2 Circus Maximus Damian Dibben

DAMIAN DIBBEN

CIRCUS MAXIMUS Strażnicy historii 02

Przełożył: Bartłomiej Ulatowski

Zwariowanym i cudownym Morrisonom z Derw Mill

1 Królowa nocy Noc, kiedy Jake Djones ściągnął na siebie totalną hańbę i zagroził istnieniu Tajnych Służb Straży Historii, była tak nienaturalnie, przeraźliwie mroźna, że Morze Bałtyckie pokryło się lodem prawie na całej powierzchni. Od skalistych, smaganych wichrem wybrzeży Danii na zachodzie po skute lodem pustkowie Finlandii na północy, bezkresna lodowa połać - cienka jak pajęczyna i skrząca się upiornie w księżycowym blasku - tworzyła łagodny łuk wzdłuż linii horyzontu. Nieustająca kurzawa miękkiego śniegu zdawała się otulać ten odległy zakątek planety pierzyną kosmicznej ciszy. Statek z błękitnymi żaglami przedzierał się przez zamarzającą lodową skorupę, kierując się w stronę migoczących świateł Sztokholmu - bajecznego archipelagu zatok, cypli i wysepek. Na burcie widniała nazwa „Tulipan”, a za poskrzypującym kołem sterowym stała wysoka postać w długim futrzanym płaszczu. Sternik wyciągnął dłoń w eleganckiej rękawiczce i uderzył w dzwon okrętowy. - Już czas, panowie! - oznajmił, zaciągając miękko z melodyjnym charlestońskim akcentem. Natychmiast po tych słowach kolejne dwie postacie wyłoniły się ze śnieżnego mroku, by dołączyć do mężczyzny u steru. W ślad za nimi przyfrunął jaskrawo ubarwiony ptak - papuga, która przysiadła, dygocząc, na ramieniu swojego pana. Wszyscy trzej jęli wpatrywać się w skupieniu w śnieżycę, kierując wzrok ku zbliżającemu się portowi, którego światła z wolna wydobywały z ciemności ich twarze. Młodzieniec w płaszczu był uderzająco przystojny; lekki uśmieszek igrał na jego wyrazistym obliczu. Tuż przy nim stał właściciel papugi, niższy chłopiec w okularach, o brwiach ściągniętych nad spoglądającymi badawczo oczami. Trzeci chłopiec miał śniadą cerę, ciemne loki i wielkie brązowe oczy, skrzące się z przejęcia. Trzej nieustraszeni podróżnicy, młodzi agenci Tajnych Służb Straży Historii: Nathan Wylder, Charlie Chieverley oraz… Jake Djones.

Charlie odezwał się pierwszy. - Steruj ku tamtej wyspie na środku - powiedział, celując palcem w grupę iglic i wież. To Stadsholmen, sztokholmskie Stare Miasto, największy klejnot wśród tych wysepek i centrum szwedzkiego imperium. Choć z żalem muszę zauważyć, iż nie przybywamy w czasie jego największej świetności. - Westchnął. - W tysiąc siedemset dziesiątym roku nasza stara znajoma, dżuma, przybyła tu, by uśmiercić niemal jedną trzecią mieszkańców. - Nie przybywamy w czasie największej świetności? - prychnął Nathan, otulając się szczelniej płaszczem, by ochronić się przed śniegiem. - Nader delikatnie to ująłeś. Szwecja zimą tysiąc siedemset osiemdziesiątego drugiego to chyba najbardziej niegościnne miejsce w historii. Wyjął z kieszeni małe pudełeczko i posmarował sobie usta balsamem. - Jak mi wargi wyschną jeszcze trochę, to normalnie odpadną. - Do diaska, Nathan, dziewięćdziesiąty drugi! - wykrzyknął Charlie, zamykając oczy i zaciskając zęby z irytacji. - Jesteśmy w tysiąc siedemset dziewięćdziesiątym drugim. Słowo daję, czasem zastanawiam się, jakim cudem doszedłeś tak daleko. Pan Drake - bo tak miała na imię papuga - zaskrzeczał przytakująco i nastroszył się wzgardliwie w stronę Amerykanina. - Nabrałem cię. - Nathan uśmiechnął się drwiąco. - Naprawdę sądzisz, że nosiłbym ten długi sobolowy płaszcz w osiemdziesiątym drugim roku? Nie wspominając o tych bezklamrowych butach do jazdy, tak ascetycznych, że praktycznie napoleońskich. - I dodał, zwracając się do Jake’a: - W ostatniej dekadzie osiemnastego wieku modny strój to absolutna podstawa. Nathan kochał stroje niemal tak bardzo jak przygodę. - Bezklamrowe buty sruty - burknął pod nosem Charlie. - I nawet nie wspominaj przy mnie o sobolowym płaszczu, tym dziele barbarzyńskiego okrucieństwa. Te biedne zwierzęta też miały prawo do życia, wiesz? Jake słuchał tych przekomarzanek, puchnąc z dumy na myśl, że oto należy do najwspanialszej i najbardziej tajemniczej organizacji wszechczasów: Tajnych Służb Straży Historii. Minął zaledwie miesiąc, odkąd jego los odmienił się w dramatyczny sposób. Został porwany, przewieziony do londyńskiej ekspozytury Straży Historii i poinformowany, że jego rodzice pracują w niej potajemnie od dziesięcioleci oraz że zaginęli w szesnastowiecznej Italii!

Od tamtej pory jego życie przypominało oszalałą jazdę lunaparkową kolejką. Podróżował w czasie, najpierw do Punktu Zero - kwatery głównej strażników historii na Mont-Saint-Michel w Normandii 1820 roku - a następnie do Wenecji w roku 1506, wraz z agentami posłanymi z misją odnalezienia jego mamy i taty oraz powstrzymania diabolicznego księcia Zeldta przed zniszczeniem Europy epidemią dżumy. Jake odzyskał rodziców, ale agenci powrócili z misji bez Topaz, tajemniczej i pięknej młodej agentki, do której zdążył się mocno przywiązać. Ale najbardziej wstrząsające było dla niego odkrycie, że jego ukochany brat Filip, który - jak sądził do tej pory - miał zginąć przed trzema laty w wypadku na szkolnej wycieczce, także był strażnikiem historii oraz że istniała szansa - choć bardzo nikła - że wciąż żyje gdzieś w dawno minionym czasie. A teraz Jake zaczynał już swoją drugą misję. Trzeba tu dodać, że trafił na nią bardziej dzięki łutowi szczęścia niż z jakiegokolwiek innego powodu (niemal wszyscy w Punkcie Zero okrutnie się pochorowali po zjedzeniu zupy z małży i dostępnych agentów było jak na lekarstwo), a zadanie nie było niebezpieczne - w przeciwnym razie z pewnością nie brano by go nawet pod uwagę, jako że wciąż był nowicjuszem. Niemniej jednak wybrano go i oto znajdował się na statku, przemierzając Bałtyk w latach dziewięćdziesiątych osiemnastego wieku, by odebrać partię atomium, bezcennej substancji, która umożliwiała podróżowanie w głąb historii. - Powiedzcie mi coś o tym człowieku, którego mamy spotkać - odezwał się, usiłując stłumić drżenie głosu. - Caspar Isaksen Trzeci? - Charlie wzruszył ramionami. - Osobiście go nie poznałem, ale sądzę, że jest w naszym wieku. Kiedyś przyrządziłem dyniowe tagine dla jego ojca. Powiedział, że wspomnienie tego smaku na zawsze pozostanie mu w pamięci - dodał rozmarzonym tonem. Charlie pasjami uwielbiał jedzenie i był wybornym kucharzem - choć doświadczenia z kuchniami cesarskiego Paryża uczyniły zeń zatwardziałego wegetarianina. - A ja poznałem osobiście Caspara Isaksena Trzeciego. Spotkałem go dwa razy - oznajmił Nathan, przeciągając śpiewnie głoski i przewracając oczami. - Trudno go z kimś pomylić. Chłopak wsuwa ciastka, jakby za chwilę miały wyjść z mody, i nigdy nie przestaje kichać. - No ale co Isaksenowie mają wspólnego z atomium? - spytał Jake. O istnieniu tej substancji dowiedział się podczas swojej pierwszej podróży w czasie. Aby przenieść się do określonego punktu przeszłości, agenci musieli wypić roztwór atomium o bardzo precyzyjnie określonym stężeniu. Generalnie działało to tylko na pełnym morzu, w

magnetycznym malstromie „punktu czasohoryzontu”, i wyłącznie na ludzi posiadających „walor”, wrodzoną zdolność do podróżowania przez wieki. Strażnicy potrzebowali tego cennego płynu, by móc chronić historię, strzegąc przeszłości przed mrocznymi siłami dążącymi do jej zniszczenia i pogrążenia świata w ciemności. - Isaksenowie to atomium - odpowiedział Charlie. - Rodzina zarządza jego produkcją od ponad dwustu lat. Jak zapewne wiesz, zrobić atomium jest szalenie trudno. Aby wytworzyć skuteczną partię, jego składniki, których sekret jest znany tylko garstce wybrańców, rafinuje się przez wiele lat… - Dziesięciolecia raczej - wtrącił Nathan. - Nie inaczej - potwierdził Charlie. - A cały proces musi przebiegać w bardzo niskiej temperaturze i dlatego właśnie Sejanus Poppoloe, założyciel Straży Historii, umieścił swoje laboratorium w północnej Szwecji. Uczyniwszy to, w latach dziewięćdziesiątych osiemnastego wieku, powierzył pieczę nad produkcją Frederickowi Isaksenowi, pierwszemu z rodu. Do dziś całe atomium, używane przez wszystkie ekspozytury na świecie, pochodzi z laboratorium Isaksenów. - A dlaczego spotykamy się w Sztokholmie, a nie w samym laboratorium? - spytał Jake. - O bogowie! - westchnął Charlie. - Musisz się jeszcze wiele nauczyć. Nikt nie odwiedza laboratorium. Nikt nie ma pojęcia, gdzie ono się znajduje, nawet komendantka Goethe. Jake spojrzał na niego ze zdumieniem. Przecież jeżeli ktokolwiek mógł wiedzieć, gdzie jest tajne laboratorium, to z pewnością Galliana Goethe, szefowa strażników historii, pełniąca tę funkcję od trzech lat. - Isaksenowie strzegą tajemnicy, przekazując ją z pokolenia na pokolenie - ciągnął Charlie. - Czy potrafisz wyobrazić sobie, do jakiej katastrofy mogłoby dojść, gdyby informacja o lokalizacji laboratorium dotarła do niewłaściwych uszu? Nieszczęście pomnożone przez nieskończoność. - Jest taka legenda - wtrącił Nathan. - Mówi się, że laboratorium mieści się we wnętrzu góry i że wchodzi się tam przez ukrytą wapienną jaskinię. - Tak czy owak, kiedy partia atomium jest gotowa, członek rodziny dostarcza ją w umówione miejsce - podsumował Charlie. - Ponieważ Caspar Isaksen jest, podobnie jak ja, entuzjastą opery, właśnie budynek opery wybrano na miejsce spotkania. O ustalonej godzinie i

ani sekundy wcześniej - dodał, pochmurniejąc. - Zapas atomium w Punkcie Zero jeszcze nigdy nie był tak mały. Ta dostawa ma kluczowe znaczenie. - A więc żadnych potknięć, żółtodziobie - zawołał Nathan i przyjacielsko walnął Jake’a w plecy. Jake rozglądał się po porcie. Statki były wszędzie, wypełniając przestrzeń pogmatwanym lasem masztów i olinowania. Magazyny i składy przy nabrzeżach kipiały krzątaniną marynarzy i kupców, którzy - w obłoczkach oddechów widocznych w mroźnym powietrzu - spędzali wieczór na pracy, ładując i rozładowując swoje towary: żelazo, miedź i cynę, paczki wosku, baryłki żywicy i bursztynu, worki z żytem i pszenicą, pęki zwierzęcych skór i niezliczone skrzynie pełne srebrzyście połyskujących ryb. Pan Drake obserwował rozgardiasz bacznym okiem, zaintrygowany i lekko zaniepokojony, jak zawsze kiedy pojawiał się w nowym miejscu. „Tulipan” zacumował w wąskiej luce obok ogromnego okrętu wojennego. Jake i Nathan patrzyli z podziwem na pękaty kadłub z dwoma pokładami działowymi. Wysoko na sterburcie stała grupka wygolonych na łyso marynarzy o szerokich karkach, którzy rozmawiali szorstkimi głosami. Nathan pochwycił ich wzrok i zamaszystym gestem zdarł z głowy futrzaną czapę. - Cudowny wieczór na operę, nie sądzicie, panowie? Marynarze zignorowali go całkowicie. - Bądź dobrym ptaszkiem i zostań tutaj. - Charlie pogłaskał Pana Drake’a i podsunął mu kilka fistaszków. - To nie powinno długo potrwać. Papuga patrzyła, jak trzej młodzi agenci zeskakują na keję. Chłopcy owinęli się szczelnie płaszczami i ostrożnie stąpając po oblodzonym bruku, włączyli się w płynące przez port potoki ludzi. Jake zerkał ciekawie na stragany, gdzie sprzedawano gotowane mięsiwa, solone ryby i parujący jabłecznik w drewnianych kubkach. Jego uwagę przykuła wróżbiarka okryta koronkowym szalem, ściskająca w pomarszczonej dłoni talię kart tarota. Wyciągnęła je w stronę Jake’a, zachęcając go, aby poznał swoją przyszłość. Jake zatrzymał się na chwilę, gdy jego wzrok przykuła karta leżąca na wierzchu talii: uśmiechnięty kościotrup na tle rozświetlonego księżycowym blaskiem morza. Oczy kobiety otwarły się złowróżbnie - ciemne źrenice pływające w mglistej szarości. - Nie zadawaj się z nią - powiedział Nathan, zdecydowanym gestem łapiąc Jake’a za ramię i pociągając za sobą. - Pewnie pracuje dla agencji turystycznej.

Chłopcy okrążyli pałac królewski, po czym szeroki drewniany most wprowadził ich na paradny plac przed budynkiem opery - eleganckim trójkondygnacyjnym gmachem zwieńczonym olbrzymią kamienną koroną. Przed wejście napływał niekończący się strumień powozów, z których wysiadała śmietanka towarzyska Sztokholmu - wszyscy opatuleni w futra - by zniknąć we wnętrzu budynku. - Opera - jęknął Nathan. - Czy jest coś bardziej niedorzecznego? Otyli ludzie zawodzący pieśni o niczym! Czy ten nieszczęsny Isaksen nie mógł wybrać bardziej odpowiedniego miejsca? - Jak możesz, Nathanie Wylder! Jak możesz! - obruszył się Charlie. - To cudowna inscenizacja Czarodziejskiego fletu Mozarta, opery napisanej niespełna rok temu. Atrament ledwie zdążył wyschnąć na rękopisie, a wielki twórca już nie żyje, Panie, świeć nad jego duszą. To okazja, jaka nadarza się raz w życiu. Nathan spojrzał na Jake’a, przybierając pocieszną minę winowajcy, i cała trójka jęła przedzierać się przez tłum do wejścia. Tymczasem z cieni po drugiej stronie placu wyłoniły się postacie dwóch mężczyzn na koniach. Ich wzrok nieustannie podążał za trzema agentami. Jeźdźcy zeskoczyli na ziemię i pierwszy z nich, odziany w płaszcz z wysokim kołnierzem, wstąpił w wątły blask ulicznej latarni. Był wysoki, trzymał się prosto i miał proste jasne włosy sięgające do ramion. Jego pomocnik nosił ciemny płaszcz i charakterystyczny kapelusz z szerokim rondem. Blondyn wyszeptał coś towarzyszowi do ucha, wręczył mu wodze swojego konia i pośpieszył przez plac w stronę opery. Na widok foyer Jake’owi rozbłysły oczy. W kontraście z zimową pluchą na zewnątrz była to jasna przestrzeń pełna białego marmuru i luster w złoconych ramach, rozświetlona konstelacjami kandelabrów. Goście byli równie wspaniali jak ich otoczenie: wytworni i eleganccy, wypolerowane buty mężczyzn i długie jedwabne suknie dam odbijały się w lśniącej posadzce. Jedni zbijali się w gromadki, by pogawędzić, inni wspinali się po okazałych schodach, ciekawskim wzrokiem lustrując tłumy w poszukiwaniu źródła jakiegoś skandalu. Nathan był w swoim żywiole. - Szczerze uważam, że to może być jeden z najwspanialszych momentów w dziejach mody - oznajmił, wyswobadzając się z futrzanego płaszcza, by odsłonić wytworny ultramarynowy żakiet i bryczesy. - Spójrzcie na te sylwetki, na te wykończenia, co za wykwint! Same ich guziki mogłyby wygrywać nagrody.

Służący w ufryzowanej peruce i białych rękawiczkach z cierpiętniczą miną pomógł Jake’owi i Charliemu uwolnić się od wierzchnich okryć. Jake’owi ręka utknęła w rękawie i po kilku chwilach zupełnie niedystyngowanego szarpania nastąpił trzask rozdzieranego materiału. - Ups… - Jake spąsowiał i tłumiąc nerwowy chichot, podał swój płaszcz mężczyźnie. Służący westchnął boleśnie, zebrał wszystkie trzy okrycia i wymieniwszy je na żetony z kości słoniowej ze złotymi numerami, oddalił się bez słowa. - Tylko uważaj na mój płaszcz! - zawołał za nim Nathan. - Nosił go diuk Marlborough w bitwie pod Blenheim. - Po czym zwrócił się do Jake’a: - To nie do końca prawda, ale nigdy dość ostrożności, jeśli chodzi o kosztowne futra. Zadźwięczał dzwonek i tłum gości zaczął przemieszczać się w stronę widowni. - Cóż, miejmy to już za sobą. - Nathan westchnął. - Chodźmy, opera sama się nie zanudzi. Gdzie nasze miejsca? - Pierwszy balkon, loża M - odparł szorstko Charlie, wskazując palcem schody. Trzej agenci ruszyli w górę po schodach, nieświadomi obecności długowłosego blondyna obserwującego ich uważnie zza filaru. Kolejny służący, też w białych rękawiczkach, poprowadził ich wzdłuż rozświetlonego blaskiem świec korytarza i wpuścił do prywatnej loży. Było to niewielkie pomieszczenie wyłożone ciemnoczerwoną materią, z czterema pozłacanymi fotelami i znakomitą perspektywą na widownię. Jake’a zalała kolejna fala ekscytacji - miał wrażenie, że znalazł się we wnętrzu wielkiej szkatuły z biżuterią. Pięć kondygnacji balkonów wyrastało z parteru łagodną krzywizną, a każdy był pełen plotkujących arystokratów. Czuł się jak w jakimś zwariowanym ludzkim zoo wszyscy rozglądali się mniej lub bardziej dyskretnie i ze złośliwymi uśmieszkami szeptali coś do swoich sąsiadów. - Gdzie, do licha, jest Caspar Isaksen? - zapytał Nathan, obrzucając zniecierpliwionym spojrzeniem pusty fotel. - Spóźnia się. - Chwycił teatralną lornetkę leżącą na podręcznym stoliku. - Cóż, skoro już tu jestem, mogę skorzystać i postudiować trochę szwedzką architekturę… Zaczął lustrować przestrzeń przez lornetkę, gdy nagle znieruchomiał. - Intrygujące… Charlie spojrzał na niego i zauważył, że przedmiotem uwagi Nathana jest loża, w której siedziały trzy młodziutkie damy, skromnie rumieniące się za rozłożystymi wachlarzami.

- Och, proszę, skoncentruj się. - Charlie westchnął. - Jesteś w pracy, pamiętasz? - Wyjął mu z dłoni lornetkę i podał ją Jake’owi. - Jestem pewien, że ty znajdziesz coś bardziej interesującego do obserwowania. Jake zaczął uważnie przyglądać się widowni. Kusiło go, by obejrzeć dokładniej trzy piękności Nathana, ale czuł, że byłoby to niegrzeczne, więc zaczął od drugiego końca piętra. Nigdy dotąd nie widział takiego przepychu, tak wielu kosztownych strojów i migotliwych klejnotów. W pewnej chwili jego lornetka wyłowiła z tłumu siedzącą samotnie młodą dziewczynę w białej sukni. W jej postaci było coś, co przypomniało mu o Topaz. Poczuł ukłucie bólu na wspomnienie straszliwej nocy na pokładzie „Watzmanna”, kiedy zniknęła, prawdopodobnie na zawsze, w wirze czasu. Aby nie pogrążać się w rozpaczy, szybko pobiegł wzrokiem wzdłuż szeregu balkonów. Dwie loże dalej z przerażeniem zobaczył jasnowłosego mężczyznę trzymającego srebrny pistolet wycelowany prosto w niego. Jake krzyknął, upuścił lornetkę, podniósł ją, spojrzał znowu, niecierpliwie potrząsnął głową, odwrócił lornetkę we właściwą stronę i jeszcze raz odszukał lożę blondyna. Była pusta. Mężczyzna zniknął bez śladu. - Co się z tobą dzieje, do diaska? - zdenerwował się Nathan. - Facet w loży, o tam! Celował we mnie z pistoletu. Nathan i Charlie przyjrzeli się wskazanej loży, w której właśnie zajmowali miejsca leciwy dżentelmen i jego małżonka. - Już go nie ma, ale mówię wam, naprawdę go widziałem. Nathan i Charlie wymienili znaczące spojrzenia. - Jesteś nowy w tej branży i trochę nerwowo reagujesz, to wszystko. - Nathan silił się na kojący ton, ale jak zwykle nie ustrzegł się protekcjonalnej nutki. - To jest opera. Wszyscy szpiegują wszystkich, na tym to polega. - On nie szpiegował. Celował we mnie z pistoletu. Srebrnego - upierał się Jake. - Srebrnego? - powtórzył Nathan. - I jesteś absolutnie pewien, że nie była to teatralna lornetka? Tak naprawdę Jake nie był w stu procentach pewny tego, co widział. Wszystko wydarzyło się zbyt szybko. - Poza tym żywa dusza nie wie, że tu jesteśmy. Tylko komendantka Goethe zna naszą dokładną lokalizację temporalną, więc nie wpadajmy w panikę, dobrze? - Nathan pochylił się i

wyszeptał Jake’owi prosto do ucha: - Na twoim miejscu bardziej obawiałbym się tego, co zaraz stanie się tam. - Wskazał dłonią scenę. Jake skinął głową, starając się uspokoić walące w piersi serce. Przygasły światła i przez widownię przebiegł szmerek podniecenia. Chwilę później orkiestra nagle zagrzmiała potężną fanfarą rogów i kotłów. Jake jeszcze raz się rozejrzał, szukając wzrokiem blondyna z pistoletem, ale ludzi było zwyczajnie za dużo. Wszyscy wychylali się w przód, z lornetkami wycelowanymi w scenę. Trąby ryknęły jeszcze jednym akordem, po czym skrzypce zaczęły snuć łagodną melodię. Jake’owi dreszcz przebiegł po grzbiecie, kiedy kurtyna uniosła się, odsłaniając ciemny krajobraz. Na początku trudno było cokolwiek dostrzec, ale szereg efektów świetlnych, z których każdy wyrywał z piersi widzów westchnienie podziwu, stopniowo rozjaśnił scenę. W tle wielki księżyc wisiał nad górami i piramidami. Pierwszy plan zdobiły drzewa palmowe i olbrzymie kwiaty. - Jesteśmy w Egipcie - wyszeptał Charlie z zachwytem w głosie. - W krainie Królowej Nocy. Za chwilę zjawi się Tamino, ścigany przez gigantycznego węża. - Co za emocje - skomentował Nathan, tłumiąc ziewnięcie. Sala zaszumiała falą łagodnych oklasków, kiedy młody bohater zmaterializował się w pustynnej mgle, po czym, wśród lękliwych westchnień widowni, z góry spłynęło nań wijące się cielsko ogromnego węża. Na ten widok Jake zamarł w bezruchu. Wiedział, że gad jest tylko mechaniczną atrapą - jakkolwiek całkiem przekonującą - ale natychmiast zalała go fala wspomnień. Wcale nie tak dawno temu został wrzucony do straszliwego lochu pełnego węży i drabin. W ostatniej chwili ocaliło go dwoje agentów Straży Historii - jego mama i tata - ale incydent ów pozostawił w nim bliznę. Stopniowo scenę wypełniły osobliwe figury: trzy tajemnicze zawoalowane damy, mężczyzna przebrany za ptaka („Pan Drake zdrowo by się uśmiał” - skomentował Charlie), a potem, zapowiedziana złowróżbnymi grzmotami burzy, z gwiazd uformowała się wyniosła, fantastyczna postać. - To właśnie Królowa Nocy - szepnął Charlie, kiedy objawiła się wysoko ponad pozostałymi. - Poprosi Tamina, aby ocalił jej córkę z rąk złego kapłana Sarastra. Teraz udaje zatroskaną matkę - ciągnął bez tchu. - Ale w rzeczywistości jest zła i chce skraść słońce, by pogrążyć świat w ciemności.

- Normalka. Jak to teściowa! - prychnął Nathan z szelmowskim uśmieszkiem. Jake był tak zahipnotyzowany postacią królowej, tak zagubiony w jej przeszywającym dreszczem głosie, tak skoncentrowany na jej złych oczach, że kiedy rozległo się pukanie do drzwi za jego plecami, aż podskoczył z przestrachu. Wszyscy trzej w napięciu obejrzeli się za siebie. Pukanie rozległo się znowu, ale tym razem towarzyszyły mu trzy kichnięcia. Piskliwy głosik oznajmił: - To ja, Caspar. Trzej agenci odetchnęli z ulgą. Nathan otworzył drzwi i do loży wcisnął się Caspar Isaksen. Jake popatrzył na niego z uwagą. Caspar był w jego wieku, niewielkiego wzrostu i taki gruby, że prawie kwadratowy, miał rumiane policzki, ciekło mu z nosa, a rozwichrzone jasne włosy sterczały we wszystkie strony. Po twarzy błąkał mu się niepewny uśmiech, a skóra połyskiwała warstewką potu. Ubrany był w jaskrawy turkusowy żakiet i pumpy, o wiele na niego za małe. Jake zauważył, że miał krzywo zapięte guziki. - Przepraszam… Bardzo przepraszam. Spóźniłem się - wysapał Caspar, nerwowo wycierając nos i osuszając czoło chusteczką. - Witam. Caspar Isaksen… - Uścisnął dłoń Jake’owi, potem Charliemu, by wreszcie zwrócić się w stronę Amerykanina. - Ach, Nathan! Poznaliśmy się, pamiętam. Jak widzisz, stosuję się do twojej rady. Powiedziałeś, że turkus zdziała cuda dla mojej figury. Od tamtej pory nigdy nie noszę się inaczej - dodał z dumą, po czym obrócił się, by zaprezentować swój strój ze wszystkich stron, i dopiero wtedy zahaczył wzrokiem o scenę. - O Boże! Królowa Nocy już się pojawiła! Czy już posłała Tamina na jego misję? Podstępna z niej sztuka! Nathan zaczął tracić cierpliwość. - Tak, tak, ale najpierw interesy. Zakładam, że atomium masz tutaj? - spytał, wskazując głową torbę na ramieniu chłopca. - Atomium jest… - Caspar znieruchomiał ze skierowanym ku górze palcem, wytrzeszczając oczy. Jake zmarszczył brwi, nie wiedząc, czego się spodziewać, kiedy nagle Caspar kichnął. Potem jeszcze raz i wreszcie trzeci - na szczęście. - Przepraszam, przepraszam… - westchnął, ocierając twarz wilgotną chusteczką. - Masz rację, jasne, najpierw interesy.

Ukląkł na podłodze, otworzył torbę i zaczął wykładać jej zawartość. Jake, Nathan i Charlie patrzyli w zdumieniu, jak wyjmuje ciastka - jedno, drugie, trzecie… - Jakże mógłbym wyjechać ze Sztokholmu, nie odwiedziwszy sławnej cukierni Sundberga. Torcik z kremem truskawkowym, strucla cynamonowa, pierniczki, mniammniam mamrotał, wyciągając kolejne smakołyki. Wreszcie, z samego dna torby, wydobył niewielkie fornirowane puzderko. Zmiótł z niego okruchy lukru, starł palcem plamkę kremu i podał je Nathanowi. W loży nastała pełna skupienia cisza. Jake spostrzegł, że wieko szkatułki zdobi fantazyjna litera I - jak Isaksen. Nathan otworzył skrzynkę i złote światło zamigotało na ich twarzach. W wyściełanym ciemnoniebieskim aksamitem wnętrzu leżały dwa kryształowe flakoniki, wypełnione po brzegi bezcennym płynem. - Jeden przydział dla Punktu Zero i jeden dla ekspozytury w Chinach - powiedział rzeczowym tonem Caspar. Nathan właśnie zamykał szkatułkę, kiedy Jake zauważył w tłumie widzów pewną twarz i żołądek podszedł mu do gardła. Na parterze wszyscy patrzyli w jedną stronę - ich twarze były skąpane w światłach padających ze sceny - z wyjątkiem jednej osoby: jasnowłosego mężczyzny zajmującego odległe narożne miejsce, który wpatrywał się w nich świdrującym wzrokiem. - Tam! - zawołał Jake, wskazując go palcem. Nathan, Charlie i Caspar odwrócili się jednocześnie, by ujrzeć, jak mężczyzna gwałtownie podrywa się z miejsca. W jego dłoni błysnął srebrny pistolet. Nathan porwał lornetkę i powiódł wzrokiem za blondynem, który przebiegł przejściem między rzędami foteli i zniknął za podwójnymi drzwiami. - Zostaliśmy zdekonspirowani - oznajmił Nathan. - Wracamy na statek. Natychmiast! Rzucił lornetkę Jake’owi i ostrożnie podniósł szkatułkę z atomium. Pogmerał w środku Jake nie widział, co tam robił - po czym gwałtownie otworzył drzwi i spojrzał w obie strony wzdłuż zakrzywiającego się korytarza. Nie zobaczył niczego prócz migoczących kandelabrów. - Charlie, ty leć tędy. Kto pierwszy dotrze na „Tulipana”, niech czym prędzej przygotuje statek do wyjścia w morze. Charlie niezwłocznie puścił się biegiem we wskazaną stronę i po chwili zniknął na schodach. - Jake, Caspar, za mną! - rozkazał Nathan.

Caspar pośpiesznie zbierał ciastka i wkładał je ostrożnie do swojej torby. - Natychmiast! Nathan pognał przodem, kierując się w przeciwną stronę niż Charlie. Jake ruszył za nim, z Casparem sapiącym mu za plecami. Na końcu korytarza rozległy się kroki i drogę zastąpił im młody blondyn. Trzej agenci zatrzymali się. Czas stanął w miejscu. Jake po raz pierwszy widział z bliska ich przeciwnika. Był w tym samym wieku co Nathan - szesnaście lat lub coś koło tego - i pod wieloma względami wyglądał jak jego okrutniejsza, jasnowłosa wersja. Uderzająco przystojny, miał dumny błysk w spojrzeniu i sądząc po świetnie skrojonym stroju, przywiązywał równie dużą wagę do swojej prezencji. Zwłaszcza jego włosy były prawdziwym dziełem sztuki: długie, jasne i idealnie proste. Jake spostrzegł, że Nathan pobladł. - Na miłość boską, kto to może… - zaczął Amerykanin, a wtedy młodzieniec uniósł pistolet i strzelił.

2 Kapelusz z szerokim rondem Kula gwizdnęła im nad głowami i uderzyła w jeden z kryształowych kandelabrów. Gruchnął na podłogę za nimi z ogłuszającym łoskotem. - To był strzał ostrzegawczy - oznajmił młodzieniec jedwabistym głosem, w którym pobrzmiewał cudzoziemski akcent. - A teraz oddasz mi tę skrzynkę - powiedział, wyciągając rękę przed siebie i przystępując o krok. - Opór na nic się nie zda. Twój miecz jest bezużyteczny wobec mojego skałkowego chaumette’a - dodał, potrząsając swoją kunsztownie cyzelowaną bronią. Nastąpiła pauza, po czym Nathan przemówił spokojnym tonem. - W porządku - powiedział, unosząc dłonie i trzymając szkatułkę na widoku. - Nie jestem gotów zginąć za dwie butelki czegoś niewypijalnego. Wygrałeś. - Nathan? - szepnął Jake, nie wierząc własnym uszom. - Nie, to chyba nie jest najlepszy pomysł… - wysapał Caspar, zerkając znad ramienia Jake’a i ocierając brwi chusteczką. Nathan zignorował ich, koncentrując uwagę na nieznajomym. - Czy mogę spytać o twoje imię? - zapytał uprzejmie. - Nie sądzę, byśmy się kiedykolwiek spotkali. Jasnowłosy chłopak uśmiechnął się krzywo. - Impertynent! - prychnął, ale po krótkiej chwili wzruszył ramionami i odparł: - Możesz nazywać mnie Leopardem. - Leopard? Świetna ksywa. - Wyjątkowe imię godne wyjątkowego człowieka - warknął chłopak, z dumą potrząsając swoimi idealnymi jasnymi włosami. - Jestem jedyny w swoim rodzaju. - To widzę - zgodził się Nathan. - Twoja dwurzędowa kamizela dalece wyprzedza swój czas, a chińskie wzory na guzikach twoich bryczesów doprawdy zapierają dech w piersi. Uśmiech na twarzy Leoparda zgasł.

- Po prostu daj mi tę skrzynkę - zażądał, jedną ręką unosząc pistolet, a drugą wyciągając po łup. Nathan zacisnął zęby, wziął głęboki oddech i oddał szkatułkę. Młodzieniec na krótką chwilę oderwał wzrok od Nathana, by zajrzeć do skrzynki - była pusta. Wtedy wszystko stało się jednocześnie: Nathan porwał lepką chusteczkę Caspara i cisnął ją Leopardowi w twarz, tak że przywarła, oślepiając go całkowicie. Pistolet wypalił, ale kula wbiła się w sufit. Nathan kopnął wysoko, trafiając blondyna piętą w szczękę. Młodzian zatoczył się w tył, potknął się i kompletnie straciwszy równowagę, runął na podłogę, z głośnym hukiem uderzając głową w ścianę. - Skłamałem. Te chińskie guziki to szczyt wulgarności - wysapał Nathan i wraz z innymi popędził przez korytarz. Na końcu otworzył drzwi kolejnej loży i szybko wepchnął Jake’a i Caspara do środka. Zamknąwszy za sobą drzwi na zamek, odwrócił się do siedzących tam osób. Były to owe trzy piękne damy, które wcześniej obserwował przez lornetkę. - W innych okolicznościach - Nathan ruchem głowy odrzucił kasztanowe loki i błysnął białymi zębami - to mogłoby być powitanie, a nie rozstanie… Szybko, wy dwaj, za mną - zwrócił się do kolegów, po czym przerzucił nogi przez balkon i zeskoczył na parter, wzbudzając okrzyki oburzenia wśród widowni. Kiedy wylądował na miękkiej wykładzinie, butelki z atomium wyśliznęły mu się z kieszeni. Szybko zgarnął je z podłogi. Jake przepraszająco skinął głową trzem damom, podczas gdy Caspar stał jak wryty, czerwony na twarzy, kurczowo przyciskając torbę z ciastkami do piersi. Kiedy Jake pomagał mu przeleźć przez balustradę, turkusowe spodnie Szweda nie wytrzymały napięcia i trzasnęły, racząc nieszczęsne dziewczęta widokiem pulchnego różowego pośladka, wyłaniającego się spod rozdarcia. Dziura powiększyła się jeszcze bardziej, kiedy Caspar niezdarnie gruchnął na podłogę parteru, ukazując całej widowni kawał swojej tłuściutkiej sempiterny. Jake skoczył za nim jednym sprężystym susem. Gdy wylądował, Nathan wcisnął mu w dłoń dwa flakony z atomium. - Dziurawe kieszenie - wytłumaczył, poklepując się po żakiecie. - Trzymaj i nie zgub ich. Jake poczuł nagły przypływ paniki na myśl o odpowiedzialności, jaka nań spadła, ale posłusznie wsunął buteleczki do głębokiej wewnętrznej kieszeni swojej kurtki. - Tędy - zakomenderował Nathan, ruszając wokół widowni w stronę wyjścia z tyłu sali.

Nagle przystanął, ujrzawszy wyskakującego zza drzwi Leoparda, po czym obrócił się na pięcie i wparował prosto między rzędy foteli. Jake i Caspar podążyli za nim ze słowami przeprosin, brnąc przez akry najprzedniejszych jedwabi i rozłożystych krynolin. Caspar podciągał spodnie jak najwyżej, potykając się o kosztowne buty i sypiąc przy tym okruchami pierniczków, co wywoływało okrzyki oburzenia. Pewna leciwa dama wściekła się tak bardzo, że zaczęła okładać go po głowie wachlarzem. - Szybko, szybko! - Jake popchnął go w przejście między sektorami. Leopard zbliżał się do nich coraz bardziej i nie pozostało im nic innego, jak tylko wbiec na stopnie przed widownią. Widzowie w zdumieniu zaczęli podrywać się z miejsc, kiedy trzej chłopcy przemknęli przez mostek nad kanałem orkiestry i wskoczyli na scenę. Królowa Nocy nie przerwała swojej arii, ale raczej skoncentrowała furię swojego sopranu na intruzach, ciskając w nich nutami niczym ostrymi sztyletami. Leopard przyśpieszył kroku i już miał ponownie wypalić z pistoletu, kiedy grupa strażników - najwyraźniej powiadomionych o incydencie - wpadła przez boczne drzwi, z muszkietami gotowymi do strzału. Leopard znieruchomiał, a potem powoli schował broń do kabury. Pojmując, że w tej sytuacji kontynuowanie pościgu byłoby szaleństwem, niechętnie wycofał się w mrok na tyłach sali. Nathan przez chwilę obserwował jego odwrót, po czym z łobuzerską miną odwrócił się do Królowej Nocy. - Świetna robota, aż mrowie przechodzi - zawołał i teatralnym gestem posłał jej całusa. Czarna rozpacz ogarnia mnie na myśl, że przegapię rozwiązanie. Reszta obsady patrzyła z otwartymi ustami, jak trzej agenci lawirują między dekoracjami - przy czym Caspar odbił się od piramidy i przewrócił palmę - i znikają za kulisami. Pomknęli korytarzami za sceną, klucząc między grupkami aktorów, maszynistów, rekwizytorów i perukarzy. Pognali w dół schodów, wpadając w przedziwny podziemny świat starych dekoracji i malowanych obrazów historii, stanowiących tła do różnych przedstawień. Jake zwrócił uwagę na jeden z nich: olbrzymie wyobrażenie Koloseum w starożytnym Rzymie, gigantyczną arenę pod jasnym, błękitnym niebem. Na sekundę zatracił się w tym widoku, nim Nathan pociągnął go w labirynt korytarzy. Kiedy wreszcie dotarli do tylnego wyjścia - jednego z wielu w gmachu opery - Caspar wyglądał na półżywego, pracując piersią jak miechem. Nathan bardzo ostrożnie uchylił drzwi i

sprawdził, czy droga jest wolna. Wzdłuż bocznej ściany budynku stał szereg zaparkowanych powozów, a nieopodal grupa woźniców grała w karty, zacierając dłonie z zimna. Nathan dał znak pozostałym i wszyscy trzej zaczęli przekradać się wśród cieni za powozami. Wkrótce dotarli do miejsca, skąd było widać główne wejście do opery. Po chwili wymaszerował stamtąd Leopard, wyciągając szyję i kręcąc głową raz w jedną, raz w drugą stronę, w poszukiwaniu swoich ofiar. Żwawym krokiem podszedł do swojego pomocnika człowieka w kapeluszu z szerokim rondem - i coś do niego powiedział. Wówczas ten dosiadł konia i zniknął po drugiej stronie budynku. Nathan gestem nakazał Jake’owi i Casparowi wspiąć się do jednego z powozów. Jake ostrożnie otworzył obramowane złotem drzwiczki i wśliznął się do wyściełanego atłasem wnętrza. Kiedy Caspar dźwignął się na stopień, resory zaskrzypiały pod jego ciężarem i cały pojazd osiadł po jednej stronie. Karciarze odwrócili głowy, zaintrygowani hałasem, ale wtedy Nathan wskoczył na kozioł i strzelił lejcami. Konie ani drgnęły. Rozległy się krzyki woźniców, którzy puścili się biegiem w stronę powozu, natychmiast zwracając uwagę Leoparda. Nathan trzepnął lejcami jeszcze raz. - No dalej, jazda! - zawołał błagalnym tonem. Dopiero kiedy wstał i wymierzył po solidnym kopniaku w oba końskie zady, zwierzęta zarżały donośnie i ruszyły z kopyta, pędząc przez plac. W mgnieniu oka Leopard dosiadł swojego rumaka i gwizdnął na towarzysza. Człowiek w kapeluszu nadjechał galopem i obaj puścili się w pogoń za powozem. Dwaj woźnice, rozjuszeni kradzieżą, wskoczyli na kozły swoich pojazdów i dołączyli do pościgu. Konwój przetoczył się z hurgotem po drewnianym moście, z pokrzykującym na konie Nathanem na czele. Gwałtowne wstrząsy zrzuciły Jake’a i Caspara z siedzeń, kiedy koła zadygotały na drewnianych deskach. Potem powóz wziął ostry zakręt i przemożna siła rzuciła nimi w bok, przygniatając Jake’a olbrzymim brzuchem Szweda. Gdy wreszcie udało im się rozplątać, Caspar drżącymi rękami jął wyławiać z torby pokruszone kawałki pierniczków i gorączkowo wypychać sobie nimi usta. - Co ty robisz? - Jake z niedowierzaniem pokręcił głową. - Cukier uspokaja mnie w trudnych momentach - wybełkotał Caspar, nim wpakował sobie do ust kolejną porcję okruchów.

Nagle dał się słyszeć huk wystrzału i kula strzaskała okienko z tyłu powozu. Jake zerknął za siebie, wystawiając twarz na mroźny podmuch, i ujrzał Leoparda, który z dymiącym pistoletem w dłoni gnał za ich powozem w górę wzniesienia, a jego pomocnik cwałował tuż za nim. Powóz przechylił się ostro w poślizgu na lodzie, kiedy Nathan rzucił go w kolejny skręt. Amerykanin manipulował lejcami, zręcznie manewrując w wąskich brukowanych uliczkach Starego Miasta - w górę, w dół, w lewo i w prawo - by umknąć prześladowcom. Dwa powozy w ogonie pościgu wkrótce wypadły z gry: na ostrym zakręcie pierwszy z nich natrafił na spłachetek oblodzonej ziemi i w szalonym poślizgu przeleciał przez drogę, by w fontannie iskier rozbić się na schodach kościoła, całkowicie blokując przejazd drugiemu. Nathan wyjechał na ulicę prowadzącą w dół, w stronę portu. Daleko przed sobą, pomiędzy wąskimi budynkami, mógł dostrzec potężną sylwetę okrętu, przy którym zacumował „Tulipan”. I wtedy nastąpiła katastrofa. Z bocznej uliczki, kolebiąc się leniwie na boki, wytoczył się wyładowany węglem wózek, który zagrodził im drogę. Przerażone konie zarżały i próbowały stanąć dęba, ślizgając się na oblodzonym bruku, a wtedy powóz gwałtownie zarzucił w bok i przejął władzę nad własnym losem. Z przeraźliwym łoskotem przeleciał przez ulicę i wbił się w witrynę cukierni, roztrzaskując w drobny mak kunsztowną wystawę smakowitych wypieków. Nathan bezzwłocznie zeskoczył na ziemię i otworzył drzwiczki kolegom. - Szybko, szybko! - zawołał, pomagając im wygramolić się na zewnątrz. - Cukiernia Sundberga! - Caspar aż się zachłysnął, ujrzawszy nazwę sklepu, w który właśnie uderzyli. Zadrżał na widok tysiąca ciastek i przysmaków tylko czekających, by je wziąć, ale Nathan i Jake bez słowa złapali go pod ramiona i pociągnęli po stromych stopniach w dół, w kierunku portu. Po kilku sekundach zagłębili się w labiryncie wąskich przejść i krętych schodków, niedostępnych dla konnych jeźdźców. Przeszli przez szeroki portyk, który prowadził, pod szeregiem łuków, do domu celnego wielkiej sali o wysokich oknach, wciąż wypełnionej zgiełkiem i krzątaniną, choć był już późny wieczór. Gromady bogato odzianych kupców targowały się z ponurymi urzędnikami w okularach, ważono i mierzono towary, złote i srebrne monety liczono i z ociąganiem przekazywano z ręki do ręki. Nathan, Jake i Caspar przecisnęli się przez gwarny tłum (w tej egzotycznej ciżbie żeglarzy z całego świata nawet Caspar, w swoich podartych turkusowych

spodniach, nie zwracał niczyjej uwagi) do głównych drzwi po drugiej stronie, wychodzących bezpośrednio na port. - Tam, patrzcie. - Jake wskazał w kierunku nabrzeża na „Tulipana” stojącego w cieniu okrętu wojennego. Przypomniał sobie, że w kieszeni spodni wciąż ma lornetkę z opery. Wyjął ją, by zlustrować statek, i ujrzał postać wciągającą grot na maszt. - To Charlie! Udało mu się! Ale Nathan zobaczył coś jeszcze: dwóch konnych wjeżdżających właśnie na nabrzeże, jednego jasnowłosego, drugiego w kapeluszu z szerokim rondem. - Tędy, szybko! - rzucił, puszczając się biegiem po kamiennych płytach w stronę targu rybnego. W nozdrza uderzył ich słonawy zapach świeżych ryb. Podobnie jak dom celny, targ rybny - oświetlony świecowymi latarniami wiszącymi u krokwi - tętnił życiem. Tragarze portowi taszczyli skrzynie z połowem, podczas gdy rybacy targowali się hałaśliwie, strzelając z ust i nosów pióropuszami pary. Agenci przecisnęli się przez tłum i ukryli za trzema wielkimi stertami skrzynek. Caspar skrzywił się z odrazą, widząc ich zawartość: żywe węgorze, wijące się i trzepoczące bezradnie w swoim więzieniu. Jake i Nathan wyjrzeli zza skrzyń. Poprzez gęstwę ludzi zobaczyli, jak Leopard i jego pomocnik zeskakują z koni i rozglądając się czujnie, zbliżają do targu od drugiej strony. Kiedy wkroczyli w plamę światła, towarzysz blondyna uniósł nieco kapelusz, by otrzeć czoło, po raz pierwszy ukazując swoją twarz. Jake drgnął. Nie widział wyraźnie przez chmury mroźnych oparów, ale w tym obliczu było coś znajomego. Wytężył wzrok i spostrzegł, że mężczyzna jest młody - mógł mieć jakieś siedemnaście lat - barczysty, o śniadej karnacji. I wtedy go olśniło. Jake wytrzeszczył oczy, a serce stanęło mu w piersi. Ręce zaczęły mu dygotać. Twarz nagle zbielała. - Filip…? - szepnął cicho do siebie. Mężczyzna - nie miał co do tego wątpliwości - był jego zaginionym bratem. Trzy lata wcześniej na rodzinę Djonesów spadła tragedia: Filip, starszy brat Jake’a, zaginął, najprawdopodobniej stracił życie. Jake’owi pozwolono wierzyć, że wypadek zdarzył się podczas szkolnej wycieczki, i dopiero niedawno dowiedział się, że w rzeczywistości Filip wykonywał w owym czasie misję dla Straży Historii - w Wiedniu 1689 roku. Od tamtej pory słuch o nim zaginął, ale ciała również nie odnaleziono i Jake, który głęboko kochał swojego brata, trzymał się kurczowo nadziei, że ten wciąż żyje w jakimś punkcie historii świata.

Fantom powiedział coś do Leoparda i obaj zawrócili, by znów dosiąść swoich wierzchowców, po czym odjechali wzdłuż nabrzeża w przeciwną stronę, wypatrując uciekinierów w tłumie. - Dobrze, idziemy - wyszeptał Nathan i rozglądając się nieufnie, opuścił kryjówkę. Caspar ruszył za nim, ale Jake jakby nie usłyszał polecenia. Stał wrośnięty w ziemię, jak urzeczony patrząc za oddalającymi się postaciami jeźdźców. Serce biło mu z podwójną prędkością, oddech miał urywany i krótki, w głowie kłębiły się pytania: czy to naprawdę był jego brat? Minęły trzy lata, odkąd widział go po raz ostatni. Zdążył jedynie rzucić nań okiem - ale czy właśnie tak wyglądałby teraz? A jeśli to faktycznie jego brat, dlaczego jest tutaj z wrogiem? Jake zapragnął krzyknąć jak najgłośniej: - „Filip!” - i sprawdzić, czy młodzieniec odwróci się na wołanie. - Co ty wyprawiasz, na miłość boską?! - zasyczał Nathan, wracając i łapiąc Jake’a za rękę. - Chodźmy już! Pociągnął go przez targ i nabrzeże w stronę „Tulipana”. Wciąż na wpół oderwany od rzeczywistości, Jake obejrzał się jeszcze raz. Dwaj jeźdźcy już prawie zniknęli mu z oczu. Wpatrywał się w postać w kapeluszu z szerokim rondem. - Nathan, pewnie pomyślisz, że oszalałem - powiedział, zatrzymując się nagle i odwracając - ale nie mogę stąd odejść, dopóki się czegoś nie dowiem. - Ruszył chwiejnie, niczym w transie, w stronę jeźdźców. Jake miał rację: Nathan naprawdę wziął go za obłąkanego. - Wracaj tu! - zagrzmiał. - Wracaj natychmiast! Jeźdźcy, usłyszawszy okrzyk, zatrzymali się i zawrócili. Wytężając wzrok w półświetle, wypatrzyli trzy sylwetki na nabrzeżu. Nie zwlekając, ruszyli ku nim. - Mamy dokładnie minutę na wyniesienie się stąd. Nathan pociągnął Jake’a po oblodzonych kamieniach w kierunku „Tulipana”. Caspar, sapiąc, biegł u jego boku. - Tutaj! - zawołał Charlie, wychylając się z dziobu. - Kocioł pod parą, możemy odpływać. Wszystkie jednostki Straży Historii, bez względu na epokę, z której pochodziły, były wyposażone w zapewniające im dużą szybkość maszyny i śruba napędowa „Tulipana” powoli mełła wodę.

Byli już dziesięć metrów od statku, kiedy Jake, nie mogąc dłużej powstrzymywać ciekawości, wyrwał się Nathanowi i zawrócił w stronę dwóch jeźdźców, zbliżających się szybko wzdłuż nabrzeża. - Filip? - zawołał ile sił w płucach. - Filip, czy to ty?! - Przestań! - wrzasnął Nathan, znów łapiąc Jake’a za rękę. - Puszczaj - syknął Jake, biorąc wściekły zamach i wbijając Nathanowi pięść w szczękę. Charlie, zwykle niezbyt skłonny do dramatycznych gestów, podniósł dłonie do ust i zachłysnął się ze zgrozy. - On ma atomium! - krzyknął Nathan, podczas gdy Jake biegł już nabrzeżem w stronę jeźdźców. Amerykanin zamarł w kompletnym szoku, niezdolny zdecydować, co powinien teraz zrobić. - Filip, czy to ty? - zawołał Jake nieprzytomnie. Zatrzymał się, kiedy koń Leoparda zastąpił mu drogę, a jego jeździec odwiódł kurek i wycelował weń pistolet. Jake nie zwrócił na to uwagi. Nie bał się. Obchodziła go tylko tożsamość drugiego mężczyzny. Tajemniczy młodzieniec podjechał bliżej i błyskawicznie zeskoczył z siodła. Podszedł powoli do Jake’a, z twarzą wciąż skrytą w cieniu. Jake’owi oczy napełniły się łzami. - Filip…? - zapytał słabym, drżącym głosem. Młodzieniec zdjął kapelusz z głowy. W jednej chwili Jake’a opuściła cała nadzieja. Zrozumiał ze straszliwą jasnością, że to nie jego brat: nie ten nos, nie te usta, nie te oczy. Stał przed nim ktoś zupełnie obcy. Teraz młodzieniec także dobył broni i szczerząc zęby w jadowitym uśmiechu, wycelował ją w Jake’a. - No to weźmiemy już te buteleczki - powiedział Leopard swoim jedwabistym głosem. Henrik, byłbyś tak łaskaw? Henrik oparł lufę pistoletu o pierś jeńca. Nathan, Charlie i Caspar mogli tylko bezsilnie patrzeć, jak Jake wyjmuje dwie buteleczki zza pazuchy i podaje Henrikowi. Ten przekazał flakony Leopardowi, który włożył je na ich pierwotne miejsca w szkatułce. - Interesy z wami to czysta przyjemność - oznajmił, kłaniając się zrozpaczonym agentom Straży Historii, podczas gdy Henrik nasadził z powrotem kapelusz na głowę i dosiadł konia.

Nagle rozległ się rozpaczliwy krzyk. - Nieeeeeeeee! - Caspar skoczył w stronę Leoparda. - To nie należy do ciebie! Huknął strzał - broń wypaliła tak blisko Jake’a, że na chwilę go ogłuszyło. Z lufy pistoletu Leoparda unosiła się smużka dymu. Przez parę sekund nikt się nie poruszył, a potem Caspar westchnął boleśnie, błądząc oczami w straszliwym szoku. Krew pociekła mu między palcami, które przyciskał do brzucha. Zachwiał się, pośliznął na lodzie i straciwszy równowagę, runął do morza. - Caspar! - krzyknął Jake. Już miał rzucić się na ratunek, lecz powstrzymał go widok wycelowanej weń broni Henrika. - Zabijemy ich? - spytał Henrik. Ale Leopard dostrzegł poruszenie na pokładzie okrętu wojennego, zacumowanego obok „Tulipana”. Grupa żołnierzy spostrzegła strzelaninę i właśnie zbiegała po trapie, kierując się w ich stronę. - Za późno - odparł zdecydowanym tonem. - Mamy to, po co przyszliśmy. Dwaj jeźdźcy zawrócili konie i pocwałowali w mrok. - Caspar! - krzyknął znowu Jake, rzucając się do brzegu. Chciał skoczyć do wody, ale Nathan szarpnięciem odciągnął go w tył. - Zostań tu! - rozkazał z furią. - Dość już narobiłeś kłopotów. Jake patrzył, z drżącymi wargami i zbielałą twarzą, jak Nathan nurkuje i zaraz się wynurza, krzycząc z szoku, bo lodowata woda ścisnęła mu płuca. Kiedy Amerykanin dotarł do Caspara, chłopiec rzęził i próbował poruszać rękami, ale całe ciało miał sztywne, drętwe, na wpół zamarznięte. Przeniósłszy wzrok na drugą stronę portu, Jake dojrzał Leoparda i jego towarzysza - człowieka, którego wziął za swojego brata - wjeżdżających w wąską uliczkę, gdzie zniknęli mu z oczu. Charlie zeskoczył z pokładu i podbiegł do Jake’a, by pomóc Nathanowi i Casparowi wydostać się z wody. - Myślę, że mają jakąś minutę, zanim zaczną się im wyłączać narządy wewnętrzne wymamrotał. Nathan zdołał doholować Caspara do brzegu, gdzie Jake i Charlie zaczęli wyciągać go na brzeg. Zadanie było niemal niewykonalne: chłopak stracił przytomność i wydawał się ważyć więcej niż oni dwaj razem. Podjęli cztery beznadziejne próby, zanim przyszła im z pomocą grupa szwedzkich żołnierzy z okrętu wojennego. Wreszcie ułożyli go na kamiennych płytach. Przez

chwilę Jake, Nathan i Charlie stali nad jego ciałem, dysząc ciężko i szczękając zębami. Żołnierze przyglądali im się bez słowa, wytrzeszczając oczy. Nathan opadł na kolana, położył dłonie na piersi Caspara i zaczął naciskać w miarowym rytmie, co chwilę przerywając, by wdmuchnąć mu powietrze do płuc. Przez jakiś czas Caspar się nie poruszał. Jake zagryzł wargę, patrząc nań ze ściśniętym sercem. Aż wreszcie chłopiec drgnął i zwymiotował strumieniem morskiej wody. Zachłysnął się powietrzem i otworzył oczy. Był przytomny, ale ledwie żywy. Nathan natychmiast przeniósł swoją uwagę na postrzał. Widział ranę wlotową po lewej stronie brzucha Caspara i palcami wymacał otwór na plecach, którym kula opuściła ciało. Krew, która zakrzepła w lodowatej wodzie, teraz znowu zaczęła się sączyć. Nathan odwrócił się do żołnierzy. - Tam, na statku - powiedział, wskazując na okręt - macie ambulatorium? Har ni ett sjukhus? Żołnierze skinęli głowami, po czym dźwignęli Caspara i ponieśli w stronę okrętu. Nieszczęsny Szwed został ułożony na stole zabiegowym w ciasnej, niskiej kabinie, pełniącej funkcję okrętowej izby chorych. Twarz miał białą jak prześcieradło, żuchwa mu dygotała i przez cały czas mamrotał coś gorączkowo. Chirurg w masce, z oczami przekrwionymi ze zmęczenia, nawlekał igłę przy świetle lampy olejowej. Nathan i Charlie przyglądali mu się w milczeniu. Jake, zawstydzony, stał przy drzwiach, błądząc wzrokiem po ścianie za stołem operacyjnym, obwieszonej kolekcją instrumentów - starodawnych narzędzi medycznych, budzących grozę ostrzy, szczypiec i pił, niektórych czarnych od zaschniętej krwi. Lekarz mruknął coś po szwedzku. - Teraz trochę cię zaboli - przetłumaczył cicho Charlie. Skinął na Nathana i obaj przytrzymali ramiona pacjenta, podczas gdy żołnierz złapał go za nogi. Caspar wrzasnął przeraźliwie i zaczął się miotać, gdy chirurg wbił igłę. Jake wzdrygnął się i zacisnął szczęki. Minęło osiem strasznych minut (wszyscy mieli wrażenie, że była to raczej godzina), zanim rany zostały zamknięte, obmyte i zabandażowane. W końcu Caspar się uspokoił, a oddech mu się wyrównał. Kiedy oprzytomniał, zdał sobie sprawę, że jest rozgniewany. Jego oczy odszukały wzrok Jake’a; zdawały się płonąć jak rozżarzone węgle, świdrując go dzikim spojrzeniem.

- Ty… - stęknął. - Chciałbym ci coś powiedzieć. Jake skinął głową i postąpił krok naprzód. - Tak bardzo cię przepraszam - wyszeptał ze smutkiem. - To moja wina, że jesteś ranny. - Ranny? - parsknął Caspar. - Sądzisz, że o to dbam? To nic w porównaniu ze szkodami, jakie uczyniłeś! Jake mógł tylko zwiesić głowę i z pokorą słuchać. Caspar nie był już tym niezdarnym, zabawnym tłuścioszkiem, który kochał słodycze i operę. Młody Szwed mówił dalej, cedząc słowa przez zaciśnięte zęby: - Nie wiem, kim jesteś, skąd przybywasz ani co masz wspólnego z Tajnymi Służbami Straży Historii, ale powinieneś wiedzieć, że zrujnowałeś wszystko. Wszystko! I nie chodzi tylko o to, że wydestylowanie tej partii atomium zajęło dziesięć lat ani że wyprodukowanie następnej zajmie kolejnych dziesięć, ani nawet o to, że z powodu twojego wygłupu może trzeba będzie odwołać wiele ważnych misji. Nie! Gorszy od tego wszystkiego jest fakt, że uzbroiłeś naszych wrogów, że dałeś im moc kontrolowania historii, jakiej nie mieli nigdy do tej pory. Dlatego jakkolwiek brzmi twoje imię, które ani pamiętam, ani mnie ono obchodzi, bądź przeklęty i cierp… Czuj się jak zdrajca, bo nim właśnie jesteś! Jake przełknął ślinę; łza spłynęła mu po policzku.

3 Józefina z Nantes Skąd, do licha, ona je wytrzasnęła? - wyszeptała niemal bezgłośnie Miriam. - Od dyrektora cyrku z Nantes, tak mi powiedziała - odszepnął Alan. - Facet wpakował się w kłopoty i musiał sprzedać zwierzęta, żeby spłacić długi. Ponoć Oceana chciała tylko jedno z nich, zakochała się a premiere vue, od pierwszego wejrzenia, ale gość powiedział, że wszystko albo nic, no i musiała wziąć całość. Na Mont-Saint-Michel było wyjątkowo wietrznie. Alan i Miriam mama i tata Jake’a - stali na pirsie wraz z grupą podobnie zaintrygowanych strażników historii, podczas gdy Oceana Noire, wydając polecenia w swój zwykły, wyniosły sposób, nadzorowała wyładunek menażerii zwierząt cyrkowych. Wszyscy, łącznie z Miriam i Alanem, ubrani byli w stroje pasujące do lat dwudziestych dziewiętnastego wieku: kobiety w długie suknie, mężczyźni we fraki, spodnie w kant i cylindry. Gwałtowne porywy wiatru trzepotały fałdzistymi kreacjami dam, a panowie co chwila łapali się za kapelusze. Z przycumowanej do kei barki załoga wyprowadzała po drewnianej pochylni na nabrzeże rozmaite, wyraźnie zdezorientowane stworzenia. Po parze kucyków i dwóch koniach ze statku wyłonił się - bardzo dramatycznie - wielki, kołyszący się na boki słoń. Wszystkie zwierzęta miały już za sobą lata największej świetności, zwłaszcza słoń wyglądał na bardzo starego i zmęczonego. - Biedactwo - westchnęła Miriam. W oczach zwierzęcia było tyle smutku, że jej samej zachciało się płakać. Alan objął ją ramieniem i przycisnął do siebie. Jak można się było spodziewać, Oceany to nie wzruszało; przeciwnie - z najwyższym trudem skrywała obrzydzenie. Spryskała jedwabną chusteczkę kilkoma kroplami perfum i przytknęła ją do nosa, podczas gdy bestia, powłócząc nogami, przechodziła obok. Kiedy słoń zatrzymał się nagle i machnął trąbą w jej kierunku, wrzasnęła w panice i rzuciła się w ramiona Jupitusowi Cole’owi, który z typową dla siebie lodowatą obojętnością również przyglądał się osobliwej scenie.

Ku zdumieniu wszystkich w Punkcie Zero - siedzibie Straży Historii na Mont-SaintMichel, małej przybrzeżnej skale w Normandii - Jupitus i Oceana niedawno ogłosili swoje zaręczyny. On był ponurym wiktoriańskim zastępcą komendantki, ona dumną arystokratką z dworu Ludwika XV. I choć pod każdym względem dorównywali sobie nawzajem wyniosłością, nikt nie mógł się spodziewać, że kiedykolwiek połączy ich romans. - Gdzie, do licha, ona zamierza je trzymać? - zwróciła się Miriam do męża. - Galliana powiedziała, że na razie mogą je umieścić w starej stajni - odparł Alan. - Ale nie jest zachwycona. Miriam spojrzała na komendantkę. Na pierwszy rzut oka wydawała się spokojna jak zawsze, ale była wyraźnie niezadowolona. - Jesteśmy tajnymi służbami, powinniśmy działać skrycie, a nie ściągać na siebie uwagę stadem cyrkowych zwierzaków - mruknęła Galliana. - Choć wyglądają na przyjazną gromadkę dodała łagodniejszym tonem. - To dobrze, że budzą twoją sympatię - powiedziała Miriam z szelmowskim uśmiechem. Bo pewnie ty będziesz po nich sprzątać. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić Oceany Noire szuflującej słoniowe łajno. W tej samej chwili, jakby dla potwierdzenia jej słów, słoń uniósł ogon i z wysokości swojego wielkiego zadu posłał na ziemię cuchnącą przesyłkę. Dwie ogromne bryły trawiasto brązowego kompostu wylądowały na nabrzeżu z głośnym plaśnięciem. - Och, mon dieu, mon dieu! - zapiszczała Oceana, ściskając perły na swojej szyi z takim wyrazem twarzy, jakby zwierzę podrzuciło jej dwie tykające bomby. - A nie mówiłam? - podsumowała Miriam. - Ona nigdy w życiu nie widziała czegoś podobnego. Rzecz jasna, sama zapewne też nie wydala. Miriam i Alan spojrzeli na siebie. Oczy im rozbłysły, wargi zadrżały i oboje jednocześnie zaczęli chichotać. Ostatnim zwierzęciem, jakie wyłoniło się z ładowni - w obroży na łańcuchach, trzymanych bardzo mocno przez dwóch przestraszonych marynarzy - była młoda lwica. Tłumek widzów wciągnął głośno powietrze i zamilkł, kiedy pomaszerowała po nabrzeżu. Była bardzo młoda i jeszcze nie dorosła do swoich wielkich łap, ale w jej oczach już czaił się drapieżny błysk. - Oto i ona! - Oceana rozpromieniła się, podbiegając do bestii. - Ma petite! - Przy wtórze kolejnej serii zdumionych westchnień uklękła i zarzuciła lwicy ramiona na szyję. - Nie

potrzebujemy tych głupich kajdan - powiedziała, odpinając łańcuchy i rzucając je marynarzom. Józefina jest całkiem oswojona; wychowała się wśród ludzi, można rzec, wśród francuskiej arystokracji… Dyrektor cyrku był dalekim krewnym Eleonory Akwitańskiej. Spójrzcie, je nawet rukolę. Oceana pstryknęła palcami na jednego z wystraszonych pomocników, który pośpiesznie wręczył jej ozdobnie haftowaną sakiewkę. Wydobyła z niej garść liści i podetknęła zwierzęciu pod pysk. Lwica powąchała je, po czym zgarnęła ozorem i jęła przeżuwać bez wielkiego entuzjazmu. - Czyż nie jest najmądrzejsza na świecie? - zapiszczała Oceana, klaszcząc w dłonie z zachwytu. - Adorable, tout simplement! Po prostu czarująca! I czyż nie piękne ma imię? Jak sama madame Bonaparte. Znów dmuchnął wiatr - tym razem dość mocno, by porwać Alanowi z głowy kapelusz, który najpierw zatańczył opętańczym piruetem przy skalnej ścianie, a potem długim łukiem pofrunął daleko w stronę morza. Państwo Djonesowie patrzyli, jak opada na wzbierające fale. - I tak za nim nie przepadałem - oznajmił Alan, wzruszając ramionami. - Signor Gondolfino powiedział, że bardzo „zdobi” moją twarz, ale tylko swędziała mnie pod nim głowa. Miriam znów zaczęła chichotać, a mąż zaraz się do niej przyłączył. - Zabierzcie wszystkie pozostałe zwierzęta do stajni - rozkazała Oceana sługom, po czym odwróciła się do swojej młodej lwicy. - Chodź, moja kochana, wejdziemy do środka, strasznie tu wieje, il fait trop de vent. - Trzymając bestię za obrożę, poprowadziła ją w stronę głównych wrót zamku. - Poszukam ci czegoś eleganckiego do noszenia na szyi. Myślałam o brylantach, co ty na to? Lwica zatrzymała się na chwilę i zmrużonymi ślepiami potoczyła po zgromadzonych. Potem obie wkroczyły do zamku. Podczas gdy służący Oceany prowadził słonia i pozostałe zwierzęta do stajni, Miriam spojrzała w stronę horyzontu. - Jake powinien niedługo wrócić. - Westchnęła. - Mam nadzieję, że wszystko poszło jak trzeba. Odkąd wyruszyli ze Sztokholmu przez rozmarzające morze, na pokładzie „Tulipana” panował grobowy nastrój.

Wcześniej Nathan i Charlie przetransportowali Caspara do domu przyjaciela rodziny (Jake’owi nie pozwolono im towarzyszyć, miał czekać samotnie na statku, nie wychodząc na pokład) i wysłali wiadomość Isaksenom, by go odebrali. Kupili trochę prowiantu na drogę powrotną i wyszli w morze, kiedy słońce pojawiło się nad horyzontem. Jak się okazało, miał to być pierwszy ciepły dzień od wielu tygodni i lód natychmiast zaczął topnieć. Jake godzinami skrywał się w cieniu, oferując pomoc, gdzie tylko mógł - Nathanowi przy manipulowaniu żaglami, Charliemu przy szykowaniu posiłków w kambuzie. Obaj odrzucali oferty oschłym potrząsaniem głową, ledwie na niego patrząc. Pan Drake także, jak się zdawało, podchwycił ogólną atmosferę. Jake zaoferował mu trochę keksu, który mama wcisnęła mu w rękę przed tą wyprawą. Choć papuga uwielbiała ciasto (nawet katastrofalnie ekstrawaganckie wynalazki Miriam), odtrąciła poczęstunek dumnym odrzuceniem łepka, po czym odfrunęła, by posiedzieć na noku rei. Wtedy to Jake postanowił przeczekać podróż w kajucie. Kiedy znów zaczęło się ściemniać, Jake wciąż roztrząsał fatalne wydarzenia w Sztokholmie. „Czuj się jak zdrajca, bo nim właśnie jesteś” - powiedział mu bez ogródek Caspar. Świadomość, że zawiódł wiele osób - nie tylko swoich nowych przyjaciół, ale też wszystkich strażników historii - była wystarczająco bolesna, ale myśl, że jego poczynania mogły bezpośrednio doprowadzić do cierpienia niewinnych ludzi, była tak okropna, że przemieniała mu żołądek w zupę. Charlie zastukał do drzwi kajuty, pytając, czy miałby ochotę na trochę polenty i porcini fricassee. Choć Jake nie miał pojęcia, co to jest, przyjął ofertę z przesadnym entuzjazmem. Przy kolacji zachowywał pokorne milczenie, podczas gdy Nathan i Charlie zastanawiali się głośno, dla kogo może pracować Leopard i w jaki sposób posiadł tak precyzyjne informacje o spotkaniu Strażników z Casparem Isaksenem w sztokholmskiej operze. - Wolałbym nie występować w roli czarnowidza. - Nathan westchnął, odsuwając na bok pusty talerz i stawiając na stole niedużą fornirowaną skrzyneczkę. - Ale czyż może być inne wytłumaczenie? Otworzył skrzynkę i wyjął z niej zawartość: srebrny chronofuzor i dwie małe fiolki z płynem - zapas atomium na drogę powrotną do Punktu Zero. Ustawiając współrzędne punktu docelowego na srebrnym przyrządzie, wymamrotał pod nosem: - Wśród nas musi być jeszcze jeden podwójny agent.

Minęło zaledwie parę tygodni, odkąd Norland, na pozór przesympatyczny i niegroźny szofer, został zdemaskowany jako szpieg w Punkcie Zero. Trzej agenci wypili swoje dawki okropnego w smaku płynu - przy czym Charlie wydzielił kilka kropel niechętnemu Panu Drake’owi - a godzinę później wpłynęli w punkt czasohoryzontu. Tam Jake doświadczył zwyczajnych pozacielesnych doznań i migawek z historii, co towarzyszyło przenoszeniu się w czasie, ale po części z powodu krótkiego dystansu podróży zaledwie dwadzieścia osiem lat - a po części z powodu jego niesłabnącego poczucia winy, przejażdżka nie była tak ekscytująca jak poprzednie. Wkrótce po przybyciu na cieplejsze wody 1820 roku maszyny „Tulipana” nieoczekiwanie się zatrzymały. Nathan zdjął koszulę („ropa i japoński jedwab to para dobrana w piekle” wyjaśnił) i podjął próbę wymiany pękniętej uszczelki. Ostatecznie jednak on i Charlie, obawiając się pożaru, zrezygnowali z napraw i postanowili kontynuować podróż przy użyciu samych żagli. Minęła pierwsza w nocy, kiedy Charlie wreszcie wypatrzył w dali charakterystyczną stożkową sylwetkę Mont-Saint-Michel, i dochodziła druga, kiedy wpłynęli do zatoki. - Wygląda na to, że Galliana czekała na nas - powiedział Charlie, wskazując światło w oknie wysoko w murze zamku. Jake’owi serce biło coraz mocniej, w miarę jak strome brzegi wyspy, z przyklejonymi do zboczy budynkami, wyrastały nad nim przytłaczającym masywem. Miał nadzieję, że skoro przybywają tak późno, wieści o jego „zdradzie” będą mogły poczekać do rana. Najwyraźniej jednak miało się stać inaczej. Uważnie zlustrował czarną fasadę w poszukiwaniu innych świateł, zwłaszcza wieżę, w której mieszkali jego mama i tata. Posmutniał trochę, odkrywszy, że ta część budynku jest całkowicie zaciemniona; musieli już pójść spać. - Jake? - zawołał Charlie. - Nathan i ja wszystko ustaliliśmy. Kiedy przybędziemy, pozwól, że to my wyjaśnimy, co się stało. Nie ma sensu, żebyś pakował się w niepotrzebne kłopoty. - Nie wiem, czy czułbym się z tym w porządku - odpowiedział Jake ściszonym głosem. To ja jestem wszystkiemu winien. - Obwinianie kogokolwiek jest bezcelowe - zauważył Charlie. - Nikogo to donikąd nie zaprowadzi. My to załatwimy, dobrze? Jake wciąż miał wątpliwości, ale w końcu się zgodził. - Dziękuję wam.

Charlie wzruszył ramionami. - Po to ma się przyjaciół. Wszyscy popełniamy błędy. Ważne jest, czy się na nich uczymy. Jake był wdzięczny Charliemu za te słowa, ale kiedy spojrzał na Nathana, posępnie zwijającego liny na dziobie statku, przyszło mu na myśl, że na przebaczenie Amerykanina będzie mu trochę trudniej zasłużyć. - To on! Jest nasz chłopak! - rozległ się z mroku znajomy głos, kiedy statek przybił do nabrzeża. Przebijając wzrokiem ciemność, Jake ujrzał dwie postacie na leżakach do opalania, szczelnie owinięte kocami. - Mamo? Tato? - zawołał radośnie, chwilowo zapominając o swoich troskach. Zeskoczył na brzeg. - Co wy tutaj robicie? - Co my tutaj robimy, Miriam? - Alan odwrócił głowę, by spojrzeć na żonę. - Cieszymy się rześkim, morskim powietrzem, nieprawdaż? - powiedział, odnosząc się do porywistego wiatru. - Czekamy na ciebie, tępy matołku! Miriam wstała i mocno objęła syna. - Jak się miewasz, kochanie? Jak podróż, w porządku? Jake chciał skinąć głową, ale wyszło mu bardziej wzruszenie ramion. - Masz ochotę na filiżankę dobrej herbaty? - spytał Alan, zamykając syna w niedźwiedzim uścisku. Jake ze wszystkich sił starał się nie wybuchnąć płaczem. Rozległo się plaskanie pazurów po kamieniach i ciemny kształt w kilku susach znalazł się przy Jake’u. - Felson! - wykrzyknął Jake, kiedy pies skoczył mu łapami na pierś, dysząc z radości. - Ja też za tobą tęskniłem - dodał, przyklękając, by Felson mógł porządnie wylizać mu twarz na powitanie. Felson był krzepkim, pokrytym bliznami - śladami po licznych walkach - mastiffem, który niegdyś należał do jego wroga, kapitana von Bliecke. Jake zaprzyjaźnił się ze zwierzęciem, kiedy ich obu porzucono na morzu.

- Dobrze miał z nami - zapewniła go Miriam. - Oczywiście twój ojciec notorycznie go przekarmiał i pozwalał spać na łóżku, ale Felson praktycznie nie przestawał gapić się w morze, czekając na twój powrót. - A zatem jak sprawił się nasz syn, panie Chieverley? - zwrócił się Alan do Charliego, kiedy ten zeskoczył z pokładu „Tulipana”. - Czy możemy być z niego dumni? - Spisał się całkiem profesjonalnie, owszem - odparł Charlie bardzo oficjalnym tonem. - O rety! - Alan zachichotał. - Kiepsko poszło, co? - Roześmiał się, a Miriam mu zawtórowała. - Chodźcie, wejdźmy do środka. - Chodźcie, nie sterczmy tak na zewnątrz. Cała szóstka - Jake z rodzicami, Nathan, Charlie oraz Felson, przyklejony do boku swojego pana - wspięli się po schodach i przeszli przez wielkie podwójne drzwi zamku. Po przestronnej klatce schodowej hulał przeciąg, sprawiając, że płomyki świec migotały. Jake poczuł, że dłużej nie zniesie tego napięcia. - Mamo, tato… Muszę wam coś powiedzieć. - O, jest komendantka Goethe i Jupitus Cole! - przerwał mu Charlie i rzucił Jake’owi znaczące spojrzenie, by przypomnieć mu, kto miał zająć się wyjaśnieniami. Galliana i Jupitus schodzili właśnie po schodach, by ich powitać. Komendantka, pogodnie uśmiechnięta, była w szlafroku, a długie srebrne włosy spływały jej na plecy. Jupitus, nieskazitelnie elegancki w obcisłej marynarce i z wykrochmalonym kołnierzykiem, podążał w ślad za nią. Spotkawszy się w połowie schodów, wszyscy się zatrzymali. Felson, dysząc radośnie, przenosił entuzjastyczny wzrok z jednej twarzy na drugą. Nathan skinął na Charliego, który przemówił pierwszy. - Komendantko Goethe, panie Cole, obawiam się, że niesiemy złe wiadomości. Jupitus podniósł wzrok. - Nie wykonaliśmy naszego zadania. Zaatakowano nas i cały przydział atomium został stracony. - Co?! - wykrzyknął Jupitus, nie wierząc własnym uszom. - Stracony? - Na nieszczęście, tak - potwierdził Charlie ze stoickim spokojem. - Na nieszczęście?! Czy wy macie jakiekolwiek pojęcie, co to znaczy? - Jupitus był wściekły. - Kto was zaatakował?

- Młody dżentelmen, który przedstawił się jako Leopard - odrzekł Charlie. - Zamierzam niezwłocznie rozpocząć dochodzenie, aby ustalić, skąd się wziął i dla kogo może pracować. - Ale jak to się mogło stać? - spytał gniewnie Jupitus. - Stało się, bo ja wszystko sknociłem, ot co - nie wytrzymał Jake. - Nie posłuchałem rozkazu. Kompletnie… To tylko moja wina. Galliana słuchała uważnie, podczas gdy Jupitusowi powoli opadała szczęka. - Ale to nie koniec - ciągnął Jake z rozpaczą w głosie. - W rezultacie mojego błędu Caspar Isaksen został postrzelony. - Postrzelony? - powtórzył Jupitus. - Wydaje się jednak, że niebawem wróci do pełnego zdrowia - wtrącił szybko Charlie. Miriam, widząc głęboki żal i skruchę syna, objęła go mocno. - Moje biedactwo… - szepnęła mu do ucha. - Biedactwo? - parsknął szyderczo Jupitus. - To jest katastrofa. Absolutna katastrofa. - Panie Cole, komendantko… - odezwał się Nathan. - To bardzo honorowo ze strony Jake’a, że wziął wszystko na siebie, ale mogę zapewnić, że wina leży po mojej stronie bardziej niż po czyjejkolwiek innej. Jake próbował powiedzieć mi, że widział mężczyznę z bronią, a ja kompletnie to zignorowałem. Ja jestem winien temu, co się stało. - Jakże uprzejmie z twojej strony. To się nazywa kolega! - Jupitus potrząsnął głową, nie wierząc w ani jedno słowo Nathana. Przez wypełniającą Jake’a rozpacz przedarł się ciepły impuls radości: mimo wszystko Nathan pozostał jego przyjacielem. W jego słowach było ziarno prawdy, ale Jake zdawał sobie sprawę, że to on sam ponosi całą odpowiedzialność. Nagle podwójne drzwi na dole otworzyły się z hukiem i na schody wdarł się gwałtowny poryw wiatru, który zdmuchnął świece, pogrążając ich w niemal całkowitej ciemności. Alan zszedł na dół, zamknął drzwi i zasunął rygle. Galliana zmierzyła Jake’a spojrzeniem swoich spokojnych szarych oczu, po czym zarządziła: - Idziemy spać. Przedyskutujemy tę sprawę jutro rano. Z ciężkim sercem wszyscy powlekli się do swoich kwater. Jake pozostał nieco w tyle za innymi. Ze ścian patrzyły na niego w milczeniu naturalnej wielkości portrety sławnych strażników historii. Odwrócił się, by zerknąć na Sejanusa

Poppoloego, założyciela Tajnych Służb, odzianego w charakterystyczny płaszcz i turban. Mężczyzna z portretu spoglądał na Jake’a surowo, jakby on także pojmował ogrom jego zdrady.

4 Wiadomość z głębi historii Jake’a obudziło poruszenie na korytarzu - kroki biegnących ludzi, nerwowe szepty. Felson, który leżał wyciągnięty w poprzek łóżka, również ocknął się i uniósł łeb, czujnie strzygąc uszami. Jake spojrzał na zegar: było wpół do siódmej. Przez szpary w zasłonach sączyły się promienie porannego słońca. Umieszczono go w jednej z najstarszych części zamku. W tym pokoju ze starym skrzydłowym oknem było niewielkie łóżko z baldachimem oraz kominek, w którym wciąż tliły się węgle po wieczornym ogniu. Jake zwlókł się z łóżka i wyjrzał na korytarz. Jupitus Cole przemknął obok, a za nim Truman Wylder, ojciec Nathana, w biegu zapinający guziki koszuli. Następny pojawił się signor Gondolfino, nienagannie ubrany nawet o tej porze dnia, kuśtykając tak szybko, jak tylko pozwalały mu stare nogi i laseczka z kości słoniowej. - Czy coś się stało? - zapytał Jake. Czekał na odpowiedź ze ściśniętym sercem. Bał się, że w rezultacie sztokholmskiej katastrofy nastąpiło już jakieś nieszczęście. Ale Gondolfino uraczył go zupełnie inną rewelacją wiadomością, od której Jake’owi nagle zrobiło się gorąco. - Podobno przyszedł chronogram… Od Topaz St Honoré. Komendantka Goethe zwołała pilne zebranie. Chronogram - Jake znał już to określenie - był wiadomością przesyłaną przez czas, wysyłaną i odbieraną za pomocą maszyny Meslitha, zwanej też chronotelegrafem, intrygującego urządzenia, które przypominało maszynę do pisania, z krystalicznymi prętami iskrzącymi elektrycznością. Jake ubrał się w rekordowym tempie, wkładając spodnie, koszulę i marynarkę. Nie mógł znaleźć skarpetek, więc wsunął buty na bose stopy, a sznurowadła po prostu wepchnął do środka. - Niedługo po ciebie przyjdę - rzucił do Felsona i wybiegł z pokoju.

Przemknął labiryntem korytarzy i schodów - czasem przeskakując cały ciąg stopni - aż wreszcie stanął przed podwójnymi drzwiami sali reprezentacyjnej. Przeczesał dłonią włosy, wyprostował kołnierzyk i wszedł do środka. Mniej więcej piętnaście osób, głównie starszych wiekiem strażników historii, rozmawiało z poważnymi minami, niektórzy siedzieli wokół dużego stołu, inni zbici w gromadki w różnych miejscach sali. Przez cztery olbrzymie okna, wychodzące na morze, płynęły potoki światła. Jake natychmiast poczuł na sobie wrogie spojrzenie Jupitusa Cole’a, który siedział przy dalekim końcu stołu nad rozłożonymi na blacie mapami. Jake skinął mu głową i spróbował się uśmiechnąć. Jupitus odprowadził go tylko lodowatym wzrokiem, gdy Jake przeciskał się wokół sali w stronę Charliego, który stał za stołem bufetowym, zapełnionym francuskimi wyrobami cukierniczymi. - Wiadomo już coś? - zapytał Jake prawie bez tchu. - Skąd przyszła ta wiadomość? Charlie uniósł dłoń, by pokazać, że ma pełne usta. Przez następnych kilka chwil przeżuwał w milczeniu. - Zawsze twierdziłem, że brioszki są przereklamowane - oznajmił, kiedy już przełknął ostatni kęs. - Ale w tej wyczułem subtelną nutę cytryny, która naprawdę podbiła smak. Jeżeli chodzi o Topaz, to wiem równie mało jak ty. - I zaraz zmienił temat. - Chyba nie poznałeś jeszcze doktora Chatterju? - Wskazał na mężczyznę o charakterystycznym wyglądzie, w turbanie i okrągłych okularach. - Kieruje naszym działem wynalazków. Przybył wczoraj z Bombaju… - Konieczna, lecz wyczerpująca podróż w celu złożenia wizyty krewnym - wyjaśnił Chatterju głosem równie eleganckim jak jego wygląd - rozrzuconym, na domiar złego, nie tylko po całych Indiach, ale i po różnych epokach! - Uśmiechnął się szeroko i wyciągnął rękę do Jake’a. - Zal Chatterju - przedstawił się. - Jestem zaszczycony, mogąc cię poznać. Znałem twojego brata. Cudowny młody człowiek. I wyczuwam, że jesteś tak samo utalentowany jak on. Jake uśmiechnął się z zażenowaniem. Chatterju od razu mu się spodobał; wyczuwał w nim ekscentryczny, figlarny umysł. Doktor miał na sobie bogato haftowany kaftan z ozdobnym złotym pasem w talii. Twarz nad precyzyjnie przystrzyżoną i uczesaną siwą brodą była dystyngowana, wręcz arystokratyczna. Turban zdobiła spinka z połyskliwym szafirem o barwie jego oczu. - Czym właściwie zajmuje się dział wynalazków? - spytał Jake.

