2 tygodnia

Elizabeth McNeill DZIEWIĘĆ I PÓŁ TYGODNIA Historia pewnego romansu

Dedykuję HB i HR – dziękuję wam bardzo.

Wstęp „Kiedy po raz pierwszy wylądowaliśmy w łóżku, przytrzymywał mi dłonie nad głową”. Już w pierwszym zdaniu powieści autorka przechodzi do sedna tak szybko i skutecznie, że wraz z nim kończy się właściwie dochodzenie do istoty rzeczy. Podobnie jak narratorka wiemy, dokąd to wszystko zmierza. I choć jej przyszłość nie jest całkowicie znana, możemy podejrzewać, że ten romans nie miał szczęśliwego zakończenia. Te niejasne złe przeczucia narastają wraz z zainteresowaniem i poruszeniem, gdy nasza bohaterka chłodno odhacza kolejne stadia płomiennej namiętności. Kiedy spotyka się z kochankiem po raz drugi, on pyta, czy może zawiązać jej oczy. Za trzecim razem doprowadza ją na skraj orgazmu i każe błagać o więcej. Za czwartym razem „…za pomocą tej samej apaszki związał mi nadgarstki. Następnego dnia rano posłał mi trzynaście róż do biura”. Gdy to pospieszne, przekazane w telegraficznym skrócie preludium dobiega końca, jesteśmy już, wraz z bohaterką, wciągnięci w wir akcji, zastanawiając się, co będzie dalej i ile zamierza nam autorka wyjawić. Minęło ponad trzydzieści lat od pierwszego wydania w 1978 roku książki Dziewięć i pół tygodnia, która została opublikowana pod pseudonimem Elizabeth McNeill jako jej pamiętnik. Książka ta wzbudziła niezwykłą sensację, o wiele większą, niż można się było spodziewać, szczególnie że ukazała się w trakcie trwającej od dekady rewolucji seksualnej. Myślę, że wstrząs, jaki wywołała, miał swoje źródło po części w tym, że granica pomiędzy pornografią i pamiętnikarstwem nie uległa jeszcze wówczas tak znaczącemu zatarciu. Od przynajmniej kilkunastu lat bowiem pisarze i pisarki zdają się badać dopuszczalne granice i podnosić poprzeczkę swych wynurzeń, zwierzając się czytelnikom z coraz to bardziej intymnych szczegółów: kazirodztwa, molestowania w młodym wieku oraz niecodziennych praktyk seksualnych. Oczywiście wcześniej tworzył Henry Miller, którego dzieła podobnie jak Joyce’a czy Nabokova wywołały skandal, mający swój sądowy finał w procesie o obrazę moralności. Ale ci pisarze – podobnie

jak Frank Harris i współcześni mu kronikarze sekretnego życia – byli (nawet nie trzeba dodawać) mężczyznami. Pojawiały się także tandetne komercyjne wspominki autorstwa kobiet, takich jak Xaviera Hollander ze swoją The Happy Hooker, literacka pornografia jak Historia O oraz pamiętniki Anaïs Nin, w których wspomina ona swoje miłostki z takim liryzmem, iż jedynie garstka czytelników uznałaby je za literaturę erotyczną. Nin jednak pamiętała, aby przekonać czytelnika, że jest w nich także mnóstwo innych elementów o wiele istotniejszych od seksu: przecież poddawała się analizie, wiązała z literatami, pisała! W odróżnieniu od tamtej książki Dziewięć i pół tygodnia niezwykle intensywnie i bez reszty koncentruje się na tym, co ma miejsce między mężczyzną i kobietą, przeważnie w jednym łóżku, na przestrzeni mniej więcej dwóch miesięcy, kiedy wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Zostało to napisane (czy też skutecznie przekonywało, iż tak właśnie jest) przez kobietę, która bynajmniej nie była „szczęśliwą prostytutką”. I podobnie jak Książka Henry’ego Robbinsa ta pozycja ukazała się pod szacowną egidą niezwykle szanowanego wydawcy, publikującego książki takich autorów, jak John Irving, Joyce Carol Oates czy Isaac Bashevis Singer. Jednakże tym, co przydało tej książce jeszcze więcej złej sławy, jest fakt, że pojawiła się pod koniec epoki, w której feministki walczyły o wiele przywilejów – władzy, kontroli, autonomii, samorealizacji – z których to narratorka Dziewięciu i pół tygodnia beztrosko rezygnuje po zaledwie kilku dniach romansu z mężczyzną spotkanym na ulicznym targu na Manhattanie. Sarkazm jest tym większy, że narratorka jest, przynajmniej z pozoru, Nową Kobietą, czerpiącą wszelkie korzyści z przywilejów wywalczonych przez jej siostry aktywistki. „Zdolna kobieta interesu lubiana przez przyjaciół i doceniana przez zwierzchników” ma swoich klientów, obowiązki, „Ja z moim neseserkiem i letnią torebką, w butach na obcasie, z błyszczykiem na ustach i świeżo umytymi włosami”. Jest dobrze wykształconą, znającą świat i seksualnie wysublimowaną osobą – mówiąc krótko, posiada wszelkie zalety młodej, niezamężnej kobiety z klasy średniej, pracującej na wysokim stanowisku w Nowym Jorku. I okazuje się, że czego pragnie? Kiedy spotyka swego księcia z bajki, ku swemu zaskoczeniu bardzo szybko odkrywa, że chce jedynie być zakuwana w kajdanki, bita, poniżana, traktowana jak bezbronne dziecko, niezdolne

zadbać o swoje podstawowe potrzeby. We fragmentach streszczających, jak się okazuje, najmniej niepokojące aspekty jej związku, McNeill objaśnia podejście pary do podziału obowiązków. Pod tytułem „Co robił on” informuje czytelnika, że: „Karmił mnie. Przynosił wszystkie zakupy, gotował wszystkie posiłki, zmywał wszystkie naczynia”. Ubierał ją i rozbierał, zanosił jej buty do szewca, czytał gazety, mył, suszył i czesał włosy drogą szczotką, którą ją też bił, kupował i zakładał jej tampony, kąpał, zmywał makijaż. A pod hasłem „Co robiłam ja” jest tylko pojedyncze słowo: „Nic”. Ale jak się wkrótce przekonamy, to nie jest cała prawda. Robiła o wiele więcej niż „nic”. Pełzała po podłodze, przyjmowała sugestywne pozy na materacu, gdy kupowali nowe łóżko, i przebrana w męski strój napadła na nieznajomego, grożąc mu nożem, gdyż jej kochanek nakazał tak zrobić. Przy tym wszystkim zastanawiała się nad swym dwubiegunowym życiem: „Przez ten cały okres zasady obowiązujące za dnia w moim życiu nie ulegają zmianom: byłam osobą niezależną, zarabiałam na siebie […], podejmowałam samodzielne decyzje, dokonywałam wyborów. Zasady obowiązujące wieczorem pozostawiały mnie całkowicie bezbronną, zależną i ubezwłasnowolnioną. Nie oczekiwano ode mnie podejmowania żadnych decyzji, nie miałam żadnych obowiązków. Nie miałam wyboru. Uwielbiałam to”. To, co zdaje się tak rewolucyjnym – czy też raczej kontrrewolucyjnym – aspektem Dziewięciu i pół tygodnia – to zapewnienie, opanowany głos doświadczenia, który przydaje wagi stwierdzeniu, że w pewnych okolicznościach i przy pewnym typie umysłowości seks triumfuje nie tylko nad polityką, ale nad wszelkimi przejawami życia. *** Ćwierć wieku później przywykliśmy już do pamiętników opisujących grozę potężnych instynktów, wobec której jesteśmy często bezradni. Przyznaliśmy, że nasze emocje i seksualność potrafią puszczać oko do naszych zasad i etyki. Fetyszystyczne pułapki sadomasochizmu wyszły z seksualnego podziemia i trafiły na błyszczące strony magazynów, poświęconych najnowszym trendom mody. Można mieć tylko nadzieję, że książka McNeill przeżyła

skażoną asocjację z kiczowatym, spłaszczonym filmem z udziałem Mickeya Rourke’a i Kim Basinger, dzieląc z nim jedynie tytuł oraz zarys intrygi. Najwyraźniej bardzo wiele zmieniło się w ciągu tych lat. Lecz w takim razie, dlaczego ten zapis sadomasochistycznego związku dwojga zdrowych na umyśle, dorosłych osób wciąż wzbudza w nas niepokój i potęguje poczucie zagrożenia? Zaryzykowałabym twierdzenie, że to z powodu kunsztu, z jakim ta historia została napisana. Pozornej łatwości, z jaką łączy techniki narracji z autorytaryzmem pamiętnika. Książka została wydana zaledwie dwa lata po ukazaniu się zbioru opowiadań Will You Please Be Quiet, Please? („Czy możesz się zamknąć, bardzo proszę?”) Raymonda Carvera, która to pozycja wprowadziła nowy głos do literatury – krótki, urywany, bezpośredni, osadzony w czasie teraźniejszym, charakteryzujący się czymś, co nazywamy minimalizmem. Jest to jednak również styl i głos pamiętnika McNeill. Książka ukazała się dziewięć lat po Bright Lights, Big City Jaya McInerneya, wykorzystującej ten sam ton opisu rytmu odstręczającego miejskiego otoczenia, lecz to (pomijając narkotyki i przesiadywanie do późnych godzin nocnych) dotyczy również warstwy społecznej, w której osadzona jest relacja McNeill. Okrojona, eliptyczna, zredukowana powieść Dziewięć i pół tygodnia mogłaby od biedy zostać uznana za pierwszy minimalistyczny pamiętnik, choć w odróżnieniu od wielu autorów tego okresu, którzy nasączali swoje dzieła melancholią oraz nieodwzajemnioną romantyczną tęsknotą, McNeill wiedziała, że Eros składa o wiele bardziej nieodpartą i natarczywą propozycję naszej naturze. Autorka w języku pamiętnika wystrzega się ciężkiego dyszenia towarzyszącego rozrywaniu gorsetów, fałszywej liryki romansu, dobrze znanego, śmiesznego banału konwencjonalnej pornografii. Doznania i emocje opisane są niezwykle rzeczowo, w quasi-reporterskim, niemal dziennikarskim stylu, trzymającym się ściśle faktów, wydarzeń oraz liniowej narracji opisanych zdarzeń. Książka ta to także modelowy wręcz przykład sztuki zatajania informacji. Kiedy czytelnik dowiaduje się czegoś o kochanku, jest to opis równie enigmatyczny jak zestaw szczegółów jego garderoby – kolorów, fasonów i gatunku koszul i spodni – którą bohaterka odkrywa po raz pierwszy, przeglądając zawartość mebli w jego sypialni. Nigdy

też nie pada jego imię; występuje wyłącznie jako „on”, jakby był to jeden jedyny „on” – innymi słowy, jakby był jedynym mężczyzną na świecie. Dowiadujemy się, że jej własne, porzucone mieszkanie jest magazynem pamiątek i ważnych dla niej przedmiotów, upchniętych w wielobarwną masę szczątków rozkładu jej złożonego życia, ale para skupiona całkowicie na seksie i sadomasochizmie tkwi wspólnie w pustce wyzutej z indywidualizmu, takiej jak wystrój jego mieszkania. Jego przyjaźnie są tajemnicze, nawet nieco złowieszcze, a przyjaciółka, którą narratorka obarcza odpowiedzialnością za brzemienną w skutkach wizytę na ulicznym targowisku, znika z kart powieści, kiedy tylko pojawia się na nich kochanek. Wiemy, że kochanek McNeill uwielbia gotować, wiemy, co czyta, gdzie robi zakupy, ale nie znajdziemy tu wielu szczegółów na temat pracy obojga, ich przeszłości czy pogody – pomijając fakt, że akcja dzieje się latem – albo życia miasta, występującego jako tło. Nie znajdziemy też żadnego osądu, żadnej świadomości, żadnego poszukiwania powodów postępowania czy wyjaśnień, żadnej refleksji (bohaterka nigdy nie patrzy na swój stan w szerszym kontekście). Brak tu również prymitywnego psychologizowania i zdawkowych spekulacji na temat doświadczeń z dzieciństwa lub wczesnych wpływów, które mogłyby sprawić, że oboje zapragnęli tego rodzaju związku. McNeill nie widzi sensu w potwierdzaniu zastrzeżeń czy też uzasadnionych obiekcji zwykłego czytelnika, który już na samym początku może stwierdzić, że ten facet to niezłe ziółko. Poprzez te wszystkie pominięcia i niedomówienia, a także z powodu obecności niemal nieprzerwanego napięcia autorka odtwarza też duszną i klaustrofobiczną atmosferę charakteryzującą ten romans oraz maluje obraz braku jakiejkolwiek obiektywnej rzeczywistości poza nim. W trakcie lektury tej książki czytelnik ma wrażenie, że brakuje mu powietrza. Struktura jest prosta, absorbująca i pełna suspensu: sprawy przybierają coraz gorszy obrót. Na naszych oczach narratorka brnie w coraz większe upodlenie i upokorzenie, traci krok po kroku elementy swej indywidualności, przyzwalając, by moralny porządek jej osobowości zniszczyły pożądanie oraz coraz to bardziej obelżywe i wymagające zachcianki partnera. Jest tam zdarzenie z udziałem masażysty oraz sesja z prostytutką, wynajętą, aby przeistoczyć

narratorkę w postać taniej kurwy. Wystrojona w perukę i plastikową minispódniczkę ta „zdolna kobieta interesu” jest zmuszona przyznać, że rozkoszy, jaką obdarza ją jej kochanek, może doznać za sprawą jakiejkolwiek kobiety odrobinę wprawionej w dziedzinie seksu. Ale najbardziej przejmująca jest sytuacja, kiedy na polecenie kochanka dokonuje rabunku z użyciem noża, ponieważ tym razem przemoc dotyka niewinnego, przerażonego, obcego człowieka, który nie został wprowadzony w zasady tej gry. W rzadkich chwilach refleksji McNeill rozważa możliwość, co by było, gdyby ten romans toczył się dalej po równi pochyłej, do momentu aż poczułaby, że pragnie zostać zabita, a jej mężczyzna poczułby równie silny przymus zabicia jej. Ale w chwili gdy narratorka widzi własną krew, przelaną podczas aktu miłosnego, szczątkowy instynkt samozachowawczy triumfuje nad siłą wewnętrznego przymusu, wywołując napad niekontrolowanego płaczu. Przestraszony (czytelnik jest w stanie wyobrazić sobie jego zaniepokojenie) kochanek narratorki zabiera ją do szpitala. McNeill opisuje, z charakterystycznym dla siebie niedopowiedzeniem, że to, co nastąpiło później – i co stanowi też kres romansu – zamyka się w zdaniu: „Na drugi dzień rozpoczęłam kurację, która ciągnęła się przez kilka miesięcy”. Najbardziej zaskakujące i niespodziewane, a zarazem świadczące o prawdziwej wielkości tej książki jest to, że pod jej koniec ten opis ekstremalnej i patologicznej namiętności rozciąga się niczym metafora ekstremów, do których jest nas w stanie doprowadzić każda pasja. Nie tyle dostrzegamy w niej opis klinicznego przypadku perwersji, ile uderza nas to, czym ta książka miała być w podtytule – „historią pewnego romansu”. Oczarowanie odkryciem, wzajemna absorpcja, stopniowe wymazywanie świata zewnętrznego z rzeczywistości, końcowy wymuszony powrót do normalności – to doświadczenia wspólne dla osób zmagających się z gwałtownym romansem, bez względu na to, jak bardzo byłby „zdrowy” i „normalny”. Wstrząsającą obecnie nie mniej niż w czasach, kiedy została wydana po raz pierwszy, książkę Dziewięć i pół tygodnia cechuje brak skruchy. Jest to jednocześnie ostrzeżenie przed łatwością, z jaką odurzenie miłością i seksem może zmienić naszą perspektywę spojrzenia – a może patrzenia? – na siebie oraz zmusić nas do postrzegania siebie w

całkowicie innym świetle, w którym możemy dostrzec inną osobę niż ta, za którą niewinnie i naiwnie do tej pory się uważaliśmy. – Francine Prose

Dziewięć i pół tygodnia Kiedy po raz pierwszy wylądowaliśmy w łóżku, przytrzymywał mi dłonie nad głową. Podobało mi się to. Był humorzasty, co wtedy uznałam za cechę niezwykle romantyczną, był też dowcipny, inteligentny, był interesującym rozmówcą, a do tego dawał mi rozkosz. Za drugim razem, kiedy się rozbierałam, zapytał z uśmiechem: – Pozwolisz, żebym zawiązał ci oczy? Nikt wcześniej nie zawiązywał mi oczu w sypialni. Spodobało mi się to. On sam spodobał mi się jeszcze bardziej niż pierwszej nocy i szorując zęby, nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Znalazłam niezwykle pomysłowego kochanka. Na trzecim spotkaniu raz za razem doprowadzał mnie na skraj orgazmu. Gdy zatraciłam się po raz kolejny, a on znów przerwał, usłyszałam nad łóżkiem swój głos, zupełnie bezcielesny, błagający, by nie przestawał. Posłuchał. Zaczynałam się zakochiwać. Za czwartym razem, kiedy byłam na tyle podniecona, by zanurzyć się w niepamięci, za pomocą tej samej apaszki związał mi nadgarstki. Następnego dnia rano przysłał mi trzynaście róż do biura. *** Jest niedziela, koniec maja. Popołudnie spędzam z przyjaciółką, która odeszła z firmy, gdzie od roku pracuję. Ku naszemu obopólnemu zdziwieniu widujemy się ostatnimi miesiącami częściej niż wtedy, gdy pracowałyśmy w tym samym biurze. Mieszka w centrum, a niedaleko jej lokum znajduje się uliczny targ. Spacerujemy, przystajemy co jakiś czas, rozmawiamy i jemy coś, a ona zdążyła kupić poobijane i bardzo piękne srebrne pudełko na pigułki na jednym ze straganów ze starymi ubraniami, książkami, dziwacznymi rupieciami, niezmiennie wystawianymi jako „antyki”, oraz olbrzymi obraz boleściwych kobiet z zaskorupiałym akrylem w kącikach różowych ust. Nie mogę się zdecydować, czy mam wrócić pół przecznicy do stoiska, gdzie oglądałam koronkowy szal, który moja przyjaciółka określiła jako „brudny”. – Może i był brudny – mówię na głos do jej pleców, bo wyprzedziła mnie nieco, mam też nadzieję, że mój głos przebije się

przez otaczający nas gwar. – Ale nie jesteś w stanie wyobrazić go sobie po wypraniu i naprawie… Ogląda się przez ramię, przystawia prawą dłoń do ucha i wskazuje na kobietę w bardzo dużym męskim garniturze, która z wielkim zapałem sprawdza zestaw bębnów, przewraca oczami, po czym odwraca się ode mnie. – Wystarczy wyprać i zacerować! – krzyczę. – Nie widzisz tego? Myślę, że powinnam wrócić i go kupić, bo ma w sobie potencjał… – W takim razie wróć – jakiś głos odzywa się blisko mojego ucha – i to szybko. Prędzej ktoś inny kupi go i upierze, niż ona usłyszy cię w tym hałasie. Obracam się na pięcie i posyłam rozdrażnione spojrzenie mężczyźnie stojącemu tuż za mną, po czym znów się odwracam, chcąc dogonić koleżankę. Ale dosłownie zastygam w miejscu. Tłum zwalnia, zaczynając od miarowego szurania nogami w miejscu aż do całkowitego zastoju. Tuż przede mną stoi trójka dzieci w wieku przedszkolnym – wszystkie z topniejącymi, ociekającymi lodami w wafelkach, kobieta po prawej stronie ryzykownie wymachuje pitą z falafelem. Do perkusistki dołącza gitarzysta, a ich publiczność stoi jak zaczarowana, unieruchomiona jedzeniem, świeżym powietrzem i sprzyjającą chwilą. – To jest targ uliczny, pierwszy w sezonie – mówi głos do mojego lewego ucha. – Ludzie rozmawiają z nieznajomymi, bo jakiż inny byłby tego sens? Wciąż uważam, że powinnaś wrócić i kupić to, co chciałaś. Słońce świeci jasno, a jednak nie jest wcale gorąco, lecz wręcz błogo. Niebo lśni, a powietrze wydaje się czyste jak w jakimś miasteczku w Minnesocie. Stojące przede mną dziecko zdążyło już polizać lody pozostałej dwójki – to z całą pewnością najbardziej urocze z niedzielnych popołudni. – To tylko złachany szal – mówię – nic specjalnego. Jest to jednak niezwykle misterna robota za jedyne cztery dolary, czyli tyle co nic, myślę, że go jednak kupię. – Ale teraz nie ma się jak ruszyć. Stoimy twarzami do siebie i uśmiechamy się. Nie ma okularów przeciwsłonecznych i mruży oczy, a włosy spadają mu na czoło. Jego twarz staje się przystojna, gdy mówi, a jeszcze bardziej, gdy się uśmiecha – pewnie kiepsko wychodzi na zdjęciach, oceniam –

przynajmniej kiedy stara się być poważny przed obiektywem. Ma na sobie postrzępioną, jasnoróżową koszulę z podwiniętymi rękawami, a spodnie koloru khaki są workowate – przynajmniej nie jest gejem, wnioskuję – obcisłe spodnie są jednym z niewielu wiarygodnych sposobów, jeśli nie jedynym, by to stwierdzić – oraz tenisówki bez skarpetek. – Wrócę z tobą do tego stoiska – mówi. – Nie zgubisz przyjaciółki, bo cały ten rozgardiasz ciągnie się między dwiema przecznicami i prędzej czy później na siebie traficie, no chyba że postanowi stąd prysnąć. – Nie zrobi tego – mówię. – Mieszka tu. Przepycha się przez tłum w kierunku, z którego przyszłyśmy, i rzuca przez ramię: – Ja też. Nazywam się… *** Jest czwartek. Jemy na mieście w niedzielę i poniedziałek, we wtorek u mnie, a w środę na przyjęciu wydanym przez mojego kolegę z pracy zimne przekąski z Zabara. Dziś wieczór przyrządza kolację w swoim mieszkaniu. Siedzimy w kuchni, rozmawiając, a on przygotowuje sałatkę. Odmówił pomocy, którą zaoferowałam, nalał nam po kieliszku wina i właśnie kiedy zapytał mnie, czy mam rodzeństwo, zadzwonił telefon. – No nie – mówi. – Nie, dzisiaj wieczór mi nie pasuje, naprawdę. Nie, mówię ci, ten bajzel może zaczekać do jutra… – Następuje długa cisza, podczas której krzywi się i kręci głową. W końcu wybucha: – O Jezu! Dobra już, przyłaź. Ale dwie godziny, słowo daję, że jak się nie wyrobisz w dwie godziny, to niech to szlag trafi. Mam plany na wieczór… – A to cymbał – skarży mi się zdegustowany i potulny. – Że też nie może zniknąć z mojego życia. Ten facet nadaje się, żeby razem wychylić piwko, ale poza tym nic nas nie łączy oprócz tego, że gra w tenisa na tych samych kortach co ja i pracuje dla tej samej firmy co ja, i wciąż ma zaległości, więc co chwila na gwałt potrzebuje pomocy w zadaniach domowych, jak w ogólniaku, daję słowo. Nie jest zbyt lotny i w ogóle nie ma ikry. Przylezie o ósmej i znów będzie to samo, jakaś robota, którą powinien skończyć dwa tygodnie temu, a teraz tylko

panikuje. Bardzo mi przykro. Zaprowadzę cię do sypialni i będziesz mogła tam pooglądać telewizję. – Wolałabym raczej pójść do domu – mówię. – Nie, nie pójdziesz – protestuje. – Nie idź do domu, tego właśnie się obawiałem. Słuchaj, zjemy i zajmiesz się czymś przez dwie godzinki, zadzwonisz do mamy, zrobisz, na co tylko będziesz miała ochotę, a kiedy sobie pójdzie, będziemy mogli przecież miło spędzić czas, bo to będzie dopiero dziesiąta, dobrze? – Zwykle nie dzwonię do matki, gdy mam zabić czas – odpowiadam. – W ogóle to niedobrze mi na samą myśl o marnowaniu czasu, kropka. Szkoda, że nie zabrałam ze sobą pracy… – Wybierz sobie – mówi – co tylko chcesz, czuj się jak u siebie. Skwapliwie wyciąga w moją stronę swoją aktówkę, rozśmieszając mnie i rozbrajając tym samym. – No dobrze – zgadzam się – znajdę sobie coś do czytania. Ale pójdę do sypialni i nie chcę nawet, żeby twój kolega wiedział, że tam jestem. Jak wciąż tu będzie siedział po dziesiątej, to wyjadę na miotle z prześcieradłem na głowie i wykonam kilka sprośnych gestów. – Wspaniale – rozpromienia się. – I tak ci wniosę telewizor, gdybyś zaczęła się nudzić. Po kolacji pobiegnę do kiosku na rogu i przyniosę ci kilka pism, żebyś przyswoiła sobie tych kilka sprośnych gestów, których jeszcze nie znasz. – Dzięki – mówię, na co on szczerzy zęby w uśmiechu. Po sałatce ze stekiem pijemy kawę w salonie, siedząc obok siebie na głębokiej kanapie pokrytej niebieską, bawełnianą tapicerką, wypłowiałą na oparciach niemal do szarości i przetartą na kantach stelażu. – Co robisz z kawą? – pytam. – Robię... – powtarza zdezorientowany – nic nie robię, ekspres robi. Nie smakuje ci? – Słuchaj – mówię. – Dam sobie spokój z magazynami, jeśli zdejmiesz mi Gide’a, z lewej górnej półki w jadalni, tego w błyszczącej, białej obwolucie, której brzeg przyciągnął moją uwagę podczas kolacji. Ten pisarz zawsze był dla mnie wystarczająco sprośny. Ale kiedy wyjmuje książkę, okazuje się, że jest po francusku. A Kafka, który spadł, gdy odkładał Gide’a, po niemiecku. – Nieważne – mówię. – Masz może Złamane serce Belindy? Albo

jeszcze lepiej Pasje burzliwej nocy? – Przykro mi – odpowiada – chyba nie mam ani jednej, ani drugiej… Jego ostrożny, niepewny ton głosu irytuje mnie jeszcze bardziej. – W takim razie może Wojnę i pokój – rzucam zjadliwie. – W tym rzadkim, acz wybitnym japońskim tłumaczeniu? Odkłada książki i obejmuje mnie. – Skarbie… – Ponadto – rzucam nieżyczliwym tonem, równie złym jak moje samopoczucie – to chyba nieco za wcześnie mówić do mnie w ten sposób, prawda? Znamy się zaledwie od dziewięćdziesięciu sześciu godzin. Przyciąga mnie do siebie i mocno przyciska. – Słuchaj, nawet nie wiesz, jak mi przykro z powodu tego nagłego, gównianego… Zaraz to odwołam. Odwraca się do telefonu, a ja natychmiast czuję się jak idiotka. Odchrząkuję, głośno przełykam ślinę i mówię: – Daj spokój. Poczytam sobie te piśmidła przez dwie godziny, mógłbyś tylko dać mi jakąś papeterię, żebym napisała parę zaległych od kilku miesięcy listów, bo dzięki temu będę mieć czyste sumienie. Będę też potrzebowała pióra. Uśmiecha się szeroko, z ulgą, podchodzi do dużego, dębowego biurka stojącego na końcu salonu i wraca z plikiem kremowego papieru listowego dobrej jakości. Wyjmuje wieczne pióro z wewnętrznej kieszeni marynarki, podaje mi je, a potem targa telewizor do sypialni. – Naprawdę mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe – mówi. – To się więcej nie powtórzy. Nawet nie podejrzewam, jak sumiennie będzie spełniał tę obietnicę. Kiedy rozlega się bzyczenie domofonu, siedzę już z podciągniętymi kolanami na łóżku, oparta o poduszkę położoną przy ścianie. Ciężkie, solidne pióro doskonale leży w dłoni. Słyszę, jak dwaj mężczyźni witają się, ale kiedy zaczynają rozmowę, nie jestem w stanie rozróżnić pojedynczych słów. Piszę list („…poznałam go kilka dni temu, niezły początek, jakże inny niż z Gerrym, który ostatnimi czasy jest zauroczony Harriet, pamiętasz ją…”), zerkam z ciekawością na „Timesa”, sprawdzam swój

horoskop w „Post”: „Przypuszczenia łatwo się tłumaczy i od razu pomija, bo wszyscy wiedzą, jak z nimi jest. Unikaj pochopnych sądów o poranku”. Choć raz w życiu chciałabym zrozumieć swój horoskop. Wyciągam nogi, zsuwam się. Podczas godzin spędzonych z nim w sypialni nie zwracałam większej uwagi na otoczenie. Teraz widzę, że nie ma czego oglądać. Jest to duże pomieszczenie o wysokim suficie, z podłogą wyłożoną tą samą szarą wykładziną co przedpokój i salon. Ściany są białe i całkowicie gołe. Podwyższenie łóżka z piankowym materacem w królewskim rozmiarze wydaje się niewielkie. Zauważam, że pościel jest śnieżnobiała, podobnie było w poniedziałek – jak często on zmienia pościel? – kołdra jasnoszara, nie ma kapy na łóżko. Dwa wysokie okna w ścianie po lewej stronie od łóżka są zasłonięte pomalowanymi na biało, bambusowymi żaluzjami. Po jednej stronie łóżka stoi teraz krzesło z telewizorem, a po drugiej – stolik z tego samego drewna co kaseton łóżka. Stojąca na stoliku lampa ma biały abażur i okrągłą, biało-niebieską podstawę, jakby wykonaną z chińskiej wazy, z wkręconą siedemdziesięciopięciowatową żarówką. Choć podoba mi się ta pełna wdzięku lampa, to nie mogę powstrzymać myśli: nie wiem, gdzie czyta te swoje książki w oryginale, ale na pewno nie w łóżku. Dlaczego ktoś miałby rezygnować z jednej z największych dostępnych przyjemności w życiu? Wystarczyłoby wkręcić silniejszą żarówkę, dodać kilka poduszek albo lampkę do czytania… Zastanawiam się, co on sądzi o mojej sypialni. Jest o połowę mniejsza od tej, pomalowana z pomocą dwóch koleżanek na oniryczny, bladobrzoskwiniowy kolor, nad uzyskaniem którego męczyłam się blisko trzy miesiące. Warto było. Ciekawe, co pomyślał na widok kwiecistej kołdry, zasłon, pościeli i poszewek z takiego samego materiału, trzech wystrzępionych greckich chodników, stłoczonych na bieliźniarce skarbów ze wszystkich moich wypraw, stolika do makijażu, półek na książki; co myślał, widząc sterty magazynów i reklamy ze skrzynki na listy, gazety piętrzące się w wysokich stosach po obu stronach łóżka, trzy kubki po kawie i przepełnione popielniczki, pusty chiński pojemnik z restauracji na wynos z wetkniętym weń widelcem, rzeczy do pralni wciśnięte w poszewki od poduszek i rzucone w rogu pokoju, fotosy Ala Pacino i Jacka Nicholsona zatknięte za ramę lustra nad stołem wraz z polaroidowym zdjęciem moich

