27 pieter Bradley Somer

Tytuł oryginału FISHBOWL Copyright © 2015 by Bradley Somer. All rights reserved. Published by arrangement with St. Martin’s Press, LLC Projekt okładki Wojciech Wawoczny Zdjęcie na okładce © Africa Studio/Shutterstock.com; Andrey Armyagov/Shutterstock.com; pisaphotography/Shutterstock.com; Andrekart Photography/Shutterstock.com; Michael Kraus/Shutterstock.com Redaktor prowadzący Monika Kalinowska Redakcja Renata Bubrowiecka Korekta Michał Załuska Bożena Hulewicz ISBN 978-83-8069-390-6 Warszawa 2016 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. ul. Rzymowskiego 28, 02–697 Warszawa www.proszynski.pl

Dla B. Tyler

Rozdział I w którym naświetlona zostaje istota życia i w ogóle wszystkiego Jest sobie pewne pudełko, które mieści życie i w ogóle wszystko. Nie chodzi tu o metaforyczną puszkę wiedzy tajemnej. Nie chodzi o zbiór kartek wziętych w niewolę, spętanych i zapełnionych kaligrafią wiary, kroniką słabostek oraz sprzeczności gatunku ludzkiego. Nie wyróżnia się ono zatęchłym zapachem starożytnych mądrości ani butwiejącymi stronicami. Nie ma w nim C, G, A lub T, które rezydują wewnątrz komórek i zawierają ślady wszystkiego, co do tej pory żyło – od dziś przez astralny pył Wielkiego Wybuchu aż po początki czasu, cokolwiek wtedy istniało. Nie da się go podzielić, zmienić ani poddać terapii. Nie jest dziełem żadnego z bogów ani wynikiem ewolucji darwinowskiej. Nie jest tysiącem innych idei, jakkolwiek skonkretyzowanych bądź abstrakcyjnych, które mogłyby zapełnić strony niniejszej książki. Nie jest niczym z tego, co wymienione powyżej, lecz wszystkim tym naraz, a nawet czymś więcej. Skoro już wiemy, czym ono nie jest, skoncentrujmy się na tym, czym jest. Mamy oto pudełko zawierające nieustanną obecność życia jako takiego. W środku poruszają się żywe stworzenia i w pewnym momencie okaże się, że istniało na tyle długo, by znalazło się w nim absolutnie wszystko. Nie żeby naraz, ale z biegiem lat, kładąc się nieskończonymi warstwami na nieskończonych warstwach, wszystko do niego trafi. Czas skompiluje te doświadczenia, piętrząc kolejne na poprzednich, i choć chwile ze swej natury są ulotne, ich wsobna pamięć pozostaje na zawsze. To, że określony moment przeminął, nie wymaże faktu, że ów moment zaistniał. W tym ujęciu pudełko wyrasta poza granice tego, co organiczne, i nabiera charakteru eterycznego. Łamiąca serce słodycz miłości, rozdzierająca nienawiść, oślizgłe pożądanie, żałoba po utracie kogoś z rodziny, każda

kiedykolwiek pomyślana myśl, wszystkie kiedykolwiek wypowiedziane słowa, a nawet te niewypowiedziane, radość z narodzin i smutek po śmierci, i wszystkie inne doznania zaistnieją w tym jednym konkretnym pojemniku. Powietrze jest aż gęste od oczekiwania. A gdy już się to dokona, stanie się ciężkie wszystkim tym, co przeminęło. Pudełko skonstruowały ludzkie dłonie, a jeśli ktoś skłonny jest w takie akurat rzeczy wierzyć, to owszem, tym samym ręce Boga. Niezależnie jednak od rodowodu, cel pozostaje ten sam, a konstrukcja tenże cel odzwierciedla. Pudełko podzielone jest na mniejsze przegrody, w których składowane są wszystkie te zaistniałe w czasie doświadczenia, aczkolwiek nie sposób znaleźć porządku ani w ich ułożeniu, ani w kolejności dziania się. Przegród wypełnionych tym miszmaszem stoi na sobie dwadzieścia siedem, na szerokość są trzy, a na głębokość – dwie. Melvin Dewey, patron bibliotekarzy, wzdrygnąłby się na samą myśl o próbie skatalogowania tych stu sześćdziesięciu dwóch pomieszczeń. W tym, co tutaj zachodzi, nie sposób zaprowadzić ładu, nie sposób nad czymkolwiek zapanować, nie da się dokonać systematyzacji. Jest to rozgardiasz, który musi pozostać rozgardiaszem. Wszystkie te przegrody łączą dwie windy, same będące małymi pudełkami. Mogą pomieścić dziesięć osób lub udźwignąć „4000 funtów/1814 kilogramów”, cokolwiek nastąpi pierwsze. W każdej znajduje się mała plakietka zamontowana na lustrzanej ścianie przy panelu, która potwierdza, że to prawda. Poświadcza to również irytujący dźwięk alarmu, który rozbrzmiewa, gdy ciężar zostanie przekroczony. Dźwigi niestrudzenie przemieszczają się w górę i w dół w swych zapuszczonych szybach, sumiennie dostarczając wytworzone przez ludzi przedmioty i kustoszy tychże przedmiotów na przeróżne poziomy. Dniem i nocą kursują na jedno piętro, na kolejne, a potem wracają do holu. Na wypadek pożaru bądź przerwy w dostawie prądu są też schody, dzięki którym kustosze mogą chwycić najdroższe im artefakty i bezpiecznie opuścić pudełko. Tak, pudełko jest budynkiem. Albo dokładniej: blokiem mieszkalnym. Znajduje się w konkretnym tutaj, umiejscowione w rzeczywistym mieście. Ma swój adres, żeby ludzie nieznający okolicy mogli je odszukać. Przyporządkowano mu serię cyfr, żeby mogli je znaleźć również prawnicy i geodeci miejscy. Zostało sklasyfikowane na wiele sposobów. Dla miasta jest pomarańczowym prostokątem z czarnym kreskowaniem na mapie

urbanistycznej. „Budownictwo wielorodzinne, zabudowa gęsta, wysoka”, głosi legenda. Dla wielu mieszkańców jest ono „kawalerką do wynajęcia z parkingiem podziemnym i automatami pralniczymi na monety”. Dla innych była to „niewiarygodnie korzystna okazja doświadczenia wygód i emocji życia w centrum: dwupokojowe mieszkanie własnościowe z łazienką i doskonałym widokiem na miasto! Nie uwierzysz, dopóki nie zobaczysz!”, która to okazja stała się ich domem. Dla nielicznych blok jest miejscem pracy w robocze dni tygodnia. Jeszcze inni przyjeżdżają tu tylko na weekendy z wizytą do znajomych. Blok postawiono w roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym szóstym i od tamtej pory pałęta się przez czas. Nowy był najwyższym budynkiem na ulicy. Teraz, kiedy się postarzał, są trzy wyższe od niego, a wkrótce wyrośnie czwarty. Przez pewien czas był budowlą wytworną i majestatyczną. Obecnie jakby staroświecki, przynależy do okresu w historii architektury, który ma własną nazwę – nieznaną w momencie, gdy go wznoszono, ale fachowo nadaną z perspektywy czasu. Budynek niedawno odnowiono, ponieważ bardzo tego potrzebował. Pomalowano beton, by ukryć ostre pęknięcia i nakładające się na siebie graffiti. Wymieniono nieszczelne okna oraz bogate w szpary drzwi balkonowe, żeby wieczorny chłód pozostawał na zewnątrz, a umiarkowanie ciepłe powietrze w środku. W zeszłym roku zmodernizowano kocioł grzewczy w celu zapewnienia odpowiednio gorącej wody do mycia. Zmodernizowano też instalację elektryczną, by była zgodna z nowymi przepisami prawa budowlanego. Dawniej w budynku mieściły się wyłącznie lokale do wynajęcia. Obecnie jest to blok z mieszkaniami własnościowymi, gdzie większość lokatorów jest u siebie, choć niektórzy nadal decydują się na wynajem, żeby zrównoważyć ryzyko innych inwestycji, by „zdywersyfikować portfel”. Budynek w pełni realizuje arkijską misję niesienia wszystkiego, o czym dotychczas mówiliśmy, chronienia przed potopem wigoru i chaosu życia oraz owych istot, w których są one osadzone, aż po raz kolejny nie ustąpią wody i nie znajdzie się bezpieczna przystań. To pudełko może stać na waszej ulicy. Może nawet z miejsca, w którym czytacie te słowa, dotarlibyście do niego spacerkiem. Możliwe, że przejeżdżacie obok niego, wracając z pracy, jeśli pracujecie w centrum, a dom macie na przedmieściach. Możliwe też, że sami w nim mieszkacie.

Jeśli je zobaczycie, przystańcie na moment, zadumajcie się nad tym, jakim cudownym jest misterium. Będzie tu stało długo po tym, jak przewrócicie ostatnią stronę tej książki, długo po tym, jak wszyscy pomrzemy, a słowa te zostaną zapomniane. Tu, między tymi ścianami, między dachem a parkingiem podziemnym nastąpi początek i kres czasu. Ale w tym momencie, kiedy jego wiek to zaledwie kilka dziesięcioleci, jest rozwijającym się cudem w swych zielonych latach, a książka ta stanowi krótką kronikę jego młodości. Przyśrubowane do cegły nad frontowymi drzwiami czarne wilgotne litery z zardzewiałego już metalu układają się w nazwę budynku: „Sewilla na Roxy”.

Rozdział II w którym nasz główny bohater Ian spada z przerażającej wysokości Nasza opowieść nie rozpoczyna się od ryzykownego susa złotej rybki o imieniu Ian z kulistego akwarium stojącego na balkonie dwudziestego siódmego piętra, skąd na tyle, na ile była w stanie pojąć, rozkoszowała się panoramą śródmiejskiego horyzontu. W długich cieniach późnego popołudnia miasto stało się sztachetowym płotem z budynków. Te z szaroróżowego szkła odbijają blask marsjańskiego słońca. Inne są stalowoniebieskimi zwierciadłami, a jeszcze inne – zwykłymi bryłami z cegły i betonu. Są trony biurowych wieżowców dumnie afiszujące się koronami korporacyjnych logo, hotele i apartamentowce, z każdej strony kolące ożebrowaniem balkonów. Wszystkie zostały osadzone w ziemi na planie siatki, która zaprowadza jakiś tam ład w ich wyraźnej nieprzystawalności. Ian spogląda z wysoka na ten megalityczny ogród drapaczy chmur i widzi w nim tylko tyle cudowności, ile jego umysł daje radę przyswoić. Jest złotą rybką patrzącą na świat z lotu ptaka. Złotą rybką, którą na wysokościach podtrzymuje betonowa platforma. Boża perspektywa zatraca się w mózgu, który nie jest w stanie pojąć, na co patrzy, ale właśnie dlatego widok jest tym bardziej cudny. Ian nie da nura z balkonu aż do rozdziału pięćdziesiątego czwartego, w którym kulminacja ciągu straszliwych wydarzeń stworzy mu okazję do ucieczki z wodnego więzienia. Zaczniemy jednak od niego, gdyż mamy ku temu kilka powodów. Po pierwsze, jest nader istotną nicią wiążącą człowieczeństwo. Po drugie, ze względu na pojemność rybiego mózgu czas i przestrzeń nie mają dla Iana większego znaczenia, gdyż nieustannie są

odkrywane na nowo. Nie liczy się, czy Ian skoczy teraz czy za piętnaście minut, czy może zrobił to piętnaście minut temu, ponieważ obce są mu zarówno pojęcia miejsca i czasu, jak i porządek, przez jedno wymuszany na drugim. Świat Iana to pastisz wydarzeń bez kolejności, przeszłości i przyszłości. Na przykład dokładnie teraz, gdy zaczyna robić karierę jako karpiokształtny skoczek w fazie swobodnego spadania, Ian pamięta, że jego wodny dom wciąż znajduje się na kupionym na wyprzedaży składanym stoliku, z którego obłazi zielona farba. Akwarium obecnie jest puste, nie licząc kilku kamyków, małego różowego zamku z plastiku, glonowej mgiełki na szkle i współlokatora Iana, ślimaka Troya. Błyskawicznie rosnący odcinek pustego powietrza wyznacza odległość między akwarium a jego byłym mieszkańcem. Dla Iana nie ma znaczenia, że to wydarzenie nie nastąpi aż do rozdziału pięćdziesiątego czwartego, ponieważ już zapomniał, jak do niego doszło. Wkrótce zapomni szklaną kulę, w której mieszkał miesiącami. Zapomni absurdalny różowy zameczek. W miarę upływu czasu nieznośny Troy nie tylko wyblaknie w pamięci Iana, ale zostanie całkowicie wymazany z jego życiowego doświadczenia. Jakby nigdy nie istniał żaden Troy. W oknie na wysokości dwudziestego piątego piętra spadający Ian dostrzega przez mgnienie oka duży pokój, a w nim słusznych rozmiarów kobietę w średnim wieku, która akurat daje krok przed siebie. W tymże mgnieniu oka, przelotnym błysku w umyśle pozbawionego pamięci stworzenia kobieta ma na sobie piękną suknię, porusza się zaś z taką samą elegancją i wdziękiem, z jakim opływa ją i marszczy się na niej delikatny materiał. Suknia jest czerwona, jej odcień zapiera dech. Gdyby znał właściwe słowo, nazwałby ją karminową. Kobieta zwrócona jest tyłem do Iana, który podziwia krój szytej na miarę kreacji, sposób, w jaki podkreśla ponętne kształty, dolinę pleców pod umięśnionymi łopatkami. Osoba ta okrąża właśnie mały stolik. Mowa jej ciała wskazuje na niejakie onieśmielenie podszyte odrobiną strachu. Stopy ma lekko skierowane do wewnątrz, kolana zsunięte. Złączone dłonie spoczywają na boku; jedno ramię przepraszająco układa się w poprzek brzucha, drugie opiera się na biodrze. Dłonie splatają się w gniazdko. Pośrodku salonu widnieje zwalista sylwetka mężczyzny. Wyciąga on rękę do kobiety, grube przedramiona pokryte ma bujnym owłosieniem, a w oczach – wyraz błogości. Jego spokojna twarz kontrastuje z okazywanym przez

kobietę niepokojem. Cień uśmiechu wygina mu usta. Cały jest wrażeniem przebywania w ramionach ukochanej lub ukochanego. Wszystko to jest zaledwie mignięciem, chwilą w inercji, gdy Ian mija dwudzieste piąte piętro, zbliżając się do osiągnięcia stałej szybkości lotu. Obdarzony wrażliwością złotej rybki, nie umie sobie uzmysłowić dziwnie boskiej natury faktu istnienia tejże stałej prędkości. Gdyby tylko mógł, dziwowałby się pięknemu i mierzalnemu ładowi, jaki grawitacja narzuca chaosowi świata, dziwowałby się harmonii małżeństwa stałego przyspieszenia z prędkością graniczną, którą osiągają wszystkie obiekty w stanie swobodnego spadania, ale jej nie przekraczają. Czy ta uniwersalna wartość jest boska, czy czysto fizyczna? A jeśli to drugie, to czy może być dziełem pierwszego? Ian praktycznie nie kontroluje swego lotu w dół, obraca się zatem w stylu dowolnym, wychwytując przy okazji widok rozległego jasnobłękitnego nieba ponad setkami łopoczących arkuszy białego papieru, z wdziękiem zwijających się w powietrzu, z gracją frunących i pikujących na niego niczym stado morskich ptaków na trawler. Wokół Iana wirują na wietrze dokładnie dwieście trzydzieści dwie strony nieukończonej pracy magisterskiej. Pośród tych unoszących się kartek prym wiedzie strona tytułowa, która spadła pierwsza i teraz poniżej pozostałych rzuca nią wiatr, a napis na niej wytłuszczoną czcionką oznajmia: „Występowanie fitolitów późnego plejstocenu i holocenu w kanionie rzeki Lower Salmon w stanie Idaho”. Kursywa pod tytułem informuje, że autorem jest Connor Radley. W ich spadaniu jest o wiele więcej gracji niż w niezgrabnym, korkociągowym nurkowaniu złotej rybki, kiepsko przystosowanej przez ewolucję do mijania kolejnych pięter śródmiejskiego wieżowca, których numery gwałtownie się zmniejszają. Ewolucja doprawdy nie stworzyła złotych rybek do latania. Pan Bóg też tego nie zrobił, jeśli w Niego akurat wierzycie. Ale tak naprawdę nie ma to najmniejszego znaczenia. Ian niezdolny jest pojąć bądź uwierzyć w jedno czy w drugie, a rezultat tej niemożności w obu wypadkach jest taki sam. Przyczyna nie ma w tym momencie znaczenia, gdyż efekt jest nieodwracalny. Podczas gdy jego świat huśta się i wiruje, Ianowi na przemian migają przed oczami chodnik, horyzont, bezkresne niebo i łagodnie szybujące papierowe liście. Biedakowi nie przechodzi przez myśl, jakie to nieszczęście, że nie jest mrówką znaną z tego, że potrafi bez szwanku spaść z wysokości

tysiąckrotnie przekraczającej długość jej ciała i dalej radośnie sześcionożyć. Nie narzeka na fakt, że nie urodził się ptakiem, nad czym obecnie z pewnością należałoby ubolewać. Ian nigdy nie był szczególnie introspektywny, nie był też melancholijny. Kontemplacja i narzekanie nie leżą w jego naturze. Rdzeń mentalności Iana to prosty amalgamat carpe diem, leseferyzmu i Namaste. Mniej myśleć, więcej działać. Filozofia złotej rybki. „Posiadanie planu to pierwszy krok do porażki” – powiedziałby, gdyby umiał mówić. Ian jest bon vivantem i jeśliby obdarzyć go zdolnością do refleksji, uznałby fakt, że w angielskim nie ma odpowiednika znaczeniowego tego określenia i trzeba było ukraść je Francuzom, za trafne podsumowanie specyfiki języka. Zawsze był szczęśliwy jako złota rybka. Nie świta mu w głowie, że jeśli nie wydarzy się coś wyjątkowo niespodziewanego, ba!, cudownego, to minąwszy dwadzieścia pięć pięter, spotka się z chodnikiem przy doprawdy niemałej prędkości. W pewnym sensie Ian został pobłogosławiony tym niekoniecznie analitycznym umysłem. Problemy związane z głębszą refleksją zastąpił podstawowy instynkt i pamięć zdolna przetrwać ułamek sekundy. Jego specjalnością jest raczej reagowanie, a nie knowania czy snucie planów. Nad niczym się długo nie rozwodzi ani niczego długo nie rozważa. Ledwie zda sobie sprawę z opałów, w jakich się znalazł, błogo wypadają mu z głowy, i to tak szybko, że zaraz może odkryć je na nowo. Z tego też powodu ma spokojny sen: bez zmartwień i gonitw myśli. Z innego jednak punktu widzenia, fizjologicznego, nieustanne uświadamianie sobie grozy spadania jest dla organizmu dość wycieńczające. To za każdym razem gwałtowny strzał adrenaliny, powtarzające się dźgnięcia reakcji ucieczki, które obciążają ten pokryty złotem samorodek rybiego ciała. – Zaraz, co to ja robiłem? Jejku, nie mogę złapać tchu! O jasna cholera, spadam z wieżowca! Zaraz… Co to ja robiłem? Jejku… Zaiste, błogosławieni nieskalani myślą. Ale jak powiedziane zostało wcześniej, kiedy to Ian wypadł z balkonu dwudziestego siódmego piętra, a jeszcze przed tym, zanim dotarł do piętra dwudziestego piątego, nie od niego zaczyna się nasza opowieść.

Rozdział III w którym Katie zmierza do Sewilli na Roxy w niezmiernie ważnej misji Nasza opowieść zaczyna się mniej więcej pół godziny przed susem Iana. Inicjuje ją Katie, dziewczyna Connora Radleya. Tak, to ona stoi w drzwiach drogerii dwie przecznice od Sewilli na Roxy i wygląda na późnopopołudniowe słońce. Jedną rękę trzyma na klamce, ale zamiast ją nacisnąć i wyjść ze sklepu, mierzy wzrokiem Roxy. Na chodniku kłębią się idący ramię w ramię przechodnie, a ulicę blokują stojące zderzak w zderzak samochody, których zbiera się tym więcej, im bliżej godziny szczytu. Obok drogerii znajduje się teren budowy, a umieszczona przed nim tablica głosi: „Tu stanie Baineston na Roxy, 180 luksusowych apartamentów już do kupienia!”. Na rysunku widnieje pudełkowaty wieżowiec ze szkła okolony zielonymi drzewami, przed nim przechodzą piesi. W porównaniu z wyrazistością, z jaką przedstawiono budynek, ludzie i drzewa są tylko na poły abstrakcyjnym szkicem. W poprzek jednego z rogów tablicy płaszczy się nalepka. Napis na niej informuje, że „40% już sprzedane”. Odkleja się i zawija nieco na rogach, co każe Katie się zastanowić, od jak dawna tu wisi. Jej wzrok przyciągają szkicowe postacie, anonimowe i zamazane w ruchu, bardziej ciała zapełniające przestrzeń niż ludzie żyjący swoim życiem. Kiedy przed dziesięcioma minutami wchodziła do drogerii, gapili się na nią łażący po budowie robotnicy w kaskach ochronnych. W powietrzu unosiły się woń spalin diesla i cementowy pył. Ignorowała męskie spojrzenia. Wychwyciła kilka sprośnych uwag które utwierdziły ją w przekonaniu, że to o niej mowa. Było ich dość, żeby poczuła się skrępowana, lecz za mało, by skłonić ją do stawienia czoła tej zgrai i wytknięcia im złego wychowania, nawet gdyby zebrała się na odwagę.

Teraz plac budowy jest opuszczony, wszystkie maszyny ucichły. Przed bramą z siatki drucianej została samotna postać. Ma na sobie niebieski mundur z plakietką „Griffin Security” na ramieniu i z wyszytym na piersi imieniem „Ahmed”. Obok stoi krzesło z wyłażącą pomarańczową gąbką, piętrzącą się w rozdarciu poszycia. Katie jest piękną młodą szatynką o krótkich włosach, bladoniebieskich oczach obramowanych cieniem do powiek i ostrym podbródku. Nie tyle kontemplowała jezdnię, ile czekała, aż robotnicy sięgną po swoje pudełka z lunchem i się oddalą. Otwiera drzwi do drogerii i wychodzi na ulicę, a wtedy jej drobna sylwetka wpada na miękką i krągłą, która należy do góry o imieniu Garth. Garth to niechlujny, nieogolony mężczyzna w kasku i roboczych spodniach usmarowanych zaprawą. Pachnie pracą fizyczną – potem, wysiłkiem i pyłem. Na ramionach ma plecak, a w ręce niesie czarną pękatą torbę foliową. Drugą ręką podtrzymuje Katie, która chwiejnie cofa się o krok, rykoszetując od jego masy. – Przepraszam – mamrocze Katie. Odrobinę się zawstydziła, ale myślami błądzi gdzie indziej. Jest do tego stopnia przejęta zadaniem, które ma do wykonania, że ledwie zwraca uwagę na otaczający ją świat. Garth się uśmiecha. Żyje nieustannie świadom swych rozmiarów, a także tego, jak onieśmielające wydają się tym, którzy go nie znają. W podobnych sytuacjach standardowo reaguje próbą rozwiania wszelkich obaw, że mógłby stanowić zagrożenie. – Nie szkodzi – odpowiada i stoi przez chwilę w niezręcznym milczeniu, niepewny, czy Katie powie coś jeszcze. Kiedy tego nie robi, kiwa jej głową i odchodzi w swoją stronę. Katie patrzy, jak Garth przekracza ulicę na czerwonym świetle, uskakując przed ruszającymi autami. Podąża wzdłuż Roxy w kierunku Sewilli, spiesznie przebiera nogami. Katie czeka pod bzyczącym neonem drogerii, by nie odniósł wrażenia, że podąża jego śladem, i nie docieka przy tym, dlaczego miałaby się przejmować, gdyby tak to wyglądało. Zwleka tak długo, aż Ahmed z Griffin Security obrzuca ją podejrzliwym spojrzeniem. Katie nie zauważa, że Ahmed muska palcami walkie-talkie, opuszcza rękę do pasa z oporządzeniem i opiera ją na zamkniętej w futerale dwustuczterdziestolumenowej latarce taktycznej Guard Dog. Ba! Katie nie

wie nawet, że latarka może być taktyczna, a już w ogóle nie potrafiłaby powiedzieć, co ją taką czyni. Stoi pośród opływającego ulicę hałasu samochodów i myśli o Connorze. O ich pierwszym spotkaniu na uniwersytecie. Był asystentem na zajęciach, na które uczęszczała, odwiedziła go w godzinach urzędowania z pytaniami dotyczącymi zbliżającego się egzaminu. Potem poszli na kawę i rozmawiali o wszystkim, tylko nie o zajęciach. Connor jest przystojny i czarujący, a jej schlebiało, że zwrócił na nią uwagę. Wydawał się tak bardzo zainteresowany jej wnętrzem i przemyśleniami. Natychmiast poczuła, że coś ją z nim łączy, chemię, która skłoniła ją do rozważań, czy istnieje miłość od pierwszego wejrzenia. Wciąż wydawało jej się to niemożliwe, zawsze przecież podejrzewała, że takie rzeczy zdarzają się tylko w komediach romantycznych i powieściach. Potem Katie zaczyna myśleć o fizycznej stronie ich trwającego już trzy miesiące minus kilka dni związku. Powiedziała mu, że go kocha, a on ledwie coś tam odburknął, leżąc w pościeli zmiętej po gorączkowej rundzie uprawiania miłości. Potem najwyraźniej zasnął. Gdy spogląda wstecz, to nie licząc pierwszego wyjścia na kawę, zjedli dokładnie dwie domowe kolacje, byli na trzech randkach w kinie i osiem razy w nocnych klubach, na ostro zakrapianych wychylanymi duszkiem drinkami imprezach i tańcach (w przeciwieństwie do większości mężczyzn Connor jest niesamowicie zmysłowym tancerzem, a jego ciało zdaje się reagować na jej emocje). Poza tym większość spędzanego wspólnie czasu mijała im na niemal conocnym gżeniu się w mieszkaniu Connora. Katie jest świadoma, że cierpi na przypadłość polegającą na zakochiwaniu się szybszym i z o wiele mniejszej liczby powodów, niż potrzeba większości ludzi. Zdaje sobie sprawę, ile bólu wniosło to w jej życie, jak najbardziej, odmawia jednak ujarzmienia swego romantycznego serca, gdyż dzięki niemu zaznaje także radości. Wraca myślami do strumienia mężczyzn, których z entuzjazmem przedstawiała rodzinie, zaprosiwszy ich na obiad, by poznali jej rodziców i siostrę. Pamięta otulające ją krzepiące ciepło gromadnych rozmów i wspólnych śmiechów przy stole. Potem przypomina sobie, na jak wielu późniejszych rodzinnych obiadach zjawiała się samotnie po zerwaniu z powodu takiej czy innej wady albo usłyszawszy, że to nie jej wina, tylko jego. Takie obiady kończyły się cichymi rozmowami z mamą lub siostrą, które do późnej nocy koiły jej złamane serce, podczas gdy tata spał na fotelu w salonie. Poprzez szepty nad kuchennym stołem słyszały dobiegające

stamtąd telewizyjne obwieszczenia, od „Jezus jest odpowiedzią” po „Zadzwoń do PartyBox, na linii czekają na ciebie setki pięknych singielek!”. Katie nie ma wątpliwości, że na świecie są też inni ludzie obdarzeni takim samym darem zakochiwania się. Postrzega swoją przypadłość jako coś dobrego i nie daje się zniechęcić tymi wszystkimi odtrąceniami. Wierzy, że miłość nie czyni człowieka słabym, że jest wręcz przeciwnie. Uważa zakochiwanie się za swoją supermoc. Dzięki niej staje się silna. Dzisiaj się przekona, czy Connor Radley też ją kocha. Z zamyślenia wyrywa Katie meczenie klaksonu. Dziewczyna mruga, spogląda przez zakorkowaną ulicę, ale nie widzi Gartha człapiącego gdzieś w stadzie przechodniów. Dochodzi do wniosku, że czekała wystarczająco długo. Pora na rozrachunek. Albo otrzyma potwierdzenie, że kocha z wzajemnością, albo wróci sama do domu, zje śmieciowe żarcie, które na wszelki wypadek kupiła w drogerii, wyprze Connora Radleya z myśli i jutro zacznie od nowa. Z tym stanowczym postanowieniem Katie rusza zatłoczonym chodnikiem. Czeka na rogu, aż światło zmieni się na jej korzyść, po czym przechodzi przez jezdnię. Teraz, kiedy zagrożenie minęło, Ahmed z Griffin Security rozluźnia mięśnie. Czuje ukłucie smutku, że nie miał okazji wypróbować w praktyce ruchów, które z gołym torsem i latarką taktyczną ćwiczył przed lustrem w sypialni. Zdejmuje rękę z kabury na latarkę, a jego palec zsuwa się z falistej powierzchni plastikowego guzika walkie-talkie. Zbliżając się do budynku, Katie wygina szyję i spogląda w górę, na dwadzieścia siedem pięter Sewilli. On tam jest, myśli sobie, na samym szczycie tego betonowego pudła. Widzi spód balkonu i mały szklany kwadrat okna jego mieszkania. Potem, zbyt wcześnie, zatrzymuje się przed klawiaturą domofonu u wejścia. Drzwi są zamknięte w celu ochrony przed bezdomnymi, a za odbijającą się w szybie ulicą rozciąga się hol. Słabo oświetlony rzędami lamp fluorescencyjnych wygląda smutno i pusto. Katie naciska cztery guziki na panelu i czeka, słuchając dzwonka. Głośnik ożywa dopiero po kilku sekundach. Dobywa się z niego drżący wdech, a potem spłoszony głos: – Halo? Uwagę Katie odwraca chłopczyk zderzający się z jej udem. Spogląda w jego zaskoczoną buzię, ale zaraz pojawia się mężczyzna i chwyta małego

pod ramiona. – Mam cię, łobuziaku! – woła, a dzieciak piszczy i śmieje się do ojca. Oddalają się chodnikiem, kontynuując zabawę. Katie z powrotem odwraca się do domofonu i przerywa połączenie. Zły numer mieszkania. Sprawdza spis lokatorów. Przez przypadek skontaktowała się z Ridgestone, C. – o jedną cyfrę mniej i jedną linijkę pod Connorem. Przesuwa palcem wskazującym po nazwiskach, żeby upewnić się co do numeru Connora, po czym wystukuje cztery cyfry przyporządkowane do Radley, C. Po dwóch dzwonkach nadchodzi odpowiedź: – No? – głos Connora trzeszczy w kratce głośnika. – To ja – mówi Katie. Po wybuchu zakłóceń zapada cisza. Connor ryczy z domofonu o wiele głośniej niż za pierwszym razem: – Kto?! – Katie. Kolejne wyładowanie zakłóceń. Brzmi, jakby z drugiej strony przeciągano czymś po mikrofonie. Drzwi brzęczą, zamek klika.

Rozdział IV w którym zapoznajemy się z czarnym charakterem Connorem Radleyem i złą kusicielką Faye Connor siedzi na balkonie w samych spodniach od dresu. Beton chłodzi jego nagie stopy, których podeszwy pokrywa warstwa kurzu i piasku. Doznanie jest orzeźwiające, równoważy ciepło popołudniowego powietrza. Plastikowe krzesło ogrodowe lepi się od potu, Connor odkleja więc plecy od oparcia, pochyla się i kładzie łokcie na kolanach. Ma na nich stosik stu dwudziestu kartek, a spomiędzy jego ust zwisa długopis. Kolejne sto dwanaście stron spoczywa na kulistym akwarium Iana; obciąża je kubek do połowy wypełniony kawą, bastion wystawiony przeciw zbłąkanym porywom wiatru. Akwarium Iana spoczywa z kolei na składanym stoliku do gry w karty, przytulonym do barierki w rogu balkonu. Wszystkie te elementy razem – kubek z kawą na stosie kartek na akwarium na składanym stoliku na balkonie najwyższego piętra – tworzą cichą kapliczkę ku czci wczesnych dni ich istnienia. Connor siedzi na balkonie, ponieważ w swojej małej kawalerce odnosi wrażenie, że ściany tłamszą w nim zdolność redagowania tekstu. Mieszkanie jest za ciasne dla jego myśli. Pracuje nad pierwszą serią komentarzy promotora do swojej pracy magisterskiej, a w dodatku, chcąc jak najszybciej skończyć i wynieść się w diabły ze studiów, sam sobie narzucił nieprzekraczalny termin. Connorowi łatwiej się myśli na otwartej przestrzeni, dlatego balkon, który oferuje mu tak rozległe widoki, uczynił swoim gabinetem. Ma tu swoje krzesełko ogrodowe, znalezisko na wyprzedaży garażowej i ukłon w stronę lat siedemdziesiątych, wykonane z setek plastikowych rurek w barwach prażonych migdałów, piaskowej zieleni i brązu, oplecionych wokół aluminiowego szkieletu. Ma swój podniszczony

stolik do kart z surowego drewna, no i ma Iana. Ach, ma także kubek do kawy z nadrukiem „Paleoklimatolodzy robią to w ziemi”. Pomysłowy prezent od Faye. Czy raczej dała mu go Deb? A może Katie? Connor spogląda na kartkę przed sobą. Każda wydrukowana litera jest prostym symbolem, który sam z siebie nic nie znaczy. Gdy je zestawić, litery układają się w słowa, ale te również niewiele znaczą, jeśli nie mają sąsiadów. Natomiast wszystkie te słowa zebrane razem przekazują głębszą treść, szczegółowo opisują założenia analizy statystycznej wykorzystanej w badaniach Connora. Ta część sama w sobie jest interesująca, co potwierdzają umieszczone na marginesie uwagi promotora, ale nabiera głębszego sensu dopiero rozpatrywana w szerszym kontekście całej pracy. Na tej samej zasadzie spostrzeżenia zawarte w opracowaniu Connora, dotyczące wpływu wahań paleoklimatycznych na pradawne społeczności ludzkie zamieszkujące Idaho, bez osadzenia w kontekście świata prehistorycznego, byłyby mniej interesujące, niż tak naprawdę są. Ale w tym momencie Connor nie myśli tak rozległymi kategoriami. Pracowicie zawęża sobie perspektywę, studiując pomniejszą kwestię, i gubi szerszy kontekst. Stara się bowiem dociec, co też jego promotor nabazgrał w poprzek równania. Marszczy czoło. Wydaje mu się, że uwaga brzmi: „Niezgrabnie. Poprawić się”. Zastanawia się, co to ogólnikowe, a zarazem cokolwiek brutalne polecenie może znaczyć. Przecież to matematyka. Nie może być niezgrabna i ze swej natury nie jest ani dobra, ani zła, jak więc miałby się poprawić? Zagryza końcówkę długopisu i ponad Ianem rzuca spojrzenie na budynki za akwarium. Ian nad niczym takim się nie zastanawia. Nie umie. Na stałe rezyduje w swojej szklanej kuli na składanym stoliku ponad miastem i jest po temu określony powód. Kiedy Connor siedzi nad swoją pracą magisterską, często popada w stan bimaniakalny. Koncentruje się na niezdrowej liczbie nanoszonych poprawek i świerzbiąco silnym pragnieniu zaspokojenia seksualnego. Wstydzi się rozebrać do naga przed rybką, a już zdecydowanie nie może przejść do akcji pod jej niemrugającym spojrzeniem. Co do Iana, to Connor zupełnie go nie interesuje – ubrany ani rozebrany, onanizujący się ani kopulujący. Dzwoni telefon bezprzewodowy. Connor go słyszy, a Ian odczuwa w postaci drgań przechodzących przez wodę.

Connor sięga po telefon leżący za akwarium Iana, naciska zielony guzik i przykłada aparat do ucha. – No? – mówi do słuchawki. – To ja – odpowiada głuchy głos, a zakłócenia wskazują, że należy do kogoś stojącego przed wejściem do budynku. Connor nikogo nie oczekuje i nie potrafi zidentyfikować rozmówcy. Bez wątpienia jest to głos kobiecy. Z całą pewnością dochodzi sprzed drzwi do bloku. Hałas ruchu ulicznego unoszący się do balkonu i ten dochodzący ze słuchawki, jazgotliwie dopplerujące w przelocie motocykle, trąbienie klaksonów – wszystko to dociera do jego uszu we względnej synchronizacji. – Kto?! – dopytuje. – Katie. Connor zamyka rękę na mikrofonie i mówi: – O cholera. Potem naciska dziewiątkę otwierającą drzwi do holu i odstawia aparat. Wyrównuje strony na kolanie i dokłada je do stosu na akwarium Iana. Ponownie przyciska je odważnikiem z kubka, mniej bojąc się rozmazanego kółka po kawie niż chimerycznego powiewu wiatru, który mógłby zdmuchnąć kartki za barierkę. Wstaje i podciąga spodnie od dresu. – Siad! – rozkazuje Ianowi, jakby był to pies, a nie złota rybka. Connor zawsze chciał mieć drugiego psa. Dorastał na przedmieściach, samotny chłopiec w dzielnicy zamieszkanej głównie przez emerytów, więc jego najlepszym przyjacielem było psisko o imieniu Ian. Spędzali długie gnuśne letnie miesiące, obijając się na podwórku lub bawiąc w kanale odwadniającym, który biegł przez zieloną przestrzeń za domem. Ian zawsze czekał na Connora po lekcjach. Wydawało się, że wiedział, o której odezwie się dzwonek. Czasami jednak błędnie szacował porę i Connor widywał go wtedy przez okno klasy niekiedy całymi godzinami siedzącego przy stojakach na rowery. Aż pewnego ranka Iana przejechał szkolny autobus. Connor był do tego stopnia przybity, że rodzice nie zaryzykowali kupienia mu drugiego psa, gdyż nie byli pewni, jak zniesie jego ewentualną śmierć. Zatem przez wszystkie późniejsze letnie miesiące Connor czytywał komiksy na podwórku lub bez zapału samotnie bawił się w kanale. Opowiedział tę historię Katie. Obdarzyła go jednym z tych współczujących uśmiechów, które mówią „Moje ty biedactwo”, „Jakie to urocze” i „Tak mi

cię szkoda” naraz. Potem kupiła mu do towarzystwa złotą rybkę, Iana, żeby złagodzić wspomnienia o traumatycznej stracie. – Będziesz miał z kim spędzać czas pod moją nieobecność – powiedziała, uśmiechając się swoim pięknym uśmiechem i wręczając mu plastikową torebkę z Ianem. Gdzieś głęboko, podświadomie, Connor zaczął wierzyć, że złota rybka Ian jest duchowo spokrewniona z psem Ianem, może nawet do tego stopnia, że stanowi jego reinkarnację. W Sewilli na Roxy nie wolno trzymać psów ani kotów, inaczej Katie by mu jakiegoś kupiła, był o tym przekonany. Na posiadanie zwierzaka musiał zezwolić dozorca budynku, kulista persona nazwiskiem Jimenez. A Jimenez nigdy na to nie zezwalał; wyjątek robił tylko dla pojedynczych rybek w małych akwariach. Wierzył, że pod dachem nie ma miejsca dla zwierząt, że wszystkie są nieczyste, a większe akwaria grożą zalaniem budynku i jego mieszkańców. Stąd ograniczenie do czterolitrowych kul. Connor chwyta bezprzewodowy telefon i rozsuwa drzwi balkonowe. Wchodzi do mieszkania. Po słonecznej jasności jego oczy przez chwilę się adaptują. Powietrze chłodzi mu spocone plecy. Kilka chwil później spogląda na stertę zmiętych poduszek oraz okryć piętrzących się na materacu i mówi: – Musisz spadać. Natychmiast. Idzie tu moja dziewczyna. Przemierza pokój, po drodze potyka się o butelkę po piwie, traci równowagę, ale po chwili ją łapie. Potrząsa posłaniem. – Zbieraj klamoty i uciekaj. Później do ciebie zadzwonię. Zwleka jeszcze moment, po czym zrywa pościel z posłania i ciska ją na podłogę. Faye stęka i odwraca się na plecy. Leży przed nim na materacu bezwstydnie naga i niewiarygodnie seksowna. Mruga do niego w jasnym popołudniowym świetle.

Rozdział V w którym stoik Jimenez usiłuje naprawić windę, choć nie ma do tego najmniejszych kwalifikacji Jimenez odchyla się na oparcie krzesła i wzdycha. Odrywa przednie nogi mebla od podłogi, a ten, rad nierad, kiwa się na dwóch tylnych, komentując to przeniesienie wagi głośnym trzeszczeniem. W pokoiku, który służy Jimenezowi za biuro, jest gorąco, głośno i biało; rozjaśniają go mruczące u góry stare świetlówki. Na drzwiach widnieje plastikowa plakietka z napisem „Konserwator”, a drzwi są otwarte, choć powietrze wcale nie robi się dzięki temu mniej zastałe. W sąsiednim pomieszczeniu co jakieś piętnaście minut strzela iskrą i z rykiem ożywa ogromny kocioł grzewczy. Za zardzewiałą metalową kratą błękitny strumień płonącego gazu ziemnego podgrzewa zbiornik wody dla mieszkańców Sewilli na Roxy. Płomień zapala się z pyknięciem i dudnieniem. Hałas daje się słyszeć mimo pomalowanej ściany z pustaków; rezonuje w kanale wentylacyjnym biegnącym między obydwoma pomieszczeniami. Zdaniem Jimeneza odgłosy wydawane przez mechanicznego stwora tuż za drzwiami są i budujące, i cudowne: technologiczny smok podgrzewający kocioł dla mas. Machina ta jest sercem budynku, pompuje do niego krew. Robi to, co do niej należy, z bezwzględnym posłuszeństwem, ale nie dostrzega jej nikt poza Jimenezem. Gorąca woda wędruje rurami kaloryferów, które w chłodne jesienne wieczory posyłają fale ciepła do każdego mieszkania. Ta sama woda, parując, tryska z główek pryszniców, kiedy rano lokatorzy myją się przed pracą, a wieczorem kąpią przed snem. Zmywa im naczynia i pierze ubrania. Wypełnia kubły na weekendowe czyszczenie podłogi. Jest z nimi

w pokoju, kiedy goszczą przyjaciół, i cichutko kryje się w rurach, kiedy śpią; czeka wówczas, aż znów zostanie wezwana do pracy. Układny to sługa, aczkolwiek zapomniany. Zupełnie jak kocioł, Sewilla na Roxy popadłaby w ruinę i rozsypała się, gdyby nie zabiegi stoika Jimeneza. Zupełnie jak kocioł, Jimenez jest niezbędnym i często niedostrzeganym składnikiem blokowej cywilizacji, bez którego budynek zmarniałby szybko i nieodwracalnie. Obaj mieszkają w piwnicy i obaj są rozpaczliwie samotni. W chwili w której słyszy zapłon kotła, Jimenez składa mięsiste dłonie, splata owłosione palce. Rozciąga ręce nad głową, uwalniając piżmowy zapach spod pach. Wdycha go krótkim pociągnięciem nosa, rzeczowo i bez emocji. Gdyby ktoś tu z nim był i obserwował to małe biuro, wyczytałby z jego postawy, co następuje: „Owszem, właśnie obwąchałem swoje pachy i wnioski są niejednoznaczne. Z jednej strony śmierdzę. Z drugiej – ciężko pracuję przez cały dzień, więc mam prawo odrobinę wonieć”. Zostały już tylko dwa zgłoszenia awarii, każde zapisane na kwadratowej karteczce nabitej na metalowy szpikulec w rogu biurka, obok starego telefonu z tarczą obrotową. Mimo że jego dzień pracy w zasadzie skończył się przed godziną, Jimenez nie należy do tych, którzy potrafią zignorować zgłoszenie. Poza tym kocha ład, jaki jego działania zaprowadzają w budynku. Zupełnie jak pracy kotła, jego pracy nikt nie zauważa i nie docenia, ale fakt, że wszystko działa, że dzięki niemu życie każdego mieszkańca staje się odrobinę łatwiejsze, napawa go dumą. Pozwala fotelowi opaść na wszystkie cztery nogi i zdejmuje dwa ostatnie zgłoszenia ze szpikulca. Pierwsze oznajmia: „Cieknie pod zlewozmywakiem. Lokal 2507”. Jimenez wpycha je do kieszeni. Drugie gniecie i wrzuca do kosza na śmieci. Wie, co jest na nim napisane. Odkładał to przez cały dzień, ale wreszcie przyszedł na nie czas. Wzdycha, wstaje i z haka przy drzwiach zdejmuje pas z narzędziami. Zapina go, przemierzając kiepsko oświetlony piwniczny korytarz o ziemistych ścianach i przechodząc przez drzwi na klatkę schodową. Gdy ociężale pnie się po stopniach przy wtórze dzwonienia wiszących u pasa narzędzi, usiłuje dociec, dlaczego nie przeszkadza mu praca do późna. Często przebywa w swoim piwnicznym biurze do ciemnego wieczora, o wiele godzin dłużej, niż nakazuje mu zakres obowiązków. W zamian za

swoją pracę Jimenez otrzymuje skromną wypłatę i ma dotowane mieszkanie na trzecim piętrze. Przez lata bardziej niż zasłużył na swój balkon nad wjazdem na parking podziemny, widok na boczną uliczkę i zapachy dobiegające letnią porą z kontenera na śmieci stojącego pod oknem sypialni. Zna odpowiedź. Haruje tak ciężko, ponieważ jest samotny. Nie ma dla kogo wracać do domu, nie ma żadnego powodu, by nie pracować do późna. Tutaj czuje się potrzebny. Tutaj czuje się ważny, chociaż mało kto o nim myśli, jeśli nie naprawia akurat cieknącego kranu lub nie wyciera podłogi zalanej przez zatkany kibel. Zatęskniliby za mną dopiero wtedy, gdyby mnie zabrakło, myśli Jimenez. Pytaliby: „Gdzie ten facet, który wszystko naprawia?”, „Gdzie dozorca? Z mojego zlewu wypływa coś cuchnącego skisłym mlekiem!”. Jimenez dociera do podestu, otwiera drzwi i wchodzi przez nie do holu. Przystaje i poprzez szeroką przestrzeń spogląda na swych przeciwników: windy. Jedna przestała działać kilka miesięcy temu i od tamtej pory stoi z napisem „Nieczynna”. Druga uległa awarii o którejś tego ranka. Sama zjechała na parter, pusta, i od tamtej pory spoczywa tu i ani drgnie. Wciąż otwiera się z radosnym bing!, kiedy ktoś naciska guzik. Gdy ten ktoś wejdzie do środka, drzwi się zasuwają, ale wduszanie guzika z numerem piętra nic nie daje – winda stoi nieruchomo. Na szczęście drzwi jeszcze się otwierają i uwalniają pasażerów. Jimeneza zmęczyły telefony od mieszkańców, napisał więc markerem notatkę na formularzu zgłoszenia awarii i przykleił ją taśmą do drzwi. Notatka głosi: „Nie chodzi. Naprawa za niedługo. Korzystać ze schodów”. Gdy już była zamocowana, Jimenez zadzwonił do zarządcy budynku. – Marty, tu Jimenez. Druga winda też się popsuła. – To napraw – odpowiedział Marty. Brzmiało to, jakby właśnie jadł chipsy ziemniaczane. Jimenez chwilę pomyślał. Bardzo mało wiedział o tym, jak działają windy. – A co, jeśli nie umiem? – Wtedy zadzwonię do kogoś, kto się zna. Ale najpierw sam spróbuj – rzekł Marty. – Fachowcy… Stary, tacy liczą sobie jak za zboże. Przekręć później i daj znać, jak poszło. Mniej więcej pół godziny temu Jimenez odwlekał przystąpienie do pracy, podlewając rośliny w holu. Zobaczył, jak ten chłopak, uczony w domu, a nie w szkole, przemierza hol. Jimenezowi dzieciak wydawał się całkiem fajny,

nigdy nie rozrabiał, nie dewastował klatki schodowej ani nie rzucał niczym z balkonu. Mimo to był jakiś dziwny, jakby czegoś w nim brakowało. Kształcony w domu chłopak przeczłapał przez hol i nacisnął guzik przy windzie. Drzwi wydały bing! i się rozsunęły. Dzieciak wszurał się do kabiny. Drzwi się zamknęły. Jimenez podlał jeszcze kilka roślin, ale narosła w nim ciekawość, co też mały może robić w nieruchomej windzie. Odstawił konewkę i czekał. Drzwi wreszcie się rozsunęły, wyszedł z nich dzieciak, rozejrzał się i zapytał: – Przepraszam, ale to nie moje piętro. Gdzie jest moje mieszkanie? – Wejdź schodami, mały. Winda się popsuła. Jimenez odkładał jej naprawę przez cały dzień. Stosik zgłoszeń zmniejszał się z godziny na godzinę, gdy załatwiał jedno po drugim: filtr w suszarce do ubrań marki Coin-O-Matic został odetkany, wyjście przeciwpożarowe na klatkę schodową na siedemnastym piętrze już nie jest zatrzaśnięte, odór siuśków na parkingu w sektorze P1 został zniwelowany i tak dalej, i tak dalej, aż Jimenezowi zostały tylko dwa zgłoszenia i nie mógł już dłużej grać na zwłokę. Drzwi na klatkę schodową syczą, gdy hydrauliczne ramię zamyka je za Jimenezem. Zatrzask klika, a Jimenez rusza wolnym krokiem przez hol, zapatrzony w coraz bliższą windę. Wykładzina podłogowa lśni, dmuchawa rozprowadza świeże powietrze do otworów wentylacyjnych. Hałas uliczny na zewnątrz, za wyjściem ewakuacyjnym, jest wytłumiony. Młotek Jimeneza kołysze się na pętli u pasa z narzędziami i uderza bezwładnie o jego udo. Jakie narzędzia są potrzebne do naprawienia windy? – zastanawia się Jimenez i podciąga ciężki pas z powrotem na biodra. – Co w ogóle jest z nią nie tak? – duma, naciskając guzik windy. Drzwi rozsuwają się z szepnięciem i odsłaniają lustrzane wnętrze. Jimenez spogląda na swoje odbicie. Za sobą, w wejściu do holu, spostrzega ogromnego faceta, który mieszka na dwudziestym piątym piętrze. Facet ma na głowie kask i niesie wielką czarną reklamówkę. Jimenez przystaje, żeby na powitanie skinąć głową jego odbiciu. Mężczyzna odpowiada skinieniem. Jak trudna może być naprawa windy? – myśli Jimenez, wchodząc do kabiny, po czym zaczyna wykręcać mosiężne śruby panelu. Drzwi się zasuwają. Jimenez opiera pokrywę o ścianę, po czym zaczyna na chybił trafił szperać w panelu, szukając wskazówki, jak to ustrojstwo działa lub co jest z nim nie

tak. Co niby może pójść źle? – myśli. Winda i tak już nie działa, więc gorzej być nie może, prawda?

Rozdział VI w którym Petunia Delilah doświadcza osobliwych bólów w partiach intymnych Na trzy tygodnie przed rozwiązaniem doktor Ross nakazał Petunii Delilah unikać forsownych czynności i generalnie wszystkiego, co mogłoby ją wzburzyć albo podwyższyć ciśnienie krwi. Oznajmił, że dolega jej hiper… coś tam, w związku z czym nie powinna niepotrzebnie narażać zdrowia swojego lub dziecka. Nie wolno jej solić potraw, a zresztą doktor Ross ułożył dla niej dietę składającą się w równych proporcjach z dań nudnych i dań bez smaku. Wręczył jej dwie listy artykułów spożywczych, jedną na zielonej kartce, drugą zaś na czerwonej. Podczas gdy poruszał ustami, Petunia Delilah przebiegła wzrokiem po czerwonej liście zakazanego jedzenia i jedyne, o czym mogła myśleć, to jak wielką ma, kurwa, ochotę na lodowego sandwicza. I oczywiście był na czerwonej kartce doktora Rossa. Okazuje się, że zdumiewająco dużo w nim sodu. Petunia Delilah przyjmowała już pozycję horyzontalną w calusieńkim mieszkaniu. Kładzie się na wznak na podłodze, kiedy tylko kłujące odrętwienie przebiega mrowieniem po jej lewej nodze. To jakiś ucisk na nerw; srodze go przeklina. Układa się na kanapie i zmienia pozycję z taką samą częstotliwością, z jaką przeskakuje kanały w poszukiwaniu jakiegoś mitycznego dobrego programu telewizyjnego puszczanego za dnia. Kładzie się na leżance wyniesionej na balkon, przeważnie wczesnym popołudniem, kiedy słońce grzeje mocno, bo potem zwiększa się ruch uliczny i zbyt wiele hałasu unosi się wzdłuż bocznej ściany budynku, żeby nadal mogła się cieszyć otwartą przestrzenią. Tu akurat ostatnio nie kładzie się często, gdyż żeby wstać, musi mieć coś, na czym da się podciągnąć. W tym momencie leży na łóżku i wsparta o górę poduszek czyta paperback

z oślimi uszami. Jest to stara powieść science fiction, w której bohaterowie o nienagannych manierach mówią pełnymi zdaniami bez żadnych form ściągniętych. Petunia Delilah lubi podczas odwracania stron pocierać kruchy papier między kciukiem a palcem wskazującym. Lubi zapach starego kleju i pożółkłych kartek, ponieważ ma wrażenie, jakby dotykała przeszłości. Petunia Delilah przerywa czytanie i ze zmarszczonymi brwiami spogląda w sufit, czuje bowiem osobliwy ból w partiach intymnych. Wie, że ma je tam na dole – te partie intymne – mniej więcej w okolicy, gdzie nogi stykają się z tułowiem. Na pewno tam są, chociaż nie widziała ich od miesiąca (chyba że za pomocą lustra) – rozdęty brzuch zanadto jej przeszkadza, by mogła zobaczyć je na własne oczy. O, znowu to osobliwe dźgnięcie bólu. Przekrzywia głowę na bok i kładzie książkę na brzuchu. Przesuwa się na brzeg łóżka i opuszcza stopy na podłogę. Wstaje, stęknąwszy przy tym z wysiłku, po czym, kołysząc się jak kaczka, na wiotkich nogach, z kolanami rozgiętymi jak u świerszcza, przemierza sypialnię i wchodzi do łazienki. Po tym jak zemdlała, pracując za biurkiem, doktor Ross nakazał jej odpoczynek w łóżku. Nie zajmowała się wówczas niczym forsownym, ot, rutynowym odbiorem i rejestrowaniem dokumentów, a następne, co pamięta, to że znalazła się w szpitalu. Luka w świadomości między jednym a drugim była ostrym, nieporadnym cięciem montażowym, nie tyle budzącym niepokój, ile krępującym. W zakładzie pogrzebowym, w którym pracowała, na wieść o jej zasłabnięciu najwyraźniej zawrzało jak w ulu. Oczywiście obecność niereagującego ciała w takiej placówce każe z początku założyć, że ciało zeszło. W wypadku Petunii Delilah starsi państwo, obecni na ostatniej posłudze u niedawno zmarłego przyjaciela, zahartowani własnymi doświadczeniami z kostuchą, potrafili się znaleźć. Wezwali karetkę i zostali przy omdlałej aż do przyjazdu ratowników. Co więcej, nienagleni żadnymi pilnymi zobowiązaniami po pogrzebie, nawet odwiedzili ją w szpitalu. Kupili jej kwiaty i rozmawiali z nią przez godzinę, a maniery mieli równie nienaganne jak bohaterowie starych powieści science fiction. Kierownik zakładu pogrzebowego również zajrzał do niej niedługo po zasłabnięciu. Z charakterystyczną wystudiowaną monotonią oznajmił jej

raczej stanowczo, choć nie bez niepokoju: „Jesteś na zwolnieniu, Petunio Delilah. Urodź szczęśliwe dziecko, a potem porozmawiamy”. I tak zaczęło się jej więzienie we własnej kawalerce. Petunia Delilah staje bokiem w małej łazience. Rozpina nocną koszulę do pasa i w lustrze szafki z lekarstwami ogląda z profilu swoje podbrzusze. Skórę ma naciągniętą, tu i ówdzie wypukłą z lekkimi przebarwieniami, wszystko w normie – nie widać, żeby te osobliwe bóle coś zmieniły. Z uśmiechem głaszcze się po brzuchu i zapina koszulę. Jej chłopak Danny z uczuciem nazywa ten brzuch naruchanym bąbelkiem. Dzisiaj już kilka razy przyglądała się sobie w ten sposób. Specyficzne dźgnięcia bólu w dolnych partiach budzą w niej nadzieję na poród, na kres niewygody i jeszcze trudniejszej do zniesienia nudy. Odczuwa je od samego rana. Obudziły ją, ona zaś poderwała Danny’ego z nadzieją, że już się zaczyna. Leżeli obok siebie w ciszy wczesnego poranka, gdy miasto łagodnie oddychało za oknem sypialni, i trzymali się za ręce w bezgłośnym wyczekiwaniu na to, co przyniesie nowy dzień. Nic się nie wydarzyło. Danny poszedł do pracy, a Petunia Delilah czytała książkę. Petunia Delilah nie boi się rodzić. Jej położna miała rację: kobiety przez setki tysięcy lat rodziły bez pomocy współczesnej medycyny. Tak bywa. Jeśli już, to myśl o zbliżającym się przeżyciu wypełnia ją czystą ekscytacją, która nie zostawia miejsca na lęki. „Wystarczy myśleć pozytywnie i zachować spokój, a poród będzie pestką – powiedziała Kimmy, położna. – Niektóre myśli mają rzeczywisty wpływ na ciało. Te dobre wypełniają krwiobieg substancjami biochemicznymi, które mogą zmienić ból w radosne przeżycie. Myśli stają się faktami”. Petunia Delilah nie boi się, że będzie zdana sama na siebie, kiedy zaczną się skurcze. Szczerze mówiąc, z utęsknieniem wygląda tego doświadczenia i cherubinkowatej obecności maleństwa, które wraz z nim nadejdzie. Miała mnóstwo czasu na kreowanie rozbudowanych zwiewnych fantazji o pieczeniu ciastek, karmieniu piersią i wychowywaniu, spędziła wszak w swojej kawalerce całe tygodnie w pozycji horyzontalnej. Codziennie będzie całowała wracającego z budowy Danny’ego. On odda jej pocałunek, a potem ucałuje maleństwo w czoło. Zjedzą razem kolację, będą się razem śmiać i stworzą taką cudowną rodzinę! W każdym razie, gdyby zaczęła rodzić, Danny pracuje tylko kilka bloków

stąd, wylewa cement pod Baineston na Roxy. Może znaleźć się w domu w ciągu kilku minut. Petunia Delilah i Danny zaopatrzyli się w nowe komórki, żeby mogła do niego zadzwonić, jeśli będzie czegoś potrzebowała. Spogląda na zegar ścienny nad sedesem – Danny powinien niedługo skończyć zmianę. Ale przed powrotem do domu pewnie skoczy z chłopakami na piwo. Petunia Delilah odwraca się od swojego lustrzanego odbicia i miarowym krokiem udaje się do kuchni. Otwiera zamrażalnik, przez chwilę spogląda na pudełko z lodowymi sandwiczami, a potem je otwiera. Przesuwa palcem po stosiku umieszczonych wewnątrz ciasno zapakowanych lodów, urzeczona, że tak płynnie i rytmicznie się potrącają. Łaskotane opakowania wydają elektrostatyczny szelest. W dotyku jak zimny foliowy jedwab chłodzą opuszkę jej palca. Mam w zamrażarce sześć, kurwa, osobno zapakowanych lodowych sandwiczy, myśli, a nie mogę zjeść nawet jednego. Zamyka kartonowe wieko pudełka, zatrzaskuje zamrażalnik i włącza czajnik elektryczny. Zero kawy, zero herbaty z kofeiną, tylko te ścinki zielska, myśli. Grzebie palcami w ceramicznym słoiku z saszetkami herbaty ziołowej, kiedy dopada ją najbardziej osobliwe z osobliwych dźgnięć bólu, jakich doświadczyła. Upuszcza słoik. Podstawa się rozpryskuje, deszcz miałkiej ceramicznej materii pokrywa blat przy zlewozmywaku. Naczynie hałaśliwie turla się na bok, po czym przetacza się z powrotem. Petunia Delilah odruchowo opuszcza ręce i od dołu obejmuje nimi brzuch. Sięga dłonią niżej, a ta dotyka mokrej tkaniny – zwodniczo mokrej, gdyż temperatura płynu jest ledwie odróżnialna od temperatury ciała, lecz materiał niewątpliwie nabrał ciężaru, którego nie miał jeszcze przed chwilą. Obserwuje rdzawą kałużę rozszerzającą się na linoleum wokół jej stóp i zastanawia się, dlaczego płyn nie jest przejrzysty. Według Kimmy powinien być. Wody mi odeszły, myśli. Zaczęło się. Dziecko się rodzi. Muszę zadzwonić do Danny’ego. Nasze dziecko jest w drodze. Petunia Delilah i Danny oparli się namowom doktora Rossa, który zachęcał ich do ultrasonografii, amniopunkcji, a nawet do cesarskiego cięcia – zalecał je ze względu na niewielki rozmiar miednicy Petunii Delilah, a także na historię jej rodziny, w której trudne porody nie były rzadkością. Nie chcieli

się od niego niczego dowiadywać. Pragnęli, by poród odbył się w sposób naturalny, bez środków przeciwbólowych i radioaktywnych obrazków dziecka w jej łonie. W końcu, jak zaznaczyła położna Kimmy, kobiety przez setki tysięcy lat rodziły bez pomocy współczesnej medycyny. Petunia Delilah nie po raz pierwszy zastanawia się, czy będzie to chłopiec czy dziewczynka. Na podstawie sposobu, w jaki obnosi się z naruchanym bąbelkiem, położna Kimmy twierdzi, że chłopiec. Petunia Delilah z jakichś powodów ma pewność, że jednak dziewczynka. Po prostu to czuje. Nie powiedziała o tym Danny’emu, tak jak nie powiedziała mu, że podobają jej się imiona Chloe, Persephone i Lavender. Na to przyjdzie czas później. Z rozpostartymi ramionami i nogami wygiętymi w łuk, jakby właśnie zsiadła z konia po tygodniowej jeździe, trzymając się ściany jak pijaczka, Petunia Delilah dociera do sypialni. Nie może się nie uśmiechnąć, gdy obmacuje blat nocnego stolika w poszukiwaniu telefonu komórkowego. Krzywi się, gdy kolejna fala bólu przeszywa jej partie intymne. Uczucie jest nieprzyjemne, ale nie tak bolesne, jak wmawiano jej w szkole rodzenia, do której uczęszczali. Naciska klawisz skrótu przypisany do numeru Danny’ego. Telefon dzwoni trzykrotnie, a potem włącza się poczta głosowa: – Tu Danny. Zostaw wiadomość. Petunia Delilah czeka na sygnał. Gdy rozbrzmiewa, mówi: – Danny, zaczynam rodzić. Gdzie jesteś? Wracaj do domu! Zadzwoń do mnie. Ja dzwonię do Kimmy.