- Och, dowiesz się tego już wkrótce. - Chatterju zachichotał. - Jestem tylko skromnym naukowcem z kilkoma zwariowanymi pomysłami. - Nagle rozejrzał się z zaaferowaną miną. Gdzież się podział ten chłopak? Znowu zniknął? Ciągle gdzieś znika! - Tutaj jestem, wujku, tuż za tobą. - Zza pleców Chatterju wystąpił młody chłopiec. - Tuż za mną? Nie bądź taki zuchwały. Chodź tutaj, stań tak, żebym cię widział. Chłopiec spełnił polecenie. Miał około jedenastu lat - jak zgadywał Jake - a jego ciepła, ciemnomiodowa twarz wyglądała, jakby ani na chwilę nie schodził z niej uśmiech. - Jestem Amrit - przedstawił się radośnie Jake’owi. - Bratanek doktora Chatterju. - Mój asystent! - poprawił go Chatterju. - Oto kim jesteś w rzeczy samej, i to wciąż na okresie próbnym. - Przewrócił oczami i z westchnieniem rzekł do Jake’a: - Chłopaczysko ledwie odrosło od ziemi, a już myśli, że wie wszystko. Do sali wpłynęła ostatnia grupa ludzi, w tym mama Jake’a, jego tata - wciąż zaspany i bezskutecznie walczący z napadami ziewania - oraz ciotka Róża. Za nimi wśliznęła się charcica Galliany, Oliwka, która natychmiast podreptała na swoje miejsce u szczytu stołu. Gwar rozmów ucichł, kiedy wkroczyła Galliana i zasiadła na swoim krześle. Jake zauważył, że okryła się swą długą granatową peleryną, haftowaną w zegary i feniksy, oraz że trzyma w dłoni plik dokumentów. - Czy wszyscy są obecni? - zapytała Jupitusa. - Wszyscy z wyjątkiem Nathana Wyldera i Oceany Noire. - Jupitus westchnął. - Nathan ponoć rozładowuje frustracje na jakimś dalekomorskim połowie, jeżeli dobrze zrozumiałem. Mademoiselle Noire wciąż się ubiera. - No to nie zobaczymy jej do końca wieku - zachichotała Miriam, zwracając się do męża. - Będziemy musieli zacząć bez nich. - Galliana mówiła szybko, rzeczowym tonem, tocząc wzrokiem po twarzach zebranych. - Mamy do omówienia dwie sprawy. Po pierwsze, to do wiadomości tych, do których nie dotarły jeszcze najnowsze informacje, misja sztokholmska zakończyła się fiaskiem. Agenci zostali zaatakowani przez wrogi oddział i cały transport atomium przepadł. Na te słowa podniosła się wrzawa, w której dały się słyszeć okrzyki: - Cały transport? - Jak to w ogóle możliwe? - Kto jest za to odpowiedzialny?

Jake poruszył się nerwowo, świadomy ponurego spojrzenia Jupitusa, które znów na nim spoczęło. Galliana uniosła dłoń. - Roztrząsanie, jak i dlaczego do tego doszło, jest w tej chwili bezcelowe. Zaczęła czytać z przyniesionych notatek. - „Napastnik to chłopak przed dwudziestką, prawie sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, blondyn, typ kaukaski. Przedstawił się imieniem Leopard. Pomagał mu ciemnowłosy młodzieniec mniej więcej w tym samym wieku”. Jake spuścił wzrok. - Czy komuś się to z czymś kojarzy? - spytała Galliana. Odpowiedziały jej twarze bez wyrazu. - Panno Wunderbar…? Majestatyczna kobieta zarządzająca Biblioteką Twarzy, pięknie ubrana zgodnie z modą z końca siedemnastego wieku, potrząsnęła głową. - Nic mi to nie mówi, obawiam się - oznajmiła z szorstkim bawarskim akcentem. - Jestem w trakcie bardziej szczegółowego przeszukiwania zbiorów. Pomaga mi agent Chieverley. - Nie muszę chyba przypominać - podjęła Galliana - że każdy, kto może rzucić choć trochę światła w tej materii, powinien niezwłocznie wystąpić. To rzecz najwyższej wagi. A teraz druga sprawa… - Galliana wyjęła z dokumentów arkusz pergaminu. - Otrzymałam tę wiadomość godzinę temu. Najwyraźniej wysłano ją z dalekiej historii. Jake wyciągał szyję, by zobaczyć, co jest na kartce. Ze swojego miejsca ledwie mógł dostrzec długie rzędy symboli. - Wiadomość, rzecz jasna, napisano w hypotece i została przetłumaczona następująco. Galliana uniosła inny dokument, tak by wszyscy mogli go zobaczyć. Zawierał szereg cyfr, zapisanych większymi i grubszymi znakami. - Co to jest hypoteka? - wyszeptał Jake do Charliego. - To szyfr, sekretny kod opracowany przez Magnezję Hypotekę, żonę jednego z pierwszych komendantów. Jake spojrzał na przetłumaczoną wiadomość. Widniały na niej trzydzieści dwie cyfry podzielone na cztery grupy, po osiem znaków - ich kolejność niczego mu nie mówiła - po których następowało jedno zdanie napisane po angielsku: „Idźcie za ręką cienia”.

- Cóż, liczby są oczywiste - mruknął Jupitus. - Pierwsza grupa to data urodzenia Topaz: dziewiętnasty września tysiąc trzysta pięćdziesiątego szóstego roku. - Zgadza się. - Galliana skinęła głową. Jake przypomniał sobie, jak Topaz opowiadała mu, że urodziła się w namiocie amunicyjnym w trakcie bitwy pod Poitiers podczas wojny stuletniej. Strażnicy historii mogli być urodzeni w rozmaitych epokach, zależnie od tego, gdzie ich rodzice stacjonowali - albo dokąd podróżowali - w chwili ich narodzin. - Środkowa sekcja - ciągnął Jupitus - prawdopodobnie wskazuje współrzędne geograficzne. - Zgadza się - potwierdziła Galliana. - W tym wypadku chodzi o wyspę na Morzu Tyrreńskim, noszącą nazwę Vulcano. Ostatnia grupa cyfr oznacza zapewne datę nadania wiadomości. - Przepraszam, nie wzięłam okularów - wtrąciła Róża. - Jaka jest ta data? Jake także umierał z ciekawości - on również nie mógł tego dostrzec z końca sali. - Dziesiąty dzień maja powiedziała Galliana i dodała posępnie: - Dwudziestego siódmego roku naszej ery. Niektórzy agenci zerknęli po sobie niespokojnie. Galliana mówiła dalej. - Data jest dość wiarygodna, jako że całkiem niedawno przechwyciliśmy różne transmisje chronograficzne, łączące te koordynaty z Agatą Zeldt, postacią, która nie ujawniała się od lat. Wokół stołu rozległy się przyciszone okrzyki oraz głośny brzęk, kiedy Alan upuścił na spodek filiżankę z kawą. Jake poczuł, że skręca mu się żołądek. Słyszał opowieści o diabolicznej Agacie podczas misji w Wenecji. Była, jak ujął to Charlie, „najpodlejszą kobietą w historii”; potworem, który jeszcze jako dziecko próbował utopić swojego młodszego brata w lodowatym jeziorze; który dał swojej dwórce nauczkę, zmuszając ją do siedzenia nago na rozpalonym żelaznym tronie, aż spaliła się żywcem. Ale co najgorsze, była prawdziwą matką Topaz. Rzecz jasna Topaz wyparła się jej całkowicie - w wieku zaledwie pięciu lat znalazła w sobie dość siły, by odejść do Punktu Zero - niemniej łączyły je więzy krwi. Róża uniosła rękę. - Czy ktokolwiek domyśla się, co może znaczyć: „Idźcie za ręką cienia”? Miny zebranych nie pozwalały wątpić, że nikt nie ma pojęcia.

- A co ważniejsze - odezwał się Jupitus - skąd mamy wiedzieć, że wiadomość naprawdę pochodzi od Topaz? Być może Agata wysłała ją sama… Podwójne drzwi otworzyły się z hukiem. - Najmocniej przepraszam, przybyłem najprędzej, jak się dało. - Z tymi słowami Nathan wkroczył dziarsko do sali. Jego widok wywołał na twarzy Jake’a uśmiech zdumienia. Włosy i ubranie Amerykanina ociekały wodą, przez ramię miał przewieszony zwój liny z harpunem, w jednej ręce dzierżył martwego miecznika, w drugiej kongera, którego ogon ciągnął się za nim po posadzce. - Mam nadzieję, że nie przegapiłem zbyt wiele. Ten konger okazał się wyjątkowo trudnym przeciwnikiem. - On nie ma za grosz wstydu - mruknął ze zgrozą Charlie, patrząc na zdechłe ryby. - Za grosz! - Może nie wyglądają najprzyjemniej - rzekł Nathan, śmiejąc się z wykrzywionych odrazą twarzy - ale będą stanowić miłą odmianę po pieczonym kurczaku. Galliana jęknęła ze znużeniem. - Dziękujemy, agencie Wylder, bardzo zapobiegliwie… A teraz gdybyś był łaskaw odłożyć to i zająć miejsce… Nathan umieścił swoją zdobycz na stole z boku sali. - Tak przy okazji - powiedział, ignorując zaproszenie i podchodząc do okna. - Czy ktoś wie, dlaczego po naszym pirsie spaceruje słoń? Przez krótką chwilę sądziłem, że mam przywidzenia, że to nie może dziać się naprawdę, dopóki… Jak mam to ująć kulturalnie… Dopóki zwierzę nie posłało na ziemię wyjątkowo paskudnego prezentu, który, zapewniam was, był bardzo realny. Stanowczo zbyt realny jak na wczesny wtorkowy poranek. - Słoń należy do Oceany Noire - syknęła Galliana. - Gdybyś czytał codzienny informator, wiedziałbyś o tym. A teraz siadaj! Nathan zrobił pokorną minę i zajął miejsce obok Jupitusa. - A więc wiadomość od Topaz, jak słyszałem. - Błysnął zębami w uśmiechu i przebiegł wzrokiem szeregi cyfr, natychmiast pojmując ich znaczenie. - Na demony, wybrała się daleko stąd. Mamy pewność, że to od niej? Galliana zaczerpnęła tchu dla uspokojenia i zwróciła się do wszystkich.

- Faktem jest, że choć użycie szyfru hypoteki sugeruje, że wiadomość jest autentyczna, to jednak nie możemy mieć całkowitej pewności, że została napisana przez Topaz. Mimo to, biorąc pod uwagę, że Topaz skontaktowałaby się z nami wyłącznie, gdyby posiadała absolutnie istotne informacje dotyczące wroga (takie były jej oryginalne instrukcje), postanowiłam posłać do tych współrzędnych zespół, który zbada sytuację. Nie muszę dodawać, że cofnięcie się w czasie o tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt trzy lata, do dwudziestego siódmego roku naszej ery, jest skrajnie wyczerpującą wyprawą, dlatego muszę wybrać agentów o pierwszorzędnym walorze. Galliana wzięła głęboki wdech. - Wyznaczam Nathana Wyldera… - Kto jest zwycięzcą?! Qui est le champion?! - wykrzyknął Nathan swoją pożałowania godną francuszczyzną, przeszywając powietrze wzniesioną pięścią. -…oraz Charliego Chieverleya. Charlie w milczeniu skinął głową. - Dowódcą zespołu mianuję… - Mnie, rzecz jasna - wtrącił Nathan. …Jupitusa Cole’a - dokończyła Galliana. Wokół stołu przetoczyła się fala pomruków. Jupitus ze spokojem pociągnął łyk kawy. Niektórzy ze starszych agentów - zwłaszcza doktor Chatterju i signor Gondolfino, szef kostiumerni - zerkali na niego z błyskiem zazdrości w oku: w miarę jak z wiekiem słabł ich walor, starsi strażnicy historii coraz rzadziej otrzymywali zaproszenia na takie ekscytujące misje, w jakich brali udział w młodości. Nathan uniósł dłoń. - Komendantko…? Czy to nie cokolwiek nietypowe, by wysyłać agenta o tak dużym… Nathan starannie dobrał słowo - doświadczeniu jak pan Cole na misję w tak odległym czasie? - Jeżeli nawiązujesz do jego wieku - odparła Galliana - to wiedz, że pan Cole testował swój walor zaledwie wczoraj i wyniki wykroczyły poza skalę. Są lepsze nawet od twoich. Jupitus rozciągnął usta w złośliwym uśmiechu. Róża, choć próbowała ze wszystkich sił, nie zdołała ukryć podziwu. Nathan umilkł: nawet on nie śmiał występować przeciw tak czcigodnemu strażnikowi. - Wyruszycie jeszcze dziś na „Hippokampie”, rzymskim statku kupieckim… - „Hippokamp”… - Jake półgłosem powtórzył nazwę; brzmiała intrygująco, znajomo.

- Jeszcze dziś? - wtrącił Nathan. - Czy jest jakiś powód, dla którego nie mielibyśmy wyruszyć natychmiast? - Owszem, i to dość istotny - rzuciła oschle Galliana. - „Hippokamp” zostanie odebrany ze stoczni w Calais dopiero późnym popołudniem. - Jasne - powiedział Nathan. - Podrasowują go. Dobrze się składa. Galliana wskazała palcem punkty na mapie. - Użyjecie punktu czasohoryzontu Brest, przeskoczycie na wschodnią Sardynię i stamtąd popłyniecie na Wyspy Eolskie. Ostatecznym celem podróży jest wyspa Vulcano. Czy wyraziłam się jasno? - Kryształowo - odrzekł Nathan. Wszyscy wokół stołu wymamrotali słowa potwierdzenia - wszyscy z wyjątkiem Jake’a, który wpatrywał się ponuro w podłogę. Kiedy po raz pierwszy uczestniczył w naradzie, podniósł rękę i zgłosił się na ochotnika do misji w Wenecji. Jego oferta została stanowczo odrzucona, co było dla niego upokarzające. Wiedział, że jeśli teraz zaproponuje swój udział w tej ekspedycji, odmowa - biorąc pod uwagę znaczenie misji, olbrzymi przestwór czasu do przekroczenia, nie wspominając już o jego karygodnej wpadce w Sztokholmie - będzie zdecydowanie bardziej przykra. Mimo to jego żądza przygody, jego potrzeba, aby być - w najgorszym razie - częścią zespołu wysłanego na ratunek Topaz, była po prostu zbyt silna. Niepewnie podniósł rękę i odezwał się najgłębszym głosem, na jaki było go stać: - Czy mogę coś powiedzieć, komendantko? Wśród strażników historii zapanowało poruszenie. Miriam spojrzała z lękiem na syna. Charlie nagle zainteresował się kolejnym kawałkiem brioszki, a Jupitus wzniósł oczy ku niebu. - Komendantko, jestem świadom, że przyniosłem hańbę Tajnym Służbom Straży Historii. - Jake zwrócił się do zebranych. - Powinienem powiedzieć wam, że to ja, i nikt inny, jestem odpowiedzialny za utratę atomium w Sztokholmie. Pomruki się nasiliły. - Nie usłuchałem rozkazu i popełniłem błąd, którego nigdy sobie nie wybaczę. Nigdy, dopóki pewnego dnia nie zdołam tego naprawić. - Jake wziął głęboki wdech i spostrzegł, że jego mama jest coraz bardziej niespokojna. - Wiem, że to bardzo niebezpieczna i ważna misja, i uznacie zapewne, że nie jestem godny w niej uczestniczyć, ale błagam was, dajcie mi szansę na rehabilitację. Jeżeli poślecie mnie na tę misję, przyrzekam, że was nie zawiodę…

- To niedorzeczność! - przerwał mu wzburzony Jupitus, zrywając się z miejsca. - Nie tylko niedorzeczność. To obraza! Co za karygodny brak szacunku do pracy, jaką tu wykonujemy! - Spokojnie, Jupitusie. Opanuj się, bo ci żyłka pęknie - odparowała Róża, stając w obronie bratanka. - Jestem idealnie spokojny - syknął Jupitus i podjął swą przemowę. - Tajne Służby Straży Historii działały od dziesięcioleci, od stuleci nawet, stosując ścisłe, przemyślane i wypróbowane reguły. Żaden agent nigdy nie wyruszał w teren, dopóki nie przeszedł pełnego, rygorystycznego szkolenia. A tu nagle pojawia się ten chłopak i myśli, że może wszystko robić według własnych zasad. I od razu narusza regulamin, wybierając się samowolnie na misję w Wenecji… - I w rezultacie - Alan dojrzał do tego, by włączyć się do sporu - zrobił więcej dla powstrzymania Zeldta niż ktokolwiek inny! - Potem wprasza się do operacji sztokholmskiej - ciągnął Jupitus swoją tyradę przemienia ją w farsę i sprowadza zagrożenie na całe Tajne Służby, a teraz ma czelność występować tutaj i znowu się zgłaszać. Gdyby był na usługach samego Zeldta, nie mógłby zrobić więcej dla zniszczenia strażników historii. Wybuchł zgiełk. Niemal wszyscy zebrani wdali się w awanturę, głośno wyrażając swoje opinie. Galliana nie przerywała, słuchając z uwagą. Nathan pochylił się w jej stronę. - Komendantko, czy pozwoli mi pani coś powiedzieć? Może będę w stanie rozwiązać ten spór. Galliana skinęła głową. - Posłuchajcie… - zaczął Nathan, wstając. - Posłuchajcie mnie wszyscy. Kiedy tylko Nathan chciał zachować powagę, potrafił - ze swoją charyzmą i ponad wiek silnym charakterem - wymóc posłuch. Strażnicy umilkli jeden po drugim. - Być może pan Cole ma rację, być może Jake w przeszłości postępował wbrew rozkazom, ale mogę wam zaręczyć, że sprawował się bez zarzutu we Włoszech i Niemczech, a nawet w Szwecji. Jak już poinformowałem naszą komendantkę, ostrzegł nas przed niebezpieczeństwem, na co, z tragicznym skutkiem, nie zwróciłem uwagi. Zazdroszczę mu jego naturalnego talentu do tego, czym się tu zajmujemy. - Co racja, to racja - mruknął Charlie.

- I może to rzeczywiście nieodpowiednia misja dla Jake’a. Szczerze mówiąc, sam uważam, że jest dla niego zbyt odległa w czasie. Ale mimo to jego zgłoszenie się do niej było bez wątpienia aktem nieprzeciętnej odwagi. - To racja. - Alan i Róża dołączyli do Charliego w jego aprobacie. - I nie zapominajmy, panie Cole - powiedział Nathan, zmierzając ku konkluzji - że to pan wprowadził Jake’a w ten nasz niebezpieczny świat, i uważam, że winien jest mu pan nieco więcej wsparcia. Cisza, jaka zapadła po tych słowach, nie pozwalała wątpić, że wszyscy zgadzają się z Nathanem. Nawet Jupitus miał skruszoną minę. Opadł na krzesło i głęboko westchnął. Jake spojrzał na Nathana z serdecznym uśmiechem. Nathan puścił do niego oko. Głos znów zabrała Galliana. - Jake, Nathan Wylder ma rację: wykazałeś się wielką odwagą. Jednakże muszę się zgodzić z opinią, że to zadanie jest dla ciebie nieodpowiednie. Jake poczerwieniał pod jej spojrzeniem, a Galliana zwróciła się teraz do pozostałych. - Agenci Cole, Wylder i Chieverley, signor Gondolfino wybierze dla was ubiory z kostiumerni. - W tym sęk - rzekł Nathan do sąsiada przy stole. - Rzymska moda to prawdziwe pole minowe. - Zwykle rozumie się to samo przez się, ale muszę was prosić, byście traktowali swój przydział atomium z najwyższą ostrożnością. Zapas, który mamy, wystarczy zaledwie na kilka podróży. Wypłyniecie dziś wieczorem, o siódmej - podsumowała Galliana i wstała na znak, że uważa zebranie za zakończone. Akurat kiedy wszyscy zaczęli już się zbierać, do sali wpłynęła Oceana Noire, z włosami upiętymi wysoko na czubku głowy, w sukni z rozłożystymi panierami. - Qu’estce que s’est passé? Co się stało? Czy coś mnie ominęło? - zarzuciła pytaniami gwarny potok ludzi płynący w przeciwną stronę. Róża, zdenerwowana ostatnimi wydarzeniami, nie zdołała oprzeć się pokusie wbicia szpili swojej starej rywalce. - Owszem, Jupitus wypływa na przepiękną wyspę na Morzu Tyrreńskim. Bez ciebie! Uśmiechnęła się oschle i odeszła, pozostawiając Oceanę ze skwaszoną miną.

Jake wrócił do swojego pokoju i rzucił się na łóżko. Felson umościł się u jego boku, położył mu głowę na kolanie i polizał dłoń. Kiedy po powrocie Jake’a z Kolonii przydzielono mu tę kwaterę, powiedziano mu, że to ten sam pokój, z którego korzystał Filip za każdym razem, kiedy odwiedzał Punkt Zero. Jake przetrząsnął wszystkie szuflady i szafki w poszukiwaniu śladów swojego brata. Oczywiście minęły już trzy lata i wszystkie jego rzeczy dawno zostały usunięte bądź odesłane do Londynu, ale Jake znalazł jedną pamiątkę: zapomniana za szufladą małego biurka pod oknem, tkwiła fotografia całej rodziny, wykonana w czasie Gwiazdki - Jake, Filip, mama i tata, wszyscy szczęśliwi i uśmiechnięci, pozujący w kuchni Djonesów w Greenwich. Jake nie pokazał fotografii rodzicom, nie chcąc budzić w nich bolesnych wspomnień, i przechowywał ją ukrytą pod materacem. Teraz wyciągnął zdjęcie i ponownie mu się przyjrzał. Filip był wyższy od brata i szerszy w ramionach. Na zdjęciu miał zaledwie czternaście lat, ale wyglądał zaskakująco dojrzale: przystojny, śmiały młodzieniec z awanturniczą iskrą w oku. Ramieniem obejmował brata, jakby brał go pod swoją opiekę, podczas gdy Jake spoglądał na niego z dumą. Ktoś delikatnie zapukał do drzwi. - To ja - powiedziała cicho Miriam. - Czy mogę wejść? Jake wsunął fotografię pod koc. Drzwi skrzypnęły i jego mama wsunęła się do pokoju. - Jak się czujesz, kochanie? Jake uśmiechnął się i skinął głową. Miriam podeszła bliżej i przysiadła na brzegu łóżka. - Nie dręczy cię za bardzo to, co powiedział Jupitus Cole, prawda? Jake wzruszył ramionami. - Ma prawo do własnej opinii. - I z pewnością ma ich bardzo wiele - zauważyła Miriam. Tata i ja ani trochę się nim nie przejmujemy. - Wzięła głęboki oddech. - Posłuchaj, kochanie… Niestety mam kolejne złe wiadomości. Będziemy musieli wrócić do Londynu. - Co? - Jake znów poczuł, że żołądek skręca mu się w supeł. - Możemy zostać jeszcze parę dni, ale potem pakujemy manatki, cała nasza trójka i Róża też. Kapitan Macintyre zgodził się zabrać nas na „Escape”. - Ale d-dlaczego? - Jake był wstrząśnięty. - Dlaczego? Bo musisz wracać do szkoły, do swoich przyjaciół, bo my musimy wracać do pracy. Rury przelewowe miały być zainstalowane u Dolores Devises trzy tygodnie temu.

Na twarzy Jake’a pojawił się wyraz wściekłości. - Kiedy po raz pierwszy spotkałem Jupitusa Cole’a, powiedział mi, że szkoła jest bez sensu. Że to świat jest miejscem, gdzie należy szukać edukacji. - Widzisz, kochanie, to tylko kolejna z jego opinii… - A wasz sklep z łazienkami to przecież totalna katastrofa. Tylko wasi znajomi cokolwiek u was zamawiają. Z litości. A większość z nich i tak musi wzywać fachowców, żeby poprawili wszystko, co właśnie im zainstalowaliście… - Jake ugryzł się w język, czując, że sprawił mamie przykrość, ale nie mógł już cofnąć swoich słów. Miriam westchnęła. Wyciągnęła rękę i ujęła dłoń syna. - Wiem, że to wszystko wydaje ci się szalenie ekscytujące. Zresztą to rzeczywiście jest ekscytujące, prawdziwy rollercoaster, ale z drugiej strony jest to także bardzo, bardzo niebezpieczne. A ja nie zniosłabym, gdyby cokolwiek ci się stało. - Wszystko z powodu tego, co wydarzyło się w Sztokholmie? - Skąd! Podjęliśmy decyzję, jeszcze zanim tam wyruszyłeś. Chcieliśmy powiedzieć ci wczoraj, ale moment nie wydawał się odpowiedni. Jake, nie możesz tu zostać. Nikt z nas nie może. Jake, purpurowy na twarzy, wpatrywał się z uporem we własne dłonie. - To jest nie fair - powiedział wreszcie. - Wy mieliście swoją szansę. Podróżowaliście po całej historii. Byliście wszędzie… Miriam dostrzegła skrawek papieru wystający spod koca. Wyciągnęła fotografię. W chwili gdy na nią spojrzała, twarz stężała jej w wyrazie radości i jednocześnie niewyobrażalnego cierpienia. Wpatrywała się w swojego starszego syna, który stał ramię w ramię z Jakiem, śmiejąc się tak radośnie… Upłynęła dłuższa chwila, nim odezwała się znowu. - Spójrz na tę nieszczęsną choinkę - wymamrotała, próbując jakoś rozładować sytuację. Obsesja twojego taty na punkcie lamety graniczy z patologią. Po kolejnej dłuższej chwili oddała fotografię Jake’owi i otarła łzy. Pochyliła się, by pocałować go w policzek. - Przykro mi, kochanie, do piątku musimy stąd wyjechać - powiedziała, po czym wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

5 „Hippokamp” Na wysepce Mont-Saint-Michel, oblanej czerwonym blaskiem zachodzącego słońca, odezwał się dzwon obwieszczający wyjście w morze zespołu agentów. Jake był w stajniach, gdzie spędził większą część popołudnia ze słonicą Oceany - teraz ochrzczoną imieniem Dora oraz resztą cyrkowej menażerii. W rewanżu za jabłka, którymi ją częstował, Dora zademonstrowała Jake’owi kilka swoich sztuczek - zwłaszcza balansowanie piłką na trąbie i stawanie na tylnych nogach. Chłopiec i słoń szybko nawiązali nić porozumienia. Całe przedpołudnie Jake spędził w samotności, celowo unikając towarzystwa. Przepełniał go rozpaczliwy smutek; czuł się, jakby nie należał już do tego miejsca. Rankiem, po przymiarkach w kostiumerni, Charlie i Nathan odszukali go, by zapytać, czy nie zechciałby dołączyć do nich na ćwiczeniach szermierczych w zbrojowni. Jake odparł, że nie czuje się specjalnie na siłach, a poza tym musi jeszcze wyprowadzić Felsona na spacer. Kiedy zabrzmiał dzwon, Jake’owi przyszło do głowy, że może nie wystarczyć mu odwagi, by pójść i pożegnać się z odpływającymi. - Akurat w tej sprawie nie masz żadnego wyboru - powiedział w końcu do siebie i ruszył ścieżką prowadzącą ku przystani. Schodząc po stopniach na nabrzeże, ujrzał grupę ludzi, którzy zdążyli już się tam zebrać. Niektórzy nieśli latarnie, inni rozmawiali żywo w ogólnej atmosferze podniecenia. Statek, na który patrzyli, miał bardzo prostą konstrukcję - całkiem inaczej niż reszta floty strażników historii. Kadłub był zbudowany z jasnych, wyblakłych na słońcu klepek; dziób stromy, niczym w langskipach wikingów. Jednostka miała dwa prostokątne żagle w kremowobłękitne pasy - jeden bardzo duży, przytwierdzony do grotmasztu (wraz z trójkątnym topslem); drugi, znacznie mniejszy, wisiał nad dziobem. Rufę zajmowała zgrabna prostopadłościenna nadbudówka z drewnianych belek. Gdy Jake przyglądał się statkowi, ogarnęło go przedziwne uczucie. Umysł wypełniły mu obrazy wydobyte jakby z najodleglejszych zakamarków pamięci: jaskrawe słońce przeświecające

przez liście palm na brzegu zatoki, stosy starych amfor, chmury słodkiego zapachu kadzidła, niesione ciepłymi podmuchami wiatru. - Kadzidło? - mruknął Jake. - Kiedy ja w ogóle wąchałem kadzidło? Statek wydawał mu się znajomy w taki sposób, jakby widział go już kiedyś we śnie. - A oto i on - zawołała Róża, wyciągając do Jake’a ręce. - Już mieliśmy iść cię szukać. Stała z Miriam, Alanem, Gallianą i signorem Gondolfino, który dla ochrony przed wieczornym chłodem okrył się elegancką peleryną. Oceana Noire stała z wyniosłą miną w pewnej odległości od reszty, ze swoją młodą lwicą u boku, przystrojoną już w nową, wysadzaną brylantami obrożę. - Wszystko w porządku, kochanie? - spytała Miriam z nadzieją w głosie. Skinął głową, nadal przyglądając się statkowi. Na rufie wyblakłymi literami wypisana była nazwa jednostki. - „Hippokamp”? - szepnął do siebie. Statek wciąż wydawał mu się znajomy. - Co to właściwie jest hippokamp? - zwrócił się do taty. - Interesujący fakt. - Alan klasnął w dłonie. - Hippokamp to mityczny koń morski, pół rumak, pół ryba, ale hipokamp to także nazwa części mózgu odpowiadającej za pamięć. Jake ruszył nieśpiesznie wzdłuż statku. Gdy patrzył na smukły kadłub, wyobraźnia podsuwała mu wyraziste obrazy: łuski wyrzeźbione w drewnie i lśniące rubiny. Ledwie ta wizja uformowała mu się w głowie, kiedy ujrzał galion wznoszący się nad dziobem „Hippokampa”: stworzenie o długiej, pokrytej łuskami szyi i czerwonych ślepiach połyskujących w końskim łbie. Jake’a ogarnęło niesamowite uczucie - stwór wyglądał dokładnie tak jak w jego wyobrażeniu. - Dlaczego ja rozpoznaję ten statek? - zapytał rodziców. Za jego plecami Miriam ścisnęła męża za rękę. - Co mówiłeś, kochanie? - zaszczebiotała. - Tego statku nie było tutaj, kiedy po raz pierwszy przypłynąłem do Punktu Zero. Galliana powiedziała, że stał w stoczni w Calais. Dlaczego więc wydaje mi się tak znajomy? Trzy twarze - Róży, Alana i Miriam - zastygły w uśmiechu zakłopotania. - Wiem! - wypaliła po chwili Miriam. - Muzeum Morskie w Greenwich, pamiętasz? Byliśmy tam w zeszłym roku. Mają model dokładnie takiego statku jak ten. - Właśnie. - Alan skwapliwie pokiwał głową.

Jake zwykle potrafił rozpoznać, kiedy jego rodzice nie mówią prawdy, a to - jak podpowiadał mu instynkt - była jedna z takich sytuacji. Nie miał jednak czasu na zgłębianie tego problemu, ponieważ oto na schodach pojawili się trzej wyruszający na misję agenci. - Och, wielkie nieba! - wykrzyknęła Róża. - Spójrzcie tylko na te nogi! Miała na myśli prowadzącego grupę Jupitusa. Ubrany był w tunikę przewiązaną w talii, sięgała do jego gruzłowatych kolan, pozostawiając na widoku parę długich, upiornie białych łydek. Na stopach miał sandały i niósł zarzuconą na plecy skórzaną torbę podróżną. Róża nie mogła powstrzymać się od chichotu, tak drętwo i pociesznie wyglądał w tym nieformalnym stroju. Z zupełnie innych powodów także Oceanie z trudem przychodziło pogodzić się z tym wizerunkiem Jupitusa. Uśmiechnęła się tak odważnie, jak tylko zdołała, i nawet zaklaskała słabiutko, ale widać było, że jest zażenowana. Gdyby ona miała tu coś do powiedzenia, Jupitus nigdy nie zdejmowałby swojego czarnego żakietu i sztuczkowych spodni, nawet w łóżku. Idący za nim Charlie wyglądał znacznie swobodniej w bardzo podobnym stroju, z podekscytowanym Panem Drakiem podskakującym mu na ramieniu. Pochód zamykał Nathan w typowo dla niego pretensjonalnym kostiumie. Na tunikę założył złoty napierśnik oraz spódniczkę z grubych skórzanych pasów. Na głowie miał hełm, również złoty, przyozdobiony pękiem krwistoczerwonych piór. Na widok Nathana w tak fantastycznym kostiumie Jake’a zalała fala zazdrości. Jego przyjaciele wyruszali na wielką przygodę do starożytnego Rzymu, porywającego świata gladiatorów i rydwanów; świata zdobywców, cesarzy i wielkich armii; rzymskich łaźni i teatrów; do miejsca, o którym Jake mógł najwyżej pomarzyć, bo sam tymczasem musiał wracać do Londynu - bez wątpienia mokrego i dżdżystego - i do szkoły. - Jakbyś się zastanawiał - rzucił Nathan do Jake’a, przeciągając głoski jak rasowy amerykański południowiec - to tylko mój strój pożegnalny. Nic z tych rzeczy tak naprawdę się nie nadaje. Jake wcale się nad tym nie zastanawiał, ale Nathan tak czy owak kontynuował swoje objaśnienia. - Bo widzisz, te skóry są właściwie trackie - powiedział, wskazując na spódniczkę. - A napierśnik przedcesarski. Ale pomyślałem, co mi tam! - I bardzo dobrze - rzekł odruchowo Jake. - Naprawdę świetny komplet.

- Słyszałem, że nas opuszczasz - wypalił Nathan. - Charlie i ja nie jesteśmy z tego powodu szczęśliwi. - Nachylił się bliżej i szepnął: - Próbowaliśmy przekonać twoich rodziców do zmiany zdania, ale wydają się bardzo zdecydowani. - No wiesz… - wymamrotał Jake. - Mam trzytygodniowe zaległości z historii. - Bardzo zabawne. - Nathan się uśmiechnął, a kiedy podszedł do nich Charlie, dodał: - Na pożegnanie chciałbym ci coś podarować. Mówiąc to, podał Jake’owi miecz w pochwie. Chłopcu rozbłysły oczy. Była to ta sama wspaniała broń, z rękojeścią w kształcie smoka, którą Jake próbował pożyczyć podczas swojej pierwszej wyprawy do Wenecji 1506 roku. Wtedy Nathan zdecydowanie odmówił. Teraz dawał mu ją na zawsze. - Jesteś pewien? - wyszeptał Jake, biorąc ostrożnie miecz i podziwiając kunszt jego wykonania. - Ale możesz go zatrzymać tylko, jeśli obiecasz mi, że wrócisz. Jake z entuzjazmem pokiwał głową, obawiając się, że zaraz wybuchnie płaczem. - A to jest mały drobiazg ode mnie i Pana Drake’a. - Charlie wręczył Jake’owi skórzany woreczek. Zajrzawszy do niego, Jake zobaczył kolekcję sztucznych bród i wąsów. - To mój zapasowy komplet - rzekł Charlie. - Pomyślałem, że byłoby miło, gdyby trafił w dobre ręce. Jake objął Charliego, by mu podziękować, co skłoniło Pana Drake’a do głośnego skrzeku i nastroszenia piór. Następnie mocno uścisnął Nathana. - Znajdźcie Topaz, dobrze? - wyszeptał mu do ucha. - I gdziekolwiek będziecie, rozglądajcie się za Filipem. - Zrobimy, co w naszej mocy - obiecał Nathan, opierając się chętce poprawienia na sobie ubrania. Galliana z poważną miną wręczyła Jupitusowi szkatułkę z atomium i chronofuzor. - Bezpiecznej podróży, bądźcie ostrożni - powiedziała, wciąż trzymając pudełko. Jupitus skinął głową i Galliana puściła szkatułkę. - Wszyscy na pokład! - zawołał Jupitus, kierując się w stronę trapu. Oceana rzuciła się za nim dramatycznie, wlokąc za sobą Józefinę. - Będziesz pisał, prawda? Drobny chronogram od czasu do czasu?

Jupitus odpowiedział zdawkowym skinieniem głowy. - A ja rozpocznę przygotowania do ślubu! Zastanawiałam się nad motywem klasycznym, un theme classique, z mnóstwem nimf i satyrów, i hektarami jedwabnego tiulu… Jupitus znów kiwnął głową. - Powodzenia, mon amour! - Oceana pochyliła się w przód i cmoknęła go w policzek. Jupitus spojrzał chłodno na lwicę. - Bądź ostrożna z tym zwierzęciem, dobrze? Zanim wskoczył na pokład „Hippokampa”, odwrócił się i odszukał wzrokiem Różę. Jego spojrzenie spoczęło na niej przez dłuższą chwilę, sprawiając, że zamarła w szoku. Potem krzyknął: - Wszyscy na pokład! Charlie i Nathan wspięli się po trapie na statek. Nathan wygłosił z burty zaimprowizowane przemówienie pożegnalne, po czym odcumowali. Jake czuł się podle. Korciło go, by puścić się biegiem po bruku i wskoczyć na pokład, ale wiedział, że to nie miałoby żadnego sensu. Stał, zaciskając mocno pięści, aż wreszcie z wolna zaczął odzyskiwać panowanie nad emocjami. Róża w sekrecie walczyła z podobną chętką wskoczenia na statek. Od czasu kiedy Jupitus ogłosił swoje zaręczyny z Oceaną, twardo trzymała wszelkie związane z nim romantyczne nadzieje głęboko w odległym zakątku umysłu. Spojrzenie, jakim ją właśnie obdarzył, sprawiło, że znów przypłynęły. Szarpiąc wściekle bransoletami na nadgarstku, Róża odprowadzała wzrokiem oddalający się statek. Wkrótce błękitnobiałe żagle znalazły się daleko na pełnym morzu. Jake patrzył za „Hippokampem”, dopóki nie stał się tylko niewyraźną plamką na horyzoncie. Potem wiatr przywiał mgłę i plamka zniknęła - razem z jego nadziejami i marzeniami. - „Hippokamp”… - mruknął pod nosem. - Wiem, że widziałem już kiedyś ten statek. Dzwon w wieży zegarowej wybił drugą. Z Felsonem u boku i latarnią w ręce Jake skradał się przez korytarz w stronę sali łączności. Przed drzwiami rozejrzał się, sprawdzając, czy nikogo w pobliżu nie ma, po czym wśliznął się do środka. Biurka, przy których siedzieli zwykle deszyfranci, były opuszczone. Główny chronotelegraf - samopis Meslitha, jak go nazywano - stał

w szklanej gablocie na środku pomieszczenia, z dwoma gęsimi piórami zawieszonymi nad czystym zwojem pergaminu, w oczekiwaniu kolejnej wiadomości z głębi historii. - Tędy - szepnął Jake do psa, kierując się ku drzwiom na drugim końcu sali. Ostrożnie otworzył je i wszedł za próg. Uniósł latarnię, oświetlając długą salę, wyłożoną od posadzki po strop niezliczonymi kolumnami półek pełnych starych, oprawnych w skórę tomów. Przywiodło mu to na myśl ekspozyturę londyńską z jej biblioteką i olbrzymim stołem z globusami, tyle że tutaj jedyne oświetlenie stanowił blady księżycowy blask wpadający do wnętrza przez świetliki. Po misji w Wenecji i w Niemczech, jeszcze przed wpadką w Sztokholmie, Jake spędził w Punkcie Zero dwa tygodnie, podczas których nieco lepiej poznał wyspę i wszystkie jej sekrety. Pokazano mu komnatę prób - pokój o pokrytych gobelinami ścianach, pełny naukowej aparatury, gdzie badano i szacowano walor agentów - oraz lochy walecznych, czyli labirynt spiralnych schodów i kamiennych korytarzy, gdzie ćwiczono sprawność fizyczną. Lochy, do których wchodziło się przez zbrojownię, ze swoimi świszczącymi strzałami, siekącymi ostrzami i wyskakującymi z podłogi kukłami udającymi wrogów, przypominały Jake’owi lunaparkowy pociąg strachu. Jake odkrył także archiwum, gdzie przechowywano wszelkie dokumenty - nie tylko dzienniki każdej misji i wyprawy, ale także dokładne sprawozdania meteorologiczne z niezliczonych miejsc i czasów, jak również tabele pływów, faz księżyca, wschodów i zachodów słońca, roczniki statystyczne i całą masę innych informacji. Można było się tu na przykład dowiedzieć, ilu ludzi mieszkało w Kadyksie w 1740 roku, jak ciepłe mieli lato i co najchętniej jedli na obiad. To właśnie było miejsce, do którego - odczekawszy, aż wszyscy udadzą się na spoczynek - wkradł się Jake z Felsonem. Skoro Jake’owi odmówiono udziału w misji, postanowił, że sam wyznaczy sobie zadanie: chciał dowiedzieć się czegoś więcej o „Hippokampie” - dlaczego wydał mu się tak znajomy i dlaczego jego rodzice tak unikali rozmowy o nim. Na końcu sali znajdował się dział, w którym przechowywano dane o podróżach morskich - między innymi informacje, jakich statków użyto w różnych wyprawach. Księgi - o grzbietach ozdobionych symbolem Straży Historii: planetami wirującymi wokół klepsydry - poukładano alfabetycznie. Pierwszych dwanaście tomów należało do „Barco Dorado”, kolejnych piętnaście do „Campany”, około dwudziestu następnych do „Zdobywcy” i tak dalej. Jake zauważył jedną

księgę, wystającą nieco z szeregu pozostałych. Był to ostatni tom serii poświęconej „Escape”, jednostce, która przywiozła go z Londynu na Mont-Saint-Michel. Podczas tamtej pamiętnej podróży dowiedział się, że potrafi podróżować w czasie. Jake wyjął książkę i przewertował stronice, gęsto zapisane literami o pięknych zawijasach. Ostatni wpis wywołał na jego twarzy uśmiech: na samym końcu listy nazwisk pasażerów - za Jupitusem Cole’em, Charliem Chieverleyem, Topaz St Honoré i innymi widniało jego własne: „Jake Djones, lat 14”. „Może i opuszczam Punkt Zero - pomyślał Jake - ale oto jest dowód, czarno na białym, że jestem strażnikiem historii”. Odłożył księgę i wyszukał katalog podróży „Hippokampa”, obejmujący, jak się okazało, zaledwie sześć tomów. Jake otworzył pierwszy tom i zaczął go przeglądać. Nie znalazł niczego poza spisem nieznanych mu nazwisk. Drugi także nie miał nic więcej do zaoferowania. W trzecim kilkakrotnie występowało imię Galliany Goethe. W czwartym odnalazł Jupitusa Cole’a, a potem, ku jego wielkiej ekscytacji, zaczęło pojawiać się nazwisko Djones. Byli tam wszyscy, Alan, Miriam i Róża, podróżujący - pojedynczo lub razem - do Macedonii, Persji, Numidii, Ostii, nawet do Londinium, jak w czasach starożytnych nazywano Londyn. Przy każdym wpisie odnotowano wiek agenta w czasie wyprawy. Dziwnie było Jake’owi wyobrażać sobie własnych rodziców mających siedemnaście i osiemnaście lat. Jakże inni musieli być wtedy. Tom piąty zawierał kolejne nieznane nazwiska, ale druga strona szóstego tomu przyprawiła Jake’a o wstrząs: na liście uczestników misji w Cagliari na Sardynii w 121 roku naszej ery znajdował się wpis: „Filip Djones, lat 14”. Jake przesunął palcem po literach, jak gdyby mogły w jakiś sposób połączyć go z zaginionym bratem. Skrupulatnie przejrzał pozostałe wpisy, ale była to jedyna wzmianka o nim. Jake odkładał już tom na półkę, kiedy Felson zaczął cicho warczeć, wpatrując się w drugi koniec sali archiwum. - Co się dzieje? - szepnął Jake. Warczenie nasiliło się i pies obnażył zębiska. W sali łączności zaszurał przesuwany stół. Jake zaczął rozglądać się za kryjówką, ale w tej samej chwili skrzypnęły otwierane drzwi. Zrazu Jake’owi wydało się, że intruz musi być duchem, ale po chwili dostrzegł połysk ciemnozłotego futra i zrozumiał, że patrzy na zwierzę. Stworzenie zbliżyło się - była to młoda lwica ze

złowróżbnym błyskiem w oku. Józefina znieruchomiała na widok chłopca i jego towarzysza. Nastąpiła chwila przerażającej ciszy, po czym lwica wydała niskie warknięcie i ruszyła w ich stronę. Felson także postąpił naprzód, mrużąc ślepia i szczerząc kły, gotów bronić swojego pana. - Zostań. Dobry pies - rozkazał cicho Jake, gorączkowo szukając innego wyjścia z sali; ale ze wszystkich stron otaczały go tylko półki z książkami. I wtedy wszystko wydarzyło się jednocześnie: Józefina wystrzeliła naprzód; Felson skoczył, lwie łapy spadły mu na łeb i dwie bestie potoczyły się po podłodze w plątaninie kończyn, miotając się i wściekle warcząc. Pies zaskowytał żałośnie. - Felson! - krzyknął ze zgrozą Jake, przyskakując do zwierząt, by je rozdzielić. Wtedy zagrzmiał kolejny głos. - Józefino, arrete! - Do archiwum wpadła Oceana Noire. - Uspokój się natychmiast! Arrete tout de suite! - wrzasnęła. W dłoni trzymała starą książkę, którą teraz cisnęła w lwicę. Ta, ociągając się, odstąpiła od Felsona. Oceana niosła latarnię przed sobą, na wysokości twarzy, i nie od razu zauważyła Jake’a. - Co tu się wyrabia? - zapytała swoją pupilkę. - Skąd się tu wziął ten durny pies? Dopiero kiedy chwyciła Józefinę za brylantową obrożę, uświadomiła sobie obecność jeszcze jednej postaci, na wpół skrytej za wielkim globusem. - Ty…? - sapnęła, sztywniejąc. - Powinnaś trzymać swoje zwierzę na smyczy - odparł gniewnie Jake, obejmując ramieniem Felsona, który dygotał ze strachu. - Ten twój kundel musiał ją wystraszyć. Jest bardzo wrażliwa, wyobraź sobie. To jeszcze małe dziecko. - Oceana przesunęła dłonią po grzbiecie lwicy. - Przyznaj się lepiej, co tutaj robisz. - Mógłbym spytać cię o to samo - odparował Jake, przyklękając, by podnieść książkę, którą rzuciła Oceana. Był to mały, gruby, oprawny w skórę tom, z grawiurą na okładce przedstawiającą palmę. - Oddaj mi to! - warknęła Oceana, przyskakując do Jake’a i wyrywając mu książkę. Wepchnęła ją szybko do torebki, po czym uśmiechnęła się kwaśno. - Z tego, co wiem, archiwum jest otwarte dla wszystkich - zauważyła z sarkazmem. - Kiedy nie mogę zasnąć, znajduję ukojenie w wizytach tutaj i studiowaniu dawnych zapisków. Jake’owi trudno było dać temu wiarę, ale powstrzymał się od komentarza.

- Cóż, w takim razie nie będę przeszkadzał - powiedział, okrążając ją ostrożnie z Felsonem przyklejonym do jego boku. Skierował się ku drzwiom. - Słyszałam, że ty i twoja rodzina - Oceana zdołała wypowiedzieć to słowo tak, że zabrzmiało obelżywie - wracacie do Londynu… Życzę powodzenia - syknęła. - Bonne nuit, mademoiselle. - Jake skłonił się wytwornie i wyszedł. A idąc przez salę łączności, powtórzył pod nosem jej słowa: Życzę powodzenia… Całe spotkanie wyprowadziło go z równowagi, a pożegnalna uwaga Oceany przeszyła upiornym dreszczem. „Ona coś knuje - pomyślał - czuję to”.

6 Sycylijska katastrofa W chwili gdy Jupitus, Nathan i Charlie wpłynęli w punkt czasohoryzontu na spokojnym morzu roku 1820, uświadomili sobie, że mają problem. Kiedy pierścienie konstantora kliknęły, zrównując się w jednej płaszczyźnie, wszyscy poczuli się tak, jakby w ich wnętrzu eksplodowała bomba; jak gdyby ich ciała - ich skóra i kości - zostały rozerwane przez jakąś straszną siłę, a ich fragmenty rozrzucone na wszystkie strony świata. Doznania towarzyszące przejściu zwykle były dramatyczne, ale też miłe; tym razem okazały się brutalne i przykre. W jednej chwili dryfowali w próżni nieprzeniknionej czerni, w następnej lecieli spiralnie w dół, ku powierzchni oceanu, niczym spadający samolot, albo pruli fale z karkołomną szybkością. Kiedy wreszcie wszystko się skończyło i agenci powrócili do przytomności na pokładzie „Hippokampa”, szybko zrozumieli, że ich problemy dopiero się zaczynają. Wszyscy trzej ze zgrozą patrzyli dokoła. Zjawili się tu w 27 roku naszej ery… w środku tornada. Morze Śródziemne było rozwścieczoną masą czarnych ruchomych gór i kipielą piany; niebo stało się ciemne i ciężkie jak ołów. Świat wydawał się pogrążony w nocy, ale Charlie dostrzegł w oddali maleńki spłachetek mglistego światła, gdzie słońce chowało się za widnokręgiem. - Uwaga! - wykrzyknął Jupitus ponad rykiem huraganu, rozszerzając oczy z przerażenia. Charlie i Nathan spojrzeli za siebie i zobaczyli rozwierającą się pod nimi ogromną czeluść. Wielki maszt przechylił się, trzeszcząc, i statek runął w czarny rów między górami wody. Agenci przywarli do relingu, a w następnej sekundzie potężna fala przewaliła im się nad głowami i spłynęła po pokładzie, w jednej chwili przemaczając ich do suchej nitki. - Jaki kurs?! - wrzasnął Nathan, próbując przekrzyczeć wichurę. Chwycił ster, stając w dużym rozkroku i zapierając się nogami o pokład. Ze wszystkich trzech podróżników wydawał się najbardziej opanowany, ale on także miał strach w oczach.

Jupitus zdołał utrzymać równowagę na tyle długo, by rozwinąć mapę, którą ściskał w dłoni. Nagle statek znów się przechylił, kołysząc masztem z boku na bok niczym gigantyczny metronom. Jupitus pośliznął się, upadł i potoczył bezwładnie po pokładzie. Ledwie się pozbierał, kiedy nastąpiło kolejne przyprawiające o mdłości szarpnięcie, przy coraz bardziej wściekłym wyciu orkanu. Podmuch wyrwał Jupitusowi mapę z ręki i poniósł wysoko nad pokład. Nathan zareagował błyskawicznie: jednym susem znalazł się na kolumnie steru, odbił się od niej i pochwycił wirujący w powietrzu papier. Jupitus, z przekrwionymi oczami i bladozieloną twarzą, popełzł po deskach do steru. Cierpiał nie tylko z powodu mdłości, lecz także z poczucia winy. Jego powinnością jako dowódcy zespołu było sprawdzenie raportów pogodowych przed wyruszeniem w podróż. Mimo że nie zawsze były w stu procentach dokładne, zwłaszcza dla czasów tak odległych jak 27 rok naszej ery, na pewno wspominałyby o tym silnym sztormie. Prawda była taka, że zaaferowany perspektywą wyruszenia w tę ważną misję w dalekiej historii, po tylu latach bezczynności, Jupitus kompletnie zapomniał o swoich podstawowych obowiązkach. Nękała go bolesna świadomość, że Nathan i Charlie doskonale wiedzą, kto jest winny ich położeniu. - Proszę pana, czy mogę zasugerować zrefowanie żagla? - zawołał Nathan poprzez ryk sztormu. - Maszyny pomogą nam bardziej niż wiatr. Jupitus skinął głową. - Charlie…! - Nathan znacząco machnął ręką w stronę masztu. Charlie zabrał się do rozwiązywania przesiąkniętych wodą lin i opuszczania wzdętej płachty żagla. Pan Drake, który znikł pod pokładem, kiedy tylko znaleźli się na wzburzonym morzu, nieszczęśliwym wzrokiem obserwował swojego pana spod klapy. Nathan rozpostarł mapę, przyciskając ją do koła. Choć była mokra, chroniła ją cieniutka warstewka wosku i wciąż dawało się na niej rozpoznać kształty lądów. - Jesteśmy tutaj. - Nathan dźgnął palcem gwiazdę na środku morza, symbol punktu czasohoryzontu, przez który dopiero co przeszli. - Vulcano jest tutaj. - Przeniósł palec na małą wyspę na mapie, a potem szerokim gestem wskazał morze. - To będzie gdzieś w tamtym kierunku. Niestety, chyba właśnie tam szaleje najgorszy sztorm. Miał słuszność: tam gdzie wskazywał, wisiały czarne wieżyce chmur, pulsujące złowróżbnymi światłami błyskawic.

- Proponuję skierować się na południe i spróbować dotrzeć do Mesyny na północnym wybrzeżu Sycylii. Jest tam latarnia morska, która może nas poprowadzić. - Dobrze - zgodził się ponuro Jupitus. - Płyńmy do Mesyny. - Kurs na południe, na południowy wschód! - krzyknął Nathan do Charliego i zakręcił kołem sterowym. Statek zaczął zataczać wielkie koło. Jupitus zwiesił głowę i wymamrotał: - Bardzo mi przykro, to wszystko moja wina. Nathan dosłyszał wyznanie mimo deszczu i wiatru, ale postanowił dostarczyć sobie odrobiny rozrywki. - Co takiego? Co pan powiedział? - Powiedziałem, że mi przykro! - zawołał Jupitus głosem łamiącym się ze wstydu i upokorzenia. Nathan uśmiechnął się tylko, patrząc prosto przed siebie. W następnej chwili „Hippokamp” wspiął się na grzbiet kolejnej fali i runął w otchłań po drugiej stronie. Jupitus wczepił się kurczowo w kolumnę steru, ale kiedy statek wreszcie się wyprostował, on wyglądał jak żywy trup. Mdłości wzięły górę nad siłą jego woli, żołądek zbuntował się i niestrawione resztki fettuccine alfredo - makaronu, który godzinę wcześniej przyrządził Charlie, by tchnąć w zespół „włoskiego ducha” - podeszły mu do gardła kwaśną falą, by nagle wystrzelić z ust. Nathan uchylił się, patrząc z odrazą na odlatujące z wiatrem wirujące wstążki makaronu. „Hippokamp” i jego załoga parli naprzód, ścigani przez sztorm. Słońce zniknęło już za horyzontem, a ciemność zdawała się wzmacniać ogłuszający ryk wichury. Po pięćdziesięciu wyczerpujących, pełnych napięcia minutach (w pewnym momencie statek wziął na pokład tak wielką górę wody, że chyba tylko cudem nie poszedł na dno) nareszcie dostrzegli w oddali drżące światełko. - Tam, latarnia - powiedział Jupitus słabym głosem, odrywając głowę od relingu. Wciąż wymiotował, choć teraz głównie żółcią i śluzem. - Myślę, że najgorsze minęło - wymamrotał, mając na myśli zarówno huragan, jak i stan własnego zdrowia. Mylił się: najgorsze jeszcze nawet się nie zaczęło. Byli w połowie drogi do portu w Mesynie - którego migotliwe światła były już wyraźne, wraz z jaśniejszym płomieniem latarni morskiej - kiedy wiatr nagle ucichł, a fale opadły. Jupitus

z nadzieją spojrzał w niebo, przekonany, że oto spełnia się jego przepowiednia. Po raz pierwszy zdołał stanąć na pokładzie, o nic się nie opierając. Charlie, stojący na rufie, uświadomił sobie, że na świat spłynęła cisza, ale nie zwyczajna, nieruchoma cisza, lecz napięta, gęsta, która wtłaczała się przemocą do uszu. Pan Drake zdawał się doznawać podobnego uczucia, bo nerwowo potrząsał łepkiem, jakby nagle stracił słuch. Nagle Charlie dostrzegł niezwykły kształt wyrastający z morza daleko za statkiem. Chwycił lunetę i przyjrzał mu się, przymrużając oko. - Piekło, dzwony i demony! - wykrzyknął. Widział coś podobnego przed dwoma laty, w czasie podróży do dawnego Nowego Orleanu z Nathanem i Trumanem Wylderami (pamiętnej przede wszystkim ze względu na nieprawdopodobną liczbę zatyczek do uszu, jakie zużył przy obu Amerykanach pohukujących na siebie przez cały dzień). To był taki sam powykręcany lej, taki sam wirujący słup wody i kurzu. - Trąba powietrzna! - chciał zawołać do pozostałych, ale głos uwiązł mu w gardle. - Trąba powietrzna! - spróbował jeszcze raz. - Zbliża się od północy! Nathan i Jupitus odwrócili się jednocześnie, patrząc na to niezwykłe zjawisko. Doganiało ich; słup, niczym gigantyczna świetlista lina, zbliżał się, cofał i znów parł naprzód. - Sunie prosto na nas - wykrzyknął Nathan. Odwrócił się do dziobu statku, dał całą naprzód i „Hippokamp” zaczął przyśpieszać. Na morze wróciły fale, przewalając się we wszystkich kierunkach naraz. Ciszę wypełnił najpierw osobliwy świst, który zaraz przeszedł w niski pomruk, a potem w odgłos jakby setek galopujących koni, by wreszcie przemienić się w niesamowity łoskot, kiedy powietrzny potwór nagle ruszył z wielką prędkością w ich stronę. Charlie i Jupitus zasłonili rękami uszy, nie mogąc znieść tego strasznego huku, a kiedy podnieśli wzrok, ze zgrozą ujrzeli potężny wodny lej, strzelający w niebo z rozjuszonego morza i wirujący z prędkością pięciuset kilometrów na godzinę. - Trzymajcie się mocno! - zawołał Nathan, przywierając do steru. Włosy sterczały mu niemal na sztorc. Charlie ze wszystkich sił wczepił się w reling, a Jupitus, chwiejąc się i potykając, przebiegł przez pokład ku stopniom prowadzącym na dół. - Nie radziłbym, proszę pana! - krzyknął Amerykanin. - Jeżeli statek zatonie, pójdzie pan na dno razem z nim.

- Tam jest atomium i chronotelegraf! Bez nich jesteśmy straceni! - odkrzyknął Jupitus, pędząc po schodach do mesy. Złapał chronotelegraf, porwał z oparcia krzesła płaszcz Nathana i owinął nim przyrząd. Rozejrzał się gorączkowo za szkatułką z atomium - nigdzie nie było jej widać. Statek przechylił się nagle i Jupitus przeleciał przez mesę, rozbijając sobie kolana o framugę drzwi. Ledwie zdołał się podnieść, „Hippokamp” znów się zakołysał. Jupitus usiłował wrócić na pokład, ale wpadł przez drugie drzwi do kajuty naprzeciwko, gdzie grzmotnął głową o ścianę. Kiedy statek znów zaczął się prostować, Jupitus ujrzał leżącą na podłodze otwartą szkatułkę z maleńką fiolką atomium i chronofuzorem widocznym w jej wyłożonym aksamitem wnętrzu. Wciąż ściskając pod pachą maszynę Meslitha, złapał pudełko i pognał z powrotem na pokład. W tym samym momencie oko cyklonu, ślizgając się pijanym ruchem po powierzchni morza, skupiło całą swoją potęgę na nieszczęsnym „Hippokampie”. Zawyło zasysane powietrze. Leżąca na pokładzie płócienna płachta zniknęła w gardzieli leja, tuż za nią poleciało wiadro, a potem cały kadłub zadygotał i zatrzeszczał, jak gdyby straszliwa siła próbowała wyrwać go z wody. Jupitus objął ramionami maszt. Wtem rozległ się zgrzyt jak z wnętrza piekieł, trzask drewna, i maszt przełamał się na dwoje. Górna część wystrzeliła wysoko, w stronę oszalałego nieba, porywając ze sobą żagiel. Kremowobłękitna płachta załopotała opętańczo, a wtedy kłębowisko lin zamotało się jakoś wokół nóg Jupitusa, pociągając go w górę. Odwrócony głową do dołu zawirował pod połówką złamanego masztu, usiłującą wznieść się w niebo i tańczącą w dzikich piruetach na linach napiętych w próbie sił wiatru i morza. Ani Nathan, ani Charlie nie widzieli nigdy czegoś podobnego. To była istna wojna żywiołów, starcie pogody z grawitacją, z człowiekiem uwięzionym między tymi potęgami. Jupitus wykrzyknął coś głośno - długie, wściekłe przekleństwo - kiedy szkatułka z atomium wypadła mu z rąk i wirując, poszybowała w głąb wiru. W następnej chwili została połknięta przez sztorm. Jupitus uczepił się wiązki lin; policzki mu drżały, oczy wychodziły z orbit. I wtedy, tak nagle jak się pojawiła, trąba powietrzna zniknęła i Jupitus gruchnął na pokład. Charlie patrzył ze zgrozą, jak złamany maszt wali się prosto na niego. Nathan przypatrywał się temu w osłupieniu, z pobladłą twarzą. Jupitus leżał z jedną nogą zgiętą pod nienaturalnym kątem, oczy miał zamknięte. Wydawało się, że nie oddycha.

Kiedy nadeszły wstrząsające wiadomości z 27 roku naszej ery, Jake akurat wmuszał w siebie migdałowego croissanta. Siedział w kącie salonu Galliany, ubrany w swój szkolny mundurek. Okropnie było znów mieć na sobie te straszne spodnie, od których swędziała go skóra - zdążył już przywyknąć do luksusowej wygody bryczesów, jakie nosił w Punkcie Zero. Prawie zaczynał rozumieć pasję Nathana do ubiorów. Mieli wyruszyć do Londynu za trzydzieści minut i właśnie kończyli „pożegnalne śniadanie”, które Róża pośpiesznie zorganizowała w kwaterze komendantki. Wyszło z tego nobliwe spotkanie, podczas którego prowadzono uprzejmą konwersację i przekazywano sobie z rąk do rąk talerze z ciastami. Róża, Alan i Miriam - wszyscy troje ściśnięci na otomanie - mieli już na sobie współczesne ubrania: ojciec Jake’a swoje ulubione sztruksowe spodnie, mama stary wełniany sweter. Obok otomany stał znajomy przedmiot: ich czerwona walizka, którą Jake odkrył, kiedy przybył tu po raz pierwszy. Do przyjęcia dołączyli także Truman i Betty Wylderowie wraz z signorem Gondolfino i garstką innych osób. Oceana Noire wymówiła się urojoną migreną, co dało wszystkim sposobność do poplotkowania o niej i jej „niedorzecznej lwicy”. Jake nie powiedział nikomu o swoim nocnym spotkaniu sprzed dwóch dni, a teraz, skoro opuszczał Mont-Saint-Michel, nie wydawało mu się to istotne. Rozejrzał się po pokoju. Był tu już kiedyś, z Różą na herbacie, krótko po swoim powrocie z Kolonii. Oczarowały go wówczas szklane gabloty wypełnione pamiątkami z najróżniejszych zakątków historii - od starych zegarów, przez jadeitowe figurki, po kości dinozaurów. Teraz, na prośbę Róży, Galliana wyjęła zza szkła skrzypce - prastarego, połyskliwego stradivariusa - by zagrać dla zebranych suitę Bacha. Choć była znakomitą skrzypaczką, jej muzyka przepełniała Jake’a smutkiem: Filip także grał na skrzypcach - była to jedna z jego licznych umiejętności, jakie posiadł, zdawałoby się, nawet bez większych starań. Jake popatrzył na skrzypce, które Galliana odłożyła na stół. Po chwili odwrócił wzrok, by spojrzeć przez okno. Poniżej, w przystani, przygotowywano „Escape” do podróży. Miriam powiedziała synowi, że wrócą do domu dokładnie dwa tygodnie po tym, jak opuścił Londyn, pod koniec lutego, tuż po końcu semestru. Myśl o szkole przejmowała go zgrozą. W głowie wciąż kołatał mu się komentarz, jaki Jupitus Cole wygłosił na ten temat: „A może wolałbyś zostać w Londynie, w tej swojej usypiającej, nudnej szkółce? - szydził wówczas. - Dzień po dniu mozolne wkuwanie. Daty, wzory, równania… Tylko w jakim celu? Żeby zdać jakieś bezsensowne egzaminy? Żeby pójść do kolejnej, tak zwanej wyższej szkoły? Żeby

zasłużyć na nagrodę w postaci równie nużącej, bezbarwnej pracy i tak doczekać banalnej, nic nieznaczącej śmierci”. Jake’owi te słowa wryły się mocno w pamięć, a teraz dręczyły go bardziej niż zwykle. Zastanawiał się właśnie, czy kiedykolwiek odważy się opowiedzieć kolegom o swoich przygodach, gdy podwójne drzwi komnaty otworzyły się gwałtownie i wparował przez nie zdyszany deszyfrant. Odszukał wzrokiem Gallianę i podbiegł do niej, wręczając jej zwój. Galliana założyła okulary i przebiegła oczami dokument. - Co to jest? - zainteresowała się Róża. Galliana podała jej pergamin, a Róża zaczęła czytać na głos. - „«Hippokamp» zatonął; atomium stracone”… Zebrani wymienili zaniepokojone spojrzenia. - Na Boga, nie brzmi to dobrze… „Przysłać posiłki, port w Mesynie, pilne!”. Twarz Róży stężała, kiedy jej wzrok padł na ostatnie zdanie. - „Jupitus w stanie krytycznym”… Krytycznym? Alan wyjął jej dokument z ręki i założył okulary, by go przeczytać. Miriam zaglądała mu przez ramię. - Mesyna? - zdziwiła się. - A co się stało z Vulcano? Potoczyła wzrokiem po zalęknionych twarzach. Jake omal nie udławił się croissantem. „Przysłać posiłki” - usłyszał to zdanie wyraźnie. Chciał od razu podnieść rękę i zgłosić się na ochotnika, ale pomyślał, że postąpi rozsądniej, na razie zachowując milczenie. Wyprostował się na krześle i jął spoglądać z uwagą, przenosząc wzrok z jednej osoby na drugą. - Co mam zrobić, komendantko? - spytał deszyfrant. - Wezwać agentów do reprezentacyjnej? Galliana zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad decyzją. - Problemem jest dystans - powiedziała z namysłem. - Dwudziesty siódmy rok naszej ery byłby wyzwaniem dla każdego z nas bez młodego diamentu, który wspomógłby przejście. Jake nie odezwał się ani słowem, choć jego dusza krzyczała: „Ja jestem młodym diamentem! Wyślijcie mnie! Przeniosę was!”. Ale nikt nawet na niego nie spojrzał. Po dłuższej chwili komendantka zwróciła się do deszyfranta:

- Poproś doktora Chatterju, aby przygotował komnatę prób i niech wszyscy dostępni agenci zbiorą się tam w ciągu pół godziny. Sprawdzimy, którzy z nas dysponują najsilniejszym walorem. Mianem waloru - Jake już to wiedział - określano wrodzoną zdolność agenta do przenoszenia się w czasie. Osoby o najsilniejszym walorze mogły podróżować najdalej, jak również wspomagać - niejako przenosić - słabszych agentów. Na ogół sprawdzała się reguła, że najsilniejszym walorem dysponowali ludzie młodzi, zwłaszcza jeśli zaliczali się do tak zwanych diamentów (każdy strażnik historii widział jakieś kształty, gdy zamykał powieki. Jake, podobnie jak reszta jego rodziny, widział przypominające diament romby, choć wielu agentów dostrzegało tylko prostokąty lub nieregularne plamy). Galliana zwróciła się teraz do Miriam, Alana i Róży: - Czynię to z wielką przykrością, ale muszę was poprosić, byście przełożyli swoją podróż. Jake’a zalała fala podniecenia na myśl o otwierających się perspektywach. - Wolałabym nie wysyłać was na żadną niebezpieczną misję - ciągnęła komendantka - ale być może poproszę, żebyście wzięli udział w rutynowej dostawie atomium. Czy zgodzicie się poddać testowi, tak jak inni? Alan i Miriam popatrzyli na siebie niepewnie. - Cóż, nie możemy przecież ich tam zostawić, prawda? - powiedziała Miriam bez wielkiego przekonania, rzucając niespokojne spojrzenie w stronę Jake’a. - Jeżeli tylko się nadam, wchodzę w to! - oznajmiła Róża ze znacznie większym entuzjazmem. - Dobrze więc. - Galliana skinęła głową, zdjęła okulary i ruszyła do drzwi. - Zobaczymy się niebawem. Teraz muszę iść do sali łączności. Jake wstał w nadziei, że komendantka uświadomi sobie, iż to on jest najlepszym kandydatem, ale Galliana nawet go nie zauważyła. Wyszła wraz z deszyfrantem, zatroskana i zmartwiona. - Che dramma! - Signor Gondolfino potrząsnął głową i pomagając sobie laską, z wysiłkiem dźwignął się z miejsca. - Twoje wyborne śniadanie zrujnowane. - Posłał Róży pomarszczony uśmiech. - Mamo? Tato? - Jake poczuł, że koniecznie musi coś powiedzieć. - Czy nie powinienem zostać przetestowany? Jestem tutaj jedynym młodym diamentem.

Twarz Miriam pociemniała w jednej chwili. - Nie, Jake, absolutnie! - rzekła. - Powiedz mu, Alan. Alan niemrawo pokiwał głową. - Mama ma rację. To nie jest dobry pomysł. Choć nie było mowy o tym, by kandydaturę Jake’a wzięto pod uwagę, jego rodzice ostatecznie zgodzili się, by poszedł z nimi do komnaty prób i towarzyszył im podczas testu. Przekonywał ich, odwołując się do ich poczucia winy, że znowu zostawiliby go samego, tak jak to się stało w Londynie. Nie musiał się jednak wysilać: w rzeczywistości Miriam i Alan mieli cichą nadzieję, że do tej misji wybrany będzie ktoś inny. Kiedy przybyli na miejsce, w komnacie czekało już kilkoro agentów, ubranych w stroje z epoki, z której pochodzili. Jake rozpoznał jednego z nich - dandysowatego mężczyznę w ogromnym kapeluszu i koronkowych mankietach, wyglądającego jak jeden z trzech muszkieterów - jako człowieka, obok którego usiadł na swoim pierwszym zebraniu w sali reprezentacyjnej. Każdy z agentów był co najmniej o dziesięć lat starszy od Jake’a. Niektórzy, jak Truman Wylder, który zjawił się, by „sprawdzić, czy w starym piecu wciąż tli się jakiś płomień”, byli starsi aż czterokrotnie. Wszyscy mieli poważne miny, a kilku rozciągało mięśnie, jak gdyby przygotowywali się do wyścigu. Komnata - dotychczas Jake widział ją tylko raz, i to pogrążoną w półmroku - była wysokim

pomieszczeniem

na

planie

kwadratu,

ozdobionym

dużymi

gobelinami

przedstawiającymi wydarzenia historyczne: bitwy, wyprawy, parady. Na środku widniała wielka maszyna, trochę przypominająca ogromny konstantor. W jej wnętrzu tkwiła metalowa półkula, z obitym na czerwono fotelem w środku, dość duża, by pomieścić dorosłą osobę. Otaczały ją trzy obrotowe, metalicznie lśniące pierścienie, każdy o innej grubości i średnicy. Obok znajdował się pulpit sterujący z zestawem dźwigni i wskaźników, a także półka zastawiona buteleczkami pełnymi kolorowych płynów oraz przyrządami do odmierzania i ważenia. Stał przy niej doktor Chatterju w białym fartuchu laboratoryjnym założonym na kaftan, ostrożnie mieszając jakąś substancję w szklanej fiolce. Jego asystent - młody bratanek Amrit - sprawdzał coś przy metalowych pierścieniach. Po kilku minutach zjawiła się Galliana wraz ze swoją charcicą Oliwką.

- Proszę wszystkich o uwagę - zwróciła się do zebranych. - Do testu wybrałam wyjątkowo odległy punkt docelowy, dalszy nawet niż dwudziesty siódmy rok naszej ery. Będzie on taki sam dla wszystkich. Doktorze Chatterju, czy replika atomium jest wymieszana i gotowa? Chatterju skinął głową. - Uczestnicy powinni przygotować się na mocne doznania - powiedział, unosząc flakonik i przyglądając mu się badawczo. Jake spostrzegł, że naczynie zawiera pewną ilość świetlistej purpurowej cieczy, wydzielającej fioletowe opary. Uczony potoczył dokoła roziskrzonym wzrokiem. - Kto chce być pierwszy? Dandysowaty muszkieter wystąpił naprzód i zamiótł podłogę swoim wielkim kapeluszem. Galliana skinęła głową. - Dziękuję, monsieur Belverre. Kiedy tylko będzie pan gotów… Jake z uwagą obserwował mężczyznę, który wypił swoją porcję purpurowego płynu. Amrit pomógł mu usadowić się wewnątrz półkuli, starannie unieruchomił mu ręce i nogi aksamitnymi pasami, po czym opuścił przed oczy parę dużych okularów w rogowej oprawie. - Życzę przyjemnej podróży. - Doktor Chatterju uśmiechnął się i pociągnął złotą dźwignię z boku maszyny. Trzy pierścienie zaczęły wirować, każdy pod innym kątem, najpierw powoli, ale zaraz nabierając prędkości. Już po kilku sekundach poruszały się tak szybko, że widoczne były tylko jako szara, rozmyta powłoka otaczająca półkulę. W jej wnętrzu Belverre lekko podrygiwał i kiwał głową, jakby śnił. - Co się teraz dzieje? - wyszeptał Jake do Róży, która stała tuż obok niego. - Nie znam technicznych szczegółów, kochanie - odpowiedziała. - W jakiś sposób maszyna symuluje podróż w czasie, pozwalając na zmierzenie siły naszego waloru. Doktor Chatterju pośpieszył z dokładniejszym wyjaśnieniem. - Ten purpurowy płyn to replika atomium - wyjaśnił (Jake podziwiał to, że w ustach doktora każde słowo brzmiało interesująco). - Sporządzony został roztwór o ściśle określonym stężeniu, tak by można przenieść badanego precyzyjnie w wybrany punkt docelowy, w tym wypadku daleko, bardzo daleko w głąb czasu. Maszyna symuluje efekty przejścia przez punkt czasohoryzontu. Następnie badany obserwuje otoczenie, a po powrocie zdaje relację z tego, co widział. Na podstawie wyrazistości opisu szacuje się siłę jego waloru.

- Wyrazistości…? - powtórzył Jake, nie do końca rozumiejąc. - Niektórzy widzą wszystko z kryształową jasnością, inni nie widzą niczego. - A jeszcze inni po prostu znikają. - Róża zaniosła się śmiechem. - Pamiętasz, jak ciotka Oceany Noire przez pomyłkę dostała prawdziwe atomium i skończyła w sześćset szóstym roku, kiedy Mont-Saint-Michel plądrowali Frankowie? - Wykonywałem wtedy zadania Amrita, więc wina za ten niefortunny wypadek nie spada całkowicie na mnie - skomentował Chatterju z figlarnym błyskiem w oku. - Ale nigdy nie zapomnę jej miny, kiedy nareszcie zdołaliśmy ją wytropić i sprowadzić z powrotem. Po kilku chwilach pierścienie zaczęły zwalniać, a potem zatrzymały się całkowicie. Amrit odpiął Belverre’a i pomógł mu wyjść. Muszkieter wyglądał, jakby nieco nadużył mocnego trunku: toczył wokół błędnym wzrokiem i chwiał się na niepewnych nogach. Chatterju odprowadził go na bok i posadził. Następnie przystąpił do zadawania szeregu pytań, skrzętnie notując odpowiedzi. Amrit już miał pomóc Miriam Djones wspiąć się na fotel maszyny, kiedy drzwi otworzyły się gwałtownie i do komnaty wparowała Oceana Noire. Podbiegła do Galliany, po drodze omal nie przewracając Jake’a stelażem swojej rozłożystej sukni. - Je viens de recevoir des nouvelles tragiques, właśnie doszły mnie tragiczne wieści! Westchnęła dramatycznie, ściskając się za szyję. - Mój biedny, biedny Jupitus! Muszę go ratować, natychmiast, tout de suite! Nie czekała na pozwolenie; zwyczajnie wepchnęła się przed Miriam i wgramoliła na fotel, przyciskając do bioder wielkie paniery swojej sukni, aby się w nim zmieścić. Galliana z rezygnacją potrząsnęła głową i skinęła na Amrita, by kontynuował badanie. Kiedy pierścienie maszyny znowu zaczęły wirować, Róża pochyliła się nad Jakiem i szepnęła złośliwie: - Jeśli dopisze nam szczęście, może zniknie, tak jak jej ciotka. Po przetestowaniu Oceany i Miriam (nie trzeba dodawać, że Miriam dostała ataku śmiechu, kiedy tylko Amrit zapiął jej pasy, i musiała wykonać serię ćwiczeń oddechowych, by się uspokoić) przebadano kolejnych agentów. Po każdej sesji Chatterju przekazywał wyniki Gallianie, która przyglądała im się z narastającą troską. Kiedy skończyli, minęło już południe. Galliana naradziła się półgłosem z Chatterju, po czym oznajmiła posępnym tonem:

- Z przykrością stwierdzam, że naszą próbę przeszła tylko jedna osoba. Miriam, byłaś bardzo blisko, ale nie okazałaś się dość silna jak na tak duży dystans, co pozostawia nam tylko Różę. Ponieważ jest przeszkolona w nawigacji morskiej tamtej epoki, zapewne to właśnie ją wyślemy na Morze Tyrreńskie. - C’est ridicule! - krzyknęła Oceana. - To śmieszne! Musiała zajść jakaś pomyłka. Moja wizja była czysta jak kryształ! Galliana była zmęczona i przybita, w przeciwnym razie prawdopodobnie nie odpowiedziałaby tak szorstko. - Mademoiselle, pani wynik był najgorszy ze wszystkich. - Tak z ciekawości, a jak ja się sprawiłem? - zapytał Alan, uśmiechając się nerwowo. Po chwili wahania komendantka odparła: - Może jesteś wyczerpany pobytem w szesnastym wieku… Twój wynik był słaby. Uśmiech zastygł Alanowi na twarzy. Jake nieczęsto widywał tatę upokorzonego i zabolało go to bardziej, niż gdyby sam doznał upokorzenia. Miriam uścisnęła mężowi dłonie. Galliana mówiła dalej: - Jak wszyscy wiecie, nigdy nie pozwalamy, by agenci podróżowali sami, bez względu na to, jak rutynowe zadanie mają do wykonania, dlatego będziemy musieli zarzucić sieci szerzej. Skontaktuję się z niektórymi agentami z zamorskich przedstawicielstw. Powinnam znaleźć kogoś w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin. Jake nie mógł się już dłużej powstrzymywać. - Komendantko? Czy wolno mi coś powiedzieć? - Nie czekał na pozwolenie, tylko przepchnął się do Galliany, celowo unikając kontaktu wzrokowego z rodzicami. - Biorąc pod uwagę, że misja jest, jak sama pani zaznaczyła, rutynową dostawą atomium, oraz że nasi agenci bez wątpienia pilnie go potrzebują, czy nie mogłaby pani przynajmniej rozważyć tego, by sprawdzić moją zdolność do wykonania tego zadania? Zaoszczędziłoby to nam mnóstwo czasu. Alanowi Djonesowi zdarzało się czasem wypowiadać w sposób nieprzemyślany, jak gdyby jego głos był niezależny od umysłu. To była jedna z takich sytuacji. - Ma rację, komendantko, dajmy mu drugą szansę - wypalił bez zastanowienia. - Alan! - Miriam pacnęła go w ramię. - Rozmawialiśmy o tym, pamiętasz? - Mamo, proszę, po prostu pozwólcie mi spróbować - błagalnym tonem zwrócił się do niej Jake. - Rozumiem, że się o mnie boicie, i wiem, że muszę się jeszcze wiele nauczyć… muszę się

wszystkiego nauczyć… aby zostać prawdziwym strażnikiem historii, ale ja nigdy nie byłem szczególnie dobry w niczym innym… - Nie byłeś dobry w niczym innym? - przerwała mu Miriam. - A co z przyrodą, plastyką, koszykówką? A twoja ostatnia praca z geografii była najlepsza w klasie. - I nawet ty nie zdołałaś jej przeczytać, bo była taka nudna. Mamo, pracować dla Straży Historii, być częścią tej wspaniałej organizacji, to jest coś, w czym moim zdaniem mógłbym się sprawdzić… Chcę być strażnikiem… - Jake nadał swemu głosowi jak najgłębsze brzmienie i wyprężył pierś. - I zostanę strażnikiem, w taki czy inny sposób. Zapadła cisza, a po chwili Miriam westchnęła ciężko. - Jestem tylko twoją matką. Cóż znaczy moje zdanie? Jake wiedział, że nie uzyska już niczego bliższego zgody. Pocałował mamę w policzek i z nadzieją w oczach odwrócił się do Galliany. Komendantka zmierzyła go wzrokiem, po czym skinęła głową. - Żadnych obietnic. Sprawdzimy cię i to wszystko. Doktorze Chatterju, jeszcze jedną dawkę poproszę. - Dziękuję, komendantko, dziękuję! - zawołał w podnieceniu Jake, podchodząc do doktora, by zażyć swoją porcję repliki atomium. Podając mu fiolkę z dymiącym purpurowym płynem, Chatterju mrugnął łobuzersko i wyszeptał Jake’owi do ucha: - Tak się składa, że zawczasu przygotowałem dodatkową dawkę, tak na wszelki wypadek. Jake uśmiechnął się konspiracyjnie i podniósł fiolkę do ust. Zebrał się w sobie, zakładając, że będzie to co najmniej takie samo paskudztwo jak prawdziwe atomium, ale okazało się, że płyn ma słodki cytrusowy smak. Nie czekając na pomoc Amrita, Jake wskoczył na wyściełany fotel maszyny. Jego ręce i nogi zostały należycie unieruchomione, a przed oczami umieszczono mu okulary. Ich szkła były lustrami i Jake ujrzał w nich niewyraźnie własne miodowobrązowe tęczówki, które odpowiedziały spojrzeniem na spojrzenie. Potem usłyszał narastający szum trzech pierścieni, wirujących coraz prędzej i prędzej. Nagle poczuł na twarzy chłodny podmuch. Ogarnęło go senne odrętwienie; ciężar powiek stał się nieznośny, ale kiedy już tylko chwila dzieliła go od zapadnięcia w głęboki sen, nagle trzeźwiąca jasność poraziła mu oczy i Jake wyprężył się w fotelu, wracając do przytomności. Znalazł się w niezwykłym miejscu…

7 Nowy początek Szedł pod koronami palm w stronę oślepiającego słońca. Miękki piasek tłumił odgłos kroków. Cały chłód ulotnił się z powietrza, które było teraz upalne - a przynajmniej takie się wydawało; Jake nie był pewien, czy wszystko, czego doznaje, nie jest tylko mirażem. Dotarłszy do skraju palmowego zagajnika, przystanął i rozejrzał się ciekawie. Zobaczył przed sobą rezydencję pałacową - rozpościerający się na sporym obszarze zespół niskich budynków połączonych cienistymi kolumnadami. Otaczały ją kępy wysokich palm, a jej jaskrawoczerwone mury odcinały się ostro na tle intensywnie turkusowego nieba. Z tyłu po bokach ciągnęła się pustynia - bezkresne połacie miękko karbowanych wydm, połyskujących hen aż po widnokrąg. Nagle rozległ się głośny skrzek, a Jake aż podskoczył ze strachu. Spośród liści palmowych wzbił się ptak, poszybował nad jego głową i odfrunął na pustynię. Było to przepiękne stworzenie o szeroko rozpostartych szmaragdowych skrzydłach, lśniące w słońcu niczym szlachetny klejnot. Kiedy ptak zniknął w oddali, Jake zobaczył jakieś mgliste kształty na horyzoncie. Początkowo były ledwie widoczne w drgającym od gorąca powietrzu, ale kiedy przyjrzał się uważniej, dostrzegł trzy trójkąty o podobnych proporcjach, jeden mniejszy od pozostałych. - Piramidy…? - mruknął ze zdumieniem. - Egipskie piramidy…? Kiedy tak wpatrywał się w prastare budowle, wyniosłe i samotne na tym nieogarnionym pustkowiu, wciąż nietknięte przez nowoczesny świat, poczuł nagły przypływ wzruszenia. Wziął głęboki wdech, w oku zakręciły mu się łzy. - Historia jest wspaniała… - szepnął z zachwytem. - Po prostu wspaniała. Słońce parzyło go niczym palnik. Miał spieczone gardło i chciało mu się pić, więc ruszył przez piaski w stronę pałacu - czternastoletni chłopiec w szkolnym mundurku, mający za jedyne towarzystwo na tej bezkresnej pustyni własny cień.

