20. Robards Karen - Zielonooka

Karen Robards

Zielonooka

Christopherowi Scottowi - Witaj na świecie: 7 kwiet­ nia 1990 r.! - oraz, jak zawsze, z miłością Dougowi i Peterowi

1 N i e m a m wielkiego w y b o r u , rozmyślała p o s ę p n i e An­ na Traverne. M o g ę t y l k o zostać k o c h a n k ą G r a h a m a al­ bo u m r z e ć z głodu. G d y b y tylko o nią chodziło, wybrałaby raczej śmierć głodową... ale była przecież Chelsea! A n n a dobrze wiedzia­ ła, że miłość macierzyńska ostatecznie okaże się silniejsza od dumy, o p o r ó w moralnych i fizycznego wstrętu. N i e mogła przecież pozwolić, by jej pięcioletnia córka została wydana na łaskę i niełaskę bezlitosnego świata. J e d n a k na samą myśl o pójściu do łóżka ze szwagrem A n n i e zbierało się na mdłości. - D o b r y Boże, p o m ó ż mi znaleźć jakieś wyjście! - J a k o córka pastora A n n a o d r u c h o w o szukała ratunku w modli­ twie; t y m razem jednak nie było w niej wiele nadziei. O s t a t n i o Pan Bóg nie miał widać czasu na wysłuchiwanie p r ó ś b osoby tak m a ł o znaczącej jak ona, toteż modlitew­ ny szept był raczej o w o c e m długoletniego nawyku niż pły­ nącym z głębi serca wołaniem o boską interwencję. A n n a tak wytrwale, tak żarliwie modliła się o życie męża w ostat­ n i m okresie jego choroby... A teraz utraciła już chyba zdol­ ność do gorącej modlitwy. Kompletnie się załamała pod­ czas pogrzebu Paula. P o t e m zaś wszystkie uczucia w niej wygasły. N i e czuła już prawie nienawiści, strachu, miło­ ści... nawet bólu po stracie męża. Miała wrażenie, że jej ży­ cie spowiła lodowata szara mgła. Była wdową od sześciu miesięcy; ostatnie trzy zaś wskutek nalegań szwagra - spędziła w Anglii. Od chwili

7

powrotu do Gordon Hall Graham nie dawał jej spokoju. Początkowo czynił to dyskretnie i Anna wmawiała sobie, że po prostu opacznie pojmuje intencje, kryjące się za je­ go natrętnymi pocałunkami i uściskami. Była ostatecznie wdową po jego młodszym, jedynym bracie. Może piesz­ czoty, którymi ją obsypywał, są wyrazem współczucia po śmierci Paula? Ale nawet łudząc tak samą siebie, czuła in­ stynktownie, że prawda wygląda całkiem inaczej. Znała Grahama zbyt dawno, zbyt dobrze, by w to wierzyć. Graham miał na nią chętkę już wówczas, gdy wszy­ scy troje bawili się ze sobą jako dzieci. Była to jednak tylko zachcianka, nie miłość. To Paul naprawdę poko­ chał ją, córkę miejscowego proboszcza, choć on i Gra­ ham byli synami bogatego i wpływowego hrabiego Ridleya. Anna odpowiedziała miłością na miłość. Starszy od niej o miesiąc Paul był od dzieciństwa najdroższym przyjacielem Anny. Małżeństwo w niewielkim stopniu zmieniło ich wzajemne stosunki. Był to szczęśliwy zwią­ zek, pełen wzajemnego przywiązania i szacunku. Anna ufała, że łączące ich więzi z biegiem lat staną się jeszcze silniejsze i doskonalsze. I nagle, w niewiarygodnie mło­ dym wieku: w dwudziestym czwartym roku życia, Paul zmarł. Z jego śmiercią życie Anny i małej Chelsea roz­ trzaskało się jak kruche szkło. W odróżnieniu od niedźwiedziowatego Grahama, Paul był szczupły, miał jasną cerę i włosy koloru lnu tak podobne do włosów Anny, że nieznajomi brali ich ra­ czej za rodzeństwo niż za małżonków. Mimo swej deli­ katnej budowy Paul wydawał się całkiem zdrów. No cóż, pozory często mylą, powtarzał niejednokrotnie ojciec Anny. Po śmierci Paula doktor powiedział, że miał on zapewne wrodzoną niedomogę serca. Gdybyż o tym wiedziała! Gdyby oboje byli tego świa­ domi! Nigdy by nie wyruszyli na spotkanie szalonej 8

przygody, nie zagraliby rodzinie na nosie, udając się na Cejlon! Po prostu wzięli ślub bez niczyjego pozwolenia. Ten akt nieposłuszeństwa rozwścieczył zarówno despotycz­ nego ojca, jak i starszego brata Paula - choć każdego z in­ nej przyczyny. Hrabia Ridley sprzeciwiał się temu mał­ żeństwu, gdyż Anna - córka zwykłego klechy - nie była odpowiednią partią dla jego syna. Graham zaś wściekał się, bo chciał Anny dla siebie. O, bynajmniej nie zamie­ rzał się z nią ożenić, ale koniecznie chciał Z nią iść do łóżka. Ojciec wydziedziczył i wygnał Paula, więc nowo­ żeńcy zostali prawie bez grosza. Uratował ich tylko nie­ wielki spadek po dawno już zmarłej matce Paula: zosta­ wiła mu plantację herbaty na Cejlonie, gdzie sama spę­ dziła dzieciństwo. Anna i Paul byli młodzi, odważni i tak w sobie zako­ chani, że nic ich nie trwożyło. Obejmą w posiadanie plantację, ułożą sobie życie! Z początku była to cudow­ na przygoda. Egzotyczny urok nowego domu oczarował Annę. Jednak parny klimat Cejlonu zdecydowanie nie służył Paulowi. Nieustannie dręczyły go ataki gorączki, po których podnosił się coraz chudszy i bledszy. Widać źle wpłynęły także na serce, z natury już słabe. Tak przy­ najmniej twierdził doktor, wezwany ostatecznie przez Annę - wbrew woli męża - gdy na dodatek dołączyła się jeszcze jedna z wielu chorób tropikalnych. Ta miewała zazwyczaj lekki przebieg, nie powinna być groźna... a jednak go zabiła. Czemu nie wróciliśmy do Anglii, gdy tylko spostrzegli­ śmy, że klimat Paulowi nie służy? niejednokrotnie pytała samą siebie Anna, choć wiedziała, że wyrzuty sumienia ni­ czego nie zmienią. Jednak myśl, że Paul żyłby nadal, gdy­ by się z nią nie ożenił i nie musiał skutkiem tego opuścić rodzinnego domu, czaiła się nieustannie na progu jej świa9

domości. W pewnym sensie zabiła męża... Do spółki z je­ go bezlitosnym ojcem tyranem. Anna wzdrygnęła się, poczuła nagle jakiś zimny po­ wiew. Otuliła się szczelniej szalem, który narzuciła na nocną koszulę. Siedziała skulona w ogromnym skórza­ nym fotelu przy niewielkim ogniu, który roznieciła na kominku w bibliotece, gdzie bardzo rzadko ktoś zaglą­ dał. Zanim do Anny dotarł ten zimny podmuch, było jej wręcz gorąco. Skąd mogło wiać? Bardzo starannie za­ mknęła drzwi na korytarz, a okna w znajdującej się na pierwszym piętrze bibliotece były także szczelnie poza­ mykane i zasłonięte zakurzonymi kotarami z aksamitu. - Paul? - wyszeptała ledwo dosłyszalnie, zdając sobie sprawę z tego, że to niemożliwe. A jednak przez chwilę wydało jej się, że ten lodowaty powiew zapowiada uka­ zanie się zjawy. Była taka samotna od śmierci Paula, że powitałaby radośnie nawet jego ducha Z jej bliskich nie pozostał już nikt, a z rodziny Paula - tylko Graham. Hrabia Ridley zaledwie o miesiąc wyprzedził do grobu swego młodszego syna. Jeśli zaś chodziło o Grahama... Anna pomyślała po raz chyba setny, że lepiej by dla niej było nie mieć nikogo na świecie niż takiego krewniaka. Kiedy zaproponował jej, by wraz z Chelsea wróciła do Anglii i zamieszkała pod jego dachem, powinna była okazać więcej przezorności i nie zgodzić się na to! Jed­ nak po śmierci Paula zostały obie z córką bez środków do życia; zgodnie z testamentem matki Paula w razie śmierci młodszego syna majątek przechodził automa­ tycznie w ręce starszego. Gdy więc Graham zaoferował im dach nad głową, Anna ze względu na dziecko chętnie wróciła do Anglii. Wtedy jednak nie znała jeszcze ceny, jaką miała w przyszłości za to zapłacić. Minęła jedna minuta, dwie... duch się nie ukazywał. Anna oczywiście wiedziała, że tak się stanie. Poczuła jed10

nak zawód; opadła na fotel, opierając głowę o gładkie skórzane obicie. Była sama. Nikt jej nie pomoże ani nie poradzi, nikt nie ocali przed nieuchronnym. Mogła naj­ wyżej odwlekać tę chwilę, jak choćby dziś, gdy ukryła się w bibliotece. - Nie mogę! Po prostu nie mogę... Oczy miała pełne łez. Zacisnęła powieki, podciągnęła aż pod brodę kolana okryte obszerną koszulą nocną i objęła je ramionami. Co ci przyjdzie z płaczu? strofo­ wała sama siebie. Nie przywrócisz przez to życia Paulo­ wi! Gdyby łzy mogły to sprawić, zmartwychwstałby już dawno temu. Ktoś z tyłu, za jej fotelem, zrobił bardzo ostrożny krok. Anna otworzyła oczy. Paul? pomyślała znowu. Ależ nie, skądże! Duch unosiłby się w powietrzu, a nie stąpał po skrzypiących deskach podłogi! Jeżeli w tym pokoju był jeszcze ktoś - a czuła instynk­ townie, że tak jest - z pewnością nie przybył z zaświa­ tów! Cóż to więc było... a raczej: któż to był? Na samą myśl, że Graham odkrył jej kryjówkę, Anna wstrząsnęła się i odruchowo skuliła jeszcze bardziej. Moż­ liwe, że w ciemnawej bibliotece, przycupnięta obok ko­ minka w fotelu, zwróconym do reszty pokoju wysokim oparciem, pozostanie niezauważona. Możliwe... ale mało prawdopodobne. O tej porze Graham mógł wejść do bi­ blioteki z jednego powodu: szukał właśnie jej! Gdy tylko w domu wszystko ucichło, Anna uciekła ze swego poko­ ju. Nie mogła się w nim zamknąć przed szwagrem,któ­ ry dysponował kluczem. Już poprzedniej nocy Graham usiłował wejść do łóżka Anny. Tylko zacięty opór i de­ speracka pogróżka, że narobi krzyku i zaalarmuje jego żo­ nę, sprawiły, że wycofał się, prawie jej nie tknąwszy. Przed wyjściem zapowiedział jednak, że Anna albo zo­ stanie jego kochanką, albo bez zwłoki opuści ten dom. 11

Anna obawiała się, że dzisiejszego wieczora Graham wprowadzi w czyn swą groźbę. Choć nie miała żadnych szans, nie potrafiła pogodzić się z losem. Jeszcze nie! Jej dobry, łagodny ojciec do śmierci był przekonany, że cu­ da się zdarzają. Anna nie domagała się wielkich cudów: pragnęła tylko wyzwolenia z łap Grahama i skromnej eg­ zystencji dla siebie i dla córeczki. Chyba nie było to zbyt wiele? Bóg i tak już odebrał jej tyle, że sama nie wiedzia­ ła, jak zdołała to znieść... Drugi krok, równie cichy jak poprzedni. Anna uzna­ ła, że nie przypomina to wcale ciężkiego stąpania Gra­ hama. Nagle dostrzegła jakiegoś mężczyznę. Wysokiego mężczyznę w fałdzistej, czarnej pelerynie, który prze­ mknął się za jej fotelem tak cicho, jakby był duchem... choć z całą pewnością nim nie był! Anna zamarła, wstrzymała oddech i nie odwracała oczu od przybysza. Nie widziała go nigdy w życiu! Był wysoki, czarnowłosy. Wyglądał jeszcze potężniej dzięki pelerynie, którą poruszał przeciąg, Drzwi na ko­ rytarz były uchylone, te drzwi, które sama tak starannie zamknęła! Teraz już wyjaśniło się, skąd wziął się ów zim­ ny powiew. Zupełnie jednak nie rozumiała, skąd się tu wziął ów nieznajomy. W Gordon Hall nie było żadnych gości. Zapowiedziano co prawda przyjęcie na Boże Na­ rodzenie 1832 roku, ale do tej daty brakowało jeszcze po­ nad dwóch tygodni. Zresztą ów mężczyzna z pewnością nie należał do grona kompanów Grahama, nadętych fircyków - takich samych jak on. Anna miała również pewność, że nie jest to nikt ze służby. Zostawała tylko jedna przerażająca możliwość: oto znalazła się sam na sam z włamywaczem! Natychmiast przyszło jej do głowy najprostsze roz­ wiązanie: zaalarmować krzykiem cały dom. Zrezygnowa­ ła jednak z dwóch powodów. Po pierwsze, złoczyńca 12

znajdował się bardzo blisko i z pewnością rzuciłby się na nią, gdyby tylko zdradziła swą obecność, której w tej chwili zgoła nie podejrzewał. Po drugie, krzyk zwabiłby do biblioteki także Grahama. A Anna wolała niemal mieć do czynienia z włamywaczem niż ze swoim szwagrem. Niemal. Liczyła na to, że włamywacz nie miał zbrodniczych skłonności. Skulona w fotelu nie spuszczała oczu z przy­ bysza, obawiając się niemal oddychać.

2 Nieznajomy wyjmował teraz książki z półek po obu stronach kominka i układał je porządnie na biurku. An­ na, tkwiąc w bezruchu, obserwowała, jak naciska w róż­ nych punktach masywną drewnianą ścianę, wcześniej ukrytą za książkami. Ponawiał swe próby kilkakrotnie, aż wreszcie dał się słyszeć głuchy odgłos, a potem skrzypnięcie. Ku zdumieniu Anny w solidnej ścianie z orzecha pojawił się nagle nieduży otwór. Anna zrobi­ ła wielkie oczy; przez całe prawie życie biegała swobod­ nie po Gordon Hall, nie miała jednak pojęcia o istnie­ niu tej skrytki! Jakim cudem dowiedział się o niej włamywacz?! Wsadził obie ręce w otwór i wydobył niewielką kaset­ kę ze skóry. Choć Anna nie widziała jego twarzy, cała postawa nieznajomego zdradzała satysfakcję. Odwró­ ciwszy się, postawił kasetkę na biurku i otworzył ją, za­ glądając do środka. Marszcząc czoło, Anna próbowała odgadnąć, co też było wewnątrz. Z pewnością nie rodo­ we klejnoty Traverne'ów, które przeszły niedawno 13

w posiadanie Barbary, żony Grahama. Znajdowały się w jej sypialni, bezpiecznie ukryte w tym samym schow­ ku, w którym przechowywano je od wieków. Anna, zapominając na chwilę o strachu, zaintrygo­ wana obserwowała, jak nieznajomy wydobywa z kaset­ ki aksamitną sakiewkę, otwiera ją i zagląda do środka. To, co dostrzegł, wyraźnie go zadowoliło, gdyż z uśmie­ chem wydobył zawartość woreczka. Wprost napawał się widokiem swej zdobyczy; zwrócił się w stronę ko­ minka, by lepiej się jej przyjrzeć. Dzięki temu Anna po raz pierwszy zobaczyła zarówno łup, jak i twarz wła­ mywacza. Najpierw przemknęło jej przez głowę: To Cygan! Był śniady, miał kruczoczarne brwi i włosy, związane na kar­ ku czarną wstążeczką, i wydatne, bardzo męskie rysy twarzy - zupełnie jakby ktoś wyrąbał je toporem w twar­ dym drzewie tekowym... W porównaniu z nimi twarz Paula przypominała subtelną rzeźbę ze szlachetnego marmuru. Uwagę Anny zwrócił wysoki wzrost, imponu­ jące bary i potężna klatka piersiowa nieznajomego. Choć z powodu mroku nie mogła być tego całkiem pewna, od­ niosła wrażenie, że nieproszony gość odznacza się nie­ bezpieczną urodą, surową i dziką. Liczy się jednak piękno duszy, a nie ciała! Tak zawsze powtarzał Annie jej wielebny ojciec. A ten mężczyzna był złodziejem! Anna znów uświadomiła sobie, w jak niebezpiecznym jest położeniu. Ani drgnęła więc, gdy włamywacz uniósł rękę, by przyjrzeć się zdobyczy w świetle ognia. Gdy w słabym pomarańczowym blasku zawartość jego dłoni roziskrzyła się zielenią, Anna o ma­ ły włos nie krzyknęła. Wiedziała już, co nieznajomy trzy­ ma w ręku: szmaragdy królowej Marii! Widziała je tylko raz, jeszcze w dzieciństwie. Bawili się z Paulem w tym właśnie pokoju i schowali się za ko14

tarą, gdy nieoczekiwanie wszedł do biblioteki jego ojciec z jakimś innym mężczyzną, krępym jegomościem w średnim wieku, noszącym perukę. Sądząc ze stroju i zachowania, był to prawnik. Anna nie pamiętała już, o czym rozmawiali... a może w ogóle nie dotarła do niej treść ich rozmowy? Nie zapomniała jednak olśniewają­ cego naszyjnika, bransolety, kolczyków i skrzącego się drogimi kamieniami paska. Adwokat brał kolejno do rąk klejnoty i oglądał je, potrząsając głową z wyraźną dez­ aprobatą. Ani ona, ani Paul nie zwrócili na to większej uwagi; przycupnęli cichutko jak myszki, by nie zdradzić swej obecności. Gdyby hrabia Ridley ich znalazł, z pew­ nością wygrzmociłby syna kijem, a jego towarzyszkę odesłał na probostwo z surowym listem do pastora, by ukarał należycie córkę za psie figle. Anna niejednokrotnie słyszała historię skarbu Traverne'ów. Paul wyciągnął ją od Grahama i - jak zawsze natychmiast podzielił się swym odkryciem z Anną. Po­ dobno szmaragdy stanowiły cząstkę ukrytego skarbu Marii Stuart, królowej Szkotów. Wręczyła je jednemu ze swych wielbicieli, chcąc zdobyć fundusze na zamach stanu i detronizację swej kuzynki, Elżbiety Tudor. Plan się nie powiódł, królowa Maria straciła życie, a klejno­ ty zniknęły, by po wiekach objawić się jako własność hrabiego Ridleya. Nikt nie wiedział, jakim sposobem wszedł w ich posiadanie. Ukrywał swój skarb zazdro­ śnie, toteż Anna niemal o nim zapomniała. Dłużące się okropnie popołudnie, które spędzili z Paulem skryci za kotarą, wydawało się jej snem. Szmaragdy jednak istniały naprawdę, były równie re­ alne jak ona - a teraz zamierzał wykraść je ten łotrzyk! Widocznie wyrwał się jej cichy pomruk oburzenia, bo niedoszły złodziej oderwał wzrok od sypiącego iskrami do­ wodu swej winy i jego oczy spotkały się z oczami Anny. 15

Przez jedną straszliwą chwilę Anna patrzyła jak urze­ czona w źrenice równie ciemne i niezgłębione jak naj­ czarniejsza noc; była zbyt przerażona, by krzyczeć. Bo­ że miłosierny, co ją teraz czeka?! Nieznajomy również doznał szoku, ale oprzytomniał prędzej niż ona. Nie odrywając wzroku od Anny, chwy­ cił kasetkę, sakiewkę i szmaragdy i wetknął wszystko ra­ zem do wewnętrznej kieszeni swej obszernej peleryny. Usta wykrzywił mu grymas wyrażający równocześnie gniew i szyderstwo, a oczy zalśniły jak dżety. Skulona w ogromnym fotelu, Anna wyglądała na prze­ rażone dziecko. Srebrnoblond włosy, nie okryte nocnym czepkiem, rozsypały się po liliowym szalu i skromnej bia­ łej koszulce, spływając w lokach aż do bioder. W bladej twarzy świeciły ogromne oczy, a otaczające je gęste, ciem­ nobrązowe rzęsy podkreślały jeszcze ich niezwykłą bar­ wę: były intensywnie zielone jak szmaragdy ukryte pod peleryną. Anna w ciągu ostatnich kilku miesięcy bardzo zeszczuplała, gdyż od śmierci Paula zupełnie straciła ape­ tyt; gdyby nie krągłe piersi, zasłonięte w tej chwili szalem i włosami, można by ją z powodzeniem wziąć za dziecko. - N o , no, cóż to za aniołek z choinki? Co ty tu robisz o tak późnej porze, złotko? Powiedział to z pewną ironią, ale bez złości. Serce An­ ny żywiej zabiło. Nie odrywała oczu od twarzy niezna­ jomego. W gardle tak jej zaschło, że prawie nie mogła mówić. - Jeśli pan odejdzie natychmiast, nie zawołam pomo­ cy. - Ultimatum zrobiłoby pewnie większe wrażenie, gdyby nie wygłosiła go ochrypłym szeptem. - Bardzo to ładnie z twojej strony. Nie mam jednak zamiaru odchodzić, póki nie załatwię swoich spraw. I uprzedzam: jeśli spróbujesz krzyczeć, to cię uduszę. A szkoda by było takiej ładnej dziewuszki! 16

Choć powiedział to całkiem spokojnie, groźba była realna. Anna spojrzała w niezgłębione oczy intruza i po­ jęła, że on nie żartuje. Powoli powracała jej zdolność lo­ gicznego myślenia. Zrozumiała, że tak czy owak włamy­ wacz zechce pozbyć się jedynego świadka przestępstwa. Zacisnęła dłonie na poręczach fotela. Sprężyła się, go­ towa do skoku. Pobiegnie ile sił w nogach, wrzeszcząc na całe gardło. On jednak okazał się szybszy. Zanim zdo­ łała się poderwać z fotela, skoczył ku niej z rozczapie­ rzonymi rękami.

3 Jego ręce chwyciły tylko powietrze: Anna uskoczyła ze zwinnością ściganego szaraka. Starała się też krzyczeć na całe gardło, ale strach pozbawił ją głosu. Pisnęła tyl­ ko, uskakując za fotel i starając się zaczerpnąć dość po­ wietrza, by starczyło na prawdziwy krzyk. - Chodź tu zaraz, ty mała... Przeklinając i grożąc syczącym szeptem, usiłował po­ chwycić Annę; jego ramiona były dość długie, by sięgnąć za oparcie fotela. Anna znowu uskoczyła, ale palce na­ pastnika zacisnęły się na rękawie jej koszuli. Poczuła ich twardy dotyk na delikatnej skórze barku i dopiero w ostatniej chwili zdołała się wyswobodzić. Palce nie­ znajomego zawadziły o dekolt koszuli, szal zgubiła już przy pierwszej rozpaczliwej próbie ucieczki. Materiał rozdarł się z głośnym trzaskiem. Poczuła na skórze po­ wiew zimnego powietrza; odwróciła się raptownie i wy­ rwała z palącego chwytu napastnika, z palców sunących po gładkim, obnażonym ramieniu. Jeszcze raz spróbo-

17

wała w e z w a ć p o m o c y , ale z n ó w t y l k o pisnęła jak prze­ r a ż o n a mysz. - Spokojnie, przeklęta kocico! - Warknięcie było groź­ ne, chwyt bolesny. N i e ulegało wątpliwości, że nieznajo­ my to złoczyńca, człowiek g w a ł t o w n y i niebezpieczny, k t ó r y nie zawaha się wyrządzić jej krzywdy. Jeśli nie zdo­ ła się p r z e d n i m o b r o n i ć , koniec z jej z m a r t w i e n i a m i o G r a h a m a , o Chelsea, o wszystko inne. R a n k i e m służba znajdzie na p o d ł o d z e biblioteki sztywniejące zwłoki. Z t r u d e m chwytając oddech, A n n a usiłowała skryć się za m a s y w n y m fotelem. Ze s t r a c h u pociły jej się d ł o n i e i pokrywająca mebel skóra wyślizgiwała się A n n i e s p o d palców. O d czasu d o czasu p r ó b o w a ł a k r z y k n ą ć , ale z gardła uparcie w y d o b y w a ł się t y l k o żałosny pisk. W k o ń c u A n n a zacisnęła usta, rezygnując z w e z w a n i a p o m o c y . M u s i u t r z y m a ć się p o z a zasięgiem rąk tego zbó­ ja, a to w y m a g a od niej wielkiej koncentracji. Bawili się t a k w k o t k a i m y s z k ę w o k ó ł fotela; w innej sytuacji b y ł o b y to nawet śmieszne! Ku przerażeniu Anny przeciwnik nieoczekiwanie p o d n i ó s ł m a s y w n y mebel i o d r z u c i ł go w bok. N i e mia­ ła czasu ani chęci podziwiać tego w y c z y n u , świadczące­ go o niezwykłej sile. F o t e l u d e r z y ł w b i u r k o , p o s y p a ł y się książki i p r z y b o r y do pisania. A n n a p o d w i n ę ł a koszu­ lę i p ę d e m puściła się ku d r z w i o m . W jednej chwili n a p a s t n i k znalazł się t u ż za nią. N i e tyle widziała, co w y c z u w a ł a jego o b e c n o ś ć - o d d e c h męż­ c z y z n y niemal palił jej kark. - M a m cię! - k r z y k n ą ł i p o c h w y c i ł ją. Rzuciła się rozpaczliwie w bok, pragnąc uskoczyć za nie­ wielki stolik, ale prześladowca schwycił powiewające fałdy nocnej koszuli i przytrzymał tak m o c n o , że nie było już ra­ tunku. Trzask drącego się materiału był prawie niedosłyszal­ ny, zagłuszał go chrapliwy oddech przestraszonej Anny. 18

- Proszę, nie zabijaj mnie! - wykrztusiła, spoglądając z przerażeniem na włamywacza, który przyciągał ją ku sobie. - Więc się nie szarp! - warknął, przyciskając ją do pier­ si i unieruchamiając jej ręce. - Słyszysz? Stój spokojnie! Przerażona Anna nie słyszała jego słów. Napastnik wydał jej się ogromny, czubkiem głowy ledwie sięgała mu do ramienia. Szorstki materiał ubrania, do którego moc­ no przycisnął jej twarz, ranił skórę, czuła, że za chwilę się udusi. Ramiona mężczyzny, twarde jak żelazo, bezli­ tośnie ściskały klatkę piersiową Anny, jeszcze bardziej utrudniając oddychanie. Poczuła zawrót głowy i przez chwilę obawiała się, że zemdleje. Lewa ręka wroga zna­ lazła się niebezpiecznie blisko jej prawej piersi. Nagle Anna uświadomiła sobie, że grozi jej nie tylko utrata ży­ cia! Widmo gwałtu przywróciło ją do przytomności. - Puszczaj! - słowo wybełkotane w materiał ubrania włamywacza było prawie niedosłyszalne, napastnik mu­ siał jednak zauważyć, że wyprostowała się i zaczęła szar­ pać ze zdwojoną siłą. - Spokój! Niech cię diabli! - syknął jej do ucha, gdy wyrywała się rozpaczliwie jak schwytane zwierzątko. Kopnęła go w piszczel: wcale tego nie zauważył, za to ona skrzywiła się z bólu. Wijąc się i szarpiąc, rąbnęła go łokciem w bok i wreszcie miała satysfakcję: usłyszała bo­ lesne stęknięcie. Mężczyzna przesunął nieco rękę i do­ tknął palcami jej piersi. Dotyk męskiej dłoni wywarł na Annie piorunujące wrażenie. Zbierając wszystkie siły, usiłowała się oswobo­ dzić. Udało jej się wykonać pół obrotu, ale wtedy wła­ mywacz zaklął i przesunął rękę tak, że całkowicie nakry­ ła jej pierś. Anna czuła, że dłoń mężczyzny wprost pali ją przez koszulę. - Zabieraj łapy! - zaprotestowała, a gdy nie zwrócił na 19

to uwagi, próbowała strząsnąć jego rękę. Znieruchomiał nagle, ale jego uścisk nie zelżał. Nie odrywając jednej dłoni od piersi Anny, drugą zasłonił jej usta. Poczuła smak soli na jego skórze. - Milcz! Gdy jeszcze mocniej przycisnął jej usta, pod wpły­ wem nagłego impulsu ugryzła go. - Ach, ty! Z jękiem puścił ją i potrząsnął ręką. Anna odskoczy­ ła. Biegnąc ku drzwiom, spojrzała na mężczyznę: na je­ go twarzy była wyraźnie wypisana żądza mordu. Rzucił się za nią. Jego cygańska twarz jeszcze bardziej pociemniała z gniewu. Przerażona Anna, ciężko dysząc, wypadła na kory­ tarz. Było tam czarno jak w grobie, tylko na samym koń­ cu migotał płomyk świeczki w kinkiecie, umieszczonym wysoko na ścianie. Pokoje domowników znajdowały się piętro wyżej. Wystarczy dobiec do schodów, wspiąć się na nie - i będzie ocalona! W tej chwili w porównaniu ze ścigającym ją szaleńcem nawet Graham nie wydawał jej się wcale straszny. Napastnik był tuż-tuż... Przyspieszyła kroku, ale go­ nił ją bez wysiłku z szybkością pantery. Ta ucieczka nie miała sensu, wiedziała o tym od początku. Kiedy męż­ czyzna pochwycił ją za rozwiane włosy i szarpnął z ta­ ką siłą, że do oczu napłynęły jej łzy bólu, Anna poczuła dziwną, straszną ulgę. Gdy wlókł ją z powrotem, odzyskała wreszcie głos. Chciała krzyknąć, ale natychmiast silna ręka przycisnę­ ła jej usta i zdławiła okrzyk. Serce Anny mocno waliło. Może jednak ktoś ją usłyszał? - Ach, ty... jędzo! - W głosie nieznajomego zabrzmia­ ła ponura wściekłość; nie odrywając ręki od ust Anny, uniósł ją tak, że nie dotykała już nogami ziemi. - Powi20

nienem cię udusić za takie sztuczki! Niech to wszyscy diabli! Co ja mam z tobą zrobić?! Anna uświadomiła sobie własną bezradność. Jej roz­ szerzone oczy patrzyły z przerażeniem znad dławiącej ją ręki na obcego. Ich spojrzenia się spotkały: grymas wściekłości na pochylonej nad nią twarzy budził trwo­ gę. W błyszczących czarnych oczach nie dostrzegła lito­ ści. Przez sekundę Anna była pewna, że zaraz ją zabije. Zaczęła trząść się jak w febrze. Mężczyzna popatrzył na nią dłużej i chyba uświadomił sobie, jak maleńka i bez­ bronna jest w jego ramionach, bo nagle jakby złagodniał. Gdy po raz drugi spojrzał w szeroko rozwarte oczy An­ ny, w jego wzroku było więcej rezygnacji niż gniewu. - Zawsze sprawiasz ludziom tyle kłopotu, Zielono­ oka? - spytał cicho. - Boże, wszystko się teraz popląta­ ło! No cóż, niech i tak będzie. Muszę cię po prostu za­ brać ze sobą, i tyle. Dobrze, że jesteś starsza, niż myśla­ łem. Może nam być ze sobą całkiem miło! Ruszył szybkim krokiem przez korytarz w stronę schodów, do których bezskutecznie usiłowała dobiec Anna; uśmiechał się teraz do niej szyderczo. Nie był to przyjemny uśmiech, dowodził jak najgorszych intencji. Boże kochany! Była bezbronna niczym niemowlę w po­ równaniu z tym siłaczem! Anna zamierzała uciekać schodami na górę, on zaś ru­ szył na dół; doskonale znał drogę do głównego holu. Hol był olbrzymi, niedawno przystrojono go girlandami z ostrokrzewu dla uczczenia zbliżających się świąt Boże­ go Narodzenia. Panowało tu lodowate zimno, bo przed nocą wygaszono ogień na kominkach, a na dworze leża­ ła już gruba warstwa śniegu. Od głównego holu odcho­ dziły w różne strony cztery sklepione pasaże. Włamywacz dotarł tu z biblioteki, nie zmyliwszy ani razu drogi, mu­ siał więc w przeszłości zaznajomić się z rozkładem domu. 21

Kto to jest? zastanawiała się Anna. Z pewnością nigdy nie widziała tego człowieka... a jednak znał dom! Czyż­ by jakiś odprawiony służący? A może... Przestała się nad tym zastanawiać, gdy niosący ją męż­ czyzna przystanął i spojrzał na nią, marszcząc brwi. - Jak tylko piśniesz, to cię ogłuszę. Przysięgam! - za­ powiedział ponuro. Anna uwierzyła mu na słowo. Milczała, gdy postawił ją przed sobą. Przez cienkie podeszwy rannych pantofli czu­ ła lodowate zimno kamiennej posadzki, od murów z ka­ mienia ciągnęło chłodem. Szal zgubiła, nocna koszula by­ ła podarta. Anna zadrżała, poczuła się prawie naga. Oczy prześladowcy przesuwały się po całym jej ciele, a gdy za­ trzymały się dłużej na piersiach, ich wyraz się zmienił. Cofnęła się, ale zaraz twarda ręka opadła na jej ramię. - Proszę... - wyszeptała Anna drżącym głosem. Uciszyło ją jedno groźne spojrzenie. - Trzymaj! - powiedział mężczyzna i zanim zoriento­ wała się, o co mu chodzi, zdjął z ramion pelerynę i na­ rzucił ją na Annę. Aż zamrugała ze zdumienia, gdy otu­ lał ją wełnianym okryciem z aksamitnym kołnierzem; było jeszcze rozgrzane od jego ciała. Potem puścił ramię Anny i zawiązał sznurki peleryny w zgrabną kokardkę pod jej brodą. Okrycie było tak obszerne, że mogłaby owinąć się nim dwukrotnie; ciągnęło się także po ziemi na dobrą stopę albo i więcej... Ten opiekuńczy gest zdu­ miał Annę. Może nieznajomy nie był wcale taki okrut­ ny? Ta myśl dodała jej odwagi. Spróbowała raz jeszcze. - Jeśli mnie puścisz, nie powiem nikomu, że cię wi­ działam. Przysięgam! - Naprawdę nie mogę, Zielonooka. Ale zamarznąć ci nie pozwolę. Na dworze jest bardzo zimno - odparł i znów ją objął. Anna spodziewała się, że weźmie ją na ręce tak jak przedtem, ale on popatrzył na coś w górze.

22

- Nie wolno marnować takiej okazji! - mruknął to­ nem usprawiedliwienia. W chwili gdy zdezorientowana Anna, idąc w ślad za jego spojrzeniem, dostrzegła wiszą­ cy nad ich głowami pęk jemioły, nieznajomy pochylił się ku niej. Annie zaparło dech, a jego usta odnalazły jej wargi.

4 Jego wargi były palące i lekko wilgotne. Anna niemal zdrętwiała, gdy sunęły delikatnie po jej ustach. Uniosła ręce na wysokość ramion napastnika, by odepchnąć go w instynktownym odruchu oburzenia i protestu, ale z równym powodzeniem mogłaby odpychać jedną z ka­ miennych ścian Gordon Hall. - Uspokój się, złotko. To nie będzie bolało, słowo da­ ję! - szepnął z ustami na jej ustach. Potem przyciągnął ją do siebie, a jego ręce zakradły się pod pelerynę. Gdy silna ręka przesunęła się po plecach Anny w górę i przy­ trzymała jej głowę, jęknęła. Wtedy pocałował ją. Usiłowała zaprotestować, lecz zdołała wydobyć z sie­ bie jedynie zduszony pisk. Chciała się wyrwać, ale trzy­ mał ją w żelaznym uścisku. Starała się ignorować bliskość silnego ciała i smak ust nieznajomego mężczyzny. Usiło­ wała nie dopuścić do siebie myśli, że i w niej rozpłomie­ niła się krew, gdy całował ją tak, jak nikt nigdy tego nie czynił - nawet jej własny mąż. Paul całował ją często, ale nigdy nie ośmielił się swo­ im językiem pieścić jej języka. Nigdy nie splamił jej warg równie perfidnymi igraszkami, nie ocierał się ustami o jej usta tak, że czuła zawrót głowy. Nigdy nie doma23

gał się pocałunków z taką pewnością siebie, nie sprawiał, że ich pragnęła, że pragnęła jego... Gdy nieznajomy oderwał usta od jej ust, rozgorącz­ kowany i bez tchu, i wpatrywał się w nią przez chwilę ze zdumieniem i zaskoczeniem w oczach, Anna prawie zapomniała, gdzie się znajduje. Uczepiła się jego ramion w obawie, że upadnie, i nie próbowała się już uwolnić. Była jak odurzona. - Złotko, czy ty nigdy nie oddajesz pocałunków? - szep­ nął i na jego ustach pojawił się krzywy uśmieszek, niemal równie uwodzicielski jak pocałunek. Anna nie była w sta­ nie odpowiedzieć; wpatrywała się weń tylko olbrzymimi, zamglonymi oczyma. Uśmiechnął się jeszcze szerzej i znów pochylił ku niej głowę. Zanim Anna znalazła się po raz wtóry poza granica­ mi realnego świata, zdążyła jeszcze uświadomić sobie, że oczy mężczyzny nie były wcale czarne, lecz ciemnoszafirowe jak niebo o północy. Potem znów zaczął ją całować. Anna stała na czubkach palców, przegięta do tyłu, i z konieczności musiała się go przytrzymać. Oczy miała zamknięte, usta rozchylone. Nie myślała już o oporze, drżała na całym ciele. Nie była niedoświadczonym pod­ lotkiem - miała przecież męża i urodziła mu dziecko, ale nigdy, nigdy jeszcze nie doświadczyła czegoś podobnego... Pocałunki Paula były delikatne i czułe; on przecież nie tylko ją kochał, ale i szanował! Nigdy by się nie ośmielił potraktować żony jak pro­ stej dziewki, jak ladacznicy. Nigdy by mu nie przyszło do głowy, że dobrze wy­ chowana panienka, córka pastora, może w tak bezwstyd­ ny sposób zareagować na brutalną napaść. Anna sama ni­ gdy by w to nie uwierzyła! Co się z nią stało?! Ogarnęła ją panika, gdy czarno-

24

włosy mężczyzna przesunął dłonią po jej plecach i objął pieszczotliwie pośladki, okryte tylko cienką tkaniną. Serce zaczęło mocno walić, topniała jak wosk. I to wszystko dlatego, że ten mężczyzna... ten przestępca... narzucił jej przemocą swe pocałunki, dotyk swych rąk... Była widać bardzo zepsuta! Nagle uświadomiła sobie, że podczas gdy jedna ręka napastnika obejmuje jej pośladki, druga skrada się po na­ giej skórze ramienia aż do nasady szyi, a potem szuka nagiej piersi... i odnajduje ją! Anna poczuła, że przeszywa ją ognista strzała, i nagle odnalazła w sobie tyle siły, by wyrwać się z ramion nie­ znajomego. - Jak śmiesz! Jak śmiesz mnie dotykać, ty świnio?! zawołała. Czuła, że twarz jej płonie; z pewnością miała na policzkach wypieki. Kurczowo ściskała czarną pele­ rynę, jakby to była magiczna tarcza, dzięki której mogła ochronić się przed napastnikiem. Z trudem chwytała po­ wietrze, a w jej szeroko rozwartych oczach mieszały się wstyd i lęk. Słowa Anny najwyraźniej zaskoczyły napastnika. - Nie ma się czym przejmować - rzucił pojednawczo. To przecież tylko pocałunek, nic więcej. Podobnie jak ona miał trudności z oddychaniem. Na wysokich kościach policzkowych pojawiły się ciemne rumieńce, a szafirowe oczy znów upodobniły się do czarnych dżetów. Anna cofnęła się jeszcze o krok i nagle wyczuła za so­ bą jeden z długich stołów, stojących po obu stronach ho­ lu. Zabrzęczały ustawione dla dekoracji srebrne naczy­ nia. Anna odruchowo sięgnęła do tyłu, by podtrzymać wysoki świecznik, który omal nie spadł. Jej palce otarły się o wieko szklanej gablotki i wtedy przypomniała so­ bie, co znajduje się wewnątrz. Była to para srebrnych pi-

25

stoletów do pojedynku, które niegdyś hrabia Ridley otrzymał w prezencie od ojca. Pistolety zapewne nie by­ ły nabite, być może w ogóle nie nadawały się już do użyt­ ku... ale skąd on mógłby o tym wiedzieć? Gdyby tylko gablota nie była zamknięta... Istotnie, nie była. Anna ukradkiem uchyliła wieko i wsunęła rękę do środka, a jej palce zacisnęły się na chłodnej metalowej rękojeści. Wy­ dobyła pistolet i ukryła go za plecami. Dzięki niemu zdo­ ła może - przy odrobinie szczęścia - utrzymać napastni­ ka w bezpiecznej odległości. Na razie nie próbował się do niej zbliżyć, ale dobrze wiedziała, że nie zamierza ukłonić się i odejść. To nie dżentelmen! pomyślała, a gdy przypomniała sobie własną reakcję na pieszczoty tego ło­ tra, tego złodzieja, gorący rumieniec oblał jej twarz. - Mam broń! - wykrzyknęła ochrypłym głosem. Wy­ dobyła zza pleców pistolet i wycelowała w napastnika. Jeśli zrobisz choć jeden krok w moją stronę, zastrzelę cię! Otworzył szeroko oczy ze zdumienia i znów je przy­ mrużył. Przez sekundę patrzył na pistolet, a potem zwró­ cił spojrzenie ku twarzy Anny. Nie okazał lęku. Anna całą siłą woli opanowała drżenie palców i zdołała spoj­ rzeć w ciemne oczy mężczyzny ze spokojem, którego wcale nie czuło jej rozszalałe serce. - Nie rób nic, czego byś potem żałowała - przestrzegł. Nie wyrządziłem ci żadnej krzywdy i nie zamierzam skrzywdzić cię w przyszłości. Anna prychnęła pogardliwie, a pistolet w jej ręku zakolebał się tak, że przeraziłaby się nie na żarty, gdyby to w nią był wymierzony. Jednak włamywacz wcale się tym nie przejął. - Wynoś się stąd natychmiast! - wykrzyknęła. Męż­ czyzna tylko potrząsnął głową, jakby z żalem. - Obawiam się, że to niemożliwe. W każdym razie nie odejdę bez ciebie - powiedział, uśmiechając się przy tym 26

rozbrajająco. - Nie powinnaś się mnie bać. Nie skrzyw­ dzę cię i nie zmuszę do niczego wbrew twej woli... ale sama rozumiesz, że nie mogę zostawić cię tutaj. Anna spojrzała na mężczyznę ze zdumieniem. Gdyby nie wiedziała, jak sprawy się przedstawiają, słuchając je­ go słów doszłaby do wniosku, że to ona zachowała się haniebnie, a on właśnie próbuje łagodnie skłonić ją do opamiętania. Błyskawicznie odzyskał panowanie nad so­ bą, jeśli w ogóle stracił je choć na chwilę. Stał wyprosto­ wany, swobodny, i nawet bez peleryny prezentował się imponująco: wysoki, barczysty, atletycznie zbudowany. Jego surdut, równie czarny jak płaszcz, był nieco staro­ świecki w kroju. Spodnie miał także czarne. Choć nie przesadnie obcisłe jak nakazywała ostatnia moda, przy­ legały jednak do jego nóg na tyle, by uwydatnić mięśnie ud. Czarne jak reszta garderoby buty były porysowane i podniszczone. Koszulę miał białą, nieco pogniecioną, fular niedbale związany. Nie ma w nim nic z dżentelme­ na, pomyślała Anna po raz nie wiedzieć który, ale mimo wszystko jest wyjątkowo przystojny. - Odejdź stąd, proszę! - Mimo najszczerszych chęci głos Anny drżał jeszcze silniej niż pistolet w jej ręku. Mężczyzna uśmiechnął się znowu i potrząsnął głową. - Bardzo mi przykro, ale nie mogę tego uczynić. Do­ brze wiem, że zaraz po moim wyjściu pobiegniesz z krzy­ kiem po pomoc. Nie mam ochoty na kulkę w plecy ani na stryczek. Ale uwolnię cię, gdy tylko znajdziemy się w bezpiecznym miejscu, i dam ci dość pieniędzy, żebyś mogła tu wrócić. Nie stanie ci się nic złego, daję słowo! - Nigdzie mnie nie zabierzesz! Czy ty nie masz oczu?! Trzymam w ręku broń! - syknęła Anna. Na ułamek sekundy zacisnął wargi. - Nie mam czasu na kłótnie. Nie widzę innej rady: musisz pójść ze mną. Zdecyduj sama, czy chcesz zacho-

27

wać odrobinę godności, czy wolisz, żebym cię zakneblo­ wał, związał ci ręce na plecach i przerzucił jak tłumok przez ramię. - Jeśli postąpisz choćby o krok, strzelę do ciebie. Mó­ wię poważnie! - W głosie Anny brzmiała niemal panika. Czyżby istotnie nie zważał na wymierzoną w siebie broń?! Jak to możliwe? - Ten pistolet ma chyba więcej lat niż ja. I jeśli mnie wzrok nie myli, brakuje w nim kurka. - Wzruszył ramio­ nami. - W tej sytuacji muszę zaryzykować. Strzelaj, jeśli chcesz! Anna odruchowo spojrzała na pistolet, a wtedy męż­ czyzna doskoczył do niej. Nastąpiło to tak nieoczekiwa­ nie, że Anna odruchowo nacisnęła na spust. Gdy broń wypaliła z ogłuszającym hukiem, napastnik wyrwał ją z dłoni Anny i odrzucił. Potem chwycił młodą kobietę za ramiona i szarpnął ku sobie tak gwałtownie, że straciła równowagę. Wyciągnęła rękę, szukając rozpaczliwie ja­ kiejś podpory. Gdy już leżała na podłodze, mężczyzna wepchnął jej do ust sztywną lnianą chustkę. Potem od­ wrócił ją twarzą do podłogi, by związać jej ręce Z tyłu, nim przerzuci ją sobie przez ramię. Zrozumiała, że za chwilę stanie się już całkiem bezradna, a wówczas on za­ bierze ją stąd - i co z nią uczyni? Nie sądziła, że byłby zdolny ją zamordować, ale przecież mógł ją zgwałcić... O wstydzie! Na myśl o tym nie poczuła trwogi, lecz dziwne podniecenie rozpłomieniło jej krew i przyspie­ szyło bicie serca. - Następnym razem nie bądź tak łatwowierna, Zielo­ nooka! Drwina w jego głosie dotknęła Annę jeszcze bardziej niż same słowa. A więc pogardliwa uwaga na temat bro­ ni była takim samym blefem, jak jej pogróżka, że go za­ bije? A ona dała się nabrać i zerknęła na pistolet! Na 28

myśl, że miała w ręku sprawną, nabitą broń i pozwoliła się tak oszukać, ogarnęła ją wściekłość. Wcześniej nie za­ mierzała go zastrzelić... chyba że przypadkiem. Gdyby jednak sytuacja się powtórzyła, ta szczerząca zęby kre­ atura padłaby teraz trupem! Znów była całkowicie zdana na jego łaskę. Ta myśl ją zmroziła. I nagle Anna uświadomiła sobie, że trzyma w ręku klucz do wyzwolenia: ciężki srebrny lichtarz, który stał na stole obok gabloty. Widać, padając, odru­ chowo go schwyciła. Anna wciąż miała ręce pod peleryną. Napastnik nie przytrzymywał jej zbyt mocno, był w tej chwili zajęty zdejmowaniem z szyi fularu, którym zamierzał skrępo­ wać jej dłonie. Ujęła mocniej świecznik. Gra nie była jeszcze skończona. W chwili gdy rozwiązawszy fular chciał postawić ją na nogi, Anna zaatakowała. Mężczyzna zdążył dostrzec tyl­ ko niewyraźny srebrny błysk. W jego oczach odmalowa­ ło się zaskoczenie, a potem poczuł na skroni mocny cios. Ciężko dysząc, z szeroko rozwartymi oczami, przez sekundę dłużącą się jak wieczność, patrzyła Anna na mężczyznę, który wciąż się nad nią pochylał. Potem dało się słyszeć ciche stęknięcie, oczy niezna­ jomego uciekły w tył głowy, a on sam osunął się cicho na ziemię. Dopiero wówczas zdołała wydobyć Z siebie przeraź­ liwy krzyk.

29

5 - Na miłość boską, panienko, co się stało?! - Czy ktoś panienkę morduje?! Krzyki Anny rozlegały się echem wśród kamiennych ścian, kiedy Davis, siwy, tęgi majordomus, który służył u Traverne'ów, zanim jeszcze urodził się Paul, wpadł do głównego holu wraz z Beedlem, pierwszym lokajem. Obaj nie zdążyli się całkiem ubrać: Davis nie wsunął ko­ szuli w spodnie, a Beedle przybył na bosaka. Byli nato­ miast uzbrojeni: Beedle pochwycił starą siekierę, która zawsze wisiała nad wejściem do kuchni (i pewnie od stu lat nikt jej nie ruszał), a Davis pogrzebacz. Sapiąc, bez tchu wpadli do holu i nagle się zatrzymali. Oczy omal im nie wyszły z orbit na widok Anny, która z przyci­ śniętymi do ust rękami, z rozwianym włosem i w koszu­ li nocnej, wyraźnie widocznej spod narzuconej na ramio­ na zbyt obszernej peleryny, pochylała się nad leżącym bez ruchu ogromnym, nieznajomym mężczyzną. Ciężki srebrny świecznik, zazwyczaj stojący na stole pod ścia­ ną, leżał teraz u jej stóp, w niewielkiej odległości na ka­ miennych płytach poniewierał się pistolet. Powietrze 'wy­ pełniały dym i ostra woń prochu. - Co się stało, panienko? Co to za jeden? - Davis znał Annę od dziecka. Z poufałością starego sługi podbiegł ku niej i potrząsnął ją mocno za ramię. - Niech panienka przestanie krzyczeć i powie, czy stało się jej coś złego? Nie tyle potrząśnięcie, co wyraźna troska w głosie sta­ rego majordoma uspokoiła Annę. Przełknęła ślinę, zadrża30

ła i popatrzyła na powalonego przez siebie człowieka. - Och, Davis! Czy ja go zabiłam? - spytała słabym gło­ sem. Włamywacz leżał bez ruchu na plecach, twarz miał równie bladą jak ona. Z miejsca, w którym stała, nie mogła dostrzec, czy jeszcze oddycha. Anna przypo­ mniała sobie głuche uderzenie i zrobiło jej się niedo­ brze. Osunęła się na kolana, jakby nogi odmówiły jej nagle posłuszeństwa. Davis pochylał się nad nią, a Beedle przestępował z nogi na nogę. Obaj wyraźnie nie mieli pojęcia, co robić. - Panienko, czy on zrobił pani coś złego? Postrzelił... albo jeszcze gorzej? - Głos Davisa był cichy, ale pełen wzburzenia. Obaj służący wlepiali w nią wzrok. Anna popatrzyła po sobie i poczuła, że się czerwieni. Mimo narzuconej na ramiona peleryny spod rozdartej koszuli widoczna była częściowo obnażona pierś. Szok sprawił, że ruchy Anny stały się niezręczne - z trudem zebrała fałdy okry­ cia i otuliła się nim szczelnie. - Nie. Nie zrobił mi nic złego. I prawdę mówiąc, nikt do nikogo nie strzelał - odparła cicho, kierując wzrok na człowieka, który wciąż leżał, straszliwie nieruchomy. Wynikła szarpanina i broń sama wypaliła, ale nikomu nic się nie stało. Potem ja... ja go uderzyłam. Lichtarzem. - Panienka?! Niemożliwe! - Głos Beedle'a był pełen podziwu. Davis uciszył lokaja jednym spojrzeniem. Po­ chylił się i ostrożnie dotknął szyi leżącego, na wszelki wypadek nie wypuszczając z drugiej ręki pogrzebacza. - Oddycha. Usłyszawszy te słowa, Anna odczuła ulgę. To był zło­ dziej, bezczelny łotr, niewątpliwie bardzo zły człowiek... ale nie chciała mieć go na sumieniu! Nawet wówczas, gdy przypomniała sobie jego nieprzyzwoite pocałunki... 31

albo bezczelny sposób, w jaki ważył się jej dotykać! Na to wspomnienie ciało Anny ogarnęła fala gorąca, potem lodowaty chłód. Spojrzała niespokojnie na leżą­ cego na podłodze nieprzytomnego mężczyznę, a jej rę­ ka sama powędrowała do warg, by je otrzeć. Anna wie­ działa, że to złudzenie, ale czuła jeszcze na nich smak jego pocałunków. - Co się tu dzieje? Co się dzieje?! - Pani Mullins, pulchna, siwowłosa gospodyni, sapiąc, zmierzała ku nim pasażem, łączącym hol z pomieszczeniami dla służby. Niosła zapaloną świecę, osłaniając ją troskliwie dłonią od przeciągów. W innej sytuacji Anna uśmiechnęłaby się na widok tej paniusi w nocnej koszuli, na bosaka, w prze­ krzywionym czepku. W tej chwili jednak było jej nie do śmiechu. Czuła mdłości i dziwny zawrót głowy. Nagle przebiegła jej przez mózg dręcząca myśl: Dobry Boże, co ja najlepszego zrobiłam?! Gdyby sytuacja się powtórzyła, Anna raczej sama za­ kneblowałaby się peleryną, niż pozwoliła sobie na krzy­ ki, które ściągnęły do holu służbę! Choć i tak wszyscy by się zbiegli na huk wystrzału... Nie mogła zresztą po­ zwolić, by ten człowiek ją uprowadził: to było nie do po­ myślenia! Teraz jednak schwytanego włamywacza pew­ nie powieszą. Na myśl o tym potężnym mężczyźnie dyn­ dającym na stryczku Anna poczuła znów mdłości. Był przestępcą, to prawda... ale tak czarująco się uśmie­ chał... Napędził jej potężnego stracha, ale ostatecznie nie zrobił jej nic złego... Zadbał nawet o to, by otulić ją wła­ sną peleryną, zanim wyniesie ją na dwór. Pocałunki, któ­ re jej skradł, były bezwstydne, okropne! O dotyku jego rąk wolała nie myśleć, ale mimo wszystko... nie życzyła mu śmierci! Anna zadrżała i ukryła twarz w dłoniach. - N o , no, moje pisklątko! Już wszystko dobrze! Stara 32

gosposia jest przy tobie - przemawiała pieszczotliwie pa­ ni Mullins. Umieściła świeczkę w kinkiecie i pochyliła się nad Anną. Niezręcznie poklepała ją po ramieniu. - Co­ kolwiek by się panience przydarzyło, nie warto się aż tak przejmować, słowo daję! - Panienka powiedziała, że on jej nic nie zrobił - ode­ zwał się Davis z dezaprobatą. Zawsze przemawiał takim tonem do gospodyni. - Ach, te tępe chłopy! Co niby miała powiedzieć? To przecież przyzwoita panienka! - odgryzła się pani Mul­ lins. Słysząc to, Anna podniosła głowę. - Naprawdę nic mi się nie stało. On... on chciał mnie uprowadzić, ale go uderzyłam świecznikiem. Nie wyrzą­ dził mi żadnej krzywdy. - Bogu niech będą dzięki! Kiedy gospodyni dziękowała niebiosom, pokojówki Polly, Sadie i Rose przyglądały się całej scenie, stojąc u wylotu pasażu. Po chwili, upewniwszy się, że nic im nie grozi, przemknęły do głównego holu. Drugi lokaj, Henricks, z głupią miną postępował za nimi. Wszyscy byli w nocnych strojach, na które wrzucili pospiesznie różne części garderoby. Przygnała ich tu bardziej cieka­ wość niż chęć niesienia pomocy. Anna wcale się nie zdzi­ wiła, spostrzegłszy, że pani Mullins i Davis, tym razem jednomyślni, spojrzeli na podwładnych z minami nie wróżącymi im nic dobrego, potem zaś skoncentrowali się znów na osobie Anny i włamywacza. - Co to za jeden? - spytała w imieniu wszystkich pa­ ni Mullins, spoglądając w bezkrwistą twarz leżącego. Był zwrócony głową w stronę Anny, toteż mogła dostrzec ciemniejący już siniak na skroni. Wzdrygnęła się, usiłu­ jąc odpędzić od siebie straszne podejrzenie: Może tym ciosem wyrządziła mu nieodwracalną krzywdę? 33

- Jakiś cholerny złodziej, to jasne jak słońce! Kto in­ ny myszkowałby po cudzym domu w środku nocy?! Le­ piej przeszukajmy mu kieszenie, zamiast stać tu i gapić się jak banda idiotów! - Beedle odważył się wreszcie po­ dejść bliżej i stal teraz z siekierą w pogotowiu, gotów w każdej chwili do ataku. - Widziała panienka, żeby coś zabierał? W tej właśnie chwili obiekt ogólnego zainteresowania jęknął i poruszył się. Wszystkim, włącznie z Anną, za­ parło dech: wlepili ze strachem oczy we włamywacza. - Hej, ty tam! Nie ruszaj się, bo ci łeb rozwalę! - Da­ vis groźnie potrząsnął pogrzebaczem, ale włamywacz le­ żał znów nieruchomo. Jeśli nawet usłyszał pogróżkę, nie zareagował na nią. Anna odczuła ogromną ulgę: a więc naprawdę go nie zabiła! Gdy pani Mullins powtórzyła swoje pytanie, Anna potrząsnęła przecząco głową. Jeżeli nie znajdą przy nim skradzionych przedmio­ tów, może go nie powieszą? pomyślała. Mogłaby szybko wrócić do biblioteki, włożyć klejnoty z powrotem do skrytki, posprzątać to i owo - i nikt by się nie dowie­ dział, po co tu przyszedł! Miała wrażenie, że ukryta w fałdach peleryny biżute­ ria pali ją jak ogień. Nigdy dotąd Anna nie zdobyła się na tak perfidne kłamstwo! Ale czy życie ludzkie nie było tego warte? - Niech ktoś zawiadomi naszego pana! Hej, ty tam, Henricks, nie stój jak głupi! Idź po niego! - Pani Mullins rzuciła ten rozkaz przez ramię wyraźnie uszczypliwym tonem. - Henricks wykonuje tylko moje polecenia - przypo­ mniał jej chłodno Davis. Nawet w krytycznej sytuacji majordomus nie zapominał o trwającej od lat rywalizacji o pierwszeństwo wśród personelu. Gospodyni coś tam od­ burknęła. Davis spojrzał z triumfem na lokaja, który z nie34

pewną miną stał z tyłu za pokojówkami. - Zawiadom pa­ na hrabiego, Henricks. - Tak, panie Davis. - Henricks skinął głową i oddalił się. Pokojówki ośmielone tym, że włamywacz leży nadal bez ruchu, obstąpiły go. - Czy on panią... bardzo przestraszył, panienko? - spy­ tała Polly podnieconym szeptem. Anna dobrze wiedziała, o co pokojówka naprawdę py­ ta. Zdołała tylko potrząsnąć głową. Czuła się nadal bar­ dzo dziwnie, musiała zaciskać z całej siły zęby, żeby nie szczękały. Włamywacz nawet teraz, rozciągnięty na pod­ łodze, wydawał się taki ogromny, muskularny, zdumie­ wająco silny. Wprost nie do uwierzenia, że go pokona­ ła! Nie do uwierzenia, że te stanowcze usta ją całowały, ta ręka o długich palcach pieściła jej pierś... - Prawdziwa łaska boska! - stwierdziła Polly z wyraź­ nym rozczarowaniem. W tym momencie włamywacz zno­ wu się poruszył, uniósł głowę i potrząsnął nią, a potem, wsparłszy się na rękach, próbował wstać. Anna cicho krzyknęła i cofnęła się. Pokojówki odskoczyły. - Nic z tego! - krzyknął Davis i przy akompaniamen­ cie ogólnych pisków i krzyków uderzył włamywacza po głowie pogrzebaczem. Anna wzdrygnęła się, usłyszaw­ szy stuk. Złodziej natychmiast opadł znów na podłogę. - Musimy go związać - zawyrokował Davis i rozej­ rzał się wokół jakby w nadziei, że w pobliżu zmateriali­ zuje się nagle jakiś sznur. - A może by pan na nim przysiadł, panie Davis? Obezwładniłby pan w ten sposób całe wojsko! Uwaga pani Mullins była złośliwym przytykiem do korpulentnej postaci majordoma; reszta służby potrak­ towała jednak tę propozycję dosłownie. - Tak, panie Davis, niech pan na nim siądzie! Wszy35

scy na nim siądziemy! Na pewno go przytrzymamy do przyjścia pana! Anna poczuła, że wraca jej równowaga ducha, uświa­ domiła sobie nawet szczególny komizm sytuacji. Davis, dzierżąc pogrzebacz niczym berło, siadł okrakiem na plecach włamywacza, uzbrojony w siekierę Beedle na je­ go ramionach, Polly i Sadie przykucnęły na nogach, a pa­ ni Mullins, mrucząc coś pod nosem, krążyła wokół. Na­ wet słoń miałby trudności ze strząśnięciem z siebie tylu ciężarów! - Niech się pani nie boi, panienko, trzymamy go moc­ no! - zapewnił Beedle, widząc, że Anna nie spuszcza oczu z jeńca. - Nie boję się - odparła znacznie silniejszym głosem. Jej mózg także zaczął już sprawnie funkcjonować. Za kil­ ka minut zjawi się Graham. Nastąpi spotkanie, którego obawiała się od poprzedniej nocy, choć być może bieżą­ ce wypadki tak pochłoną szwagra, że nie będzie miał dla niej teraz czasu. Tak czy owak, jeśli chciała zrealizować swój plan, powinna natychmiast udać się do biblioteki. Resztę nocy spędzi w pokoju Chelsea. Jeżeli nawet bę­ dzie musiała w końcu ulec Grahamowi, to jeszcze nie dziś! - Wrócę chyba do łóżka - powiedziała Anna, starając się przemóc słabość w kolanach. - Ależ, panienko! Nie chce pani sama opowiedzieć o wszystkim panu hrabiemu? W końcu to panienka zła­ pała złodzieja! - Ach, ty ośle! Jasne, że panna Ania chce się położyć do łóżka. Dla takiej damy to był prawdziwy szok! Po­ rozmawia sobie z naszym panem jutro rano. Mimo tej uwagi pani Mullins Beedle obstawał przy swoim. Sprawę rozstrzygnął Davis, uciszając spojrze­ niem resztę służby. - Niech panienka idzie do łóżka! Sam powiem jaśnie 36

panu, co trzeba, a pani doda resztę, kiedy tylko zechce. Anna rzuciła majordomowi słaby uśmiech i po raz ostatni zerknęła na nieruchomego włamywacza; uniosła wlokącą się po ziemi pelerynę i miała zamiar spiesznie odejść. Tylko to mogła teraz zrobić dla nieznajomego: odłożyć szmaragdy na dawne miejsce i nie zdradzić ani słówkiem celu jego wizyty w Gordon Hall. Przecież nie powieszą kogoś tylko dlatego, że wtargnął do prywatnej rezydencji? Annie wydało się to nieprawdopodobne. Było już jednak za późno. W tym właśnie pasażu, któ­ rym zamierzała pobiec do biblioteki, rozległy się ciężkie kroki i zadudnił niski głos, którego ostatnio tak się oba­ wiała. Prawie natychmiast pojawił się jej szwagier. Graham był potężnie zbudowany, wysoki i zwalisty; wszystko wskazywało na to, że w przyszłości się roztyje. Włosy - jasne w dzieciństwie - przybrały teraz niecie­ kawy odcień brązu, a grubo ciosana twarz mogłaby z po­ wodzeniem należeć do zawodowego boksera. Jedyną wspólną cechą wyglądu obu braci były jasnoniebieskie oczy, które odziedziczyła po ojcu także Chelsea. Ale otoczone gęstymi rzęsami oczy Paula były rozmarzone, Grahama zaś spoglądały twardo i ostro. Twarz Paul miał miękką, może zbyt łagodną jak na mężczyznę, Graham zaś miał kwadratowy podbródek i wystającą szczękę. Bracia różnili się nie tylko powierzchownością: Graham nie odziedziczył ani źdźbła wrażliwości ani dobroci, tak charakterystycznej dla Paula. Był równie czuły i łagod­ ny jak pies myśliwski podczas polowania! - Tam do licha, Anno, co się tu dzieje?! - W towarzy­ stwie aż zwijającego się z uniżoności Henricksa Graham wkroczył do holu, zawiązując po drodze sznur od szla­ froka. Anna stanęła jak wryta kilka kroków od wejścia do pasażu. Patrzyła na Grahama bez słowa, otulając się szczelniej peleryną. Jakże pogardzała nim - i jak się go

37

bała! Po kilku chwilach spędzonych w jego towarzystwie dostawała gęsiej skórki. - Schwytaliśmy złodzieja, panie hrabio! Panna Ania go złapała! - zawołała gospodyni skrzekliwym głosem. - Złodzieja? Czy to prawda? - Graham pochwycił w przelocie ramię Anny i ciągnąc ją za sobą, podszedł do powalonego włamywacza. Anna pojęła, że w tej chwili nie zdoła się wyrwać szwagrowi. Leżącego prawie nie było wi­ dać, gdyż nadal siedzieli na nim Davis, Beedle i pokojów­ ki. Dotyk ręki Grahama na ramieniu - nawet przez pele­ rynę i koszulę - przyprawiał Annę o mdłości. Myślała tyl­ ko o tym, by mu się wyrwać... - Anno! - Nie otrzymawszy od bratowej żadnej od­ powiedzi, Graham potrząsnął ją za ramię, wciąż patrząc w jej twarz. - Co się tu stało? Nie była w stanie znieść jego bliskości po tym, jak omal jej nie zgwałcił poprzedniej nocy. Zbudziła się wte­ dy i ujrzała, że zupełnie nagi wślizguje się do łóżka, chwyta ją za biodro... - Co Z tobą, Anno! - Ręka szwagra zacisnęła się na jej ramieniu; pochylił się tak blisko, że poczuła na policzku je­ go oddech. Odwróciła głowę. Ze względu na włamywacza nie powie całej prawdy. Trzeba będzie kluczyć, zmyślać... Ale jak tu kłamać, gdy nie była w stanie zebrać myśli? - Trafiłam na niego... przez przypadek. Chciał mnie po­ rwać... więc... więc strzeliłam z pistoletu twego papy... ale nie trafiłam... A potem uderzyłam go świecznikiem. Wskazała lichtarz ruchem głowy. - Chciał cię porwać? - spytał ostro Graham z wyraź­ nym niedowierzaniem. - A w ogóle kto to taki, u diabła? I czego tu chciał? - Pytania sypały się jak grad, a po każ­ dym z nich szarpał ją za ramię. - Chciałem cię po prostu odwiedzić, braciszku! - ode­ zwał się nieoczekiwanie leżący na podłodze mężczyzna. 38

ł-'4*hi

Anna obejrzała się zaskoczona, służący krzyknęli, a Gra­ ham raptownie odwrócił głowę. Wszyscy utkwili wzrok we włamywaczu. Był już całkiem przytomny. Mimo upoka­ rzającego położenia, mimo ogromnego, ciemnego siniaka na skroni, w jego oczach nie było strachu, tylko drwina. - To ty! - Głos Grahama brzmiał tak, jakby się dusił. Twarz przybrała niepokojącą barwę: coś pośredniego między brązem a fioletem. - We własnej osobie. Czyżbyś się mnie nie spodzie­ wał? A szkoda! - Sprowadzić sędziego pokoju! Natychmiast! - Tak wzburzonego Grahama Anna nigdy jeszcze nie widzia­ ła. Służący spoglądali jeden na drugiego; byli równie zdezorientowani jak ona. Prawdę mówiąc, byli tak zbi­ ci z tropu, że nikt nie pospieszył wykonać rozkazu. - Pogłuchliście, czy co?! Powiedziałem: wezwać sę­ dziego! I to już! - Graham prawie wrzeszczał, twarz mu posiniała, ręce miał zaciśnięte w pięści. - Tak jest, panie hrabio! - ocknął się Henricks, odpo­ wiadając na wrzask niskim ukłonem i jakimiś podryga­ mi. Wybiegł jak stał, bez płaszcza i kapelusza, w mroź­ ną grudniową noc. Wówczas włamywacz znowu się odezwał, przyciąga­ jąc uwagę wszystkich. - A miałem nadzieję, że się ucieszysz na mój widok powiedział, śmiejąc się cicho. - Jestem przecież teraz twoim jedynym bratem! Stojąca obok Grahama Anna usłyszała, jak szwagier zgrzytnął zębami. - Tym razem posunąłeś się za daleko, podły bękarcie! Wylądujesz za to w więzieniu! Obszukać go! Zobaczy­ my, co ten cygański podrzutek chciał tu ukraść! Obszu­ kać go, powiedziałem! - Ależ, jaśnie panie... - usiłował zaprotestować Davis. 39

Graham z wykrzywioną twarzą i wybałuszonymi, pełny­ mi wściekłości oczyma, przerwał mu gniewnym gestem. - Obszukać, powiedziałem! - ryknął. - Tak jest, panie hrabio. Rusz się, durniu! - Ostatnie słowa majordomus mruknął pod adresem Beedle'a i wzmocnił je szturchańcem; podwładny zerwał się spiesznie na nogi. Davis odłożył pogrzebacz i zmienił po­ zycję, niezgrabnie oklepując włamywacza tam, dokąd mógł dosięgnąć. Gdy zbliżył się do nóg jeńca, pokojów­ ki wstały, usuwając się z drogi. Graham podszedł bliżej i z dziwnie wykrzywioną twarzą - wściekłość mieszała się na niej z triumfem - spojrzał na włamywacza. Ten zaś właśnie w tym momencie wysunął rękę, błyskawicznie schwycił Grahama za kostkę u nogi i szarpnął tak, że hra­ bia upadł do tyłu jak rzucona na stolik karta. Anna i po­ kojówki krzyknęły, Beedle odskoczył z przekleństwem, a sam włamywacz wydał groźny ryk. Potem zerwał się na nogi, a przerażony Davis pacnął na ziemię niczym grusz­ ka spadająca z drzewa. - Łapać go! Trzymać! - Beedle ruszył do ataku, wywi­ jając siekierą. Włamywacz uskoczył przed ciosem, po czym zdzielił przeciwnika prawym prostym w szczękę i zwalił go z nóg. Siekiera odfrunęła w jedną stronę, a Beedle poleciał w drugą i zderzył się z Anną. Straciła równowagę i upadła, a lokaj runął na nią tak ciężko, że leżała przez chwilę, ogłuszona. W końcu Beedle, sapiąc jakieś przeprosiny, zdołał się z niej stoczyć. - Łapcie go, do czarta! Nie pozwólcie mu uciec! Krzyki Grahama rozbrzmiewały echem w holu. An­ na, całkiem bez tchu, leżała nieruchomo. Kiedy wreszcie zdołała się poruszyć, włamywacz był już za drzwiami. Davis i Graham rzucili się za nim w pościg niczym oga­ ry za lisem.

40

6 Wstrząśnięta Anna podniosła się właśnie na nogi, gdy przez drzwi wtoczył się Graham; za nim z nieszczęśli­ wą miną człapał Davis. - Wynoście się stąd! - warknął Graham, spoglądając złym okiem na gapiącą się służbę, jakby szukał ofiary, na której miałby wyładować swój gniew. Pokojówki i Beedle, którym nie trzeba było powtarzać rozkazu (wściekła mina hrabiego zupełnie wystarczyła!), natych­ miast zniknęli. Pani Mullins, osoba bardziej odporna, zaproponowała jaśnie panu filiżankę herbaty. Gordon machnął groźnie ręką i gospodyni oddaliła się, ciężko obrażona. Davis z kamienną twarzą pochylił się, by podnieść z podłogi pistolet i świecznik. Umieścił ostrożnie broń w gablotce, a świecznik postawił na dawnym miejscu na stole, po czym rozejrzał się dokoła, szukając innych śla­ dów nieporządku. Niczego nie znalazł, więc się wyniósł. Postawę miał tak pełną godności, że prawie się nie za­ uważało spustoszeń, jakie wypadki tej nocy poczyniły w jego garderobie. Anna szybko wróciła do przytomności i ruszyła za majordomem. Za nic w świecie nie chciała pozostać sam na sam z Grahamem! Nie zdążyła jednak umknąć. Gdy mruknęła pospiesznie „dobranoc!", Graham pod­ szedł do niej od tyłu i schwycił ją za ramię. - Chcę wiedzieć o wszystkim, co się tu wydarzyło. O wszystkim! - rzucił bardzo ostrym głosem. 41

Zatrzymana przez szwagra Anna nie miała innego wyjścia, przystanęła i spojrzała na niego. - Powiedziałam ci już. On... Natknęłam się na niego, a on chciał mnie uprowadzić, więc do niego strzeliłam. A potem uderzyłam go świecznikiem i stracił przytom­ ność. Później nadbiegł Davis i inni... resztę sam widziałeś. - Jak on tu wszedł? Czego chciał? - dopytywał się Gra­ ham tak natarczywie, że aż zdumiało to Annę. Potrząsnęła głową. - Sam słyszałeś, co mówił... że chciał złożyć ci wizytę. Kim on jest, Grahamie? Dlaczego nazwał cię swoim bratem? Wargi Grahama wykrzywiły się. - To podły bydlak. Od lat wmawia wszystkim, że spło­ dził go mój ojciec! Papa nigdy się do niego nie przyznał, ja również nie zamierzam podtrzymywać jego roszczeń. To syn cygańskiej dziwki, jego ojcem mógł być dosłow­ nie każdy! Ten bękart nienawidzi całej naszej rodziny, każdego Traverne'a. Mamy szczęście, że nie poderżnął nam wszystkim gardeł podczas snu! Twarz Grahama przybrała tak ponury wyraz, że An­ na mimo woli zadrżała. Jeśli włamywacz był wrogiem wszystkich Traverne'ów, to niewątpliwie Graham odpła­ cał mu te uczucia z nawiązką. Jego bladoniebieskie oczy płonęły nienawiścią. - Przybył tu w złych zamiarach, możesz być pewna! Cale szczęście, że go przyłapałaś. - Wyraz twarzy Graha­ ma nagle uległ zmianie. Spojrzał bystro na Annę, jego rę­ ka zacisnęła się jeszcze mocniej na jej ramieniu. - Co tu robiłaś o tej porze? Powinnaś była leżeć w łóżku! Właśnie się do ciebie wybierałem. Anna uniosła brodę i spojrzała szwagrowi prosto w oczy. Była przy nim bardzo drobna i krucha; mógłby bez trudu pogruchotać jej kości, ale mimo wszystko po­ stanowiła stawić mu czoło. 42

- Właśnie dlatego nie leżałam w łóżku - odpowiedziała zdecydowanym tonem. Przez chwilę ściskał jej ramię tak boleśnie, że aż zadrżała. Potem chwyt zelżał i Graham za­ czął delikatnie masować jej mięśnie. W tej niby to łagod­ nej pieszczocie było coś ohydnego. Równie odrażający wy­ dał się Annie uśmieszek, który igrał na ustach Grahama, gdy wpatrywał się w jej twarz. O zgrozo, był wyraźnie podniecony wstrętem, którego nie potrafiła ukryć. - To, co ci powiedziałem wczoraj, to szczera prawda, Anno. Oczekuję zapłaty za swój dobry uczynek: zapew­ nienie dachu nad głową tobie i twojej małej. - Chelsea jest twoją bratanicą! Opieka nad nią to twój obowiązek! Graham prztyknął palcami wolnej ręki. - Tyle dla mnie znaczą podobne obowiązki! Nie martw się, nie wyrzucę tego dzieciaka, jeśli mnie sama do tego nie zmusisz. Oczekuję jednak nagrody za utrzy­ mywanie tej smarkuli. Rozumiesz: coś za coś. Zwykły, uczciwy interes. Pochylił się, znów ścisnął ją mocniej za ramię, jego oczy spoczęły na ustach Anny. Pomyślała ze zgrozą, że zaraz ją pocałuje. Zebrała resztę sił, wyrwała ramię z uścisku szwagra i odsunęła się od niego. - Na twój widok zbiera mi się na wymioty! Oczy Grahama błysnęły. - A mnie na twój widok... Zresztą, sama doskonale wiesz, co się ze mną dzieje, prawda, kochana siostrzycz­ ko? Zawsze mnie prowokowałaś, wywracałaś tymi wiel­ kimi oczyskami, a potem uciekałaś jak spłoszona dzie­ wica! Ale nie jesteś już dziewicą i teraz ja ustalam regu­ ły gry! Pójdziesz ze mną do łóżka, moja miła, albo wy­ nocha z mego domu! Razem z dzieciakiem. - Powiem o wszystkim Barbarze! - Użyła tej pogróż­ ki w ostatecznej rozpaczy. Graham roześmiał się. 43

- I sama najgorzej na tym wyjdziesz! Barbara wcale nie jest rada, że ma tuż obok młodą bratową, która za­ ćmiewa ją ze szczętem. Wykorzysta pierwszy lepszy pre­ tekst, żeby się ciebie pozbyć. Nie miej co do tego żad­ nych złudzeń. Anna z odrazą wpatrywała się w szwagra, miała ogrom­ ną ochotę trzepnąć go w tę kwadratową gębę. Musiała za­ cisnąć ręce, by tego nie uczynić. Graham wyczytał z jej twa­ rzy, że zrozumiała swoją porażkę. Uśmiechnął się jeszcze szerzej i znów sięgnął po jej ramię. Zanim jednak zdążył go dotknąć, drzwi frontowe rozwarły się z trzaskiem. Wpadł przez nie Henricks, a za nim jakiś niski, nieznajomy męż­ czyzna w grubej pelerynie. Obaj zatrzymali się tuż za pro­ giem na widok Grahama. - Sprowadziłem sędziego, jaśnie panie! Muszę powie­ dzieć, że niełatwo mi to przyszło. Nie chciał mi wcale wierzyć! - W głosie Henricksa brzmiał zarówno triumf, jak i uraza. - Pański lokaj zapewnia mnie, że dokonano tu włama­ nia, panie hrabio. - Rzuciwszy jedno gniewne spojrzenie na Henricksa, sędzia skupił całą uwagę na osobie Graha­ ma. Ton przybysza był uprzejmy, ale brzmiało w nim powątpiewanie. - Służę panu za minutę - oświadczył krótko Graham, wyraźnie nierad, że przerwano mu rozmowę z Anną. Odwrócił się znowu do niej i zniżył głos tak, że nikt oprócz niej nie mógł go usłyszeć. - Chcę cię mieć i nie pozwolę dłużej wodzić się za nos! Kiedy tylko z nimi skończę, przyjdę do twego pokoju. Mam nadzieję, że przywitasz mnie ciepło i milutko. Zawsze byłaś rozsąd­ ną dziewczynką, kotku! - Uśmiechnął się do niej. Anna poczuła nienawiść i do niego, i do siebie samej. Ręka szwagra spoczęła na jej karku. Anna odskoczyła, Gra­ ham zrobił wściekłą minę. 44

- Prześpisz się ze mną, Anno, czy chcesz tego, czy nie. Nie masz innego wyjścia! - A potem głośniej, by inni mogli go słyszeć, dodał: - Wracaj teraz do łóżka! Odwrócił się i podszedł do obu mężczyzn. Anna, czu­ jąc się tak, jakby otrzymała cios prosto w żołądek, po­ woli opuściła hol. Dobrze wiedziała, że Graham spełni swą zapowiedź. Weźmie ją, choćby siłą, albo wyrzuci ra­ zem z Chelsea ze swego domu. Był mroźny grudzień. Anna miała przy duszy tylko pięć funtów i trochę szmatek. Gdzież się podzieje z dziec­ kiem? Zadrżała, jakby ją przejął chłód; owinęła się ciaśniej peleryną. I wtedy coś twardego uderzyło ją w udo... Przy­ pomniała sobie o szmaragdach, ukrytych w fałdach okrycia. Musi odnieść je do biblioteki... I nagle zrodziła się w jej mózgu myśl tak grzeszna, że z całą pewnością podszepnął ją szatan! Miała przy sobie fortunę w klejnotach... i nikt - prócz Boga - o tym nie wiedział! Włamywacz wyjął szmaragdy ze schowka. Na niego padnie podejrzenie, gdy kradzież zostanie wykryta. Jeśli Anna sama się nie wygada, nikt nie poweźmie w stosun­ ku do niej żadnych podejrzeń! Nieznajomy uciekł, jest na wolności i z pewnością ni­ gdy już nie zjawi się w pobliżu Gordon Hall! Nie uka­ rzą go więc za jej przestępstwo. Kradzież jest grzechem. Ale cudzołóstwo jest nim tak­ że! Z dwojga złego kradzież jest chyba lżejszym występ­ kiem. Dla niej zaś była jedynym ratunkiem przed Gra­ hamem. Cud, o który się poprzednio modliła, właśnie się ziścił!

45

7 Julian Chase pędził wśród mroźnej nocy jak centaur. Schylony nisko nad karkiem Samsona, czarnego ogiera, ści­ skał tak mocno kolanami jego boki, że wydawało się, iż sta­ nowi jedność ze swym wierzchowcem. Nauczył się jeździć konno, zanim jeszcze umiał dobrze chodzić - jak większość cygańskich dzieci - i nie po raz pierwszy ta silna, natural­ na więź łącząca konia i jeźdźca ratowała Julianowi życie. W tej chwili ludzie, ścigający go z rozkazu kochanego przy­ rodniego braciszka, zostawali wyraźnie w tyle. Jeszcze tyl­ ko kilka mil - i będzie całkiem wolny i bezpieczny! Do czarta z tą głową! Bolała go tak, że prawie nie wi­ dział na oczy, a z myśleniem było jeszcze trudniej. Czym, u licha, tak go zaprawiła ta mała jędza?! Niesły­ chane, że takie chuchro - malutkie i kruche - mogło za­ dać podobny cios. Kim ona właściwie była, do stu diabłów? Nie żoną Grahama, z całą pewnością. Widział panią hrabinę dwu­ krotnie w Londynie i raz, gdy udał się na zwiady do Gor­ don Hall. Całkiem przystojna kobietka, postawna i piersista; miała donośny głos i bardzo wysokie mniemanie o sobie. Ale gdzie jej do tego aniołka, który okazał się dia­ błem z piekła rodem i walnął go w głowę. Ogromna szopa blond włosów, a oczy zielone jak tra­ wa... Nie wiedzieć czemu ta kombinacja z czymś mu się kojarzyła... Nie potrafił jednak powiedzieć, o co - albo o kogo - chodziło. Zresztą głowa zbyt go bolała, by miał ochotę grzebać we wspomnieniach. 46

Z mroku wyłonił się wysoki na sześć stóp, ukryty w kępie drzew kamienny mur. Jeździec nie zdążył jesz­ cze zauważyć przeszkody, gdy koń przesadził ją lekko, nie zwalniając biegu. Prawie niedostrzegalny wstrząs wy­ wołał przeraźliwy ból w czaszce Juliana. Ściągnął wodze Samsona, a gdy wierzchowiec zwolnił nieco kroku, za­ mrugał oczyma w nadziei, że odpędzi w ten sposób ból. Przez chwilę słaniał się w siodle, bliski utraty przytom­ ności, zanim żelazna wola, która trzymała go na po­ wierzchni przez całe trzydzieści pięć lat życia, pokona­ ła słabość. Nie mógł teraz zemdleć! Spadłby zapewne z siodła i zaopiekowaliby się nim ludzie Grahama. Rów­ nie dobrze mógłby sobie strzelić w łeb! Samson przeskoczył zwinnie przez zwalony pień, za­ gradzający drogę, a głowę Juliana przeszył znów prze­ raźliwy ból. Dobry Boże, czyżby to przeklęte chuchro zdołało rozłupać mu czaszkę?! Mimo wszystko miał szczęście, że tylko na tym się skoń­ czyło. Gdyby braciszek zdołał go zatrzymać, Julian znalazł­ by się w znacznie gorszej sytuacji. Graham nienawidził go od chwili, gdy po raz pierwszy dowiedział się o istnieniu przyrodniego brata. Było to bardzo dawno temu: Julian miał wtedy szesnaście, a Graham dwanaście lat. Z młodzieńczą brawurą Julian przybył do Gordon Hall, by stanąć oko w oko z ojcem i domagać się wy­ świetlenia zagadki swego urodzenia. Babcia zawsze za­ pewniała Juliana, że jest prawowitym spadkobiercą hra­ biego Ridleya, gdyż jej córeczka Nina była jego ślubną żoną, nie żadną kochanicą! Podczas poprzedniego spo­ tkania ojciec wziął zdecydowanie górę nad synem, ale wówczas Julian był tylko strwożonym ośmiolatkiem, rozpaczliwie łaknącym ojcowskiej miłości. W szesna­ stym roku życia uważał się już za dorosłego: lata spędzo­ ne w najohydniejszych londyńskich slumsach zaharto47

wały go i nauczyły, jak zadbać o siebie za pomocą spry­ tu i pięści. Gdyby wspomnienie nie było nadal tak bolesne, Julia­ na śmieszyłaby zapewne własna młodzieńcza zuchwa­ łość. Ojciec nie powitał go nawet ze zwykłą uprzejmo­ ścią, jaką okazałby komuś obcemu. Nie wpuszczono Juliana dalej niż do głównego holu, a tam w obecności służby rodzic lodowatym tonem polecił mu wynosić się i nigdy więcej nie pokazywać. Kiedy Julian spróbował dowieść swoich racji, hrabia kazał wyrzucić go siłą. Wy­ wiązała się zażarta wprost bijatyka. Ostatecznie pół tu­ zina służących, uzbrojonych w tęgie kije, wspólnymi si­ łami niemal zatłukło Juliana. Z rozkazu hrabiego Ridleya półżywemu chłopakowi nie udzielono żadnej pomocy, lecz wyrzucono go na drogę. Wówczas podbiegł do leżącego pyzaty chłopiec i plu­ nął mu prosto w poranioną twarz, sycząc: „Ty cygański bękarcie!" Bladoniebieskie oczy płonęły nienawiścią. Chłopcem tym był Graham, który nienawidził go i teraz. Julian przypuszczał, że brat również lękał się go. Jeśli istotnie Graham miał pewne podejrzenia, że Julian mo­ że - jakimś cudem - okazać się prawowitym spadkobier­ cą, to nic dziwnego, że kula lub stryczek dla przyrodnie­ go brata wydawały mu się najlepszym rozwiązaniem. Głupio ryzykował, dobrowolnie włażąc Grahamowi w łapy! Ale szmaragdy były jego własnością i pragnął je odzyskać. Zależało mu też na tajemniczym „dowodzie", ukrytym rzekomo w klejnotach. Babcia zawsze zapewniała, że jej Nina nie była nigdy niczyją kochanką. Wiadomo jednak, jak macierzyńska miłość zaślepia... toteż Julian odnosił się sceptycznie do tych zapewnień. Jednak wkrótce po śmierci starego lor­ da otrzymał anonimowy list, zwierający tylko te słowa: „Dowód znajduje się w szmaragdach".

