25.Kate Little - Samotna z wyboru

Kate Little Samotna z wyboru Tytuł oryginału The Bachelorette

Dziewczyny z ulicy Bursztynowej 3

ROZDZIAŁ PIERWSZY

R

S

Meredith uznała, że poranek jest wyjątkowo irytujący, nawet jak na poniedziałek. Uciekł jej autobus; rozpadało się na dobre, a nie miała parasolki; co gorsza, w rajstopach poleciało oczko szerokie jak wielka rzeka Missisipi. Wybiegła z windy i popędziła do swojej pracowni w biurowcu znanej na całym świecie jubilerskiej firmy Colette, otworzyła drzwi i wślizgnęła się do środka. Na co dzień nie przejmowała się takimi drobiazgami jak niespodziewana ulewa albo dziurawe rajstopy. Dbała o wygląd, lecz zawsze przybierała barwy ochronne i tak zestawiła elementy stroju, by nie rzucać się w oczy. Dziś jednak z konieczności ubrała się staranniej niż zwykle, bo miała zaprezentować swoje projekty jednemu z prezesów koncernu. Nienawidziła publicznych wystąpień, a świadomość, że włosy ma wilgotne i potargane, a ubranie przemoczone, dodatkowo pogorszyła sprawę. Zamknęła drzwi na klucz, wyjęła lusterko i starała się pospiesznie naprawić szkody. Zaczęła od brunatnych włosów o ciemnokasztanowatym połysku, które pod

R

S

wpływem wilgoci skręciły się w pierścionki i sterczały na wszystkie strony. Zaczesała je gładko do tyłu, zebrała w koński ogon i spięła klamrą. To prosta i wygodna fryzura, choć trochę postarza i nadaje rysom twarzy pewną surowość. Meredith miała jasną cerę z kilkoma mało widocznymi piegami na nosie, które rzadko tuszowała podkładem. Dziś się na to zdecydowała, a z rozpędu pomalowała rzęsy i teraz miała pod oczami ciemne smugi. Zza grubych szkieł w masywnych rogowych oprawkach patrzyły na nią wielkie niebieskie oczy. Z ulgą stwierdziła, że spod długiej spódnicy z kwiecistego materiału prawie nie widać kompromitującego oczka, natomiast workowaty sweter z cienkiej dzianiny ukrywający zwykle jej figurę nasiąkł wodą i przylgnął do skóry. Z irytacją wspominała uwagę matki, że duży biust to prawdziwy dar niebios. Nie życzyła sobie, aby ludzie zwłaszcza mężczyźni - obrzucali ją taksującymi spojrzeniami, więc nosiła rzeczy obszerne i luźne, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Mokry sweter ozdabiała broszka. Meredith odpięła ją, położyła na dłoni i oglądała z podziwem. Niezwykły klejnot, każdy to przyzna, ale Meredith była projektantką biżuterii, więc patrzyła fachowym okiem i dostrzegła zalety niewidoczne dla laika. Takie cuda można zobaczyć jedynie w galeriach sztuki lub renomowanych antykwariatach. Rose Carson, właścicielka kamienicy przy ulicy Bursztynowej 20 pożyczyła wczoraj Meredith tę broszkę. Bardzo nalegała, więc nie wypadało

R

S

odmówić. Twierdziła również, że to amulet przynoszący szczęście. Meredith dziwnie się czuła, ilekroć patrzyła na to małe arcydzieło w kształcie serca, odlane z metalu i ozdobione bursztynem, lecz nie potrafiła zdefiniować swoich odczuć. Wsunęła broszkę do kieszeni i postanowiła na razie zapomnieć o nurtujących ją pytaniach. W pracy nosiła zawsze długi, szary kitel chroniący ubranie. W takim stroju pracowała nad projektami biżuterii do nowych kolekcji. Ukrywał figurę, co dla wyjątkowo skromnej panny było niezwykle ważne. Sięgnęła po wiszący za drzwiami kitel. Dziś będzie nieodzowny, także podczas ważnego spotkania. Gdybym go nie założyła, wyglądałabym jak uczestniczka wyborów Miss Mokrego Podkoszulka, myślała ponuro, wiążąc pasek. Usiadła przy desce kreślarskiej, przestała myśleć o głupstwach i zajęła się ważnymi sprawami. Upiła łyk kawy z papierowego kubka i wyjęła dużą teczkę z rysunkami, które rozłożyła przed sobą. Ostatnio projektowała obrączki do ślubnej kolekcji Colette, które właśnie dziś miała zaprezentować szefowi odpowiedzialnemu za nowe produkty. Spotkanie zaplanowano na jedenastą, więc pozostało jeszcze sporo czasu na dopracowanie szkiców. Meredith łatwo peszyła się podczas oficjalnych wystąpień i nie potrafiła wtedy wykrztusić słowa, więc projekty musiały być nienaganne, bo inaczej nerwy by ją zjadły. Przyglądała się uważnie nowoczesnym, ale eleganc-

R

S

kim obrączkom. Mimo woli pomyślała, że to ironia losu. Umiała stworzyć przepiękne symbole małżeńskich więzi, choć nie zanosiło się na to, aby wymarzony mężczyzna na razie tajemniczy nieznajomy bez twarzy i osobowości - kiedykolwiek wsunął jej na palec złoty krążek, ślubując miłość, wierność oraz uczciwość małżeńską. Na ostatnim roku studiów przeżyła jedyny swój romans, który okazał się całkowitą katastrofą i zniechęcił ją do kolejnych prób, jako że ledwie doszła do siebie po tamtych przeżyciach. Wedle jej opinii szukanie prawdziwej miłości było tak ryzykowne, że szkoda sił, aby ciągnąć tę niebezpieczną grę. Projektowanie zaręczynowych pierścionków, ślubnych obrączek, szkatułek w kształcie serca i tym podobnych kosztownych drobiazgów dla zakochanych par budziło w niej uczucie rozrzewnienia pomieszanego z goryczą, ale kiedy przychodziły złe chwile, tłumaczyła sobie, że to jedynie praca, więc nie powinna się tak przejmować. Negatywne emocje mogła odreagować w starym magazynie, gdzie urządziła sobie pracownię rzeźbiarską. Tam w samotności topiła metale i sporządzała odlewy. Jej prace były trochę szalone, abstrakcyjne, niezwykłe. Czasami z niedowierzaniem myślała, że w firmie Colette przepracowała już cztery lata. Czas płynął szybko. Kiedy zatrudniła się tu zaraz po studiach, nie przypuszczała, że zostanie tak długo. W tym czasie dwukrotnie awansowała i ani razy nie przyszło jej do głowy,

R

S

że powinna zmienić pracę, chociaż niejedna konkurencyjna firma chętnie by ją przyjęła. Ceniła sobie wolną od natrętnej rywalizacji atmosferę Colette oraz kompetencję i spokój kierownictwa. Próbę czasu przetrwały też przyjacielskie więzi z koleżankami: Jayne Pembroke, Lilą Maxwell i Sylwią Bennett. Tak się szczęśliwie złożyło, że wszystkie cztery mieszkały do niedawna w kamienicy przy ulicy Bursztynowej 20. Ostatnio nastroje w firmie jubilerskiej Colette nie były najlepsze, ponieważ ktoś skupował gorączkowo jej akcje. Chodziły słuchy, że Markus Grey, jeden z najgroźniejszych konkurentów, chce przejąć nad nią kontrolę. I co dalej? Czy Grey zachowa markę, aby czerpać zyski? A może zlikwiduje przedsiębiorstwo, chcąc rozszerzyć rynek zbytu własnego przedsiębiorstwa? Czas pokaże. Na razie Colette szykowała nową kolekcję ślubnej biżuterii. Meredith w skupieniu przyglądała się szkicom. Sięgnęła po ołówek, żeby nanieść drobne poprawki. Nim grafit dotknął kartki, usłyszała dzwonek telefonu. - Meredith Blair - powiedziała oficjalnym tonem. - To ja - odparła Jayne Randolph, z domu Pembroke, i dodała pospiesznie: - Natychmiast zejdź na dół, do naszego salonu wystawowego. Czeka cię bardzo ważna konsultacja. - Do salonu? Ojej, czy to konieczne? - Meredith zdawała sobie sprawę, że marudzi jak pięcioletnia dziewczynka, ale nic nie mogła na to poradzić. Zresztą

R

S

Jayne była jej przyjaciółką, więc pewnie da się przekonać i wezwie kogoś innego. - Nie masz wyjścia - odparła stanowczo Jayne. - O kurczę! Meredith nie lubiła rozmawiać z klientami. W salonie zapewne czeka zniecierpliwiona baba, arogancka i bogata, która nie znalazła w sklepie wymarzonego pierścionka lub naszyjnika, więc musi zmyć komuś głowę albo opisać to, czego szuka. Meredith wiedziała z doświadczenia, że w dziewięciu przypadkach na dziesięć opisy są niezrozumiałe i trzeba czytać w myślach, żeby narysować klejnoty, o które rzekomo chodzi kMentce. Dlatego wolała przesiadywać całymi dniami w zaciszu swojej pracowni, niż grać pierwsze skrzypce i ściągać na siebie uwagę. Na domiar złego jeśli teraz zejdzie na dół, nie zdąży przejrzeć i poprawić wszystkich projektów. - Bądź człowiekiem, Jayne. Nie możesz wezwać kogoś innego? Jestem strasznie zajęta. Przed południem muszę pokazać facetowi od marketingu nową kolekcję, więc chciałam dopracować szkice. Czy Anita albo Peter nie mogliby mnie zastąpić? - Przed chwilą dzwoniłam w tej sprawie do Freda. Gdy twój szef usłyszał nazwisko klienta, natychmiast kazał wezwać ciebie. Nalegał, żebyś się rym zajęła. - Co to za klient? - Adam Richards - odparła z powagą Jayne, zniżając głos do szeptu. Meredith domyśliła się, że pan Richards jest ważną figurą i stoi w pobliżu.

R

S

- Powinnam znać to nazwisko, prawda? - upewniła się, chichocąc mimo woli. - Bez obrazy, Meredith, ale na jakim świecie ty żyjesz? - spytała Jayne z udawaną słodyczą. - Adam Richards jest właścicielem „Domatora". To gigant na rynku wyposażenia mieszkań i domów prywatnych. Facet zaczynał od zera, ale zbił fortunę. Co roku zostawia u nas mnóstwo forsy, a teraz chodzi z kąta w kąt jak rozwścieczony tygrys. No wiesz: niecierpliwy rekin finansjery. Wybrał parę kosztownych drobiazgów, ale nie umie podjąć ostatecznej decyzji. Coś mu nie pasuje. Zaprowadzę go do pokoju numer trzy i poczęstuję dobrą kawą. Przyjdź tam natychmiast. Moim zdaniem to znajomy Franka. Meredith zawsze dogadywała się z szefem, który wiele ją nauczył i pozwolił rozkwitnąć talentowi, lecz wcale jej nie pobłażał, choć była chyba jego ulubienicą. Skoro uznał, że ma porozmawiać z klientem, powinna natychmiast zejść na dół. - Dobra. - Zrezygnowana Meredith westchnęła. - Powiedz swojemu geniuszowi z grubym portfelem, że już schodzę. - Odłożyła słuchawkę, chwyciła mały szkicownik i kubek z kawą. Obiecała sobie, że będzie spokojna i rzeczowa. Przy odrobinie szczęścia szybko pozbędzie się tego rekina finansjery i zdąży przejrzeć rysunki. Wysiadła z windy na parterze i ruszyła w głąb długiego korytarza znajdującego się na tyłach eleganckiego

R

S

salonu i salonu wystawowego, gdzie prezentowano dawniejsze i nowe kolekcje. Pokój numer trzy znajdował się na samym końcu. Przez otwarte drzwi zobaczyła Adama Richardsa. Stał odwrócony do niej plecami. Od razu spostrzegła szerokie ramiona, szczupłą i wysportowaną sylwetkę oraz ciemnoszary, nienagannie skrojony garnitur. Richards był wysoki; miał prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Meredith górowała nad większością kobiet, bo mierzyła dobrze ponad metr siedemdziesiąt. Rzadko jej się zdarzało podnosić głowę, żeby spojrzeć na mężczyznę... dosłownie i w przenośni. Rozbawiła ją ta myśl, więc uśmiechnęła się lekko. Gdy szła w stronę pokoju, poczuła zakłopotanie i lekkie oszołomienie, jak zwykle, gdy miała do czynienia z obcymi ludźmi. Odetchnęła głęboko i zmusiła się do zrobienia następnego kroku, starając się zachowywać, jak przystało na osobę o sporym doświadczeniu zawodowym i znaczących osiągnięciach. Kosmyki ciemnobrunatnych, lśniących jak kasztany włosów uparcie wysuwały się spod klamry i zwinięte w pierścionki otaczały jej twarz. Ukradkiem próbowała je ujarzmić, przygładzając dłonią. Daremne wysiłki! Im szybciej zacznę, tym prędzej będę mieć to z głowy, uznała. Zgarbiła się, wcisnęła pod ramię szkicownik, weszła do pokoju... i omal nie wpadła na Adama Richardsa, który odwrócił się i wykonał zręczny unik. Obserwował ją, wyraźnie zdziwiony tym nagłym wejściem. Meredith zerknęła na niego z ciekawością. Miał

R

S

piwne oczy koloru mocnej kawy z mlekiem, które spoglądały na nią ciekawie i pobłażliwie. Spoglądała w nie przez moment, a potem odwróciła wzrok. Czuła, że się rumieni, a puls jej przyspiesza. Był młodszy, niż sądziła, miał chyba koło czterdziestki. Myślała dotąd, że milionerzy zaczynający kiedyś od zera wyglądają starzej, są łysi i otyli... znacznie mniej przystojni. Podniosła głowę. Adam Richards wpatrywał się w nią tak natarczywie, że straciła wątek. Mimo to odezwała się pierwsza. - Pan Richards? Miło mi pana poznać. Nazywam się Meredith Blair i jestem jedną z firmowych projektantek. - Wyjątkowo uzdolnioną, jak sądzę. - Ujął jej dłoń. Uścisk był mocny i serdeczny, głos niski, głęboki i stanowczy. Zarumieniła się, słysząc komplement, ale starała się nie myśleć o czerwonych policzkach. - Dziękuję, że zgodziła się pani na spotkanie. Teraz dopiero przyszło mi do głowy, że powinienem się wcześniej umówić. Mam nadzieję, że nie oderwałem pani od pilnych zajęć? - Ależ skąd! - Meredith nie lubiła oszukiwać, ale w tym wypadku małe kłamstwo wydawało się konieczne. - Zawsze chętnie słuchamy opinii naszych klientów. - Zwłaszcza milionerów, którzy mają gest, pomyślała i wskazała fotel stojący przy niskim stoliku na samym środku pokoju. - Zechce pan usiąść? - Mówmy sobie po imieniu. Jestem Adam... a pani

R

S

Meredith, prawda? - powiedział z uśmiechem, błyskając śnieżnobiałymi zębami. Na gładkich policzkach dostrzegła zabawne dołeczki, wokół oczu urocze zmarszczki. Wargi miał pełne, wyraziste. Obserwowała go z rosnącym zainteresowaniem... i obawą. Przemiły mężczyzna albo sprytny oszust, który potrafi kłamać jak z nut... Zdawała sobie sprawę, że traktuje mężczyzn podejrzliwie i nieufnie, zwłaszcza gdy są wyjątkowo przystojni i znacznie od niej starsi. Nic na to nie mogła poradzić. Kto raz się sparzył, ten na zimne dmucha. - Powiem krótko, w czym rzecz, żebyś przeze mnie nie traciła czasu - ciągnął Adam. - Za niespełna dwa miesiące wydaję bankiet dla pracowników firmy w ramach corocznego zjazdu naszych przedstawicieli handlowych. Będzie ponad pięciuset uczestników. Kilka zasłużonych osób przechodzi w tym roku na emeryturę. Zwykle dostawali zegary na biurko z wygrawerowanym podziękowaniem, ale chciałbym to zmienić. Myślałem o spinkach do krawata i złotych naszyjnikach z medalionem opatrzonym inskrypcją. Chciałbym też zamówić specjalne upominki dla najlepszych pracowników, zwłaszcza z działu sprzedaży. Dostają premie, ale powinni też otrzymać ładne pamiątki. W sumie potrzebuję około setki eleganckich drobiazgów. Czy mogą być gotowe... w pierwszym tygodniu grudnia? Meredith obserwowała go, kiedy mówił. Miał bardzo wyrazistą twarz. Jak przystało na artystkę, dostrzegła

R

S

gładkie, szerokie czoło, ładny zarys policzków, duże i pełne usta. Chętnie zrobiłaby jego podobiznę. Podobało jej się, że mówiąc, spogląda prosto w oczy. - Proszę? - spytała słabym głosem. - Mało czasu, prawda? - Zatroskany pokręcił głową. - Zawsze czekam z tym do ostatniej chwili - przyznał. Zdziwił ją przepraszający ton. Bogaty przedsiębiorca, rekin finansjery powinien raczej z irytacją stawiać żądania, walić pięścią w stół albo tupać ze złości. - Owszem. Potrzebuję więcej konkretów, żeby powiedzieć, co się da zrobić. - Drżącymi rękami sięgnęła po notes. - Racja. Usłyszałaś same ogólniki - odparł skwapliwie. Najwyraźniej spostrzegł zakłopotanie Meredith i starał sieją ośmielić. - Pani Jayne Randolph zaprezentowała mi waszą kolekcję i wybrałem kilka drobiazgów. - Wskazał kasetkę wyłożoną granatowym aksamitem. - Doskonale. Może od nich zaczniemy. - Otworzyła ją pospiesznie. - Zobaczmy, co tu jest. Sięgnęła po wytworną spinkę do krawata z żółtawego, czternastokaratowego złota, ozdobioną szmaragdem. - I co o tym sądzisz? - zapytał Adam. - Szczerze? - Jasne. - Usiadł na krześle. - Ładny przedmiot, ale szlif kamienia jest zbyt wyrazisty, od razu rzuca się w oczy i dlatego tej spince brak... finezji. - Tak sobie pomyślałem. - Kiwnął głową na znak

R

S

zgody, a Meredith od razu poczuła się pewniej. Adam Richards miał dobry gust i podobne do niej poczucie estetyki, co niewątpliwie ułatwi współpracę. - Zmiana szlifu wyeksponuje urodę kamienia i szlachetnego metalu - tłumaczyła Meredith, obracając spinkę. Sięgnęła po szkło powiększające. - Tak... Mam pomysł! - Zerwała się na równe nogi i podbiegła do niewielkiej gablotki zamkniętej na klucz. Otworzyła drzwiczki i wysunęła płytką szufladę. Na aksamicie spoczywały szlachetne i półszlachetne kamienie w różnych kolorach i kształtach. Wyjęła z plastikowej saszetki jeden z nich. - To jest kaboszon, czyli kamień szlachetny lub półszlachetny o półkolistym szlifie. Inaczej odbija światło, nie jest nadmiernie połyskliwy. Tutaj mamy szafiry, ale tak szlifuje się także rubiny, szmaragdy, ametysty. Proszę bardzo. - Skinęła na Adama, a gdy stanął obok, podała mu szkło powiększające. Z zaciekawieniem oglądał szlachetne kamienie, toteż wykorzystała sposobność, aby raz jeszcze mu się przyjrzeć. Włosy miał ciemne, gęste, lekko falujące, ścięte krótko i tradycyjnie, zaczesane do tyłu, z przedziałkiem, ale jeden niesforny kosmyk opadał mu na czoło. Skronie lekko już posiwiały. Adam oglądał kamienie w skupieniu, z wyrazem powagi na twarzy i z lekko zmarszczonymi brwiami. W brodzie miał niewielki dołek. Nos prosty, prawie idealny... Jest przystojnym mężczyzną, pomyślała. Niezwykle

R

S

urodziwy, a zarazem oryginalny. Ciekawe, dlaczego Jayne nie uprzedziła jej o tym. No cóż, przyjaciółki zdawały sobie sprawę, że Meredith jak ognia unika atrakcyjnych mężczyzn, więc gdyby wcześniej usłyszała, jak wygląda ten ważny kontrahent, byłaby kompletnie wytrącona z równowagi i na pewno znalazłaby pretekst do uniknięcia rozmowy. Adam niespodziewanie podniósł głowę i przyłapał ją na tym, że mu się przygląda. Zmieszana, odniosła wrażenie, jakby czytał w jej myślach. Pełne usta rozciągnęły się w domyślnym uśmiechu. Meredith poczuła, że się rumieni, więc spojrzała znów na barwne kamienie. - I... cóż? - zapytała, daremnie próbując nadać głosowi rzeczowe i spokojne brzmienie. Nagle zabrakło jej tchu. Szukając jakiegoś zajęcia, zdjęła okulary i wytarła je o brzeg fartucha. Zrobiła to machinalnie, jak zwykle, gdy była podenerwowana. Zreflektowała się dopiero wtedy, gdy twarz Adama przybrała wyraz zdumienia. Wpatrywał się w nią jak urzeczony. - Cudo - oznajmił tonem pełnym zachwytu, a jednocześnie zdumienia. - Niesamowite. Urok i naturalność. Zupełnie... wyjątkowe. Ciche, urywane słowa oraz przenikliwe spojrzenie całkiem zbiły ją z tropu. Nie rozumiała, czemu tak dziwnie się zachowuje, więc była na siebie wściekła. Odniosła wrażenie, jakby przed chwilą nie mówił o szlachetnych kamieniach, tylko... o niej. Ależ to śmieszne! Istne... szaleństwo. Zdecydowa-

R

S

nym ruchem założyła okulary i przestała myśleć o głupstwach. - Doskonale. Cieszę się, że nasza kolekcja zasługuje na uznanie. W takim razie popracujmy nad tą spinką. Sięgnęła po narzędzia, zręcznie wyjęła szmaragd, zastąpiła go półokrągłym szafirem i pokazała Adamowi. - Lepiej? - Prześlicznie. Idealnie! - zawołał z przejęciem. - Mogę spojrzeć przez lupę? - Nie czekając, aż Meredith poda mu odmieniony klejnocik, ujął od spodu jej dłoń i wziął szkło powiększające. Dotknięcie było delikatne, ale stanowcze. Meredith przebiegł miły dreszcz; przez moment była jak porażona, ale wstrzymała oddech, ze brała całą siłę woli i nie dała tego po sobie poznać. - Tak, miałaś rację, szafir to doskonały wybór - ciągnął Adam. Nadal trzymał rękę Meredith i oglądał broszkę. - Chciałbym dla porównania zobaczyć inne, z rubinami i szmaragdami. Oboje zgadzamy się oczywiście, że trzeba zastosować te kaboszony. Cofnął rękę, a zakłopotana Meredith położyła spinkę na granatowym aksamicie i unikając jego spojrzenia, otworzyła notes. Wkrótce ochłonęła, zebrała myśli i zapisała kilka uwag. - Oczywiście. Rubiny i szmaragdy - mamrotała. - Tak sobie wyobrażam oprawę - dodała głośniej. Kilko ma kreskami narysowała projekt nowej spinki: prosty, bez niepotrzebnych ozdób, podkreślający urodę tworzy wa. Adam obserwował ją bez słowa. Kiedy pokazała mu

R

S

rysunek, pochylił ku niej ciemną głowę. Był pod wrażeniem plastycznych zdolności Meredith. Zrobił kilka fachowych uwag, czym ogromnieją zaskoczył. Nie sądziła, że człowiek zarządzający wielkim przedsiębiorstwem zna się na sztuce i ceni artystów. Adam Richards nie pasował do jej wyobrażeń. - Doskonały pomysł, Meredith. - Popatrzył jej prosto w oczy. - Tego właśnie szukałem, ale nie potrafiłem jasno wyrazić, o co mi chodzi - dodał z promiennym uśmiechem, który sprawił, że znowu zadrżała. - Mogłabyś wykonać dla mnie kilka wzorów? - Ależ tak - odparła skwapliwie. Nagle uświadomiła sobie, że oboje pochylają się nad rysunkiem, a jego twarz znajduje się zaledwie kilka centymetrów od jej twarzy. Zamrugała powiekami, wyprostowała się natychmiast i dodała: - Jutro po południu będą gotowe. -Nerwowo przełknęła ślinę i poprawiła zsuwające się okulary. - Tak szybko? Wspaniale. Zaraz sprawdzę, czy jestem wolny... - Sięgnął do kieszeni marynarki po nieduży czarny notes i kartkował go pospiesznie. Kolejna wizyta w naszym biurowcu nie będzie konieczna. Szkoda na to czasu. Wszyscy są teraz okropnie zajęci. Chętnie wyślemy je do waszego biura przez posłańca - odparła Meredith, nadal starając się nie zwracać do Adama po imieniu. - Wystarczy potem zadzwonić. Bardzo proszę o krytyczne uwagi. Meredith uznała, że paple bez sensu, ale wpadła

R

S

w panikę na samą myśl o kolejnym spotkaniu z Adamem Richardsem. Odetchnęła głęboko, łudząc się, że przyjmie jej propozycję. - Żaden kłopot. O tej porze roku mam dużo wolnego czasu - odparł pogodnie; a Meredith straciła nadzieję. - Poza tym oprócz spinek do krawata chcę również zamówić inne drobiazgi, więc mamy o czym rozmawiać. Na mnie już pora, bo wkrótce muszę być w biurze. Czy możemy umówić się na jutro? - Naturalnie - odparła oszołomiona, unikając jego wzroku. Jej twarz przybrała wyraz całkowitej rezygnacji. Cieszyła się, że ma wykonać dla Adama wzory eleganckich spinek, ale bezpośrednia współpraca... Na samą myśl o tym czuła się zbita z tropu, choć nie wiedziała, czemu tak się dzieje. - Może zjemy razem obiad? - zapytał niespodziewanie. - Co takiego? - Posiłek zwykle podawany między śniadaniem a kolacją. Nie jadasz obiadów? Należysz do kobiet głodzących się permanentnie? - Nie stosuję żadnej diety - wyznała szczerze. Dawniej, zwłaszcza jako nastolatka, rozpaczała z powodu nadwagi, ale z czasem jej sylwetka i waga stopniowo nabrały właściwych proporcji. Meredith pozostało z dzieciństwa przeświadczenie, że jest masywna i pozbawiona wdzięku, chociaż miała figurę modelki. Mimo wszystko nie katowała się ćwiczeniami, ale codziennie

R

S

chodziła na długie spacery i biegała po parku z labradorką imieniem Lucy. Z kolei sporządzanie odlewów oraz rzeźbienie w metalu wymagało sporego wysiłku i wyrabiało mięśnie. Nie pociągała jej żadna z wielu dziedzin sportu, a trening w sali z lustrzanymi ścianami uważała za prawdziwy dopust boży. Odżywiała się zdrowo: omijała bary szybkiej obsługi, ale lubiła smaczne potrawy i nie odmawiała sobie dobrego jedzenia. - Żadnej diety? Co za oryginalność! - zawołał uradowany Adam. - Czy w takim razie mogę zaprosić cię do restauracji, gdzie dobrze karmią zamiast paść ludzi sałatą jak króliki? - nalegał. - Znam taki lokal. Nazywa się „Cristal". Pójdziemy tam? - „Cristal"? Najdroższa restauracja w Youngsville! Meredith nigdy tam nie trafiła, ale słyszała, że stoliki trzeba rezerwować z miesięcznym wyprzedzeniem. Oczywiście Adam Richards był tam pewnie stałym bywalcem, więc jego te ograniczenia nie dotyczą. - Podobno to urocze miejsce. Dziękuję za zaproszenie, ale nie mogę go przyjąć - wymamrotała Meredith, pospiesznie sięgając po notatnik i kubek z kawą. - Dlaczego? Moim zdaniem podczas takiego obiadu omówimy wiele spraw - nalegał Adam. Stał jej na drodze, więc nie mogła ruszyć do drzwi i od razu wyjść z niewielkiego pokoju. Był tak blisko, że, chcąc mu spojrzeć w oczy, musiała podnieść głowę. - Sądzę, że istotnie omówilibyśmy wiele kwestii odparła dyplomatycznie, przypominając sobie, że ma do

R

S

czynienia z ważnym klientem. - Niestety, jutro po południu mam ważne zebranie. Kłamała jak z nut. Nie zaplanowano takiego zebrania, ale nie potrafiła wymyślić innego pretekstu. - Może we środę? Chyba nie masz wtedy kolejnego zebrania - odparł cicho Adam. Zdawało jej się, że słyszy w jego głosie nutę rozbawienia, jakby domyślił się, że Meredith go okłamała. Nie miała pojęcia, czemu tak mu zależy na wspólnym obiedzie. - Nie jestem pewna... Muszę to sprawdzić. - Mocno ścisnęła notes. Zamierzała ominąć Adama i pomaszerować do drzwi. - Zadzwonię do waszego biura, kiedy się upewnię. - Zgoda. - Kiwnął głową i uśmiechnął się lekko. Meredith podejrzewała, że najchętniej wybuchnąłby gromkim śmiechem. Doskonale bawił się jej kosztem. Okropnie śmieszne: dziewczyna wpada w panikę z powodu zwykłego zaproszenia na obiad. Zachowała się jak idiotka... ale to było silniejsze od niej. Utkwiła wzrok w podłodze, żeby uniknąć jego spojrzenia, i ruszyła w stronę drzwi. Marzyła jedynie o tym, by natychmiast opuścić ciasne pomieszczenie i znaleźć się daleko od Adama Richardsa, ale za bardzo się spieszyła i dlatego popełniła kolejne głupstwo: oblała się kawą z ogromnego kubka. Ochronny fartuch oraz sweter szybko nasiąkły ciepłym napojem. Popatrzyła bezradnie na brunatną plamę. - O kurczę! - mruknęła półgłosem. Rzuciła notes na

