jeśli obawiasz się o powrót, to niepotrzebnie. Rob prawie wcale nie pije. Właściwie nigdy nie widziałam, żeby był wstawiony. – Tamtego wieczoru, kiedy się poznaliśmy, sporo wypił. – Nagle Carrie ugryzła się w język. Przecież wszyscy myślą, że ich pierwsze spotkanie miało miejsce w pracy. – Wiem, słyszałam. – Słyszałaś?

R

– Jak wolisz, żebym o czymś nie wiedziała, nie mów o tym Nie mamy przed sobą tajemnic.

L T

Nickowi.

– Dobrze wiedzieć – mruknęła Carrie. Przypomniała sobie, jak w restauracji ogłosiła wszem wobec o swojej noworocznej przygodzie z Robem, a także o tym, co się wydarzyło w jego gabinecie. Brawo, dziewczyno, spisałaś się na medal. Alice miała rację, mówiąc o jej impulsywnej naturze. Powinna naprawdę sto razy pomyśleć, zanim otworzy usta. Ciekawe, kto jeszcze z Carosellich wie o ich erotycznych wyczynach? – Sądzisz, że Nick jeszcze komuś powiedział? – Wątpię – odparła Terri. – I nie wydaje mi się, aby Tony komukolwiek mówił. Oby. – To nie jest typowe dla mnie zachowanie. – I nie jest typowe dla Roba – rzekła Terri. – Musiałaś wywrzeć na nim ogromne wrażenie. Moim zdaniem, tworzycie uroczą parę. – Nie jesteśmy parą. Mam zasadę, żeby nie umawiać się z ludźmi, z którymi pracuję. Gdybym tamtego wieczoru w barze wiedziała, kim jest Rob, 48

nigdy bym... – Carrie, rozumiem. Może po prostu los tak chciał. – Nie wiem... Kompletnie do siebie nie pasujemy. – Gdybyś mi pół roku temu powiedziała, że dziś będę żoną Nicka, uznałabym, że postradałaś rozum. A jednak pobraliśmy się i próbuję zajść w ciążę. – Jak do tego doszło? Co się zmieniło? – To długa historia. Opowiem ci ją, jak przyjdziesz do nas jutro na kolację.

R

– Prawie się nie znamy, a ty już mnie szantażujesz? – spytała ze śmiechem Carrie. Terri wzruszyła ramionami.

L T

– Tak robią Caroselli.

– Przyjdę na pewno, ale dotrę samodzielnie.

– Świetnie. No dobrze, muszę lecieć. Jeśli będziesz czegokolwiek potrzebowała, dzwoń do mnie lub do Nicka. – Miło mi się z tobą gadało.

– Mnie z tobą też – przyznała Terri. – I dzięki za dobre rady.

– Drobiazg. – Terri wstała, włożyła płaszcz, po czym wydobyła z kieszeni klucze. – Do drzwi i garażu. – Dzięki. Do jutra. Kiedy została sama, Carrie zaczęła sprawdzać zawartość szafek w kuchni. Czuła się trochę jak wścibski intruz. Otworzywszy lodówkę, uśmiechnęła się na widok dwulitrowej butelki mleka o niskiej zawartości tłuszczu, tuzina organicznych jajek oraz bochenka pełnoziarnistego chleba. Niżej stała butelka drogiego szampana. 49

Jakie sympatyczne powitanie! Terri naprawdę nie musiała tego robić. Wróciła do hotelu, spakowała torby i ponownie wsiadła do taksówki. Starała się zapamiętać trasę i nazwy ulic, by bez problemu trafić, kiedy wynajmie samochód. W pewnym momencie zaczął padać śnieg. Gdy dojechała na miejsce, poprosiła taksówkarza, by wstawił jej torby do garażu. Nie chciała brudzić podłogi w salonie. W środku panowały egipskie ciemności. Cholera, powinna była zostawić światło. Wysunęła rękę. Na szczęście po chwili znalazła kontakt. Zamierzała wcisnąć pstryczek, kiedy poczuła, jak na jej ręce zaciska się

R

czyjaś zimna dłoń. Wrzasnęła przerażona. W tym samym momencie oślepił ją jaskrawy blask. Zamrugała raz i drugi, po czym rozejrzała się. Była sama. Nieco dalej znajdowały się drugie drzwi, które pewnie prowadzą do piwnicy.

L T

Wzięła kilka głębokich oddechów, by spowolnić bicie serca. Nikogo prócz niej w domu nie było. Po prostu ma zbyt bujną wyobraźnię. Albo oglądała zbyt wiele seriali o duchach. Odwróciła się, chcąc wnieść z garażu torbę, i niemal zderzyła się z wysokim mężczyzną. Znów wrzasnęła na całe gardło. I nagle zorientowała się, że to Rob. – Zawału przez ciebie dostanę!

Ubrany w długi czarny płaszcz i czarne rękawiczki uśmiechnął się z rozbawieniem. Płatki śniegu odcinały się od jego ciemnych włosów. Na podłodze zobaczyła mokre ślady po butach. – Coś ty taka nerwowa? – Czego tu szukasz? – Dlaczego krzyknęłaś? – Przez ciebie. Wystraszyłeś mnie. – Nie, za pierwszym razem. – Wydawało mi się, że... 50

– Że co? – Nieważne. Poniosła mnie wyobraźnia. – To znaczy? Carrie westchnęła zniecierpliwiona. – No dobra, skoro musisz wiedzieć... Szukałam kontaktu i nagle poczułam, jak ktoś zaciska rękę na mojej dłoni. Ale kiedy zapaliłam światło, nikogo tu nie było. – Musiałaś natknąć się na Białą Damę. – Na kogo? – Wytrzeszczyła oczy

R

– Nazywamy ją Białą Damą. Nie każdy wyczuwa jej obecność. Terri z Nickiem nie wyczuwali, ale inni owszem. Niektórych Biała Dama dotyka, inni słyszą jej kroki. Parę osób słyszało, jak płacze. Ja wyczuwam zapach jej perfum.

L T

– Naprawdę? – spytała Carrie. Nie była pewna, czy Rob mówi poważnie, czy stroi z niej żarty.

– Krąży po piwnicy i garażu. Czasem się pojawia, czasem nie. – Żartujesz! – Carrie wciągnęła powietrze. Pachniało detergentem. – Musisz wejść dalej. Tu nic nie poczujesz. Popatrzyła na niego podejrzliwym wzrokiem. Chryste, naprawdę po garażu i piwnicy krąży duch jakiejś białej damy? Czy o takich rzeczach lokator nie powinien być uprzedzony? Chyba że Rob się z niej naśmiewa? – Kłamiesz. – Mówię poważnie. Nie wierzyła mu, ale przecież musi wejść do środka. Zebrawszy się na odwagę, postąpiła jeden krok, drugi... Poczuła, jak na jej ramieniu zaciska się dłoń. Serce o mało nie wyskoczyło jej z piersi. Choć w głębi duszy wiedziała, że to ręka Roba, nie 51

zdołała powstrzymać krzyku. – Palant! – syknęła. – Boże, jaka ty jesteś łatwowierna. – Wybuchnął śmiechem. – Niesamowite, że dałaś się nabrać. – Nie sądziłam, że mogę cię jeszcze bardziej znielubić. – Żebyś widziała swoją minę! Weszła do domu i zapaliła w kuchni światło, pewna, że Rob za nią wejdzie. Po chwili się pojawił, taszcząc dwie potężne torby. – Co robisz? – Dokąd je zanieść?

R

Zamierzała powiedzieć, że sama się nimi zajmie, ale pomyślała: a co tam! Niech się facet przyzwyczaja, że ona wydaje polecenia. – Do sypialni.

L T

Najwyraźniej bywał tu, bo znał rozkład domu. Carrie zdjęła wierzchnie okrycie.

– Przypadkiem nie wzięłaś za mało rzeczy? – spytał, odbywając po raz kolejny trasę garaż– sypialnia. – Każda z tych toreb waży co najmniej tonę. – Spróbowałbyś się spakować na trzy miesiące, tobyś nie zadawał głupich pytań – odrzekła, odprowadzając go wzrokiem. – Trzy miesiące poza domem to kawał czasu.

Do dwóch mniejszych toreb włożyła buty, nic więcej się już nie zmieściło. W trzeciej było ubranie sportowe i na co dzień. Niestety większość nie nadawała się do noszenia zimą. Niedługo trzeba wybrać się na zakupy. W czwartej torbie znajdowały się stroje do pracy, z których część też nie pasowała do tutejszego klimatu. Kiedy się mieszka w ciepłej Kalifornii, trudno sobie wyobrazić, jak mroźne bywają zimy na środkowym zachodzie. – A w ogóle to co tu robisz? – spytała, kiedy Rob mijał ją po raz trzeci. – 52

Skąd wiedziałeś, że tu jestem? Wyłonił się z garażu z ostatnimi torbami. – Rozmawiałem z Nickiem. No tak, oczywiście, Terri wszystko mówi mężowi. Nie żeby to w czymkolwiek Carrie przeszkadzało. Po prostu nie chciała, aby Rob myślał, że może wpadać, kiedy najdzie go ochota, i jeszcze stroić sobie z niej żarty. Ruszyła za nim do sypialni. Postawił torby obok szafy i odwrócił się. – Wciąż nie wiem, dlaczego przyjechałeś – powiedziała, krzyżując ręce na piersi.

R

– Żeby ci to dać. – Zdjął rękawiczki i z wewnętrznej kieszeni płaszcza wyjął pendrive. – Co to?

L T

– Sprawozdania finansowe, o które prosiłaś Elanę. – Mogła mi je dać w poniedziałek.

– Uznałem, że może będziesz chciała wcześniej przystąpić do pracy. Wcześniej? Nie, zacznie w poniedziałek, zgodnie z umową. Swoją drogą to ciekawe, że Rob specjalnie przyjechał z pendrive’em, choć nie musiał. – Dzięki.

Przeszła na drugi koniec pokoju i położyła urządzenie na stoliku. Kiedy się odwróciła, Rob stał w drzwiach sypialni, blokując jej wyjście. W jego oczach dojrzała znajomy błysk. Zadrżała. Pragnęła jego dotyku, ale... Co ją, do licha, skłoniło, by pójść za Robem do sypialni? Byli sami w pomieszczeniu, w którym znajduje się duże łóżko... Wzdychając, zignorowała sygnały, jakie Rob jej wysyłał. Chwyciła mniejszą torbę i wniosła ją do garderoby. Przez chwilę zastanawiała się, gdzie umieścić buty. 53

Słyszała za sobą kroki Roba. Przystanął, zdjął płaszcz. Okej, ten fakt nic nie znaczy. Chyba nie zamierza się na nią rzucić? Przecież powiedział, że to koniec. Wytężyła słuch. Ciekawe, co zaplanował? Złamać swoje zasady? Hm, nie byłoby to złe. Ale co potem? Nic. Dałaby sobie radę. Wystarczyłoby zadzwonić do Alice: przyjaciółka przemówiłaby jej do rozumu. Zanim zdecydowała, czy woli, by Rob wrócił do siebie czy został u niej, wszedł do garderoby i zaciskając ręce na jej biodrach, potarł brzuchem o jej pupę. Był wyraźnie podniecony. – Och, doprawdy, to takie... banalne – zauważyła, spoglądając na niego przez ramię.

R

– Banalne? – Wsunął palce pod jej sweter. – Wcześniej ta banalność ci nie przeszkadzała.

L T

To prawda. Chryste, gdzie komórka? Powinna jak najszybciej zadzwonić do Alice. Wyprostowała się. Rob objął ją w pasie i przytulił. Przyjemnie, pomyślała. Jeszcze bardziej się jej spodobało, kiedy ujął W dłonie jej piersi.

Wzdychając cicho, oparła głowę na jego torsie. – Jeśli mnie pamięć nie myli, powiedziałeś, że to się więcej nie powtórzy.

– Zmieniłem zdanie. – Tak nie można.

– Można. – Odgarnąwszy na bok jej włosy, obsypał pocałunkami jej szyję. – Łączą nas relacje służbowe – przypomniała mu. – Jeszcze nie. Twój kontrakt obowiązuje od poniedziałku. Słusznie. Skoro raz pozwolili sobie na seks, czemu mieliby tego nie powtórzyć? Co stoi na przeszkodzie? Zasady? Jakie zasady? Zaczną 54

obowiązywać od poniedziałku. Nawet nie ma sensu zawracać Alice głowy. Przecież to będzie ich ostatni raz, prawda? Ręce Roba wędrowały po jej brzuchu, żebrach, wargi niestrudzenie pieściły szyję... Nagle przyssały się mocno, zostawiając na skórze ślad. To, że Rob odciska na niej swój znak, wydało jej się niesamowicie podniecające. – No dobrze – odwróciła się – ale tylko jeden raz. – Zgoda. No, chyba że jutro też? Bo jutro jeszcze możemy. I oczywiście w niedzielę też nam wolno. – Ale od poniedziałku na pewno już nie. – Zdecydowanie nie.

R

Wziął ją na ręce i przeniósł do łóżka. Czym najlepiej uczcić przeprowadzkę do nowego domu? Oczywiście fantastycznym seksem.

L T 55

ROZDZIAŁ SIÓDMY Rzucił ją na materac, po czym zdjął koszulę. Carrie pozbyła się swetra, następnie rozpięła stanik. – Żeby nie było nieporozumień: wciąż cię nie lubię. – Wiem – mruknął, zsuwając spodnie. Oczy mu płonęły. – Wyskakuj z dżinsów. – Łączy nas tylko seks – powiedziała, kiedy zdarł z niej figi. – Nie jesteśmy przyjaciółmi.

R

– Absolutnie nie. – Ukląkł na końcu łóżka i rozchyliwszy szeroko jej nogi, zaczął je całować. Przez chwilę wolno pieścił uda, cały czas przesuwając się do góry. Wreszcie dotarł do celu. Westchnęła z rozkoszy.

L T

Zapomniała, jakie cuda Rob potrafi wyczyniać językiem. Zacisnęła powieki. Było wspaniale, chciała jednak czuć go w sobie, gdy będzie miała orgazm. Jakby czytając w jej myślach, przesunął się wyżej chwycił ją za nadgarstki i ułożył jej ręce nad głową.

– Przyznaj, że mnie pragniesz.

– To był twój pomysł. To ty mnie pragniesz. Pochyliwszy głowę, zacisnął usta na jej piersi. – Powiedz, że mnie pragniesz – szepnął, przysuwając członek do jej pochwy. – Powiedz... – zachęcał ją, a jego oczy zdawały się mówić, że użyje wszelkich sposobów, by osiągnąć cel. – No dobra, pragnę – mruknęła, zmieniając nieco pozycję. Pokręcił głową. Jego mina świadczyła o tym, że nie takie słowa chciał usłyszeć, a przynajmniej wypowiedziane nie takim tonem. Nagle coś Carrie tknęło: chyba autentycznie potrzebował potwierdzenia.

56

Popatrzyła mu głęboko w oczy. – Pragnę cię. Wszedł w nią jednym ruchem. Na moment znieruchomiał, powoli wysunął się i wykonał kolejne pchnięcie. Przeszył ją dreszcz. Jeszcze kilka takich ruchów i odleci. Wstrzymała oddech, czekała... Wtem Rob coś mruknął. – Coś się stało? – Bierzesz pigułkę? Masz spiralę? – Potrząsnęła głową. – Może, zanim będzie za późno, włożę prezerwatywę... – Tak, błagam.

R

Dzięki Bogu, że się w porę zreflektował. Nawet nie potrafiła sobie wyobrazić, co by było, gdyby się zagalopowali. Akurat miała dni płodne,

L T

najlepszy moment na zajście w ciążę. Jeżeli istnieje rekord świata we wciąganiu prezerwatywy, podejrzewała, że Rob go właśnie pobił. Pochylił się nad nią, ale teraz zwolnił tempo. Szybko, wolno, nie robiło jej różnicy, byleby tylko był blisko i jej dotykał.

– Jesteś taka piękna – powiedział, wodząc wzrokiem po jej twarzy, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół.

Przeniknął ją żar, robiło się jej coraz goręcej. Czuła narastającą rozkosz. Otworzyła usta, zamierzając poprosić

Roba, by przez moment się nie ruszał, ale było już za późno. Miała wrażenie, jakby jej ciało i duszę porwał cudowny wir. Po chwili Rob zamruczał i też wzbił się w przestworza. Dobrze jej było, bardzo dobrze, ale żałowała, że tak szybko osiągnęli rozkosz. Przypomniała sobie pierwszy wieczór w hotelu. A może zabawa dopiero się zaczyna? Obudziwszy się rano, Carrie usiadła na łóżku i zdezorientowana rozejrzała się po pokoju. Co to za miejsce? Dopiero po paru sekundach 57

skojarzyła, że jest u siebie, w wynajętym domu. W Chicago. A wczoraj wieczorem... Zerknęła na puste miejsce obok siebie i westchnęła. Drań znów się wymknął. Popatrzyła dookoła. Oczywiście znów nie raczył napisać choćby paru słów. No tak. Faceci! Wstała, wciągnęła szlafrok i podreptała do kuchni, by zaparzyć kawę. Na drzwiach lodówki zobaczyła przypiętą magnesem kartkę. „Było fantastycznie. Jest 7, muszę wyjść – wyjść, a nie wymknąć się cichcem – i jechać do pracy. Masz ochotę znów nie lubić się ze mną po przyjęciu? ”.

R

Uśmiechnęła się w duchu. Miło, że wziął sobie do serca jej pretensje i tym razem zostawił list, w dodatku zabawny. Poczuła, że jej wrogość do

L T

niego leciutko stopniała. I to ją wystraszyło. Bo seks to rzecz prosta, wiadomo, o co chodzi, ale jeśli dojdą emocje, sympatia, przyjaźń, wtedy wszystko stanie się skomplikowane.

Ale, dziewczyno, masz problemy! Kiedy następnym razem się spotkacie, pewnie Rob pozwoli sobie na jakiś głupi albo seksistowski komentarz i poziom twojej sympatii do niego zaraz spadnie. Wypiwszy kawę, wzięła prysznic, ubrała się i wróciła do kuchni. Zamierzała zadzwonić po taksówkę, by pojechać do najbliższego centrum handlowego, kiedy nagle usłyszała skrzypienie, jakby ktoś otworzył drzwi w garażu. Przeszła parę kroków, spodziewając się, że zobaczy Roba lub Terri, ale nikogo nie dostrzegła, a drzwi były zamknięte. Dziwne... Raptem jednak zerknęła na drzwi prowadzące do piwnicy. Wczoraj, kiedy weszła z Robem, były zamknięte, a dziś nie. Przypomniała sobie dotyk czyjejś ręki. Serce zabiło jej mocniej. A może Rob przed wyjściem je otworzył? Tylko po co miałby to robić? 58

Nie, pewnie drzwi były lekko przymknięte i same się otworzyły; wystarczył drobny przeciąg. Chwyciła za klamkę i pociągnęła mocno, zatrzaskując je. Zadowolona zadzwoniła po taksówkę i wkrótce dotarła do centrum. Znalazła kilka odpowiednich rzeczy, większość na wyprzedaży. O drzwiach do piwnicy w ogóle nie myślała. Wieczorem stała w kuchni, robiąc herbatę, kiedy nagle poczuła, że ktoś ją obserwuje. Wiedziała, że jest przewrażliwiona, ale na wszelki wypadek podeszła do ściany, za którą znajdowały się drzwi. Wyjrzała zza rogu i odetchnęła z ulgą. Były zamknięte. Skarciła się w duchu. Kogo się spodziewała? Białej Damy? Czajnik

R

zagwizdał. Nalała wrzątku do kubka, odczekała chwilę, aż herbata naciągnie, po czym podniosła kubek do ust. Zamierzała wypić łyk, kiedy znów usłyszała skrzypienie. No nie, bez przesady!

L T

Zmusiła się, aby wyjrzeć za ścianę. – A niech to szlag – szepnęła.

Drzwi do piwnicy były znów otwarte.

Za dziesięć siódma Rob zapukał do drzwi. Carrie uchyliła je na szerokość trzech palców i wyjrzała.

– Co tu robisz? – Zamrugała zdziwiona. – Przyjechałem po ciebie.

– Nie rozumiem. – Zmrużyła oczy.

– Kolacja u Nicka i Terri. Zapomniałaś? – Nie, ale mówiłam Terri, że sama dotrę. – Nie rozmawiałem z Terri. – To dlaczego po mnie przyjechałeś? – Żebyś nie musiała wydawać na taksówkę. Bo mi było po drodze. Ponieważ chcę być miły. – Wzruszył ramionami. – Wybierz dowolną odpowiedź. 59

– Bo chcę iść z tobą do łóżka. – Tak, też pasuje. – Zaczął przytupywać. – Może mnie wpuścisz, zanim zamienię się w sopel lodu? Zawahała się. – Nie lubimy się. – Mam tego pełną świadomość. Cofnęła się o krok i otworzyła szerzej drzwi. Wszedł i stanął jak wryty. Nie mógł oderwać od Carrie wzroku. Miała na sobie opinającą biodra dżinsową spódnicę do połowy ud, sięgające kolan buty na; niebotycznych obcasach i obcisły różowy sweterek. – Wyglądasz super. – Nie za bardzo wyzywająco?