48

Julian nie miał pojęcia, kto przysłał mu tę wiadomość i co ona dokładnie znaczyła. O szmaragdach oczywiście wiedział. Karmiono go tą opowieścią niemal codziennie do chwili śmierci babki. Miał wówczas osiem lat. Szmaragdy należały do bardzo rozgałęzionego cygań­ skiego rodu Rachminovów, którego naczelnikiem był je­ go dziadek. Nikt dokładnie nie wiedział, jakim sposobem wędrowne plemię weszło w posiadanie takiego skarbu, ale Julian, dobrze znając swych pobratymców, miał pew­ ne podejrzenia. Kiedy jego matka, Nina, uciekła z hrabiczem, zabrała ze sobą szmaragdy - prawdopodobnie, by wnieść mu je w posagu. Po kilku miesiącach wróciła w za­ awansowanej ciąży, bez klejnotów. Zmarła, wydając na świat Juliana. Babcia zawsze zapewniała go, że hrabia Ridley wziął od cygańskiej dziewczyny co chciał, a potem ją wygnał, gdyż wstydził się nisko urodzonej żony. Szmaragdy jed­ nak zatrzymał. Po śmierci babki Julian przekonał się, że sprawa istotnie tak się przedstawiała. Jeden z wujów zaprowadził chłopca do Gordon Hall. Był wtedy wysokim, krzepkim ośmiolatkiem z szopą czarnych włosów i chmurną miną. Trudno było odgad­ nąć, że idąc na spotkanie ze swym szlachetnie urodzo­ nym ojcem dziecko odczuwa lęk i pragnie jego miłości. Wuj próbował wymienić Juliana wraz ze świadczącymi o jego pochodzeniu dokumentami na rodzinne szmarag­ dy. Hrabia Ridley wyraził zgodę, wyjął klejnoty z tej sa­ mej skrytki w bibliotece, w której Julian znalazł je po latach. Po dokonaniu transakcji wuj pospiesznie wy­ szedł, zostawiając Juliana na lasce ojca. Hrabia spojrzał na dziecko jak na jakiegoś wstrętne­ go robaka, zadzwonił na służącego i kazał zabrać chłop­ ca do stajni, póki nie znajdzie się dla niego „jakieś miej­ sce". Po sześciu dniach stajenny odwiózł Juliana do Lon-

49

dynu i oddał jako chłopca okrętowego na jeden ze stat­ ków Królewskiej Marynarki. Było to istne piekło: bito go prawie codziennie, nieustannie dręczyła go też mor­ ska choroba. Ciągnęło się to dwa lata. Dziesięcioletni Ju­ lian, który wrócił do Anglii, w niczym nie przypominał żółtodzioba, który ją opuścił. Wspominając tę katorgę, Julian zdumiewał się, że zdo­ łał ją przeżyć. Drugi chłopiec okrętowy na tym samym statku, noszącym nazwę „Sweet Anne", miał mniej szczęścia. Zapewne ci, którzy zgotowali mu taki los, są­ dzili, że i on umrze. Po latach Julian dowiedział się, że jego wuja zamordowano w pobliżu Gordon Hall tego sa­ mego dnia, gdy wyszedł stamtąd ze szmaragdami. Przy zwłokach nie znaleziono żadnych klejnotów. Jakimś cudem szmaragdy trafiły z powrotem do Gor­ don Hall. Nie było wystarczających dowodów, by oskar­ żyć hrabiego Ridleya przed sądem, ale Julian nie miał żadnych wątpliwości: ojciec nasłał morderców na jego wuja, a i jego usiłował pozbyć się raz na zawsze. Minęło jednak dwadzieścia pięć lat, a Julian był nadal żywy i cały (nie licząc rozbitej głowy), podczas gdy ko­ chający tatuś gnił już w grobie. Istnieje widać na świecie jakaś sprawiedliwość! Nie da za wygraną, póki nie odzyska szmaragdów, któ­ re słusznie mu się należą, i nie odszuka dowodu, który rze­ komo znajdował się razem z nimi. Gdyby nie był takim durniem i nie pozwolił, by zielonooka diablica zwiodła go swoim niewinnym wyglądem, w tej chwili miałby już klejnoty w kieszeni! Ale otulił ją własną peleryną w przy­ stępie niemądrej rycerskości i musiał teraz płacić za swą głupotę: jego szmaragdy pozostały w Gordon Hall! Gra­ ham teraz pewnie wiwatuje z powodu porażki brata, a w przyszłości będzie troskliwie strzegł klejnotów! Julian poprzysiągł sobie, że je odzyska. Za wszelką cenę!

50

Dzisiejsze wydarzenia pokrzyżowały mu szyki, ale go nie powstrzymały. Nic go nie powstrzyma - chyba tyl­ ko śmierć.

8 Dwa miesiące później Anna stała na pokładzie statku „India Princess", przyglądając się, jak wyspy Mostu Ada­ ma, archipelagu rozciągającego się od południowo-wschodniego wybrzeża Indii aż do Cejlonu, przemyka­ ją jedna po drugiej za burtą statku. Wciągnęła głęboko powietrze, upajając się niepowtarzalnym aromatem tro­ pików, wonią bogatą i ciężką; składały się na nią zapachy egzotycznych kwiatów, korzennych przypraw i butwiejących roślin. Ta właśnie woń oraz nieustanna spiekota upewniły Annę niezbicie, że wraca nareszcie do domu. Zdumiewające: ona - Angielka z urodzenia i wycho­ wania - uznała za swój prawdziwy dom tę zieloną wy­ spę na szafirowym oceanie! Jednak najszczęśliwsze dni swojego życia spędziła w tej właśnie egzotycznej scene­ rii. Tutaj urodziła się jej córeczka. Tu również zmarł Paul... Jego mogiła na pagórku za Big House w Srinagarze zdawała się przyzywać Annę. - Mamo, czy spotkamy tu znów tatusia? Cienki głosik przypomniał Annie o obecności Chel­ sea, która stała tuż obok, czepiając się kurczowo jej rę­ ki. Spoglądając na swą córeczkę z grubym, lnianym war­ koczykiem na plecach, z wielkimi, jasnobłękitnymi oczkami, patrzącymi teraz tak poważnie, Anna poczuła, że wzbiera w jej sercu miłość. Jakże kochała to dziecko! Była pewna, że postępuje słusznie, wioząc znów Chel-

51

sea do jej prawdziwego domu. Nawet z narażeniem wła­ snej nieśmiertelnej duszy! - Tatuś jest w niebie, kochanie, wiesz przecież. Anna starała się mówić rzeczowym tonem. Były sobie z Chelsea ogromnie bliskie, ale Paul uwielbiał swą srebrzystowłosą dziewuszkę i to on był królem jej dziecię­ cego światka. Po śmierci męża najtrudniejsza okazała się dla Anny konieczność powiadomienia córeczki, że jej ukochany tatuś odszedł i nigdy już nie wróci. Od tego momentu Chelsea z rozchichotanej, rozbrykanej dziew­ czynki przeobraziła się w poważne, przedwcześnie doj­ rzałe dziecko - i takim pozostała do dziś. Uśmiechała się rzadko, a jej śmiechu Anna nie słyszała ani razu, odkąd Paula złożono do grobu. - A Kirti? Na to pytanie Anna odpowiedziała z większą łatwo­ ścią. Kirti była to ayah, tubylcza niańka. Opiekowała się małą od urodzenia. I Chelsea, i Anna przeżyły bardzo boleśnie rozstanie z Kirti, ale pieniądze, przysłane przez Grahama na ich podróż do Anglii, nie wystarczyły na kupno biletu dla niemłodej Tamilki. Anna prawdopo­ dobnie i tak nie zabrałaby Kirti do Anglii, ona stanowi­ ła cząstkę Cejlonu, podobnie jak kamienna statua Bud­ dy z Anuradhapura. Stojącego tam od wieków posągu nie można było wyobrazić sobie w innym otoczeniu; z Kirti rzecz miała się podobnie. Gdy nadeszła chwila rozstania z Chelsea, Kirti, zakrywszy głowę sari, z gło­ śnym płaczem odeszła od „swego dzieciątka". Anna nie miała wątpliwości, że Tamilka uzna ich powrót na Cej­ lon za dar litościwych bogów. - Nie zastaniemy teraz Kirti w Big House, ale gdy tyl­ ko się dowie, że znów tam mieszkamy, z pewnością za­ raz przybiegnie. - Bardzo mi było smutno bez Kirti.

52

- Wiem, złotko. Mnie także jej brakowało. - N o , no, moja panno! Przestań zasypywać biedną mamusię pytaniami! Powiedz mi lepiej, czy umyłaś po­ rządnie buzię, jak wypada młodej damie? Srogi głos należał do Ruby Fisher, przystojnej, okazałej niewiasty w średnim wieku. Do niej właśnie zwróciła się Anna o pomoc, gdy skoro świt po nocnej wizycie włamy­ wacza uciekła z Gordon Hall. Ruby była ongiś londyńską prostytutką, której się poszczęściło: wyszła za jednego ze swych klientów, rolnika-dzierżawcę z parafii ojca Anny. John Fisher był nie tylko pracowity, ale i pobożny, toteż co niedziela prowadzał swą żonę do kościoła. Słabość Ru­ by do krzykliwych strojów i wulgarnych powiedzonek wy­ wołała zgorszenie w parafii. Choć członkowie zboru skłonni byli wykluczyć ze swego grona grzeszną przybłędę, proboszcz darzył ją niezmienną przyjaźnią i Ruby nigdy tego nie zapomnia­ ła. Była niezłomnie lojalna wobec tych, którzy okazali jej odrobinę serca (a znalazło się takich niewielu!), da­ rzyła więc ogromną sympatią i pastora, i Annę. Pouczenia Ruby, która usiłowała wpoić „biednej sie­ rotce" choć trochę życiowej mądrości, niekiedy gorszy­ ły, niekiedy zaś bawiły poczciwego proboszcza. Jednak między jego córką i Ruby wytworzyła się więź, która przetrwała wszystko. Istniała także wówczas, gdy Anna wyszła za Paula i wyjechała z nim na Cejlon. Wtedy pi­ sywała niezbyt często, ale regularnie do swej przyjaciół­ ki. Dobrze wiedziała, że spośród wszystkich jej znajo­ mych tylko Ruby nie zgorszy się kradzieżą szmaragdów. Poza tym jedynie Ruby mogła doradzić, jak wymienić klejnoty na niezbędną w obecnej sytuacji gotówkę. Gdy­ by nie to, że przyjaciółka od wielu lat po śmierci męża ledwie wiązała koniec z końcem i gnieździła się w malut­ kim wynajętym pokoiku w podejrzanej dzielnicy Londy53

nu, Anna od razu uciekłaby od Grahama prosto do niej. Jednak egzystencja w podobnym otoczeniu z pewnością nie wyszłaby na dobre Chelsea, a resztka pieniędzy po mężu wystarczała Ruby zaledwie na własne utrzymanie; na pewno nie wyżyłyby z niej we trójkę. Anna ze zmęczoną, głodną Chelsea i ze szmaragdami, zaszytymi bezpiecznie w podszewkę płaszcza, po dwu­ dniowej męczącej podróży dyliżansem, a następnie do­ rożką, zjawiła się nieoczekiwanie na progu Ruby. Przyja­ ciółka w pierwszej chwili osłupiała, potem przyjęła gości z otwartymi ramionami. Chelsea była zbyt wyczerpana, by okazywać zwykłą rezerwę wobec obcych, i pozwoli­ ła, by Ruby położyła ją do łóżka, podczas gdy Anna po­ krzepiała się herbatą. Gdy dziecko usnęło, przyjaciółka siadła obok Anny i wysłuchała uważnie jej opowieści o ostatnich wydarzeniach. Rozśmieszył Ruby liścik, któ­ ry Anna zostawiła Grahamowi. Oznajmiała w nim szwa­ growi, że woli zginąć z głodu wraz z dzieckiem, choćby w rynsztoku, niż zostać jego kochanką. Kradzieżą klej­ notów Ruby się bynajmniej nie zgorszyła, wręcz jej przyklasnęła. Okazała się też niebywale obrotna; nie minął dzień, a przy pomocy jakiegoś znajomka sprzedała bran­ soletkę. Całego unikalnego kompletu nie sposób było sprzedać, nie budząc niepotrzebnej ciekawości. Za ową błyskotkę uzyskała ogromną sumę; Anna nie przypusz­ czała, że cacko jest aż tyle warte! Kiedy chciała wręczyć Ruby część pieniędzy, ta odmówiła z oburzeniem. Popro­ siła, by zamiast tego Anna i Chelsea zabrały ją ze sobą na Cejlon. Co ją w końcu trzymało w Anglii po śmierci Johna?! A poza tym kto będzie się opiekował Anną i jej córeczką w tym pogańskim kraju? Nie dadzą sobie prze­ cież rady, biedne niewiniątka! W trakcie podróży Anna setki razy dziękowała łaska­ wym losom za obecność Ruby. Nieustępliwość przyja-

54

ciółki i jej niewyparzony język czyniły cuda, gdy przyszło staczać boje z agentami przewozowymi i bezczelnymi marynarzami. Chelsea bardzo polubiła nową opiekunkę, Annie zaś towarzystwo Ruby dodawało odwagi. Cóż to za ulga mieć obok siebie inną dorosłą osobę, która pomo­ że rozwiązać problemy, nieuchronne podczas podróży trzech samotnych kobiet w tak odległe strony jak Cejlon! Jak często mawiał ojciec Anny: drogi Pańskie są nie­ zbadane. Kto by pomyślał, że ufarbowana na rudo daw­ na córa Koryntu stanie się pewnego dnia aniołem opie­ kuńczym wychowanej pod kloszem pastorówny? - Biedne maleństwo! - powiedziała cicho Ruby, pa­ trząc za Chelsea, która ze skruszoną minką pobiegła umyć buzię. Anna uśmiechnęła się do przyjaciółki. Na­ wet jeśli jej szkarłatna jedwabna suknia była nieco krzy­ kliwa, zwłaszcza w zestawieniu z nieprawdopodobnym pomarańczowym odcieniem włosów, jakież to miało znaczenie wobec nieocenionych skarbów jej dobroci? - Bardziej słucha ciebie niż mnie. - Bo jej tak nie rozpieszczam! Jesteś za miękka, An­ no, nie tylko dla Chelsea, ale dla każdego! Wypisz-wymaluj jak twój tata. - Ruby przerwała, by ochłodzić spo­ coną twarz prześlicznym wachlarzem z rzeźbionej kości słoniowej. Przed dwoma tygodniami ofiarował go jej wraz z mnóstwem komplementów jeden z marynarzy. Anna nie była pewna, czym sobie Ruby zasłużyła na po­ dobny dar, i wolała w to nie wnikać. Ruby zawsze mia­ ła słabość do mężczyzn, a oni przepadali za nią. Anna powstrzymała się od dalszych dociekań. - Boziu, ale praży! - Ruby oparła się o burtę, porusza­ jąc wachlarzem tak energicznie, że podmuch dolatywał do Anny. Przyjaciółka miała słuszność: było bardzo go­ rąco mimo silnego wschodniego wiatru. Pot perlił się również na czole Anny i osiadał nad jej górną wargą. Ża-

55

łobna suknia z długimi rękawami kleiła się nieprzyjem­ nie do ciała. Jednak oprócz wachlarza nie było na to żad­ nej rady, a pod pokładem panowała jeszcze większa du­ chota. Anna łudziła się, że lata spędzone na Cejlonie uodporniły ją na ten bezlitosny żar, ale minie widać tro­ chę czasu, nim znów do niego przywyknie po angiel­ skich chłodach. - W porze monsunów ochłodzi się. - Daj Boże! Człowiek czuje się jak na patelni! - Ruby odwróciła się i popatrzyła z westchnieniem na bezchmur­ ny horyzont. - Kapitan Rob powiada, że zawiniemy do portu jutro przed nocą. „Kapitan Rob" - bardzo dystyngowany siwowłosy dżen­ telmen - zaliczał się do pokaźnego grona wielbicieli Ruby. Anna wolała nie wiedzieć, czy znajomość tych dwojga wy­ kraczała poza granice niewinnego flirtu. W każdym razie „pierwszy po Bogu" był dla wszystkich na pokładzie - z wy­ jątkiem Ruby - kapitanem Marshallem. - Cudownie! Nie mogę się doczekać chwili, gdy opu­ ścimy statek. Mam wrażenie, że podróżujemy od Bóg wie ilu miesięcy. - Mniej by ci się dłużyło, gdybyś zainteresowała się którymś z tych krzepkich facetów, co na ciebie zerkają! Anna westchnęła. Dyskutowały na ten temat dziesiąt­ ki razy, ale Ruby trwała uparcie przy swoim. - Jestem wdową, zapomniałaś? - spytała Anna. - Mia­ łam męża, urodziłam mu dziecko. Mężczyźni już mnie nie interesują. Ruby zmarszczyła nos z dezaprobatą. - W głowie się nie mieści, żeby taka ładna, młoda dzie­ wuszka nie interesowała się chłopami! - Nawet rok nie minął od śmierci Paula! - Jak człowiek spadnie z konia, najlepiej od razu wsko­ czyć znowu na siodło. 56

- Małżeństwo to nie konna przejażdżka! - Kto mówi o małżeństwie?! Radzę ci tylko użyć trosz­ kę życia! Zabaw się. A z kim się lepiej zabawisz, jak nie z chłopem?! - Jesteś bezwstydna, Ruby! - Po ustach Anny prze­ mknął uśmiech. Przyjaciółka potrząsnęła głową. - Nie bezwstydna. Po prostu szczera! N o , przyznaj się: czy naprawdę ani jeden z tych facetów nie spodobał ci się na tyle, żebyś główkowała, jakby to było, gdyby cię objął, pocałował... - Ruby! - rzuciła Anna z oburzeniem, ale zaraz po tych słowach przed oczyma znów stanął jej niezwykle żywy obraz, który od tygodni nękał ją w snach: ciemnowłosy przystojny włamywacz pochyla się, jego wargi dotyka­ ją jej warg, a jego ręce jej piersi i bioder... Z ogromnym wysiłkiem Anna odpędziła natrętne wspomnienie. - Po­ wtarzam ci raz jeszcze: nic mnie nie obchodzą mężczyź­ ni... przynajmniej w tej chwili! Ruby otwierała już usta, by zaprotestować, przeszko­ dziło jej jednak pojawienie się drobnej postaci, która sta­ tecznie zmierzała ku nim. - Umyłam buzię. Chelsea wróciła z twarzyczką wyszorowaną do poły­ sku. Anna, rada z przerwania dyskusji o mężczyznach, uśmiechnęła się do dziewczynki. Ruby też. - Naprawdę się postarałaś! - Anna przejechała palcem po chłodnym policzku córki i położyła dłoń na jedwa­ bistej główce. - Nosek ci się zaczerwienił. Powinnaś wło­ żyć kapelusz. - Och, mamusiu, zupełnie zapomniałam! - Wyraźny niepokój Chelsea z powodu tak drobnego uchybienia sprawił, że Annie ścisnęło się serce. Dziecko zawsze by­ ło dobre i posłuszne, ale od śmierci Paula wprost choro-

57

bliwie lękało się sprawić matce najdrobniejszą nawet przykrość. Martwiło to Annę, ale nie wiedziała, jak te­ mu zaradzić. - Nic nie szkodzi, ptaszku! Pójdziemy we dwie do ka­ juty po kapelusz, i tyle. - A może zajrzymy na pokład sterowy sprawdzić, co porabia kapitan Rob? - zaproponowała Ruby, widząc ból na twarzy przyjaciółki. - Zawiesili tam płócienny dach, więc obejdziesz się bez kapelusza. Kto wie, może kapitan pozwoli ci stanąć przy sterze... Miałabyś ochotę? - Myślisz, że pozwoli? - Chelsea zrobiła wielkie oczy na samą myśl o podobnej atrakcji. N a d głową córeczki Anna uśmiechnęła się z wdzięcznością do przyjaciółki. - Chodźmy, to się przekonamy! - Ruby mrugnęła do Anny i biorąc małą za rączkę, ruszyła na pokład stero­ wy. - Tylko uważaj, żebyś nas nie wpakowała na przy­ brzeżne skały! - Ależ skąd! Przecież tu nigdzie nie ma lądu! - wy­ krzyknęła Chelsea. Zgodnie z zapowiedzią kapitana Marshalla „India Prin­ cess" stanęła na redzie w Kolombo, głównym porcie han­ dlowym Cejlonu, następnego dnia przed zachodem słońca. Była jednym z licznych statków, różniących się znacznie rozmiarami i wyglądem, które przywoziły pasażerów lub wywoziły herbatę i cynamon, stanowiących podstawę eks­ portu wyspy. Na całej powierzchni chyboczącego się, drew­ nianego molo panował ożywiony ruch. Wszędzie kręcili się mali chłopcy, żebrząc u nowo przybyłych i kradnąc to, cze­ go nie zdołali użebrać. Kulisi w dziwacznych kapeluszach dreptali we wszystkie strony, dźwigając na plecach ciężary wszelkiego rodzaju. Dobrze urodzone kobiety, spowite w białe zasłony i luźne szaty, przemykały się wśród prze­ kupniów i majtków o schrypniętych głosach; niektórzy 58

z nich gapili się na nie ku wyrażanemu głośno oburzeniu towarzyszącej owym damom służby. Kobiety z niższej ka­ sty, których jedwabiste, czarne włosy nie były zasłonięte, zaczepiano nie tylko spojrzeniami. Wśród ruchliwego tłu­ mu dostojnie stąpali mnisi w szatach koloru szafiru. Mimo że słońce już zachodziło, upał dawał się we znaki. Rytual­ ne pienia wyznawców Buddy dolatywały przez wodę do pasażerów statku wraz z gorzkawą wonią kadzidła, tak cha­ rakterystyczną dla tej wyspy. Wciągając w płuca przesyco­ ne egzotycznymi zapachami powietrze, Anna po raz pierw­ szy od dawna poczuła się naprawdę w domu. Po ośmiu tygodniach, spędzonych w ciasnej pływają­ cej klatce, Anna marzyła o tym, by zejść wreszcie na ląd. Czterdziestu kilku innych pasażerów wyczekiwało tego równie niecierpliwie, ale kapitan Marshall był nieugięty. Przybiją do brzegu dopiero nazajutrz rano, w porze przy­ pływu. Wobec tego Anna wraz z resztą podróżnych mu­ siała spędzić jeszcze jedną noc na statku, wpatrując się tęsknie w doskonale widoczne po drugiej stronie niewiel­ kiej zatoki kopuły meczetów i dachy świątyń buddyj­ skich, górujące nad panoramą miasta. Gdy stała przy burcie, przyglądając się, jak nad Kolombo zapada mrok, nawiedziło ją bolesne wspomnienie dnia, gdy po raz pierwszy ujrzała to miasto z pokładu statku. Obok niej stał wówczas Paul. Byli małżeństwem dopiero od dwóch miesięcy. Obejmował ją w talii i wpatrywali się oboje jak urzeczeni w egzotyczny widok, rozpościerający się przed nimi. Anna lękała się nieco czekającego ich no­ wego życia. Paul nadrabiał miną, ale również odczuwał nie­ pokój. Całkiem słusznie, jak się okazało: tu, na Cejlonie, znalazł swój grób. Gdyby w ów jasny, wrześniowy wieczór przed laty byli świadomi grożącej im tragedii, następnym statkiem wróciliby do Anglii! Niczego jednak, oczywiście, nie przeczuwali...

59

Próżne żale nic nie pomogą! skarciła się w myślach Anna. Musi pozbierać odłamki swego życia i ułożyć je na nowo, dla siebie i Chelsea. Uniosła głowę i odwróciwszy się plecami do wspo­ mnień i do panoramy miasta, zeszła pod pokład.

9 Sytuacja Juliana była zgoła odmienna: przez dwa mie­ siące odbywał ciężką pokutę za własną głupotę. Ledwie do­ tarł szczęśliwie do swego eleganckiego mieszkania w Lon­ dynie, znalazł się pod kluczem. Sądząc, że będzie całkiem bezpieczny, umknąwszy poza zasięg łap Grahama i jego służalców, Julian po przyjeździe do stolicy nie zadbał o za­ pewnienie sobie odpowiedniej kryjówki. Szmaragdy zosta­ ły przecież w Gordon Hall, a Graham był z pewnością w wyśmienitym humorze - znienawidzony brat poniósł kolejną porażkę. Ponieważ nie utracił klejnotów, nie bę­ dzie chciał wtajemniczać władz w sprawę, która po roz­ dmuchaniu mogła zmienić się w wielki rodzinny skandal. Niestety, Julian pomylił się w swoich rachubach; nieraz mu się to w życiu zdarzało. Cóż, zmądrzał dopiero po szkodzie! Nie miał pojęcia o grożącym niebezpieczeństwie: zbliżył się do swego do­ mu od frontu i właśnie ujmował za klamkę, gdy wokół niego rozpętało się piekło. - To on! - Jesteś aresztowany! - Uważajcie, podobno ma broń! - Nie ruszaj się, pokrako, bo ci łeb rozwalę! Przy pierwszym okrzyku Julian odwrócił się raptownie. 60

Przy ostatnim zamarł z rękami wzniesionymi w górę i pu­ stymi dłońmi. Czterej mężczyźni, którzy wyskoczyli jak króliki z krzewów po drugiej stronie ulicy, choć wygląda­ li idiotycznie, byli z pewnością uzbrojeni po zęby. - To jakaś pomyłka - zaczął Julian, ale serce mu za­ marło, gdyż rozpoznał w napastnikach agentów z Bow Street*. Z samego tylko sposobu trzymania broni domy­ ślił się, że wystarczy, by kichnął, a podziurawią go jak si­ to. Jeden z czwórki skwitował słowa Chase'a prychnięciem. Otoczyli go na schodach z większą ostrożnością, niż wymagało tego spokojne zachowanie Juliana. - A jak­ że, pomyłka, ma się rozumieć, szefie! Tylko bez żadnych głupstw! Po co ci dziura w tej cacanej główce? Obskoczyli go, pochwycili w swoje łapska, skrępowa­ li mu ręce na plecach. Julian nawet nie próbował się opie­ rać. Nic by to nie dało, podobnie jak próba ucieczki. Wi­ dać pomylił się co do Grahama i jego niechęci do wta­ jemniczania postronnych w rodzinne sprawy. - Czy mógłbym się dowiedzieć, o co jestem oskarżo­ ny? - Julian zadał to pytanie, choć był pewien, że zna już odpowiedź. Wzdrygnął się, poczuwszy chłód meta­ lu na nadgarstkach: założyli mu kajdanki. - Obszukaj go, Mick. - Ten, który wypowiedział te słowa, był najwidoczniej dowódcą grupy. Inny, zapew­ ne ów Mick, przeciągnął dłońmi po ciele Juliana. Wtedy ten pierwszy, ważniejszy, odpowiedział z ironią na py­ tanie aresztowanego: - Dobra, dobra, szefie! Udawaj nie­ winiątko! Każdy z was tak robi. Zostałeś aresztowany za kradzież szmaragdów, należących do hrabiego Ridleya. Pewnie nie miałeś pojęcia, że ktoś je zwinął, co?

* Agenci z Bow Street - przedstawiciele londyńskiej policji (przyp. tłum.).

61

- Ależ one nie zostały wcale skradzione! - zaprotesto­ wał zdumiony Julian. Jedyną odpowiedzią było pogardli­ we prychnięcie. Obszukujący go mężczyzna wyprosto­ wał się i potrząsnął przecząco głową. Wielki Boże, cóż to mogło znaczyć?! Widać Grahamo­ wi nienawiść i gniew padły całkiem na mózg, skoro za­ wiadomił Bow Street o kradzieży, która nie została do­ konana! Czyżby Graham ośmielił się oskarżyć brata o kradzież szmaragdów, które nadal pozostawały bez­ piecznie w jego posiadaniu?! Jeśli tak było, okazał się o wiele bardziej przebiegły, niż Julian się spodziewał. Choć, prawdę mówiąc, gdyby Graham miał choć cień podejrzenia, że poszukiwany przez Juliana od tak dawna dowód, iż jest ślubnym synem i legalnym spadkobiercą, wiąże się w jakiś sposób ze szmaragdami, to osobiście skruszyłby klejnoty na pył mimo ich ogromnej wartości, żeby nie wpadły w ręce znienawidzonego przyrodniego brata. Graham nie cofnąłby się przed niczym, byle tylko utrzymać nazwisko, tytuł i majątek, które przeszłyby na Juliana w wypadku stwierdzenia jego legalnego pierworództwa. Przed niczym! powtarzał sobie w duchu Julian w drodze do więzienia Newgate. Z morderstwem włącz­ nie. Konkretnie: z bratobójstwem. W chwili gdy Anna dotarła do Kolombo, Julian był nie­ mal tak samo wyzuty z człowieczeństwa jak pozostali mieszkańcy Newgate. Krzyki, rozbrzmiewające nieustan­ nie w wilgotnych celach, mogły równie dobrze wydoby­ wać się z jego gardła, jak z ust innego z pokutujących tam potępieńców. Odziany w łachmany, brudny, cuchnący i zgłodniały, przemyśliwał nad schwytaniem i pożarciem jednego ze szczurów, od których się tam roiło. Najmniej dokuczało mu pragnienie, gdyż po ścianach nieustannie ciekły strużki wody. Z początku Julian brzydził się przy62

tknąć język do brudnego kamienia, ale po tygodniu czy­ nił to bez wahania. Przysiągł sobie, że nie cofnie się przed niczym, co pomoże mu utrzymać się przy życiu. Z początku był przeświadczony, że szmaragdy nadal pozostają bezpieczne w posiadaniu Grahama, który wy­ korzystał nieudaną próbę kradzieży, by pozbyć się wro­ ga. Wkrótce jednak przekonał się o swej pomyłce. Trzy dni po przybyciu Juliana do Newgate w drzwiach celi stanął dozorca więzienny i wywołał go po nazwisku. Nie znając jeszcze panujących tu obyczajów, Chase żywo odpowiedział na wezwanie. Może stwierdzono, że to okropna pomyłka i zostanie uwolniony? Ależ był naiwny! Dotarł pod strażą do małej izdebki w samym sercu więzienia. Nawet drzwi były tu kamien­ ne. Przykuto go twarzą do ściany i rozebrano do pasa w niezwykle prosty sposób - zrywając mu jednym szarp­ nięciem koszulę z grzbietu. Niemal w tej samej chwili, gdy dotarło do niego, że nie mają zamiaru go wypuścić, rozległ się za nim głos, na którego dźwięk przeszły go ciarki. - N o , cygański bękarcie! Masz wreszcie to, na co za­ służyłeś! Graham. Julian rozpoznał go, jeszcze zanim odwrócił głowę i dostrzegł jednym okiem. - Witaj, braciszku! - Mimo coraz silniejszego przeczu­ cia, że to się źle skończy, Julian rzucił te słowa drwiącym tonem. Bezczelność była teraz jedyną jego bronią. - Nie waż się tak do mnie mówić! Graham skinął na kogoś - Julian przypuszczał, że był to jeden z dozorców więziennych, znajdował się jednak poza zasięgiem jego wzroku. Lekki świst zdradził mu, co teraz nastąpi; znał dobrze ten dźwięk z czasu pobytu na „Sweet Anne". Dziewięciopalczasta dyscyplina. Wzdry­ gnął się, zanim jeszcze rzemień ugodził go w plecy. 63

Nie krzyknął ani razu, choć piekące uderzenia spada­ ły na jego barki i rozdzierały mu ciało. Graham zawsze czuł do niego nienawiść; Julian nie da mu tej satysfakcji, by mógł nim na dodatek pogardzać. Choćby go mieli zatłuc na śmierć, nie okaże słabości przed młodszym bratem, który uparł się zostać jego śmiertelnym wrogiem. - Musisz mi zwrócić szmaragdy! Gdzie one są? - W gło­ sie Grahama brzmiał triumf. Ależ się musiał cieszyć ze swej przewagi! Kiedy widzie­ li się ostatnio, Julian miał dwadzieścia cztery lata, a Gra­ ham dwadzieścia. Ich drogi skrzyżowały się pewnej zimo­ wej nocy w jednej z londyńskich osławionych jaskiń gry. Graham z grupą swoich przyjaciół, złotych młodzieńców, zapuścił się do podejrzanej dzielnicy w poszukiwaniu sil­ nych wrażeń. Znalazł je, a jakże! Julian był właścicielem tej właśnie spelunki i dostrzegł braciszka przy jednym ze stołów. Rozdający tam karty wyjątkowo lubił obdzierać do gołego frajerów. Z osobliwą, bolesną satysfakcją Julian przyglądał się, jak Graham traci na jedną kartę sumkę, która jemu samemu wystarczyłaby na rok wygodnego ży­ cia. Jeszcze bardziej ucieszył się, kiedy brat - nieźle już podpity i nie umiejący przegrywać - zerwał się z rykiem ze swego miejsca i wywrócił stół. Kilku wykidajłów, którzy pilnowali porządku w loka­ lu, natychmiast pochwyciło Grahama. Julian zaczekał, aż przyłożyli mu parę razy na pamiątkę, po czym kazał im przestać. - Puśćcie go - polecił, nie podnosząc głosu. Oczy Grahama pobiegły w kierunku mówiącego i zwęziły się, gdy rozpoznał brata. Twarz o tępych ry­ sach, już zaczerwieniona od alkoholu, pokraśniała jesz­ cze bardziej. - Mogłem się domyślić, że to ty kierujesz podobną spe64

luną! - W głosie Grahama nienawiść mieszała się z po­ gardą. Julian roześmiał się, nie był to jednak 'wesoły śmiech. - Coś ci się poplątało, braciszku. To ja powinienem był się spodziewać, że tu trafisz! Odwiedzają ten lokal wyłącznie durnie, którzy mają więcej forsy niż rozumu. - Masz czelność nazywać mnie durniem, ty cygański pomiocie?! Rozwścieczony Graham rzucił się na niego, a Julian z prawdziwą przyjemnością zwalił go z nóg, a potem ka­ zał swoim ludziom wyrzucić na ulicę. Teraz w Newgate role się odwróciły i Graham mógł się odegrać z nawiązką. - Pytam raz jeszcze: gdzie szmaragdy? - Nie mam pojęcia - odparł zgodnie z prawdą Julian. Spuścili mu straszliwe lanie. Następne było jeszcze gorsze. Graham był przekonany, że Julian ukradł szma­ ragdy i zdołał je gdzieś ukryć, nim go schwytano. Zale­ żało mu na odzyskaniu klejnotów prawie tak samo, jak na śmierci przyrodniego brata. Właśnie dlatego Julian nie puścił pary z ust podczas żadnego z często powtarzających się „przesłuchań". Mil­ czeniem kupił sobie - tak przynajmniej sądził - mniej więcej miesiąc życia, gdyż Graham próbował torturami wydusić z niego informację o miejscu ukrycia klejnotów. Teraz jednak życie Juliana dobiegało końca. Jutro mieli go powiesić. Wszystko przez tego fałszywego aniołka, przez to chuchro, które (jak wydedukował) zwinęło szmaragdy zręczniej od niego! Z jakąż rozkoszą objąłby tę smukłą białą szyjkę i wycisnął z niej ostatni dech! Wpakował się przez tę dziewuchę w niezłe tarapaty! Dokładnie przemyślał sprawę - czasu na myślenie teraz mu nie brakowało. Wniosek był jasny: jeżeli ani on, ani 65

Graham nie mieli tych klejnotów, musiała je podwędzić ta diablica! Ciągle prześladowała go myśl, że już ją gdzieś spotkał. Przypominał sobie wszystkich nieletnich kie­ szonkowców i złodziei, którzy buszowali po ulicach Londynu, podczas gdy on, mniej więcej o dziesięć lat od nich starszy, zdobył już pewną pozycję. Te rozmyślania nic mu jednak nie dały i doszedł do wniosku, że jeśli kie­ dykolwiek zetknął się z tą małą, to nie występowała ona w roli złodziejskiej praktykantki. A jednak była niewątpliwie złodziejką! Miała przecież na sobie pelerynę, w której kieszeni ukrył szmaragdy. W pewnym sensie Julianowi zaimponował spryt dziew­ czyny: to był doskonały pomysł! Tylko niezwykle cwana cizia mogła od razu się połapać, że wystarczy trzymać bu­ zię na kłódkę i zwiać ze skarbem, a konsekwencje ponie­ sie niedoszły złodziej! Gdyby jednak Julian wyjawił Grahamowi prawdę, nic by na tym nie skorzystał, a nawet przyspieszył własną śmierć. W czeluściach Newgate, gdzie zamknięto Juliana, sprawa była śmiesznie łatwa; królowała tu forsa, nie spra­ wiedliwość. Za pieniądze można było zapewnić komuś całkiem wygodne życie albo przyspieszyć czyjąś śmierć. Julian podejrzewał, że Graham dal temu i owemu w łapę, by uzyskać dla niego wyrok śmierci zamiast de­ portacji, na którą przeważnie skazywano złodziei. Ale braciszek sam źle na tym wyszedł: wyrok miano wyko­ nać, zanim dowiedział się, gdzie ukryto klejnoty. Gra­ ham musiał nieźle zgrzytać zębami, choć perspektywa pozbycia się raz na zawsze znienawidzonego brata była pewnie dla niego dużą pociechą. Tak czy inaczej, hrabia nie wydal ani grosza, by opóźnić termin egzekucji. Przynajmniej to dobre, że mała jędza nie zwróciła klejnotów Grahamowi! Przy odrobinie szczęścia nie wpadną w łapy braciszka ani kamyki, ani rzekomo zwią66

zany z nimi dowód, zanim Julian znajdzie jakiś sposób odzyskania ich. Oczywiście, były to tylko pobożne życzenia. Jego sy­ tuacja przedstawiała się coraz paskudniej. Pozostało mu zaledwie sześć czy siedem godzin, żeby wymigać się od stryczka. Dowody przeciwko niemu, mimo braku szma­ ragdów, były przytłaczające. Osądzono go pospiesznie, skazano od ręki i bez litości. O świcie mieli go powiesić na niewielkim wewnętrznym dziedzińcu w Newgate; nie uznali nawet za stosowne przewieźć go w tym celu do Tyburn, co dawało ostatnią szansę ucieczki. W duszy Juliana dominował gniew. Wściekły gniew, który pokonał w nim nawet strach. Julian Chase był wściekły, gdyż musiał znieść hańbę aresztowania, ból i poniżenie tortur, strach przed śmier­ cią - za kradzież, której nie udało mu się popełnić! A tymczasem ta zielonooka oszustka, ta czarownica, zwiała bez przeszkód ze szmaragdami. A wiedział o tym wyłącznie on! Niezła sztuczka, należą się jej gratulacje! Chętnie sam by jej pogratulował i dodał jeszcze coś na pamiątkę: na przykład potężnego kopa w śliczną dupcię! Brzęk kluczy ostrzegł Juliana, że zbliża się dozorca. Zdążył tylko oblec twarz w maskę absolutnej obojętno­ ści, a już zamek zazgrzytał i drzwi celi otwarły się. Na­ tychmiast kilkunastu gnieżdżących się w niej nieszczę­ śników cofnęło się od wejścia pod przeciwległą ścianę, zasłaniając kąt, w którym przycupnął Julian. Była to cela skazańców czekających na egzekucję, więc pojawienie się dozorcy więziennego o tak niezwy­ kłej porze wywołało zwierzęcą panikę. Niejednego z ich grona już tak wywlekli bez ostrzeżenia - i nie powrócił. Powiesili go? Kto wie? Może zamęczyli na śmierć? Mo­ że... Lepiej się nad tym nie zastanawiać. 67

Celę przepełniał odór strachu, bijący od towarzyszy niedoli Juliana. Był tak silny, że zagłuszał nawet smród odchodów, piętrzących się w innym kącie celi, jako że więźniom nie zapewniono najprostszych nawet urzą­ dzeń sanitarnych. Z nadejściem dozorcy strach jeszcze spotężniał i Julian omal nie zwymiotował. - Chase! Dobry Boże, nie wezmą go chyba na tortury w ostatnich godzinach życia?! Ależ jasne, że tak: potem nie będzie już okazji do wydobycia z niego rzekomej tajemnicy. Trup niczego im nie powie. - Chase! Rusz dupę, do cholery! Dozorca, niezwykle wysoki i potężny cockney*, na­ zywał się Shivers, miał sześć i pół stopy wzrostu i trzy­ sta funtów żywej wagi. Julian gotów był się założyć, że nikt nie dorównywał temu draniowi podłością, nawet tu, gdzie kanalii nie brakowało. - Mam iść po ciebie, Chase? - W głosie Shiversa brzmiała drwina. Julian wzdrygnął się w duchu, ale wstał z niewzruszo­ ną miną. Inni mieszkańcy celi, uspokojeni, że to nie ich kolej, odsunęli się już, robiąc przejście do jego kąta. Ju­ lian wyprostował się na całą długość (był, niestety, nie­ co niższy od Shiversa) i poczuł, że bolą go nawet te mię­ śnie, o których istnieniu nie miał pojęcia. Na jego twarzy nie było ani śladu strachu, który od­ czuwał.

* C o c k n e y - rdzenny londyńczyk z najuboższych dzielnic, posłu­ gujący się charakterystyczną gwarą i odznaczający się sprytem (przyp. tłum.).

68

- Obaj dobrze wiemy, że nigdy byś się nie zdobył na podobne ryzyko, co, Shivers? - Julian był pewien, że oberwie za taką bezczelność, ale została mu już tylko du­ ma. Nie pozwoli, by go obdarto z niej, tak jak ze wszyst­ kiego innego. - Wychodź, cholerny łachmyto! I nie waż się mówić do mnie „ty"! Kajdany, którymi skuto mu nogi, krępowały ruchy Juliana i nie bardzo było go stać na lekki, niedbały krok. Jednak nawet za swe niezbyt udane wysiłki oberwał mocno po głowie tęgim kijem, z którym Shivers się nie rozstawał. Choć Julianowi zadźwięczało w uszach, nawet się nie skrzywił. Pomyślał z ironią, że zdążył już przywyknąć do walenia po głowie. - Kto jak kto, ale ty zasługujesz na stryczek... albo i ćwiartowanie! Wielka szkoda... Ale mówi się trudno. Czego to człowiek nie robi, byle związać koniec z koń­ cem? - Wygłaszając te zagadkowe słowa, Shivers za­ mknął znów celę i odwróciwszy się, pognał przed sobą Juliana wąskim korytarzem. Z obu stron rozległy się gwizdy i szydercze okrzyki innych nieszczęśników. Ża­ den z nich nie miał słowa współczucia dla współtowa­ rzysza niedoli. Shivers popchnął Juliana na lewo, w mroczny koryta­ rzyk. Skazańcowi przyszła do głowy przerażająca myśl: może Shivers zamierza zabić go własnymi rękami dla czystej przyjemności? Po cóż by zapuścił się w ten rzadko używany pasaż? Julian napiął mięśnie, nie zważając na ostry ból całego ciała. Spodziewał się, że w każdej chwili Shivers zacznie go dusić. Na końcu korytarza były niewielkie drewniane drzwi. - Odwróć się! - rozkazał dozorca. 69

Julian, mając się ciągle na baczności, wykonał polecenie. Shivers przyklęknął i jednym błyskawicznym ruchem otworzył kajdanki na nogach więźnia. Julianowi serce za­ biło szybciej. Zaraz go powieszą, a może... Dozorca zdjął mu kajdany z nóg, a potem uwolnił je­ go nadgarstki. - Co to... - zaczął Julian podejrzliwie, masując obola­ łe przeguby. - Zamknij cholerną jadaczkę! Ktoś cię wykupił - od­ parł Shivers z niemiłym grymasem. - Szkoda, psiajucha! Chętnie bym zobaczył, jak dyndasz na stryczku! I zanim Julian zdobył się na jakąkolwiek reakcję, do­ zorca otworzył drzwi na oścież. Julian ze zdumieniem zobaczył, że drzwi te są osadzo­ ne w potężnym zewnętrznym murze więzienia; za nimi był cuchnący rynsztok, pusta alejka - i wolność. Na czar­ nym niebie błyszczały gwiazdy; chłodny wiatr (co praw­ da niosący obrzydliwe zapachy londyńskich slumsów) bawił się, niczym frywolna damulka, włosami Juliana. Niedawny więzień odruchowo obrócił głowę, by popa­ trzeć na pasaż, który go tu doprowadził. Nierówna, lek­ ko wznosząca się przy końcu korytarza podłoga oraz pa­ nująca w całym przejściu ciemność i wilgoć uprzytom­ niły Julianowi, że przemierzył właśnie jeden z sekret­ nych tuneli podziemnych, których podobno było w Newgate co niemiara. - Zejdź mi, psiamać, z oczu! - warknął Shivers, wy­ pchnął Juliana na zewnątrz i zatrzasnął drzwi. - To ścierwo dobrze radzi, szefie! Okryj się porządnie i zmiatamy! - Jim! - Julian odwrócił się raptownie i ujrzał swoje­ go stajennego, lokaja i nieodłącznego towarzysza w jed­ nej osobie, który wyłonił się z głębokiej, mrocznej niszy u podstawy muru.

70

- We własnej osobie. - J i m narzucił pelerynę na ramio­ na Juliana i zawiązał mu ją p o d brodą, jakby t e n znacznie wyższy od niego m ę ż c z y z n a był nieporadnym dzieckiem. P o t e m ujął go p o d ramię i pociągnął alejką w stronę wi­ docznej w głębi ulicy, niemal równie posępnej jak więzie­ nie. Ze spojrzeń, k t ó r e jego towarzysz rzucał przez ramię, Julian w y d e d u k o w a ł , że J i m chce jak najprędzej wydobyć się z cienia groźnie wznoszących się m u r ó w Newgate. Kiedy już znaleźli się p r z y k o ń c u alejki, Julian spoj­ rzał na J i m a z n a j w y ż s z y m z d u m i e n i e m . - J a k ci się udało mnie wyciągnąć, u diabła?! - Uświada­ miał sobie coraz wyraźniej, że Jim dokonał niemal cudu. - K o s z t o w a ł o to ł a d n y grosz, żebyś wiedział! P r a w d ę m ó w i ą c , t e n bydlak z d a r ł z nas skórę. C h o l e r n i e mu za­ leżało na t y m , żebyś d y n d a ł , ale jest p a z y r n y na forsę. W k o ń c u doszedł do w n i o s k u , że z u m a r l a k a nie wyci­ śnie ani grosza, i to ci ocaliło życie. - Shivers m o ż e i lubi forsę, ale nie wierzę, by nadsta­ wiał k a r k u dla kilku funtów. Przecież jak r a n o przyjdą po m n i e , zobaczą, że nie ma kogo wieszać. Z pewnością połapią się, że t e n d r a ń maczał palce w mojej ucieczce. P ł a k a ć po n i m nie będę, ale ani chybi powieszą go za­ miast m n i e ! J i m spojrzał na swego chlebodawcę z ukosa. - C h y b a więzienie p a d ł o ci na mózg! M ó w i ę przecież: w s z y s t k o z o s t a ł o obgadane. J a k zaświta, k t o ś zadynda. A n i ich, ani nas nie będzie o b c h o d z i ł o , k t o to taki. J u l i a n pojął w tej chwili całą prawdę: J i m p r z e k u p i ł Shiversa, żeby wypuścił jego, a wysłał na śmierć kogoś innego. Sprytnie, b a r d z o sprytnie! - Biedaczysko - w e s t c h n ą ł ze s z c z e r y m żalem n a d s w y m zastępcą. - Pewnie, ale chyba lepiej, że trafi na niego, nie na cie­ bie, co?

71

Julian ledwie dostrzegł ciemny, zamknięty powóz, czekający przy krawężniku, a już Jim otwierał drzwicz­ ki i wpychał go do środka. Potem sam wślizgnął się do wewnątrz i uderzył w dach. Powóz natychmiast ruszył. Julian zaszył się w kąt i oparł plecami o ścianę; wpa­ trywał się w wiernego sługę jak urzeczony. - Aleś mi sprawił niespodziankę! Pól godziny temu nie dałbym złamanego grosza za swoje życie! Jim coś odburknął, moszcząc się na siedzeniu obok niego. Julian przez kilka minut milczał, napawając się świadomością, że jest wolny, naprawdę wolny! Teraz, gdy zniknął strach przed śmiercią, zagłuszający -wszelkie po­ mniejsze cierpienia, Chase zaczął zdawać sobie sprawę ze swych rozlicznych obrażeń. Żebra, wgniecione niemal do płuc ciosami palki Shiversa i jego pomagierów, okropnie go bolały. Przeguby rąk i nóg, otarte kajdanami do żywe­ go, piekły jak diabli. W głowie huczało, w pustym brzu­ chu burczało, a w wyschniętym gardle paliło. Był jednak żywy - i na wolności! - Miło będzie znaleźć się znowu w domu. - Julian oparł głowę o poduszki. Boże, ależ był skonany! Chyba będzie odpoczywał po tym koszmarze przez dobry ty­ dzień! Jim prychnął. Wnętrze powozu nie było oświetlone, ale w blasku ulicznych lamp, które mijali, Julian do­ strzegł wyraz twarzy przyjaciela. Chudą, wyblakłą gębę Jima wykrzywiał żałosny grymas. - O co chodzi? - spytał Julian z rezygnacją. - Widzisz... Rzecz w tym, że trzeba było sprzedać dom. Musiałem opylić wszystko, co żeśmy obaj mieli, a i tego ledwie starczyło! Targowałem się z tym cholernikiem ząb za ząb! - A Samson? - spytał Julian słabym głosem. Jim znowu prychnął. 72

- Cholera, nie miałem nawet okazji go sprzedać. Zwi­ nęli go zaraz, jak tylko przyskrzynili ciebie. - Czy coś nam w ogóle zostało? Jim potrząsnął głową. - Starczy tego najwyżej na jeden-dwa noclegi i żarcie na kilka dni. Julian milczał przez chwilę, rozważając ogrom strat. Nie był żadnym bogaczem, ale dorobił się trochę grosza na róż­ nych przedsięwzięciach - jedne były zupełnie legalne, inne wręcz odwrotnie - i żyło mu się całkiem wygodnie. Jeszcze jako niedorostek zgromadził sporą sumkę, do­ konując paru coraz śmielszych włamań; Jim straszył go, że będzie kiedyś za to dyndać. Ale Julian nawet wówczas nie był głupcem i umiał się w porę wycofać. Forsę, któ­ rej dorobił się dzięki kradzieży, zainwestował w niewiel­ ki dom gry, a gdy interes okazał się dochodowy, kupił następną spelunkę. Najtrudniejszy był początek, potem zarabianie pieniędzy przychodziło bez trudu. Julian od­ krył, że ma do tego smykałkę. Teraz będzie musiał zaczy­ nać znów od zera. Uszedł jednak z życiem - i to mu w tej chwili wystarczało. - Powinieneś był im pozwolić, żeby mnie powiesili: wtedy wszystko dostałoby się tobie. Jim popatrzył na niego ostro. -Jasne, tak samo jak ty powinieneś był zostawić mnie wtedy w rynsztoku, żebym się spokojnie wykrwawił... A jakoś ci to nie przyszło do głowy! Ale z nas miłosier­ ne samarytany! To wspomnienie wywołało na twarzy Juliana uśmiech, co prawda blady i niewesoły. Zetknął się z Ji­ mem w rok lub dwa po swej ucieczce z Marynarki Kró­ lewskiej. Wiedział, że po śmierci babki nie ma dla niego miejsca wśród Cyganów, którzy zawsze gardzili mie­ szańcem, i kiedy tylko zwiał ze statku w Portsmouth, 73

wyruszył do Londynu. Jeden z marynarzy ciągle opowia­ dał o urokach tego miasta i Julian doszedł do wniosku, że jest to miejsce, gdzie sprytnemu chłopakowi powin­ no się poszczęścić. W rzeczywistości z największym tru­ dem utrzymywał duszę w ciele, i to dzięki sposobom, na których wspomnienie aż się wzdrygał. Początkowo imał się wszystkiego, od drobnych kradzieży do żebraniny, potem zaś spiknął się z bandą starszych chłopaków, któ­ rych specjalnością było okradanie pijanych. Jim leżał w londyńskim rynsztoku, zalany w trupa, kiedy banda zaatakowała go, chcąc zagrabić sakiewkę. Jim, choć pija­ ny w sztok, walczył jak szalony. Skończyło się na tym, że jeden z chłopaków dźgnął go nożem w brzuch. Krew siknęła jak z fontanny, a Jim zwalił się na bruk. Reszta bandy wzięła nogi za pas, ale Julian pod wpływem im­ pulsu, które niekiedy go nawiedzały - przeważnie nie w porę - pozostał, by udzielić pomocy. Od tej chwili by­ li ze sobą na dobre i złe. - Jestem ci naprawdę wdzięczny, Jim. - I słusznie. Przyznam, że kusiło mnie jak diabli! Przy­ szło mi jednak do głowy, że taki drań jak ty na pewno by mnie straszył. A z duchami wolę się nie zadawać! Julian nawet nie silił się na odpowiedź. Zrobiłby dla przyjaciela dokładnie to samo. - Myślę, że Amabel przytuli nas na jakiś czas. Ta ładniutka, pulchna brunetka została przyjaciółką Chase'a pół roku przed jego aresztowaniem. Prawdę mó­ wiąc, dom, w którym mieszkała, należał dawniej do Ju­ liana; pewnej nocy jednak dziewczyna zaczęła lamento­ wać, co też się z nią stanie, kiedy znudzi się kochankowi. Skończyło się na tym, że Julian przepisał dom na nią. Był to kolejny rycerski gest, ale specjalnie go nie żałował. Jim potrząsnął głową. - Spiknęła się z innym facetem. Spyliła dom i zwiała

74

z tym gościem na kontynent. Była pewna, że już cię nie zobaczy. Sam rozumiesz. - Cwaniara! - powiedział Julian bez większego prze­ jęcia. Cóż, miał w gruncie rzeczy dosyć Amabel, choć niewierność kochanki ubodła go. - No to przywarujeniy dziś na noc w jakiejś gospodzie, a jutro jazda do Gor­ don Hall! Zrobimy tej zielonookiej jędzy niezłą niespo­ dziankę! Wyduszę z niej te kamyki, choćbym miał skrę­ cić jej kark. Julianowi udało się przesłać z więzienia gryps (wydał na to resztę forsy!), w którym podzielił się z Jimem swy­ mi podejrzeniami co do szmaragdów. Zobowiązał przy­ jaciela, by miał oko na tę małą czarownicę, tak by nie mogła ani opylić kamyków, ani zwiać. Jeśli zresztą dziewczyna była sprytna, powinna się przyczaić i cze­ kać, aż sprawa przycichnie. Zdaniem Juliana, rozumu jej nie brakowało. - Wiesz, stary... Coś w tonie Jima sprawiło, że Julian rzucił mu bystre spojrzenie. - Co znowu? Jim z nieszczęśliwą miną sięgnął za pazuchę. Po chwi­ li wydobył jakiś drobiazg i podał Julianowi. Chase nie potrzebował oglądać chłodnego, twardego przedmiotu, by wiedzieć, co trzyma w ręku: była to szmaragdowa bransoletka od kompletu. - Skąd to masz? - spytał ze ściśniętym gardłem. - Widzisz... ona się zmyła, zanim dotarłem do Gor­ don Hall. Wybrałem się tam zaraz, jak dostałem gryps od ciebie... Ale minął już tydzień czy coś koło tego, więc zdążyła zwiać. Rozpytywałem i o nią, i o kamyki. Kilka dni temu jeden mój znajomek dał mi cynk, że ma coś, co powinno mnie zainteresować. To była ta bransoletka. Kupił ją od jakiejś damulki, a ja od niego.

75

- Od damulki? T a k i e niebrzydkie c h u c h r o z b a r d z o jasnymi w ł o s a m i i z i e l o n y m i oczyskami? - Prawdę mówiąc, facet wyraził się o niej „ruda kurwa". - R u d a kurwa?! - J u l i a n nie wierzył w ł a s n y m u s z o m . - T a k się wyraził Pająk. Ale wymienił mi nazwisko fa­ ceta, który mu ją podesłał; pogadałem sobie z nim. P o d o b ­ no u tej rudej mieszkała inna cizia. N a p r a w d ę pierwsza klasa, blondasek z zielonymi ślipiami, jak mówisz. Była z małą dziewuszką. - I gdzie się t e r a z p o d z i e w a zielonooka dama? - W po­ goni za swą zdobyczą Julian poszukiwał t y l k o tej nie­ zbędnej informacji; resztę wiadomości zlekceważył. - N o . . . - J i m przeciągnął palcem po nosie; zawsze t a k robił, gdy był z d e n e r w o w a n y . - N i e s p o d o b a ci się to, co powiem. - Gadaj! - No więc ta k u r w a , to c h u c h r o i ta d z i e w u s z k a opy­ liły bransoletkę i miały już t r o c h ę forsy. N a s t ę p n e g o dnia p o p ł y n ę ł y s t a t k i e m na Cejlon. - Na Cejlon?! - P r z e z chwilę Julian miał wrażenie, jak­ by go ktoś k o p n ą ł w b r z u c h . - M ó w i ł e m , że ci się to nie spodoba. - A co ze szmaragdami? Opyliła resztę przed wyjazdem? J i m potrząsnął głową. - O reszcie niczego się nie dowiedziałem. A jak ja się o nich nie dowiedziałem, to k a m y k ó w nie ma w Londynie. - N i e c h to wszyscy diabli! - Julian trzasnął pięścią w ścianę p o w o z u . Z a b o l a ł o i nie ulżyło mu ani trochę. Przez dłuższą chwilę masował rękę i myślał intensywnie. - M u s i m y teraz p r z y w a r o w a ć - rzekł J i m - lepiej nie siedzieć w L o n d y n i e . Jesteś t r u p e m , z a p o m n i a ł e ś czy co? Starczy nam forsy na statek p o c z t o w y do Francji... - Do Francji, akurat! J e d z i e m y za t y m i s z m a r a g d a m i ! J i m aż jęknął i p o t r z ą s n ą ł głową.

76

- Wiedziałem, że to powiesz. Nie możesz zostawić te­ go cholerstwa w spokoju?! Miałeś przez te kamyki same tylko kłopoty! Julian rzucił mu zimne spojrzenie. - Nie musisz jechać ze mną. Jim prychnął pogardliwie. - Jak ty jedziesz, to i ja też. Ale za co?! Julian uśmiechnął się ponuro. - Mamy bransoletkę. Powinno starczyć forsy do sa­ mego Cejlonu!

10 Srinagar... Zielona Kraina. Nazwa ta nigdy jeszcze nie wydała się Annie tak trafna jak w chwili, gdy po dziewię­ ciomiesięcznej przerwie oglądała swą posiadłość na no­ wo. Mimo wilgoci, skutkiem której powietrze stało się wprost kleiste i trudno nim było oddychać, młoda kobie­ ta zerwała się na równe nogi i pozbyła się kapelusza, by mieć lepszy widok z zaprzężonego w woły wozu, na któ­ rym - wstrząsane niemiłosiernie - zbliżały się wszystkie trzy do Big House. - Pani siadać, pani spaść! - skarcił Annę woźnica, ale nie zwróciła na niego uwagi. Ruby pociągnęła przyjaciółkę za spódnicę, ale oczy An­ ny ani na chwilę nie oderwały się od domu. Budynek był duży, a wydawał się jeszcze większy dzięki werandom, któ­ re otaczały go ze wszystkich stron. Od oślepiająco białych ścian odcinały się ciemnozielone okiennice. Kiedy Anna i Paul mieszkali w tej rezydencji, większość okien osłania­ ły płócienne markizy w zielone pasy. Teraz ich nie było, 77

a wypieszczony niegdyś trawnik przeistoczył się w plątani­ nę chwastów, sięgających po pas. Plantację wystawiono na sprzedaż zaraz po tym, jak odziedziczył ją G r a h a m . A n n a w obawie, że szwagier odgadnie tożsamość nabywcy, po­ prosiła Ruby, by pod swym panieńskim nazwiskiem zaku­ piła posiadłość od agenta za pieniądze uzyskane ze sprze­ daży szmaragdów. N a s t ę p n i e R u b y dokonała po cichu (o czym G r a h a m nie mógł oczywiście wiedzieć!) formalności przekazania majątku Annie. Suma, którą dysponowały ko­ biety po tej transakcji, powinna wystarczyć na doprowa­ dzenie Srinagaru do dawnego stanu; pozostanie jeszcze tro­ chę na czarną godzinę dla A n n y i jej córeczki. - M a m u s i u , czy ktoś tu na nas czeka? - spytała cicho Chelsea. Jej rączka wśliznęła się w d ł o ń A n n y , k t ó r a spoj­ rzała na córkę i ścisnęła uspokajająco jej łapkę. - Skąd m ó g ł b y czekać, kiedy nikt nie wie, że wróciły­ śmy? - t ł u m a c z y ł a A n n a . - W s z y s c y n i e b a w e m się zja­ wią, nie bój się! Chelsea nie powiedziała już ani słowa, ale nadal wpa­ trywała się r o z s z e r z o n y m i o c z a m i w d o m . Z a p r z ę ż o n y w w o ł y w ó z z a t r z y m a ł się p r z e d f r o n t o w y m i d r z w i a m i . - Wysiadaj, ptaszku! Jesteśmy już w d o m u - powiedzia­ ła A n n a r a ź n y m t o n e m , zeskakując na ziemię. Po trwają­ cej prawie cały dzień jeździe z K o l o m b o miło było roz­ p r o s t o w a ć nogi. G d y C h e l s e a n a d a l w p a t r y w a ł a się w d o m , nie ruszając z miejsca, A n n a zdjęła dziecko z wo­ zu i postawiła na ścieżce. - W e w n ą t r z będzie chłodniej. R u b y skrzywiła się za plecami Chelsea. - To jakieś niesamowite miejsce! - m r u k n ę ł a . A n n a spojrzeniem nakazała przyjaciółce milczenie i starała się nie p r z e j m o w a ć t y m , że d z i e c k o k u r c z o w o p r z y w a r ł o d o matczynej ręki, gdy w c h o d z i ł y d o d o m u . W ś r o d k u rzeczywiście było z n a c z n i e chłodniej. Po­ nieważ wysokie o k n a znajdowały się we w n ę k a c h , w bu-

78

dynku panował mrok. Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu, a zgnilizna - ten największy wróg miesz­ kańców Cejlonu - zabrała się już na dobre do wnętrza domu i pozostałych w nim mebli, usiłując zniszczyć wszystko, co tylko się dało. Zasłony i dywany cuchnęły pleśnią, we wszystkich pomieszczeniach tuż pod sufitem pojawiły się wielkie zielonoszare plamy grzyba. Na do­ miar złego armia pająków, wielkich jak pięść, zaatako­ wała sypialnie. Ruby rzuciła tylko jedno spojrzenie i gotowa była wracać na statek, pod skrzydła kapitana Roba, a stamtąd prosto do Anglii. Anna musiała porząd­ nie się natrudzić, nim przekonała przyjaciółkę, że wszystkie mankamenty uda się niebawem zlikwidować. Chelsea nie odstępowała matki ani na krok. Annę nie­ pokoiły pełne lęku oczy dziecka i jego milczenie, ale tłu­ maczyła sobie, że w tej sytuacji przygnębienie córeczki jest całkiem naturalne. Gdy w Big House zapanuje ład i Chelsea na nowo przywyknie do tutejszych warunków, znowu stanie się tą pełną życia dziewuszką, której śmiech rozbrzmiewał niegdyś w całym domu. Po kilku tygodniach warunki życia w Srinagarze rze­ czywiście zmieniły się nie do poznania. Następnego ran­ ka po przybyciu Anny, Ruby i Chelsea spadła jak z nieba Kirti; jakiś szósty zmysł, charakterystyczny dla Tamilów, podszepnął jej widać, że angielska rodzina powróciła. Kir­ ti i Chelsea popłakały się z radości. Po pulchnych, brunat­ nych policzkach ayah spływały łzy, gdy ściskała swe uko­ chane maleństwo. - Panienka, moja mała panienka! - Nie wypuszczając Chelsea z objęć, Kirti zwróciła ku Annie pełne łez oczy. Dzięki, memsahib, że pani znów ją tu przywiozła! - Strasznie za tobą tęskniłam, Kirti! - Dziewczynka obejmowała starą ayah tak mocno, jakby nigdy już nie zamierzała jej puścić.

79

Anna poczuła, że i jej 'wilgotnieją oczy. W tym momen­ cie uświadomiła sobie, jak wiele bólu doznała Chelsea. Ich wyjazd do Anglii zbiegł się w czasie z utratą wszystkiego, co dziewczynka kochała, z wyjątkiem matki. Straciła ta­ tusia, nianię, dom. Anna poczuła niezmierną radość, że zdołała zwrócić dziecku część tego, co utraciło. Kradzież szmaragdów wydała jej się teraz znacznie mniejszym grze­ chem. Czy nie mówi się, że „cel uświęca środki"? Chelsea musiała przecież wrócić do domu! Ponieważ Kirti przejęła opiekę nad Chelsea, Anna mogła - z pomocą Ruby - Zabrać się do przywracania ła­ du w Big House. Ogromne, skrzydlate owady wymiecio­ no razem z kurzem i zeschłymi liśćmi. Wyprano, wytrzepano lub wymieniono pościel i zasłony; podłogi, ściany i okna starannie wyszorowano. Wieść o powrocie Angie­ lek w tajemniczy sposób obiegła okolicę. Stopniowo za­ częła się pojawiać reszta służby. W tydzień po przybyciu Anny, Chelsea i Ruby wrócił Raja Singha, człowiek odznaczający się niewzruszonym spokojem. Paul zawsze nazywał go „swoim osobistym służącym", ale to określenie do niego nie pasowało. Raja Singha wraz z całym swym dobytkiem przybył na grzbie­ cie słonia. Anna ucieszyła się ogromnie na widok przyby­ sza. Ten cejloński odpowiednik angielskiego majordoma miał w sobie coś z czarnoksiężnika. Na radosne powita­ nie Anny odpowiedział tylko poważnym skinieniem gło­ wy, jakby jego nieoczekiwany powrót był czymś najzwy­ klejszym w świecie. Zaraz potem zajął znów glinianą, krytą strzechą chatę na tyłach ogrodu, w której mieszkał, gdy Anna wraz z Paulem przybyła po raz pierwszy na Cejlon. W godzinę po przyjeździe Raja Singha wziął znów w swoje ręce rządy w całym domu. Skutek był ta­ ki, że uporządkowano dom w czasie o połowę krótszym, niż przewidywała Anna. 80

Anna nie była w stanie spać w sypialni, którą dzieliła niegdyś z Paulem. Okazało się to ponad jej siły. Choć co wieczór padała na łóżko całkowicie wyczerpana, długo nie mogła zasnąć. Powracały wspomnienia chwil przeży­ tych z Paulem, ale nie tylko one odbierały jej sen. Jed­ nym z powodów bezsenności były także wyrzuty sumie­ nia, niekiedy bowiem w mrokach nocy drogie rysy męża zacierały się w jej pamięci, a zamiast nich pojawiała się ciemna, przystojna twarz i drwiące, szafirowe oczy. An­ na znów czuła siłę bijącą z ciała wysokiego, muskularne­ go mężczyzny, który tak bezwstydnie całował ją i jej do­ tykał. I wówczas jej ciało płonęło, pragnąc raz jeszcze za­ znać dotyku jego warg i dłoni. Upokorzona w najwyż­ szym stopniu, kręciła się i przewracała w łóżku, usiłując zwalczyć haniebne zachcianki, które z czasem stawały się coraz silniejsze. Nie chciała przecież marzyć o tym śnia­ dym, bezczelnym przybłędzie, który potraktował ją nie jak damę, ale jak ladacznicę! Anna nieraz wstawała przed świtem, by odwiedzić sa­ motny grób na -wzgórzu za domem i czuwać przy nim, póki słońce nie ukaże się na horyzoncie. Później wracała do domu, wślizgując się ukradkiem jak nocny złodziej. Obraz włamywacza jednak nie pozwalał zatrzeć się w pamięci. Prześladował Annę nocami równie często jak wspomnienie Paula, wypierając uśmiechniętą łagodnie twarz męża. Wspomnienia o Paulu rozdzierały serce An­ ny; obraz włamywacza niepokoił jej ciało. Udręczona i pełna wstydu, nie umiała obronić się przed nawiedza­ jącymi ją żądzami. Sam fakt, że mogła marzyć nie o mę­ żu, ale o innym mężczyźnie, w dodatku zupełnie obcym, o przestępcy, chociaż od śmierci Paula nie minął nawet rok, budził w Annie przerażenie. Te duchowe rozterki wpędziły ją niemal w chorobę. Aby temu zaradzić, przeniosła się do innej sypialni, du81

żej i słonecznej, której okna wychodziły nie na fronto­ wy trawnik, lecz na tyły domu. Stojące w niej łóżko by­ ło małe i wąskie, przeznaczone niewątpliwie dla jednej osoby. W pobliżu, po przeciwnej stronie korytarza, znaj­ dował się pokój dziecinny. Świadomość, że Chelsea jest niedaleko, była dla Anny pociechą. W tym nowym po­ mieszczeniu cień Paula nie nawiedzał jej tak często. Im rzadziej jednak Paul pojawiał się w jej marzeniach, tym bardziej niepokoił ją obraz włamywacza. Widziała go niemal co noc, całował ją tak jak ongiś w Gordon Hall, czuła na piersi jego twardą rękę. Wiła się ze wstydu i pło­ nęła z pożądania. Odkąd Raja Singha objął rządy w domu, Anna musia­ ła już tylko znaleźć nadzorcę, który zająłby się uprawą i zbiorem herbaty. Poprzednio Paul sam pełnił tę funk­ cję, raczej z konieczności niż z wyboru. Jego wysiłki nie zawsze dawały dobre rezultaty, choć Anna, myśląc o tym, czuła się nielojalna wobec pamięci męża. Cóż, Paula wy­ chowano na dżentelmena, nie na człowieka interesu! Kiedy przybyli na Cejlon, miała osiemnaście lat, a on nie­ wiele więcej i nie znał się absolutnie na uprawie herbaty. Potem czytał dużo fachowej literatury i z czasem nauczył się tego i owego, choć Srinagar - nie wiedzieć czemu - ni­ gdy nie przynosił stałego dochodu. Teraz jednak, dzięki szmaragdom, Anna mogła sobie pozwolić na zatrudnie­ nie najlepszego fachowca. Uparła się, że tym razem do­ prowadzi plantację do kwitnącego stanu. Mniej więcej w miesiąc po powrocie na wyspę Anna wysłała liścik do majora Dumesne z prośbą, by jak naj­ szybciej odwiedził ją w Srinagarze. Major i jego żona Margaret grali niewątpliwie pierwsze skrzypce wśród an­ gielskiej społeczności na Cejlonie. Ich plantacja, Ramaya, prosperowała jak żadna inna na wyspie. Major zjawił się dwa dni później. Raja Singha zapro82

wadził gościa do frontowego salonu, po czym udał się na poszukiwanie Anny. Była w ogrodzie z Chelsea i Kirti; z pasją atakowała sekatorem wszędobylskie pnącza, które niemal do cna zniszczyły warzywnik. Hodowanie angielskich jarzyn w skwarnym i wilgotnym klimacie Cejlonu wymagało nieustannej ciężkiej pracy. Zmagania z pnączami i pleśnią nie kończyły się nigdy. - Memsahib, przyjechał major Dumesne. Anna obejrzała się. Raja Singha, w turbanie i sarongu, które wraz z długą koszulą bez kołnierza stanowiły jego tradycyjny strój, stał niewzruszenie tuż za furtką ogrodu i czekał na swoją panią. Jak zwykle twarz miał bez wyra­ zu, ale coś w jego postawie zdradzało lekki niepokój. - Czy coś się stało, Raja Singha? - spytała Anna, rów­ nież trochę zaniepokojona. Zaprzeczył charakterystycznym, zdecydowanym ru­ chem głowy. Nadal jednak czekał na Annę, zamiast od­ dalić się do swych obowiązków. Wywnioskowała z tego, że winna się pospieszyć. Pozbyła się ogrodowych rękawic i kapelusza, obiecała Chelsea, że niedługo wróci i pobawi się z nią w chowanego, i weszła do wnętrza domu. Raja Singha kroczył za nią. Zatrzymała się, by opłukać ręce w umywalce obok tyl­ nych drzwi - zwłoka ta wyraźnie zniecierpliwiła Raja Singhę - i udała się do frontowego salonu. Choć przed miesiącem pokój znajdował się w opłakanym stanie, obecnie wyglądał tak samo jak przed śmiercią Paula. Ściany były czyściutkie, pobielone na nowo, meble i podłoga lśniły, w tapicerce nie pozostało nawet odro­ biny kurzu. Prawdę mówiąc, wysoko sklepiony salon prezentował się bardzo korzystnie, tak przynajmniej myślała Anna, wchodząc do niego z majordomem nastę­ pującym jej na pięty. Podobnie jak w jej sypialni, wisia­ ły tu muślinowe zasłony, osłabiające nieco żar popołu83

d n i o w e g o słońca. N a h o n o r o w y m miejscu znajdował się p o r t r e t m a t k i Paula, a pastelowe b a r w y tego m a l o w i d ł a : błękit i róż, h a r m o n i z o w a ł y z k o l o r e m d y w a n u i wyście­ ł a n y c h mebli. M a h o n i o w e p ó ł k i z u k o c h a n y m i książka­ mi Paula zajmowały prawie całą ścianę, a niewielkie sto­ liki, r ó w n i e ż z m a h o n i u , z a c h w y c a ł y połyskiem, k t ó r y k o s z t o w a ł służbę wiele t r u d u . W kącie obitej r ó ż a n y m b r o k a t e m sofy uwiła sobie gniazdko Ruby, wyglądająca niezwykle efektownie w jed­ nej ze swych barwnych toalet. Najwyraźniej przystąpiła z całym zapałem do zabawiania majora. Pochylała się ku n i e m u kusząco, darząc zachwyconego gościa widokiem lekko tylko przysłoniętego biustu o r a z filiżanką herbaty. A n n a natychmiast zrozumiała przyczynę niepokoju Raja Singhi. Cejlończycy, s k r o m n i jak purytanie, nie pojmowa­ li swobodnego zachowania osoby takiej jak Ruby. - Dziękuję, Raja Singha. Zadzwonię, gdybyś był mi jesz­ cze p o t r z e b n y - cicho powiedziała A n n a do nieodstępne­ go cienia. Służący skłonił się i odszedł. W tej chwili major D u m e s n e i R u b y spostrzegli A n n ę . Major wstał, nieco zmieszany, R u b y uśmiechnęła się do przyjaciółki, bynaj­ mniej nie speszona. - D r o g a pani Traverne, jesteśmy uszczęśliwieni, że mo­ gła pani do nas powrócić. Brakowało n a m pani słonecznej obecności. - Dziękuję, majorze. - G d y gość podszedł do niej, An­ na wyciągnęła d o ń rękę; uścisnął ją, a p o t e m musnął war­ gami. Był d o p r a w d y p r z e m i ł y m człowiekiem, nawet jeśli zbyt otwarcie gapił się na dekolt Ruby. A n n a bardzo lubi­ ła i majora, i jego żonę: byli dla niej o g r o m n y m wsparciem zaraz po śmierci Paula, gdy traciła prawie zmysły z rozpa­ czy. - O b i e z Chelsea b a r d z o jesteśmy rade z p o w r o t u . Wi­ dzę, że zawarł już pan znajomość z panią Fisher, k t ó r a zgodziła się łaskawie towarzyszyć n a m w podróży.

84

- Ach, tak... Jak to miło, że do naszego ogródka uro­ czych kwiatów przybyła angielska róża. - Róża! Jaki śliczny komplement! Ależ ma pan gadane, majorze! - powiedziała Ruby, uśmiechając się pro­ miennie do gościa, który zajął poprzednie miejsce, sko­ ro tylko Anna usiadła. Dumesne roześmiał się, a potem spojrzał ze skruchą na Annę. Nie była pewna, czy major wstydzi się swej głośnej wesołości, niestosownej w obliczu jej wdowich szat, czy głupio mu, że okazał zbyt żywe - jak na męża uroczej żony - zainteresowanie krągłościami Ruby. - Jak się miewa kochana Margaret? - spytała Anna. Uśmiech natychmiast zniknął z twarzy majora. - Muszę panią zmartwić. Margaret rozstała się z tym światem mniej więcej pół roku temu. Podobnie jak pani mąż dostała bardzo silnej gorączki i po trzech dniach zmarła. - O, nie! Panie majorze, jakże mi przykro... To była taka cudowna kobieta! Tak ją lubiłam... Jaki pan musi być nieszczęśliwy... Cóż za straszna tragedia! Major Dumesne skinął głową. Wyglądał teraz na znacznie więcej niż te czterdzieści parę lat, które sobie liczył. - Najbardziej odbiło się to na dzieciach. Gideon i Si­ mon są na szczęście w angielskiej szkole i otoczenie nie przypomina im ustawicznie o poniesionej stracie. Ale Laura na każdym kroku odczuwa brak matki. Byłbym ogromnie wdzięczny, gdyby odwiedziła nas pani wraz z Chelsea. Obie dziewczynki spotkało podobne nie­ szczęście, może będą mogły pomóc sobie nawzajem? Laura, córka państwa Dumesne, miała siedem lat. Od małego przyjaźniły się z Chelsea. - Oczywiście, że ją odwiedzimy! A pan musi przyje­ chać z Laurą do nas. Rade jej będziemy o każdej porze. 85

Panu również, majorze. Wiem dobrze, jakim ciosem jest strata najbliższej osoby. - Jaka pani dobra! Może nie tylko nasze dzieci, ale i my moglibyśmy nawzajem jakoś sobie pomóc? - Uśmiechnął się do Anny; zmarszczki na jego twarzy nieco się wygła­ dziły. - A teraz pomówmy o innych sprawach. Bardzo mi przykro, że zamąciłem pogodny nastrój. Anna spojrzała na majora ze współczuciem. Państwo Dumesne byli dobrym małżeństwem, a trójka dzieci ubóstwiała matkę. Życie bywa niekiedy bezlitosne! - Może jeszcze herbatki, majorze? - Głos Ruby był pełen współczucia, ale Anna dostrzegła w oku przyjaciół­ ki błysk zainteresowania przystojnym mężczyzną. Anna uświadomiła sobie, że major rzeczywiście mógł się po­ dobać: z jasnymi, lekko siwiejącymi włosami i żołnier­ ską postawą sprawiał bardzo korzystne wrażenie. Z dłu­ giego doświadczenia wiedziała, że Ruby jest urodzoną oportunistką. Wdowieństwo majora wydało się jej szan­ są, której postanowiła nie przepuścić. Miała to niemal wypisane na twarzy. - Serdeczne dzięki! Napiję się z przyjemnością. - Ma­ jor podsunął Ruby swą filiżankę, podziękował uśmie­ chem, gdy ją napełniła, i zwrócił się do Anny: - Czy dro­ ga pani chciała się ze mną widzieć w jakiejś konkretnej sprawie? - Istotnie. Anna przedstawiła swój problem najzwięźlej jak umiała. Major Dumesne zmarszczył czoło. - Powiem pani szczerze, że niewielu znajdzie się lu­ dzi, którzy nadawaliby się na to stanowisko - zauważył z namysłem. - Zasięgnę języka w okolicy. Słyszałem, że Carneganowie zamierzają wrócić niebawem do Anglii. Spędzili tu prawie siedem lat, a pani Carnegan nie cie­ szy się najlepszym zdrowiem. Jeśli pogłoska o ich wyjeź86

dzie jest prawdziwa, to nadzorca, którego obecnie za­ trudniają, Hillmore, jest doskonałym fachowcem. Mia­ łaby pani z niego pociechę. - Byłoby wspaniale! Jestem panu ogromnie wdzięczna. - Dopóki nie znajdę kogoś odpowiedniego, z najwięk­ szą radością sam rzucę okiem na plantację i podszepnę pani ludziom, co trzeba. - Byłby pan tak dobry? Jak to uprzejmie z pana stro­ ny! Będę ogromnie zobowiązana. Major potrząsnął głową, odstawił filiżankę na tacę i wstał. - Zwykła drobna, przyjacielska przysługa. Mam na­ dzieję, że odwiedzi pani wraz z Chelsea moja Laurę. - Oczywiście, i to niebawem. Dziękuję, panie majorze. - Cała przyjemność po mojej stronie, łaskawa pani. Muszę już uciekać. Bardzo jestem rad z zawarcia znajo­ mości, pani Fisher. - Ja też! Oczy Ruby błysnęły. Wstała i razem z panią domu od­ prowadziła majora do drzwi. Nikt postronny zapewne by tego nie dostrzegł, Anna jednak nie miała żadnych wątpliwości: przyjaciółka postanowiła zapolować na wdowca. Po wizycie majora Anna zaczęła częściej spotykać się ze znajomymi. Zaczęło się od obiecanych odwiedzin w posiadłości Dumesne'ów. Laura - krzepkie dziecko o ciemnoblond włosach, śmiesznie wprost podobne do ojca - opierała się gwałtownie naleganiom swej ayah, która pragnęła skłonić ją do wzięcia udziału w przyjęciu urodzinowym dziesięcioletniej Rosellen Childers. Laura, popłakując, upierała się, że nie pójdzie. Anna, w pełni świadoma zamętu uczuć towarzyszących żałobie, była prawie pewna, że dziewczynka uważa wzięcie udziału w wesołej zabawie za nielojalność w stosunku do zmar-

87

lej matki i dlatego właśnie nie chce pójść, choć ma na to chęć. Wytłumaczyła więc Laurze, iż spełni dobry uczy­ nek, towarzysząc Chelsea na pierwszej podobnej impre­ zie od śmierci jej tatusia. Przekonała tym dziewczynkę, zdobywając dozgonną wdzięczność majora. Postanowio­ no, że obie dziewczynki wraz ze swoimi ayah pojadą do Childersów powozem Anny i w jej towarzystwie ze Srinagaru, dokąd następnie wrócą. Laura spędzi tu noc, a nazajutrz przyjedzie po nią ktoś z domu. Gdy Mary Childers dowiedziała się, że w powozie wraz z dziew­ czynkami jest także Anna, zaprosiła ją do domu, okazu­ jąc ogromną radość na widok przyjaciółki, nie widzianej prawie od roku. Były przy tym obecne inne panie, rów­ nież dobrze znane Annie; spędziła więc mile popołudnie, odnawiając dawne przyjaźnie. Zanim kinderbal się skoń­ czył, otrzymała chyba z tuzin zaproszeń! - Od śmierci Paula upłynął już prawie rok. Nie mo­ żesz się żywcem zakopywać w grobie! - stwierdziła bez ogródek Mary Childers, gdy Anna tłumaczyła się, że jest w żałobie po mężu. I w końcu, choć nie zamierzała zrzu­ cić wdowich szat, zgodziła się wziąć udział w kilku mniejszych spotkaniach towarzyskich. Przekonała się, że w gronie znajomych zapomina nieco o swym bólu. Podjąwszy na nowo życie towarzyskie, Anna poczuła się lepiej. Nie zapomniała oczywiście Paula, nigdy o nim nie zapomni. Po prostu zaczynała z wolna przyzwyczajać się do jego nieobecności. Chelsea również wydawała się bar­ dziej pogodzona z losem, choć nie przypominała jeszcze tej radosnej dziewczynki, którą była przed śmiercią ojca. Pewnego parnego popołudnia w jakieś dwa miesiące po powrocie na Cejlon Anna postanowiła zrobić porzą­ dek na poddaszu. Zabrała się do tego nie w porę. Choć zbliżało się lato, a z nim wiatry, pod dachem powietrze wydawało się rozpalone i tak gęste, że można by je no88

żem krajać. Zdołała przejrzeć zawartość dwóch zaledwie kufrów, pełnych starych papierzysków, a już czuła się tak wyczerpana, jakby miała za chwilę upaść. - Memsahib, przyjechał jakiś dżentelmen. Raja Singha, który zawsze poruszał się bezszelestnie jak duch, stał teraz na najwyższym stopniu schodów, wiodących na poddasze, i wpatrywał się w swą panią Z kamienną twarzą. Anna wzdrygnęła się lekko na dźwięk jego głosu, obejrzała się i uśmiechnęła. - Major Dumesne? - Major, a raczej Charles, gdyż An­ na przeszła z nim już na „ty", bywał ostatnio częstym gościem. Pod pretekstem nadzorowania robót na plan­ tacji odwiedzał Srinagar dwa lub trzy razy na tydzień i zostawał na obiedzie. Jego wizyty cieszyły Annę. Charles stał się bliskim przyjacielem i - choć nie wspo­ mniał na ten temat ani słowa - wszystko wskazywało na to, że w przyszłości gotów jest zostać kimś znacznie bliż­ szym. Jego zaloty nie były jednak natarczywe (jeśli w ogóle były to zaloty!), Anna zaś chętnie pozostawiała sprawy ich własnemu biegowi. - Nie, memsahib. Jakiś obcy dżentelmen. Nie podał nazwiska. - Ach, tak? - Anna zastanowiła się i doszła do wnio­ sku, że jest to prawdopodobnie nadzorca, zdaje się pan Hillmore, o którym mówił jej Charles. Carneganowie mieli wyjechać za dwa tygodnie. Major uprzedził Annę, że ich nadzorca przyjdzie do niej na rozmowę jeszcze przed wyjazdem poprzednich pracodawców. - Zaraz zejdę - zapewniła służącego i Raja Singha od­ dalił się z ukłonem. Anna zajrzała na chwilkę do swego pokoju; musiała umyć twarz i ręce i zdjąć chustkę z głowy. Przeczesała jasne włosy i upięła je w węzeł na karku, nie miała jed­ nak czasu zmienić sukni. Jeśli to był istotnie nadzorca 89

z plantacji Carneganów, nie chciała go zniechęcać dłu­ gim wyczekiwaniem. Taki człowiek był ogromnie po­ trzebny w Srinagarze. Weszła do frontowego salonu z uśmiechem. Wysoki mężczyzna o potężnych barach i prostych włosach, czar­ nych jak skrzydło kruka, stał tylem do niej, wyglądając przez okno. Był dość nędznie ubrany w czarne, zrudziałe spodnie i ciemnozielony surdut; obie części gardero­ by dawno miały za sobą czasy świetności. Czarne buty były zakurzone i porysowane, a obcasy zdarte. Anna zamrugała oczami ze zdziwienia i zatrzymaw­ szy się tuż przy drzwiach, zmierzyła swego gościa wzro­ kiem od stóp do głów. Widać Carneganowie nie płacili mu zbyt wiele. A może ten człowiek nie przywiązywał wagi do ubrania? W końcu nie zatrudni go po to, by służył za manekin krawiecki! Chciała dla swej plantacji jak najlepszego nad­ zorcy. - Pan Hillmore? - spytała i odzyskując równowagę du­ cha, znowu się uśmiechnęła. - Jestem Anna Traverne. Bardzo się cieszę, że mnie pan odwiedził. Mężczyzna odwrócił się. Annie zaparło dech. Zatrzy­ mała się jak wryta, przyciskając dłonie do ust. Jej oczy rozszerzył strach. - A, pani Traverne? - spytał gość niemal uprzejmie, ale mogłaby przysiąc, że błysk w szafirowych oczach nie wróżył nic dobrego. - A ja zawsze w myślach nazywa­ łem panią Zielonooką Damą! Śmiem przypuszczać, że pani mnie sobie przypomina?

90

11 - Boże wielki! - Gapiła się na nieoczekiwanego gościa, jakby był duchem. To przecież niemożliwe! A jednak to był on. Włamywacz. Nie ulegało wątpliwości. - Widzę, że mnie pani nie zapomniała. - W głosie przybysza brzmiała ponura satysfakcja, co przeraziło Annę jeszcze bardziej. - Zechce mi pani coś wyjaśnić? odezwał się tonem towarzyskiej konwersacji. - W jakim stopniu jesteśmy właściwie spokrewnieni? Jeśli mam istotnie do czynienia z panią Traverne. - Oczywiście, że nazywam się Traverne! - Anna w dal­ szym ciągu miała wrażenie, że się dusi, ale odzyskała ty­ le przytomności umysłu, iż odjęła ręce od ust i wyprosto­ wała się. Nie był upiorem ani zjawą z jej gorączkowych snów, stał tu we własnej osobie - i to było gorsze nawet od przypuszczenia, że straciła rozum i ma zwidy! - Cze­ go pan sobie życzy? Skąd się pan tu wziął? Przybysz uśmiechnął się szyderczo, błysnęły białe zę­ by. Nie udzielił jednak odpowiedzi na pytanie Anny. Za­ miast tego rzekł: - Jeżeli mam do czynienia z panią Traverne, jest pani zapewne wdową po moim młodszym przyrodnim bracie. Powinienem był domyślić się tego podczas naszego pierwszego spotkania, ale byłem wtedy pochłonięty in­ nymi sprawami. Proszę przyjąć wyrazy współczucia z po­ wodu śmierci męża. Julian Chase, do pani usług. Skłonił się lekko, z ręką przytkniętą teatralnie do ser91

ca. Anna miała wrażenie, że przybysz igra z nią jak kot z myszą, nim zada jej ostateczny cios. - Czego pan sobie życzy? - spytała znowu. Słowa za­ brzmiały głucho nawet w jej własnych uszach. Uśmiechał się czarująco, ale w oczach miał twarde

błyski.