R

S

podłogę i postawiła na stole kubek. Rozłożyła ramiona i popatrzyła na fartuch, starając się wstępnie ocenić rozmiar szkód. Przód szarego kitla szpeciła paskudna ciemna plama. Meredith wolała nie myśleć, jak wygląda jasny sweter i spódnica. - Ja to wezmę. - Adam pochylił się natychmiast i podniósł notes. - Potknęłaś się, prawda? Strasznie mi przykro - powiedział, szczerze zaniepokojony. - Ależ skąd! Całkiem bez powodu wywołuję często takie małe katastrofy - wyjaśniła Meredith. Bezradnie opuściła ramiona, a kawa skapywała z fartucha na podłogę. - To moja wina. Stałem ci na drodze. Nie zdołałaś mnie ominąć - odparł, szukając korzystnego dla niej wyjaśnienia. - Chcesz, żebym ci pomógł zdjąć fartuch? zapytał uprzejmie. - O nie, dzięki. Sama dam sobie radę. Nadeszła chwila prawdy. Trzeba natychmiast ściągnąć kitel, bo kawa skapuje już na jej buty. Z ociąganiem rozwiązała pasek, zsunęła z ramion burą, sztywną tkaninę i zwinęła w ciasną kulę, wsuwając do środka mokry przód. Sweter był wciąż mokry od deszczu i przylegał do ciała jak druga skóra. Na jasnej dzianinie widniała paskudna brązowa plama. Meredith pogodziła się z myślą, że nie zdoła jej nigdy wywabić. - Trudno. Muszę poszukać innego fartucha - powie działa Meredith, starając się robić dobrą minę do złej gry. Spojrzała na Adama, który przyglądał jej się roz-

R

S

iskrzonym spojrzeniem. Znała ten błysk w męskich oczach i dlatego ogarnął ją paniczny lęk. Nie plama z kawy, tylko jej figura była teraz obiektem jego zainteresowania. Nie ma wątpliwości! Zapewne nie przypuszczał, że pod szarym ochronnym fartuchem kryje się coś wartego uwagi. Wydawało się Meredith, że dawno przezwyciężyła opory związane ze swą nadzwyczaj kobiecą figurą: duży biust, talia osy, szerokie biodra. Była przesadną optymistką. Na szczęście Adam, zamiast gapić się natrętnie jak inni faceci, taktownie odwrócił wzrok i uśmiechnął się przyjaźnie. - Proszę... Twój notes. - Teraz on wydawał się zmieszany i trochę zbity z tropu. - Dam ci swoją wizytówkę ze wszystkimi numerami telefonów - powiedział. Zresztą najlepiej będzie, jeśli moja sekretarka zadzwoni do ciebie jeszcze dziś i umówi nas na kolejne spotkanie. - Doskonały pomysł - odparła Meredith. Cofała się ku drzwiom, przyciskając do piersi notatnik, jakby próbowała się zasłonić. Jego sekretarka zadzwoni... Dobrze. W rozmowie z nią łatwiej będzie znaleźć wymówkę. - W takim razie do zobaczenia, Meredith. Dzięki za pomoc. Mam nadzieję, że wkrótce dostanę obiecane wzory. - Zaraz wezmę się do roboty. Cieszę się z naszej współpracy - dodała, starając się przestrzegać dobrych manier. Pamiętała, że chciał, aby mówiła mu po imieniu,

R

S

lecz nie miała ochoty na taką poufałość. Wolała zachować dystans, bo ich znajomość powinna dotyczyć wyłącznie planowanej transakcji. Doszła w końcu do drzwi, odwróciła się i otworzyła je natychmiast. - Do widzenia - rzuciła na odchodnym. - Do zobaczenia, Meredith - odparł. - Wkrótce znów się spotkamy. Cichy, niski głos nie pasował do wyobrażeń Meredith o negocjacjach dotyczących kupna i sprzedaży. Trudno również powiedzieć, żeby ton Adama był chłodny i bezosobowy, jak przystało na człowieka interesu, uznała, biegnąc w stronę windy.

ROZDZIAŁ DRUGI

R

S

Meredith kompletnie zbita z tropu przebiegła korytarz, wpadła do swego gabinetu i chwyciła wiszący w szafie zapasowy fartuch. Szkice wzorów nowej kolekcji ślubnych kosztowności przypięte były na desce kreślarskiej. Ułożyła je starannie. Do jedenastej pozostało zaledwie pięć minut, więc nie miała szans, żeby je przejrzeć i Wprowadzić poprawki. Natychmiast opuściła pokój i ruszyła do wielkiej sali konferencyjnej, która mieściła się w głębi korytarza. Dobrze przynajmniej, że nie spóźniła się na ważne spotkanie. Po spotkaniu z Adamem Richardsem była wytrącona z równowagi, ale szybko wzięła się w garść i ze swadą mówiła o najnowszych projektach. Gdy usiadła, nie potrafiła sobie przypomnieć ani jednego słowa z niedawnego wystąpienia, lecz Sylwia i Lila, przyjaciółki Meredith zatrudnione w dziale handlowym, uśmiechały się szeroko, więc nabrała otuchy. Z pewnością zajrzą do niej wkrótce, żeby powiedzieć, jak wypadła. Po minach uczestników zebrania poznała, że projekty oraz sposób ich przedstawienia wyraźnie się spodobały.

R

S

Dyrektor jej działu nie krył zadowolenia. Uszczęśliwiona słuchała pochwał i puchła z dumy. Po zebraniu jak na skrzydłach pobiegła do swego gabinetu. W czasie przerwy obiadowej zadowoliła się kanapką zjedzoną przy biurku. Przez całe popołudnie nanosiła poprawki i szkicowała nowe wzory. Niemal zapomniała o dziwnym spotkaniu z Adamem Richardsem, które teraz nie wydawało jej się wcale takie straszne. Niewiele brakowało, żeby wyśmiała swoje lęki i obawy. Żal jej było jedynie zaplamionego swetra. Gdy z apetytem jadła następną kanapkę, do gabinetu zajrzała Lila, zachwycona najnowszą kolekcją ślubnej biżuterii. - Nickowi twoje projekty też bardzo się podobały - dodała. Nick Camden, wiceprezes do spraw marketingu, był jej szefem, a zarazem narzeczonym. - Mam nadzieję, że wkrótce rozpoczniemy seryjną produkcję. Chciałabym, żebyśmy podczas ślubu wymienili obrączki wykonane według twojego projektu. Lila i Nick nie wyznaczyli jeszcze daty, ale kochali się do szaleństwa i nie zamierzali długo pozostać narzeczonymi. Meredith doskonale o tym wiedziała. - Spokojnie, Lila. Jeśli zajdzie taka potrzeba, zrobię dla was obrączki, nawet gdyby szefowie nie zdecydowali się na ich produkowanie. Niewiele brakowało, a zaczęłaby mówić o Markusie Greyu i jego zakusach wobec Colette. Skupował akcje na prawo i lewo; chodziły słuchy, że chce przejąć firmę

R

S

i w ten sposób rozprawić się z najgroźniejszym konkurentem. Po chwili namysłu Meredith postanowiła nie poruszać tego tematu, aby zachować dobry humor. Dopiero po wyjściu Liii uświadomiła sobie, że wbrew zapowiedziom Adama Richardsa, jego sekretarka nie odezwała się do niej. Meredith była szczerze zdziwiona, bo sprawiał wrażenie, jakby ogromnie mu zależało na kolejnym spotkaniu. Jego wizytówkę przypięła do deski kreślarskiej. Oczywiście w głowie jej nie postało, żeby do niego dzwonić. Może to jeden z tych facetów, którzy zapalają się do sprawy, a potem wychodzi na jaw, że to był słomiany ogień, ponieważ znajdują sobie inny obiekt zainteresowania. Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi, które po chwili uchyliły się lekko. Obróciła biurowy fotel i zobaczyła stojącą na progu Sylwię, która zwykle wpadała do niej co najmniej raz dziennie, żeby poplotkować i wymienić nowiny. W domu również często się widywały, ponieważ były sąsiadkami. Od pierwszego spotkania stało się oczywiste, że mają ze sobą wiele wspólnego, a przez ostatni rok bardzo się zaprzyjaźniły. Obie były samotniczkami, nie szukały męskiego towarzystwa i z mieszanymi uczuciami wspominały burzliwe dzieciństwo. Meredith uważała się jednak za prawdziwą szczęściarę w porównaniu z Sylwią, bo ta, osierocona w niemowlęctwie, wychowywała się w rodzinach zastępczych, a ledwie skończyła osiemnaście lat, zaczęła pracować w firmie Colette. Teraz była asystentką jed-

R

S

nego z dyrektorów. Mimo trudnego dzieciństwa nie popadła w rozgoryczenie i pesymizm. Wręcz przeciwnie: była pogodna, życzliwa, bez trudu zdobywała przyjaciół, a wszyscy znajomi szybko odzyskiwali przy niej pogodę ducha. Koleżanki z pracy stanowiły dla Sylwii niemal rodzinę i same tak właśnie ją traktowały. Wszyscy lubili Sylwię i chętnie się jej zwierzali, więc znała mnóstwo istotnych faktów z życia firmy. Gdy usiadła przy biurku, Meredith była przekonana, że lada chwila usłyszy, co będzie z przedsiębiorstwem i czy nastąpi jego przejęcie. - Dziś rano powaliłaś wszystkich na kolana. Marianna od razu zwołała zabranie w sprawie kampanii reklamowej - oznajmiła Sylwia. - Zaczniemy od całostronicowych ogłoszeń w najpoczytniejszych kolorowych magazynach. - Naprawdę? - Zazwyczaj Meredith spokojnie przyjmowała takie nowiny, lecz tym razem strasznie się ucieszyła, że szefowie natychmiast zaakceptowali jej,' projekty. - A ja nie zrobiłam jeszcze wzorów - odparła. - Lepiej natychmiast się do tego zabierz. Nad czym pracujesz? - Ponad ramieniem przyjaciółki Sylwia popatrzyła na prawie gotową spinkę do krawata dla Adama Richardsa. - Drobiazg - powiedziała Meredith. - Typowy wzór dla ważnego klienta. Co się mówi? Grey nas przejmie? - spytała, żeby zmienić temat. - Żadnych wieści. - Sylwia wzruszyła ramionami,

R

S

odgarniając kosmyki lśniących czarnych włosów. Meredith nie po raz pierwszy stwierdziła w duchu, że idealnie pasują do jasnych, piwnych oczu. - Dokupił ostatnio trochę akcji, lecz nadal sporo mu brakuje do pięćdziesięciu procent. - Oczy Sylwii pociemniały, gdy mówiła o groźnym wrogu firmy Colette. Meredith wyczuwała jej słuszne oburzenie. - Niektórzy twierdzą, że gdy przejmie kontrolę, pewnie nas zniszczy. Podobno marzy o unicestwieniu Colette, choć nikt nie wie, dlaczego. Ktoś musi go powstrzymać. - Naturalnie - odparła z westchnieniem Meredith. Ale kto? Trzeba by wyłożyć mnóstwo forsy... lub wzruszyć Greya. - Daremne nadzieje. On jest bez serca - odparła Sylwia. - Wściekam się, bo ludzie pospuszczali nosy na kwintę. Nie możemy upadać na duchu! Grey tego właśnie oczekuje. Powinniśmy teraz zakasać rękawy i harować do upadłego, żeby przetrwać. - Jej zacięta mina oraz pełen zapału ton wywołały uśmiech na twarzy Meredith. - Aha, teraz mi się przypomniało, że jeszcze mi nie odpowiedziałaś, czy wystąpisz podczas aukcji dobroczynnej. Pamiętaj, że sprzedajemy nie tylko biżuterię, lecz także wieczór z modelką, rzecz jasna, w granicach przyzwoitości. No wiesz: kolacyjka, pogaduszki, buzi-buzi i do widzenia. Chyba nie odmówisz, co? Pamiętaj, że najpierw wypadła Jayne, potem Lila - tłumaczyła Sylwia, mając na myśli ślub oraz zaręczyny przyjaciółek. - W tym roku jest naprawdę krucho z fajnymi

R

S

laskami, więc musisz się zgodzić - dodała błagalnym tonem. Firma Colette od wielu lat organizowała grudniową aukcję, z której dochód przeznaczony był na cele dobroczynne. Zgodnie z dość staromodnym regulaminem hojny darczyńca miał też prawo spędzić wieczór w towarzystwie modelki prezentującej kupiony przez niego kosztowny drobiazg. Impreza odbywała się w sali balowej luksusowego hotelu Fairfield Plaża. Zapraszano wszystkie miejscowe znakomitości. Meredith co roku kupowała bilet, wspierając szlachetny cel, lecz ani razu z niego nie skorzystała, ponieważ nie lubiła towarzyskich spędów. W tym roku jednak przyjaciółki domagały się, żeby nie tylko przyszła na aukcję, lecz także wystąpiła jako modelka. Na samą myśl o tym miała ochotę ucięć na drugi koniec świata i nie wracać nigdy do Youngsville, co, oczywiście, było niemożliwe. Z drugiej strony jednak nie mieściło jej się w głowie, że mogłaby paradować po scenie i słuchać, jak rozgorączkowani faceci dla sportu podbijają cenę, żeby przetańczyć z nią całą noc. To nie do pomyślenia! Wolałaby raczej zanurzyć siew smole i wytarzać w pierzu albo... - Zgodzisz się, prawda? - wypytywała Sylwia, nieświadoma, o czym rozmyśla Meredith. - Wpadnę dziś do ciebie, dobrze? Wybierzemy odpowiedni strój i makijaż. Jayne i Lila chętnie pomogą. Zrobimy cię na bóstwo. Stawiam kolację. Może być chińszczyzna? - Szczerze mówiąc, dziś wieczorem jestem... zajęta

R

S

- wymamrotała Meredith, ale nie potrafiła spojrzeć przyjaciółce prosto w oczy. - Moja droga, znam tę minę - skarciła ją Sylwia. - Tylko nie ściemniaj. Potrzebuję twojej pomocy. Nie możesz odmówić. Musimy zewrzeć szeregi. Dzięki tej aukcji pokażemy Markusowi Greyowi, że nasza firma nadal znakomicie funkcjonuje i odnosi sukcesy. Ten łobuz zrozumie w końcu, że nie ma mowy o zwijaniu chorągiewki i padaniu na kolana. Meredith była tego samego zdania, lecz chociaż cel był wzniosły, nie miała ochoty chodzić po scenie na wysokich obcasach, ubrana w obcisłą kieckę. Licytujący chętniej podbijali cenę, widząc modelki w takich strojach. - Kochanie, błagam, nie odmawiaj! Sama wiesz, ile dla mnie znaczy nasza impreza, szczególnie w tym roku. Musi być super! Pokażemy temu draniowi, na co nas stać - przekonywała Sylwia. - Wiem, że jesteś nie śmiała, więc trudno ci się zdecydować, ale gdybyś się przełamała, byłoby to dla ciebie z korzyścią. Moim zdaniem jesteś prześliczną dziewczyną, co skrzętnie ukrywasz, więc mało kto zdaje sobie z tego sprawę. No i jak będzie? Mogę na ciebie liczyć? Meredith chciała odmówić, ale nie mogła zawieść Sylwii, która wiązała z galowym wieczorem ogromne nadzieje. Nadwątlona wiarygodność firmy oraz niskie morale pracowników wymagały spektakularnego sukcesu. Jeśli aukcja dobroczynna okaże się sukcesem -

R

S

a tak zapewne będzie - Markus Grey zrozumie, że będą walczyć do upadłego, natomiast akcjonariusze dobrze się zastanowią, nim sprzedadzą kolejne akcje. Meredith trafił również do przekonania drugi argument Sylwii. W głębi serca przyznała jej rację. Chyba nadeszła pora, aby z brzydkiego kaczątka zmienić się w łabędzia. Do tej pory stale była wystraszona i chowała głowę w piasek. Może występ przed publicznością i konieczność wyjścia na scenę będą miały na nią dobry wpływ? Jeśli nabierze pewności siebie, po raz drugi nie wpadnie w panikę, gdy jakiś mężczyzna zaprosi ją na obiad. Przecież dzisiejsza propozycja Adama Richardsa kompletnie zbiła ją z tropu. - Zgoda. Wystąpię. Możesz na mnie liczyć - zgodziła się po namyśle. - Cudownie! - Sylwia pochyliła się nad biurkiem i uścisnęła ją serdecznie. - Wiedziałam, że zrobisz to dla mnie. Masz odpowiednią sukienkę? - Co sądzisz o tej z szarego jedwabiu? Byłam w niej na przyjęciu gwiazdkowym. - Sylwia zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć tamtą kreację. - Już wiem! Szary jedwab. Długie rękawy, zapięta pod szyję, krojem przypomina zakonny habit, prawda? - Uśmiechnęła się i pokręciła głową. - Nie ma mowy, ale nie martw się, coś znajdziemy. Przyniesiemy ci do wyboru kilka szałowych sukienek - obiecała. Meredith była poważnie zaniepokojona, bo zdawała

R

S

sobie sprawę, że w kwestii stroju upodobania jej i przyjaciółek całkowicie się różnią. - Zobaczymy - odparła z wahaniem. - Co do kolacji, chińszczyzna może być. Nie zapomnij o podwójnej porcji pierożków dla Lucy. - To był ulubiony przysmak jej ukochanej labradorki. - Zdaj się na nas. Zabawimy się dziś wieczorem. Tak cię odstawimy, że na scenie poczujesz się jak urodzona modelka. Ojej! Byłabym zapomniała! - Sylwia popatrzyła na trzymany w ręku średniej wielkości pakunek owinięty szarym papierem. - Recepcjonistka prosiła, żeby ci oddać tę przesyłkę. Właśnie ją dostarczono. - Zerknęła na logo firmy, z której wysłano paczkę. - O, Chanel! - zawołała. - Nie wiedziałam, że kupujesz takie ciuchy. Sama buszowałaś po sklepach? Dlaczego mnie ze sobą nie zabrałaś? - Nigdy w życiu tam nie byłam! Na pewno zaszła jakaś pomyłka. - Meredith popatrzyła na adres, gdzie wpisano jej imię i nazwisko. Sylwia była tak zaciekawiona, że została jeszcze chwilę, czekając, aż paczka zostanie otwarta. Meredith zerwała papier i zobaczyła charakterystyczne granatowe pudełko przewiązane złocistą wstążką, którą szybko rozwiązała i otworzyła paczkę. Gdy odsunęła zwoje złocistej bibułki, zobaczyła piękny bladoróżowy sweterek, bardzo podobny do tego, który miała na sobie. Wystarczyło jednak raz go dotknąć, aby nabrać pewności, że ten od Chanel jakością... i ceną zdecydowanie przewyższa

R

S

jej tani ciuszek. Gdy Meredith wyjęła sweterek z pudełka, Sylwia westchnęła. - O Boże, jaki śliczny! Kto go przysłał? Masz urodziny czy co? - Przecież wiesz, że urodziłam się w czerwcu - odparła Meredith, unikając jej wzroku. Westchnęła głęboko, nim przeczytała list dołączony do przesyłki, bo domyślała się, kto ją nadał, chociaż to się jej nie mieściło w głowie. Meredith, Sądzę, że z mojej winy potknęłaś się dziś rano i dlatego zaplamiłaś sweter. Próbowałaś mi wmówić, ze to nieprawda, ale poczuwam się do winy. Przeze mnie zniszczyłaś bardzo ładny sweter. Bardzo proszę, przyjmij w zamian ten, również jako dowód wdzięczności za dzisiejszą pomoc. Mam nadzieję, że wkrótce znów się zobaczymy. Adam Zdumiona Meredith włożyła list do pudełka i zamknęła je starannie. Wygląda na to, że sam pojechał do sklepu, wybrał sweter i kazał go wysłać pod wskazany adres. Aż trudno uwierzyć, że zadał sobie tyle trudu. - Kim jest Adam? - zapytała Sylwia, a Meredith dopiero teraz zorientowała się, że przyjaciółka czytała jej przez ramię. - Dużo by mówić, kochanie - odparła wymijająco. - Sądząc po twoim rumieńcu, gotowa jestem się założyć, że to dobre nowiny. - Wyraźnie zaciekawiona

R

S

Sylwia roześmiała się głośno. - Moja droga, dziś wieczorem musisz nam wszystko powiedzieć albo Lucy nie dostanie ukochanych pierożków. - W takim razie jestem w sytuacji bez wyjścia - powiedziała Meredith z pogodną rezygnacją - ale uprzedzam cię, że właściwie nie ma o czym opowiadać. Adam jest zwykłym kontrahentem. Robię dla niego projekty kilku drobiazgów, które mają być wykonane na zamówienie. - Jasne. Fajnie mieć takiego kontrahenta, który po pierwszym spotkaniu przysyła uroczy ciuszek od Chanel. Rzecz jasna, nie ma o czym mówić - kpiła Sylwia. - Nie wymigasz się, Meredith. Musimy porozmawiać. - Nie dość tortur zaplanowałaś dla mnie na dzisiejszy wieczór? Wcale nie musisz tłumaczyć mi, jak należy postępować z mężczyznami. - Ja miałabym cię pouczać w tej kwestii? Nie mów głupstw. To robota dla Jayne i Liii. Przecież jedna wyszła za mąż, a druga się zaręczyła, więc obie sporo wiedzą o facetach. - Sylwia pomachała jej ręką na pożegnanie i natychmiast wyszła. Gdy Meredith została sama, długo przyglądała się pudełku leżącemu na jej kolanach. Uchyliła pokrywę i spojrzała znowu na sweterek. Uważnie przyglądała się metce. Chanel, jeden z najsłynniejszych paryskich domów mody. Ponownie przeczytała list. Bardzo jej się podobał charakter pisma Adama. Jest prosty i zdecydowany tak samo jak on, pomyślała. Z obawą zdała sobie

R

S

sprawę, że ulega romantycznym mrzonkom. Z minuty na minutę pogrążała się w cieplutkim bagienku, z pozoru niegroźnym, a w istocie stanowiącym ogromne niebezpieczeństwo. Starała się nie myśleć o Adamie Richardsie, lecz nadal była nim zafascynowana. Nie mogła sobie pozwolić na taką lekkomyślność. Trzeba natychmiast coś z tym zrobić! Podniosła się z fotela i schowała granatowe pudełko do biurowej szafki. Trzeba zwrócić prezent, dołączając do niego uprzejmy, ale stanowczy list. Skończyła rysować spinkę do krawata, która była prosta i elegancka, jak sobie życzył Adam. Należało jeszcze zyskać akceptację Franka, szefa działu. Niech przedstawi wzór Adamowi. Postanowiła więcej się z nim nie kontaktować. Obiad z tym klientem nie wchodził w grę. Jeśli chodzi o mężczyzn, Meredith wcale nie była wcale takim niewiniątkiem, za jakie uważała ją Sylwia. Przeżyła romans, który porównywała teraz do szalonego rajdu po górzystym terenie: jazda pod górę była przyjemna, ale wystarczył moment nieuwagi, żeby stoczyć się po stromym zboczu ku nieuchronnej katastrofie. Takie eskapady są groźne dla kobiecych serc. Meredith raz się zapomniała i długo musiała leczyć swoje, kiedy zostało złamane. Kilka lat temu, jako studentka, poznała Jake'a. Była świadoma, że różnił się od Adama, lecz mieli również sporo wspólnych cech. Jake, sławny i wysoko ceniony artysta, przez dwa semestry wykładał na jej uczelni.

R

S

Studenci byli zachwyceni, że mogą pracować pod kierunkiem sławnego artysty, który do swoich grup przyjmował jedynie najzdolniejszych. Meredith skakała z radości, kiedy dostała się do jego pracowni. Miała poznawać tajniki rzeźby, a nie miłości, lecz już pierwsza rozmowa z mistrzem, który zagadywał ją, nie ograniczając się do konstruktywnej krytyki prac, była dla niej jak grom z jasnego nieba. Tygodniami ukrywała swoje zauroczenie, lękając się zwierzyć koleżankom. Nie łudziła się, że jej uczucia zostaną odwzajemnione, ale marzenia się spełniły. Przeżyła burzliwy romans utrzymywany w sekrecie, bo władze uczelni krzywo patrzyły na tego rodzaju kontakty między profesorami i studentami. Jake był od niej znacznie straszy, dojrzalszy i bardziej doświadczony. Mężczyzna z jego prezencją i życiową pozycją mógł zdobyć każdą dziewczynę. Całkiem zawrócił Meredith w głowie, a siła jego pożądania była porażająca, zniewalająca, nazbyt gwałtowna, żeby można się było mu oprzeć. Niestety, romans - dla Meredith pierwszy w życiu - zakończył się fatalnie. Początkowo była tak załamana, że przez kilka tygodni nie wstawała z łóżka. Ogarnięta poczuciem całkowitej pustki, była zagubiona, poniżona i upokorzona, bo Jake niespodziewanie ją porzucił. Przepłakała wiele dni i nocy. Rozum podpowiadał, że nie wszyscy mężczyźni są tak samolubni i pozbawieni skrupułów jak Jake Stark, ale nie potrafiła zdobyć się na to, by zaryzykować po

R

S

raz drugi. Podejrzewała, że w przeciwieństwie do innych kobiet nie posiada szóstego zmysłu, który pozwala instynktownie odróżnić sympatycznych mężczyzn od łajdaków i kłamców. Wolała przesiadywać w przytulnym mieszkanku, na wygodnej kanapie, z dala od niebezpieczeństw. Po zerwaniu z Jakiem potrzebowała roku, żeby odzyskać wiarę w siebie. W końcu jednak wzięła się w garść, zapanowała nad swoim życiem i emocjami. Poczuła się szczęśliwa, twórcza i potrzebna; krótko mówiąc, stanęła znowu na własnych nogach. Nie mogła jednak uznać obecnej egzystencji za doskonałą. Niekiedy czuła się samotna i marzyła, żeby mieć obok siebie człowieka dzielącego z nią dobre i złe chwile - ukochanego, który odwzajemniłby jej uczucie. Z drugiej strony jednak ryzyko było poważne, a Meredith zbyt wiele miała do stracenia. Gdy dopadała ją chandra, pomagało rzeźbienie lub projektowanie biżuterii oraz rozmowy z przyjaciółkami: Sylwią, Jayne, Lilą, a także z Rose Carson, właścicielką domu, w którym wszystkie zamieszkały. Cudowną pocieszycielką była również ukochana suczka Lucy, która nawet w najgorsze dni potrafiła rozbawić swoją panią. Myśl o Lucy sprawiła, że Meredith popatrzyła na ścienny zegar. Minęła piąta; biedna labradorka z pewnością niecierpliwie czekała na codzienny spacer. Meredith uporządkowała biurko i jubilerski warsztat, zebrała swoje rzeczy i opuściła gabinet. Z radością my-

R

S

ślała o wieczornej przechadzce, która pozwalała jej odetchnąć po pracowitym dniu i zregenerować siły. Wyszła z budynku, żegnając się serdecznie z kilkoma znajomymi. Na zewnątrz poczuła chłód późnej jesieni. Przejechała autobusem kilka przystanków, wysiadła przy parku i szybko przeszła na drugą stronę ulicy. Mieszkała na Bursztynowej. Dom był duży, z kamienną fasadą, wzniesiony pod koniec dziewiętnastego wieku. Dawny pałacyk przebudowany w latach siedemdziesiątych stał się trzypiętrową kamienicą z wieloma mieszkaniami. Meredith lubiła stare domy i przez jakiś czas studiowała nawet wiktoriańską architekturę. Zakochała się w starej kamienicy od pierwszego wejrzenia, a jej właścicielka, Rose Carson, była tak miła i przyjazna, że Meredith poczuła się tu jak u siebie w domu. Otworzyła frontowe drzwi, weszła do holu i zajrzała do skrzynki na listy: gazety, rachunki, kilka reklam i list od matki. Z mieszanymi uczuciami spoglądała na jej pismo. Adres zwrotny: Malibu, Kalifornia. Jej matka przeniosła się tam przed laty, po rozwodzie. Meredith domyślała się, że list zawiera zaproszenie na Święto Dziękczynienia. Koperta była gruba, więc prawdopodobnie znajdował się w niej dołączony przez matkę bilet lotniczy. Nie miała ochoty lecieć na Wschodnie Wybrzeże, żeby spędzić z nią świąteczny dzień. Trzeba znaleźć dobrą wymówkę. Meredith uznała, że pomyśli o tym jutro, a list wraz z reklamami wcisnęła między gazety.

