24.McAllister Anne - Architekt dusz

Anne McAllister

Architekt dusz

ROZDZIAŁ PIERWSZY Niebezpieczeństwo! Na widok wysokiego, zabójczo przystojnego bruneta, który właśnie obdarzył jej siostrę czarującym uśmiechem, Edie zapaliła się w głowie czerwona lampka alarmowa. Ratowanie Rhiannon, młodziutkiej gwiazdki amerykańskiej kinematografii, nie było dla Edie niczym nowym, stała więc przez chwilę nieruchomo, otoczona wirującymi po parkiecie parami, z nadzieją, że Pan Nic Dobrego z Tego Nie Wyniknie zdecyduje się łaskawie zignorować trzepotanie rzęs naiwnej dwudziestolatki, która, mimo że piękna, nie powinna stanowić atrakcji dla na oko trzydziestoparoletniego, wyrafinowanego i doświadczonego mężczyzny. Na przyjęciu weselnym księżniczki Adriany i Demetriosa Savasa, młodego, ale już sławnego reżysera i aktora o zniewalającym męskim uroku, nie brakowało bardziej dojrzałych piękności, na, których, zdaniem Edie, powinien się skupić ciemnowłosy przy-

R

stojniak. Cielęcy zachwyt w oczach siostry delikatnie dotykającej ramienia nieznajomego

L T

i jej kokieteryjnie przekrzywiona głowa sugerująca ogromne zainteresowanie pozbawiły Edie złudzeń. Wpatrywała się jeszcze przez chwilę w tajemniczego mężczyznę, w myślach próbując zmusić go do kulturalnego, ale szybkiego pozbycia się rozanielonej Ree, ale na próżno. Na jego twarzy malowało się wyraźne rozbawienie, a uśmiech rzeźbił w jego policzku dołeczek, który dodawał uroku jego surowej, męskiej twarzy. Gdy Rhiannon stanęła na palcach i delikatnie dotknęła policzka mężczyzny, Edie jęknęła z rozpaczy i oderwała się niechętnie od kolumny, którą podpierała od dobrych kilku kwadransów. W tej samej chwili, jak spod ziemi, wyrosła przed nią matka, której zachmurzone oblicze nie wróżyło niczego dobrego. - Zrób coś! - syknęła groźnie Mona Tremayne, po czym odwróciła się do swego towarzysza, duńskiego producenta filmowego, z promiennym uśmiechem, który zdobył jej w świecie filmu miano bogini seksu wszech czasów. Dzięki Bogu, Rhiannon nie opanowała jeszcze tego triku matki, pomyślała ze złością Edie. Niestety i bez tego jej młodsza siostra radziła sobie nieźle, sądząc po perlistym śmiechu unoszącym się ponad muzyką. Po chwili dołączył do niego niski, melodyjny baryton, który najwyraźniej dotarł także do uszu Mony, bo odwróciła się ponownie w kie-

runku Edie i rzuciła jej mordercze spojrzenie znad ramienia nieświadomego niczego Rollo Mikkelsena. - Jasne, już wkraczam do akcji - mruknęła Edie. Jako menedżerka swej matki i siostry czuła się w obowiązku dbać o ich kariery, zajmować

finansami,

niewiarygodnych

kontraktami,

wyzwań,

jakie

wywiadami świat

i

stawiał

milionem przed

innych,

największą

czasem gwiazdą

amerykańskiego kina i jej uzdolnioną, piękną córką. Wszystko to nie umywało się do nieformalnego obowiązku pilnowania żywej jak srebro i emocjonalnie niestabilnej Rhiannon, która mimo że miała także wrażliwe, dobre serce, co trochę pakowała się w kłopoty. Zazwyczaj Edie dbała, by jej siostra nie miała zbyt wiele wolnego czasu, co skutecznie zmniejszało ryzyko, że niechcący zmarnuje sobie życie i świetnie się zapowiadającą karierę. Edie działała skutecznie i najczęściej nie musiała nawet opuszczać swego biura w kalifornijskiej posiadłości matki. Jednak tym razem Mona nie zostawiła jej wyboru.

L T

R

- Pakuj się i przylatuj do Mont Chamion. - Rozkazała przez telefon dwa dni wcześniej. Instynkt matki nie zawodził jej nigdy, gdy chodziło o Rhiannon i jej sercowe perypetie. Edie nie wdawała się więc w dyskusję i kilkanaście godzin później stała na progu zamku rodziny królewskiej, w którym gościła Mona, gotowa ugasić każdy pożar i ratować swą siostrę z najgorszych tarapatów.

- Przyjęcie weselne? - Spojrzała na matkę z niedowierzaniem. Na to nie była przygotowana. W przeciwieństwie do swych podopiecznych nie znosiła chodzić na przyjęcia. - A dlaczego nie? - Mona nie zamierzała słuchać wymówek. - Poza tym ktoś musi pilnować Rhiannon, zwłaszcza teraz, gdy Bardzo Milutki Andrew się ulotnił. Bardzo Milutki Andrew, wieloletni narzeczony Rhiannon, charakteryzujący się niebiańską wręcz cierpliwością był pierwszą miłością jej młodszej siostry. Kochali się szaleńczo i równie szaleńczo się kłócili. Tym razem cierpliwość Andrew najwyraźniej wyczerpała się i po burzliwej awanturze, jaką zrobiła mu Rhiannon, spakował się i zniknął. Rozgoryczona i opuszczona młoda gwiazdka mogła narobić strasznych głupstw i

ktoś, czyli Edie, musiał jej przypilnować na balu pełnym przystojnych młodych kawalekawalerów. - Może kogoś poznasz? - rzuciła niewinnie Mona i wcisnęła się w jedwabną suknię, której błękit sprawiał, że jej niebieskie oczy błyszczały jak gwiazdy, dowodząc, że mimo swych lat, nadal potrafiła bez trudu zawrócić w głowie niejednemu mężczyźnie. Edie zacisnęła zęby i policzyła w myślach do pięciu. Tego właśnie obawiała się najbardziej. Matka nie poddawała się łatwo i nie ustawała w wysiłkach wyswatania starszej córki. - Nie mam ochoty nikogo poznawać, mamo. - Nie mów do mnie „mamo" przy ludziach, na Boga, masz prawie trzydzieści lat! Twarz Mony wykrzywiło przesadzone, udawane przerażenie i Edie mimo woli wybuchła śmiechem. - Wszyscy wiedzą, ile masz lat.

R

- Nie musisz mi o tym przypominać. - Westchnęła i rozwichrzyła przed lustrem

L T

swe gęste kasztanowe loki. - Zresztą, nie musisz się do nikogo odzywać, to nie moja sprawa. - Zrobiła niewinną minkę, po czym dodała przebiegle: - Chociaż powinnaś. Już najwyższy czas wrócić do gry...

Czyli znaleźć sobie chłopaka, chodzić na randki, zacząć znowu żyć normalnie i pogodzić się z faktem, że Bena już nie ma. Edie wiedziała, że Mona chce dla niej jak najlepiej, ale nie miała najmniejszej ochoty udawać, że ktokolwiek mógł zastąpić jej tragicznie zmarłego męża, nawet jeśli od jego śmierci minęły już ponad dwa lata. - Ja tak zrobiłam. - Nie pierwszy raz Mona postawiła się córce za przykład wdowy, która nie zamierza dożyć swych dni w samotności. - Z jakim skutkiem? - odparowała sucho Edie. Jej ojciec i zarazem pierwszy mąż Mony zginął tragicznie w wypadku na ranczu, gdy jego córka miała zaledwie pięć lat. Od tamtej pory Mona wiązała się wielokrotnie z różnymi mężczyznami, cały czas próbując zapełnić puste miejsce po jedynej i największej miłości swojego życia. - Mam wspaniałe dzieci. - Mona spojrzała córce głęboko w oczy i Edie kiwnęła głową zawstydzona.

Faktycznie, młodsze rodzeństwo stanowiło oczko w jej głowie i nadawało sens słowu rodzina. Dla Rhiannon, Grace, Ruuda i Dirka gotowa była zostawić wszystko i przemierzyć pół świata, jeśli tylko któreś z nich potrzebowało jej pomocy. - I jedno z nich może dziś wpakować się w kłopoty, dlatego musisz iść na to przyjęcie. - Mona wiedziała już, że Edie nie będzie w stanie jej odmówić. - Jeśli Bardzo Milutki Andrew zerwie zaręczyny, Rhiannon może zrobić coś nieobliczalnego... - Myślisz, że to możliwe? - zapytała ze zgrozą. Bardzo Milutki Andrew, czyli dwudziestotrzyletni narzeczony Rhiannon i właściciel medalu olimpijskiego w pływaniu stał się ulubieńcem całej rodziny nie tylko dlatego, że kochał Ree bezkrytycznie i niezmiennie jeszcze od czasów licealnych, nie przejmując się jej skłonnością do flirtowania z każdym, kto nosił spodnie. Biedak, sam nieziemsko przystojny i nieczuły na względy adorujących go stale kobiet, swym spokojnym usposobieniem działał zbawiennie na narowisty charakter narzeczonej. I

R

nagle, na miesiąc przed planowanym od wielu tygodni ślubem, wybuchła awantura, która

L T

skalą zaskoczyła nawet samą królową dramatu, czyli Rhiannon, sprawczynię całego zamieszania. Podczas oficjalnej kolacji, w obecności króla i jego rodziny, na wieść, że Andrew wyjeżdża nazajutrz, by wziąć udział w zawodach pływackich w Kanadzie, Ree wpadła w szał.

- Przecież idziesz ze mną na przyjęcie weselne, nie możesz teraz tak po prostu wyjechać! - Doskonale wiedziałaś, że nie mogę zostać na weselu, uprzedziłem cię, kiedy prosiłaś, żebym tu przyjechał. - Andrew starał się mówić rzeczowym i spokojnym tonem. - Ale ja nie chcę być sama! - histeryzowała Ree. - Możesz pojechać ze mną. - Młody człowiek z dojrzałością niezwykłą dla jego wieku nie dawał się sprowokować narzeczonej. Ona jednak za nic w świecie nie chciała opuścić królewskiego przyjęcia i po raz pierwszy nie udało jej się owinąć sobie chłopaka wokół małego palca. Mimo dramatycznych scen Andrew poleciał do Vancouver, zostawiając Rhiannon w nastroju, który nie wróżył niczego dobrego.

- Wiesz równie dobrze jak ja, że twoja siostra jest rozżalona na tego biedaka, który nareszcie pokazał, że nie da się wodzić za nos. Będzie szukała pocieszenia i wpadnie jak śliwka w kompot. - Mona, mimo statusu supergwiazdy kina, dobrze znała swoje dzieci i miała niezawodną intuicję. Edie nie pozostawało nic innego, jak spełnić polecenie matki. Ubrana w bordową suknię wieczorową pożyczoną od Rhiannon i pasujące do niej, o wiele na nią za małe buty siostry, niczym Kopciuszek podpierała ścianę. Zamiast jednak wypatrywać przystojnego księcia, musiała patrzeć, jak jej siostra klei się do najprzystojniejszego mężczyzny na sali, który był jednocześnie starszy od niej o kilkanaście lat. Teraz na przykład Ree stanęła na palcach i zmierzwiła pieszczotliwie gęste czarne włosy nieznajomego, śmiejąc się przy tym perliście i potrząsając złotymi lokami. Za chwilę zacznie go rozbierać, pomyślała gniewnie Edie. Zaciskając zęby i starając się nie myśleć o bąblach, które zdążyły się pojawić na jej zmaltretowanych za małymi szpilkami stopach, ruszyła w kierunku siostry.

L T

R

- O, nareszcie cię znalazłam! - Posłała Rhiannon promienny uśmiech, choć miała ochotę ukatrupić ją na miejscu.

- Czego chcesz? - Jej siostra mogła wyglądać na niewinną ślicznotkę, wiedziała jednak doskonale, dlaczego Edie postanowiła zepsuć jej zabawę, i nie zamierzała jej ułatwiać zadania.

Przystojniak najwyraźniej zaskoczony opryskliwym tonem Rhiannon uniósł wysoko piękne łuki czarnych brwi i spojrzał pytająco na Edie. Ta uśmiechnęła się uprzejmie i nie dając zbić się z tropu, oznajmiła: - Andrew przysłał mi esemes. Chce z tobą porozmawiać, ale wyłączyłaś telefon. Narzeczony siostry faktycznie porosił ją o przekazanie Ree wiadomości, choć nie była ona aż tak pilna, jakby na to wskazywała gorliwość Edie. - Andrew to jej narzeczony rzuciła krótko, choć dobitnie, spoglądając przelotnie w ciemne, przepastne oczy nieznajomego. Zareagował prawidłowo, zauważyła. Odsunął się prawie niedostrzegalnie o kilka centymetrów od Rhiannon i spojrzał na nią pytająco. - Pokłóciliśmy się. - Młoda gwiazdka nadąsała się.

- A teraz Andrew nie może sobie tego darować i zapewne chciałby cię przeprosić. Edie czuła, że siostra straciła ochotę na flirt i należało kuć żelazo póki gorące. - Zadzwoń do niego jak najszybciej. - Myślisz? - Rhiannon przyglądała się uważnie milczącemu mężczyźnie, który, Edie musiała przyznać, stanowił dla każdej kobiety nie lada pokusę. Rhiannon wyraźnie nie potrafiła zdecydować, co powinna zrobić. - Możesz mu przy okazji powiedzieć, że Sir Olivier zaproponował, żebyście zorganizowali swoje przyjęcie weselne w jego zamku. Rhiannon od kilku godzin nie mogła myśleć o niczym innym i jeśli akurat nie narzekała na niewdzięcznego narzeczonego, to z entuzjazmem rozprawiała o zaletach lordowskiego zamku. Zgodnie z przewidywaniami połknęła haczyk i spoglądając na przystojnego towarzysza, westchnęła ciężko. - Chyba powinnam do niego zadzwonić, nawet jeśli mnie wkurzył. To w końcu

R

mój przyszły mąż. - Uśmiechnęła się rozbrajająco i dodała z niewinną minką: - Szkoda,

L T

naprawdę chętnie obejrzałabym prace renowacyjne w twoim pokoju. - A ja chętnie bym ci je pokazał. - Mężczyzna skłonił się kurtuazyjnie. Edie otworzyła usta ze zdumienia, ale natychmiast się opanowała i pomachała na pożegnanie

Ree, która, odprowadzana czujnym spojrzeniem siostry, tanecznym krokiem ruszyła w stronę drzwi. Gdy tylko drzwi się za nią zamknęły, Edie przeniosła swą uwagę na przystojniaka, który stał nieporuszony i przyglądał jej się z łobuzerskim uśmiechem. Musiała przyznać, że nieco zbił ją z tropu. - Prace renowacyjne? - prychnęła pogardliwie. - Może jeszcze kolekcję znaczków? - dodała złośliwie. - Nie wierzysz? Mogę ci pokazać swój pokój. - Mrugnął do niej znacząco i Edie aż zawrzała z oburzenia. - Chyba żartujesz, nigdzie z tobą nie pójdę! Zresztą moja siostra też by nie skorzystała z twojej propozycji. Kocha swojego narzeczonego. - Nie martw się, nie składałem twojej siostrze żadnych nieprzyzwoitych propozycji. Nie jest w moim typie.

- Nie? - Edie była kompletnie oszołomiona jego bezpośredniością. - Nie, nie sypiam z dwudziestolatkami. - Och! - Edie nie potrafiła wymyślić żadnej sensownej riposty, postanowiła więc wycofać się jak najszybciej, zwłaszcza że magnetyczne spojrzenie czarnookiego mężczyzny zaczynało ją niepokoić. Gdy tylko spróbowała się odwrócić, zawołał: - Hej, dokąd to? Odstraszyłaś moje towarzystwo, a teraz zamierzasz zostawić mnie samego? Nic z tego. Najpierw powiesz mi, kim jesteś. Edie, która czuła się odrobinę winna po tym, jak bezceremonialnie wtrąciła się w rozmowę dwóch, jakby nie było, dorosłych osób, wzruszyła ramionami i przedstawiła się niechętnie: - Edie Daley, siostra Rhiannon. Właściwie siostra przyrodnia. - I tak nikt jej nigdy nie wierzył, że szatynka o zielonych oczach i szczupłej, raczej chłopięcej sylwetce, może

R

mieć tę samą matkę co ponętna, krągła blondynka o błękitnym spojrzeniu. Tym bardziej

L T

że Mona, bogini seksu, nie wyglądała na matkę rozsądnej i praktycznej trzydziestoparolatki.

- Edie - powtórzył rozbawiony. - Moja babcia miała tak na imię. Właśnie, pomyślała gorzko Edie, której rodzice, w przeciwieństwie do Rhiannon, nie obdarzyli romantycznym imieniem mitycznej walijskiej nimfy. Ojciec uparł się, że dla podtrzymania rodzinnej tradycji jego pierworodna córka odziedziczy imię po jego matce, a zakochana w nim bezkrytycznie Mona uznała, że to piękny zwyczaj. - Nick Savas. - Nieznajomy wyciągnął w jej kierunku dłoń i, chcąc nie chcąc, Edie musiała ją uścisnąć. Ciepła, duża dłoń wydała jej się zaskakująco twarda i spracowana w sposób, który, nie wiedzieć czemu, przypomniał jej pracującego na farmie ojca. Nie wiedziała, czy dreszcz, który wstrząsnął jej ciałem, spowodowany był wspomnieniem ukochanego i tragicznie zmarłego taty, czy też faktem, że długi i ciepły uścisk dłoni Nicka rozgrzał całe jej ciało. - Brat Demetriosa? - Prawie wyrwała dłoń z jego ręki i zmieszana schowała ją odruchowo za siebie. Wszyscy nieprzyzwoicie przystojni wysocy bruneci o posągowych

klasycznych rysach twarzy, którzy wyróżniali się liczną grupą pośród reszty gości, popochodzili z rodziny pana młodego i mieli greckie korzenie. - Kuzyn - sprostował. No pięknie, jak flirtować, to tylko z rodziną pana młodego. Edie nie mogła uwierzyć w lekkomyślność swej siostry. Musiała jednak przyznać, że łobuziara miała także świetny gust i wybrała zdecydowanie najbardziej urodziwego ze wszystkich zabójczo przystojnych Savasów. Stąd ten dreszcz, usprawiedliwiła się w myślach, wciąż wstrząśnięta własną reakcją na zwykły uścisk dłoni. Musiałaby być martwa, żeby na nią nie zadziałał, ale nie znaczyło to przecież, że jest choćby w najmniejszym stopniu zainteresowana! - Najmocniej przepraszam za zachowanie mojej siostry, panie Savas. Uśmiechnęła się grzecznościowo i znów zaczęła się powoli wycofywać ku wyjściu. - Nick - poprawił ją.

R

- Okej - przytaknęła. - A teraz wybacz, muszę już iść. - Zdecydowanie nie powinna

L T

dać się wciągnąć rozpieszczonemu przez kobiety uwodzicielowi w jałowy flirt. Czas najwyższy zrzucić tę paskudną sukienkę i za małe buty i spędzić resztę wieczoru w towarzystwie czekającej na nią w pokoju dobrej książki. Zanim jednak zrobiła pół kroku, silne męskie palce owinęły się wokół jej nadgarstka. - Co robisz?! - krzyknęła ze zdziwieniem.

- Nie musisz już chyba pilnować siostry, prawda? Czemu więc nie zostaniesz i nie porozmawiasz ze mną? - Jego ciepły, miękki głos hipnotyzował ją i ku swemu zaskoczeniu Edie odkryła, że nie jest w stanie po prostu posłać go do diabła. - O czym? - spytała ostrożnie. - O pracach renowacyjnych w moim pokoju. - Mrugnął do niej żartobliwie i Edie, chcąc nie chcąc, roześmiała się szczerze rozbawiona. Zawsze urzekało ją poczucie humoru mężczyzn, którzy nie traktowali siebie śmiertelnie poważnie. To ujęło ją w Benie, który w przeciwieństwie do otaczających jej matkę aktorów, nie miał rozbuchanego ego i kilkoma inteligentnymi żartami potrafił nadać każdej sprawie prawidłowe proporcje. Nie spodziewała się, że przystojniak Nick ma do siebie dystans.

- Widzisz, uśmiechnęłaś się w końcu. - Spojrzał na nią wesoło. - Zawsze dużo się uśmiecham. - Wzruszyła ramionami, ale już bez poprzedniej niechęci. Rozmowa robiła się zdecydowanie zbyt przyjemna. - Ale nie zawsze tak szczerze, prawda? - Zanim zdążyła zaprotestować, położył na jej ustach palec i zaglądając jej głęboko w oczy, szepnął: - Zatańcz ze mną. Wprawa i konsekwencja, z jaką próbował ją oczarować, kompletnie ją zaskoczyły. Oszołomiona i lekko zdezorientowana z trudem oparła się niskiemu barytonowi, ciepłemu uśmiechowi i wesołym iskierkom połyskującym w jego czarnych oczach. - Nie, dziękuję. - Dlaczego nie? - Jego palce wciąż owinięte wokół nadgarstka Edie pogładziły lekko jej skórę. - Nie powinieneś o to pytać, to niezbyt kulturalnie - zauważyła nieco skonsternowana jego uporem.

R

- Myślałem, że to odmawiać nie wypada. - Usta Nicka rozciągnęły się w

L T

tryumfalnym, łobuzerskim uśmiechu.

Edie poczuła, jak jej policzki oblewają się purpurą niczym u nastolatki przyłapanej na kłamstwie. - Nie, naprawdę nie mogę.

- Nie możesz czy nie chcesz? - Nick nie poddawał się i pochylając się nisko, zajrzał jej w oczy z ciekawością, czekając na odpowiedź. Edie westchnęła ciężko i zamiast brnąć dalej, wyznała prawdę: - Bolą mnie stopy. Nick aż się cofnął o krok zaskoczony, po czym przyjrzał się uważnie jej ciasnym bordowym czółenkom i skrzywił się ze współczuciem. - Dobry Boże. - Pociągnął ją delikatnie do najbliższego wolnego stolika i nieznoszącym sprzeciwu tonem rozkazał: - Siadaj. Edie, która o niczym innym nie marzyła od kilku dobrych godzin, z ulgą opadła na najbliższe krzesło, spodziewając się, że Nick zrobi to samo lub, co uznała za jeszcze bardziej prawdopodobne, zostawi ją samą i poszuka sobie innej partnerki do pląsów na

parkiecie. On jednak zaskoczył ją po raz kolejny i kucnąwszy u jej stóp, zdjął jej buty i wrzucił je pod stół. - Co ty wyprawiasz? - zawołała przerażona. - Nie rozumiem, dlaczego kobiety z własnej woli tak się męczą. - Nick kręcił z niedowierzaniem głową i masował delikatnie, ale z wprawą, jej obolałą stopę. Edie chciała wyjaśnić, że przeklęte buty, tak jak i koszmarna sukienka, należą do jej siostry i zostały jej siłą wepchnięte przez Monę, ale pod wpływem dotyku dłoni nowego znajomego kompletnie straciła zdolność sklecenia sensownego zdania. Gdy pocierał jej obolałe palce, prawie jęknęła z rozkoszy. Czuła się jak w niebie, a intymny dotyk jego zwinnych palców wywoływał w jej ciele gorące fale przyjemności. Powinna natychmiast kazać mu przestać, jednak gdy postawił jej stopy na podłodze, prawie rozpłakała się z żalu, że to już koniec. - Lepiej? - Wyprostował się i spojrzał na nią z zadowoleniem. Edie zdołała jedynie kiwnąć głową.

L T

R

- Możemy więc zatańczyć. - Nick porwał ją w ramiona i ruszył na parkiet. Poczuła się jak w bajce. Wirowała po parkiecie w rytmie walca, w samych pończochach, i nie potknęła się ani razu. Normalnie już dawno powinny jej się poplątać nogi. Nawet tańcząc z Benem na ich weselu, podeptała mu buty i czuła się równie niezdarnie jak wtedy, gdy mając dziesięć lat, wysłuchiwała krytycznych uwag swojej nauczycielki tańca. Teraz natomiast w jakiś cudowny sposób płynęła prowadzona silnymi ramionami Nicka i nie zawahała się ani razu. Spojrzała ze zdziwieniem na swoje stopy. - Coś nie tak? - Jej partner przytulił ją mocniej, sprawiając, że prawie uniosła się nad ziemią. Edie potrząsnęła głową. Nigdy nie czuła się lepiej, mimo że cały czas miała świadomość, że robi coś całkowicie do niej niepodobnego. Niczym Kopciuszek na balu spodziewała się, że lada chwila czar pryśnie. Zaczęła się nawet rozglądać, by sprawdzić na jakimś zegarze, ile jeszcze ma czasu do północy. Nie zdołała jednak nic dojrzeć, bo Nick wirował z nią po parkiecie, aż poczuła mrowienie w bosych stopach. Nikt nie zwracał uwagi na jej

niekompletny ubiór i czar trwał. Podświadomość Edie czuwała jednak i już po chwili zazaczęła sabotować jej bezrefleksyjne poczucie szczęścia. Nie wiedzieć czemu, nagle zaczęła się martwić brakiem butów i rozglądać się niespokojnie. - O co chodzi? - Nick spojrzał na nią zaniepokojony. - Moje buty... - Twoje? - Rzucił jej powątpiewający uśmieszek. - Okej, nie moje, mojej siostry, ale nie mogę ich tak po prostu zostawić. - Zajmiemy się tym później. - Zlekceważył problem i przyciągnął ją do siebie tak, że przylgnęła do niego całym ciałem. Przez cienki jedwab sukienki czuła jego silne, umięśnione nogi, a jej piersi ocierały się o klapy jego marynarki. Z każdym oddechem rozkoszowała się świeżym męskim zapachem wody kolońskiej Nicka. Kolana ugięły się pod nią, a wtedy Nick przytulił ją jeszcze mocniej. - Nie tańczę zbyt dobrze, przepraszam.

L T

R

- Mnie się podoba. Jak do tej pory to najmilsze, co mnie dziś spotkało - szepnął jej wprost do ucha.

Jego oddech podrażnił rozkosznie jej skórę, a myśli natychmiast przeskoczyły o kilka kroków do przodu. Jak do tej pory? Aż zadrżała na myśl o tym, czego się jeszcze spodziewał.

- Tylko przestań już tak dużo myśleć. - Nick zachowywał się, jakby widział, co się dzieje w jej biednej, skołowanej głowie. Kiedy jednak jego usta muskały jej włosy, a dłoń gładziła delikatnie plecy, Edie z trudem panowała nad galopadą myśli, zastanawiając się gorączkowo, dlaczego po dwóch latach kompletnej obojętności na męskie wdzięki nagle, w ramionach tego mężczyzny, zachowuje się jak opętana hormonami nastolatka. Z drugiej strony, robiła tylko to, do czego namawiała ją własna matka, uświadomiła sobie z rozbawieniem. Jeśli nie zapomni, że to tylko gra, fantazja o Kopciuszku porwanym do tańca przez księcia, może sobie chyba pozwolić na odrobinę zabawy? Jest w końcu dorosłą, dojrzałą kobietą. Nie grozi jej, że uwierzy w „żyli długo i szczęśliwie". Ciesz się chwilą, przekonywała samą siebie. W końcu to tylko jeden taniec, jedna noc. Nic więcej. Nareszcie jej umysł się uspokoił i

poczuła błogi spokój. Uniosła głowę, uśmiechnęła się do Nicka i przylgnęła do niego, oddając się przyjemności płynącej z tańca i bliskości silnego, męskiego ciała. Nick Savas nie chodził na wesela. Już od wielu lat. Na to także nie chciał przyjść, ale jako kuzyn pana młodego nie bardzo mógł się z tego wymigać. Zwłaszcza że był na miejscu, odnawiając skrzydło zamku rodzinnego panny młodej i jego standardowa wymówka, czyli praca, nie była w stanie go uratować. Perspektywa przyglądania się kolejnej szczęśliwej parze przysięgającej sobie miłość i wierność aż do śmierci, niespecjalnie go cieszyła. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że zachowuje się jak zgorzkniały egoista, ale przyglądanie się ludziom, którzy mają wszystko to, co on bezpowrotnie utracił, wydawało mu się ponad siły. Odkąd jego narzeczona Amy zmarła dwa dni przed ich ślubem, Nick postanowił unikać podobnych ceremonii, zwłaszcza jeśli brała w nich udział jego rodzina, której każdy dorosły członek starał się go wyswatać z jakąś miłą, ładną dziewczyną. Do nikogo

R

nie docierało, że nie jest zainteresowany poślubieniem kogokolwiek. Dlatego zazwyczaj

L T

udawało mu się pracować za granicą i mieć idealną wymówkę. Tym razem jednak zaskoczyli go prośbą o odnowienie zamku Mont Chamion i złapali tym samym w pułapkę.