- Chyba oboje dobrze wiemy, o co chodzi. Przycho­ dzę po moje szmaragdy. - Nie mam pojęcia, o czym pan mówi! Uśmiechnął się krzywo. - Daj spokój, Zielonooka, mnie na to nie nabierzesz. Nie przypuszczasz chyba, że przejechałem taki szmat drogi, opierając się tylko na niejasnych podejrzeniach? Wiem, do cholery, że masz te kamyki, i żądam zwrotu! Powiedzmy delikatniej: bardzo mi zależy na ich odzyskaniu. Ruszył ku Annie, spiesznie i lekko, doskonale pamię­ tała ten krok! Ledwie zdążyła zorientować się w jego za­ miarach, już był przy niej i chwycił ją za ramiona. An­ na pisnęła ze strachu, gdy przyciągnął ją tak, że stanęła na palcach, i groźnie pochylił się nad nią. - Żadnych sztuczek! - ostrzegł. Jego twarz znalazła się tak blisko twarzy Anny, że widziała wyraźnie drob­ niutkie zmarszczki wokół oczu. - To żadna frajda trafić do Newgate i omal nie zadyndać za cudze winy! To żad­ na frajda telepać się przez pół świata do jakiejś zakaza­ nej dziury, żeby odebrać swą prawowitą własność! I mam wstręt do kłamliwych bab! Wystarczy jeden z tych powodów, żebym się wściekł. A tu zebrało się wszystko naraz! Powiedzmy, że nie jestem w najlep­ szym humorze. Żądam zwrotu szmaragdów. Jeśli masz choć odrobinę rozumu, to oddasz mi je w tej chwili. W przeciwnym razie... Nie dokończył pogróżki, ale bolesny chwyt rąk i zę­ by wyszczerzone w parodii uśmiechu wystarczyły, by 92

Anna zrozumiała, że kłamstwo na nic się nie zda. Ale prawda rozwścieczy go jeszcze bardziej. - Proszę mnie puścić! Mówiła cicho i starała się zachować pozory spokoju, zapewne bez powodzenia. Dotyk jego rąk parzył ją mi­ mo długich rękawów czarnej taftowej sukni. Julian przy­ ciągnął ją bardzo blisko, tak blisko, że musiała odchylić głowę, by spojrzeć mu w oczy. Nie dodawała Annie od­ wagi świadomość, że wykrzywione w tej chwili usta tylekroć całowała w sennych marzeniach ani że w jej wy­ obraźni nieustannie odżywał dotyk dłoni, obejmującej jej pierś w tamtą pamiętną noc w Gordon Hall. Wspo­ mnienie marzeń, których bohaterem był ten właśnie mężczyzna, sprawiło, że policzki Anny zaróżowiły się i pospiesznie spuściła oczy. - Puszczę, kiedy obiecasz zwrócić szmaragdy. - Nie mam tych szmaragdów. Potrząsnął nią lekko. - Przestań kłamać! - Wcale nie kłamię. Nie mam ich.... bo je sprzedałam. Ośmieliła się znów na niego spojrzeć. Jego oczy miały twardy, niemiły wyraz. - Sprzedałaś bransoletkę, wiem. Ale nie resztę. Na to się nie dam nabrać! - Sprzedałam! Naprawdę sprzedałam! Musiałam mieć pieniądze... na Srinagar. Oczy mu się zwęziły. - Ty kłamczucho! Gdybyś sprzedała resztę, wiedział­ bym o tym. Przeczesałem cały Londyn. Jego palce wpijały się w delikatne ramiona Anny. Sto­ jąc na palcach, ledwie sięgała czubkiem głowy brody czarnowłosego mężczyzny. Choć był ogolony, mogła dostrzec lekki cień kiełkującego zarostu. Anna uświado­ miła sobie nagle, że gdyby ten mężczyzna chciał zrobić 93

jej jakąś krzywdę, nie zdołałaby się obronić. Julian Chase był od niej co najmniej dwukrotnie potężniejszy. Z tru­ dem powstrzymywał atak furii. Jego ni to czarne, ni to niebieskie oczy błyszczały, gdy przeszywał Annę wzro­ kiem. Był niewątpliwie zdolny do wszelkiej przemocy. Obraz romantycznego kochanka ze snów, które bez­ wstydnie prześladowały ją co noc, rozwiał się bez śladu. Ten mężczyzna był bezwzględny, nieczuły i groźny. - Sprzedałam je w Kolombo. - Wyznanie wywarło efekt, jakiego się spodziewała i obawiała zarazem. Wy­ glądało na to, że do przybysza zaczyna docierać, iż mó­ wi prawdę. - Co takiego?! - To prawda, przysięgam! Sprzedałam je na bazarze. Potrzebowałam pieniędzy. - Sprzedałaś szmaragdy? - Jego głos był przerażający. - T... tak. - Ty dziwko! - Odepchnął Annę, aż się zatoczyła. Upadłaby, gdyby w ostatniej chwili nie przytrzymała się oparcia krzesła. Rzuciła ukradkowe spojrzenie w stronę nie domkniętych drzwi, potarła ramię, obolałe od silne­ go chwytu. Z pewnością ktoś zaraz się tu zjawi i przyj­ dzie jej z pomocą. A może próbować uciec? Mężczyzna pospiesznie zbierał myśli. - Sprzedałaś, powiadasz? Ile ci za nie dali? - No... -Ile? Anna wymieniła sumę. Zmarszczył brwi. - Kto je kupił? - To było w jakimś kramie na bazarze. Ten mężczy­ zna... handlował biżuterią. Chyba bym go poznała... o ile jeszcze tam jest. - Módl się, żeby był. - Ta burkliwa uwaga była naj­ lepszym dowodem, że uwierzył. Zrobił krok w jej stro-

94

nę, zatrzymał się i wsadził ręce w kieszenie surduta. - Pakuj manatki. Jedziemy do Kolombo. - Co takiego?! - Anna zrobiła wielkie oczy. - Słyszałaś. Zbieraj się! - Ależ... ja nie mogę wyjechać! Nie zostawię Chelsea! - Któż to taki, u diabła? - Moja córka. Ma pięć lat, i... - Jeśli nie możesz jej zostawić, zabierz ze sobą. -Nie! Spojrzał na nią ostro. - Nie waż mi się sprzeciwiać! Może to jeszcze do cie­ bie nie dotarło, ale nie masz prawa stawiać żadnych wa­ runków. Jesteś złodziejką, moja droga, a w Anglii złodziei się wiesza! Kiedy ostatni raz widziałem mego mściwego braciszka Grahama, dosłownie pienił się z powodu straty szmaragdów. Możesz być pewna, że go zainteresuje, co na­ prawdę stało się z tymi kamykami! Usłyszawszy to, Anna zamilkła. Zadowolony z efek­ tu, Chase wskazał głową drzwi. - Wobec tego pakuj manatki, zabieraj córkę i co tam chcesz. Zamierzam wyjechać za godzinę. No i weź pie­ niądze. Jeśli znajdziemy handlarza, który kupił od ciebie szmaragdy - proś Boga, żebyśmy go znaleźli! - wątpię, żeby je oddał za twój słodki uśmiech! Przez chwilę panowało milczenie. Anna stała jak wry­ ta, z rękoma zaciśniętymi na oparciu krzesła. Julian spoj­ rzał na nią przymrużonymi oczyma. - Powiedziałem: zbieraj się! - Nie mam pieniędzy. - Co takiego?! - Nie mam tych pieniędzy. Wydałam je. - W jej gło­ sie brzmiała nuta desperacji. Rozwścieczony Julian Chase wyciągnął Annę zza krzesła. - Powtórz to jeszcze raz! - zażądał. 95

- W y d a ł a m te pieniądze. - Opyliłaś s z m a r a g d y i wydałaś całą forsę?! Przeszastałaś taką fortunę w d w a miesiące?! Bierzesz m n i e za d u r n i a , czy co? - syczał jej p r o s t o w twarz. - W ż a d e n sposób, do cholery, nie mogłaś tego wydać w tak krót­ k i m czasie! N i s k o cenisz moją inteligencję, paniusiu! - Kupiłam Srinagar, tę posiadłość. A prawie całą resztę musiałam wydać, żeby z n ó w postawić plantację na nogi. Pnącza zadusiły krzewy i trzeba było kupić nowe sadzon­ ki, oczyścić niektóre pola... No i system irygacyjny... Na ustach Juliana pojawił się b r z y d k i grymas. M o c ­ n y m szarpnięciem p o d n i ó s ł A n n ę do góry i p r z y t r z y m a ł w żelaznym uścisku. - U k r a d ł a ś mi szmaragdy, opyliłaś je, a całą forsę u t o ­ piłaś w t y m c h o l e r n y m w o r k u bez dna?! Jeśli to p r a w d a , paniusiu, to ta plantacja jest moja! I ty... - To nie były twoje szmaragdy! A n n a nie miała pojęcia, jakim c u d e m zdobyła się na tyle odwagi. Przeciwnik łaknął w y r a ź n i e krwi, jej krwi! Zaciskał ręce na jej r a m i o n a c h , w y d a w a ł się n i e p r a w d o ­ p o d o b n i e silny, gdy tak g ó r o w a ł n a d nią. W p a t r y w a ł się w nią p ł o n ą c y m i oczami; jego o d d e c h palił jej twarz. Chase ciągnął dalej, jakby A n n a wcale się nie odezwała: - I ty też należysz do mnie. Kosztowałaś mnie kupę for­ sy i mam zamiar odebrać to sobie w naturze!

-Ty... Z a n i m A n n a zdążyła p o w i e d z i e ć coś więcej, objął ją jeszcze ciaśniej i pochylił się ku jej u s t o m . Kiedy p o ­ c z u ł a jego twarde, gorące -wargi na swoich, syknęła o b u ­ r z o n a , usiłując się w y r w a ć . Puścił jej r a m i o n a i objął plecy, przyciskając ją do siebie. G d y nie chciała o t w o ­ r z y ć ust, J u l i a n Zanurzył ręce w jej w ł o s a c h ; s z a r p n ą ł t a k boleśnie, że A n n a k r z y k n ę ł a . W t e d y z t r i u m f e m w t a r g n ą ł językiem do r o z w a r t y c h ust, a stalowe palce 96

t r z y m a ł y jak w imadle głowę A n n y , by nie m o g ł a się wyrwać. N i e w ą t p l i w i e chciał ją u p o k o r z y ć tym p o c a ł u n k i e m i u d a ł o mu się to w zupełności; m i m o brutalności piesz­ czoty, m i m o w s t y d u i r o z p a c z y A n n y , ciało z n o w u ją z d r a d z i ł o . Jej wargi zaczęły drżeć p o d d o t y k i e m jego warg, a ręka, k t ó r a uderzała go bezsilnie po r a m i o n a c h , nagle z n i e r u c h o m i a ł a . - Aż się do tego palisz, co? Ja też! Z a n i m A n n a zdołała pojąć znaczenie słów, wyszepta­ n y c h jej p r o s t o w usta, przygniótł ją do ściany, nie prze­ stając całować, a jego ręce sięgnęły w dół, poddzierając s p ó d n i c ę A n n y a ż d o pasa. D o p i e r o gdy poczuła, jak gwałtownie napiera na nią, jak rozsuwa k o l a n a m i jej nogi, uświadomiła sobie w peł­ ni, do czego zmierza. - N i e ! - U d e r z y ł a go w szczękę i usiłowała wyrwać się z jego objęć. Przyparł ją jednak do ściany i unieruchomił s a m y m ciężarem swego ciała. Ku swemu przerażeniu An­ na pojęła, że jest b e z b r o n n a . W doznaniach jej d o m i n o ­ w a ł y jednak nie strach ani oburzenie, ale przejmujące, p ł o m i e n n e pożądanie - i to była największa hańba. - P r z e s t a ń ! Jak śmiesz?! Puszczaj! - N i e przejmuj się, nie stracisz wiele w m o i c h oczach, jak już będzie po w s z y s t k i m ! Szepnął jej to urągliwie do ucha, a d o t y k ust, suną­ cych p r z e z policzek ku szyi, zaparł A n n i e dech. T o , co się działo w tej chwili, wielokrotnie przeżywała w snach; zadrżała na s a m o w s p o m n i e n i e . Teraz j e d n a k była to rzeczywistość, a napastujący ją m ę ż c z y z n a nie przypo­ m i n a ł k o c h a n k a z s e n n y c h m a r z e ń : był k i m ś o b c y m i g r o ź n y m . Znajdowali się we f r o n t o w y m salonie Srinagaru w jasny dzień, a drzwi na k o r y t a r z były nie do­ m k n i ę t e . W każdej chwili mogli tu zajrzeć Ruby, Raja

97

Singha, a n a w e t Chelsea! Ten człowiek t r a k t o w a ł ją jak ostatnią dziwkę! - Puszczaj! - G ł o s A n n y z a b r z m i a ł bardziej zdecydo­ wanie, ale w tej właśnie chwili sunące w d ó ł usta napast­ nika natrafiły na jej pierś. A n n a jęknęła i zadrżała, jej ple­ cy wygięły się w łuk... - Ale się do tego palisz! Wiedziałem, że tak będzie - usły­ szała chrapliwy szept. Potem, ku najwyższemu przeraże­ niu, zorientowała się, że mężczyzna rozpina spodnie... Jedno „ja" A n n y - godna pogardy, zwierzęca cząstka jej istoty, d r ż a ł o z pragnienia, skłaniając ją do uległości. W ustach jej zaschło, a serce biło ogłuszająco. Pożar, któ­ ry czarnowłosy mężczyzna rozniecił w niej swymi pocałun­ kami, nie wygasł, lecz tlił się od miesięcy... Wystarczyło jed­ no dotknięcie, by rozpalił się do białości. Tylko on mógł ten pożar ugasić... D o b r y Boże, jakże była spragniona! O d e z w a ł o się j e d n a k d r u g i e „ja" A n n y , jej l e p s z a cząstka, pamiętająca o godności i wpajanych w nią zasa­ dach. W t e d y właśnie sięgnęła po najbliższy ciężki przed­ miot. Był to w a z o n , stojący w ściennej niszy. U n i o s ł a go w y s o k o , z a m k n ę ł a o c z y i z całej siły u d e r z y ł a n a p a s t n i ­ ka w skroń. M e t o d a była p r y m i t y w n a , ale okazała się skuteczna. Julian C h a s e zatoczył się do tyłu, uniósł rękę do głowy. P o t e m z zatrważającą powolnością w y p r o s t o w a ł się. Je­ go niemal g r a n a t o w e o c z y spojrzały z bólem i niedowie­ rzaniem. A n n a ku s w e m u przerażeniu spostrzegła, że go zraniła. Z cięcia na skroni spływała c z e r w o n a strużka. Odjąwszy rękę od twarzy, p o p a t r z y ł na z a k r w a w i o n e palce i zaklął siarczyście. - Dlaczego m n i e skaleczyłaś, do cholery?! - Przepraszam. A n n a nie ruszyła się ze swego miejsca p r z y ścianie, do

98

której ją przyparł. Była bliska omdlenia. Po przeżytym szoku nogi się pod nią uginały. Chase spojrzał na nią z nienawiścią. - Ty cholerna hipokrytko! Przestań udawać niewiniąt­ ko! Nie jesteś, psiakrew, dziewicą! Paliłaś się do tego tamtej nocy w Gordon Hall, i teraz też! - Zamilcz! Anna zadrżała ze wstydu i zasłoniła uszy rękami, by nie słyszeć jego szyderczych słów. Skrzywił pogardliwie usta, potem sięgnął do kieszeni po chustkę, którą przy­ cisnął do skaleczenia na skroni. Przez chwilę wpatrywał się w Annę spode łba, potem zadrgał mu mięsień w ką­ ciku ust. - Przestań się tak kulić, nawet cię nie tknę - powiedział szorstko. Uraziło to dumę Anny. Opuściła ręce i wyprostowa­ ła się. Uniósłszy głowę, popatrzyła przeciągle na Chase'a. Na to, że ze wstydu płonęły jej policzki, nic nie mo­ gła poradzić. - Proszę natychmiast opuścić ten dom - powiedziała spokojnie. Julian roześmiał się szyderczo. Zmierzył ją nienawist­ nym wzrokiem. - Chyba nie dosłyszałaś tego, co mówiłem wcześniej. Póki nie odzyskam szmaragdów, ta cholerna dziura to moja własność! Zrozumiano? - Jak można tak zjawiać się bez uprzedzenia i... - A czemu nie? - przerwał jej. - Może mi zabronisz? Albo wydasz w ręce tutejszych władz? Czy nikt ci nie wyjaśnił, co może spotkać różne ślicznotki, które mają to i owo na sumieniu? Bardzo proszę, pani Traverne, niech mnie pani oskarży! Ciekawym, jak długo potrwa, zanim i ciebie posadzą za kradzież! - To nasz dom! Nie masz prawa... 99

- W tej sytuacji mam wszelkie prawa, do diabła! Jesteś złodziejką, moje złotko! Jeśli nie chcesz, żebym powiado­ mił kogo trzeba, musisz się pogodzić z moimi decyzjami. Według mnie najlepiej sprzedać plantację, wziąć za nią forsę i odkupić szmaragdy. Masz lepszy pomysł? - Nikt jej nie kupi. Była od roku wystawiona na sprze­ daż i nie znalazł się żaden chętny oprócz mnie. To... - Dokonałaś znaczących ulepszeń, nieprawdaż? - za­ uważył drwiąco i skierował się ku drzwiom. Wpatrywała się z rosnącym przerażeniem w oddalającą się postać... i na­ gle przypomniało jej się coś, o czym wcześniej wspomniał. - Zaczekaj! Przystanął i odwrócił się do niej, unosząc brwi. - O co chodzi? - Jak wydostałeś się z Newgate? Sam mówiłeś, że w Anglii wieszają złodziei! Spojrzał na nią zmrużonymi oczyma. - Nie twój cholerny interes! Anna popatrzyła w oczy wroga Z odwagą zrodzoną z rozpaczy. -Jeśli już grozimy sobie nawzajem, ciekawam, czy an­ gielska policja wie o twoim obecnym miejscu pobytu? Mam wrażenie, że bardzo by ją zainteresowała informa­ cja na ten temat. Oczy Juliana przypominały teraz wąziutkie, błyszczą­ ce szparki. - Jeśli masz szczyptę rozumu, nie próbuj grozić. Nie trzeba mi wielkiej zachęty, bym ci skręcił kark. Z tymi słowy odwrócił się na pięcie i wyszedł z po­ koju.

100

12 P r z e r a ż o n a i wściekła A n n a z konieczności pospieszy­ ła za J u l i a n e m C h a s e . P o r u s z a ł się z t a k n i e z n o ś n ą non­ szalancją, że miała o c h o t ę przyłożyć mu jeszcze raz. Jak śmiał wtargnąć do jej d o m u i zachowywać się w t e n spo­ sób?! K i m on właściwie był?! I nagle u ś w i a d o m i ł a sobie z p r z e r a ż e n i e m , że o p r ó c z R u b y był j e d y n y m człowie­ kiem na świecie, k t ó r y wiedział, że to ona u k r a d ł a szma­ ragdy! W jego r ę k u spoczywała jej w o l n o ś ć , a 'właściwie całe jej dalsze życie. Na myśl o tym, co m o g ł o b y się stać z Chelsea i z nią samą, gdyby trafiła do więzienia, zro­ biło jej się słabo. A n n a stanęła w drzwiach. Podjazd, biegnący od drogi i zakręcający p r z e d f r o n t o w y m wejściem, został niedaw­ no oczyszczony z c h w a s t ó w i p o k r y t y grubą warstwą po­ t ł u c z o n y c h muszelek. Trawniki, p o ł o ż o n e na ł a g o d n y m zboczu, starannie skoszone, lśniły soczystą zielenią. Na w s c h ó d i zachód na powierzchni wielu akrów rosły biało kwitnące krzewy herbaciane, h o d o w a n e troskliwie przez tubylców, k t ó r y c h na plantację sprowadził Raja Singha. W to skwarne p o p o ł u d n i e słodki zapach herbacianego kwiecia był tak intensywny, że wydawał się w p r o s t mdlą­ cy. W dali widniała nieprzenikniona, zielonobłękitna ścia­ na dżungli, wabiąc p o z o r n y m chłodem. Za t r o p i k a l n y m gąszczem wznosił się szczyt, zwany G ó r ą Adama: tu wła­ śnie miał się schronić pierwszy człowiek, gdy w y g n a n o go z rajskiego ogrodu. Na wielkim drzewie bo, rosnącym w rogu dziedzińca, baraszkowała hałaśliwie para drzew-

101

n y c h małpek. Po t r a w n i k u paradował paw, popisując się przed stadkiem z a c h w y c o n y c h pawic. J e d n a k A n n a j a k b y nie dostrzegała tego wszystkiego. Jej uwaga była s k o n c e n t r o w a n a na osobie Juliana C h a ­ se'a. C o zamierzał zrobić? Na zakręcie podjazdu, szczypiąc bez większego zapa­ łu trawę, stały dwa b a r d z o z d r o ż o n e konie. C h a s e pod­ szedł do nich i powiedział coś po cichu do trzymającego cugle chudego człowieczka. T e n zrobił wielkie o c z y na widok zranionej s k r o n i swego towarzysza i zakrwawio­ nej chustki w jego ręku. Julian dostrzegł to i w e t k n ą ł szmatkę do kieszeni. Jego k o m p a n rzucił z kwaśną miną jakąś uwagę. Był jeszcze bardziej o b d a r t y od C h a s e ' a i - ku zgrozie A n n y - splunął na wypieszczony trawnik. Julian zaczął odwiązywać pakunki, przytroczone do koń­ skiego siodła, zrzucając jeden po drugim na ziemię. D o b r y Boże! Czyżby naprawdę chciał pozostać w Srinagarze?! Jej groźba powinna go przecież zniechęcić do tego! Właśnie w tej chwili rozległ się t u r k o t kół. A n n i e za­ p a r ł o dech. O d razu p o z n a ł a czarny, elegancki p o w o z i k Charlesa i w y p r o s t o w a n ą sylwetkę majora. Boże m i ł o ­ sierny! J a k mu wyjaśni o b e c n o ś ć t y c h niezwykłych go­ ści?! Co p o w i n n a powiedzieć? Z m o c n o bijącym sercem A n n a p o m a c h a ł a do C h a r ­ lesa i podeszła spiesznie do Juliana i jego k o m p a n a . - Jakieś s p o t k a n i e towarzyskie? - spytał jej prześla­ dowca, unosząc brwi. T a m t e n drugi z n o w u splunął i o m a l nie trafił w czu­ bek buta A n n y . W z d r y g n ę ł a się. - To tylko sąsiad, major D u m e s n e . P o m a g a mi w p r o ­ w a d z e n i u plantacji... Na miłość boską, zabierajcie się stąd natychmiast! U m i l k ł a , gdy p o w ó z C h a r l e s a z a t r z y m a ł się dokład­ nie naprzeciw niej, w odległości zaledwie trzech s t ó p . 102

A n n a p o w i t a ł a gościa nieszczerym uśmiechem. Ogarnę­ ła ją p a n i k a i zalała fala gorąca. - D z i e ń dobry, A n n o ! - zawołał jowialnie Charles; wy­ siadł z p o w o z u i przywiązał lejce do żelaznego słupka, umieszczonego w tym celu u podnóża schodów. Za nim wy­ siadł inny mężczyzna, ale A n n a prawie go nie zauważyła. Zastanawiała się w popłochu, co też powinna powiedzieć. - Witaj, Charlesie - wykrztusiła, oglądając się z rozpa­ czą na wysoką, potężną postać stojącego za nią Juliana C h a s e ' a jakby w nadziei, że i n t r u z zniknie. On jednak ani myślał znikać i wrócił do zdejmowania p a k u n k ó w z koń­ skiego grzbietu. Spojrzał na A n n ę z ukosa z uśmieszkiem złośliwej satysfakcji i potrząsnął głową. Wywnioskowała z tego, że nie ma zamiaru odjechać. Poczerwieniała jesz­ cze bardziej i zwróciła się z n ó w do Charlesa. - M a s z gości, jak widzę. - W głosie majora b r z m i a ł o lekkie zdziwienie. - Mila niespodzianka, co? - O, t a k - zdołała w y k r z t u s i ć A n n a i p r z e z pełną na­ pięcia s e k u n d ę w p a t r y w a ł a się w Juliana Chase'a. Jak z d o ł a w y t ł u m a c z y ć jego obecność? Charles pochwycił jej wyciągniętą d ł o ń ; był pewien, że A n n a podaje mu rę­ kę na przywitanie, i p o d n i ó s ł ją do ust. W i d z ą c to Julian zrzucił na ziemię o s t a t n i p a k u n e k i zbliżył się do C h a r l e s a b e z cienia uśmiechu. Major, do­ strzegłszy p o t ę ż n ą sylwetkę nieznajomego i p o n u r y wy­ raz jego oczu, zdziwił się i puścił dłoń A n n y . - K i m pan... - zaczął. - Julian Chase - przedstawił się k r ó t k o Julian. - A pan? - C h a r l e s D u m e s n e - o d p a r ł Charles, spoglądając na n i e z n a j o m e g o dość podejrzliwie. - N i e c z ę s t o m i e w a m y gości... aż z Anglii, nieprawdaż? - Julian skinął potaku­ jąco głową. - D ł u g o p a n tu zabawi? A n n a przysłuchiwała się r o z m o w i e z m d l ą c y m uczu­ ciem w żołądku. Co też t e n c z o r t wymyśli?

103

- Ta dama jest moją bratową - rzekł Julian, zanim zdą­ żyła wtrącić się do rozmowy. - Pozostanę z nią, póki nie uporządkuje wszystkich swoich spraw. Jego bratową! Anna zrobiła wielkie oczy, słysząc to bezczelne kłamstwo. Potem jednak przypomniała sobie, co Graham powiedział jej o pochodzeniu włamywacza. Jeżeli roszczenia Juliana Chase'a były słuszne, rzeczywi­ ście był jej szwagrem! - To pięknie z pana strony - powiedział nieco zasko­ czony Charles. - A więc jest pan szwagrem Anny? I na­ zywa się pan Chase? Sądziłem, że rodowe nazwisko brzmi Traverne. Julian spojrzał na niego groźnie: niewątpliwie uznał tę uwagę za bezczelną. Zanim odpowiedział niegrzecznie, Anna, chcąc temu zapobiec, wyjaśniła: - Tak, oczywiście. Ale Ju... Julian jest przyrodnim bra­ tem mojego męża. - Choć wyjaśnienie było dość mętne i najwyraźniej nie zadowoliło Charlesa, dobre wychowa­ nie nakazało mu zmienić temat. - Ach, tak? Jak to miło, Anno, że zjawił się ktoś z ro­ dziny, kto się o ciebie zatroszczy. Zawsze niepokoiło mnie, że nie masz w domu męskiej opieki. Ten hinduski służący... jak mu tam? Stara się jak może, ale zawsze... - Raja Singha radzi sobie doskonale - odparła sztyw­ no Anna. - Oczywiście, oczywiście... Jednak... Zresztą, nie ma już o czym mówić, skoro przybył twój szwagier. Muszę pa­ nu powiedzieć, że wszyscy tu przepadamy za pańską bra­ tową. Jest dla nas istnym promykiem słońca! - Wcale się nie dziwię. I w moje życie wniosła wiele blasku. - Anna miała nadzieję, że tylko ona zauważa sar­ kastyczny ton tej wypowiedzi. - Widzę, że kogoś ze sobą przywiozłeś, Charlesie! Rozpaczliwie pragnąc zmienić temat rozmowy, uczepi104

ła się pierwszego lepszego pretekstu. Charles w pierw­ szej chwili spojrzał na nią ze zdumieniem, potem ude­ rzył się w czoło. - Rzeczywiście! Hillmore, niechże pana przedstawię pani Traverne. I jej szwagrowi, panu Chase. Hillmore zbliżył się, skłonił Annie i potrząsnął dło­ nią Juliana. - Bardzo miło mi państwa poznać. - Pani Traverne ogromnie zależy na dobrym nadzor­ cy, jak już panu wspomniałem. Chciałaby, żeby Srinagar stał się najlepszą plantacją herbaty na Cejlonie! - Z wielką chęcią pomogę w tym łaskawej pani. Po­ nieważ Carneganowie wracają do Anglii, szukam wła­ śnie nowej posady. - Już ją pan znalazł, panie Hillmore, jeśli tylko panu odpowiada. Major Dumesne tyle dobrego mi o panu opo­ wiadał, że darujemy sobie chyba zwykłe formalności. - To bardzo miło z pani strony... - Hillmore zawahał się. Był niewysoki, ale sprężysty, krzepki i bardzo ogo­ rzały. Jego jasnoszare oczy zwróciły się niepewnie w stronę wysokiego, czarnowłosego mężczyzny, który stał swobodnie u boku Anny. - A co pan o tym sądzi, panie Chase? Annę ogarnęła nagła wściekłość. Po prostu zapłonęła gniewem i aż dziw, że dym nie buchnął jej z uszu! Kie­ rowanie plantacją nie należało do Juliana Chase'a! Mi­ mo wszelkich jego pogróżek, Srinagar był jej! Teraz jed­ nak nic nie mogła począć: pozostało jej tylko stać z nie­ szczerym uśmiechem i obserwować „szwagra". Ten wzruszył ramionami. - Jeśli chodzi o zatrudnienie na stałe, to jeszcze o tym pogadamy. Mam pewne wątpliwości, czy takie życie jest odpowiednie dla samotnej kobiety... a na mnie czekają ważne interesy w Anglii. Nie mogę siedzieć tu bez koń105

ca. Być może przekonam bratową, by sprzedała planta­ cję i wróciła do ojczyzny. - Dobrze wiesz, że wcale tego nie pragnę! - zaprote­ stowała Anna, zmuszając się do uśmiechu w rozmowie z mężczyzną, którego zdążyła już znienawidzić jak ni­ kogo w świecie. - Wiem, że nie masz na to ochoty, ale może będziesz musiała to uczynić. Jeszcze zobaczymy, kochanie. I żeby ją doszczętnie pognębić, objął Annę muskular­ nym ramieniem i uścisnął po bratersku.

13 Kilka minut później wszyscy mężczyźni się wynieśli. Charles zabrał Hillmore'a na obchód plantacji, a prze­ brzydły Julian zaproponował od niechcenia, że się do nich przyłączy. „Ostatecznie - zauważył słodko - jeśli mam pomóc bratowej w podjęciu decyzji co do zatrzy­ mania lub sprzedaży plantacji, powinienem wiedzieć, o czym mówię, i może równie dobrze zapoznać się ze sprawą od razu." Oczywiście chciał po prostu się prze­ konać, jak rozległa i ile warta jest posiadłość. Anna nie mogła temu zapobiec. Choć kipiała z gniewu, z wymu­ szonym uśmiechem pomachała panom ręką na poże­ gnanie. Odrażający kompan Juliana raz jeszcze splunął obficie na trawnik i nie zaszczyciwszy Anny ani jed­ nym słowem, wyniósł się wraz z końmi, zapewne w po­ szukiwaniu stajni. Bliska histerii Anna pospiesznie wbiegła do domu. Ze schodów właśnie schodziła Ruby. Była w sukni ze szmaragdowego jedwabiu, zbyt strojnej na zwykłe popo106

łudnie w domu. Oczywiście dostrzegła powóz majora i umyślnie się w nią przebrała. - Gdzie się podział Charles? - spytała, zatrzymując się na najniższym stopniu i rozglądając dokoła ze zdziwie­ niem. - Zabrał nowego nadzorcę na obchód plantacji. Och, Ruby! Wydarzyło się coś okropnego! Chodźmy zaraz do salonu. Opowiem ci, zanim wrócą! Zaciekawiona Ruby pospieszyła za Anną i stanęła jak wryta w drzwiach na widok szczątków cennego wazonu. - Jak się toto stłukło?! - spytała. Anna odwróciła głowę, by uktyć rumieniec. -Jakoś... wyleciał mi z ręki - mruknęła, unikając wzro­ ku przyjaciółki. Ruby uniosła brwi ze zdumienia, gdy jednak chciała zadać kolejne pytanie, Anna uciszyła ją gestem. Po raz pierwszy od bardzo dawna zamknęła szczelnie drzwi; za­ leżało jej na dyskrecji. Potem, niemal szeptem i tak ner­ wowo, że słowa zlewały się ze sobą, poinformowała Ru­ by o straszliwej katastrofie, która na nie spadła. Nie wspomniała tylko o nieprzyzwoitym zachowaniu Julia­ na Chase'a. O jego napaści i własnej haniebnej reakcji nie mogła nawet myśleć. Kiedy skończyła swą opowieść, Ruby opadła na kanapę. - Przyłożyłaś mu w łeb wazonem! Nie myślałam, że masz w sobie tyle ikry, złotko! Czerwona jak burak Anna wymamrotała coś niezro­ zumiałego, ale myśli Ruby zmierzały już w innym kie­ runku. - No cóż: Raja Singha go zastrzeli, jak mu każesz, i po krzyku - stwierdziła. - Co takiego?! - Anna gapiła się na przyjaciółkę, nie wierząc własnym uszom. - Dobrze usłyszałaś. Masz lepszy pomysł? 107

- Przecież to b y ł o b y m o r d e r s t w o ! - No to co? On też chce nas nieźle urządzić! - W s z y s t k o jedno. N i e p o z w o l ę go zabić! - o b u r z y ł a się A n n a , choć p r z y z n a w a ł a w d u c h u , że p r o p o z y c j a jest kusząca. - W takim razie do k o ń c a życia będzie cię miał w gar­ ści. N i g d y się nie p o z b ę d z i e s z ani jego, ani strachu, że cię sypnie! A n n a zbladła na samą myśl. Sytuacja okazała się jesz­ cze gorsza, niż sądziła. - M o ż e się p r z e k o n a , że ze sprzedażą Srinagaru nie pójdzie mu tak łatwo. N i e ma wielkiego p o p y t u na plan­ tacje herbaty. J a k się zorientuje, to pewnie da t e m u spo­ kój i wyjedzie. - W d u c h y wierzysz?! - spytała p o s ę p n i e Ruby. - Po m o j e m u najprościej go ustrzelić. - A co z t y m jego przyjacielem? - I jego też. - N i e ! - A n n a s t a n o w c z o odsunęła od siebie pokusę. Ruby, nie w a ż się na własną rękę namawiać Raja Singhi! To byłaby zbrodnia! W i e m , że p o p e ł n i ł a m kradzież, a to ciężki grzech. Ale morderstwo... C h o ć b y na to zasługiwał, nie w o l n o nam tego uczynić! - Jesteś za miękka. J u ż ci to m ó w i ł a m . - R u b y potrzą­ snęła głową. - Może i jestem, ale do m o r d e r s t w a ręki nie p r z y ł o ż ę ! Posłuchaj, Ruby: ten człowiek... N a w i a s e m mówiąc, nazy­ wa się Julian Chase... będzie tu uchodził za mego szwagra. P ó k i nie wymyślimy jakiejś bezkrwawej m e t o d y pozby­ cia się go, masz p o d t r z y m y w a ć tę fikcję, nawet w d o m u . G d y b y Raja Singha zorientował się w sytuacji, pewnie by mu wsypał trucizny do herbaty czy coś w tym rodzaju. I pomyśl o skandalu, gdyby się dowiedziano, że całkiem obcy mężczyzna mieszka w m o i m d o m u ! 108

- T r u c i z n a ? - powiedziała R u b y w z a d u m i e . - To jest myśl! - Ruby! - D o b r z e już, d o b r z e ! Na razie. Ale co - D o b r y Boże! N i e p o m y ś l a ł a m o t y m ! m k n ę ł a oczy i po chwili z n ó w je otwarła. simy powiedzieć Chelsea, że to jej stryjek. nie w i d z ę innego wyjścia.

z Chelsea? - A n n a przy­ - C h y b a mu­ O k r o p n e , ale

- N i e to miałam na myśli. C h o d z i ł o mi o to, że wyda­ je się o s t a t n i o szczęśliwsza. Pozwolisz mu z n o w u zdener­ w o w a ć dzieciaka gadaniną o sprzedaży Srinagaru? A n n a zaczerpnęła g ł ę b o k o powietrza. - N i e . N i e mogę na to pozwolić! Ale... - M u s i m y znaleźć jakieś wyjście - ostrzegła ją p o n u ­ ro R u b y - więc się lepiej namyśl! - Wstała i strzepnęła spódnicę. - P r z e n o c o w a ć muszą, nie ma na to rady. Za­ d b a m , żeby p r z y g o t o w a l i i m pokoje. W e w s c h o d n i m skrzydle, ma się r o z u m i e ć . O w o wschodnie skrzydło było długą, parterową przy­ b u d ó w k ą z drewna, którą jeden z poprzednich właścicieli dodał niebacznie do schludnego sześcianu centralnej bu­ dowli. W założeniu skrzydło to było przeznaczone dla służby, ale ta - z wyjątkiem Kirti, sypiającej w p o k o i k u o b o k Chelsea - wolała mieszkać w mniej dusznych cha­ tach z gliny, krytych strzechą, które znajdowały się za ogrodem. D r e w n i a n a konstrukcja wschodniego skrzydła d a w n o już zaczęła butwieć w gorącym i wilgotnym klima­ cie wyspy. Podłogi, również z drewna i na drewnianych fundamentach, wypaczyły się. Stały tam meble usunięte z innych części d o m u . Materace i tapicerka z biegiem lat przesiąkły zapachem pleśni; żadne trzepanie ani wietrze­ nie nie pomagało. Ogólnie rzecz biorąc, pomieszczenia w sam raz nadawały się dla nieproszonego gościa i jego k o m p a n a . Na ustach A n n y pojawił się lekki uśmieszek. 109

- R u b y , co ja b y m bez ciebie zrobiła? - M a m nadzieję, że nigdy nie będziesz musiała tego sprawdzać! - o d p a r ł a R u b y i opuściła salon.

14 D o p i e r o p ó ź n y m p o p o ł u d n i e m mężczyźni wrócili z herbacianych pól. We w s c h o d n i m skrzydle d o k o n a n o już niezbędnych przygotowań, a Chelsea - ku zdumieniu A n n y - była podniecona wizytą stryjka, i to nie stryja Gra­ hama, k t ó r y budził w dziewczynce lęk, ale innego, całkiem nowego, który miał z nimi zamieszkać. Raja Singha, nie­ w z r u s z o n y jak zawsze, przyjął wieść o przybyciu krewne­ go, o k t ó r y m nigdy przedtem nie było mowy, bez żadnych zastrzeżeń. Zresztą gdyby nawet miał jakieś wątpliwości, jego twarz i tak niczego by nie zdradziła. A n n a , w y c z e r p a n a napięciem, p r ó b o w a ł a się w y m ó ­ wić od herbaty. O s t a t e c z n i e nalegania R u b y sprawiły, że p r z y c u p n ę ł a w rogu k a n a p y i z m u s i ł a się do wypicia kil­ k u ł y k ó w orzeźwiającego napoju. P o d n o s i ł a właśnie d o ust filiżankę h e r b a t y , gdy na w e r a n d z i e rozległy się mę­ skie kroki. R ę k a A n n i e zadrżała i p o ł o w a h e r b a t y chlu­ snęła jej na kolana. Zerwała się na r ó w n e nogi, p r ó b u j ą c z e t r z e ć serwetką gorący płyn, k t ó r y sparzył ją, p r z e n i k n ą w s z y p r z e z spód­ nicę i halkę. - Bardzo się poparzyłaś? - spytał z fałszywym współ­ czuciem Julian Chase. Ku wściekłości i r o z p a c z y A n n y , „szwagier" wyjął serwetkę z jej rąk i zaczął energicznie osuszać suknię, obmacując p r z y t y m bezczelnie uda „bra­ towej". A n n a poczerwieniała jak wiśnia i szybko usunę­ li 10

ła się p r z e d „ p o m o c n ą " ręką. Kiedy Julian uśmiechnął się do niej złośliwie, odpłaciła mu p r z e l o t n y m spojrzeniem wyrażającym niesmak; ze względu na gości d o d a ł a do te­ g o w y m u s z o n y uśmiech. - N i c mi się nie stało - o d p a r ł a ze z d a w k o w ą uprzej­ mością, po c z y m uśmiechnąwszy się do reszty towarzy­ stwa, wygładziła spódnicę. - T y l k o t r o c h ę p r z e m o k ł a m . M o ż e napiją się p a n o w i e herbaty? Ty, Charlesie? - Dziękuję, z miłą chęcią. - Panie H i l l m o r e ? - B a r d z o dziękuję łaskawej pani. Z przyjemnością. - J... Julianie? - N i e miała wcale o c h o t y rozmawiać z nie­ p r o s z o n y m gościem ani zwracać się do niego po imieniu, nie odważyła się jednak go zignorować. N i e chcąc wzbu­ dzać podejrzeń przyjaciół i sąsiadów, musiała traktować tego gada jak kogoś z rodziny... póki się go nie pozbędzie! - Serdeczne dzięki, A n n o . Ależ z ciebie czarująca pa­ ni d o m u ! A t a k i m byłaś nieśmiałym s t w o r z o n k i e m , wy­ c h o d z ą c z a Paula! P o prostu o c z o m nie wierzę! A n n a p o d osłoną kolejnego fałszywego u ś m i e c h u po­ słała mu m o r d e r c z e spojrzenie. Jego bezczelne szafirowe o c z y błysnęły wesołością. Charles, przyglądając się im obojgu, p o t r z ą s n ą ł głową. - N i e mogę sobie wyobrazić onieśmielonej A n n y ! - po­ wiedział, marszcząc czoło. - Była z niej spłoszona myszka, może mi pan wierzyć! Podczas wesela nie ośmieliła się zamienić ze m n ą ani słowa! - W p r a w i a s z m n i e w zakłopotanie, mój drogi - powie­ działa A n n a , z t r u d e m hamując wściekłość. - I całkiem z a p o m n i e l i ś m y o Ruby... P r z y p o m i n a s z sobie oczywi­ ście R u b y Fisher? A może twoja c h i m e r y c z n a p a m i ę ć z n ó w ci płata figle? - Oczywiście, że p a m i ę t a m ! - odpowiedział nieszcze­ rze. - J a k ż e się p a n i miewa?

111

R u b y zmierzyła go od s t ó p do głów wyrażającym za­ c h w y t s p o j r z e n i e m i skinęła głową bez słowa. A n n a z n ó w poczuła ucisk w żołądku. T e g o t y l k o b r a k o w a ł o , żeby R u b y p o c z u ł a słabość d o n i e p r o s z o n e g o gościa! Nieszczęścia zawsze chodzą w parze. A n n a wskazała p a n o m miejsca i sama przysiadła na ka­ napie. Zaczęła nalewać herbatę zdumiewająco pewną ręką. - Jak pan ocenia sytuację na plantacji, panie Hillmore? - Plantacja jest w d o b r y m stanie. Wcale mnie to nie dzi­ wi: przecież major D u m e s n e służył pani fachową pomocą. M a m jednak pewną sugestię, o której wspomniałem już p a n u Chase. Jeżeli pani istotnie zależy na tym, by Srinagar stał się jednym z największych p r o d u c e n t ó w herbaty na Cejlonie, p r o p o n o w a ł b y m przestawić się na u p r a w ę najszlachetniejszych krzewów, nadających się do w y r o b u orange pekoe. - Widząc zdumienie Anny, dodał wyjaśnia­ jąco: - T o gatunek czarnej herbaty, hinduskiej i cejlońskiej, p r o d u k o w a n e j wyłącznie z d r o b n y c h górnych listków krzewu. Sugerowałbym przeznaczyć p o d tę uprawę jedną czwartą pól, a po trzech latach doczekałaby się pani naj­ wspanialszych zbiorów na wyspie. W miarę jak nowe krze­ wy by dojrzewały, obejmowalibyśmy tą uprawą coraz wię­ cej pól, aż wreszcie Srinagar p r o d u k o w a ł b y wyłącznie orange pekoe. Do tego czasu wszyscy już by się przekona­ li, że pani herbata jest najlepsza g a t u n k o w o i m o ż n a by dyktować ceny... Oczywiście z u m i a r e m . Jeżeli jednak zde­ cyduje się pani na sprzedaż plantacji... - H i l l m o r e urwał. A n n a rzuciła J u l i a n o w i p r z e l o t n e spojrzenie, ocieka­ jące jadem. Z r e w a n ż o w a ł się n i e w i n n y m uśmiechem. - N i e m a m najmniejszego z a m i a r u sprzedawać plan­ tacji. To wyłącznie p o m y s ł m e g o szwagra! - N i c dziwnego: d o r a d z a to, co u w a ż a za najlepsze dla ciebie - powiedział d y p l o m a t y c z n i e C h a r l e s . - M a m jed­ n a k nadzieję, że nas nie opuścisz.

112

- Przedyskutujemy jeszcze z Anną tę sprawę. Na ra­ zie, Hillmore, miejsce nadzorcy należy do pana. - Julian mówił to z taką pewnością siebie, jakby rzeczywiście miał prawo decydować w sprawach Srinagaru. Anna przysłuchiwała się temu, z trudem hamując wściekłość. Spojrzał jej w oczy z drwiącym uśmieszkiem i napił się herbaty. Trzeba przyznać, że jak na tak potężnego męż­ czyznę manewrował filiżanką z kruchej porcelany za­ dziwiająco zręcznie. Równie swobodnie czul się na sty­ lowym francuskim mebelku, stojącym obok kanapy. Ranka na skroni dawno się zasklepiła, ale Annie nadal przyjemnie było popatrzeć na dzieło własnych rąk. Gdyby jeszcze raz miała po temu okazję, walnęłaby go dwa razy mocniej! Charles opróżnił filiżankę i wstał. - Serdeczne dzięki za herbatę, ale muszę wracać do domu. Laura szaleje z niepokoju, kiedy się ściemni, a mnie jeszcze nie ma. Anna odstawiła filiżankę i również się podniosła. - Doskonale ją rozumiem. Biedactwo! Obawia się, że mogłaby i ciebie stracić! - Tak. - Major westchnął i zwrócił się do reszty towarzy­ stwa; wszyscy wstali z miejsc. - Ogromnie się cieszę z pań­ skiego przybycia, panie Chase. Niepokoiliśmy się o Annę, ale teraz ma już kogoś, kto będzie ją chronił i służył radą. Cała nasza społeczność powita pana z wielką radością. - Co to za szczęście dla Anny: tylu troskliwych przy­ jaciół! - mruknął Julian, potrząsając dłonią Charlesa. An­ na miała nadzieję, że nikt poza nią nie zwrócił uwagi na ironiczny ton tej wypowiedzi. - Istotnie... No cóż, Hillmore, zbieramy się? - Oczywiście, panie majorze. Wrócę tu niebawem. Mogę przeprowadzić się w ciągu dwóch tygodni, panie Chase, jeśli to panu odpowiada. 113

- Jak najbardziej - odparł Julian, a ignorowana Anna dosłownie się pieniła. Uśmiechając się z przymusem, odprowadziła gości do drzwi. Potem machała na pożegnanie ręką i znów słała uśmiechy; wreszcie odjeżdżający powóz zaturkotał na podjeździe. Wówczas zwróciła nienawistny wzrok na sto­ jącego obok niej mężczyznę. - Chciałabym zamienić z tobą słówko - powiedziała sztywno, pilnując się, by nie wywołać kłótni na koryta­ rzu. „Zbyt wiele czujnych uszu, zbyt wiele bystrych oczu..." Po raz pierwszy uświadomiła sobie prawdziwy sens tego syngaleskiego powiedzonka. - Oczywiście, kochana bratowo. Chętnie pogawędzę Z tobą, jak długo zechcesz. Ale przedtem muszę się umyć. Czy ktoś ze służby wskaże mi mój pokój? - Spojrzał An­ nie w twarz, potem obrzucił wzrokiem całą jej postać i znów popatrzył jej w oczy. - A może sama mnie zapro­ wadzisz? Moglibyśmy wówczas... porozmawiać... bez prze­ szkód. Poprzednie miejsce nie było tak zaciszne. - Bez tru­ du odczytała ukrytą w jego słowach śliską aluzję. Poczerwieniała z upokorzenia. Zacisnęła zęby i rozej­ rzała się niespokojnie na wszystkie strony, czy ktoś przy­ padkiem nie usłyszał Juliana. Na szczęście, nikogo w po­ bliżu nie było. - Jesteś odrażający - syknęła przez zaciśnięte zęby. - Po prostu napalony - odparł z szelmowskim bły­ skiem w oku. Annie zaparło dech. „Napalony" było rynsztokowym słówkiem, ale Ruby wyjaśniła jej kiedyś jego znaczenie: pełen chuci, wygłodzony seksualnie. - Tak samo jak ty, moje złotko - dodał poufałym szep­ tem, pochylając się ku niej. Anna cofnęła się, jakby sparzył ją bijący od niego żar. Jej oczy, rozszerzone ze strachu, napotkały wzrok Julia114

na. Z t r u d e m się h a m o w a ł a , by nie z a k r y ć r ę k o m a roz­ palonej twarzy. Jego ciemnoniebieskie o c z y lśniły, najwyraźniej bawi­ ło go zmieszanie A n n y . U j r z a ł a jednak w głębi t y c h o c z u coś jeszcze... jakąś gorejącą iskierkę na dnie, k t ó r a zdra­ dzała, że w jego s ł o w a c h kryje się coś więcej p r ó c z chę­ ci zawstydzenia jej: m ó w i ł szczerze! - Memsahib? - Raja Singha, jak zawsze, pojawił się nie w i a d o m o skąd. - To mój... szwagier, o k t ó r y m ci m ó w i ł a m . On... Za­ p r o w a d ź go, proszę, d o przygotowanych a p a r t a m e n t ó w . Raja Singha skłonił głowę. - P r o s z ę za mną, sahibie. Julian udał się za służącym z tak godną miną, jakby p r z e d chwilą nie o b r a ż a ł uszu A n n y n i e s m a c z n y m i uwa­ gami. Z a n i m jednak zniknął za zakrętem korytarza, pro­ w a d z ą c e g o na tyły d o m u , rzucił jej przez ramię rozba­ w i o n e spojrzenie. W ó w c z a s d o t a r ł o do niej: ta bezczelna świnia kpiła so­ bie z niej od samego p o c z ą t k u ! A n n a zgrzytnęła z ę b a m i w bezsilnym gniewie.

15 - Rany, ale facet! - O r d y n u s , brutal, arogant... i to jeszcze nie wszystko! Anna, która nadal odprowadzała Juliana Chase gniewnym wzrokiem, teraz zwróciła wściekłe spojrzenie na stojącą kilka k r o k ó w od niej Ruby. Ta aż zamrugała oczyma, zdu­ m i o n a gwałtownością przyjaciółki, i wzruszyła ramionami, jakby się tłumacząc. 115

- N o , nie gniewaj się, A n n o ! W i e m , co to za podlec, ale m a m przecież oczy! Na sam w i d o k leci mi ślinka. - R u b y ! - A n n a rozejrzała się, czy k t o ś nie p o d s ł u c h u ­ je. Na szczęście p o z a nimi w k o r y t a r z u nie b y ł o żywej duszy. Wciągnęła przyjaciółkę z p o w r o t e m do salonu i d o p i e r o tu z o b u r z e n i e m rzuciła: - J a k m o ż e s z n a w e t myśleć coś p o d o b n e g o ? ! - N i e powiesz, że sama tego nie zauważyłaś! - N i e zauważyłam!!! - A więc jesteś ślepa! T e n w z r o s t , te wszystkie muskuły, no i te oczy... - R u b y w e s t c h n ę ł a z z a c h w y t e m . - Za­ łożę się, że ma czarne k u d ł y na piersi. Całą masę. O c h , j a d ł a b y m go ł y ż k a m i ! - Ruby! - wrzasnęła niemal Anna. W b r e w woli przez m ó z g przeleciały jej różne obrazy, w y w o ł a n e słowami przyjaciółki. Czuła, że policzki znów jej się rozpłomieniły. - O c h , nie r ó b takiej zgorszonej m i n y ! Jesteśmy obie d o r o s ł e , m o ż e nie? Kiedy taki facet pojawi się na hory­ zoncie, nie z a u w a ż y go t y l k o nieboszczka! A l b o dziew­ c z y n a tak w y p r a n a z wszelkich u c z u ć , że to prawie na j e d n o w y c h o d z i - d o d a ł a R u b y po małej pauzie, zerka­ jąc w y m o w n i e na przyjaciółkę. - N i e jestem w y p r a n a z wszelkich u c z u ć - o d p a r ł a z urazą A n n a . - Po p r o s t u nie mdleję na w i d o k każdych p o r t e k . Jesteś... jesteś... n i e r e f o r m o w a l n a , R u b y ! - N i e jestem! - o d p a r ł a R u b y z godnością. - C o k o l ­ w i e k by to cholerne s ł ó w k o z n a c z y ł o , nie jestem, i już! I nie powiesz mi, że na w i d o k tego c h ł o p a - z a n i m oczy­ wiście p r z e k o n a ł a ś się, co to za świnia! - nie zaciekawi­ ło cię, jaki on jest w ł ó ż k u ! - N i e , wcale mnie to nie ciekawiło! - M i m o wszelkich wysiłków A n n a była pewna, że jest czerwieńsza niż wło­ sy Ruby. N i e umiała kłamać, ale za nic nie p r z y z n a się do tego, jaki fatalny w p ł y w wywiera na nią Julian Chase. 116

A tym bardziej nie zdradzi nikomu, co zaszło między ni­ mi w Gordon Hall... a potem w tym właśnie salonie. Ten haniebny sekret pogrzebie w swym sercu na wieki. - Wobec tego kładź się do trumny - orzekła bez ogró­ dek Ruby i współczująco pokiwała głową. - Memsahib... Anna obejrzała się raptownie z uczuciem zażenowa­ nia, gdy za jej plecami rozległ się głos Raja Singhi. - O co chodzi? - Sahib prosi, żeby pani do niego przyszła. Natych­ miast. Jest we wschodnim skrzydle, memsahib. - Dziękuję, Raja Singha. Skłonił się i zniknął. - Idę z tobą! - oświadczyła z zapałem Ruby. - Dwie godziny temu chciałaś go koniecznie zastrze­ lić - przypomniała jej cierpko Anna. - Bo go jeszcze nie widziałam. Teraz uważam, że ktoś taki bardzo nam się przyda. Ciekawe, ile też ma lat... Choć to nie ma większego znaczenia. Grunt, że już wie, co robić, i jeszcze to potrafi. - Ruby! - Och, przestań! Zobaczmy, czego on chce. Były dopiero w polowie korytarza, gdy usłyszały krzyk Chelsea, odbijający się przeraźliwym echem od ścian. Zaraz potem ktoś strzelił z pistoletu. Na sekundę obie kobiety zamarły. Później wymieni­ ły tylko jedno spojrzenie i rzuciły się biegiem. Anna, lżejsza i zwinniejsza, pierwsza wypadła na boczny kory­ tarz: wychodziły nań wszystkie pokoje wschodniego skrzydła. Drugie drzwi stały otworem; z wnętrza dobie­ gał dziecięcy płacz i grad przekleństw. Boże święty, jeśli ten potwór wyrządził jakąś krzywdę jej dziecku! Anna wpadła do pokoju, który Ruby kazała przygo­ tować dla Juliana Chase'a. Od razu przekonała się, że to 117

on wypalił z pistoletu. Trzymał w ręce dymiącą jeszcze broń, a jego kompan walił grubym kijem w łóżko. Unio­ sła się z niego chmura kurzu, wyraźnie widoczna w pro­ mieniach słonecznych, wpadających przez wysokie okna. Anna poczuła woń prochu, ale w pierwszej chwi­ li nie mogła dostrzec córki. Potem Julian wyszedł zza łóżka i przykląkł na jednym kolanie obok drobnej figur­ ki, skulonej w kącie. Chelsea! Dziecko było zwinięte w kłębuszek, Anna w pierwszej chwili zamarła na ten wi­ dok. Julian wyciągnął rękę i położył ją delikatnie na po­ chylonej główce dziecka. - Chelsea! - wykrztusiła Anna i chwyciła małą w ra­ miona. - Cicho, ptaszku! Już wszystko dobrze! Mamu­ sia jest przy tobie! Dziecięce rączki zacisnęły się rozpaczliwie na szyi An­ ny; Chelsea schowała buzię na matczynym ramieniu. Podnosząc córkę, Anna czuła, jak dziewczynka dygocze, i zwróciła pełne gniewu oczy na Juliana Chase'a. - Coś jej zrobił, na rany boskie?! - zawołała ostro, jesz­ cze mocniej obejmując córkę. Na to oskarżenie oczy Ju­ liana zwęziły się; podniósł się z klęczek. - Dość już tego, Jim. Albo zatłukłeś tego stwora, albo zwiał. - Julian skierował te słowa do swego kompana, za­ nim spojrzał znów na Annę. Oczy błysnęły mu niebez­ piecznie. - Cóż takiego jej zrobiłem, według ciebie? Jim posłusznie przestał kląć i walić w materac. Za­ miast tego zmierzył oskarżycielskim wzrokiem Annę i Ruby, która podbiegła do przyjaciółki i próbowała uspokoić Chelsea, głaszcząc ją i szepcząc czułe słówka. - Mamusiu, on mnie chciał ugryźć! - Głosik Chelsea, wtulonej w matczyne ramiona, był ledwo dosłyszalny. - Kto taki, ptaszku? - To był wąż. Chyba kobra. A ja nawet dzieciaka nie tknąłem. - Głos Juliana był dość spokojny, w oczach jed118

nak nadal czaił się groźny błysk. Wskazał na jedno z dwóch bliźniaczych okien. - W dodatku ten cholerny szczur! - wtrącił z obrzy­ dzeniem Jim. - Szczur?! - jęknęła Ruby, podczas gdy oczy Anny po­ biegły w kierunku wskazanym przez Juliana. Na podło­ dze obok bliższego z okien leżało skręcone, czarne ciel­ sko kobry - bez głowy. Anna przypomniała sobie wy­ strzał i dymiący pistolet, który ujrzała w ręce Juliana. Zdążył już zatknąć go za pas. Pojęła, kto zabił węża. Po­ zostawało jednak nadal zagadką, w jaki sposób gad wśli­ zgnął się cło pokoju. Okna były zamknięte, a trudno przypuścić, by zawędrował tu z innych domowych po­ mieszczeń. Zresztą kobry przeważnie unikały ludzi i trzymały się z dala od domu. - Bardzo się przestraszyłam, mamusiu! - popłakiwała Chelsea. - Już dobrze, ptaszku - uspokajała Anna, gładząc je­ dwabiste włoski córki. Następnie zwróciła się do Julia­ na. - Chyba powinnam ci podziękować - przyznała nie­ chętnie. W jego oczach dostrzegła ironiczny błysk. Chase otwierał już usta, by coś odpowiedzieć, ale zanim się odezwał, Jim wrzasnął przeraźliwie. Anna podskoczyła, a Chelsea kurczowo do niej przywarła. - To ten bydlak! - ryczał Jim, gdy zwinne brunatne zwierzątko, wychynąwszy spod łóżka, śmignęło ku drzwiom. Jim chwycił kij, by je zatłuc, a Julian sięgnął po pistolet. - Nie, sahibie! - rozległ się ostry głos zza drzwi. Na progu pojawił się Raja Singha. Ku zdumieniu wszystkich z wyjątkiem Anny zwierzątko wspięło się po jego sarongu, by zniknąć pod koszulą. W chwilę później ruchliwy czarny nosek i czarne oczka wyjrzały zza kołnierza Ra119

ja Singhi. Potem stworzonko, wyglądające jak krzyżów­ ka szczura z wężem, wydobyło się na zewnątrz i przy­ cupnęło na ramieniu majordoma. - Co to takiego, u diaska? - Julian zamarł z pistoletem w dłoni. - To Moti - wyjaśniła Anna, uśmiechając się mimo wo­ li. Doprawdy, żeby dwóch dorosłych mężczyzn wpadło w taki popłoch na widok małego, puszystego zwierzątka! Niby nic wielkiego, ale w tej chwili pojęła, że Julian Chase ma swoje słabostki - i wydał jej się bardziej ludzki. - A czym właściwie - spytał Julian ostrym tonem - jest ów Moti? - Moti to szczurnik, sahibie - wyjaśnił Raja Singha z niezmąconą godnością. - Trzymamy go w domu, żeby zabijał węże. Z pewnością rozprawiłby się z kobrą, któ­ ra przestraszyła małą panienkę, gdyby sahib nie wziął sprawy w swoje ręce. - Dobry Boże! - jęknęła Ruby słabym głosem - nie miałam pojęcia... Jim i Julian wydawali się równie zbici z tropu jak ona. Jim z niemądrą miną opuścił kij, Julian pozwolił, by dłoń z pistoletem opadła. - Jeśli nie jestem pani potrzebny, memsahib, zabiorę Motiego i dam mu jeść. Bardzo się wystraszył. Anna wyraziła zgodę skinieniem głowy, a Raja Singha oddalił się z Motim na ramieniu. - Nic mi nie mówiłaś, że w domu są nie tylko węże, ale i szczur! - ozwala się oskarżycielskim tonem Ruby, nim ktokolwiek inny zdążył wyrzec słowo. - Moti to szczurnik indyjski, nie szczur, a węży prze­ ważnie tu nie ma, bo on je odstrasza. Wyczuwają jego obecność w domu, więc nie wchodzą. - Wobec tego - spytał Julian z nieodpartą logiką - skąd się wziął wąż w pokoju, który przeznaczyłaś dla mnie? 120

- Nie mam pojęcia - odparła. - Chcesz powiedzieć, że ten szczur... - zaczęła Ruby. - Szczurnik - poprawiła Anna. - Niech ci będzie! Chcesz powiedzieć, że to bydlę ła­ ziło po domu od naszego przyjazdu?! Anna potrząsnęła głową. - Moti należy do Raja Singhi, podobnie jak słoń imie­ niem Wisznu. Razem z nim tu przybyli i razem z nim odejdą. Ruby zadrżała. - Cholerna pogańska wyspa! - Święte słowa, siostro! - burknął Jim i też zadygotał. Julianowi drgnęły usta; odwrócił się i podszedł do zabi­ tego węża. Potem otworzył okno wychodzące na ogród. - Daj no tego kija, Jim! - polecił. - Niby po co? - Jim wciąż trzymał w garści grubą la­ gę, jakby chciał odstraszyć nieproszonych gości. - Nie gadaj, tylko dawaj. Jim Z wyraźną niechęcią oddał kij Julianowi. Ten pod­ niósł nim ciało kobry i zręcznie wyrzucił za okno. - Nie ma mowy o spaniu w tym pokoju! - oświadczył kategorycznie Jim, gdy odstrzelona głowa gada powę­ drowała za resztą. - Pod tym względem - rzekł Julian, zamknąwszy okno - jesteśmy całkowicie zgodni. Sami poszukamy nowej kwatery, jeśli pani domu pozwoli. Anna od razu pojęła, że jej pozwolenie nie miało żad­ nego znaczenia. Julian, ledwie wyrzekł te słowa, znalazł się za drzwiami. Jim pomknął za nim, wrzeszcząc: - Nie zostawiaj mnie tu, szefie! Zdumionej i urażonej Annie nie pozostawało nic in­ nego, jak pójść w ich ślady z Chelsea w ramionach i Ru­ by następującą jej na pięty.

121

16 - A ty gdzie sypiasz, droga siostrzyczko? - spytał p r z e z ramię Julian, podkreślając ironicznie ostatnie słowo. D o ­ tarł do głównych s c h o d ó w i wbiegał teraz po dwa stopnie naraz. - Pewnie nie w takiej zakurzonej dziurze! - G d z i e sypiam, to moja sprawa! I w ogóle d o k ą d się wybierasz? Ta część d o m u jest p r z e z n a c z o n a wyłącznie dla rodziny! - N a l e ż ę do rodziny, już zapomniałaś? D o t a r ł do górnego p o d e s t u i zawahał się przez chwi­ lę. S c h o d y znajdowały się p o ś r o d k u d o m u . D ł u g i kory­ t a r z wiódł i w lewo, i w p r a w o . W chwili gdy A n n a sta­ nęła na podeście, Julian podjął decyzję: ruszył w lewo, otwierając p o d r o d z e każde drzwi. - Tu nie wolno! - protestowała na p r ó ż n o A n n a , kiedy i n t r u z dotarł do wielkiego pokoju, k t ó r y zajmowała po­ p r z e d n i o z Paulem. Wzdrygnęła się, gdy bez ceremonii o t w o r z y ł drzwi sypialni, p o d o b n i e jak przed chwilą drzwi saloniku czy niewielkiej szwalni. Przez chwilę z a t r z y m a ł się w progu, oceniając w n ę t r z e . Jego p o t ę ż n e bary zasła­ niały widok stojącej z tyłu Annie. M o g ł a jednak opisać k a ż d y szczegół z z a m k n i ę t y m i oczami: cztery okna, sięga­ jące od podłogi do sufitu, wychodziły na bujny ogród od frontu; na p o d ł o d z e leżał dywan Aubusson w ciepłych od­ cieniach różu, k t ó r y przyjechał z młodą parą z Anglii; wy­ soka m a h o n i o w a szafa, olbrzymie loże z baldachimem... Ściany połyskiwały w słońcu nieskazitelną bielą, nie licząc niewielkiej plamki, która zaczęła f o r m o w a ć się w rogu su122

fitu. Ktoś - zapewne Raja Singha - dbał o to, by pokój utrzymywano w należytym stanie. - Kto tu śpi? - spytał ostro Julian, odwracając się do An­ ny, która z resztą orszaku stała bezradnie na korytarzu. - Tt... teraz już nikt - wyjąkała. Skinął głową z zadowoleniem. - Wobec tego całkiem mi odpowiada. Jim, skocz po nasze rzeczy i zobacz, czy nie znajdzie się w pobliżu ja­ kiś pokój, który chciałbyś mieć na własny użytek. - Nie możesz tu zostać! - protestowała słabo Anna, czując znów skurcz w żołądku. Robiło jej się niedobrze na samą myśl, że ten mężczyzna zamieszka w pokoju, który zajmowała razem z Paulem, gdzie spali, kochali się... gdzie wreszcie umarł. Ten okropny człowiek i tak już wycisnął swe piętno na wnętrzu sypialni, gdy leżała tu w bezsenne noce, opłakując męża... a obraz Juliana Chase'a bezczelnie wdzierał się do jej marzeń. Nie po­ zwoli mu objąć we władanie tego pokoju, gdzie obec­ ność Paula była najbardziej dla niej odczuwalna! Nie zważając na protesty Anny, Julian wędrował od okna do okna, podziwiając widok. - O całe niebo lepsze od apartamentów, które nam wyznaczyłaś! - Obejrzał się przez ramię na Annę, któ­ ra weszła za nim do pokoju; w jego oczach pojawił się ostrzegawczy błysk. - Wiem, że ci to nie w smak, więc gotów jestem zapomnieć o wężu i o tamtych zatęchłych dziurach, ale ostrzegam: żadnych sztuczek więcej! Jeśli coś jeszcze wymyślisz, odpłacę ci tak, że gorzko tego pożałujesz. - Sztuczki?! - sapnęła z oburzeniem Anna, zapomina­ jąc na chwilę o bólu, który sprawiło jej wtargnięcie Julia­ na do tego pokoju. Szepcząc jakieś uspokajające słowa, uwolniła się od rączek Chelsea, ściskających jej szyję, i posadziła dziewczynkę na łóżku. Podchodząc od tyłu 123

do Juliana, który myszkował bezczelnie po wszystkich kątach, nie spytawszy nawet o pozwolenie, syknęła: Uważasz się najwidoczniej za pana tego domu! To po­ myłka: ja rządzę w Srinagarze, a ty jesteś tylko niepro­ szonym gościem! Nie ruszaj tego! Odłóż w tej chwili! Przedmiotem, którego broniła, była szczotka do wło­ sów; należała do kompletu oprawnych w srebro przybo­ rów toaletowych, podarunku otrzymanego od Paula w pierwszą rocznicę ślubu. Julian podniósł od niechce­ nia ten drobiazg z toaletki, stojącej pomiędzy oknami. Widok szczotki w wielkiej ręce intruza sprawił Annie nieznośny ból. Nie miał prawa tu być, ruszać jej rzeczy, zacierać swą obecnością wspomnień o Paulu! Ale ten wstrętny potwór nie zważał na jej słowa i bezcześcił na­ dal toaletkę, biorąc do rąk po kolei szczotkę, grzebień, lusterko i kryształowy flakonik, obracając je w palcach i przyglądając się wyrytym na nich inicjałom. Były to pierwsze litery imion Anny i Paula, splecione ze sobą we wnętrzu kwietnego serduszka. - Odłóż to, powiedziałam! - krzyknęła Anna, a kiedy nadal nie zwracał na nią uwagi, przeglądając się z uśmieszkiem satysfakcji w eleganckim lusterku, straci­ ła do reszty panowanie nad sobą i rzuciła się na niego, wyrywając mu zwierciadełko. W pośpiechu nie schwyciła go dość mocno. Lusterko upadło na podłogę i roztrzaskało się. Anna popatrzyła w niemym przerażeniu na potłuczone szkło i uniosła po­ woli ręce do twarzy. Czuła, że do jej oczu napływają pie­ kące łzy, a oddech się załamuje. - Uspokój się... - powiedział ze zdziwieniem, gdy po policzkach Anny spłynęły dwie wielkie łzy. - Nienawidzę cię i gardzę tobą - szepnęła. Odwróciła się, by nie widzieć Juliana ani rozbitego lu­ sterka, i podszedłszy do okna, wpatrywała się martwym 124

wzrokiem w ogród. Chelsea nie może zorientować się, że jej mama płacze! Julian stanął za Anną, zobaczył, że jej ramiona trzęsą się od tłumionego łkania, i poczuł się potworem. Jedwa­ biste włosy, ciasno upięte w kok na karku, połyskiwały jednocześnie srebrem i złotem w promieniach popołu­ dniowego słońca, które oświetlało jej postać. W skrom­ nej czarnej sukience plecy Anny wydawały się bardzo szczupłe i kruche, a talia niewiarygodnie cienka. Uświa­ domił sobie nagle, jaka jest maleńka, jaka młodziutka... Wizerunek bezczelnej awanturnicy pękł i roztrzaskał się podobnie jak lusterko. Przyglądając się, jak dzielnie wal­ czy ze łzami, Julian poczuł znów pewność, że już kiedyś się spotkali. Niejasne wspomnienie nękało go jak brzę­ cząca mucha, póki nie odegnał go równie niecierpliwie. Ta nieznośna smarkula płakała! Nie było teraz czasu na rozgrzebywanie przeszłości. - Uspokój się... - powtórzył, bezradny wobec jej łez. Jego dłonie spoczęły niezgrabnie na ramionach Anny. Chętnie przytuliłby ją do piersi, żeby pocieszyć, ale ze­ sztywniała pod jego dotknięciem i strząsnęła jego ręce. Julian opuścił je, zaciskając wargi. Anna odwróciła gło­ wę tak, że widział wyraźnie jej delikatny profil: zaciśnię­ te usta... na bladych policzkach cień długich rzęs, które nie zdołały powstrzymać nieustannie spływających łez... prosty nosek, zaczerwieniony od płaczu... Jaka ona jest śliczna! Nagle wciągnęła głęboko powietrze i otworzyła te ogromne, zielone oczyska. Były cudownie piękne: sze­ roko otwarte i jakby niewidzące, zalane łzami. Przez dłu­ gą chwilę stał zapatrzony i czuł coraz silniejszy niepokój: takie oczy mogą prześladować człowieka do końca życia. - Mamusiu! - Dziewczynka zbliżyła się po cichutku i pociągnęła niespokojnie matkę za suknię. - Mamusiu, ty płaczesz? 125

- Nie, ptaszku - odpowiedziała Anna, ocierając po­ spiesznie oczy. - Wcale nie płaczę! - Właśnie że tak! Dlaczego pan zrobił przykrość mo­ jej mamie? - Dziecko odwróciło się do Juliana i spojrza­ ło nań oskarżycielskim wzrokiem. Drobniutka dziew­ czynka o srebrzystych włoskach była wprost śmiesznie podobna do Anny. Różniły się tylko kolorem oczu: u dziecka były one pastelowo błękitne, jak niebo. Choć Chelsea stanęła dzielnie w obronie matki, dolna warga jej drżała. Julian nigdy nie przepadał za dziećmi, ale w tej chwili poczuł dziwne wzruszenie. - Nie zrobiłem twojej mamie nic złego - wyjaśnił łagod­ nie, przykucnąwszy tak, że ich twarze znalazły się na tym samym poziomie. - Coś ją zasmuciło, więc zaczęła płakać. - O!... - Dziewczynka zastanowiła się, z jej buzi znik­ nął gniew. Potem skinęła głową. - Wobec tego bardzo pa­ na przepraszam. Pewnie dlatego płakała, że nie lubi tego pokoju. Mój tatuś tu umarł, wie pan? - Chelsea! - Anna podbiegła i przyklękła obok dziec­ ka. Objęła opiekuńczo ramionami córeczkę, ale nad jej główką popatrzyła gniewnie na Juliana. Zignorował to, poświęcając całą uwagę dziewczynce, która spoglądała na niego tak poważnie. - Nie wiedziałem - odparł. - Bardzo mi przykro, że stra­ ciłaś tatusia. - Dziękuję panu. Mojej mamusi i mnie także jest przy­ kro. - Przyjrzała mu się uważnie. Jej jasne, szczere oczy badały każdy rys jego twarzy; w końcu skinęła główką, jakby doszła do zadowalającego wniosku. - Czy pan jest moim stryjkiem? Przez chwilę Julian czul się zbity z tropu. Nigdy mu nie przyszło do głowy, że może być czyimś stryjkiem! W końcu powiedział: - Chyba tak. 126

- A jak stryjkowi na imię? - Julian - odparł i uśmiechnął się. - A ty jesteś Chelsea? P r z y t a k n ę ł a . Julian wyciągnął do niej rękę. - M i ł o mi cię p o z n a ć , Chelsea - powiedział, a dziew­ c z y n k a z całą powagą potrząsnęła jego dłonią. - C z y stryjek zna stryja Grahama? On jest paskudny! oznajmiła p o u f n y m t o n e m . - Chelsea! - A n n a usiłowała odciągnąć córeczkę, ale d z i e c k o o p i e r a ł o się i protestowało, więc spojrzała wil­ kiem na Juliana i zostawiła małą w spokoju, nie odstępo­ wała j e d n a k swego pisklątka, czuwając n a d nim. Julian uniósł w z r o k i przez sekundę patrzył w pełne nienawiści zielone oczy; p o t e m z n ó w skupił całą uwagę na dziecku. - S p o t k a ł e m go; rzeczywiście jest p a s k u d n y . - M a m u s i a też się go bała. Kiedy m i e s z k a l i ś m y u nie­ go w G o r d o n H a l l , czasem chowała się p r z e d n i m w no­ cy do m e g o pokoju. I ja się bałam stryja G r a h a m a . Ale ciebie, stryjku, chyba się nie będę bała. - B a r d z o ci dziękuję za zaufanie - o d p a r ł z powagą. D o w i e d z i a ł się nieoczekiwanie wielu rzeczy i musiał je sobie przemyśleć. Wyłaniał się z nich o b r a z A n n y cał­ k i e m r ó ż n y o d tego, k t ó r y towarzyszył m u p r z e z wszyst­ kie miesiące s p ę d z o n e w N e w g a t e i na statku... W t y m m o m e n c i e Chelsea uśmiechnęła się i J u l i a n o w i p r z y s z ł o do głowy coś całkiem innego. U ś m i e c h rozświetlił całą b u z i ę dziewczynki. Julian widział jasno, że w przyszło­ ści m a ł a będzie ł a m a ć męskie serca t a k s a m o jak jej mat­ ka. Ł a m a ć serca? W o l a ł o t y m nie myśleć. Z m a r s z c z y ł brwi i wstał. Chelsea p o p a t r z y ł a na niego i uśmiech znik­ nął, a pojawił się w y r a z niepewności. J u l i a n z najwyż­ s z y m w y s i ł k i e m z d o b y ł się na szeroki uśmiech. D z i e c k o u s p o k o i ł o się, nie było już strwożone. - C h o d ź m y poszukać Kirti, dobrze? - zaproponowała Anna, gdy wreszcie udało się jej wziąć córkę na ręce. - Pew-

127

nie się dziwi, gdzie się podziałaś. Czyżbyś jej znów uciekła? Chelsea zwiesiła główkę, była to wystarczająca odpo­ wiedź. - Nie powinnaś tego robić - skarciła ją Anna; gładzi­ ła jednak plecy dziecka, łagodząc pieszczotą surowość słów. - Dobrze o tym wiesz. Gdybyś została z Kirti, nie przestraszyłabyś się tego węża, prawda? - Bardzo przepraszam, mamusiu. Ale byłam głodna i Kirti poszła po pudding dla mnie... I strasznie długo nie wracała. - Ach, tak? I pewnie miałaś czekać na nią w dziecin­ nym pokoju? - Tak, mamusiu. - No cóż, następnym razem, kiedy Kirti powie, że masz na nią czekać, będziesz posłuszna. No chodź, zo­ baczymy, gdzie ona się teraz podziewa. Pewnie wróciła do dziecinnego pokoju z puddingiem i szuka cię pod łóż­ kiem, w szafie i w ogóle wszędzie... I zastanawia się, gdzie się ta Chelsea podziała? Po tych słowach na ustach dziewczynki pojawił się nieśmiały uśmiech. Anna odwzajemniła się tym samym i rzuciwszy Julianowi lodowate spojrzenie, skierowała się ku drzwiom. Stał w nich Jim, który widać dopiero co wszedł z ko­ rytarza. Skinął Annie głową i ustąpił jej z drogi. Ruby wpatrywała się w niego złym wzrokiem: pewnie przez ten czas zdążyli się pokłócić na korytarzu. - Znalazłem inne pokoje, które będą nam pasować tak samo dobrze jak ten. Zajmiemy je, jeśli pani pozwoli. Te nieoczekiwane oznaki szacunku ze strony Jima zdu­ miały Annę. Popatrzyła na niego podejrzliwie. - Zajmijcie, co chcecie - odparła. - Pan chyba nie jest jeszcze jednym stryjkiem, praw­ da? - spytała cienkim głosikiem Chelsea. 128

- Gdzież tam, panienko! Na imię mi Jim - odparł. - Dzięki Bogu! Jeden stryjek na raz zupełnie wystarczy - stwierdziła Chelsea. Stojący z tyłu Julian aż się zakrztusił, ale powstrzymał śmiech, by nie urazić uczuć dziecka. Sztywno wyprostowana Anna przestąpiła próg. Dziew­ czynka spojrzała nad ramieniem matki na nowego krew­ niaka. - Lubię cię, stryjku Julianie - oświadczyła. - I mama też cię lubi. Prawda, mamusiu? Burknąwszy coś niezrozumiałego, Anna uciekła.

17 Było już dobrze po północy, gdy nagły krzyk rozdarł powietrze. Anna siadła wyprostowana na łóżku. Już po kilku sekundach uświadomiła sobie, co się dzieje. Po pierwszym przeraźliwym wrzasku nastąpił drugi, potem rozległy się następne; można było odnieść wrażenie, że nigdy nie zamilkną. Anna wyskoczyła z pościeli, schwy­ ciła leżący w nogach łóżka szlafrok i wybiegła z sypial­ ni, narzucając go po drodze na nocną koszulę. Jej córeczkę znów dręczył koszmarny sen! Zaraz po śmierci Paula koszmary powtarzały się sta­ le, trwożąc Annę swą intensywnością. W Gordon Hall występowały rzadziej, a od powrotu do Srinagaru cał­ kiem ustąpiły. Anna miała nadzieję, że należą już do przeszłości, że dziecko pogodziło się ze śmiercią ojca. Widać jej radość okazała się przedwczesna. Drzwi od pokoju Chelsea były otwarte. Kirti już tam przybiegła, pochylała się nad dzieckiem z niespokojną twarzą. Olejna lampka, stojąca na stole obok łóżka, mi129

gotała i syczała. W jej niepewnym świetle Anna ujrzała dobrze znany widok: Chelsea siedziała sztywno wypro­ stowana, z rękami po bokach i piąstkami wbitymi w ma­ terac. Oczy jej wydawały się ogromne, z szeroko rozwar­ tych ust nadal wydobywał się krzyk. Ze smutnego doświadczenia Anna wiedziała, że choć dziewczynka ma otwarte oczy, nie dostrzega nic prócz kosz­ maru, który ją trapił. W tym stanie nie można było do niej dotrzeć; straszny majak musiał się prześnić. Dopiero potem Chelsea, zupełnie wyczerpana, zapadała w ciężki sen. Na­ zajutrz nie pamiętała o nocnym wydarzeniu. - Znowu się zaczęło, memsahib! - odezwała się ayah głosem pełnym napięcia. - W porządku, Kirti. Ja się tym zajmę - odpowiedzia­ ła Anna spokojnie i przysiadła na skraju łóżka obok cór­ ki. Ledwie wyciągnęła rękę, by odgarnąć splątane włoski dziecka, krzyki zaczęły cichnąć. - Uspokój się, ptaszku. Mama jest przy tobie - szepnę­ ła Anna. Ku jej zdumieniu, Chelsea spojrzała na nią przy­ tomnie. Była najwyraźniej świadoma obecności Anny. - Miałam zły sen - odezwała się. - Wiem, kochanie. Chcesz mi o nim opowiedzieć? Chelsea ukryła główkę na ramieniu matki. - To był Raja Singha... stał nade mną. Tak na mnie pa­ trzył, mamusiu! Anna czuła, że dziecko drży. - To chyba nic strasznego? - powiedziała umyślnie lekkim tonem. - To było straszne! Wyglądał tak okropnie! Jakby mnie nienawidził. - Chelsea uniosła główkę i błagalnie spojrza­ ła matce w oczy. - I powiedział: „Już niedługo, panienko". Drżący głosik przeniknął Annę do głębi. Objęła có­ reczkę jeszcze mocniej, oparła znowu jej główkę na swym ramieniu i zaczęła dziecko kołysać. 130

- To był tylko zły sen - uspokajała. - Wszystko w po­ rządku. Śpij spokojnie. - Dlaczego Raja Singha mnie nienawidzi? - Chelsea odprężyła się już w objęciach matki. - Nie ma mowy o żadnej nienawiści, Chelsea. On cię bardzo lubi. Złe sny nie mówią prawdy. - Ten wyglądał na bardzo prawdziwy! - Tak przeważnie bywa. N o , cicho już! Zamknij oczka. - Anna musnęła pocałunkiem skroń córeczki. - Pośpiewaj mi, mamusiu. Tak jak dawniej. - Głos dziewczynki był senny, tulące się ufnie do matki ciałko wydawało się coraz cięższe. Anna przypomniała sobie, że przed śmiercią Paula usypiała małą śpiewem, i poczuła ból w sercu. Nie robiła tego od miesięcy. Jak mogła być tak ślepa na potrzeby dziecka?! Ze ściśniętym gardłem zanu­ ciła melodię znanej kołysanki. Potem wróciły jej na pa­ mięć słowa i poczęła cicho śpiewać, kołysząc Chelsea. Nie­ bawem równy oddech zdradził, że dziewczynka zasnęła. Anna ostrożnie złożyła dziecko na poduszce. Chelsea wes­ tchnęła i odwróciła się na boczek. Rzęsy drgnęły raz i dru­ gi, potem znowu opadły. Wkrótce spała już głęboko. - Co u diabła? Na dźwięk niskiego głosu Anna aż podskoczyła. Julian Chase, odziany tylko w spodnie, stał w drzwiach z jedną ręką opartą o górną framugę i rozglądał się po pokoju. Przez sekundę Anna podziwiała brązową, muskularną pierś, potem odwróciła wzrok. Wstała z udawanym spo­ kojem, okryła śpiące dziecko i wyprostowała się. - Zostaniesz z nią, Kirti? - Oczywiście, memsahib. Anna już miała odejść, ale zawahała się. - Kirti, nikt tu nie wchodził, prawda? Na przykład Raja Singha? - Pytanie było tak absurdalne, że Anna po­ czuła się głupio, zadając je, ale Chelsea wydawała się ta131

ka pewna... Może Raja Singha zajrzał tu, by popatrzeć na dziecko? Co prawda nigdy przedtem mu się to nie zdarzało... - Nie, memsahib. Nikogo nie było. - Kirti odwróciła wzrok. Gdy znów spojrzała na Annę, w jej migdałowych oczach był jakiś cień. Czyżby strach? - Co się stało? - spytała ostro Anna. - Cóż by się mogło stać, memsahib? Proszę się nie mar­ twić o panienkę. Zostanę przy niej. Nie będzie sama. Niejasne podejrzenia Anny rozwiały się. Wiedziała, że Kirti kocha Chelsea jak rodzone dziecko. Sytuacja była całkiem prosta: małą znów trapił zły sen. Na szczęście cór­ ka szybko się z niego ocknęła, a w dodatku zachowała go w pamięci. Widać intensywność koszmarów słabła. - Czuwaj nad nią, Kirti! - poprosiła cicho Anna. Odsu­ nąwszy od siebie myśl, że przestrach Chelsea mógł mieć jakąś realną przyczynę, zwróciła się ku drzwiom - i ku Ju­ lianowi. - Przykro mi, że zakłóciłyśmy ci spokój - powiedzia­ ła sztywno, starając się nie patrzeć na jego obnażoną pierś, gdy przechodziła obok niego. - Chelsea nawiedził koszmar senny. - Boże święty! - Spojrzał raz jeszcze na śpiącą teraz spo­ kojnie w łóżku kruszynkę, nim Anna zamknęła drzwi. Myślałem, że kogoś mordują! Często jej się to zdarza? - Co jakiś czas... od śmierci Paula. Chelsea była bar­ dzo przywiązana do tatusia. - Biedne maleństwo! - Julian zmarszczył czoło i brwi zbiegły mu się nad oczami, które wydawały się zupełnie czarne w mroku korytarza. Jedynie blask płynący przez uchylone drzwi zielonego pokoju, w którym Julian za­ mieszkał, oraz maleńka kolorowa lampka na samym końcu pasażu rozjaśniały nieco grobowe ciemności, w których tonęła reszta domu. 132

- Tak... - Anna była aż boleśnie świadoma, że znaleź­ li się sam na sam w mroku nocy. Julian stał tak blisko, że docierało do niej ciepło i zapach jego ciała. - I ja miewałem kiedyś koszmary - wyznał po chwili

Julian.

- Ty? - spytała zdumiona. Julian skinął głową. - Też byłem kiedyś dzieckiem, wyobraź sobie. - Bardzo trudno to sobie wyobrazić. - Mimo że jego bliskość tak ją niepokoiła, Anna musiała się uśmiechnąć, gdy przemknął jej przez myśl obraz Juliana jako malego chłopca. - A co cię wówczas dręczyło? - W koszmarnych snach? - Wzruszył ramionami. An­ na odniosła wrażenie, że umyślnie bagatelizuje coś, co dręczyło go niegdyś ogromnie. - Przeważnie wspomnie­ nia z Królewskiej Marynarki. - Służyłeś w marynarce? - spytała z nagłym zaintere­ sowaniem. Skinął głową, potem uśmiechnął się szeroko. - Nie z własnego wyboru, możesz mi wierzyć! - Opowiedz mi o tym! Ile miałeś wtedy lat? Julian oparł się o ścianę i skrzyżował ramiona na piersi. - Osiem, kiedy mnie zaokrętowano. Dziesięć, kiedy uda­ ło mi się zwiać. Spędziłem na morzu dwa koszmarne lata. - Czy cię porwano na statek? - Opowieści o chłop­ cach, wykradzionych z rodzinnych domów i zmuszo­ nych do służby w Królewskiej Marynarce, powtarzano w całej Anglii. Julian potrząsnął głową. - Niezupełnie. Kochający tatuś sam oddał mnie w ich łapy. Anna zrobiła wielkie oczy. - Twój ojciec... nie chcesz chyba powiedzieć, że to zro­ bił hrabia Ridley?! 133

- We własnej osobie. Kiedy zmarła babcia, która mnie wychowywała, mój wuj, brat matki, zaprowadził mnie do G o r d o n Hall. Cyganie... Moja m a t k a była Cyganką... chcie­ li się mnie pozbyć. Pogardzali m n ą jako mieszańcem. No i oczywiście chodziło im o szmaragdy. Wujek wiedział, że znajdują się w ręku mojego ojca, więc postanowił je od nie­ go wyciągnąć w zamian za syna. Te klejnoty należały do rodziny mojej matki, ojciec zdobył je za jej pośrednictwem. Mój wuj miał jednak pecha, nie orientował się, jak bez­ względny potrafi być mój ojciec. H r a b i a udał, że się zga­ dza na wymianę, przyjął mnie do swego d o m u i oddal szmaragdy... A następnego dnia znaleziono zwłoki mego wuja w pobliżu G o r d o n Hall. Szmaragdy, jak oboje dobrze wiemy, jakimś c u d e m znalazły się z p o w r o t e m w posiada­ niu hrabiego. Co się zaś tyczy mnie, niechcianego syna, któ­ ry przynosił mu tylko wstyd... Ojciec nie miał pojęcia o mo­ im istnieniu, póki nie zjawiłem się z wujem w G o r d o n H a l l i przez tydzień łudziłem się, że znalazłem d o m . P o t e m , bez ostrzeżenia, pan hrabia kazał mnie wywieźć do Londynu, gdzie biedne, ufne dziecko z a p r o w a d z o n o na pokład stat­ ku. Służący, który mnie t a m odtransportował, natychmiast zniknął. Wówczas dowiedziałem się, że zostałem chłopcem o k r ę t o w y m na jednym ze statków należących do Królew­ skiej Marynarki. G d y żegnaliśmy się z L o n d y n e m , było nas dwóch. T a m t e n nie przeżył rejsu. Julian zamilkł, z a u w a ż y ł w y r a z o c z u A n n y , i nieocze­ kiwanie uśmiechnął się. - O, nie rób takiej p r z e r a ż o n e j m i n y ! M i a ł e m kilka niemiłych doświadczeń, ale jakoś p r z e ż y ł e m , i to w jed­ n y m kawałku! - Ale dręczyły cię p o t e m k o s z m a r y - powiedziała ci­ c h o Anna. P r z e z chwilę w p a t r y w a ł się w nią bez słowa nieprze­ niknionym wzrokiem. 134

- C z y ż b y ci się zebrało na współczucie dla mnie? - spy­ tał wreszcie, a w jego głosie brzmiał śmiech. - Jagniątko ubolewa nad losem wilka, co? Ujął jej rękę i podniósł do ust, zanim A n n a się zorien­ towała. G d y poczuła na palcach jego gorące wargi, uświa­ domiła sobie nagle, jak bardzo jest w tej chwili bezbronna. P r o s t o z łóżka, odziana tylko w koszulę nocną i szlafro­ czek... a Julian prawie nagi. W dodatku d o t y k jego ust spra­ wiał, że A n n ę przeniknął dreszcz od stóp do głów. - J a g n i ą t k o się zlękło? - spytał, odwracając jej rękę, by wtulić usta we w n ę t r z e dłoni. N a chwilę A n n a znieruchomiała, u r z e c z o n a oszała­ miającym d o t y k i e m jego warg. P o t e m o p a m i ę t a ł a się, za­ cisnęła rękę w pięść i wyrwała ją z uścisku Juliana. P o p a t r z y ł na nią kpiąco, ale nie p r ó b o w a ł z n ó w jej pochwycić. - D o b r a n o c - zdołała wypowiedzieć z jaką taką god­ nością. Kiedy j e d n a k zamierzała już odejść do swojej sy­ pialni, złapał ją za łokieć i zatrzymał. - Anno... N a w e t to niewinne dotknięcie zaniepokoiło ją. Z tru­ d e m p o h a m o w a ł a się, by nie wyszarpnąć gwałtownie ręki. - O co chodzi? - spytała bez tchu. - C h c i a ł b y m cię u s p o k o i ć , gdybyś się t y m martwiła: nie b ę d ę nalegał na sprzedanie Srinagaru. R o z s z e r z o n e ze z d u m i e n i a oczy A n n y n a p o t k a ł y jego spojrzenie. - Dlaczego? - zapytała. Spojrzał z p e w n y m z a k ł o p o t a n i e m . Uścisnął mocniej jej r a m i ę i cofnął rękę. - N i e wypędzę ani ciebie, ani twojej córki z waszego do­ mu - oznajmił burkliwym tonem. - Możesz się nie obawiać. - A co ze szmaragdami? - O b i e t n i c a b r z m i a ł a cudow­ nie, ale A n n a wolała się upewnić. 135

Julian skrzywił się. - Odzyskam je w jakiś inny sposób. A gdy tego doko­ nam, wyjadę i będziecie miały tę przeklętą dziurę tylko dla siebie! Anna w milczeniu wpatrywała się w twarz Juliana i rozważała jego słowa. Wydawał się bardzo przystojny i ogromnie męski, gdy stał tak z lekko pochyloną gło­ wą, by o wiele niższa rozmówczyni wyraźnie słyszała, co do niej mówi. W świetle dalekiej lampy na jego zwi­ chrzonych włosach lśniły błękitnawe światełka. Zwró­ cone ku Annie oczy płonęły, a napięta skóra połyskiwa­ ła brązem. Anna z niepokojem stwierdziła, że czuje do Juliana niemal sympatię. Zatrwożyło ją to nie na żarty. - Mam więc nadzieję, że odzyskasz je jak najszybciej odparła sucho i odwróciwszy się, z godnością królowej udała się do swego pokoju. Przez cały czas czuła na plecach wzrok Juliana.