R

S

Mieszkała na drugim piętrze, od frontu. Widok miała przepiękny, bo większość okien wychodziła na park. W kamienicy była niewielka winda, ale Meredith skręciła ku klatce schodowej. Gdy stanęła przed swoimi drzwiami, usłyszała głośne sapanie węszącej Lucy. Szybko przekręciła klucz. Parę lat temu wzięła ze schroniska złocistą labradorkę i sporo się natrudziła, żeby ją nauczyć dobrych manier. Lucy była teraz dobrze wychowaną suczką i nie skakała już na swoją panią, lecz nadal każdy powrót Meredith był pretekstem do szczenięcego tańca radości. I dziś także Lucy szalała z radości. Podbiegła do Meredith z wysłużoną piłką tenisową w pysku i wesoło merdała ogonem, bijąc nim panią po nogach. Złożyła podarunek u jej stóp i lizała ją po rękach. - Cześć, Lucy, kochanie moje. - Meredith przywitała się z czworonożną przyjaciółką, pogłaskała miękki łebek i podrapała ją lekko po szyi. - Dzięki za piłeczkę - szczebiotała z podziwem, jakby miękka zabawka była prawdziwym skarbem. - Ojej, wszyscy obsypują mnie dziś prezentami. Lucy usiadła i na chwilę przestała się wiercić, uradowana pieszczotami. Uniosła głowę i przesunęła jęzorem po policzku Meredith, która wybuchnęła śmiechem i przyjaźnie wytarmosiła ją za uszy. - Jesteś cudowna. Nie wiem, jak bym sobie poradzi ła bez ciebie - powiedziała szczerze, wstała i poprawiła ubranie. - Przynieś smycz. Idziemy na spacer.

R

S

Lucy wybiegła z holu i wróciła po chwili, niosąc grubą niebieską smycz. Meredith znów pogłaskała labradorkę i założyła jej obrożę. Pociągnięta ku drzwiom szybko wyszła z mieszkania i ruszyła do parku. Wieczór był piękny, więc długo buszowała tam z Lucy. Po powrocie do domu była wykończona, a zarazem pełna energii, jakby chłodny wiatr poruszający wierzchołkami drzew wywiał jej z głowy wszystkie złe myśli. Przed odwiedzinami Sylwii, Lili i Jayne zdążyła nakarmić Lucy, wziąć prysznic i przebrać się w wygodny domowy strój. Dziewczyny wpadły jak burza, niosąc torby z aromatyczną chińszczyzną i naręcza wieczorowych kreacji. - No, jesteśmy! - zawołała Lila. - Punktualnie - dodała Sylwia. -Meredith zacisnęła zęby i robiła dobrą minę do złej gry. - Czy skazana przed wykonaniem wyroku może spokojnie zjeść posiłek? - Wybacz, ale zjemy podczas metamorfozy - odparła Jayne, spoglądając na zegarek. - Obiecałam Erykowi, że wrócę przed dziewiątą. - Ach, ci nowożeńcy! - wtrąciła Sylwia. - Nie martw się, nie zamierzam pytać, czemu ci tak spieszno. - Przestań się wygłupiać. Obiecałam mu wyjaśnić, jak działa nowy program komputerowy - obruszyła się Jayne. - Jasne - mruknęła Sylwia. Meredith z czułością popatrzyła na zarumienioną

R

S

Jayne. Bardzo się cieszyła, że ta dzielna dziewczyna znalazła w małżeństwie prawdziwe szczęście. Osierocona jako osiemnastolatka, bez namysłu zrezygnowała ze studiów, żeby wychować młodsze rodzeństwo. Brat i siostra, wspaniałe bliźniaki, już studiowali. Strasznie za nimi tęskniła, ale udane małżeństwo wynagrodziło jej tę rozłąkę. - Zaczynamy próbę generalną? - spytała Lila, odwracając się do Meredith. Tajemniczo uśmiechnięta otworzyła kasetkę z kosmetykami. - Skoro nie ma innego wyjścia, cóż robić? Bierzcie się do dzieła - usłyszała w odpowiedzi. Meredith początkowo była zniecierpliwiona niespokojną krzątaniną przyjaciółek, lecz po chwili zabiegi kosmetyczne zaczęły jej sprawiać przyjemność. Dzięki sąsiadkom przeżyła całkowitą metamorfozę, zupełnie jak panie wybierane przez redaktorki kolorowych magazynów. Do tej pory Meredith nie zaprzątała sobie głowy swoim wyglądem. W szkole średniej była szarą myszą i uchodziła za kujona i mola książkowego, a przyjaźniła się z dziewczynami, które uważano za równie bezpłciowe. Jej ojciec, wzięty adwokat, niewiele czasu spędzał w domu, a gdy się pojawiał, nie miał czasu dla córki. Skąpił jej pochwał i rzadko doceniał osiągnięcia. Matka, była aktorka dumna ze swojej urody, wiele razy próbowała zachęcić Meredith do większej dbałości o siebie.

R

S

- Masz wiele atutów, kochanie - zapewniała. -Trzeba je tylko wyeksponować. Meredith w głębi ducha nie podzielała tej opinii i była przekonana, że taka gadanina ma jej tylko poprawić samopoczucie. Obcisłe ciuchy i modne strzyżenie nie mogły zmienić postawnej szatynki w smukłą, filigranową blondynkę podobną do jej matki. Kiedy była nastolatką mimo tych wątpliwości ustępowała, ponieważ chciała zasłużyć na matczyną miłość i akceptację, upragnione od dzieciństwa. Dlatego nosiła wybrane według gustu mamy fryzury i stroje, w których nie było jej do twarzy. Mrużyła oczy i notorycznie mrugała powiekami, gdy kazano jej nosić szkła kontaktowe. Z czasem wróciła do obszernych, workowatych strojów pozbawionych . wszelkiego wyrazu, do staromodnego uczesania i okularów z grubymi szkłami. Jej matka jęczała i narzekała, bo pieniądze i wysiłek poszły na marne. Twierdziła nawet, że jedyna córka to beznadziejny przypadek. W rezultacie Meredith chowała się coraz głębiej w swojej skorupie i coraz częściej ukradkiem łykała łzy. Gdy wyjechała na studia, daleko od rodzinnego domu poznała rówieśników o podobnych zainteresowaniach, przez których została wreszcie doceniona. Zaakceptowali ją taką, jaka byłą. Znalazła własny sposób ubierania i zachowania, niepodobny do stylu bycia hołdujących konwenansom rodziców. Zawsze miała świadomość, że jest inna, ale po raz pierwszy w życiu uświa-

R

S

domiła sobie, że oryginalność stanowi jej atut, dzięki któremu może zabłysnąć w towarzystwie. Ze studiów zachowała cudowne wspomnienia. Nabrała pewności siebie i odzyskała poczucie własnej wartości. Nawet rodzice widzieli te zmiany, gdy przyjeżdżała do domu w odwiedziny. - Długo to trwało, ale w końcu z poczwarki zmieniła się w motyla - oznajmiła Carolyn Blair. Meredith daleko było wprawdzie do egzotycznej piękności, którą sobie wymarzyła, ale i tak przemiana robiła wrażenie. Miłość do Jake'a sprawiła, że Meredith jaśniała wewnętrznym blaskiem. Żaden kosmetyk nie działa na kobiecą urodę z równą mocą jak stan zakochania. Niestety, ledwie zrobiła dyplom, romans niespodziewanie dobiegł końca, a Jake wrócił nagle do Nowego Jorku, zostawiając krótki, oschły list, chociaż wielokrotnie obiecywał, że ją ze sobą zabierze i wprowadzi do kręgu znajomych, w którym przeważali sławni artyści. Dlaczego tak źle się z nią obszedł? Wiedziała, że nie pozna nigdy powodów niespodziewanego rozstania i zdawała sobie sprawę, że kiedy została porzucona, straciła cały blask. Do Chicago wróciła osowiała i przygaszona. Zaczęła nosić znowu workowate, bezbarwne ubrania, jakby nie chciała zwracać na siebie uwagi. Przyjaciółki zajmowały się nią prawie godzinę, ale miała wrażenie, że metamorfoza trwa całe wieki. W końcu usiadły przed nią rządkiem i podziwiały swoje dzieło. Podczas szalonej krzątaniny Meredith darem-

R

S

nie prosiła, żeby pozwoliły jej się przejrzeć, ale słyszała w odpowiedzi, że dopóki nie skończą, nic z tego. Zapewne podejrzewały, że na widok swego odbicia podbiegnie do drzwi i ucieknie w ciemną noc. Tak jej się przynajmniej wydawało. Podczas malowania i przymiarek padały uwagi, z których mogła wydedukować to i owo na temat swego obecnego wyglądu. Dziewczyny mówiły o niej w trzeciej osobie, jakby miały do czynienia ze sklepowym manekinem. - Świetnie jej w tej fryzurze - uznała Lila. - Powinna zawsze się tak czesać - dodała Jayne. - To był strzał w dziesiątkę - zachwycała się Sylwia, gratulując Jayne odpowiedzialnej za stylizację włosów Meredith. - Wcześniej nie przyszło mi do głowy, że te loki można zaczesać do góry. Muszę przyznać, że udała ci się ta fryzura. - A ty zrobiłaś doskonały makijaż - odparła z uznaniem Jayne. - Brwi są cudne. - Okropnie bolało! - pisnęła Meredith. - Nie przesadzaj - wtrąciła Lila. - Wyrwała ci ze trzy włoski. - Oczy to łatwizna. Podobają mi się jej usta. Wystarczy obwieść je konturówką i zaraz dziewczyna wygląda jak ta aktorka z „Titanica". Jak ona się nazywa? - Kate Winslet? Coś ty? - obruszyła się Sylwia. Moim zdaniem Meredith przypomina raczej Julię Roberts. Kate Winslet ma okrągłą twarz, a u Meredith

R

S

widać kości policzkowe. Wiele bym dała za taki piękny owal. A ta figura... Meredith po chwili miała tego dość. Zachwyty przyjaciółek wywołały na jej policzkach ciemne rumieńce, wyraźnie widoczne mimo warstwy markowego podkładu. - Miło posłuchać waszych pochwał, ale gdzie mi tam do Julii Roberts albo Kate... Jak jej było? Nawet kiedy mają zły dzień, ja się do nich nie umywam. - Wyglądasz super, Meredith. Powinnaś to przyjąć do wiadomości - upierała się Jayne. - Fajna z ciebie laska, kochanie. Musimy ci sprezentować gruby kij, żebyś nim odganiała namolnych facetów - wtórowała jej Sylwia. - W czasie piątkowej aukcji z pewnością wywindujesz cenę i pobijesz wszelkie rekordy. Piątek. Wysoka cena. Aukcja dobroczynna... Meredith tak dobrze się bawiła, że całkiem zapomniała o celu dzisiejszej przebieranki. Nagle zrobiło jej się sucho w ustach, więc nie była w stanie odpowiedzieć przyjaciółkom. Westchnęła głęboko, ryzykując, że popruje się fastryga dopasowanej w pośpiechu wieczorowej sukni z czarnego jedwabiu, tak wydekoltowanej, że było jej zimno, więc miała gęsią skórkę. Co ją podkusiło, żeby się zgodzić na udział w aukcji? Miała cichą nadzieję, że w eleganckiej kreacji i wieczorowym makijażu nikt jej nie rozpozna. Może wystąpić pod przybranym nazwiskiem?

R

S

- Dobra, gotowe. Teraz możesz się przejrzeć. - Głos Lili przerwał jej ponure rozmyślania. Poszła do sypialni, gdzie obok drzwi wisiało duże lustro, w którym mogła się zobaczyć od stóp do głów. Sylwia, Lila i Jayne, a także Lucy podreptały za nią. Trudno było Meredith stąpać w sandałkach na dziesięciocentymetrowych obcasach, więc posuwała się naprzód chwiejnym krokiem, stukając głośno o drewnianą podłogę. - Spokojnie, przyzwyczaisz się - zapewniła Jayne. Meredith miała w tej kwestii spore wątpliwości, ale wolała się nie odzywać. W końcu stanęła przed lustrem i zaniemówiła. Nie wierzyła własnym oczom. Metamorfoza była zupełna: gęste ciemne włosy upięte wysoko jak u francuskich aktorek filmowych, makijaż podkreślający błękit oczu i nadający im zmysłowy urok, pełne czerwone usta. Na prośbę dziewczyn Meredith zgodziła się wypróbować soczewki kontaktowe nowej generacji. Choć była mocno umalowana, w ogóle jej nie przeszkadzały. Wybór kreacji okazał się dla przyjaciółek nie lada problemem, bo żadna nie miała wzrostu Meredith ani podobnej figury. Zdecydowały się w końcu na czarną satynową sukienkę, która po niezbędnych poprawkach leżała jak ulał. Nie miała ramiączek, więc znakomicie podkreślała piękny biust Meredith, która z niepokojem stwierdziła, że za dużo go widać. - Dekolt jest zbyt głęboki, nie sądzicie? - powie działa.

R

S

- Ależ skąd! - odparły chórem. - Nie za wąska w plecach? - wypytywała, odwracając się tyłem do lustra i zerkając przez ramię na swoje odbicie. - Modna jest linia blisko ciała. Tak ma być - zapewniła Sylwia. - Poza tym masz co pokazać, kochanie - dodała Lila. - Nie mogę pójść między ludzi w takim stroju - wymamrotała Meredith. - Wyglądasz cudnie - przekonywała Jayne. - Oczywiście jesteś teraz nieco bardziej seksowna niż przedtem, ale podczas aukcji wszyscy noszą wieczorowe stroje, więc nie będziesz się wyróżniać. - Pamiętaj, że podczas imprezy zbieramy forsę na szlachetny cel - wtrąciła Sylwia. - Ojej, niewiele brakowało, a zapomniałabym o biżuterii. Może to? - Wybrała duże kolczyki z pereł w kształcie łez. Meredith rzadko nosiła takie błyskotki, ale przyznała, że świetnie pasują do sukni. Założyła je i znów przejrzała się w lustrze. Musiała przyznać, że wygląda nieźle... wręcz świetnie. Całkiem jak modelka z okładki kolorowego magazynu. Nie była pewna, że zawsze chciałaby tak się prezentować, ale dzisiejsza metamorfoza sprawiła jej ogromną przyjemność. Czuła się niczym aktorka w scenicznym kostiumie i grająca nową rolę. - Zupełnie jak Kopciuszek - pisnęła uradowana Sylwia. Gdy Meredith zrobiła dziwną minę, dodała:

R

S

- Nie obrażaj się, kochanie. Przecież nie miałam złych intencji. - Wiem - zapewniła ją uśmiechnięta Meredith. Rzeczywiście czuję się jak Kopciuszek, z tą różnicą, że moje dobre wróżki, zamiast czarować, robią zakupy w markowych sklepach z ciuchami i kosmetykami. - Jasne. A księcia wybierzemy z katalogu i polecimy dostarczyć pocztą. Meredith z irytacją złapała się na tym, że natychmiast pomyślała o Adamie Richardsie. Zresztą nie byłoby źle, gdyby ją zobaczył po metamorfozie. Nie przypominała teraz oblanej kawą niezdary. Przestraszyła się nagle, bo przyszło jej do głowy, że Adam może również uczestniczyć w aukcji. Trzeba zapytać Sylwię, czy jest na liście gości. Jako organizatorka miała dostęp do całej dokumentacji. Po namyśle Meredith uznała, że to nie jest odpowiednia chwila na takie ustalenia, bo ciekawskie przyjaciółki zasypałyby ją pytaniami. - Skończyłyście? Mogę wskoczyć w stare ciuchy? - zapytała. - Szkoda, że Rose cię teraz nie widzi - powiedziała Lila. - Mogę do niej zadzwonić? Wszystkie były serdecznie zaprzyjaźnione z właścicielką domu, która chętnie im matkowała. Pokochały ją niczym bliską krewną. Nieśmiała Meredith tylko jej pokazałaby się teraz bez żadnych oporów. - Dobry pomysł! Natychmiast do niej zadzwonię. - Odwróciła się i podniosła słuchawkę.

- Chwileczkę, moim zdaniem nie ma jej w domu - tłumaczyła Jayne. - Poniedziałkowe wieczory spędza przecież w schronisku dla biednych. Pracuje w kuchni jako wolontariuszka i rzadko wraca do domu przed dziesiątą, a teraz dochodzi dziewiąta. - Masz rację. Zapomniałam - odparła Meredith, odkładając słuchawkę. - Poza tym Rose będzie na aukcji. Teraz przyszło mi do głowy, że powierzę jej bardzo ważne zadanie: będzie cię eskortować, żebyś nie zwiała ze strachu. - Kto, ja? Miałabym stchórzyć? Nie mów głupstw! - żachnęła się Meredith, próbując rozpiąć obcisłą su kienkę. Sylwia podeszła, żeby jej pomóc. - Zostawię to bez komentarza - odparła. - Nic się nie martw. W piątkowy wieczór masz tylko włożyć kieckę i kolczyki. Przyjdę cię uczesać i zrobić wieczo rowy makijaż. Kilka minut później dziewczyny zebrały swoje rzeczy i szybko się pożegnały. Lila pobiegła na parter, Sylwia do swego mieszkania na trzecim piętrze, a Jayne do dzielonego z Erykiem nowego lokum, kilka przecznic od Bursztynowej. Po wyjściu przyjaciółek Meredith wyszła z Lucy na krótki spacer, a następnie przygotowała się do snu. Zmywając makijaż, zużyła pół flakonu mleczka kosmetycznego i górę wacików. Dokładne usunięcie pod prysznicem lakieru do włosów okazało się prawdziwym wyzwaniem. Po długich staraniach wróciła nareszcie do swej dawnej postaci i położyła się spać.

R

S

Nim zgasiła lampę i wślizgnęła się pod kołdrę, przyglądała się jeszcze przez moment wiszącej na drzwiach szafy kreacji z czarnej satyny, połyskującej lekko w przyćmionym świetle. Wieczorowe szpilki stały na podłodze. Wyobraźnia podsunęła Meredith wizję ciemnowłosej dziewczyny w mocno wydekoltowanej sukni. Moje drugie, grzeszne wcielenie, pomyślała rozbawiona i nacisnęła guzik nocnej lampki. Meredith zastanawiała się, czy starczy jej odwagi, żeby wystąpić podczas aukcji jako modelka. Przyrzekła to Sylwii, organizatorzy liczyli na jej udział, więc nie mogła ich zawieść. A jeśli w sali balowej luksusowego hotelu zjawi się Adam Richards? Po namyśle uznała, że nie ma się czego bać. Na imprezę przyjdą takie tłumy, że łatwo uniknie spotkania z nim. Z pewnością nie będzie nawet okazji, żeby się przywitać. Z drugiej strony wolałaby w obecności Adama nie robić z siebie widowiska, paradując na scenie w stroju i makijażu seksbomby. Cóż, trudno, jakoś trzeba przez to przejść.

ROZDZIAŁ TRZECI

R

S

Kilka następnych dni minęło błyskawicznie. Meredith była strasznie zapracowana, bo szef polecił jej na początku przyszłego tygodnia przedstawić wszystkie wzory biżuterii z nowej ślubnej kolekcji, więc ślęczała nad jubilerskim warsztatem od rana do wieczora, by dotrzymać terminu. Nie miała nic przeciwko temu, ponieważ wykonywanie prototypów zawsze było jej ulubionym elementem procesu przygotowywania nowej oferty. Nadmiar zajęć był też wiarygodną wymówką, żeby poprosić o przekazanie zlecenia Adama Richardsa komuś innemu z grona firmowych projektantów. Wykonała obiecaną spinkę i przez posłańca wysłała ją do jego biura, dołączając pudełko ze swetrem oraz uprzejmy, lecz oficjalny list. Miała nadzieję, że w ten sposób sprawa została zamknięta. - Nie pytała, komu Fred powierzył zlecenie Richardsa. Do grona projektantów dołączył ostatnio Peter; wyjątkowo utalentowany chłopak, ale brakowało mu doświadczenia. Zapewne jednak wybór padł na Anitę Barnes, śliczną pannę szukającą bogatego męża. W przeciwieństwie do koleżanki chętnie przyjęłaby kosztowny upominek i nie

R

S

odrzuciłaby zaproszenia na obiad. Nie wiedzieć czemu myśl o Anicie współpracującej z Adamem okropnie ją zirytowała... podobnie jak karteczki z informacjami o licznych telefonach pana Richardsa, wręczane jej codziennie przez recepcjonistkę. Zabierała je do swego gabinetu, oglądała podejrzliwie i wyrzucała do kosza. Chwilami miała ochotę zadzwonić do Adama, ale wspomnienia sprzed lat sprawiały, że rezygnowała. Choć często o nim myślała, odetchnęła z ulgą, kiedy usłyszała, że nie pojawi się na aukcji. Na jej prośbę Sylwia przeprowadziła mały wywiad i ustaliła, że otrzymał zaproszenie, ale odpowiedział odmowie, wpłacając zarazem sporą kwotę na rzecz miejscowego domu dziecka. W piątek Meredith wyszła z pracy dużo wcześniej niż zwykle, żeby się przygotować do występu. Gdy zamknęła za sobą drzwi mieszkania i pogłaskała Lucy, lęk ścisnął jej gardło. Co ją podkusiło, żeby się tak wrobić? Jak sobie poradzi? Zebrała całą siłę woli i starała się nie myśleć o dzisiejszym wieczorze. Wzięła prysznic i nie bez trudu włożyła sukienkę. Dobrze przynajmniej, że nie musi się martwić o fryzurę i makijaż, bo to zadanie Sylwii. Meredith tak drżały ręce, że nie zdołałaby się uczesać i umalować. Wsunęła stopy w czarne pantofelki na wysokich obcasach, usiadła na łóżku i tępym wzrokiem patrzyła prosto przed siebie. Dopiero teraz zrozumiała, czym jest obezwładniający strach. Była jak sparaliżowana. Znikąd pomocy! Na pewno się skompromituje.

Najchętniej wrzuciłaby najpotrzebniejsze rzeczy do małej torby podróżnej, wepchnęła Lucy na tylne siedzenie swego auta i wyjechała z miasta na cały weekend. Sylwia byłaby wściekła, ale dałaby sobie radę. Gdy minie jej pierwsza złość, na pewno zrozumie, w czym rzecz. A jeśli nie? Meredith usłyszała głośne pukanie do drzwi i natychmiast zapomniała o planowanej ucieczce. - Już idę! - zawołała. Była pewna, że to Sylwia, ale w korytarzu stała Rose Carson. Nie widziały się przez cały tydzień, ale Rose słyszała od Sylwii, że Meredith jest strasznie zapracowana, bo ma pilne zlecenie. Dobrzeją znała i była świadoma, że gdy terminy gonią, sprawy takie jak zdrowe odżywianie schodzą na dalszy plan. Meredith po prostu zapominała o posiłkach. W firmie nic nie jadła, a po powrocie do domu była kompletnie wykończona i brakło jej sił, żeby przygotować kolację, więc od razu kładła się spać. Rose zostawiała jej pod drzwiami garnuszki i miseczki z domowymi potrawami. Same pyszności: pieczony kurczak, sałatki ze świeżych warzyw, lasagne, której wystarczyłoby na trzy obiady, kruche ciasteczka. Meredith często myślała, że Rose ma w sobie matczyne ciepło, którego brakowało w jej rodzinnym domu, a zarazem potrafi zachować dystans, nie narzucając się nikomu ze swoją dobrocią. Dzięki jej dyskretnej opiece i trosce Meredith czuła się bezpieczna, a zarazem samodzielna. Uścisnęła ją na powitanie i zaprosiła do środka.

R

S

- Miałam najpierw zadzwonić, ale postanowiłam od razu pójść na górę - powiedziała Rose. - Ojej, ślicznie wyglądasz! - zawołała, przyglądając się uważnie wystrojonej Meredith. - Ty również - usłyszała w odpowiedzi. Meredith po raz pierwszy zobaczyła ją w stroju wieczorowym i nie mogła wyjść z podziwu. Rose była zgrabna i urodziwa, ale dziś wyglądała jak prawdziwa dama. Miała na sobie elegancką suknię ze srebrzystego jedwabiu. Przy dekolcie karczek ozdabiały drobne zakładki. Fryzurę i makijaż cechował umiar i spokojna elegancja. Meredith nie po raz pierwszy pomyślała, że Rose jest piękną kobietą. Ciekawe, dlaczego nie wyszła powtórnie za mąż. Sąsiadki nigdy jej o to nie pytały. - Dzięki, kochanie. Lubię wystroić się od czasu do czasu. Miło jest ładnie wyglądać, prawda? - Pewnie, o ile przez cały wieczór można spokojnie sączyć szampana. Ale jeśli trzeba wyjść na scenę, przyciągać męskie spojrzenia i zachęcać panów do podbijania ceny... - Meredith przerwała z ciężkim westchnieniem i odgarnęła do tyłu mokre potargane włosy opadające na ramiona. - Nie dam rady. Po prostu nie mogę tam iść. Rose długo patrzyła na nią bez słowa. Potem wzięła ją za rękę i spojrzała w niebieskie oczy. - Domyślałam się, że masz tremę. To zrozumiałe. Moim zdaniem łączenie aukcji dobroczynnej z symbo-

R

S

liczną sprzedażą modelek na jeden wieczór to czysty idiotyzm. Tu się zgadzamy. Z drugiej strony trzeba docenić szlachetny cel imprezy. Poza tym uważam, że dobrze ci zrobi takie doświadczenie. Nie traktuj go poważnie. Zrób to dla zabawy... dla hecy! Wolałabym raczej szorować kible - odparła Meredith, wyobraziła sobie taką sytuację i mimo woli parsknęła śmiechem. Głowa do góry, Merri. - Tylko Rose miała prawo używać tego zdrobnienia. - Nie myśl o Sylwii ani o działalności charytatywnej. Zrób to dla siebie. Masz szansę rozwinąć skrzydła i pokazać się od najlepszej strony. Wyobraź sobie, że jesteś aktorką i grasz rolę kobietywampa. Nigdy cię nie korciło, żeby przez kilka godzin być kimś innym: szaloną flirciarą, niebezpieczną uwodzicielką, łamiącą dziesiątki męskich serc? - wypytywała żartobliwie Rose. - Wypisz-wymaluj Meredith Blair. Faceci powinni mieć się na baczności - mamrotała kpiąco jej rozmówczyni, chociaż niektóre argumenty trafiły jej do przekonania, a opór słabł. - Daj spokój, kochanie. Masz przecież oczy, więc musisz widzieć, że wyglądasz prześlicznie. Z pewnością będziesz królową wieczoru. Kto wie, może spotkasz dzisiaj księcia z bajki? - Trzeba go uprzedzić, że o północy czar przestanie działać i zmienię się w Kopciuszka - odparła pogodnie Meredith. Chciała dodać, że już spotkała wymarzonego

R

S

mężczyznę, lecz na szczęście ugryzła się w język. Przecież go odtrąciła. Raz na zawsze. - I co z tego? Nie wszyscy mężczyźni chcą, żeby ich najdroższa przez dwadzieścia cztery godziny na dobę wyglądała jak lalka Barbie albo jej koleżanki. Wielu ceni naturalność i bezpretensjonalny wdzięk. Mówi się przecież, że są gusta i guściki - odparła Rose, wzruszając ramionami. -1 co? Pójdziesz na aukcję i wystąpisz? - Przekonałaś mnie - skapitulowała Meredith. Sięgnęła po aksamitny szal i narzuciła go na ramiona. - Zresztą Sylwia rozerwie na strzępy nas obie, jeśli mnie tam zabraknie. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby z mojego powodu spotkała cię taka krzywda. - Spokojna głowa, kochanie. Potrafię zadbać o siebie zapewniła ją Rose, puszczając do niej oko. Meredith przemknęło nagle przez myśl, że pozory mylą, a starsza wiekiem przyjaciółka wiele ukrywa przed otoczeniem. Trudno określić, jakie to sekrety, ale z pewnością je miała. Po chwili namysłu Meredith uznała, że Rose nie jest wyjątkiem, bo wszyscy coś ukrywają. Nie warto się nad tym zastanawiać. - Aha, omal nie zapomniałam o broszce, którą mi pożyczyłaś! - zawołała, biorąc ze stolika obciągnięte aksamitem pudełeczko. Otworzyła je i dodała: - Chcę dziś mieć na sobie to cudo. Pomożesz mi je przypiąć do sukienki? - Bardzo chętnie - odparła Rose i umieściła broszkę