Rozdział VII w którym Garth wraca do Sewilli na Roxy, przemycając tajemniczy pakunek – Och, oblukaj to, oblukaj, oblukaj! – woła Danny, a słowa zlewają się ze sobą i tworzą jeden obłąkańczy dźwięk. Danny przerywa karmienie betoniarki i opiera się o łopatę. Śledzi spojrzeniem młodą kobietę idącą wzdłuż ogrodzenia z siatki drucianej. – Kurde, co za śliczności! Mówię ci, mógłbym gapić się cały boży dzień i co sekundę znajdować coś nowego do kochania. Garth obraca głowę i podąża wzrokiem za spojrzeniem Danny’ego. Przy ogrodzeniu miga mu dziewczyna. Jest szatynką, ma krótkie włosy, tajemnicze oczy okolone cieniem do powiek oraz olśniewającą sylwetkę: smukłe ramiona i pulchności nad ściśniętą talią. Wysportowana, mimo to z miękkościami, gładka skóra okrywa jędrne mięśnie z cieniutką tylko wyściółką tłuszczyku. Jej letnia sukienka marszczy się niczym powierzchnia wody i kiedy zetknie się z ciałem, sugeruje zmysłowo, jak też ono może wyglądać. Tkanina, gdy akurat przylega do skóry, oferuje nęcące, elektryzujące zapowiedzi tego, co się pod nią kryje. Materiał ciasno opina się na pośladkach, gdy dziewczyna wchodzi na jedyny stopień u wejścia do drogerii nieopodal budowy. Ta szczególna chwila, choć nie jest niczym więcej niż gładkością materiału cisnącą się do ciała, będzie nawiedzała Gartha przez resztę popołudnia, a nawet późnym wieczorem. Widzi w niej wszystko, czego kiedykolwiek pragnął, coś niewiarygodnie pięknego i pełnego siły, ale wciąż nieomylnie kobiecego. Spontaniczny cud tuż obok, niezaaranżowany, bytujący we wszechświecie. Pod wpływem kiełkującego w piersi ciepła Garth zamyka oczy i rozkoszuje

się obrazem, który opętał jego wyobraźnię. Obficie pije z jej odbicia schwytanego w ciemności pod powiekami. Nieomal czuje łaskotanie materiału letniej sukienki ocierającego się o jego skórę, nieznaczne ustępstwo na rzecz ślizgającego się pod nim ciała. Wewnętrzny spokój Gartha burzy pożądliwy głos Danny’ego: – Hej! Ma się to oko, co nie? Poklepałbym se to jak nic. Tylko kilka klapsów, niech się trochę potrzęsie. Danny zakrada się w fantazję Gartha. Materializuje się z mgły i oto jest, stoi goły za dziewczyną, jedną ręką chlaszcze jej pośladki, a na drugą spluwa rozkołysanym, lepkim wahadłem śliny, które natychmiast wciera w kutasa. To ma sens, że my jesteśmy po tej stronie ogrodzenia, a ona po drugiej, myśli Garth. Tu są zwierzęta, my wszyscy to zwierzęta w tym zoo. – Zamknij się, dobrze? – burczy Garth. Oczy wciąż ma zamknięte, stara się pozbyć obrazu stojącego za kobietą Danny’ego. Nie może wytrząsnąć go z głowy. Po kilku sfrustrowanych sekundach wydycha strumień powietrza i otwiera oczy. Nie umie odzyskać dziewczyny. Będzie musiał zaczekać, może w domu uda mu się skupić na niej, bez ohydnej wizji Danny’ego kalającej wyobrażenie. Danny już wrócił do pracy, wrzuca łopatą cementową mieszankę do obracającej się betoniarki, jakby kobieta wcale nie odwróciła jego uwagi. Garth daje sobie kilka chwil, zerka na zegarek, a potem spogląda przez ulicę na Sewillę na Roxy. Tam mieszka. Baineston na Roxy to najdogodniejsza budowa, na jakiej kiedykolwiek pracował, ponieważ ma stąd tylko parę przecznic do domu. Danny też mieszka w Sewilli ze swoją dziewczyną. Chociaż praktycznie nie widuje się ani nie rozmawia z nim poza budową, Garth wie, że dziewczyna jest w ciąży, ponieważ Danny dużo o tym mówi. Jest podekscytowany, że będzie miał z nią dziecko. Garth wie także, że mieszkają na ósmym piętrze, bo kiedy kilkakrotnie obaj jechali windą, Danny właśnie tam wysiadał. Bardziej Garth się nie socjalizuje. Uwielbia mieszkać i pracować na Roxy, ponieważ ma także blisko do jednego ze swoich ulubionych sklepów, który mieści się tylko dwie przecznice w kierunku przeciwnym do Sewilli. Niemal codziennie podczas przerwy na lunch wymyka się z budowy i podąża w głąb ulicy. Ze względu na wielu kręcących się wokół kolegów z pracy poprosił właściciela o możliwość korzystania z drzwi wychodzących na boczną uliczkę. Nie mógł ryzykować, że zostanie zauważony, gdy będzie wchodził do sklepu, nie

potrafił jednak trzymać się od niego z daleka. Właściciel sklepu skinął głową, że oczywiście nie ma problemu. – Garth, jesteś jednym z naszych najlepszych klientów. I z tymi słowami wręczył Garthowi paczkę owiniętą w brązowy papier, wepchniętą do czarnej foliowej reklamówki bez napisów. Zamówienie specjalne, przyszło dziś rano. Garth był tak podniecony, że wyskoczył na uliczkę i ścisnął paczkę, nie śmiąc jej rozwinąć i obejrzeć zawartości. Była wielkości książki telefonicznej i lekko ustąpiła pod naciskiem. Papier, w który została owinięta, zaszeleścił, a plastikowa torba słodko zaszeptała, gdy uszło z niej powietrze. Garth wybiegł na główną ulicę z szerokim uśmiechem na twarzy. Krótki odcinek drogi powrotnej na budowę przebył, starając się ukryć podekscytowanie, tłumiąc chęć podskakiwania lub pójścia w cwał z pięścią uniesioną w geście triumfu. Zanim jednak zobaczył klatkę z siatki drucianej, zdążył uspokoić emocje i odbudować twardą fasadę maczyzmu pracownika fizycznego. W ciągu pozostałych piętnastu minut pochłonął lunch i nim skończyła się przerwa, był zwykłym kamiennym sobą, a paczka bezpiecznie spoczywała w jego szafce w baraku, wciśnięta za pokryte kurzem pudełko śniadaniowe. Popołudnie wlokło się w ślimaczym tempie, a Garth nie mógł przestać myśleć o paczce. Kiedy zobaczył ją w sklepie, poprosił sprzedawcę, by podwójnie ją zapakował i schował do reklamówki. Z początku miał opory przed przyniesieniem jej na budowę. Mógł ją niby odebrać po gwizdku na fajrant, ale uznał, że czekanie do końca pracy byłoby nie do zniesienia. Chciał tylko prosto z budowy wrócić z nią do domu, wjechać windą na swoje dwudzieste piąte piętro i usłyszeć stuknięcie zatrzasku w zamykających się drzwiach do mieszkania. Wyczekiwanie jest tak słodkie i tak trudne do wytrzymania, że Garth czuje się rozdarty między pragnieniem wcześniejszego powrotu do domu i otwarcia paczki a smakowaniem rosnącej pokusy, by tak właśnie postąpić. Danny truje przez całe popołudnie. Kiedy co jakiś czas przechodzi ostra laska, pokazuje ją palcem. Garth zgadza się, że niektóre z nich są atrakcyjne. Co do pozostałych, zastanawia się, czy Danny nie robi przedstawienia. Nie odpowiada mu zbyt rozwlekle – pomrukuje jedynie, kiedy Danny potrzebuje dopingu, co zdarza się rzadko. Głos Danny’ego działa jak dźwięk pracujących maszyn. To nieustający hałas w tle, na który Garth z czasem się uodpornił.

Pod koniec dnia pracy Garth udaje się do szafki, zabiera z niej pudełko śniadaniowe i czarną reklamówkę. Chłopaki rozmawiają o dupie Maryni, planują wypad na kilka piw i hamburgera do pobliskiego pubu. Tylko tyle może zrobić, żeby nie wybiec z budowy, nie przedrzeć się na oślep do Sewilli przez ruch samochodowy na Roxy, nie pomknąć do mieszkania, nie zatrzasnąć za sobą drzwi i nie zablokować zamka, przyciskając paczkę do ciężko się unoszącej, pozbawionej tchu piersi, i nie oprzeć się o nie, o włos od eksplodowania z przejęcia. Zamiast tego kiwa głową, kiedy ktoś opowiada mu dowcip, którego Garth zresztą nie słucha, i rutynowo pakuje kamizelkę ostrzegawczą i słuchawki ochronne do plecaka, jakby nie miał żadnych innych planów. Mówi chłopakom „cześć” i że nie, niestety, dziś nie może skoczyć na browarka, wiecie, sprawy, macha temu, macha tamtemu, innego kuksnie w ramię i starając się zachować opanowany krok, przemieszcza się kierunku Sewilli. Pomachawszy już chyba wszystkim, odwraca się i wtedy się z nią zderza – z kobietą, którą pokazywał Danny, tą po drugiej stronie ogrodzenia, w letniej sukience i z cieniem wokół oczu. Kobieta doskonała wbija mu się w bok, wychodząc ze sklepu. – Przepraszam – mamrocze dziewczyna i staje w miejscu. – Nie szkodzi. – Garth uśmiecha się, aż nadto świadomy swej masy, swojego brzucha, owłosionych ramion, owłosionej piersi, owłosionego tyłka, stęchłego zapachu wydzielanego po pracy, tłustej skóry i przepoconych włosów, małpiej postury, dyndającego penisa, szerokich barów, ogólnie całej swojej groźnej męskości, co do której chciałby, żeby była mniej… mniej… oczywista w chwilach takich jak ta. W trakcie tej jego zakłopotanej samooceny oboje stoją, gapiąc się na siebie. On zamyka oczy, wizerunek kobiety ponownie odciska się pod jego powiekami. Potem Garth rusza w dalszą drogę ku Sewilli na Roxy. Przyciska paczkę do piersi. Serce mu łomocze, gotowe wyrwać się z piersi. To będzie magiczny wieczór. Już nie potrafi powstrzymać coraz szybciej kroczących stóp. Nie czeka, aż zmienią się światła na rogu. Nie może czekać. Przechodzi między samochodami.

Rozdział VIII w którym wycofana Claire słyszy zagadkowy głos w domofonie Mieszkanie Claire jest nieskazitelne. Popołudniowe słońce świeci przez okno na ósmym piętrze, jego blask wlewa się balkonowymi drzwiami, co sprawia, że całe mieszkanie jarzy się niczym niebiańska latarnia morska czystości. Stojący na blacie kuchennym ekspres do kawy z nierdzewnej stali wręcz oślepia. Kuchenne płytki odbijają każdy lumen światła dziennego i same stają się drugim słońcem. W tej zmasowanej świetlnej napaści na żadnej płaskiej powierzchni nie da się uświadczyć drobiny kurzu, jednego zbłąkanego kręconego włosa, nawet pod kanapą i stolikiem, gdyby ktoś zechciał pod nie zajrzeć. Claire nienawidzi tych wszystkich programów telewizyjnych o ludziach, którzy nigdy nie wychodzą z domu. Którzy układają czasopisma w puchnące stosy, niewymyte puszki zaś piętrzą w blaszane góry za poplamionym fotelem. Musiała przestać je oglądać ze względu na to, że brudne wąskie ścieżyny wytyczane między stosami plastikowych worków i komputerowych części doprowadzały ją do szału. Nie wszyscy wycofani tacy są. Nie, uznaje Claire, nie „wycofani”. Formalnie „cierpiący na agorafobię”, choć ona sama preferuje termin „jednostki skrajnie introwertyczne”. Ci ludzie z telewizji, myśli Claire, odwijając z celofanu wyjałowiony jednorazowy plastikowy kubek, u których na blacie kuchennym zalegają puszki po zupie, a w zlewozmywaku piętrzą się brudne naczynia, są wytworem niezdrowych umysłów. Nalewa do kubka wody z butelki, wypija, po czym zarówno kubek, jak i butelkę wyrzuca do kosza na odpadki wtórne. Rozpakowuje antybakteryjną ściereczkę do rąk, wyciera, wręcz poleruje palce, skórę między nimi, a potem poklepuje nią grzbiety dłoni.

Claire nie zawsze była skrajnie introwertyczna. Jako mała dziewczynka jeździła na rowerze wraz z dziećmi z sąsiedztwa po ulicach przedmieścia. Wyciągała żwir z rozbitych kolan i wykopywała robaki na podwórku. Kiedy była starsza, chodziła z koleżankami do szkoły, a w trakcie przerw bawiła się na boisku. Tuż po dwudziestce uczęszczała do zatłoczonych auli i świetlic miejscowego college’u. W piątkowe noce zachodziła z koleżankami do dusznych, pulsujących muzyką klubów; piła w nich drinki Vodka Slime z niedomytych staromodnych szklanek. Od czasu do czasu sprowadzała sobie do domu faceta, a jeśli już tak się zdarzyło, prawie zawsze lądowała z nim w łóżku. Kiedyś nawet – w porze, gdy nie wydawano już drinków – obeszła bar, spijając resztki ze szklanek oraz butelek pozostawionych na ladzie i stolikach. Tamtej nocy skuła się prawie do nieprzytomności. Gdyby ją zapytać, zaprotestowałaby, choć nieprzekonująco, że mogła coś takiego zrobić. Gdyby przycisnąć ją do muru, oświadczyłaby, że nic podobnego nie pamięta, a wyraz jej twarzy sugerowałby, że może mówić prawdę. Później, już przed trzydziestką, kiedy jej koleżanki znajdowały sobie kogoś do pary, rozmnażały się i znikały z jej życia przytłoczone obowiązkami, jakie niosą ze sobą dzieci i kredyty mieszkaniowe, zaczęła myśleć, że w gruncie rzeczy wcale aż tak dobrze się nie bawiła. Coraz częściej spoglądała w przeszłość, na swoje dzieciństwo i młodość, i tam, gdzie powinno pojawiać się ciepłe wrażenie dozgonnej przyjaźni i koleżeństwa, czuła jedynie pozostałą po ludziach próżnię. Jeśli tego typu więzi tak łatwo można zerwać, jeśli lata przyjaźni tak łatwo mogą obumrzeć, nie potrzebowała ich. Claire przestała wychodzić z mieszkania. Ma w nim dwie linie telefoniczne. Numer jednej zna tylko jej matka, a druga jest stałym łączem do pracy. Zakupy spożywcze robi przez internet i każe dostarczać je sobie pod drzwi. Filmy i seriale telewizyjne ogląda na komputerze. Czytuje książki ściągnięte z sieci. Czasami w imię nostalgii zamówi wydanie papierowe lub zakupi płytę z dostawą do domu. Jest jej o wiele łatwiej, gdy nie opuszcza czterech ścian. Woli swój sufit od nieba i podłogę od ziemi. Słońce wstaje, słońce zachodzi, a Claire jest szczęśliwa. Ma swoją bezpieczną przystań, jasne, słoneczne mieszkanie z widokiem na Roxy, na której roi się ludzkość, dość blisko, by czuła się jej częścią, ale nie aż tak, by musiała się angażować. Naprawdę odczuwa szczęście, jakiego nigdy wcześniej nie zaznała.

Musi jednak zarabiać – z czegoś trzeba płacić rachunki. Claire realizuje się w cudownej pracy, po prostu ją kocha. Zaspokaja dzięki niej swe minimalne potrzeby społeczne, no i jest zdalnym pracownikiem. Szefowa pokrywa wszystkie koszty, refunduje jej nawet przestrzeń wykorzystywaną na domowe biuro. Ponieważ Claire mieszka w kawalerce, komputer i telefon ma zainstalowane na wyspie kuchennej. Claire stoi przy oknie z rękami na biodrach, przez chwilę obserwuje sunący na zewnątrz ruch uliczny, po czym wraca do wyspy. Siada na taborecie i spogląda na monitor: do końca zmiany zostało jej dziewięć minut. Dzwoni firmowy telefon, więc Claire naciska guzik aktywujący zestaw słuchawkowy. – Halo? – zaczyna. – Z kim rozmawiam? Pauza. – Jason? – ciągnie Claire. – Twoje imię nie ma już żadnego znaczenia, Jasonie. Będę cię nazywała Prosiakiem, bo tym właśnie jesteś. A teraz… powiedz mi, jak kurewsko twardy jest twój kutas i gdzie chciałbyś go wsadzić. Claire kiwa głową sama do siebie. Sprawdza czas: zostanie zmieniona za osiem minut. – Stul pysk, Prosiaku. Jesteś dla mnie tylko gorącym prętem do ostrego ujeżdżania. Osiem minut. Szybko, ale żaden rekord. To dlatego za pierwszą minutę połączenia liczą sobie więcej. Wyrobię się, myśli, a potem… kisz na kolację! Claire jest zadowolona, że nie trafiła jej się wieczorna zmiana. W piątkowe wieczory przerób jest największy. Trochę się dziwi, dlaczego w sekstelefonach podczas tej jednej nocy w tygodniu zwiększa się aktywność, ale tak już się dzieje. Zawsze w piątki. Może chodzi o uwarunkowane społecznie całotygodniowe powstrzymywanie popędów, napór na tamę wezbranych po burzy wód, których poziom musi się wyrównać. A może po prostu o naturalne pragnienie odreagowania stresu. Dzwoni tak wielu ludzi, odjeżdżają na maksa, chcą być upokarzani, sami się upokarzają, a następnego ranka idą na późne śniadanie z rodzicami albo na garażową wyprzedaż poszukać jakichś używanych ubranek dla dzieci. Piątkowa noc dla wielu oznacza nurzanie się w samotnym, wyuzdanym, obleśnym zdeprawowaniu, dla Claire natomiast – kisz. Według matczynego przepisu. Jego sekret to dodać gazowanej wody mineralnej przy wyrobie

ciasta. Z jakichś przyczyn kruchy spód staje się wtedy bardziej puszysty i mniej natłuszczony. Claire lubi myśleć, że to dzięki tym wszystkim maleńkim bąbelkom, ale zdaje sobie sprawę, że wchodzi tu w grę raczej jakaś reakcja chemiczna. Zrobiłaby kisz, nawet gdyby musiała pracować w piątek na wieczornej zmianie. Zerka na zegarek. Za siedem minut będzie się mogła wylogować. – Wyszczekany z ciebie niuniuś, Prosiaku. Chyba będę musiała cię uciszyć. Wsadzę ci w gębę moje brudne majtki, a potem złoję ci tyłek aż do czerwoności, żeby cię ukarać. Może przyczepię sobie sztucznego i zrobię ci z dupy sztolnię. Chciałbyś? Spodobałoby ci się? Jakbym rozerwała ci… Dzwoni telefon. Claire mruga. To drugi telefon. Ten, który nie powinien dzwonić. Sapanie Prosiaka budzi klaustrofobię, jest groteskowe i rozlega się niemal w jej uchu. Mokrymi tchnieniami zdaje się dyszeć prosto w jej mózg. Claire przechodzi dreszcz. Telefon dzwoni ponownie. Ten numer zna jedynie jej matka, ale ona odzywa się wyłącznie w niedzielne poranki. Serce Claire galopuje. – Słuchaj, Jason, coś mi nagle wyskoczyło. Muszę kończyć – mówi do zestawu słuchawkowego, nie spuszczając oczu z prywatnego telefonu. Czeka, aż znów zadzwoni, i śmiertelnie się tego boi. – Bo ja wiem… Dla odmiany dojdź na własną rękę – kończy i przerywa połączenie. Wzdryga się, słysząc kolejny dzwonek. Coś się stało. Z mamą? No bo o co innego może chodzić? Wyrzuca rękę i przykłada aparat do ucha. Dobiegają ją odgłosy ulicy. Membrana przenosi dźwięk klaksonu w tym samym momencie, w którym trąbienie dobiega zza okna. Ktoś jest przed blokiem, osiem pięter niżej, i czeka przy domofonie w świetle późnego popołudnia. Budynek na pewno rzuca wydłużony ciemnoniebieski cień na tę część chodnika, na której jej rozmówca stoi i czeka, aż Claire się odezwie. – Halo? – mówi z mimowolnym drżeniem w głosie. Słychać stłumiony ruch, szybki ruch. Głos po drugiej stronie warczy: – Mam cię, łobuziaku! Linia niesie bolesny, przeszywający krzyk, a po nim gwałtowne trzaski,

przywodzące na myśl nagły cios pięścią. Zapada głucha cisza. Claire się nie rusza. Kilka chwil później sygnał oczekiwania na wybór numeru zmienia się w nieustające przerywane buczenie. Z korytarza dobiega huk. Claire zrywa się, trzaska telefonem o podstawkę i pędzi sprawdzić, czy drzwi do mieszkania są zamknięte. Są. Zawsze są. Robi głęboki wdech i zerka przez judasza. Widzi tylko krótkoogniskowy tunel wyludnionego korytarza, ciągnący się od drzwi w dal. Pewna już, że drzwi są zabezpieczone, spieszy do okna i wygląda na ulicę. Tak rozpaczliwie chce zobaczyć główne wejście, że prawie dotyka szyby. Odskakuje od niej, jakby to nie było szkło, lecz ogień. W dole ludzie przewalają się Roxy, a Claire zdaje sobie sprawę, że każdy z nich mógł być dzwoniącym. Wyciąga szyję, żeby zobaczyć drzwi wejściowe, ale pod takim kątem okazuje się to niemożliwe. Chciałaby móc wyjść na balkon. Tam by się wychyliła i sprawdziła, kto też na nią czeka.

Rozdział IX w którym do kształconego w domu Hermana wraca świadomość, która niedawno mu się zawieruszyła Inne dzieci czasami nabijają się z Hermana. Herman wie dlaczego. Po pierwsze, jest od nich mniejszy i mądrzejszy. W ciągu ostatnich trzech lat przeskoczył dwie klasy. Po drugie, nosi okulary i mało go interesuje aktywność fizyczna, taka jak gra w dwa ognie podczas przerw lub w piłkę nożną po lekcjach. Wreszcie po trzecie, wygadał się im kiedyś, że umie podróżować w czasie i że to zupełnie inne doświadczenie, niż pokazują na filmach. Nie ma nic wspólnego z bijącymi z nieba błyskawicami, napędzanym reakcją nuklearną deloreanem ani okrążaniem Słońca metodą asysty grawitacyjnej. Podróże takie odbywają się w mózgu dzięki niezahaczonej w wymiarach świadomości. Są bezładem dezorientujących, niejasnych fragmentów, niewiele mają wspólnego z przejrzystością teraźniejszości. Herman czasami widuje przyszłość, ale najczęściej przeszłość. Z perspektywy czasu rozumie, że zwierzenie się z tego innym dzieciom było oczywistym błędem. Herman często sobie tłumaczy, że nie nabijają się konkretnie z niego, ale z pewnych rzeczy, które mówi i robi. Wyśmiewają nie osobę, którą jest w głębi duszy, ale tę, którą postrzegają. Za każdym razem, kiedy mówi bądź robi coś dziwnego, reagują właśnie na to, a nie na Hermana jako takiego. Herman ma na tyle rozwiniętą samoświadomość, by wiedzieć, że to cienkie jak włos rozróżnienie pomaga mu radzić sobie z rzeczywistością. Co za tym idzie, kiedy inne dzieci wpychają Hermana do szafki lub szydzą na jego widok, nie znaczy to, że opowiadają się przeciwko niemu. Chodzi tu o szerzej pojętą niechęć do wszystkiego co odmienne. Ośrodkiem tej niechęci nie jest Herman, ale głębszy, bardziej pierwotny lęk przed nieznanym

i prymitywna zwierzęca nienawiść do niedostosowanych. Nikt nie lubi podróżnika w czasie, tłumaczy sobie Herman. Niby dlaczego miałby być lubiany? Zna przeszłość, widział przyszłość, wobec tego stanowi zagrożenie. Pozostali są zniewoleni, spętani trzema wymiarami geografii, zakuci w kajdany czasu i zazdrośni, że on może wędrować bez ograniczeń. W rzeczywistości wszyscy oni również podróżują w czasie, w stałym tempie jednego dnia dziennie. Dla Hermana jednak prędkość upływu czasu może się zmieniać, podobnie jak jego wektor. Dokładnie to przestudiował. Gdyby wiedzieli to co on, gdyby potrafili manipulować tym ostatnim najwspanialszym wymiarem, też byliby uważani za zagrożenie dla teraźniejszości. To zupełnie jak wtedy, kiedy się teleportowałem, myśli Herman. Ze wszystkich uwierzył mi tylko dziadek. Zemdlałem na boisku i obudziłem się sam w gabinecie pielęgniarki. Cała reszta chciała tylko, żebym to udowodnił. Że potrafię się teleportować. „Zrób to jeszcze raz – powtarzali. – No już, tłumoku!”. Tyle że to nie działało w ten sposób. Ech, myśli Herman, gdyby tylko dało się to kontrolować, czas, do którego bym się udał, byłby bardzo odległy od obecnego. Dzieci boją się Hermana, a strach ten odbierają jako zagrożenie, i z tym właśnie w zeszłym roku zmagał się Darrin Jespersen – o, szczególnie on – kiedy przywalił Hermanowi w żebra. Całą bandą zebrali się pod szkołą przy stojakach na rowery tuż po dzwonku ogłaszającym koniec lekcji. Darrin z czeredą swoich kolesi przyparł Hermana do stojaków. Nie powiedział ani słowa. Po prostu uderzył Hermana trzy razy i złamał mu trzy żebra – no dobrze, jedno było tylko pęknięte, ale tak czy inaczej, zrobił to ze strachu. Darrin bał się wszystkiego, co odmienne, więc Herman go przerażał. Herman ma zwyczaj mdleć w sytuacjach stresowych. Wie, że jest to mechanizm obronny wywodzący się z jakiegoś wczesnego stadium ewolucji. Dogłębnie zbadał tę kwestię i odkrył, że pewne gatunki kóz mdleją w razie konfrontacji. Robią tak również niektóre psy, a także inne zwierzęta, na przykład oposy. Udawanie zdechłego zmniejsza instynktowny popęd, kierujący polującymi na nie drapieżnikami. Ta mroczna sylwetka ścigająca Hermana – czasem na imię jej Darrin, czasem Charlie, a raz nawet była to Gail – ten drapieżnik, traci zainteresowanie, kiedy jego ofiara pada bez zmysłów. Goniąca go wiekowa postać łatwo może się ukryć, wszak człowiek

nie ma oczu z tyłu głowy. Herman wie zatem, że ta mroczna bestia może dopaść go w każdej sekundzie, a w panice takiej chwili nigdy nie ma czasu, by rzucić okiem za siebie. Czasami więc ciało, które potrafi zmusić się do zasłabnięcia, jest najlepszą możliwą formą obrony. Bez żeru nie ma na czym żerować. Nagłe omdlenia Hermana dość często wypełnione są wyrazistymi wizjami, których jednak nie pamięta, gdyż następuje po nich okres utraty pamięci. Mówiąc ściślej, ujęte są w nawias zagubionych minut, a niekiedy nawet godzin przed omdleniem i po nim, tak więc traumy, zupełnie jak wspomnienia, również giną w niepamięci. Bywa, że wspomnienia powracają zrywami, bywa, że przepadają na zawsze. Jeśli już powrócą, to często fragmentaryczne, a do tego widziane z perspektywy zwykle niedostępnej normalnemu ludzkiemu doświadczeniu. Wracają bowiem jako szczegóły oglądane z ogromnej dali, bądź, naprzemiennie, w mikroskopowym zbliżeniu. Bardzo rzadko objawiają się w bezpiecznej czy też zwyczajnej odległości. Często brakuje im dźwięku albo słychać go w formie zniekształconej, jako spaczone, zapętlone pogłosy. Jeśli padają słowa, to z reguły niezrozumiałe. Przy stojakach na przykład Herman zemdlał po pierwszym ciosie Darrina. Dwóch późniejszych razów nie poczuł, gdyż padł nieprzytomny na żwir. Po tym pierwszym uderzeniu istniała dla niego tylko ciemność. Darrin zmęczył się waleniem w bezwładny worek mięsa. Uwagę jego prymitywnego umysłu odwróciły zabiegi jakiegoś dzieciaka na boisku, no to sobie poszedł. Banda sługusów podążyła za nim. „Hermanie – napłynął głos poprzez czerń. – Hermanie, wszystko w porządku?”. Był to głos dziadka; bezcielesny w mrocznej nieświadomości, unosił się gdzieś na lewo od głowy Hermana. Dziadek siedział w swym samochodzie po drugiej stronie ulicy i czekał, żeby odwieźć wnuka do domu. Wiedział o dziwactwach chłopca, o jego podróżach w czasie, o jednorazowym napadzie teleportacji. Wiedział też, że Herman nigdy nie będzie lubiany przez rówieśników. Dziadek w dzieciństwie przechodził podobne cierpienia, nie zdawał sobie jednak sprawy, w jakim stopniu inne dzieci prześladują Hermana, aż do dnia, w którym był świadkiem incydentu przy stojakach. Dziadek, w rzeczywistości więcej niż bezcielesny głos, widział całe to zajście.

Następnego dnia zażądał spotkania z dyrektorem, po czym, niezadowolony z wyniku rozmowy, zabrał Hermana ze szkoły. Zdecydował, że lepiej uczyć go w domu, tak jak ongiś jego samego uczono, przekazując mu wiedzę i idee w uświęcony tradycją sposób. I tak Herman stał się Hermanem kształconym w domu. Herman właśnie się budzi, leżąc twarzą w dół na chłodnych kafelkach podłogi. Lubi te pierwsze chwile świadomości – za każdym razem. Jest to wrażenie dryfu w ustępującej ciemności i w błogim spokoju nadpływającego z oddali świata. Uraz, który spowodował omdlenie, powróci w całości, ale też w łatwiejszej do opanowania formie, niż ta, w jakiej po raz pierwszy zaistniał. Tak czy inaczej, podczas tego łagodnego okresu przejściowego Herman rozkoszuje się spokojem powracającej rzeczywistości. Wszystko, co zdarzyło się przed tą chwilą, przepadło. Herman nie ma pewności, dlaczego leży twarzą w dół, nie wie też, jak znalazł się w tym miejscu, gdziekolwiek ono jest. Mimo to nie wpada w panikę, ponieważ przeżycie to nie jest mu obce. Takie chwile upływają powoli. Herman podziwia prostą perspektywę siatki spoin wycofującą się tuż sprzed oczu w zamgloną dal. Z wolna powraca dźwięk. Fluorescencyjne światła u góry mruczą hipnotycznie, słyszy też miękkie westchnienie powietrza w ruchu, choć nie czuje, by owiewało jego skórę. Po jakimś czasie Herman podnosi się na kolana. Siada na piętach. Potem, po krótkiej chwili, wstaje. Rozpoznaje maleńkie pomieszczenie. To kabina windy w jego bloku. Lustra wszędzie wokół odbijają jego nieskończone wersje, bez końca malejące we wszystkich kierunkach ku szmaragdowiejącemu bezkresowi. Przez chwilę zastanawia się, czy nie policzyć, ilu widzi odbitych Hermanów, ale uznaje to zadanie za zbyt przytłaczające i beznadziejnie jałowe. Nieskończoność to nieskończoność, myśli. Nie moja sprawa ujmować ją ilościowo, trzeba ją po prostu przyjąć do wiadomości. Winda jest nieruchoma, Herman naciska więc guzik otwierania drzwi, a one posłusznie reagują. Kiedy wychodzi, dostrzega wielkiego dozorcę podlewającego rośliny. Na zapinanej koszuli z krótkim rękawem i kołnierzykiem ma naszywkę z imitującymi odręczne pismo łączonymi literami, układającymi się w napis „Jimenez”.

– Gdzie jest moje mieszkanie? – pyta Herman. Nie ma serca informować dozorcy, że podlewa sztuczne roślinki. – Wejdź schodami, mały. Winda się popsuła – odpowiada mu Jimenez, a na jego twarzy pojawia się cień zagubienia. Herman się rozgląda i zdaje sobie sprawę, że wciąż jest na parterze Sewilli na Roxy. Idzie holem do schodów. Zaczynają wracać pierwsze fragmenty traumy, która spowodowała jego omdlenie. Nic konkretnego, żadnej kolejności, po prostu wrażenie, że coś jest bardzo, bardzo źle. Przepycha się przez drzwi na klatkę schodową i zaczyna się piąć. Jego krok się wydłuża, a potem zmienia w bieg na pełnym gazie, gdy wspomnienia się nawarstwiają.

Rozdział X w którym ponownie dołączamy do złotej rybki Iana w dramatycznym locie, choć ten lot, jak wiemy, jeszcze się nie zaczął Niczym zrzuconego z niebios anioła, niczym meteor mknący przez troposferę zostawiliśmy Iana na wysokości kilkudziesięciu metrów, dwa piętra poniżej jego dawnego mieszkania w akwarium na balkonie, a dwadzieścia pięć pięter nad rozgrzanym przez słońce, niemożliwie twardym betonem chodnika biegnącego przed Sewillą na Roxy. – Zaraz, co to ja robiłem? Jejku, nie mogę złapać tchu! O cholera, spadam z wieżowca! Zaraz… Co to ja robiłem? Ian pragnął wolności, odkąd sięga pamięcią. Jak wiemy, wyposażony jest w mózg złotej rybki, zatem określenie „odkąd sięga pamięcią” odnosi się do wąziutkiego wycinka czasu, trwającego zaledwie ułamek sekundy. Skoro już to ustaliliśmy, należy stwierdzić, że dążenie do wolności tkwi w nim nieustannie, a zatem musi być głębsze niż pamięć. Gnieździ się pod pomarańczowymi łuskami, rezyduje głęboko w zimnym różowym ciele i stanowi istotny element podwalin jego natury. Na tej samej zasadzie, na jakiej psy ganiają koty, a koty polują na ptaki, złote rybki tęsknią za spadaniem. Instynkt ten jest tak głęboko zakorzeniony w drzewie genealogicznym Iana, że pragnienie to, zakodowane przez jakiegoś pradawnego przodka, jest spoiwem łączącym wszystkie złote rybki. O tak, ta potrzeba przemieszczania się i eksplorowania nowych terytoriów została dawno temu zasiana w wodnych stworzeniach, a ich sukcesy udokumentowane są przez setki wydarzeń, kiedy to na podobieństwo ciężkich kropel deszczu zwierzęta owe spadały z nieba. Istnieją tysiące podobnych wypadków, lecz oko ludzkie nie było ich świadkiem. Ian nie jest

świadom historii stojącej za determinacją spinającą jego mięśnie. Dla niego historia to kuliste akwarium, które właśnie opuścił, osadzony w żwirku różowy zamek z plastiku i nie najbystrzejszy, aczkolwiek z gruntu przemiły współlokator, ślimak Troy. Niezależnie od Ianowego ujęcia czasu, długa historia spadających z nieba ryb ciągnie się od dni przed nastaniem słowa pisanego, upamiętnionych ochrą i węglem na ścianach klifów, poprzez plagi biblijne aż po zeszły rok. Zdarzenia te zachodzą zbyt często i od zbyt dawna, by przypisać je przypadkowi, fatum bądź wybrykom natury. Czy to zwykłe żaby, ropuchy, czy ryby, czy sporadycznie nawet obdarzony mackami głowonóg, w naturze wodnych gatunków leży przebywanie ogromnych odległości i spadanie w rozrzuconych po świecie miejscach. Często giną one na skutek upadku lub z braku wody. Wyraziły swe pragnienie wolności jako jednostki (vide przypadek Iana) albo w dziesięciotysięcznych ławicach, o czym świadczą zjawiska bardziej rzęsistych rybich deszczów. Ian w swoim pragnieniu jest najzupełniej normalny i nie należy postrzegać go jako anomalii. Najwybitniejsze umysły zajmujące się biologią morską zapytane o lądowe zapędy wspomnianych ryb sugerują jedyne logiczne wytłumaczenie, czyli to nazywane fenomenem Dorotki, alternatywnie zaś hipotezą „nie ma jak w domu”. Naukowcy ci uważają za oczywiste, że ryby wessał lej wodny, a wiatry wiejące w górze z szybkością kilkuset kilometrów na godzinę przeniosły je w powietrzu na bardzo dalekie odległości i zrzuciły, nietknięte i żywe, w głębi lądu. To oczywiste. Kalkuta, wrzesień tysiąc osiemset trzydziestego dziewiątego roku. W książce Deszczowe chmury i zamiecie śnieżne. Opis natury, tworzenia się, właściwości, niebezpieczeństw i korzyści, jakie płyną z deszczu i śniegu Charles Tomlinson relacjonuje wydarzenia z dnia, kiedy to około czternastej nadciągnęła ulewa, wraz z którą na ziemię spadła ogromna liczba żywych ryb, każda zaś była długa mniej więcej na osiem centymetrów. Sprawdzono, że te, które trafiły na twarde powierzchnie, zabił impet uderzenia, natomiast te, które wylądowały w trawie pobliskiego pola, ocalały i były zupełnie żywe. Ryby spadły wraz z deszczem, wysunięto więc hipotezę, że wciągnęła je trąba wodna tylko po to, by zanieść je do wioski. Ale jeśli rzeczywiście tak było, dlaczego zaobserwowano wyłącznie jeden gatunek?

Ian książki nie czytał, ale zna odpowiedź. Ryby eksplorowały. Środkiem transportu odkrywców, na podobieństwo rakiety Sojuz, są chmury deszczowe, przeoczone w książce Tomlinsona. Niedostrzeżenie takiej inwencji jest doprawdy zdumiewające. To oczywiste. Tym, co szczególnie irytowało Iana w ślimaku Troyu, była jego skwapliwa akceptacja niszy ekologicznej i ograniczeń geograficznych. Troyowi do szczęścia wystarczała możliwość ssania glonów dniem i nocą, nie interesowało go nic poważniejszego od napełniania swej z pozoru bezdennej raduli oraz zachowywania obojętności wobec większego świata, rozciągającego się poza ochroną szklanej kuli. Singapur, dwudziesty drugi lutego tysiąc osiemset sześćdziesiątego pierwszego roku. Tysiące Clarias batrachus spadły z nieba na wioskę. Jej mieszkańcy twierdzili, że towarzyszył temu dźwięk, jakby stare kobiety tłukły kijami o dachy swoich chat. Przez trzy dni porządnie jedli, zbierając rybie plony z dróg, wyławiając je z rowów i kałuż, wypełniając koszyki, jakby zrywali jagody z krzewów, opychając się nimi po uszy. Czy te ryby także wessał lej wodny? Czy przetransportowała je magicznie jego zdolna rozszarpywać moc, a później, nietknięte, zrzuciła w głębi lądu? Gdzie zatem podziały się wszystkie inne odmiany morskich stworzeń? Nie znaleziono ani jednego ślimaka, ani strzępu wodorostu. Ian zna odpowiedź, choć nigdy nie słyszał o singapurskim deszczu ryb. Był to tragiczny koniec dalekiej wyprawy zwiadowczej, wysłanej na poszukiwanie nowego świata. Doprawdy karkołomnej misji podjęły się owe ryby. Ślimak Troy w jednym miał rację: życie pozbawione przygód gwarantuje doczekania imponująco późnej starości. Ale czy warto ze strachu przed nieznanym na zawsze pozostać w czterolitrowej kuli? Ian się z tym nie zgadza. Po życiu spędzonym w akwarium zdycha się jako stara ryba, która nie doświadczyła ani jednej przygody. A teraz Rhode Island. To dopiero warto by było zobaczyć! W maju roku tysiąc dziewięćsetnego Rhode Island było terenem dwóch rybich rekonesansów. Podczas dwóch niezależnych burz z nieba spadały okonie i sumiki karłowate. W północno-zachodnim obszarze Atlantyku żyją tysiące gatunków. Wśród nich wszelakie odmiany ryb, bezkręgowców, flory morskiej, skorupiaków… Mimo to w deszczu na Rhode Island wystąpiły

tylko dwa gatunki. Czy była to kolejna wybiórcza i łagodna trąba wodna, czy też gatunki te połączyły siły w poszukiwaniu nowego terytorium? W ciągu dziesięcioleci aż do bieżącego roku Indie, południowo-wschodnie Stany Zjednoczone, Terytorium Północne Australii i Filipiny doświadczyły własnych rybich deszczów. A lista jest o wiele dłuższa. Naukowcy mogą sobie zakładać, że to ich wichury, leje wodne i ekstremalne warunki pogodowe są środkiem transportu, ale zapominają o tym, jak sprytna jest natura. To oczywiste. Powiedzmy sobie jasno: ryby starają się znaleźć najwyższy możliwy punkt, aby spaść z niego w próbie wylądowania w jakimś innym miejscu. Są szlachetnymi odkrywcami, których ogranicza jedynie woda, powietrze zawsze dążące do osiadania jak najniżej, i choć ich dusze rwą się ku wysokościom, to ciała pragną tych niższych poziomów. Ryby są nieustraszonymi poszukiwaczami przygód uwięzionymi w klatkach akwariów bądź ograniczanymi przez ich kuliste kształty. To uciskane wolne duchy poszukujące krańca świata, goniące za nieznanym, skłonne do spadania z ogromnych wysokości, kiedy to narażają się na nader osobiste ryzyko, byle tylko odkryć nowe terytoria. W minimalnym skrawku czasu, jaki zajmuje mu przebycie przestrzeni między dwudziestym czwartym a dwudziestym piętrem, Ian to wszystko wie. Choć blakną już wspomnienia Troya, różowego zamku i kulistego akwarium, ten jeden pewnik pozostaje zakorzeniony i prawdziwy. Zawisnąć na niebie kazała mu pierwotna żądza odkrywania, ten fundamentalny powód jego istnienia. Nuda dla ślimaków! Właśnie dlatego Ian mknie ku chodnikowi.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Rozdział XI w którym Katie domaga się satysfakcji od guzika przy windzie Za Katie cicho zamykają się drzwi do holu. Niewielkie ramię hydrauliczne prostuje się, a wtedy tafla szkła oraz stali tłumi hałas przejeżdżających ulicą samochodów. Katie przechodzi przez hol, ale nie zauważa, że zmarniałe brązowe rośliny doniczkowe zastąpione zostały bujnym jedwabnym ogrodem, nie spostrzega też, jak starannie ten nowy jedwab podlano. Nie widzi również, że podłogę wypolerowano na wysoki połysk i że nie widać na niej najcieńszej rysy. Nie sposób jednak nie wyczuć unoszącego się w powietrzu zapachu cytryny, wybielacza i octu. Katie dociera do wind i naciska guzik ze strzałką ongiś skierowaną w górę, która obecnie nie mierzy w sufit, gdyż odchyliła się o jakieś trzydzieści stopni od pionu. W efekcie guzik pokazuje kinkiet na prawo od windy. Głośno klika, gdy Katie dźga go palcem. Dziewczyna czeka w ciszy, którą powinien wypełniać odległy mechaniczny szum zjeżdżającego dźwigu. Spogląda spode łba na guzik i jeszcze raz wbija weń palec. Czeka. Potem zaczyna dźgać go energicznie raz za razem, a przycisk w ciszy holu odpowiada cykaniem wzburzonego świerszcza. Pierwsze naciśnięcie miało przywołać windę, gdziekolwiek jest zawieszona w dwudziestosiedmiopiętrowej czerni szybu wznoszącego się stąd do nieba. Drugie było konieczne, bo guzik nie zaświecił się po pierwszym. Okazał się kapryśny. Po tym drugim wduszeniu matowy plastik rozświetla się kremowym blaskiem. Ostatnie uderzenia są dziabaniem wywołanym przez frustrację, gwałtownymi dźgnięciami, prowadzącymi w końcu do odrętwienia

opuszek palców. Emocje Katie spiętrzyły się maksymalnie, chciałaby już uporać się ze swoim zadaniem. Bezlitosne dźganie, któremu poddaje guzik, choć niespecjalnie wpływa na szybkość opadania windy, upuszcza z niej odrobinę malkontenctwa. Chciałaby już znaleźć się twarzą w twarz z Connorem. Niecierpliwie wyczekuje konfrontacji i rozwiania wątpliwości, bo dopiero wtedy będzie mogła wrócić do swojego życia. Popołudnie się nie spieszyło, sekundy wolno formowały się w minuty, które z kolei sączyły się w jeszcze bardziej nieznośnym tempie, zanim wreszcie stały się godziną. Nakładały się na siebie dopóty, dopóki nie wyznaczyły końca zmiany w sklepie spożywczym, miejscu jej zatrudnienia, a jeszcze pojedynczo znaczyły ślad jej drogi do Sewilli. Gdyby Katie miała odpowiedni nastrój, może by się dziwowała, że każda sekunda z osobna nie była niczym więcej niż bezużyteczną stop-klatką, ale wszystkie razem złożyły się w coś o wiele bardziej spoistego. Dziab, dziab. Pierwszy knykieć się odgina, a różowa skóra pod paznokciem błyska bielą przy każdym dźgnięciu. Jest to działanie uśmierzające, które daje takie samo fałszywe poczucie panowania nad beznadziejną sytuacją jak pływające siedziska foteli w pasażerskim odrzutowcu przekraczającym lodowaty Atlantyk na wysokości dwunastu tysięcy metrów. Niespecjalnie pomogą w razie pikowania z prędkością ośmiuset kilometrów na godzinę w burzliwe wody oceanu. I nawet jeśli jakimś cudem ktoś przeżyje upadek, nie zdziałają wiele przeciwko hipotermii ani drętwocie ogarniającej przed zamarznięciem na śmierć. Ale świadomość, że w razie czego są, jest pocieszająca. To tak jak z Katie: jeśli wyobraża sobie, że guzik jest piersią Connora, wie, że dziabanie go nic nie zmieni, lecz każde słowo podkreślane dźgnięciem przynosi kolejną falę uspokojenia. – Zbyt – dziab – długo – dziab – zaniedbywałeś – dziab – moje – dziab – uczucia! – Szloch. – Muszę wiedzieć, że też mnie kochasz! – Dziab. Wyobraża sobie, jak Connor swym spokojnym głębokim głosem duka odpowiedź. Widzi debilny wyraz na jego przystojnej twarzy – oznakę zaskoczenia. Taką minę ma schwytane w potrzask zwierzę. Kwadratowa szczęka opada, łuk idealnych do całowania ust staje otworem. Rozbrzmiewa niepewny, wahający się głos: „Kochanie, eee… Wiesz, że tak, eee… Jesteś najwspanialsza. – Pauza. – Naprawdę, eee… jesteś świetna”.

Ale ona musi usłyszeć od niego konkretne słowa i nie omieszka mu o tym powiedzieć. „Kocham cię. Możesz mi teraz udzielić jednej z dwóch odpowiedzi. – Dziab. – Wybierz którąś i mów. Zorientuję się, jeśli skłamiesz”. Katie nie wie, co usłyszy, ale będzie wypatrywała tego przelotnego drgnięcia mięśni twarzy lub chwilowej ucieczki wzrokiem, wskazujących na kłamstwo bądź unik. Jeśli odpowie jej tymi samymi słowami i zrobi to szczerze, natychmiast zacznie się z nim kochać. Jeśli zawaha się w niewłaściwym momencie, będzie wiedziała. Jeśli skłamie albo nie zrewanżuje jej się wyznaniem, Katie zabierze swoją szczoteczkę do zębów, ulubiony kubek do kawy, różową nocną koszulę i wyjdzie. Z całych sił trzaśnie przy tym drzwiami. Niech diabli porwą również sąsiadów. Winda dzwonkiem ściąga jej myśli z powrotem do holu. Drzwi z wolna się rozchylają, ukazując Jimeneza, który stoi w środku niczym najmniej pociągający tancerz erotyczny świata udzielający się w peep-show. W jednej mięsistej pięści trzyma śrubokręt, a w drugiej tuli drobną złotą śrubkę. Pas z narzędziami zjechał mu z bioder, zsuwając też nieco spodnie. Można dostrzec maleńki kawalątek brzucha wystający spod koszuli. Katie stara się, aby fałda ciała nie przyciągnęła jej wzroku, ale oparcie się widowisku przychodzi jej z trudem. Nie jest pewna, jak Jimenez ma na imię. Spotykała go czasami w budynku, a dzięki zdaje się nieskończonemu asortymentowi koszulek z kołnierzykiem i nazwiskiem „Jimenez” wyhaftowanym na owalnych łatkach przyszytych do kieszeni na piersi, poznała jego nazwisko. Zamienili przelotnie kilka słów i zawsze, kiedy się widzieli, mieli dla siebie uśmiech albo skinienie głową. Sprawiał wrażenie sympatycznego. Jimenez i Katie wpatrują się w siebie przez chwilę; on ma uniesione brwi i zmarszczone czoło, ona wciąż wyciąga palec jak rewolwerowiec celujący z biodra do guzika przy windzie. Każde wydaje się zaskoczone obecnością drugiego. – Windy się popsuły, proszę szanownej pani – powiada Jimenez. – Nie chodzą w górę ani w dół. Trzeba po schodach. Schody, myśli Katie. Będę musiała pokonać setki schodów na dwudzieste siódme piętro. A potem, najprawdopodobniej ze złamanym sercem, będę musiała zejść tymi setkami schodów, słuchając własnego płaczu wracającego do mnie echem z wyżyn klatki schodowej. Emocje Katie oscylują między

użalaniem się nad sobą a złością na Connora. Ta niestabilna mieszanka uderza do głowy i wywołuje w Katie niepewność, czy i w jakim stopniu będzie potrafiła nad sobą zapanować. Żołądek jej się ściska na myśl o dwudziestu siedmiu piętrach słuchania własnego płaczu. Ma ochotę rozryczeć się tu i teraz, żeby już mieć to za sobą. Im szybciej zacznie, tym szybciej dostąpi katharsis, uwolnione serce uleczy się na tyle, na ile będzie umiało, a ona będzie mogła żyć dalej. Zamiast tego stoi z suchymi oczami, zażenowana i wystawiona na spojrzenie dozorcy bloku. Jej górna warga niepewnie wygina się w drżącym uśmiechu, Katie wzdycha. Jeszcze jedno drgnięcie podbródka i bierze się w garść. Będzie silna. Jest przygotowana. – Przepraszam – mówi Jimenez. Katie zdaje sobie sprawę, że rozmyślania ze wzrokiem bez słowa wbitym w Jimeneza zajęły jej długą i bardzo niezręczną chwilę. Biedny ten Jimenez, myśli. Tak mu to utrudniam… Przecież nie można go winić. W dodatku przemiły z niego facet. Zawsze mówi „dzień dobry”. – To nie pańska wina – odpowiada i poświęca chwilę na przybranie bardziej wiarygodnego uśmiechu. – Dziękuję, wejdę schodami. Za co mu podziękowałam? – zastanawia się, idąc przez hol w kierunku klatki schodowej. Nie zrobił nic złego, ale dobrego też nie. Nie okazał się zwiastunem dobrych wieści. Słyszy, jak drzwi windy robią bing i ponownie się zasuwają. Nie oglądając się za siebie, wchodzi na klatkę schodową i rozpoczyna wspinaczkę.

Rozdział XII w którym zła kusicielka Faye mówi adieu czarnemu charakterowi Connorowi Radleyowi Faye odwraca się na bok. Materac pod nią wydaje szept. Nie trzeszczy ani nie jęczy – nie może, gdyż został po prostu rozłożony na podłodze. Pościel cudownie ociera się o jej skórę; miękka jak piórko, bierze w objęcia calutką Faye i czyni ją przejmująco świadomą każdego centymetra nagiego ciała. Paciorek potu wytycza ścieżkę spod pachy wzdłuż piersi. Doznanie budzi dreszcz i Faye pod wpływem sunącej kropli robi drżący wydech. Ciało ma straszliwie zużyte, mimo to wciąż naładowane tą przepiękną energią. W kawalerce wieńczącej Sewillę na Roxy panuje duszący upał. Powietrze jest zastałe i wilgotne, jak gdyby każdy oddech został tu już zużyty setki razy. Przez drzwi balkonowe wpadają promienie późnopopołudniowego słońca, więc Faye w próbie odparcia świetlnej inwazji naciąga kołdrę na głowę. Poprzez zmięty tunel tkaniny spogląda w górę i widzi Connora Radleya, który bosy, bez koszuli i z wygiętym w łuk gruzłowatym kręgosłupem zajmuje się stosem kartek ułożonych na kolanach. Tylko ten jeden rzut oka wystarcza, by obudzić w niej iskrę, ziarno pożądania każące dosiąść go bez litości i ujeżdżać aż do całkowitego wydrenowania. Faye wzdycha pod spiętrzoną pościelą, słodko pachnącą ciałem Connora i odurzającymi uniesieniami ich seksu, dyszeniem i spoconymi skórami, tymi dwiema warstwami organicznego materiału tak gładko się na sobie ślizgającymi. Jest to zapach ich mokrych od potu włosów, schwytanych, kiełkujących między palcami zaciśniętej pięści, odciąganych w bok. Zapach zderzających się śliskich rejonów między nogami. Zapach cudownego nieładu, wspólnego dzieła ich ciał. Ten sam zapach Faye ma na skórze, a także w oddechu. Wciąż czuje smak skóry Connora. Postanowiła nie brać

prysznica ani nie szczotkować zębów. Chce przespać popołudnie, nie pławiąc się w niczym poza resztkami czasu spędzonego we dwoje. Nie jest to szczególnie przyjemny zapach, a już z pewnością nie taki, który mógłby trafić do odświeżaczy powietrza. Raczej ostry zwierzęcy odór niż miły aromat kwiatów, ale dzięki niemu Faye wraca pamięcią do ich kotłowaniny, do walki ze zbliżającym się końcem rozkoszy, którą to walkę toczyli wspólnie, choć doprowadzali się nawzajem do finiszu z każdą kolejną wypełnioną pchnięciami bioder sekundą. Posmak w jej ustach jest sfermentowany, ale też stale przypomina jej, skąd się wziął. W połączeniu te dwa biochemiczne afrodyzjaki sprawiają, że znowu robi się wilgotna, ściska więc kolana, szczęśliwa, szczególnie świadoma swej płci, dzięki której czuje się tak bardzo żywa. Drzwi balkonowe ze skrzypieniem, piskiem i chybotem przesuwają się na szynie. Faye zamyka oczy w obronie przed dźwiękami ludzi i samochodów przemieszczających się dużo niżej na Roxy. Zbliża się Connor. Faye słyszy jego poruszenia na zewnątrz kokonu z pościeli. Ma nadzieję, że przyszła pora na trzecią rundę. Pora, by poczuć jego żylaste ciało owijające się wokół niej, żar jego skóry na sobie. Ciepły wiatr wpada do mieszkania oddechem czystego powietrza i pieści okrywającą ją pościel. Drzwi balkonowe pozostają otwarte; zastałe powietrze szybko rozwiewa się w świeżym, a hałas z zewnątrz wdziera się do środka. – Musisz spadać. Natychmiast. – Connor potrząsa materacem. – Idzie tu moja dziewczyna. – Ma obłęd w głosie. – Zbieraj klamoty i uciekaj. Później do ciebie zadzwonię. Faye nadal leży, a gdy Connor ściąga z niej okrycie, jęczy. Otwiera oczy i widzi do góry nogami jego twarz pochyloną nad jej głową. Connor odrywa spojrzenie od jej oczu i sunie nim po jej ciele. Ona uśmiecha się i przeciąga z wolna specjalnie dla niego, po czym unosi ręce i oplata jego szyję ramionami. Ściąga go do pocałunku, który Connor jej oddaje, ale łatwo wyczuć, że robi to na odczepnego. Płytki, powierzchowny i pospieszny pocałunek. Pocałunek, który mówi: „No dobrze, pocałuję cię, ale zaraz potem spadaj stąd w podskokach”. Czar, który roztaczało nad nim jej ciało, prysł. Connor odsuwa się, zaaferowany, i znika jej z pola widzenia. Faye przewraca się na bok i obserwuje go przez chwilę. Potem wygrzebuje się z posłania, wkłada dżinsy, uprzednio poskładane i odłożone na stolik

nocny ze sklepu z rzeczami używanymi. Rozgląda się dookoła. Nie pamięta, czy miała na sobie majtki, zanim Connor się na nią rzucił, ale w gruncie rzeczy niespecjalnie się tym przejmuje. W majtkach czy bez majtek, jej tam wszystko jedno. Connor gania po pokoju z plastikową reklamówką w dłoni, a drugą ręką wypełnia ją leżącymi tu i ówdzie zmiętymi chusteczkami higienicznymi, świerszczykami i elementami zagranicznej garderoby. W aneksie kuchennym ściąga prezerwatywę wiszącą na rogu szuflady ze sztućcami. Ściska ją między kciukiem a palcem wskazującym i wymachuje gumą jak bezwładnym ciałem śniętej ryby – jasnozielonej, żebrowanej w celu zwiększenia jej przyjemności, o smaku kwaśnych jabłek, kosztującej dolara, dostępnej w automatach barowych toalet. Gdyby Faye kiedykolwiek zastanawiała się – czego nie musi robić – nad powodami, dla których spotyka się z Connorem, wystarczyłoby jej na niego spojrzeć. Odpowiedź jest prosta. Connor to najlepsza seksualna zabawka, jakiej może pragnąć dziewczyna. Pan Bóg stworzył go jako narzędzie służące tylko i wyłącznie temu, żeby doszła. Jest od niej o kilka lat starszy i prawie o trzydzieści centymetrów wyższy. Chudy i ciasno obciągnięty skórą, okrywającą muskulaturę, która mogłaby służyć za wzór na lekcjach anatomii. Przystojny, o kwadratowej szczęce i w sam raz jak na jej gust wyposażony, w pokaźnego, ale nie olbrzymiego. Jest wystarczająco silny, by rzucać nią po pokoju, jeśli najdzie ją ochota, żeby robić to w ten sposób, ale nie aż tak silny, by stanowił zagrożenie. Potrafi niekiedy być dupkiem, ale Faye nigdy nie podaje w wątpliwość swego pożądania, nie wymaga też od Connora więcej, niż jest w stanie jej dać. Dlatego wie, że są dla siebie stworzeni. Ani ona nie chce go wymienić, ani on jej. Chodzi po prostu o użycie właściwego narzędzia do właściwego zadania. Łyżką nie kroi się steku, myśli Faye i znów rozgląda się po bałaganie. – Nie mogę znaleźć koszuli – mówi. – Ani bidonu. Connor wzdycha i ściąga z kuchennego blatu różową koszulę nocną. – Masz, włóż to. – Przemierza pokój. – A tu jest… Zdejmuje ze stolika bidon o szerokiej szyjce. Słychać bulgot, gdy jej go podaje. Faye naciąga nocną koszulę przez głowę, zaczesuje palcami włosy do tyłu i znajduje w kieszeni dżinsów gumkę. Wiąże włosy w koński ogon, inaczej opadałyby jej na twarz.

Kilka minut później stoją przy drzwiach, Connor wciąż z gołym torsem i w spodniach od dresu, Faye zaś w dżinsach i różowej koszuli nocnej. On ma bose stopy z włosami na kostkach palców, ona wkłada pantofle. Przytrzymuje się jego ramienia i by zachować równowagę, zsuwa rękę na jego pierś. Serce jej łopocze, gdy dłoń trafia na twardy sutek, Connor natomiast heroicznie się opiera, choć zdradza go nabrzmiewająca wypukłość spodni. Pochyla się wreszcie i całuje ją, by nadać chwili właściwe znaczenie. Mówi: – Zejdź schodami, moja dziewczyna przyjedzie windą. – Po czym, w odpowiedzi na jej ciężkie spojrzenie, błaga przeciągłym: – Proszę. Faye zgadza się uśmiechem, kiwa głową, ale gdy tylko robi dwa kroki w kierunku klatki schodowej, Connor ją woła. Zatrzymuje się więc, uśmiecha do siebie i okręca ku niemu na pięcie. Światła na korytarzu wyłączają się z mruganiem; Faye oświetla tylko słoneczny blask padający z drzwi do mieszkania, w których Connor widnieje teraz jako kanciasta sylwetka. – Faye, słonko, weź to ze sobą – mówi Connor. Światła ponownie się zapalają i widać, że wyciąga ku niej pełną śmieci reklamówkę. Lepka prezerwatywa o smaku kwaśnych jabłek, spłaszczona i mokra, przyciska się do nieprzezroczystej folii. – Możesz to po drodze wyrzucić do zsypu? – pyta Connor.

Rozdział XIII w którym Jimenez odważa się odłączyć niebieski kabel, ale z czerwonym już tego nie robi Słychać odległe monotonne klikanie. Brzmi, jakby za ścianę windy dostał się jakiś podenerwowany pustynny owad. Jimenez chucha na odsłoniętą końcówkę cienkiego miedzianego przewodu w czarnej izolacji i przekrzywia głowę; nasłuchuje, zastanawiając się przy tym, czy plaga owadów będzie jego następnym zadaniem, do jutra rana nagryzmolonym na formularzu zgłoszeniowym i nadzianym na metalowy szpikulec na biurku. Rozmyśla przez chwilę o tym hałasie, a potem na grocie śrubokrętu wygina końcówkę przewodu w haczyk, zapętla ją wokół gwintu śruby w panelu sterowania windy i zaciska, doprowadzając do styku. Prąd zaczyna płynąć, tryby zgrzytają i rozsuwają się drzwi. Klikanie cichnie, a Jimenez podnosi wzrok znad panelu i widzi Katie, która celuje palcem jak pistoletem w guzik od windy, po raz kolejny chcąc dziabnąć skierowaną do góry strzałkę. Jimenez zna Katie. Z widzenia, nigdy o niczym szczególnym nie rozmawiali, ale widywał ją tutaj i zawsze czuł do niej sympatię. Czasami mijali się w holu i mówili sobie „dzień dobry”, a raz zatrzasnęły się jej drzwi do mieszkania i przyszła do niego w samej różowej koszuli nocnej. Jimenez odwracał spojrzenie, nie chcąc jej krępować, ale trudno było się nie gapić. Ma do niej słabość. Nie żeby jej pragnął – chce chronić ją przed światem. Jest śliczna i nigdy nie zapomina o przywitaniu, gdy mija go podlewającego rośliny w holu. Jimenez nie potrafi odgadnąć, czemu zadaje się z tym pendejo z dwudziestego siódmego piętra. Owszem, gość jest wysoki, gibki, przystojny i ma równe bielusieńkie zęby, ale wyraźnie widać, że jej nie

kocha. Co więcej, Marty już dwukrotnie w ciągu ostatnich sześciu miesięcy posyłał do niego Jimeneza po pieniądze za czynsz, bo czeki nie miały pokrycia. Jimenez obserwował go też przechodzącego przez hol z innymi dziewczynami. Widział, jak dotykał dolnych części ich pleców: otwarta dłoń u podstawy kręgosłupa, tuż-tuż na północ od miejsca, w którym zanika krągłość pośladków. Nie można było opacznie zrozumieć jego intencji, niewłaściwie zinterpretować sposobu, w jaki pochylał się, wyginając ciało, żeby szepnąć im do ucha słodkie słówka – delikatny napór jego oddechu na ich ciele, gęsia skórka wywołana zmysłowym łaskotaniem jego słów, bardziej wyczuwanych niż słyszanych. Prawdopodobnie dla każdej miał te same słowa. Prawdopodobnie to właśnie nimi rozkochał w sobie to biedactwo, które dziabie guzik od windy. Jimenez myśli o samotności i o tym, że zdaje się ona osiedlać w dobrych ludziach, takich jak on i ta dziewczyna przed drzwiami windy, dziewczyna, której przeznaczone jest poznać prawdę o jej chłopaku pendejo i wszystkich kobietach sprowadzanych do tamtego mieszkania na samym szczycie bloku. Jimenez tak naprawdę nie wie, czy Katie jest samotna, ale jeśli nadal będzie inwestowała w facetów pokroju tego z dwudziestego siódmego piętra, z pewnością ją to czeka. Jakże słaby i cienki jest woal iluzji między słowami „razem” i „samotnie”… Dziewczyna wygląda spotkania ze swoim chłopakiem i wygląda windy, która ją do niego zabierze. – Windy się popsuły, proszę szanownej pani – powiada Jimenez i wyobraża sobie, jak to, gdyby był młodszy i przystojniejszy, zaprosiłby ją na kawę. Potem, trzymając ją za rękę nad blatem stolika, odsunąwszy uprzednio na bok francuskie ciastko, opowiedziałby jej wszystko o tym pendejo i utuliłby ją w płaczu. Na poprawę nastroju kupiłby jej drugie ciastko. W kącikach ust miałaby okruszki, w kącikach oczu – łzy, gdy opowiadałby jej o twardych włóknach serca i o tym, jak cienkie potrafią się stać, jak boleć bez pary. Ona zlizywałaby lukier z widelczyka, a on by jej mówił, że włókna te grają cudnie niczym struny, gdy wreszcie znajdzie się ktoś, kogo serce odczuwa podobnie. Zamiast tego wszystkiego mówi: – Nie chodzą w górę ani w dół. Trzeba po schodach. Czasami przeklina swój nieporadny angielski. Czasami przeklina tych, którzy nie rozumieją piękna jego hiszpańszczyzny, kiedy akurat jej używa, i nie dostrzegają, że potrafi być elokwentny i romantyczny. Musi mu więc

wystarczać kulejąca gramatyka i te nieadekwatne słowa. Mimo że Jimenez mówi nieźle, ma wrażenie, że jego myśli więzną w klatce angielskiego. Uważa ten język za bardzo praktyczny, ale niestworzony do wyrażania tego samego piękna, co jego mowa ojczysta. – Och – odpowiada Katie. Jej twarz się zapada, a serce Jimeneza wraz z nią. Widzi rosnący ból; zamiast osłaniać ją, tak jak by chciał, zadał jej go więcej. Nie chodzi o to, że przesadnie zmartwiła się awarią wind. Jimenez widzi po prostu jeszcze jeden kamyk, który dołączył do stosu innych, a każdy kolejny zwiększa ciężar brzemienia jej niekończących się problemów. – Przepraszam. – Tylko tyle może jej zaoferować. – To nie pańska wina – odpowiada i przepędza taką ewentualność zbywającym machnięciem ręki. – Dziękuję, wejdę schodami. Patrzy za nią, zmierzającą w kierunku wejścia na klatkę schodową, aż drzwi windy się zamykają i odcinają go od świata holu. Jimenez stoi przez chwilę, wzdycha i obracając się, spogląda na swoje odbicia w lustrach umieszczonych z każdej strony kabiny. Odbijają go tam i z powrotem aż po rozmytą zielonkawą nieskończoność, przypominając mu, że nikogo poza nim nie ma w tej otchłannej wieczności. Samotny w lustrze. Zastanawia się, czy którykolwiek z tych innych Jimenezów jest bezwarunkowo szczęśliwy. Obrzuciwszy ostatnim spojrzeniem bezkres Jimenezów ginących w niezmierzonej dali, ponownie przenosi uwagę na panel. Więc to nie czarny przewód, stwierdza i wodzi spojrzeniem od jednej krawędzi panelu do drugiej. Musi tu być z pięćdziesiąt kabli. Żaden nie wygląda na obluzowany, przepalony czy szwankujący w jakiś inny sposób. Wszystkie te maleńkie elementy składowe wspólnie pracują nad tym, by winda funkcjonowała, ale wystarczy, że zawiedzie jeden, a już całe urządzenie ostro i z piskiem hamuje. Jimenez zachodzi w głowę, jak to się dzieje, że najprostsza usterka jednej części potrafi zastopować pracę całej złożonej maszynerii. To znaczy, pod warunkiem że problem w ogóle tkwi tutaj, w tym gnieździe miedzi i plastiku, myśli. Kolej na niebieski, decyduje Jimenez. Jeśli zajmę się każdym po kolei, wyeliminuję te działające i znajdę uszkodzony. Może mi to zająć resztę popołudnia i cały wieczór, ale co innego mam do roboty? Wrócić do samotnego mieszkania z jednoosobowym łóżkiem, wyjąć mrożony obiad

i podgrzać go w mikrofali do temperatury pozwalającej na spożycie? Potem zaś siedzieć w gęstniejącej ciemności przy wyłączonym świetle i patrzeć, jak wraz z opadaniem słońca zapalają się miejskie światła, a za każdym rozjaśnionym oknem ktoś jest, je kolację bądź przygotowuje się, żeby jutro znów od początku powtarzać to samo? Nie mam gdzie się podziać, konkluduje, a kabli jest tylko pięćdziesiąt. Jimenez odkręca niebieski przewód i wyciąga go ze złączki. W windzie zapada ciemność. Stoi przez chwilę w czarnościach, a potem odczepia latarkę od pasa z narzędziami. Włącza ją. Kabinę na kilka sekund rozjaśnia przyćmione bursztynowe światło, po czym znowu robi się ciemno. Potrząsa latarką, która grzechocze w odpowiedzi. Słaby promień miga jeszcze dwukrotnie. Baterie się wyczerpały. Jimenez wdusza na oślep kilka guzików na panelu, celując tam, gdzie jego zdaniem powinien być przycisk otwierający drzwi. Nic. Systematycznie wciska każdy guzik po kolei. Nic. Obmacuje drzwi, wpycha palce w przerwę między skrzydłami i próbując je otworzyć, usiłuje jedno od drugiego odsunąć. Napręża się cały. Poruszają się odrobinę, a wtedy z holu wdziera się blady paznokieć światła. Jimenez jeszcze raz się napręża. Palce mu się zsuwają, a drzwi się zatrzaskują. Są zamknięte na amen, ciemność znów staje się absolutna. Jimenez klnie pod nosem, a potem wolno wodzi palcami po panelu, starając się wymacać śrubę, z której zdjął niebieski kabel. W pewnym momencie zahacza palcem o wystający ostry kawałek metalu, a zaraz potem myśli, że ją znalazł, śrubę na złączce. Przykłada do niej niebieski kabel, a wtedy pojawia się oślepiająca błyskawica oraz rozlega się elektryczny trzask. Jimenez się szarpie, gwałtowny skurcz unieruchamia mu rękę, wypada z niej kabel. Błyska pojedyncza żółta iskra i panel staje w ogniu.