Podszedł do okazałego wejścia - drewnianych wrót o potrójnej wysokości, ze srebrnymi okuciami, ujętych pomiędzy dwa niebosiężne posągi: ogromne złote postacie o ludzkich ciałach i zwierzęcych łbach. Miały ręce władczo skrzyżowane na piersi i każda ściskała w dłoni berło. Mrużąc oczy od słońca, Jake spojrzał w górę, na głowy posągów, z ich wydłużonymi pyskami i szpiczastymi uszami. Czuł się przy nich jak karzeł - sięgał im zaledwie do kolan. Pchnął skrzydło wrót, wstąpił w dźwięczący echem chłód wnętrza i przeszedł szerokim marmurowym korytarzem do obszernego atrium. W przeszłości zdarzało mu się odwiedzać starożytne budynki (nie dalej jak w minionym roku, w przygnębiająco słotny wtorek, jego klasa wybrała się oglądać jakieś zakurzone rzymskie mozaiki), jednak zawsze trudno mu było sobie wyobrazić, jak naprawdę wyglądały wtedy, gdy je zbudowano. Ruiny z definicji są zniszczone i ponure. Pierwszą rzeczą, na jaką Jake zwrócił uwagę w pałacu, było to, że jest pełen kolorów. Ze wszystkich stron otaczały go szeregi kamiennych kolumn pomalowanych na wszystkie barwy tęczy: karmin, indygo, lazur, ciemna lawenda, malachitowa zieleń i kadmowa czerwień. Ściany za kolumnami pokrywały zawiłe hieroglify, milion wyrazistych symboli: ptaki, chrząszcze, księżyce i bezlik innych obrazów. Wśród cieni drzemały koty. Jeden wstał, wygiął grzbiet, leniwie rozprostował łapy, a potem znów zwinął się w kłębek, by jeszcze trochę pospać. Na środku atrium, pod otwartym niebem, znajdował się kwadratowy basen, wokół którego dymiące kadzielnice wydzielały woń jaśminu. Jake podszedł bliżej, ukląkł na brzegu i zanurzył dłonie w wodzie. Gardło miał suche jak papier i chciał zaspokoić pragnienie, ale woda tak jak wszystko inne - była tylko realistyczną iluzją. Jedynym meblem w pomieszczeniu był stół na cienkich nogach, na którym leżało kilka pergaminowych zwojów. Jake podszedł, by zerknąć na jeden, rozwinięty i przyciśnięty na rogach kamieniami. Była to mapa - z całą pewnością najstarsza, jaką kiedykolwiek widział przedstawiająca krętą wstęgę Nilu oraz małe miasteczka położone nad jego brzegami. Pochylił głowę, by przyjrzeć jej się dokładniej, gdy nagle usłyszał odgłos kroków wielu nóg, zbliżających się szybko którymś z korytarzy. Obejrzał się w samą porę, by zobaczyć wkraczający do atrium oddział żołnierzy. Wszyscy byli ciemnoskórzy, smukli i muskularni, uzbrojeni w miecze o charakterystycznie zakrzywionych klingach. Mieli na sobie skórzane napierśniki, grube sandały i hełmy z brązu. Kiedy zaczęli przeszukiwać pomieszczenie, Jake lękliwie skrył się za filarem, ale wyglądało na to, że jest dla nich niewidzialny. W pewnej chwili jeden z nich wręcz przeszedł prosto przez niego.

Zakończywszy kontrolę, żołnierze stanęli na baczność, a w zapadłej ciszy znów dały się słyszeć kroki - tym razem znacznie cichsze. Do atrium weszło pięć młodych dam w pofałdowanych białych sukniach, z pasami i naszyjnikami równie barwnymi i wyszukanymi jak malowane kolumny. Ostatnia kobieta, która weszła do środka, najwyraźniej była kimś znacznym - wszyscy skłonili głowy, kiedy pojawiła się w atrium. Była niższa i drobniejsza od pozostałych, ale zdawała się wypełniać przestrzeń aurą władzy. Zbliżyła się do stołu i popatrzyła na mapę. Potem, nie podnosząc wzroku, przemówiła do swojego orszaku. W uszach Jake’a jej głos brzmiał obco i melodyjnie, niczym ptasi śpiew. Podszedł bliżej, by przyjrzeć się jej dokładniej. Wiedział, że jest niewidzialny - pamiętał, że tak naprawdę siedzi w brzuchu maszyny na wyspie w Normandii - a jednak obawiał się tej kruchej kobiety, emanującej taką władczością. Na głowie nosiła ozdobę w kształcie ptaka, takiego samego jak szmaragdowoskrzydły stwór, którego Jake zobaczył, zanim wszedł do pałacu. Skórę miała bladą jak marmur, wargi czerwone jak truskawki, oczy ciemne i błyszczące jak smoła. Jake wpatrywał się w nie, oczarowany, gdy nagle poczuł na twarzy chłodny powiew. Niemal natychmiast odzyskał świadomość wirujących wokół niego pierścieni maszyny czasu i twarz kobiety zaczęła się rozmywać, aż pozostały tylko dwie czarne źrenice. Po chwili, z cichym pyknięciem, i one zniknęły. Jake znowu znalazł się w komnacie prób. Jego rodzice oraz wszyscy pozostali agenci wpatrywali się w niego z uwagą. - Wszystko w porządku, kochanie? - spytała niepewnie Miriam. - Strasznie się rzucałeś. Jake półprzytomnie skinął głową, oszołomiony nagłym przejściem z rozsłonecznionego pałacu w Egipcie do tej słabo oświetlonej komnaty z ciemnymi gobelinami. Amrit rozpiął mu pasy i pomógł wyjść z maszyny. Następnie przystąpił do niego doktor Chatterju, z notatnikiem w dłoni, ciepło się uśmiechając. Spojrzał na Jake’a przez swoje okrągłe okulary i zaczął zadawać rozmaite pytania dotyczące podróży, którą ten właśnie odbył. Jake nie potrzebował zachęty; opisał wszystko szczegółowo, od palm po pałac, ptaka, piramidy (Ty je naprawdę widziałeś?! - wykrzyknął zdumiony Alan. - Przecież nikt nigdy nie widzi piramid!), atrium, sadzawkę, mapę i kobiety. Z każdą kolejną informacją zgromadzeni

wokół niego agenci byli coraz bardziej i bardziej poruszeni. Niektórzy z niedowierzaniem kręcili głową. - To niemożliwe! C’est impossible! - parsknęła Oceana, gdy Jake opisał kolory i dokładny kształt nakrycia głowy władczej damy. Po pewnym czasie Chatterju, który zawzięcie wszystko notował, usiłując nadążyć za opowieścią Jake’a, potrząsnął głową i z rezygnacją odłożył notatnik. Kiedy Jake skończył, wszyscy agenci wpatrywali się w niego w osłupieniu. - To jak? - zapytał. - Zdałem? Galliana nabrała głęboko powietrza i spojrzała pytająco na Miriam. Jednak to Alan odezwał się pierwszy. - Czy zdałeś?! - wykrzyknął, występując naprzód i obejmując syna. - Jeszcze jak! W życiu nie słyszałem takiego opisu. Nikt, nawet Nathan Wylder, nie widzi takich szczegółów w teście na takim dystansie! Jake nagrodził siebie słabym przebłyskiem uśmiechu, kiedy tata z dumą uszczypnął go w policzek. - Jest podróżnikiem, Miriam - powiedział z łezką w oku. - Nasz chłopiec jest urodzonym podróżnikiem i nie możemy nic na to poradzić! Miriam popatrzyła na niego z kamienną twarzą. Galliana skinęła Jake’owi głową. - Gratuluję. Właśnie odbyłeś symulowaną podróż do tysiąc trzysta pięćdziesiątego roku przed naszą erą. Próba dowodzi, że mógłbyś wybrać się tam naprawdę, choć rzeczywista podróż nie byłaby wcale tak przyjemna. Masz nieprzeciętny talent, Jake. W tym momencie Oceana Noire uznała, że nasłuchała się już wystarczająco dużo. - Muszę iść nakarmić Józefinę. Biedactwo na pewno umiera z głodu - oznajmiła i wyszła z komnaty, znowu omal nie powalając Jake’a panierami sukni. Nikt nie zwrócił na nią uwagi. - Tysiąc trzysta pięćdziesiąty… - wymamrotał Jake. - To… ponad trzy tysiące lat temu. - Dokładnie trzy tysiące sto siedemdziesiąt. Poza Różą wszyscy inni widzieli tylko rozmyte kształty. - A kim była ta dama na końcu? - spytał Jake. - Istniała naprawdę?

- Kiedyś tak. Miałam wątpliwą przyjemność poznania jej. Była urocza, ale jednocześnie groźna jak gniazdo żmij. - Kleopatra? - spytał Jake z błyskiem w oku, natychmiast zdając sobie sprawę, że wymienił po prostu jedyną sławną Egipcjankę, jaką znał. - Ależ nie, nie ta wichrzycielka. - Galliana potrząsnęła głową. - Zresztą ona panowała znacznie później. To była Nefretete. Jake wziął głęboki wdech, wyprężył się, by wydać się jak najwyższy, i przemówił najgłębszym, najbardziej dorosłym głosem, jaki zdołał z siebie wydobyć. - Czy to oznacza, że mogę popłynąć na misję z Różą? Galliana spojrzała na Miriam. Przez dłuższą chwilę trwało milczenie, a potem mama Jake’a wzruszyła ramionami i westchnęła z rezygnacją. Wiedziała, że mimo wszelkich starań nie zdoła zapobiec temu, by jej syn został strażnikiem historii. - Tak samo było z Filipem - powiedziała cicho. - Moc była po prostu zbyt silna. W ciągu niespełna godziny Jake i Róża znaleźli się w kostiumerni, gdzie przebrano ich w rzymskie stroje. Jake był obsługiwany przez samego signora Gondolfino. Dostał białą tunikę i sandały podobne do tych, które miał Charlie, a teraz krawiec pieczołowicie dopasowywał mu oślepiająco białą togę. - Ubieram cię jak młodego arystokratę - rzekł Gondolfino - jak przystojnego syna senatora albo kogoś w tym guście. Mówiłem to już wcześniej i powtórzę raz jeszcze - jego stare oczy rozbłysły - bel viso, cóż za wspaniała twarz dla historii. - Spiął togę złotą szpilą i wygładził fałdy. - Teraz potrzebny ci będzie jakiś miecz. Już miał ruszyć do stołu, na którym rozłożono cały arsenał rzymskiego oręża, kiedy Jake powstrzymał go gestem. - Czy mogę wziąć ten? - zapytał z nadzieją, pokazując broń, którą podarował mu Nathan. Gondolfino poprawił monokl i przyjrzał się srebrnej rękojeści w kształcie smoka. - Cóż, nie jest to, ściśle mówiąc, odpowiednia epoka… - Potrząsnął głową. - Ale ma pewne cechy miecza rzymskiego, gladius hispanus. Może jakoś ujdzie. Podekscytowany Jake przypasał miecz do boku. - Molto galante! Co za wytworność. - Gondolfino pokiwał głową, wskazując Jake’owi, by spojrzał na swoje odbicie. Jake stanął przed lustrem - patrzył na niego dumny młody Rzymianin.

Piętro wyżej Róża była ubierana w suknię, rzymską stolę, przez jednego z garderobianych - wysokiego, pretensjonalnego mężczyznę w kamizelce w kratę i bryczesach. Włosy już wcześniej upięto jej w wysoki kok i ozdobiono klejnotami. Garderobiany przepasał ją w talii szarfą i cofnął się o kilka kroków, by podziwiać swoje dzieło. Suknia wspaniale podkreślała krągłości figury jego klientki. - Wyszło cokolwiek zmysłowo, nie sądzi pan? - Róża zachichotała, figlarnie wysuwając kolano przez rozcięcie z przodu sukni i przyjmując uwodzicielską pozę. - Uważam, że to fałdzista doskonałość - odrzekł z zachwytem garderobiany, dramatycznym gestem łapiąc się za szyję. Skończywszy przebieranie, Jake i Róża szybko zeszli na dół, do zbrojowni. Doktor Chatterju poprosił ich, by zajrzeli tam w drodze na przystań; on i Amrit czekali przy strzelnicy. Doktor przywołał ich, by obejrzeli coś, co trzymał w dłoni. - Mam prośbę, żebyście wzięli to ze sobą na Sycylię. To prototypowe urządzenie wciągające, zaprojektowane przez agenta Nathana Wyldera. Zadręczał mnie o to od dawna, ale ośmielę się twierdzić, że lepiej, iż dostaje je dopiero teraz, kiedy nareszcie jest w pełni sprawne. - Urządzenie wciągające? - zdumiał się Jake. Miał prawo się dziwić. Na pierwszy rzut oka przyrząd wyglądał jak zwykły pas. Miał wielką złotą klamrę, uformowaną na kształt głowy lwa z oczami z klejnotów - jednym zielonym, drugim niebieskim - z których każde miało misternie wygrawerowany symbol Straży Historii: planety wokół klepsydry. Chatterju przystąpił do demonstracji działania wciągarki. Przesunąwszy Jake’a na bok, wycelował klamrę - niczym pistolet - w drewnianą belkę pod stropem i nacisnął niebieskie oko. Świsnęło i z paszczy lwa wystrzeliła nieduża srebrzysta strzałka, ciągnąca za sobą cieniutki drucik. Strzałka wbiła się w belkę. - Amrit, czy byłbyś tak łaskaw…? Chłopiec podszedł do doktora, a ten zapiął mu pas wokół talii, upewniając się, że jest mocno ściągnięty, po czym wcisnął zielone oko. Ku zachwytowi Jake’a i Róży, Amrit - z szelmowskim uśmiechem wciąż przyklejonym do twarzy - zaczął wznosić się ku stropowi, windowany przez pomysłowy mechanizm, dopóki nie grzmotnął głową w belkę. Ale nawet wówczas nie przestał się uśmiechać.

- To realizacja zaskakująco prostej koncepcji technicznej. - Chatterju zachichotał z dumą. - Udźwignęłoby Henryka VIII i to w jego najcięższym okresie. Amrit opuścił się na podłogę i drut zwinął się z powrotem do klamry. Doktor ponownie uzbroił urządzenie i wręczył je Róży. Gdy opuszczali zbrojownię, Jake kątem oka dostrzegł coś niepokojącego, ale wciąż patrzył prosto przed siebie, udając, że niczego nie zauważył. Ukryta w cieniu za wieszakiem z bronią, obserwowała ich kobieca postać. Sylwetki z wielkimi panierami po bokach nie dało się pomylić z nikim innym: to była Oceana Noire. - Kiedy tylko przybędziecie na miejsce, dacie nam znać, prawda? - upewniła się Miriam, gdy Jake pojawił się na nabrzeżu. Było słoneczne popołudnie i garstka przyjaznych dusz - w tym słonica Dora oraz Felson z niespokojnie położonymi uszami - zgromadziła się na przystani, by pożegnać podróżnych. - Tak, mamo. - A kiedy wpłyniecie w punkt czasohoryzontu, masz mocno trzymać się Róży, rozumiesz? Cofanie się o milenia w komnacie prób to jedno, a rzeczywistość to zupełnie coś innego: jest o wiele bardziej przerażająca. Za pierwszym razem kiedy wybrałam się na taką odległość, prawie zapadłam w śpiączkę. - To prawda - przytaknął Alan. - Musiałem zrobić jej sztuczne oddychanie metodą ustausta. - Poklepał żonę po plecach. - Nie powiem, są jakieś korzyści z tej pracy. - Zrozumiałem - powiedział Jake, rzucając torbę na pokład małego statku, który czekał na nich, przycumowany do kei. Odczytał nazwę - „Zdobywca” - wypisaną wyblakłymi złotymi literami. Przypomniał sobie, jak Topaz pokazała mu go, kiedy po raz pierwszy przybył na Mont-Saint-Michel, opisując jako bizantyjskie dau. Jednostka była podobna w kształcie do „Hippokampa”, ale znacznie mniejsza, o rozmiarach dużej łodzi rybackiej. Jej prostokątny brązowy żagiel zdobił - wykonany również w przygasłym już złocie - rysunek trójzębu. - Przyrządziłam wam obojgu trochę jedzenia na drogę - podjęła Miriam wesoło, wręczając synowi torbę podróżną wypełnioną szczelnie zamkniętymi naczyniami. - Wystarczy podgrzać. Myślę, że tym razem mogłam przejść samą siebie - dodała z nutką dumy w głosie, po czym oczy jej się zaszkliły. - Wyglądasz tak przystojnie, kochanie. Prawda, Alan? Alan pożegnał syna mocnym uściskiem.

- Jesteśmy z ciebie dumni - wyszeptał mu do ucha. - Mamo, tato, zanim odpłyniemy, muszę wam coś powiedzieć. - Jake zrobił się nagle bardzo poważny; spojrzał na mamę, na tatę, a potem obniżył głos. - Czy możecie mieć oko na Oceanę Noire? Nie ufam jej. Ktoś przekazał wrogom informację o naszej misji w Sztokholmie. Może to właśnie ona jest podwójną agentką. W tejże chwili wszyscy troje dostrzegli Oceanę na blankach muru nad nimi. Patrzyli, jak opiera się o balustradę, plecami do nich, i niedbałym strzepnięciem otwiera wachlarz. - Podwójna agentka? - Miriam zachichotała. - Ale to oznaczałoby konieczność zajmowania się jakąś pracą. Jake przysunął się jeszcze bliżej do rodziców. - Kilka dni temu spotkałem ją, jak szła do archiwum - wyszeptał. - W środku nocy. - Do archiwum? - Miriam zmarszczyła brwi. - A co ty tam robiłeś w środku nocy, jeśli wolno spytać? Jake wzruszył ramionami. - To długa historia. Opowiem wam innym razem. Rzecz w tym, że Oceana zachowywała się bardzo dziwacznie. Miała ze sobą książkę z palmą na okładce. - Nie wydaje mi się, by noszenie przy sobie książki z palmą na okładce było przestępstwem - zauważyła Miriam. - Ale ona wpadła w straszną panikę, kiedy podniosłem tę książkę z podłogi - zaznaczył z naciskiem Jake. - Zupełnie jakby chciała coś ukryć. A przed chwilą, w zbrojowni, obserwowała nas. - Położył mamie dłoń na ramieniu. - Proszę, obiecajcie mi. Przyjrzycie się chociaż tej sprawie? - Oczywiście, kochanie. - Miriam się uśmiechnęła. - Jeżeli sądzisz, że to ważne. Galliana wygłosiła krótką mowę pożegnalną, po czym wręczyła Róży atomium na podróż. - Strzeżcie tego jak własnego życia - szepnęła do swojej starej przyjaciółki. - Nasza sytuacja jest tragiczna. Patrzyła, jak Róża ukrywa szkatułkę w czeluściach swego wzorzystego sakwojażu. Galliana zdawała sobie sprawę, że ten bagaż kompletnie nie pasuje do starożytnego Rzymu, ale nie odezwała się słowem, wiedząc, że sakwojaż Róży - niczym talizman - podróżuje z nią wszędzie, nawet do 27 roku naszej ery.

Wszyscy pożegnali się serdecznie i Jake już miał ruszyć w stronę trapu, kiedy przydreptał do niego Felson, patrząc mu ufnie w oczy. Jake przykląkł i pogładził wielki, poorany bliznami łeb. - Nie martw się, niedługo wrócę. Mama i tata dobrze się tobą zajmą. I Dora też. Słonica okazała swoje dobre chęci, wyciągając trąbę i dmuchając mu żartobliwie w ucho. Jake i Róża weszli na pokład „Zdobywcy” - ponieważ Róża była przeszkolona w nawigacji, do prowadzenia statku wystarczyło ich dwoje - i odbili od brzegu. Róży przebiegł po grzbiecie dreszcz podniecenia. - To dokładnie taka łajba, jaką dawniej lubiłam sobie czasem poszaleć: mocna i szybka. Jake patrzył w stronę przystani, gdzie grupa żegnających ich ludzi i zwierząt stawała się coraz mniejsza i mniejsza. Nawet kiedy Miriam zmalała do rozmiarów przecinka, widział, że wciąż macha mu na pożegnanie. Nagle zniknęła, zasłonięta przez mgłę. Wiatr wydymał żagle i rozwiewał Jake’owi włosy. Młody strażnik historii poczuł znajomy dreszcz emocji - kto wie, jakie tym razem czekają go przygody? - Niesamowite uczucie, prawda? - zawołał do Róży, która stała przy sterze. - Jak nowy początek! Róża kiwnęła głową, uśmiechając się z determinacją i starając się nie pokazywać po sobie głębokiego lęku przed wejściem w zbliżający się punkt czasohoryzontu. Choć w przeszłości robiła to wiele razy, bez względu na to, jak usilnie przekonywała samą siebie, że wszystko będzie w porządku, podróże w głąb dalekiej historii zawsze napawały ją przerażeniem. Tym razem jej obawy miały okazać się uzasadnione.

8 Morza starożytnego świata Godzina dzieląca moment zażycia atomium od wpłynięcia w punkt czasohoryzontu była jedną z najosobliwszych i najbardziej nieprzyjemnych w życiu Jake’a. Drżącą z emocji ręką podając mu dawkę, Róża ostrzegła go, że każda podróż przez strumień czasu jest inna. - Doznania mogą być rozmaite - powiedziała złowróżbnym tonem. - A im dalszy dystans w czasie, tym większe różnice. I tak, choć był to już szósty raz, kiedy Jake zażył paskudny w smaku specyfik, ten epizod przejścia okazał się jedyny w swoim rodzaju. Jak zwykle, kilka minut po zażyciu atomium głowa zaczęła pulsować mu bólem. Poczuł się oszołomiony i zdezorientowany; szum morza stał się dziwnie odległy, a wszystko wokół statek, kajuta, nawet ciotka Róża - wydało mu się bajkowo nierealne. Te doznania, choć niezbyt przyjemne, nie zaskoczyły go - znał je z poprzednich podróży. Znacznie bardziej niepokojące były dziwaczne wizje. Wcześniej, z reguły w samym punkcie czasohoryzontu, Jake’a nawiedzały sceny z głębin historii - lśniący zarys zamku w świetle księżyca albo na wpół zbudowana katedra. Jednak podczas gdy tamte obrazy ulatniały się szybko i dziwnie podnosiły go na duchu; te, których doświadczał teraz, były rozwlekłe i katastroficzne. Zaczęło się od dźwięków: parskania koni, szczęku ścierających się kling, bicia dzwonów, odległych krzyków - najpierw pojedynczych ludzi, po chwili całych tłumów. Potem hałas rozrósł się, niczym kolonia bakterii, w barwne fantasmagorie; nagle Jake ujrzał makabryczne obrazy wojny, walące się w gruzy pałace, szalejące pożary i straszliwe trzęsienia ziemi. Zobaczył żądnych krwi jeźdźców szturmujących twierdzę; grupę zawodzących kobiet, które uciekały przed masakrą przez rzekę posrebrzoną blaskiem księżyca; korowód zamaskowanych mężczyzn, których prowadzono na szafot w przysypanym śniegiem mieście; dwie wielkie armie pędzące do krwawego starcia na dnie doliny. Odgłosy bitwy były tak donośne, że musiał zakryć sobie uszy. A wizje wciąż napływały: niebo rozbłyskujące piorunami, floty tonących okrętów i mogiły pełne trupów.

Po pewnym czasie, który wydał mu się wiecznością, koszmary zaczęły się rozmywać i Jake’owi wróciła świadomość statku, wiatru i morza. Wreszcie poczuł się na tyle normalnie, by usiąść na pokładzie - dotychczas leżał oparty o reling na dziobie - i sprawdzić, jak się czuje Róża. Ku swojej nieopisanej zgrozie odkrył, że ciotka zniknęła. Przy sterze nie było nikogo; koło obracało się leniwie to w jedną, to w drugą stronę. Pierścienie konstantora już prawie zrównały się w jednej płaszczyźnie, co oznaczało, że statek zbliża się do punktu czasohoryzontu. - Róża?! - zawołał Jake, zrywając się na równe nogi. - Róża, jesteś tam? Pobiegł na rufę i jął rozglądać się po morzu. Jeśli wydarzyło się nieszczęście i Róża w jakiś sposób wypadła za burtę, musiał wiedzieć o tym teraz - zanim znajdzie się w przeszłości. Nie widział jej wśród fal, ale też nie miał pojęcia, jak długo pozostawał w transie. Jeszcze raz spojrzał na konstantor - pierścienie były coraz bliżej zrównania. - Róża! - krzyknął rozpaczliwie, zeskakując pod pokład, do głównej kabiny, ale ona także była pusta. Fala paniki uzupełniła listę wciąż dręczących Jake’a objawów zażycia atomium - mdłości, zawrotów głowy i bólu, który rozsadzał mu czaszkę. Jake przypadł do drzwi kajuty, ale za nimi również nikogo nie znalazł; prycze były puste. Już miał się poddać i pogrążyć w otchłani rozpaczy, kiedy usłyszał jęk, po czym ujrzał sterczącą zza łóżka stopę w sandale. - Róża? Wszystko w porządku? - zapytał, przyklękając u boku ciotki. Róża nie od razu zauważyła Jake’a. Tkwiła w swoim świecie, kołysząc się nieprzytomnie z boku na bok i przyciskając do piersi pstrokaty sakwojaż. - Róża, musisz wstać. Jesteśmy już blisko punktu. Róża zarejestrowała obecność pochylonej nad nią postaci i uśmiechnęła się. - On mnie kocha, wiesz…? Jupitus Cole mnie kocha - oświadczyła, po czym nagle spochmurniała. - Ale ożeni się z Oceaną Noire. - Róża, nie mamy zbyt wiele czasu - rzekł z naciskiem Jake, próbując dźwignąć ją na nogi. - Sądziłam, że go nie kocham - wymamrotała Róża - ale teraz nie jestem już taka pewna. Jake pomyślał, że zachowuje się jak pijana, i nawet rozejrzał się za opróżnioną butelką, ale wtedy przypomniał sobie własną podróż do szesnastowiecznej Wenecji: odtańczył wówczas coś w rodzaju irlandzkiej gigi, którą zakończył, obłapiając Topaz na dziobie „Campany”. Wówczas on również musiał wyglądać jak pijany.

Jake wpadł na kolejny pomysł: szybko pobiegł do kambuza, wrócił z kubkiem wody i wyraziwszy głębokie ubolewanie, że musi to uczynić - chlusnął nią Róży w twarz. Podczas weneckiej wyprawy Charlie zrobił to samo z nim, błyskawicznie przywracając mu przytomność. Teraz jednak stało się coś zupełnie przeciwnego: uśmiech zastygł jej na twarzy, po czym zemdlała. - Róża? - Potrząsnął nią, ale bez skutku. „W porządku, musisz przejąć inicjatywę - powiedział do siebie. - W końcu jak trudne może być przeprowadzenie statku przez punkt czasohoryzontu? Widziałem już, jak to robią…”. Pognał z powrotem na pokład, przypadł do steru i wczepił się w koło. Było ciężkie i zdawało się żyć własnym życiem; musiał przywołać całą swoją siłę, by obrócić je w prawo, w lewo, a potem znowu w prawo, dopóki złote pierścienie nie ustawiły się w jednej płaszczyźnie. Statek zaczął się trząść. - Dziesięć, dziewięć, osiem… - odliczał Jake, ze wszystkich sił trzymając się koła sterowego. Otoczył go powietrzny wir, błysnęły kolory. Dotarł zaledwie do „trzy”, kiedy nagle zaległa cisza, diamentowe kształty eksplodowały we wszystkie strony, a on sam wystrzelił w niebo niczym pocisk. W ciągu ostatniej godziny przeżył okropne rzeczy - mdłości, ból, straszliwe wizje, panikę - ale ta chwila była czystą magią, jednym z najbardziej tajemniczych i porywających momentów w jego życiu. Wzniósł się (a w każdym razie zrobiło to jego alter ego) bezgłośnie w niebo, z gracją i szybkością wypuszczonej z łuku strzały, przecinając troposferę i stratosferę, by wniknąć w głęboki granat termosfery. Ziemia oddalała się w zawrotnym tempie i po raz pierwszy w życiu Jake ujrzał swoją planetę w całości. Patrząc na nią - świetlistą błękitną piłkę na bezkresnym firmamencie rozmigotanych gwiazd - poczuł spokój. W tej samej chwili uderzyła go myśl, że to na tej małej kuli, którą widzi pod sobą, wydarzyła się cała historia - od nowoczesnego Londynu, gdzie dorastał, przez dziewiętnastowieczną wyspę Mont-Saint-Michel, szesnastowieczne Włochy i Niemcy, aż po czasy starożytnego Rzymu, w które właśnie się wybierał. To tam rosły w potęgę i upadały setki cywilizacji: Grecy, Fenicjanie, Asyryjczycy, starożytni Chińczycy i Egipcjanie. Ta błękitna planeta była domem dla wszystkich epok z całą ich chwałą - dla ich sztuki i nauki, postępu i wynalazków; dla ich królów, zdobywców, odkrywców i tyranów. Była to chwila dogłębnego zachwytu, której - Jake był tego pewien - nigdy nie zapomni.

Po kilku sekundach mknął z powrotem ku Ziemi. Gdy przecinał niebo, przed jego oczami zaczęły nabierać kształtu kontynenty. Uformowały się Afryka i Europa, a po chwili spadał jak kamień ku Morzu Śródziemnemu. Wreszcie ujrzał „Zdobywcę”, samotnego na roziskrzonym wodnym bezkresie. Zobaczył siebie, stojącego u steru w białej todze, oraz Różę, gramolącą się po stopniach na pokład. Wszystko to wystrzeliło mu na spotkanie i nagle Jake powrócił do własnego ciała. Rozejrzał się wokół, mrużąc oczy od blasku słońca. Niebo było tu zupełnie inne intensywnie kobaltowoniebieskie - a powietrze świeże i ciepłe. Róża, wciąż z lekko załzawionymi oczami, podeszła do bratanka i otoczyła go ramionami. - Udało się nam - szepnęła. - Dwudziesty siódmy rok naszej ery. Popatrzyli sobie w oczy i wybuchnęli śmiechem. Ustalili kurs i pożeglowali w ciepłym popołudniowym słońcu, gładko sunąc po roziskrzonej tafli morza. Róża była ledwie żywa (podróżowanie w głąb historii, jak wyjaśniła, było znacznie bardziej wycieńczające dla dorosłych niż dla młodzieży) i Jake zaproponował, by zdrzemnęła się trochę, podczas gdy on popilnuje steru. Upierała się, że jest zbyt podekscytowana, by zasnąć, ale zgodziła się chwilę odpocząć. Ułożyła się wygodnie na poduszkach i już po kilku sekundach chrapała niczym syrena przeciwmgielna. Kiedy słońce zaczęło zniżać się nad widnokręgiem, a niebo zmieniło kolor na różowy, kasztanowy i wreszcie indygo, Jake - nie zapominając o kontrolowaniu kursu - wziął z kambuza stolik i dwa stołki i wyniósł je na pokład. Stół nakrył białym obrusem, rozłożył noże, widelce i serwetki, postawił latarnię, którą znalazł w zakurzonej szafce pod pokładem. Potem odgrzał dania, które dała mu na drogę mama, zapalił świece i wreszcie obudził Różę. Potrzebowała czasu, by dojść do siebie, ale kiedy zobaczyła przygotowaną przez Jake’a kolację, wybuchnęła płaczem. - Przepraszam - załkała, grzebiąc w sakwojażu w poszukiwaniu chusteczki. - Trochę dziś jestem emocjonalnie rozbita… Jake wskazał jej miejsce przy stole jak zawodowy kelner. - Mama powiedziała, że tym razem przeszła samą siebie - oznajmił, zamaszystym ruchem zdejmując pokrywki. Nastąpiła chwila ciszy, gdy Jake i jego ciotka w zdumieniu patrzyli na zawartość brytfanek, po czym oboje ryknęli obłąkanym śmiechem. Każde danie było spalone na węgiel.

- No dobrze, nad prezentacją warto by trochę popracować - przyznała Róża, usiłując przebić łyżką węglową skorupę na jednej z potraw. - Ale jestem pewna, że smakuje wybornie. Nałożyła dwie porcje i oboje ostrożnie przystąpili do jedzenia, zerkając na siebie z obawą. Już pierwsze kęsy przyniosły falę niepewnych chichotów, po czym nastąpiła dyskusja, co też może nadawać daniu ten niezwykły smak - orzechy? bekon…? paznokcie…? Te rozważania przyprawiły Różę o tak silny atak nieopanowanego rechotu, że musiała poderwać się od stołu i podzwaniając bransoletami, pobiec na dziób, by dla uspokojenia zaczerpnąć nieco powietrza. Czując się winni, że stroją sobie żarty z wysiłków Miriam, po deserze (czyli „budyniu waniliowoprzerażającym”, jak nazwała go Róża) Jake wraz z ciotką wznieśli gromki toast: - Za Miriam i nieobecnych przyjaciół! - Stuknęli się kielichami. Wreszcie na nieboskłonie jedna po drugiej zaczęły zapalać się gwiazdy, niczym w bezkresnym niebiańskim teatrze. Róża zamknęła oczy i wystawiła twarz na pieszczoty ciepłego wiatru. Rozmarzonym głosem zaczęła opowiadać Jake’owi o misjach, w jakich brała udział w młodości - zwłaszcza o ekspedycji w góry Tybetu za pradawnych czasów króla Kaniszki, oraz wyprawie

do

inkaskiego

Peru,

gdzie

zakochała

się

w

przystojnym

rolniku

ze

szmaragdowozielonych równin poniżej Machu Picchu. - Oczywiście, miłość do cywila to beznadziejna sprawa. - Westchnęła, patrząc w dal zamglonym wzrokiem. - No bo on nie może z tobą wrócić. Wystarczająco trudno jest wyjaśnić komuś, że mieszka się na drugim końcu świata, a co dopiero na drugim końcu historii. Słowo „miłość” przypomniało Jake’owi, co Róża powiedziała wcześniej o Jupitusie: „Sądziłam, że go nie kocham, ale teraz nie jestem już taka pewna”. Postanowił nie drążyć tematu, by nie zawstydzać jej bardziej, ale nurtowało go pytanie, czy słowa Róży opisywały jej prawdziwe uczucia, czy raczej były skutkiem otępiającego działania atomium. Wpatrzony w Gwiazdę Północną, pulsującą łagodnie na ciemnym niebie, rozważał własne doświadczenia w tej materii. Nie dalej jak miesiąc wcześniej, zanim w jego życiu pojawiła się Topaz St Honoré z tym tajemniczym uśmiechem i oczami koloru indygo, miłość - a w każdym razie romantyczna miłość - była czymś, czego nie umiał pojąć. Zawsze wydawała się wiązać z kompletnie niepotrzebnym wydatkowaniem całej masy energii. Nie potrafiłby ująć tego w słowa, ale teraz miał zupełnie inne odczucia. W jakiś sposób samo istnienie Topaz sprawiało, że chciał robić wszystko lepiej,

być odważniejszy, śmielej podejmować wyzwania. Nie prosiła go o nic, a mimo to Jake czuł się zobowiązany dołożyć starań, by świat stał się lepszym i bezpieczniejszym miejscem. - Lepszym i bezpieczniejszym miejscem? - mruknął do siebie, potrząsając głową. - Skąd mi się wzięły takie teksty? Następnego ranka, o świcie, Jake wypatrzył na horyzoncie ląd i obudził Różę, śpiącą pod kocem, z głową wtuloną w sakwojaż. - Już dopływamy? - Ziewnęła. - Ojej, chyba znowu zdrzemnęłam się trochę. Jake nie mógł się nie uśmiechnąć. Róża spała jak suseł przez całą noc. Podróż w czasie naprawdę zwaliła ją z nóg. Teraz usiadła, odgarnęła sterczące we wszystkie strony drobne loczki i mrużąc oczy, spojrzała w dal. Pomimo wschodzącego słońca odległa latarnia morska wciąż świeciła drżącym blaskiem. Przed statkiem ciągnęło się pasmo lądu. Za ledwie dostrzegalnym zarysem miasta wznosił się wulkan skąpany w migotliwej purpurze. - Etna wygląda bardzo dostojnie. - Róża westchnęła z rozmarzeniem. Wyszperawszy w sakwojażu puderniczkę, obejrzała w jej lusterku swoje podpuchnięte oczy. - Różo Djones, ty również wyglądasz dostojnie - dodała z chichotem. Prowadząc „Zdobywcę” w stronę Mesyny (sterowanie sprawiało mu coraz większą frajdę), Jake spostrzegł drugi statek, podchodzący do portu z innego kierunku. Poruszały go dwa tuziny wioseł, które unosiły się i opadały w doskonałej zgodzie. Jake patrzył w niemym zachwycie, jak statek z wielką prędkością przemyka obok nich. Na jego pokładach panowała gorączkowa krzątanina. Oprócz załogi byli tam też żołnierze - zapewne ze straży osobistej wielu brodatych, a każdy w złotym napierśniku połyskującym w porannym słońcu. Na rufie, pod baldachimem, arystokratycznie wyglądająca para spoczywała na aksamitnej sofie. Sługa wachlował ich pawimi piórami. Mężczyzna, ubrany w śnieżnobiałą togę, miał oczy jak szparki i ciemnoorzechową skórę. Jego towarzyszka, wąskousta i blada, patrzyła w zamyśleniu na morze, trzymając dłoń na szyi. - Salvete, amici! - wesoło pozdrowiła ich Róża. Jeden ze strażników, wyjątkowo zwalisty, przystojny mężczyzna, uśmiechnął się i puścił do niej oko, ale wytworna para zignorowała ją całkowicie. - Jeśli sądzisz, że Oceana Noire jest paskudna, to wiedz, że Rzymianie, przynajmniej niektórzy z nich, wynoszą snobizm na całkiem nowy poziom - poinformowała Jake’a Róża. - No

ale czy można ich winić? To pierwsza cywilizacja w historii, jaka władała światem, praktycznie od krańca do krańca. Kiedy opłynęli wysepkę, na której stała latarnia morska (Jake zauważył, że jej światło pochodziło z prawdziwego ognia; na błękitnym niebie wyraźnie odcinał się pióropusz ciemnego dymu), port zaczął nabierać kształtów: mieszanina prostych, białych budynków o terakotowych dachach oraz kęp cyprysów i palm, które wpełzały na zbocza okolicznych wzgórz. W zatoce roiło się od statków wszelkich kształtów i rozmiarów, cumujących lub stawiających żagle, rozładowywanych bądź załadowywanych wśród wszechogarniającej kakofonii nawołujących się ludzi i skrzeczących zwierząt. - Jeżeli wszystko poszło zgodnie z planem, to powinni tu na nas czekać - powiedziała Róża, podchodząc do Jake’a u steru. - Postaraj się ich wypatrzyć, a ja spróbuję podprowadzić tę łajbę do kei. Muszę trochę poćwiczyć. Parkowanie nigdy nie było moją mocną stroną. Przekazawszy ster ciotce, Jake przeszedł na dziób, by wypatrywać swoich przyjaciół na brzegu. Perspektywa ponownego spotkania z nimi przyjemnie rozgrzewała mu duszę. Znał Nathana i Charliego zaledwie od miesiąca, ale miał poczucie, że są jego najlepszymi przyjaciółmi. Kiedy ludzie w twoim wieku są gotowi zaryzykować dla ciebie własne życie - a ty jesteś gotów zrobić to samo dla nich - słowo „przyjaźń” zyskuje zupełnie nowe znaczenie. Jake drżał z ekscytacji, przyglądając się mesyńczykom - urodziwym, krzepkim i promieniejącym od śródziemnomorskiego słońca - ubranym w tuniki, togi i sandały, śpieszącym tu i tam za swoimi porannymi sprawami. Szukał wśród nich wysokiej postaci Nathana, niesfornej brązowej czupryny Charliego, a nawet smukłej i wytwornej sylwetki Jupitusa. Wstrzymał oddech na widok wielobarwnej papugi, ale po chwili spostrzegł, że ptak siedzi na ramieniu starego handlarza ryb o pomarszczonej twarzy, a poza tym i tak jest zupełnie innego koloru niż Pan Drake. Wpływając do portu, Róża zderzała się prawie ze wszystkim, co płynęło w przeciwnym kierunku. Podjęła aż cztery coraz bardziej żałosne próby przybicia do brzegu, za każdym razem wykrzykując wylewne przeprosiny w stronę rozgniewanych Sycylijczyków, nim wreszcie statek grzmotnął burtą o keję. Zaznajomiony już z procedurą, Jake wyskoczył na brzeg, by umocować cumy. - I jak, widziałeś ich gdzieś? - spytała Róża. Jake potrząsnął głową.

- Może pójdę i dokładniej się rozejrzę? - zapytał z nadzieją. Oprócz tego, że naprawdę zależało mu na odnalezieniu kolegów, rozpaczliwie pragnął zanurzyć się w tym nowym, ekscytującym świecie. - Dobrze, ale nie odchodź za daleko. Jake ruszył wzdłuż nabrzeża, przyglądając się ciekawie portowej krzątaninie, łapczywie chłonąc miriady zapachów i dźwięków. Wszędzie wokół kupcy i sklepikarze kupowali i sprzedawali - amfory pełne wina, worki ziarna, garnce złotego miodu i skrzynie świeżych oliwek. Jake mijał stragany z ceramiką i szkłem, wielkimi stertami skór zwierzęcych, tkaninami i pergaminem. Podziwiał piramidy sproszkowanych barwników o intensywnych kolorach karmazynu, palonej umbry, ultramaryny i żółcieni kadmowej. Handlowano marmurem, kostką mozaikową, kością słoniową, złotem i bryłkami bursztynu. Na rozżarzonych węglach pieczono mięsiwa, przy zagrodach targowano się o żywe zwierzęta - owce, kozy i kury. Jake rozglądał się z zachwytem, dopóki inny widok nie starł mu uśmiechu z twarzy: klatka z garstką przerażonych ludzi w środku. Więźniowie, skuci łańcuchami, byli odziani w łachmany, mieli skołtunione włosy i czarną od brudu skórę. Brzuchaty handlarz o czarnych zębach i posklejanych w szare strąki włosach trzymał za ramię dziewczynę, którą właśnie licytowano. Była nawet młodsza od Jake’a. Ogarnęła go fala najpierw wielkiego żalu, a potem gniewu. - Niewolnicy? - wymamrotał pod nosem i zatrzymał się, z zaciśniętymi szczękami wbijając wzrok w tęgiego handlarza. Kiedy potencjalny kupiec, mężczyzna z białą brodą, podszedł, by obejrzeć dziewczynie zęby, jakby kupował konia, Jake odruchowo postąpił naprzód, kipiąc oburzeniem. W tej samej sekundzie spostrzegł wpatrzoną w niego papugę. Siedziała na parapecie okiennym i tym razem Jake nie miał żadnych wątpliwości co do jej upierzenia. - Pan Drake? - wyszeptał. Ptak nagle wystartował, przefrunął Jake’owi nad głową i wylądował na czyimś ramieniu w tłumie ludzi. Przez dłuższą chwilę Jake nie mógł dojrzeć, kto to jest, ale potem serce zabiło mu mocniej na widok Charliego. Nathan szedł u jego boku, wspaniale się prezentując w swojej oślepiająco

białej

todze.

Obaj

byli

pięknie

opaleni

po

tygodniu

spędzonym

w

śródziemnomorskim słońcu. Jake’a korciło, by zawołać ich, ile sił w płucach, ale uznał, że nie powinien ściągać na siebie uwagi, tym bardziej że jako agent Straży Historii wciąż był stażystą.

Czekał więc cierpliwie, przybrawszy najpoważniejszą minę, na jaką było go stać, ale z sercem opętańczo walącym pod tuniką. Jak się okazało, Jake nie musiał się martwić, że nie zdoła ukryć swoich uczuć: w chwili gdy wszyscy trzej znaleźli się naprzeciw siebie, Nathan upuścił torbę, postąpił krok naprzód, objął Jake’a i mocno go uściskał. Potem Charlie uczynił to samo. - Jak się miewasz, Jake? - Nathan się rozpromienił. - Wspaniale mieć cię tu z nami! - Naprawdę? - Jake uśmiechnął się niepewnie. - Oczywiście, że tak! Brakowało nam ciebie. Muszę powiedzieć, że wyglądasz oszałamiająco w tej tunice… - Nathan wyciągnął rękę i potarł palcami materiał. - Tak myślałem. Egipska bawełna, lekka, mocna, przyjemna dla oka. Od razu widać, że Gondolfino cię lubi. Widzieliśmy z willi, jak przypłynęliście. Idziemy? - Zwrócił się w stronę nabrzeża, przy którym zacumował „Zdobywca”. - Nie mamy zbyt wiele czasu. Jake obejrzał się na klatkę z niewolnikami. Młoda dziewczyna została rozkuta i przekazana mężczyźnie z białą brodą w zamian za pewną liczbę złotych monet. - Nieprzyjemne, wiem - powiedział cicho Charlie, delikatnie popychając Jake’a naprzód. Ale to inne czasy; będziesz musiał do tego przywyknąć. A poza tym… - Spojrzał na kupca. - On nie wygląda na złego człowieka. Jej życie może nawet odmienić się na lepsze. Jake, ociągając się, odwrócił wzrok i ruszył za Nathanem w stronę statku. Róża zeskoczyła na brzeg, kiedy tylko ujrzała nadchodzących chłopców. - Jak dobrze widzieć was całych i zdrowych! - powiedziała, cmokając ich, na kontynentalną modłę, po razie w każdy policzek. Pan Drake na ramieniu Charliego odsunął się z wyraźnym niesmakiem. - A gdzie ta stara bida z nędzą? - spytała, rozglądając się wyczekująco za Jupitusem. - Pan Cole przebywa w willi - wycedził Nathan przez zęby - wyciskając każdą kropelkę współczucia ze swego opłakanego stanu. - A konkretnie jak bardzo opłakany jest ten stan? - zapytała Róża niespokojnie. - Sama się przekonasz, kiedy dotrzemy na miejsce. Obawiam się, że wyznaczył ciebie, żebyś się nim opiekowała, podczas gdy my trzej mamy płynąć dalej na Vulcano. Na wzmiankę o „nas trzech” Jake’a przeszył dreszcz podniecenia: jakakolwiek czekała ich misja, był teraz jej częścią. - Co się stało z „Hippokampem”? - spytał.

Charlie opowiedział im, w rozsądnym skrócie, o sztormie i trąbie powietrznej oraz o tym, jak omal nie utonęli. Kiedy skończył, Róża potrząsnęła głową i nabrała powietrza. - Na Boga, czy nikt nie sprawdził raportów pogodowych? Nathan nie zdołał powstrzymać ironicznego uśmieszku. - Dobre pytanie. Charlie, jak zawsze, zachował się bardziej dyplomatycznie. - Pan Cole, jak rozumiem, miał szalenie dużo obowiązków przed naszym odjazdem, zatem jego przeoczenie jest zrozumiałe. - Coś pięknego! - zaszczebiotała Róża. - To znaczy, nie cieszy mnie, że mieliście te straszne przygody - dodała szybko. - Ale okazuje się, że nasz nieomylny Jupitus Cole zachował się jak ostatni patałach. - Tak czy owak - podjął Charlie - trzeba było trzech dni i całej mojej pomysłowości, by naprawić chronotelegraf, i dlatego musieliście tak długo czekać na wiadomość od nas. Ale najbardziej zdumiewające jest to, że wkrótce „Hippokamp” pożegluje znowu. Nathan wyciągnął dłoń w stronę doków po drugiej stronie portu. - Właśnie w tej chwili przechodzi gruntowny remont. To pani kolejne zadanie, panno Djones: pilnowanie naprawy statku. Powinni się z tym uporać do końca tygodnia. - Wygląda na to, że przyjechałam na wakacje - zaśmiała się Róża. - To gdzie jest ta słynna willa? - Trzeba iść tędy aż na samą górę. - Nathan wskazał ciąg kamiennych stopni. - Podwójne drzwi obrośnięte z obu stron bugenwillą. I powodzenia - dodał, po czym odwrócił się do Jake’a. To co, jesteś gotów znowu postawić żagle? - Absolutnie! - zawołał Jake, salutując dziarsko, ku konsternacji Charliego. - Proszę cię, nie nakręcaj go - jęknął, rzucając swój bagaż na pokład „Zdobywcy”. Chłopak i tak już myśli, że jest bogiem. Zanim agenci rozstali się i ruszyli do swoich zadań, Róża wyjęła z sakwojażu wciągarkę, którą dał jej doktor Chatterju - pas z klamrą w kształcie lwiej głowy - i wręczyła przyrząd Nathanowi. - Mój wynalazek! - wykrzyknął Nathan, kiedy uświadomił sobie, co trzyma. - Chatterju jest geniuszem! - dodał, niezwłocznie zamieniając swój poprzedni pas na nowy i przypinając do niego miecz.

Trzej młodzi agenci pożegnali Różę, wsiedli na „Zdobywcę” i odbili od brzegu. Nathan z wprawą manewrował między łodziami rybackimi, kierując statek na otwarte morze. Charlie rozwinął nową mapę Morza Tyrreńskiego, a Jake patrzył na swoją ciotkę, wspinającą się po schodach, dopóki nie zniknęła mu z oczu. Róża szła ścieżką na szczyt wzgórza wzdłuż wąskich przejść przecinających układankę z domów, aż powietrze wokół niej nabrało świeżości, a portowy zgiełk ucichł w oddali. Z wnętrz domów dobiegały ją odgłosy szykowania południowego posiłku. - Ach, bugenwilla! - Uśmiechnęła się, kiedy jej wzrok poraziła chmura falującej różowości. Kwiaty otaczały poczerniałą drewnianą furtę. Róża złapała brązowy uchwyt, otworzyła drzwi (były bardzo stare, nawet jak na 27 rok naszej ery, i zaskrzypiały jękliwie) i przeszła na drugą stronę. Westchnęła z zachwytem, znalazłszy się w przestronnym, zarośniętym ogrodzie okazałej willi. Po obu stronach szeregi pokruszonych tarasów - wszystkie obstawione donicami słodko pachnących kwiatów - pięły się niepewnie po stokach wzgórza. System małych fontann, sadzawek i strumyków napełniał powietrze szmerem przelewającej się wody. Spod domu rozpościerał się wspaniały widok na port, zatokę i idealnie błękitne morze. Róża rozejrzała się w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów życia. - Jupitus? Jesteś tam? - zapytała cicho, bardziej siebie niż kogokolwiek innego. Nagle wypatrzyła postać odpoczywającą w cienistej loggii. Zbliżając się, zauważyła, że siedzący ma prawą nogę w gipsie i trzyma ją wspartą na stołku. Upiorny alabastrowy odcień widocznego fragmentu skóry nieomylnie świadczył o tym, że kończyna należy do Jupitusa Cole’a. Sądząc, że śpi, Róża podeszła do niego na palcach. - Słyszę cię, Rozalindo - wymamrotał Jupitus, nie podnosząc głowy. - Stado rozbrykanych bizonów nie mogłoby być mniej subtelne. Róża zjeżyła się, ale kiedy uświadomiła sobie, w jak żałosnym stanie jest Jupitus, w jednej chwili opadł z niej cały gniew. - Lepiej bądź dla mnie miły - powiedziała z figlarnym błyskiem w oku. - Inaczej nie zrobię ci lunchu. Jupitus wzruszył ramionami, nadal nie patrząc na swojego gościa. - Jadłem już lunch.

- Cóż, tak czy owak będziesz musiał być dla mnie miły - odparła twardszym, poważniejszym tonem. Dopiero teraz podniósł na nią wzrok. W jego oczach kryły się jednocześnie duma i smutek, ale usta zadrgały w ledwie zauważalnej zapowiedzi uśmiechu. - Do twarzy ci w takiej fryzurze, Rozalindo - rzekł cicho. - Jest bardzo romantyczna. I przeniósł zamyślony wzrok na morze.

9 Ręka cienia Dwudziesty siódmy rok naszej ery - powiedział Charlie. - Co o nim wiesz? Jake wzruszył ramionami. - No… to co wszyscy, chyba… - Rozumiem, czyli niewiele? Stali na dziobie „Zdobywcy”, skryci w cieniu żagla. Nathan wciąż tkwił za sterem, wystawiając do słońca twarz otoczoną sporządzonym naprędce kołnierzem z błyszczącej blachy, który miał mu zapewnić perfekcyjną opaleniznę. - Co wiesz o starożytnym Rzymie w ogóle? - zapytał Charlie. Pamiętam Juliusza Cezara - wypalił entuzjastycznie Jake. - Został zamordowany. - Owszem, w teatrze Pompejusza, przez spiskujących senatorów. To było ponad siedemdziesiąt lat temu. Czy wiesz, dlaczego go zamordowano? Jake odpowiedział ruchem głowy będącym czymś pośrednim pomiędzy przytaknięciem a zaprzeczeniem. Nawet lubił, kiedy Charlie wcielał się w rolę ekscentrycznego belfra, ale był też trochę wystraszony. - Ponieważ chciał rządzić Rzymem całkiem sam. Krótko mówiąc, chciał być królem wyjaśnił Charlie. - Rozumiem - mruknął Jake, robiąc mądrą minę. - Ale Rzymowi nie podobała się idea króla, jednego władcy. Od setek lat Rzym był czymś, co nazywa się republiką, w której co roku wybierano nowy rząd. No więc Juliusz Cezar musiał zginąć. - Charlie zademonstrował to, odgrywając krótką pantomimę, w której został wielokrotnie dźgnięty wyimaginowanym sztyletem. Spłoszył tym Pana Drake’a, który podfrunął, skrzecząc z irytacją, po czym obrażony przeniósł się na nok rei. - Ale nie położyło to kresu kłopotom. Juliusz Cezar zdołał przekonać tak wiele osób, że rządy króla (a raczej cesarza, jak go nazywano) to dobry pomysł, że było już za późno, by wrócić do dawnego systemu. Tak czy owak, żeby nie rozwodzić się zbyt długo, nastąpiło siedemnaście lat niezwykle krwawej wojny domowej, było trochę makabrycznych dekapitacji i tak dalej, i tak

dalej, aż wreszcie adoptowany syn cesarza, Oktawian August, został pierwszym prawdziwym cesarzem Rzymu. - Wielki człowiek ten Oktawian - wtrącił Nathan, poprawiając swój słoneczny reflektor. - Światły władca, w rzeczy samej - zgodził się Charlie. - Niepomiernie rozszerzył granice rzymskiego imperium, aż po Egipt i Afrykę Północną, a na wschodzie do Macedonii, łącząc wszystkie prowincje setkami dróg. Ponadto kompletnie odmienił oblicze samego Rzymu, który, według jego własnych słów, zastał ceglany, a zostawił marmurowy. - I on ciągle jest cesarzem? - spytał Jake. - Umarł trzynaście lat temu - odpowiedział Charlie. - Teraz rządzi jego pasierb, Tyberiusz. - Ten to dopiero niezły numer - dodał Nathan. - Nathan ma rację. Kiedyś był dobrym dowódcą wojskowym, ale nigdy tak naprawdę nie pragnął cesarskiego tronu, co wyjaśnia, dlaczego żyje teraz w odosobnieniu na Capri, rządząc na odległość za pośrednictwem swojej prawej ręki, Lucjusza Sejana, pretorianina, kolejnego wojskowego twardziela. - Na odległość? - zdumiał się Jake. - Przez pocztę - wyjaśnił Charlie. - Rządzi całym rzymskim imperium, pisząc listy. - Ale niech cię to nie zmyli - powiedział Nathan, który porzucił ster i dołączył do przyjaciół, rozkładając ramiona teatralnym gestem i uderzając w dramatyczny ton. - Rzym jest w okresie rozkwitu; bogaty, że nie dałbyś wiary; wszędzie ma ogromne armie; najwspanialsza, najpotężniejsza cywilizacja, jaką widział świat! - Przepraszam… - Charlie parsknął śmiechem i potrząsnął głową. - Po prostu nie mogę zachować powagi, kiedy nosisz ten niedorzeczny kołnierz. - No co? - Nathan wzruszył ramionami. - Wolałbyś nieopaloną szyję? Jak jakiś barbarzyńca? Rzymianie są bardzo krytyczni, bardzo czuli na punkcie wyglądu. Nie dopilnujesz jednego tyciego drobiazgu i stajesz się pośmiewiskiem. A poza tym mam swoje standardy, Charlie Chieverley! - Nathan odrzucił dumnie głowę i wrócił za ster. - Ty? Pośmiewiskiem? - Charlie potrząsnął głową i spojrzał porozumiewawczo na Jake’a. - To przecież niemożliwe. Jake uśmiechnął się do siebie. Brakowało mu tych przyjaznych przekomarzanek pomiędzy Nathanem i Charliem. Patrząc daleko w morze, przyłapał się na tym, że stoi bardziej

wyprostowany, z wypiętą piersią, dumny, że znów płynie na misję z parą najlepszych przyjaciół. Potem jego myśli powędrowały ku czekającemu ich zadaniu: mieli odnaleźć Topaz St Honoré. Przypomniał mu się wysłany przez nią do Punktu Zero niespodziewany chronotelegram z koordynatami - wskazującymi wyspę Vulcano w maju 27 roku naszej ery - oraz zakodowaną wiadomością: „Idźcie za ręką cienia”. Topaz nawiedzała myśli Jake’a codziennie, odkąd zniknęła na burzliwych wodach Morza Północnego. Jej postać jawiła mu się czasem roześmiana, szczęśliwa - jak w dniu ich pierwszego spotkania w Londynie albo podczas wiejskiej potańcówki nad Renem w szesnastowiecznych Niemczech. Innym razem kryła się w mrokach, zagubiona, przepełniona smutkiem, więźniarka własnej posępnej historii. Choć od piątego roku życia wychowywała się u rodziców Nathana na Mont-Saint-Michel, w rzeczywistości była połączona więzami krwi z należącą do najgroźniejszych wrogów strażników historii piekielną rodziną Zeldtów. Jako córka Agaty była także siostrzenicą Xandra, księcia, który bezskutecznie spiskował, próbując nie dopuścić do nadejścia renesansu. Wczesnym popołudniem przed dziobem statku ukazała się wyspa. - No, to jesteśmy na miejscu - oznajmił Charlie. - Oto Vulcano, najdalej wysunięta na południe z Wysp Eolskich. Uniósł do oka lunetę, by obejrzeć cel ich podróży, po czym podał przyrząd Jake’owi. Ten patrzył na wyspę z entuzjastycznym zaciekawieniem: szeroka na jakieś trzynaście kilometrów, miała wysokie urwiste brzegi i była tak gęsto porośnięta lasem, że wyglądała jak gigantyczny szmaragd wynurzający się z morza. - Dość osobliwy to cel misji, prawie niezamieszkany. Tylko jedna przystań, obsługująca liczne tutejsze kopalnie - powiedział Charlie, wskazując grupę domów u stóp stromego zbocza. Nawet wulkan jest uśpiony. Oczywiście, jak wszędzie w rzymskim świecie, krążą tu rozmaite miejscowe legendy. Niektórzy mówią, że wyspa jest kominem kuźni Wulkana, boga ognia, według innych to brama zaświatów. Jake zauważył, że słysząc to ostatnie słowo, Nathan rzucił Charliemu nerwowe spojrzenie. Kiedy „Zdobywca” wpływał na wody przystani, Jake zwrócił uwagę na zapach - gryzący, cierpki odór - potężniejący w miarę, jak zbliżali się do brzegu. Obejrzał się na Nathana, który wykrzywiał twarz z obrzydzeniem.

- Bój się Boga, Charlie! - wykrzyknął Amerykanin. - Znowu najadłeś się soczewicy? Myślałem, że omówiliśmy tę sprawę. - To siarka, ty idioto - odparował Charlie. - Jeden z minerałów, jakie się tutaj wydobywa. Spójrzcie… - Machnął ręką ku stercie skrzyń pełnych żółtawych kamieni. - I wypalają też węgiel drzewny, z tego, co widzę - dodał, wskazując głową hałdę czarnych brył. Zapach siarki okazał się ponad siły Nathana, który wyjąwszy jedwabną chusteczkę, strzepnął ją i przytknął sobie do nosa. Wreszcie przycumowali przy chybotliwym drewnianym pomoście, bacznie obserwowani przez tubylców o twarzach czarnych od kopalnianego pyłu, posępnych minach i czujnie zmrużonych oczach. - Przyjazna gromadka, nie ma co - skomentował półgłosem Nathan. Charlie - ostatnia osoba na świecie, która brałaby sobie wrogość do serca - wyskoczył na pomost i z pogodnym uśmiechem podszedł do grupy szczególnie ponurych mężczyzn. Wyglądali, jakby mogli bez mrugnięcia okiem rozerwać go na dwoje i zjeść na podwieczorek, ale on po prostu życzył im dobrego dnia, po czym rozpostarł swoją mapę i jął wypytywać ich o drogę - nie trzeba dodawać, że z trzech agentów on jeden rozumiał łacinę i potrafił z dużą swobodą porozumiewać się w tym języku. Górnicy odpowiadali mu, co rusz pochrząkując i złowróżbnie potrząsając głowami. Uzyskawszy wszelkie potrzebne informacje, Charlie wrócił do swoich. - No dobrze, sądzę, że wszystko rozszyfrowałem - oznajmił. - Wygląda na to, że podane przez Topaz współrzędne odnoszą się do niewielkiej świątyni położonej we wnętrzu góry, godzinę marszu stąd. Jest opuszczona od dziesięcioleci, ale pierwotnie była poświęcona Prozerpinie, rzymskiej bogini świata umarłych. Nathan znów spojrzał na Charliego z lękiem. - Czasem nazywa się ją Królową Cieni - ciągnął Charlie - co staje się szalenie interesujące, jeśli wziąć pod uwagę treść wiadomości od Topaz: „Idźcie za ręką cienia”. Legenda głosi, że Prozerpina została porwana przez Plutona do podziemnego świata i jej dobroć przemieniła się w zło, co sprawiło, że jej matka, Ceres, w odwecie zesłała na ludzkość rozmaite klęski. - Tak, tak, fascynujące - przerwał mu niecierpliwie Nathan. - Tylko dlaczego oni tak kręcili głowami?

- Och, to przez tę niemądrą lokalną historyjkę, że niby świątynię nawiedzają duchy ofiar bogini. - Nie! - wrzasnął nagle Nathan piskliwym głosem, wprawiając Jake’a w osłupienie. Absolutnie wykluczone! Dobrze wiesz, że nie zgodzę się na duchy w żadnej postaci! - Zadrżał z przerażenia. - Wy dwaj pójdziecie sami, a ja poczekam i przypilnuję statku. A zresztą cała ta sprawa jest mocno podejrzana. Niby dlaczego Topaz miałaby nas prowadzić do jakiejś zapuszczonej świątyni na odludziu? To nie ma żadnego sensu. - No właśnie, i dlatego koniecznie musimy to sprawdzić - rzekł stanowczo Charlie, zapinając pelerynę. - Wszyscy! I żadnych protestów! Wkrótce potem, pozostawiwszy Pana Drake’a zajadającego ze smakiem swój obiad, Charlie poprowadził kolegów stromą ścieżką w górę, ku starej świątyni. Jake nie mógł nie zauważyć, że Nathan nieustannie rozgląda się nerwowo na boki. W lesie, gdzie docierało mało słońca, panował przyjemny chłód; powietrze wypełniał żywiczny zapach sosen. Było cicho, jeśli nie liczyć sporadycznego skrzeku ptaka, ale czasem trzaskała głośniej gałązka, a wtedy Nathan zamierał w miejscu, wpatrując się w ciemne korony drzew, przekonany, że zaraz zaatakuje go jakaś krwiożercza zjawa. - Wiesz, gdyby to był duch, prawdopodobnie nawet nie usłyszałbyś, jak się zbliża zaznaczył Charlie, pociągając kolegę za sobą. - Dzięki - prychnął Nathan. - Naprawdę wiesz, jak ukoić skołatane nerwy. Wreszcie wyszli spomiędzy drzew i okrążyli skalną turnię. Stopniowo teren stawał się coraz bardziej płaski. Znaleźli się w miejscu jeszcze bardziej niepokojącym niż las. W powietrzu wisiała nieziemska cisza; ziemia była czarna i wysuszona, a między powykręcanymi kikutami drzew walały się wielkie bryły szklistego pumeksu. Nathan zrobił się jeszcze bardziej nerwowy, a kiedy w końcu wyrosła przed nimi świątynia - dwie skruszałe, przekrzywione kolumny obejmujące ciemny otwór wejścia - z jego twarzy odpłynęła cała krew. - To musi być jakaś fatalna pomyłka… - wyszeptał, potrząsając głową, a potem dodał głośniej: - Może lepiej jeszcze raz sprawdźmy te współrzędne? Charlie zignorował go i ruszył prosto do wejścia, skąd ciąg spękanych kamiennych stopni schodził w dół, w ciemną czeluść. Nathan zatrzymał się w stosownej odległości. - I co? Co tam widzisz? - spytał lękliwie.

- Cii… - Charlie położył palec na ustach. - Chyba coś słyszę… - Przez chwilę nasłuchiwał z uwagą. - Coś albo kogoś. - Ale kogo? - Nathan przełknął ślinę. - Co tam słyszysz? - Zagubione dusze… - wyszeptał Charlie. - Słyszę ich wołanie. Mówią… - Co? Co mówią?! - Czekaj, słucham… „Oto zbliża się ten, który sprowadza rozpacz; człowiek wielkiej siły, ale próżnego serca…”. Nathan wyciągnął szyję, z otwartymi ustami nasłuchując głosów, ale nie usłyszał niczego prócz przeciągu wirującego w czarnym przejściu. - „Człowiek, który wierzy, że ultramaryna naprawdę podkreśla piękno jego oczu. Dajcie nam głowę Nathana Wyldera!”. - Zamknij się, Charlie, po prostu się zamknij! To jest rozkaz, słyszysz? Wszyscy mamy jakieś słabostki. Ty nie lubisz koziego sera i niepunktualności, uszanuj więc, jeśli łaska, tę moją jedną drobniutką fobię. - Słuchajcie, a może po prostu wejdziemy tam razem? - zaproponował Jake, próbując powściągnąć uśmiech. - Jeśli chcesz, będę cię trzymał za rękę. Gdyby miał być szczery, musiałby przyznać, że także jest wystraszony - gwizd tego wiatru naprawdę brzmiał upiornie - ale przeczuwał, że przejdą przez to szybciej, jeżeli będzie udawał równie nieporuszonego jak Charlie. W żadnych innych okolicznościach Nathan nie przyjąłby oferty Jake’a, ale teraz bez słowa złapał go za rękę i mocno ścisnął. Charlie wyjął z sakwy pochodnię, zapalił ją i ruszył naprzód. - Ja to wezmę, dziękuję ci bardzo. - Nathan porwał światło z dłoni Charliego i ruszył tuż za nim, z Jakiem u boku. Schodzili po stopniach w ciszy, tylko żwir chrzęścił im pod stopami. W miarę jak zagłębiali się we wnętrze góry, powietrze stawało się coraz chłodniejsze; dobywający się z mroku podmuch wypełniał przestrzeń upiornym poświstem. Schody doprowadziły ich do obszernej pieczary. Agenci zatrzymali się i rozejrzeli wokół. Nie był to widok, który mógłby uspokoić Nathana. Nawet Charlie poczuł, że serce zaczyna bić mu szybciej. Mieli przed sobą olbrzymią komnatę - niczym krypta pod dużym kościołem wybrukowaną wielkimi prastarymi płytami z czarnego kamienia, ze stropem, który niknął w

mroku nad ich głowami. Na przeciwległym końcu, dominując nad całą przestrzenią i obserwując złowrogo intruzów, wznosił się ogromny posąg na piedestale. - Nasza przyjaciółka Prozerpina, jak sądzę - powiedział Charlie, poprawiając okulary. Była znacznie większa od normalnego człowieka - siedząca na tronie groźna, wojownicza bogini, z rozpostartymi szponiastymi dłońmi, jakby gotowa rozedrzeć swoich wrogów na strzępy. Nathan stał nieruchomo jak ten posąg, miażdżąc Jake’owi dłoń w kurczowym uścisku. Jake spróbował rozprostować palce, jednocześnie rozglądając się po świątyni. W wykutych w ścianach wnękach ujrzał cztery znacznie mniejsze posągi, które wydawały się kruche i pokorne w porównaniu z potężną boginią. U stropu wisiały dwie niezapalone lampy oliwne, ale poza tym pomieszczenie było puste. Wtem rozległ się szelest i tym razem Jake skamieniał ze strachu, kiedy wzdłuż ściany przemknął wielki szczur. - Nie cierpię tych stworzeń - wymamrotał pod nosem, przysuwając się do Charliego. - To musi być przedsionek - powiedział Charlie, patrząc na szczura, który znikł w dziurze w kącie pieczary. - „Idźcie za ręką cienia…” - mruknął w zadumie, przenosząc wzrok na boginię. - Tutaj, podsadź mnie. Jake splótł dłonie i pomógł mu wspiąć się na cokół, do poziomu oczu posągu. Charlie skrupulatnie obejrzał straszliwe ramiona bogini, by sprawdzić, czy można by je w jakiś sposób poruszyć. - Te ręce muszą być naszym kluczem. Mają nas dokądś przepuścić. Nathan nieufnie podszedł do jednej z mniejszych figur. Uniósł pochodnię i przyjrzał się rzeźbie, krzywiąc twarz z obrzydzenia. Kunsztownie wykuta w kamieniu, przedstawiała wysuszone zwłoki w upiornej szacie, z głową zwieszoną na zapadniętej piersi i kamiennymi robakami wypełzającymi z oczodołów. Nathan przysunął się bliżej, a wtedy głowa nagle uniosła się, świdrując go czarnym spojrzeniem. Nathan wrzasnął, pochodnia opadła na posadzkę i cała komnata utonęła w ciemności. - Do diabła, Nathan, co ty wyprawiasz?! - rozległ się rozgniewany głos Charliego. - Poruszyła się! Statua się poruszyła! Spojrzała prosto na mnie! - wydzierał się Nathan. Jake, który usłyszał, gdzie upadła pochodnia, ukląkł i tak długo macał wokoło rękami, aż ją odnalazł. Wyjął zapalniczkę (odkąd otrzymał ją od Nathana pewnej ciemnej nocy w szesnastowiecznej Wenecji, nigdy się z nią nie rozstawał) i po chwili w świątyni znów rozbłysło światło.

Nathan, skulony ze strachu, przycupnął na podłodze. - Widzicie? - jęknął, wskazując na posąg. - Wcześniej to straszydło patrzyło w dół. Mimo wielkiej ochoty, by zadrwić z bezmyślności Nathana, Charlie musiał się z nim zgodzić. - To wprost nie do wiary, ale masz rację - potwierdził, przyglądając się bacznie pozostałym figurom. - Jeszcze przed chwilą wszystkie cztery patrzyły w dół, a teraz tylko jedna. Kiedy Nathan i Jake przenieśli wzrok na posąg, na który patrzył Charlie, rozległ się kamienny zgrzyt i ostatnia figura także uniosła głowę. - Dobra, dość tego! Wychodzimy - powiedział dobitnie Nathan. - Musi istnieć jakaś inna droga do… dokądkolwiek się wybieramy. - Uspokój się i pomyśl! - rzucił surowo Charlie. - To oczywiste, że ustawiono je tu specjalnie, aby straszyły ludzi i zniechęcały do przychodzenia tutaj. Właśnie dlatego ludzie wierzą, że to miejsce jest nawiedzone. - Demonstrując swoje lekceważenie dla świątynnych strachów, podszedł do posągu i poklepał go przyjaźnie po kościstym udzie. - Widzisz? To tylko kamień. Dla nas w tej chwili najważniejsze jest znalezienie sposobu, jak wydostać się poza tę komnatę, dlatego proszę, wytężcie głowy i spróbujmy rozgryźć, co kryją słowa: „Idźcie za ręką cienia”. W tym momencie z pamięci Jake’a wynurzyło się odległe wspomnienie: pewnego wieczoru, kiedy w domu Djonesów wysiadła elektryczność (jego tata, podczas skazanej na porażkę próby zbudowania szafy wnękowej w przedpokoju, przewiercił się do głównej skrzynki bezpieczników), rodzice zapalili świece w kuchni, a Jake i jego brat urządzili sobie teatrzyk cieni na ścianie. Spojrzał na posąg Prozerpiny z rozpostartymi ramionami, a potem na dwie lampy z brązu wiszące u stropu. Podszedł do jednej z nich i uniósł pochodnię, jakby chciał zapalić lampę. Ku zaskoczeniu wszystkich natychmiast rozjarzyła się płomieniem. Jake podszedł do drugiej - ta także zapłonęła od razu, z głośnym „uuumpf”. Zaintrygowani i zdumieni, Charlie i Nathan patrzyli, jak Jake wchodzi za posąg, by przyjrzeć się tylnej ścianie. - Tutaj - powiedział. - Ręka cienia. Nathan dźwignął się z podłogi i obaj z Charliem podeszli, by zobaczyć, co pokazuje Jake. Było to zadziwiające: światło dwóch płomieni rzucało na mur dwa nakładające się cienie,

tworząc obraz pojedynczej dużej dłoni, która wyciągniętym placem wskazywała cegłę - jedną z tysięcy składających się na tylną ścianę komnaty. Teraz wszystko wydawało się oczywiste. Jake przytknął palec do cegły - była gąbczasta w dotyku - i mocno nacisnął. Parę sekund później rozległ się przeciągły zgrzyt i cały środkowy segment ściany uniósł się powoli, odsłaniając tajny korytarz. - Jeszcze trochę, a wygryziesz nas z tej roboty - powiedział Charlie, poklepując Jake’a po plecach. Nathan był tak zafascynowany, że na chwilę zapomniał o strachu przed duchami. Jake ruszył przodem, a Charlie podłożył duży kamień w przejściu, żeby nie mogło się zatrzasnąć. Wszyscy trzej zagłębili się w mrok. Korytarz miał w przybliżeniu szerokość tunelu londyńskiego metra i był poprzecinany siecią wielkich pajęczyn. Na odległym końcu, w niewyraźnej plamie światła, ujrzeli przygarbioną postać. - To albo kolejny posąg… albo ktoś, kto stoi całkiem nieruchomo - wyszeptał Charlie. - Jak miło z twojej strony, że starasz się podnieść mnie na duchu - odrzekł Nathan z przekąsem. - Dobra, idziemy - powiedział Jake, robiąc krok naprzód. Czuł, że są coraz bliżej Topaz i że nie mają ani chwili do stracenia. - Stój! - krzyknął nagle Charlie, pociągając go w tył. - Patrz! - Wskazał na sterczący ze ściany kształt: kamienną głowę psa z krwiożerczo rozwartą paszczą. - Tam jest jeszcze jedna - zauważył Jake, wyciągając palec w stronę identycznej rzeźby na przeciwległej ścianie. - I jeszcze tam! - Ruchem głowy wskazał następną, sterczącą ze sklepienia. Charlie w lot wszystko zrozumiał. - No oczywiście, Cerber, trzygłowy pies, który strzeże wejścia do świata umarłych. I mam przeczucie, że tak jak mityczna bestia, ten także nie jest zbyt przyjaźnie nastawiony. Popatrzcie w głąb jego pyska. Jake i Nathan przyjrzeli się uważnie czarnej jamie pomiędzy szczękami psa na ścianie po lewej stronie. W miejscu języka, ledwie widoczny w słabym świetle pochodni, połyskiwał grot strzały. Charlie zdjął pelerynę, zwinął w kulę i ostrożnie podrzucił tak, by sięgnęła punktu przecięcia wzroku trzech głów. Rozległ się trójdźwięk brzęknięć, świst powietrza i materiałowy kłąb opadł na posadzkę wraz z trzema sterczącymi z niego strzałami. Charlie podniósł go, wyjął i

odrzucił na bok strzały, po czym strzepnął pelerynę, by ją rozprostować: widniało w niej kilka dziur. - Co o tym sądzisz, Nathan? Szykownie sponiewierana? Nathan przewrócił oczami. - Daj spokój, coś okropnego. Nie mam krztyny szacunku dla tego stylu. Znaczy… No słowo daję, losowo porozdzierany materiał? Gdzie kunszt? Gdzie rzemiosło? Jake znów ruszył naprzód, ze wzrokiem skupionym na skulonej, nieruchomej postaci na końcu tunelu. Zatrzymał się tuż przed nią. Pierwsze przypuszczenie Charliego okazało się słuszne: rzeczywiście był to posąg, ale wyrzeźbiony z drewna, nie z kamienia. Kojarzył się Jake’owi z prastarymi rzeźbami, jakie można spotkać w katedrach - starzec o wychudłej twarzy ledwie widocznej spod kaptura, wysuwający spomiędzy fałdów płaszcza pomarszczoną dłoń, wnętrzem do góry, jak gdyby w oczekiwaniu datku. Stał - niczym maszt - na środku niewielkiej drewnianej łódki, ustawionej w poprzek kanału, którego oba końce niknęły w trzewiach góry. W cieniach pod łodzią widać było kałuże wody. - No i mamy też Charona - oznajmił Charlie, coraz bardziej zafascynowany wnętrzem świątyni. - To przewoźnik dusz zmarłych. Nasi gospodarze, kimkolwiek są, przygotowali to miejsce niezwykle starannie. Aczkolwiek rzeka Styks widziała już lepsze czasy… - dodał, wskazując głową wilgotny kanał. - Doskonale - powiedział, zauważywszy coś jeszcze. - W jego dłoni jest szczelina. Znasz legendę, rzecz jasna? - zwrócił się do Jake’a. - Trzeba zapłacić przewoźnikowi, żeby przeprawił cię przez Styks, inaczej będziesz przez całą wieczność tułał się po otchłani. - Przez wieczność po otchłani… - powiedział w zadumie Nathan. - Brzmi trochę jak ta wycieczka, do której mnie raz przymusiłeś: zegary z kukułką, Szwajcaria. Charlie, nie zważając na niego, wyjął z kieszeni złotą monetę i wsunął ją w szczelinę w dłoni posągu. - Czekaj! - krzyknął Nathan. - Proszę, najpierw narada. - Ups… - Charlie wzruszył ramionami, rozwierając palce. Trzej agenci słuchali, jak moneta toczy się we wnętrzu ramienia rzeźby i ląduje z cichym brzęknięciem. Przez chwilę nic się nie działo; potem, stopniowo do ich uszu dotarł odległy szum płynącej wody. Dobywał się z wnętrza góry, szybko zbliżając się i nabierając mocy. Wreszcie

woda zaczęła wypełniać kanał; pojawiła się najpierw cienką strużką, potem strumieniem, który szybko rozlał się w spienioną rzekę. Łódź zakołysała się i uniosła z dna. - Wszyscy na pokład! - krzyknął Charlie, wskakując na łódkę. Jake entuzjastycznie podążył za nim, trzymając się drewnianego przewoźnika. Ale Nathan pozostał na brzegu, z dezaprobatą kręcąc głową. - Chyba umknęło wam z pamięci, że to ja jestem tu szefem, i jeszcze nie omówiliśmy tej decyzji. Kto wie, dokąd ta rzeka może prowadzić. Ale wszczynanie sporu mijało się z celem - ich droga była wyznaczona. - Totalnie nieprofesjonalne - mruknął pod nosem Nathan, biorąc rozpęd i wskakując do łódki, która właśnie ruszała w dół kanału. Wszyscy trzej wrzeszczeli - trochę ze strachu, trochę z zachwytu - kiedy łódź poniosła ich, zataczając się to w jedną, to w drugą stronę, w głąb góry, pod niewzruszonym wzrokiem drewnianego przewoźnika. W jednym miejscu tunel przeszedł w poziomy odcinek i łódka zwolniła, niemal się zatrzymując. Potem znowu runęła w dół, by pomknąć przez czarny jak noc korytarz. Pędzili, uczepieni Charona, zdzierając gardła w nieustającym krzyku. Wreszcie wypadli na ostatnią prostą, która wyprowadziła ich w blask słońca, po czym łódź zwolniła i zatrzymała się u stóp kamiennych schodów. Wspięli się na nie, by zobaczyć, gdzie są. Byli w raju.

10 Hydra Słońce opromieniało złotym blaskiem stromą zieloną dolinkę, prowadzącą do urwiska wysoko nad brzegiem morza. Na jej środku znajdowało się skupisko eleganckich zabudowań połączonych siecią wspaniałych ogrodów, pełnych wielobarwnych kwiatów, trawników, tarasów, kolumnadowych pasaży i fontann. W najlepszym punkcie, z widokiem na roziskrzony bezkres morza, stała fantastyczna willa z białego marmuru, otoczona wysokimi palmami. Cała dolina tętniła życiem. W różnych miejscach posiadłości trenowała mała armia młodych mężczyzn - smagłych, tryskających zdrowiem, sprawnych jak olimpijczycy. Na okrągłej piaszczystej arenie dwaj młodzieńcy walczyli na miecze. Nawet z dużej odległości Jake widział, że nie jest to towarzyski sparing: szermierze wyglądali, jakby walczyli na śmierć i życie. W innych miejscach trenowano boks, łucznictwo i walkę wręcz. Ci, którzy nie ćwiczyli, siedzieli sztywno na ławkach, bacznie obserwując kolegów w oczekiwaniu na swoją kolej. Po całej dolinie uwijały się też grupki sług, robotników i ogrodników, a wszyscy w identycznych brązowych tunikach. Jake, Nathan i Charlie, którzy skryli się w cieniu pomiędzy kępą drzew a małym budynkiem gospodarczym, przyglądali się wszystkiemu w milczeniu. Jake na próżno wypatrywał Topaz wśród przechadzających się dziewcząt. - Czyżby ośrodek wczasowy? - prychnął szyderczo Nathan, kiedy pokonany gladiator został zwleczony z piasku areny, bezwładny i cały we krwi. - Nathan, spójrz. - Charlie wskazał wysoką budowlę. Była to olbrzymia, zwieńczona kopułą klatka o ścianach z kamiennych belek tworzących zawiłą kratownicę. Wewnątrz kilka wielkich ptaków o złowrogim wyglądzie szybowało wokół lub odpoczywało na wysokich gałęziach. Kopułę zdobił ogromny, przerażający posąg drapieżnego ptaka ze skrzydłami rozpostartymi do lotu. - Sępy - orzekł Charlie. - A raczej, jeżeli się nie mylę, pewien szczególny ich rodzaj, skrzyżowanie z Polemaetus bellicosus, wojownikiem zbrojnym, jednym z najgroźniejszych

ptaków drapieżnych na tej planecie, dla uczynienia zwykłych sępów jeszcze bardziej krwiożerczymi. Nathan i ja słyszeliśmy już o tych uroczych stworzeniach, nieprawdaż? - Słyszeliśmy, a jakże. - Nathan spojrzał ponuro w stronę wielkiej klatki. - To ulubione zwierzątka domowe Agaty Zeldt. Komendantka miała rację: to musi być jej kryjówka. Raz jeszcze na dźwięk imienia Agaty - „najpodlejszej kobiety w historii” - Jake poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. Agata była siostrą Xandra Zeldta, złego księcia, z którego szponów ledwie zdołał ujść z życiem w Niemczech. Była także matką Topaz - choć ta wyparła się jej całkowicie. Dynastia Zeldtów była najstarszym wrogiem strażników historii. Samo brzmienie tego nazwiska przejmowało dreszczem nawet najodważniejszych agentów. Na początku Rasmus Zeldt, rówieśnik Sejanusa Poppoloego, założyciela Tajnych Służb Straży Historii, był jego przyjacielem, ale z czasem popadł w szaleństwo, wyparł się organizacji i ogłosił się królem - nie tylko świata, ale i samego czasu. Potem przyszło i przeminęło kilka pokoleń, aż pojawił się straszliwy król Sigvard, który wypowiedział wojnę całej historii, poprzysięgając wtrącić świat w chaos i zatruć go złem. Sigvard urządził sobie objazd po najpotworniejszych zbrodniach ludzkości, od hiszpańskiej inkwizycji po polowanie na czarownice w Salem, podpatrując tyranów i oprawców i zgłębiając tajniki ich rzemiosła, by móc wszcząć własną kampanię grozy - bo chciał zniszczyć przeszłość, zdeformować ją tak, by świat stał się okrutnym miejscem pełnym cierpienia. Kiedy zginął w wypadku podczas kampanii w starożytnej Mezopotamii, dzieci Sigvarda, Xander i Agata (Alrik, jego drugi syn, zaginął i od kilkudziesięciu lat nie dawał znaku życia), podjęły jego dzieło z jeszcze większym zapałem. Przez całe pokolenie strażnicy historii walczyli z nimi niestrudzenie, udaremniając ich kolejne spiski. Przed trzema laty, mniej więcej w czasie kiedy zaginął brat Jake’a, Filip, oboje zniknęli ze sceny, ale niedawno Xander wypłynął znowu, tym razem z koszmarnym planem zniszczenia renesansu. Został jednak pokonany i umknął, straszliwie poparzony, na pokładzie swojego ukochanego statku „Watzmanna”. Teraz wyglądało na to, że jego siostra Agata także coś knuje. - Czy zakładamy, że to jej prywatna rezydencja? - Nathan wskazał białą willę. - Tam musi być Topaz - powiedział Jake, bacznie przyglądając się kolumnadom. - Co robimy?