R

S

na brzegu dekoltu, po stronie serca. - Idealnie pasuje oceniła, robiąc krok w tył. Meredith przejrzała się w lustrze. Lśniący klejnocik sprawiał wrażenie zamówionego specjalnie do prostej czarnej sukienki. Wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana, obserwując świetlne refleksy na kroplach bursztynu. Wyobraziła sobie, że dobra wróżka podarowała ludziom tę broszkę jako czarodziejski talizman. Przebiegł ją dreszcz, bo przez moment miała wrażenie, że chłodne palce masują jej skronie. To nerwy, pomyślała. Z drugiej strony jednak... - Nie sądzisz, że sukienka jest za krótka? - spytała, żeby o tym nie myśleć. - Ależ skąd! - odparła Rose. - Śliczna broszka. Dzięki, że mi ją pożyczyłaś. Meredith pochyliła się i cmoknęła ją w policzek. -Skąd ją masz? To prezent? - Długo by o tym mówić, skarbie. Kiedyś ci opowiem. - Rose popatrzyła na zegarek. - Na nas już czas. - Nie poczekamy na Sylwię? - Zmiana planów. Obiecałam jej, że pół do ósmej przyjedziemy razem do hotelu, żeby mogła cię tam spokojnie uczesać i umalować. Trzeba jechać. - Tak, masz rację - przyznała Meredith. Zajrzała do maleńkiej torebki, sprawdzając, czy są w niej wszystkie akcesoria niezbędne kobiecie światowej, i zatrzasnęła energicznie zameczek. Była wdzięczna Rose, że zgodziła sieją eskortować. W towarzystwie

R

S

starszej pani czuła się pewniej, a mądre uwagi dodały jej otuchy. Broszka też zrobiła swoje. Może to prawdziwy amulet? Gdy jechały windą na parter, Meredith dotykała ukradkiem chłodnego metalu, jakby chciała zaczerpnąć z niego magicznej mocy. Na ustach Rose zobaczyła domyślny uśmieszek i doszła do wniosku, że jakoś przeżyje ten wieczór. Gdy dotarły do hotelu, Rose zaprowadziła ją za kulisy, gdzie czekała Sylwia. Czesanie i malowanie nie zajęło wiele czasu. Zrezygnowały z perłowych kolczyków, bo nie pasowały do bursztynowej broszki. Potem Sylwia zgodziła się łaskawie, żeby Meredith pokręciła się trochę wśród sączących koktajle gości. To była godzina pełna niespodzianek: powłóczyste spojrzenia mężczyzn, nieukrywany podziw, śmiałe próby nawiązania rozmowy zbywane przez nią obojętnym wzruszeniem ramion. Paru kolegów z pracy nie poznało Meredith, a jeden - istny Casanovą - chciał się umówić na randkę. Krótko mówiąc, odniosła wielki sukces, z którego wcale się nie cieszyła, bo doszła do wniosku, że wystarczy obcisła kiecka, czerwona szminka i trochę pudru, żeby faceci pogłupieli. Jakie to smutne! W kobiecie liczy się dla nich duży biust i pełne wargi. Mało prawdopodobne, żeby wśród tych podrywaczy ukrywał się jej książę z bajki. Po godzinie Meredith bez żalu wróciła za kulisy. Podczas aukcji miała wystąpić jako druga. Uważnie

R

S

obserwowała swoją poprzedniczkę upozowaną wdzięcznie pośrodku sceny. Wkrótce usłyszała zapowiedź konferansjera. - Zapraszamy kolejną modelkę. Ta młoda dama pracuje w firmie Colette jako projektantka biżuterii. Proszę państwa, oto panna Meredith Blair. Zaprezentuje bransoletkę z jasnego złota wysadzaną opalami. Pana, który ją kupi i, co za tym idzie, będzie miał prawo przez cały wieczór towarzyszyć naszej modelce, uznam za prawdziwego szczęściarza. Powinna wyjść na scenę, ale nie mogła zrobić kroku. - Wszystko w porządku? - spytała zaniepokojona Sylwia. Gdy Meredith patrzyła na nią bezradnie, pociągnęła ją lekko w stronę kurtyny. - Naprzód, dasz sobie radę. - Ale ja... - Nie zdążyła dokończyć zadania, bo przyjaciółka stanowczo popchnęła ją ku światłom rampy i cofnęła się w głąb kulis, a konferansjer stanowczym gestem wziął pod rękę i zaprowadził na środek sceny. Fachowo zachwalał urodę klejnotu i wdzięki dziewczyny. Meredith była zdezorientowana. Najchętniej uciekłaby stąd na koniec świata. - Po raz pierwszy, po raz drugi... - wydzierał się konferansjer. Zbyt oszołomiona, żeby słyszeć głosy z sali, nie miała pojęcia, czy licytacja dopiero się zaczyna, czy szczęśliwie kończy. - Sprzedana! Znakomicie, proszę pana. Gratuluję wybornego gustu. Zapraszamy za kulisy. Panna Blair będzie tam na pana czekać. Życzę

R

S

przyjemnego wieczoru - dodał, a po sali przeleciał stłumiony szmer. Zarumieniona Meredith przy pierwszej sposobności uciekła ze sceny. Istny cud, że w szpilkach nie potknęła się o własne nogi i nie wpadła na kosze z kwiatami stanowiące dekorację sceny. Występ i licytacja były dla niej trudną próbą. Gdy znalazła się za kulisami, zabrano jej etui z bransoletką i wciśnięto do rąk butelkę markowego szampana jako specjalną premię dla skojarzonej na kilka godzin pary. Z bijącym sercem czekała na mężczyznę, z którym miała spędzić wieczór. Usłyszała niski głos. Wydawał się znajomy, ale twarzy nie rozpoznała, bo ze strachu widziała jak przez mgłę, a na domiar złego w korytarzu panował półmrok. Czyżby licytację wygrał kolega z firmy? Nagle ktoś położył jej rękę na ramieniu. - Meredith? Odwróciła siei ujrzała Adama. Wspaniale się prezentował w czarnym smokingu i śnieżnobiałej koszuli, z krawatem barwy czerwonego wina. Od razu widać, że to prawdziwy milioner, który postanowił się zabawić. Chwileczkę! Sylwia zapewniała, że go tu nie będzie. Zresztą wkrótce zjawi się szczęśliwy nabywca... bransoletki. No, tak, z deszczu pod rynnę! - Adam? - wyjąkała. - Co ty tutaj robisz? Uśmiechnął się i popatrzył jej w oczy, szeroko otwarte ze zdumienia. Uśmiechnął się tajemniczo, a Meredith natychmiast dostała gęsiej skórki. - Chyba słyszałaś, że konferansjer zaprosił mnie za

R

S

kulisy - odparł rzeczowo. Nagle spoważniał, lecz nadal przyglądał się Meredith, która nie była w stanie złapać tchu. To niemożliwe. Popełniono błąd. Ktoś inny zaproponował najwyższą cenę... Wystarczyło jedno spojrzenie na jego śniadą, urodziwą twarz, aby potwierdziły się jej najgorsze obawy. - Tylko nie to! - westchnęła, pocierając ręką czoło. - Może być każdy, byle nie ty - dodała bez ogródek. - Jesteś szczera aż do bólu - odparł i wybuchnął śmiechem. - Moja duma na tym cierpi, ale trudno. Muszę przywyknąć. Meredith dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak zrozumiał jej słowa. - Och, przepraszam! Nie chciałam cię urazić. - Popatrzyła w przyjazne ciemne oczy i głos jej zadrżał. Usłyszeli dobiegające z estrady okrzyki konferansjera wywołującego następną modelkę. - Wyjdźmy stąd - szepnął jej do ucha Adam. - Wydaje mi się, że świeże powietrze dobrze ci zrobi. W milczeniu sięgnęła po torebkę i aksamitny szal pozostawiony za kulisami przed wyjściem na scenę. Nie protestowała, gdy Adam objął ją w talii i prowadził wśród miotających się w ciasnych korytarzach zaaferowanych organizatorów aukcji i pracowników hotelu. Czuła się bezpieczna, bo chroniło ją silne męskie ramię. Gdy znaleźli się w holu przed wielką salą balową, przystanęła i westchnęła głęboko.

R

S

- Dzięki - szepnęła, spoglądając mu w oczy. - Chyba nie nadaję się do takich występów. Uśmiechnął się znowu i cofnął ramię. Z uznaniem pomyślała, że zachował się jak prawdziwy dżentelmen. Nie przeciągał struny. Z drugiej strony jednak wspaniale się czuła w jego objęciach. - Nie zauważyłem. Moim zdaniem, świetnie się spisałaś. Muszę przyznać, że byłem olśniony - oznajmił z powagą, obrzucając ją zachłannym spojrzeniem. Meredith brakowało wprawdzie doświadczenia, ale od razu dostrzegła błysk żądzy w jego wzroku. Nie wiedzieć czemu komplementy i instynktowna reakcja Adama zbiły ją z tropu. Zamiast odczuwać zadowolenie, była na niego wściekła. A już myślała, że jest inny niż tamci. Teraz uznała, że wystarczy czerwona szminka i spory dekolt, aby ujawnił prawdziwą naturę. - Założę się, że mnie nie poznałeś - odparła uszczypliwie, ciaśniej otulając szalem nagie ramiona. - Niewiele brakowało, żebym dał się zwieść, ale tak było przez ułamek sekundy - przyznał. Meredith unikała jego wzroku. - Mam nadzieję, że nie jesteś rozczarowany, ponieważ okazało się, że to jedynie mistyfikacja. No wiesz, suknia zdobi człowieka. Dodam, że jest pożyczona. Makijaż także robi swoje. - Mam nadzieję - odparł cicho, oparł się plecami o ścianę, skrzyżował ramiona na piersi i długo jej się

R

S

przyglądał. Zmieszała się w końcu na skutek jego badawczego spojrzenia. - Dlaczego wydałeś mnóstwo forsy, żeby spędzić ten wieczór w moim towarzystwie? - zapytała, gdy od ważyła się znowu podnieść wzrok. Trudno jej było uwierzyć, że zdobyła się na odwagę. Zapewne Rose miała rację. Wystarczyło raz zagrać rolę królowej balu, żeby nabrać pewności siebie. Adam marszczył brwi, zastanawiając się nad odpowiedzią. - Dobre pytanie - oznajmił i zamilkł ponownie na dłuższą chwilę. - Chciałem zapewne jak najszybciej pozbyć się konkurencji - przyznał. - A poza tym odniosłem wrażenie, że czujesz się niezręcznie, stojąc na estradzie. Wiadomo, że cel uświęca środki, a dochód z aukcji przeznaczony jest na cele charytatywne, ale... - Chcesz powiedzieć, że chciałeś oszczędzić mi przykrości. - Niezupełnie, ale coś w tym rodzaju - przyznał. Meredith od początku podejrzewała, że jej estradowy debiut był totalną klapą. Słowa Adama utwierdziły ją w tym przekonaniu. Po chwili usłyszała znowu jego głos. - Nie lubię takich imprez. Szlachetny cel nie usprawiedliwia wystawiania na pokaz ładnych dziewczyn i przystojnych mężczyzn oraz podbijania ceny dwuznacznymi uwagami. Dlatego nie zamierzałem tu przychodzić.

R

S

Potwierdziły się informacje, które Meredith uzyskała wcześniej od Sylwii. - Zmieniłeś zdanie - wtrąciła. - Owszem. - Uśmiechnął się szeroko. - Tak się złożyło. Westchnęła. Jeśli nadał będzie patrzeć mu w oczy, zaraz straci wątek. Trzeba wziąć się w garść, nakazała sobie stanowczo. - I... co dalej? - zapytała. - Ty decyduj. Chcesz zostać na balu czy pójść gdzieś na kolację lub na drinka? Wszystkie wymienione możliwości budziły w niej paniczny lęk. Zbita z tropu udawała, że rozważa jego propozycje. Nie powinien się domyślić, jak bardzo jest poruszona. - Wybór należy do ciebie - odparła wreszcie. - Czuję się jak fant na loterii dobroczynnej. Adam natychmiast spoważniał, bo w jej głosie usłyszał ton goryczy. - W takim razie odwiozę cię do domu - odparł z tajemniczym uśmiechem i podał jej ramię. - Mój samochód stoi na hotelowym parkingu. Musimy wrócić do głównego holu. - Gdy ostrożnie dotknęła palcami rękawa jego marynarki, przykrył je wielką dłonią i znieruchomiał. - Meredith, okropnie zmarzłaś. Ręce masz lodowate. Chcesz włożyć moją marynarkę? - Nie, nie. Dziękuję. Nie trzeba - protestowała gwałtownie.

R

S

Zeszli do luksusowo urządzonego holu. Adam wręczył portierowi kartę parkingową i kluczyki. Po chwili przed wejście zajechało czarne sportowe auto o wrzecionowatym kształcie. Meredith usiadła na fotelu pasażera. Przez cały czas Adam wytrwale jej asystował. Nie jechała nigdy takim samochodem. Wieczór pełen niespodzianek, pomyślała. W niewielkiej kabinie mieściły się tylko dwie osoby, ale ze zdziwieniem stwierdziła, że bez trudu może wyprostować nogi. Położyła na podłodze butelkę szampana i usadowiła się wygodnie. Deska rozdzielcza wyglądała jak pulpit sterowniczy promu kosmicznego. Ciekawe, czy właściciel zna funkcje wszystkich przycisków i wskaźników. Adam uruchomił silnik i zręcznie manewrował autem na zatłoczonym hotelowym podjeździe. Meredith siedziała w swobodnej pozie, udając spokojną i odprężoną. Nadal nie wiedziała, co mu chodzi po głowie i jak skończy się ten wieczór.

ROZDZIAŁ CZWARTY

R

S

- Dokąd mam jechać? - zapytał Adam. - Proszę? - Meredith nie wiedziała, o co mu chodzi. - Mam cię odwieźć do domu, prawda? Jak się tam dostać? Mieszkasz w centrum czy na przedmieściu? -Po chwili włączył się do ruchu. W piątkowy wieczór na głównej ulicy Youngsville było wiele aut. - Ach tak! Rozumiem. Jedźmy na Bursztynową. To niedaleko - zapewniła. Ukradkiem odetchnęła z ulgą, bo do tej pory nie wierzyła, że Adam zrezygnuje ze wspólnego wieczoru i zawiezie ją prosto do domu. -Mieszkam naprzeciwko parku. Wiesz, gdzie to jest? - Owszem. Ładna okolica. Chętnie tam przychodzę odparł. - Park jest śliczny. Miło w nim biegać albo spacerować. - Ja również lubię to miejsce. Zwykle przychodzę z Lucy. Wlecze się noga za nogą, bo w przeciwieństwie do mnie nie znosi szybkich spacerów, ale lubi przebywać na świeżym powietrzu. - Lucy? To pewnie twoja przyjaciółka. Meredith już miała powiedzieć, że Lucy jest dorodną labradorką, ale ugryzła się w język, bo uznała, że można

R

S

wykorzystać małe niedopowiedzenia jako przekonującą wymówkę, w razie gdyby Adam oczekiwał zaproszenia do jej mieszkania. - Owszem. Jest świetną kumpelką. Mieszkamy razem - odparła niepewnie; - A więc, masz współlokatorkę. Meredith zdawało się, że w głosie Adama słyszy rozczarowanie. - Otóż to. Dzielimy urocze mieszkanko w kamieni cy przy Bursztynowej dwadzieścia. - Meredith tłuma czyła sobie, że nie kłamie, tylko posługuje się zręcznym niedomówieniem. - Lucy jest cudowna. Myślę, że na mnie czeka. Tym razem umyślnie minęła się z prawdą, bo doskonale wiedziała, że o tej porze kochane psisko smacznie śpi. - Przyjaciele są w życiu bardzo ważni - odparł Adam. - Potrzeba nam ludzi, z którymi można dzielić radości i smutki. Jesteś szczęściarą. Fajnie, że wieczorem masz z kim pogadać. - Zgadza się - odparła Meredith, chociaż w tej chwili nie myślała o Lucy, tylko o swoim rozmówcy. Wyobraziła sobie, że późnym popołudniem spotykają się w domu i gadają o swoich sprawach. Natychmiast skarciła się w duchu za głupie rojenia i spojrzała w szybę, za którą migały jasno oświetlone witryny. Po chwili odwróciła głowę i spojrzała na Adama. Wnętrze samochodu było niewielkie, więc siedzieli

R

S

bardzo blisko siebie. Podziwiała jego ładny profil. Z obawą i zaciekawieniem przyznała, że coś ciągnie ją do tego mężczyzny. Jechali teraz wzdłuż parku, więc rozejrzała się i wskazała najbliższą przecznicę. - Dojeżdżamy do Bursztynowej - powiedziała. - Trzeba skręcić w prawo. Moja kamienica jest mniej więcej pośrodku. Mieszkam pod dwudziestką. Adam zaparkował przed budynkiem, pomógł jej wysiąść i odprowadził do wejścia. Wyciągnęła klucze, żeby otworzyć ciężkie drzwi. - Pewnie masz jakieś plany na wieczór i chcesz już jechać, więc nie będę cię zatrzymywać. Dobranoc - mruknęła, odwracając się w jego stronę. Stał tuż za nią, o wiele za blisko. Mógłby pochylić się i pocałować ją... gdyby chciał. Cofnęła się o krok i spojrzała mu w oczy. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że trzyma w ręku butelkę. - Ojej, byłabym zapomniała. Prezent od firmy - powiedziała, wręczając mu markowego szampana. - Dziękuję. - Wziął butelkę, nie patrząc na etykietkę. Nadal wpatrywał się w nią uporczywie. - Nawiasem mówiąc, wcale mi się nie spieszy. Nie mam żadnych planów. Najchętniej spędziłbym jeszcze trochę czasu w twoim towarzystwie. Bardzo fajna randka. A szampana możesz zatrzymać. Chcesz? Meredith pokręciła głową. - Nie lubię szampana. Boli mnie po nim głowa. Adam wybuchnął śmiechem.

R

S

- Naprawdę? Mnie też! - A co z kawą? - spytała cicho. - Żadnych przykrych dolegliwości - odparł. - Nie to miałam na myśl - tłumaczyła nieśmiało. - Może wstąpisz do mnie na kawę. Adam był zaskoczony i szczerze uradowany. Tak się rozpromienił, że na widok jego pogodnej twarzy Meredith ogarnęło wzruszenie. - Marzę o filiżance kawy. Nie sprawię ci kłopotu? - Ależ skąd - zapewniła, prowadząc go przez kamienny hol w stronę windy. - Twoja współlokatorka nie będzie miała nic przeciwko nocnej wizycie? - dodał, spoglądając na zegarek. - Jest bardzo późno. - Lucy na pewno się ucieszy. Chętnie poznaje nowych ludzi. - W takim razie z radością was odwiedzę - powiedział Adam. - Wsiedli do windy i wjechali na górę. Meredith dopiero teraz zorientowała się, że dochodzi północ. W bajkach o tej porze przestają działać czary. Gdy weszli do przedpokoju, usłyszała ciche brzęczenie dzwoneczka przymocowanego do obroży Lucy. Suczka przydreptała z sypialni, żeby się przywitać. Meredith kucnęła i pogłaskała ją. - I co, śpiochu? Znów wylegiwałaś się na moim łóżku. Lucy polizała ją po policzku, lecz po chwili zainte-

R

S

resował ją Adam. Obwąchała jego nogi, a potem rękę, którą jej podsunął. - Cześć, śliczna psinko - powiedział i spojrzał na jej panią. - Jak się wabi? - Lucy - odparła krótko Meredith, wyprostowała się i obciągnęła sukienkę. Uważnie przyglądała się jego twarzy. W pierwszej chwili nie wiedział, o co chodzi, więc zmarszczył czoło. Potem wybuchnął śmiechem i powiedział, nie kryjąc radości: - Witaj, Lucy. Cieszę się, że mogłem cię poznać, staruszko. Meredith także się roześmiała i przeszła do kuchni, by zaparzyć kawę. Z zadowoleniem stwierdziła, że Adam ma poczucie humoru. - Bardzo ładne mieszkanie - powiedział, idąc za nią. - Wystrój bardzo mi się podoba. - Z jawnym zaciekawieniem oglądał niewielkie rzeźby z metalu ustawione w przestronnym wnętrzu. Gdy Meredith podała kawę, usiadł obok niej na kanapie. - To twoje dzieła? - zapytał, sięgając po filiżankę. - To prace sprzed paru lat. Teraz robię większe formy, głównie w metalu. Mam pracownię w starym magazynie nad rzeką - wyjaśniła. - Spędzam tam weekendy i każdą wolną chwilę. - Bardzo ciekawe rzeźby. Sprawiają wrażenie wyrwanych z nieskończoności i dają wiele do myślenia. Sprzedajesz je galeriom?

R

S

Z uśmiechem pokręciła głową. - Nie są aż tak dobre, żeby specjaliści się nimi zainteresowali. - Co ty mówisz! - obruszył się Adam. - Robią ogromne wrażenie. Masz wielki talent. Mógłbym zobaczyć więcej twoich prac? - Jasne. Wpadnij kiedyś do pracowni - powiedziała, chociaż była pewna, że Adam się tam nie pofatyguje. Dlaczego miałby zadawać sobie tyle trudu? Teraz starał się być uprzejmy i podtrzymywał rozmowę, ot tak, dla zabicia czasu. Sięgnęła po chusteczkę, ponieważ bolały ją oczy, nieprzywykłe do makijażu i podrażnione kosmetykami. - Coś się stało? - zapytał troskliwie, pochylając się w jej stronę. - Swędzą mnie powieki, bo rzadko się maluję. Mam uczulenie. - W takim razie zmyj to paskudztwo, a ja w tym czasie napiję się kawy - poradził. - Naprawdę? Uprzedzam, że to może trochę potrwać. - Nic nie szkodzi. Muszę przyznać, że bardziej mi się podobasz bez makijażu. - No tak! Od razu wiedziałam, że nie nadaję się na modelkę. Tylko w bajkach wystarczy elegancka suknia, ładna fryzura i odrobina pudru, żeby Kopciuszek zmienił się w królewnę - odparła, uznając słowa Adama za jawny przytyk.

R

S

Natychmiast ujął jej dłoń. - Nie to miałem na myśli - zapewnił przyciszonym głosem. - Jestem pewny, że doskonale się dzisiaj bawiłaś, gdy wszyscy się za tobą oglądali. Nic dziwnego, bo wyglądałaś przepięknie. Chodziło mi o to, że nie potrzebujesz się malować ani wkładać kusej sukienki, żeby zrobić na ludziach wrażenie. Domyślam się, że nie od powiada ci styl lalki Barbie. - Uradowana Meredith obserwowała go spod przymkniętych powiek. - Masz rację - odparła i roześmiała się cicho. - I mnie to nie bierze - przyznał. - W kobiecie najbardziej pociąga mnie tajemniczość. Nie lubię, gdy wszystkie atuty są odsłonięte. Wolę sam je odkrywać. Gdy podano koktajle, przyglądałem się innym dziewczynom, które miały wystąpić na estradzie. Moim zdaniem wszystkie wystroiły się stosownie do zasady: wszystko na sprzedaż. - Jesteś chyba jedynym mężczyzną zgłaszającym takie pretensje. - Trudno.-Adam wzruszył ramionami.-Bywam trochę staroświecki, ale nie podoba mi się, gdy takie panny ostentacyjnie prezentują swoje wdzięki. Należałoby coś zachować w tajemnicy i odsłonić dopiero wtedy, gdy kobieta i mężczyzna są wreszcie sam na sam. W przeciwnym razie ich znajomość przestaje być wyjątkowa. Meredith, zakłopotana jego słowami, zerwała się z kanapy.

R

S

- Zaraz wracam - rzuciła na odchodnym. - Nie ma pośpiechu. Chętnie pogadam z Lucy. Meredith roześmiała się i zamknęła za sobą drzwi łazienki. Popatrzyła w lustro i przyznała w duchu, że bardzo lubi Adama Richardsa... co źle wróżyło na przyszłość. Kto raz się sparzył, ten na zimne dmucha. Starannie zmyła makijaż, rozpuściła włosy, zdjęła sukienkę, przebrała się w dżinsy i bawełnianą bluzę, ale nie zrezygnowała z soczewek kontaktowych. Nosiła je przez kilka godzin i nie miała żadnych kłopotów. Obyło się bez łzawienia oraz innych przykrych dolegliwości. Postanowiła pogawędzić z gościem jeszcze chwilę i dyskretnie zachęcić go, żeby sobie poszedł. Czy da się do tego przekonać bez większego trudu? Gdy wróciła do salonu, Lucy siedziała obok Adama z głową na jego kolanie i przymkniętymi oczyma, ponieważ głaskał ją delikatnie. - Cudna psinka - powiedział, spoglądając na Meredith. - Prawdziwy skarb - przyznała. - Zwykle nie jest tak ufna wobec nieznajomych. Szybko się do ciebie przekonała. - Meredith przyznała, że sympatię labradorki jej gość zyskał błyskawicznie. - Dolać ci kawy? - zapytała, siadając na czerwonej kanapie. Postanowiła, że jeśli Adam odmówi, zacznie ziewać, dając mu dyskretnie do zrozumienia, że czas się pożegnać. - Nie, dziękuję. - Odwrócił się w jej stronę. Kiedy

R

S

jej nie było, zdjął marynarkę, rozluźnił krawat i rozpiął kilka guzików koszuli, odsłaniając ciemne włosy na piersi. Meredith westchnęła głęboko, bo wyobraźnia płatała jej figla, podsuwając wyraźny obraz pary leżącej niezbyt wygodnie na wąskiej czerwonej kanapie: trochę wystraszona ciemnowłosa dziewczyna w czarnej sukience bez ramiączek i przystojny brunet w białej koszuli, wpatrzony w nią z tajemniczym uśmiechem na ustach. Męska dłoń na jej udzie... Co za bzdury! - Raz jeszcze chciałam ci podziękować - zaczęła pospiesznie - że wyłożyłeś mnóstwo pieniędzy, abym mogła jak najszybciej zejść z estrady. Chyba dość łatwo się z tego wywinęłam. - Nie ma o czym mówić. - Pokazał w uśmiechu białe zęby, kontrastujące z opaloną cerą. Usadowił się wygodnie i założył ręce za głową. Pod cienkim płótnem wyraźnie rysowały się mięśnie. - Wypełniłem tygodniową normę dobrych uczynków. A skoro już o tym mowa, co zrobimy z tak pięknie rozpoczętym wieczorem? - dodał głosem tak żartobliwym i uwodzicielskim, że Meredith przebiegł dreszcz. Odchrząknęła i usiadła prosto, jakby kij połknęła. Czy przysunął się bliżej? - Skoro tak cenisz moją przysługę, chyba winna mi jesteś rewanż. - Słucham? - Zastanawiała się, co knuje Adam, więc powiedziała to chłodnym i oficjalnym tonem. - Zapewniam cię, że prośba nie będzie niestosowna.

R

S

- Chciałbym tylko, żebyś przyjęła moje zlecenie. Wykonana przez ciebie spinka do krawata jest po prostu idealna. - Dzięki. Cieszę się, że ci się spodobała, ale nie mogę się zająć upominkami dla twoich pracowników, bo przygotowuję wzory nowej kolekcji biżuterii. To ogromna praca. Szef polecił mi skupić się wyłącznie na niej. - Tak właśnie mówiła wasza projektantka, którą mi polecono. Jak ona ma na imię? Andrea? - Anita - poprawiła go oschle. Aha, prześliczna Anita współpracuje z Adamem. Meredith poczuła zazdrość, a potem irytację. Jak mogła zareagować tak gwałtownie? Co ją to obchodzi? - Owszem. Wspomniała o twojej nowej kolekcji. Jeszcze jedna sprawa: dzwoniłem do ciebie wiele razy. Czemu się nie odezwałaś? - Wybacz, byłam strasznie zapracowana, a poza tym wiedziałam, że przydzielono ci do współpracy koleżankę z działu projektowania, więc nie chciałam niepotrzebnie zawracać ci głowy. - A sweter? Czemu go odesłałaś? Nie przypadł ci do gustu? - Wręcz przeciwnie. Bardzo mi się spodobał. Jest piękny - zapewniła go szczerze. - W takim razie czemu go zwróciłaś? - Twój upominek był przesadnie kosztowny i... całkowicie zbędny - powiedziała, starannie dobierając słowa.

R

S

- Rozumiem. Wolałabyś prezent bezosobowy i ściśle związany z twoją pracą. Na przykład, szary fartuch z grubego drelichu - odparł z powagą, ale podejrzewała, że z niej kpi. - Ewentualnie mogłabym go przyjąć. - A wracając do mego zlecenia... - Adam nie dawał za wygraną. - Jak mam cię przekonać, że nie mogę się tego podjąć? Mam inną, bardzo pilną robotę - przerwała Meredith. - Poczekam, aż skończysz. Skoro robota jest tak pilna, jak twierdzisz, wkrótce będzie po sprawie. Meredith doszła do wniosku, że jeśli mu na czymś zależy, na wszystko potrafi znaleźć odpowiedź. - Twoja prośba bardzo mi pochlebia, ale firma Colette ma kilku znakomitych projektantów. Anita spełni każde twoje życzenie. - Na pewno jest świetna, ale tobie nie dorównuje. Zresztą nie chodzi wcale o wypełnianie moich zachcianek. Szczerze mówiąc, sam nie wiem, czego chcę. Wolę poczekać na twoje propozycje, bo idealnie trafiają w mój gust. - Dzięki za miłe słowa. Meredith była znużona ta sprzeczką i... udawaniem, że Adam jest jej obojętny. - Zgoda. Wykonam dla ciebie pozostałe upominki. Muszę tylko przekonać szefa, że poradzę sobie z oboma zleceniami - postanowiła nagle.