Rozdział XIV w którym Garth odkrywa na klatce schodowej ośrodek niezmąconej samotności Garth otwiera kluczem drzwi i wpuszcza się do holu Sewilli. Lśniącą wykładziną podłogową spiesznie kroczy do wind. Zbliżywszy się do nich, wpatruje się w przyklejoną do metalu za pomocą taśmy małą kwadratową kartkę z napisem: „Nie chodzi. Naprawa za niedługo. Korzystać ze schodów”. Rozgląda się w poszukiwaniu kogoś, z kim mógłby się podzielić tą niedogodnością, towarzysza do przewracania oczami i potrząsania głową, ale hol jest pusty. Na zewnątrz przechodzą ludzie, między ich sylwetkami miga stroboskopowe światło, gdy toczy się ich dzień. Garth żałuje, że wynajął mieszkanie na dwudziestym piątym piętrze. Toż to masa schodów do pokonania. W takich sytuacjach parter wydaje się lepszym wyborem. Jednak wspinaczka dobrze mi zrobi, myśli Garth, usiłując przekonać samego siebie, że przecież nic nie szkodzi. Nie żebym miał co innego na głowie i nie żeby nie przydało mi się trochę wysiłku. Udaje się wobec tego na klatkę schodową, przeciska się przez drzwi na słabo oświetloną kolumnę stopni i zaczyna wspinaczkę. Skręca na półpiętrze i z plecakiem zarzuconym na ramię oraz paczką wciśniętą pod pachę podąża wznoszącym się zygzakiem. Przez cały czas przytrzymuje się poręczy. Przystaje na chwilę przy znaku na ścianie, plastikowym arkuszu przyśrubowanym do pustaka pod żółtawo świecącą pękatą żarówką w metalowej klatce. Żarówka migocze i gaśnie, schody pogrążają się w ciemności. Z mroku poniżej niesie się echem pełen paniki rwetes szurających podeszew. Światło nagle wraca. Cienie tańczą, gdy budzi się do życia, z początku

mętne, słabe i zażółcone. Znak na ścianie informuje, że jest to szóste piętro. Zostało dziewiętnaście. Garth sapie i przekłada pakunek pod drugą pachę. Katorga wspinaczki ostudziła w nim nieco związane z paczką emocje. Nie, myśli. Raczej rozpala oczekiwanie na niecierpliwość palców zmagających się z taśmą oklejającą pakunek, tą pieczęcią przed światem, z wolna ujawniających zawartość, odginających jeden papierowy róg po drugim. Połowa ekscytacji to oczekiwanie, dochodzi do wniosku Garth. Podejmuje wędrówkę przed siebie i w górę. Szuranie i skrobanie poniżej staje się głośniejsze, więc Garth przystaje w połowie kondygnacji, żeby się przekonać, o co w tym chodzi. Wyłania się biegnący dzieciak, skacze po dwa stopnie naraz na chudych, sprężynujących nogach. Wstrzela się w przestrzeń między Garthem a przeciwległą ścianą, w trakcie manewru cudem nie trafiając ani w niego, ani w nią. Nie zwalnia, nie ogląda się za siebie. Nie tłumaczy się ani nie przeprasza. – Zwolnij trochę, mały! – woła Garth, ale dzieciak gna dalej i znika za załomem podestu. Poza zasięgiem wzroku staje się jedynie echem – dyszenia, plaskających kroków i płytkich stęknięć. Garth słyszy otwierające się drzwi, trzask zapadki i klatkę schodową ponownie ogarnia cisza. Przez chwilę chłonie ten spokój. Po eksplozywnej obecności dzieciaka całkowity brak ruchu dotyka Gartha głęboką pustką samotności. W samym środku miasta, na tętniącej życiem ulicy wznawia wspinaczkę, samotny w betonowym szybie, obudowanym pełnym ludzi blokiem, a w jego duszę sączy się pełznące wrażenie nieistotności. Mija znak ósmego piętra. W każdym kierunku od tego punktu znajdują się ludzie. Jest nimi opakowany jak prezent ozdobnym papierem. Chodzą nad jego głową, siedzą pod jego stopami, drzemią po jego lewej, po prawej nalewają sobie filiżankę herbaty. Z każdej strony są ich setki, ale on nikogo z nich nie zna. Nic nie wie o ich życiu, nie zna ani jednego nazwiska. Wszyscy są mu obcy. Poza tym opakowaniem rozpościera się wypełnione nimi miasto, metropolia zalana ludźmi, setkami setek tysięcy ludzi. Z okna swego mieszkania widzi budynki, światła ciągnące się po horyzont, gdy zachodzi słońce, wszystkie te małe siedziby – tak samotne, spiętrzone, składające się na to miasto. Zbyt wielu ludzi, by ich poznać, a między nimi nikogo, kto by znał jego. Ta klatka schodowa, myśli, jest ośrodkiem niezmąconej samotności, a ja

jestem w samym jej sercu. Jak to możliwe nie znać prawie nikogo w świecie pełnym ludzi? – dziwuje się Garth. Jak to możliwe, że po trzydziestu siedmiu latach nikt tak naprawdę mnie nie zna? Papierowa paczka szeleści w reklamówce, gdy znów przekłada ją pod drugą pachę. Ten dzieciak, rozmyśla, po prostu przybył i wybył. Zobaczyłem tylko jego chude nożęta, czerwone buty Cushe i już go nie było. I kim dla niego jestem? Grubasem na klatce schodowej stojącym na drodze do gier komputerowych, kolacji z mamą czy z jakiego tam powodu się spieszył. I już mnie nie ma. Jakby w ogóle nigdy mnie tu nie było. Garth głęboko nabiera powietrza, żeby uspokoić serce, i obdarza paczkę uściskiem, gniotąc ją między zagiętym łokciem a torsem. Ona w rewanżu szeleści uspokajająco. Ujmuje ją obiema rękami i ściska jeszcze raz. Miękkość ustępuje do pewnego stopnia, a potem Garth wyczuwa wewnątrz coś solidnego i twardego. Powtarza ten ruch i uznaje, że pozostałe kondygnacje powinien przebiec. Musi pokonać tę straszliwą przestrzeń jak najszybciej. Musi dotrzeć do mieszkania i w pełni odtworzyć ekscytację, którą czuł, zanim wyssała ją z niego klatka schodowa. Biegnie. Miasto pełne ludzi, świat pełen miliardów – i oto, kim jestem. Jak to możliwe, że jest tylko jeden ja? Gdybym nie był sobą, to kim? – zastanawia się Garth, z tętentem pokonując stopnie. Kim, jeśli nie mną, w tych murach, w tym mieście? Nikt nie zna tego Gartha, skąd więc wiadomo, że historia innego byłaby odmienna? A ten dzieciak, który przebiegł obok mnie kilka sekund temu? Chłopak dopiero zaczyna, dopiero poznaje świat. Ja też mógłbym właśnie zaczynać od nowa, poznawać wszystkie cuda i monotonię, i dreszcze emocji, i lęki. Albo ta dziewczyna, którą widzieliśmy z Dannym na budowie. Wchodzi do drogerii i kupuje… Co? Czekoladki, magazyny mody i co tam jeszcze kobiety kupują w drogerii? Gdybym był nią, wiedziałbym, jakie to uczucie, gdy się na mnie gapią, gdy dobiegają do mnie urywki gadaniny Danny’ego, a ja wiem, że mówi o mnie. Czy można być bardziej samotnym niż wtedy, kiedy spojrzenia zupełnie cię omijają? Nadal nikt tak naprawdę cię nie zna, nie w stopniu, w jakim znasz samego siebie.

Garth sapie i dyszy. Po kilku kondygnacjach jego bieg zwalnia do forsownej ociężałości. Koszula na plecach już po krótkim trzypiętrowym wysiłku stała się mokra od potu. Garth oddycha ze świstem, żeby nabrać odpowiednio dużo powietrza. Jest gruby. Prycha na siebie drwiąco, na swe wielkie ciało lezące po stopniach, z każdym krokiem wolniejsze, tak szybko wyzute z energii. Nie mógłbym być nikim innym, myśli. Nawet nie umiem sobie was wyobrazić, poza tym ledwie potrafię być sobą. Na wysokości jedenastego piętra już tylko się wlecze noga za nogą. Na następnym półpiętrze znów się zatrzymuje, żeby złapać oddech. Wyjmuje paczkę spod ramienia i trzyma ją w jednej ręce. Czarna reklamówka zsunęła się do połowy, odsłaniając pozaginane brązowe opakowanie na złączu zabezpieczone kawałkiem przezroczystej taśmy klejącej. Pot spod pachy nasączył papier nierówną podłużną smugą o głębokim czekoladowym odcieniu. Garth ma nadzieję, że żadna z woni, którymi po pracy emanują jego pachy, nie przedostała się do środka. Przesuwa rozprostowaną dłonią wzdłuż jednego boku, wygładzając pomarszczone zawiniątko. Uśmiecha się i znów rusza w drogę, ignorując trzepot serca i skrócony oddech. Brnie przed siebie i do góry, mija znak z napisem „Piętro 12”. Na szesnastym jeszcze raz musi odpocząć. Dorobił się skurczu dźgającego w bok z każdym zaczerpniętym oddechem. Jest zbyt wielki i z natury zanadto powolny, by pozwalać sobie na takie wyczyny bez przerw. Opiera się o ścianę, pochyla i kładzie dłonie na kolanach. Zastanawia się przez chwilę, co by było, gdyby właśnie w tym momencie jego serce przestało bić. Co pomyśleliby o nim i o pakunku? O tym, że się przeforsował, o ekscytacji tak ewidentnej, że wykroczyła ponad śmierć? Decyduje, że nie miałoby to znaczenia: byłby przecież martwy, poza tym nigdy nie był aż takim samolubem, by uważać, że jego ubożuchna spuścizna może mieć dla kogoś jakiekolwiek znaczenie. Głośno i głęboko wciąga powietrze, po czym rusza dalej, przed siebie i w górę.

Rozdział XV w którym Petunia Delilah dowiaduje się, że poród wcale nie musi być łatwy i że powinna trochę bardziej przykładać się do prac domowych Na czole Petunii Delilah lśni warstewka potu. Jej ciało jest napięte, pracuje nad czymś bez udziału woli. Chwilowo oderwane od świadomości zajmuje się swoim zadaniem. Danny na pewno lada chwila oddzwoni. Petunia Delilah spogląda na zegarek. Powinien już skończyć pracę, ale może z czymś się nie wyrobili. A może po prostu z powodu hałasu na budowie nie usłyszał telefonu. Bywa tam tak głośno, że często słychać ich z balkonu. Zobaczy nieodebrane połączenie, odsłucha wiadomość i galopem przybędzie na pomoc. Wyobraża go sobie biegnącego Roxy i wybierającego jej numer. Kask z grzechotem spada za nim na chodnik, ale Danny po niego nie zawraca. Mówi jej, że została mu tylko przecznica, że jest w holu, w windzie, pod drzwiami mieszkania. „Maleńka – powie – to najszczęśliwszy dzień mojego życia i zawdzięczam go tylko tobie. Tak bardzo cię kocham!”. Znowu korzysta z komórki, miażdży cyfry, które połączą ją z położną Kimmy, mieszkającą ze swoją partnerką zaledwie kilka przecznic stąd, tuż za Roxy. Kimmy jej pomoże. Wszystko będzie dobrze, kiedy już się zjawi. Dziecko się urodzi, Danny wpadnie do domu i zastanie ją w łóżku z noworodkiem wtulonym między piersi, a ona nareszcie, kurwa, zje lodowego sandwicza. Telefon dzwoni pięć razy. Gdy Petunia Delilah już sądzi, że odezwie się poczta głosowa, słyszy po drugiej stronie niepewne: – Halo?

To nie Kimmy. Cholera, myśli Petunia Delilah, jak ma na imię jej partnerka? Meg? Mel? Coś w ten deseń. – Sprowadź Kimmy – stęka. – Powiedz jej, że dzwoniła Pet i że musi przyjechać mi pomóc, dziecko właśnie się rodzi. Słychać trzy głuche sygnały. Petunia Delilah odsuwa telefon od ucha i przygląda mu się. Wyświetlacz jest pusty. Wbija palec w przycisk i zostaje nagrodzona obrazkiem wyczerpanej baterii. Zaniedbywała ładowanie od kilku dni. Ile usłyszała? – zastanawia się. Przetrząsa szafkę nocną, klnąc na siebie, że pozwoliła baterii się wyczerpać, a jej rozgorączkowane dłonie mają tylko jeden cel: odnalezienie ładowarki. Kimmy na pewno właśnie w tej chwili próbuje oddzwonić. Petunia Delilah wypuszcza przez nos strumień powietrza, sapnięcie frustracji wywołanej własnym gapiostwem. Kimmy z pewnością wyruszy, kiedy tylko otrzyma wiadomość. Nawet jeśli nie uda jej się oddzwonić, Meg czy też Mel przekaże, że głos był zrozpaczony. Kimmy chwyci swoją torbę i wrzuci ją do koszyka na kierownicy roweru. Przepedałuje tych kilka przecznic do Sewilli, przymocuje rower łańcuchem, w trymiga pokona hol, ukierunkowana na cel jak na wyszkoloną zawodową położną przystało, błyskawicznie wjedzie windą i wpadnie do mieszkania, krzycząc: „Tylko spokojnie! Już jestem! Wszystko będzie dobrze”. Petunia Delilah przerywa poszukiwania, zamyka oczy i bierze głęboki wdech, gdy jej ciało przenika kolejny skurcz. „Oddychaj, póki nie minie – mówi sobie w ciemności pod powiekami. – Tak jak uczyła cię Kimmy”. Słyszy dźwięk klaksonu za oknem, więc się na nim skupia. Ucieka myślami od wzbierającej w napiętym ciele fali cierpienia. Im jest silniejsza, tym większe ogarniają ją wątpliwości, czy poród w domu był dobrym pomysłem. Ucieszyłaby się teraz z jakichkolwiek środków przeciwbólowych, a przecież skurcze dopiero się zaczęły. Ból powoli osiąga apogeum i mija. Petunia Delilah znów otwiera oczy. Tym razem nie było tak źle, myśli. No to… Gdzie ta ładowarka? Spogląda na szafkę nocną Danny’ego po drugiej stronie łóżka. Nie ma jej tam. Przerzuca pościel. Stara powieść science fiction, którą czytała jeszcze kilka minut temu, ląduje na podłodze, a luźno włożona zakładka wysuwa się spomiędzy kartek. – Nie! – jęczy Petunia Delilah.

Patrzy na zakładkę i ma ochotę się rozpłakać. Wpatruje się w nią ze zmiętym prześcieradłem w garści. Nie pamięta, na której stronie skończyła. – Nie! – powtarza, tym razem głośniej, i trzaska prześcieradłem o łóżko, a prześcieradło, jak to prześcieradło, odpowiada bardzo mało satysfakcjonującym trzaśnięciem. Nie pamięta nawet, na czym stanęła opowieść, a przecież dopiero co śledziła jej tok. Przy następnym skurczu upuszcza telefon komórkowy, ściskany do tej pory w żelaznym uchwycie lewej dłoni. Skurcz składa ją wpół i zmusza do opadnięcia na kolana w instynktowej reakcji ciała rozpaczliwie szukającego pozycji, która pomoże złagodzić ból. Petunia Delilah odnajduje tę pozycję na czworakach, obok łóżka, upuszczonej komórki i książki. Zwierzęca i nieprzyzwoita poza, przechodzi jej przez myśl, ale jakoś przynosi ulgę. Patrzcie państwo, ile kurzu, myśli, albowiem tak dogodnie się ustawiła, że może zajrzeć pod łóżko. Nagromadziły się pod nim całe tygodnie śmieci. Papierek od batonika, spinacz do papieru, nierozpakowana prezerwatywa i dziesiątki innych drobiazgów, których kształty obrysowuje światło padające z drugiej strony łóżka. Nie sprzątała tam, od kiedy zdiagnozowano u niej hiper… coś tam i zaordynowano odpoczynek horyzontalny, a Danny to już z całą pewnością nigdy tego nie robił. Nierozpakowana prezerwatywa? To kiedy to miejsce po raz ostatni zostało wysprzątane? Na pewno nie później, niż gdy tester zmienił kolor na niebieski. Jak się nad tym zastanowić, Danny, drań jeden, nigdy nie pomaga przy porządkach. Petunia Delilah zaciska zęby, gdy ból znowu się zwiększa, i myśli, że wszystko to się zmieni. Teraz już mu się nie upiecze. Dwukrotnie uderza dłonią o ziemię. Ból osiąga maksimum, a ona rozpaczliwie skomli i gwałtownie wypuszcza powietrze. Od tej pory będą się uczciwie dzielili obowiązkami. Otwiera oczy i spostrzega ją – leżącą pod łóżkiem ładowarkę. Zgarnia i ją, i telefon, unosi się na klęczki, a potem, wspierając się o łóżko, podciąga się na równe nogi. Stoi przez chwilę, posyła powieści smutne spojrzenie, wytacza się na korytarz i kolebie w kierunku kuchni. Tylko tam jest kontakt, do którego da radę sięgnąć bez schylania się. Może nawet w oczekiwaniu, aż telefon wystarczająco się naładuje, skusi się, kurwa, na lodowego sandwicza. Już jej nie zaszkodzi. Dziecko i tak jest w drodze. Ale po kilku krokach czuje, że coś jest bardzo, bardzo źle. Nie ma pojęcia, skąd to wie, wszak nigdy nie rodziła, lecz czuje, że gdzieś tam w środku coś

przebiega nie tak, jak powinno. Szarpiące nią fale skurczów następują coraz częściej. Są też niezadowalająco nieregularne i słabe w porównaniu z tym, czego kazano jej się spodziewać. Na pewno, myśli, powinnam czuć jakiś ucisk w kroczu. Ale na razie wszystko zachodzi w ciele, z dołu dociera niewiele wrażeń. Mijając łazienkę, opiera się o framugę i pstryka włącznikiem światła, które zapala się i gaśnie z mruganiem. Stoi przez chwilę w ciemnościach. Światło wraca. Mokry materiał nocnej koszuli oblepia w lustrze rozgięte kolana. Petunia Delilah dosłownie spływa potem, a o framugę oparła się tak, że może dostrzec cień szczeciny pod odsłoniętą pachą. Żałuje, że tego nie zgoliła. Żałuje, że wygląda jak fleja – położna z pewnością osądzi, że jest niedomyta i z higieną na bakier. Potem sobie przypomina, że to przecież Kimmy. Na pewno ma włochate pachy i zarośniętą cipkę. Petunia Delilah czuje się straszliwie nieatrakcyjna, choć pojmuje, że jest to przypadkowa i nieuzasadniona myśl. Wie, że skoro rodzi, to nikt nie będzie zwracał uwagi na szczecinę pod pachą czy, skoro już o tym mowa, kurz pod łóżkiem, ale uważa się za nieatrakcyjną od tak dawna, że po prostu miło by było znowu poczuć się ładną. Tęskni za minutą uwagi poświęconą jej, a nie tylko jej łonu. Chce znów być kobietą, a nie jakimś inkubatorem z nogami. Nadchodzi kolejny skurcz. Petunia Delilah pochyla się ze sztywnymi ramionami i łapie za brzeg umywalki. Przestraszona, że może zgnieść je w ręce, puszcza telefon i ładowarkę, a te z klekotem ześlizgują się do niecki. Z tyłu komórki wyskakuje bateria i grzechocze, kręcąc się po porcelanie. Wysiłek sprawia, że widoczna w lustrze skóra pod przedziałkiem na głowie przybiera jasnoczerwony kolor. Ramiona Petunii Delilah są spiętymi, dygoczącymi węzłami mięśni. Z jej ust zwisa girlanda śliny. Na szyi wyrzyna się purpurowozielona żyła, druga zaś nierówną pręgą kładzie się w poprzek czoła. W momencie największego nasilenia skurczu Petunia Delilah potrząsa umywalką i stuka nią o ścianę. Gdy ból ustępuje, opuszcza rękę do uda i przebiera palcami po skórze, zgarniając koszulę nocną i unosząc ją centymetr po centymetrze każdym ruchem palca, aż materiał zbiera się w jej dłoni. Podciąga tkaninę pod piersi i spogląda w lustro, jak w ciągu ostatnich tygodni robiła wielokrotnie. Tym razem jednak po raz pierwszy nie jest zafascynowana tym, co widzi, nie intryguje jej kształt własnego brzucha ani jego zawartość, nie wypełnia jej też ciepła niecierpliwość oczekiwania na

pojawienie się dziecka. Spoglądając w lustro, rozumie już, że ani telefon, ani ładowarka nie pomogą w sprowadzeniu pomocy na czas. Naładowanie aparatu choć na tyle, by w ogóle nadawał się do użycia, zajmie całe minuty. A i tak nie wiadomo, ile czasu upłynie, zanim nadejdzie pomoc. Petunia Delilah w lustrze jest blada, błyszczy się i wygląda na przerażoną. Oczy ma wybałuszone i opuchnięte, zagryza ściągnięte wargi, jedną ręką wspiera się o umywalkę, drugą zaś trzyma zmiętą koszulę nocną powyżej pasa. W lustrze, u szczytu nawiasu, jaki tworzą wygięte w łuk nogi Petunii Delilah, w miejscu, w którym się spotykają, pod wypukłym pępkiem, spod kręconych włosów łonowych wystaje samotna woskowobłękitna stópka z pięcioma idealnie uformowanymi paluszkami.

Rozdział XVI w którym wycofana Claire po uszy zagłębia się w historię kulinariów Lodowata woda mineralna. Zmrożona tak, by na powierzchni unosiły się drobne kryształki kry. Ten właśnie sekret przyrządzania najwspanialszego pod słońcem ciasta na kisz Claire otrzymała od matki. Na świecie nie ma lepszego. Recepturę przekazywali sobie z pokolenia na pokolenie jej krewni – całe życia poświęcone eksperymentom, udoskonalaniu mieszanki oraz korygowaniu czasu, i oto dekady później widać efekt: ciasto doskonałe. Czuje, że są wraz z nią w kuchni tamte córki, żony i matki. Towarzyszą jej zawsze, kiedy przyrządza kisz. Pożółkła kartka z zeszytu pokryta wyblakłym ołówkowym pismem przechodziła z matki na córkę. Na kartce widnieje półprzezroczysta plamka, relikt określonej zaszłości w zalanej słońcem kuchni, pamiątka po zabłąkanej kropli oleju. Wyczuwa je, kobiety, które właśnie wróciły z pracy na pylących się zbożem polach Francji, te, których urabiające ciasto ręce pokrywa grubo zmielona mąka. Przepis przechodził z babci na wnuczkę, zapisany na kartce w błękitne linie, z jednej strony postrzępionej, gdyż została wydarta z oprawy pamiętnika. Kiedyś babcia kantem mokrej dłoni wytarła kartkę z mąki i do tej pory tusz w tym miejscu jest rozmazany. Claire wyczuwa je wszystkie pod zaciągniętymi węglowym pyłem niebiosami nowiutkiego jeszcze Nowego Świata, gdy po miesięcznym rejsie rozcapierzają palce nad drewnianym wałkiem. Stworzyły przepis, który jest częścią historii kulinariów. W trakcie pracy Claire sprząta na bieżąco. Prostokątem papierowego ręcznika ściera do zlewozmywaka pozostałą na blacie kuchennym mąkę. Jako nastolatka swoją pierwszą pracę dostała przy kurczakach w fast foodzie, kilka przecznic od miejsca, w którym wciąż mieszka jej matka. Gruntowne

szkolenie z drobiu zaszczepiło w niej potrzebę czystości. Z biegiem czasu mantra „sprzątaj na bieżąco” tylko się w niej umacniała. Nabrała też w tamtej pracy upodobania do mężczyzn w uniformach. Nie przyrządzała ani nie jadła kurczaka, od kiedy stamtąd odeszła, ale zawsze spotykała się z facetami, którzy nosili taki czy inny mundur. Właśnie tam poznała Matta, swoją pierwszą miłostkę. Codziennie podnosił ciężary i grał w licealnej drużynie futbolowej. Pracowali na tych samych zmianach. Tak fantastycznie prezentował się w swoim roboczym uniformie! Logo firmy tak delikatnie wyginało się na łuku jego rzeźbionego mięśnia piersiowego! Wyszywany człowieczek w stroju kelnera biegł spod jego pachy ku zagłębieniu pośrodku piersi, niosąc na tacy hamburgera wielkości swojej głowy. Trzy kreski pary wyhaftowane na logo sugerowały, że posiłek jest świeży i gorący. Godzinami obserwowała Matta ze swojego stanowiska z kurczakami po drugiej stronie kuchni. Jego stalowe przedramiona, węzły muskułów otulone gładką skórą, falowały, kiedy wyjmował kotlety z parowara do hamburgerów. Patrzyła, jak się okręcał, by umieścić zamówienie pod lampą grzewczą. Wyginał się w pasie, a sposób, w jaki spodnie z poliestru i bawełny ciasno opinały się na mięśniach jego pośladków, przyciągał jej wzrok na tej samej zasadzie, na jakiej nagłe ruchy przyciągają wzrok drapieżnika. Claire spogląda na swoje ramiona: cieniutka posypka z mąki i soli uwięzła w rzadkim meszku jasnych włosów. Miesza składniki w dużej misce, łącząc je jak najdokładniej, i rozmyśla, że tyle już czasu upłynęło od Matta, ona wygląda dziś starzej, a mimo to ma wrażenie, że od tamtych dni właściwie nie minął nawet tydzień. W przypływie melancholii ściska jej się gardło. Zdaje sobie sprawę, że czas zleciał. Nie ma już tamtych godzin. Czy Matt utył, wyłysiał, a może stracił opaleniznę? Bo opaleniznę miał piękną, zwłaszcza gdy podkreślała ją mandarynkowa poświata lampy grzewczej, sąsiadki parowara. Claire nieraz go sobie wyobrażała, tę jego ogorzałość idealnie kontrastującą z bladością skóry zwykle skrywanej pod ubraniem. Jego daszek i koszula leżały rzucone byle jak na podłodze jej sypialni. Poliestrowo-bawełniane spodnie z pachnącą kotletami plamą tłuszczu na biodrze, o które zawsze wycierał rękę, wisiały na rogu nocnej szafki. W dłoni trzymał bokserki – przesiąkły piżmowym zapachem potu spod lampy grzewczej – a ona tylko patrzyła. Kazałaby mu

postać w miejscu, obrócić się, ustawić się pod innym kątem, by mogła oglądać go z różnej perspektywy w świetle wpadającym przez okno sypialni. Sposób, w jaki igrało na zakolach i krzywiznach jego ciała, hipnotyzował. Wystarczy, że zamknie oczy, i widzi go w uniformie, kładącego hamburgera na kratce. Jego lewe przedramię, które zwykł wystawiać przez okno samochodu, miało ciemniejszy odcień brązu. Spotykali się. Razem jadali posiłki i spędzali przerwy, ściśnięci w maleńkim pomieszczeniu służbowym przy tylnym wyjściu, a w tle ich rozmów szumiał wentylator. Pewnej letniej nocy, kiedy otworzyli drzwi na parking, próbując ochłodzić kuchnię, Matt usiadł naprzeciwko niej na plastikowej skrzynce i zaczął kolorować kredkami dziecięcą podkładkę na stół. Była to konturowa mapa świata. Matt zacieniował jakieś afrykańskie państwo na pomarańczowo. – Co to za kraj? – zapytała Claire. – Bo ja wiem… – Matt nie przerywał kolorowania. Nie podnosząc wzroku, zapytał: – Pojedziesz tam ze mną? Claire odrzekła, że tak, a ponieważ była młoda, łatwo jej przyszło powiedzieć to serio. Pojechałaby z nim. Tej nocy odwiózł ją z pracy. Pocałowali się przed jej domem. Zetknęły się ich ciała w uniformach, które wciąż nosiły woń fast foodu, zapach oleju rzepakowego z frytkownicy. Olej rzepakowy, myśli Claire. To drugi sekret. Nigdy nie używać do ciasta oleju rzepakowego. Ćwierć szklanki oliwy z oliwek. Jest to cięższy, bardziej prostacki olej, ale zapewnia paletę smaków, której delikatnemu olejowi rzepakowemu brakuje. Co więcej, zapach oliwy nie ma w sobie tej nuty wspomnień, którą przywołuje rzadki złocisty rzepak. Nie przypomina jej szeregu rozczarowujących mężczyzn, którzy nadeszli po Matcie, ani czasu, który upłynął, od kiedy czuła… to coś głęboko w piersi, czym darzyła Matta. Martwi się, że to zawrotne, obezwładniające doznanie Matta pociemniało, przywiędło i rozwiało się w pył. Piekarnik oznajmia gongiem, że już jest nagrzany. Wtem wskaźnik zasilania migocze, światła gasną, a wraz z nimi kuchenka. Ale równie szybko z mruczeniem powraca do życia i znowu rozlega się gong. Zegar błyska rzędem ósemek, więc Claire zaczyna wciskać guziki, żeby go zresetować. Byli z Mattem tacy młodzi! Kraj, do którego chciał ją zabrać, nazywał się Gabon. Sprawdziła to. Nigdy nie pojechali tam we dwoje. Nigdy więcej o tym nie rozmawiali. Zamiast tego poszli do różnych college’ów w różnych

częściach kraju i oddalili się od siebie. Po prostu nie zgrała im się geografia. Potem pojawili się inni mężczyźni w uniformach. Wszyscy na swój sposób cudowni, ale żaden nie był Mattem. Żaden nie był taki młody ani taki zniewalający, i z każdym mijającym dniem odkrywała, że coraz trudniej przychodzi jej to całkowite oddanie, które przy nim było możliwe. Zdała sobie sprawę, że zmiana zachodzi w niej. Czas płynął, ona zaś kochała z mniejszą łatwością, lecz o wiele ostrożniej. Już nie pojechałaby do Gabonu tak ochoczo jak kiedyś, kiedy wystarczyło rzucone mimochodem pytanie. Później był Peter, sprzedawca lodów z wesołymi paskami na czerwonobiałym uniformie. Zawsze miał chłodne dłonie, a oczy pełne blasku, jakby nie wyrósł z dzieciństwa. Listonosz Ming natomiast paradował w godnym królewskiej świty granatowym mundurze. Wychodził przed wschodem słońca, wracał najpóźniej w południe. Miał fantastyczne łydki, twarde jak skała, i śpiewny głos, którego mogła słuchać godzinami. Woźny szpitalny Chuck nosił nakrochmaloną, nienagannie wyprasowaną koszulę z przypinanym kołnierzykiem i lniane spodnie. Claire ubóstwiała jego zapach. I tę skórę jak migdał, zawsze świeżą niczym po wyjściu spod prysznica. Był też Ahmed, ochroniarz. Jego mundur z kolei był czarny, elegancki, szyty na miarę. Ahmed budził w niej nerwowość, która nawet jej się podobała, ale niezbyt długo. Chodziło o to, jak ćwiczył przed lustrem walkę wręcz: z gołym torsem wymachiwał latarką jak pałką policyjną i tłukł nią niewidzialnych napastników. Brutalna natura Ahmeda nigdy nie objawiła się w jego relacjach z Claire, ale im częściej przebywał w jej mieszkaniu, tym bardziej była wobec niego czujna. Nie przyjął dobrze jej odejścia. Claire wyrzuca Ahmeda z myśli i patrzy na telefon. Wraca pamięcią do dziwnego głosu sprzed frontowych drzwi i stara się zignorować niepokój, który ją ogarnia. „Mam cię, łobuziaku!” – zawołał głos tuż przed ostrym trzaskiem zakłóceń, brzmiącym, jakby właśnie dokonywał się akt przemocy. Oczywiście ktoś pomylił się przy wybieraniu numeru, ale zdarzyło się to tuż pod domem, więc Claire chcąc nie chcąc musiała pomyśleć, że ktoś w tym bloku, jej bloku, ma kłopoty, oczywiste i najwyraźniej poważne. Tak blisko, tak blisko… To budzi lęk, ale cóż można na niego poradzić? Kuchenka znów odzywa się gongiem, przypominając, że rozgrzała się do dwustu stopni Celsjusza i tylko czeka, by wsunąć w nią kisz.

Rozdział XVII w którym kształcony w domu Herman dokonuje zatrważającego odkrycia Serce Hermana łomocze w klatce piersiowej, tłucze o żebra obiema pięściami. But skrzeczy jak spłoszony ptak, gdy chłopak okręca się na śródstopiu. Na małym plastikowym znaku przynitowanym do ściany z pustaków widniej napis „Piętro 6”. Światło mruga i gaśnie, klatka schodowa pogrąża się w ciemnościach, znak ginie w czerni. Herman potyka się o stopień i przeszywa go myśl: Czy to się znowu dzieje? Czy ja tu nadal jestem? Maca w poszukiwaniu poręczy, znajduje ją w mroku, ale przedtem ociera sobie goleń o betonowy przednóżek. Tak, myśli, wciąż tu jestem. Ból to potwierdza. Gwałtownie wciąga powietrze przez zęby, żeby powstrzymać krzyk po urazie goleni. Światło znów się włącza, rozbłyskuje, przywołując do istnienia ludzką górę pół kondygnacji wyżej. Ogromny mężczyzna przystaje, opiera się o poręcz i ogląda przez ramię. Dyszy, wyczerpany wspinaczką. Jego pachy to mokre fosy, łopatki zaś łączy wypocone V. Między nim a ścianą jest luka, zatem Herman, nie wytracając tempa, wślizguje się w tę przestrzeń między ciałem a betonem. Obraz skacze mu w biegu, ale umysł pracuje gładko niezależnym trybem. Czuje się, jakby leciał, ruch niezakłócony myślą, najczystsze działanie. – Zwolnij trochę, mały! – woła mężczyzna. Herman zostawia za sobą cichnące echa tego głosu. Okrąża następne półpiętro i startuje na kolejny bieg schodów. Wie, że wkrótce będzie musiał zwolnić. Jest w zbyt kiepskiej formie, by długo pędzić po schodach. Zawsze skupiał się na kwestiach akademickich, a te związane z kulturą fizyczną zaniedbywał. Właśnie dlatego jest

słabowitym mizerakiem. Wierzył, że ciało stanowi tylko bezużyteczny dodatek, z którego społeczeństwa zrezygnowały na rzecz mózgu. Dopiero teraz pojął, że błędnie to sobie wydedukował. Jak mogłem być taki głupi, żeby przesiedzieć każdy WF? – dziwi się. Czy ten tak zwany taniec towarzyski naprawdę był zbyt wyczerpujący? Świta mu, że człowiek nigdy nie wie, kiedy najważniejsza okaże się siła nóg. Jeszcze dziesięć pięter, między nimi półpiętra, razem dwadzieścia, myśli Herman i przeskakuje następną kondygnację. Odległość nie jest szczególnie duża, ale chłopak ma wrażenie, że nie pokona jej wystarczająco szybko. Nogi mu płoną z wysiłku. Nadwerężone płuca spalają się w walce o dostarczenie mięśniom tlenu. Herman wie, że coś złego stało się w jego mieszkaniu. Niech to nie będzie prawdą, błaga każda jego myśl. Z kącika oka wypływa łza i połyskującym łukiem sunie po wypukłości policzka. Nie pamięta, kiedy ostatnio czuł taki strach, taką trwogę. Pragnie, by jego ciało nie zasłabło. Pragnie, by jego umysł należycie się skoncentrował; przeklina jego bezużyteczność w tej decydującej chwili, kiedy to potrzebuje go bardziej niż kiedykolwiek. Nie po raz pierwszy pojawiają mu się w głowie zdeformowane obrazy, wypełniające luki w czasie i przestrzeni. Efekt ostatniej utraty przytomności. Dozują przeszłość w postaci niespójnych migawek i fragmentów – puzzle, które samodzielnie musi ułożyć w obrazek. Herman przypomina sobie, że był na górze, w mieszkaniu. Był tam również dziadek, czytał gazetę w salonie. Z filiżanki herbaty na stoliku w popołudniowe światło wznosił się wątły kosmyk pary. Herman zajmował się zadaniem z trygonometrii, które kazał mu rozwiązać dziadek. Obliczenia kątów i długości przemykają mu przez głowę w postaci szeregu liczb na papierze. Przemyka wspomnienie biurka, leżącej na nim kartki, nabazgranych na niej w poprzek równań, jednych przekreślonych, innych otoczonych kółkiem. Pociągnięcia ołówkiem były wyraźne i powiększone, grube grafitowe kreski wybiegające w dal włóknistej przestrzeni papieru. Z tej wyolbrzymionej perspektywy czubek ołówka jawił się woskową skałą księżycową. I cisza, była też cisza. Tykający zegar w salonie, hałas ruchu ulicznego zakradający się spoza ścian, warkot lodówkowej sprężarki w kuchni – wszystkie te najzwyklejsze hałasy, które mózg przeważnie ignoruje, były nieobecne. Wszystko na zewnątrz zastygło. Jedyne dźwięki dochodziły

z wnętrza Hermana. Herman oddycha. Krew Hermana krąży w ciele, ponaglana uderzeniami pulsu. Herman robi wdech, odpycha krzesło od biurka, wstaje. Herman dyszy i rzęzi, pokonując jeszcze jeden bieg schodów, za którym czeka go kolejny. Dyszenie Hermana wyolbrzymiają sklepione przestrzenie klatki schodowej, toczy się ono między nimi echem odbijającym się od twardych powierzchni. W uszach ogłuszająco tętni puls. Na schodach słychać głosy, może dobiegają z góry, może z dołu, tego Herman nie umie rozstrzygnąć. Nie potrafi stwierdzić, co mówią, zniekształcone echami. Tyle razy odbijają się od ścian, że niesiona nimi treść staje się przeinaczona i niezrozumiała. Tężeją w otaczającym go powietrzu, a jego pamięć wyodrębnia jeden ton z całego tego jazgotu, jeden ton rozróżnia od innych. To jego własny głos: rozbrzmiewa w ciszy mieszkania, tłumią go ciało i kość jego własnej głowy, a gdy już wreszcie zawołał, to nie bez chwili zwłoki. – Dziadku! – woła tenże głos. Herman czekał na odpowiedź, która nie nadeszła. Cisza w mieszkaniu rozstrajała nerwy. Ktoś wyłączył wszystkie dźwięki świata. Mechaniczne odgłosy domu, zegar, pani rozbijająca się w sąsiednim lokalu, cykanie klimatyzatora – wszystko to było nieobecne. Herman wiedział, że stało się coś złego. Wiedziało o tym również jego ciało. Ten rodzaj ciszy często poprzedza nadejście czerni. – Dziadku! Jesteś tam? – Jego głos był ściszony. Minęła kolejna chwila Nadal żadnej odpowiedzi. Herman upuścił ołówek na biurko. Ten przetoczył się po kartce śladem kalejdoskopu gryzmołowatych równań, aż wreszcie spadł na podłogę. Nie zaklekotał, jak powinien, był to po prostu sam ruch. Herman słyszał swój oddech, czuł miarową pracę piersi, sprasowane powietrze przemieszczające się tunelami jego ciała. Napis na ścianie informuje: „Piętro 15”. Herman pcha sztabę na drzwiach, ta zaś naciska na zapadkę i przesuwa bolec, a wtedy Herman wali w drzwi barkiem i śmiga na korytarz. Światła są przyćmione, wykładzina dywanowa ciemna. Odhacza wzrokiem numery mieszkań, mosiężne cyfry przytwierdzone do drzwi. Biegnąc korytarzem, sięga po naszyjnik ze

sznurówki i wyciąga spod koszuli klucz do mieszkania. Metal nagrzał się do temperatury ciała – zasługa tego, że dotychczas spoczywał na piersi. Herman próbuje dociec, jak znalazł się w windzie, jak to się stało, że winda zatrzymała się na parterze i, co najważniejsze, w jaki sposób zaistniały oba te wydarzenia. To najbardziej znaczące luki w jego pamięci. Metoda i cel poczynań, których efektem było tamto odpłynięcie, są dla niego nieprzeniknione. Podejrzewa jednak, że pozna wszelkie przyczyny, ledwie otworzy drzwi do mieszkania. Winda. Pamięta, że nie zjechała, kiedy nacisnął guzik. Chciał ściągnąć ją na parter, ale nie słyszał żadnych dźwięków, odgłosów maszynerii rezonujących w szybie, obracających się trybów bądź kabli poskrzypujących za stalowymi drzwiami. Ale obudził się w windzie stojącej na parterze. Herman wyciąga rękę do klamki i przypomina sobie, że drzwi do mieszkania są otwarte. Wyszedł, nie zamykając ich. Tak, to pamięta. Otwiera drzwi na oścież. Pędem mija szafę w przedpokoju, kuchnię i wpada do dużego pokoju. Lampka, której dziadek używa do czytania, jest włączona. Z filiżanki na stoliku już nie unosi się para. Oto moment, w którym jego pokawałkowane wspomnienia zazębiają się z rzeczywistością. Był już wcześniej w tym miejscu, w tym konkretnym czasie. Cofnął się w przeszłość do chwili dokonania odkrycia. Dziadek siedzi w swoim głębokim fotelu z gazetą na kolanach i ramieniem zwisającym z podłokietnika. Na pierwszy rzut oka każdy by uznał, że starszy pan przysnął nad pismem w swoim ulubionym fotelu. Herman jednakże był tu wcześniej, a poblask lampki do czytania przekształca zwisającą szczękę dziadka i jego pokryty zarostem podbródek w pełną wyrazistych kontrastów pomarszczoną maskę śmierci. Dziadek umarł, przypomina sobie Herman. Przeze mnie. Herman odpływa. Wali się na podłogę z bezwładnością możliwą do osiągnięcia tylko przy absolutnej utracie świadomości.

Rozdział XVIII w którym Ian doświadcza ostatecznej zdrady swego ciała Zostawiliśmy mały samorodek Ianowego ciała ryzykownie przyszpilony do nieboskłonu, zawisły gdzieś pomiędzy nicością a którymś z dwudziestych pięter Sewilli na Roxy. Zostawiliśmy go z refleksjami snutymi tak przelotnie, jak potrafi tylko złota rybka, a dotyczyły one dążenia jego gatunku do wolności i rozpamiętywały złotą erę tamtych wypraw w poszukiwaniu nowych terytoriów, młode dni rybich opadów. Zostawiliśmy go też niezachwianego w wierze, że skok z balkonu był rozsądną i racjonalną decyzją i że złota rybka miała święte prawo taką decyzję podjąć. Tak więc Ian, kropla zaledwie pośród ulewnych deszczów padających ryb, kontynuuje swój lot w dół. Ale to, co na początku było beztroskim koziołkowaniem w powietrzu, szybko stało się o wiele trudniejszym do zniesienia, strasznym doświadczeniem. Minąwszy sfery dysertacji Connora Radleya, nie znajduje żadnego innego równie satysfakcjonującego pod względem estetycznym źródła odwrócenia uwagi, jakim były owe kartki, wciąż spokojnie się nad nim kołyszące. Migają mu w górze co chwila, rozbujane w bezwietrznym, przygasającym popołudniowym świetle. Ten spokojny obrazek ostro kontrastuje z nożycami wiatru, których smagnięcia tną linię boczną Iana – zmysłowe komórki nabłonkowe biegnące wzdłuż każdego rybiego ciała. Linia boczna jest przede wszystkim fizjologicznym przystosowaniem się do wyczuwania zmian w turbulencjach wody i pomaga, gdy płynie się ławicą z rybimi kolegami i koleżankami. Przypadkowo, czego nauka wciąż jeszcze nie wie, służy też do orientowania się w prędkości lotu. Dotyk wiatru na tej linii nie jest dla Iana nieprzyjemny. Kojarzy mu się z doznaniem płynięcia

w środku wielkiej ławicy, pośród innych ryb. Duszę Iana wypełnia ciepłe poczucie braterstwa i koleżeństwa i gdyby układ mięśni pozwalał mu na uśmiech, uśmiechałby się. Choć niezdolny do wzniosłych myśli, Ian na pierwotnym poziomie jest konserwatywny, rozumie więc w pełni coś takiego jak przyjaźń i więzy rodzinne. Aktualnie obraca się wokół własnej osi w locie na ziemię. Ponieważ ma taką, a nie inną budowę, jednym okiem może widzieć bezkresne niebo, czyli także rozkołysane kartki i przelatujące balkony, drugim natomiast obserwować swój cel: twardy grunt na dole. To z kolei wywołuje u niego dysonans poznawczy. Czy spokojny ogrom kryształowobłękitnego nieba i przepiękny, czysty dzień powinny mu nieść ukojenie? W takim razie Ian chciałby mieć powieki, by móc je mrużyć przed jaskrawością późnopopołudniowego słońca. Czy może raczej zbliżający się chodnik powinien budzić w nim totalne przerażenie? W tym wypadku Ian chciałby mieć powieki, by zamknąć je ze strachu przed nieubłaganie nadciągającym kresem. Nie ma pewności, co powinien czuć. Efektem jest zrównoważony stan emocjonalny, ten ulotny punkt pomiędzy absolutną paniką i grozą a doskonałym transcendentalnym spokojem. Od początku swego lotu Ian minął siedem pięter i zdążył już nabrać całkiem niezłej prędkości. Przemierzył mniej więcej ćwierć drogi między akwarium a chodnikiem. Została mu z grubsza sekunda spadania, w zaokrągleniu do kilku milisekund. Na tym krótkim odcinku osiągnął już szybkość trzydziestu pięciu kilometrów na godzinę. Równomiernie narastał dotychczas przeciwny wiatr, zdaniem Iana coraz bardziej przykry, głównie ze względu na swe właściwości wysuszające. Ian po raz kolejny uważa brak powiek i kanalików łzowych za sporą ułomność. Na skutek spadania wszystko szaleńczo się trzęsie i mieni mu w oczach, ale jego skierowane w dół oko rejestruje coś ciekawego daleko na ulicy. Oto pojawia się mile widziane oderwanie od gulaszu dezorientujących wrażeń. Ian widzi błyskające czerwone światło, które omiata ocienioną przez budynki ulicę poniżej. Kiedy się pojawiło? – zastanawia się. Było tam od zawsze czy dopiero przybyło? Światła są przymocowane do małego pudełka z wymalowanymi na dachu wielkimi czarnymi cyframi. Do krawężnika przed Sewillą zajechała karetka. W reakcji na to ruch na Roxy zwolnił; zagęszcza się przed pojazdem

i rozprasza za nim. Władzę nad myślami Iana na chwilę przejmuje estetyka. Fascynuje go ujęcie perspektywiczne. Widziany z tej wysokości ambulans, będący przecież gwarantem straszliwych kłopotów, potwierdza tylko, że z dystansu nawet katastrofa może wyglądać spokojnie. Chaos poniżej zwolnił, złagodniał w obecności pojazdu ratunkowego, uformował się w płynący wielobarwny sznur samochodów, nabierający tempa po wyminięciu karetki. Gdzieś tam ktoś został ranny lub zaszła inna kryzysowa sytuacja. Widziany z góry pełgający rząd czerwonych świateł niesie spokój, rytmicznymi rozbłyskami przegania cienie rzucane przez metal, szkło, beton i każdą inną twardą powierzchnię tam w dole. Powiadają, że nadeszła pomoc. Samochody już tylko pełzną, a drobne cętki ludzi podążających chodnikiem mieszają się ze sobą. Przystają w grupkach, zastanawiając się, co też się wydarzyło. Ian widzi te skupiska. Żałuje, że nie ma tu z nim ślimaka Troya i że nie podziwiają wspólnie tego widoku. Troy jest wprawdzie irytująco ograniczony, ale Ian ma wrażenie, że chciałby to zobaczyć i że byłby rad temu przeżyciu. Przelatując obok osiemnastego piętra, Ian odrywa się od tej sceny, gdyż odkrywa ostateczną zdradę swego ciała. Instynkt nakazujący mu szukać wolności doprowadził już do kilku podobnych odkryć. Choć jego lot trwa krótką sekundę, nauczył się przez ten czas więcej niż podczas miesięcy spędzonych w akwarium. Dowiedział się nie tylko tego, że nie może oddychać w takim środowisku, ale poznał też praktyczną stronę posiadania powiek i zrozumiał, że ewolucja kiepsko przystosowała go do latania. Obecnie dowiaduje się, że aerodynamiczny kształt jego ciała, który pozwala mu bez najmniejszego wysiłku przecinać wodę, przy odpowiedniej dozie tnącego boki wiatru przekształca go w opływową, pikującą złotą rakietę. Wypycha mu ogon ku niebu, a głowę ściąga w dół. Zawirowania powietrza każą mu się wić wężowym ruchem w sposób całkiem podobny do płynięcia wartkim nurtem. Już nie koziołkuje. Jego lot przez świszczące powietrze staje się o wiele bardziej groźny i ukierunkowany. Nie widzi już jasnobłękitnego nieba ani kłębiącego się coraz większego tłumu pod sobą. Ściśnięty w kleszczach budynków, wyjących wieżyc z betonu, stali i szkła, widzi jedynie rozmazane, rytmiczne tik-tik balkonów i okien przemykających od głowy do ogona. Obok siedemnastego piętra z szybkością i determinacją bomby wpada w kolejny przerażający cykl

pamięci. A w tym cyklu myśli: Zaraz… Co to ja robiłem?… Po raz kolejny zda sobie sprawę z tego, że spada, a już za chwilę spotka się z chodnikiem przed frontowymi drzwiami.

Rozdział XIX w którym nasza bohaterka Katie odnajduje magię miłości we wbitym pod schody składziku na szczotki Na klatce schodowej życie oraz wszystkie związane z nim odgłosy są przytłumione i zniekształcone. Betonowe ściany więżą dźwięki, a tych z zewnątrz nie wpuszczają. Katie tak właśnie myśli o swoim sercu: wpuszcza miłość i ból, ale niczemu poza tym nie pozwala się przedostać. Nigdy do końca nie uporała się z minionymi zawodami miłosnymi. Za każdym razem jej serce tylko nieco bardziej pęka. Nigdy się nie goi – to fakt, z którym nauczyła się żyć. Poznała Connora w godzinach urzędowania w jego ciasnym, współdzielonym gabinecie pod schodami na wydziale antropologii. Wydział ten mieścił się w starym, zakurzonym budynku postawionym ponad sto lat temu, kolażu kruszejących miodowych cegieł, okien witrażowych oraz nieprzystającej do reszty nowoczesności klimatyzatorów i energooszczędnego oświetlenia. Gabinet Connora wciskał się w róg parteru. Stały w nim dwa biurka, pierwsze wbite pod spadziste wzniesienie podbrzusza schodów, drugie zaklinowane między dwiema pionowymi rurami. Jedna z nich stale emanowała ciepłem, z drugiej zaś dobiegały odgłosy ściekania, kiedy tylko ktoś spuszczał wodę w toalecie lub odkręcał kran w męskiej łazience piętro wyżej. Każdą płaską powierzchnię zajmowały sterty książek, podłogę – hałdy fotokopii gazet. Wszędzie bezładną konstelacją walały się kubki po kawie. Było to duszne pomieszczenie, zatęchłe od zapachu kurzu i starego papieru. Przyćmione żółte światło padało z dwóch lamp biurowych i słabej nagiej żarówki u góry. Drzwi do gabinetu nie zdobił ani numer, ani nazwisko,

widniały na nich tylko wyblakłe, odmalowane przez szablon słowa: „Środki czystości”. Drzwi były otwarte, ale Katie i tak zapukała. Connor okręcił się do niej w fotelu. – Witam. Jego oczy spoczęły na niej i się zaświeciły. – Proszę wejść. – Trudno znaleźć ten gabinet – odpowiedziała Katie, po czym dała krok do zagraconego pokoiku. Connor uśmiechnął się i wstał, odrobinę pochylony, gdyż jego wzrost przekraczał wysokość sufitu. Ujął jej wyciągniętą dłoń, a Katie się przedstawiła. – Ależ poznaję – oznajmił. Zrobiło jej się miło, ponieważ na antropologię uczęszczało ponad trzystu studentów. Poczuła się mniej samotna w tłumie. Z powodu ciasnoty stali bliżej siebie, niż powinni stać nieznajomi. Tak blisko, że czuła na skórze jego oddech. Pachniał miętą; Katie pomyślała, że być może miętową gumą do żucia. – Ano wcisnęli nas pod schody. Zapomniane miejsce dla dwóch zapomnianych studentów pracujących nad zapomnianymi magisterkami – powiedział i uśmiechnął się ponownie, a jego usta utworzyły idealny łuk wspierany przez równe białe zęby. – Nie wiedzą, gdzie mnie ulokować, więc tkwię tutaj, odcięty od świata razem z Lonniem. Wskazał podbródkiem faceta za biurkiem wtłoczonym pod najniższą część schodów. Katie w ogóle nie zauważyła, że tu jest i cicho pracuje w poświacie monitora od laptopa. Przez cały czas wpatrywała się w Connora. Wciąż nie puszczał jej ręki. Lonnie wyglądał, jakby siedział przed tym komputerem całymi dniami, nie robiąc sobie przerwy nawet na prysznic. Do tego stopnia ignorował obecność jej i Connora, że puścił gazy w tej ograniczonej przestrzeni. To musiał być Lonnie. Po reakcji Connora Katie poznała, że nie miał z tym nic wspólnego. Lonnie nadal stukał w klawiaturę, jak gdyby nic nie zaszło. Krzywiąc się na zepsute powietrze, Connor zapytał: – Może pójdziemy gdzie indziej? Zapraszam na kawę. I te oto słowa rozpoczęły kolejną przygodę Katie w świecie miłości. Katie otrząsa się z zamyślenia, kiedy klatka schodowa Sewilli pogrąża się

w ciemnościach. Tak smoliście czarno może być tylko w betonowej kolumnie bez okien. Nie zgadza się myśleć w takiej pomroce o Connorze jako o swoim kolejnym zawodzie, kolejnym nieudanym związku. Nie, tym razem nie skończy w domu matki, nie będzie siedziała do późnej nocy, niewyraźnie wyszlochując mało precyzyjne dwusylabowe pytania w rodzaju: „Czemu?”, „Jak to?” – pytania, na które, jak doskonale wie, nie ma odpowiedzi. Równie dobrze może usłyszeć od Connora zwrotne „kocham cię”. Przypuszczenie, że do tej pory tłumił w sobie potrzebę wyznania uczuć, nie urąga zdrowemu rozsądkowi. Niektórzy kochają tak mocno, że nie są w stanie tego wypowiedzieć, gdyż boją się, że intensywnością afektu spłoszą obiekt swych uczuć. Inni z kolei lękają się zwierzeń, jakby miały uczynić ich słabymi lub podatnymi na zranienie. Może Connor jest właśnie takim typem: wrażliwym i nieśmiałym. Klatka schodowa ponownie się rozjaśnia. Katie wzdycha na widok tabliczki z napisem „Piętro 8”. Następną kondygnację pokonuje, biorąc po dwa stopnie naraz; reklamówka z drogerii kołysze się w jej dłoni. W górze klatki schodowej rozlegają się hałasy, poruszają się tam jacyś ludzie. Katie wychyla się nad poręczą i zerka w górę, na spiralę barierki niknącą w rozmytej przestrzeni wysoko nad jej głową. Z kampusu poszli na kawę. Wszystkie przygotowane pytania dotyczące zbliżającego się egzaminu Katie zadała podczas krótkiego spaceru do kafejki. Connor słuchał jej uważnie i odpowiadał wyczerpująco. Sprawiał wrażenie, że najbardziej na świecie chce jej pomóc. Zanim usiedli na krzesełkach po przeciwnych stronach stolika z dwiema parującymi filiżankami kawy na blacie, słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, a w lokalu zebrał się wieczorny tłum. – Kochałem tego psa – mówił Connor, a jego podniesiony głos wybijał się ponad wrzawę innych rozmów. – Jak przejechał go autobus, płakałem… kurde, chyba przez tydzień. Katie zakwiliła współczująco, choć jednocześnie się uśmiechała. Wyciągnęła rękę nad blatem i nakryła nią jego dłoń. Connor popatrzył na Katie i zachichotał. – Czemu się śmiejesz? To była trauma jak się patrzy. – Nie, nie – odparła, ale wciąż nie mogła zmazać uśmiechu z twarzy. – Nie o to chodzi. Przeżyłeś coś okropnego. I jeszcze przejechał go autobus

szkolny… Widzę tamtego smutnego i zupełnie samotnego Connorka. Naprawdę straszna historia. – To było najbardziej samotne lato mojego życia. W okolicy nie było w zasadzie dzieci w moim wieku. Głównie starsi ludzie. Byłem późnym dzieckiem. Niespodzianką, jak mawiała mama. To słowo nie budzi takich skojarzeń jak „wpadka”. – Moje ty biedactwo – wspomina Katie swoje słowa. – I rodzice nie kupili ci drugiego psa. – Nie – przyznał Connor. – Widzieli, jak trudno było mi pogodzić się z utratą Iana. Chyba sądzili, że nie zniósłbym śmierci kolejnego stworzenia. Prawdopodobnie mieli rację. Poszła z nim tej nocy do jego mieszkania. Gdy już skończyli się tarzać, a on zasnął, leżała z dłonią na jego głowie, z jego miękkimi włosami kiełkującymi spomiędzy palców, i myślała, że mogłaby się w nim zakochać. Tak też się stało. Bo jakżeby inaczej? Był idealny. Przystojny i wyglądało na to, że ma wielkie serce. Dobry facet, może z jakimś tam życiowym pechem, ale tak chętny dać z siebie wszystko, byle tylko uczynić ją szczęśliwą. Tak to wtedy wyglądało, ale z biegiem czasu zapragnęła bardziej konkretnego potwierdzenia, że jej uczucia nie giną w próżni. Connor nie ma wiele, ale z tym, co ma, robi, co może. Kiedy tak całkowicie i chętnie daje, choć mało ma do oddania, jego czyny nabierają o wiele większej wagi. Zaledwie zeszłej nocy przyniosła butelkę wina, siedzieli nad nią, pili i rozmawiali długo w noc. Potem, przy dźwiękach grającej w mieszkaniu cichej muzyki, rozłożyli jego materac na podłodze pod drzwiami balkonowymi. – Chcę, żebyśmy zrobili to między gwiazdami – powiedział jej. – Ale mogę dać ci tylko tę połowę drogi między niebem a ziemią. Było romantycznie. Wydawał się zawstydzony, że nie może zaoferować nic więcej, ale i tak otrzymała aż za dużo. Kochali się tutaj, podtrzymywani wysoko w górze przez Sewillę na Roxy niczym ofiary składane niebiosom. Już później zorientowała się, że światła miasta były zbyt jasne i nie widziała gwiazd. Nie miało to jednak znaczenia – zamiast tego leżeli w swoich ramionach i patrzyli na mrugające miasto. – Kocham cię – powiedziała. Jej serce zatłukło się, zdenerwowane w piersi. Chciała usłyszeć te same słowa. Po wszystkim, co ze sobą dzielili, nie istniał żaden powód, dla którego miałby ich nie powiedzieć.

Connor wydał z siebie nieprzytomne stęknięcie zaspokojenia. Wyglądało na to, że choć przed chwilą był świadomy, teraz spał głębokim snem.

Rozdział XX w którym czarny charakter Connor Radley widzi znaki, a znaki te są wszędzie Connor obserwuje oddalającą się korytarzem Faye, która idzie jakby niepewnie, niczym ktoś zagubiony, rozmarzony lub pijany. Podoba mu się, jak jej tyłek rozpycha dżinsy, jak kołysze się w rytmie niepewnych kroków. A już szczególnie podoba mu się wypukłość materiału u podstawy jej pośladków. Wzdycha, cofa się dwa kroki do mieszkania i zamyka drzwi. Robi głęboki wdech i odwraca się, by stawić czoło bałaganowi w domu. Zbiera ciągnącą się zakolami oślouchą ścieżkę pornografii, zbłąkane części garderoby i różne inne drobiazgi znaczące trasę od drzwi wejściowych do balkonowych. Gdy wreszcie dociera do tych drugich, z ramienia zwisa mu girlanda nieużywanych prezerwatyw, łokciem przyciska do biodra kłąb ubrań, a w ręce trzyma bukiecik pogniecionych chusteczek higienicznych. Zatrzymuje go widok na balkonie. Ian pływa w swym kulistym akwarium, kreśli leniwe kręgi w jednym kierunku, po czym, z pozoru bez przyczyny, zawraca i rusza w przeciwnym. Ślimak jest brązową kropką w połowie wysokości szkła. Ian kilkakrotnie przystaje, żeby go poskubać, a potem rusza dalej. Zamek spoczywa jak relikt trudniejszych, bardziej prymitywnych czasów, choć zamki nigdy nie były różowe, plastikowe ani nikt nie budował ich na dnie oceanu. Connor upaja się przez chwilę absurdalnością zamku, miniaturowych łuczników obsadzających blanki, łamie sobie głowę, jak mogliby tymi tyciusieńkimi strzałami ubić olbrzymią złotą rybkę pływającą wzdłuż murów. Kartki ułożonej na akwarium pracy magisterskiej marszczą się na wietrze, w obronie przed łagodnymi pchnięciami podmuchów przyciśnięte kubkiem do kawy.