- Będzie cudownie, zobaczysz - zapewniała go ciotka Malena wczoraj wieczorem. Zaproszono wiele uroczych pań - rzuciła niewinnie. - Niezamężnych - dodała z szelmowskim uśmiechem ciotka Ophelia. Nick wzniósł oczy do nieba i obiecał sobie spędzić na weselu tylko tyle czasu, ile koniecznie trzeba i ani minuty więcej. Pojawił się późno i skrzętnie unikał chętnych go wyswatać ciotek. Nie miał im tego za złe. Wierzyły, że ludzie stworzeni są do życia w parach. Rozumiał je, ba, nawet się z nimi zgadzał. Problem polegał na tym, że jego druga połówka umarła, a z nią nadzieja na szczęśliwe, normalne życie. Kiedy ksiądz odczytywał słowa przysięgi, poczuł ucisk w gardle i skupił się na gorliwym studiowaniu sklepienia kaplicy, zapełnionego pucołowatymi barokowymi cherubinkami, których naoglądał się na uniwersyteckim kursie historii architektury. Przy kolacji wybrał bezpieczne towarzystwo wuja Philipa i jego trzech córek, głównie dlatego, że nikt przy zdrowych zmysłach nie mógł od niego wymagać flirtowania z własnymi kuzynkami. Po

kolacji wymknął się i podpierał samotnie ścianę, przyglądając się z niejakim znudzeniem wirującym na parkiecie parom. Odliczał w myślach minuty do czasu, kiedy będzie mógł wyjść, nie powodując skandalu. I wtedy przyczepiła się do niego ta młodziutka, rozkoszna blondyneczka. - Rhiannon Evans - przedstawiła się przymilnym głosem i najwyraźniej spodziewała się, że będzie wiedział, kim jest. - Jestem aktorką - wyjaśniła. Z wdziękiem właściwym pewnym siebie pięknościom wybaczyła mu brak znajomości ostatnich osiągnięć kinematografii, gdy przyznał, że nieczęsto chodzi do kina. - Powinieneś. Zacznij od moich filmów. - Obdarzyła go olśniewającym uśmiechem. - Zwłaszcza że dostaję coraz większe role, w których mogę pokazać swój talent, nie tylko urodę - dodała bez jakiejkolwiek żenady. Nick, który znał się trochę na kobietach, zauważył w zachowaniu młodziutkiej

R

dziewczyny pewną desperację, jakby sobie postanowiła, że uwiedzie kogoś za wszelką

L T

cenę. Tylko po co? Tego nie wiedział. Najpierw pogładziła poły jego marynarki, potem pogłaskała go po policzku, przysuwając się tak blisko, że praktycznie nie mógł się poruszyć.

- Nie zamierzam być jedynie marną kopią matki - oświadczyła poważnie, ujmując go pod ramię i zaglądając mu przymilnie w oczy.

Tak się dowiedział, że jest córką Mony Tremayne. Tę gwiazdę znał nawet on. I jako jeden z nielicznych mężczyzn, którzy fantazjowali o niej jako młodzi chłopcy, miał okazję poznać ją osobiście kilka dni temu na uroczystej kolacji w domu Demetriosa. Nadal wyglądała olśniewająco, co w połączeniu z miłym i życzliwym usposobieniem czyniło z niej idealną towarzyszkę rozmowy. Kiedy jej wytłumaczył, że odnawia część królewskiego zamku, wykazała duże zainteresowanie jego pracą. - Pewnie nie zajmujesz się ranczami? - Nie miałem jeszcze okazji. - Powinieneś spróbować. - Uśmiechnęła się swym zniewalającym uśmiechem. Mam starą hacjendę na ranczu, która aż się prosi o renowację. Obawiam się, że niedługo kompletnie się rozpadnie.

By sprawić jej przyjemność, zadał Monie kilka fachowych pytań o jej nieruchomość i zaproponował, że poleci jej dobrego fachowca. Niestety Rhiannon nie dorównywała matce klasą i Nick z trudem udawał zainteresowanego jej szczebiotem. - A ty czym się zajmujesz? - Rhiannon przestała wreszcie mówić o sobie. Nadal jednak rozglądała się wokół, tak jakby występowała przed publicznością. Nick miał nieodparte wrażenie, że młoda dziewczyna gra w grę, która ją przerasta. Uznał, że jeśli zanudzi ją szczegółami swej profesji, da mu sama spokój i nie będzie jej musiał niegrzecznie spławiać. Opowiadał więc o ścianach nośnych, belkach wspornych i rodzajach tynku, a także o kornikach i nadgniłych deskach podłogowych. Te ostatnie obiecał jej pokazać, bo tak się szczęśliwie składało, że właśnie zrywał starą podłogę we wschodniej wieży pałacu, gdzie na czas pracy zamieszkał. Liczył na to, że wystraszy ją tak bezpośrednią sugestią, ale ku jego totalnemu zaskoczeniu przylgnęła do niego i oświadczyła, że bardzo chętnie obejrzy podłogę w jego pokoju. Wtedy, zrezygnowany

R

uznał, że jego strategia nie działa i zmuszony będzie wymyślić coś innego. Już miał

L T

zaprosić natrętną towarzyszkę do tańca i podeptać jej stopy, gdy z najmniej oczekiwanego kierunku nadeszła pomoc. W postaci Edie Daley. I jakaż to była postać! Mimo że obie córki Mony mogły się pochwalić jej pięknymi, wyrazistymi kośćmi policzkowymi, na tym kończyły się podobieństwa między nimi. Edie, w przeciwieństwie do Rhiannon, nie podkreślała swej urody makijażem. Przez cienką warstwę pudru prześwitywały piegi, a żywe zielone oczy błyszczały tak mocno, że niepotrzebne im były kosmetyczne triki. Gęste kasztanowe loki upięła w prosty kok, a sportową sylwetkę ukryła pod kiepsko dopasowaną sukienką o wiele okrąglejszej siostry seksbomby. Edie nie szczebiotała i nie obłapywała go, wręcz przeciwnie - trudno się było do niej zbliżyć. Podobał mu się jej cięty język i żarliwość, z jaką broniła przed nim swej siostry. Zachowywała się niczym lwica walcząca o swe młode, co wzruszyło go i rozbawiło jednocześnie. Zauważył też, że miłość do siostry nie zaślepiła jej i Edie zdawała się doskonale rozumieć, że Rhiannon potrzebuje ochrony przed samą sobą bardziej niż przed kimkolwiek innym. Oznaczało to, że cechowała się nie tylko intrygującą urodą, ale i przenikliwą inteligencją. Potrafiła jednocześnie opanować niesforną gwiazdeczkę i skierować ją na właściwą drogę, co zrobiło na Nicku

niemałe wrażenie. Edie Daley była kobietą z charakterem i należało się z nią liczyć. Ale najbardziej intrygował go fakt, że w przeciwieństwie do większości kobiet nie patrzyła na niego kokieteryjnie, a wręcz odnosiła się do niego z niechęcią. Z wrodzoną sobie przekorą zapragnął poznać ją bliżej. Nareszcie męczący wieczór nabrał kolorów i Nick bawił się świetnie, próbując oswoić nieufną starszą siostrę trzpiotowatej Rhiannon. Zaskoczył sam siebie, kiedy zaprosił ją do tańca. Dopiero kiedy się zorientował, co zrobił, zdał sobie sprawę, że nie tańczył z żadną kobietą od czasu śmierci Amy, a dokładniej od wieczoru poprzedzającego wypadek, kiedy to po raz ostatni trzymał w ramionach swą ukochaną. Teraz oczywiście było zupełnie inaczej, usprawiedliwiał się w myślach. Jeden taniec z piękną, pełną werwy kobietą nie musiał nic znaczyć. Po prostu starał się dobrze bawić, tak jak inni goście na weselu. Tego przecież od niego oczekiwano! A to, że po ośmiu latach unikania tańca i związanej z nim intymnej bliskości, zdecydował się ruszyć na parkiet właśnie z Edie, nie

R

musiało wcale nic znaczyć, bił się z myślami, sunąc po parkiecie. Odmowa, która go

L T

kompletnie zaskoczyła, tylko zwiększyła determinację.

Nigdy w swym ponad trzydziestotrzyletnim życiu Nick nie dostał kosza od kobiety i dlatego pytanie „dlaczego?" samo mu się wymknęło z ust. Jej szczera odpowiedź ujęła go jeszcze bardziej. Była jedyną kobietą, jaką znał, która przyznała, że te idiotyczne szpilki nie nadawały się nawet do stania. Bez żalu pozwoliła mu zdjąć buty, które wpiły się bezlitośnie w jej stopy, i dała się porwać do tańca. Po kilku chwilach sunęli po parkiecie. Nick skonstatował z satysfakcją, że nie stracił wprawy, mimo że taniec z Edie nie przypominał w niczym tańca z drobną i niewysoką Amy. Edie sięgała mu aż do policzka i gdyby tylko przysunęła się bliżej, mógłby nim dotknąć jej włosów. Ona jednak utrzymywała bezpieczny dystans, od czasu do czasu zerkając niespokojnie na swe bose stopy, które jemu wydawały się rozczulające, ale w widoczny sposób szokowały Edie. Mimo to tańczyło im się świetnie, a ich ciała poruszały się w zaskakującej harmonii. Tylko od czasu do czasu Edie odsuwała się nieco, a on przekornie przytulał ją mocniej, rozkoszując się dotykiem jej piersi i zapachem jej jedwabiście miękkich włosów muskających jego policzek. - Gapisz się na moje stopy, przestań! - zganiła go zażenowana.

- Teraz już nie mam jak. - Przytulił ją tak blisko, że ich ciała przylgnęły do siebie, doskonale się w siebie wpasowując. Początkowo spięta, powoli rozluźniła się i płynęli dalej niesieni muzyką. Jedynym problemem, który mógł zmącić tę sielankę, była reakcja jego ciała na bliskość tej atrakcyjnej kobiety. Mimo że nie zamierzał ponownie podejmować próby ożenku, nie zamierzał też wyrzekać się seksu. A myśl o Edie Daley w jego łóżku zdecydowanie ożywiła jego ciało i umysł. Zanurzył twarz w jej niesfornych kasztanowych lokach, które wymknęły się spod spinek. Miała cudowne włosy, jedwabiste, gęste, pełne życia. Chętnie zanurzyłby w nich palce, zobaczył, jak wyglądają rozrzucone na poduszce. Kiedy walc dobiegł końca, Nick był tak pogrążony w fantazjach, że prawie podskoczył na dźwięk głosu Edie. - Dziękuję, to było miłe. - Odsunęła się od niego ze słodkim uśmiechem, który zdradzał, że podejrzewała, co mu chodzi po głowie i nie zamierzała dać mu szansy na wykonanie ruchu.

L T

R

- Miłe? - Nick nie potrafił ukryć zdumienia. - Stać mnie na więcej. - Wyciągnął dłoń, nie zamierzając się tak łatwo poddawać. - Nie, dziękuję.

- A może kieliszek wina? - nalegał.

- Było mi naprawdę miło pana poznać, panie Savas. Świetnie się bawiłam, ale teraz muszę już iść. Dobranoc. „Nie!" - chciał krzyknąć Nick, ale na szczęście zapanował nad sobą. Stał bezradnie, rozpaczliwie szukając sposobu, by ją zatrzymać i nie kończyć jeszcze tak przyjemnego spotkania. Zaskoczyło go, jak bardzo mu na tym zależało. Mógł zrozumieć pożądanie, ale tak silna chęć rozmowy i spędzania czasu z kobietą od dawna mu się nie przydarzyła i nie był pewien, czy powinien na to pozwolić. Włożył ręce w kieszenie i skinął tylko głową. - Dobranoc, pani Daley. Dziękuję za taniec. Patrzył, jak Edie odwraca się, by odejść, i nie mogąc się powstrzymać, zawołał: - Gdyby jednak chciała pani kiedyś obejrzeć prace renowacyjne w moim pokoju...

Edie rzuciła mu pełne gniewu, zabójcze spojrzenie, które przyjął z szerokim, najbardziej rozbrajającym uśmiechem, jaki miał w swoim repertuarze. Odwróciła się na pięcie i zniknęła w tłumie, nie zaszczycając jego propozycji odpowiedzią. Zamiast iść spać, został na przyjęciu i niespokojnie przemierzał parkiet, rozmyślając o tym, co się właśnie wydarzyło. A niech ją diabli! Przeklął w myślach i bez zastanowienia poprosił do tańca pierwszą z brzegu kobietę. Niestety, zamiast, jak Edie, sunąć z nim w takt muzyki w idealnej harmonii, blondynka wiła się prowokacyjnie w jego ramionach, mrużąc kusząco oczy i wzdychając znacząco. Gdy muzyka umilkła, nadal trzymała go mocno w swych szponach. - Jeszcze jeden? - zamruczała zalotnie. - Nie, dziękuję, chyba mam już na dziś dosyć. Dobranoc. - Ledwie zdążył się wyplątać z żelaznego uścisku rozczarowanej blondynki, a poczuł na ramieniu czyjąś dłoń i usłyszał znajomy głos: - Cieszę się, że to słyszę.

L T

R

Nick odwrócił się i ujrzał Edie, która nic sobie nie robiąc z jego osłupienia, ujęła go pod ramię i oznajmiła stanowczo:

- Bo zdecydowałam, że jednak chętnie obejrzałabym twój pokój.

ROZDZIAŁ DRUGI Serce Nicka zabiło szybciej, a krew w jego żyłach zawrzała. Jego libido oszalało, ale wrodzony rozsądek kazał mu się zastanowić, co skłoniło Edie do tak niespodziewanej zmiany zdania. Spojrzał na nią pytająco i starał się, by nie zauważyła, jak bardzo się ucieszył. Edie odwzajemniła mu się pewnym siebie, promiennym uśmiechem, w którym jednak dostrzegł odrobinę desperacji, którą wcześniej zaobserwował u Rhiannon. Co ją spowodowało? Nie miał pojęcia. Ostrożnie wziął głęboki oddech i zmierzył ją wzrokiem od czubka głowy do stóp przyodzianych tylko w pończochy. Miał wielką ochotę je z niej zerwać, ale nie wiedział, czy mu pozwoli. Wyglądało jednak na to, że za chwilę będzie miał okazję się o tym przekonać. Wzięła go pod ramię i trzymając wysoko głowę niczym królowa, dała mu się wyprowadzić z sali.

R

Po drodze Nick wydobył spod stołu feralne buty i wsadził je do kieszeni

L T

marynarki, słusznie podejrzewając, że Edie woli chodzić boso do końca życia, niż raz jeszcze włożyć za małe szpilki. Tuż przy drzwiach natknęli się na Monę, ale Edie ledwie spojrzała na matkę, w której wzroku Nick dostrzegł zdziwienie. Szybko jednak zapanowała nad wyrazem twarzy i obdarzyła parę przyjaznym uśmiechem. Miał dziwne wrażenie, że zmiana w zachowaniu Edie musiała mieć jakiś związek z jej matką, ale uznał, że poruszenie tego tematu teraz mogłoby zakończyć definitywnie tak miło rozpoczęty wieczór. Mona szeptała coś do młodego mężczyzny o blond włosach i niezadowolonej minie, który spoglądał na niego wrogo. Nagle blondyn pomachał do nich i, chcąc nie chcąc, musieli podejść. Nick poczuł, jak palce Edie zaciskają się bezwiednie na jego ramieniu. - Edie! - Młodzieniec rozpromienił się. - Kopę lat. Nie wiesz nawet, jak się cieszę, że cię widzę. Zatańczymy? - Właśnie wychodzimy. Czy mu się wydawało, czy Edie posłała matce pełne wyrzutu spojrzenie? - To w której części zamku jest twój pokój? - zwróciła się słodko do Nicka i pociągnęła go w kierunku drzwi, rzucając przez ramię zdawkowe „dobranoc".

Dopiero gdy znaleźli się na korytarzu, napięcie ustąpiło i Edie wydała mu się bardzo zmęczona. - Dziękuję - powiedziała, nie patrząc mu w oczy. - Nie ma za co. Może chcesz usiąść, pobladłaś. - Nic mi nie jest. - Edie oparła się o ścianę i potarła stopą o stopę, przymykając oczy. - Coś się jednak stało, prawda? Westchnęła ciężko i uznawszy widocznie, że należy mu się wyjaśnienie, mruknęła: - Matka znów mnie swata, i to bez wyczucia. - Blondyn z hollywoodzką fryzurą? - domyślił się bez trudu. Edie skinęła niechętnie głową. - Kyle - dodała z wyraźną wrogością w głosie. - Widzę, że nie jesteś zachwycona. - Sam nie wiedział, dlaczego tak bardzo go to ucieszyło.

L T

R

- Swatanie na siłę jest na dłuższą metę bardzo męczące, ale moja mama się nie poddaje. Uważa, że znów powinnam zacząć chodzić na randki. - Znów?

Edie zamilkła na chwilę, po czym oderwała się od ściany i ignorując jego pytanie, rozejrzała się niecierpliwie.

- To gdzie te prace renowacyjne, które chciałeś mi pokazać? - Naprawdę chcesz je zobaczyć? - Nie spuszczał z niej czujnego wzroku, starając się zrozumieć, co kierowało tą kobietą, tak różną od nieskomplikowanych, zalotnych piękności, które od czasu do czasu gościły w jego sypialni. - A istnieją? Może je wymyśliłeś, żeby poderwać moją siostrę? - Istnieją. I nie podrywałem twojej siostry, to ona chciała je zobaczyć. - Ale mnie zaprosiłeś sam. - Bo ciebie chciałem poderwać - wyznał bezwstydnie i wziąwszy ją za rękę, ruszył zdecydowanym krokiem w kierunku wschodniej wieży. W całkowitym milczeniu dotarli wreszcie do ciężkich mosiężnych drzwi. - Jesteś pewna?

- Tak - odpowiedziała bez namysłu, ale w jej głosie brakowało przekonania. - A ty? Zbiła go z tropu tym nieoczekiwanym pytaniem i przez chwilę Nick stał bez słowa. Oczywiście po śmierci Amy sypiał z kobietami, ale zawsze wybierał takie, które nie traktowały go poważnie. Nie chciał nikogo skrzywdzić i jak ognia unikał jakiegokolwiek uczuciowego zaangażowania. Nie potrafił powiedzieć, co kierowało Edie, która przed chwilą dobitnie dała mu do zrozumienia, że nie bawi ją chodzenie na randki. Nie chciał, by źle zrozumiała jego milczenie, odpowiedział więc szybko: - Jasne. - Szeroko otworzył drzwi prowadzące do najstarszej części zamku i z galanterią rozpoczął prezentację: - Pozwól, że pokażę ci prace renowacyjne, które aktualnie prowadzę. Spojrzała na niego z takim ożywieniem i błyskiem w szmaragdowych oczach, że zapragnął się jej pokazać od najlepszej strony, chciał ją oczarować, olśnić i zatrzymać jak najdłużej przy sobie. Już po kilku zdaniach zauważył, że Edie wpatruje się w niego szeroko otwartymi oczyma.

L T

R

- Co się stało? - przerwał swój wywód na temat historii architektury. - Skąd to wszystko wiesz?

- To mój zawód, odnawiam historyczne budowle, dlatego tu jestem. - Myślałam, że przyjechałeś na ślub kuzyna... - wykrztusiła zawstydzona. - I czaruję cię bajkami o pracach renowacyjnych w mojej sypialni? - Uśmiechnął się autentycznie rozbawiony. Edie roześmiała się nieszczerze i Nick z przyjemnością stwierdził, że jej twarz pojaśniała. - Opowiedz mi o tym, to fascynujące! Nie był pewien, czy jej entuzjazm jest szczery, ale przechodząc z pokoju do pokoju i oglądając kolejne odrestaurowane komnaty, Edie zasypywała go zaskakująco szczegółowymi i inteligentnymi pytaniami na temat zamku, jego architektury i historii mieszkających w nim ludzi. - Studiowałam historię, miałam zamiar zostać nauczycielką - wyjaśniła, widząc jego zdziwienie. - Ale wiadomo: my robimy plany, a życie i tak je weryfikuje stwierdziła melancholijnie zapatrzona na piękne sklepienie komnaty.

- A nie marzyłaś o karierze filmowej? - O nie! - zaprzeczyła, potrząsając głową. - Udawanie nigdy mnie nie bawiło. Poza tym nie lubię być w centrum uwagi, wolę pozostawać w cieniu. - Świetnie cię rozumiem. W mojej pracy jest podobnie. To budynek jest najważniejszy, nie osoba, która go odnawia, nie wolno próbować narzucać miejscu swojego stylu, trzeba o sobie całkowicie zapomnieć. Edie skinęła głową z namysłem. - Chyba wiem, co masz na myśli. Od czego zaczynasz pracę? - Pogładziła z podziwem misternie rzeźbiony parapet. - Staram się poznać historię miejsca i dowiedzieć się jak najwięcej o ludziach, którzy w nim żyli. Łatwiej wczuć się w atmosferę, jeśli się tam jakiś czas pomieszka, dlatego zazwyczaj na czas renowacji wprowadzam się do odnawianego budynku. - I stąd prace renowacyjne w twoim pokoju? - Uśmiechnęła się pod nosem.

R

- Oczywiście. Zapraszam. - Szczerząc zęby w szerokim uśmiechu, wskazał ręką drzwi w dalekim końcu korytarza.

L T

Obserwował ją uważnie, ciekaw, jak zareaguje. Rhiannon zapewne wydęłaby seksownie usteczka i okazała wielkie zainteresowanie jego kwaterą, ale Edie spojrzała przelotnie na wskazane drzwi, odwróciła się do nich plecami i z pokerową miną zażądała:

- Opowiedz mi historię wieży. Najbarwniej jak potrafił, przedstawił jej historię rodu królewskiego, począwszy od trzynastego wieku, kiedy to w celach obronnych do zamku dobudowano wschodnią wieżę. Krok po kroku kierowali się ku drzwiom na końcu korytarza. - Tutaj wciąż jeszcze pracujemy. - Otworzył drzwi do pomieszczenia zastawionego rusztowaniami i dziwnie wyglądającymi narzędziami. Edie natychmiast do nich podbiegła i z wyraźnym podekscytowaniem zaczęła oglądać piły, szlifierki i inne nieznane jej instrumenty wykonane ręcznie z drewna i podstawowych materiałów. - Wyglądają jak z innej epoki, ale są nowe.

- Musiałem zrobić je sam, to repliki narzędzi z okresu, kiedy budowano wieżę, nie do dostania w sklepach, nawet specjalistycznych. - Zrobiłeś je sam? Nick musiał przyznać, że podziw widoczny w oczach Edie, sprawiał mu niewątpliwą przyjemność i bardzo mu schlebiał. Jednocześnie nigdy wcześniej nie spotkał kobiety, która szczerze doceniłaby średniowieczne narzędzia stolarskie. - Pierwsze tak, potem wyszkoliłem kilku lokalnych rzemieślników i teraz korzystam z ich pomocy. Edie przyjrzała mu się uważnie z pewnym niedowierzaniem. - Nie wyglądasz na wielbiciela antyków - oceniła, przechylając nieco głowę. - Pozory mylą, wiesz o tym najlepiej. - Ale chłopcy zazwyczaj chcą zostać kowbojami albo strażakami - drążyła dalej z powątpiewaniem.

R

- Ja chciałem być architektem. - Nick wzruszył ramionami i stanął do niej tyłem,

L T

wyglądając w ciemność przez głęboko osadzone wąskie okno. - Renowacja to nie to samo, co projektowanie nowych budynków. Zaprojektowałeś kiedyś coś nowoczesnego? - Tak.

W pokoju zapadła pełna napięcia cisza. Nick odwrócił się w końcu i rzucił Edie pełne bólu i niepokoju spojrzenie spod ściągniętych brwi. - Przepraszam - wycofała się natychmiast. Jej policzki zaróżowiły się z zakłopotania. Wyglądała jednocześnie niewinnie i szalenie seksownie. - Przepraszam - powtórzyła łagodnie, patrząc mu w oczy ze współczuciem. - Za co? - żachnął się. - Nie chciałam być wścibska i sprawić ci przykrości. - To po prostu nieważne. - Wzruszył lekceważąco ramionami, ale czuł bolesne napięcie mięśni pomiędzy łopatkami. Edie nie spuszczała z niego łagodnego wzroku.

- Nieważne? Cóż, skoro tak twierdzisz... - Nie naciskała, ale poczuł się źle, odpłacając jej kłamstwem za szczere zainteresowanie i współczucie. Wiedział, że może uciąć rozmowę i uniknąć bolesnego tematu, ale nie wiedzieć czemu słowa, których nigdy wcześniej nie ośmielił się wypowiedzieć głośno, same popłynęły z jego ust. - Zbudowałem dom. Miałem się ożenić i chciałem zbudować dla mojej narzeczonej idealny dom. Edie stała bez ruchu i wpatrywała się w niego bez słowa. Jak mógł jej wyjaśnić, że pragnął podarować Amy dom równie doskonały jak ona sama. „Nie bądź głuptasem, nie jestem ideałem" - śmiała się Amy. Ale dla niego była, pod każdym względem. Włożył w dom całe serce, by znalazło się w nim wszystko, czego mogła tylko zapragnąć. - Nie podobał jej się? - spytała ostrożnie Edie. - Nie zależało jej aż tak. Chciała wziąć ślub, mieć rodzinę, a ja zafiksowałem się na

R

dopracowaniu domu, przekładając datę ślubu. Aż było za późno.

L T

Kochał ją najbardziej na świecie i pragnął, by wszystko było idealne. Ale Amy miała rację, liczą się ludzie i czas, jaki można z nimi spędzić, a nie rzeczy. Kiedy zdał sobie sprawę, ile czasu zmarnował na budowie, zamiast cieszyć się życiem rodzinnym, ogarniała go rozpacz. - Co się stało? - szepnęła. - Umarła. Nie zawahał się, powiedział to głośno i zdecydowanie, obwieszczając światu swą porażkę i winę. Jednak w ciszy, która zapadła, pomyślał z przerażeniem, że właśnie zrzucił cały swój ból i poczucie winy na kobietę, którą znał zaledwie od kilku godzin. - Nieważne, niepotrzebnie ci o tym opowiadam. - Przecież to ja zapytałam. - Edie podeszła i spontanicznie pogłaskała go po ramieniu. - Tak mi przykro. Wiele osób po śmierci Amy tak mówiło, ale nigdy wcześniej nie miał wrażenia, że brzmią tak szczerze. - Razem z nią umarły wszystkie twoje marzenia i nadzieje na przyszłość, prawda?

Spojrzał na nią zaskoczony. Pierwszy raz ktoś ujął w kilku słowach to wszystko, co czuł. Skąd mogła wiedzieć? Inni ludzie oczekiwali, że po pewnym czasie rozpocznie nowe życie, ale on czuł, że jego życie skończyło się w dniu, gdy stracił Amy. - Mój mąż zginął w wypadku dwa lata temu. Wpatrywał się w nią zszokowany. - Tak mi przykro, nie wiedziałem. - Wydawało mu się, że jego słowa zabrzmiały równie banalnie i niewiarygodnie jak wszystko, co usłyszał od rodziny i znajomych. - Nie mam zwyczaju o tym rozmawiać. - Odwróciła wzrok. - Rozumiem, ja też nie. Zapadła gęsta od smutnych wspomnień cisza. Jednak patrząc na odwróconą do niego tyłem Edie, Nick wrócił myślami do chwili obecnej wypełnionej intrygującą aurą tej niezwykłej kobiety. Zdawało mu się, że łączy ich jakaś niezwykła więź, choć nie był pewien, jaki ma ona charakter.

R

- Pójdę już - odezwała się niespodziewanie. - I tak poświęciłeś mi dużo czasu.

L T

- Nie, proszę, zostań. - Sam się zdziwił, słysząc w swym głosie żarliwe pragnienie. Nie wiedział, dlaczego tak mu na tym zależy, ale nie chciał, by odeszła. Edie, która w końcu odwróciła się do niego, także wyglądała na zaskoczoną. Przez chwilę zastanawiała się, co zrobić, wyraźnie ważąc za i przeciw. W końcu odezwała się: - To nie koniec prezentacji prac renowacyjnych? Docenił, że potrafiła taktownie zmienić ton rozmowy i kilkoma słowami stworzyć znów niezobowiązującą atmosferę. - Nie widziałaś jeszcze wieży. Odnawiam część fortyfikacji. Tylko że na bosaka raczej tam nie wejdziesz. - Spojrzał na nią zatroskany. - Wniósłbym cię po schodach, ale są za wąskie. - Dam radę. - Nie, poraniłabyś stopy. Poczekaj, coś wymyślę. - Zniknął na chwilę za drzwiami, a kiedy wrócił, trzymał w rękach parę sportowych klapek japonek i uśmiechał się tryumfalnie. - Są pewnie trochę za duże, ale może dasz radę. - Spojrzał na jej stopy i zdał sobie sprawę, że w pończochach Edie nawet nie zdoła ich włożyć. Podrapał się po głowie zakłopotany.