- Mamy towarzystwo. - Charlie wskazał głową dwóch posługaczy śpieszących ku nim po schodach. Natychmiast wycofali się na drugą stronę budynku. Zajrzawszy przez okno, uświadomili sobie, że to pralnia - stały tam balie z praniem, na sznurach wisiały suszące się ubrania. Dwaj niewolnicy weszli do środka, wzięli po naręczu tunik ze stosu - brązowych, tak jak ich własne - i wyszli. - Myślicie o tym samym co ja? - spytał Nathan, wskakując na parapet okna. Ostrożnie sprawdził, czy w budynku na pewno nikogo nie ma, sięgnął do środka, zgarnął trzy kolejne tuniki i zeskoczył z powrotem na ziemię. - Spójrzcie. - Pokazał przyjaciołom emblemat wyhaftowany na froncie każdej z nich. - Na wypadek gdybyśmy potrzebowali więcej dowodów: A jak Agata. Litera była nałożona na wizerunek atakującego sępa z wysuniętymi szponami. Trzej agenci szybko pozbyli się swoich lekkich tunik i zamienili je na brązowe uniformy. - Styl niewolniczy zupełnie mi nie leży - poskarżył się Nathan, układając materiał tak, aby ukryć pod nim pochwę miecza. - Charlie Chieverley, coś ty, u licha, na siebie włożył?! - zawołał nagle. - Doprawdy, mam wrażenie, że tym razem przeszedłeś samego siebie. Mówił o bieliźnie, którą Charlie rozpaczliwie, acz bezskutecznie, próbował ukryć przed wzrokiem kolegów. Były to obszerne majtasy ozdobione haftowanymi wizerunkami starożytnych filozofów. - Są edukacyjne! - wykrzyknął Charlie, czerwieniąc się i nerwowo obciągając tunikę. - To moje ulubione postacie ze starożytnego świata: Arystoteles, Archimedes, Cyceron, że wymienię tylko paru. Ledwie zdążyli się przebrać, kiedy zza budynku wyszedł korpulentny mężczyzna o ospowatej twarzy i podszedł do nich, wykrzykując coś po łacinie. Zrazu Jake skamieniał ze zgrozy, sądząc, że zostali zdemaskowani, ale szybko się wyjaśniło, że rozdrażnienie mężczyzny wiąże się z pracami w posiadłości. Nosił taką samą brązową tunikę jak pozostali, ale wydawał się kimś w rodzaju zarządcy. Charlie skłonił się przed nim i odpowiedział z pokorą. Wreszcie, zakończywszy tyradę, mężczyzna odwrócił się i ruszył po schodach w stronę kolejnej grupy nieszczęsnych niewolników. - Musimy natychmiast zanieść te kosze na dół, do laboratorium - przetłumaczył Charlie, kiedy zarządca oddalił się na tyle, że nie mógł go już usłyszeć.

Wskazał na stos wiklinowych koszy załadowanych bryłami skały - takiej samej ostro cuchnącej siarki, jaką widzieli na przystani. - Wypsnęło mu się także, że magistra, czyli Agata Zeldt, jak przypuszczam, jest teraz nieobecna w rezydencji. To może być dobra albo zła wiadomość. Szybko, zanieśmy ten towar; lepiej nie ściągać na siebie uwagi. Niezwłocznie zabrali się do pracy, chwytając po dwa kosze naraz. Kiedy Jake dźwignął swoje, lepki odór podrażnił mu gardło, przyprawiając go o mdłości. - Jak myślicie, gdzie może być to laboratorium? - zapytał Nathan, który usiłował nie oddychać, rozglądając się uważnie po posiadłości. - Tam. - Jake skinął głową w stronę niskiego sześciokątnego budynku, do którego dwaj niewolnicy taszczyli podobny ładunek. Ruszyli ścieżką biegnącą obok klatki z sępami. Musiała to być pora karmienia, bo jakiś człowiek szuflował właśnie wielkie ochłapy surowego mięsa do zsypu kończącego się we wnętrzu klatki. Ptaki, niemal tak duże jak dorosły człowiek, sfrunęły z łopotem wielkich skrzydeł, by skrzecząc i bijąc się między sobą, rzucić się do oddzierania strzępów ścierwa ostrymi jak brzytwa dziobami. - Ciekawe, o co chodzi z tą siarką - zadumał się Nathan. - Jakieś pomysły, Charlie? Charlie wzruszył ramionami. - Używa się jej do robienia setek rzeczy: lekarstw, pestycydów, papieru, gumy wulkanizowanej, kwasu siarkowego… W tym momencie grupa młodych wojowników, wciąż napompowanych adrenaliną po krwawej walce, wkroczyła dumnie na ścieżkę naprzeciw trzech agentów. Przypominali Jake’owi bandę zapalczywych łobuzów z jego szkoły, z tą różnicą, że ci tutaj byli twardymi, muskularnymi maszynami do zabijania. Chłopcy bez słowa zeszli im z drogi. Z bliska Jake mógł przyjrzeć się dokładniej uniformom gladiatorów: każdy nosił jasnoszary skórzany napierśnik i naramienniki z piórami. Pióra zdobiły też tylną część cholewy ich ciężkich żołnierskich butów. Uzupełnieniem motywu drapieżnego ptaka były maski, widoczne na twarzach dwóch młodzieńców - lśniące, wytłoczone z brązu, z wąskimi szczelinami na oczy i pancerną osłoną nosa, zakrzywioną na kształt sępiego dzioba. Pozostali nieśli swoje maski w dłoniach.

Trzej młodzi agenci z kornie pochylonymi głowami czekali, aż cała grupa ich minie. Uwagi Jake’a nie uszło, że jeden z żołnierzy - miał przystojną, wyrazistą twarz, z dołkiem w podbródku - obserwuje ich bacznie spod zmrużonych powiek. Ruszyli dalej po ścieżkach i schodach, prowadzących do sześciokątnego budynku laboratorium. Jake z bijącym sercem przyglądał się po drodze wszystkim kobietom, ale ku jego wielkiemu rozczarowaniu nie było wśród nich Topaz. Przestąpiwszy próg budynku, znaleźli się w przestronnej sali. Była mroczna, chłodna i całkowicie wyludniona. Powietrze gęstniało w nozdrzach od koszmarnego odoru nie tylko siarki, ale też czegoś jeszcze bardziej drażniącego. Pod ścianami stało kilka roboczych stołów, na których widniały przyrządy z brązu, wagi i menzurki, a także słoje z okazami biologicznymi i szklane naczynia wypełnione rozmaitymi płynami i proszkami. - Przypuszczam, że źródłem tej odrażającej woni są te doniczkowe potwory - powiedział Nathan, wskazując na szereg dziwacznych roślin pod jedną ze ścian. Z każdej rośliny wznosił się pionowo jeden olbrzymi kwiat - wielki bezbarwny jęzor wyrastający spomiędzy podwiniętych na zewnątrz płatków w kolorze indygo. - Amorphophallus titanum. - Charlie skinął głową. - Dziwidło olbrzymie albo trupi kwiat, jak się je czarująco nazywa. Nie tylko cuchnie rozkładającym się ścierwem, ale też ma żołądek zdolny strawić małego gryzonia. Muszę powiedzieć, że jestem coraz bardziej urzeczony gustem naszej gospodyni. W drzwiach po drugiej stronie sali pojawił się mężczyzna. Podszedł do jednego ze stołów i zaczął rozkruszać w moździerzu jakąś substancję. Był wysoki, szczupły, miał trójkątną twarz i długą zaplecioną brodę. Ledwie zerkając na chłopców, gestem nakazał im umieścić kosze w kącie. Ustawili je ostrożnie obok sterty skrzyń z pokruszonymi skałami. Jake zwrócił uwagę na niezwykłe szklane pojemniki - sześciokątne, tak jak budynek - wypełnione po brzegi czarniawym proszkiem. Jednak zanim zdążył przyjrzeć im się dokładniej, brodaty mężczyzna odprawił ich zdecydowanym klaśnięciem w dłonie, musieli więc zrobić zwrot w tył i opuścić budynek. Wyszli na wyłożony kamieniami dziedziniec, po którego drugiej stronie znajdowała się główna willa. Bocznym wejściem wchodziła do niej grupa niewolników w brązowych uniformach. - Oto dokąd się teraz udamy - oznajmił Nathan. - Pamiętajcie, grunt to wyglądać tak, jakbyśmy wiedzieli, co robimy.

Wziął głęboki oddech i pewnym krokiem ruszył przez plac, a Jake i Charlie podążyli za nim. Sprawdziwszy, czy nikt nie patrzy, wszyscy trzej wśliznęli się przez boczne wejście do mrocznego korytarza, biegnącego przez całą długość domu. Na jego drugim końcu grupa niewolników właśnie znikała za zakrętem; ich kroki na kamiennej posadzce rozbrzmiewały lekkim echem. Dźwięk słabł coraz bardziej, aż wreszcie zapadła cisza. Chłopcy podkradli się do przejścia prowadzącego ku głównemu atrium i zajrzeli do środka. Wnętrze okazało się równie przestronne i jasne, jak mroczna i ciasna była część domu przeznaczona dla służby. Były tam okazałe schody wiodące na wyższe kondygnacje oraz posadzki wyłożone gładkim białym marmurem. Nathan dał znak, aby iść dalej. - Tędy dotrzemy do pokojów prywatnych, jak przypuszczam - wyszeptał, wskazując na schody. Ruszyli na górę, nie zauważając dwóch barczystych postaci obserwujących ich z końca korytarza. Zbliżając się do pokoju, Nathan gestem nakazał ciszę i ostrożnie wysunął miecz z pochwy. Otworzył drzwi i zajrzał do środka. Po chwili skinął na pozostałych, by szli za nim. Znaleźli się w garderobie damy. Jake poczuł przypływ nadziei, że może wreszcie zobaczy Topaz, ale Charlie oznajmił: - To pokój Agaty, patrzcie. Wskazał na toaletkę, której blat wspierał się na rzeźbie przedstawiającej kolejne drapieżne ptaszysko. Ptaki były wszędzie: na rękojeści ręcznego lusterka, na sufitowym fresku, na wieczkach kolorowych słoiczków z perfumami i pudrami. Krótki korytarzyk zaprowadził ich do sypialni. I znów Nathan, z bronią w gotowości, ostrożnie zajrzał do środka, a przekonawszy się, że nikogo tam nie ma, gestem przywołał kolegów. W pokoju stało ogromne, królewskie łoże, oświetlone promieniami popołudniowego słońca, które wpadały do sypialni przez dwa wielkie okna - pozbawione szyb ramy z pojedynczym poziomym szprosem - wychodzące na bezkresne morze. Pokój był pusty, lecz nosił ślady czyjejś niedawnej obecności: łóżko nie było zaścielone, ale pościel leżała zwinięta w kłąb na podłodze. Komodę opróżniono, a jej szuflady pozostawiono otwarte. Nathan pstryknął palcami na Jake’a.

- Stań tam i pilnuj, czy nikt nie nadchodzi - rozkazał. Jake wrócił do głównych drzwi. Były lekko uchylone, dając mu widok na górną platformę schodów. Tymczasem Nathan podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz, spoglądając w dół urwiska, na którym zbudowano willę. Gwizdnął z podziwu. - No, no! - powiedział. - Niezła przepaść. Charlie przeglądał zwoje, które leżały rozpostarte na biurku, z rogami przyciśniętymi ciężarkami. Na wierzchu zobaczył mapę Europy, Azji i Afryki; zarysy kontynentów były dziwacznie zdeformowane, ale rozpoznawalne. Wielka połać mapy - od Atlantyku, przez całe Morze Śródziemne i Afrykę Północną, aż po Zatokę Perską - została pokolorowana na czerwono. - Zasięg rzymskiego imperium? - spytał Nathan. - Teoretycznie. - Charlie westchnął. - Choć nasza przyjaciółka Agata wydaje się mieć pewne roszczenia. Miał na myśli symbol sępa w stylizowanej literze A, którym oznaczono każdą prowincję na mapie. Z miejsca, w którym stał, Jake widział tylko plamę czerwieni rozlaną na arkuszu. Gdy wyciągał szyję, żeby zobaczyć coś więcej, zauważył leżący na podłodze pojedynczy arkusz pergaminu, który niechcący przydepnął stopą. Podniósł go i obejrzał. Wyglądał jak tytułowa strona manuskryptu. Był tam nagłówek, jedno słowo wykaligrafowane atramentem - „Liczydło” a poniżej motyw siedmiu złotych jaj. Jake pomyślał, że być może znalazł coś ważnego. - Chłopaki… - wyszeptał do kolegów. - Co o tym myślicie? Odpowiedzi nie było. - Chłopaki…? - szepnął jeszcze raz. Ale Nathan i Charlie nie słuchali, bo właśnie ujrzeli coś, co ich zaszokowało. - Czy on jest tym, kim myślę, że jest? - spytał Nathan, wyciągając palec w stronę obrazu wiszącego w ściennej wnęce. Malowidło przedstawiało młodego mężczyznę - aroganckiego, wyniosłego, z grzywą doskonale prostych jasnych włosów. - Leopard! - sapnął oszołomiony Charlie.

11 Ucieczka z raju Na dźwięk tego imienia Jake aż przestał oddychać. Leopard - nikczemny szpieg o jedwabistym głosie, który zaskoczył ich w sztokholmskiej operze. Człowiek, którego pomocnika Jake omyłkowo wziął za Filipa; wrogi agent, który odebrał im cały przydział atomium. Nie opuszczając stanowiska przy drzwiach, Jake przesunął się tak, by zobaczyć obraz. Nawet z tej odległości bez trudu rozpoznawał ten szyderczy uśmieszek. - Nie, tego już doprawdy zbyt wiele - jęknął Nathan, spoglądając na obraz w sąsiedniej wnęce. - Dlaczego Topaz wisi obok tego idioty? Słysząc imię Topaz, Jake opuścił posterunek, nie dostrzegając dwóch cieni skradających się po schodach na piętro. Wszedł do sypialni i wbił wzrok w drugi obraz. To była niezaprzeczalnie ona - twarz przypominająca Sfinksa, oczy w kolorze indygo, opadające bujnymi falami złote włosy. Jake zauważył, że malowidło musiało powstać niedawno; w oczach Topaz wciąż tkwił ten rozpaczliwy wyraz zaszczutego zwierzęcia, jaki pamiętał z „Watzmanna”. To było bolesne, ale czekał go jeszcze silniejszy wstrząs: osoby na obrazach były do siebie zadziwiająco podobne. Leopard (a raczej Leopardo, jak głosił podpis pod portretem) miał takie same usta, takie same kości policzkowe, takie same oczy jak Topaz. Jake usłyszał, jak jego usta zadają pytanie, na które tak naprawdę nie chciał poznać odpowiedzi: - Czy oni są spokrewnieni? Charlie spojrzał na Nathana. - Co o tym sądzisz? Może mieć brata, o którym nic nie wiedzieliśmy? Nathan milczał. Zaciskając szczęki, wpatrywał się ponuro w obrazy. To odkrycie wywołało u Charliego gonitwę myśli. - Ogromnie przykro mi sugerować taką rzecz, ale czy myślicie, że mogła powiedzieć mu coś o Isaksenach? Rzecz jasna, nie mogła wiedzieć o naszym spotkaniu w Szwecji, ale

przyznacie, że to osobliwy zbieg okoliczności: najpierw ona znika, a potem on pojawia się w Sztokholmie. - Charlie, nie rozumujesz logicznie - odezwał się Nathan. - Zeldtowie wiedzieli już o Isaksenach. Od wieków. A poza tym - dodał nieomal z gniewem - nie ma takich okoliczności, w jakich Topaz zgodziłaby się mówić, nawet pod przymusem. - Omittite arma! - krzyknął głos u wejścia. Wszyscy trzej odwrócili się i ujrzeli dwóch muskularnych żołnierzy - gladiatorów z obozu treningowego - uzbrojonych w miecze. W jednej chwili strażnicy historii sięgnęli po własną broń, ale miecz Jake’a zaplątał się w tunikę. - Omittite arma! - powtórzył pierwszy żołnierz. - Chcecie, żebyśmy rzucili broń? - Nathan uśmiechnął się do nacierających mężczyzn. Będziecie musieli poprosić trochę grzeczniej. Nagle dwa sekretne przejścia, ukryte za portretami, otworzyły się z trzaskiem i do sypialni wpadło jeszcze sześciu uzbrojonych żołnierzy. Jake zamarł, nie wiedząc, w którą stronę się zwrócić, z mieczem wciąż owiniętym fałdami tuniki. Charlie zamierzył się do ciosu, ale o ułamek sekundy za późno, i został błyskawicznie rozbrojony. Nathan dzielnie odparł pierwszą falę natarcia, parując ciosy napastników, ale przewaga liczebna była po ich stronie i zaledwie po kilku sekundach cztery klingi zbiegły się jednocześnie wokół jego głowy. Nathan znieruchomiał na widok ostrzy połyskujących złowróżbnie tuż przed jego oczami. - Widzę, że grzeczniej już nie będzie. - Wzruszył ramionami, wciąż trzymając miecz. Brutalnym ciosem w kostki jeden z żołnierzy wytrącił mu go z dłoni. Jake nareszcie zdołał wyswobodzić własną broń i choć walka była już przegrana, uniósł go wyzywająco, celując w każdego żołnierza po kolei i ostrożnie przesuwając się w stronę drzwi. Zatrzymał się, kiedy poczuł na plecach coś ostrego. Odwrócił się powoli, by ujrzeć dziewiątego żołnierza. Jake rozpoznał w nim młodzieńca z dołkiem w podbródku, który obserwował ich z taką uwagą na ścieżce do laboratorium. Wiedziony nagłym impulsem zamachnął się, ale młodzian szybko pochwycił jego nadgarstek i mierząc go dziwnie intensywnym spojrzeniem, wyszarpnął mu miecz z dłoni. Strażników historii spędzono razem i wyprowadzono z pokoju. Nowo przybyły żołnierz ubezpieczał tyły. Jake’a ogarnął palący wstyd: oto jeszcze raz zawiódł swoich przyjaciół. Gdyby pozostał na straży przy wejściu, może wystarczyłoby im czasu na ucieczkę.

Kiedy jeńcy przeszli przez platformę schodów i ruszyli w dół, dziewiąty żołnierz nagle krzyknął coś do swoich towarzyszy. Odwrócili się, wyraźnie zdziwieni, a wtedy, bez ostrzeżenia, młodzieniec odepchnął Jake’a i jego przyjaciół, zamachnął się i z całej siły wbił pięść w szczękę najbliższego strażnika. W szyi zaatakowanego coś trzasnęło; w oczach błysnęło niedowierzanie i mężczyzna runął w tył, zwalając cały oddział ze schodów niczym rząd kręgli. Jak wielka kula śnieżna potoczyli się w dół, w chmurze wirujących kończyn, skręcanych kostek, pękających czaszek i kropel krwi pryskających na biały marmur. - Przyjaciele Topaz? - spytał buntownik po angielsku, z silnym akcentem, podnosząc broń upuszczoną przez któregoś z jego towarzyszy. Chłopcy trwali w osłupieniu, ale Charlie zdołał ująć drżącą dłonią wyciągniętą rękę żołnierza. - Lucjusz Tytus - przedstawił się młodzieniec, błyskając śnieżnobiałymi zębami i po kolei ściskając agentom dłonie. - Czekałem na was. - Zwrócił im ich miecze. - Wy za mną. Mamy mało czasu - rzucił i pobiegł przez korytarz. - Gdzie jest Topaz? - zawołał za nim Jake. - Szybko! - syknął żołnierz, znikając za rogiem. - Powiedział, że jak się nazywa? - spytał Nathan. - Wyglądał na raczej zadowolonego z siebie. Charlie wzruszył ramionami. - Lucjusz Tytus? W atrium poniżej Jake spostrzegł, że jeden z powalonych strażników uniósł skrwawioną głowę, wymacał dłonią gwizdek i zadął, ile tchu w płucach. Nie musiał się wysilać: w tej samej chwili otworzyły się frontowe drzwi i do domu wmaszerował kolejny oddział żołnierzy. - Prawdopodobnie powinniśmy pójść za tym człowiekiem - zauważył Charlie i wszyscy trzej popędzili w głąb korytarza. Lucjusz czekał na nich za zakrętem. - Teraz szybko! - rozkazał, zagarniając ich do jakiegoś pomieszczenia, a potem zatrzasnął drzwi i zaryglował je na górze i na dole. Znaleźli się w kolejnej sypialni, przypominającej pokój Agaty, ale mniejszej. Lucjusz otworzył kufer, wyjął z niego dwie liny i zaczął przywiązywać koniec jednej do żelaznej kraty w oknie.

- Czy Topaz jest tutaj? - spytał Jake. - Chętnie zamienilibyśmy z nią słówko - wtrącił Nathan z udawaną beztroską. - Odpłynęła. Z magistrą. - Z magistrą? - powtórzył Nathan i spojrzał pytająco na Charliego. - Czyżby miał na myśli naszą zachwycającą Agatę? Zeldtowie lubują się w takich prostackich tytułach. - Dokąd odpłynęła? - spytał Jake tonem, w którym pobrzmiewała nutka desperacji. Lucjusz zacisnął węzeł, wyrzucił linę za okno i zabrał się do przywiązywania drugiej. - Najmocniej przepraszam - zagadnął go Nathan. - Czy mógłbym zapytać, co tu się właściwie dzieje? - Jedyna droga na zewnątrz. - Lucjusz wskazał za okno. Żołnierze dotarli już do sypialni i zaczęli łomotać w drzwi, próbując je wyważyć. - A może wolicie tu zostać i walczyć? Charlie przyjrzał się drodze ucieczki: za oknem ziała przepaść kończąca się w morzu. - Nawet jeśli spadniecie, wy bezpieczni - zapewnił go Lucjusz. - Woda bardzo głęboka. Tymczasem uwagę Jake’a przykuło coś innego: jasnoniebieska suknia ze złotym haftem wokół brzegu i dekoltu, przewieszona przez krzesło. Pochodziła z zupełnie innej epoki niż ta, w której się teraz znajdowali. - J-ja… poznaję tę suknię - wyjąkał. - Miała ją na sobie Topaz, kiedy widziałem ją po raz ostatni. Czy to jej pokój? - spytał żołnierza, rozglądając się z żywym zainteresowaniem. Zauważył długi gruby łańcuch; jeden koniec był przytwierdzony do ściany, na drugim umocowano obręcz z zamkiem. - Czy trzymano ją przykutą do ściany? - zapytał Jake, blednąc. Zgrzytnął zębami. - Gdzie ona jest! Żądamy odpowiedzi! - Nie ma jej! Odpłynęła - odparł twardo Lucjusz, wyrzucając drugą linę. - Do Herkulanum. - Herkulanum? - Jake uniósł brwi. - To na kontynencie - wyjaśnił Charlie. - Na północ od Pompejów. Mają tam cudowną bibliotekę. - Co ona robi w bibliotece? - Rozgorączkowany Jake kontynuował przesłuchanie. Tymczasem łomotaniu w drzwi zaczęły towarzyszyć trzaski pękającego drewna. Górny rygiel już prawie puścił, dolny zaczynał się obluzowywać.

- Może zostawimy pytania na później? - zaproponował Charlie, który wskoczył już na parapet. - Jake, pozwolisz? - spytał, chwytając pierwszą linę. Jake wdrapał się za nim na okno, ale potem spojrzał w dół i oczy rozszerzyły mu się z przerażenia. - Chyba żartujesz! - sapnął. Był wyżej niż na jakimkolwiek urwisku, z którego odważył się w życiu spojrzeć. - Spokojnie, nie ma pośpiechu - rzucił sarkastycznie Nathan, zerkając na grzechoczące drzwi. Jake złapał drugą linę, wziął głęboki oddech i zaczął schodzić na dół. Kiedy tylko znalazł się pod ścianą budynku - górne piętro willi było wysunięte przed urwisko - gwałtownie poleciał w stronę skał i omal nie wypuścił sznura z rąk. Gdy Nathan złapał tę samą linę ponad nim, bujnęła się w drugą stronę. Jake przywarł do niej kurczowo, a kiedy kołysanie ustało, zaczął się zsuwać centymetr po centymetrze. Cała czwórka opuszczała się w dół spadzistego urwiska, Charlie i Lucjusz na jednej linie, Jake i Nathan na drugiej. Nagle ponad nimi rozległ się trzask rozszczepianego drewna i huk wpadających do sypialni drzwi. Po krótkiej chwili dziesięć wojowniczych twarzy - każda osłonięta blaszaną maską o wąskich oczach - wysunęło się z okien na górze, a po dalszych kilku sekundach w uciekinierów mierzyło dziesięć napiętych łuków. - Do zobaczenia na dole - zawołał Lucjusz. - Śpieszcie się! Jake patrzył ze zdumieniem, jak młodzian mocnym kopnięciem odpycha się od skalnej ściany i puszcza linę. Lucjusz rozpostarł ramiona niczym lecący ptak i runął w dół z przeciągłym okrzykiem. W połowie wysokości - dla czczego popisu, jak się wydawało - skulił się nagle i wykonał salto, po którym wpadł, a raczej wśliznął się do wody idealnie prostym ciałem, znacząc odległą powierzchnię morza doskonale koncentrycznymi kręgami fal. - Nie ma mowy, nie z-zrobię tego - wyjąkał Jake, sunąc w dół coraz szybciej, aż parzyły go dłonie. Strzała świsnęła mu koło ucha. Nathan również był poruszony, ale z innego powodu. - Tylko jeden obrót? - zadrwił. - I żadnej śruby? Co za amatorszczyzna.

Po tych słowach rzucił się w dół z teatralnym zamachem, wykonując w powietrzu dwa salta oraz śrubę. Niestety, choć nie można mu było odmówić brawury, jego lot nie był tak elegancki jak Lucjusza, a w wodę plasnął ciężko i niezgrabnie. Charlie się skrzywił. Z góry spadał już na nich prawdziwy deszcz strzał, a co gorsza, wróg zabrał się do cięcia lin. Dla Jake’a i Charliego skok był jedynym ratunkiem. - Policzę do trzech - krzyknął Charlie do Jake’a, uchylając głowę przed kolejnym pociskiem - i skaczemy razem! Jake przytaknął ponurym skinieniem głowy. Czuł, jak gęsia skórka ściąga mu skórę na karku. - Trzymaj się tak prosto, jak potrafisz. Raz, dwa… - zaczął Charlie, a Jake zamknął oczy w niemej modlitwie - trzy! Otworzył oczy, odepchnął się nogami od skały i puścił linę. Dziwny chłód przebiegł mu po grzbiecie; świat wokół rozbłysnął kolorem i światłem. Usłyszał strzałę mijającą go w zwolnionym tempie, a potem zadziałała grawitacja i runął w dół, wciąż przyśpieszając, w stronę pewnej śmierci. Morze wystrzeliło ku niemu i uderzyło go ze straszliwą mocą. Przemknęło mu przez myśl, że to wcale nie woda - że wyrżnął w twardy grunt, który poraził mu kręgosłup oślepiająco bolesnym wstrząsem. Ale oto nagle stracił słuch, a wszystko wokół zrobiło się zimne, ciemne i niebieskie. Parę sekund później płynął już w górę, ku roziskrzonej słońcem powierzchni. Kiedy tylko znów wystawił głowę na światło, kolejna salwa strzał otoczyła go złowrogimi pluśnięciami. - Tutaj! - krzyczał Nathan. - Żołnierzyk chce, żebyśmy poszli tamtędy. - Wskazał na wylot jaskini pod urwiskiem. - Podobno ta jaskinia prowadzi do portu. Lucjusz trzymał się sterczącej z wody skały, szczerząc zęby w olśniewającym uśmiechu. - Szybciej! - ponaglił ich i puścił się wpław ku ciemnemu otworowi w skale. Nathan, Jake i Charlie - który w wodzie bynajmniej nie czuł się jak ryba i zdążył się jej solidnie opić - wpłynęli do jaskini pełnej stalaktytów, zagłębiającej się krętym tunelem we wnętrzu wyspy. - Topaz powiedziała mi, wy przyjdziecie - wyjaśnił Lucjusz. - Prosiła, ja wam pomógł. Czekałem trzy dni. - Cała przyjemność po naszej stronie - odpowiedział Nathan z nieszczerym uśmiechem.

- Jakim cudem mówisz po angielsku? - wystękał Charlie, z trudem utrzymując głowę nad powierzchnią wody. - Wszyscy się uczymy - oznajmił Lucjusz. - Magistra nam każe. A poza tym - dodał z uśmiechem - miałem dodatkowe lekcje od Topaz. Jake zmierzył go uważnym spojrzeniem; nie był pewien, czy dobrze usłyszał w szumiącym echami tunelu, ale wydało mu się, że w głosie żołnierza wyczuł nutkę czułości. - Czyli magistra jest twoim dowódcą? - drążył Charlie. - Już nie. - Lucjusz zaśmiał się serdecznie. - A co łączy cię z Topaz? - spytał Nathan oschłym tonem. Lucjusz nie odpowiedział, tylko sam zadał pytanie: - Dobrze pływasz? - Pływam zupełnie dobrze, dziękuję bardzo - odrzekł stanowczo Amerykanin. - Prawdę mówiąc, wygrałem sporo nagród za swoją sprawność poruszania się w wodzie. Chcąc pokazać, że nie są to czcze przechwałki, Nathan ruszył naprzód swoim najlepszym kraulem. - Wasz przyjaciel jest bardzo dumny z on sam! - Lucjusz roześmiał się znowu, a jego śmiech odbił się gromkim echem od ścian skalnego tunelu. Kiedy echo ucichło, usłyszeli głosy dobiegające od wylotu jaskini. Charlie obejrzał się i ujrzał wąską łódź niosącą pięciu lub sześciu żołnierzy. Hakowate dzioby ich hełmów połyskiwały złowrogo w słońcu. - Hydra nigdy się nie poddaje! - wykrzyknął Lucjusz. - Szkoli się nas, by walczyć do śmierci. Wszyscy czterej odwrócili się i co sił popłynęli w mrok. - Rozumiem, że Hydra to twoi sympatyczni przyjaciele z willi na górze? - wykrztusił Charlie. - Trafna nazwa - zwrócił się do Jake’a. - To z mitologii greckiej: okrutny potwór, wielogłowy wąż. - Już nie przyjaciele! - odkrzyknął Lucjusz, podczas gdy kolejne pociski, tym razem rozpoznane przez Charliego jako pila - oszczepy - oraz spincula - żelazne strzałki, zaczęły nurkować z pluskiem wokół ich głów. Czterej pływacy szybko dotarli do basenu portu. Dźwignęli się na brzeg i pobiegli po skałach w stronę rozklekotanego drewnianego pomostu, przy którym czekał „Zdobywca”. Pan

Drake, który siedział na noku, niecierpliwie przebierając łapkami, zaskrzeczał dwukrotnie najpierw z radości, kiedy ujrzał swojego pana, a potem ze zgrozy, kiedy uświadomił sobie, co się dzieje. - To wasz okręt? - zapytał Lucjusz, uśmiechając się krzywo. - Exigua est. Mały. - Czego on się spodziewał? - parsknął z irytacją Nathan, zwracając się do przyjaciół. Atlantyckiego klipera? Normańskiego langskipa? Kim jest ten dziwny facet i na czym polega jego problem? Wszyscy na pokład! Ja odcumuję. Jake i Charlie wbiegli na trap, podczas gdy Lucjusz przykucnął i wybił się potężnie, by wywinąć piękne, kompletnie niedorzeczne salto i wylądować z gracją na dziobie. Ścigająca ich łódź wyłoniła się z jaskini i wypuściła w powietrze kolejną chmarę pocisków. Potem, jakby mało mieli kłopotów, ujrzeli jeszcze trzy łodzie, każda z oddziałem żołnierzy na pokładzie, okrążające cypel zatoki, by wpłynąć do portu od strony morza. - Przykro mi głosić złe wieści - Lucjusz skinął w stronę żołnierzy - ale jesteśmy okrążeni. Nathan wskoczył na pokład, podciągnął trap i stanął za sterem. - Może i jesteś przystojny - powiedział z uśmiechem. - Wysportowane ciało, dołek w podbródku i zęby, w których mógłbym się przejrzeć, i tak dalej, ale my zajmujemy się tym od lat, a ten statek może nie jest duży, ale z pewnością nie jest exigua! Dla potwierdzenia swoich słów Nathan puścił parę w tłoki, dał całą naprzód i „Zdobywca” wyrwał do przodu tak gwałtownie, że Lucjusz zatoczył się po pokładzie. Grupa rybaków na brzegu przerwała łatanie sieci i patrzyła w osłupieniu na rozpędzający się statek, który roztrącił trzy łodzie z żołnierzami i pomknął w morze, pozostawiając za sobą ślad piany. Lucjusz przywarł do relingu, równie zdumiony jak przerażony, mamrocząc coś o magicus. - Co on mówi? - spytał Jake. - Zastanawia się, czy to jakiś rodzaj czarów - przetłumaczył Charlie. - Albo czy nie jest to przypadkiem łódź Neptuna - dodał Nathan, przewracając oczami. Neptun, a to dobre! Nasi kumple z mrocznych miejsc. Kiedy statek był już daleko w morzu, a Vulcano przemieniła się w zamglony kształt na horyzoncie, Nathan zmniejszył prędkość, po czym - swoim najpoważniejszym głosem - zarządził naradę. - A zatem Topaz popłynęła do Herkulanum? - spytał. - Jesteś tego absolutnie pewny?

Lucjusz skinął głową. - Dwa dni temu, z magistrą i Leopardem. - A kim właściwie jest ów Leopardo? - naciskał Nathan. - Oprócz tego, że jest facetem, który potrzebuje solidnego lania. Jake z napięciem czekał na odpowiedź Lucjusza. - Jest bratem Topaz. - Lucjusz wypowiedział rzecz nieprawdopodobną, ale zaraz skorygował: - Przyrodnim bratem. Nienawidzą się nawzajem. - Popłynęli do Herkulanum z jakiego powodu? - Magistra… - Czy moglibyśmy nazywać ją po prostu Agatą? - przerwał mu gniewnie Nathan. - Ten tytuł zaczyna być drażniący. A ponieważ już dla niej nie pracujesz… Lucjusz zmierzył go pogardliwym spojrzeniem, po czym mówił dalej: - Magistra ma odebrać… quid dico? Sarcina… Przesyłkę? - Przesyłkę? - wykrzyknął Nathan. - Jaką znowu przesyłkę? - Lucjusz tylko wzruszył ramionami, więc Nathan zwrócił się do Charliego: - Myślisz, że to może być atomium? Teraz Charlie wzruszył ramionami. Nathan kontynuował przesłuchanie. - Gdzie dokładnie ma odebrać tę paczkę? - W theatrum. Teatr. - W teatrze? - parsknął Nathan. - To się chyba robi z lekka naciągane. - Wierzcie mi, nie wierzcie, nie ma różnicy - oświadczył Lucjusz, unosząc ręce. - W Herkulanum rzeczywiście jest teatr - powiedział Charlie. - Jest równie sławny jak biblioteka. - Zwrócił się do Lucjusza: - Muszę zapytać… dlaczego właściwie nam pomagasz? - Ja pomagam wam, wy pomagacie Topaz. Po tym wyznaniu Jake znów poczuł cień niepewności, jakby przeczucie czegoś niedobrego. I tak jak w sypialni Agaty, wiedziony odruchem, zadał pytanie, na które wcale nie chciał znać odpowiedzi: - A dlaczego ty pomagasz Topaz? Lucjusz błysnął zębami w uśmiechu. - Bo ją kocham. Te słowa spadły na Jake’a niczym wór cegieł, ale następne były jeszcze gorsze. - A ona kocha mnie.

Nathan także był wstrząśnięty i oburzony. - Hola, poczekaj no momencik - powiedział, prostując się gwałtownie i wysuwając zaczepnie szczękę. - Tak się składa, że mówisz o mojej siostrze, chłopcze, a ja nic o tobie nie wiem. Ile ty masz lat? - Siedemnaście - odparł z dumą Lucjusz; był starszy od każdego z nich. Nathanowi ani trochę się to nie spodobało. - No więc jesteś dla niej stanowczo za stary - orzekł. Lucjusz stanął z nim twarzą w twarz. Chłopcy byli równego wzrostu, tak samo uderzająco przystojni, ale Lucjusz miał masywniejszą sylwetkę. - Nie obchodzi mnie, że ty niezadowolony - wycedził. - Ryzykowałem życie tam, na Vulcano. - Wskazał kciukiem wyspę za rufą. - Wszystko, co miałem, stracone. Teraz ja reus… przestępca… Me quaerent, będą mnie ścigać. Mrużąc groźnie oczy, przybliżył twarz do twarzy Nathana. - Nie przeginaj z tym dramatyzmem! - Nathan się skrzywił, nie cofając się ani o centymetr. - To były twoje wybory. Topaz nie ma z tym nic wspólnego. - No dobra, panowie… - Charlie wsunął ręce między młodzieńców, by ich rozdzielić. Ochłońmy trochę, dobrze? - Pochylił się ku Nathanowi i wyszeptał mu do ucha: - Zostaw go. To tylko zwykły chłopak, którego Topaz zwerbowała do pomocy. Odpuść mu trochę. - Następnie zwrócił się do Lucjusza: - To bardzo szlachetnie z twojej strony, że zgodziłeś się nam pomóc, bez względu na przyczyny. Czy jest coś jeszcze, co mógłbyś nam powiedzieć o Topaz? Lucjusz niechętnie odstąpił od Nathana, poluzował napierśnik, wsunął za niego dłoń i z ukrytej kieszeni wyjął małą paczuszkę. - To od niej - oznajmił, kładąc ją na dłoni Charliego. Trzej strażnicy historii popatrzyli po sobie z niedowierzaniem. - Miałeś to przy sobie przez cały czas? - warknął z irytacją Nathan. Dlaczego nie dałeś nam wcześniej? - Daję to wam teraz - odburknął Lucjusz i oddalił się, potrząsając głową i mrucząc coś gniewnie pod nosem. Jake i Nathan przysunęli się do Charliego, który szybko rozwinął paczuszkę. Zawierała małą woskową tabliczkę zapisaną dwiema linijkami tekstu, najwyraźniej kreślonego w wielkim pośpiechu. Charlie odczytał go na głos:

- „Spotkanie, dziewiąta rano, idy majowe, most Fabrycjusza… - Wziął głęboki oddech. Kod purpurowy”. Agenci wymienili niespokojne spojrzenia. Nathan wyciągnął rękę i ujął tabliczkę. - To jej pismo, bez dwóch zdań - orzekł. - Idy majowe… to piętnastego, czyli za dwa dni. Czy most Fabrycjusza jest w Herkulanum? - Otóż nie - odparł Charlie, poprawiając palcem zsuwające się okulary. - To jeden z najstarszych i najsławniejszych mostów na świecie. Łączy ląd z wyspą Tyber na rzece Tyber. To w Rzymie. - W Rzymie? - Nathan wzniósł ręce w gniewnym geście i odwrócił się do Lucjusza. Mówiłeś, że popłynęła do Herkulanum. - Tak mi powiedziała - odrzekł Lucjusz i znów obaj chłopcy stanęli naprzeciw siebie jak dwa waleczne koguciki. - Hej, uspokójcie się wreszcie. - Charlie po raz drugi musiał interweniować. - To przecież całkiem możliwe, że popłynęła do Herkulanum, a stamtąd do Rzymu. To po drodze; w połowie długości wybrzeża. Nathan, proponuję na razie trzymać kurs na północ. O celu podróży możemy podyskutować przy kolacji. Zejdę na dół i upichcę coś na szybko. Przez te wszystkie emocje zrobiłem się głodny jak wilk. Po pełnej napięcia chwili wszyscy pokiwali zgodnie głowami. Charlie zniknął pod pokładem, pogwizdując wesoło. Pan Drake pofrunął za nim, nie chcąc pozostać na pokładzie wśród wrogich stronnictw. Nathan wrócił za ster, a Jake i Lucjusz rozeszli się w przeciwne końce statku, by osobno trapić się własnym niefortunnym losem. Po kilku minutach podziwiania zachodu słońca, które chowało się z wolna za Morzem Tyrreńskim, Jake zerknął na swojego rywala. Lucjusz był wysoki, obłędnie przystojny, służył jako żołnierz, a co najważniejsze, był prawie o trzy lata starszy od niego. Z tego, co Jake zauważył do tej pory, miał także dobre serce (nie wyobrażał sobie, jak inaczej Topaz mogłaby się nim zainteresować). W oczach Jake’a ten młodzieniec - przyznawał to z wielkim bólem - był ideałem mężczyzny. Charlie powrócił z kambuza po kwadransie, niosąc pełną tacę. - Prosty śródziemnomorski posiłek. - Westchnął z zadowoleniem, stawiając tacę na stole. - Nie ma nic lepszego! - Zaczął wskazywać każdą miseczkę po kolei. - Oliwkowe tapenade,

jogurt ze świeżymi figami, sałatka ze szczawiu i cykorii, własnej roboty falafel z cieciorki oraz ten wyśmienity żytni chleb, który kupiłem dziś rano w Mesynie. Wprawdzie Jake stracił nieco apetyt, ale dania Charliego były jak zwykle przepyszne i wkrótce wszyscy czterej pochłaniali wszystko na wyścigi. Kiedy naczynia były już puste, Charlie podał deser. - Tutaj przeszedłem chyba samego siebie: daktylowy suflet z makiem - oświadczył z dumą, po czym, tak aby nie usłyszał go Lucjusz, szepnął: - Mówiąc prościej, to zwykły makowiec. Zabrali się do jedzenia - zwłaszcza Lucjusz był oczarowany - i wrogość zaczęła topnieć, choć nie na długo. - Który z was to… - Lucjusz wypluł ziarenko, próbując przypomnieć sobie imię …Żejk? - Jake? To ja. Topaz zostawiła dla mnie wiadomość? - spytał Jake w przypływie nadziei. - Nie. - Lucjusz pokręcił głową i wziął do ust kolejną porcję ciasta. Pozostała trójka czekała w milczeniu. Lucjusz przeżuł suflet, przełknął i zaczął mówić dalej. - Ty wróg numer jeden, mówią. Jestem zdziwiony. Spodziewałem się kogoś bardziej… zmierzył Jake’a wzrokiem i posunął się nawet do tego, by zbadać jego biceps, którego przy najlepszych chęciach nie można było nazwać imponującym -…kogoś bardziej infigo, bardziej athletico. Jake zignorował zniewagę, koncentrując się na sensacyjnej wiadomości. Po raz drugi tego dnia poczuł się, jakby dostał pięścią w brzuch. - Wróg numer jeden? - wykrztusił. - Ale dlaczego? - Przez ciebie brat magistry, książę Xander Zeldt, ślepiec. Jest nagroda za twoją głowę. A teraz i za moją. Może teraz to ja wróg numer jeden - dodał ze śmiechem. Nikt się nie przyłączył. - Zeldt jest ślepy? - spytał bezwiednie Jake, czując się jak w dziwnym śnie. - Mówią, że już nigdy nie będzie widział. - Lucjusz wzruszył ramionami, nakładając sobie ostatnią porcję deseru. - Ale pojechał do specjalnego lekarza. Jake przetrawiał te informacje. Po raz ostatni widział księcia Zeldta - nieskończenie złego wuja Topaz i zmory Tajnych Służb Straży Historii - na pokładzie „Watzmanna”, podczas swojej szaleńczej próby ocalenia Topaz. To właśnie z powodu jego katastrofalnie nieprzemyślanej

interwencji nie miała innego wyjścia, jak tylko podpalić gablotę z kolekcją zabalsamowanych głów, która wybuchła Zeldtowi w twarz. Jake nie wiedział, że książę stracił wzrok, a choć Zeldt z pewnością zasługiwał na karę (ostatecznie to on usiłował zniszczyć renesansową Europę za pomocą epidemii superdżumy), chłopiec był przerażony odkryciem, że on sam jest teraz poszukiwanym przestępcą. - Nie martwiłbym się tym za bardzo, Jake - pośpieszył mu z pociechą Charlie. - Na głowę każdego z nas wyznaczono kiedyś cenę, a dziś są niewiele warte. A więc raczej możesz uznać to za komplement. - Zwrócił się do Lucjusza. - Nie wiesz może, dokąd Zeldt wyjechał, by spotkać się z tym lekarzem? - Do miejsca, które zwie się… - Lucjusz miał kłopot z przypomnieniem sobie nazwy. Vindobona? - To starożytna nazwa Wiednia - szepnął Charlie do przyjaciół. - Pewnie przeniósł się do dziewiętnastego wieku, kiedy rozwinęła się chirurgia oka. Przynajmniej nie będzie wchodził nam w drogę. - A czy wziął ze sobą tę diablicę, Minę Schlitz? - spytał Nathan. Na dźwięk tego nazwiska Jake znów poczuł niepokój. Mina była pomocnicą Zeldta, jego prawą ręką, okrutną morderczynią. Jej jedynym ustępstwem na rzecz ludzkich odruchów była miłość do pupilka, nieodłącznego węża, który jednak zginął w pożarze na pokładzie „Watzmanna”. Lucjusz od razu skojarzył, o kogo chodzi, i powiedział, że Mina wyjechała wraz ze swoim władcą. - Ona i magistra się nie lubiły. - Wyobrażacie sobie te dwie razem? - odezwał się Nathan. - Paradna kombinacja. W zapadającym zmroku trzej agenci spierali się o to, dokąd powinni popłynąć najpierw: do Herkulanum czy do Rzymu. Jake głosował za drugą opcją, chcąc czym prędzej rozpocząć poszukiwania Topaz, ale Charlie starał się ich przekonać - i udało mu się - że do wyznaczonego spotkania mają jeszcze półtora dnia, a skoro i tak będą przepływać koło Herkulanum, równie dobrze mogą przybić tam wcześniej i spróbować dowiedzieć się czegoś o tajemniczej przesyłce, którą Agata Zeldt miała odebrać w teatrze. Skoro kurs został uzgodniony, Charlie przejął ster (uwielbiał żeglować nocą), Pan Drake usilnie starał się nie zasnąć na ramieniu swojego pana, a Nathan i Jake usiedli na pokładzie, by

rozkoszować się ciepłym, balsamicznym wieczorem i świetlnym spektaklem pod ciemniejącą kopułą nieba. Jake nigdy nie miał dosyć magii wschodzących gwiazd. Lucjusz ułożył się na pokładzie i zapadł w sen. Przez jego muskularne ciało i piękną twarz co rusz przebiegały skurcze - we śnie zapewnie zmagał się z wrogami. Jake i Nathan przyglądali mu się w milczeniu. - Nie wierzę, że Topaz jest w nim zakochana - oznajmił wreszcie Nathan. - Ona się nie zakochuje; to nie w jej stylu. Minęło kolejnych kilka minut, nim odezwał się znowu. Odwrócił się do Jake’a z dziwnie poważną miną i oświadczył: - Uwielbiam moją siostrę, ale ona jest skomplikowana jak kufer pełen żab, wiesz? Jake skinął głową i uśmiechnął się słabo. Nie miał żadnych wątpliwości, że Nathan zawarł w tych słowach ostrzeżenie. Nie odpowiedział. „Zdobywca” żeglował dalej w noc.

12 Płomiennowłosa sybilla Konwój złożony z trzech ciemnych karoc pędził z łoskotem po gościńcu. Każdy był ciągnięty przez czwórkę czarnych ogierów - wściekłych bestii o dzikich oczach, dymiących chrapach i sierści połyskującej w świetle księżyca. Stojący u bram jakiegoś gospodarstwa nocny stróż patrzył na szarżujące pojazdy - najpierw obojętnie, zaspanymi oczami, potem z narastającym lękiem, w miarę jak zbliżały się coraz bardziej. Ziemia zaczęła drżeć. Stróż usłyszał dzikie wrzaski woźniców i trzask biczy i powozy przeleciały obok, obsypując go żwirem i pozostawiając w chmurze duszącego pyłu. Przewaliły się przez grzbiet wzgórza i pomknęły w dół, w stronę rozmigotanych świateł miasta. Powozy pędziły z karkołomną prędkością przez ciemne, wąskie uliczki, nie bacząc na ludzi i zwierzęta na swojej drodze i opierając się tylko na dwóch kołach niemal na każdym zakręcie. Wspięły się z rozpędu na strome wzniesienie, na szczycie przejechały pod łukową bramą, by zakończyć podróż na rozległym dziedzińcu ogromnej willi. Dwa olbrzymie skrzydła bramy, każde ozdobione motywem drapieżnego ptaka, zamknęły się za nimi z donośnym łomotem. Przez sekundę słychać było tylko dyszenie i parskanie koni; potem, z fantastyczną sprawnością, na dziedziniec wysypał się pluton żołnierzy, którzy utworzyli szyk i znieruchomieli w

postawie

na

baczność.

Woźnica

pierwszej

karocy

i

jego

towarzysz,

obaj

w

charakterystycznych szarych napierśnikach i pierzastych naramiennikach Hydry, zeskoczyli z kozła, otworzyli drzwi powozu, podstawili pod nie schodki, po czym odstąpili w tył i skłonili się kornie. Z jedwabistej czerni wnętrza karocy wyłonił się wysoki młodzieniec o długich kończynach i muskularnej sylwetce. On także nosił uniform Hydry, ale wszystkie jego elementy napierśnik, naramienniki, buty i hełm - były kunsztownie zdobione złotem i hebanem. Na ramiona opadała mu grzywa doskonale prostych jasnych włosów, na ustach igrał okrutny uśmieszek. Plecy okrywała peleryna - drogocenne futro z cętkowanych lamparcich skór.

Spłynął na ziemię zgrabnym kocim ruchem, ściągnął rękawiczki, po czym skłonił głowę, gdy w drzwiach powozu pojawiła się, niczym duch, kolejna postać. Była to dama, wysoka, o władczej postawie, w szacie połyskującej w ciemności i w czarnej woalce, spływającej aż na ramiona. Pod zwiewną materią prześwitywał niewyraźny zarys bladej twarzy, okolonej włosami o barwie płomieni. Cała jej figura nasycała powietrze poczuciem grozy; ścinała krew w żyłach nawet jej wiernym żołnierzom. Kiedy kobieta zstąpiła na ziemię, plecy wojowników naprężyły się, twarze zastygły w wyrazie przerażenia. Kobieta położyła wiotką dłoń na ramieniu swojego towarzysza - Leopardo był jej synem, a zarazem adiutantem - i szepnęła mu coś do ucha. Potem odwróciła się i dostojnym krokiem ruszyła w stronę willi. Leopardo podszedł do drugiego powozu, otworzył drzwi i przemówił do pasażera, który właśnie wysiadał - tęgiego mężczyzny w średnim wieku, opatulonego płaszczem. Mężczyzna uniósł opuchnięte powieki i powiódł po dziedzińcu zmęczonym wzrokiem. Tymczasem Leopardo ruszył w stronę ostatniego pojazdu, zamkniętego grubymi łańcuchami. Szczerząc zęby w sadystycznym uśmiechu, zajrzał do środka przez zakratowane okno i warknął coś do postaci wewnątrz. Niczym oblubienica ciemności, Agata Zeldt wpłynęła przez szeroki, rozświetlony pochodniami westybul do serca willi. Jej obcasy stukały cicho na marmurowej posadzce. Niewolnicy, których mijała, zamierali w niskich ukłonach, dygocąc ze strachu. Dotarła do ogromnych podwójnych drzwi z kości słoniowej i złota, które otworzyły się przed nią bezgłośnie. Za drzwiami rozpościerała się olbrzymia sala balowa, rozświetlona migotliwymi płomieniami nisko zawieszonych żelaznych palenisk. Stała w niej ogromna klatka - domowa ptaszarnia - podzielona na dwie części. W lewej tkwił człowiek, samotny więzień przykuty do słupa, odziany w uniform Hydry. Był to rosły, muskularny mężczyzna, ale posiniaczony i obszarpany po wielu dniach spędzonych w niewoli. Podniósł głowę, gdy Agata weszła, ale ona nawet na niego nie spojrzała. Ruszyła od razu do prawej części klatki, gdzie skrzeczały w podnieceniu trzy wielkie ptaki - najpiękniejsze i najgroźniejsze z jej stada. Jej twarz skrytą za jedwabną woalką rozjaśnił uśmiech. Agata wsunęła blade ręce między pręty klatki i czekała, aż ptaki się do niej zbliżą. Sfrunęły na dół i z radosnym łopotem skrzydeł zaczęły podszczypywać swoją panią dziobami, walcząc o jej uwagę. Urzeczona ich oddaniem, westchnęła, co sprawiło, że woalka zafalowała łagodnie.

Agata wysunęła ręce z klatki i klasnęła w dłonie. Na ten sygnał z ciemności wytoczył się brzuchaty mężczyzna ubrany w skórzany fartuch pokryty plamami krwi. W pulchnych ramionach dźwigał kosz, który uniósł przed swoją władczynią. Agata zajrzała do środka. W koszu roiło się od żywych stworzeń - szczurów, myszy, cienkich węży i olbrzymich chrząszczy - syczących, skrobiących i pełzających po sobie nawzajem w żywej diabolicznej zupie. Bez mrugnięcia okiem wsunęła rękę w kłębowisko, by wyjąć tłustego gryzonia o długim bezwłosym ogonie i wetknąć go za kratę. Ptaki natychmiast rzuciły się na jedzenie, poskrzekując z zadowolenia. Jeden odgryzł szczurowi głowę, drugi wraził potężny dziób w truchło, rozrywając je na strzępy. Opierzone grdyki pracowały gorączkowo, przełykając krwawe kęsy. - Biedactwa, umieracie z głodu - powiedziała Agata. - Ale nie trapcie się, niedługo podadzą kolację. Nieśpiesznym krokiem podeszła do lewej części klatki. Zatrzymała się przed więźniem i zdjęła woalkę, która z cichym szelestem zsunęła się na posadzkę. Na widok twarzy Agaty nieszczęsny żołnierz opuścił głowę, ale zaraz uniósł ją znowu, wytrzeszczając oczy, jak gdyby ujrzał samą gorgonę. Na pierwszy rzut oka twarz Agaty była przystojna - dumna, z wysokim czołem. Ale bliższe spojrzenie ujawniało coś niepokojącego: części twarzy - nos, oczy, usta, podbródek - z osobna uderzająco piękne, jakby niezupełnie do siebie pasowały. Sprawiały wrażenie, że ktoś wziął je od różnych osób i starannie poskładał w całość, niczym narzeczoną Frankensteina, pozostawiając prawie niezauważalne ślady operacji. Wiek Agaty, podobnie jak jej brata, trudno było określić; mogła mieć czterdzieści lat, sześćdziesiąt, a nawet więcej. Jej skóra - mocno naprężona i pozbawiona zmarszczek - była blada i półprzejrzysta niczym marmur, z prześwitującą słabo siateczką błękitnych żył. Jedno oko miała błękitne, drugie niebieskoszare i nieco mętniejsze. Ale najbardziej niezwykłe były jej rude włosy, bujne i suche jak palona miedź. - Czy wiesz, dlaczego się tu znalazłeś? - Nie, magistro - odpowiedział więzień łamiącym się głosem. Drzwi się otworzyły i do sali wkroczył Leopardo, który stanął u boku matki. Agata sięgnęła pod pelerynę, wyjęła mały pakiet zwojów i znów odezwała się do żołnierza:

- To jest ostatnia partia listów, jakie mi dostarczyłeś: trzy pisma cesarskie wysłane z Capri do Rzymu i dwa od senatu wysłane na Capri. W sumie pięć przesyłek. - Zgadza się, magistro. Jak zwykle przechwyciłem je w porcie Surrentum i dokonałem podmiany. - Czy zatem zechciałbyś mi wyjaśnić, co się stało z pozostałymi? - Ależ magistro, zdobyłem wszystkie… Agata spojrzała na żołnierza, któremu na czoło wystąpiły krople potu. Wysunęła dłoń, a Leopardo położył na niej kolejną wiązkę zwojów. Na ich widok więzień zadrżał. - Mój syn pozyskał je od posłańca, który był już w połowie drogi do miasta. Gdyby te listy, od samego Tyberiusza, dotarły do adresatów, wszystkie nasze wysiłki poszłyby na marne. - Ja… Ja nie pojmuję, jak to się mogło stać - wyjąkał żołnierz. - Rozstawiłem dziesięciu ludzi, obserwowali port… Ptaszyska wyglądały przez kraty swojej części klatki z narastającym podnieceniem, wyczuwając, że szykuje się biesiada. Wystawiały głowy na zewnątrz, niecierpliwie trzepocząc skrzydłami, a ich krwiożercze okrzyki były coraz głośniejsze. - Niebawem historia zostanie stworzona na nowo - wysyczała Agata przez pręty klatki. Ale ty, przez swoją niekompetencję, pozbawiłeś się szansy na podziwianie tego widowiska. Skinęła na Leoparda, który podszedł do dźwigni i uniósł przegrodę rozdzielającą dwie części klatki. Sępy natychmiast wzbiły się w powietrze. Żołnierz krzyknął rozdzierająco, szarpiąc łańcuchami, kiedy ptaki zaczęły krążyć mu nad głową. Po chwili, wszystkie jednocześnie, runęły w dół. Leopardo ścisnął matkę za ramiona, przejęty rozkosznym dreszczem. Agata bezwiednie otworzyła usta, obserwując krwawy spektakl i klaszcząc w dłonie z uciechy, gdy wrzaski konającego i krzyki drapieżników mieszały się ze sobą w diabelskiej kakofonii. Mała kropelka krwi przeleciała przez klatkę i wylądowała na białym policzku. Agata zadrżała, ale jej nie starła. Nie minęła minuta, a krzyki więźnia umilkły; słychać było już tylko sępy i wkrótce ich przenikliwe wrzaski zastąpił chrzęst rozdzieranego ciała. Moment ekstazy minął; Agata otrząsnęła się i jej twarz odzyskała swój zwykły wyraz. Ogarnęła ją melancholia. Leopardo wyczuł to i pocałował matkę w tył głowy. - Nie smuć się, mamo - szepnął. - Jeszcze tylko niecałe dwa dni.

Ptasznik w skórzanym fartuchu, choć przywykł do najbardziej makabrycznych widoków, jakie można sobie wyobrazić, nie odważył się spojrzeć na to, co zostało z mężczyzny w klatce. Jake’a obudziło delikatne szturchnięcie. Zasnął - co ostatnio zdarzało mu się tak często, że zdążył do tego przywyknąć - wśród zwojów lin na pokładzie, szczelnie otulony derką. Charlie pochylał się nad nim, z Panem Drakiem na ramieniu. - Spójrz, pomyślałem, że to cię zainteresuje… - szepnął (Nathan i Lucjusz wciąż spali, ale Charlie zachowywał się cicho nie tyle z uprzejmości, ile dlatego, by nieco dłużej cieszyć się spokojem). Jake usiadł i mrużąc oczy, spojrzał w świt. Nad lądem po prawej stronie jaśniało pasmo różowego blasku. - W pewnym sensie to upiorny widok - ciągnął Charlie, wskazując górę w kształcie stożka. - To Wezuwiusz. - Jego głos nagle spoważniał. - A tam poniżej widzisz miasto Pompeje. Jake słyszał o Pompejach. Wiedział, że zostały zasypane popiołem podczas erupcji potężnego wulkanu. Zaczynał już dostrzegać zarysy miasta, zamkniętego w wysokich murach, rozpostartego na zboczu pomiędzy górą a morzem. Nie pamiętał dokładnie, kiedy Pompeje spotkał ten straszliwy koniec, dlatego po części spodziewał się ujrzeć je w gruzach, ale zobaczył ulice tętniące porannym życiem. - Miasto ma przed sobą jeszcze pięćdziesiąt dwa lata, zanim zmiecie je kataklizm ciągnął posępnym tonem Charlie. - Zniszczone zostanie wszystko. Forum, teatry, stadiony, świątynie, sklepy, domy i pałace w jednej chwili przemienią się w ruiny. - Co dokładnie się stało? - spytał Jake i zaraz się poprawił: - To znaczy, co się stanie? - W sierpniu siedemdziesiątego dziewiątego roku naszej ery, po ośmiuset latach całkowitego uśpienia, wulkan, który widzisz, wybuchnie jak żaden inny wulkan w historii ludzkości. Fontanna popiołów i kamieni wytryśnie w górę na wysokość wielu tysięcy metrów i będzie pluć śmiercią przez następne dzień i noc. To niezwykłe, ale większość mieszkańców przeżyje to, choć potem tego pożałują. Bo potem nastąpi lawina piroklastyczna. Pan Drake z niesmakiem odsunął się od głowy Charliego; przeszkadzały mu nie tyle wypowiadane słowa, ile żywiołowe gesty, jakie im towarzyszyły. - Gorejąca chmura rozpalonego, duszącego gazu ruszy w dół z prędkością ponad trzystu kilometrów na godzinę, w ułamku sekundy zabijając wszystkich, którzy pozostali w mieście… Charlie zrobił pauzę dla większego efektu.

Jake ponownie spojrzał na miasto - szczyty wysokich murów łapały już pierwsze promienie wschodzącego słońca - i zadumał się smutno nad jego losem. Pocieszał się tylko tym, że mieszkańcy mają przed sobą jeszcze pięćdziesiąt dwa lata spokojnego życia. - Po drugiej stronie - Charlie wskazał punkt daleko na lewo od Wezuwiusza - na tamtym przylądku, na samym końcu Zatoki Neapolitańskiej, znajduje się Misenum, gdzie stacjonuje rzymska flota. Jej rozbudowa zajęła trochę czasu, ale teraz to największa flota, jaką widział świat. Niezwykły widok, popatrz sam. Charlie wyjął swoją małą lunetę, rozsunął ją i podał Jake’owi, który przytknął ją do oka i skierował na szpic lądu w oddali. Na początku pogubił się w chaosie kształtów, ale po chwili zdołał rozpoznać szereg pomostów, każdy otoczony flotyllą wielkich okrętów. Wyglądało to jak prawdziwe nawodne miasto. Ciszę poranka zburzył nagle Lucjusz, który przez sen zaczął wznosić okrzyki. - Bellum parate! Ferte milites! - wołał bojowo. Leżał na wznak i podrzucał gwałtownie rękami, najwyraźniej obezwładniając niewidzialnego przeciwnika. Po kilku minutach tego spektaklu - Lucjusz zaczął nawet grzmocić pięściami o deski - spod pokładu wynurzył się Nathan w jedwabnym szlafroku i masce do spania, którą przesunął sobie na czoło. - Miałem nadzieję, że to tylko zły sen, ale widzę, że on wciąż tu jest - powiedział ze swoim amerykańskim akcentem. - Podszedł do Lucjusza i obudził go, szturchając stopą. - Dzień dobry, Lucy - zaszczebiotał z jadowitym uśmiechem. - Wstawaj, obawiam się, że mamy trochę pracy. Ciągnęliśmy losy, przypadło ci szorowanie latryn. Lucjusz wpatrywał się w niego ze zdumieniem. - Na miłość boską, Nathan! - Charlie chrząknął z irytacją. - Zostaw go wreszcie w spokoju. Nie zrobił ci nic złego. Ale Nathan nagle spoważniał - właśnie dostrzegł mury Pompejów na dalekim brzegu. Skłonił głowę ze smutkiem. - Nieszczęsne miasto - mruknął. Wkrótce potem wpłynęli do małego schludnego portu Herkulanum, położonego w niewielkiej odległości na północ od Pompejów. Wprowadzając „Zdobywcę” do przystani, Charlie powiedział Jake’owi, że to miasto również zostanie zrujnowane przez wybuch Wezuwiusza, choć zniszczenia nie będą aż tak wielkie. Lucjusz, zajęty polerowaniem miecza,

usłyszał ich i zapytał, o czym rozmawiają. Charlie - choć wiedział, że narusza rygorystyczne przepisy Straży Historii, zakazujące ingerencji w bieg dziejów - odparł, że jego zdaniem, nie jest to najlepsze miejsce, gdyby Lucjusz zamierzał osiedlić się gdzieś na stałe. Wyjaśnił, że jest specjalistą od wulkanów i że ma złe przeczucia co do Wezuwiusza. Lucjusz obrzucił go nieufnym spojrzeniem, ale Jake odniósł wrażenie, że raczej posłucha rady. Nathan wyszedł spod pokładu i rzucił Lucjuszowi ubranie. - Lepiej się przebierz - burknął. Lucjusz, który wciąż miał na sobie uniform Hydry, przejrzał ofiarowaną mu garderobę z pogardliwą miną. - Możesz przestać się tak krzywić? To rzeczy najwyższej jakości - powiedział Nathan i dodał pod nosem: - Lepsze niż te głupawe przebrania, które każe wam nosić Agata. Jej obsesja na punkcie piór jest doprawdy godna pożałowania. Sam miał na nogach żołnierskie buty, a na tunikę włożył skórzaną kamizelkę. Nie był jednak pewien, czy prezentuje się wystarczająco dobrze. Złapał Jake’a za poły. - No a teraz mów prawdę. - Przyjął dumną pozę. - Czy ta kurteczka podkreśla moją muskulaturę? - T-tak… - wyjąkał niepewnie Jake. - Tak mi się wydaje, choć wygląda trochę… jakby ciasno. Miał rację: kamizelka była tak obcisła w ramionach, że chyba musiała blokować przepływ krwi. - Jest dobrze. - Nathan obciągnął ją mocnym szarpnięciem. - A buty? Są takie… męskie, nie sądzisz? - Bardzo - potwierdził Jake, uznając, że to najlepsze, co może zrobić. - No więc on nie ma monopolu na wyglądanie jak rzymski bóg. - Nathan skinął zazdrośnie głową w stronę Lucjusza, który właśnie się przebierał, i widać było, jak mięśnie grają mu pod skórą. Zacumowawszy statek, wszyscy czterej ruszyli główną ulicą w stronę teatru, który Charlie wcześniej zlokalizował na mapie. Uwagi Jake’a nie uszło, że było to bogate miasto - z pewnością bogatsze niż Mesyna. Ulice były szerokie i czyste; wszędzie lśnił biały marmur, a świetnie ubrani obywatele oglądali towary na straganach, odpoczywali przy fontannach lub spacerowali po nabrzeżu.

- To w zasadzie coś w rodzaju kurortu - odezwał się Charlie. - Rzym nad morzem, można powiedzieć. Lucjusz był wyraźnie zafascynowany, niemal oszołomiony otaczającym go bogactwem. Zarumienił się, kiedy trzy piękne młode damy przepłynęły obok w długich jedwabnych szatach, trzepocząc na niego rzęsami. Nathan wypiął pierś, śledząc dziewczęta wzrokiem, ale został całkowicie zignorowany. - Hmm, musiały mnie nie zauważyć - mruknął do Jake’a. Kiedy mijali kolejne dwie ślicznotki, napiął muskuły i rzucił im spojrzenie zdolne wzniecić pożar. Ale one patrzyły tylko na Lucjusza. - No nie, chyba stałem się niewidzialny! - poskarżył się Nathan, nerwowo obciągając kamizelkę. - Nawet przelotnego zerknięcia w moją stronę. A przecież, do licha, to tylko zwykły mięśniak. Ja to co innego: mózg oraz mięśnie, a wszystko w luksusowym opakowaniu z wrażliwości i savoirfaire. Nic, tylko podziwiać! Dotarli w końcu do teatru, pięknego budynku okolonego arkadami. - Jest dopiero dziewiąta rano - zauważył Charlie. - Pewnie na razie niewiele się tu dzieje. Jake i jego towarzysze przeszli pod jednym z łuków w mroczne podcienia, które doprowadziły ich do rozświetlonego słońcem amfiteatru. Jake, Nathan i Charlie przystanęli, oczarowani widokiem. Otwarta na niebo widownia miała kształt półkola; półokrągłe schody z kamiennych ław biegły koncentrycznie ku zbudowanej na podwyższeniu scenie. Dalej wznosiła się wielka marmurowa ściana z wysokimi kolumnami i posągami we wnękach. Troje drzwi najprawdopodobniej prowadziło za kulisy. Wbrew przewidywaniom Charliego na scenie coś się jednak działo - przedstawienie odgrywane przez około dwudziestu aktorów o twarzach zakrytych maskami, z których każda nosiła smutny uśmiech. Akcję obserwowała grupka ludzi rozpartych w pierwszych rzędach. - To musi być próba generalna - szepnął z zachwytem Charlie, pożerając ten widok wzrokiem. Dwie główne postacie - chudy mężczyzna i przysadzista kobieta - przemawiały na zmianę, podczas gdy chór w odpowiedzi przybierał teatralne pozy, mową ciała sygnalizując rozpacz, gniew, przerażenie i wiele innych emocji. - Zdaje się, że potrafią oddać każde uczucie pod słońcem. - Nathan zachichotał.

Lucjusz - twardy, prostolinijny żołnierz - był jedynym, który czuł się w tym miejscu nieswojo. Wszystko to było dla niego odrobinę nazbyt melodramatyczne. Nagle akcja na scenie się ożywiła i pulchna dama zaczęła pomstować na swego kościstego towarzysza. Jake i pozostali sądzili, że to część sztuki, dopóki dama nie zerwała maski, ujawniając - ku zgrozie Lucjusza - że wcale nie jest kobietą; był to brodaty mężczyzna w średnim wieku. Rzucił maskę na ziemię, podeptał ją i doskoczył do drugiego aktora. Chór próbował ich rozdzielić i awantura szybko nabrała takiej gwałtowności, że wciągnęła nawet ludzi z widowni. Wreszcie aktor przebrany za kobietę uciszył wszystkich, wykrzykując coś na odchodne, po czym, w najwyższym oburzeniu, cisnął swoją perukę i wybiegł za kulisy. Jake i Nathan spojrzeli na Charliego. - Moja łacina trochę zardzewiała - rzekł Nathan. - Zrozumiałem z tego może co dziesiąte słowo. Charlie usłużnie przetłumaczył, wyjaśniając - po złożeniu w całość tego, co usłyszał - że mężczyzna grający żonę był jednym z dwóch histriones primi, czyli głównych aktorów. Człowiek, który miał grać męża, wyjechał poprzedniego dnia niespodziewanie w jakiejś pilnej sprawie, więc chudzielec - dubler - zajął jego miejsce na scenie, ale najwyraźniej nie spisywał się zbyt dobrze. Abdico - brzmiało pożegnalne słowo: rezygnuję. - Pilna sprawa? Wczoraj? - Jake się zamyślił. - O co mogło chodzić? - Nie wiem dokładnie - odparł Charlie, po czym dodał znacząco: - Ale z tego, co usłyszałem, wyjechał dokądś z rudowłosą kobietą. Wszyscy czterej wymienili spojrzenia. - Chodźmy za kulisy i spróbujmy dowiedzieć się czegoś więcej - zaproponował Charlie. Podczas gdy kłótnia na scenie trwała w najlepsze, Jake i pozostali przekradli się niepostrzeżenie przez drzwi za sceną. Znaleźli się w mrocznym korytarzu wypełnionym elementami scenografii, ale wciąż słyszeli gniewne mamrotania aktora. Podążając za głosem, dotarli do garderoby. Mężczyzna ściągał kostium, krzywiąc się do swojego odbicia w metalowym zwierciadle. Charlie zaczerpnął tchu i podszedł ostrożnie do aktora, pytając po łacinie, czy nie zechciałby zamienić z nim słowa. W odpowiedzi otrzymał potok zniewag, ale kiedy wyznał, że on i jego przyjaciele oglądali próbę i ogromnie mu współczują, mężczyzna złagodniał. Dumnie odchylił głowę, spojrzał na gości z wyższością i przedstawił się jako Fico Mirabilis -

Fantastyczny Fico. Potem nastąpiła kolejna gniewna tyrada - Charlie tłumaczył jej fragmenty, głównie dla Jake’a - o tym, jak trudno jest w dzisiejszych czasach wystawić przyzwoity dramat w tradycji greckiej (tu oczy Fica się zaszkliły); o tym, że sztuka aktorska leży w gruzach; że wszystko rujnują gladiatorzy i wulgarne igrzyska w Rzymie; że ludziom zależy tylko na taniej rozrywce i wygodnym siedzeniu. Charlie współczująco kiwał głową (w istocie z nich dwóch to on zapewne był lepszym aktorem) i czekał, aż Fico wyczerpie swoją furię. W końcu zapytał o wydarzenia poprzedniego dnia, wywołując tym całą gamę reakcji: najpierw gniew, potem rozgoryczenie i wreszcie głębokie zatroskanie. Jake zauważył, że co najmniej dwukrotnie aktor wypowiedział ze wzgardą imię Agaty. Charlie podziękował mu, pożegnał go i odwrócił się do reszty z uśmiechem na ustach. - Dowiedziałem się wszystkiego co trzeba - oznajmił. Kiedy cała czwórka wyszła na ulicę i ruszyła z powrotem w stronę portu, Charlie zdał kolegom pełną relację. - No więc - zaczął uroczyście - przesyłka, którą Agata Zeldt miała odebrać, nie była rzeczą. To był człowiek. Jake natychmiast dodał dwa do dwóch. - Ten drugi aktor? - Nie inaczej - przytaknął Charlie. - Według Fica, koszmar zaczął się kilka miesięcy temu, kiedy wyniosła rudowłosa kobieta, niejaka Agata Zeldt, po raz pierwszy zawitała do miasta. Obejrzała przedstawienie, po czym weszła za kulisy i zaproponowała aktorowi Austerio, który miał grać rolę męża, pewną sumę pieniędzy za wykonanie dla niej jakiegoś zadania. Obiecała też, że jeśli się zgodzi, zabierze go do Rzymu i uczyni gwiazdorem. Ani wtedy, ani nigdy później Austerio nie zdradził swojemu staremu rywalowi, na czym miałoby polegać owo zadanie. Tak czy owak Agata odpłynęła i Fico uznał, że nic z tego nie wyniknie, ale właśnie wczoraj niespodziewanie powróciła i zabrała Austeria z teatru. Fico oszalał z furii i zazdrości; jego zdaniem Austerio to zwykły partacz, w najmniejszej mierze nie zasługujący na sławę. Jednak kiedy już odpłynęli, Fico, który jest największym przyjacielem Austeria, jak również jego najzacieklejszym rywalem, doznał przypływu złych przeczuć co do całej tej sprawy i teraz bardzo się o niego martwi.

- Cóż, przejrzyste to wszystko jak szklanka błota - orzekł Nathan. - Może coś mi umyka, ale niańczenie drugorzędnych aktorów nie wydaje mi się najlepszą drogą do zapanowania nad światem. - A co z Topaz? - spytał Jake. - Czy Fico wspomniał coś o niej? Była z Agatą? Charlie zatrzymał się i poprawił okulary. - Ponoć Agacie towarzyszył tylko jasnowłosy młodzieniec. Jake’a ogarnęła kolejna fala strachu - podobnie jak Lucjusza, który szedł za nimi. - No cóż, lepiej ruszajmy w drogę - powiedział Jake. - Do spotkania zostały nam niecałe dwadzieścia cztery godziny. Chłopcy pośpieszyli do „Zdobywcy” i wyszli w morze, biorąc kurs na północ. Przepłynęli obok Misenum i jego floty potężnych okrętów (Jake naliczył co najmniej dwadzieścia pięć zacumowanych jednostek, każda o charakterystycznej podwiniętej rufie i szerokich pasiastych żaglach, z trzema rzędami otworów wiosłowych w pękatym kadłubie) i pomknęli wzdłuż wybrzeża, ścigając się ze słońcem na niebie, by przybyć do Ostii późnym popołudniem. - Bliżej Rzymu nie dopłyniemy statkiem - poinformował wszystkich Charlie. - Mamy do pokonania jeszcze ponad trzydzieści kilometrów lądem, co jak na tę epokę jest nie lada wyprawą. Proponuję udać się na miejscowe forum i poszukać tam jakiegoś transportu. Nathan wyskoczył na brzeg. - Może najpierw zafundujemy sobie małą przekąskę? - powiedział ze wzrokiem utkwionym w straganie po drugiej stronie nabrzeża. - Czy ja widzę lody? Już je wynaleziono? Ostatecznie jesteśmy na Riwierze Włoskiej! - Obawiam się, że nie - odparł Charlie, schodząc na ląd za pozostałymi. - Chyba że jesteś cesarzem z armią sług, którą możesz wysłać w Apeniny po śnieg. To, jak sądzę, są pepones et melones, gotowane melony z mąką kukurydzianą na zimno. Danie jak najbardziej adekwatne w podwieczorkowej potrzebie - wzruszył ramionami - w której, przyznaję, znajdujemy się obecnie. Ledwie ruszyli w stronę straganu, kiedy omal ich nie rozjechał jednokonny powóz wyładowany amforami, który niekontrolowanym zygzakiem przeleciał przez nabrzeże, aż zatrzymał się na niskim murku nieopodal. Lucjusz obrzucił leciwego woźnicę stekiem nieprzyjaźnie brzmiących słów i rozpętała się ognista kłótnia. Przyłączył się do niej pies woźnicy, warcząc i szczekając w obronie swojego pana. Jake’owi zrobiło się żal staruszka: był taki drobny i kruchy. I z pewnością bardzo kochany przez swojego psiego towarzysza.

- O rany, czy on jest niewidomy? - zawołał nagle Charlie. Jake przyjrzał się uważniej i uświadomił sobie, że tak jest w istocie: mężczyzna zwracał się do Lucjusza, jak gdyby ten stał w zupełnie innym miejscu. - No to teraz widziałem już wszystko - skomentował Nathan. - Ślepi woźnice! Świat oszalał. Nareszcie wóz odtoczył się w głąb miasta i chłopcy podeszli do straganu, by posilić się melonami z mąką kukurydzianą. Zajadając swoją porcję (przysmak okazał się bardziej odświeżający, niż można było przypuszczać), Jake obserwował dwa okręty, bardzo podobne do tych, które widział w Misenum, wypływające w morze w innej części portu. Trzy rzędy wioseł poruszały się miarowo, w jednym rytmie. Kiedy okręty znalazły się bliżej, spostrzegł, że ich pokłady są pełne żołnierzy, i zastanawiał się, do jakiej części ogromnego rzymskiego imperium się wybierają. - Jesteśmy blisko Rzymu i stacjonuje tu dużo wojska - wyjaśnił Charlie, a po krótkim namyśle dodał: - Zresztą, spójrzmy prawdzie w oczy, tu wszędzie jest mnóstwo wojska. Nagle Pan Drake zaczął dygotać ze strachu. - Co się dzieje? - zdziwił się Charlie. - Już widzę, co się dzieje - sapnął Jake, patrząc na grupę żołnierzy idących ku nim przez port, odzianych w szare skórzane napierśniki, pierzaste naramienniki i brązowe maski z dziobami. - Hydra! - wykrzyknął Nathan. - Musieli przypłynąć za nami! Jak mogliśmy ich nie zauważyć? W tej samej chwili rozległo się ostre plaśnięcie - metalowa strzała przebiła pepones et melones Nathana, obryzgując go jedzeniem. - To było bardzo nieuprzejme - parsknął i skrzywił się na widok czterech kolejnych żołnierzy, zbliżających się z przeciwnej strony. - Głowy! - krzyknął ostrzegawczo, kiedy w powietrze pomknął kolejny rój strzał. Przechodnie uciekali, by się ukryć, a Pan Drake, teraz w kompletnej panice, zanurkował pod togę Charliego. - Tędy! - zarządził Charlie, prowadząc ich w ulicę oddalającą się od portu, bo mogli teraz dotrzeć do statku, nie natykając się na wrogów. Puścili się pędem, ścigani już przez cały pluton zbrojnych.

- Tędy, szybko! - krzyknął Nathan, skręcając w stronę dużego budynku z portykiem. Przebiegli przez obszerne atrium i podwójne drzwi po drugiej stronie. Nathan zaczepił swoją skórzaną kamizelką o klamkę, stracił równowagę i przejechał efektownie na plecach po mokrej marmurowej posadzce. - Szlag by to… - zaklął, podnosząc się szybko, i zamarł na widok czterdziestu par oczu, wpatrzonych weń z dezaprobatą. Otaczali go mężczyźni, w większości starzy, pluskający się w wodzie lub odpoczywający wokół wielkiego basenu, który zajmował większą część pomieszczenia. Prawie wszyscy byli nadzy. - Ach, termy, publiczne łaźnie - wymamrotał Nathan z przepraszającym ukłonem. Zapomniałem, że oni tu lubią wystawiać wszystko na pokaz. Z oczami wbitymi w posadzkę, pośpiesznie ruszył za kolegami do wyjścia. Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie i do łaźni wparowało sześciu żołnierzy z obnażonymi mieczami. Kąpiący się mężczyźni zaczęli krzyczeć, w popłochu uciekając lub nurkując pod wodę. Żołnierze natarli na strażników historii. - Miecze? - Nathan wyszczerzył zęby w uśmiechu. - No, to już bardziej po sportowemu. Szybko dobył własnej broni, a Charlie i Jake poszli za jego przykładem. Lucjusz potrząsnął głową. - Wy nie walczcie blisko. Mają truciznę na rękach. Ona was powali - ostrzegł. Nathan i Jake nie mieli pojęcia, o czym on mówi, ale bystre oko Charliego dostrzegło, że każdy z żołnierzy ma przypięty do nadgarstka dziwny srebrny przyrząd. - Lucjusz chce chyba powiedzieć, że te bransolety zawierają jakiś środek usypiający. Doprawdy czarujące - zadrwił Nathan. - Nie mieli ich wcześniej? - Nie w obozie - wyjaśnił Lucjusz. - Ale na zewnątrz zawsze. - Wielka szkoda, że nie miałeś czasu wziąć swojej. - Nathan wskazał głową jego goły nadgarstek. Odwrócili się i pobiegli pod arkadą w głąb korytarza. Żołnierze rzucili się w pogoń, spychając do basenu kilku skulonych ze strachu klientów łaźni. Jake, Lucjusz, Nathan i Charlie wpadli do palestry - sali ćwiczeń - gdzie atleci ćwiczyli boks, zapasy i podnoszenie ciężarów. - Najmocniej przepraszam - powiedział Jake, delikatnie wyjmując ołowiany ciężarek z ręki muskularnego draba o wyglądzie zabijaki, po czym cisnął nim w stronę wejścia.

Pozostali poszli w jego ślady, łapiąc wszelkie pociski, jakie były pod ręką - skórzane piłki wypełnione piaskiem, żelazne dyski, nawet kamienne popiersia zdobiące wnęki w ścianach - i rzucając nimi w ścigających. Niektóre trafiły w swój cel, zanim spadły na ziemię, ale w przeważającej części grad przedmiotów runął na marmurową posadzkę, nie czyniąc nikomu krzywdy. Klucząc w labiryncie korytarzy, zobaczyli kolejne drzwi. Kiedy ruszyli ku nim, stateczna dama w białym welonie zastąpiła chłopcom drogę, próbując ich zatrzymać. - Vires interdicti sunt! - krzyknęła, kiedy śmignęli obok niej. - Co powiedziała? - wysapał Jake. - Mężczyznom wstęp wzbroniony - przetłumaczył Charlie. Otworzyli drzwi i wpadli do środka. Natychmiast uderzył ich w nozdrza słodki zapach unoszący się z dwóch złotych kadzideł na trójnogach. Młoda dziewczyna przygrywała na lirze pięciu kobietom w różnym wieku, leżącym na stołach w oczekiwaniu na masaż. Wszystkie w popłochu uniosły głowy, kiedy intruzi zburzyli im błogi spokój. - Moje panie… a może powinienem powiedzieć „boginie”? - zagadnął Nathan łobuzerskim tonem, podchwytując wzrok pięknej masażystki. Charlie znacząco przewrócił oczami, patrząc na Jake’a, podczas gdy Nathan wyjął dziewczynie z dłoni słój i powąchał jego zawartość. - Lawenda i olejek neroli; nie ma nic lepszego, jeśli zależy nam na gładkiej, promieniejącej blaskiem skórze - powiedział, po czym rzucił słoik na posadzkę, rozlewając olejek przed drzwiami. Było to mistrzowskie posunięcie. Gdy w następnej chwili żołnierze wpadli do sali, jeden po drugim tracili równowagę, ślizgając się na wszystkie strony. Nathan dokończył akcję, przewracając jedno z kadzideł. Olejek buchnął płomieniem, podpalając pierzaste buty trzem żołnierzom. - Dziękuję bardzo. - Nathan mrugnął do swojej bogini, która wydawała się w równej mierze przerażona co zaciekawiona. - Właśnie przeżywałem kryzys poczucia własnej wartości, ale po twojej minie poznaję, że wciąż mam w sobie to coś. - Skąd on bierze te koszmarne teksty? - rzucił Charlie do pozostałych, gdy wybiegali z sali masażu.