Connor węszy. Mieszkanie pachnie godzinami potu, wysiłku i wytrysków. Postanawia nie zamykać drzwi. I tak na zewnątrz jest równie gorąco jak w środku. Stoi z ręką na klamce, wygląda na balkon. Coś jest nie w porządku i trzyma go to w miejscu, dręcząca zagadka uniemożliwiająca podjęcie jakiegokolwiek działania. O co chodzi? – zastanawia się. Coś tu jest bardzo, bardzo nie tak, a ja nie umiem określić co. Owiewa go świeże powietrze, wpada do mieszkania, jakby próbowało wymieść wszystko, co działo się tutaj, odkąd się wprowadził. Ociera się o jego nagą skórę muśnięciem niewidzialnej pieszczoty. Connor głęboko nabiera tchu i zamyka oczy, stara się oczyścić umysł z widzianego obrazu, oczyścić podniebienie, by przyjrzeć się na nowo i przyszpilić problem. Wypuszcza całe powietrze z płuc i otwiera oczy, by znów bacznie zlustrować balkon. Ma przed sobą zwykły widok, nic nie powinno napawać go takim niepokojem, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę stan mieszkania za jego plecami. Ale z niejasnych powodów jest jak sparaliżowany. Na kubku widzi napis „Paleoklimatolodzy robią to w ziemi”. Jest tak przygnieciony poczuciem winy, że najchętniej opuściłby mieszkanie i nigdy do niego nie wrócił. Cokolwiek jest na tym balkonie, umknąłby z tego powodu, po prostu poszedłby do windy, nacisnął odpowiedni guzik i zjechał na parter. Wrzuciłby klucze do skrzynki pocztowej dozorcy, naparł ramieniem na frontowe drzwi i szedłby, szedł… na drugą stronę ulicy, przez całą dzielnicę, za miasto, na przestrzał poprzez kontynent, jak najdalej od wszystkiego, co ma, a ze względu na więź emocjonalną zarazem od wszystkiego, czym jest. Mijałby postoje dla ciężarówek przy autostradach, billboardy z reklamami kasyn, narożne małomiasteczkowe sklepiki i pokryte pyłem parkingi przy stacjach benzynowych. Dotarłby wreszcie do mieściny nad oceanem, przekroczył przysypany drobnym piaskiem deptak, po nim zaś wstęgę plaży i najzwyczajniej w świecie by szedł, brodząc w coraz głębszej wodzie, póki piasek nie usunąłby mu się spod stóp. Wówczas zacząłby płynąć, w miarę oddalania się od szelfu kontynentalnego bladoniebieska barwa wody przeradzałaby się w czerń, a on zanurzałby się w nieprzejrzyste głębie pełne nieznanych potworów z rozbujanymi bioluminescencyjnymi świecidełkami zwisającymi przed ich oczyma na organicznych włóknach. Jego ciało nie

byłoby niczym więcej niż nikłą plamką człowieczeństwa kołyszącą się nad niemal nieskończoną otchłanią nicości. Jego ruchy tak mało by na tych wodach znaczyły, że choć nie wiadomo jak by się miotał, na nic nie miałby wpływu. Wierzgałby aż do całkowitego wyczerpania, aż wreszcie rozmyłby się w pustce, znikając, jakby go nigdy nie było. Wtedy Connor zaczyna rozumieć, że to nie z mieszkania chciałby umknąć: chodzi o coś, od czego uciec jest o wiele trudniej. Pragnie uciec przed sobą. W momencie, w którym to do niego dociera, pojmuje również, że te emocje budzi w nim kubek na kawę. Kiczowaty kubek z napisem na zamówienie i całusem zaschniętej kawy na obrzeżu. Podarowała mu go Katie. Nie któraś inna dziewczyna. Zamówiła w specjalistycznym sklepie, w którym robią także pamiątkowe nadruki na koszulkach, znaczki oraz naklejki. Iana również dostał od Katie. Kupiła mu rybkę po tym, jak opowiedział jej o swoim psie i o samotnym dorastaniu w społeczności emerytów. A teraz jedzie ku niemu rozchybotaną windą, zmierza ku jego drzwiom. Chce się z nim zobaczyć, dowiedzieć o nim czegoś więcej. Zależy jej na nim. I podczas gdy ją unosi winda, Faye idzie po schodach. Tajemnica jego niewierności pozostaje bezpieczna. Connor odwraca się plecami do balkonu i wpada mu w oczy stojąca na kuchennym blacie butelka po winie. Wino też przyniosła Katie. Wypili je, a potem przyciągnęli materac do balkonowych drzwi, by mieć widok na tysiące miejskich świateł w mroku. Connor powiedział, że chce się z nią kochać między gwiazdami, ale miasto zbyt silnie się jarzyło. Nie widzieli żadnych gwiazd. Naturalnie i tak ją na tym materacu wydupczył. A chciał to robić przy oknie, gdyż spodziewał się, że para z sąsiedniego bloku będzie obserwowała ich przez teleskop, który widział w ich mieszkaniu. I para z lokalu naprzeciwko rzeczywiście obserwowała ich w trakcie. Dwukrotnie. Ale po tym, jak razem z Katie doszli, rozmawiali do późna, a on w końcu zasnął, ukołysany słodką muzyką jej głosu. W umywalce leży herbaciana saszetka. Następnego ranka zaparzyła herbatę, zanim oboje wyszli do pracy. A teraz wspomnienie o niej zalega na słonej pustyni fosy odsączonym osadem earl grey. Tego typu drobiazgi, świadectwa jej obecności, są tu przez cały czas.

Wszystko ją Connorowi przypomina. Została tu w postaci woskowożółtych wacików w jego łazienkowym koszu na śmieci i kosmyka włosów na kafelku pod prysznicem. W magazynie dla pań zawieszonym na oparciu kanapy. Razem rozwiązywali test pod tytułem „Czy nie masz zbyt wielkich wymagań wobec swojego mężczyzny?”. Katie miała, Connor nie. Żołądek Connora się ściska. Jak można było tego nie ogarnąć? Jest miniaturowym łucznikiem wpatrującym się w gigantyczną złotą rybkę przepływającą nad basztami. To takie oczywiste. Kontynentalny szelf, niezgłębiona czerń pod nim, absolutnie nieistotna kropka, którą Connor jest w bezmiarze tego wszystkiego – a mógłby przecież być czymś o wiele bardziej znaczącym, byle przy niej. Przy niej nie musiałby uciekać. Przy niej, dryfując nad nieprzeniknioną czernią rozciągającą się poniżej, był bezpieczny, był w domu. Rzeczy, które u niego zostawiła, uporczywe memento jej obecności w jego życiu, czynią ten ocean odrobinę mniej samotnym. Spoglądając na to wszystko, uświadamia sobie wreszcie, że w ogóle mu to nie przeszkadza. Pojawiła się w jego życiu niedawno, ale wszystkie pozostałe po niej drobiazgi składają się na coś więcej niż zwykły zbiór przedmiotów. Katie jest czymś najpiękniejszym, najcudowniejszym. Jak mógł być na to ślepy? Skąd w ogóle Faye wzięła się w moim życiu? A skoro już o tym mowa, to i Deb? Spogląda na czasopisma pornograficzne w jednej ręce, na chusteczki higieniczne w drugiej. Zawartość obu dłoni oskarża: „Skrzywdziłeś ją!”. Wywleka na światło dzienne jego wstyd i sprawia, że chciałby być dla niej lepszy. Dzięki temu zdaje sobie sprawę, jak bardzo jest jej oddany. Co jest ze mną nie tak? Czemu Katie mi nie wystarcza? Faye jest świetna w łóżku, to jasne. Deb w łóżku jest boska, normalnie bajka. To ich wspólna cecha. Tyle. Nic więcej. Różnią się tylko tym, że jedna jest blond, a druga ruda. Deb i Faye, wymienialne ciała o różnym stopniu dostępności. Katie też jest świetna w łóżku, piękna, jej śmiech zawsze jest zaraźliwy, a poza tym, duma Connor, naprawdę mogłaby być kimś więcej. Wraca myślami do dnia, kiedy to przeciągnęli materac pod okno i rozmawiali, wpatrzeni w wielkomiejską noc. Gdy dialog wygasał, żadne nie czuło presji,

żeby na siłę wypełniać ciszę. Nie musieli się męczyć w poszukiwaniu tematu do rozmowy. Szczerze mówiąc, dotarło to do niego dopiero o trzeciej w nocy. To chyba coś znaczy, prawda? Jeśli rozejrzeć się po mieszkaniu, takich rozrzuconych okruchów Katie jest tu o wiele więcej, a jemu się to podoba. Czegoś podobnego nie przeżył z żadną kobietą. Co więc robią w moim życiu Faye i Deb? Reakcja na przybycie Katie i na wieść, że jedzie do niego na górę, ujawniła, co jest naprawdę ważne. Odzwierciedliła jego prawdziwe uczucia. Nie mógł dać się przyłapać z Faye, ponieważ zraniłby Katie, co oznacza, że Katie jest dla niego najważniejsza, a czegoś takiego dotychczas nie doświadczył. Nigdy. Czy na tym polega miłość? – zastanawia się Connor. Jest ciekaw, czy powinien uznać to za znak, raptownie błyskający neon z napisem „Tak, to jest miłość!”. A może postępuje stopniowo? Jest czymś, do czego się dojrzewa? Czy to znak? Potrzebuję znaku. Wtedy w mieszkaniu robi się całkiem cicho. Nocna lampka gaśnie. Sprężarka lodówki milknie. W budynku zapada cisza tak dobitna, że bardziej jest odczuciem niż tylko nieobecnością dźwięków. Zniknął cichy pomruk wszystkich elektrycznych urządzeń, niesłyszalny, kiedy był, ale jakże zauważalny, gdy stał się brakiem. Connor wsłuchuje się w szum samochodów na ulicy daleko w dole. Wie, że coś jest z nim nie tak. Coś musi się zmienić. Ale dopiero zaczął rozgryzać, co to może być. Włącza się lampa podłogowa w kącie pokoju, lodówka zaskakuje z kliknięciem i rozpoczyna swe brzęczenie. Zegar piekarnika miga rzędem zielonych ósemek. Kocham Katie, myśli Connor. Nigdy w życiu niczego nie byłem taki pewny.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Rozdział XXI w którym zła kusicielka Faye odcina się od tego, co zostało z jej miłości, i rozpoczyna bardzo długą drogę w dół Faye otwiera drzwi do komórki ze zsypem. Ich zawiasy potwornie skrzypią, a klamka lepi się od brudu. Same się za nią zamykają, ona zaś wyciera rękę w różową koszulę nocną. Ściany w kolorze złamanej bieli upstrzone są wielobarwnymi smugami i plamami, rozchlapanymi tym gęściej, im bliżej do stalowej klapy w murze. Faye unosi rąbek różowego wdzianka i, korzystając z niego jak z rękawiczki, unosi klapę. Dławi się smrodem bijącym z głębokiej ciemności. Jest to ciepły, cuchnący wydech, który rozchlapuje się na jej twarzy niczym skisły płyn. Wrzuca worek ze śmieciami do zsypu. Na widok znikającej we wnętrznościach ciemnego szybu prezerwatywy o smaku kwaśnych jabłek, mokrej i rozpłaszczonej na przezroczystej foliowej torbie, czuje potrzebę umycia rąk. Słaby dźwięk odbijającej się od ścian torby gaśnie i Faye wypuszcza uchwyt z ręki. Klapa zatrzaskuje się z odgłosem spotęgowanym przez ciasną przestrzeń. Faye otwiera drzwi, jak poprzednio – przez rąbek koszuli, a kiedy wychodzi na korytarz, głęboko nabiera powietrza i wypuszcza je przez nos, by przegonić z nozdrzy lepki odór. Kierując się znakami, idzie na klatkę schodową Sewilli. Nigdy na niej nie była, ale czemu się dziwić? Connor mieszka na najwyższym piętrze. Zawsze jeździła windą, tym razem jednak spełni prośbę Connora i skorzysta ze schodów tylko dlatego, żeby nie wpaść przypadkiem na jego dziewczynę. Nie żebym potrafiła ją odróżnić od innych lasek, które widuję w budynku,

myśli. Faye wie o jej istnieniu i zna jej imię od Connora, ale nigdy tej jego panny nie widziała. W jej wyobraźni Katie jest uogólnionym obrazem dziewczyny: ma nogi, ręce, piersi, oczy i włosy. Żadnych konkretów. Faye wie, że oprócz niej i swojej dziewczyny Connor ma też inne kobiety. Nie przeszkadza jej to zbytnio, gdyż ich związek jest czysto fizyczny. Faye również ma pod ręką innych kochanków. Mówi o nich przy Connorze otwarcie, żeby tylko zobaczyć, jak go skręca. A jego, owszem, skręca. Faye wierzy, że za pojawieniem się każdej osoby stoi określony powód i że każda ma spełnić jakiś cel w jej życiu. Oczekiwanie, że jeden człowiek zaspokoi wszystkie jej potrzeby, zakrawa przecież na absurd. Z niektórymi fantastycznie spędza się czas na rozmowie, z innymi – w łóżku. Niektórzy są po to, żeby pomóc jej przenieść coś ciężkiego, z innymi z kolei lepiej pójść do kina. Uważa się za zbyt złożoną, a mężczyzn za zbyt prostych, by ulec tylko jednemu… na wyłączność. Dwadzieścia siedem pięter do holu w przeliczeniu na schody, myśli Faye, wchodząc na półpiętro. Zastanawia się, dlaczego się na to zgodziła. Connor jej za to zapłaci. W dodatku kazał jej odgrywać sprzątaczkę. To już naprawdę otarło się o granice jej uczuć do niego. Nie, poprawia się w myślach, nie tyle uczuć, ile pożądania. Mowa o granicach jej pożądania. Słowo „uczucia” implikuje coś głębszego niż prosty wzajemny pociąg fizyczny, coś więcej niż sporadyczne zderzanie się ciał. Wzdycha w bezkres klatki schodowej, a ta odpowiada jej westchnieniem. Krótka kondygnacja po prawej wiedzie do klapy na dach. Mały właz zamyka zasuwka i kłódka. Po lewej Faye widzi początek swej drogi w dół, szeroko otwartej, wijącej się serpentyną coraz niżej i niżej. Wychyla się nad poręczą i spogląda na kolumnę pustki między biegami schodów, na spiralę Archimedesa ciągnącej się w nieskończoność barierki, malejącą w otchłani. Dostrzega przelotną dłoń chwytającą poręcz kilka pięter niżej. To było tylko mgnienie, zniknęła równie szybko, jak się pojawiła, toteż Faye się zastanawia, czy ta przemykająca kończyna była rzeczywista, czy to umysł spłatał jej figla. Jebane dwadzieścia siedem pięter! – myśli Faye, pokonując pierwszy stopień. Ciekawe, czy dałaby radę je policzyć i rzucić wynikiem Connorowi w twarz w nadziei na jakieś zadośćuczynienie. Uznaje jednak, że rachowanie

stopni nie miałoby sensu, nawet przez jedną kondygnację. Znudziłaby się. Absolutnie nie warto. Zmusi go do zapłaty, nie wystawiając szczegółowego rachunku. „Skorzystaj ze schodów” – powiedział. „Pierdol się!” – to była jej pierwsza reakcja, ale stłumiła ją w jednym z nielicznych przypływów samokontroli, które zdarzyło jej się przeżyć. Normalnie by go ochrzaniła, ale był taki uroczy z tą błagalną miną i seksownym szczupłym ciałem niczym u jakiegoś spoconego kuriera rowerowego po długim sierpniowym dniu pracy, ni to człeka, ni zwierza. Skórę pokrywał mu pozostały po ich tarzaniu się mat wyschniętego potu. Krzywe jego mięśni, sposób, w jaki spodnie od dresu wisiały mu na biodrach, brak koszuli i jeszcze te rozpaczliwe błagania… To było sexy. On był sexy. Ciało miał boskie, a w tych dresach przemycał pistolet. Schodząc, trze kolanem o kolano tylko po to, by przypomnieć sobie, jak go odczuwała, kiedy napierał na wewnętrzną stronę jej ud. Connor to tylko jeden z trojga jej aktualnych kochanków. Faye ma faceta w bibliotece uniwersyteckiej. Nie jest pewna, jak się nazywa, ale zawsze siedzi w rogu działu psychologii, corralu spokojnej nauki oddzielonej od masy książek przepierzeniem z tkaniny. Zawsze nosi okrągłe okulary w drucianych oprawkach i zadbaną brodę, którą podkreśla ostry zarys szczęki. Nieustannie czyta książki i na swój kujonowaty sposób jest niesamowicie sexy. Nigdy ze sobą nie rozmawiają, pieprzą się tylko szybko i po cichu za tym przepierzeniem. W końcu to biblioteka. Jest też Janine z basenu. Faye nigdy wcześniej nie zabawiała się z laską, ale z tą się zabawia. Janine jest bardzo kulturalna, poza tym, że wydaje skrzeczące zwierzęce odgłosy, kiedy uprawiają seks. Pawian by się ich nie powstydził. Ma też fenomenalne ciało, silne dzięki codziennemu przepływaniu kilku kilometrów z przerwą po każdej długości basenu. Faye chodzi czasami na uniwersytecki basen, żeby sprawdzić, czy jest tam Janine, a ona przeważnie tam jest. Siada wtedy na trybunie i przygląda się miękkiemu, monotonnemu sunięciu Janine przecinającej wodę. Niekiedy pływają razem, bez rozmów, wyłącznie dla katartycznej powtarzalności ruchów i pluskającego szeptu wody przy uchu. Uspokaja to jej myśli. Janine jest doskonałą odskocznią, ponieważ faceci zaczynają już Faye męczyć. No i jest Connor, który męczy ją pod każdym względem, co należy rozumieć w sensie zarówno dobrym, jak i złym, czasami nawet jednocześnie.

Faye mimowolnie jęczy na jego wspomnienie, mijając akurat przymocowany do ściany plastikowy kwadrat z napisem „Piętro 21”. Otwiera bidon i upija łyk wody. Klatka schodowa niesie hałasy wskazujące na obecność innych ludzi: szmery, odgłosy kroków, miękkie metaliczne plaśnięcia dłoni o poręcz. Dołącza do nich ciche poskrzypywanie zakręcanego bidonu. Faye wyciera usta wierzchem dłoni. Nie wie, czy dźwięki dochodzą z góry, czy z dołu – za bardzo odbijają się od ścian. Dokłada do nich kolejne pełne satysfakcji westchnienie. Uśmiecha się. Nie sposób go z niczym pomylić: to nasycone westchnienie postkoitalnego zaspokojenia, a ona chce, by każdy wiedział, że przed chwilą doświadczyła najostrzejszego, najdłuższego i najbardziej spektakularnego rżnię… Potyka się w połowie schodów. Jej sercem wstrząsa zastrzyk adrenaliny, a ona łapie się poręczy. Bidon wypada jej z dłoni i z regularnym klekotem odbija się od schodów. Faye odzyskuje równowagę i chichocze ze swojej nieuwagi. Klekotanie bidonu nagle cichnie. – Wszystko w porządku? – dobiega głos z podestu poniżej. Faye tam zerka i widzi wielkiego krągłego mężczyznę, który jedną ręką przyciska do piersi paczkę, a w drugiej trzyma jej bidon. Palce u stóp kieruje odrobinę do środka, przez co wygląda trochę jak zestresowane dziecko, co koliduje z jego rozmiarami, niechlujnym zarostem i masywnymi barami. – Tak – potwierdza Faye – po prostu na chwilę straciłam równowagę. Przegapiłam stopień. – Doskonale panią rozumiem – odpowiada napotkany. – Czasem wystarczy tylko tyle.

Rozdział XXII w którym Jimenez jest świadkiem spontanicznego aktu stworzenia w nieprzeniknionej czerni Pożar zaczyna się jako niebieski elektryczny błysk wielkości łebka od szpilki. To miniaturowa idealna supernowa ze świetlnym halo i gwiezdnymi ramionami rozchodzącymi się w czterech kierunkach. Wydaje skwierczący trzask. Dźwięk ten przypomina Jimenezowi stare tranzystorowe radio jego abuelity. Identycznie szumiało i potrzaskiwało, kiedy prawie co wieczór po kolacji włączała je, by posłuchać wiadomości. Skromny to odgłos we wnętrzu windy, biorąc pod uwagę ogrom konsekwencji, jakie ze sobą niesie. Iskra zdaje się płynąć w ciemności kabiny, gdy wisi w powietrzu i rozchodzi się przez wieczność geometrycznie odbijana w lustrach. Tworzy tu własną modrą konstelację, szereg jasnoniebieskich kropek ciągnący się ku nieskończoności, nieprzeliczone roziskrzone punkciki nadające głębię absolutnej czerni. To spontaniczny akt stworzenia w ciemnościach. Gdyby mechanizm stojący za jej powstaniem pozostawał nieznany, zarówno jej istnienie, jak i piękno wydawałyby się owocem cudu. Ale Jimenez wie, dlaczego jest z nim w tym miejscu, zatem się boi. Kiedy naświetlony zostanie powód, dla którego coś zaistniało, nie ma już w nim tajemnicy, którą zawierał, gdy pozostawał nieznany, co jest odkryciem zarazem cudownym, jak i przerażającym. Cudownym, ponieważ to jakby zerknąć w mechanizm wszechświata i pojąć maleńką cząstkę jego złożoności. Przerażającym, ponieważ wraz z każdym odkryciem ze świata znika odrobina magii. Towarzyszące światełku porażenie prądem usztywnia rękę Jimeneza. Elektryczność płynie mięśniami od opuszek palców aż po bark, po czym wzdłuż boku pokonuje dystans do podłogi, na chwilę boleśnie blokując

połowę ciała. Pod wpływem tego skurczu Jimenez upuszcza przewody. Odzyskuje panowanie nad ręką i potrząsa nią przy boku, jakby chciał strzepnąć resztki elektryczności i umocnić władzę nad tym, co jego. To, co pozostało, jest palącym wycieńczeniem mięśni, dokuczającym bólem głęboko w tkankach. Ale Jimenez ma mało czasu na myślenie o ramieniu. Iskra rozkwita w ułamku sekundy. Świetlna główka szpilki nabrzmiewa do rozmiarów płomyka zapałki. Winda niedługo pozostaje ciemna. Płomień rozjaśnia ją oślepiającym kontrastem głębokich cieni i ostrego światła, które przegania barwy sprzed oczu Jimeneza i zmusza go do ich zmrużenia. Rozkrzewia się stamtąd, strzelając pędami palców i języków, żywy stwór liżący przestrzeń w poszukiwaniu jakiegokolwiek paliwa mogącego napędzić jego zachłanny rozrost. Potrzaskując i iskrząc się, przemierza po ścianie krótki odcinek w górę, karmi się i pozostawia po sobie czarny zwęglony ugór. Jimenez wyciąga z tylnej kieszeni rękawice robocze i zaczyna tłumić płomienie. Przy każdym uderzeniu wydaje mu się, że ogień uskakuje w bok i usiłuje się bronić, chwycić rękawice i zamknąć je w płomiennej fali. Ale chyba nie udaje mu się złapać ich wystarczająco silnie. Stawia opór rozbłyskami i rodzi płonące odłamki, które spadają na podłogę. Jimenez je przydeptuje, przez cały czas tłukąc ogień rękawicami. Teraz widzi wyraźnie. Czerń zastąpiło światło pożaru i jego lustrzane odbicia. Małe pomieszczenie szybko się nagrzewa: na czole Jimeneza skrapla się pot. Dozorca smaga rękawicami w kombinowanym świetle, tłukąc płomienie raz za razem. Huczą i tańczą przy każdym uderzeniu. Przygasają, rozbłyskują na nowo i warczą na napastnika. Rękaw Jimeneza na chwilę staje w ogniu, który zostaje ugaszony szybkim, gwałtownym potrząśnięciem. W rozmigotanym blasku powietrze nagle traci przejrzystość. Do sufitu unosi się chmura gryzącego dymu, z początku łagodną, wijącą się smużką, po chwili już grubą na trzy centymetry, a zaraz potem głęboką na trzydzieści. Jimenez kaszle, zasłania twarz ramieniem, przyciskając zagięcie łokcia do ust, i oddycha przez materiał. Drugą ręką niestrudzenie kontynuuje natarcie. Dym jest ohydny, przemysłowe chemikalia, które dławią topiącym się plastikiem. Jest też gęsty i drapie w gardło przy każdej próbie nabrania tchu. Kaszląc i krztusząc się w walce o oddech, Jimenez opada na kolana, gdyż puszysta warstwa dymu osadza się coraz niżej. Chwilę później musi przysiąść na piętach, żeby uchronić głowę przed całkowitym zanurzeniem

w dymie. Wie, że jeszcze kilka sekund i umrze na skutek uduszenia. Sądzi, że nie potrwa to długo – przestrzeń jest bardzo mała, a powietrze bardzo skażone. Gdy mnie znajdą, myśli, będę miał zwęglony rękaw, a w dłoni poczerniałe rękawice robocze. Gdy mnie znajdą, to z oczami czerwonymi i opuchniętymi od chemicznych wyziewów, będę też częściowo lub w całości spalony, zależy, jak bardzo ogień naprawdę jest głodny. „Walczył w słusznej sprawie – powiedzą – ale to nie wystarczyło. Czy ktoś wie, kim jest ten spalony mężczyzna?” – zapytają. A zebrani wzruszą ramionami. Kiedy przetrząsną moje rzeczy, odkryją jedynie typowe przedmioty samotnego mężczyzny bez rodziny i miłości, bez przyjaciela. Użalą się nade mną. Jedynym dowodem na to, że żyłem, będą dwa mrożone obiady w lodówce i stary romans na nocnym stoliku, zaczytany egzemplarz Love’s Secret Sniper Dee-Dee Drake’a. Najlepsze są te stare romanse, pod warunkiem że opowiadają o miłości, a nie tylko o seksie. Walczy z ogniem, a rozpędzone myśli podsuwają mu obraz dwójki robotników sprzątających jego mieszkanie. Usłyszą dudnienie bramy do garażu, poczują jej wibracje przez podłogę i smutno pokręcą głowami. Wszystkie moje rzeczy wejdą pewnie do jednego pudła, myśli. Góra do dwóch. Za mało nawet na wyprzedaż garażową. Wszystko to w sumie będzie samotnym testamentem połowicznie przeżytego życia i śmierci przez uduszenie w windzie. Będą szukać kogoś, kto mógłby odebrać żałosne pieniądze z mojej polisy ubezpieczeniowej, ale nikogo takiego nie znajdą. Są zapisane na cele charytatywne. Będą szukać kogoś, kto streści moje życie w nekrologu, ale nikt tego nie zrobi. Nie zostawię po sobie niczego, co mogłoby mnie przeżyć. W ten sposób ze szczętem rozpłynę się w mętnych nurtach czasu. Nie mogę pozwolić, żeby poznali takie życie, postanawia Jimenez. I nie pozwolę! Podwaja wysiłki, tłucze płomienie dwa razy szybciej, pcha rękawice w ogień, usiłując go stłumić. W mętnym, rozmigotanym świetle jego ręka staje się niewyraźną smugą ruchu. Robi postępy: ogień przygasa i przygasa. Raptem zapada zupełna ciemność. Ze ściany chłodniejącej w miejscach, na których pasł się płomień, dochodzi słabe potrzaskiwanie. Nadal nie ma powietrza. Jimenez dławi się i kaszle. Ociera twarz wierzchem ramienia. Po

policzkach płyną mu łzy – to jego organizm stara się wypłukać z piekących oczu środki drażniące. Dym jest wszędzie, płuca Jimeneza błagają o haust tlenu. Jest oszołomiony i nie może sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni odetchnął czystym powietrzem. To zresztą nieważne, i tak już w nim stęchło i powinien zrobić wydech. Zatrzymuje je jednak, ponieważ nie ma go czym zastąpić. Jimenez pamięta, że w suficie windy jest właz awaryjny. W pozbawionej powietrza czerni brnie po omacku przez podłogę, a potem podnosi się przy ścianie. Znajduje poręcz, która na wysokości pasa biegnie po obwodzie kabiny, i podąża za nią do rogu. Tam się na nią wdrapuje z tyłkiem wciśniętym w kąt, stopami na jej prostopadłych zamocowaniach i ramieniem zapartym o sufit. Sunie zdesperowanymi palcami wolnej ręki po stropie, aż wreszcie trafia na spoinę. Właz jest niemal bezpośrednio nad jego głową. Napiera nań, ale klapa ani drgnie. Wali w nią pięścią i po kilku potężnych ciosach drzwiczki ustępują, odskakując w górę na zawiasie. Jimenez jest zbyt wielki, żeby przecisnąć się przez właz, ale po kilku chwilach nos mu mówi, że kabina się oczyszcza. Dym rozwiewa się w ciemnej kolumnie szybu windy. Znów da się oddychać, co też Jimenez robi, z początku płytko, potem coraz głębiej, kiedy uznaje, że jakość powietrza na to pozwala. Wciąż cuchnie, ale nie jest już duszące. Jimenez wytyka głowę przez właz. Nieco wyżej, przez szczeliny w drzwiach drugiego piętra, przedostaje się przyćmione światło. W tej słabiutkiej poświacie, nie dalej niż na wyciągnięcie ręki od otworu, znajduje wzrokiem przełącznik elektryczny umiejscowiony horyzontalnie względem dachu windy. Mruga, żeby wyraźniej widzieć, i spogląda nań zwężonymi oczyma. Od spodu przełącznik jest tłusty i zakurzony, co – jak rozumuje Jimenez – jest stanem odwrotnym od właściwego. Przeciska ramię wraz z barkiem przez właz i przerzuca dźwigienkę. Światło w windzie rozbłyskuje, a kabina jednokrotnie skacze, gdy napływa do niej prąd. Dźwięk niesie się echem w rozciągającym się u góry pustym czarnym bezmiarze. Jimenez opuszcza się do windy i zamyka za sobą klapę. Kilka chwil później po wypadku pozostaje mu tylko paskudny posmak w ustach i uparcie czepiający się nosa intensywny zapach spalonego plastiku. Upiekł rękawice i zwęglił rękaw, ale skóra pod spodem, choć odrobinę zaróżowiona, jest poza tym nietknięta. Uważnie ogląda panel. Części są osmalone, ale wszystko nadal wygląda na

właściwie ze sobą połączone. Zakłada pokrywę i wkręca mocujące ją śruby. Większość śladów po pożarze zostaje ukryta, pomijając rozmazaną węglową smugę wykradającą się w rogu spod panelu. Wreszcie naciska guzik. Drzwi się rozsuwają. Jimenez wzdycha i wącha ubranie. Będzie musiał się przebrać. Rękaw ma spalony i cały pachnie pożarem zakładów przemysłowych. Stuka kilkakrotnie w panel, naciskając guzik trzeciego piętra. Za pierwszym razem przycisk się nie rozświeca, ale robi to za drugim. Drzwi windy znów się zasuwają. Jimenez się uśmiecha i anemicznie macha ręką, jakby w ten sposób dało się z windy przepędzić smród. Chowa dłonie do kieszeni, opiera się o ścianę i podziwia swoje dzieło. W lewej kieszeni natrafia na zmiętą kartkę. Wyjmuje ją i czyta: „Cieknie pod zlewozmywakiem. Mieszkanie 2507”. Powinno pójść łatwo.

Rozdział XXIII w którym Garth spotyka złą kusicielkę Faye i kończy długą podróż do swego mieszkania Garth nie może zrobić ani kroku. Palą go mięśnie nóg, z nadmiernego wysiłku targane nieregularnymi drgawkami. Odbije się to na mnie jutro, myśli sobie i zastanawia się, czy kiedy rano wstanie słońce, w ogóle będzie mógł chodzić czy też sparaliżuje go zmęczenie. Opiera się o ścianę. Na wysokości krzyża przez mokry od potu materiał przesącza się chłód cementu. W jednej ręce Garth ściska reklamówkę, drugą zaś, w próbie rozmasowania skurczu w boku, pociera biodro. Jest na dwudziestym piętrze. Zostało jeszcze pięć, a on już złożył kilka przysiąg, że jeśli tylko przeżyje tę wspinaczkę, zadba o kondycję, ograniczy ilość wypijanego nocą piwa i wypełni formularz dawcy narządów w firmie, która ubezpiecza go na życie. I jest pewien, że tak jak swych noworocznych postanowień, żadnego nie dotrzyma. Zdaje sobie sprawę, że to tylko mechanizm obronny. Nagłe szurnięcie i krótki okrzyk kierują jego uwagę w górę. Piękna młoda kobieta u szczytu kondygnacji nie trafia na schodek i się potyka. Wychyla się bezwładnie do punktu, w którym nie sposób odzyskać równowagi, grozi jej, że na łeb na szyję zleci po betonowych stopniach. Garth rzuca się do przodu, by ją złapać, ale zdaje sobie sprawę, że jest za daleko. W najlepszym razie spowolni jej koziołkowanie dopiero wtedy, gdy kobieta dotrze do podstawy schodów, ale i tak biedaczka zdąży się do tej pory zdrowo poobijać. Na szczęście jej dłoń strzela w bok, łapie za barierkę i kobieta odzyskuje równowagę. Wyślizguje jej się jednak z ręki bidon, spada z klekotem po schodach i zatrzymuje u stóp Gartha. Kobieta hamuje z wyciągniętymi

ramionami i niezgrabnie rozstawionymi nogami. Następnie prostuje się i robi wdech. Chyba chichocze ze swojego potknięcia, jakby sama siebie strofowała. Garth podnosi bidon, po czym pyta: – Wszystko w porządku? Drugą ręką przytula paczkę do piersi. Z jej wstrząśniętej miny wnioskuje, że go nie widziała. Nieznajoma szybko dochodzi do siebie i odpowiada mu spokojnie: – Tak, po prostu na chwilę straciłam równowagę. Przegapiłam stopień. Schodzi ku niemu, ale teraz już trzyma się poręczy. Porusza się z pełną wdzięku płynnością, jedną stopę stawia przed drugą, przy każdym kroku jej kostki prawie się dotykają, a biodra kołyszą jak u modelki na wybiegu. Mimo że ma na sobie płócienne espadryle, niebieskie dżinsy i wymiętą różową nocną koszulę, jest olśniewająca. Włosy zebrała w rozczochrany koński ogon, ale wygląda on jak najlepsza z możliwych fryzur. Dziewczyna nie ma makijażu i go nie potrzebuje. Skórę ma gładką, o jednolitym odcieniu, jej piękno jest całkowicie naturalne. Może i wygląda, jakby właśnie wstała z łóżka, ale równie dobrze mogłaby narzucić na siebie wyjściowy strój na oficjalne spotkanie, tak jak narzuciła różową nocną koszulę przed wejściem na zaniedbaną klatkę schodową. – Doskonale panią rozumiem. – Garth myśli o prawdziwości tej deklaracji, o chwilowej utracie równowagi, o przegapionym schodku. – Czasem wystarczy tylko tyle. Odpowiada skinieniem głowy, ale Garth widzi, że sens tych zdań do niej nie dotarł. Może nasycił je zbyt głębokim znaczeniem. Na policzki wypływa mu rumieniec wstydu, że był taki melodramatyczny. Ma nadzieję, że ona tego nie zauważy; widać, że jest zdekoncentrowana. – Jestem Garth – przedstawia się, gdy kobieta dociera na jego podest. Zwraca jej bidon. – Faye – odpowiada ona i krótko szacuje go wzrokiem przed odebraniem butelki. Podaje mu rękę. Garth ujmuje jej delikatną dłoń w swoją mięsistą pięść i potrząsa nią dwukrotnie krótkimi niezręcznymi ruchami. Jednocześnie mocno przyciska łokcie do boków, żeby nie było widać kółek potu, którymi nasiąkła jego koszula. Na pewno śmierdzi, a ona na pewno nie. – Niezła wspinaczka – mówi ze śmiechem. – To moja trzecia przerwa na

odpoczynek. – Nie byle co – zgadza się Faye. – Przejść taki kawał schodów, żeby dotrzeć do mieszkania. Albo żeby się z niego wyrwać – dodaje, spoglądając w górę na przebytą drogę, jakby sprawdzała, czy ktoś jej nie śledzi. – Mieszkasz tu? – pyta Garth. Faye się śmieje. – Nie. Byłam w gościach. – I dorzuca: – Przerabialiśmy z kolegą ze studiów materiał na zajęcia. Przyglądają się sobie przez chwilę. Ona bada wzrokiem jego reklamówkę. On taksuje jej rozczochrane włosy. Oszacowawszy się nawzajem, uznają, że nie mogą sobie zaufać, gdyż wchodzą tu w grę tajemnice, intymne sekrety. Skoro żadne nie kwapi się do dalszej rozmowy, Faye mija Gartha i nie oglądając się za siebie, rusza w dół. – Miło było cię poznać, Garth – mówi, machając mu przez ramię. – Trzym się. – Też się trzymaj, Faye – odpowiada Garth. – Uważaj na stopnie. Faye kiwa głową. Do Gartha dociera jej „mhm”. Garth odprowadza ją wzrokiem. Gdy znika mu z oczu za zakrętem schodów pół kondygnacji niżej, jak strzała pokonuje ostatnie pięć pięter dzielących go od mieszkania. Nie posiada się z radości, widząc na ścianie mały znak z napisem „Piętro 25”. Opuszczenie klatki schodowej jest niczym powtórne narodziny, jakby ktoś zerwał całun z jego samopoczucia. Znów przenika go ta sama ekscytacja, którą czuł wcześniej, i na korytarz dwudziestego piątego piętra wychodzi krokiem lżejszym od tego, jakim piął się w górę budynku. Nastał czas powrotu do domu i gdy zatrzaskują się za nim drzwi na klatkę schodową, duch w Garcie rośnie. Dokonał tego. Jest już prawie u siebie. Przyłapuje się na tempie tak żwawym, że mało brakuje, a szedłby w podskokach. Na końcu korytarza, przed mieszkaniem po lewej, gmera w kluczach. Razdwa uporawszy się z zamkiem, gałką i drzwiami, wchodzi do środka, zsuwa z ramienia plecak i wrzuca go do szafy w przedpokoju, a ten uderza o ścianę z donośnym, głuchym łupnięciem. Teraz kask. Garth zzuwa stopami robocze buciory, a gdy lądują na plecaku, zamyka szafę. Idzie korytarzem do kuchni, w niej zaś przystaje i szybko obrzuca ją wzrokiem. W zlewozmywaku stoi szklanka, do której kapie woda z kranu. Rano była pusta, teraz się z niej przelewa. Odgłos kapania był wtedy matowym

plaskaniem, lecz w którymś momencie w ciągu dnia przerodził się w głębszy chlupot. Wokół tostera na rogu blatu walają się jakieś okruchy, ale ogólnie rzecz biorąc, ocenia Garth, wszystko jest nader schludne, choć nie aż tak, by wyglądało na zaaranżowane. Kładzie paczkę obok zlewozmywaka i zagląda do szafki pod nim. Gdy ją otwiera, wypada krótki kawałek nici dentystycznej umieszczony nad drzwiczkami. Garth kręci głową, ujmuje nić w pęsetę z kciuka i palca wskazującego, podnosi z podłogi i wyrzuca do kosza na śmieci. Zamyka szafkę. Porywa paczkę z blatu i udaje się do sypialni, przystając po drodze, by zachwycić się widokiem za rozsuwanymi drzwiami balkonowymi. Rozległa panorama budynków po drugiej stronie Roxy ciągnie się jak okiem sięgnąć. Między innymi z jej powodu zgodził się płacić dwieście dolarów więcej, gdy podpisywał umowę najmu. To jedyne, obok czego nie potrafi przejść obojętnie – za każdym razem musi przystanąć i zapatrzyć się, ponieważ obraz zmienia się z każdą sekundą. Światło jest coraz to inne i nieustannie coś się tam porusza. Żyjące dzieło sztuki. Dociera do sypialni i zaciąga zasłony. Pokój pogrąża się w prawie całkowitej ciemności, między zasłoną a ścianą przeciska się zaledwie cienka wiązka światła. Garth włącza nocną lampkę, wyjmuje paczkę z reklamówki i kładzie ją na łóżku, zachwycony, że brązowy papier tworzy tak miły kontrast z jasnoniebieską pościelą. Przesuwa pakunek, układając go równolegle do krawędzi łóżka, i cofa się, by móc podziwiać tę nowo powstałą kompozycję. Podziw jednak trwa krótko, przegrywa z podnieceniem. Garth wsuwa drżący palec pod taśmę spajającą brzegi papieru i niweluje jej zacisk. Czekał tyle czasu, a teraz, kiedy oczekiwanie się skończyło, telepie nim niecierpliwość. Niemogącymi się doczekać dłońmi otwiera paczkę.

Rozdział XXIV w którym trójnóg Petunia Delilah wyrusza pukać do drzwi Mokry materiał nocnej koszuli z wolna wysuwa się spomiędzy palców Petunii Delilah. Wypuszczane jedna za drugą fałdy zsuwają się ciężko z powrotem na wysokość kolan. W zetknięciu ze skórą tkanina jest chłodna, za co Petunia Delilah czuje wdzięczność, gdyż stres rozpalił jej ciało. W łazienkowym lusterku widzi, jak dół nocnej koszuli wraca na swoje miejsce. Jej skołtunione włosy oklapły od potu i sztywnymi kosmykami oblepiają czoło i twarz. Skórę ma bladą, ale policzki zaszły różem. Pod oczami zwisają ciemnopurpurowe kręgi. Potrzebuję natychmiastowej pomocy, myśli. Nie poradzę sobie sama. Potrzebuję pomocy, a tutaj jej nie znajdę. Będę musiała wyjść z mieszkania. Powoli, podpierając się ramionami o framugi i ściany, odwraca się od swojego odbicia i kolebie do drzwi wyjściowych. Gdy do nich dociera, już wie, że z jej intymnych partii wystaje coś więcej niż stopa. Jest to kończyna, którą boi się zbadać, ale wie o jej obecności, ponieważ kołysze się z każdym ruchem i obija o wewnętrzną stronę jej ud. W pewnym momencie nóżka poruszyła się sama z siebie i kopnęła ją. Za każdym razem, kiedy ją czuje, krzywi się z przerażenia. Najbardziej na świecie chce, żeby jej dziecko było zdrowe. Dociera do wyjścia, wysuwa łańcuszek, odblokowuje zamek, otwiera drzwi i wychodzi na korytarz. Drzwi zatrzaskują się za jej plecami. Klamka blokuje się automatycznie. Nie pomyślała o tym, gdy były jeszcze otwarte. Oby nie musiała wracać, bo klucz został tuż za drzwiami, na wieszaku, nomen omen,

w kształcie klucza. Na korytarzu panuje półmrok. Żarówka w kinkiecie przy drzwiach się przepaliła. Stało się to już kilka tygodni temu i Petunia Delilah zamierzała nawet zostawić dozorcy formularz zgłoszenia awarii, ale jakoś nigdy się do tego nie zabrała. Od tak dawna nie wypuszczała się z mieszkania, że nie miało jej co przypomnieć o konieczności naprawy. W korytarzu jest cicho, nie licząc stłumionego buczenia wentylatorów, mielących powietrze na obu krańcach. Często słyszała na nim rozmowy bądź paplanie z telewizora za drzwiami. Teraz jednak nie rozchodzą się żadne takie dźwięki. Spogląda przez cały korytarz, który wydaje jej się długi jak nigdy, jakby specjalnie się rozciągnął, kiedy jej zależy na tym, żeby był krótszy. Dla zachowania równowagi sunąc ramieniem po ścianie, Petunia Delilah zaczyna chwiejnie iść w stronę drzwi sąsiada. Drugą rękę zgięła w łokciu i przyciska ją do boku brzucha. Wydaje jej się, że trwa to całą wieczność, ale opuszcza głowę i idzie noga za nogą, skupiając się na wszystkim, tylko nie na bólu i opałach, w jakich się znalazła. Wykładzina dywanowa jest zapiaszczona. Co rusz jakieś ziarenko wbija się w podeszwy jej nagich stóp, by kilka kroków dalej odpaść. Nagle jej przedramię trafia na ościeże. Petunia Delilah podnosi wzrok. Zmatowiałe mosiężne cyfry przyśrubowane nad judaszem do pomalowanych na brązowo drzwi układają się w numer osiemset dwa. Petunia Delilah staje naprzeciwko drzwi i pochyla się ku nim z przedramieniem na framudze, a czołem na przedramieniu. – Halo?! – chrapliwy gulgot jej głosu przetacza się pustym korytarzem. Puka do drzwi i powtarza: – Halo?! Czeka przez chwilę. Żadnej reakcji. Niby dlaczego ktoś miałby być w domu? – tłumaczy sobie. Wciąż na to za wcześnie. Ludzie pewnie właśnie porządkują biurka albo odwieszają pasy z narzędziami, szykując się do wyjścia z pracy. Nikt zatrudniony na etacie nie siedzi w mieszkaniu. O tej porze dnia można zastać tylko kobiety w ciąży cierpiące na hiper… coś tam. Petunia Delilah się boi i jest zupełnie sama. Czując narastający skurcz, gwałtownie zasysa powietrze między zębami. Gdy płuca już są pełne, ciasno zamyka w nich oddech i nie wypuszcza go, dopóki skurcz nie ustępuje. Nawet nie było tak źle. Miewała gorsze.

Wali w drzwi podbiciem dłoni. Grzechoczą na zawiasach. – Jeśli ktoś tam jest, niech mi otworzy, proszę! Przekrzywia głowę, przykłada ucho do drzwi, ale nic nie słyszy. – Potrzebuję pomocy – mamrocze cichutko, bardziej do siebie niż do kogoś innego. Chłodna farba kojąco działa na policzek, więc Petunia Delilah odpoczywa tu przez chwilę, słuchając pulsu z szumem rwącego w uszach. Jest wyczerpana, ale zdaje sobie sprawę, że musi jeszcze spory kawałek przejść, zanim będzie mogła pozwolić sobie na wytchnienie. Dopiero się zaczyna, a ona już jest wykończona. Dziecko potrzebuje pomocy – czy starczy jej sił, żeby ją znaleźć? Boi się, że nie zda tego pierwszego prawdziwego testu z bycia matką, jakim jest sprowadzenie dziecka na świat. Nie jest pewna, czy w takim wypadku będzie potrafiła ze sobą żyć. Jestem zdana na siebie, myśli. Skupienie się, wyprostowanie i ruszenie w drogę kosztuje ją sporo wysiłku. Ramię do ściany, niech sunie po farbie z sykiem gadatliwego węża, gdy Petunia Delilah idzie w głąb korytarza. Przed nią następne drzwi do kogoś, kolejne – na klatkę schodową, za nimi dalsze do mieszkań. A teraz jedna stopa, druga stopa, znowu pierwsza. Ma nadzieję, że następny lokal będzie tym właściwym, że ktoś jest w domu i że ten ktoś okaże się położnikiem mającym dziś wolne, który chętnie zajmie się rodzącą pośladkowo kobietą, łomoczącą do jego lub jej śródmiejskiej kawalerki. I już stoi przed przyśrubowaną do drzwi mosiężną liczbą osiemset trzy. Petunia Delilah opiera się o nie i rozstawia nogi na szerokość barków, co troszkę łagodzi jej cierpienia. Puk, puk, puk i ciche: – Halo? Nic. Petunia Delilah wali w drzwi pięścią. Chce wybić je z zawiasów, wypchnąć z framugi, nieważne, czy w środku ktoś jest czy nie. Chce znajdującego się za nimi telefonu. Chce otrzymać pomoc. Chce, żeby jej kłopot stał się czyimś jeszcze problemem. Chce, żeby w taki czy inny sposób dziecko wyszło z jej ciała i bezpieczne znalazło się w jej ramionach. Chce, żeby to wszystko się skończyło, i to natychmiast. A potem chce, kurwa, lodowego sandwicza. Łomocze i wrzeszczy: – Halo! Jest tam kto?! Otwieraj, kurwa, te drzwi!

Przy ostatnich słowach szlocha. Kinkiet tuż obok oświetla pogrążony w półmroku korytarz samotnym blaskiem, drżącym, gdy Petunia Delilah kładzie się na drzwiach. Krzyczy, tłucze pięściami i wreszcie spostrzega, ile robi hałasu, choć nie wie, jak długo to trwało. Dolna szczęka jej zwisa, ma mokre usta, mokre policzki i uciekają z niej chrapliwe wydechy. I nadal nikt nie reaguje. Ma ochotę usiąść i oprzeć się plecami o drzwi mieszkania osiemset trzy, tylko na kilka minut, tylko po to, żeby zebrać siły. Ale nie, wie przecież, że życie dziecka, a być może i jej własne, zależy od niej i od nikogo innego. Nie podda się. Głębiej w korytarzu, dość blisko, ale dla niej za daleko, pod sufitem świeci czerwony znak z napisem „Wyjście” i strzałką pokazuje klatkę schodową. Za nim znajdują się drzwi do mieszkania osiemset cztery. – Naprzód! – Petunia Delilah śmieje się i płacze. Jedną ręką unosi dół nocnej koszuli powyżej kolan, ułatwiając tym sobie spacer. Nogi ma potwornie ciężkie, mimo to nimi przebiera. Jedna stopa, druga stopa, znowu pierwsza. Ramię wsparte o ścianę szepcze – to skóra ślizga się po gładkiej farbie – a w połowie drogi między mieszkaniem osiemset trzy a znakiem „Wyjście” drzwi na klatkę schodową otwierają się z siłą eksplozji. Petunia Delilah zastyga w miejscu, gdy drobne ciało wali się przez framugę i pada na dywan, śmiertelnie ciche, nieruchome, może nawet nieoddychające. Nie potrafi tego ocenić. Przygląda się. To chłopiec. Oddycha? Nie rusza się. Żyje w ogóle? Hydrauliczne ramię syczy, kliknięcie zamykających się drzwi podrywa ją do działania. Pierś chłopca unosi się i opada w rytm oddechu. Jest żywy. – Halo? – odzywa się Petunia Delilah. – Ty tam, chłopcze na podłodze! Nic ci nie jest? Chłopak się nie porusza. Petunia Delilah robi kilka szurających kroków i powtarza pytanie. Chłopiec tylko leży z twarzą wciśniętą w wykładzinę i rozrzuconymi

kończynami. Nóżka między jej nogami podryguje, delikatnie klepiąc o wewnętrzną stronę ud. Przypomina jej, w jakiej znalazła się sytuacji, i wywołuje kolejny wybuch płaczu. Dociera do chłopca i trąca go palcem u stopy. Dzieciak ani drgnie, więc Petunia Delilah kopie go w ramię. Nadal się nie rusza, wobec tego przestępuje nad nim z zamiarem zostawienia go w tym miejscu. Gdy robi kolejny krok, chłopiec coś żałośnie bełkocze. Petunia Delilah się zatrzymuje. To oczywiste, że mały potrzebuje pomocy. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby umarł na tej wykładzinie dywanowej. Kuca zatem, opierając się jednym ramieniem o ścianę, by nie stracić równowagi, drugim zaś chwyta chłopca za nogę. – No dobrze – mówi – damy sobie radę. Chodź, mały nieprzytomku. Wyruszamy we trójkę. Daje krok ku mieszkaniu osiemset cztery, ciągnąc chłopca za kostkę.

Rozdział XXV w którym wycofana Claire traci pracę, zyskuje za to jakieś artykuły spożywcze i przy okazji wylicza, jak bardzo napalone jest to miasto Piekarnik dzwoni. Nagrzał się i czeka na kisz. Claire mruga, szybkim krokiem przemierza kuchnię, ujmuje od spodu leżący na kuchennym blacie placek i umieszcza go w piekarniku. Z szuflady obok wyjmuje rolkę papierowych ręczników, a spod umywalki wyciąga środek czyszczący w spreju. Odrywa się od rzeczywistości, bez reszty pogrążona w pracy: spryskuje płaskie kuchenne powierzchnie, przeciera je i skrobie, z zapałem szorując aż do osiągnięcia absolutnej czystości. Kręci się, nieustannie psika i pucuje każdy róg, dopóki lada nie zaczyna lśnić. Skończywszy, ponownie myje ręce, siada na stołku przy kuchennej wyspie i nalewa sobie lampkę wina. Wciąż rozpamiętując tajemnicze głosy w domofonie, chucha i duszkiem wychyla pół koniakówki. Co za dziw, myśli, ten popołudniowy telefon. W ciągu ostatniego tygodnia dzwoniono do mnie tylko dwa razy. W obu wypadkach była to mama. Rozmowy te były zaplanowane, najzwyklejsze i grzecznościowe. Toczyły się mniej więcej tak: – Dzień dobry, kochanie. Jak ci minął tydzień? Lub: – Piękną mamy pogodę, prognozy zapowiadają, że utrzyma się przez tydzień. Bez żadnych dziwactw. „Mam cię, łobuziaku!”. Co to mogło znaczyć? Claire kręci głową, sięga po butelkę, w kieliszku znów bulgocze. Bierze kolejny serdeczny łyk. Zegar w piekarniku odlicza czas wstecz, jego zielone cyfry pokazują mniej

niż dziesięć minut. Wtedy trzeba będzie zmniejszyć temperaturę. Kisz puszy się za drzwiczkami i zaczyna przemawiać dźwiękiem uspokajającym niczym apatyczny deszcz padający na mokrą ziemię. Claire stuka w klawiaturę laptopa. Monitor ożywa. Jej program do rozmów głosowych wciąż jest otwarty. Zarejestrował ostatnie połączenie. Wraca myślami do Prosiaka. Jak mu było naprawdę? Przypomina sobie, że Jason. Dwie minuty trzydzieści osiem sekund. Tyle czasu spędzili na łączu. Biedaczysko… Rumieni się na wspomnienie, że kazała mu dla odmiany dojść na własną rękę. W tej pracy często trzeba kogoś troszeczkę upokorzyć, ale Claire ma zasadę, zgodnie z którą nigdy nie osądza ani nie jest okrutna, a to, co powiedziała Jasonowi, było po prostu wredne. Rozpoznała jego głos; dzwonił do niej już wcześniej, kilka razy w tygodniu, ale najwyżej raz dziennie. Dokładnie nie pamięta. Jedną ręką otacza czaszę kieliszka, drugą natomiast od niechcenia przewija listę rozmów telefonicznych. Po przerwie na lunch w ciągu trzech godzin odbyła ich dziewięć, a wcześniej pięć przez dwie godziny. Podsumowanie dnia: czternastu samotnych facetów. Godzina pięćdziesiąt jeden minut wygadywania sprośności. Mały ruch. Co nie ma większego znaczenia, gdyż Claire i tak daje z siebie wszystko, a wymyślanie kreatywnych sposobów na doprowadzenie faceta do wystrzału bywa wyczerpujące. To intelektualne wyzwanie z fizycznym rezultatem, które potrafi umęczyć do cna. Claire rzuca okiem na zegar piekarnika. Siedem minut trzydzieści dziewięć sekund, odliczanie trwa. Opiera policzek na dłoni, a palcami drugiej stuka w klawiaturę. Czternastu facetów, myśli, na pięciogodzinny dzień pracy… Wspomina pozostałe dziewięć kobiet zatrudnionych przez PartyBox. Jeśli na swoich zmianach mają podobny przerób, wychodzi sto czterdzieści rozmów dziennie. Mały ruch, ale… rozciągnijmy to na cały rok. Claire otwiera systemowy kalkulator i zaczyna mnożyć samotnych facetów przez czas. Wychodzi jej ponad pięćdziesiąt tysięcy rozmów rocznie. To dopiero samotne miasto. Claire kołysze kieliszkiem i przysuwa go do nosa. Wdycha zapach, upija płytki łyk. Kontempluje z przekrzywioną głową. Bogate w słodycz, z nutką piżma, idące do głowy. Cynamon, wyroby skórzane i tytoń. Spogląda nad krawędzią lampki na budynki po drugiej stronie ulicy. Wnosząc z okien, przez które może zajrzeć, i z tego, co w nich widzi, nikogo nie ma w domu. Upija kolejny łyk i wzdycha. Zegar w

piekarniku pokazuje mniej niż cztery minuty. Claire ziewa, stuka kieliszkiem o blat i ponownie przenosi uwagę na komputer. A zatem, zakładając, że miasto ma niewiele ponad milion mieszkańców, z czego mniej więcej połowa to mężczyźni i każdy z nich zadzwoni na linię tylko raz, jej firma obrobi całą męską populację w ciągu dziesięciu lat. Czyli na dłuższą metę Claire wyszeptywałaby seksualne fantazje do uszu tysięcy mężczyzn rocznie. Zdaje sobie sprawę, że założenia leżące u podstawy jej obliczeń są absurdalne do tego stopnia, że otrzymała całkowicie nieprawidłowy wynik, ale i tak czuje się troszkę obleśna i nic nie może na to poradzić. Nigdy nie myślała o tym w liczbach. Warto pamiętać, że są też inne firmy oferujące usługi temu miastu, a poza tym nie wszyscy faceci dzwonią. Mimo to coś tak z pozoru prostego jak towarzystwo drugiego człowieka w rzeczywistości wcale proste nie jest. Ludzie powinni z łatwością się odnajdywać, ale jej praca udowadnia, że dzieje się wręcz przeciwnie. Liczba osób mających problemy z nawiązaniem takiego kontaktu jest porażająca. Doprawdy, samotne to miasto na bardzo samotnej planecie. Czasomierz w piekarniku rozbrzmiewa gongiem i wyrywa ją z zamyślenia. Ciepły aromatyczny zapach nabiera intensywności i zaczyna wypełniać mieszkanie. Spowija Claire, a ona się uśmiecha. Upija wina, potem na chwilę zostawia wyspę kuchenną samej sobie i zmniejsza temperaturę piekarnika do stu pięćdziesięciu stopni. Nastawia zegar na pół godziny. Nie może się powstrzymać: włącza światełko w piekarniku i rzuca okiem do środka. Za nieskazitelnie czystym okienkiem skąpany w bladożółtej poświacie spoczywa kisz. Góra nabrała kremowej konsystencji, a dół zaczął ładnie zabarwiać się na jasnobrązowo. Skrawki przestrzeni w miejscach, w których ciasto styka się z formą do pieczenia, zdobią już maleńkie bąbelki. Własne rozkochanie w cieście wywołuje uśmiech na twarzy Claire. Pożywienie jest dla niej jednocześnie doświadczeniem organicznym i magicznym, doskonałym punktem, w którym spotykają się wszystkie zmysły. Nie może powstrzymać drżenia, gdy bez reszty oddaje się aktom jedzenia lub gotowania. Wydaje jej się dziwne, że ludzie wygadujący świństwa przez telefon i brnący w płatne relacje interpersonalne tak nieporadnie, że serce się kraje, mogą być tymi samymi zwierzętami, które coś takiego stworzyły. Za czasów

studenckich uczęszczała na zajęcia z antropologii i dowiedziała się, że gatunek ludzki stawiany jest nad wszystkimi pozostałymi, gdyż używa narzędzi. Potem odkryto, że szympansy za pomocą kijów wyciągają termity z kopców. Zdaniem Claire to jej kisz odróżnia rodzaj ludzki od innych. Konkretnie zaś zdolność łączenia składników w inne, pożywne i w pełni sycące wytwory sztuki kulinarnej. W mieszanki stymulujące powonienie, dotyk, smak i wzrok, a wszystko to jednocześnie. Spędzanie czasu na szukaniu i gromadzeniu tych składników wykracza poza zwykłe przetrwanie. Małpy tego nie robią. Niedźwiedzie po prostu jedzą te swoje jagody i nadgniłe martwe różności. Ptaki dziobią, co tylko znajdą, a psy lubią mięso z kośćmi. I tak dalej, i tym podobnie. Żadne inne zwierzę nie stworzy kisza, więc, myśli Claire z uśmiechem, to kisz definiuje istoty ludzkie. Sygnał dźwiękowy z komputera informuje ją o nadejściu e-maila. Raz jeszcze zerknąwszy do piekarnika, Claire wraca na swoje miejsce przed monitorem. Czekają na nią dwie wiadomości. Klika na pierwszą, pochodzącą od jej dostawcy artykułów spożywczych, który wyszczególnia pozycje jutrzejszego zamówienia i prosi o potwierdzenie bądź zmianę produktów. Claire przegląda listę, usuwa torbę płatków owsianych i mleko migdałowe. Zastępuje je sześcioma jajkami oraz ekologicznym sokiem pomarańczowym, po czym odsyła spis do sklepu. Drugi e-mail wysłała Gabby, jej szefowa w PartyBox. Zaadresowany jest także do pozostałych dziewięciu dziewczyn pracujących przy telefonach. Na wstępie Gabby przeprasza, potem zaś informuje, że wszystkie zostały zwolnione. Claire wzdycha i czyta dalej. Firma oczywiście zapewnia przysługujący im dwutygodniowy okres wypowiedzenia. Gabby będzie szczęśliwa, mogąc w tym czasie podać chętnym dane kontaktowe do agencji zatrudnienia, która pomoże im w znalezieniu następnej dochodowej pracy. Jeszcze raz wszystkie przeprasza, po czym wyjaśnia, że w agencji była kontrola skarbowa, wobec czego jedynym rozsądnym posunięciem będzie centralizacja call center i outsourcing obsługi sekstelefonu. Za prowadzenie wszystkich rozmów telefonicznych odpowiedzialna będzie firma z Manili. Gabby informuje też, że w chwili obecnej trwa intensywne szkolenie pracownic nowego call center. W ostatnim akapicie dziękuje wszystkim, ponieważ gdyby nie ich

ciężka praca i wysiłek, ostatnie lata z pewnością nie byłyby takie owocne. Wiadomość kończy słowami: „Pozdrawiam, Gabby”. Claire mruga, wypija trochę wina i jeszcze raz przebiega wzrokiem treść maila. – Kurwa mać.

Rozdział XXVI w którym kształcony w domu Herman doświadcza pierwszej w swoim życiu zmiany – z tych drastycznie wpływających na nasze dalsze losy Herman wypatrzył na widowni uśmiechniętego i klaszczącego z cicha dziadka. Dziadek z trudem wydostał się z fotela w drugim rzędzie, stojącego tak bardziej po lewej. Światła rampy przygasły; scenę z nagła dramatycznie omiotły reflektory przypodłogowe. Sala była nabita. Ściśnięci z tyłu ludzie bądź stali, bądź przysiedli na stopniach okalających rzędy krzeseł. Wszystkie miejsca były zajęte. Przetaczające się pokasływania i pociągania nosem świadczyły, że widownia jest wypełniona po brzegi. Jeśli pominąć ten błąkający się sporadyczny ludzki hałas, w teatrze panowała cisza. Rozchodził się w nim też szeleszczący dźwięk, wydawany przez miękko się zderzające dziadkowe dłonie o poskręcanych w stawach, obolałych od artretyzmu palcach. Z punktu widzenia dziadka odgłosy, które wydawał, były donośnym aplauzem idącym w parze z jednoosobową owacją na stojąco. Herman rozejrzał się po rzędach niezainteresowanych twarzy. Najlepiej jak umiał poruszał ustami do Total Eclipse of the Heart Bonnie Tyler. Dał z siebie wszystko. Wyrzucał ręce do przodu, rozcapierzone palce kulił w ciasno zwinięte pięści, wszystko w odpowiednich momentach. Błagalnie wznosił dłonie ku reflektorom, też zawsze w odpowiednich momentach. W odpowiednich chwilach potrząsał całym sobą, gdy działa wypaliły mniej więcej w połowie jego występu. Roztoczył swą grę na całą scenę, zaangażował w nią całe ciało. Ciężko pracował nad tym, by górę wzięły emocje, a gdy już wzięły, dał się ponieść ich mocy. Pod koniec siedmiominutowego występu, gdy wyprostował się, oczekując owacji, jego

pierś falowała z wysiłku. Piosenka pochłonęła go do tego stopnia, że łzy płynęły mu z oczu podczas falsetowej partii w finale, ale miał nadzieję, że w jasnych światłach sceny nikt tego nie zauważy. To jednak nie wystarczyło, by zająć pierwsze miejsce w konkursie. Wygrał Darrin Jespersen za poruszanie ustami do jakiejś piosenki Nickelback. Zapewne dzięki imitowaniu gry na gitarze, w czym był naprawdę dobry, to Herman musiał mu przyznać. I chociaż starania Hermana nie przyniosły mu niczego poza punktowaną szorstkim klapaniem stojącą owacją dziadka i obojętnymi spojrzeniami dziesiątków rodziców, którzy zjawili się tu, by kibicować wyłącznie własnym dzieciom, to wystarczyły, by został obity przy stojaku z rowerami i w efekcie zabrany przez dziadka ze szkoły. Herman blado pamięta otwierające się drzwi od klatki schodowej, swoją obecność na schodach. Cienie lepią się do rogów jak gęsty czarny miód, a na ścianach widnieją ciemne ślady po odrapanym tynku. Jasnoniebieska od spodu poręcz przez lata głaskania wytarła się do połyskującego srebra. Lata delikatnych dotknięć przetrą nawet najtwardszą powierzchnię. Herman unosi się nad schodami i w tym samym stopniu z nich spada. Nie umie ocenić, jak długo jest na klatce schodowej, gdyż czas nie ma żadnego znaczenia, jeśli ktoś uwolni się od jego praw i działa poza jego kontrolą. Czas rozciąga się nad nim i pod nim niby we śnie, kolumna, w której swobodnie może się przemieszczać i którą w dowolnym momencie może opuścić. Poziomy biegów i przednóżków zwijają się i zachodzą na siebie, czas staje się skręconym ostrzem korkociągu, dołem zanurzonym w przeszłości, górą strzelającym w przyszłość. Między tymi dwoma kresami skacze winda, ślizga się kolumną od jej początku do końca, zatrzymuje się na żądanie bądź losowo na którymś piętrze po drodze. Czas to długość życia psa przeciw długości życia żółwia. Zachodzi nieustannie, cały naraz. Jeśli żyjesz o połowę krócej, czy czas twego istnienia staje się dwukrotnie ważniejszy? Herman wie, że tak. Psy też to wiedzą. A jeśli masz go za dużo, zaczynasz się nim męczyć. Traci wszelki sens. Dryf wypycha Hermana przez drzwi, a on nie jest nawet pewien, czy je otworzył, czy po prostu przez nie przeniknął, nie wie nawet, dokąd prowadzą.