18 W ciągu następnych kilku tygodni do Srinagaru napły­ wały tłumy gości. Widocznie Charles, a może Hillmore, rozgłosił wieść, że przybył z Anglii szwagier Anny. Spra­ gnieni nowin z ojczyzny sąsiedzi zjeżdżali się całymi rodzi­ nami. Anna bawiła gości, przedstawiając z nieszczerym uśmiechem Juliana jako bliskiego krewniaka, co ostatecz­ nie było - w jakiś pokrętny sposób - szczerą prawdą, o ile sprawa pochodzenia Juliana przedstawiała się rzeczywiście tak, jak ją zrelacjonował. Anna zupełnie nie mogła pojąć, jak on i Paul mogli być braćmi, choćby przyrodnimi! Ze 136

swym potężnym wzrostem, ciemnym kolorytem i aroganc­ ką męskością stanowił absolutne przeciwieństwo jej męża. Rankiem po nocnym koszmarze Chelsea Julian zadał Annie mnóstwo szczegółowych pytań w związku ze sprzedażą szmaragdów. Opowiedziała mu wszystko, co zapamiętała na temat kupca i lokalizacji jego kramu, ra­ da, iż Julian nie upiera się już przy tym, by towarzyszy­ ła mu w celu zidentyfikowania nabywcy. Jeszcze tego sa­ mego dnia Chase wyjechał i wrócił kilka dni później z pustymi rękami. Handlarz widocznie zwinął swój kram i przeniósł się gdzie indziej. Od tej pory i Julian, i Jim spędzali większość czasu poza domem, odwiedzając to razem, to w pojedynkę różne miasta w poszukiwaniu szmaragdów. Anna czuła, że te klejnoty mają dla Juliana wartość nie tylko mate­ rialną, ale postanowiła nie wypytywać go o to i w ogó­ le starała się myśleć o nim wyłącznie jako o niezbyt po­ żądanym gościu. Tej nocy, gdy Chelsea miała koszmarny sen, Julian opowiedział Annie to i owo o swej przeszłości i wzbu­ dził w niej najpierw współczucie, a potem sympatię. Gdyby poznała go lepiej, mogłaby jeszcze bardziej go polubić, a to zakłóciłoby spokój jej ducha. Już i tak mu­ siała sobie ciągle przypominać, że to nie żaden dżentel­ men, tylko łotr, złodziej, a zapewne i rozpustnik. Jeżeli zaś jej nieposłuszne ciało żywiło do niego czasem zgoła inne uczucia, starała się po prostu ignorować te sprzecz­ ne z jej zasadami pragnienia. Była wdową, matką, a przede wszystkim damą! Nie pozwoli, by Julian Chase zawrócił jej w głowie! Niekiedy, o ile Julian nie był akurat (jak to określała w duchu) „na tropie", przyłączał się do Anny i jej gości popijających w salonie popołudniową herbatę. Pod jego nieobecność sama musiała odpowiadać na mnóstwo py137

tań dotyczących „szwagra", które bywały czasem kłopo­ tliwe, tym bardziej że niewiele o nim wiedziała. W do­ datku nie wszystko, co wiedziała, nadawało się do po­ wtórzenia. Kiedy jednak Julian był w domu, sytuacja wcale się nie poprawiała, raczej odwrotnie! Pewnego popołudnia - mniej więcej dwa tygodnie po przyjeździe Juliana - obok Anny na kanapie siedziała Antoinette Noack, niezwykle bogata wdowa po poten­ tacie cynamonowym. Popijała herbatę, natrętnie wypy­ tując Annę o nowo przybyłego szwagra. Po przeciwnej stronie salonu zasiadła Helen Chasen z osiemnastolet­ nią córką Eleanor. Panienka gawędziła z Charlesem, a matka przyglądała się temu z aprobatą. Eleanor wy­ glądała jak obrazek ze swymi orzechowymi kędziorami i wielkimi brązowymi oczyma. Jako jedyna córka boga­ tego plantatora, była bardzo posażną panną. Jednak na Cejlonie brakowało odpowiednich konkurentów. Nic dziwnego, że podobnie jak pani Noack, Eleanor wraz z matką pospiesznie zjawiły się w Srinagarze, by rzucić okiem na szwagra Anny, skoro tylko usłyszały o jego przybyciu. Anna omal nie jęknęła, gdy pani Noack zadała jej ko­ lejne pytanie na temat Juliana. - Twój szwagier ma tyle uroku... Jak to się stało, że się dotąd nie ożenił? A może jestem niedelikatna i potrącam bolesną strunę? Czyżby owdowiał albo... Anna, która musiała znosić jej natarczywe pytania od kwadransa, miała ogromną ochotę obdarzyć Juliana żo­ ną i pięciorgiem pociech, przebywających w Anglii. - Brat mego męża cieszy się chyba zbyt wielkim po­ wodzeniem u kobiet, by zdecydować się na jedną i spę­ dzić z nią resztę życia. Wolałabym tego nie mówić o bli­ skim krewnym, ale obawiam się, że z niego uwodziciel bez sumienia. - Wypiła łyk herbaty, ciesząc się w duchu, 138

że c h o ć o d r o b i n k ę p o k r z y ż o w a ł a mu szyki. Ale gdzie t a m ! Szare o c z y A n t o i n e t t e N o a c k p o p r o s t u rozbłysły. - U w o d z i c i e l bez sumienia? N i e m o ż l i w e ! Po p r o s t u d ż e n t e l m e n o b d a r z o n y wyjątkowym u r o k i e m ! - T o b a r d z o p o chrześcijańsku oceniać b l i ź n i c h t a k pobłażliwie! - zauważyła A n n a nieco kąśliwym t o n e m . - N i e jest z b y t p o d o b n y do pani świętej pamięci mał­ ż o n k a , prawda? P r o s z ę m i wybaczyć, jeśli p o r u s z y ł a m b o l e s n y t e m a t , ale jest pani w d o w ą prawie od r o k u i za­ p e w n e r a n y nieco się zabliźniły. Pan C h a s e to najstarszy z braci, prawda? Jakże się to więc stało, że nie j e m u przy­ p a d ł t y t u ł hrabiego Ridleya? Pani N o a c k pochyliła się ku gospodyni, spragniona in­ formacji; koronki przy jej dekolcie omal nie zanurzyły się w filiżance parującej herbaty. Jedwabna toaleta w kolorze kawy z mlekiem była zbyt wyszukana jak na zwykłą są­ siedzką wizytkę, ale (jak Anna domyśliła się od razu) od­ grywała rolę przynęty. I to Julian miał się na nią złapać. An­ na z n ó w łyknęła herbaty, czując lekkie zniecierpliwienie. - Jest p r z y r o d n i m bratem Paula, a tytuł hrabiowski dziedziczy się w linii męskiej - odparła. Miała nadzieję, że nie uciekając się do jawnego kłamstwa, zasugerowała, iż Julian był o w o c e m poprzedniego małżeństwa m a t k i Pau­ la. C h o ć coraz mniej go ostatnio lubiła, nie chciała przy­ pinać J u l i a n o w i etykietki nieślubnego syna. Zresztą plot­ ki na t e m a t jego p o c h o d z e n i a odbiłyby się ujemnie także na niej i na Chelsea. C z y ż nie mieszkał w ich d o m u jako członek najbliższej rodziny? - A ile lat ma p a n Chase? To b e z p o ś r e d n i e pytanie zbiło A n n ę z t r o p u . Z prze­ r a ż e n i e m u p r z y t o m n i ł a sobie, że nie ma pojęcia! - On... hm... to b a r d z o niemądre z mojej s t r o n y , ale... nie zawsze mogę się p o ł a p a ć nawet we w ł a s n y m wieku... a co dopiero... J u l i a n ma chyba teraz... hm...

139

- Mam trzydzieści pięć lat - rozległ się za jej pleca­ mi niski głos. Wdzięczna za wybawienie z kłopotu, An­ na odwróciła się i ujrzała, że Julian, ciągle jeszcze w za­ kurzonym podróżnym stroju, z kapeluszem w ręku, podchodzi do kanapy. Uśmiechnął się uroczo do pani Noack, która też wyszczerzyła ząbki i wyciągnęła do niego rękę. - Pozwoli pani sobie przedstawić mego szwagra, Ju­ liana. Julianie, to pani Antoinette Noack. Julian uścisnął rączkę pięknej pani, następnie wymie­ nił uprzejmości z resztą zebranych. Na koniec zwrócił się znowu do Anny: - Boli mnie, że nie pamiętasz, ile mam lat. Niedługo jeszcze powiesz, że nie masz pojęcia, kiedy obchodzę urodziny! Anna odpowiedziała na ten dowcip kwaśnym uśmie­ chem. - Może siądziesz i napijesz się z nami herbaty? - W jej głosie nie było entuzjazmu, zapewne dlatego, że wyglą­ dał tak nieporządnie, a poza tym w ogóle za nim nie prze­ padała. Z całą pewnością nie dlatego, że i Antoinette, i Eleanor patrzyły na Juliana z takim zachwytem, jak dwie myszki na kawałek sera! - Dziękuję, z przyjemnością. Jeżeli oczywiście nie ra­ zi pań mój podróżny strój? - Tym słowom towarzyszy­ ło lekkie uniesienie brwi. Nikt nie zwrócił uwagi na mil­ czenie Anny: reszta dam stwierdziła z entuzjazmem: „Ależ skąd!" Julian zerknął na Annę z ukosa (przysięgła­ by, że sobie z niej w duchu pokpiwa!), przysunął krze­ sło do kanapy i bez wysiłku oczarował damy. Anna nie bardzo wiedziała, jak do tego doszło, ale gdy na chwilę zwolniła swoje miejsce, by podać herbatę Helen i Charlesowi, natychmiast zajęła je Eleanor. - Twój szwagier wpadnie lada chwila w zastawione 140

sieci, niech się lepiej strzeże! - zauważył jowialnie Charles, gdy Anna dolewała mu herbaty. Helen Chasen trzepnęła go energicznie po ramieniu wachlarzem. - Panom zawsze się wydaje, że kobiety myślą wyłącz­ nie o mariażu! - skarciła go. Anna napełniła również filiżankę pani Chasen, a po­ tem pogodziła się z losem i zajęła miejsce zwolnione przez Eleanor. I wtedy Helen zadała jej nadzwyczaj trud­ ne pytanie: - Powiedz mi, dlaczego pan Chase nie nosi rodowego nazwiska Traverne? Wiem, że jest bratem Paula... zupeł­ nie nie pojmuję tych rodzinnych koneksji. Annie serce uciekło w pięty. Nie było rady, musiała po­ sunąć się do wyraźnego kłamstwa. A nie znosiła kłamać! - Anno, bądź aniołem i dolej mi herbaty! Wybacz, że ci przeszkadzam w rozmowie, ale strasznie mi zaschło w gardle. - Siedzący po przeciwnej stronie pokoju Julian uniósł błagalnie filiżankę. - Bardzo chętnie! - Anna zerwała się na nogi z nie­ zwykłym pośpiechem. Była tak wdzięczna Julianowi, że ją wyratował z opresji, iż uśmiechnęła się do niego, na­ lewając mu herbatę. Odpowiedział szerokim uśmie­ chem, a jego szafirowe oczy błysnęły łobuzersko. Przez chwilę miała wrażenie, że połączył ich wspólny, zabaw­ ny sekret. Potem Antoinette zagadnęła o coś Juliana i czar prysł. Jednak ta chwila wspólnej wesołości potrą­ ciła jakąś strunę w duszy Anny, podobnie jak zwierze­ nia Juliana tej nocy, gdy Chelsea dręczył koszmar. Przez moment byli sobie bliscy. Jednak te przyjazne uczucia wobec Juliana ulotniły się bez śladu w ciągu następnych dwóch tygodni. Dom był nieustannie pełen gości. Najbardziej uprzykrzone oka­ zały się Eleanor Chasen i Antoinette Noack: obie - naj141

wyraźniej w pogoni za dobrą partią - zjawiały się niemal codziennie. Przede wszystkim zaś irytowało Annę to, iż Julian nie zniechęcał żadnej z dam. Prawdę mówiąc, ba­ wił się doskonale, obserwując, jak na wyścigi zabiegają o jego względy. Pewnego popołudnia, gdy cała ta farsa obudziła w niej wyjątkowy niesmak, Anna dała upust swemu rozdraż­ nieniu. - Polujesz na bogatą żonę! - zarzuciła Julianowi, gdy Antoinette wreszcie się wyniosła. - Czyżby? Julian stał jeszcze w korytarzu po odprowadzeniu do drzwi uroczego gościa, gdy Anna, pieniąc się na wspo­ mnienie przesłodzonych komplementów, którym musia­ ła się przysłuchiwać wbrew woli, wszczęła z nim sprzecz­ kę. Rzucił jej zagadkowe spojrzenie. Prawdę mówiąc, ostatnio zachowywał się zaskakująco: był uprzejmy, lecz pełen rezerwy. Ten łajdak, który otwarcie przyznawał się do tego, że jest „napalony", i oskarżał ją o to samo, stał się nagle kimś chłodnym, obcym, dobrze wychowanym. Anna odnosiła się do niego równie podejrzliwie jak wówczas, gdy nie potrafił utrzymać łap przy sobie. Wmawiała w siebie, że ta zmiana jest prawdziwym da­ rem bogów, za który jest im wdzięczna. Jednak zadowo­ lenie Juliana, gdy odwiedzały Srinagar różne damulki „do wzięcia", było tak widoczne, że Anna nie mogła już utrzymać języka za zębami. Dlaczego tak ją to irytowało, wolała nie dociekać. Po­ wtarzała sobie, że oburza ją fakt, iż złodziej i oszust od­ biera pod jej dachem takie hołdy. Innych przyczyn swe­ go rozdrażnienia nie przyjmowała do wiadomości. - Powinieneś się wstydzić! Pani Noack jest przynaj­ mniej w odpowiednim wieku, ale Eleanor Chasen ma za­ ledwie osiemnaście lat! 142

Na takie oskarżenie Julian odpowiedział uniesieniem brwi; wpatrywał się w twarz Anny nieodgadnionym wzrokiem. Odezwał się lekkim tonem, który jeszcze podsycił jej gniew: - Musisz przyznać, że panna Chasen jest prześliczna. Z tymi kędziorkami i migdałowymi oczyma, nie wspo­ minając już o figurze, mogłaby nawet bez grosza posa­ gu zawrócić w głowie każdemu mężczyźnie. Co się zaś tyczy pięknej Antoinette, jestem jak najdalszy od kryty­ ki pod jej adresem. Powiem tylko szczerze, a mogę so­ bie na to pozwolić, bo i ty jesteś wdową, że ona jest jak owoc, który aż się prosi, by go zerwać. Zaskoczona taką bezpośredniością Anna zrobiła wiel­ kie oczy, potem zacisnęła usta i spojrzała na Juliana wściekłym wzrokiem. - Nie znoszę wulgarności! - Było w jej glosie tyle do­ stojeństwa, że mogła poskromić najbardziej pewnego siebie dowcipnisia. Niestety, na Juliana to nie podziała­ ło. Uśmiech pojawił się w ciemnoniebieskich oczach, po­ tem na ustach. Ten łotr nawet nie starał się ukryć swe­ go rozbawienia! - Nie jestem wulgarny, tylko szczery. Tej pani potrze­ ba męskiego towarzystwa... i w odróżnieniu od niektó­ rych dam nie wstydzi się do tego przyznać. Większość kobiet, które straciły mężów, woli żywego partnera od wspomnień po zmarłym. Noc spędzona wyłącznie z du­ chem małżonka nie wystarcza pełnej temperamentu ko­ biecie. Jestem pewien, że sama się o tym przekonałaś po roku abstynencji. - Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób! - krzyk­ nęła Anna z oburzeniem. - Prawda w oczy kole, co? - spytał słodziutkim tonem. - Wobec tego na przyszłość dobrze się zastanów, nim zaczniesz prawić mi morały. Bez względu na to, jakie 143

mam plany, nie zaprzątaj sobie nimi główki, droga sio­ strzyczko! - Nie jestem twoją siostrzyczką - wycedziła Anna przez zaciśnięte zęby. - Nawet nie bratową! Choćbyś na­ wet był przyrodnim bratem Paula, w co śmiem wątpić, nie chcę, by łączyły mnie jakiekolwiek więzy z niepo­ prawnym łotrem! - Doprawdy, Zielonooka Damo? - odparł spokojnie. To znienawidzone przezwisko przypomniało Annie o jej własnych grzechach i natychmiast odczuła skruchę. Julian - najwidoczniej rad z jej zmieszania - nieoczeki­ wanie uśmiechnął się do niej. Mimo urazy Anna nie pozostała obojętna na czar te­ go uśmiechu. W szafirowych oczach ujrzała szelmowskie błyski, jakby Julian zapraszał ją do wspólnej zabawy; na ustach pojawił mu się krzywy uśmieszek. Stali tak blisko, a on wznosił się nad nią niby wieża! Annę aż rozbolała szyja od patrzenia w górę. Cygańskie, czarne włosy były zwichrzone, cera jeszcze pociemniała na tropikalnym słońcu, a strój miał tak niedbały, że aż wstyd: tylko bry­ czesy i koszula, nawet bez fularu! A mimo to Julian był niewątpliwie pociągający... Gdy tylko przez głowę Anny przemknęła ta myśl, energicznie odsunęła ją od siebie. - Po co się tak usztywniasz, jakbyś połknęła kij? Spróbuj cieszyć się życiem! - powiedział nieoczekiwanie i, wycią­ gnąwszy rękę, przejechał palcem wzdłuż owego zbyt usztywnionego kręgosłupa. Annie zaparło dech i cofnęła się. Nie próbował przysunąć się ponownie; stał z rękami na bio­ drach i przyglądał się jej, przechyliwszy głowę na bok. - A skoro już zeszliśmy na tak osobiste tematy... Chy­ ba najwyższy czas, byś pozbyła się wreszcie tych okrop­ nych czarnych kiecek, wyglądasz w nich jak wrona! Nie mogę na nie patrzeć, a i twojej córeczce chyba wyszło­ by na dobre, gdybyś jej w ten sposób ustawicznie nie 144

przypominała o stracie tatusia. Na miłość boską, ubierz się kolorowo i pogódź się z życiem! - Od śmierci mego męża nie minął nawet rok! - Ale to on umarł, a nie ty - odparł już bez uśmiechu Julian. - Do diabla, równie dobrze mogłaś skoczyć za nim do grobu i skończyć z tym! Z dwojga złego to by­ łoby chyba lepsze wyjście niż taka egzystencja, jaką pro­ wadzisz od miesięcy. - Co ty o tym wiesz?! - krzyknęła Anna, dotknięta do żywego. - Kochałam Paula... - Nic nie wiem, i Bogu dzięki! - przerwał jej bezlito­ śnie. - Nie chcę wiedzieć nic o miłości, która skazuje ład­ ną, młodą kobietę na życie równie jałowe jak grób nie­ boszczyka męża! Zanim Anna zdobyła się na odpowiedź, wyminął ją bez słowa usprawiedliwienia czy przeprosin i skierował się ku schodom. Anna odwróciła się mimo woli i patrzyła za odcho­ dzącym. Zauważyła przy tym mimochodem, że jego włosy domagają się przystrzyżenia, ramiona w cienkiej białej koszuli wydają się wyjątkowo potężne, a biodra w ciemnych spodniach przez kontrast - bardzo wąskie. Nogi miał długie i silne, a pośladki... (Anna zaczerwieni­ ła się ze wstydu, że w ogóle myśli o czymś takim!) robi­ ły wrażenie sprężystych i muskularnych, gdy przeskaki­ wał po dwa stopnie naraz. Ogólnie rzecz biorąc, był uderzająco przystojny... o ile komuś odpowiadał taki na wskroś męski typ. Jej, na szczęście, nie! Zdecydowanie wolała wrażliwych, dobrze wychowanych dżentelmenów - takich jak Paul. To prawda! Tylko tacy jej się podobali! Bez względu na to, co mówił Julian, nie miała zamia­ ru zrzucić żałoby. Jeśli nawet według pana Chase'a wy­ glądała jak wrona w sukni pod szyję i z długim rękawem, 145

tym lepiej! Wcale jej nie zależało na tym, żeby mu się po­ dobać! Najlepiej, by w ogóle nie zwracał na nią uwagi! Ale może istotnie ta niczym nie rozjaśniona czerń sta­ le przypomina Chelsea o stracie ojca? odezwał się w mó­ zgu Anny jakiś cichy głos. Anna odrzuciła tę ewentualność. Postępuje właściwie... co więcej, zgodnie z potrzebą serca! I nosić żałoby nie przestanie! A Julian Chase może się powiesić! Jednak wyłącznie z ciekawości, dokąd też się udał, po­ spieszyła za nim na tyły domu i po jakimś czasie usłysza­ ła na korytarzu jego kroki. Stanąwszy na tylnej werandzie, zobaczyła, że „szwagier" zmierza dróżką do ogrodu, gdzie Chelsea powitała go okrzykami radości. Kirti, która bawi­ ła się z dzieckiem piłką, natychmiast została zastąpiona przez „stryjka Julcia". Sądząc z miny ayah i swobodnego zachowania Chelsea, bawili się ze sobą nieraz. - Panienka bardzo się przywiązała do sahiba. Anna sądziła, że jest sama, więc na niespodziewany dźwięk głosu aż podskoczyła. Odwróciła się i ujrzała sto­ jącego za nią Raja Singhę, który w zadumie obserwował rozbawioną trójkę w ogrodzie. - Tak - wykrztusiła z trudem Anna, całkiem zbita z tropu. Raja Singha zawsze o wszystkim wiedział! To niemądre, ale Anna miała niekiedy wrażenie, że czyta w jej myślach. I to najczęściej wówczas, gdy wolałaby się do nich nie przyznawać nawet przed sobą! - To dobrze dla panienki, że w Big House jest znów mężczyzna. - Raja Singha oderwał oczy od roześmianej trójki i zwrócił je ku Annie. - Tak - przytaknęła i nagle przyszło jej do głowy, że to samo można by powiedzieć o niej. Mimo że Julian Chase irytował ją, musiała przyznać, że od chwili, gdy zjawił się na jej progu, wstąpiło w nią nowe życie. 146

Anna nie zdążyła zastanowić się nad tym dłużej, bo Chelsea dostrzegła matkę na werandzie. - Mamusiu, zejdź i pobaw się z nami! - Nie, nie... Ja... - zaczęła wykręcać się Anna, poczer­ wieniawszy na samą myśl o tym. - Proszę cię, mamusiu! - błagała Chelsea, a Julian z pił­ ką w garści uśmiechnął się od ucha do ucha. Pewnie sądzi, że nie zgodzę się ze względu na niego! pomyślała Anna. Uniósłszy dumnie głowę, zeszła do ogrodu, gdzie Chelsea powitała ją radosnym piskiem i objęła z całych sił. - Zagramy z mamusią w dwa ognie, stryjku Julciu! wyjrzyknęła Chelsea, odbiegając w podskokach. Julian ze śmiechem rzucił dziecku piłkę. - Mamusiu, powinnaś ją złapać po drodze! - odezwa­ ła się z wyrzutem mała, gdy Anna bez ruchu przygląda­ ła się, jak piłka szybuje do rąk dziewczynki. - Przepraszam! - usprawiedliwiła się i włączyła do gry. Kwadrans później roześmiana i zdyszana Anna opa­ dła na trawę w cieniu rozłożystego drzewa bo. - Nie przerywaj zabawy, mamusiu! - protestowała Chelsea, ciągnąc matkę za rękę i bezskutecznie usiłując skłonić ją do wstania. - Muszę odpocząć, ptaszku! - powiedziała Anna i opa­ dła na wznak, by pokazać, jaka jest wyczerpana. - Proszę zostawić mamusię w spokoju! - Kirti, która dotąd obserwowała z uśmiechem harce dziewczynki, te­ raz położyła jej rękę na ramieniu. - Mama jest zmęczo­ na. Uwijemy jej wianuszek z kwiatków, dobrze? Ty po­ szukasz najładniejszych, a ja pomogę ci je spleść. - Chciałabyś dostać wianuszek, mamusiu? Anna skinęła głową i usiadła. Chelsea odbiegła w pod­ skokach, za nią wolniej oddaliła się Kirti. Julian znalazł piłkę, która pod koniec zabawy zginęła gdzieś w trawie, 147

a teraz podszedł do Anny i opadł na ziemię obok niej. - Rad jestem, że nie okazałaś się tchórzem. - Usiadł po turecku i pochylił się ku Annie z krzywym uśmiesz­ kiem. W jasnym blasku popołudniowego słońca oczy miał szafirowe. Wyglądał zdumiewająco młodo z rozwi­ chrzoną czupryną i z podwiniętymi rękawami koszuli, nie osłaniającymi opalonych, krzepkich ramion. - Nie boję się ciebie, stryjku Julciu! - Wymówiła drwiąco zabawne, jakby kobiece zdrobnienie, którego użyła jej córeczka. Odpowiedział na te kpiny szerokim uśmiechem. - Widzę, że się nie boisz. I nigdy się mnie nie bałaś. Wyglądasz jak laleczka z cukru, ale jest w tobie zaska­ kująca siła. Lubię takie kobiety. Anna spojrzała na niego. - Podziękowałabym za komplement, ale podejrze­ wam, że kryje się za nim coś niezbyt pochlebnego! Roześmiał się. - Zwykły szczery podziw, nic więcej! - Wyciągnął się na plecach, podobnie jak Anna, z rękami pod głową. Przez chwilę wpatrywał się w zamyśleniu w splątane gałęzie nad nimi. Potem spojrzał znowu na Annę. - Powiedz mi, jak doszło do tego, żeście się pobrali z Paulem? Jego pytanie zdziwiło Annę. - Znaliśmy się całe życie. Małżeństwo wydało się nam czymś zupełnie naturalnym. - Byliście chyba bardzo młodzi? - Mieliśmy oboje po osiemnaście lat. Mój tatuś wła­ śnie umarł i na probostwo miał się wprowadzić jego na­ stępca. A ojciec Paula uznał, że pora, by syn odbył Grand Tour*. Paul nie miał na to wcale ochoty. " G r a n d Tour - podróż po kontynencie europejskim, uważana za osta­ teczne uzupełnienie wykształcenia dobrze urodzonych młodzieńców (przyp. tłum.).

148

- Więc zamiast tego ożenił się z tobą? - Uwaga Juliana była nieco kąśliwa; Anna natychmiast się nastroszyła. - Byliśmy ze sobą bardzo szczęśliwi! - Bez wątpienia. Poczuła się dotknięta i postanowiła odegrać się na Ju­ lianie. - Jeśli już opowiadamy sobie nawzajem dzieje swego życia, może byś dokończył swoich zwierzeń z tamtej no­ cy? Co się z tobą działo po ucieczce z Królewskiej Ma­ rynarki? - To, co wówczas robiłem, z pewnością by cię zgor­ szyło. - Julian przewrócił się na bok i oparł na łokciu. - Opowiedz... mimo wszystko. - Niech będzie! - Wyrwał źdźbło trawy i zaczął je żuć. - Wychowałem się wśród Cyganów, jak ci już mówiłem. Opiekowała się mną babka, wspaniała staruszka, ogrom­ nie opiekuńcza w stosunku do mnie. Jeszcze na łożu śmierci przysięgała, że moja matka nigdy nie poszłaby do łóżka bez ślubu... co znaczyło, że jeśli zjawiłem się na świecie, to moi rodzice musieli się pobrać. Czy babka miała rację, czy nie, w dzieciństwie wierzyłem jej świę­ cie. Cyganie wołali na mnie nie tylko „mieszaniec", ale i „bękart", ale niekoniecznie używali tego wyzwiska w sensie dosłownym. Cyganie czują do dzieci mieszanej krwi taką samą pogardę jak Anglicy, więc zawsze mi wy­ tykano moje pochodzenie. Babcia mówiła jednak, że po­ winienem być dumny, bo jestem arystokratą, a ci, co ze mnie drwią, to zwykłe psy. Nie miałem pojęcia, że jestem rzeczywiście bękartem. Możesz sobie wyobrazić, jaki to był dla mnie szok, kiedy wuj zawiózł mnie do Gordon Hall i dowiedziałem się, że mój ojciec nie miał pojęcia o moim istnieniu, a z moją matką wcale się nie ożenił. Hrabia miał zresztą żonę i ślubnego syna, którego bar­ dzo kochał. Nic dziwnego, że chciał się mnie pozbyć. 149

- Okropny człowiek! - powiedziała Anna. - Prawda? - uśmiechnął się do niej Julian. - Tak czy inaczej, po śmierci babci nie było dla mnie miejsca wśród Rachminovow. Ani w domu mego ojca i jego rodziny. Kiedy więc uciekłem z marynarki, powędrowałem do Londynu. Ku swemu rozczarowaniu odkryłem, że wie­ dzie mi się tu niewiele lepiej niż w służbie Jego Królew­ skiej Mości. Tyle tylko że byłem wolny. Spojrzał na nią i zawahał się. - Mów dalej! - ponagliła go zaciekawiona Anna. Julian nadal żuł trawkę. - Najpierw przymierałem głodem, ale miałem zręcz­ ne ręce, więc zostałem złodziejem. Początkowo kradłem żywność, potem zostałem kieszonkowcem. Przez krótki czas napadałem na pijaków i wtedy właśnie zawarliśmy znajomość z Jimem. Ale w Królewskiej Marynarce wi­ działem aż za dużo brutalnej przemocy, toteż takie za­ jęcie szybko mnie zemdliło i przerzuciłem się na włama­ nia do rezydencji bogaczy. Jego oczy spoczęły znów na twarzy Anny, jakby chciał się przekonać, czy bardzo ją zgorszył. Po chwili podjął swą opowieść. - We dnie pełniłem obowiązki lokaja u pewnej hrabi­ ny, której nazwiska nie wymienię, a po nocach okrada­ łem jej przyjaciół. W końcu rozstaliśmy się z hrabiną, a zdobyte pieniądze zainwestowałem w salon gry. Inte­ res szedł nieźle i ostatecznie dorobiłem się sześciu takich lokali... - Uśmiechnął się krzywo. - Potem mój ojciec zmarł i spróbowałem odzyskać szmaragdy, które matka podobno wniosła mu w posagu. Wiesz już, co było da­ lej. Ależ się zbłaźniłem! Anna zdawała sobie sprawę, że nie opowiedział jej o wszystkim. Mimo że starał się zbagatelizować swoje przeżycia, wyraźnie cierpiał z powodu odtrącenia przez 150

ojca. Podobnie jak owej nocy, gdy wyjawił jej kilka fak­ tów ze swej przeszłości, Anna poczuła nagle współczucie dla Juliana - takiego, jakim był niegdyś. Straszna musiała być dla niego świadomość, że nie ma własnego miejsca w świecie, że nikomu na nim nie zależy. - No i znowu się nade mną użalasz! - Julian usiadł i połechtał Annę trawką po nosie. - Masz miękkie serce, Zielonooka! Możesz wpaść przez to w tarapaty! - Musiało ci być przykro, że Graham i Paul, twoi bra­ cia, mają wszystko, czego tobie brakowało. - Na przy­ kład ojcowską miłość, pomyślała Anna, ale nie powie­ działa tego głośno. - Ach, całkiem mi to złamało serce! Może byś mnie pocałowała na pociechę? - Mówił żartobliwym tonem, być może chciał ukryć, jak bliska jest prawdy. Potem pochylił się ku niej, zamknął oczy i złożył usta jak do pocałunku. Wyglądał tak zabawnie, że Anna mu­ siała się roześmiać. Rzuciła w niego garścią trawy, a po­ tem zerwała się na nogi, nim zdążył jej odpłacić pięk­ nym za nadobne. - Jak to, nie dostanę całuska?! - poskarżył się i pod­ niósłszy się lekko na nogi, stanął obok Anny. Popatrzył na nią z przekornym uśmiechem, ale nie zdążył nic po­ wiedzieć, gdyż pocibiegła do nich Chelsea, wymachując wianuszkiem z kwiatów. - To dla ciebie, mamusiu! - Dzięki, ptaszku! - Anna przyjęła podarek i włożyła go sobie na głowę. Chelsea zachichotała i schwyciła ma­ mę za rękę. To oznaczało koniec prywatnej rozmowy z Julianem.

151

19 Od kilku tygodni H i l l m o r e zajmował już d o m e k nad­ zorcy. Początkowo spotykał się z A n n ą prawie codziennie, omawiając z nią plany rozwoju Srinagaru i wtajemniczając ją w setki problemów, związanych z doprowadzeniem pod­ upadłej plantacji do kwitnącego stanu. Ponieważ jednak od d w ó c h tygodni H i l l m o r e nie pokazał się ani razu, A n n a w k o ń c u posłała po niego. Zjawił się w jadalni z kapelu­ szem w ręku, kiedy kolacja dobiegała już końca. Julian, któ­ ry nie znosił curry, dodawanego niemal codziennie do wie­ czornego posiłku, wstał od stołu już wcześniej. J i m nigdy nie zasiadał z nimi w jadalni, wolał pożywiać się w zaciszu swego pokoju. Chelsea i Kirti zjadły wcześniejszą kolację w pokoju dziecinnym. T a k więc przy stole siedziały już tyl­ ko A n n a i Ruby, popijając herbatę i gawędząc, kiedy Raja Singha uroczyście wprowadził nadzorcę. H i l l m o r e zatrzy­ m a ! się przy drzwiach, nieco zażenowany, a gdy Raja Sin­ gha zniknął, nadzorca zbliżył się o krok. - D o b r y w i e c z ó r łaskawym p a n i o m . - D o b r y wieczór, panie H i l l m o r e . M o ż e napije się p a n z n a m i herbaty? - A n n a u ś m i e c h n ę ł a się do n a d z o r c y , k t ó r y - niemal r ó w n i e z m i e s z a n y jak w chwili wejścia do jadalni - p o t r z ą s n ą ł głową. - N i e z m i e r n i e p a n i uprzejma, ale dziękuję. P r z y c z y n a o d m o w y była b a r d z o p r o s t a i A n n a d o b r z e ją znała. Na Cejlonie obowiązywały rygorystyczne po­ działy społeczne. H i n d u s i , m u z u ł m a n i e , Syngalezi, Tamilowie i W e d d o w i e mieli własne przepisy dotyczące kast 152

i ściśle ich przestrzegali. Społeczność angielska nie dzie­ liła się na tak hermetycznie zamknięte grupy jak rdzen­ ni mieszkańcy wyspy, ale i w niej obowiązywały niewi­ dzialne granice: nadzorcy, guwernantki czy guwernerzy nie żyli na równej stopie z właścicielami majątków ziem­ skich. Hillmore mógł wypić filiżankę herbaty w salonie podczas pierwszej wizyty w Srinagarze, ale zasiadanie do jednego stołu z chlebodawczynią byłoby niesmacznym poufaleniem się. Anna, pojąwszy to, wstała z krzesła. - Wybacz mi, proszę, Ruby. - Nie kłopocz się o mnie! Zaraz kończę herbatę i zmy­ kam na górę. Ten podlec Jim założył się ze mną o pięć­ dziesiąt funtów, że mnie pobije w wista. - Ruby uśmiech­ nęła się szelmowsko. - Już ja dopilnuję, żeby dotrzymał słowa! Trochę forsy zawsze się przyda, no nie? - Nie obedrzyj go zanadto ze skóry! - powiedziała żar­ tobliwie Anna, starając się nie słuchać cichego głosu ostrze­ gającego ją, że i Ruby, podobnie jak zawojowana całkiem przez Juliana Chelsea, przeszła do obozu wroga. A przyja­ ciółka tak narzekała na wdarcie się do ich grona intruzów! Ruby i Jim sprzeczali się o byle co jak dzieciaki. Anna za­ uważyła jednak, że przyjaciółka spędza niejeden wieczór, grając w karty z pomocnikiem Juliana. Łatwo mogła zrozu­ mieć, że Ruby i Jim mieli ze sobą wiele wspólnego: znali od podszewki życie londyńskiej ulicy, co do którego ona sama mogła jedynie snuć domysły. Poza tym Ruby, która nie na­ leżała ani do służby, ani do miejscowej „arystokracji", mo­ gła czuć się niekiedy samotna. Dotychczas pozostawała je­ dynym sojusznikiem Anny i przykro było patrzeć, jak zmienia front, omotana z jednej strony urodą i uśmiechem Juliana, a z drugiej karcianymi talentami Jima. Nie było teraz czasu na podobne rozważania. Anna odsunęła od siebie niewesołe myśli i poprowadziła nad­ zorcę do salonu. 153

- Proszę siadać, panie Hillmore. Nieoceniony Raja Singha zadbał już o zapalenie lamp. Wskazując nadzorcy krzesło, Anna podeszła do kanapy i usiadła na niej. Hillmore również zajął miejsce i spoj­ rzał pytająco na chlebodawczynię. - Chciała się pani ze mną widzieć, pani Traverne? Anna uśmiechnęła się, by go uspokoić. Co prawda zaniedbał się ostatnio w składaniu raportów, ale może pracował aż tak gorliwie, że trudno mu było wykroić pól godzinki pod koniec dnia na rozmowę z pracodawczynią. Anna nie zamierzała czynić mu wyrzutów. Za­ leżało jej na poważnie traktującym swoje obowiązki nadzorcy i miała nadzieję, że nadejdzie chwila, gdy przestanie biegać do niej z każdym drobiazgiem, a ogra­ niczy się do omawiania najistotniejszych spraw. Nie przypuszczała jednak, że godzina samodzielności wybi­ je tak szybko! - Chciałam się po prostu dowiedzieć, jak sprawy sto­ ją, panie Hillmore. - Wszystko w najlepszym porządku, łaskawa pani. Oczyszczamy teraz pola, o których była mowa, i zamó­ wiłem już sadzonki orange pekoe... - Chwileczkę, panie Hillmore! - Głos Anny nabrał ostrości. - Podczas naszej ostatniej rozmowy uzgodnili­ śmy, o ile pamiętam, że nie będziemy się spieszyć z przy­ stąpieniem do konkretnych działań. Mam nadzieję, że nie podjął pan żadnych decyzji bez mojej wiedzy? Hillmore zmarszczył brwi. - Jeśli o to chodzi, łaskawa pani, uzyskałem aprobatę pana Chase'a. Ja... nie przyszło mi nawet do głowy, że opinie państwa mogą nie być zgodne. Anna zaniemówiła na chwilę. - A więc w ciągu ostatnich dwóch tygodni składał pan raporty panu Chase? - spytała wreszcie, starając się nie 154

okazać wzburzenia. Ostatecznie to nie wina nadzorcy, że arogancki, nieznośny intruz uzurpował sobie jej pra­ wa! Ale że Julian Chase ośmielił się! Anna czuła, że jej oburzenie przeradza się w prawdziwą furię. Srinagar nie należał przecież do niego! - Tak, proszę pani. Rozmawialiśmy, kiedy tylko pan Chase miał czas - odparł Hillmore z nieszczęśliwą mi­ ną. - On... Ja... Powiedział, żebym nie trudził pani pro­ blemami gospodarskimi, bo dopóki on tu jest, odciąży panią od wszelkich kłopotów. - Czyżby? - Mimo najlepszych chęci w głosie Anny brzmiał uszczypliwy ton. Zanim gniew owładnął nią bez reszty, wstała z miejsca. Nadzorca podniósł się również; miętosił w rękach kapelusz. - Bardzo mi przykro, pani Traverne, jeśli postąpiłem niewłaściwie, ale myślałem... - W porządku, panie Hillmore. Zaszło pewne nieporo­ zumienie w sprawie zarządzania plantacją, ale to dopraw­ dy nie pańska wina. Oczywiście mój... szwagier... pragnął mi tylko oszczędzić kłopotów. Jednak w przyszłości chcę być o wszystkim informowana. Może będziemy się spo­ tykać dwa razy na tydzień w moim gabinecie? Czy to pa­ nu odpowiada? - Oczywiście, proszę pani. I jak już powiedziałem, najmocniej przepraszam, że sprawiłem kłopot. Anna uśmiechnęła się. Nauczyła się już uśmiechać także wówczas, gdy zupełnie nie miała na to ochoty. - Proszę więcej o tym nie myśleć, panie Hillmore. A ponieważ zaczął już pan oczyszczać pola pod uprawę orange pekoe, należy to kontynuować. Ale porozmawia­ my obszerniej na ten temat... może w najbliższy wtorek? O siódmej, w gabinecie. - Tak jest, proszę pani. Hillmore uświadomił sobie, że posłuchanie skończo155

ne, i odetchnął z ulgą. Anna wezwała Raja Singhę, by od­ prowadził nadzorcę do drzwi. Gdy Hillmore odszedł, gniew, który Anna dotąd po­ wstrzymywała, wybuchnął. - Zamorduję go! - syknęła. Przechodzący obok Raja Singha przystanął. - Pani coś mówiła, memsahib? - Nie, nie, Raja Singha - zapewniła go spiesznie An­ na i poczuła ulgę, gdy odszedł do swych obowiązków. Doprawdy, mimo swej niezłomnej lojalności wobec niej i Chelsea bywał czasem jakiś niesamowity... Ale to nie miało teraz znaczenia. Anna wyprostowała plecy, uniosła głowę i ruszyła na poszukiwanie Juliana Chase'a.

20 Drzwi sypialni Juliana były zamknięte. Anna zastu­ kała energicznie w grubą płytę z drzewa tekowego. Żad­ nej odpowiedzi. Zastukała jeszcze mocniej. Nadal brak odzewu. Zrobiła więc coś, co w innej sytuacji nawet by jej nie przyszło do głowy: uchyliła drzwi i zajrzała do środka. Pokój był pusty. Olejne lampki paliły się, rzucając pla­ my światła na świeżo pobielone ściany. Story z zielone­ go jedwabiu zaciągnięto, nie dopuszczając do wnętrza mroku nocy. Łoże z niewielkim baldachimem i kotara­ mi tej samej barwy co story było już rozesłane do snu. A Juliana nadal ani śladu. W pokoju panował ład; tylko para zakurzonych bu­ tów, porzucona w pobliżu łóżka, zakłócała nieskazitel156

ny porządek. Anna, choć niechętnie, musiała przyznać, że Julian nie jest bałaganiarzem. To ją zaskoczyło. Poczuła jakiś lekki zapach - czyżby dymek cygara? Pociągnęła nosem raz i drugi... - Czy tu ktoś jest? - zawołała, przestępując próg. Choć nie widziała Juliana, wyczuwała jego obecność. Mimo to aż podskoczyła, kiedy się odezwał. - Czy to ty, Anno? Niewyraźne słowa dochodziły z drugiego pokoju. Oczywiście: był w gotowalni! Nie zauważyła od razu drzwi, gdyż częściowo zasłaniała je szafa. Były lekko uchylone. Doskonale! Będzie mogła powiedzieć mu, co o nim myśli, zanim gniew z niej wyparuje! Anna zatrzasnęła drzwi na korytarz i energicznie prze­ szła przez pokój, po czym jednym szarpnięciem otwo­ rzyła drzwi gotowalni. Zastygła z otwartymi ustami i wytrzeszczonymi oczy­ ma. O t o ujrzała przed sobą Juliana Chase'a tak jak go Pan Bóg stworzył. Najwidoczniej zamierzał wejść do parują­ cej wanny. Na ten widok Anna mocno zacisnęła powieki i wrza­ snęła: - Jak śmiałeś powiedzieć, żebym weszła?! Ty... - Nie powiedziałem nic podobnego - przerwał jej spo­ kojnie. Usłyszała plusk rozchlapywanej wody. Widocz­ nie zanurzył się w wannie. - Właśnie, że powiedziałeś! Pamiętam... - Głos Anny załamał się, gdyż w tej samej chwili przypomniała sobie dokładnie jego słowa. - Zapytałem: „Czy to ty?" Fakt, że Julian miał słuszność, nie usposobił Anny życzliwiej do niego. - Każdy dżentelmen... 157

- Ależ ja wcale nie jestem dżentelmenem! Myślałem, że co do tego jesteśmy zgodni. Anna udała, że nie słyszy. - ... ostrzegłby damę, że nie jest przyzwoicie ubrany! A ty... - Skąd miałem wiedzieć, że wtargniesz do mojej gotowalni? Na litość boską, albo otwórz oczy, albo wyjdź stąd! Wyglądasz idiotycznie! Nie jesteś przecie niewinną panienką. Z pewnością widywałaś swego męża bez ubra­ nia, a wszyscy mężczyźni w ogólnych zarysach są do sie­ bie podobni. Czemu się tak czerwienisz? - Najwyraźniej jej zakłopotanie niezmiernie go bawiło. Anna pojęła, że się z niej wyśmiewa, i to dotknęło ją tak, że aż otworzyła oczy. Rzuciła w stronę Juliana niespokojne spojrzenie i prze­ konała się, że... najbardziej intymne części jego ciała kry­ ły się pod wodą. Poza tym mydliny zasłonią niebawem wszystko jeszcze dokładniej: Julian obracał właśnie w dłoniach mydło, tak że tworzyła się obfita biała piana. - Czyżbyś zdecydowała się jednak pozostać? Moja droga bratowo, zadziwiasz mnie! - Spojrzał na nią drwią­ co. Ciemnoszafirowe oczy śmiały mu się, choć usta ani drgnęły. Anna dopiero po dłuższej chwili zdała sobie sprawę z tego, że gapi się jak urzeczona na jego nagą pierś. Od­ wróciła oczy, policzki ją piekły, była z pewnością czer­ wona jak burak. Na pewno by uciekła, gdyby w tym momencie na twa­ rzy Juliana nie pojawił się paskudny, domyślny uśmiech. - Patrz, ile dusza zapragnie - powiedział, napawając się upokorzeniem Anny. - Mnie to nie przeszkadza. Mo­ że się do mnie przyłączysz? - zaproponował, nie spusz­ czając z niej oczu. - Starczy miejsca dla dwojga! Annie było już wszystko jedno, czy uzna ją za tchó158

rza, czy nie! Poczuła, że musi uciekać - zaraz, natych­ miast! Siła, ciągnąca ją do tego nagiego mężczyzny w wannie, była tak potężna, że wprost sprawiała jej ból. - Muszę porozmawiać z tobą w bardzo ważnej spra­ wie - oznajmiła, starając się zachować spokój. - Kiedy stąd wyjdziesz, przyjdź do mego gabinetu. Będziemy mogli przedyskutować ten problem. Już miała odwrócić się na pięcie i wyjść, gdy usłyszała: - Kiedy stąd wyjdę, położę się do łóżka. To zatrzymało Annę. Obejrzała się przez ramię i na­ tychmiast tego pożałowała. - To bardzo ważna sprawa - udało się jej powiedzieć stanowczym tonem. Z wysiłkiem odwróciła wzrok od Juliana siedzącego w wannie. Co ją opętało?! Paul był skromny, ale przecież widywała go w kąpieli. I nigdy, absolutnie nigdy ten wi­ dok nie sprawiaj, że zasychało jej w gardle, serce zaczy­ nało galopować, a w wyobraźni kłębiły się lubieżne obra­ zy! N o , ale Paul był jej mężem i dżentelmenem, a Julian Chase z pewnością nie jest ani jednym, ani drugim! - Jeśli to istotnie coś ważnego, poczekaj w sypialni, aż się wykąpię. W przeciwnym wypadku musisz się z tym wstrzymać do rana. Powiedział to z wyraźną obojętnością. Anna przygry­ zła wargę, utkwiła wzrok w brodzie Juliana, na której widniał cień zarostu, i pilnując się, by nie zerknąć ani w górę, ani w dół, podjęła decyzję. - Wobec tego zaczekam w sypialni. Bądź tak dobry i pospiesz się. I... - Jak tu wyrazić życzenie, by zjawił się przyzwoicie odziany? Nie potrafiła znaleźć wystarczają­ co subtelnego sformułowania. - I co jeszcze? - Nic, nic! - mruknęła opryskliwie, dając za wygraną. Tylko się pospiesz! 159

Odwróciła się i pomaszerowała do sypialni, gdzie przycupnęła na brzeżku krzesełka, starając się nie my­ śleć o tym, co się w tej chwili dzieje w gotowalni. Gdy mniej więcej po dziesięciu minutach Julian sta­ nął w drzwiach, Anna poczuła ulgę: miał przynajmniej tyle przyzwoitości, by włożyć szlafrok. Był to strój znacznie elegantszy od jego codziennych ubrań: uszyty z ciemnobrązowego jedwabiu, lamowany złotem, sięgał mu prawie do kostek. Oczywiście w głębokim wycięciu widniał trójkąt ciemnych włosów porastających pierś Ju­ liana, a nogi miał bose, ale mogło być znacznie gorzej. - I cóż to za sprawa tak ważna, że nie mogła poczekać do rana? - Julian trzymał w ręku zapalone cygaro i zaraz wetknął je do ust. Anna uprzytomniła sobie, że takie sa­ mo, tylko zgaszone, dostrzegła w porcelanowej miseczce obok wanny; była wówczas tak oszołomiona, że nie zwróciła na nie uwagi. Dziwne: nie miała pojęcia, że Ju­ lian palił cygara! Może czynił to wyłącznie wieczorami? Przypomniała sobie, jaką ma pretensję do pana Chase'a, i usadowiła się nieco pewniej na krzesełku. - Upoważniłeś Hillmore'a do przestawienia plantacji na produkcję orange pekoe, nie pytając mnie o zdanie! Głos Anny drżał z oburzenia. Julian uniósł brwi. - Istotnie. To słówko zbiło ją całkiem z tropu. Nie wiedziała, ja­ ka będzie reakcja Juliana na jej oskarżenie, ale z pewno­ ścią nie spodziewała się beznamiętnego potwierdzenia. - Srinagar należy do mnie - powiedziała w końcu, po­ zbierawszy myśli. - Ja tu wydaję rozkazy! Nawiasem mó­ wiąc, uważam za błąd oczyszczenie tak wielu pól pod nową uprawę. Zapewne za jakieś trzy lata zyski z plan­ tacji nieco wzrosną dzięki temu, ale na razie... - Na razie ze starych, zbyt rozrośniętych krzewów 160

m a s z m i n i m a l n y z b i ó r herbaty. Pola prawie nie p r z y n o ­ szą p o ż y t k u i w a r t o c h y b a przestawić się na coś, co w k o ń c u się opłaci. Z n ó w ją zaskoczył. - Przecież ty nie m a s z pojęcia o uprawie h e r b a t y ! Puścił kilka d y m k ó w i wyjął cygaro z ust. - Jesteś w błędzie. N i e wiedziałem o t y m wiele w chwi­ li przyjazdu, ale potrafię szybko się uczyć, kiedy mi na t y m zależy. Pochlebiam sobie, że dzięki t e m u , czego do­ wiedziałem się od H i l l m o r e ' a , twego u k o c h a n e g o majora D u m e s n e oraz z książek, znajdujących się w bibliotece, orientuję się nie gorzej od ciebie w potrzebach plantacji.

-Ty... - A co do tego, że Srinagar jest twoją własnością, to po­ zwolę sobie przypomnieć, że nabyłaś tę posiadłość m o i m kosztem! Pamiętam, że obiecałem wyjechać stąd po odzy­ skaniu szmaragdów. I d o t r z y m a m słowa. Musisz więc po p r o s t u uzbroić się w cierpliwość, bo po m o i m wyjeździe bę­ dziesz mogła się tu rządzić jak szara gęś. Na razie jednak będę podejmował takie decyzje, jakie u z n a m za stosowne. Jeśli ci to nie w smak, to t r u d n o . - Zbliżył się do kąta, w któ­ r y m siedziała, i zatrzymawszy się koło krzesełka, zgasił cy­ garo w porcelanowej miseczce, stojącej na okrągłym stole. - A teraz, gdy już wygłosiłaś oskarżenie p o d m o i m ad­ resem, p o z w ó l , że ci się zrewanżuję. Słysząc te słowa, A n n a p o d n i o s ł a r o z s z e r z o n e lękiem o c z y na Juliana. - Jeśli raz jeszcze w t a r g n i e s z do mojej sypialni, po­ t r a k t u j ę to jako n i e d w u z n a c z n ą p r o p o z y c j ę z twojej s t r o n y . M i a ł e m na ciebie o c h o t ę już p r z y p i e r w s z y m na­ s z y m s p o t k a n i u w G o r d o n H a l l i wiem, do cholery, że i ty się do tego palisz. R a d z ę ci więc, w y n o ś się stąd do diabła i nie wracaj, chyba że chcesz wylądować w m o i m ł ó ż k u . C z y w y r a ż a m się dość jasno?

161

Anna słuchała tych brutalnych słów dosłownie z otwar­ tymi ustami. Gdy Julian zamilkł, zamknęła je gwałtownie. Jak śmiał przemawiać do niej w ten sposób! Wściekła ze­ rwała się na równe nogi. - Ty zarozumiała bestio! Nie palę się... do ciebie, jak to wstrętnie określasz! Przyszłam tu wyłącznie po to... Przerwał jej bez odrobiny szacunku. - Okłamuj siebie, jeśli chcesz, moje złotko, ale mnie nie okłamiesz! Jesteś pełną temperamentu kobietą i tak cię do mnie ciągnie, że nie potrafisz utrzymać rąk przy sobie! Kiedy na mnie spojrzysz, jest to wyraźne zapro­ szenie do łóżka! I jak mnie całujesz, do licha, to też się o to prosisz! Dotknę cię tylko, a... - Przestań! - wrzasnęła niemal Anna. - Przestań na­ tychmiast! - O, nie, moja śliczna hipokrytko! Już za późno. Mia­ łaś szansę ucieczki i zmarnowałaś ją! Wyciągnął ręce i chwycił Annę za ramiona. Mimo roz­ paczliwego oporu przyciągnął ją blisko, a gdy podniosła głowę, by zasypać go gradem obelg, zamknął jej usta po­ całunkiem. Pocałował ją - i Anna całkiem się zatraciła. Już nie mu­ siał przygarniać jej do siebie - sama tuliła się do niego co­ raz mocniej. Jej delikatne piersi były spragnione twarde­ go dotyku jego piersi, jej ręce objęły szyję Juliana. - No właśnie! - mruknął z wyraźnym triumfem z usta­ mi przy ustach Anny i zaczął rozpinać guziki jej sukni. - Spróbuj mi teraz wmawiać, że mnie nie chcesz! Te słowa podziałały na Annę jak kubeł zimnej wody. Co też ona wyprawia? Jak mogła mu pozwolić? Czy nie ma za grosz dumy?! Wyrwała się z jego objęć, a potem bez słowa uderzyła go w twarz. Przez chwilę stał bez ruchu, wpatrując się w nią, a ślad uderzenia stawał się coraz czerwieńszy. Potem 162

dotknął ręką policzka, a oczy groźnie mu poczerniały. - Jeśli masz choć szczyptę rozumu, zejdź mi z oczu! rzucił. Anna z trudem zaczerpnęła powietrza, spojrzała po raz ostatni w płonące ciemne oczy, odwróciła się na pię­ cie i uciekła.

21 Cztery dni później, drugiego sierpnia, zaczął wiać monsun. Anna leżała w łóżku, słuchając wycia wiatru i drżąc. Dokładnie przed rokiem o tej samej porze był identyczny wiatr... Siedziała wtedy przy łożu Paula, ściskając go za rę­ kę i słuchając jego zamierającego oddechu. Wiatr jęczał wtedy zupełnie tak samo jak teraz. Tyle że wówczas, odlatując, zabrał ze sobą duszę Paula. Anna nie mogła tego dłużej znieść! Wstała z łóżka i podeszła do okna, rozsuwając muśli­ nowe firanki. Było już dobrze po północy, a położyła się wiele godzin temu. Nie mogła jednak zasnąć, teraz zaś wiedziała, że nie uśnie do rana. Nie tej nocy! Dokładnie rok temu umarł Paul. Cienie zalegały ogród, pląsając upiornie w bladej księ­ życowej poświacie, kiedy wiatr poruszył gałęziami czy rozgonił chmury. Wycie wichru brzmiało żałośnie, jak­ by i on kogoś opłakiwał. Niewielka ogrodzona przestrzeń na szczycie wzgórka za ogrodem tonęła w mroku. Annie wydawało się, że do­ strzega nagrobek Paula, połyskujący bielą wśród ciem­ ności. Przyzywający ją. Początkowo ból po śmierci męża był tak straszliwy, 163

że przeszywał nieustannie jej serce jak ostrze noża. Po­ tem - tak powoli, że sama nie zdawała sobie z tego spra­ wy - zaczęła wracać do życia. Mijał niekiedy cały dzień bez bolesnych wspomnień o Paulu. Albo noc przespana spokojnie. Odczuwała znowu z całą siłą gniew, strach i radość. I namiętność. Namiętność, jakiej nigdy przed­ tem nie zaznała. Namiętność tak potężną i gwałtowną, że lękała się nawet do niej przyznać. Choć serce Anny było nadal pełne rozpaczy, jej ciało budziło się znów do życia. A ożywione zmysły złagodziły ból serca jak za do­ tknięciem czarodziejskiej różdżki. Stało się to oczywiście za przyczyną Juliana. Anna przy­ znała się w końcu do tego, czemu przedtem uparcie zaprze­ czała: Julian miał słuszność, twierdząc, że go pragnęła. Do­ bry Boże, jak bardzo go pragnęła! Chciała całować jego usta, poznać całe jego ciało, czuć na sobie dotyk jego rąk. Chciała iść z nim do łóżka. Boże, zmiłuj się! Anna zamknęła oczy, zacisnęła pięści i usiłowała od­ pędzić od siebie tę grzeszną myśl. Ona jednak nie ustę­ powała. Nagle Annę ogarnął wstręt do samej siebie. To ohydne, że właśnie teraz, w pierwszą rocznicę śmierci męża, wpatrując się poprzez mrok w jego grób, myśli w taki sposób o innym mężczyźnie! Sięgnęła po leżący w nogach łóżka szlafrok. Ściągnę­ ła go mocno paskiem w talii i wsunęła stopy w ranne pantofle. Poczuła gwałtowną potrzebę bliskości Paula. Rozmo­ wy z nim - takiej, jakie prowadziła ze zmarłym mężem w pierwszych tygodniach po jego śmierci. Pragnęła upewnić się, że miłość, która łączyła ich od dzieciństwa, nie umarła wraz z Paulem. Przecież to, że jej ciało od­ czuwa czysto fizyczny pociąg do innego mężczyzny, nie oznaczało wcale, że Paul przestał zajmować pierwsze miejsce w jej sercu! 164

Jakąż niewierną, ułomną istotą by się okazała, gdyby ktoś inny zajął w nim miejsce tego dobrego, czułego mę­ ża, jej najdroższego przyjaciela! Anna bezszelestnie zeszła po schodach i skierowała się korytarzem na tyły domu. Usłyszała za sobą jakiś szmer. Obejrzała się przez ramię w nagłym strachu. Uspokoił ją widok pary świecących tuż nad podłogą oczek. To Moti! Oczywiście, odbywał nocny obchód. Uspokojona Anna podniosła zasuwę zabezpieczającą tylne drzwi i wymknęła się z domu. Anna splatała na noc włosy w jeden warkocz, który sięgał jej do pasa. Powiewy monsunu sprawiły, że pasem­ ka, które wymknęły się z warkocza Anny, unosiły się te­ raz wokół jej twarzy. Wiatr rozwiewał też fałdy jej bia­ łej koszuli i szlafroka, owijał je wokół nóg. N a d głową Anny gałęzie poruszały się i skrzypiały. Wokół niej sze­ leściły liście; a może to były kroki jakichś nocnych stwo­ rzeń? Anny jednak to nie obchodziło. Znajdowała się jakby poza ciałem, poruszała się niby we śnie, jakby sa­ ma była jednym z cieni, a może wichurą czy jakąś noc­ ną istotą, gdy wspinała się na wzgórze za domem. Ostro zakończone żelazne pręty ogrodzenia, otacza­ jącego mały cmentarzyk, były takie zimne pod jej dło­ nią! Anna raczej wyczuła dotykiem, niż dostrzegła furt­ kę i otworzywszy ją, weszła na maleńki cmentarzyk. W samym jego środku znajdował się grób Paula. Pnącza i wszędobylskie chwasty, gotowe zawłaszczyć każdą piędź ziemi, nie miały tutaj wstępu. Zgodnie z pole­ ceniem Anny posiano szlachetną angielską trawę i starannie ją przycinano. Tablicę nagrobną wykonano z miejscowego skalenia, zwanego kamieniem księżycowym. Wyryto na niej tylko imię Paula i dwie daty. urodzenia i śmierci. W jednym kącie cmentarzyka rosło tak zwane świątynne drzewo, a za­ pach jego drobnego, białego kwiecia napełniał powietrze. 165

Księżyc wyjrzał zza chmur i kryształki skalenia roz­ błysły; kamień nagrobny zdawał się promieniować bla­ skiem. Anna stała wpatrzona w grób, z rękoma splecio­ nymi jak do modlitwy, z pochyloną głową. Kochała Paula już jako mała dziewczynka. Był uciele­ śnieniem jej dziewczęcych marzeń, jej królewiczem z baj­ ki, a jednocześnie najserdeczniejszym przyjacielem. Razem się bawili, razem uczyli, razem odkrywali miłość. W koń­ cu razem uciekli, pobrali się, przybyli do tego dalekiego kraju i wspólnie dali życie Chelsea... A potem Paul umarł. Teraz Annie nie pozostało po nim nic prócz tego po­ łyskującego kamienia nad spłachetkiem ziemi - i blaknących już wspomnień. Przecież człowiek tak cudowny, tak dobry jak Paul za­ sługiwał na coś więcej! Anna próbowała przypomnieć sobie twarz męża, ale jego rysy zlewały się w jej pamięci z rysami Chelsea. Nie widziała wyraźnie twarzy Paula. Gdy sobie to uświado­ miła, piekące dotąd pod powiekami łzy popłynęły niepo­ wstrzymanym strumieniem po jej policzkach. Czy to możliwe, że już go zapomniała? Upadła na kolana przy grobie, ukryła twarz w dło­ niach i zaniosła się płaczem. Zaczęło padać. Z początku na ziemię kapały wielkie pojedyncze krople. Potem było ich coraz więcej, deszcz stawał się coraz gwałtowniejszy, w końcu woda lala się z nieba nieprzerwanie jak łzy z oczu Anny. Wiatr świszczał, deszcz bębnił, a nieświadoma tego Anna płakała. Aż wreszcie czyjś nabrzmiały wściekłością glos prze­ ciął jak ostry nóż otaczający ją mrok. - Co ty wyprawiasz, do cholery?! Anna podniosła głowę i ujrzała pochylonego nad nią Juliana. Wydawał się jeszcze wyższy i silniejszy niż zwy166

kle. Szybko odwróciła głowę, ocierając twarz rękoma; nie chciała, by zobaczył, że szlocha bez opamiętania. On jednak nie uszanował jej potrzeby samotności, mo­ że w ogóle jej nie pojmował. Schylił się jeszcze niżej i ująwszy Annę pod brodę, zmusił do podniesienia gło­ wy. Był wściekły! - Przeklęta idiotko! - warknął. - Zaziębisz się na śmierć! Zanim zdążyła zebrać myśli i odpowiedzieć mu, wziął ją na ręce i wyniósł z cmentarza. Anna wtuliła twarz w wilgotny materiał jego koszuli; przylgnęła do mocne­ go, ciepłego ramienia Juliana. Był tak cudownie żywy! Poczuła wyrzuty sumienia, że sprawia jej to aż taką radość. Skrucha wywołała nowe potoki łez. Czując, że Anna znów trzęsie się od płaczu, Julian za­ klął siarczyście, a potem postawił ją na ziemi. Mocno przytulona do Juliana, wciąż obejmującego jej plecy, spojrzała na niego ze zdziwieniem. N i m zdążyła pojąć, co się święci, poczuła jego usta na swoich. Całował ją z namiętnością, w której nie było miejsca na czułość. Ca­ łował tak gwałtownie, że Anna drżała na całym ciele. Wszystkie myśli uleciały Annie z głowy; opuścił ją ro­ zum, straciła wolę. Nie była już w stanie opierać się ani Julianowi, ani sobie samej. Przygarnął ją jeszcze mocniej. Wciąż stała na palcach, czując jego bliskość każdym skrawkiem skóry. Wreszcie, idąc za podszeptem instynktu, zarzuciła Julianowi ręce na szyję i z cichutkim jękiem poddała mu się całkowicie. Odpowiadała namiętnością na namiętność, całowała Ju­ liana z pożądaniem, które przedtem usiłowała w sobie zdławić. Nigdy w życiu nie czuła takiej wrzącej namięt­ ności, była jak żywy płomień w ramionach Juliana. Ni­ gdy dotąd nie pragnęła niczego tak gwałtownie, jak w tej chwili pragnęła jego. 167

Stali tak nie wiedzieć jak długo w mrocznym, zalanym deszczem ogrodzie. W końcu Julian oprzytomniał, mruk­ nął coś i znowu wziął Annę na ręce. Nie opierała się, kiedy wnosił ją na werandę, a potem do wnętrza domu. Żadne z nich nie odezwało się ani słowem, gdy szedł korytarzem, trzymając ją na rękach. Tym razem Anna nie zauważyła błyszczących, czujnych oczek Motiego. Serce waliło jej na alarm; z głową opartą na piersi Julia­ na słyszała także gwałtowne bicie jego serca. I wówczas, w mrocznej ciszy uśpionego domu, prze­ stała być dawną Anną. Była jedynie kobietą, a on po pro­ stu mężczyzną. Wciąż obejmowała jego szyję, gdy niósł ją korytarzem pierwszego piętra, a potem wszedł z nią do jej sypialni.

22 - Tym razem nie odprawisz mnie z kwitkiem! - za­ brzmiał szorstki pomruk, ni to rozkaz, ni to pytanie. Anna potrząsnęła głową, przytulając twarz do ramie­ nia Juliana. Bardziej wyczuła niż dostrzegła, jak gwał­ townie zaczerpnął tchu. Drzwi zamknęły się za nimi ze stukiem i Julian postawił Annę na podłodze z większą delikatnością, niż dotąd jej okazywał. - Zdejmiemy z ciebie te mokre szmatki! Przez uchyloną wcześniej zasłonkę przenikał nieśmia­ ły blask szarego świtu i dzięki temu Anna mogła widzieć Juliana, kiedy ją rozbierał. Wydawał się jej taki wielki, taki ciemny, taki skupiony, gdy jego długie palce biedzi­ ły się z kokardkami i guziczkami. Pochylił się ku niej tak, 168

że widziała krople wody, lśniące na czarnych włosach. Oczy miał przysłonięte rzęsami, z ust zniknął uśmiech. Gdy ściągał szlafrok z ramion Anny, podniósł na nią wzrok i spojrzenia ich się spotkały. Nie odrywając oczu od Anny, położył rękę na jej pier­ si. Jęknęła, czując rozkosz tak wielką, że aż graniczącą z bólem. Odrzuciła głowę w tył, przymknęła oczy. Drża­ ła, lecz nie odsunęła się od Juliana. Julian znów przyciągnął Annę do siebie. Całował ją za­ chłannie, bez końca, a ona wspięła się na palce, objęła ra­ mionami jego szyję i oddawała mu pocałunki. Kiedy usta Juliana muskały jej ucho i szyję, drżał tak samo jak ona. - O Boże... - szepnął i odsunął ją nieco od siebie. Anna wyciągnęła do niego ręce, a on potrząsnął gło­ wą i zabrał się do rozpinania guziczków przy jej koszu­ li nocnej. Dłonie tak mu drżały, że w końcu Anna ode­ pchnęła go lekko. - Ja to zrobię! - szepnęła, dziwiąc się samej sobie. Jed­ nak rozpinając koszulę nie odważyła się podnieść oczu na Juliana. Kiedy wreszcie uporała się z guziczkami, znowu na niego spojrzała, jednocześnie wyzywająco i nieśmiało. - Zdejmij ją! - polecił. Julian czekał z zapartym tchem, by spełniła jego żąda­ nie. Poczuła suchość w ustach. Powoli, czując się równo­ cześnie występna i cudownie wyzwolona, zsuwała koszu­ lę z ramion, rozmyślnie odwlekając chwilę, gdy opadnie, odsłaniając całe jej ciało. Wreszcie koszula znalazła się na podłodze. - Jesteś najpiękniejszą istotą, jaką widziałem w życiu - rzekł Julian i wyciągnął ręce, by przytulić Annę do sie­ bie. Ona jednak błyskawicznie cofnęła się, potrząsając głową. - Ty też jesteś całkiem mokry! - przypomniała mu gardłowym szeptem. 169

- I ty chcesz popatrzeć, jak się rozbieram, kochanie? spytał niemal kpiąco, choć głos miał zdławiony. Anna nie była w stanie mówić; skinęła tylko głową. Najpierw zdjął buty, potem zaczął rozpinać koszulę. Serce Anny biło coraz szybciej, gdy patrzyła na pokrytą ciemnym włosem pierś Juliana, jego szerokie barki i sil­ ne ramiona. Był smukły w pasie i w biodrach. Gdy wresz­ cie stanął przed nią nagi, Annie zaparło dech. Pomyśla­ ła tylko: Co za mężczyzna! Z drżeniem popatrzyła Julianowi w twarz. - Chodź! - powiedział, wyciągając do niej ramiona. An­ na zaczerpnęła z trudem powietrza i podeszła do niego. Kiedy ją objął, miała wrażenie, że już nigdy jej nie pu­ ści. Czuła palący dotyk całego ciała ukochanego, objęła go ramionami, kryjąc twarz w zagłębieniu jego szyi i wdychając jego zapach. - Tak bardzo cię pragnąłem - powiedział Julian i koń­ cem palca obwiódł delikatnie kontur jej ust. Wargi An­ ny rozchyliły się bezwiednie. Julian uśmiechnął się słod­ kim i czułym uśmiechem, który rozpłomienił jej krew, i schylił się ku jej ustom. Anna, oddając Julianowi pocałunki, czuła, jak jego rę­ ce suną po jej nagich plecach. Przymknęła oczy z rozko­ szy. Niespiesznymi, pewnymi ruchami gładził jej smukłą talię, jędrne pośladki, delikatnie zaokrąglone uda. - Czy ty mnie też pragnęłaś? - spytał szeptem. - Tak! - Głos Anny drżał mocno jak jej ciało. - O, tak! Co to za ulga - wyznać wreszcie prawdę, nie kryć swe­ go pożądania, nie opierać się uczuciom! Czy pragnęła Ju­ liana? W tej chwili czuła, że pobiegłaby do niego na bo­ saka po rozpalonych węglach! - Moja ty śliczna... - Julian delikatnie złożył Annę w chłodnej pościeli, potem sam wyciągnął się obok niej na boku, wsparłszy głowę na ręce. Jego ciało na białym 170

tle prześcieradła wydawało się niezwykle ciemne; oczy były czarniejsze niż niebo o północy. Stopą zrzucił na podłogę zmięte przykrycie. Anna leżała tam, gdzie ją po­ łożył, naga i drżąca. Wzrok Juliana błądził po jej ciele, zatrzymując się na piersiach, brzuchu i udach. Potem podniósł głowę i ich spojrzenia się spotkały. Uniósł po­ woli rękę i długimi palcami odgarnął z czoła Anny roz­ wichrzone włosy. Wpatrywała się w niego wielkimi oczyma. Julian był taki czuły, taki delikatny... Nagle zapragnęła, by stał się całkiem inny. Krew w niej zawrzała, teraz płynęła w jej żyłach rozpaloną lawą... - Oczy błyszczą ci w ciemności jak kotu - szepnął. Anna oblizała wargi, potem chwyciła rękę Juliana i pod­ niosła ją do ust. Powoli, ostrożnie wtuliła usta w jego dłoń. Koniuszkiem języka dotykała jego skóry, radując się jej słonawym smakiem. Oczy Juliana błysnęły i zwęziły się; ujął obiema ręka­ mi twarz Anny i zwrócił ją ku sobie. Anna ocierała się policzkiem o jego dłoń, przymykając oczy. Czuła, że cia­ ło płonie jej tak, że dłużej nie zdoła tego znieść. Otwar­ ła raptownie oczy i ujrzała, że Julian nadal wpatruje się w nią z twarzą dziwnie pozbawioną wyrazu. Jakby się czegoś lękał... Anna nie mogła już dłużej czekać! Wyciągnęła ręce i objęła głowę Juliana, przyciągając jego usta ku swoim. Ich wargi niemal się stykały... a on wciąż jeszcze zwlekał. Patrzył jej w oczy, zadawał jakieś nieme pytanie, któ­ rego nie rozumiała. - Pocałuj mnie! - szepnęła, gotowa nawet błagać, go­ towa na wszystko, byle zaspokoić trawiący ją głód. - Pro­ szę cię, Julianie! Z początku całował ją delikatnie i bez pośpiechu. Anna przyciągnęła jego głowę, a jej wargi i język odpowiedzia171

ły gorącą pieszczotą na czułość jego ust. Ręka Juliana podkradła się ku piersi A n n y i zamknęła na niej. Żar jego dło­ ni sprawił, że A n n a jęknęła, wygięła plecy w łuk, błagając bezgłośnie o więcej. Julian uniósł głowę i popatrzył na uko­ chaną. T w a r z i oczy płonęły mu namiętnością. Było w nich jednak coś więcej, czego A n n a nie chciała dostrzec. - N i e odsuwaj się! - zaklinała s z e p t e m , a jej ręce wę­ d r o w a ł y po jego r a m i o n a c h i plecach, starając się je przy­ ciągnąć. - N i e odsuwaj się ode m n i e , p r o s z ę ! - O Boże! - szepnął Julian. B r z m i a ł o to równocześnie jak modlitwa i jak przekleństwo. A n n a poczuła jego ręce na całym ciele, jego usta brały ją w posiadanie. Zadrżała i przylgnęła do niego, kiedy całował ją z gwałtownością d o b i t n i e świadczącą o tym, że minął j u ż czas delikatnej czułości. N i m rozchylił jej uda, czekała na niego wygię­ ta w łuk. - O, moja słodka! - szepnął jej p r o s t o w usta i d o d a ł coś jeszcze. A n n a jednak całowała go i tuliła się do nie­ go z n i e z n a n y m jej d o t ą d z a p a m i ę t a n i e m - i jego szept nie d o t a r ł do jej świadomości. O d d e c h Juliana stał się chrapliwy, a uścisk tak ciasny, że A n n a niemal w t o p i ł a się w k o c h a n k a . I w t e d y właśnie w n i k n ą ł w nią t a k głęboko, że A n n a zlękła się, iż roz­ kosz, k t ó r ą jej dawał, p r z e r o d z i się w ból. N i e odczula j e d n a k ż a d n e g o bólu, a r o z k o s z się u s t o k r o t n i ł a . A n n a p r z y w a r ł a do Juliana bez tchu, p r z e k o n u j ą c się, jak wie­ le n o w y c h o d k r y ć czeka ją jeszcze w k r a i n i e miłości. Cia­ ło A n n y żyło teraz w ł a s n y m życiem, n i e z a l e ż n y m od ro­ z u m u . Julian był ż y w i o ł o w y jak w i c h e r , gdy zagarniał ją sobie na własność. Z głowy A n n y uleciały wszystkie my­ śli, kiedy odwzajemniała mu się z r ó w n y m zapamięta­ niem. R a z e m osiągnęli szczyt r o z k o s z y .

172

23 Kiedy Anna powróciła na ziemię z jakiejś bardzo od­ ległej krainy, spostrzegła, że Julian leży na wznak, ona zaś spoczywa wygodnie oparta o jego pierś. Kochanek jednym ramieniem przygarniał ją do siebie, drugie pod­ łożył sobie pod głowę, Anna zaś zanurzyła rękę w kędzie­ rzawych włoskach na jego piersi. Julian był rozgrzany, trochę spocony i wydawał się tak potężny, że poczuła się przy nim bezpiecznie. I był tak bezwstydnie, tak cudow­ nie nagi! Anna ogarniała go wzrokiem od stóp do głów cały przecież należał do niej! Podniósłszy wzrok, przeko­ nała się, że Julian ją obserwuje. Kącik jego ust uniósł się w krzywym uśmieszku. - Miałem na to ochotę od pierwszej chwili, gdy cię uj­ rzałem - oświadczył. Anna zatrzepotała kokieteryjnie rzęsami. Czuła się ta­ ka beztroska, młodzieńcza, nawet zalotna! Pierś, której niegdyś tak bardzo pragnęła dotknąć, znajdowała się pod jej dłonią. - Naprawdę? - mruknęła z roztargnieniem. - I to jak! - Pochwycił jej rękę i podniósłszy do ust, całował po kolei koniuszek każdego smukłego palca. Wyglądałaś jak mała dziewczynka ze srebrzystym war­ koczykiem, w koszulce z falbankami, ginęłaś po prostu w tym fotelu. Twoje oczy były ogromne i zielone jak szmaragdy, a plecki tak proste, jakbyś połknęła kij. Po­ tem zeskoczyłaś z fotela i zobaczyłem... - Ręka Juliana podpełzła ku jej piersi, by objąć ją i podrażnić jakby dla 173

przypomnienia, co wówczas zobaczył. - Zobaczyłem, że wcale nie jesteś dzieckiem! Od tej chwili pragnąłem cię. - A ja się ciebie bałam - mruknęła Anna, przyglądając się spod rzęs, co też ręka Juliana wyrabia z jej piersią. Byłam pewna, że jesteś zdolny do morderstwa... albo gwałtu. Uśmiechnął się szeroko. - Muszę przyznać, że broniłaś swej czci bardzo sku­ tecznie. Chyba nawet zbyt energicznie. Czy naprawdę musiałaś walnąć mnie aż tak mocno? - Bardzo mi przykro, ale nie widziałam innego sposo­ bu, żeby cię powstrzymać. - Mogłaś po prostu powiedzieć „nie". - Wątpię, czy to by cię pohamowało. - Może i nie - przyznał. - Wiedziałem, że prędzej czy później wylądujesz w moim łóżku. Tak nam było sądzo­ ne. Przeznaczenie i już. - Mówiąc ściśle - zauważyła Anna, ulegając pokusie obwiedzenia palcem brodawki Juliana - to ty wylądowa­ łeś w moim łóżku. - Nie wykręcaj się! - Warkocz Anny zwisał jej z ramie­ nia; Julian pociągnął za wstążkę, którą włosy były zwią­ zane, a potem rozgarnął je palcami, aż spłynęły na jej pierś jak srebrzystozłota przędza. - Masz przepiękne włosy. - Aha.... - mruknęła w roztargnieniu Anna i dotknęła palcem sutka Juliana. Ciało kochanka fascynowało ją: pragnęła go dotykać, poznawać je całe. - Chcesz, żebym ci pokazał, jak się z tym należy ob­ chodzić? - Z czym? - Z sutkiem: moim, twoim... po prostu z każdym. I bez żadnego ostrzeżenia Julian zaczął pieścić ustami jej pierś. Ognista strzała przeszyła ciało Anny, zaparło jej dech. 174

- Widzisz? - Pomrukowi towarzyszyło spojrzenie z uko­ sa: Julian badał jej reakcję. - Widzę... - Głos Anny był zdławiony, gdyż kochanek nie przerywał pieszczot. Na sam widok ciemnej głowy, przytulonej tak intymnie do jej piersi, serce zabiło An­ nie mocniej. Wyciągnęła rękę, by pogłaskać szorstkie włosy Juliana i przyciągnąć go jeszcze bliżej. - Ślicznie pachniesz. Jak różyczka. - Usta kochanka przewędrowały na drugą pierś. Zajął się nią Z równym zapałem. Anna była przekonana, że Julian ma już dość miłosnych zmagań, odkryła jednak, że znów jest pobu­ dzony. Przebiegły ją rozkoszne dreszcze. - To woda toaletowa - wyjaśniła, czując, jak całe jej ciało zalewa gorąca fala. - Co takiego? - Julian, podobnie jak ona, najwyraź­ niej miał co innego w głowie niż konwersację. - Moja woda toaletowa. Pachnie różami. - Ach, tak? Usta Juliana pozostawiły w spokoju pierś Anny i su­ nęły teraz w dół jej ciała, znacząc palący ślad między że­ brami i na brzuchu, aż wreszcie dotarły do pępka. - Łaskoczesz! - zaprotestowała bez większego przeko­ nania, gdyż uczucie było bardzo niezwykle. - No to pokażę ci jeszcze inne łaskotki - mruknął Ju­ lian. Jego usta powędrowały niżej. - Nie! - wzdrygnęła się Anna, gdy uświadomiła sobie, do czego Julian zmierza. Przecież dżentelmen nie może zachowywać się tak... tak wulgarnie... gdy ma do czynie­ nia z damą? Julian jednak ani myślał rezygnować, żeby więc zapobiec tej ohydzie, Anna przewróciła się pospiesznie na brzuch. - Niech ci będzie! - powiedział ustępliwie. Anna od­ prężyła się. I właśnie wtedy, gdy czuła się bezpiecznie, posiadł ją w tej pozycji. 175

Dla Anny było to zupełnie nowe doznanie i Julian nie­ mal od razu uniósł ją znowu do siódmego nieba. - Anno! Ależ cię pragnąłem! - wyszeptał Julian z usta­ mi wtulonymi w szyję kochanki. Anna szybko zapadła w głęboki sen. Zasypiając wtu­ lona w ciało Juliana, pomyślała, że od bardzo dawna nie była tak szczęśliwa. Była szczęśliwa! Dlaczegóż by nie? Była najszczęśliwszą kobietą na świecie: miała przemiły dom, cudowne dziecko i mężczyznę, który właśnie ko­ chał się z nią w taki niezwykły sposób! Czym miałaby się martwić? Jakieś natrętne wspomnienie dobijało się do jej mó­ zgu, usiłując uprzytomnić Annie, że jeszcze przed kilko­ ma godzinami gorzko płakała... Nie chciała jednak o tym myśleć! ... A potem zapadła w sen. Śniły jej się całkiem zwykle sprawy. Chelsea bawiła się piłką w ogrodzie i Anna przy­ glądała się córeczce z uśmiechem. Niebo nad nimi było tak niebieskie, jakie bywa tylko na Cejlonie. Płynęły po nim mięciutkie białe chmurki, popędzane łagodnym wia­ trem. Dzień był ciepły, ale nie nazbyt gorący ani tak par­ ny jak zwykle na tej wyspie. W oddali wznosiły się góry, chłodne i błękitne. Ptaki śpiewały, kwiaty rozkwitały, małpki hałasowały w koronach drzew. - Anno! - zawołał jakiś głos. Odwróciła głowę, nadsłuchując. - Gdzie jesteś? - zawołała w odpowiedzi. Usłyszała znów jego głos, ale tym razem słabiej. Wzywał ją. Zasta­ nowiła się i pobiegła w kierunku, z którego dolatywało wołanie. Wówczas ujrzała go: czekał na nią na szczycie pagór­ ka, na małym cmentarzyku. Stał tam: jasne włosy roz­ wiane wiatrem, smukła postać skąpana w promieniach słońca. Kiedy dostrzegł, że Anna zbliża się do niego, 176

uśmiechnął się lekko. Uniósł rękę jakby w geście poże­ gnania... A potem odwrócił się i szybko odszedł. - Zaczekaj! - wołała Anna, biegnąc za nim. Choć jed­ nak pędziła ze wszystkich sił, on oddalał się coraz bardziej. W końcu przystanęła. Był już tylko migotliwym cie­ niem, majaczącym w oddali. Serce Anny wezbrało bó­ lem, gdy wpatrywała się w znikającą postać. Uniosła ręce i przycisnęła je do ust. Opuścił ją, z uśmie­ chem i pożegnalnym gestem, by iść dalej samotnie. Anna uświadomiła sobie, że i ona musi tak postąpić. Czuła w sercu ból rozłąki. Oczy jej napełniły się łza­ mi, kiedy wpatrywała się w miejsce, gdzie przed chwilą jeszcze stał, a teraz już go nie było. - Och, Paul! - westchnęła.