Nikt nie odpowiedział. Puścili się pędem przez białe marmurowe korytarze, które zaprowadziły ich z powrotem do szerokiego atrium. - Tędy! - zawołał Charlie. Wskazywał na duże otwarte okno, na wysokości głowy, wychodzące na ogród. Lucjusz złączył dłonie i podsadził go na parapet. Nathan tak samo pomógł Jake’owi. Charlie zeskoczył po drugiej stronie, ale Jake zaczekał, patrząc, jak Lucjusz oferuje pomoc Nathanowi. - Ty przodem - rzucił nonszalancko Amerykanin. Lucjusz kiwnął głową, chwycił się parapetu i w mgnieniu oka znalazł się po drugiej stronie, wykonując jeden ze swoich akrobatycznych kocich skoków. Nathan chciał go przyćmić własnym wyczynem, ale dłoń - wciąż śliska od lawendowego olejku - omsknęła mu się i gruchnął z powrotem na dół, uderzając głową o parapet i skręcając kostkę przy lądowaniu. Jake dostrzegł długie cienie dwóch żołnierzy, szybko zbliżających się korytarzem. - Chwyć mnie! - zawołał, nachylając się i wyciągając rękę. Ale Nathan, wciąż oszołomiony po upadku, rzucił mu tylko półprzytomne spojrzenie, najwyraźniej nie bardzo go rozpoznając. - Nathan! - krzyknął Jake głośniej. Amerykanin rozejrzał się wokół z wyrazem zdumienia na twarzy. - Czy byłem umówiony na masaż? - wybąkał. - Aromaterapię? Nie było chwili do stracenia. - Zaczekajcie na nas! - krzyknął Jake do Lucjusza i Charliego, po czym zeskoczył na dół i złapał przyjaciela. - Nathan! - zawołał znowu, tym razem wymierzając mu siarczysty policzek. Odniosło to zamierzony skutek: wzrok Nathana odzyskał bystrość i w tej samej chwili odżył jego instynkt przetrwania. Nie było czasu na ucieczkę przez okno, więc Jake pociągnął przyjaciela w głąb jednego z czterech korytarzy wychodzących z atrium. Dwaj ścigający żołnierze deptali im już po piętach. Jake i Nathan zobaczyli przed sobą jakieś drzwi; ze szpar wokół nich dobywała się para. Jake otworzył je i znaleźli się w obszernej sklepionej komnacie wypełnionej gorącą mgłą. Upał był obezwładniający i Jake poczuł, że kurczą mu się płuca. Posuwając się ostrożnie w głąb białej chmury, dostrzegli sylwetki klientów sauny.

Skrzypnęły otwierane drzwi, wpuszczając do sali klin światła oraz dwie barczyste postacie. Potem światło zniknęło, a dwa cienie ruszyły naprzód z wyciągniętymi przed siebie mieczami. - Co robimy? - wyszeptał Nathan, wycofując się wraz z Jakiem pod tylną ścianę. Jake popatrzył dokoła. We mgle dojrzał trzy otwory w podłodze, z których bił skłębiony gorący opar. Przypomniał sobie, jak kiedyś podczas ferii szkolnych pomagał tacie instalować saunę w domu pewnego reżysera filmowego (Alan chełpił się, że będzie to początek rozkwitu firmy, ale oczywiście wszystko skończyło się upokarzającą katastrofą i groźbami procesu sądowego). Dobrze pamiętał, jak niebezpieczna potrafi być para pod wysokim ciśnieniem. - Przesuń to na ostatni wylot - polecił Nathanowi, wskazując koryto z wodą. Nathan zrobił to, a Jake w ten sam sposób zasłonił pierwszy otwór. - A teraz daj mi tę kamizelkę. - Co? - oburzył się Nathan. - Moją gladiatorską skórę? - Dawaj. I tak nie jesteś do niej przekonany. Nathan niechętnie zdjął kamizelkę i wręczył Jake’owi, który zatkał nią środkowy otwór. Teraz, gdy wszystkie trzy wyloty zostały zasłonięte, pomieszczenie zaczęło zaskakująco szybko oczyszczać się z pary i dwaj żołnierze wkrótce stali się wyraźnie widoczni. - Tutaj! - zawołał do nich Jake, dobywając miecza. Żołnierze mruknęli do siebie coś niezrozumiałego i ruszyli do ataku. - Kiedy dam sygnał, odetkaj dziurę - szepnął Jake do Nathana. Czekał, kurczowo ściskając rękojeść miecza. Mężczyźni zbliżali się; klingi połyskiwały złowrogo w półświetle. - Teraz! - krzyknął, a Nathan szybko wyszarpnął kamizelkę z otworu. Strumień rozpalonej pary trysnął z wylotu prosto w twarze żołnierzy, oślepiając ich i boleśnie parząc. Jake i Nathan puścili się pędem ku drzwiom. Jeden z mężczyzn zdążył złapać Jake’a za ramię, ale ten wyszarpnął się i kopnięciem w kolano posłał go na ziemię. Jednak padając, żołnierz zdołał jeszcze przekręcić kapsułę na swojej srebrnej bransolecie, uwalniając obłok trującego gazu. Rozszedł się duszący odór padliny, identyczny jak woń trupich kwiatów w laboratorium na Vulcano. Jake mimo woli odetchnął tymi oparami i natychmiast zgiął się w odruchu wymiotnym. Nozdrza zapiekły go żywym ogniem, gardło ścisnął bolesny skurcz. Świat

wokół stał się niewyraźny i pociemniał; Jake miał wrażenie, jakby kolejne części jego mózgu przestawały pracować. Poczuł, że opuszczają go siły. Kolana ugięły się pod nim i Nathan musiał złapać go i wyciągnąć z sauny. Następnych kilka minut wydawało się złym snem. Jake był na wpół świadomy tego, że jest wleczony przez kolejne korytarze. Wreszcie oczy poraziło mu światło dnia. Usłyszał tupot stóp, jakieś okrzyki; na krótką chwilę w polu widzenia pojawili się Charlie i Lucjusz, przelotnie mignął mu Pan Drake, po czym rzucono go na deski jakiegoś powozu. Jechali dokądś. Usłyszał kolejne wołania, a potem kalejdoskop twarzy i dźwięków rozmył się w nicość i Jake stracił przytomność.

13 Droga do Wiecznego Miasta Jake’a obudziła mieszanka przepięknych aromatów. Choć głowa pulsowała mu bólem i wciąż czuł w ustach posmak trucizny Hydry (bardzo podobnie czuł się po tym, jak uśpiono go w Londynie, kiedy po raz pierwszy spotkał Jupitusa Cole’a), woń płatków róży szybko przywróciła mu przytomność. Otworzył załzawione oczy, by ujrzeć, że znajduje się w dwukołowym wozie, który z turkotem podąża przez Lacjum w świetle zachodzącego słońca. Lucjusz kichał, siedząc u jego boku, a Nathan wpatrywał się w drogę przed sobą. Otaczały ich terakotowe amfory, które wydały mu się jakby znajome - to one były źródłem niezwykłych zapachów. - Jak samopoczucie, w porządku? - spytał Nathan, widząc, że jego przyjaciel się ocknął. Jake skinął głową, choć w rzeczywistości wciąż czuł zawroty głowy i mdłości. - Niezłym świństwem nas tam uraczyli - rzekł Nathan, podając Jake’owi kubek wody. - Ja też omal nie padłem. Ludzie Agaty muszą być na to jakoś uodpornieni. Jake z rozkoszą pociągnął solidny łyk chłodnej wody. Już miał zapytać, gdzie są i jak znaleźli wóz, kiedy z kozła woźnicy zeskoczył pies, który zaczął lizać go po twarzy. Jake natychmiast rozpoznał zwierzę: był to wierny towarzysz niewidomego staruszka, który omal nie rozjechał ich w Ostii. Jake szybko dodał dwa do dwóch. Odwrócił się gwałtownie i ujrzał na koźle tego samego człowieka, śmiejącego się i gawędzącego wesoło z Charliem, który siedział u jego boku z lejcami w dłoniach. Ciągnął ich naprzód muskularny koń, wyglądający równie przyjaźnie jak pies. Pan Drake siedział spokojnie na ramieniu swojego pana, wpatrując się w ciemniejący krajobraz. - Charlie ubił interes - wyjaśnił Nathan. - My mamy podwózkę do Rzymu, a nasz stary Gajusz dojedzie do celu, nie zderzając się ze wszystkim, co stanie mu na drodze. Jake przyjrzał się łagodnej twarzy starca, pomarszczonej i ogorzałej od długiego życia pod włoskim słońcem.

- Staruszek opowiedział nam swoją smutną historię, która nawet mnie wzruszyła - ciągnął Nathan, przykładając dłoń do serca (choć jak zwykle po niewłaściwej stronie). - Pochodzi z małego miasteczka na wybrzeżu, na południe od Ostii. Kiedyś był cieślą; budował łodzie, domy, wszystko, ale wtedy spadł na niego ciąg nieszczęść. Najpierw ciężka choroba przykuła do łóżka jego żonę, a potem on ociemniał. Niezły pech, co? Nie mógł już budować, bo nic nie widział, ale został mu węch. No więc zabrał się do wyrabiania wonności, destylując je z dzikich kwiatów swojej prowincji. Chciał sprzedawać je do term w Ostii, ale bufon zarządca próbował go oskubać, co nawiasem mówiąc, zmniejsza moje poczucie winy w związku ze stanem, w jakim zostawiliśmy jego przybytek. W tej sytuacji Gajusz postanowił spróbować szczęścia na rynkach Wiecznego Miasta. - Nathan potrząsnął grzywą włosów i uśmiechnął się triumfalnie. - Czyli Rzymu, rzecz jasna. - Co ze „Zdobywcą”? - spytał Jake. - Nie udało nam się wrócić i sprawdzić - odpowiedział Nathan. - Przejęli go nasi prześladowcy, którym zresztą najwyraźniej zdołaliśmy umknąć. Ale na wszelki wypadek miej oczy otwarte. Trzymajmy kciuki, żeby nasze biuro w starożytnym Rzymie wciąż było w jednym kawałku i żeby był tam chronotelegraf, inaczej będziemy działać w kompletnej ciemności. Tak czy owak ułóż się wygodnie; jazda potrwa całą noc. Jake spojrzał na psa Gajusza - leżał z łbem na piersi Lucjusza, tocząc wokół uszczęśliwionym wzrokiem. Uświadomił sobie, jak bardzo stęsknił się za Felsonem, choć przecież znali się zaledwie od kilku tygodni. Myśli Jake’a skierowały się ku rodzicom. Był ciekaw, jak radzą sobie z tajemniczą sprawą Oceany Noire. Wreszcie pomyślał o Topaz; modlił się, by wreszcie ją odnaleźli. Czy stawi się na spotkanie na moście Fabrycjusza? A jeśli tak, to w jakim będzie stanie? Zaczęła go osaczać chmura czarnych myśli. Postanowił nie zastanawiać się nad tym, przynajmniej dopóki nie dotrą do Rzymu. - Rzym… - mruknął pod nosem. - Zobaczę starożytny Rzym. Teraz, gdy był już tak blisko, wspaniałość tej perspektywy spłynęła na niego rozkosznym dreszczem podniecenia. Zobaczyć Wieczne Miasto, obejrzeć jego wspaniałości nietknięte zębem czasu, pospacerować wśród mieszkańców, odwiedzić najsłynniejszą cywilizację wszech czasów trudno było sobie wyobrazić cudowniejszą przygodę.

Wóz wtoczył się na grzbiet wzniesienia i poturkotał w dół, w stronę rozległej doliny, ciągnącej się na wiele kilometrów przed nimi. Droga przecinała ją doskonale prostą linią. Jechali przez noc; Charlie, Nathan i Jake powozili na zmianę. W ciepłym powietrzu unosiła się pieśń miliona cykad ukrytych wśród dzikich kwiatów przy drodze, a na niebo wspiął się sierp księżyca w trzeciej kwadrze. W połowie drogi zatrzymali się w zajeździe, by zaczerpnąć wody i się posilić. Zmienili też konia (Charlie wynegocjował układ z ziewającym oberżystą: w drodze powrotnej Gajusz miał dostać z powrotem swoją szkapinę, do której był wielce przywiązany), napełnili latarnie olejem i ruszyli dalej. Wciąż mieli przed sobą kawał drogi i nie mogli ryzykować, że spóźnią się na spotkanie z Topaz. Od czasu do czasu mijali powozy zmierzające w przeciwnym kierunku. Migotliwe światełka zdawały się sunąć ku nim nieskończenie długo, by wreszcie zbliżający się pojazd minął ich z chrzęstem kół. Jake, przysypiając z lekka, zwrócił uwagę na jeden z nich. Zanim wozy zrównały się na drodze, usłyszał metaliczny grzechot. Woźnica odziany był w strój zdradzający jego mauretańskie pochodzenie, a kiedy Jake uśmiechnął się doń niepewnie, ten spojrzał na niego, błyskając ciemnymi oczami spod kaptura, po czym uniósł dłoń w przyjaznym geście pozdrowieniu od nieznajomego z innej epoki. Mężczyzna wiózł srebro, miedź i cynę - talerze, misy, kubki i drobne ozdoby - które połyskiwały pięknie w księżycowym blasku. Widok starożytnego skarbu, znikającego w mrocznej dali, przydał jeszcze więcej czaru tej prawdziwie magicznej nocy. - Kupiłam skorupiaka! - oznajmiła Róża, zatrzaskując za sobą drzwi stopą w sandale i kierując się do ogrodu. - Och…! Wielkie nieba! - Wytrzeszczyła oczy na konstelację migotliwych światełek, setek świeczek i lamp rozświetlających tarasy. Rozejrzała się. - Nie zamierzałam kupić kraba, nie żywego w każdym razie - zerknęła niepewnie na coś podrygującego w jej koszyku - ale obawiam się, że moja łacina już trochę zardzewiała. Jupitus, jesteś tam? Jupitus dał znać o swojej obecności, leniwie unosząc rękę w rozmigotanym półmroku ogrodu. - Prześliczne światła - zachwyciła się Róża, podchodząc do jego fotela, ustawionego tak, by mógł patrzeć na zatokę. - Świętujemy coś? - Ależ skąd - odparł kwaśno Jupitus. - Po prostu wolę widzieć, dokąd idę. A może chciałabyś, żebym złamał sobie drugą nogę?

- I wymagał dwakroć więcej współczucia? - Róża zachichotała. - Nie sądzę, bym wykrzesała z siebie aż tyle. A teraz… - Ostrożnie wsunęła dłoń do koszyka. - Jak wiesz, niewiele jest rzeczy, których się obawiam, ale żywe skorupiaki są dla mnie w najlepszym razie poważnym wyzwaniem. Auć! - Wyrwała rękę z koszyka, a wielki krab wystrzelił w górę, by wylądować Jupitusowi na piersi. - Sio! Sio! - wrzasnął z furią Jupitus, strącając kraba na kolana, a potem strzepując go dłonią na ziemię. Krab szybko się zebrał i potuptał przez taras. - Nie, nie! - Róża ruszyła w pościg za kolacją, umykającą zygzakiem to w jedną, to w drugą stronę. Jupitus obserwował jej wysiłki najpierw z głęboką irytacją, a potem z coraz większym rozbawieniem. Róża zdołała osaczyć uciekiniera, ale zaraz wrzasnęła przeraźliwie, kiedy kłapnął na nią ogromnymi szczypcami i znów czmychnął w zarośla. Wreszcie schronił się w sadzawce pod fontanną, a Jupitus śmiał się tak gromko, że rozbolał go żołądek. - Daj biedakowi spokój - zawołał do Róży. - Myślę, że zasłużył na wolność choćby tym, że zdołał mnie rozchmurzyć. - Jupitusie Cole, czasami doprowadzasz mnie do prawdziwej furii! - odparła Róża, ruszając ku niemu gniewnym krokiem. - Jesteś godną pożałowania, zgryźliwą łamagą. Spójrz! Wyciągnęła przed siebie dłonie upstrzone skaleczeniami. - Zresztą dobrze ci tak. Obejdziesz się dziś bez kolacji. - Bez kolacji? - powtórzył z niepokojem Jupitus. - Bez! I bajeczki na dobranoc też nie będzie. - Cóż, wobec tego dobrze, że przygotowałem plan B - odrzekł Jupitus najbardziej aksamitnym głosem w swoim repertuarze. Wskazał na stół (Róża nie zauważyła go dotąd, bo stał w cieniu rozłożystej bugenwilli), nakryty do fantastycznie wytwornej kolacji. Były tam pieczone ryby, świeże sałaty i półmiski z zimnym mięsiwem. Nie tylko dania wyglądały przepysznie, ale i prezentacja - lśniące sztućce, kwiaty i świece - była zaiste oszałamiająca. Gniew Róży stopniał w jednej chwili. - Jak, do licha, zdołałeś to wszystko przygotować?

- Nieźle jak na godną pożałowania, zgryźliwą łamagę, nieprawdaż? - odpowiedział z błyskiem w oku. W tym momencie ożył chronotelegraf, ustawiony na stoliku pod ścianą; jego krystaliczne anteny roziskrzyły się elektrycznością. Jupitus natychmiast przestał się uśmiechać. - Tylko nie to - mruknął pod nosem. - Kto to może być? - spytała Róża. - Moja droga narzeczona, bez wątpienia - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Ale może to coś ważnego - powiedziała Róża, ruszając do stolika, by spojrzeć na wiadomość. - Zostaw! - krzyknął Jupitus i dodał łagodniej: - Proszę. Wyjął koc spod swojej złamanej nogi i zarzucił go na maszynę. Potem odwrócił się do Róży i - znów uśmiechnięty - gestem zaprosił ją, by zajęła miejsce przy stole. - Najpierw nacieszmy się kolacją. W innym zakątku Europy, tysiące kilometrów i tysiące lat od Mesyny, Alan stał na straży u wejścia do apartamentu Oceany Noire. Jednym okiem obserwował oświetlony świecami korytarz i wylot klatki schodowej, drugim zerkał na Miriam, która, trzymając lampę, myszkowała w pokoju. - Znalazłaś cokolwiek? - spytał teatralnym szeptem. - Jeszcze nie - odpowiedziała Miriam. - Tylko całe mnóstwo raczej dramatycznych portretów jej wysokości. - Zachichotała. Rodzice Jake’a, idąc za radą syna, przetrząsali kwaterę Oceany w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów zdrady, a zwłaszcza książki z palmą na okładce - tej samej, którą miała przy sobie, kiedy Jake natknął się na nią w archiwum. Miriam rozejrzała się po okazałym wnętrzu, urządzonym w stylu wersalskim, sprzed rewolucji francuskiej. Stały tam pluszowe szezlongi, eleganckie parawany i stoły o pozłacanych brzegach. Wyłożone jedwabiem ściany ozdobiono malowidłami przedstawiającymi Oceanę w rozmaitych romantycznych przebraniach: greckiej bogini, egipskiej władczyni, tureckiej kwiaciarki i tak dalej. Miriam z najwyższym trudem koncentrowała się na swoim zadaniu. Ale jednego obrazu po prostu nie mogła ominąć, nie przyjrzawszy się mu dokładniej. - Oceano Noire, jesteś naprawdę śmieszna - parsknęła do siebie, unosząc lampę przed płótnem.

Oceanę przedstawiono na nim jako tajemniczą wschodnią księżniczkę, w otoczeniu palm i pałaców, stojącą we władczej pozie nad przystojnym ogrodnikiem, który bez cienia wątpliwości był bardziej rumianą i krzepką wersją Jupitusa Cole’a. - Ktoś idzie! - szepnął Alan od wejścia. Miriam odwróciła się gwałtownie, niechcący potrącając obraz, tak że się przekrzywił. Już miała go poprawić, kiedy dostrzegła za nim coś dziwnego. Ostrożnie przesunęła malowidło dalej, odsłaniając małe drzwiczki. Był w nich zamek, z którego sterczał maleńki kluczyk. Miriam przekręciła go, otwierając drzwiczki, i ujrzała niewielką sekretną skrytkę wyłożoną purpurowym aksamitem. Była pusta. Miriam pośpiesznie zamknęła ją i z powrotem zasłoniła obrazem. - Za późno! Już tu jest! - jęknął Alan. Ze swojego miejsca przy drzwiach widział cień Oceany, rosnący szybko na ścianie przy schodach. - Musisz się ukryć! - wyszeptał w panice i pośpiesznie wycofał się w głąb korytarza po przeciwnej stronie schodów. Ledwie zdążył skryć się w cieniu, kiedy Oceana wpłynęła na podest schodów, ciągnąc za sobą Józefinę. Z powiewającą po bokach suknią wkroczyła do swojego apartamentu i zatrzasnęła drzwi. Była zbyt pochłonięta sobą, by zauważyć Miriam, która wśliznęła się za składany parawan. Miriam patrzyła, jak Oceana podchodzi do obrazu i otwiera tajną skrytkę Z kieszonki w sukni wydobyła książkę - na której Miriam dostrzegła wizerunek palmy - umieściła ją w schowku, zamknęła drzwiczki i wrzuciła kluczyk do różowego porcelanowego dzbanka (także ozdobionego jej podobizną), stojącego na półce nad kominkiem. Na koniec starannie wyprostowała obraz. Tymczasem, ku przerażeniu Miriam, Józefina ruszyła czujnie w stronę parawanu. Rozległo się delikatne pukanie do drzwi. - Mademoiselle Noire, czy mógłbym zamienić słówko? - Głos należał do Alana. - Qu’estce que vous voulez? O co chodzi? - syknęła, kiedy ujrzała go za progiem, z przyklejonym do twarzy sztucznym uśmiechem. - Zdaje się, że na dole przecieka skądś woda - odezwał się zakłopotanym tonem. - Czy mógłbym sprawdzić twoją łazienkę? Oceana skrzywiła się z irytacją. - Cierpię na najstraszliwszą migrenę znaną ludzkości. Depechezvous! Proszę się pospieszyć!

- Gdybyś tylko pokazała mi, gdzie ona jest - powiedział Alan głośno, by Miriam mogła go usłyszeć. Oceana chrząknęła i poprowadziła go przez pokój. Korzystając z okazji, Miriam skoczyła ku drzwiom - tylko po to, by usłyszeć za sobą wściekły ryk lwicy. - Och, zamknij się, ty durny zwierzaku! - krzyknęła Oceana, skutecznie uciszając swoją pupilkę. Kiedy zniknęła w sąsiednim pomieszczeniu, Miriam błyskawicznie wymknęła się na korytarz, cicho zamykając za sobą drzwi. Dziesięć minut później, bezpiecznie wróciwszy do swojego przytulnego pokoju, Alan i Miriam zaczęli się gorączkowo naradzać, kiedy i w jaki sposób mogliby obejrzeć książkę z palmą na okładce, by odkryć jej tajemnicę. Tuż przed świtem ruch na drodze zaczął gęstnieć. Wkrótce inne drogi zbiegły się z ich gościńcem, przemieniając go w szeroką arterię komunikacyjną, po której sunęły w jedną i w drugą stronę sznury wozów należących do kupców i rolników. Nathan trzymał lejce, a Charlie opisywał całą scenerię oczarowanemu Gajuszowi. Jake usiadł, podekscytowany perspektywą ujrzenia starożytnej stolicy. Nawet Lucjusz obudził się z głębokiego snu i przeciągając się, łapczywie chłonął widoki. Ale ten ostatni odcinek podróży wkrótce przemienił się w koszmar. Po serii zatorów ruch w końcu zatrzymał się całkowicie. Na zwężonym fragmencie drogi jeden z wozów zgubił cały ładunek marmuru i minęły długie dwie godziny, nim udało się odblokować przejazd oraz uśmierzyć awanturę, która wybuchła, kiedy krewcy podróżni na chwilę dobyli mieczy. Stopniowo z pyłu i skwaru zaczęły wyłaniać się zabudowania - najpierw rozrzucone pojedynczo, później zbite w coraz większe skupiska. Kiedy mijali ciąg straganów z tanią żywnością, Lucjusz nagle poderwał się na równe nogi. - Macie pieniądze? - spytał Nathana, wskazując na jeden z kramów. Zerkając podejrzliwie, Nathan wyjął sakiewkę i rozsupłał rzemyk. Lucjusz porwał miedzianą monetę, zeskoczył na ziemię i kupił butelkę z jakimś płynem, po czym wskoczył z powrotem na powoli toczący się wóz. - Nie ma za co - burknął sarkastycznie Nathan.

Lucjusz odkorkował flaszę i pociągnął solidny łyk, krzywiąc się ze wstrętem. Potem podał ją Nathanowi. - Musisz się napić. Wszyscy musicie. - Co to jest? - skrzywił się Amerykanin. - Ocet. Nathan delikatnie odepchnął od siebie butelkę. - Ogromne dzięki, ale nie jestem spragniony. - Odwrócił się do pozostałych i zrobił przerażoną minę. - Gość jest niespełna rozumu. - Wypij - nalegał Lucjusz. - To pokona truciznę Hydry. Wszyscy pijcie. My, żołnierze, pijemy ciągle, na wszelki wypadek. Charlie natychmiast zorientował się, w czym rzecz. - Myślę, że on chce powiedzieć, że to rodzaj odtrutki na tamten gaz. Może będzie lepiej, jeśli go posłuchamy. Odebrał Lucjuszowi flaszę i pociągnął długi łyk. Nathan i Jake niechętnie zrobili to samo. Jake nie cierpiał octu i miał poważny kłopot z przełknięciem palącego, kwaśnego płynu. - Ocet wystarczy może na trzy godziny - powiedział Lucjusz. - Potem musimy wypić znowu. W ten sposób my bezpieczni. - Bywają chwile, że uwielbiam tę robotę - skomentował oschle Nathan. Tymczasem wjechali na przedmieścia. Rozglądając się wokół, Jake czuł, że ogrania go fala współczucia wobec ludzi, którzy musieli tu mieszkać. Otaczały go zrujnowane domy czynszowe, wysokie na cztery lub pięć koślawych kondygnacji, stłoczone tak ciasno, że ledwie zostawało miejsca na rozdzielające je wąskie uliczki. W pewnej chwili dostrzegł w oknie szczupłą rękę, opróżniającą nocnik na brudną ulicę poniżej. W wejściach chrapali pijacy o zaczerwienionych twarzach, a wśród śmieci wychudzone koty i psy biły się o jedzenie. Gryzące wonie - gnijących odpadków, potu i uryny - rozchodziły się w upalnym powietrzu. Nie był to Rzym, jaki Jake sobie wyobrażał. Charlie wyczuł jego rozczarowanie. - Poczekaj tylko, aż wjedziemy na przełęcz między wzgórzami Celius i Awentyn powiedział, wskazując na zbocze przed nimi. - To będzie zupełnie inny świat. Wcale nie przesadzał. Pięć minut później droga stała się płaska, a przed wozem rozpostarła się panorama starożytnego Rzymu.

Jake wytrzeszczył oczy i westchnął ze zdumienia, rozdziawiając usta. Lucjusz zareagował podobnie. Nawet Nathan osłupiał. Charlie uśmiechnął się z satysfakcją człowieka, który właśnie ot tak, z powietrza, wyczarował coś naprawdę sensacyjnego. Przed nimi, na olbrzymiej powierzchni pomiędzy siedmioma pofałdowanymi wzgórzami, rozpościerało się bezbrzeżne morze świątyń, placów i aren; całe kilometry lśniącego bielą marmuru, mieniącego się w porannym słońcu. Wspaniałe wille pyszniły się na zboczach wzniesień, a eleganckie ulice poniżej tętniły życiem. - Oto, jeżeli się nie mylę - oznajmił Charlie, ocierając łzę z policzka - stolica cywilizacji, która odmieni świat na zawsze. Pierwsza prawdziwa globalna metropolia. Rzymianie uczynili dla historii tak wiele, że łatwo przyjmujemy ich wkład za coś oczywistego. - Ma chłopak rację - przytaknął Nathan. - Choć kiedy próbuję sobie przypomnieć, co właściwie wynaleźli, moja pamięć odrobinę szwankuje. Wiem, że są odpowiedzialni za kilka szokujących fryzur - dodał z łobuzerskim uśmieszkiem. - No i za lokówki. Charlie spłoszył się nieco i zaczął wyliczać, zaginając kolejne palce. - No cóż, zobaczmy… Byli pionierami w dziedzinie edukacji, architektury, systemów sanitarnych,

nawadniania,

nowoczesnego

rządu…

Zrewolucjonizowali

budowę

dróg,

urbanistykę, prawo… - Dobrze, ale poza tym? - Nathan mrugnął do Jake’a. - Dali nam nasz język, nasz alfabet, system policyjny, system świadczeń socjalnych, kanalizację, młyny wodne, budownictwo wysokościowe, kalendarz, brukowane ulice, szklane okna, publiczne biblioteki, cement, nawet jabłka i gruszki! - Twarz Charliego nabrała buraczkowej barwy. - I owszem, w końcu rzymskie imperium upadło, ale jego dziedzictwo żyje nadal, Nathanie Wylder, w każdym zakątku tej planety, aż po Punkt Zero i jeszcze dalej. - Nabijam się z ciebie, Charlie. - Nathan zachichotał. - Uwielbiam Rzym tak samo jak ty. Spójrz tylko. Trudno to miejsce nazwać skromnym i niepozornym. Ma w sobie moc. - Co to jest? - spytał Jake, wskazując na gigantyczną budowlę w niecce poniżej. Czuł, że powinien zmienić temat, nim atmosfera podgrzeje się jeszcze bardziej. Zobaczyli stadion o prawie kilometrowej długości, okolony trybunami z kamiennych ław, wspartymi na potężnych arkadach. Tym razem to Nathan poczerwieniał z ekscytacji. - Widziałem go tylko na ilustracjach w książkach. Albo w postaci ruin. To, mój drogi oznajmił - jest Circus Maximus.

- To jest Circus Maximus? - powtórzył z zachwytem Lucjusz. - Jest piękny! - Największy stadion, jaki kiedykolwiek wybudowano - wykrzyknął Nathan. - Mieści aż sto pięćdziesiąt tysięcy widzów. Rzecz jasna słynie głównie z wyścigów rydwanów, ale odbywają się tu bardzo różne imprezy: walki gladiatorów, wielkie parady, turnieje sportowe i spektakularne polowania. Signore Gondolfino opowiadał prawdziwie krwawą historię o tym, jak w jego obecności uśmiercono tutaj sześćdziesiąt trzy lamparty i osiemdziesiąt dziewięć dzikich niedźwiedzi. - Z całym szacunkiem - przerwał mu Charlie z irytacją (nie mógł ścierpieć okrucieństwa wobec zwierząt) - signore lubi czasem ubarwiać swoje opowieści. Tak czy owak mamy mało czasu. Most Fabrycjusza jest tam. - Wskazał palcem. - Łączy miasto z wyspą Tyber. Proponuję, żebyśmy się pośpieszyli. Do dziewiątej brakowało zaledwie kilku minut, a most wciąż był daleko przed nimi. Jake dostrzegał go w odległym zamgleniu, kawałek na północ od Circus Maximus, gdzie rzeka zataczała szeroki łuk. Spinał ląd z wyspą na środku nurtu. Drugi most, o identycznej konstrukcji, biegł z wyspy do pól na zachodnim brzegu. Nathan cmoknął na konia i wóz przyspieszył, tocząc się w głąb pulsującego miasta. Hałas był przytłaczający: stukot kopyt, turkot kół i wszechobecny gwar tysięcy ludzi. Działo się tak wiele, że Jake nie wiedział, na co ma patrzeć. Tłum przechodniów zdawał się zmierzać we wszystkie strony naraz. Rzemieślnicy rozkładali narzędzia i zabierali się do pracy; grupy dzieci w schludnych togach odprowadzano do szkół, damy przechadzały się pod osłoną parasolek; żołnierze w kolczugach wytaczali się chwiejnym krokiem z koszar. W tłumie nie brakowało też zwierząt: stada owiec i krów wiedziono na targ; muły i osły dźwigały wielkie kosze z towarami; psy wszelkich maści i rozmiarów kręciły się po ulicach, dreptały za swoimi właścicielami albo leniwie obserwowały ludzi, skryte w cieniach portyków. Większość przechodniów odziana była w proste, niewyszukane stroje, ale od czasu do czasu przez rozstępującą się ciżbę sunęły arystokratycznie wyglądające postacie we wspaniałych białych togach. Jeden z dostojników, którego wypatrzył Jake, miał togę z paskiem o barwie głębokiej purpury. Poprzedzał go oddział zbrojnych strażników, którzy torowali mu drogę przez tłum, bezceremonialnie rozpychając ludzi na boki. Za mężczyzną podążał orszak pochlebców, zaciekle walczących o jego uwagę.

Niektórzy bogaci mieszczanie w ogóle nie przemieszczali się na piechotę, lecz podróżowali w miękko wyściełanych lektykach, oddzieleni od ulicznego zgiełku jedwabnymi firanami. Jake zauważył bladą kobietę o wąskich ustach, która wystawiwszy głowę za zasłonę, jęła wymyślać swoim tragarzom, a nawet smagnęła jednego z nich szpicrutą. Wzdłuż ulic ciągnęły się sklepy i wszelkiego rodzaju warsztaty. Z otwartym frontem, bez okien, w większości miały prymitywne lady i malowane szyldy, informujące, jaki rodzaj towarów lub usług proponuje się klienteli. Byli tam kowale, złotnicy, kamieniarze i cieśle; kwiaciarze, piekarze, sprzedawcy owoców i miodu. Była apteka, której właściciel ucierał zioła w moździerzu, oraz pracownia kopistów, gdzie trzej przygarbieni pisarze pracowicie przepisywali dokumenty na pergaminowe zwoje. Byli wytwórcy sandałów i lamp, ślusarze i garncarze. Jake spostrzegł nawet balwierzy i salony fryzjerskie. Jedno z takich miejsc przykuło jego uwagę: w pstrokatym wnętrzu o kolorowych ścianach, ozdobionym girlandami kwiatów, układano fryzury i namaszczano twarze balsamami i olejkami kilku wytwornym damom. Jedna z nich opowiadała coś dramatycznym szeptem, a pozostałe wręcz spijały słowa z jej ust. Widząc tę scenę, Jake pomyślał, jak w istocie niewiele się zmieniło od tamtych czasów. Nathan popędzał konia, prowadząc wóz przez labirynt ulic. W rosnącym ścisku poruszali się z coraz większym trudem i w końcu Jake zasugerował, że dotrą na miejsce szybciej, jeżeli pójdą pieszo. Dziewiąta już minęła i był coraz bardziej rozgorączkowany. Pozostali zgodzili się. W podzięce staremu Gajuszowi Charlie zaoferował mu pomoc przy rozstawianiu straganu na Forum Boarium; zaraz potem miał udać się na most i dołączyć do reszty. Jake, Nathan i Lucjusz pożegnali się ze staruszkiem, ściskając go serdecznie, po czym ruszyli w drogę, śpiesznie przeciskając się przez gwarny tłum. Jake’owi serce waliło jak młotem: jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, już za kilka minut ujrzy Topaz. Wyczekiwanie napełniało go zarówno radością, jak i bólem. Biegli coraz szybciej i szybciej, aż wreszcie minęli bramy starego miasta i stanęli na brzegu Tybru. - Tam! - krzyknął Jake, wskazując most prowadzący na wyspę, po czym, nie czekając na resztę, już ruszał w jego stronę. - Hej, zwolnij, Jake! - zawołał za nim Nathan. - Musimy postępować roztropnie. Nie można wykluczyć ryzyka, że zmierzamy prosto w pułapkę.

Jake niechętnie posłuchał przyjaciela. Po chwili wkroczyli ostrożnie na most Fabrycjusza, czujnie rozglądając się na boki. Wokół nich przechodnie podążali dziarskim krokiem w jedną lub drugą stronę albo kręcili się bez celu, gawędząc i podziwiając popisy żonglerów, połykaczy ognia i wróżbitów. Jake przyglądał się bacznie każdej napotkanej osobie i wreszcie wypatrzył młodą kobietę - zwrócona do nich tyłem, opierała się o balustradę mostu i patrzyła w zamyśleniu na rzekę. Okryta była długą, delikatną jak pajęczyna szatą z kapturem, spod którego wypływały fale złocistych loków. Jake nie zdołał się powstrzymać; podbiegł ku niej, z rozszerzonymi oczami, przyśpieszonym oddechem i suchością w gardle. - Topaz?! Dziewczyna obejrzała się i Jake’owi zamarło serce: to nie była ona. Wprawdzie była mniej więcej w tym samym wieku, ale rysy miała pospolite, bez tej tajemniczości właściwej Topaz. Jake uśmiechnął się z zakłopotaniem i odszedł. Doganiając go, Nathan rzucił mu karcące spojrzenie, ale Jake nie zwrócił na to uwagi, znów pochłonięty przyglądaniem się ludziom na moście. Szybko przekonał się, że wokół nie ma nikogo, kto choćby przypominał Topaz St Honoré. Wszyscy trzej czekali, oparci o balustradę, prostując się z nadzieją za każdym razem, kiedy zauważyli kobiecą postać. Po godzinie zaczęli upadać na duchu. Jake rozciągał usta w wymuszonym uśmiechu, ale w oczach miał smutek. Na chwilę zapomnieli o zmartwieniu, kiedy nadszedł Charlie, przynosząc przekąski i napoje, jak również krzepiącą opowieść o tym, jak to pachnidła Gajusza od razu zrobiły furorę na targowisku. Potem wzrok Charliego spoczął na wyspie Tyber i oczy mu rozbłysły. Opowiedział przyjaciołom legendę o jej powstaniu. - Pięćset lat temu ciało ostatniego króla Rzymu, Tarkwiniusza Pysznego, straszliwego despoty, zostało wrzucone do rzeki. Stopniowo muł i szlam gromadziły się w tym miejscu, aż wreszcie powstała z nich wyspa. Czy zwróciliście uwagę - spytał - że teraz ma ona kształt statku? Lucjusz spojrzał na Charliego jak na szaleńca, ale Jake natychmiast dostrzegł podobieństwo. Jeden koniec wyspy zwężał się ostro niczym dziób, na środku wielki obelisk tworzył jakby maszt, a skryta wśród drzew po drugiej stronie świątynia była wzniesioną rufą. - Rzecz jasna nie jest to dziełem przypadku - powiedział Charlie. - To się rozumie samo przez się; idiotyzmem byłoby tak myśleć - mruknął Nathan pod nosem.

- W istocie - ciągnął niezrażony Charlie - władcy Rzymu pragnęli, by wyspa przypominała statek, na cześć Eskulapa, greckiego boga medycyny. Bo widzicie, jakieś trzysta lat temu, w dwieście dziewięćdziesiątym trzecim roku przed naszą erą, w Rzymie wybuchła straszliwa zaraza. Wyprawiono wówczas poselstwo do Grecji, duchowego domu opiekuna lekarzy. Jak nakazywał zwyczaj, przywieziono stamtąd symbolizującego go węża. Całą podróż powrotną wąż spędził owinięty wokół masztu, ale kiedy okręt pożeglował w górę Tybru, gad nagle wyśliznął się za burtę i popłynął na wyspę, pokazując, że właśnie tam należy wznieść świątynię bóstwa. Stoi tam do dziś, rzymska świątynia Eskulapa - Charlie zadrżał, przejęty poezją zawartą w tej historii - na wyspie o kształcie statku! - Fascynujące! - mruknął Nathan przez lekko zaciśnięte zęby. - Czasem myślę, że twoje talenty marnują się u nas. Może powinieneś oprowadzać wycieczki? Charlie tylko przewrócił oczami i poprawił okulary na nosie, mamrocząc coś o filistrach. Kiedy słońce stanęło w zenicie i spiekota stała się nie do zniesienia, Nathan zdecydował, że nie obchodzi go, jak będzie wyglądał, i kupił sobie parasolkę - damską, różową z frędzlami, ostatnią, jaka została sprzedawcy. Niósł ją nad głową i kręcił z taką fantazją, że nawet uchodziło mu to na sucho. Nastało wczesne popołudnie, a Topaz nadal się nie zjawiała. Jake siedział bez ruchu, wpatrując się posępnie w ziemię; pełen nadziei uśmiech już dawno spłynął mu z twarzy. Pozostali zaczęli się niecierpliwić. Lucjusz poszedł wywróżyć sobie przyszłość i zaprotestował, kiedy jasnowidz oznajmił mu, że jego przeznaczeniem jest zostać pasterzem owiec w Germanii. Tymczasem Nathan, aby zapomnieć na chwilę o troskach, postanowił sprawić sobie własny portret, namalowany przez miejscowego artystę o twarzy jak wyciśnięta cytryna, który wyraźnie uważał, że to zajęcie nie jest godne jego talentu. Nie trzeba dodawać, że Amerykanin okazał się klientem z piekła rodem, swoją łamaną łaciną wytykając malarzowi, że nie zdołał uchwycić jego „magii prawdziwej męskości”. Wynikła z tego przyciszona sprzeczka, aż w końcu artysta cisnął swój obraz do Tybru. - Strasznie wrażliwi ci Rzymianie - poskarżył się Nathan, kiedy Charlie przybiegł, by załagodzić spór. Popołudnie płynnie przeszło w wieczór. Jeden po drugim kuglarze pakowali swoje rekwizyty i zabierali się do domów. Ruch na moście zmalał i w końcu prawie ustał. Kiedy zapadł

zmrok i panorama miasta rozpłynęła się w miriadach migocących świateł, Charlie zaczerpnął tchu i odważnie wypowiedział to, czego wszyscy się obawiali. - To oczywiste, że Topaz się nie zjawi. Proponuję, żebyśmy udali się do biura; być może tam skontaktuje się z nami albo dowiemy się czegoś z Punktu Zero. Przynajmniej możemy znaleźć siedzibę Agaty Zeldt w Rzymie. Czy wszyscy zgadzają się ze mną? Nathan i Lucjusz niechętnie dźwignęli się z ziemi, ale Jake nawet się nie poruszył. - Ja zostaję - mruknął. - Sądzę, że to nie najlepszy pomysł - powiedział cicho Nathan. - To miejsce jest niebezpieczne nocą. Podobnie jak całe miasto. Bandyci wylegają na ulice niczym wampiry. Jake wzruszył ramionami. - Wy możecie iść i zainstalować się w biurze, ale ja chcę zostać. Nathan i Charlie wymienili spojrzenia. - Ja zostaję z nim - oznajmił Lucjusz, wypinając pierś. - Dla mnie bandyci niestraszni. Zjadam takich na śniadanie. Idźcie! Żejk i ja zostajemy razem. W pierwszej chwili Jake pomyślał, że wolałby zaryzykować spotkanie z bandytami, niż zostać z Lucjuszem, ale potem uśmiechnął się do niego. Nathan i Charlie zrazu nie byli przekonani do tego pomysłu, ale w końcu doszli do wniosku, że rozdzielenie się to całkiem rozsądne wyjście. Nathan przyznał nawet, aczkolwiek niechętnie, że Lucjusz, mimo wszystkich swoich wad, jest najsilniejszy z całej czwórki i najlepiej nadaje się do tego zadania. Ustalili, że spotkają się w tym samym miejscu następnego dnia, po czym Nathan i Charlie ruszyli do biura. Na początku Jake i Lucjusz siedzieli w milczeniu, od czasu do czasu uśmiechając się do siebie i rzucając luźne uwagi o pogodzie (od rzeki zaczął wiać chłodny wiatr, który przepędził skwar dnia). Potem Lucjusz zapragnął pochwalić się swoim repertuarem ptasich treli. Jake wysłuchał wszystkich, jednego po drugim, i choć w głębi duszy uważał, że brzmią tak samo, jego pełne podziwu kiwanie głową zachęciło Lucjusza do ćwierkania przez bitą godzinę. Czasem w ciemności rozlegał się odgłos pośpiesznych kroków. Podnosili wówczas głowy, kładąc dłonie na rękojeściach mieczy, ale za każdym razem był to tylko spóźniony przechodzień. Po chwili znów zapadała cisza, którą burzyło jedynie szczekanie psów w pobliskich uliczkach lub odległe bicie dzwonów. W środku nocy obaj byli już porządnie zmarznięci i zniechęceni. Aby jakoś zabić czas, Jake postanowił dowiedzieć się czegoś więcej o swoim towarzyszu.

- Jak to było, zawsze chciałeś być żołnierzem? - zagadnął i natychmiast pomyślał, że to raczej głupie pytanie. Nastąpiła długa cisza. Oczy Lucjusza zwęziły się w szparki. - Nie - odburknął szorstko i znów zamilkł. Po paru chwilach dodał: - Mój ojciec szkutnik w Apulii. Ja myślałem, że będę robić to samo. - Budował łodzie, serio? To wspaniale! - Jake był pewien, że trafił na dobry temat do rozmowy. - Wspaniale? - Jego towarzysz parsknął szyderczo. - Naprawdę? Ty nic nie wiesz! Jake spojrzał na niego zaskoczony. Nawet w półmroku dostrzegł morderczy wyraz twarzy Lucjusza. Nastąpiła kolejna przerwa, nim odważył się delikatnie podjąć rozmowę. - A twój ojciec? Czy on wciąż…? - Nie widziałem ojca siedem lat - rzucił gniewnie Lucjusz. - Ani matki. Nie patrzył na Jake’a i wydawał się zafascynowany czymś na grzbiecie własnej dłoni. Jake najwyraźniej trafił w czuły punkt. - Przepraszam, nie chciałem… - Głos mu się załamał, ale po chwili Jake zebrał się na odwagę i powiedział cicho: - Wiem, jakie to uczucie. Ja też straciłem swoich… Lucjusz przerwał mu z jeszcze większą złością. - Zmień temat, dobrze?! Dla pokazania, że kwestię uważa za zamkniętą, wstał, obciągnął tunikę i odszedł na drugi koniec mostu, mocno zaciskając usta. Jake pragnął porozmawiać z Lucjuszem, opowiedzieć mu o swojej rozłące z rodzicami i o tym, jak ich odnalazł. Ta historia mogła podnieść Lucjusza na duchu. Chciał też podzielić się z nim swoim bólem po stracie brata. Ale z drugiej strony reakcja Lucjusza zraniła go; zachowywał się tak, jakby ze wszystkich ludzi na świecie tylko on jeden mógł odczuwać cierpienie. Rozmowa utknęła w martwym punkcie. Obaj byli wyczerpani i rozdrażnieni. Jake owinął się szczelniej togą i usiadł, opierając się o kamienną balustradę. Zdążył jeszcze pomyśleć, że w takim miejscu z pewnością nie zdoła nawet zmrużyć oka, i zasnął.

14 Spotkanie o brzasku Jake’a obudził odgłos szybkich kroków. Usiadł; szyję miał sztywną, piekło go wysuszone gardło. Nad miastem wstawało słońce i między budynkami strzelały promienie białego blasku. Oślepiały go, sprawiając, że z trudem tylko dostrzegł sylwetkę człowieka, który zbliżał się od strony bram miasta - wysmukłą postać w blaszanym hełmie, maszerującą zdecydowanym krokiem. - Lucjusz! - zawołał do swojego towarzysza. Żołnierz natychmiast otworzył oczy i skierował je na nadchodzącego. Ułamek sekundy później stał już na nogach, z mieczem w gotowości. Kiedy Jake uświadomił sobie, że ów człowiek nosi upierzone naramienniki i hełm Hydry, on także pośpiesznie wstał i dobył broni. - Co robimy? Uciekamy? - spytał, rozglądając się za najlepszą drogą ucieczki. - Nas dwóch, on jeden - mruknął Lucjusz i ścisnął mocniej rękojeść miecza. Drugą ręką uniósł do ust butlę z octem, zębami wyjął korek i pociągnął słuszny łyk. Następnie podał ją Jake’owi, który poszedł za jego przykładem. Na nadgarstku zbliżającego się mężczyzny widać było wypukły przedmiot - prawdopodobnie metalową bransoletę. Jake miał wątpliwości co do planu działania Lucjusza - równie dobrze z innych stron mogło nadchodzić więcej żołnierzy. Wyjrzał przez balustradę, by sprawdzić, czy mogliby jakoś uciec rzeką, ale poniżej - daleko w dole - pienił się niebezpieczny rwący nurt. Mężczyzna nie zwalniał kroku. Buty wybijały donośny rytm na kamiennym moście; hełm błyszczał w porannym słońcu. - Nie cofaj się - syknął Lucjusz do Jake’a. Stał pewnie, w rozkroku, gotowy do odparcia ataku. Żołnierz Hydry wciąż się zbliżał. Jake zajął miejsce obok swojego towarzysza, zmrużył groźnie oczy i przyjął postawę bojową.

Mężczyzna zatrzymał się tuż przed nimi. Przez chwilę przypatrywał im się, stojąc bez ruchu. Wszyscy trzej trwali na środku mostu niczym posągi. Ciszę burzył tylko trzepot czajek, których stado przelatywało nad wyspą. Jake uświadomił sobie, że metalowe zgrubienie na nadgarstku nieznajomego to nie bransoleta, ale gruby łańcuch, ciasno owinięty wokół ręki. I wtedy żołnierz ściągnął z głowy hełm, uwalniając lawinę loków w kolorze miodu. Nastąpiła chwila ciszy, po czym twarz Jake’a zajaśniała radością. - Topaz! - wykrzyknął, czując, że serce wyrywa mu się z piersi. - Je savais que tu attendrais. Wiedziałam, że zaczekacie - odpowiedziała jednym tchem, podbiegając ku niemu, by go uścisnąć. - Jak dobrze cię widzieć. Nie wiedziałam, kogo mam się spodziewać. Przepraszam, że spóźniłam się tak bardzo. Nie mogłam się wydostać. Obejmując Jake’a, Topaz spojrzała przeciągle na Lucjusza. Jake zarumienił się. - Tak, cóż… - Odchrząknął i kontynuował najgłębszym, najbardziej dorosłym głosem, na jaki było go stać. - Nathan i Charlie także są z nami. Poszli sprawdzić biuro. Z najwyższym trudem dobywał z siebie słowa, tak bardzo był uradowany serdecznością powitania, zwłaszcza po ich ostatnim raczej chłodnym pożegnaniu na pokładzie „Watzmanna”. Uświadomił sobie, że Topaz podbiegła prosto do niego, a nie do Lucjusza, i nagle poczuł przypływ wzruszenia. Jednak po chwili Topaz puściła go i podeszła do żołnierza. - Wiesz, kiedy ostatni raz widziałam Jake’a, przepłynął cały Ren po to, by mnie ocalić powiedziała. - Wdarł się samotnie na wrogi statek. C’est le garçon le plus courageux que je connais. To najdzielniejszy chłopiec, jakiego znam - pochyliła się, by połaskotać Jake’a pod brodą. - A kiedy się tak rumieni, jest jeszcze bardziej uroczy. Czerwień na twarzy Jake’a przeszła w głębszy odcień szkarłatu. Lucjusz złapał Topaz za rękę, przyciągnął dziewczynę do siebie i wziąwszy ją w objęcia, poderwał do góry. - Arrete! - zawołała, śmiejąc się. - Lâchemoi. Puść mnie. Kiedy ostrożnie postawił ją na ziemi, Jake usłyszał, jak szepcze Lucjuszowi do ucha: - Jak dobrze, że tu jesteś!

Marzenie Jake’a ulotniło się w jednej chwili. Było mu wstyd, że w ogóle powstało w jego głowie. Topaz i Lucjusz - widział to wyraźnie - byli w sobie zadurzeni bez pamięci. Wobec Jake’a zachowywała się bardziej jak starsza siostra. Topaz uwolniła się z objęć żołnierza i nagle spoważniała. Rozejrzała się, sprawdzając, czy nikt ich nie obserwuje. - Szybko! Nie mamy zbyt wiele czasu i nigdzie nie jest bezpiecznie. Chodźcie za mną rozkazała, ruszając przez most w stronę wyspy Tyber. - Porozmawiamy w świątyni Eskulapa. Potem będę musiała wrócić, zanim spostrzegą moją nieobecność. Jak widzicie - przesunęła dłońmi po swojej zbroi - musiałam uciec się do fortelu, żeby umknąć z willi. - Postukała w naramienniki, by pokazać, że okrywają pustkę. - Nie wiem, jak wy, mężczyźni, możecie wytrzymać, przez cały dzień dźwigając takie szerokie bary. My, kobiety, jesteśmy o wiele zgrabniejsze. Na tę uwagę Lucjusz uśmiechnął się dumnie i napiął swoje ogromne bicepsy. Szybko dogonił Topaz i ujął jej dłoń. Jake ruszył w pewnej odległości za nimi. Poprowadziła ich na wyspę przez gęsty zagajnik i niewielki placyk, na którym stał obelisk (Jake zauważył, że pomnik pokrywały egipskie hieroglify), aż do świątyni. Była to imponująca budowla: wysoka, prostopadłościenna, ze wszystkich stron otoczona kolumnami. Wspiąwszy się po stopniach, Topaz jeszcze raz rozejrzała się bacznie, a potem wszyscy troje wśliznęli się do środka. Znaleźli się w obszernej mrocznej sali, oświetlonej jedynie węglami żarzącymi się w dwóch metalowych koszach oraz snopami miękkiego światła, które sączyło się przez umieszczone wysoko okna. Kiedy wzrok przyzwyczaił mu się do półmroku, Jake zauważył, że świątynia jest pełna ludzi. Większość leżała na podłodze, ale między nimi poruszały się jakieś osoby, stąpając cichym, ostrożnym krokiem pielęgniarek. - Chorzy przychodzą tu po pomoc i pocieszenie - wyjaśniła szeptem Topaz. - To jedno z najbardziej cywilizowanych miejsc w mieście. Mijając jedną z kapłanek, wyglądającą anielsko w powiewnej białej szacie, Topaz uśmiechnęła się ciepło i w odpowiedzi otrzymała przyjazne skinienie głowy. Jake przyglądał się szeregom pacjentów: niektórzy rzucali się na posłaniach, inni leżeli skuleni z bólu. Zwłaszcza

jeden przykuł jego uwagę: młodzieniec, prawie chłopiec, bez jednej nogi, nieprawdopodobnie wychudzony, który dygotał w gorączce. Topaz poprowadziła Jake’a i Lucjusza do cienia w dalekim narożu świątyni. Tam przystanęła i nachyliła się do nich. - Écoutez, posłuchajcie uważnie. Powiem wam teraz, co musicie zrobić. - Zaczęła odwijać łańcuch z nadgarstka. - Jak już mówiłam, nie mam zbyt wiele czasu. Agata Zeldt, moja tak zwana matka, zaczęła po trosze obdarzać mnie zaufaniem i jest sprawą najwyższej wagi, absolument imperatif, dla bezpieczeństwa wszystkich, dla bezpieczeństwa świata i historii, abym zachowała to zaufanie. Czy rozumiecie? Jake i Lucjusz pokiwali głowami. Żołnierz zacisnął pięści w determinacji. Topaz mówiła dalej: - Agata przygotowuje wydarzenie, które nazywa kresem dominiów. Powinniście wiedzieć, że ona nie przesadza. Jeżeli zamierza położyć kres dominiom, z pewnością tego dokona, i to na niewyobrażalną skalę. - Topaz… twój nadgarstek! - przerwał jej Jake. Dopiero teraz dostrzegł, że jej łańcuch przykuty jest do metalowej bransolety, tak ciasnej, że wrzynała się w skórę, pozostawiając bolesne otarcia. Przypomniał sobie podobne kajdany w pokoju Topaz na Vulcano i natychmiast wszystko pojął. - Przykuwają cię? - spytał ze zgrozą. - Mówiłaś, że Agata ci ufa! - Powiedziałam, że zaczęła mi ufać - odparła Topaz. - Wierz mi, to i tak więcej, niż mogłam się spodziewać. - Starała się mówić prostym językiem, nie chcąc dezorientować Lucjusza. - Jake, wiesz, że ja i moja matka byłyśmy rozdzielone przez bardzo wiele lat. Wiesz, gdzie dorastałam, wychowując się wśród jej największych wrogów. Otóż przekonałam ją, że się zmieniłam, że zbuntowałam się przeciwko temu wszystkiemu. Que je cherche la puissance noire. Że teraz szukam mrocznej mocy. - Zaczerpnęła tchu dla uspokojenia i uśmiechnęła się lekko, unosząc koniec łańcucha. - Poza tym, jak widzisz, umiem się uwolnić. Dlatego w tej chwili nie jestem zakuta. Jake nie odpowiedział. Skinął głową, ale w głębi duszy zachowanie Topaz niepokoiło go: pomimo serdecznego powitania na moście, wydała mu się znacznie surowsza niż wtedy, kiedy spotkał ją po raz pierwszy. Jej wzrok był twardszy, bardziej przebiegły. Nurtowała go natrętna

myśl, że być może w swoich wysiłkach, by pozyskać zaufanie rodziny, Topaz naprawdę się zmieniła, naprawdę nasiąkła odrobiną nikczemności swojej matki. - No więc słuchajcie - podjęła Topaz. - Mam tylko jedną najważniejszą informację dotyczącą planów mojej matki: pierwsze uderzenie nastąpi już jutro. - Spojrzała na chłopców ze śmiertelną powagą. - Wszystko zacznie się od czegoś, co nazywa się caedes publica, od publicznego morderstwa. - Publicznego morderstwa? - powtórzył Jake, czując przebiegający mu po grzbiecie dreszcz grozy. - Nie wiem, kto zostanie zabity ani jak, ani nawet, jak ma to doprowadzić do „kresu dominiów”, ale słyszałam ten zwrot wiele razy. Jake tylko skinął głową. - Musicie dowiedzieć się czegoś więcej. - Topaz nabrała tchu. - A oto wskazówki. Agata planuje swoją kampanię w specjalnej sali w budynku przylegającym do jej willi. Nie muszę dodawać, że teren jest pilnie strzeżony i przedostanie się tam jest praktycznie niemożliwe. Próbowałam już dwa razy i dwa razy omal nie skręciłam sobie karku. To nie jest zadanie dla jednej osoby. Dziś Agata wyprawia bal maskowy. Pójdziecie tam wszyscy. Zakamuflujcie się dobrze, zwłaszcza ty, Lucjuszu. Moja matka cię nie rozpozna, twarze żołnierzy nic dla niej nie znaczą, ale w willi mogą być żołnierze z Vulcano. Spróbujecie przedostać się do sali dowodzenia i odkryć jej plany. Rozwinęła trzy arkusze pergaminu i wręczyła pierwszy Jake’owi. Zobaczył listę nazwisk. - Posłużcie się nimi, kiedy przybędziecie na bal. Są doskonale wiarygodne i będą pasować do tych w spisie gości. - Podała mu następny zwój z mapą, najwyraźniej nakreśloną w pośpiechu. - Tu macie położenie willi, na południowozachodnim zboczu Palatynu, a to… - wręczyła mu trzeci dokument - to jest plan całego kompleksu. Przyjęcie odbędzie się na arenie pośrodku posiadłości. Sala dowodzenia jest po drugiej stronie, w tej przybudówce z kopułą. - Wskazała budowlę na mapie. - Dostać się tam można wyłącznie przez dach. Zrozumieliście? Jake i Lucjusz pokiwali głowami. - W planie bankietu jest uczta, a potem coś, co moja matka nazywa ludi sanguinei, krwawe igrzyska. Nie potrafię powiedzieć, kiedy nastąpi najlepszy moment na wymknięcie się z balu, ale gdy nadejdzie właściwy czas, odszukajcie drzwi na północnym końcu areny, obok posągu Saturna. Ten klucz je otworzy. - Wsunęła Jake’owi w dłoń mały kluczyk z brązu. - Za

drzwiami są schody, które poprowadzą was na piętro budynku, na prywatny taras. Stamtąd przekradniecie się po dachach na kopułę sali dowodzenia. Do środka wejdziecie przez otwarty świetlik na samym szczycie, o tutaj. To wysoko, więc będziecie musieli opuścić się na linie. Dlatego musicie iść wszyscy. - Ale czego mamy szukać? - spytał Lucjusz, który wydawał się nieco oszołomiony. - Czegokolwiek, szukajcie czegokolwiek! Poruszamy się po omacku. Musimy dowiedzieć się, o co chodzi z tym publicznym morderstwem i dlaczego Agata zadała sobie tyle trudu, by przywieźć z Herkulanum tego aktora, Austeria, o ile dobrze pamiętam. Musimy poznać związek, jaki łączy te dwie sprawy. Starając się wypowiadać jak najmądrzej, Jake wtrącił swoje trzy grosze. - Oglądałem raz film, w którym szpiedzy wykorzystali aktora, żeby zapamiętał tajne informacje; może po to go tu ściągnęła. - Kto wie? Zobaczyłam go tylko przelotnie, przez okno powozu, kiedy odbierała go w Herkulanum. Po naszym przybyciu do Rzymu zabrano go do innej części willi i więcej go nie widziałam. Topaz spojrzała w górę, na okna. Promienie słońca wdzierały się przez nie do świątyni, rozświetlając wirujące konstelacje drobin kurzu. - Robi się późno, powinnam już wracać. - Topaz zaczęła z powrotem owijać nadgarstek łańcuchem. - Jeszcze jedna rzecz. Podczas balu pod żadnym pozorem żadnemu z was nie wolno okazać, że się znamy. Nie rozmawiacie ze mną, nawet na mnie nie patrzycie. Czy to jasne? Jake skinął głową. - Jeżeli nie będę mógł patrzeć na ciebie wieczorem - dodał Lucjusz z wystudiowanym wdziękiem - to poproszę o pocałunek teraz. Topaz potrząsnęła głową, ale kiedy przyciągnął ją do siebie i objął, nie opierała się, topniejąc w jego muskularnych ramionach. Pocałunek trwał tak długo, że Jake musiał udać nagłe zainteresowanie wzorami mozaiki na posadzce. Wreszcie odkaszlnął nerwowo. - Mam jeszcze ostatnie pytanie - powiedział, wciąż nie ważąc się podnieść wzroku. - Kto będzie na tym przyjęciu? Topaz wyswobodziła się z objęć żołnierza. Policzki jej płonęły. Dysząc lekko, poprawiła sobie włosy i napierśnik.

- Nazywam ich milliardaires affamés, głodni miliarderzy - odrzekła. - Dostojnicy z całego cesarstwa: kupcy, prawnicy, dowódcy wojskowi; ludzie, którzy poza bogactwem mają jedną cechę wspólną: za wszelką cenę pragną stać się jeszcze bogatsi. To niezwykłe: Agata mieszka tu zaledwie od trzech lat, ale w tym mieście słynącym ze swego snobizmu ani jedna osoba nie zainteresowała się, kim jest ani skąd przybyła. Po prostu zjawiła się pewnego dnia z wozami pełnymi złota. Upodobała sobie wielką posiadłość na Palatynie, tuż obok pałacu cesarza. Stary arystokrata, który mieszkał tam od dziesiątków lat, nie chciał pozbywać się domu, ale wciąż podwyższała ofertę, aż wreszcie się wyprowadził. - Ale dlaczego nikt jej o nic nie zapytał? - zdziwił się Jake. Nic nie mógł poradzić na to, że Agata Zeldt tak go intrygowała. - Bo jest najbogatsza z nich wszystkich; bogatsza niż sam czart, jak mawiają - wycedziła Topaz, patrząc posępnie przed siebie. - Nie tylko bogatsza; także o wiele bardziej okrutna. Spojrzała na kapłankę w białych szatach, roznoszącą wśród chorych chleb i wodę. - Pora już na mnie, muszę wracać. Ruszyła naprzód, prowadząc Jake’a i Lucjusza z powrotem do wyjścia. Nagle zatrzymała się, odpięła złoty wisiorek zdobiący jej szyję i podeszła do chłopaka bez nogi, który wcześniej przyciągnął uwagę Jake’a. Mówiąc coś łagodnie, opuściła wisiorek na jego drżącą dłoń i zamknęła mu palce wokół podarku. Wróciła do swoich towarzyszy i razem wyszli ze świątyni. Topaz pożegnała się śpiesznie. - Tylko pamiętajcie! - zawołała, odchodząc. - Nie znacie mnie. Założyła hełm i pobiegła przez most Fabrycjusza w stronę miasta. Minęło kolejne pół godziny, nim Charlie pojawił się w umówionym miejscu. Jake szybko zdał mu relację ze spotkania z Topaz, opowiadając o publicznym morderstwie i pokazując otrzymane od niej pergaminy. - Znam tę willę z moich badań; jedna z najbardziej okazałych w całym mieście skomentował Charlie, studiując mapę. - Ma nawet własny ministadion. Wracajmy do biura, musimy przygotować plan. Tylko ostrzegam, że lokal nie był wykorzystywany przez dłuższy czas i roi się w nim od robactwa. Nathan wciąż sprząta. Powiódł ich przez bramę, a potem labiryntem uliczek, aż dotarli do wielkiego placu otoczonego wspaniałymi budowlami.

- Forum Romanum - oznajmił Charlie. - Pępek cesarstwa rzymskiego. Ośrodek prawa i władzy. Jake i Lucjusz rozejrzeli się wokół. Niektóre budynki były niskie i rozłożyste, inne wznosiły się wysoko ponad placem, ale wszystkie wybudowano z tego samego niezniszczalnego białego marmuru, który był znakiem rozpoznawczym Rzymu. Ujrzeli wielu bogato odzianych ludzi. Niemal wszyscy nosili togi, równie białe i nieskazitelne jak gmachy wokół nich. - Tamto wzgórze to Palatyn - poinformował ich Charlie, wskazując na strome wzniesienie, na którym widniały kolejne piętra wspaniałych domostw. - Tam właśnie mieszka Agata Zeldt. Fascynująca ciekawostka: słowo „pałac” w istocie pochodzi od nazwy „Palatyn” dodał. - Po drugiej stronie widzicie budynek senatu, Curia Iulia, wybudowany przez Juliusza Cezara w czterdziestym czwartym roku przed naszą erą, kiedy był u szczytu swojej potęgi. Senatorzy spotykają się tutaj, by radzić i stanowić prawa. Niezwykle jest pomyśleć, że to model wszystkich przyszłych parlamentów. Jake spojrzał w drugą stronę i zaskoczony stwierdził, że budynek należy do najmniej okazałych - zwykła klockowata budowla z dwuspadowym dachem i trzema dużymi oknami nad portykiem. Posiedzenie właśnie się skończyło i po stopniach spłynął potok żywo dyskutujących senatorów w białych togach. Obok siedziby senatu stała długa dwukondygnacyjna budowla z charakterystycznego czerwonego kamienia, poprzedzona szeregiem tabernae - małych sklepików, handlujących głównie srebrem, złotem i cyną. - To bazylika Emiliusza - powiedział Charlie, prowadząc chłopców przez wąskie wejście. Jake zauważył mężczyznę o przygarbionych plecach i ściągniętej twarzy, w skupieniu układającego małe bryłki złota na szalce wagi. Wnętrze było przestronne i chłodne niczym w katedrze. - Rzymska bazylika to takie pomniejszone forum - wyjaśnił Charlie i szerokim gestem pokazał na ludzi rozsianych po głównej nawie. - Wszyscy tu przychodzą. - Zaczął wyliczać, wyciągając rękę w stronę kolejnych grup. - Lichwiarze, prawnicy, bankierzy, handlarze, politycy, ludzie rozmaitych profesji załatwiają tu różne interesy. To istny dom wariatów i dlatego biuro zlokalizowano właśnie tutaj. Poprowadził Jake’a i Lucjusza do cienistej niszy między dwoma filarami. Sprawdził, czy nikt ich nie obserwuje, a potem delikatnie nacisnął stopą kamienny bloczek u podstawy jednej z

kolumn. Jake przyjrzał się kamieniowi i dostrzegł niewyraźny symbol, który natychmiast rozpoznał: klepsydra z trzema wirującymi wokół planetami - godło Straży Historii. Sekundę później coś kliknęło i segment ściany się uchylił. Charlie skinął na pozostałych i wkroczył w ciemną przestrzeń. Wpuściwszy kolegów, wyjrzał jeszcze raz na zewnątrz, po czym zamknął za sobą wejście. Nikt w bazylice nie zauważył ich zniknięcia. Jake rozejrzał się ciekawie. Przejście do biura przypomniało mu moment jego pierwszego wkroczenia w niezwykły świat strażników historii - przez ukryte schody pod Monumentem w Londynie. Te schody także prowadziły spiralnie w głąb ziemi, a na ścianach pysznili się cesarze, walczyły armie i maszerowały parady (choć przedstawione techniką mozaiki, nie malarską), od których widoku Jake’a przeszywał dreszcz niespokojnego oczekiwania. - Powiedziałeś, że biuro nie było używane przez dłuższy czas - zwrócił się do Charliego, tak aby nie usłyszał go Lucjusz. - Dlaczego? Nikt tam nie pracuje? - Przekonasz się, że im dalej cofasz się w czasie, tym mniej lokalnych agentów pracuje w biurach - szepnął Charlie. - Te miejsca to bardziej coś w rodzaju schronów niż prawdziwe przedstawicielstwa. Ma to związek z ograniczoną liczbą ludzi zdolnych do podróżowania w głąb historii. U stóp schodów stanęli przed kolejnymi drzwiami ukrytymi w ścianie. Charlie zapukał w specjalny sposób. - Charlie? - odezwał się głos z drugiej strony. - Tak, to ja. Szczęknął zamek i drzwi się otworzyły. - Znaleźliście ją? Przyszła w końcu? - spytał od razu Nathan, patrząc to na Jake’a, to na Lucjusza. Miał na sobie fartuch, a w dłoni dzierżył miotełkę do kurzu. - Topaz żyje i ma się dobrze oświadczył Charlie. - Mamy zadanie na dzisiejszy wieczór. - Dobra robota, chłopaki. Wybornie! - ucieszył się Nathan. Jake wstąpił do przestronnej komnaty. Wyglądała przyjaźnie i jakby znajomo; ze ścianami wyłożonymi ciemnym drewnem i stołami pełnymi map i globusów kompletnie nie pasowała do surowych marmurów miasta, które pozostało na górze. Były tu regały z półkami uginającymi się od książek z wszelkich epok oraz dwa piętrowe łóżka.

Jake powtórzył historię spotkania z Topaz. Nathan słuchał z żywym zainteresowaniem, zadając pytania i bacznie studiując mapy, które od niej dostali. Kiedy Jake skończył, Charlie wskazał mu łóżko w rogu pokoju. - Możesz wziąć tamtą pryczę obok posągu Okeanosa poskramiającego fale. Jake z radością posłuchał. Rzucił swój tobół na łóżko, przyglądając się krzepkiej, brodatej postaci Okeanosa, wyrzeźbionej z lśniącego alabastru - jednemu z najpiękniejszych posągów, jakie kiedykolwiek widział, kurzącemu się w kącie zapuszczonego biura Straży Historii. W podłodze, częściowo zasłonięty łóżkiem, ział duży kwadratowy otwór przykryty żelazną kratą z kłódką. Jake usłyszał dobywający się stamtąd szum płynącej wody. - A to dokąd prowadzi? - spytał, postukując stopą w kratę. - To podziemna odnoga Aqua Virgo - wyjaśnił Charlie - jednego z akweduktów zasilających Rzym w wodę. Wybudował go Marek Agrypa w dziewiętnastym roku naszej ery. Zaczyna się przy drodze do Collatii, trzynaście kilometrów na wschód od miasta, biegnie głównie pod ziemię i kończy w termach Agrypy niecały kilometr stąd. Rzecz jasna wykorzystujemy go jako własne źródło wody. - Wskazał wiadro na łańcuchu, wiszące przy otworze. - Dzięki temu nie musimy wchodzić na górę za każdym razem, kiedy zachce nam się pić. Jake zajrzał w ciemną czeluść i musiał dobrze wytężyć wzrok, by dostrzec ściany szerokiego, dudniącego studziennym echem tunelu. Lucjusz rozglądał się po komnacie z widocznym niepokojem. Było w niej wiele przedmiotów, z jakimi nigdy nie mógł mieć do czynienia. - Co to jest? - spytał, wskazując globus pochodzący ze znacznie późniejszej epoki. - To model świata, ale nie takiego, jaki znasz - rzekł ostrożnie Charlie. Wiedział, że lepiej nie otwierać puszki Pandory, jaką była kwestia podróżowania w czasie, więc poprowadził Lucjusza do stołu ze świeżo przyrządzonym posiłkiem. - Częstuj się, proszę. Mamy tu domowej roboty musli oraz suflet zapiekany w piecu starszym niż Arka Przymierza, tak dobry, że nawet mnie zabrakło superlatyw. Po śniadaniu Lucjusz postanowił się zdrzemnąć, a Charlie, Nathan i Jake zasiedli do pracy, najpierw studiując dokładniej mapy od Topaz, a potem przekopując się przez oprawne w skórę annały opisujące wszystkie kluczowe wydarzenia minionej dekady. Wśród wielu innych rzeczy dowiedzieli się też interesujących szczegółów o życiu cesarza Tyberiusza i jego dziwactwach.

Skończywszy dwadzieścia lat, Tyberiusz dał się poznać jako dzielny dowódca, podbijając wielkie terytoria w Germanii, jak również w Dalmacji i Panonii na południowym wschodzie Europy. Jednak pozycja wielkiego władcy nigdy mu nie odpowiadała. Nie przywykł też do życia w największym mieście świata i wkrótce zaczął regularnie znikać, wyjeżdżając na Rodos, ku utrapieniu swoich senatorów. Z wiekiem jego paranoja przybrała na sile i przed rokiem Tyberiusz opuścił Rzym na dobre, by rządzić przez Sejana, prefekta pretorianów, ze swojej tajnej siedziby na wyspie Capri. - Niepokoi mnie to - mruknął Charlie - że Sejana także nie ma w mieście. Wyjechał z wizytą państwową na wschodnie rubieże i wróci dopiero za kilka tygodni. Oczywiście, sześciuset senatorów zostało, ale Rzym jest w zasadzie bez władcy. Interesujący zbieg okoliczności… Po południu, kiedy sporządzili już plan, Nathan zapytał wszystkich, czy nie będą mieli nic przeciwko temu, by udał się na małe zakupy. - Czuję potrzebę zgłębienia subtelności mody wczesnocesarskiej - oznajmił. - Aż grzech, że to taka słabo zbadana dziedzina… Nikt nie miał żadnych obiekcji, więc Nathan wymknął się na górę. Godzinę później wparował z powrotem do biura, dźwigając dwa wypchane płócienne toboły. Oczy błyszczały mu z podniecenia. - Rewelacja! - sapnął. - Powiem jedno: konopie. To samo zło i zwykle trzymam się od tego z daleka, ale kto wiedział, jak wszechstronne zastosowanie mogą mieć we właściwych rękach. - Dla demonstracji wyjął z worka kilka sztuk odzieży. - Trochę przaśne, ale jakże szykowne! A na drugim końcu skali… - Z drugiego tobołka wyjął tunikę z delikatnego materiału. - Jeżeli poszukujecie ekskluzywności najwyższej próby, pozwólcie, że zaprezentuję wam bisior, zwany też morskim jedwabiem. Czyż nie jest zachwycający? No rewelacja… - Otarł łzę z policzka. - Tkają to z włókien wytwarzanych przez przyszynkę szlachetną, najrzadszego małża w Morzu Śródziemnym! Nathan pozwolił Jake’owi i Charliemu poczuć miękkość tkaniny, a potem pochwalił się jeszcze butami z wężowej skóry oraz kolekcją łańcuszków i bransolet, które określił jako „wybitnie męską biżuterię”. Nieco później Charlie i Jake także wyskoczyli na chwilę do małego sklepiku sprzedającego maski i inne akcesoria balowe (Jake wypatrzył go w wąskiej bocznej uliczce rankiem, kiedy wracali z mostu Fabrycjusza). Wrócili z całą kolekcją masek, podobnych w stylu

do tych, które nosili aktorzy w Herkulanum, z szerokimi szczelinami ust wyciętymi tak, by wyrażały smutek bądź radość. Jak można się było spodziewać, Lucjusz i Nathan koniecznie chcieli dostać tę samą, wyglądającą jak oblicze straszliwego wojownika, jednak kiedy już miała rozgorzeć ognista awantura, Charlie przytomnie zauważył, że kolor maski nie współgra z odcieniem cery Nathana, i ten odrzucił ją jak gorący ziemniak. Przebrali się w swoje najelegantsze stroje - togi i peleryny, jakie nosili młodzi arystokraci ze stolicy - oraz uzbroili w miecze i sztylety, ukrywając je wśród fałdów materiału. Nathan i Jake zgłosili się na ochotnika do niesienia zwojów liny, które schowali, owijając się nimi w pasie. Każdy pociągnął łyk znienawidzonego octu, Charlie zostawił Panu Drake’owi garść orzechów, po czym zapalili pochodnie i wyszli na spiralne schody. Na górze Nathan spojrzał przez dziurkę, upewniając się, że mają wolną drogę. Prześliznęli się do wnętrza bazyliki i Charlie zamknął za nimi przejście. Bazylika była na wpół opustoszała. Zostało zaledwie kilka grup ludzi załatwiających swoje sprawy. Na jednym końcu nawy garstka gapiów słuchała rumianego mężczyzny, który przemawiał podniosłym tonem z podwyższenia. Mówca musiał za dużo wypić, bo nagle zachwiał się, zamachał rękami i runął prosto w swoją publiczność. Nathan wyprowadził ich na Forum Romanum. Zapadał zmierzch i ostatnie promienie zachodzącego słońca barwiły wille Palatynu na ciepły różowy kolor. Czterej nieustraszeni agenci wyruszyli w stronę tych wspaniałych starożytnych budowli, ściskając w dłoniach swoje maski, a każdy zastanawiał się w duchu, co też przyniesie im ten niezwykły wieczór.

15 Piekielna uczta Willa, którą Agata Zeldt nazywała swoim domem, stała na południowozachodnim zboczu Palatynu, skąd z jednej strony rozpościerał się widok na stadion Circus Maximus, z drugiej zaś na wielkie Pole Marsowe. Jake i jego towarzysze szli w jej stronę, najpierw stromą ulicą wychodzącą z południowej pierzei Forum Romanum, a potem szerokim i cichym bulwarem, który wił się pomiędzy przepysznymi rezydencjami tej najstarszej i najbardziej szacownej dzielnicy Rzymu. Na górze powietrze było znacznie świeższe, przesycone aromatem sosen. Było też ciszej, miejski zgiełk pozostał daleko w dole. Dobiegał tylko szum płynącej wody wymieszany z przytłumionymi rozmowami bogatych Rzymian za murami ich luksusowych rezydencji. Od czasu do czasu spokój burzył turkot powozu, który wjeżdżał na górę, albo postękiwania

niewolników

dźwigających

lektykę.

Wszystkie

pojazdy

najwyraźniej

transportowały dostojnych gości na bal Agaty, znikając na podjeździe przed grzbietem wzgórza. Kiedy zbliżyli się do portyku willi - oświetlonego szeregami świec i strzeżonego przez licznych żołnierzy i służących - Nathan zatrzymał się w cieniu za drzewem. - Powinniśmy wejść w dwóch grupach - wyszeptał. - Będziemy mniej rzucać się w oczy. Lucjusz i ja pójdziemy pierwsi, a wy dwaj ruszycie kwadrans później. Powodzenia. Wziął głęboki oddech, założył maskę na twarz, wypiął pierś i strzeliwszy stawami w palcach, pomaszerował w stronę wejścia. Lucjusz wykonał taką samą sekwencję ruchów, choć z bardziej teatralną manierą, po czym podążył w ślad za Nathanem. Jake i Charlie patrzyli, jak idą wąską alejką, podają odźwiernemu fałszywe nazwiska i znikają w wejściu. Dla zabicia czasu Jake i Charlie weszli na szczyt wzgórza i spojrzeli w dół, na Circus Maximus. Widok napełnił Jake’a zachwytem. Z góry stadion wyglądał jeszcze bardziej spektakularnie, niż wydawało się to poprzedniego dnia, kiedy wjeżdżali do miasta. Oświetlony pochodniami, które gęsto otaczały tor wysypany białym piaskiem, miał w sobie coś nieziemskiego, jak gdyby był miejscem rozrywki samych bogów.

Na stadionie odbywał się jakiś rodzaj treningu: dwa rydwany, każdy ciągnięty przez czwórkę galopujących koni, gnały wokół toru na złamanie karku, podczas gdy trener wykrzykiwał z boku wskazówki. - Jutro wielki wyścig - wyjaśnił Charlie. - Jeden z najważniejszych w roku. Jutro rano ściągnie tam cały Rzym. Jake usłyszał odległe wrzaski i ryki zwierząt, ale nie był w stanie stwierdzić, skąd się dobywają. - Dzikie bestie - powiedział Charlie i wskazał na podłużną kamienną wyspę na środku areny, dzielącą tor na dwie części. - Trzymają je tam, pod spiną. Mają niedźwiedzie, tygrysy, może nawet nosorożce; zwierzęta z każdego zakątka znanego świata. - Skrzywił się z niesmakiem. - Pędzą je w paradzie przed wyścigami rydwanów albo wykorzystują do swoich makabrycznych rozrywek. Przyglądając się uważniej, Jake dostrzegł robotników montujących drewnianą balustradę wokół krawędzi wyspy. - To tam też stoją ludzie? - spytał. - O tak, i to sama śmietanka Rzymu. Jakieś sześć setek senatorów. Bo widzisz, chodzi o symbol: stać nad bestiami. Trzeba pokazać ludziom, że są władcami nie tylko świata, ale i całej natury. Choć w istocie jest to dość nowa tradycja. Dawniej zasiadali obok loży cesarskiej, o tam. - Charlie wskazał kamienną budowlę naprzeciwko: świątynię z kolumnami i szerokim tarasem. Znowu dotarły do nich ryki dzikich zwierząt, niesione ciepłym nocnym wiatrem. Wzrok Charliego błądził przez chwilę po spinie. - No dobrze, musimy już iść - westchnął wreszcie. Założyli maski - Jake’a uśmiechała się radośnie, podczas gdy Charliego miała trochę niepewną minę - i ruszyli ku bramie willi. Odźwierny przy wejściu wystąpił naprzód, by zapytać o ich nazwiska. Jake podał swoje drewnianym głosem, który skrywał jego przerażenie. Krępy wartownik otworzył drzwi i obu chłopców wpuszczono do wnętrza. Szereg niewolników, stojących nieruchomo z kornie pochylonymi głowami, wyznaczał drogę wzdłuż szerokich korytarzy, w stronę odgłosów przyjęcia. Wreszcie wyszli na otwartą przestrzeń.

Powitał ich tak upiorny widok, że Jake omal nie zemdlał. Sto zastygłych w rozmaitych minach masek odwróciło się jednocześnie, by spojrzeć na nowo przybyłych. Jake poczuł strużki potu ściekające mu po czole pod maską. - W porządku? - szepnął Charlie, krzepiąco kładąc mu dłoń na ramieniu. Jake skinął głową i odetchnął głęboko. Jedna po drugiej zamaskowane twarze odwróciły się z powrotem do swoich grup i gwar rozmów znów się nasilił. Znaleźli się w niezwykłej budowli, długiej i otoczonej kolumnadami, przypominającej kształtem Circus Maximus, tyle że w pomniejszeniu. Środkowa część była otwarta na gwiazdy i zdobiły ją wspaniałe posągi. Wzdłuż boków rozstawiono stoły oraz eleganckie, obite jedwabiem łoża (Jake dowiedział się, że Rzymianie - przynajmniej ci bogaci - nie używali krzeseł, ale jedli na leżąco!). Na środku stopnie prowadziły na arenę o eliptycznym kształcie, okoloną niskim murem i oświetloną latarniami. To tutaj bez wątpienia - Jake zadrżał, kiedy to sobie uświadomił miały odbyć się później ludi sanguinei, czyli krwawe igrzyska Agaty Zeldt. Dalej po bokach, na wpół skryci w cieniu kamiennych kolumn, muzycy przygrywali na lutniach, fletach i lirach, a mała armia niewolników czekała dyskretnie, by na najlżejsze skinienie spełniać kaprysy gości. - Może i jest potworem, ale trzeba przyznać, że Agata Zeldt ma gust! - oznajmił głos zza maski. To był Nathan, podekscytowany, że znalazł się na tak znakomitym przyjęciu. Tuż za nim wyrosła zwalista sylwetka Lucjusza, który wydawał się raczej nieswój. - Ona czuje teatr, ma nosa do grand guignol, co, muszę przyznać, jest dość odświeżające po posępnej gotyckości jej brata. - Nathan wzniósł srebrny puchar. - Pozwólcie polecić sobie koktajl arbuzowomiodowy. To schłodzona doskonałość, jak mógłbyś się wyrazić, Charlie. Bez wątpienia równie lodowaty jak nasza gospodyni. - A w ogóle gdzie ona się podziewa? - spytał niespokojnie Charlie. - Widzieliście ją? - I gdzie jest Topaz? - dorzucił Jake, który zdążył już przyjrzeć się wszystkim kobietom w ogrodzie. - Cóż, tam mamy posąg Saturna. - Charlie skinął głową w stronę rzeźby pod kolumnadą: muskularny brodaty bóg dzierżył w dłoni pochodnię. - Tuż obok są drzwi.