R

S

- Cudownie! Miałem nadzieję, że zdołam cię przekonać. - Był tak uradowany, że nie miała odwrotu. - Zrobię to... w rewanżu za dzisiejszy wieczór. - Jasne. W takim razie uznajmy, że rachunki zostały wyrównane. Kiwnęła głową. Adam przysunął się bliżej i odgarnął kosmyk włosów opadający Meredith na czoło. - Jaki piękny kolor - powiedział cicho. - Nie pytam, czy naturalny, bo tego jestem pewien - dodał z uśmiechem. - W tobie wszystko jest piękne i prawdziwe. Żadnego udawania. Jego proste słowa bardzo ją poruszyły, głównie dlatego, że był z nią zupełnie szczery. Przede wszystkim jednak nie dał się zwieść pozorom i szybko odkrył jej prawdziwą naturę. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. Oczarowana, przyglądała się uśmiechniętej twarzy. Nie była zaskoczona, gdy pochylił głowę i pocałował ją w usta. Nareszcie uświadomiła sobie, że od dawna pragnie tego pocałunku. Dotknięcie było oszałamiające, rozkoszne, obezwładniające i wydawało się pytaniem bez słów, niemą prośbą o pozwolenie na śmielsze pieszczoty. Meredith się nie broniła, więc mocniej przycisnął usta do jej warg. Uległa mu, więc objął ją mocniej i całował zachłannie. Rozchyliła wargi, poddając się gwałtownej namiętności. Opamiętanie przyszło, gdy poczuła jego dłonie na swoich piersiach. Jak mogła się tak zapomnieć? Odezwał się wreszcie w niej głos rozsądku.

R

S

Niewinny pocałunek na dobranoc omal nie skończył się erotycznym szaleństwem. Niewiele brakowało, żeby kochali się na kanapie. Znała to uczucie. Tak samo było z Jakiem. Jeden całus i oddała mu się duszą i ciałem. Wszystko działo się tak szybko, że nie miała czasu, aby spokojnie pomyśleć i zawczasu rozważyć następstwa tamtego zdarzenia. Teraz była o wiele mądrzejsza. Człowiek uczy się przecież na własnych błędach. Pragnęła Adama, ale rozsądek podpowiadał, że trzeba nad sobą panować i odsunąć się natychmiast. Szybko wyczuł ten wewnętrzny opór, uniósł głowę i popatrzył jej w oczy. - Co się stało, Meredith? - Bardzo proszę, puść mnie. W pierwszej chwili był zaskoczony, ale potem usiadł wyprostowany, odsunął się i opadł na oparcie kanapy. Westchnął głęboko i odgarnął włosy do tyłu. - Przepraszam. Chciałem cię tylko pocałować na dobranoc. Nic więcej. Nie miej obaw, przy mnie jesteś bezpieczna. Mam nadzieję, że cię nie przestraszyłem. Meredith wstała i odeszła w głąb pokoju, nie chcąc, żeby spostrzegł, jakie wrażenie zrobiły na niej jego pocałunki. Nie powinien wiedzieć, że bardzo go pragnie, bo wtedy nie potrafiłaby mu się oprzeć. - Wcale się ciebie nie boję - zapewniła w końcu. Przeraziła mnie za to moja własna reakcja, przyznała w głębi ducha. - Polubiłam cię, Adamie, ale wolę się nie angażować.

R

S

- Czyżby? - spytał, unosząc brwi. - Przed chwilą odniosłem inne wrażenie. - Nie potrafię tego wyjaśnić - odparła, trochę mijając się z prawdą. - Bardzo proszę, traktuj poważnie moje ostrzeżenie, bo w przeciwnym razie zacznę cię znowu unikać. Adam natychmiast spoważniał. Zastanawiała się, czy jest na nią zły. Miał do tego prawo, jeśli wziąć pod uwagę to, że przed chwilą z wielkim zapałem oddawała mu pocałunki. - Masz chłopaka lub kogoś bliskiego? Jesteś z kimś związana? - Skądże! - odparła, energicznie kręcąc głową i dodała z naciskiem: - Zrozum, nie w tym rzecz. Długo milczał, patrząc jej w oczy. Potem wstał i sięgnął po marynarkę. Włosy miał potargane, na policzkach wieczorny zarost. -Dobra - mruknął z ociąganiem. - Chyba już pójdę. Ruszył do wyjścia, więc poszła za nim. Spostrzegła, że kiedy otwierał drzwi, starał się zachować dystans, żeby jej nie dotknąć. - Dobranoc, Meredith - powiedział, wkładając marynarkę. - Wkrótce się do ciebie odezwę. Doszła do wniosku, że wcale nie jest na nią wściekły. Zachował spokój, choć wydawał się rozczarowany. Czy zaakceptował jej warunki? Raczej nie, zważywszy na jego wcześniejszą nieustępliwość. Meredith domyślała

R

S

się, że wprawdzie przegrał bitwę, zmierza jednak wygrać całą kampanię. Jeszcze tu wróci. - Wiesz... - dodał na odchodnym. - Cieszę się, że kupiłem bilet i przyszedłem na aukcję. To był wyjątkowo interesujący wieczór. - Opłacało się wydać tyle pieniędzy? - Meredith zdawała sobie sprawę, że jej pytanie brzmi dwuznacznie i prowokacyjnie, ale nie potrafiła oprzeć się pokusie. - Nie mam w tej kwestii żadnych wątpliwości - zapewnił ją. - Spodziewam się, że będzie to nadzwyczaj korzystna inwestycja. - Gdy zobaczyła promienny uśmiech na jego twarzy, zrobiło jej się gorąco i spłonęła rumieńcem. Pospiesznie zatrzasnęła drzwi.

ROZDZIAŁ PIĄTY

R

S

Przez cały weekend Meredith wspominała piątkowy wieczór z Adamem i zastanawiała się, kiedy do niej zadzwoni. W poniedziałek była trochę zaniepokojona. Czyżby zmienił zdanie? Zdziwiła się, gdy wczesnym popołudniem do jej gabinetu weszła Anita Barnes. Z obrażoną miną zwróciła wszystkie notatki i szkice, które otrzymała, gdy przejęła zlecenie Adama. Meredith nie zwracała uwagi na jej fochy. Szybko przeanalizowała fakty i doszła do wniosku, że Adam sam zadzwonił do Franka, żeby omówić sprawę zmiany projektantki. Wygląda na to, że przyjął za dobrą monetę uwagi Meredith dotyczące nadmiaru pracy i nie chciał się jej narzucać, póki nie skończy wzorów firmowej kolekcji. Postanowiła sama zadzwonić do jego biura, żeby się umówić i ustalić zasady współpracy. Miała nadzieję, że szybko dogada się z sekretarką co do miejsca i terminu spotkania, ale gdy podała nazwisko, rozmówczyni natychmiast przełączyła ją do szefa. - Adam? To ja, Meredith. Chciałabym ułożyć plan pracy i omówić z tobą szczegóły dotyczące zlecenia.

R

S

- Jak miło usłyszeć znów twój głos. Właśnie o tobie myślałem - wyznał na powitanie. Postanowiła wcześniej, że nie da się wciągnąć w prywatną rozmowę i ograniczy się wyłącznie do spraw zawodowych, ale pokrzyżował jej szyki i wprawił w zakłopotanie. - Tak. Rozumiem. Dzwonię, żeby ustalić termin spotkania. Jaki dzień ci odpowiada? - Chwileczkę, niech pomyślę. - Usłyszała szelest papieru, więc uznała, że Adam wertuje kalendarz. -W tym tygodniu jestem bardzo zajęty. Wyjeżdżam jutro po południu, nie będzie mnie w mieście do piątku... Co za ulga! W najbliższym czasie nie ma mowy o spotkaniu. Będzie miała więcej czasu, żeby wziąć się w garść i zwalczyć fatalne zauroczenie. - Masz dziś wolny wieczór? Mógłbym przyjechać po ciebie do firmy o szóstej. Poszlibyśmy na kolację. - Dziś wieczorem? Nie umawiam się z klientami po godzinach pracy - odparła stanowczo. - Chyba mogłabyś zrobić wyjątek - Adam nie dawał za wygraną. - W przeciwnym razie nasze spotkanie odbędzie się dopiero w sobotę lub w niedzielę. - Podczas weekendu? O nie! W żadnym wypadku. - Masz inne plany? Naturalnie! Przez dwa dni wolne nie chciała się z nikim widywać. Zamierzała je spędzić w swojej pracowni i dokończyć ogromną rzeźbę z metalu, nad którą pracowała od kilku tygodni. Postanowiła wziąć udział w kon-

R

S

kursie i musiała zdążyć, nim upłynie termin nadsyłania zgłoszeń. - Podczas weekendu jestem bardzo zajęta - odparła wymijająco. - Spotkajmy się dziś wieczorem. Adam był wyraźnie zadowolony, że ustąpiła i przystała na jego sugestię. Zamienili jeszcze kilka słów i pożegnał się, obiecując, że przyjedzie po nią o szóstej. Meredith spojrzała na swoje ubranie. Włożyła dziś prostą, luźną sukienkę z zielonego dżerseju, wygodną... i niezbyt twarzową. W pierwszej chwili postanowiła, że w czasie przerwy obiadowej wpadnie do sklepu z damską konfekcją i kupi fajny ciuszek odpowiedni na roboczą kolację, a zarazem podkreślający jej atuty. Potem zmieniła zdanie, bo uznała, że nie będzie stroić się dla Adama. Jeśli dzisiaj nie pozna się na niej, tym gorzej dla niego. Zdobyła się na odwagę i włożyła rano soczewki kontaktowe. Dziwnie się czuła bez okularów. Ubrała się całkiem zwyczajnie, więc nikt nie potrafił określić, cóż to za nagła zmiana. Od kilku koleżanek usłyszała, że wygląda inaczej niż zwykle, ale nie umiały powiedzieć, w czym rzecz. Recepcjonistka uznała, że Meredith na pewno zmieniła fryzurę. Dzień minął szybko. Do szóstej pozostało niespełna pół godziny. Meredith starannie poprawiła makijaż. Od Sylwii, dozgonnie wdzięcznej za pomoc w przeprowadzeniu aukcji, dostała błyszczącą szminkę i markowy tusz do rzęs; Gdy zapinała torebkę, dostrzegła aksamit-

R

S

ne pudełeczko. Schowała do niego broszkę Rose, którą zamierzała wieczorem oddać właścicielce. Uchyliła wieczko i przyglądała się urokliwemu klejnotowi. Pod wpływem nagłego impulsu przypięła go do zielonej sukienki, która stanowiła właściwe tło dla bursztynu i szlachetnych metali. Porządkowała właśnie drobiazgi na biurku i wkładała do torby szkice, które zamierzała wziąć do domu, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Stanął w nich Adam. Miał na sobie granatowy garnitur, białą koszulę i krawat z niebieskiego jedwabiu. Wyglądał jak prawdziwy człowiek interesu. Był zabójczo przystojny. - Chyba cię nie przestraszyłem. - Uśmiechnął się do niej i wszedł do gabinetu. - Recepcjonistka już wyszła, więc postanowiłem sam cię poszukać. - No i proszę, jak widać, z powodzeniem - odparła pogodnie. Adam uśmiechał się do niej łagodnie, przyjaźnie i czule. Grzała się w cieple jego życzliwości jak w promieniach słońca. Po chwili odwróciła wzrok, zrobiła poważną minę i starała się zachowywać jak projektantka biżuterii gotowa wysłuchać sugestii klienta. Sięgnęła po ogromny skoroszyt w skórzanej oprawie, który lepiej niż teczka nadawał się do noszenia szkiców i notatek. - Mogę to od ciebie wziąć? - zapytał uprzejmie. - Nie, dziękuję. - Stanowczo pokręciła głową, moc-

R

S

niej chwyciła skoroszyt i opuściła gabinet. Wolała mieć zajęte ręce i zasłonić się przed nim solidną tarczą. Opuścili budynek i poszli piechotą do wybranej przez Adama restauracji. W pięknie urządzonym wnętrzu panował romantyczny nastrój. Meredith była pewna, że Adam rozmyślnie wybrał ten lokal. Wszyscy go tu znali. Prawdopodobnie często przychodził tu na randki, a dziewczyny zmieniał jak rękawiczki. Obiecała sobie, że nie da się uwieść, nie ulegnie też własnym stłumionym pragnieniom. W piątek powiedziała mu to bez owijania w bawełnę i była zdecydowana dotrzymać słowa. Rozmawiali o upominkach dla pracowników Adama. Meredith pokazała mu szkice. Oglądał je z porozumiewawczym uśmiechem, jakby trochę z niej kpił, bo nadal starała się zachować dystans i mówiła wyłącznie o pracy. - Gdzie twoje okulary w rogowej oprawie? Czyżbyś je zgubiła? - droczył się z nią. - Mam soczewki kontaktowe - odparła, spoglądając na kartkę i bawiąc się ołówkiem. - Przecież wiesz. - Przepraszam, chciałem ci trochę dokuczyć. - Wybuchnął śmiechem i przykrył ręką jej dłoń. Poczuła miły dreszcz. Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. -Nie mogłem się oprzeć pokusie - tłumaczył Adam. Uwielbiam patrzeć, jak się rumienisz. Wzniosła oczy do góry i westchnęła ciężko.

R

S

- Z byle powodu robię się czerwona - przyznała. - To strasznie deprymujące. -Ależ skąd! Do twarzy ci z rumieńcami. Masz śliczną cerę. - Przestań mi schlebiać. Ty to potrafisz! Muszę przyznać, że trochę zawróciłeś mi w głowie. - Naprawdę? - Roześmiał się głośno, a na gładkich policzkach pojawiły się urocze dołeczki. - Dzięki, Meredith, to najmilsza wiadomość, jaką od ciebie usłyszałem. - Nonsens. Bierzmy się do pracy. - Nie ma pośpiechu. Zdążymy wszystko omówić - uspokoił ją Adam. - W przeciwnym razie mogę mieć kłopoty. Frank jest bardzo wymagającym szefem - ostrzegła. - Nie będzie zawracać ci głowy. Przyjaźnimy się od lat, więc w razie czego wstawię się za tobą. Meredith nie miała ochoty, żeby Adam ingerował w jej zawodowe układy, ale bardzo ją zaciekawiła wzmianka o długoletniej przyjaźni Adama i Franka. - Skąd go znasz? - zapytała wprost. - Przed kilku laty zaliczyłem kilka semestrów na wydziale projektowania i historii sztuki. Frank był jednym z moich wykładowców. Bardzo się polubiliśmy. - Naprawdę studiowałeś historię sztuki? - spytała zaskoczona. Adam miał dobry gust oraz wrodzone wyczucie proporcji i barwy, ale nie podejrzewała go o artystyczne inklinacje. Wręcz przeciwnie, wyglądał i zachowywał się jak typowy przedsiębiorca.

R

S

- To były studia wieczorowe. Zaledwie kilka semestrów. Odkąd rozkręciłem własny interes, mam do czynienia z projektantami wnętrz. Musiałem rozumieć, co do mnie mówią, więc zacząłem studiować, żeby nauczyć się fachowego języka. Wy, artyści, wyrażacie się czasami w sposób dość enigmatyczny. - Wy, ludzie interesu, też używacie niekiedy specyficznych określeń. - Masz rację. Ale kiedy słowa zawodzą, można się porozumieć bez nich. - Pochylił się nad stolikiem, dotknął zarumienionego policzka Meredith i czule pocałował ją w usta. Przymknęła oczy, rozkoszując się delikatną pieszczotą jego warg. W głębi ducha marzyła o pocałunku. Gdy Adam podniósł głowę i spojrzał jej w oczy, po jego minie poznała, że podobnie jak ona pragnie czegoś więcej. Zawstydzona odwróciła wzrok. - Przepraszam - mruknął, opadając na krzesło. -Nie życzyłaś sobie, żebym cię całował, prawda? Przyglądał się jej uważnie. Znowu na niego popatrzyła i ścisnęła mu dłoń. - Szczerze mówiąc... nie masz racji - wyznała. -Z tego wniosek, że nie musisz się usprawiedliwiać. - Znów jesteś zarumieniona - powiedział z uśmiechem. - Tak. Wiem. - Westchnęła głęboko i oboje się roześmiali. Szybko omówili projekty upominków, a potem zaczęli rozmawiać o sobie. Pytaniom nie było końca. Na

R

S

prośbę Meredith Adam opowiedział o dzieciństwie spędzonym w miejscowości Greenbrier w stanie Wisconsin, na środkowym zachodzie. Miał trzy młodsze siostry, więc od wczesnej młodości przywykł do myśli, że opieka nad kobietami to męska rzecz. Jego ojciec prowadził sklep z narzędziami, matka opiekowała się dzieciarnią, a teraz z oddaniem piastowała wnuki. Meredith zazdrościła Adamowi kochającej rodziny. Gdy zapytał o jej dzieciństwo, nie ukrywała, że rodzice wiecznie się kłócili, a gdy zaczęła studiować, przeprowadzili rozwód. Przyznała, że ta decyzja obojgu wyszła na dobre. Ojciec zrezygnował z adwokatury i zwiedzał świat z drugą żoną. Matka zamieszkała w Kalifornii i wróciła do aktorstwa. - Z pewnością nie było ci łatwo - podsumował zatroskany Adam. - Dałam sobie radę. Niektórzy ludzie dorastają w gorszych warunkach. Czasami myślę, że gdybym nie uciekała przed zmartwieniami w literaturę, nie przeczytałabym wielu pięknych książek, ponieważ za bardzo absorbowałoby mnie życie rodzinne i towarzyskie. Kto wie, czy w ogóle zainteresowałabym się sztuką? Adam skinął głową bez przekonania, ale się nie rozchmurzył. - Kiedy byłem mały, chciałem grad w baseball. Całe dnie spędzałem z kumplami na boisku. Czasami tata przychodził tam wieczorem, żeby mnie zabrać do domu, bo nawet po zmierzchu ćwiczyłem rzuty i odbicia.

R

S

- Wydaje mi się, że wszyscy chłopcy chcą być zawodowymi graczami. - Jasne. Na pewno mamy to w genach - odparł żartobliwie i opowiadał dalej o swoim życiu. Nie urzeczywistnił marzeń o karierze sportowej, bo rodzinie Richardsów nie najlepiej się powodziło, więc zaraz po studiach zatrudnił się jako specjalista do spraw marketingu w ogromnym sklepie meblowym. Po kilku latach wśród jego klientów zaczęło przybywać młodych ambitnych ludzi. Zarówno samotni, jak i świeżo upieczeni małżonkowie szukali tanich i ciekawych sprzętów. Ujawniły się nowe tendencje rynkowe, które szef Adama uparcie ignorował. Jedynym sposobem, aby wykorzystać koniunkturę, było założenie własnego przedsiębiorstwa. Mimo pewnego ryzyka udało się mu pozyskać wspólników i zgromadzić spory kapitał. Powstała nowoczesna firma, oferująca kompletne wyposażenie mieszkań i domów, a także usługi wnętrzarskie. - Przez kilka lat harowałem jak wół - ciągnął Adam. - Zdarzało mi się tygodniami nie wychodzić z biura. Miałem w gabinecie szafę, a w niej kilka ubrań na zmianę. Pracowników było wtedy niewielu, więc sam odwalałem papierkową robotę, a potem wsiadałem do ciężarówki i dostarczałem na miejsce zamówiony towar. - Nie zmyślasz? - spytała z niedowierzaniem. - Ależ skąd! Wierz mi, tak wyglądało wtedy moje życie. Widzisz te siwe włosy? Trochę za wcześnie, prawda? To cena za tamtą harówkę.

R

S

- Bardzo ci z nimi do twarzy - odparła pogodnie.. Roześmiał się, a potem nagle spoważniał. - Żarty na bok. Nie masz pojęcia, jak trudno rozkręcić duży interes. Rzadko było mi wtedy do śmiechu. Czasami ręce mi opadały i wydawało się, że nie podołam. Za dużo pracowałem i to się odbiło na moim małżeństwie. - Naprawdę? Byłeś żonaty? - Meredith nie kryła zdziwienia. Nie mogła sobie przypomnieć, żeby choć raz wspomniał o żonie. - Ożeniłem się z koleżanką ze studiów. Była moją pierwszą i jedyną dziewczyną - wyznał, uśmiechając się lekko. - Przedsiębiorstwo niewiele ją obchodziło, więc czuła się zaniedbywana. - I dlatego zdecydowaliście się na rozwód? - To był jeden z wielu powodów. Marnie się między nami układało. - Umilkł, jakby nie miał ochoty ciągnąć tego tematu, ale zmienił zdanie. - Szczerze mówiąc, zazdroszczę ludziom, którzy wiążą się na całe życie. Tacy są moi rodzice. Nadal się kochają i to widać. Miałem nadzieję, że moje małżeństwo będzie podobne, ale Susanne i ja z biegiem lat, zamiast się zżyć, stopniowo oddalaliśmy się od siebie. Moja żona zmieniła się nie do poznania. Teraz mieszka w Europie. Moim zdaniem, po rozwodzie nam obojgu żyje się lepiej niż przedtem. Ale dość o mnie. A ty byłaś mężatką? - Ja? Skądże! - zawołała, zaskoczona jego pyta-

R

S

niem. Spojrzała mu w oczy i energicznie pokręciła głową. - Nic z tych rzeczy. - Czemu się rumienisz? - szepnął Adam, pochylając się nad stolikiem. - Mam rozumieć, w twoim życiu był ktoś ważny? Może nadal z nim jesteś? - Z nikim nie sypiam, jeśli o to ci chodzi - odparła spokojnie i szczerze, zwijając płócienną serwetkę. - Ale był ktoś, prawda? Nic z tego nie wyszło? - Zgadza się. To przebrzmiała sprawa. Minęło kilka lat. Byłam wtedy młoda... i bardzo naiwna. - Związałaś się z mężczyzną znacznie starszym od ciebie, tak? - Domyślny jesteś - odparła, nie odwracając wzroku. - Wiem, ale wolałbym, żebyś sama opowiedziała mi tę historię. Kiedy tak na nią patrzył, gotowa była zwierzyć mu się ze wszystkiego. Na pewno by ją zrozumiał; nie straciłaby w jego oczach z powodu nieudanego romansu. Z drugiej strony jednak nie miała ochoty wracać do bolesnych wspomnień. - Już ci mówiłam: to dawne dzieje. Poza tym nie chcę o tym rozmawiać. Wolę słuchać twoich opowieści. Za mało o tobie wiem. Masz dzieci? Nie miała pojęcia, czemu zadała to pytanie. Takie sprawy dotychczas jej nie interesowały. Po chwili doszła do wniosku, że chciała po prostu zmienić temat. - Niestety - odparł z westchnieniem. - Bardzo ża-

R

S

łuję, że musiałem się rozwieść, bo ożeniłem się głównie po to, żeby mieć rodzinę. - Jeszcze nie jest za późno na jej założenie. Adam od razu poweselał, słysząc tę zabawną uwagę. Udało jej się go pocieszyć... ale, wiedziona współczuciem, posunęła się chyba za daleko. Trochę się wystraszyła, gdy powiedział: - Bardzo się cieszę, że tak uważasz. Przywracasz mi nadzieję. Niezwykły blask w oczach Adama był dla Meredith widomym dowodem, że jej słowa zostały niewłaściwie zrozumiane. Najwyraźniej był przekonany, że chętnie by się za niego wydała i dlatego stara się zdobyć jak najwięcej informacji. Ten pomysł był... absurdalny. A właściwie dlaczego? Wypiła łyk wody ze szklanki i zakrztusiła się. Przez moment wyobrażała sobie, że wszystko skończy się jak w bajce, że będą żyli długo i szczęśliwie. Ostatnie rewelacje sprawiły, że wróciła do rzeczywistości. Dzieci... No jasne. Adam chciał mieć dużą rodzinę. Byłby zresztą wspaniałym ojcem. Na oko dobiegał czterdziestki. Wielu mężczyzn dopiero w tym wieku decyduje się na małżeństwo i ojcostwo. Meredith była przekonana, że nie brakowało kobiet gotowych go poślubić, ale jej nie powinien brać pod uwagę. Macierzyństwo było dla niej nie do przyjęcia. Dawno uznała, że to nie dla niej Kiedyś wyobrażała sobie, że urodzi dziecko. Tamte

R

S

marzenia powracały, gdy spotykała w parku młode matki spacerujące z niemowlętami, ale gdy poważnie rozważała taką ewentualność, ogarniał ją paniczny strach. Była pewna, że nie nadaje się na matkę. Tego nie można nauczyć się z podręcznika, a jej brakowało pozytywnych wzorców. Mimo woli powtórzyłaby wszystkie błędy swojej matki. Po namyśle utwierdziła się w przekonaniu, że nie jest w stanie tak wychować dziecka, żeby w dorosłym życiu było szczęśliwe i pewne siebie. - Czemu posmutniałaś? - zapytał Adam. - Znudziłem cię głupimi historyjkami ze swego życia, ale jesteś zbyt uprzejma, żeby mi to powiedzieć? - Nieprawda! - odparła szczerze i z uśmiechem dotknęła jego ręki. - Twoje sprawy bardzo mnie interesują. Nadal mam sporo pytań. Jej zainteresowanie wyraźnie mu pochlebiało, więc rozmowa potoczyła się gładko. Sporo czasu minęło, nim postanowili zapłacić rachunek. Adam wezwał taksówkę. Gdy dotarli na Bursztynową, nie zgodził się, żeby Meredith sama poszła do domu. Zapłacił kierowcy, wysiadł z nią i odprowadził do frontowych drzwi. Nerwowo grzebała w torebce, szukając kluczy, bo czuła, że on stoi obok niej. Zastanawiała się, czy pocałuje ją na dobranoc. Może zaprosić go na górę? Lepiej nie. Zresztą jutro oboje z samego rana muszą być w pracy. Właściwie która godzina? Meredith straciła poczucie czasu. Zerknęła na zegarek. - Ojej! Biedna Lucy! Sama siedzi tyle godzin.

R

S

Meredith biegła po schodach, przeskakując po dwa stopnie i nie oglądając się na Adama. Była na siebie wściekła. Jak mogła zapomnieć o kochanej psince. Ilekroć zostawała dłużej w pracy, prosiła Lilę, Sylwię albo Rose, żeby ją wyprowadziły. Niespodziewana randka z Adamem tak wytrąciła Meredith z równowagi, że tego nie dopilnowała. Gdy pospiesznie otworzyła drzwi, z ciemnego korytarza wyskoczyła radośnie skomląca Lucy. Niosła w pysku smycz. Meredith zapięła jej obrożę i zamknęła mieszkanie. - Zamierzasz teraz iść na spacer? - zapytał Adam, gdy maszerowała w głąb korytarza, ciągnięta przez niecierpliwą Lucy. - Jasne. Pochodzimy sobie po parku. Moje kochane biedactwo od rana nie było na dworze. Nadjechała winda, drzwi się otworzyły i cała trójka weszła do środka. - Zbliża się północ. Nie możesz spacerować o tej porze. To niebezpieczne - tłumaczył Adam. - Nie mów głupstw. Nic mi się nie stanie. Winda zatrzymała się na parterze, a Lucy popędziła ku frontowym drzwiom. - Pójdę z tobą. Chętnie się przejdę - oświadczył Adam, gdy biegli przez hol. - Zapewniam, że nie potrzebuję towarzystwa. Zostań przed kamienicą, tu łatwo złapiesz taksówkę - powiedziała Meredith, gdy wypadli na schody. Mocno

R

S

trzymała smycz, gdy Lucy mknęła w dół. Brama parku była po drugiej stronie ulicy. - Nie ma mowy. Zawzięta mina Adama była dla Meredith wskazówką, że nie należy ciągnąć tej dyskusji. Jeśli tak bardzo chce, niech z nią idzie do parku. W chwilę później maszerowali ramię przy ramieniu alejkami rozświetlonymi księżycowym blaskiem. Uradowana Lucy stawała przy każdym pniu i węszyła z zapałem. Szli w milczeniu, z radością wciągając w płuca rześkie wieczorne powietrze. Wsłuchiwali się w nocne odgłosy dobiegające spomiędzy drzew. - Pięknie tu wieczorem - powiedział cicho Adam. - Dobrze zrobiłem, przyłączając się do ciebie, chociaż nie miałaś ochoty na moje towarzystwo. - Miło, że jesteś taki uparty - przyznała, spoglądając na niego z uśmiechem. Objął ją ramieniem. Milczeli, idąc równym krokiem i unikając słów, które mogłyby zniszczyć urok tej chwili. Dotarli nad jezioro i usiedli na ławce. Adam cmoknął Meredith w czubek głowy i wtulił twarz w jej włosy. - Zamierzałaś mnie dziś zaprosić na górę? - spytał cicho. Sama nie wiem. - Zachichotała. - Nie byłam pewna. Biłam się z myślami. - Po namyśle dodała szczerze: - Miałam na to wielką chęć, ale... - Obawiałaś się, że oboje stracimy rozsądek - do kończył za nią zdanie. Przytaknęła skinieniem głowy.