szeroko uśmiechniętych rodziców i jednym moim z czteroletnim kuzynem na Coney Island, pocztówki z norweskimi fiordami od przyjaciółki i jedną przedstawiającą sycylijską kapliczkę, w której zakochałam się dwa lata temu. Do tego na ścianach wiszą oprawione w ramy okładki „New Yorkera” i mapy krajów, które zwiedziłam, z zakreślonymi na czerwono szczególnie ważnymi miejscami, i moje ulubione, poplamione menu w zdobionej, srebrnej ramie – z Lűchowa, pierwszej nowojorskiej restauracji, do której poszłam dwanaście lat temu. A to pomieszczenie tutaj, powtarzam sobie, jest zbyt niewyszukane, by można je nazwać pospolitym. Można je określić jako ascetyczne, jeśli opisujący byłby wyrozumiały, bądź szykowne w przypływie szyderczego nastroju, albo też nudne, gdyby oceniający starał się zachować obiektywizm. Jednakże pod żadnym pozorem nie jest to miejsce przytulne. Czy nikt mu nigdy nie powiedział, że można coś powiesić na ścianach? Przy jego pracy stać go chyba na dobrej jakości reprodukcje, a zważywszy na ogromną kwotę, jaką musiał zapłacić za monstrualnego Stella w salonie, równie dobrze mógłby udekorować ściany warstwą złota… Teraz rozmawiają głośniej. Dochodzi dziewiąta. Wstaję z łóżka i mijam wysoką szafkę z drewnianymi wolutami i szufladami ozdobionymi mosiężnymi uchwytami. Obok niej stoi długi, wąski stół w stylu Parsonsa z identyczną lampą jak ta przy łóżku oraz stertą profesjonalnych czasopism. Jest też szafa. Szeroka, dwudrzwiowa, otwierana w środku. Prawe skrzydło skrzypi głośno, gdy otwieram je oba, staję w bezruchu, wstrzymując oddech. Ale głos niewidzialnego nieznajomego podnosi się niemal do krzyku, podczas gdy jego mruczy statecznie, nisko i kontrolowanie. Czuję się jak szpieg – i słusznie, łajam się w myślach, bo jesteś strasznie wścibska. Za drzwiami szafa sięga sufitu. Są tu dwie głębokie półki nad wieszakami na ubrania. Z tego, co widzę – a jedynie przód górnej półki jest w zasięgu mojego wzroku – leży tam jasna, skórzana walizka z solidnymi okuciami, torba na aparat, buty narciarskie i trzy teczki z czarnego tworzywa z etykietkami na grubych grzbietach – „Podatki”. Półka poniżej mieści pięć grubych swetrów – dwa ciemnogranatowe, jeden czarny, jeden écru i bordo oraz cztery sterty koszul – wszystkie w kolorze jasnoniebieskim, jasnoróżowym bądź białym. („Raz do roku

odwiedzam Brook Brothers – wyjaśni kilka dni później. – Wysyłają mi koszule, żebym nie musiał tam iść. Nienawidzę chodzić po sklepach”. Dowiedziałam się też, że kiedy koszula zaczyna się przecierać na mankietach lub kołnierzyku, przekłada ją na inną kupkę i nosi po domu. Pracownik chińskiej pralni oddaje czyste i wyprasowane koszule, ale te przetarte pakuje razem do osobnej torby. A gdy na koszuli pojawi się plama, której nie można usunąć, wyrzuca ją). Obok koszul leżą dwie rakiety do tenisa z rączkami wystającymi znad krawędzi półki. Jest też sześć białych koszulek polo w kartonie z pralni chemicznej i pięć par spodenek tenisowych. (Później dowiedziałam się, że gra w tenisa we wtorki od 12.30 do 14.30, w czwartki od 12.15 do 14.00, a w niedziele od 15.00 do 17.00, cały okrągły rok. Rakiety do tenisa nosi w pokrowcach, w których je kupił, a resztę sprzętu zawija w papierową torbę). Po prawej stronie, wciąż na drugiej półce, leży kupka dziesięciu białych poszewek na poduszki, obok większego stosu dziesięciu białych prześcieradeł. Nie licząc tego, który ma właśnie na sobie i być może jeszcze innych, które są w czyszczeniu, posiada dziewięć garniturów. Trzy z nich – grafitowoszary, ciemnogranatowy w prążki i szary z tweedu – wszystkie z kamizelkami, wszystkie o identycznym kroju – są całkowicie nowe. Trzy pozostałe – z białego płótna, ze stonowanej, szarej flaneli i niebiesko-biały z kory – pierwsze dwa z kamizelkami i znów wszystkie o identycznym fasonie – są używane, ale też prawie nowe. Szary gabardynowy i prążkowany ciemnoszary wełniany może miały ze dwa lata, no i jeszcze smoking. (Jak mi powie później, smoking ma cztery lata. Nie zobaczę go w nim. Kiedyś wspomni, że garnitury szyje mu od jedenastu lat ten sam krawiec w Małej Italii, a on od dwóch lat w ogóle nie chodzi do przymiarki, zachwycony, że udało mu się przekonać protestującego krawca, iż nie jest to konieczne. „Nagle zrozumiałem, że niby po co przymiarka rok w rok. To mordęga, bo od ogólniaka mam taką samą wagę i już raczej nie rosnę”. Kiedy któryś z garniturów zaczyna wyglądać na znoszony, oddaje go Chińczykowi, który robi mu pranie – choć nie pranie chemiczne. „Ale on jest o dwie głowy niższy od ciebie – powiem, kiedy w ten sposób pozbędzie się gabardynowego garnituru. – Co zrobi z garniturem po tobie?”. „Któż to może wiedzieć – odparł. – Nie pytałem go o to. Jednak nigdy nie odmawia i je bierze”).

Ma po dwie pary granatowych spodni na narty i starych spodni koloru khaki, w tym jedną poplamioną farbami. („Kilka lat temu próbowałem pomalować łazienkę, ale mi nie wyszło. Człowiek nie zaczyna być w czymś dobry tylko dlatego, że wydaje mu się, że powinien być. Nie warto – ta łazienka była najgorzej pomalowanym pomieszczeniem, jakie sobie tylko można wyobrazić”). Beżowy prochowiec wisi obok płaszcza z ciemnej wełny, a puchowa kurtka narciarska zajmuje przestrzeń na samym końcu wieszaka. Zwinięty parasol stoi oparty w lewym rogu szafy. Na tylnej ścianie wiszą ukosem narty i kijki. Na mosiężnym pręcie zamontowanym na drzwiach z lewej strony wisi tuzin krawatów tak do siebie podobnych, że gdy mrużę oczy, zdają się uszyte z jednej sztuki materiału. W większości są ciemnoszare lub ciemnogranatowe z drobnymi geometrycznymi bordowymi wzorkami – dwa są ciemnogranatowe w białe, drobne kropeczki, a najbardziej krzykliwym jest szary, dyskretnie zdobiony bielą i bordo. („Nie lubię różnorodności w ubraniach – powie mi. – To przecież są moje ubrania. Lubię wiedzieć, że dzień po dniu wyglądam mniej więcej tak samo”). Na podłodze stoją trzy pary półbutów, cztery pary identycznych czarnych oksfordów i zwykłe, ciemnoczerwone mokasyny. Zamykam drzwi i na paluszkach podchodzę do biurka przy ścianie, która oddziela sypialnię od salonu. Biurko ma sześć szuflad: trzy płytkie, dwie średnie i jedną głęboką na dole. Zaczynam od góry. Zapas białych chustek z monogramem, zegarek naręczny bez paska, stary kieszonkowy czasomierz, czarna, jedwabna muszka złożona na pół oraz – położone na czymś wyglądającym jak odwrócona zakrętka od słoika po dżemie – zestaw prostych złotych spinek do mankietów, jedna złota zapinka do krawata i jedna zdobiona czarną emalią ze złotą żyłką biegnącą przez środek. Myślę, że ktoś musiał mu ją dać, to najwyraźniej prezent, i do tego szykowny. W kolejnej szufladzie widzę dwie pary czarnych, skórzanych rękawiczek, jedne są ocieplane, drugie nie, parę brązowych rękawiczek bez podbicia, duże, wyściełane rękawice narciarskie z jednym palcem i szeroką szarfę. W trzeciej: granatowe spodenki do pływania, elastyczne slipy, jedna piżama – również granatowa, z białą lamówką – wciąż w plastikowym opakowaniu od producenta. Kolejny prezent? Nie, wciąż ma metkę z ceną. W następnej szufladzie, pierwszej z tych średnich, są białe

bokserki, tak około pół tuzina. Pod spodem: czternaście par białych, wełnianych skarpet oraz koszula do smokingu ze sztywnym gorsem zapakowana w folię. Największa szuflada stawia opór i muszę kilka razy pociągnąć za rączkę. Kiedy w końcu się wysuwa, zdziwiona patrzę na jej zawartość: wygląda, jakby była wyładowana po brzegi tysiącem par identycznych, czarnych, długich skarpet. Myślę: „Ten człowiek ma więcej skarpet niż wszyscy mężczyźni razem wzięci, których kiedykolwiek znałam”. Czego się obawia, że nagle zamkną wszystkie szwalnie w kraju? („Nienawidzę chodzić do pralni – powie mi kilka tygodni później. – To proste, kiedy się do tego już dojdzie, ale mnie zajęło to trochę czasu. Im masz więcej ubrań, tym rzadziej musisz chodzić do pralni czy sklepu”. Będę go obserwować z łóżka, wciąż oszołomiona i szybująca w chmurach, jak wyciąga dwie skarpetki, wkłada rękę do jednej z nich, a gdy przez splot na pięcie widać skórę dłoni, choć jeszcze nie ma śladu dziury, wyrzuca skarpetkę do kosza na śmieci. „Dobrze jest też mieć identyczne – powie mi. – Bo wtedy nie trzeba ich dopasowywać. Naużerałem się z tym gównem przez całą szkołę średnią, to jest jak wrzód na dupie”). Zamykam szufladę, skaczę na łóżko, padam na plecy, odbijam się i już jadę na rowerze, gdzieś tam w górze, nad sobą. Opuszczam swoje ciało. Zakochuję się w mężczyźnie składującym skarpety, w skarpetkowym chomiku, w mężczyźnie, który pozbywa się zbędnych skarpet, zmieniając je jak rękawiczki… Nie mogę powstrzymać prychania i parskania, aby nie roześmiać się w głos, choć jego kolega jest teraz tak bardzo przejęty, że prawdopodobnie mogłabym wrzasnąć „pali się!” i nikt nie zwróciłby uwagi. Jest za kwadrans dziesiąta. W końcu uspokajam się i wkładam ręce pod głowę. Patrzę w sufit, śledząc kształt, jaki zostawia na nim lampa przy łóżku. Najgorzej byłoby, gdyby twoja matka zobaczyła cię, kiedy tak szperasz ludziom w rzeczach. No, ale przecież nie szperam, myślę sobie nagle pełna skruchy, a pomimo to dalej suszę zęby w uśmiechu – nie dotykałam niczego. Jednak Boże uchowaj, gdyby tak on nagle zaczął przetrząsać moją szafę! Przedwczoraj wieczorem, słusznie zakładając, że za chwilę przeniesiemy się do sypialni, zawczasu chyłkiem zasunęłam do niej drzwi, gdy pił kawę w salonie. Ta plątanina wszystkiego, ten bałagan – zapis zmieniającej się w trakcie dekady mody, nakładającej się na siebie i różnej w zależności od tego,

co nosiłam w danym roku. Miesiąc temu, szukając sukienki, która jak się w końcu okazało, zaginęła w praniu, natrafiłam na pozostawioną tam minispódniczkę. Zbulwersowana przeznaczyłam ją do wyrzucenia, po czym zmieniłam zdanie i odwiesiłam – miałam związane z nią miłe wspomnienia, nie mówiąc już o dreszczu emocji, gdy zakładałam ją po raz pierwszy! A do tego sponiewierany płaszcz przeciwdeszczowy z kraciastą podpinką, pamiętający studenckie czasy, i spodnie z doskonałej grubej wełny, kupione jesienią na wyprzedaży w Bonwit, które okazały się nie tylko zbyt krótkie, ale jeszcze z tak małym zapasem w mankietach, że nie dało się ich przedłużyć, a na dodatek nie mogłam ich dopasować do żadnego z moich pozostałych ciuchów, ale nie byłam w stanie pogodzić się z myślą o pozbyciu się ich, bo przy tak wspaniałej jakości cena była po prostu śmieszna. Sterty takich ciuchów i rozmaitych drobiazgów wciąż zalegają na dnie mojej szafy – buty ze spiczastymi końcówkami zapinane nad kostką od biedy można nosić do długiej sukienki, dziwaczny gumowany kapelusz, zakładany raz do roku, kiedy leje, a ja muszę wyjść po papierosy, torebka od Gucciego, której nie wyjmowałam z szafy od lat, ale jakaż byłam podekscytowana, gdy kupiłam ją niemal za połowę miesięcznej pensji, rozradowana, iż dociągnęłam do wyżyn, które uważałam za szczyt nowojorskiej elegancji, paski wciąż spadające z haczyków, czerwone, dawno za małe botki, zostawione przez chłopca z fotografii na moim lustrze, futbolowa bluza należąca poprzednio do dawno zapomnianego kochanka, którą noszę przy porządkach domowych… No więc, czego się z tego dowiedziałaś, pytam się w myślach. O czym to świadczy poza tym, że wściubiasz nos w nie swoje sprawy? Cóż, jest schludny, mówię do siebie. Gra w tenisa, jeździ na nartach, pływa. Coś takiego jak „pralnia samoobsługowa” jest mu całkowicie nieznane. Czy dziesięć białych, osiem różowych i jedenaście niebieskich koszul to norma u mężczyzny w jego wieku i z jego profesją? Nie mam pojęcia. Choć przecież sama jestem mniej więcej w tym wieku, strofuję się w myślach, ale czy kiedykolwiek miałam tyle wszystkiego? Wiem jedno – nigdy nie byłam z mężczyzną, który ma tak ograniczone pojęcie o różnorodności. Żadnych fioletów, kolorów fuksji, turkusów, oranżów – no, powiedzmy, dobra, ale żeby nie mieć nic brązowego? Zielonego, żółtego, czerwonego? Te drobne elementy bordo na krawatach się nie liczą. Wszystko jest niebieskie albo szare,

albo białe, albo czarne, oczywiście poza różowymi koszulami. Zadajesz się z niezwykłym mężczyzną, powtarzam sobie. Mniejsza o jego ciuchy, które posiada, ale chodzi o te, których nie ma. Na grubej kartce z papeterii sporządzam listę. Jego pióro zmienia moje drobne, ściśnięte pismo w pochyłe i szerokie. Nie przywykłam do pisania piórem. Nie ma szlafroka, piszę – a co ma? Jedną piżamę w worku? Może, żeby mieć jakąś zapasową, gdyby szybko musiał iść do szpitala, kupioną w tym samym duchu, w którym matki mówią dzieciom, by nie ufały agrafkom w bieliźnie… Brak szalika, nie ma też czapki – pewnie niestraszne mu przeziębienie. Ale dlaczego ten facet nie ma dżinsów? Czy znam kogoś – kimkolwiek by był – kto nie miałby przynajmniej jednej pary, nawet jeśli już ich nie nosi, tylko jednej pary, pozostałej po latach sześćdziesiątych? I nie ma golfów. Nie ma też skórzanej kurtki, nie ma blezera i ani jednego, zagubionego w tym wszystkim, marnego T-shirtu! Gdzież są owe sztruksowe spodnie, które zwykle noszą mężczyźni, gdzie sandały, gdzie sportowa wiatrówka, gdzie koszula z grubej flaneli? Przeglądam swoją listę. – Już w porządku. – Jego radosny głos dobiega z drugiego pokoju. – Nie ma sprawy, zrobiłem to z przyjemnością, cieszę się, że nam się udało. Do zobaczenia jutro i spokojnie, nie masz się czym przejmować… Przerzucam nogi na skraj łóżka, siadam prosto, składam kartkę papieru, robiąc ostry kant, i wkładam ją do torebki leżącej na podłodze obok. Frontowe drzwi zamykają się z trzaskiem i już jest w sypialni. Mówi, uśmiechając się: – I po kłopocie, już sobie poszedł. Czas na świętowanie, skarbie. Zachowałaś się wspaniale w tej sytuacji, trzeba łyknąć kapkę wina… Tuż przed północą leżymy na jego łóżku. Okazało się, że w ogóle nic nie wypiliśmy, ale za to kochaliśmy się pospiesznie, nawet do końca się nie rozbierając. Bierzemy razem prysznic i mówię mu, że robię to pierwszy raz od dekady, bo wolę brać kąpiel w wannie. Owinięci w ręczniki wcinamy trzy duże kawałki ciasta jagodowego, które zostały po kolacji, i dopijamy butelkę chablis. Leżę na plecach z rękami pod głową, patrząc w sufit. On leży wyciągnięty na brzuchu. Prawą ręką podpiera głowę, a lewa leży płasko na moich piersiach. W środku tego wywiadu środowiskowego utrzymanego w tonie

niezobowiązującej, wymuszonej na mnie pogawędki – na temat braci, sióstr, rodziców, dziadków, rodzinnego miasta, szkół, pracy – przerywam i zamykam oczy… proszę, myślę sobie, nie mogąc wykrztusić jednego słowa nawet w myślach, nie mogąc odwrócić się do niego, by zrobić pierwszy krok, proszę… Słyszę jego głos: – Chcę ci coś pokazać. Wychodzi z pokoju, wraca z lusterkiem do golenia, wymierza mi policzek i siada na krawędzi łóżka. Głowa opadła mi bokiem na poduszkę. Chwyta moje włosy w zaciśniętą pięść i odchyla mi głowę, zmuszając do spojrzenia na niego. Podnosi lusterko, bym mogła zobaczyć, i razem obserwujemy, jak na policzku wykwita mi symetryczny znak. Przyglądam się sobie jak zahipnotyzowana. Nie poznaję tej twarzy – jest pusta, jest jak płótno, na którym ktoś zostawił cztery mazy, czerwone niczym barwy wojenne. Delikatnie wodzi po nich palcem. Na drugi dzień, podczas biznesowego lunchu z klientem tracę wątek w połowie zdania, gdy obraz lusterka z minionej nocy zaczyna wyłaniać się z zakamarków umysłu. Pożądanie ogarnia mnie z taką siłą, że robi mi się niedobrze. Odsuwam swój talerz i chowam dłonie pod serwetkę. Chce mi się krzyczeć, gdy pomyślę, że miną jeszcze cztery godziny, nim go zobaczę. *** Tak więc to poszło, krok po kroku. A ponieważ widywaliśmy się co wieczór i dlatego, że każde kolejne podniesienie poprzeczki samo w sobie nie było niczym szczególnym, gdyż był świetnym, naprawdę bardzo, ale to bardzo dobrym kochankiem, ponieważ wkrótce straciłam dla niego głowę, nie tylko pod względem fizycznym, choć szczególnie w tej materii, doszło do tego, że znalazłam się – mniej więcej w ciągu dwóch tygodni – w sferze, która mogłaby zostać określona przez znane mi osoby jako patologiczna. Nigdy nie przyszło mi do głowy, by nazywać to wynaturzeniem. Nigdy też nie określałam „tego” w żaden inny sposób. Nikomu o tym nie mówiłam. Kiedy się nad tym zastanawiam z perspektywy czasu, fakt, że to właśnie ja przeżyłam taki okres, zdaje się nie do pomyślenia. Ośmielam się sięgać wstecz do tych kilku tygodni, podchodząc do tego

jak do odosobnionego zjawiska, należącego obecnie do przeszłości – etapu mojego życia równie realistycznego jak sen, wyzbytego wszelkich powiązań. *** – Mężczyźni zwykle nie trzymają kotów – mówię. – Prawda? Oglądamy Cronkite’a: drogą, dobrze znaną twarz na zawsze zastygłą – pod stosowną warstwą powierzchownej troski – w krzepiący grymas wiarygodnej życzliwości… Trzęsienie ziemi w odległych od nas rejonach, nieco bliższe zagrożenie strajkiem przewoźników, Dow Jones skoczył do góry o dwa punkty. – Żartujesz sobie? – mówi ciężkim głosem. – Jakbym o tym nie wiedział! Psy to zupełnie inna sprawa. Ale żaden mój znajomy, znaczy taki, który jest kawalerem, nie ma nawet pół kota, nie mówiąc o większej liczbie. – Hmm – mruczę. – Moim zdaniem koty pasują do dzieci albo do małych staruszek – ciągnie. – Można je trzymać za miastem, bo ja wiem gdzie jeszcze. – Cóż – mówię – w takim razie dlaczego… – Same z nimi kłopoty – przerywa mi. – Przynajmniej te nie linieją za bardzo – odzywam się nieśmiało, a w końcu mówię: – Nikt nie zmusza cię do trzymania kotów. – To ci dopiero – odpowiada. – No nie, nie mogę, jak tak mówisz. Nie masz bladego pojęcia… W jego mieszkaniu przebywają trzy koty, wszystkie dobrze zadomowione. Nie zauważają jego obecności, podobnie jak on zdaje się nie zwracać na nie uwagi. Choć kupuje im pożywienie, nalewa świeżej wody i codziennie wymienia żwirek, najwyraźniej robi to odruchowo, w bardzo podobny sposób, jak one oczekują regularnego pojawiania się tych rzeczy. Nie ma widocznych objawów wzajemnych uczuć między nimi, chyba że ktoś za takie uznaje powolne spacerowanie kota po jego leżącym ciele oraz milczącą tolerancję takiego zachowania u człowieka, co w najlepszym razie jest naciąganą interpretacją wyrazów czułości, zważywszy na brak reakcji podczas tych kontaktów – zarówno u kota, jak i u człowieka. Siedzi na kanapie. Ja siedzę na dwóch poduszkach na podłodze między jego łydkami, oparta plecami o kanapę, mając szyję i ramiona

podparte o krawędź mebla. Moja odchylona głowa spoczywa między jego udami. Bawi się moimi włosami: unosi kolejne kosmyki, nawija na palec, wkłada cztery palce we włosy, podnosi je i delikatnie odciąga od skóry, po kolei masując niewielki jej fragment. Jego dłonie wędrują wolno po mojej głowie tam i z powrotem. Cronkite życzy nam dobrej nocy i później oglądamy jakiś teleturniej, a następnie program z samymi policjantami, którzy na przemian biorą udział w pościgach samochodowych i kraksach. Powtarzające się obrazy (na koniec wiadomości wyłącza dźwięk) tworzą kojące i dziwnie pasujące tło do historii o kotach, którą przekazuje mi bez pośpiechu. Pierwszy pojawił się w jego życiu wraz z kobietą, która cztery lata temu mieszkała z nim przez jakiś czas. Zaprowadziła do niego swojego kota, gdy zaproponowano jej lukratywną posadę w Zurychu i zdecydowała się zamieszkać za granicą. A kot został – wraz z nim. Przez kilka miesięcy uważał się jedynie za tymczasowego opiekuna zwierzęcia, które najwyraźniej od samego początku mocno się zadomowiło – wyliniałego, zaniedbanego z niemal łysym ogonem o sierści równie nijakiej barwy jak zimowe ubiory, cieszące się niezwykłą popularnością przez kilka ostatnich zim, uszyte z materiału enigmatycznie nazwanego „futerkiem wielobarwnym”, które miało naśladować w zamyśle i splocie, jeśli już nie w wyglądzie, kołdry amerykańskich osadników. Próbował, z początku bardzo energicznie, dokonać przenosin kota. Ale wkrótce musiał pogodzić się z faktem, że znajomym (wśród których byli tacy, którzy by wzięli małe kocię, a inni mogliby się skusić na syjamczyka) trudno było ukryć podczas tych niezręcznych wizyt, jak bardzo odrażająca była sama myśl o wpuszczeniu tego właśnie zwierzęcia do ich pięknych, zadbanych i starannie umeblowanych pokojów w mieszkaniach na Manhattanie. Raz nawet dał ogłoszenie w „Timesie”. Choć podał numery telefonów do domu i pracy, a ogłoszenie ukazywało się przez pięć kolejnych dni, nikt nie zadzwonił w odpowiedzi na jego anons. Z biegiem czasu parę razy rozważał oddanie kota do schroniska. Postanowił jednak odłożyć to rozwiązanie, przynajmniej na razie. Taka możliwość, stwierdził, zawsze wchodziła w grę, a w międzyczasie mogło się pojawić coś lepszego. Rok później gościł u siebie jedenastoletnią siostrzenicę, która

przyjechała do Nowego Jorku na konkurs ortografii, w którym nie zajęła żadnego miejsca. Z wdzięczności za zajęcie się dziewczynką i pokazanie jej miasta jej matka – jego siostra – sprezentowała mu drugiego kota, najwyraźniej w taki sposób, że nie mógł odmówić. – To było kocię, które wyglądało nie lepiej niż stary kocur i na początku wariowało, a pierwszy kot bynajmniej nie pomagał w udomowieniu go, bo prychał i syczał, jakbym sprowadził do domu boa dusiciela. Po pewnym czasie, sam nie wiem jak, jakoś się dogadali. A pewnego razu, kiedy wracałem do domu wieczorem, natknąłem się na jakichś wyrostków. Odeszli, ale sama wiesz, robili, co mogli, by zachowywać się jak gdyby nigdy nic. Wróciłem więc tam jak ostatni głupiec i znalazłem trzeciego kota na ziemi, w bardzo złym stanie, krótko mówiąc. Poszedłem na górę niczym rozsądny człowiek, nalałem sobie drinka, zacząłem czytać gazetę, myśląc: „Za godzinę go tam nie będzie”. A godzinę później powtarzałem sobie w myślach: „Potrzebny ci kolejny kot jak dziura w moście”. I myślę, że jeśli już, to ktoś powinien go uśpić, a nie zabierać do siebie, bo jest strasznie pokiereszowany. Ugotowałem jajka, zjadłem sałatkę, napiłem się kawy i postanowiłem, że się przejdę po wiadomościach o jedenastej. No i oczywiście wciąż tam był, tylko ktoś go przesunął pod pojemniki na śmieci. Wyjąłem gazetę ze śmietnika, zabrałem na górę, a rano zacząłem się zastanawiać, czy ja jestem jakąś siostrą miłosierdzia. Zabrałem go do weterynarza, który wcześniej wysterylizował pierwszą dwójkę, i kiedy go odebrałem po sześciu dniach, był jak nowy. I dobrze, bo zabuliłem za to sześćdziesiąt osiem dolarów i osiemdziesiąt centów. I za każdym razem, kiedy wyjeżdżam z miasta, moja pani sprzątająca musi jechać tu aż z Queens, ale czasami nie może, do tego żaden z moich znajomych nie wpadł na to, by zamieszkać w okolicy, a ja nie mogę prosić, żeby ktoś za darmo jechał taki kawał z okolic Central Parku czy z Sześćdziesiątej Piątej i York albo z zapomnianego przez Boga i ludzi Brooklyn Heights. Nawet dla Andy’ego z rogu Trzydziestej i Park nie jest to pięciominutowa przechadzka. A młody z korytarza musiał wyjechać do stanu Michigan, do Michigan, na miłość boską! Więc jest usprawiedliwiony. Teraz proszę rotacyjnie sąsiadów o pomoc, a nienawidzę prosić o przysługę tych, których wcześniej nawet nie zauważałem… – Nie linieją mocno – mówię po raz drugi tego wieczora, na co