Ledwie to powiedział, rozległ się głośny terkot werbli, a zaraz potem fanfara trąb. W wielkiej arkadzie na dalekim końcu areny pojawiły się trzy postacie. Wśród gości dały się słyszeć westchnienia zachwytu, a po chwili powietrzem wstrząsnęła fala spontanicznego aplauzu. Grupę nowo przybyłych prowadziła Agata Zeldt we własnej osobie, odziana w fantastycznie diaboliczny kostium, inspirowany upierzeniem czarnych rajskich ptaków. Pierzasty stan sukni przylegał ściśle do jej gibkiej sylwetki; z tyłu wyrastała przepyszna tiurniura. Głowę otaczała wielka kryza z długich pawich piór, na której tle odcinały się fale płomiennych włosów. Na twarzy miała półmaskę o barwie głębokiej ultramaryny, odsłaniającą jej okrutne, bezkrwiste usta. - Widzę, że igra z wszelkimi stylami, jakie istniały pod słońcem - wyszeptał oszołomiony Nathan. - Ale cóż za sensacyjny rezultat! - Heej, obudź no się! - powiedział Charlie, pstrykając palcami przed oczami Nathana, by przyciągnąć jego uwagę. - To kobieta, która morduje dla przyjemności i która zamierza zniszczyć znany nam świat! Jake nie patrzył na Agatę. Wpatrywał się za to w dwie postacie za nią. Usta same wykrzywiły mu się w grymasie niechęci na widok młodego blondyna, idącego po jej lewej stronie, w którym natychmiast rozpoznał - nawet za jego cętkowaną maską - aroganckiego Leoparda. Ale serce rwało mu się do zakutej w kajdany dziewczyny, którą młodzieniec prowadził na łańcuchu, jak gdyby była zwierzęciem cyrkowym: Topaz. Lucjusz zaczął prychać i napinać mięśnie, aż Nathan musiał go przytrzymać. - Pamiętasz, co powiedziała tobie i Jake’owi? - przypomniał mu. - Nie znamy jej. Jake znów mimo woli pomyślał o tym, jak bardzo różniła się ta Topaz od pogodnej, pełnej życia dziewczyny, którą poznał w Londynie. Rankiem wydała mu się twarda i wyrachowana; teraz wyglądała niemal żałośnie. Agata majestatycznie uniosła dłonie i wypowiedziała kilka słów po łacinie, głosem miękkim, ale złowrogim jak trucizna. - „Witam wszystkich. Jesteśmy niezmiernie szczęśliwi, mogąc gościć was w naszych skromnych progach” - przetłumaczył Charlie, wzdychając i wznosząc oczy ku niebu. Agata tymczasem klasnęła w dłonie i poprosiła wszystkich, by rozgościli się i wesoło biesiadowali. - To nasza chwila - mruknął Nathan, skinieniem głowy dając znak towarzyszom.

Podczas gdy goście sadowili się wygodnie na łożach, niewolnicy zaczęli wnosić wielkie półmiski z potrawami. W powstałym zamieszaniu chłopcy ukradkiem przesuwali się w stronę drzwi obok posągu Saturna. Już prawie tam dotarli, kiedy nagle wyrósł przed nimi cień. Jake’owi zamarło serce, kiedy spostrzegł, że postać nosi lamparcią maskę i wlecze za sobą nieszczęsną Topaz. - Sedete - powiedział Leopardo jedwabistym głosem, gestem zapraszając ich, by usiedli. Wskazywał wolną przestrzeń pomiędzy grupą gości rozpartych przy najbliższym stole. Chłopcy nie za bardzo mogli odmówić. Charlie podziękował mu ukłonem, po czym zajęli swoje miejsca z takim spokojem, na jaki tylko potrafili się zdobyć. Jake zauważył, że Topaz wygląda na przerażoną, ale jej przyrodni brat nie dał po sobie poznać, że cokolwiek podejrzewa, i usadowił się przy stole tyłem do nich. Siadając obok potwora, Topaz rozejrzała się ukradkiem. Jej spojrzenie napotkało wzrok Jake’a. Przez sekundę patrzyła mu w oczy - ze strachem czy z przyjaźnią, Jake nie był pewien - a potem odwróciła głowę. Jake potoczył spojrzeniem po biesiadnikach. Stanowili dość odpychające towarzystwo, aroganccy i przekarmieni; plotkowali i śmiali się głośno, krytycznym okiem obrzucając każdego wchodzącego gościa. Wszyscy przesunęli maski na czoła w oczekiwaniu posiłku i sąsiedzi skinęli na chłopców, by zrobili to samo. Posłuchali, starając się jednak skrywać jak największą część twarzy. Umocowana nad stołem - a w istocie nad każdym ze stołów, co Jake zauważył po chwili wisiała niewielka klatka. Zamknięty w niej ptaszek o jaskrawożółtym ubarwieniu wyśpiewywał piękne trele. Zachwycony Charlie próbował wetknąć palce do klatki, by go pogłaskać, ale stworzenie było nieufne i strosząc pióra, wciąż uciekało w przeciwną stronę. Nagle uwagę Charliego przykuło coś znacznie bardziej niepokojącego. - Do diabła… - wymamrotał pod nosem, kiedy niewolnik postawił przed nimi olbrzymi półmisek, wyjaśniając zwięźle, co zawiera. - Pieczona niespodzianka z flamingiem i łabędziem przetłumaczył Charlie. Goście nie posiadali się z zachwytu, ale przerażony Jake nie mógł uwierzyć własnym oczom: z upieczonych ciał dwóch wielkich ptaków (wciąż pokrytych zwęglonymi piórami) wyrastały dwie szyje - jedna różowa, druga biała - tworzące wspólnie kształt serca, z dziobami stykającymi się w delikatnym pocałunku śmierci.

- Taa… Ciekawe, co jest niespodzianką - rzucił półgębkiem Nathan. Trudno go było czymkolwiek wyprowadzić z równowagi, ale nawet on wydawał się lekko zaniepokojony. Sługa zatopił nóż w boku każdego z ptaków, wycinając długą szczelinę. Ze środka dobył się chóralny piskliwy szczebiot, a po chwili z trucheł wyfrunęła garstka żywych słowików. Lucjusz poderwał się i w przerażeniu złapał za rękojeść miecza, swoją reakcją szalenie rozśmieszając najbliższych biesiadników. Nathan szybko ściągnął go z powrotem. Z każdego stołu, wśród śmiechów i oklasków, wzbijały się zdezorientowane słowiki, wzlatując trzepotliwie ku niebu. - Barbarzyństwo - szepnął pod nosem Charlie, potrząsając głową. - Absolutne barbarzyństwo. Ale kulinarny horror dopiero się rozpoczynał. Na stoły wpływały kolejne makabryczne potrawy. Większość łączył motyw ptasi: turkawkowe ragout z owocami granatu, paw duszony w miodzie i flambirowany struś ze śliwkami. Ale były też inne dania budzące dreszcz obrzydzenia: meduzy z jajkami, marynowane jeżowce oraz węgorze nadziewane szprotkami. Lucjusz jadł niemal wszystko, więc Nathan, rzecz jasna, czuł się zobligowany czynić to samo. Jake dzielnie próbował przełknąć to czy owo, żeby nie zwracać na siebie uwagi, ale Charlie nie tknął praktycznie niczego. Siedział z ponurą miną, coraz bardziej rozdrażniony, jak się wyraził, „przerażającym bestialstwem bogaczy”. Pod koniec posiłku w głównym wejściu pojawiła się nowa postać: wysoki, trochę dziwnie wyglądający mężczyzna o szczupłej, nieosłoniętej maską twarzy z długą plecioną brodą. Jake już go kiedyś widział, ale nie pamiętał gdzie. Mężczyzna zaczął kluczyć między stołami, by wreszcie zasiąść u boku Agaty. Gospodyni powitała go skinieniem głowy, a on pochylił się ku niej i szepnął jej coś do ucha. Nagle Jake sobie przypomniał. - To ten człowiek z laboratorium na Vulcano - powiedział cicho. Widzieli go pracującego w sali z cuchnącymi roślinami. Nathan i Charlie spojrzeli w jego stronę. - Bez wątpienia przybył, by pomóc jej w dziele doprowadzania do „kresu dominiów” skomentował ten ostatni z przygnębieniem spotęgowanym przez głód.

Kiedy już uprzątnięto ze stołów, na środek areny wystąpił mężczyzna o dziwacznym wyglądzie, w peruce z kręconych rudych włosów - ktoś w rodzaju mistrza ceremonii - i obwieścił coś głębokim, nieco chrapliwym głosem. Co powiedział, wkrótce stało się jasne - oto przy wszystkich stołach goście jęli otwierać klatki, wypuszczając na wolność żółtych śpiewaków. Ptaszki wzleciały w górę, zebrały się w stado, okrążyły arenę w jedną stronę, potem w drugą, i wreszcie obsiadły mężczyznę w peruce, sprawiając, że sam przypominał teraz ogromne ptaszysko. Dla dopełnienia tego obrazu sztukmistrz zaczął z wolna wzbijać się w powietrze, jakby naprawdę latał. Jake zorientował się, że w rzeczywistości unosi go jakiś ukryty pod ziemią mechanizm, ale sztuczka była tak efektowna, że zdumieni widzowie podrywali się z miejsc, żeby lepiej widzieć. Właśnie ten moment wybrała Topaz, by spojrzeć na chłopców i nieznacznie skinąć im głową na znak, że nadszedł czas. Nikt nie zauważył zniknięcia czterech gości, którzy, ukryci w cieniach kolumnady, chyłkiem przekradli się za posąg Saturna. Tam Nathan wyjął kluczyk, który dostali od Topaz, szybko otworzył drzwi i przepuścił pozostałych na drugą stronę. Z westchnieniem ulgi Nathan i Jake odwinęli opasujące ich liny i przewiesili je sobie przez ramię. Zaczęli wspinać się po wąskich schodach, a ich kroki niosły się echem wśród ciemności. Wreszcie stanęli przed kolejnymi drzwiami. Przy pierwszej próbie otwarcia nie chciały się poddać, ale zanim Charlie zdążył się przestraszyć, że mogą być zamknięte na klucz, Nathan z rozpędu wyrżnął w nie ramieniem, przeleciał na drugą stronę i chłopcy wyszli za nim na taras. Znajdowali się w jednym z najwyższych miejsc w mieście i widok, jaki się stąd rozpościerał - na wszystkie strony świata - zapierał dech w piersiach. Pod doskonale czystym granatowym niebem wieczoru biały marmur zabudowań ciągnął się aż po odległy pas purpurowej zorzy. Oglądany z wysokości, Rzym wydawał się znacznie spokojniejszy. Ciepły wiatr wirował wokół nich z cichym poszumem. - A niech mnie licho… - wysapał z przejęciem Charlie, gdy jego wzrok padł na charakterystyczny obiekt z boku tarasu. - Oryginalna montgolfiera, jeżeli się nie mylę. Jake, Nathan i Lucjusz obejrzeli się i zobaczyli olbrzymi kosz połączony z gigantycznym stosem jedwabnej materii w kolorach złotym i indygo. - Montgolfiera… montgolfiera… - zamruczał Nathan. - Coś mi się jakby kojarzy… Przypomnij mi.

Charlie westchnął i potrząsnął głową. - Oj, Nathan. Czasem zastanawiam się, czy ty w ogóle masz jakąś podstawową wiedzę historyczną. Bracia Montgolfier, pamiętasz? Twórcy balonu na ogrzane powietrze. Jake i Nathan podeszli do balonu, by obejrzeć go dokładniej. Charlie mówił dalej. - Właściwie to niezupełnie twórcy. Chińczycy próbowali tego samego już w epoce Trzech Królestw, około dwusetnego roku naszej ery, i słyszałem plotki, że ludy Nazca, żyjące na terenie dzisiejszego Peru, mogły dokonywać podobnych wyczynów nawet wcześniej. Jednak październik tysiąc siedemset osiemdziesiątego trzeciego roku, sześć lat przed wybuchem rewolucji francuskiej, uznaje się za oficjalną datę pierwszego załogowego lotu balonem. Jakkolwiek na to spojrzeć, ten przyrząd jest tu absolutnie nie na miejscu. Doprawdy, Agata Zeldt nie ma żadnego szacunku dla historii. Wyobrażacie sobie tę rzecz wzlatującą w niebo nad starożytnym Rzymem? Jake uznał ten pomysł za urzekający: balon na ogrzane powietrze, z drugiego końca historii, płynący nad miastem ku powszechnemu zadziwieniu. Z Nathanem na czele przeszli przez balustradę w tylnej części tarasu i rozejrzeli się po ciemnym geometrycznym pejzażu dachów. - Tam - powiedział nagle Jake, rozpoznawszy w najdalszym krańcu kopułę budynku, który według Topaz krył w sobie salę dowodzenia. Ruszyli w drogę, ostrożnie stąpając po dachówkach - cztery czarne sylwetki na tle ultramarynowego nieba. Od czasu do czasu natrafiali na przeszkodę - szeroką przerwę między budynkami - i musieli zawrócić, by poszukać innej drogi. W pewnej chwili minęli otwarty zakratowany świetlik. Dobywający się z niego dziwny trzepoczący dźwięk tak zaintrygował Jake’a, że nie oparł się pokusie, by uklęknąć i zajrzeć przez pręty. Słaby blask z dołu podświetlał mu twarz, kiedy przyglądał się przestronnej, pustej komnacie. Na podłodze dostrzegł niewyraźny kształt - chyba jakieś stworzenie, przywiązane do metalowego słupa, leżące w całkowitym bezruchu na ciemnym posłaniu o nieregularnych kształtach. Wtedy dotarła do niego przerażająca prawda: patrzył na rozszarpane, na wpół zjedzone szczątki człowieka; jego posłaniem była kałuża zaschniętej krwi. Nagle rozległ się nieludzki wrzask, dmuchnął gwałtowny powiew i ogromny ptak niemal wielkości Jake’a uderzył z łoskotem o kratę. Wtykając łeb między pręty, kłapnął dziobem ostrym jak brzytwa.

Jake krzyknął, rzucił się w tył i straciwszy równowagę, runął na dachówki. Pozostali zatrzymali się i odwrócili, czekając, aż Jake się podniesie. Z kraty sterczały łby już trzech rozjuszonych sępów, wrzeszczących jak potępieńcy. - Czarujące zwierzątka hoduje sobie nasza gospodyni - skomentował oschle Nathan. Przy nich węże jej brata wydają się po prostu milusie. Patrząc z obrzydzeniem na ptaki, Jake przesuwał się ostrożnie po dachówkach, aż dogonił kolegów. Centrum dowodzenia Agaty mieściło się w solidnym prostopadłościennym, sklepionym kopułą budynku. Z jednej strony mury opadały pionowo, by dołączyć do stromej ściany urwiska na zboczu Palatynu. Z drugiej strony, tu gdzie stali, była rozpadlina o szerokości prawie dwóch metrów. Chłopcy ostrożnie podeszli do krawędzi dachu i spojrzeli w dół. U wejścia stali dwaj barczyści wartownicy, strzegący podwójnych drzwi. Na bocznej ścianie chłopcy wypatrzyli dwa wysoko umieszczone okna, ale wąskie i zakratowane. Zgodnie z tym, co powiedziała im Topaz, jedyna możliwa droga do wnętrza prowadziła przez świetlik na szczycie kopuły. Widzieli bijącą z niego łunę rozproszonego światła, ale żeby się tam dostać, musieli najpierw pokonać przepaść. - Pójdę pierwszy - szepnął Nathan do pozostałych. Cofnął się kilka kroków i wziął rozbieg, by przesadzić rozpadlinę imponującym susem, zakończonym idealnym, niemal bezgłośnym lądowaniem po drugiej stronie. Odwrócił się i zerknął w dół: żołnierze rozmawiali ze sobą, całkowicie nieświadomi tego, co działo się nad ich głowami. Po Nathanie skoczył Lucjusz, kończąc lądowanie skomplikowanym przewrotem, wykonanym z taką swobodą, jakby to była dziecinna igraszka. Charlie poszedł w jego ślady, nie okazując nawet cienia strachu, a potem przyszła kolej na Jake’a. Nie podobało mu się to ani trochę, ale zatrzymał swoje lęki dla siebie. Cofnął się, wziął głęboki oddech i z rozpędu skoczył w powietrze. Kiedy czeluść otworzyła się pod nim, doznał nagłego przeczucia katastrofy. Sięgnął stopą za blisko, lądując na samym brzegu dachu. Wybałuszając oczy z przerażenia, zachwiał się na krawędzi, ale Charlie szybko złapał go za rękę i pociągnął do siebie. Wartownicy nie zauważyli chmurki pyłu, która opadła w przestrzeń między budynkami. Jak najciszej, na palcach, chłopcy przeszli płaską część dachu, wspięli się na kopułę i zajrzeli do środka przez świetlik. Zobaczyli ośmiokątne pomieszczenie o czarnobiałej posadzce z lśniącego marmuru, w którym odbijało się światło szeregu zwisających nisko latarni. Na środku

stał okrągły stół z mapą rozpostartą na gobelinowym obrusie. Nawet z tak dużej odległości Jake bez trudu rozpoznawał kontynenty: Europę, Afrykę i Azję. Głównie lśniły szmaragdową zielenią, ale były też prostokątne obszary oznaczone innymi kolorami. Wokół sali stały inne stoły, wiele zawalonych stertami planów, tabeli i wykresów. - Mogę iść pierwszy? - spytał Jake. Wciąż był zawstydzony swoją wpadką na dachu i chciał się jakoś zrehabilitować. - Świetnie radzę sobie z linami - skłamał. Ten jeden raz Nathan nie zdołał znaleźć powodu do odmowy. - Pewnie. - Wzruszył ramionami. - Co w najgorszym wypadku może się stać? - Cóż, najgorsze, co może się stać - powiedział Charlie, poprawiając palcem zsuwające mu się z nosa okulary - to że Jake spadnie, runie na stół z mapą i w efekcie powiadomi całą willę o naszej obecności. - To było pytanie retoryczne, Charlie. - Nathan zgrzytnął zębami. - Nie musisz odpowiadać na każde pytanie, które zadaję. Jake został obwiązany liną, po czym Lucjusz, zdecydowanie najsilniejszy z całej czwórki, zaczął opuszczać go na dół. Sunąc ku posadzce, Jake zauważył, że wewnętrzna strona kopuły jest pomalowana na ciemnoniebiesko i pokryta malunkami gwiazdozbiorów na tle cienkich złotych linii siatki współrzędnych. Jego stopy przesunęły się nad mapą, palcami muskając Włochy, Rzym i maleńki model Circus Maximus. Dopiero teraz Jake uświadomił sobie, że mapa nie jest płaska, ale stanowi trójwymiarową makietę. Ostrożnie zeskoczył na posadzkę i pochylił się nad stołem, by przyjrzeć się dokładniej. Patrzył na misternie odtworzoną miniaturę zachodniego świata z 27 roku naszej ery. Przedstawiała, w zapierających dech szczegółach, nie tylko ukształtowanie terenu - góry, pustynie i lasy - ale także wiele słynnych budowli, od egipskich piramid po prastare kamienne kręgi na Wyspach Brytyjskich. Ale to nie była tylko mapa geograficzna; pokrywały ją liczne armie. Zastępy mikroskopijnych żołnierzy (oni właśnie tworzyli te kolorowe prostokąty, które Jake zobaczył z góry) stacjonowały wszędzie - od białych szczytów Alp po wyżyny Persji; od piasków Sahary po mroźne lasy Skandynawii. I każdy żołnierz spośród tysięcy widocznych na mapie nosił taki sam uniform: znajomy pancerz Hydry. Charlie zjechał następny, a tuż za nim Nathan (Lucjusz znowu się popisywał, pokazując, że może opuszczać dwie osoby jednocześnie). Znalazłszy się na dole, Nathan zawołał do Lucjusza:

- Zostań tam, gdzie jesteś. Być może będziemy musieli szybko się ewakuować. - Cokolwiek rozkażesz, panie - odparł Lucjusz, krzywiąc się w szyderczym uśmieszku i wymachując nogami przewieszonymi przez świetlik. - Mówiłem to już i powtórzę jeszcze raz - powiedział Nathan, wpatrując się w konstelacje pod kopułą. - Hucpa Agaty Zeldt jest doprawdy godna podziwu. Świat to dla niej za mało. Ona pragnie wszechświata! - Rany, masz rację - zgodził się Charlie, studiując szczegóły mapy nieba. - Przemianowała Skorpiona na Agatę, a z Wielkiej Niedźwiedzicy zrobiła Leoparda. Jake nie zauważył tego wcześniej, ale teraz zobaczył imiona wypisane ozdobnymi złotymi literami na ciemnoniebieskim niebie. Spostrzegł także, że fragment nieboskłonu był w trakcie przemalowywania - bez wątpienia po to, by umieścić na nim imię kolejnego członka rodziny: Topaz. Nathan i Charlie przenieśli swoją uwagę na mapę, a zwłaszcza na żołnierzy. - Jeżeli Agata nie zamierza wyczarować półmilionowej armii z powietrza - odezwał się Nathan - to zgaduję, że chce w jakiś sposób przejąć kontrolę nad legionami rzymskimi. - No tak, liczebność mniej więcej się zgadza - przyznał Charlie, patrząc na mapę. - A jak duża jest rzymska armia? - spytał Jake. - To znaczy ilu żołnierzy jest w każdym z tych oddziałów? Charlie wzruszył ramionami i gwizdnął przez zęby. - No cóż, w ciągu ostatnich stu lat armia powiększyła swoje szeregi dziesięciokrotnie, przeistaczając się z dość przypadkowego zbioru jednostek, rozrzuconych tu i tam, w zahartowaną i superskuteczną machinę, zdolną podbić każde państwo. - To prawda - przytaknął Nathan. Wziął ze stołu jednego z miniaturowych żołnierzyków i popatrzył na niego. - Spójrzcie na biednego Mitrydatesa i Pontyjczyków. Jeden z najstarszych i najczcigodniejszych narodów w historii zmieciony w ciągu dziesięciu lat. - Jeżeli zaś chodzi o liczebność… - Charlie wzniósł oczy ku górze, sumując liczby w głowie. - Rzym ma co najmniej dwadzieścia pięć legionów, w przybliżeniu po pięć tysięcy żołnierzy każdy, do tego zapewne około trzystu pomocniczych oddziałów auxilia, w tym marynarka, kawaleria i tak dalej, jak również liczne jednostki cudzoziemskie… Wszystko razem daje około czterystu tysięcy zbrojnych.

- Krótko mówiąc, dość, by zniewolić cały zachodni świat i porządnie przyłożyć reszcie podsumował Nathan, po czym dodał, teatralnie unosząc brwi: - Kres dominiów. - Ale jak ona zamierza przejąć dowodzenie nad całą armią Rzymu? - spytał Jake. - To właśnie pytanie, na które musimy znaleźć odpowiedź - odparł Charlie. - Przekupując kilku skorumpowanych prawników czy dowódców i racząc ich potrawami w rodzaju flamingowych niespodzianek czy węgorzy faszerowanych szprotkami, nie zajdzie się aż tak daleko. - A kolejne pytanie brzmi - Nathan uniósł maleńkiego żołnierza - kto odpowiada za te pstrokate uniformy? Toż to kpina na każdym poziomie! Kiedy wyrusza się na podbój świata, najpierw trzeba zadbać o stosowny wygląd, zgodzicie się ze mną? Charlie wyjął mu z dłoni figurkę, odstawił na mapę i powiedział, że powinni wreszcie przestać gawędzić i zacząć szukać. Skinął na Jake’a i razem zabrali się do przekopywania stosów dokumentów, szukając jakichkolwiek informacji na temat „kresu dominiów” i „publicznego morderstwa”, o których mówiła im Topaz. Tymczasem Nathan otwierał kolejne drzwi w ścianach sali, sprawdzając, czy nie natrafi na ślad aktora Austeria. Poszukiwania nie przyniosły natychmiastowych wyników. Nathan znalazł wyłącznie różne składziki, a mapy i dokumenty okazały się nieistotne albo niemożliwe do odcyfrowania. Tylko jedna rzecz przykuła uwagę Jake’a: rysunek siedmiu złotych jaj, ze słowem „Liczydło” wypisanym odręcznie pod spodem. Przypomniał sobie, że w apartamencie Agaty na wyspie Vulcano widział identyczną ilustrację. - Czy to ci coś mówi? - spytał, podsuwając ją Nathanowi. Nathan obejrzał rysunek, ale nie potrafił z niczym go skojarzyć. Wzruszył ramionami, by zasugerować, że to pewnie nie ma znaczenia, po czym skoncentrował uwagę na ściennym lustrze, które swe zwierciadlane właściwości zawdzięczało warstwie rtęci za szkłem. Podziwiając swoje zęby, oświadczył, że to najbardziej pomysłowa i czarująca rzecz, jaką widział od początku roku. Jakieś dwadzieścia minut później Lucjusz gwizdnął ostrzegawczo z dachu. - Ktoś idzie! Chwilę później usłyszeli przytłumione głosy i szczęk klucza w zamku. Spojrzeli po sobie ze zgrozą. - Wciągnij liny, szybko! - syknął Nathan do Lucjusza. - A wy wszyscy tutaj…

Przyskoczył do stołu z mapą, uniósł brzeg gobelinowego nakrycia i wepchnął Jake’a i Charliego pod blat. Liny wystrzeliły w górę, by w mgnieniu oka zniknąć w otworze świetlika. Nathan wcisnął się w ciemną przestrzeń pod stołem w ślad za pozostałą dwójką. Jednocześnie, nie porozumiewając się ani słowem, wszyscy trzej cicho dobyli sztyletów, kiedy tylko usłyszeli cichy odgłos otwieranych drzwi i zbliżające się kroki. Jake i Nathan mogli obserwować otoczenie przez dziury w gobelinie. Odetchnęli z ulgą, widząc, że do sali weszli nie żołnierze, ale dwaj niewolnicy, niosący tace z jedzeniem - kilka znajomych potraw z uczty. Mężczyźni przeszli przez pokój, po czym jeden z nich pociągnął za dźwignię, sprawiając, że prostokątny fragment czarnobiałej posadzki uniósł się, odsłaniając schody prowadzące do pomieszczenia pod ziemią. Niewolnicy zstąpili na dół. Kilka chwil później chłopcy usłyszeli głos, tak głęboki i śpiewny - zupełnie jak głos aktora - że nie mieli najmniejszych wątpliwości co do tożsamości jego właściciela. Niebawem obaj służący wynurzyli się spod podłogi z pustymi rękami i wyszli z sali, zamykając drzwi na klucz. Klapę w podłodze pozostawili otwartą. Jake, Nathan i Charlie wypełzli spod stołu, a w otworze świetlika ponad nimi pojawiła się radośnie wyszczerzona twarz Lucjusza. - Poszli sobie - oznajmił głosem, który zapewne uważał za szept. Nathan gwałtownie przycisnął palec do ust, pokazując wszystkim, by zachowali ciszę. Skradając się na palcach, poprowadził Jake’a i Charliego po kilku schodkach w dół i zatrzymał się przed kotarą ze szkarłatnego aksamitu. Za zasłoną odezwał się znowu ten charakterystyczny, niemal komiczny głos, ćwiczący raz po raz tę samą frazę, z niewielką zmianą intonacji. - Veni… Vidi… Vici! Było to jedno z nielicznych łacińskich wyrażeń, które Jake rozumiał. Znaczyło: „Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem” i zostało wypowiedziane - był tego pewien - przez Juliusza Cezara po tym, jak podbił jakąś kolejną krainę. Czubkiem sztyletu Nathan odsunął brzeg kotary i ujrzeli mężczyznę w niewielkiej komnacie. Wyglądał wspaniale i śmiesznie zarazem. Był wysoki, dostojny, wręcz arystokratyczny w swojej ciemnopurpurowej todze i wieńcu laurowym na głowie, ale stroił przed lustrem dziwaczne miny i wykonywał osobliwe ćwiczenia ustami, jednocześnie przybierając dumne pozy i wymachując na wpół zjedzoną nogą pieczonego flaminga.

Jake i Nathan ze wszystkich sił starali się nie wybuchnąć śmiechem, ale Charlie miał bardzo poważną minę. W chwili gdy ujrzał Austeria, zrozumiał, co się święci: podobieństwo rysów, purpurowa toga, dumna mowa… - Tyberiusz - szepnął. - On będzie udawał cesarza Tyberiusza. - Co takiego? - Nathan wytrzeszczył oczy, a uśmiech natychmiast znikł z jego twarzy. - Cesarz jest odludkiem, pamiętasz? - wyjaśnił Charlie. - Mieszka na Capri. Od lat prawie nie pokazuje się publicznie, ale ten człowiek wygląda wypisz, wymaluj jak on! Jake przesunął się, żeby lepiej widzieć, i niechcący potrącił Nathana. Ten wypuścił z ręki sztylet, który z brzękiem upadł na posadzkę. Austerio - ponieważ to rzeczywiście był on - odwrócił się raptownie i zachłysnął się z przerażenia na widok trzech chłopców wślizgujących się do komnaty. Może gdyby nie byli uzbrojeni, zareagowałby inaczej, ale kiedy skoczyli ku niemu, zamachał rękami, jęcząc i przewracając oczami niczym postać z greckiej tragedii. Uświadomiwszy sobie, że samą gestykulacją się nie obroni, cisnął w nich udkiem flaminga, w ślad za tym poleciał talerz z jedzeniem, a potem jeszcze dwie świece. Wreszcie Nathan zdołał go złapać i zatkać mu dłonią usta. - Cii! Słuchaj, nie przyszliśmy tu, by cię skrzywdzić - powiedział mu do ucha. - Jesteśmy przyjaciółmi, wiesz? Amici sumus. Ty jesteś Austerio, tu es Austerio, amicus Ficium, przyjaciel Fantastycznego Fika. Austerio szamotał się i próbował krzyczeć przez palce Nathana, ale usłyszawszy swoje imię, a potem imię swojego przyjaciela (albo wroga), stopniowo się uspokoił. Widząc to, Nathan cofnął dłoń. Austerio pozbierał się, przygładził swe mocno przerzedzone włosy, po czym przemówił tonem urażonej dumy: - Fico nie jest fantastyczny. To ja jestem fantastyczny! I aby dowieść swojej racji, przybrał dramatyczną pozę, demonstrując zastygłą w dostojnym wyrazie twarz, najpierw od przodu, potem z profilu. - Mówi pan po angielsku? - spytał zdumiony Charlie. - Oczywiście! - obruszył się aktor. - Mam tysiąc talentów. Fico nie ma żadnego. Nathan chwycił ze stołu książkę.

- Słownik łacińskoangielski - przeczytał na grzbiecie, a potem otworzył ją i zajrzał do środka. - Wydano w tysiąc pięćset dziewięćdziesiątym roku… Trochę za nowoczesna jak na starożytny Rzym, nieprawdaż? - powiedział do kolegów, po czym znowu zwrócił się do Austeria: - Czy to Agata Zeldt kazała panu nauczyć się angielskiego? Jak długo pan ją zna? Austerio przyjrzał się bacznie całej trójce. - Kim jesteście i jaki macie do mnie interes? rzucił wyzywającym tonem. Nathan i Charlie popatrzyli na siebie niepewnie, ale Jake odpowiedział bez namysłu. - Piszemy poemat epicki, dzieło o panu i pańskich osiągnięciach. Poemat epicki? - powtórzył Austerio z nagłym zainteresowaniem. - Jesteśmy pana zagorzałymi fanami - zapewnił go Jake, pochylając się w ukłonie. - Najwierniejszymi wielbicielami. W Herkulanum widzieliśmy wszystkie pańskie role, prawda, chłopaki? Charlie i Nathan skwapliwie przytaknęli. Aktor połknął haczyk. - Przecież jesteście jeszcze dziećmi - zauważył protekcjonalnie, ale nie oparł się pokusie, by dodać: - Naprawdę? Wszystkie role? - Całą klasykę - wtrącił Charlie. - Plauta, Terencjusza… - Widzieliście mojego Formiona? - spytał Austerio, przybierając kolejną heroiczną pozę. Mojego potężnego greckiego wodza? - To było takie poruszające - oświadczył Nathan z absolutną szczerością. - Miałem ochotę rzucić się na własny miecz. - Na Jowisza! Jeśli tak odbieracie moje komedie, moje tragedie muszą być nie do zniesienia! - Nie ma pan nawet pojęcia. - Nathan potrząsnął głową i położył dłoń na sercu, znowu, rzecz jasna, wybierając niewłaściwą stronę. Nagle Austerio zmarszczył brwi i spojrzał w stronę schodów. Potem pochylił się do przodu i wyszeptał: - Periculosus est hic, tutaj jest niebezpiecznie. Jeżeli was znajdą, pomyślą, że jesteście szpiegami. Jak tu weszliście? - Podążaliśmy za mistrzem przez całą drogę do Rzymu - powiedział Jake. - Potem czekaliśmy przy willi na okazję zobaczenia się z panem. Poruszony tak wielkim oddaniem, Austerio westchnął, a oczy napełniły mu się łzami. Aby nie pozwolić się prześcignąć w stwarzaniu pozorów, Charlie dodał:

- Dla własnego zdrowia psychicznego, mistrzu, proszę nam powiedzieć, co pan tutaj robi? Herkulanum jest jałowe bez ciebie. Zrazu Austerio wydawał się wystraszony perspektywą omawiania tej kwestii, ale po słusznej porcji pochlebstw próżność wzięła w nim górę nad ostrożnością i aktor zaczął mówić początkowo wydzielając zaledwie strzępy informacji, potem lejąc je coraz obfitszym strumieniem. Opowiedział o tym, jak przed sześcioma miesiącami po raz pierwszy spotkał swoją patronkę - jak nazywał Agatę - o tym, jak podziwiała jego talent, jak podejmowała go winem i wyszukanymi potrawami w najlepszych lokalach nad Zatoką Neapolitańską; o tym, że pragnęła, by nauczył się mówić jej dziwnym językiem, tak by mogła uczynić zeń jeszcze większą sławę. Zrelacjonował ze szczegółami, jak odebrała go w Herkulanum i przywiozła - najpierw statkiem, potem powozem, w nieopisanym luksusie - do Rzymu. - Tak, to wszystko bardzo ciekawe - wtrącił w końcu Nathan. - Ale co tak konkretnie mistrz ma tutaj robić? Austerio spojrzał na chłopców z wyższością. - Jestem tu, by dać przedstawienie mojego życia, by zagrać samego cesarza Tyberiusza. To kwestia bezpieczeństwa narodowego. Charlie szturchnął Jake’a łokciem. - A nie mówiłem? - szepnął. - Tak jest! Ja, skromny Austerio - oznajmił uroczyście aktor - zwyczajny chłopak z małego miasteczka po niewłaściwej stronie Apeninów, użyję swojego bezmiernego talentu, by ocalić mój ukochany kraj! - Bezpieczeństwo narodowe? - Charlie zmarszczył brwi. - Ocalić kraj? Co mistrz ma na myśli? Austerio przysunął się bliżej i wyszeptał: - Kochani chłopcy, ogromnie mi przykro nieść złą nowinę, ale szykuje się powstanie. Krwawa rewolucja przetoczy się przez cesarstwo, dziesięć razy straszniejsza niż powstanie Spartakusa. Świat stoi na krawędzi katastrofy! Aktor położył dłoń na sercu, a Jake zauważył, że w odróżnieniu od Nathana wybrał właściwą stronę. - Ale ja, bez względu na wszystko, będę grał swoją rolę, by przywrócić bezpieczeństwo ludowi.

Jak można się było spodziewać, zapytany, w jaki dokładnie sposób zamierza tego dokonać, Austerio nie był w stanie udzielić jednoznacznej odpowiedzi - zaczął mamrotać coś o „cesarstwie potrzebującym swojego cesarza”. Kwestię przywódcy szykującej się rewolty skwitował bardzo skonsternowaną miną. Chłopcy już mieli zasypać go całą masą następnych pytań, kiedy usłyszeli bicie dzwonu. - To już! - zawołał z przejęciem Austerio. - Czwarta godzina. Przyjdą po mnie lada chwila. Musicie iść - rzekł, wypychając ich z komnaty. - Wezmą was za szpiegów. Nie okażą litości. - Przyjdą po pana? - zdziwił się Nathan. - Ale po co? - Mam odegrać pojawienie się władcy na przyjęciu - odpowiedział aktor. - Taka wprawka przed tym wielkim dniem, jutro. - Jutro?! - powtórzyli Jake, Nathan i Charlie jednym głosem. - A co będzie jutro? - Moje pierwsze wystąpienie publiczne. Mam pojawić się na igrzyskach w Circus Maximus. No dobrze, idźcie już. - Austerio wypchnął ich na schody. - Leopardo będzie tu lada chwila, a ja muszę być gotowy. Na dźwięk znienawidzonego imienia agenci popatrzyli po sobie. Żaden z nich nie miał ochoty natknąć się na Leoparda. Pośpiesznie pożegnali się, obiecali obejrzeć występ Austeria następnego dnia i ruszyli na górę. - Bądźcie ostrożni, chłopcy. - Aktor westchnął, znowu przykładając dłoń do serca. Uczynię wszystko, co w mojej mocy, aby zapobiec rewolucji, ale Rzym nie jest w tej chwili bezpiecznym miejscem. Charlie gwizdnął na Lucjusza, który opuścił dwie liny. Nathan szybko, bez niczyjej pomocy, wspiął się po pierwszej. Charlie złapał drugą. Jake’a zawsze zdumiewało to, że Charlie, który zna dwadzieścia języków i rozumie mechanikę kwantową, jest jednocześnie tak sprawny fizycznie. Brakowało mu wprawdzie elegancji Nathana, ale wdrapał się na dach w mgnieniu oka. Natomiast Jake, nawet z pomocą Lucjusza, podciągał się w górę z największym trudem. Już prawie dotarł do świetlika, kiedy usłyszał szczęk otwieranego zamka. Po chwili drzwi się otworzyły i do komnaty wkroczył Leopardo. Jake wstrzymał oddech, kręcąc się z wolna pod szczytem kopuły, na poskrzypującej linie.

16 Andromeda i morski potwór Nathan, Charlie i Lucjusz, których twarze jaśniały w ciemności nad otworem świetlika, patrzyli ze zgrozą, jak Leopardo podchodzi do otworu w posadzce i wywołuje Austeria. Mieli nadzieję, że zejdzie na dół, a oni w tym czasie wciągną Jake’a na dach, ale on po prostu czekał, krygując się - zupełnie jak Nathan - przed rtęciowym zwierciadłem na ścianie, dopóki aktor nie wyszedł na górę. Austerio natychmiast zauważył Jake’a pod kopułą i aż krzyknął z przerażenia. Jake osłabił chwyt i zjechał spory kawałek w dół, parząc sobie dłonie szorstką liną. Chłopcy byli przekonani, że nie unikną katastrofy, ale Austerio zadziałał błyskawicznie, udając, że po prostu zaszokował go widok własnego odbicia w lustrze. Wymamrotał coś, że wszystko ma przekrzywione, i poprosił Leoparda, by poprawił mu laurową koronę. Gdy ten, krzywiąc się, spełniał jego prośbę, Jake został szybko podciągnięty do świetlika. Był już prawie na dachu, kiedy Leopardo klasnął w dłonie i oznajmił, że on i Austerio muszą natychmiast wyjść. W tej samej chwili nastąpiła katastrofa: maska Jake’a, którą wetknął sobie pod togę, wyśliznęła mu się. Próbował złapać ją ręką, potem nogą, ale na próżno. Kiedy sfruwała ku podłodze, Austerio znów zaczął mówić, tym razem skarżąc się głośno na krój swojej tuniki. Leopardo, tracąc cierpliwość, warknął, że tunice z pewnością nic nie dolega, i skierował się ku drzwiom. Nagle zatrzymał się w pół kroku, zauważywszy maskę na posadzce. Podniósł ją i obejrzał, zerkając na Austeria. Potem spojrzał w górę. Nie zobaczył niczego prócz wymalowanego wnętrza kopuły i skrawka nocnego nieba w otworze świetlika. Otworzył drzwi i wypchnął aktora na zewnątrz. Na szczycie kopuły cztery postacie - wydając westchnienia nieopisanej ulgi - patrzyły, jak Leopardo i Austerio przemierzają podwórzec i znikają we wnętrzu willi. Przez dłuższą chwilę chłopcy stali w milczeniu, roztrząsając w myśli wszystko, czego się dowiedzieli. Pierwszy odezwał się Charlie.

- Powiedział, że w Circus Maximus ma po raz pierwszy pokazać się publicznie. - Nie inaczej. - Nathan poważnie skinął głową. - Też to usłyszałem. - Odwrócił się do Jake’a. - A co powiedziała Topaz? Wszystko ma się zacząć od publicznego morderstwa. Jake’a olśniła wstrząsająca i straszna myśl. - To jego zamordują? Austeria? - Nie Austeria - poprawił go Nathan. - Tyberiusza. - Uniósł brwi, zwracając się ponownie do Charliego. - Oczywiście moja wiedza o historii Rzymu nie dorównuje twojej, ale czy nie jest tak, że po Spartakusie wszyscy w cesarstwie mają paranoję na punkcie rebelii? - Spartakus - wtrącił nagle Lucjusz. - Słyszałem o nim. Nathan spojrzał na Jake’a. - Był zbuntowanym gladiatorem, który podburzył niewolników do walki z ich panami. A jak można łatwiej spowodować „kres dominiów”, niż zamordować cesarza i zrzucić winę na bandę buntowników, którzy prawdopodobnie nawet nie istnieją? To będzie jatka. W ciągu paru dni wybuchnie wojna domowa. Charlie już od dłuższej chwili potrząsał głową. - To dobra teoria, ale nie trzyma się kupy. Po co Agata zawracałaby sobie głowę uczeniem Austeria angielskiego, gdyby zamierzała go wkrótce uśmiercić? - Owszem, ale nie mamy żadnej lepszej teorii. - Nathan wzruszył ramionami. - Poza tym, że coś wydarzy się jutro w Circus Maximus. Proponuję wrócić do biura i zastanowić się, co możemy w tej sprawie zrobić. Poprowadził swoich towarzyszy po dachach, zeskoczyli na prywatny taras Agaty i zstąpili w głąb mrocznych schodów, prowadzących do areny. Odgłosy przyjęcia przeszły w donośny gwar; muzyka grała znacznie głośniej niż na początku. - Masz, załóż to - powiedział Nathan, wręczając Jake’owi swoją maskę, po czym odwrócił się do reszty i wyszeptał: - Wynośmy się stąd jak najszybciej. Charlie przytaknął, ale Jake nie odezwał się słowem. Cierpnął na myśl, że znów muszą zostawić Topaz samą. Nathan podszedł do drzwi i już miał je otworzyć, kiedy po drugiej stronie nagle zapadła cisza. Potem usłyszeli Agatę, która powiedziała coś po łacinie, kończąc wezwaniem: - Salutate imperatorem! Odpowiedział jej aplauz i chór okrzyków:

- Salve, Caesar! Jake, Charlie i Lucjusz założyli maski, a Nathan naciągnął na głowę kaptur swojej peleryny. Ostrożnie uchylił drzwi i cała czwórka prześliznęła się pod kolumnadę wokół areny. Goście stali (przynajmniej mężczyźni; część kobiet wciąż spoczywała na łożach), a przebrany za cesarza Tyberiusza Austerio kroczył dostojnie między nimi, rozdając życzliwe skinienia głową i od czasu do czasu podając do ucałowania pulchną, zdobną w pierścienie dłoń. Jake spodziewałby się raczej, że aktor będzie się puszył i gestykulował niczym postać z pantomimy, i był zaskoczony, widząc, jak subtelnie i przekonująco odgrywa swoją rolę. Nibycesarz zasiadł na tronie obok Agaty i wszyscy goście znowu zajęli miejsca. W tym momencie Jake uświadomił sobie, że miejsce Topaz jest puste. Przystanął i rozejrzał się, ale nigdzie nie mógł jej dostrzec. - Idziemy - szepnął mu do ucha Nathan, odgadując przyczynę zwłoki. - Topaz wie, gdzie jesteśmy. Skontaktuje się z nami, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Skradali się w cieniu kolumnady w stronę wyjścia. Byli już prawie przy drzwiach, kiedy muzykanci znów uderzyli w pompatyczną nutę. Trębacze i dobosze zaczęli maszerować w takt muzyki ku brzegowi areny. Przez tłum gości przebiegł szmer podniecenia. Wszyscy szeptali z przejęciem, spodziewając się niezwykłego widowiska. Muzyka zagrała jeszcze głośniej. Nagle kamienna posadzka na środku areny zaczęła się otwierać, odsłaniając wąski pasek ciemności, który stopniowo rozrósł się w czarną czeluść. Następnie z ciemności wyłonił się olbrzymi nieforemny głaz, wyglądający jakby wyrwano go ze skał dzikiego wybrzeża. Na kamieniu, w pozie wziętej wprost z rzymskiej mitologii, leżała nimfa przykuta do skały kajdanami, z twarzą ukrytą pod zasłoną ociekających wodą włosów. Trwała w nienaturalnym bezruchu, jakby pod wpływem zaklęcia, a Jake nagle ze zgrozą pojął, że patrzy na Topaz. Zgadywał, że oto rozpoczynają się ludi sanguinei - krwawe igrzyska, o których Topaz wspomniała im wcześniej. - Co oni chcą jej zrobić? - wykrztusił, z trudem dobywając słów. - Chodźmy… - Nathan delikatnie pociągnął go za sobą. - Pamiętasz, co ci powiedziała? Nie wolno ci na nią patrzeć. Ale Jake nie słuchał i gniewnym ruchem strzepnął z siebie jego dłoń. Lucjusz zastygł w bezruchu, ze wzrokiem utkwionym w tym spektaklu. Charlie także stracił ochotę na opuszczenie

willi, a Nathan tak naprawdę czuł to samo: choć wiedział, że ma obowiązki wobec Straży Historii, równie mocno jak pozostali martwił się losem swojej przybranej siostry. Głaz unosił się powoli i wkrótce goście ujrzeli, że leży przy brzegu skalistej sadzawki, pieniącej się i kipiącej, jak gdyby roiło się w niej od ryb. Cała konstrukcja zrównała się z poziomem areny i zatrzymała. Goście czekali w napięciu, poruszając się niespokojnie i wyciągając szyje, by lepiej widzieć. Jake spostrzegł, że Agata zdjęła maskę, ukazując twarz wykrzywioną w sadystycznym uśmiechu. Stojący za nią Leopardo wpijał jej palce w ramiona. Muzyka była już ogłuszająco głośna - trąby grzmiały, a bębny dudniły jak sto gromów. Jake poczuł, że włoski na karku stają mu dęba. Nagle z piersi widzów wydobyło się westchnienie grozy - ze środka sadzawki powoli wynurzyła się przerażająca istota. Był to morski potwór czy może potężny wojownik przebrany za potwora. Był wysoki, barczysty i muskularny, a jego lśniący hełm miał kształt groteskowej głowy rekina z szeroko otwartą paszczą, z której wnętrza patrzyła dzika i groźna twarz. Masywna pierś unosiła się i opadała pod napierśnikiem z pancernych łusek. Przedramiona wojownika - każde o grubości pnia drzewa - osłonięte były rękawicami uzbrojonymi w szereg długich i wąskich ostrzy, a przy cholewach metalowych butów połyskiwały sztylety. W jednej garści, prawie tak dużej jak głowa Jake’a, dzierżył miecz, w drugiej trójząb. Jake’owi serce biło z podwójną szybkością, żołądek podjechał mu do gardła. - Co on zamierza jej zrobić? - wycedził przez zaciśnięte zęby. - To tylko przedstawienie - próbował uspokoić go Nathan. - Choć zła do szpiku kości, Agata Zeldt nie naraziłaby własnej córki na prawdziwe niebezpieczeństwo. Nathan wypowiedział te słowa, sam nie do końca w nie wierząc. Stopień zepsucia moralnego i okrucieństwa rodziny Zeldtów nigdy nie przestał go zadziwiać. Muzyka potężniała w grzmiącym crescendo. Morski potwór sunął w górę, a kiedy podeszwy jego stóp zrównały się z poziomem wody, wystąpił na brzeg sadzawki i wzniósł ramiona nad głowę. Muzyka urwała się nagle, a wtedy wojownik wydał z siebie bojowy ryk o takiej mocy, że Jake musiał zakryć sobie uszy. Potwór odwrócił się w stronę nimfy i czekał, ciężko dysząc, na rozpoczęcie pojedynku. Oczy wszystkich powędrowały ku wciąż nieruchomej Topaz. Nimfa powoli obudziła się poruszyła najpierw ręką, potem nogą, i wreszcie uniosła głowę. Nieśpiesznie wstała, a wtedy

Jake dostrzegł miecz u jej boku. Dobywszy broni, zakręciła młyńca, bojowym okrzykiem rzucając wyzwanie potworowi. Zachwyceni widzowie poderwali się z miejsc, wiwatując. Nawet niewolnicy zatrzymywali się, by ukradkiem zerknąć na spektakl. - To Andromeda i morski potwór - powiedział Charlie takim tonem, jakby śnił. - Kto? - spytał nerwowo Jake, jednocześnie przerażony i zahipnotyzowany. - Według legendy jej matka, Kasjopeja, królowa Etiopii, chełpiła się, że jest piękniejsza od samych cór Posejdona. Chcąc ukarać ją za pychę, bóg posłał straszliwego morskiego potwora, Ketosa, aby pustoszył jej kraj. Miał przestać dopiero wówczas, gdy Andromeda zostanie złożona w ofierze. Dlatego przykuto ją do skały i porzucono. - I co się z nią stało? - Jake zaciskał pięści tak mocno, że pobielały mu kostki. - No cóż… - Ton Charliego stał się pogodniejszy. - Ocalił ją wojownik Perseusz, który właśnie wracał do domu po zabiciu jednej z gorgon, Meduzy. - Tylko niech ci to nie podsuwa żadnych pomysłów - wtrącił szybko Nathan, zerkając na Jake’a. - Perseusz był herosem, maszyną do zabijania, nie niewinnym uczniakiem. Wtem rozpoczęła się walka. Olbrzymi Ketos skoczył naprzód, zamaszyście tnąc mieczem. W błyskawicznej reakcji Topaz odparowała cios i z rozmachem kopnęła potwora. Rozległo się głośne chrupnięcie, kiedy jej stopa przetrąciła mu szczękę. Publiczność wybuchła aplauzem, a Ketos runął na plecy w sadzawkę. Przez chwilę oczy błądziły mu nieprzytomnie, ale potem wzrok skupił się znowu i powróciła furia. Potwór poderwał się z wody i nastąpił ścinający krew w żyłach pokaz szermierki - cięcie, zasłona, riposta. Stal zgrzytała o stal, krzesząc iskry; woda tryskała na tłum. Topaz była szybka i zwinna, jej przeciwnik powolny i silny. Miecz Ketosa świsnął płaskim łukiem na poziomie jej stóp. Topaz zgrabnie podskoczyła nad klingą, zeskakując do sadzawki, ale zbyt krótki łańcuch nie pozwolił jej na ucieczkę i szarpnął ją w tył. Jake’a ogarnęła panika, kiedy Topaz straciła równowagę i usiadła w wodzie. Ketos bez chwili wahania wzniósł swój ciężki trójząb. Cofnęła się, chcąc wykonać unik, ale zdążył drasnąć jej ramię. Krew trysnęła w spienioną wodę. - Musimy to zatrzymać! - krzyknął Jake, ruszając w stronę areny. - Nie, Jake! - Nathan przytrzymał go na miejscu. - Jest dziesięć razy lepsza od niego. To przedstawienie, nic więcej. Znajdujemy się w starożytnym Rzymie, pamiętasz? Tu jest zupełnie inaczej niż tam, skąd pochodzisz.

Topaz i potwór odskoczyli od siebie, dysząc ciężko i mierząc się nawzajem czujnym spojrzeniem. Oczy Agaty skrzyły się podnieceniem, Leopardo oblizywał wargi w niezdrowej fascynacji. Tłum zaczął skandować, domagając się wznowienia walki. Tym razem Topaz zaatakowała pierwsza i pojedynek stał się jeszcze bardziej zaciekły. Nagle wymierzyła potężne cięcie w nogę przeciwnika. Rozległ się zgrzyt, kiedy klinga przecięła pancerz jego buta i zaklinowała się w metalu. Topaz wyrwała miecz, ale szarpnięcie wytrąciło ją z równowagi i znów potoczyła się w wodę. Wykorzystując sposobność, potwór cisnął za nią trójzębem. Topaz uchyliła się i broń uderzyła w udo przechodzącego niewolnika. Publiczność gruchnęła śmiechem i Topaz na chwilę straciła koncentrację. Ketos natarł na nią i uniósł miecz do ostatecznego ciosu. Wszyscy zamarli. Jake nagle odepchnął Nathana na bok i wybiegł na arenę, wyjmując sztylet. Wskoczył do sadzawki i przewracając się w wodę, wbił ostrze w udo potwora. Ani Topaz, ani widzowie nie mogli rozpoznać zamaskowanego, nowego uczestnika walki. Uznając, że to dzielny Perseusz przybył, by ocalić Andromedę, goście powitali go głośnymi wiwatami. Ketos wydał chrapliwy jęk i zamachnął się pięścią na Jake’a, ale nim zdążył uderzyć, osunął się na kolana, obficie brocząc krwią. Jake poderwał się i przypadł do Topaz. - To ja! - sapnął zdyszany. - Łańcuch… - Pociągnął za ogniwa. - Jak się go odpina? - Czyś ty oszalał?! - Rozwścieczona Topaz potrząsnęła głową. - Uciekaj stąd, już! Zrujnujesz wszystko! Nie zwracał na nią uwagi. - Jak się go odpina?! - krzyknął jeszcze raz, szarpiąc za łańcuch. Charlie i Nathan stali w tłumie osłupiali ze zgrozy. Nathan trzymał Lucjusza na wypadek, gdyby i on postanowił dołączyć do przedstawienia. - Charlie, co teraz? - szepnął nerwowo. - Nie wiem - odpowiedział zrozpaczony Charlie. Wskazał głową na Leoparda i Agatę po drugiej stronie areny. - Oni też myślą, że to część przedstawienia. Jak wszyscy. Miał rację: oboje uśmiechali się z zadowoleniem, wciąż nieświadomi, co tak naprawdę dzieje się na scenie. - Jake! - krzyknęła ostrzegawczo Topaz, kiedy Ketos niespodziewanie dźwignął się na nogi.

Potwór porwał Jake’a, złapał go za szyję i uniósł nad ziemią. Kiedy ogromne dłonie zacisnęły chwyt, Jake’owi zsunęła się maska, odsłaniając jego purpurową twarz. Na ten widok Leopardo drgnął, a jego oczy zaczęły rozszerzać się w niepewności. Uśmiech powoli spłynął mu z warg. Znał tego chłopaka: to był ten niewydarzony agent z opery w Sztokholmie. Szybko omiótł wzrokiem twarze w tłumie i rozpoznał następną: Nathan Wylder. Usta blondyna zadrżały; zgrzytnęły śnieżnobiałe zęby. Publiczność wyła z zachwytu, podczas gdy Jake wędrował coraz wyżej i wyżej, wierzgając nogami w powietrzu. I wtedy wszystko wydarzyło się jednocześnie. Topaz złapała duży kamień i wyrżnęła nim potwora w głowę. Ketos wybałuszył oczy, przewrócił nimi, wypuścił Jake’a i straciwszy przytomność, runął na plecy do sadzawki. - Periculum! Niebezpieczeństwo! - ryknął na cały głos Leopardo. - Chrońcie cesarza rozkazał straży, a sam przepchnął się przez tłum i wyskoczył na arenę, dobywając miecza. Rozpętało się istne pandemonium. Wrzeszczący goście ruszyli tłumnie do wyjść. Agata Zeldt powoli podniosła się, z twarzą płonącą furią. Leopardo natarł na Jake’a, ale Nathan w porę wskoczył na scenę, lądując Ketosowi na piersi (nieszczęsny żołnierz właśnie odzyskiwał przytomność, kiedy znów został znokautowany), i odbił nadlatującą klingę. - A zatem mamy tu wszystkie szczury! - Jasnowłosy młodzieniec odwrócił się, by stanąć twarzą w twarz z nowym przeciwnikiem. - Wiedziałem, że tej żmii nie można ufać. Zadźwięczały miecze, wirując i tnąc wściekle; twarze walczących zastygły w wyrazie surowej koncentracji. Mimo całego zamieszania Jake nie mógł nie czuć podziwu, widząc, jak znakomitym szermierzem jest Nathan. Bywało, że irytująco puszył się jak paw, ale kiedy naprawdę przychodziło mu walczyć, był wspaniały - szybki i pełen gracji, a zarazem nieustraszony i silny. Niemniej jednak Leopardo był więcej niż godnym przeciwnikiem, a w tej potyczce to właśnie jemu dopisało szczęście. Nathan chybił z ciosem zaledwie o centymetr i zachwiał się, co tamtemu wystarczyło, by podciąć mu nogi i wytrącić broń z ręki. Leopardo szykował się do zadania śmiertelnego ciosu, kiedy Topaz zdołała wreszcie odpiąć koniec ciężkiego łańcucha i zakręciwszy nim nad głową, wyrżnęła go w twarz. Z głośnym trzaskiem żelazo spotkało się z zębami. Jake ujrzał odprysk białego szkliwa, który wystrzelił z ust blondyna, by wylądować w czyimś puddingu. Cios był decydujący: Leopardo spojrzał z niedowierzaniem, potem z wyrzutem, a po chwili osunął się na kolana i padł twarzą w wodę.

Dopiero teraz, niemal sparaliżowana wściekłą furią, Agata zareagowała, wydając morderczy, mrożący krew w żyłach okrzyk. - Zatrzymać ich! - wrzasnęła, rzucając się w stronę areny. Jake bez namysłu ruszył ku niej, przeskakując przez balustradę. - Jesteś potworem! - krzyknął, gdy wreszcie zastąpił jej drogę. Nie miał broni, ale porwał z najbliższego stołu puchar i chlusnął jej w twarz winem. Przez ułamek sekundy wydawała się oszołomiona, lecz zaraz skoczyła Jake’owi do szyi. Ten jednak złapał cały stół i machnął nim w jej stronę. Blat trafił Agatę w szczękę, aż głowa odleciała jej do tyłu przy akompaniamencie łoskotu spadających naczyń. Jake zamachnął się ponownie i tym razem zdołał powalić Agatę, która padła na stertę potłuczonych skorup i resztek jedzenia. Już miał rzucić się na nią z gołymi rękami, kiedy Nathan chwycił go wpół i odciągnął do tyłu. - Dość! - rozkazał. Na stadion ze wszystkich stron napływali żołnierze, torując sobie drogę przez tłum, by przyjść z odsieczą swojej pani. Charlie, Topaz i Lucjusz dołączyli do Nathana i Jake’a, po czym wszyscy razem przecisnęli się na drugą stronę areny, pod arkadę prowadzącą do wnętrza willi. - Tędy - rzuciła Topaz i poprowadziła chłopców przez labirynt korytarzy i schodów dla służby, aż dotarli do wielkiej kuchni. Tutaj, wśród kłębów pary i brzęku naczyń, słudzy krzątali się gorączkowo, sprzątając po bankiecie. Byli zbyt zmęczeni, by stawić czoło intruzom. Charlie dzielnie oparł się kuszącym, smakowitym zapachom, od których ślina napłynęła mu do ust, i wszyscy czterej pobiegli dalej za Topaz. Tylne wyjście było otwarte. Wypadli na zewnątrz, gdzie natknęli się na wóz, z którego owłosiony mężczyzna w skórzanym fartuchu wyładowywał mięso. Kiedy zniknął w budynku, niosąc na ramionach coś, co wyglądało na pół krowy, Nathan bez namysłu wskoczył na kozioł. - Wszyscy na pokład! - zawołał, ujmując lejce. Wszyscy czym prędzej jęli wdrapywać się na wóz. Charlie skrzywił się, gdy jego wzrok napotkał martwe oczy odyńca. - Urocze - skomentował oschle, podczas gdy Lucjusz podsadził Topaz i sam wskoczył w ślad za nią. Zanim rzeźnik wyszedł z kuchni po kolejną tuszę, po jego wózku nie było już śladu.

Nathan strzelał lejcami, wyprowadzając pojazd przed front willi i omal nie rozjeżdżając oddziału strażników wysypujących się z głównego wejścia. Jeden długonogi żołnierz zdołał dopaść wózka i wspiąć się na tył z uniesionym mieczem. - Najmocniej przepraszam. - Charlie delikatnie odsunął Topaz, po czym cisnął w intruza tuszą dzika. Z głośnym plaśnięciem pysk zwierzęcia spotkał się z twarzą mężczyzny, który runął na ziemię. - Bywają chwile - rzekł Charlie, otrzepując dłonie - kiedy okrucieństwo wobec zwierząt jest dopuszczalne. Podczas gdy mknęli w dół wzgórza, żołnierze wytoczyli na drogę własny wóz i ruszyli w pościg. Nathan prowadził rozklekotany wózek rzeźnika w stronę Forum Romanum; stare drewniane koła dygotały i trzeszczały z wysiłku. Ścigający ich pojazd szybko nabierał prędkości i wkrótce wokół ich głów zaczęły świstać strzały z kusz żołnierzy. Nathan bezlitośnie ponaglał konie do coraz szybszego biegu. Zbyt późno zauważył dziurę w drodze przed nimi - huknęło przeraźliwie i wóz na chwilę wyskoczył w powietrze. Opadł z takim impetem, że Lucjusza odrzuciło w tył, pozbawiając go punktu zaczepienia. Machnął jeszcze ręką, próbując złapać Topaz, ale nie zdążył - wypadł już poza krawędź wózka. Topaz krzyknęła z przerażenia, patrząc, jak toczy się prosto pod wóz żołnierzy. Strażnicy historii jednocześnie zasłonili oczy, by nie patrzeć na Lucjusza tratowanego kopytami. Jeden z koni potknął się o przeszkodę z ludzkiego ciała i runął na ziemię, pociągając za sobą pozostałe. Na drodze eksplodowała chmura kurzu, jęków, rżenia, fruwających kończyn, aż wreszcie wóz znieruchomiał. - Musimy się zatrzymać! - zawołał z przerażeniem Jake, oglądając się przez ramię. Wśród szczątków wciąż mógł dostrzec zarys ciała Lucjusza. - Ty nie masz tu nic do powiedzenia! - krzyknął na niego Nathan. - Już nigdy więcej, rozumiesz?! Jake jeszcze nigdy nie widział go tak rozgniewanego. Przyjaciel aż kipiał z wściekłości. Nathan strzelił lejcami i wózek przyśpieszył, gnając na złamanie karku w dół zbocza. Topaz siedziała w milczeniu, dygocąc z emocji. Była wstrząśnięta, zdezorientowana, wyczerpana… i nienawidziła Jake’a. Patrzyła, jak żołnierze wyciągają Lucjusza spod szczątków wozu. Potem skręcili za róg i straciła go z oczu.

Jake’a przygniatał wstyd. Poczucie własnej hańby było tak silne, że przyprawiało go wręcz o mdłości. Oto po raz kolejny - z bardziej katastrofalnym skutkiem niż kiedykolwiek dotąd - zdołał obrócić wszystko w ruinę.

17 Lucjusz w niebezpieczeństwie Czczy nie powinniśmy po niego wrócić? - wyjąkał Jake w półmroku. Właśnie dotarli do biura i Charlie zapalał świece, z Panem Drakiem siedzącym mu sztywno na ramieniu. Nathan odwrócił się do Jake’a. - Powiedziałem ci, trzymaj się od tego z daleka! - warknął. Minęło pół godziny od ich ucieczki z willi Agaty, ale wciąż był wściekły. - Zrozumiano?! Jake pokornie skinął głową. - Twoja broń, bardzo proszę - zażądał Nathan tonem rozeźlonego nauczyciela. Jake odpasał miecz, przez chwilę mocując się niezdarnie z klamrą, nim wreszcie zdołał ją rozpiąć. Nathan praktycznie wyrwał mu go z dłoni i wraz z pasem odłożył na stół. Przyjęcie od Nathana tej wyjątkowej broni na przystani w Punkcie Zero było jedną z najwspanialszych chwil w życiu Jake’a. Niestety od tamtej pory wszystko straszliwie się pogmatwało. - A teraz siadaj tam i bądź cicho - rozkazał chłodno Amerykanin, wskazując mu pryczę. Jake odwrócił się, przeszedł przez pokój i usiadł na brzegu łóżka. Jednak czując, że zbiera mu się na płacz, przesunął się dalej, pod samą ścianę, w cień górnej pryczy, resztką sił próbując powstrzymać łzy. Rozpłakanie się teraz byłoby ostateczną hańbą i zamierzał zrobić wszystko, aby do tego nie dopuścić. Pozostali nie zaszczycili go nawet spojrzeniem. Zajmowali się swoimi sprawami: Nathan przeglądał dokumenty; Topaz siedziała przed lustrem, opatrując sobie skaleczenia na twarzy; Charlie wciąż zapalał świece. Atmosfera była gęsta od niewypowiedzianych pretensji. Tylko Pan Drake zerkał od czasu do czasu nad ramieniem swojego pana, by rzucić okiem na winowajcę w kącie. Jake podniósł na niego wzrok, mając nadzieję, że został mu choć ten jeden przyjaciel, ale wtedy papuga nastroszyła pióra i odwróciła się. Nieznośnie napiętą ciszę przerwał w końcu Nathan. - Pojmanie Lucjusza Tytusa to wypadek godny ubolewania - powiedział rzeczowym tonem. - Jednak misji ratunkowej nie będzie. Ryzyko jest zbyt duże i według wszelkiego prawdopodobieństwa… - Nathan zagryzł wargę - Lucjusz zapewne nie przeżył.

Jake poczuł, że żołądek skręca mu się w supeł. Spojrzał na odbicie Topaz w lustrze. Dziewczyna zamarła i zamknęła oczy, ale nie odezwała się. - Czy wszyscy się zgadzają? - spytał cicho Nathan. Upłynęła długa chwila, nim Topaz, nie odwracając się od lustra, skinęła głową. Charlie, który czekał, chcąc usłyszeć jej opinię, z posępną miną uczynił to samo. Nathan pochylił się z szacunkiem. - Jak już powiedziałem, to wypadek godny ubolewania. Był dobrym żołnierzem. Jake musiał zacisnąć pięści i wziąć parę głębokich oddechów, by nie poderwać się i nie wykrzyczeć, że oczywiście powinni spróbować uratować Lucjusza; że na pewno żyje. Wiedział jednak, że to na nic. Szkoda została wyrządzona, a winien wszystkiemu był tylko on. Nathan mówił dalej, znów przybierając suchy, rzeczowy ton. - Jeżeli chodzi o „kres dominiów” Agaty Zeldt, to wiemy, lub wydaje się nam, że wiemy, co następuje: Coś ma się wydarzyć jutro podczas igrzysk w Circus Maximus. Choć szczegóły są niejasne, prawdopodobnie chodzi o próbę zabójstwa. Uważamy, że ofiarą ma być sobowtór Tyberiusza. Całkiem możliwe, że winą za morderstwo zostaną obarczeni zbuntowani niewolnicy. Zaczną się niepokoje, a Agata wykorzysta chaos i rozlew krwi do przejęcia władzy. Jej ostatecznym celem, choć nie mamy pojęcia, jak zamierza go osiągnąć, jest objęcie dowodzenia nad rzymską armią. Czy muszę komuś tłumaczyć, do czego to mogłoby doprowadzić? - Nathan nie czekał na odpowiedź. - Największa potęga militarna, jaką widział świat, w rękach jednego z najbardziej obłąkanych złoczyńców w historii. - A co właściwie Agata zamierza uczynić z tą armią? - spytał Charlie, nie do końca przekonany do przedstawionej koncepcji. - Bo ja wiem. - Nathan wzruszył ramionami. - Wytyczyć nowe granice świata według własnego diabolicznego planu? Kres dominiów, pamiętasz? Charlie wciąż kręcił głową. - To nadal nie trzyma się kupy - powiedział. - Jako plan to wszystko nie ma najmniejszego sensu. - Popchnął palcem okulary na nosie i zaczął wyjaśniać. - No bo tak: cesarz jest bez wątpienia głową całego państwa. W istocie nigdy w całej historii jeden człowiek nie miał aż tak wielkiej władzy. I owszem, zamordowanie go, na oczach tłumu, przez domniemanych rebeliantów, miałoby katastrofalne skutki, ale nawet wtedy Agata nie zdołałaby objąć dowodzenia nad armią bez pełnego wsparcia senatu. No i nie zapominajmy, że prawdziwy Tyberiusz wciąż będzie żył.

- Nic nie wiem o prawdziwym Tyberiuszu - odparł Nathan. - Może już nie żyje. Ale co do senatorów, to możemy tylko założyć, że Agata ma ich wsparcie. Nie zapominaj, że jest bogatsza niż ktokolwiek w całym cesarstwie… - Oczywiście, i rzecz jasna pieniądze mają dar przekonywania, zwłaszcza w tym mieście. - Charlie pokiwał głową. - Ale ich jest sześciuset, Nathan, a Rzymianie słyną ze swojego poczucia honoru. - A zatem musimy przyjąć, że w jakiś sposób Agata także uwzględniła te czynniki odrzekł Nathan stanowczym tonem. - Jej możliwości wydają się nie mieć granic. Poza tym czy mamy coś innego, na czym moglibyśmy się oprzeć? Nasze zadanie jest oczywiste: jutro rano ruszamy do Circus Maximus i nie dopuszczamy do morderstwa. Choć Charlie nadal nie wydawał się przekonany, nie pozostało mu nic innego, jak tylko smętnie pokiwać głową. Nowe ustalenia bynajmniej nie poprawiły nastrojów. Jake wciąż siedział na łóżku. Charlie przyrządził deskę serów (umierał z głodu, nie zjadłszy praktycznie niczego na bankiecie Agaty), a potem on, Nathan i Topaz zasiedli wokół stołu, by dokładnie obejrzeć plan Circus Maximus i przedyskutować szczegóły akcji. Jake obserwował ich z cienia, słysząc tylko urywki rozmowy. - Cesarz ogląda wyścigi z tej budowli tutaj… Igrzyska zawsze zaczynają się od parady… Nikt z przyjaciół nie spojrzał na niego ani się doń nie odezwał. Nie zaproponowali mu nawet niczego do jedzenia. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek jeszcze zechcą z nim rozmawiać. Wreszcie Nathan zrolował mapę, wstał i uścisnął Topaz. Jake usłyszał jego szept: - Zawsze możesz na mnie liczyć. Zawsze. - Odwrócił się do Charliego i serdecznie poklepał go po plecach. - Jest w tym wszystkim także jaśniejszy punkt, stary druhu - powiedział. - Jako że zostaliśmy zdemaskowani, do cyrku będziemy musieli udać się incognito. Ufam, że spakowałeś swoje wyposażenie specjalne? - Brody i wąsy? - ożywił się Charlie i wyjął zza pasa małe puzderko. - Nigdzie się bez nich nie ruszam! Nathan pokiwał głową i ziewając, wspiął się na swoje łóżko. Charlie usiadł na swoim, poczęstował Pana Drake’a orzeszkiem i całusem w łepek na dobranoc, po czym ułożył się do snu. Jake patrzył na Topaz, która zgasiła po kolei wszystkie świece, z wyjątkiem jednej na stole. Na koniec przełożyła resztki posiłku na talerz i zaniosła Jake’owi. - Masz. - Podała mu jedzenie.

Jake spojrzał na dwa plastry sera, trochę chleba i korniszony. - Dziękuję - powiedział cicho, odkładając talerz na łóżko. - T-topaz…? - Zająknął się. Nawet nie wiem, od czego zacząć, żeby powiedzieć ci, jak mi przykro. I rozumiem, że być może nigdy mi nie wybaczycie… Podniósł na nią wzrok, mrugając swoimi wielkimi brązowymi oczami. Ujrzał zimną, pozbawioną uśmiechu twarz, ale dzielnie parł dalej. - Ale… no wiesz… Lucjusz może mieć szansę. Jest taki odważny i bystry i jestem pewien, że… - Tu comprends comme sa vie a été dur? - przerwała mu Topaz, choć słowa z trudem przechodziły jej przez gardło. - Czy wiesz, jak ciężkie było jego życie? Czy wiesz, ile musiał wycierpieć? Jake przypomniał sobie, co Lucjusz powiedział mu o swoim życiu tej nocy, którą przesiedzieli razem na moście. - Mówił, że nie widział swoich rodziców, odkąd skończył dziesięć lat. - A czy wiesz dlaczego? Jake potrząsnął głową. - Ponieważ kiedy miał dziesięć lat, piraci napadli na statek, którym podróżował wraz z rodzicami, i zabrali ich. Jego rodzina nie była bogata, ojciec prowadził niewielki warsztat szkutniczy, ale żyli szczęśliwie. Lucjusz był kochanym dzieckiem - dodała z naciskiem. Pewnego dnia wybrali się do Dalmacji. Zaoszczędzili dość pieniędzy, by wybudować tam mały domek nad morzem. Ale zaledwie piętnaście kilometrów od brzegu zaatakowali ich piraci. Lucjusz już wtedy był odważny i podjął walkę. - Na twarzy Topaz zadrżał przelotny uśmiech. Mais c’etait inutile. Zupełnie bez sensu. Był małym dzieckiem. Bandyci pojmali go, skuli łańcuchami i oddzielili od matki, ojca i młodszego brata. Nigdy więcej ich nie zobaczył. - Brata? - powtórzył cicho Jake. - Nie mówił mi, że miał brata. - Przewieźli go do najbliższego portu i sprzedali na targu za dwie sztuki złota. Spędził pięć lat, la reste de son enfance, resztę swojego dzieciństwa, pod ziemią, w kopalni srebra, nękany wspomnieniem płaczu braciszka, kiedy go zabierali tamtego dnia… Fala żalu zmroziła Jake’a. Kiedy znów spojrzał na Topaz, jej oczy lśniły od łez. Wstał i ujął jej dłoń. Nie zareagowała, ale też nie cofnęła ręki. Opowiadała dalej.

- A potem, kiedy uwięziła mnie własna matka, Lucjusz pomagał mi, kiedy tylko mógł, nie zważając na własne bezpieczeństwo. - Łzy popłynęły jej po policzkach. - Był cudownym człowiekiem - załkała cicho. - Un gars magnifique. Charlie obserwował tę smutną scenę, ale nie odezwał się słowem. Jake chciał objąć i przytulić Topaz, ale ona szybko otarła łzy, odeszła i wspięła się na swoją pryczę. Jake patrzył, jak okrywa się kocem i wciąż szlochając, odwraca się do niego plecami. Bezradnie wpatrywał się w nieruchomą sylwetkę dziewczyny. Chciałby móc powiedzieć jej, że wszystko się jeszcze ułoży, ale nie mógł. Prawda była taka, że nic się nie układało. Lucjusza schwytano, a na dokładkę Agata Zeldt, najpodlejsza kobieta w dziejach świata, realizowała swój diabelski plan. Już nazajutrz miała dokonać potwornego czynu, doprowadzając do „kresu dominiów”, a żadne z nich nie miało pojęcia, co to mogło oznaczać ani tym bardziej jak temu zapobiec. Wreszcie Jake westchnął i w ubraniu położył się na swojej pryczy. Naciągnął na siebie koc i wbił w ścianę wzrok pełen poczucia winy.

18 Sekretny gabinet Z całą pewnością odpłynęła - orzekł Alan, śledząc przez lornetkę oddalającą się łódź. Nad Mont-Saint-Michel wstawał nowy dzień, a on i Miriam stali na smaganych wiatrem blankach, tłumiąc napady porannego ziewania. Czekali przez dwa dni, aż Oceana opuści swój apartament na dość długo, by mogli bezpiecznie zbadać książkę z palmą na okładce. Wreszcie, poprzedniego wieczoru, Oceana oznajmiła, że rankiem wybiera się na kontynent, by obejrzeć tkaniny na swój ślub. Alan i Miriam wstali o czwartej i czekali cierpliwie, popijając kawę z termosu i przyglądając się mewom, aż wraz z ukochaną lwicą wsiądzie na pokład promu (Straż Historii zwykle wysyłała na kontynent jeden prom dziennie po zaopatrzenie) i odpłynie. - Dobra, chodźmy - powiedziała Miriam, kierując się ku najbliższym schodom. - Stopy mi już całkiem zmarzły. Ruszyli ku luksusowemu apartamentowi Oceany, wśliznęli się do wnętrza i podeszli prosto do kominka i porcelanowego dzbanka na półce, gdzie Oceana przechowywała klucz do swojej tajnej skrytki. Trochę się obawiali, że mogła zabrać go ze sobą, i odetchnęli z ulgą, kiedy potrząsnąwszy naczyniem, usłyszeli metaliczny grzechot. Wyjęli klucz i otworzyli sejf za obrazem. Książka z palmą na okładce leżała w środku. Miriam wyjęła ją i zaskoczona, marszcząc brwi, przyjrzała się okładce. - Flora Morza Południowochińskiego, lata 7001500 - przeczytała w osłupieniu. - Nie wygląda na coś szczególnie ważnego. - Wzruszyła ramionami. - Chyba że mieszka się nad Morzem Południowochińskim akurat w tamtych czasach. I działa się w branży ogrodniczej. Alan wyjął jej książkę z ręki, odpiął klamerkę i otworzył tomik. Twarz rozjaśniła mu się uśmiechem. - No, ale to jest już bardziej interesujące - powiedział. W książce, wycięte w stronicach, było wgłębienie, w którym leżał jeszcze jeden klucz tym razem znacznie większy i połyskujący złotem. Alan ostrożnie wydobył go i obejrzał z bliska. Na uchwycie wytłoczono dziwne, splatające się symbole.

- To wygląda jak chińskie znaki. Kojarzy ci się z czymś? - spytał, podając klucz żonie. Miriam znów wzruszyła ramionami. - Jak dobrze wiesz, języki Orientu nie są moją najmocniejszą stroną. Twoją zresztą też nie. Galliana by wiedziała, rzecz jasna. Ale do czego, u licha może być ten klucz? - Wzięła książkę od Alana i spojrzała na grzbiet. - Mają takie tomy w archiwum. Musi być jakiś związek; to tam Jake się na nią natknął. Bez dalszej dyskusji zabrali książkę i klucz i wyszli z pokoju. Pokonawszy labirynt schodów i korytarzy, przeszli przez salę reprezentacyjną, by po kolejnych schodach dotrzeć do sekcji łączności. Zastali tam dwóch deszyfrantów obsługujących chronotelegrafy przy migotliwym blasku świeczników. Skinęli obu mężczyznom na powitanie i ruszyli prosto do sali archiwum. Panował tam półmrok, ledwie rozjaśniany promieniami porannego słońca sączącymi się przez wysokie okna. - Dobrze, zobaczmy… - powiedziała Miriam, przypatrując się z bliska nazwom kolejnych działów. - Pogoda… Pływy… Wschody Księżyca… Jest: Flora i fauna. - Pochyliła się i zaczęła odczytywać podtytuły: - Flora… Morze Śródziemne… Europa Północna… Ameryka Północna… Ameryka Południowa… Australazja… Chiny… Morze Południowochińskie. - Uklękła na podłodze, badając grzbiety kolejnych tomów na najniższej półce. - A to ciekawe. Tutaj powinna być książka Oceany, widzisz? Ten tom kończy się na roku siedemsetnym, ale następny zaczyna od tysiąc pięćsetnego. - Podekscytowana, zaczęła zdejmować książki z półki. Nagle znieruchomiała i aż krzyknęła ze zdumienia. - Jest! Popatrz! Alan ukląkł obok niej i zajrzał w otwór po książkach. Zobaczył obramowaną złotem dziurkę od klucza. - Pani pozwoli… - powiedział żartobliwie, wyjmując klucz i wsuwając go w otwór. - Podniecające, prawda? - sapnęła Miriam, ściskając męża za ramię. - Uwielbiam sekretne dziurki od klucza! Alan bez wysiłku przekręcił klucz. Zamek kliknął i cały segment regału z książkami uchylił się, odsłaniając niskie przejście prowadzące do niewielkiej ciemnej komórki. - Sekretny pokoik! - zawołała Miriam. - To nawet lepsze od sekretnej dziurki. Światło! Potrzebne nam światło. Poczekaj - rzuciła, po czym, ślizgając się na wypolerowanym parkiecie, pognała do sali łączności.

Wróciła chwilę później ze świecznikiem w dłoni, tym razem wolniej, uważając, by nie zgasły świece. Uniosła go i oboje wkroczyli do tajemniczej komnaty. - O Boże! Co to wszystko ma znaczyć? Miriam rozglądała się wokół, oszołomiona. Znajdowali się w komórce bez okien, akurat na tyle dużej, by pomieścić małe biurko, krzesło i chybotliwy regalik na książki ze stojącym na nim globusem. Na biurku stała maszyna Meslitha i leżała sterta teczek wypchanych dokumentami. Wszędzie na ścianach wisiały mapy i plany. - To Chiny… - Miriam podeszła do prastarej mapy żeglarskiej. - A to stary Kanton dodał Alan, przyglądając się innej. - Wszystkie są… chińskie. - Miriam ze zdumieniem potrząsnęła głową. - Książki także. Nawet globus jest opisany po chińsku. Alan, co, do diabła, Oceana Noire może mieć wspólnego z Chińczykami? - Nie tylko Oceana - rzekł Alan, chwytając jedną z teczek. - To pismo Jupitusa, bez dwóch zdań. Pokazał żonie okładkę. Misternie wykaligrafowany, widniał na niej tytuł: Korespondencja Operacja Czarny Lotos Ściśle tajne Alan otworzył teczkę. Wypełniały ją arkusze pergaminu - chronotelegramy - wszystkie zapisane charakterystycznymi znakami chińskiego alfabetu. - Te są niedawne - powiedział. - Alan… - sapnęła Miriam, nerwowo łapiąc się za szyję. - Te inicjały na dole… Każda wiadomość była podpisana literami XIX. - Xi Xiang? - zdumiał się Alan. - Nie może być! Oboje znali to nazwisko. Podobnie jak dynastia Zeldtów terroryzowała zachodni świat, Xi Xiang był najstraszliwszym wrogiem Straży Historii na wschodzie. Zabójca równie ekscentryczny jak bezlitosny, uwielbiał dawać przedstawienia, używać różnych przebrań, raz wcielając się w rolę jednego z własnych niewolników, kiedy indziej nosząc wyrafinowane kostiumy, by nadzorować swoje krwawe przedsięwzięcia. Przebrania te można było traktować jako coś w rodzaju ponurego żartu, ponieważ twarzy Xi Xianga nie dałoby się pomylić z żadną inną - miał troje oczu; trzecie, niewydarzone i niedowidzące, tkwiło nad jego prawą skronią. - Lepiej chodźmy po Gallianę - powiedziała Miriam.

Komendantka zeszła do archiwum w szlafroku, blada ze zdenerwowania. Obejrzała tajną komórkę, po czym wzięła podejrzaną teczkę i zasiadła przy jednym z biurek w archiwum. Założyła okulary i upewniwszy się, że pismo na okładce rzeczywiście należy do Jupitusa, otworzyła teczkę. Ledwie przeczytała pierwszą linijkę tekstu, krew odpłynęła jej z twarzy. Zacisnęła palce z przerażenia, a potem zaczęła kartkować komunikaty, przebiegając nerwowo wzrokiem w przód i w tył, aż wreszcie z trzaskiem zamknęła teczkę. Dygocącymi dłońmi zdjęła okulary. - Natychmiast skontaktujcie się z Różą Djones - powiedziała drżącym głosem. - Musi aresztować Jupitusa Cole’a, związać go, skuć łańcuchami, cokolwiek, byle tylko nie uciekł, nim będziemy mogli sprowadzić go do Punktu Zero na przesłuchanie. Podniosła wzrok na Miriam i Alana. Żadne z nich nie przypominało sobie, by kiedykolwiek widzieli Gallianę tak zdenerwowaną. - Stawką są ludzkie istnienia. Czy rozumiecie? Życie nas wszystkich. Trzy godziny po rozmowie z Topaz Jake wciąż nie mógł zasnąć. W głowie wirował mu kalejdoskop złych wspomnień: walka w willi Agaty, schwytanie Lucjusza, gniew Nathana, rozpacz Topaz. Nękały go myśli o młodym Lucjuszu i jego nieszczęsnej rodzinie: o piratach, którzy okrutnie ich rozdzielili; o Lucjuszu harującym w kopalni srebra; o cichnącym lamencie jego małego braciszka, zabranego przez złoczyńców. - Miał brata! - mruknął pod nosem. - Dlaczego mi nie powiedział, że miał brata? A do tego wszystkiego dręczyła go świadomość, że to już druga jego wpadka w ciągu zaledwie dwóch tygodni. Wcześniej był odpowiedzialny za utratę zapasu atomium, co groziło paraliżem działalności Straży Historii. Potrząsnął głową, a potem jeszcze raz, jak gdyby licząc, że w jakiś sposób wytrząśnie z niej złe myśli. Nie podziałało. Przewracał się z boku na bok, próbował leżeć to na brzuchu, to na plecach, albo koncentrować się na płomieniu świecy na stole. Usiłował równo i głęboko oddychać, a nawet liczyć barany, ale żaden sposób nie skutkował. Nie mógł odnaleźć spokoju. Wreszcie w jego głowie zaczął kiełkować pomysł - raczej przerażający, ale skoro się już pojawił, Jake wiedział, że nie zdoła się od niego uwolnić. „Wrócę tam i odnajdę Lucjusza. Odszukam go i uratuję” - pomyślał.