R

S

- Zajrzał jej w oczy i dodał: - Nie skorzystałbym z zaproszenia, choćbyś nalegała. Potem wymyślałbym sobie od głupców, cierpiąc prawdziwe męki, ale gdybyśmy byli znowu sam na sam, zdołałbym nad sobą zapanować - wyznał otwarcie. - Muszę uważać, żeby nie dać ci pretekstu do zerwania naszej znajomości. Podejrzewam, że chwilami masz ochotę zwiać, ale uprzedzam, że łatwo się mnie nie pozbędziesz. Nie chcę cię stracić, Meredith zapewnił z przejęciem. Daremnie próbowała znaleźć stosowną odpowiedź. Przez cały wieczór próbowała wmówić sobie, że nie zależy jej na Adamie, ale teraz przyznała w duchu, że jest pod jego urokiem. Oboje byli sobą oczarowani. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy i przyznać, że wpadli po uszy. - Mówiłem ci wcześniej, że wyjeżdżam na kilka dni i wrócę dopiero w piątek - usłyszała znowu jego głos. Dziękowała niebiosom za tę przymusową rozłąkę, bo potrzebowała co najmniej tygodnia, żeby dojść do siebie po mocnych wrażeniach dzisiejszego wieczoru, lecz Adam nie zamierzał dać jej aż tyle czasu. Kuł żelazo, póki gorące. - Możemy się spotkać w sobotę? Dostałem zaproszenie na wernisaż. W muzeum otwierają nową wystawę. Zapowiada się miła impreza: dużo swobody, żadnej ostentacji. Może być ciekawie, zwłaszcza dla ciebie. - Pójdę tam z przyjemnością. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, obserwując

R

S

gwiaździste niebo i gładką taflę jeziora. W mocnym uścisku Adama Meredith było tak ciepło i miło, że najchętniej zostałaby w jego ramionach na stałe. - Chyba musimy już iść - szepnęła w końcu. - Racja - mruknął, odsunął się niechętnie i kilka razy pocałował ją w usta. Wyraźnie żałował, że nie mogą tak siedzieć do świtu. Meredith podzielała jego odczucia. Gdy wstali, nogi miała jak z waty. Siłą woli nakazała sobie powrót do rzeczywistości. Lucy, która do tej pory z godną podziwu cierpliwością leżała przy ławce, podniosła łebek i z nadzieją spojrzała na panią. - Jest wyjątkowo grzeczna - pochwalił labradorkę Adam. - W ogóle nam nie przeszkadzała. - To prawda - odparła Meredith. - Przyznaj się, że ukradkiem rzucałeś jej pod ławkę psie smakołyki. - Nie... ale następnym razem na pewno się w nie zaopatrzę - obiecał. Wziął Meredith za rękę i splótł palce z jej palcami. Wolno poszli w stronę bramy.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

R

S

- Od kogo te kwiaty? - zapytała Sylwia, gdy we wtorek przed południem zajrzała do pokoju Meredith. Trudno było nie zauważyć ogromnego bukietu róż o długich łodyżkach, który stał na biurku. Sylwia natychmiast zażądała szczegółowych wyjaśnień. - Od klienta - padła wymijająca odpowiedź. Meredith daremnie próbowała powstrzymać uśmiech, który pojawiał się na jej twarzy, ilekroć myślała o Adamie. Róże przyniesiono bardzo wcześnie wraz z bilecikiem tej treści: „Już za tobą tęsknię. Adam". Natychmiast schowała liścik do torebki. Teraz czuła na sobie badawczy wzrok Sylwii, więc postanowiła zmienić temat. - O czym dyskutowaliście na porannym zebraniu? Była okropnie zapracowana, ponieważ kończyła wzory ślubnej kolekcji, a powinna już zabrać się do pracy nad upominkami dla pracowników Adama, więc szef powiedział, żeby darowała sobie dzisiejsze posiedzenie. Była mu bardzo wdzięczna za to ustępstwo. Sylwia usiadła wygodnie po drugiej Stronie biurka i skrzyżowała w kostkach zgrabne nogi.

R

S

- Żadnych nowin. Sporo się mówiło o twojej ślubnej biżuterii. Terminy są napięte, ale Frank zapewnił, że przygotujesz wzory na czas. - Popatrzyła uważnie na Meredith i od razu było jasne, że nie da się zbyć. - Czy fakt, że masz na biurku ten mały ogródek, wiąże się z tym, że wczoraj bardzo późno wróciłaś do domu? - Całkiem prawdopodobne - mruknęła Meredith. - A róże przysłał ten sam klient,, od którego w ubiegłym tygodniu dostałaś cudny sweterek? - Marnujesz się w tej firmie. Powinnaś założyć agencję detektywistyczną. - Meredith spojrzała jej prosto w oczy. Sylwia wzruszyła ramionami i zniżyła głos do szeptu. - To Adam Richards, prawda? Przelicytował wszystkich podczas aukcji, żeby spędzić z tobą piątkowy wieczór. Wiem od Jayne, że poznałaś go wcześniej, bo wezwała cię jako konsultantkę, gdy przyszedł do nasze go salonu, szukając ładnych drobiazgów na prezenty dla swoich pracowników. Wiem, że ten facet jest niezwykle przystojny. Dlaczego nie powiedziałaś, że się z nim spotykasz? Meredith opadła na oparcie fotela i szeroko otworzyła oczy. - Na miłość boską, co ty gadasz? Podczas aukcji rzeczywiście kupił sobie wieczór ze mną, ale poszliśmy na kawę i to wszystko. Potem zaprosił mnie na kolację, ale to było robocze spotkanie. Zapewniam cię, że nic

R

S

nas nie łączy - tłumaczyła cierpliwie, ale Sylwia zrobiła taką minę, jakby od razu uznała jej wyjaśnienia za wierutne kłamstwo. - No, dobrze... Masz trochę racji. Jesteśmy ze sobą dość blisko, ale nie tak, jak się niektórym wydaje. Rzadko chodzę na randki... tak więc dla mnie... Naprawdę jestem bardzo przejęta. Oczywiście, nic z tego... - Meredith, nie mów głupstw - przerwała jej łagodnie Sylwia. - Plączesz się w zeznaniach. Zależy ci na nim, prawda? - No... tak - przyznała Meredith. - Ale muszę przyznać, że okropnie się boję- dodała, spoglądając naroże. - On jest... - Wcieleniem ideału? - domyśliła się Sylwia. - Nie ma żadnych wad - odparła Meredith z dramatycznym westchnieniem. - Jest mądry, czuły, troskliwy. Wczoraj wieczorem zapowiedział nawet, że będzie ostrożny i cierpliwy, bo nie chce dać mi najmniejszego powodu do zerwania tej znajomości. Sądzę, że mówił serio. - Wygląda na to, że szybko cię przejrzał - odparła Sylwia i wybuchnęła śmiechem. - Facet jest super, więc dlaczego miałabyś wystawić go do wiatru? Daj, mu szansę. Może coś z tego będzie. - W kwestii uczuć jesteś przesadną optymistką. Nie podzielam twojego zdania. Po prostu nie mam szczęścia do mężczyzn. Najpierw robią dobre wrażenie, a potem nic się nie klei.

R

S

- Spotkasz się z nim jeszcze? - Tak. W sobotę wieczorem zabiera mnie do muzeum na wernisaż. Potem będzie przyjęcie dla sponsorów wystawy. Adam dostał zaproszenie. - Fajna randka - powiedziała z uznaniem Sylwia. - Jak się ubierzesz? - O kurczę! - Meredith spojrzała na nią w panice. -W ogóle się nad tym nie zastanawiałam. Z tego, co Adam mówił, wynika, że nastrój ma być swobodny. Ciekawe, co to oznacza dla milionera. Po krótkiej naradzie postanowiły, że we wtorek późnym popołudniem wybiorą się na poszukiwanie odpowiedniej kreacji. Sylwia doskonale znała się na modzie, więc Meredith była przekonana, że z jej pomocą znajdzie odpowiednią kreację. - Spotkacie się w sobotę i co dalej? Zerwiesz znajomość? Tak to sobie zaplanowałaś, prawda? Meredith wstała z krzesła i zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. - Sama nie wiem. Trudno mi się zdecydować. Sylwia także wstała i popatrzyła na nią współczują co. - Przestań się martwić i daj sobie więcej czasu do namysłu. W takich sprawach pośpiech nie jest wskazany. Wszystko się ułoży - zapewniła. - Najlepiej zrobisz, słuchając własnego serca - dodała z krzepiącym uśmiechem i zmieniła temat.

R

S

Meredith nie łudziła się, że Adam będzie do niej wydzwaniać podczas niespełna tygodniowej nieobecności, ale chętnie by z nim porozmawiała, ponieważ bardzo tęskniła. Przez tych kilka dni raz po raz stawał jej przed oczami. Wieczorami nie mogła zasnąć i leżała bezsennie, nie mogąc zapanować nad gonitwą myśli. W piątek wcześnie położyła się spać. Obudził ją dzwonek telefonu. Aparat stał przy łóżku. Zerknęła na budzik. Dochodziła północ. Jedyną osobą, która śmiało dzwoniła o tej porze, była jej matka, która nie potrafiła zapamiętać, jaka różnica czasu dzieli Kalifornię i środkowy zachód. - Halo? - wymamrotała sennie Meredith. - Obudziłem cię? Przepraszam. Chciałem tylko usłyszeć twój głos. To był Adam. Rozbudzona Meredith usiadła na łóżku i uśmiechnęła się radośnie. - Miło, że dzwonisz. Jak podróż? - Bardzo męcząca, ale sporo załatwiłem. - Opowiedział jej krótko o swoich sukcesach oraz problemach, z którymi musiał się uporać. Meredith była uradowana, że pragnął się jej zwierzyć. - Jestem wykończony -ciągnął Adam - ale chciałem ci powiedzieć dobranoc. Meredith pogłaskała słuchawkę. Jaka szkoda, że nie siedzą teraz razem na kanapie. - Dobranoc - odparła cicho. - Tęsknię za tobą - powiedział i westchnął głęboko.

R

S

- Mnie również bardzo ciebie brakuje - wyznała. - Dzięki za róże. Są śliczne. - Fajnie, że ci się spodobały. Cztery dni to wiele czasu. Musiałem zadbać, żebyś o mnie nie zapomniała. Meredith wybuchnęła śmiechem. On chyba żartuje! Nie mogła wyrzucić go z pamięci, nawet gdyby chciała! - Dobry pomysł! Wierz mi, to działa - droczyła się z nim. - Nic się nie zmieniło, prawda? Widzimy się jutro - dodał. Niski głos brzmiał spokojnie, ale wyczuwało się w nim leciutką nutę niepewności, jakby cień obawy, że Meredith zmieniła zdanie i wystawi go do wiatru. - Naturalnie. Pamiętam, że jesteśmy umówieni. - Świetnie - odparł z nieukrywanym zadowoleniem. Pogawędzili jeszcze chwilę i ustalili, o której Adam ma po nią przyjechać. - Pora kończyć. Dobranoc. Pięknych snów. Meredith nabrała pewności, że będą radosne i kolorowe, ale nie miała odwagi mu o tym powiedzieć. - Dobranoc, Adamie - szepnęła i odłożyła słuchawkę. W sobotni wieczór, na krótko przed umówioną godziną pobiegła do sypialni i przejrzała się w dużym lustrze. Pogratulowała sobie po raz kolejny, że dała Sylwii wolną rękę, gdy we wtorkowe popołudnie buszowały po sklepach. Gdyby była sama, do głowy by jej nie przyszło, żeby przymierzyć wydekoltowaną małą czar-

R

S

ną z długim klasycznym żakietem. Znakomity krój podkreślał zgrabną figurę i długie nogi Meredith. Sylwia twierdziła, że całość jest niezwykle elegancka i ma klasę. Broszka od Rose świetnie się prezentowała na długiej, wąskiej klapie czarnego żakietu z jednym guzikiem. Starannie zrobiony, bardzo dyskretny makijaż stanowił idealne dopełnienie całości. Mimo tylu starań Meredith nie była pewna, czy jest dostatecznie ładna, żeby sprostać wymaganiom Adama i trafić w jego gust. Gdy po kilku minutach otworzyła drzwi, wystarczyło jeno spojrzenie na jego zachwyconą twarz, żeby zapomniała o wątpliwościach. Teraz wiedziała, że warto było zadać sobie tyle trudu. - Ślicznie wyglądasz - powiedział Adam, obserwując ją uważnie. - Jak mam oglądać dzieła sztuki, skoro nie będę w stanie oczu od ciebie oderwać? - Nie mów głupstw - skarciła go łagodnie, gdy pomagał jej włożyć płaszcz. Udawała, że nie słucha komplementów, ale w głębi ducha przyznała, że sprawiły jej wielką przyjemność. Była w świetnym nastroju. Uwierzyła nareszcie, że ładnie wygląda i z radości niemal unosiła się w powietrzu, gdy ramię przy ramieniu szli do samochodu Adama. W miejskim muzeum było tego wieczoru mnóstwo gości. Meredith speszyła się na widok jasno oświetlonego budynku i licznie zgromadzonych miejscowych znakomitości. Adam wyczuł to zdenerwowanie, ujął jej dłoń i mocno splótł palce z jej palcami.

R

S

- Spokojnie, Meredith. Wierz mi, to fajna impreza - szepnął jej do ucha. - Jest tu dziś kilka osób, które chciałbym ci przedstawić. Mogą pomóc takiej zdolnej rzeźbiarce jak ty. Zapewniam, że nie gryzą - dodał żar tobliwie. Meredith zachichotała i nabrała śmiałości. - Przestań się wygłupiać, bo... - Richards! Co za niespodzianka! Miło cię znów zobaczyć! - zawołał przystojny blondyn, stojący w pobliżu z grupką znajomych. Natychmiast ich zostawił i podszedł do Adama. Długie jasne włosy sięgały kołnierzyka koszuli i lekko falowały na końcach. Panowie wymienili uścisk dłoni. Meredith ukradkiem obserwowała nieznajomego. Przede wszystkim rzucał się w oczy jego strój: szaroniebieska marynarka z tafty i zapięta pod szyję jedwabna koszula o podobnym odcieniu. Chyba sporo kosztowały, uznała po namyśle. Zapewne pochodzą z kolekcji znanego włoskiego lub paryskiego kreatora mody. Mężczyzna nie nosił krawata. Był w czarnych markowych dżinsach i ciemnych kowbojkach. Ryzykowne zestawienie, lecz efekt interesujący. - Dawid! Wspaniale, że tu jesteś. - Adam ucieszył się ze spotkania. - Meredith, przedstawiam ci Dawida Martina. Jest właścicielem galerii Pendleton-Martin, która ma siedzibę w centrum miasta. Po zwyczajowych uprzejmościach zaczęła się ciekawa rozmowa.

R

S

- Adam przesadził. Jestem współwłaścicielem. Mój wspólnik, Tom Pendleton, byłby wściekły, gdyby wiedział, że mnie przypada cały splendor. - Powinieneś bardziej się cenić. Przecież dzięki tobie w galerii odbywają się znakomite wystawy - odparł Adam. - Wyobraź sobie, że Meredith jest uzdolnioną rzeźbiarką. Musisz zobaczyć jej prace. Mówię ci, jest świetna. Nie wierzyła własnym uszom. Adam dotrzymał obietnicy i przy pierwszej nadarzającej się sposobności przedstawił ją właścicielowi renomowanej galerii. I to jakiej! Była oszołomiona, ponieważ wszystko działo się zbyt szybko. Dawid poważnie potraktował sugestię Adama. - Na dobrą rzeźbę jest ostatnio duży popyt. Japiszony z giełdy kupują przestronne lofty i szukają w galeriach dużych nowoczesnych rzeźb. Pendleton i ja ciągle szukamy nowych talentów. Czy twoje prace można zobaczyć u konkurencji? - zwrócił się do Meredith. Nie... Nie sądzę. Brałam udział w kilku wystawach zbiorowych. Nie współpracuję z galeriami... -wykrztusiła Meredith z trudem. - Właściwie zajmuję się projektowaniem biżuterii. No wiesz... trzeba zarobić na życie. - Dawid uśmiechnął się bez słowa, na jej gust dość protekcjonalnie. Chyba go zniechęciła swoją głupią paplaniną. Wzięła się w garść i dodała śmielej: -Pracuję głównie w metalu. Teraz przygotowuję wielki odlew z różnych stopów.

R

S

Dawid wyraźnie się ożywił. A może tylko był z natury uprzejmy? - To ciekawe. Gdzie tworzysz takie duże formy? - Mam pracownię w starym magazynie nad rzeką. - Mogę tam kiedyś zajrzeć, czy wolisz raczej przysłać mi zdjęcia? - Obie propozycje bardzo mi odpowiadają. - W grudniu robimy zbiorową wystawę. Może weźmiemy którąś z twoich prac? Czekam na telefon. Z przyjaznym uśmiechem wręczył Meredith wizytówkę. - Jeśli ona nie zadzwoni, ja to zrobię - wtrącił Adam. Dawid wodził spojrzeniem po ich twarzach, jakby chciał się upewnić, czy są już parą. - Gdy wystawimy prace Meredith, dostaniesz prowizję należną agentowi - zażartował. - Jestem tylko gorącym wielbicielem jej talentu - odparł Adam, spoglądając na Meredith z podziwem. Czuła, że płoną jej policzki. - Byłem tego pewny - odparł Dawid, raz jeszcze obrzucając ich bystrym spojrzeniem. -- Do zobaczenia. Bawcie się dobrze. Wmieszał się w tłum gości, ale Meredith wciąż nie mogła dojść do siebie. Mała widomy dowód, że Adam działa szybko i skutecznie. Wystarczyło mu strzelić palcami, a sprawy układały się tak, jak chciał. Znał wysoko postawionych ważniaków i potrafił wykorzystać swoje

R

S

wpływy. Miała szczęście, że trafiła na milionera, który postanowił użyć swych powiązań, aby jej pomóc. Lecz co zrobi utalentowany artysta, jeżeli nie ma znajomości? Bez protekcji nic nie zdziała. Tak być nie powinno. - Jesteś zła, bo napuściłem na ciebie Dawida? - zapytał niespodziewanie Adam. - Przyrzekł obejrzeć moje rzeźby, więc nie mam prawa się na ciebie wściekać - odparła wymijająco. - Powinienem wcześniej wyjaśnić, na co się zanosi, ale nie chciałem robić ci złudnych nadziei. Nie miałem pojęcia, że Dawid tu będzie. Wpadliśmy na niego przypadkiem. - Pewnie sądziłeś, że gdybym znała wcześniej twoje plany, uciekłabym, gdzie pieprz rośnie. - Muszę przyznać, że taka myśl przemknęła mi przez głowę. Powinna być oburzona, że Adam ją podszedł, ale gdy zobaczyła jego promienny uśmiech, gdy popatrzyła na urodziwą twarz, nie mogła długo się gniewać. - Poszedłem na całość, żeby ci pomóc, ale nie będę cię namawiać, żebyś dla kariery zmieniła sposób myślenia - dodał Adam. - Rób swoje i na nikogo się nie oglądaj, Meredith. - Zgoda - odparła cicho. Długo patrzył na nią roziskrzonym wzrokiem. - Może zwiedzimy wystawę? - zaproponował. Wziął ją pod rękę i poszli do pierwszej sali. Wszędzie spotykał znajomych. Przedstawiał ich Me-

R

S

redith, która początkowo była zakłopotana, ale dotyk silnego ramienia i przyjazne ciepło dłoni gładzącej ją po plecach sprawiły, że nabrała pewności siebie. Wkrótce rozmawiała swobodnie z bogaczami i ważnymi osobistościami. Jak się okazało, słusznie podejrzewała, że wokół Adama kręci się mnóstwo samotnych pań. Gdy podchodziły do niego, rozmawiał uprzejmie, ale bez większego entuzjazmu. Odetchnęła z ulgą, bo żadnej z wielbicielek nie udało się wywołać błysku zainteresowania w ciemnych oczach Adama. Lśniły tylko wówczas, gdy patrzyła na Meredith. Gdy obejrzeli zgromadzone na wystawie dzieła sztuki, jednomyślnie doszli do wniosku, że nie mają ochoty uczestniczyć w bankiecie. Pojechali z powrotem na Bursztynową, zostawili auto na parkingu i poszli na kolację do przytulnej kafeterii znajdującej się w pobliżu kamienicy numer dwadzieścia. Meredith bardzo lubiła tam przychodzić. Z ożywieniem dyskutowali o sztuce, poruszali też inne tematy. Meredith była oczarowana. Cudowna randka! A jednak mimo nieukrywanego zachwytu Meredith z obawą myślała, jak się skończy ten wieczór. Siedziała przy stoliku, przyglądając się uważnie regularnym rysom Adama. Patrzyła w jego piwne oczy. Podobał jej się bardziej niż wszyscy mężczyźni, których dotąd znała. Miała świadomość, że bardzo go pragnie, ale panicznie bała się miłości, ponieważ sadziła, że i ten

R

S

romans źle się skończy, a ona zostanie sama... ze złamanym sercem. Nie była to jedyna dręcząca ją obawa. A jeśli Adam uzna, że jest mu coś winna, bo przedstawił ją właścicielowi renomowanej galerii? Postanowiła od razu postawić sprawę jasno. - Adamie, chciałabym ci raz jeszcze podziękować za to, że poznałeś mnie z Dawidem Martinem - zaczęła bez żadnych wstępów. - Bardzo chwaliłeś moje prace, choć znasz ich zaledwie kilka. - Drobiazg. - Położył rękę na jej dłoni. - Nie powinnaś mi dziękować. Masz ogromny talent, więc to Dawid jest szczęściarzem. Na pewno zachwyci się twoimi rzeźbami. - Czas pokaże. Tak czy inaczej jestem ci bardzo zobowiązana - powtórzyła dość oficjalnym tonem. -Mam nadzieję, iż nie oczekujesz, że teraz... coś się zmieni w naszych kontaktach. Uniósł głowę i szeroko otworzył oczy ze zdumienia. - Nie rozumiem! O co ci chodzi? - Mniejsza z tym. Porozmawiajmy o czymś innym, dobrze? - Zakłopotana Meredit okropnie żałowała teraz, że poruszyła ten śliski temat. - Nie ma mowy. Domagam się wyjaśnień. Co miałaś na myśli, wspominając o zmianie w naszych wzajemnych kontaktach? - Adam nie dawał za wygraną. Odniosła wrażenie, że jest zirytowany, wręcz zły, ale nie była tego pewna. Nie miała natomiast żadnych wąt-

R

S

pliwości, że uparł się, by ciągnąć dyskusję i rozproszyć swoje wątpliwości. Zrezygnowana westchnęła głęboko i spojrzała mu w oczy. - Po tym, jak mi pomogłeś, mógłbyś uznać, że mam wobec ciebie dług wdzięczności, który należy spłacić. Tego się obawiałam - tłumaczyła niepewnie. - Meredith, jeśli tak bardzo chcesz, od razu wyjaśnijmy sobie, w czym rzecz. Sporo już o mnie wiesz i nie muszę ci chyba tłumaczyć, że nie mam zwyczaju wkradać się podstępnie w łaski kobiet, z którymi zamierzam pójść do łóżka. - Wybacz. Plotę głupstwa. Nie to miałam na myśli - odparła cicho. Wstyd jej było, że podejrzewa go o niecne intencje. Westchnął bezradnie, twarz mu złagodniała, ale oczy miał smutne, jakby nadal czuł się dotknięty. - Możesz wyjaśnić, o co ci właściwie chodzi? - Boję się, że jesteśmy sobie... zbyt bliscy - powiedziała Meredith z ociąganiem. Nie potrafiła jaśniej wyrazić swoich obaw, ale chciała o nich porozmawiać, bo przeczucie mówiło jej, że dzisiejszy wieczór ma dla ich znajomości przełomowe znaczenie. Jeszcze mogła się wycofać. Adam długo się jej przyglądał, wyraźnie zasmucony tym brakiem zaufania. Cierpiał, bo sprawiła mu przykrość, lecz po chwili zapanował nad sobą, a jego twarz przybrała nieprzenikniony wyraz. - Nie sądzę. Moim zdaniem łączy nas serdeczna zażyłość i to wszystko. Nie ma mowy o... przesadnej

R

S

bliskości. Przyznaję, że lubię twoje towarzystwo. Doskonale o tym wiesz. Skoro jednak chcesz zachować dystans, a nasza znajomość ma zachować platoniczny charakter, niech tak będzie. Przyjmuję do wiadomości twoją decyzję i zamierzam się do niej dostosować - dodał rzeczowo. - Mam nadzieję, że od czasu do czasu zechcesz się ze mną umówić. Jestem ci dozgonnie wdzięczny, że dzisiaj dotrzymałaś mi towarzystwa, bo w przeciwnym razie te natrętne babiszony zamęczyłyby mnie na śmierć. Twoja obecność na wernisażu to jedyna przysługa, jakiej oczekiwałem - dodał tonem chłodnym i beznamiętnym, sprawiając Meredith dużą przykrość. A więc była dla niego tylko dobrą znajomą? Przez moment nie mogła złapać tchu. Od pierwszej chwili podejrzewała, że to niemożliwe, aby taki przystojny mężczyzna na serio się nią zainteresował. Patrzyła na niego w milczeniu; nagle zabrakło jej słów. Odwróciła wzrok, czując palące łzy pod powiekami. - Skoro już wiem, po co zaprosiłeś mnie na wernisaż, nie będę ci się dłużej narzucać. Zrobiłam swoje, więc odchodzę. - Zerwała się z krzesła, chwyciła torebkę, odwróciła się i wybiegła z kafeterii. - Meredith, poczekaj! - usłyszała jego wołanie. Nie mógł natychmiast za nią popędzić, bo musiał uregulować rachunek. Nieunikniona zwłoka była jej na rękę. Wkrótce zatrzymała się przed kamienicą przy Bursztynowej dwadzieścia. Wpadła do holu i popędziła na górę. Uradowana Lucy węszyła po drugiej stronie

R

S

drzwi. Co za szczęście, że Sylwia wieczorem poszła z nią na spacer, więc nie muszą wychodzić, ryzykując spotkanie z Adamem, pomyślała Meredith. Dogonił ją. Nim włożyła klucz do zamka, pojawił się w głębi korytarza. Nie wierzyła własnym oczom. Jak się tu dostał? Kto mu otworzył wejściowe drzwi? Dopiero po chwili uprzytomniła sobie, że zostawiła je szeroko otwarte. - Meredith, poczekaj! - zawołał po raz wtóry, zbliżając się bardzo szybko. Popatrzyła na niego, a potem odwróciła się plecami i ukradkiem otarła łzy. Co ją podkusiło, żeby dziś zrobić sobie makijaż? Tusz na pewno się rozpuścił. Ironia losu! Z ciemnymi obwódkami wokół oczu wyglądam jak szop pracz, stwierdziła ponuro. - Meredith, poczekaj! - zawołał Adam po raz trzeci. Muszę z tobą porozmawiać. - Jeszcze ci mało? - burknęła, stając z nim twarzą w twarz. Minę miał zbolałą, jakby strasznie cierpiał. Nie zamierzał odejść, a Meredith uznała, że nie warto kłócić się z nim w korytarzu, zwłaszcza o tak późnej porze. Trudno, powinna zaprosić go do środka i wysłuchać, co ma jej do powiedzenia. Postanowiła sobie, że to ich ostatnia rozmowa. - No dobrze, wejdź...