- Chyba będziesz musiała zdjąć pończochy. - Na myśl o jej nagich nogach z wrażenia zaschło mu w ustach. - Pozwól, że ci pomogę - zaproponował lekko zachrypniętym od emocji głosem. Edie milczała, ale nawet nie drgnęła, co uznał za zgodę. Przyklęknął i drżącymi dłońmi sięgnął pod jej sukienkę i odnalazł górną krawędź gładkiej jak jedwab i delikatnej jak pajęczyna pończochy. Z jednej strony zdawał sobie sprawę z komizmu sytuacji właśnie ściągał kobiecie pończochy, żeby mogła włożyć za wielkie sportowe klapki do sukni wieczorowej i wspiąć się po stromych schodach starej wartowni. Z drugiej strony, wędrując jak najdelikatniej swymi sękatymi palcami w górę jej smukłej nogi, czuł narastające napięcie i przyjemność, którą chciałby przeciągać bez końca. W pewnej chwili Edie zachwiała się i chwyciła czubek jego głowy zanurzając palce w jego włosach. - Przepraszam. - Zadrżała, ale nie cofnęła już dłoni.

R

Nick powolutku, z zapartym tchem przesuwał ręce coraz wyżej, aż jego rozgrzane

L T

palce trafiły nagle na aksamitną, nagą skórę jej uda. Pragnienie, które przeszyło go niczym strzała, było dla niego zaskoczeniem. Tak jak reakcja Edie, która oddychała teraz płytko i bezwiednie zaciskała lekko palce zanurzone w jego włosach. Próbował się uspokoić, przecież nikt tu nikogo nie uwodził, czyż nie? Powoli zsunął pończochę w dół i zdjął ją ze stopy Edie. Przeniósł ręce na drugą nogę i powtórzył tę samą czynność. I znów ledwie zapanował nad drżeniem dłoni i mocnym biciem serca, którego dźwięk zdawał się wypełniać całe pomieszczenie. Powoli składał pończochy, dając sobie i swemu obudzonemu nagle do życia ciału czas, by ochłonąć. Edie szybciutko wsunęła stopy w klapki i prawie wyrwała mu z rąk swą garderobę. - Daj, ja to zrobię. Nick nawet na nią nie spojrzał. Kucał jeszcze przez chwilę, po czym wstał, ostrożnie poprawiając spodnie, tak by żywa reakcja jego ciała nie była zbyt widoczna. Biorąc latarkę ze stołu, zakomenderował niskim, pełnym ukrytego napięcia głosem: - Tędy. Tylko ostrożnie. Gdybym zachowywała się ostrożnie, to by mnie tu nie było, pomyślała przytomnie Edie, wspinając się po stromych schodach w ciemnej wieży za mężczyzną, którego

ledwie znała i który przed chwilą doprowadził ją swym dotykiem do szaleństwa. Po dwóch latach kompletnej obojętności na mężczyzn nagle czuła się jak targana hormonalną burzą nastolatka. W dodatku zamiast patrzeć na oświetlane przez niego schody gapiła się jak zaczarowana na jego długie umięśnione nogi, co prędzej czy później musiało doprowadzić do katastrofy. - O rany! - krzyknęła, gdy jej noga zsunęła się ze stopnia. Zamachała rękami, rozpaczliwie próbując znaleźć punkt oparcia. W mgnieniu oka Nick odwrócił się i złapał ją w talii, ratując przed upadkiem. Przycisnął ją mocno do siebie. - Nic ci się nie stało? - zapytał zaniepokojony. Ponieważ latarkę nadal ściskał w ręce, którą przygarnął ją do siebie, nie widziała jego twarzy, ale czuła na czubku głowy jego ciepły oddech. - Wszystko w porządku. Przepraszam, potknęłam się tylko. Możemy iść dalej.

R

Jeszcze przez chwilę w milczeniu trzymał ją blisko siebie i Edie zaczęła się z

L T

niepokojem zastanawiać, czy Nick czuje, jak mocno bije jej serce, i domyśla się, że nie ma to nic wspólnego ze strachem. Jego serce też waliło jak oszalałe. Ciekawe, dlaczego? - Dobrze, ale teraz idę za tobą, żeby cię asekurować. Szedł za nią tak blisko, że czuła dotyk jego kolan na swoich łydkach. Jednocześnie trzymał ją za rękę, splatając swe szorstkie silne palce z jej. Pamiętała ich zmysłowy dotyk na swej skórze i na samo wspomnienie robiło jej się gorąco. - Jesteśmy. - Nick oświetlił ciężkie drewniane drzwi u szczytu schodów. Pchnął je mocno i nadal nie puszczając jej dłoni, pociągnął na balkon zawieszony nad pałacowymi ogrodami. Edie zaparło dech w piersi. - Och! - wykrzyknęła z zachwytu, patrząc w dół na zalane księżycowym blaskiem labirynty zieleni, gdzieniegdzie oświetlone rzeźbionymi latarenkami. Wspięła się po kilku schodkach i nagle znalazła się w bajce. Niczym Kopciuszek oniemiała na widok królewskiego przepychu. Jednak jeszcze bardziej fantastyczny i niewiarygodny wydawał jej się fakt, że tuż obok niej, ramię w ramię, stał mężczyzna przystojny i czarujący niczym książę z bajki. Siłą woli próbowała nie zerkać na jego pięknie rzeźbioną twarz o ostrych męskich rysach i zaskakująco zmysłowych ustach.

Rhiannon pogłaskała go po policzku w miejscu, gdzie podczas uśmiechu ukazywała się niewielka bruzda. Edie zacisnęła mocno ręce na balustradzie, by nie zrobić teraz tego samego. Ciekawa była, o czym myśli. Na schodach wydawało jej się, że jest pomiędzy nimi naładowane erotyzmem napięcie, ale nie była pewna, czy to nie jej pobożne życzenia. Zerknęła na niego badawczo i natknęła się na wzrok Nicka, który przypatrywał jej się ukradkiem. Zaiskrzyło. Chrząknęli jednocześnie, zakłopotani. - Robi się zimno, może czas wracać? Pójdę przodem. - Jego głos brzmiał uprzejmie, choć Edie zdawało się, że jest jeszcze niższy i bardziej zachrypnięty niż wcześniej. Czyżby to z pożądania? Edie nie potrafiła już nawet rozpoznać znaków, które dla większości kobiet były oczywiste. Powoli schodząc ze schodów, bardzo się starała nie potknąć, głównie dlatego, że groziło to wylądowaniem na plecach idącego powoli przodem Nicka lub choćby tylko koniecznością złapania się jego ramienia. Edie wolała

R

nie ryzykować takich emocji. Na dole, gdy stali znów w korytarzu, Edie uśmiechnęła się do niego szeroko.

L T

- Bardzo ci dziękuję. Było cudownie. - I to nie tylko z powodu pięknego widoku, dodała w myślach. Zdjęła klapki i oddała mu je, wciąż patrząc mu prosto w oczy, które wydawały jej się jeszcze czarniejsze i bardziej niepokojące niż wcześniej. - Cóż, to koniec krajoznawczej wycieczki. - Przez jego pełną napięcia twarz przemknął ironiczny uśmiech, który zniknął równie szybko, jak się pojawił. Wziął z jej ręki klapki i odłożył je na stół, nie spuszczając z Edie poważnego wzroku. Wydawało jej się, że stali tak wieczność, nic nie mówiąc. - Pragnę cię - odezwał się w końcu. Wydawał jej się prawie zagniewany, w jego głosie pobrzmiewała desperacja i niedowierzanie. Edie nie rozumiała tego, zwłaszcza że sama prawie unosiła się nad ziemią z radości i podniecenia. Pragnął jej! - To źle? - spytała ostrożnie, z lekkim uśmiechem błąkającym się po ustach. - Oczywiście. Sprawy się wtedy komplikują. Zazwyczaj. - Nick bezwiednie zacisnął dłonie w pięści i wsadził je głęboko w kieszenie spodni, jakby z trudem panował nad emocjami.

- Obawiam się, że nie rozumiem. - Chcę powiedzieć, że pragnę cię, ale nie mam zamiaru robić żadnych dalekosiężnych planów. - Unikał teraz jej wzroku, najwyraźniej zakłopotany. - Rozumiem, seks bez zobowiązań? - Podobnie jak Nick, Edie zdziwiła się własną bezpośredniością. - Właśnie - przytaknął niepewnie. To tyle, jeśli chodzi o bajki, księcia i inne bzdury, pomyślała. Ale przecież jej też nie chodziło o nic więcej. Nie szukała miłości, bo jej miłość umarła razem z Benem. Była dorosła i wolała nie mieć złudzeń. Jeśli teraz ustalą zasady, unikną niepotrzebnego cierpienia. Gdyby lata temu Kyle z podobną szczerością uprzedził ją o braku poważniejszych zamiarów, nie rozpaczałaby później miesiącami z powodu zawiedzionych nadziei. - Okej - powiedziała w końcu i zdała sobie sprawę z implikacji tego jednego krótkiego słowa. Zadrżała. - Nie spodziewam się oświadczyn - dodała śmielej.

R

- To dobrze, bo nigdy już nie zamierzam się z nikim wiązać.

L T

Spojrzała na niego, unosząc nieco brwi. Zaskoczył ją tą żarliwą deklaracją i zrobiło jej się go żal. Mimo że kochała Bena z całego serca, nie zakładała, że już nigdy nie ułoży sobie życia. Po prostu do tej pory nie czuła takiej potrzeby. A teraz nagle ogarnęła ją nieodparta ochota, by pójść do łóżka z nieznajomym. Pięknie, Edie nie mogła uwierzyć w przewrotność losu i własnej natury.

- Jasne, rozumiem. Jedna noc, żadnych zobowiązań. Zgoda. Nick wpatrywał się w nią intensywnie i Edie musiała się mocno postarać, by nie opuścić wzroku i nie uciec. W pewnej chwili Nick w dwóch krokach pokonał dzielący ich dystans i utonęła w jego silnych ramionach. To jeszcze lepsze od tańca, przemknęło jej przez myśl, po czym jej umysł wyłączył się i cała zamieniła się w czucie. Jego ciepłe twarde usta rozwarły jej wargi żarliwymi pocałunkami. - Tak cię pragnę - szepnął, wypełniając ją swym gorącym oddechem. Jedna noc, obiecała sobie w ostatnim przebłysku trzeźwego umysłu. Nie zamierzała robić sobie nadziei. Nick to nie Ben, nie ma mowy o miłości, więc nie będzie rozpaczy. Tylko czysta zmysłowa przyjemność, której nie zamierzała nigdy żałować.

ROZDZIAŁ TRZECI Nie była nawet w jego typie. A mimo to przez cały wieczór nie mógł myśleć o niczym innym. Pragnął jej coraz bardziej, tak że teraz, gdy ją całował, jego zmysły szalały. Smakowała słodko, upojnie, gorąco. Jej usta były równie zachłanne jak jego, błądziły po szyi, muskały uszy i przyprawiały go o drżenie kolan. Jego niecierpliwe dłonie gładziły jej plecy, wplątując się w jedwabiste włosy, które pachniały świeżo cytrynowym szamponem i jej własnym, zmysłowym, przyprawiającym o zawroty głowy zapachem. Całe szczęście, że nie była w jego typie. Zaspokoiwszy swe pragnienie, będzie mógł bez problemu rozstać się z nią bez niepotrzebnych komplikacji. Ale teraz zamierzał nasycić się chwilą, którą mu podarowała. - Chyba przegapiłem jedno miejsce podczas naszej wycieczki - szepnął z ustami tuż przy jej uchu. - Mój pokój.

R

- Świetny pomysł - mruknęła tak zmysłowo, że Nick poczuł, jak jego pożądanie przejmuje kontrolę nad rozumem.

L T

Porwał ją w ramiona, uniósł nad ziemię i ruszył w stronę ostatnich drzwi w korytarzu, które otworzył jednym silnym kopnięciem. W ciemności ułożył ją delikatnie na łóżku.

- Zapal światło. - Głos Edie wyrwał go z transu. - Słucham? - Nie chcę nic przegapić podczas tej wycieczki. Nick uśmiechnął się w ciemności. On też nie chciał uronić ani chwili. Sięgnął do lampki stojącej na stoliku obok łóżka. - Świece byłyby odpowiedniejsze, ale mam nadzieję, że lampka też się nada. Spojrzał na jej kremowobiałą skórę i ciemne lśniące loki wijące się wokół ramion. Owinął pasmo jej włosów wokół palca i przytknął do ust, po czym zanurzył twarz w jej cytrusowym zapachu i wdychał go głęboko. Nie wiedział, dlaczego chciał sprawić, by zapamiętała tę noc. Pragnął podarować jej wyjątkowe przeżycie. Jednym sprawnym ruchem zrzucił marynarkę, potem krawat, ale gdy sięgnął do guzika koszuli, patrząca na niego z zachłanną fascynacją Edie odezwała się nieśmiało:

- Mogę? Obawiał się tak intymnego gestu i nie podobała mu się perspektywa utraty kontroli nad sytuacją, ale patrzyła na niego z taką nadzieją, że mimowolnie skinął głową. - Proszę bardzo. - Rozłożył szeroko ramiona i już wiedział, że zaangażowana, aktywna Edie sprawi, że ta noc również dla niego będzie niezapomniana. Usiadła na łóżku i powoli, drżącymi palcami zabrała się do rozpinania guzików. Jej palce ocierały się lekko o jego skórę, sprawiając, że czuł rozkoszne mrowienie przy każdym niespiesznym ruchu jej dłoni. Skupiona, przygryzając dolną wargę, Edie pochylała się coraz niżej. Nick zacisnął mocno pięści, by jej nie pospieszać, mimo że napięcie stawało się trudne do zniesienia. Edie nie spieszyła się. Od tak dawna nie czuła się kobietą, a skoro Nick Savas w jakiś niepojęty sposób obudził w niej pożądanie, zamierzała się nim cieszyć. Nie dbała o jutro, nie zamartwiała się konsekwencjami, bo liczyło się tylko tu i teraz. Wspomnienie

R

Bena nie znikło, ale wbrew jej woli pojawiał się w jej snach coraz rzadziej. Brakowało

L T

jej jego dotyku i ciepła jego ciała. Przystojny, uwodzicielski brunet, którego właśnie rozbierała, nie mógł go zastąpić, ale mógł jej przynieść choć chwilę wytchnienia od smutku i samotności. Guziki były małe, a jej palce drżały. Trochę trwało, zanim rozpięła je wszystkie, rozkoszując się każdą sekundą. Przecież nigdy więcej nie będzie miała okazji tego zrobić. Nick wyznaczył jasne zasady. Skupiła się więc na zaskakująco przyjemnym uczuciu, które zawładnęło całym jej umysłem, gdy zsuwała koszulę z jego umięśnionych ramion. Oszołomiona, przesunęła lekko paznokciami po jego klatce piersiowej i z satysfakcją zanotowała, że wstrząsnął nim dreszcz. Pogładziła napięte, twarde mięśnie brzucha i oparła dłonie na sprzączce paska. - Śmiało - zachęcił ją zduszonym głosem, próbując się nie ruszać. - Wstań. - Edie nie poznawała własnego głosu. Ze sprzączką poszło jej szybciej. Rozsuwając zamek, czuła, jak jego rozgrzane ciało napiera na materiał spodni. Pożądał jej, stwierdziła z satysfakcją. Spodnie Nicka opadły na podłogę i dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak blisko jego męskości znajduje się jej twarz. Opuściła oczy zawstydzona. - Może teraz moja kolej? - Jego spojrzenie paliło skórę jej policzków.

- Jeszcze nie skończyłam. - Wiem, ale ja jeszcze nie zacząłem. - Uśmiechnął się i pochylając się, pocałował ją w szyję. Pieścił ustami jej ramiona, a jego włosy muskały jej skórę, przyprawiając Edie o dreszcze. Ręce Nicka sięgnęły do zapięcia sukienki na plecach. Nagle z jego ust wyrwał się jęk. - O co chodzi? - przestraszyła się. - Tu jest ze sto guzików! - Tylko około czterdziestu. - Edie pamiętała, że sama prawie straciła cierpliwość, gdy przed balem Mona zapinała jej sukienkę. - Czterdziestu? - Westchnął ciężko, ale jego palce już rozpinały pierwszy guzik. A ponieważ Nick nie lubił tracić czasu, jednocześnie czubkiem języka drażnił kark i uszy Edie, doprowadzając ją do szaleństwa.

R

- Ha! Zwycięstwo! - oznajmił z satysfakcją przy ostatnim guziku i zsunął w dół

L T

rozpiętą suknię, która spoczęła na jej biodrach, odsłaniając nagie piersi. Edie nigdy nie czuła się zbyt pewnie nago i choć niczego jej nie brakowało, daleko jej było do idealnych kształtów matki. Wkładając suknię, pokłóciła się nawet z Moną, która uparła się, żeby nie nakładała biustonosza. Jednak teraz, z jego pociemniałego wzroku wywnioskowała, że Nickowi podoba się to, co zobaczył. Ujął jej chłodne piersi w dłonie i lekko je ścisnął, rozkoszując się ich miękkością. - Jesteś taka piękna - zamruczał, zniżając głowę, by pocałować najpierw jedną pierś, potem drugą. Edie zadrżała pod wpływem pieszczoty. - Zimno ci? - Nick spojrzał na nią, jednocześnie przesuwając szorstkimi kciukami po napiętych sutkach. - Nie, ja tylko... - Nie w wiedziała, jak opisać to, co czuła, potrząsnęła więc tylko głową, a jej włosy wymknęły się spod szpilek i ciemną kaskadą loków spłynęły na piersi. Nick wstrzymał na chwilę oddech, przyglądając jej się zachłannie. Potem rozkazał bardziej, niż poprosił: - Wstań.

Stanęła naprzeciw niego tak, że głowa kucającego przed nią Nicka sięgała jej brzucha. Powoli, masując swymi wielkimi dłońmi jej plecy, Nick dotarł do bioder i wsunął palce pod krawędź sukienki. Pociągnął za śliski materiał i już po chwili stała przed nim prawie naga, jedynie w koronkowych figach. Nick odchylił się do tyłu na piętach i patrzył na nią z niekłamanym zachwytem. Nie spuszczając wzroku z jej twarzy, jednym ruchem ręki pociągnął za koronkę i zsunął figi w dół jej drżących nóg. Posłusznie, jak w transie uniosła najpierw jedną, potem drugą nogę, by mógł ją uwolnić od tego ostatniego skrawka materiału chroniącego ją przed jego wzrokiem. - Mmm - mruknął zadowolony, kładąc dłonie na jej pośladkach i przyciskając usta do jej brzucha. Edie poczuła, jak uginają się pod nią kolana i obiema rękami chwyciła się ramion Nicka, by nie upaść. Powoli przesunął jedną dłoń do przodu i wsunął palce między jej uda. Edie jęknęła i pochyliła się, wbijając paznokcie w ramiona Nicka, który delikatnie masował nabrzmiałe, gorące ciało.

L T

R

- Poczekaj, to nie fair, teraz moja kolej - wykrztusiła, oddychając głęboko. Nick uśmiechnął się, obnażając białe zęby i niechętnie wstał z kucek i usiadł na łóżku. Odchylił się do tyłu, opierając się na rękach i z tym samym łobuzerskim uśmiechem odpowiedział: - Okej.

Nie myśląc wiele, kierowana instynktem, kucnęła przed nim i powoli ściągnęła bawełniane szorty przykrywające jego męskość, po czym przesunęła dłonie wzdłuż napiętych mięśni jego ud, w górę aż do miejsca, gdzie jego pulsujące, nabrzmiałe ciało czekało na jej dotyk. - Ach! - Z jego gardła wyrwał się jęk, a głowa odchyliła się do tyłu. Edie przesuwała powoli dłonie, rozkoszując się każdym centymetrem jego twardego, męskiego ciała, które tak żywo reagowało na każde muśnięcie jej palców. Nagle Nick złapał ją za nadgarstki i bez słowa przewrócił na plecy. Klęknął pomiędzy jej rozchylonymi udami i pochylając się, wsunął język pomiędzy jej nogi. - Nick! - krzyknęła nieprzytomnie.

- Tak? - Uśmiechnął się zmysłowo i spojrzał na nią spod przymkniętych powiek. Wciąż na nią, patrząc, wsunął palec wskazujący pomiędzy gorące fałdy jej ciała i odnalazł najwrażliwsze miejsce, które następnie z wprawą masował, aż całe ciało Edie zaczęło się wyginać w oczekiwaniu spełnienia. - Teraz, Nick, proszę... - błagała bezwstydnie. Nie kazał jej już dłużej czekać. Wolną dłonią sięgnął do szuflady stolika nocnego i wyciągnął małą paczuszkę. Edie drżącymi palcami pomogła mu ją odpakować. Już po chwili jej niecierpliwe dłonie chwyciły Nicka za pośladki, a on wsunął się w nią jednym gładkim ruchem bioder, dając jej to, czego pragnęła, wypełniając ją po brzegi. Edie wbiła paznokcie w jego ciało i kołysząc się w narzuconym przez Nicka rytmie, zaciskała się wokół niego mocniej i mocniej, sprawiając, że z jego ust wyrywały się niskie zmysłowe jęki. Zjednoczeni gnali ku spełnieniu, bez wahania, bez zastanowienia. Kiedy ich rozpalonymi ciałami wstrząsnęły spazmy rozkoszy, opadli spleceni na poduszki i mocno

R

przytuleni pozwolili fali przyjemności przetoczyć się przez ich ciała i umysł. A potem,

L T

prawie nieprzytomna Edie wtuliła się w ramiona Nicka i zasnęła. Tylko na kilka minut, no może pół godziny.

Nie była pewna, jak długo spała, ale obudziła się zadziwiająco wypoczęta, wtulona w ciepłe męskie ciało. Nick Savas. Bez ruchu czekała, aż pojawi się uczucie wstydu, zażenowania, które, była pewna, musiało nadejść. Ze zdziwieniem zanotowała, że nic takiego się nie stało. Zamiast poczucia zakłopotania ogarnął ją spokój i poczucie spełnienia. Na to nie była przygotowana. Nie wiedziała, co powinna teraz zrobić. Nigdy wcześniej nie spędziła z kimś nocy, wiedząc, że nie może oczekiwać ciągu dalszego. Nick wyraził się jasno: żadnych związków. Zgodziła się z nim chętnie, mimo że nie miała pojęcia, jak się w takiej sytuacji zachować. Po pierwsze, nie angażować się, zdecydowała, niezależnie od tego, jak magiczna okazała się ta noc, jak idealnie zdawali się do siebie pasować. Prawdopodobnie powinna się teraz wymknąć po cichu z łóżka i zniknąć. Kiedy jednak próbowała delikatnie wyzwolić się z jego ramion, Nick przebudził się i przygarnął ją mocniej do siebie. - Dokąd to? - Jego twarz rozświetlił leniwy, pełen satysfakcji uśmiech.

- Powinnam już iść - mruknęła, unikając jego wzroku i po raz pierwszy tej nocy poczuła się zakłopotana. - Dlaczego? Edie była pewna, że istnieje co najmniej tysiąc powodów, dla których powinna natychmiast ewakuować się do swojego pokoju, ale żaden z nich nie przychodził jej teraz do głowy. - Bo powinnam... - Ej, co to za powód? Chcesz już iść? - Nick wyszczerzył zęby i zajrzał jej głęboko w oczy. Musiała przyznać, że nie miała na to najmniejszej ochoty. Dobrze się czuła u boku tego przystojnego, zabawnego i świetnego w łóżku mężczyzny. Cóż, może nie zaszkodzi, jeśli spędzi z nim jeszcze chwilę? Zapamięta tylko jego twarz i to miłe uczucie ciepła i spokoju, które dawały jej jego silne ramiona. Będzie miała potem co wspominać w dłu-

R

gie samotne wieczory. Powoli pokręciła przecząco głową.

L T

- To świetnie. Cieszę się, że mamy jeszcze trochę czasu. Co z nim zrobimy? mruknął jej do ucha i powoli kawałek po kawałku zaczął kosztować jej skóry, delektować się jej zapachem i gładkością.

Oprócz Kyle'a i Bena Edie nie miała żadnego doświadczenia w sprawach seksu, ale potrafiła docenić, że oto trafiła na kochanka, który wiedział dokładnie, jak sprawić kobiecie przyjemność i samemu świetnie się przy tym bawić. Jego sprawne palce przemykały po najbardziej wrażliwych zakamarkach jej ciała, odkrywając przed Edie całkiem nowe przestrzenie rozkoszy. Chciała, by trwało to wiecznie, ale z drugiej strony pragnęła, by zakończył tę słodką torturę i posiadł ją wreszcie, uwalniając od palącego pożądania. Nick najwyraźniej miał zamiar doprowadzić ją do szaleństwa. Kiedy jego palce z twardych, nabrzmiałych sutków zsunęły się niżej, wzdłuż brzucha, aż pomiędzy jej uda, i delikatnie drażniły najwrażliwsze zakończenia nerwowe, Edie prawie załkała. Teraz, proszę. Dłonie Nicka wsunęły się pod jej pośladki, objęły je mocno i rozchyliły jej uda, przygotowując ją na mocne pchnięcie, którym zatopił się w jej ciele. Nagle po powolnym, opanowanym Nicku nie było nawet śladu. Pragnął jej żarliwie, mocno, tu i

teraz, każdym kolejnym ruchem bioder przybliżając ich do trzęsienia ziemi, które wstrząwstrząsnęło równocześnie ich ciałami i pozostawiło ich bez siły i tchu. Leżeli jeszcze chwilę spleceni, a kiedy Nick delikatnie uniósł się, by ją uwolnić od swego ciężaru, Edie przyciągnęła go mocno do siebie. Ich serca biły szybko jedno obok drugiego. Edie wtuliła twarz w mokre od potu ramię Nicka i scałowała z niego perełki wilgoci. Nick przesunął się nieco w bok, tak że leżeli teraz twarzą w twarz, patrząc sobie głęboko w oczy. Edie uśmiechnęła się, ale on wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczyma, jakby nie wiedział, co go trafiło. Edie poczuła dumę i czysto kobiecą satysfakcję, że to ona, Edie Daley, doprowadziła go do tego stanu. Pogładziła go po policzku, a on zamknął oczy, poddając się pieszczocie. Po chwili jego oddech uspokoił się, a rysy złagodniały. Zasnął. Tym razem Edie nie zapadła w sen. Czuła się dziwnie ożywiona, pełna energii i spokojnej pewności siebie. Nie potrafiła dłużej się okłamywać, nie chodziło tylko o świetny, ba, niesamowity seks. Czuła, że

R

połączyło ich coś głębszego, jakaś niewidoczna nić porozumienia, dzięki której czysto

L T

fizyczne doznanie nabierało nowego, duchowego wymiaru. Mam nadzieję, że się w nim nie zakochuję, pomyślała z przestrachem, nie wiedząc, skąd ta myśl przyszła jej do głowy. Przecież Nick wyznaczył jasno granice ich relacji. Jeśli pozwoli sobie na zaangażowanie, zostanie sama z tym problemem. Nigdy wcześniej nie sądziła, że jeszcze kiedyś będzie odczuwała tak intensywnie. Zdawało jej się, że śmierć Bena uodporniła ją na emocje, te złe i te dobre. Aż do dzisiaj. Teraz leżała obok obcego, choć bardzo jej bliskiego mężczyzny przygnieciona ciężarem uczuć, na które nie powinna sobie pozwolić. Najwyższy czas wrócić do rzeczywistości i pozwolić bajce zakończyć się bez happy endu. Ostrożnie uwolniła się z objęć śpiącego twardo Nicka i zebrawszy ubrania, ruszyła do łazienki. Z trudem wcisnęła się w sukienkę, którą wcześniej sama zapięła, i opłukawszy twarz zimną wodą, ruszyła do wyjścia. Tuż przy drzwiach obejrzała się po raz ostatni, zapisując w pamięci każdy centymetr jego pięknego ciała. Dzięki niemu odzyskała dziś tę część siebie, którą po śmierci Bena uznała za straconą. - Dziękuję ci, Nick - szepnęła.