L T

R

Nawet gdyby, to i tak nie pozwoliłby jej się przebrać. Ilekroć mu się wydawało, że bardziej seksownie nie może wyglądać, Carrie pokazywała mu, że się myli.

– Jeżeli pojedziemy razem, wszyscy pomyślą, że jesteśmy parą – powiedziała.

– Przejmujesz się tym, co kto myśli?

– Jest między nami zasadnicza różnica. Kiedy mężczyzna „zalicza” kobietę z pracy, ludzie kiwają z uznaniem głową. Mówią o nim: ogier, macho. Kiedy kobieta robi to samo, mówią: dziwka. – To znaczy, jest w firmie jakaś kobieta, którą chciałabyś zaliczyć? Westchnęła zniecierpliwiona. – Dobrze wiesz, o co mi chodzi. – Możemy wszystkim powiedzieć prawdę: że wpadłem po ciebie, bo mi było po drodze. Albo, jeśli wolisz, możesz wejść pierwsza, a ja wejdę parę minut po tobie. 60

– O, dobry pomysł. Zresztą nawet jeśli ktoś zacznie coś podejrzewać, to przekona się, że nie przepadamy za sobą. – No właśnie. Bierz płaszcz. Zawahała się. – Zanim pójdziemy, muszę cię o coś spytać. – Okej. – Ale obiecaj, że nie będziesz się śmiał. Coraz bardziej mu się to podobało. – Obiecuję.

R

– Kiedy mówiłeś o tej damie, to żartowałeś, prawda?

– Oczywiście, że tak. A co, znów cię złapała za rękę? – Nie.

L T

– Ale coś się stało, tak?

– Najpierw myślałam, że mi się przywidziało... – Co?

– Drzwi do piwnicy... same się otwierają. Popatrzył na nią z powątpiewaniem.

– Przysięgam. Zamykam je, po paru minutach sprawdzam, a one są uchylone. Niedużo, tak na szerokość kilku centymetrów. – Pewnie ich nie domknęłaś. – Domknęłam. – E tam. Oparła ręce na biodrach i wbiła w niego oczy. – Uważasz, że nie potrafię zamknąć drzwi? – Pokaż je – poprosił. Ruszył w stronę kuchni. Drzwi do piwnicy były uchylone na dwa centymetry. 61

– Widzisz? Zamknęłam je niecały kwadrans temu. Zamknęłam, a nie przymknęłam. Rob bez słowa zacisnął rękę na gałce, przyciągnął drzwi do siebie, sprawdził, czy są zamknięte. Na próbę lekko je pchnął, potem naparł na nie ramieniem. Nie drgnęły. – No dobra. Teraz patrzymy, czy się otworzą. – To tak nie działa – zaoponowała. – Siedziałam wpatrzona w nie przez kwadrans i nic. Więc odeszłam. Kiedy wróciłam po pięciu minutach, były otwarte. – W takim razie przejdźmy do salonu. – Muszę skończyć się szykować. – Niczego nie zmieniaj.

L T

Przewróciła oczami.

R

– Jeśli chcesz być moim kierowcą, musisz poczekać.

Czy chciał? Niekoniecznie. Po prostu uważał, że wypada, skoro jadą w to samo miejsce, a ona nie ma samochodu. Poza tym zwiększało to jego szanse na spędzenie razem kolejnej nocy.

Wiedząc, jak długo kobiety potrafią się malować, rozsiadł się wygodnie. Nie zdołał jednak poskromić ciekawości. Mniej więcej po minucie wstał i przeszedł po cichu przez kuchnię. Drzwi do piwnicy były zamknięte. Tak jak się spodziewał, nie działały tu żadne nadprzyrodzone siły. Pewnie Carrie spieszyła się, sądziła, że drzwi zamknęła, a w rzeczywistości zostawiła uchylone. Wrócił do salonu i ponownie usiadł na kanapie. Czekając, aż Carrie skończy, jeszcze dwa razy wstawał i szedł sprawdzić drzwi. Carrie wyłoniła się po kwadransie i od razu włożyła płaszcz. – I co, sprawdziłeś drzwi? 62

– Trzykrotnie. Są zamknięte. Westchnęła zrezygnowana. – Nie rozumiem... Przysięgam, że wcześniej same się otwierały. – Nie wiem, co ci powiedzieć. Są zamknięte. – Naprawdę je zamykałam. – Okej. – Nie wierzysz? – Tego nie powiedziałem. – Widać po twojej minie. – Spojrzała na zegar. – Dobra, jedźmy. –

R

Chwyciła torebkę. – Ale przejdźmy przez garaż, wezmę pilota. Skoro po przyjęciu znów będziemy się nie lubić, to wolałabym, żebyś nie zostawiał auta na podjeździe. – Dlaczego?

L T

Nie chciała, aby ktokolwiek wiedział, że u niej nocuje. No cóż, mając do wyboru upojną noc lub zero seksu, nie zamierzał się spierać. – Okej, możemy samochód ukryć.

Idąc przez kuchnię w stronę drzwi do garażu, włożył płaszcz. Nagle zderzył się z Carrie, która przystanęła.

– Rob, to naprawdę nie jest śmieszne – powiedziała. Najwyraźniej ktoś chciał coś udowodnić, bo tym razem drzwi nie były uchylone. Były otwarte na oścież.

63

ROZDZIAŁ ÓSMY – Same się otwierają? – Na twarzy Terri malował się równie sceptyczny wyraz jak na twarzy Roba, gdy Carrie opowiadała mu o samootwierających się drzwiach. Stali w kuchni: oni dwoje, Terri z Nickiem oraz kilkoro ich przyjaciół, między innymi siostra Tony’ego Elana i niejaki Mark, który nawet nie próbował ukryć, że Carrie mu się podoba. Był to blondyn o lekko przerzedzonych włosach, średniego wzrostu, trochę zbyt obficie skropiony

R

wodą kolońską. Może nawet sympatyczny, ale kiedy się do niej uśmiechał, serce nie biło jej szybciej, a gdy raz czy drugi położył dłoń na jej ramieniu, żaden dreszcz nie przebiegł jej po ciele. Innymi słowy, daleko mu do Roba.

L T

– Czyli nie otwierały się, kiedy tam mieszkałaś?

– Chyba nie – odparła Terri – a przynajmniej nigdy tego nie zauważyłam. Zresztą rzadko schodziłam do piwnicy; traktowałam ją jako skład.

– Czego? Szczątków ludzkich? – zażartowała Elana. Terri posłała jej karcące spojrzenie.

– Starych mebli, które po śmierci ciotki znalazłam na strychu. Większość była w rodzinie od dwustu lat. Mnie się na nic nie przydadzą, ale nie umiem się zdobyć na to, aby je sprzedać. Carrie zerknęła w stronę salonu. Tony, Rob i niezwykle atrakcyjna skośnooka kobieta, która jeszcze nie została jej przedstawiona, stali obok kanapy pochłonięci rozmową. Azjatka zjawiła się spóźniona o godzinę. Kimkolwiek była, Rob zdawał się nią zafascynowany, niemal spijał słowa z jej ust. Wtem, jakby czując jej wzrok, spojrzał na Carrie i uśmiechnął się pod

64

nosem. Chociaż razem przyjechali, w ciągu dwóch godzin zamienili z sobą góra dziesięć słów. Kilka razy, mijając ją, Rob otarł się o nią ramieniem, a raz, kiedy sięgali do miski z chrupkami, dotknęli się palcami. Dostrzegła w jego oczach znajomy błysk i ód tej pory nie mogła przestać myśleć o tym, jak po przyjęciu wrócą do domu i do rana nie będą się lubić. Przez cały wieczór Rob nie wypił kropli alkoholu, czyli Terri miała rację. Z kolei ona, Carrie, wypiła już cztery kieliszki wina. Kiedy tylko kończyła, Mark natychmiast jej dolewał. W pewnym momencie przyszło jej

R

do głowy, że stara się ją upić. Sam wydawał się lekko wstawiony. – Dzieją się jeszcze jakieś dziwne rzeczy? – spytała Terri. – Tak. Weszłam po ciemku do garażu i zaczęłam szukać kontaktu.

L T

Nagle poczułam, jak czyjaś ręka zaciska się na mojej. Była lodowata w dotyku.

Elana wzdrygnęła się.

– Aż mnie przeszły ciarki.

– Mnie też – powiedziała Terri. – Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam. Pewnie bym się od razu wyprowadziła. I zrozumiem, jeśli zechcesz poszukać nowego lokum.

– Wprawdzie myśl o duchach jest dość przerażająca – przyznała Carrie – Ale, o dziwo, nie czuję strachu. – Schodziłaś do piwnicy? – spytał Mark. – Taka odważna nie jestem. Szczerząc zęby w uśmiechu, otoczył ją ramieniem. – W razie czego ja cię ochronię. Czekała, by cofnął ramię. Jego dotyk wcale jej nie podniecał, przeciwnie, sprawiał dyskomfort. Znów zerknęła na Roba, który zasłuchany 65

pochylał się nad Azjatką. Kobieta musiała powiedzieć coś zabawnego, bo roześmiał się wesoło, po czym położył rękę na jej ramieniu. Carrie odwróciła wzrok, starając się zignorować ukłucie zazdrości. To, z kim Rob rozmawia lub flirtuje, to jego sprawa. Zanosi się na to, że wróci do domu taksówką i samotnie spędzi noc. W porządku, niczego sobie nie obiecywali. Może nawet lepiej będzie, jak na tym zakończą swoją przygodę. – Powinniśmy pogadać z medium – rzekła Elana. – Medi, midi, vici – zażartował Mark, ale nikt się nie roześmiał. Elana wzniosła oczy do nieba.

R

– Serio. Jest taki program na kablówce. Kobieta, która przedstawia się jako medium, rozmawia ze zmarłymi.

– Widziałam – odrzekła Terri. – Ale ona chyba mieszka w Nowym Jorku.

L T

– Na Long Island – potwierdziła Elana. – Jednak w Chicago też musi być ktoś taki.

– Raczej przydałby się egzorcysta – stwierdził ze śmiechem Mark. Coraz mocniej opierał się o Carrie, jakby bał się, że bez niej straci równowagę.

– Kimkolwiek jest mój duch, nie sądzę, żeby miał złe zamiary. Próbowała się odsunąć. Ponownie zerknęła na Roba, który znów pokiwał z rozbawieniem głową i pocałował Azjatkę w policzek. Tak, nie ulega wątpliwości, że dzisiejszą noc Carrie Taylor spędzi we własnym towarzystwie. Pocieszała się tym, że w niedzielę i tak by nastąpił koniec. – Wiecie co? – Elana wpadła na nowy pomysł. – Powinniśmy urządzić seans spirytystyczny! W dzieciństwie miałam taką specjalną planszę do wywoływania duchów, ale potem babcia, która była strasznie przesądna, ją wyrzuciła. 66

– Myślę, że nie wolno niepokoić tego kogoś, kto sobie grzecznie urzęduje w piwnicy – powiedziała Terri. A Carrie szybko ją poparła. – Też tak uważam. Dla wszystkich starczy miejsca. Poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. Zerknęła na Roba, on jednak wciąż pochłonięty był swoją piękną rozmówczynią. Ramię Marka jej ciążyło, silny zapach wody kolońskiej mdlił, a on sam coraz bardziej ją irytował. Nie, nie będzie mu dłużej służyć za podporę. Schyliwszy się, uwolniła się spod ciężaru. Mark zachwiał się, po czym złapał się blatu.

R

– Przepraszam, gdzie jest toaleta? – spytała gospodynię. Chciała przez moment pobyć sama.

L T

– Na końcu korytarza, po lewej stronie – odparła Terri. – Gdyby była zajęta, to przy moim gabinecie jest druga, a trzecia przy sypialni. Wchodzi się przez garderobę. – Zniżyła głos. – Jeśli Mark działa ci na nerwy, poproś go, żeby się odczepił. To porządny gość, kiedy nie pije. Niestety rzadko bywa trzeźwy.

Carrie skinęła głową. Wcześniej bała się zranić uczucia Marka, teraz nie zamierzała się przejmować.

Słysząc znajome brzęczenie, wyjęła z torebki telefon. Sprawdziła na wyświetlaczu, kto dzwoni. Alice, i to po raz kolejny. Schowała komórkę do torby. Zadzwoni do przyjaciółki za kilka dni, kiedy z czystym sumieniem będzie mogła jej powiedzieć, że już nie sypia z Robem. Teraz za bardzo musiałaby się tłumaczyć. Pierwsza łazienka była zajęta. Carrie zawahała się, po czym otworzyła drzwi po prawej stronie korytarza. Trochę dziwnie się czuła w cudzej sypialni, ale zgodnie ze wskazówkami weszła do garderoby, a z garderoby do 67

łazienki. Zamierzała zamknąć drzwi... Nie mogła, bo ktoś na nie napierał. Przeraziła się, że to Mark, ale do łazienki wszedł Rob. – Zaskoczyłeś mnie – powiedziała, przyciskając rękę do, serca. – Spodziewałaś się Marka? – spytał, zamykając drzwi. – Sprawialiście wrażenie bardzo zaprzyjaźnionych. Carrie skrzyżowała ręce na piersi i uniosła głowę. – Zazdrosny? – Ja? Nic a nic. Gość nie dorasta mi do pięt. – Tak sądzisz? A może on mi się podoba?

R

Jednak oczy ją zdradzały, tak jak wcześniej, kiedy stała w kuchni, a Mark niemal na niej wisiał.

– Tak? I dlatego ciągle patrzyłaś w moją stronę?

L T

Zignorowała pytanie.

– Co tu robisz? Chyba nie powinieneś porzucać swojej ślicznej przyjaciółki?

– Nie martw się, ona zaraz do nas dołączy. Gdybyśmy zniknęli w trójkę, inni nabraliby podejrzeń.

W trójkę? Carrie zamrugała i spojrzała na drzwi. – Mam nadzieję, że żartujesz.

– Bo co? – Postąpił krok bliżej i uśmiechnął się, kiedy zaczęła się cofać. – Nie lubisz się dzielić? – To wcale nie jest śmieszne. – Moja śliczna „przyjaciółka” to Megan. – Okej... – Megan Caroselli. Moja siostra. Carrie zmarszczyła czoło; nic z tego nie rozumiała. – Adoptowana siostra – wyjaśnił Rob. 68

– Aha. – Teraz wszystko było jasne. Przysunął się jeszcze bliżej. Wyczuła za sobą szafkę. – Podoba mi się, że jesteś zazdrosna. – Nie jestem. – Ponownie uniosła głowę. – Pragniesz mnie – dodał. – Straszny z ciebie arogant. – Pokręciła głową. Wykrzywił usta w uśmiechu. Przyłożywszy dłoń do jej policzka, delikatnie potarł jej dolną wargę. Odkąd parę minut przed siódmą przyjechał po Carrie, myślał tylko o jednym: by ściągnąć z niej ubranie, a potem kochać się do rana. Cały wieczór

R

trzymał się od niej z daleka, udawał, że jej nie pragnie. To była istna tortura. I najwyraźniej kiepsko skrywał swe uczucia, bo Nick przejrzał go na wylot. Jakieś pół godziny temu odciągnął go na bok i spytał:

L T

– Dlaczego do niej nie podejdziesz? – Do kogo?

– Dobrze wiesz. Pożeracie się wzrokiem.

Rob uznał, że nie ma sensu okłamywać kuzyna. – Carrie nie chce, aby ktoś myślał, że coś nas łączy. – Nie wygłupiaj się. Nawet ślepiec zdołałby zobaczyć ten żar w waszych oczach. Jak tylko zbliżasz się do niej, temperatura w pokoju skacze o kilka stopni.

Nie zdawał sobie sprawy, że to dla wszystkich jest tak oczywiste. Starał się do Carrie nie zbliżać, nawet na nią nie patrzeć. Było to znacznie trudniejsze, niż się spodziewał. Cierpiał katusze, zwłaszcza kiedy Mark zaczął ją podrywać. Im bardziej ignorował Carrie, tym bardziej jej pożądał. Miał zamiar rozkwasić Markowi nos, kiedy Carrie wreszcie się od niego uwolniła. A potem, choć tego nie planował, powędrował za nią do łazienki. Po prostu nogi same go poniosły. 69

– Rob, nie możemy tutaj – sprzeciwiła się, kiedy zaczął całować ją po szyi. – Ktoś nas usłyszy. – Będziemy cichutko. – Pocierając nosem jej ucho, wdychał zapach perfum. – Mm, pachniesz bosko. – Przestań. Nie obchodzili go inni ludzie. Odwrócił Carrie, tak by stała przodem do lustra, i popatrzył na jej odbicie. – Jeżeli naprawdę tego chcesz, to przestanę. – Naprawdę chcę – odparła, ale jej ton zadawał kłam słowom. Nie chciała przyznać, że pragnie Roba.

R

Położył dłonie na jej piersiach. Nie odepchnęła go,przeciwnie, westchnęła błogo i zamknęła oczy. Kiedy znajdowali się w tym samym

L T

pomieszczeniu, nie potrafił jej nie dotykać. Mógł się wstrzymać na chwilę, na godzinę, ale potem... Przywarł mocno do jej pleców. Carrie zamruczała cicho, ale wciąż miała ręce opuszczone. Powoli uniósł różowy sweterek, oswobodził piersi ze stanika, zacisnął palce na twardych brodawkach... Carrie jęknęła. Przegrała walkę, jaką sama z sobą toczyła: objęła Roba za szyję i odwracając głowę, zaczęła go namiętnie całować. Podciągnął spódniczkę i aż syknął na widok gołych pośladków. Nie włożyła majtek! – Nie miałam czystej pary – szepnęła, lecz oboje wiedzieli, że kłamie. – Oczywiście. – Obserwując ją w lustrze, wsunął rękę między jej uda. – Nadal chcesz, żebym przestał? Straciwszy wolę walkę, wykonywała koliste ruchy, pocierając pupą o jego dżinsy. – Nie, ale szybko, zanim ktoś zauważy naszą nieobecność. Rozpiął spodnie, wyjął z kieszeni prezerwatywę, następnie pchnął Carrie na szafkę i chwycił za biodra. Krzyknęła, gdy w nią wszedł i odrzuciła 70

w tył głowę. Pierwszy raz tak ostro i brutalnie uprawiał seks. Zawsze dotąd kobieta stanowiła dla niego uosobienie ciepła, delikatności, ale z Carrie... Nie rozumiał tego. Chciał nad nią dominować, chciał, by wrzeszczała z rozkoszy, by oddała mu swoje ciało, umysł, duszę. Im bardziej oponowała, tym mocniej pragnął złamać jej opór. Z powodu różnicy wzrostu musiałby stać na ugiętych nogach. Obrócił więc Carrie twarzą do siebie, uniósł ją przyparł do ściany obok kabiny prysznicowej. Zacisnęła uda wokół jego bioder, wbiła paznokcie w jego ramiona. Raz po raz szeptała mu do ucha

R

„szybciej”, „mocniej” oraz słowa, których nigdy nie użyłby w mieszanym towarzystwie. Dawała mu znać, co ma robić i w jaki sposób. Teraz już nie zdołałby przerwać, nawet gdyby od tego zależało Jego życie. Odezwał się w

L T

nim dziki pierwotny instynkt. Był doświadczony, miał wiele kobiet, ale dopiero z Carrie odkrył, że seks może dostarczać tak niesamowitych doznań. Nie tylko jej pożądał, ale również potrzebował – jak powietrza. Dotychczas lubił mieć kontrolę, lecz Carrie zniewoliła go swoim urokiem, siłą, niezależnością.

Kiedy bał się, że dłużej nad sobą nie zapanuje, ciałem Carrie wstrząsnęła seria dreszczy. Po chwili on też wzbił się w przestworza. Wrócili na ziemię spoceni, z trudem łapiąc oddech.

– Czy my jesteśmy normalni? – Carrie obciągnęła spódnicę. – Uprawialiśmy seks w łazience twojego kuzyna! – Wiem. Rob zapiął spodnie, ona poprawiła stanik. – Uważasz, że to w porządku? – Jestem tak samo zaskoczony jak ty. – Co teraz? – Przeczesała palcami włosy. 71

– Wrócę do salonu. Odczekaj minutę czy dwie i też wyjdź. Potem odszukaj mnie, powiedz, że się źle czujesz i spytaj, czy mogę cię odwieźć do domu. Wyjdziemy razem i pojedziemy do ciebie, a tam powtórzymy to, co robiliśmy tu, tylko nie będziemy musieli się spieszyć ani udawać niemych. Przez

moment

Carrie

milczała,

rozważając

jego

propozycję.

Najwyraźniej musiała ją zaakceptować, bo pchnęła go w stronę drzwi. – No, na co czekasz? Wynocha.

L T 72

R

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Najbardziej niesamowita przygoda erotyczna, jaką kiedykolwiek przeżyła, dobiegła końca. Przynajmniej tak uzgodnili rano, zanim Rob pojechał przebrać się do pracy. Carrie wysiadła z taksówki przed siedzibą Caroselli Chocolate. Ostatnie dwadzieścia cztery godziny spędzili w łóżku. Teraz muszą przekonać wszystkich, że łączą ich jedynie relacje zawodowe. Z początku sądziła, że to będzie proste, bo nie czuła do Roba

R

szczególnej sympatii. Miłych i porządnych facetów unikała jak ognia; ciągnęło ją do drani.