ROZDZIAŁ SIÓDMY

R

S

Weszli do mieszkania. Meredith zamknęła drzwi, rzuciła klucze i torebkę na stolik. Zdjęła płaszcz, ale została w długim żakiecie narzuconym na wydekoltowaną czarną sukienkę. Odwróciła się i popatrzyła na Adama, który nadal stał przy drzwiach. - Proszę bardzo, mów. Słucham - powiedziała oschle. - Meredith, proszę, tylko się nie denerwuj. Postaraj się spokojnie wysłuchać moich argumentów. - Nadal był trochę zdyszany, bo pędził za nią z kafeterii, a potem wbiegł na drugie piętro. Uniósł ramiona, jakby chciał dotknąć jej twarzy, ale zabrakło mu odwagi, więc jego ręce opadły bezwładnie. - Przyznaję, że kłamałem, twierdząc, że potrzebowałem twojego towarzystwa tylko do zniechęcenia tamtych pań. Zapewniam cię, że to nieprawda - wyrzucił z siebie pospiesznie. - Czyżby? - Meredith przechyliła głowę. - Skąd mam wiedzieć, czy teraz mnie nie zwodzisz? - Bo serce ci podpowiada, że nie jestem łgarzem - odparł, podchodząc do niej. - Do tej pory ani razu nie skłamałem w twojej obecności. Ty również bądź ze mną szczera. Wiem, że boisz się do mnie zbliżyć i przeraża

R

S

cię uczucie, którym mnie darzysz - tłumaczył, nie owijając w bawełnę. Trafił w dziesiątkę, więc zakłopotana Meredith odwróciła wzrok. - Kiedy powiedziałaś, że boisz się, ponieważ jesteśmy sobie zbyt bliscy, próbowałem stworzyć pozory, że łączy nas tylko luźna znajomość, bo przeraziłem się, że chcesz mnie zostawić. Miałem rację, prawda? W milczeniu kiwnęła głową. Kosmyk rozpuszczonych włosów zsunął się jej na twarz, więc odgarnęła go niecierpliwym gestem. - Łatwo mnie przejrzałeś- mruknęła. - Wygadywałem głupstwa, bo nie mogłem znieść myśli, że przestaniesz się ze mną spotykać - dodał, chrapliwym szeptem. - Ja... szaleję za tobą. Wybacz, że kłamałem. Nie chciałem cię urazić. Wierzysz mi? - Oczywiście - zapewniła go, patrząc mu w oczy. - Ja też przepraszam, że w ciebie zwątpiłam i uciekłam, zostawiając cię samego. - Uprzedzałem, że to ci się nie uda - odparł niskim uwodzicielskim głosem. - Mam dowód, że mówisz prawdę - odparła czule. - Dowiodę tego ponownie, jeśli zajdzie taka potrzeba. Zrobił kilka kroków w jej stronę i pochylił głowę, jakby chciał ją pocałować, więc stanęła na palcach i wtuliła się w jego objęcia. Pełna radości, odetchnęła z ulgą. Czuła się upragniona i pożądana, więc zapomniała o planowanym zerwaniu. Całowali się zachłannie. Adam zsunął jej z ramion żakiet, który opadł na podłogę.

R

S

Nie czuła wstydu, kiedy dotykał obnażonych ramion, gładził ją po plecach i biodrach, rozsuwał powoli długi suwak. Kiedy był tu po raz pierwszy, wyobrażała sobie, że kochają się na czerwonej kanapie, lecz Adam inaczej to sobie zaplanował. Powoli zdjął czarną sukienkę, a kiedy Meredith została tylko w ciemnej koronkowej bieliźnie, wziął ją na ręce, zaniósł do sypialni i położył na białej pościeli. Długo patrzył z nieukrywanym zachwytem na dziewczynę. - Aleś ty piękna! - westchnął i ułożył się obok niej. Gdy znów dotknął wargami jej ust, śmiało oddała po całunek i drżącymi palcami zaczęła rozpinać guziki je go koszuli. Oboje z każdą chwilą nabierali odwagi i po kilku minutach nadzy pieścili się nawzajem, zapomina jąc o wszelkich obawach i uprzedzeniach. Adam uniósł głowę, oparł się na łokciu i powiedział urywanym głosem: - Meredith, wiesz, że pragnę cię jak szaleniec, ale jeśli chcesz, żebym sobie poszedł, teraz jest odpowiednia chwila, żeby mi to powiedzieć. Wkrótce będzie za późno. Nie zdołam nad sobą zapanować. - Nigdzie nie pójdziesz. Kochaj się ze mną - szepnęła, spoglądając mu w oczy. Pozbyła się wszelkich wątpliwości. Niedawna kłótnia oczyściła atmosferę i zmusiła ich oboje do szczerego wyznania. Odwzajemnione uczucie, jeszcze nienazwane, ale prawdziwe, okazało się silniejsze niż wszelkie przeciwności.

R

S

Mieli dla siebie całą noc, więc kochali się bez pośpiechu. Namiętne pocałunki i zmysłowe pieszczoty stopniowo rozpalały pożądanie. Zaspokoili je, spleceni ciasnym uściskiem, a gdy nadeszło spełnienie, niebiańska ekstaza ogarnęła ich ciała i dusze. Meredith drżała w objęciach Adama, bo uświadomiła sobie, że oddała mu serce, gdy po raz pierwszy uśmiechnął się do niej. Pokochała go od pierwszego wejrzenia miłością szczerą, głęboką i prawdziwą. To nie było fatalne zauroczenie. Gdy, ogarnięty rozkoszą, raz po raz szeptał jej imię, wiedziała, że uczucie, które do niego żywi, zostało odwzajemnione. Kiedy się obudziła, nie miała pojęcia, która godzina, i wcale nie chciała tego wiedzieć. Leżała w objęciach Adama, które teraz były dla niej całym światem, i chłonęła cudowny urok teraźniejszości zaspokojonych kochanków. Uniosła głowę i popatrzyła na jego urodziwą twarz. Powieki miał przymknięte, ale kiedy się w niego wpatrywała, uniosły się natychmiast, jakby poczuł na sobie jej wzrok. - Co jest? - spytał czule. - Wszystko dobrze - odparła, tuląc znów głowę do jego ramienia. - Przecież wiem, że coś ci leży na sercu, kochanie odparł i roześmiał się cicho. Czuła, jak pod jej policzkiem wibruje mu pierś. - Mów śmiało. Żałujesz, że się kochaliśmy?

R

S

- Skądże! - zapewniła go. Uniosła się lekko i oparła brodę na dłoni. - A ty! - O, nie! - Wyraźnie zdziwiła go tym pytaniem. -Było cudownie. - Taka jestem niezdarna... - Meredith, nie mów głupstw - przerwał stanowczo. Ośmielona tym żarliwym protestem i trochę zawstydzona opowiedziała mu krótko o swoim jedynym romansie i jego fatalnych następstwach. Kiedy Adam usłyszał, jak paskudnie obszedł się z nią Jake, wyraźnie pobladł i napiął mięśnie, jakby szykował się do walki. - A to drań! - burknął mściwie. - Nie zasługiwał... - Adam przerwał nagle i z niedowierzaniem pokręcił głową. Uniósł się lekko i pocałował Meredith. - Szkoda, że cię wtedy nie znałem - dodał z westchnieniem. – Na szczęście teraz jesteśmy razem. Czuję się zaszczycony, że po tamtych paskudnych doświadczeniach pokonałaś obawy i wybrałaś mnie. Naprawdę wyjątkowa z ciebie dziewczyna, Meredith. Nie zawiodę cię - obiecał, pieczętując obietnicę namiętnym pocałunkiem. Kochali się znowu, a potem długo spali. Gdyby nie skomlenie zniecierpliwionej Lucy, chyba w ogóle nie wstaliby z łóżka. Popędzani przez labradorkę wykąpali się, włożyli ubrania i poszli z nią na długi spacer do parku, a w drodze powrotnej wstąpili do znajomej kafeterii na późne śniadanie. Lucy, stała bywalczyni lokalu, także dostała smakowite kąski. Potem wsiedli do auta i pojechali do pracowni Me-

R

S

redith. Adam zachwycał się jej rzeźbami i kilkakrotnie przypominał, żeby jak najszybciej nawiązała kontakt z Dawidem Martinem. Zostali w pracowni do zmierzchu, bo Meredith szykowała rzeźbę na konkurs. Cudowny dzień zakończyli w mieszkaniu Adama, który sam przygotował lekką kolację. Przyjemnie było popatrzeć, jak dobrze radzi sobie w kuchni. Jego lokum mieściło się na dwudziestym czwartym piętrze luksusowego wieżowca w bardzo dobrej dzielnicy. Meredith zamierzała wrócić na noc do domu, ale gdy Adam pocałował ją na dobranoc, natychmiast zmieniła zdanie i bez oporów dała się zwabić do jego sypialni. W poniedziałkowy ranek została wraz z Lucy odwieziona na Bursztynową. Adam zaczekał, aż weźmie prysznic i zmieni ubranie, a następnie podrzucił ją do pracy. Po wspólnie spędzonym weekendzie z trudem znosili rozłąkę, więc spotykali się co wieczór. Adam, znany filantrop, otrzymywał wiele zaproszeń na imprezy charytatywne, a Meredith towarzyszyła mu, ilekroć uznał, że powinien się gdzieś pokazać. Na początku robiła to wyłącznie na jego prośbę, bo żartobliwie marudził, że natrętne wielbicielki zatruwają mu życie. Z czasem jednak przekonała się, że lubi towarzystwo ciekawych ludzi i chętnie uczestniczy w ważnych wydarzeniach kulturalnych. Równie interesujące było ich omawianie z Adamem. Bystrookie przyjaciółki - Sylwia, Lila i Jayne - szybko zrozumiały, co się święci, ale jej nie wypytywały. W końcu zaprosiła je na obiad do ulubionej hinduskiej

R

S

restauracji w pobliżu biurowca firmy i opowiedziała o swoim romansie. Cierpliwie odpowiadała na dziesiątki pytań. Dziewczyny były zachwycone i nie omieszkały podkreślić, że mają swój udział w jej szczęściu, bo właśnie im zawdzięcza przemianę z brzydkiego kaczątka w prawdziwą piękność. Były przekonane, że kiedy Adam ujrzał ją na scenie podczas aukcji dobroczynnej, całkiem strącił głowę i powiedział: ta albo żadna. Wieczorem Meredith zajrzała do Rose. Chciała jej oddać pożyczoną broszkę, która najwyraźniej spełniła już swoje zadanie. Gdy siedziały na kanapie, popijając miętową herbatę, zwierzyła się zaprzyjaźnionej sąsiadce i opowiedziała jej o swoim szczęściu. Gdy sięgnęła po aksamitne pudełeczko, w którym leżała broszka, Rose uniosła dłoń i powiedziała: - Zatrzymaj ją trochę dłużej. Powinnaś ją nosić. Bardzo do ciebie pasuje. - Potem umilkła i zmyśliła się, jakby miłe wspomnienia nagle przesłoniły jej rzeczywistość. Meredith nie dała się prosić i chętnie przypięła bursztynową broszkę do beżowego swetra. Zadowolona Rose z aprobatą kiwnęła głową i uśmiechnęła się tajemniczo. Meredith po raz pierwszy w życiu czuła się bezgranicznie szczęśliwa. Chwilami oddawała się marzeniom i wyobrażała sobie wspólne życie z Adamem, długie i pełne radości. Tylko jedna niepokojąca myśl wyrywała ją niekiedy z owego błogostanu. Adam, w przeciwieństwie do niej,: chciał mieć dzieci. Gdyby postanowili

R

S

zawsze być razem, byłaby to przeszkoda nie do pokonania. Meredith odsuwała ten problem, obiecując sobie, że później... kiedyś... poważnie się nad nim zastanowi. Na razie żyła chwilą. Wielkie słowa takie jak miłość, małżeństwo, rodzina budziły w niej paniczny lęk, więc unikała ich, kolekcjonując drobne codzienne radości. Zachęcana przez Adama, który nie dawał za wygraną, aż postawił na swoim, zadzwoniła wreszcie do Dawida Martina. Obawiała się, że już zapomniał o rozmowie podczas wernisażu, ale najwyraźniej pamiętał i natychmiast zgodził się przyjechać do jej pracowni i obejrzeć rzeźby. Gdy odłożyła słuchawkę, zerwała się z krzesła i zaczęła skakać z radości, klaszcząc w ręce. W chwilę później zadzwoniła do Adama, żeby podzielić się z nim dobrą nowiną. - Przyjdzie w sobotę rano - tłumaczyła z ożywieniem. - Okropnie się denerwuję. Mogę prosić o duchowe wsparcie? - spytała przymilnie, chociaż zwykle sama doskonale sobie radziła w takich sytuacjach. Samą siebie zdziwiła tą prośbą. - Naturalnie, skoro sobie tego życzysz. - Adam najwyraźniej też był zaskoczony. - Tak - odparła krótko i stanowczo. Nim spotkała Adama, do głowy by jej nie przyszło, że podczas rozmowy ważnej dla dalszej artystycznej kariery dobrze mieć przy sobie kogoś bliskiego. Ale teraz inaczej na to patrzyła. Adam okazał się... jej drugą połówką, więc

R

S

miał prawo uczestniczyć we wszystkich ważnych zdarzeniach. Jego obecność była absolutnie niezbędna. - Czuję się zaszczycony - odparł po chwili. Z jego tonu odgadła, że jest uśmiechnięty. - Jeśli Dawid zaproponuje ci udział w wystawie, otworzymy butelkę wina i opijemy twój sukces. - Przestań! Nie chcę zapeszyć - jęknęła, przykładając dłoń do czoła. - Nie mów takich rzeczy, bo wtedy okropnie się denerwuję. - Wybacz - odparł i wybuchnął śmiechem. - Ale wino i tak przyniosę. Gdy nadszedł wielki dzień, rozkapryszona Meredith zażądała, aby zabrać do pracowni także Lucy. Adam chichotał, gdy zdziwiona labradorka daremnie próbowała ułożyć się wygodnie na wąziutkim tylnym siedzeniu sportowego auta, wyraźnie zdegustowana niewygodami, na które ją narażono. Gdy wbiegła do pracowni, natychmiast poczuła się jak w domu, ponieważ Meredith często ją tam zabierała, zwłaszcza wówczas, gdy rzeźbiła nocami. Lucy dotrzymywała jej towarzystwa, a także przynajmniej z pozoru chroniła przed intruzami. Mimo basowego głosu i sporych rozmiarów była zbyt ufna i przyjazna, żeby uznać ją za psa obronnego. Dawid Martin zjawił się punktualnie. Wielu znanych plastyków miało pracownie w starych magazynach nad rzeką, więc doskonale się orientował w labiryncie krętych uliczek. Był niezwykle uprzejmy, niemal przyjacielski, a na widok Adama nie okazał najmniejszego

R

S

zdziwienia. Tego ranka był od stóp do głów odziany w czerń; świetnie skrojona markowa kurtka, bluza z dzianiny, czarne dżinsy i buty. Z wyglądu przypominał posępnego buntownika bez powodu i mimo przyjaznego uśmiechu wydawał się trochę nieprzystępny, więc Meredith była trochę zbita z tropu i jeszcze bardziej się denerwowała. Po chwili doszła do wniosku, że, jak większość ludzi związanych ze sztuką i artystami, Dawid kreuje swój wizerunek i trochę się nim bawi. Gdy zaproponowała mu coś do picia, wybrał gazowaną wodę mineralną i popijając ją prosto z butelki, wyciągnął aparat fotograficzny i przeszedł do obszernego pomieszczenia, gdzie stały rzeźby. Meredith wstrzymała oddech, gdy krążył wśród jej prac, każdej z nich przyglądając się z uwagą. Ich autorka tak mocno ścisnęła dłoń Adama, że ten aż skrzywił się z bólu. W końcu uznała, że nie zniesie dłużej takiego napięcia i oznajmiła, że musi wyjść na chwilę, żeby wyprowadzić Lucy. Adam popatrzył na nią ze zdziwieniem, ale szybko zrozumiał, w czym rzecz. Zwykle proponował, że ją wyręczy, ale tym razem było inaczej. - Dobra, tylko nie idź za daleko - poprosił, odprowadzając ją do drzwi. Zaabsorbowany Dawid w ogóle nie zauważył, że wyszła z pracowni. Meredith nie miała pojęcia, czy to dobry znak... czy też wręcz przeciwnie. Obeszła z Lucy wielki magazyn i szybko wróciła,

R

S

ponieważ ciekawość nie dawała jej spokoju. Gdy weszła do pracowni, Dawid rozmawiał z Adamem, więc uznała, że obejrzał i sfotografował wszystkie jej prace. Unikała jego wzroku, bo wiedziała, że gdy spojrzy mu w oczy, zacznie się fachowa dyskusja i padnie ostateczny wyrok. - A! Jesteś nareszcie! - zawołał Dawid. - Dziewczyno, twoje dzieła są fantastyczne. Takie świeże i oryginalne. Masz własny styl. Czegoś takiego jeszcze nie widziałem - przyznał. Wyraz zadowolenia na jego twarzy dowodził, że komplementy są szczere. Meredith zamilkła z wrażenia. Liczyła na kilka zdawkowych pochwał i słów zachęty do dalszej pracy nad sobą, bo na wystawę w renomowanej galerii jest za wcześnie. Może za jakiś czas... Jawny zachwyt Dawida był dla niej całkowitym zaskoczeniem. - A nie mówiłem, że ona jest wspaniała? - wtrącił chełpliwie Adam. Objął ramieniem Meredith, przytulił ją i uśmiechnął się szeroko. Była mu wdzięczna, że dodaje jej otuchy i tak niefrasobliwie podchodzi do całej sprawy. - Dziękuję ci, Dawidzie. Bardzo ci dziękuję - wykrztusiła z trudem. Rozpromienił się od razu i odparł pobłażliwym tonem: - Głupstwa mówisz. To ja powinienem ci dziękować, że mnie tu zaprosiłaś. Podejrzewam jednak, że cała wdzięczność należy się jemu - dodał, zerkając porozumiewawczo na Adama, który spytał od razu:

R

S

- Czy to oznacza, że zaprosisz Meredith do udziału w najbliższej grupowej wystawie? Była mu wdzięczna, że jasno postawił sprawę, bo sama by się na to nie zdobyła. Wstrzymała oddech, czekając na odpowiedź. Dawid namyślał się przez moment. Popatrzył ku sąsiedniej sali, jakby chciał raz jeszcze popatrzeć na rzeźby, potem zajrzał do notatek. - To zależy... - mruknął w końcu. Meredith straciła nadzieję, słysząc nutę wahania w jego głosie. - Moje prace nie są jeszcze na odpowiednim poziomie, tak? - wtrąciła. - Ależ skąd! Nic z tych rzeczy. - Energicznie pokręcił głową i odgarnął do tyłu długie jasne włosy opadające na czoło. - Zastanawiałem się, czy nie odpowiadałaby ci raczej wystawa indywidualna. Na przykład w styczniu. - Tylko moje rzeźby? - upewniła się, nie wierząc własnym uszom. - Wspaniale! - Adam znów ją przytulił. - Muszę pogadać z moim wspólnikiem, ale sądzę, że możemy uznać sprawę za załatwioną, bo Pendleton zajmuje się głównie finansami, a nadzór artystyczny zostawia mnie, lecz wszystkie decyzje podejmujemy wspólnie - tłumaczył. - Bierz się do roboty, dziewczyno. Mamy sporą powierzchnię wystawienniczą, więc przydałoby się więcej eksponatów. - Jasne. Będę pracować noc i dzień - obiecała skwapliwie Meredith.

R

S

- Tylko nie przesadzaj - ostrzegł ją z uśmiechem Dawid. - Nie możemy pozwolić, żebyś się przedwcześnie wypaliła, skoro chcemy zrobić z ciebie gwiazdę. - W jej mieszkaniu jest kilka mniejszych rzeźb. Można by je u was pokazać - wtrącił Adam. - Dobry pomysł! - ucieszył się Dawid. - Chętnie wpadłbym któregoś dnia, żeby je obejrzeć. Może wieczorem, po pracy? - zapytał Meredith. - Zapraszam, ale zadzwoń wcześniej. Zwykle wracam koło szóstej - odparła. - Świetnie. Odezwę się w przyszłym tygodniu i dam ci znać, co postanowiliśmy. - Dawid zebrał swoje rzeczy i ruszył do wyjścia. - Strasznie mi się spodobały twoje prace, Meredith. Mam przeczucie, że spodobają się naszym klientom. - Dziękuję... to znaczy, mam nadzieję, że tak będzie wymamrotała zakłopotana. Gdy Adam odprowadzał gościa do drzwi, stała nieruchomo na środku pracowni. Była kompletnie oszołomiona. Nie mieściło jej się w głowie, że wszystko dzieje się w rzeczywistości. Czy naprawdę był tu przed chwilą właściciel renomowanej galerii, który zaproponował jej indywidualną wystawę? Wrócił rozpromieniony Adam. Gdy stanął przed nią, szeroko rozkładając ramiona, rzuciła się w nie i tak mocno ścisnęła go za szyję, że błagał o litość z obawy, że zostanie uduszony. - Dzięki! Dzięki! Dzięki! - krzyczała na cały głos.

R

S

- Wspaniała nowina, co? Ale nie przesadzaj z tą wdzięcznością. Ja tylko przedstawiłem ci Dawida, a potem dopilnowałem, żebyś go tu zaprosiła. W gruncie rzeczy wszystko zawdzięczasz swojemu talentowi - zapewnił. Meredith przechyliła głowę i spojrzała na niego z ukosa. - Pewnie tak... ale ty we mnie uwierzyłeś i dlatego się udało. W obecności Adama od razu nabierała pewności siebie. Powtarzał jej, że ma w ręku prawdziwe atuty, i wszystko potwierdziło się w rzeczywistości. Po raz pierwszy czuła, że jest bezwarunkowo i szczerze podziwiana. Nie musiała o nic zabiegać. - Jeśli mi na to pozwolisz, Meredith, zawsze będę przy tobie - obiecał, spoglądając w rozświetlone niebieskie oczy. Zdawało jej się, że czyta z nich nieme pyta nie. Odpowiedziała bez słów: wspięła się na palce i po całowała go w usta. Adam nie potrzebował dodatkowej zachęty. Jego pocałunki stawały się coraz zachłanniejsze, a pieszczoty były namiętne, choć czułe. Wkrótce nadzy kochali się na okrytej dywanem podłodze. Lucy, nie zważając na ich miłosne szaleństwo, drzemała w kącie zwinięta w kłębek na swoim kocyku. Gdy trochę ochłonęli, przenieśli się na wąskie łóżko, gdzie Meredith drzemała czasami, zmęczona pracą w opornym metalu. Gdy rozmawiali o przyszłej wysta-

R

S

wie, ledwie śmiała wierzyć, że spotkało ją takie wyróżnienie. - Będę teraz musiała mnóstwo czasu spędzać w pracowni, więc przez jakiś czas musimy widywać się rzadziej - tłumaczyła. - Chyba nie masz mi tego za złe. - Nie przejmuj się mną - odparł Adam, gładząc ją po włosach. - To przełom w twojej artystycznej karierze. Wiele zależy od pierwszej wystawy. Musisz wszystko podporządkować swojej pracy i nie szczędzić sił. Zapewniam, że doskonale rozumiem takie podejście do sprawy. Sam tego doświadczyłem, rozkręcając firmę. Moja żona nie była tak wyrozumiała. Obmawiała mnie ze swoimi przyjaciółkami albo włóczyła się z innymi facetami. - Mógłbyś wpadać do pracowni od czasu do czasu. Nie można pracować bez przerwy. Konieczny jest odpoczynek. - Chyba wiem, o co ci chodzi, i jestem do twojej dyspozycji - zapewnił z udawaną powagą i wtulił twarz w jej włosy, a potem dodał całkiem serio: - Bardzo proszę, żebyś przychodziła tu z Lucy. Nie jest psem obronnym, ale na pierwszy rzut oka robi wrażenie groźnego brytana. Poza tym kupię ci telefon komórkowy, żebyśmy bez przeszkód mogli się kontaktować, kiedy to będzie konieczne. - Jasne, szefie - odparła z niewinną minką, udając potulne kobieciątko. - No, to lubię. I tak trzymać - mruknął, obejmując ją czule.

ROZDZIAŁ ÓSMY

R

S

Nowina o artystycznym sukcesie Meredith wprawiła jej przyjaciółki w stan euforycznej radości. Gratulacjom nie było końca. Ostatnio była strasznie zapracowana, ale całkiem nieźle dawała sobie radę z tym nadmiarem. Skończyła już wzory ślubnej biżuterii dla swojej macierzystej firmy, w ciągu dnia ślęczała nad prototypami upominków zamówionych przez Adama, a popołudnia i wieczory spędzała w pracowni, gdzie jej najdroższy bywał codziennym gościem. Przestała się martwić, że straci posadę, bo obawa przejęcia firmy Colette przez Markusa Greya, groźnego konkurenta na jubilerskim rynku, okazała się mocno przesadzona, a zacietrzewiony prześladowca najwyraźniej stracił impet. Pesymiści ostrzegali jednak, że to cisza przed burzą, ponieważ Grey zbiera siły i środki, szykując się do kolejnego ataku. Twierdzili, że przyczaił się jak prawdziwy drapieżnik, bo liczy na osłabienie czujności i rozluźnienie dyscypliny w szeregach przeciwnika. Gdy będzie gotowy, zada decydujący cios. Meredith nie przejmowała się zbytnio ich gadaniną. Była szczęśliwa i cieszyła się życiem. Los dał jej

R

S

wszystko, czego może pragnąć młoda utalentowana dziewczyna... a nawet więcej. Nadchodziło Święto Dziękczynienia. Meredith nie miała ochoty zastanawiać się nad tym, jak je spędzi. W końcu Adam zapytał ją, czy ma jakieś plany, gdy poszli razem na kolację do restauracji Cristal. Przekonał ją, żeby zrobiła sobie krótką przerwę w pracy dla nabrania sił i odświeżenia wyobraźni. Dopilnował, żeby siedzieli przy tym samym stoliku, który zarezerwował poprzednio. Gdy usiedli na wygodnych krzesłach w uroczej niszy, Meredith z zadowoleniem stwierdziła, że jej najdroższy bywa niepoprawnym romantykiem. - Zastanawiałem się, jakie masz plany na Święto Dziękczynienia. Powinienem wcześniej ci to zaproponować, ale dopiero dziś przyszło mi do głowy, że mogłabyś pojechać ze mną do Wisconsin i poznać innych Richardsów. Mam liczną rodzinę. Popatrzyła mu w oczy. To zaproszenie oznaczało, że ma wobec niej poważne zamiary. Była niemal pewna, że wkrótce się jej oświadczy. Ani zgoda, ani odmowa nie gwarantowały szczęścia im obojgu. Meredith nie widziała żadnych szans na rozsądny kompromis. Zawahała się i wypiła łyk wody, żeby zyskać na czasie. - Powinienem wcześniej cię zaprosić, ale nie byłem pewny, czy zdołam się stąd wyrwać na parę dni. Najpierw czeka mnie dłuższa podróż w interesach, ale klan Richardsów byłby okropnie rozczarowany, gdybym do

R

S

nich nie pojechał, więc tak ułożyłem swoje sprawy, żeby później wykroić trochę czasu na rodzinną wizytę. I co powiesz na mój pomysł? Masz inne plany? - Matka nalega, żebym ją odwiedziła. Mieszka w Kalifornii - tłumaczyła Meredith. - Przysłała mi nawet bilet na samolot. - Polecisz do niej? - Zastanawiam się nad tym - odparła wykrętnie, chociaż wcale nie miała ochoty na rodzinne spotkanie. Po namyśle uznała, że trzeba postawić sprawę jasno. Wszystko się w niej buntowało, gdy zwodziła Adama. Miłości nie można budować na kłamstwie. - Szczerze mówiąc, moja matka świętuje, sącząc martini przy basenie i urządzając bankiety dla zmanierowanych przyjaciół. Mnie to nie bawi, więc chyba zostanę tutaj. Mam przecież mnóstwo pracy w związku z moją wystawą. Już postanowiłam. W Święto Dziękczynienia będę pracować. - Naprawdę? - Adam był trochę rozczarowany. -Nie chcesz odpocząć przez kilka dni? Przykro mi, że zostaniesz tu sama. W pierwszej chwili Meredith również pomyślała, że Adam będzie osamotniony, ale uświadomiła sobie, że wybiera się do krewnych, którzy osłodzą mu rozczarowanie spowodowane jej odmową. - Nie martw się. Sylwia dotrzyma mi towarzystwa - dodała. Sylwia nie miała rodziny, z nikim się ostatnio nie

R

S

spotykała. Od pewnego czasu widywały się rzadko, więc Meredith z radością myślała o miłym popołudniu w towarzystwie sąsiadki. Mogłyby razem ugotować i zjeść świąteczny obiad. Adam wyciągnął rękę i dotknął jej dłoni. - Meredith, odnoszę wrażenie, że ostatnio trochę się ode mnie... oddaliłaś - powiedział. - Wiem, że jesteś zaabsorbowana pracą i bardzo przejęta swoją wystawą. Doskonale to rozumiem. A wracając do Święta Dziękczynienia. .. Naprawdę nie znajdziesz czasu, żeby choć na krótko wyrwać się z tego kieratu, czy obawiasz się spotkania z moją rodziną? - Raczej to drugie, ale najbardziej lękam się konsekwencji takiego spotkania. - Meredith westchnęła głęboko. - A mianowicie? - spytał cicho. - Od tego momentu bylibyśmy ze sobą bardzo mocno związani. - A teraz nie jesteśmy? - Adam popatrzył na nią ze zdziwieniem, ujmując jej drugą dłoń. - W pewnym sensie. Nie jestem pewna, czy jestem dla ciebie odpowiednia. Adam nie krył zdumienia, ale na jego twarzy nie dostrzegła oznak gniewu ani irytacji. Był uosobieniem cierpliwości i wyrozumiałości, czym ją zupełnie rozbroił. - Co ty mówisz? Pasujemy do siebie pod każdym względem. Jak możesz w to wątpić? Nie jesteś ze mną

R

S

szczęśliwa? Sądziłem, że dobrze nam razem. Chcesz powiedzieć, że jest inaczej? - Jestem bardzo szczęśliwa - zapewniła, spoglądając mu w oczy. - Problem w tym, że nie mogę dać ci wszystkiego, czego pragniesz... na co zasługujesz. Mówiła ogólnikami. Bała się powiedzieć głośno, że nie chce mieć dzieci, ponieważ byłaby okropną matką i pod tym względem na pewno by go rozczarowała. Milczała, nie mogąc zdobyć się na takie wyznanie. Długo patrzył na nią w zadumie. W końcu ścisnął mocno jej dłonie. - Nie zaprzątaj sobie tym głowy. To już moje zmartwienie. A wracając do początku naszej rozmowy... Mam rozumieć, że nie pojedziesz ze mną do domu na Święto Dziękczynienia, prawda? Trudno. Może następnym razem... ale zastanów się jeszcze. Gdy wrócę z podróży służbowej, dasz mi ostateczną odpowiedź. Wyjeżdżam na tydzień. Będziesz miała czas, żeby wszystko przemyśleć. Wrócę na parę dni przed Świętem Dziękczynienia. - Zobaczymy - odparła bez przekonania, jakby wątpiła, że ją Adam znów zaprosi. Z drugiej strony jednak był uparty i nieustępliwy, a poza tym cechował go niepoprawny optymizm. Po kolacji odwiózł Meredith na Bursztynową, odprowadził na górę, wszedł do mieszkania, a potem do ciemnej sypialni. Tam bez słowa wziął ją w ramiona. Była bliska płaczu. Tak bardzo go kochała. Na samą myśl

R

S

o rozłące miała wrażenie, że ziemia usuwa jej się spod nóg. Oszołomiona miłością i pożądaniem chętnie oddawała pocałunki i kochała się z nim jakby ogarnięta szaloną determinacją, żeby w ten sposób wyrazić ogrom niewypowiedzianego uczucia. Następnego ranka zaspali, więc, zaabsorbowani poranną krzątaniną, nie mieli czasu na rozmowę. Meredith pamiętała, jak bardzo tęskniła za Adamem w czasie poprzedniego wyjazdu i dlatego ucieszyła się ogromnie, gdy obiecał, że będzie dzwonić codziennie. Miała pewność, że dotrzyma słowa i znajdzie dla niej kilka minut. Dwa pierwsze wieczory po jego wyjeździe spędziła w pracowni. Miała już telefon komórkowy, więc Adam dodzwonił się bez trudu, ale rozmowa wydała jej się zbyt krótka i dość zdawkowa, więc pozostało uczucie niedosytu. Trzeciego dnia Adam jak zwykle najpierw zadzwonił do mieszkania. Ucieszył się, bo nie lubił, gdy przesiadywała do późnej nocy w starym magazynie nad rzeką, gdzie kręciły się podejrzane indywidua. Meredith usłyszała głośny szczęk talerzy, gwar i muzykę. - Cześć, mówi Adam. - Witaj. Gdzie jesteś? Ledwie cię słyszę. - Zaprosiłem na kolację paru kontrahentów. Jestem w restauracji i późno wrócę do hotelu, więc dzwonię teraz, bo nie chcę cię budzić w środku nocy. Cieszę się, że wróciłaś do domu. Nie powinnaś za długo przesiadywać w pracowni. Należy ci się odpoczynek.