Odwróciła się niechętnie i wyszła. Za sześć godzin powinna się pojawić na lotnisku i wsiąść do samolotu, który zabierze ją z powrotem do normalnego życia, do domu, który nie był zamkiem i w którym nie czekał na nią żaden książę.

ROZDZIAŁ CZWARTY Dźwięk dzwonka przy drzwiach wejściowych przeszył jej mózg w momencie, gdy wprowadzała ostatnie zmiany w rezerwacji samolotu dla Rhiannon. Edie rzuciła wściekłe spojrzenie w kierunku salonu sąsiadującego z jej biurem urządzonym w domu matki. Jeśli odejdzie teraz od komputera, będzie musiała zacząć całą pracę od nowa. Chociaż i tak pewnie Rhiannon zmieni zdanie jeszcze nie raz. Odkąd jej siostra pogodziła się z Andrew, przygotowania do ślubu ruszyły pełną parą, przynajmniej raz na tydzień Edie zmuszona była zmieniać rezerwacje i dostosowywać plan pracy Ree do jej rozlicznych

R

obowiązków i niezliczonych pomysłów. Dziś na przykład kręciła teledysk na Bahamach,

L T

co nie przeszkadzało jej wydzwaniać do domu i zasypywać Edie prośbami. Klepsydra na ekranie nakazywała Edie czekać cierpliwie, ale dzwonek u drzwi zadzwonił ponownie, nieco bardziej natarczywie. Roy, wielki dziewięcioletni nowofundlandczyk, który jako dojrzały pies nie zamierzał marnować energii na zbędne szczekanie, uniósł z zaciekawieniem głowę. Gdy Edie kliknęła w okienko potwierdzające dokonanie rezerwacji i z niecierpliwością czekała na komunikat kończący transakcję, ktoś przycisnął dzwonek trzykrotnie, raz po raz. Roy spojrzał na nią wymownie, oczekując jakiejś reakcji, ale Edie była zdeterminowana doprowadzić swą pracę do końca. Nie miała pojęcia, komu chciało się przebyć długą drogę przez wzgórza Santa Barbara, by dotrzeć do ukrytej rozległej farmy, którą Mona kupiła wraz z pierwszym mężem. Mieszkali wtedy w starej hacjendzie, gdzie Edie, ich pierwsze dziecko, spędziła najszczęśliwsze lata życia. Po śmierci Joe, kiedy remontowanie starzejącego się domu przerosło siły Mony, a jej status megagwiazdy zaczął przynosić wymierne dochody, na ranczu stanęła obecna luksusowa posiadłość, w której Mona próbowała stworzyć szczęśliwy dom z kolejnymi mężami. Niestety, żaden z nich nie dorównywał tragicznie zmarłej miłości jej życia i ostatecznie Mona została w swym domu sama z piątką dzieci.

Uparcie odmawiała sprzedania posiadłości i kupienia odpowiadającego jej pozycji domu w Hollywood. W Santa Barbara jej dzieci mogły się wychowywać w spokoju, jeździć na deskorolce, kąpać się w basenie, grać w tenisa, biegać po łące i chodzić do lokalnej szkoły bez stałej obecności paparazzich. Jednak komuś udało się tu dotrzeć, stwierdziła z niezadowoleniem Edie, krzywiąc się na ciągły, agresywny dźwięk dzwonka wciśniętego na stałe. - Idę, idę! - krzyknęła gniewnie w stronę drzwi i z ulgą zgasiła ekran komputera. Korciło ją, by zatkać uszy, przeczekać i nie wpuścić natręta, ale Mona słynęła z gościnności i Edie nie chciała zniszczyć jej reputacji. Sama nie miała nic przeciwko odwiedzinom, ale zazwyczaj matka uprzedzała ją o przyjeździe gości. - Chodź, Roy, sprawdzimy, kogo przyniosło. - Psisko podniosło się posłusznie i wesoło machając uszami, potruchtało za Edie, plącząc się jej pod nogami. Dzwonek nadal dzwonił.

R

- Już, przecież mówię, że idę - wrzasnęła w kierunku ciężkich dębowych drzwi.

L T

Zapadła cisza i Edie westchnęła z ulgą. Otworzyła zamaszyście i stanęła jak wryta. - Nick? - Jedną ręką ściskała klamkę, drugą obrożę Roya, starając się opanować burzę uczuć i wspomnień, które uruchomił w jej głowie widok Nicka. Był tak samo wysoki i zabójczo przystojny jak dwa miesiące temu, kiedy widziała go po raz ostatni. Wielokrotnie zastanawiała się, jak zareagowałaby, gdyby wtedy próbował ją zatrzymać lub odnaleźć. Obudził ją na nowo do życia tylko po to, by zabronić jej nawet marzyć o wspólnej przyszłości. Starała się więc być mu wdzięczna za tę jedną noc, którą jej podarował, bo tylko tyle i aż tyle postanowił jej dać. Dlaczego więc teraz stał na progu jej domu i patrzył na nią z figlarnym uśmiechem? - Co ty tu robisz? - wyjąkała wreszcie. Bo przecież nie przyjechał z jej powodu? Dziewięćdziesiąt dziewięć procent jej umysłu zaprzeczyło natychmiast żywiołowo, ale ziarenko nadziei już się zagnieździło i musiała wziąć się w garść, by nie ulec tej kuszącej iluzji. - Też się cieszę, że cię widzę. O ile pamiętam, nie rozstaliśmy się w kłótni. Właściwie to nie pamiętam, żebyśmy się w ogóle rozstawali. Obudziłem się, a ciebie nie było - skończył oskarżycielskim tonem.

- Spałeś, a ja musiałam zdążyć na samolot. - Edie starała się zachować spokój, choć czuła, że się rumieni na samo wspomnienie tamtej nocy. - Przepraszam, było... bardzo miło - dodała, czując, że słowo to nie wyraża nawet ułamka tego, co wydarzyło się wtedy między nimi. A teraz stał przed nią i wyglądał bezczelnie dobrze w spranych dżinsach i ciemnozielonej bawełnianej koszulce z okularami przeciwsłonecznymi zatkniętymi na czubku głowy. - Też mi się tak wydawało. - Omiótł ją wzrokiem tak gorącym, że pod Edie ugięły się kolana. - Rozmawiałem z twoją matką. Co takiego? Rozbierał ją wzrokiem i jednocześnie oświadczał, że rozmawiał z jej mamą. O czym? - Opowiadała mi o waszej starej hacjendzie. Chciała, bym ocenił, czy da się ją uratować.

R

- Hacjenda, oczywiście. - Edie zmusiła się do uprzejmego uśmiechu, choć jej serce

L T

w sekundę stało się ciężkie jak kamień.

Wytrącona z równowagi stała z fałszywym uśmiechem przyklejonym do twarzy i dopiero po chwili zauważyła, że Nick patrzy na nią wyczekująco. Przyjechał do pracy, a ona zgotowała mu jakieś melodramatyczne powitanie. Biedak, nie mógł wiedzieć, że Mona nie ustawała w swych próbach wyswatania najstarszej córki i zwabiła go do swego domu pod tak lichym pretekstem. - Nie sądzę, by mogła cię zainteresować. To nie zamek. Nie warto jej ratować. Oczywiście mijała się z prawdą. Jej zdaniem dom, w którym zaznała tyle szczęścia, zasługiwał na ocalenie, ale jego wartość była czysto emocjonalna. Zniechęci Nicka i utrze nosa matce, postanowiła. Niestety Roy zdawał się nie podzielać jej niechęci i obwąchawszy przyjaźnie wyciągniętą dłoń Nicka, zaczął się do niego łasić. Pociągnęła mocniej za obrożę, ale nawet siedząc koło jej nogi, merdał entuzjastycznie ogonem. - Mona chyba nie podziela twojego sceptycyzmu. Jeśli pozwolisz, zerknę sam i wyrobię sobie zdanie, tak żebym wiedział, co powiedzieć Monie. Oczywiście to może potrwać.

Edie słuchała jednym uchem, ale jakaś niespokojna myśl nie pozwalała jej się skupić. - Gdzie się zatrzymałeś? - sformułowała w końcu to, co ją niepokoiło. Przez chwilę Nick patrzył na nią badawczo, ale po jego wargach nadal błąkał się uśmieszek. - Mona zapewniała, że mogę zatrzymać się u niej. Masz coś przeciwko? Zdecydowanie miała wiele przeciwko bezwstydnym próbom matki, by usidlić biednego, totalnie niezainteresowanego Nicka. Postanowiła za wszelką cenę ukryć ten żenujący fakt i zachować się możliwie uprzejmie, ale neutralnie i niezobowiązująco. - Nie, oczywiście, że nie. Po prostu mnie zaskoczyłeś. Wejdź, proszę. - Edie zdobyła się na uprzejmy uśmiech i zrobiła przejście w drzwiach, pociągając podekscytowanego Roya za obrożę. - To Roy - dodała, gdy Nick schylił się, by pogłaskać psa za uchem.

R

Edie przypomniała sobie dotyk jego dłoni na swoim karku i przeszedł ją przyjemny dreszcz.

L T

- Muszę wziąć torbę z samochodu. - Głos Nicka wyrwał ją z marzeń i Edie zaczerwieniła się po uszy.

Czekając, aż Nick wróci z bagażem, próbowała wziąć się w garść i pamiętać, że nie przyjechał do niej. Sprowadziła go prawdopodobnie zawodowa ciekawość i słabość do Mony, wielkiej gwiazdy ekranu, która nadal potrafiła sprawiać, że mężczyźni w każdym wieku nie umieli jej odmówić. - Niezwykły dom. - Nick stał na środku salonu z torbą w ręku i rozglądał się ciekawie po przestronnym kremowym wnętrzu z ogromnymi drzwiami balkonowymi wychodzącymi na zalany słońcem taras. - Mój brat nazywa to gwiazdorskim stylem hiszpańskim. - Edie roześmiała się szczerze, a Nick jej zawtórował. - Jednak to imponujący hołd dla architektury iberyjskiej. - Jesteś łaskawszy w ocenie niż mój brat. - Zaskoczył ją swym sądem. Spodziewała się, że architekt zajmujący się odnawianiem autentycznych zabytków, nie zostawi suchej nitki na amerykańskiej podróbce.

- To wyidealizowana romantyczna interpretacja oryginału. Nie ma w tym nic złego. - Pewnie masz rację. - Skinęła w zamyśleniu głową. - Który pokój mogę zająć? - Którykolwiek. - Edie machnęła ręką w kierunku rzędu drzwi. - Wszyscy pojechali z Moną do Tajlandii. Kręci tam film. - A ty? - Nie przepadam za całym tym zamieszaniem, nie mam zadatków na gwiazdę, w przeciwieństwie do Ree. To pokój Ronana, myślę, że powinien ci się spodobać. - Edie pamiętała spartańskie warunki, w jakich mieszkał w Mont Chamion, i stwierdziła, że surowy pokój brata najbardziej pasuje do Nicka. - Doskonale. - Nick obrzucił pokój przelotnym spojrzeniem i kiwnął głową z aprobatą. - A który pokój należy do ciebie? - Kiedyś mieszkałam w tym. - Edie wskazała jedne z drzwi, po czym wyjrzała

R

przez okno i wskazała na małą chatkę. - Teraz mam mieszkanie w dawnej powozowni.

L T

Przytulne dwupokojowe mieszkanko stało się jej oazą po śmierci Bena i pozwalało jej zamieszkać blisko rodziny bez krępującego dla dorosłej kobiety powrotu do domu matki.

- Kto teraz sypia w twoim łóżku?

Pytanie zaszokowało ją tak bardzo, że stała przez chwilę z otwartymi ustami. - Nikt - wykrztusiła w końcu, kiedy zdała sobie sprawę, że Nick mówi o jej starym pokoju. - To świetnie, teraz będzie moje. - Wszedł do jej panieńskiego pokoju i rzucił torbę na łóżko. Edie postanowiła nie zastanawiać się, czemu dokonał takiego wyboru. Jej stary pokój był jasny i przestronny. Widocznie zaproponowanie mu spartańskiego pokoju Ronana było pomyłką. - Nie martw się, może nie zabawię tu długo. - Na szczęście mylnie zinterpretował jej niewyraźną minę. - Nie wiem, czy warto - dodał z bezczelnym uśmiechem. - Oczywiście. - Istniała więc szansa, że Nick zniknie przed zapadnięciem zmroku i jej życie wróci do normy, jakkolwiek bezbarwna ona była. - Jak odpoczniesz, pokażę ci

hacjendę. Znajdziesz mnie w biurze, na tyłach domu obok kuchni. O, muszę iść, telefon znów się rozdzwonił. - Z ulgą zostawiła Nicka samego i prawie pobiegła odebrać telefon. Po chwili pożałowała, że się tak spieszyła. Rhiannon postanowiła znów zmienić plany. Słuchała jednym uchem i notowała nowe wskazówki, ale jej myśli uparcie krążyły wokół niespodziewanego gościa. Oczywiście poradzi sobie z nim, musi się tylko chwilę zastanowić, jak się pozbyć tej idiotycznej nadziei, że tamtej nocy on także poczuł, że łączy ich coś szczególnego. Doprawdy, w jej wieku nie powinna już wierzyć w bajki o Kopciuszku i księciu na białym koniu! A z matką to ona sobie jeszcze porozmawia! Zanim jednak Edie mogła zrealizować swą groźbę, musiała odebrać kolejne telefony i ani się spostrzegła, jak przestała w końcu zamartwiać się Nickiem. Praca tak ją pochłonęła, że aż podskoczyła, gdy usłyszała za plecami jego głos. - A więc tu pracujesz. Stał w progu oparty o framugę drzwi, ze skrzyżowanymi ramionami i uśmiechem na ustach.

L T

R

Praca, przyjechał tu do pracy, powtórzyła sobie w myślach. - Pokażę ci hacjendę. - Zerwała się na równe nogi i złapała czapkę z daszkiem, która chroniła ją przed palącym słońcem Santa Barbara. Kiedy o niej zapominała, jej twarz natychmiast pokrywały miliony piegów.

- Hm, stylowe nakrycie głowy. - Z wesołym błyskiem w oku naciągnął jej czapkę głębiej na oczy. Kiedy stał tak blisko i czuła zapach jego wody kolońskiej, z trudem zachowywała spokój. - Chodźmy - rzuciła pospiesznie i ruszyła do wyjścia, gdzie dołączył do nich jak zwykle zadowolony z towarzystwa Roy. Ruszyła ścieżką wokół basenu, przez podjazd, a potem pnącą się w górę wąską ścieżką wśród dzikich krzewów i traw. - Nie ma drogi? - spytał Nick i dopiero teraz Edie pomyślała, że jej gość może być zmęczony po długiej podróży. Na jego opalonym czole lśniły kropelki potu, a wokół czarnych oczu pojawiły się drobne zmarszczki.

- Jest, to tylko skrót. Ale jeśli jesteś zmęczony, pojedziemy samochodem. - Zatrzymała się, gotowa zawrócić. Mimo zmęczenia wyglądał tak pociągająco, że Edie wolała uniknąć siedzenia z nim w ciasnej przestrzeni samochodu. Czuła, że hormony, które ledwie co okiełznała, znów budziły się do życia. Dlaczego to właśnie on i tylko on tak na mnie działa? pomyślała ze złością. - Nie, czuję się świetnie. Zastanawiałem się tylko, jak dowiozę materiały budowlane. Oczywiście, biznes. Gdy ona snuła marzenia, on myślał wyłącznie o pracy. Powinna się uszczypnąć i wrócić do rzeczywistości, zanim zrobi z siebie kompletną idiotkę. - Może uznasz, że nie warto ratować tego domu i nie będzie to konieczne. - Przekonajmy się - rzucił raźno i energicznie ruszył do przodu.

R

Edie próbowała go zniechęcić, choć w głębi duszy od dawna pragnęła uratować

L T

swój dawny dom od ruiny. Tylko ona i Ronan wychowali się w hacjendzie i mieli do niej bardzo emocjonalny stosunek. Mimo że próbowała zainteresować młodszych braci i siostry historią domu i farmy założonej przez jej ojca, brakowało im cierpliwości, by wysłuchiwać historii, z zamierzchłej jak dla nich przeszłości. Jeśli jednak ceną za przywrócenie domowi dawnego blasku było spędzenie całych tygodni z Nickiem... Cóż, sytuacja wydawała się patowa. Kiedy zza drzew wyłonił się zarys białego budynku z grubego muru z małymi głębokimi oknami i przestronnymi podcieniami, serce Edie jak zwykle zabiło żywiej. - Opowiedz mi o domu - poprosił Nick i Edie przypomniała sobie, jak opowiadał jej o swym zwyczaju gruntownego poznawania historii miejsc, w których pracował. - Cóż, pochodzi chyba z połowy dziewiętnastego wieku. Tata często opowiadał nam różne historie o ranczerach, którzy kiedyś w nim mieszkali, ale nie wiem, ile z tego można uznać za prawdę, a ile dopowiedziała bujna wyobraźnia ojca. Uwielbiał opowiadać. - Uśmiechnęła się do swych wspomnień. Nick słuchał uważnie i zadawał krótkie pytania, które świadczyły o autentycznym zainteresowaniu.

- Odziedziczył go po rodzicach? - Nie. Moi rodzice kupili ranczo razem z hacjendą tuż po ślubie. Ojciec marzył o ujeżdżaniu dzikich koni, bawił się też w produkcję wina. Nie pasował do hollywoodzkich klimatów. Był przeciwieństwem matki: solidny, zrównoważony, można było na nim polegać. No, ale nie to cię pewnie interesuje. Miałam mówić o domu - zreflektowała się Edie, która zawsze na wspomnienie ojca i jego ciepłego, trochę łobuzerskiego uśmiechu popadała w melancholijny nastrój. - To też część historii domu. Warto poznać ludzi, którzy w nim mieszkali, dowiedzieć się, co cenili i co było dla nich w życiu ważne. - Rodzina - odparła bez namysłu. - Moi rodzice bardzo chcieli stworzyć prawdziwą, kochającą się rodzinę. Mama czerpała z niej siłę, by nie zwariować w pustym świecie show-biznesu. Kiedy tata umarł, świat się jej zawalił. - Edie nie odważyła się wspomnieć, że i dla niej śmierć ukochanego ojca jawiła się jako koniec

R

świata. - Myślę, że próbowała odnaleźć coś z ojca w każdym kolejnym mężu, ale

L T

wszystkie jej związki okazywały się nieuchronnie porażką. Jedyna jasna strona tych wszystkich nieudanych małżeństw to dzieci. Mam cudowne rodzeństwo. - Edie zamilkła, gdy zbliżyli się do domu. Widziany oczami Nicka wydawał jej się jeszcze starszy i bardziej zniszczony.

Na pewno zastanawiał się teraz, jak jej uprzejmie wyjaśnić, że ta ruina do niczego się już nie nadaje. - Wygląda jeszcze gorzej, niż myślałam - uprzedziła jego komentarz. - Ale kiedyś to było naprawdę ładne miejsce - dodała, broniąc w myślach ukochanego domu. Nick nie odezwał się nawet. Chodził wokół ganku i oglądał uważnie drewnianą konstrukcję. - Już kiedy go kupowali, wymagał remontu, ale ojciec nie miał na to za wiele czasu. - Rozumiem - odezwał się swym profesjonalnym, konkretnym tonem i zajął się oglądaniem murów, na których tu i ówdzie widniały ślady nieporadnych prac remontowych jej ojca.

Przesuwał się powoli wokół domu, w milczeniu dotykając ścian i drewnianych bel. Nie mogła nie zauważyć, z jaką gracją i spokojną pewnością siebie się poruszał. Niczym tygrys albo pantera, pomyślała. Jego palce pieściły fragmenty muru i Edie wpatrywała się w nie jak zahipnotyzowana. - Możemy wejść do środka? - Tak, oczywiście. - Ocknęła się. - Obawiam się tylko, że niewiele zobaczysz, bo nie ma prądu. - Nie szkodzi. - Wyciągnął rękę po klucz, który mu podała. Ich palce zetknęły się i Edie poczuła, jak przez jej ramię przebiega dreszcz. Jestem żałosna, westchnęła w myślach. Wewnątrz Nick z gracją dzikiego kota poruszał się w półmroku, od czasu do czasu dotykając ścian, podłóg, stropów i schodów. Edie stała skamieniała w holu i walczyła z falą wspomnień, która zawładnęła nią, gdy tylko przestąpiła próg domu. W kuchni pomagała mamie gotować proste obiady, które smakowały

R

o niebo lepiej niż wykwintne dania zatrudnionej później przez Monę zawodowej

L T

kucharki. Na schodach skakała z trzeciego stopnia wprost w rozłożone ramiona roześmianego ojca. Przesunęła palcem po framudze, gdzie raz do roku jej tata zaznaczał, ile urosła, strofując ją żartobliwie:

- Przestań w końcu rosnąć. Jesteś już taka duża! - narzekał, śmiejąc się, gdy stawała na palcach.

Edie poczuła ucisk w gardle i do jej oczu napłynęły łzy. - Wszystko w porządku? - Nick przystanął na chwilę i spojrzał na nią badawczo. - Tak. Wspominam tylko, jak bardzo byliśmy tu szczęśliwi. - Rozumiem. Może faktycznie rozumiał. Przecież tak niewiele o nim wiedziała, prawie go nie znała. Problem w tym, że to, co zdołała w nim poznać, podobało jej się aż nadto. Kiedy wrócił do studiowania starej zabudowy kuchni, przyglądała mu się ukradkiem. Pamiętała, jak wplotła palce w jego czarne jedwabiste włosy, jak całowała zaskakująco pełne i skore do uśmiechu usta, gładziła szorstki podbródek i dotykała napinających się pod spranym dżinsem mięśni ud. - Muszę wracać - wykrztusiła nagle. - Mam jeszcze trochę pracy.

- Jasne, mną się nie przejmuj, wychodząc, zamknę drzwi. - Nick kucał przyglądając się uważnie deskom podłogowym i nie uniósł nawet głowy, gdy wyszła, wołając Roya leżącego jak basza w półcieniu holu. Pies wstał niechętnie i już na zewnątrz spojrzał tęsknie w stronę Nicka. - On z nami nie idzie. Przyjechał tylko na chwilę i zaraz wyjeżdża - mruknęła do psa. Sama nie wiedziała, czy w jej głosie było więcej nadziei, czy goryczy. Chciała, by zniknął, jeśli nie potrafił dostrzec wartości tego, co ich połączyło. - I dobrze - dodała bardziej zdecydowanym głosem i skierowała się w stronę rezydencji. Już ona porozmawia sobie z matką, oj tak! Powie jej dokładnie co myśli o jej bezczelnych próbach omotania Nicka i wciśnięciu mu do łóżka swej najstarszej córki. No, tam to akurat nikt mnie nie musiał siłą ciągnąć, przyznała niechętnie w myślach. Ale o tym Mona nie musi wiedzieć. Niczego jej nie obiecywał.

R

- Obejrzę hacjendę, ale jeśli uznam, że nie nadaje się do renowacji, powiem ci o

L T

tym bez ogródek. Szkoda wyrzucać pieniądze w błoto - powiedział, wciąż nieco zdziwiony telefonem od samej Mony Tremayne.

- Oczywiście. Po prostu pojedź tam i obejrzyj wszystko. Możesz zatrzymać się u mnie w domu. Edie ci we wszystkim pomoże. Pamiętasz Edie? - rzuciła nieprzytomnie, po czym krzyknęła, że musi lecieć, bo zaczynają zdjęcia i w słuchawce rozległ się sygnał przerwanego połączenia. Pamiętał Edie Daley aż nazbyt dobrze. Właściwie od wielu tygodni próbował usilnie o niej zapomnieć. A teraz siedział w jej domu i udawał, że stara hacjenda stanowi szalenie interesujący obiekt architektoniczny, który należy bezzwłocznie uratować. - Cholera! - zaklął pod nosem. - Jasna cholera! Niestety Edie nawet w lnianych, wypchanych na kolanach spodniach i bezkształtnym różowym podkoszulku wyglądała tak samo kusząco jak w balowej sukni. Pamiętał doskonale delikatne fale jej miękkich loków spływających jedwabistą, lśniącą kaskadą na mlecznobiałe alabastrowe plecy. Nawet jeśli miał nadzieję, że przyjeżdżając do Santa Barbara przekona się, że Edie nie stanowi już dla niego żadnej pokusy, srodze się rozczarował. Obserwował ukradkiem, jak oddalała się w stronę rezydencji, i

próbował zrozumieć, dlaczego ta niepozorna, koścista, niedbale po chłopięcemu ubrana kobieta od wielu tygodni nie daje mu o sobie zapomnieć. Zazwyczaj nie potrafił nawet przypomnieć sobie imion kobiet, z którymi spędzał noc. Jednak tym razem pamiętał każdy detal, każdą słodką chwilę i nie rozumiał, dlaczego jej żywe zielone oczy śniły mu się prawie co noc. I choć świadomie odrzucił wszystko, co wiązałoby się z jakąkolwiek stabilizacją, podróżując z miejsca na miejsce i unikając zobowiązań innych niż zawodowe, do Edie pragnął wrócić. Miał jednak nadzieję, że powodem całego zamieszania okaże się jedynie zaskakująco i niezrozumiale silne pożądanie tej niezwykłej kobiety. Musi je zaspokoić, a wtedy na zawsze uwolni się od Edie. Tak postanowił.

L T

R

ROZDZIAŁ PIĄTY - Jak to nie ma jej? - Edie prawie krzyczała. Tajlandzka gosposia nie mówiła po angielsku zbyt płynnie, więc myślała, że zaszła pomyłka. - Pojechała kręcić film w górach? Na pięć dni? - Edie zrozumiała, dlaczego Mona, która zawsze pozostawała w stałym kontakcie ze wszystkimi dziećmi, od kilku godzin nie odbierała telefonu komórkowego. - A dzieci? - Zaniepokoiła się, ale odetchnęła z ulgą, słysząc, że Mona zabrała je ze sobą. Cóż, reprymenda za przysłanie Nicka do Santa Barbara musi poczekać. Już w Mont Chamion powiedziała matce, co myśli o jej „przypadkowym" spotkaniu z Kyle'em Robbinsem. Myślała, że Mona w końcu się podda, ale najwyraźniej jedna awantura nie mogła jej powstrzymać. Wciąż złorzecząc pod nosem, usiadła przy biurku i spojrzała gniewnie na ekran komputera. Rezerwacje do zrobienia, kontrakty do przeczytania,

R

wywiady do zautoryzowania - wszystko to powinno zająć jej umysł przez następnych

L T

kilka godzin i sprawić, że nie będzie myślała o Nicku. Niestety nawet podczas trudnej rozmowy z producentem najnowszego filmu Rhiannon, Edie zerkała na drzwi i nasłuchiwała znajomych kroków. Kiedy o piątej trzydzieści wyłączyła w końcu komputer, Nick nadal nie pojawił się w domu, uznała więc, że bezczynne siedzenie i czekanie na niego zakrawa na szaleństwo i jak co dzień o tej porze przebrała się w kostium kąpielowy i wskoczyła do basenu. Chłodna kąpiel zamiast zimnego prysznica, pomyślała gorzko i gniewnymi ruchami ramion rozgarniała wodę, powtarzając w myślach niczym mantrę: „Nie będę o nim myśleć". Było już po szóstej, kiedy Nick wrócił w końcu z inspekcji hacjendy. Zbadał każdy centymetr starego domu, zajrzał pod każdą deskę, w każdy kąt, wspiął się nawet na dach. Teraz brudny, spocony i zmęczony marzył o prysznicu. Uznał, że zaryzykuje zabrudzenie podłogi w salonie i przejdzie obok biura Edie, by sprawdzić, czy nadal pracuje. Zanim tam jednak dotarł, zza wierzchołków oleandrów otaczających dom zauważył jakiś ruch w basenie. Edie. Nogi same poniosły go w jej stronę. Jej szczupłe długie nogi i delikatne ramiona rozcinały wodę z precyzją skalpela, gdy bez wysiłku pokonywała kolejne długości. Kropelki wody połyskiwały na jej kremowej skórze i Nick

zrozumiał, że nawet lodowaty prysznic nie ugasi jego pożądania. Istniało tylko jedno wyjście. Zbliżając się do patia, ściągnął koszulę i zrzucił buty. - Wróciłeś. - Edie jak zwykle okazała się szybsza. Gdy tylko go dostrzegła, wyskoczyła z basenu i owinęła się ręcznikiem. Jej mokre włosy wiły się wokół szczupłych nagich ramion. Pojedyncze kosmyki spływały pomiędzy niewielkie piersi. - I co myślisz? - Myślę? - Nick nie sądził, by był zdolny do jakiejkolwiek trzeźwej myśli, a te, które przelatywały mu przez głowę, raczej nie nadawały się do powtórzenia. - O domu. Nie nadaje się do renowacji? Szkoda czasu i pieniędzy? Czy mu się wydawało, czy w jej głosie usłyszał cień nadziei? Przecież w hacjendzie wyraźnie widział, ile emocji wywołała w niej wizyta w dawnym domu. Kochała to miejsce, dlaczego więc próbowała go zniechęcić? Istniał tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć.