on odpowiada: „Też mi rewelacja”. *** Codziennie chodzę do pracy jako zdolna kobieta interesu, lubiana przez przyjaciół i doceniana przez zwierzchników. Z wybiciem siedemnastej sprzątam biurko, idąc do windy, wymieniam uprzejme uwagi z kolegami z pracy i udaję się do domu – do jego mieszkania. Do swojego idę tylko po to, by zabrać ciuchy i później, raz w tygodniu, odebrać pocztę. Rankiem jedziemy tą samą linią metra do pracy, dzieląc się jednym egzemplarzem „Timesa”: dobrze ogolony mężczyzna w biznesowym garniturze w drobne prążki z aktówką, o równych zębach i czarującym uśmiechu. Ja z moim neseserkiem i letnią torebką, w butach na obcasie, z błyszczykiem na ustach i świeżo umytymi włosami. Przystojna para wykształconych nowojorczyków, przeciętna, z klasy średniej, kulturalna. *** – Wstawaj, wstawaj, czas wstawać! – krzyczy od drzwi. Niesie porysowaną metalową tacę z nóżkami, zastawioną talerzem jajecznicy, trzema podpieczonymi angielskimi bułeczkami, dzbankiem herbaty i jedną filiżanką. W niewielkiej drewnianej miseczce leżą kawałki obranej pomarańczy. Uśmiecha się szeroko znad tacy. – Na litość boską, skąd ten pośpiech? – pytam. – Proszę, jest wpół do dziesiątej… – Podsuwam obie poduszki do ściany i podnoszę się, wygładzając koc na nogach. – A do tego jest sobota! Stawia tacę i wyciera kilka kropel rozlanej herbaty papierowym ręcznikiem, których rolkę przyniósł, przytrzymując je pod pachą. – Jest sobota – powtarzam. – Mam nadzieję, że się nigdzie nie wybieramy, bo nie mam ochoty nikogo oglądać. Chcę zostać właśnie tu, w tym miejscu, spać sobie do południa, a później ograniczyć aktywność do tak nieskomplikowanych czynności jak telefon do siostry oraz lektura „TV Guide” na nadchodzący tydzień. – Program dnia brzmi niezwykle ekscytująco – mówi. – Możesz się tym zająć, kiedy wrócimy. Muszę pojechać do Bloomingdale’s. – Powinieneś wrócić do gry na kortach halowych – mówię. – Najwyraźniej za długo przebywałeś na słońcu. Nic mnie nie zmusi do

wyprawy do Bloomingdale’s w sobotę. – To zajmie nie więcej niż pół godziny, słowo. W sumie półtorej godziny. Pół godziny w tę, pół z powrotem. Im szybciej skończysz gadać i zjesz śniadanie, tym szybciej będzie po sprawie. Wrócisz do łóżka o wpół do dwunastej. Jesteśmy w połowie przecznicy, kiedy mówię: – Chyba nie masz zamiaru jechać metrem, co? Bezmyślnie kiwa głową. – Nic z tego – mówię. – Muszę dwa razy dziennie pokonywać tę trasę przez cały tydzień. Moja noga nie postanie w tym pudle w weekend. Łapiemy taksówkę na rogu. W Bloomingdale’s zastajemy mrowie klientów. – Zawsze myślałam, że ci wszyscy ludzie o tej porze roku są w Hamptons – stwierdzam głośno. – Czy oni wszyscy wracają tu co sobota, żeby robić zapasy? – Pół godzinki, słowo – obiecuje. – No już dobrze – odpowiadam. – To ty nie lubisz sklepów, ja bardzo lubię, ale zachowuję też zdrowy rozsądek, kiedy idę na zakupy. – Słuchaj, skarbie – mówi – możesz się wreszcie zamknąć? Zauważ, że proszę cię bardzo uprzejmie. W obliczu twojego małostkowego cynizmu zachowuję stoicki spokój, ale zaraz przywiążę cię w dziale kosmetyków męskich i skończy się tym, że będziesz musiała zabawiać się kupowaniem sporych ilości samoopalacza Braggi, i zapewniam cię, że nie będziesz się dobrze bawiła do mojego powrotu. Ta wizja wywołała mój chichot. – A w ogóle to czego tu szukasz? – pytam. Znajdujemy się na czwartym piętrze. – Łóżka – odpowiada. – Łóżka?! – wykrzykuję. – Przecież masz doskonałe łóżko. – Tak, to świetne łóżko – przyznaje. – Więc? – To świetne łóżko dla jednej osoby. Prowadzi mnie przez dział wystawnych zestawów do jadalni. Stoi tu jedna szczególnie rzucająca się w oczy grupa: niewielkie, jaskrawe punktowce oświetlają blat z czarnego szkła ustawiony obowiązkowo na chromowanych nóżkach – czarne serwetki tkwią

zwinięte w czarnych, kryształowych obrączkach, obok czarnych misek stoją czarne kieliszki. – To zestaw do podawania kawioru na zwęglonych stekach – mówi do mnie scenicznym szeptem i obydwoje niemal wpadamy na strojną wystawę działu z niezliczoną ilością sof, zajmującego więcej miejsca niż powierzchnia mojego mieszkania. – Biały aksamit – wzdycham. – Dobry Boże! Drobina popiołu z papierosa, jeden koci włos i po zabawie, wszystko do kosza. – Klienci Bloomingdale’s to niezwykle schludni ludzie – mówi posępnie. – Może to dla ciebie wielka tajemnica, ale sprawa jest bardzo prosta. My trzymamy nasze zwierzaki w kiblu, a jaramy tylko w szafie… – Słyszałam, że w poniedziałek jedziesz na urlop. – Zza naszych pleców dobiega kobiecy głos. – No – przytakuje mężczyzna. – A dokąd to się wybierasz? Spoglądam przez ramię. Ruda, elegancko ubrana kobieta trzyma podkładkę z paragonami sprzedaży i rozmawia z mężczyzną w garniturze od Cardina, który również ma swoją podkładkę. – Do New York Cii-ty – odpowiada, a fałszywa duma bijąca z kpiarskiego akcentu sprawia, że oboje wybuchają śmiechem. – Mądrala – mówi kobieta, idąc dalej. – Najlepsze miejsce na… – Chodźmy już – mówię. Potężne sofy to tylko przerywnik, bo znów wchodzimy w gęstwinę zestawów do jadalni. – Nie jestem aż taka duża i gdybyś tylko powiedział, trzymałabym się swojej strony łóżka. – Nie chodzi o wielkość – mówi. – W takim razie o co? – Nie daję za wygraną. Przystaje przed fantazyjnym wystrojem gabinetu, z ustawionym pod kątem biurkiem z czarnym, lakierowanym blatem. Na jego nieskazitelnej, połyskliwej powierzchni stoi lampa z potężną podstawą, sześć ceramicznych pojemników w różnych rozmiarach, wysmukła waza z ośmioma pięknymi tulipanami, sterta aktualnych albumów fotograficznych o nietypowych wymiarach, zestaw zagranicznych czasopism ułożonych w artystycznym nieładzie oraz książka adresowa oprawna w jedwab, o misternych wzorach.

– No właśnie coś takiego chciałem zobaczyć – rozmarza się. – Prawdziwe biurko do pracy. Można zakasać rękawy, rozłożyć się z ulubionym zajęciem na pozostałych pięciu centymetrach kwadratowych i zabrać się do roboty. – Przestań szydzić – mówię. – Nikt ci nie kazał tu przychodzić, poza tym aż się ślinisz na widok tej książki adresowej. Takie właśnie ma wywoływać uczucia w ludziach i doskonale spełnia swoje zadanie. Uśmiecha się i obejmuje mnie. Dalej są sypialnie. Pierwsza ma polerowaną, ciemną podłogę, następna jasny parkiet, a trzecia jest wyłożona czerwonymi płykami – stoi tu łóżko z wezgłowiem wielkości drzwi do stodoły, podtrzymującym baldachim z materiału, a satynowa materia w tym samym kolorze spływa po obu stronach na podłogę. Duża roślina w jeszcze większym, zdobionym koszu z niewyjaśnionych przyczyn stoi na pościeli, lekko z boku. Kolejne łóżko zostało wyposażone w cztery grube, skręcone spiralnie kolumny. Sześć jaśków z różnymi, lecz pasującymi do siebie powłoczkami stoi w rządku opartych o wielkie poduchy, które rezydują pod wybrzuszeniem pod luksusową kapą. – I czegoś takiego właśnie ci potrzeba – mówię. – Potrzeba mi mnóstwa małych jaśków? – Jakichś czterech, dużych i puchatych. Samo patrzenie na te twoje dwa płaskie naleśniki sprawia mi ból, bo nawet nie można się o nie wygodnie oprzeć. – A po co się opierać w łóżku? – dziwi się. – Choćby po to, żeby wygodnie móc zjeść śniadanie, które przyniosłeś mi dziś rano. Wielokrotnie jest to potrzebne. Wspaniale jest oglądać telewizję albo czytać w łóżku. – Ja w zasadzie tego nie robię – mówi wolno, co wywołuje moją wesołość. Mijamy stalowo-mosiężne łóżko: szare pręty i bulwiaste zdobienia na rogach. Dalej stoi łóżko całe wykonane z mosiądzu: potężne, a przy tym z nieprawdopodobnymi zakrętasami – najozdobniejsze, jakie widziałam w życiu. Zatrzymuję się przed nim. Różowe i białe gwiazdeczki wyhaftowane na grubej kołdrze spływają kaskadą na podłogę. Okrągły stolik obok jest pokryty materią o tym samym wzorze, jej brzeg opada w takich samych czterech warstwach pienistej falbany, a na wprost nas majestatyczny szezlong z pozłacaną

białą drewnianą ramą daje obietnicę spoczynku. – Podoba ci się? – pyta. – Jak w filmie – mówię – w sam raz dla szesnastoletniej Judy Garland o złamanym sercu. – Miałem na myśli samo łóżko. Przyglądam się uważnie połyskliwym, wymyślnym splotom. – Jest ładne, na swój krzykliwy sposób – mówię. Wezgłowie i jego bliźniacza część po drugiej stronie łóżka są niczym brama do bajkowego świata, wystarczyłoby wpleść jakieś mosiężne ptaszki w te zawijasy, no i może ze dwa łby potworów. Rusza w stronę rudej, która wcześniej życzyła blademu sprzedawcy miłego urlopu. – Kiedy będziecie mogli dostarczyć to łóżko? Tracę oddech. Ściska mnie mocno za ramię. – Jeśli chodzi konkretnie o to łóżko, sir – uśmiecha się twardo, najpierw do niego, potem do mnie – będę musiała sprawdzić, jeśli będzie pan łaskaw spocząć o tam, przy moim biurku. – Chyba postradałeś rozum – szepczę. – Czerwona twarz i brak piątej klepki, wszystko z powodu zbyt częstego przebywania na świeżym powietrzu… Obserwuje mnie bez uśmiechu. – Czy zdajesz sobie sprawę, jak to cudo współczesnego baroku będzie wyglądało w twojej mnisiej sypialni? Sprzedawczyni odkłada słuchawkę. – Nie będzie najmniejszego problemu, sir, mają zamiar wkrótce zmienić ekspozycję. Jeśli powie mi pan, dokąd mamy dostarczyć łóżko, będę wiedziała, do jakiego obszaru mogę pana przypisać i w który dzień tygodnia nasi ludzie tam będą. – Muszę tylko coś sprawdzić – mówi, zapisawszy na kartce swój adres. Sprzedawczyni i ja wracamy za nim na plan filmowy. Odgradza go plastikowy łańcuch. – Możemy wejść? – pyta i po chwili całą trójką stajemy przy łóżku. – To jest jedno z naszych najbardziej… – Obawiam się – przerywa jej – że moja przyjaciółka będzie musiała się na nim położyć, zanim zdecyduję. – Mówi nienagannie uprzejmym głosem: – Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko. – A

do mnie: – Może jednak ściągniesz buty. Ludzie zawsze wypróbowują materace, kładąc się na nich na oczach wszystkich w sklepie, powtarzam sobie w myślach, ale coś sprawia, że gorący rumieniec wypełza mi na szyję i zalewa twarz. Zdejmuję sandały, siadam na łóżku, podciągam nogi na górę i opuszczam się na haftowaną gwiazdami kołdrę. – Połóż się na środku – mówi. Śledzę wzrokiem połyskliwe zawijasy nad stopami i przesuwam się ostrożnie, opierając na dłoniach i piętach, aby nie zburzyć kołdry. – Wyciągnij ramiona nad głowę i złap się wezgłowia rękami – mówi. Myślę: jest sobota, jesteśmy w Bloomingdale’s, dokąd wybrali się chyba wszyscy. To miejsce przypomina kostnicę i mogłabym wyskoczyć z łóżka, przeskoczyć przez łańcuch, pobiec do windy i pójść do kina… – No dalej, skarbie – mówi zupełnie naturalnym głosem – szkoda czasu. Mosiądz jest lodowaty w dotyku. Zamykam oczy. – Rozłóż nogi. – Dostawy w pańskiej okolicy mamy w czwartek. – Rozłóż nogi. – Pewnie ucieszy się pan, kiedy powiem, że będzie pan miał swoje łóżko w czwartek. – Rozłóż nogi. – Nasi dostawcy pracują w pańskiej okolicy w czwartki i piątki, ale mogę dać panu osobistą gwarancję, że dostawa nastąpi już w czwartek. Robię, co mi każe. Zapinam klamry sandałów, unikam spojrzenia parki trzymającej się za ręce za łańcuchem. – Macie materace? Sprzedawczyni odchrząkuje i jej głos ponownie staje się wręcz kojący. – Akcesoria są na trzecim piętrze, ale mogę panu sprzedać materac i ramę ze sprężynami tutaj, żeby pan nie musiał chodzić. – A może pani wybrać twardy materac i sprężyny tak, żeby wszystko dostarczono jednocześnie? – Ależ proszę pana, przecież chciałby pan sam wybrać…

– Nie, nie chciałbym – odpowiada. – Może taki leczniczy… – Dobrze – mówi. – A z jakiego materiału… – Byłbym wręcz zachwycony, gdyby jednak zechciała go pani wybrać sama – mówi i uśmiecha się do niej: wysoki mężczyzna w tenisówkach, starych spodniach koloru khaki, białej tenisowej koszuli, ze złażącą z nosa skórą, bardziej czerwoną niż brązową na ramionach, szyi i twarzy. – Tak, oczywiście – mówi sprzedawczyni i też uśmiecha się do niego. – No i cztery puchowe poduszki – dodaje. – Ale z gęsiego pierza czy z Dacronu? Będę musiała znać rozmiar... – Po prostu poduszki – mówi. Nie odzywamy się do siebie w drodze do domu. Kiedy kilka dni później jestem w moim mieszkaniu, zastaję pudełko z Bloomingdale’s, zawierające książkę adresową pokrytą jedwabiem. *** Robimy różne sprawunki: idziemy do supermarketu, do monopolowego, do pralni chemicznej i do spożywczego. Jest piękna sobota, tydzień po naszej wyprawie do Bloomingdale’s (łóżko przyjechało w czwartek, jak obiecano), początek czerwca. Długo stoimy przed ladą z pastami do zębów: daje popis, naśladując reklamy telewizyjne konkurujących ze sobą firm – wygrywa Better Checkups. Myślę, że nigdy nie byłam aż tak bardzo zakochana. Dwukrotnie pytam na głos: – Jak mogę być tak szczęśliwa? Za każdym razem uśmiecha się do mnie rozanielony i przekłada torby z zakupami do jednej ręki, by objąć mnie drugą. Jesteśmy już nieźle obładowani, gdy mówi: – Muszę kupić coś jeszcze. – I macha ręką, by zatrzymać taksówkę. Lądujemy w Brooklynie w małym, niepozornym sklepie dla myśliwych. Pracuje w nim dwóch sprzedawców; jeden dystyngowany i

starszy, a drugi nastolatek – klientów nie ma w ogóle. Przylepiają metki z ceną na puchowych bezrękawnikach, jakie nosi się pod wiatrówkami. Kładę sprawunki na krześle, chodzę po sklepie, nudzę się, siadam na skraju starego, mahoniowego biurka, kartkuję egzemplarz „New Yorkera” sprzed trzech lat, który wygląda, jakby dopiero co zszedł z prasy drukarskiej. – Chyba ta – mówi. Spoglądam na ladę, a on patrzy na mnie. Ma w ręku szpicrutę: – Chciałbym wypróbować. Czuję dziwaczną przemianę – w ciągu dwóch sekund całkowicie tracę orientację, znajduję się na obcym terytorium, w zamierzchłych czasach. Robi kilka kroków do miejsca, w którym na wpół siedzę, na wpół opieram się o biurko z jedną nogą na podłodze, a drugą dyndającą w powietrzu. Podciąga do góry spódnicę na lewej nodze, tej opartej o biurko, robi krok w tył i smaga mnie szpicrutą po wewnętrznej stronie uda. Obezwładniający ból pojawia się jako nierozłączna składowa fali podniecenia, która pozbawia mnie tchu, zdolności mowy i ruchu, a każdą komórkę mojego ciała wypełnia dziką żądzą. W małym, zakurzonym pomieszczeniu zapada cisza. Sprzedawcy za ladą zamierają. On wolno opuszcza moją spódnicę i wraca do starszego z nich, który ma na sobie garnitur i nadal wygląda jak księgowy, choć spod kołnierzyka białej koszuli wypełza mu krwisty rumieniec. – Ta będzie w sam raz. *** CO ROBIŁ ON: • Karmił mnie. Przynosił wszystkie zakupy, gotował wszystkie posiłki, zmywał wszystkie naczynia. • Ubierał mnie rano, rozbierał wieczorem i zabierał moje pranie wraz ze swoim do pralni. Pewnego wieczora, zdejmując mi buty, stwierdził, że wymagają naprawy, i na drugi dzień zaniósł je do szewca. • Bez końca mi coś czytał: gazety, magazyny, kryminały, opowiadania Katherine Mansfield oraz moje własne rzeczy, kiedy zabierałam je ze sobą z pracy, by trochę podgonić. • Co trzy dni mył mi włosy. Suszył suszarką i jedynie na początku robił to dość niezdarnie. Pewnego dnia kupił mi horrendalnie drogą szczotkę do włosów marki Kent of London i tego samego

wieczora mnie nią zlał. Ślady po niej utrzymywały się dłużej niż po wszystkim innym. Ale co wieczór czesał nią moje włosy. Ani wcześniej, ani też później moje włosy nie były rozczesywane tak dokładnie, tak długo i z taką miłością. Lśniły. • Kupował mi tampony, wkładał i wyciągał je osobiście. Gdy po raz pierwszy się do tego zabrał, kompletnie zgłupiałam, ale wyjaśnił: – Będę cię całował tam podczas okresu i obydwojgu nam się to spodoba. Nie ma żadnej różnicy. • Co wieczór robił mi kąpiel z różnymi żelami, kryształkami i olejkami, niczym nastolatka czerpiąc radość z kupowania rozmaitych artykułów kosmetycznych dla mnie, jednocześnie trzymając się rygorystycznie swoich przyzwyczajeń do prysznica, mydła Ivory oraz Prell Concentrate. Nieustająco intrygowało mnie, co jego pani sprzątająca myśli o pejczu leżącym na kuchennej ladzie, o kajdankach zwisających z klamki w jadalni, o wężowych splotach srebrzystych łańcuchów zwiniętych w rogu sypialni. Od niechcenia zastanawiałam się nad tym, co sądzi o nagłym wysypie puszek i butelek, dziewięciu ledwo zaczętych szamponach w apteczce, jedenastu rodzajach soli do kąpieli, stojących w rządku na krawędzi wanny. • Co wieczór zmywał mi makijaż. Nawet jeśli będę miała sto lat, nigdy nie zapomnę tego uczucia, jak siedziałam w fotelu z zamkniętymi oczami, odchyloną głową, czując delikatny nacisk wacików nasączonych balsamem na moim czole, na policzkach, muskających w poprzek moje powieki… *** CO ROBIŁAM JA: • Nic. *** Wraca do domu poirytowany. Jeden z jego tenisowych partnerów powiedział mu, że karma Tender Vittles to barachło, że koty od tego marnieją, jak ludzie, którzy opychają się ryżowymi Krispies i piankami Marshmallow. – Lśniące futerko – rzuca ze złością. – Andy, ekspert się znalazł, sam nie ma nawet pół kota, a cała jego wiedza pochodzi od kobiety, z którą zrywa już od pięciu lat, bo ona kiedyś miała birmańczyka.

Domyślam się, jak czułby się człowiek, widząc, że nagle jego czarny kot pomyka, nie lśniąc futerkiem, ale te tutaj? Robią się coraz większe i tłustsze, są odkarmione, ale ich futerka, na miłość boską, wyglądają tak, jak zawsze wyglądały. „Czy twoje koty mają lśniącą sierść?” – pyta mnie Andy. A skąd niby ja to mam wiedzieć? Tego wieczora wkłada do kocich miseczek trzy puszki Morskiego Kurczaka. Na drugi dzień rano, już ubrany do pracy, przygotowuje i dzieli mieszankę kulinarną z pięciu ubitych jaj: jedną trzecią polewa świeżą porcję tuńczyka, kolejną wlewa do miseczki, trzecią miesza z mlekiem w kolejnej misce. O wpół do siódmej wieczór idzie prosto do kuchni, odpakowuje pół kilo siekanej wołowiny i układa ją na talerzu. Ma niewiele naczyń, a skończyły mu się kocie miseczki. Koty zaczynają głodówkę. Żaden z nich nawet nie tknie nowych specjałów. Żaden nie raczy powąchać tych zestawów, zalegających na kuchennej podłodze, ani też nie wykazują pobieżnego nawet zainteresowania, jakie czasami wzbudza w nich choćby pusta paczka po papierosach. O dwudziestej pierwszej wraca do kuchni. Idę za nim. Wskazuje na kompozycję z kocich misek, trzech miseczek do sałatek i jednego porcelanowego talerzyka z wytartym złotym brzeżkiem otaczającym różowe i fiołkowe pędy kwiatów – niepożądanej pamiątce po jego ciotce, która podarowała mu też ciężki adamaszkowy obrus, przykrywający zawsze stół w jadalni – ten materiał przywodzi mi na myśl wyprzedaż w sklepie Armii Zbawienia. – Widzisz? – pyta. – Już zjadłyby wszystko, gdyby było dla nich zdrowe. Zwierzęta jedzą to, czego potrzebuje ich organizm, jeśli jest to dostępne, zupełnie odwrotnie niż ludzie, tak właśnie powiedział mi ten grubas na targu. I kiedy otwiera opakowania Tender Vittles; jedno z owocami morza, drugie z wątróbką i trzecie z kurczakiem – wszystkie trzy koty zaczynają mruczeć zgodnym chórem, słysząc ten dźwięk. Mówi pod nosem: – No tak, chłopaki, czas skończyć te kulinarne eksperymenty ze zdrową żywnością. *** Stoję niemal na palcach po drugiej stronie pokoju z ramionami uniesionymi nad głową. Mam ręce przywiązane do haka w ścianie, na

którym za dnia wisi jeden z jego dużych obrazów. W kącie pokoju jest ciemno i świeci się tylko lampa do czytania obok niego po drugiej stronie. Kazał mi być cicho. Telewizor jest włączony, ale on robi jakieś notatki w notesie zaabsorbowany swoją pracą i nie podnosi wzroku przez, jak mi się zdaje, bardzo długo. Zaczynają boleć mnie ramiona, później całe ciało i wreszcie się odzywam: – Słuchaj, naprawdę tego nie wytrzymam… Obrzuca mnie zaciekawionym spojrzeniem, po czym idzie do sypialni, wraca z dwiema chusteczkami i mówi uprzejmym, całkowicie konwersacyjnym tonem: – Masz się przymknąć, kurwa. Wpycha mi w usta większość jednej chustki i mocno przewiązuje drugą. Czuję mdły smak materiału. Zaczyna się program Sześćdziesiąt minut. Staram się słuchać, gapiąc się na tył odbiornika i próbując wyobrazić sobie każdą reklamę, aby tylko odwrócić uwagę od kolejnych przetaczających się fal bólu. Powtarzam sobie, że zaraz moje ciało zdrętwieje, ale nic takiego nie następuje, czuję tylko ból. Po chwili nasila się tak bardzo, że kiedy kończy się Sześćdziesiąt minut, spod knebla z chustki, sztywno przytrzymującego język, wyrywają się zduszone jęki. Wstaje i rusza w moim kierunku, ustawiając po drodze abażur lampy na biurku tak, żeby świeciła mi w twarz. Po raz pierwszy, odkąd go znam, zaczynam płakać. Patrzy na mnie pytająco, wychodzi z pokoju i wraca, trzymając buteleczkę oliwki do ciała, którą kupił dla mnie po drodze z pracy do domu. Zaczyna wcierać olejek w moją szyję i pachy. Wszystkie myśli pod czaszką blokują konwulsyjne spazmy mięśni. Masuje moje piersi, a ja gorączkowo staram się wciągnąć powietrze zatkanym nosem. Teraz czuję olejek na brzuchu wcierany wolnymi, natarczywymi, rytmicznymi, okrężnymi ruchami. Nagle zdejmuje mnie przerażenie, bo mam wrażenie, że się krztuszę. Jeśli naprawdę zacznę się krztusić, to za minutę będę martwa, ale on rozsuwa mi nogi, co naciąga moje mięśnie jeszcze bardziej. Krzyczę. Jest to stłumiony odgłos, jakby dziecko udawało syrenę portową, zupełnie nieskuteczny przez te warstwy materiału. Po raz pierwszy tego wieczora zdaje się zainteresowany, ba, nawet zafascynowany. Jego oczy znajdują się tuż przy moich. Coś porusza się bardzo delikatnie w górę i w dół po mojej łechtaczce. Jego palce są śliskie od olejku, ociekają nim i w połowie

jednego krzyku moje ciało przechodzi do drugiego – nie tak znów odmiennego – który wydaję z siebie, kiedy jestem bliska szczytu i kiedy dochodzę. Rozwiązuje mnie, pieprzy na stojąco, kładzie na łóżko, obmywa moją twarz ściereczką zanurzoną w zimnej wodzie z białej miski Tupperware. Bardzo długo masuje mi nadgarstki. Zanim zasypiam, mówi: – Jutro będziesz musiała założyć bluzkę z długimi rękawami, skarbie, co za pech, zapowiadają, że ma być upał. *** Nasze wieczory zawsze wyglądają podobnie. Szykuje kąpiel, rozbiera mnie, zakuwa w kajdanki. Kiedy moczę się w wannie, on przebiera się i zaczyna przygotowywać kolację. Gdy mam już dość, wołam go. Wyciąga mnie z wanny, mydli, spłukuje i suszy. Rozpina kajdanki, zakłada mi jedną ze swoich koszul – białych, różowych albo z jasnobłękitnego płótna, koszul do garnituru z rękawami zakrywającymi końce mych palców, co noc nowych, prosto z chińskiej pralni – i znów zakuwa w kajdanki. Obserwuję, jak przygotowuje kolację. Był wyśmienitym kucharzem, choć o bardzo ograniczonym repertuarze, bo miał w zanadrzu cztery czy pięć potraw, które przyrządzał znakomicie, później przez kilka wieczorów robił naleśniki albo steki i cykl zaczynał się na nowo. Zawsze pił białe wino, gdy mył liście sałaty, i zawsze dawał mi łyk ze swego kieliszka, kiedy sam brał jeden. Mówił o tym, co działo się w biurze, a ja opowiadałam mu, co się wydarzyło u mnie. Koty na zmianę ocierały się o moje nagie nogi. Kiedy kolacja była gotowa, kładł jedną dużą porcję na półmisku. Szliśmy do jadalni. Nie można było swobodnie obejść okrągłego stołu z trzema krzesłami stojącymi na przetartym, krwistoczerwonym orientalnym dywanie – najbardziej kolorowym elemencie wyposażenia trzech pokojów. W miejscu, w którym kończył się dywan, zaczynał się jasny i misternie zdobiony kobierzec z grzbietów książek, spadając z sufitu do podłogi po dwóch ścianach i zostawiając jedynie miejsce na okno i drzwi w dwóch pozostałych. Stół zawsze był przykryty tym cennym obrusem z adamaszku. Siedziałam u jego stóp, unieruchomiona przy nodze od stołu. Brał kęs fettuccine, a potem dawał mi, jeden liść bostońskiej sałaty nadzianej na widelec dla niego,

a drugi dla mnie, wycierał najpierw oliwę z sałaty z moich ust, a następnie ze swoich. Brał łyk wina, a potem opuszczał kieliszek, żebym się z niego napiła. Czasami przechylał go zbyt mocno, więc wino rozlewało mi się po brodzie, spływając na szyję i dekolt. Klękał wtedy przede mną i zlizywał wino z moich sutków. Często, podczas kolacji, wpychał moją głową między swoje uda. Była to nasza gra – chciał sprawdzić, jak długo będzie w stanie spokojnie jeść, a ja, jak szybko doprowadzę do tego, że upuści widelec i zacznie jęczeć. Kiedy raz powiedziałam mu, że naprawdę zaczyna mi się podobać jego smak w połączeniu z warzywnym curry, wybuchnął śmiechem i powiedział: – Jezu, będę musiał jutro nagotować tego na cały tydzień. Kiedy kończyliśmy, szliśmy do kuchni, aby pozmywał naczynia i zaparzył kawę – ohydną lurę, zawsze i niezmiennie – którą zanosił do salonu na tacy – dzbanek kawy, jedna filiżanka, jeden spodek, jeden kieliszek do brandy. (Miesiąc po tym jak się poznaliśmy, ja, zagorzała miłośniczka kawy, przerzuciłam się na herbatę). Wtedy zaczynał mi czytać albo też każde czytało swoją książkę. Kiedy podnosiłam wzrok, był to dla niego sygnał, by przewrócić stronę. Oglądaliśmy telewizję lub pracowaliśmy. Przede wszystkim jednak rozmawialiśmy, dosłownie godzinami. Z nikim tak dużo nie rozmawiałam. Poznał historię mojego życia w najdrobniejszych szczegółach, a ja w równym stopniu zaznajomiłam się z jego. Od razu rozpoznałabym jego kolegów z uczelni i po sposobie siedzenia jego szefa umiałabym przewidzieć, w jakim jest nastroju. Uwielbiałam jego dowcipy oraz sam sposób, w jaki je opowiadał; powolnym, znudzonym głosem, z kamienną twarzą. Jemu najbardziej podobały się opowieści o moim dziadku, a mnie jego relacje z trzyletniego pobytu w Indiach… Nigdy nie wychodziliśmy, a z przyjaciółmi spotykaliśmy się wyłącznie w południe. Kilka razy telefonicznie odrzucał błagalne zaproszenia, przewracając porozumiewawczo oczami, jednocześnie tłumacząc ponurym tonem, jak bardzo jest zawalony pracą, a ja chichotałam. Przez większość wieczorów byłam przypięta do kanapy albo do ławy i w każdej chwili mogłam go dotknąć. *** Jest środa, znamy się od trzech tygodni i spotykamy na lunchu.