24 Julian leżał na wznak z przymkniętymi oczyma, napa­ wając się bliskością nagiej kobiety, przytulonej do jego boku. Jej głowa spoczywała na jego ramieniu, jej cudow­ ne włosy spływały na jego pierś. Pogładził rozwichrzone sploty, zdumiewając się, że nadal są takie jedwabiste po wszystkim, co się wydarzyło tej nocy. Czuł dotyk jej na­ gich piersi. Syte pieszczot, były miękkie i kuszące. W przeszłości Julian wolał kobiety dojrzałe i bujne, ale w tym chucherku znalazł partnerkę, która zapierała mu dech w piersi! Pragnął się z nią kochać od pierwszej chwili, gdy ją ujrzał. Zwiewna postać, jasne włosy i oszałamiająco zie­ lone oczy wystarczyłyby, żeby obudzić jego zaintereso­ wanie. Jeśli dodać do tego, że pod pozorami chłodnej 177

niewinności ukrywała się ognista natura i że dziewczy­ na miała dość sprytu, by przechytrzyć go i umknąć ze szmaragdami - nic dziwnego, że wydała mu się niezrów­ nanym cudem. Pociągała go jak żadna inna, choć znał wiele kobiet dowcipnych i zmysłowych. Podobała mu się nawet kontrastująca z delikatną po­ wierzchownością Anny jej gwałtowność, zwłaszcza wów­ czas gdy występowała w obronie własnego dziecka. Była wspaniałą matką, a zapewne także kochającą, wierną żo­ ną. Cóż, godne pochwały... choć za każdym razem, gdy Julian myślał o związku Anny z jego nieżyjącym już przyrodnim bratem, miał ochotę zgrzytać zębami! Wszystko, do czego Julian dążył za wszelką cenę, je­ go bracia zdobywali bez wysiłku. W przypadku Paula także i Annę. Julian Chase właściwie nigdy nie zetknął się z młodszym z Traverne'ów. Widywał Paula jedynie z oddali - raz czy drugi w Gordon Hall i kilkakrotnie w Londynie, dokąd chłopców przywieziono zgodnie z zachcianką ich ojca. By­ ło to już po nieudanej próbie zmuszenia hrabiego Ridleya, by uznał go przynajmniej za swego nieślubnego syna. Julian miał więc wówczas siedemnaście lat. Paul był podówczas co najmniej sześciolatkiem, ale przyrodniemu bratu wydał się prawie niemowlakiem. Dwaj uznani i otaczani miłością sy­ nowie hrabiego Ridleya podczas pobytu w Londynie spę­ dzali przeważnie popołudnia w parku, pod opieką surowej niańki. Julian - sam nie wiedząc czemu - kręcił się w pobli­ żu. Nigdy nie zdradził się ze swą ciekawością, nie próbował zbliżyć się do chłopców, tylko ich obserwował. Byli wystrojeni jak książątka, w aksamity i koronki, w nieskazitelnie białe pończoszki... Julian straszliwie za­ zdrościł im wytwornych strojów, choćby nawet ubrudzi­ li je podczas zabawy. Każdy z braci miał kolorową ob­ ręcz, którą popychał kijkiem po parkowych alejkach. 178

Mieli też miniaturowe łódeczki z drewna, które puszcza­ li na stawie. Julian w dzieciństwie dostał zaledwie kilka ubożuchnych zabawek, które babka sama dla niego zro­ biła albo znalazła porzucone przez dawnych właścicieli. Zazdrościł więc przyrodnim braciom tych skarbów straszliwie, co - zważywszy jego wiek - było wprost śmieszne. Po latach zrozumiał, że zazdrość dotyczyła nie tyle zabawek, ale wszystkiego, czego były symbolem. Ci schludni, dobrze ubrani, należycie odżywieni chłopcy byli braćmi Juliana, dziećmi tego samego ojca. A jednak hrabia kochał tylko dwóch młodszych synów, najstarszym zaś pogardzał tak dalece, że nie chciał się do niego w ogóle przyznać. Julianowi nadal przypominały się od czasu do czasu sło­ wa babki, a wówczas wracało przekonanie, że jest rzeczy­ wiście ślubnym, pierworodnym synem hrabiego, o wiele ważniejszym od faworyzowanych młodszych braci. Nie­ nawiść ojcowska napełniała go goryczą; fantazjował więc, że zjawia się ponownie w Gordon Hall z dowodem, że to on jest legalnym spadkobiercą. Tamci rzucają mu się wów­ czas na szyję, on zaś wypędza ich... A może okazuje wiel­ koduszność i pozwala im łaskawie zostać? Wszystko będzie zależało od jego kaprysu. Niedole własnego życia w porównaniu z wygodami, w jakich żyli bracia, wydawały się Julianowi krzyczącą niesprawiedliwością. Cały świat należał do nich od uro­ dzenia... on zaś musiał wydzierać wszystko od nieżycz­ liwego losu podstępem, przemocą i wysiłkiem. Włącznie z tą kruszynką, która spała teraz spokojnie na jego piersi. Doprowadzało go do wściekłości, że i ją miał przed nim jeden z tych szczęściarzy, jego przyrodnich braci! Rozkochał ją, poślubił, dał jej dziecko - i nawet po śmierci zachował jej miłość. 179

Anna była pierwszą kobietą w życiu Juliana, nie li­ cząc wczesnej młodości, którą musiał zdobywać. Od propozycji rozpustnej hrabiny, która zgodziła go na lo­ kaja, w gruncie rzeczy chcąc mieć kochanka, aż do związku ze śliczną choć niestałą - jak się okazało - Ama­ bel Julian znajdował się zawsze w uprzywilejowanej sy­ tuacji mężczyzny, który nie musi uganiać się za kobie­ tami, bo same za nim latają. Każda miała ochotę iść z nim do łóżka, ale tylko dziwki, szynkarki czy służące chciały go za męża. Damom nie przyszedłby nawet do głowy podobny mariaż! Najlepszym przykładem była owa hrabina, która roześmiała się Julianowi w twarz, gdy w młodzieńczej naiwności uwierzył, że rozpusta to miłość, a miłość to oczywiście małżeństwo... i oświad­ czył się jej. Ten pół-Cygan nie był materiałem na męża! Julian zdawał sobie sprawę, że podoba się kobietom. Znał mężczyzn przystojniejszych od siebie, a już z pew­ nością bogatszych i bardziej wpływowych, ale niewielu było takich, którym zdobywanie damulek szło łatwiej niż jemu. Po epizodzie z hrabiną Julianowi nigdy już nie zależało na żadnej kobiecie... i to dodawało mu jeszcze uroku w ich oczach. Przekonał się jednak z niepokojem, że na Annie mu za­ leży. Aż za bardzo! Łudził się, że jeśli zaciągnie ją do łóż­ ka, wyjdzie z całej sprawy zwycięsko. Ku swemu zdumie­ niu i przerażeniu odkrył, że wcale tak się nie stało; praw­ dziwym triumfem byłoby dopiero zdobycie jej serca. Kiedy wiedziony jakimś niepojętym impulsem zerwał się z łóżka, wyjrzał przez okno i zobaczył na dworze An­ nę, choć było już dobrze po północy, nie wierzył własnym oczom. W ciemnościach pod gnącymi się na wietrze drze­ wami przemykała jakaś postać, jakby nie tykając stopami ziemi. W pierwszej chwili Julian pomyślał, że to duch, i po plecach przebiegł mu dreszcz. 180

Potem księżyc wyjrzał zza chmur i oświetlił włosy tej postaci: błysnęły nieziemską, srebrną poświatą. Julian pojął, że to wcale nie duch. Nikt prócz Anny nie miał takich włosów! Wściekły zastanawiał się, po jakiego diabla ta kobie­ ta włóczy się poza domem o tej porze?! Ubrał się i ru­ szył za nią. Nim ją znalazł, zaczął padać deszcz. Julian chciał już dać spokój poszukiwaniom, doszedłszy do błędnego wniosku, że Anna z pewnością zmądrzała i wróciła do domu... gdy nagle zobaczył ją, skuloną przy grobie męża. Klęczała w strugach ulewy. Ogarnięty nieopisaną złością podbiegł do niej. Gdy od­ chylił jej głowę i ujrzał łzy, padające gęściej niż krople deszczu, miał ochotę ją udusić! Wrzał w nim gniew, gdy porwał Annę na ręce, by zanieść z powrotem do domu. Gniew wyraził się w pierwszym, brutalnym pocałunku. I nagle - nie czuł już gniewu. Od pierwszego zetknięcia ich warg wiedział, czego pragnie. Ona chciała tego równie mocno. Tuliła się do niego, dopraszała się każdym poruszeniem ciała, by ją wziął. Nareszcie! Tak długo na nią czekał, że łaknął jej jak narkoman opium. Nie mógł się nasycić jej widokiem, jej dotykiem, jej smakiem... Nawet teraz nie czuł się zaspokojony. Obawiał się, że nigdy nie będzie miał jej dość. Gdyby wiedział, na co się naraża, zostałby w Anglii. Nawet odzyskanie szmaragdów nie było warte takiej męki! Po raz pierwszy chyba w swym dorosłym życiu Julian przyznawał, że się boi. Popełnił niewybaczalne głupstwo: zakochał się we wdowie, nadal opłakującej jego złotowłosego przyrod­ niego braciszka! 181

Ogarnął go straszliwy, haniebny strach na myśl, że ona może nigdy go nie pokocha. A przynajmniej nie tak, jak by tego pragnął. Spojrzenie Juliana prześlizgnęło się po ślicznej głów­ ce, przytulonej tak ufnie do jego piersi. Uśmiechała się przez sen, co podniosło go nieco na duchu. Nie była żad­ ną puszczalską, która idzie do łóżka z mężczyzną na jed­ no kiwnięcie palcem. ... A jednak poszła z nim do łóżka, i to chętnie! Kiedy te niesamowite zielone oczyska znów się otworzą, pod­ da Annę próbie. Spyta ją bez ogródek, czy go kocha. Je­ śli odpowie „tak", to weźmie się na odwagę i oświadczy się jej. Pragnął posiadać ją na wszelkie możliwe sposo­ by, a najbardziej pragnął ją mieć za żonę. Anna westchnęła przez sen, wiercąc się, jakby zaraz miała się obudzić. Julian pochylił się, by odgarnąć jej włosy Z czoła. Stawał się coraz bardziej niespokojny. Zmarszczyła czoło i znowu poruszyła się we śnie. Nie mogąc już dłużej znieść oczekiwania, Julian schylił się i przytknął wargi do jej skroni. Zbudzi ją pocałunkiem! I wówczas szepnęła coś, co zmroziło mu krew w żyłach. Zgrzytnął zębami, gdy przez sen Anna nazwała go imieniem znienawidzonego przyrodniego brata.

25 Julian wstał z łóżka, nie dbając o to, czy zbudzi An­ nę, czy nie - i sięgnął po spodnie. Wskoczył w nie, pod­ ciągnął, zapiął; potem znalazł koszulę i włożył ją . Kie­ dy chciał zapiąć guziki, przekonał się, że włożył ją na lewą stronę. Było mu wszystko jedno. Pozostawiwszy 182

koszulę nie zapiętą, chwycił buty i skierował się ku drzwiom. Anna nadal spała. Julian rzucił w jej stronę szybkie, gniewne spojrzenie. Gdy tak leżała z policzkiem opar­ tym na dłoni, wyglądała na aniołka, którym z całą pew­ nością nie była! Chase zaklął pod nosem. Musi stąd wyjść, nim jej skręci ten uroczy biały kar­ czek! Zamknął drzwi, bynajmniej nie delikatnie, i pomasze­ rował korytarzem do swego pokoju. Nie mógł sobie po­ zwolić na rozmyślania! Od czasów hrabiny żadna kobieta nie sprawiła mu bó­ lu. Teraz też nie myślał cierpieć z powodu tego białowło­ sego chuchra, które okazało się nie lepsze od innych bab! Drzwi jego pokoju były zamknięte, ale w szparze pod nimi Julian dostrzegł światło, choć opuszczając sypial­ nię nie zostawił zapalonej lampy. Omal nie wyważył drzwi kopniakiem: był zbyt wściekły, by zachować środ­ ki ostrożności. Jim zerwał się z fotela, w którym drzemał. Chciał coś powiedzieć, ale rzucił okiem na Juliana i dał spokój. Zro­ bił wielkie oczy na widok koszuli włożonej na lewą stro­ nę, nie dopiętych spodni, bosych stóp i butów w garści. No i wściekłego grymasu na twarzy swego kompana. - Do diabła, Julciu! Wreszcie się doigrałeś - mruknął z niesmakiem i splunął do spluwaczki, o którą przyja­ ciel wystarał się specjalnie na jego użytek. - Masz coś do mnie? - spytał Julian z wyzywającą mi­ ną i złowróżbnym tonem. Chętnie by komuś przyłożył! - A jakże. - Jim znowu zerknął na przyjaciela i po­ trząsnął głową. Jednak w chwili gdy Julian miał już na­ dzieję, że wyładuje swą wściekłość w bójce, Jim poru­ szył zgoła inny temat. - Jeśli możesz się oderwać na chwilę od spraw męsko183

-damskich, to ci powiem, że chyba wyniuchałem te two­ je cholerne kamyki! - Gdzie? - spytał ostro Julian. Co za ulga skoncentro­ wać się na czymś innym i nie myśleć o zbolałym sercu! - W Anyour... Anour... Jakieś, psiamać, pogańskie mia­ sto! Pewien tłuścioch, na imię mu Khansamah, kupił te świecidełka dla jednej z żon. Ale chyba niezbyt chętnie nam je zwróci. Zwłaszcza że nie mamy ani grosza. - No to mu je rąbniemy, do pioruna! - Julian usiadł na miejscu zwolnionym przez Jima i zaczął wciągać buty. - Ale on trzyma te swoje damulki pod kluczem! Tu­ taj się to nazywa purdah, coś w rodzaju haremu. I ta ma­ ła ma świecidełka przy sobie. - Coś wykombinujemy. Jim gapił się z ponurą miną na ubierającego się przy­ jaciela. - Poczekałbym z wyjazdem do rana. Byłoby chyba mądrzej. - Ja tam nie będę czekał. Jim westchnął. - Od razu tak sobie pomyślałem. Nieźle ci dało w kość, co? Julian wkładał w spodnie koszulę, odwróconą już na właściwą stronę. Obejrzał się na przyjaciela. - O czym ty gadasz, psiakrew? - spytał z groźną miną. Jim potrząsnął głową. - Zakochałeś się, i tyle. Po co się ciskać i zarzekać? Ja też tak wpadłem raz czy drugi i szczerze ci współczuję. Więcej nie będę strzępił gęby na ten temat. - Dobrze się składa - wycedził Julian przez zaciśnięte zęby - bo spuściłbym cię przez najbliższe okno łbem w dół. A teraz zabieraj, co ci tam trzeba, i wyrywamy z tego cholernego domu!

184

Anna zbudziła się z błogim uśmiechem. Czuła się wspaniale, po prostu wspaniale! Przeciągnęła się, wygi­ nając plecy w łuk i prostując ramiona nad głową. Koko­ siła się w chłodnej, gładkiej pościeli... Od wielu miesięcy nie była w tak doskonałym humorze... Gdzie tam mie­ sięcy - od lat! Jasne słońce wpadało przez rozsunięte firanki. Naj­ lepszy dowód, że pogoda idealnie odpowiada jej nastro­ jowi! Która to godzina? Anna miała wrażenie, że spała bardzo długo. Nigdy jeszcze nie czuła się tak wypoczę­ ta i tak pełna energii. Miała ochotę wyskoczyć z łóżka i rzucić się w ramiona nowego dnia. Nagle uświadomiła sobie, że pod przykryciem jest cał­ kiem naga! Na moment osłupiała. Potem jakby pękła tama: żywe wspomnienia ostatniej nocy napłynęły wezbraną falą. Julian! Odwróciła głowę, sprawdzając, czy nie leży obok niej... ale go oczywiście nie było. Rozsądek podpowiadał, że chwali się kochankowi taka dyskrecja; wyniósł się z jej sypialni, zanim ktoś ich razem przyłapał... Ale serce Anny? Ach, to serce! Czyżby naprawdę wolała, by z nią został? Na samą myśl o spotkaniu z Julianem Annę zapiekły policzki. Co można powiedzieć mężczyźnie, z którym połączyła cię grzeszna namiętność? Może lepiej pominąć sprawę milczeniem? Znając Juliana, podejrzewała, że to się jej nie uda. Pew­ nie gdy tylko na nią rzuci okiem, porwie ją na ręce i za­ niesie z powrotem do łóżka, żeby powtórzyć wszystko od nowa! Anna poczuła, że się głupio uśmiecha. Ubiegłej nocy zachowała się jak ladacznica, oddając się człowiekowi, który nie miał prawa ani do jej ręki, ani - formalnie - do jej serca. A jednak nie żałowała swego postępku! 185

Julian sprawił, że nie wiedziała już, co jest dobre, a co złe, straciła zasady moralne, poczucie godności... Wszyst­ ko opadło z niej jak porzucone ubranie... A w dodatku sprawiło to Annie radość! Ogarnęło ją niejasne poczucie winy na myśl, że mał­ żeńskie pieszczoty z Paulem nie umywały się do cudow­ nych doznań w ramionach Juliana. Kochała oczywiście swego męża. Pewien kącik w jej ser­ cu należeć będzie zawsze tylko do Paula. Ale straszliwe brzemię żałoby opadło z niej - jak pod dotknięciem cza­ rodziejskiej różdżki - w ciągu tej jednej nocy i reszta ser­ ca Anny była znowu wolna. Mogła oddać ją, komu zechce! Julianowi? Na myśl o tym, że mogłaby kochać go i być przez niego kochana, serce Anny zabiło żywiej. To była podniecająca, groźna i nieprawdopodobnie kusząca perspektywa... Czy Julian ją kocha? Miała nadzieję, że tak. Jakże te­ go pragnęła! A czy ona jest w nim zakochana? Jeśli nawet jeszcze tak nie było, to jakże łatwo mogło do tego dojść! Wystar­ czy jedno słowo, uśmiech, gest... a zakocha się po uszy! Niemądry uśmiech Anny stawał się coraz szerszy. Gdyby ktoś mnie teraz zobaczył, pomyślała, niewąt­ pliwie uznałby mnie za pomyloną! Leżę sama w łóżku i bez powodu uśmiecham się od ucha do ucha. Nie po­ trafiła się jednak opanować. I wcale nie chciała! Szczęście ostatnio stroniło od niej, ale teraz powróci­ ło w pełnym blasku. Kiedy po burzy słońce przebije się przez chmury, wydaje się o wiele jaśniejsze... Anna odrzuciła przykrycie i wyskoczyła z łóżka, go­ towa na spotkanie nowego dnia. Kwadrans później, wystrojona w półżałobną suknię popielatolila, która cudownie podkreślała barwę jej oczu, Anna opuściła sypialnię i zeszła na dół. Serce biło 186

jej jak szalone, na ustach igrał leciutki uśmiech. Oczy błyszczały, krok był niemal taneczny. Na samą myśl o rychłym spotkaniu z Julianem na jej policzki wypły­ nął gorący rumieniec. Jakim wzrokiem na nią popatrzy? Co jej szepnie? Juliana nie było w domu. Anna obiegła wszystkie po­ koje, w których mogła go spotkać, zajrzała nawet do ogrodu, i w końcu westchnęła. Oczywiście, że go tu nie ma! Już prawie południe: z pewnością Julian dogląda oczyszczania pól pod uprawę orange pekoe; sam to prze­ cież zarządził, nie pytając jej o zgodę. Z pewnością była w nim zakochana! Na 'wspomnienie samowoli Juliana, która tak ją wczoraj zirytowała, w tej chwili nie poczuła najmniejszego zniecierpliwienia. Chciał oczyścić pola? W porządku, niech tak będzie! Z ogrodu dobiegał śmiech Chelsea, bawiącej się z Kirti. Z piekarni pod gołym niebem dolatywała smakowita woń świeżego chleba. W salonie mały służący wprawił w ruch olbrzymi wachlarz u sufitu i powstał przewiew, dzięki któremu w domu zapanował miły chłód. Czy był kiedyś równie piękny dzień? Raja Singha zwykłym statecznym krokiem nadciągał z pomieszczeń na tyłach domu. Od turbana po sandały wy­ glądał jak uosobienie niewzruszonej godności. Anna po­ czuła nagłą chęć uściskania służącego, ale się opanowała. - Widziałeś pana Chase'a? - spytała szefa służby, gdy podszedł bliżej. - Zdaje się, że sahib i jego przyjaciel udali się w po­ dróż, memsahib. Anna zmarszczyła brwi. - W podróż? Dokąd? - Nie umiem powiedzieć. Ale Jama powiadomił mnie, że koni nie ma w stajni. Brakuje też niektórych rzeczy sahiba. 187

- Ach, tak... - Anna zastanowiła się przez chwilę. - Czy sahib zostawił jakąś wiadomość? - Nie, memsahib. Mnie przynajmniej niczego nie prze­ kazał. - Ach, tak.. - powtórzyła Anna. Wszystko wokół niej nagle poszarzało. Pięć dni później Julian wymknął się tylnym oknem z rozległej, wyłożonej białymi płytkami rezydencji na przedmieściach Anuradhapura. We wczesnych godzinach rannych - między północą a świtem - miasto było ciche i pogrążone we śnie. Tutaj, w pawilonie kobiet, rozlegał się tylko miarowy oddech śpiących. Khansamah miał pięt­ naście żon; wszystkie spoczywały na swych posłaniach. - Przyniosłeś? - Jim, czekający w otoczonym murem ogrodzie, podbiegł natychmiast, gdy tylko Julian przeło­ żył nogę przez parapet. - Ciiicho! - Julian zeskoczył lekko na ziemię i odcią­ gnął przyjaciela od domu. - Przyniosłem. - Naprawdę? Udało ci się?! - Jim stanął jak wryty, uśmiechając się od ucha do ucha. - Rany boskie, Julciu! Fantastyczny z ciebie gość! Zajęło ci to pół godziny, a wiedziałeś tylko tyle, że kamyki są przy babach! - Może byś się tak ruszył? Nie wiem jak ty, ale ja nie mam ochoty, żeby mnie ganiał po ulicy Hindus z wiel­ kim mieczem i zgrają służby! Przywrócony w ten sposób do rzeczywistości Jim przełazi w ślad za Julianem przez ogrodowy mur. Póki nie zostawili miasta daleko w tyle, Julian nie chciał na­ wet słyszeć o postoju. - Może byś tak zerknął na to draństwo? - spytał znie­ cierpliwiony Jim, gdy zatrzymali się wreszcie na krótki odpoczynek i zsiedli z koni. Wstawał już świt, gdy Julian otworzył futerał i wysy188

pał klejnoty na dłoń. Były wszystkie, prócz bransoletki. Padła na nie migotliwa smużka światła i zalśniły żywą zielenią. Julian brał je po kolei w palce, dotykając ostroż­ nie kamieni i złotej oprawy. - Jest coś? - spytał Jim. Julian potrząsnął głową. Wsadził szmaragdy do kie­ szeni i zajął się etui. Zważył je na dłoni: wydawało się puste. Szkoda, że nie miał pojęcia, jakiego to „dowodu" poszukuje! I nagle jego wrażliwe palce wyczuły niezwykłą sztyw­ ność wewnętrznego szwu. - Masz nóż? - spytał zduszonym szeptem. Jim bez słowa wyjął z przytroczonego do siodła zawi­ niątka nóż i podał go przyjacielowi. Siląc się na spokój, Julian przeciął szew i wetknął pal­ ce w otwór. Kiedy je wydobył, na dłoń upadł mu nie­ wielki, złożony po wielekroć kawałek papieru. Były na nim wypisane - ze staromodnymi zawijasa­ mi, ale całkiem czytelnie - słowa, o których marzył przez cale życie. - Hrabia Ridley był rzeczywiście moim ojcem - po­ wiedział Julian bez pośpiechu, podnosząc wzrok znad kartki papieru na twarz zniecierpliwionego Jima. - I bab­ cia miała rację: moi rodzice wzięli ślub. Jim wydał okrzyk radości i walnął kompana w plecy. Julian nie dodał nic więcej i schował z powrotem do fu­ terału szmaragdy i świadectwo ślubu. Potem dosiadł ko­ nia i ruszył w stronę Srinagaru. Marzenie, które towarzyszyło mu przez całe życie, okazało się prawdą. Był rzeczywiście hrabią Ridleyem, le­ galnym właścicielem Gordon Hall i całego majątku. Bo­ gaczem i arystokratą. Czemu, do licha, nie czul wcale radości? Przyczyną tego była Anna. Jeżeli wróci do Srinagaru 189

i oznajmi jej o zmianie swego położenia, a potem oświad­ czy się, ona zaś przyjmie jego propozycję, to nigdy już się nie dowie, czy kocha go naprawdę, dla niego samego. Hrabia Ridley to znacznie lepsza partia niż jakiś tam Ju­ lian Chase, cygański mieszaniec. Anna byłaby głupia, gdyby go teraz odrzuciła! A zatem oprócz hrabiowskiego tytułu, bogactw i przy­ wilejów legalnego pochodzenia, o których zawsze marzył, będzie miał i Annę. Zagarnie więc wszystko, co kiedykol­ wiek należało do jego braci. Zatriumfuje ostatecznie nad nimi! Nie chciał jednak, by Anna zaliczała się do jego łu­ pów wojennych. Pragnął, by go pokochała. Jadąc do Srinagaru w porannym słońcu, które znaczy­ ło mu drogę migotliwym złotem, Julian poprzysiągł so­ bie, że uczyni wszystko, by tak się stało.

26 Nie było go od tygodnia. Przez ten czas uraza Anny przerodziła się w gniew, a w końcu we wściekłość. Jak śmiał znikać na tak długo bez słowa po tym wszystkim, co wspólnie przeżyli?! Czyżby nie miało to dla niego znaczenia? To najbardziej zabolało Annę. Mogła wyciągnąć tylko jeden wniosek z faktu, że opuścił ją tak obojętnie po ich wspólnej nocy: bez względu na to, ile ta noc znaczyła dla niej, dla Juliana była po prostu jedną z wielu przygód. Musiał zmieniać kochanki jak rękawiczki! Przeklinając własną głupotę - jak mogła myśleć o od­ daniu Julianowi niemal całego serca, pozostawiając dla 190

drogiego, wiernego Paula zaledwie mały kącik?! - Anna wrzuciła liliową suknię na dno szafy i wróciła do daw­ nej żałoby: „wroniej" kiecki z długim rękawem i pod szy­ ję. Było jej wstyd, że chciała ubrać się w coś jaśniejsze­ go, że marzyło jej się nowe życie. Paul był wyjątkowo dobrym mężem, o wiele lepszym niż na to zasługiwała... A jednak gotowa była odsunąć od siebie wspomnienia o nim, i to dla bezczelnego łotra bez sumienia, którego jedyną zaletę stanowiła znajomość sztuki miłosnej! C ó ż ona była warta, jeśli podobne przeżycia tak nią wstrząsnęły? Ona, starannie wychowana córka pastora, w głębi serca nie była prawdziwą damą! - Ugryzło cię coś?! - spytała zaskoczona Ruby, gdy przyjaciółka odburknęła jej niegrzecznie po raz nie wie­ dzieć który w ostatnim tygodniu. Anna uświadomiła sobie ze skruchą, że zachowuje się okropnie wobec wszystkich domowników. Oczywiście głośne zachwyty Ruby nad każdym jako tako przystoj­ nym samcem były irytujące, ale dotąd Anna zawsze cier­ pliwie je znosiła. W tej chwili jednak wszelkie pochwa­ ły pod adresem mężczyzn, a zwłaszcza Juliana Chase'a, doprowadzały ja do szału. Na sam dźwięk imienia tego nędznika miała ochotę krzyczeć. - Chyba tak... - odparła z widoczną skruchą. - Wy­ bacz mi, proszę! Obiecuję, że też okażę ci wyrozumia­ łość, gdy będziesz kiedyś w złym humorze. Ruby spojrzała na nią bystro. - Nie stęskniłaś się aby za przystojnym brunetem? Anna zesztywniała i wyprostowała się na całą wyso­ kość... co prawda niezbyt imponującą. - Nic podobnego - odparła lodowatym tonem. Nie zważając na Ruby, starającą się ukryć domyślny uśmie­ szek, wymaszerowała z pokoju do ogrodu, do Chelsea i Kirti. Potrzebowała po prostu świeżego powietrza! 191

W ciągu tego tygodnia dwukrotnie odwiedził ją Charles. W obu wypadkach Anna powitała gościa goręcej niż zwy­ kle. Przyznawała ze skruchą, że niemądrze zaślepiona uro­ kiem Juliana nie dostrzegała zalet naprawdę wartościowego mężczyzny. Charles był solidny, stateczny, może niespecjal­ nie podniecający... ale tym lepiej! Anna miała zdecydowanie dość podniecających mężczyzn! Podczas drugiej wizyty Charles namówił ją na prze­ jażdżkę powozikiem. Pęd powietrza i szybko zmieniają­ ce się widoki wprawiły Annę w lepszy humor. Niebo nad ich głowami było olśniewająco błękitne, usiane białymi, pierzastymi obłoczkami. Wypoczęty koń Charlesa szedł raźno; ptaki i małpki wesoło przekomarzały się w gę­ stwinie drzew. I cóż z tego, że Julian, ten łotr bez sumienia, prze­ bywał poza Srinagarem dłużej niż kiedykolwiek? Nie był jej wcale potrzebny do szczęścia! Bynajmniej za nim nie tęskniła. Uradowałoby ją, gdyby już nigdy się tu nie pokazał! - Wróciły ci rumieńce! Byłaś ostatnio taka blada, An­ no, że już się o ciebie martwiłem. Anna uśmiechnęła się do Charlesa. Był naprawdę przy­ stojny. Jak mogła tego nie dostrzec? - Nie powinieneś był martwić się o mnie.... ale dzięki za troskliwość. Rzucił jej szybkie spojrzenie, mrużąc piwne oczy. - To całkiem naturalne, że troszczę się o ciebie. - Jakiś ty poczciwy, Charlesie! - Cieszę się, że tak uważasz... Choć przyznam, że nie przepadam za tym określeniem. Poczciwina to zarazem nudziarz! Anna potrząsnęła głową. - Nic podobnego! Poczciwy człowiek to ktoś, na kim można się oprzeć. 192

- Potrzebujesz oparcia, Anno? - rzucił jakby od nie­ chcenia. Anna udała, że nie pojmuje aluzji. - Chyba każdemu potrzebne jest oparcie - odparła lekko. - Anno... - Poczuła zdziwienie i niepokój, gdy major zatrzymał konia. Powozik stanął, a Charles odwrócił się do niej. - Nie zamierzałem poruszać jeszcze tego tema­ tu... Ale już od roku jesteś sama... a i ja czuję się bardzo samotny. Chelsea potrzebuje ojca, moja trójka matki... I ty, Anno, potrzebujesz kogoś, kto by się o ciebie trosz­ czył. Jesteś bardzo młoda i z pewnością chciałabyś mieć więcej dzieci... - Charlesie! - próbowała mu przerwać Anna, ale po­ wstrzymał ją gestem. Uśmiechnął się niepewnie. - Pozwól mi skończyć, bo chyba nigdy już nie zdobę­ dę się na odwagę. Wiem, że nie idzie mi to najlepiej... Sta­ ram się po prostu powiedzieć ci, że byłbym niezmiernie zaszczycony, gdybyś zgodziła się zostać moją żoną. - Och, Charlesie! - W głosie Anny brzmiał ból. Czy życie nie byłoby o wiele prostsze, gdyby pokochała tego zacnego człowieka? Gdyby powierzyła mu siebie i Chel­ sea w przeświadczeniu, że będzie je kochał i troszczył się o nie? Żałując, że sprawy nie ułożyły się w ten sposób, Anna musiała jednak odmówić Charlesowi. Lubiła go, szanowała, dobrze się czuła w jego towarzystwie... Nie kochała go jednak. Ani tą słodką, tkliwą miłością, którą darzyła Paula, ani płomienną namiętnością, którą darem­ nie usiłowała stłumić, a którą jednak nadal czuła w sto­ sunku do Juliana. Ktoś powiedział, że lepszy rydz niż nic... Nie miał racji! Z pewnością nie wymyśliła tego po­ rzekadła kobieta! Anna wiedziała, że jeśli nie może mieć mężczyzny, którego kochała, to woli nie mieć żadnego.

193

Charles westchnął. - Czuję, że dostanę kosza! Cóż, spodziewałem się te­ go. Wyrwałem się zbyt wcześnie... Ale może kiedyś, w przyszłości... - Popatrzył na Annę z taką nadzieją, że nie miała serca całkiem mu jej odebrać. - Może... - odparła łagodnie. - Wobec tego już milczę. Na razie. Charles, rycerski jak zawsze, uśmiechnął się dzielnie i popędził konia. Dotrzymał słowa: przez resztę drogi nie poruszył już tego tematu. Był jak dawniej miłym, wyro­ zumiałym kompanem. Po powrocie do Big House major wszedł z Anną do środka. Nie trzeba było wzywać Raja Singhi; sam zjawił się w salonie z herbatą. Charles gawędził o różnych drob­ nostkach. Anna była rada, że jej odmowa nie zniszczyła ich dotychczasowej przyjaźni. Wypili herbatę i Charles wstał, by się pożegnać. An­ na podniosła się również, rozbawiona jakimś żarcikiem swego gościa, i zamierzała odprowadzić go do drzwi. Znaleźli się tak blisko siebie, że fałdy jej sukni ocierały się niemal o lśniące cholewki butów Charlesa. Spojrzał na czarny jedwab, który przylgnął na sekundę do wy­ glansowanej skóry, i coś w nim jakby pękło. Zaczerpnął gwałtownie powietrza i chwycił ją za obie ręce. - Anno! Zupełnie zbita z tropu, podniosła ku niemu oczy. Charles zawahał się na sekundę, jakby oczekując jakie­ goś znaku z jej strony. Ściskał gwałtownie ręce Anny i gładził kciukiem grzbiet jej dłoni. Patrzył na Annę nie­ co z góry, choć wiele mu brakowało do potężnej postu­ ry Juliana. Ciemnoblond włosy Charlesa zaczęły rzed­ nąć, ale wysokie czoło przydawało mu godności. Nie wyrzekłszy ani słowa więcej, pochylił się i szybko ucałował Annę w usta. Był to przelotny, delikatny, bynaj194

mniej nie natarczywy pocałunek. Całkiem inny niż... ale Anna nie pozwoliła sobie na żadne porównania. Pocału­ nek Charlesa był równie uroczy jak on sam: pocałunek dżentelmena, złożony na ustach damy, którą szanował. Takiego właśnie pocałunku powinna pragnąć każda przyzwoita niewiasta! Jeżeli zaś Anna w skrytości ducha wolała inne zgoła pocałunki... No cóż - wina leżała po jej stronie, a nie po stronie Charlesa. Powinna popracować nad własnym charakterem! - Mam nadzieję, że mi to wybaczysz - powiedział z uśmiechem Charles - ale... Anna nie usłyszała nic więcej. Uświadomiła sobie na­ gle, że nie byli już sami. W drzwiach stał Julian i zmru­ żywszy oczy, przyglądał się czułej scenie, która się przed nim rozgrywała. Wrócił! Niepoprawne serce Anny podskoczyło na jego widok, choć był brudny, zaniedbany i nie w humorze. Ogłuchła całkiem na ciche zaklęcia Charlesa. - Nie jesteśmy sami - zdołała wykrztusić. Dumesne rzucił jej zdumione spojrzenie; kiedy rozejrzał się doko­ ła i dostrzegł Juliana, poczuł równocześnie zniecierpli­ wienie i zakłopotanie. - Witam, majorze! - Julian skłonił się lekko od drzwi. Jego mina upewniła Annę, że nie był wcale uradowany tym, co zobaczył. - Może to pana zdziwiło... - zaczął Charles, wyraźnie czując się w obowiązku usprawiedliwić przed kimś, kto miał prawo żądać wyjaśnień. Anna - w pierwszym mo­ mencie uradowana widokiem Juliana - poczuła wzbiera­ jącą w niej wściekłość. Rzuciła Charlesowi gniewne spoj­ rzenie i wyrwała ręce z jego uścisku. Kto jak kto, ale Ju­ lian nie miał prawa się gorszyć! 195

- Istotnie - odparł chłodno Julian i spojrzał na majo­ ra takim wzrokiem, że ten aż się zaczerwienił. - Nie było w tym nic nagannego. Prosiłem właśnie pańską bratową o rękę. - Nie musisz się przed nim tłumaczyć! On nie jest mo­ im opiekunem! - burknęła Anna. Choć jej słowa były skierowane do Charlesa, nie spuszczała oczu z Juliana. - Jako najbliższy krewny twojego świętej pamięci mę­ ża... - zaczął Charles. - Też coś! - odparła niegrzecznie, a ręce same jej się zacisnęły w pięści. - Anna ma całkowitą słuszność: nie musi się przede mną tłumaczyć - rzucił szorstko Julian do Charlesa nad głową Anny. - Państwo wybaczą. Nie wyrzekłszy ani słowa więcej, odwrócił się i wy­ szedł z pokoju. Anna, kipiąc gniewem, wsłuchiwała się w odgłos oddalających się ciężkich kroków. Zmierzały korytarzem na tyły domu. Dokąd też się wybierał? Nic jej to właściwie nie obchodziło, tyle że chętnie wyrzuci­ łaby z siebie całą złość, która się w niej nagromadziła przez tydzień! Jak on śmiał po spędzonej z nią nocy zniknąć bez sło­ wa, jakby była jakąś... lafiryndą?! - Obawiam się, że twój szwagier ma słuszny powód do gniewu. Nie powinienem był cię całować. - Charles był wprost śmiesznie skruszony i Anna zmusiła się do okazania mu większej uwagi. - Całujesz mnie, czy nie... to nie jego interes! - stara­ ła się mówić obojętnie, ale zabrzmiało to zjadliwie. - Mimo wszystko... - Charles westchnął i spojrzał na Annę ze słabym uśmiechem. - Nie najlepiej spisałem się w roli Romea, prawda? Cóż, postaram się poprawić przy najbliższej sposobności. Mam na swoje usprawiedliwie­ nie jedynie to, że wyszedłem całkiem z wprawy... 196

- Według mnie doskonale się spisałeś w charakterze Romea, Charlesie - zaoponowała Anna, wzruszona żało­ snym tonem majora. - To ja nie dorosłam do roli Julii. - Wobec tego musimy oboje nad tym popracować! Żarciki Charlesa, gdy odprowadzała go do powozu, poprawiły nieco humor im obojgu. Do chwili gdy powozik potoczył się po podjeździe i zniknął Annie z oczu. Wówczas odwróciła się i ruszyła na poszukiwanie Ju­ liana.

27 W ogrodzie go nie było. Anna pomachała do Chelsea i Kirti, zdobyła się nawet na uśmiech, ale się nie zatrzy­ mała. Może poszedł do stajni? Jeśli i tam go nie znajdzie, nie bardzo już wiedziała, gdzie szukać. Ta myśl bynaj­ mniej nie poprawiła Annie humoru. W stajni było prawie pusto. O tej porze, po południu, wszystkie konie i osły z wyjątkiem krzepkiego cejlońskiego kuca imieniem Siostrunia, pracowały. Klaczka, która przed kilkoma dniami zwichnęła sobie pęcinę, po­ witała Annę cichym rżeniem, a Hugo, rozpuszczony przez stajennych koziołek, zabeczał. Anna pogłaskała Siostrunię po aksamitnym nosie i odpędziła kozła, gdy zaczął skubać obrąbek jej spódnicy. Rozejrzała się w po­ szukiwaniu Juliana. - Słucham, memsahib? - Jama, chłopak stajenny, wy­ łonił się z cienia. Sądząc z wideł, które trzymał w ręku, czyścił właśnie któryś z boksów. - Czy widziałeś pana Chase'a? - Julciu wybrał się na spacer. Powiedział, że w domu 197

jakoś mu śmierdzi. - Był to bez wątpienia głos Jima. Anna odwróciła się raptownie: istotnie stał za nią. Po­ patrzył z wyraźną dezaprobatą, odwrócił głowę i strzyk­ nął śliną w słomę. Anna z trudem powstrzymała grymas obrzydzenia. - Dokąd poszedł? Jim zmierzył ją niechętnym wzrokiem. - Po mojemu, woli być sam. Jak ma taką minę, lepiej zostawić go w spokoju. - Wiesz, dokąd poszedł, czy nie wiesz? Jim wzruszył ramionami. - Może i wiem. Anna czuła, że zaraz wybuchnie, ale nie chciała wyła­ dowywać złości na Jimie, skoro powodem jej furii był Julian. Ugryzła się więc w język i zwróciła do Jamy. - Widziałeś, dokąd sahib poszedł? - Chyba do wodospadu, memsahib. - Dziękuję. - Anna pozwoliła sobie na nutkę triumfu w głosie i bez słowa przeszła obok Jima. Spostrzegła z irytacją, że ruszył za nią. - Życzysz sobie czegoś? - spytała wyniośle. Jim skrzywił się. - Może i sobie życzę, ale co to ma do rzeczy?! Teraz bym sobie winszował jakiegoś żarcia, a muszę pilnować, żeby takiej durnej idiotce, jak nie przymierzając pani, nie przytrafiło się coś złego, kiedy się będzie włóczyć samopas po dziczy. Mówią, że ostatnio niedobrze się tu dzieje. - To śmieszne! - oburzona Anna przyspieszyła kroku. Nie potrzebuję twojej opieki, piękne dzięki. Chodziłam tą drogą setki razy. - Wszystko jedno! Julciu obdarłby mnie ze skóry, gdy­ by się pani coś stało. Jim szedł teraz obok Anny. Był niewiele od niej wyż­ szy, drobny i żylasty. Podobnie jak u Juliana jego odzie198

nie nosiło ślady dopiero co odbytej podróży: biała ko­ szula była brudna i wymięta, spodnie i buty ubłocone. Pochylał się nieco w bok, jakby miał nierówne nogi lub krzywy bark. - Nie chciałabym być niegrzeczna, ale wolę się obejść bez twojego towarzystwa. Mam prywatną sprawę do Julia­ na. - Mówiąc to, Anna zagłębiła się w chłodnym, zielonym cieniu dżungli. Ruszyła ścieżką szybciej niż zazwyczaj w nadziei, że pozbędzie się nieproszonej obstawy. Potrafi­ ła sama ustrzec się węży i innych stworów, które zaszyły się przed skwarem dnia w chłodnym, gęstym poszyciu. - Jasne, że prywatną! - odparł bezczelnie Jim; nastę­ pując Annie na pięty, dostosował się z łatwością do szyb­ szego tempa. Anna zacisnęła wargi i rzuciła mu kosę spojrzenie przez ramię. Nie mógł przecież nic wiedzieć o tym, co zaszło między nią a Julianem. Skądże! Mimo wszystkich swych wad Julian nie należał do mężczyzn przechwala­ jących się na prawo i lewo swoimi podbojami! Ale z dru­ giej strony... - Nie złość się, paniusia! - poradził jej Jim, wyczytaw­ szy widać z usztywnionych pleców Anny rosnący w niej gniew. - Jak dojdziem bezpiecznie do Julcia, to się zmy­ wam. Pani tyż bym radził, bo jest zdaje się cholernie na panią cięty. Anna gwałtownie wciągnęła powietrze w płuca. Oprócz gniewu poczuła nagły strach. Jeżeli Julian zdradził temu człowieczkowi, co między nimi zaszło... - O co mu chodzi, nie moja sprawa, ale Julcia znam od szczeniaka. Na paninym miejscu nie wchodziłbym mu w oczy, póki z niego złość nie wyparuje. Cholerny z niego raptus, jak mu ktoś nastąpi na odcisk! - Dzięki za radę - wycedziła Anna przez zaciśnięte zę­ by. Uniosła nieco wyżej spódnicę, by nie przemokła od

199

wilgotnych liści, pokrywających grubą warstwą ziemię, i szła dalej dumnie wyprostowana. - Jakeśmy się z Julciem spiknęli, smark miał nie wię­ cej niż dwanaście lat, ale powiem pani: szczeniak czy do­ rosły chłop, zawsze był porządny z kościami! Nie ma drugiego takiego jak Julciu! Nie zasłużył na to, żeby ja­ kaś tam dzidzia robiła go na szaro! Gdy sens wypowiedzi Jima dotarł do Anny, na mo­ ment zesztywniała z oburzenia. Potem odwróciła się do Jima i zmierzyła go piorunującym wzrokiem. - Jeśli to ja mam być tą „dzidzią", która rzekomo krzywdzi twojego... Julcia, to pozwolę sobie powiedzieć, że to niewybaczalna supozycja i że przekraczasz wszel­ kie granice przyzwoitości! - Rany boskie, jak ona gada?! Ani rusz nie można się połapać! Chyba Julciowi słońce uderzyło na mózg?! Anna, kipiąc z wściekłości, pomaszerowała dalej. - N o , ale każden ma swój gust - zakończył filozoficz­ nie Jim za jej plecami. Anna z przyjemnością odwróciłaby się znowu i zabi­ ła go wzrokiem, gdyby nie to, że usłyszała już stłumio­ ny huk wodospadu. Nie będzie tracić energii na utarcz­ ki z niegodnym przeciwnikiem, lecz wywrze wściekłość na prawdziwym winowajcy! Przedarłszy się przez gęstą zasłonę kwitnących pnączy zagradzających ścieżkę, Anna dotarła na zieloną polanę. Pośrodku znajdował się staw, pełen czystej wody, która następnie spływała w dół po stoku niewielkim strumy­ kiem. Ów naturalny basen był zasilany przez wodospad; kaskada spadała z głośnym szumem ze skalnej półki, któ­ rą natura przez tysiące lat wyrzeźbiła w górskim zboczu. Gęste sklepienie splątanych gałęzi, wśród których trze­ potały egzotyczne ptaki, chroniło polankę przed ostrym żarem słońca. Łagodne, rozproszone światło sprawiało, 200

że wydawała się jakimś nieziemskim zakątkiem. Z jednej strony otaczały staw wielkie, płaskie skały, pozostałe je­ go brzegi zdobiły żywą zielenią liściaste pnącza kudzu. Woń kwiatów mango i frangipani, czerwonego jaśminu, unosiła się w powietrzu, które pachniało jak subtelne per­ fumy. Na skale, ciekawie przyglądając się swemu odbi­ ciu w wodzie, siedziała mała małpka z pomarańczowym pyszczkiem; uciekła spłoszona widokiem Anny. Ta z roz­ czarowaniem spostrzegła, że prócz uciekinierki nie było w pobliżu żywej duszy. Ani śladu Juliana! Pomyślała z irytacją, że widocznie obrał inną ścieżkę i nie zapuścił się aż do wodospadu. Ale jeśli tak było i wrócił już do domu, to czemu nie spotkali go po drodze? Niech go licho! Ciągle ostatnio znikał! Gdzie się też mógł podziać?! W tym właśnie momencie na powierzchnię wody wy­ nurzyła się głowa tak czarna, że mogłaby należeć do foki. Przez chwilę Anna przyglądała się jej zaskoczona. Potem zorientowała się, że zarówno głowa, jak potężne nagie ra­ miona, które wynurzyły się w ślad za nią, należą do Julia­ na. Widocznie umiał pływać! Annie zaimponowała ta umiejętność, rzadko spotyka­ na wśród Anglików. Przeszyła jednak gniewnym spoj­ rzeniem zwierzynę, której wreszcie dopadła. Ale zwie­ rzyna najwyraźniej nie zauważyła jej obecności. Cóż, szum wodospadu zagłuszał kroki, Anna zaś obrała z roz­ mysłem drogę nad wodą. Następujący jej dotąd na pię­ ty Jim zniknął bez słowa w dżungli. Cała uwaga Anny koncentrowała się na Julianie, więc prawie nie dostrze­ gła odejścia „anioła stróża". Julian w dalszym ciągu pływał swobodnie i rytmicznie w skalnym basenie. Dostrzegła, że jest nagi od pasa w gó­ rę, a podejrzewała, że z dolną połową ciała było podob­ nie. W tej chwili woda okrywała go przyzwoicie. Co in201

nego, gdyby przyszło mu do głowy wynurzyć się z niej. Zresztą, wszystko jedno! Anna była zbyt wściekła, by na to zważać. Dotarł do przeciwległego brzegu, zanurkował pod wodospadem i po kilku minutach wypłynął znów na po­ wierzchnię, wyraźnie zmierzając z powrotem. I wówczas spostrzegł Annę. Anna doskonale wiedziała, w którym to było momen­ cie: poznała po nagłym zmarszczeniu brwi i minimalnym zakłóceniu płynnego rytmu. Ku jej irytacji Julian pływał dalej, nie zwracając na nią zupełnie uwagi, jakby była jed­ nym z drzew obok basenu. Ponieważ Anna nie umiała pływać, nie miała wyboru: musiała stać na brzegu z ręka­ mi skrzyżowanymi na piersi, gniewnie postukując nogą, i czekać, aż Julian raczy wreszcie ją zauważyć! On jednak pływał jeszcze co najmniej kwadrans, igno­ rując ją kompletnie. Wreszcie sprzykrzyło mu się to i stanął na samym środku stawu. Woda sięgała mu po brodę. Gdy wycho­ dził na brzeg (przeciwległy do tego, na którym przysia­ dła Anna), miała doskonały widok na wyłaniające się z wody szerokie ramiona i plecy zwężające się w pasie, na muskularne pośladki, potężne uda, których mięśnie grały przy każdym ruchu, mocne łydki i wreszcie długie i szczupłe nagie stopy. Kiedy wyszedł z pluskiem na mie­ liznę, nadal udając, że nie dostrzega Anny, nie mogła te­ go dłużej znieść. Wrzasnęłaby na całe gardło, ale i tak by jej nie usłyszał w huku spadającej wody. Zresztą gdyby nawet usłyszał, z pewnością udałby głuchego! Wobec te­ go Anna, zacisnąwszy pięści, pomaszerowała wokół sta­ wu do zagłębienia między dwiema skałami, gdzie Julian się zatrzymał. Wycierał się właśnie do sucha i ledwie ra­ czył rzucić na nią okiem, gdy była o stopę od niego. - Gdzieś się podziewał? - spytała władczym tonem. 202

Mimo całej swej wściekłości na Juliana musiała podzi­ wiać jego muskularne nagie ciało, choć głos rozsądku ostrzegał ją, by nie zwracała na nie uwagi. - Sądzę, że to nie twoja sprawa. - Nadal prawie jej nie dostrzegał. Schylając się, wycierał nogi ręcznikiem. An­ na popatrzyła z gniewną miną na jego mokrą, czarną gło­ wę. A więc to tak! Kiedy zaspokoił już swoje żądze, zu­ pełnie o nią nie dbał! - Nie moja sprawa?! - wrzasnęła. - Słuchaj, ty łotrze: Srinagar to nie hotel, gdzie można się zjawiać i odcho­ dzić bez słowa! - Od kiedy to muszę się przed tobą opowiadać? - spy­ tał bezczelnie. Wyprostował się i wreszcie spojrzał pro­ sto na nią. Anna wybuchnęła: - Wynoś się z mojego domu! Raz na zawsze! Jeszcze dziś! - Była to kwintesencja wszystkiego, co chciała mu w złości wykrzyczeć. Julian przez chwilę milczał, póki się całkiem nie wytarł. Potem, zamiast owinąć sobie ręcznik wokół bioder - jak postąpiłby każdy przyzwoity mężczyzna - przerzucił go przez ramię. Traktował Annę jak powietrze, co już samo w sobie było zniewagą. Anna patrzyła mu prosto w twarz z mocnym postanowieniem niedostrzegania niczego poza tym. Jego nagość bynajmniej nie kusi jej ani nie zawsty­ dza! Nie robi na niej absolutnie żadnego wrażenia i tak już będzie zawsze, choćby miał ją szlag przez to trafić! - Żebym ci nie przeszkadzał w trakcie wesela? - Jakiego znów wesela? - zdumiała się Anna. - Czyżbyś już zapomniała? Biedny Charles! - A, o to ci chodzi. Odmówiłam mu. Przynajmniej na razie. A w ogóle to nie twoja sprawa! - Podniosła głos. I nie zmieniaj tematu. Życzę sobie, żebyś się wyniósł z mego domu! 203

- No cóż, jeszcze jedno nierealne życzenie! Taki już widać twój los. - Cóż to ma znaczyć?! - Że nie odjadę, póki sam nie zechcę! A jeśli ci to nie odpowiada, idź do diabła! Anna aż zamrugała ze zdumienia. Julian był równie wściekły jak ona. Widziała to wyraźnie: oczy ściemniały mu, stały się prawie czarne. I mówił takim twardym głosem! Nie miała jednak pojęcia, o co mógł być na nią zły?! Przecież to ona została niecnie wykorzystana i porzucona, nie on! - Powiedz no mi... - ciągnął dalej z pozorną dobrodusznością - czy Dumesne orientuje się, że nic a nic ci na nim nie zależy i zadowoliłby cię każdy, bylebyś mo­ gła sobie wmawiać, że to Paul? Anna spojrzała na niego ze zdumieniem. - O czym ty mówisz? - Wyglądaliście z majorem jak dwa gołąbki! Poszłaś już z nim do łóżka? - Jesteś podły! - Bo podle się czuję. I to tak podle, że radzę ci zosta­ wić mnie w spokoju! Odwrócił się do niej tyłem i sięgnął po spodnie. Roz­ złoszczona Anna stuknęła go energicznie w ramię. - Nie waż się odwracać do mnie tylem! Mam ci coś do powiedzenia! - Czyżby? - Przyglądał się jej teraz bez pośpiechu, z dziwnie zadowoloną miną. - Cóż, nie będziesz mogła twierdzić, że cię nie ostrzegałem. Z tymi słowy chwycił Annę w ramiona i przycisnął ją do siebie. W tej sytuacji nie mogła już udawać, że nie do­ strzega jego nagości. Ciało Juliana było nadal wilgotne stwierdziła to, waląc go obiema rękami w pierś. Było wil­ gotne, gorące, owłosione i równie niewzruszone jak skalna ściana za nimi! 204

- Puszczaj! Zabierz łapy! Ogłuchłeś, czy co?! - Słyszę cię doskonale - odparł niemiłym tonem. Na ustach miał szyderczy uśmiech. Uścisk jego rąk na ra­ mionach Anny wzmocnił się... Potem Julian zmienił chwyt i nagle poczuła, że nie dotyka już stopami ziemi. - Jak śmiesz! Puszczaj! Puść mnie natychmiast! Niósł ją w dalszym ciągu, unieruchomiwszy jedną rę­ ką oba nadgarstki Anny, nie zważając na jej kopanie i szarpanie się. - Powiedziałam: puść mnie! - wrzasnęła Anna, obrzu­ cając wściekłym spojrzeniem jego śniadą twarz. W ciem­ nych i szklistych jak lawa oczach Juliana pojawił się błysk satysfakcji, a usta wykrzywiły się w złośliwej pa­ rodii uśmiechu. - Pani życzenie jest dla mnie rozkazem - mruknął. I bez słowa ostrzeżenia wypuścił Annę z objęć. Po­ czuła, że leci w dół... Zdążyła tylko zamknąć oczy, nim wpadła do stawu z ogłuszającym pluskiem.

28 Poszła na dno jak kamień. Chłodna woda objęła ją i zwarła się nad jej głową, kiedy tonęła. Zachowując in­ stynktownie poprzednią półsiedzącą pozycję, Anna stuknęła najpierw o dno pupą, nim zaczęła miotać się chaotycznie, usiłując wydobyć się z wody, dotrzeć do powietrza i światła. Staw był jednak zbyt głęboki; nie mogła, dotykając stopami dna, dosięgnąć jego po­ wierzchni. Starając się opanować panikę, odbiła się moc­ no od gruntu i zdołała wytknąć na chwilę głowę i za­ czerpnąć tchu, nim znów skryła się pod wodą.

205

Namacała dno palcami stóp i podskoczyła jeszcze raz, usiłując się wynurzyć. Uświadomiła sobie wówczas, że może utonąć. Chyba Julian nie zostawi jej bez pomocy? Umiał przecież pływać! Czyżby ta świnia poszła so­ bie, nie pomyślawszy nawet, że ona, Anna, pływać nie potrafi? Ogarnęła ją panika - i właśnie w tej chwili poczuła, że coś chwyta ją za miotające się bezradnie ręce i ciągnie w górę. Głowa Anny wynurzyła się z wody, za nią ra­ miona. Julian, z twarzą pobladłą i wystraszoną, chwycił ją w objęcia. Anna nigdy jeszcze nie ucieszyła się aż tak na widok drugiego człowieka. Krztusząc się, plując, nie mogąc złapać tchu, uczepiła się jego szyi tak, jakby ni­ gdy nie chciała już go puścić. Julian wyniósł ją ze stawu, ona zaś ciężko dyszała, dygotała i tuliła się do niego. Gdy dotarli szczęśliwie do brzegu, nie wypuścił jej z objęć, a jego ciało było takie ciepłe i mocne w porównaniu z drżącym ciałem Anny. Przemokła do cna, włosy zwisały jej w mokrych kosmy­ kach wokół twarzy i n? plecach, suknia ociekała wodą. Na­ wet buty były mokrzusieńkie. Drżała, nie otrząsnąwszy się jeszcze z przeżytego szoku, i przez kilka minut czuła się cudownie w ramionach Juliana. Potem jednak przypo­ mniała sobie, w jaki sposób znalazła się w stawie. - Ty... świnio! - syknęła, gdy była już w stanie dobyć głosu. Odsunęła się gwałtownie i spojrzała na niego spode łba, odgarniając z twarzy mokre włosy. - Bardzo mi przykro - powiedział ze ściśniętym gardłem. - „Przykro"?! Mogłam przecież utonąć! - Niełatwo kłócić się z nagim mężczyzną, który tuli cię w ramio­ nach... ale Anna była zbyt wściekła, by się nad tym za­ stanawiać. - Nie miałem pojęcia, że nie sięgniesz bezpiecznie sto­ pami dna. 206

- W ogóle o niczym nie masz pojęcia! Ty łotrze bez sumienia, rozpustny łajdaku, zdradziecki, bezwstydny... - Prrr! - przerwał jej Julian. Annę rozwścieczył uśmie­ szek, jakim zareagował na jej wymysły. - Tego już... Zapłonął w niej ognisty gniew. Zanim zdała sobie sprawę z tego, co czyni, zwinęła rękę w pięść i rąbnęła Juliana w oko. Wrzasnął, odskoczył i wypuścił ją z objęć. Anna wylą­ dowała na dywanie śliskich pnączy, tłukąc sobie boleśnie biodro. Nie zważając na to, zerwała się na nogi. Pragnęła tylko jednego: zabić tego potwora własnymi rękami! Ból i upokorzenie ubiegłego tygodnia w połączeniu z przeży­ tym dopiero co strachem wprawiły ją w taki gniew, że wi­ działa cały świat - i oczywiście Juliana - przez krwawą mgłę. On zaś przytknął rękę do poszkodowanego oka, a drugim spoglądał na nią z takim zdumieniem, że wyda­ łoby się to Annie komiczne, gdyby jej było do śmiechu. Ale nie było! Miała ochotę drapać, kąsać, walić i kopać! Rzuci­ ła się ku niemu z palcami zakrzywionymi jak szpony. - Anno! Uspokój się! - Julian cofnął się przed jej ata­ kiem; wyciągnął ramiona, by ją powstrzymać. Zobaczyła, że znów się uśmiechnął, i to doprowadziło ją do szału. Jej buty, choć przesiąknięte wodą, były mocne, z solidnej skóry, przeciwnik zaś golusieńki jak noworodek. Cofnę­ ła się więc, a potem z rozmachu, najsilniej jak mogła, kop­ nęła Juliana w piszczel. Znów wrzasnął, odskakując na jednej nodze, i popełnił fatalny błąd: schylił się, by pomasować obolałą nogę. Następny cios trafił go prosto w skroń. - Dość tego! - ryknął, wyprostował się i schwyciwszy Annę za ramiona, brutalnie nią potrząsnął. - Uspokój się, ty diablico, bo cię przełożę przez kolano i oduczę ta­ kich sztuczek! - Tylko spróbuj! - odszczeknęła się Anna, ledwie już

207

dysząc, i zamierzyła się do nowego kopniaka w piszczel. Julianowi udało się uskoczyć. Jego ręce zacisnęły się na ramionach Anny, utrzymując ją w bezpiecznej odległo­ ści. Na chwilę w jego oczach błysnęła taka sama furia, ja­ ka płonęła we wzroku Anny. Gdy jednak popatrzyła na niego spode łba ze straszliwie rozkudlanymi włosami opadającymi na plecy, spojrzenie Juliana złagodniało na­ gle. Anna dostrzegła, że oczy - dotąd całkiem czarne błękitnieją mu... i coś ją nagle ścisnęło w dole brzucha. - Och, Anno... - powiedział nieswoim głosem. Potem oczy jego stały się znów czarne, a ręce zwarły się na stój­ ce jej sukni. Zanim Anna połapała się w sytuacji, szarp­ nął materiał z całej siły i suknia z trzaskiem rozdarła się do pasa. Anna wrzasnęła, usiłując wyrwać się Julianowi. Nie puścił jej jednak i mimo jej oporu nadal rozdzierał na niej suknię. - Czyś ty zwariował?! Przestań! Co ty wyprawiasz?! - Mam już dość tej cholernej czerni! - warknął i szarp­ nął jeszcze raz z całej siły, rozdzierając tkaninę aż do ob­ rąbka. - Przestań! - krzyknęła znów, gdy zdarł z niej szczątki sukni. Daremnie usiłowała wydrzeć mu strzępy mokrego, czarnego jedwabiu. Julian, trzymając w obu rękach po­ szarpaną tkaninę, ruszył spiesznie w stronę stawu. Przy­ stanął jedynie po to, by podnieść spory kamień, wokół którego owinął resztki sukni. Potem rzucił wszystko na środek basenu. Annie odebrało mowę: mogła tylko przy­ glądać się jak coś, co było niegdyś jej suknią, idzie na dno. Dopiero wówczas Julian odwrócił się do Anny i z ogromną satysfakcją obrzucił ją wzrokiem. - O wiele lepiej! Annie zaparło dech. - Lepiej?! - wrzasnęła przeraźliwie. Miała na sobie mu208

ślinową koszulkę z dużym dekoltem i bez rękawów, w dodatku wprost nieprzyzwoicie opiętą na biuście, oprócz tego jedną tylko halkę, podwiązki, pończochy i buciki, a wszystko to ociekało wodą i kleiło się do cia­ ła; widok był wręcz gorszący. Nie mogła w żadnym wy­ padku wrócić do domu w takim stroju. - Lepiej? - biadoliła. - Jak mogłeś! I co ja mam teraz zrobić?! Julian zbliżał się ku niej ze stanowczym wyrazem twa­ rzy. Jakiś błysk w jego czarnych i niebieskich zarazem oczach sprawił, że Anna cofnęła się spiesznie o kilka kro­ ków. - Kochać się ze mną - odparł, idąc ku niej z wycią­ gniętymi rękoma. - Co takiego?! Nigdy! - krzyknęła, gdy ręce Juliana za­ cisnęły się na jej ramionach. - Puszczaj, ty!... - Przecież tego pragniesz... Równie mocno jak ja. Bę­ dę cię kochał tak, że zapomnisz o wszystkim! I o wszyst­ kich. Będziesz tylko ty i ja... Przyciągnął ją do siebie i pochylił głowę, by mimo opo­ ru Anny pocałować ją w usta. Usiłowała zwalczyć pło­ mienną pokusę, ale nie była w stanie. Rozum ostrzegał ją, przypominał, że już raz Julian wykorzystał ją i opuścił... ale ciało Anny nie dbało o to. Na naglące wezwanie Ju­ liana odpowiedziało falą pożądania, zrywającą wszelkie tamy. Podobnie jak narkoman spragniony opium, Anna okazała się bezsilna w obliczu namiętności. Jej ręce oto­ czyły szyję kochanka, palce wczepiły się w szorstkie wło­ sy spływające mu na kark. Pozwoliła, by uniósł ją ku so­ bie, przytuliła się, niemal przywarła do niego. Dłoń Juliana spoczęła na jej piersi, zanim jeszcze je­ go język wtargnął do jej ust. Ogarnięta nieprzepartym pożądaniem Anna poczuła znowu, jak pierś jej rozkwi­ ta pod palącym dotykiem. 209

Ich usta nie rozłączały się ani na chwilę. Miłosna gra wciągnęła Annę tak dalece, że nie czuła zimnych pnączy ani twardej ziemi pod sobą. Szum wodospadu, ćwierka­ nie ptaków, szelest drobnych zwierzątek, buszujących w poszyciu, zgoła do niej nie docierały. Była głucha, niema i ślepa na wszystko prócz Juliana i emocji, które w niej budził. Ręce drżały mu, gdy zsuwał ramiączka jej koszuli. Płomień w jego oczach, które syciły się widokiem jej piersi, sprawił, że Anna zadrżała z pożądania. Odrucho­ wo uniosła się ku niemu odwiecznym kobiecym gestem oddania. Potem dłonie jego powędrowały do talii kochanki. Zgnieciona halka wylądowała pod jakimś krzakiem. Ju­ lian klęczał przez chwilę obok Anny. Pieścił wzrokiem wysychające już srebrzyste loki, rozsypane teraz wachlarzowato wokół niej na pościeli z ciemnozielonych pną­ czy. Potem oczy Juliana spoczęły na drobnych, obnażo­ nych piersiach, zachwycał się mleczną barwą jej skóry, delikatnymi łukami bioder... Na koniec objął spojrze­ niem smukłe uda, jeszcze jaśniejsze w zestawieniu z czar­ nymi bawełnianymi pończochami. I dopiero wówczas dotknął Anny. Jego ręka delikat­ nie przesunęła się wzdłuż linii ściśniętych nóg. Pieszczo­ ta zaparła Annie dech. Sennymi oczyma spod ciężkich powiek obserwowała ruch smukłej, opalonej dłoni na swym białym ciele. Zadrżała. - Wpuść mnie! - szepnął, dostrzegając, jaka jest bez­ wolna pod jego dotknięciem. Radość na widok reakcji kochanki splotła się w nim z ciemnym płomieniem wła­ snego pożądania. - Otwórz się sama przede mną, Anno! Słowa Juliana wydały się Annie szokujące, ale jeszcze bardziej zaszokowała ją własna reakcja. Wciągnęła z tru­ dem powietrze i spełniła jego prośbę. 210

Julian zaczął delikatnie gładzić jej uda. Anna jęknęła. Julianowi przyszło na myśl, że być może... być może kiedyś zdoła sprawić, by Anna go pokochała. Nie mogła się oprzeć jego dotykowi - i to wydało mu się pomyśl­ nym znakiem. Zdobędzie jej serce, zawładnąwszy naj­ pierw jej ciałem, pieszcząc ją tak, że nie będzie w stanie myśleć o niczym... i nikim... poza nim. Jeszcze przez chwilę pozwolił sobie na przyjemność wpatrywania się w nią. Prawie naga stanowiła prawdzi­ wą ucztę dla jego oczu. Wiedział, że pragnie jego, wła­ śnie jego! Zanurzył się w niej ostrożnie, a gdy usłyszał krzyk Anny, rozkosz ogarnęła go z taką siłą, że cały dygotał. Leżał potem, tuląc ją w ramionach. Obawiał się spoj­ rzeć jej w twarz. Jakiż był wściekły, ujrzawszy ją z Charlesem! Okropnie się zachował. Miał mimo to nadzieję, że zdołał wszystko naprawić. Możliwe jednak, że gdy Anna otrząśnie się z transu, w jaki wprawiał ją swymi pieszczotami, znowu przypomni sobie, że jest na niego wściekła... Pragnął widzieć na jej twarzy tylko miłość. A ta mała czarownica jak na złość się nie odzywa! W końcu Julian wypuścił Annę z objęć i usiadł. Otworzyła wreszcie oczy i uśmiechnęła się z rozma­ rzeniem. Julian wpatrywał się w nią, wstrzymując dech. Potem spojrzała przytomnie i uśmiech znikł. Zrobiła wściekłą minę i zerwała się na nogi. - O, nie! - zapowiedziała groźnie. - Drugi raz mi te­ go nie zrobisz! Ty niegodziwcze, jak śmiałeś kochać się ze mną i zaraz po tym zniknąć bez słowa na cały tydzień, a później wrócić we wściekłym humorze i znowu mnie skusić?! Nie zniosę tego! 211

Julian podniósł się z westchnieniem. - Gdzie według ciebie byłem? - Nic mnie to nie obchodzi! - Znalazła halkę i wcią­ gnęła ją. Potem chwyciła pończochy i buty. - Spójrz, co zrobiłeś! Potrząsnęła mu przed nosem swymi fatałaszkami. - Wynagrodzę ci to - obiecał. - Nie fatyguj się! Już nigdy ci nie pozwolę zbliżyć się do siebie! - syknęła. Pochwyciwszy żałosne resztki swej garderoby, popędziła ścieżką do domu. Julian patrzył za nią w zadumie. Chyba lepiej dać An­ nie kilka dni, by ochłonęła, a dopiero potem na dobre przypuścić szturm do jej serca.

29 Pięć dni później Anna dosiadła po damsku brunatne­ go osła o wyleniałych bokach imieniem Baliclava. Wy­ brała takiego wierzchowca z prostej przyczyny: tylko on pozostał w stajni. Zmierzała teraz śmiało po górskim sto­ ku w stronę tej części plantacji, która - jak oznajmił wczoraj Hillmore podczas ich wieczornej rozmowy miała zostać oczyszczona tego właśnie popołudnia. An­ na miała na głowie spłowiały od słońca niebieski kape­ lusz z wielkim opadającym rondem. Nogi jej osłaniały solidne buciki sięgające kostek, dłonie - skórzane ręka­ wice. Te niecodzienne dodatki do żałobnego stroju wy­ glądały śmiesznie, ale Anna zbyt była rozgniewana, by się przejmować takimi drobiazgami. Postanowiła dopil­ nować prac osobiście, choćby Julianowi nie w smak by212

ła jej interwencja. Prawdę mówiąc, Anna miała nadzie­ ję, że go tym rozdrażni. On też działał jej na nerwy i swą cygańską, butną urodą, i wybrzydzaniem na curry przy każdym obiedzie! Od czasu gdy Julian zachował się tak niewybaczalnie nad stawem, Anna odnosiła się do niego bardzo chłod­ no. Nie była pierwszą lepszą dziewką, którą można wy­ korzystać i porzucić w każdej chwili! Julian większość czasu spędzał na plantacji: objeżdżał pola wraz z Hillmore'em, wyznaczając najbardziej obiecujące pola do oczyszczenia pod uprawę orange pekoe. Kiedy Anna po­ informowała go, że wolałaby przeprowadzić ekspery­ ment zalecany przez Hillmore'a na znacznie mniejszą skalę, niż to sobie obaj mężczyźni zaplanowali, Julian odparł, że prace już się rozpoczęły i wszystko odbędzie się zgodnie z planem bez względu na to, czy Anna tego sobie życzy, czy nie. Wcale jej się to nie spodobało, ale niewiele mogła po­ radzić. Hillmore, choć okazywał jej względy należne ty­ tularnej właścicielce plantacji, coraz jawniej po rozkazy zwracał się do Juliana. Wszelkie wysiłki pozbycia się Chase'a z plantacji spełzły na niczym. Wszczynanie kłót­ ni z Julianem także nie przynosiło żadnego pożytku, gdyż wówczas Anna wybuchała gniewem i wywrzaskiwała różne wyzwiska pod jego adresem, on zaś kpił so­ bie z niej, albo - co gorsza - wychodził z pokoju. Pola muszą by oczyszczone, krzewy orange pekoe posadzo­ ne, a jeśli Annie to nie odpowiada, tym gorzej dla niej! Taki był stosunek Juliana do całej sprawy. Anna kipiała z gniewu, ale zrozumiała, że nie zdoła mu przeszkodzić w niczym, co zamierzył. Postanowiła więc posłużyć się sprytem, nie obelgami. Miała poważne zastrzeżenia co do całego planu. Najpierw jednak chciała zorientować się należycie w sytuacji. Gdyby się okazało, że było tak, 213

jak utrzymywał Julian, i przeznaczone na zagładę krze­ wy nie przynosiły już pożytku, wówczas - i tylko wów­ czas! - wycofa się bez słowa. Annie nie chciało się jed­ nak wierzyć, by aż połowa pól nie przynosiła zysku. - Ostrożnie, Baliclava! - upominała osła, gdyż pełno było dokoła wystających korzeni. Droga wiodąca przez tropikalny las okazała się cał­ kiem przejezdna. Jednym z zamierzeń mających na celu unowocześnienie plantacji było zwiększenie liczby zbiorników wodnych. Przed kilkoma dniami tą właśnie trasą słonie odciągnęły zwalone drzewa; miały zostać wy­ korzystane do budowy zapór przy naturalnych zagłębie­ niach terenu w pobliżu pól przeznaczonych do oczysz­ czenia. W porze deszczowej owe zagłębienia wypełnią się wodą, którą wykorzysta się do nawadniania pól w po­ rze suchej. Taki system irygacyjny był powszechnie sto­ sowany na Cejlonie, w Srinagarze jednak zawsze brako­ wało gotówki na to przedsięwzięcie. Teraz, rzecz jasna, fundusze się znalazły. Małpki drzewne skrzeczały wśród gałęzi nad głową Anny; popatrzyła na nie: były bardzo zabawne z tymi czerwonymi pyszczkami i brązowym futerkiem, a swo­ imi figlami rozbawiłyby największego nawet ponuraka. Anna uśmiechnęła się, obserwując figlujące zwierzątka, ale dostrzegła również coś, co wywołało dreszcz przera­ żenia: jadowity, złocisty wąż drzewny sunął po gałęzi, a jego obłe ciało lśniło w półmroku dżungli. Anna wzdrygnęła się i pochyliła w siodle, popędzając osła. Za­ wsze się lękała, że jakiś wąż spadnie na nią z drzewa! Uprzytomniła sobie wbrew woli, że może zastrzeżenia Juliana co do jej samotnego obijania się (tak to określił!) po dżungli nie były całkowicie nieuzasadnione! W An­ glii damom podczas przejażdżki zawsze ktoś towarzy­ szył - ze względów przyzwoitości. Na Cejlonie dodawa214

no taką eskortę po prostu dla bezpieczeństwa. Tubylcy byli przeważnie łagodni i życzliwi i Anna czuła się wśród nich bezpieczniej niż w Anglii. Nieszczęśliwe wypadki zdarzały się jednak na Cejlonie na porządku dziennym. A to spadła na kogoś gałąź i przygwoździła go do ziemi, a żona została wdową... To znów jadowity wąż ukąsił ja­ kieś dziecko... Kiedy indziej ziemia nagle rozwierała się pod stopami i pochłaniała całe rodziny. Anna zadrżała i rozejrzała się dokoła. Wąż drzewny pozostał daleko w tyle, ale poczucie grożącego niebez­ pieczeństwa jej nie opuszczało. Prawdę mówiąc, miała ochotę poprosić Ruby, by jej towarzyszyła, Ruby jednak nie przepadała za miejscową fauną - wrzeszczała na wi­ dok byle pająka i żyła w ciągłym strachu, że Moti któ­ rejś nocy zakradnie się do jej łóżka. W tej sytuacji Anna mogła liczyć najwyżej na towa­ rzystwo Raja Singhi, którejś z trzech pokojówek, ku­ charki imieniem Oya albo Chelsea i Kirti. W tej chwili zaś żadna z tych osób nie miała czasu na przejażdżki po dżungli. Wobec tego Anna wyruszyła samotnie. I wcale by się tym nie przejmowała, gdyby Julian i jego okrop­ ny kompan nie straszyli jej opowieściami o grożących niebezpieczeństwach. Niech ich diabli! - Wolniej, do licha! - upomniała osła, ale zlekceważył ją zupełnie. Podskakując w siodle jak piłka, gdyż Baliclava, na­ brawszy rozpędu, nie zamierzał wcale zwolnić, Anna wypadła z dżungli na pierwsze pole. Ściągała lejce z ca­ łych sił, usiłując skłonić zwierzę do statecznego kroku, ale bez większych nadziei. Osioł był twardy w pysku! Na szczęście w pobliżu zatrąbił jakiś słoń; Baliclava ro­ zejrzał się i ryknął w odpowiedzi. Anna wykorzystała chwilę nieuwagi swego wierzchowca i zmusiła go, by 215

przeszedł w stępa. Dzięki temu mogła - po raz pierwszy od wielu miesięcy - przyjrzeć się dokładnie krzewom herbacianym, wokół których toczył się spór. Przed laty grunta zostały starannie oczyszczone: prze­ prowadzono zabieg zwany chena, polegający na wypale­ niu dotychczasowej roślinności. Dżunglę, która do tej pory władała niepodzielnie na tych terenach, przekształ­ cano - akr po akrze - w urodzajne grunta, dające teraz herbatę, cynamon i ryż. Przejeżdżając obok jednego z pól, których broniła z takim zapałem, Anna stwierdziła z przykrością, że równe niegdyś szeregi krzewów nad­ miernie się rozrosły. Niekiedy nawet do wysokości trzy­ dziestu stóp! Łodygi stały się grube jak gałęzie drzew i za­ pewne równie twarde. Anna dostrzegała najistotniejsze dla hodowli młodziutkie pędy jedynie na samym wierz­ chołku każdego krzewu. Z najwyższą niechęcią musiała przyznać, że Julian i Hillmore mieli rację, przynajmniej jeśli chodzi o to pole. Nadal jednak nie mogła uwierzyć, że połowa plantacji znajduje się w równie opłakanym stanie. Oznaczałoby to, że zaniedbania sięgają czasów, gdy uprawy nadzorował jeszcze Paul! Słonie i woły pracowały zgodnie obok siebie, a Cejlończycy w turbanach wyrąbywali przecinkę przeciwpo­ żarową o jakieś dwieście jardów od Anny, między her­ bacianym polem a tropikalnym lasem. Anna wyjechała zza rzędu krzewów i dostrzegła charakterystyczny pió­ ropusz dymu: widać przystąpiono już do wypalania. Cmoknęła na osła i skierowała go w przeciwną stro­ nę, z dala od trudzących się tubylców. Krzewy herbacia­ ne na pierwszy rzut oka nie przedstawiały się imponu­ jąco. Anna postanowiła przyjrzeć się im z bliska, nim spłoną. Nie przyszło jej nawet do głowy, że ogień może wy­ mknąć się spod kontroli. Wypalanie pól było na porząd216

ku dziennym i nigdy żaden człowiek na tym nie ucier­ piał. Niewielki pióropusz dymu unosił się na przeciwle­ głym krańcu pola w odległości co najmniej dziesięciu akrów, Anna miała więc dość czasu, by przyjrzeć się ro­ ślinom i odjechać, nim ogień zbliży się ku niej. Nic więc dziwnego, że objeżdżającą bez pośpiechu rzędy krzewów Annę zaskoczyła niezwykle intensywna woń spalenizny. Była tak gryząca, że oczy zaczęły ją piec. Anna zdumiała się. Była jednak pora monsunów i wiał silny wiatr. To oczywiście wyjaśniało sprawę! Za­ pach dymu dotarł z wiatrem dalej niż zwykle. Dopiero wówczas, kiedy dym zaczął się kłębić wśród niezbyt odległych krzewów, Anna pojęła, że zaszła jakaś straszliwa pomyłka. Ogień płonął o wiele bliżej, niż powinien! Uświadomiła to sobie nagle i przejął ją zimny dreszcz. Odczucia Baliclavy były widać podobne, gdyż odrzucił w tył głowę i zaryczał. Trąc obolałe oczy i usiłując opa­ nować panikę, która ogarniała ją w miarę, jak dym i cuchnąca woń spalenizny stawały się coraz bliższe, An­ na próbowała zorientować się, gdzie się właściwie pali. Krzewy były tak wysokie, że zasłaniały jej wszystko prócz najbliższego otoczenia. Z czterech stron otaczały ją zdrewniałe pędy i dym... I nagle ujrzała człowieka w niezwykłym stroju... Anna zamrugała oczami i postać zniknęła. Czyżby złudzenie? A może... Baliclava znów ryknął, potem zaczął dziwnie podska­ kiwać, wierzgając kopytkami, kiedy z pola runęła nagle ku nim istna lawina jaszczurek. Pędziły ze wszystkich stron, a wraz z nimi mknęły jak błyskawice węże i wiel­ kimi susami uciekały zające. W ciągu kilku sekund całą ziemię pokrył żywy kobierzec usiłujących zbiec przed pożarem stworzeń. Baliclava wpadł w panikę: bił kopy­ tami i przeraźliwym rykiem wzywał pomocy. 217

Anna krzyknęła i uderzyła osła piętami, poganiając go w tym kierunku, z którego przyjechali. Pochyliła się ni­ sko nad karkiem zwierzęcia, starając się nie wdychać pa­ lącego, gęstego powietrza, w którym było coraz więcej dymu i iskier. Nagle dotarł do niej - i to ze wszystkich stron - złowróżbny trzask zbliżającego się ognia. Nad głową Anny, w zatrważająco bliskim sąsiedztwie, gęste listowie herbacianego krzewu zajęło się ogniem. Krzak płonął jak pochodnia, sypiąc deszczem iskier. Jed­ na z nich padła na zad osła. Baliclava ryknął rozdziera­ jąco, okręcił się w kółko i ruszył galopem; Anna omal nie spadła, cugle wyśliznęły się jej z rąk. Mocno uczepi­ ła się siodła. Gdyby spadła, ogień pochłonąłby ją bez wątpienia. Utrzymanie się na grzbiecie osła stanowiło dla niej jedyną szansę ocalenia. Zwierzę gnało na oślep przez herbaciane krzewy, rów­ nie mocno splątane jak rośliny w dżungli. Gałęzie biły Annę po twarzy, ostre kolce kłuły ją. Suknia chroniła jej skórę przed poparzeniem, ale jakaś zbłąkana iskra spa­ dła na kapelusz, który zaczął się tlić. Anna jak szalona waliła weń jedną ręką i udało jej się stłumić niewielki płomień. Dopiero wówczas uświadomiła sobie, że i suk­ nia może zająć się od iskier, i to wprawiło ją w jeszcze większą panikę. Wszystko wskazywało na to, że spłonie żywcem na własnym polu. - Boże, ratuj! Kolejna iskra oparzyła osła. Baliclava cofnął się, pod­ skoczył i pognał jak szalony, szukając jakiegoś ratunku. Niemal oślepiona dymem Anna nie próbowała już po­ wodować zwierzęciem. Objęła szyję osła obiema rękami, ukryła twarz w jego szorstkiej grzywie i przywarła do je­ go grzbietu. Trzask płomieni wzmagał się, przeszedł w ryk... Żar był tak straszliwy, że na skórze Anny pojawiły się pę218

cherze. Prawie nie mogła oddychać w tym dymie. Gdy­ by nie szerokie rondo kapelusza, które oparte o kark osła tworzyło daszek nad głową Anny, z pewnością by się udusiła. Uświadomiła sobie, choć trudno jej było to pojąć, że zaraz zginie. Przed jej oczyma pojawiła się twarz Paula: czy i on zląkł się, czując, że koniec jest bliski? Chelsea... Nie, nie może opuścić Chelsea! Ani Juliana... Przeraźliwy ryk Baliclavy prawie ogłuszył Annę. Dym ją oślepiał, dostrzegła jednak ścianę ognia, zbliżającą się ze straszliwym hukiem. Jęknęła z przerażenia i zakrztusiła się dymem. Kaszląc i oglądając się ze strachem do tyłu, próbowała powstrzymać osła, ale on najwyraźniej szukał śmierci wśród płomieni! Nagle przesłonięte dymem oczy Anny rozszerzyły się z przerażenia: zwątpiła ostatecznie w ocalenie. Za sobą ujrzała drugą ścianę ognia, znacznie wyższą i jeszcze szybciej zbliżającą się ku niej. Znalazła się w pułapce! Krzyknęła rozpaczliwie i ukryła twarz na karku zwie­ rzęcia, które uparcie zmierzało ku niższej ścianie ognia. A więc przyjdzie jej zginąć właśnie tu, właśnie dziś, za kilka minut! O Boże, nie chciała umrzeć! Nie teraz, jesz­ cze nie! Poczuła, jak mięśnie osła sprężyły się, i instynktow­ nie objęła mocniej jego szyję. Baliclava, wstrząsnąwszy potężnie zadem, dał nurka w sam środek rozszalałego żywiołu.

219

30 - Anno ! Anno ! O Boże, Anno ! Jakimś cudem Baliclava sforsował ścianę ognia i gnał teraz jak szalony przez sczerniałą, wypaloną już część pola. Robotnicy, słonie i woły - wszystko rozpierzchło się na widok osła, który z rykiem pędził, jakby ścigały go demony. Anna trzymała się kurczowo jego szyi. Nie­ jasno uświadamiała sobie, że oboje ocaleli - Bóg raczy wiedzieć, w jaki sposób. - Anno! Poczuła znów ostrą woń spalenizny. Baliclava gnał jak szalony w stronę lasu, skacząc i miotając się. Anna po­ czuła, że dłużej nie utrzyma się w siodle... Z krzykiem runęła na ziemię. Leżała bez ruchu tam, gdzie upadła, wśród kłujących, sczerniałych resztek wypalonych krzewów, podczas gdy osioł uciekał. Była oszołomiona, nie bardzo wiedziała, co jest prawdą, a co majakiem. Słyszała jakieś krzyki, ktoś wołał ją po imieniu, zie­ mia drżała pod stopami biegnących ku niej osób. Julian dopadł jej pierwszy. Zabawne: prawie się ucieszy­ ła na jego widok... Póki z gardłowym krzykiem nie zaczął bić jej rozczapierzonymi rękoma po nogach i biodrach. Próbowała odtoczyć się w bok, żeby uwolnić się od niego; usiłowała krzyknąć: „Przestań!" ale z jej gardła wydobył się tylko chrapliwy szept. Rozległ się trzask pę­ kającego materiału i Anna z przerażeniem spostrzegła, że Julian zdziera z niej ubranie. 220

- Przestań! Nie! - krzyknęła i próbowała go ode­ pchnąć rękoma, które były dziwnie słabe. A on nadal ją rozbierał, darł na niej suknię - na środku pola, na oczach Hillmore'a i tłumu tubylców w turbanach, którzy gapi­ li się na nią! - Ubranie się na tobie pali, cholerna idiotko! - wrza­ snął Julian, gdy nadal usiłowała się wyrwać. Gdy sens je­ go słów dotarł do Anny i przestała się opierać, Julian zdarł z niej płonącą suknię i kapelusz. Pozostała w cienkiej bia­ łej koszulce i jednej tylko halce. Choć czuła się bardzo słaba, zdołała skrzyżować ramiona na piersi, pragnąc choć w ten sposób osłonić się przed męskimi spojrzeniami. Twarz Juliana zmieniła się w twardą, drewnianą ma­ skę o odpychającym wyrazie. Oczy płonęły mu równie silnie jak ogień, z którego się przed chwilą cudem wy­ dostała. Na obu policzkach i czole miał smugi sadzy może z jej zwęglonej sukni, może ze spalonych krze­ wów? Czarne brwi zbiegły mu się nad nosem, wargi mocno zacisnął. Obrzucił spojrzeniem postać Anny, po­ tem znów spojrzał jej w twarz. Oczy miał jak z czarne­ go kamienia, żarzyło się w nich jakieś uczucie, którego nie potrafiła odgadnąć. Jest wściekły, pomyślała Anna, ale to nie wszystko! - Cofnąć się! - warknął, odwracając się do gapiów. Nie tłoczyć się wokół memsahib! Hillmore, przynieś coś, w co można by ją owinąć: koc, cokolwiek! Zwiesiwszy głowy, miejscowi robotnicy cofnęli się o kilka kroków. Hillmore puścił się biegiem. Głos Julia­ na był jak świst bicza, nikt nie śmiał zlekceważyć jego rozkazu. - Bardzo cię boli? - Julian zwrócił się znów do Anny i nie spuszczał z niej wzroku; potrząsnęła głową. Wów­ czas obejrzał ją od stóp do głów, jeszcze dokładniej niż przedtem. Zadziwiająco łagodnym gestem odgarnął jej 221

włosy z twarzy, a w jego oczach błysnęło coś, nad czym Anna wolała się nie zastanawiać. Kiedy cofał rękę, do­ strzegła, że do palców przylgnęły mu jedwabiste pasem­ ka; widać włosy wokół twarzy miała opalone! Julian od­ czepił i zwinął jedwabiste nitki tak ostrożnie, jakby to mogło ją zaboleć. Następnie dotknął lekko policzka An­ ny, wzdrygnął się i urwawszy połę własnej koszuli, za­ czął delikatnie ocierać jej twarz. Kiedy odjął od niej ka­ wałek białej niegdyś szmatki, była poplamiona sadzami i krwią - jej krwią. Przypomniała sobie gałęzie, smagają­ ce ją po policzkach, i pojęła, że musi być porządnie po­ kaleczona. Dziwne: nie czuła wcale bólu. Nic jej nie do­ legało. Miała wrażenie, że unosi się w powietrzu... - Skąd się w ogóle wzięłaś na tym polu, do diabła? spytał gniewnie. Wydawało się, że wyrywa sobie te słowa prosto z serca. Ujął spoczywające na piersi ręce Anny z czułością, która kłóciła się z ostrym tonem jego głosu, i obejrzał uważnie grzbiet i wnętrze dłoni. Patrząc w jego surową, uczernioną twarz, Anna poczuła dziwny spokój. Bez względu na rozliczne wady Juliana, nie było na świe­ cie człowieka, któremu powierzyłaby swe życie z więk­ szym zaufaniem. Wiedziała, że ten nieznośny szwagier bę­ dzie się o nią troszczył, czy ona chce tego, czy nie - i że zawsze znajdzie się przy niej w najgorszym momencie. Teraz jednak nawet myślenie było dla Anny zbyt trudne. Samo oddychanie wymagało tak wiele wysiłku... - Nie miałaś nawet tyle rozumu, żeby powiadomić ko­ goś o swym zamiarze? To prawdziwy cud, cholera, że wyszłaś z tego cało! Wiedziałaś, że będziemy wypalać po­ le! Po diabła cię tu przyniosło? Całkiem straciłaś rozum?! Jego ostre wymówki prawie nie docierały do Anny. Odpowiedziała Julianowi sennym uśmiechem, który chyba go zatrwożył, bo twarz mu stężała i usta się wy­ krzywiły. Gdy przestał mówić, ujrzała na jego twarzy 222

niepokój i jednocześnie gniew. Podniósł nagle głowę: to wracał Hillmore. Anna czuła instynktownie, że wście­ kłość Juliana była po prostu wynikiem strachu, który przeżył. Mimo wszystko lękał się o nią. Ta świadomość ucieszyła Annę. - Masz! - powiedział szorstko, ale jego ręce były takie delikatne, gdy otulał ją kocem przyniesionym przez Hillmore'a. Wełna drapała ją i niezbyt mile pachniała, jed­ nak cieple przykrycie bardzo się Annie przydało. Pomi­ mo upalnego popołudnia poczuła nagle lodowaty chłód. Zacisnęła zęby i starała się ukryć, że ma silne dresz­ cze. Julian spostrzegł to i rzucił słówko, na dźwięk któ­ rego Anna w zwykłych okolicznościach zaczerwieniłaby się po uszy. Teraz prawie do niej nie dotarło. Znajdowa­ ła się w jakimś dziwnym stanie półsnu, póljawy, gdy Ju­ lian wziął ją na ręce z taką łatwością, jakby ważyła tyle co Chelsea. Nie była w stanie nawet objąć go za szyję. Leżała w kokonie z koca, przytulona do Juliana. W moc­ nym uścisku jego ramion odnosiła dziwne wrażenie, że nareszcie odnalazła swój dom. Oparła głowę na piersi Ju­ liana i wsłuchiwała się w mocne, dziwnie kojące uderze­ nia jego serca. Czuła, że jest przedmiotem jego troski, jego miłości. Choć wiedziała, jak przelotne to uczucie, radowała się nim z całej duszy. W tej chwili istniał dla niej tylko Julian, któ­ ry trzymał ją w objęciach, osłaniał, troszczył się o nią... Anna nie miała pojęcia, dokąd ją teraz niesie, i wcale jej to nie obchodziło. Bez wahania uznała, że Julian naj­ lepiej wie, co jest dla niej najlepsze. Pomyślawszy to, westchnęła i zamknęła oczy. W półśnie słyszała, że Ju­ lian i Hillmore o czymś po cichu rozmawiają. Jednak ich słowa niewiele dla niej znaczyły, póki Julian, wyraźnie zły, nie wypowiedział tak ostro zdań, które przedarły się przez mgłę zalegającą jej mózg. 223

- Do diabla! Muszę się dowiedzieć, kto wzniecił ten ogień na tylach! Miał zapłonąć jedynie wówczas, gdyby pierwszy pożar wymknął się spod kontroli i w żaden in­ ny sposób nie można by go było opanować! Znajdź tych, co się tak pospieszyli, Hillmore, i wyrzuć ich na zbity łeb, słyszysz?! - Tak, panie Chase - rozległ się pełen szacunku głos Hillmore'a. Anna otwarła oczy i zdążyła dostrzec pożegnalny ukłon nadzorcy. Julian przyjął to jako wyraz należnego mu szacunku i odpowiedział skinieniem głowy. W chwili gdy Julian rzucił jej jakieś słówko i uniósł­ szy ją na siodło, także wskoczył na nie, Anna pojęła, jak przedstawia się obecnie sytuacja w Srinagarze. Zarówno Hillmore, jak cała służba (może z wyjątkiem Kirti i Raja Singhi) nie mieli żadnych wątpliwości, kto rządzi na plantacji! Niekwestionowanym władcą Srinagaru był teraz Julian Chase. Anna zaś - ku swemu zdumieniu - odkryła, że taki stan rzeczy całkowicie jej odpowiada.