W Robie widziała cechy potencjalnego drania, później jednak wszystko

L T

się zmieniło. Zaczęła podejrzewać, że w Robie draniu kryje się Rob człowiek o wielkim sercu. W normalnej sytuacji zerwałaby taką znajomość, z Robem to nie wchodziło w grę. Mieli widywać się codziennie, pięć lub więcej dni w tygodniu, przez trzy miesiące.

Dziś zaproponował, że podwiezie ją do pracy, to przecież po drodze, ale przypomniała mu, że nie powinni być widywani razem poza firmą. Dlatego na miejsce dotarła taksówką. W wolnej chwili wynajmie samochód, najchętniej wielki jak czołg i – ponieważ nigdy nie prowadziła auta po śniegu – z napędem na cztery koła. Gdy weszła do budynku, Dennis skinął jej na powitanie. Skierowała się do windy i leciutko zdenerwowana, wcisnęła guzik trzeciego piętra. Recepcjonistka uśmiechnęła się. – Rob prosił, żeby pani do niego zajrzała. – Oczywiście. – Carrie odwzajemniła uśmiech.

73

Na końcu korytarza skręciła do pokoju, w którym siedziała sekretarka Roba. Kobieta oderwała wzrok od komputera i zmierzyła Carrie wzrokiem. Zapewne była oddaną pracownicą, lojalną wobec szefa, a tu jakaś obca przyjeżdża go krytykować. – Proszę wejść, czeka na panią. – Dziękuję, panno... – Na biurku stała tabliczka z nazwiskiem kobiety, ale Carrie specjalnie się zawahała. – Pani. Pani White – powiedziała lodowatym tonem sekretarka. – Miło mi panią poznać, pani White. – Ignorując wrogi ton, Carrie

R

uśmiechnęła się przyjaźnie. – Jestem Carolina Taylor, ale wszyscy mówią do mnie Carrie. – Rozumiem, panno Taylor.

L T

Zbliżając się do drzwi gabinetu, poczuła niepokój. Niepokój? Nie, raczej nerwowe podniecenie. Co rusz myślała o Robie, o tym, jak ją pieścił, jak wyglądał, kiedy nagi i lśniący od potu leżał w pomiętej pościeli. Ale to było wczoraj. Więcej nie pójdą do łóżka. Odtąd musi powściągać wyobraźnię i kontrolować myśli.

Biorąc głęboki oddech, zapukała do drzwi, po czym weszła do środka. Na widok Roba, który w skupieniu pisał coś w komputerze, serce zabiło jej mocniej.

– Chciałeś się ze mną widzieć? – spytała. Miała ochotę podejść, pogładzić Roba po świeżo ogolonym policzku, ale ciemny zarost, z którym obudził się dziś rano, też bardzo się jej podobał. Skinął głową, nie odrywając wzroku od ekranu. – Momencik, dobrze? Przez chwilę uderzał palcami w klawisze, przestał, zmarszczył czoło, potem znów zaczął pisać. Widziała jedynie tył ekranu; nie miała pojęcia, nad 74

czym pracuje. Czy w ogóle pracuje. Może uaktualnia swoje dane na facebooku albo czatuje z ukochaną? Wprawdzie zapewniał, że nie jest z nikim związany, ale kto go wie? Zresztą może byłoby prościej, gdyby miał narzeczoną? Rozejrzała się po gabinecie. Poprzednim razem nie miała na to czasu. Chociaż nie, czas miała, tylko co innego pochłaniało jej uwagę: ręka Roba, która gładziła ją po udzie. Gabinet był starannie urządzony: eleganckie ciemne meble z mahoniu równoważyła kolekcja rodzinnych zdjęć na ścianie oraz donice z kwiatami.

R

Po minucie czy dwóch Rob pokiwał z zadowoleniem głową, wsunął pod biurko półkę z klawiaturą i wstał. – Witam cię – rzekł oficjalnym tonem.

L T

– Przepraszam za spóźnienie. Taksówkarz nie należał do punktualnych. – Nic się nie stało.

– Jakie są plany na dziś? – spytała, chcąc jak najszybciej przystąpić do pracy i nie myśleć o sprawach prywatnych.

– Za pięć minut mamy zebranie... – Popatrzył na płaszcz, który trzymała w ręce, oraz teczkę. – Może najpierw wskażę ci twój gabinet. Prowadził ją korytarzem w stronę sali konferencyjnej. Obserwowała jego pełne gracji ruchy, wdychała upajający zapach wody po goleniu. Wyobrażała sobie, że kiedy dojdą na miejsce, Rob zamknie drzwi i zgarnie ją w objęcia. Zacznie ją całować, szeptać, że nie może przestać o niej myśleć i umrze, jeśli nie będzie mógł znów się z nią kochać. Na końcu korytarza skręcił w lewo, po czym wskazał pierwsze drzwi po prawej. – To tutaj. – Nie tylko nie zgarnął jej w objęcia, ale nawet nie wszedł z nią do środka. – Może być? 75

W pokoju o połowę mniejszym od tego, który sam zajmował, stały typowo biurowe meble: stół, regał, metalowy segregator. Ściany były białe, na podłodze leżał szary dywan. – Oczywiście. – Doskonale. Jak się zainstalujesz, przyjdź do nas – Odwrócił się, zamierzając odejść. – Poczekaj! – zawołała odruchowo. – Tak? – Przystanął. Chciała coś powiedzieć, ale nie wiedziała co. Ani nawet czy powinna

R

cokolwiek mówić. Ale ponieważ Rob patrzył pytająco, rzekła: – Będę potrzebowała paru rzeczy. Haseł do internetu i dostępu do drukarki.

L T

– Wszystko omówimy. Coś jeszcze?

Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. – Nie, już nic.

– Dobrze. Do zobaczenia za chwilę.

Nie miała powodu czuć się zawiedziona, ale tak właśnie się poczuła. Powiesiła płaszcz, schowała torebkę do szuflady biurka. Teczkę wzięła z sobą.

Nigdy dotąd nie wątpiła w swoje umiejętności, zawsze świetnie wywiązywała się z podejmowanych zadań, ale dziś, idąc do sali konferencyjnej, była zdenerwowana. Za swój chwiejny stan psychiczny winiła skomplikowany charakter relacji łączącej ją z Robem. Tak, zakończyli romans, ale darzyła go uczuciem. Potrzebowała czasu, aby nad wszystkim przejść do porządku dziennego. A jeśli... cholera, powinna była pomyśleć o tym wcześniej... a jeśli Rob zwyczajnie w świecie ją wykorzystał po to, aby poznać jej słabości? Może użyje informacji, jakie zdobył na jej temat, by 76

zdyskredytować ją w oczach ludzi ze swojego działu. Może kiedy ona się nim zachwycała, on próbował uśpić jej czujność. Do diabła! Teraz jest za późno. Mogła o tym pomyśleć, zanim oddała mu się ciałem i duszą. Przystanęła przed salą konferencyjną przekonana, że popełniła błąd. Niepotrzebnie pozwoliła, aby zawładnęły nią emocje. No trudno. Za wszelką cenę musi robić dobrą minę do złej gry; nikt nie może zobaczyć, jak bardzo zabolałoby ją oszustwo Roba. Wzięła głęboki oddech i z wysoko uniesioną głową wkroczyła do sali, w której siedziały cztery osoby. Najpierw zdziwiła się, że Rob nie siedzi na honorowym miejscu. Potem zdziwiła się, że wszyscy

R

się do niej przyjaźnie uśmiechają, a spodziewała się raczej wrogiego powitania.

– Moi drodzy – odezwał się Rob – przedstawiam wam Caroline Taylor.

L T

Proszę, abyście przez najbliższe trzy miesiące byli do jej dyspozycji. Co takiego? Nie przesłyszała się? Rob nie zamierza utrudniać jej życia? Nagle wydał się jej milion razy bardziej pociągający niż kilka minut temu. Z drugiej strony... Hm, może byłoby lepiej, gdyby zachował się jak drań. Ale nie należy chwalić dnia przed zachodem słońca. Dopiero zaczyna pracę. Rob ma mnóstwo czasu, aby pokazać swoje inne oblicze, rzucić ironiczny komentarz, złośliwą uwagę.

Przedstawił swój zespół: Alexandrę Lujack, która poprosiła, aby mówić do niej Al, Willa Coopera i Granta Kelleya. Wszyscy troje byli na oko przed trzydziestką. – Usiądź, proszę. – Wskazał najważniejsze miejsce u szczytu stołu. Carrie podziękowała skinieniem głowy, usiadła obok Al i wyjęła z teczki potrzebne materiały. – Liczę na dobrą i owocną współpracę – powiedziała. – Nie zamierzam się tu rządzić ani podważać niczyjego autorytetu. Uważam, że tylko pracą 77

zespołową można osiągnąć pożądane wyniki. Dlatego zależy mi na tym, aby poznać waszą opinię, usłyszeć wasze pomysły. Przez sześć do ośmiu tygodni będziemy analizować dane, potem omówimy wnioski i razem ustalimy realny plan naprawczy. Czy są pytania? – To naprawdę zajmie aż tyle czasu? – zdziwił się Grant. – Mamy do przeanalizowania dokumenty z dwudziestu lat. Na twarzach zebranych odmalowało się zdumienie. – Dlaczego? Czy tak stare informacje mają jakiekolwiek znaczenie? – Owszem. Trzeba wziąć pod uwagę wiele czynników Chciałabym,

R

żebyście zerknęli do tego. – Rozdała uczestnikom spotkania przygotowane przez siebie tekturowe teczki z materiałami omawiającymi wszystko, co będzie im potrzebne. – To wam pokaże moje metody pracy.

L T

Przez kilka minut w ciszy przeglądali dokumenty.

– Zebranie danych sprzed dwóch dekad może być trudne – stwierdził Grant.

– Jestem przekonana, że się uda. – Ja również – poparł ją Rob.

Cały dzień spędzili w sali konferencyjnej, wczesnym popołudniem zamówili przez telefon lunch. Carrie nie była pewna, jakim Rob okaże się szefem. Przekonała się, że jest surowy, lecz sprawiedliwy i że podwładni darzą go szacunkiem. Sami pewnie by nie ufali obcej konsultantce, ale wierzyli Robowi, on zaś wszelkie wątpliwości rozstrzygał na jej korzyść. Zakończyli pracę o szóstej. Carrie zamierzała posiedzieć jeszcze z godzinę, a potem zamówić taksówkę, ale kiedy w końcu spojrzała na zegarek, było już po ósmej. – Chcesz siedzieć tu całą noc? Zaskoczona podniosła głowę. W drzwiach zobaczyła Roba: stał oparty o 78

framugę, bez marynarki, z rozwiązanym krawatem. Wyglądał... piekielnie seksownie. Ciemny zarost ocieniał jego policzki, na ustach igrał zmysłowy uśmiech. Nie, Carrie, usłyszała wewnętrzny głos. Bądź rozsądna. Chyba nikogo poza nimi nie ma w budynku... – Myślałam, że wszyscy już wyszli – powiedziała. Próbował patrzeć na jej twarz, a nie na dekolt czy piersi ukryte pod obcisłą bluzką. Wcześniej bluzka była niewidoczna pod żakietem, teraz żakiet wisiał na oparciu fotela. Kostium, który miała na sobie, w niczym nie

R

przypominał tego, w którym wystąpiła pierwszego dnia na spotkaniu z właścicielami firmy. Dzisiejszy był elegancki, znakomicie uszyty, żakiet wcięty w talii, spódnica opinająca biodra i sięgająca do połowy uda. Włosy,

L T

podobnie jak w zeszłym tygodniu, miała uczesane w kok, ale dziś parę kosmyków opadało na uszy, kilka na szyję.

Wyglądała profesjonalnie, a zarazem seksownie jak diabli. Przez cały dzień nie mógł się na niczym skupić, na szczęście zdołał utrzymać ręce przy sobie i nie łypać na nią pożądliwym wzrokiem. – Zwykle pracuję do ósmej lub dziewiątej – odparł. – Nic dziwnego, że nie masz dziewczyny. – Właśnie ruszam do domu i pomyślałem, że mogę cię podrzucić. Nikogo w firmie nie ma, więc nikt nas nie zobaczy. To dlatego nie chciałaś, abym rano po ciebie podjechał? – A jakiż inny mogłabym mieć powód? Wzruszył ramionami. Oto jest pytanie, na które chętnie poznałby odpowiedź. Nalegała, aby zakończyli romans. Twierdziła, że muszą zachować neutralne stosunki w pracy. Nie, nie będzie miała z tym problemu, oświadczyła. Owszem, w łóżku było jej z nim fantastycznie, ale wciąż nie za 79

bardzo go lubiła. Kiedy spytał, jak może uprawiać seks z człowiekiem, którego nie lubi, zaczęła się plątać, tłumaczyć, że może jednak lubi... On zaś z czystym sumieniem mógł powiedzieć, że nigdy nie spotkał kogoś takiego jak Carrie. Fascynowała go. Ponieważ czuli do siebie silny pociąg fizyczny i żadne z nich nie chciało się na stałe wiązać, uważał, że śmiałoś mogliby kontynuować miłosne igraszki przez całe trzy miesiące, a przynajmniej dopóki im się nie znudzi. Jednak szanował życzenie Carrie. – Nie wiem. Zatem dasz się odwieźć? – Pod warunkiem, że na tym się skończy. – A na czym innym miałoby się skończyć?

R

Nie musiała nic mówić, wystarczyło mu jej spojrzenie. Niech sobie wybije to z głowy: na pewno nie będzie się z nim dziś kochać. Ani jutro i pojutrze.

L T

W porządku, pomyślał. Zobaczymy.

– Dobrze. Spotkajmy się przy windzie za dziesięć minut. – Za kwadrans – rzekł, właściwie bez powodu, ot tak, z przekory. – Okej, za kwadrans. – Westchnęła zniecierpliwiona. Wrócił do gabinetu, dokończył parę drobnych spraw i mniej więcej po dwudziestu minutach ruszył do windy. Carrie już czekała. Nie wytknęła mu spóźnienia, chociaż widział, że ma na to ochotę. Oj, łatwo ją zirytować. Zjechali na poziom garażu. Kiedy drzwi się otworzyły, buchnął w nich lodowaty chłód. Carrie zadrżała z zimna. – Chyba nigdy nie przywyknę do takiej zimnicy. – Noś czapkę. I kup solidne ocieplane buty. – Słusznie – powiedziała, dzwoniąc zębami. Ze znalezieniem samochodu Roba nie mieli problemu; tylko jeden stał 80

na całym podziemnym parkingu. – Co się stało z mercedesem? – spytała Carrie, zatrzymując się przy luksusowym SUV– ie. – Zapowiadano opady śniegu. Na śliskie drogi wolę escalade. – Chciałam ci podziękować za dzisiaj. Silnik pracował, fotele się grzały. Zapięli pasy. – Bardzo proszę. – Rob podjechał do wyjazdu, opuścił szybę, wsunął kartę w czytnik. Po chwili brama się otworzyła. – A tak z ciekawości, co takiego zrobiłem, że mi dziękujesz?

R

– Przyjąłeś mnie do zespołu, pokazałeś, że masz do mnie zaufanie. Dzięki temu reszta szybciej mnie zaakcep tuje. To bardzo miłe. – Tak sądzisz? – Tak sądzę.

L T

– Wciąż nie jestem przekonany, czy wynajęcie konsultanta nie jest stratą czasu i pieniędzy. Twoje metody...

– Przynoszą rezultaty. Jeśli mi nie wierzysz, spytaj moich poprzednich klientów.

– Skoro już tu jesteś – ciągnął Rob – i nie zamierzasz odejść, dopóki nie wykonasz powierzonego ci zadania, nie widzę powodu, żeby nie współpracować. – Przejrzawszy dziś jej propozycje, był mniej sceptycznie nastawiony niż wcześniej. Poza tym teraz, gdy ją poznał, nie potrafił zmusić się do tego, aby na oczach zespołu zacząć ją krytykować lub umniejszać jej zasługi. Byłoby to nieuczciwe. – Prawdę rzekłszy, trochę to irytujące – rzekła Carrie. – Co? – To, że jesteś taki miły i uprzejmy. – Jeśli wolisz, mogę zachowywać się jak skurwiel. 81

– Podejrzewam, że nawet gdybyś chciał, tobyś nie potrafił – I to cię irytuje? – Odrobinę. Nie miał wątpliwości: Carrie jest jedyna w swoim rodzaju.

L T 82

R

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Zmarszczywszy czoło, zerknął na nią spod oka. – Wolisz łobuzów? – Tego nie powiedziałam. Powiedziałam, że twoja uprzejmość jest irytująca. Nie przywykłam do dobrze wychowanych mężczyzn. Zwykle spotykam się z dupkami. – Dlaczego? Wzruszyła ramionami.

R

– Nie wiem, ciągnie mnie do drani. Chyba mam to w genach. Moja matka zadawała się z różnymi szubrawcami podobnie jak jej matka. – Dlaczego?

L T

– Nie mam pojęcia. Alkohol na pewno przyćmiewał jej rozum. Z drugiej strony babcia przestała pić, kiedy byłam dzieckiem. – A mama?

– Nadal pije. Mój ojciec zginął podczas wojny w Zatoce Perskiej. Wtedy mama zaczęła się upijać. Zawsze była wrażliwa, krucha psychicznie. Po śmierci męża kompletnie się załamała. Musiałyśmy zamieszkać u babci, bo z niczym sobie nie radziła. Po lunchu szła do baru, siedziała tam do zamknięcia, spała do mojego powrotu ze szkoły, potem znów wędrowała do baru. Tak było, dopóki nie poznała mojego ojczyma, Bena. Ben był starszy od niej, rozwiedziony, miał dwoje dorosłych dzieci w Arizonie. – Był łobuzem? – Na początku nie. Opiekował się nami. Zabierał mnie do kina, kupował lody, pomagał w lekcjach. Po miesiącu znajomości wprowadziłyśmy się do niego. Wtedy wszystko się zmieniło.

83

– Na gorsze? – Podobnie jak mama, był alkoholikiem, ale potrafił w miarę normalnie funkcjonować. Pijał po pracy i w weekendy, właściwie chlał. I stawał się nieprzyjemny. Przekona łam się o tym, kiedy pierwszy raz mu się odszczeknęłam. – Co zrobił? – Uderzył mnie w twarz. – Uderzył? – Wierzchem dłoni, nie pięścią, ale na tyle mocno że długo czułam

R

pieczenie. Jak zapewne zauważyłeś, jestem osobą, która mówi to, co myśli, więc sytuacja powtarzała się dość często.

– Twoja mama nie próbowała go powstrzymać?

L T

– Raz spróbowała, ale tak się wściekł, że potem już nic nie mówiła. – Ją też bił?

– Nie miał powodu. Zawsze robiła, co kazał. Nigdy nie protestowała, Pod tym względem była idealną żoną.

Rob ścisnął mocniej kierownicę. – Powiedziałaś babci?

– A skąd! Babcia odetchnęła z ulgą, kiedy Ben pojawił się w naszym życiu. Często chorowała, nie miała energii ani cierpliwości, żeby zajmować się córką. Uważała, że Ben to dar niebios, anioł. Gdybym powiedziała jej, jaki jest naprawdę, zaczęłaby się znów martwić. Uznałam, że sama sobie poradzę. I jakoś radziłam. Czasem przez moją niewyparzoną gębę miałam problemy w szkole, w sumie jednak świetnie się uczyłam, dostawałam najwyższe oceny. To był mój bilet to lepszego życia. – Mieszkaliście razem, dopóki nie poszłaś na studia? – Nie. Kiedy miałam szesnaście lat, strasznie się z Benem pokłóciłam. 84

Wróciłam do domu trzy godziny po wyznaczonym czasie. Ben czekał przy drzwiach. – I? – spytał Rob, domyślając się, że musiało wydarzyć się coś złego. – Doszło do ostrej wymiany zdań. Powinnam była ugryźć się w język, ale jak zwykle nie umiałam. Wygarnęłam Benowi prawdę w oczy. Dostał szału. Uderzył mnie otwartą dłonią. Miałam rozciętą wargę, a na policzku ślad w kształcie jego łapy. Powiedziałam Benowi, że nie ujdzie mu to płazem. Że dzwonię na policję. Wiedział, że tym razem posunął się za daleko, więc wskoczył do samochodu i odjechał. Około szóstej rano policjant przyszedł

R

nas poinformować, że Ben miał wypadek. Wpadł na drzewo i zginął na miejscu. W samochodzie leżała napoczęta butelka, więc uznano, że prowadził po pijanemu. Ale sekcja wykazała, że zmarł na atak serca. I że miał

L T

zaawansowaną marskość wątroby, czyli żyłby najwyżej jeszcze dwa lata. – Jak mamą zareagowała na jego śmierć?

– Zadziwiająco dobrze. Pomogła jej polisa w wysokości pół miliona dolarów. Poza tym Ben miał pięćdziesiąt tysięcy na lokatach. Mama sprzedała jego dom, kupiła mieszkanie blisko plaży i z tego, co wiem, jest szczęśliwa.

Rob zmrużył oczy.

– Z tego, co wiesz?