To jedyny lunch w środku tygodnia, jaki zjemy razem, choć nasze biura znajdują się w odległości najniższej taryfy taksówkowej. Jesteśmy w restauracji w centrum – równie hałaśliwej jak ulica na zewnątrz, z fluorescencyjnymi światłami i spoglądającym ponuro tłumem czekających na zewnątrz, aż zwolni się miejsce. Siedzimy naprzeciwko siebie w oślepiającym świetle. Zamawia kanapki z pieczoną wołowiną i wino. Rano odniosłam drobne zwycięstwo, bo projekt, który próbowałam przepchnąć od wielu miesięcy, w końcu uzyskał akceptację. Beztrosko szczebiocę na ten właśnie temat: – Właściwie to nic wielkiego, ale jestem cała w skowronkach, bo cały czas wyglądało na to, że… Kładzie mi poziomo kciuk na ustach. Jego palce wtulają się w mój lewy policzek. – Chcę dowiedzieć się wszystkiego na ten temat. Wieczorem będzie na to mnóstwo czasu. Zostaw otwarte usta. Odrywa dłoń od mojej twarzy i zanurza kciuk w moim kieliszku z winem – ciemnoczerwony trunek w kieliszku staje się różowy i przejrzysty na jego skórze. Zwilża nim moje usta. Kciuk porusza się wolno, moje wargi rozluźniają się pod jego dotykiem. Potem przesuwa nim po górnych zębach od lewej do prawej i po dolnych od prawej do lewej. W końcu jego kciuk zatrzymuje się na moim języku. Myślę zupełnie niezrażona, jakby od niechcenia – jest biały dzień… Lekki nacisk na język nakazuje mi zacząć ssać jego kciuk. Spod smaku wina przebija się słona nuta. Kiedy przestaję, naciska delikatnie, wznawiam więc ssanie i kiedy czuję gorąco w brzuchu, zamykam oczy. Uśmiecha się, cofając palec. Trzyma teraz dłoń nad moim talerzem i mówi: – Osusz mnie. Zawijam jego dłoń w moją serwetkę, jakbym powstrzymywała krwawienie. Zamiast nietkniętej kanapki widzę siebie przywiązaną do łóżka, przypiętą do stołu w jadalni, przywiązaną do nóżek umywalki w łazience, zaczerwienioną od pary, kiedy on bierze prysznic. Słyszę szum wody, słodkich kropli drażniących mą górną wargę, mam zamknięte oczy, rozchylone usta, jestem związana i naga, opętana jednym tylko szaleństwem – pragnę więcej. – Nie zapominaj – mówi. – Czasami za dnia chcę, żebyś

pamiętała, jak to z tobą jest… – A potem: – Pij kawę. Posłusznie łykam letnią ciecz, jakby pod wpływem przyzwolenia. Wyprowadza mnie z restauracji. Dwie godziny później poddaję się i dzwonię do niego. Urok wciąż działa. Wpatrywałam się w kalendarz, gapiłam na rząd okien po drugiej stronie ulicy. Nie odbierałam telefonów. Jego sekretarka ostrzega mnie dziarsko, że ma spotkanie za pięć minut, a potem słyszę jego głos. – Nie możesz mi tego robić – szepczę do słuchawki. Następuje krótka chwila ciszy. – Dziś wieczór przyrządzam krewetki – mówi wolno. – Pomyśl tylko o tym. N*** Ten lunch był punktem zwrotnym. Jasno i dobitnie uzmysłowił nam obojgu, że moje życie gładko podzieliło się na dwoje: na dzień i noc – czas z nim i bez niego. A mieszanie tych dwóch pór było błędne, być może nawet niebezpieczne. Dzień za dniem, tydzień za tygodniem, te dwie składowe mego życia osiadały w idealnej równowadze. Im wyrazistsze, czystsze i bardziej „fantastyczne” stawały się nasze wieczory, tym bardziej moje życie zawodowe zsuwało się w dziedzinę fantasmagorii. Była to niezwykle przyjemna ułuda. Dobrze się w niej czułam, w gruncie rzeczy lepiej niż wcześniej, gdy moje funkcjonowanie w biurze, z klientami, w pracy było poważną, boleśnie dotkliwą rzeczywistością. W świecie fantazji byłam spokojna, zrelaksowana i bez trosk. Pewnego dnia zdobyłam nowego klienta i zachwyciłam koleżankę z pracy, zawierając pokój w walce o innego. Pracowałam bez wytchnienia jakby zawieszona w próżni. Drobne przykrości, które dawniej spędzały mi sen z powiek – a to ktoś nie oddzwonił, a to klient zastanawiał się dłużej nad podjęciem decyzji, niż nakazywał rozum, a to plama po kawie pojawiła się na rękawie w pierwszej godzinie pracy – nic nie miało już znaczenia. Rzeczywistość szarych dni ustąpiła pola zewnętrznemu opanowaniu i dogłębnej uprzejmości. Mdłe lunche mijały niezauważone, podobnie jak nijakie dyskusje i przyjacielskie rozmowy z bezbarwnymi, uprzejmymi ludźmi – przyjaciółmi, klientami, kolegami z pracy, bez różnicy. Jeździłam metrem, zauważając

przypadkowe połączenia niebieskiego i granatowego na wspornikach. Na powierzchni widziałam przyjemną żółć taksówek, a raz naliczyłam dziewięć tych pojazdów z rzędu na Park Avenue. Było to miasto z marzenia sennego, pozbawione odprysków rzeczywistości, widziane oczami osoby pod wpływem narkotyku bądź też kobiety o słabym wzroku, która dzielnie i nieroztropnie wyrwała się na wolność bez okularów. Tłum ludzi odruchowo i przyjaźnie rozstępował się, by mnie przepuścić. Codziennie oglądałam inny film nieobarczona brzemieniem intrygi czy też bawiłam się intrygą tak rozlazłą, że nie miała żadnych związków przyczynowo-skutkowych, żadnej mocy w sobie poza sympatyczną powierzchownością – zawsze szmat drogi od rzeczywistości. Robiłam sobie wolne od tego, co się liczyło w życiu, co naprawdę się w nim toczyło, chwilę oddechu od porywającej i bezlitosnej akcji, która rozwijała się wieczorami. Wieczory były wyraziste i srogie, ostre niczym brzytwa, zarysowane tak wyraźnie, że aż fosforyzowały. Była to osobna kraina z jasnym i wyraźnym krajobrazem oraz obowiązującą w niej ustaloną walutą: gorącem, strachem, zimnem, rozkoszą, głodem, przesytem, bólem, pożądaniem i przytłaczającą chucią. Był niczym ostra papryczka, od której braknie tchu, i wstrząsem po chili palącym mnie w gardle, i chablis niczym małmazja kojącym moje struny głosowe, zwykłym czekoladowym budyniem, który przygotowany przez niego z gotowego produktu Royal wdzierał się do mego krwiobiegu. Moje żywe, gibkie ciało wkrótce przechodziło w postać płynną bądź gorzało ogniem, tak albo tak. Co wieczór, spoglądając na siebie z resztkami piany na sutkach i włosach łonowych, z jedną dłonią przyciśniętą potulnie do drugiej, z nadgarstkami, które przywykły już do swego towarzystwa, z połyskującą stalą, tak naturalną jak srebrne grzebienie w spiętej wysoko, strojnej fryzurze – teraz co noc pławiłam się w mej urodzie. Lata temu, gdy ukoiły się już wszystkie nastoletnie obsesje, zmierzyłam swoje ciało i stwierdziłam, że jest w porządku. Doskonale wiedziałam, które jego fragmenty wyglądałyby lepiej, gdyby ukształtować je inaczej, ale przez całą dekadę nie przejmowałam się tymi niedociągnięciami urody. Za każdym razem, gdy wpadałam w pułapkę zbyt surowej oceny, powtarzałam sobie, że na każdą widoczną niesprawiedliwość przypada coś, na czym można zawiesić oko, co w

sumie tworzyło znośną równowagę. Ale teraz, pod spojrzeniem jego oczu, pod dotykiem jego dłoni… Nie skakałam na skakance, nie biegałam po parku, nie straciłam ani nie przybrałam nawet kilograma i w końcu musiało to być to samo ciało, w którym żyłam przez całe dorosłe życie. Ale było też nierozpoznawalne, przemienione: prężne, pełne gracji, gładkie, uwielbiane. Fragment przy zgięciu łokcia, gdzie dwie żyłki nikną w niezwykle gładkiej, matowej skórze, brzuch na podobieństwo jedwabiu delikatnie opadający w stronę kości bioder, ramię łączące się z torsem delikatną fałdką przypominającą zwieńczenie dziewczęcego łona, płytkie, owalne wgłębienie po wewnętrznej stronie ud, biegnące od kolan i w górze stopniowo wytracające swój bieg, ustępujące z wolna wykwitającemu, jasnemu puchowi o nieskończonej wrażliwości, najprzedniejszej materii świata… *** – Muszę iść na spotkanie – mówi. – Kończymy sprawę z Handlemayerem, to tylko formalność, nie powinno zająć wiele czasu. Znów się przebiera po umyciu naczyń: inny garnitur, choć o identycznym kroju jak ten, który dwie godziny temu z siebie zdjął, stalowoszary zamiast granatowego. Świeża, niebieska koszula, bliźniaczo podobna do tej, którą mam na sobie, stalowoszary jedwabny krawat z drobnymi, amarantowymi kropkami ułożonymi w romby. Mówi: – Chcę, żebyś coś zrobiła, zanim wyjdę. – Prowadzi mnie do sypialni i nakazuje: – Połóż się. Przywiązuje mi kostki do oparcia z przodu łóżka i lewy nadgarstek do wezgłowia. Siada na łóżku obok mnie. Przesuwa prawą dłoń po moim prawym udzie, pociera przez chwilę kość biodrową otwartą dłonią, muska skórę na brzuchu jej krawędzią, którą Azjaci w telewizji wykonują te swoje uderzenia karate. Na chwilę zatrzymuje kciuk na moim pępku, naciskając go z niezwykłą delikatnością, a następnie rozpina dwa guziki koszuli i obiema dłońmi wolno rozchyla materiał na boki. Rękawy jego marynarki ocierają się o me sutki. Mój oddech utracił regularność już w chwili, gdy kazał mi się położyć. Za każdym razem, gdy mnie dotyka, wstrzymuję oddech, a potem oddycham płytko i gwałtownie w oczekiwaniu na kolejny jego

dotyk. Nie jestem w stanie utrzymać głowy w bezruchu na poduszce. Chwyta mnie za wolną, prawą dłoń. Przytrzymuje ją i cały czas patrząc mi w oczy, ssie każdy mój palec, aż zaczynają ociekać śliną. Wiedzie moją dłoń między rozwarte nogi i mówi: – Chcę popatrzeć, jak robisz sobie dobrze. Siedzi nonszalancko, wygodnie, z nogą założoną na drugą i widać wyraźnie ostre kanty świeżo wyczyszczonego garnituru. Nawet nie staram się poruszyć dłonią. On czeka. – Nie rozumiesz. – Głos mi się łamie. – Ja nigdy… Nigdy nie robiłam tego przy kimś. To mnie zawstydza. Milczy. Bierze paczkę winstonów ze stolika przy łóżku, wkłada papierosa do ust, przypala go, zaciąga się nieudolnie i mrużąc oczy, wkłada mi go w usta. Chwilę później muszę ruszyć dłonią, by przytrzymać papierosa. – To ją zawstydza – powtarza. Mówi bezbarwnym głosem. Nie ma w nim cienia kpiny ani też śladu gniewu w kolejnych słowach. – Jesteś nieco tępawa, mam rację? Jeszcze nie załapałaś, o co między nami chodzi? – Nie ruszając papierosa, zdejmuje mi zegarek z nadgarstka wolnej ręki. – Wrócę za dwie godziny, nie później. Wyłącza lampę przy łóżku, a potem tę w kącie i cicho zamyka za sobą drzwi sypialni. Jestem roztrzęsiona i w tym momencie interesuje mnie tylko to, żebym mogła zapalić kolejnego papierosa, gdy ten się skończy. Na stoliku przy łóżku stoi spodek, którego używam jako popielniczki, oraz leży paczka winstonów, ale zapalniczkę, którą ostatnio kupił – by przypalać mi papierosy – schował do kieszeni. Nigdzie nie widać zapałek. Wkładam na wpół wypalonego papierosa w kącik ust, biorę paczkę, wytrząsam z niej jednego, kładę paczkę na brzuchu, przysuwam popielniczkę bliżej prawego biodra. Następnie niezgrabnie się obracam, wyciągam i rozciągam, ale udaje mi się, choć przygniatam paczkę, przetaczając się po niej – przełożyć na wpół wypalonego papierosa do ręki przywiązanej do wezgłowia, trzymam nowego papierosa, by go przypalić wolną ręką, czekam, wkładam go do ust. Zapala się za trzecią próbą. Nie zadaję sobie pytania, dlaczego nie myślę na tyle jasno, by po prostu włożyć niezapalonego papierosa do ust i przyłożyć do niego tego palącego się, nie zadaję sobie też pytania, co mnie powstrzymuje przed uwolnieniem drugiej ręki. Byłaby to

czynność o wiele prostsza i z całą pewnością trwałaby krócej niż te wszystkie wygibasy, które wykonałam przed chwilą… Znów twarz mi płonie na myśl o nim – o kimkolwiek – kto miałby mnie obserwować. Myślę: to pierwszy raz, kiedy odmówiłam. Później: to jakiś nonsens, prawdziwy melodramat. Wyjaśniłam mu coś, tylko tyle, coś, czego o mnie nie wie. – Wie, że zrobię wszystko – mówię na głos, choć dość niezobowiązująco, wprost w delikatny warkot klimatyzatora, do cienia na suficie, do zarysu czegoś, co jest wysoką komodą z szufladami. Przepełnia mnie odraza na myśl, że to ja wypowiedziałam te słowa, które teraz dźwięczą mi w uszach. Staram się wyliczyć to, czego bym nie zrobiła. Kiedyś odbyłam stosunek analny z jednym takim i bolało, więc przestaliśmy – ale z pewnością spróbowałabym tego znowu z nim, gdyby zechciał. Czytałam o tym, że ludzie oddają mocz na siebie, defekują. Nigdy tego nie robiłam i na samą myśl zrobiło mi się niedobrze – przecież czegoś takiego też by nie chciał. Ale jak jeszcze kilka tygodni temu zareagowałabym na perspektywę przywiązywania do łóżka i bicia? I niby czym różniły się te wszystkie sposoby, którymi doprowadzał mnie do szczytowania, od onanizowania się na jego oczach, skoro miałoby mu to przynieść satysfakcję? A jednak wstyd, jaki odczuwam, sprawia, że zaciskam mocno powieki, czuję chłód w nogach i zgrzytam zębami. Niemal dziesięć lat wcześniej moja przyjaciółka opowiadała mi, jak masturbowali się razem ze swoim kochankiem i jak bardzo się jej to podobało. „Wyluzuj – powiedziała, gdy przerażona taką wizją wykrztusiłam spontanicznie, że nigdy, przenigdy nie zdobyłabym się na coś takiego. – To tylko twoje osobiste zahamowanie. Wszyscy mamy jakieś. Ja nie mogę znieść, kiedy facet wkłada mi jęzor do ucha, aż mnie ciarki przechodzą”. Wybuchnęła śmiechem. Mówię na głos: – Zahamowanie. Moje zahamowanie. Od razu nabieram szacunku dla tego słowa. Nie jest to już niemrawe, anonimowe hasełko, lecz nagle mroczny, bardzo wyrazisty upiór – jak szubienice w supermarketach: „Wieszamy w samo południe”. On wtedy już jest przy drzwiach. Włącza lampę przy łóżku, zakłada z powrotem zegarek na nadgarstek, starannie przesuwając koniec paska przez dwie szlufki.

Mnie nigdy nie wystarcza na to cierpliwości i zawsze daję za wygraną, gdy pasek jest przeciągnięty przez pierwszą, tak że druga jest sztywna, bo nie jest wyrobiona. – Wcześnie zaczęłaś się onanizować – mówi. Śmieję się. – To albo przeczucie, albo przygana – odpowiadam. – Jak było na spotkaniu? – Nic nie odpowiada. Skupiam uwagę na mosiężnych rączkach przy szufladach komody, wbijam w nie wzrok jak harpia. – Chyba w wieku sześciu lat, nie pamiętam. Patrzy wyczekująco. – I często jako osoba dorosła – zaczynam jedno ze zdań, które przećwiczyłam sobie podczas jego nieobecności, rozsądnych zdań, wypowiadanych przez osobę dorosłą: wybór i preferencje oraz delikatna równowaga kontra… Zaczynam dukać, mosiężne rączki odchodzą w niebyt, teraz patrzę w okno, bo chęć odwrócenia się od niego jest obezwładniająca. Bierze moją twarz w obie dłonie i wolno odwraca na bok, w swoją stronę. Mówi dobitnie: – Chcę, żebyś była ze mną, ale nie będę cię zmuszał, żebyś została. Klimatyzator zmienia tryb pracy, zaczyna mruczeć. Otwieram usta, ale on delikatnie kładzie mi palec na wargach. – Posłuchaj, tak to między nami wygląda. Kiedy jesteś ze mną, robisz, co ci każę. – Kiedy jesteś ze mną – powtarzam, tylko bez zbędnej powagi w głosie – robisz, co ci każę. Chwilę później wybucha niezadowolony. – Na miłość boską, o co to wielkie halo? – I w końcu dodaje od niechcenia: – Możesz spróbować jeszcze raz. Może ci przynieść jakiś krem? Mógłbym też przygasić światło. – Tylko nie to – mówię i znów odwracam głowę w stronę okna. – Mów, co chcesz, zrobię wszystko, tylko nie to. Podnosi słuchawkę telefonu przy łóżku, wykręca z pamięci numer, podaje swoje nazwisko, swój adres i mój adres, po czym rzuca: – Piętnaście minut. Z najwyższej półki szafy wyciąga największą walizkę, kładzie ją otwartą na podłodze sypialni. Przyniosłam do jego mieszkania swoje

rzeczy, które teraz znajdują się w różnych miejscach: duży, słomiany koszyk, innym razem płócienną torbę, czasami jakieś inne drobiazgi wciśnięte do torby z zakupami. Bierze moje ubrania, wszystkie z lewej strony szafy, zdejmuje je z drążka, składa na pół – wciąż na swoich drewnianych wieszakach na garnitury – i kładzie starannie na dnie walizki. Jakąś apaszkę, drugą, pióro wieczne, które mi kupił, żebym nie używała jego, książki z salonu, pół tuzina płyt, cztery pary butów, bieliznę wciśniętą w drugą szufladę biurka, nieotwartą buteleczkę perfum Miss Dior, którą kupił mi zeszłej soboty, i drugą, niemal pustą. Przechodzi do kuchni. Wraca z dużym plastikowym workiem na śmieci. Słyszę, jak przedmioty zabrane z łazienki grzechoczą wrzucane do worka, wraca do sypialni – worek zajmuje większość miejsca w walizce. Moja suszarka do włosów, mój pamiętnik, walizka zamyka się z trzaskiem. Nie zabrało mu to więcej niż pięć minut. Rozwiązuje i masuje obie kostki oraz lewy nadgarstek na całej ich długości, choć były przywiązane na tyle luźno, że nie ma na nich śladów. Delikatnie ściąga swoją niebieską koszulę z moich pleców. Zostawił moją letnią bluzę złożoną na krześle. Odruchowo unoszę ramiona, a on przekłada mi bluzę z jasnej wełny przez głowę. Wkłada mi spódnicę z szarego płótna. Jestem tak bardzo przyzwyczajona do tego, że mnie ubiera, iż czekam, aż przyklęknie przede mną na jedno kolano, gdy wchodzę w pas. Myślę: nie powiedziałam mu nigdy, że spódnicę wkładam przez głowę – jemu się wydaje, że spódnica jest odpowiednikiem spodni, więc w naturalny sposób wkłada się ją od dołu i podciąga. I nie zapomniał o bieliźnie, przecież nie mogę wylądować na ulicy w środku nocy w spódnicy bez majtek. Gdy wchodzę w spódnicę, obserwuję, jak przesuwa ją do góry na biodra, podnosi bluzę, zaciąga zamek po lewej stronie i zapina haftkę, po czym wygładza cienką warstwę wełny na szorstkim płótnie. Teraz bierze sandały i nakazuje mi usiąść na łóżku. Wyciągam po kolei obie stopy, ściągając palce w dół, i patrzę, jak wsuwa mi buty i zapina klamerkę. Staje za mną i zabiera się do włosów. – Zaprowadzę cię do taksówki. Jak znajdę jeszcze coś, co należy do ciebie, to ci to podrzucę. Czesze mi włosy powolnymi, zmysłowymi ruchami. Czuję, jak się lekko elektryzują. Odwracam się i chwytam go za uda. Zamiera w bezruchu. Płaczę głośno jak dziecko. Obie dłonie zanurza w moich

włosach, szczotka spadła już na dywan. – Taksówka będzie lada chwila – mówi i w tym samym momencie dzwoni portier. – Nie możesz! – mówię podniesionym głosem. – …bądź łaskaw mu powiedzieć, że zaraz zejdę – odzywa się obojętnie do domofonu, a następnie zwraca się do mnie: – Myślałem, że podjęłaś decyzję. A ja klęczę przed nim, nie dlatego, aby jak wiele razy przedtem zaspokoić go ustami, lecz w całkowitym upodleniu z błagalnymi i bełkotliwymi, lecz zrozumiałymi słowami: „Zrobię, co każesz” i „proszę”. Jego głos w mosiężnym pudełku domofonu brzmi gładko i naturalnie. – Daj mu pięć dolców, Ray, i powiedz, żeby poczekał, dziękuję ci. Robi kilka kroków wstecz do korytarza i do sypialni, skąd dobiega mnie warknięcie zbira: – No dobra, w takim razie zabieraj się do roboty. Popycha mnie i czuję, jak brzeg bluzy drapie mnie w szyję. Zdejmuje sygnet po ojcu i ciska go na łóżko. Przytrzymuje mnie lewą ręką za gardło i prawą, już bez sygnetu, wali mnie na odlew w twarz: raz w lewy policzek, wierzchem dłoni w prawy i znów w lewy. – Dobra, no to zobaczymy, jak ona to robi. Sama wpycham dłoń do ust. – Żeby było jej łatwiej, ma być sprawnie i ślisko. I wtedy słyszę niezwykle cichy głos, niemal mruczenie. – Pomogę ci, skarbie, dalej pójdzie już łatwo. Rozchyla mi uda, pod wpływem dotyku jego języka czuję gwałtowny przypływ ciepła i drobną tylko zmianę, kiedy unosi głowę i prowadzi moją dłoń tam, gdzie zaczął i co znam zbyt dobrze, żeby z tym walczyć, a mój palec wskazujący i serdeczny ześlizgują się w dół jak zwykle i po chwili dochodzę. – Bardzo mi się podobało – mówi. – Uwielbiam patrzeć na twoją twarz. Ma tak niezwykły wygląd, kiedy szczytujesz, gubisz gdzieś swoje piękno i zmieniasz się w wygłodniałą bestię z rozwartymi szeroko ustami. Z korytarza słyszę:

– Ray, daj mu jeszcze piątaka i powiedz, żeby jechał do domu. *** Zupełnie nie byłam na to przygotowana. Kilka lat wcześniej czytałam Historię O, zaintrygowana na początku, przerażona po kilku stronach, a odrazę czułam na długo przed końcem. Sadomasochiści w realnym życiu byli świrami w czarnych skórach, zabawnymi i głupkowatymi w swoich żałosnych ubrankach. Gdyby jakaś przyjaciółka, koleżanka powiedziała mi, że była przywiązywana do nogi od stołu w domu po całym dniu harówki w biurze – cóż, nigdy nie słyszałam czegoś podobnego – to Bóg mi świadkiem, że nie uwierzyłabym w ani jedno jej słowo. *** Dzwoni do mnie o wpół do piątej w piątkowe popołudnie do pracy: – Bądź w pokoju 312 w Algonquin o piątej trzydzieści. Kiedyś jadłam tam lunch. Kilka dni wcześniej podczas jednej z naszych niekończących się rozmów („Porównajmy restauracje – i hotele – jest paryski Ritz – żałosny – w takim razie ZumZum – dobry bratwurst – paskudna kapusta na ciepło – nieszczególna kawa…”) powiedziałam mu, jak romantycznie w moim odczuciu wygląda lobby oraz pluszowy, czerwony zakątek, gdzie siedziałam z dwójką klientów. Od dawna byli zauroczeni szykiem Algonquin i mówiłam mu, jak bardzo musiałam hamować swoją radość, by skoncentrować się na tym, co mówią. Postanowiłam pojechać metrem, ale nie zdążyłam nawet przejść przez szklane drzwi obrotowe w budynku mojej firmy, gdy widzę, że jakaś starsza para gramoli się z taryfy. Przytrzymuję im drzwi taksówki, wsłuchana w ból napiętych mięśni, powtarzając w myślach: „Będziesz… o wpół do szóstej”. I wchodzę przez drzwi Algonquin kilka minut później. Pukam do drzwi z numerem 312, dwukrotnie, ale nikt nie odpowiada, a drzwi są otwarte. Myślałam, że będzie na mnie tam czekał. Wymawiam głośno jego imię przy uchylonych drzwiach łazienki, a nawet otwieram szafę w przypływie niejakiej swawolności. W pokoju nikogo nie ma. Łóżko całe jest zastawione pakunkami. Nie są owinięte na

prezent, ale wyglądają jak zestaw, który ktoś porzucił po całym dniu zakupów, jak przed Bożym Narodzeniem. Klucz do pokoju leży w popielniczce na stoliku przy łóżku, a kartka z wiadomością napisaną jego ręką tkwi zatknięta za tarczę telefonu. „Otwórz je – brzmi wiadomość – weź kąpiel i przebierz się”. Zaczynam od mniejszych toreb z zakupami od Brooks Brothers. Pakunek zawiera jasnoniebieską koszulę, podobną do tych, które noszę wieczorami, tylko w mniejszym rozmiarze. Męskie skarpetki znajduję w torbie od Altmana. W pojemniku wyglądającym jak dziecięce pudło na kapelusze są zawinięte w muślin broda i wąsy piaskowego koloru. Dłonie drżą mi nieco, kiedy rozpakowuję ostatnią torbę – jest tam stalowoszary garnitur z kamizelką. Jeszcze buty. Krawat. Męska blond peruka. Mała paczka z wsuwkami do włosów od Woolwortha. Biała chusteczka. Męski, letni kapelusz. Rozwijam opakowanie i siadam na skraju łóżka, trzymając w dłoniach perukę. Jest to droga rzecz z miękkich w dotyku ludzkich włosów. Czuję wewnątrz zaniepokojenie i podniecenie, pędzące gdzieś na złamanie karku, łeb w łeb, niczym samochody na ciemnej autostradzie. Co jakiś czas zmniejszają odległość między sobą i stykają się bokami, bez krzesania iskier, delikatnie. Kiedy siedzę już w kąpieli – mając do wyboru Estée Lauder, Jean Naté i Vitabath (choć nie mogę nabrać ich do woli pod wodą tryskającą z kranów – poza tym niwelują się i po raz pierwszy od tygodni tkwię zanurzona w mlecznobiałej wodzie bez piany, w dezorientującej mieszance zapachów) – zaniepokojenie zjeżdża gdzieś na pobocze. Podniecenie pcha mnie wciąż do przodu, gdzieś wiele mil dalej, które rozciągają się przede mną, a światła oświetlają jedynie kilka metrów szarej nawierzchni, gdy raz za razem obracam dziewiczą kostkę mydła w dłoniach. Wycieram się w kolejności, jakiej on co wieczór przestrzega: twarz i szyja, stopy i łydki, plecy i pośladki. W stroju rozłożonym przede mną na łóżku brakuje jedynie bielizny. Tkanina spodni jest niezwykle gładka w zetknięciu z moją skórą. Skarpetki pasują, koszula pasuje. Moje piersi są na tyle małe, że znikają całkowicie, przysłonięte koszulą, kamizelką i w końcu marynarką, kryją się całkowicie. Zakładam buty – staromodne z noskami, takie jak jego, połyskująca skóra wyściółki wydziela ostry zapach – dlaczego kobiece buty nie pachną tak wspaniale? Lewy jest z początku nieco przyciasny.