L T

R

- Nie, wręcz przeciwnie - odpowiedział z mocą.

- Ale na pewno nie jest wart twojego czasu. - Machnęła lekceważąco dłonią, ale w jej oczach zauważył ogromne napięcie.

- To ciekawe połączenie różnych stylów i chociaż z czysto historycznego punktu widzenia nie stanowi wielkiej wartości, dla mnie to wyzwanie, które chętnie podejmę. To będzie jak praca nad kilkoma budynkami z kilku różnych epok jednocześnie. Miał nadzieję, że brzmiał przekonująco, mimo że kompletnie nie wierzył w to, co mówił. Powinien natychmiast się spakować i czym prędzej zmykać, ale nie wiedzieć czemu, nie potrafił. Chciał znów zobaczyć w jej oczach ten blask, który dostrzegł, gdy dotykała starych ścian w hacjendzie i opowiadała o ojcu. Poza tym te jej długie nogi ledwie zakryte kusym ręcznikiem... - Co teraz? - zapytała ostrożnie, choć spodziewał się raczej wybuchu radości albo chociaż łaskawego uśmiechu. Miał przecież kilka pomysłów na to, co mogliby teraz zrobić. Na przykład wskoczyć nago do basenu i kochać się jak szaleni w szmaragdowej wodzie. Na stojąco, pospiesznie, namiętnie... Uznał, że chyba nie powinien tego mówić.

- Zaplanuję harmonogram prac, zrobię listę materiałów budowlanych do kupienia, przedstawię Monie do zaakceptowania i zabiorę się do roboty. - To znaczy, że trochę tu pomieszkasz, tak? Nie wyglądała na zachwyconą. - Oczywiście. - Cóż, to świetnie. - Wahanie w jej głosie było ledwie wyczuwalne. Uśmiechnęła się szeroko, ale jej oczy pozostały poważne, może nawet nieco przestraszone. - Myślałem, że się ucieszysz. Spojrzała na niego podejrzliwie. - Czym? - Tym, że wyremontuję twój dom rodzinny. - Tak, cieszę się.

R

- W takim razie zabieram cię na kolację. Musimy to uczcić.

L T

Edie wpatrywała się w niego bez słowa. - Edie? - Uczcić?

- Jasne. I spędzić razem wieczór. - Rzucił jej miękkie spojrzenie spod lekko przymkniętych powiek i uśmiechnął się sugestywnie. Edie odwróciła wzrok i wzruszyła ramionami. - Oczywiście, jak chcesz. - Chcę - przyznał szczerze. Pragnę, dodał w myślach. Miał nadzieję, że podczas kolacji przypomni jej, jak dobrze było im razem i zlikwiduje niezręczny dystans, który się między nich wkradł. - W takim razie muszę się ubrać. - Edie ruszyła w kierunku drzwi tarasu. - Mną się nie przejmuj, tak też jest dobrze. Możemy urządzić sobie przyjęcie nad basenem. - Myśli Nicka stawały się coraz niegrzeczniejsze, a perspektywa wodnych igraszek znów zaczęła go kusić. - Nie, to już lepiej jedźmy na kolację.

Dlaczego boi się spędzić ze mną wieczór sam na sam? - zastanawiał się. Czyżby nie pamiętała, że jedyne co jej grozi to upojna noc? Język jej ciała, zakłopotanie, wszystko to zdawało się mówić, że świetnie pamięta ich ostatni wspólny wieczór, ale z jakiegoś powodu obawia się go powtórzyć. I właśnie ten opór będzie musiał pokonać. Nick uśmiechnął się do siebie. Uwielbiał wyzwania, a to wydawało mu się wyjątkowo warte wysiłku. Kiedy zapukał do jej drzwi, stała już od kilku minut na środku swego niewielkiego saloniku, gotowa do wyjścia, i powtarzała w myślach mantrę, która miała uchronić ją przed zgubnym wdziękiem Nicka. „Przyjechał tu do pracy, idziemy uczcić nową inwestycję i nie ma w tym żadnego romantyzmu". Nie chciała wyjść na idiotkę, która myli kolację biznesową z randką. Nie było to jednak łatwe, gdyż każdy jego ruch i każde spojrzenie, zdawały jej się naładowane zmysłowością. Siedzieli na tarasie, a lekka wieczorna bryza unosiła w powietrzu upojną woń

R

kalifornijskich łąk i krzewów eukaliptusa porastających pobliskie wzgórza. Jedzenie

L T

okazało się znakomite, atmosfera niezobowiązująca, a towarzystwo Nicka czarujące. Był rozmowny, uprzejmy, zabawny i wyglądał zabójczo. Zadawał jej pytania o dom, dzieciństwo, życie w Kalifornii, ale równie chętnie i szalenie interesująco opowiadał o swych dwóch ostatnich projektach w Szkocji i Norwegii. Znów zbudziło się w Edie podejrzenie, które nie dawało jej spokoju od chwili, gdy stanął na progu jej domu. - Zajmujesz się fascynującymi budowlami historycznymi, średniowiecznymi zamkami, kościołami i nagle przyjmujesz zlecenie odnowienia wiejskiej chaty. Dlaczego? Nawet Mona nie ma aż takiej siły perswazji. Myśl, że mógłby się zgodzić na tak nieciekawą propozycję ze względu na nią, wydawała się Edie elektryzująca, ale i mało prawdopodobna. Wprawdzie iskrzyło pomiędzy nimi, gdy ich palce spotykały się niechcący, gdy sięgali równocześnie po butelkę z oliwą lub sól, a aura fizycznej fascynacji unosiła się wokół nich niczym chmura, ale może w jego towarzystwie każda kobieta tak czuła się? Edie miała nadzieję, że odpowiedź Nicka rozwieje jej mrzonki i sprowadzi ją na ziemię, jednak on najwyraźniej nie zamierzał jej niczego ułatwiać.

- Taka praca. Poza tym lubię wyzwania. - Oparł się wygodnie i spoglądał na nią z lekkim, seksownym uśmiechem. - Kawy? - zapytał po chwili milczenia. Edie skinęła głową. Napięcie i fizyczne przyciąganie, które wyczuwała pomiędzy nimi, nie było więc wytworem jej wyobraźni. Problem polegał na tym, czy była w stanie zgodzić się na kolejną noc bez zobowiązań i nadziei na coś więcej niż seks. Najlepszy seks świata, przypomniała sobie z rozpaczą. Kolejne rozstanie mogłoby mnie zbyt wiele kosztować, zdecydowała, popijając mocną czarną kawę, po której prawdopodobnie nie zaśnie przez całą noc i będzie rozmyślać o ustach Nicka dotykających brzegu filiżanki równie delikatnie jak kiedyś jej szyi... - Musimy wyjaśnić sobie jedną rzecz. - Zebrała się w końcu na odwagę. Nick spojrzał na nią z zaciekawieniem. - Tak?

R

- Tak. - Edie ściskała w dłoniach filiżankę niczym koło ratunkowe. Zamknęła na

L T

chwilę oczy i wzięła głęboki oddech. - Nie pójdę z tobą do łóżka. Nick usiadł prosto i nachylając się w jej kierunku, otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, ale już po chwili rozsiadł się znów wygodnie i spoglądał na nią z lekkim rozbawieniem. Edie poczuła się jak idiotka, ale nie mogła się już wycofać. - Wiem, że nie składałeś mi żadnych propozycji. Ponieważ raz to już zrobiliśmy, uznałam, że tym razem mogą powstać jakieś niedomówienia. - Masz rację. Nick nadal wydawał się rozbawiony, ale coś w tonie jego głosu upewniło ją, że się nie myliła. - Dlatego, skoro zostajesz tu na jakiś czas, postanowiłam postawić sprawę jasno już na początku. - Teraz patrzyła mu prosto w oczy, modląc się w duchu o siłę. Zazwyczaj unikała konfrontacji i dlatego, jako urodzona dyplomatka, świetnie radziła sobie w wymagającym elastyczności show-biznesie. - Dlaczego nie? Nie od razu zrozumiała, o co pyta. Spojrzała na niego i dostrzegła, że w jego oczach błyskają iskierki rozbawienia, mimo że stara się zachować śmiertelną powagę.

- Nabijasz się ze mnie. - Obrażona odstawiła filiżankę i zajęła się studiowaniem wzoru na obrusie. - Nie, skądże. - Nick nachylił się w jej kierunku i przemawiał ciepłym, spokojnym głosem. - Po prostu miałem wrażenie, że nie było aż tak źle. - Było... dobrze. - Cieszę się, też niczego nie żałuję - ironizował, ale nadal wydawał się zaniepokojony. - I właśnie dlatego nie powinniśmy tego powtarzać. - Nie martw się, wydaje mi się, że potrafię stanąć na wysokości zadania po raz drugi. - Nie wątpię - odcięła mu się zniecierpliwionym tonem, po czym potrząsnęła z rezygnacją głową. - Nie chodzi o ciebie. Zresztą sam mówiłeś, że to jedna noc, że nie wierzysz w związki. - A kto mówi o związku?

L T

R

Był szczerze zdziwiony czy tak świetnie udawał? Edie nie potrafiła ocenić. - Ja. Myślę, że mogę się w tobie zakochać - wyznała i odwróciła wzrok. - Co?! - Jego filiżanka opadła na stół z głośnym brzękiem. Kiedy na niego spojrzała, wyglądał na oburzonego, a w najlepszym wypadku zniesmaczonego. Zakochać się we mnie? Bzdura!

- Dlaczego? Od śmierci Bena nie interesował mnie żaden mężczyzna. Aż pojawiłeś się ty. I obudziłeś we mnie uczucia, których nigdy już nie spodziewałam się doświadczyć. Raz już przeżyłam związek z kimś, kto nie miał zamiaru się angażować, i wiem, jak to boli. - Z kim? - Z Kyle'em, tym aktorem, z którym rozmawiała moja matka na weselu. - Mydłek! - Nick skrzywił się z odrazą. Trudno się nie zgodzić, przyznała w myślach ze złośliwą satysfakcją, ale nic nie powiedziała. Samcza rywalizacja jej nie interesowała, a Nick i tak usłyszał dziś więcej, niż powinien.

- Poproszę o rachunek. - Skinęła w kierunku przechodzącego kelnera i ostentacyjnie wyjęła z torebki portfel, dając Nickowi znać, że wieczór dobiegł końca. Kiedy kelner pojawił się z rachunkiem, siedzący w ponurym milczeniu Nick prawie wyrwał mu go z ręki, zanim zdążyła cokolwiek zrobić. - Ja zapłacę, Nick, w końcu to, hm, spotkanie biznesowe. Mona... - Idź do diabła. Mona nie ma z tym nic wspólnego. - Nick zapłacił hojnie skonsternowanemu kelnerowi i położywszy obie dłonie na stole, pochylił się w kierunku Edie i stanowczym tonem oświadczył: - Nigdy nie pozwalam, by kobieta płaciła za mnie w restauracji, jasne? - Wstał i okrążył jednym susem stół. Edie znieruchomiała przerażona. Ale Nick odsunął uprzejmie jej krzesło i podał torebkę. Prawdziwy dżentelmen, pomyślała złośliwie, zauważywszy, jak Nick mocno zaciska zęby i z trudem zachowuje pozory obojętności. Schodząc po stromych schodkach z patia, zaprzątnięta milionem nieprzyjemnych myśli, Edie potknęła się niechcący i

R

zamachała rozpaczliwie rękami. Byłaby upadła i połamała sobie kości, gdyby nie silna

L T

dłoń Nicka, który wykazując się bezbłędnym refleksem, chwycił ją za ramię i przytrzymał. Edie zaczerwieniła się ze wstydu i wybąkała: - Dziękuję.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odrzekł z galanterią Nick. Problem polegał na tym, że przyjemność była także po jej stronie, ponieważ Nick postanowił nie puszczać jej ręki, dopóki nie dotrą do samochodu, i dotyk jego dłoni na jej skórze przyprawiał Edie o dreszcze, które nie miały nic wspólnego z wieczornym chłodnym wiatrem. Przez resztę drogi zaciskał mocno dłonie na kierownicy i nie odzywał się do niej ani słowem. Mimo to, gdy dotarli na miejsce, wysiadł z samochodu i odprowadził ją aż na ganek. Edie postanowiła nie komentować zbędności tego gestu. Nick wyglądał na zdeterminowanego. Drżącą dłonią wyciągnęła klucz i szczęśliwie bez większej kompromitacji sztywnymi z emocji palcami zdołała otworzyć drzwi. Czuła, że stoi tuż za nią, od jego ciała biło przyjemne ciepło i Edie ostatkiem woli nie poddała się impulsowi i nie wtuliła się w jego ramiona.

- Dziękuję za kolację. Dobranoc. - Pożegnała się sztywno i łapiąc ucieszonego Roya za obrożę, zaczęła wchodzić do domu. - Edie! Odwróciła się i spojrzała na jego zachmurzoną, piękną twarz. - Tak? - To zależy tylko od ciebie, wiesz? - Co zależy ode mnie? - Czy się we mnie zakochasz, czy nie. Spojrzała na niego z niedowierzaniem. Naprawdę w to wierzył, czy nie potrafił się pogodzić z jej decyzją? - Można postanowić nie angażować się uczuciowo, to tylko kwestia decyzji. Miłość to kwestia decyzji, na pewno w to wierzył. Edie zrozumiała, że nie ma sensu dyskutować. To właśnie tak Nick postanowił żyć: bez miłości i bez ryzyka, że znów spotka go cierpienie.

L T

R

- Dobranoc, Nick - odpowiedziała łagodnie i spuściwszy głowę, weszła do środka. - Jeśli zmienisz zdanie, daj mi znać! - krzyknął jeszcze na odchodnym, uśmiechając się zawadiacko.

Rano, kiedy wyjrzała przez okno, jego samochodu nie było na podjeździe rezydencji. Wcale jej to nie zdziwiło. Nawet w pewien perwersyjny sposób schlebiało jej, że chciał się podjąć renowacji starej chaty jedynie po to, by zaciągnąć ją do łóżka. To znaczy, że noc w Mont Chamion nie tylko dla niej okazała się niezapomniana. To, że nie dostrzegł w niej niczego więcej niż ciało, schlebiało jej już znacznie mniej. Po śniadaniu zabrała Roya na krótki spacer i o dziewiątej, jak co dzień, stawiła się w biurze. Właściwie to powinnam podziękować Nickowi, pomyślała buntowniczo. Obudził w niej kobietę i mimo wszystko pokazał jej, że gotowa jest na życie po Benie. Może zresztą przystojny pół-Grek nie działałby na nią tak magnetycznie, gdyby część swego zainteresowania skierowała na jakiegoś innego mężczyznę? Kochała Bena całym sercem, ale wiedziała, że on nie chciałby, żeby resztę życia spędziła w samotności.

Właściwie to Nick wyświadczył mi przysługę, powtarzała sobie, wpatrując się w monitor komputera. Już w południe mogła wprowadzić swą teorię w czyn. Dawny przyjaciel Bena, Derek, wpadł, by zapytać, czy Mona znalazłaby czas na spotkanie z członkami amatorskiego kółka teatralnego, które prowadził na lokalnym uniwersytecie, gdzie wykładał angielski. Zamiast jak zwykle udawać szalenie zajętą pracą, porozmawiała z nim z niekłamaną przyjemnością. A kiedy wspomniał o koncercie na kampusie uniwersyteckim, wyraziła żywe zainteresowanie. - A może miałabyś ochotę pójść ze mną? - zaproponował Derek z entuzjazmem, choć bez większej nadziei. Znała go od lat, lubiła, a co najważniejsze czuła się w jego towarzystwie swobodnie i bezpiecznie. Na początek jej nowego życia - idealnie. - Chętnie. Twarz Dereka pojaśniała z radości.

R

- To może coś przedtem zjemy? Przyjadę po ciebie około szóstej.

L T

- Świetnie, ale możemy się umówić w restauracji. - Edie wiedziała, że dotarcie z miasteczka do rancza Mony zajmowało Derekowi ponad godzinę. - Nie ma mowy, to będzie dla mnie przyjemność - odparł z galanterią i wciąż uśmiechając się szeroko, w podskokach ruszył do samochodu. Gdy tylko Derek zniknął za zakrętem podjazdu, Edie złapała się za głowę. Co ja wyprawiam, chciała krzyczeć, ale jej zdrowy rozsądek kazał jej zracjonalizować to dziwne zachowanie. Przecież umówienie się na kolację i koncert ze starym znajomym nie zakrawało na skandal. Po prostu wracała do życia. Matka byłaby z niej dumna. Dzwonek telefonu przerwał jej rozmyślania. - Cześć. - W słuchawce zabrzmiał niski, męski baryton, którego nie spodziewała się już więcej usłyszeć. - Możesz przyjść do hacjendy? Nie mam klucza, a przywiozłem całą ciężarówkę dachówek.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Wyglądała naprawdę uroczo, mimo że stała podparta pod boki z wyrazem rozgniewanego zdziwienia na twarzy. - Hej! - Pomachał jej przez okno, lawirując ciężarówką, tak by się znaleźć możliwie jak najbliżej domu. W końcu wyłączył silnik i wyskoczył z szoferki. Edie nadal stała na środku podwórka, a kiedy do niej podszedł, zamiast miłego powitania, usłyszał cierpkie: - Co ty wyprawiasz? - Kupiłem dachówki, to pierwsza partia. Zanim dostarczą resztę, rozbiorę stary dach. No i musiałem załatwić trochę spraw urzędowych, pozwoleń, taka tam biurokracja. - Nick machnął lekceważąco dłonią i obdarzył Edie swym najpogodniejszym i najszczerszym uśmiechem. - Myślałam, że wyjechałeś.

L T

R

Rozważał takie wyjście. Pół nocy spędził, przewracając się z boku na bok i zastanawiając się, czy nie powinien wycofać się z godnością i dać sobie spokój ze starą chatą, która nijak się miała do czekających w kolejce zamków i zakontraktowanych renowacji zabytków. Nie zdołał się dodzwonić do Mony, więc niczego jej jeszcze nie zdążył obiecać. Po deklaracji Edie mógł z czystym sumieniem spakować walizki i oszczędzić sobie frustracji. I kiedy już prawie przekonał samego siebie, że tak właśnie powinien zrobić, stanęła mu przed oczami twarz Edie gładzącej framugę drzwi w miejscu, w którym małe nacięcia oznaczone były datami. W jego domu marzeń nikt nigdy nie zamieszkał, ale dom Edie wypełniony był dobrymi wspomnieniami pełnego miłości życia. Od niego zależało, czy ten dom także pozostanie smutny i martwy, czy znów rozbłyśnie dawnym blaskiem. Nie umiejąc podjąć decyzji, wstał i zaczął chodzić po pustym domu. Dopiero teraz zauważył, że oprócz kilku raczej gustownych obrazów ściany zdobią głównie zdjęcia rodzinne. Na wielu z nich widniała Edie, jako dziewczynka, nastolatka i młoda kobieta. Z rodzicami, rodzeństwem i oczywiście z mężem. Przytulali się i patrzyli sobie w oczy z wielką miłością. Nie rozumiał, jak mogła na nie patrzeć. On schował głęboko

wszystkie fotografie Amy i nigdy ich nie wyjmował. Edie była silniejsza od niego. ZaZasługiwała na to, by uratował dla niej hacjendę, w której na jej twarzy pojawiał się ten łagodny, błogi uśmiech. Poza tym nie lubił się poddawać. Jeżeli myślała, że pozwoli jej się wycofać mimo ewidentnego magnetyzmu, który ich łączył, to była w błędzie. Nie może pozostawić tej sprawy otwartej i pozwolić, by Edie śniła mu się po nocach. Powinni nasycić się sobą i spokojnie wrócić do swych osobnych światów. Tak jak jej powiedział, miłość stanowiła świadomy wybór i wystarczyło postanowić zatrzymać się na poziomie cielesnej przyjemności, by uniknąć komplikacji. On w każdym razie nie chciał już nigdy więcej kochać i narażać się na niewyobrażalny ból, jaki niesie ze sobą utrata kochanej osoby. - Nie, dlaczego miałbym wyjeżdżać? - Spojrzał jej prosto w oczy i nawet nie mrugnął. - Możesz mi pomóc, jeśli chcesz - pozwolił łaskawie, mijając ją z pierwszą paczką dachówek.

R

Przez chwilę Edie stała nieruchomo, ale po chwili kątem oka dostrzegł, że ruszyła w kierunku ciężarówki.

L T

- Dziesięć minut. Potem wracam do biura - burknęła i zabrała się do pracy. A więc zamierzał zostać. Z jednej strony była przerażona, ale z drugiej ledwie panowała nad drżeniem rąk. Z wrażenia kręciło jej się w głowie, choć uparcie starała się udawać, że wiadomość ta jest jej w zasadzie obojętna. Wiedziała, co zamierzał. Próbował jej udowodnić, że blefowała, twierdząc, że nie pójdzie z nim do łóżka! Miała szczerą nadzieję, że uda jej się wytrwać w swym postanowieniu. W przeciwnym razie czekało ją tylko rozczarowanie i ból. Już po ich pierwszej i jak dotąd jedynej wspólnej nocy wiedziała, że nie będzie potrafiła po upojnym romansie z Nickiem rozstać się z nim bez żalu. Jeszcze go nie kochała, ale potrafiła sobie wyobrazić, że zakochuje się w takim mężczyźnie. Dla niego sprawa wydawała się prosta: sam decydował, z kim spędzał czas i ile go poświęcał danej kobiecie, po czym bez żalu ruszał dalej. Ona jednak nie miała złudzeń. Nie panowała nad swym sercem do tego stopnia. Nawet teraz jej głowa odwróciła się bezwiednie, a wzrok spoczął na jego silnym, umięśnionym ciele, uśmiechu, z którym przerzucał ciężkie paczki, i beztroskim błysku w oku. Dlatego, kiedy ciężarówka została

rozładowana, rzuciła krótkie „cześć!" i gwiżdżąc na Roya, ruszyła w stronę rezydencji. Jak na złość, pies łaził za Nickiem niczym cień, zręcznie łapiąc przysmaki, które nowy znajomy po kryjomu rzucał mu od czasu do czasu. - Zaprzyjaźniliśmy się. - Nick mrugnął do Roya zawadiacko. - To się nazywa przekupstwo - zauważyła cierpko Edie. - Nie znasz starego przysłowia, że droga do serca psa prowadzi przez żołądek? Edie roześmiała się mimo woli i już łagodniej odpowiedziała: - Już dobrze, niech zostanie. Tylko nie przesadź z tymi przysmakami. I nie zgub go. - Nie martw się, wrócimy grzecznie na kolację. - Nick podrapał psisko za uchem. Może kupię pizzę? Jaką lubisz? Edie wzruszyła obojętnie ramionami. - Nie mam czasu, będę zajęta - mruknęła i ruszyła pod górkę. Nawet jeśli Nick ją usłyszał, nie okazał tego.

L T

- To do zobaczenia! - krzyknął za nią.

R

Edie zrobiła wszystko, by uniknąć obiecanego spotkania. Skończyła wcześniej pracę i zamiast jak zwykle popływać, zamknęła się w domu. Właśnie robiła sobie sałatkę, gdy przed domem usłyszała dźwięk silnika, po czym ktoś zapukał krótko do drzwi i wszedł bez zaproszenia. Roy pognał natychmiast do miski z jedzeniem, a Nick, z pudełkiem pizzy w ręku stał w progu i rozglądał się wokół. - Ładnie tu - ocenił, kiwając głową z aprobatą. - A to kto? - Wskazał kota siedzącego na parapecie. - Gerald - odpowiedziała niechętnie. - Nie zapraszałam cię na kolację - zauważyła kwaśno. - Wiem, ja zaprosiłem ciebie. Na pizzę. - Machnął pudełkiem. - Mówiłam ci, że jestem zajęta - burknęła Edie. - Tak, właśnie widzę. - Nick rozejrzał się wymownie po pustym domu. - Czy mi się wydaje, czy próbujesz mnie unikać? - zapytał z niewinną miną i, chcąc nie chcąc, Edie musiała się rozchmurzyć.

- No cóż - kontynuował. - Trudno, będę musiał sam zjeść tę pyszną, aromatyczną pizzę z suszonymi pomidorami, szynką parmeńską i prawdziwą włoską mozzarellą. Nick otworzył pudełko i uwolnił z niego zapach gorącego placka, który sprawił, że żołądek Edie zaburczał głośno. - No dobrze, siadaj - westchnęła. - Super! - rozpromienił się. - Muszę tylko wziąć szybki prysznic. Zajmij się tym, okej? - Wcisnął jej do ręki pudełko i pognał w stronę domu Mony. Edie dokończyła sałatkę, nakryła do stołu i wstawiła pizzę do lekko rozgrzanego piekarnika. Roy i Gerald chodzili za nią krok w krok, mimo że napełniła ich miski. - Żadnego siedzenia przy stole z błagalnym spojrzeniem. - Pogroziła Royowi palcem. - Zrozumiałem - usłyszała za plecami. Nick stał w progu, wykonując własną, szalenie przekonującą wersją błagalnego

R

spojrzenia. Ze sposobu, w jaki omiótł wzrokiem całe jej ciało, zrozumiała dokładnie, co miał nadzieję dostać.

L T

- Nawet o tym nie myśl - odpowiedziała groźnie, starając się opanować własne emocje.

- Trudno. - Wzruszył ramionami i z beztroską miną zatarł ręce. - Ale jestem głodny!

- Ja też. Siadajmy. - Z ulgą sięgnęła po jedzenie, które pozwoliło jej skupić się na czymś innym niż niepokojąco atrakcyjna obecność Nicka. Przez kilka minut jedli w milczeniu. W końcu Nick westchnął z satysfakcją i odłożył sztućce. - Zrywanie dachu zaostrza apetyt. Edie miała już dość niewybrednych aluzji i uporu Nicka. Nie dlatego, że jego zainteresowanie jej nie schlebiało, ale dlatego, że wiele wysiłku kosztowało ją zachowanie obojętności na jego niewątpliwy wdzięk. Wstała od stołu i podała Nickowi klucz wiszący pod lustrem. - To do hacjendy. Nie będziesz musiał do mnie dzwonić. Biorąc od niej klucz, uśmiechnął się ciepło, patrząc jej przeciągle w oczy.

- Dziękuję - powiedział niskim, matowym głosem. Edie nerwowo cofnęła rękę i wzruszając ramionami, zaczęła szybko sprzątać ze stołu. Kiedy zmywała naczynia, siedzący nieruchomo przy stole Nick wstał i bez słowa ruszył do drzwi. Edie spoglądała na niego przez ramię zdziwiona jego nagłym odwrotem. Kiedy w ostatniej chwili odwrócił się, ich oczy spotkały się na chwilę i nagle całe pomieszczenie wydało się naładowane elektrycznością. - Idziesz już? - spytała w końcu. - A chcesz, żebym został? - W jego oczach zabłysła nadzieja i Edie natychmiast odwróciła wzrok. - Nie, nie zatrzymuję cię. - Cóż, w takim razie dobranoc. - Dobranoc - odpowiedziała, nawet na niego nie patrząc, udając, że całkowicie pochłania ją wycieranie talerzy.

R

Tak było lepiej, powtarzała w myślach, gdy Nick zniknął za drzwiami. Znacznie

L T

lepiej, a już na pewno znacznie bezpieczniej.