– Mam wiele pretensji i żalu do matki, a ponieważ jestem, jaka jestem, nie tłumię wszystkiego w sobie. Nasze rozmowy kończą się tym, że matkę ogarniają wyrzuty sumienia, a to sprawia, że jeszcze więcej pije. Wtedy ja się czuję podle. Obu nam się żyje lepiej, kiedy zbyt często z sobą nie rozmawiamy. Może nie jest to idealna sytuacja, ale nam to odpowiada. – Nie wyobrażam sobie, abym choć przez jeden dzień nie miał kontaktu z którymś z rodziców. – Rob zatrzymał się na czerwonym świetle. – Ale może 85

inaczej jest, jak się prowadzi rodzinny biznes. – Od dawna pracujesz w Caroselli Giocolate? – Niemal od urodzenia, ale oficjalnie od trzynastego roku życia, kiedy zatrudniono mnie na pół etatu w jednym z naszych sklepów. Po studiach trafiłem do naszej głównej siedziby – I czym się zajmowałeś? – Zacząłem od działu pocztowego, potem awansowałem raz, drugi i trzeci, aż wreszcie zostałem szefem w dziale marketingu. Carrie pokręciła ze zdumieniem głową.

R

– Miałeś dyplom z zarządzania, a sortowałeś pocztę?

– W naszej rodzinie każdy zaczyna od najniższego szczebla. Nie mamy żadnych przywilejów.

L T

– Wszyscy pracujecie w rodzinnym biznesie? Rob skręcił w ulicę, przy której mieszkała.

– Siostra Tony'ego, Christine, zajmuje się domem i dziećmi. Tak samo siostra Nicka, Jessica. Ale kiedy trzeba, to obie pomagają. – A trzeba na Boże Narodzenie, Wielkanoc, w Święto Dziękczynienia i walentynki? – Zgadłaś.

Carrie uśmiechnęła się zadowolona.

– Odrobiłam lekcję. Byłbyś zdziwiony, jak dużo wiem na temat przemysłu czekoladowego. Kiedy zatrzymał się przed domem, zmarszczyła czoło. – W salonie pali się światło. Rob popatrzył przed siebie. – Faktycznie. Nastawiłaś włącznik? – Nie. 86

– Jesteś pewna? Zezłościła się. Co, najpierw nie umie zamknąć drzwi, a teraz nie pamięta, czy zostawiła światło? A może... może jest przewrażliwiona, może Rob wcale nic nie sugeruje? Może to ona wciąż usiłuje zrobić z niego drania? Nie najlepiej to o niej świadczy. Wyjęła z torebki pilota do garażu. – Chciałam wrócić przez garaż, więc zostawiłam światło w kuchni. – Może duch wcisnął pstryczek w salonie? – zażartował Rob, ale widząc gniewną minę Carrie, dodał: – A może nie. – Nie bądź taki dowcipny.

R

Co innego drzwi, które się otwierają, ale żeby światło się samo zapalało?

Mała

szansa.

Prędzej

to

robota

L T

włamywacza

niż

sił

nadprzyrodzonych. Z drugiej strony włamywacza bardziej się bała. Wcisnęła przycisk na pilocie. Może włamywacz usłyszy hałas i wybiegnie frontowymi drzwiami?

Nikt się nie pojawił. Carrie siedziała bez ruchu. Ma wejść do środka jak gdyby nigdy nic? A jeśli ktoś na nią czeka? Jakiś włamywacz kretyn, który nie pomyślał, że zapalone światło obudzi jej czujność? To, że ktoś jest kretynem, nie znaczy, że nie jest niebezpieczny.

– Masz niepewną minę – zauważył Rob. – A ty byś nie miał? – Gdybym mieszkał z zaprzyjaźnionym duchem, to chyba nie. Carrie przewróciła oczami. – Chcesz, żebym wszedł z tobą? Na wszelki wypadek? Zawahała się. Wprawdzie przez cały dzień zachowywał się jak dżentelmen, ale jeśli nagle uzna, że nie odpowiada mu ich platoniczny układ i rzuci się na nią? Ale jeśli w domu czyha jakiś obłąkaniec, który zamierza 87

porąbać ją na kawałki i nakarmić nimi swojego pytona? Albo uszyć sobie płaszcz z jej skóry? Co jest gorsze? Okaleczenie i śmierć z rąk wariata czy fantastyczny seks z przystojnym facetem? Ale trudne pytanie! – Mógłbyś? – spytała. – Na wszelki wypadek. – Gdyby ktoś był w środku, to słysząc otwierającą się bramę garażową, pewnie by zwiał. – Wolę nie ryzykować. – Dobra. – Zgasił silnik. – Wejdę pierwszy – rzekł, kiedy szli przez garaż do drzwi prowadzących do kuchni.

R

Słusznie, uznała Carrie, inaczej jego obecność mijałaby się z celem. Ale trzymała się tak blisko Roba, że kiedy stanął, niemal się z nim zderzyła. – Poproszę klucz. – Wyciągnął rękę.

L T

Zaczęła grzebać w torebce. Po chwili wyjęła klucz a także telefon. Może trzeba będzie dzwonić na policję?

Rob przekręcił klucz w zamku i nacisnął klamkę. W kuchni paliło się światło, które rano zostawiła. Oczywiście drzwi do piwnicy były otwarte. Carrie je zamknęła. Sama nie wiedziała po co. Przecież i tak po chwili znów się otworzą. Na stole zauważyła w połowie pełną butelkę wina. – Ty ją tu zostawiłaś? – spytał Rob.

– Jasne. Zawsze do śniadania wypijam dwa kieliszki wina. Tym razem to on przewrócił oczami. – Kiedy wychodziłam do pracy, butelka stała w lodówce. Rob ściągnął rękawiczkę i przyłożył rękę do butelki. – Wciąż jest zimna. – Kto by się włamywał do cudzego domu i częstował winem? – Nie zaczęłaś palić, prawda? – Nie, dlaczego pytasz? Wskazał na blat, gdzie leżała napoczęta paczka papierosów i stara 88

srebrna zapalniczka na benzynę. Ostatni raz Carrie widziała ją jakieś osiem lat temu. Okej, odetchnęła z ulgą. Przynajmniej nie grozi im żadne niebezpieczeństwo. – Alice! – zawołała. – Można cię tu prosić? Alice? Zmarszczywszy czoło, Rob przyjrzał się Carrie. Kim, u licha, jest Alice? Zanim zdążył o to spytać, w wejściu do kuchni pojawiła się kobieta, która niemal dorównywała mu wzrostem, o prostych czarnych włosach okalających pociągłą twarz. Ze swoją figurą modelki i olśniewającą urodą wszędzie chyba wzbudza zachwyt.

R

– Rob, przedstawiam ci moją najlepszą przyjaciółkę, Alice. Przypomniał sobie, że już słyszał to imię. Tak, Carrie wspominała o niej, chyba jak byli w restauracji, ale sądził, że owa Alice mieszka w innej części Stanów.

L T

– Rob? – Alice zmierzyła go wzrokiem, po czym wykrzywiając czerwone usta w ironicznym uśmiechu, podeszła z wyciągniętą na powitanie dłonią. – Rob Caroselli? Poznany w wieczór sylwestrowy? – Tak.

Wydawało mu się, że kobieta lekko utyka. Miała na sobie czarne legginsy i długą czarną tunikę. Nawet buty, znoszone balerinki, były w kolorze czarnym.

– Co tu robisz? – spytała Carrie. – Od kilku dni nie mogę się do ciebie dodzwonić, uznałam więc, że coś musi bardzo zaprzątać twoją uwagę... – Popatrzyła wymownie na Roba. – Jak widać, nie pomyliłam się. – Rob tylko odwiózł mnie do domu. Nie miałam czasu wynająć samochodu. W oczach Alice, które były lekko skośne i miały niesamowity odcień 89

fioletu, pojawił się sceptycyzm. – Zawsze, jak cię odwozi, wchodzi z tobą do środka? – Myśleliśmy, że jesteś włamywaczem! Swoją drogą, jak się tu dostałaś? – A od jak dawna się znamy? Zawsze zostawiasz zapasowy klucz blisko drzwi. Wystarczyło poszukać. Rob skierował na Carrie zdumione spojrzenie. – Zostawiasz zapasowy klucz przy drzwiach? Potrząsnęła energicznie głową. – Błagam, nie teraz. Alice skrzyżowała ramiona na piersiach. – Carrie, obiecałaś.

L T

– A ty znów palisz – odcięła się Carrie. Sprytnie zmieniła temat.

R

– Zostałam porzucona – odparła Alice. – A ty jaki masz powód? Z tego, co widział, Carrie nie miała żadnego. A przynajmniej nie potrafiła wymienić go na poczekaniu.

– Tak sądziłam. – Alice pokiwała głową. – Potrzebujesz nadzoru. – Skończyliśmy z sobą. – Carrie popatrzyła na Roba. – Powiedz jej, że skończyliśmy.

Przeniósł wzrok z jednej kobiety na drugą. – Odmawiam odpowiedzi, gdyż mogłoby mnie to narazić na nieprzyjemności – odparł, domyślając się, o co Carrie chodzi. – Rex naprawdę cię rzucił? – Carrie zwróciła się do przyjaciółki. Alice odgarnęła z twarzy lśniące czarne kosmyki. – Mogłam się tego spodziewać. Prawie nigdy nie bywał w domu, a kiedy był, to też tak jakby go nie było. Kiedy mu powiedziałam, że moja 90

kariera na wybiegu dobiegła końca, uznał, że jego źródło pieniędzy wyschło i nie ma co tu dalej robić. – Jak to: dobiegła końca? – Carrie położyła teczkę i torebkę na kuchennym stole. – Mówiłaś, że potrzebujesz czasu, żeby wrócić do zdrowia. – Byłam nadmierną optymistką. Lekarze uprzedzali mnie, że istnieje ryzyko, że nie odzyskam pełnej sprawności, ale miałam nadzieję... W każdym razie fizykoterapia nie pomaga i lekarz uważa, że będzie konieczna kolejna operacja. – Och, skarbie... Tak mi przykro.

R

– Mogę reklamować kosmetyki do twarzy albo pozować do katalogów z modą. Po prostu nie mogę zbyt długo stać, bo zaraz puchnie mi noga. – Alice występuje w pokazach mody – Carrie poinformowała Roba. – Jest znaną modelką.

L T

– Była – poprawiła ją Alice.

– Na jak długo przyjechałaś?

– Zależy, jak długo ze mną wytrzymasz. – Możesz zostać, ile chcesz. Z łatwością przerobię gabinet na drugą sypialnię.

– Nie musisz. Mogę spać na kanapie. Będzie jak w studenckich czasach. – Alice starała się mówić radośnie, ale uśmiech miała wymuszony. Nagle, zerknąwszy na Roba, spytała: – Przywrócimy system z opaską? Rob zamrugał. – System z opaską? – Kiedy któraś z nas przyprowadzała faceta, to zawieszała na klamce opaskę do włosów – wyjaśniła Carrie. – Ale tym razem – zwróciła się do Alice – opaski nie będą potrzebne, bo Roba i mnie już nic nie łączy. Prawda, Rob? 91

– Często w latach studenckich sprowadzałyście facetów do pokoju? – spytał. Carrie westchnęła głośno. – Nie mam z ciebie żadnego pożytku. Alice ponownie zmierzyła go wzrokiem. – Wiesz, kochana, jestem skłonna zmienić zdanie. Nie powinnaś z nim zrywać. Całkiem przystojny z niego gość. – To prawda. – Carrie również powiodła po nim spojrzeniem. – Niestety jest uprzejmy. I sympatyczny.

R

Na twarzy Alice odmalował się wyraz przerażenia. – Oj, niedobrze!

– W porządku, to już sobie pójdę – powiedział Rob. Może kopnę kota

L T

albo co. Alice, miło mi było cię poznać Carrie, do zobaczenia jutro w biurze. – Dzięki, że ze mną wszedłeś. – Odprowadziła go do garażu. Pamiętał, że kiedy wchodzili, zamknęła drzwi do piwnicy. Teraz znów były otwarte.

– Drobiazg. Na pewno nie chcesz, żebym rano po ciebie przyjechał? – Dam sobie radę.

Chciał ją pocałować na pożegnanie. Powstrzymał się, chociaż pewnie by nie zaprotestowała. Uznał, że poczeka. Musi uzbroić się w cierpliwość. Kiedy Carrie dojrzeje do kontynuowania romansu, sama do niego przyjdzie. Wsiadł do samochodu. Jedno nie ulega wątpliwości: obecność Alice nie pozostanie bez wpływu na ich życie.

92

ROZDZIAŁ JEDENASTY W drodze do bufetu Carrie musiała minąć gabinet Roba. Chociaż obiecała sobie, że nie będzie do niego wpadać bez ważnego powodu, uznała, że byłoby nieuprzejmie, gdyby nie zajrzała i nie podziękowała za to, że odprowadził ją wczoraj do domu. Zamiast więc pójść prosto korytarzem, skręciła w prawo i weszła do pokoju, w którym wcześniej urzędowała sekretarka Roba, pani White. Dziś to nie pani White siedziała przy biurku, lecz kobieta sporo od niej młodsza,

R

mniej więcej czterdziestopięcioletnia, w dodatku wyjątkowo atrakcyjna, o jasnych włosach. Częściowo zasłaniało ją biurko, ale sądząc po długich nogach w beżowych spodniach, musiała być wysoka. Sprawiała wrażenie

L T

osoby niezwykle eleganckiej.

Może pani White rozchorowała się, a blondynka pracuje w innym dziale, tu zaś przyszła na zastępstwo?

– Ja do Roba – oznajmiła Carrie.

– Ja również – powiedziała z lekkim francuskim akcentem kobieta. – Będziemy o niego walczyć?

Carrie zamrugała. Walczyć? Albo się przesłyszała, albo nowa sekretarka ma dziwne poczucie humoru.

Nagle zadzwonił telefon. Carrie czekała, aż kobieta go odbierze. Nie odebrała. Może nie była sekretarką? – Chciałam zamienić z nim słowo – powiedziała Carrie. – Ale to nic ważnego. Przyjdę później. – Pani jest Caroline Taylor, tak? – Owszem.

93

A pani to kto? – miała ochotę spytać, patrząc z zachwytem na piękną twarz swojej rozmówczyni. – Wiele o pani słyszałam. Od Robby'ego i jego ojca. Zamierza pani uratować firmę? – Będę się starała – odparła Carrie. – Jak zobaczy pani Roba, proszę mu powiedzieć... Zresztą mniejsza o to. – Niech pani usiądzie, razem poczekamy. Rob jest u ojca, wróci lada chwila. – Kobieta wskazała fotel po drugiej stronie biurka. Zanim Carrie podjęła decyzję, czy zostać, do pokoju wszedł Rob. Popatrzył na kobietę, potem na Carrie. – Cześć. Widzę, że się poznałyście. – Nie całkiem...

L T

R

– Twój ojciec jest gotowy? – spytała blondynka. – Prosił, żebyś dała mu jeszcze kilka minut.

– Zawsze mu mało. – Wzdychając cicho, zwróciła się do Carrie: – Dlaczego mężowie ciągle każą nam czekać?

Mężowie? Jeśli Demitrio jest jej mężem, ona musi być matką Roba. Niesamowite, pomyślała Carrie, że kobieta o

tak jasnej cerze i jasnych

włosach może urodzić tak śniade dziecko. Najwyraźniej u Roba przeważyły geny ojca.

– Carrie, potrzebujesz czegoś? – spytał Rob. – Nie. Chciałam z tobą chwilę porozmawiać, ale to nic ważnego – odrzekła. – Wy sobie porozmawiajcie – powiedziała blondynka – a ja zobaczę, czy uda mi się odciągnąć ojca Robby'ego od pracy. Wstała. Tak jak Carrie podejrzewała, była wysoka, może ze dwa centymetry niższa od syna. I na tym kończyło się ich podobieństwo. Musiała 94

jednak być starsza, niż się Carrie początkowo wydawało, chyba że urodziła Roba w wieku dwunastu lat. – Miło mi było panią poznać. – Uścisnęła dłoń Carrie i cmoknąwszy w policzek syna, opuściła pokój. – Czy słusznie się domyślam, że to była twoja matka? – spytała Carrie. – Nie powiedziała ci, kim jest? – Spytała tylko, czy chcę z nią walczyć o ciebie. Rob potrząsnął z uśmiechem głową. – Ma osobliwe poczucie humoru.

R

Nagle owładnęła Carrie przerażająca myśl. Skoro matka Roba wie, kim ona jest, czy również wie, co ją łączy z Robem? – Ona wie, prawda? – Co?

L T

– O nas. O nocy sylwestrowej. Ściągnął brwi.

– Naprawdę sądzisz, że opowiadam matce o wszystkich swoich podbojach erotycznych?

– Nie mam pojęcia... Zaraz, zaraz... O podbojach erotycznych? Jestem dla ciebie podbojem erotycznym?

– Oj, wiesz, o co mi chodzi. I nie, nie zwierzałem się matce – dodał urażonym tonem. – Przepraszam, uznałam, że Francuzi są bardziej postępowi w kwestiach seksu... Rob przysiadł na krawędzi biurka. – Mama nie jest Francuzką, pochodzi z Quebecu. Ale nie w tym rzecz. Nie mówiłem jej o nas. Nigdy jej nie opowiadam o swoich kobietach. Pewnie myśli, że nadal jestem prawiczkiem. 95

– Wątpię. – Hm... – Rob podrapał się po brodzie. – W końcu powiesz mi, co tu robisz? Bo jeśli mnie pamięć nie myli, nalegałaś, abyśmy w pracy udawali, że się nie lubimy. Zmieniłaś zdanie? Czy może chcesz, żebyśmy się troszkę jednak polubili? Och, jakie to jest kuszące. – Przyszłam w sprawie służbowej – odparła Carrie. – Niestety zapomniałam, w jakiej. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Po prostu się za mną stęskniłaś.

R

– Akurat! – Złościło ją, że Rob ma rację. Odtąd, postanowiła, koniec z wpadaniem do jego gabinetu.

L T

– Dobra. Jak sobie przypomnisz, to wiesz, gdzie mnie szukać. – Jasne, dziękuję.

Trzy dni później siedział w sali konferencyjnej z Willem i Al, czekając na Carrie oraz Granta. Mieli omówić informacje, jakie dotychczas zebrali. Czekając, Rob zastanawiał się nad tym, co Carrie z Alice mówiły na temat miłych porządnych mężczyzn. Nie dawało mu to spokoju. – Czy waszym zdaniem – zwrócił się do Al i Willa – jestem porządnym sympatycznym gościem?

– No pewnie – odparł Will. – Ty? Sympatyczny? – Al wzruszyła ramionami, po czym wybuchnęła śmiechem. – Oczywiście, że tak. – Uważasz to za wadę? Dziewczyna popatrzyła na niego zmieszana. – Za wadę? Nie rozumiem. – Ja też nie, dlatego pytam. Dlaczego niektóre kobiety wolą drani od 96

porządnych facetów? – Czy to ma coś wspólnego z Carrie? – spytał Will. – Skąd ci to przyszło do głowy? – Bo wasz romans... – Will! – Alexandra dźgnęła kolegę łokciem w bok. Przez dłuższą chwilę Rob milczał zaskoczony. – Czy Nick lub Tony mówili wam coś na ten temat? – spytał, kiedy wreszcie ochłonął. – Nie musieli – rzekła przepraszającym tonem Al.

R

– Słowo honoru – poparł koleżankę Will. – Wystarczy na was spojrzeć. – Spojrzeć? Przecież prawie się do siebie nie odzywamy. – No właśnie.

L T

– Willowi chyba chodzi o to – wtrąciła Al – że staracie się zachowywać tak, jakbyście się nie lubili. Ale kiedy wasze spojrzenia się spotykają... – To co? – Robi się gorąco.

Zanim Rob zdołał odpowiedzieć, do sali wpadł Grant. – Przepraszam za spóźnienie. Utknąłem w korku. – Nie szkodzi, Carrie też jeszcze nie dojechała – rzekła Al.

– Razem wchodziliśmy do budynku, więc zaraz się tu zjawi. – Grant zdjął płaszcz i powiesił go na krześle. – Pewnie wstąpiła na moment do siebie.

– Właśnie rozmawialiśmy o romansie jej i Roba – poinformował go Will, za co dostał kolejnego kuksańca w bok. – Tak? – Grant zajął miejsce przy stole. – I co? Rob znów wytrzeszczył oczy. 97

– Nie dziw się. Tak jak Al powiedziała, kiedy na siebie patrzycie, robi się gorąco. Rob pokręcił głową. Skoro to było takie oczywiste dla jego zespołu, to czy również dla innych? – Dzień dobry. – Carrie weszła, uśmiechnięta jak zawsze, i nagle wszyscy zamilkli. Postawiła na stole kubek z kawą, obok położyła teczkę z dokumentami i usiadła. Uświadomiwszy sobie, że nikt nic nie mówi, zmarszczyła czoło. – Co się stało? Odpowiedziała jej cisza. Przerwał ją Rob.

R

– Wszyscy tu obecni sądzą, że mamy romans. – Słucham? – Carrie zamrugała.

L T

– Rob, nie tylko my tak sądzimy – wtrąciła przepraszającym tonem Al. – Wszyscy tak uważają.

– Skąd wam to przyszło do głowy? – spytała Carrie.

– Masz na szyi malinkę. Chyba sama jej sobie nie zrobiłaś – stwierdził Will.