Ale oto spostrzega nową grozę. Rozkołysanym krokiem zbliża się ku niemu kobieta. Coś do niego mówi, jej głos: szum w rejestrze dźwięków. Herman nie rozróżnia poszczególnych słów. Ona zaś jedną ręką opiera się o ścianę, drugą wyciąga ku niemu, rozpostarte palce chwytają, zaciskając się. Idzie na nogach tak sztywnych, na jakich chodziliby umarli, gdyby tylko potrafili chodzić. Nie, to zbyt wiele do przetrawienia. Obrazy przed oczami Hermana stają się nieprzejrzyste i przewracają się na bok. Dziadek podsunął przed oczy Hermana kawałek papieru. Była to czysta biała kartka, nie licząc dwóch kropek, które dziadek postawił w przeciwległych rogach. – Jak daleko od siebie są te kropki? – zapytał. – Odpowiedz, nie mierząc odległości, to niepotrzebne. Odrabiali we dwóch zadanie z trygonometrii; przez ostatnich dwadzieścia minut umysł Hermana żarliwie nastroił się na piękno liczb pitagorejskich. Dziadek zawsze nauczał kreatywnie. Kartka była standardowa, dwadzieścia dwa na dwadzieścia osiem, więc, rozumował Herman, nie chodziło o to, jak daleko od siebie są kropki. Chodziło o podzielenie kartki zwykłego papieru listowego na dwa przystające trójkąty i znalezienie wartości przeciwprostokątnej. Herman nagryzmolił równanie i rozwiązał je. – Te dwie kropki są od siebie oddalone w przybliżeniu o trzydzieści pięć centymetrów – powiedział, uśmiechając się z dumy. – To jedna możliwa odpowiedź – odparł dziadek. – Jaka jest druga? Herman był w kropce. Dziadek uśmiechnął się do niego zachęcająco. Matematyka jest absolutna, myślał Herman. Nie ma dwóch sposobów na dodanie liczb lub podniesienie ich do kwadratu, istnieje tylko jeden. – Jest tylko jedna odpowiedź. Jeszcze raz sprawdził swoje obliczenia, dziadek zaś go obserwował. Nie mogło być innej odpowiedzi. – Są od siebie oddalone o trzydzieści pięć przecinek sześć centymetra. – To prawda, nie mam zastrzeżeń do twojej arytmetyki. Mam zastrzeżenia do tego, jak podchodzisz do mojego pytania. Herman zapatrzył się na kartkę, jego oczy tańczyły między kropkami i kreśliły tam i z powrotem wyobrażone linie na czystym białym papierze. Zmarszczył czoło.

Dziadek poklepał go po ramieniu, podniósł się i powiedział: – Zostawię cię z tym. – Zbliżając się do drzwi, dodał: – Odległość między nimi nie jest stała. Te dwie kropki mogą być tą samą kropką, mogą też znajdować się gdziekolwiek w granicach trzydziestu pięciu centymetrów, tak jak myślisz. Powiedz mi, jak to możliwe. I dziadek opuścił pokój Hermana. Herman włożył do ust koniec ołówka i zatopił zęby w miąższu gumki do wycierania. Minął jakiś czas, w kuchni czajnik zaniósł się wyciem. Herman zmarszczył brwi, usiłując zrozumieć odległość między kropkami. Dziadek kręcił się po mieszkaniu. Po krótkiej chwili Hermana dobiegł szelest gazety w salonie. I wtedy znalazł się w samochodzie, pilnował, żeby jego siostra nie przekroczyła niewidzialnej linii oddzielającej jej stronę siedzenia od jego strony. Była podstępna. Uważała przekraczanie linii za zabawne, ale Herman jakoś nie potrafił dokładnie określić dlaczego. Stosowała strategię wyczekiwania, a gdy wreszcie popatrzył przez okno na motocykl lub wielką ciężarówkę, przesuwała palce. Zanim spojrzał, wracały na jej stronę, ale skurczone ramię opowiadało historię jej wtargnięcia. Próbował klepnąć tę jej zakradającą się dłoń. Nigdy jednak nie robił tego zbyt mocno, tylko żeby zaskoczyć, a nie sprawić ból. Przeważnie występek uchodził jej na sucho; chichotała wówczas, rozradowana swą sprytną nieuchwytnością. Udawał rozzłoszczonego, ale ona wiedziała, że wcale się nie gniewa, że to tylko zabawa. Gdy udawało mu się ją trafić, piszczała zaskoczona, a mama i tata spoglądali w lusterko wsteczne albo odwracali głowy i kazali im się zachowywać. Radio grało jakąś piosenkę, której Herman nie znał i która nie była dla niego niczym więcej niż dźwiękiem w tle, melodią zmieszaną z białym szumem powietrza owiewającego samochód i dźwiękiem opon na szosie. Jechali autostradą. Byli na wakacjach, podróżowali wybrzeżem, tu i ówdzie zygzakując w głąb lądu, by pozwiedzać lub złożyć wizytę znajomym. Ostatniej nocy obozowali na plaży. Gdy zaszło słońce, tata rozniecił ogień, przy którym upiekli hot dogi na patykach z gałęzi wierzby rosnącej nieopodal brzegu. Od pieczonych pianek cukrowych na deser lepiły im się palce. Niebo nad akwenem przybrało odcień sińców i moreli. Dzięki odbiciu w wodzie wyglądało, jakby roztapiało się na horyzoncie. Zanim słońce

zniknęło, zerwał się wiatr, a wtedy ognisko przez chwilę huczało i płomienie przechylały się na bok. Potem znów zapanował spokój, w piance cukrowej Hermana był piasek, niebo nabrało barwy głębokiego indygo, a potem poczerniało. Podniósł wzrok, żeby spojrzeć na gwiazdy. Później poszli spać do namiotu, co zdaniem Hermana było czymś mało cywilizowanym. Plusk wody i zmarszczki od wiatru sunące po nylonowych ściankach nie pozwoliły mu dobrze się wyspać. Następnego ranka zatrzymali się w restauracji dla zmotoryzowanych na sok, kanapki i placki ziemniaczane. Tata złożył zamówienie z fotela kierowcy, a gdy już wszyscy byli syci i zadowoleni, ponownie włączyli się do ruchu na autostradzie. Kolejny przystanek czekał ich w mieście, w którym mieli odwiedzić dziadka. Herman już tu był, w tej przeszłości, w tym samym samochodzie jadącym po tej samej szosie, przy której rozmazana zieleń sosen rzucała dynamiczne tło dla piasku poboczy i przydrożnych rowów z wodą. Blada niebieskoszara barwa gorącego letniego nieba była wtedy taka sama jak teraz. W radiu leciały te same piosenki. Didżej paplał jak nakręcony. Herman klepnął siostrę w rękę i posmutniał, gdyż wiedział, co się stanie. Tata zwiotczał i zawisł na biegnącym przez pierś pasie bezpieczeństwa. Jego ręce zsunęły się z kierownicy, ale dzięki tempomatowi samochód jechał ze stałą prędkością. Mama podniosła wzrok znad rozwiązywanej krzyżówki. Potem, gdy pojazd przekroczył żółtą linię na środku drogi, popatrzyła na tatę. Farba na nawierzchni w żaden sposób nie powstrzymała auta przed zjechaniem na pasy, którymi nadjeżdżały samochody z przeciwnej strony.

Rozdział XXVII w którym złota rybka Ian uświadamia sobie, że spada W każdym tego typu locie nadchodzi chwila, w której złota rybka uświadamia sobie, że spada. Znowu sobie uświadamia. Prawdę mówiąc, spadająca złota rybka doświadcza kilku momentów takiego objawienia. Ian po raz kolejny przeżywa jeden z nich, przelatując ze świstem obok balkonu na siedemnastym piętrze. Na składanym plastikowym krzesełku po bezpiecznej stronie barierki siedzi pani w bikini. W jednej ręce ma książkę, w drugiej – kubek z kawą, a ujędrniony na siłowni brzuch wystawia na słońce. Na jej twarzy maluje się błogi spokój. Oczy wodzą po wierszach tekstu. Rozkoszuje się ciepłem gasnącego popołudniowego światła i delektuje pikantnym charakterem nieprzyzwoitej prozy. Okładkę zdobi rude wcielenie namiętności w uwodzicielsko rozchylonej bufiastej sukni, z której wychyla się dekolt. Obejmuje supermena o idealnie wyrzeźbionych mięśniach, unosząc kolano na wysokość jego talii. Przywiera do niego jak on do liny żaglowca o drewnianym nadburciu. Kobietę na balkonie do tego stopnia absorbują słowa, że nie zauważa Iana, w najlepszym razie zaledwie plamkę na skraju jej pola widzenia, w najgorszym – niedostrzeżoną czterocentymetrową rakietę rybiego ciała, pikującą obok w czasie nie dłuższym niż mgnienie oka. Ian natomiast wychwytuje z tej sceny kojącą łagodność ucieczki między stronice książki. Mimo że spokój kobiety ostro kontrastuje z prawie nieustającą grozą Iana, złotą rybkę łączy z nią przez chwilę poczucie koleżeństwa. Jej ucieczka w słowa na kartce przypomina obecną dolę Iana, aczkolwiek jest czymś o wiele bardziej bezpiecznym. Ianowi nikt nie dał możliwości wyboru przygód i podróży. Zażywająca kąpieli słonecznej kobieta taki wybór ma. Ian nie umie przeczytać Love’s Secret Sniper DeeDee Drake’a. Ian nie umie sobie wyobrażać i nie miał w akwarium partnera

do rozmów, pomijając Troya. I choć uwarunkowania geograficzne doprowadziły do zadzierzgnięcia przyjaźni między złotą rybką a ślimakiem, Troy nie był orłem komunikacji. Ian najczęściej po prostu godzinami skubał jego skorupę, ot dla rozrywki, starając się ściągnąć Troya z szyby, oderwać go od glonowego obiadu. Kiedyś, niespodziewanie, Troy rzeczywiście odpadł. Ian czuł z tego powodu niezmierną satysfakcję. Ale po kilku godzinach Troy znów tkwił na ścianie szklanej kuli i ciamkał roślinność. O tak, Ian uznał go za totalnie rozczarowującego współlokatora, co zresztą trudno nazwać rewelacją, skoro na ślimaczy mózg składa się zaledwie kilka zwojów. A teraz, nieodwołalnie minąwszy kobietę na balkonie, Ian w przelocie zerka do mieszkania na szesnastym piętrze. Nikogo w nim nie ma i Ian przez chwilę rozmyśla o tym, jak smutną rzeczą jest pusty dom. Pusty dom to samotne pudełko, czekające, aż życie wydobędzie z niego cały potencjał. Na kredensie stoją kubki do kawy, a Ian na ich widok powstrzymuje nachodzącą go myśl. Stwierdzenie, że „zbierają kurz” byłoby trywialne i błędne, gdyż występuje w nim czasownik czynny, kubki natomiast są bierne. Z kranu kapie woda, kap, kap, kap. Dać jej tysiąc lat i swą miękką, acz upartą pieszczotą wyżre dziurę w nierdzewnej stali. Mleko w lodówce sekunda za sekundą zbliża się do daty przy napisie „Najlepiej spożyć przed”. Nie pozwala zapomnieć o nieuchronnym upływie czasu i o tym, że poprzez sam fakt istnienia niezohydzony, niezepsuty cel rzeczy nieubłaganie zmierza ku terminowi końca ważności. Ian myśli o swoim akwarium, obecnie pustym, jeśli nie liczyć glonów, różowego zameczku z plastiku i sunącego po szkle, bez ustanku żującego Troya. Myśli o tym, jak samotnym przedmiotem stałaby się skorupa Troya, gdyby nie zamieszkiwało jej gąbczaste ciało. Nie będzie mu brakowało mlaskania Troya. Nie będzie tęsknił za ciągłym siorbaniem i ssaniem, odgłosami darcia, które ślimak wydaje dzień i noc, wciągając glony na ścianach. Nie będzie tęsknił przede wszystkim dlatego, że akwarium nie jest już dla niego nawet wspomnieniem. Odrywa go od tych myśli coś dostrzeżonego w mieszkaniu za zakurzoną szybą rozsuwanych drzwi balkonowych na mijanym właśnie piętnastym piętrze. Zajmuje to ułamek sekundy, ale jego mózg rejestruje martwą naturę zachodzących w środku wypadków.

W tle, obramowany drzwiami do rozświetlonej kuchni, stoi patykowaty chłopak. Ma sterczące ramiona i chudą szyję, zdawałoby się – zbyt cienką, by utrzymała ciężar głowy. Jego cienista, zgarbiona sylwetka kontrastuje z jasnością odbijającą się od białych szafek i równie białych sprzętów. Na pierwszym planie widać lampkę z nóżką wygiętą niczym znak zapytania; z jej szczytu stożek bursztynowego światła pada na zwisające ramię siedzącego w fotelu staruszka. Starszy pan ma na sobie rozpinany wełniany sweter, a jego kolana otula szydełkowy pled. Siedzi przechylony na bok, jakby zasnął nieopatrznie, zapadnięty w sobie, z ręką przewieszoną przez oparcie. Knykcie ma spuchnięte od artretyzmu, palce zaś powykręcane po całym życiu używania. Na kolana zsunęła mu się gazeta; część kartek na nich została, pozostałe zaś bezładnie opadły na podłogę. Uformowały się na dywanie w niezgrabny papierowy wulkan. W blasku lampki, z głębokimi szczelinami w zagięciach i wystającymi krawędziami, wygląda na niedostępny. Odległość między chłopcem a staruszkiem z jakiegoś powodu wydaje się nieprzebyta, a wrażenie to znajduje odbicie w wyrazie twarzy chłopaka. Tak wyglądają zagubienie i bezradność. Jakby długość małego salonu była przestrzenią zbyt rozległą, by miał szansę ją przemierzyć, jakby w mieszkaniu coś tak gruntownie się odkształciło, że chłopak nie da rady zniwelować dzielącego ich rozziewu, nawet gdyby chciał. Gdy dostrzega Iana spadającego pionową linią za rozsuwanymi balkonowymi drzwiami, jego mina błyskawicznie się zmienia. W zalążku biegu rzuca się ku oknu, zanim rybka znika za podestem. Ian w swym pędzie widzi tylko początek pierwszego kroku, a potem traci chłopaka z oczu. Nie ma już chłopca, nie ma starca, nie ma tamtej chwili. Było to jednorazowe mgnienie, które nigdy więcej się nie powtórzy. Możliwości umysłowe nie pozwalają Ianowi docenić zaszczytu, jakim było świadkowanie intymnej scenie w mieszkaniu na piętnastym piętrze. Nigdy, przenigdy czas i miejsce nie zestroją się ponownie w ten konkretny moment. Ian mknie dalej, jest już na wysokości czternastego piętra. Zaraz, myśli, co to ja robiłem?

Rozdział XXVIII w którym nasza bohaterka Katie jest zabrana do nieba, ale przebywa tylko krótki odcinek całej drogi Katie przystaje na dziesiątym piętrze. Gwałtownie wciąga powietrze do płuc, kładzie ręce na biodrach i lekko odchyla się w tył. Od wysiłku, jakiego wymaga wspinaczka, nad jej brwiami zaczyna gromadzić się pot. Katie ma niezłą kondycję – trzy razy w tygodniu biega i pływa co weekend – ale ten pionowy mozół i tak przyspiesza bicie jej serca. Spogląda na znak na ścianie. Zostało siedemnaście pięter, myśli. Tam, na górze, czeka na nią Connor. Czeka ostateczna odpowiedź na jej pragnienie. Katie nie stoi długo, tyle tylko, by trzy razy lekko się odchylić i zaczerpnąć kilka głębokich wdechów. Zakodowany w głowie cel każe jej piąć się dalej, coraz bliżej nieba. – Chcę, żebyśmy byli bliżej nieba – powiedział jej Connor zeszłej nocy. – Chcę, żebyśmy zrobili to między gwiazdami. Potem, gdy leżeli wycieńczeni, Katie wyznała mu to w pełnym nocy mieszkaniu: – Kocham cię. Do jego mieszkania powędrowali już po pierwszej randce w przyuczelnianej kafejce. Wieczór był piękny i ciepły. Cienie się wydłużały, a oni obrali okrężną drogę: zeszli z uniwersyteckiego wzgórza i przez park z fontannami oraz śmiejącymi się dziećmi dotarli w głąb miasta. Obracały się wokół nich ich własne cienie i przesuwały zarówno pod ulicznymi latarniami, jak i wtedy, gdy omiatały ich reflektory przejeżdżających samochodów. Ale Katie i Connor w ogóle tego nie widzieli. Zerkali sobie w oczy, opuszczali wzrok na stopy, zerkali sobie w oczy, odwracali spojrzenie na uliczny ruch.

Ich głosy niosły się odpływami i przypływami w nocnym murmurando miasta. Słońce zaszło, ale upał nie minął i miał utrzymywać się przez całą noc. Takie upały okradają ze snu i przepędzają z mieszkań i rezydencji. Ludzie siadają wtedy na schodach pod drzwiami lub na balkonach, niektórzy palą papierosy, inni tylko wyciągają się w ciemnościach, jeszcze inni sączą piwo. Wszyscy rozmawiają ze swoimi cienistymi towarzyszami, szemrzące westchnienie wśród mroku. A Katie śmiała się z żartów Connora. Connor zaś słuchał, gdy opowiadała mu o czterdziestoletnim stażem małżeństwie rodziców. Razem znosili niezręczną słodycz przed Sewillą na Roxy, gdy Connor zapraszał ją na górę. Z perspektywy czasu te kłopotliwe sekundy łopotania serc, ośmielania się i akceptacji były tragicznie krótkie. Coś takiego zdarza się w związku tylko raz: radosna chwila nagrody lub odrzucenia, ryzyko tym mniej przejmujące dreszczem, im bardziej doświadczenie nasyca serce samozadowoleniem. W windzie już nie rozmawiali, oboje cisi w oczekiwaniu na to, co miało nadejść, oddani intencji tej wizyty. Nie padło ani słowo, dopóki nie znaleźli się w mieszkaniu Connora, za zamkniętymi drzwiami na korytarz. Na zewnątrz rozciągał się panoramiczny widok miodobarwnej szachownicy miejskich świateł pośród nocy. – Piękne – szepnęła Katie, spoglądając ku oknu. Tej pierwszej nocy Connor nie zapalił światła i ich ciała połączyły się w ciemności. Palcami czytali nawzajem swoją skórę jak alfabet Braille’a, piękni razem aż po tę ostatnią noc. Przemierzyli ciasne pomieszczenie i stanęli przy drzwiach balkonowych. – Chcę, żebyśmy byli bliżej nieba – powiedział Connor i przytulił się do jej pleców, obejmując ją w talii i wspierając policzek na jej ramieniu. – Ale najlepsze, co mogę ci dać, to ta połowa drogi między niebem a ziemią. Jego oddech łaskotał ją w kark, a szept muskał jej uszy. Uznała te słowa za bardzo romantyczne. Wydawał się zawstydzony, że może jej zaoferować jedynie ładny widok i skromne kawalerskie mieszkanko, ale Katie i tak dostała więcej, niż było jej trzeba. Niewykonalne obietnice stawały się tylko słodsze dzięki szczerości stojących za nimi intencji, poprzedzających całkowitą porażkę w próbach ich spełnienia. Nie zależało jej na tym, żeby był

bogaty, odniósł sukces albo zerwał dla niej gwiazdkę z nieba. Chciała, by robił takie rzeczy jak teraz. – Jesteśmy odrobinę bliżej nieba – powiedział. Uznała ten tekst za uroczo tandetny. Mimo to była mu wdzięczna, że próbował. Miała chęć powiedzieć mu, jakie to ckliwe, roześmiać się i obrócić to w żart, ale nie mogła się zdobyć na umniejszenie jego starań. Były żenująco słodkie, a twardości jego ciała za plecami nie dało się oprzeć. Czuła, jak bije mu serce w piersi przyciśniętej do jej łopatek, a ciepło między ich ciałami zmieniło się w wilgoć od żaru ich zespolonych skór. W słabej bursztynowej poświacie miasta każde chwyciło jeden róg materaca i przeciągnęli go po podłodze pod balkon. Myśli Katie pędziły jak szalone, na języku czuła słodki posmak wina. Zakochała się w Connorze. Wiedziała o tym i obezwładniało ją to. Ta piękna fantazja, gest, by wszystko uczynić dla niej doskonałym, zrobić dla niej coś wyjątkowego, stała się wisienką na torcie jego starań, kamykiem, który przeważył szalę. Gdy poprawiał pościel, naciągając krańce i wciskając je pod materac, Katie ujęła palcami dół koszuli i powoli ją uniosła. Obserwowała go w tym czasie, jego ciało, sylwetkę w aureoli rzucanego przez miasto światła. Przestał się krzątać i patrzył, jak się dla niego odsłania. Z początku Katie czuła się skrępowana i zakrywała brzuch dłońmi. Potem popatrzyła mu w twarz, na jej wyraz malujący się w miejskim blasku, i dostrzegła w niej znajome rozkoszne pożądanie. Uniosła ręce za plecami i rozpięła haftki biustonosza. Powoli ściągnęła go do łokci, by mógł, już tylko dzięki sile ciążenia, opaść na podłogę. Wtedy Connor zdjął koszulę i zsunął z bioder najpierw spodnie, a po nich bieliznę. Stali po przeciwnych stronach łóżka, oboje milczący, oboje nadzy dla siebie w miękkiej łunie bijącej od balkonowych drzwi. – Chcę cię zobaczyć – powiedział i włączył światło. Katie zamierzała zaprotestować, ale za bardzo pochlebił jej najczystszy zachwyt odbijający się na twarzy Connora. Nie tylko – swoje zrobiły także szczegóły jego ciała, które odsłoniła przed nią nagła jasność. Między jej nogami rozeszło się ciepło, a niecierpliwe serce łomotało niestrudzenie. Connor poruszył się pierwszy; wśliznął się do łóżka z jedną nogą zgiętą w kolanie, a drugą wciąż dotykającą podłogi. Wyciągnął rękę, Katie ją ujęła i położyła się obok niego. Wsparł się na łokciu i pieścił ją delikatną jak powiew dłonią, która przesunęła się po policzku, pogładziła podbródek i zsunęła się po szyi. Dotarła do piersi, ale nie ociągała się przy niej zbyt

długo; podążyła wzdłuż brzucha i jeszcze niżej. Wtedy, podtrzymywani w górze przez Sewillę na Roxy jak ofiara składana niebiosom, zaczęli się kochać. Niewiarygodna była władza, jaką zyskał nad jej ciałem. Raz wili się łagodnie i namiętnie, raz gwałtownie i pożądliwie. On szeptał, ona jęczała. On dawał klapsy, ona drapała. Katie pamięta, że w pewnym momencie krzyczała do sufitu, w innym zaś Connor wystękał jej do ucha, że jego kutas należy do niej. Zanim oboje doszli, wygasło wiele świateł w mieszkaniach na zewnątrz. Nadeszła ta krótka godzina – już nie późna noc, jeszcze nie wczesny ranek – kiedy całe miasto wydaje się pogrążone we śnie. Leżała na boku i patrzyła przez drzwi balkonowe, Connor obejmował ją w talii, jego ciało, idealnie kopiując pozycję jej ciała, tuliło się do niej od tyłu, i wtedy właśnie zorientowała się, że nie widzi gwiazd. Nawet o tej porze przyćmiło je rozświetlone miasto. W zasadzie nie było to istotne – spoczywała w ramionach Connora, a zamiast gwiazd miała mrugające do niej budynki. Nad tym, co wypowiedziane w roznamiętnionej pasji, górę brało zawstydzenie, kiedy znów doszły do głosu zdrowe zmysły. Katie kochała Connora, ale nigdy nie chciała mieć na własność jego kutasa, nawet jeśli tak lekką ręką jej go oferował. Uważała za dziwne, że można oferować komuś części ciała zamiast uczuć. Dlaczego to pierwsze jest o wiele łatwiejsze od drugiego? – Kocham cię – rzuciła w ciszę mieszkania. Potrzebowała, by zrewanżował jej się tym samym wyznaniem. Connor stęknął. Musiał usłyszeć, pomyślała. Czuła, jak łagodnie unosi się i opada jego brzuch, wywierając pulsujący nacisk na jej krzyż. Płytki regularny oddech owiewał jej szyję. Wyglądało na to, że zasnął, choć jeszcze przed chwilą nie spał. Katie okrąża podest między trzynastym a czternastym piętrem. Jest głęboko zatopiona we wspomnieniach. Słyszy nad sobą hałas, podnosi wzrok i zauważa nadchodzącą z góry kobietę w jej wieku. Zastyga w pół kroku. Kobieta ma na sobie jej różową koszulę nocną. Katie zostawiła ją u Connora przed tygodniem, a teraz widzi ją na dziarskich piersiach i sprężystym ciele tej kobiety. Dławi się gulą wymiocin, ale przełyka ją z powrotem. Z gorzkim posmakiem żółci w ustach patrzy gniewnie na swoją koszulę nocną

i na kobietę w tej koszuli, zastanawiając się, nad czym prędzej straci panowanie: nad swoją wściekłością czy smutkiem.

Rozdział XXIX w którym czarny charakter Connor Radley wnika w swoje serce i odkrywa, że jest niepełne Czy to naprawdę takie proste? – dziwi się w duchu Connor. Stoi nieruchomo plecami do balkonu i patrzy na swoje mikroskopijne mieszkanie. Czy tak łatwo kogoś pokochać? Czy to uczucie naprawdę jest takie proste? Z pewnością musi być bardziej złożone. Kiedy ludzie o nim mówią, twierdzą zawsze, że to potężna, przełomowa emocja. Nieprawda, okazuje się subtelniejsza. Fakt, Katie jest wszędzie, w tych przedmiotach, których dotykała i które po niej zostały, ale wszystko budzi jakieś wspomnienie. Jak gdyby wszędzie mógł ją zobaczyć, usłyszeć, poczuć jej zapach. Myśli o niej pod jej nieobecność i zależy mu, żeby jej nie zranić. Chce, żeby była szczęśliwa. Czy z tego składa się miłość? Oczywiście chce spędzać z nią czas, coraz lepiej ją poznawać, poprosić, by się do niego wprowadziła… Zaraz, czy naprawdę? Dotychczas ani razu o tym nie pomyślał. Czy chcę ją poprosić, żeby ze mną zamieszkała? Connor bada kawalerkę wzrokiem. Sądził, że miłość okaże się pociągiem towarowym emocji, czymś ogromnym, niekontrolowanym i druzgoczącym. Widzi wszystko, czego Katie tu dotykała. Widzi, co poruszyła, i potrafi określić, kiedy to zrobiła. Widzi, co u niego zostawiła. Pamięta jej słowa wypowiadane, kiedy we dwoje siedzieli na kanapie albo leżeli na materacu. Jak dla niego jest tu przez cały czas. Spojrzenie Connora błądzi w kierunku łazienki. Przez otwarte drzwi widać zagraconą przyborami toaletowymi półeczkę. W kącie pod ścianą leży zmięty

ręcznik do twarzy i rąk. Na podłodze wala się opakowanie po prezerwatywie: oderwany brzeg zwinął się niczym wysuszona skórka pomarańczy. Pasta i szczoteczki do zębów spoczywają w kubku przy umywalce. Dwie szczoteczki. Szczoteczki! – myśli Connor. Chryste, pozwoliłem Faye używać jej szczoteczki! Powiedziałem, że jest dla niej. Ten potworny wstyd, zastanawia się. Czy to także miłość? Przekonanie, że nic nie jest dla Katie wystarczająco dobre, że choćby nie wiadomo jak się starał, nic nie będzie jej godne – to właśnie miłość. A on z pewnością nie był dla niej wystarczająco dobry. Nie zasłużyła sobie ani na Deb, ani na Faye, przy których zresztą jego życie nie jest równie pełne jak przy Katie. Ale Deb… Ach, ta sprośna Deb! Pozwala mu robić ze sobą rzeczy, na które większość dziewczyn, gdy je prosił, się nie zgadzała. I chyba jej się podobały. Wstydziłby się o nie upominać, ale można powiedzieć, że sama go błagała. Uwielbiała je. Tak naprawdę niektóre od początku były jej pomysłem. Części z nich Connor nawet sobie nie wyobrażał, co go zaskoczyło, ponieważ jeśli idzie o seks, rozważał prawie wszystko. Connor mruga, by przepędzić te myśli, wymazać z pamięci wizję Deb. Uznaje, że nawet perwersje Deb nie są warte krzywdy Katie. Deb to za mało. Wyrzeknie się jej za życie spędzone z Katie. Ale zaraz zmienia zdanie, myśli, że może jednak nie… Deb i Faye były niesamowite, trudno się zdobyć na takie wyrzeczenie. Ostatecznie jednak pozostaje przy swojej pierwszej decyzji: Katie zasługuje na najlepsze, a on musi jej to zapewnić. A kiedy już to zrobi, i jeśli ona też go kocha, być może pozwoli mu na to, na co pozwalała Deb. Miłość wymaga poświęceń, ale musi przecież także nagradzać. Connor wyciąga spod zlewozmywaka kolejny plastikowy worek i zaczyna miotać się po mieszkaniu. Jego cel: doprowadzić je do takiego stanu, by Katie zechciała zostać tu na noc, a być może nawet na nadchodzące lata. Wpada do łazienki i porywa z kubka szczoteczkę do zębów. Da Katie nową. Chwyta leżące na podłodze opakowanie po prezerwatywie. Od tej pory jedyne opakowania po prezerwatywach, jakie mają prawo leżeć na podłodze, to te pozostałe po uprawianiu miłości z Katie. Z gałki na drzwiach zdejmuje gumkę do włosów, a zza kibelka wyciąga krótką skarpetkę z pomponem. Wyciera nią jakiś zbłąkany włos z krawędzi deski klozetowej. Nie jest nawet

pewien, kto go zostawił. Rozgląda się po łazience i uznaje, że wystarczy. Coraz bardziej spanikowany przenosi się do salonu. Za dużo sprzątania jak na taki krótki czas. W trakcie porządków zbiera mu się na płacz i zastanawia się, od jak dawna darzy Katie uczuciem. Może już od ich pierwszej rozmowy, kiedy na tydzień przed egzaminem międzysemestralnym przyszła w godzinach urzędowania do jego ciasnego biura pod schodami? Zauważył ją wcześniej, powiedział więc Lonniemu, koledze z biura, że chciałby ją gdzieś zaprosić, ale potrzebuje pretekstu. Lonnie wzruszył ramionami i odrzekł, że da się zrobić. Stanęła niepewnie w drzwiach, taka piękna. Dziewczyny z kierunku w większości były chude, wręcz tyczkowate – ona nie. Była miękka, odpowiednio zaokrąglona, a jej uśmiech… Boże, jak dobrze pamięta jej uśmiech! Connor przeważnie doskonale wie, co należy powiedzieć kobiecie. To taka jego supermoc – słowa przychodzą do niego same i ostatecznie każdą zaciągają do łóżka. Ale przy Katie miał problemy z ich dobraniem. Jakby była superłotrem, który stanął przed nim, superbohaterem, i posiadała dokładnie odwrotne moce, niwelujące działanie jego sekspromieni. Udawał, że nie dostrzega, jak bardzo wytrąciła go z torów. Desperacja cuchnie żebraniną, a tego kobiety nie lubią. Tu trzeba pewności siebie. – Witam – powiedział. Zabrzmiało to sztucznie, nieprzekonująco. Stał się ułomny w jej obecności. – Proszę wejść. Connor nie pamięta dokładnie, co zostało powiedziane, ale wie, że nie wyszło tak gładko jak zwykle. Dukał niedorzeczności, a własny bełkot napełniał go obrzydzeniem. Rozstroiła go i zastanawiał się, czy zdaje sobie z tego sprawę. A zwykle tak łatwo mu szło… Wydawało się jednak, że wciąż chce z nim porozmawiać, i to chyba o czymś więcej niż o nadchodzącym egzaminie. A może po prostu chciał w to wierzyć? I wtedy Lonnie wydzielił w małym biurze swój charakterystyczny smród. Katie zareagowała skrzywieniem ust. To był znak dla Connora. – Zapraszam na kawę. Przyjęła zaproszenie. Krótki spacer przez kampus pamięta jak przez mgłę. Gawędzili, mijając wydział informatyki. Connorowi pomachała jakaś mijana studentka, więc odpowiedział tym samym. Chyba chciała przystanąć i pogadać, ale przeszli obok niej, całkowicie pogrążeni w rozmowie. Czekali obok siebie, aż zmienią

się światła na skrzyżowaniu przed wejściem na uniwersytet. Potem Connor wyraźnie pamięta dopiero małe bistro, w którym zajęli stolik przy oknie. Z dnia uchodziło już światło i wszystko na zewnątrz zatopione było w jednolitej szarości. W środku niósł się gwar i brzęk rojnej kafejki, ale kiedy rozmawiali, zdawał się ginąć w tle. Jak gdyby wszystko na świecie skurczyło się w dali i pozostało tylko to piękne stworzenie po drugiej stronie blatu. – Nie wiedziałem wtedy, że moi rodzice lubią seks z wymianą partnerów – mówił. – Bo niby skąd? Byłem tylko dzieckiem. Ale w sumie mieliśmy lata osiemdziesiąte i sporo tego działo się w okolicy. Pewnie dlatego rodzice chcieli, żebym jak najwięcej czasu spędzał poza domem. Zachęcali mnie, żebym całymi długimi dniami bawił się na dworze z moim psem Ianem. Katie parsknęła śmiechem. – Co? – zdziwił się Connor. – Twój pies wabił się Ian? – Tak. Connor udał obrażonego. Chciał, żeby zrozumiała, ale nie potrafił się na nią złościć. – Co w tym zabawnego? – Bo ja wiem… Chyba chodzi o to, że Ian to imię dla człowieka, nie psa. – Zachichotała. – No cóż… – Connor pobawił się kubkiem. – Był moim przyjacielem. Katie sięgnęła nad blatem i nakryła jego rękę swoją. Wnętrze jej dłoni grzało. Popatrzył jej w oczy, ona zaś przez kilka chwil wytrzymywała jego spojrzenie, a potem opuściła wzrok na swą kawę. Zabrała rękę i sprawiała wrażenie, jakby zamierzała go przeprosić. – Nie trzeba – powiedział Connor. – Wszystko w porządku. Przekrzywił głowę, znów szukając jej oczu, a kiedy na niego spojrzała, uśmiechnął się. – Żałuję, że nie dorastałem z paczką przyjaciół, ale miałem tylko Iana. Był dobrym kumplem. Czasami można jedynie dać psu ludzkie imię i zaprzyjaźnić się z nim. Dopasować rzeczywistość do marzeń, jak tylko się da. Dzieci zawsze to robią, jeśli nie mogą czegoś dostać. Odrobina złudzeń wychodzi czasami na dobre. Z Ianem miałem udane dzieciństwo, bez niego byłoby gorsze. Trzymali się nad stołem za ręce i rozmawiali. Kawa im wystygła i czekała

nietknięta, bo żadne nie chciało przerwać kontaktu. Później poszli do jego mieszkania, gdzie rozmawiali dalej. Jeszcze później uprawiali miłość. Connor już wie, że była to właśnie miłość. Wie też, na co był wówczas ślepy. Wyrobił sobie tak silne nawyki postępowania z kobietami, że przesłoniły mu prawdę, którą pojął dopiero teraz. Wpycha pełen śmieci plastikowy worek do szafy przy drzwiach i zamyka ją z postanowieniem, że skończył z Faye i Deb. Od tej pory będzie tylko Katie. Wie o tym, bo naprawdę tak czuje. Nie znał dotychczas takiej pewności. Powie Katie, że ją kocha.

Rozdział XXX w którym Faye snuje wspomnienia o grzmoceniu i częściach ciała, jakie podarował jej Connor – Mój kutas należy do ciebie – wystękał Connor dwie noce temu, kiedy ruchem tłoka pompował Faye. Ich biodra zderzały się z mięsistym plaskaniem, ciała mieli śliskie od potu, a ich mięśnie podrygiwały unisono. Faye czuła pod plecami nagą fakturę materaca, gdyż tak się na nim wili, że zrzucili większość pościeli. Faye przewróciła oczami. Już słyszała ten tekst. I co by miała z tym kutasem zrobić? Postawić go wraz z innymi na kominku? A może zawiesić na ścianie? Niesamowicie kretyńska propozycja. Objęła go nogami w pasie, a ramionami za szyję. Przyciągnęła jego ciało. Cudownie było mieć go w sobie, czuć jego skórę ślizgającą się na jej skórze, ale w całym tym zespoleniu na wyżyny podniecenia wynosiła ją para, która z mieszkania naprzeciwko obserwowała na zmianę, jak rżną się przed balkonowymi drzwiami. Widziała ich, ale byli za daleko, by rozróżnić szczegóły – ot, robaczki w oknie i skierowana w tę stronę tuba teleskopu. Robiła na ich użytek swoje najlepsze pornograficzne miny, a potem patrzyła prosto na nich. Chciała, żeby wiedzieli, że ona wie, że tam są. Faye podejrzewała, co się święci, już kiedy przeciągali łóżko z rogu kawalerki pod drzwi balkonowe. Powiedział jej, że chce zrobić to z nią pod gwiazdami, ale gdy zaraz potem włączył światło, prezentując mieszkanie światu i czyniąc ich ślepymi na nocne niebo, ironicznie się uśmiechnęła. Kiedy zaproponował jej w darze gwiazdy, układając przy tym materac tak, by był jak najbardziej wystawiony na noc, parsknęła mu śmiechem w twarz. Powiedziała, żeby przestał zachowywać się jak ostatni idiota i ją zerżnął. Zdjęła ubranie z siebie, z Connora – i zabrała się za niego bez dalszych

konwersacji. Myślała o tym, jak wcześniej dawał jej niebo i gwiazdy, a kiedy dodał do listy kutasa, skomentowała: – Jakiś ty hojny. Wepchnęła mu głęboko w usta dwa palce i przyszpiliła nimi język, żeby już nic więcej nie mówił. Lekko się zakrztusił, ale poza tym chyba nie miał nic przeciwko. Czuła pod palcami wijący się, ciepły i mokry rurowaty mięsień, a przechodzący przez przeszkodę oddech Connora przypominał dyszenie zganianego psa. Nie potrzebowała jego gadania. Ciepła nitka śliny w mig podążyła śliską ścieżką po grzbiecie jej dłoni do nadgarstka. Utworzyła tam kroplę, przygotowując się do wyprawy na przedramię. Wtedy Connor zagryzł palce Faye, nie tak mocno, żeby przebić skórę, ale wystarczająco, by jej ramię przeszył ból. Sapnęła z szoku, który z kolei pchnął ją do wyginającego plecy w łuk orgazmu. Wówczas i on, mocniej ściśnięty jej ciałem, doszedł w niej konwulsyjnie i opadł brzuchem na jej brzuch, policzkiem na jej policzek. Faye leżała przez chwilę, oddychając pod jego ciężarem i czując jego pulsujący odwrót ze swego wnętrza. Zwróciła głowę ku miastu akurat w momencie, w którym okno mieszkania z teleskopem pociemniało i zniknęło w otaczającej je nocy. Faye znów obiema rękami chwyta się poręczy i łapie równowagę. W zamyśleniu przegapiła kolejny stopień. Omal nie spadła na podest pod znak z napisem „Piętro 16”. Serce jej łomocze od wywołanego potknięciem zastrzyku adrenaliny. Kwituje własną niezgrabność krzywym uśmieszkiem, ale nie potrafi zmusić odurzonego seksem umysłu do większego skupienia. Dodatkowo rozprasza ją jego zapach, do tej pory utrzymujący się na skórze, nie może też nie czuć, jak pachnie nocna koszula, nadal miejscami wilgotna po ich ostatniej sesji i przesiąknięta ich sekretnymi woniami. Jej myśli biegną ku dziewczynie Connora. Jest dla Faye kimś anonimowym. Kobietą bez twarzy i postaci, choć tak bardzo obecną w ich życiu, że Faye wylądowała przez nią na schodach, Connor zaś miota się jak szalony z obawy, że podkabluje go własne mieszkanie. I cóż to oznacza? Zastanawia się, czy Connora byłoby stać na takie same wybiegi, gdyby chodziło o nią, i po krótkim namyśle stwierdza, że raczej nie. Faye wie nie tylko o jego dziewczynie, ale również o trzeciej kobiecie. Nie ma za to wątpliwości, że dziewczyna Connora nie wie nic o nich obu.

O pozostałych dwóch Faye dowiedziała się od Connora. Prosił, żeby robiła mu to, na co pozwala ta o imieniu Deb, ale Faye, choć uważa się za wyzwoloną seksualnie, nie mogła się na to zdobyć. Obawiała się, że do końca życia już nie spojrzy na siebie jak przedtem. Wie, że ludzie czasami robią rzeczy, z którymi później muszą żyć każdego dnia. Jak to mawiają? – usiłuje sobie przypomnieć. Co raz wyruchane, już się nie odrucha? Jakoś tak. A co Connor mówił o Katie? Przytaczał ich rozmowy. Powtarzał śmiesznostki, które od niej usłyszał, mówił, że chce przedstawić go swojej rodzinie, choć są ze sobą od niedawna. W sumie wydawało się jednak, że ta perspektywa go ekscytuje. I jeszcze ta ryba mieszkająca na balkonie – ona mu ją podarowała i nadała jej to durne imię. Connor opowiadał, co razem robili, ale nigdy o tym, co wyprawiali pod kołdrą. On ją kocha, pojmuje Faye. Tylko jeszcze o tym nie wie, ponieważ myśli kutasem. Gdy już się zorientuje, zmiażdży go ciężar, jakim jesteśmy ja i Deb. Wróci pamięcią do chwili, kiedy się zakochał, zsumuje wszystkie sytuacje, w których okradał ją ze swych uczuć, i załamie go świadomość, jak bardzo ma przejebane. Będzie wówczas musiał skłamać albo się przyznać, ale tak czy inaczej Deb i ja zostaniemy siłą usunięte w przeszłość i zapomniane. Na chwilę robi jej się go szkoda, bo choć podły i niewierny, to jednak jest poczciwą, aczkolwiek bezmyślną ofiarą własnego kutasa, tego samego, którego tak szczodrze i z entuzjazmem rozdaje. Jakkolwiek na to spojrzeć, nie uniknie konsekwencji. Nawet to, na co pozwala mu Deb, nie zapobiegnie katastrofie, którą sam sobie zgotował. Faye jest ciekawa, jak często Connor się szarpał, by przypadkiem się nie spotkały. Czy Deb szła kiedyś po schodach, podczas gdy ona jechała windą? Czy może, opuszczając budynek, widziała którąś z nich wchodzącą do środka? Zastanawia się też, czy są tylko trzy. Wie o Deb i jego dziewczynie, ale chyba może być ich więcej? O tak. Uznaje, że jak najbardziej. Faye zawsze zakładała, że kobiecy rumosz u niego w mieszkaniu pozostawiła któraś z tamtych dwóch. Koralowa szminka musiała należeć do jego panny, no bo naprawdę, kto dziś takiej używa? Lata dziewięćdziesiąte dawno minęły. Szkarłatne majteczki wiszące na tosterze są własnością Deb. Widać to już po tym, jak zostały rozdarte. Z niej Connor nigdy nie zerwał majtek. Tylko po to, żeby dołożyć swoje trzy grosze do tej nieuchronnie

nadciągającej emocjonalnej katastrofy, ma ochotę zaproponować mu zebranie całej trójki. Na samą myśl zlasuje mu się mózg. Faye już widzi jego ochocze skinienie głową, zresztą od jakiegoś czasu intrygowały ją opowieści o perwersyjnych ciągotach Deb. Komu w ogóle przychodzą do głowy takie rzeczy? No i ta różowa koszula, którą Faye ma na sobie. Myśli o niej przez cały bieg schodów, ale nie umie zdecydować, czyją jest własnością. Różowa nocna koszula… Kotłowali się na niej podczas tego ognistego parzenia się bez opamiętania. Była z nimi w łóżku, gdy zaczęli. Connor ułożył ją na podłodze, żeby Faye nie otarła sobie kolan o dywan. Okrył nią łazienkowy blat, żeby Faye nie zmarzł tyłek. Zaciągnął ją tam, ponieważ chciał obserwować ich wysiłki w lustrze. W kuchni też ułożył ją na koszuli, która jakoś przylgnęła jej do pleców, kiedy Faye brała go przy drzwiach wejściowych i oboje pocili się i stękali w najgorętszym, najrozkoszniejszym, najbardziej spektakularnym rżnię… Na co się gapisz, pindo jedna? – myśli Faye na widok kobiety stojącej pół kondygnacji niżej z twarzą zniekształconą silnymi emocjami. Odpowiada jej czymś w rodzaju pierwotnego spojrzenia samicy alfa, ale nie zauważa, że kobieta w rzeczywistości wpatruje się w różową koszulę nocną. Spodziewa się lada chwila usłyszeć jakieś słowa, ale tamta rzuca się przed siebie, mija ją, okręca się na półpiętrze, wbiega na następną kondygnację i znika jej z oczu. Wzdłuż ścian niesie się plaskanie jej pędzących w górę stóp.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Rozdział XXXI w którym Jimenez przystojnieje w oczach i znacznie podnosi swoje walory zapachowe Guzik trzeciego piętra nie świeci się po pierwszym naciśnięciu. Zanim malejący w luce między skrzydłami drzwi hol całkiem znika mu z widoku, Jimenez naciska guzik ponownie. Podbiciem dłoni ściera z niego sadzę. Przygląda się panelowi: zauważalnie nadpalony jest tylko górny róg. Post factum widać, że był to mały pożar. Wydawał się duży, ponieważ spotęgowała go panika spędzonych w ciemności chwil. Próbna trzypiętrowa przejażdżka, myśli Jimenez. Tylko po to, by sprawdzić, czy wszystko działa jak należy. Co może zdarzyć się najgorszego? Wbija wzrok w wyświetlacz numerów pięter nad drzwiami. Cały czas jest na nim 1. Winda się nie rusza, więc Jimenez wciska guzik raz jeszcze. Kabina drży, nieśmiało migoczą światła. Za ścianami rozlega się zgrzytliwe zawodzenie metalu, a Jimenez po zwiększonym nacisku na podeszwy stóp rozpoznaje, że winda ruszyła. – Ruszyła – mówi i uśmiecha się do siebie. – Działa jak złoto. Patrzy, jak licznik nad drzwiami przeskakuje na 2 i zatrzymuje się na 3. Drzwi się rozsuwają, a Jimenez marszczy brwi. Winda wyhamowała trzydzieści centymetrów nad korytarzem trzeciego piętra. Jimenez wdusza guzik zamykania drzwi i znów wbija palec w przycisk z numerem trzy. Winda opada o trzydzieści centymetrów i staje z tąpnięciem. Jimenez, którym zachwiało, opiera się ramieniem o ścianę. Kiedy drzwi ponownie się otwierają, podłoga windy jest na poziomie podłogi korytarza. – Jak złoto – mamrocze Jimenez pod nosem.

Ponieważ w windzie nadal czuć spalenizną, odczepia kółko na klucze i wybiera z nich jeden o dziwnym walcowatym kształcie. Wsuwa go w służbowy zamek i obraca, aż guzik znajdzie się na równi z małymi tłoczonymi literami, układającymi się w napis „Otwarte”. Teraz drzwi się nie zamkną, a zablokowana winda pozostanie na miejscu. – Będziesz miała trochę czasu, żeby się przewietrzyć – wyjaśnia Jimenez windzie i wysiada. Pas z narzędziami zjechał mu z bioder, podciąga go więc i podzwania nim, idąc przez cały korytarz do mieszkania. Przekłada jeszcze kilka kluczy na kółku, zanim znajduje właściwy. Otwiera drzwi, przekracza próg i włącza światło. Z zewnątrz dociera niewiele naturalnego światła, ponieważ okno mieszkania wychodzi na boczną uliczkę. Widać z niego piętrowy parking biurowca po drugiej stronie jezdni, wysoką pobliską konstrukcję, przesłaniającą wszelką nadzieję na dostrzeżenie nieba. Wpadające przez okno światło w najlepszym razie ociepla się od zimnego błękitu do błękitu nieco mniej chłodnego w środku dnia. Jimenezowi to jednak nie przeszkadza: lokal jest tani, a on w gruncie rzeczy wraca do niego tuż przed snem. Reszta życia upływa mu w bloku, na pracy, albo poza nim, gdy czasem wyjdzie do kina wyświetlającego stare filmy albo na tańce. Uważa, że jego mieszkaniem jest świat, a to mieszkanko – jedynie sypialnią. Zaraz za drzwiami Jimenez zsuwa buty i opróżnia kieszenie. Na kuchennym blacie brzęczą monety o wartości mniej więcej pięćdziesięciu centów. Obok nich ląduje wizytówka sklepu z jedwabnymi roślinami, pomarszczony celofanowy papierek po landrynce i najnowsze zgłoszenie awarii – to o wycieku pod zlewozmywakiem. Rozgląda się po swojej małej kuchni. Ma w niej kuchenkę z dwoma palnikami i mikroskopijnym piekarnikiem, lodówkę z posiłkami do podgrzania i stojącą w rogu mikrofalówkę. Poprzedni, nieostrożnie obchodzący się z nożem lokator pozostawił rysy na laminowanym blacie w pobliżu zlewozmywaka, a fornir jest wyszczerbiony na krawędzi po jakimś minionym urazie. Jimenez ściąga koszulę i bada przypalony materiał rękawa. Wetknięty w dziurę palec wychodzi po drugiej stronie pokryty czarnym popiołem. Całe szczęście, że to bawełna, a nie jakieś tanie tworzywo sztuczne, które po prostu by się rozpuściło i wtopiło mu w rękę. Upuszcza koszulę na blat i ogląda ramię. Od łysego placka bije charakterystyczny odór spalonych

włosów, skóra w tym miejscu jest odrobinę zaróżowiona, ale poza tym chyba wyszedł bez szwanku. Kręci głową i spogląda na zmiętą koszulę. Była naprawdę porządna. Nie do naprawienia, myśli, po czym wyrzuca ją do kosza pod zlewozmywakiem. Ujmuje końce worka na śmieci i ściśle je wiąże. Koszula, trzy pudełka po obiadach do przyrządzenia w mikrofalówce, jakieś torebki po błyskawicznej owsiance i pusty karton po mleku są świadectwem jego ostatnich trzech dni. Jimenez przemierza salon, otwiera drzwi balkonowe, przechyla się nad barierką i upuszcza worek do stojącego na dole kontenera na śmieci. Po powrocie do mieszkania zdejmuje podkoszulek i wrzuca go w łazience do kosza na brudne ubrania. Rozpina pas z narzędziami, odkłada go na półeczkę pod lustrem i pozwala spodniom zsunąć się na podłogę. Przygląda się swojemu odbiciu. Widzi masywnego mężczyznę o grubych ramionach, z jędrnym i krągłym owłosionym brzuchem. Poniżej tego bębna zwisają workowate slipy, których gumka już dawno temu straciła elastyczność. Materiał jest poprzecierany i prześwituje przezeń ciemna łata włosów łonowych. Jimenez dwukrotnie klepie się po brzuchu, zsuwa bieliznę i posyła ją śladem podkoszulka. Bierze długi gorący prysznic, by spłukać z włosów i skóry woń spalonego plastiku. Sięga po odżywkę, gdyż lubi, jak jego fryzura, którą po bokach zaczesuje do tyłu, zostawiając na środku opadające wzgórze włosów, staje się po niej gęsta i lśniąca. Mimo prysznica na skórze pozostał nikły poplastikowy zapach, więc żeby to ukryć, zrasza się odrobiną wody kolońskiej. Szczotkuje zęby, przetacza między policzkami nieco płynu do płukania ust i zaczyna się ubierać. Czysta bielizna, czyste spodnie, czysty podkoszulek i czysta koszula z naszytą na piersi łatką z napisem „Jimenez”. Jego odbicie w lustrze uśmiecha się i ponownie owija wokół bioder pas z narzędziami. Jest mu dobrze. Odtańcza szybkiego swinga, podskakując i sunąc w stronę kuchni. Zgarnia na dłoń drobne oraz kartkę z blatu i umieszcza to wszystko w kieszeni. Spogląda w lustro na drzwiach wejściowych. Dobrze wyglądam, myśli. Może zamiast wałęsać się po mieszkaniu, zafunduję sobie dziś kino. Na ekrany wszedł nowy film z jego ulubioną aktorką i Jimenez nie wyobraża sobie nic lepszego niż popcorn i spędzone z nią dwie godziny. Może jeszcze koktajl przed filmem. A potem może tańce.

Tak, to z całą pewnością dobra noc na tańce. A poza tym wyglądać tak dobrze i nikomu się nie pokazać byłoby zwykłym marnotrawstwem. Gdy wychodzi z mieszkania, rozdziawiona winda wciąż czeka w korytarzu. Idąc ku niej, dzwoni do Marty’ego na komórkę. – Marty, winda już naprawiona – mówi. – Wspaniała wiadomość. – Sądząc po odgłosach, Marty je zupę. – Mam nadzieję, że nie była za dużym wrzodem na dupie. – Nie – odpowiada Jimenez. – Nie było tak źle. Po prostu wyłączył się automatyczny bezpiecznik. Musiałem go tylko włączyć. – Możesz jeszcze raz zerknąć na drugą? – pyta Marty. – A nuż da się ją uruchomić w taki sam sposób. – Przyjrzę się jej rano – deklaruje Jimenez. – Świetna robota, Jimmy. Nawet nie wiem, ile kasy na tym zaoszczędziłem. – Marty siorbie. – Wybierz się gdzieś. Wykosztuj się na jakieś fajne żarcie, ja stawiam. Jimenez służbowym kluczem przekręca zamek windy na pozycję „Czynna” i węszy w powietrzu, gdy drzwi się zamykają. Wciąż trochę tu cuchnie, ale z czasem się rozejdzie. Wyciąga z kieszeni kawałek papieru i naciska guzik dwudziestego piątego piętra. Nic się nie dzieje, więc dźga go jeszcze kilka razy. Winda nareszcie dygocze i budzi się do życia. – Musiałaś tylko rozprostować nogi, zanim zabiorę cię na tańce, co? – pyta ją Jimenez. Światła migoczą i Jimenez odjeżdża w górę.

Rozdział XXXII w którym Garth się boi, nabiera odwagi i zaczyna robić się na bóstwo Paczka jest schludnie owinięta złożonym poczwórnie papierem. Garth symetrycznie ujmuje opuszkami palców dwa najbliższe rogi i unosi je, ostrożnie zdejmując opakowanie. Następnie zamyka oczy, sięga do środka i wyłuskuje zawartość. Wciąga do płuc namacalne przeżycie, głęboko oddychając miękką koronką i bawełną, które piętrzą mu się między palcami. Wyczuwa w tym kłębie materiału paski lśniącej lakierowanej skóry. I buty – czuje przez tkaninę ich śliskie skórzane kontury. Powoli wypuszcza powietrze, otwiera oczy i wydaje z siebie mimowolny, pełen wdzięczności kwik. Karminowa, myśli. To najpiękniejszy dzień mojego życia. Warto było czekać, warto było wspinać się po schodach. Jest idealna. Takiej doskonałości nawet sobie nie wyobrażał. Uszyli dla niego czerwoną suknię. I nie jest to wycieruchowaty karmazyn ani krzykliwy cyklamen. To najprawdziwszy karmin. Piękna maślana rdza o purpurowym odcieniu roztapiająca się w dłoniach. Powiedzieli mu przez telefon, że ten kolor mógł im już wyjść. Ale nawet gdyby był dostępny, Garth miał świadomość, jak trudno dobrać odpowiednią barwę na monitorze komputera. Dał mu nauczkę paryski błękit, bo taką suknię zamówił kilka miesięcy temu. Próbka na monitorze wyglądała rewelacyjnie, ale w rzeczywistości barwa w zestawieniu z odcieniem jego skóry okazała się zbyt intensywna. Ale tamto to przeszłość. Jesteśmy w teraźniejszości. Garth tuli w dłoniach najczystszą radość, perfekcyjny odcień czerwieni, złożony i owinięty krzyżem przepięknie burgundowej wstążki. Krawcowa

uwielbia takie dodatkowe akcenty. Polecił ją Harry, facet ze sklepu, kiedy zorientował się, że wywieszony asortyment Gartha nie zadowala. Powiedział mu o krawcowej Florii, której sklep zleca zamówienia indywidualne. Gdy Garth skinął głową, Harry owinął go w przeróżnych miejscach centymetrem i zanotował swoje ustalenia. Potem wspólnie skontaktowali się telefonicznie z Florią. Garth straszliwie pragnął, żeby mieli na stanie karminowy materiał. Uszycie takiej sukni, zwłaszcza dla kogoś tak korpulentnego jak on, sporo kosztuje. By uniknąć prezencji byle faceta, który lubi paradować w damskich fatałaszkach i kupuje gotowe, złożył u Florii zamówienie specjalne. Za tę cenę mógłby dziesięć razy ubrać się jak tandetny transwestyta, ale nie chodzi mu tylko o noszenie stroju. Trudno, żeby nie wyglądał po prostu jak przebrany za babę facet. Nigdy nie chciał być kobietą, lecz mężczyzną w pięknej sukni. Chodzi o to, żeby czuć się pięknym. To ogromna różnica. Floria specjalizuje się w tego typu garderobie, a do tego ma niezwykły dar tworzenia ubieralnej sztuki, więc zapotrzebowanie na jej wyroby jest ogromne. Gartha stać góra na jedną suknię co kilka miesięcy, ale warto na nie czekać i ponieść dodatkowe koszty. Gdy krawcowa ostrzegła, że mogą nie mieć tego koloru, powiedział jej, że w takiej sytuacji zdecyduje się na szaroseledynowy. Też byłby zadowolony, ponieważ jasnoszara zieleń to taki elegancki odcień, który na dodatek pasowałby do jego oczu. Harry docenił jego decyzję skinieniem głowy i powiedział: „Dobry wybór”. I oto ma wymarzoną suknię, płynny karmin owinięty wokół palców. Może za jakieś dwa miesiące zamówię szaroseledynową, myśli. Garth ostrożnie prostuje delikatny materiał. Wyjmuje z zawiniątka buty i stawia je na łóżku. Trzyma wieczorową suknię samym kciukiem i palcem wskazującym. Wie, że przy jego budowie taka bez ramiączek źle by na nim leżała. Kunszt wykonania jak zwykle olśniewa. Żadnych zaciągniętych szwów, żadnych niezamierzonych zagięć materiału. Dekolt z wymodelowanym stanikiem tworzy sięgające połowy piersi V. Przyczepionej do ramienia drapowanej szarfy z krepy można używać jako pasa do przewiązywania w talii, jeśli któregoś wieczoru weźmie go na skromność lub będzie się czuł skrępowany swoją linią. Rękawy są długie, nie bufiaste, ale też nie obcisłe – prezentują się idealnie aż do samego nadgarstka. Nie żeby Garth bał się odsłaniać owłosione ramiona. Po prostu

uważa, że im więcej ukryć przed okiem, tym większa pożywka dla wyobraźni, a zarazem klasa. Na tym polega różnica między elegancką suknią, taką jak ta, a wycieruchowatą pruskobłękitno-żółtą stemplowaną sukienką bandażową, którą zamówił pierwszą. Wyciągnąłem wnioski z tej lekcji, myśli sobie. Elegancja jest sexy. Wycieruchowatość pasuje do małolat i transwestytów z nocnych klubów. Garth i bez przymierzania widzi, że suknia będzie pasowała w talii, ale ewentualne spojrzenia przesuną się też w pionie po szwach z obu stron środkowej części, dających efekt wyszczuplający. Dół jest asymetryczny, zaczyna się przy lewym kolanie i opada do prawej kostki. Garth układa suknię na łóżku i przesuwa po niej palcami, by idealnie ją wygładzić. Pora przyjrzeć się butom. Są hipnotyzująco czarne czernią tak czystą i jednolitą, że prawie mógłby w nie wpaść i unosić się w stanie nieważkości. Mają zakryte noski, ponieważ Garth nie lubi wyglądu swoich palców. Uważa je za zbyt robolskie: wyglądają jak kiść maczug z włochatymi kostkami. Buty zapinają się na pasek, co podkreśli kształt kostek. Garth uważa, że jeśli w ogóle jest w nim coś pięknego, to właśnie kostki. Jego zdaniem za mało producentów oferuje buty z paskiem w męskim rozmiarze czterdzieści sześć, dlatego zlecił Glorii wyszukanie odpowiedniej pary przez jej kontakty w branży. Nikt nie zna tajemnicy Gartha. Zachowuje ją dla siebie, ponieważ pewne rzeczy trudno ubrać w słowa. Zawsze ma zaciągnięte zasłony, zawsze zamknięte drzwi i u schyłku każdej nocy jego stroje wraz z butami wracają do swej kryjówki, na wieszaki za czystymi ubraniami roboczymi. Garth wie, co pomyśleliby o nim ludzie. Czytuje gazety, ogląda kazania telewizyjne. Słyszy, co mówią chłopaki na budowie, i za każdym razem myśli, że to nie takie proste. Nie opuszcza go wrażenie, że wszyscy sprowadzają jego potrzeby do bigoteryjnych i powierzchownych osądów. Tak więc Garth się kryje, a łaknąca ukojenia samotność jątrzy się w nim od lat. Nikt nigdy nie poznał prawdziwego Gartha, tego bez kombinezonu i kasku. Czasami upada tak nisko, że płacze z byle powodu. Jest taka reklama agencji ubezpieczeniowej, która za każdym razem na niego działa: mąż umiera i nie zostawia po sobie nawet tyle, by starczyło na koszty pogrzebu. Garth zawsze pławił się w tej swojej tajemnicy i ani razu nie spróbował uargumentować niewinności swych pragnień tym, że perwersja, którą dostrzega większość, jest jedynie odbiciem przebrzmiałych ideałów.

Jedyne, czego kiedykolwiek chciał, to czuć się pięknym. Nie chce być kobietą, nie zależy mu na jej odgrywaniu. Chce tylko poczuć, że jest piękny jak kobieta. Jako dziecko nie żałował, że urodził się chłopcem, później zaś nie żałował, że wyrósł na mężczyznę. Zawsze był zadowolony ze swego penisa, choć nie do końca z tego, do czego ów penis jest przytwierdzony. Miał problemy z ja cielesnym, wciąż uważał, że mógłby być szczuplejszy, wyższy i zaokrąglony w zupełnie innych miejscach. Z czasem zaakceptował swoje owłosienie i muskularne ramiona. Pogodził się nawet ze sztywną szczeciną na twarzy, z tym, że po porannym goleniu do jedenastej przed południem odrasta mu jednodniowy zarost. Nigdy nie miał żalu, że nie jest kobietą, nie miał też żalu do kobiet, że jest mężczyzną. Wręcz przeciwnie, podziwiał je za ich wdzięk. Do tego stopnia nie dorównuje ich subtelnemu pięknu i sile, że jego podziw przeradza się niekiedy we wstyd. Garth wpada do łazienki. Rozbiera się i oporządza. Prysznicuje i pudruje. Patrzy, jak jego niewyraźne odbicie wierci się w zaparowanym lustrze podczas szczotkowania zębów. Zaczyna go opuszczać poczucie beznadziejnej samotności, które towarzyszyło mu na klatce schodowej, ponieważ tego wieczoru zamierza odmienić sytuację. Już nigdy nie zapłacze przy reklamie towarzystwa ubezpieczeniowego. Perspektywa wdrożenia tej zmiany ładuje go optymizmem. Samotność to objaw tchórzostwa i potulności. Garth się mobilizuje, wypluwa do umywalki breję pasty do zębów, ale kiepsko celuje: połowa miętowej strugi ze słabym plaśnięciem ląduje na kranie. Nigdy więcej, myśli. Wkrótce objawię się taki, jaki jestem.