Znowu potrząsnął głową. Przewrócił się na brzuch i wbił twarz w poduszkę. Ale ta myśl nie chciała zniknąć. „I tak nie pogorszę już w niczym naszej sytuacji - przekonywał wewnętrzny głos. - A nawet jeśli Lucjusz nie żyje, przynajmniej będę wiedział, że spróbowałem”. Usiadł na łóżku i opuścił nogi na podłogę. „Jeśli ktoś mnie zobaczy, powiem, że nie mogę spać i wybieram się na przechadzkę”. I zanim się obejrzał, był już na nogach i skradał się na palcach do stołu. Leżały tam pióra, atrament i papier. Napisał list, złożył go starannie i zostawił na blacie. Następnie, bardzo ostrożnie, zabrał swój miecz i pas ze stosu broni i przekradł się do wyjścia. Nikt się nie obudził. Nathan, w jedwabnej masce na oczach, uśmiechał się i mamrotał coś cicho, śniąc o jakiejś przygodzie. Charlie i Topaz nawet nie drgnęli. Jake cicho otworzył zamek i wyśliznął się na zewnątrz. Kiedy zamykał za sobą drzwi, płomień świecy zamigotał i zgasł. Jake przypasał miecz i wbiegł po spiralnych schodach, mijając wyblakłe mozaiki. Na górze ostrożnie uchylił sekretne drzwi prowadzące do wnętrza bazyliki Emiliusza. Kilka osób spało w ciemnych zakątkach, ale garstka kupców szykowała się już do rozpoczęcia porannego handlu. W słabym, zamglonym świetle brzasku, przeciskającym się pod arkadami, Jake wyszedł na Forum Romanum. Rynek także był praktycznie wyludniony. Resztki nocy wycofywały się niechętnie w cienie zabudowań, ustępując miejsca złotej poświacie. Jake ujrzał dwóch mężczyzn, na klęczkach szorujących schody domu senatu. Pilnował ich nadzorca, który co chwila przecierał zaspane oczy. Człowiek w białej todze - prawnik, jak uznał Jake - dyktował list swojemu słudze, śpiesząc przez plac dziarskim krokiem; jego skórzane sandały wystukiwały szybki rytm na kamieniach. Trzy damy przemykały pod arkadami bazyliki naprzeciwko. Poza tym na forum nie było żywej duszy. Zapominając na chwilę o czekającym go trudnym zadaniu, Jake zatrzymał się i potoczył wokół zachwyconym wzrokiem. Skąpane w nieziemskim blasku forum wydawało się wspanialsze niż kiedykolwiek, a jego kolumnady z białego marmuru jeszcze bardziej okazałe. - Co za fantastyczne miejsce… Co za fantastyczny świat - szepnął Jake. Nagle sposępniał i odwrócił się w stronę Palatynu - strome zbocza były usiane wystawnymi willami, wśród których strzelały w niebo ciemnozielone cyprysy. Jake zaczerpnął tchu dla uspokojenia nerwów. Choć nie mógł zobaczyć jej ze swojego miejsca, wiedział, że na

szczycie wzgórza stoi twierdza Agaty Zeldt, gdzie czeka go randka z przeznaczeniem. Poprawił pas, wyprostował ramiona i ruszył naprzód. Okrążył świątynię Westy i zaczął piąć się krętą ścieżką w górę zbocza. Pokonał już trzecią część drogi i właśnie wkraczał między wysokie mury dwóch ogromnych pałaców, kiedy uświadomił sobie, że ktoś go śledzi. Słyszał za sobą chrzęst kroków, a nawet ciężkie sapanie - jego tropiciel poczynał sobie niezbyt subtelnie. Kiedy Jake zatrzymał się i obejrzał, szpieg niezdarnie skoczył w przydrożne zarośla, tłumiąc okrzyk, gdy przekonał się na własnej skórze, że są porośnięte kolcami. Jake zobaczył, jak szamoce się z krzakiem. Udając, że niczego nie zauważył, wspiął się na schody przed sobą, po czym dał nura w cień najbliższej bramy i dobył miecza. Wkrótce zobaczył szpiega - był to z całą pewnością mężczyzna, a raczej chłopiec, niski i baryłkowaty, o twarzy skrytej w cieniu kaptura peleryny. Chłopiec dyszał, spoglądając to w jedną, to w drugą stronę, zdumiony nagłym zniknięciem swojej ofiary. Jake pomyślał, że jest w nim coś dziwnie znajomego. Jake poczekał, aż szpieg zrówna się z bramą, a potem błyskawicznym ruchem wysunął rękę, pochwycił go i wciągnął do swojej kryjówki. Mocno trzymając go od tyłu, przyłożył mu klingę do gardła. - Nie zabijaj! Proszę, nie zabijaj mnie! - wykrzyknął chłopiec, panicznie wymachując pulchnymi dłońmi. - Jake, to ja! Jake wiedział, że zna ten głos, ale nie mógł skojarzyć skąd. Zerwał jeńcowi kaptur i odwrócił go, by spojrzeć mu w twarz. Ze zdumienia opadła mu szczęka. Ujrzał nastolatka mniej więcej w swoim wieku, równie szerokiego jak wysokiego, z rumianymi policzkami, cieknącym nosem i rozczochraną jasną czupryną. - To ja, Caspar Isaksen, nie poznajesz mnie? Chłopiec uśmiechnął się niepewnie, a następnie kichnął potężnie. Uniósł dłoń i kichnął znowu, a potem po raz trzeci. Hałas zdawał się nieść echem po całej dolinie. Wreszcie Caspar wyszperał spomiędzy fałdów togi mocno już wysłużoną chusteczkę i zaczął wydmuchiwać nos, trąbiąc jak buczek przeciwmgielny. - Strasznie cię przepraszam - wybąkał z trudem. - Te pyłki tutaj są naprawdę mordercze. Sieją spustoszenie w moich zatokach. - Caspar Isaksen… - powtórzył oszołomiony Jake.

Był to ten sam chłopiec, którego poznał w noc, kiedy stracił atomium. Co więcej, to Caspar ucierpiał najbardziej w wyniku tamtej porażki - postrzelony przez Leoparda, omal nie utonął w lodowatym Bałtyku. Jake nie zapomniał jego gniewnej przemowy. „Jakkolwiek brzmi twoje imię, które ani pamiętam, ani mnie ono obchodzi, bądź przeklęty i cierp… Czuj się jak zdrajca, bo nim właśnie jesteś”. I oto stał przed nim znowu: Caspar Isaksen Trzeci, w starożytnym Rzymie, odziany w togę, płaszcz i sandały, z tą samą niesforną fryzurą i jeszcze bardziej czerwonymi policzkami. - C-co ty tutaj robisz? - wykrztusił Jake. - Dobre pytanie. - Caspar pokiwał głową. - Wariactwo, co nie? - Pochylił się do Jake’a i wyszeptał: - Tak się składa, że jestem na misji. Wykonuję supertajne zadanie. - Zadanie? - zdziwił się Jake. - Jakie zadanie? - Zaczekaj chwileczkę… - W skupieniu zaczął grzebać w płóciennym worku, który trzymał na ramieniu. - Muszę sprawdzić, czy moje sezamowe biszkopciki się nie pogniotły. Szarpnąłeś mnie całkiem solidnie, muszę powiedzieć… - Wyjął z worka małe ciastko, obejrzał je ze wszystkich stron i wepchnął sobie do ust. - Mmm, pychota. - Prychnął okruchami. - Naprawdę niewiele im brakuje do mojej listy pierwszej dziesiątki najlepszych wypieków wszech czasów. Przełknął i zadumał się na chwilę. - No, a już na pewno pierwszej dwudziestki. Poczęstujesz się? - Podsunął otwarty worek Jake’owi. Jake potrząsnął głową. - Dziękuję. Powiedz lepiej, bo umieram z ciekawości, co tutaj robisz. Przysłał cię Punkt Zero? - Oczywiście, oczywiście - przytaknął chłopiec. - Komendantka Goethe osobiście podpisała rozkaz. Tak się składa, że o misji wie tylko ona i mój ojciec. Jake pamiętał, że ojciec Caspara - Caspar Jakob Isaksen - zarządzał całą światową produkcją atomium, które wytwarzano wyłącznie w jego tajnym laboratorium gdzieś na północy Szwecji. Przypomniał sobie także, że rodzina Isaksenów była wyłącznym producentem atomium od czasu, gdy przed wiekami założono Tajne Służby Straży Historii. - No ale co to za misja? - spytał z uporem. - Jak powiedziałem, to misja wysokiej tajności. Stratosferycznie wysokiej. Ale chyba nie stanie się nic złego, jak ci powiem. Uprzedzono mnie, że mogę tu wpaść na któregoś z was. Caspar wyjrzał z bramy, zerknął w górę i w dół ulicy, a potem wciągnął Jake’a głębiej w cień. -

Przysłano mnie, żebym spróbował odzyskać przydział atomium, który straciliśmy wtedy w Sztokholmie. Oczywiście ty powinieneś pamiętać to lepiej niż ktokolwiek inny… - dodał z naciskiem. Jake ponuro kiwnął głową. - Jeszcze raz ogromnie, ogromnie przepraszam - powiedział ze skruchą - za narażenie cię na niebezpieczeństwo. Za narażenie wszystkich na niebezpieczeństwo. Miał bolesną świadomość, że w ciągu minionych dwóch tygodni był zmuszony przepraszać częściej niż kiedykolwiek w swoim życiu. - Och, nie wracajmy do tego. - Caspar uraczył go krzepiącym klepnięciem w ramię. - To wszystko już przeszłość. Zrobiłeś, co uważałeś za słuszne. A wracając do mojej misji… no więc okazuje się, że w tym skradzionym atomium było umieszczone coś w rodzaju urządzenia naprowadzającego. Zdaje się, że każda partia emanuje specyficzną aurą magnetyczną czy czymś takim. Nie wiem, to wszystko strasznie naukowe i skomplikowane. Tak czy siak tata w końcu wyśledził to atomium właśnie w tych współrzędnych czasoprzestrzeni. No i mnie wysłali. Spacerowałem sobie akurat po Forum Romanum, zastanawiając się, dokąd pójść dalej, kiedy zobaczyłem ciebie. Nie wiedziałem, czy powinienem cię zaczepić, czy nie… Jake ożywił się nagle. - Ja wiem, gdzie musi być to atomium! - zawołał z przejęciem. - Wiem dokładnie! Człowiek, który nam go ukradł, Leopard, jak się przedstawił, jest w willi na szczycie tego wzgórza, niecały kilometr stąd. - Naprawdę? - Bez żadnych wątpliwości. Byliśmy tam już, a ja właśnie tam wracam… - Jake przypomniał sobie o zadaniu, jakie sobie wyznaczył, i dodał poważnym tonem: - Ale jeśli mamy szukać tam atomium, to powinniśmy wziąć ze sobą pozostałych. Są w naszym rzymskim biurze pod bazyliką Emiliusza. - Jeszcze raz. Powiedziałeś, że gdzie są? - Przy Forum Romanum. - Jake wskazał kciukiem za siebie. - W podziemiach pod bazyliką Emiliusza. Wchodzi się tam przez tajne drzwi z tyłu budynku… Caspar, nic ci nie jest? Wyraz twarzy jego towarzysza zmienił się całkowicie. Niepewny uśmieszek ustąpił miejsca wzgardliwemu grymasowi. - Możesz już zamknąć gębę, Jake’u Djones - parsknął szyderczo.

- Co…? - Jesteś doprawdy spektakularnym idiotą. Ale to, rzecz jasna, wiedziałem od naszego pierwszego spotkania. Jake gapił się z otwartymi ustami, niezdolny wykrztusić słowa. - Naprawdę uwierzyłeś, że wpadliśmy tu na siebie przypadkiem? - Caspar wydał z siebie piskliwy chichot. - Wybacz, ale to strasznie zabawne. A w Szwecji wmówiłem ci, że to ty jesteś zdrajcą, podczas gdy przez cały czas to byłem ja! Chociaż ten dureń Leopardo nie miał do mnie strzelać. - O czym ty mówisz?! Uśmiechając się drwiąco, Caspar wydobył z worka grubą srebrną bransoletę - rozpylacz trucizny, taki sam jaki nosili żołnierze Hydry. Jake cofnął się o krok, wciąż niedowierzając. - Głupiec, głupiec, głupiec! - droczył się Caspar, sunąc w jego stronę. - Jesteś równie durny jak twój brat. - Mój brat? Co wiesz o moim bracie? Caspar przekręcił pokrywkę zasobnika, uwalniając trujący opar. Jake zatkał sobie usta dłonią, ale spóźnił się - gryzący jad już palił mu gardło i płuca. Modlił się, by ocet, który wypił poprzedniego wieczoru, wciąż działał, ale upłynęło zbyt wiele czasu. „Wystarczy może na trzy godziny” - tak powiedział Lucjusz. Nagle Jake poczuł, że skręcają mu się wnętrzności. Strzała bólu strzeliła mu z czaszki w dół grzbietu, po czym spłynęło nań odrętwienie, najpierw obejmując pierś, ramiona i palce, potem rozprzestrzeniając się na nogi i stopy. Jake sięgnął po miecz, ale był już zbyt słaby, by choćby porządnie go chwycić. Kiedy osunął się na kolana, Caspar wsunął dwa palce do ust i wydał przeszywający gwizd. Na ten sygnał ośmiu żołnierzy Hydry wyszło z kryjówek i ruszyło w ich stronę. - Dlaczego? - To było wszystko, co Jake zdołał wykrztusić, zanim padł twarzą w piach. Desperackim szarpnięciem udało mu się obrócić na bok, ale trucizna już mąciła mu wzrok. Caspar chichotał. - Głupiec, głupiec, głupiec - mruczał pod nosem, pogryzając kolejne ciastko. I wtedy zapadła ciemność. Jake usłyszał jeszcze odgłos zbliżających się kroków i poczuł, że kilka par rąk brutalnie podrywa go w górę. A potem odpłynął w nicość.

19 Kres dominiów Masakra, męka i… mord to moje trzy ulubione słowa - oznajmił głęboki, gardłowy kobiecy głos. - To nie tylko twoje ulubione słowa, matko - odpowiedział inny głos, należący do mężczyzny. - To twoje ulubione rzeczy. Kobieta skwitowała to śmiechem. - Masz całkowitą rację, serdeńko, jak zawsze. - Osobiście wolę słowo dekapitacja - wtrącił trzeci głos, znacznie młodszy. - Pobrzmiewa w nim cudowna nutka ostateczności. Jake słuchał tej rozmowy jak w strasznym śnie; głosy wydawały się jednocześnie bliskie i bardzo odległe. Wciąż nic nie widział, ale czuł już całkiem sporo: jego ciało przenikał ból i był prawie pewien, że ktoś ścisnął mu głowę w imadle. Po echu, jakim niosły się głosy, poznawał, że znajduje się w dużej sali; w nozdrza wdzierał mu się zapach - intensywny i cierpki. Siedział na krześle, ręce miał skute za plecami - czuł twardy, chłodny metal wrzynający mu się w nadgarstki. Spróbował nimi poruszyć, ale spowodowało to tylko kolejną falę oślepiającego bólu. - Patrzcie, ocknął się - zauważyła ta trzecia osoba. - Nie powinniśmy czegoś zrobić? Jake rozpoznał głos Caspara. - Spokojnie, donikąd się nie wybiera - odparł drugi mężczyzna. Teraz Jake rozpoznał i ten głos - taki akcent mógł należeć tylko do jednej osoby. - Leopardo - szepnął do siebie. - Caspar… We mgle przepełniającej mu umysł szukał odpowiedzi. Wstęgę wspomnień widział niewyraźną i poszatkowaną, ale w końcu przypomniał sobie, co się wydarzyło w cienistej bramie na Palatynie. Młody Szwed zwrócił się przeciwko niemu. „Wmówiłem ci, że to ty jesteś zdrajcą powiedział - podczas gdy przez cały czas to byłem ja!”. Jake pojął nagle, że Caspar Isaksen od początku pracował dla Agaty Zeldt. Ten tłusty, pocieszny chłopak, należący do jednego z

najważniejszych i starożytnych rodów związanych z Tajnymi Służbami Straży Historii; ostatni człowiek, którego ktokolwiek mógłby podejrzewać o zdradę… zdradził ich wszystkich. Caspar wspomniał także o bracie Jake’a. Dlaczego? Co on mógł wiedzieć? Czy go widział? Jake’owi stopniowo powracał wzrok: pływające plamy światła powoli zlały się w mgliste kształty, które po kolei zaczęły się wyostrzać. Siedział przy końcu długiego stołu - ogromnej płyty z białego marmuru. Na drugim końcu zobaczył Agatę Zeldt z sokołem na ramieniu oraz Casparem i Leopardem u boków. Z zaróżowionymi policzkami i płowymi czuprynami chłopcy wyglądali jak diaboliczni cherubini zdobiący posąg swojej straszliwej królowej. Po prawej stronie Jake’a wielkie okna otwierały się na tropikalny ogród wypełniony ogromnymi roślinami. Po lewej stał długi stół przyścienny, również z białego marmuru, zastawiony kolekcją dziwacznie wyglądających przedmiotów. Przed porywaczami Jake’a leżał parujący półmisek z jedzeniem, źródło odrażającego zapachu - stos ciemnych, bryłowatych kształtów. Kiedy Leopardo sięgnął po jeden z nich, Jake spostrzegł, że bryłka ma głowę i sterczący sztywno ogon. Była to mysz albo, co gorsza, szczur. Leopardo otworzył usta, by odgryźć kęs, i Jake zauważył, że brakuje mu przedniego zęba, wybitego poprzedniego wieczoru przez Nathana. Odgryzłszy głowę, Leopardo zaczął przeżuwać, miażdżąc z upiornym chrzęstem małą czaszkę zwierzątka. Na talerzu Caspara leżały resztki czterech rozczłonkowanych korpusów, a on właśnie pożerał piąty. Tymczasem Agata nieśpiesznie obierała brzoskwinię. Jej sokół trwał w doskonałym bezruchu, ze wzrokiem utkwionym pożądliwie w półmisku smażonych gryzoni. Agata miała na sobie prostą czarną tunikę, podkreślającą bladość jej twarzy i płomienną czerwień włosów. Długo przyglądała się Jake’owi, nim wreszcie przemówiła. - Widzę, że standardy strażników historii lecą na łeb, na szyję - wysyczała szyderczo. Jeżeli takich agentów jak ty wypuszczają dziś w teren… Widziałam groźniej wyglądające komary. Uwaga wywołała drwiący uśmieszek na twarzy Leoparda i piskliwy chichot jego wspólnika w zbrodni. Jake spiorunował Caspara gniewnym spojrzeniem, ale kiedy otworzył usta, aby go przekląć, odkrył, że wciąż jest niemy. Wydobył z siebie tylko kilka bełkotliwych dźwięków, prychając chmurą plwociny. Caspar zarechotał głośniej. Walka pomiędzy Jakiem a mięśniami jego twarzy zrodziła w końcu słowa:

- T-twój ojciec… - wyjąkał. - On t-też jest z-zdrajcą? Był zdecydowany przede wszystkim dowiedzieć się, jak głęboko sięga spisek. Casparowi natychmiast zrzedła mina. - Mój ojciec jest głupcem - parsknął. - Starym durnym łamagą, który traktuje mnie jak dziecko. Myślisz, że dlaczego tu jestem? - Ty… ty jesteś dzieckiem - zdołał wykrztusić Jake. - Niegodziwym, zepsutym do szpiku kości dzieckiem. - Każde słowo raziło go bólem; gardło miał jak papier ścierny, ale mężnie mówił dalej. - Gdzie jest Lucjusz? Leopardo uniósł brwi. - Ten bezmózgi osiłek? Wkrótce sam się dowiesz. - Tak jest. - Caspar przełknął kolejny kęs szczura i wytarł rękawem zatłuszczone usta. Ani się obejrzysz, a będziecie umierać razem. Pomimo złowróżbnej obietnicy, Jake poczuł cień ulgi - Lucjusz wciąż żył. Czyli to, co Jake powiedział Topaz, przynajmniej częściowo okazało się prawdą. - Wolę umierać z nim, niż jeść z wami - wypalił. - Och, nie obawiaj się - odpowiedział Caspar z drwiącym uśmieszkiem. - Nie będziesz jadł… Będziesz zjadany. Jake zignorował uwagę i zwrócił się do Agaty. - A ty jesteś gorsza od swojego brata. Dziesięć razy gorsza! Leopardo spojrzał na matkę w oczekiwaniu jej reakcji, ale Agata wciąż się uśmiechała. - Rzadki komplement, w rzeczy samej - mruknęła z zadowoleniem i wsunęła do ust ociekający sokiem kawałek brzoskwini. - Oczywiście zawsze wiedziałam, że Xander to nieudolny amator. - Gorsza od niego - ciągnął Jake - bo to, co robisz, jest absolutnie bez sensu. Uśmiech Agaty zgasł. W tej samej chwili jej sokół szybko spojrzał na Jake’a, otwierając dziób. - Bez sensu! - powtórzył twardo Jake. Gdyby przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny jego nerwy nie były napięte jak struny, gdyby nie powiedziano mu, że wkrótce umrze, być może nie odezwałby się w taki sposób. Ale teraz chciał zaleźć Agacie za skórę - i wiedział, że może to zrobić, grając na jej obsesji rywalizowania z bratem.

- Xander przynajmniej miał wizję. Ty nie masz nic. Twarz Agaty przypominała chmurę gradową. - Ja nie mam wizji?! - krzyknęła, waląc pięścią w stół. - Ty bezczelny pętaku! Sokół zaskrzeczał i zatrzepotał skrzydłami, kiedy skoczyła na równe nogi i ponownie grzmotnęła ręką w marmur. - Mam większą wizję niż ktokolwiek inny. Wkrótce cały świat będzie należał do mnie. Leopardo wstał, by ją uspokoić, ale Agata go odepchnęła. Jej ptak poderwał się do lotu i zaczął krążyć pod stropem sali, krzycząc przeraźliwie, podczas gdy Agata ruszyła wzdłuż stołu w stronę Jake’a. Podniósł na nią wzrok, siląc się na wyzywający uśmiech, choć czuł, że krew ścina mu się w żyłach, a ręce drżą. Kiedy pochyliła się nad nim, zobaczył siateczkę błękitnych żyłek pod bladą skórą, złowrogie czarne oczy i cienkie bezkrwiste usta. - Jutro o tej porze - zaczęła, przysuwając się jeszcze bliżej, aż poczuł odór zgnilizny z jej ust - będę najpotężniejszą władczynią, jaką kiedykolwiek widział ten świat. Kobieta, nie mężczyzna; nie próżny, arogancki samiec… Kobieta będzie rządzić światem. Dopiero teraz Jake pojął tę zżerającą ją nienawiść. Była skierowana nie tylko przeciwko jej bratu, ale przeciwko wszystkim mężczyznom. - Dawaj go tutaj! - rzuciła, odwracając się do stołu pod ścianą. Leopardo podszedł, szczerząc się nieprzyjemnie w szczerbatym uśmiechu, rozpiął Jake’owi kajdany, brutalnie poderwał go z krzesła i powlókł do Agaty. Jake, wciąż odrętwiały od trucizny, ledwie mógł ustać na nogach. - Czy wiesz, co to takiego? - spytała Agata, wskazując pierwszy przedmiot na stole. Z bliska Jake rozpoznał go natychmiast: była to misternie odtworzona architektoniczna makieta, replika Circus Maximus, większa od miniaturki na przestrzennej mapie, którą widział w sali dowodzenia Agaty. Nie odezwał się. - To największy stadion, jaki widział świat - oznajmiła Agata, zamykając swoje długie palce wokół modelu. - Przepiękna budowla, nie uważasz? Wskazała lożę cesarską, którą poprzedniego dnia pokazał mu Charlie. - Właśnie tutaj będę siedziała wraz z cesarzem, patrząc na przedstawienie. - Przedstawienie! - Caspar zachichotał, rozbawiony doborem słowa.

- Będę patrzeć, jak senatorowie i dowódcy zajmują swoje miejsca - ciągnęła Agata, przesuwając opuszkami palców wzdłuż spiny, podłużnej kamiennej wyspy na środku areny. Będę patrzeć na nich wszystkich, najznamienitszych obywateli Rzymu, sześciuset mężczyzn, którzy władają światem. Będę patrzeć, jak gromadzą się, aby obejrzeć wielki wyścig. Tak samo jak wszyscy na trybunach Circus Maximus będą oczekiwać rozrywki, emocji, dramatu… może śmierci. - Głos Agaty przycichł do szeptu. - I się nie rozczarują. - Nie, na pewno się nie rozczarują! - gorliwie wtrącił Caspar, sapiąc z ekscytacji. Jake’owi zrobiło się niedobrze. - A to jest urządzenie, które zagwarantuje im to wszystko: emocje, dramat i śmierć. Agata wciągnęła z sykiem powietrze i wskazała kolejny obiekt na stole. Jake rozpoznał także i ten przedmiot: dziwaczny sześciokątny pojemnik zrobiony z grubego szkła, wypełniony czarnym proszkiem. Widział identyczne naczynia w laboratorium na Vulcano, ale to było najeżone gęstwą mikroskopijnych rurek i trybików. - To oczywiście egzemplarz przykładowy, prototyp, który zatrzymam jako pamiątkę dla potomności - wyjaśniła Agata. - Inne wczoraj wieczorem zainstalowano w Circus Maximus. Spójrzcie na niego - prychnęła, rozbawiona wyrazem twarzy Jake’a. - On nawet się nie domyśla, co to może być. - Ujęła jego podbródek pomiędzy dwa kościste palce i mocno ścisnęła. - To proch, głupcze. Czarny proch. Pomysłowa mieszanka siarki, węgla drzewnego i saletry, choć oczywiście przyprawiliśmy ją odrobiną własnych, specjalnych ingrediencji. Naturalnie, jeżeli znasz historię, powinieneś wiedzieć, że trzeba zaczekać jeszcze ponad tysiąc lat, by go zobaczyć: pierwszy proch wybuchnie dopiero w tysiąc czterdziestym czwartym roku. Ale to tak wspaniały wynalazek, że grzechem byłoby kazać ludziom czekać. Caspar słuchał z przejęciem, wpychając sobie do ust kolejną mysz i rozgryzając jej drobne kosteczki. - I czyż można sobie wyobrazić godniejsze miejsce do jego demonstracji? - ciągnęła Agata. - Gdzież lepiej wprowadzić nowoczesną masakrę do starożytnego świata, jeśli nie na najwspanialszym, największym stadionie wszech czasów - jej oczy rozbłysły złym ogniem przed stu pięćdziesięcioma tysiącami widzów? W głowie Jake’a elementy układanki zaczynały łączyć się w logiczną całość. Na Vulcano widzieli kopalnie siarki i zapasy węgla drzewnego. Nagle zrozumiał, o co w tym chodziło. - Chcesz wysadzić w powietrze Circus Maximus? - spytał, nim zdążył pomyśleć.

- Nie bądź durniem - parsknęła Agata. - To nie miałoby sensu. Nie zostałby nikt, kto mógłby nacieszyć się widowiskiem. Roześmiała się skrzekliwie, a Leopardo i Caspar jej zawtórowali. - Nie, nie, nie. Chcemy zgładzić tylko grupę starannie wyselekcjonowanych osób. Spojrzała na model Circus Maximus i położyła palec na spinie. - Tylko ludzi w tym miejscu. Przeszyła Jake’a świdrującym wzrokiem. - Tutaj, w kulminacyjnym momencie wyścigu, kiedy obróci się siódemka. „Kiedy obróci się siódemka”. Jake zanotował w pamięci to wyrażenie, choć nie miał pojęcia, co może oznaczać. - Kiedy obróci się siódemka, kula ognia, jakiej nie widział jeszcze ten świat, obwieści wybuch najkrwawszej rewolucji wszech czasów. - Senatorowie? - Jake zachłysnął się ze zgrozy. - Całkowity pogrom. Przywódcy tego zastałego imperium obrócą się w proch! - A ci, którzy nie spłoną - dodał z satysfakcją Leopardo wpadną do zwierzęcych lochów poniżej i zostaną rozerwani na strzępy. - Cóż za spektakularny pokaz! - zawołała głośno Agata, a Caspar zaklaskał w dłonie. Głos Agaty znów nasiąkł złowrogą figlarnością. - Zginą wszyscy z wyjątkiem jednej osoby. Nasz cesarz zostanie przy życiu. Nie prawdziwy, oczywiście; ten zginie na Capri z rąk zabójcy. Już teraz kontroluję wszystkie jego kontakty. A Sejana też spotka niezbyt przyjemny koniec. Nie! Tym, który przeżyje, będzie sobowtór, mój marionetkowy władca. Po tej straszliwej katastrofie Tyberiusz ogłosi swój zamiar powrotu do Rzymu, do swego ludu. Na stałe. Sam będzie dowodził potężnymi rzymskimi legionami, największą armią na świecie. Wypowie wojnę rebeliantom, zbuntowanym niewolnikom, odpowiedzialnym za rozlew krwi. - Agata ujęła dłonie syna i ścisnęła je w swoich. - Dla ich własnego bezpieczeństwa ludzie zostaną zniewoleni, zmiażdżeni, zdominowani. - Na jej twarz wrócił okrutny grymas. - A potem wytępieni. Caspar podbiegł do nich i wyciągnął ręce, by dołączyć do uścisku. Agata mówiła dalej jak w transie. - Spustoszę to imperium do cna. Wymażę z historii jego literaturę, zburzę biblioteki, zniszczę wiedzę. Wybiję uczonych, architektów i budowniczych. Będę wyburzać fundamenty tej cywilizacji kawałek po kawałku, aż nie zostanie z nich nic prócz gnijących kości i zapomnianych idei. Wtedy posiądę świat na własność; zapanuję nad jego bogactwami: złotem, żelazem, miedzią, srebrem, solą i nad niedobitkami cuchnącego motłochu. Kobieta będzie rządzić!

Dopiero teraz Jake pojął w pełni rozmiary jej diabolicznego planu. Sama jego zuchwałość była wstrząsająca. Agata Zeldt nie myślała wcale o uśmierceniu cesarza (a raczej fałszywego cesarza). W istocie planowała coś wręcz przeciwnego: chciała zgładzić otaczający go rząd senatorów i dowódców wojskowych, którzy władali Rzymem, odkąd Tyberiusz postanowił wieść życie eremity. Potem zamierzała wykorzystać marionetkowego dyktatora, aktora Austeria - a zapewne również swoich bogatych, chciwych przyjaciół z wczorajszego bankietu - do przejęcia władzy. Co więcej, winą za krwawą masakrę miała obarczyć nieistniejące powstanie niewolników, jeszcze bardziej podsycając płomienie chaosu. W ten sposób stopniowo sparaliżowałaby świat, pogrążyła go w strachu. A potem rozszarpałaby go na strzępy. Ostatecznym celem było bowiem unicestwienie, wymazanie z historii, rzymskiego dziedzictwa, o którym Charlie opowiadał w dniu, kiedy przybyli do miasta - wielkich systemów prawa i rządów, edukacji i komunikacji, wspólnego języka, słowa pisanego, sztuki i architektury. Te i miliony innych osiągnięć miały ulec zniszczeniu, wtrącając świat w erę ciemności. - No, dość już tego - odezwała się Agata, mierzwiąc Jake’owi włosy. - Najwyższa pora, abyś umarł. Bierzcie go - rozkazała i ruszyła do wyjścia. Leopardo popchnął Jake’a w ślad za nią. Agata płynęła wzdłuż korytarza, wciąż z sokołem siedzącym jej na ramieniu. Jak zawsze napotykani niewolnicy nieruchomieli, dygocząc ze strachu i kornie pochylając głowy. Jake szedł za nią, zataczając się, kiedy Leopardo popychał go w plecy. Wyszczerzony w uśmiechu Caspar zamykał pochód. Skrzydła podwójnych drzwi z kości słoniowej rozwarły się przed nimi i weszli do sali jeszcze większej niż poprzednia. Prawie całą przestrzeń zajmowała gigantyczna ptaszarnia. Jake usłyszał gardłowe krakanie i ujrzał, przycupnięte po prawej stronie klatki, trzy ogromne krwiożercze sępy - te same, które widział poprzedniego wieczoru, kiedy wraz z przyjaciółmi skradał się po dachach. Wtedy jednak nie ocenił właściwie ich rzeczywistych rozmiarów. Kiedy Agata podeszła do ptaków, gruchając czule, rzuciły się na kraty, bijąc skrzydłami i wystawiając szpony. Pozwalała im szczypać się w dłonie, ignorując ból i kapiącą krew. Jej sokół, najwyraźniej wystraszony, wiercił się nerwowo, wpijając jej pazury w ramię. - Wsadźcie go tam! - rozkazała Agata, nie odwracając się.

Nim Jake zdążył pojąć, co się dzieje, poczuł, że jest wleczony w stronę klatki. Serce zabiło mu z podwójną, a potem potrójną szybkością. Szarpnął się rozpaczliwie i spojrzał na Caspara. - Co wiesz o moim bracie?! - krzyknął do niego. Caspar tylko parsknął drwiąco. Żelaza krata się otworzyła i Jake został wepchnięty do środka. Krzyknął z przerażenia, kiedy zamknęła się za nim z łoskotem, i szybko odwrócił się w stronę sępów, unosząc ręce w obronnym geście, ale kiedy odbiły się od prętów, zrozumiał, że umieszczono go w oddzielnym segmencie klatki - choć bez wątpienia było to tylko tymczasowe odroczenie egzekucji. Odsuwając się powoli do tyłu, potknął się o coś. Wzdrygnął się na widok sterty kości, ogryzionych do czysta, jeśli nie liczyć kilku strzępów gnijącego ciała. Widział te makabryczne szczątki poprzedniego wieczoru, przez świetlik w dachu, tyle że teraz było ich znacznie mniej. Odór padliny sprawił, że Jake zgiął się w odruchu wymiotnym i zatoczył w tył, co szalenie rozbawiło Caspara, który znów zaczął chichotać i klaskać w dłonie. - Nie obawiaj się, twój czas również nadejdzie - powiedziała Agata, podchodząc do jego części klatki. - Już wkrótce, kiedy tylko wrócimy z Circus Maximus. Do tej pory moje maleństwa - pomachała dłonią sępom - zdążą porządnie zgłodnieć. - Co wiecie o moim bracie? - naciskał Jake. Agata zignorowała pytanie i skierowała się ku drzwiom. - Twój plan jest bez szans! - krzyknął za nią. - Pozostali są dziesięć kroków przed tobą! Agata odwróciła się i wysyczała przez bezkrwiste usta: - Caspar ma rację, jesteś durniem. Wiedzieliśmy, że biuro jest gdzieś pod Forum Romanum, ale nie mogliśmy go znaleźć. To ty sam podałeś nam dokładny adres. Za jakieś dziesięć minut twoi przyjaciele także będą martwi: te dwa niewydarzone gołowąsy, jak również niewdzięczna zdrajczyni, którą kiedyś nazywałam córką. Strach Jake’a ulotnił się bez śladu. - Ona nigdy nie była twoją córką! Zbliżyła się do ciebie, żeby cię szpiegować, to wszystko. Agata obnażyła zęby we wściekłym grymasie. Jej blade policzki zapłonęły czerwienią. - Szykuj się na śmierć - syknęła, po czym wzięła Leoparda pod rękę i razem wyszli z sali. Caspar ruszył za nimi, ale w progu odwrócił się jeszcze.

- Nie mogę się już doczekać. Im głupszy agent, tym smaczniejszy obiad! - Zaśmiał się i zatrzasnął za sobą drzwi. Jake został sam - jeśli nie liczyć sępów, które obserwowały go łakomym wzrokiem, wystawiając łby przez kratę. Ich głośne wrzaski ustąpiły miejsca ukradkowym gdaknięciom, jak gdyby już teraz umawiały się, jak podzielą między sobą ofiarę. - Nie przestraszycie mnie! - krzyknął do nich Jake. Oczywiście było to kłamstwo - Jake był śmiertelnie przerażony - ale okrzyk trochę mu pomógł. Ryknął bojowo i podbiegł w stronę ptaszysk. Te, zaskoczone, odleciały od kraty, ale po chwili wróciły, rzucając mu głodne spojrzenia. - Tak, pokaż im, Żejk - stęknął głos z drugiej strony klatki. Jake’owi skoczyło serce. - Lucjusz…? - zawołał w mrok. Dopiero teraz zauważył przygarbioną postać, przycupniętą w rogu. Kiedy podszedł bliżej, Lucjusz uniósł wzrok, a Jake opuścił głowę, ale zaraz spojrzał znowu, wytrzeszczając oczy z przerażenia. Żołnierz był cieniem dawnego siebie - cały w zaschniętej krwi, z twarzą pokrytą ranami i sińcami. Jedno oko miał tak opuchnięte, że prawie nie było go widać. - Co by powiedział Nathan? - Lucjusz przymusił się do słabego uśmiechu, delikatnie dotykając sinego guza. - Twarzowe, prawda? Jake roześmiał się mimo woli, ukląkł i wziął Lucjusza w ramiona. - Au! - krzyknął Lucjusz. - Pęknięte żebro. - Przepraszam, przepraszam… - Jake puścił go i usiadł obok. - Jak dobrze widzieć cię… prawie żywego. Choć sprawiało mu to widoczny ból, Lucjusz także się roześmiał. Nagle sępy znowu zaczęły łomotać o kratę, przypominając im obu o czekającym ich losie. - Wiesz, Żejk… - odezwał się wreszcie Lucjusz. - Sześć godzin ja planuję, jak się stąd wydostać. - Serio? No i…? Żołnierz potrząsnął głową. - Nie ma wyjścia. Chyba że potrafisz przechodzić przez ściany. - Och… rozumiem.

Po chwili milczenia Lucjusz poruszył się i z fałdów swojej tuniki wydobył jakiś przedmiot. - Mam to - oznajmił, podając Jake’owi poobijaną srebrną bransoletę, jeden z używanych przez Hydrę rozpylaczy trucizny. - Ukradłem strażnikowi. Ale jest prawie puste. - No, to już jakiś początek! - powiedział Jake z takim entuzjazmem, że zaskoczył nawet samego siebie; zachowywanie optymizmu w obliczu katastrofy było rodzinną cechą Djonesów. Jake obejrzał bransoletę: szeroką obejmę z wprawionym w metal dyskiem kapsuły, której obrócenie uwalniało gaz. Bardzo ostrożnie uniósł ją do ucha i potrząsnął. Lucjusz miał rację: w środku chlupotała niewielka resztka płynu. - A ocet? - spytał Jake. - Masz trochę? Ze schowka w tylnej części przyrządu Lucjusz wysunął małą fiolkę, pokazując ją Jake’owi. - Ale nawet jeśli uda się uśpić ptaki - zauważył ponuro - to wciąż będziemy w klatce. Jake znowu zerknął na stos ludzkich szczątków, ale Lucjusz wyciągnął rękę i obrócił mu głowę w drugą stronę. Jake oparł się o ścianę i zamknął oczy. Byli w pułapce bez wyjścia: uwięzieni w klatce, w sali zamkniętej na klucz, w posiadłości będącej istną fortecą; bez żadnej broni, pilnowani przez trzy z najbardziej krwiożerczych bestii na ziemi. Jake wiedział, że nie mają żadnych szans.

20 Szpony śmierci Topaz obudziła się i natychmiast wyczuła, że coś jest nie w porządku. Nathan i Charlie wciąż smacznie chrapali. Wyjrzawszy za krawędź łóżka, zobaczyła pustą pryczę Jake’a. Rozejrzała się po pokoju, ale nie było po nim śladu. Po cichu opuściła się na podłogę. Pan Drake, który drzemał przycupnięty na końcu pryczy Charliego, otworzył jedno oko i patrzył, jak Topaz idzie w stronę wyjścia. Zamki były otwarte. Zafrapowana, otworzyła drzwi i wyszła na ciemny podest, by spojrzeć w górę schodów. Ciepły powiew owionął jej twarz. Już miała wrócić do pokoju, kiedy usłyszała skrobanie. Ktoś próbował otworzyć tajne przejście w budynku bazyliki. „Jake - pomyślała Topaz. - Pewnie wyszedł i zatrzasnął drzwi”. Szybko pobiegła na górę, bezgłośnie stąpając bosymi stopami po kamiennych stopniach. Mozaikowy Juliusz Cezar - przedstawiony podczas przemówienia w domu senatu - zdawał się obserwować ją ze ściany, kiedy przemykała obok. Z góry dobiegł ją huk mocnego uderzenia. Potem następny. - Jake? - zawołała. Odpowiedziała jej cisza. - Czy to ty? - spytała ostrożniej, zatrzymując dłoń nad gałką drzwi. I znów cisza. Topaz obejrzała się na schody za sobą. Jedynym dźwiękiem, jaki słyszała, był słaby poświst przeciągu. Wtem rozległ się potężny ryk i głośny trzask pękającego drewna. Drzwi wyleciały z zawiasów i na schody wypadli dwaj żołnierze. Topaz krzyknęła i odwróciła się, by uciec, kiedy wielka dłoń w opancerzonej rękawicy złapała ją za suknię. Wyrwała się, ale impet szarpnięcia pchnął ją naprzód i pokoziołkowała w dół schodów, obijając się o mozaikowe ściany. Juliusz Cezar w milczeniu obserwował zamieszanie. Topaz szybko poderwała się na nogi. Kątem oka

dostrzegła kilku kolejnych mężczyzn w szarych napierśnikach i hełmach z dziobami, z pobrzękującą u boku bronią, wdzierających się na schody. Popędziła w dół i wpadła do biura. - Hydra! Są tutaj! - zawołała jak najgłośniej, przekrzykując tupot zbiegających po schodach wrogów. Charlie i Nathan, już wcześniej obudzeni hałasem, poderwali się na równe nogi. Topaz trzasnęła drzwiami, ale metalowa rękawica zdążyła wsunąć się w szczelinę, nie pozwalając, by się zamknęły. Nathan i Charlie jednocześnie przyskoczyli do Topaz i naparli na drzwi z taką siłą, że metal zaczął się wgniatać. Po chwili usłyszeli jęk bólu i ręka się cofnęła. Nathan i Charlie szybko pozamykali rygle. Topaz napiła się octu z butli, po czym podała ją przyjaciołom. Żołnierze miarowo łomotali w drzwi, próbując je wyważyć. Dwa żelazne zamki nie mogły zbyt długo stawiać oporu takiej sile. Już po chwili skobel górnego zaczął się obluzowywać. - Uciekniemy akweduktem - krzyknął Nathan, podbiegając do pryczy Jake’a. Dopiero teraz zorientował się, że go nie ma. - Gdzie Jake?! - Wyszedł, zanim się obudziłam - odpowiedziała Topaz. - Wyszedł? - syknął Nathan. - Dokąd? - Nie wiem - warknęła, wskazując głową drzwi. - Może porozmawiamy o tym później? Pan Drake już wcześniej poderwał się do lotu i teraz w panice krążył pod sufitem, furkocząc skrzydłami. Nathan odepchnął łóżko, odsłaniając całą kratę nad Aqua Virgo. Wydobył klucz z tajnej skrytki za cegłą w murze, otworzył kłódkę i dźwignął kratę. Była tak ciężka, że z wysiłku wystąpiły mu żyły na szyi. - Ty pierwsza - stęknął. Ale Topaz wciąż biegała po komnacie, łapiąc rzeczy, które chciała zabrać. Trzymając chronotelegraf pod pachą, zgarniała broń ze stołu, kiedy dostrzegła list Jake’a. Rozłożyła papier i zobaczyła tylko jedno zdanie: „Poszedłem wszystko naprawić”. - Topaz, chodźmy już! - krzyknął Nathan. Zgniotła notkę w dłoni, podbiegła do otworu i wrzuciła do niego miecze. Charlie pomógł jej opuszczać się na dół, dopóki nie znalazła się dość nisko, by skoczyć. Wylądowała z pluskiem w głębokim na pół metra, wartkim i zaskakująco zimnym nurcie. Okrągły tunel, o średnicy równej jej wzrostowi, znikał w mroku po obu stronach - miał jasne, glinopodobne ściany, wygładzone wodą płynącą tędy nieprzerwanie od dziesięcioleci.

Topaz uklękła, aby wyłowić broń. Nad sobą słyszała coraz głośniejsze walenie w drzwi. Górny skobel w końcu dał za wygraną i wystrzelił przez pokój, śmigając tuż obok Pana Drake’a. - Tędy, szybko! - zawołał Charlie na papugę, po czym sam zsunął się do wody. Pan Drake zanurkował do otworu, wylądował na ramieniu swojego pana i mocno wpił się w nie pazurkami. Puścił drugi skobel. Drzwi odskoczyły i do pokoju wpadli żołnierze. Nathan skoczył za Charliem, zatrzaskując za sobą kratę. Wyjął klucz i już miał obrócić go w kłódce, kiedy między prętami wystrzeliła klinga, o włos mijając jego oko. Klucz wypadł mu z dłoni i plusnął w nurt. Topaz natychmiast złapała sztylet i pchnęła nim w górę, przez kratę, mierząc w żołnierza, który w tej samej chwili rozpylił chmurę trującego gazu. Zakrztusili się nim, mimo że wstrzymali oddech, ale skończyło się to tylko na ataku kaszlu. Charlie zapamiętał miejsce, w którym utonął klucz. Wetknął rękę pod wodę i namacawszy go, szybko wyjął i włożył w otwór kłódki. Zdążył przekręcić tylko do połowy, kiedy nad głową mignęła mu stal. Troje agentów odskoczyło w tył, by uniknąć czterech kling próbujących dosięgnąć ich przez żelazne pręty. Żołnierze szarpnęli kratę, ale nacisk na kłódkę poruszył jej mechanizm i klucz obrócił się o kolejne pół obrotu, po czym wysunął się z otworu i znów wpadł do wody. Przejście było zamknięte. - Idziemy! - zawołał Nathan. Jego głos niósł się dudniącym echem po tunelu. - Wyjście jest przy termach Agrypy - powiedział Charlie, brodząc w wodzie. - Stamtąd już niedaleko do Circus Maximus. Jake przez pół godziny siedział skulony w kącie klatki, zatykając dłońmi uszy, by nie słyszeć sępów, które wydawały z siebie coraz bardziej przenikliwe wrzaski. Nagle zauważył połyskującą klamrę na swoim brzuchu. Nie mogła należeć do jego własnego, prostego skórzanego pasa - Jake rozpoznał charakterystyczną głowę lwa. Wymykając się z biura, był w stanie takiej paniki, że przez pomyłkę zabrał broń Nathana wraz z jego pasem. Rzecz jasna ludzie Agaty odebrali mu miecz i pochwę, ale o dziwo pozostawili pas. - Nathan, być może właśnie nas ocaliłeś! - zawołał Jake, podrywając się na nogi. Odpiął pas i przyjrzał się złotej głowie lwa. Dobrze pamiętał demonstrację, jaką urządził doktor Chatterju w zbrojowni Punktu Zero. Klamra zawierała linkę i miniaturowy mechanizm

wciągający, o sile wystarczającej do uniesienia człowieka (a przynajmniej niezbyt masywnego Amrita, asystenta doktora). - Co się stało? - spytał Lucjusz, podnosząc głowę. Jake był zbyt podekscytowany, by odpowiedzieć. Odwrócił się, podszedł do przedzielającej klatkę kraty i ignorując lokatorów drugiej części, zaczął wpatrywać się w strop pomieszczenia - a zwłaszcza w świetlik, przez który zaglądał tu poprzedniego wieczoru. - Tak jak myślałem… - z radością zacisnął palce. - Świetlik jest otwarty. Tędy uciekniemy. Lucjusz wykręcił szyję, by zobaczyć, o czym Jake mówi, ale nadal nic nie rozumiał. - No więc, jak się tam dostaniemy, zapytasz… - ciągnął w podnieceniu Jake i zaczął chodzić tam i z powrotem, mamrocząc coś pod nosem. Lucjusz śledził go zdumionym wzrokiem. Nagle Jake zatrzymał się i klasnął w dłonie. To może zadziałać! - Co może zadziałać, Żejk? - No więc tak: jeden z nas zostaje tutaj, uzbrojony w resztkę tego gazu Hydry. Módlmy się, żeby wystarczyło. Drugi otwiera przegrodę. Ptaki wlatują, uwalniamy gaz, ptaki padają. - Jake, który uwielbiał demonstrować swój aktorski talent, kiedy tylko nadarzała się po temu okazja, odegrał krótką pantomimę, udając nagle uśpionego sępa, padającego bezwładnie na ziemię. - Potem wchodzimy do ich części, zamykamy za sobą kratę i wynosimy się stąd za pomocą magicznego paska doktora Chatterju! Lucjusz patrzył na niego wzrokiem pozbawionym wyrazu - Jake równie dobrze mógłby mówić w języku starożytnych Egipcjan. Trzeba było wielu minut cierpliwego tłumaczenia, wspomaganego rysunkami kreślonymi palcem na piasku, nim wreszcie zaczął pojmować istotę planu. Jednak nawet wtedy działanie miniaturowej wciągarki Chatterju pozostało dla niego niejasne i Jake podsumował, że w tej kwestii Lucjusz będzie musiał po prostu mu zaufać. Po części z powodu złego stanu Lucjusza, ale przede wszystkim dlatego, że bardzo chciał dowieść swojej odwagi, Jake sam wziął na siebie bardziej niebezpieczną rolę przynęty. Podzielili się niewielką porcją octu i zajęli pozycje: Lucjusz przy przesuwnej kracie między klatkami, Jake na środku, uzbrojony w srebrną bransoletę. Wyczuwając, że coś się święci, sępy znowu zaczęły krakać i tłuc się o pręty przegrody. - Pamiętaj - stanowczy głos Jake’a maskował jego wewnętrzne przerażenie - wstrzymaj oddech co najmniej na minutę, żeby nie wdychać gazu. Nie jestem pewien, czy tak mała dawka octu będzie skuteczna.

- A jeśli nie wystarczy gazu, żeby je uśpić? - spytał Lucjusz. Ten problem nękał Jake’a od początku. Nie mieli żadnej broni i wiedział, że jeśli plan zawiedzie, zostaną rozszarpani żywcem na krwawe strzępy i pożarci. Ale jak nie podejmą tego ryzyka, może się stać coś o wiele gorszego. - Lucjusz, posłuchaj mnie - zaczął grobowym tonem. - Za godzinę w Circus Maximus wydarzy się katastrofa, największa możliwa tragedia. Jeżeli nie wydostaniemy się stąd i nie znajdziemy sposobu, aby to powstrzymać… - Jake zaczerpnął tchu - świat, jaki znamy, skończy się jeszcze dzisiaj. - Pstryknął palcami. - Bum! Wszystko w gruzy! Brzmiało to niesłychanie dramatycznie, niemal jak coś, co mógłby powiedzieć Nathan, ale było także prawdą. Tylko Jake znał szczegóły straszliwego planu Agaty. Musiał uciec i dostać się do Circus Maximus - albo zginąć, próbując. Uniósł srebrną bransoletę i odetchnął głęboko. - Trucizny nam wystarczy, jestem tego pewny. A teraz otwieraj klatkę. Zaciskając zęby, patrzył, jak Lucjusz przesuwa ciężką kratę na bok, otwierając przejście między dwiema częściami klatki. Ptaki przez chwilę stały zdezorientowane. Krakanie ustało. Sępy podejrzliwie odsunęły się od otworu. - No co, nie jesteście już głodne? - wykrzyknął szyderczo Jake. Lucjusz z niepokojem obserwował sępy, które stłoczyły się razem, rozpościerając skrzydła, jak gdyby ustalały najlepszy sposób postępowania. Wreszcie głód wziął górę nad ostrożnością. Trzy ptaszyska jednocześnie wzbiły się w powietrze i przefrunęły przez otwór. - Teraz! - krzyknął Jake do Lucjusza, po czym nabrał do płuc wielki haust powietrza, wstrzymał oddech i przekręcił kapsułę na bransolecie, uwalniając jej zawartość. Ptaki szybowały prosto na niego jak pociski, wielkimi skrzydłami zaciemniając klatkę. Z bransolety trysnęła rzadka czerwona mgiełka. Jake z trudem utrzymał powietrze w płucach, kiedy spadło na niego pierwsze ptaszysko, szponami szukając szyi, dziobem celując w oczy. Skulił się, osłaniając głowę ramionami, a wtedy poczuł uderzenie drugiego ptaka i zaraz potem trzeciego. Wokół niego zakotłowało się od szponów i piór, dzikich skrzeków i bicia skrzydłami. Wtem wszystko ucichło. Jeden z sępów wydał gardłowy okrzyk i opadł bezwładnie na ziemię. Niemal jednocześnie dołączył do niego drugi. Trzeci, największy, znów natarł na Jake’a, rzucając mu wyzywające spojrzenie, ale po chwili on także uległ truciźnie i runął w

piach. Kiedy Jake przeskoczył nad jego rozpostartym ciałem, ptak szarpnął się i jeszcze raz poderwał głowę, ale zaraz z powrotem osunął się na ziemię. Jake przebiegł przez otwarte przejście do części klatki należącej wcześniej do ptaków. Lucjusz podążył za nim i razem pociągnęli przesuwną kratę, by zamknąć otwór. Utknęła w połowie drogi. Lucjusz naparł na nią z całej siły, aż na szyi uwypukliły mu się ścięgna, ale metalowa rama kraty była teraz zgięta i nie mogła przesunąć się w prowadnicach. Wraz z Jakiem grzechotali nią rozpaczliwie, lecz ani drgnęła. Szczelina miała około trzydziestu centymetrów szerokości. Mogli mieć tylko nadzieję, że to wystarczy, by zatrzymać sępy po drugiej stronie. - My wróćmy tam - zaproponował Lucjusz. - Trzeba im skręcić kark. Jake potrząsnął głową. Działanie gazu powoli zaczęło ustępować: zobaczył, jak skrzydło trzepnęło o piasek, podkurczyła się ptasia noga. - Nie ma czasu, lepiej zaczynajmy - powiedział, stając dokładnie pod świetlikiem. Spojrzał na Lucjusza i wskazał łopatę wetkniętą w kosz na mięso tuż obok klatki. - Weź to. Może się przydać. Lucjusz podbiegł do kosza, wysunął rękę przez kratę i złapał łopatę. Skorupa zaschniętej krwi i wnętrzności skleiła ją z koszem i musiał porządnie szarpnąć, żeby uwolnić narzędzie. Jake przyglądał się zakratowanemu otworowi świetlika. Był obramowany drewnem. Aby pewnie umocować linę, musiał wstrzelić strzałkę prosto w belkę futryny. Cel był mały, a on miał tylko jedną szansę na zrobienie tego jak należy. Brak czasu i desperacja dodawały mu śmiałości. - Lucjusz, stań przy mnie - polecił. Jake ustawił się za plecami przyjaciela i wykorzystał jego ramię jako podpórkę dla rąk, by nie zadrżały mu przy wystrzale. Powoli uniósł ją, aż lwia paszcza wycelowała dokładnie w belkę ramy świetlika. Wstrzymał oddech i ostrożnie nacisnął zielone oko lwa. Błysnęło, rozległ się ostry świst i jeszcze zanim Jake zdążył zarejestrować ten dźwięk, srebrzysta strzałka wbiła się w drewno z satysfakcjonującym stuknięciem. Jake na próbę szarpnął za cieniutką linkę. Doktor Chatterju przechwalał się, że „udźwignęłaby Henryka VIII i to w jego «najcięższym» okresie”. Już wkrótce się okaże, czy choć w połowie jest to prawdą. Lucjusz z pewnością nie był ułomkiem, a połączony ciężar ich obu miał poddać możliwości urządzenia trudnemu sprawdzianowi. - Załóż pas - powiedział Jake. - Ja będę się trzymał ciebie.

Lucjusz posłuchał, zaciągając pas ciasno wokół talii. Jake złapał łopatę. Nagle usłyszeli za sobą metaliczny łoskot. Największy z sępów obudził się i wystartował w stronę swoich niedoszłych ofiar, ale wciąż oszołomiony, źle ocenił szerokość szczeliny i w pełnym pędzie grzmotnął w kratę. Rozjuszony, wydał z siebie przeszywający wrzask i ponownie rzucił się na pręty. Brzdęk! Ptak znowu uderzył w krawędź szczeliny, lecz tym razem skrzydło utknęło mu między prętami. Sęp miotał się szaleńczo, a kiedy zdołał się uwolnić, zwichnięte skrzydło wlokło mu się bezwładnie po ziemi. Nie mogąc latać, wyładował całą swoją furię w opętańczym wrzasku. To wystarczyło, by obudzić jego dwóch wspólników w zbrodni. Skrzydła złożyły się przy tułowiach, szyje poruszyły, mordercze oczy otworzyły i zogniskowały na celu. - To my sobie już pójdziemy - powiedział Jake, trzymając się Lucjusza i mocniej chwytając łopatę. - Naciśnij niebieskie oko. Teraz! Lucjusz wcisnął połyskliwy klejnot w głąb lwiego oczodołu. Nic się nie wydarzyło. Dwa mniejsze sępy zdołały wstać i teraz zataczały się lekko, z trudem utrzymując równowagę. Jeden z nich podbiegł kawałek i trzepocząc wielkimi skrzydłami, spróbował wzbić się w powietrze. Na początku tylko podlatywał niezdarnie, ale jego ruchy szybko nabrały płynności i ptak poderwał się, by zacząć krążyć po swoim nowym więzieniu. Jake uświadomił sobie, że ledwie sekundy dzielą ich od chwili, kiedy bestie zauważą szczelinę. - Jeszcze raz! - krzyknął w panice. - Wciśnij jeszcze raz! Lucjusz wdusił oko lwa z całej siły. Tym razem linka napięła się gwałtownie, strzelając niczym bicz. Szarpnięcie oderwało ich od ziemi i szybko pojechali w górę, zwalniając w miarę, jak siła mechanizmu malała pod wpływem ich ciężaru. Zapadka terkotała coraz wolniej, aż wreszcie kliknęła po raz ostatni i chłopcy zawiśli w połowie drogi do świetlika, obracając się powoli na stalowej lince. - Rękami, spróbuj rękami! - syknął Jake. Lucjusz sięgnął w górę. Pociągnął za linkę, zmniejszając obciążenie klamry, i maszynka zaterkotała znowu. Centymetr za centymetrem sunęli w stronę świetlika. Jake’owi aż pobielały kostki, tak kurczowo trzymał się przyjaciela. Lucjusz miarowymi ruchami podciągał ich w górę. Drewniana rama ponad nimi poskrzypywała z wysiłku, opierając się ciężarowi, który usiłował wyrwać ją z dachu.

Już prawie mogli jej dotknąć, kiedy krążący pod stropem sęp wypatrzył szczelinę w kracie i bezbłędnie celując, przefrunął przez nią na stronę chłopców. Jake skulił się, kiedy ptaszysko podfrunęło ku niemu. Próbował uderzyć je łopatą, ale mógł użyć tylko jednej ręki, a bestia okazała się zbyt sprytna. Załopotała skrzydłami tuż za nim, gdzie nie mógł jej dosięgnąć, i wystrzeliła łbem naprzód, by wrazić mu dziób w szyję. Jake poczuł ostry ból i po grzbiecie pociekła mu strużka krwi. Lucjusz nie przestawał się podciągać, gorączkowo pracując dłońmi, poznaczonymi już krwawymi pręgami w miejscach, gdzie cienka linka przecięła skórę. Sęp zatoczył koło pod nimi i znów podfrunął w górę, tym razem gotując się do zadania śmiertelnego ciosu. Jake zamachnął się i na ułamek sekundy jego wzrok spotkał się ze spojrzeniem sępa, nim ciężka łopata grzmotnęła ptaka w łeb. Bestia na moment jakby znieruchomiała w powietrzu, a potem skrzeknęła, skręciła szyję i opadła ciężko na ziemię, przez chwilę szamotała się w tumanie pyłu, nim otrząsnęła się z oszołomienia. Lucjusz zdążył wykonać zaledwie dwa podciągnięcia, gdy wystartowała znowu. Wtedy kolejny potwór, najsmuklejszy i najzwinniejszy z całej trójki, prześliznął się przez szczelinę i dołączył do swojego kamrata. Oba ptaki zaczęły krążyć wokół swoich ofiar. Lucjusz sięgnął w górę, by złapać kratę świetlika, a wtedy oba sępy uderzyły jednocześnie z dwóch stron. Atak był straszliwy, niczym skok w morze sztyletów i kolców. Jake przycisnął głowę do piersi i zamknął oczy; na całym ciele czuł uderzenia muskularnych skrzydeł i rozdzierający ból ran zadawanych szponami. - Żejk, nie utrzymam! - krzyknął rozpaczliwie Lucjusz. Jake otworzył jedno oko na tyle, by ujrzeć zakrwawione dłonie przyjaciela wciąż zaciśnięte na lince, dzielnie ignorujące ciosy potężnych dziobów. Srebrzysta strzałka w górze trzeszczała i drżała alarmująco. Jake’owi wpadła do głowy nagła myśl: srebrna bransoleta. Wciąż miał ją na nadgarstku. Może została w niej jeszcze choć kropla. Nawet gdyby podziałało to na jedną sekundę, warto było spróbować. - Lucjusz, wstrzymaj oddech! - krzyknął i przekręcił kapsułę. Nic się nie wydarzyło. Z rozpylacza nie wydobyła się nawet najcieńsza smużka gazu. Czując dziób rozdzierający mu skórę na grzbiecie, Jake zamknął oczy. Pomyślał o mamie, o tacie, o Filipie…

Nagle usłyszał gromki głos - ryk tak przeraźliwy i dziki, jakby nie pochodził z ludzkiego gardła. To był Lucjusz. Wrzeszczał na sępy, a twarz miał purpurową z furii. Poskutkowało. Na krótką chwilę ptaszyska zawahały się, dając żołnierzowi czas na capnięcie jednego z nich za szyję. Potwór zaskrzeczał, dusząc się i wściekle bijąc skrzydłami. Lucjusz, z zaciśniętymi zębami, wzmocnił chwyt, wyżymając z ptaka życie, aż wreszcie w dłoni zwisło mu bezwładne ciało. Puścił je, a zwłoki grzmotnęły o ziemię, wzbijając chmurę pyłu. Ostatni z sępów zaatakował z nową zaciekłością. Szponami przeorał Jake’owi twarz, na jego plecach szukając zaczepienia dla dzioba. Niewiele myśląc, Jake grzmotnął srebrną bransoletą o strop, aby strzaskać kapsułę z jadem. Obrotowe wieczko odpadło, uwalniając malutki różowy obłoczek, który zaraz rozpłynął się w powietrzu. To wystarczyło: sęp wciągnął gaz do płuc, natychmiast zwiotczał i nieprzytomny runął na ziemię. Jake spojrzał w górę na Lucjusza, który skinął mu głową, siląc się na uśmiech. Wtem - trzask! Nad ich głowami rozszczepiało się drewno; obluzowana szarpnięciami srebrzysta strzałka powoli wyślizgiwała się ze szczeliny w belce. Jake’owi żołądek podskoczył do gardła. Bez namysłu pchnął łopatę w górę, przez kratę świetlika, zaczepiając jej krawędzią o pręt. W tej samej chwili strzałka wysunęła się z belki i linka spłynęła w dół, zawisając na pasie Lucjusza, który w ostatniej sekundzie zdążył uczepić się ramy. Resztką sił Lucjusz otworzył kratę, podciągnął się na dach, a potem wciągnął za sobą Jake’a. Padli na plecy i przez jakiś czas leżeli bez ruchu, ciężko dysząc. Wreszcie Jake odwrócił się do swojego towarzysza. - Musimy ruszać. Natychmiast. Ponad sześćset kilometrów na południe od Rzymu, w willi na wzgórzu nieopodal portu w Mesynie, Jupitusa Cole’a obudził czubek zardzewiałego harpuna, delikatnie dźgający go w policzek. Jupitus otworzył oczy i spojrzał na Różę, która stała nad nim z ponurą miną, trzymając broń obiema rękami. - Rozalindo, czemu celujesz we mnie tą dzidą? - spytał spokojnie. - Ponieważ to pierwsza broń, jaką udało mi się znaleźć, Jupitusie - odparła Róża. Jupitus przyjrzał się jej uważniej: stała sztywno, zaciskając szczęki. - Przekonałem się już, że filiżanka herbaty jest lepszym sposobem na rozpoczęcie dnia powiedział aksamitnym tonem, odsuwając grot czubkiem palca.

- Rusz się choćby o centymetr, a zabiję cię. Zrobię to! - I dla rozwiania wszelkich wątpliwości przytknęła mu ostrze do gardła. Jupitus odegrał wyszukaną pantomimę pod tytułem „Patrz, jak ze strachu zamieniam się w posąg”. - Zapomniałem o twoich urodzinach? - zamruczał przymilnie. - Operacja Czarny Lotos. Co to jest? Parsknął śmiechem. - Co? - Jupitusie Cole, ja nie żartuję. Poderżnę ci gardło, jeśli będę musiała. Nie możesz chodzić, pamiętasz? Nie masz najmniejszej szansy. Operacja Czarny Lotos - powtórzyła. - Co to takiego? Jupitus patrzył na nią przez chwilę, a potem wzruszył ramionami. - Ależ ja nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Właśnie odebrałam pilną wiadomość od Galliany. - Wyjęła pergamin i pomachała mu nim przed nosem. - Babskie pogaduchy? Zirytowana Róża z całej siły walnęła harpunem w poduszkę i natychmiast znów wycelowała broń w szyję Jupitusa. - Odnalazła twój tajny pokoik. Sekretną norkę twoją i Oceany - prychnęła wzgardliwie. Jupitus zmarszczył brwi, po czym rzucił Róży kamienne spojrzenie. Wreszcie odezwał się cichym głosem: - To nie ma nic wspólnego z Oceaną. Odbierała tylko wiadomości przeznaczone dla mnie. Róża zachłysnęła się, omal nie mdlejąc z szoku. - A zatem to prawda? Jesteś w zmowie z Xi Xiangiem? - Prawda jest nieco bardziej skomplikowana… - Skomplikowana?! Znaleziono ponad sto wiadomości! - Róża naciskała na harpun tak mocno, że grot zaczął przebijać skórę. - Xi Xiang jest jednym z naszych najbardziej znienawidzonych wrogów. Czy muszę ci przypominać, że to on zamordował męża Galliany oraz jej jedyne dziecko? Przywiązał chłopcu ciężary do nóg i wyrzucił go za burtę statku! A ty z nim teraz spiskujesz?! Jesteś potworem, Jupitusie!

Jupitus patrzył na nią, nie okazując ani strachu, ani gniewu, ani nawet poczucia winy, tylko z głębokim żalem. Poczekał, aż trochę się uspokoi, a potem przemówił łagodnym tonem: - Różo, posłuchaj mnie. Zapewne nie uwierzysz w to, co zaraz ci powiem, ale oto cała prawda. - Westchnął ciężko. - Owszem, mam w Punkcie Zero tajny gabinet, z którego komunikowałem się z Xi Xiangiem. Na to wyznanie Róża tylko załkała. Jupitus mówił dalej: - Jak pewnie pamiętasz, Różo, dawno temu Xi Xiang i ja byliśmy przyjaciółmi. - No pewnie, że pamiętam. Jak mogłabym zapomnieć? - Jednak prawie dwadzieścia lat nie rozmawialiśmy ze sobą. Dwa lata temu traf chciał, że spotkaliśmy się w Tybecie, za odległych czasów dynastii Zhou. Był to czysty przypadek, nic więcej, ale dostrzegłem okazję i skorzystałem z niej. - Okazję do czego? - Udałem, że jestem rozczarowany ideami Straży Historii i że pragnę nowego życia. - Udałeś? - W efekcie zostałem podwójnym agentem, szpiegiem przekazującym wrogowi tajemnice Punktu Zero. Nie były to ważne informacje; nic, co mogłoby komukolwiek zaszkodzić, ale wystarczyły, by Xiang uwierzył, że jestem po jego stronie, i obdarzył mnie zaufaniem. - Jeśli naprawdę byłeś podwójnym agentem, to dlaczego nie powiedziałeś o tym Gallianie? - Dobrze znasz powód. Wiesz, że Galliana nie potrafi myśleć racjonalnie o niczym, co ma związek z Xi Xiangiem. To jej pięta achillesowa. Bez namysłu rozkazałaby zakończyć całą operację. Róża wzruszyła ramionami i niechętnie przytaknęła. - Wreszcie moja praca zaczęła przynosić efekty - ciągnął Jupitus. - Czarny Lotos to nazwa projektu, nad którym Xi Xiang pracuje od lat. Nawet teraz znam plan tylko w najogólniejszych zarysach. Właśnie miałem otrzymać kluczowe informacje, kiedy kontakt nagle się urwał. Xiang od miesięcy nie daje znaku życia; nie otrzymałem od niego żadnych widomości, odkąd opuściłem Londyn. Nie mam pojęcia, gdzie jest ani nawet czy żyje. W dniu, kiedy wyruszyliśmy do Italii, poprosiłem Oceanę Noire, by zaglądała do mojego tajnego biura dwa razy dziennie na wypadek, gdyby Xiang się odezwał. Róża nie cofnęła harpuna, ale pozwoliła, by nieznacznie opadł.

- I muszę przyznać, Rozalindo - kontynuował Jupitus, patrząc na nią z bardzo poważną miną - że dobrze się czułem, wiedząc, że znowu robię coś ważnego, że wróciłem do gry. Emocje, przygoda są tylko dla młodych. Nam, starcom, ma wystarczyć rola gryzipiórków. Róża uśmiechnęła się smutno. Ostatnie zdanie poruszyło czułą strunę w jej duszy. Zastanowiła się nad tym, co właśnie usłyszała. - Czyli Oceana Noire tylko dla ciebie pracuje? - spytała po chwili. - Czy domyślasz się, dlaczego poprosiłem ją o rękę? - Nie mam bladego pojęcia - oznajmiła Róża, dumnie podnosząc głowę. - Zakładałam, że rzuciła na ciebie jakiś urok wudu. - Zagroziła, że jeśli jej się nie oświadczę, powie wszystkim, że szpieguję dla Xi Xianga. I przedstawi dowody. Zbyt wiele pracy włożyłem w to przedsięwzięcie, by z niego zrezygnować. Róża poczuła przypływ wzruszenia. Łzy stanęły jej w oczach. - T-to znaczy… - wyjąkała - że nie kochasz Oceany Noire? I wtedy zdarzyło się coś niesłychanie rzadkiego: Jupitusowi zaszkliły się oczy, a na twarzy wykwitł mu ciepły, serdeczny, przepiękny uśmiech. - Rozalindo, jak mogłaś pomyśleć coś takiego?

21 Circus Maximus A oto i on - oznajmił Charlie, wyglądając z cienia. - Czyż nie zapiera tchu w piersiach? Topaz i Nathan pokiwali głowami; Nathan choć raz w życiu osłupiał z wrażenia. Przyczaili się w portyku, w ciemnym zakątku długiego placu, na którym roiło się od ludzi. Chłopcy zamaskowali się już za pomocą rekwizytów z kolekcji Charliego; brody i wąsy bardzo ich postarzały - zwłaszcza Nathana, którego sztuczny zarost był gęsty i czarny. Topaz związała włosy z tyłu i na wpół ukryła twarz pod kapturem peleryny. Przedmiotem ich podziwu była gigantyczna budowla wznosząca się na drugim końcu placu. To do niej spieszył cały ten tłum. Był to Circus Maximus. Stali naprzeciw jego ogromnej tylnej części, fasady północnozachodniej, i po raz pierwszy widząc stadion z bliska, mogli się przekonać, że nawet jak na standardy starożytnego Rzymu był to prawdziwy kolos. Każdą z dwóch olbrzymich narożnych wieżyc wieńczył wspaniały złoty posąg galopujących koni i podobnych bogom woźniców - i to wszystko nie naturalnej wielkości, ale co najmniej pięciokrotnie powiększone. Wieże łączył szereg dwunastu gigantycznych arkad, przez które cała trójka mogła dojrzeć trybuny: wznoszące się stromo kolejne rzędy połyskujących w porannym słońcu białych marmurowych ław, które właśnie wypełniały się potokami żądnych rozrywki Rzymian. - Słyszycie to? - spytał Nathan z nietypowym dla siebie przestrachem. Miał na myśli nieziemski huk dobiegający z wnętrza murów stadionu - niczym uderzenie ogromnej fali, tyle że rozciągnięte w nieskończoność. - Tak właśnie brzmi sto pięćdziesiąt tysięcy widzów zajmujących swoje miejsca wyjaśnił Charlie z błyskiem w oku. Dotarcie tutaj z rzymskiego biura Straży Historii zajęło im niemal godzinę i ubrania mieli już prawie suche (była dopiero dziewiąta rano, ale słońce paliło mocno). Brodząc tunelem, doszli, zgodnie z zapowiedzią Charliego, do term Agrypy. Potem musieli zanurkować, by wreszcie

wypłynąć przy brzegu frigidarium - dużego zewnętrznego basenu z zimną wodą. Trzy młode damy, przechadzające się nieopodal po trawniku, omal nie zemdlały na widok młodych ludzi, którzy wynurzyli się z wody wśród marmurowych nereid, otrząsnęli się i jakby nigdy nic ruszyli w stronę wyjścia. Ale odzyskały równowagę ducha, gdy Nathan puścił do nich swoje dobrze wyćwiczone filuterne oczko. Z term pobiegli w stronę Tybru, cały czas bacznie się rozglądając. Przystanęli na chwilę w cichym zaułku, aby nabrać tchu. Tam Topaz powiedziała chłopcom o pozostawionej przez Jake’a notce i razem głowili się nad tym, co mogło znaczyć: „Poszedłem wszystko naprawić”. Szybko doszli do bolesnego wniosku, że musiał udać się do willi Agaty, by ratować Lucjusza. Wszyscy byli pełni obaw, zwłaszcza Topaz, którą nękały wyrzuty sumienia. Żałowała, że tak ostro potraktowała go poprzedniego wieczoru. Ostatecznie było jasne, że choć Jake nie zawsze podejmował słuszne decyzje, to zawsze podejmował decyzje odważne. Aby trochę rozluźnić atmosferę i podtrzymać koncentrację, Charlie otworzył swój zestaw sztucznych zarostów i po krótkim sporze o to, komu jest bardziej do twarzy w czarnej brodzie (Topaz niechętnie musiała przyznać, że lepiej pasuje jej bratu), przygotowali się do dalszej drogi. - Obawiam się, że Pan Drake będzie musiał zostać tutaj - powiedziała delikatnie Topaz. To znaczy, jeżeli mamy jak najmniej rzucać się w oczy… Charlie nie był zadowolony, ale oczywiście dostrzegał sens jej rozumowania. Ostrożnie posadził papugę na gałęzi pobliskiej sosny i pozostawił z garścią fistaszków i wyszeptaną obietnicą, że wkrótce powróci - miał ogromną nadzieję, że uda mu się jej dotrzymać. Poszli wzdłuż rzeki, minęli świątynię Herkulesa, potem Forum Boarium, aż dotarli do samego stadionu. - To jak, idziemy? - spytał Nathan, ostrożnie występując z portyku, by ruszyć wzdłuż granicy placu. Pozostali podążyli za nim, bacznie obserwując, czy nikt ich nie śledzi. Po chwili włączyli się w potok ludzi śpieszących do bocznych wejść. - Najważniejsze, co musicie wiedzieć o Circus Maximus - mówił Charlie przyciszonym głosem - to, że jest on głównym celem podróży dla całego rzymskiego świata. Wszystkie drogi zbiegają się tutaj. Od smaganych sztormami wybrzeży Hiszpanii na zachodzie po asyryjskie pustynie na wschodzie, jego sława jest niezrównana. Jest imponujący, heroiczny, gargantuiczny -

dodał, podkreślając każde słowo potrząśnięciem zaciśniętej pięści. - To fabryka marzeń, kwintesencja imperium. Nathan i Topaz wymienili znaczące spojrzenia, ciesząc się entuzjazmem przyjaciela pomimo całej tej trudnej sytuacji. W istocie Charlie był tak podekscytowany wizytą na stadionie, że na krótką chwilę zapomniał o tarapatach, w jakich się znaleźli. Błądzili w kompletnych ciemnościach, świadomi zbliżającej się katastrofy, która miała położyć „kres dominiom”, choć nie wiedzieli, na czym będzie ona polegać ani kiedy nastąpi. - A przyczyna, dla której jest to główny cel podróży dla rzymskiego świata? - ciągnął Charlie. - Cóż, po pierwsze sama budowla: największy stadion, jaki widziała ta planeta, i w istocie największy, jaki kiedykolwiek zobaczy. Pojemność: sto pięćdziesiąt tysięcy widzów; budulec: dwieście tysięcy ton marmuru, drewno z pięciuset tysięcy drzew… Kolosalny budynek rósł im w oczach, przesłaniając niebo. Charlie mówił dalej. - A to dane dotyczące tylko jego obecnej postaci. W swojej czterystuletniej historii stadion, przez pożałowania godną beztroskę, spłonął już czterokrotnie. To dlatego Oktawian August wzniósł ten gmach z marmuru. - Charlie potrząsnął głową. - Zatem możemy uznać, że sam obiekt jest wystarczająco atrakcyjny, by wabić ludzi, ale tak naprawdę przyciąga tłumy to, co dzieje się wewnątrz tych murów. - Wyścigi rydwanów? - podsunęła Topaz. - Nie inaczej! Rzymianie są fantastycznie, wręcz obsesyjnie w nich zakochani. Rzecz jasna odbywa się tu także mnóstwo innych imprez: polowania na dzikie zwierzęta, walki gladiatorów… Wiecie, oczywiście, że Koloseum powstanie dopiero pod koniec wieku. I jeszcze zawody sportowe, nawet przedstawienia teatralne i recitale. Ale to wszystko tylko pomniejsze rozrywki. Głównymi wydarzeniami, prawdziwym magnesem, są wyścigi rydwanów. Stadionowy zgiełk narastał i kiedy dotarli do południowowschodniego skraju budowli, ryk był wprost ogłuszający - i w równej mierze porywał, co niepokoił. Z miejsca, w którym stali, mieli widok na bok gmaszyska: niebotyczne pionowe urwisko, wsparte na szeregu arkad niknących w mglistej dali miasta. Potoki ludzi napływały ze wszystkich stron, wylewając się z każdej uliczki, zza każdego rogu. Białe togi i brązowe tuniki znikały w miodowym plastrze wejść, w gwarze ożywionych rozmów. Niektórzy skandowali lub śpiewali, inni pociągali tęgo z glinianych flasz, przy wiwatach mieszkańców obserwujących zamieszanie z okien. W nieprawdopodobnym zgiełku rozbrzmiewały okrzyki setek ulicznych handlarzy i

artystów: sprzedawców kwiatów i kadzideł, żonglerów, połykaczy ognia, wróżbitów i astrologów. - Wstęp wolny, wszyscy mogą! - entuzjazmował się Charlie, wznosząc głos ponad wrzawę. - A igrzyska odbywają się tu co najmniej przez sto dni w roku. To musi być logistyczny koszmar! Topaz na chwilę została oddzielona od chłopców i musiała energiczniej przepchnąć się do przodu, by ich dogonić. Charlie mówił prawdę: wydawało się, że na stadion ściągnął cały Rzym: mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, bogaci i biedni. Grupy dzieci śmigały przez tłum jak spłoszone myszy, podczas gdy starsi sunęli w bardziej statecznym tempie. Wkrótce tłum poniósł trójkę agentów pod arkadę wejścia, skąd popychani, potrącani i szturchani łokciami zaczęli wspinać się po krętych kamiennych schodach. Mimo otaczającego ją chaosu Topaz nie mogła przestać myśleć o Jake’u. Dręczyły ją wizje tego, co Agata, diablica w ludzkiej postaci, jej tak zwana matka, może mu zrobić. Na szczycie schodów tłum popchnął ich naprzód i wreszcie wycisnął na trybuny. Kiedy powietrzem wokół nich wstrząsnęła fala wiwatów, Nathanowi żywiej zabiło serce i musiał przypomnieć sobie, że przecież ten aplauz nie jest przeznaczony dla niego. Potoczył wzrokiem od jednego końca stadionu do drugiego; na ustach drgał mu słaby uśmieszek niedowierzania. Topaz mrugała ze zdumieniem. Charlie rozglądał się wytrzeszczonymi z podziwu oczami. W czasie swojej kariery agentów Straży Historii widzieli niezliczone cuda, ale ten stadion był chyba najbardziej zadziwiający ze wszystkich. Arena miała prawie osiemset metrów długości. Ogromna niecka stadionu rozciągała się pomiędzy Palatynem i Awentynem, na których zboczach także roiło się od widzów. Trybuny składały się z sześciu poziomów. Najniższy, otoczony balustradą i oddzielony od areny głębokim rowem fosy, był najszerszy i zawierał najwięcej bieli - koloru noszonego przez najzamożniejszych obywateli. Kolejne poziomy wznosiły się najpierw łagodnie, potem, im bliżej szczytu, coraz bardziej stromo. Im wyższe miejsca, tym hałaśliwiej i tłoczniej było na trybunach. Charlie szybko policzył, że sam najwyższy poziom, który wydawał mu się odległy o kilometry, musiał mieścić ponad pięćdziesiąt tysięcy osób. Zadaszenie korony, podparte niekończącym się szeregiem kolumn, samo w sobie byłoby cudem architektury, nie tylko jako zwieńczenie całości. Wzdłuż środka areny biegła spina, kamienna wyspa dzieląca tor na połowy.