Znajduję niewielki słoiczek teatralnego kleju i pędzelek przyczepiony do wnętrza zakrętki. Jestem w rozterce, bo nie wiem, czy klej nakłada się na brodę i wąsy, czy też na skórę. W końcu nakładam cienką warstwę na podbicie wykonane z jakiegoś płótna i przykładam wąsy pod nos. Łaskoczą mnie i wyglądają jak żywcem wycięte ze szkolnych przedstawień, śmieję się więc w głos. Trzy razy muszę je poprawiać, żeby równo je ułożyć nad górną wargą. Z brodą jest gorzej. Raz za razem zdejmuję ją i zaczynam od początku, ustawiając ją ponownie, a klej tężeje i robi się coraz bardziej lepki, aż w końcu przyklejam oba końce w równej odległości od uszu i mocuję pod brodą. Z peruką jest nieporównywalnie łatwiej: szczotkuję włosy, układając je w mizerny kucyk na czubku głowy, zwijam go, przypinam ściśle niesforne kosmyki wsuwkami. Kiedy nakładam perukę na włosy, pasuje jak ulał. Ostrożnie podnoszę górną warstwę włosów i przymocowuję je kolejnymi wsuwkami, przyszpilając płótno do moich włosów pod spodem. Włosy peruki z tyłu stykają się z kołnierzykiem koszuli, niemal zakrywają uszy po bokach i spadają na czoło gęstą falą. Rozwijając muślinowy papier, w który zapakowano wąsy, w tym samym okrągłym pudle odnajduję zestaw brwi. Przyklejam je do moich. Przez cały czas bacznie się sobie przyglądam w lustrze nad toaletką, ale skupiam się na szczegółach. Teraz można już przejść od wpatrywania się w szklaną szybę, gdzie każda drobinka kurzu, każdy odcisk kciuka jest ważny i wyrazisty, a szklana tafla znika. Widzę w lustrze całą twarz, już nie jedynie brodę czy przekrzywienie peruki. Z odległej, niewidocznej uliczki dociera do mnie głośny sygnał klaksonu zaniepokojenia, które o mało co nie zderza się z podnieceniem, po czym razem znów pędzą obok siebie. Widzę, że facet wygląda na nieco skrępowanego, i jest to doskonale mi znane uczucie, choć nie rozpoznaję niczego więcej. Przede mną siedzi szczupły, przystojny młodzieniec. Gdyby ktoś chciał mi go przedstawić na przyjęciu, zauważyłabym odruchową reakcję, skinienie głowy gdzieś we mnie: możliwe… Ma wielkie, szare oczy, grube blond włosy, jasne, krzaczaste brwi, prosty nos, bladą skórę i krótką blond brodę o rudawym odcieniu. Rozpoznawszy nić wstępnego porozumienia między nami, nachyla się w moją stronę. Jemu również podoba się to, co widzi. Trwa to tylko chwilę. Czuję gwałtowne szarpnięcie wewnątrz, niepokój bierze górę. Pokój kołysze się, ja kulę się w nogach

łóżka i jedno tylko zdanie dudni mi w piersi: „Chcę do mamy”. To również mija. Odgarniam włosy z czoła, otwieram paczkę cameli leżącą na stoliku przy łóżku. Nigdy nie paliłam camela, dlatego do razu zaczynam kasłać, czując drapanie w gardle. Ale za drugim razem zaciągam się jeszcze mocniej i, o dziwo, ostry smak rozjaśnia mi umysł. Już nie mam zawrotów głowy, ale spoglądam na wszystko bystro i spokojnie. Przez chwilę zastanawiam się, gdzie schować chustkę. Nie pamiętam, gdzie on trzyma swoją, i w końcu wkładam ją do tylnej kieszeni spodni. Nigdy nie miałam na sobie stroju z tylnymi kieszeniami, wsuwam więc weń moją dłoń i wysuwam, czując śliską podpinkę oraz zakrzywienie pośladka pod nią. Zostały tylko dwa przedmioty – krawat i kapelusz – i oba sprawiają mi niemało kłopotów. Widzę, że do krawata dołączono instrukcję wciśniętą w muślinowy papier, w który jest zawinięty. Narysował pięć obrazków. Na górze widnieje napis: „To, co widzisz na rysunku, zobaczysz w lustrze, postępuj zgodnie z instrukcją krok po kroku”. Po raz pierwszy węzeł pojawia się o cal poniżej guzika przy kołnierzyku, dopiero po raz drugi wiążę go właściwie. Założenie kapelusza jednak wykracza poza moje umiejętności. Nakładam go ostrożnie na czubek głowy, a potem lekko naciągam, przekrzywiam to w tę, to w tamtą stronę. Na tyle znam się na kapeluszach, by wiedzieć, że jest to idealnie mój rozmiar, włącznie z poprawką na spięte włosy i perukę, ale bez względu na to, jak go zakładam, wygląda dziwnie. Nie próbuję nawet przypomnieć sobie różnych kątów ułożenia kapelusza u znanych aktorów ani nie przywołuję z pamięci wyglądu mojego jedynego przyjaciela, który nosi kapelusze na co dzień, bo obraz w lustrze nie ma sensu. W końcu zniechęcona poddaję się i wkładam kapelusz z powrotem do pudła. Na moim zegarku jest siódma, ale zdejmuję go i wsuwam do torebki. Myję dłonie. Staję przed dużym lustrem, zapinam i rozpinam marynarkę, i prężę się przed nim, najpierw z jedną, potem z drugą dłonią w kieszeni spodni. Później, nie wiedząc, co mam robić, z uśmiechem zdejmuję kolczyki i wkładam je tam, gdzie zegarek. Znajduję pasek, gdy starannie składam kawałki papieru, wsadzając – jakbym wykonywała precyzyjne polecenie – każdy rozprostowany arkusz cieniutkiej bibuły do kolejnych pudełek i toreb. Pasek jest identyczny jak jego, tylko sztywniejszy. Mieści mi się

w lewej dłoni i z wolna rozwija, kiedy kładę go na kapie łóżka. Przebiegam kciukiem i palcem wskazującym wzdłuż paska, po czym zaciskam dłoń na klamrze. Otwieram ją, kilkakrotnie owijam skórę na mojej dłoni i potem znów zaciskam pięść. Ogarnia mnie wspomnienie pewnej kobiety przywiązanej do dyszy prysznica, która wije się pod uderzeniami tego paska, który raz za razem przecina zasłonę wody. Dzwoni telefon. – Jestem w holu – mówi. – Zejdź na dół. Nie zapomnij klucza do pokoju. Wsuwam klucz do prawej kieszeni marynarki, przekładam do prawej kieszeni spodni, wkładam już trwożnie do lewej kieszeni marynarki. Wsuwam pasek w szlufki spodni i niezdarnie zapinam klamrę. Biorę camele i pudełko zapałek, nie wiem, gdzie mam je włożyć, i w końcu trzymam je tylko w lewej dłoni. Łysiejący, niski mężczyzna czeka ze mną przez chwilę przy windzie, po czym mamrocze coś pod nosem i gwałtownie rusza korytarzem. Patrzę za nim i widzę, że jest niższy ode mnie. W sandałach na grubej podeszwie jestem wysoka jak na kobietę, teraz jestem mężczyzną przeciętnego wzrostu. W kabinie windy stoi kobieta w średnim wieku. Wchodzę do środka i staję przy drzwiach. Kiedy dojeżdżamy na parter i mam już wysiąść, aby przejść do holu, przypominam sobie coś. Odsuwam się, przepuszczam ją w drzwiach. Wychodzi, nawet na mnie nie patrząc. Cóż za dziwny rytuał, myślę i jednocześnie dodaję radośnie w myślach: „Zdałam!”. Siedzi na sofie w rogu, wskazuje mi krzesło na wprost siebie przy niskim, okrągłym stoliku z mosiężnym dzwonkiem. Obok stoi jego szklanka szkockiej i pusta popielniczka. Patrzy na mnie przez dłuższy czas, lustrując wygląd butów, dopasowanie kamizelki, węzeł krawatu, brodę i włosy. – A co z kapeluszem? – No… nie umiałam go nałożyć. Próbowałam wielokrotnie. Szczerzy zęby w uśmiechu, potem wybucha głośnym śmiechem, pociąga drinka i zdaje się w siódmym niebie. – Nieważne – mówi w końcu, nadal się uśmiechając. – Wyglądasz dobrze. Wyglądasz wręcz wspaniale. Dajmy sobie spokój z kapeluszem.

Nachyla się w moją stronę i zamyka moje dłonie w swoich, jakby chciał je rozgrzać dziecku, które wróciło właśnie z dworu po lepieniu bałwana. – Nie denerwuj się – mówi. – Nie ma się czym denerwować. Pojawia się kelner i staje o dwa kroki od nas. On zamawia dla mnie wino, dla siebie jeszcze jedną szkocką, wciąż pozostając w tej samej pozycji – zgarbiony, z łokciami na kolanach i ramionami pochylonymi do przodu, trzymając mnie za dłonie. Siadam wyprostowana jak kij od szczotki ze wzrokiem wbitym w sztywne ramiona wyciągnięte w jego stronę. Targają mną sprzeczne uczucia, do których powinnam była już przywyknąć, ponieważ odkąd się znamy, codziennie atakuje mnie jeden bądź drugi wariant nietypowego zachowania w różnych konfiguracjach. Jestem głęboko zażenowana, czerwienię się i trzęsę – jestem podekscytowana, zanim jeszcze pojawia się moje wino, płonę cała w bezrozumnym entuzjazmie. Kelner zachowuje stoicki spokój, przynajmniej tyle można wyczytać z jego twarzy, gdy przynosi nasze drinki i kiedy w końcu mogę się zdobyć na to, by podnieść na niego wzrok. – Nosisz to wszystko w sobie, sama wiesz najlepiej – mówi do mnie mężczyzna siedzący na wprost mnie w takim samym garniturze, jaki mam na sobie. – Nikogo wokół to w ogóle nie obchodzi. Ale mnie wiele radości sprawia fakt, że ty się tak przejmujesz. Wtedy idziemy do jadalni, gdzie między posiłkami trzyma mnie za rękę. Mam problemy z przeżuwaniem, a jeszcze bardziej z połykaniem. Piję dwukrotnie więcej wina niż zwykle. On wypija kolejnego drinka przy barze. Ręką od niechcenia trzyma mnie za udo. Na górze w pokoju popycha mnie w stronę lustra. Obejmuje ramieniem i patrzymy na nasze odbicie – dwóch mężczyzn, jeden wysoki i ogolony, a ten niższy z piaskową brodą, obaj w ciemnych garniturach, jeden w różowej, drugi w niebieskiej koszuli. – Zdejmij pasek – mówi cicho, a ja robię to, nie mogąc oderwać wzroku od jego spojrzenia w lustrze. Nie wiedząc, co dalej, zwijam pasek w serpentynę, taką, jaką wyciągnęłam z pudełka. Zabiera ją ode mnie i mówi: – Właź do łóżka – i: – nie, na czworakach. Sięga ręką zza pleców, rozpina spodnie, po czym mówi: – Spuść spodnie z tyłka.

Coś się we mnie poddaje i łokcie nie są w stanie utrzymać ciała. Na kolanach, z głową między ramionami, z mojego gardła wydobywają się odgłosy, których nie potrafię rozpoznać: nie jest to ani strach, ani pragnienie, lecz dwa niemożliwe do rozróżnienia dźwięki, które w sumie dają… Bije mnie, przyciska głowę do poduszki, by zagłuszyć moje jęki, a potem bierze tak, jakby brał mężczyznę. Krzyczę głośniej niż wcześniej, otwieram szeroko oczy w ciemność poduszki zakrywającej mi twarz. Głęboko we mnie jego uderzenia naraz ustają. Przyciska mnie do łóżka tak, że kładę się płasko, wsuwa prawą rękę pode mnie i między nogi. Leżąc na mnie, unosi poduszkę i słucha, jak cichnie mój szloch. Kiedy uświadamiam sobie, że oddychamy zgodnym rytmem, uspokojeni, jego palce zaczynają się nieznacznie poruszać. Wkrótce znów gwałtownie dyszę. Kiedy dochodzę, zasłania mi ponownie twarz poduszką, a po chwili on także kończy. Bierze garść chusteczek ze stolika obok łóżka i wkłada mi między pośladki. Lignina nasiąka nasieniem i ma różowawy odcień, kiedy potem ją wyjmuje. Przytula się do mnie, mrucząc: – Tak ciasno i gorąco, że nawet nie masz pojęcia. *** Czasami zastanawiam się, abstrahując od naszej sytuacji, jak to możliwe, że ból może być tak ekscytujący. Pewnego razu, będąc w sandałach, uderzyłam się w paluch o dolną szufladę biurka. Zaklęłam, podskoczyłam i pokuśtykałam korytarzem do biura kolegi z pracy, by znaleźć u niego współczucie, i nie byłam w stanie skupić się na pracy przez kolejne piętnaście minut z powodu niewielkiego, lecz irytującego pulsowania, które rozpraszało uwagę i denerwowało mnie. Ale kiedy to on zadawał mi ból, różnica między bólem i rozkoszą stawała się tak płynna, że zmieniała je w dwie strony tej samej monety: doznania odmienne od siebie, lecz w rezultacie jednakowe w konsekwencji, równie intensywne; zarówno jeden, jak i drugi bodziec były na tyle potężne, abym poczuła podniecenie. Ponieważ ból zawsze i nieodmiennie pojawiał się jako preludium rozkoszy – czasami kilka godzin wcześniej, ale za każdym razem w końcu prowadził do orgazmu – stawał się równie wyczekiwanym, zmysłowym i integralnym etapem miłości cielesnej jak pieszczota piersi. ***

Rozlega się walenie do drzwi. Jest wpół do siódmej wieczór, a ja dopiero co weszłam do środka. Kiedy uchylam drzwi zabezpieczone łańcuchem, widzę, że stoi – przewraca oczami, na prawym ramieniu trzyma torbę z zakupami, rączkę aktówki między kciukiem i palcem wskazującym, pozostałe palce zaciska na torbie ozdobionej girlandami logo Bendela, a złożony wzdłuż „Post” ma wetknięty między zęby. Energicznie potrząsa głową – gazeta omiata łodygi selera naciowego – co jest sygnałem dla mnie, że nie potrzebuje pomocy. Idzie do kuchni i stawia zakupy na blacie z pełnym satysfakcji łupnięciem, robi gwałtowny zwrot, upuszcza „Post” w korytarzu, a aktówkę w drzwiach sypialni. Aktówka spada na podłogę z głośnym stukotem. Mruga porozumiewawczo do mnie, doniośle i uroczyście, trzymając w obu rękach torbę od Bendela, po czym kładzie ją na niezasłane łóżko. – P o kolacji – mówi, widząc moje wyszczerzone w uśmiechu zęby i uniesioną pytająco brew. – Nie niosłeś chyba gazety w zębach na ulicy – zgaduję. – Nie – odpowiada. – Wsadziłem ją sobie do gęby, zanim zacząłem walić w drzwi stopą. Dla spotęgowania efektu. – Obrzuca mnie surowym spojrzeniem od dołu do góry. – Teraz? – pytam po sałatce. – Absolutnie nie – odpowiada. – Co ty sobie myślisz, że to Gotowanie na ekranie? Teraz zjemy omlet. – Jego Wysokość znów nie ma pomysłu na posiłek. Kiwa posępnie głową. – Ale spodoba ci się. Po zniknięciu dania – jego omlety są soczyste, chrupkie warzywa w całym cieście, na wierzchu stopiony ser, a smażone grzyby na dokładkę – chrząkam znacząco. – Teraz? – No, proszę cię – mówi – można by pomyśleć, że to twój pierwszy posiłek u mnie. Przecież zawsze jest coś na deser. Dzisiaj to baklawa. – Baklawa – jęczę – po jajkach, cóż za szokujące połączenie. Jestem pełna. – Jak sobie chcesz – mówi. – Ja podjadałem ją, od kiedy łypnęła

na mnie okiem w garkuchni na Bleecker. Możesz patrzeć, jak jem. Kiedy zlizałam miód z jego palców aż do ostatniej kropli, cmoknęłam z rozkoszy. – Obrzydlistwo – mówi. – Teraz trzeba cię będzie jeszcze raz wykąpać. Masz deser na szyi, nawet brwi ci się kleją, na miłość boską! Bierze mokrą szmatkę i wyciera mi twarz. – No już dobrze – mówię z namaszczeniem. – Wystarczy. Czy mogę zobaczyć, co jest w torbie od Bendela? – Nawet nie zauważyłaś, że torby są dwie – rzuca chełpliwie. – Jedną schowałem w torbie z zakupami, aż pomidory się pogniotły. Poza tym nie wypiłem jeszcze kawy i zaraz zasnę bez kofeiny, bo to był bardzo męczący dzień. Mija kolejne piętnaście minut, zanim udajemy się do salonu. Siedzę na poduszce w nogach kanapy, przypięta kajdankami do stolika kawowego, i czekam na niego, gdy on nastawia kawę, podgrzewa wodę na moją herbatę, zmywa naczynia i niesie tacę do salonu. Robi wszystko, by pokazać, jak bardzo jest odprężony i zrelaksowany – zapala mi papierosa, kładzie stopy na stoliku, tłumi ziewnięcie, sięga po „Post”. – Co jest w torbie od Bendela?! – krzyczę. Przykłada palec wskazujący do dolnej wargi i marszczy brwi. – Ciiiiiiiii! Cicho! Skąd ta chamówa? Tutaj czynsz jest celowo wyśrubowany, żeby prostackich krzykaczy nie było stać na wynajęcie mieszkania w tym domu. Starsza pani Chrysler za minutę znajdzie się pod drzwiami, wspominałem ci o niej? Mieszka pod 15D. Co tydzień musi wysłuchać nowej opowieści o jakimś gwałcie i kilku napadach, bo inaczej cierpi na arytmię. Od dziewięciu dni nie miała żadnej nowej smakowitej historyjki… – Żeby tak kpić z chorób starszej pani – mówię. – Chyba niżej już nie mogłeś upaść. Zaraz wykopię ci stolik do kawy spod nóg. Nadwerężysz kręgosłup i długo będzie cię łupało w krzyżu. Wzdycha ostentacyjnie, ściągając nogi ze stołu, po czym znika i wraca w trzech susach, niosąc torbę w każdej z rąk i wyciągając triumfalnie ramiona nad głową. Rzuca paczki przez pokój, klęka przy mnie, by zdjąć mi kajdanki. Machinalnie rozciera mi nadgarstki – jest to mimowolny odruch, który nie ma nic wspólnego z ich stanem, ponieważ i tym razem, podobnie jak w większości przypadków, nie

widać nawet różowej pręgi w miejscu zetknięcia skóry z metalem. Stałam się mistrzynią w wygodnym i bezpiecznym noszeniu tego ustrojstwa. – Dobra – mówi – usiądę, a ty pójdziesz i zobaczysz, co jest w środku, po czym to założysz. – Przedstawienie na żywo pod 15B – mruczę pod nosem, na co on kiwa głową. – A żebyś wiedziała. Kurtyna w górę. Najpierw otwieram torbę od Bendela. Zawiera przesadnie zawinięty aż w sześć warstw luksusowego muślinu czarny koronkowy pas oraz jasnoszare pończochy. Ze szwami. Nie posiadam się z radości. Śmieję się głośno, śmieję bez końca, trzymając koronkowe dyby rozciągnięte wysoko w górze – przypominają nieco szkielet nietoperza. Zakładam go sobie na głowę. Chwytam jeden dyndający pasek zębami, zezuję na drugi, który zwisa mi nad nosem, a trzeci łaskocze mnie w ucho. – Jak warkoczyki! – wykrzykuje gromkim głosem. – Jeszcze nigdy nie wyglądałaś tak egzotycznie… – jęczy, ryczy i parska. Na dwóch krańcach dużego pokoju dopada nas atak głupawki, który często pojawia się bez ostrzeżenia u dzieci podczas przerwy w szkole. Albo też w szczególnych warunkach zaawansowanego stanu upojenia alkoholowego – kiedy nie można wyjaśnić komuś, z czego właściwie się człowiek śmieje, nie można go też samemu zrozumieć, choć człowiek stara się, ile sił, kiedy nie można się przestać śmiać, choć kłuje od tego w boku. – Co jest, do… – Pociera twarz i wali pięścią w poduszkę obok. Kiedy znajduje odpowiedź, ja już jestem spokojna. Ściągam pas z głowy i kładę go na kolanach. – Popatrz na to w ten sposób – mówi, wciąż się uśmiechając. – Dość późno, ale realizuję moje stare fantazje. Nastoletnie. Miałem jedenaście lat, do diabła, to przecież nie o to… nieważne. Wielokrotnie prześladował mnie ten motyw – kiedy miałem jedenaście, piętnaście, dwadzieścia dwa, trzydzieści dwa lata. Czarny pas do pończoch, nie w czasopiśmie na zdjęciu, nie w kinie, ale na żywej kobiecie. A do tego pończochy ze szwami! A żadna, z którą spałem, nie nosiła czegoś takiego, ani jedna, Bóg mi świadkiem. Cóż ci mogę powiedzieć… musiałem wziąć sprawy we własne ręce. – Łypie pożądliwie okiem, uśmiechając się szeroko, i mruga do mnie. – Chcę w

końcu zobaczyć, jak to wszystko wygląda w realu. Nigdy nie miałam na sobie pasa do pończoch, mówię mu, choć zawsze chciałam go sobie kupić, napadało mnie to przez lata co jakiś czas. Tylko że, też mu mówię, nie pamiętam, czy wyobrażałam go sobie w czerni, bo byłoby to… może w różu albo w bieli. Znów oboje wybuchamy śmiechem. Opowiada o dystyngowanej sprzedawczyni, która go obsługiwała, kobiecie w wieku naszych matek – o dużych piersiach, nieskazitelnie ubranej, która wysławiając się gładko, jest też szykownie niezainteresowana. Rozłożyła przed nim mnóstwo towaru, opisując jego istotne cechy: regulowane paski, elastyczną wkładkę z tyłu tego tutaj – lepiej się dopasowuje, specjalne zaszewki, niewielkie rozetki o zróżnicowanej fakturze i barwie zdobiące zapinki w innym komplecie – wszystkie rodzaje pasów, oczywiście nadają się do prania w letniej wodzie. „Wybrał pan jeden z dwóch najlepiej sprzedających się modeli, proszę pana” – mówi mu. Miał ochotę zapytać ją o ten drugi model, ale zmienił zdanie, gdy zapytała: „Czy podać coś jeszcze?” – głosem, który w jego uszach zabrzmiał, jakby ociekał jadem kobry. – A teraz zajrzyj do drugiego pudełka – mówi rozradowany i odsuwa niski blat od kanapy. Siedzi z rozstawionymi nogami, dotyka dywanu bosymi stopami z odchylonymi do góry palcami, opierając łokcie o kolana, z brodą schowaną w dłoniach, dwoma serdecznymi palcami masuje sobie zewnętrzne kąciki oczu. Jego włosy, już suche po prysznicu, który wziął przed kolacją, spadają mu na czoło. Ma na sobie białą, bawełnianą koszulę doskonałej jakości, choć jest już mocno przetarta na kołnierzu, rozpięta, z podwiniętymi rękawami. Widać kędziory włosów na klatce piersiowej, które schodząc niżej, prostują się i znikają w starych, workowatych szortach do gry w tenisa. – Nie masz pojęcia, jak teraz wyglądasz – mówię. – Jak Robinson Crusoe, który jest szczęśliwy na swej wyspie, bo nigdy nie będzie musiał zakładać swego garnituru. Tak bardzo jestem w tobie zakochana. Mruży oczy i zagryza dolną wargę górnym kłem, starając się zamaskować szeroki uśmiech – speszony i zadowolony oraz tak mi drogi, że jego obraz zamazuje mi się w oczach. Opiera się na kanapie i odchyla głowę mocno do tyłu na poduszkach. Wygięty łuk krtani z jabłkiem Adama odbija się jaśniejszą plamą aż na drugim końcu

pokoju. Wsuwa obie dłonie we włosy i odzywa się do sufitu – celowo, zupełnie beznamiętnie: – To musi tak trwać. Wystarczy tylko, żebyśmy pilnowali, żeby wszystko szło tak, jak idzie do tej pory. Podnosi się, garbi i macha wyciągniętą ręką, wskazując na mnie palcem. Rozlega się jego dudniący głos: – Otwieraj drugą torbę, do cholery, marudziłaś i jęczałaś cały wieczór, a teraz się ociągasz! – Już dobrze – mówię. – Rozkaz! W torbie znajduję pudełko po butach od Charles’a Jourdana, sklepu, który oglądałam wyłącznie z zewnątrz, dochodząc do słusznego wniosku, że nawet moja karta Bloomingdale’s niejednokrotnie stanowi zbyt wielką pokusę. Unoszę połyskliwe wieczko w kolorze beżowym. Otulona w całą masę delikatnego papieru spoczywa tam para eleganckich, jasnoszarych welurowych czółenek na tak niebotycznym obcasie, że aż mnie zatyka. – W tym w ogóle można chodzić? – rzucam ostro. – Mój Boże, nawet nie wiedziałam, że robią takie szpile. Idzie spokojnym krokiem na drugi koniec pokoju i kuca przy mnie na podłodze z pokornym uśmiechem. – Jasne, cóż, wiem, co masz na myśli. – Wiesz, co mam na myśli – powtarzam. – Jakże mógłbyś nie wiedzieć. Pewien jesteś, że to w ogóle są buty? – Tak, buty, sprawdziłem – mówi. – Zdaje się, że niezbyt ci się podobają. Czy może zupełnie nie? Znaczy, oprócz obcasów? – Jasne – mówię, trzymając po jednym bucie w każdej ręce, czując welur tak miękki jak aksamit. – A cóż miałoby mi się w nich nie podobać? Są wystrzałowe. Oczywiście trudno nie zauważyć, że tak nieziemskie obuwie kosztowało małą fortunę… Wzrusza ramionami, nagle speszony. – Słuchaj – mówi – one tak naprawdę nie są do noszenia, znaczy, na zewnątrz. – Pokazuje na pakunek od Bendela. – One są tylko dla nas. Właściwie dla mnie. Dla nas obojga. Żałuję, że… chciałem powiedzieć, że… ale jeśli naprawdę ci się nie podobają… W jednej chwili przeistacza się w osobę młodszą ode mnie o dekadę, bardzo młodego człowieka, który zaprasza mnie na drinka

spodziewając się, że dostanie kosza. Nigdy wcześniej go takim nie widziałam. – Skarbie – odpowiadam w pośpiechu, przełamując się – są urocze, dotknij tej skóry, oczywiście, że je założę… – Cieszę się – mówi wciąż w transie potulności. – Miałem nadzieję, że tak będzie. Zawsze jest szansa, że ci się spodobają. – Po czym dodaje znów radosnym głosem: – Załóż to wszystko. I zakładam. Jak zwykle aż do tego wieczora – i dzisiaj po raz ostatni – mam na sobie jedynie koszulę, więc nie trwa to długo, choć równe ułożenie szwu w pończochach jest o wiele trudniejsze, niż podejrzewałam. Buty pasują idealnie. – Zabrałem ze sobą twoje czarne – mówi. – I uparłem się, żeby znaleźli dziewczynę o tym rozmiarze, która przymierzała dziewięć par, aż zdecydowałem się na te. Dzięki Bogu, że masz standardową wielkość stóp. Na tych obcasach jestem tak wysoka, że nasze oczy znajdują się niemal na tym samym poziomie. Przytula mnie delikatnie, przesuwa ręce po bokach w stronę moich piersi, obie dłonie z rozczapierzonymi palcami wykonują niewielkie kółka, zatrzymując się w samym środku sutków. Ma całkowicie obojętny wyraz twarzy. Szare źrenice na których skupiam spojrzenie, odbijają dwie miniaturowe twarze. Jego dłonie wędrują w dół do pasa z pończochami. Kreśli jego zarysy na mym ciele, a potem przesuwa je po każdym z czterech pasków do miejsca, w którym zaczynają się pończochy. Panuje niemal całkowita ciemność. Włącza stojącą lampę za nami. Mówi: – Zostań tutaj. – Wraca do kanapy i siada na niej. – A teraz – mówi chrapliwym głosem – podejdź do mnie. Nie spiesz się. Idę wolno po wykładzinie. Stawiam drobne, ostrożne kroki, a moje ciało przekrzywia się w obcym ustawieniu. Ramiona zwisają niezgrabnie z miejsc, w których łączą się z tułowiem. Coś ryczy mi w uszach, wzmacniając odgłos każdego mego tchnienia. – Teraz się odwróć – nakazuje, kiedy jestem już o kilka kroków od kanapy. Ledwo go słyszę. – I unieś koszulę. Odwracam się i staję wyprostowana, przytrzymując poły koszuli łokciami.