31 Julian siedział za Anną, podtrzymując ją troskliwie przez całą drogę do domu. W jednym ręku dzierżył cugle, drugą obejmował ją, by nie spadła. Annie coraz trudniej było oddychać i co chwila traciła przytomność. Gdyby Ju­ lian nie podtrzymywał jej w pozycji siedzącej, osunęłaby się jak szmaciana lalka. Julian klął siarczyście pod nosem, póki nie ukazał się Big House. 224

Gdy do niego dotarli, Anna była półprzytomna. Męt­ nie uświadamiała sobie, że koń stanął, a Julian, wyjąw­ szy nogi ze strzemion, zdołał zsiąść i ściągnąć ją na zie­ mię. Potem znów wziął ją na ręce. - Co się stało memsahib? - Anno! Raja Singha i Ruby powitali ich we frontowym holu. Ruby krzyknęła, przerażona stanem przyjaciółki, a Raja Singha - jak zwykle - zachował milczenie. Julian zwięź­ le poinformował oboje o tym, co się wydarzyło, wbiega­ jąc na schody po dwa stopnie naraz, z Anną przytuloną do piersi. Gdy byli już w korytarzu na piętrze, z dziecin­ nego pokoju wyjrzała Kirti, zdumiona i zaciekawiona na­ głym zamieszaniem. Julian dał jej znak, by trzymała Chelsea z dala od tego wszystkiego, i ayah się cofnęła. Anna była rada, że tak się stało. Nie chciała, by dziec­ ko się wystraszyło. - Wezwać doktora! - polecił ponurym tonem Julian, złożywszy Annę na łóżku. Pościel wydała się jej lodowa­ to zimna, więc zadrżała. Nie była już w stanie się opa­ nować; wstrząsały nią dreszcze i dzwoniła zębami. - Przynieście natychmiast koce! Trzeba ją owinąć! Ruby pobiegła po koce, Julian zaś odrzucił pościel, okrył Annę wszystkim, co się dało, i przysiadł na brze­ gu łóżka. Ruby delikatnie obmyła twarz przyjaciółki. Uj­ rzawszy na mokrym ręczniku smugi krwi i sadzy, Anna wzdrygnęła się. Julian przygarnął ją mocniej. - To tylko drobne zadrapania. Nie przejmuj się, żad­ nych blizn nie będzie. - Jego szorstki głos, przemawiają­ cy cicho, lecz Z ogromną pewnością, uspokoił Annę. Od­ prężyła się, rada z tego, że Julian tak ją piastuje, jakby była jego najdroższym skarbem. Jak przyjemnie się łudzić, że mu na niej zależy! Anna otwarła oczy, przymknęła i znów je otworzyła; 225

jej spojrzenie spoczęło na pochmurnej twarzy Juliana, potem popatrzyła na Ruby, Raja Singhę i stojące za nim pokojówki. Ruby miała wystraszoną minę, ale majordomus był jak zawsze niewzruszony. W jakich okoliczno­ ściach, zastanawiała się sennie Anna, jego twarz wreszcie by ożyła? A może nie jest zdolny do żadnych uczuć? Słu­ żące krzątały się, przynosząc wodę i ręczniki, podczas gdy Ruby delikatnie obmywała twarz, szyję i ręce Anny. - Jak można było pozwolić, żeby zrobiła sobie taką krzywdę?! - krzyknęła Ruby ze złością, rzucając na zie­ mię jeszcze jeden pokrwawiony i brudny ręcznik i sięga­ jąc po następny. - Nie mogłeś się pan lepiej postarać?! Anna znów otworzyła oczy i ujrzała, że Julian zaciska zęby. Nim zdążył coś powiedzieć, zebrała resztę sił i uję­ ła się za nim. - To nie jego wina! Nikomu nie mówiłam, że tam po­ jadę... A w ogóle nic mi nie jest - oświadczyła stanowczo. I w tym momencie zemdlała. Przepisane przez doktora lekarstwo sprawiło, że An­ na nie bardzo wiedziała, co się działo przez następną do­ bę. Oprzytomniała na chwilę, usłyszawszy przestraszony głosik Chelsea. Z wysiłkiem uśmiechnęła się do córeczki i wymamrotała, że nie jest chora, tylko bardzo, bardzo śpiąca i że jutro wszystko będzie dobrze. Wówczas zja­ wił się Julian i Chelsea rzuciła mu się na szyję z takim impetem, że matka pojęła, jak bliski stał się dziewczynce jej nowy stryjek. Gdyby Anna była wówczas całkiem przytomna, to spostrzeżenie wywołałoby jej niepokój, ale w obecnym stanie wzajemna sympatia tych dwojga pokrzepiła ją. Świadomość, że Chelsea ma przy sobie prócz służby osobę bliską i drogą, która uciszy jej oba­ wy, przywróciła Annie spokój ducha. Zastanawiała się sennie: Jakie to wszystko dziwne! Ro226

sło w niej ogromne zaufanie do człowieka, który był w najlepszym wypadku dalekim krewnym... Do złodzie­ ja, łotra, rozpustnika bez sumienia... Który w dodatku wtargnął w jej życie za pomocą szantażu! Głowiąc się nad tym skomplikowanym problemem, Anna zasnęła. Angielska społeczność na Cejlonie utrzymywała ze sobą ścisłe kontakty, toteż wieść o wypadku Anny ro­ zeszła się błyskawicznie i dotarła do wszystkich. Do Big House nieustannie ktoś wpadał, by spytać o jej zdrowie. Kłopoty z płucami skończyły się wkrótce, choć doktor Tandy miał poważne obawy; tylko skaleczenia na twa­ rzy wciąż jeszcze pozostawały jako pamiątka strasznej przygody. Minął prawie tydzień, nim Anna wyglądała na tyle dobrze, by wpuszczono do jej sypialni kilku uprzywilejowanych gości. Pierwszym z nich był Char­ les, który zbliżył się do łóżka Anny tak, jakby leżała już na marach. - Czuję się doskonale - zapewniała go Anna bez koń­ ca. - I niedługo całkiem wyzdrowieję! Doktor upiera się, żebym odpoczęła jeszcze trochę ze względu na płuca, ale dłużej niż parę dni nie będę się wylegiwać. A moje ska­ leczenia wyglądają na groźniejsze, niż są w istocie! Anna raczej siedziała, niż leżała, podparta cała stertą poduszek, w ozdobnym kaftaniku na nocnej koszuli. Starannie wyszczotkowane włosy opadały jej na ramio­ na srebrzystymi falami. Mimo zadrapań, które zjaśnialy już i były teraz bladoróżowe, wyglądała uroczo. Charles najwyraźniej tak uważał. Zasiadł przy jej łóżku na pro­ stym krześle, które sam przysunął, pochwycił rękę An­ ny i nie chciał jej puścić. - Kiedy usłyszałem, że miałaś wypadek, śmiertelnie się przeraziłem - powiedział, wpatrując się w nią czule. - Żałuję, że nie dałaś mi prawa opiekowania się tobą. Potrzebujesz męskiego ramienia, Anno... I chyba już

227

czas, byś zapomniała o przeszłości i spojrzała w przy­ szłość... Coś skłoniło Annę, by zerknęła w stronę otwartych drzwi sypialni. To, co tam ujrzała, sprawiło, że dalsze słowa Charlesa były dla niej stracone. W drzwiach stał Julian, ubrany jak zawsze w czarne spodnie, wysokie bu­ ty i białą koszulę bez kołnierza, i patrzył na nich wil­ kiem. Ale i tak wydał się Annie niezwykle przystojny. Gdy Julian zauważył spojrzenie Anny, skinął lekko głową i wszedł do pokoju. - Witam, majorze - powiedział bez uśmiechu, gdy Charles odwrócił się do niego. Annie udało się dyskret­ nie uwolnić rękę, ale wyraz niezadowolenia nie zniknął z twarzy Juliana. Mimo to uprzejmie - choć bez entuzja­ zmu - potrząsnął dłonią Charlesa, gdy ten wstał na po­ witanie. Zamienił też z gościem kilka słów, jak wymaga­ ła grzeczność. - Co robisz w domu w środku dnia? - spytała Juliana Anna. Od swego wypadku widywała go przeważnie wie­ czorami albo wczesnym rankiem, kiedy zaglądał do sy­ pialni, by spytać ją, jak się czuje, lub powiadomić o ulep­ szeniach, dokonanych właśnie w Srinagarze. - Coś ci przyniosłem - odparł krótko. Anna dopiero w tej chwili zauważyła duże, owiązane sznurkiem pudło, które trzymał pod pachą. - Naprawdę? Dziękuję bardzo! - W jej głosie brzmia­ ło zdumienie. Julian spojrzał na nią przelotnie, kładąc pudełko w nogach łóżka. Potem zwrócił się stanowczym tonem do Charlesa: - Jestem pewien, że pańska wizyta sprawiła Annie wielką przyjemność, ale doktor twierdzi, że trzeba jej jak najwięcej spokoju. - Już idę - zapewnił Charles, choć Anna protestowa­ ła, że bynajmniej nie musi jeszcze wychodzić. 228

Julian uciszył ją lekkim uniesieniem brwi. - Jeśli pan zamierza wyjść stąd za kilka minut - rzekł do gościa - zaczekam na pana. Otrzymaliśmy właśnie do­ stawę sadzonek; przypuszczam, że to pana zainteresuje. - Jak najbardziej. Bardzo dziękuję. - Spotkamy się więc na dole, majorze. Do zobaczenia, Anno! Rzucił jej jeszcze jedno chmurne spojrzenie i wyniósł się. Charles, któremu pozostało zaledwie kilka minut w towarzystwie Anny, uśmiechnął się z żalem. - Prawdziwy cerber, co? Nie był zachwycony, że się tu kręcę! - Charles nagle zmarszczył czoło. - Jesteś pew­ na, że żywi do ciebie wyłącznie braterskie uczucia? Sa­ ma wiesz: nie jest przecież twoim rodzonym bratem, i... - Ależ Charlesie! Cóż za pomysł! - przerwała majoro­ wi Anna, udając święte oburzenie. Zaczerwieniła się jak wiśnia. Gdyby ktokolwiek domyślił się, co czuje do niej Julian i jak intymne są ich stosunki, wybuchnąłby okrop­ ny skandal! Anna wolała nawet o tym nie myśleć: w oczach przyjaciół i sąsiadów stałaby się kobietą upadłą! - Nie miałem nic złego na myśli - tłumaczył się zmie­ szany Charles. - Zrozumiałe, że jako szwagier dba o two­ je dobre imię! To całkiem naturalne. Zresztą, mieszka z tobą pani Fisher... Oczywiście nie potrzebujesz przyzwoitki, ale tak znacznie lepiej wygląda... Mimo wszyst­ ko to nie twój rodzony brat. Widzę jednak, że cię roz­ drażniłem, Anno. Nie powiem już ani słowa! Pamiętaj tylko, że gdybyś kiedyś potrzebowała... pomocy, a Chase z jakichś względów nie mógłby ci jej udzielić... zwróć się koniecznie do mnie! - Serdeczne dzięki, Charlesie, ale nie przypuszczam... - Tak, tak... oczywiście - zapewnił ją z pośpiechem. No cóż, muszę się z tobą pożegnać. Ale chciałbym znów cię odwiedzić w przyszłym tygodniu, jeśli można. 229

- Bardzo proszę - odparła Anna. Pocałował ją w rękę i wyszedł. Spoglądała za nim Z pewnym niepokojem. Julian z pewnością nie zamierzał się z nią żenić, ale nie życzył sobie, by zrobił to kto in­ ny! I tę jego postawę psa ogrodnika zauważył już Charles. Inni również mogą zwrócić na to uwagę. Po­ wstaną plotki... a od tego już tylko krok do skandalu. An­ na zadrżała na samą myśl. Powinna zmusić Juliana do wyjazdu, zanim do tego dojdzie. Ale już przecież kazała mu się wynosić - i to nie raz! - a on uparcie odmawiał. Prawdę mówiąc, ona też wcale nie chciała, żeby wy­ jeżdżał... Oczy Anny padły na leżące w nogach łóżka pudełko, sięgnęła po nie. Czyżby Julian naprawdę przyniósł jej prezent? Był rzeczywiście wyjątkowo dobry dla niej od chwili wypadku, ale żeby do tego stopnia? Julian nie wy­ glądał na człowieka, okazującego takie względy kobie­ tom... a zwłaszcza jej! Palce Anny drżały z niecierpliwości, gdy rozplątywa­ ła sznurek i podnosiła wieko. Wewnątrz, spod grubej warstwy bibułki, połyskiwał jasnozielony jedwab. Suknia! I to nie byle jaka, stwierdziła Anna wyjmując ją z pudła: prześliczna toaleta z połyskliwego indyjskie­ go jedwabiu, suto przybrana koronkami, uszyta według ostatniej mody. Po prostu marzenie, nie suknia! Anna ni­ gdy jeszcze nie miała czegoś podobnego. Nie zwlekała ani chwili: zerwała się z łóżka i przyciskając nową kre­ ację do piersi, pobiegła natychmiast ją przymierzyć.

230

32 Było jej w tej sukni do twarzy jak w żadnej innej! Sta­ ła przed wielkim lustrem, przyglądając się swojemu od­ biciu. Niezwykła, srebrnawa zieleń jedwabiu podkreśla­ ła alabastrową biel skóry; oczy lśniły jak szmaragdy. Strój uwydatniał srebrzysty połysk włosów Anny, któ­ re pospiesznie upięła w kok, by przekonać się, jak bę­ dzie wyglądała w tej sukni i przyzwoitej fryzurze. Ob­ racając się przed lustrem, podziwiała odbijającą się w nim postać. Głęboki, ozdobiony koronką dekolt i ma­ łe bufiaste rękawki odsłaniały jej ręce, ramiona i znacz­ ną część biustu. Suknia była dopasowana w talii i prze­ pasana szeroką szarfą - Anna wydawała się cieniutka w pasie jak osa; szeroką spódnicę ozdobiono koronko­ wymi falbankami i srebrzystozielonymi miniaturkami wielkiej kokardy, w którą związano szarfę na plecach. Kreacja była przepiękna i niewiarygodnie elegancka. Anna wyglądała w niej cudownie. Na samą myśl o tym, że Julian sam wybrał dla niej tę suknię, Annę ogarnął dziwny niepokój. Dlaczego to zrobił? Anna tłumaczyła sobie, że nie należy wiązać zbyt wielkich nadziei z tym gestem, który mógł po prostu wy­ pływać z niechęci Juliana do czarnego koloru. Czuła jed­ nak, że się mimo woli uśmiecha: Julian miał mnóstwo wad, był nieznośny, bezwzględny, despotyczny, tak iry­ tujący, że nieraz miała ochotę go zamordować, a jed­ nak... wolała nie kończyć tej myśli. Zranił ją głęboko, i to 231

dwukrotnie! Powinna mieć się przed nim na baczności! A jednak rozpierała ją radość, wywołując rumieniec na policzkach i blask w jej oczach, kiedy przyglądała się swemu odbiciu w lustrze. Gdyby takie posądzenie nie było śmieszne, powiedziałaby, że wygląda na zakochaną. W Julianie? To przypuszczenie zatrwożyło Annę. Zakochać się w kimś takim, to dopraszać się nieszczę­ ścia! Ta myśl podziałała jak kubeł zimnej wody. Anna za­ częła rozpinać haftki na plecach. Najwyższa pora scho­ wać tę śliczną suknię i wrócić do codzienności, czyli do żałoby. Nie może sobie pozwolić na to, by pociąg fizycz­ ny - choćby nie wiem jak silny! - do przystojnego męż­ czyzny odebrał jej zdrowy sąd o realiach życia. Zaczęła rozpinać suknię, gdy nagle uświadomiła sobie, że ktoś ją obserwuje. Opuściła ręce i odwróciła się rap­ townie. - Pięknie wyglądasz. Zupełnie jak syrena - stwierdził Julian. - Nie masz zwyczaju pukać przed wejściem? - spyta­ ła poirytowana Anna. - Tylko wówczas, kiedy to niezbędne. - Szczególny, jakby krzywy uśmiech dodawał śniadej twarzy niezwy­ kłego uroku. Na widok Juliana serce Anny zabiło żywiej. Był taki wysoki, taki przystojny, taki męski! Ale nie dla ciebie! skarciła się surowo w duchu. Zmarszcz­ ka na jej czole przerodziła się w grymas niechęci. - Chciałeś podobno pokazać Charlesowi nowe sa­ dzonki! Na ustach Juliana pojawił się drapieżny uśmiech. - Wywinąłem się łgarstwem! - przyznał, zbliżając się ku niej sprężystym krokiem. Anna poczuła nagłe onie­ śmielenie i odwróciła się znów do lustra. Julian zatrzy­ mał się tuż za nią; przy jego potężnym wzroście i szero232

kich barach wydawała się jeszcze drobniejsza. Odbicia obu postaci złączyły się w lustrze, oczy ich się spotkały. - Kiedy Dumesne zszedł na dół, przypomniałem sobie o jakiejś nie cierpiącej zwłoki sprawie... Nie, w gruncie rzeczy to wcale nie było kłamstwo: musiałem natych­ miast przekonać się, czy suknia pasuje! Anna przyjrzała się sobie w lustrze, potem popatrzy­ ła na odbicie Juliana. - Jest przepiękna! Bardzo ci dziękuję. Jestem nią za­ chwycona, ale nie będę miała okazji jej założyć. - Możesz ją nosić przy każdej okazji. Na przyjęciu. Jadąc z wizytą do przyjaciół. - Oparł lekko ręce na jej nagich ramionach. Anna starała się ukryć wrażenie, ja­ kie wywiera na niej jego dotyk. - Zapomniałeś, że jestem w żałobie. Wykrzywił usta. W oczach pojawił się niemiły błysk. - O niczym nie zapomniałem. Minął już rok. Nie przesadzasz trochę z tą żałobą? - Kochałam Paula! - To czas przeszły. Nie powiesz chyba, że nadal go kochasz? - Zawsze go będę kochała. Na to stwierdzenie kąciki ust mu opadły. Zacisnął rę­ ce na ramionach Anny i odwrócił ją ku sobie; jego palce wbiły się tak mocno w delikatną skórę, że aż krzyknęła. - Ty idiotko! - mruknął szorstko i zbliżył usta do jej ust. Anna nie próbowała uniknąć tego pocałunku. Jedna cząstka jej istoty tęskniła za dotykiem jego warg, druga zaś ostrzegała o grożącym niebezpieczeństwie. Czuła się tak słaba w obecności Juliana... zbyt słaba, żeby się opie­ rać. Przecież go kochała... Wielki Boże, czyż to możliwe?! Myśl ta napełniła An­ nę przerażeniem. Nie mogła, po prostu nie mogła zako­ chać się w tym złodzieju, w tym łotrze, który tak umiał

233

radzić sobie z kobietami! To szaleństwo, gorzej niż sza­ leństwo! Ale dotyk ust Juliana był tak cudowny, gorący, mocny... Przez materiał koszuli wyczuwała dłońmi bi­ cepsy na jego ramionach. Wspięła się na palce i przylgnę­ ła mocno ustami do jego ust. Julian wydal ciche, głębokie westchnienie. Jego ramio­ na zacisnęły się wokół Anny i przytulił ją do siebie z ca­ łej siły. Anna stopniała w jego objęciu. Ręce same powę­ drowały ku jego szyi. Palce zanurzyły się w ciemnych włosach na karku Juliana. Oddawała mu pocałunki, spra­ gniona smaku jego ust, niezdolna sprzeciwiać się pra­ gnieniom swego ciała. Czy kochała Juliana? O tym wo­ lała nie myśleć. Czy go pragnęła? Ponad wszystko w świecie! Było dla niej szokiem, gdy nagle odsunął ją gwałtow­ nie i trzymając na odległość ramienia, spojrzał tak groź­ nie, że niczego już nie pojmowała. - Julianie - odezwała się, ale urwała, dostrzegłszy po­ sępny wyraz jego twarzy. - „Julianie!" - przedrzeźniał szyderczym falsetem. - Tym razem, o dziwo, nie pomyliłaś się w imieniu! Z tymi słowy odepchnął Annę i podszedł do szafy. Otwarł ją jednym szarpnięciem i na oczach osłupiałej właścicielki zaczął przetrząsać zawartość. Wywlekał suk­ nie, jedną po drugiej, i przerzucał sobie przez ramię. - Co ty wyprawiasz, na litość boską?! - jęknęła Anna, odzyskawszy głos. - Dość już tej upiornej maskarady! Nosiłaś po nim ża­ łobę przez rok. Zupełnie wystarczy! Opróżniał jej szafę ze wszystkich czarnych sukien. Anna próbowała powstrzymać Juliana; chwyciła go za rękę, ale ją brutalnie odtrącił. - Nie możesz zabierać mi całej garderoby! - Doprawdy?! Zaraz się przekonasz, mała hipokrytko!

234

- Hipokrytko?! Skwitował ten okrzyk oburzenia jeszcze jednym wściekłym spojrzeniem. - A jak mam cię nazwać? Idziesz ze mną do łóżka, po­ zwalasz mi się kochać, pieścisz mnie sama, i to tak, jak żadna inna! I śmiesz równocześnie zapewniać o niegasnącej miłości do zmarłego męża i dowodzić jej czarny­ mi kieckami! - Naprawdę kocham... - zaczęła z oburzeniem Anna, ale urwała, gdy Julian zwrócił się ku niej z twarzą wy­ krzywioną gniewem. - Jeśli jeszcze raz wymówisz jego imię, to cię uduszę! wysyczał groźnie przez zęby. Przerażona Anna cofnęła się o krok. Uśmiechnął się szyderczo. - Boisz się mnie? Masz słuszność! - Julianie... Oczy płonęły mu jak rozżarzone węgle. Przestraszo­ na Anna urwała. Julian bez słowa wyjął z szafy resztę żałobnych sukien. Potem rzucił jej ostatnie spojrzenie i wyszedł z sypialni. Oniemiała Anna patrzyła bezradnie. Potrzebowała dobrych kilku minut, żeby do niej dotarło, iż Julian na­ prawdę pozbawił ją wszystkich nadających się do wło­ żenia ubrań! Pozostało jej tylko kilka starych fatałaszków, które nosiła jeszcze przed śmiercią Paula, i lśniąca zielona suknia, którą nadal miała na sobie. Rozgniewa­ na Anna miała ochotę podrzeć kruchy jedwab na strzę­ py, wyłącznie na złość Julianowi! Wczepiła już palce w dekolt... i powstrzymało ją niezwykłe piękno tego stro­ ju. Kipiąc ze złości, ściągnęła suknię najszybciej jak mo­ gła i przebrała się w liliową, którą już raz włożyła, chcąc przypodobać się Julianowi. To wspomnienie rozzłościło ją jeszcze bardziej. Z ogniem w oczach ruszyła na poszu-

235

kiwanie zabranych jej sukien i człowieka, który ośmielił się pozbawić ją garderoby. - Anno, jak to cudownie ujrzeć cię znów w czymś ko­ lorowym! Ruby wyłoniła się z głębi domu w samą porę, by rzu­ cić jej tę uwagę. Anna odwzajemniła się jakimś burknię­ ciem i wściekłym spojrzeniem i wyminęła przyjaciółkę pędem. Ruby zamarła na chwilę z otwartymi ustami, lecz zaraz pospieszyła za Anną. - Dokąd tak lecisz, złotko, i w dodatku taka wściekła? - Zabrał mi wszystkie ubrania! - Co takiego?! - Słyszałaś: ta świnia zabrała mi wszystkie suknie! - Mówisz o Julianie? - Ruby zrównała się Z Anną, gdy ta wyszła na tylną werandę, a potem do ogrodu. Przyja­ ciółka była wyraźnie zaintrygowana. - Oczywiście, że o Julianie! - Ale dlaczego? - Ruby wydawała się tak rozbawiona, że Anna rzuciła jej mordercze spojrzenie. - Dlaczego?! Bo mówi... Wszystko jedno zresztą! - Miał już dość tej twojej żałoby, co? - Ruby pokiwa­ ła głową ze zrozumieniem. - Wcale mu się nie dziwię! Strasznie się chłopina przejął tym twoim wypadkiem. Po mojemu, całkiem go wzięło! - Cóż to ma znaczyć? - Anna odwróciła się do Ruby tak gwałtownie, że ta aż się zdumiała. - Jasne jak słońce, że się całkiem w tobie zamazał! Po co by ci inaczej zabierał te czarne kiecki? Zazdrosny jak cholera! - Zazdrosny?! - O Paula. - Przecież Paul nie żyje! - Dla ciebie żyje, i tylko to się liczy! - To najgłupsza uwaga, jaką kiedykolwiek słyszałam! 236

Ruby wzruszyła ramionami. - Przecież my się z Julianem bez przerwy kłócimy! Dlaczego miałby być zazdrosny o Paula? To absurd! Ruby znów wzruszyła ramionami. - Ja... - Anna nagle urwała, przypomniawszy sobie wy­ darzenia, które skłoniły przyjaciółkę do tak zadziwiają­ cej konkluzji. Rozejrzała się dokoła, ale w ogrodzie, na dziedzińcu i w najbliższym otoczeniu najwyraźniej Ju­ liana nie było. - Wszystko jedno, z jakiego powodu ta świnia ukradła mi suknie! Jeśli go nie dopadnę, zanim je zniszczy, nie będę miała co na siebie włożyć! - Popatrz tam! - odezwała się nagle Ruby, wskazując coś za stajnią. Anna ujrzała wznoszący się dym i ogarnął ją gniew. -Jeśli się ośmielił! - Zgrzytnęła zębami i popędziła w tam­ tą stronę. Ruby podążyła za nią bez słowa, ale z wyraźną satys­ fakcją, którą starała się ukryć przed przyjaciółką. - Lubię chłopów z ikrą! - mruknęła do siebie. - Co takiego? - obejrzała się przez ramię Anna, kiedy skręcały na tyły stajni. - Nic, nic, złotko! To nic ważnego! Popatrz no lepiej! Anna stanęła jak wryta, a potem zakasała spódnicę i popędziła w stronę stosu płonących gałęzi, na którego szczycie paliły się jej suknie. - Ty podły, bezczelny bydlaku! - syknęła prosto w twarz Juliana. Pochwyciła upuszczony przez niego po­ grzebacz i próbowała rozpaczliwie wyłowić nim ze sto­ su przynajmniej parę sukien. - N o , no... Czy wypada pastorównie tak się wyrażać? Julian objął ją mocno wpół i odciągnął, uniemożliwiając dalsze wysiłki, które - jak już się zorientowała - i tak by­ ły daremne. Suknie płonęły. Ogień pożerał delikatny je­ dwab, muślin i taftę. 237

- Coś ty narobił! - jęknęła Anna, patrząc na dymiące, zwijające się w płomieniach i rozpadające na popiół ubrania. Ramiona Juliana, mocno obejmujące Annę w pasie, nie pozwalały jej zbliżyć się do ognia, choć wy­ rywała się jak szalona. Kiedy już było oczywiste, że ni­ czego nie da się uratować, puścił ją. Anna natychmiast zamierzyła się na niego pogrzeba­ czem. Wywinęła nim z taką furią, że gdyby trafiła w gło­ wę Juliana, byłoby już po nim. Uchylił się jednak. - Dość tego! - Jim, którego obecność i wyraźna satys­ fakcja z jej porażki dotarły właśnie do świadomości An­ ny, chwycił ją od tyłu, zanim zdążyła zamachnąć się po­ wtórnie. Julian, uśmiechając się od ucha do ucha, wyrwał jej pogrzebacz. - Puść ją, Jim! - polecił kompanowi. - Jak sobie chcesz - odparł tamten bez przekonania. Puścił Annę i spiesznie się odsunął. Nic mu jednak nie groziło. Anna prawie nie dostrze­ gała jego, a tym bardziej chłopaka stajennego, który przyglądał się wszystkiemu z bezpiecznej odległości, czy jego pomocnika z wybałuszonymi oczyma, który wynu­ rzył się właśnie z wnętrza stajni, prowadząc dwa osio­ dłane konie. Widziała tylko Juliana. - Sprawię sobie nowe! - syknęła, zaciskając pięści. By­ ła wściekła, bo pojęła już, że nic mu nie może zrobić. Julian uśmiechnął się czarująco. Zbliżył się o krok i ująwszy Annę pod brodę, obrócił twarzą ku sobie. - Jeśli to zrobisz, kochanie, to je również puszczę z dy­ mem. Powiem ci coś więcej: jeżeli zobaczę cię jeszcze kie­ dyś w czarnej sukni, zedrę ją z ciebie natychmiast. Czy będziesz sama, czy w towarzystwie, wszystko jedno. Przysięgam! - Wypowiedział tę pogróżkę tak cicho, że tylko Anna ją usłyszała. 238

Odtrąciła z wściekłością jego rękę. - Jak mnie jeszcze raz dotkniesz, to... - To co mi zrobisz, złotko? Kiedy spojrzała na niego z nienawiścią, nie znajdując pogróżki, która zrobiłaby na nim jakieś wrażenie, Julian roześmiał się. Anna aż oniemiała z wściekłości. - Rozsądna dziewczynka! - rzucił od niechcenia nie­ co głośniej, tak by całe audytorium mogło go usłyszeć. Anna, czerwona z gniewu, rozpaczliwie szukała w my­ ślach wystarczająco obraźliwego epitetu; on tymczasem odwrócił się na pięcie, podszedł do stajennego chłopca trzymającego konie i dosiadł roślejszego wierzchowca. Jim ruszył w jego ślady jak wierny cień. - Do zobaczenia przy kolacji! - zawołał Julian do An­ ny, ujmując cugle. I rzuciwszy jej jeszcze jeden drwiący uśmiech, spiął konia piętami i odjechał, a Jim pokłusował za nim. - Ten... ten... - dławiła się Anna bezsilnym gniewem, gdy Ruby podeszła i stanęła obok niej. Przyjaciółka westchnęła głęboko. - Co za chłop, złotko! Jak ci się znudzi, ustawiam się w kolejce! - rzuciła, ale na widok płonących wściekle oczu Anny pospiesznie się wycofała. Anna, pozbawiona całej niemal garderoby, przez na­ stępnych kilka dni dąsała się w swoim pokoju. Ruby pełna współczucia dla niej, a równocześnie ubawiona sy­ tuacją - odwiedzała ją tam, podobnie jak Chelsea i Kirti. Julian nawet się nie pokazał. Tym lepiej! Ilekroć Anna pomyślała o tym przewrot­ nym diable, jej gniew rósł. Miała ochotę trzasnąć go w tę cygańską gębę, kopnąć w potężną goleń, ugryźć w mu­ skularne ramię - i na tym by nie poprzestała! Prawdę mówiąc, najchętniej by go zabiła!

239

Jak mógł postawić ją w takim położeniu?! Miała okropne podejrzenie, że cały dom się z niej śmieje... a może i całe sąsiedztwo? Jeśli nie mogła pojawić się w żałobie, to w ogóle nie wyściubi nosa z domu! Zapowiedziała to Ruby, a ta na­ zajutrz rano oznajmiła jej, że na dole czeka szwaczka, gotowa zabrać się od razu do pracy nad nową gardero­ bą Anny. Sprowadził ją - oczywiście - Julian! - Nie zamierzam zamawiać nowych sukien! - warknę­ ła Anna. - Możesz to oznajmić temu... - Urwała nagle, zamyśliła się nad czymś, a potem uśmiechnęła. - A zresz­ tą, przyślij ją tu. Coś jednak obstaluję. Ruby przyjrzała się jej uważnie. Jeśli nawet domyśla­ ła się, co Annie chodzi po głowie, nie sprzeczała się z nią. - Lepiej uważaj, co robisz, kochanie - powiedziała tylko. Anna w odruchu buntu zamówiła sześć nowych su­ kien na miarę - czarnych, co do jednej! Póki suknie nie będą gotowe (szwaczka obiecała do­ starczyć je za pięć dni), Anna zamierzała pozostać w swo­ im pokoju. Potem zjawi się jakby nigdy nic... A gdyby Ju­ lian próbował jakichś sztuczek, wydrapie mu oczy! Tymczasem goście przybywali tłumnie do Srinagaru i Anna była rada, że siedzi spokojnie w zaciszu swej sy­ pialni. Przeszkadzała jej tylko myśl o tym, jak niektóre odwiedzające kobiety (trudno je nazwać damami!) musi cieszyć takie sam na sam z Julianem. Przeważnie nie by­ ło go w domu, ale bez wątpienia jego najbardziej zagorza­ le wielbicielki - na przykład Antoinette Noack! - zdołały go jakoś dopaść. Anna wyobrażała sobie, jakie niesłycha­ ne zainteresowanie uprawą herbaty zaczęły nagle obja­ wiać owe damy. Nie tylko przybywali goście, ale sypały się też zapro­ szenia na przyjęcia, wieczorki muzyczne czy literackie i różne inne imprezy - zarówno dla Anny, jak dla Julia240

na. Choć plantacje były oddalone jedna od drugiej, od­ ległości nie były aż tak wielkie, by uniemożliwić życie towarzyskie. Zanim Paul zachorował, bywali z Anną na przyjęciach kilka razy w miesiącu. Od powrotu na Cej­ lon Anna również wzięła parokrotnie udział w niewiel­ kich spotkaniach towarzyskich. Teraz jednak odrzucała wszystkie zaproszenia, tłuma­ cząc się złym stanem zdrowia. W rzeczywistości sprawa była o wiele bardziej skomplikowana: Anna nie potrafi­ ła Zgłębić swych uczuć do Juliana, wolała więc nie poka­ zywać się wraz z nim w towarzystwie, zwłaszcza że i tak dostałaby się na ludzkie języki, gdyby zrezygnowała z noszenia żałoby. W dodatku teraz nie miała się po pro­ stu w co ubrać! I nagle Julian - ta apodyktyczna świnia - przyjął za­ proszenie w imieniu ich obojga! - Jak on śmiał zawiadomić listownie Antoinette Noack, że z przyjemnością zjawimy się oboje na jej proszonej ko­ lacji?! On niech sobie robi co chce, ale ja nie wybiorę się z pewnością! Możesz mu to oznajmić! - Nie mieszaj mnie do tego - odparła Ruby. - Powiedz mu sama. - Oczywiście, że powiem! Anna wydobyła papier i atrament z szuflady stojące­ go przy łóżku stolika i nagryzmoliła kilka słów do Julia­ na. Wezwawszy Raja Singhę, poleciła mu, by wręczył ten liścik panu Chase, skoro tylko wróci do domu. Potem z uśmieszkiem zadowolenia przebrała się w nocną ko­ szulę i położyła do łóżka. Była stanowczo zbyt chora, by wziąć udział w przy­ jęciu. Dwie godziny później Anna leżała wygodnie w łóżku, oparta o stos poduszek, choć było dopiero wczesne po­ południe. Pod ręką miała mnóstwo kolorowych skraw241

ków i przygotowywała niespodziankę na szóste urodziny Chelsea: całą wyprawę dla jej lalki. Anna szyła wymyślną toaletę z koronki, a Ruby, rozparta obok w głębokim fo­ telu, obrębiała narzutkę do kompletu, gdy w korytarzu rozległy się dobrze im znane kroki. - Uff!... Zaraz się piekło rozpęta! - mruknęła Ruby do przyjaciółki. - Ależ skąd! - odparła wyniośle Anna i pochyliła się znów nad robótką. Przebiegł ją dreszcz przyjemnego podniecenia, gdy czekała na pojawienie się Juliana. Nie przypuszczała, że uwierzy w to, o czym powiadomiła go w liście. Całkiem zrozumiałe, że zechce przekonać się na własne oczy, czy z jej płucami jest istotnie aż tak źle, że nie może opuścić łóżka. - Co to ma znaczyć? - Julian bez ceremonii wszedł do pokoju ze zmiętym liścikiem w ręku. Był bez surduta, rzecz całkiem zrozumiała przy takim upale, choć wielu miejscowych Anglików paradowało w pełnym stroju bez względu na pogodę. Koszula i spodnie Juliana były brud­ ne i przepocone, a włosy związane na karku. Twarz lśni­ ła mu od potu i wydawała się jeszcze ciemniejsza niż zwykle. Najwidoczniej wrócił właśnie z pola i był wy­ raźnie w złym humorze. - Nie nauczono cię w dzieciństwie, że należy zastukać przed wejściem? - odezwała się wyniośle Anna, unosząc brwi. Ręka z igłą zastygła w powietrzu nad miniaturową kreacją, a wyraz oczu miał wyraźnie dać gościowi do zro­ zumienia, co Anna myśli o jego bezceremonialnym wejściu. - Nie - odparł Julian i spojrzał przymrużonymi oczy­ ma prosto w twarz Anny. Zmarszczyła brwi: przeciwnik od razu wytrącił jej broń z ręki! Wbiła igłę w materiał z taką siłą, że ukłuła się w kciuk lewej ręki. Powstrzyma­ ła się od krzyku i wsadziwszy do ust palec, spojrzała spode łba na Juliana. 242

Stał w nogach łóżka, wysoki i bardzo przystojny mi­ mo niechlujnego wyglądu - i niesłychanie męski! Mie­ rzył Annę wzrokiem od stóp do głów, jakby miał do te­ go wszelkie prawo. Anna podciągnęła przykrycie pod pachy, na koszulę włożyła kaftanik, była więc bardzo do­ kładnie okryta. Coś jednak we wzroku Juliana sprawia­ ło, że czuła się obnażona. Niech go licho porwie: potra­ fi zbić ją z tropu jednym uniesieniem brwi! - Masz do mnie jakąś sprawę? - spytała. - Doskonale wiesz, psiakrew, o czym musimy pomó­ wić. Pójdziesz dziś na tę kolację, i już! - Jeśli przeczytałeś mój liścik, doskonale wiesz, że się nie wybieram: źle się czuję. Julian wyrzucił z siebie niecenzuralne słowo, które wyraziło najzupełniej jego opinię o tej wymówce. Anna zaczerwieniła się po uszy, ale się nie ugięła. - Wolałabym, żebyś nie klął. - Będę klął, do cholery, ile zechcę! Mam już dość two­ ich dąsów. Zaciągnę cię dziś na tę kolację, choćby za włosy! Anna zacisnęła usta. - Mówię ci, że jestem chora! - Już ci wierzę! - A ponieważ sam zniszczyłeś moją garderobę, wiesz z pewnością, że nie mam co na siebie włożyć. - W tej zielonej sukni wglądasz całkiem ładnie. - Nie mam zamiaru pokazywać się publicznie w po­ dobnym stroju! W najlepszym wypadku mogłabym wło­ żyć półżałobę: popielaty albo lila. Oczy Juliana nagle pociemniały, a głos zadźwięczał ostro. - Moja droga! O ile w chwili odjazdu do pani Noack okaże się, że włożyłaś na siebie coś innego, osobiście za­ prowadzę cię z powrotem do sypialni i ubiorę w tę zie­ loną suknię! Masz na to moje słowo! 243

- Nie waż się mi grozić! - Podobnie jak Julian, Anna odrzuciła wszelkie pozory uprzejmości. Usiadła na łóż­ ku wyprostowana, a oczy jej ciskały pioruny. - O, mogę się odważyć na znacznie więcej! Chcesz się przekonać? - Wcale się ciebie nie boję! - Wobec tego jesteś głupia jak gęś! Powóz zajedzie o szóstej. Mam nadzieję, że będziesz gotowa. - Nadzieja matką głupich! Nigdzie się nie wybieram! wrzasnęła za nim Anna, gdy odwróciwszy się zmierzał ku drzwiom. - Tym gorzej dla ciebie - odparł i wyszedł z pokoju. Zegar na dole wybił szóstą. Anna - uparcie tkwiąc w swej sypialni - wsłuchiwała się w odległe uderzenia, oznajmiające tę godzinę, w nerwowym oczekiwaniu. Lada chwila wtargnie do sypialni Julian, by ją stąd wyciągnąć, choć bynajmniej nie zamierzała mu się podporządkować. Przeczucie jej nie omyliło. Męskie kroki były szybkie, zdecydowane i bardzo ła­ twe do rozpoznania. Anna sprężyła się, gdy ucichły przed drzwiami jej pokoju; potem z ponurym uśmie­ chem obserwowała poruszającą się klamkę. Jak mógł być aż tak naiwny? Oczywiście, że zamknęła drzwi na klucz! Ta tchórzliwa Ruby odmówiła jej swego wsparcia w chwili, gdy - jak to określiła „piekło się rozpęta". An­ na była więc zdana tylko na siebie. Stała wyprostowana, wpatrzona w drzwi, a ręce jej się pociły. Nie wytrzyma­ łaby w łóżku, jaki by to zresztą miało sens? Przecież Ju­ lian i tak nie wejdzie do zamkniętego pokoju! Anna sta­ ła więc tyłem do okna, z rękoma złożonymi na piersi w podświadomie modlitewnym geście. Wcześniej zastą­ piła kaftanik szlafroczkiem z wzorzystej bawełny, opa­ sanym pod biustem szeroką niebieską szarfą. Włosy za-

244

czesała do tyłu i związała na karku błękitną wstążeczką. Na nogach miała atłasowe pantofelki. Był to ubiór da­ my, zamierzającej spędzić wieczór w zaciszu swej sypial­ ni. Annie o to właśnie chodziło. Klamka poruszyła się raz jeszcze. Nic to oczywiście nie dało. Rozległo się więc energiczne stukanie. - Anno! - Idź sobie! - Była dumna ze swego tonu: stanowczy i chłodny. - Jeśli natychmiast nie otworzysz drzwi, to je wyważę! - Nie ośmielisz się! - Zaraz się przekonasz! Anna zmarszczyła czoło. Drzwi były masywne, dębo­ we; zamek też solidny. Julian z pewnością ich nie wywa­ ży. A gdyby? Zanim zdążyła się nad tym zastanowić, drzwi zatrzę­ sły się pod uderzeniem. Anna aż się wzrygnęła. Przecież cały dom się zbiegnie! Wolała prowadzić wojnę z Julianem bez świadków. - Dobrze już, dobrze! - zawołała, gdy drzwi powtór­ nie zadrżały pod jego naporem. Przebiegła przez pokój, przekręciła klucz w zamku i otwarła drzwi na oścież. Stanęła oko w oko z Julianem, olśniewająco pięknym w czarno-białym stroju wieczorowym, ale z naburmu­ szoną miną. Anna zrewanżowała mu się podobnym grymasem. - Memsahib... - W korytarzu pojawił się Raja Singha. Z nieodgadnionym wyrazem twarzy spoglądał to na An­ nę, to na Juliana. - Czy nie jestem pani potrzebny? Anna omal nie uległa pokusie. Nie chciała jednak, by Hindus wpadł przez nią w kłopoty, a naraziłby się na nie z pewnością, gdyby zadarł z Julianem. - Nie, nie, Raja Singha - odparła tak pogodnie, jak

245

tylko zdołała. - Wszystko w porządku. Bardzo ci dzię­ kuję. Nie mogła kłócić się z Julianem na korytarzu pod ba­ dawczym wzrokiem majordoma! Połknęła słowa cisnące się jej na język i wpuściła szwagra do pokoju. Julian mi­ nął ją w progu bez słowa, ona zaś zamknęła drzwi po je­ go wejściu. Wrogowi udało się wedrzeć do jej fortecy; pierwsza potyczka była przegrana. Na myśl o triumfie Juliana w oczach Anny pojawiły się wojownicze błyski. Przero­ dziły się w iście marsowy grymas, gdy odwróciwszy się do przeciwnika ujrzała, że stoi już przy szafie i wyciąga z niej zieloną suknię. - Mówiłam ci, że nigdzie nie pojadę! - powiedziała to bardzo stanowczo, nie podnosząc jednak głosu. - Pojedziesz, pojedziesz! Chodź no tu. Gdy uparcie tkwiła przy drzwiach w dumnej posta­ wie, z rękoma skrzyżowanymi na piersi, Julian w kilku susach przemierzył pokój i chwycił ją za ramię. Ku prze­ rażeniu Anny złapał za szarfę przy jej szlafroku: najwi­ doczniej miał zamiar rozebrać ją przemocą! - Nie waż się! - Biła go w panice po rękach, trzyma­ jących końce szarfy. Julian przestał rozwiązywać kokar­ dę i spojrzał Annie prosto w oczy. - Dałem ci szansę, ale z niej nie skorzystałaś - powie­ dział bezlitośnie. - Rozbieraj się, szybko! Jesteśmy już spóźnieni. - Nie mogę przecież... przy tobie. - Możesz i zrobisz to. Albo ja cię wyręczę. - Pociągnął jeszcze raz za kokardę i rozwiązał szarfę. Poły szlafroka rozchyliły się, ukazując cienką nocną koszulę. Anna po­ spiesznie otuliła się znowu. - Nie! - Szybko cofnęła się poza zasięg ramion Julia­ na. Obiema rękami przytrzymywała szlafroczek na pier246

si. Cóż by to było za poniżenie, gdyby Julian zdarł go z niej siłą! Już lepiej przebrać się samej, zachowując resztki godności, niż ulec fizycznej przemocy... Co za świnia! - Wygrałeś: pojadę z tobą. Ubiorę się, jak tylko opu­ ścisz ten pokój. Roześmiał się, ale nie był to pogodny śmiech. - Nic z tego, moja pani! Zmarnowałaś swoją szansę. Nie mam do ciebie za grosz zaufania. Możesz mi zwiać, choćby przez okno! Ubierzesz się przy mnie albo ubio­ rę cię sam! - Nienawidzę cię! - Bardzo możliwe. No więc jak będzie? Anna wiedziała już, że przegrała z kretesem. Kipiąc z wściekłości, wycofała się za parawan, stojący w kącie pokoju. Gdy zdjęła szlafrok i nocną koszulę, Julian rzu­ cił jej niezbędne części garderoby: na parawanie zawisła przejrzysta biała koszulka, a zaraz za nią dwie halki, pończoszki i podwiązki. Anna czuła się poniżona tym, że wróg grzebał w jej bieliźnie. Najwyraźniej dobrze się orientował, co panie noszą pod sukienką. Nic dziwne­ go; bezczelny uwodziciel! Anna włożyła koszulkę przez głowę i pospiesznie wciągnęła obie halki jedną po drugiej. Obawiała się, że w każdej chwili Julian może wejść za parawan. Kiedy naciągnęła już pończochy, stała przez chwilę niezdecydowana, przygryzając wargę. Potem sięgnęła po szlafrok, otuliła się nim i wyszła zza parawanu. Julian siedział rozparty w głębokim fotelu, który za­ zwyczaj stał obok toaletki. Skrzyżował nogi w kostkach, opierając obcasy na łóżku. Poły czarnego wieczorowego surduta rozchyliły się, ukazując pasiastą, czarno-szarą kamizelkę; nogi w czarnych spodniach i lśniących czar­ nych butach wydawały się bardzo długie. Miał na sobie

247

śnieżnobiałą koszulę z misternie zawiązanym fularem. Doprawdy, Anna nigdy jeszcze nie widziała Juliana tak wystrojonego, choć raczej odgryzłaby sobie język, niż pogratulowała mu eleganckiego wyglądu! Z ironicznym uśmieszkiem na śniadej twarzy był nieprawdopodobnie wprost przystojny. Przyglądał się teraz Annie, uniósłszy brwi. Dumnie zadarła głowę i pomaszerowała do szafy, by wydobyć z dolnej szuflady to, co było jej niezbędne. Potem odwróciła się i spojrzała wojowniczo na Juliana, ściskając w ręku jakiś zwinięty przedmiot. - Jeśli wyjdziesz na chwilę i przyślesz do mnie Ruby, będę gotowa za pięć minut. Daję ci słowo! Prychnął pogardliwie, opuścił nogi na podłogę i wstał. - Nie miałem pojęcia, że nosisz gorset. - Utkwił wzrok w zawiniątku, które ściskała. - Nigdy przedtem go nie wkładałaś. Doprawdy, wiedział stanowczo za wiele o sekretach damskiej gotowalni, to było wręcz nieprzyzwoite! Anna z płonącymi policzkami wyrwała mu z rąk zieloną suk­ nię i weszła znów za parawan. - Poprosisz tu Ruby? - Żebyście grzebały się z tym bez końca? Nie ma mo­ wy! Jeśli ci trzeba pomóc, ja to zrobię. Przekonasz się, że niezła ze mnie pokojówka! - Nie chcę, żebyś mi pomagał! - Niejednej już pomagałem wbić się w gorset. - Ale mnie nie będziesz! Równie dobrze mogłaby mówić do słupa. Sprawdziły się najgorsze przewidywania Anny: Julian wszedł za pa­ rawan z taką swobodą, jakby wkraczał do salonu. Zdą­ żyła już zrzucić szlafrok. Przez chwilę wpatrywał się w nią, gdy stała tak w cieniutkiej bieliźnie, przyciskając do piersi ową wstydliwą część garderoby; gorset nie sprawdził się jednak jako tarcza przed spojrzeniami Ju248

liana. Oczy mu zabłysły i Anna obawiała się, że zaraz usłyszy jakąś niedelikatną uwagę, której nie zdoła nigdy wymazać z pamięci. Powiedział jednak tylko: - Odwróć się. Gdy nie posłuchała od razu, wyrwał jej gorset z rąk i sam ją odwrócił, ująwszy za ramiona. Anna poczuła się strasznie upokorzona, kiedy nałożył jej gorset z wielką wprawą, zręcznie umieściwszy usztywniony fiszbinami brzeg tuż pod biustem. Mężczyźni nie powinni tak do­ brze znać się na tych sprawach! Julian z pewnością świad­ czył podobne usługi niezliczonym przyjaciółeczkom... - Po co ci ten gorset? - spytał lekkim tonem, spraw­ dzając sznurówkę. - Suknia tego wymaga! Przekonałam się, kiedy ją przymierzyłam. - Zbyt opięta w pasie, co? Kazałem zdjąć miarę z jed­ nej z tamtych wronich kiecek... Pewnie ostatnio jadłaś na noc za dużo curry. Uważaj, złotko, bo stracisz cał­ kiem linię! W głosie Juliana dźwięczał śmiech. Anna zgrzytnęła zębami. N i m jednak zdążyła mu coś odpowiedzieć, szarpnął tak mocno sznurówką, że aż jęknęła. - Złap się za coś i wstrzymaj dech! Ledwie bardzo zakłopotana Anna spełniła jego pole­ cenie, wczepiwszy się obiema rękami w parapet, Julian z całej siły pociągnął za tasiemki. Anna wstrzymała od­ dech; objętość gorsetu raptownie się zmniejszyła, po czym Julian zawiązał mocno końce sznurówki i odsunął się, wykonawszy zadanie. Anna ledwie mogła oddychać. W ogóle rzadko nosiła gorset, a już nigdy nie ściskała się nim tak mocno! Podej­ rzewała, że ten przewrotny diabeł zrobił jej na złość, ale prę­ dzej się udusi, niż poprosi go o poluzowanie sznurówki!

249

- Coś nie w porządku? - spytał niewinnie, mierząc An­ nę wzrokiem od stóp do głów. A więc zrobił to umyślnie. - A cóż mogłoby tu być nie w porządku? - odparła z fałszywą słodyczą, choć marzyła o tym, by znów kop­ nąć go w piszczel. - J a k sam powiedziałeś, jesteś wykwa­ lifikowaną pokojówką. Czy mógłbyś podać mi suknię? Julian uniósł brwi i rzucił jej zieloną kreację. Anna włożyła ją przez głowę i odwróciła się do niego plecami. - Zapnij! - poprosiła. Opanowała się już całkowicie. Przebiegło jej przez myśl, że spróbuje się odegrać na pa­ nu Chase. Sam ją zmusił do wzięcia udziału w wieczor­ ku u pani Noack, prawda? Jeszcze zobaczymy, kto tego pożałuje! Anna uśmiechała się do siebie, gdy Julian zręcznie za­ pinał haftki z tyłu sukni. - Co cię tak rozbawiło? - spojrzał na nią z ukosa, gdy wychodzili zza parawanu. Szeleszcząc jedwabną suknią, Anna podeszła do toaletki, by wyszczotkować włosy i upiąć je. Musiała przyznać, że wygląda ślicznie. Poły­ skliwa, zielona suknia nadawała jej jakiś baśniowy urok. Ciemna, przystojna twarz pochylonego nad nią Juliana stanowiła zdumiewający kontrast. Nie przypominał by­ najmniej ślicznego królewicza z bajki, tylko mrocznego Hadesa, który zjawił się, by porwać dziewiczą Persefonę do swego królestwa. To skojarzenie sprawiło, że Annę przeniknął dreszcz i ręka ze szczotką na chwilę zawisła w powietrzu. Potem Anna opamiętała się i rozczesywała dalej włosy powolnymi, zmysłowymi ruchami. Ujrzała w lustrze, że oczy Juliana pociemniały, kiedy upięła wreszcie masę srebrzystych loków w rodzaj korony na czubku głowy. Julian, skrzyżowawszy ramiona na piersi, z chmurną miną przypatrywał się, jak Anna zakłada dłu­ gie, migotliwe kolczyki.

250

- Wyglądasz pięknie - powiedział i zbliżywszy się do niej, oparł ręce na mlecznobiałych, nagich ramionach. Spojrzenia ich spotkały się w lustrze. Serce Anny zabi­ ło gwałtownie, gdy poczuła na skórze dotyk tych cie­ płych, mocnych rąk. Opanowała się jednak od razu. Jeśli Julianowi się wydaje, że może nią dyrygować, traktować ją brutalnie, łamać jej wolę, a ona rozpłynie się z rozkoszy pod jednym jego dotknięciem, to bardzo się myli! Dziś jeszcze da mu nauczkę: nie mogła się po prostu tego doczekać! - Idziemy? - spytała chłodnym tonem i wyślizgnąw­ szy mu się, ruszyła ku drzwiom. Z satysfakcją dostrzegła, że idący za nią Julian marsz­ czy brwi. Już ona się postara, żeby miał więcej powodów do po­ nurych rozmyślań, nim zakończy się ten wieczór!

33 Antoinette Noack mieszkała w kamiennym domu w stylu angielskim na plantacji odległej o trzy kwadran­ se jazdy powozem od Srinagaru. Mąż Antoinette, o wie­ le od niej starszy, zbił fortunę na produkcji cynamonu, po czym uprzejmie zmarł, pozostawiając żonie cały ma­ jątek. Oczekiwano, że wdowa sprzeda posiadłość i wró­ ci do Anglii, ale pani Noack nie spieszyła się z tym. Szep­ tano sobie po kątach, że nie opuszcza Cejlonu, gdyż w Anglii była tylko córką szynkarki, tutaj zaś jest trak­ towana jak dama. Bez względu na motywy decyzji wdowy jej plantacja, 251

Spice Hill (czyli Korzenne Wzgórze), była największym producentem cynamonu na wyspie. Antoinette zaś mia­ ła ogromny majątek, milą powierzchowność, gładkie, ciemne włosy, wydatny biust i talię jak osa oraz na tyle dobre maniery, że mogła uchodzić za damę. Prawdę mówiąc, wdówka byłaby cenną zdobyczą dla każdego dżentelmena, który chciałby podreperować swój majątek posagiem żony. Ten fakt nie powinien był wpłynąć na temperaturę uśmiechu, którym Anna obda­ rzyła spieszącą na jej powitanie Antoinette, a jednak oka­ zał się on dziwnie chłodny. Może powitalny uśmiech Ju­ liana, którym obdarzył panią domu, wydał się Annie zbyt gorący i postanowiła jakoś to zrównoważyć? - Droga Anno, jakże się cieszę, że mnie odwiedziłaś! Nie miałabym oczywiście pretensji, gdyby się okazało, że nie wróciłaś jeszcze całkiem do siebie po tym strasz­ nym przeżyciu... ale widzę, że jesteś w doskonałej for­ mie. I tak ślicznie wyglądasz! Cóż za wspaniała suknia! - Dzięki za komplement. Antoinette zwróciła się już do Juliana, który powitał ją leniwym uśmiechem, mogącym przyprawić o gorącz­ kę każdą kobietę pomiędzy dziesiątym a dziewięćdzie­ siątym rokiem życia. Temperatura uczuć Anny podsko­ czyła zdecydowanie, choć w sposób nie całkiem zgodny z zamierzeniami Juliana. Wyprostowała się, jakby po­ łknęła kij, a uśmiech, którym obdarzyła panią domu, do­ słownie przymarzl jej do twarzy. - Jak się masz, Antoinette - powiedział Julian. Mówią już sobie po imieniu? Doprawdy, urocze! - Julianie, jesteś po prostu wzorem troskliwego brata! Moim nawet nie przyszłoby do głowy ciągać ze sobą sio­ strę na przyjęcia! - Nie są widać godni takiej siostry. - Julian nie jest moim bratem! - burknęła Anna.

252

O n i jednak byli zbyt zajęci sobą, by jej słuchać. Tym lepiej! Anna stała z uśmiechem przylepionym do ust, przysłuchując się gruchaniu tej pary gołąbków. Nie ule­ gało wątpliwości, że wesoła wdówka zagięła parol na Ju­ liana, a jego galanteria w obliczu tak wyraźnie okazywa­ nych mu względów kazała się Annie zastanowić (nie po raz pierwszy zresztą!), kto Juliana nauczył tak wykwint­ nych manier. Owe maniery nie przeszkadzały mu jed­ nak podczas rozmowy zapuszczać żurawia w głęboki de­ kolt bardzo strojnej sukni pani domu. Jakiż zresztą męż­ czyzna nie zerknąłby choć raz, mając przed nosem tak bujne i białe łono? Anna z przykrością pomyślała o swoim własnym nie­ wielkim biuście, co prawda wyeksponowanym jak tylko się dało w nowej, pięknej sukni, ale nie umywającym się nawet do skarbów demonstrowanych przez konkuren­ cję. Instynktownie wyprężyła się, by uwydatnić to, czym dysponowała. Zawstydzona, natychmiast się przygarbi­ ła. Nie miała najmniejszego, ale to najmniejszego zamia­ ru rywalizować z kimkolwiek o względy Juliana! Nie ulegało wątpliwości, że to rozpustnik... a ona i tak ule­ gła mu zbyt łatwo. Nie poniży się jeszcze bardziej, cze­ piając się go kurczowo i obrzucając nienawistnym wzro­ kiem wszystkie mizdrzące się do niego baby. Straciła pod jego złym wpływem szczytne zasady moralne, ale dumy się nie wyrzeknie! - Przejdźmy do salonu na drinka przed kolacją. Wszy­ scy już tam są z wyjątkiem majora Dumesne i Carrollów. - Wsparłszy się na ramieniu Juliana, Antoinette po­ prowadziła gości do salonu. Anna, pozostawiona nieco w tyle, starała się nie okazywać swego niezadowolenia. Państwo Carroll, Grace i Edward, byli małżeństwem w średnim wieku. Wraz z dwiema córkami i synem uczestniczyli we wszystkich większych spotkaniach towa-

253

rzyskich. Panny Carroll, Lucinda i Lucasta, były w wieku Anny; ponieważ jednak urodą nie grzeszyły i żadna z nich nie złapała dotąd męża, uchodziły za zdeklarowane stare panny. Obie były jednak ogólnie lubiane i czuły się chy­ ba dobrze w rodzicielskim domu. Anna cieszyła się na spotkanie z nimi. Z ich bratem sprawy przedstawiały się całkiem od­ miennie. T h o m Carroll wychowywał się w Anglii i przybył na Cejlon dopiero wówczas, gdy Anna była już niemal na wyjezdnym. Ten szczupły młodzieniec, dwudziestodwu- lub dwudziestotrzyletni, ostentacyjnie wyrażał swą pogardę dla otoczenia. Panowały tu, we­ dług niego, „diabelne nudy"; Anna zastanawiała się, czy rodzice Thoma naprawdę mogli mieć nadzieję, że po­ prowadzi on w przyszłości rodzinną plantację, tak jak tego gorąco pragnęli... Gdy Anna wraz z Julianem i Antoinette weszli do sa­ lonu, wszystkie głowy zwróciły się w ich stronę. Przy­ padkiem Anna dostrzegła reakcję Thoma Carrolla na jej widok. Zdumiało ją, że młodzieniec nagle przerwał roz­ mowę i zagapił się na nią. - Coś takiego! - rzucił entuzjastycznie nie wiedzieć do kogo i pospieszył ku niej. - Czy my się znamy? - spytał Annę, utkwiwszy w niej swe brązowe oczy spaniela. Zi­ gnorował kompletnie Antoinette i Juliana. - Chyba tak - odparła Anna, zupełnie zbita z tropu jego nagłym zainteresowaniem. - To przecież pani Traverne - podpowiedziała An­ toinette z lekkim rozbawieniem. - Czyżbyś jej nie po­ znał, Thomie? - O, pani jest mężatką? - Młodzian, wyraźnie rozcza­ rowany, zamierzał odejść. - Wdową - poinformowała go Antoinette, nie kryjąc już rozbawienia. - Ale opieki jej nie brak. O t o brat tej

254

damy, Julian Chase. Julianie, przedstawiam ci Thoma Carrolla. - Bardzo mi miło. - Julian skłonił się lekko. Spojrzał na młodego Carrolla bez entuzjazmu; po gruntownych oględzinach nieco się rozpogodził. Widać w tym wiot­ kim młokosie o wypomadowanych włosach, ubranym z przesadną elegancją, nie ujrzał groźnego rywala. - Może mógłbym przynieść pani kieliszek sherry? spytał Thom. Anna skinęła głową potakująco, zdziwiona, że mło­ dzian chce się tak fatygować. Niemal w tej samej chwi­ li zbliżyli się do nich bracia Harrisowie, Michael i Jona­ than. Podobnie jak Thorn Carroll byli to młodzieńcy tuż po dwudziestce; Anna dobrze znała ich rodziców. Wraz z Paulem podejmowali niejednokrotnie w Srinagarze George'a Harrisa i jego żonę Elizabeth; równie często zapraszano ich do posiadłości Harrisów, The Fannings. Nigdy jednak „chłopcy Harrisów" (Anna zawsze tak ich nazywała, choć byli niemal jej rówieśnikami), nie zwra­ cali na nią uwagi. A teraz gapili się - podobnie jak Thom Carrol - z zainteresowaniem, które całkiem zbijało An­ nę z tropu. - Wygląda pani nieziemsko, pani Traverne - stwier­ dził Jonathan, starszy z braci, pochylając się nad ręką Anny. - Absolutnie nieziemsko! - przytaknął Michael, także ujmując jej dłoń. Nie zadowoliwszy się ukłonem i uściśnięciem ręki, podniósł ją do ust. Anna zrobiła wielkie oczy i wyrwała mu ją. - Zdaje się, że zamierzał pan przynieść kieliszek sher­ ry pani Traverne? - zauważył Julian półgłosem, zwraca­ jąc się do Thoma Carrolla. Młodzieniec, zaniepokojony pojawieniem się rywali, nie miał ochoty opuszczać po­ większającego się grona wielbicieli Anny. Julian był tym

255

ubawiony tak sarno jak Antoinette. Anna słyszała śmiech w jego głosie, widziała wesołe iskierki w jego oczach. Rzu­ ciła mu błagalne spojrzenie, gdy Antoinette odwróciła się na moment do innych gości. Skutek był taki, że Thom Carrol udał się w końcu po obiecane sherry, oglądając się co chwila na Annę i asystujących jej młodzieńców. - Kochanie, zanim się obejrzysz, staniesz znów na ślubnym kobiercu! - szepnęła pani Noack na ucho An­ nie. Nim zdążyła odpowiedzieć, że ani jej to w głowie, „wesoła wdówka" ujęła Juliana pod ramię i poprosiła go o pomoc przy wyborze zakąsek. - Nie możesz zostawić mnie samej! - protestowała szeptem Anna, wczepiając się równie energicznie w dru­ gie ramię Juliana. Widok dwóch... nie, trzech wielbicieli (młody Carroll właśnie wrócił z sherry), wpatrujących się w nią jak psiaki w kość, trwożył Annę w najwyższym stopniu. Uświadomiła sobie z przerażeniem, że nigdy właściwie nie miała do czynienia z młodymi ludźmi... z wyjątkiem Paula. Nie wiedziała, jak się zachować, co mówić... Odkrycie, że stała się przedmiotem męskich hołdów, budziło w Annie niepokój. Wcale nie była pew­ na, że jej się to podoba. A już z pewnością potrzebowa­ ła czasu, by się oswoić z nową sytuacją. - Świetnie dasz sobie radę - mruknął do niej uspoka­ jająco Julian; poklepał na pociechę dłoń Anny, zdecydo­ wanym ruchem oswobodził rękę z jej uścisku i oddalił się z triumfującą Antoinette. Anna musiała więc sama ra­ dzić sobie z wielbicielami. Na szczęście właśnie w tej chwili przyłączyła się do ich grupy Mary Childers, sympatyczna matrona w średnim wieku. Anna powitała ją z ulgą. Niebawem podeszły rów­ nież Lucinda i Lucasta Carroll, a wraz z nimi Eleanor Chasen. Anna odetchnęła z ulgą, gdyż Eleanor postawiła sobie za punkt honoru przyciągnąć uwagę wszystkich kawalerów 256

i dzięki temu Anna mogła pogawędzić z pozostałymi pa­ niami. Czuła, że ma znacznie więcej wspólnego ze starszy­ mi od niej kobietami niż z pannicami w rodzaju Eleanor, których głównym zajęciem było polowanie na męża. - Słyszałyście, moje drogie, co się wydarzyło tej nie­ szczęsnej rodzinie w pobliżu Jaffny? - Pani Chasen, wy­ glądająca bardzo okazale w toalecie barwy lilaróż, przy­ łączyła się do nich i stanęła koło córki. - Ci Evansowie mieli wielką plantację kauczuku; nazwali ją chyba Ca­ lypso. O t ó ż w ubiegłym tygodniu zamordowano ich wszystkich, sześć osób, we własnych łóżkach!... Mój mąż David mówi, że padli ofiarą jakiejś zbrodniczej sekty. - Przerażające - szepnęła Anna. - Znam... to znaczy znałem... młodych Evansów... Do­ bry Boże, czy naprawdę Richard i Marcus zostali zabi­ ci?! - Jonathan Harris nie mógł w to uwierzyć. - Zginęli wszyscy, drogi chłopcze. Rodzice i czwórka dzieci - potwierdziła Helen Chasen. - To doprawdy straszne! - Wspomniała pani o jakiejś sekcie... Cóż to za sekta? - dopytywała się z przestrachem Lucasta Carroll. Jej sio­ stra zadrżała i schwyciła ją za rękę. - To tubylcy związani z jakimś pogańskim kultem. Nazywają ich chyba tuggami. Tak przynajmniej mówił David. Wyobraź sobie, moja droga: czczą jakąś boginię, nie pamiętam jej imienia, która od nich żąda, by mordo­ wali ludzi. David najlepiej ci wszystko wyjaśni! Znasz go przecież: to istna kopalnia różnych okropności. Sama się nieraz dziwię, jak z nim dotąd wytrzymałam. Pani Chasen wezwała męża do swego boku. Zanim zdążyła wyjaśnić, o co chodzi, odezwała się Eleanor: - Tatusiu! Mama właśnie nam opowiada, że rodzinę jakichś plantatorów zabito na ofiarę pogańskiej bogini... Czy to prawda? - W głosie dziewczyny brzmiał strach.

257

David Chasen spojrzał z wyrzutem na żonę, potem objął opiekuńczo córkę. - To prawda, choć wolałem ci o tym nie wspominać. Nie masz się czego obawiać, kochanie. Do Jaffny jest bardzo daleko. Tu coś podobnego nigdy by się nie wy­ darzyło! - Ale co to za sekta? - przerwał niecierpliwie Michael Harris. Spojrzawszy raz jeszcze z wyrzutem na żonę, David Chasen udzielił wyjaśnień. - Nazywają ich tuggami, choć oryginalny termin w ję­ zyku hindustani brzmi Thaga. To sekta morderców. Mu­ szą nieustannie przelewać krew ku czci bogini, której przysięgli służyć. Uważają zabijanie za zasługę, a ofiary swych zbrodni za szczególnie uhonorowane. Zamordo­ wanie Evansów rzeczywiście uchodzi za dzieło tuggów. Szerzą się pogłoski, że grupa członków tej sekty usiłuje rozpowszechnić swój barbarzyński kult na całej wyspie. Być może jednak była to po prostu zemsta jakiegoś wy­ pędzonego sługi czy kogoś w tym rodzaju, kto postarał się, by masakra wyglądała na robotę tuggów. Osobiście jestem skłonny przypuszczać, że członkowie sekty nie mieli z tym nic wspólnego. Nigdy by się nie odważyli wy­ mordować całej angielskiej rodziny, możecie mi wierzyć! - Oczywiście, że nie! - W głosie Eleanor brzmiała ulga. Jej matka rzuciła mężowi spojrzenie pełne skruchy. Jonathan Harris nadal marszczył brwi. - Jak oni wyglądają, ci tuggowie? Po czym można ich rozpoznać? David Chasen roześmiał się sucho. - W tym właśnie sęk! Wyglądają jak wszyscy tubylcy, jeśli nie szykują się do rytualnego mordu. Wówczas prze­ bijają sobie skórę miniaturowymi strzałami i przywdzie­ wają coś w rodzaju zbroi. Tak mi przynajmniej mówiono.

258

Po plecach Anny przebiegł zimny dreszcz. Kiedy zna­ lazła się w ognistej pułapce, ujrzała wśród dymu... albo wydało jej się, że ujrzała... mężczyznę w turbanie, który miał na piersi coś w rodzaju pancerza, a na nogach lśnią­ ce nagolenniki. Zbroja? Nie, skądże by znowu! Przerazi­ ły ją po prostu bezpodstawne plotki, a tamta postać by­ ła jedynie tworem jej wyobraźni... Może to był zresztą tubylec, próbujący - podobnie jak ona - uciec z pożogi? A jednak... W drzwiach zjawił się Charles Dumesne i kłaniając się po drodze znajomym, od razu skierował się ku An­ nie. Popatrzył na nią i powiedział: - Wyglądasz prześlicznie, Anno! Jak to dobrze, że zrzuciłaś wreszcie żałobę! - Zniżył nieco głos. - Może te­ raz... Ale pomówimy o tym później, prawda? - Zapraszam wszystkich na kolację! - oznajmiła An­ toinette. Thorn Carroll i obaj Harrisowie natychmiast wyrazi­ li gotowość poprowadzenia Anny do stołu. Na szczęście mogła się wykręcić, twierdząc, że obiecała już towarzy­ szyć majorowi, i przyjęła ramię Charlesa. Kolacja była przepyszna, w tradycyjnym angielskim stylu: rostbef, kartofelki i pudding, smakołyki rzadko spo­ tykane na Cejlonie. Dla większości tubylców krowy były świętością, inni też traktowali je raczej jak domowych ulubieńców niż jak rzeźne zwierzęta. Jednak Antoinette jakimś cudem uraczyła gości takim menu, a potrawy przy­ rządzono doskonale! Julian siedział po prawej ręce pani domu, żartował, gawędził i jadł z takim apetytem, że aż to Annę ubodło. Drażniło ją zresztą nie tyle łakomstwo Juliana, ile wyraźna przyjemność, jaką sprawiało mu to­ warzystwo Antoinette. Po kolacji panie gawędziły o modzie i o dzieciach, pa­ nowie zaś raczyli się we własnym gronie brandy i cygara-

259

mi, zanim przyłączyli się do dam. Ku zakłopotaniu Anny Jonathan Harris i Thorn Carroll natychmiast znaleźli się u jej boku. Michaela powstrzymało od tego wyraźne ski­ nienie matczynej ręki i olśniewający uśmiech Eleanor Chasen; młodzian przypomniał sobie, że to jej składał do­ tąd hołdy. Usiadł więc obok panny Chasen i wkrótce obo­ je śmiali się z jego żarcików. Charles również skierował się od razu w stronę Anny i spostrzegł ze zdumieniem, że zdobyła dwóch nowych wielbicieli. Julian rzucił Annie tylko przelotne spojrzenie, pozwa­ lając, by Antoinette znów go zagarnęła. Rozdrażniło to Annę i na złość postanowiła oczarować swych wielbicie­ li. Udało się to w zupełności, co ją ogromnie zaskoczyło. - Jaką proponujecie państwo rozrywkę? - Antoinette przypomniała sobie wreszcie o obowiązkach gospodyni. Rzuciwszy Julianowi promienny uśmiech, wstała w dzie­ sięć minut po wejściu panów i zwróciła się z tym pyta­ niem niby to do wszystkich zebranych, ale najwymowniej spoglądała na jednego. - Mamy fortepian... Można by pośpiewać albo potańczyć... Panowie woleliby może pograć w karty? - Ach, potańczmy! - pisnęła Eleanor, klaszcząc w rę­ ce z dziecinną, żywiołową radością. Anna mogłaby przy­ siąc, że wyćwiczyła tę sztuczkę przed lustrem. - Może­ my potańczyć, pani Noack? - Oczywiście, moja droga, jeśli to wszystkim dogadza.. - Antoinette rozejrzała się dokoła. Kilku starszych panów, którzy zdecydowanie woleli grać w karty niż hasać, jęknęło z cicha; zostali jednak przegłosowani przez własne żony i młodych ludzi, któ­ rzy dobrodusznie pokpiwali sobie ze starych nudziarzy. Pani Grace Carroll zgodziła się zasiąść przy fortepia­ nie. Pospiesznie odsunięto meble pod ściany. Gdy rozle­ gły się pierwsze tony muzyki, Anna znalazła się w praw260

dziwym oblężeniu. Thom Carroll wpadł na szczęśliwy pomysł: po prostu ujął ją za rękę i triumfalnie poprowa­ dził do tańca. Rozbawiona Anna przekonała się, że nie zapomniała jeszcze tanecznych kroków. Zarumieniona, wirując w tańcu po pokoju, uświadomiła sobie, że bawi się doskonale. Rozejrzała się za Julianem. Tańczył z Antoinette Noack, ale nad głową partnerki spoglądał w jej stronę. Miał rację, do licha: wieczór sprawił jej przyjemność... choć nie powie mu ani słowa na ten temat! Tylko że wszelkie słowa były już zbędne. Leniwy uśmieszek, któ­ rym ją obdarzył, najwymowniej świadczył o tym, że Ju­ lian czyta jej w myślach.

34 - Zatańczysz ze mną, Anno? Ofiarowawszy każdemu ze swych wielbicieli po jed­ nym tańcu, Anna dyskretnie przemknęła się do foteli, ustawionych pod ścianą dla starszych dam, by mogły so­ bie poplotkować. W tym właśnie kącie znalazł ją Charles. Anna od lat nie tańczyła z nikim prócz Paula i czyniąc to po raz pierwszy od jego śmierci, miała wrażenie, że sprzeniewierza się pamięci męża. Paul jednak nie żył już, a Julian - mimo jej sprzeciwów i oporu - zmusił Annę do wyjścia w świat i zrzucenia żałoby... Dlaczego w ta­ kiej sytuacji nie miałaby zakosztować nieco przyjemno­ ści? Poczuła się nagle zdumiewająco młoda i beztroska. - Z miłą chęcią! - Uśmiechnęła się radośnie do Charlesa i pozwoliła, by wziął ją za rękę. Siedzące obok ma261

trony zerknęły na nich z aprobatą, gdy Charles prowa­ dził ją na parkiet. Grace Carroll zagrała kolejny żywy, ludowy taniec, Anna zaś ochoczo ruszyła w pląsy. Bawiła się doskona­ le! Jak cudownie śmiać się, tańczyć, a nawet niewinnie poflirtować z partnerami! Jak cudownie mieć na sobie piękną suknię, wiedzieć, że się w niej wygląda uroczo i atrakcyjnie! Jak cudownie dostrzegać zachwyt w oczach tancerza! Julian (niech go licho!) miał całkowitą słuszność, zmu­ szając ją do zrzucenia żałoby, do ponownego wejścia w świat. Oczy Anny pobiegły ku niemu. Tańczył z Eleanor Chasen. Był niewiarygodnie wprost przystojny w wieczo­ rowym stroju. Czarny surdut i spodnie, pasiasta kamizel­ ka, olśniewająco biała koszula; czarne włosy odgarnięte z czoła i związane na karku zwykłą czarną wstążką. Oczy błyszczały mu łobuzerskim uśmiechem, gdy droczył się ze swą drobniutką partnerką. Sam widok Juliana zapie­ rał Annie dech. Gdy przyglądała się, jak flirtuje z inną, poczuła ukłu­ cie zazdrości. Uwodzenie kobiet przychodziło Julianowi bez wysiłku, było dla niego czymś równie naturalnym jak oddychanie. Czyżby i ją czarował tylko dlatego, że po prostu nie potrafił inaczej? Musiał się po prostu umizgiwać do każdej, która mu się nawinęła? Była to bardzo niepokojąca myśl. Anna nie miała jed­ nak czasu na podobne rozważania, bo taniec właśnie skończył się głośnym akordem i Grace wstała od forte­ pianu, spragniona choćby chwili odpoczynku. George Harris i David Chasen, usiadłszy w kąciku, gra­ li spokojnie w wista, a ich małżonki z wyraźnym zado­ woleniem wymieniały ploteczki w przeciwległym końcu pokoju. Mary Childers, wachlując się, gawędziła z wła262

snym mężem. W pobliżu Antoinette Noack czarowała bez wysiłku obu młodych Harrisów. Panny Carroll przy­ glądały się temu bezradnie. Annę ogarnęło nagłe współ­ czucie dla Lucindy i Lucasty. Obie miały mysie włosy i nieciekawe rysy, były chude i nietwarzowo ubrane w zbyt dziewczęce suknie: cytrynową z mnóstwem falban i brzoskwiniową, usianą wprost kokardkami. Któż by zwrócił na nie uwagę, gdy obok znajdowała się bogata we wdzięki Antoinette? W Annie zbudziło się podejrzenie, że owa dama umalowała się na tę okazję. Policzki i war­ gi Antoinette były niemal równie jaskrawe jak czerwone prążki na jej sukni! Biust dosłownie wylewał się z dekol­ tu: istna uczta dla męskich oczu! Z pewnością piersi wa­ biły oczy taką bielą, gdyż przysypano je obficie ryżowym pudrem... Ale któż z mężczyzn zwróciłby na to uwagę? Biedne niewiniątka! Piękna Antoinette zaćmiła ze szczę­ tem panny Carroll, zaś wyraz twarzy młodych Harrisów świadczył o tym, że dosłownie ścięło ich z nóg... Zdumiewające, jak wiele można osiągnąć zbyt obfi­ tym biustem! pomyślała z niesmakiem Anna. Charles podprowadził ją do wolnego miejsca i posta­ rał się o poncz dla nich obojga. Anna sączyła napój i uśmiechała się znad czarki do swego towarzysza, kie­ dy rozległ się za jej plecami głos, który pragnęła usłyszeć przez cały wieczór. - Dobrze się bawisz? - Jeśli nawet ton Juliana był nie­ co uszczypliwy, gdyż widocznie nie zachwyciło go jej gruchanie z Charlesem, jedynie Anna była w stanie to zauważyć. Przez chwilę spoglądali sobie w oczy i wyda­ wało im się, że oprócz nich nie ma tu nikogo. - Ogromnie. A ty?... - Oczywiście. Panna Chasen jest niezrównaną tancerką. Uwieszona u ramienia Juliana Eleanor zachichotała, spuszczając skromnie oczy. Anna miała przemożną 263

ochotę pokazać jej język. Co też Julian widział w tej na­ rzucającej się smarkuli?! Cóż, pewnie ładną buzię i po­ kaźny posag! Na tę myśl uśmiech Anny nieco przygasł. W tym momencie Eleanor podniosła oczy na Juliana i uśmiechnęła się do niego nieśmiało. Anna gotowa była założyć się o ulubione kolczyki, że smarkula i to wyćwi­ czyła sobie przed lustrem! Znała Eleaonor od czasu, gdy była ona trzynastoletnim podlotkiem, i nigdy nie zauwa­ żyła u tej szelmy objawów nieśmiałości. Pewnie matka pouczyła dziewuchę, że bezczelnością męża sobie nie złapie. Na samą myśl o tym, że Eleanor poluje na Juliana, Anna zmarszczyła czoło. Nie zdążyła się jeszcze rozpogodzić, kiedy Grace Carroll - pokrze­ piwszy się w krótkiej przerwie filiżanką herbaty - zasia­ dła znów przy fortepianie z mężem u boku. - Co mam teraz zagrać? - zawołała przez ramię do ze­ branych, ze wzniesionymi dłońmi i palcami gotowymi w każdej chwili spaść na klawiaturę. - Walca! Och, walca! - wykrzyknęła z zapałem Ele­ anor. Natychmiast zresztą poczerwieniała i znów spuści­ ła oczy. Anna przygryzła wargę. Chyba Julian nie jest aż tak głupi, żeby dać się złapać temu fałszywemu niewi­ niątku?! Zerknąwszy na niego, poczuła lekki zawód: na twarzy malowało mu się jedynie uprzejme zainteresowa­ nie. Za to Charles był najwyraźniej zachwycony Eleanor. Uśmiechał się do niej po ojcowsku. Siedząca dotąd w przeciwległym końcu pokoju Anto­ inette opuściła młodych Harrisów i zmierzała do grupki osób, wśród których znajdował się Julian. Anna przyglą­ dała się sunącej ku nim piękności z takim samym entu­ zjazmem, z jakim obserwowałaby jadowitego pająka. Zdążyła jednak zauważyć coś bardziej optymistycznego: Lucasta i Lucinda nie traciły czasu i po odejściu Anto264

inette bez większego trudu zwróciły na siebie uwagę mło­ dych Harrisów. Michael siedział teraz obok Lucasty, a Jo­ nathan zabawiał Lucindę. Grace spojrzała na córki znad fortepianu i uśmiechnęła się z triumfem. Wszyscy wie­ dzieli, że marzy o wydaniu młodszej córki za starszego z braci Harrisów... Nic więc dziwnego, że odpowiedzia­ ła na prośbę Eleanor łaskawym skinieniem głowy i roz­ legły się pierwsze tony walca. - Anno... - zaczął Charles, zwracając się ku niej. Uśmiechnęła się z przymusem, spoglądając z niepoko­ jem to na Antoinette, która była coraz bliżej upatrzonej ofiary, to znów na Thoma Carrolla, gotowego w każdej chwili pochwycić ją do tańca. Stanowczo lepiej przyjąć zaproszenie Charlesa... Przecież Julian - jedyny mężczy­ zna, z którym naprawdę miała ochotę zatańczyć - nawet jej nie poprosił! Nie, nie zostawi Juliana na pastwę tej wesołej wdów­ ki ani tego fałszywego niewiniątka! Zdecydowała. Chcia­ ła go dla siebie - i już! - Zdaje się, że obiecałam pierwszego walca memu szwagrowi - powiedziała, spoglądając ze słodkim, prze­ praszającym uśmiechem na obie panie i kładąc rękę na ramieniu Juliana. - Nieprawdaż, mój drogi? Przez ułamek sekundy Julian wpatrywał się w nią bez słowa. Anna przeraziła się, że upokorzy ją publicznie, zaprzeczając jej słowom. Uśmiechnął się jednak, poda­ jąc jej ramię. - Masz doskonałą pamięć, droga Anno! Proszę nam wybaczyć... panno Chasen... majorze... Eleanor wyraźnie się nadąsała, gdy Julian powiódł Annę do tańca. Antoinette, która spóźniła się o kilka se­ kund, była na tyle sprytna, by się uśmiechnąć. Charles znalazł się w trudnej sytuacji, obarczony aż dwiema uroczymi damami, z których żadna nie miała na niego

265

ochoty... gdy tymczasem Julian wziął Annę w objęcia. Najbardziej niepokojące było to, że Anna o niczym innym nie marzyła! - Czemu zawdzięczam twoje zainteresowanie moją osobą? Poprzednio odniosłem wrażenie, że nie jesteś ze mnie zbyt zadowolona. - Bo nie jestem. - Więc nie przebaczyłaś mi jeszcze, że cię... skłoniłem... do przyjścia? - Pewnie, że nie! - Kłamczucha! Nie powiedział nic więcej, ale uśmiechnął się, spoglą­ dając jej w oczy. Jego uśmiech był tak wszechwiedzący, jakby Julian doskonale orientował się, dlaczego zmusiła go, by z nią zatańczył. Anna spłonęła rumieńcem wstydu i spuściła oczy. Całkiem w stylu Eleanor Chasen! Okrop­ ny z niego łotrzyk! Miała paskudne uczucie, że Julian do­ skonale wie, jaki wpływ na nią wywiera. Była zmuszona znosić uścisk obejmującego ją w talii ramienia, dotknię­ cie ciepłej, mocnej ręki, splecionej z jej dłonią, bliskość jego ud, ocierających się o jej uda - z uprzejmym, obo­ jętnym uśmiechem, przylepionym do twarzy ze względu na ciekawskich znajomych! Spódnica Anny owijała się wokół butów Juliana z drażniącym, intymnym szelestem. Ręka Anny spoczywała na ramieniu Juliana; z miłym dreszczykiem zauważyła, jak jest potężne w porównaniu z jej drobną dłonią. Oczy Anny znalazły się na równej li­ nii z brodą Juliana, widziała więc - chcąc nie chcąc - si­ nawy cień zarostu na jego skórze. A usta Juliana... stara­ ła się nie patrzeć na jego usta. Wystarczyło raz spojrzeć na te mocno zarysowane usta, ukazujące teraz w uśmiechu śnieżnobiałe zęby, by sobie przypomniała, co czuła, gdy Julian ją całował. I nagle zapragnęła gwałtownie, by pocałował ją znowu. 266

- Jeżeli nie przestaniesz wpatrywać się we mnie takim wzrokiem, to zgorszę wszystkich twoich szacownych przyjaciół: na ich oczach zacałuję cię na śmierć! Policzki Anny zapałały szkarłatem. Z przerażeniem spojrzała na swego partnera. Nie mógł przecież odgad­ nąć, o czym myślała?! A może mógł? - Masz to wypisane na twarzy - stwierdził, jakby wy­ raziła swe obawy na głos. - Nie mam pojęcia, o czym ty mówisz! Spojrzał na nią kpiąco. - A myślałem, że nie brak ci odwagi, Anno! - Bo nie! - Ależ brak ci jej, brak... Chcesz mnie, dobrze o tym wiem. A ja... pragnę ciebie. Ostatnie słowa wypowiedział gardłowym szeptem, in­ tymnym jak pieszczota. - Przestań! Jeszcze ktoś usłyszy! - syknęła Anna, roz­ glądając się niespokojnie dokoła. Inne pary mijały ich w tańcu, nieświadome, że krew nagle zapłonęła jej w ży­ łach. Boże wielki! Ten człowiek potrafi doprowadzić ją do takiego stanu jednym słówkiem! - I jak ci się podoba rola królowej balu? - Julian uśmiechnął się do niej pobłażliwie. - Bardzo. - Anna od razu się usztywniła i uniosła dum­ nie głowę. Nie pozwoli nikomu się domyślić, jaki wpływ wywiera na nią Julian - Wiedziałem, że tak będzie! Zbyt wcześnie wyszłaś za Paula. Nie zdążyłaś się nawet pobawić. - Przestań ciągle czepiać się Paula! - rzuciła cierpko. - Przestanę się go czepiać, kiedy ty przestaniesz go wspominać. - Julian uśmiechał się, ale wycedził te słowa przez zaciśnięte zęby. I wtedy Anna nagle pojęła. Z przerażającą jasnością zrozumiała, czemu ścigał ją z takim uporem. 267

- Boże wielki!... A więc o to ci chodzi?! - spytała z prze­ rażeniem. Spoglądając mu prosto w oczy, powiedziała prawie szeptem: - Pragniesz mnie tylko dlatego, że nale­ żałam przedtem do Paula! Jestem po prostu jednym z łu­ pów w tej twojej idiotycznej wojnie z braćmi! Nie odrzekł nic, popatrzył tylko przez chwilę w mil­ czeniu, jakby uderzyła go nagle w twarz. Wirował z nią coraz szybciej i szybciej, obejmując mocnym ramieniem i ściskając jej rękę tak, jakby chciał ją zmiażdżyć. Uśmie­ chał się z nienawiścią. Anna również zmusiła się do uśmiechu i wyprostowała jeszcze bardziej. Ani pozostali tancerze, ani obserwujący ich plotkarze nie zauważyli żadnej zmiany w wyglądzie tej efektownej pary: on wy­ soki i ciemny, uwodzicielsko przystojny, z twarzą jakby wykutą z kamienia i z wszechwiedzącym uśmiechem; ona taka maleńka i krucha, w srebrnozielonej sukni, unoszą­ cej się w tańcu jak skrzydła elfa, z cerą białą jak mleko i włosami jak światło księżyca... Wyobrażając sobie ich splecione w tańcu postacie, Anna pomyślała znów o Ha­ desie i Persefonie... Czy zmieszana z nienawiścią miłość, którą czuła Persefona dla porywacza, była równie gwał­ towna jak emocje, które budził w niej Julian? Pragnęła go zranić, sprawić, by cierpiał, zemścić się na nim za własny ból... A równocześnie chciała przytulić się do niego, poczuć jego ramiona wokół siebie, pozostać na zawsze w jego objęciach... Z reakcji Juliana poznała, że ugodziła go celnie. Po­ czuła, że zbiera jej się na płacz. - A więc to prawda? - spytała cicho, gdy tempo wal­ ca osłabło i mogli znowu rozmawiać. - Jak ty mnie dobrze znasz! - odparł szyderczo i przyci­ snął Annę z całej siły, pragnąc ją w ten sposób upokorzyć. - Puszczaj! Za mocno mnie ściskasz! - syknęła z obu­ rzeniem. 268

Guziki jego kamizelki wpijały się w jej pierś, ich biodra przywierały do siebie, a przy każdym ruchu uda ocierały się o uda. Anna nie mogła się wyrywać - taka szamotani­ na byłaby poniżej jej godności i zwróciłaby tylko uwagę wszystkich obecnych na nieprzyzwoity sposób, w jaki tań­ czyli. Anna namyślała się przez chwilkę, po czym z roz­ mysłem nastąpiła ostrym obcasem na stopę partnera. - Och! Anna stwierdziła z ulgą, że chwyt ramion Juliana ze­ lżał i mogła się z nich wyswobodzić. Czuła zaciekawio­ ne spojrzenia, biegnące ku nim ze wszystkich stron. - Głowa mnie boli - powiedziała bardzo głośno ze względu na podsłuchujących ciekawskich. - Muszę chy­ ba usiąść. - Jeśli rozbolała cię głowa, wracamy do domu - od­ parł Julian twardym głosem, ujmując jej ramię. Anna bez słowa pozwoliła, by wyprowadził ją spo­ śród tańczących par.