Przez kilka kolejnych dni widywali się jedynie podczas kolacji. Najwyraźniej Edie czuła się zobowiązana podtrzymywać tradycję gościnności, z której słynęła Mona, i starała się przygotować dla Nicka ciepły wieczorny posiłek. Grzeczne, poprawne relacje, które ich łączyły, nie zadowalały Nicka w najmniejszym stopniu, ale Edie uparcie unikała jego towarzystwa w ciągu dnia i nigdy nie odwiedzała go w hacjendzie. Gdy w południe robił sobie przerwę na kanapkę i siadał przy rozklekotanym stoliku w jasnej kuchni, wyglądał co jakiś czas przez okno w nadziei, że ujrzy Edie. Jednak widok każdego dnia pozostawał ten sam. Zardzewiała huśtawka w ogródku poruszała się delikatnie na wietrze. Wyobrażał sobie, jak mała Edie buja się na niej coraz wyżej i wyżej. Mała dziewczynka z kasztanowymi warkoczykami i długimi chudymi nogami fruwającymi w powietrzu. Musiała być tu bardzo szczęśliwa. Nic dziwnego, że po wypadku ojca nie wracała tu zbyt często, by nie konfrontować się ze wspomnieniami. Nagle na podwórko wbiegł Roy. Nick zerwał się na równe nogi i wybiegł na ganek. Rozejrzał się, ale nigdzie

nie dostrzegł Edie. Na wszelki wypadek kilkakrotnie zawołał ją po imieniu, ale odpowieodpowiedziało mu jedynie wesołe poszczekiwanie psa. - Sam tu przyszedłeś? - Nick podrapał Roya za uszami i nie doczekawszy się odpowiedzi, wpuścił do domu. - Tylko nie narozrabiaj - zawołał w momencie, kiedy szczęki psa pochłonęły jednym zręcznym ruchem całą jego kanapkę pozostawioną na kuchennym stole. - Smacznego - mruknął do zadowolonego psiaka i wziął się z powrotem do pracy. Mona byłaby pod wrażeniem ilości pracy wykonanej przez swoją menedżerkę, która robiła wszystko, by zająć czymś swój mózg i nie myśleć o Nicku. Odbierała telefon niezależnie od pory dnia i nocy, nie zwracając nawet uwagi zagranicznym reżyserom, że zapomnieli uwzględnić różnicę czasu i dzwonili w środku nocy. I tak nie mogła zasnąć. Prześladowała ją myśl, że tuż obok, w domu jej matki śpi mężczyzna, z którym mogłaby dzielić teraz łóżko. Z którym chciałaby je dzielić, choć nie powinna. Beształa się

R

nieustannie, ale niepokorne myśli płynęły tylko w jednym kierunku - ku niemu. Z

L T

niepokojem i podnieceniem oczekiwała ich codziennych kolacji, ale uparcie odmawiała odwiedzenia Nicka podczas pracy. Zasypywała go pytaniami o postępy, ale za każdym razem, gdy sugerował, że powinna sama ocenić, ile już zrobił, odpowiadała wymijająco: - Nie mam czasu.

Odpowiadał więc cierpliwie na wszystkie jej pytania, ale sam także wyciągał od niej informacje. Krok po kroku, choć początkowo bardzo się wzbraniała, opowiedziała Nickowi o swoim dzieciństwie i, ku swemu wielkiemu zaskoczeniu, znalazła we wspomnieniach nie smutek, a ukojenie i radość. Kiedy czasami protestowała i narzekała, że zbyt wiele opowiada o sobie, odwdzięczał jej się historiami z własnego dzieciństwa, kiedy to z kuzynami pakował się co rusz w tarapaty. Rozśmieszał ją i wzruszał, a przede wszystkim sprawiał, że czuła się w jego towarzystwie swobodnie i bezpiecznie. Wiedziała, jak złudne może się okazać to wrażenie. Już teraz czuła, że z dnia na dzień Nick stawał jej się coraz bliższy. Fakt, że z nim nie sypiała, wcale nie uchronił jej przed powolnym, ale nieuniknionym zakochaniem się w nim na zabój. Każda kolejna kolacja przeciągała się coraz bardziej i w pewnym momencie Edie stwierdziła z przestrachem, że nie jest w stanie przewidzieć, jak zakończy się ich kolejny wspólny wieczór.

Nie mogła już sobie ufać, dlatego z wielką ulgą przypomniała sobie, że umówiła się na koncert i kolację z Derekiem. To powinno jej pomóc oderwać myśli od Nicka. Kiedy więc kolejny telefon od rozhisteryzowanego producenta hollywoodzkich hitów doprowadził ją do białej gorączki, wyłączyła komputer i postanowiła wpaść do domu, by wybrać ubranie na wieczór. - Chodź, piesku, przejdziemy się - zawołała do Roya, który zazwyczaj spał zwinięty w kłębek na dywaniku obok drzwi jej gabinetu. Jednak zamiast wesołego szczeknięcia, odpowiedziała jej cisza. Odwróciła się zdziwiona i zobaczyła puste miejsce. Ruszyła do kuchni, gdzie czasami spał na chłodnej terakocie, która dawała wytchnienie od wszechobecnego upału. Kiedy i tam go nie znalazła, zaczęła się poważnie niepokoić. Odkąd przygarnęła Roya ze schroniska dla zwierząt tuż po śmierci Bena, pies praktycznie nie odstępował jej ani na krok. Niczym cień chodził za nią po całej posiadłości, a podczas nielicznych podróży swej pani cierpiał

R

ogromnie i odmawiał jedzenia, co świadczyło o ogromnej rozpaczy znanego z łakomstwa psiska.

L T

- Roy, do nogi! - Edie sprawdziła już ogród, basen, garaż i wszystkie sypialnie. Ani śladu Roya. Nie sądziła, by zaszył się gdzieś samotnie, bo uwielbiał towarzystwo, a w całym domu była przecież tylko ona. No i Nick. - Nie, to nie możliwe! Nie zrobiłbyś mi tego. Z drugiej strony, jeśli Roy nie wybrał się w odwiedziny do starej chaty, gdzie się podziewał? Czy stało mu się coś złego? Dobrze jej znane uczucie paniki zagnieździło się pod jej sercem, pozbawiając ją tchu. Oczywiście Roy to nie Ben, a posiadłość to nie wzburzone morze, na którym nawet tak wytrawny marynarz jak Ben może się okazać bezsilny. Niestety, jej zdrowy rozsądek ulotnił się gdzieś i wołając co chwilę Roya, Edie ruszyła biegiem w kierunku hacjendy. Zanim dotarła na szczyt wzgórza, usłyszała głos Nicka, który mocnym, choć nieco stłumionym głosem krzyknął: - Jest tutaj!

- Dzięki Bogu! - wysapała, kiedy w końcu dotarła na górę i jej oczom ukazał się wesoło merdający ogonem Roy, z niewinną minką siedzący tuż przy chybotliwej drabinie opartej o dach. Nick, spocony i bez koszuli, wspinał się po drabinie, dźwigając na jednym ramieniu ogromną drewnianą belkę. - Poczekaj! - zawołała i natychmiast pożałowała. Roy zaczął szaleńczy taniec wokół drabiny, a Nick odwrócił się w jej stronę, wprawiając chwiejną konstrukcję w dygot. Zmachana dobiegła wreszcie do ganku i złapała mocno drabinę, stając za jego plecami. - Co ty wyprawiasz, mogłeś się zabić! - Nic mi nie będzie, ale ty jesteś teraz na linii ognia. Jeśli bal mi się wymknie, zmiażdży cię. - Z czoła ściekał mu pot, a mięśnie pleców drżały z wysiłku. - W takim razie trzymaj mocno. - Edie ściskała drabinę z całych sił, modląc się, by obydwoje przeżyli to dziwne ćwiczenie.

L T

R

Jak zaczarowana wpatrywała się w górę, gdy Nick krok po kroku wspinał się coraz wyżej i wyżej, a jego mięśnie napinały się z wysiłkiem pod śniadą lśniącą od potu skórą. Zapatrzyła się tak bardzo, że nawet nie zauważyła, jak Nick zamontował bal i z gracją zsunął się bezszelestnie w dół rozklekotanej drabiny. Edie nie zdążyła zareagować w porę i nadal ściskała oburącz boki drabiny, od tyłu obejmując ramionami szerokie barki stojącego na ziemi Nicka. Jego kark znalazł się tuż przy jej twarzy i Edie poczuła w nozdrzach ciepły korzenno-cytrusowy zapach jego skóry rozgrzanej słońcem i wysiłkiem. Nick nawet nie drgnął. I wtedy jej mózg spłatał jej okrutnego figla i zamiast kazać dłoniom rozluźnić chwyt i uwolnić Nicka z jej objęć, popchnął ją do zrobienia czegoś, czego żadne z nich się nie spodziewało. Jej usta musnęły wilgotną, słonawą skórę na jego plecach. Trwało to zaledwie ułamek sekundy, ale wystarczyło, by poczuła obezwładniającą rozkosz. Smakował, słońcem. - Boże, Edie! - Nick odwrócił się błyskawicznie i nachyliwszy się, zaczął całować namiętnie jej usta. - Tak, wiedziałem, och, Edie! - Wzdychał pomiędzy pocałunkami. Wiedziałem! - Uśmiechnął się tryumfalnie. Ta chwila przerwy wystarczyła, by Edie odzyskała resztkę samokontroli.

- Nie - wykrztusiła, odpychając go lekko, ale Nick nie zamierzał pozwolić jej uciec. - Jak to „nie"? Pocałowałaś mnie! - Twoje plecy, nie ciebie. - Edie wiedziała, że brzmi to idiotycznie, ale nic innego nie przychodziło jej do głowy. - Wystarczy. To znaczy, nie wystarczy, ale to dobry początek. Nie zaprzeczysz teraz, że też mnie pragniesz! - Nie zamierzam niczemu zaprzeczać. Ale mi to nie wystarcza, pragnę czegoś znacznie więcej, a ty nie. - Spojrzała mu odważnie w oczy, rzucając mu wyzwanie, by zaprzeczył. Nick milczał. Mocno zaciśnięte szczęki i ciężki oddech mówiły wszystko. Jego palce rozluźniły się i Edie bez trudu odsunęła się, po czym spuściwszy głowę, powiedziała cicho: - Muszę już iść. - Odwróciła się i ruszyła w stronę swojego domku. Roy biegł tuż przy niej, zaglądając wiernie w smutne oczy swej pani.

L T

R

ROZDZIAŁ SIÓDMY Kiedy wieczorem, zły i nieco obrażony, postanowił powiedzieć Edie, co naprawdę myślał o jej dziecinnym zaprzeczaniu własnym instynktom i potrzebom, w jadalni zastał jedynie śpiącego Roya i lakoniczną karteczkę na stole: „Wyszłam. W lodówce jest lazania. Roy już jadł". Nawet się nie podpisała. Nie zamierzał jeść przeklętej lazanii sam w piątkowy wieczór. Zgrzytając zębami, wybiegł z domu. Pojedzie do miasta, zje kolację w dobrej restauracji, znajdzie sobie miłe towarzystwo i przestanie w końcu myśleć o upartej piegusce. Do dobrej restauracji trafił bez trudu, było ich w Santa Barbara bez liku, podobnie jak ładnych i bardzo otwartych na nowe znajomości kobiet. Jednak wszystkie one wydawały mu się irytujące, za gadatliwe, za słodkie, kokietowały go i chichotały. Niektóre były za wysokie, inne za niskie lub miały za jasne włosy. Jednym słowem

R

żadna nie dorównywała Edie i nie zdołała obudzić w nim pożądania. Wypił piwo,

L T

porozmawiał z barmanem i jak niepyszny wrócił do domu Mony. Było już po jedenastej wieczorem, a w oknach Edie nadal nie widać było światła. Roy przywitał go ekstatycznie, podskakując szczęśliwy, że zyskał towarzysza. - Gdzie twoja pani? - zapytał wpatrzonego w niego psiaka. Wiedział, że nie powinno go to obchodzić, ale jego myśli uparcie wracały do Edie. Nick włączył telewizor i starał się skupić na meczu. Zamiast ekscytować się kolejnymi udanymi zagraniami, zerkał to na zegarek, to na telefon, to znów w kierunku domku Edie. Chyba nie spodziewała się, że zrobi ze mnie opiekunkę do psa? - myślał rozgoryczony. Kiedy ekran telefonu rozbłysnął, nie spojrzał nawet na numer, tylko natychmiast wcisnął zieloną słuchawkę. - Gdzie ty, u diabła, jesteś?! - krzyknął bez zastanowienia. - W Tajlandii. A ty? - Mona? Tego seksownego głosu nie można było pomylić z żadnym innym. - Tak, Nick, Mona. Nie mogę się dodzwonić do Edie. Czy ty jesteś w Santa Barbara? Obejrzałeś hacjendę?

- Tak, zacząłem już nawet remontować dach. Edie gdzieś wyszła. - Wyszła? Żartujesz chyba. Ona nigdzie nie wychodzi i zawsze odbiera telefon. W głosie Mony słychać było zniecierpliwienie i Nick zaczął się zastanawiać, czy Mona zdaje sobie sprawę, że jej córka miała prawo do własnego życia i sekretów. - Nie żartuję - odparł nieco oschle. - Coś się stało? - Mona zreflektowała się i zaostrzyła czujność. Teraz prawdopodobnie zacznie oskarżać go o jakieś niestworzone podłości przeciwko swej idealnej córce. Gdyby wiedziała, jak ten aniołek sobie z nim igrał! - Nie - uciął. - Mmm... Nic dziwnego, że Mona zrobiła taką karierę jako aktorka. W jednym pomruku potrafiła zawrzeć milion znaczeń. - Poproś, z łaski swojej, żeby do mnie koniecznie jak najszybciej zadzwoniła -

R

dodała po chwili wymownego milczenia, po czym rozłączyła się bez pożegnania.

L T

Nick nie wiedział, na kogo jest bardziej zły: na Monę, Edie czy na siebie samego. Powinienem był przyprowadzić tu którąś z tych za niskich, za wysokich, zbyt gadatliwych blondynek, pomyślał gniewnie i rzucił telefon na sofę. Derek Saito był miłym facetem, zabawnym, czarującym i przystojnym. Do tego wyróżniał się inteligencją i nieco cierpkim poczuciem humoru, które tak ceniła u mężczyzn. I w dodatku, jak zdążył ją zapewnić już na początku wieczoru, nie znalazł jeszcze swej drugiej połówki. Z drugiej jednak strony od razu wydał jej się przewidywalny i mało ekscytujący. Jej hormony, które szalały, gdy tylko na horyzoncie pojawiał się Nick, kompletnie ignorowały Dereka. Starała się zachować miło, tak jak na to zasłużył, ale nawet skupienie się na rozmowie podczas kolacji okazało się ponad jej siły. Zapytała go kurtuazyjnie o sztukę teatralną, którą zamierzał wystawić ze swoimi studentami, ale podczas jego entuzjastycznej opowieści, jej myśli wymknęły się spod kontroli i podryfowały w kierunku Nicka. - A kto jest autorem tej sztuki? - zapytała, kiedy zauważyła, że Derek zamilkł i patrzy na nią wyczekująco. - Romea i Julii?! - Obdarzył ją smutnym uśmiechem.

- Przepraszam, bardzo mi przykro, ale kiepsko sypiam i potem mój mózg odmawia współpracy. - Sama się zdziwiła, że tak łatwo znalazła wymówkę dla swej nieuprzejmości i w dodatku wcale nie musiała kłamać. Myślała o Nicku non stop i faktycznie nękały ją problemy z zasypianiem. Mina Dereka złagodniała. - Rozumiem, że nadal jest ci ciężko. - Poklepał ją lekko po dłoni. - Dlatego cieszę się, że przyjęłaś moje zaproszenie i wyrwałaś się z domu. - Ja też się cieszę - odpowiedziała szczerze, choć zdawała sobie sprawę, że gdyby wyjaśniła Derekowi, dlaczego tak bardzo zależało jej na wyrwaniu się z domu, sprawiłaby mu jeszcze większą przykrość niż przed chwilą. Na szczęście resztę wieczoru spędzili całkiem przyjemnie i Edie udało się uniknąć kompromitujących gaf. Jednak nawet podrygując w rytm rockowych dźwięków płynących z głośników, zastanawiała się, jaką muzykę lubi Nick. Nigdy go o to nie spytała. I

R

już nie zapyta, bo do końca renowacji hacjendy będzie się trzymać z dala od Nicka.

L T

Kiedy Derek odwoził ją do domu, uprzytomniła sobie nagle, że przecież Nick, po jej dzisiejszym wyskoku, mógł spakować torbę i zniknąć na zawsze z jej domu i z jej życia. Z niepokojem wypatrywała świateł w oknach domu Mony i samochodu Nicka na podjeździe. Ulga, jaką odczuła na widok tych oznak obecności Nicka, wprawiła ją w panikę. Przecież postanowiła go unikać. Dlaczego tak się cieszy, że nie wyjechał? Już od co najmniej kilkudziesięciu sekund ona i Derek stali przed domem Mony i Edie pospiesznie przywołała się do porządku. - Dziękuję ci za miły wieczór. I jedzenie było pyszne. - Najlepsze hamburgery w mieście. Potrafię zaimponować dziewczynom, co? zażartował, choć w jego głosie pobrzmiewał smutek. - Potrafisz, oczywiście. Bawiłam się świetnie. - Edie nie chciała sprawić Derekowi jeszcze większej przykrości i zastanawiała się gorączkowo, jak najmilej i najszybciej się z nim pożegnać. Wysiadła z samochodu z nadzieją, że Derek po prostu odjedzie, ale on wyskoczył z drugiej strony i podszedł do niej. Musnęła ustami jego policzek w przyjacielskim pocałunku i szybko ruszyła w stronę domu.

- Dziękuję - rzuciła jeszcze raz przez ramię i zobaczyła, jak Derek uśmiecha się ze zrozumieniem. - Dobranoc - odpowiedział, nadal stojąc bez ruchu. Uznała, że nie może go tak po prostu zostawić, zatrzymała się więc i zagaiła: - Zapytam mamę o to spotkanie, mam nadzieję, że się zgodzi. Tylko na razie nie odbiera telefonu i nie dzwoni do mnie. - Ha, to akurat już nie jest prawda - usłyszała za plecami ponury i groźny głos. Edie aż podskoczyła. Na progu stał Nick z Royem wesoło merdającym ogonem na widok pani. - Kazała cię poprosić, żebyś jak najszybciej do niej zadzwoniła. Zachowywał się niczym nadopiekuńczy tatuś, który czeka wieczorem na nastoletnią córkę wracającą z imprezy. - To Nick Savas - przedstawiła niespodziewanego intruza. - Odnawia hacjendę. To był pomysł Mony - dodała.

R

- Mona pytała, gdzie jesteś i z kim. - Nick zmierzył Dereka miażdżącym wzrokiem.

L T

Edie stwierdziła, że przedstawianie mu Dereka mijało się z celem, skoro Nick zachowywał się jak pies strzegący kości.

- Nie musiałeś czekać do późna, żeby mi przekazać wiadomość, ale dziękuję odparła lodowatym tonem.

- Och, nie czekałem na ciebie, właśnie wróciłem z miasta. - Patrzył teraz na nią tryumfalnie, zapewne świadom, że Edie mimo woli odczuje ukłucie zazdrości i niepokoju na wieść, że nie siedział samotnie w domu, czekając na jej powrót z randki. - W takim razie nie zatrzymujemy cię dłużej, pewnie jesteś skonany. - Derek odezwał się po raz pierwszy od pojawienia się Nicka i Edie musiała przyznać, że zaskoczył ją odwagą wejścia w otwartą konfrontację z rozjuszonym nieznajomym. Nick zacisnął szczęki, tak że słychać było zgrzytanie zębów, i zmierzył konkurenta bazyliszkowym spojrzeniem. Schlebiało jej, że walczyli o nią dwaj tak atrakcyjni samce, ale obawiała się, że ta komiczna sytuacja wyniknie się spod kontroli i Nick spierze Dereka na kwaśne jabłko. Postanowiła przerwać samcze prężenie muskułów. - Myślę, że jeszcze nie jest za późno, żeby oddzwonić do Mony. Jutro przekażę ci jej odpowiedź, ale myślę, że chętnie się spotka z twoimi studentami. Do usłyszenia. -

Najmilej jak potrafiła, dała Derekowi znać, że powinien się wycofać. On jednak stał jeszcze przez chwilę nieruchomo, wpatrując się w Nicka stojącego ze skrzyżowanymi ramionami na szeroko rozstawionych nogach. - Będę wdzięczny. - Derek nie spuszczał wzroku z Nicka, ale w końcu odwrócił się i ruszył w stronę samochodu. Kiedy światła jego auta zniknęły za zakrętem podjazdu, Edie zmierzyła Nicka lodowatym spojrzeniem. - Mogłeś to sobie darować - syknęła. Miała ogromną ochotę kopnąć go, tak żeby zabolało. - Mogłaś powiedzieć, dokąd się wybierasz. - Wzruszył ramionami. - Nie sądziłam, że cię to obchodzi. - Edie przywołała Roya, który niechętnie, ale ruszył się z miejsca i posłusznie podszedł do pani. - Mnie nie, ale twoją matkę owszem.

R

Oczywiście. Nie powinna spodziewać się po nim troski czy zainteresowania i nie omieszkał jej o tym przypomnieć.

L T

- Zadzwonię do niej. - Edie ruszyła w stronę swojego domu, pogwizdując od czasu do czasu na ociągającego się psa. Jeśli nic go nie obchodziła, to dlaczego przez całą drogę czuła na plecach jego palące spojrzenie?

- Wszystko w porządku?! - Mona prawie krzyknęła w słuchawkę, gdy tylko odebrała telefon od Edie. - Oczywiście, dlaczego pytasz? - Bo dzwoniłam chyba z tysiąc razy, a ty nie odbierałaś telefonu! Bałam się, że coś ci się stało. - Wyszłam do miasta. - Tak, a Nick był w domu i nie miał pojęcia, gdzie się podziewasz. - Bo spotkałam się Derekiem, nie z Nickiem. Jak widzisz, nie musisz mi podsyłać facetów. Sama świetnie sobie radzę - rzuciła zjadliwie, wyprowadzona z równowagi wścibstwem matki, które zazwyczaj tolerowała lepiej, ale na które dzisiaj nie miała już siły. - O czym ty mówisz?!

Oczywiście jako świetna aktorka Mona potrafiła wiarygodnie odegrać zdumienie nawet przez telefon, ale Edie zawsze potrafiła ocenić, czy jej matka udaje, czy nie. Tym razem w jej głosie nie wyczuła fałszu, ale nie potrafiła już powstrzymać wybuchu emocji buzujących w niej od rana. - Sama decyduję, z kim spędzam czas, ale ty musisz się wtrącić i przysyłać mi tu tego Savasa pod pretekstem renowacji starej walącej się chaty. Gratuluję pomysłu. Pewnie musiałaś mu obiecać okrągłą sumkę - parsknęła pogardliwie. W słuchawce zapadła długa cisza. - Mamo?! - Edie tryumfowała. Po raz pierwszy powiedziała matce tak dobitnie, co myśli o jej zapędach swatki. - Edie, to on do mnie zadzwonił. - Mona odezwała się w końcu potulnym, prawie przestraszonym głosem. - Słucham? - Edie poczuła, że jej nogi odmawiają współpracy i opadła bez sił na kanapę.

L T

R

- Och, przestań. Dlaczego myślałaś, że do niego dzwoniłam? - Mona powoli odzyskiwała pewność siebie po szokującym wybuchu córki. - Ale przecież... Dlaczego chciał przyjąć takie zlecenie? - Edie próbowała opanować drżenie głosu, choć wiedziała, że nie oszuka matki. W przeciwieństwie do niej nie była dobrą aktorką.

- Pewnie żeby sobie podreperować CV - odparła kąśliwie Mona. - Odnowienie podupadłej chaty na ranczu w Santa Barbara na pewno rozsławi go na całym świecie. - Mamo! - Och, głuptasie! - Mona zlitowała się wreszcie nad córką. - Przecież to oczywiste. Edie bała się uwierzyć w to, co sugerowała matka. Za bardzo pragnęła, by miała rację. - Przyjechał do ciebie. - Mona prawie przeliterowała. - Ale... - Edie kręciło się w głowie od sprzecznych emocji. Z jednej strony jej serce łomotało z radości, z drugiej strony panicznie się bała, że matka dopatruje się w całej sytuacji czegoś, co w rzeczywistości nie istnieje.

- Na czym właściwie polega problem? Myślałam, że go lubisz. - Mona, znana romantyczka, najwyraźniej nie rozumiała subtelnych zawiłości skomplikowanej sytuacji, w której znalazła się jej córka. - To nie takie proste. - Wręcz przeciwnie, kochana, to bardzo proste. Nikt nigdy nie zastąpi ci Bena, tak jak nikt nie zdołał zastąpić mi twojego ojca. - Głos Mony załamał się, ale trwało to tylko chwilę. - Nie znaczy to jednak, że masz prawo się poddać. Samotność to pójście na łatwiznę - rzuciła oskarżycielsko. - Dzięki, mamo. - Edie poczuła nagle, że jest śmiertelnie zmęczona. - Muszę to wszystko przemyśleć. I przespać się trochę. Nie mam już siły. - Postaraj się nie robić tego jednocześnie - zauważyła zgryźliwie Mona, ale zreflektowała się i dodała miękko: - Jeśli chcesz porozmawiać... - Nie, ale dziękuję, mamo.

L T

R

Odłożyła słuchawkę z niejasnym przeczuciem, że osobą, z którą powinna szczerze i poważnie porozmawiać, nie jest niestety Mona. To byłoby stosunkowo proste. Ale nie wolno iść na łatwiznę, westchnęła pomna słów matki. Telefon od Mony wiele jej wyjaśnił, choć jednocześnie wprowadził w jej umyśle ogromny zamęt. Fakt, że to Nick zadzwonił do jej matki, sprawił, że Edie ujrzała wydarzenia mijającego tygodnia w całkiem nowym świetle. Mógł przecież polecić Monie jakiegoś mniej zapracowanego fachowca, zamiast marnować swój cenny czas na farmie w Ameryce. Oczywiście, gdyby Mona się uparła, że to właśnie specjalista jego klasy musi się zająć jej hacjendą i nękała Nicka telefonami, Edie zrozumiałaby uległość Nicka. Jej matka potrafiła owinąć sobie wokół małego palca każdego mężczyznę. Jednak, jak sama twierdzi, zadowoliłaby się kimś z polecenia. Dlaczego więc z własnej nieprzymuszonej woli spędzał całe dnie, wymieniając dachówki w starej chacie? Czyżby to ona była prawdziwym powodem, dla którego pojawił się w Santa Barbara? W zasadzie nie powinna się dziwić, że miał ochotę na powtórkę ich jedynej jak dotąd wspólnej nocy - czuła, że i dla niego było to wyjątkowe przeżycie.

Ale kiedy dała mu do zrozumienia, że nie godzi się na układ oparty wyłącznie na seksie, dlaczego nie wyjechał? Mógł wtedy jeszcze stwierdzić, że dom nie nadaje się do renowacji. Uwierzyłaby mu. Jednak został. W jej sercu znów rozbłysła iskierka nadziei. Aż się bała sformułować tę myśl, która narodziła się jako logiczny wniosek jej wielogodzinnych rozmyślań, które nie pozwalały jej spać. Nick nie wyjechał, bo w głębi duszy nie była mu obojętna. O trzeciej w nocy leżała samotnie w łóżku z wielkim uśmiechem na ustach, zastanawiając się, co zrobić, by Nick zdał sobie sprawę z uczuć, które ewidentnie próbował wyprzeć. Od tego zależała przecież reszta jej życia. Nick był głodny i wściekły. Nie spał prawie w ogóle - nie wiedzieć czemu wizja Edie z innym mężczyzna nękała go niczym ból zęba. Teraz dochodziła już czternasta i mimo że w sobotę mógł zrobić sobie wolne, od rana pracował ze zdwojoną energią, waląc wściekle młotkiem w poluzowane deski. Niestety wychodząc rano, był tak pogrążony w myślach, że zostawił na stole kuchennym kanapki, których teraz głośno

R

domagał się jego żołądek. Nie chciał jednak wracać do domu Mony i ryzykować, że

L T

wpadnie na Edie zażywającą kąpieli w basenie lub relaksującą się w ogrodzie po upojnym piątkowym wieczorze. Walnął młotkiem tak nieuważnie, że prawie trafił we własny palec. - Cholera!