R

S

- Słuszna uwaga. - Rzeczywiście potrzebuję chwili oddechu, przyznała, ale z innego powodu wróciła dziś na Bursztynową wcześniej niż przez kilka ostatnich dni. Zjawił się u niej Dawid Martin. Oglądał właśnie mniejsze rzeźby, fotografował je i robił notatki. Zauważyła od razu, że okropnie się guzdrze. Miała nadzieję, że wkrótce sobie pójdzie. Czuła się zmęczona i nie miała ochoty przyjmować gości - nawet właściciela renomowanej galerii. - Jest tu Dawid - powiedziała do Adama. - Interesują go mniejsze prace, bo uważa, że niektóre z nich można pokazać w galerii. - Pamiętam - mruknął Adam. Meredith odniosła wrażenie, że nie jest zadowolony z odwiedzin Dawida w jej mieszkaniu, ale nie była tego pewna, bo hałas był coraz głośniejszy. - Pozdrów go ode mnie, dobrze? - Zaraz to zrobię. - Jesteś zajęta, więc nie będę zawracać ci głowy. W słuchawce rozległ się dziwny szum. - Dobranoc. Tęsknię za tobą - dodała cicho. - Ja za tobą też - zapewnił Adam. - Cześć, kochanie. Połączenie zostało przerwane. Meredith przez chwilę stała nieruchomo ze słuchawką w ręku, nim odłożyła ją na widełki. Nim odwróciła się do Dawida, poczuła na sobie jego wzrok. Uśmiechnął się i zajrzał do swoich notatek. - Adam dzwonił?

R

S

- Tak. Wyjechał na kilka dni w interesach. Kazał cię pozdrowić. - Dziękuję. Przekaż mu ode mnie pozdrowienia. Uśmiechnął się, błyskając białymi zębami. Meredith nie podobał się jego ironiczny ton. - Bardzo chętnie. - Codziennie do ciebie dzwoni, gdy wyjeżdża? - Owszem - odparła. Co go to obchodzi? - Urocze - odparł Dawid. - Jesteście razem? To poważna sprawa, tak? Meredith zrozumiała w końcu, do czego zmierza osobliwa indagacja. Nie życzyła sobie, żeby Dawid się nią interesował. Z jej strony nie było żadnej zachęty. Uznała, że trzeba mu to uświadomić, i to zaraz. Jeśli to oznacza, że nie będzie miała indywidualnej wystawy, mówi się trudno. - Tak, jesteśmy sobie bardzo bliscy - odparła z naciskiem. - Świetnie - mruknął Dawid i dodał pospiesznie: Pasujecie do siebie. Fajna z was para. - Dzięki. Obejrzałeś wszystko? Wybacz, ale jutro rano muszę iść do pracy - powiedziała uprzejmie, ale stanowczo. - Tak, jasne - odparł Dawid i popatrzył na zegarek. O rany, strasznie późno. Zasiedziałem się. Schował notatki i aparat fotograficzny do skórzanej torby i ruszył ku drzwiom. Kiedy wychodził, Meredith odetchnęła z ulgą.

R

S

- Aha, byłbym zapomniał - powiedział na odchodnym. - Tom Pendleton chciałby cię poznać. Taki mamy zwyczaj, gdy zaczynamy współpracę z nowymi artysta mi. Proponuję, żebyś umówiła się z nami na kolację. Może w piątek albo w sobotę? Adam wyjechał na tydzień, więc Meredith nie miała żadnych weekendowych planów, ale chciała, żeby towarzyszył jej podczas rozmowy z właścicielami galerii. Awanse Dawida wprawiły ją w zakłopotanie, więc nie miała ochoty na kolejne spotkanie. Co gorsza, musiałaby również stawić czoło jego wspólnikowi i dlatego potrzebne jej było życzliwe wsparcie. - Nie wiem, czy znajdę czas - odparła wykrętnie. Spotkajmy się raczej w przyszłym tygodniu. - Niestety, tuż przed Świętem Dziękczynienia obaj wyjeżdżamy do Meksyku na spotkanie z miejscowymi artystami. Tom nalega, żeby spotkanie odbyło się jak najszybciej. Twoje rzeźby zrobiły na nim ogromne wrażenie. - No dobrze - ustąpiła niechętnie. - Odpowiada ci sobota? - Doskonale - odparł, uśmiechając się szeroko i wymienił nazwę modnej restauracji, gdzie mieli spotkać się pół do dziewiątej wieczorem. - Dawid pożegnał się w końcu, a Meredith z cichym westchnieniem ulgi zaniknęła za nim drzwi. W sobotni wieczór nie bez obaw szła na spotkanie, które okazało się bardzo udane. Tom Pendleton, niski

R

S

brunet pełen energii i stanowczości, różnił się bardzo od wspólnika. Obaj wiele jeździli po świecie i podczas kolacji jeden przez drugiego opowiadali o artystycznych podróżach. Zadawali też mnóstwo pytań. Meredith odpowiadała spokojnie i rzeczowo, ale męczyła ją rozmowa z tymi ekscentrykami. Z utęsknieniem czekała, aż zapłacą rachunek i uwolnią ją nareszcie od swego towarzystwa. Chciała już wrócić na Bursztynową, bo o tej porze zwykle dzwonił Adam. Uprzedziła obu panów, że nie wyłączy telefonu komórkowego, bo czeka na ważne połączenie. Gdy zabrzmiał cichy sygnał, natychmiast odebrała. Dzwonił Adam. - Gdzie jesteś? Chyba nie w pracowni - wypytywał niecierpliwie głębokim, trochę zmienionym głosem. - Jestem na kolacji z Dawidem i jego wspólnikiem, Tomem - wyjaśniła. - Zależało im na tym spotkaniu. Wkrótce stąd wychodzimy. Mogę zadzwonić do ciebie trochę później. - Nie chciała teraz rozmawiać, bo zauważyła, że Dawid i Tom nadstawiają uszu. - Wykluczone. Chyba pamiętasz, że dziś jestem w Seattle. Tutaj mamy ósmą wieczorem. Zaprosiłem klientów na kolację i zaraz wychodzę. Wrócę do pokoju bardzo późno. - Wydawał się urażony, bo zapomniała, jakie miał plany na dzisiejszy wieczór. Z drugiej strony jednak codziennie nocował w innym mieście, więc już traciła rachubę. - W takim razie zadzwonię jutro - zaproponowała. - Przez cały dzień będę w pracowni.

R

S

- A ja w podróży - oznajmił Adam. - Odezwę się do ciebie wieczorem. - Zgoda - odparła cicho. - Chciała dodać, że okropnie za nim tęskni i nie może się już doczekać jego powrotu, ale Dawid i Tom słyszeli każde słowo, więc pożegnała się, zrezygnowana. Gdy Adam mówił jej dobranoc, jego głos emanował znów miłym ciepłem, lecz później połączenie zostało przerwane. Meredith westchnęła i schowała telefon komórkowy. Tom zapłacił kartą kredytową. - Jakieś kłopoty? - zapytał troskliwie Dawid. - Ależ nie! - zapewniła i starannie zamknęła torebkę. - Dziękuję wam za miły wieczór. Cieszę się, że cię poznałam, Tom - dodała. - Dla mnie to również wielka radość - zapewnił. - Dawid cuda o tobie opowiadał, więc chciałem cię poznać osobiście. - Z rozbawieniem popatrzył na wspólnika. - Muszę przyznać, że opisując cię, trafił w dziesiątkę, a ja sam odkryłem wiele nowych zalet. Lekko zarumieniona, podziękowała za komplementy, ale starała się nie przywiązywać do nich większej wagi. - Raz jeszcze dziękuję wam obu, że postanowiliście wystawić moje prace. Mam nadzieję, że i dla was ta decyzja okaże się korzystna. - Jestem o tym przekonany - zapewnił Tom. - Nie ma wątpliwości - wtórował mu Dawid. Wkrótce opuścili restaurację. Meredith wezwała ta-

R

S

ksówkę. Dawid nalegał wprawdzie, że odwiezie ją do domu, ale odmówiła. Gdy wróciła do mieszkania, natychmiast zadzwoniła do hotelu, w którym nocował Adam, chociaż była niemal pewna, że go nie zastanie. I miała rację. Tego wieczoru nie usłyszał, że Meredith tęskni i niecierpliwie czeka na jego powrót. Telefon komórkowy był wyłączony, więc zostawiła wiadomość. Nic ważnego, kilka ciepłych słów. Z nadzieją myślała o wtorku. Adam obiecał, że przyleci wczesnym popołudniem. Postanowiła wyjechać po niego na lotnisko, bo miała już dość rozłąki.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

R

S

W poniedziałek Meredith została dłużej w pracowni, żeby przed powrotem Adama skończyć ważny element nowej rzeźby. Podczas jego tygodniowej nieobecności wiele myślała i nie była już wcale taka pewna, czy dobrze postąpiła, odrzucając zaproszenie do wspólnego świętowania u jego rodziny. Sylwia, Lila i Jayne uznały, że powinna jechać i namawiały ją do szczerej rozmowy z Adamem. Były przekonane, że na pewno zrozumie jej obawy, jeśli pozna ich przyczyny. Właśnie się nad tym zastanawiała, gdy ktoś zadzwonił. Spojrzała przez wizjer na wieczornego gościa i zobaczyła Dawida. Otworzyła ciężkie metalowe drzwi. - A to niespodzianka! Co tu robisz? - Byłem w pobliżu u zaprzyjaźnionego malarza, zobaczyłem światło w twoich oknach, więc postanowiłem wpaść - tłumaczył. - Można na chwilę? - No... dobrze. Wejdź - mruknęła bez entuzjazmu. Lucy podeszła na sztywnych łapach i nieufnie obwąchała nogi Dawida. - Ale bestia! Zawsze ją tu zabierasz? - Gdy pracuję, Lucy dotrzymuje mi towarzystwa.

R

S

- Fajnie. Miły zwierzak. - Pogłaskał łeb Lucy, ale od razu dało się wyczuć, że nie lubi psów, i chce tylko wkraść się w łaski właścicielki suczki. - Jakieś problemy dotyczące wystawy? - zapytała Meredith i podeszła do rzeźby, nad którą pracowała. Miała na sobie spraną, poplamioną koszulkę i obszerną męską koszulę z miękkiej flaneli. - Ależ skąd - odparł skwapliwie Dawid. Znakomicie się prezentował w obcisłym czarnym golfie, skórzanej marynarce i granatowych dżinsach. - Adam już wrócił? - Przylatuje jutro wieczorem. Odbieram go z lotniska. - Ach tak? Nie stać go na taksówkę? - spytał żartobliwie Dawid. - To był mój pomysł. Okropnie się za nim stęskniłam - odparła z naciskiem. - Oczywiście. Już mówiłaś, że to poważny związek. - Skrzyżował ramiona na piersiach. - Meredith, będę z tobą szczery. Krótko się znamy, ale jestem ci bardzo życzliwy i mam nadzieję, że uważasz mnie za prawdziwego przyjaciela. Muszę przyznać, że zastanawiałem się nad tym, co cię łączy z Adamem, i jestem poważnie zaniepokojony. - Dlaczego? - spytała zdumiona i trochę zirytowana, bo zanosiło się na dłuższą i niezbyt przyjemną rozmowę. Dawid podszedł bliżej. - Moim zdaniem... on jest dla ciebie... trochę za stary, nie sądzisz?

R

S

- Za stary? - powtórzyła, wkładając kurtkę. - Nie mów głupstw. Idealnie do siebie pasujemy. - Na razie tak. Początkowo niemal wszystkim dobrze się układa - perorował Dawid. - Ale za dziesięć czy piętnaście lat będzie inaczej. Meredith westchnęła głęboko. Ten facet działał jej na nerwy. Założyła Lucy obrożę i sięgnęła po plecak. Jestem ci bardzo wdzięczna za troskę, ale zapewniam, że nie ma powodu do obaw. Niepotrzebnie wybiegasz tak daleko w przyszłość - odparła ironicznie. - Musimy się pożegnać. Nie będę cię zatrzymywać, bo muszę jeszcze obejść pracownię i wszystko tu pozamykać i wyłączyć. - Nie ma sprawy, poczekam na ciebie. - Dawid ani myślał odejść, gdy wyszli na korytarz, w którym panował półmrok. -nWybacz, jeśli moje słowa wprawiły cię w zakłopotanie - ciągnął przyciszonym głosem. - Wiadomo mi, że Adam wiele dla ciebie zrobił, ale... twoja sytuacja bardzo się ostatnio zmieniła. - Dotknął jej ramienia. Prawda jest taka, że jeśli chodzi o artystyczną karierę, jestem w stanie bardziej ci pomóc. Meredith była zdumiona jego zawoalowaną sugestią. W padającym przez okno świetle ulicznej latarni widziała wyraźnie jego postać i twarz. Czy pochylił się lekko, jakby chciał ją pocałować? Tak jej się przynajmniej wydawało. Na wszelki wypadek ominęła go szerokim lukiem i ruszyła w stronę frontowych drzwi, któ-

R

S

re otworzyły się niespodziewanie. Lucy wyrwała z jej dłoni niedbale trzymaną smycz, zaczęła szczekać i pobiegła do przodu, a Meredith ujrzała stojącego na progu Adama i odjeżdżającą taksówkę. Lucy rzuciła się ku niemu z radosnym ujadaniem. - Adam! - wykrzyknęła Meredith. - Udało mi się wcześniej załatwić sprawy w Chicago, więc zdążyłem na wcześniejszy samolot. - Cudownie, że wróciłeś! - Rzuciła mu się na szyję. Gdy ją pocałował, westchnęła z radości. Po chwili Adam podniósł głowę i nagle znieruchomiał w jej objęciach. - Dawid? Co ty tutaj robisz? Meredith całkiem zapomniała o nieproszonym gościu. Odwróciła się i popatrzyła na niego z roztargnieniem. Stał przy drzwiach i uśmiechał się protekcjonalnie. Meredith coraz bardziej irytowała ta jego poza zblazowanego światowca. - Bohater pozytywny wraca do domu - powiedział ironicznie. - Jak widać, w samą porę - odparł Adam tym samym tonem. - Bez obaw, stary. Byłem w pobliżu, więc odwiedziłem Meredith, żeby sprawdzić, jak sobie radzi. —Wzruszył ramionami. - Jak podróż? - Udana. Sporo załatwiłem - odparł Adam. - Gratulacje. - Dawid minął ich i wyszedł na ulicę.

R

S

- Dobranoc - rzucił na odchodnym i wsiadł do samochodu. Adam spojrzał pytająco na Meredith, która w pierwszej chwili zmieszała się, jakby miała coś na sumieniu, ale szybko wzięła się w garść i postanowiła zapanować nad sytuacją. - Jesteś bardzo zmęczony - powiedziała współczująco. - Ledwie stoję - przyznał żartobliwie. - W takim razie jedźmy do mnie. Tam o ciebie zadbam. Wkrótce dotarli na Bursztynową. Ledwie zamknęli za sobą drzwi, Adam odzyskał wigor. Rzucili na podłogę bagaż, błyskawicznie pozbyli się ubrań i kochali się na jej łóżku. Wyczerpani i szczęśliwi zasnęli, obejmując się mocno. Adam obudził się pierwszy. Był już umyty, ogolony, gdy Meredith otworzyła oczy. Miał na sobie granatowy szlafrok. Siedział przy kuchennym stole, pił kawę i czytał poranną gazetę. - Cześć, śpiąca królewno. Wyskoczyła z łóżka i podbiegła, żeby się do niego przytulić. Objął ją i posadził na swoich kolanach. Gdy spojrzał na nią rozkochanym wzrokiem, poczuła się niebiańsko szczęśliwa. - Zastanawiałem się długo nad ostatnią naszą rozmową - powiedział cicho. - Wiele przemyślałem, kiedy mnie tu nie było.

R

S

- Chodzi o twoje zaproszenie na Święto Dziękczynienia? - Miedzy innymi, ale to nie jest najważniejsze. Wspomniałaś, że nie masz pewności, czy jesteś dla mnie odpowiednia. Próbowałem dojść, skąd u ciebie te wątpliwości i uświadomiłem sobie, że nie powiedziałem ci dotąd, jak bardzo, jak szaleńczo cię kocham. W jego głosie słyszała nutę szczerości, twarz promieniała szczęściem. Meredith była w siódmym niebie. - Ja ciebie też kocham - wyznała. Pocałował ją zachłannie, a gdy uniósł głowę, dodał z przejęciem: - Chciałbym, żebyś za mnie wyszła. Co prawda znamy się krótko, ale nie ma sensu zwlekać, bo jesteśmy sobie przeznaczeni. Błagam, powiedz „tak" i jedźmy razem do Wisconsin. Poznasz moją rodzinę. - Adamie... zaskoczyłeś mnie - odparła z wahaniem. Nie wiem, co ci odpowiedzieć. - Po prostu obiecaj, że zostaniesz moją żoną i sprawa załatwiona. Przecież wiadomo, że nie możemy bez siebie żyć. Nad czym się zastanawiać? - To wcale nie jest takie proste. Adam nagle spochmurniał, popatrzył na nią spod zmrużonych powiek i spytał opryskliwie: - Chodzi o Dawida Martina, prawda? Stale się przy tobie kręci. Spotykasz się z nim? No jasne! Przecież jest ode mnie młodszy! - dodał oskarżycielskim tonem. - Adamie, nie bądź śmieszny. Jego wiek nie ma tu

R

S

nic do rzeczy. Dawid jest mi obojętny, choć przyznaję, że ostatnio łaził za mną, rzecz jasna, daremnie - ucięła stanowczo wszelkie domysły. - Przepraszam... Nie zapominaj, że raz już zostałem odrzucony. Stąd ta drażliwość i nieufność. Porozmawiajmy spokojnie. Dlaczego się wahasz? - Marzę o tym, żeby cię poślubić, lecz problem w tym, że chcesz mieć dzieci... a ja nie - powiedziała cicho. - Adam osłupiał. Z trudem przełknął ślinę, jakby coś stanęło mu w gardle. - Nie wiedziałem... - Bo nigdy o tym nie rozmawialiśmy - przerwała stanowczo. - Chodzi o twoją artystyczną karierę? Nic się nie martw. Wszystko jest do załatwienia. Kupimy wielki dom, urządzimy pracownię, opiekunka będzie... - Nie w tym rzecz! Po prostu nie nadaję się na matkę. Moja była okropna, a ja w gruncie rzeczy jestem do niej podobna. Nasze dziecko byłoby nieszczęśliwe. Wiem to po sobie. Matka i ja mamy te same wady... - Co ty wygadujesz? - Tym razem Adam przerwał jej w pół słowa. - Pomyśl tylko, jak czule opiekujesz się Lucy. Dbasz o jej potrzeby, jesteś za nią odpowiedzialna. Nie znam drugiego tak rozpieszczonego i równie szczęśliwego zwierzaka. Jego argumenty brzmiały przekonująco, ale Meredith nie dała się zwieść. Życie ją nauczyło, że dzieciństwo

R

S

bywa koszmarem. Takiej lekcji się nie zapomina. Łzy spływały jej po policzkach. - Zostaw mnie w spokoju, Adam. Tak bym chciała... ale to niemożliwe. - Przestań płakać. Błagam, Meredith, nie płacz - szeptał, chociaż sam miał łzy w oczach. Przytulił ją mocno i westchnął. - Zrobiło się późno. Muszę włożyć ubranie i pędzić do biura. - Racja - powiedziała cicho Merdith. Usiadła na krześle i, zrozpaczona, odprowadziła go spojrzeniem, gdy zniknął w łazience. Poranek był słoneczny, ale w jej sercu panował mrok. Nadeszło w końcu Święto Dziękczynienia. Adam wyjechał do rodziny. Pożegnali się serdecznie. Przez kilka ostatnich dni unikali trudnych tematów i udawali, że wszystko jest w porządku, lecz oboje wyraźnie posmutnieli. Meredith spędziła świąteczny dzień u Rose, która zaprosiła na obiad swoich młodych przyjaciół: Sylwię, narzeczonych Lilę i Nicka oraz Jayne i Eryka, młode małżeństwo. Meredith chciała zwrócić pożyczoną niedawno broszkę, ale Rose zmierzyła ją badawczym spojrzeniem i stwierdziła, że jeszcze na to za wcześnie. Po chwili dodała z uśmiechem, że niedługo pożyczy Sylwii tę śliczną błyskotkę, która uchodziła za talizman przynoszący szczęście w miłości.

R

S

Gdy siedzieli przy stole, czekając na deser, ktoś zapukał do drzwi. Zapewne Rose zaprosiła więcej gości. - Meredith, otwórz, proszę. Jestem zajęta! - dobieg ło z kuchni jej wołanie. Dziewczyna spełniła prośbę. W korytarzu stał Adam. Myślałam, że jesteś w Wisconsin - wykrztusiła z trudem. Pojechałem, ale zaraz wróciłem. Wpatrywał się w nią jak urzeczony. Spojrzenie ciemnych oczu docierało do najtajniejszych zakamarków jej serca. Najchętniej rzuciłaby się w jego ramiona, ale coś ją powstrzymało. Dlaczego wrócił? Nie lubił dwuznacznych sytuacji i zawsze jasno stawiał sprawę. Pewnie uznał, że nie chce zostawiać za sobą niezałatwionych spraw i postanowił oficjalnie z nią zerwać. Nie należał do mężczyzn, którzy odchodzą nagle, zostawiając dziewczynę w niepewności. - Możemy porozmawiać na osobności? - zapytał. - Na przykład u ciebie? Tak... Oczywiście. Poczekaj chwilkę. Uprzedzę tylko Rose, że wychodzę. Gdy weszła do kuchni i wyjaśniła, o co chodzi, sąsiadka nie okazała zdziwienia. - Nie spieszcie się - odparła z tajemniczym uśmiechem. - Słodyczy wystarczy dla wszystkich. Meredith wymknęła się ukradkiem z jej mieszkania. Adam poszedł za nią na górę. Ledwie drzwi się za nimi

R

S

zamknęły, poczuła, że dłużej nie zniesie dręczącej niepewności i odezwała się pierwsza. - Przejechałeś taki kawał drogi. Dlaczego wróciłeś? Co chcesz mi powiedzieć? - Że cię kocham - odparł cicho, ale pewnie. - I chcę, żebyś została moją żoną. Nie chcesz mieć dzieci? Trudno. Dla mnie ty jesteś najważniejsza. Chyba nie mogę bez ciebie żyć - wyznał szczerze. - Jeśli zgodzisz się za mnie wyjść, będę najszczęśliwszym facetem na świecie. Meredith oniemiała. Miała ochotę wybuchnąć płaczem, ale tłumaczyła sobie, że nie czas na łzy. Powinna myśleć logicznie i wykorzystać szansę na szczęście, bo taka okazja już się nie powtórzy. Po dramatycznej rozmowie z Adamem wiele przemyślała i doszła do wniosku, że nie należy kierować się w życiu obawami i uprzedzeniami. Chciała być dzielna, ale i tak miała mokre oczy. Adam natychmiast to spostrzegł, objął ją mocno i ukrył twarz w ciemnych włosach. - Co ty na to, kochanie? Czekam na odpowiedź. Meredith westchnęła głęboko i odsunęła się, żeby na niego popatrzeć. - Zastanawiałam się nad sobą. Przemyślałam wszystko. Chyba jednak nadaję się na matkę. Bardzo mi pomogłeś. Dzięki tobie odzyskałam wiarę w siebie. Skoro zyskałam twoją miłość i szacunek, gotowa jestem stawić czoło życiowym problemom, o ile będziesz mnie wspierał. Będę się starała przezwyciężyć obawy. Pomyślimy

R

S

także o dzieciach. Wszystko w swoim czasie... byle razem. - Wybuchnęła śmiechem i wyznała przyciszonym głosem: - Nadal boję się macierzyństwa, ale na myśl, że znajdziesz sobie inną, ogarnia mnie furia. Dlatego... możemy negocjować. Jestem pewna, że wypracujemy korzystny dla nas obojga kompromis. - Jesteś pewna swojej decyzji? - zapytał, wpatrując się w Meredith z radością i uwielbieniem. - Najpewniejsza. Uśmiechnął się, pocałował ją w usta i przytulił tak mocno, że z trudem oddychała. - Jesteś mi przeznaczona. Zawsze będziemy razem. - Święte słowa - odparła skwapliwie. Całowali się namiętnie, lecz Adam nagle znieruchomiał i wypuścił ją z objęć. - Omal nie zapomniałem... - mruknął. - Mam dla ciebie... Wyjął z kieszeni granatowe pudełeczko i otworzył je powoli. Meredith natychmiast rozpoznała pierścionek z nowej kolekcji ślubnej biżuterii. Sama go zaprojektowała. Właśnie ten uważała za najładniejszy. - Mój ulubiony! Skąd wiedziałeś? - zapytała, otwierając szeroko oczy. - Od Franka. Nic się przede mną nie ukryje - odparł z chełpliwym uśmiechem, wsunął jej na palec śliczny klejnot i pocałował w rękę. - Na wszelki wypadek kupiłem również zaprojektowane przez ciebie obrączki,

R

S

a zatem, Meredith, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? - No pewnie! - zawołała, a potem zaczęła chichotać. Bardzo się cieszę, że przed nami długi weekend. Nie trzeba zrywać się rankiem, żeby iść do pracy. Mamy dla siebie mnóstwo czasu. Jak to dobrze! - paplała radośnie, gdy szli do sypialni. Nawet gdyby żyła tysiąc lat, nie zdołałaby wyrazić, jak bardzo kocha Adama i jak mocno go pragnie, bo ich miłość była wyjątkowa. I nieprzemijająca.