- Makabryczna ciekawostka - oznajmił Charlie. - Według legendy oryginalną spinę usypano z pokruszonych kości wrogów Rzymu. Na wyspie było już rojno od mężczyzn odzianych w białe, obramowane purpurowym paskiem togi. Kolejni dostojni goście wspinali się na nią po schodach. - Panowie senatorowie, jak przypuszczam? - spytał Nathan. Charlie skinął głową. - Czy im się to podoba, czy nie, oczekuje się po nich obecności. W Rzymie nieokazywanie zainteresowania igrzyskami należy do złego tonu. - A przepuszczenie takiej imprezy byłoby dość wymowne - skomentował Nathan. Widzę, że są w centrum uwagi. Miał rację: wszyscy patrzyli na spinę, która wyglądała jak podniesiony z piasku pas bieli przetykanej purpurą. Niektórzy senatorowie pozdrawiali tłum wzniesioną dłonią, inni rozmawiali w grupach, popijając ze srebrnych kubków roznoszonych przez niewolników. Spinę zdobiło też wiele intrygujących monumentów: na każdym z końców wyrastało skupisko złotych stożków, trzykrotnie wyższych od człowieka, a na samym środku wznosił się wielki egipski obelisk. - To obelisk Ramzesa Drugiego, zrabowany z Heliopolis, a dziś uważany za jeden z cudów Rzymu - poinformowała kolegów Topaz. - A cesarz siedzi tam, jak sądzę? Nathan wskazał taras przed lożą cesarską, charakterystyczną świątynną budowlą, sterczącą z trybun w połowie długości stadionu. Pod jaskrawoczerwoną markizą ustawiono tam ogromny tron z białego alabastru - na razie pusty. Każdego naroża tarasu strzegł złoty posąg orła; z szeregów brązowych palenisk buchały płomienie. - Nie inaczej - przytaknął Charlie. - Na cesarski taras wchodzi się specjalnym przejściem prowadzącym prosto z pałaców na Palatynie. - Żeby ważne figury nie musiały mieszać się z motłochem, jak przypuszczam - powiedział Nathan. - No to chodźmy - zarządziła Topaz. - Zakładam, że nasz cesarz pojawi się lada chwila, więc chyba powinniśmy tam podejść. Zachowując najwyższą ostrożność, rzecz jasna. Zaczęła przeciskać się przez tłum. Nagle całą trójkę okrył cień, który skradał się dalej, ogarniając trybuny i zaciemniając wielką połać areny. Spojrzeli w górę i ujrzeli rozpościerający

się dach z materiału: szereg długich białych żagli przeciąganych nad stadionem za pomocą sieci lin. Charlie potrząsnął głową i wymamrotał coś o „zdumiewających popisach technicznych”. Senatorowie na spinie z widocznym zadowoleniem powitali tak pożądany cień. W tej samej chwili Topaz zamarła. - Hydra! - szepnęła. Skinęła głową w stronę, gdzie czterej żołnierze w szarych napierśnikach i maskach z brązu przepychali się przez tłum, bezceremonialnie powalając ludzi, którzy nie dość szybko ustąpili im z drogi. Przemaszerowali obok agentów i zajęli pozycje - groźna, sokolooka grupa wokół cesarskiego tarasu. - Są wszędzie… - Nathan wskazał na kolejny oddział torujący sobie drogę do loży cesarza. - Wiecie co, na razie zaczekajmy tutaj - mruknął, zgrzytając zębami z frustracji. Lucjuszowi głośno trzasnęła kostka przy lądowaniu, aż wrzasnął z bólu i koziołkując, stoczył się z pochyłości. Wraz z Jakiem skradali się po dachach willi Agaty, szukając bezpiecznej drogi na dół. Wybrali bezokienne naroże w pobliżu kępy wysokich sosen. Jake’owi udało się przeskoczyć na drzewo i bez szwanku opuścić na ziemię. Lucjusz, który widział tylko na jedno oko, a do tego był mocno poturbowany, źle ocenił odległość i runął między gałęzie. - Żejk, chyba coś złamane - powiedział, krzywiąc się z bólu i chwytając za kostkę. Obaj byli w opłakanym stanie, poranieni i posiniaczeni, ale Lucjusz miał się znacznie gorzej, nie tylko na wpół ślepy, ale też poobijany i poharatany na całym ciele. Jake ukląkł i dokładnie obejrzał jego nogę. - Jest paskudnie zwichnięta, ale chyba nie złamana - orzekł po chwili. - Zostaw mnie. Najlepiej idź już, Żejk - jęknął Lucjusz. - Cii… - Jake przyłożył palec do ust, świadom, że wciąż są na wrogim terenie. - Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo - wyszeptał z uśmiechem. - Pomogę ci. Chodźmy. - Objął Lucjusza ramieniem i dźwignął go z ziemi. - Widzisz tę drogę wijącą się w dół wzgórza? Wystarczy, że będziemy się jej trzymać. Zaprowadzi nas prosto do celu. Chyba nie chciałbyś przegapić zabawy, prawda? - zażartował. Starannie ukrywał własną panikę. Zdawał sobie sprawę, że najważniejsze jest teraz jak najszybsze dotarcie do Circus Maximus, ale po prostu nie był w stanie porzucić przyjaciela. Dopiero co go ocalił i nie miał zamiaru zostawiać go w miejscu, gdzie łatwo mógł ponownie

wpaść w ręce wrogów. Wciąż czujnie wypatrując wszelkich sygnałów pościgu, Jake poprowadził Lucjusza w dół wzgórza, w stronę stadionu. - Przyszła wreszcie - syknął Nathan, dostrzegając charakterystyczną postać Agaty Zeldt, która właśnie wkraczała na taras przed lożą cesarską. Odziana w prostą białą suknię, celowo skrywała się w cieniu, obserwując trybuny zwężonymi oczami. Topaz, niewidzialna w ciżbie, spojrzała na nią i nagle zauważyła tęgiego chłopca z kwiatami w jasnych włosach, który pojawił się tuż za jej matką. Nathan musiał przetrzeć oczy, kiedy go zobaczył. - Charlie, czy ja śnię, czy oszalałem? - wyszeptał, szturchając przyjaciela łokciem. - Ten chłopak tam, czy nie wygląda dokładnie jak Caspar Isaksen? Charlie podążył za jego wzrokiem. - Ten ze Szwecji? Nie bądź śmieszny. Przez chwilę oddział strażników zasłaniał mu widok. Kiedy przeszli, Charliemu mignęła postać młodzieńca wpychającego sobie do ust ciastko. - Piekło, dzwony i demony! - jęknął Charlie, nie wierząc własnym oczom. - Co do dia…? Caspar zachichotał, kiedy Agata szepnęła mu coś do ucha. - Co on tutaj robi? I to z nią?! - To z pewnością tłumaczyłoby naszą drobną wpadkę w Sztokholmie - skomentował sucho Nathan. - Ale to przecież Isaksen! - obruszył się Charlie. - Potomek jednej z najstarszych i najbardziej szanowanych rodzin Tajnych Służb Straży Historii! Osiem pokoleń tradycji! - A ja teoretycznie pochodzę z Zeldtów - przypomniała mu Topaz. - Lojalność to kapryśne zwierzę. Na arenie dziesięciu mężczyzn w złotych tunikach przemaszerowało wzdłuż toru i ustawiło się w szeregu, plecami do loży cesarskiej. Publiczność szybko zorientowała się, że coś zaczyna się dziać, i trybuny wybuchły ogłuszającym zgiełkiem wiwatów. Każdy ze złotych mężczyzn trzymał trąbę - wielki róg zakręcony w kształt szóstki. Jednocześnie podnieśli instrumenty do ust i zadęli. Przenikliwa fanfara rozcięła wrzawę jak nóż masło. Nathan i Charlie rozejrzeli się ciekawie, kiedy ryk tłumu nasilił się dwukrotnie. Sto pięćdziesiąt tysięcy ludzi poderwało się na nogi i nad stadionem zawirowała śnieżyca bieli chmury jasnych kwiatów ciskanych z każdego zakątka trybun. Nathan i Charlie obserwowali to

ze zdumieniem, ale Topaz szturchnęła ich, wskazując głową lożę cesarską. Taras nie był już pusty - pojawiła się na nim charakterystyczna postać Tyberiusza. Cesarz Rzymu, najpotężniejszy władca na świecie, w królewskich szatach połyskujących złotem i purpurą. Rzecz jasna był to nieprawdziwy Tyberiusz, lecz jego sobowtór, drugorzędny aktorzyna z Herkulanum. Nawet z tej odległości Topaz, Nathan i Charlie rozpoznawali pulchną twarz Austeria. Ale kiedy uniósł błyszczącą pierścieniami dłoń w królewskim pozdrowieniu, tłum wybuchł entuzjastycznym rykiem. Nathan spojrzał przed siebie, na sektor dla senatorów na spinie. Niektórzy z dostojników machali dłońmi i pochylali głowy przed swoim władcą, ale uśmiechy większości z nich wyglądały na wymuszone. - Gdzie jest ta żmija Leopardo? - zastanawiała się głośno Topaz, uważnym wzrokiem lustrując całą lożę cesarską. Ale Leoparda nigdzie nie było widać. - Non possum, Żejk. Nie mogę. Lucjusz osunął się na ziemię, na poły blokując ruchliwą drogę i zatrzymując potok powozów. Woźnice krzyczeli na nich, by się usunęli, więc Jake szybko wziął go pod ramiona i odciągnął na bok. Trzydzieści wyczerpujących minut zajęło im zejście z zachodniego stoku Palatynu, przerywane nerwowym szukaniem kryjówki za każdym razem, kiedy zobaczyli żołnierza. Stadion był już irytująco blisko. - Jesteśmy prawie na miejscu - powiedział Jake, siląc się na pogodny ton. - Słyszysz to? Przyłożył dłoń do ucha, nasłuchując echa potężnego ryku płynącego ponad dachami miasta. - Zostaw mnie, ja błagam - nalegał Lucjusz. - Nie mogę. Non possum. Jake zawahał się. Zaczynał dostrzegać logikę rozumowania przyjaciela: znajdowali się już w bezpiecznej odległości od willi, a on mógłby działać znacznie skuteczniej, gdyby był sam. W pobliskim kramie szynkarz piekł mięso na ruszcie. - Posłuchaj, ja zjem, a ty uratujesz świat - powiedział Lucjusz, wykrzywiając twarz w bolesnym uśmiechu. Jake przygryzł wargę, zastanawiając się, ale czas naglił. - Dobrze, niech tak będzie - zdecydował wreszcie.

Pomógł Lucjuszowi wstać i zaprowadził go na ławę przed kramem. Potem nabrał w dłonie wody z fontanny i podał przyjacielowi. Zaspokoiwszy pragnienie, żołnierz podniósł wzrok na Jake’a. - Dziękuję - powiedział cicho. Pod wpływem nagłego impulsu Jake objął go i mocno uściskał. - Nie martw się, wrócę po ciebie - obiecał, po czym odwrócił się i pobiegł drogą, klucząc pomiędzy wozami i lektykami. Do tej pory był tak przejęty ranami Lucjusza, że zapomniał o swoich własnych. Teraz czuł, jak pulsują mu sińce, pieką skaleczenia, wszystko boli. Do tego te przeklęte mdłości i zawroty głowy… - Muszę odnaleźć pozostałych - mruknął do siebie. - Na pewno są cali i zdrowi. Tak, odnajdę ich i jakoś rozbroimy tę bombę. Musi się udać.

22 Siedem okrążeń do zagłady Austerio usadowił się na alabastrowym tronie i znowu zagrzmiały fanfary. Trębacze odwrócili się jak jeden mąż i wciąż grając, ruszyli wokół toru w stronę wielkiej arkady głównej bramy na południowym krańcu stadionu. Jednocześnie spod łuku bramy zaczął wypływać potok ludzi, jak gdyby przywabionych muzyką. Trębacze zrobili w tył zwrot i pomaszerowali naprzód, teraz na czele wielkiego pochodu. Pierwsi szli atleci - młodzi półnadzy mężczyźni o natłuszczonych ciałach lśniących w blasku słońca, każdy z laurowym wieńcem we włosach. Za nimi kroczyła kawaleria: żołnierze w pełnym rynsztunku, na tańczących i parskających rumakach, dumnie prezentujący miecze wzniesione pionowo przed twarzą. Dalej pojawiła się falanga muzykantów, którzy grali na fletach i lirach, a potem grupa ludzi z wonnymi dymiącymi kadzidłami. Następna była trupa tancerzy: dziewcząt i chłopców pląsających w zwiewnych jedwabiach. Niektórzy wymachiwali włóczniami, inni bili w cymbały. Za nimi na arenę wyszli nimi, aktorzy przebrani za bogów i herosów - Jowisza, Apollina, Herkulesa i Odyseusza - prowadzący armię faunów, satyrów i wszelkiego rodzaju mitycznych stworzeń. Wreszcie w pochodzie pojawiła się krótka luka, po czym kolejna eksplozja wiwatów powitała wejście dzikich zwierząt. Dwanaście powłóczących nogami słoni szło na czele menażerii, a za nimi lwy, tygrysy, lamparty i ogromne niedźwiedzie. Były częściowo spętane, prowadzone na sznurach przez poganiaczy w ochronnych pancerzach. Na ten widok Charlie zawrzał z wściekłości. Zwierzęta i treserzy odłączyli się od parady, by ruszyć do zagród pod spiną, do których wiodła brama na środku kamiennej wyspy. Na arenie pozostawiono tylko cztery brunatne niedźwiedzie, które wprowadzono na niski postument przed lożą cesarską i przykuto do niej parami. Pomocnik przytaszczył kosz krwawych ochłapów, które przygotował do rzucania zwierzętom. Jeden z niedźwiedzi uniósł swój wielki łeb i zaryczał niecierpliwie, wywołując kolejną falę aplauzu. Austerio spojrzał w dół i jego cesarski uśmiech stężał na moment, jakby aktor zastanawiał się, w co właściwie, u licha, dał się wpakować.

Ale najbardziej ogłuszające brawa zarezerwowano dla woźniców rydwanów i ich koni. Pojazdy wyłoniły się z cienia arkady głównej bramy - osiem dwukołowych kwadryg, każda ciągnięta przez czwórkę ogierów - i utworzyły idealnie równy szereg. Ogłowia lśniących, muskularnych koni zdobiły wymyślne pióropusze w kolorach pasujących do stroju woźnicy. Zawodnicy, mężczyźni o surowych twarzach, odziani byli w barwne tuniki i skórzane rękawice i dzierżyli w dłoniach wielorzemienne bicze. - Każdy kolor reprezentuje inną dzielnicę miasta - wyjaśnił Nathan. - Rywalizacja jest naprawdę ostra. Bywa nawet, że rozczarowani kibice rzucają się z rozpaczy na płonący stos, kiedy ich zaprzęg przegra. Bardzo włoski styl, trzeba powiedzieć. Nathan, Charlie i Topaz patrzyli, jak osiem rydwanów okrąża tor w równym rzędzie. Patrzyli na nie wszyscy: cesarz, senatorowie i ponad stutysięczny tłum widzów. Z oczu zawodników wyzierały skupienie i determinacja, pięści zaciskały się kurczowo na lejcach. Nathan poczuł ukłucie zawiści. Nie mógł wyobrazić sobie czegoś bardziej upajającego niż udział w wyścigu wokół najsłynniejszego stadionu w dziejach świata przy aplauzie ponad stu tysięcy kibiców. - Spójrzcie! - wykrzyknęła Topaz, wskazując głową w dół, w stronę najdalszego zaprzęgu. Cztery ogromne czarne ogiery ciągnęły hebanowy rydwan, prowadzony przez odzianego na czarno młodzieńca z grzywą doskonale prostych jasnych włosów: Leopardo. Topaz zadrżała, kiedy wypiął pierś przed tłumem, z wysuniętą szczęką i ustami wykrzywionymi w aroganckim grymasie. Na jego widok Agata, dumna matka, wzniosła głośny wiwat. - Do licha, co oni knują? - Charlie z rozdrażnieniem potrząsnął głową. - Nie mówcie mi, że zamierzają zamordować cesarza w środku wyścigu! Nathan wzruszył ramionami. - Myślę, że to całkiem możliwe. To byłby dokładnie ten rodzaj pretensjonalnego melodramatyzmu, który tak uwielbiają - powiedział, jak gdyby sam nigdy w życiu nie bywał melodramatyczny. W tej samej chwili Jake wybiegł, dysząc z wyczerpania, na prawie pusty plac za stadionem. Słysząc ryki tłumu, poczuł przypływ paniki, lęku, ale jednocześnie dziwnego podniecenia. W Londynie był na kilku meczach piłkarskich - w tym raz na Wembley - ale ten zgiełk tutaj nie przypominał niczego, co kiedykolwiek do tej pory słyszał.

Zajrzał

do

środka.

Pomiędzy

frontową

kolumnadą

a

dwunastoma

arkadami

wychodzącymi na arenę znajdował się obszerny portyk rozciągnięty na całą szerokość budynku. Niewielka armia pomocników, personelu obsługi i stajennych krzątała się tam, przygotowując wszystko do wyścigu. Po jednej stronie Jake dostrzegł boksy z zapasowymi końmi oraz skład wszelkiego wyposażenia wyścigowego. Pomiędzy kolumnami arkad ujrzał sunącą wzdłuż toru paradę skąpaną w jasnych promieniach słońca. Półnadzy sportowcy okrążali właśnie koniec spiny, rozpoczynając marsz powrotny. Kiedy Jake przeniósł wzrok na tancerzy walących w cymbały lub wymachujących kolorowymi wstęgami przywiązanymi na końcach włóczni, zauważył nagle szereg identycznych przedmiotów zawieszonych nad skrajem centralnej wyspy. Wstrzymał oddech. Jaja. Złote jaja, każdy o rozmiarach masywnego głazu, ustawione w rzędzie na szynie z brązu. Jeden, dwa, trzy… Jake policzył je, a potem, dla pewności, zrobił to jeszcze raz. Oczy rozszerzyły mu się ze zdumienia. - Siedem złotych jaj… - mruknął, nie wierząc własnym oczom. Myślał gorączkowo, próbując poskładać elementy układanki w całość. Widział takie symbole na Vulcano, a później - poprzedniego wieczoru - także w sali wojennej Agaty. Pod spodem był napis: „Liczydło”. Jake’a olśniło. - Liczydło okrążeń - powiedział do siebie. - Okrążeń jest siedem; każde jajo oznacza jedno z nich. Jaja muszą być jakoś przesuwane albo obracane za każdym razem, kiedy rydwany okrążą tor. Przypomniał sobie, co Agata powiedziała mu tego ranka: „W kulminacyjnym momencie wyścigu, kiedy obróci się siódemka, kula ognia, jakiej nie widział jeszcze ten świat, obwieści wybuch najkrwawszej rewolucji wszech czasów”. Teraz pojął, co oznaczały te słowa. - Siódemka, siódme jajo… - Poczuł, że włoski na karku stają mu dęba. - To detonator! Wyścig się kończy, wszystko wybucha. Kula ognia. - Zrozumiał, że może zrobić tylko jedno. Muszę zatrzymać wyścig. Nagle pod arkadami zapanowało poruszenie. Kiedy rydwany odłączyły się od pochodu i zjechały z areny, trenerzy, pomocnicy i stajenni ruszyli do pracy: oglądali konie, poprawiali uprzęże, sprawdzali koła pojazdów, nosili wodę i przekąski zawodnikom.

Rozległ się zgrzytliwy łoskot, kiedy przed każdą bramką startową zatrzaśnięto żelazną kratę. Zawodnicy zaczęli ustawiać swoje pojazdy na pozycjach startowych - jeden za każdą bramką. Trenerzy szeptali im do ucha ostatnie instrukcje i słowa pokrzepienia. Jake przesunął wzrokiem po rydwanach i przeżył kolejny wstrząs. Ostatnim zawodnikiem w szeregu był Leopardo. Stał w hebanowym pojeździe i wymachiwał biczem, hojnie rozdając razy nie tylko koniom, ale także swoim niewolnikom. Jakby wyczuwając, że jest obserwowany, odwrócił głowę w stronę Jake’a, ale ten w porę skrył się za filarem. - Jak mam ich powstrzymać? - szepnął do siebie Jake, rozpaczliwie usiłując pozbierać myśli. Tymczasem na arenie Tyberiusz wstał i wolno podszedł do krawędzi tarasu. Nieśpiesznie wyjął białą chusteczkę i wzniósł ją przed sobą w wyciągniętej ręce, tocząc błędnym wzrokiem po nabrzmiałych oczekiwaniem trybunach. Austerio jeszcze nigdy nie miał takiej publiczności i zamierzał delektować się każdą chwilą przedstawienia. Pod portykiem rydwany przysunęły się do krat; zawodnicy w napięciu ściskali lejce. Leopardo zamknął oczy i wymamrotał krótką modlitwę. Cesarz upuścił chusteczkę. Bramki otworzyły się jednocześnie i rydwany wystrzeliły spod arkad, ciągnąc za sobą warkocze pyłu. Tor zagrzmiał tętentem stu dwudziestu ośmiu kopyt, a trybuny wybuchły owacją stu pięćdziesięciu tysięcy Rzymian krzyczących opętańczo i wymachujących rękami. Niewiele myśląc, Jake wybiegł przez jedną z bramek na tor. Pod stopami poczuł dygot ziemi. Zatrzymał się - samotna postać na wielkim, pustym łuku areny. Senatorzy, stojący w gromadce przed rzędem złotych jaj, pokazywali go sobie palcami, marszcząc brwi w zdumieniu. Jake odwrócił się na pięcie i wbiegł z powrotem do portyku. Trenerzy i ich pomocnicy patrzyli, jak maszeruje do boksów stajni. Jeden z koni, osiodłany i gotowy do jazdy, spokojnie przeżuwał siano, kiedy Jake wskoczył mu na grzbiet, porywając wiszący na ścianie pejcz i wbijając pięty w boki zwierzęcia. Koń zarżał i wystartował z kopyta. (Na długo przed tym, zanim Jake w ogóle dowiedział się o istnieniu Straży Historii, był bardziej niż wprawnym jeźdźcem. Starzy przyjaciele jego rodziców mieli stadninę w hrabstwie Kent, dokąd często jeździł wraz z bratem). Rozległy się gniewne okrzyki i ludzie podbiegli, by zastąpić mu drogę. Ale Jake przebił się przez nich, przemknął pod łukiem bramki i pognał wzdłuż toru, ścigając tuman kurzu. Pochylił się nisko nad karkiem konia i przynaglił go do

galopu. Zwierzę pomknęło jak strzała i Jake musiał trzymać się ze wszystkich sił, żeby nie zlecieć z siodła. Tak naprawdę nie miał pojęcia, co robi. Zadziałał wiedziony impulsem - jakaś część mózgu podpowiadała mu, że aby zatrzymać wyścig, musi najpierw się w nim znaleźć. Pędzili z karkołomną szybkością; koń biegł, jakby rozkoszował się okazją do galopowania bez obciążenia rydwanem. Rozkrzyczani Rzymianie byli tylko rozmazanym ryczącym morzem na obrzeżach pola widzenia Jake’a. Już po paru sekundach zaczął zbliżać się do ostatniej kwadrygi, która wlokła się na końcu stawki z dziwnie przekrzywionym jednym kołem. Nagle rozległ się głośny trzask i koło wystrzeliło jak pocisk. Koń Jake’a sam skręcił w bok, by uniknąć zderzenia, a koło, wciąż szaleńczo wirując, odbiło się od ziemi i wpadło prosto w wrzeszczący tłum. Pojazd runął na bok, wyrzucając w powietrze woźnicę, który przekoziołkował po ziemi i legł nieruchomo na piasku. Uszkodzony rydwan pędził dalej bez niego, złamaną osią żłobiąc głęboką bruzdę w torze. Jake wyprzedził go po wewnętrznej, zerkając na cztery ogiery, zdecydowane kontynuować wyścig bez względu na wszystko. Oczy błyszczały im dziko, kopyta grzmiały, pióropusze na łbach kładły się od pędu. Jake zbliżał się szybko do pozostałych rydwanów. W gęstej chmurze pyłu z trudem mógł cokolwiek dostrzec. Migały kopyta, woźnice wymachiwali rękami, strzelały bicze. Rozpędzone pojazdy wzięły zakręt przy końcu spiny, niebezpiecznie blisko niej. Piasta koła rydwanu, który jechał najbliżej środka stadionu, zazgrzytała o marmurową ścianę, strzelając fontanną iskier. Przez chwilę Jake sądził, że rydwan się przewróci, ale woźnica przytomnie przerzucił swój ciężar na drugą stronę, a pojazd odzyskał równowagę i wypadł na prostą. Po cesarskiej stronie trybun podniosły się teraz oszalałe wiwaty. Siedem pozostałych rydwanów gnało ku dwunastu arkadom. Okrążając koniec spiny, Jake zauważył ponad sobą kolejny szereg wielkich złotych liczydeł - te miały kształt delfinów, nie jaj. Dwaj sędziowie pociągnęli za dźwignię i pierwsza z figur błysnęła w słońcu, obracając się głową w dół. Jake był świadom odprowadzających go zdumionych spojrzeń. Przypominały mu, że to, co właśnie robi, jest kompletnym szaleństwem. Był przekonany, że lada chwila zostanie pojmany i aresztowany. Co gorsza, dystans między nim a pędzącymi rydwanami zaczął się powiększać. Mimo to gnał dalej. Musiał znaleźć jakiś sposób, by zatrzymać ten wyścig. Nathan, Charlie i Topaz zdrętwiali z niepokoju. Chyłkiem zbliżyli się do loży cesarskiej, przez cały czas kątem oka obserwując, co się tam dzieje. Caspar wciąż opychał się słodyczami,

podczas gdy Agata Zeldt przesunęła się naprzód, by stanąć u boku cesarza. Ale poza tym nie wydarzyło się nic szczególnego. Widzieli rozpoczęcie wyścigu i wkrótce dostrzegli samotnego jeźdźca, który puścił się w pogoń za rydwanami. Charlie nie miał pojęcia, kto to taki. - Chyba jakiś szaleniec wyrwał się na tor - wymamrotał, marszcząc brwi. Dopiero kiedy jeździec pokonał pierwszy zakręt i pogalopował w ich stronę, Topaz przyjrzała mu się dokładniej. Było w nim coś znajomego, nawet gdy patrzyło się nań z dużej odległości. Powoli dotarła do niej prawda. - Mon dieu! - wykrzyknęła. - C’est lui. To on! Spójrzcie! - Złapała swoich towarzyszy za ramiona. - To Jake. Jake jest na tym koniu! - Jej początkowe uczucie ulgi szybko ustąpiło miejsca najwyższemu zaskoczeniu. - Co on tu robi? - Myślę, że słońce mogło ci trochę zaszkodzić - zauważył kąśliwie Nathan i sam spojrzał na jeźdźca. W jednej chwili pojął, że Topaz ma rację. - Co do jasnej cho… - Głos uwiązł mu w gardle, usta pozostały otwarte w niemym zdumieniu. - Bystry chłopak! - pochwalił Jake’a Charlie, lekko się uśmiechając. - Nie mam zielonego pojęcia, co on wyprawia, ale bystry z niego chłopak. W tej samej chwili Jake w pełnym pędzie przemknął poniżej miejsca, gdzie stali. Charlie musiał się powstrzymać, żeby nie wskoczyć na arenę i nie zawołać go. Zamiast tego zacisnął pięści z emocji i wymamrotał pod nosem: - On ma plan. Na grzmiące jednorożce, ten chłopak ma plan! Nathan potrząsnął głową z niedowierzaniem, po czym ostrożnie obejrzał się na Agatę Zeldt i Caspara Isaksena. Caspar stał jak słup, z szeroko otwartymi ustami, zupełnie skonsternowany - on także dostrzegł Jake’a. Wyraźnie obawiając się reakcji Agaty, ostrożnie nachylił się ku niej i wyszeptał jej złą wiadomość do ucha. Gdy go słuchała, jej sadystyczny uśmiech stopniowo przemieniał się w jadowity grymas; w końcu wyszczerzyła zęby w furii. W tym momencie Charlie i Topaz wydali stłumiony okrzyk; ich twarze zastygły w wyrazie przerażenia. Jake widział, jak doszło do kraksy. Siedem pozostałych w wyścigu rydwanów gnało w zwartej grupie po prostej, kiedy Leopardo, który jechał na drugim miejscu, zarzucił pojazdem w bok, spychając sąsiada na ścianę spiny. W chmurze pyłu błysnęły iskry. Rydwan odbił się od

marmuru, przechylił na jedno koło, na drugie, ale w końcu opadł na oba. Wtedy Leopardo natarł jeszcze raz. Tym razem koło rydwanu jego rywala oderwało się i pokoziołkowało w powietrzu ponad grzbietami koni. Zwierzęta zarżały z przerażenia, kiedy pojazd i woźnica runęli na ziemię tuż obok nich. Najbliższa para koni wpadła w panikę i niespodziewanie skręciła, pociągając za sobą następne i po chwili przewracając się prosto pod kopyta pozostałych zaprzęgów. Nadbiegające konie próbowały przeskoczyć przeszkodę, a wtedy rydwany zaczęły się zderzać, tworząc potworne kłębowisko pojazdów i zwierząt. Jake chciał ominąć stertę szczątków, ale jego koń, przerażony zamieszaniem, zahamował gwałtownie, prawie szorując zadem po ziemi i omal nie zrzucając jeźdźca. Przez chwilę Jake zastanawiał się, czy jego cel zatrzymania wyścigu nie został osiągnięty, ale wtedy ujrzał Leoparda, który uniknął karambolu i nadal gnał wokół areny. Jeden z zaprzęgów, ciągnięty przez siwki, także zdołał wyplątać się spomiędzy wraków i natychmiast ruszył w pościg. Raz jeszcze Jake zadziałał bez namysłu - pod wpływem odruchu. Zauważył, że na prawo od niego zaprzęgowi gniadoszy udało się podnieść i wyrwać ze szczątków, ale konie ciągnęły teraz pusty pojazd. Obrócił się w siodle i starannie wybierając moment, przeskoczył z konia prosto na rydwan. Natychmiast złapał lejce i trzepnął nimi. Cztery konie wystartowały, omijając rozbite rydwany i przyśpieszając w pogoni za Leopardem i jego rywalem. Tłum zaryczał w ekstazie, najwyraźniej nieświadomy, że do wyścigu dołączył ktoś nowy. Agata Zeldt wykręcała sobie palce z wściekłości. Mała armia pomocników wybiegła na arenę, by usunąć porozbijane powozy i oczyścić tor dla pozostałych zawodników. Popędzając konie na prostej, Jake kątem oka dostrzegł drugie złote jajo, obracające się wokół swej osi. Ledwie mógł ustać na nogach. Rydwan był lekki i sprężysty - zbudowany z cienkich drewnianych listew spiętych metalowymi okuciami - i podskakiwał niemiłosiernie na każdym najmniejszym wyboju. Jego dwa ośmioszprychowe koła także były z drewna, okute obręczami z brązu. Sterczący centralnie dyszel był pod pojazdem przymocowany do osi, a z przodu łączył się z uprzężami koni. Nagle koło wpadło w głęboką koleinę. Wstrząs wyrzucił Jake’a w powietrze, podbijając mu nogi do tyłu. Trzymając kurczowo lejce, Jake opadł brzuchem na platformę i zdołał jakoś utrzymać się na rydwanie, choć palce stóp szorowały alarmująco o ziemię. Podciągnął się do

przodu, owinął sobie lejce wokół nadgarstków i dźwignął się na nogi, stając w szerokim rozkroku. Zaczynał wczuwać się w tę zabawę. Okrzykiem popędził konie, upajając się ogłuszającym szumem wiatru.

23 Kula ognia Minęły cztery wyczerpujące okrążenia, ale Jake nie zdołał nadrobić ani centymetra straty. Przyszło mu do głowy, że mógłby zawrócić i zaszarżować na pozostałych od czoła. Spróbował tego manewru dwukrotnie, ale konie były przyuczone do krążenia w jednym kierunku i nie zrozumiały jego zamiarów. Odkąd przeszły w galop, z trudem udawało mu się przyhamować je przed zakrętami. A teraz odległość pomiędzy nim a prowadzącymi zaczęła się powiększać i kiedy mijając koniec spiny, ujrzał obracające się piąte złote jajo, ogarnęła go rozpacz. Każda komórka jego ciała krzyczała o wytchnienie, nawet oddychanie sprawiało mu ból. Kiedy już sądził, że nie wytrzyma ani chwili dłużej, w chmurze pyłu przed sobą dostrzegł coś, a raczej kogoś - na początku niewyraźny zarys, z każdą sekundą nabierający ostrości. Była to postać człowieka, zjawa unosząca się przed nim w powietrzu. Ryk otaczających go tłumów odpłynął w dal, gdy postać przybrała realny kształt. Był to młody mężczyzna; postawę miał szlachetną, uśmiech serdeczny, oczy błyszczące. Jake rozpoznał w nim swojego brata Filipa - ale nie takiego, jakim był, kiedy przepadł bez śladu przed trzema laty, lecz takiego, jakim byłby teraz: siedemnastoletniego młodzieńca. Zdawał sobie sprawę, że patrzy zaledwie na miraż, wytwór swojej wyobraźni, ale mimo to ogarnęła go absolutna pewność, że Filip żyje, że jest gdzieś i nawołuje go z jakiegoś mrocznego zakątka historii. Po chwili postać zblakła i stopniowo rozpłynęła się w powietrzu, tylko błyszczące oczy pozostały na chwilę dłużej. Grzmiący ryk tłumu wdarł mu się w uszy, prawie go ogłuszając. Dźwięk powrócił razem z postanowieniem: jeżeli Filip jest żywy gdzieś na tym świecie - gdziekolwiek w tym multiwersum - to dostateczny powód, by dalej walczyć. Jake przygiął kolana i ponaglił konie do szybszego biegu. Tłum widzów, wyczuwając jego determinację, poderwał się z miejsc, kiedy śmignął wokół końca spiny, wypadając na prostą. Agata Zeldt, nie dbając już o to, by nie rzucać się w oczy, podbiegła do krawędzi tarasu (dosłownie depcząc cesarzowi po stopach) i morderczym wzrokiem wpatrywała się w pędzącego Jake’a. Zobaczył ją - płomienny błysk rudych włosów - kiedy przemykał przed lożą cesarską.

Ziemia drżała pod kopytami koni, kiedy ponaglając je okrzykami, gonił za dwoma zaprzęgami przed sobą. Wreszcie zrównał się z woźnicą jadącym na drugim miejscu, ogromnym muskularnym mężczyzną z czarną brodą i pooraną bliznami twarzą. Ten nawet nie odwrócił się, by spojrzeć na Jake’a; patrzył dumnie przed siebie, smagając biczem swoje wyczerpane siwki. Kiedy Jake zaczął wyprzedzać przeciwnika po wewnętrznej stronie toru, ten skręcił gwałtownie, próbując zepchnąć jego powóz na ścianę spiny. Jednak Jake w porę skontrował uderzenie i dwa pojazdy sczepiły się ze sobą. Kontra była tak silna, że rydwany zamiotły tor w poślizgu, sunąc w stronę zewnętrznej granicy areny. Wykorzystując impet, Jake spychał przeciwnika coraz dalej i dalej, aż zewnętrzne koło przeskoczyło przez brzeg fosy. Rozległ się głośny zgrzyt, coś trzasnęło i rydwan przechylił się, gwałtownie hamując. Oba pojazdy zwolniły, prawie zatrzymując się w miejscu. Ale Jake już popędzał konie i jego rydwan uwolnił się z potężnym szarpnięciem w tej samej chwili, gdy drugi woźnica wyleciał ze swojego powozu i przekoziołkował po ziemi. Ryk podnieconego tłumu wybuchł z nową siłą. Jake puścił się w pogoń za czarnym rydwanem Leoparda. Okrążając po raz kolejny koniec spiny, zerknął na obracające się szóste złote jajo. Zostało jedno okrążenie. Leopardo obejrzał się za siebie, a potem jeszcze raz, kiedy zdał sobie sprawę, kto go ściga. Zamachnął się knutem na Jake’a, który z przerażeniem spostrzegł, że każdy z rzemieni bicza kończy się ostrym metalowym szponem. Uchylił się, ale jeden z pazurów świsnął mu obok głowy i wbił się w bok jednego z ogierów. Koń zarżał przeraźliwie, kiedy metal wyrwał mu z ciała strzęp mięsa. Jake zapłonął furią, teraz bardziej niż kiedykolwiek zdecydowany pokonać tego potwora. Gdy Leopardo strzelił z bicza po raz drugi, zdołał złapać część wiązki rzemieni, owinąć je szybko wokół pięści i szarpnąć, omal nie wysadzając przeciwnika z rydwanu. Ale Leopardo pociągnął jeszcze mocniej, zaciskając mu rzemienie na dłoni. Leopardo miał więcej sztuczek w zanadrzu. Nagle kopnął dźwignię na platformie pojazdu i jego koła najeżyły się kręgiem stalowych noży, które wysunęły się z piast. Posyłając Jake’owi jadowity uśmiech, szarpnął bicz, przyciągając jego rydwan do wirujących ostrzy. Jake nie mógł w żaden sposób temu zapobiec: szprychy jego koła trzasnęły, oś grzmotnęła na ziemię i rydwan wystrzelił w powietrze, porywając go ze sobą. W ostatniej chwili Jake przykucnął i wybił się mocno, by wykonawszy salto w powietrzu, grzmotnąć ciężko na

brzuch, prosto na dyszel rydwanu Leoparda. Spojrzał w dół i ujrzał ziemię uciekającą w szalonym tempie zaledwie centymetry pod nim. Tłum wpadł w euforię. Wszyscy poderwali się z miejsc, wrzeszcząc z zachwytu - wszyscy z wyjątkiem Agaty, która nerwowo ściskała się za szyję, wpijając paznokcie w skórę. Stojący tuż obok Caspar gapił się na arenę z wyrazem tępego zdumienia na twarzy. Jake zdołał się podnieść i stanął, balansując niebezpiecznie, na podrygującym dyszlu. Leopardo, któremu uśmiech spłynął z twarzy, dobył miecza i ciął nim płasko przed sobą. Jake uchylił się przed klingą i natychmiast skoczył naprzód, chwytając przeciwnika za przegub i z całej siły uderzając jego dłonią o przód rydwanu. Upuszczony miecz zagrzechotał na platformie rydwanu. Jake zgrabnym susem przesadził burtę i wyrżnął Leoparda czołem w nos. Blondyn zachwiał się, ale zdążył złapać Jake’a za twarz. Cztery czarne ogiery galopowały w stronę mety, a Leopardo zaciskał dłoń coraz mocniej, wbijając Jake’owi palce w oczy. Agata odetchnęła, ale jej ulga trwała tylko sekundę. Nagle konie potknęły się o nieuprzątnięte z toru szczątki po karambolu. Szarpnięcie wyrwało Leopardowi lejce z dłoni, a Jake natychmiast skorzystał z okazji: zamachnął się i z całą siłą nagromadzonej furii grzmotnął Leoparda pięścią w podbródek, poprawił ciosem pod oko, po czym zeskoczył z tyłu rydwanu i poturlał się po piasku. Przez krótką chwilę Leopardo chwiał się w oszołomieniu. W następnej sekundzie jego kwadryga wyrżnęła w mur, a on sam został wyrzucony w powietrze i po krótkim locie runął do fosy. Siódme złote jajo się nie obróciło. Bezkrwiste wargi Agaty zadrżały. Przez jedną straszną chwilę była przekonana, że jej syn nie żyje, ale wtedy Leopardo poruszył głową i spróbował unieść rękę. Odwróciła się gwałtownie do najbliższych strażników. - Pomóżcie mu, idioci! - syknęła wściekle. Przedzierając się wraz z żołnierzami w stronę toru, Agata dostrzegła trzy inne postacie przeskakujące przez mur wokół areny. Byli to Nathan, Charlie i Topaz. - Zdrajcy! Czarownica! - wrzasnęła na cały głos, gestami przywołując kolejnych żołnierzy. - Zabić ich! Zabić wszystkich! - Twarz miała purpurową z wściekłości. - Porąbać na kawałki!

Jej krzyki były tak przenikliwe, że Caspar i Austerio zatkali sobie uszy dłońmi, patrząc, jak żołnierze przepychają się w stronę areny, Strażnicy historii podbiegli do leżącego na torze Jake’a. Topaz opadła przy nim na kolana. - Jake! - zawołała, ostrożnie ujmując jego głowę. Jego twarz, cała w strupach, ranach i sińcach, była prawie nie do poznania. Jake otworzył oczy, a kiedy ujrzał nad sobą anielską postać - zamgloną sylwetkę bogini, obramowaną blaskiem słońca - uśmiechnął się z wysiłkiem. - Na co ty się porwałeś? - spytała zdumiona. - K-kula ognia - wystękał Jake. - Kula ognia? - Nathan zmarszczył brwi. - Jaka kula ognia? Jake spróbował się skoncentrować. - Wybuch - powiedział. - Proch… Tam… - Wyciągnął zakrwawiony palec w stronę spiny. - Senatorowie… Wybuch… - Złożył dłonie razem i rozpostarł je, naśladując eksplozję. - Kres dominiów. - Podłożyli bombę pod spinę? - domyślił się Charlie. Jake skinął głową i znów wyciągnął palec w stronę spiny. - Kiedy siódme jajo… się obróci. Nagle z przerażeniem zrozumieli, o co chodzi. - Agata chce zamordować senatorów, nie cesarza - wykrzyknął Charlie. - Musimy jakoś ich stamtąd ściągnąć… - Umysł Nathana już szukał rozwiązania. Jake uścisnął dłoń Topaz. Na chwilę zatracił się w jej spojrzeniu. Było twarde i zimne przez tak długi czas, ale teraz jej oczy skrzyły się tak samo jak w dniu, kiedy spotkali się po raz pierwszy. - Lucjusz jest bezpieczny - powiedział. Topaz pochyliła się nad nim i pocałowała go w policzek. - Jesteś zdumiewający, Jake - szepnęła. - Topaz, za tobą! - krzyknął Nathan na widok zbliżających się żołnierzy z mieczami w dłoniach. Topaz skoczyła na równe nogi, jednocześnie odwracając się i dobywając własnej broni. Z bezlitosną precyzją odparowała pierwsze ciosy, a Charlie i Nathan szybko ruszyli jej na pomoc.

Wszyscy troje płonęli taką pasją, byli tak naładowani emocjami, że pozbyli się napastników w ciągu zaledwie kilku chwil. Jake poczuł, że robi mu się ciepło na sercu. - Jesteś zdumiewający, Jake - powtórzył do siebie i pomyślał, że gdyby teraz zginął, umarłby szczęśliwy. Kolejni żołnierze zeskakiwali z muru do fosy, by pomóc rannemu Leopardowi. Ten, choć wciąż oszołomiony, miał w głowie tylko jedną myśl: siódme złote jajo. - Na kolana! - rozkazał najbliższemu ze strażników, który posłusznie przypadł do ziemi. Leopardo użył go jako stopnia, by wygramolić się na tor, gdzie ręce kolejnych żołnierzy pochwyciły go i postawiły na ziemi. Młodzieniec odepchnął ich i chwiejnie pokuśtykał w stronę złotych jaj na końcu spiny. - Wkrótce zginiecie - wysyczał do senatorów. - Wszyscy zginiecie! Oczy obserwującej go Agaty rozszerzyły się ze strachu. - Kochanie… - wymamrotała. - Kochanie, co ty wyprawiasz? Nogi znów odmówiły Leopardowi posłuszeństwa. Upadł, ale zdołał się podnieść i z determinacją sunął dalej. Nathan zrozumiał, że musi działać szybko. Obrócił się na pięcie i popędził w stronę postumentu, na którym czekały zakute w łańcuchy niedźwiedzie. Tam z kosza z mięsem wydobył wielki krwawy ochłap, a potem uwolnił największą z bestii - ogromne stworzenie o ciele pokrytym bliznami. Wabiąc niedźwiedzia bryłą mięsa, powiódł go wzdłuż toru do schodów przy drugim końcu spiny. Stojący najbliżej senatorowie patrzyli ze zgrozą, jak potężne zwierzę biegnie po piasku prosto na nich, warcząc i prychając śliną. Niektórzy zaczęli wycofywać się w przeciwnym kierunku, a nawet zbiegać na arenę z drugiej strony wyspy, by uciec do najbliższego wyjścia. Agata nie patrzyła na nich. Jej zaniepokojone spojrzenie skupione było na Leopardzie, który wspinał się po stopniach, ku szeregowi złotych jaj. - Kochanie… - szepnęła, kręcąc głową z mieszaniną niedowierzania i grozy. - Co ty robisz? Co on robi? - zwróciła się do Caspara. Nie musiał odpowiadać. Leopardo zamierzał własnoręcznie zdetonować bombę. Na drugim końcu spiny niedźwiedź człapał ciężko, zahipnotyzowany zapachem krwawego mięsa. Nagle dał susa w stronę przynęty, ale Nathan - niczym toreador - w ostatniej

chwili sprzątnął mu ją sprzed nosa i wielka paszcza kłapnęła w pustce. Rozczarowany zwierz stanął na tylnych łapach i zaryczał gniewnie. Rozkrzyczany tłum na trybunach znowu powstał z miejsc, podniecony nieoczekiwanym zwrotem w przebiegu igrzysk. Leopardo dotarł już do szczytu schodów i chwiejnym krokiem ruszył ku szeregowi złotych jaj. Minę miał tak morderczą, że sędziowie czym prędzej zeszli mu z drogi i umknęli w tłum senatorów. Wstąpił na cokół i sięgnął do ostatniego z jaj. Rozpalony od słońca metal sparzył go w dłoń. Uświadomiwszy sobie, że nie ma czasu do stracenia, Nathan okręcił się na pięcie i z rozmachem cisnął kawał mięsa na środek spiny. Grupa senatorów patrzyła w osłupieniu, jak ochłap leci ku nim, wirując w powietrzu. Rozstąpili się i mięso z głośnym plaśnięciem upadło na kamienie. Niedźwiedź wystartował za nim, sadząc ciężkimi susami w górę schodów. Sześciuset senatorów jednocześnie wydało okrzyk przerażenia i rzuciło się do ucieczki, przełażąc przez bariery i zeskakując na arenę. Wielkie morze bieli i purpury przelało się z centralnej wyspy na tor i zaczęło spowijać arenę niczym gigantyczny kwiat, który nagle rozpostarł swoje płatki. Wielki, ociężały niedźwiedź z trudem wspinał się po schodach w stronę swojego posiłku. Ignorując żar, Leopardo ponownie sięgnął do jaja, ale porwał go potok uciekających senatorów. Sycząc z wściekłości, przepchnął się między nimi i po chwili znowu stał na cokole. Zacisnął zęby i wyciągnął rękę. - Robię to dla historii! - zawołał z mocą i zdecydowanym ruchem obrócił jajo na jego osi. - Nie! - krzyknęła Agata, wytrzeszczając oczy. Ale wybuch nie nastąpił - Leopardo nie obrócił jaja całkowicie. Przez sekundę wpatrywał się w nie z konsternacją. Wokół niego spina opustoszała. Senatorowie rozbiegali się w panice po arenie; tylko niedźwiedź gramolił się uparcie w stronę swojej nagrody. Leopardo nie dostrzegał tego wszystkiego. Po raz trzeci sięgnął w górę i obrócił jajo. Tym razem mechanizm zaskoczył z cichym kliknięciem. Agata wstrzymała oddech i zamarła z otwartymi ustami. Jake’a ogarnęła osobliwa cisza, jak gdyby wielka poduszka stłumiła nagle wszystkie dźwięki. Potem coś strzeliło mu boleśnie w uszach, usłyszał grzmot i poczuł falę piekielnego żaru. Coś błysnęło oślepiająco i Jake ujrzał wirującego w powietrzu Leoparda. Leciał dostojnie, niemal z baletową gracją, nawet kiedy głowa oddzieliła mu się od reszty ciała.

- Nieeeeeeee! - zawyła Agata, a jej oczy rozjarzyły się refleksem eksplozji. Rozległ się potężny rumor - to koniec spiny się zapadał. Trzy czarne stożki z marmuru runęły w pył niczym ogromne kręgle. Z ruin zaczęły wydostawać się oszołomione zwierzęta: tygrysy, lwy i lamparty. Niedźwiedź, który wpadł na platformę, stanął jak wryty, z ochłapem mięsa wiszącym mu u pyska. On także zeskoczył ze spiny, by grzmotnąć w piach w tumanie pyłu. Cała publiczność stała w milczeniu na trybunach, skamieniała z wrażenia. I wtedy huknęły kolejne eksplozje, jedna po drugiej, rozrywając następne odcinki centralnej wyspy i miotając w górę niebotyczne fontanny płomieni, pyłu i gruzu. Wielki obelisk na środku zachwiał się, po czym rozległ się przeciągły zgrzyt i monument majestatycznie runął na tor. Na środku areny rozpętało się niezwykłe, spektakularne piekło, ziejące płomieniami jaśniejszymi nawet od słońca na niebie. Nad leżącym w piasku Jakiem i jego towarzyszami przetaczały się kolejne fale gorąca. Trybuny wokół stadionu znowu zagrzmiały zgiełkiem, ale tym razem był to odgłos paniki. Ludzie rzucili się do wyjść. Słabi i starzy byli bezlitośnie spychani na bok i tratowani przez oszalały ze strachu tłum. Tor poniżej zasnuł się dymem. Zwierzęta, niektóre poranione i wyjące z bólu, wyłaniały się z ciemnej chmury wraz z krztuszącymi się, oszołomionymi senatorami. Jeden z mężczyzn stracił rękę i szukał jej w piasku, wodząc dokoła błędnym wzrokiem. Kilka osób leżało bez życia na torze, jednak większość przeżyła eksplozję i teraz wspinała się po murach na trybuny. - Oni uciekają - wybełkotał Caspar do Agaty, wciąż mając w ustach kawałek ciasta. - Czy powinniśmy im na to pozwolić? Agata zacisnęła dłonie, sycząc jak wściekły żbik, ze wzrokiem utkwionym w agentach Straży Historii. Krztusząc się dymem i kaszląc, Topaz zbierała miecze pokonanych żołnierzy, podczas gdy Nathan i Charlie pomagali Jake’owi wstać. - Ile razy mam mówić?! - wrzasnęła Agata na pozostałych żołnierzy z jej orszaku. - Zabić ich! Zabić ich wszystkich! Zabić moją córkę! Żołnierze powoli zaczęli się wycofywać. Nie mieli najmniejszej ochoty schodzić na arenę pomiędzy dzikie bestie. Na torze jeden z lwów pożerał czyjąś rękę. Nieco dalej stał tygrys, rycząc nad nieruchomym białym wzgórkiem - ciałem martwego senatora.

Kątem oka Agata zauważyła Austeria, który mamrocząc coś pod nosem z twarzą wykrzywioną paniką, próbował chyłkiem wymknąć się z loży. Przypadła do niego i trzasnęła go dłonią w twarz. - Należysz do mnie, ty gadzie! - wysyczała, ciągnąc go za ucho z powrotem na tron. Robisz to, co ci każę, zrozumiano?! Nieszczęsny aktor kulił się ze strachu; po policzkach ciekły mu łzy. - Nie mogę pracować w takich warunkach - zachlipał. - Mam bardzo niską tolerancję na zagrożenie. Wyłączam się przy najmarniejszej oznace niebezpieczeństwa. Agata wrzasnęła i rzuciła się na niego, wyładowując w ciosach całą swoją furię. Austerio ukrył głowę w ramionach, błagając o litość, podczas gdy ona okładała go pięściami i kopała. Widząc, co się dzieje, Charlie natychmiast dostrzegł okazję. Wskoczył na balustradę i wskazując bitego Austeria, zaczął krzyczeć ile sił w płucach, że cesarz jest w niebezpieczeństwie. - Imperator in periculo est! Imperator in periculo est! Zgiełk na trybunach był tak wielki, że na początku wołanie usłyszała tylko garstka ludzi. Jednak ci, którzy zauważyli, co się dzieje na cesarskim tarasie, zatrzymywali innych i pokazywali palcami scenę. Fala zdumienia, a potem gniewu przetoczyła się przez trybuny. Już wcześniej przekonani, że szykuje się jakiś groźny zamach stanu, Rzymianie ruszyli na pomoc swojemu władcy. Na widok rozjuszonego tłumu Caspar przełknął ślinę i pociągnął Agatę za suknię. Agata przestała okładać Austeria i odwróciła się; ujrzała zbliżającą się masę ludzi, złowrogo wygrażających pięściami. Uniosła dłoń i grzmiącym głosem rozkazała im się zatrzymać, ale tłum nie posłuchał. Agata zrozumiała, że jej czas się skończył. Puściła Austeria, który runął na posadzkę jak worek śmieci, po czym otworzyła podwójne drzwi loży. Na progu obejrzała się jeszcze na kipiący gniewem ocean ludzi, na zgliszcza spiny, na drugi koniec areny, gdzie leżały poszarpane, skrwawione szczątki, które tak niedawno były jej synem. Trzy tygrysy krążyły wokół nich, oblizując pyski. Agata warknęła pogardliwie. - Niech zabije was ignorancja - krzyknęła do tłumu i zniknęła we wnętrzu budynku. Caspar i reszta żołnierzy podążyli za nią, zatrzaskując za sobą drzwi. Nathan wskoczył na taras pierwszy. Charlie i Topaz pomogli wspiąć się Jake’owi.

Wciąż dygocząc ze strachu, Austerio zerknął nieśmiało między palcami dłoni. Rozpoznawszy agentów, wyprostował się, w zadziwieniu potrząsając głową. - Moi wielbiciele! - zaszlochał. - Przybyli, by ocalić Austeria! - Zgadza się - przytaknął Nathan ze śmiertelną powagą, mijając go i taranując ramieniem podwójne drzwi. - Zdążyliśmy akurat na wielki finał. Charlie przyłączył się do jego wysiłków i po chwili udało im się wyważyć drzwi. - Idziemy? - zwrócił się Nathan do przyjaciół. Topaz spojrzała na Jake’a. - Ty zostań. Tu jest bezpieczniej. - Myślisz, że teraz pozwolę, byście poszli sami? - zaprotestował Jake. Czworo młodych agentów ruszyło do drzwi. - Zaczekajcie na mnie! - zawołał Austerio, podrywając się i biegnąc za nimi. - Nie zostawiajcie mnie z tym motłochem. Znaleźli się w kwadratowym białym pomieszczeniu obstawionym posągami i oświetlonym przez dymiące paleniska, które wisiały na ścianach i pod stropem. Przy przeciwległej ścianie, u wylotu tunelu prowadzącego na Palatyn, stało na straży pięciu żołnierzy. Na widok intruzów unieśli broń, ale z ich oczu wyzierała niepewność. - Chłopcy, naprawdę? - zadrwił Nathan. - Chyba już wiecie, że ta gra jest skończona. Któryś ze strażników sięgnął do swojej srebrnej bransolety, ale Nathan był szybszy. Błyskawicznym ruchem posłał sztylet w stronę jednego z palenisk. Ostrze przecięło łańcuch, mocujący metalowy kosz do sufitu i żar z paleniska posypał się na głowę żołnierza. Pozostali strażnicy ruszyli mu na pomoc, ale musieli uważać na rozżarzone węgle. W oszałamiająco szybkiej sekwencji ruchów Nathan rozbroił pierwszego mężczyznę ciosem miecza, drugiego obezwładnił łokciem, po czym wyłączył z akcji trzeciego, zwalając mu na głowę marmurowe popiersie Oktawiana Augusta. - Czy nam też wolno się pobawić? - spytał kwaśno Charlie. Czworo agentów otoczyło ostatniego żołnierza, który miotając przekleństwa, kierował miecz na każde z nich po kolei. - Gorący ziemniak! - zawołał Charlie, zręcznie podbijając rozżarzony węgielek czubkiem miecza, tak że wpadł strażnikowi pomiędzy fałdy tuniki. Podczas gdy żołnierz, spanikowany, podskakiwał w kółko, Austerio wystąpił naprzód.

- Co za dramat - skomentował sucho, gwałtownie wypinając brzuch i uderzając nim żołnierza, który grzmotnął o ścianę i osunął się na posadzkę. - Widzicie? - powiedział, ściągając zalotnie usta. - Nie tylko piękna buzia. - Idziemy - zarządził Nathan i cała piątka ruszyła do tunelu w pogoni za Agatą. Biegli truchtem, wypełniając korytarz głośnym echem kroków. Wreszcie daleko przed sobą ujrzeli prostokąt światła, który zamigotał, kiedy przecięły go dwie ludzkie sylwetki. Agenci przyśpieszyli; Austerio dyszał ciężko, z trudem za nimi nadążając. Wydawało się, że minęły wieki, nim wreszcie dotarli do światła, ale oto nagle zobaczyli schody rozświetlone jasnym blaskiem słońca. Nathan ostrożnie spojrzał w górę i skinął na pozostałych, by po cichu szli za nim. Trzymając broń w gotowości, zaczęli czujnie wspinać się po kamiennych stopniach. Wreszcie wyszli na powierzchnię i znaleźli się w tropikalnym ogrodzie pełnym kwiatów o jaskrawych barwach. Jake natychmiast rozpoznał to miejsce - widział je tego ranka przez okno sali, w której poznał diaboliczny plan Agaty. Ogród był pusty. Nathan ruszył przodem, kierując się między drzewami w stronę łuku bramy. Brama wprowadziła ich na ministadion, na którym odbyło się przyjęcie. W dziennym świetle budynek wyglądał inaczej, opustoszały i cichy, jeśli nie liczyć delikatnego ciurkania wody w fontannach. Nagle nad areną rozległ się dziwny przeciągły szelest i ponad dachy wzniósł się olbrzymi obły kształt. Jake patrzył, nie rozumiejąc, ale Charlie od razu wiedział, co to jest. - Balon! - wykrzyknął. - Agata chce uciec balonem! Miał rację. Wielka czasza balonu kołysała się na wietrze, już prawie gotowa do odlotu. Agenci bez słowa rzucili się do drzwi za posągiem Saturna. Nathan wciąż miał przy sobie klucz i czym prędzej otworzył zamek. Wpadli do środka i pognali w górę schodów: jeden ciąg, drugi, trzeci… Na szczycie Nathan wypadł przez kolejne drzwi na taras i w tej samej chwili balon wzniósł się w powietrze. Agata i Caspar siedzieli w koszu. Agata ściskała w dłoni fornirowane drewniane pudełko; na jej ramieniu siedział sokół. Widząc, że prawie już wypełniona czasza unosi uciekinierów w niebo, czwórka strażników historii rzuciła się do balonu, chwytając za liny, które zwieszały się z kosza.

Pod ich ciężarem balon opadł z powrotem na taras. Agata zareagowała błyskawicznie: pierwszym uderzeniem miecza odcięła linę Charliego, drugim - Nathana. Balon znów zaczął się wznosić wraz z Jakiem wiszącym po jednej stronie i Topaz po drugiej. Agata spojrzała w dół na swoją córkę. Ich wzrok się spotkał. Tak wiele je łączyło i dzieliło zarazem. Miecz Agaty zawisł o centymetry nad okiem Topaz. Mogła przebić ją jednym ruchem i już nigdy więcej o niej nie usłyszeć. Ale powstrzymała się. Z jej ust padło tylko jedno słowo. - Niewdzięczna… - szepnęła i przecięła linę. Topaz runęła w dół; w pędzie jej suknia wzdymała się jak spadochron. Nathan i Charlie skoczyli naprzód i zdołali złapać dziewczynę. - Jake! - krzyknęła Topaz, kiedy balon znów wystrzelił w górę. Jake ujrzał cały Rzym rozpostarty pod jego stopami i żołądek podszedł mu do gardła. Ze straceńczą determinacją, korzystając z tego, że Agata była skupiona na swojej córce, podciągnął się do brzegu kosza i chwycił Caspara za przód togi. Pod dłonią poczuł, jak spocony brzuch Caspara podryguje, kiedy ten wydał z siebie zduszony chichot. - Powiedziałem to raz i powtórzę znowu - odezwał się drwiąco Caspar. - Ty i twoja rodzina jesteście najdurniejszymi ludźmi w całej historii. Jake nie puszczał. Wzrok miał utkwiony w drewnianym puzderku trzymanym przez Agatę. - Twoja śmierć sprawi mi wielką uciechę - oznajmił Caspar, jedną ręką wyjmując sztylet, a drugą łapiąc Jake’a za szyję. Sokół Agaty niespokojnie zatrzepotał skrzydłami. Jake zerknął w dół. Byli już tak wysoko ponad tarasem, że Topaz, Charlie i Nathan wyglądali jak trzy ruchome kropki. - Żegnaj, Jake - powiedział Caspar i machnął sztyletem. Klinga błysnęła w słońcu, ale nie dosięgła celu. Wszystko wydawało się dziać w zwolnionym tempie. Złośliwa iskra w oczach Caspara zgasła, ustępując miejsca wyrazowi najwyższego zaskoczenia. Młody Szwed zdążył tylko krzyknąć, kiedy Agata chwyciła go jedną ręką i wyrzuciła poza burtę kosza, zamierzając pozbyć się obu chłopców za jednym zamachem. Sztylet wypadł mu z dłoni, ale Caspar zdołał uczepić się krawędzi kosza i teraz spojrzał w górę, na Agatę, ze zdumieniem i przerażeniem. - Za bardzo mi ciążysz - wyjaśniła, podważając jego pulchne palce jeden po drugim.

Wtem rozległ się przeszywający skrzek - to sokół przypadkowo opalił sobie skrzydło nad palnikiem. Ptak zatrzepotał szaleńczo skrzydłami tuż przed twarzą Agaty, a kiedy machnęła ręką, by go odtrącić, pudełko wypadło jej z dłoni i spadło na podłogę kosza. Jake dostrzegł swoją szansę: szybko przechylił się przez burtę i porwał szkatułkę. W tej samej chwili dłonie Caspara ześliznęły się z kosza. Chłopiec runął w dół, ale w locie uczepił się tuniki Jake’a, pociągając go za sobą. Spadali w trzepocie ubrań, spleceni w panicznym uścisku. Ziemia mknęła im na spotkanie z przerażającą szybkością. Caspar uderzył w taras pierwszy, pokrywając marmurową posadzkę siatką pęknięć. Jake spadł prosto na niego; miękki brzuch Szweda zamortyzował wstrząs. Przez dłuższą chwilę Caspar wpatrywał się otępiałym wzrokiem w niebo, obserwując płynący nad miastem balon i pewnie uświadamiając sobie, że oto i on został zdradzony. Jake z wysiłkiem przetoczył się na posadzkę i klęcząc, wyciągnął przed siebie pudełko. Nathan wziął je, otworzył i jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech. Wewnątrz były dwie buteleczki atomium - te same, które odebrano im w Sztokholmie. Caspar jęknął i wszyscy odwrócili się ku niemu. - Nic nie czuję - wymamrotał, nagle wystraszony. Spróbował unieść rękę. - Dlaczego ja nic nie czuję?! - Pod plecami wyrosła mu kałuża krwi, powoli rozlewając się na biały marmur. Caspar potoczył wzrokiem po twarzach agentów. Nawet w tym stanie jego chytry umysł wciąż pracował na pełnych obrotach. - Może posunąłem się trochę za daleko… - wystękał, próbując się uśmiechnąć. - Agata Zeldt robi ludziom pranie mózgu, rozumiecie chyba… - Przerwał na chwilę. - Dlaczego robi się ciemno? Jake przypadł do niego. - Caspar! - zawołał. - Musisz mi powiedzieć… czy widziałeś mojego brata? - Nie muszę niczego dla ciebie robić… Tu jest ciemno jak w studni! - wykrzyknął nagle, drżąc na całym ciele, z pobladłą twarzą. - Odpowiedz mi! - ponaglił go Jake. - Filip… czy widziałeś Filipa? Mów! - Owszem, widziałem go - parsknął szyderczo Caspar. - Nawet osobiście go torturowałem, ale spodziewam się, że do tej pory chłopak już nie żyje. - Spróbował się roześmiać. - Sądził, że kompletnie o nim zapomniałeś… Strażnicy historii! - Wymówił te słowa, jakby wypluwał coś obrzydliwego. - Banda durnych amatorów. Jake potrząsnął nim.

- Gdzie go widziałeś? Gdzie? - zawołał z rozpaczą. - Taka straszliwa ciemność… - westchnął Caspar. Wzrok mu znieruchomiał, oddech ustał. - Gdzie go widziałeś?! - zawył Jake. Ale Caspar już odszedł razem ze wszystkim, co wiedział. - Gdzie, gdzie, gdzie…? - zaszlochał Jake. Topaz objęła go ramieniem i mocno przytuliła. Nathan i Charlie wymienili posępne spojrzenia. Balon Agaty odpływał w dal, wznosząc się coraz wyżej na rozpalonym popołudniowym niebie. Na każdej ulicy ruch ustawał i osłupiali ludzie gapili się w górę na kształt sunący bezgłośnie nad ich głowami. Niesiony wiatrem, leciał na północny zachód, nad Circus Maximus, nad Polem Marsowym, nad wyspą Tyber i młynami Zatybrza. Przepłynął nad szczytem wzgórza Janikulum i zniknął z zasięgu wzroku.

24 Miejsce w historii Nathan i Charlie z szacunkiem okryli ciało Caspara. Choć okazał się zdrajcą, wszystkich przepełniało uczucie głębokiego żalu. Ostatecznie był niegdyś jednym z nich, strażnikiem historii, i to pochodzącym z jednego z najszlachetniejszych rodów. Grzebanie ciała byłoby niepraktyczne, ale kiedy agenci zeszli na dół i szczęśliwie uniknąwszy strażników, wymknęli się z willi, udali się prosto do przedsiębiorcy pogrzebowego, którego zakład Charlie wypatrzył wcześniej w szeregu sklepików u stóp Palatynu. Rozmówili się z posępnym, wymizerowanym człowieczkiem (Jake zastanawiał się, dlaczego przedsiębiorcy pogrzebowi zawsze wyglądają, jakby sami byli na wpół żywi), zostawili mu pieniądze i instrukcje dotyczące ceremonii. Wiedzieli, że w pewnym momencie będą musieli spotkać się z rodziną Caspara, i chcieli móc ich zapewnić, że został godnie pochowany. Następnym przystankiem był kramik, przy którym Jake pozostawił Lucjusza. Gdy szli przez zatłoczone ulice, Jake zauważył, że Topaz wciąż nerwowo przyśpiesza kroku. Kiedy wreszcie ujrzała go, siedzącego na ławie, podbiegła szybko, ujęła w dłonie jego zakrwawioną twarz i czule go pocałowała. Jake zatrzymał się, patrząc na nich, i uświadomił sobie, że nie jest już zazdrosny, ale czuje się dumny z tego, że w pewnym sensie to on znowu połączył tych dwoje. Nathan i Charlie poszli odebrać Pana Drake’a z jego kryjówki (papuga była tak zachwycona powrotem swojego pana, że kompletnie zapomniała się na niego obrazić), po czym udali się na Forum Boarium, by znaleźć jakiś transport do Ostii, gdzie pozostawili „Zdobywcę”. Nie mogli trafić na lepszy moment. Stary Gajusz, niewidomy wytwórca pachnideł, wyprzedał cały swój towar i został zasypany toną zamówień od zamożnych dam. Charlie i Nathan z radością zaoferowali mu swoją pomoc. Wsiedli na wózek staruszka (znacznie bardziej przestronny bez amfor), podjechali pod kramik z jedzeniem, po czym cała grupa - w tym także Austerio - wyruszyła w drogę do Ostii. Podczas gdy wózek turkotał nieśpiesznie, wspinając się na wzgórze Celius, Jake spoglądał w tył, na rozpościerającą się poniżej metropolię i stadion Circus Maximus, pięknie

oświetlony promieniami zachodzącego słońca. Widzowie opuścili już trybuny, ale na arenie robotnicy zaczęli usuwać szczątki spiny, szykując ją do odbudowy. - Nie pierwszy raz ją rekonstruują - powiedział Charlie. - I nie ostatni. Będzie lepsza, mocniejsza, nawet bardziej imponująca, niż była. Kiedy pokonali szczyt wzgórza, Gajusz zaczął śpiewać. Po chwili przyłączył się do niego Austerio, a potem także Lucjusz. Pozostali, choć nie znali słów, zaczęli im wtórować, nucąc samą melodię. Nawet Nathan, który zawsze zarzekał się, że nie cierpi śpiewania w podróży, nie zdołał oprzeć się urokowi wieczoru. Jake po raz ostatni spojrzał na Rzym - migoczący morzem światełek w zapadającym zmroku - a potem miasto znikło mu z oczu. Położył się na plecach, patrząc w granatowe niebo, i wrócił myślą do wydarzeń minionego dnia: ucieczki z ptaszarni Agaty, wyścigu na Circus Maximus, wybuchów, dzikich zwierząt, krótkiego lotu balonem (wzdrygnął się na myśl, że aż pięć razy otarł się o śmierć) i wreszcie do sensacyjnej wiadomości, że Filip był widziany żywy. Żywy! „Owszem, widziałem go” - powiedział umierający Caspar, szydząc. A jednak była to wspaniała wiadomość, nawet jeśli kolejne zdanie zdawało się gasić nadzieję: „Spodziewam się, że do tej pory chłopak już nie żyje”. Ale najgorsze było następne: „Sądził, że kompletnie o nim zapomniałeś”. Nigdy. Filip nigdy nie zostanie zapomniany. Jake spojrzał w górę, na pierwsze gwiazdy migocące na nieboskłonie, i uznał, że przynajmniej jak na dzień dzisiejszy Filip żyje - że zjawa, która pojawiła się przed nim na arenie, w jakiś sposób daje gwarancję, że on istnieje gdzieś na świecie, w nieznanym zakątku historii. Z tą myślą poczuł dziwny spokój i zapadł w głęboki sen. Ocknął się w środku nocy, obudzony nerwowymi szeptami Topaz i Lucjusza. - Ja zupełnie nie rozumiem - mówił Lucjusz. - Dlaczego musisz odpłynąć? Topaz przez chwilę szukała odpowiednich słów. - Lucjuszu, ja… Pochodzę z zupełnie innej części świata, daleko, bardzo daleko stąd. I muszę tam wrócić. To mój obowiązek - dodała z powagą. - Obowiązek? Jake słyszał, że Lucjuszowi głos łamie się z emocji. - Czy jest ktoś inny, kogo kochasz?

- Przypuszczam… Chodzi o wiele rzeczy. To praktycznie niemożliwe do wyjaśnienia plątała się Topaz. - To kwestia honoru. Nastąpiła długa cisza, po czym odezwał się Lucjusz. - Chciałem zbudować dom nad morzem. Dla ciebie. Jake nieznacznie rozchylił powieki i ujrzał, że Topaz gładzi Lucjusza po twarzy. Po jej policzku spływała łza. - Dopilnujemy, żebyś był bezpieczny - szepnęła. - I żebyś miał dokąd pójść. Nie powiedzieli już nic więcej. Topaz wtuliła się w ramię Lucjusza i wóz poturkotał w mrok. Kiedy następnego ranka przybyli wreszcie do Ostii, Jake doznał olśnienia w kwestii Lucjusza (świadomość, że Rzymianin stracił wszystko, co miał - nie tylko pracę, ale także Topaz - była okropna; w istocie problem ten nurtował wszystkich agentów). Przypomniał sobie historię, którą Nathan opowiedział mu w drodze do Rzymu - o nieszczęśliwym losie Gajusza. Odwrócił się do przyjaciela. - Mówiłeś, że zanim Gajusz stracił wzrok, był cieślą, prawda? - Tak, i co z tego? - odpowiedział Amerykanin. - Wiesz, może staruszek zna kogoś, kto pomógłby Lucjuszowi znaleźć jakieś zajęcie. On także pochodzi z rodziny cieśli. Jego ojciec naprawiał łodzie. Nathan zastanawiał się przez chwilę, po czym uśmiechnął się szeroko. - Jake’u Djones, prawdziwy z ciebie geniusz. Zajmę się sprawą. Kiedy Nathan chciał coś załatwić, nie było nikogo bardziej niż on czarującego i pomocnego. Wziął Lucjusza i Gajusza na bok i po krótkiej rozmowie plan został przyjęty ze szczerym entuzjazmem. Dwaj Rzymianie uścisnęli sobie ręce, a pies Gajusza szczekał i skakał wokół nich z radości. Okazało się, że Gajusz zna masę ludzi, którzy mogliby zatrudnić Lucjusza. Co więcej, wciąż miał swój stary warsztat i oznajmił, że byłby zachwycony, gdyby jego nowy przyjaciel zechciał uczynić zeń użytek. Dodał też, na wpół żartobliwie, że w jego miasteczku aż roi się od pięknych dziewcząt. Słysząc to, Topaz skrzywiła się lekko i wbiła wzrok w ziemię. Lucjusz, zawsze szarmancki, podszedł do niej i mocno ją przytulił. Pożegnanie nie było łatwe. Charlie udał się na zakupy, po prowiant na podróż, a Nathan i Jake wrócili na „Zdobywcę”, by wyszykować statek przed rejsem do Mesyny (z przystankiem w

Herkulanum, gdzie mieli zostawić Austeria), Topaz i Lucjusz wybrali się na przechadzkę po nabrzeżu. Potem kupili trochę owoców i usiedli na niskim murku, obserwując statki w porcie. Lucjusz przykląkł na jedno kolano w ostatniej, beznadziejnej próbie przekonania Topaz, by została z nim w Rzymie. W końcu oboje wrócili na statek w grobowych nastrojach. Lucjusz uściskał wszystkich po kolei. Jake’a trzymał przez całą minutę, nim wreszcie wyszeptał mu do ucha: - Mam nadzieję, że znajdziesz brata, Żejk. - A ja mam nadzieję, że odnajdziesz swojego - odrzekł Jake z powagą. - Uważaj na siebie. Nigdy cię nie zapomnę. Nigdy, dopóki żyję. Lucjusz i Topaz złączyli się w ostatnim, rozdzierającym serca uścisku, a potem czworo strażników historii - oraz Austerio - weszli na pokład statku i odbili od brzegu. Jake i Topaz stali obok siebie na rufie, patrząc na malejące postacie Lucjusza i Gajusza na nabrzeżu. Jake przypomniał sobie historię, jaką ciocia Róża opowiedziała mu w drodze do Rzymu - o tym, jak zakochała się w pewnym rolniku z Peru. „Oczywiście, miłość do cywila to beznadziejna sprawa - westchnęła wtedy. - No bo on nie może z tobą wrócić. Wystarczająco trudno jest wyjaśnić komuś, że mieszka się na drugim końcu świata, a co dopiero na drugim końcu historii”. Nie wypowiadając ani słowa, Jake wyciągnął rękę i ujął dłoń Topaz. Była ciepła, miękka, drżąca. Topaz objęła nią palce Jake’a i smutek ścisnął jej gardło. Austerio był niesłychanie podekscytowany prędkością, z jaką ich statek pruł fale, i nie przestawał improwizować dramatycznych hymnów na cześć Neptuna. W Herkulanum odprowadzili go do teatru, gdzie pożegnał ich napuszoną mową, nim powitał swojego „odwiecznego wroga”, Fantastycznego Fika. Widząc po raz pierwszy dwóch aktorów razem, agenci nie mieli żadnych wątpliwości, że w rzeczywistości obaj są oddani sobie bez reszty. Kiedy znów wyruszyli w morze, Nathan zjawił się u boku Jake’a, niosąc miecz, który wcześniej mu skonfiskował. - Wydaje mi się, że to należy do ciebie - powiedział, wręczając mu broń. Był to ten sam miecz z rękojeścią w kształcie smoka, który podarował Jake’owi w Punkcie Zero. Na szczęście Jake pozostawił go w rzymskim biurze Straży, przypadkowo zabierając broń Nathana, kiedy wyruszał na swoją obłąkaną misję. - Dziękuję. - Z wdzięcznością odebrał broń, po czym dodał z nieśmiałym uśmiechem: Dostałem nauczkę lub dwie.

- Po prawdzie to każdemu zdarza się czasem zagalopować - przyznał Nathan. - Kiedyś, na balu w habsburskim Wiedniu, przyszło mi do głowy wystąpić w obcisłym kostiumie w lamparcie cętki. Stałem się pośmiewiskiem całego miasta. - Jego ton nagle spoważniał. - Każdy z nas bywa czasem w gorącej wodzie kąpany. Nawet Charlie miewa swoje momenty. Płynęli na południe, w stronę Mesyny, i wkrótce ujrzeli wzgórza wielkiej wyspy. Tuż przed wyjściem w morze Nathan posłał chronotelegram do Punktu Zero, informując komendantkę o stanie misji. Galliana skontaktowała się potem z Różą i Jupitusem, którzy wyszli agentom na powitanie i stali blisko siebie na kei, kiedy „Zdobywca” zawijał do portu. Jake wyskoczył na pomost, jeszcze zanim do niego dobili, i rzucił się na ciotkę, by mocno ją uściskać. Róża krzyknęła z przerażenia na widok jego ran i sińców, ale w głębi duszy była dumna jak paw. Jupitus wskazał ręką inny statek, zacumowany nieopodal, oznajmiając, że „Hippokamp” jest znowu w pełni sprawny i że cała grupa powinna natychmiast wyruszyć w drogę. Potem podparł się kulami, pokuśtykał wzdłuż kei i samodzielnie wgramolił się na pokład. - To jak, dogadujecie się jakoś? - spytał Jake ostrożnie. Róża wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Zaskakująco dobrze, muszę przyznać. A może dołączysz do nas i opowiesz o swoich przygodach? Kiedy Jake po raz pierwszy ujrzał „Hippokampa” w Punkcie Zero, był pewien, że widział już wcześniej ten statek. Teraz, kiedy wchodził po trapie na jego pokład, doznał tego samego uczucia: wyblakłe deski i kremowoniebieskie żagle wydały mu się dziwnie znajome. Oba statki wyszły z portu, płynąc obok siebie. W ciągu kilku minut minęły cypel latarni i skierowały się na otwarte morze. Róża wyszła spod pokładu, niosąc tacę z herbatą i ciasteczkami. - Podwieczorek - oznajmiła wesoło, podając filiżankę Jupitusowi, który wziął ją, dziękując skąpym uśmiechem. Róża i Jake usiedli ze skrzyżowanymi nogami na pokładzie i jęli raczyć się ciastkami moczonymi w herbacie. - Dlaczego ja poznaję ten statek? - spytał Jake. - Co mówisz, słoneczko? - Czuję coś takiego… Zupełnie jakbym skądś go znał. Nawet nazwa brzmi jakoś znajomo.

Róża była jedną z tych osób, które nie potrafią kłamać ani dotrzymać tajemnicy, nie rumieniąc się i nie zachowując nerwowo. Teraz wystąpiły oba objawy: zaczęła bawić się filiżanką, a jej policzki zapłonęły czerwienią. Jake spojrzał badawczo na ciotkę, co speszyło ją jeszcze bardziej. - Ty coś wiesz, prawda? Czyli jest jakiś powód, dla którego ten statek wydaje mi się znajomy… Kiedy spytałem o to mamę i tatę, też zaczęli się dziwnie zachowywać. - Nie zachowuję się dziwnie - obruszyła się Róża. - Ciociu, cała się zarumieniłaś! - A niech to! Będę miała kłopoty, jeśli cokolwiek ci powiem. Twoi rodzice kazali mi przysiąc, że dochowam tajemnicy. - A zatem jest jakaś tajemnica. Róża siorbnęła łyk herbaty i ugryzła ciastko, zastanawiając się, co robić. Wreszcie westchnęła. - Dobra, pewnie i tak w końcu byś się dowiedział. Jake poczuł dreszcz ekscytacji, jakby miał usłyszeć coś bardzo doniosłego. Nie zawiódł się. Róża spojrzała dokoła, sprawdzając, czy Jupitus nie podsłuchuje, a potem przysunęła się do bratanka. - Bo widzisz, ty pływałeś już na tym statku. I to nie raz. Kiedy byłeś mały. - Kiedy byłem mały? - Jake zmarszczył brwi. - Nic z tego nie rozumiem. - Kiedy byłeś bardzo, bardzo malutki - szeptała dalej Róża - twoi rodzice i ja kilka razy wybraliśmy się nim w podróż. Całą rodziną: Alan, Miriam, ja, ty… Filip. A teraz sensacja: ostatnim razem była to Persja w tysiąc trzysta dwudziestym siódmym roku. - Persja? Tysiąc… trzysta dwudziesty siódmy? - wybąkał Jake. - Pamiętam dobrze, bo twoją mamę straszliwie bolał ząb. - Róża spojrzała w dal. Jake wstał i podszedł do relingu zaczerpnąć powietrza. - To znaczy, że już podróżowałem w czasie - odezwał się po dłuższej chwili. - Tylko parę razy, zanim odeszliśmy ze służby. Wydawało się nie w porządku zostawiać cię w domu, a nie byłeś zbyt kłopotliwym dzieckiem. Większość czasu spokojnie spałeś. Jake roześmiał się. - Teraz będziesz musiał powiedzieć mamie i tacie, że już wiesz. Rany, mam przechlapane!

W stosownym czasie pasażerowie obu statków zażyli swoje dawki atomium, przygotowując się do wejścia w punkt czasohoryzontu. Po nieprzyjemnościach poprzedniego przeskoku Jake szykował się mniej więcej na coś podobnego, ale choć podróż była dramatyczna z takim samym niezwykłym doświadczeniem opuszczenia własnego ciała - tym razem obyło się bez żadnych przykrych halucynacji. Translokowali się jednym skokiem na Atlantyk, do punktu w Zatoce Biskajskiej, kawałek na zachód od La Rochelle, i jeszcze nie zapadł zmrok, kiedy Jake wypatrzył w oddali stożkowaty kształt Mont-Saint-Michel. Od czasu wyznania Róży umysł Jake’a pracował na najwyższych obrotach, przetrawiając informację o tym, że on, jako niemowlę, podróżował już w głąb historii. Zadał też ciotce masę innych pytań, ale odpowiadała mu - wciąż upewniając się, że Jupitus jej nie słyszy - że o resztę powinien wypytać rodziców. Teraz trzymał się kurczowo relingu na dziobie „Hippokampa”, w myślach ponaglając statek, by płynął szybciej. Miał tak wiele do powiedzenia rodzicom - nie tylko o rewelacjach Róży, ale przede wszystkim o Filipie. Dlatego kiedy statek zacumował wreszcie tuż za „Zdobywcą”, witany entuzjastycznie przez zgromadzonych na przystani agentów, Jake pierwszy wyskoczył na trap i pognał od razu do rodziców. - Wielkie nieba! Co oni ci zrobili?! - wykrzyknęła Miriam, podobnie jak Róża przestraszona jego poharataną twarzą. - Miriam, nie tak powinnaś go witać. - Alan uszczypnął syna w policzek. - Tak wygląda prawdziwy poszukiwacz przygód. Jake już miał wyrzucić z siebie sensacyjną wiadomość, kiedy rozległ się ostrzegawczy krzyk Jupitusa: - Zbliża się nieznana jednostka! Wszyscy spojrzeli na morze. W stronę przystani płynął kolejny statek; ukośne żagle odcinały się czarnymi wielokątami na tle ciemniejącego nieba. Instynktownie wszyscy zbili się w ciaśniejszą grupę, a Galliana szybko wyjęła zza paska lunetę i przyjrzała się przybyszowi. - Jest chiński - powiedziała zaniepokojonym głosem. - Czy mamy się uzbroić? - spytał Jupitus. To wystarczyło, by Oceana - która do tej pory stała w milczeniu, nerwowo bawiąc się sznurem pereł na szyi - wycofała się chyłkiem w zacisze zamku, pociągając za sobą Józefinę.

Galliana wciąż patrzyła przez lunetę, przyglądając się załodze statku. Kiedy się zbliżył, dostrzegła sześć postaci stojących na dziobie. - Ja widziałam już kiedyś ten statek - mruknęła. - Należy do biura w Chinach. - Nagle rozpoznała jedną z pasażerek. Odprężyła się. - To madame Tieng. Bez wątpienia. Rozległo się chóralne westchnienie ulgi. - Jesteś pewna? - spytał Jupitus. Galliana skinęła głową. - Uśmiecha się do mnie. - Kim jest madame Tieng? - wyszeptał Jake, nachylając się ku mamie. - To odpowiedniczka naszej komendantki w Pekinie - odpowiedziała Miriam również szeptem. - Wspaniała kobieta. Ale do licha, co ona tutaj robi? Nareszcie statek przybił do brzegu, opuszczono trap i podróżni, rozglądając się nerwowo, zaczęli schodzić na nabrzeże - dystyngowani mężczyźni i kobiety, wszyscy odziani we wspaniałe chińskie stroje. Jake zauważył, że nie ma wśród nich młodzieży - większość była mniej więcej w wieku Galliany. Przybysze dygotali na rześkim atlantyckim wietrze. Damy wyglądały jak rzadkie kwiaty przywiezione z egzotycznych krajów. Madame Tieng, uderzająco piękna siwowłosa kobieta o czarnych oczach i ustach jak pączek róży, wystąpiła z grupy i skłoniła się przed Gallianą. - Ewakuowaliśmy się w środku nocy - poinformowała ją. - Siedziba w Chinach została splądrowana. - Splądrowana? - powtórzyła Galliana, starając się trzymać emocje na wodzy. - Przez kogo? Madam Tieng podniosła na nią wzrok. Potrząsnęła głową i zamknęła oczy. - Przez ludzi Xi Xianga - powiedziała. - Wysłałam młody zespół, by spróbowali go wytropić. Mam powody uważać, że wszyscy jesteśmy w wielkim niebezpieczeństwie. Wśród strażników zapanowało poruszenie. Jake nie miał pojęcia, kim jest ów Xi Xiang, ale nerwowe, przyciszone rozmowy wokół niego kazały mu przypuszczać, że wkrótce zostanie zatwierdzona kolejna misja, być może na wschód - może do samych Chin. Już teraz pragnął wziąć w niej udział. Tata miał rację: był podróżnikiem. Miał to we krwi. Był strażnikiem historii - z pewnością do tej pory zdążył tego dowieść. A poza tym, bądź co bądź, podróżował w czasie już jako niemowlę.

Odwrócił się i napotkał wzrok Topaz, a potem oboje spojrzeli na morze. Jake znów pomyślał o swoim bracie Filipie. Rozwiewająca mu włosy atlantycka bryza zdawała się napełniać go wzruszeniem. - Ty żyjesz - szepnął. - Wiem, że gdzieś tam jesteś…

Podziękowania Raz jeszcze chciałbym podziękować pięciu mądrym boginiom: Jo Unwin, Becky Stradwick, Sue Cook, Sophie Nelson i Lauren Bennett - za ich wspaniałą pracę i niewyczerpane wsparcie. Oraz, rzecz jasna, Alemu Lowry’emu - za to, że jest fantastycznym sobą. Pragnę zadedykować tę książkę mojemu bratu Justinowi, a także Berne’owi, Lukasowi i Zakowi - dla uczczenia pamięci Justine, cudownej i inspirującej kobiety, której nigdy nie zapomnę.