- Głodny? - usłyszał znajomy głos i odwrócił się natychmiast. Jego twarz nadal wykrzywiała złość, która ustąpiła, gdy tylko ujrzał Edie ubraną w sukienkę w kwiatki i wielki czerwony słomiany kapelusz. W ręku trzymała kosz piknikowy, a jej twarz rozjaśniał przyjacielski szczery uśmiech. Żołądek Nicka odpowiedział jej głośnym burczeniem. Spojrzał na nią podejrzliwie i mruknął nieufnie: - Zapomniałem kanapek. - Zauważyłam i postanowiłam przynieść ci coś do jedzenia - oznajmiła pogodnie, wskazując na kosz. Nakryję do stołu - dodała z anielskim uśmiechem i ruszyła w stronę kuchni. Nick stał jak słup soli, próbując zrozumieć transformację Edie z niedostępnej obrażalskiej w opiekuńczego anioła. A może doznała udaru słonecznego i należało ją

zawieźć do lekarza? Musiał się przekonać, co zaszło, rzucił więc młotek w kąt i ruszył za nią do kuchni. Po wczorajszej konfrontacji na ganku spodziewał się albo jeszcze większej wrogości albo przeprosin, które niewątpliwie mu się należały. Nic z tego. Dostał natomiast lunch i towarzystwo pogodnej i troskliwej Edie Bogini Domowego Ogniska. Parsknął pod nosem na widok stołu przykrytego kraciastym obrusem i zastawionego smakołykami. - Nie wiedziałam, co lubisz, więc wzięłam i piwo, i sok jabłkowy. Zrobiłam też sałatkę ziemniaczaną - trajkotała, rozkładając talerze, sztućce i szklanki. Nakryła dla dwóch osób, zauważył ze zdumieniem. - Nie masz nic przeciwko towarzystwu, mam nadzieję. Też jeszcze nie jadłam. Edie rozsiadła się przy stole i spojrzała na niego wyczekująco. Nick usiadł naprzeciwko zdumiony, rozbawiony i zaintrygowany. Sięgnął po piwo, którego zazwyczaj nie pił w pracy, ale skoro była sobota i Edie sama je przyniosła...

R

- Masz zamiar pracować cały dzień? - zagadnęła, nakładając mu sałatkę.

L T

- A masz lepszy pomysł? - Uśmiechnął się złośliwie, spodziewając się, że Edie zaczerwieni się i oburzona zakończy wspólny posiłek, zanim go jeszcze rozpoczną. Jednak ona znów zachowała się w nieoczekiwanie spokojny sposób. - Myślałam, żeby się wybrać na plażę - odparła, nie mrugnąwszy nawet okiem. - Ze swoim kochasiem? - Nick nie mógł się powstrzymać. Spojrzała na niego nierozumiejącym wzrokiem, ale po chwili najwyraźniej zrozumiała, o kim mówił, bo pokręciła przecząco głową. - Nie, sama. Może masz ochotę się przyłączyć? - rzuciła od niechcenia i zaczęła zbierać talerze. Nick zawahał się przez chwilę, ale w końcu kiwnął głową. - Chętnie, ale muszę najpierw skończyć podłogę. - W porządku. - Za godzinę? - Super. - Edie nawet na niego nie spojrzała. Sprzątnęła naczynia, spakowała obrus do kosza i ruszyła w stronę drzwi. - Co się zmieniło? - zdążył jeszcze zapytać, zanim wyszła.

- Co masz na myśli? - Jej zdziwienie wydało mu się mało autentyczne. Sama mówiła, że nie potrafi udawać. - Myślałem, że postanowiłaś mnie unikać. Dlaczego zmieniłaś zdanie? - naciskał. Edie nawet się nie zmieszała. Uśmiechnęła się do niego tak ciepło, że Nickowi zrobiło się gorąco. - Bo mam tylko jedno życie - odpowiedziała cicho, patrząc mu prosto w oczy.

ROZDZIAŁ ÓSMY Pojechali na plażę do Leadbetter, gdzie często bywała jako nastolatka. Wybrała to miejsce ze względu na miłe wspomnienia, miękki biały piasek i piękny widok na czerwone dachy starówki położone na pobliskim wzgórzu. Kąpali się w szmaragdowych falach, spacerowali, jedli lody na patyku. Miała nadzieję, że Nick bawił się równie

R

dobrze jak ona. Nie wiedziała, czy lubi takie atrakcje, tak wielu rzeczy o nim nie wiedziała.

L T

Dobrze, że podjęła ryzyko i zrobiła pierwszy krok. Kiedyś to ona zamknęła się w skorupie bólu, po tym jak Kyle zdradził ją i zostawił. Wierzyła, że nigdy już nie zaufa żadnemu mężczyźnie i nigdy więcej nie narazi się na takie cierpienie. Ale Ben nie zrażał się i wyciągał ją z domu, proponując a to puszczanie latawca, a to przejażdżkę na rowerze i nigdy niczego w zamian nie żądał. Zaprzyjaźnili się, zanim narodziło się między nimi uczucie. Im więcej czasu spędzali razem, tym mocniej się do niego przywiązywała, aż pokochała go całym sercem. Z Nickiem zaczęli od końca i teraz należało wszystko nadrobić i uwierzyć, że istnieje dla nich szansa. Nick twierdził, że decyzja należy do niej i ona właśnie ją podjęła. Nie czy się w nim zakochać, to stało się samo. Jednak to ona musiała zdecydować, czy uciekać przed tym uczuciem, czy raz jeszcze podjąć ryzyko stworzenia związku z mężczyzną. Z Nickiem, zamkniętym w zaklętym kręgu przeszłości. Po śmierci narzeczonej obraził się na los i odwrócił od miłości. Niemniej wiedziała, że zdołała poruszyć jakąś czułą strunę w jego sercu. To niewiele, ale musiało jej wystarczyć. Reszta zależała od niej, jej odwagi i determinacji.

Nick nie miał pojęcia, dlaczego Edie zmieniła zdanie i przestała traktować go jak zło konieczne, ale szczerze go to radowało. Ciężka praca w hacjendzie wydawała mu się teraz o wiele lżejsza, a dni mijały szybko. Co do nocy, cóż, te przeszły jego najśmielsze oczekiwania. Kiedy wrócili z plaży i zjedli kolację, Edie, wkładając naczynia do zmywarki, rzuciła beztrosko: - Chyba popływam sobie przed snem. Nick nie wiedział, co odpowiedzieć. Przez cały wieczór zastanawiał się, jak sprawić, by została z nim nieco dłużej, a tu proszę, Edie sama ułatwiała mu zadanie. - Może się przyłączysz? - Obdarzyła go tak zalotnym uśmiechem, że Nick gotów był wskoczyć za nią nawet w głąb oceanu. Przebrała się w kostium szybciej niż on i kiedy pojawił się nad basem, śmigała już w wodzie, pokonując kolejne długości. Usiadł na krawędzi basenu i delektował się widokiem jej smukłego ciała przecinającego srebrzystą taflę wody iskrzącej się w blasku księżyca i dyskretnych ogrodowych latarni.

L T

R

- A ty nie pływasz? - Edie zatrzymała się przy nim i odgarnęła z twarzy mokre błyszczące pasmo włosów.

- Podziwiam widok i oszczędzam siły.

- Czyżbyś miał jeszcze jakieś plany na dzisiejszy wieczór? - Mam nadzieję, że coś jeszcze się wydarzy - spoważniał, spoglądając jej głęboko w oczy. - Ja też - szepnęła Edie i błyskawicznie dała nura pod wodę. Nick poczuł tylko, jak jej palce owijają mu się wokół kostki i już po chwili, parskając, wylądował w wodzie. Zanim odzyskał orientację i wypłynął na powierzchnię, Edie była już daleko. Niespiesznie ruszył za nią, wiedział, że teraz mu się już nie wymknie. Kiedy ją wreszcie dogonił i chwycił mocno w talii, Edie pisnęła radośnie i odwróciła się do niego twarzą. Uśmiech zamarł na jej ustach i Nick niewiele myśląc, przycisnął do nich swe wargi. Miał zamiar się z nią podroczyć, pokazać jej, co ją do tej pory omijało, ale nie docenił efektu, jaki Edie wywierała na jego zmysły z tak bliska. Nie potrafił już oderwać od niej ust, całując ją coraz mocniej i głębiej. Obejmował jej smukłe, gibkie ciało i gładził śliską, satynową skórę nagich pleców. Jeden pocałunek nie wystarczy,

skonstatował, ani dwa, ani trzy. Nigdy nie będzie miał jej dość. Z gardła Nicka wyrwało się westchnienie, w którym rozkosz mieszała się z frustracją. - Mieliśmy pływać - wyszeptała z ustami przy jego wargach. - Nie mogę, tonę. - W głębinach pożądania, w wirze zmysłów. - Och, Edie. Westchnął ponownie i obejmując dłońmi jej pośladki, przygarnął ją do siebie, tak by poczuła, jak gorąco jej pragnął. Jej długie nogi owinęły się mocno wokół jego bioder. Edie objęła go za szyję i przyciskając do niej rozpalone usta, przytuliła się mocno. Nick drżącymi, niecierpliwymi palcami zaczął ściągać dół bikini z bioder Edie, która poruszając się zmysłowo, pomogła mu uwolnić siebie od skrawka materiału, który oddzielał ich ciała. Wsunął drżące palce pomiędzy jej uda i głębiej do rozpalonego ciała, które zacisnęło się na nich. - Nick! - Edie znieruchomiała na moment, po czym zaczęła poruszać miarowo biodrami.

L T

R

Nick pragnął rozpaczliwie znaleźć się w niej i ugasić trawiący go ogień, ale postanowił najpierw udowodnić Edie, że dokonała słusznego wyboru. Kiedy więc próbowała wsunąć dłoń pod gumkę jego szortów, powstrzymał ją. - Jeszcze nie, teraz ja zajmuję się tobą - szepnął jej do ucha. Jego palce poruszały się zwinnie, miarowo, aż Edie powoli zaczęła tracić kontrolę. Jęczała i wyginała się. W końcu znieruchomiała na moment, zacisnęła się wokół jego palców i drżąc, opadła na jego pierś. Nick rozkoszował się jej wilgotnym, gorącym uściskiem i podtrzymywał jej obezwładnione rozkoszą ciało. Powoli woda rozkołysana wokół ich ciał uspokoiła się. Edie podniosła głowę i spojrzała na niego zamglonym wzrokiem. Nick nadal przytulał ją mocno, nie mogąc rozstać się z jej ciałem. - To było... niesamowite - powiedziała, delikatnie drażniąc paznokciami jego klatkę piersiową. - Lepsze niż pływanie? - Dużo lepsze. - Roześmiała się, a jej ręka ześlizgnęła się niżej i musnęła przód jego szortów. Nick wstrzymał na chwilę oddech.

- Wychodzimy z wody. Na ciąg dalszy poszukamy jakiegoś łóżka. - Posadził Edie na krawędzi basenu i czym prędzej sam wyskoczył z wody. Nie mógł już dłużej czekać. Edie nie żałowała, że zmieniła zdanie, jedyne, o co mogła mieć do siebie pretensje, to że zrobiła to tak późno. Straciła wiele pięknych nocy, ale za to teraz spędzali razem każdą wolną chwilę. Podczas wspólnych lunchów rozmawiali o przeszłości. Edie śmiała się, opowiadając o swych zabawach z ojcem, i płakała, wspominając jego śmierć. Nick głaskał ją wtedy po policzku i obiecywał, że teraz już wszystko będzie dobrze. A ona mu wierzyła. Dzięki tym rozmowom przypomniała sobie, dlaczego rodzina była dla niej w życiu najważniejsza. Zdała sobie także sprawę, że nie chciała zrezygnować z posiadania dzieci i stworzenia kochającego domu, mimo że zmarł jej mąż. Samotne życie byłoby dodatkową karą, równie dotkliwą jak nieszczęście, które już ją spotkało. Tego jednak nie zdecydowała się powiedzieć Nickowi. Nie wiedziała, czy jest gotów dzielić z nią to

R

marzenie, ale nie traciła nadziei. Spełniał za to inne jej zachcianki - odbudował taras na

L T

piętrze, gdzie jako dziecko bawiła się całe dnie ukryta przed światem. Pokazała mu to miejsce, które popadło w ruinę jak reszta domu. Pewnego dnia zaproponował, by zjedli tam lunch i mimo jej protestów zaciągnął ją na piętro. Kiedy zobaczyła nowe drzwi ze świeżego dębowego drewna, serce podskoczyło jej z radości. Wybiegła na taras, klaszcząc w dłonie z radości i podskakując jak mała dziewczynka. - Tak, tak, dokładnie tak! Tu bawiłam się w szkołę. - Wskazała kąt, w którym Nick umieścił ławeczkę zapamiętaną z jej opowieści. - Jest nawet lepiej niż kiedyś, takie gładkie drewno. Moja ławeczka miała drzazgi. - Teraz już ci nie grozi podrapana pupa. - Roześmiał się serdecznie zadowolony z jej entuzjastycznej reakcji. - Dziękuję ci, Nick. - Edie rzuciła mu się na szyję i obsypała go pocałunkami. Dziękuję ci ja i moje dzieci. - Zanim cokolwiek odpowiedział, zamknęła mu usta pocałunkiem. Jej dzieci? Remontując taras, myślał o Edie w dzieciństwie, o błysku w oku, z którym opowiadała o godzinach spędzonych na zabawie w ocienionym bezpiecznym schronieniu. Nigdy nie próbował wyobrazić sobie Edie w przyszłości. Jedyne, co się dla

niego liczyło, to tu i teraz. I nagle w jego myślach zaroiło się od małych chłopców i dziewczynek z kasztanowymi włosami i piegowatymi noskami. Na zmianę robiło mu się to zimno, to gorąco. Każdy pokój w starej hacjendzie widział teraz z innej perspektywy, nie jako ożywione wspomnienie, lecz jako potencjalny dom dla nowego pokolenia, dla nowej rodziny Edie. Wzburzony, wytrącony z równowagi zakończył pracę i wrócił do domu Mony wcześniej niż zwykle. Zajrzał do gabinetu Edie, gdzie zastał ją zatopioną w rozmowie telefonicznej, która ewidentnie wymagała od niej jedynie słuchania i wtrącania od czasu do czasu pełnych współczucia pomruków. Pomachała mu na powitanie, ale nie zakończyła rozmowy, poszedł więc do siebie i wziął prysznic. Kiedy przebrał się w czyste ubranie i pojawił się znów w drzwiach biura, Edie nadal przyciskała słuchawkę do ucha i kiwała ze zrozumieniem głową. Najwyraźniej ta rozmowa nigdy nie miała się skończyć. Żachnął się i ruszył do salonu. Z braku lepszego zajęcia rozsiadł się na kanapie i włączył telewizor. Minęło z pół godziny, zanim Edie

R

pojawiła się w salonie i opadła na kanapę obok Nicka.

L T

- Grace, moja siostra - wyjaśniła, przewracając wymownie oczami. - Jest z mamą w Tajlandii. Jej chłopak przeczytał coś na temat jej domniemanego romansu z młodym przystojnym aktorem i rzucił ją przez telefon.

Dlaczego siostra dzwoniła do Edie w tej sprawie, tego Nick nie potrafił pojąć, ale widział wyraźnie, że nie tylko Rhiannon i Mona oczekiwały od niej ciągłego wsparcia i opieki. Edie stanowiła oś rodziny, jej spoiwo. Do niej zwracali się o pomoc, a ona przejmowała się każdym drobiazgiem i z nieskończoną cierpliwością wysłuchiwała zwierzeń, pocieszając, radząc, załatwiając. Będzie świetną matką, pomyślał Nick, przyglądając się Edie, która siedziała obok niego z zatroskaną miną, nadal przeżywając rozmowę z siostrą. Niepostrzeżenie jego myśli znów popłynęły w przyszłość i oczyma wyobraźni ujrzał ją otoczoną gromadką dzieci. - Zamierzasz zamieszkać w hacjendzie? - zapytał nagle. Edie otrząsnęła się z zamyślenia i spojrzała na niego poważnym wzrokiem. - Nie myślałam o tym jeszcze, ale skoro pytasz... Myślę, że tak. Kiedyś oczywiście chciałabym zamieszkać poza ranczem matki i być niezależna, ale hacjenda wydaje się idealnym miejscem do wychowania dzieci, prawda?

Na szczęście nie oczekując odpowiedzi, ruszyła do kuchni, by odgrzać lazanię na kolację. Podczas posiłku Nick przestał myśleć o przyszłości i skupił się na przyjemności przebywania z Edie, z którą każda zwykła codzienna czynność zdawała się przynosić mu radość. Gdy tylko zjedli, Nick zaciągnął ją do sypialni, niecierpliwie rozpinając guziki jej bluzki i całując ją żarliwie. - Ależ ty się dziś niecierpliwisz - skomentowała Edie, która sama nie mogła się doczekać, kiedy ich ciała połączą się w jedno. - Dlaczego? - Bo nie mogę się tobą nasycić - przyznał, uwalniając ją od ubrania. Nie wiedział, dlaczego tak na niego działała, ale nie potrafił się jej oprzeć. Wynajdywał coraz to nowe preteksty, żeby spędzać z nią jak najwięcej czasu, a i tak wciąż było mu mało. Dawno czyjaś obecność nie sprawiała mu takiej przyjemności i z niepokojem myślał o momencie rozstania, który zbliżał się nieuchronnie wraz z postępem prac w hacjendzie. Dlatego, gdy pewnego ranka podała mu lunch spakowany

R

w plastikowe pudełko i oświadczyła, że zobaczą się dopiero przy kolacji, poczuł nagły

L T

przypływ złości i rozczarowania. Intensywność tych uczuć zaskoczyła nie tylko Edie, ale i jego samego.

- Dokąd się wybierasz? - Perspektywa spędzenia dnia bez Edie wydawała mu się nieznośna, choć przecież nigdy wcześniej nie pozwalał nikomu przyglądać się, jak pracuje.

- Muszę pojechać do miasta kupić bratu kółka do deskorolki. Powinien był zgadnąć. Jeśli w grę wchodziło rodzeństwo, Edie rzucała wszystko, by spełnić najdziwniejszą nawet prośbę. - Znasz się na tym? - Ciągle odkrywał u niej nowe, niespodziewane talenty. - Nie, ale dostałam od Ruuda dokładne wytyczne. - Edie wyciągnęła z kieszeni kartkę papieru. - Co my tu mamy? No tak, niezły wybór. - Nick pokiwał głową z aprobatą. - A ty się na tym znasz? - Spojrzała na niego z nadzieją. - Trochę się jeździło w swoim czasie - odpowiedział skromnie. - To może mi pomożesz?

Mimo że od dawna nie jeździł, postanowił nadrobić braki w wiedzy pewnością siebie. Dzięki temu zamiast w samotności, mógł spędzić dzień z Edie. Jedynym problemem było dla niego opuszczenie dnia pracy w środku tygodnia. Jako swój własny szef, wymagał od siebie żelaznej dyscypliny. Postanowił więc połączyć przyjemne z pożytecznym i zamówić w mieście trochę brakujących materiałów budowlanych. Kiedy już uporali się ze wszystkimi zakupami i nadali na poczcie paczkę do Tajlandii, Edie zaproponowała spacer wzdłuż plaży. - Już i tak za późno, żeby wracać do pracy. Moglibyśmy pospacerować i zjeść wcześniejszą kolację w którejś z lokalnych restauracji. Na przykład w Baltimore. Zbudowany w latach dwudziestych hotel Baltimore ulokowany był na plaży i zachwycał architekturą w stylu kolonialnym. Grube bielone ściany, dach pokryty czerwonymi dachówkami i ozdobne balkony z kutego żelaza nadawały mu niezwykle romantyczny charakter. To tu jej ojciec oświadczył się Monie. Wiele lat później w tej

R

samej restauracji hotelowej Ben poprosił Edie o rękę.

L T

Wiedziała, że przyprowadzając tu Nicka kusi los i nie mogła się powstrzymać. Oczywiście nie wtajemniczyła Nicka w zawiłości tej konkretnej tradycji rodzinnej i nie spodziewała się, że będzie ją kontynuował. Przynajmniej jeszcze nie teraz, ale może kiedyś, w przyszłości... Ich wspólne dnie i noce nie osłabiły jej uczucia do niego, wręcz przeciwnie, z każdym dniem kochała go bardziej. Tak wiele ich łączyło: zainteresowania, pasje, nawet poczucie humoru mieli podobne. I przeszłość. Obydwoje kochali i stracili najbliższe im osoby. Obydwoje przeżyli ogromną tragedię i nauczyli się żyć z cierpieniem. Jedyna różnica polegała na tym, że ona nadal skłonna była podjąć ryzyko zawalczenia o swoje szczęście. Nie chciała udawać przed samą sobą, że wystarczy jej przelotny związek i seks bez zobowiązań. Miała w sobie za dużo wiary w miłość. Trzymając się za ręce, spacerowali po plaży. Rozmawiali, śmiali się, a czasami po prostu milczeli i przez cały czas Edie czuła, że właśnie znalazła swoje miejsce na świecie. Gdziekolwiek by była, u jego boku wszystko wydawało się proste. Podczas kolacji Nick patrząc jej głęboko w oczy, wzniósł toast: - Za panią, pani Daley.

- Za pana, panie Savas. - „Za nas", dodała w myślach. Zrezygnowali z deseru. Mimo że wszystkie słodkości wyglądały szalenie kusząco, wspólna noc obiecywała o wiele większe rozkosze. Kiedy dotarli do domu Edie, Roy i Gerald czekali na nich przy drzwiach, z wyrzutem spoglądając na swoje puste miski. Edie karmiła zwierzaki, a Nick obejmował ją od tyłu i całował w szyję. - Ja też jestem głodny. - Ugryzł ją delikatnie w płatek ucha, bawiąc się jej piersiami. - Przecież przed chwilą zjedliśmy kolację. - Edie udała oburzenie, uśmiechając się pod nosem. - Nie mówię o jedzeniu. - Dłonie Nicka stawały się coraz bardziej niecierpliwe i błądziły po całym ciele Edie, przyprawiając ją o rozkoszne dreszcze. - Nie? A o czym? - Zaraz ci pokażę. - Porwał ją w ramiona i zaniósł do sypialni.

R

Kiedy już zerwał z niej ubrania i zatopił się w jej ciele, Edie przestała myśleć i

L T

oddała się we władanie pożądania. Kochali się łakomie, intensywnie, namiętnie, a potem nadal spleceni w jedno rozpalone i wyczerpane ciało, zapadli w głęboki, spokojny sen. O świcie Edie obudziła się opleciona silnymi muskularnymi ramionami Nicka. Powolutku poluzowała jego uścisk, całując najpierw szorstką skórę jego policzka, a potem posuwając się coraz niżej i niżej, aż dotarła do pępka. Nick otworzył szeroko oczy i jęknął. Wiedziona czarną linią włosów biegnących w dół Edie ześlizgnęła się wilgotnym językiem po jego gorącej skórze i z ogromnym zapałem zaczęła poznawać jego smak, ssąc, liżąc i rozkoszując się każdym centymetrem jego ciała. Nick nie zdołał nawet zaprotestować. Jego reakcja była tak gwałtowna, że wstrząsany falami rozkoszy, krzyczał. Gdy opadł bez siły na poduszkę, Edie uniosła głowę i spojrzała na niego spoza kurtyny ciemnych falujących włosów. - Boże, co ty ze mną wyprawiasz? - Nick leżał z zamkniętymi oczyma i oddychał ciężko. - Kocham cię, Nick. Po prostu cię kocham. - Nie zastanawiała się długo, zaufała swojemu instynktowi, który kazał jej oddać mu nie tylko ciało, ale i serce.

Przytuliła twarz do jego piersi i poczuła, jak całe jego ciało znieruchomiało. Po chwili wyplątał palce z jej włosów i odsunął się od niej. Kiedy spojrzała w jego oczy, zobaczyła tylko pustkę i cierpienie. - Nie powinnaś - powiedział zduszonym głosem.

L T

R

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Nie powinnam? - Zauważyła, że coś się zmieniło. Zacisnął mocno szczęki i kiedy w końcu się odezwał, jego głos brzmiał obco i nieprzyjemnie. - Nie powinnaś się we mnie zakochiwać. Edie spróbowała załagodzić sytuację i zażartowała: - Za późno, stało się. - Uśmiechnęła się nieśmiało. Nick zerwał się z łóżka. - Nick?! - Wyciągnęła do niego rękę, ale odwrócił się tyłem i przeklinając pod nosem, zaczął się ubierać. Edie poczuła nieprzyjemne zimno i owinęła się ciasno kołdrą. - Nick? - powtórzyła przestraszona nagłą wrogością mężczyzny, z którym jeszcze przed chwilą namiętnie się kochała.

L T

R

- Ostrzegałem cię - warknął, nawet na nią nie spojrzawszy. Faktycznie, ostrzegał ją, że nie zamierza się angażować w żaden związek oparty na uczuciach, ale przecież tyle się od tamtej pory zmieniło. Musiała mu to tylko uzmysłowić.

- Przecież ty też się we mnie zakochałeś - odparła spokojnie. - Nie. - Nick zaprzeczył gwałtownie. Chociaż jego odpowiedź zabolała ją niczym cios w samo serce, nie poddała się i nadrabiając miną, zapytała twardo: - To co tu robisz? - Zatoczyła ręką koło, dając mu do zrozumienia, że mana myśli nie tylko swoje łóżko i sypialnię, ale wszystkie wydarzenia ostatnich paru tygodni. - Co nas łączyło przez ten cały czas? - Dobrze się bawiliśmy. - Spojrzał na nią wymownie, ale Edie się nie speszyła. - Nie, to coś znacznie więcej. - Widzisz to, co chcesz zobaczyć. Tak, marzyła jej się nie tylko namiętność, ale przede wszystkim miłość, zaufanie, przywiązanie i wspólna przyszłość.

- I co w tym złego? - Nic - przyznał. - Tyle że nic z tego. - Chcesz mi powiedzieć, że nic cię nie obchodzę? - Jeszcze przed chwilą była pewna, że Nick czuje to samo co ona, ale z minuty na minutę, patrząc na jego zaciśnięte usta i spięte barki, traciła nadzieję. - Oczywiście, że mnie obchodzisz - wyznał zduszonym głosem. - Jesteś wspaniałą... kobietą. - Wspaniałą kochanką, tak? - zapytała z jadowitą słodyczą. Jego słowa raniły ją niczym nóż powoli wbijany w serce. Czuła straszliwy ból, podobny do tego, z którym zmagała się po śmierci Bena. Tyle że Ben zranił ją, umierając, nigdy nie skrzywdziłby jej z własnej woli. Nick natomiast świadomie odrzucał uczucie, które mogło uszczęśliwić ich obydwoje. Edie poczuła się fizycznie chora od złych emocji, które nią zawładnęły. Wstała z

R

łóżka, drżąc na całym ciele, i zaczęła się ubierać. Nie wierzyła w to, co mówił, ale

L T

wiedziała, że nie ma to najmniejszego znaczenia, dopóki Nick uparcie tkwi w błędnym kole samozaprzeczenia.

- Wpiszę to sobie do CV - rzuciła z jadowitą ironią, walcząc z nieposłusznymi guzikami.

Nie wiedzieć czemu, czuła, że musi koniecznie jak najszybciej się ubrać, jak gdyby ubranie niczym zbroja mogło ją obronić przed bólem. Włożyła szybko buty i już miała wybiec, ale Nick chwycił ją za rękę. - Co to miało znaczyć? - zapytał groźnie i przyciągnął ją mocno do siebie tak, że jego twarz znalazła się tuż przy jej twarzy. - Nic. - Niepotrzebnie tak to przeżywasz. Przecież było nam dobrze. - Też tak myślałam. - Jej głos załamał się, zdradzając, jak bardzo cierpiała, ale przecież i tak wyznała mu miłość, więc chyba nie mogła już zrobić nic bardziej żenującego? - Przecież rozmawialiśmy o tym. Wiedziałaś, że nie mogę ci dać nic więcej.

- To dlaczego nie wyjechałeś? Przyleciałeś na drugą stronę świata, żeby odnowić stary dom na ranczu zamiast pracować nad jakimś średniowiecznym szkockim zamkiem? - Wyrwała się z jego uścisku i spojrzała pogardliwie. - Zamek poczeka. - Aż skończysz ze mną?! - Tak - wysyczał przez zęby. - Świetnie! - krzyknęła. - Oszczędzę ci kłopotu i sama zniknę! - Edie ruszyła gwałtownie w kierunku drzwi. - Nie wygłupiaj się, przecież tu mieszkasz. Jeśli ktoś ma wyjeżdżać, to na pewno nie ty. - Nick biegł za nią po schodach, przestraszony nie na żarty jej nagłym wybuchem. - W porządku. Wszystko mi jedno! - zawołała, szarpiąc za klamkę. Oczywiście, gdyby Nick był jej obojętny, nie robiłaby takiej sceny, a łzy nie ciekłyby jej po policzkach. Od momentu gdy zobaczyła go po raz pierwszy, czuła, że

R

dzieje się pomiędzy nimi coś niezwykłego, co może zmienić jej życie i dać jej drugą

L T

szansę na szczęście. Ale Nick uparcie odmawiał im tego prawa, nie pozostawało jej więc nic innego, jak zostawić go w spokoju i uciekać, póki jeszcze zachowywała resztki szacunku do samej siebie. Edie wybiegła na dwór i zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę samochodu. Musiała się od niego uwolnić, choćby tylko fizycznie, skoro nie potrafiła wyrzucić go ze swego serca.