35 Julian był pijany. Może nie zalany w trupa, ale z pew­ nością miał porządnie w czubie. Po powrocie do Srinagaru zagłębił się w fotelu, stojącym w pełnym książek gabinecie; pozbył się już eleganckiego surduta i kamizel­ ki, fular miał zmięty i przekrzywiony. Najzabawniejsze było to, że tak naprawdę wcale nie lubił alkoholu. We wczesnej młodości próbował zalewać robaka, ale przekonał się, że to nie pomagało, a naza­ jutrz dokuczał mu okropny ból głowy i obrzydliwy 269

smak w ustach. Czemu więc teraz pił prosto z butelki w przystępie jakiegoś szaleństwa?! Odpowiedź mogła być tylko jedna: z powodu Anny. Czy w oskarżeniu, jakie mu rzuciła tego wieczora, była choć odrobina prawdy? Czy nieprzeparty pociąg, jaki czuł do niej, miał jakikolwiek związek z tym, iż była nie­ gdyś żoną jego złotowłosego przyrodniego braciszka? Julian nie mógł zostawić tego pytania bez odpowie­ dzi, tak jak cierpiący nie może przestać dotykać obola­ łego zęba. Czy fakt, że Anna należała do Paula, zaważył na jego uczuciach? Niech diabli porwą tę zielonooką wiedźmę! Zapijał się przez nią na śmierć, a marzył tylko o tym, by wtargnąć do jej sypialni i brać ją raz za razem, aż się zupełnie za­ traci w jego ramionach... Ale nawet i to nie byłoby w stanie ugasić gorejącego w nim pożądania: musiał posiąść ją bez reszty - nie tyl­ ko ciało Anny, które mógł przecież mieć na każde zawo­ łanie, ale cale jej serce i wszystkie myśli. Chciał mieć Annę wyłącznie dla siebie. Na samą myśl, że należała kiedyś do Paula, Juliana ogarniała furia. Wcale nie dlatego, że zawsze zazdrościł braciom tego, co do nich należało. Czułby się tak samo, gdyby mężem Anny był ktoś obcy. Kiedy w Anuradhapura odzyskał szmaragdy, przekonał się, że nie są mu już niezbędne do szczęścia, i odkrył niepokojącą prawdę: ko­ chał tę małą. Kochał ją do szaleństwa. Kochał ją tak, jak nikogo przedtem; nie przypuszczał nawet, że jest zdol­ ny do takiej miłości. Jego pożądanie było tak straszne, tak bolesne, że nie zdołał go zaspokoić fizycznym posia­ daniem Anny. Pragnął nie tylko jej ciała, ale i duszy. Chciał żeby kochała jego, nie Paula! Jim nawymyślał mu od wariatów; Julian czuł, że przy­ jaciel ma rację. Zastanawiać się choćby przez chwilę, czy

270

warto upomnieć się o swoje prawa, jak o tym marzył przez całe życie - zwłaszcza teraz, gdy miał wszystkie atuty w ręku... to było naprawdę szaleństwo, gorzej niż szaleństwo! A jednak zwlekał. Zwlekał ze względu na Annę. Chyba jakiś poeta powiedział kiedyś: „warto stracić wszystko dla miłości"? Julian był dokładnie tego samego zdania. Nic się dla niego nie liczyło: ani szmaragdy, ani prawo pierworództwa, ani tak niegdyś miłe jego sercu plany zemsty... w porównaniu z możliwością zdobycia serca Anny. W pierwszej chwili poczuł palącą satysfakcję na myśl o triumfalnym powrocie do Gordon Hall, odebraniu znie­ nawidzonemu bratu rodowych włości i odgrywaniu roli pana i władcy. Potem jednak pomyślał o Annie i to sprowadziło go z obłoków na ziemię. W jego mózgu zagnieździło się po­ dejrzenie, że jej się teraz opłaci okazywać mu względy! Gdyby wróciwszy do Srinagaru oznajmił Annie, że ma prawo do hrabiowskiego tytułu, potem zaś poprosił ją o rękę, pewnie zgodziłaby się wyjść za niego. Byłaby głu­ pia, gdyby go nie przyjęła! Zdobywała za jednym zama­ chem bogatego i utytułowanego męża, dla Chelsea nowe­ go tatusia, którego dziewczynka zdążyła już pokochać, no i kochanka, który najwyraźniej bardzo jej dogadzał... A Julian do śmierci by się zastanawiał, czy żona ko­ cha go naprawdę... A może całując go i jęcząc z rozko­ szy, tęskni skrycie za Paulem? Oby z piekła nie wyjrzał! Julian wiedział, że nie zniesie takich męczarni. Skoń­ czy się na tym, że pewnej nocy zaciśnie ręce na szyi żo­ ny i zadusi ją, by na zawsze wybić jej z głowy wszelkie myśli o złotowłosym braciszku! Julian nie powiedział więc o swym odkryciu nikomu prócz Jima. Postanowił, że zdobędzie miłość Anny, a do­ piero potem wszystko jej wyjawi. Jeżeli wówczas Anna 271

zechce wrócić z nim do Anglii i upomnieć się o ich wspólne prawa do Gordon Hall, z radością spełni jej ży­ czenie. Jeśli jednak wolałaby zostać na Cejlonie, niech będzie i tak! Julianowi było wszystko jedno, gdzie jest, byle z ko­ chającą go Anną. Kiedy omal nie zginęła podczas pożaru, uświadomił sobie całą głębię swoich uczuć. Gdyby stracił Annę... Nie mógł znieść podobnej myśli! Spędziłby chyba resztę ży­ cia, wyjąc do księżyca jak wściekły wilk. Pragnął miłości Anny i postanowił ją zdobyć. Zdobę­ dzie ją, choćby miało to trwać nie wiem jak długo! Przede wszystkim należało pozbyć się ducha Paula. Julian zgrzytał zębami, ilekroć przemknął mu przez myśl obraz przyrodniego brata. Przez całe życie uważał uprzywilejowanych synów hrabiego Ridleya za swych rywali; nigdy jednak nie czul aż takiej zazdrości, jaka ogarniała go na myśl, że Anna kochała Paula! Ten złoto­ włosy chłopczyk odniósł nad nim największe zwycię­ stwo: dostał ją jako pierwszy. Julian zdobywał wszystko z ogromnym trudem, a Paulowi wszystko samo wpada­ ło w ręce. Nawet Anna! Czy umiał ją należycie ocenić? Czy ją kochał? Z pewnością nie tak jak on! Nie z takim płomiennym pożądaniem, nie z taką tkliwą potrzebą otaczania jej opieką przez resztę życia. Paul nie był zdolny do takiej miłości. Czemu Anna nie mogła tego pojąć? Julian położył stopy na wielkim biurku z drzewa tekowego, odchylił się na oparcie skórzanego fotela i znów pociągnął łyk whisky. Może to głupie, ale zamierzał zalać się w trupa. Do kompletnej utraty świadomości. Żeby przynajmniej przez tę jedną noc nie zaprzątać sobie głowy Anną! 272

Błogie zapomnienie wydawało mu się w tej chwili czymś niezwykle pożądanym. Było już bardzo późno, albo raczej bardzo wcześnie, gdyż zegar wybił północ dwie godziny temu. Anna krą­ żyła po pokoju; całkiem już straciła nadzieję na sen. Piękna zielona suknia wisiała porządnie w szafie. Panto­ fle i bielizna też były już pochowane. Nie miała więc przed oczyma nic, co przywodziłoby jej na myśl minio­ ny wieczór... a jednak nie potrafiła o nim zapomnieć. W drodze powrotnej Julian zachowywał się jak roz­ drażniony niedźwiedź. Trzeba przyznać, że i ona była temu winna: wycedziła tylko kilka słów, i to lodowatym tonem. Nic dziwnego, że tak jej odburknął! Ostatnie pół godziny jazdy spędzili w kompletnym milczeniu. Gdy powóz zatrzymał się wreszcie przed domem, Julian mruknął pod nosem coś, na co Anna zrobiła wielkie oczy, i pochwycił ją gwałtownie w ramiona. Pocałunek był długi, Julian przyciągnął ją sobie na ko­ lana i przytulił z całej siły. Z początku próbowała się opierać, ale w końcu zarzuciła mu ramiona na szyję. I wtedy niemal wypchnął ją z powozu, a sam odjechał do stajni na tyłach domu. Od tej pory Anna wytężała słuch, czy nie rozlegną się na schodach jego kroki. Julian nie udał się jednak do sy­ pialni. Nie była nawet pewna, czy wrócił do domu. Nie potrafiła zasnąć, nie wiedząc, gdzie on jest. Wzięła gorącą kąpiel i siedziała w pachnącej wodzie tak długo, że cała skóra mocno się zaróżowiła. Umy­ ła głowę i szczotkowała mokre włosy, póki nie wy­ schły; ta czynność zawsze ją uspokajała, tym razem jednak nic to nie dało. W desperacji Anna zdobyła się nawet na wypicie szklanki ciepłego mleka, choć go nie znosiła. 273

A jednak był już k w a d r a n s po drugiej, a o zaśnięciu ani m o w y ! W s z y s t k o p r z e z Juliana! T o o n był przyczyną wszel­ kich jej życiowych komplikacji! G d z i e ż on się podziewał, u diabła?! A n n a chodziła n e r w o w o od drzwi do okna, potem na o d m i a n ę krążyła między toaletką a szafą. Deski podłogi chłodziły jej bose stopy. Wielkie o k n a były na noc po­ otwierane, a gęsta siatkowa firanka, chroniąca od moskitów, w y d y m a ł a się na wietrze. A n n a miała na sobie t y l k o cienką nocną koszulkę. Na samą myśl, że Julian mógłby ją zobaczyć w tak skąpym stroju, A n n a zadrżała. Całą si­ łą woli odpędziła od siebie erotyczne wizje. Julian stanowił p r o b l e m , k t ó r y musiała rozwiązać, by odzyskać spokój ducha. C z y go kochała? Serce A n n y ociągało się z odpowiedzią. C z y on ją kochał? C z y t e ż chciał po p r o s t u mieć ją w łóżku? T a k ż e i na te pytania wolała nie odpowiadać. J e d n a k musiała w k o ń c u r o z s t r z y g n ą ć tę kwestię. Jeśli napraw­ dę ją kochał... Jeśli ją kochał, to m o ż e p o w i n n a wyzwo­ lić się z żelaznego gorsetu, krępującego jej uczucia, i od­ płacić miłością za miłość? K t o wie, m o ż e m ł o d z i u t k a d z i e w c z y n a , k t ó r a p o k o ­ c h a ł a niegdyś P a u l a , o d e s z ł a r a z e m z nim... a jej miej­ sce zajęła d o j r z a ł a k o b i e t a , s p r a g n i o n a miłości Julia­ na? Z d o ł u dobiegł jakiś trzask. A n n a uniosła głowę i wpa­ trzyła się z napięciem w d r z w i sypialni. P o t e m podjęła decyzję. Schwyciła szlafroczek, narzuciła go na siebie i już w drzwiach zawiązała szarfę. Jeśli Julian był w d o m u i nie spał, r o z m ó w i się z n i m od razu. N a j w y ż s z a p o r a spytać bez ogródek, jakie ma w o b e c niej zamiary. 274

Jeżeli zaś odpowiedź nie przypadnie jej do gustu... Cóż, najgorsza pewność lepsza jest od niepewności. O tej porze po domu krążył tylko Moti, który pobiegł teraz za Anną korytarzem na piętrze. Schody, oświetlo­ ne jedynie małą kolorową lampką, były mroczne, pełne cieni i przeciągów. Na dole panowała absolutna cisza. Dotarłszy do głównego holu, Anna zatrzymała się i nad­ stawiła ucha. Nie usłyszała niczego, ale dostrzegła błysk światła za zakrętem. Zawróciła więc w korytarzyk wio­ dący na tylną werandę i zorientowała się, że światło pły­ nie spod drzwi gabinetu. Bez namysłu ujęła za klamkę i weszła do środka. Widok, który ukazał się jej oczom, sprawił, że Anna zatrzymała się na progu z ręką na klamce i szeroko roz­ wartymi oczyma. Julian siedział rozparty w fotelu. Obu­ te stopy oparł o blat biurka, strój miał doprawdy niedba­ ły. W pokoju cuchnęło alkoholem. Na jednej z białych ścian była wielka, mokra, żółtawa plama, spływały z niej na podłogę cienkie złote strużki. Obok w sporej kałuży whisky leżała rozbita butelka. - N o , no! Zjawiła się Zielonooka Dama we własnej osobie! - Julian niezbyt pewnie wstał i złożył Annie gro­ teskowy ukłon. - Może łaskawa pani zechce mi dotrzy­ mać towarzystwa? - Jesteś pijany! Spojrzał na Annę przymrużonymi oczyma i zwalił się z powrotem na fotel. - Święte słowa, jestem pijany jak świnia! I czemuż by nie? Każdy by się przy tobie rozpił, możesz mi wierzyć. Był to prawie bełkot; Anna miała wrażenie, że Julian chce zranić nie tylko ją, ale i siebie. W obawie, że ich głosy obudzą domowników, zamknęła drzwi i podeszła bliżej. Uznała, że dziś z pewnością nie zdoła z nim roz­ sądnie porozmawiać. 275

- Połóż się lepiej do łóżka - powiedziała karcącym to­ nem, którego zazwyczaj używają matki w stosunku do nieznośnych dzieci. Potem przyklękła na podłodze pod ścianą i zaczęła zbierać odłamki rozbitego szkła. - Niezgorszy pomysł! - Julian w zadumie obserwował jej poczynania. Potem burknął znacznie ostrzej: - Nie rusz tego! Służba rano uprzątnie! Anna spojrzała na niego. - Nie chcę, żeby się o tym... - Powiedziałem: nie rusz! - warknął groźnie. - Wracaj do łóżka i przestań się mną zajmować, do cholery! Ostrożnie trzymając w jednym ręku odłamki butel­ ki, Anna odwróciła się do Juliana i przyjrzała mu się uważnie. - Powinnam to zrobić, ale nie mogę zostawić cię w tym stanie. Skręciłbyś sobie kark, wchodząc po schodach. Zmarszczyła czoło z namysłem. - Przysłać ci Jima? - Do diabla z Jimem! Anna zacisnęła niecierpliwie usta. Wstała, wrzuciła odłamki szkła do kosza na papiery, stojącego przy biur­ ku, a potem popatrzyła na Juliana. Spojrzał jej wyzywa­ jąco w oczy. Anna zrozumiała, że upił się jej na złość, i zmarszczyła brwi. - Jedną z największych zalet Paula było to, że przez te wszystkie lata nigdy nie widziałam go w takim... Julian uniósł głowę jak rozdrażniona kobra. Wściekły grymas wykrzywił mu usta. - ... stanie - dokończyła Anna bardzo niepewnym gło­ sem, a źrenice rozszerzyły jej się z przerażenia, gdy uj­ rzała, jak krew uderza gwałtownie Julianowi do twarzy. - Nie waż się porównywać mnie z tym cholernym Paulem! - wysyczał przez zęby. Zacisnął obie ręce na po­ ręczach fotela tak mocno, że aż kostki zbielały. - Niech go piekło pochłonie! 276

- Jesteś o niego z a z d r o s n y ! - zawołała z a s k o c z o n a An­ na. - R u b y d o m y ś l a ł a się tego, ale... Julian zerwał się z fotela jak w y s t r z e l o n y z k a t a p u l t y i w jednej sekundzie znalazł się po drugiej stronie biurka, pochylając się tak groźnie nad Anną, że aż się cofnęła. - M a s z rację! J e s t e m cholernie z a z d r o s n y ! - wycedził p r z e z zęby. Zbliżył się t a k b a r d z o , że A n n a musiała przysiąść na blacie i odchylić się do tyłu p o d jego n a p o r e m . Z i o n ą ł od niego mdlący o d ó r alkoholu. Objął d ł o ń m i jej twarz, zwracając ją ku sobie, p o t e m z a n u r z y ł palce w jej wło­ sach, a zęby błysnęły mu w d r a p i e ż n y m uśmiechu. A n n ę n a m o m e n t o g a r n ę ł o przerażenie. - Puść mnie! - p o w i e d z i a ł a dobitnie. Julian roześmiał się szyderczo, a jego ręce ześlizgnęły się na szyję A n n y . - Wiesz, jak m n i e n a z w a ł a ś tej pierwszej nocy, kiedy­ ś m y się kochali? U ś m i e c h a ł a ś się p r z e z sen, ł u d z i ł e m się, że do m n i e , i nagle powiedziałaś „ P a u l ! " O m a ł o cię nie zadusiłem! Ledwie się p o w s t r z y m a ł e m , by nie skręcić te­ go ślicznego karczka. To takie p r o s t e ! W y s t a r c z y ł b y je­ den r u c h ! I nigdy więcej nie pomyślałabyś o Paulu... - Jesteś pijany, Julianie. Sam nie wiesz, co wygadujesz odezwała się A n n a najbardziej spokojnym t o n e m , na jaki mogła się zdobyć w tej sytuacji. Kciuki Juliana napierały na szyję Anny, odchylały gło­ wę do tyłu. N i e bała się go przecież... ale w tej chwili wy­ dawał jej się kimś obcym. T a k i m nigdy go jeszcze nie wi­ działa; nie przypuszczała, że może stać się niebezpieczny... i to z tak błahego powodu... Musiał być dziko, szaleńczo w p r o s t zazdrosny, jeśli groził, że ją zabije! Ale szalony czy nie, usiłowała go zrozumieć. I nagle uświadomiła sobie sens jego słów: opuścił ją tamtej pierwszej nocy, gdyż na­ zwala go Paulem!

277

- Nie masz powodu do zazdrości - powiedziała cicho. To ciebie kocham, a nie Paula. Palce Juliana znieruchomiały. Zmrużywszy oczy, spojrzał jej prosto w twarz. - Kłamiesz! - wykrztusił. Anna potrząsnęła głową. - Nie kłamię. Julian wpatrywał się w nią jeszcze przez chwilę i na­ gle po twarzy przebiegł mu skurcz. - Jeżeli kłamiesz, to Bóg cię skarze! - rzekł chrapliwie. Anno!... O Boże... Anno!... - powtarzał przerywanym gło­ sem. Obsypywał twarz i szyję ukochanej palącymi poca­ łunkami, pieszcząc wargami miękkie zagłębienia oboj­ czyków, obrysowując językiem kontur jej ucha. Anny nie raziła już pijacka gwałtowność uścisków: zarzuciła ramiona na szyję Juliana, szepcząc pieszczotliwe słowa, gładząc szorstkie czarne włosy. Nie czuła już przykrej woni alkoholu; wszystko stopniało w oślepiającym ża­ rze namiętności. Kochała Juliana. O, jakże go kochała! Julian drżącym głosem powtarzał jej imię, raz po raz, niby litanię. Jego pożądanie było tak gwałtowne i naglą­ ce, że nie mógł czekać ani sekundy dłużej. Gdy wtargnął w nią, Annie zaparło dech. Wygiąwszy plecy w łuk, uniosła się ku niemu. Julian jęknął i znieru­ chomiał. Anna, o krok od ekstazy, drżała z oczekiwania. Dopie­ ro po chwili pojęła, że kochanek osiągnął już zaspokojenie. Leżała nadal, głaszcząc machinalnie jego szorstkie, ciemne włosy, starając się zwalczyć uczucie rozczarowania. Jednak jej niepoprawne ciało nadal tętniło pożądaniem. Julian, ochłonąszy, rzucił z żałosnym uśmiechem: - Widzisz, co się ze mną dzieje, kiedy mówisz mi, że mnie kochasz? 278

Anna, która wciąż jeszcze leżała na blacie biurka, uświadomiła sobie nagle niestosowność swojej pozycji i usiadła, obciągając ubranie, by zakryć swą nagość. - Powiedziałaś to szczerze? Nie ze strachu przede mną? - upewniał się Julian. - Wiesz przecież, że nie zro­ biłbym ci krzywdy. - Wiem. - Przez chwilę miała ochotę podroczyć się Z nim, ale był taki spięty, że Anna pojęła, z jakim nie­ pokojem czeka na jej odpowiedź. Pomyślała ze zdumie­ niem, że w miłości Julian jest równie bezbronny jak ona, i nagle wszystkie uczucia, które od tak dawna usiłowała w sobie zdławić, wyzwoliły się w niej. Przez chwilę wpatrywała się w ukochanego, potem ob­ jęła ramionami jego szyję i pospiesznie ucałowała jego wargi, zastygłe w bezruchu, jakby wykute z kamienia. - Mówiłam szczerze - zapewniła. W pierwszej chwili nie poruszył się, nawet powieki mu nie drgnęły. Potem oczy stały się większe, pojaśniały - Anna nigdy dotąd nie widziała, by tak się niebieściły: były jak szafirowy aksamit. - Och, Anno! - Julian odwrócił głowę i wtulił delikat­ nie usta w jedwabistą skórę jej ramienia. - Moja Anno... Leciutki nacisk, z którym wypowiedział słowo „mo­ ja", podpowiedział Annie, na czym Julianowi najbar­ dziej zależy. - Tylko twoja - zapewniła go czule, przegarniając pal­ cami jego ciemne, gęste 'włosy. - A Paul? - Byliśmy prawie dziećmi, i taka też była nasza mi­ łość. Teraz jestem dojrzałą kobietą i kocham... prawdzi­ wego mężczyznę. - Mówiąc te słowa, zrozumiała, jak bardzo są prawdziwe. - Nie życzę sobie, byś po nim ciągle popłakiwała! - Nie będę popłakiwać. - Ani szeptała jego imię po nocach. 279

- Nie będę szeptać. Julian przyglądał jej się bacznie. - I dość już tych flirtów z Dumesnem! - Charles to tylko przyjaciel. - Nie życzę sobie, żeby się tu pętał! - Ale z ciebie tyran! - Co moje, to moje! - Potrafię być wierna w miłości, Julianie. Na te słowa uśmiechnął się krzywo. - O tym wiem aż za dobrze! - Mam nadzieję, że będziesz o tym pamiętał. - Postaram się. - I coś jeszcze, Julianie... -Tak? - Ja też uważam, że „co moje, to moje!" - Czyżbyś była zazdrośnicą? A fe! - Nie kpij! Mówię poważnie. - Ależ cię będę drażnił! - Nie uda ci się to! Potrafię być stanowcza, jeśli cho­ dzi o ciebie! Uśmiechnął się, wyraźnie zachwycony. - Co ty powiesz? Już się trzęsę ze strachu! Spojrzała na niego z udawaną surowością. - I słusznie! Klęczała na skraju biurka, obejmując Juliana za szyję. Pochwycił ją w talii i mocno uścisnął. - Nie dam ci nigdy powodu do zazdrości, przysięgam! - To już nieco lepiej. - Uśmiechnęła się do Juliana i po­ ciągnęła go za ucho. - Nie masz mi nic więcej do powie­ dzenia? Uniósł pytająco brwi. - Ty pijany głuptasie! - rzuciła czule, choć z pewnym zniecierpliwieniem. - Chcesz mnie do reszty obedrzeć z dumy? Muszę to z ciebie wyciągać? 280

Julian był nadal zdezorientowany. - Kochasz mnie? - spytała już poirytowana. - A, o to ci chodzi! - Właśnie o to. - No... chyba tak. - Obrzucił ją łobuzerskim spojrze­ niem. Anna puściła jego szyję, skrzyżowała ramiona na pier­ si i przysiadła na piętach z okrzykiem oburzenia: - Też coś! Julian uśmiechnął się od ucha do ucha, ściągnął Annę z biurka i wziął ją na ręce. Tuląc mocno do piersi, ru­ szył ku drzwiom. - Dokąd mnie niesiesz? - spytała, obejmując go znów za szyję. Prawdę mówiąc, było jej wszystko jedno. Niósł ją bez wysiłku i Anna poczuła miły dreszczyk wzdłuż kręgosłupa: jakiż on silny! - Do łóżka. Anna uniosła głowę, opartą wygodnie na jego ramie­ niu. - Czyżby? - Ton jej głosu był nieco chłodny. Julianowe „chyba tak" nadal ją irytowało. Julianowi udało się otworzyć drzwi i nie upuścić An­ ny ani nie stuknąć jej głową o framugę, co w jego stanie było osiągnięciem nie lada. Skierował się ku schodom. - Zawsze wolałem działać, niż gadać. Nie oczekuj ode mnie pięknych słówek. - Nie zależy mi na pięknych słówkach. Był już u podnóża schodów i zaczął na nie wchodzić. Nadal zdawał się nie czuć jej ciężaru. Potknięcie na pierwszym stopniu uznała za skutek whisky. - Mogę iść sama. Zatrzymał się w polowie schodów i spojrzał na Annę. - Mowy nie ma! Jesteś teraz moja, dziewczyno, i ni­ gdy cię nie puszczę! 281

- Oooo! - Anna wyszeptała to cicho, ale jej ręce obję­ ły ciaśniej szyję kochanka. Mogłaby rzeczywiście zostać w jego ramionach na zawsze! - Oooo! - powtórzył żartobliwie tym samym tonem co ona, po czym zamknął jej usta pocałunkiem tak gwał­ townym, że w pierwszej chwili zlękła się, by nie spadli ze schodów... a potem wszystkie myśli uciekły jej z gło­ wy. Kiedy wreszcie Julian oderwał się od jej ust i szyb­ ko ruszył na górę, Anna była tak oszołomiona, że nie przejmowała się ewentualnym upadkiem. Tym razem zabrał ją do swego pokoju. Anna uświa­ domiła to sobie jakąś cząsteczką mózgu, gdy Julian za­ mykał ramieniem drzwi. W sypialni nie było zbyt ciem­ no: przez okna wpadał srebrny blask księżyca. Julian złożył ukochaną na pościeli. Anna, wsparta na poduszce, przyglądała się coraz rozpaczliwszym zmaga­ niom Juliana ze splątanym fularem. Nie był w stanie rozwiązać upartego węzła! Anna uśmiechnęła się współczująco i przesunęła się na brzeg łoża. - Pomogę ci - oznajmiła, chwytając Juliana za ramię i przyciągając go do łóżka, na którego skraju przyklękła. - Co za draństwo! - mruknął Julian, posłusznie jed­ nak znieruchomiał, a zręczne palce Anny niezwykle szybko uporały się z opornym węzłem. - Mam nadzieję, że nie doprowadzasz się często do ta­ kiego stanu! - powiedziała karcąco. - Ostatni raz tak się upiłem, kiedy miałem siedemna­ ście lat. I z tego samego powodu co dziś. - A mianowicie? Anna zaczęła mu rozpinać koszulę. Gdy ostatni gu­ zik rozstał się z dziurką, ośmieliła się przesunąć palcami po piersi Juliana. - Pewna podła baba doprowadziła mnie do szaleństwa. 282

- Cóż to była za kobieta? - Prawie nie wiedząc, co mó­ wi, Anna przywarła rękoma jeszcze mocniej do piersi Ju­ liana. Pod prawą dłonią wyczuwała silne, rytmiczne ude­ rzenia jego serca. - Zapomniałem. Widzisz? Przepędziłaś z moich myśli wszystkie inne kobiety! - I niech już tak zostanie! Zarzuciwszy ręce na szyję Juliana, Anna przytuliła się do jego szerokich pleców i przyglądała się, jak zdejmu­ je buty. Kiedy znów stanął, był już na bosaka. Anna ob­ serwowała z podziwem, jak spod koszuli wyłaniają się muskularne ramiona i szeroka pierś. Gdy zrzucił spodnie i ukazały się wąskie biodra i długie, mocne no­ gi, poczuła, że krew szybciej krąży jej w żyłach. - Chodź do mnie, kochanie. Ściągnął ją z łóżka i postawił na nogi. Anna poddała się bez oporu. Serce waliło jej tak, że zagłuszało wszyst­ kie myśli. Kochanek zdjął z niej szlafrok, potem koszu­ lę, a gdy była już równie naga jak on, przyciągnął ją do siebie i oboje upadli na łóżko. Tym razem Anna była nieposkromiona. Jej ręce, usta i całe ciało domagały się pieszczot, o których dotąd nie miała pojęcia. Pragnęła, by Julian wypełnił ją bez reszty, by dał jej upojenie, które poznała dzięki niemu. I tak się stało. Ofiarował jej coś więcej. - Kocham cię, kocham, kocham! - jęknął z ustami wtulonymi w jej szyję.

283

36 Pięć minut później Julian już spał. Anna leżała u jego boku, zastanawiając się sennie, jak dziwnie potoczyło się jej życie. Kto by pomyślał, że zakocha się do szaleństwa w tym okropnym włamywaczu, którego dawno temu przyłapała na gorącym uczynku w Gordon Hall? Naraz rozległa się cała seria przeraźliwych chrapnięć. Dźwięki były donośne, gardłowe, niemal zabawne. Z pewnością rozśmieszyłyby Annę, gdyby nie wydoby­ wały się z gardła ubóstwianego mężczyzny, który przed chwilą przyrzekł kochać ją na wieki. Anna usiadła na łóżku i potrząsnęła głową. Że też mu­ siał właśnie dziś spić się do nieprzytomności! Powinni leżeć teraz w czułym uścisku, szeptać sobie pieszczotli­ we słówka i kochać się aż do świtu. Niewątpliwie jednak wszystko to musiało poczekać na inną okazję. Tej nocy mogła zobaczyć swego Juliana bez żadnych upiększeń: leżał rozwalony na wznak, z kiełkującym mu już na po­ liczkach i brodzie zarostem, goły jak niemowlak, i chra­ pał tak, że umarłego by obudził. I jak tu wierzyć w romantyczną miłość?! Anna wes­ tchnęła, wymyślając ukochanemu w duchu od skończo­ nych idiotów, i podniosła się z łóżka. Nie może tak zo­ stawić Juliana na resztę nocy i tyle rannych godzin, ile zechce przespać. Ściągnęła przykrycie z tej części łóżka, która była wolna, i postanowiła przeciągnąć śpiącego na prześcieradło. Nie było to łatwe zadanie! Julian był wiel­ ki i ciężki. Anna popychała go i ciągnęła, jej usiłowania 284

nie dały jednak widocznych rezultatów. Kiedy wreszcie Julian zmienił pozycję, Anna wiedziała, że jej poczyna­ nia niewiele się do tego przyczyniły. Po prostu sam prze­ kręcił się we śnie i zupełnie przypadkowo wylądował w tym miejscu, które dla niego upatrzyła. Objąwszy ra­ mionami poduszkę, ukrył w niej twarz. Anna przygląda­ ła mu się jeszcze przez chwilę, a potem przykryła go i zo­ stawiła, by się wyspał. Prawdę mówiąc, pomyślała, gdy po włożeniu koszuli i szlafroka opuszczała sypialnię kochanka, to nawet lepiej, że zasnął tak głęboko. W przeciwnym razie z pewnością zostałabym u niego przez całą noc. Co by się stało, gdy­ by mnie ktoś tu przyłapał o świcie? Takie skandaliczne zachowanie nie przystoi przyzwoitej wdowie z małym dzieckiem! Anna uśmiechała się lekko, zmierzając korytarzem do swego pokoju. Już prawie dniało. Czerń nocnego nieba zelżała: miało teraz ciemnoszarą barwę grafitu. Wkrótce pierwsze promienie słońca przebiją się przez mroki, a je­ go złocista tarcza wyjrzy zza horyzontu, by w końcu unieść się wysoko, ogrzać i rozjaśnić wszystko dokoła. Anna uświadomiła sobie ze zdziwieniem, że wschód słońca przypominał jej własne losy. Gdy pochłonęła ją mroczna noc nieszczęścia, nie przypuszczała, że wynu­ rzy się z niej i uśmiechnie na powitanie nowego dnia. A jednak tak się właśnie stało i zajaśniały przed nią nowe horyzonty, których istnienia nawet nie podejrze­ wała. Czuła ogarniającą ją ciepłą, potężną falę szczęścia, kiedy wracała do swojej sypialni, otwierała drzwi, wcho­ dziła do pokoju. Natychmiast ujrzała świecące oczka Motiego, które błysnęły ku niej z podłogi koło łóżka. Gdyby nie to, że Anna rozpoznała zwierzaczka prawie od razu, wystraszy­ łaby się śmiertelnie. Przeważającym uczuciem było jed285

nak zdumienie. Jakim cudem Moti dostał się do jej poko­ ju? Anna była pewna - no, prawie pewna - że szczurnik biegł za nią korytarzem, gdy postanowiła stawić czoło Ju­ lianowi. Kiedy to było? Chyba przed wiekami... Nagle przypomniała jej się kobra, która jakimś sposo­ bem trafiła do wschodniego skrzydła w dniu przyjazdu Juliana. Annę ogarnął nagłe strach; zbliżyła się z najwięk­ szą ostrożnością do nocnego stolika i zapaliła stojącą na nim świecę. Gdy uniosła ją do góry, zaglądając we wszystkie kąty, w złocistym świetle ujrzała brunatne, kosmate ciałko Motiego, i nic poza tym. Nieco uspokojona zwróciła się w stronę łóżka i po raz drugi w przeciągu kilku minut doznała szoku. Pośrodku łóżka leżało w pościeli coś... a może ktoś? Anna powstrzymała się z trudem od krzyku. Odsta­ wiła świecę i schyliwszy się, ściągnęła przykrycie, by zo­ baczyć intruza. Chelsea! Z rozwichrzonymi wokół buzi złotymi wło­ skami, z kolanami przyciśniętymi do piersi, zwinięta w kłębek tak mocno, że spod cienkiej białej koszulki nie wystawały nawet paluszki stóp, dziewczynka spała głę­ boko. Bezpośrednio po śmierci Paula Chelsea stale przycho­ dziła w środku nocy do pokoju mamy i wślizgiwała się do jej łóżka. Anna, przeżywając w równym stopniu wła­ sny ból i cierpienie swego dziecka, zawsze pozwalała ma­ łej zostać; spały wówczas mocno przytulone do siebie i każda była dla drugiej pociechą. Jednak w ciągu ostat­ nich miesięcy Chelsea odzwyczaiła się od tego, więc An­ na ze zmarszczonym czołem usiłowała dociec, co spro­ wadziło córeczkę do jej pokoju właśnie dziś. Podziękowała opatrzności, że Julian zabrał ją do sie­ bie, a nie wszedł z nią tutaj. 286

pjr -

jf-

- Ptaszku! - Anna przysiadła na skraju łóżka i lekko potrząsnęła szczupłą rączką. - Obudź się! Za drugim razem Chelsea poruszyła się, a potem usia­ dła na łóżku. Odgarnęła włosy z twarzy i powiodła do­ koła oczkami rozszerzonymi od strachu. Ujrzawszy matkę, wydała cichy okrzyk i rzuciła się jej w ramiona. - Gdzie byłaś, mamusiu? - Znowu miałaś zły sen? - Anna roztropnie zignoro­ wała pytanie, głaszcząc jasną główkę o jedwabistych lo­ kach, przytuloną do jej piersi. Chelsea gwałtownie potrząsnęła głową i jeszcze moc­ niej przytuliła się do Anny. - To nie był sen, mamusiu, naprawdę nie! Najpierw pomyślałam, że mi się śni... ale przecież nie krzyczałam i miałam otwarte oczy... Nikt nie śpi z otwartymi ocza­ mi, prawda? - Chyba masz rację. Ale może ci się tylko śniło, że masz otwarte oczka. - Wcale mi się nie śniło! W moim pokoju był taki dziwny człowiek... może kulis? Ze strzałkami w policz­ kach, całkiem malutkimi, wyglądał tak dziwacznie! Pa­ trzył na mnie długo, a potem czymś machnął i to coś upadło w nogach łóżka... Tak się przestraszyłam, że za­ mknęłam oczy, a kiedy je otwarłam, jego już nie było! Próbowałam krzyknąć, ale nie mogłam... I Kirti się nie chciała obudzić, więc przyszłam do ciebie, mamusiu... Ale ciebie tu nie było! - Bardzo mi przykro, ptaszku. - Anna przez chwilę tuliła drżącą córeczkę, potem odsunęła ją lekko i odgar­ nęła jej włosy z buzi obiema rękami. - To rzeczywiście musiało by okropne! Ale to tylko sen. - To nie był sen! Wiem, że to nie sen! Naprawdę, ma­ musiu! Chelsea była tak zdenerwowana, że Anna mogła tyl-

287

ko przytulić dziecko, kołysząc je i nucąc coś bez słów. Dopiero po dłuższej chwili spytała: - Chciałabyś resztę nocy przespać z mamusią? - O, tak, tak! Anna ucałowała małą w czoło, położyła ją i okryła, zdmuchnęła świecę i wśliznęła się do łóżka obok dziec­ ka. Chelsea przywarła do niej jak przestraszone zwie­ rzątko. Obejmując mocno córeczkę, Anna wsłuchiwała się w jej oddech. Gdy stal się on cichy i rytmiczny, zo­ rientowała się, że Chelsea już śpi. Wówczas wstała bardzo ostrożnie, by nie obudzić dziecka, i znów narzuciła szlafrok. Bardzo prawdopo­ dobne, że była to jedynie senna mara... Ale dlaczego dziecku nie udało się obudzić Kirti? Trzeba przynajmniej upewnić się, czy starej ayah nic się nie stało. Dniało już; Anna dostrzegła w korytarzu smużki światła, gdy szła do dziecinnego pokoju. Moti, wydo­ stawszy się z sypialni, do której wbiegł widać za dziew­ czynką, deptał teraz Annie po piętach. Była rada z jego towarzystwa. W niepokojącej ciszy świtu miło było wie­ dzieć, że oprócz niej jeszcze ktoś w domu nie śpi. Drzwi dziecinnego pokoju były otwarte. Anna zajrza­ ła do środka i zobaczyła łóżeczko Chelsea z rozrzuconą pościelą, z której dziecko zerwało się w popłochu. Ogar­ nęła wzrokiem resztę pomieszczenia - wszystko było na swoim miejscu. Drzwi do lekcyjnego pokoju stały rów­ nież otworem. Ponieważ Kirti spała w przyległej izdebce, Anna pojęła, że dziecko tędy właśnie pobiegło obudzić swą ayah. Zanim jednak sama udała się do Kirti, podeszła do łóżeczka córki. Z pewnością dziecko miało po prostu koszmarny sen... A jednak w nogach łóżka coś leżało, przysłonięte odrzu­ coną pościelą. Anna wpatrywała się wielkimi oczami przez 288

dłuższą chwilę, nim odważyła się dotknąć tego jednym pal­ cem. Był to duży kwiat o rurkowatym kielichu; płatki miał lśniące, jakby z wosku... Doprawdy, nic groźnego! Ale jak ten kwiat trafił do łóżeczka Chelsea? Może to rzeczywiście nie był sen? Ta myśl wydała się Annie niepokojąca. Jakiś tubylec ze strzałkami w policzkach rzucił kwiat na posłanie Chelsea? Nieprawdopodobne! A jednak kwiat rzeczywi­ ście tu leżał! Przygryzając dolną wargę, Anna ostrożnie podniosła kwiat i trzymając go między kciukiem a palcem wska­ zującym, udała się do Kirti, by ją obudzić. To przecież tylko kwiat! Anna zdawała sobie sprawę, że jej przesad­ na reakcja jest owocem rozigranej wyobraźni... ale w tym kwiecie było coś złego. Wydawał się niemal groźny... Kirti spala głęboko w swojej izdebce za pokojem lek­ cyjnym; chrapała prawie tak głośno jak Julian. Anna po­ trząsnęła nią energicznie. Nawet przed sobą nie przyzna­ ła się do ogromnej ulgi, jaką poczuła, gdy Kirti prawie natychmiast otwarła oczy. Czyżby naprawdę obawiała się, że ktoś podał ayah narkotyk? - Memsahib? - odezwała się Kirti sennym głosem. Gdy wyraźnie ujrzała przed sobą Annę, usiadła raptow­ nie na łóżku z oczyma rozszerzonymi strachem. Z roz­ puszczonymi włosami, otulona zamiast sari wkładaną na noc płachtą, Kirti wydała się nagle Annie kimś całkiem innym od wiernej niańki małej Chelsea. - Czy coś się stało panience? - Miała znowu zły sen i jest teraz w moim pokoju. Chciałam cię o tym uprzedzić. Kirti, czy możesz mi po­ wiedzieć, w jaki sposób to mogło się dostać do łóżecz­ ka Chelsea? Anna wyciągnęła rękę, podsuwając kwiat tuż pod nos 289

ayah. Oczy niańki już przedtem wyrażały strach, ale na widok barwnie żyłkowanego kwiatu wpadła w panikę. Krew całkiem odpłynęła jej z twarzy i ayah zaczęła ko­ łysać się w tył i w przód, mamrocząc coś, co przypomi­ nało zaklęcia albo modły w jej ojczystym języku. - Co to takiego, Kirti? Powiedz mi natychmiast! Strach sprawił, że Anna mówiła ostrym tonem. Kołyszą­ ca się w dalszym ciągu Kirti była aż szara i wyglądała na chorą. - To kwiat bielunia, memsahib. Na łóżku panienki? Ojej... ojej... przyszły na nas złe czasy... Kirti wróciła do poprzedniego zawodzenia. Anna mia­ ła ochotę mocno nią potrząsnąć. - Co to może znaczyć, Kirti? - spytała władczym, na­ glącym tonem. - W bieluniu jest wielka siła... To kwiat bogini Kali... Jej czciciele używają go do swych obrzędów. - Po co ktoś włożył ten kwiat do łóżeczka Chelsea? - Żeby ją ostrzec... I nas, jej opiekunów... żeby ostrzec nas wszystkich. Ojej... idą ku nam złe czasy... Anna wykręciła się na pięcie i wyszła spiesznie z po­ koju. Musi pokazać ten kwiat Julianowi, choćby był śpią­ cy albo jeszcze pijany.

37 Julian leżał nadal na brzuchu z twarzą ukrytą w po­ duszce i gromko chrapał. Anna miała wrażenie, że ani drgnął od chwili, kiedy go opuściła. - Obudź się, Julianie! 290

Anna ostrożnie odłożyła trzymany w ręku kwiat na stolik. Potem przysiadła na brzegu łóżka i zaczęła ener­ gicznie potrząsać Julianem. - Wstawaj! To bardzo ważne! - Coooo? - Muszę z tobą pomówić! - Chodź no tu, złotko... - Głos Juliana był senny, ale ręce okazały się zdumiewająco zręczne. Anna poczuła, że długie ramię chwyta ją i wciąga do łóżka. - Julianie, przestań! Ja... Zanim jednak zdążyła powiedzieć coś więcej, zamknął jej usta pocałunkiem. Rozzłoszczona Anna waliła go pię­ ściami po plecach i po chwili jej protesty dotarły jakoś do świadomości Juliana. Przestał ją całować i podniósł­ szy głowę, spojrzał Annie w twarz. - Czy każdego ranka bywasz w takim słonecznym hu­ morze, czy wyjątkowo dziś? - Wytrzeźwiałeś wreszcie? - wykrzyknęła rozgniewa­ na. - Jeśli nadal jesteś zalany, to nic mi po tobie! - Jestem trzeźwiuteńki jak noworodek! Mam ci udo­ wodnić? - Łobuzerski błysk w oku Juliana i wymowny ruch sprawiły, że Anna odepchnęła go niecierpliwie. - To ważna sprawa! Powiedziałam: zostaw mnie! Ju­ lianie, wydarzyło się coś niedobrego! W końcu Julian puścił Annę i siadł, oparty o wezgłowie. - Powiedz mi, o co chodzi. Nareszcie mówił całkiem przytomnie. Anna z wes­ tchnieniem ulgi usiadła i opowiedziała, co się wydarzy­ ło w ciągu ostatniej godziny. - Pokaż ten kwiat! Zmarszczył brwi. Anna sięgnęła na nocny stolik i po­ dała mu bieluń. Obrócił go w palcach, obejrzał dokładnie i zwrócił. Anna czym prędzej odłożyła roślinę na stolik. - Cóż, po prostu kwiatek, i tyle. 291

- Wiem, ale nikt nie ma prawa wchodzić do sypialni Chelsea i wnosić tam czegokolwiek... zwłaszcza gdy dziecko jest w pokoju i śpi! Poza tym Kirti mówi, że to ostrzeżenie. - A Chelsea twierdzi, że jakiś tubylec ze strzałkami w policzkach potrząsnął tym kwiatem nad jej łóżkiem i upuścił go na pościel? Anna usłyszała niedowierzanie w glosie Juliana. - Wiem, że to brzmi niewiarygodnie, ale podobno tak było. Julian zacisnął wargi. Jeszcze raz obejrzał bieluń i za­ myślił się. - A co z ayah? - Kirti spała. Chelsea mówi, że nie mogła jej obudzić. - Chodzi mi o to, czy masz do niej zaufanie. Czy uczestniczyła w tej głupiej maskaradzie? Może chciała nastraszyć dziecko, żeby się jej bardziej słuchało, czy coś w tym rodzaju? - O, nie! Jestem pewna, że nie zrobiłaby nic podobne­ go. Kirti kocha Chelsea i była taka przerażona... Nie, z pewnością by tego nie zrobiła! - W porządku. - Julian zwiesił nogi z łóżka, a potem wstał, ani trochę nie skrępowany własną nagością. Anna przez chwilę przyglądała mu się z zachwytem, gdy stał bez ruchu, przytrzymując się ręką ściany. Jakiś zbłąka­ ny promień przedarł się przez zasłony i zaświecił mu prosto w oczy. Julian skrzywił się i osłonił dłonią twarz. - O Boże! Głowa mi pęka! - Dobrze ci tak! Nie trzeba było tyle pić. - Niesłychanie krzepiąca uwaga. - Ale prawdziwa. Julian coś odburknął. Potem chwiejnym krokiem pod­ szedł do stojącej w kącie umywalki, pochylił się nad miednicą i wylał sobie na głowę cały dzbanek wody. An292

na przyglądała się z otwartymi ustami, jak wsadza gło­ wę do pełnej już miski, a potem otrząsa się niby mokry pies. Gdy jednak po kilku minutach twarz Juliana wy­ nurzyła się z fałdów lnianego ręcznika, prezentował się nieco lepiej. Tym razem Anna wiedziała, że Julian naprawdę zda­ je sobie sprawę z jej obecności. Zaczerwieniła się lekko, uświadomiwszy sobie, jak swobodnie się oboje zacho­ wują: ona siedzi na środku łóżka, a on, nie zmieszany bynajmniej własną nagością, wyciera mokrą głowę ręcz­ nikiem i zerka na nią. Anna czuła, że trudno jej będzie przywyknąć do takiej zażyłości z kochankiem. - Co chcesz zrobić? - spytała pospiesznie, by ukryć nagłe zakłopotanie. - Pogadam z Raja Singhą. On wie o wszystkim, co dzieje się w domu i poza domem. Jestem ciekaw, co mi powie na ten temat. - Kirti uważa, że musimy strzec Chelsea. - W glosie Anny brzmiał strach. - Nie bój się, nic się dziecku nie stanie! W razie po­ trzeby będziemy jej pilnować z Jimem przez okrągłą do­ bę. Najpierw jednak przekonajmy się, co ma do powie­ dzenia Raja Singha. Julian wszedł do gotowalni i prawie natychmiast wy­ nurzył się z niej już w spodniach, z narzuconą na ramio­ na koszulą, którą zaczął zapinać, rozmawiając z Anną. - Nie lepiej, żebyś teraz poszła do Chelsea? Jeśli dziec­ ko się obudzi, a ciebie nie będzie, z pewnością się prze­ straszy. Jak tylko się czegoś dowiem, przyjdę do was. - Masz rację. - Anna musiała to przyznać, choć po­ czuła nagle żal, że muszą się rozstać. Dobro dziecka by­ ło jednak ważniejsze niż jej zauroczenie Julianem. Wsta­ ła niechętnie z łóżka i skierowała się ku drzwiom, pod­ czas gdy on wkładał buty. 293

- Anno... Prawie już wychodziła, gdy zatrzymał ją głos Juliana. Odwróciła się i zobaczyła, że zmierza ku niej. Wziął An­ nę pod brodę i uniósł jej twarz ku sobie, by ucałować. - Jesteś taka piękna o poranku - powiedział cicho. Gdy Anna przygarnęła się do niego, spragniona dalszych pocałunków, odsunął ją od siebie, obdarzając potężnym klapsem. - Zmykaj! Będzie na to później dość czasu! Anna poczerwieniała i ruszyła do swego pokoju, pod­ czas gdy Julian pospieszył ku schodom. Będzie strzegła córki... i marzyła o nim! Akurat gdy Anna -weszła do pokoju, Chelsea obudzi­ ła się i ziewnęła. - Mamusiu? - Jestem przy tobie, ptaszku. - Miałam znowu zły sen? - Coś w tym rodzaju. - Anna, pragnąc odwrócić uwa­ gę córki od wydarzeń ostatniej nocy, opowiedziała jej o tym, jak to w środku nocy nadepnęła na Motiego. Omal nie spadła ze schodów, gdy zwierzak szarpnął się, wyrywając ogonek spod jej nóg. Chelsea roześmiała się, a jej dobry nastrój udzielił się także Annie. Nagle ktoś zastukał energicznie do drzwi. - Anno! - Wejdź, proszę! - odpowiedziała z ulgą, rozpoznając głos Juliana. Nie wiedzieć czemu, stukanie zaniepokoiło ją. Pewnie znów zawiniła jej wybujała wyobraźnia! Julian wszedł i zatrzymał się w progu, przyglądając się im z uśmiechem. Chelsea zaczęła podskakiwać z radości. - Dzień dobry, stryjku Julciu! - Dzień dobry, maluszku! Słyszałem, że miałaś w no­ cy niezwykłą przygodę. 294

Chelsea natychmiast przestała skakać i spojrzała z niepokojem. - Mamusia ci powiedziała? Julian przytaknął. Anna za plecami córki zmarszczy­ ła brwi i potrząsnęła głową. Uważała, że nie należy po­ ruszać tego tematu przy dziecku. Lepiej, by zapomniało jak najprędzej o całej sprawie. Jednakże Julian był przeciwnego zdania. Nie zważa­ jąc na wszelkie próby uciszenia go, podszedł do łóżka i przysiadł na jego skraju obok Chelsea, która przyglą­ dała mu się z powagą. - Twoja mamusia bardzo się tym przejęła, więc po­ szła raniutko do twego pokoju i sprawdziła, czy to był tylko sen, czy nie. W nogach łóżka znalazła kwiat, du­ ży, piękny kwiat; zaniepokoiła się, że ktoś go tam pod­ rzucił, i poprosiła mnie, bym zbadał tę sprawę. Wziąłem na spytki Raja Singhę, a on porozmawiał z całą służbą i dowiedzieliśmy się, co to było. Znasz Oya, naszą ku­ charkę, prawda? Chelsea skinęła główką. Wpatrywała się w Juliana wiel­ kimi, poważnymi oczami. Anna musiała przyznać, że choć sama potraktowałaby problem znacznie subtelniej, metoda Juliana nie wywołała złych skutków. Rozmawiał z Chelsea tak, jakby byli rówieśnikami, a dziewczynka Z całą powagą osoby prawie sześcioletniej - słuchała jego wyjaśnień jak dorosła. Anna pomyślała, że może niesłusz­ nie sama traktuje córeczkę, jakby nadal była dzidziusiem. Julian niewątpliwie przywiązał się do dziewczynki i nigdy by jej nie wyrządził krzywdy. Anna poczuła, że nie po­ winna się wtrącać do ich przyjaźni. - Oya ma syna, który mieszka w wiosce w pobliżu Badulla. Ten syn wybrał się do Kandy na Święto Zęba, a po drodze zajrzał tu, by spotkać się z matką. Podobno jest w swojej wiosce czarownikiem i kiedy Oya wspomnia295

ła m u , że dręczą cię nieraz złe sny, p o s t a n o w i ł ci p o m ó c i o d p ę d z i ć je od ciebie. W e d ł u g słów k u c h a r k i i Raja Singhi dziś w n o c y widziałaś tego właśnie czarownika, jak zaklęciem o d p ę d z a ł od ciebie k o s z m a r y . - M ó w i ł a m ci, m a m u s i u , że to nie sen! - p i s n ę ł a z t r i u m f e m Chelsea. - Miałaś słuszność, kochanie. - A jednak A n n a nie od­ czuła ulgi, usłyszawszy to całkiem racjonalne - jak na cejlońskie stosunki - wyjaśnienie nocnych odwiedzin. Święto Zęba było największą uroczystością religijną mieszkają­ cych na wyspie buddystów. Co roku w sierpniu k t o żyw pielgrzymował do Kandy, gdzie we wspaniałej świątyni znajdował się ząb Buddy. Podczas święta z wielką p o m p ą o b n o s z o n o tę relikwię po ulicach miasta, a ceremonie reli­ gijne ciągnęły się przez wiele dni. - Jeśli c z a r o w n i k odegnal zaklęciem moje złe sny, to p e w n i e nigdy już nie wrócą - p o w i e d z i a ł a w zamyśleniu Chelsea. A n n a uściskała córeczkę. - C h y b a nie. - Z n a d jasnej, jedwabistej główki spoj­ rzała na Juliana. - M a m nadzieję, że powiedziałeś służ­ bie, że c h o ć d o c e n i a m y ich d o b r e chęci, nic p o d o b n e g o nie m o ż e się już p o w t ó r z y ć ? - N i e m a r t w się - uśmiechnął się łagodnie Julian. - P o ­ w i e d z i a ł e m im, oczywiście. Będziemy o d t ą d z a m y k a ć na n o c d r z w i i o k n a , a ż a d e n służący ani jego k r e w n y nie wejdzie bez pozwolenia. - Rzucił A n n i e znaczące spoj­ rzenie. - J u ż my z J i m e m tego d o p i l n u j e m y ! N i e musisz się o nic k ł o p o t a ć . - N i e będę. - A n n a uśmiechnęła się i wreszcie poczu­ ła ulgę. J a k to d o b r z e mieć w k i m ś o p a r c i e ! Wiedziała, że na Julianie m o ż e zawsze polegać. Bez w a h a n i a zawie­ rzyłaby mu życie Chelsea i własne. - Serdeczne dzięki! - Z pewnością stać cię na coś lepszego! - J e g o uśmiech

2%

był szeroki i łobuzerski. Potem spojrzał na Chelsea, któ­ ra przysłuchiwała się tej wymianie zdań z wyraźnym za­ ciekawieniem. - Ale o tym potem - dodał, wstając. - Dokąd idziesz, stryjku Julciu? - Ogolić się, maluszku. Spotkamy się później w ogro­ dzie, zgoda? - Zgoda! Uśmiechnął się do Anny, żartobliwie zmierzwił czuprynkę Chelsea i wyszedł. Anna jedynie przez chwilę mogła spoglądać za nim tęsknym wzrokiem, bo córecz­ ka znów domagała się jej uwagi. Wszystkie te sprawy, o których Anna nieskromnie marzyła, muszą poczekać do nocy. Julian tymczasem nie myślał wcale o miłosnych uści­ skach. Nie chciał niepokoić „swoich dziewcząt" - to nie­ co zaborcze określenie samo się mu nasuwało - ale w Srinagarze działo się coś niedobrego. Dla dobra ich wszystkich postanowił zbadać, co się święci.

38 Następne trzy dni były dla Anny prawdziwym rajem na ziemi. Przyłapała się na tym, że rankiem krąży po do­ mu, wyśpiewując jakieś niemądre pioseneczki. Po połu­ dniu jeździli z Julianem konno. Rzekomo śledzili postę­ py w oczyszczaniu pól, w rzeczywistości jednak szło im o to, by spędzić razem kilka cudownych godzin. A co wieczór, po kolacji, gdy reszta domowników już spała... 297

Wystarczy powiedzieć, że Anna nie sypiała zbyt wiele. I jakoś jej to nie przeszkadzało! Julian był spełnieniem wszystkich jej marzeń, a nawet kimś jeszcze wspanialszym. Uroczy, zabawny, troskliwy i podniecający tak, że wystarczyło jedno spojrzenie jego ciemnoniebieskich oczu, a serce Anny zaczynało szaleć. Żeby sprawić Julianowi przyjemność, zgodziła się na­ wet na lekcje pływania. Julian utrzymywał, że każdy po­ winien dla własnego bezpieczeństwa opanować tę sztu­ kę. Przysięgał, że w następnej kolejności zabierze się za Chelsea. Lekcje z Anną nie były zbyt udane, za to sceny miłosne, które nieodmiennie po nich następowały, zde­ cydowanie tak! Właśnie dlatego Anna narażała się co­ dziennie na utonięcie. - Zupełnie nie pojmuję, czemu taka kruszyna zawsze idzie na dno jak kamień! - zauważył z pewnym zniecier­ pliwieniem Julian w trakcie czwartej lekcji pływania. Znajdowali się w połowie skalnego basenu; nauczona smutnym doświadczeniem Anna odmówiła stanowczo przebywania na głębinie, gdzie nie sięgała stopami dna. Julian, nagi i ociekający wodą, przypominał jakiegoś po­ gańskiego bożka, strażnika wód. Był zanurzony po pierś. Gdy podtrzymywał w wodzie odzianą jedynie w koszu­ lę Annę, obserwowała z zachwytem grę muskułów na je­ go ramionach. W rozproszonym świetle jego mokre czarne włosy przypominały futro foki, a opalona skóra lśniła wilgocią. Widok Juliana zaparłby dech każdej ko­ biecie... nawet gdyby miała już w żołądku połowę wody ze stawu! Anna czuła, że w porównaniu z Julianem wy­ gląda jak zmokły szczur. Czuła się też podobnie. - Gdyby dobry Bóg życzył sobie, by ludzie pływali, dalby nam płetwy - zauważyła Anna, odgarniając jedną ręką mokre włosy z oczu. Nie miała już żadnych wątpli­ wości: nie nadawała się na wodną nimfę. Ale Julian upie298

rał się, że nauczy ją pływać. Żeby go udobruchać, Anna przystała na jeszcze jedną, ostatnią lekcję. Widziała jed­ nak doskonale, że nie chce mieć nic wspólnego z wodą. - Nie widzę absolutnie żadnego powodu, byś nie mia­ ła się nauczyć pływać! - Jeśli w glosie Juliana brzmiała nutka zdenerwowania, trudno się było mu dziwić. Anna doceniała niesłychaną cierpliwość swego nauczyciela, ale po prostu nie mogła utrzymać się na powierzchni. Odziana w mokrą koszulę, uparcie wymachiwała noga­ mi i wywijała rękami w tył i w przód, jak jej kazał. Sta­ rała się też trzymać głowę nad wodą. Doskonale jednak wiedziała, że jeśli Julian choć przez chwilę przestanie ją podtrzymywać, pójdzie na dno jak kamień. Nie była stworzona na syrenę! Julian bez ostrzeżenia puścił jej koszulę. Zrobił to ukradkiem, mając nadzieję, że Anna się nie zorientuje. Ale oczywiście wiedziała od razu! Strach rozszerzył jej źrenice, mięśnie się napięły... Skupiła całą uwagę na ryt­ micznych ruchach rąk i nóg. Nic to jednak nie dało. Zdą­ żyła ledwie zaczerpnąć powietrza i poszła na dno. Dotykała go już palcami stóp, gdy Julian złapał ją za koszulę i wyciągnął. - O Boże! Znowu! - powiedział z niesmakiem, gdy Anna, wyłoniwszy się na powierzchnię, pluła wodą jak fontanna. - Może już dosyć? - Ton jej głosu i wyraz oczu był wprost błagalny. Julian popatrzył na nią, skrzywił się i skapitulował. - No dobrze. Zrobimy krótką przerwę. Wyłaź! Chwycił ją za rękę i pociągnął w stronę brzegu. An­ na była tak zmęczona, że prawie nie dostrzegła, jak wspaniale prezentował się Julian w adamowym stroju. Gdy wyciągnął ją na brzeg, oboje ociekali wodą. Anna ledwie zdołała dotrzeć do rozpościerającego się pod 299

skałą dywanu połyskliwych liści i natychmiast się nań rzuciła, błogosławiąc w duchu Boga, że oprócz wody stworzył także stały ląd. Julian ze śmiechem wytarł się jednym z ręczników, które ze sobą przynieśli, owinął nim biodra, a potem z drugim w garści przykucnął obok Anny. - Nie jesteś chyba aż tak zmęczona? - Topienie się to ciężka praca! Julian wycierał troskliwie ręcznikiem twarz i całe cia­ ło Anny. Ponieważ zarówno jej koszula, jak i włosy ocie­ kały wodą, rezultaty jego wysiłków były mizerne. W końcu jednak Anna przestała odnosić wrażenie, że woda tryska z niej wszystkimi porami. Popołudnie było gorące i parne - wiedziała, że włosy i koszula będą schły całymi godzinami, ale to stanowiło jedną z nielicznych dobrych stron lekcji pływania. - Spróbujemy jeszcze raz? Anna aż się zatrzęsła. - Nie! Lepiej porozmawiajmy. Opowiedz mi... o swo­ jej babci. Mam wrażenie, że była niezwykłą kobietą! - Bo rzeczywiście była. Ale mam już dość gadania na ten temat. Kiedy za mnie wyjdziesz? Pytanie było tak nieoczekiwane, że Anna zamrugała oczyma. Czy się aby nie przesłyszała? - Co takiego? - Pytałem, kiedy za mnie wyjdziesz - powtórzył Ju­ lian cierpliwie pogodnym tonem. Nie czekając na jej od­ powiedź, wyciągnął się jak długi na liściach; podłożył so­ bie ramiona pod głowę, jego bark i udo musnęły ciało Anny. Zaskoczona nieoczekiwanym obrotem rozmowy, siadła raptownie i odwróciwszy się, popatrzyła na Julia­ na. Wszystkie poprzednie podejrzenia co do jego moty­ wów znów się w niej zbudziły. - Czemu chcesz się ze mną ożenić? - spytała, wyma300

wiając dobitnie każde słowo. Czuła, że twarz jej stężała: z pewnością zastygł na niej niepokój. W obecnej sytuacji dla Juliana małżeństwo z nią byłoby najlepszą zemstą. Nie mógł zmusić swego ojca do uznania go za syna, nie mógł skłonić ani jego, ani swych braci do okazania mu miłości czy szacunku - mógł jednak odziedziczyć żonę po bracie, o którego był obsesyjnie zazdrosny. Anna nie zniosłaby, gdyby ożenił się z nią tylko z te­ go powodu! Julian zmrużonymi oczyma wpatrywał się w jej twarz. - Sądziłem, że małżeństwo będzie logicznym ukoro­ nowaniem tego, co nas łączy. Widzę, że jesteś odmien­ nego zdania. - Nie... to znaczy... nie o to chodzi! - Anna odetchnę­ ła głęboko. - Słuchaj, Julianie: nie idzie o to, że nie pra­ gnę wyjść za ciebie. Boję się tylko, czy nie chcesz ożenić się ze mną po to, żeby odegrać się na Paulu. - Mówiąc prościej, nie wyjdziesz za mnie, bo nie masz do mnie zaufania. - Głos Juliana był twardy i zimny jak granit. Usiadł, potem zaś podniósł się na nogi i stal tak, wpatrując się w Annę nienawistnym wzrokiem, wsparł­ szy zaciśnięte pięści na osłoniętych ręcznikiem biodrach. Wysoki, potężny, czarnowłosy i muskularny - prezento­ wał się wspaniale, ale Anna w tej chwili nie była w sta­ nie go podziwiać. Zrozpaczona, biadała w duchu nad własną niezręcznością: doprowadziła do sytuacji, którą byle idiotka mogła przecież przewidzieć! Klęcząc niemal u nóg ukochanego, popatrzyła nań i powiedziała błagalnie: - Julianie, ja nie chciałam... Nie pozwolił jej skończyć. - Czy miałabyś do mnie więcej zaufania, gdybym był bogatym arystokratą... powiedzmy, hrabią Ridleyem? Czy tytuł, rodowe włości i kupa pieniędzy osłabiłyby 301

nieco twoją nieufność? Założę się, że tak! - Jego głos i w y r a z t w a r z y były pełne wściekłości. - Wiesz przecież, że to nieprawda, Julianie! - Było jed­ nak za p ó ź n o . O d r z u c i ł ręcznik, złapał spodnie i wsko­ czył w nie, gdy A n n a podnosiła się z ziemi. - Julianie, nie b ą d ź śmieszny! - Położyła mu rękę na ramieniu, ale ją strząsnął. - Ja ci przecież nie o d m a w i a m , tylko... Julian w k ł a d a ł pospiesznie buty. - ... T y l k o nie ufasz mi na tyle, by za m n i e wyjść, po­ nieważ nie m a m dość forsy, by ci osłodzić tę gorzką pi­ gułkę! R o z u m i e m cię doskonale! N i e c h cię szlag trafi, ty z i e l o n o o k a diablico! - Julianie! On j e d n a k chwycił już koszulę i pognał jak wicher. A n n i e z r o b i ł o się słabo. Popełniła straszną p o m y ł k ę , wie­ działa o t y m d o b r z e . C z e m u nie miała dość r o z u m u , by po p r o s t u powiedzieć „tak", nie wnikając w m o t y w y je­ go p o s t ę p o w a n i a ? ! Jakież to miało znaczenie? Julian był człowiekiem, k t ó r e g o darzyła uczuciem o wiele silniej­ szym i dojrzalszym niż Paula. Bez względu na t o , co po­ p c h n ę ł o Juliana ku niej - a nie sądziła, by świadomie t r a k t o w a ł ją jako narzędzie zemsty na bracie - niewąt­ pliwie okazał się miłością jej życia. Był na nią wściekły. A n n a westchnęła, zastanawiając się, jak długo p o t r w a , nim zdoła go u d o b r u c h a ć . Podczas ubierania się i w drodze powrotnej do d o m u postanowiła, że jeszcze tej nocy postara się go przebłagać, choćby musiała przed nim klęknąć. Kochała go, gotowa była go poślubić, jeśli tego chciał. Postara się p r z e k o n a ć go, że to, co mu dziś nagadała, było wynikiem z a b u r z e ń umysłowych. Użyje wszelkich możliwych sposobów! N a ­ w e t jej sprawi to chyba satysfakcję... Miała na myśli k o n k r e t n y rodzaj perswazji, k t ó r e m u Julian z pewnością nie zdoła się oprzeć. 302

Droga znad stawu wiodła koło położonej na tyłach domu stajni. Anna zajrzała tam na chwilę. Obie z Chel­ sea zaprzyjaźniły się ogromnie z Baliclava. Osiołek po­ parzył sobie w pożarze trzy nogi i stracił prawie cały ogon, ale był już niemal zdrów. Przysmaki i pieszczoty, którymi zasypywały go nowe przyjaciółki, doskonale wpływały na jego samopoczucie. Zrobił się tylko okrop­ nie rozpieszczony. Powitał Annę - jak miał w zwyczaju - donośnym „i-haaa!" i pozwolił łaskawie pogłaskać się po nosie i uszach. Anna pożałowała, że nie ma przy so­ bie jabłka czy innego smakołyku. Poklepała go raz jesz­ cze i udała się do domu. Chelsea była w ogrodzie z Kirti i Ruby; Jim przyglą­ dał im się z kwaśną miną, stojąc nieco z boku. Anna po­ dejrzewała, że Jim ma jakieś zamiary względem Ruby: podejrzanie często zjawiał się właśnie tam, gdzie prze­ bywała. Anna nie zamierzała wtrącać się do ich spraw, ale życzyła przyjaciółce dużo szczęścia z tym małym człowieczkiem, jeśli Ruby tego właśnie chciała. Anna po­ machała ręką całej czwórce, ale nie podeszła do nich. Nie spotkała po drodze żadnego ze służących, gdy szła do sypialni, żeby się uczesać i zmienić suknię. Kie­ dy rozległo się stukanie do drzwi, Anna szczotkowała energicznie włosy, by wytrząsnąć z nich ostatnie krople wilgoci. - Kto tam? - zawołała. - Memsahib, ma pani gościa. Z Anglii. - Z Anglii? Któż to taki? - Anna zmarszczyła czoło, odłożyła szczotkę i otwarła drzwi. W korytarzu stał Ra­ ja Singha. W odpowiedzi na jej pytanie rozłożył ręce. - Jakiś dżentelmen. Powiedział, że chce się z panią wi­ dzieć, ale nie podał nazwiska. - Zaraz do niego zejdę. Nadal marszcząc czoło, Anna odprawiła Raja Singhę 303

skinieniem głowy i wróciła do pokoju upiąć włosy. Gość z Anglii, który nie chce podać nazwiska? To pachniało jakimiś kłopotami! Czyżby agent z Bow Street w pościgu za Julianem? Albo co gorsza... - Graham! - jęknęła Anna ze wstrętem, gdy kilka mi­ nut później weszła do salonu. Szwagier wstał na jej po­ witanie. Na pierwszy rzut oka stwierdziła, że nie zmie­ nił się ani trochę, przynajmniej fizycznie. - Naprawdę sądziłaś, Anno, że uda ci się mnie prze­ chytrzyć? Nie jestem taki głupi jak myślisz. I zanim zdążyła mu w tym przeszkodzić, obiema rę­ kami chwycił ją za ramiona i ucałował prosto w usta. Gdy Anna cofnęła się, odruchowo wycierając wargi grzbietem ręki, uśmiechnął się z wyraźną satysfakcją: nie wróżyło to nic dobrego.

39 - Doprawdy, muszę przyznać, że byłem zaskoczony, kiedy się zorientowałem, kto zwiał z moimi szmaragda­ mi. Pastorówna! A fe, Anno! - Graham najwyraźniej do­ skonale się bawił. - Po coś tu przyjechał? - wykrztusiła; wargi zesztyw­ niały jej z przerażenia. - Widzę, że nie przeczysz. Bardzo rozsądnie! Nie wy­ prawiałbym się przecież w taką podróż, nie mając dowo­ du twego przestępstwa. Wystarczy, bym zwrócił się do jakiegokolwiek przedstawiciela prawa, a natychmiast wsadzą cię do więzienia. 304

- Anno! - rozległ się glos Ruby, a ona sama ukazała się kilka sekund później. Na widok Grahama zrobiła wielkie oczy i stanęła jak wryta. - Hrabia Ridley! - sapnęła. - A, pani Fisher! Doskonale panią pamiętam: należa­ ła pani do naszej parafii. - Graham ukłonił się i uśmiech­ nął do obu pań z tak pewną siebie miną, że Anna miała ochotę trzasnąć go w gębę. - Słyszałem, że moja droga bratowa zabrała panią ze sobą w charakterze damy do towarzystwa... no i wspólniczki zbrodni. Ale obawiam się, że dla was obu gra się już skończyła. Ciekawe, co grozi wspólniczce złodziejki? Stryczek? Na pani miejscu postarałbym się zasięgnąć w tej sprawie informacji, dro­ ga pani Fisher. - Pleciesz jakieś głupstwa, Grahamie. Żadna z nas nie ma pojęcia, o czym ty mówisz. - Anna wydusiła z siebie te słowa z najwyższym trudem. Usta i gardło tak jej wy­ schły, że nie mogła nawet przełknąć śliny. Graham wykrzywił usta w drwiącym uśmiechu. - Czyżby? Wobec tego jak zdobyłaś fundusze na od­ kupienie tej posiadłości? To był doprawdy szczyt głupo­ ty, Anno! Czy sądziłaś, że się nie dowiem nazwiska na­ bywcy? A poza tym kupno Srinagaru dziwnie zbiegło się w czasie z twoją ucieczką z mego domu! Kiedy zaś na­ brałem już podejrzeń, człowiek, którego w tym celu wy­ nająłem, bez większego trudu rozwiązał całą zagadkę. Powiedz mi, Anno: czy sumienie nie dręczyło cię choć troszkę, że powieszono kogoś za zbrodnię, którą ty po­ pełniłaś? Nie? No cóż, wcale się nie dziwię. Zawsze są­ dziłem, że jesteś wyjątkowo nieczułym stworzeniem. - Grahamie... - Ale co mu właściwie mogła jeszcze po­ wiedzieć? Była pewna, że dysponował dowodem jej wi­ ny, o którym wspomniał. Nie odbyłby długiej podróży z Anglii aż tutaj, by oskarżyć ją, nie mając realnych pod305

staw. Ale równie jasno widziała, że był przekonany o śmierci Juliana... Musi więc zabrać stąd Grahama, nim się na niego natknie. Jej samej nic już nie uratuje... ale może zdoła jeszcze ocalić ukochanego? - W porządku, Grahamie: twoje podejrzenia są słuszne; sam zresztą do­ brze o tym wiesz. Ukradłam szmaragdy i sprzedałam je, by powrócić na Cejlon i odzyskać Srinagar. Nie wierzę, byś chciał wpakować mnie do więzienia i posłać na stry­ czek; czego więc ode mnie chcesz? - Anno! - jęknęła Ruby, ale żadne z nich nie zwróci­ ło na nią uwagi. Graham uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Przecież doskonale wiesz, czego chcę. - Domyślam się oczywiście, o co ci chodzi, ale czemu nie postawisz sprawy jasno? Gdy ich spojrzenia się spotkały, dostrzegła w oczach Grahama błysk podziwu. - Sądziłem, że wolałabyś załatwić tę sprawę na osob­ ności, ale... - Wolałabym, żebyś powiedział mi wszystko w obec­ ności Ruby. - Jak sobie życzysz. Wrócisz zatem ze mną do Anglii i zostaniesz moją kochanką tak długo, jak będę tego chciał. Gotów jestem hojnie cię za to wynagrodzić: opłacę pobyt tej smarkuli na dobrej pensji dla młodych panien, będę cię utrzymywał, no i zapomnę, że kiedykolwiek posiadałem klejnoty zwane „szmaragdami królowej Marii". Anna uniosła dumnie głowę. Roztaczane przez Gra­ hama perspektywy przyprawiały ją o mdłości, ale to nie była pora na wybrzydzanie. Musi - o ile to możliwe - za­ brać stąd Grahama, nim się zjawi Julian! - Ponieważ nie mam wyboru, przystaję na te warun­ ki. Jeśli jednak mam stąd wyjechać, wolę to zrobić od ra­ zu. Ruby może dopilnować pakowania rzeczy i przyje306

dzie za nami z Chelsea. Może zaczekamy na nie w Ko­ lombo? - Rozum straciłaś, czy co?! - Ruby wytrzeszczyła na nią oczy. - Bynajmniej - odparła stanowczo Anna. -Jeśli się coś robi, trzeba to zrobić jak najszybciej. Cóż ty na to, Gra­ hamie? Nawet on był zaskoczony. - N o , no... Nie przypuszczałem, że będziesz taka roz­ sądna. Oczywiście możemy wyjechać od razu, jeśli so­ bie tego życzysz. - Anno... - W głosie Ruby brzmiało przerażenie. - Czy pomyślałaś o... - Tak. Muszę włożyć kapelusz i zaraz potem odjedzie­ my. Postaraj się wyjaśnić to jakoś Chelsea. Ja wytłuma­ czę jej resztę, kiedy spotkamy się w Kolombo. - Głos się Annie załamał i dokończyła jeszcze ciszej: - Dbaj o nią, Ruby! - Dobrze wiesz, że tak będzie. Ale co z... - Nikt inny mnie nie obchodzi - przerwała jej stanow­ czo Anna, wypychając niemal przyjaciółkę za drzwi. Spojrzała na Grahama, który wydawał się równie zasko­ czony jak rozradowany. - Zaraz wracam. Zaczekaj tu na mnie. - Oczywiście! Prawdę mówiąc, nie musisz się wcale spieszyć. Chętnie napiję się herbaty... - W wypadku zwłoki z pewnością opuściłaby mnie odwaga - oświadczyła mu szorstko Anna. - Wyjeżdża­ my, jak tylko włożę kapelusz. - Ale... Na werandzie rozległy się ciężkie kroki, a serce An­ ny podskoczyło jej do gardła. Jej rozszerzone strachem oczy pobiegły do drzwi frontowych, które otwarły się właśnie teraz, gdy najbardziej się tego obawiała. Wszedł 307

Julian i zmrużył oczy po przejściu z jaskrawego słońca w mrok holu. W pierwszej chwili nie zauważył dwóch par oczu, które śledziły go z progu salonu. Graham sie­ dział w głębi, poza zasięgiem wzroku wchodzącego. Potem Julian dostrzegł Annę. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale rzuciwszy okiem na Ruby, dał spokój. Bez wyraźnej zaczepki nigdy nie kłócił się z An­ ną przy świadkach; w tej chwili Anna była z tego bardzo rada: Graham z pewnością rozpoznałby jego głos! Nie było wielkich nadziei na zapobieżenie spotkaniu obu mężczyzn, Anna starała się jednak jak mogła. Pod­ biegła do Juliana, schwyciła go za ramię i usiłowała po­ ciągnąć znów w stronę werandy. Ruby obserwowała ze strachem poczynania przyjaciółki, zaczęła już oriento­ wać się w sytuacji. - Co cię ugryzło, do diabła?! - burknął Julian; kiedy jednak Anna potrząsała tylko rozpaczliwie głową, spoj­ rzał na nią, marszcząc brwi, i nie ruszył się ani na krok. - Proszę cię, Julianie! - szepnęła z rozpaczą, ale było już za późno. Obok Ruby w drzwiach salonu stanął Gra­ ham i twarz mu zbladła na widok przyrodniego brata. Choć widział w tej chwili jedynie potężną, czarną syl­ wetkę na tle słonecznego nieba, rozpoznał go bez trudu. - Dobry Boże! Byłem pewny, że nie żyjesz! - wykrztu­ sił ochrypłym szeptem. Spojrzenie Juliana pobiegło w kierunku brata. Przez chwilę ciemny szafir zmagał się z jasnym błękitem. Na ustach Juliana pojawił się uśmiech - był to niemiły grymas warg, nie rozjaśnił wcale jego oczu. Anna zadrżała, rada, że ten uśmiech przeznaczony był dla Grahama, nie dla niej. - Zaczynam już rozumieć - zauważył nieco zagadko­ wo, spoglądając na Annę, która nadal czepiała się jego ramienia; potem spojrzał znów na Grahama. - Cóż za miłe spotkanie, braciszku! 308

- Miłe spotkanie! Rzeczywiście miłe! - Podobnie jak Julian, Graham zwrócił zdumione oczy na Annę, nim spojrzał znów na przyrodniego brata. - Do stu tysięcy diabłów! Byliście w zmowie! We dwójkę próbowaliście mnie okraść! Wierzyć się nie chce! Ale teraz mi za to za­ płacisz! Nie wiem, jak wymigałeś się od stryczka za pierwszym razem, ty cygański bękarcie, ale drugi raz już ci się to nie uda! Ja ci pokażę! - Niczego mi nie pokażesz, braciszku. - Spokojna pew­ ność w głosie Juliana uciszyła histeryczne wrzaski Gra­ hama. Anna spojrzała na Juliana z niedowierzaniem. Ta­ kim tonem nie przemawia się do człowieka, od którego zależy nasze życie... W dodatku wroga, który go nienawi­ dzi! Julian jednak wydawał się nieświadomy niebezpie­ czeństwa. Zupełnie jakby sądził, że Graham nie jest dla niego groźny. Bardzo spokojnie zamknął drzwi i oparł się o nie. Anna spoglądała nerwowo to na jednego, to na drugiego, gdy tak stali, mierząc się wzrokiem. Ujrzała w oczach Juliana błysk triumfu, a na twarzy Grahama grymas nienawiści. - Możesz być pewien, że tak! Ja... - Szmaragdy są u mnie - powiedział spokojnie Julian. Anna nagle zesztywniała. To musiał być jakiś blef! - Wyobrażasz sobie, że jak mi je zwrócisz, to zapo­ mnę o całej sprawie?! O, nie, to ci się nie uda! Dopilnu­ ję, żeby cię powiesili! Za wszelką cenę! Ty... - Mam jeszcze coś. Dokument, który był ukryty w sakiewce z klejnotami. Świadectwo ślubu mojej mat­ ki... z naszym ojcem. Dopiero po chwili znaczenie słów Juliana dotarło w pełni do słuchających. Wówczas Anna wydała jakiś dźwięk, wyrażający niedowierzanie, Ruby osłupiała, a Graham wynurzył się z drzwi salonu z zaciśniętymi pięściami i twarzą pełną wściekłości. 309

- Ty kłamliwy przybłędo! Mój ojciec nigdy nie ożenił­ by się z taką dziwką jak twoja matka! To była zwykła kurwa i... Julian zareagował tak błyskawicznie, że Anna nie do­ strzegła ciosu, który powalił Grahama. W jednej sekun­ dzie Graham miotał się pośrodku holu, a w następnej le­ żał na ziemi, a Julian stał nad nim z oczyma tak czarny­ mi i groźnymi, jak morze podczas sztormu. - Mam dość twoich zniewag! Nie zniosę już ani jed­ nej. - Było to spokojne ostrzeżenie. Roztrzęsiona Anna spoglądała to na zwycięzcę, to na pokonanego, myśląc, że Graham zasłużył na to, co go spotkało. Z oczu Julia­ na można było wyraźnie poznać, że sprowokowano go o jeden raz za wiele. - Łżesz! Uważasz mnie za durnia! Myślisz, że ci uwie­ rzę na słowo?! Jeśli to prawda, to mi pokaż świadectwo ślubu! Mam prawo je zobaczyć... o ile w ogóle istnieje! Julian nadal wyglądał groźnie, ale cofnął się o krok. Potem oderwał oczy od Grahama i spojrzał w głąb ho­ lu; stał tam Raja Singha z twarzą bez wyrazu. Anna by­ ła tak pochłonięta rozgrywającym się na jej oczach dra­ matem, że nie spostrzegła służącego. - Przynieś skórzaną kasetkę, schowaną na dnie mojej szafy - polecił krótko Julian. Raja Singha skinął potaku­ jąco okrytą turbanem głową i udał się spiesznie na górę. Julian skierował znów wzrok na Grahama. - Wstawaj! - polecił mu szorstko. - Nie leż na ziemi jak dureń... którym zresztą jesteś! Twarz Grahama skurczyła się gniewem; wstał jednak bez protestu. - Nigdy nie uznam cię za brata! Nigdy! Julian wzruszył ramionami. - Tylko skończony głupiec nie potrafi zaakceptować prawdy. 310

Oczy Grahama zwęziły się, gdy usłyszał tę zawoalowaną obelgę. Zanim jednak zdążył odpowiedzieć, wró­ cił Raja Singha ze skórzaną kasetką. Do tego momentu Anna nie była wcale pewna, że Ju­ lian mówi prawdę. Gdzie znalazł szmaragdy i w jaki spo­ sób je odzyskał? Nie wspomniał jej o tym ani słowem... Raja Singha podał kasetkę Julianowi, który otworzy! ją i wydobył z niej aksamitną sakiewkę, zawierającą kart­ kę pożółkłego papieru. Julian uniósł kartkę tak, by Gra­ ham mógł się jej przyjrzeć. - O t o świadectwo ślubu Niny Rachminov i Thomasa Harlingtona Traverne'a z Gordon Hall. Dokument da­ towany drugiego stycznia tysiąc siedemset dziewięćdzie­ siątego siódmego roku. - Kiedy Graham zrobił taki ruch, jakby chciał pochwycić papier, Julian cofnął rękę z do­ kumentem i potrząsnął głową. - Nic z tego, braciszku! Możesz popatrzeć, ale nie dotykaj! Graham przyjrzał się więc uważnie i twarz mu zbie­ lała. - Zwykłe fałszerstwo! To nie może być nic innego! - To nie fałszerstwo. - Julian złożył papier i wsunął z powrotem do sakiewki, w której ów sekretny dokument przeleżał trzydzieści pięć lat. - Urodziłem się w listopa­ dzie tego roku, a moja matka zaraz potem umarła. Nasz ojciec ożenił się z twoją matką jakieś dwa lata później. Ty przyszedłeś na świat w tysiąc osiemset pierwszym, a Paul w tysiąc osiemset siódmym. Czy rozumiesz, co to wszyst­ ko oznacza? Jestem ślubnym synem naszego wspólnego ojca i urodziłem się cztery lata wcześniej od ciebie. Wo­ bec tego mnie - mnie, nie tobie, Grahamie! - należy się tytuł hrabiego Ridleya i wszystko, co się z tym wiąże! Wymierzając bratu ten cios, Julian uśmiechał się nie­ mal słodko. - To nieprawda! - burknął Graham, ale z wyrazu je311

go twarzy Anna poznała, że zaczyna wierzyć w prawdzi­ wość całej historii. - To nie może być prawda! Jesteś tyl­ ko przeklętym Cyganem! Spojrzenie Juliana stało się znów groźne. - Pilnuj lepiej języka! - Każdy angielski sąd ujmie się za mną! -Jak chcesz, to się przekonaj. -Julian wzruszył ramio­ nami. - I jest jeszcze coś, co powinieneś sobie uświado­ mić. Ponieważ prawdziwym hrabią Ridleyem jestem ja, szmaragdy królowej Marii są moje i zawsze do mnie na­ leżały. Wobec tego nie mogłem ci ich ukraść ani ja, ani Anna, ani w ogóle nikt. Zabieraj się więc stąd i wracaj z kwitkiem do Anglii! No i módl się, żebym ci pozwo­ lił zachować jakąś cząstkę tego, co zgodnie z prawem nie należy już do ciebie. Może, kiedy przybędę upomnieć się o moje dziedzictwo, zechcę okazać wielkoduszność? Kto wie? Ale Z pewnością jej nie okażę, jeżeli będziesz mi się teraz naprzykrzał choćby minutę dłużej! Graham wpatrywał się w brata bez słowa. Anna spo­ glądała to na jednego, te na drugiego i ze zdumieniem do­ strzegła po raz pierwszy pewne rodzinne podobieństwo między nimi. Mieli coś wspólnego w wyrazie twarzy, układzie szczęki, sztywnym osadzeniu ramion. Zaskoczo­ na Anna uświadomiła sobie, że w obu synach żyją nadal rysy starego hrabiego. Odkrycie to wstrząsnęło nią: a więc rzeczywiście byli braćmi! Anna zdała sobie w tym momencie sprawę, że mimo iż Julian zamieszkał w Srinagarze i przyznawał się do pokrewieństwa z nią, nigdy naprawdę nie wierzyła, że istotnie był bratem Paula. Uważała go za czarującego łajdaka i oszusta, a mimo to zakochała się w nim. A on rzeczywiście był starszym bratem Paula i przy­ sługiwał mu tytuł hrabiego Ridleya! 312

Dobry Boże, jakie to będzie miało konsekwencje dla nich obojga? Julian musiał poczuć na sobie wzrok Anny, gdyż spoj­ rzał na nią. Stała nadal u jego boku. Jego mina nie wró­ żyła nic dobrego. Twarz miał pełną gniewu, goryczy i cy­ nizmu. Być może jednak uczucia te wywoływał w nim Graham, a jej one nie dotyczyły... Zanim zdołała roz­ strzygnąć tę kwestię, Julian skoncentrował znów całą uwagę na bracie. - Pora, żebyś się zbierał - oznajmił cicho. Graham spoglądał na niego przez chwilę; usta mu drga­ ły, a ręce zaciśnięte w pięści zwisały po bokach. Anna nie obawiała się jednak, że posunie się do fizycznej napaści, tylko ostatni głupiec na jego miejscu zaatakowałby Julia­ na. Po chwili spojrzenie Grahama padło na Annę. - Czy pozwolisz się opętać temu... temu szarlatanowi? - spytał szorstkim tonem. - Ponieważ jesteś moją brato­ wą, a twoja córka moją bratanicą, dam ci jeszcze jedną szansę: opuść tego typka i wracajcie razem ze mną! Jeśli tego nie uczynisz, postanowisz zostać tu z własnej wo­ li, umywam ręce i od tej pory los żadnej z was nic mnie nie obchodzi! - Żegnaj, Grahamie - rzuciła Anna; czuła się bezpiecz­ na u boku Juliana. Graham posłał jej wściekłe spojrze­ nie, ale był bezsilny. Niczym już nie mógł jej zagrozić, a Julian niewątpliwie obroniłby ją przed fizyczną napa­ ścią. Spojrzał na nich oboje nienawistnym wzrokiem i w końcu bez słowa wyszedł. Anna z zapartym tchem wsłuchiwała się w jego kro­ ki: przemierzyły werandę i ucichły. Po chwili rozległ się turkot powozu na podjeździe... i wreszcie mogła swo­ bodniej odetchnąć. To wprost niewiarygodne: Graham odjechał, nie zdoławszy wyrządzić im żadnej krzywdy! Julian spojrzał na Annę, marszcząc brwi. 313

- Nie martw się, moja propozycja jest nadal aktualna rzekł z goryczą i zanim mogła odpowiedzieć, podszedł do schodów i popędził na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz. Anna wstrząśnięta tym, co dostrzegła w jego oczach, pozostała z Ruby, która spoglądała za Julianem z naboż­ nym podziwem. - O cholera! - sapnęła, zerkając z ukosa na Annę. - Ta­ ki chłop, i w dodatku hrabia! Ale masz fart, złotko!