– Zawiedziony? – pytam, jak się okazało, wysokim, płaskim głosem. – Żartujesz sobie, jest na czym oko zawiesić – mruczy za mną. – Jesteś piękna, skarbie. Zamykam oczy. Słucham ryku w uszach, każdy centymetr mojej skóry łaknie dotyku. Staram się odetkać uszy, potrząsam głową, włos dostaje mi się do ust – proszę, myślę, proszę cię. – A teraz stań na czworakach – mówi. – I podwiń koszulę do góry. Podciągnij ją, chcę widzieć twój tyłeczek. Patrzę na ciasne sploty wykładziny w wyrazistym, szarym kolorze, która znajduje się teraz o kilkadziesiąt centymetrów od mojej twarzy. – Poraczkuj trochę – odzywa się bardzo cicho. – Podpełznij do drzwi. No, raczkuj. Przesuwam prawe ramię w przód, potem prawe kolano, lewe ramię. Zastanawiam się – czy słonie robią to inaczej? Lewe kolano. Tkwię zawieszona w ciszy, którą rozprasza czyjaś przytłumiona rozmowa na korytarzu przed wejściem do mieszkania. Trzaskają drzwi. Wiolonczelista piętro niżej zaczyna ćwiczenia. Z zaciekawieniem koncentruję się na jego typowych wstępnych porywach weny. Zawsze myślałam, że muzycy rozgrzewają się powoli, jak biegacze. Ten zaczyna z wielką werwą i bardzo głośno, po czym w ciągu swoich trzygodzinnych prób stopniowo zwalnia. Ma łysinę i z całą pewnością widziałam go kiedyś w windzie. – Nie potrafię – mówię. Moje ciało najwyraźniej oklapło pod wpływem mojego głosu. Przez sekundę moja twarz przylega płasko do wykładziny, która, widziana z wysokości, zawsze sprawiała wrażenie gładkiej, tymczasem w dotyku okazuje się bardziej szorstka, niż mogłoby się wydawać. Siadam. Wysokość obcasów uniemożliwia mi siedzenie w pozycji, za którą nagle zatęskniłam – z kolanami pod brodą i ramionami obejmującymi nogi. – No mów – odzywa się spokojnym głosem. – Głupio się czuję – odpowiadam. – Czuję się jak idiotka. Lampa po drugiej stronie pokoju nie świeci na tyle mocno, żebym mogła dostrzec wyraz jego twarzy. Zakłada ręce za głowę,

rozkłada się na poduszkach kanapy. Chwiejnie wstaję. – Ten dywan gryzie – mówię pod nosem, jakbym zdradzała niezwykle cenną informację. Siadam na najbliższym krześle. Splatam ramiona na koszuli, którą się otuliłam. Jeden z podwiniętych rękawów opadł, ciągnę go za rąbek, żeby mankiet zasłonił palce, pod osłoną materiału zaciskam je w pięść. – Przecież już to wszystko przerabialiśmy – mówi, nie patrząc na mnie. – Nienawidzę pakowania. Ale jeszcze bardziej nienawidzę rozpakowywania. Twoją walizkę ostatnim razem rozpakowywałem przez okrągły tydzień. Wiolonczela na dole wybucha takimi dźwiękami, jakby obdzierał ją ze skóry jakiś szaleniec. – Nie rozumiem tylko, dlaczego nie możesz zapamiętać sobie lania, dlaczego zawsze musisz naprawdę oberwać. Przedtem mówisz do mnie: „Nie, nie chcę tego robić” – dlaczego nie jesteś w stanie wbić sobie do główki, że mogę sięgnąć po pas? Dlaczego między kolejnymi wieczorami zapominasz, jak to jest, kiedy w końcu się doigrasz? Musimy, kurwa, negocjować za każdym razem, choć w końcu i tak zrobisz, co ci każę. – Nie – mówię, z początku zupełnie niesłyszalnie. – Nie – powtarzam. – Proszę… Nachyla się w moją stronę, odgarnia włosy z czoła. – Czuję się jak jakiś pies – wyznaję – mam pełzać, łazić na czworakach… Boję się, że sobie ze mnie żartujesz. – I dobrze, bo powinnaś się czuć jak idiotka – warczy. – Co za pieprzony stek bzdur. Jeśli kiedykolwiek zapragnę sobie z ciebie pożartować, to cię o tym zawiadomię. Bez słowa kręcę głową. Krzywiąc się i przyglądając mi się bacznie, idzie w moją stronę, staje za mną. Siedzę sztywno na krawędzi krzesła, zaciskam kolana, ręce mocno przywarły do napiętych mięśni brzucha. Kładzie mi dłonie na ramionach. Odciąga mnie w tył, aż moje łopatki dotykają tapicerowanego oparcia. Wtedy jego dłoń wsuwa mi się we włosy, masuje mi skórę, potem zaciska się w pięść, ciągnie w tył, aż moja twarz jest całkiem odchylona do góry, a czubek głowy dotyka jego członka. Pociera dolną część twarzy nasadą dłoni. Po chwili otwieram usta. Kiedy zaczynam miarowo jęczeć, wychodzi z pokoju i wraca ze

szpicrutą. Kładzie ją na stoliku. – Popatrz sobie na to – mówi. – Spójrz na mnie. W trzy minuty załatwię cię tak, że przez tydzień nie wyjdziesz z łóżka. Ale ja go prawie nie słyszę. Zupełnie niewystarczający, wąziutki jak światłowód przesmyk, jaki pozostał w miejscu krtani, pozwala jedynie chwytać drobne hausty powietrza. Czuję się, jakbym miała posiniaczone usta. – Pełzaj – nakazuje. Znów jestem na czworakach. Mocno przyciskam twarz do swojego prawego barku i czuję, jak drżenie mojego podbródka przenosi się z kości do kości na ramiona, nogi, aż do palców. Słyszę odgłos towarzyszący muśnięciu końcówką owiniętej skórą rękojeści o blat stolika. Palący ból przeszywa moje plecy i uda. Nagle, jak za sprawą czarodziejskiej różdżki, łzy napływają mi do oczu. Niczym wyzwolona z jakiegoś niebezpiecznego stuporu pełznę od krzesła do drzwi sypialni i zwinnie, z niesłychaną łatwością, sunę ku lampie w odległym kącie pomieszczenia. Jeden z kotów, głośno mrucząc, kręci ósemki wokół moich ramion. Pończochy drą się na kolanach i czuję, jak oczka suną w porywach w górę obu ud. Kiedy jestem już prawie przy kanapie, on obezwładnia mnie, przyciska do podłogi, przewraca na plecy. To jedyny raz z nim i w ogóle pierwszy, kiedy dochodzę w tym samym momencie co mój kochanek. Później oblizuje mi całą twarz. Każde miejsce jest z początku ciepłe, a kiedy jego język przesuwa się dalej, nagle staje się chłodne, bo pot i ślina parują w klimatyzowanym pomieszczeniu. Kiedy przestaje, otwieram oczy. – Ale i tak mnie zbiłeś – szepczę – nawet kiedy zrobiłam, co… – Tak – odpowiada. – Bo ty lubisz mnie bić – wciąż szepczę. – Tak – odpowiada – i lubię, jak się kulisz, kiedy cię przytrzymuję, i lubię słyszeć, jak mnie błagasz. Uwielbiam te odgłosy, gdy nie możesz wytrzymać, kiedy już się nie powstrzymujesz. Uwielbiam obserwować, jak pojawia się ślad, bo wiem, skąd się wziął, uwielbiam patrzeć na pręgi po uderzeniach na twoim tyłku. Drżę. Sięga do tyłu i wyciąga stary koc, który leży złożony pod poduszką w rogu kanapy. Strzepuje go, rozwija, przykrywa mnie i mówi, upychając sfatygowaną, satynową lamówkę pod moją brodą.

– I dlatego, że ty też tego pragniesz. – To prawda – szepczę. – Ale nigdy wtedy… nigdy kiedy… – Wiem – mówi mi prawie do ucha, dłonie wsunął głęboko w moje włosy, czuję ich bliski i kojący dotyk na mojej głowie. *** Nikt nie widział mojego ciała oprócz niego, a poza tym pewnego chłopaka o imieniu Jimmy oraz kobiety, której imienia nikt mi nie wyjawił. Czasami w wannie albo kiedy pochwyciłam odbicie w lustrze, oglądałam swoje siniaki z nieobecną ciekawością, zarezerwowaną dla fotek cudzych kuzynów. Nie mają ze mną nic wspólnego. Moje ciało nie miało ze mną nic wspólnego. Był to wabik, gotów do tego, aby się nim posłużył w sposób, jaki zechce, aż do wzajemnego kresu rozkoszy. *** Rozbierając mnie przed kąpielą, mówi: – Na dziś wieczór wynająłem ci masażystę. Rzuca moją bluzkę na białe kafelki łazienkowej podłogi. Wychodzę ze spódnicy i siadam na brzegu wanny, a on zdejmuje mi buty, po chwili znów wstaję, gdy zsuwa moje majtki. Lubi moje majtki – z białej bawełny od Woolwortha. Lubi też tę spódnicę – dzisiaj rano powiedział, starannie wsuwając mi ją po udach: – Lubię, jak nosisz tę spódnicę, bo oddaje sprawiedliwość twojemu tyłkowi. Patrzę na niego, jak nachyla się nad wanną, jak wciska korek i po chwili wahania sięga po jaskrawe opakowanie wciśnięte między buteleczki ustawione wzdłuż wewnętrznej krawędzi wanny. Znów się nachyla, by odkręcić jeden i drugi kran, sprawdza temperaturę wody, poprawia ustawienie lewego kurka i ostrożnie wsypuje zielony proszek w jej obfity strumień. Nagle uświadamiam sobie, jaki to niecodzienny widok – mężczyzna w dopasowanym eleganckim garniturze, z krawatem osadzonym równo między dwoma sztywno wykrochmalonymi rogami kołnierzyka koszuli, który wygląda tak, jakby za chwilę miał przemówić przy stole konferencyjnym albo wystąpić przed kamerą telewizyjną, albo przed rozprawą sądową kolejnej opowieści o zaciekłej małżeńskiej waśni. Nie robi jednak żadnej z rzeczy, do

których się tak wystroił, lecz nachyla się nad wanną pełną parującej wody, jedną dłonią trzyma się krawędzi, a palcami drugiej rozgarnia szybko rosnącą pianę. Pociąga nosem. – Niezłe, co? Trochę za słodkie, niezupełnie „przepojone zapachem ziół”, jak bredzą na opakowaniu, ale tak czy inaczej to miły zapach. Potakuję. Uśmiecha się do mnie tak przepełniony ciepłem, wręcz rozkoszą, że coś łapie mnie za gardło – każdy może sobie pomarzyć o niewielkim zaparowanym pomieszczeniu, wypełniającym się zapachem lawendy przetykanym nutką mięty. Wychodzi i wraca z kajdankami. Zapina je na wyciągniętych w jego stronę nadgarstkach i podtrzymuje mnie za łokieć, kiedy wchodzę do wody, która jest prawie gorąca, ale wiem o tym, że za chwilę, kiedy się w niej zanurzę, będzie idealna. Wanna jest głęboka, wypełniona w dwóch trzecich wodą, i muszę unieść brodę, by bąbelki piany nie dostały mi się do ust. Dopiero wtedy zakręca kurki i zerkając na mnie raz jeszcze, poluzowuje krawat i ściąga marynarkę. Słyszę, jak tłucze się w kuchni, jego kroki głośno rezonują na płytkach, a potem tłumi je wykładzina w salonie… „Dzieliłem się sekretami duszy mojej…”. Kris Kristofferson sunie między zwałami piany. Słuchaliśmy WQXR, odkąd raz wspomniałam mimochodem w trakcie nie wiem już której dawno prowadzonej rozmowy, że to moja ulubiona stacja. Powiedział mi, że gdzie indziej mają nadawać jakiś zapomniany utwór Vivaldiego, którego nigdy nie słyszał. – Nie musisz się przede mną tłumaczyć – jęknęłam. – Zmień stację, to przecież twoje mieszkanie! Wyszczerzył zęby w uśmiechu, mrugnął do mnie i powiedział: – Wiem. – Ale później stwierdził, że to nie był Vivaldi pierwszej klasy, niemniej jednak warto było posłuchać. „…co noc chroni mnie przed chłodem…”. Wraca z kieliszkiem chablis, przysiada obok wanny, prawą ręką przechyla kieliszek, abym mogła się napić… „Zamieniłem wszystkie jutra na jedno wczoraj…”. Lewą ściera mi pianę z brody. Wino na moim języku jest lodowate… „Leżąc tak obok Bobby…”. Siada z powrotem na sedesie, rozpinając kamizelkę jedną ręką i

biorąc trzy głębokie łyki. – Ma na imię Jimmy. Przez telefon mówił z irlandzkim akcentem. Słyszałaś kiedyś o irlandzkim masażyście? – Nie – mówię i chichoczę. „Wolność to jest inne słowo na…”. – Wydawało mi się, że oni wszyscy są ze Szwecji… „Niczego nie zmarnować…”. – Mnie też – mówi – albo z Francji. „…bo nic jest warte nic…”. – A w ogóle po co on przychodzi? „...ale jest za darmo…”. – Żeby odtańczyć jiga na ladzie kuchennej, co za głupie pytanie… „O Boże, łatwo było się zatracić…”. – Zrobić ci masaż, który tak ci się podobał, ten, o którym mi mówiłaś… „…bo pragnąłem tylko tego zatracenia…”. – Pomyślałem, że chciałabyś to powtórzyć. Myślę; tak, właśnie tak, nie mogę liczyć na to, że coś mimochodem rzucę – cokolwiek – i że zostanie to zapomniane. Zwraca uwagę na to, co mówię – trudno do tego przywyknąć, bo nieczęsto trafia się na taką cechę u faceta. W rozmowach nie ma niczego, co go tylko bawi czy zaciekawia, bo ze wszystkiego wyciąga konsekwencje. Jeśli przeglądam „Newsweeka” i czytam jakiś fragment recenzji książki na głos, w tym samym tygodniu kupuje mi tę książkę. Podczas dość pijackiej rozmowy w sobotni wieczór, pośród długich godzin bredzenia o niczym, pojawia się wątek o zrywaniu jagód za domem jego ciotki, u której w wieku dziewięciu lat spędzał wakacje. Mówię: – Jagody, tak, jagody są wspaniałe. Mniej więcej o północy mówi: – Idę po gazetę. Po półgodzinie wraca, niosąc „Timesa” pod pachą, a w ręce trzyma też pudełko jagód owinięte w szary papier. Myje je, czyści i suszy, a ja czytam artykuły z działu Sztuka i Hobby. Kupił też butelkę gęstej śmietany i teraz wsypuje solidną porcję owoców do dużej salaterki, zalewa śmietaną i karmi mnie tym, aż mówię: – Jeśli zjem jeszcze jedną łyżkę, to zrobi mi się niedobrze. –

Uśmiecha się szeroko i wcina resztkę jagód pływających w śmietanie. W końcu przyszło mi do głowy, by zapytać: – A skąd je wytrzasnąłeś o tej porze? – Wyhodowałem je – odpowiada poważnie – na rogu Szóstej i Greenwich. – Głośno siorbie resztki śmietany, trzymając oburącz miskę. Masażysta zjawia się za pięć ósma. Wygląda na jakieś dwadzieścia lat. Jest niski i przysadzisty, z szopą falujących blond włosów i bicepsami wypychającymi rękawy granatowej koszulki i nylonowej marynarki. Nosi dżinsy i sportowe buty, a w torbie islandzkich linii lotniczych ma ręcznik oraz butelkę oliwki. Zdejmuję koszulę, tak jak mi nakazano, i kładę się na brzuchu na łóżku. – Ja będę się przyglądał – oznajmia milczącemu Jimmy’emu. – Chciałbym się tego nauczyć, żebym mógł to sam robić, gdy nie będziesz dostępny. – Ja zawsze jestem dostępny – mruczy Jimmy i atakuje moje ramiona. Jego śliskie od oliwki dłonie są większe, niż można się tego spodziewać po kimś jego wzrostu – duże i ciepłe. Ramiona mi wiotczeją i muszę walczyć ze sobą, żeby trzymać usta zamknięte. Jego dłonie wolno i miarowo przesuwają się po moich żebrach, mocno zagłębiając się w ciało. Znów ramiona, kolejny początek w talii. Jestem o krok od głośnego postękiwania za każdym razem, kiedy opuszcza na mnie dłonie. – Niech no ja spróbuję – słyszę głos nad sobą. Wielkie dłonie unoszą się. Mam powieki tak ciężkie, jakby zamykały się pod wodą. Drugie dłonie są chłodniejsze i w porównaniu z tamtymi mają delikatniejszy dotyk. Masażysta bez słowa poprawia go, demonstruje, jak to należy właściwie robić, a potem czuję znów chłodne dłonie naciskające tym razem z większą siłą. Wielkie łapy na moich udach omijają ręcznik na pośladkach. Później łydki, a następnie stopy. Nauczyciel i uczeń na zmianę chwytają moją stopę jedną ręką, drugą niezwykle mocno naciskając. Przewracają mnie na plecy. Teraz powtarzają całą procedurę z przodu. Już dawno przestałam się powstrzymywać i jęczę z rozkoszy pod niedźwiedzimi łapskami, które chcą mnie rozsmarować na prześcieradle. On powtarza wszystkie ruchy masażysty, obecnie z dużo mniejszą ostrożnością, zbliżając się do

efektu, jaki wywierają na mnie te potworne łapska. Moje mięśnie płoną w zawieszeniu. Już po wszystkim. Ktoś przykrywa mnie prześcieradłem i wyłącza światło. Słyszę charakterystyczny szelest, jaki wydaje rękaw nylonowej marynarki, kiedy wsuwa się do niego czyjeś ramię. Zamykanie drzwi lodówki. Trzask otwieranych puszek z piwem. Przez chwilę dobiega do mnie jakieś mamrotanie, które jeszcze bardziej mnie usypia. Prawie śpię. – Dwadzieścia pięć dodatkowo. Znów zapala się lampka przy łóżku. Każe mi położyć się na brzuchu w poprzek łóżka. Zarzuca prześcieradło na nogi. Słyszę skrzypienie drzwi szafy, głośny odgłos świeżego prześcieradła, które ktoś strzepuje, by rozprostować kanty z pralni, zimna bawełna sunie po moich plecach i ramionach. Słyszę, jak rozpina się klamra paska. Wyprawiona skóra szoruje głośno o szlufki z materiału. Przestrzeń na moich plecach dzieli się na wyraźnie zaznaczone obszary. Miejsca wymasowane są rozluźnione i gładko układają się pod prześcieradłem. Odsłonięta skóra jest z kolei cała najeżona i napięta, a lekki powiew z klimatyzatora spina każde naczynie włosowate. – No co jest, Jimmy? – Słyszę warknięcie. – Chyba mnie pan z kimś pomylił. Kilka chrząknięć. – Nie rozumiesz – oznajmia beztrosko. – Mówiłem ci, że nie zrobisz jej krzywdy, słowo. Czy widzisz, żeby się wyrywała, co? Czy krzyczy, żeby sąsiedzi przyszli jej z pomocą? To ją podnieca, mówię ci, to ją kręci. – No to niech pan ją walnie. – W takim razie trzydzieści. Materac ugina się pod ciężarem ciała po mojej prawej stronie. Czuję kilka razów i wtulam twarz w zgięcie łokcia. – Tak czy inaczej, zostaniesz tu na zawsze. – Słyszę jego głos blisko głowy, czuję też odór piwa i potu. Materac porusza się pode mną, gdy ciało po mojej prawej stronie zmienia położenie. Czyjaś dłoń wsuwa mi się we włosy i ciągnie w górę głowę. Otwieram oczy. – Trzydzieści pięć. Razy są coraz mocniejsze. Kuca na podłodze przy łóżku. Nasze

twarze niemal się stykają. Ma rozszerzone źrenice, a na białkach oczu widać czerwone żyłki. Nie mogę powstrzymać grymasu twarzy i zaczynam się miotać. – Czterdzieści – rzuca cicho. Jego czoło lśni. Ciało nade mną przykłada kolano do moich pleców i po następnym ciosie otwieram szeroko usta. Walczę w milczeniu, starając się jedną ręką wyswobodzić włosy, zaciśnięte w jego pięści, drugą odpycham jego twarz i wierzgam nogami. Przytrzymuje moje nadgarstki siłą, zakleszcza je w mocnym uścisku, ponownie chwyta za włosy i szarpie moją głową w tył. – No dalej, ty łajdaku, pięćdziesiąt – syczy i zakrywa mi usta dłonią. Cios, który dostaję, sprawia, że jęczę do wewnątrz, a gdy pada następny, wyrywam się i krzyczę głośno. – Dobrze, Jimmy, już wystarczy – mówi, jakby zwracał się do kelnera, który nakłada mu zbyt dużą porcję, albo do dziecka, które pod koniec męczącego dnia ma niewielki napad złości. *** Przez ten cały okres reguły obowiązujące w moim życiu za dnia nie ulegają zmianom: byłam osobą niezależną, zarabiałam na siebie (a przynajmniej płaciłam za swoje lunche tudzież utrzymywałam niepotrzebne mieszkanie i płaciłam minimalne rachunki za gaz i telefon), podejmowałam samodzielne decyzje, dokonywałam wyborów. Zasady obowiązujące wieczorem pozostawiały mnie całkowicie bezbronną, zależną i ubezwłasnowolnioną. Nie oczekiwano ode mnie podejmowania żadnych decyzji, nie miałam żadnych obowiązków. Nie miałam wyboru. Uwielbiałam to, uwielbiałam, u-wiel-bia-łam, uwielbiałam po prostu. Od momentu, w którym zamykałam za sobą drzwi, nie musiałam nic robić, bo wszystko robiono za mnie. Ktoś inny w najdrobniejszych szczegółach przejmował nadzór nad moim życiem. A skoro zabierano mi kontrolę, mogłam tym samym ją tracić. Przez te wszystkie tygodnie aż do końca ogarniało mnie bezmierne poczucie ulgi, ponieważ ktoś zdejmował mi z ramion brzemię dorosłości. – Pozwolisz, abym zawiązał ci oczy? – To było pierwsze i w

zasadzie jedyne pytanie, jakie mi zadano. Od tamtej pory nic nie pozostawało kwestią mojej zgody bądź jej braku (choć raz czy dwa moje skrupuły stały się częścią całego procesu – by uświadomić mi moje uzależnienie), rozważenia priorytetów lub alternatyw pod względem praktycznym, intelektualnym czy też moralnym, myślenia nad konsekwencjami. Pozostawał mi jedynie lubieżny luksus biernej obserwacji własnego życia, całkowite wyzbycie się indywidualności, zapamiętałe pławienie się w rezygnacji z własnego „ja”. *** Po przebudzeniu nie czuję się dobrze. Po śniadaniu wcale nie jest lepiej, a o jedenastej – jeszcze gorzej. Do pory lunchu czuję się całkowicie przemarznięta. Zamawiam rosół z kurczaka w kartonowym pojemniku i jem przy biurku, ale pierwsza łyżka pozostawia na języku smak zjełczałego oleju i nie jestem w stanie wmusić w siebie kolejnej. Około trzeciej po południu dochodzę do przekonania, że to nie przejściowe złe samopoczucie. Mówię recepcjonistce, że jestem chora i idę do domu – do mojego mieszkania. Ledwo udaje mi się zamknąć za sobą drzwi. Napiera na mnie wszechobecny zaduch. W mieszkaniu panuje żar. Drobinki kurzu tańczą na tle zamkniętych okien, a lustro nad kominkiem łypie na mnie wściekle tęczowym spojrzeniem. Kładę się na łóżku, czując dreszcze w całym ciele, ale nie jestem w stanie wejść pod przykrycie. Leżąc na kapie, szarpię za nią i w końcu udaje mi się wyciągnąć brzeg, którym okrywam ramiona. Słońce świeci mi prosto w twarz, która pali, jakby za chwilę miała stanąć w płomieniach. Ilekroć jednak unoszę głowę znad poduszki, by wstać i zaciągnąć zasłony, kręci mi się w głowie tak, że nie mogę utrzymać otwartych oczu. Telefon wyrywa mnie z sennego koszmaru, w którym pożerają mnie hordy wielkich czerwonych mrówek. Odsuwam od siebie kapę i przystawiam słuchawkę do ucha, nie otwierając oczu. – Co się dzieje? – pyta. – Musiałam coś podłapać – mamroczę, czując takie zimno, jakbym leżała rozciągnięta na lodzie zamiast w bawełnianej pościeli z dodatkiem poliestru. – Zaraz będę – mówi.

W słuchawce słychać trzask, a potem dźwięk sygnału. – Tylko nie to – mówię i kładę dłoń ze słuchawką na piersi. Jestem naprawdę chora, wiem to i obracam tym słowem na wszystkie strony w wirującym żyroskopie pod czaszką. Nigdy nie choruję, myślę, a do tego jest środek lata, to zupełnie idiotyczne, przecież… Tym razem budzi mnie dzwonek do drzwi. Nie ruszam się. Dzwoni natarczywie raz za razem. W końcu hałas staje się gorszy niż perspektywa zwleczenia z łóżka. Docieram do drzwi, ani razu nie otwierając oczu. Powtarzam cały czas: „Chcę tu zostać”, a on podnosi mnie, zatrzaskuje nogą drzwi za plecami i niesie mnie do windy. – Nie mogę znieść ludzi, gdy jestem chora, źle się czuję w czyjejś obecności – mamroczę mu w szyję. – Chcę chorować we własnym łóżku – mówię w końcu tak głośno, jak tylko potrafię. – Ale nie w tym stanie – odpowiada, trzymając mnie wyprostowaną w windzie. Za bardzo kręci mi się w głowie, bym mogła coś odpowiedzieć. Na poły niesie mnie, na poły ciągnie do czekającej taksówki. Plączą mi się ręce i nogi, gdy pokonujemy drogę do drugiej windy, a potem jestem już w łóżku, które znam lepiej od własnego, przebrana w jedną z jego koszul. Słyszę jego głos jak przez mgłę: – Idę kupić termometr. Po chwili czuję zimne szkło w ustach, potem już nie, a później słyszę jego głos mówiący coś do słuchawki telefonu. Jakaś dłoń szarpie mnie za ramię. – To jest… mój przyjaciel, który wciąż odbywa wizyty domowe. Staje nade mną mężczyzna o różowych policzkach, który szczerzy do mnie w uśmiechu końskie, pokryte lakierem zęby, przesuwające się nieustannie z przerażającą prędkością. Szpatułka w ustach, ktoś mnie bada. I później znów jego głos: – …idę do apteki po piguły. A potem muszę je łykać. Wciąż mam mocne postanowienie, by wyjaśnić mu, jak bardzo nienawidzę, gdy ktoś jest przy mnie, kiedy choruję, i że od kilkunastu lat jestem nieugięta w tej kwestii. Ale całe ciało boli mnie tak bardzo, że nie mogę właśnie wtedy zdobyć się na ten wysiłek, i ta zasada zdaje się już nie mieć znaczenia.

Budzę się w półmroku, a zegar przy łóżku pokazuje czwartą. Mięśnie bolą mnie jeszcze bardziej niż wcześniej, ale przynajmniej zawroty głowy ustąpiły. – Mówią, że trzeba przespać chorobę – odzywa się od drzwi. – Dobrze, że się obudziłaś, bo musisz wziąć kolejne pigułki. – Czym ty mnie wciąż faszerujesz? – pytam. – Tym, co przepisał Fred. Masz grypę. – A ty, co tu robisz? – dziwię się, na co szczerzy do mnie zęby w uśmiechu. – Ja tu mieszkam. Jestem zbyt słaba, by się z nim przekomarzać. – Dlaczego nie poszedłeś do pracy? – Wziąłem sobie wolne – mówi. – I ciebie też usprawiedliwiłem. Potrzebujesz, żeby ktoś był przy tobie przez kilka dni. – Nie, wcale nie – protestuję, ale już w połowie zdania wiem, że tak, że potrzebuję kogoś, żeby był przy mnie, i tak, dobrze, że został ze mną w domu, i owszem, trzeba się mną zająć. Nie mówię już więcej nic, podobnie jak on. Został w domu przez kolejny dzień i poranek następnego. Leżałam w łóżku przez pięć dni, a weekend spędziłam, drzemiąc i przesiadując na kanapie w salonie. Kupił tacę do łóżka – pomalowany na biało skomplikowany przedmiot z nóżkami i bocznym schowkiem na gazety oraz zestawem półek, które podnoszą się ukosem na zawiasach niczym na stoisku w sklepie muzycznym. Karmił mnie aspiryną i antybiotykami. Przyrządzał mi napój, który piłam przez trzy dni, zanim zapytałam go, co to takiego. Okazało się, że zawiera po jednej trzeciej soku z moreli, soku z grapefruita i rumu, które następnie podgrzewa się niemal do stanu wrzenia. Siedziałam podparta przy wezgłowiu łóżka w klimatyzowanej sypialni, a na zewnątrz, niczym na odległym kontynencie panował lipcowy upał. W mieszkaniu story były zaciągnięte, jego sweter narciarski okrywał moje ramiona, a ja piłam tę parującą, żółtą ciecz i każdy duży kubek sprowadzał na mnie dobry sen. Później były zupy, a potem koktajle mleczne, które kupował na rogu, na przemian waniliowe i truskawkowe, a w końcu regularne posiłki, zgodne z jego rotacyjnym menu. Wtedy już nie spałam przez dłuższy czas. Rozjaśniło mi się w głowie, choć moje ciało wciąż zdradzało symptomy upadku z dużej wysokości. Przyciągnął telewizor

do sypialni i położył pilot obok mnie na poduszkach. A do tego stertę czasopism. Wieczorami siadał na krześle przy łóżku i przekazywał plotki, jakie świadomie zbierał dla mnie, zabierając jednego z moich kolegów z pracy na lunch, a potem czytał mi na głos gazetę. Nauczył mnie grać w pokera i pozwalał wygrywać. Spał na kanapie w salonie. Nikt się tak troskliwie mną nie zajmował od czasu, gdy w wieku ośmiu lat zachorowałam na ospę wietrzną. *** Dzisiaj jest ostatni dzień, by kupić prezent na urodziny mojej mamy, tak aby dotarł do niej na czas. Jest skwarna sobota. Nikt jednak nie podejrzewałby nawet, że na zewnątrz temperatura przekracza trzydzieści stopni – u Saksa jest wręcz rześko i roją się tu hordy rozkoszujących się chłodem klientów. Nachylamy się nad ladą u jubilera, dotykając wisiorków i cienkich, złotych łańcuszków. Właśnie zawęziłam poszukiwania do jednego w kształcie serca i drugiego, który po otwarciu ukazuje miniaturowy bukiet ręcznie malowanych niezapominajek, kiedy słyszę, jak mówi: – Ukradnij go. Prostuję się tak gwałtownie, że strącam naręcze pudełek, które przyciskała do lady, opierając je na uniesionym udzie, stojąca obok mnie kobieta. Jego plecy znikają w tłumie. Czuję żar na uszach, jakby ktoś podpalił mi włosy. Czekając, aż rumieniec zejdzie mi z twarzy, obserwuję pulsującą żyłę lewej dłoni spoczywającej na ladzie, gubię żyłę i patrzę na samą dłoń – zamknęła się na wisiorku w kształcie serca. Sprzedawczyni stoi po prawej stronie, metr ode mnie. Trzy klientki mówią do niej naraz. Ma sińce pod oczami i napiętą skórę wokół uśmiechniętych ust. To nie w porządku kraść coś w sobotę, mówi cienki głosik w mej głowie. No spójrz tylko na nią – trzyma się kurczowo brzegu lady, jakby broniła zamku przed oblężeniem, jest wyczerpana, a szczególnie męczy ją wymuszona uprzejmość, najchętniej wrzasnęłaby na nas na cały głos – dajcie mi spokój! Spadajcie stąd! Pozwólcie mi iść do domu! Cóż to za podłość, szepcze dalej cichy głosik, mogłabyś przynajmniej zrobić to we wtorek rano, no i po co ci były te wszystkie lata, kiedy nie zabierałaś nawet niewykorzystanej monety w automacie telefonicznym, po co? Żeby