- Edie, nie zachowuj się jak wariatka! - Zanim zdążył sięgnąć do klamki, Edie, która siedziała już w samochodzie, zamknęła automatycznie drzwi i uruchomiła silnik. Ruszyła z piskiem opon, nawet się nie oglądając. Pozwolił jej odjechać. Nie wskoczył do swojego auta i nie ruszył w pościg, bo bał się, że Edie zrobi coś głupiego. Choć, mimo jego ostrzeżeń, już zachowała się nierozsądnie. Zakochała się w nim. Jednak nie ma sensu jej tłumaczyć, że pragnąc tak wiele, kusiła los. Jeśli nie kochasz, nie stracisz, to chyba oczywiste. Nick zacisnął mocno pięści i wepchnął je do kieszeni. Przecież straciła męża, powinna wiedzieć o tym lepiej od innych. Mimo to, patrząc jak światła jej samochodu znikają w oddali, najbardziej na świecie pragnął, by zawróciła i rzuciła mu się w ramiona. To, co ich łączyło, powinno im wystarczyć. Przecież było im dobrze.

W Bangkoku panował nieznośny upał i tłum. Po dwudziestu czterech godzinach podróży Edie była tak wykończona, że nie czuła już ani smutku, ani rozpaczy, tylko dojmującą pustkę i wyczerpanie fizyczne. Telefon od Mony wybawił ją od podjęcia decyzji czy i kiedy wrócić do domu i stawić czoło Nickowi. - Ruud złamał nogę, na deskorolce! - Matka krzyczała w słuchawkę, podczas gdy Edie jechała przed siebie, nie wiedząc dokładnie, dokąd uciec przed Nickiem. Bangkok wydawał się idealny. - Nie martw się, wsiadam w najbliższy samolot - zapewniła spanikowaną matkę. Kiedy stanęła w końcu w salonie pięknego tekowego domu, Mona rzuciła jej się na szyję i mocno wyściskała. - Dzięki Bogu, jesteś! - Spojrzała na nią z miłością i wdzięcznością. - Coś mizernie wyglądasz - zauważyła z niepokojem. Edie westchnęła ciężko. Jej matce nie umknie nic, co związane ze zdrowiem lub szczęściem jej dzieci.

L T

R

- Chyba lot nie był aż tak ciężki? - wypytywała dalej podejrzliwie. Edie opadła bez sił na sofę. - Wiesz, nie oczekiwałam, że rzucisz wszystko i przemierzysz pół świata przez Rudda i jego złamaną nogę. Chociaż nie powiem, żebym się nie cieszyła, że cię widzę. Wszyscy za tobą tęskniliśmy. No ale przecież ty masz chyba ważniejsze sprawy na głowie... - Mona zawiesiła znacząco głos, wpatrując się w córkę z uniesionymi wysoko brwiami. Edie wiedziała doskonale, o co pyta matka, ale nie miała zamiaru zaspokajać jej ciekawości. - Cieszę się, że przyjechałam - odpowiedziała stanowczym tonem. - A gdzie wszyscy? Chciałabym się przywitać. Mona wzruszyła ramionami i ruchem ręki nakazała jej iść za sobą. - Nie powiedziałam im, że przyjedziesz. Chciałam im zrobić niespodziankę. Po chwili Edie stała pośrodku małego ogródka, a wokół niej skakało uradowane rodzeństwo, nawet Ruud z nogą w gipsie wykonywał radosny taniec i wydawał entuzjastyczne okrzyki na cześć siostry. Nareszcie otaczali ją ludzie, dla których jej miłość była błogosławieństwem, a nie ciężarem. Odwzajemniali jej uczucia i doceniali

troskę. To dzięki nim odzyska równowagę emocjonalną i zapomni o Nicku. Jeśli nie miał wystarczająco dużo oleju w głowie, żeby ją zatrzymać przy sobie, nie zasługiwał na nią. Zapomnieć o Edie, powtarzał niczym mantrę, zapomnieć! Jednak gdy tylko przymykał oczy, pojawiała mu się pod powiekami. Każde miejsce w domu przypominało mu o niej. Edie na basenie, Edie w kuchni, Edie na werandzie i na tarasie hacjendy, Edie radosna i uśmiechnięta, karmiąca zwierzęta, dźwigająca dachówki, spacerująca boso po plaży. Edie w jego ramionach... Tego nie mógł i nie chciał zapomnieć. Powinna mu już dawno spowszednieć, ale jak na złość pragnął jej teraz jeszcze bardziej. Żadna inna kobieta nie mogła się z nią równać. Przy niej Nick czuł szczerą, niezmąconą radość życia. Kusiła go, czarowała, a jednocześnie dawała mu poczucie bezpieczeństwa i przynależności. Edie też musiała dostrzegać łączącą ich magię, skoro, jak twierdziła, zakochała się w nim. Było im razem jak w niebie, a ona to wszystko odrzuciła i wyjechała do Bangkoku! Idiotyzm! Nie będzie się przejmował kimś, kto zachowuje się

R

tak nieprzewidywalnie i świadomie, jakby na złość, łamie ustalone przez niego zasady:

L T

żadnej miłości, przywiązania, zobowiązań, planów na przyszłość. Skoro zdołał dojść do siebie po śmierci Amy, z pewnością uda mu się przeboleć rozstanie z Edie. Dokończy remont i zniknie z jej życia raz na zawsze. I nigdy, przenigdy już nie będzie łączył pracy z życiem prywatnym.

- Proszę pani, jakiś pan do pani. - Tajlandzki służący skłonił się nisko i próbował wyjaśnić wszystko jak najwyraźniej po angielsku, w związku z czym Edie nic nie zrozumiała. - Pan? - Jej serce zabiło żywiej. Czyżby jednak zmądrzał? Dzięki Bogu! Zamknęła na chwilę oczy, a gdy je otworzyła, już spokojniej wydała polecenie kłaniającemu się staruszkowi: - Proszę go wpuścić. Edie wytarła spocone z emocji dłonie o lniane spodnie i starała się zapanować nad nerwami. Minął już tydzień od jej ucieczki i prawie straciła nadzieję. Służący otworzył szeroko drzwi i odsunął się na bok.

- Edie! - W drzwiach ukazała się przystojna, choć banalna twarz Kyle'a Robbinsa z jego osławionym olśniewającym uśmiechem ukazującym rząd starannie wybielonych zębów. - Kyle. - Edie poczuła, jak uchodzi z niej powietrze, a jej serce zamienia się w kamień. - Też się cieszę, że cię widzę - odpowiedział z wyraźnie wyczuwalną ironią, ale bez złości. - Nie spodziewałam się ciebie. - Nieświadomie o wiele za mocno zaakcentowała ostatnie słowo. - Co tutaj robisz? - Przyjechałem do Mony popracować nad scenariuszem. W przyszłym miesiącu kręcimy wspólne sceny do filmu, zapomniałaś? To ty umawiałaś nasze spotkanie. - Zapomniałam - przyznała po prostu, nie przejmując się, czy sprawia Kyle'owi przykrość, czy nie. W jej życiu zajmował marginalne miejsce, zwłaszcza odkąd cały jej świat zaczął się kręcić wyłącznie wokół Nicka.

L T

R

- No cóż, przynajmniej wiem, na czym stoję - zauważył kwaśno. - Tak. - Edie nie miała nastroju na zabawę w dyplomację. - Mam za swoje. Źle się wtedy zachowałem. - Zdradzałeś mnie - sprostowała zimno Edie. Kyle skrzywił się, ale pokiwał twierdząco głową. - Byłem głupcem, przyznaję. Ale wynikło z tego także coś dobrego. Jake. Jedna z kochanek Kyle'a zaszła w ciążę i mimo parszywego charakteru Kyle stanął na wysokości zadania: odszedł od Edie, uznał dziecko i ożenił się z jego matką. - Chętnie bym go poznała. - Edie mówiła szczerze. Wiedziała, że okrucieństwem byłoby obarczać dziecko za krzywdy, jakie wyrządzili jego rodzice. Poza tym, jeśli zaaranżuje spotkanie swego młodszego rodzeństwa z synem Kyle'a, będzie miała pretekst, by zorganizować coś dla całej gromadki i przestać myśleć o Nicku, który najwyraźniej nie miał zamiaru jej szukać. Nie wróciła. Początkowo miał taką nadzieję. Postanowił nawet, że nie będzie jej wypominał wcześniejszego zachowania. Będą udawali, że nic się nie stało, a wieczorem,

w łóżku pokaże jej, co traciła, uciekając od niego. Ponieważ dni wydawały mu się teraz nieznośnie długie, a wspomnienia Edie nękały go dzień i noc, pracował bez wytchnienia, by zmęczenie pomogło mu zapomnieć. A kiedy już Edie wróci, hacjenda będzie gotowa. Z dumą pokaże jej jak wiele udało mu się dokonać, a ona, wzruszona, opowie mu kolejną barwną anegdotę z dzieciństwa. Na samą myśl o ponownym spotkaniu z Edie uśmiechał się do siebie. Jednak z każdym dniem jego nadzieja słabła. Jedynie Roy wiernie dotrzymywał mu towarzystwa i równie niecierpliwie czekał na powrót pani. Aż pewnego dnia, gdy wracali wieczorem do domu Mony, pies zaczął radośnie szczekać i wystrzelił do przodu jak strzała. Nick stanął w miejscu i próbował zapanować nad emocjami. Serce waliło mu jak oszalałe. Ruszył na drżących nogach w stronę podjazdu, gdzie jego oczom ukazał się obcy samochód. Drzwi wejściowe stały otworem. Podbiegł do nich, wycierając rękoma brud z twarzy. I wtedy w drzwiach ukazała się kobieta. - Rhiannon?

L T

R

Roy podskakiwał wokół jej nóg, ale ona nie zwracała na niego uwagi. Patrzyła na Nicka zaskoczona nie mniej niż on sam.

- Gdzie jest Edie? - zapytała obcesowo.

- O ile wiem, to w Tajlandii. - Nick nie zamierzał wdawać się w szczegóły niezbyt przyjemnej rozmowy z Moną, która dzwoniąc w sprawie hacjendy, poinformowała go przypadkiem, że Edie przyleciała do Bangkoku, gdy tylko dowiedziała się, że Ruud złamał nogę. - W Tajlandii?! A pan kim jest? Nawet go nie pamiętała! Właściwie nie powinien się dziwić. Rhiannon nie była chyba zdolna do myślenia o kimkolwiek innym niż ona sama. - Nick Savas. Poznaliśmy się na ślubie mojego kuzyna w Mont Chamion. - Z trudem panował nad głosem. Miał ochotę przepędzić tę nieznośną pannicę, ale w porę przypomniał sobie, że są w jej domu rodzinnym. Spodziewał się wprawdzie jakiejś odpowiedzi, ale na pewno nie był przygotowany na to, co się stało. Rhiannon wybuchła histerycznym płaczem.

- Potrzebuję Edie! - Szlochała rozpaczliwie, a jej twarz przybrała kolor purpury. W pierwszej chwili instynkt kazał mu uciekać jak najdalej od zalanej łzami aktoreczki. Jednak przyzwoitość i dobre maniery zwyciężyły. - Rhiannon, uspokój się i powiedz, co się stało. Chlipnęła jeszcze kilka razy i zaczęła mówić. Z jej nieskładnej historii zrozumiał tylko, że jej narzeczony Andrew zerwał zaręczyny. - Nie martw się, wszystko się jakoś ułoży - niezdarnie próbował ją pocieszyć, przestępując z nogi na nogę. - Nie, to wszystko moja wina. Nie powinnam była spotykać się z Mattem. Chciałam, żeby Andrew był zazdrosny, bo on ciągle tylko pływa i pływa! - Rhiannon znów zaczęła się rozkręcać i Nick, który wcale nie chciał znać szczegółów, gorączkowo próbował zgadnąć, co w takiej sytuacji zrobiłaby Edie.

R

W końcu poklepał Ree niezręcznie po ramieniu i zaproponował:

L T

- Wejdźmy do domu, zrobię ci herbaty.

- Herbaty? - Spojrzała na niego szeroko otwartymi, zapłakanymi oczętami i Nick poczuł się jak idiota. Ale po chwili Rhiannon uśmiechnęła się przez łzy. - Bardzo chętnie. Edie zawsze robi mi herbatę.

Westchnął z ulgą. Jednak czegoś się od Edie nauczył. Nastawił wodę na herbatę i popędził do łazienki umyć się i przebrać. Kiedy krzątał się w kuchni, Rhiannon siedziała na kanapie w salonie, patrząc tępo w przestrzeń, i pochlipywała od czasu do czasu, ale widać było, że najgorsze już minęło. - Proszę. - Podał jej kubek z gorącym napojem i usiadł w fotelu naprzeciwko. - Co ja mam zrobić? - Rhiannon, skulona na kanapie, wyglądała naprawdę żałośnie. - Edie wiedziałaby, co zrobić. Jej ostatnie zdanie potraktował jak wyzwanie. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że jest ostatnią osobą na świecie, która powinna komukolwiek udzielać rad dotyczących życia uczuciowego, ale z drugiej strony nie miał wyjścia. Rhiannon lada chwila znów mogła zawyć niczym syrena pokładowa. - Gdzie jest Andrew? - zapytał ostrożnie.

- Tu. Nick rozejrzał się niespokojnie po pokoju. - U swoich rodziców, mieszkają kilka kilometrów stąd - wyjaśniła Rhiannon. - I nie chce ze mną rozmawiać. - A próbowałaś? - Nie. - To skąd wiesz, że nie będzie chciał z tobą rozmawiać? - Powiedział, że mnie nienawidzi i że znajdzie sobie nową dziewczynę. - Po jej policzkach znowu popłynęły strumienie łez. - Spokojnie. Jeśli mówi, że cię nienawidzi, to znaczy, że nie wszystko stracone. Rhiannon zamilkła zaskoczona i spojrzała na niego przez łzy. - To znaczy, że próbuje sobie wmówić, że cię nie kocha. Powinnaś do niego pojechać. - Nick sam był zaskoczony głębią swojej analizy. Skąd mógł wiedzieć

R

cokolwiek o miłości? Od Edie przyszła nieoczekiwana odpowiedź. Pokazała mu, że

L T

prawdziwa miłość nie zna strachu, a on rozpaczliwie próbował uciekać przed uczuciem, bojąc się znów cierpieć. Jednak zaprzeczając swemu uczuciu do Edie i tak był nieszczęśliwy. Zaskoczony swym odkryciem, prawie zapomniał o Rhiannon. - Jesteś pewien? A jeśli już znalazł sobie nową dziewczynę? - I co z tego? Pozwolisz jej, żeby go sobie tak po prostu wzięła? Oczywiście możesz się poddać i żałować tego przez resztę życia - mówił bardziej do siebie samego niż do zapłakanej dziewczyny. - Albo możesz zaryzykować. Nick wpatrywał się w Rhiannon, tak jakby jej decyzja miała przesądzić o jego losach. Jeśli ta rozpieszczona dziewczyna zdecyduje się zawalczyć o swą miłość, kim byłby, gdyby sam stchórzył? Po długiej niczym wieczność chwili Rhiannon spuściła wzrok i szepnęła: - Zaryzykuję. Jej ciche słowa rezonowały potężnym krzykiem w głowie Nicka. Rhiannon, po raz kolejny nieświadoma, że decydowała nie tylko o swoim losie, odstawiła herbatę i sięgnęła po pudełko chusteczek, które Nick przyniósł z kuchni.

- Na wszelki wypadek - wyjaśniła, po czym nachyliła się i pocałowała go w policzek. - Dziękuję. Mam nadzieję, że się nie mylisz. Gdy tylko wyszła za drzwi, złapał telefon i zadzwonił do biura sprzedaży biletów lotniczych. On także miał nadzieję, że nie popełnia błędu.

L T

R

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Uciekając do Bangkoku, wiedziała, że kiedyś będzie musiała wrócić do domu. Była dorosła i, w przeciwieństwie do zbuntowanych nastolatków, zdawała sobie sprawę, że uciekając z jakiegoś miejsca, kłopoty zabieramy ze sobą. Miała tylko nadzieję, że zanim stanie znów przed drzwiami domu Mony, wspomnienie Nicka przestanie już tak bardzo boleć. W Tajlandii wynajdowała sobie tysiące zajęć i obowiązków, by tylko nie mieć czasu o nim myśleć. Pomagała Monie, zabawiała rodzeństwo, zaprzyjaźniła się nawet z Kyle'em i jego synkiem. Niestety wszystko to zdawało się nie robić większej różnicy. Niezależnie od tego, gdzie była i czym się zajmowała, zawsze i wszędzie towarzyszyły jej myśli o Nicku. Dzień wyjazdu z Tajlandii zbliżał się nieubłaganie, a Edie czuła, że nie jest gotowa, by stawić mu czoło lub, co bardziej prawdopodobne, znieść jego nieobecność w Santa Barbara. Pokusa, by dalej uciekać, stawała się coraz

R

silniejsza, zwłaszcza że Kyle zdawał się czytać w jej myślach i postanowił jeszcze raz spróbować szczęścia.

L T

- Zamiast wracać do Stanów, wybierz się z nami na wakacje. Zanim zacznę kręcić następny film, zabieram Jake'a na Karaiby - zaczął ją namawiać, kiedy przyniosła mu bilety, które zamówiła kilka dni wcześniej.

- Dzięki za zaproszenie, ale nie mogę. - Edie nie udawała nawet, że potrzebuje czasu do namysłu. - Przecież widzę, że coś cię trapi. Mimo że Edie bardzo się starała robić dobrą minę do złej gry, wszyscy zauważyli jej smutek i starali się zachowywać jak najdelikatniej. - Może mógłbym sprawić, że zapomnisz o swoich kłopotach? - Kyle jak zwykle udawał pewnego siebie, ale pod jego uśmiechem czaiła się niepewność. - Niestety, chyba przeceniasz swoje możliwości. - Edie nie zamierzała dawać mu żadnej nadziei, bo mimo że kiedyś tak bardzo ją zranił, zwodzenie go byłoby poniżej jej godności. - Mógłbym spróbować. Zmieniłem się. Tym razem bym cię nie zawiódł.

- Dziękuję za zaproszenie, Kyle, dobry z ciebie przyjaciel, ale ja ciebie nie kocham. - Edie zastanawiała się, czy rani Kyle'a równie mocno, jak Nick zranił ją, i doszła do wniosku, że jest to bardzo mało prawdopodobne. Reakcja Kyle'a potwierdziła tylko jej podejrzenia. Uraczył ją teatralną, nieszczęśliwą miną, po czym rozchmurzył się ponownie i zaproponował niezrażony: - Jeśli zmienisz zdanie, wiesz, gdzie mnie szukać. - Nachylił się niespodziewanie i pocałował ją lekko w usta. - Do diabła, czemu się z nim całujesz?! Edie odwróciła się błyskawicznie. Nick! Nie mogła uwierzyć własnym oczom - w drzwiach stał wyraźnie niezadowolony Nick z twarzą wykrzywioną wściekłością i dłońmi zaciśniętymi w pięści. Zakręciło jej się w głowie od pytań. Co tutaj robił? Dlaczego ją odnalazł? I co najważniejsze, dlaczego obchodziło go, z kim się całuje?

R

- Do diabła, całuję się, z kim chcę. - Najeżyła się. - Co ty tutaj robisz? - Zamiast

L T

pozwolić sobie na nadzieję, wolała się na niego rozzłościć, dzięki czemu czuła się odrobinę mniej bezbronna. - Muszę z tobą porozmawiać.

Widziała, że Nick z trudem nad sobą panuje i rzuca Kyle'owi mordercze spojrzenia, na które ten odpowiadał bezczelnym szczerzeniem zębów. By uniknąć bójki, która wisiała w powietrzu, Edie zapytała tak obojętnie, jak tylko potrafiła: - O czym chcesz rozmawiać? - O Rhiannon. Jeśli Edie miała jeszcze jakąkolwiek nadzieję, to w tym momencie Nick zabił ją bezlitośnie. Stała oniemiała, bez czucia. - Twoja siostra potrzebowała twojej pomocy a ty byłaś na drugim końcu świata. Edie spojrzała na niego nieprzytomnie. - I po to przyleciałeś aż do Tajlandii? Żeby mnie o tym poinformować? - Nie tylko. Ale o szczegółach wolałbym porozmawiać w cztery oczy. - Nick rzucił Kyle'owi wrogie spojrzenie. Kyle zareagował natychmiast.

- Nigdzie się nie ruszam, Edie, nie obawiaj się, nie zostawię cię samej z tym typkiem. Nick zrobił krok do przodu, unosząc prawą pięść, i Edie przestraszyła się nie na żarty. - Nie trzeba, Kyle, poradzę sobie. Chodźmy do gabinetu. - Stanęła pomiędzy mężczyznami i wskazała Nickowi drzwi w głębi salonu. Ten popatrzył jeszcze groźnie na Kyle'a i ruszył niespiesznie we wskazanym kierunku. W gabinecie Edie zamknęła za nimi drzwi i natychmiast zażądała wyjaśnień. - Co z Rhiannon? - Już wszystko dobrze. Właściwie świetnie, pogodzili się z Andrew i nawet wzięli ślub. - Nick przyglądał się zszokowanej Edie z niekłamaną satysfakcją. - Słucham?! - Też się tego nie spodziewałem. - Nick rozejrzał się wokół i przeciągnął dłonią po

R

twarzy, jakby próbując się pozbyć zmęczenia, które zostawiło głębokie cienie pod jego oczami.

L T

Wygląda na wyczerpanego, skonstatowała Edie, ale zmusiła się do zachowania dystansu i nie okazała współczucia. Samopoczucie Nicka nie powinno jej obchodzić. Sam odebrał jej do tego prawo.

- Co masz na myśli, mów jaśniej! - zażądała. - Kilka dni temu pojawiła się na ranczu zapłakana. Szukała ciebie, bo Andrew się na nią obraził za flirtowanie z jakimś przystojniakiem i zerwał zaręczyny, a ona oczywiście nie wiedziała, co zrobić. Edie uśmiechnęła się mimo woli, wyobrażając sobie, jak zakłopotany musiał być Nick w obliczu histerii jej nieobliczalnej siostrzyczki. - Pewnie nie miałeś pojęcia, co z nią zrobić? Przecież związki to nie twoja specjalność - domyśliła się. Nick rzucił jej uważne spojrzenie, pokiwał głową i zaczął się przechadzać po gabinecie w tę i z powrotem. - Pomyślałem: co zrobiłaby Edie? - I co wymyśliłeś?

- Herbatę. - Herbatę? - Tak. Zrobiłem jej herbatę, a kiedy już się trochę uspokoiła, kazałem jej jechać do Andrew i zapewniłem ją, że on nadal ją kocha. - Skąd mogłeś to wiedzieć? - Edie czuła, jak w jej gardle rośnie wielka gula, a do oczu napływają łzy. Nick wzruszył tylko ramionami. - Bo powiedział jej, że jej nienawidzi. Głupiec, tak jakby mógł sobie postanowić, że nie będzie jej już kochał. - Sam mówiłeś, że to tylko kwestia decyzji - przypomniała mu cicho. - Wiem! To bzdura, takich rzeczy nie da się zaplanować, to przeznaczenie. Ja też nie chciałem ciebie pokochać, a jednak stało się, kocham cię. Edie poczuła, jak cały świat wiruje wokół niej. Jej serce zamarło, żadne słowa nie

R

chciały się wydobyć z jej ust. Słyszała wibrującą ciszę i widziała ukochaną twarz Nicka.

L T

W jego oczach czaił się strach. Nie niepewność, nie nadzieja, lecz paniczny strach, który dla niej postanowił pokonać.

- A gdzie: „ja ciebie też"? - Spojrzał na nią z uśmiechem, którym pokrywał zakłopotanie.

- Ja ciebie też - wykrztusiła w końcu bez namysłu i poczuła, że unosi się nad ziemią, a jej serce śpiewa.

Nick porwał ją w ramiona i obsypał pocałunkami. Edie objęła go mocno i odwzajemniła pocałunki. Byli nienasyceni, stęsknieni, jakby nie widzieli się całe lata. - Straciliśmy przeze mnie tyle czasu. - Nie martw się, kochanie, całe życie przed nami. - Edie gładziła czule jego zmierzwione włosy. - Nie wiesz tego na pewno. - Przez twarz Nicka przebiegł cień, ale nie zwolnił uścisku. Wtulił usta w jej włosy i zamknął oczy. - Niczego nie wiemy na pewno i niewiele zależy od nas. Ale czas, który dostaliśmy, powinniśmy spożytkować jak najlepiej, sprawić, by każdy moment był

piękny. Jestem pewna, że Amy była dzięki tobie bardzo szczęśliwa. - Edie przytuliła się do Nicka i słyszała, jak mocno bije jego serce. - Niepotrzebnie upierałem się przy wykończeniu domu. Ona chciała wyjść za mąż, a ja kazałem jej czekać tak długo, że jej marzenie nie spełniło się nigdy. Zachorowała tak nagle. - To nie twoja wina. - Edie wiedziała, że go nie przekona, ale i tak się nie poddawała. - Tym razem nie zamierzam zmarnować ani chwili. - Nick uwolnił się delikatnie z jej uścisku i uklęknął, trzymając Edie za ręce. - Wyjedziesz za mnie? - zapytał uroczystym, wzruszonym głosem. W dniu ślubu Nick był przerażony. Oczywiście, nie dał tego po sobie poznać, a jednak miał wrażenie, że Edie czytała w nim jak w otwartej księdze. Potrafiła bezbłędnie

R

wyczuć jego nastrój i jednym słowem rozgonić czarne chmury niepewności. Nie była je-

L T

go pierwszą miłością, ale na pewno ostatnią. Chciał spędzić z nią resztę życia i po raz pierwszy odważył się mieć nadzieję, że jego marzenia się spełnią. Podczas ceremonii Nick zdawał się wcale nie oddychać, aż Edie zapytała szeptem, żartobliwie: - Myślisz, że jak zemdlejesz, to się wywiniesz? Nick roześmiał się i rozluźnił nieco, a gdy tylko wymienili się obrączkami, odetchnął głęboko, wziął Edie na ręce i zakręcił się jak szalony, pokrzykując z radości. Zabawa na weselu była szampańska, zwłaszcza że świętowano podwójnie, bo Rhiannon i Andrew ogłosili publicznie swoje potajemne zaślubiny. Tuż po uroczystym pokrojeniu tortu Nick odciągnął Edie na bok i oznajmił: - Teraz czas na miesiąc miodowy. - Już, teraz? - Ostrzegałem cię, że nie będę tracił czasu. - Roześmiał się beztrosko, złapał ją za rękę i zaczął biec przed siebie. - Poczekaj, dokąd jedziemy? Nawet się nie spakowałam. - Nie martw się.

Zamiast w stronę garażu, Nick skierował się ku wzgórzu, co wzbudziło w Edie jeszcze więcej podejrzeń. - Będziemy szli na piechotę? Dokąd? - Śmiała się. Nagle umilkła. Po łzach wzruszenia w jej oczach Nick domyślił się, że zrozumiała, dokąd ją prowadzi. - Chodź, nie byłaś tam, odkąd wróciliśmy z Tajlandii. - Przez ostatnie kilka dni Nick skutecznie odwracał jej uwagę od hacjendy, wynajdując coraz to nowe wymówki, by jej tam nie wpuścić. Teraz oczom Edie ukazał się widok, który zaparł jej dech w piersiach. Oświetlony małymi latarenkami, świeżo otynkowany dom z pięknym drewnianym gankiem i nowiutkim dachem witał ich ciepłym blaskiem. - Nick, jest jeszcze piękniejszy niż w moich wspomnieniach. - I nie jesteś rozczarowana, że nie zaplanowałem egzotycznej podróży? - Spojrzał jej głęboko w oczy.

R

- To idealne miejsce na miesiąc miodowy. Dziękuję. - Oczy Edie pojaśniały z rado-

L T

ści. Pocałowała go czule i dodała szeptem: - To dlatego wiedziałam, że mnie kochasz. Kto poświęciłby tyle czasu starej, podupadłej wiejskiej chacie? - Ty spryciulo! - Nick zaśmiał się ciepło, porwał ją na ręce i przeniósł przez próg ganku. - Jeśli ten dom ma się znów zapełnić śmiechem małych piegowatych urwisów, musimy nad tym zacząć pracować. Natychmiast. - Pocałował ją w oczy, w których lśniły łzy, i wniósł do środka.