Rozdział XXXIII w którym trójnóg Petunia Delilah dociera wreszcie do mieszkania numer osiemset pięć i zdaje sobie sprawę, że nie ma planu B Nie jest taki ciężki, myśli Petunia Delilah i ogląda się na chłopaka. Tyle dobrego, że mikry z niego dzieciak. Trzyma go za kostkę i wlecze za sobą, a on to sunie, to nieruchomieje, dotrzymując tempa jej nierównym krokom. Leży na plecach, bezwładne ramiona ciągną mu się za głową, włosy sterczą. Elektryzują się od tarcia i unoszą w powietrze aureolą cieniutkich kosmyków. Druga noga chłopca, ta, której Petunia Delilah nie taszczy, opada na bok, zgięta najpierw w kolanie, a po raz drugi w pachwinie. Tylko ściana trzyma ją w ryzach. W tej pozycji chłopiec wygląda jak szmaciana lalka uchwycona w stop-klatce podczas upadku z ogromnej wysokości. Petunia Delilah krzywi się i zgrzyta zębami, niezłomna w postanowieniu dotarcia do celu. Aż ją skręca przez kilka sekund, na co wpływ ma także słaby skurcz. Skupia się cała na oczekiwaniu, żeby przeminął. Swędzi ją nóżka, którą ma między nogami i która ledwie kilka minut temu budziła panikę i przyprawiała o łzy. Teraz zupełnie inaczej postrzega tę dodatkową kończynę. Nie może się nadziwić, jak szybko i całkowicie przeskoczyła od bezgranicznego strachu do zdeterminowanej, napędzanej czystą siłą woli walki o przetrwanie. Wyjdą z tego, wszyscy. Już ona o to zadba. Żyje i kopie, myśli. To dobry znak. Tak trzymać, maleństwo! W jej głowie odzywa się Kimmy: „Urodzenie dziecka drogą naturalną jest cudownym przeżyciem – ćwierka. – Kobiety robią to od setek tysięcy lat bez pomocy współczesnej medycyny. To cudowny kamień milowy dla twojego

ciała, coś, czego chciałabyś doświadczyć w pełni, a nie na środkach uspokajających i jeszcze cała uchachana po opioidach. To błogosławieństwo natury, cud, ciało zjednoczone we wspólnej sprawie, pracujące jako całość w przepięknym akcie. Po odpowiednim treningu, odpowiednio skupiony, twój duch przezwycięży każdą trudność. – Po czym buńczucznie dodaje: – Myśli stają się faktami”. – Walnę cię w krtań – mruczy Petunia Delilah do korytarza. – Jak się znów zobaczymy, Kimmy, tak właśnie zrobię – zrzędzi upocona, pokonując z sapaniem kilka ostatnich, bolesnych i wyczerpujących metrów do drzwi mieszkania osiemset cztery. Myśli stają się faktami. Przenika ją osobliwe wrażenie, nakazuje jej minąć te drzwi i udać się do następnych. Najpierw zauważa, że w numerze brakuje cyfry cztery. Jej nieobecność wypełniają dwa otwory po śrubkach i ciemna plama w kształcie widmowej czwórki. Ościeże przy klamce jest wyżłobione i rozszczepione, jakby ktoś kiedyś otwierał te drzwi siłą. Na klamce widać smołowatą czarną smugę, a na farbie dookoła mnóstwo zadrapań. Ze środka dobiega kaszel i im bardziej Petunia Delilah zbliża się do drzwi, tym wyraźniej czuje jakiś chemiczny zapach. Krzywi się, taki jest ostry i kwasowy. Świdrująco buczy jakaś mdła, łomotliwa taneczna muzyka. Unosi rękę, by zapukać, ale w połowie ruchu powstrzymuje ją kolejny flegmisty kaszel. Stoi tak z uniesioną tuż przy drzwiach dłonią. Coś jest z tym miejscem nie w porządku. Zdewastowane drzwi, brakująca cyfra, ten zapach, dochodzący ze środka chorobliwy ostry kaszel – wszystko to radzi jej zostawić mieszkanie osiemset cztery w spokoju. Rozlega się następny atak rzężącego kaszlu, a po nim głuchy łomot. Wydają się bliższe niż wcześniej. Jakby ten ktoś w środku podchodził do drzwi. W świetle wydostającym się przez szparę nad progiem formuje się cień. Ramię Petunii Delilah opada, ona zaś, oderwawszy wzrok od judasza, szura nogami, nieznacznie się cofając. Wpada na leżącego na podłodze dzieciaka i nieruchomieje. – Chodź, mały nieprzytomku – mówi do niego cicho. – Raczej nie znajdziemy tu pomocy. Rusza dalej. Własny ciężki oddech dociera do jej uszu charkotliwym dyszeniem.

Jedna stopa, druga stopa, znowu pierwsza. Każdy krok wydłuża się w kilometr, każda sekunda – w godzinę. Mieszkanie osiemset pięć. Wcale nie tak daleko. Musi być tym właściwym, myśli Petunia Delilah, ponieważ do osiemset sześć to już pewnie nie dotrę. Myśli stają się faktami. Chłopiec z każdym krokiem bardziej jej ciąży. Zdaje się nabierać wagi, a podłoga, po której sunie, robi się jakby bardziej czepna, trzyma go bardziej uporczywie. Nogi Petunii Delilah płoną z wysiłku, a jej plecy atakuje ból. Nie pamięta, żeby kiedyś czuła się taka wykończona. Wyczerpanie wręcz błaga, żeby położyła się obok chłopca i kilka minut odpoczęła, ale ona wie, że jeśli posłucha, to już nie wstanie. Jej dziecko umrze i ona być może też. Mimo to chce jej się śmiać. Zbliżając się do mieszkania osiemset pięć, słyszy dobiegające zza drzwi znajome nuty Help Me, Rhonda. Jej zmęczone ciało zalewają fale ulgi. Opiera się o ścianę przy drzwiach i pochyla z ręką na kolanie, by złagodzić szarpiący plecy ból. Ktoś jest w domu, myśli w zamroczeniu i przez chwilę patrzy na chłopca. Czuję zapach gotowanego posiłku. Nareszcie jakaś pomoc. – Znalazłam pomoc, mały nieprzytomku – oznajmia mu i puka do drzwi. – Teraz już wszystko będzie dobrze. Przy odrobinie szczęścia, kiedy to się skończy, może dostaniemy, kurwa, od tego kogoś po lodowym sandwiczu. Nikt w mieszkaniu nie reaguje. Piosenka trwa. Petunia Delilah czeka przez chwilę, łapiąc oddech. Może Beach Boys zagłuszyli jej pukanie. Ponownie uderza w drzwi, tym razem z większą siłą. Grzechoczą w futrynie. – Potrzebuję pomocy – oświadcza im. Głos jej się łamie i pobrzmiewa w nim napięcie. – Proszę, potrzebuję pomocy! Właśnie rodzę i jest ze mną dzieciak, który zemdlał, i jemu też trzeba pomóc. Proszę otworzyć – błaga. – Proszę! Pot spływa po grzbiecie jej nosa i zbiera się w drżącą kroplę, która w końcu spada na wykładzinę. Petunia Delilah wie, że nie starczy jej sił na dotarcie do następnego mieszkania. Te drzwi albo żadne. Nie ma planu B. Przez chwilę skupia wzrok na ciemnej mokrej kropce na wykładzinie i natęża słuch, starając się wychwycić poprzez muzykę Beach Boys coś, co potwierdzi ludzką obecność po drugiej stronie drzwi. Nic takiego nie słyszy.

Ktoś mógł zostawić włączoną muzykę i wyjść, ale mało prawdopodobne, żeby zostawił też bez opieki piekarnik, w którym coś się pichci. Zaczyna kipieć gniewem. Wie, że ktoś tam jest. Ktoś musi tam być. Czemu nie chcesz nam pomóc? – pyta w myśli, po czym postanawia: Pomożesz nam! – Wiem, że ktoś jest w środku! – krzyczy i bierze pięścią najsilniejszy zamach, na jaki ją stać. Drzwi podskakują we framudze. – Słyszę twoją muzykę i czuję, że pieczesz, i mi, kurwa, pomóż! Petunia Delilah jeszcze raz uderza w drzwi. W taki czy inny sposób przez nie przejdę, decyduje. – Nie mogę – nadchodzi spłoszona i ledwie słyszalna odpowiedź. Petunia Delilah spogląda na judasza. Chyba, kurwa, żartujesz, myśli. – Że co? – warczy, ale powściąga agresję, tłamsi ją głębokim wdechem. – Czy może pani otworzyć drzwi? Potrzebuję pomocy. Mam na imię Petunia Delilah, właśnie rodzę dziecko i znalazłam na korytarzu nieprzytomnego chłopca. – Nie mogę. – Głos za drzwiami jest cichy. – Chciałabym wam pomóc, ale naprawdę nie mogę. Nie dam rady otworzyć drzwi. Chodzi o… taką moją przypadłość. Trudno to wytłumaczyć.

Rozdział XXXIV w którym wycofana Claire oswaja się z utratą pracy w PartyBox, ale wtedy jej spokój burzy naglące walenie do drzwi – Po prostu pięknie – mruczy Claire i kliknięciem zamyka e-mail od Gabby. Opróżnia kieliszek wina, zatrzaskuje laptopa – a co! – i zaczyna bębnić po nim palcami. Jednym z problemów, z jakimi borykają się jednostki skrajnie introwertyczne, jest dość ograniczony w ich wypadku rynek pracy. Nie ma zbyt wielu ofert zatrudnienia na odległość dla kobiet w średnim wieku, które zrobiły dyplom z teorii ludzkiej anatomii i drugi fakultet z rachunkowości zarządczej dla nieksięgowych. Kiedy ostatnim razem sprawdzała, trafiła idealnie. PartyBox. Z radością zgłosiła się do Gabby, do pracy w jej dynamicznie rozwijającym się przedsiębiorstwie, i jak skończyła? Wyoutsourcingowana i na bezrobociu. Claire wdycha krążące po mieszkaniu aromaty, które wcześniej tak podnosiły ją na duchu, a teraz jakby troszeczkę straciły sens. Kisz będzie pyszny, a noc spokojna, myśli. Wyczekuje wiadomości. Chce je oglądać z parującym kawałkiem placka i całkowicie zapomnieć o PartyBox. Potem, gdy prezenter powie „dobranoc”, zaciągnie zasłony, bo słońce już będzie zachodziło. Wyczekuje prysznica i czystej podomki, którą na siebie włoży. Skuli się w niej pod frędzlami lampki nocnej i rozpocznie lekturę nowego egzemplarza Zabić drozda, który przed kilkoma dniami dotarł do niej pocztą. Poprzedni wyrzuciła, przekonana, że to on stoi za zapachem stęchlizny, który pojawił się w jej mieszkaniu, gdy przeczytała ostatnie słowo. To już jej piąty egzemplarz, ponieważ wspomniany zapach zdaje się przenikać jej kawalerkę

za każdym razem, kiedy kończy tę książkę. Nie może doczekać chwili, w której zapomni o tym dziwnym telefonie sprzed bloku, o PartyBox, i najzwyczajniej w świecie będzie czytała dopóty, dopóki nie zmorzy jej sen. Jutro będzie lepsze na szukanie nowej pracy, myśli. Jutro odpowiem na email, skorzystam z propozycji Gabby i poproszę ją o numer do agencji zatrudnienia. Jutro się będę martwiła, decyduje, ale dziś mam dla siebie. Zapala światło w piekarniku i raz jeszcze sprawdza, jak miewa się jej dzieło. Pozostało siedemnaście minut, mówi czasomierz i dalej odlicza minuty wstecz, nie bacząc na to, że czas kontynuuje swój jednokierunkowy marsz w przód. Claire domyśla się, że to kwestia punktu widzenia. Wierzch kisza zaczyna brązowieć, w całej masie z wolna unoszą się drobniutkie bąbelki, więzione w nowo powstałej galaretowatej konsystencji. Claire kiwa głową, przywdziewa wyjętą z paczki parę żółtych gumowych rękawiczek i myje naczynia. Następnie wkłada do zmywarki sztućce i miskę, w której mieszała ciasto, dolewa filiżankę octu i włącza urządzenie. Znów spryskuje blaty łagodnym środkiem czyszczącym i przeciera je ściereczką dezynfekującą wyjętą z opakowania jednostkowego. Potem wyjmuje następną. Wreszcie ostateczne przetarcie papierowym ręcznikiem i do jutra rana będzie miała spokój. Claire zdejmuje rękawiczkę, wywracając ją przy tym na lewą stronę. Rozkoszuje się gładkością pudru, który oszrania wnętrze. Jakby jej skóry dotykał najdelikatniejszy jedwab. Następnie mnie w drugiej dłoni rękawiczkę, ściereczki dezynfekujące oraz opakowania po nich i ściąga drugą rękawiczkę wnętrzem do przodu, tworząc satysfakcjonujące, schludne i absolutnie higieniczne zawiniątko z odpadkami. Wrzuca tę bułę do kosza na śmieci i zaciera ręce. Jutro będę się martwiła, myśli, ale dziś mam dla siebie. Mieszkanie jest ciche, nie licząc okazyjnego arytmicznego cykania kuchenki. Coś za spokojnie jak na piątkowy wieczór, zauważa. Nadstawiwszy ucha, może usłyszeć sąsiada z najbliższego lokalu. Wydaje jej się, że rozpoznaje piosenkę, ale rytm niespodziewanie się zmienia i już nie jest taka pewna. Na zewnątrz, w dole na Roxy, sporadycznie trąbi klakson. Spogląda na radio na kuchennym blacie i włącza je. Z głośników wylewa

się Help Me, Rhonda. Claire czuje, że znów wypełnia ją ciepło. Nie wie, czy działa tak na nią wino – A tak w ogóle, to ile go wypiłam? – czy rutynowy przebieg cudownego piątkowego wieczoru, kisz, muzyka i zapachy unoszące się w mieszkaniu. Rozgląda się wokół, zastanawia nad wcześniejszym opuszczeniem żaluzji, ale ostatecznie rezygnuje. Światło słoneczne jest prześliczne. Claire tańczy. Jej biodra się kołyszą, stopy ją obracają i niosą z kuchni do salonu. Unosi ręce nad głowę, kołysze się, okręca wokół własnej osi, nogi i biodra w harmonijnej spirali. Uśmiecha się, śpiewa, tańczy pośród aromatów piekącego się kisza i zapomina o całym dniu. Czuje się bezpieczna, czuje wewnętrzny spokój. Dziś mam dla siebie. Rozlega się naglące łomotanie do drzwi wejściowych. Claire podskakuje i zamiera w pół obrotu. Czeka wpatrzona w drzwi, jej serce trzepocze, a umysł logiczną argumentacją stara się ją przekonać, że nic a nic nie słyszała. Łomotanie się powtarza. Zestraja się z nim paniczne bicie serca Claire. Co to takiego? Czy przyszedł po mnie tamten człowiek sprzed bloku? Jej ciało tężeje. W uszach szumi krew. Czy udało mu się jakoś dostać do budynku? – Potrzebuję pomocy – kobiecy głos za drzwiami. Ochrypły, napięty i o wiele za bliski. – Proszę, potrzebuję pomocy! Właśnie rodzę i jest ze mną dzieciak, który zemdlał, i jemu też trzeba pomóc. Proszę otworzyć. Proszę! Może sobie pójdą, jeśli będę wystarczająco cicho, myśli Claire. Powolutku opuszcza ręce i daje ostrożny krok ku drzwiom. Radosne „Help me, Rhonda, help, help me, Rhonda…”. – Wiem, że ktoś jest w środku! – woła głos. Po nim następuje pojedyncze uderzenie w drzwi. Podskakują we framudze. – Słyszę twoją muzykę i czuję, że pieczesz, i mi, kurwa, pomóż! Claire przemyka przez mieszkanie na paluszkach i z obronnie wyciągniętymi przed siebie ramionami. Nawet szelest ubrania wydaje jej się za głośny. Do drzwi pierwsze docierają jej ręce, opuszki palców stykają się z chłodną farbą. Pochyla się i widzi w judaszu krótkoogniskowe czoło. Odskakuje krok w tył. Drewno przenosi na jej dłonie falę uderzeniową kolejnego rąbnięcia. – Nie mogę – odpowiada Claire.

Chce, żeby jej głos brzmiał pewnie, lecz okazuje się słaby i drżący. Znów zbliża się do drzwi i wygląda przez judasza. Kobieta patrzy prosto na nią. Wpatrują się sobie w oczy. Claire chce się wycofać, ale tego nie robi. Kobieta wygląda fatalnie: skołtunione włosy, świecące czoło i jasnoczerwona błyszcząca twarz. Sprawia przy tym wrażenie osoby szczerej i życzliwej; ktoś o tak otwartym obliczu nie może być oszustem, nawet gdyby chciał. – Że co? – mówi kobieta. Jej poruszające się usta, goniące za wypowiadanymi słowami, hipnotyzują. Garbi się, wiotczeją jej mięśnie twarzy. – Czy może pani otworzyć drzwi? Potrzebuję pomocy. Mam na imię Petunia Delilah, właśnie rodzę dziecko i znalazłam na korytarzu nieprzytomnego chłopca. – Nie mogę – powtarza Claire. Tym razem jej głos nabiera nieco siły. – Chciałabym wam pomóc, ale naprawdę nie mogę. Nie dam rady otworzyć drzwi. Chodzi o… taką moją przypadłość. Trudno to wytłumaczyć. – „Nie dam rady otworzyć drzwi?”. Droga pani… – Mam na imię Claire. Claire cały czas patrzy przez judasza na kobietę, która przez chwilę się nie rusza, a potem przykłada rękę do drzwi, prawie dokładnie tam, gdzie z drugiej strony dotyka ich dłoń Claire. – Claire… – głos Petunii Delilah jest znużony i zrezygnowany. – Claire, czy mogłabyś otworzyć drzwi? Nie wiem, jak długo jeszcze utrzymam się na nogach, a muszę zadzwonić po pomoc. Moje dziecko właśnie się rodzi i są jakieś powikłania. Padł mi telefon, nie mogę skontaktować się z moim chłopakiem ani moją położną, ani w ogóle z nikim. Zostałam sama jak palec. – A ten chłopiec? Nie widzę go – odpowiada Claire i zagryza wargę. Przez dziurkę od klucza widzi, że Petunia Delilah doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że jest obserwowana. Patrzy prościutko w rybie oko. – Jest tutaj, leży na wykładzinie. Poza tym w zasadzie tylko oddycha. – Spogląda w kierunku swoich stóp. – Nie wiem, co mu się stało, po prostu zemdlał. Proszę cię, Claire – dodaje Petunia Delilah – pomóż mi. – No dobrze, zaczekaj tu. – Claire klepie drzwi wnętrzem dłoni. – Pójdę po telefon i wezwę karetkę. Nie ruszaj się. Oddala się o krok i zastyga. Przez grube na ponad dwa centymetry drewno przedostaje się najbardziej przepełniony bólem, najbardziej zwierzęcy odgłos, jaki kiedykolwiek słyszała. Petunia Delilah, kobieta po drugiej stronie, zawodzi i zaczyna łkać. Jest to budzący żałość skowyt cierpienia

i porażki. Claire reaguje na tym samym pierwotnym poziomie. Zanim rozsądek zdąża ją powstrzymać, odblokowuje wpuszczany zamek, zdejmuje łańcuszek i otwiera drzwi.

Rozdział XXXV w którym kształcony w domu Herman wychodzi cało z potwornego wypadku I kiedy samochód wjechał pod mknące z naprzeciwka auta, z głośników napłynął fortepianowy wstęp, a po nim przydymiony głos Bonnie Tyler. Herman patrzył z tylnego siedzenia na mamę, która potrząsała ramieniem taty. Tata nie reagował. Opadła mu głowa, uwypuklając kręgi pod skórą na karku. Herman widział, że usta mamy się poruszają, ale nie słyszał dobywających się z nich dźwięków. Krzyczała prosto w ucho taty. Na jej czole i szyi wystąpiły żyły. Jej twarz zaszła różem, policzki zaś – czerwienią. Tata się nie poruszył. Mama popatrzyła przez przednią szybę. Samochód całkiem zjechał na przeciwległy pas. Chwyciła kierownicę i szarpnęła ją w prawo. Pojazd gwałtownie skręcił ku namalowanej na środku linii, w kierunku bezpiecznej strony jezdni. Groteskowy był ten pas na nawierzchni, absurdalna ochrona, osiem centymetrów żółtej farby wyznaczające granicę między bezpieczeństwem a… tym. A w głośnikach narastał śpiew chóru. I kiedy maska auta gięła się od impetu zderzenia, kiedy zgrzyt miażdżonego i rozdzieranego na strzępy metalu bombardował bębenki Hermana, a nawet kiedy diamenty bezodpryskowego szkła posypały się na niego jak grad, radio nadal grało. Gdy mamą i tatą rzuciło do przodu w fotelach i zaraz wstrzymało ich rozdzierające aorty szarpnięcie naprężonych pasów bezpieczeństwa, gdy siostrą targnęło w bok, ku niemu, a ich głowy zderzyły się ze wstrząsem rozbłyskujących pod powiekami iskier barwy sepii, a nawet w trakcie drugiego miotającego na wszystkie strony łupnięcia i kolejnego rozchybotanego wstrząsu, przez cały ten czas Bonnie Tyler śpiewała.

Gięty i miażdżony samochód protestował skomleniem i rykiem. Kiedy wirował na ukos w poprzek autostrady, a opony wyły w niezgodzie na pęd i kamienną twardość asfaltu, kiedy grawitacja wokół dachu zmieniła wektor, na przekór swej sile zawieszając w powietrzu odłamki zderzenia, nawet wtedy gdy ucichło wszystko oprócz rozkrzyczanego gdzieś w pobliżu samotnego głosu, piosenka trwała. Samochód zatrzymał się na boku, a Herman zawisł w pasie bezpieczeństwa, unosząc się nad siostrą. Ciężar własnej głowy wykręcał mu szyję. Ucho oparło się o ramię. Nie mógł wykrzesać nawet tyle siły, żeby się wyprostować. Ramiona mu dyndały, jedno osunięte na pierś, drugie zwieszone w przestrzeni pod nim. Grzbiet dłoni spoczął na policzku siostry, jej włosy wplątały mu się między palce, a w dotyku miękkie były jak puch. Herman jednak tego nie czuł: ciało miał zwiotczałe, a on sam odpłynął. Odpłynął już dobrą chwilę wcześniej. Radio odegrało całe siedem minut przejmującej ballady, a po następnych siedmiu nadjechała pomoc. Ale ten czas nic dla Hermana nie znaczył. Nie wrócił do świata przez następne trzy tygodnie. Nie chciał. Gdy się obudził, był w szpitalu, samotny w ciemnym pokoju. Delikatnie przesunął dłońmi po ciele – bolało go dosłownie wszystko. Podłączono do niego jakieś kable i rurki. Gdzieś z ciemności dochodziło miarowe popiskiwanie. Przez okno widział, że na dworze też jest ciemno. Tam, tuż za szybą, było całe miasto świateł. Później lekarze powiedzieli, że przeżył, ponieważ w chwili zderzenia najpewniej był nieprzytomny. Ciało miał całkowicie bezwładne i dlatego zaabsorbowało wstrząsy, gdy samochód przewrócił się na bok i dwukrotnie przetoczył. Dodali też, że jest dzieckiem i jego obrażenia szybko się zagoją. Kilka tygodni później doktorzy, zgodnie ze wskazówkami zapisanymi w testamencie rodziców, oddali go pod opiekę dziadka. Nie miał innej rodziny na kontynencie. Nawet dużo później Herman stale i wciąż brał udział w tym wypadku. Powroty do tamtej chwili były jego sposobem na zapamiętanie wyglądu mamy, taty i siostry. Wyciągał rękę za niewidzialną linię dzielącą siedzenie na pół, tę, o którą przez lata walczyli: twoja strona, moja strona. Dotykał włosów siostry, miękkich splotów zbłąkanych między palcami. Gdy zawieszony w pasie spoglądał w dół – asfalt za jej oknem – wydawało mu się, że zasnęła. Zaglądał tam czasami, by całe wydarzenie ponownie

rozegrało się przed jego oczami, ale zawsze odchodził przed końcem piosenki. Za tym punktem w czasie nie zostało już nic do zrozumienia. Znikał, zanim się skończyła, bo wiedział przecież, dokąd i do kiedy ma wrócić, jeśli twarze rodziców wyblakną w pamięci bądź jego palce zapomną miękkość siostrzanych włosów. Nigdy nie wyznał dziadkowi, że wraca do wypadku, nawet po tym, jak zadomowił się w swoim pokoju w Sewilli na Roxy, gdzie uczył się historii, studiował literaturę i rozwiązywał złożone zadania trygonometryczne. Herman wpatrywał się w kartkę, a jego oczy tańczyły między dwiema kropkami, które dziadek postawił w przeciwległych rogach. Znajdowały się od siebie o trzydzieści pięć przecinek sześć centymetra i choćby nie wiadomo, jakie proste wytyczał wzrokiem na białej niezapisanej kartce, odległość ta się nie zmieniała. – Zostawię cię z tym – powiedział dziadek, wychodząc z pokoju Hermana. – Odległość między nimi nie jest stała. Te dwie kropki mogą być tą samą kropką, mogą też znajdować się gdziekolwiek w granicach trzydziestu pięciu centymetrów, tak jak myślisz. Powiedz mi, jak to możliwe. Rozmyślając nad zagadką, Herman żuł gumkę na ołówku. W kuchni zagwizdał czajnik, w salonie zaszeleściła gazeta. Gumka w jego ustach wypadła z oprawki. Jak te kropki mogą być jedną kropką? – dręczył się. Albo inaczej – analizował – jak to samo może istnieć dwukrotnie w jednym czasie? – Już wiesz?! – zawołał dziadek z salonu. – Nie – wymamrotał Herman na tyle głośno, by dziadek go usłyszał. – To niemożliwe. Nie da się skrócić przeciwprostokątnej – dodał do siebie. – Jest stała. – Hermanie – rozległ się głos dziadka – kiedyś za niemożliwe uważano, że Ziemia jest okrągła. Teraz jesteśmy mieszkańcami nowego kontynentu. Niemożliwością było, by człowiek oderwał się od ziemi. Teraz latamy w kosmos. Łatwo możesz porównać z tym swoje zadanie. Potraktuj przestrzeń między kropkami jako czas, nie jako odległość. Czas to narkotyk, od którego wszyscy jesteśmy uzależnieni. Prędzej czy później będziemy musieli zerwać z nałogiem. Gazeta zaszeleściła, dziadek umilkł. Herman przyłożył dłonie do przeciwległych rogów kartki i docisnął ją do

blatu. W skupieniu zmarszczył brwi. Z rosnącą frustracją wykonał jeszcze kilka obliczeń. Nie pasowały, więc je przekreślił. Otoczył kółkiem „35,6”, które wyszło mu za pierwszym razem. O co dziadkowi mogło chodzić? Jeśli potraktujemy odległość jako czas, jednym sposobem na jej skrócenie jest podróżować szybciej. Ale sama odległość nie ma szybkości, ma ją dopiero ich połączenie, czyli przemieszczanie się w jakimś tempie. Jak mawiał dziadek, są ze sobą powiązane, chociaż nie są tym samym. Z każdą mijającą chwilą Herman czuł, że coraz bardziej miesza mu się w i tak skołowanej głowie, aż wreszcie nie mógł już myśleć. Gdyby w jego naturze leżała złość, zmiąłby kartkę i wyrzucił ją do śmieci. Zamiast tego zamiótł ręką po blacie. Papier spadł z krawędzi biurka i skręcony wylądował pod ścianą, a wtedy kropki na wygiętej w łuk kartce zetknęły się na chwilę, nim znów się rozprostowała. – Dwie kropki są jedną kropką – mruknął do siebie Herman. – Nie rozdziela ich żadna odległość, mimo że leżą po przeciwnych stronach kartki. Podniósł kartkę i wolno zetknął oba rogi. Przez cały ten czas odległość między kropkami stopniowo się zmniejszała, aż wreszcie się spotkały. Zostawił kartkę płasko leżącą na biurku. Niecierpliwie pragnął podzielić się z dziadkiem swoim odkryciem. – Dziadku! – zawołał. – Już wiem! Wiem, że to jedna i ta sama kropka! Z salonu nie nadeszła odpowiedź. Przyjrzał się wypisanym na kartce równaniom, tym przekreślonym i tym ujętym w kółka. Pociągnięcia ołówkiem były wyraźne i powiększone, grube grafitowe kreski wybiegające w dal włóknistej przestrzeni papieru. Z tej wyolbrzymionej perspektywy czubek ołówka jawił się woskową skałą księżycową. W zapadłej ciszy było coś zatrważającego. Herman wiedział, że coś się stało. Wyczuwał to. Wiedziało o tym również jego ciało. Cisza taka jak ta często poprzedzała nadejście czerni. Bo było cicho. Przepadły gdzieś zwykłe odgłosy mieszkania. Jedyne dźwięki dochodziły z wnętrza Hermana, jego serce wybijające pum, pum, pompujące krew. Jego oddech. Jego głos w głuchym powietrzu, jakby stłumiony przez ciało i kości głowy, wzywający po chwili zwłoki. – Dziadku – powiedział ten głos. Herman czekał.

Nie było odpowiedzi. – Dziadku! Jesteś tam? – zawołał jeszcze raz. Potem czerń i zamieszanie w tej czerni, i uporczywe ciągnięcie za nogę. I głosy, odległe, rozmyte. – Jest tutaj, leży na wykładzinie. Poza tym w zasadzie tylko oddycha – mówi jakaś kobieta. – Nie wiem, co mu się stało, po prostu zemdlał. Proszę cię, Claire, pomóż mi.

Rozdział XXXVI w którym z punktu widzenia Iana wszystko w dole błyskawicznie się powiększa Ian o tym nie wie, ale w ułamku czasu tak krótkim, że z trudem da się go zmierzyć, minął punkt wyznaczający połowę jego lotu. Zaczyna odczuwać fizyczne skutki tak długiego przebywania w powietrzu. Łapie oddech pyszczkiem rozdziawionym w atmosferze zbyt rzadkiej, by mógł przyswoić tlen. Nie może rozchylić skrzeli, choć stara się z całych sił. Nie pozwala na to wiatr smagający jego ciało. Prąd powietrza jest zbyt silny, by tak delikatny mechanizm mógł w nim funkcjonować. Zaraz… Co to ja robiłem? – zastanawia się przez chwilę. Potem zdaje sobie sprawę, że spada. Mijając trzynaste piętro, przecina wytyczoną na niebie linię i z późnopopołudniowego światła wlatuje w cienie rzucane przez pobliskie budynki. Kontrast z jasnością jest silny, a gdy ostatni rozbłysk żegna się z jego złotymi łuskami, Ian odkrywa, że nieco siadł mu nastrój. Pociemniały świat tłumi odbicia od szkła i stali otaczających bloków, jeszcze niedawno tak silne. Wszystko, co ongiś tam było – takie wyraźne! – stało się zmatowiałą wersją siebie. Ubyło szczegółów, w półmroku zszarzała dotychczasowa przejrzystość dnia. Budynkowi, wzdłuż którego Ian spada, ubywa życia, nie jest już tak ostro zarysowany i nawet powietrze stało się jakby przygaszone. W Ianie kiełkuje głębokie przeczucie nadchodzącego nieszczęścia, jakby okrążał ciemną stronę Księżyca. Znalazł się zupełnie sam w obcym środowisku, wywołana ucieczką euforia nie jest już taka silna, przypomina raczej obtłuczony fornir, spod którego wyziera coś złowieszczego i niebezpiecznego. Mieszkanie na trzynastym piętrze ma kolor różowy, przez co należy

rozumieć nie tylko barwę, ale i atmosferę. Różowe są ściany, meble, a na lampę podłogową narzucony został zwiewny kawałek tkaniny w barwie pepto-bismolu. Dla Iana jest to pręga różu niknącego słońca; taki sam odcień powstaje, gdy słoneczna tarcza schowa się za horyzont. W oczach śmigającego w dół Iana różowa plama rozciąga się w pionową smugę. Ian nie może wiedzieć, że mieszkanie wynajmuje barmanka Raquel na spółkę ze swoją współlokatorką, stewardesą Fontaine. Obecnie nie ma ich w domu, ale zostało w nim, między ścianami, sufitem a podłogą, tak wiele chwil ich życia. Dzielą się opłatami za czynsz, każdym rachunkiem i są najlepszymi przyjaciółkami. Dwukrotnie całowały się w sposób raczej dla przyjaciółek nietypowy: raz upiły się na imprezie sylwestrowej i trochę je poniosło, a za drugim razem napalony facet okazał się oblechem i Fontaine musiała w jakiś sposób umknąć przed jego zalotami. Publiczne lesbijstwo zawsze było doskonałym kołem ratunkowym. Za jednym zamachem podnieciło oblecha i uwolniło Fontaine od wszelkich zobowiązań, jakie sobie uroił. Żadna z nich nie uważa się za lesbę, ale obie miło wspominają tamte pocałunki. Nigdy jednak sobie tego nie powiedziały. Ian nie umie wejrzeć w przyszłość, ale mijają dwa lata i podczas czarterowego rejsu do Meksyku Fontaine poznaje miłość swego życia. Ona ma dwudziestoczterogodzinną przerwę w podróży, on – zarezerwowany tygodniowy pobyt w kurorcie, all inclusive. Spędza z nim cały wolny czas, a po jego powrocie często się spotykają. Z początku ich małżeństwo jest jak sen, ale pod koniec piątego roku oboje ostro piją. Zapisują się na kilka grup wsparcia, wydają tysiące dolarów na terapie indywidualne. Z jakiegoś powodu, którego nigdy do końca nie pojmą, budzą w sobie najgorsze skłonności. Przeżywają wspólnie kilka szczęśliwych lat i wiele bardzo trudnych. Ich małżeństwo trwa w sumie osiem lat i cztery miesiące. Nie dorobili się dzieci, które by ich łączyły, ani psa, o którego mogliby się kłócić, niczego poza hipoteką i wspólnym wyczyszczonym kontem, jedynymi sprawami do uporządkowania podczas rozwodu. Po rozstaniu się nie widują i żadne nie wchodzi ponownie w związek małżeński. Fontaine rzuca picie, ale jej były mąż nie, dlatego też przedwcześnie traci większość zębów. Raquel nadal utrzymuje kontakty z Fontaine. Służy jej wsparciem i nawet na krótko znów zostają współlokatorkami, kiedy Fontaine odchodzi od męża. Raquel nie wychodzi za mąż i jest jej z tym całkiem dobrze.

Zaraz… Co to ja robiłem? Perspektywa Iana zmienia się wraz ze światłem. Ziemia, teraz o wiele bliższa, jest też o wiele bardziej złowróżbna. Ledwie kilka chwil temu była tak odległa, daleko, daleko wśród cieni, absolutnie niegroźna… A że istniała? Co tam, bez wysiłku dało się ją zignorować. Ale to, co jeszcze niedawno było w jego życiu zaledwie tłem, stało się dookreślonym i niebezpiecznym rozgrywającym w partii o jego losy. Zbliża się ostateczny etap jego podróży, a wraz z nim pojawiły się nieobecne na starcie złe przeczucia. Z początku, upojony nieznaną ekscytacją, jaką niesie ze sobą przygoda, był ślepy na to, jak niemal na pewno zakończy się jego lot. W tym momencie jedyną stałą w jego życiu jest nieustające ciążenie powszechne. Ian zdolny jest o nim rozmyślać, a może nawet zrozumieć, że w bardzo podobny sposób na wszechrzecz działa czas. Ian pikuje na wysokości dwunastego piętra i nim sięgnie gruntu, wpada w jedno z ostatnich zapętleń pamięci, z którego wyziera świadomość rychłego kresu. Nie może tego wiedzieć, ale poprzedni lokatorzy mieszkania na dwunastym piętrze wyprowadzili się dwa dni temu. Sąsiedzi ich lubili, tych atrakcyjnych, miłych dla każdego nowożeńców. Kiedy kilka razy zdarzyło im się urządzić imprezę, zawsze pamiętali, by o dwudziestej drugiej, jak nakazywał regulamin, przyciszyć muzykę. Pilnowali mieszkań sąsiadów, którzy wyjechali na wakacje, odbierali za nich pocztę, karmili ich koty i podlewali roślinki. On był akwizytorem sprzedającym nowe mieszkania, ona zaś inżynierem. Ich seks był przeciętny, ale uprawiali go często, po cichu i ku obopólnemu zadowoleniu. Ją jednak zawsze nieco irytowało, że musiał koniecznie wziąć prysznic kilka minut po tym, jak oboje doszli. Widziała w tym zawoalowaną sugestię, że jest odrażająca albo że odrażający jest ich seks, a żadne z tych stwierdzeń nie wydawało jej się prawdziwe. Wyprowadzając się, owinęli naczynia w gazety, tak by rozdzielały każdy talerz i każdą miseczkę. Porządnie oznaczyli pudełka, a książki uprzejmie zapakowali w te mniejsze, żeby ekipie przeprowadzkowej nie było za ciężko. I przenieśli się do domu na przedmieściach, stali się częścią uroczej nowej społeczności, która zwie się Burnt Timber Acres. Teraz mają podwórko, płot, podatek od nieruchomości i raz na kilka lat muszą wzywać kominiarza. Ian nie widzi ich przyszłości, w której, zupełnie zresztą nieodległej,

pojawia się dwoje dzieci, chłopczyk i dziewczynka. Nie wszystko oczywiście układa się jak po różach. Są awantury, są krzyki. Jedno z nich na jakiś czas zostawia drugie, bo problemy finansowe, bo coś szwankuje z wzajemnym zaufaniem, ale szybko do siebie wracają i znów kochają się na wieki. Kiedy on po czterdziestu ośmiu latach małżeństwa umiera, ona popada w osamotnienie i rok później podąża za nim. Ich dzieci wygłaszają wzruszające mowy na pogrzebie. Młodsze uważa się za poetę, deklamuje więc do głębi przejmujące nieskładne rymowane epitafium, które większość żałobników doprowadza do płaczu, nawet tych na co dzień nieskłonnych do łez. Nie tyle działa tu interpretacja wiersza, ile jego kiepsko wykorzystany potencjał. Ileż Ian by dał za możliwość zalania się łzami! Jego oczy, wyschłe tak, że aż palą, przeskakują od mieszkania na dwunastym piętrze do ulicy w dole. Przy krawężniku parkuje druga karetka. Jej światła wzorem pierwszej łyskają jeszcze po otwarciu się obojga drzwi. Samochody pełzną ulicą jak mogą, niemrawa mechaniczna stonoga. Cały ten nieporządek w dole wydaje się taki spowolniony, ponieważ Ian spada jak strzała. Drzwi ambulansu otwierają się przez wieczność i zanim zdążą z nich wyjść ratownicy, Ian z ukosa i głową w dół łypie przez okno jedenastego piętra.

Rozdział XXXVII w którym nasza bohaterka Katie spotyka złą kusicielkę Faye Nie pomyliłaby tego stroju z żadnym innym. Kobieta na schodach, ta, która przystanęła pół kondygnacji wyżej, ma na sobie nocną koszulę Katie. Koszula jest, owszem, wymięta, poplamiona, na jakiejś innej babie, ale z całą pewnością należy do niej. Równie jasne jest, skąd ją wzięła i dlaczego w niej paraduje. Łatwo dodać dwa do dwóch, zwłaszcza jeśli wynik dosłownie pcha się w oczy. Wszystko nagle stało się jasne jak słońce. Katie zostawiła tę koszulę u Connora kilka dni temu. Po każdej wizycie to lub tamto u niego porzucała, weszło jej to w nawyk. Chciała, żeby coś ją Connorowi przypominało. Snuła romantyczne fantazje, jak to na widok nocnej koszuli będzie się uśmiechał. Wyczarowała sobie nawet piękną wizję, w której Connor tulił się w łóżku do jej wdzianka, zasypiał spokojnie z policzkiem na miękkiej bawełnie, podczas gdy zachowany w materiale zapach jej skóry subtelną wonią wypełniał jego nozdrza. Równie jasne jest, co ta kobieta robi na schodach i skąd wzięło się wahanie w głosie Connora, które wychwyciła, zanim kilka minut temu wpuścił ją domofonem. Kazał tej drugiej zejść po schodach, zakładając, że Katie skorzysta z windy. Connor ma inną kobietę, o której Katie nic nie wiedziała, i oto ona we własnej osobie, kilka stopni dalej. Katie stoi przez chwilę, oszołomiona tą kaskadą odkryć. Następują po sobie tak szybko, że aż się po każdym chwieje. Każda już zrozumiana warstwa kładzie się na poprzedniej, a wszystkie tworzą obraz czegoś, o czym jeszcze przed kilkoma sekundami nie miała pojęcia. Stary świat, w którym żyła, przepadł. Ten jest nowy i istnieje w nim ta druga kobieta.

A teraz, gdy pojmowanie skończone, odkrycia dokonane, pora na rządy reakcji. Katie ma ochotę uderzyć tę drugą i nawet wymyśliła, gdzie konkretnie: prosto w pizdę. Ma ochotę wydrzeć się na tę kobietę w jej nocnej koszuli, stać się miotającą gromy banshee, wymachiwać ramionami, przyszpilić ją do ściany i oskarżyć o sabotaż jej miłości. Ale przecież tamta może nawet nie wiedzieć o jej istnieniu. Czy to, że jest tą drugą, to wina jej, czy Connora? Zanim jej umysł zdąża sformułować to pytanie, Katie cały swój ból i gniew przenosi na Connora, który gdzieś tam na górze, trzynaście pięter nad ich głowami, wciąż uważa, że ona nic nie wie o jego haremie. Ta druga wpatruje się w Katie, która pod jej spojrzeniem może jedynie przełknąć łzy pomieszania, przebiec obok i pognać w górę. Gdy kobieta znika jej z oczu, Katie widzi już tylko podskakujący obraz krętych schodów, wiodących ją do góry, ku niemu. To bardziej jego wina niż jej, stwierdza w nawale chaotycznych emocji. To Connor miał możliwość, by powiedzieć „nie”, by tego nie ciągnąć, nie ranić. Ale zdecydował, że wszystko to zrobi. A może to moja wina? – zastanawia się Katie. Może to ja coś zrobiłam lub czegoś nie zrobiłam? Jakim potrzebom Connora nie potrafię sprostać? Czyżbym zbyt wcześnie zaczęła za dużo od niego oczekiwać? Znają się dopiero trzy miesiące, analizuje, a ściśle rzecz biorąc, do pełnych trzech miesięcy brakuje kilku dni. Mimo to tak dobrze im się układało. Ich rozmowy nigdy nie były wysilone, nigdy nie czuli się niezręcznie w swoim towarzystwie. Katie wyobrażała sobie, jak wyglądają po roku. Widziała ich też znacznie później, jak idą do kina albo piją poranną kawę i czytają razem gazetę. Nie projektowała ich sobie jeszcze w związku małżeńskim, z dziećmi czy w podeszłym wieku, ale z pewnością to też tylko kwestia czasu. Miga znak z napisem „Piętro 21”. Dopada ją wyczerpanie. Jest wykończona, ale boi się, że dotrze do niego za późno, by zmusić go do konfrontacji i kazać mu się wytłumaczyć. Zaczyna wątpić w to, co widziała pięć pięter niżej. Może była zbyt pochopna w sądach, a może zobaczyła tylko swoje podejrzenia, a nie prawdę? To nie musiał być jej strój. Może to wszystko jest jednym wielkim zbiegiem okoliczności, może tamta kobieta robi zakupy w tym samym sklepie i nabyła taką samą nocną koszulę. Może to wszystko jest nieporozumieniem, Connor na nią czeka i za nic nie będzie mógł dojść, o jaką kobietę na schodach chodzi, tak samo jak nie wie o tym, że winda się

zepsuła. Pogubi się w jej obłąkańczym bredzeniu. Uśmiechnie się do niej i wyjaśni, że nie ma zielonego pojęcia, o co jej chodzi. Rozproszy jej obawy, ona mu uwierzy i wszystko wróci do normy. Na pewno taka jest prawda, myśli Katie. Błagam, niech to będzie prawdą! Zdarzył się tylko nieszczęśliwy zbieg okoliczności, a Connor na mnie czeka i weźmie mnie w ramiona, i chwilę później wyzna mi miłość. Powie: „Katie, nie znałem nigdy kogoś takiego jak ty i choć jesteśmy ze sobą dopiero od trzech miesięcy, minus tych kilka dni, wiem, że jesteś tą jedyną. Wszystkie sprawy, które do tej pory uważałem za istotne, już nie mają znaczenia, i to mnie przeraża. Zmieniłaś całe moje życie, absolutnie i nieodwołalnie. I choć trwoży mnie siła uczuć, jakie do ciebie żywię, jestem jednocześnie niesamowicie przejęty perspektywą spędzenia reszty życia u twojego boku”. A ona nie powie ani słowa, ponieważ nie będzie to konieczne. Wtuli tylko twarz w jego pierś, on zaś oprze podbródek na jej głowie. Zrodzi się między nimi coś tak silnego i kompletnego, że nie będzie wymagało zwerbalizowania – wystarczy, że da się odczuć między dwojgiem ciał. I będzie to o wiele bardziej wymowne niż jakiekolwiek słowa. Jeszcze może im wyjść. Nie ma mowy, żeby tym razem nie mogło. Wprawdzie stała twarzą w twarz z tą kobietą przemykającą się schodami i wprawdzie przyłapała Connora na gorącym uczynku, Katie jednak tak pragnie, by okazało się to nieprawdą, że woli już zostać okłamana, byle tylko wszystko, o czym myśli, raz na zawsze odeszło. Wie, że tego chciała, ale i tak zbyt szybko chwyta za klamkę do drzwi na korytarz dwudziestego siódmego piętra. Przechodzi przez nie, choć wolałaby na zawsze pozostać na schodach razem ze swoimi złudzeniami. Doszła do wniosku, że niewiedza jest czymś o niebo lepszym od prawdy. Boli nieporównanie mniej niż potwierdzenie podejrzeń. Spieszy korytarzem ku mieszkaniu Connora, ale wolałaby nigdy nie wchodzić na te schody. Wolałaby nigdy nie zobaczyć tej kobiety, bo wtedy wszystko byłoby równie proste jak jeszcze przed minutą. Wolałaby nie spotkać Jimeneza, który powiedział jej, że winda się zepsuła. Wolałaby nie mijać w akompaniamencie gwizdów odległej o kilka przecznic budowy, żałuje też, że nie uprzedziła Connora telefonicznie, zamiast zjawiać się bez zapowiedzi. O ileż byłoby łatwiej, gdyby nie przyjęła zaproszenia na kawę,

o ile prościej, gdyby nie zdecydowała się uczęszczać na wykłady z antropologii pod tytułem „Między magią naukową a realizmem kulturowym”, gdyby nigdy nie poszła do college’u, gdyby w ogóle nie wychodziła z domu. Owszem, byłoby o wiele łatwiej, ale niekoniecznie lepiej, konkluduje, wyciągając rękę do gałki w drzwiach Connora. Uwierzę mu, jeśli mi powie, że to wszystko nieprawda, myśli. Nie puka, ponieważ drzwi są otwarte. Po prostu wchodzi. Connor jest w domu, siedzi na skraju łóżka w samych spodniach od dresu. Pochyloną głowę złożył w dłoniach, jak gdyby była zbyt ciężka, by utrzymać ją na karku bez dodatkowego wsparcia. Łokcie ulokował na kolanach, jakby dźwiganie głowy było zbyt dużym wyzwaniem dla słabego rusztowania ramion. Podnosi na Katie wzrok, policzki ma mokre, z oczu płyną mu łzy. Błyszczący gil ślimaczy się między nosem a wargą. – Przepraszam – mówi, łamie mu się chropawy z emocji głos. – Popełniłem okropny błąd.

Rozdział XXXVIII w którym czarny charakter Connor Radley przyznaje, że popełnił okropny błąd, i niechcący popełnia kolejny – Przepraszam – mówi Connor. – Popełniłem okropny błąd. Katie stoi w drzwiach. Nie rusza się. Nie odzywa. Connor spogląda na nią, błagalnie wpatruje się w jej oczy, mylnie poczytując wściekłość za zmieszanie. Ona natomiast równie szybko i jednoznacznie, jak on szukał jej oczu, ucieka wzrokiem. Poczucie winy nie pozwala mu na nią patrzeć. Znów opuszcza głowę i wpatruje się w ciemne plamy na jasnych spodniach od dresu, konstelacje, które na tkaninie utworzyły jego łzy. Mówi dalej, ale przedtem robi urywany wdech. – Dopiero teraz zrozumiałem to, co powinienem zauważyć parę miesięcy temu. Chce mówić dalej, ale gdy usiłuje stłumić szloch, całe jego ciało się spina. Wygląda to tak, jakby rzuciło nim lekkie czknięcie. Czeka, aż fala emocji ustąpi. – Wszystko ci wytłumaczę – duka. Wciąga w nozdrza wysięk z nosa i w próbie oczyszczenia twarzy z wydzielin przejeżdża po niej przedramieniem. Potem popada w milczenie i tylko siedzi na łóżku ze zwieszoną głową. Katie przemierza pokój, wchodzi do kuchni i opiera się o blat. Spogląda na zamieszkującego balkon Iana. Jego kuliste akwarium jest rosistą kroplą w o wiele rozleglejszej scenerii, a jego ciało jeszcze mniejszym złotym pikselem na tle tej całej panoramy. Na akwarium piętrzą się kartki przyciśnięte kubkiem, który podarowała Connorowi. Wolno sunie spojrzeniem po mieszkaniu, po wszystkich rzeczach, które tu zostawiła,

i łączy kropki wspomnień ich wspólnie spędzonego czasu, strzępy swej obecności w tym miejscu. Na oparciu kozetki wisi otwarty magazyn dla kobiet, którego tam nie odkładała. Nie sądzi, żeby Connor go wertował w poszukiwaniu porad dotyczących makijażu. W rogu leżą jej kapcie. Usiłuje sobie przypomnieć, czy rzeczywiście tam je zostawiła. Podczas gdy ona poddaje oglądowi mieszkanie, Connor siedzi potulny i rozbeczany. W końcu obrzuca wzrokiem i Connora, i kałużę żałości, w którą zmieniła się jego twarz. Czuje teraz niewiele więcej poza dojmującym gniewem. – No mów – rozkazuje mu wyważonym tonem. – Była taka jedna kobieta… – Była? – Tak, do niedawna, ale z całą pewnością była. Kiedy dzwoniłaś z dołu… była u mnie. – Wiem. Windy są popsute i musiałam wejść tu po schodach. – Katie stara się z całych sił, żeby emocje nie zakradły się do jej głosu. Nie chce wpaść w histerię, choć ma do tego pełne prawo. – Dałeś jej moją nocną koszulę. – Krzyżuje ramiona niepewna, jak długo da radę hamować łzy. – Coś we mnie jej wtedy potrzebowało. Potrzebowałem jej, ale potrzebuję też ciebie. Teraz już wiem, jaki byłem ślepy i że ty jesteś ważniejsza. Chyba po prostu mnie poniosło, wiesz, była kimś nowym… – Nowym? Widujemy się dopiero od trzech miesięcy – przerywa mu Katie. Nie może się powstrzymać. Zaczyna płakać. – Bez kilku dni. – Wiem, ale to i tak było na tyle nowe, że aż do dziś nie wiedziałem, co do ciebie czuję. Nie wiedziałem, że ktoś może być dla mnie taki ważny. Że ty jesteś taka ważna. – Wargi Connora drżą. – Faye… – Ma na imię Faye? Connor kiwa głową. – Faye to pozostałość po moim dawnym życiu i już nigdy nie wróci. Daję słowo. Jesteś wszystkim, czego potrzebuję. Po prostu dotychczas nie pojawił się w moim życiu ktoś taki jak ty. Ktoś, za kim bym tęsknił, kiedy go nie ma, ktoś, przed kim mógłbym się tak otworzyć. Mówię ci o Faye, bo źle postąpiłem. Zdaję sobie z tego sprawę, chcę to naprawić i zacząć od nowa. Nie mogę bez ciebie żyć i nie wiem, co z tym wszystkim zrobić. – Connor odrywa rękę od kolana i wyciąga ją do Katie. – Pierwszy raz coś takiego czuję. – Patrzy na nią opuchniętymi oczami o czerwonych obwódkach, wysadzanymi klejnotami łez. Jedna z nich wydostaje się poza powiekę

i rysuje gładką linię na policzku. Drżącą kroplą zawisa na podbródku, po czym staje się kolejną ciemną plamką na spodniach od dresu. – Nie znałem wcześniej miłości, nie wiedziałem, czym jest. Nie wiedziałem, co robię. Ale teraz wiem. Kocham cię, Katie. Oto słowa, na które Katie czekała. Dla których tu przyszła, choć padły w zupełnie innych okolicznościach, niż tyle razy sobie wyobrażała. Wierzy mu. Naprawdę ją kocha. Widzi to w jego twarzy, w napięciu krążącym w jego ciele. Ten szaleńczy niepokój może być tylko miłością. Te słowa, te dwa słowa były najprostszą rzeczą, jedyną, jakiej od niego chciała. Ale teraz już wcale nie są proste. Chce jej się śmiać. Chce jej się płakać. Nie dba o to, że robiąc jedno i drugie naraz, będzie wyglądała jak wariatka. – Nie – odpowiada Katie. Słowo to brzmi jak suche szczeknięcie, choć wcale tego nie chciała. Przed wypowiedzeniem następnych robi głęboki wdech. – Nie. Nie waż się tego mówić. Nie teraz. Nie mnie. – Katie… – Connor wstaje i robi krok w jej stronę. – Wiem, że jesteś wściekła… – Mylisz się. – Katie już nie może. Płacze niepohamowanie. – Nie jestem wściekła. Jestem zraniona. Ranisz mnie. Connor idzie do niej przez pokój. Katie odtrąca jego wyciągniętą rękę. Potem się na niego zamierza. On daje krok w tył, żeby uniknąć jej pięści. Krzyczy na niego. Staje się tą rozhisteryzowaną babą, którą tak bardzo nie chciała się stać. – Jakim trzeba być porąbanym chujem, żeby mówić te wszystkie słowa, te, które ty powiedziałeś?! Są całkiem na opak, są popierdolone! Kocham cię i dlatego rżnąłem Faye? To zupełnie bez sensu! Ty jesteś bez sensu! Aż mi cię szkoda, taki jesteś pojebany. Szkoda mi samej siebie, bo byłam na ciebie ślepa. Masz pojęcie, jak bardzo chciałam usłyszeć, że mnie kochasz? A skąd! – Śmieje się przez łzy. – Nie ma mowy, żeby wiedział to taki upośledzony emocjonalnie socjopata jak ty, i dlatego ci współczuję. Żal mi cię. Connor znów wysuwa do niej rękę. Katie ją odtrąca, ale on nie ustępuje. Bity i policzkowany, otacza ją ramionami i obejmuje. Katie tłucze go z całych sił. Wie, że zadaje mu ból, ale już po chwili nie może wziąć zamachu – zbyt blisko przyciągnął ją do swej nagiej piersi. Katie się poddaje. Robi się nagle bardzo zmęczona, poza tym najsilniejszym uderzeniem nie sprawi mu tyle bólu, ile on sprawił jej. Stoi

więc w jego cieple z ciałem przyciśniętym do jego nagiej skóry. Obojgiem wstrząsa płacz, którego już nawet nie starają się powstrzymać. Connor w kółko powtarza jej imię: – Katie, Katie, Katie. Wiem, że spieprzyłem. Wiem, że cię zraniłem. Masz rację. Jestem durniem. Dupkiem. Jestem straszny. Katie, Katie, Katie, wynagrodzę ci to. Wynagrodzę, choćby miało mi to zająć resztę życia. Jestem na to gotowy. Przez każdy dzień wieczności. Możesz mnie nienawidzić, zmienić moje życie w piekło, kazać mi cierpieć każdej godziny, póki nie umrę, i ja się na to zgadzam, bylebym do tego czasu był z tobą. Próba wynagrodzenia ci wszystkiego będzie celem każdego mojego świadomego oddechu. Wiem, że nie mam prawa prosić cię o cokolwiek, nie po tym, co uczyniłem, ale czy możesz to dla mnie zrobić? Czy możesz mnie nienawidzić do końca mojego życia? Katie mimo woli krztusi się śmiechem, słysząc te absurdy. Prosi, żeby do śmierci robiła z jego życia piekło, byle tylko mogli być razem? – Katie, Katie, Katie. Nienawidź mnie przez resztę życia, bo kocham cię do szaleństwa – ciągnie Connor. Owiewa ich wiatr z balkonowych drzwi i przynosi ze sobą stłumiony szum ulicy na dole. Po kilku minutach szloch Katie cichnie. Connor również przestaje się trząść. – Connor? – Tak? – Puść mnie. Robi to i cofa się. Katie mówi dalej: – Zabieram moje rzeczy i się wynoszę. Nie mogę teraz na ciebie patrzeć, ale jeśli to, co powiedziałeś, jest prawdą, może za jakiś czas się spotkamy. Może wtedy będzie odpowiednia pora, bo to zdecydowanie nie ta. Nie mogę doczekać dnia, w którym o tym zapomnę. Jeśli zapomnę o tym z tobą, będę wyczekiwała dnia, w którym ci przebaczę. Ale jak będę mogła ponownie ci zaufać? Jeśli jednak wszystko, co mówiłeś, jest twoim kolejnym kłamstwem, a podejrzewam, że jest… to mam nadzieję, że będziesz się smażył w piekle. Mija chwila. – Dobrze – szepcze Connor. – Do zobaczenia za jakiś czas. – Pomożesz mi pozbierać moje rzeczy? – pyta Katie. – Dobrze.

Connor wyjmuje spod zlewozmywaka foliowy worek i wrzuca do niego dwa pudełka herbaty ziołowej. Katie podnosi z kozetki swoje czasopismo i wkłada je pod ramię. Zabiera z kąta kapcie, idzie do łazienki, ale nie może znaleźć swojej szczoteczki do zębów. Spotyka się z Connorem na środku pokoju i pakuje swój dobytek do worka. – Idę po kubek – mówi. – Dbaj o Iana. – Będę – odpowiada Connor. – Proszę, jeszcze to… – Wyjmuje zerkającą spod poduszki parę koronkowych majtek. – Nie zapomnij ich. Katie przez chwilę spogląda na zmięte majtki. Potem przekrzywia głowę i uśmiecha się do niego. – Możesz je zatrzymać – oznajmia. Jego twarz krzywi się w obleśnym uśmiechu. – Naprawdę? Connor gniecie majtki w obu rękach i przysuwa do twarzy koronkową rozetkę. – Jak najbardziej, zachowaj je – odpowiada Katie. – Nie są moje.

Rozdział XXXIX w którym zła kusicielka Faye osądza, że pocałunek kloakalny jest niewystarczającym źródłem przyjemności Gdy cichną nad nią plaskające kroki, Faye kręci głową, wspominając tę dziwną dziewczynę, którą tylko krok zdawał się dzielić od przypadkowej emocjonalnej erupcji. Wydaje jej się, że słyszy dochodzące z góry echa płaczu, ale w tej zniekształcającej dźwięki przestrzeni nie może mieć pewności. Rzuca za siebie ostatnie spojrzenie, podejmuje wędrówkę w dół i wraca do rozmyślań, na ile sposobów Connor zapłaci za to, że posłał ją na schody. Nie pozwoli mu o tym zapomnieć. Przechodzi obok znaku na ścianie, który informuje ją, że ma przed sobą jeszcze dziesięć pięter. Dziesięć pięter fantazjowania, jak to się z nim rozliczy. Każda metoda, która do tej pory przyszła jej do głowy, wiązała się z niedbale rzuconymi na podłogę ubraniami. W niektórych przewijają się sznurkowe więzy i różne inne pęta. W jednej korek z butelki wina, recepturka i drewniana łyżka. Kilka z kolei wymaga, by starannie rozważyła, czy może zrobić mu to samo, czego, jak mówił, zwykła życzyć sobie Deb. Niewątpliwie byłaby to ciekawa forma kary, ale Faye nie jest pewna, czy gdyby się na to zdobyła, mogłaby jeszcze kiedyś spojrzeć na siebie w lustrze. Istnienie Deb nie kłopocze Faye tak mocno jak fakt, że Connor dla swojej dziewczyny wyprosił ją z mieszkania. Nie ma problemu z innymi kobietami w życiu Connora. Ma problem z tym, że ta jedna roztacza nad nim coś więcej niż Faye. To też nie jest jakaś wielka sprawa, ale oznacza, że kiedyś, w najbliższej przyszłości Connor zrozumie, że jego uczucie do tamtej dziewczyny jest silniejsze niż uczucie do niej, a wtedy to ona będzie stratna.

Owszem, istnienie jej i Deb w życiu Connora może być nie fair wobec jego panny, ale ona jest równie nie fair wobec nich. A w samym środku tkwi Connor, element wspólny, a co za tym idzie – problem. To znaczy, myśli, puszczając poręcz i wąchając wnętrze dłoni, mielibyśmy być razem na zawsze? Co to my, pingwiny? Jej ręka, tak jak poręcz, która co jakiś czas służy jej za przewodnika na schodach, pachnie metalem. Pachnie tysiącami dłoni, które dotykały jej w przeszłości. Faye decyduje, że pingwiny są wprawdzie urocze, ale ona nie jest jednym z nich i tworzenie pary aż do śmierci z jednym tylko partnerem po prostu nie leży w jej naturze. Nieważne, jaki ładny kamyk facet jej sprezentuje. Wraca myślami do zajęć o profilu biologicznym, na które uczęszczała dwa lata temu w Australii. Był to łatwy sposób na zaliczenie dodatkowych punktowanych godzin, a kiedy zajęcia się skończyły, przez kilka miesięcy zwiedzała surfingowe plaże kraju. Pewnego dnia grupa studentów wybrała się starym rozklekotanym autobusem na plażę pod Melbourne, żeby policzyć pingwiny. Poziom trudności tego zadania zdawał się umykać wąsatemu wykładowcy w średnim wieku, który całe swoje życie poświęcił studiowaniu tych małych stworzeń. Wszystkie miały takie samo ubarwienie i zmieniały się w oszałamiającą szachownicę czerni i bieli, gdy olbrzymim stadem, kołysząc się, dreptały na brzeg. Z tego powodu zliczenie ich stawało się praktycznie niemożliwością i dlatego Faye uciekła myślą od prób docieczenia, ile setek tych zwierząt kłębi się na plaży, do rozważań, jak też mogą smakować. Zastanawiała się, dlaczego ludzie ich nie jadają, przecież jest ich masa, a wyłapanie ich byłoby łatwizną. Przypomina sobie zajęcia. Nie, na pewno ani razu nie padła wzmianka, żeby ktoś je jadł. Nawet Aborygeni. Ale na pewno ktoś kiedyś tam pingwina spróbował. Mijając ósme piętro, znów obwąchuje rękę i zastanawia się, czy nie pachnie intensywniej. Decyduje, że już nie będzie korzystała z poręczy, gdyż jest ona niehigieniczna i cuchnie. Może to dlatego, że pingwiny są urocze, rozważa dalej. Po chwili namysłu dochodzi do wniosku, że jednak nie, powód musi być inny. Cielaczki są urocze, a ludzie żrą je na potęgę. To samo z jagniętami. Może ktoś dawno temu spróbował pingwina, odkrył, że mięso nie jest zbyt smaczne, i tak pingwiny nie weszły do jadłospisu. Skręca na kolejną kondygnację, miło zaskoczona widokiem

przyśrubowanej do ściany tabliczki z napisem „Piętro 4”. Idzie dalej, wspominając film dokumentalny, z którego się dowiedziała, że pingwiny należą do nielicznych gatunków wiążących się w pary na całe życie. Naprawdę na całe życie. Nie zachodzą sobie za skórę w kolejnych monogamicznych związkach. Myśli o tym, jak by to było związać się z Connorem na dziesięciolecia, póki jedno z nich nie umrze, i uznaje, że to nie dla niej. Interesuje ją tylko jego strona fizyczna. Gdyby potrafiła być szczera, gdyby potrafiła zapomnieć o tym, czego oczekiwała od niej matka, i po prostu była sobą, przyznałaby, że w zasadzie niczym więcej jej nie zaintrygował. Nie spisałaby się jako pingwin, ponieważ im bardziej pingwin Connor by się starzał, tym usilniej szukałaby sposobu na uwolnienie się od niego, na przykład dogodnej kry lodowej, na której mogłaby go zostawić, albo wymierzonego w odpowiednim momencie ataku orki. Poza tym, będąc pingwinem, Connor zatraciłby sens swego istnienia. Nie miałby fiuta, wszak pingwiny go nie mają, a intymność ich przelotnych pocałunków kloakalnych, jak Faye sobie wyobraża, bardzo szybko stałaby się wybitnie nużąca. Nie, rozważa Faye, pocałunki kloakalne to zdecydowanie za słabe źródło przyjemności. Ale dziewczyna Connora, z tego, co o niej mówił, świetnie by się na pingwina nadawała. Faye i tak nie rozumie, co ją do niego ciągnie. Connor to sam fiut. Znaczy, fiut to tylko fiut, rozmyśla, nie ma o co robić zamieszania. Wyposażona jest w niego połowa ludzkości i żaden z tych narządów jeszcze nie wyniósł zakonnicy z płonącego budynku ani nic takiego. Poza tym, konkluduje, jeśli chcesz napić się piwa, nie musisz kupować całego browaru. Mija przymocowany do ściany znak „Piętro 2”. Trzęsą jej się nogi, ponieważ po kilku intensywnych rundach pieprzenia, jakie zgotował jej Connor, prawie nie zostało w nich siły na sprostanie dwudziestu siedmiu piętrom schodzenia. Nieważne, już prawie jest u celu. Gdy od holu dzieli ją tylko jedno piętro, zaklina się, że po raz ostatni korzystała ze schodów. Tutaj i gdziekolwiek indziej. Kiedy następnym razem będzie chciał mnie ukryć przed swoją dziewczyną, myśli, niech sam mnie zniesie po schodach. I niech sam wyrzuca sobie swoje śmieci. W drzwiach do holu przystaje. Ciche niepowszednie zamieszanie przed budynkiem skłania ją, by się zatrzymać i popatrzeć.