teraz, w tym stadium życia zacząć kraść po sklepach… Biorę drugi wisiorek w prawą dłoń i najbliżej leżący łańcuszek, po czym mówię głośno do sprzedawczyni: – Wezmę te dwa, bardzo proszę. Uśmiecha się do mnie ze słowami: – Ten mi się też najbardziej podoba. Guzdram się z kartą, podpisuję rachunek, chwytam papierową torbę… On stoi oparty o słupek przystanku autobusowego po drugiej stronie Pięćdziesiątej Ulicy. Macha do mnie, jednocześnie stukając w szybę przejeżdżającej obok taksówki. Czeka, przytrzymując otwarte tylne drzwi. Przechodzę przez ulicę i siadam po zewnętrznej stronie. Podaje adres kierowcy i zaczyna się napawać: – Doskonałe wyczucie czasu, powiedziałbym, i do tego ta klimatyzacja. Dopiero wtedy wyciąga do mnie dłoń. – Drugi kupiłam – mówię – nie mogłam tak po prostu wyjść… Śmieje się i mierzwi mi włosy jedną dłonią, drugą przyciągając mnie do siebie. Moja głowa spoczywa na jego piersi. Koszula w dotyku jest jak świeżo wymaglowana. Jego skóra nosi tak nieskazitelny zapach mydła, jakby właśnie wziął prysznic. – Nie do końca to miałem na myśli – mówi – ale ujdzie. – Po chwili dodaje z udawanym zdziwieniem: – Czy ty drżysz? Przytula mnie mocno. Jest ze mnie zadowolony, ale jest przy tym tak konkretny i spokojny, że myślę: cały czas wiedział, że tak postąpię, nie miał nawet cienia wątpliwości. Odwracam głowę, chowając twarz na jego ramieniu, i zamykam oczy. Dochodzę do wniosku, że nie trwało to długo i odbyło się zupełnie bez wysiłku, ale heca. Po dotarciu do domu adresuje kopertę, zawija wisiorek wraz z ceną (39,99 dolara) w kilka warstw papieru toaletowego i przykleja znaczek. – Biegnij do lobby i nadaj to, no, bądź grzeczną dziewczynką. Powinno dojść do wtorku. Gapię się to na niego, to na kopertę. Pstryka palcami. – Wiesz, o czym zapomnieliśmy? O tym, żeby zapakowali wisiorek dla twojej mamy na prezent, dlaczego nie kazałaś go sobie

zapakować? Pójdę znaleźć coś w sklepie i mam nadzieję, że kiedy wrócę, pozbędziesz się tego głupkowatego spojrzenia. Przecież nie zrobiłaś skoku na Fort Knox, prawda? Kilka dni później pokazuje mi najpiękniejszy nóż, jaki widziałam. Siedzę mu na kolanach, gdy wyciąga go z kieszeni marynarki. Ma srebrną, wykładaną macicą perłową rękojeść. Demonstruje, jak się otwiera z frywolnym trzaskiem i jak sprawić, żeby stalowe ostrze znów znikło między srebrnymi ślimacznicami. – Chcesz spróbować? Wysmukła rękojeść leży w mojej dłoni, zimna, precyzyjna, tak dobrze mi znana, jakbym dostała go lata temu jako prezent zwiastujący nadejście wieku zgody. Niechętnie oddaję mu ten uroczy przedmiot. Otwiera go ponownie i przystawia bardzo delikatnie końcówkę ostrza do skóry na mojej szyi. Odchylam się w tył, jeszcze bardziej, aż nie jestem w stanie się dalej odsunąć. Stalowy kolec zdaje się nieszkodliwy – niczym wykałaczka. – Nie śmiej się – zakazuje – bo dźgnę. Ale ja śmieję się do rozpuku i on wie, że nie przestanę, więc odstawia wykałaczkę od mojej szyi w chwili, kiedy wybucham nową porcją chichotów. – Odsunąłem go, żeby nie stawiać sprawy na ostrzu noża – mówi. – Ostrzu noża, łapiesz? – Ze wszystkich mężczyzn, których znałam, ty sprzedajesz najgorsze dowcipy – mówię gardłowym głosem z głową wciąż odgiętą do tyłu. – Nie staraj się mnie podniecić opowieściami o swoich byłych – mówi. – To takie wieśniackie. Tylko plebs tak robi. – Czyli ja wreszcie pokazałam swoje prawdziwe oblicze. – Prawdziwe oblicze, nareszcie – powtarza – cóż za bezczelność i arogancja, jakbym nie wiedział, kim jesteś, kiedy tylko na ciebie spojrzałem. – Naprawdę? – mówię, prostując się. – Naprawdę? – Nie wiem, co mam dalej powiedzieć, ale niepotrzebnie się przejmuję. Przerywa moje dukanie, na poły sformułowane, niespójne strzępy myśli: – W przyszłym tygodniu obrobisz kogoś. W windzie byłoby

najprościej, możesz się przebrać w swój strój Sinobrodego, ale nie mów mi kiedy. A teraz złaź mi z kolan, bo będę miał zdrętwiałe kończyny przez kolejne trzy dni. Od razu wiem, która to będzie winda. Często zabierałam przyjaciółkę na lunch z jej biura znajdującego się w budynku o dwie przecznice od mojego. Wiem, że pierwsze piętro w budynku zajmowanym przez jej firmę stoi puste od miesięcy, a drzwi z klatki schodowej są niezamknięte. Na drugi dzień mam spotkanie o trzeciej. Kończy się po półgodzinie i jadę metrem do jego mieszkania, zamiast wracać do biura. Jest parno i podróż do centrum nie sprawia mi przyjemności. Zastanawiam się, jak ci faceci mogą być tak ubrani w połowie lipca. Pocę się w koszuli, w kamizelce i w marynarce, a kobiety wokół mnie w sukienkach bez rękawów wyglądają nieziemsko, jakby ulatywały w powietrze. Odnajduję podłużny przedmiot w kieszeni, spodziewając się, że spłyną zeń na mnie instrukcje niczym z podręcznika obsługi talizmanów. Kilkakrotnie wymieniałam ukłony z portierem. To, że mnie teraz nie rozpoznaje, napawa mnie radością i poczuciem wszechogarniającej potęgi. Staję przed tablicą z listą nazwisk i numerami pomieszczeń siedzib różnych firm w budynku, zerkając z ukosa na ludzi po lewej stronie: dwie kobiety czekają przed rzędem szybkobieżnych wind wiozących petentów na górne piętra, przed tymi na niższe piętra stoi mężczyzna w średnim wieku. Podchodzę do otwierających się drzwi wind, które kursują od parteru do osiemnastego piętra. Pojawia się trzech mężczyzn i kobieta. Defilują przed facetem w średnim wieku i przede mną. Wchodzę do windy tuż za nim. Naciska dziewiątkę, ja wduszam dwójkę. Zanim drzwi się dobrze zamknęły, smukła, srebrna rączka wyskakuje mi z kieszeni. Filuterny trzask zlewa się z odgłosem ruszającej w górę windy. Koniec ostrza jest już przy jego szyi, która odchyla się do tyłu w dobrze mi znanym geście. Wyciągam drugą rękę w jego stronę. Skórzany portfel – wciąż ciepły – ląduje w mojej dłoni, gdy drzwi się otwierają. Wychodzę na zewnątrz. Patrzymy na siebie, poważni niczym modele z fotografii z przełomu wieków, aż drzwi ponownie się zasuwają. Żadne z nas nie powiedziało ani słowa. Idę dziesięć kroków do klatki schodowej, schodzę na półpiętro i przez szare, metalowe drzwi wchodzę do lobby. Portier pije coś ze styropianowego kubka, wymieniając najnowsze kawały z

listonoszem z popołudniowej zmiany. Mijam ich i wychodzę przed obrotowe drzwi, po czym dwie przecznice dalej wsiadam do metra i jadę kilka mil na południe, o cztery przecznice od jego mieszkania. Mam tyle czasu, że zanim wróci do domu, mogę się przebrać w swoje rzeczy i zeskrobać resztki kleju z twarzy. Siedzę na kanapie, udając, że czytam wieczorną gazetę. – Wcześnie przyszłaś – mówi. – Kupiłem befsztyk z polędwicy, daję słowo, to cholerstwo jest w cenie złota. Nie podnoszę wzroku znad płachty gazety, której druk zamazuje mi się przed oczami. Bierze górę opóźniona reakcja – muszę się mocno trzymać, żeby nie wybuchnąć płaczem, i staram się pojąć, dlaczego bolą mnie mięśnie ud, dlaczego mięśnie pochwy kurczą się i rozkurczają i dlaczego jestem tak podniecona, jakby jego niebezpiecznie wąski i ruchliwy język pobudzał mnie na odległość. Gazeta z szelestem osuwa mi się na kolana. Znajduje portfel na stoliku do kawy. – Aha… – mówi i odstawia aktówkę. – Otwórz go. Otwórz… otwieram… otwórz: moje ciało tłumaczy sobie te słowa w zupełnym oderwaniu od portfela. Zsuwam się z kanapy i klękam przed stolikiem. On siada obok mnie, masuje mi szyję i ramiona. Wyjmuję wszystko po kolei: niewielki notes z adresami, książeczkę czekową, kartę American Express, kartę Diner’s Club, kartę Master Charge, prawo jazdy, cienki, czarny ołówek na wkłady, pomięty skrawek papieru z dwoma numerami telefonów nagryzmolonymi długopisem, wizytówkę kwiaciarni, wizytówkę przedsiębiorcy pogrzebowego, ogłoszenie wydarte z „Village Voice”, w którym oferują usługi stolarskie w promocyjnych cenach, różowy kwit z pralni na Trzeciej oraz trzysta dwadzieścia jeden dolarów. – Hmm... – mruczy. Teraz opiera brodę na moim prawym barku. Jego lewe ramię obejmuje mnie, a dłoń pieści moje piersi. Prawe ramię – wsunięte pod mój prawy łokieć – sięga aż do blatu, gdzie w równym rządku leży teraz zawartość portfela. – Leonard Burger, urodzony 14 sierpnia 1917 – odczytuje dane z prawa jazdy wprost do mego ucha. – Ale sprytnie postąpili rodzice, dając mu takie imię – nasz Leo jest spod znaku Lwa. Chyba że mówią na niego Lenny. Ale co sądzisz o tej wizytówce od przedsiębiorcy pogrzebowego? I skąd tu ten stolarz? Może sprawdzał ceny trumien, zniechęcił się do rynku branżowego i

postanowił zaufać jakiemuś naćpanemu partaczowi, który sprawnie posługuje się piłą? A może chciał zamówić szafki do kuchni…? Każe mi dzwonić pod numery ze strzępka papieru, podaje mi telefon: jeden numer jest wciąż zajęty, pod drugim w ogóle nikt nie odbiera. – To przestaje być zabawne – mówi. – Zadzwoń do Lenny’ego. Do Leo. Powiedz mu, że jego portfel jest w śmietniku na ulicy… – Tutaj? – pytam. – Chcesz, żeby przyszedł tutaj? – Fajnie będzie popatrzeć. – Nie znamy jego numeru – mówię zupełnie obcym głosem i teraz, z perspektywy czasu, zupełnie nie wiem, skąd wzięłam w sobie to opanowanie tam w windzie. Wskazuje na pierwszą stronę notesu z adresami. Jest tam napisane „W razie znalezienia proszę zwrócić”, nazwisko, adres, a pod spodem numer telefonu. Odbiera jakaś kobieta. – Portfel pana Burgera znajduje się na rogu… Zaskoczona kobieta pyta mnie wysokim głosem: „Co? Ale kto…?”, lecz on gestem nakazuje mi zakończyć rozmowę. – Daję mu pół godziny – mówi i wychodzi z pokoju, żeby przygotować dla mnie kąpiel. Gdy sałatka jest gotowa i stół nakryty, prowadzi mnie do okna w salonie. Stoimy obok siebie. Jego dłoń raz za razem przesuwa się po krzywiźnie moich pośladków. Przy krawężniku zatrzymuje się mały, żółty samochód, mile pod nami. Gramoli się z niego drobny człowieczek. Samochód-zabawka dojeżdża, człowieczek-zabawka pędzi w stronę rzeczonego pojemnika na śmieci. – Spróbuj przez to – mówi cicho, wprost do mego ucha, a kiedy spoglądam na niego, uśmiecha się szeroko i podaje mi lornetkę. Twarz jak z kina, zacięta i szara, wyłania się o krok ode mnie. Rozpoznaję brodawkę na lewym policzku, duże krople potu wyraźnie połyskujące na mocno zmarszczonym czole. Jedna małżowina uszna, z siwą kępką włosów wystających z jej zakamarków, wygląda dość absurdalnie, jakby była kiedyś przekłuta. Schował portfel pod pojedynczą warstwą gazet. Zapytałam: – A jak ktoś inny znajdzie go przed nim? – No to pan Leonard ma kiepsko.

Ale nikt inny nie znalazł portfela, nie było nawet sensu szukać. Usiana siecią spękanych naczyń krwionośnych dłoń olbrzyma ostrożnie unosi olbrzymią płachtę działu sportowego, a elastyczny pasek od zegarka łapie przebłysk wieczornego słońca. Odstawiam lornetkę od oczu. Człowiek-zabawka wznieca niewielki tuman kurzu z ziemi, staje w bezruchu, obraca główką, macha malutką łapką na metalowy model żółtej taryfy i znika. Fala mdłości wzbiera z czeluści mego żołądka. Usilnie przełykam ślinę. Gorzki posmak czuję tylko przez chwilę. Wyciągam ramiona nad głowę tak wysoko, jak się da, i odkrywam – poprzez mięśnie barków, zwoje mięśni na klatce piersiowej i mięśnie brzucha – że w moim ciele zaszła jakaś przemiana, jakieś osunięcie, gdy obawiałam się, że zwymiotuję. To zmącenie nabiera siły i głębi, napływając początkowo w niewielu strumyczkach, a teraz całym ich mnóstwie ze wszystkich stron. Obraca mnie w swoją stronę, zaciskając moje ramiona w stalowym uścisku, i potrząsa, aż podskakuje mi głowa. Jego dłonie zaciskają się na moim gardle, a ja osuwam się na ziemię z zamkniętymi oczami. Opuszczam ręce złączone w nadgarstkach wokół jego szyi i zakleszczam kostki stóp w połowie jego pleców. – Prawie nie było warte zachodu, jak sądzisz? Uśmiecha się do mnie szeroko znad widelca z nadzianym kawałkiem steka. – Aktorzy w Ukrytej kamerze wypadają naturalniej. Ale jego oczy lśnią, jakby miał stan podgorączkowy, i wcale nie muszę się zastanawiać, czy moje oczy wyglądają podobnie. *** Nigdy wcześniej nie pozwalałam nikomu czytać moich pamiętników. Były to nieregularne zapiski, czasami celowo sporządzane w szarpiących wagonikach metra (jedną dłonią zasłaniałam zapisywaną stronę przed wzrokiem stojących nade mną pasażerów, z zażenowaniem zerkając z ukosa na tych dotykających moich ud z prawej i z lewej); z równym skrępowaniem pisałam przy biurku po pospiesznym powrocie z prezentacji u klienta i przed zebraniem zespołu piętnaście minut później czy też sama nocą, do niemego, jasno świecącego z ekranu Kojaka, który danego dnia ścigał kolejnego zbira, biegnąc ciężkim krokiem i roztrącając w całkowitej

ciszy pojemniki na śmieci na ulicy, albo też zamknięta w łazienkach, przykucnięta na zimnej desce sedesowej, z wodą cieknącą z kranu, aby mężczyzna w moim łóżku nie wiedział, że coś piszę: „To zaczyna być… zawsze chciałam… mocno przeterminowany…” – dzienne wpisy przez kilka miesięcy maniakalnie skrupulatne, a potem porzucane bez specjalnego powodu na pół roku, jeśli nie liczyć sporadycznych zdań typu: „Ósmy marca, pada, fryzura w opłakanym stanie”. Kilka lat temu nakryłam swojego kochanka z otwartym pamiętnikiem. Choć wiedziałam, że nie zdążył przeczytać ani słowa, bo nie było mnie w pokoju dosłownie chwilę, choć wiedziałam, że nie był zadowolony z tego, jak się między nami układa, a być może miał nadzieję znaleźć jakąś wskazówkę, trop, który pozwoliłby mu wrócić do łask, choć wiedziałam, że rzucenie go z powodu czytania mojego pamiętnika to wymówka, ten incydent wyraźnie mnie rozsierdził – wciąż uważam, że przegiął, że dość tego. Nie komentowałam, kiedy speszony niezdarnie zamykał pamiętnik. Rzuciłam go i przez wiele tygodni myślałam o nim wyłącznie przez pryzmat jednego zdania będącego jednocześnie gwoździem do trumny: „…i na dodatek czytał mój pamiętnik”. Odkąd go poznałam, robiłam wpisy codziennie, z początku trzy, cztery zdania, a potem całe, wydłużające się strony. Kiedy pewnego wieczora wyciągnął mój pamiętnik z otwartej aktówki stojącej obok stolika na kawę i zaczął go kartkować, zaczęła we mnie wzbierać dziwna mieszanka emocji: z początku była to trwoga, potem ulga, oczarowanie i uniesienie. Jak ja mogłam to znieść? Jak mogłam znieść te wszystkie chwile, kiedy jeszcze nie znał wpisów w tym notesie, ile to czasu minęło, bo nikt nie był w stanie mnie odczytać. Zapisane kodem nastolatki, gęstymi bazgrołami, zagmatwanymi resztkami powierzchownej łaciny ze szkoły, które miały uniemożliwić odczytanie tego postronnej osobie – choć czasami zaledwie po kilku tygodniach ja sama miałam z tym problemy. Wszystkie te chwile, kiedy pędziłam do szuflady biurka, usłyszawszy dzwonek do drzwi, kiedy wsuwałam moje notesy pod chusteczki i papiery, wszystkie te momenty, gdy rozglądałam się po pokoju, by w ostatniej chwili sprawdzić, czy jest coś, czego nie chciałam pokazać, czy nie zostało na wierzchu coś, o istnieniu czego nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział. Zawsze

obarczona niepokojem, by ktoś nie odkrył moich skrytek, w posępnej izolacji skryta w ponurym odosobnieniu. To koniec, pomyślałam, to już koniec, teraz zna mnie całą, nie mam nic do ukrycia. Usiadłam więc o krok od kanapy i patrzyłam, jak czyta. *** Po prostu zadzwoniłam do niego do pracy i słowa recepcjonistki, która wymieniła nazwę firmy, zadziałały na mnie uspokajająco. Po chwili dodała: – Proszę chwilkę zaczekać. Ukoił mnie głos jego sekretarki, która odezwała się po pół minucie, uspokoiło mnie, jak mówiła: – …mógł wyjść na lunch, ale nic o tym nie wiem. Może coś przekazać? Potrzebowałam ukojenia i uspokojenia. Wyszłam z biura o wpół do jedenastej, bo nie miałam już żadnych spotkań do końca dnia i planowałam nadgonienie papierkowej roboty w domu – ale zamiast tego zadzwoniłam. Oddzwania. – Jesteś anachronizmem – szepczę, czytając chrapliwym głosem hasło wprost ze słownika do słuchawki telefonicznej – niemal każda z tych definicji jest ucieleśnieniem słowa „błąd”. – To nie jest normalne tak obsesyjnie snuć się po mieszkaniu mężczyzny w poniedziałkowe popołudnie. Jedna filiżanka kawy słodkiej niczym ulepek hołubiona przez wiele godzin, papierosy odpalane jeden od drugiego, czas umyka. – Jestem przerażona. I niby dlaczego nie, myślę, szepcząc do słuchawki, wszystkie moje spalone mosty rozciągają się w pełnej krasie za mną, wszystkie drogowskazy, które dla niego zlekceważyłam: zrozumiały – choć z drugiej ręki – kod „jak żyć” spiętrzony przez dziesięciolecia. Wzrok utkwiony w przód, oczy szeroko otwarte, niczym w jakimś transie, choć zupełnie nie mam pojęcia, na co patrzę. No dobrze, to powód do dużego niepokoju i czymś anormalnym byłoby beztroskie pogwizdywanie. Reakcje są właściwe, dobrze naoliwiona machineria mózgu wraz z bacznie nadzorującym wszystko sprzętem do śledzenia emocji pracują zgodnym rytmem na pełnych obrotach. Nowe

wydarzenia, bez wystarczającej ilości danych, mają prawo wzbudzać niepokój, a nowe sekwencje są jeszcze bardziej niepokojące niż pojedyncze wydarzenia, nowe procesy uruchamiają coraz głośniejsze dzwonki ostrzegawcze… – Anachronizm – powtarza za mną, a potem następuje chwila ciszy, po której rzuca lekko: – Więc może jesteśmy kwintesencją tego słowa i kogo to obchodzi. Dobrze nam z tym. – Powiedz, co mam robić – mówię. – Może powinnaś wrócić do biura – odpowiada. – Popracuj trochę w biurze. Albo daj sobie spokój do trzeciej. Wtedy będziesz wiedzieć, czy chce ci się, czy nie. Ustala moje popołudnie za mnie, jest to jasny i sensowny podział na etapy; tyle na to, pół godziny na tamto i żadnego łażenia w kółko po pokoju. Zrobię, jak każe. Będę robić, co mi każe, już zawsze. Za duże słowa, powinnaś się trzymać od nich z dala, powinnaś mieć swoje zdanie. Ale co, jeśli jednak odnalazłam w tym absolut? Zawsze, nigdy, na zawsze, bez reszty: zawsze będę go kochać, będę go kochać bez reszty, nigdy nie przestanę, na zawsze będę robić, co mi każe – czyż można wybrać surowszą teologię? Gniewnego bóstwa, teraz i na zawsze, nienasyconej żądzy, raju ociekającego strumieniami roztopionej siarki. A jednak zmieniłam się w swoistą wyznawczynię, wszetecznicę, zdrajczynię wszystkiego tego, czego nauczyłam siebie z takim trudem: nie odtrącaj mnie, nie zostawiaj, bo żądza jest prawdziwie nienasycona. Jak długo on mnie kocha, jestem zbawiona. Nastawiam minutnik na pół godziny. Gdy nadejdzie piętnasta, zatopię się w nowy rachunek, opasłą teczkę do przejrzenia, opracuję swoją strategię. A przedtem popiszę na maszynie. Pewna kobieta opowiedziała mi, jak napisała swoją pierwszą książkę, mieszkając przez rok z mężczyzną. Jak co wieczór o jedenastej nastawiał głośniej telewizor i pytał: – Kiedy wreszcie skończysz z tym stukaniem w klawisze? Stała się prawdziwym ekspertem w wyczuwaniu chwili, w ułamku sekundy, kiedy musiała przerwać – gdzieś między drugą i trzecią nad ranem – tuż przed tym, jak zaczynał rzucać krzesłami, książkami i butelkami. Stukam. Zawierzam moje przeżycia taśmie z tuszem, naciskając rozchwierutane czarne klawisze. Jest to chwilami mniej, a chwilami

bardziej wierny proces mechanicznego zapisu – tego, co ze mną robi. Niczym senna niewolnica, która bladym świtem siada u stóp swego pana i półsennym, onirycznym głosem odtwarza to, co się jej przydarzyło tej nocy, gdy noc się rozprasza, zanim udadzą się na spoczynek, zmęczona do granic wytrzymałości, nieznacznymi ruchami ramion utrzymuje się na powierzchni. I do tego pospiesznie, czyżby pięćdziesiąt pięć znaków na minutę? Nie, nie aż tak szybko. Czy byłabym w stanie wcielić się w rolę jego sekretarki, zrezygnować z tej mojej uroczej, acz absurdalnej pracy, którą wykonuję, i być z nim na okrągło? W Beverly, w ten miły głos odbierający jego telefony: „… mógł wyjść na lunch, ale nic o tym… wiadomość?”. Mówi, że pochodzi z Queens, „na Manhattanie lepiej płacą, jak inaczej można byłoby wyłuskać je z Queens” – mój umysł rejestruje to jak przez mgłę, ale oczywiście nie odzywam się, bo ucisk w żołądku poddaje się jego bezczelnemu, gnuśnemu brzmieniu głosu, gdy mówi: – Oczywiście tym dziewczynom trzeba płacić więcej, ale jak inaczej… Czuję to w ściskaniu w dołku w żołądku, czuję to w mrowieniu ud: anonimowe dziewczęta z Queens czy z innego zadupia, takie jak ja, ja jestem jedną z nich. Ale to mnie kocha, to mnie pozwala wciskać twarz w swoją pachę, to mnie starannie przypala papierosa, mrużąc oczy, wkłada mi go do ust, między lekko rozwarte wargi, tej, która czeka, co jeszcze tam włoży. Język, strużkę wina, fiuta, kciuk, kostkę gorzkiej czekolady, dwa palce, cztery, połowę smażonego grzybka, język, znów fiuta. To mnie wkłada zapalonego camela w usta, rozżarzam go w mroku, a nasze zawilgocone uda kleją się do siebie, gdy mówi tym swoim cichym, rozwlekłym głosem: – A niby w jaki sposób byłbym w stanie wyciągnąć Beverly z Queens? Jeszcze piętnaście minut, zanim ruszę do pracy. Ustalonej przez niego tak pewnie, jakby wiedział, co muszę zrobić, choć oczywiście tego nie wie. – Jak nie będziesz pilnować swoich spraw… Czuję w żołądku słodki niczym ulepek, wolno zaciskający się uścisk rezygnacji, moje rajstopy ociekają ciepłą słodyczą. Wczoraj, gdy kończyliśmy kolację przy tym stole, jakieś dziecko w sąsiednim oknie

zaczęło śpiewać nonsensowną piosenkę. Hałaśliwie, fałszując radośnie. Krzyczę: „A co to za rozdarty bachor?”. On się śmieje. Lubi, kiedy podnoszę głos, bo on robi to tak rzadko. Śpiewające dziecko nie usłyszało mnie. Bo to wszystko jest albo obce, albo nie pasuje do konkretnej epoki. Epoka to środek lata w latach siedemdziesiątych. Niepasujący czynnik to ja. *** Oczywiście, kiedy nieuchronna przewidywalność zapadła mi już głęboko w jaźń, od dawna była dobrze znana memu ciału. Nie było żadnej wątpliwości co do władzy, jaką miał nade mną ten mężczyzna. Niczym sprawna, nakręcana zabawka, za każdym razem, kiedy wprawiał mnie w ruch, dochodziłam do celu. Nastroje objawiające się chęcią uprawiania seksu bądź jej brakiem jawiły mi się niczym dawno przebrzmiałe wiadomości zapamiętane po lekturze jakiejś książki. Nie była to kwestia nienasycenia, lecz nieuchronności i reakcji. Robił swoje, a wtedy ja zawsze, nieuniknienie w końcu dochodziłam. Różniły się jedynie preludia. *** Wracam pędem do łazienki, gdzie pospiesznie czeszę włosy, myję ręce, nakładam błyszczyk na usta. Skręcam za róg, idę dalej korytarzem do mego biura i słyszę, jak kolega odbiera telefon wieczornej linii. Jest kwadrans po szóstej, a spotkanie z czwartej skończyło się dopiero przed chwilą. Kiedy dochodzę do biurka, gotowa zabrać aktówkę i wyjść, dzwoni mój telefon. – Do ciebie, kochana – mówi radosnym głosem. – Nasza przypadkowa znajomość przerodziła się w przyjaźń i sympatię siedem lat temu, gdy obydwoje zaczęliśmy pracować w firmie tego samego dnia. Słychać trzask i już przełącza mnie na zewnętrzną linię. – No idziemy, czas wyjść, do hotelu Chelsea… – Nawet nie wiem, gdzie to jest – mówię. – Co z tobą, wyszłaś przed chwilą z walizką z Penn Station? – Mieszkam w tym mieście tak długo jak ty – odpowiadam. – Ale nie muszę znać każdego podejrzanego hoteliku… Stoję przechylona nad biurkiem z twarzą przesłoniętą opadającymi w dół włosami niczym koń po założeniu klapek na oczy.