– Will! – Alexandra zmrużyła gniewnie oczy. Carrie odruchowo przytknęła rękę do szyi i posłała Robowi pytające spojrzenie. Tak, wszystko się zgadza. To ślad po ich ostatniej wspólnej nocy. Nie miał wtedy pojęcia, że do pracy Carrie upina włosy. Gdyby wiedział, odcisnąłby swój ślad w mniej widocznym miejscu. – Przypaliłam się lokówką elektryczną. Rob westchnął w duchu. Tak samo kiedyś tłumaczyła się jego siostra, Megan. Oczywiście nikt w rodzinie jej nie wierzył, tak jak teraz nikt nie wierzył Carrie. – Zmiana nastawienia Roba też wiele nam mówi – ciągnął Will. 98

– Zmiana nastawienia? – zdziwiła się Carrie. – Od początku był przeciwny, żeby firma zatrudniała konsultanta. A teraz się cieszy. Nietrudno powiązać fakty. Carrie zamarła, policzki jej poczerwieniały. Rob domyślił się, do czego Will zmierza. Al też; ostrzegła go wzrokiem, by zamilkł. Ten popatrzył na nią, jakby nie miał pojęcia, o co chodzi. Zdegustowana pokręciła głową. – Mój durny kolega nie chciał sugerować, że sypiając z Robem, próbujesz zyskać jego przychylność. Prawda, Will? Krew odpłynęła Willowi z twarzy. Sprawiał wrażenie, jakby za moment miał zemdleć. – O Boże... nie, no skąd! W życiu!

R

– W porządku, nie przejmuj się – rzekła Carrie.

L T

Rob nie miał jednak wątpliwości, że jej duma została urażona. Kiedy wspomniał, że pracownicy podejrzewają ich o romans, liczył na to, że zdoła wszystko obrócić w żart. Psiakrew, nie powinien był się w ogóle odzywać. – Od dawna nie widzieliśmy Roba tak szczęśliwego – odezwał się Grant. Na tym etapie wymagało to odwagi. – Ponieważ twoja obecność w firmie to jedyna zmiana, jaka zaszła w jego życiu, uznaliśmy, że jego dobry humor musi mieć związek z tobą.

– Rozumiem – rzekła Carrie. – Przyjmijcie więc do wiadomości, że Rob i ja nie sypiamy z sobą. Wprawdzie mówiła spokojnie, ale Rob wyczuł w jej głosie zdenerwowanie. – Możecie nas zostawić na kilka minut? – Jasne. Wszyscy troje rzucili się do wyjścia. Nawet niespecjalnie im się dziwił. Zamknął drzwi. Kiedy się odwrócił, Carrie stała przy oknie i wpatrywała się 99

w ulicę w dole. – To było potwornie upokarzające. – Przepraszam, Carrie. Powinienem był ugryźć się w język. – Przeciwnie, dobrze zrobiłeś. Wolę wiedzieć, kiedy ktoś się śmieje za moimi plecami. – Ale oni wcale. – Teraz rozumiesz? – przerwała mu zirytowana. – Rozumiesz, dlaczego nie chciałam, żeby o nas wiedzieli? – Will nie miał nic złego na myśli. On po prostu...

R

– Może dziś nie miał, ale wcześniej? Często droga na szczyt prowadzi przez łóżko. Mało kto wierzy, że można osiągnąć sukces dzięki uczciwej pracy.

L T

– Cieszysz się znakomitą opinią, Carrie. Wszyscy cię cenią. A oni, Al, Will i Grant, zauważyli, że między nami iskrzy. I dlatego zaczęli podejrzewać nas o romans.

Gdyby się o nią troszczył, trzymałby się od niej z daleka. I tak też robił, trochę wbrew sobie, bo uważał, że mogliby stworzyć całkiem udany duet. Mało tego, Carrie mogłaby zostać matką jego dziecka, za które nestor rodziny zapłaciłby piętnaście milionów dolarów. Teraz to już nie wchodzi w grę. – Nadal możemy być przyjaciółmi.

– Nie możemy, bo inni ciągle będą się zastanawiać, czy nie łączy nas coś więcej. – To ważne? – Tak. Może to głupie, ale potrzebuję akceptacji. Ktoś taki jak ty nigdy tego nie zrozumie. – Ktoś taki jak ja? – Jesteś bogaty, przystojny, w dodatku sympatyczny i świetny w łóżku. 100

Osiągnąłeś sukces w biznesie. Stanowisz uosobienie idealnego mężczyzny. Wiesz, jaka się czuję przy tobie mała i zakompleksiona? – To śmieszne! – Owszem, zdaję sobie z tego sprawę, ale tak się czuję. – To śmieszne, że uważasz mnie za uosobienie ideału. – Wyjął z kieszeni portfel. – Daleko mi do niego. Z przegródki wydobył plik zdjęć, które oglądał, ilekroć miał ochotę zjeść coś niezdrowego albo odpuścić sobie wizytę na siłowni. – Zobacz. – Wręczył je Carrie. – Czy ten dzieciak przypomina jakikolwiek ideał?

R

Wpatrywała się w fotografie ze zdumieniem. – Mój Boże, to naprawdę ty?

L T

– Pączuś. Tak na mnie wszyscy mówili. – Byłeś taki. – Gruby?

– Chciałam powiedzieć pyzaty.

– Nie. Przez całe dzieciństwo, dopóki nie zacząłem studiów, miałem nadwagę wynoszącą od piętnastu do dwudziestu kilogramów. Byłem gruby. – Problemy metaboliczne? Roześmiał się.

– Po prostu kochałem jeść. Nadal lubię. Ale jako dziecko nie miałem samokontroli, a sport mnie nie interesował. W podstawówce byłem fajtłapowatym grubaskiem, z którego się wyśmiewano i którego na lekcjach wychowania fizycznego nikt nie chciał brać do drużyny. W liceum zacząłem rozśmieszać kolegów, dworując z własnej nadwagi. Byłem nieszczęśliwy, ale udawałem, że nie przejmuję się wyglądem. Dziewczyny, które mi się podobały, umawiały się z moim kumplami, a ze mną tylko się przyjaźniły. 101

Udawałem, że to mi nie przeszkadza. – Ale przeszkadzało. – A jak myślisz? – Nie próbowałeś się odchudzać? – Pewnie, że próbowałem. Co rusz pojawiała się jakaś nowa dieta. Rzucałem się na nią, po kilku tygodniach gubiłem pięć albo sześć kilo, a potem wracałem do dawnych przyzwyczajeń i odzyskiwałem kilogramy. Nienawidziłem się za brak silnej woli. Długo trwało, zanim zrozumiałem, że diety nie działają, że trzeba zmienić styl życia.

R

– Zmieniłeś i proszę: wyglądasz fantastycznie. Ciało masz sprawne, umięśnione. Musisz być z siebie dumny,

– Owszem, ale nie spocząłem na laurach. Codziennie z sobą walczę.

L T

Wciąż tkwi we mnie ten mały nieszczęśliwy grubas.

– Zmiana wyglądu nie wpływa na to, kim jesteśmy. Ważny jest człowiek, nie jego waga.

– Powiedz mi, ale szczerze: gdybyśmy się poznali w czasach mojej szkoły średniej, kiedy byłem gruby, czy umówiłabyś się ze mną na randkę? – Spotykałam się wyłącznie z draniami. Wygląd nie miał nic do rzeczy. Swoją drogą nie powinnam była nazywać cię ideałem. Przepraszam. – Przywykłem do gorszych określeń.

– Wiesz, że jesteś wspaniałym facetem? I nie mówię tylko o twoim cudownie umięśnionym ciele. Mówię o tobie jako człowieku. Dzieląc z tobą życie, byłabym najszczęśliwszą kobietą na świecie. – Ale nie zamierzasz go dzielić? – Zasługujesz na lepszy los. Ja... wszystko niszczę. Skrzywdziłabym cię, a nie chcę, żebyś przeze mnie cierpiał. Była rozsądna, inteligentna, doskonale zorganizowana, tym bardziej 102

więc dziwił go jej brak wiary w siebie. Rob zadumał się. Nie mógł pozwolić, aby z powodu plotek w biurze chodziła ze spuszczoną głową. – Wyjaśnię wszystkim, jak sprawy stoją – obiecał. – Nie sądzę, aby ktokolwiek w rozmowie z tobą bądź za twoimi plecami plotkował na temat naszych relacji. Gdyby jednak tak się zdarzyło, daj mi znać, a ja... – Nie, nie, nie – sprzeciwiła się. – Twoja interwencja przyniesie więcej szkody niż pożytku. Jeśli pojawi się problem, sama się nim zajmę. – Jak wolisz. To co, mogę ich zawołać? Ojciec i wuj Tony chcieliby przed końcem dnia otrzymać raport z postępu prac.

R

– Jeszcze chwila. To nie moja sprawa, ale wyczuwam złe wibracje między twoim wujem i ojcem.

– Zawsze były między nimi, to znaczy między moim starym a jego

L T

braćmi, drobne animozje, ale w ostatnich miesiącach... Sam nie wiem. Ojciec powtarza, że wszystko jest w porządku, jednak on i Tony mają z sobą na pieńku.

– A te drobne animozje skąd się wzięły? – Jako dziecko tata był w rodzinie czarną owcą. W szkole ciągle pakował się w kłopoty, potem miał zatargi z prawem. Nonno... – Nonno?

– To dziadek po włosku. Dziadek przyjechał z Włoch, gdzie wyznawano tradycyjne wartości. Mój tata buntował się przeciwko nim. Nie chciał mieć nic wspólnego z rodzinnym interesem. Wreszcie nonno stracił cierpliwość. Kiedy w wieku dwudziestu pięciu lat tatę aresztowano za bojkę w barze, nonno dał mu do wyboru: więzienie lub wojsko. Ojciec zaciągnął się do wojska. – Dziadek stosował twarde metody wychowawcze? – Babcia też. 103

– Widać poskutkowały. – O, tak. Po wojsku ojciec poszedł na studia, które ukończył z najlepszym wynikiem, potem dołączył do firmy. Co parę lat awansował. Kiedy nonno postanowił iść na emeryturę, mianował ojca prezesem Caroselli Chocolate. Bracia taty nie byli zachwyceni. W dodatku między ojcem a wujem Tonym istniały pewne... zaszłości. – Jakie zaszłości? – Kiedy tata był w wojsku, Tony poślubił jego dziewczynę, Sarah. – Oj!

R

– No właśnie. W mojej rodzinie nie jest nudno.

– Ale się kochacie. I dlatego wszystko się dobrze ułoży. Miał nadzieję, że Carrie się nie myli. Inaczej firma, którą nonno

L T

zbudował od podstaw, legnie w gruzach.

104

ROZDZIAŁ DWUNASTY Carrie uwielbiała swoją pracę. Zawsze chętnie zrywała się rano z łóżka, choć nie zawsze z każdym przyjemnie jej się pracowało. Ratowanie firmy przed upadkiem stanowiło fascynujące wyzwanie. Należało złożyć w logiczną całość wszystkie fragmenty układanki. Tym razem to nie układanka ją pociągała, lecz pracownicy firmy. Byli niczym jedna wielka rodzina i mimo że usiłowała zachować dystans, coraz większe miała z tym trudności. Na gruncie zawodowym rozumiała się z Robem znakomicie. Mieli

R

podobny temperament, podobny styl zarządzania. Rob potrafił przewidzieć każdy jej ruch, zanim ona go wykona. Do tego stopnia byli zsynchronizowani, że kończyli nawzajem swoje wypowiedzi. Ale na gruncie

L T

prywatnym... Oj, była rozdarta!

Większość wolnego czasu spędzała z Alice. Cieszyła się z towarzystwa przyjaciółki, ale tęskniła za Robem. Brakowało jej nie tylko seksu, ale i bliskości, leżenia w łóżku, trzymania się za ręce, rozmawiania. Rob miał zdecydowane poglądy, których nie bał się bronić, oraz ogromne poczucie humoru. Był uczciwy, emanował niemal zaraźliwą pewnością siebie. Rzadko krytykował, za to nie szczędził pochwał. Jego pracownicy stawali na głowie, by na nie zasłużyć. Nawet Carrie robiła, co mogła, by go nie zawieść, a przecież nigdy dotąd nie angażowała się emocjonalnie w sprawy klientów. Uświadomiła sobie, że coraz bardziej podoba się jej mężczyzna, który nie jest draniem. I że może mogliby stworzyć całkiem udany związek. Oczywiście ta myśl ją wystraszyła. Kiedyś Alice powiedziała, że ona, Carrie, boi się być szczęśliwa. Tamtego dnia oburzyła się, ale dziś zaczęła się nad

105

tym zastanawiać. Szczęście to rzecz ulotna, jest, a potem znika. Czy nie lepiej nie mieć wygórowanych oczekiwań? Wtedy rozczarowanie mniej boli. Dawniej zawsze mogła liczyć na wsparcie Alice, ostatnio jednak miała wrażenie, że przyjaciółka bierze stronę Roba. – Aleś ty głupia – powiedziała, kiedy Carrie po dwugodzinnej rozmowie z Robem odłożyła telefon. Zadzwoniła, by omówić raport marketingowy, ale potem przeszli na tematy niezwiązane z pracą. – Dopiero teraz to odkryłaś? – spytała Carrie, podnosząc wzrok znad rozrzuconych na łóżku dokumentów.

R

– Nie widzisz, jak bardzo do siebie pasujecie? Jak mu na tobie zależy? Kurczę, gadaliście przez bite dwie godziny! Rex rozmawiał ze mną góra dziesięć minut.

L T

– Rob zasługuje na kogoś lepszego niż ja.

– Czy to nie on powinien o tym zadecydować?

– Po pierwsze, nie umawiam się ze swoimi współpracownikami. Po drugie, mieszkam w Los Angeles, a on w Chicago. Związek na odległość rzadko zdaje egzamin.

– Nie możesz się przeprowadzić? Co cię trzyma w Los Angeles, pomijając matkę, do której czasem dzwonisz? Carrie otworzyła usta, po czym je zamknęła. Nic jej nie trzyma. Praca? Może ją wykonywać wszędzie. Przyjaciele? Alice mieszka na drugim końcu kontynentu, a innych nie miała. – Znudziło mi się spanie na kanapie – oznajmiła ni stąd, ni zowąd przyjaciółka. – Przecież mówiłam, że urządzę ci sypialnię w gabinecie. – Jeszcze nie masz mnie dość? 106

– Nie żartuj. W głębi duszy liczyłam na to, że zostaniesz ze mną aż do powrotu do Kalifornii. – W takim razie kupię sobie łóżko i szafkę nocną. – Wynajęcie mniej będzie kosztowało – zauważyła Carrie. Alice westchnęła. – Pewnie masz rację. Dopóki nie postanowię, co dalej będę robić, powinnam ograniczyć wydatki. – Pogadam jutro z Terri, ale nie sądzę, aby miała coś przeciwko przemeblowaniu.

R

– A ja poszukam w sieci punktu wynajmu mebli.

Nazajutrz po południu Carrie zadzwoniła do Terri.

– Nie ma problemu. Po prostu wstaw niepotrzebne meble do piwnicy.

L T

– Cudownie. Dzięki.

– Słuchaj, w weekend organizujemy niedużą imprezę. Może byś wpadła?

Z rozkoszą, pomyślała Carrie, i właśnie dlatego nie powinna przyjąć zaproszenia. Przyjechała do Chicago do pracy, a nie w celach rozrywkowych. – Jest u mnie moja przyjaciółka, Alice. źle bym się czuła, zostawiając ją w domu. – Przyjdźcie obie.

– Ona właśnie zakończyła kilkuletni związek. Nie wiem, czy będzie w nastroju towarzyskim, ale spytam. – Okej. Mam nadzieję, że się zobaczymy. Carrie odłożyła słuchawkę. Parę minut później zadzwoniła Alice. – Rozmawiałaś z Terri? – Tak, mamy wstawić niepotrzebne rzeczy do piwnicy. – Super. Wybrałam już meble do sypialni. Dostawa będzie w 107

poniedziałek, więc jutro trzeba by zabawić się w tragarzy... Chyba że znów pracujesz w sobotę? – Nie, zasłużyłam na odpoczynek – odparła Carrie. To niesamowite, że dziś mijał czwarty tydzień jej pobytu w Chicago i trzeci tydzień pracy w Caroselli Chocolate. Odłożywszy słuchawkę, zaczęła wertować dokumenty. Podniosła wzrok znad papierów, dopiero gdy Rob stanął w drzwiach. Rękawy miał podwinięte, krawat poluzowany. Wyglądał tak kusząco... Miała ochotę zedrzeć z niego ubranie, obsypać go pocałunkami.

R

– Tony i ja idziemy coś zjeść. Pójdziesz z nami? Ze zdumieniem stwierdziła, że jest po siódmej. – Nie mogę.

L T

– Wciąż się boisz, że ludzie wezmą nas za parę?

– Nie. – Nikt ich już nie podejrzewał o romans, chociaż wystarczyłby jeden nieostrożny gest, by znów dostali się na języki. Rodzina Carosellich uwielbia plotkować. – W sobotę robię sobie wolne, więc przed wyjściem chcę skończyć raport. Zajmie mi to jeszcze ze dwie godziny. – Jesteś pewna? Bo ja stawiam. – Następnym razem się skuszę. – Okej, do jutra.

Skinęła głową. Po chwili uświadomiła sobie, że wcale się jutro nie zobaczą. I bardzo dobrze, pomyślała. Powinna mieć się na baczności, nie przekraczać granicy, którą sama wyznaczyła. O dziewiątej wstała od biurka. Zbierała rzeczy, kiedy usłyszała odgłos kroków. W piątki rzadko się zdarzało, aby po szóstej ktoś był w firmie. Może Rob wrócił? Uchyliła drzwi. Jakaś postać skręciła w korytarz, na którego końcu znajdował się gabinet Demitria. Postać zbyt drobna jak na mężczyznę. Carrie 108

ruszyła za nią. Tam, gdzie korytarz skręcał, przystanęła i wyjrzała za róg. Jakaś kobieta usiłowała otworzyć drzwi prowadzące do gabinetu Demitria. Co, do diabła? – Przepraszam bardzo. Kobieta podskoczyła i upuściła przedmiot, który trzymała w dłoni. Upadając, przedmiot zabrzęczał cicho. Carrie skierowała w dół wzrok. Był to rozprostowany spinacz biurowy. Czyżby kobieta dłubała nim w zamku? Po chwili postać obróciła się. – Rose? – zdziwiła się Carrie. Rose przyłożyła rękę do serca.

R

– Boże, ale mnie wystraszyłaś. Sądziłam, że wszyscy już. wyszli. – Czerwieniąc się, podniosła z podłogi spinacz.

L T

Coś się w tym wszystkim nie podobało Carrie. – Co tu robisz? – spytała.

– To nie jest tak, jak myślisz.

– Usiłowałaś otworzyć spinaczem zamek? – Sekretarka Demitria przygotowała dla mnie dokumenty do zeskanowania. Musiała wyjść wcześniej, ale powiedziała, że zostawi je w teczce na biurku. Byłam zajęta, straciłam rachubę czasu. Kiedy w końcu po nie przyszłam, okazało się, że Demitrio też wyszedł i zamknął drzwi na klucz. Próbowałam zadzwonić do sekretarki, ale nie odbierała. Spanikowałam. Pomyślałam, że może uda mi się dostać do środka... Wszystko to było logiczne, lecz Carrie miała wrażenie, że Rose kłamie. – Chcesz, żebym zadzwoniła do Roba? Pewnie ma klucz do gabinetu ojca. – O, dzwoni mój telefon! Przepraszam. Carrie nie słyszała żadnego dzwonka, niewykluczone jednak, że 109

nastawiony był na tryb wibrujący. Rose odeszła na bok. – Halo? Och, dzięki Bogu, że odebrałaś moją wiadomość. Jesteś pewna, że to może poczekać? – Na moment zamilkła. – Świetnie. Zatem do poniedziałku. – Schowawszy telefon do kieszeni, uśmiechnęła się do Carrie. – W porządku. Wystarczy, jak się tym zajmę w poniedziałek. Proszę, cóż za zbieg okoliczności, że Mary, sekretarka Demitria, zadzwoniła do Rose akurat w tym momencie. Wydało się to Carrie podejrzane. Tym bardziej że Mary była potworną gadułą. Nawet najkrótsza rozmowa z nią trwała minimum dziesięć minut.

R

– Czy możesz nikomu nie wspominać o tym... incydencie? – poprosiła Rose. Policzki miała rozpalone. – Chyba umarłabym ze wstydu. – Oczywiście – rzekła Carrie, przy najbliższej okazji zamierzając o

L T

wszystkim opowiedzieć Robowi.

Nazajutrz w południe Carrie zastała przyjaciółkę wyciągniętą na kanapie. – Gotowa? – Do czego?

– Do zabawy w tragarzy.

Alice wytrzeszczyła oczy.

– Żartujesz? Ja ze swoją kostką miałabym coś nosić? Carrie westchnęła. Chyba Alice nie sądzi, że ona poradzi sobie w pojedynkę? – Więc jak to sobie wyobrażasz...? – Nie denerwuj się. – Alice usiadła, przeciągnęła się jak kotka. – Wezwałam posiłki. – Posiłki? – Przyjaciółka nikogo w Chicago nie znała. A może wynajęła autentycznych tragarzy? 110

Raptem rozległ się dzwonek u drzwi. Alice opuściła nogi na podłogę i skrzywiła się, usiłując wstać. – Skarbie, bądź tak miła i otwórz, dobrze? Carrie skierowała się do holu. Otworzywszy drzwi, ujrzała Roba. Za jego plecami stał Tony. – Jesteśmy. – Widzę. A mogę spytać o cel waszej wizyty? Mężczyźni popatrzyli na siebie zmieszani. – Alice zadzwoniła. Powiedziała, że potrzebujesz pomocy przy meblach.