Rozdział XL w którym Jimenez bohatersko zajmuje się ostatnim zgłoszeniem awarii Na wysokości dwudziestego piętra winda przestała drżeć i dalej wznosi się gładko. Grzechot oprzyrządowania ucichł, światła już nie migają. Jimenez czuje się dobrze, dobrze wygląda, tak samo pachnie i nabrał animuszu. Podjął ostateczną decyzję, że wieczorem wyjdzie na miasto, i nawet jeśli będzie sam, to będzie sam wśród tłumu ludzi. Otarcie się o śmierć podczas naprawy windy zaszczepiło w nim pragnienie życia i potrzebę, by życie to było odważne. Podnosi wzrok i spod zmarszczonych brwi patrzy na zmieniające się cyferki nad drzwiami. Opiera się o poręcz i krzyżuje stopy w kostkach, dumny z pracy, którą wykonał, by znów tę maszynerię uruchomić. Co było zepsute, teraz jest naprawione, myśli. Z bezpiecznej perspektywy czasu chichocze na wspomnienie swych nieszczęśliwych przygód, które wprawiły windę w ruch. I tak oto wszystko zaczyna się od nowa, rozmyśla. Przyczepiła się do niego piosenka, stara, lecz wciąż radosna, którą nuci w poszukiwaniu katharsis. Dobry kawałek, pierwotnie piosenka ludowa, wykorzystana później w starym czarno-białym filmie pełnym pieśni i tańców, który wielokrotnie oglądał jako dziecko. Ilekroć ją słyszy, napływają te same skojarzenia: mały Jimenez wpatrzony w śnieżący obraz na czarno-białym telewizorze w domu abuelity. Rozumiał wtedy zaledwie kilka angielskich słów, ale pokochał bohaterów i wibrujący rytm widowiska. Lubił te wszystkie rozśpiewane i rozpląsane stare filmy – nie musiał znać angielskiego, żeby je zrozumieć. Nuci barytonowe Chiapanecas, myśląc o pięknej Lupe Vélez w roli

zachwycającej i pełnej życia Carmelity Fuentes z filmu Dziewczyna z Meksyku. Uwielbia jej temperament, tę energię, którą zasłużyła sobie na przydomki Piekielnica i Ostra Papryczka. W scenie, którą przywołuje mruczando Jimeneza, señorita Vélez okręca się na wypolerowanej podłodze lokalu i tańczy obcas przy obcasie, a jej sylwetka odbija się w posadzce. Wygląda to tak, jakby było ich dwie i jakby wirowały w dwóch przeciwnie zwróconych grawitacjach, tańcząc po obu stronach tafli szkła, a jeśli jedna zmyli krok, druga potknie się i przewróci. Señorita Vélez ma na sobie elegancką suknię. Cekiny lśnią w światłach sceny, jaśniejszy od nich jest tylko jej uśmiech. Ach, ta suknia! Jimenez kręci głową na samo wspomnienie. Zachodzące na siebie falbany otaczają ciało od talii po kostki. Koronkowe lamówki lśnią, jakby materiał stał w ogniu, gdy tancerka zatacza kręgi i przytupuje jedną stopą przy drugiej. Sukienka unosi się nad podłogą, odsłaniając jej doskonałe kostki, te cuda boskiej inżynierii. Trudno o pyszniejszą kolekcję najdelikatniejszych kości, z osobna bezsensownych, ale razem idealnie zsynchronizowanych i współpracujących, filarów piękna jej ruchów. Jimenez wzdycha. Ta kobieta łączyła w sobie subtelną siłę i wdzięk. Winda dzwoni i przystaje z szarpnięciem. Ogłasza w ten sposób, że dotarła na dwudzieste piąte piętro. Drzwi się rozsuwają, a wtedy widać, że poziomy podłóg kabiny i korytarza są fatalnie niedopasowane. Jimenez kuca i zeskakuje trzydzieści centymetrów niżej na wykładzinę dywanową. Wciąż pogwizdując, idzie korytarzem i ogląda z zewnątrz podłogowe niedopasowanie. W wąskiej ciemnej szczelinie pod windą wisi nieatrakcyjna masa mechanicznych części. Tych rzeczy nikt nigdy nie widuje. Ba! – nikt nie raczy nawet zaszczycić myślą faktu, że istnieją. Wszystkie te elementy, bez których maszynisko nie mogłoby działać, są teraz odsłonięte na spojrzenie każdego, kto zechce popatrzeć. Niech ta brzydota, która wprawia wszystko w ruch, na razie pozostanie obnażona, myśli Jimenez. Zajmę się nią jutro. Naprawię ten zlewozmywak, a potem znajdę jakieś małe kino, w którym grają stary film. Kupię popcorn i obejrzę, co tam będą wyświetlać. Jeśli trafię na śpiewy i tańce, tym lepiej, a już w ogóle najlepiej, jeśli film okaże się czarno-biały. Tym więcej ku pokrzepieniu duszy. A po seansie pójdę potańczyć. Wyjmuje z kieszeni zmięte zgłoszenie awarii i upewnia się, że dobrze zapamiętał swój cel. Lokal dwadzieścia pięć zero siedem. Na końcu korytarza

po lewej. Puka do drzwi, pogwizduje i kołysze się na piętach, czekając na reakcję. Wciska ręce do kieszeni, a narzędzia przy pasie odpowiadają dzwonieniem. Z mieszkania obok wyłania się sąsiadka i zamyka za sobą drzwi. Jimenez pozdrawia ją skinieniem głowy. Ona odpowiada tym samym, uśmiecha się i rusza w głąb korytarza, ku nieruchomej windzie. Jimenez ponawia pukanie do drzwi mieszkania dwadzieścia pięć zero siedem, obserwując przy tym, jak sąsiadka wdrapuje się do kabiny. Uderza się kobiecina w palec u stopy i prawie leci do środka na nos. Jakoś się jednak zbiera i znika w windzie, która wówczas się zamyka. Jimenez znów puka do drzwi, tym razem głośniej i dłużej. Po kilku chwilach odczepia od pasa kółko na klucze, przesuwa jeden, kolejny, aż wreszcie znajduje odpowiedni. Puka raz jeszcze, a potem otwiera drzwi. Gdyby ktoś był w domu, z pewnością do tej pory by się odezwał. Na co dzień mieszkańcy mają prawo do prywatności. Wejście Jimeneza do któregokolwiek lokalu zostałoby uznane za bezprawne wtargnięcie, co zresztą zawsze szanował. Wolno mu wejść do cudzego mieszkania tylko w nagłym wypadku, stanowiącym zagrożenie dla innych lokatorów, albo kiedy otrzyma zgłoszenie awarii. Wewnętrzne przepisy bloku określają, że w takiej sytuacji dozorcy wolno wejść do mieszkania w ciągu czterdziestu ośmiu godzin w celu przeprowadzenia naprawy. – Halo! Tu dozorca! Przyszedłem naprawić zlew! – woła Jimenez do środka. Cisza. Wchodząc do mieszkania i zamykając drzwi, Jimenez wygwizduje końcowe takty piosenki. Piętami zsuwa buty i zostawia je na wycieraczce. Przemierza krótką sień, mija łazienkę i wchodzi do dużego pokoju. Drzwi do sypialni po lewej są zamknięte. Wydaje mu się, że słyszy za nimi szmer, jakiś ruch, wykrzykuje więc znowu swoje powitanie: – Halo? Tu dozorca, przyszedłem do cieknącego zlewu! Nikt nie odpowiada, więc Jimenez definitywnie uznaje, że jest sam. Nie ma mowy, żeby lokator go nie usłyszał. Zatem ponownie skupia się na wyglądzie mieszkania i z uznaniem nisko, przeciągle gwiżdże. Tutaj nic nie przesłania słońca tak jak u niego. Widok rozciąga się aż po horyzont i Jimenez dziwuje się miejskiej gęstości. Tak wielu ludzi żyje w piętrzących się nad ziemią

kopcach, wszyscy na sobie upakowani, poruszający się wokół siebie. Sprawdza godzinę i zawraca do kuchni. Z przyjemnością widzi, jaka jest schludna. Na blacie kuchennym przy tosterze walają się jakieś okruchy, szklanka z plamą po szmince łapie wodę z kapiącego kranu, ale poza tym wszędzie jest porządek. Jimenez przygląda się spadającym kroplom, po czym wyjmuje klucz i odkręca kran. Gumowa uszczelka wygląda dobrze, nie jest pęknięta, nawarstwił się tylko na niej węglan wapnia, osadzający się od twardej wody. Jimenez pociera uszczelkę między kciukiem a palcem wskazującym. Jest chropawa i pokrywają ją minerały. Znajduje pod zlewem jakiś ocet, pozbywa się wody ze szklanki, nalewa octu na palec i zanurza w nim uszczelkę. Naleciałości zaczynają syczeć. Następnie zatyka zlew korkiem i napełnia go wodą. Potem wyciąga korek. Gdy woda odpływa, Jimenez wyjmuje spod zlewozmywaka kosz na śmieci i pakuje się do szafki z głową i ramionami. Nie widzi przecieku, nie ma żadnej kałuży. Przesuwa palcem po rurze od nakrętki na syfonie po zgięcie, ale nie wyczuwa wilgoci. Marszczy czoło, pocierając suchymi palcami o kciuk. Pod umywalką jednak jest ciemno, odpina więc od pasa latarkę. Włącza ją, ale nic się nie dzieje. Oczywiście. Baterie padły. – Tonto – mruczy do siebie Jimenez. Kładzie latarkę obok na podłodze i wraca do badania rur. Podskakuje, słysząc za sobą głos. Wali głową w zlewozmywak, który ripostuje głuchym, rezonującym metalicznym brzękiem. – Gracias por arreglar el lavamanos – mówi ten głos. – No hay de qué – odpowiada Jimenez, jednocześnie pocierając tył głowy i gramoląc się spod zlewozmywaka. Siada na podłodze i obraca się, żeby zobaczyć, kto mu podziękował.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Rozdział XLI w którym Garth przekuwa nerwy na stalowe i zdobywa się na najodważniejszy czyn w swoim życiu Garth zapina suknię. Po jego plecach wędruje gładkie bzzz suwaka. Odwraca się tyłem do lustra i spogląda przez ramię, by ocenić rękodzieło Florii. Para po prysznicu jest już tylko słabą mgiełką w górnych rogach lustra i sporadycznym nalotem wilgoci na szklanej powierzchni. Wygładza krawędzie i oprawia wizerunek Gartha w antyczny gaussowski szum. Garth podziwia suknię, myśląc przy tym, jakim darem w jego życiu jest Floria. Dzięki niej wygląda na delikatnego, a zarazem silnego, tak jak chciał. Suknia jest zniewalająca; Garth nic nie może poradzić na to, że przesuwa dłońmi po swej karminowej drugiej skórze. Owiewa włosy suszarką i wciera w nie odrobinę usztywniającego klajstru, by zachowały łobuzerski charakter. Rozczesuje brodę grzebieniem i usuwa maszynką zbłąkane włosy, które wykiełkowały mu na policzkach. Po lekkim psiknięciu dezodorantem pod pachy i skropieniu obojczyków wodą kolońską przychodzi czas na makijaż. Garth odkrył, że z jego skórą i gęstą szczeciną najlepiej komponują się głębokie neutralne odcienie. Nie cierpi krzykliwych barw wojennych z magazynów mody i teledysków. Zadaniem makijażu jest wzmocnienie piękna, a nie bycie pięknem. Szminka nearly nude, odrobina podkładu, żeby wyrównać odcień skóry, subtelne pociągnięcie wyżej oczu barwami ziemi dla podniesienia kontrastu, zasugerowania jakiejś tajemnicy. Dzieła dopełnia coś do pogrubienia rzęs. Finałowa ocena w lustrze i Garth już wie, że właśnie tak powinno się to robić. Jest piękny. Gasi światło, wycofuje się do sypialni i zamyka za sobą drzwi.

Siada na łóżku, jego serce łomocze, a nie waliło tak, od kiedy na wiosennych tańcach za czasów szkoły średniej pocałował dziewczynę, w której się podkochiwał. Na sali gimnastycznej przyciemniono światła. W mroku Savage Garden grali Truly Madly Deeply. Był to szybki pocałunek; ona pochyliła się wyczekująco, a on przyłożył usta do jej ust. Musiał być szybki, ponieważ po sali krążyło troje opiekunów, pilnujących, by do podobnych wybryków nie dochodziło. Zakazany czyn, wyglądanie zetknięcia, niepewność tamtej nocy – wszystko to znów płynie w żyłach Gartha. Śmieje się z siebie, że znów poczuł się jak dzieciak, ale jednocześnie doznaje ulgi, że potrafi jeszcze coś takiego odczuwać. Odbiera to jako dowód, że życie wciąż kryje w zanadrzu niespodzianki i wyzwania, od których zakołacze serce i w brzuchu zatańczą motyle. Ma nadzieję, że nigdy nie zestarzeje się na tyle, by utracić te przelotne zawroty głowy z okresu dorastania. Ktoś puka do drzwi. Myśli i tętno Gartha zamierają. Przyszedł, myśli Garth. Stoi przed drzwiami i puka. Sprawdza, czy ktoś jest w domu. Garth naprawdę planował otworzyć drzwi. Chciał być odważny, ale teraz, gdy wyczekiwana chwila nadeszła, zagryza knykcie i pragnie tylko zniknąć, wpełznąć pod łóżko i ukryć się pod nim w nadziei, że jakiś magiczny teleport przeniesie go gdzie indziej. Kolejne pukanie, tym razem głośniejsze. Garth odzyskuje odwagę. Umacnia się w niej, sięgając do szuflady szafki nocnej, z której wyjmuje misterny srebrny naszyjnik. Postanawia, że nie odpowie na pukanie. Naszły go wątpliwości, czy rzeczywiście powinien ujawnić się w taki sposób. Potrzebuje każdej pozostałej sekundy, by się namyślić i zahartować nerwy. Zapięcie naszyjnika wymaga kombinacji, delikatny to wynalazek dla tych mięsistych i trzęsących się paluchów. Przy niezdarnej trzeciej próbie kółeczko wchodzi w karabińczyk i jest już bezpiecznie zablokowane. – Halo! – woła głos, jakże bliski, odgrodzony jedynie grubymi na trzy centymetry drzwiami do sypialni. – Tu dozorca! Przyszedłem naprawić zlew! Dobry z niego człowiek, myśli Garth. Ciężko pracuje, żeby to miejsce funkcjonowało jak należy. Toczy tę bitwę dzień w dzień, niedostrzegany,

niedoceniany, walczy od rana do wieczora, by utrzymać istniejący stan rzeczy. Widzi odrażające podbrzusze budynku, zmaga się ze zwarciami instalacji elektrycznej, z sedesami, z których się przelewa, z zatkanymi zlewozmywakami. Ogląda te paskudne dolne partie, żeby mieszkańcy nie musieli tego robić, a i tak udaje mu się obdarzyć każdego przelotnym uśmiechem. I gwiżdże jakąś piosenkę. Kilka ostatnich słabnących taktów przedostaje się przez drzwi do sypialni, coś Garthowi nieznanego, ale niby znajomego. Dobry z niego człowiek i powiem mu to, postanawia Garth, gdy piosenka się kończy i z drugiej strony drzwi dobiega pojedynczy cichy gwizd. Powiem, ale nie bez odpowiedniego obuwia. Garth chwyta buty leżące na łóżku tuż obok niego. W pośpiechu poplątał paski i choć jeden but trzyma pewnie, drugi wisi przyczepiony do pierwszego, kołysze się groźnie, a po chwili spada na ziemię. Ze stłumionym stuknięciem ląduje na dywanie. Garth wstrzymuje oddech. Zamiera, wszystkie mięśnie spinają mu się ze strachu, a w duchu beszta się za niezdarność. Nie mógł tego nie usłyszeć. Musiał, nawet przez drzwi. Jak można się było spodziewać, dozorca woła jeszcze raz: – Halo? Tu dozorca, przyszedłem do cieknącego zlewu! Teraz, myśli Garth. Wstaje z butem w ręce i robi trzy kroki dzielące go od drzwi. Sięga do klamki, a gdy już ma ją w dłoni, nieruchomieje. W kuchni coś stuka i podzwania. Jimenez bezzwłocznie zabrał się do pracy. Garth uświadamia sobie, że wstrzymał oddech. Powoli wypuszcza powietrze. Ręka osuwa się z klamki, też powoli, jakby wraz z wydechem flaczała. Garth wraca i siada na łóżku. Schyla się, wsuwa stopę w pantofel, który trzymał w dłoni. Rozmiar jest idealny. Garth nie może się powstrzymać: zapinając pasek, tuli przez chwilę but w dłoniach. Oto prawdziwa moc! Wszystko pasuje, wszystko wydaje się doskonałe. Nareszcie dostrzega, że nie ma się czego bać ani wstydzić. Podnosi z podłogi drugi but i przywdziewa go niczym zbroję. Nie ma tu nic innego, tylko ja, myśli. Oto ja. Znów wstaje, nieznacznie wypina pierś. Wygładza materiał, sunąc po nim rozprostowanymi dłońmi od piersi po kolana. Szarfa na ramieniu pozostanie szarfą. Garth nie zamierza przewiązywać się nią w talii – choć zgodnie

z projektem Florii jest to możliwe – i tym samym umniejszyć wrażenie, jakie wywołuje suknia. Mężnie daje krok w kierunku drzwi, po nim kolejny, a z każdym wzrasta jego tempo i pewność siebie. Na pięciocentymetrowych obcasach łatwo się manewruje, łatwiej kołysze biodrami, o wiele prościej nad nimi zapanować niż nad tamtymi pretensjonalnymi dziesięciocentymetrówkami, które zamówił za pierwszym razem. Subtelność zawsze wygra. Jestem równie twardy jak ta kobieta, którą na budowie pokazywał mi Danny, myśli Garth. Ta po drugiej stronie ogrodzenia. Siatka nie miała chronić jej przede mną i Dannym, wręcz przeciwnie. Albo jak Faye, ta spotkana na schodach, jakże silna i najwyraźniej zatracona w miłości. Garthowi szkoda było jej chłopaka. Nie sięgał jej do pięt. Większość mężczyzn nie wie, co zrobić z takim pięknem, tą samoistną szlachetnością. Która teraz przepływa przeze mnie. Garth na oścież otwiera drzwi do sypialni i przebywa krótki dystans do kuchni. Jest najbardziej olśniewającym mężczyzną, jaki kiedykolwiek włożył suknię, i zamierza podziękować człowiekowi wykonującemu niewdzięczne prace, dzięki którym w budynku dzień w dzień wszystko gra i buczy. Zamierza go docenić i tego samego zażyczy sobie w zamian. Słyszy, że Jimenez mamrocze coś pod nosem. Wychodząc zza rogu szafki kuchennej, dostrzega go siedzącego po turecku z głową pod umywalką. Spojrzenie Gartha – prawda to i banał – najpierw przyciąga rowek, wyłaniający się w szparze powstałej między uniesioną koszulą Jimeneza a nieco zsuniętymi spodniami. Masywny i owłosiony facet w sukni i tak musi tę prawdę zaakceptować, ale Garth uważa za cudownie ujmujące i wyjątkowo człowiecze po prostu być tym, kim naprawdę się jest. I tak właśnie będzie, myśli, już teraz. – Gracias por arreglar el lavamanos – mówi, a jego głos rozchodzi się tembrem płynnym i głębokim. Jimenez podskakuje i wali głową o spód zlewu. Wycofuje się rakiem i siada na linoleum z latarką pod kolanem. W jednej ręce trzyma klucz do nakrętek, drugą pociera czubek głowy. – No hay de qué – odpowiada i dopiero wtedy podnosi wzrok na Gartha.

Rozdział XLII w którym Petunia Delilah wspomina, jak zakochali się w sobie z Dannym pośród apokalipsy żywych trupów Petunia Delilah wlecze chłopca za nogę i wciąga go do mieszkania. Jest bezwładny jak trup, wiotkie i chude brzemię, na szczęście nie takie ciężkie. Puszcza go, gdy już cały jest za progiem, przechodzi jeszcze dwa kroki i opiera się o ścianę. Nie może wytrzymać i skomli, gdy fale skurczu przenikają jej ciało, a kiedy ustępują, osuwa się po ścianie na linoleum. W tej pozycji jest jej niewygodnie, wierci się więc i przekręca, aż wreszcie układa się płasko na plecach. Podłoga chłodzi jej skórę pod przesiąkniętą potem nocną koszulą. Doznanie to przynosi ulgę, gdyż Petunia Delilah ma wrażenie, że każdy centymetr jej ciała stoi w ogniu. Claire próbuje zamknąć drzwi, ale blokują się w połowie na głowie chłopca, który coś wtedy mamrocze. Oczy wywracają mu się pod powiekami. Claire czubkiem futrzanego bambosza ostrożnie usuwa z drogi tę głowę i szybciutko zamyka drzwi. Rozdygotanymi palcami przesuwa rygiel, a następnie zakłada łańcuszek na miejsce. Petunia Delilah wykręca szyję i spogląda na tę kobietę, wpatrzoną w chłopca o kończynach luźnych jak u marionetki, wciśniętego w kąt przy szafie. Dzieciak oddycha powoli, utrata świadomości wygładziła mu rysy. W obliczu targającego nią pomieszania z poplątaniem i panicznego lęku, zazdrości chłopakowi tego spokoju. Chciałaby przejść przez to nieprzytomna. W tym momencie Claire okręca się i spogląda na nią, leżącą na podłodze obok wyspy kuchennej. – Co mogę zrobić? – pyta. Na jej twarzy maluje się najczystsze przerażenie, pospiesznie wyrzuca z siebie drżące z lęku słowa. – Jak mogę pomóc? – Zadzwoń do Kimmy – odpowiada Petunia Delilah. – To moja położna.

Claire przeskakuje nad chłopcem i gna do kuchni. Robi okrążenie, żeby zachować jak największą odległość od Petunii Delilah. Łapie leżący obok komputera zestaw słuchawkowy i wkłada go na głowę. Petunia Delilah dyktuje jej cyfry, ona zaś wstukuje je w program do komunikacji głosowej. Poprzez szum pulsującej w uszach krwi Petunia Delilah słyszy, jak Claire pyta o Kimmy. Mówi jeszcze kilka innych rzeczy, ale Petunia Delilah nie może się skupić. Sztywnieje pod ciosem ostrego, przeszywającego bólu, a dzwonienie w uszach przegania wszystkie inne dźwięki. Wydaje z siebie gardłowe wycie, a gdy ono cichnie, zdaje sobie sprawę, że u jej boku jest Claire, która wprawdzie jej nie dotyka, ale trzyma ręce w pobliżu jej czoła i ramienia, jakby zamierzała się na to zdobyć. – Kimmy nie ma w domu – relacjonuje Claire. – Mel powiedziała, że poszła na targ i wróci za jakąś godzinę. Powiedziała też, że Kimmy nie używa komórki, bo powodują raka mózgu. Jak można nie mieć komórki? Zwłaszcza w dzisiejszych czasach i… – Zadzwoń do mojego chłopaka – dyszy Petunia Delilah przez zaciśnięte zęby. – Zadzwoń do Danny’ego. Obficie się poci. Ma wrażenie, że pot wodospadem spływa jej po twarzy; czuje na wargach jego słony smak. Musi usłyszeć Danny’ego, a on musi ją zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Potrzebuje go przy sobie, żeby trzymał ją za rękę i masował jej plecy. A potem, kiedy to wszystko już się skończy, kiedy będzie tuliła w ramionach piękne dzieciątko, ma jej, kurwa, przynieść lodowego sandwicza. – Każ mu przyjść. – Wystękuje numer, a Claire się oddala i wbija cyfry na klawiaturze. – Już – mówi po kilku sekundach przykładania palca do słuchawki. Podaje zestaw słuchawkowy Petunii Delilah. – Dzwoni. Petunia Delilah potrzebuje głosu Danny’ego. Potrzebuje jego miłości, potrzebuje, żeby tu był. Chce usłyszeć te słowa, dzięki którym wciąż zakochuje się w nim na nowo. Prawie zawsze wie, co powinien powiedzieć. To takie słodkie, ten jego talent do dobierania za każdym razem prawie że idealnych słów. Telefon dzwoni. Petunia Delilah uwielbia, kiedy Danny mówi jej te wszystkie niemalże romantyczne rzeczy. Tak jak na ich pierwszej randce: zabrał ją do kina i niesamowicie się zawstydził, gdy spostrzegł, że zapomniał portfela, i koniec

końców to ona musiała kupić bilety. Zawstydził się jeszcze bardziej, kiedy w bufecie kupiła mu również popcorn i napój gazowany. Po obejrzeniu filmu, w którym nad światem zapanowały rzesze nieumarłych, powiedział: „Maleńka, gdybyśmy tylko my dwoje przetrwali apokalipsę zombi, utknęli w sklepie sportowym, a oni wyważaliby drzwi i wybijali okna, by pożreć nas żywcem, i gdybyśmy mieli pistolet, w którym zostałaby tylko jedna kula, przeznaczyłbym ją dla ciebie”. Czyż to nie słodkie? Zrozumiała wtedy, że są sobie przeznaczeni. Telefon dzwoni. Danny po prostu taki jest, przez cały czas. Oszczędziłby jej cierpień ze strony wygłodniałej hordy zombi i, makabrycznie wypatroszony, umarłby zamiast niej. Wydając ostatnie tchnienie, wolałby patrzeć, jak potwory pożerają jego wnętrzności, niż pozwolić, by choć przez chwilę cierpiała. Ale w tym konkretnym wypadku, jak rozumowała Petunia Delilah, w dziale myśliwskim sklepu sportowego znalazłoby się zapewne więcej amunicji, niż daliby radę zużyć, poniosło go więc cokolwiek z tą rycerskością. Lecz Danny właśnie taki jest, roznamiętniony do tego stopnia, że czasem nie po drodze mu z logiką. Tak funkcjonuje jego miłość, która zresztą należy do niej. Petunia Delilah nie chciała zepsuć nastroju chwili, wytykając mu, że amunicji mieliby pewnie od groma i jeszcze trochę. Telefon dzwoni. No i, kiedy wtulają się w siebie w łóżku, Danny zawsze potrafi wyszeptać coś w przybliżeniu romantycznego. Na przykład: „Kochanie, ze wszystkich kobiet, jakie brałem w tym wyrku, ty jesteś najpiękniejsza. Naj, naj, naj”. Tak właśnie powiedział. „Ze wszystkich”. Mówi też rzeczy takie jak: „Lubię, że jesteś taka miękka i tak się fajnie uginasz, to o wiele przyjemniejsze od sypiania z jakimiś chuderlakami”. Albo: „Łał, ale seksowna jest ta twoja nowa fryzura! Odmładza cię o dziesięć lat. Normalnie natychmiast muszę cię przelecieć”. Petunia Delilah ma tylko dwadzieścia sześć lat, ale nie widzi w tych słowach nic niestosownego. Wie, co chciał przekazać, tylko najwyraźniej zadanie go przerosło. Mówi to wszystko z uśmiechem, z uniesionymi brwiami, kiwając głową, jakby dawał jej prezent i z przejęciem czekał, aż go otworzy. Na drugim końcu linii eksploduje hałas. – Halo?! – krzyczy Danny.

– Danny, ja rodzę – rzuca Petunia Delilah. – Co?! – Głos Danny’ego tonie w głośnej muzyce i gwarze jakiegoś zatłoczonego miejsca. – Kto mówi?! – Danny!!! Ja rodzę!!! – wrzeszczy Petunia Delilah. – Co? Nie! – Głos Danny’ego unosi się z przejęcia. – Tak? Ja cię kręcę, rodzi mi się dziecko! – woła. Odpowiadają mu jakieś entuzjastyczne pijackie okrzyki. – Rodzi mi się dziecko! Tym razem wiwaty są liczniejsze. – Danny – mówi Petunia Delilah do słuchawki. – Danny! – powtarza głośniej, nie otrzymawszy odpowiedzi. – Tak, kochanie? Chłopaki tutaj też są nieźle podjarani. – Śmieje się. – Mówią, że muszę postawić kolejkę. – Danny, to nie ty rodzisz. Ja rodzę. W tej chwili. Na podłodze u jakiejś pani. W mieszkaniu osiemset pięć. – O cholera. No tak. Dobra. Już pędzę – odpowiada Danny. – Właśnie zamówiłem kolejnego browka, ale walnę go duszkiem. A hamburgera wezmę na wynos. Będę za kilka minut. – Rozłącza się. Leżący chłopiec jęczy. Nieznacznie się wierci, trzepocze powiekami i otwiera oczy. Przez kilka chwil pozostaje nieruchomy, ale w końcu z wolna obraca się na bok. Jego ciałem targa odruch wymiotny, lecz z ust nic się nie wydostaje. Wolno podciąga się do pozycji siedzącej, dławi się raz jeszcze, zaczyna wciągać do płuc głębokie hausty powietrza. Kilka chwil później rozgląda się zaczerwienionymi, nierozumiejącymi oczyma. Petunia Delilah znowu się spina i wydaje ochrypły warkot. – Potrzebujemy pomocy – odzywa się do niej Claire. – Profesjonalnej. I to już. Rusza, by zerwać z głowy Petunii Delilah zestaw słuchawkowy, ale przystaje, widząc, że zaplątał się w jej spocone włosy. Spogląda na mikrofon tak blisko ust ciężarnej i przez jej twarz przebiega wyraz obrzydzenia. Wraca biegiem do kuchni i podnosi słuchawkę swojego osobistego telefonu. – Dzwonię na dziewięćset jedenaście – oznajmia.

Rozdział XLIII w którym wycofana Claire z całych sił stara się odebrać poród Petunii Delilah Claire wystukuje na klawiaturze telefonu dziewięć, jeden, jeden. Patrzy, jak Petunia Delilah wije się na podłodze pod wpływem kolejnego skurczu. Nóżka stercząca między nogami lekko się wierci, a z waginy wystają dwa małe garby niemowlęcych pośladków. Chłopiec przy drzwiach klęczy z rękami na udach i wystawionymi na boki łokciami. Głowę zwiesił nisko nad kolanami. Claire myśli, że absolutnie nie zniosłaby, gdyby zwymiotował na jej podłogę. – Dziewięćset jedenaście – odzywa się męski głos w słuchawce. – Proszę podać adres, pod którym zdarzył się wypadek. – Roxy Drive osiemdziesiąt jeden jedenaście – odpowiada Claire. – To Sewilla na Roxy, mieszkanie numer osiemset pięć. – Rozumiem. – Następną chwilę wypełnia dźwięk pisania na klawiaturze. – Co konkretnie się stało? – Potrzebujemy karetki. Jest tu kobieta i rodzi mi na podłodze – wyjaśnia Claire. – Dobrze, proszę się nie rozłączać – mówi mężczyzna. – Już wysyłam ambulans. – Znów słychać stukanie klawiszy. – Przewidywany czas przybycia: cztery i pół minuty. Petunia Delilah wrzeszczy. Na szyi występują jej żyły, a mokra od potu skóra nabiega purpurą. Prze. Między jej nogami pojawiają się biodra dziecka. Jedną podwiniętą nóżkę wciąż ma w sobie, a druga spoczywa na podłodze. Chłopiec przy drzwiach podskakuje, słysząc krzyk, a potem robi to jeszcze raz na widok rozgrywającej się przed nim sceny. Szybko odwraca wzrok i opiera się czołem o drzwi. Tak mocno zacisnął powieki, że z wysiłku

wystąpiły mu zmarszczki w kącikach oczu. – Nie wiem, czy mamy tyle czasu – mówi Claire. – Dziecko wychodzi. Wisi już noga i widać pupę. – Noga i pupa? – upewnia się telefonista. – Zgadza się. Noga i pupa. – Ma pani rację. Ta kobieta natychmiast potrzebuje pani pomocy. Jak pani na imię? – Claire. – No dobrze, Claire. Mamy tu ułożenie pośladkowe stópkowe niezupełne i ta kobieta nie może czekać. Przeprowadzę cię przez to. Czy widzisz pępowinę? Wypadła? To będzie taki niebieskoszary przewód wypętlający się z matki. Claire przechodzi przez kuchnię i ogląda pocącą się i prężącą na linoleum Petunię Delilah. – Nic podobnego nie widzę – odpowiada. – Dobrze, będą ci potrzebne rękawiczki i czyste ręczniki. Masz takie? Claire odruchowo obraża się na chwilę za to pytanie. Oczywiście, że jej ręczniki są czyste. Jakakolwiek sugestia, że może być inaczej, to obelga. Ale tłumaczy sobie, że pytanie w zamierzeniu nie było obraźliwe. Mężczyzna na linii jej nie zna. – Mam – potwierdza. – Świetnie, przynieś je zatem i rozłóż pod matką. Jeśli masz rękawiczki, włóż je. Jeśli nie, starannie myj ręce przez trzydzieści sekund. Petunia Delilah skrzeczy, wypełniając mieszkanie zwierzęcymi odgłosami. Claire wpada w panikę i wydziera się na operatora: – Umiem, kurwa, umyć ręce, ale nie ma mowy, żebym tego czegoś dotknęła! – Przepraszam? Żeby się uspokoić, Claire robi głęboki wdech. – Nie dotknę tej kobiety ani jej dziecka – oświadcza, a głos jej drży na skraju płaczu. – Musisz, Claire. Musisz im pomóc. – Nie mogę. – Claire załamuje się i łka. – Po prostu nie mogę. To długa opowieść. – Jest tam ktoś oprócz ciebie? – pyta telefonista. – Taki chłopiec. On też kiepsko wygląda – odpowiada Claire histerycznym,

łamiącym się głosem. – Ja tylko otworzyłam drzwi. Piekłam kisz… – Claire, musisz się skoncentrować – mówi telefonista. – Daj chłopcu ręczniki i rękawiczki i ustaw go tak, żeby mógł pomóc przy dziecku. Musi mieć możliwość manipulowania noworodkiem. Pomogę ci. Wszystko ci powiem, ale wszystkiego nie zrobię. Jesteś potrzebna tej kobiecie. Jesteś potrzebna dziecku, i to właśnie teraz. Claire robi kolejny głęboki wdech. Zapach kisza ją uspokaja. Wypiera powietrze z płuc. Kiwa głową do telefonu. – Dobrze – mówi. – Już w porządku. Biegnie korytarzem do bieliźniarki i ściąga z półki stos ręczników. Po powrocie do kuchni kładzie je przy Petunii Delilah. Odskakuje, gdy ciężarna się napina i wydaje ochrypły skowyt. Ktoś w sąsiednim mieszkaniu kilkakrotnie wali w ścianę. – Ty! – Claire celuje w chłopca palcem. – Jak ci na imię? – H-Herman. – Herman odrywa czoło od drzwi i spogląda na Claire. – Hermanie – mówi Claire – chodź, musisz mi pomóc. Będziesz moimi rękami. Powiem ci, co masz robić, a ty to zrobisz. Jesteśmy potrzebni tej kobiecie i jej dziecku. Otwiera szafkę, z której wyjmuje pudełko. Podaje mu dwie dyndające żółtocytrynowe gumowe rękawiczki. – Włóż je. Herman przenosi wzrok z rękawiczek na leżącą z rozłożonymi kolanami Petunię Delilah, potem na podłogę, wreszcie znów na Claire. Jest blady, wyraźnie się waha i wygląda jak ktoś schwytany w potrzask. Błaga spojrzeniem, żeby nie kazała mu tego robić. – Już! – rozkazuje Claire. – Rozłóż pod nią kilka ręczników. Przejdzie przez to pod twoją pieczą. Po krótkim wahaniu Herman do niej podpełza, wyrywa jej z dłoni rękawiczki i naciąga je na ręce. Układa ręcznik pod pośladkami Petunii Delilah, po czym zajmuje miejsce między jej kolanami. Nie wie, gdzie podziać wzrok. Błądzi nim od pupy niemowlęcia i wystającej z Petunii Delilah nóżki do kolan rodzącej, do ściany, do Claire, aż wreszcie zawiesza go na twarzy Petunii Delilah. Twarzy, która nagle spazmatycznie się krzywi i wyje. Przerażony Herman się odsuwa, przebiera nogami, odpycha się do tyłu, aż wreszcie zatrzymuje się przyciśnięty do drzwi. – Biodra dziecka wyszły – mówi Claire do mikrofonu. – Ale widać tylko

jedną nogę. Druga cała jest zawinięta w środku. – Nie szkodzi – odpowiada telefonista – też wyjdzie. Claire, matka musi mi udzielić pewnych informacji. Claire słucha, a potem powtarza pytanie Petunii Delilah: – To twoje pierwsze dziecko? Petunia Delilah dyszy, że tak, a Claire przekazuje odpowiedź. – Rodzisz w terminie? Petunia Delilah wrzeszczy, że wypadał za pięć dni. Herman wrócił na stanowisko i nieśmiało, uspokajająco głaszcze ją po kolanie. Claire przekazuje odpowiedź operatorowi. Następnie pyta: – Jak dawno temu zaczęłaś rodzić? – Nie wiem! Pięć minut?! – drze się Petunia Delilah. – No przecież, kurwa, niedawno! O ja pierdolę, pali żywym ogniem!!! Herman zerka na Claire. Jego przerażona mina błaga o wskazówki bądź zwolnienie z obowiązków. – Słyszałem – rozbrzmiewa w uchu Claire spokojny głos operatora. – Uporamy się z tym. Wiele działa na naszą korzyść. Z pępowiną nie ma problemów, dziecko rodzi się w terminie. Biodra wyszły, a one rozewrą matkę równie skutecznie jak główka. Mają taką samą średnicę. W którą stronę skierowane są paluszki dziecka? Claire rzuca okiem na nóżkę i krzywi się, widząc, jaki bałagan ma na podłodze. – W stronę sufitu. – Trzeba je obrócić tak, żeby celowały w podłogę. Ku sufitowi ma być skierowana pupa. A teraz dziecko potrzebuje tyle wsparcia, ile tylko może dostać. Całe dłonie na niemowlęciu, w żadnym wypadku same palce! Obracać nim delikatnie, ale pewnie. Claire przekazuje Hermanowi instrukcje. Patrzy, jak chłopiec ujmuje dziecko w dłonie i kręci nim w jedną stronę. Kiedy biodra układają się prostopadle do podłogi, z Petunii Delilah wyskakuje druga nóżka, a wraz z nią pętla pępowiny. Herman wzdryga się, ale nie puszcza. Kontynuuje powolny ruch dopóty, dopóki stópki nie wskazują podłogi. Skończywszy, rozprostowuje je i ponownie siada na piętach. Spogląda na Claire z mniejszym strachem i większym zainteresowaniem niż dotychczas. – Wyszła druga nóżka! – wykrzykuje Claire. – To dziewczynka! Masz malutką dziewczynkę! – Ze śmiechem zbliża się do Petunii Delilah.

Petunia Delilah uśmiecha się, śmieje się w głos. Jej twarz lśni. – Wyszedł też kawałek pępowiny – informuje Claire operatora. – Rozumiem – odpowiedź telefonisty migiem dociera do ucha Claire. – Niedobrze. Ratownicy będą u was dopiero za dwie minuty. To za długo. Trzeba odwinąć dziecko z pępowiny i jak najszybciej musi się znaleźć na zewnątrz. Pępowina najpewniej się zacisnęła, co ograniczy dopływ tlenu. Im dłużej to zajmie, tym większa szansa na uszkodzenie mózgu. Posłuchaj, Claire, oto, co musimy zrobić.

Rozdział XLIV w którym kształcony w domu Herman trzyma w dłoniach życie i dotyka życia myślą Przy każdym dotknięciu dziecka Herman czuje, że słabnie jego kontakt z rzeczywistością. Z całych sił walczy, żeby zostać w tym pokoju, by nie udać się w jakieś inne miejsce. Przez gumowe rękawiczki czuje niemowlę, gorące i mokre w miseczce jego dłoni. Wykładzina podłogowa pod jego kolanami jest gładka i chłodna. Ręcznik pod biodrami Petunii Delilah przesiąkł lepką różową cieczą. Wolne są już obydwie nogi dziecka, a jego tors prawie bez oporów wysunął się z Petunii Delilah aż po barki. Wciąż jednak nie widać ramion, Herman domyśla się więc, że muszą być wyciągnięte nad główką. – Nie ma rąk – mówi do Claire. Spogląda na nią w poszukiwaniu wskazówek i pyta: – Jak mam z niej wyjąć ręce? Claire przekazuje to do telefonu. Po chwili odpowiada: – Obróć delikatnie dziecko w jedną stronę, a potem w drugą. Powinieneś je wtedy zobaczyć, a jak już zobaczysz, będziesz mógł ostrożnie je wyciągnąć. Herman bierze głęboki, urywany wdech i zatrzymuje powietrze w płucach. Potem ujmuje maleńkie ciałko w obie dłonie i przekręca je na bok. Wyskakuje łokieć. Herman zahacza palec w jego zagięciu i delikatnie ciągnąc, uwalnia całą rękę. Powtarza pierwszą czynność, wolno obracając dziecko w przeciwnym kierunku. Gdy to robi, Petunia Delilah krzyczy w kolejnym skurczu, który sam z siebie wypycha na zewnątrz drugą rękę. Sąsiad ponownie wali w ścianę, tym razem z większą siłą. Herman wypuszcza powietrze i uśmiecha się, zadowolony z efektu swojej pracy. – Mam je! – mówi z przejęciem. – Obie wyszły!

Na powrót odwraca dziecko piersią w dół i podnosi wzrok na Claire w oczekiwaniu na dalsze instrukcje. Claire obserwuje ich z drugiej strony wyspy. Wyciąga szyję, żeby lepiej widzieć, co się dzieje. Daje mu znak uniesionymi kciukami. – Mamy ręce – mówi do słuchawki. – Co dalej? Słucha i kiwa głową w odpowiedzi. – Teraz najtrudniejsze – uprzedza Hermana. – Dziecko ma dużą głowę, więc musimy wspólnie popracować nad jej wyjęciem. Petunio Delilah, jesteś gotowa? – Wyciągnijcie ze mnie to kurewstwo! – charczy Petunia Delilah przez zaciśnięte zęby. Claire skupia się na Hermanie. – Dasz radę kawałeczek włożyć tam rękę? Od spodu. Ułóż dziecko na przedramieniu i sięgnij pod nie. Poszukaj bródki, tylko nie zasłoń małej ust. Jak znajdziesz, weź ją między palce. – Claire mu to demonstruje, przykładając do ust palce ułożone w V. Herman odpowiada skinieniem głowy, tak bezgranicznie zafascynowany, że już się nawet nie boi. Układa niemowlę na przedramieniu i wpycha palce w Petunię Delilah. Nie ma tam na nie miejsca, musi więc pokonywać opór, ale wreszcie wyczuwa szczękę dziecka. Pod prasą zaciśniętej rury ciała nie potrafi rozpoznać, gdzie są usta. Zgaduje. To będzie musiało wystarczyć. – Już – oznajmia. – Ale główka jest dość mocno zaklinowana. Co teraz? Claire słucha operatora i mówi: – Teraz ułóż drugą rękę wzdłuż kręgosłupa małej. Palcem wskazującym obejmij jeden bark, a serdecznym – drugi. Środkowy dla podpory ułóż prosto na karku. Herman wykonuje instrukcje. Dziecko spoczywa bezwładnie w klamrze jego przedramion. – Nie oddycha! – mówi spanikowanym głosem. – To nic, zacznie – odpowiada Claire. – Musi najpierw wyjść. – Herman kiwa głową, a Claire kontynuuje: – Petunio Delilah, za chwilę zaczniesz potężnie przeć. Wtedy ty, Hermanie, masz cały czas mocno trzymać dziecko między ramionami i jednym ruchem je unieść. Ciało małej ma leżeć płasko jak deska. Bez przerwy podpieraj jej kark. Zrozumiałeś? Herman odkrywa, że nie może wykrztusić słowa, kiwa więc tylko głową. Ma w swoich rękach życie. Skoncentrował się tak jak jeszcze nigdy do tej

pory. Niebezpieczeństwo utraty przytomności całkowicie minęło. Nigdzie się nie wybiera, będzie tylko tu i teraz, i jedyne, co go zajmuje, to sprowadzenie tego dziecka do pokoju. Kiedy Petunia Delilah zaczyna przeć, z głębi jej piersi dobywa się warczenie. Z wysiłku zamknęła oczy i podwinęła wargi, odsłaniając zęby. Naprężone chude ręce Hermana utrzymują dziecko na płask niczym listwę wciśniętą między ramiona. Zaczyna unosić ciałko, ale przez chwilę nic się nie dzieje. – Przeć mi tam!!! – drze się na nich Claire. Od walenia sąsiada chyboczą się obrazy na ścianach. Petunia Delilah wydaje ostatni krzyk udręki. Jednym gładkim ruchem dziecko zostaje uwolnione. Wyślizguje się pępowina, łącząca pępek dziewczynki z wnętrznościami matki. Herman z rozmachem siada na tyłku ze stopami płasko ułożonymi na podłodze i kolanami dotykającymi kolan Petunii Delilah. Petunia Delilah jęczy i dyszy. Jej ciało wiotczeje. Herman spogląda na dziecko w swoich ramionach. Pokryte jest mokrą mazią, która rozsmarowuje mu się na rękach i koszuli. Herman wyciąga z leżącego na podłodze stosu ściereczkę do naczyń i owija nią dziewczynkę. – Ciągle nie oddycha – mówi do Claire. Claire przekazuje wiadomość przez telefon, po czym mówi: – Sekundę. Pocieraj ją. Zobaczymy, czy nie zacznie sama. Czas zwolnił. Dla Hermana to żadna niespodzianka, doświadczał już tego w przeszłości. Zachowuje spokój i patrzy na twarzyczkę dziewczynki, czekając, aż mała przebudzi się do życia. Masuje ją ręcznikiem i wstrzymuje oddech, pragnąc, by zaczęła oddychać. – Zajrzyj jej do buzi – nakazuje Claire. Opierając kciuk na policzku dziewczynki, Herman delikatnie podważa jej usta. Petunia Delilah jęczy, obraca głowę na bok i pełnym niepokoju głosem pyta: – Co się dzieje? Co z moim dzieckiem? – Ma w buzi pełno czegoś – oznajmia Herman Claire. – Jest tam pełno czegoś – mówi Claire do telefonu i słucha. Następnie przekazuje Hermanowi: – Musisz to wyssać. Jednym bardzo delikatnym wdechem.

– Co się dzieje z moim dzieckiem?! – rozchodzi się po mieszkaniu obłędny głos Petunii Delilah. – Co mam zrobić??? – nie dowierza Herman i spogląda na błyszczące dziecko z buzią pełną galaretowatego paskudztwa. – Przyłóż usta do ust dziecka, a potem delikatnie to wyssij. Herman zbiera się przez chwilę w sobie, myśląc, że w zasadzie nie ma wyboru. Pochyla się i otacza usta dziecka swoimi. Ssie delikatnie, jakby dziewczynka była słomką. Wciąga do ust kupkę galarety; zawartość żołądka podchodzi mu do gardła. Odwraca głowę i wypluwa grudkę na podłogę. – Nie pluj na podłogę! – krzyczy Claire. – Na ręcznik, wszystko na ręcznik! Jezu… I wtedy dziecko zaczyna płakać. Macha wszystkimi kończynami naraz, z parskaniem i zawodzeniem wchodząc w życie. Herman pluje po raz drugi, teraz już na ręcznik. Ociera usta wierzchem przedramienia. Uświadamia sobie, że siedzi między nogami Petunii Delilah i natychmiast ożywa w nim skrępowanie, wywołane wiedzą o jej nagości i intymnym stykaniem się nóg. Gramoli się na kolana, cały czas trzymając dziewczynkę w ramionach, wolną ręką podnosi z podłogi ostatni ręcznik i okrywa nim Petunię Delilah. Potem, szurając kolanami, przesuwa się do jej boku. Opatulona ręcznikiem dziewczynka w jego ramionach kwili i ziewa. Herman ma wrażenie, że gubi się w jej oczach, takie są ogromne. Widzi ją. Jak może być taka maleńka, a zarazem tak wiele w sobie mieć? Jej potencjał rekompensuje kruchość ciałka. Herman widzi ją, jak dorasta, uczy się chodzić, uczy się słów, które pozwolą jej wyrazić myśli, jak z innymi dziećmi bawi się na ulicy, zrywa dla matki dmuchawce i maluje palcami obrazki, które przyczepione magnesikami w kształcie liter zawisną na lodówce. Na placu zabaw zepchnie koleżankę z huśtawki i dowie się, co to znaczy żałować. Obie będą popełniały błędy i uczyły się właściwie żyć. – Jest taka maleńka – szepcze Herman. Petunia Delilah wyciąga rękę i kładzie mu ją na ramieniu. Herman widzi, jak dziewczynka chodzi do szkoły, uczy się i nawiązuje przyjaźnie. Rośnie i idzie na studia. Gra na gitarze i pisze fatalnie zrymowane ballady. Ściąga na egzaminie i czuje się z tym tak okropnie, że już nigdy więcej tego nie robi. Postępuje zarówno dobrze, jak i źle. Zakochuje się w chłopaku i zostaje pracownikiem opieki społecznej. Później rodzą im się

dzieci. Dożywa dni, kiedy dorastają i mają własne potomstwo. Z oddaniem i w pełni szczęścia zajmuje się wnukami. Po śmierci zaś pamiętana jest jako matka i babcia, i tak długo pozostaje w pamięci tych, którzy ją kochali, że czas jej życia liczyć należy w trójnasób. Herman obserwuje to wszystko. A teraz mała jest tutaj, sam początek, nie więcej niż drobiażdżek w jego ramionach i nie mniej niż zupełnie nowe życie. Wtedy Herman przypomina sobie dziadka, rękę opadłą wzdłuż boku fotela i spiętrzone strony gazety na podłodze. Dziadek wciąż siedzi w ich mieszkaniu. – Pewnie chciałaby pani potrzymać córkę – mówi. Nie potrafi oderwać wzroku od wszystkości, którą trzyma w dłoniach. Dziewczynka jest każdą z tych rzeczy, które widział, a zarazem żadną z nich. Właśnie to leży u podstaw jego zadziwienia. Nie może wytyczyć przebiegu jej życia i nie pozna go całego. Takie rzeczy nikomu nie są znane. – Chcę – odpowiada Petunia Delilah. – Ale dopiero jak będziesz gotów – dodaje głosem przepojonym wdzięcznością. Herman obrzuca dziewczynkę ostatnim dogłębnym spojrzeniem i oddaje matce. Szczęście Petunii Delilah jest zaraźliwe. Jej wzrok skupia się na córeczce, a Herman, chcąc nie chcąc, uśmiecha się razem z nią. Siedzą obok siebie ramię przy ramieniu. W ciszy, która następuje po narodzinach, słyszą głos Claire. Wciąż rozmawia, właśnie dziękuje operatorowi telefonu alarmowego. – Znasz moje imię – mówi – ale ja nie znam twojego. Claire przez chwilę słucha. – Jason? – dziwi się. – Prosiak? To ty?

Rozdział XLV w którym Ian lotem nurkowym mija ósme piętro Na wysokości jedenastego piętra Ian jest fizycznie wykończony, rozpaczliwie spragniony oddechu i wydrenowany mentalnie. Ostatnie sekundy od momentu, w którym jednym susem pożegnał domowe pielesze, były dla naszego małego złotego odkrywcy doprawdy stresujące. Doznał wrażeń, objawień i grozy wystarczających na całe życie, a przecież jego lot nawet się jeszcze nie skończył. A gdy minął półmetek swej podróży, pogłębiło się w nim poczucie nużącej monotonii tego wojażu. Nie czuje już dreszczyku emocji związanego z początkiem eskapady. Przygasły marzenia o możliwościach, jakie niesie ze sobą przygoda. Pozostało tylko wyczekiwanie na dotarcie do celu, niecierpliwość, żeby nareszcie go osiągnąć i mieć już z głowy całą tę wyprawę. Podróż stała się męcząca i Ian tęskni za odpoczynkiem. Poświęca chwilę, by pobieżnie przyjrzeć się swemu ciału. Oklejają je cieniutkie pajęczyny płetw. Nawet ta grzbietowa, zazwyczaj dumna i butnie wyprostowana, leży płasko ścięta wiatrem. Skrzela wołają o oddech, ale jeszcze nie tak desperacko, by stracił przytomność. Pod łuski i do wypełnionych galaretowatą masą dysków oczu zakradła się suchość. Gardło ma spieczone, a ogon niewygodnie miota się na wietrze z takim wigorem, aż Ian się boi, że delikatna membrana zacznie się rozdzierać. W żołądku czuje coś jakby zawroty głowy, w głowie – coś jakby mdłości. I jeszcze to nieustanne doświadczanie spadania, wicher smagający boki, który doprowadza do obłędu jego linię boczną. Błyskawiczne spadanie często porównuje się z nieważkością, co zakrawa na totalne nieporozumienie, gdyż rzeczywistym problemem jest w tym wypadku ciężkość. Bycie nieważkim równałoby się mile widzianej absolucji od nieustannego przyciągania grawitacyjnego. Ian wie, czym się od siebie różnią – wszak spędzanie życia

w wodzie bliższe jest nieważkości niż spadaniu. Śmiga jedenaste piętro, błysk w oku, zostaje po nim tylko niepewne wspomnienie. Przepada dziesiąte w ułamku czasu, który Ianowi zajmuje zorientowanie się, że minął poprzednie. Przepada tak wiele innych rzeczy. Ian już nie pamięta zatłoczonego akwarium w sklepie zoologicznym, gdzie Katie go wskazała i tropiąc palcem kręty kilwater jego szlaku, wybrała go z tłumu setek identycznych złotych rybek wystawionych na sprzedaż. Nie pamięta kartki przyklejonej taśmą do zbiornika, na której koślawy, nagryzmolony pisakiem napis oznajmiał: „Hodowlana złota rybka: 99 centów”. Nie pamięta plastikowej torebki ani dziwnego wrażenia wiążącego się z pobytem w tym podskakującym wodnym bąblu, gdy Katie niosła go Roxy do mieszkania Connora. Nie pamięta leniwych popołudni i wieczorów spędzanych w kulistym akwarium na balkonie, wyglądania na miasto, na oślepiające refleksy jaskrawego słonecznego blasku przechodzące w mruganie świateł biurowców w ciemnościach. Nie pamięta sypiania do późnych godzin rannych w różowym zameczku, wygodnego towarzystwa ślimaka Troya, który nigdy nie narzekał, niczego się nie domagał ani na nic nie zrzędził. Całe jedno życie zostało zapomniane i wymienione na nagłość pędu w dół. Ian nie pamięta, jak się tu znalazł, przy oknie dziewiątego piętra, za którym gruby goły facet siedzi na kanapie, ogląda telewizję i wyżera chipsy prosto z torebki. Goły grubas, chłonący migotliwe obrazy i kalorie, nie zauważa przelatującego za oknem Iana. A nawet gdyby zauważył, mógłby go wziąć za ptasią kupę albo coś w tym rodzaju. Dwie karetki zaparkowane przed wejściem do budynku są mu najzupełniej obojętne. Energicznie drapie się poniżej jaj, tej obwisłej pary orzechów włoskich w luźnym worku skórnym, który niedbale przewiesił sobie przez wierzch dłoni, by móc pod nią bobrować. Z palców drugiej ręki zlizuje sól po chipsach. Nie odrywa wzroku od odbiornika telewizyjnego. Całe szczęście, że golas przepada równie szybko, jak się pojawił. Osobista obraza w postaci tłustego roznegliżowanego jajcodrapa znika Ianowi sprzed oczu, ale rybka go nie osądza. Niejedno widziała, kiedy ludzie myśleli, że nikt na nich nie patrzy. Wszystkie złote rybki mają wgląd do sekretnego świata, w którym ludzkie zachowania na osobności kłócą się z zachowaniami pod czyimś spojrzeniem. Mało kto bierze pod uwagę niemrugające rybie oko, ale właściciel Iana brał. Przede wszystkim dlatego

Ian zamieszkał na balkonie mieszkania na dwudziestym siódmym piętrze. Connor zaangażował się w szczególnie odstręczające ruchy ruchanka z cycatą brunetką. Zauważył wtedy, że Ian się w nich wpatruje. Erekcja przeszła mu prawie natychmiast, a kobieta, którą przyszpilał, złośliwie się uśmiechnęła. Wtedy to Ian wylądował na balkonie. Broń Boże, żeby był podniecony lub kogoś osądzał. Jego uwagę przyciągnął po prostu ruch jej cycków, kołyszących się w przód i w tył, sam ruch, nic więcej. W ten sam sposób jego oko przykuł rozbujany członek Connora, wynoszącego akwarium na stareńki karciany stolik za oknem. To ruch przyciąga spojrzenie, a nie ruszający się obiekt. Dla Iana ludzka kopulacja była zaledwie nowinką, a że sam nie dysponował zewnętrznymi narządami rozrodczymi, jakżeby mógł wyrażać opinie o członku Connora? Bądźmy szczerzy, dla Iana poczynania tej pary nie były nawet działaniem dającym się logicznie uzasadnić. Opasły goły jajcodrap nie jest na świecie sam, chociaż jest sam u siebie w domu, dostrzeżony w przelocie, później zaś pozostawiony swemu podorzeszkowemu bobrowaniu. Okno ósmego piętra oferuje widok dalece przerastający ten na piętrze dziewiątym. W cieniu rzucanym przez pobliskie bloki, a nawet w blasku popołudniowego słońca mieszkanie to świeci jak latarnia morska. Włączone jest każde światło, każda powierzchnia lśni. Łuna bucha z okien i wojuje na zewnątrz z cieniami zbliżającego się wieczoru. W mieszkaniu brzuchem do góry leży na podłodze kobieta; nogi ma zgięte w kolanach, kolana zaś szeroko rozłożone. Inna kobieta stoi w kuchni i schyla się, zaglądając do piekarnika. Przekrzywioną głową przyciska do ramienia słuchawkę telefonu. Przez otwarte drzwi do lokalu wpadają dwaj mężczyźni w niebieskich uniformach, pchają się jeden przez drugiego. Pierwszy klęka obok kobiety na podłodze, kładzie jej rękę na ramieniu i spogląda w oczy. Bez przerwy mówi, kobieta zaś kiwa głową. Drugi sanitariusz przestępuje nad nimi i stawia na wyspie kuchennej dużą torbę z przyrządami. Kobieta przy piekarniku prostuje się i obrzuca okiem cały ten harmider. Mówi coś do słuchawki i uśmiecha się jakoś tak wstydliwie, a zarazem rozkosznie, jakby flirtowała. Ruch i światło wprawiają złotorybi Ianowy mózg w oszołomienie, ale o ileż bardziej ujmują w porównaniu z obrazem w oknie na dziewiątym piętrze. Prawie robi mu się smutno, kiedy mija tę

scenę. Na siódmym piętrze czarno, okna ciemne. Powietrze staje się chłodniejsze, gdy Ian zbliża się do betonu. Tego betonu, który tak bardzo się rozrósł, cętkowanego ludzkimi sylwetkami kręcącymi się przy karetkach. Kilkoro obiboków gapi się na budynek, ale nie zerkają w górę. Ian widzi co większe pęknięcia nawierzchni, przecinające chodnik ciemne poszarpane błyskawice. Widzi też szare plamy wyplutej, a potem rozdeptanej gumy do żucia i nachodzą go podejrzenia, że bardzo podobny kształt zostawia po sobie rozbryźnięta złota rybka.