Trzymam słuchawkę lewą ręką, a w prawej mam ołówek kreślący pieczołowicie krzyżowy szlaczek wokół słów „Hotel Chelsea” nagryzmolonych na kartonowym spodzie notatnika – owalny wieniec składa się z precyzyjnych, drobnych iksów i teraz po skończeniu poprawiam pionowe laseczki w H, w górę i w dół, tam i z powrotem, raz za razem z uśmiechem przylepionym do twarzy, gdy jego głos zaczyna się rwać. – …nigdy nie słyszałaś… nie nocowałaś tam? Każdy nowojorczyk… to znane miejsce. Pół godziny. Taksówkarz nigdy nie słyszał o hotelu Chelsea. Odnajduje go z pomocą postrzępionego pliku kartek, niepamiętających, kiedy były spięte okładką, z tłustymi plamami tu i ówdzie i tak wyszmelcowanych, że jestem pod wrażeniem, jak szybko taryfiarz jest w stanie odczytać z nich cokolwiek. To nie jest długi kurs. Niewielkie lobby jest zastawione niepasującymi do siebie meblami, ściany zdobią zakurzone obrazy, wszystkie powstałe, jak się zdaje, na przestrzeni ostatnich dwóch dekad. Oprócz mnie i mężczyzny za kontuarem na końcu pomieszczenia jedyną osobą jest kobieta siedząca na ustawionej prostopadle do kominka, obitej czarną dermą ławce. Jej twarz z głębokimi bruzdami przypomina maskę na głowie tak małej, że wygląda, jakby ją ktoś skurczył. Wysokie obcasy w mocno powycinanych butach są przyprószone zielonym brokatem. Opuszczone kraciaste podkolanówki ukazują białe, kształtne łydki niczym u nastoletniej tancerki, coś, co wygląda jak wojskowy nieśmiertelnik, zwisa jej ze sznurówki, spadając na koszulkę Knicksów, wetkniętą w tweedową czarną spódnicę w szaro-biały rzucik. Czyta komiks o Spidermanie, trzymając jednocześnie na kolanach grubą książkę z biblioteki, zatytułowaną Ptaki Ameryki Południowej. Z żalem odrywam od niej wzrok. Winda jest mała, a korytarz, na który mnie wypluwa, posępny. Nachylam się ostrożnie nad zdobioną barierką z kutego żelaza. Całe rzędy barierek pędzą na sam dół, a szyb zdaje się nie mieć dna w przyćmionym świetle. Powtarzam w myślach, że to dwanaście pięter… Choć staram się utrzymywać beztroski krok, nie jestem w stanie wytłumić stukotu sandałów, które głośno klapią na kamiennej posadzce. Kiedy odnajduję właściwy pokój, biorę głęboki wdech, zadowolona, że mogę zamknąć drzwi za ciszą i ziejącą klatką

schodową na zewnątrz. Tym razem na łóżku nie ma pakunków, nie ma też kartki. Sześć haczyków ze sklepu za grosik, na których sama wieszam najlżejsze z moich pamiątek, tkwi niczym pluskwy w nieregularnych odstępach na ścianie, która dawno nie widziała pędzla i farby. Jaśniejsze prostokąty pod haczykami sprawiają wrażenie, że otaczająca je przestrzeń ściany jest jeszcze bardziej szara, i nadają pomieszczeniu nastrój pospiesznej ewakuacji – jakby było to miejsce, w którym ktoś mieszkał, ale nagle je porzucił, nie mając czasu na pakowanie, i tylko porwał ze ściany rodzinne fotografie w tanich ramkach. Truchło karalucha leży obok kurka z zimną wodą na tylnej krawędzi łazienkowego zlewu, a mniejsze tuż przy odpływie wanny. Siadam na pomarańczowej kapie z kordonkiem, przykrywającej pojedyncze łóżko, i materac zapada się pode mną gwałtownie. Opieram aktówkę o łydkę, nie zdejmując paska z prawego ramienia, ściskam łokciem torebkę wczepiona w pasek, trzymając ramię na ukos klatki piersiowej. W końcu dzwoni telefon. – Rozbieraj się – mówi. – W górnej szufladzie jest chustka, zawiąż sobie nią oczy. Duży kwadrat białej bawełny o luźnym splocie z wąskim rąbkiem w drobne, różowe kwiaty – prezent od dwójki przyjaciół na urodziny sprzed trzech lat – leży starannie złożony w lewym przednim rogu szuflady. Ściągam granatowy T-shirt i płócienne spodnie, odwykła od zdejmowania ubrań własnymi rękami. Otwierają się drzwi. Zamyka je za sobą i opiera o nie z założonymi rękami. Czuję, jak mój uśmiech zamiera, topnieje, spełza mi z twarzy w gwałtownych skokach. Robi trzy kroki w stronę łóżka, wyrywa mi z rąk kapę i wierzchnie okrycie, z mego ciała, z łóżka, uderza mnie na odlew w policzek tak, że padam jak długa na bok. Przez chwilę tracę orientację. – Nie becz mi tu teraz – mówi bezbarwnym głosem. – Później będzie na to mnóstwo czasu. Prosiłem cię, żebyś wykonała prostą czynność. – To obskurny pokój – wyjaśniam. – Nie byłabym w stanie znieść zawiązanych oczu, sama w środku. – Ty w ogóle niewiele możesz znieść – mówi. – Nic by ci się nie

stało, bo przecież byłem tuż za drzwiami. – Nie wiedziałam, że tam jesteś… – Po prostu zrób to – nakazuje. – Zmęczyło mnie to gadanie. Zakładam apaszkę i wiążę ją niezdarnie z tyłu głowy. Wsadza palec między materiał a głowę na wysokości brwi, a następnie jeszcze dwa. Rozwiązuje ją i sam ponownie wiąże. Już nie widzę szpary na dolnej krawędzi, przez którą wpadało światło. Słychać szelest celofanu, odgłos darcia papierka, trzask jego zapalniczki, czuję papieros w ustach. Zwija palce mojej lewej dłoni, bym mogła chwycić niewielką popielniczkę – poznaję dotykiem, że to szkło. Po wypaleniu dwóch papierosów chrząkam, otwieram usta – ale słychać pukanie do drzwi. Słyszę jego kroki na drewnianej podłodze, odgłos otwieranego zamka, przyciszone głosy. Drugi głos jest równie głęboki jak jego, ale różni się barwą – czyżby kobieta? – Najwyższy czas… – mówi, a potem słychać jakieś mamrotanie, którego nie jestem w stanie rozszyfrować. – No już dobrze, w takim razie… – A po chwili: – …zaczynaj. W ciągu kolejnych dziesięciu minut znów jestem ubierana – przez kobietę, teraz jestem pewna: jej piersi ocierają się o mnie, miękkie i duże w dotyku. Dociera do mnie natrętny zapach perfum, których nie potrafię zidentyfikować – nie są mdłe, a jednak słodkie, nie są duszące, choć czuć wyraźną nutę piżmową i może trochę werbeny. Kobieta ma długie paznokcie, jest niższa ode mnie i czuć od niej niewielką ilość wypitej whisky, a do tego płukała usta wodą Lavoris. Ma szorstkie włosy, sporo ich – te włosy, podobnie jak piersi, wciąż dotykają mojej skóry. Staram się wyobrazić sobie ubranie, które mi zakłada. Figi są małe, zrobione ze śliskiego materiału, a ich krawędź obciera skórę tuż nad włosami łonowymi. Wsuwa moje stopy, a następnie łydki w długie buty z zamkiem po wewnętrznej stronie. Skos sugeruje, że mają wysokie obcasy oraz grube koturny. Spódniczkę przekłada mi przez głowę i zapina suwak z tyłu. Przesuwam materiał między kciukiem i palcem wskazującym – jest zimny i śliski niczym impregnowany plastikiem płaszcz przeciwdeszczowy: mam na sobie plastikową spódniczkę, która kończy się – moje ramiona zwisają po bokach – na poziomie koniuszków palców. Teraz biustonosz. – Nachyl się do przodu, skarbie – mówi głosem palaczki w

konspiracyjnym, dziewczyńskim tonie. – Zróbmy to jak należy. Przechylam się, a ona poprawia moje piersi, biorąc każdą z nich w dłoń, ściskając do środka i wypychając spod wyściółki na zewnątrz. Kiedy mówi, że mogę się wyprostować, przebiegam palcami po tym, co wystaje nad sztywną koronką – moje piersi są jak w uścisku, jak to zwykle ma miejsce w dłoniach mężczyzny. Na myśl o tym, że moje piersi są tak ekstrawagancko wystawione, zaczynam chichotać. – No i co tu jest do śmiechu? – pyta mnie on. – Zrozum – mówię. – Postaw się na moim miejscu. Jesteś w hotelu, z opaską na oczach i ktoś, kogo nie znasz, zakłada ci biustonosz powiększający piersi, za który dałabyś się pokroić, mając lat dwanaście czy osiemnaście, ale twoja matka nigdy nie pozwoliłaby ci założyć czegoś takiego. Wyobraź sobie to, a potem powiedz, czyby cię to nie rozbawiło. Mówi: – Rozumiem, co masz na myśli. Tymczasem kobieta nakłada mi przez głowę jakiś dziwny top – nie ma rękawów, kończy się kilkanaście centymetrów nad talią, a zaczyna tam, gdzie moje piersi chowają się speszone pod sztywną koronką. Plastikowa spódniczka, myślę sobie, top z wszystkim na wierzchu, buty na koturnach – mam na sobie strój prostytutki. Nie ma czasu na interpretację tej nowo rozwiązanej łamigłówki. Zdejmują mi apaszkę z oczu. W gasnącym, wieczornym świetle połyskuje przede mną gigantyczna, platynowa peruka, à la Dolly Parton nad oczami o ciężkim makijażu i błyszczącymi ciemnobrązowymi ustami. Widzę też czarny, prześwitujący top, wycięty na dużych piersiach w biustonoszu z czarnej koronki – fioletowa, plastikowa sukienka kończy się w połowie uda, do tego patentowe skórzane buty, bliźniaczo podobne do moich: obie mamy na sobie bardzo podobne stroje, niczym uczestniczki konkursu o wciąż nieznanych zasadach. Gapię się. Żadne z nas się nie rusza. Dopiero kiedy siadam na skrzypiącym łóżku – w końcu z rosnącym we mnie pytaniem – on się odzywa. – Zrób resztę. Reszta zajmuje niemal pół godziny i polega na zakładaniu mi peruki takiej, jak nosi ona, i nakładaniu tony makijażu – słoiki, tubki i pędzelki pojawiają się po kolei, wyłaniając się ze złoconej kosmetyczki

trzymanej w przepastnych wnętrznościach niezwykle pojemnej torebki. Choć robi, co może, z dużą cierpliwością i samozaparciem, nie jest w stanie przykleić sztucznych rzęs do moich powiek. Nie jestem przyzwyczajona do tego typu czynności i nie mogę powstrzymać powiek przed histerycznym trzepotem. Wtedy pokrywa moje własne rzęsy grudkami maskary i czekając, aż wyschnie pierwsza warstwa, smaruje moje powieki mieniącym się, zielonym cieniem – po czym nakłada następną warstwę tuszu, jedną za drugą. Obrysowuje moje usta twardą, krótką konturówką, brutalnie zagłębiając końcówkę w skórę, wypełnia tak naznaczoną przestrzeń ciemnobrązową szminką, a następnie pokrywa wszystko toną wazeliny. Kilkakrotnie przyklepuje i dźga moją perukę długim, cienkim grzebieniem i mówi, zadowolona z siebie: – Powinnaś się zobaczyć, skarbie. Lustro jest tam. Patrzę na niego. Siedzi w jednym z foteli z kostką założoną na kolano i rękami w kieszeniach. Nie odzywa się. Idę wolno do drzwi łazienki i podchodzę do lustra. Jest to widok, na który niejeden odwraca wzrok, gdy widzi taką osobę w towarzystwie mężczyzny, ale jeśli nikt nie patrzy i jest sam, obrzuca ukradkiem wzrokiem kogoś takiego od stóp do głów – rasowa prostytutka z Ósmej Avenue, nie jakaś urocza dama nocy z paryskiej kawiarni z kart powieści Irmy la Douce, lecz niezdarna, ohydnie pomalowana nowojorska kurwa uliczna z lat siedemdziesiątych, w taniej peruce i w stroju udającym modę lat sześćdziesiątych, gotowa zarówno obsłużyć klienta, jak i go obrobić z portfela. Kobieta, która zasłania swoją twarz w materiale z kolejnego nalotu obyczajówki w wiadomościach o szóstej. Odwracam się do pozostałych… Nawet nie mogę stąd prysnąć, myślę sobie, nie w tym stroju… Troje ludzi spogląda na siebie w zapyziałym pokoiku: bliźniacze kurewki i gładko ogolony, wyluzowany mężczyzna,w granatowym gajerze w drobne paski, czystej, jasnoróżowej koszuli i granatowym krawacie w małe białe kropki. – Wyglądasz wspaniale, kochana – mówi jedna kurwa do drugiej. – Nie płacę ci za gadanie – odzywa się uprzejmie mężczyzna w fotelu. – Nie podoba ci się jej wygląd? – Profesjonalistka nie daje za

wygraną. – Nie tego chciałeś? – Nie zrobiłaś tego dla frajdy – ciągnie wciąż przyjaznym tonem. – A ten strój nie kosztował cię nawet jednej trzeciej tego, co ci płacę. – Nie jest idealnie taki sam, był też lekki problem z rozmiarem, mówię ci… – Wszyscy oprócz mnie mają najwyraźniej ochotę na pogawędki – mówi mężczyzna. – Rozbierz mnie. I dzisiaj nie musisz się spieszyć, mamy mnóstwo czasu, możesz też skorzystać z porad profesjonalistki. Chodź tutaj, usiądź, patrz i ucz się. Masz jeszcze sporo nauki przed sobą. Stoję jak wryta na odbarwionym fragmencie podłogi przed łazienką. Zaczyna go rozbierać – ja najwyżej odpinałam mu guzik od koszuli – naturalnie i skutecznie niczym matka rozbierająca chłopca przed kąpielą, i to w dodatku tak zmęczonego zabawą na dworze, że już nie robi nic, tylko stoi spokojnie. Matka, która marzy tylko o tym, aby zdjąć z synka poplamione ubranie, wsadzić go do wody, ubrać w piżamkę i położyć do łóżka. Kiedy leży już na plecach, mówi, nie patrząc na mnie, lecz na kobietę stojącą obok niego: – No chodźże tutaj, siadaj, żebym nie musiał po ciebie pójść. Niczym w transie przechodzę przez pokój i siadam. Niczym w transie obserwuję, jak ona wchodzi na zapadające się wyrko i klęka między jego nogami. Nie mogę jednak powstrzymać drżenia, zaciskam więc nogi, trzymam łokcie na kolanach i wbijam górne zęby w kłykcie dłoni. Jej spódniczka sterczy sztywno, ukazując czarny trójkąt jej majtek i tyłek. Przez kilka sekund nie mogę powstrzymać się od myśli, jaką ma nieskazitelną skórę, a mój umysł obiektywnie komentuje w uprzejmym zaskoczeniu, w jak pełną gracji kompozycję układają się te duże pośladki. Jej żółta, spadająca w gęstych lokach peruka układa się w sploty między łopatkami i zasłania też miejsce, w którym łączą się jego nogi. Z początku słychać tylko odgłosy ssania, a potem on gwałtownie wciąga powietrze, a następnie rozlega się jęk. Jest to dźwięk, który dobrze znam. Odgłos, który jak mi się wydawało, należy wyłącznie do mnie – niby dlaczego, myślę, niby dlaczego tak uważam – i można go było usłyszeć jedynie za sprawą biegłości moich ust, był niczym wygrywający los na loterii, promocja, przy całym moim talencie i umiejętnościach… Moje zaciśnięte pięści robią się szare i

klejące od topniejącego i skapującego tuszu do rzęs. Kobieta wpycha mu dłoń między nogi, jej głowa opada i unosi się powolnymi ruchami, w górę i w dół. – O właśnie tak… – szepcze. – Jezu… Zaciskam w pięści szorstką kępę żółtej stalowej wełny i całe gniazdo ustępuje pod pociągnięciem. Rzucam je za siebie, po czym zaciskam obie dłonie na jej miękkich, jasnobrązowych włosach, mocno przyprószonych siwizną. – Co jest do… Kobieta podnosi się, widać tylko plątaninę ciał, a potem on siada na brzegu łóżka. Leżę na jego lewym udzie, prawą nogą zakleszcza moje w zgięciu kolan, lewą dłonią przygniata moje nadgarstki do krzyża. Odsuwa szeleszczący plastik, mówiąc: – Podaj mi mój pas. – Wkłada palce między gumkę i moją skórę, zsuwając mi majtki z drapiącym rąbkiem na uda. Zaciskam zęby w otępiającym przerażeniu i wściekłości, której wcześniej nigdy nie doświadczyłam. Nie pisnę, nie jęknę, może mnie lać w nieskończoność, a ja nie wydam z siebie żadnego dźwięku… Moja nauczycielka z drugiej klasy mówiła do ucznia – posępnego chłopaka, większego i wyższego od nas wszystkich – kiedy ten upuszczał ołówek, a czasami w ogóle bez przyczyny: – Twój ojciec powinien przełożyć cię przez kolano, ściągnąć gatki i zlać cię na kwaśne jabłko. Mówiła to beztroskim, złowróżbnym w swej słodyczy głosem, który jawił się niczym najgorszy koszmar. W ciszy panującej w klasie raz w tygodniu przez grupę dwudziestu ośmiu siedmiolatków przetaczała się nerwowa fala chichotu, po czym uczniowie pochylali głowy nad pulpitami, zdjęci poczuciem wstydu, które było dla nich równie niewytłumaczalne jak wszechogarniające. Zdążyłam zapomnieć o tej nauczycielce czy też o realnej bliskości wilgotnych mokradeł, jakie była w stanie przywołać swym głosem, odkąd dostałam się pod opiekuńcze skrzydła opryskliwej panny Lindlay w trzeciej klasie. No i proszę bardzo – ten głos powrócił z całym impetem, nikczemny i plugawy, bardziej upodlający niż cokolwiek innego, co robił w przeszłości, a wymuszony kontakt z jego ciałem jest o wiele gorszy niż przywiązywanie do łóżka, pełzanie po podłodze, zakuwanie w kajdanki i łańcuchy, będące niewinną igraszką w porównaniu z tą nienaturalną,

wiszącą pozycją, gdy moje pośladki są wypięte, niczym potrawa podana na tacy, a krew głośno dudni mi w uszach… Oczywiście w końcu krzyknęłam. Przestaje bić, ale mnie nie puszcza. Chłodna dłoń delikatnie muska moją skórę, palce kreślą esyfloresy w jedną i drugą stronę, wyprostowana dłoń zjeżdża delikatnie w dół moich ud, do miejsca mocno przytrzymywanego przez jego nogę, biegnie w górę miedzy udami, znów w dół i znów wolno wjeżdża w górę. – Daj mi tę twoją wazelinę – mówi – i przytrzymaj jej ręce. Rozchylają mi pośladki, czuję jego dłoń między nogami, nacisk palca na mój odbyt, śliski palec bez trudu wsuwa się między wargi. Napinam każdy mięsień. Koncentruję się na żółtych spiralach, wirujących na czarnym tle pod mocno zaciśniętymi powiekami, zgrzytam zębami, wbijam paznokcie w zaciśnięte w pięści dłonie, bardziej rozpaczliwie niż wtedy, kiedy po raz pierwszy zaczął mnie bić: nie mogę tego znieść, nie w ten sposób, proszę, nie pozwól, bym… moje ciało zaczyna się poruszać pod powolnym naciskiem, który zmusza mnie do wygięcia się w kabłąk, wkrótce już wiję się łapczywie pod wpływem jego dotyku. – Myślisz, że wiesz, czego chcesz, skarbie… – słyszę ten cichy głos w mym uchu, niemal szept – ale ty idziesz za głosem swej pizdy, za każdym razem. I mocny cios. – Zaknebluj ją – mówi. Moje usta przykrywa uperfumowana dłoń, w którą wgryzam się z całej siły. Wtedy wpychają mi apaszkę między zęby i ktoś po prawej stronie, ciężko dysząc, przytrzymuje mnie mocno, po czym znów odkrywają mi usta i jego dłonie pieszczą mnie, aż moje ciało poddaje się, tym razem o wiele szybciej: – Proszę, nie zniosę tego, proszę, doprowadź mnie do końca – które pod kolejnym ciosem ogranicza się wyłącznie do: – Proszę… Ciskają moje ciało na łóżko, szlochające pod poduszką, przytłumione i odległe nawet dla mnie samej, czuję na sobie język i poduszka zostaje zdjęta. Widzę jego twarz nade mną, ale język wciąż tam jest, w dole i bardzo szybko sprawia, że zaczynam jęczeć. Opieram głowę na jego ramieniu, on kładzie się obok mnie, obejmuje mnie mocno, jego palce błądzą po moich ustach, teraz ona ujeżdża go na

oklep. W niewielkim oddaleniu ona i ja patrzymy na siebie, gdy on kończy. *** Siedzę w narożnej ławce w metrze. Minęły dwa miesiące, nieco ponad dziewięć tygodni. Straciłam kontrolę nad swoim życiem na dwa miesiące. Jakiś chłopak siedzi na wprost mnie, kręcone włosy spadają na jego wypukłe czoło, ma rozpiętą koszulę i sztywno trzyma otwartą książkę w dłoniach. Patrzę na niego pewnym wzrokiem, moje ciało jest płynne, ulatuje. Oddaje spojrzenie, dwukrotnie próbuje się uśmiechnąć. Trzymam ręce na kolanach, otwarte dłonie są przyciśnięte do siebie. Nie uśmiecham się. Jestem świadoma mojej nowej mocy i chłopak siedzący naprzeciwko też o niej wie. Ale przecież nie jest to żadna nowa moc, raczej moc starożytna, po prostu nigdy wcześniej jej nie znałam, daję za wygraną. Wysiadam na Czwartej Zachodniej. Chłopak wyciąga szyję i otwiera usta, kiedy na niego spoglądam, podskakuje gwałtownie i niespodziewanie z siedzenia, ale drzwi już się zamknęły. Młody w metrze poczuł to, z drugiej ręki, że tak powiem. Pewnie wylewa się to ze mnie wszystkimi porami. Przez ostatnie dwa miesiące zostałam poddana procesowi autoedukacji, co wieczór uczyłam się czegoś nowego, a nurt napierał na mnie z coraz większą siłą – dłonie przypięte nad głową, płytki, szybki oddech. To coś nowego – kołatało mi pod czaszką. Świadoma nowa moc: bezbronność, perwersyjna choćby z tego powodu, że jest to bezbronność całkowita, niemniej jednak równie naturalna jak trawa albo asfalt w Nowym Jorku. Żywiołowość. Weź mnie, zrób cokolwiek, zrób mi to, weź mnie, cokolwiek, zabij, jeśli sprawi ci to przyjemność. Ale najpierw spróbuj mnie związać. Popatrz na mnie, mam zamknięte oczy, twoje palce wodzą po mym policzku, wilgotne włosy poddają się sile grawitacji, gdy moja głowa opada na poduszkę. Ale może lepiej najpierw opowiedz mi ściszonym głosem o tym, jak będziesz mnie bił i jak mnie przypniesz kajdankami do nogi stołowej, jak będziesz mnie karmił przykucniętą obok. Najpierw zmuś mnie, bym skosztowała ciebie między kęsem smażonego dorsza i smażonych, domowych ziemniaczków, wolno nachylaj kieliszek wina do mych ust, aż trunek rozpłynie się na języku – gdy zamknę oczy, będziesz musiał ocenić, jak

mocno należy przechylić szkło, bo ja jestem nieodpowiedzialna. Wino ścieka mi po brodzie, ale przez chwilę nikt nie wyciera strużki i Bóg raczy wiedzieć, co będzie dalej: grube pręgi na ciele i stłumione krzyki po raz pierwszy. Powielasz kolejne pręgi, patrzę, jak znów twardnieje ci kutas, patrzę, jak kopiujesz moje pręgi i czujesz, jak znów ci kutas twardnieje, nasze spojrzenia krzyżują się. Kilka tygodni później tłumienie krzyku staje się niemożliwe. Może jeszcze później pojawia się strumyczek krwi – jak to jest być bitym do krwi? Kiedy jest się czwórką, nie można pojąć, jak można być piątką. Jeśli nigdy spontanicznie nie krzyczałaś w bezsilnej rozpaczy, nie jesteś sobie w stanie wyobrazić, jak to jest. Ja teraz wiem. To jak z orgazmem. Gdzieś z oddali dobiega mnie dźwięk, który ma ze mną wiele wspólnego, jednocześnie zupełnie ode mnie niezależny, żadnej odpowiedzialności. Moje ciało poddaje się, ulega. Żadnych granic. Obce dźwięki gdzieś daleko, nie jestem za nie odpowiedzialna. Okresy sporadycznego udawania są już dawno za mną. Siła, by udawać ekstazę, chytra, doprawdy żałosna kontrola, jaką to daje, ach, ach, ach, ach, ojej, kochanie. – Bomba w łóżku – szepcze pewien mężczyzna do swego przyjaciela, gdy wchodzę do salonu kilka lat temu. Ani razu nie przeżyłam orgazmu z tym człowiekiem, ani razu podczas dziesięciu miesięcy bezustannego obracania, a jednak był zadowolony z moich reakcji. Obserwowałam go nad sobą, dysząc głośno, gdy dochodził; jego mocno zaciśnięte powieki, jego czerwoną twarz w górze, wiedziałam wtedy, że to ja mam władzę. Już nie. Ten człowiek nabrał mnie, zawładnął, posiadł i może sobie to wszystko wziąć, tak mi jest miły. Przekroczyć wszelkie granice – tak brzmi tytuł pornosa wyświetlanego na rogu Broadwayu i Czterdziestej Czwartej. Przekroczyć wszelkie granice – jak to pięknie brzmi – obiecał mi, że pójdziemy na ten film. – Będziemy dużo chodzić do kina – obiecał – kiedy tylko wyjeździmy stan, w którym jesteśmy. Ma rację. Fazę taką jak ta należy wyjeździć do końca. Wzrok płata figle, zamazuje obraz i bardzo niebezpiecznie jest jeździć po stromych, wąskich, wijących się drogach, traktując je niczym nowojorską obwodnicę, z prędkością dwustu na godzinę, nie bacząc na upojenie alkoholowe i ograniczenia prędkości. On porusza mną, spycha

na krawędź, ostrożnie, powoli – nie ma to nic wspólnego z upijaniem się – przekraczamy jedno ograniczenie, potem drugie i odrzucamy kolejne na pobocze. Unoszę się w powietrzu. Po trzech dniach wykraczam poza swoje ograniczenia. Już dwa miesiące mijają, odkąd utraciłam samokontrolę. Dawno temu straciłam już rachubę, jak często dochodziłam do szczytu rozkoszy, jak często mówiłam: „Proszę, nie, ach, proszę, nie rób tego”. Błagam go co wieczór, ach, jak uroczo jest błagać. – Proszę, co? – pyta cicho i znów doprowadza mnie do szczytu, mój głos gdzieś ulatuje daleko i w ogóle nie jest to głos należący do mnie. Błagam co noc ohydnym, schrypniętym charkotem dobiegającym z krtani, ze ściśniętym żołądkiem, czując mdlącą słodycz w udach, pozbawiona całkowicie kontroli. Posłuchaj mnie, Maryjo Zawsze Dziewico, jestem teraz taka jak ty – nie muszę mieć nad sobą kontroli, to on wszystko robi, to on zrobi wszystko aż do końca, aż mnie zabije. Nie, nie zabije mnie przecież, obydwoje jesteśmy na to zbyt wielkimi egoistami. Istnieje tak wiele sposobów na zbliżenie się do krawędzi, wystarczy na całe życie. Grube pręgi i stłumiony krzyk po raz pierwszy, a byłam z nim tylko dziewięć tygodni. Dawno już przekroczyliśmy granicę tłumionych krzyków. Musi istnieć całe multum rzeczy, które ludzie robią, zanim zostaną zabici. Strużka krwi po raz pierwszy – multum. I przypomnienie: jak mnie zabijesz, będziesz musiał znaleźć sobie kogoś innego, a czy to proste znaleźć taką kobietę jak ja? *** Tej nocy strużka krwi zaplamiła jego pościel. Przesunął po niej palcem, posmakował, po czym rozsmarował ostatnią kroplę na moich ustach i patrzył, gładząc moje wilgotne od potu włosy na czole, jak krew z nich ścieka. – Naprawdę tego pożądasz – powiedział. – Masz obsesję podobnie jak ja. Czasami w czasie pracy mam uporczywy wzwód, gdy wyobrażam sobie, jak daleko możemy się posunąć. Kciukiem, bez pośpiechu, ściera wyschnięte płatki wokół mych ust. – A czasami jestem przerażony… – Wybucha śmiechem. – Ej,

mamy jeszcze trochę ciasta z kolacji. Zjedzmy i wróćmy do łóżka. Jest druga, a ty jesteś nie do zniesienia rano, kiedy się nie wyśpisz. Na drugi dzień po śniadaniu, gdy szoruję zęby, zaczynam płakać. – Gotowa? – woła do mnie. I po chwili: – Idziemy skarbie, już dwadzieścia po. Kilka minut później wchodzi do łazienki i stawia aktówkę na klapie sedesu. Wyjmuje mi szczoteczkę z ręki, wyciera moją twarz i mówi: – Masz spotkanie o wpół do dziesiątej, zapomniałaś? Co się dzieje, na miłość boską? Całuje mnie w oba policzki, zakłada mi torebkę przez głowę, bierze swoją aktówkę i chwyta mnie za rękę. Zamyka drzwi od mieszkania, a ja wciąż płaczę. Idziemy do stacji metra, a ja płaczę. W pewnym momencie mówi: – Masz ze sobą okulary przeciwsłoneczne? Wyjmuje je z zewnętrznej kieszonki mojej torebki i wkłada mi je na nos, przez chwilę manipulując, by włożyć na prawe ucho. Kiedy wysiadamy z metra, nadal płaczę. Przepłakałam pierwszy ciąg schodów i płakałam przez cały drugi. Na kilka metrów przed obrotową bramką wyciąga ręce i obraca mnie w drugą stronę, kierując na drugi koniec peronu i znów w dół, do metra, do windy i do salonu, gdzie popycha mnie lekko na sofę, krzycząc: – Czy możesz się do mnie odezwać? – I po chwili: – Co się dzieje, do cholery? Nie wiedziałam, co się dzieje. Wiedziałam tylko, że nie jestem w stanie powstrzymać łez. Kiedy o szóstej po południu wciąż płakałam, zabrał mnie do szpitala. Dostałam coś na uspokojenie i po chwili płacz ustał. Na drugi dzień rozpoczęłam kurację, która ciągnęła się przez kilka miesięcy. Nigdy więcej go nie widziałam. Kiedy moja skóra z powrotem przybrała jednolity odcień, przespałam się z innym mężczyzną i odkryłam, z rękami leżącymi nieporadnie po obu stronach na prześcieradle, że zapomniałam, co się z nimi robi. Znów jestem całkowicie odpowiedzialną, dorosłą osobą. Pozostałością jest jedynie mój całkowicie rozregulowany termostat doznań. Minęły już długie lata i czasami zastanawiam się, czy moje ciało doświadczy kiedykolwiek czegoś, co wykracza poza stan letniej

oziębłości. *** e.h