R

– Ach, tak? – Carrie odwróciła się, ale kanapa była pusta. Zołza! Wiedziała, że nie chce widywać Roba poza biurem! Gdzie się schowała?

L T

– Wejdźcie. – Carrie skinęła zapraszająco głową. Mieli marznąć na zewnątrz, czekając, aż ona zamorduje przyjaciółkę? Zresztą naprawdę potrzebowała pomocy. Kto wie, może pomogą jej pozbyć się zwłok? Rob zrzucił płaszcz. W spranych dżinsach i flanelowej koszuli z podwiniętymi rękawami wyglądał bardzo apetycznie. Carrie oblizała się. Miała ochotę pozbawić go ubrania. Oj, tak, Alice jej za to zapłaci! Tony w czarnych dżinsach i czarnej bluzie z długimi rękawami też wyglądał niczego sobie. – Przepraszam was na moment, muszę zamienić słowo z moją współlokatorką. – Chcesz, żebyśmy zaczęli? – Nie! – zawołała przez ramię. – Zaraz wracam. Drzwi do sypialni były zamknięte. Nacisnęła klamkę. Nic to nie dało. 111

– Alice! – syknęła. – Otwórz! – Mam straszną migrenę – oznajmiła słabym głosem przyjaciółka. – Musicie sobie radzić beze mnie. – Migrenę śmigrenę – mruknęła Carrie pod nosem. – Wszystko w porządku? – spytał Rob, kiedy wróciła do salonu. – Tak. Alice odpoczywa u mnie w pokoju. – Odpoczywa? – Chowa się przed ludźmi. Wciąż nie może się pogodzić z tym, że facet ją rzucił. – Tony też niedawno został porzucony.

R

– Stary, musisz wszystkim o tym opowiadać? – zirytował się kuzyn. – Alice wspomniała, że chcesz opróżnić gabinet.

L T

– Tak, i urządzić w nim sypialnię dla gości. – Carrie wprowadziła mężczyzn do gabinetu. – Wszystko stąd trzeba wynieść do piwnicy. – Tej, w której straszy? – spytał Tony.

– Na pewno żaden duch nie wyrządzi ci krzywdy – zapewniła go Carrie. Wynieśli z pokoju biurko.

– Gdzie w piwnicy mamy je postawić? – Wszystko jedno.

Rob wyszczerzył zęby.

– Przyznaj się, nigdy tam nie byłaś. – Dlaczego tak uważasz? Tony popatrzył na schody prowadzące w dół. – A byłaś? – Oczywiście! Raz zeszła kilka stopni, ale kiedy usłyszała, jak drzwi zaczynają się zamykać, co sił w nogach wbiegła na górę. 112

– W takim razie prowadź – rzekł Rob. Starając się nie okazać strachu, uniosła dumnie głowę i przyjęła wyzwanie. Zapaliła światło i popatrzyła w dół schodów. W najgorszym razie zobaczy albo usłyszy... coś. A ponieważ to „coś”, co uparcie otwierało drzwi, nie wykazywało ochoty, aby opuścić piwnicę i zamieszkać w domu, nie miała się czego bać. W dodatku nie jest sama, towarzyszy jej dwóch rosłych mężczyzn. Mimo to odczuwała niepokój. Im niżej schodziła, tym chłodniej się robiło. Nie trzymała się poręczy; bała się, że znów poczuje na ręce obcą

R

zimną dłoń. Serce waliło jej młotem, ale wreszcie dotarła na dół. Odetchnęła z ulgą: żadnych duchów nie widziała, tylko pudła oraz mnóstwo starych mebli, na oko z drugiej połowy dziewiętnastego wieku.

L T

Były warte niemałą fortunę.

– Dobra, meble z gabinetu postawimy tam w rogu – rzekła, wskazując jedyne w miarę wolne miejsce.

– Idziesz z nami na górę? – spytał Rob, kiedy biurko stało już pod ścianą.

– Nie, tu poczekam. – Ciekawość okazała się silniejsza niż strach. – Okej, zaraz wracamy.

Krążyła wśród antyków, przyglądając im się uważnie. Jedne meble były proste i masywne, inne bogato zdobione, o fantazyjnie wygiętych nóżkach. Stało tu kilka kompletów do jadalni, kilka łóżek i komód oraz sporo mebli do salonu. Pogładziła ręką pięknie rzeźbiony kredens. Spodziewała się warstwy kurzu, ale ręka była czysta. – Znalazłaś swojego ducha? – spytał Rob, znosząc z Tonym segregator. – Nie. Bardzo tu czysto. Nie ma ani odrobiny kurzu. – Terri ma bzika na punkcie czystości. 113

Wiedziała o tym, ale żeby pucować piwnicę? Poza tym Terri nie zaglądała tu od miesiąca. – Został jeszcze regał. – Okej. – Nagle coś jej przyszło do głowy: może piwniczny duch nie tylko otwiera drzwi, ale również lata ze ścierką? Hm, duch z zaburzeniami obsesyjno– kompulsywnymi? Wtem usłyszała ciche skrzypienie i płacz dziecka. E tam, pewnie Alice ogląda telewizję i dźwięk niesie się rurami albo przenika przez strop. A jeśli nie?

R

– Słyszeliście? – Obróciła się w stronę mężczyzn, ale ich już nie było. Nadstawiła uszu. Hałas docierał z końca pomieszczenia, tam, gdzie stały komplety sypialniane. Zebrawszy się na odwagę, Carrie ruszyła przed

L T

siebie. W najciemniejszym rogu piwnicy, za ogromną komodą, zobaczyła ręcznie rzeźbioną kołyskę. Nagle włosy zjeżyły się jej na karku: kołyska się bujała.

Przekonana, że ma zwidy, przetarła oczy i zamrugała. Bujanie nie ustawało, w dodatku płacz przybrał na sile. Otaczał ją ze wszystkich stron. Tkwiła bez ruchu, jak zahipnotyzowana, a dźwięk wirował, oddalał się i przybliżał. Wyciągnęła rękę, chcąc go dotknąć... i w tym momencie poczuła, jak czyjaś dłoń zaciska się na jej ramieniu. Wrzasnęła wniebogłosy.

114

ROZDZIAŁ TRZYNASTY – To ja! – powiedział Rob, kiedy obróciła się wystraszona i straciwszy równowagę, wpadła na komodę. – Jezu! O mało zawału przez ciebie nie dostałam! – Uderzyła go w pierś. – Przepraszam. – Uniósł ręce, by osłonić się przed kolejnym ciosem. – Wołałem cię trzy razy Nie odpowiadałaś. Przyszedłem sprawdzić, co cię tak zafascynowało, ale potknąłem się i... Za plecami usłyszał tupot nóg. Tony pędził po schodach, biorąc po dwa

R

stopnie naraz. Tuż za nim biegła Alice, znów ubrana na czarno. – Co się stało? – spytali jednocześnie, po czym popatrzyli na siebie ze zdziwieniem, jakby gnając w dół, nie zauważyli jedno drugiego.

L T

– Nic – odparł Rob. – Zaskoczyłem ją.

– O mało przez ciebie nie wykitowałam! Ni stąd, ni zowąd chwyciłeś mnie za ramię.

– Bo się potknąłem. – Widziałeś? – Co?

– Kołyskę. Bujała się. I słyszałam płacz dziecka. Cholera! Czy aż tak bardzo ją wystraszył, że postradała zmysły? – Jaką kołyskę? – Tę. Za komodą. – Wskazała ręką za siebie. Rob zajrzał za mebel. Mimo półmroku dostrzegł zarys czegoś niskiego, co stało wciśnięte między ścianę a komodę. – Wciąż się buja? Jeśli go wzrok nie mylił, to nie.

115

– Poczekaj, spróbuję to wydostać. Opierając się brzuchem o komodę, pochylił się, wyciągnął rękę... Kołyska była lekka i mała, bardziej przypominała dziecięcą zabawkę niż łóżeczko. W świetle zobaczył, że jest ręcznie rzeźbiona i bardzo stara. Carrie ruszyła w stronę Tony'ego i Alice. – Przynieś ją tutaj, Rob. Trzymając kołyskę nad głową, zaczął przeciskać się między gratami. Kiedy dotarł tam, gdzie czekał Tony z dziewczynami, postawił mebelek na betonowej podłodze.

R

– Ciekawe, czy będzie się bujać? – Carrie nie spuszczała z kołyski oczu. – Tam się bujała, przysięgam. I słyszałam płacz dziecka. – Ludzkiego? – spytał Rob.

L T

Posłała mu takie spojrzenie, jakby był niespełna rozumu. – Oczywiście, że ludzkiego. Wyście nie słyszeli?

Rob potrząsnął głową. Oboje popatrzyli na Tony’ego i Alice, którzy, zajęci lustrowaniem jedno drugiego, nie zwracali na nich najmniejszej uwagi. Rob uzmysłowił sobie, że nawet nie zostali sobie przedstawieni. – Tony, to jest Alice, przyjaciółka Carrie, która mieszka w Nowym Jorku. Alice, mój kuzyn Tony.

– Miło mi. – Alice z tajemniczym uśmiechem wyciągnęła na powitanie dłoń. – Mnie bardziej – rzekł Tony. Sprawiali wrażenie oczarowanych sobą. – Napijesz się czegoś? – spytała Alice, niemal przewiercając go wzrokiem. – Z przyjemnością. Po chwili zniknęli na górze. 116

– Co tu się przed chwilą wydarzyło? – Carrie wyglądała na lekko oszołomioną. Rob wzruszył ramionami. – Wpadli sobie w oko. – W takim razie dobrze, że wrzasnęłam, inaczej Alice nie wyszłaby z pokoju. – Zerknęła na kołyskę i westchnęła zrezygnowana. – Przy tobie nie zacznie się ruszać. – Nie wiadomo. Poczekajmy. Czekali w milczeniu kilka minut. Na próżno. – Naprawdę się bujała. Słowo honoru.

R

– Wierzę ci. Skoro drzwi się same otwierają, dlaczego kołyska miałaby się sama nie kołysać?

L T

– No właśnie. Chyba że całkiem zwariowałam.

– Zaniepokoiłem się, kiedy nie odpowiadałaś na moje wołanie. Najpierw pomyślałem, że jesteś zła. Potem że zasłabłaś... Kiedy podszedłem bliżej, stałaś nieruchomo.

– Czułam się jak w dziwnym transie. – Transie?

– Widziałam swoją rękę, która powoli wysuwała się w stronę kołyski, ale to było tak, jakby ona miała własną wolę. – Chcesz powiedzieć, że byłaś opętana przez ducha? – Może. Na pewno nie byłam sobą. Gdyby rozmawiał z kimkolwiek innym, uznałby, że ta osoba usiłuje zwrócić na siebie uwagę albo że brakuje jej piątej klepki, ale Carrie nie zwykła fantazjować. W dodatku w dżinsach, w bluzie, z włosami związanymi w koński ogon, który śmiesznie podskakiwał przy każdym kroku, wyglądała rozkosznie. Pragnął jej tak jak tamtego pierwszego wieczoru w barze. 117

Powiedziała mu, że zasługuje na kogoś lepszego niż ona. Nieprawda. Nie ma nikogo lepszego. Nie znał nikogo lepszego. Tylko jak ma jej to udowodnić? – Wracajmy na górę – rzekła. – Mam to zabrać? Powiodła spojrzeniem po stosach mebli, na końcu zatrzymała wzrok na kołysce. – Tak. Wyszoruję ją. Może komuś się przyda. Nagle Rob poczuł zimny strumień powietrza, jakby coś koło niego przebiegło. Oj, niedobrze ze mną, pomyślał.

R

Na górze Carrie zamknęła drzwi. Rob natężył uwagę. Przez moment gotów był przysiąc, że słyszy... nie, nie płacz dziecka, lecz płacz kobiety. – Porzucili nas.

L T

Odwrócił się. Carrie trzymała kartkę, którą znalazła przypiętą do lodówki.

„Pojechaliśmy na drinka. Do zobaczenia”.

– Chyba Tony zapomniał, że przyjechaliśmy jego samochodem. Chociaż Carrie nie była zachwycona, że spędzi kilka godzin w towarzystwie Roba, nie potrafiła gniewać się na przyjaciółkę. Alice siedzi w domu od trzech tygodni. Dobrze jej zrobi zmiana otoczenia. Może ona i Tony przypadną sobie do gustu? Tony wydawał się sympatyczny. Wprawdzie nie znała go zbyt dobrze, ale jeśli jest taki jak reszta Carosellich, może się o nic nie martwić. Nagle wyobraziła sobie, że obie z Alice przenoszą się na stałe do Chicago i jednego dnia wychodzą za mąż, ona za Roba, Alice za Tony ego. Podwójna ceremonia ślubna? Boże, skąd jej to przyszło do głowy? Kobieto, weź się w garść! – Pewnie niedługo wrócą – powiedziała. 118

– Gdzie postawić kołyskę? – Może w salonie, dopóki nie wymyślę, co z nią zrobić. – Na moment zamilkła. – Źle bym się czuła, zostawiając ją w piwnicy. – Rozumiem cię doskonale. – Naprawdę? Podreptała za Robem do salonu. Postawił kołyskę przy kanapie, po czym usiadł. – O dziwo, tak. Wzdrygnął się. Cholera, może wezwać egzorcystę? Carrie usiadła naprzeciwko niego. – Lubisz antyki? – Nieszczególnie.

L T

R

Ona również za nimi nie przepadała. To znaczy, nie przeszkadzały jej, ale zdecydowanie wolała nowocześnie urządzone wnętrza. Jednak ta kołyska...

– Może dlatego drzwi się ciągle otwierały? – powiedział. – Żebyś zeszła na dół, znalazła ją i przyniosła na górę. Carrie zmrużyła oczy.

– Żartujesz ze mnie, prawda? – Ja też słyszałem. – Płacz dziecka?

– To był raczej płacz kobiety. Usłyszałem go pół sekundy przed tym, jak zamknęłaś drzwi. Po plecach przebiegły jej ciarki. – Dziwne. – Przyznaję. – A skoro mowa o dziwnych rzeczach... Muszę ci powiedzieć o czymś, 119

co widziałam wczoraj w firmie. – Tam też drzwi się same otwierają? – Przeciwnie, nie chciały się otworzyć. – Opowiedziała mu o Rose usiłującej dostać się do gabinetu Demitria i telefonie od jego sekretarki. – Myślisz, że kłamała? – Tak mi się wydaje, a przeczucie rzadko mnie myli. Ale oczywiście nie mam stuprocentowej pewności. Uznałam, że ci o tym wspomnę. – Słusznie, dzięki. Nie wiem dlaczego, ale ta kobieta mnie drażni. – Mnie też! Niby jest skromna i cicha, ale... sprawia wrażenie, jakby coś ukrywała albo coś knuła.

R

– To prawda. Zaprzyjaźniła się z moją siostrą. Megan kupiła mieszkanie, szukała współlokatorki, no i Rose wprowadza się do niej pod koniec miesiąca. – Martwi cię to?

L T

– Trochę. Jej mama przez wiele lat pracowała w Caroselli Chocolate, była sekretarką dziadka, więc kiedy Rose zaczęła szukać pracy, wuj Leo czuł się w obowiązku ją zatrudnić. – Jako...?

– Jako zwykły personel biurowy. Ale Rose zaproponowała, że może zdygitalizować nasze archiwum. I tym się zajmuje. – Czyli ma dostęp do firmowych tajemnic? – Myślisz, że jest szpiegiem? Carrie wzruszyła ramionami. – Takie rzeczy się zdarzają. – Spróbuję się czegoś więcej dowiedzieć. – Rob spojrzał na zegarek. – No, niech ten Tony wróci. Widać było, że niespecjalnie ma ochotę zostać dłużej. Nie była pewna, 120

czy powinna się cieszyć, czy smucić. – Jak chcesz, mogę cię odwieźć. – Naprawdę? – Przynajmniej się odwdzięczę za noszenie mebli. – Tak, wolała nie przebywać z nim sam na sam przez kilka godzin. – Wezmę kurtkę. Kiedy opuszczała garaż, lekko prószył śnieg. Z początku bała się jeździć w takich warunkach, ale okazało się, że SUV, który wynajęła, doskonale sobie radzi na zaśnieżonych drogach. – Dużo ma dzisiaj napadać? – Podobno z piętnaście centymetrów.

R

Bliskość Roba, jego uśmiech, zapach wody po goleniu... to wszystko

L T

sprawiało, że serce biło jej szybciej. Nie powinni spędzać razem czasu po pracy, bo na sam jego widok zaczynała fantazjować. Na przykład o tym, jak by zareagował, gdyby kierownicę trzymała tylko jedną ręką, a drugą położyła mu na kolanie, potem przesunęła ją wyżej...

Przestań, nawet o tym nie myśl! Zawsze sądziła, że ma większą samokontrolę.

– Na najbliższym skrzyżowaniu w lewo – rzekł Rob. – I jeszcze ze sto metrów.

Pokonali najwyżej kilometr od jej domu. – Wiedziałam, że mieszkasz niedaleko, ale nie sądziłam, że jesteśmy prawie sąsiadami. – Gdyby nie było zimno, wróciłbym na piechotę. W

tym

kwartale

panował

eklektyzm

architektoniczny:

stare

odrestaurowane kamienice koegzystowały z nowymi budynkami. Apartament Roba znajdował się w dawnym magazynie przemysłowym. 121

– Ależ wspaniały budynek. Na którym mieszkasz piętrze? – Na ostatnim. – Super. – Lubię duże otwarte przestrzenie. Chcesz obejrzeć moje królestwo? – Może. – Nie powinna przyjmować zaproszenia. – Masz współlokatora? – Nie, dlaczego pytasz? – Z ciekawości. Szukała wymówki, dlaczego nie może wejść z nim na górę. Nagle

R

jednak Rob wskazał puste miejsce przy krawężniku i samochód jakby zaparkował sam, bez jej udziału. To był zły pomysł. Wiedziała o tym, mimo to wysiadła i ruszyła w stronę drzwi. Czuła się tak, jakby unosiła się w

L T

powietrzu, nad własnym ciałem; jakby nie uczestniczyła w tym, co się dzieje tu i teraz.

W nowocześnie urządzonym holu było czysto i co ważniejsze – ciepło. – Długo tu mieszkasz? – spytała, kiedy czekali na windę. Miała nadzieję, że rozmowa powstrzyma ją od czegoś głupiego, na przykład rzucenia się na Roba. Raz czy dwa razy uprawiała seks w windzie i nie było to jakoś szczególnie przyjemne. Ale z Robem... z Robem każde doświadczenie erotyczne stanowiło fantastyczne przeżycie.

Wysiedli na ostatnim piętrze. Znajdowały się tu tylko dwie pary drzwi. – Te na prawo są moje. Otworzywszy je, Rob odsunął się na bok. Carrie weszła i oniemiała z zachwytu. Nie żartował, mówiąc, że lubi otwarte przestrzenie. Apartament był jedną wielką przestrzenią, na którą składała się doskonale wyposażona kuchnia, jadalnia oraz wygodny salon. Kręte żelazne schody prowadziły do sypialni. Przez całą ścianę, od podłogi do sufitu, ciągnęły się okna. 122

– Ależ tu pięknie! – Daj kurtkę. – Nie, nie mogę zostać. Rob zdjął płaszcz i powiesił go na wieszaku. – Spieszysz się? – Nie, ale... – Zostań chociaż kilka minut. – Wyciągnął rękę po kurtkę. – Nie bój się, nie zacznę się do ciebie zalecać. To nie jego się bała, lecz siebie. Posłusznie jednak wręczyła mu swoje wierzchnie okrycie. – Oprowadzę cię.

R

Oprowadzał, ale ona nie mogła się skupić. Jej wzrok co rusz

L T

zatrzymywał się na jego pośladkach, które świetnie wyglądały w dżinsach. Jak zwykle po południu, ciemny zarost ocieniał jego twarz. Och, jak ją korciło, by potrzeć dłonią jego brodę, przywrzeć wargami do jego ust, biodrami do jego brzucha. Na wszelki wypadek wsunęła ręce do kieszeni spodni. Kiedy wchodzili schodami do sypialni, wewnętrzny głos powtarzał jej, że popełnia wielki błąd.

– To mój ulubiony pokój.

Carrie nie spytała dlaczego. Nie chciała wiedzieć. Ale kiedy podeszła do okna, zrozumiała, o co Robowi chodzi. Widok z salonu był niesamowity, ale nie umywał się do widoku z sypialni, który dosłownie zapierał dech. – O rany – szepnęła. Rob stał tak blisko, że czuła żar bijący z jego ciała oraz charakterystyczny zapach wody po goleniu. Obok na dużym fotelu leżało ubranie, które wczoraj miał na sobie w biurze. Z trudem powstrzymała się, by nie podnieść koszuli, nie przytknąć jej do nosa. 123

– Leżąc w łóżku, mogę oglądać pokazy sztucznych ogni na Navy Pier. – Fajnie. – Wyobraziła sobie dziesiątki innych rzeczy, które mogliby robić w łóżku, na przykład własne fajerwerki. – Hej, wszystko w porządku? Jesteś wyjątkowo cicha. Wzruszyła ramionami. – Nie mam nic do powiedzenia. – Zawsze coś masz. To prawda. Nie lubiła ciszy; zawsze starała się ją zapełnić słowami. Ale nie dziś; dziś się bała, że powie coś, czego nie powinna, coś, co zachęci Roba

R

do zrobienia czegoś, czego nie powinien robić, a czemu ona nie zdoła się sprzeciwić. Popatrzyła w jego oczy. Tęsknota i nieskrywane pożądanie, jakie w nich zobaczyła, sprawiły, że nogi się pod nią ugięły.