40 - Teraz nigdy już się nie dowiem prawdy - stwierdził z goryczą Julian, chowając sakiewkę ze szmaragdami do niewielkiego schowka na dnie szafy. Co gorsza, będzie podejrzewał, że zna tę prawdę, i te podejrzenia dopro­ wadzą go do szaleństwa! Teraz oczywiście Anna chętnie go poślubi. Nic dziw­ nego! Miał przecież prawo do hrabiowskiego tytułu i wielkich bogactw. Nie znajdzie nikogo lepszego ani dla siebie, ani dla Chelsea! Najbardziej żałosne było to, że orientując się w mo­ tywach Anny, nadal chciał się z nią ożenić. Co tam chciał - palił się do tego! Nie powstrzymywała go nawet oba­ wa, że będzie dla Anny tylko namiastką, marnym zastęp­ cą utraconego na wieki męża, taki był nią zauroczony! Od kiedy stał się głupim mazgajem?! Pełen pogardy dla siebie, Julian zatrzasnął drzwi sza­ fy i odwrócił się, zamierzając zejść na dół. Co więcej, wyjdzie na dwór i od razu zabierze się do jakiejś ciężkiej 314

pracy fizycznej. Wszystko jedno do czego - byle ode­ rwać się od własnych myśli! I wtedy ją zobaczył. Stała we drzwiach i opierając się wdzięcznie o futry­ nę, patrzyła na niego. Miała na sobie skromną, liliową suknię, której chyba nigdy jeszcze nie widział, a srebrzy­ ste włosy upięła w zwykły kok na czubku głowy. Jej zie­ lone oczy były szeroko otwarte i pełne smutku, kiedy się w niego wpatrywała. Była tak piękna, że Julian miał ochotę kląć. Na jego twarzy pojawił się wściekły grymas. Psiakrew! Zmusiła go, by zakochał się w niej do szaleń­ stwa! Ale sama nie chciała go pokochać tak, jak tego pra­ gnął, i Julian niemal ją za to znienawidził. Niemal. - Chcesz mi się rzucić do nóg? - Ponieważ sam od­ czuwał ból, chciał zranić także i ją. Rad był, że w jego głosie brzmiało szyderstwo. -Tak. Ta niesamowita istota zawsze go zaskakiwała! Nigdy by nie przypuszczał, że przyzna się do czegoś podobnego! - Niepotrzebnie się kłopoczesz; powiedziałem ci prze­ cież na dole, że moja oferta jest nadal aktualna. Te przeklęte zielone oczy były takie ogromne i po­ ważne, gdy wpatrywały się w niego! - Przyjęłabym tę twoją ofertę już nad stawem, gdybyś poczekał chwilę dłużej. - No pewnie! - Kocham cię, Julianie. - Czułe słowa ugodziły go pro­ sto w serce. - Będę szczęśliwa i dumna, mając ciebie za męża. - Nie dodasz: „panie hrabio"? - Rad był ze swego zja­ dliwego tonu, który maskował jego ból. Chciał krzyk­ nąć jej w oczy: „Ty kłamliwa suko!" - ale się nie odwa­ żył. Bał się, że Anna odkryje wówczas, jak gwałtowne są 315

jego uczucia. Gdyby kiedyś pojęła, jak bezgranicznie jest w niej zakochany, jego życie stałoby się piekłem! - Mam na myśli ciebie. Żadne tytuły mnie nie obcho­ dzą. Kocham cię. - Przestań to powtarzać! - Dlaczego? Przecież to prawda. - Anna odeszła od drzwi i stanowczym krokiem zbliżała się ku niemu. Gdy była już na odległość ręki, zatrzymała się i odchyliła gło­ wę do tyłu, by spojrzeć mu prosto w oczy. - Julianie, po­ nieważ sądzisz, że zamierzam za ciebie wyjść, bo masz teraz prawo do tytułu oraz przywilejów i bogactw z nim związanych, chcę ci coś zaproponować. - Cóż takiego? - Z najwyższym trudem panował nad sobą: marzył o tym, by chwycić Annę, rzucić na łóżko i kochać się z nią aż do zupełnego wyczerpania. Może to uleczyłoby jego zranioną dumę i zbolałe serce? W łóżku zgadzali się całkiem dobrze - nie, po prostu doskonale! Może to głupie, że pragnie czegoś 'więcej? Cóż może być słodsze od gwałtownych wybuchów namiętności, które każą zapomnieć o całym świecie, w ogóle o wszystkim? Cudowne ciało Anny mógł mieć na każde skinienie. Co też go opętało, że upierał się koniecznie przy jej sercu? - Pozwól, niech Graham to wszystko zatrzyma. - Co takiego?! - Albo on zwariował, albo ona bredzi! - Czemu nie mielibyśmy zostać tutaj i zapomnieć o Anglii, tytułach hrabiowskich i rodowych włościach? Czy naprawdę tak ci zależy na tytule hrabiego Ridleya i splendorach Gordon Hall? To okropna, wielka buda, a w zimie można tam zamarznąć. I dach przecieka. Po­ za tym właściciel dóbr ma mnóstwo obowiązków, choć­ by wobec dzierżawców, a w dodatku on i jego rodzina muszą zawsze świecić przykładem. Pomyśl, jakie to mę­ czące! A tutaj... tutaj możemy żyć jak nam się podoba: ty, ja i Chelsea. Pieniędzy nam wystarczy, oczywiście nie 316

będziemy mieli hrabiowskiej fortuny Ridleyów, ale kie­ dy ulepszenia na plantacji wydadzą owoce, staniemy się bardzo zamożni. Zresztą, nigdy nie byłam bogata i nie zależy mi na tym. Jeśli więc chcesz mieć pewność, że wy­ chodzę za Juliana Chase'a, a nie za hrabiego Ridleya, to niech sobie hrabią będzie w dalszym ciągu Graham, a ty zostaniesz po prostu moim najdroższym Julianem. Pro­ szę, zgódź się! Znowu go zaskoczyła! Julian ze zmarszczonymi brwia­ mi wpatrywał się w subtelną twarzyczkę, zwróconą bła­ galnie ku niemu. Zapomnieć o tytule hrabiego Ridleya? To po prostu nie mieściło mu się w głowie! Przez całe ży­ cie marzył o tym tytule i związanej z nim wysokiej po­ zycji i ludzkim poważaniu - o tym, żeby wreszcie być kimś! Pogardzany cygański chłopiec tak wstydził się na­ zwiska matki: Rachminov, że przybrał nowe: Chase, któ­ re mu odpowiadało*. Rodowe nazwisko Traverne'ów wydawało się Julianowi czymś tak nieosiągalnym, że na­ wet nie pomyślał o używaniu go. Teraz to nazwisko i ty­ tuł prawnie do niego należały... a Anna proponuje, by ni­ mi wzgardził? Miał wyrzec się również Gordon Hall, rozległych dóbr, bogactw, wysokiej pozycji? I to na rzecz zniena­ widzonego przyrodniego brata, z którym przez całe ży­ cie zaciekle rywalizował? I odniósł nad nim ostateczny triumf! Musiał jednak przyznać, że to od dawna upragnione zwycięstwo zostawiło gorzki posmak w jego ustach. Dzi­ siejsze popołudnie, gdy stanął oko w oko z Grahamem i rzucił mu prawdę w twarz, było ukoronowaniem jego

* „ C h a s e " po angielsku znaczy „pogoń, pościg, polowanie" (przyp. tłum.).

317

marzeń o zemście. Teraz jednak, gdy miał wszystko, cze­ go tak pożądał, nagle odkrył, że nie wystarcza mu to do szczęścia. Świadomość, że jest pierworodnym, ślubnym synem i ma prawo do hrabiowskiego tytułu i wszystkiego, co się z nim wiązało, niewiele znaczyła dla Juliana, gdyby nie miał prócz tego Anny. Nie tylko jej ciała. Pragnął przede wszystkim zawładnąć jej sercem, umysłem i du­ szą. Pragnął, by go kochała - kimkolwiek był: Rachminovem, Chase'em czy hrabią Traverne. Po prostu jego, tylko jego, i to bez zastrzeżeń! - No i co? - Anna wpatrywała się w niego z napię­ ciem. Julian przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. - Chyba żartujesz - powiedział wreszcie, chwytając ją w ramiona; nad głową Anny uśmiechnął się żałośnie: jak­ że był zachłanny! Ale, ostatecznie, czemu miałby czegoś się wyrzekać, gdy mógł posiadać to wszystko, i Annę w dodatku? Byle tylko pokonać tego demona zazdrości! Postanowił, że będzie z nim walczył do upadłego - dla szczęścia Anny i dla własnego dobra. Sama przecież mówiła, że Paul już nie żyje... On zaś miał przed sobą cale życie: zdąży zatriumfować nad swym rywalem. Właśnie dziś się przekonał, że zwycięstwo jest tym słodsze, im dłuższe i cięższe były zmagania. Usunie Paula z myśli i z serca Anny, choćby zabrało mu to resztę życia! I zmusi ją, by zaufała jego miłości. - Więc nie chcesz się tego wyrzec? - Anna oswobodzi­ ła się z jego objęć. Wielkimi oczyma wpatrywała się w twarz Juliana; w jej głosie brzmiało rozczarowanie. - Nie jestem święty, kochanie, no i z pewnością nie jestem głupcem! A tylko głupiec wyrzekłby się takiego dziedzictwa! Doceniam jednak, że pragnęłaś, bym z te­ go zrezygnował, i bardzo przepraszam za moje zacho318

wanie nad stawem. Zbyt pospiesznie wyciągam wnioski, zwłaszcza jeśli chodzi o ciebie... - Nie powinieneś wątpić w moje uczucia, Julianie. Ko­ cham ciebie bogacza czy biedaka, hrabiego czy Cygana... Ciebie i tylko ciebie. - Wobec tego... - Zaczerpnął głęboko powietrza, wy­ puścił Annę z objęć, podszedł do drzwi, by je zamknąć, i wróciwszy do ukochanej, wziął ją za rękę. Anna zmarszczyła brwi ze zdumienia, gdy podprowadził ją do złoconego krzesełka, na którym niegdyś czekała, aż się wykąpie, i zmusił ją, by znów na nim usiadła. - Co ty... - zaczęła zbita z tropu, gdy przyklęknął przed nią na jednym kolanie i ujął jej dłoń w obie ręce. - Zachowałem się tak paskudnie, że ci się należy peł­ ne zadośćuczynienie. Spójrz: oto na kolanach, według wszelkich form, błagam cię o rękę i serce. Zaskoczona i nieco rozbawiona Anna wpatrywała się w Juliana, który uśmiechał się do niej. Cała jego poza, z dłonią dramatycznie przyciśniętą do serca, była nad wy­ raz zabawna. Jednak Annę wzruszył ten gest: Julian nie na­ leżał do ludzi, którzy chętnie narażają się na śmieszność. - Innymi słowy, najdroższa, proszę, byś za mnie wy­ szła. Musiał czekać kilka sekund na jej odpowiedź. Anna wpatrywała się w niego, chcąc utrwalić sobie tę chwilę w pamięci. Miała przeczucie, że nieczęsto będzie widy­ wała Juliana proszącego ją o coś na kolanach. Jeśli cze­ goś zapragnie - sam sobie weźmie! - No więc? - Zmarszczył brwi, nie mogąc się docze­ kać odpowiedzi. Anna uśmiechnęła się do niego. Wycią­ gnęła tę rękę, której nie więził w uścisku, i dotknęła je­ go policzka. - Oczywiście, że za ciebie wyjdę - odparła miękko. Potem pochyliła się i czule ucałowała go w usta. 319

- Moja Anna! - Głos Juliana był nieco zdławiony, ale ton niesłychanie zaborczy. Zerwał się na nogi, podnosząc równocześnie Annę, i przygarnął ją do siebie. Stopniała w jego objęciu, zarzuciła mu ramiona na szyję, podsunę­ ła usta do pocałunku. Kiedy wziął ją na ręce, by zanieść do łóżka, nie opierała się, choć był nadal jasny dzień, służba kręciła się po domu, a Chelsea mogła zajrzeć tu w każdej chwili, szukając mamusi. Jakież to jednak mia­ ło znaczenie? Musiała przecież udowodnić Julianowi, że kocha go całym sercem! Była pewna, że nadal żywi co do tego wątpliwości. Może nigdy się ich nie pozbędzie? Ona jednak będzie go kochała tak długo, mocno i wiernie, że w końcu te udręki niepewności przestaną zżerać mu duszę... Jakoś nikt im nie przeszkodził. Kochali się namiętnie, a potem tulili się do siebie, szeptali sobie pieszczotliwe słówka... i znowu się kochali. W końcu zasnęli, wyczer­ pani do cna. Kiedy się obudzili, sądząc z szybującego wy­ soko po niebie księżyca, widocznego przez nie zasłonię­ te okna, zbliżała się północ. Julian przeciągnął się błogo i objął Annę, by ją poca­ łować. Zamiast odpowiedzieć z entuzjazmem, zaczęła się wiercić w jego uścisku. - Julianie... Uścisk nieco zelżał, a Julian zmarszczył czoło. - Co takiego? - Jestem głodna! - jęknęła żałośnie. Roześmiał się, wy­ puścił ją z objęć, usiadł i rozprostował plecy. Anna rów­ nież siadła, nie wstydząc się już swej nagości. - Chcesz powiedzieć, że bardziej ci zależy na jedzeniu niż na mnie?! Wstydź się! - Uśmiechał się jednak od ucha do ucha. - Przyznam, że i ja zgłodniałem. Może tu po­ czekasz, a ja pomyszkuję w spiżarni? - Pójdę z tobą. - Anna zwiesiła nogi z łóżka i wstała. 320

Julian podziwiał ją z tyłu, gdy schyliła się, podnosząc po­ rzucone ubranie. I nagle wyprostowała się, pociągając nosem. - Czujesz? - spytała zupełnie innym tonem niż do­ tychczas. Julian również wciągnął mocniej powietrze. Potem wyskoczył z łóżka i chwycił bryczesy. - Co to takiego? - spytała Anna, przestraszona jego gwałtowną reakcją. Julian nawet się nie obejrzał: pospiesznie wciągał spodnie. - To dym!

41 Big House się palił. Kiedy Anna, włożywszy ubranie niemal tak szybko jak Julian, pospieszyła za nim do ho­ lu, ujrzała szare smużki dymu, wijące się wokół scho­ dów. Niżej powietrze było jakby zamglone, a zapach spalenizny znacznie silniejszy; Anna miała wrażenie, że słyszy w oddali trzask płomieni. - Chelsea! - Idź po nią, a ja obudzę resztę. - Julian pobiegł w od­ wrotnym kierunku niż Anna, otwierając kolejne drzwi i wołając: „Pali się!" Anna popędziła korytarzem, otwarła drzwi dziecinne­ go pokoju i z ulgą przekonała się, że córeczka śpi spo­ kojnie w swoim łóżku. - Wstawaj, ptaszku! - zawołała nagląco i nie czekając, aż się dziecko obudzi, owinęła je kołderką i wzięła na rę321

ce. Dzięki Bogu, Chelsea była lekka jak piórko, mogła unieść ją bez trudu. - Mamusia? - Chelsea zamrugała sennie oczkami na widok matki, Anna zaś z dzieckiem na ręku pobiegła obudzić Kirti. - Wszystko w porządku, kochanie! Jesteś przy mnie całkiem bezpieczna. - Wypowiadając te kojące słowa, Anna pochyliła się nad Kirti i szarpnęła ją za ramię. Ayah zbudziła się z niespokojnym okrzykiem. Oczy jej roz­ szerzyły się ze strachu. - Dom się pali. Musimy uciekać! Pospiesz się! - Led­ wie Anna dostrzegła, że stara niańka spuszcza nogi z łóż­ ka, wybiegła z jej izdebki wraz z Chelsea. Trzeba było obudzić Ruby i Jima... Choć zapewne Julian już ich za­ alarmował. Zapach spalenizny stawał się coraz silniejszy. Czasu pozostawało niewiele. - Anno! - wołał Julian z korytarza. - Tutaj jestem! - Anna wybiegła z pokoju i ujrzała pę­ dzącego ku niej Juliana; Ruby deptała mu po piętach. - Bogu dzięki! - powiedział na widok Anny i wziął od niej Chelsea. Chwyciwszy Annę mocno za rękę, pocią­ gnął ją w stronę schodów, na których było pełno dymu. - Gdzie Jim? - sapnęła Anna, z trudem nadążając za Julianem. Tuż za nią była Ruby w zdumiewająco skrom­ nej nocnej koszuli; Kirti, nadal w płachcie, którą owijała się na noc, wypadła z dziecinnego pokoju i biegła ku nim. - Nie ma go w domu. Poleciłem mu, żeby miał oko na Grahama... tak na wszelki wypadek. - U szczytu scho­ dów Julian odwrócił się i krótko poinstruował kobiety: - Anno, weź Ruby za rękę! Ruby, trzymaj się Kirti! Nie rozdzielajcie się. Dym stanie się jeszcze gęściejszy, nim dotrzemy do drzwi. - Stryjku, boję się! - Nie ma się czego bać. Zamknij oczka, przytul buzię 322

do mego ramienia. Za chwilę będziemy już na dworze. Tak, grzeczna dziewczynka! - Chelsea, obejmując z całej siły szyję Juliana, zrobiła, co jej polecił. Następnie Julian obejrzał się na kobiety, które ustawiły się za nim gęsie­ go, schwycił Annę jeszcze mocniej za rękę, zawołał: Idziemy! - i ruszył ku schodom. Na tyłach domu pożar aż huczał. W holu na dole by­ ło pełno dymu; unosił się schodami ku górze, zupełnie jak w kominie. Kiedy dotarli do podnóża schodów, po­ wietrze prawie się nie nadawało do oddychania. Anna kasłala i krztusiła się. Inni także kasłali, a Chelsea przy­ warła do Juliana jak pijawka. Oczy Anny łzawiły i pra­ wie nic nie widziała, ale Julian prowadził je prosto do drzwi frontowych. Kątem oka Anna dostrzegła, że mi­ nęli salon. Jeszcze tylko kilka kroków... Julian schwycił za klamkę, ale natychmiast cofnął rękę, klnąc, gdyż roz­ palony metal oparzył mu dłoń. Owinął ją więc brzegiem nocnej koszulki Chelsea i spróbował raz jeszcze otwo­ rzyć drzwi: tym razem udało mu się. Dym zaczął wyla­ tywać przez szparę; spragniona świeżego powietrza An­ na wpadła niemal na plecy Julianowi, który - Bóg wie czemu! - ledwie wszedłszy na werandę zatrzymał się. - Wielki Boże! W jego głosie dźwięczał taki strach, że Anna mimo łzawiących oczu wytężyła wzrok, by zobaczyć, co go aż tak przeraziło. - Spójrzcie tylko! - Ojej... ojej... Stojące za nią Ruby i Kirti dostrzegły już także zmie­ rzające ku nim wśród dymu i ciemności groźne posta­ cie, Anna jednak nadal nie wierzyła własnym oczom. Przez trawnik zmierzała ku nim w bojowym szyku cała armia tubylców. Szli ramię przy ramieniu, zawo­ dząc jakieś pienia. Byli w niesamowitych strojach: mieli 323

stożkowate kapelusze, metalowe napierśniki i pasy oraz złożone z wielu warstw sarongi w barwach szafranu i złota. Dziesiątki srebrnych bransolet na rękach i no­ gach połyskiwało w blasku księżyca przy każdym ruchu. Wydawali się jacyś... kolczaści. Gdy podeszli bliżej, księ­ życ zajaśniał nagle i Anna dostrzegła, że ich policzki, ra­ miona, nawet uda poprzebijane są maleńkimi strzałka­ mi. Każdy miał w ręku wielką włócznię z ostrzem jak brzytwa i potrząsał nią groźnie w rytm pieśni. - Boże święty! - szepnęła Anna. Chelsea wpatrywała się jak urzeczona w nadciągający tłum; czując się bez­ piecznie w ramionach Juliana, obejrzała się na matkę nad jego ramieniem. - Tak samo wyglądał ten człowiek, który zaklęciem odpędzał ode mnie złe sny! - To tuggowie! Ojej... co za nieszczęście spadło... Zawodzenia Kirti natychmiast ucichły, gdy zwrócił się do niej Julian. - Tuggowie? - spytał ostro. - Któż to taki, u diabła? - Mówiłam memsahib... Ten kwiat był ostrzeżeniem! Szybko, szybko, wracajmy do domu! Oni nas wszystkich zabiją! Musimy się spieszyć... Ratować panienkę! - Nie możemy wrócić do domu, przecież on się pali! w głosie Ruby brzmiał strach; Anna wcale się temu nie dziwiła. Pienia zbliżających się Cejlończyków zagłuszały trzask płomieni. Dym kłębił się wokół nich i Anna nie wiedziała, czy tubylcy ich dostrzegli; przebiegł ją dreszcz na myśl, że zostali przez nich zauważeni. Kirti powiedziała, że chcą ich zabić... - W domu jest przejście... tajemne przejście. Chodź­ my, sahibie! Memsahib! Szybko! Kirti zawróciła do płonącego domu. Julian zawahał się na ułamek sekundy i podjął decyzję. Ścisnął mocniej dłoń Anny, osłonił główkę Chelsea ramieniem i wpadł 324

do wnętrza domu, ciągnąc za sobą Annę i Ruby. Dym był tak gęsty, że oczy Anny natychmiast zaczęły łzawić. Potykała się jak ślepa, starając się nadążyć za Julianem, który pędził przez hol. Za nimi Ruby kaslała i krztusiła się, ale dotrzymywała im kroku. Oddychać było coraz trudniej. Powietrze stało się tak gęste i rozgrzane, że parzyło skórę Anny. Miała wraże­ nie, że wśród strzelających iskier pędzą w samo centrum pożaru, ku rozszerzającej się pomarańczowej łunie. Nie ulegało wątpliwości: ogień szedł prosto na nich. Trzask płomieni był tak potężny, że budził grozę. Anna zadar­ ła spódnicę, by osłonić usta i nos przed dymem, ale nie­ wiele to pomogło. Uświadomiła sobie, że są o krok od zguby. - Proszę Cię, Boże, ratuj nas! Zlituj się nad Chelsea! Anna powtarzała te dwa zdania w duchu raz po raz, wszystko inne uciekło z głowy. Od czasu do czasu bły­ skała jej tylko myśl: jak straszna jest śmierć w płomie­ niach! Idący przed nią Julian nagle się zatrzymał, schylił się i mocował się z czymś na ziemi. Przez łzy, które przesła­ niały jej wzrok, Anna zdołała dostrzec, że część podłogi uniosła się, a Kirti zniknęła gdzieś w dole. Potem Julian opuścił do tego otworu płaczącą Chelsea. Dym albo strach zaćmił widocznie umysł Anny, bo dopiero wówczas, gdy Julian przyciągnął ją bliżej, zorientowała się, że są w spi­ żarni, a owa dziura w podłodze stanowi wejście do pod­ ziemnego korytarza. Julian pomógł jej zsunąć się w dół. Pasaż, w którym się znalazła, miał ściany o wysoko­ ści mniej więcej trzech stóp i glinianą polepę. Sufit sta­ nowiła podłoga spiżarni. Powietrze było tu nieco czy­ ściejsze, choć nie całkiem wolne od dymu. Anna mogła przynajmniej oddychać, gdy pełzła za posuwającymi się gęsiego Kirti i Chelsea. Dziewczynka pochlipywała 325

i obejrzała się raz za mamusią, ale Kirti chwyciła ją za nocną koszulkę i pociągnęła naprzód. Po Annie zeszła Ruby, na końcu zaś Julian, który opuścił klapę w pod­ łodze. Sądząc z kierunku dymu i trzasku płomieni, peł­ znąc korytarzykiem oddalali się od centrum pożaru, ale ogień rozszerzał się z przerażającą szybkością. W każdej chwili znajdująca się nad nimi podłoga mo­ gła zwalić się im na głowy. Kirti dotarła do glinianej ściany; była to wschodnia granica fundamentów Big House. Ayah pospiesznie skrę­ ciła w lewo i nagle po prostu zniknęła. Anna nie od ra­ zu pojęła, że niańka zsunęła się do czarnej dziury o po­ szarpanych brzegach. - Mamo, nie! - przerażona Chelsea zamarła na brze­ gu tej pozornie bezdennej, mrocznej przepaści. - Trzeba tam wejść, ptaszku: Kirti już tam jest - tłu­ maczyła Anna córeczce, a gdy podłoga nad ich głowami zaczęła groźnie trzeszczeć, objęła Chelsea w pasie, spu­ ściła się 'wraz z nią do otworu i zamknąwszy oczy, za­ częła się modlić. Obie znalazły się w czarnym, pionowym szybie o ścia­ nach porosłych mchem, i zsuwały się nim szybko w dół. Chelsea krzyknęła i przywarła do matczynej szyi. An­ na tuliła rozpaczliwie dziecko, zbierając odwagę przed tym, co ją czeka. Czekało ją twarde lądowanie na ubitej ziemi. Anna uderzyła o nią stopami, ale pod podwójnym ciężarem: własnym i dziecka, przewróciła się. Przypomniawszy so­ bie, że za nią jest jeszcze Ruby i Julian, pospiesznie od­ czołgała się na bok. Chelsea nadal czepiała się jej szyi jak małpka, ale Anna nieco się uspokoiła, zorientowawszy się, że znajdują się w jakimś tunelu, wysokim na pięć stóp i szerokim na dwie i pół. Jego ściany wyłożono ce­ głami, bardzo starymi i oślizlymi - były to jednak z pew326

nością cegły, dzieło ludzkich rąk. Tunel nie znajdował się zbyt głęboko pod ziemią: przez szczerby w ceglanym sklepieniu wpadały ukośne promienie księżyca; widzia­ ły więc swoje twarze i najbliższe otoczenie. Kirti czeka­ ła nieco dalej. Kiedy pojawiły się Anna i Chelsea, ayah przyłożyła palec do ust, nakazując milczenie; drugą rę­ kę uniosła ku górze. Uścisk rączek Chelsea zelżał i An­ na z ulgą postawiła dziecko na ziemi. Potem z szumem wylądowała Ruby, po niej zaś Julian. Kiedy Anna rozejrzała się dokoła, Kirti znikała wła­ śnie w tunelu razem z Chelsea. Ayah trzymała małą moc­ no za rękę. - Szybko! - szepnęła niańka przez ramię do Anny. Po­ nieważ Chelsea ze strachem oglądała się na mamusię, An­ na pospieszyła za nimi, Ruby i Julian szli nieco z tyłu. Anna nie orientowała się, jaką przebyli odległość, ale z pochylonymi głowami biegli tunelem ponad dziesięć minut. Potem korytarz nagle się skończył. Kirti i Chelsea czekały na pozostałą trójkę przy ceglanej ścianie, w któ­ rej osadzono spróchniałe drewniane szczeble. Wydawało się jednak, że nie ma stąd żadnego wyjścia, i Annę znów ogarnął strach. - Musimy wyjść górą - szepnęła Kirti, gdy byli już wszyscy razem. - Podziemne przejście kończy się tutaj. Ale nie jesteśmy jeszcze bezpieczni. Dzisiejszej nocy tuggów można spotkać wszędzie. O n i chcą was zabić... i mnie też, bo wam pomagam. Ale jak ja mogłam pozwo­ lić, żeby skrzywdzili małą panienkę albo jej mamę? Mu­ simy być bardzo ostrożni. - Czemu oni chcą nas zabić? - Julian schwycił Annę za rękę i mocno ją ścisnął. Gdy ich palce się splotły, po­ czuła się odrobinkę pewniej. Kirti wzruszyła ramionami. - Taka już jest ich religia. Zabijanie ludzi podoba się 327

bogini Kali. Mówiłam przecież, memsahib, że ten kwiat to ostrzeżenie. - Myślałam, że to zaklęcie na złe sny! - pisnęła Chel­ sea. Kirti potrząsnęła głową. - Wszystko to były kłamstwa. Bałam się mówić o tym. Zawsze się bałam, że mnie zabiją... i tak właśnie będzie, jeśli nas złapią. Musimy iść bardzo szybko i bardzo ci­ cho, jeśli chcemy uciec. Ten tunel zna tylko kilka osób, ale kto teraz wie, czy to przyjaciele czy wrogowie? Nie­ daleko stąd jest jaskinia. Z tej jaskini można dojść innym tunelem do mojej wioski. Tam bezpiecznie doczekamy świtu. We dnie oni nie zabijają. Więc jak słońce wstanie, musicie stąd odejść i wrócić do siebie przez wielkie mo­ rze na statku. Tylko tam będziecie bezpieczni. - Jak ci się odwdzięczymy, Kirti? - szepnęła Anna. Tamilka spojrzała na nią przejrzystymi ciemnymi oczy­ ma. - Kocham małą panienkę jak własne dziecko. Nie trze­ ba się odwdzięczać. - Zwróciła się do Juliana. - Sahibie, jak pan popchnie dach, drzwi się otworzą. Julian wyprostował się i zrobił, o co prosiła. Przez mi­ nutę nic się nie działo. Potem cegły ze zgrzytem ustąpi­ ły i Anna ujrzała nad sobą nocne niebo. - Pamiętajcie, bardzo szybko i cicho! - szepnęła Kir­ ti, a Julian, prawie nie korzystając ze szczebli w ścianie, podciągnął się i najpierw wytknął głowę, a potem cał­ kiem wydostał się na zewnątrz. Po nim wspięła się Ruby. Potem Kirti zwróciła się do Anny. - Memsahib, proszę mi oddać dziecko. Jeśli oni przyj­ dą, zabiją panią prędzej niż mnie. Anna popatrzyła na ayah i bladziutką ze strachu Chel­ sea. 328

- Mamusiu! - szepnęła z płaczem dziewczynka. - Idź z Kirti. Ja będę zaraz za wami - powiedziała An­ na i w ślad za Tamilką i dzieckiem weszła w pełną gro­ zy noc.

42 Dzięki tunelowi przedostali się na tyły gromady wy­ śpiewujących i podskakujących w morderczym szale tubylców, którzy otoczyli dom. Kirti, ściskając mocno w ramionach Chelsea, biegła już przez dżunglę bezsze­ lestnie jak wielki kot. Ruby podążała za nią. Julian cze­ kał na Annę. Kiedy się wynurzyła Z otworu, chwycił ją za rękę i pociągnął za tamtymi. Bose stopy Anny led­ wie dotykały ziemi. Raz się potknęła, ale Julian pod­ trzymał ją, obejmując w pasie. Nie wolno im było stra­ cić Kirti z oczu: tylko ona mogła zaprowadzić ich w bezpieczne miejsce. Za ich plecami płonął Big House. Swąd spalenizny rozchodził się daleko. Pożar objął tylną część domu i większość frontu; noc rozjarzyła się pomarańczową łu­ ną. Nawet z tej odległości docierał do nich żar ognia. Trzask i huk płomieni zlewał się z rytualnym śpiewem tubylców w przerażającą kakofonię, której chyba nigdy nie zapomną. A jednak ocaleli! Anna wiedziała, że będzie za to dzię­ kować Bogu do końca życia. Gdyby ona i Julian nie zbu­ dzili się w porę, czyż wszyscy nie spłonęliby w pożarze? A może tuggowie dopadliby ich wcześniej i z wrzaskiem wywlekli z łóżek na pewną śmierć? 329

Nagle gdzieś w pobliżu, po lewej, rozległ się krzyk przerażenia. Anna tak była wstrząśnięta, że omal nie krzyknęła sama. Powstrzymała ją w ostatniej chwili myśl, że przyciągnie tym uwagę tuggów. Odwróciła więc tylko niespokojnie głowę. Co tam się działo? - Nie! O Boże, nie! Jestem przecież po waszej stronie, przeklęte dzikusy! Rozległ się znowu krzyk, tym razem nie strachu, lecz bólu. Julian, który biegł cicho i szybko, nagle przystanął i odwrócił się w tamtym kierunku. - To Graham - powiedział, usiłując przebić wzrokiem ciemność. Anna zatrzymała się również; poczuła ogar­ niające ją mdłości, gdy uświadomiła sobie, że ten roz­ paczliwy glos należy istotnie do jej szwagra. Widocznie wpadł - nie wiedzieć jakim cudem - w łapy tuggów. Bo­ że wielki, czy będą musieli przysłuchiwać się, jak go mordują? - Ruszaj stąd! Uciekajcie z Chelsea i Ruby! - polecił Julian, puszczając rękę Anny i popchnął ją lekko w kie­ runku, gdzie przed sekundą mignęła im na ścieżce biała koszula Ruby. - A ty? - Trwoga wyostrzyła Annie głos. - Ten cholerny bydlak to przecież mój brat! Nie zno­ szę drania, ale nie pozwolę go zarżnąć! - odparł Julian. N o , zwiewaj! I to już! - Julianie, nie idź tam! - Muszę. Uciekaj! Popchnął ją raz jeszcze. Gdy posłusznie odbiegła, Ju­ lian odwrócił się i popędził w stronę rozpaczliwych krzyków. Anna zwolniła kroku, potem przystanęła, pa­ trząc za nim. Była w straszliwej rozterce: powinna po­ biec do Chelsea... ale nie mogła opuścić Juliana! Zmierzał ku niewątpliwej zgubie. Rozejrzawszy się spiesznie dokoła, Anna stwierdziła, 330

że jest sama. Nie widziała już Ruby ani Kirti i Chelsea. Czy idąc tą ścieżką, zdoła je odnaleźć? Może natknie się na coś... na kogoś całkiem innego? Anna wzdrygnęła się. Po chwili, podjąwszy decyzję, zawróciła i pobiegła - najzwinniej i najciszej jak mogła - za Julianem. N i m zdążyła go dogonić, zatrzymał się na skraju dżungli. Stał bez ruchu, wpatrując się w otwartą prze­ strzeń: trawnik na tyłach Big House. Spoglądając w tym samym kierunku co on, Anna ujrzała przerażający wi­ dok, który sprawił, że Julian wrósł w ziemię. Wrzeszczącego Grahama otoczyła banda zbrojnych w maczety tuggów i dosłownie krajała go na kawałki. Graham wyglądał straszliwie: zalany krwią usiłował bezskutecznie zasłonić się przed ciosami, które niosły nie szybką śmierć, lecz powolną torturę. Wrzeszczał, a raczej wył, niczym zwierzę w śmiertelnej męce i trwodze. An­ na, słuchając tego, omal nie zawyła sama. Pragnęła zawró­ cić, uciec od tej grozy, na zawsze o niej zapomnieć! Ale jak zostawić Juliana? Dobry Boże, pojmował chy­ ba, że nic tu nie zdziała? Był bezbronny, nie miał przy sobie nawet noża! W ja­ ki sposób mógł Grahamowi pomóc? I dlaczego chciał ra­ tować znienawidzonego wroga?! Zanim Anna zdążyła go dogonić, Julian znów się ze­ rwał. Z głośnym krzykiem wyskoczył z zarośli i popę­ dził na przełaj przez trawnik, zamierzając bez wątpienia skryć się wśród drzew po przeciwległej stronie równie nagle, jak się z nich wynurzył. Wymachujący maczeta­ mi tuggowie zastygli na moment, zwróceni w stronę Ju­ liana. Potem niektórzy z nich - nie wszyscy - z wrza­ skiem rzucili się w pogoń. Pozostali skupili się wokół Grahama i uprowadzili do­ kądś szlochającą ofiarę. Wyczyn Juliana istotnie rozpro331

szył uwagę tubylców, ale okazał się zgubny dla niego sa­ mego. Anna z przerażeniem dostrzegła, że z dżungli wy­ skoczyła jeszcze jedna grupa tuggów i pogoniła za Julia­ nem. Wzięty w dwa ognie, starał się ich zmylić, uskakując w prawo i w lewo, nie trwało to jednak długo. Tuggowie otoczyli go. Anna ujrzała błysk wzniesio­ nych maczet. Julian, jej bohaterski Julian krzyknął i zwa­ lił się na ziemię. Anna nie myślała o sobie ani o grożącym niebezpie­ czeństwie, tylko o ukochanym. Ręce jej powędrowały do gardła i zaniosła się przeraźliwym krzykiem. Nagle coś ugodziło ją w policzek. Ból sprawił, że za­ milkła. Odruchowo dotknęła dłonią zranionej twarzy. Myślała, że ugryzł ją jadowity owad. Poczuła pod palca­ mi coś twardego, co wystawało z policzka. Szarpnęła i ze zdumieniem ujrzała niewielki, ciemno zabarwiony kolec. Podniosła wzrok: Juliana nie było widać w ciżbie wy­ wijających maczetami tubylców. Spotkał go los, od któ­ rego chciał ocalić brata. Serce Anny omal nie pękło, łzy napłynęły do oczu. Instynkt kazał jej biec do ukochane­ go, próbować go ocalić, choć wiedziała, że nie zdoła te­ go zrobić. Najwyżej sama zginie. O, dobry Boże! Czemu musiała znów patrzeć na śmierć ukochanego mężczyzny? Nagle wszystko dokoła zawirowało przed oczami An­ ny. Mrugnęła raz, drugi... i kolana ugięły się pod nią. Wo­ kół szumiała dżungla i Annę ogarnęło nagle przerażenie. Nie krzyknęła jednak, była zbyt oszołomiona i słaba. Chciała się rozejrzeć, zobaczyć, co ją tak zatrwożyło, ale nie mogła nawet unieść głowy. Poczuła, że pada... Zanim dotknęła ziemi, ogarnęły ją ciemności.

332

43 Kiedy Anna ocknęła się, nie całkiem jeszcze przytom­ na, spostrzegła, że ktoś ją wyciąga z trzcinowej łodzi. W głowie się jej kręciło, gdy wynoszono ją na brzeg; zo­ rientowała się jednak, że do świtu niedaleko, choć słoń­ ce jeszcze nie wzeszło. Niebo nie było już czarne, miało barwę grafitu. Kilka przebudzonych ptaków trzepotało się w koronach drzew. Anna poczuła dziwny zapach; do­ myśliła się, że ludzie, w których ręce wpadła, namaścili się jakimś olejkiem. Było ich niewielu, może z tuzin; je­ den z nich niósł Annę na ręku. Spojrzała w jego strasz­ ną, najeżoną strzałkami twarz. Dobry Boże! Ostrza tkwi­ ły nawet w nosie i języku! Anna zamknęła znów oczy, by odgrodzić się od okropnego widoku, i starała się le­ żeć w ramionach tego potwora bezwładnie, jakby nadal była nieprzytomna. Nie zabili jej dotąd.... Może czekają, aż się obudzi? Z najwyższym wysiłkiem opanowała dreszcz trwogi. Było jej mdło, słabo i strasznie zimno mimo upału. Zapewne były to skutki ukłucia tym dziwnym kolcem... Trucizna? Strach chwycił Annę za gardło. Wiedziała, że śmierć, którą jej zadadzą, będzie straszłiwa. Niosący Annę człowiek pochylił się; jak się okazało, wnosił ją do chaty. Bez ceremonii rzucił pojmaną na twardą polepę i omal nie krzyknęła z bólu, gdy potłukła sobie dotkliwie ramię. Może nawet złamała? Dzikus znów pochylił się nad Anną i zawlókł ją do podnóża pa333

la, stojącego pośrodku chaty. Chwycił ją za ramiona, przerzucił je do tyłu, za głowę i skrępował nadgarstki, unieruchomiając je przy podstawie słupa. Potem wyszedł. Gdy Anna została sama, wypuściła wreszcie powietrze z płuc i otwarła oczy. Znajdowała się w chacie z chrustu i gliny; w stożkowatym dachu była dziura, przez którą ulatniał się zapewne dym. W tej chwili ognisko się nie pa­ liło. Ściany były tak niskie, że tylko pośrodku chaty moż­ na się było wyprostować, a drzwi tylko jedne, zasłonięte trzcinową matą. Innego wyjścia Anna nie dostrzegła. Zresztą o ucieczce i tak nie było mowy: przywiązano ją mocno do pala. Potem na zewnątrz rozległy się hałasy i Anna znów zamknęła oczy. Po chwili chata zapełniła się ludźmi. An­ na nie ośmieliła się nawet unieść powiek, gdy zwalono obok niej na ziemię innych jeńców i przywiązano do te­ go samego słupa. Nie mogła się doczekać odejścia tuggów, chcąc jak najprędzej otworzyć oczy. Może jednym z jeńców był... Julian! Anna w milczeniu, lecz żarliwie złożyła Bogu dzięki. Nie zabili go! Miał jednak wielką, ciemną ranę na czole: ogłuszono go zapewne ciosem palki. Z niezliczo­ nych skaleczeń na całym ciele sączyła się krew. Poddano go tej samej torturze co Grahama, kaleczono bez pośpie­ chu maczetami, chcąc zadać ból, nie śmierć. Odzież Ju­ liana zwisała w krwawych strzępach; nawet buty pocię­ to mu na kawałki. Ale żył! Dzięki Bogu, żył! Dopiero teraz Anna popatrzyła na drugiego z jeńców: Graham! Leżał skurczony w pozycji płodu, oddychał z trudem i znajdował się w znacznie gorszym stanie niż Julian. Od stóp do głów pokryty byl krwią; krew zdawa­ ła się wyciekać wszystkimi porami ciała. Annę przywiązano tylko za ręce, zdołała więc bez więk­ szego trudu odwrócić się tak, by przytknąć twarz do twa334

I:

rzy Juliana. Jego policzek był zakrwawiony, ale na szczę­ ście ciepły. Oddech miał regularny, całkiem odmienny od płytkiego, nierównego sapania Grahama. Dostrzegła też bijące na szyi tętno: niezbyt szybkie, lecz regularne. - Julianie! - szepnęła mu do ucha. - Słyszysz mnie, Ju­ lianie? Ku radości Anny, rzęsy mu zadrgały i przez twarz prze­ biegł skurcz. Czy jej słowa dotarły do niego, czy też... - Julianie! - spróbowała raz jeszcze. Tym razem wy­ raźnie skrzywił się i otworzył oczy. - Anna? - odezwał się słabym głosem. - Cicho, kochanie! Mogliby nas usłyszeć. -Kto? - Tuggowie. Przynieśli nas tutaj i... Och, Julianie, my­ ślałam, że cię zabili! - Zdążą to jeszcze zrobić. - Julian zaciął zęby i przy­ mknął oczy, ale otworzył je prawie natychmiast. Anna przyglądała mu się z niepokojem. - Czemu, u diabla, nie pobiegłaś za Kirti? - Nie mogłam cię zostawić - odpowiedziała po pro­ stu Anna. - Przecież mówiłam, głuptasie, że cię kocham! Nie chciałeś mi wierzyć, więc musiałam to jakoś udo­ wodnić. Nic innego nie przyszło mi do głowy. Usłyszawszy to, prawie się uśmiechnął, ale trwało to jedynie sekundę. - Jezu! Wolałbym, żeby wydarli mi serce niż... - Na­ potkał spojrzenie Anny i urwał. Najwidoczniej nie chciał jej straszyć swymi domysłami co do rodzaju czekającej ich śmierci. - Czy jesteś ranna? Zrobili ci coś złego? - Właściwie nic... Nie torturowali mnie jak ciebie czy Grahama. Obezwładnili tylko zatrutym kolcem; ocknę­ łam się, kiedy wlekli mnie tutaj. - Dobre i to! - Starał się odwrócić głowę. - Co z Gra­ hamem? 335

Anna spojrzała w jego kierunku. - Chyba z nim marnie. Julian skrzywił się. - Nieźle go pochlastali, co? Cholera, nie powinienem był im przeszkadzać! Sam nie wiem, co we mnie wstąpiło. Anna popatrzyła na niego z powagą. - Nie sądziłam, że można się zdobyć na takie boha­ terstwo. Julian burknął: - Jak usłyszałem, że wyje, w głowie miałem tylko jed­ no: to mój brat! Nie znoszę tego bydlaka, ale... Graham stęknął, zajęczał i otworzył oczy. Rozejrzał się dokoła, wydając jakieś bulgoczące dźwięki. Potem za­ czął się miotać jak szalony: bił nogami o ziemię, wznie­ cając pył, i szarpał ramionami, jakby chciał wyswobo­ dzić się z więzów. - Uspokój się! - Głos Juliana był cichy, lecz dobitny. Do diabła, słyszysz mnie, Graham? Słowa Juliana musiały jakoś do niego dotrzeć, bo prze­ stał się miotać i znieruchomiał. Zamknął oczy i znów je otworzył. - Boli! O, jak boli! - jęknął. Serce Anny wezbrało litością. Odwróciła się tak, by mógł ją widzieć. - Jesteśmy przy tobie, Grahamie: Julian i ja. Nie zo­ stałeś sam! - Cccygański bbbękart... - wymamrotał Graham. An­ na nie była pewna, czy dotarło do niego coś prócz imie­ nia brata. Bełkotał nieskładnie, oczy miał szkliste. - Ocalił ci życie, Grahamie. - Mając świadomość, że Julian się poświęcił dla brata, Anna nie mogła słuchać, jak tamten go znieważa. - Daj spokój, Anno! To bez znaczenia - odezwał się

Julian. 336

- Właśnie, że nie! - sprzeciwiła się gwałtownie Anna. Oczy Grahama znów się otwarły. Patrzył przez chwi­ lę na Annę, ale jej chyba nie poznawał. Potem jego wzrok spoczął na Julianie i nagle wyostrzył się, szklistość spojrzenia znikła; przez chwilę Graham był najzu­ pełniej przytomny i świadomy tego, co mówi. - Jak ja cię nienawidzę! - odezwał się do Juliana z naj­ wyższą odrazą. - Po coś ty się urodził?! Wyrzekłszy to, zamknął oczy. W chwilę później pierś gwałtownie mu się uniosła, z gardła wydobyło się rzęże­ nie, usta mu drgnęły i znieruchomiał. Anna spoglądała nań z przestrachem. Przecież to niemożliwe, by... - Nie żyje - stwierdził Julian i zamknął oczy.

44 Annie wydawało się, że minęły długie godziny, ale w rzeczywistości nie mogło upłynąć więcej niż dwadzie­ ścia minut, gdy mata na drzwiach odchyliła się i do cha­ ty wszedł ktoś w białym turbanie i wspaniałym płasz­ czu. Dopiero gdy przybysz wyprostował się pośrodku izby, Anna poznała go. - Raja Singha! - szepnęła i poczuła w sercu ulgę. On jednak przyglądał się jej z kamienną twarzą. Wszelka nadzieja na ocalenie zniknęła. - Przykro mi, memsahib - powiedział obojętnym to­ nem - ale musi pani umrzeć. - Och, nie! Raja Singha, nie! - Nie zrobiła wam nic złego! Puśćcie ją! - To niemożliwe, sahibie. Nie możemy uwolnić ani

337

jej, ani pana. Od dawna wiedzieliśmy, że memsahib mu­ si umrzeć. Bogini ją wzywa. Pan, sahibie, nie musiałby ginąć, gdybyście nie byli razem. Pana śmierć to po pro­ stu nieszczęśliwy traf. Ale ona została wybrana. - Dlaczego ja? - spytała szeptem Anna, utkwiwszy oczy, ogromne i smutne, w twarzy niedawnego sługi. - Bogini lubi szmaragdy. Jej oczy są ze szmaragdów, tak jak pani oczy, memsahib. Z powodu tych właśnie oczu będzie pani ofiarą najmilszą bogini. - Nie, proszę! - Niech się pani nie lęka, memsahib. Nie będzie pani sa­ motna w krainie śmierci. Sahib Paul już tam jest, a małą pa­ nienkę wyślemy zaraz za panią. Cała rodzina będzie razem. - Nic Chelsea! - rozpłakała się przerażona Anna. - Dziecko zostało przecież w domu. Z pewnością już nie żyje - powiedział twardym głosem Julian. Raja Singha spojrzał na niego z wyraźnym niedowie­ rzaniem. - Nie należało przyjeżdżać na Cejlon, sahibie. Obraw­ szy tę drogę, wkroczył pan również na drogę śmierci. To rzekłszy, odwrócił się, chcąc odejść. - Zaczekaj! - rzucił ostrym tonem Julian. - Już od daw­ na próbowałeś zabić memsahib i małą panienkę, praw­ da? Czy to ty wpuściłeś kobrę do domu i podpaliłeś krze­ wy na plantacji? - Niestety, nie powiodło mi się - odparł z pewnym ża­ lem Raja Singha. - I wobec tego postanowiłeś spalić nas żywcem w Big House? Raja Singha poczuł się urażony. - Nie przyłożyłem do tego ręki. To tamten sahib... wskazał pogardliwie na Grahama. - Gdyby tego nie zro­ bił, wysłalibyśmy memsahib i małą panienkę razem do bogini. A tak... 338

Wzruszył ramionami i choć Julian usiłował go zatrzy­ mać, wyszedł z chaty. Po chwili zjawiło się czterech ma­ kabrycznie przystojnych tuggów. Bez słowa wyjęli ma­ czety i przecięli pęta więźniów. - Kocham cię, Anno! - powiedział dobitnie Julian, gdy wywlekano go z chaty. Anna pojęła od razu: chciał ją w ten sposób uprzedzić, że idą oboje na śmierć. - Ja też cię kocham! - krzyknęła za nim z rozpaczą. A potem i ją wywlekli z chaty. Znalazłszy się na dworze, ujrzała, że słońce właśnie wyłania się zza horyzontu. Na fioletowym niebie zabły­ sła złocistoczerwona tarcza. Ptaki śpiewały, małpki ha­ łasowały, wietrzyk szeleścił w koronach drzew. Jakże piękny był dzień, w którym przyszło jej umrzeć! Anna zadrżała na myśl o śmierci. Co z nią zrobią? Czy to będzie bardzo bolało? Myśli jej pomknęły ku Chel­ sea. Boże, zmiłuj się nad dzieckiem! Kirti ukryje małą, póki Ruby nie zorganizuje ucieczki. A Jim? Jima prze­ cież nie schwytali! Z pewnością oboje z Ruby zdołają ocalić dziecko, wsadzić je na statek płynący do Anglii. Na myśl o małej sierotce łzy napłynęły Annie do oczu. W dali dostrzegła Juliana. Wleczono go w dół stromą ścieżką. Ramiona miał skrępowane na plecach i zwisał bezwładnie z rąk swych prześladowców. Czy był nie­ przytomny, czy zbierał siły do ostatniej walki o życie ich obojga, wyczekując odpowiedniego momentu? Spoglądając na towarzyszących im tuggów, którzy w dalszym ciągu śpiewali rytualne pieśni, Anna straciła resztę nadziei. Jeden mężczyzna nie podoła takiej gro­ madzie, a Julian był w dodatku osłabiony i ranny. Dwaj tuggowie wlekli ją, szarpiąc bezlitośnie. Anna ujrzała w oddali błękit wody i zorientowała się, że znaj­ dują się w pobliżu oceanu. Widać nocą przewieziono ich 339

łodziami po rzece Kumbukkan. O ile się nie myliła, wy­ brzeże, które miała przed oczyma, było jednym z najustronniejszych zakątków Cejlonu. Nie mogli liczyć na pomoc ze strony rodaków. Pew­ nie nikt jeszcze nie ma pojęcia o okropnościach, które wydarzyły się w Srinagarze. Na brzegu czekały na nich ze dwa tuziny tuggów. Ra­ ja Singha we wspaniałym stroju stał nieco na uboczu. W dole pod nimi znajdowała się łódź wyposażona w ża­ giel i odsadnię z pływakiem, który miał chronić tę kruchą łupinkę od wywrócenia się nawet przy bardzo silnej fali. Do tej właśnie łodzi zaciągnięto Juliana - i tu właśnie spróbował stawić opór prześladowcom. Wyprostował się z groźnym pomrukiem i zdołał odtrącić jednego ze swych strażników. Pozostali tuggowie natychmiast rzu­ cili się na niego i choć się bronił, powalili go na ziemię. Anna zaczęła krzyczeć, ale uciszono ją natychmiast, wpychając jej do ust wstrętną, brudną szmatę. W przeciągu paru sekund pobito Juliana do utraty przytomności. Anna nie zauważyła jednak, by kaleczo­ no go znów maczetami - dobre i to! Rozebrano go tyl­ ko do naga i położono na dnie łodzi na boku, z rękoma skrępowanymi na plecach i z kneblem w ustach. Potem, ku przerażeniu Anny, rozebrano także i ją - tak meto­ dycznie i obojętnie, jakby była martwym przedmiotem. Nagą i wyrywającą się zaniesiono do łodzi i zmuszono, by położyła się obok Juliana tak, że ich plecy się styka­ ły. Związano ich razem, opasując ciasno powrozami szy­ je, piersi, uda i kostki nóg. Potem polano ich obficie mor­ ską wodą. Anna zaczęła dygotać mimo rosnącego upału, a więzy jeszcze bardziej wpiły się w ciało. Na koniec zbliżył się do łodzi Raja Singha. Anna nie próbowała nawet błagać go o litość. Wiedziała, że nic to nie da. 340

Sięgnął w zanadrze i wyjąwszy płaski futerał, otwo­ rzył go. Anna zrobiła wielkie oczy, ujrzawszy, co znaj­ duje się wewnątrz. Szmaragdy! Raja Singha ukradł szmaragdy Juliana! Musiał to zrobić poprzedniej nocy, zanim wymknął się, by sprowadzić tuggów. - Zabierzecie je w prezencie dla bogini - powiedział Raja Singha. Pochylając się nad Anną, umocował mie­ niące się zielenią klejnoty wokół jej szyi i pasa. Anna czuła na skórze dotyk ciężkich, zimnych kamieni i cie­ płych palców zapinających klamerki. Pozostałe szmarag­ dy umieścił w aksamitnej kopercie obok niej. Dopiero wówczas Anna uświadomiła sobie w pełni, że ma umrzeć zgodnie z jakimś pogańskim rytuałem. Cóż za bezsensowna śmierć! Zaczęła gwałtownie kasłać i udało jej się wypluć kne­ bel. - Raja Singha, przecież wiesz, że to głupota! - krzyk­ nęła z desperacją, która dodała jej słowom mocy. - Nie ma żadnej bogini! Ona po prostu nie istnieje! A ty... - Jak śmiesz znieważać Kali?! - ryknął Raja Singha i trzasnął Annę w twarz Z taką siłą, że zadźwięczało jej w uszach, po czym znów ją zakneblował. Do oczu An­ ny napłynęły łzy, a on cofnął się i skinął na innych. Wśród głośnych okrzyków łódź spuszczono na wodę. Czterech tubylców popychało ją, biegnąc i płynąc po obu jej stronach, dopóki nie znalazła się poza linią przy­ pływu, daleko od lądu. Wówczas postawiono żagiel i tu­ bylcy jak jeden mąż zawrócili w stronę brzegu. Annę i Juliana, nagich i związanych, pozostawiono na łasce niespokojnych morskich fal. Żyli jednak oboje. Anna była niesłychanie wdzięczna za to losowi. Nie miała pojęcia, jakie straszliwe udręki ich czekają. 341

45 Słońce wzbiło się wysoko, a ich więzy zacisnęły się tak, iż trudno było nie tylko się poruszyć, ale i oddychać. Słona morska woda zaschła na skórze Anny, piekło ją i swędziało nieznośnie. Słońce wznosiło się coraz wyżej na niebie, jego promienie paliły delikatne ciało. Nawet szmaragdy rozgrzały się w słonecznym żarze i dotyk ich ranił podrażnioną przez sól skórę. Na domiar złego An­ na nie mogła zmienić pozycji: jej pęta były zbyt ciasne. Na dnie łodzi zostało jeszcze wody na pół cala i sta­ nowiło to dodatkową udrękę: skóra na prawym boku Anny była mokra i zimna, podczas gdy reszta ciała nie­ mal się smażyła. Posiniaczone ramię bolało, knebel ranił wyschnięte usta, nogi i ręce dawno już zdrętwiały. Czu­ ła, że Julian przywiązany plecami do jej pleców oddy­ cha, ale z pewnością on także był w opłakanym stanie. Nie mogli porozumiewać się ze sobą, zakneblowano im usta. Anna nie była nawet pewna, czy Julian odzyskał przytomność. Gdyby wiedziała, ile cierpień czeka ich w tej łodzi, za­ miast dziękować Bogu za to, że nadal żyje, błagałaby Go o rychłą śmierć. Gdy minęło południe, Julian poruszył się. Anna uświa­ domiła sobie, że do tego momentu był nieprzytomny; te­ raz każde drgnienie jego ciała świadczyło o tym, że wraca do siebie. Co prawda nie bardzo mógł się poruszać; z po­ wodu zaciśniętych więzów najlżejszy jego ruch sprawiał Annie nieznośny ból. Zaczął szarpać swe pęta, ale gdy usły342

szał zduszone jęki, wydobywające się z zakneblowanych ust Anny, znieruchomiał. Następne jego próby były znacznie ostrożniejsze, choć Anna czuła, że nieustannie porusza rękami, starając się je uwolnić. Gdyby mogła, po­ wiedziałaby mu, że to daremny trud. Tuggowie wydali ich na pastwę okrutnego morza i śmierć jest nieunikniona. W końcu słońce zaszło i Anna odczuła pewną ulgę. Ostre promienie nie paliły już skóry. Jednak zimny wiatr, który powiał z nastaniem nocy, przyprawiał ją o dreszcze, a nieustanne podskakiwanie lekkiej lodzi na falach wywo­ ływało takie mdłości, że pragnęła, by śmierć przyszła jak najrychlej. Rozpaczliwie starała się usnąć i zapomnieć o lę­ ku przed następnym rankiem i torturą palącego słońca. Jak długo kona się z braku wody? zastanawiała się, czując, jak puchnie jej język. Dwa dni? Trzy? Była tak zbolała i tak wyzuta z wszelkiej nadziei, że gdy w końcu - po wielu godzinach nieustannego poru­ szania rękami -Julian zdołał oswobodzić dłonie, nie mo­ gła w to uwierzyć. Zresztą ramiona nadal miał skrępo­ wane i długo trwało, nim pozbył się knebla. Udało mu się jednak tego dokonać i wówczas Anna, usłyszawszy po dwudziestu czterech godzinach głos ukochanego, po­ czuła budzącą się znów nadzieję. - Anno... - wyszeptał chrapliwie. - Moja biedna Anno... Julian podjął dalsze próby i w końcu zdołał rozsupłać węzeł na jej głowie. Długo to trwało, gdyż postronki krę­ powały jego ruchy i sprawiały ból Annie, a poza tym je­ go palce poruszały się po omacku. W końcu jednak uda­ ło mu się rozwiązać szmatę, przytrzymującą cuchnący knebel. Pozbywszy się go, Anna odetchnęła pełną pier­ sią. Próbowała zwilżyć językiem spieczone wargi, ale wyschły tak bardzo, iż niewiele to dało. - Julianie - wychrypiała, odzyskawszy mowę. - Och, Julianie, nie chcę umierać! 343

- Wiem, najdroższa. Ja też chcę żyć. Może nam się po­ szczęści... Byle tylko pozbyć się więzów... - Są takie ciasne! - powiedziała z rozpaczą. - Polali je wodą morską, by wyschły na słońcu i wpijały się jeszcze bardziej! Julian milczał przez chwilę. Potem, gdy Anna z nie­ pokojem wymówiła jego imię, odezwał się znowu: - Nawet mając wolne ręce, nie zdołam rozplatać wszystkich węzłów. Musimy wyskoczyć za burtę. Anna już wcześniej myślała o tym, by utopić się, za­ nurzając twarz w resztce wody, pozostałej na dnie lodzi. Byłoby to lepsze niż śmierć z pragnienia i porażenia sło­ necznego. Zadrżała jednak na myśl o dobrowolnym wskoczeniu wraz z Julianem do morza. - Jeśli nie ma innego wyjścia... - szepnęła. Wszystko było lepsze od straszliwej spiekoty następnego dnia! Julian przez chwilę milczał. Kiedy zaś dotarło do nie­ go znaczenie jej słów, powiedział z gniewem:. - Dobry Boże, przecież nie o to chodzi! Wcale nie my­ ślałem o poddaniu się losowi i samobójstwie! Gdybyśmy znaleźli się za burtą i uczepili odsadni, woda rozluźniła­ by nasze więzy. Na pewno nie od razu... ale jest jakaś szansa i warto spróbować. Szansa była bardzo nikła. Anna pojęła to, choć Julian nie wypowiedział tego głośno. Jednak najmniejsza szan­ sa lepsza od żadnej. - Chwileczkę... A co ze szmaragdami? - spytała, przy­ pomniawszy sobie o klejnotach, dla których odzyskania Julian podjął tak wielkie ryzyko. - To przecież szmarag­ dy królowej Marii! Ubrali mnie w naszyjnik i pas... a reszta jest w futerale na dnie łodzi. Och, Julianie! Z pewnością jest tam także świadectwo ślubu twoich ro­ dziców! Zniszczy się... papier zawilgnie! - Niech diabli porwą to cholerne świadectwo ślubu! 344

I szmaragdy też! Myślisz, że mi na nich zależy? Zależy mi tylko na twoim życiu! - odparł gwałtownie Julian. Mi­ mo sytuacji, w jakiej się znajdowali, słysząc te słowa An­ na poczuła się szczęśliwa. - I jakim cudem masz je na sobie?! Myślałem, że spłonęły wraz z całym domem. - Raja Singha przystroił mnie nimi, bym je wręczyła jego bogini... kiedy umrę. - Rozpacz sprawiła, że ostat­ nie dwa słowa Anna wypowiedziała głuchym szeptem. - Niech diabli porwą tego potwora! Wcale nie umrzesz! Nie umrzemy, słyszysz? Nie wolno ci się pod­ dawać! Mówię ci: kiedy wskoczymy do morza, woda roz­ luźni nasze więzy. Musi nam się udać, Anno! - W głosie Juliana brzmiała determinacja. - Co trzeba zrobić? - spytała Anna, czując znów odro­ binę nadziei. Julian wydawał się taki pewny... - Dzięki odsadni łódź się nie wywróci. Musimy więc po prostu wyskoczyć za burtę, a ja uchwycę się wtedy pływaka. Potem trzeba będzie tylko zaczekać, aż woda rozluźni więzy. O ile je rozluźni, dodała Anna w duchu. Julian zamilkł na chwilę. Potem wyjaśnił: - Spróbuję przewrócić się na brzuch. Pewnie sprawię ci ból, gdy się będę wiercił. Bardzo przepraszam. Ale... - Nie przejmuj się mną - odparła Anna. Choć żadne z nich o tym nie wspomniało, oboje wiedzieli, że gdyby podczas skoku Julian nie zdołał uczepić się pływaka, pój­ dą na dno. Związani w ten sposób utoną z pewnością. - W porządku. Spróbuję podeprzeć się rękami od ty­ łu. Gdy się uniosę, ty szarpnij się Z całej siły na prawo. Ja też tak uczynię. Może to wystarczy, byśmy wypadli z łodzi. - Zrobił maleńką pauzę, potem zaś, ku swemu zdumieniu, Anna usłyszała w jego głosie nutkę rozbawie­ nia. - I nabierz jak najwięcej powietrza, Anno! Słyszysz? - Słyszę. 345

- No to jazda! Kiedy Julian starał się przewrócić na brzuch, zgodnie z jego przewidywaniami sznury wpiły się boleśnie w po­ parzoną skórę Anny. Zagryzła jednak wargi i nie jęknę­ ła ani razu. Wiedziała, że i Juliana to boli. Był spieczony słońcem tak jak ona, a powrozy wrzynały mu się z pew­ nością w ciało. Poza tym straszliwie go pokaleczono... Jakże słona woda na dnie lodzi musiała go piec! - Gotowa? -Tak. - Rzuć się w prawo! Z tymi słowy Julian dźwignął się gwałtownie. Anna poczuła, że jego ciało sprężyło się, ona sama też skoczy­ ła w prawo. Otarła się boleśnie o burtę... i nagle - o, cu­ dzie! - znaleźli się po drugiej stronie! Natychmiast jednak poszli pod wodę. Gdy Anna była już pewna, że idą prosto na dno, coś ją nagle szarpnęło w górę. Poczuła, że szmaragdowy pasek rozpina się i opa­ da powoli na dno w ślad za aksamitną sakiewką zawiera­ jącą resztę klejnotów. Przyglądała się temu z dziwną obo­ jętnością. Potem coś pociągnęło ją znów ku górze... aż wreszcie wynurzyła głowę nad powierzchnię morza i za­ czerpnęła gwałtownie powietrza. - Anno, udało się! - triumfował Julian. Anna, która zwi­ sała mu z pleców niczym indiańskie niemowlę, uśmiech­ nęła się... i natychmiast tego pożałowała: rozciągnięte w uśmiechu spalone wargi okropnie zabolały. - Naprawdę się udało? - Przytuliła się do Juliana, nie bacząc, że sznury jeszcze boleśniej wpiły się w jej ciało. Z pewnością poraniły ją do krwi.... Ale mieli teraz jakąś szansę ocalenia! W miarę jak słońce wznosiło się coraz wyżej, opty­ mizm Anny słabł. Więzy nie zacisnęły się co prawda mocniej, ale mimo iż Julian zawzięcie poruszał ramiona346

mi, nie zdołał ich dotąd uwolnić. Pragnienie dręczyło Annę, paliło ją żywym ogniem! Z najwyższym trudem powstrzymywała się, by nie łyknąć morskiej wody. Wie­ działa, że byłoby to najgorszym błędem: zawarta w wo­ dzie sól wchłonęłaby resztę wilgoci. Ciało miała na szczęście pod wodą i słońce paliło tyl­ ko jej twarz. Anna wiedziała, że powinna być za to wdzięczna losowi, ale zapuchnięte oczy zmieniły się w szparki, a spękane wargi straszliwie obrzmiały i jakoś trudno było jej się zdobyć na wdzięczność. Godziny straszliwego żaru wlokły się jedna za drugą... Anna znów zaczęła myśleć o śmierci niemal z utęsknie­ niem. I nagle gdy poruszyła się, chcąc nieco złagodzić bole­ sny ucisk powroza, wydarzyło się coś, w co nic mogła w pierwszej chwili uwierzyć. Spróbowała jeszcze raz... - Julianie! - wychrypiała szeptem, niezdolna do nor­ malnego mówienia. - Więzy.... chyba się rozluźniły! Mo­ gę ruszać nogą! Poczuła, że i on wierzga nogami i dokonuje podobne­ go odkrycia. Po chwili jedna z jego nóg była także wol­ na. Niebawem Julian całkowicie oswobodził i siebie, i ją. Anna odwróciła się do niego bez tchu, niezdolna do uśmiechu... potrząsnęła tylko z radością jego dłonią. Na­ wet i to okazało się bolesne: mieli tak poparzoną skórę! Po raz pierwszy od dwóch dni Julian mógł popatrzeć na ukochaną. - Twoja biedna buzia... - szepnął, a oczy mu pociem­ niały na myśl o tym, ile wycierpiała. Ostrożnie dotknął jej policzka. - Kocham cię, Anno. - Ja też cię kocham - zdołała odpowiedzieć. Oczy jego padły na szmaragdowy naszyjnik - tylko on ocalał z klejnotów, za którymi uganiał się przez całe życie. 347

- Zdejmiemy z ciebie to świństwo! - oświadczył i od­ piął zamek bardzo ostrożnie, by nie urazić jej poparzo­ nej skóry. Potem rzucił naszyjnik na dno łodzi niedbale jak garść kamyków. - Wszystko się dobrze skończy! - rzekł do Anny z przekonaniem. - Zobaczysz! Potem pomógł jej wejść z powrotem do łodzi. Anna chciała usiąść, ale ostatecznie położyła się na dnie, wstrząsana dreszczami. Julian osłaniał ją własnym ciałem od palącego słońca; korzystając z żagla, skierował łódź w stronę lądu. Nie wiedzieli jednak, czy dotrą do niego na czas. Przez dwa dni unosili się z prądem. Pozbawieni wody pitnej mieli przed sobą najwyżej czterdzieści osiem go­ dzin życia. Zwłaszcza Anna była tak odwodniona, że po­ padała już w delirium. Julian zaciskał zęby i nie dawał się majakom, które atakowały także i jego. Gdyby uległ, oboje musieliby umrzeć. Od jego wytrzymałości zależało życie Anny. A ona nie może umrzeć, on na to nie pozwoli! Późnym popołudniem zerwał się wiatr. Na horyzon­ cie ukazały się ciemne chmury; łódź pod żaglem skaka­ ła z fali na falę. Julian modlił się w tej chwili jak nigdy w życiu. Jego modły zostały wysłuchane. Gdy uniósł głowę ku niebu, poczuł na twarzy pierwsze krople deszczu. - Anno, Anno, zbudź się! - Nie puszczając żagla, po­ chylił się i potrząsnął Anną, choć wiedział, że sprawia jej ból, dotykając poparzonej skóry. Miała jasną karnację i ucierpiała od słońca znacznie dotkliwiej niż on. Po chwili Anna otwarła oczy i spojrzała na niego błędnym wzrokiem. Była bez wody dwa i pół dnia. - Deszcz! - zawołał Julian i w tym samym momencie 348

rozwarły się niebiosa i lunęły na nich potoki lodowatej wody. - Kochanie, pada deszcz! Gdy nadal nie pojmowała, o co chodzi, Julian przy­ wiązał żagiel, nabrał deszczówki w obie ręce i polewał Annę świeżą wodą raz po raz, póki nie uznał, że tyle na razie wystarczy. Potem, wykorzystując wiatr, prądy i całą swą wiedzę o morzu, skierował łódź w stronę lądu. Kiedy usłyszał w końcu huk i ujrzał białe grzywy fal, rozbijających się o brzeg, łzy napłynęły mu do oczu. Udało im się! Julian dziękował Bogu za cud, w który dotąd - w gruncie rzeczy - nie wierzył. Potem opuścił żagiel i pozwolił łodzi unosić się na fa­ lach; na grzbiecie jednej z nich dotarła do lądu i łagod­ nie uderzyła dnem o piasek. Wówczas Julian, zebrawszy resztę sił, wziął Annę na ręce i wyniósł ją ostrożnie na brzeg. Zapomniane szmaragdy pozostały w łodzi. Na twarzy Juliana łzy wdzięczności mieszały się z kroplami deszczu.

Epilog Mniej więcej r o k później h r a b i o s t w o Ridleyowie sta­ li o b o k siebie na tarasie G o r d o n H a l l . Był p o c z ą t e k mar­ ca, ale od kilku d n i p a n o w a ł o niezwykłe ciepło. W d o l e na wypieszczonej p a r k o w e j ścieżce mała b l o n d y n e c z k a skakała i p o d ś p i e w y w a ł a ze swym n o w y m t o w a r z y s z e m z a b a w , s y n k i e m p o r t i e r a . D z i e w c z y n k a była u b r a n a w aksamitną pelisę i czepek, ale w to p ó ź n e s ł o n e c z n e p o p o ł u d n i e nie b y ł o to właściwie k o n i e c z n e . W o k ó ł pa­ nowała raczej w i o s n a niż zima. Anna z u ś m i e c h e m obserwowała figle swojej córy. J a k to dobrze, że Chelsea była wreszcie szczęśliwa i czulą się swojsko w t y m otoczeniu! Kiedy po k o s z m a r n y c h prze­ życiach A n n a i Julian odnaleźli dziewczynkę, była prze­ brana za tubylcze dziecko, a wioski u f a r b o w a n o jej na b r u d n o b r ą z o w y kolor. U k r y w a ł y się razem z R u b y w ro­ dzinnej wiosce ayah; choć z a r ó w n o Kirti, jak wszyscy jej krewni strzegli pilnie dziecka, mała była niemal sparaliżo­ w a n a strachem. N a w i d o k m a t k i Chelsea w y b u c h n ę ł a gło­ śnym płaczem i przylgnęła do niej, jakby nigdy już n i e chciała jej puścić. M i m o swoich bolesnych o b r a ż e ń A n n a przygarnęła dziecko równie m o c n o . Każda z nich p r z e z parę dni żyła w lęku, że nigdy już nie zobaczy tej drugiej. J i m też o g r o m n i e się uradował na w i d o k Juliana. Co prawda splunął i oświadczył niedbale, że „Julcia nawet sie­ kierą nie zarąbiesz! Od r a z u m to wiedział!", ale o d w r ó c i ł się spiesznie, gdyż - jak to określił - „ten k u r z szczypie w oczy jak cholera!" J a k się p o t e m okazało, J i m zgodnie 350

z poleceniem Juliana udał się za Grahamem. Ten mu jed­ nak zniknął w połowie drogi do Kolombo. Zaskoczyło go to i stracił śledzonego z oczu, ale gdy po kilku godzinach dał za wygraną i wrócił do Srinagaru, znów się na niego natknął. Graham zabierał się właśnie do podpalania tyl­ nej werandy. Przyłapany na gorącym uczynku przez Ji­ ma, zdzielił go tak mocno łopatą, że ten przeleżał bez przytomności prawie całą noc. Gdy ocknął się i wydostał z gęstych zarośli, dokąd go Graham zawlókł i zostawił bez pomocy, zastał już tylko dymiące zgliszcza. Jim mógł się domyślać, jaki los spotkał Juliana i resz­ tę domowników. Nie były to przyjemne rozważania. Julian tak wszystkich poganiał do wyjazdu, że Anna prawie z nikim nie zdążyła się pożegnać. Udało jej się jednak porozmawiać z Charlesem, który był przerażo­ ny opowieścią o ich przeżyciach. Nie zdziwiło go nato­ miast wyznanie Anny, że zamierza wyjść za Juliana. Po­ wiedział, że już od dawna podejrzewał, że tak się to skończy, i pogodził się ze swą przegraną. Życzył nawet Annie wiele szczęścia, ale było to przed samym odjaz­ dem i Julian niemal siłą wciągnął ją do czekającego po­ wozu, więc na dłuższą rozmowę zabrakło czasu. Julian nalegał, by wszyscy jak najszybciej udali się do Kolom­ bo, a stamtąd bez zwłoki wyruszyli statkiem do Anglii. Grożące Annie śmiertelne niebezpieczeństwo tak nim wstrząsnęło, że poprzysiągł sobie nie wystawiać jej na najmniejsze nawet ryzyko. Pozwolił ukochanej pożegnać się z Charlesem tylko dlatego, że trzeba było uprzedzić angielską społeczność na Cejlonie o czających się w pobliżu mordercach i po­ wiadomić majora o wydarzeniach w Srinagarze. Charles był oczywiście ogromnie przejęty i obiecał zrobić, co tyl­ ko się da, by odnaleźć winowajców i ostrzec o niebezpie­ czeństwie wszystkich angielskich osadników. W ostat351

nim liście, który od niego otrzymali, Dumesne pisał, że Raja Singha gdzieś zniknął. Rzecz jasna, poszukiwania trwały nadal, ale Anna aż za dobrze znała zarówno cejloński wymiar sprawiedliwości, jak samego przestępcę, wątpiła więc, by kiedykolwiek go pojmano. Graham został pochowany na maleńkim cmentarzy­ ku obok Paula. Annę nieco pocieszało, że dwaj bracia to­ warzyszą sobie w drodze do wieczności. Kiedy Julian odzyskał siły po swoich strasznych prze­ życiach, postanowił upomnieć się o należne mu dziedzic­ two, o ile zdoła dowieść swoich praw. Po kilku tygo­ dniach zastanawiania się nad sprawą przypomniał sobie nazwisko proboszcza, który złożył podpis pod świadec­ twem ślubu jego rodziców. Od tej pory wszystko poszło jak po maśle. Ów duchowny co prawda nie pełnił już swych obowiązków, ale w parafialnych rejestrach zacho­ wało się nie tylko jego nazwisko, ale również dowód za­ warcia związku małżeńskiego przez rodziców Juliana. Adwokat, który był przedtem doradcą prawnym Graha­ ma, zajął się sprawą i Julian został oficjalnie uznany za hrabiego Ridleya. Dzięki znajomości z tym prawnikiem Julian odkrył wreszcie, kto powiadomił go w anonimowym liście, że „dowód znajduje się w szmaragdach!". O t ó ż ojciec tego adwokata był niegdyś doradcą prawnym starego hrabie­ go Ridleya. Przed laty Anna i Paul, ukryci w bibliotece, stali się mimowolnymi świadkami sprzeczki tego właśnie prawnika z hrabią. Spór dotyczył decyzji hrabiego Ri­ dleya, który postanowił ukryć fakt zawarcia pierwszego, potajemnego małżeństwa oraz istnienia pierworodnego syna. Gdyby wyszło to na jaw, ten właśnie syn odziedzi­ czyłby wszystko, co hrabia przeznaczał dla swego uko­ chanego Grahama. Prawnik zganił tę niesprawiedliwą de­ cyzję i odmówił swego współudziału, ale musiał milczeć. 352

Wiedząc, gdzie hrabia ukrył dowód przemawiający na korzyść Juliana, wysłał mu po śmierci ojca ów zagadko­ wy list. Uznał, że w tej sytuacji nie powinien zatrzymać tej wiadomości przy sobie. Sumienie nie dawało mu spo­ koju. Julian wyraził staremu adwokatowi swą wdzięcz­ ność i chciał jakoś wynagrodzić go za trudy, ten jednak odparł, że największą nagrodą dla niego jest to, że spra­ wiedliwości wreszcie stało się zadość. Julian udał się wraz z Anną i Chelsea do Gordon Hall, by objąć je we władanie jako prawowity właściciel, hra­ bia Ridley. Ruby zamieszkała w Dower House*, Jim zaś był w Gordon Hall częstym i mile widzianym gościem. Barbarze, żonie Grahama, Julian wyznaczył hojną ren­ tę. Przeniosła się do Londynu, gdzie miała nadzieję za­ mienić gorycz żałoby na słodycz nowego związku. Obrażenia Anny okazały się niewielkie i z wyjątkiem skóry wszystko po tygodniu wróciło do normy. Popa­ rzenia okazały się jednak bardzo rozległe; opuchlizna, pęcherze i wiecznie obłażąca skóra nękały Annę tak dłu­ go, że straciła już prawie nadzieję, że będzie kiedyś wy­ glądać po ludzku. Wreszcie jednak - mniej więcej w po­ łowie powrotnego rejsu do Anglii - na tyle wydobrzała, że mogła bez zakłopotania pokazywać się publicznie. Wtedy właśnie wyszła za Juliana; ślubu udzielił im ka­ pitan. Jim był drużbą Juliana, a Ruby i Chelsea towarzy­ szyły oblubienicy. Świadkami tej uroczystości byli nie­ mal wszyscy pasażerowie i cała załoga statku.

* „ D o w e r house" - niewielki d o m na terenie posiadłości, do które­ go zgodnie ze zwyczajem przeprowadzała się owdowiała matka młodego właściciela (hrabiego czy księcia), gdy rządy w głównej rezydencji obejmowała jej synowa (przyp. tłum.).

353

- Panienko Aniu... to znaczy... pani hrabino, ktoś chce się koniecznie z panią zobaczyć! Anna odwróciła się i uśmiechnęła do pani Mullins, która wyszła na taras przez francuskie okno, tuląc w ra­ mionach niewielką, owiniętą pledem osóbkę. Niedawno zaangażowana niańka szła z tyłu z urażoną miną, ale pa­ ni Mullins zawłaszczyła Christophera Scotta Traverne'a od chwili jego narodzin i uważała, że jedynie matka ma do niego większe prawa. Skutkiem tego niańce niewiele pozostało do roboty i boczyła się na gospodynię, wcho­ dzącą w jej kompetencje. - Dziękuję, pani Mullins. Witaj, moje złotko! - Anna wyciągnęła ramiona do synka, ale to Julian wziął dziec­ ko na ręce i trzymał tak ostrożnie, jak każdy tata z mie­ sięcznym zaledwie stażem. Uśmiechał się czule, patrząc na malutką istotkę z szopą czarnych włosków i szafiro­ wymi oczkami, tak bardzo podobnymi do jego oczu. Dzidziuś spoglądał na niego bez obawy; Julian pochylił się i połaskotał go pod bródką. Mały Christopher na­ tychmiast schwycił ojcowski palec i usiłował wsadzić go sobie do buzi. - Chyba jest głodny! - Julian pospiesznie oddał dziec­ ko żonie. Anna z uśmiechem wzięła synka w ramiona. Julian był prześmiesznym... i przeuroczym tatą! Kiedy mu oznajmiła, że zostanie ojcem, nie posiadał się z radości. Gdy jednak dotarło do jego świadomości, że Anna musi dziecko urodzić, okupić jego przyjście na świat bólem i cierpieniem - wpadł w panikę. Trzymał się jednak dzielnie, choć w dniu szczęśliwego rozwiązania Jim wlewał w niego whisky całymi kwaterkami. Naza­ jutrz jednak zarówno ojciec, jak i syn czuli się dobrze. - Wybacz, mój drogi. Muszę go nakarmić. Kiedy Anna z niemowlęciem zniknęła we wnętrzu do­ mu, Julian zbiegł z tarasu po schodkach, by pobawić się 354

z Chelsea i jej towarzyszem. Dziewczynka pogodziła się wreszcie ze śmiercią ojca, choć Paul pozostał dla niej drogim wspomnieniem. Anna, podobnie jak Chelsea, znalazła znów własne miejsce w świecie. Serce jej przepełniała miłość do Juliana i do dzieci. Życie wydawało jej się cudowne - jako żona Juliana zaznała takiego szczęścia, o jakim nawet nie śniła. Kiedy dzidziuś się najadł, a był z niego łakomczuch, Anna powierzyła go niani, która miała ułożyć niemow­ lę do snu. Dziewczyna uniosła dziecko z miną pełną triumfu a zarazem pogardy dla pokonanej przeciwnicz­ ki. Pani Mullins zrewanżowała się nieżyczliwym burk­ nięciem. Anna zignorowała te oznaki nadciągającej woj­ ny domowej, zapięła stanik sukni i wyszła z domu na poszukiwanie Juliana. Znalazła go nad stawem, porośniętym nenufarami; polował z dziećmi na wielce dorodną żabę. Kiedy Anna zbliżyła się do nich, mały przyjaciel Chelsea zapropono­ wał, by zastawić pułapkę. Anna wolała nie wnikać w szczegóły tej akcji. Chelsea jednak zapaliła się do te­ go projektu, a Julian, uśmiechając się od ucha do ucha, wdrapał się po stromym brzegu i przyłączył do żony. - Pewnie oboje wpadną do wody i skąpią się po szy­ je - prorokował z całym spokojem, gdy dzieci odbiegły w poszukiwaniu potrzebnego im sprzętu. - Albo, co gorsza, złapią to obrzydlistwo, a Chelsea się uprze, żeby je oswoić! (W pokoju dziecinnym w Gordon Hall dosłownie roiło się od bardzo osobliwych stworzeń.) - A jak się miewa mój syn? - W głosie Juliana było ty­ le dumy, że Anna musiała się do niego uśmiechnąć. - Twój syn miewa się doskonale, tylko pani Mullins i Lisette znów się o niego pożarły... - Czy ta dziewczyna nadaje się według ciebie na nia­ nię? Może poszukamy kogoś innego? 355

- Lisette nadaje się znakomicie - oświadczyła Anna stanowczo. Dobrze już wiedziała, że Julian przeżywa niepokoje ojcostwa wyjątkowo silnie. Zadręczał się dosłownie wszystkim, począwszy od długości dzidziusiowych drze­ mek (Czy on powinien aż tyle spać?), do ilości mleka, które ulewało się Christopherowi z buzi (Przecież nic mu nie zostanie w brzuszku: dziecko się zagłodzi!). An­ na od czasu do czasu miała ochotę postukać się palcem w czoło, przeważnie jednak koiła ojcowskie troski, ży­ wiąc nadzieję, że chorobliwe objawy niebawem ustąpią. - Ślicznie wyglądasz... jak zawsze! - Julian zapomniał o problemach ojcostwa i pochylił się, by pocałować żo­ nę. Anna przytuliła się do niego, objęła go za szyję, war­ gi jej się rozchyliły. Od tak dawna nie kochali się ze so­ bą, że każde dotknięcie Juliana budziło w niej gorączko­ we pożądanie. „Pościli" przez calutki miesiąc przed uro­ dzeniem dziecka i cztery tygodnie po jego urodzeniu! Anna wiedziała, że Julian obawia się wyrządzić jej krzywdę, ale była już zdrowiusieńka i dosłownie drżała, gdy się do niej zbliżył. Może dziś po południu... Julian odsunął żonę na odległość ramienia i wpatry­ wał się w nią dziwnym wzrokiem. - Co z tobą? - spytała Anna, zaniepokojona jego miną. - Nareszcie mi się przypomniało! - odpowiedział nie­ zrozumiale. - Kiedy słońce padło ci na włosy. - Co ci się przypomniało? - Gdzie cię po raz pierwszy ujrzałem. Byłem pewny, że już się kiedyś spotkaliśmy! I nagle przypomniało mi się, gdzie! - No więc gdzie? - Właśnie tu, w pobliżu stawu. Miałaś chyba ze sześć lat. To było wtedy, kiedy postanowiłem stawić czoło mo­ jemu ojcu, a on kazał mnie obić i wyrzucić. Podniosłem 356

się w k o ń c u z ziemi i ruszyłem w drogę. D o s z e d ł e m do t a m t y c h drzew... - W s k a z a ł palcem pobliski sad. - I t a m musiałem z n ó w się położyć. N i e nadawałem się do dłuż­ szego marszu. W t e d y wbiegłaś między drzewa za piłką. Zauważyłaś mnie, podeszłaś i spytałaś, czy d o b r z e się czu­ ję. P o p a t r z y ł e m na ciebie, a twoje włosy rozbłysły w słoń­ cu. P a m i ę t a m te wielkie, zielone oczy wpatrujące się we m n i e z taką powagą... W t e d y nadbiegł Paul i chwycił cię za rękę. Poczułem do niego nienawiść: miał wszystko, o czym marzyłem... n a w e t tę śliczną mała w r ó ż k ę , z któ­ rą mógł się bawić... C z u ł e m się jak s a m o t n e żebrzące dziecko przed sklepem ze słodyczami, do k t ó r e g o nigdy go nie wpuszczą... Więc k r z y k n ą ł e m , żebyście dali mi spo­ kój, do cholery! No i daliście mi spokój. Ta opowieść w z r u s z y ł a A n n ę do głębi. Schwyciła mę­ ża za rękę i wspięła się na palce, by scałować z jego u s t gorzki uśmiech. - N i e jesteś s a m o t n y , k o c h a n i e moje - powiedziała ci­ c h o , splatając palce z jego palcami. - I nigdy nie będziesz już sam! P o t e m zaś, nie zważając na obiekcje męża, z m i n k ą kusicielki zaciągnęła go do d o m u .