L T

– Pragnę cię – szepnęła i natychmiast pożałowała tych słów. – Wiem. – Skinął głową.

– Ale nie mogę, nie chcę cię pragnąć. – To też wiem.

Do diabla, czy musi być taki zgodny?

– To... to jest zbyt silne. Gdybyś mnie pchnął na łóżko, nie byłabym w stanie niczemu zapobiec.

– Chcesz móc na kogoś zrzucić winę? – Cofnął się. – Nic z tego. Zamrugała zdziwiona. Odtrąca ją? – To nie jest gra, Carrie. Przynajmniej ja tego tak nie traktuję. – Wiem. Musisz się zdecydować. Albo mnie pragniesz, albo nie. – Pragnę, ale... – Żadnych ale. Albo jesteśmy razem, albo nie. – A praca? 124

– W pracy utrzymujemy dystans. To, co robimy w wolnym czasie, to wyłącznie nasza sprawa. – Ale nikomu nie możesz nic powiedzieć – zastrzegła. – Nawet Nickowi i Tony’emu. – Zmarszczyła czoło. – Okej, im możesz. Jeżeli spytają. Nie chcę, żebyś ich okłamywał. Lecz nikomu więcej. – Czyli wyrzucić do śmieci ogłoszenie, które zamierzałem umieścić w niedzielnej gazecie? Uśmiechnęła się. Ciągle sprowadzał uśmiech na jej twarz. Czuła się przy nim szczęśliwa. Dlaczego miałaby się tego pozbawiać? Bo lubisz Roba. I to bardzo.

R

Nigdy dotąd nie była z mężczyzną, z którym chciałaby się wiązać na dłużej, a z Robem... Boże, nawet wyobraziła sobie podwójną ceremonię

L T

ślubną. To było dla niej całkiem nowe doświadczenie, ekscytujące, a zarazem budzące strach. A jeśli zbyt mocno się zaangażuje? Czy poradzi sobie, kiedy nastanie koniec? Czy chce cierpieć?

Może jednak tym razem będzie inaczej? Może nikt nie będzie cierpiał? Czy nie warto się przekonać, dać związkowi szansę? Przypomniała sobie, co Alice mówiła o jej życiu w Los Angeles. Przyjaciółka ma rację. Carrie żyje pracą, a kiedy nie pracuje, jej życie jest puste i samotne. Tu przynajmniej było parę osób, którym na niej zależało. – Pragnę cię – powtórzyła. – Ale...? – Zmrużył oczy. Potrząsnęła głową. – Nie ma żadnych ale. – Na pewno? – Na sto procent. – Obejmując go za szyję, wspięła się na palcach i przywarła ustami do jego warg. 125

ROZDZIAŁ CZTERNASTY – Jest u siebie? – spytała Carrie, zaglądając do pokoju sekretarki Roba. – Poszedł do sali konferencyjnej – odparła pani White tonem znacznie mniej lodowatym niż osiem tygodni temu. Od samego początku, nie zważając na chłód bijący od kobiety, Carrie witała ją uśmiechem i traktowała z szacunkiem. Dopiero po jakimś czasie uświadomiła sobie, że pani White jest osobą nieśmiałą i skupioną na pracy, a nie żadną zołzą. W dodatku była znakomitą sekretarką, niesamowicie lojalną

R

wobec Roba. Po prostu nie lubiła, jak jej ktoś przeszkadzał. Carrie potrafiła to zrozumieć. Kiedy Rob był dzieckiem, pani White pracowała w firmowym sklepie Carosellich. Ilekroć chłopiec wpadał z wizytą, zawsze wciskała mu

L T

porcję jego ulubionych pralinek. Po tragicznej śmierci jedynego syna zmieniła się, nigdy nie odzyskała radości życia. – Nie wie pani, czy otrzymał projekt? – Tak, wziął go z sobą.

Carrie skinęła głową. Denerwowała się, choć nie miała ku temu powodów. Wczoraj skończyła przygotowywać projekt zmian, dzięki którym sprzedaż produktów Caroselli Chocolate mogłaby znacząco wzrosnąć. Teraz musiała przedstawić go zespołowi i mieć nadzieję, że zostanie zaakceptowany. Najbardziej obawiała się reakcji Roba. Odkąd pięć tygodni temu postanowili, że będą razem, udawało im się oddzielić życie prywatne od zawodowego. Jeśli jednak Rob uzna, że jej pomysł jest nic niewart, co wtedy? Na pewno ucierpi na tym jej duma. – Nie denerwuj się – rzekła pani White. – Słucham?

126

– Jesteś mądrą dziewczyną, dasz radę. Sekretarka Roba usiłuje podnieść ją na duchu? O dziwo, jej starania poskutkowały. – Och, mam nadzieję. – Bez względu na to, co się wydarzy, nie zmieni to uczuć Roba względem ciebie. Carrie zamierzała zaprotestować, że łączą ich jedynie relacje służbowe, ale widząc życzliwy uśmiech na twarzy starszej kobiety, zrozumiała, że to bez sensu. – Oby – powiedziała, wzdychając cicho.

R

– Znam Roba od urodzenia. Nigdy taki nie był. – Jaki?

L T

– Szczęśliwy, skupiony na czymś innym niż praca.

– Ja... – zaczęła Carrie. Chciała powiedzieć coś miłego, ale pani White pomachała ręką.

– Leć, sio. On czeka.

Carrie posłusznie skierowała się do sali konferencyjnej. Nie tylko pani White zauważyła zamianę, jaka zaszła w Robie. Tony, którego Carrie widywała często, odkąd zaczął spotykać się z Alice, powiedział jej to samo: jest innym człowiekiem, kiedy przebywa z tobą. Ona również odniosła wrażenie, że Rob zachowuje się inaczej, ale oczywiście nie znała go wcześniej. Nie mogła nikogo zapytać, jaki był, zanim zostali parą, bo nikt nie wie o ich związku. Było im z sobą bardzo dobrze, ale nie rozmawiali o przyszłości. Alice trafnie ją zdiagnozowała, mówiąc, że boi się być szczęśliwa. Chciała pokonać strach, bo w głębi duszy wiedziała, że Rob jest tym jednym jedynym. 127

Zatrzymawszy się przed salą, wzięła głęboki oddech, wyprostowała ramiona, po czym nacisnęła klamkę. Spodziewała się ujrzeć cały zespół, ale w środku był tylko Rob. – Cześć, a gdzie reszta? – Chciałem porozmawiać z tobą w cztery oczy. Niedobrze, pomyślała. Wskazał krzesło. – Usiądź. – Nie zgadzasz się, prawda? Uważasz, że bzdury napisałam? – Usiadła. Czuła się jak przed jednoosobowym plutonem egzekucyjnym.

R

– Przeciwnie. Uważam, że twój projekt jest genialny. Wytrzeszczyła zdumiona oczy.

– I zaraz ci pokażę dlaczego. – Spod jej projektu wyciągnął inny, z datą

L T

sprzed sześciu miesięcy.

– Co to? – spytała Carrie.

– Projekt, który przygotowaliśmy sami, zanim zapadła decyzja o zatrudnieniu ciebie. Zerknij.

Otworzyła teczkę i zaczęła przerzucać kartki. Zauważyła, że projekty są podobne, co jej nawet nie zdziwiło, zaskoczyło ją jednak to, że w obu pada identyczna propozycja rozwiązania problemu. – O kurczę! – No. – Dlaczego wcześniej mi tego nie pokazałeś? – Bo to ty jesteś geniuszem marketingowym. Nie tylko ona. Rob ze swoim zespołem doszedł do niemal identycznych wniosków. – Pokazywałeś swój projekt wujom? – Odrzucili go. Stwierdzili, że jest zbyt radykalny; że powinniśmy 128

podtrzymywać tradycje. Radykalny

plan

był

potrzebny,

aby

zapobiec

potencjalnemu

nieszczęściu. Ludzie kochali tradycję, ale świat się zmieniał i aby przetrwać w obecnej sytuacji ekonomicznej, należy zmieniać się wraz z nim. Nic dziwnego, że Rob sprzeciwiał się, kiedy troje Carosellich zarządzających firmą postanowiło wynająć konsultantkę. Opracował doskonały plan naprawczy, który wujowie zlekceważyli. – Nie mieli racji – stwierdziła Carrie. – Wiem.

R

Zapłacili jej ogromne honorarium po to, by usłyszeć coś, co już raz usłyszeli. Wyobraziła sobie ich reakcję. Oraz jaki to będzie miało wpływ na jej dalszą karierę.

L T

Przyłożyła palce do skroni. – Boże, już po mnie.

– Dlaczego? Zrobiłaś to, o co prosili. Nie twoja wina, że są zbyt uparci, aby słuchać członków swojej rodziny. – Co teraz?

– Zastanowimy się, jak im przedstawić twój projekt. Może tym razem posłuchają.

– A jeśli nie? Jeśli znów zaprotestują? – Odejdę z firmy. – Poważnie?

– Kocham ojca i wujów, ale biznes to biznes. Jak długo trzeba stać na tonącym statku, zanim można wskoczyć do wody? – Okej. Miejmy nadzieję, że wszystko się dobrze skończy. Drzwi otworzyły się. Carrie spodziewała się ujrzeć Alexandrę, Willa i Granta, ale do sali wszedł Nick. 129

– Przepraszam, że przeszkadzam. Masz minutę? – Tak, a o co chodzi? – spytał Rob. – Wiadomość szybko się rozejdzie... Chciałem, żebyś usłyszał ją ode mnie. – Jaka wiadomość? – Terri jest w ciąży. Na twarzy Roba odmalowało się zdziwienie, a po chwili wybuchnął śmiechem. – Gratulacje! – Okrążył stół i serdecznie uścisnął kuzyna. – Wiem, że marzyliście o dziecku.

R

– Powiedziałbym ci wcześniej, ale Terri prosiła, żeby nikomu nic nie mówić, dopóki nie będzie pewna, że wszystko jest w porządku.

L T

– I jest w porządku?

– Tak. Czuje się świetnie, ciąża rozwija się prawidłowo. Dziecko powinno się urodzić dwudziestego pierwszego września. – Wyobrażam sobie, jaka Terri musi być przejęta. – Zupełnie jakby była pierwszą kobietą na świecie spodziewającą się dziecka.

Rob pokręcił ze śmiechem głową. – Ty i Terri... Kto by pomyślał?

– Prawda? – Nick wyszczerzył zęby. – To najlepsza decyzja, jaką w życiu podjąłem. Carrie poczuła ukłucie zazdrości: Terri jest szczęściarą, mając męża, który kocha ją do szaleństwa. Sama zawsze sądziła, że któregoś dnia wyjdzie za mąż i urodzi jedno lub dwoje dzieci. Po prostu tak ludzie w pewnym wieku robią. Teraz jednak uświadomiła sobie, że ona też tego chce, nie dlatego, że wypada, ale dlatego, że tego pragnie. 130

Do sali weszli Will, Al i Grant. Nick podzielił się z nimi dobrą nowiną. Nastąpiły kolejne gratulacje. Carrie stała z boku, czując się wyobcowana. W Caroselli Chocolate wszyscy rzeczywiście tworzą jedną dużą rodzinę. Wiele by dała, aby być jej częścią. Rob posłał jej uśmiech. Próbowała sobie wyobrazić, jak by to było, gdyby zamieszkała z nim w Chicago. Wzięliby ślub, a za jakiś czas też by ogłosili wszystkim radosną nowinę, że spodziewają się dziecka... Nagle coś ją tknęło. Kiedy miała ostatnią miesiączkę? Czy nie powinna mieć następnej? Była tak pochłonięta pracą, że na nic innego nie zwracała uwagi.

R

Wyjęła z torebki telefon: sprawdzi w kalendarzu. Ostatnia miesiączka... tak, to było tuż przed tym, jak oficjalnie zostali z Robem parą, czyli.

L T

Zamarła. Co? Sześć tygodni temu? Niemożliwe, musiała zajść jakaś pomyłka. Spojrzała na Roba. Chyba domyślił się, że coś ją martwi, bo zmarszczył czoło. Carrie zacisnęła powieki. Nie, nie jest w ciąży. Musi być inne wytłumaczenie. To z powodu pracy i stresu. Terri sama o tym mówiła: stres może rozregulować cykl. Wprawdzie dotąd jej się to nie zdarzyło, ale... – Carrie?

Otworzyła oczy. Rob stał obok niej.

– Dobrze się czujesz? Jesteś blada jak kreda. Nie była w stanie nabrać powietrza, by odpowiedzieć, więc jedynie pokręciła głową. – Co się stało? Czy powinna najpierw się upewnić, czy od razu ma mu powiedzieć? Nie chciała, by się denerwował bez powodu. Ale sama też się bała. – Musimy porozmawiać – wykrztusiła. – Teraz? 131

– Tak. – Przejdźmy do mojego gabinetu. Odsunęła krzesło. Nogi jej drżały, kręciło się w głowie. Miała nadzieję, że zdoła dojść do drzwi. Jeszcze ani razu nie straciła przytomności, ale teraz niewiele brakowało. Rob na wszelki wypadek ujął ją za łokieć. – Dokąd idziecie? – spytała Alexandra. – Carrie nie czuje się najlepiej – odparł. – Przełóżmy zebranie. – Mogę w czymś pomóc? Słysząc zatroskanie w głosie Al, wszyscy obrócili się w ich stronę.

R

– Nie, to nic takiego – skłamała Carrie. – Nie jadłam śniadania i podejrzewam, że spadł mi poziom cukru.

Na korytarzu zachwiała się, ale Rob ją podtrzymał. Musiała wyglądać

L T

gorzej, niż sądziła, bo na jej widok pani White poderwała się zza biurka. – Co się stało?

– Carrie źle się czuje – wyjaśnił Rob. – Nikogo nie łącz... Aha, i przynieś nam butelkę zimnej wody.

– Dobrze. – Pani White wybiegła z pokoju. Rob podprowadził Carrie do fotela, sam usiadł na brzegu biurka. – Lepiej? Skinęła głową.

– Tak. Przepraszam za zamieszanie. – Ile dni spóźnia ci się okres? Była tak zaskoczona, że przez pół minuty milczała. – Skąd... – Zwracam uwagę. – Na mój cykl miesiączkowy? – Nie, po prostu kiedy Nick ogłosił, że Terri jest w ciąży, pomyślałem 132

sobie... – Co? – Że kiedyś my też moglibyśmy postarać się o dziecko. I nagle mnie tknęło, że odkąd jesteśmy razem, ani razu nie miałaś okresu. Spojrzałem na ciebie, a ty zbladłaś i sprawdzałaś coś nerwowo w telefonie. – Nie jestem... Nie mogę być w ciąży. – Dlaczego? – Bo nie. Okres spóźnia się dwa tygodnie, ale stres może rozregulować cykl. Zresztą zabezpieczaliśmy się, prawda? – Niby tak...

R

– Rob? – Coś w jego głosie wzbudziło jej niepokój. – Poza jednym razem.

L T

Wstrzymała oddech. Serce jej waliło. – Prezerwatywa była uszkodzona... – Kiedy to było?

– Jakiś miesiąc temu.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś?

– Nie sądziłem, że to ważne. Zresztą uznałem, że nie ma sensu martwić się zawczasu. I zapomniałem o wszystkim aż do dziś. – Nie mogę mieć dziecka.

Słysząc chrząknięcie, obejrzeli się. W drzwiach gabinetu stała pani White z wodą. – Dziękuję. – Rob wziął od niej butelkę. – Czy mogę się jeszcze na coś przydać? – spytała z zatroskaniem kobieta. – Nie. Proszę tylko nikomu nic nie mówić. – Oczywiście. Carrie, na pewno niczego nie potrzebujesz? 133

– Nie, dziękuję. Kobieta wycofała się, zamykając za sobą drzwi. – Musisz zrobić test ciążowy – zdecydował Rob.

L T 134

R

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY – Nie muszę. – Otworzyła butelkę i wypiła łyk wody. Jej twarz powoli odzyskiwała kolor. – Wolisz iść do lekarza? – Nie przesadzaj. Nie jestem w ciąży. – A wiesz to, bo...? – Bo wiem i już. To nie jest dla mnie odpowiedni moment na dziecko. – Chyba to tak nie działa.

R

– Poza tym nie mam żadnych innych objawów. Nie męczą mną poranne mdłości, nie czuję zmęczenia.

– Może jeszcze za wcześniej na poranne mdłości?

L T

– Nie jestem w ciąży!

– Nie chciałabyś wiedzieć na pewno? – Wiem na pewno. – Carrie...

– Błagam cię, nie naciskaj. Poczekajmy kilka dni. Jeżeli, okres się nie pojawi, wtedy kupię test. Na razie... Jeszcze nie jestem na to gotowa, muszę sobie wszystko przemyśleć. Kilka dni nie zrobi różnicy. Może jej nie zrobi, ale on chciał wiedzieć. Już, teraz. Niewiele jednak mógł zdziałać; przecież do niczego jej nie zmusi. Była oszołomiona, wystraszona. Nalegając na test, bardziej ją wystraszy. W porządku. Jeśli Carrie jest w ciąży, parę dni faktycznie niczego nie zmieni. A on może zacząć robić plany, nikt mu tego nie zabroni. – Dobrze, zaczekajmy do poniedziałku – powiedział. – W poniedziałek kupimy test.

135

– Świetnie. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chętnie wróciłabym wcześniej do domu. – Jedź. Wpadnę do ciebie po pracy. – Obiecałam Alice, że spędzę z nią wieczór. Może umówimy się na jutro? – Nie ma sprawy. Prawie wszystkie wieczory i noce spędzali razem. Dziś chciała być z przyjaciółką. Czy to zwykły zbieg okoliczności? Może potrzebowała chwili dla siebie, by zastanowić się, co dalej. Wstała z fotela. – Odprowadzić cię do samochodu? – Nie, nie trzeba. – Zadzwonisz, gdybyś się gorzej poczuła? – Obiecuję.

L T

R

Pochylił się, by ją pocałować. Ona jednak odwróciła głowę i zamiast w usta, trafił w policzek.

– Do jutra. – Uśmiechając się nieporadnie, ruszyła do drzwi. Rob usiadł przy biurku i pogrążył się w zadumie. Martwił go brak entuzjazmu, jaki Carrie wykazywała na myśl o ciąży. A jeśli nie będzie chciała dziecka?

Rozległo się ciche pukanie do drzwi.

– Wszystko w porządku? – spytała pani White. – Tak. Może jestem trochę zagubiony. – Niczego nie potrzebujesz? – Mądrego słowa? – Dziecko to dar – rzekła po chwili namysłu. – Nic więcej mi nie powiesz? Uśmiechnęła się. 136

– Nie muszę, sam wiesz, co robić. Problem w tym, że nie wiedział. Zastanawiał się, czy nie poprosić Carrie, aby przeniosła się do Chicago. Nawet nie tyle zastanawiał się, co czekał na odpowiedni moment. Nie chciał wywierać presji; chciał, by Carrie była gotowa na taki krok. Gdyby się zgodziła, mogłaby dalej wynajmować mieszkanie od Terri, a po jakimś czasie zamieszkaliby razem, u niego. Teraz jednak dalsze czekanie było bez sensu. Jego uczucia względem Carrie się nie zmienią. A jeśli zamierzał odebrać od dziadka obiecane piętnaście milionów, powinien wystąpić nie tylko z propozycją wspólnego

R

zamieszkania, ale i małżeństwa. Nie przypuszczał, że tak szybko zostanie mężem, ale nie miał nic przeciwko temu. A Carrie? Czy przyjmie jego oświadczyny?

L T

Na razie potrzebowała czasu, aby przywyknąć do myśli, że będzie matką. Nic dziwnego, że czuła lęk. Nie rozmawiali o przyszłości. Może bała się, że on się od niej odwróci? Z drugiej strony chyba poznała go na tyle, aby wiedzieć, że nigdy by tak nie postąpił. Z trzeciej strony ludzie ciągle ją zawodzili. Musi więc przekonać ją, że zawsze może na niego liczyć, że uda im się stworzyć szczęśliwą rodzinę. A że jemu przy okazji wpadnie do kieszeni nieco grosza? Skrzywił się; ta „transakcja” budziła w nim mieszane uczucia.

Ponownie rozległo się pukanie, ale tym razem to Nick wsunął głowę do gabinetu. – Można? – Nie czekając na zaproszenie, wszedł do środka. – Wszystko w porządku? Widziałem, jak Carrie wychodzi. Pokłóciliście się? – Właściwie to nie. – Innymi słowy, nie chcesz o tym gadać. – Dlaczego zrezygnowałeś z forsy? – spytał Rob. 137

– Za dziecko? – Tak. Wzięliście z Terri ślub, planowaliście powiększyć rodzinę. A nuż urodzi się wam syn? – Pieniądze przestały mieć znaczenie. – Jak to? – Zrozumiesz, kiedy dowiesz się, że twoja żona spodziewa się dziecka – odparł Nick i nagle zamilkł. – Czy Carrie...? – Może. Chyba tak. Ale nie mów nikomu. – Słowo. – To takie dziwne. – Rob potrząsnął głową. – Zamierzasz się z nią ożenić? – Oczywiście.

L T

R

– Jeśli urodzi się chłopiec, weźmiesz pieniądze? – Nie mam pojęcia.

– Kochasz ją? – drążył Nick.

– Na pewno nie spotkałem drugiej takiej kobiety. – Czy to wystarczający powód, żeby ją poślubić? – Nonno powiedział, że musimy wziąć ślub. – Czyli chcesz być ojcem, ale z matką dziecka ożenisz się tylko dla pieniędzy?

Tak to zabrzmiało, a przecież nie była to prawda. – Nie, ożenię się, bo chcę, żeby była moją żoną. – Myślisz, że uwierzy w twoją miłość, kiedy dowie się o piętnastu milionach? – Skąd się dowie? Nikt poza nami o tym nie wie. – Świadome ukrycie prawdy jest równoznaczne z kłamstwem, Rob. Będziesz potrafił z tym żyć? 138

– Pewnie tak. – Skoro tak brzmi twoja odpowiedź, to nie masz prawa się z Carrie żenić, bo na pewno jej nie kochasz. Zabolały go słowa Nicka; co gorsza, wiedział, że Nick ma rację. Carrie wiele razy powtarzała, że on zasługuje na kogoś lepszego od niej. Ale to ona zasługuje na kogoś lepszego niż on. Nazajutrz Carrie zostawiła wiadomość u pani White, że nie czuje się dobrze i nie przyjdzie do pracy. Przez cały ranek nie odbierała telefonu. Kiedy po południu Rob wreszcie się do niej dodzwonił, powiedziała, że spała, a telefon miała wyłączony. – Chyba się przeziębiłam. – Przywieźć ci coś?

L T

R

– Nie, bo się zarazisz. Gdybym czegokolwiek potrzebowała, poproszę Alice.

– Rozumiem, że jeszcze nic nie wiadomo? – Nie mam miesiączki, jeśli o to pytasz.

– Może jednak powinnaś iść do lekarza. Bo jeśli jesteś w ciąży, a na dodatek chora...

– To zwykłe przeziębienie, Rob. Po prostu muszę się wygrzać. – Okej, odezwę się wieczorem. Gdybyś coś chciała, dzwoń. – Dobrze. Nie zadzwoniła, a kiedy on próbował skontaktować się z nią wieczorem, odezwała się poczta głosowa. Następnego dnia Carrie znów zadzwoniła, że jest chora. I znów nie odbierała telefonu, kiedy usiłował się z nią skontaktować. Jakiś czas później przysłała esemesa, żeby się o nią nie martwił. Domyślił się, że nie chce z nim rozmawiać, że pragnie pobyć sama, aby przywyknąć do myśli o ciąży. Kiedy 139

do poniedziałku nie dała znaku życia, stracił cierpliwość. Opuścił biuro w południe, wstąpił do apteki, po czym pojechał do Carrie z wizytą. Na szczęście otworzyła drzwi. Nie umiał odgadnąć, czy jest przygnębiona, czy chora, czy też jedno i drugie. Ubrana była w pomarańczowe spodnie od dresu, poplamioną białą bluzę i zielone kapcie. Włosy, które prosiły się o grzebień, miała związane w kucyk. – Wejdź – powiedziała z miną winowajcy. – Przepraszam, że nie dzwoniłam. Po prostu nie chciałam być jedną z tych kobiet bluszczy, które we wszystkim muszą polegać na mężczyźnie.

R

– Nie żartuj, jesteś najbardziej samodzielną...

– Mam zwyczaj uciekać – przerwała mu. – Kiedy sytuacja mnie przerasta, po prostu uciekam. Jeśli jestem w ciąży i urodzę dziecko, a potem

L T

dam w długą, co wtedy?

– Nie dasz w żadną długą. – Skąd wiesz? – Bo wiem.

– To żadna odpowiedź.

– Bo jesteś znacznie silniejsza, niż ci się wydaje. – Wyciągnął papierową torebkę z apteki. – Umówiliśmy się, że czekamy do poniedziałku. Sprawdźmy. – A jeśli jestem? – Wtedy zastanowimy się, co dalej. Wzięła głęboki oddech. – Dobra, miejmy to z głowy. – Skinęła w stronę łazienki. – Chcesz patrzeć, jak sikam? – A ty chcesz, żebym był tam z tobą? – Czemu nie? To dotyczy nas obojga. 140

Od pięciu dni był pewien, że Carrie jest w ciąży, a test to formalność, potwierdzenie faktu. Ale idąc za nią do łazienki, czuł napięcie. Jeśli wynik będzie pozytywny, zmieni się całe jego życie. O dziwo, wcale go to nie przerażało. Może był gotów na zmiany. Może to napięcie, które czuł, brało się z podniecenia, a nie ze strachu. Usiadł na brzegu wanny. Carrie zrobiła, co do niej należało. Teraz musieli odczekać pięć minut. Było to najdłuższe pięć minut w jego życiu. – To twój pierwszy raz? – spytała. – Drugi. A twój?

R

– Pierwszy. – Potarła ręce. – Koszmarnie się denerwuję. – Już. – Rob spojrzał na zegarek.

L T

– Okej. – Biorąc głęboki oddech, Carrie obróciła płytkę i popatrzyła w malutkie okienko, po czym wypuściła z płuc powietrze. – Wynik negatywny. Był tak pewien pozytywnego, że w pierwszej chwili uznał, iż się przesłyszał.

– Negatywny? – powtórzył z niedowierzaniem. – Tak. Nie jestem w ciąży.

– Aha. – Nie wiedział, co powiedzieć.

– To chyba dobra wiadomość? Pewnie tak jak ja odczuwasz ulgę? – Pewnie tak – skłamał. – Rob, cieszysz się, prawda? Dziecko to bezsenne noce, płacz, pieluszki, no i studia, które kosztują majątek. Przez chwilę milczał. – Wiesz co, Carrie? Wcale się nie cieszę. Prawdę mówiąc, żałuję. – Dzięki Bogu! – Podniosła płytkę, tak by mógł zobaczyć wynik. – Bo skłamałam. Jestem w ciąży. 141

– Skłamałaś? – Patrzył na nią zaskoczony. – Dlaczego? – Przepraszam, ale musiałam wiedzieć. Wziął od niej płytkę, sprawdził, po czym potrząsnął głową, jakby miał do czynienia z wariatką. – Co musiałaś wiedzieć? – Jak naprawdę się z tym czujesz. – Nie mogłaś zapytać? – Nie. Jesteś miłym porządnym facetem. – Co to ma do rzeczy?

R

– Gdybyś usłyszał, że wynik jest pozytywny, powiedziałbyś, że się cieszysz, nawet gdybyś się nie cieszył. Prawda? Rob zawahał się. – Przyznaj się.

L T

– Okej, pewnie masz rację.

– Ale gdybym zobaczyła, że jesteś zawiedziony negatywnym wynikiem, wtedy wiedziałabym, że ucieszyłbyś się z ciąży. – To było ryzykowne zagranie. Wzruszyła ramionami.

– Taką metodę wybrała jedna z dziewczyn w „Przyjaciołach”. – Wzięłaś pomysł z serialu telewizyjnego? – No. – Tak z ciekawości: a gdybym ucieszył się z negatywnego wyniku? Co byś zrobiła? – Nie zastanawiałam się nad tym. – Dobrze. Czego teraz potrzebujesz? – Żebyś mnie przytulił. Rozpostarł ramiona. Kiedy ją przytulił, poczuła, że wszystko się dobrze 142

ułoży. Co nie znaczy, że się nie bała. – A jeśli będę okropną matką? – Jeśli czegoś nauczyła cię matka z ojczymem, to tego, jak nie być złym rodzicem. Carrie zamyśliła się. Faktycznie, miał rację. Po prostu będzie robiła wszystko odwrotnie niż oni. – A jeśli wystraszę się i ucieknę? – Nie uciekniesz, nie pozwolę ci. – Nie wiesz, jaka potrafię być okropna.

R

– Nie szkodzi. Po prostu pamiętaj: trzeba sobie ufać i z sobą rozmawiać. Razem można rozwiązać każdy problem.

To brzmi cudownie. I tak łatwo. Ale może w normalnych domach ludzie

L T

właśnie tak żyją? Może jej też się uda? Najwyższy czas, by dorosła i przestała zrzucać winę na trudne dzieciństwo, jakie matka jej zafundowała. Kiedyś wreszcie musi zapomnieć o przeszłości i zacząć patrzeć w przyszłość. – To może trochę potrwać, ale nauczę się. Tylko musisz być cierpliwy. – Będę.

Zamknęła oczy i oparła głowę na jego piersi. – Pięć dni bez ciebie to stanowczo za długo. – Zdecydowanie za długo. – Zacisnął mocniej ramiona.

143

ROZDZIAŁ SZESNASTY Pięć sekund po tym, jak zobaczył wynik pozytywny, zanim jeszcze miał czas to przetrawić, Rob zrozumiał, o co Nickowi chodziło z pieniędzmi. Bo co innego myśleć, że chyba będzie się ojcem, a co innego wiedzieć. To było niesamowite uczucie, wprost nie do opisania. Mieli z Carrie szansę stworzyć rodzinę. Czy dla pieniędzy warto ryzykować szczęście? Może dziadkowi chodziło nie tylko o przetrwanie rodu? Może próbował nauczyć czegoś wnuków, udowodnić im, co jest w życiu naprawdę ważne?

R

Postanowili z Carrie nikomu nic nie mówić, dopóki nie pójdą do lekarza. Zresztą musieli podjąć wiele decyzji, na przykład: gdzie będą mieszkać? Czy wezmą ślub? Carrie zastanawiała się, czy da radę być

L T

pracującą matką, czy raczej powinna zrezygnować z pracy. Chcieli znać odpowiedzi na te pytania, zanim obwieszczą światu nowinę.

Kiedy po wizycie u lekarza wrócili do apartamentu, Rob poprosił Carrie o rękę. Carrie trzy razy upewniała się, czy na pewno wszystko przemyślał, po czym przyjęła oświadczyny. Uznali, że do ślubu będą mieszkać oddzielnie, ale że od razu zaczną szukać domu z ogródkiem. Żadne z nich nie mówiło o miłości, nie wypowiadało słowa „kocham”, ale mieli na to mnóstwo czasu. Po co się spieszyć?

Postanowili też, że najpierw przedstawią Carosellim swój plan marketingowy, by nikt nie posądził Carrie o stronniczość, a dopiero potem poinformują ich o dziecku. W sali konferencyjnej panował tłok; oprócz trzech właścicieli firmy przy stole zasiedli również pracownicy marketingu. Alexandra rozdała wszystkim kopie projektu. Niedługo później rozległy się pomruki

144

niezadowolenia. – Wprawdzie lata mi lecą – oznajmił ojciec Roba – ale pamięć wciąż mam dobrą. I moim zdaniem to jest ten projekt, z drobnymi poprawkami, który przedstawiłeś nam w zeszłym roku. – Nie, ojcze. – Rob dał znać Alexandrze, by rozdała drugi zestaw kartek. To był pomysł Carrie, której zależało, aby przedstawiciele firmy dostrzegli różnice między oboma projektami. – Mój jest ten drugi. – A pierwszy jest mój – wyjaśniła Carrie. – Przygotowałam go, nie znając projektu Roba. – To znaczy...? – spytał wuj Tony.

R

– To znaczy, że nie jestem jedynym geniuszem od spraw marketingowych w tej sali. Przykro mi, panowie, ale niepotrzebnie

L T

wydaliście na mnie pieniądze. Rob i bez moich fachowych rad doskonale wie, jakie błędy należy wyeliminować i jak poprawić sprzedaż. Wiem, że niektóre pomysły mogą wam się wydać zbyt radykalne, przywiązanie do tradycji to rzecz cenna, ale żeby odnosić sukcesy, trzeba iść z duchem czasu. Ojciec Roba zmarszczył czoło, popatrzył na swoich braci i wreszcie na syna.

– Wygląda na to, chłopcze, że jesteśmy ci winni przeprosiny. Powinniśmy byli cię wysłuchać, a my... – Co teraz, ojcze? – Do środy chciałbym otrzymać wasz wspólny projekt. – Przewidzieliśmy to. Al, bądź tak miła i rozdaj teczki z numerem trzy. – Doskonale – rzekł Demitrio. – Przejrzymy wasze propozycje i spotkamy się ponownie w czwartek. Rob zatrzymał ojca, zanim ten zdążył opuścić salę. – Mam ci jeszcze coś do powiedzenia. – Skinął na Carrie, by podeszła, 145

po czym objął ją ramieniem. – Nie wiem, czy wiesz, że Carrie i ja widujemy się poza pracą. – Mam udawać zdziwionego? – spytał ojciec. Czyli nie było to dla niego tajemnicą. – Ojcze, Carrie jest w ciąży. – Zaskoczyłeś mnie. – Demitrio zmrużył oczy. – Rozumiem, że ten fakt w żaden sposób nie przyczynił się do waszych identycznych raportów? – Rob pokazał mi swój dopiero, gdy przeczytał mój. – Doskonale. A co zamierzacie, jeśli wolno spytać?

R

– Carrie zostanie w Chicago, weźmiemy ślub, kupimy dom albo duży apartament, dziecko będziemy zawozić do żłobka, bo oboje kochamy pracę i nie chcemy z niej rezygnować.

L T

– Na kiedy macie wyznaczony termin?

– Koniec października – odparła Carrie.

Koniec października to Halloween, święto duchów. Duchy obojgu kojarzyły się z otwierającymi się drzwiami i bujającą się kołyską. Ale odkąd wnieśli kołyskę na górę, drzwi przestały się otwierać, a kołyska przestała się kołysać.

Nazajutrz cała rodzina już wiedziała, że Rob będzie ojcem, a Demitrio dziadkiem. Wszystko przebiegało według planu; została tylko jeszcze jedna rzecz do zrobienia. Nie ociągając się, Rob zadzwonił do nonno i poinformował go, że rezygnuje z pieniędzy. Swoją drogą ciekaw był, czy Tony, któremu teraz przypadało całe trzydzieści milionów, zdoła oprzeć się pokusie. – Jestem z ciebie dumny – oznajmił dziadek, wcale nie zaskoczony decyzją wnuka. Jakiś czas później Nick zajrzał do gabinetu kuzyna. 146

– Naprawdę to zrobisz? – spytał. – Co? – Zostaniesz mężem i ojcem? Piętnaście milionów piechotą nie chodzi. – Zapominasz, że za córkę nie dostanę ani grosza. Niełatwo było wyprowadzić Nicka z równowagi. Robowi się udało. – Naprawdę zamierzasz przyjąć forsę? – Podaj choć jeden powód, dlaczego miałbym nie przyjąć. – Nie wiem, od czego zacząć! – Na przykład: bo ją kochasz. Nick zmrużył oczy. – Nabijasz się ze mnie? Rob wyszczerzył zęby.

L T

– Poinformowałem dziadka, że rezygnuję. – Kiedy?

R

– Parę godzin temu. Miałeś rację: nie warto ryzykować; Bez forsy mogę żyć, bez Carrie sobie tego nie wyobrażam, – Jak dziadek zareagował?

– Powiedział, że jest ze mnie dumny.

– Mnie to samo powiedział. Chyba od początku na to liczył. – Może się przeliczyć z Tonym. Tony uwielbiał wygrywać. – Pożyjemy, zobaczymy – stwierdził Nick. – Sprawia wrażenie zauroczonego Alice. A ona nim. – Kto wie, może przed końcem roku dziadkowi uda się pożenić wszystkich wnuków. – I każdy z nas ma pięćdziesiąt procent szansy na syna. Przypuszczalnie więc nazwisko Caroselli przetrwa. 147

Pół godziny po wyjściu Nicka zadzwoniła Alice. – Co się stało? Pokłóciliście się z Carrie? – Nie, skąd ci to przyszło do głowy? – Stąd, że ona się pakuje. – Co pakuje? – Swoje rzeczy. Wpycha je do walizek. Jest wściekła. Gdyby wiedziała, że z tobą teraz rozmawiam, zabiłaby mnie. – Widzieliśmy się rano. Wszystko było w porządku. Próbowałaś coś z niej wyciągnąć?

R

– Tak, ale powiedziała, że wraca do Los Angeles. Sama. I że mogę zostać w mieszkaniu Terri do końca umowy. Sprawa wyglądała poważnie.

L T

– Nie pozwól jej wyjść. Już jadę!

Gdy dotarł na miejsce, Carrie wkładała torby do bagażnika. Zaparkował za nią na podjeździe.

– Dokąd się wybierasz? – spytał, wysiadając. – Do domu. – Nawet na niego nie spojrzała. – Jesteś w domu. – Do Los Angeles. – Dlaczego?

– Jeśli musisz pytać, to jesteś jeszcze większym dupkiem, niż myślałam. – Co, do licha, się stało? – Chwycił ją za łokieć. Wyszarpnęła rękę. – Nie dotykaj mnie! – syknęła z furią. – Carrie, nie mam pojęcia, o co ci chodzi. Słowo honoru. – O co? – Przystanęła. – O piętnaście milionów dolarów, które masz dostać za ślub i syna. O to mi chodzi! 148

– Słyszałaś, jak rozmawiałem z Nickiem? – Powiedz, specjalnie rozerwałeś prezerwatywę? I dlatego zasmuciłeś się, kiedy powiedziałam, że wynik ciążowy jest negatywny? Dlatego oświadczyłeś mi się dopiero, gdy wróciliśmy od lekarza? – To nie tak... Gdybyś słyszała całą rozmowę, wiedziałabyś, że się mylisz. – Obiecał ci dziadek piętnaście milionów czy nie? – Tak, ale... – Rob wziął głęboki oddech. – Nabijałem się z Nicka. Nie zamierzałem przyjąć tych pieniędzy. Już powiadomiłem o tym nonno.

R

Gdybyś wysłuchała rozmowy do końca, dowiedziałabyś się, że bez tych milionów mogę żyć, ale bez ciebie nie mogę. – Akurat.

L T

– Nie wierzysz mi? – Dziwisz się?

– Po prostu mi nie ufasz. Mogłaś przyjść z tym do mnie, porozmawiać. Ale łatwiej jest uciec, prawda? – Ja nie... – urwała.

– Nie uciekasz? Uciekasz. To twój sposób na rozwiązywanie problemów. Myślałem, że ponieważ cię kocham, to z nami będzie inaczej, ale się myliłem. Bo bez względu na to, co zrobię, ty i tak mi nie uwierzysz. – Mówiłam ci dziesiątki razy, że zasługujesz na kogoś lepszego ode mnie – warknęła. – Owszem, a ja nie słuchałem. Szkoda. Poproś swojego prawnika, żeby zadzwonił do mojego. Musimy ustalić coś w sprawie opieki nad dzieckiem. – Powiedziawszy to, obrócił się na pięcie i skierował do samochodu. Bolało ją serce i dusza. Znów wszystko zawaliła. Rob tyle razy szedł jej na rękę, znosił jej humory, a ona go odepchnęła. Idiotka! Powinna była się 149

przyznać, że też go kocha, że świata poza nim nie widzi, ale zwyczajnie się boi. Najgorsze było, że nie wierzyła, że Rob przyjmie pieniądze, lecz potraktowała to jako pretekst do zerwania. Rob sam to zauważył: miała ucieczkę we krwi. Psiakość, gdyby zachowała się jak normalna osoba... Tak, wszystko mogłoby wyglądać inaczej... Chciała wybiec za Robem, błagać go o jeszcze jedną szansę, obiecać mu, że już nigdy w niego nie zwątpi, ale nie zasługiwała na kogoś tak dobrego. Za bardzo go skrzywdziła. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Nie pomogło. Uświadomiła sobie, że kocha Roba do szaleństwa. Może nie

R

zasługiwała na drugą szansę,, ale bardzo jej pragnęła. Gdyby zdołała go przekonać, że tym razem...

Uniosła powieki i podskoczyła przerażona. Rob stał przed nią na

L T

wyciągnięcie ręki. Przez moment była pewna, że to wytwór jej wyobraźni. – Nie tylko ty nawaliłaś. Ja też – oznajmił. – Ty?

– Tak. Doszedłem do samochodu i zrozumiałem, jakim jestem idiotą. Przecież obiecałem, że nie pozwolę ci uciec. Więc wróciłem. I oznajmiam, że nigdzie nie wyjedziesz. – Dobrze.

– Dobrze? – Zamrugał.

– Tak, bo miałeś rację. Szukałam pretekstu, żeby uciec. Ale szukałam ze strachu. Kocham cię, Rob. Boję się, ale pragnę być z tobą. – I będziesz do końca życia, czy tego chcesz, czy nie. Ponownie rozpostarł ramiona. Mimo że ją kochał, a ona jego, wymagało to z jej strony wielkiej odwagi, by postąpić krok naprzód i dać się przytulić. Ale pokonała strach i kiedy Rob zacisnął wokół niej ramiona, wiedziała, że nigdy nie pożałuje swojej decyzji. 150