Rozdział XLVI w którym nasza bohaterka Katie przypuszcza atak na zastawę stołową i staje w obronie swego serca – Co takiego? – zdumiewa się Connor, odsuwając od twarzy zmięte majtki i wydychając powietrze, które przez nie wciągnął. Spogląda na trzymany w dłoni kłąb purpurowego materiału. – Nie są moje – powtarza Katie. Potrząsa głową. Connor nie podnosi wzroku znad garści zmiędlonej tkaniny. Katie dziwi się, jak można być tak nierozgarniętym, ale nie wnika w to za bardzo. Wie przecież, że dała mu się omamić. Nie chce roztrząsać, jaka sama była nierozgarnięta, by dać się ogłupić głupiemu. – To majtki Faye? – pyta. Wpatrzony w nie Connor marszczy brwi. Dzierży je niczym lawendowy bukiet, na fałdach materiału w głębokim kontraście łamie się światło. Katie widzi, że Connor nie umie powiedzieć, czyje to majtki. Ten przebłysk uczciwości odbija się na jego twarzy, a on, co trzeba mu przyznać, nie próbuje go ukryć. – Miałeś jeszcze jakieś inne? – Może to majtki Deb – mruczy Connor mniej więcej w kierunku swojej klatki piersiowej. – Może??? – Katie opadają ramiona. Wykończył ją do szczętu. Podnosi na nią wzrok. Oczy znów napłynęły mu łzami i Katie widzi, że doprowadził się do takiego samego wycieńczenia. Z jego otępiałego spojrzenia wyczytuje: „Boże, jak ja mam dość samego siebie. Rzygam na myśl o tym, co ci zrobiłem, i kocham cię, naprawdę kocham”. Katie ponownie bierze zamach i z całych sił wali go w ramię. Słychać suche plaśnięcie, a jej pięść przeszywa spazm bólu, który promieniuje na całą

rękę i rozchodzi się po barku. Connor stęka, impet uderzenia posyła go w tył. Instynktownie unosi dłoń do ramienia. Ucierpieli oboje. – Nie mogę… – duka Connor, rozcierając ramię. – Ja nie… – Zamknij się! – przerywa mu Katie. – Swoje już powiedziałeś. Chwyta wypełniony swymi rzeczami plastikowy worek, okręca się na pięcie i szarżuje ku drzwiom balkonowym. Connor mruga, ostatni raz zerkając na majtki, i goni za nią. – Katie, zaczekaj! – woła. – Nie możesz… To tylko rzeczy! Resztki przeszłości! To już nigdy się nie powtórzy! Katie przekracza próg i stawia nogę na balkonie. Obraca się i wyciąga ku niemu palec. Connor zamiera na tę niemą groźbę, a nawet robi krok w tył, by znaleźć się poza polem rażenia. Kiedy myśli, że Katie już nic więcej nie powie, Katie coś jeszcze mówi: – I ja w ogóle brałam pod uwagę, że mogłabym ci wybaczyć?! Nie mogę w to uwierzyć. – Kręci głową, a w jej oczach znowu wzbierają łzy. – Jak mogłam być taka głupia? No popatrz tylko na siebie. Ósmy, kurwa, cud świata. Nadajesz się tylko do tego, co odpierdalasz. Skąd mi do łba przyszło, że właśnie ja mogłabym być dla ciebie tą jedyną? Że w ogóle może być dla ciebie jakaś jedyna? Powinnam się, kurwa, przebadać na głowę. – Przerywa i daje ku niemu krok, a on o krok się cofa. – Nie, jak się nad tym zastanowić, nie ja, ale ty. Ty się, kurwa, powinieneś przebadać. Na głowę. Normalnie nie wierzę. Jesteś takim jebanym… – Katie drży i z obłędem w oczach szuka właściwego słowa. – Jesteś takim jebanym tyłkiem! I w tym momencie wybucha śmiechem. Nie tego słowa szukała, ale właśnie ono wyszło z jej ust, a kiedy już tak się stało, uznała to za totalnie groteskowe. Po prostu nie potrafiła wyszukać epitetu, który byłby wystarczająco mocny i należycie go zranił, a tak by chciała skrzywdzić go równie mocno, jak on skrzywdził ją. Roześmiała się wbrew sobie, gdyż wie, że odpowiednie słowo przyjdzie jej do głowy dopiero w domu i zamiast jemu w twarz, będzie musiała wykrzyczeć je w pustym mieszkaniu. Connor stoi kilka stóp od niej i wciąż masuje ramię. Zupełnie nie rozumie tej rozhisteryzowanej baby, która jednocześnie śmieje się i ryczy wniebogłosy. Ostatecznie on też parska śmiechem. I tak śmieją się wspólnie przez kilka sekund, aż wreszcie Katie z nagła przestaje i znów celuje w niego

palcem. – Nie śmiej mi się śmiać! – żąda. – Nie ze mnie! Connor cichnie. W wyrazie frustracji ugina kolana, odrzuca głowę w tył i zwiesza ręce po bokach. – Katie, proszę, nie idź jeszcze. Porozmawiajmy o tym. Ale Katie już jest na balkonie. Miło znaleźć się pod otwartym niebem, poza tłamszącymi ścianami małego mieszkania, będącego zarazem pracownią. Czai się między nimi coś chorego. Katie od razu odnosi wrażenie, że spadł jej ciężar z pleców. Słońce późnego popołudnia grzeje jej skórę, a w nozdrza wpada słodki łagodny wietrzyk. Miasto rozciąga się daleko, daleko, tysiące przeszklonych okien pozwalających wejrzeć z zewnątrz do środka betonowych pokojów. Tysiące ludzi robią tam tysiące rzeczy, a wszystko to dzieje się naraz. Przez chwilę własne problemy wydają się jej o wiele mniej ważne niż jeszcze przed sekundą. Sięga po kubek do kawy, ale Connor chwyta ją za ramię, zanim zdąża zacisnąć na nim palce. Kubek spada ze sterty kartek ułożonych na kulistym akwarium Iana i roztrzaskuje się na cemencie. Przez balkon lecą tysiące rozpryśniętych odłamków, na twardym podłożu zaś, tam, gdzie zetknął się z nim kubek, pozostaje pełna fusów smuga w kształcie komety. Wiatr bezgłośnie zaczyna porywać pierwsze strony pracy magisterskiej Connora. Jego argumentacja skręca się strona po stronie, a potem rozwija w pustce, ginąc za granicami bezpieczeństwa, które wyznacza barierka. Kartki lecą w dół, mieszają się i łopoczą. Connor zaciska rękę na łokciu Katie i obraca ją ku sobie. – Nie mogę bez ciebie żyć – żebrze. – Już to wiem. – Mogę bez ciebie żyć, od kiedy zobaczyłam tę dziewczynę w nocnej koszuli – odpowiada Katie. – Mimo to prawie mnie przekonałeś. – Nie przyswajam najszybciej. Takich rzeczy trzeba mnie nauczyć. – Ludzie przeważnie są świadomi swych uczuć. Nie można się tego nauczyć, to się po prostu wie. Dlatego nazywa się to uczuciem, a nie przemyśleniem. – Proszę, zrobię, co tylko zechcesz. Powiedz tylko co, a ja zaraz to zrobię. Katie zerka na rękę Connora ściskającą jej łokieć, na jego skórę zespoloną z jej skórą, na ten dotyk, który ma nad nią zapanować. Potem spogląda mu w oczy, a on je odwraca, jakby jej spojrzenie mu je wypalało. Nie mrugnąwszy powieką, Katie pyta:

– Zrobiłbyś wszystko? – Tak, proszę, wszystko – błaga Connor. – Tylko daj mi jeszcze jedną szansę. Katie wygląda nad barierką na cement rozciągający się o dwadzieścia siedem pięter niżej. Jakże mali są idący po nim ludzie! Widzi rozmigotane światło słoneczne, które odbijają setki kartek, zwijających się jedna nad drugą pod wpływem wiejącego w dole wiatru. Przed blokiem stoją dwie karetki. Przy wejściu zgromadziła się niewielka grupka ludzi. – Jest coś, co możesz zrobić – mówi, odnajduje wzrokiem jego oczy i twardo w nie spogląda. – Jest coś, co możesz zrobić, żeby mnie odzyskać. – Cokolwiek zechcesz – zgadza się Connor samymi ustami. Twarz ma wykrzywioną z przejęcia, błagalnie wpatruje się w Katie, unosi brwi w nadziei, że jeszcze wszystko będzie dobrze. Dłonie wyciąga przed siebie, łącząc przeguby tak, jakby krępowały je niewidzialne kajdanki. Katie wskazuje jego dłonie podbródkiem. Zmieszany Connor na nie spogląda i zdaje sobie sprawę, że wciąż ściska zmięte majtki. Katie nie może znieść ich widoku w takim samym stopniu, w jakim nie może patrzeć na niego. Connor wyrzuca je za barierkę, a potem wyciąga do niej otwarte ręce, niech sama zobaczy: są puste. Katie kiwa głową i podejmuje: – Oto, co możesz zrobić: naucz się podróżować w czasie. Cofnij się o trzy miesiące. Jak już to zrobisz, przekonaj tamtą szuję, że dzisiejszy nawrócony Connor jest takim człowiekiem, jakim od początku powinien być. A potem, kiedy zjawię się u ciebie z pytaniami o egzamin, zaproś ówczesną naiwniaczkę na kawę. Zaproś ją na randkę, na kolację, do kina i do łóżka. Traktuj ją dobrze, i to każdego dnia, jakby była kobietą przeznaczoną ci na wieczność. Jak najwcześniej jej powiedz, że ją kochasz, i to tak, żeby uwierzyła. To jedyne, co chciałaby od ciebie usłyszeć. Nie masz pojęcia, jak ją tym uszczęśliwisz. I aż do końca jej życia traktuj tę dawną mnie jak, kurwa, królową, bo obecną mnie zniszczyłeś. Tę, która właśnie przed tobą stoi. – To niemożliwe – mamrocze Connor. Katie wzrusza ramionami. – To twoja jedyna szansa. Nie pokazuj mi się wcześniej na oczy i opiekuj się Ianem. Katie przepycha się obok Connora i wraca do mieszkania.

Rozdział XLVII w którym czarny charakter Connor Radley dowiaduje się, jakim pewnikiem i niemożliwością jest prawdziwa miłość Connor patrzy, jak ostatnie strony jego pracy magisterskiej zwijają się, odlatując w pustkę. Nie obchodzi go nawet, że kartki te, pokryte niestarannym odręcznym pismem, są jedyną kopią uwag jego promotora. Już ich nie odzyska, ale w tej chwili nie ma to dla niego znaczenia. Wchodzi za Katie do mieszkania. Powietrze w środku pachnie stęchlizną. Wszystko wydaje się takie ciemne w porównaniu z jasnością słonecznego światła na balkonie. Connora uderza też, że jego mieszkanie wygląda na żałosną norę: meksyk niepozmywanych naczyń na blacie kuchennym, ubrania porozrzucane na podłodze bez ładu i składu, zmięta pościel na łóżku, zaplamiony dywan. Katie zbliża się do drzwi wyjściowych. Connor ją wyprzedza i zagradza jej drogę w momencie, w którym jej ręka sięga do klamki. Staje plecami do drzwi, twarzą zaś do dziewczyny. Wzdryga się ze strachu, że po prostu się przez niego przepchnie, ale ona tego nie robi. Zatrzymuje się tuż przed nim. Przystanęła, myśli Connor. Słucha. To znaczy, że wciąż mam szansę. – Nic się nie zmieniło, odkąd powiedziałaś, że mogę próbować – mówi. – Majtki nie były twoje. W porządku, załapałem. Ale teraz są niczyje. Nie wiem tak naprawdę, do kogo należały. To też załapałem. Ale sama powiedziałaś, że jestem byłą szują. Byłą. Właśnie to się zmieniło, i od tej pory jedynym moim celem będzie udowodnienie ci tego. Dałaś mi cel, nawet jeśli nie zrealizuję go, zanim się zestarzejemy, zanim posiwiejemy i znajdziemy się na łożu śmierci. – Przestań, Connor.

– Nie, Katie. – Kładzie jej rękę na ramieniu i czuje, jak jej mięśnie napinają się pod jego dłonią. – Proszę, po prostu mnie wysłuchaj. Była Faye i była Deb, i w żaden sposób tego nie zmienię. Ale już ich nie ma. Zniknęły przed minutą. Jesteś tylko ty. Przyznaję, popełniłem potworny błąd, ale już to rozumiem, ponieważ jestem innym człowiekiem. Wiem, że mi nie ufasz i uważasz mnie za dupka. Rozumiem to. Zdradziłem twoje zaufanie i rzeczywiście jestem dupkiem. Ale skoro już o tym wiem, mogę stać się o wiele lepszy, zdecydowanie wierniejszy. Katie wzdycha, strząsa z ramienia rękę Connora i odpycha go do kąta przy drzwiach. Otwiera je tylko na tyle, żeby się przecisnąć, i wychodzi na korytarz. Connor idzie za nią aż do windy. – Nadal nic nie rozumiesz – warczy na niego, nie oglądając się. – Nie możesz być wierniejszy. To pojęcie bezwzględne, nie stopniuje się. Albo jesteś wierny, albo nie. Skoro raz nie byłeś, nigdy nie będziesz ponownie. – Nauczę się – odpowiada Connor. – Zrobię wszystko, co konieczne. Katie zatrzymuje się przed windą i kilkakrotnie wbija palec w guzik. Potem przypomina sobie, że winda nie działa. Spogląda na stojącego obok Connora, przybitego i jakże pięknego. – Nic nie rozumiesz. Miłość jest wyborem, którego dokonujemy każdego dnia. Sama w sobie nie jest żadną magią, ale jest magiczna. – Milknie na chwilę. – Nie mogę na ciebie patrzeć. – Wszystko naprawię – zapewnia Connor. – Muszę. Kocham cię. – Nie pokazuj mi się więcej na oczy. Odwraca się i szybkim tempem rusza w kierunku klatki schodowej. Tym razem Connor za nią nie idzie. Widzi, jak znika za drzwiami, i nie przestaje patrzeć dopóty, dopóki drzwi z sykiem się za nią zamykają. W ciszy korytarza zapadka zatrzaskuje się z hukiem pistoletowego wystrzału. Kilka sekund później winda dzwoni i się otwiera. Jest pusta, czeka. Connor ma ochotę pobiec za Katie i zawołać, że przyjechała. Choć może powinien zjechać nią do holu i dalej błagać, przekonać Katie, że się zmienił, ale wtedy drzwi się zasuwają, a on dochodzi do wniosku, że byłby to zły pomysł. Pokonany Connor wraca do siebie. Zamyka za sobą drzwi i na chwilę przykłada do nich czoło. Gładkość farby chłodzi mu skórę. Potem wchodzi do kuchni i sięga po bezprzewodowy telefon. Wybiera pierwszy numer z szybkiego dostępu. Po jednym dzwonku odzywa się kobiecy głos: – Słucham?

– Faye? – Nie, Deb. Kto mówi? – Och, przepraszam. Tu Connor. Deb, nie możemy się dłużej widywać. – Och – odpowiada głos. – Kim jest Faye? – Nikim. Connor odkłada słuchawkę, choć Deb coś tam jeszcze mówi. Przypisanym klawiszem wybiera drugi numer. Tym razem telefon dzwoni kilkakrotnie. – No hej, Connor. – Faye, nie możemy się więcej spotykać. – Spodziewałam się tego – mówi Faye. – Właśnie wychodzę z budynku i pada tu kartkami. Coś pięknego. – Faye, kocham Katie. Dowiedziała się o tobie i teraz mnie nienawidzi. – Uch. Niczego sobie ambaras – ocenia Faye. – Mnie to rybka, ale mam nadzieję, że dostaniesz drugą szansę. Nie jesteś taki zły. Nie usuwaj mojego numeru, dobrze? – Przykro mi, muszę. – Nie wiadomo, kiedy może okazać się potrzebny. – Chichocze. – Ej, Connor… – No? – Daj mi znać, jak znajdziesz moje majtki. Zostawiłam je chyba… W słuchawce robi się cicho, nie licząc ruchu ulicznego w tle. – Halo? – mówi Connor. – Tak, jestem, sorki. Nie zawracaj już sobie tym głowy, właśnie znalazłam majtki. Zachowaj mój numer, co? Tak na wszelki wypadek. – Nie da się. Na razie, Faye. – Trzym się, Connor. Connor odkłada słuchawkę, ale zanim zdąża wybrać kolejny numer, jego wzrok kieruje się ku balkonowi. Upuszcza telefon, który odbija się od blatu i po krótkim klekocie w zlewozmywaku stapia się z ciszą. Connor biegnie na balkon, mruży na nim oczy w blasku słońca. Nie ma tam oczywiście jego pracy magisterskiej, ale co gorsza, akwarium jest puste: został w nim tylko ślimak. Ian zniknął. Connor wychyla się nad barierką i bada wzrokiem świat w dole. Kilka ostatnich kartek kładzie się daleko na chodniku. Z tego punktu widokowego

jego praca magisterska wygląda jak rozsypane na Roxy maleńkie kwadraciki konfetti. Przy każdym przejeździe samochodu lub powiewie wiatru stronice zmieniają konfigurację. Iana nigdzie nie widzi, ale nie trzeba wielkiej odległości, żeby jego drobne pomarańczowe ciałko przestało być odróżnialne od wszystkiego innego. Connor cofa się o krok od barierki i akwarium, czując ostre dźgnięcie bólu. Odskakuje rakiem jeszcze o krok i ciężko osuwa się na krzesło ogrodowe. Kładzie kostkę na kolanie i widzi tkwiący w stopie odłamek kubka do kawy. Z rany wypływa strumyk krwi; cienką strużką rysuje kreskę na poduszeczce u nasady palców. Connor drżącymi palcami wyciąga długi odprysk ceramiki z futerału, który ten znalazł sobie w jego ciele. Rzuca go na balkon i uciska ranę kciukiem, żeby powstrzymać krwawienie. Siedząc i czekając, aż krew przestanie płynąć, patrzy na miasto. Nie wie, co robić. Nigdy nie czuł się taki samotny. Katie go zostawiła. Nie ma już Faye i Deb. Nawet Ian uciekł. Myśli o wszystkich tych mieszkaniach na zewnątrz, domach ludzi, których może zobaczyć lub nie, zastanawia się przez chwilę, czy nie poszukać Katie w każdym z nich, ale potem czuje już tylko pustkę po jej utracie. Dlaczego musiała to być Katie? Z pewnością nie istnieje jedna tylko prawdziwa miłość, jedyny przeznaczony mu człowiek w całym tym wielkim świecie, on i tylko on. Z jednej strony taki rodzaj miłości niewątpliwie zakrawa na niemożliwość. Z drugiej jednak – taka pewność sprawia, że miłość jest miłością. Jest tylko Katie, a on ją znalazł i pokochał. Ale dlaczego musiała być to Katie? Albo Faye? Lub Deb?

Rozdział XLVIII w którym z nieba padają majtki, a zła kusicielka Faye odbiera telefon od faceta numer dwa Faye przystaje w drzwiach klatki schodowej i przygląda się scenie rozgrywającej się na chodniku przed blokiem. Za wypolerowaną na wysoki połysk wykładziną podłogową, za lasem jedwabnych roślin widzi mnóstwo ruchu i świateł. Odgłosy nie przedostają się przez drzwi wejściowe, ale wizualna kakofonia po drugiej stronie szyby jest tak intensywna, że wzrok Katie dopiero po chwili zaczyna wyodrębniać szczegóły. Hol rozbłyskuje białym i czerwonym światłem, którego źródłem jest obracający się kogut na dachu zaparkowanej przy krawężniku karetki. Przed chodnikiem przystanęła garstka ludzi; kręcą się, ich usta się poruszają, choć do uszu Faye nie dociera żaden dźwięk. Jadące Roxy samochody pełzną – wlokąca się perforowana taśma, tło wydarzeń przed budynkiem, z góry zaś, niczym poskręcane liście z drzewa, opadają setki arkuszy papieru. Potem w spowijającej hol ciszy roznosi się niski, odległy głos syreny. Przechodząc obok windy, Faye odnosi wrażenie, że syrena staje się głośniejsza. Zanim dociera do drzwi, drugi ambulans już wierci się wolno w przód i w tył, wpasowując się w wolne miejsce przy krawężniku za pierwszą karetką. Syrena milknie, ale światła na dachu wciąż gorączkowo wirują. Faye zatrzymuje się z ręką na klamce i patrzy na dwóch sanitariuszy gramolących się z wnętrza nowo przybyłej karetki. Ludzie na chodniku robią im miejsce i przypatrują się z bezpiecznej odległości, rozmawiając ze sobą i pokazując palcami. Sanitariusze otwierają tył ambulansu i wyciągają nosze na kółkach. Jeden z nich rzuca na nie zasuwany niebieski worek. Zatrzaskują za sobą drzwi.

Faye cofa rękę od klamki, odkręca z bidonu zatyczkę i upija łyk wody. Z kącika ust ciurka jej strumyczek i spływa po podbródku. Ociera go wierzchem dłoni, przez cały ten czas nie spuszczając wzroku z sanitariuszy robiących szybki przegląd sprzętu. Jeden mówi coś przez radio i kiwa głową. Faye zastanawia się przez chwilę, czy ich przyjazd nie wiąże się z tym, że dziewczyna przyłapała Connora na gorącym uczynku. Taka przelotna myśl. Może Connor coś przegapił, gdy sprzątał to swoje wiecznie zabałaganione mieszkanie, a ona to zauważyła. Może nie schował szminki, która nie była jej własnością, a ona wreszcie dodała dwa do dwóch i dwie karetki zajechały do drzwi. Zabawna to myśl, nawet jeśli Faye wie, że choćby Connor i przyznał się do niewierności, skończyłoby się na wrzaskach i płaczu. Może jeszcze na kilku rozrzuconych po mieszkaniu przedmiotach, ale mało prawdopodobne, żeby konieczne było wzywanie pogotowia. Zresztą tak szybko by nie zareagowali. Ratownicy spieszą do wejścia, twarze mają ściągnięte w skupieniu jak w gniewie. Faye otwiera drzwi i przytrzymuje je dla nich, oni zaś pędem ją mijają. Wprawdzie obaj dziękują jej krótkim skinieniem głowy, ale nic więcej, zanadto są skoncentrowani na swoim zadaniu. Odprowadza ich wzrokiem aż do windy, gdzie naciskają guzik i ich pośpiech hamuje oczekiwanie. Faye wychodzi w uliczny zgiełk, między roztrząsających różne różności ludzi. W porównaniu ze spokojem holu hałas przejeżdżających samochodów jest przytłaczająco głośny. Z nieba wciąż padają kartki. Kołyszą się z wdziękiem rozhuśtane na wietrze, prawie nieważkie z gracją dryfują ku chodnikowi. Faye zadziera głowę i widzi szczyt tego papierowego cumulusa. Najdalsze kartki wciąż znajdują się na wysokości kilku pięter i kołyszą się tam pod czystym niebem. Wyciąga ręce na boki i uśmiecha się na myśl, jak wybornie osobliwe jest to wszystko. Jakieś dziwne piękno mają w sobie te dwa ciche ambulanse, ta grupka obcych sobie ludzi i setki kartek wirujących dookoła w migoczącym świetle. Faye pociąga kolejny łyk z bidonu, porwane wiatrem stronice suną chodnikiem. W chwili, w której chce zakręcić butelkę i oddalić się w głąb ulicy, czuje wibrowanie telefonu. Wyjmuje go z przedniej kieszeni. Na wyświetlaczu widzi napis „Facet nr 2”. Zastanawia się przez chwilę, który to może być, i obiecuje sobie, że zrobi porządek w skrzynce kontaktowej, może nawet wpisze kilka prawdziwych nazwisk w miejsce tych

mnemonicznych pseudonimów, które wklepuje zawsze, gdy ktoś poda jej swój numer. Naprawdę powinna to zrobić, i to jeszcze przed tym zeszłotygodniowym nieporozumieniem z „Tatkiem”, bo naprawdę zadzwonił wtedy jej ojciec, a nie podtatusiały gość, którego poznała w pralni automatycznej. Gdyby wiedziała, zaczęłaby rozmowę zdecydowanie inaczej. Przypomina sobie, że „Facet nr 2” to Connor. Przykłada aparat do ucha i mówi: – No hej, Connor. – Faye, nie możemy się więcej spotykać. – Connor ma przygaszony głos. W gruncie rzeczy niczego innego się nie spodziewała. W trakcie wędrówki schodami w dół przemyślała, jak zachowuje się Connor względem niej, a jak wobec swojej dziewczyny, i z tej różnicy wydedukowała, co musi nadejść. Wiedziała, że Connor lada chwila pojmie ogrom swej głupoty. Wyczytała to w ledwie widocznej uldze na jego twarzy, kiedy od niego wychodziła, a jego czyny wyrażały coś, co jeszcze nie dotarło do jego mózgu. Kochał tę swoją dziewczynę, zdradzanie jej było kolosalnym błędem. – Spodziewałam się tego – odpowiada mu Faye. – Właśnie wychodzę z budynku i pada tu kartkami. Coś pięknego. – Jeszcze raz się okręca, by objąć scenerię wzrokiem. Ostatnie kartki właśnie kładą się na ziemi. Kilka osób podnosi wzrok, ciekawi je, skąd te stronice, przykładają więc dłonie do czół, by osłonić oczy przed jasnością nieba. – Faye – ciągnie Connor – kocham Katie. Dowiedziała się o tobie i teraz mnie nienawidzi. – Uch. Niczego sobie ambaras – komentuje Faye. Współczuje mu, naprawdę, i ma nadzieję, że któregoś dnia, kiedy już będzie gotowa, ktoś będzie to samo czuł do niej. Nie w najbliższym czasie, wie o tym, ale kiedyś tam zapragnie, żeby ktoś ją pokochał i zerwał dla niej z innymi dziewczynami. – Mnie to rybka – dodaje. Wie, że napotka w życiu innych Connorów, lecz chciałaby właśnie tego zachować na swojej liście. Trudno o bardziej fantastyczną zabawkę. – Mam nadzieję, że dostaniesz drugą szansę. Nie jesteś taki zły. Nie usuwaj mojego numeru, dobrze? – Przykro mi, muszę – mówi Connor. Czy usłyszała w jego głosie rozczarowanie, czy może wstyd? – Nie wiadomo, kiedy może okazać się potrzebny – kokietuje go. – Ej, Connor…

– No? – Daj mi znać, jak znajdziesz moje majtki. Zostawiłam je chyba… Faye odskakuje w tył. Jakaś ciemna materia o włos minęła jej głowę i wylądowała przed nią na chodniku. Podchodzi do niej, ale uprzednio unosi głowę i sprawdza, czy niebo zamierza zrzucić na nią więcej niespodzianek. Widzi zwitek purpurowego materiału. Schyla się i go podnosi. Jej własne majtki. – Halo? – słyszy w słuchawce głos Connora. – Tak, jestem, sorki. Nie zawracaj już sobie tym głowy, właśnie znalazłam majtki – informuje go. – Zachowaj mój numer, co? Tak na wszelki wypadek. – Nie da się – odpowiada Connor. – Na razie, Faye. – Trzym się, Connor – żegna go. Chowa telefon do kieszeni i odkręca wieko bidonu. Znów mierzy wzrokiem wysokość budynku, zadziwiona, że jej majtki stały się częścią papierowego deszczu, ale ostatecznie macha na to ręką. Odwraca się, a wtedy omal nie przewraca jej pękaty kurdupel w powalanym ubraniu. Ociera się o nią, gwałtownie się okręca, by jej nie staranować, w wyniku czego spada mu kask i klekocze na chodniku, ale jego właściciel nie przystaje. – Weź no, kurwa, uważaj! – woła Faye. Mężczyzna przebiera w kluczach i mówi coś w rodzaju: – Sorki, naruchany bąbelek mojej pani puszcza. Wpada do holu, zamykają się za nim drzwi. Faye nie jest pewna, co takiego usłyszała – zrozumiała wprawdzie słowa, ale nie kolejność, w jakiej do niej dotarły. Wpycha majtki do tylnej kieszeni. Trochę z niej wystają, niczym purpurowa chorągiewka powiewająca każdemu, kto zechce zwrócić na nią uwagę. Potem, bujając trzymanym w ręce bidonem, rusza wzdłuż Roxy. Kilka przecznic dalej kiwa głową ochroniarzowi pilnującemu budowy i puszcza do niego oczko. Wydaje jej się uroczy. Pyta go o godzinę, a on w odpowiedzi się uśmiecha i mówi, że ma na imię Ahmed.

Rozdział XLIX w którym Jimenez odkrywa, że zawsze dokonujemy wyboru – czy chodzi o samotność, czy o życie z cieknącym kranem Jimenez siedzi po turecku na kuchennej podłodze. Odkłada roboczy klucz na kolana i wpatruje się w stojącego przed nim mężczyznę w sukni. Musi przyznać, że kreacja olśniewa. Doskonale układa się na zwalistym ciele. Zajmuje mu jednak chwilę pogodzenie finezji stroju z kryjącą się pod nim męskością. Ale kiedy już dochodzi z tym do ładu, uznaje, że ma przed sobą imponującego mężczyznę w imponującym odzieniu. Na dobitkę buty są cudmiód. Jimenezowi przez myśl nie przeszło, że takie odstawienie się z ramiączkami może iść w parze z męską talią, ale też nic nie dało mu nigdy powodu do rozważań, jak damska garderoba może prezentować się na mężczyźnie, a co dopiero jak najlepiej taką garderobę przyozdobić. Ale teraz, kiedy widzi całokształt, wszystko ze sobą współgra. – Nazywam się Jimenez – zaczyna – i na moje oko zlewozmywak jest w porządku. – Wskazuje lekkim wymachem otwartą szafkę. – Na imię mi Garth – odpowiada facet w sukni – i jestem pewien, że pod nim cieknie. – No gdzie – odpowiada Jimenez. – Kapało tylko trochę z kranu. Garth nic więcej nie mówi, co stwarza Jimenezowi możliwość uważniejszego oszacowania jego wyglądu. Gospodarz jest w jakiś szorstki sposób atrakcyjny, ma fenomenalne kostki, a co więcej, Jimenez ma trudności z oderwaniem wzroku od sukni. – Karminowy? – pyta, pokazując ją palcem. – Znaczy kolor? Garth oblewa się rumieńcem i przytakuje skinieniem głowy. – Owszem, dziękuję – mówi i muska sukienkę.

Jimenez także kiwa głową, zdejmuje klucz z kolan i posapując, zbiera się na nogi. Jeszcze się schyla, by porwać z podłogi latarkę, którą następnie mocuje przy pasie. Sam pas podciąga, gdyż znowu zjechał mu z bioder. – Skorzystałem z pańskiej szklanki i zużyłem odrobinę octu – oznajmia, podnosząc szklankę i ocet z kuchennego blatu. – Mam nadzieję, że nie narobiłem kłopotu. – Skądże. – Znaczy się, uszczelka obrosła wapniem. Z czasem tak się dzieje. – Jimenez wyławia z octu gumowe kółko i pociera je palcami. Odpadają ostatnie chrzęszczące łuski wapnia. Guma staje się gładka i śliska. – To przez tę twardą wodę. – Fascynujące – mówi Garth i pochyla się nad blatem. Obserwuje z zainteresowaniem. – No bo – mówi Jimenez – to drobna naprawa, a hydraulik by robił i robił. A ile by sobie policzył! Jimenez koncentruje się na ponownym dokręceniu kranu, czemu Garth uważnie się przygląda. Po skończonej robocie kran jest cichy. Nawet kropla nie przedostaje się przez uszczelkę. – No widzi pan – mówi Jimenez – od razu lepiej. Mocuje klucz na pasie. – Chciałbym panu podziękować – oświadcza Garth. – De nada – odpowiada Jimenez. – To drobiazg. – Nie tylko za to. Zauważyłem, jak ciężko pan pracuje. Żeby wszystko w budynku działało jak należy. To musi być ciężka praca, takie dbanie o wszystko. – Na wszelki wypadek proszę nie korzystać z windy – uprzedza Jimenez i uśmiecha się do siebie. Ale jest mu miło. Po raz pierwszy któryś z mieszkańców mu podziękował czy na dobrą sprawę w ogóle go zauważył. No, zdarzało się to Marty’emu, ale po części taki ma obowiązek jako pracodawca, myśli Jimenez. Na gwiazdkę zawsze dostaje od niego coś ekstra, na przykład talon do restauracji albo bilety do kina. Jimenez znów spogląda na Gartha. Gospodarz wydaje się troszkę skrępowany i przybrał niezgrabną pozycję: jedna ręka spoczywa na blacie, druga – płasko na biodrze, jakby do końca nie wiedział, jak tu pokazać się z najlepszej strony. Jimenez uważa to za ujmujące – w tym momencie Garth ewidentnie jest poza swoim żywiołem. W pąsach, z czerwonymi uszami

i ginącym pod brodą równomiernym rumieńcem. Z pewnością ma na to wpływ również cisza, która zapada między nimi, gdy Jimenez czyni swoje spostrzeżenia. – Prześliczna sukienka – chwali Jimenez. – Świetnie na panu leży. – Dziękuję – odpowiada Garth z urywanym, zdławionym śmiechem. Z emocji łamie mu się głos. – Bardzo, bardzo dziękuję. – Kupił ją pan w sklepie? – Nie, zleciłem uszycie – wyjaśnia Garth. Opuszcza spojrzenie na suknię. – Zamówiłem ją. Mam ich już kilka. – Och – mówi Jimenez i po krótkiej pauzie dodaje: – Naprawdę nie wiem, co powinienem teraz powiedzieć. – Nie szkodzi, ja też nie – odpowiada Garth. – Ale miło porozmawiać. – To prawda. – Napije się pan czegoś? – pyta Garth. – Może pan jeszcze trochę zostać i zamienić kilka słów czy ma pan coś do roboty? – Nic mnie nigdzie nie ciągnie – stwierdza Jimenez. – Chętnie wypiję szklankę wody. – Da się zrobić. Może przejdziemy do dużego pokoju i sobie pogawędzimy? – proponuje Garth. – O wiele tam wygodniej. – Byłoby bardzo miło. Garth i Jimenez niezręcznie się wymijają. Jimenez wchodzi do pokoju, ogląda kanapę i fotel. Między nimi stoi stolik do kawy. Rozpina pas z narzędziami i kładzie go obok siebie na podłodze, słysząc trzask zamykanej szafki kuchennej, a po nim wodę płynącą z kranu. Uśmiecha się na widok leżącego na stoliku egzemplarza Love’s Secret Sniper Dee-Dee Drake’a. Po niedługim czasie Garth wyłania się zza rogu ze szklankami w obu dłoniach. Przystaje, widząc Jimeneza na kozetce. On też jakby oceniał, gdzie bardziej przystoi mu usiąść: wybrać oficjalność fotela czy intymność kanapy? Ostatecznie również decyduje się na kanapę i zajmuje najdalszy jej koniec. – Dziękuję. – Jimenez bierze szklankę. – Bardzo chce mi się pić. Obaj piją do dna, usiłując zyskać na czasie i wymyślić, co by tu powiedzieć. Jimenez kończy pierwszy i robi głęboki wdech. – Dobre – decyduje. – Dziękuję – mówi Garth. Jimenez wychyla się i odstawia szklankę na stolik.

– Podoba się panu? – pyta, podnosząc książkę i przerzucając kartki. – Dopiero zacząłem – przyznaje Garth. – Na razie jest świetna. – Dee-Dee Drake to jeden z moich ulubionych pisarzy – oznajmia Jimenez. Przed odłożeniem powieści na miejsce przebiega wzrokiem tylną stronę okładki. Kieruje za okno spojrzenie równie niepewne jak jego uczucia. Garth go intryguje, ale też kłopotliwie wykracza poza zakres jego doświadczenia. – Wspaniały widok. Ładniejszy niż u mnie na trzecim piętrze. Moje okno wychodzi na boczną uliczkę. I na kontener na śmieci. – Dlatego tu zamieszkałem – oświadcza Garth, podziwiając panoramę nad ramieniem Jimeneza. Odchyla się z powrotem i zakłada nogę na nogę. Wyciągniętą rękę kładzie na oparciu kanapy. – Lubię, jak mi przypomina, że jest tam całe pełne ludzi miasto. Kiedy jestem sam, nie czuję się tak naprawdę samotny. Jimenez przygląda mu się przez chwilę. – Doskonale pana rozumiem – mówi. – Ja czasami też o tym zapominam. W sumie nikogo tu nie znam. – Zna pan już mnie – przypomina mu Garth. – Owszem. Na razie nie za dobrze, ale chyba jest pan w porządku. Po raz kolejny zapada cisza. Jimenez wykorzystuje ten czas na poukładanie w głowie słów, które chciałby powiedzieć. – Muszę o to zapytać – zaczyna i kładzie rękę na dłoni Gartha. – Proszę, niech się pan na mnie nie złości. Garth się śmieje, a jego serce przyspiesza, pobudzone najzwyklejszym dotknięciem. – Nie mogę tego obiecać, skoro nie znam pytania, ale daję słowo, że zrobię, co w mojej mocy, żeby się na pana nie zezłościć. – Dlaczego chodzi pan w sukni? Owszem, jest piękna, ale ja po prostu nie rozumiem. Chciałby pan być kobietą? Garth znowu się śmieje, a Jimenez uśmiecha się niepewnie, troszkę zażenowany własnym pytaniem. – No, no – odpowiada Garth – a myślałem, że pytanie będzie trudne. – Przerywa na chwilę. – Jako dzieciak uwielbiałem stare filmy muzyczne. Debbie Reynolds, Irene Castle, Rita Hayworth, Lupe Vélez. Te panie były dla mnie najpiękniejszym zjawiskiem na świecie. A kiedy dorastałem, zacząłem dostrzegać coś takiego w każdej kobiecie. Wszystkie są pełne gracji i siły. Nie chcę być kobietą – jestem ze sobą szczęśliwy. Ale szczerze

podziwiam to piękno. I chyba właśnie dlatego to robię. Jimenez wpatruje się w mówiącego Gartha. Z każdym jego słowem staje się spokojniejszy i nabiera pewności siebie. Rozumie, o co mu chodzi, i widzi w nim prawdę. Jaka szkoda, myśli, że pojęcie piękna uległo takiej seksualizacji i zostało tak wypaczone. Ta subtelna, pełna wdzięku siła już prawie nie istnieje, jej miejsce zajęła potrząsająca pośladkami obnażona perwersja, obecna waluta podziwu. – Nie zmienię się w to piękno, ale mogę się nim zachwycać – ciągnie Garth. Spogląda Jimenezowi w oczy. – Proszę mi powiedzieć: czy nie kryje pan w sobie czegoś, co chciałby pan odsłonić? Jimenez przeciągle wypuszcza powietrze i długo spogląda przez okno. Odzywa się, gdy Garth jest już pewien, że nic więcej nie powie: – Ja też uwielbiam Lupe Vélez – oznajmia. – I tańczę. Tańczę przy tych starych filmach, ale tylko i wyłącznie w mieszkaniu. Nigdy przed kimś. – Zamaszystym ruchem rąk obrysowuje swoją sylwetkę. – Nie jestem Fredem Astaire’em, ale kocham ten rodzaj ruchu. – Zatańczy pan dla mnie? – Nie, nie mógłbym. Teraz rumieni się Jimenez. Nigdy wcześniej dla nikogo nie tańczył, zawsze robił to w pustym mieszkaniu bądź w ciemnej zatłoczonej sali. Jego puls galopuje, a pierwszy odruch każe mu się wymówić i zrejterować do domu. – Oczywiście, że pan może – przekonuje go Garth. – Mnie pan widział, a teraz ja chciałbym zobaczyć pana. Jimenez ponownie wygląda na miasto za oknem. Wie, że są tam ludzie, ale nikogo nie widzi. Nikogo nie zna. Na tym polega różnica. – Nie ma muzyki. – Słyszałem, jak pan gwizdał. Może pan zagwizdać sobie piosenkę do tańca. Jimenez wie, że jeśli ucieknie, nic się nie zmieni. Czekają na niego tylko obiady z mikrofalówki i samotne mieszkanie nad kontenerem na śmieci. Nie pozna Gartha. Stanie się on dowolną osobą za dowolnym oknem dowolnego budynku w tym mieście i jeśli Jimenez zginie w pożarze windy, nadal nikt nie napisze dla niego nekrologu. Jimenez wstaje bez słowa. Przesuwa stolik bliżej kanapy, żeby zrobić sobie więcej miejsca. Garth mu w tym pomaga, a potem siada na środku leżanki.

Jimenez okrąża stolik i zajmuje pozycję na środku pokoju.

Rozdział L w którym Garthowi objawia się promyk prawdziwej miłości, a szczęście rozgrzewa go od środka niczym łyk gorącego kakao Perspektywa, że Jimenez będzie dla niego tańczył, niezmiernie Gartha ekscytuje. Drży z podniecenia i musi podjąć wysiłek, by zachować pozorny spokój. Aż nadto rzuca się w oczy, że Jimenez też jest podenerwowany: przebiera palcami i co chwila wyciera dłonie o spodnie. Krząta się jeszcze przez jakiś czas po mieszkaniu, usuwając to i owo z drogi. Przesuwa stojącą lampkę pod ścianę. Maszeruje skrajem pokoju, jak gdyby mierzył przestrzeń, i uznawszy, że jest wystarczająca, wraca na środek. Przez cały czas coś do siebie mruczy, ale Garth wychwytuje z tych pomruków tylko strzępy. – Głupio wyjdzie… Za mało miejsca… Co ja wyczyniam? – I tym podobne. Jimenez wreszcie przestaje łazić i potrząsać ramionami. Podwinięty pod ścianę dywan odsłania stary drewniany parkiet w kolorze miodu. Stolik znajduje się tak blisko kanapy, że Garth musi siedzieć bokiem, gdyż ledwie starcza mu miejsca na postawienie nóg i zachowanie dystyngowanej pozy. Jimenez robi głęboki wdech i szybko wypuszcza powietrze. Unosi barki na wysokość uszu, opuszcza je, a potem całkowicie nieruchomieje. Krzesło zostało wciśnięte w róg, lampka też jest przestawiona. W pewnym momencie Garth przechylił jej abażur tak, żeby blask padał na środek pokoju i Jimeneza, który posłał mu wtedy błagalne spojrzenie, ale w końcu poddał się jej światłu. Garth nie potrafił wówczas powstrzymać chichotu, obserwując to pokazowe organizowanie miejsca, ale teraz oto stoi przed nim mężczyzna, który dla niego zatańczy, i Garth nie może wyjść z podziwu dla jego odwagi.

Jakież to krępujące tak się obnażyć, być sobą w czyjejś obecności. Garth czuje się teraz nieskończenie bardziej swobodnie w sukni i pantoflach niż na początku. Przyjął pozycję prawie półleżącą, założył nogę na nogę, ale jedną ma wciśniętą w skrawek przestrzeni między kanapą a stolikiem. Zastanawia się, czy taki był cel, czy Jimenez świadomie naraził się na ewentualny wstyd, by wyrazić w ten sposób uznanie dla odwagi Gartha. Ma nadzieję, że tak, że taniec tego wielkiego mężczyzny to rycerski postępek, dzięki któremu Garth powinien móc się odprężyć. – Nie został już chyba żaden mebel do przesunięcia. – Garth chichocze. – Wszystko ustawię, jak było – odpowiada Jimenez przepraszająco. – Nie ma sprawy – uspokaja go Garth. – Proszę nie zawracać sobie tym głowy. – Po prostu nie chcę niczego połamać. Nie jestem aż taki dobry. – Jest pan świetny. A jaki widok stanowi Jimenez, przystojny, w tanecznej pozie i samotny – tu, gdzie do niedawna było małe mieszkanie, które stało się teraz oświetloną sceną dla jednoosobowej widowni. Gasnące popołudnie rozjaśnia miasto za nim, zmieniając je w rozmytą scenografię, jakby nie było tam szyby, tylko pejzaż malowany na płótnie. Jak gdyby Jimenez przygotowywał się do tańca na krawędzi urwiska, z którego roztacza się widok na budynki. Obraz miasta odbija się w twardym drewnie pod skarpetkami Jimeneza kompozycją pofałdowaną w miejscach, gdzie pasta do podłogi dostała się między ozdobne panele. Blask lampy tworzy ostre kontrasty, gdyż pada na wszystko z jednej tylko strony i we współpracy z łuną nad miastem pogrąża całą resztę w głębokim cieniu. Skoro już nie ma przy czym majstrować, Jimenez nieruchomieje na środku pokoju. Jedną stopę w skarpetce, z której przez dziurkę w materiale wygląda wielki paluch, umieścił przed drugą. Pięty lekko zsunął, palce nieco rozchylił. Gotów do działania, rozluźnił mięśnie kolan, zgiętych pod tak nieznacznym kątem, że ledwie można to zauważyć. Przesuwa ręką po włosach, odgarniając je z czoła, i potrząsa grubymi ramionami. Podwija rękawy wyżej łokcia, odsłaniając mięsiste włochate ręce. Jest zwalistym facetem z nogami jak słupy, ale Garth dostrzega w nim jakąś grację, choćby w samej postawie. – Czuję się jak idiota – oznajmia Jimenez. Garth uśmiecha się i zgiętą w nadgarstku dłonią pokazuje siebie w sukni. – Może nie jestem taki odważny jak pan – komentuje to Jimenez.

Garth czuje, że po tym komplemencie znów zaczynają go piec policzki. Ma nadzieję, że Jimenez ze swojego miejsca nic nie zauważy, ale też jakie to może mieć znaczenie po ostatnich dziesięciu wspólnie spędzonych minutach. Z pewnością spokój odbierają mu poważniejsze rzeczy niż rumieńce. Jimenez wykazał mnóstwo dobrej woli, żeby przejść do porządku dziennego nad ich dysonansowym spotkaniem i poszukać w nim czegoś dobrego i wartościowego. Przyszła pora, żeby Garth zrewanżował mu się taką samą przysługą. Nie ma powodu, żeby ten krągłobrzuchy mężczyzna nie mógł zatańczyć tak, jak podziwiani przez niego aktorzy ze starych filmów. – Po prostu niech pan tańczy. – Garth się uśmiecha. – Nie ma muzyki. – Jimenez kombinuje coś z nogawką spodni. – Proszę sobie gwizdać do tańca. – Nie wyda. – Taniec nie potrzebuje muzyki – argumentuje Garth. – Może istnieć sam dla siebie. – Ale z muzyką jest łatwiej – mruczy Jimenez. Garth wzdycha, posyła mu napięty uśmiech i wydostaje się z kanapy. Chwiejnie okrążywszy stolik, wygładza suknię, przesuwając obiema dłońmi od bioder po kolana. Udaje się do sypialni, zabiera z nocnej szafki radiobudzik i po powrocie do pokoju podłącza go do prądu. Na wyświetlaczu rozbłyskuje szereg czerwonych ósemek. Garth zmienia pozycję przełącznika z „alarm” na „FM”, przekręca odrobinę gałkę strojenia, by oczyścić dźwięk, i podgłaśnia. Z mizernych głośników niesie się piosenka. – Proszę – mówi Garth, wracając na kanapę. – Coś jeszcze? Nie może się nie uśmiechnąć na widok miny Jimeneza. Nie, już nic. Rozpoznaje piosenkę: Military Madness, ale nie badziewna wersja Grahama Nasha. To cover w wykonaniu zespołu Woods. Żywa, przesterowana, płynąca w umiarkowanym tempie przeróbka z perkusją, która doskonale wpasowałaby się w jakąś neohipisowską fantazję, podskoki na trawiastym wzgórzu pokrytym polnymi kwiatami. A Jimenez bez dalszej zwłoki zaczyna tańczyć, z początku powoli, ale potem podwaja tempo i zgrywa je z muzyką. Dwa kroki w bok, wiodąca stopa przestępuje z uniesioną piętą i palcami wspartymi o ziemię. Dwa kroki z powrotem do punktu wyjścia, a potem szybki rock-step w tył. Jive, rozpoznaje Garth. Solowy jive. Biodra Jimeneza dyrygują ruchem, kostki zaś jak sprężyny amortyzują ich

pchnięcia. Dwa kroki, dwa kroki i na pięcie w tył. Potem ramiona na jedną stronę, a stopy tupią z drugiej. Następnie ręce sztywno opadają po bokach i przez chwilę szaleją same nogi. Mała domieszka charlestona. Po niej gładkie przejście do twista: ręce wyciągnięte przed siebie, łokcie pilnują się pasa, palce wdzięcznie wyginają się ku sufitowi, choć dłonie wnętrzem skierowane są w dół. Biodra się obracają, reszta ciała nie. Wszystko to bez przygotowania, a niemal doskonałe, i doprawdy cudownie patrzy się na jego ruchy i radość, jaką z nich czerpie. W momencie, w którym Garth rejestruje wyraz jego twarzy, spostrzega, że Jimenez też przez cały czas go obserwuje. Policzki Jimeneza czerwienieją z wysiłku. Jest wprawdzie zdumiewająco zwinny, ale w końcu wielki z niego mężczyzna i zmęczenie rosi mu czoło potem. Ale nie przestaje, tańczy na całej podłodze, od parapetu po blat kuchenny. Bez przerwy się do Gartha uśmiecha. Garth odpowiada uśmiechem i przez chwilę wpatrują się sobie w oczy. Wtedy piosenka się kończy, a wraz z nią taniec Jimeneza. Garth klaszcze, Jimenez chyli głowę w podziękowaniu. Didżej w radiu mamrocze skróconą prognozę pogody, po czym jako następną piosenkę w „wolnej od reklam rockandrollowej jeździe bez trzymanki” zapowiada Basement Scene grupy Deerhunter. Gdy utwór się zaczyna, Jimenez wyciąga rękę do Gartha. – Zatańczy pan ze mną? – pyta. Garth kręci głową. – Jest pan dla mnie za dobry. – To nic – nalega Jimenez. – Proszę ze mną zatańczyć. Nauczę pana. Jego wysunięte w zaproszeniu ramię pozostaje niewzruszone. Garth wstaje i znów zaczyna niezgrabnie okrążać stolik. Coś w oknie przykuwa jego uwagę, jakiś szybki ruch, cień śmigający na skraju pola widzenia. Ale gdy tam spogląda, widzi jedynie ciągnące się bez końca budynki. Za oknem nic nie ma, a tutaj… Tu jest Jimenez, który czeka, aż Garth ujmie jego dłoń i przyłączy się do niego w tańcu przy muzyce płynącej z lichych głośników radiobudzika. I Garth właśnie to robi, tańczy z Jimenezem. Kołyszą się wolno przy falującym śpiewie, okraszonym okazyjną psychodeliczną wstawką. Podczas tego chodzonego tańca na parkiecie Garth trzyma głowę na przepoconym ramieniu Jimeneza, a jego skierowane za okno spojrzenie nie skupia się na żadnym konkretnym elemencie zamglonego drugiego planu. Czuje

w nozdrzach zapach wody kolońskiej Jimeneza, a szczęście rozlewa się w jego wnętrzu jak łyk gorącego kakao.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Rozdział LI w którym Petunia Delilah dostaje, kurwa, lodowego sandwicza Nigdy jeszcze nie czuła się tak doszczętnie wyczerpana fizycznie i tak spokojna na duchu. Petunia Delilah unosi się przez chwilę w tym miejscu – tam, gdzie poza jej świadomością nie istnieje żaden inny świat. Oczy ma zamknięte, a jej mózg pławi się w głębokiej czerwieni światła przefiltrowanego przez delikatną skórę powiek. Mieszkanie jest nagrzane, przyjazne i pachnie przytulnością, jak dochodzący w piekarniku kisz. Chłodne linoleum, na którym leży, niesie ulgę jej plecom. Nieustanne napięcia, zarówno cielesne, jak i duchowe, ma już za sobą. Jej dziecko żyje. Słyszy córeczkę wznoszącą raban pod opieką chłopca. Jej ramiona rwą się, by małą objąć, ale trochę odczekuje. Petunia Delilah żyje. Widzi to przez powieki: krew odżywia jej ciało. Czuje powietrze wdychane i wydostające się z płuc. Spływająca kropla potu ostatnią linią zsuwa się po jej skórze, szukając jak najniższych miejsc, gdzie będzie mogła spocząć, wyparować i zniknąć w powietrzu. Claire rozmawia z operatorem telefonu alarmowego, nić ich konwersacji wydłuża się aż do piekarnika, do którego właścicielka mieszkania zagląda, by się przekonać, jak jej kisz zniósł całą tę gehennę. Petunia Delilah otwiera oczy. Nie potrafi powstrzymać uśmiechu. Chłopiec klęczy obok niej, w kołysce ramion trzyma jej córeczkę. – Jest taka maleńka – szepce z wyraźnym zdumieniem. Dziwny to widok, myśli Petunia Delilah. Sam ledwie wyrósł z krótkich

majtek, a trzyma w ramionach jej córkę i wpatruje się w nią jak urzeczony. Wygląda, jakby miał się rozpłakać; zdradza to jego mina, choć studnie jego oczu pozostają suche. Petunia Delilah zastanawia się, czy chłopiec ma braciszka lub siostrzyczkę. Ma nadzieję, że tak, bo już wie, że byłby fantastycznym starszym bratem. Jej dziecko zawinięte jest w ściereczkę do naczyń. Więcej ich leży obok chłopca, są poplamione i zmięte. Na pewno najpierw wytarł ją do czysta, a dopiero potem opatulił. Gdyby nie on, nie byłoby jej tutaj, nie gaworzyłaby bezpieczna w jego ramionach. To on ją przyjął, wyrwał zagrożeniu i przywiódł ku bezpieczeństwu. Petunia Delilah czuje, jak narasta w niej miłość do tego chłopaka. Kładzie rękę na jego przedramieniu. – Pewnie chciałaby pani potrzymać córkę – domyśla się chłopiec w reakcji na jej dotyk. Ani na moment nie odwraca oczu od trzymanej w dłoniach dziewczynki. – Chcę – potwierdza Petunia Delilah. – Ale dopiero jak będziesz gotów. Chłopiec przenosi na nią wzrok. Petunia Delilah przypomina sobie, że Claire wołała na niego Herman. – Hermanie – pyta – ile masz lat? Herman przysuwa się bliżej i podaje jej córkę. Odpowiada dopiero, kiedy dziecko bezpiecznie ląduje w matczynych objęciach: – Jedenaście. I pół – uzupełnia. – W zasadzie to już prawie dwanaście. Petunia Delilah kiwa głową. Jej córka wygląda z uformowanego ze ściereczki kapturka. Na materiale o strukturze plastra miodu wyhaftowano fioletową gałązkę lawendowego kwiecia owijającą się wokół imbryka. Szarobiały ścieg kilkoma zawijasami naśladuje parę unoszącą się z dziobka. – Hermanie, jesteś pierwszym człowiekiem na świecie, który poznał moją córkę. Ma na imię Lavender – oświadcza Petunia Delilah. Nie uzgodniła imienia z Dannym, ale Danny’ego tu nie ma, a ona nie zniesie, jeśli jej córeczka pozostanie bezimienna choćby sekundę dłużej. Dyskutowali o imieniu, ale nie udało im się zawęzić wyboru do mniej niż dwustu opcji. Zdaniem Petunii Delilah Lavender pasuje zarówno do dziecka, jak i do sytuacji. Danny po prostu będzie musiał się zgodzić. Herman się uśmiecha. Nachyla się i wolniutko przesuwa palcem w górę i w dół policzka Lavender. – W dodatku – ciągnie Petunia Delilah – prawdopodobnie uratowałeś jej

życie. Moje zresztą też. Dziękuję ci, Hermanie, za to, że byłeś najdzielniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek poznałam. Połączone z ulgą wyczerpanie doprowadza Petunię Delilah do płaczu. Już po wszystkim, tak ciężko walczyli, a teraz są cali i zdrowi. Myśli stają się faktami. – Jesteś teraz częścią naszej rodziny – mówi Petunia Delilah w kilku zdławionych szlochach. – Jesteś bratem Lavender i moim bohaterem. Jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś potrzebował, jeśli cokolwiek będę mogła dla ciebie zrobić… Herman z powrotem siada na piętach. Ręce trzyma na kolanach, przebiera splecionymi palcami. Kąciki jego ust wyginają się w dół. Spojrzenie wbija w dłonie. – Muszę iść – powiada. – Jest jeszcze coś, czym muszę się zająć. Gestem zwraca na siebie uwagę Claire i prosi, żeby wezwała kolejną karetkę, tym razem do mieszkania dziadka. Podaje jej numer domofonu. Claire macha ręką i kiwa głową, dając do zrozumienia, że właśnie rozmawia przez telefon. Wtedy Herman wstaje i wychodzi za drzwi. Zanim Petunia Delilah ma szansę się odezwać, znika jej z oczu. Kilka chwil później na korytarzu, zupełnie niedaleko, słyszy syk hydraulicznego ramienia drzwi do klatki schodowej i dźwięk zatrzaskującego się zamka. To nic, na pewno go znajdzie. Chce lepiej go poznać, zostać jego przyjaciółką. Chce, żeby w miarę dorastania poznawała go Lavender. Herman stanie się częścią ich życia, nieważne, ile będzie trwało. Już ona o to zadba. Została sama i słyszy, co Claire mówi do słuchawki, ale słów nie rozróżnia – są tylko szumem w tle. Przygląda się Lavender i nagle głęboko porusza ją myśl, że Kimmy od początku miała rację. Kobiety robiły to przez setki tysięcy lat bez pomocy współczesnej medycyny. Petunia Delilah jest pewna, że nie zawsze wychodzi z tego taki szajs-szoł, nie wątpi też, że w większości przypadków wszystko kończy się dobrze. A jeśli nie, nakładasz balsam na rany, bierzesz się w garść i radzisz sobie jak umiesz. – Hej! – woła do Claire. Claire się podrywa. Zakrywa dłonią mikrofon i wyczekująco spogląda na Petunię Delilah. – Nie masz przypadkiem lodowego sandwicza?

Twarz Claire wyraża całkowite niezrozumienie. Po dłuższej chwili gospodyni kiwa głową i mówi: – Mam. Otwiera zamrażarkę, wyjmuje sandwicza, przemierza pomieszczenie i wręcza go Petunii Delilah. Potem wraca do telefonu i podejmuje rozmowę. Petunia Delilah nie bardzo wie, czy się smakołykiem delektować, czy rzucić się na niego i błyskawicznie go pożreć. Układa Lavender na brzuchu, wtuloną w zagięcie łokcia, i przesuwa paczuszkę między palcami, wciąż zastanawiając się nad najlepszym sposobem konsumpcji. Plastikowe opakowanie jest chłodne i jedwabiste. Ukryty w nim sandwicz jest twardy, ale pod leciutkim dotykiem delikatnie, bardzo delikatnie ustępuje. Nie zamarzł na kamień, i dobrze, bo takie Petunia Delilah lubi najbardziej. Od zewnętrznej strony wafelek będzie nieco rozmiękły. Umaże jej palce czekoladą. Cudownie! Zdziera zębami opakowanie i wpatruje się w zawartą w nim wspaniałość. W wejściu do mieszkania staje dwóch sanitariuszy. Krzepcy mężczyźni w niebieskich uniformach ogłaszają, że przybyli. Jeden z nich ciągnie za sobą nosze na kółkach zarzucone jakimś sprzętem. Claire zamiata ręką w kierunku Petunii Delilah, jakby mogli przegapić ją leżącą na podłodze pod drzwiami. Jak gdyby mówiła: „Posprzątajcie mi to!”. Nie przerywa rozmowy. Petunia Delilah pochłania lodowego sandwicza, zanim ratownicy znajdą jakiś powód, żeby ją powstrzymać. A oni z wypraktykowaną sprawnością przystępują do badania jej i Lavender. Sprawdzają ciśnienie krwi, osłuchują serce, wypytują o historię chorób w rodzinie i o zażywane leki, i czy ją boli, a jeśli tak, to w którym miejscu. Petunia Delilah odpowiada z ustami pełnymi lodów. Oblizuje papierek i kiedy ładują ją na nosze, niechcący upuszcza go na podłogę. Macha Claire, gdy wywożą ją na korytarz i skręcają w stronę windy. Jeden z nich naciska guzik, a potem cicho rozmawiają o zamówieniu pizzy. – …chyba że wolisz gyros? Zjeżdżający za drzwiami dźwig wydaje coraz głośniejsze dźwięki. – Gyros – odpowiada drugi i sprawdza godzinę na zegarku. Pierwszy kiwa głową. – Dobry wybór. Wtrząchniemy po odwiezieniu pięknych pań na miejsce. Winda dzwoni, przycisk gaśnie i drzwi się rozsuwają. Podłogę kabiny dzieli

od korytarza wysoki na trzydzieści centymetrów próg, ale po króciutkiej szamotaninie sanitariusze wprowadzają nosze do środka. Petunia Delilah spogląda na swoje odbicie. W kącikach ust i na opuszkach palców rozmazały jej się lody. Lavender leży spokojnie, porusza ustami, lecz oczy ma zamknięte. Petunia Delilah zastanawia się przez chwilę, czy jej dziecko już śni. Wszystko dobrze się skończyło. Jest mamą. Uśmiecha się. Jeden sanitariusz przytrzymuje nosze, a jego kolega naciska guzik parteru. Stoją plecami do Petunii Delilah, przyglądając się cyfrze nad drzwiami, które w końcu się zamykają i winda rusza w dół. – Czuć tu dymem – zauważa jeden. – Aha – odpowiada drugi i z dezaprobatą kręci głową. – Ci palacze… – Nie, nie, to nie jest dym papierosowy – prostuje pierwszy. – Sam kiedyś paliłem, to nie to. Bardziej jak zjarany plastik. – Paliłeś? – upewnia się ten drugi. – Tak. – Tego o tobie nie wiedziałem. – Ale tak było. Kiedyś. – Wiesz, że to cię zabije? – Przecież już nie palę, prawda? Opadają w ciszy, patrząc, jak na małym wyświetlaczu nad drzwiami szóstka przechodzi w piątkę. – Czasami się o ciebie martwię – odzywa się ten drugi. – Jesteś ryzykantem. Za ścianą rozlega się metaliczny zgrzyt. Niesie się echem w górę i w dół szybu. Kabina ze wstrząsem staje gdzieś w okolicy piątego piętra. Sanitariusz dziabie przycisk, ale winda nie rusza.

Rozdział LII w którym wycofanej Claire trafiają się praca, randka, i kto wie, czy nie możliwość powrotu do świata poza domem – Na imię mi Jason – mówi operator telefonu alarmowego. – Jason? Prosiak? – upewnia się Claire. – To ty? – Tak – odpowiada i szybko dodaje: – Ale błagam, te rozmowy są nagrywane! Mów mi Jason. – W porządku – zgadza się Claire. – Wiesz, kim jestem, Jasonie? – Wiem. Poznałem cię po głosie. – Kontynuuje już ciszej: – Czasem dzwonię w przerwie na kawę. – Wiem o tym. – Zawsze mam nadzieję, że na ciebie trafię. Lubię cię. Przy drzwiach robi się jakieś zamieszanie, a dziecko zaczyna hałasować. Jeden z sanitariuszy kontaktuje się z kimś przez zamocowane na ramieniu radio. Claire nie wyławia słów. Ratownik stoi przy drzwiach z policzkiem opartym na ramieniu, z palcem w heroicznej pozie zatkniętym za szlufkę przy spodniach. Drugi pompuje mankiet od ciśnieniomierza owinięty wokół ramienia Petunii Delilah. Ujmuje jej nadgarstek, uciska palcem wgłębienie poniżej kciuka i mierzy puls. Petunia Delilah przez cały czas patrzy na dziecko. Porusza ustami, nie rozchylając warg, tylko szczęki przesuwają się z boku na bok: cieszy się swoim lodowym sandwiczem. Brwi ma lekko uniesione, czoło zaś gładkie. Dziecko wierci się w jej ramionach, a ona uśmiecha się, słysząc jego kwilenie. Claire rozgląda się po pokoju. Nigdzie nie widać tego dziwnego chłopaka, który zjawił się wraz z Petunią Delilah. Chyba że znowu gdzieś zemdlał.

Wygląda za róg, by sprawdzić, czy nie leży na podłodze, ale nie, nie ma go tam. Wydaje się, że nikt nie zauważył jego zniknięcia i nikt nie zwraca uwagi na nią ani na prowadzoną przez nią rozmowę. Claire zdaje sobie sprawę, że potrzebuje kogoś, z kim mogłaby porozmawiać. Potrzebowała kogoś takiego już od dłuższego czasu, ale dużo wysiłku wkładała w to, żeby o tym nie myśleć. Normalnie zadzwoniłaby do matki i zrzuciła część nagromadzonego przez tydzień brzemienia – tyle, żeby mama nie poczuła się wykluczona, ale i żeby się nie zamartwiała. Z wiekiem Claire odczuwa coraz większą niechęć do obarczania jej poważniejszymi problemami. Nie potrzeba jej moich kłopotów, myśli, ale wszystkie je zachowałam, a teraz… może Jason? Claire przez chwilę rozważa, czy nie popełni zbyt dużej niezręczności, aż wreszcie podejmuje decyzję. – Chyba przydałby mi się ktoś do pogadania. Miałam ciężki dzień, Jasonie. – Przykro mi to słyszeć – odpowiada Jason. – Chcesz o tym porozmawiać? – Sama nie wiem. Po prostu nic ostatnio nie toczyło się jakimś normalnym torem, chociaż z całych sił starałam się wierzyć, że tak jest. Mówiąc „ciężki dzień”, miałam na myśli kilka ciężkich lat – wyznaje Claire. – Wydaje mi się, że zrutynizowałam moje życie, by wprowadzić do niego normalność, która jest niemożliwa. Nie zauważyłam tego wcześniej, ale zdaje mi się, że o to chodzi. Odbębniam tę rutynę, bo wtedy nie muszę myśleć o robieniu czegoś innego, o spróbowaniu czegoś nowego. Teraz to widzę. Chcę to zmienić, tylko że nie wiem, od czego miałabym zacząć. Jason milczy. – Jesteś tam? – pyta Claire. – Jestem. Słucham. Claire docenia tę ciszę. Wielu facetów, z którymi się spotykała, próbowało wszystko naprawić. Zwierzała im się, a oni w jednym zdaniu oferowali rozwiązanie. Potem nie uważali już tej kwestii za istotną, bo przecież znaleźli sposób, więc jej pozostało tylko z niego skorzystać i po sprawie. Claire nie chce, żeby Jason rozwiązał wszystkie jej problemy. Chce tylko, żeby jej wysłuchał, uznał jej racje i być może przy okazji zrozumiał, że wcale nie jest różowo. Docenia tę ciszę. – Kobieta urodziła dziś dziecko na mojej podłodze. – Claire wzdycha. – Czułam wtedy dwie rzeczy. Pierwszą było przerażenie, że weszła do mojego

mieszkania. Drugą – duma, że na mojej podłodze można urodzić. Taka jest czysta. Od lat nie wychodzę z domu i od lat nikt do mnie nie przychodzi, a teraz widzę u siebie troje… nie, z dzieckiem czworo nieznajomych. A ja najbardziej się martwię, że chlusnęła mi na podłogę popłodem i że sanitariusze nie wytarli butów. – Głos jej się łamie. – Wiem, że powinnam się martwić o tę kobietę i jej dziecko. Przeraża mnie fakt, że muszę myśleć o tym, co powinnam czuć. Czy nie wszyscy tak mają? Powinnam otworzyć drzwi bez zadawania pytań, ale pytałam. Powinnam wyjść i własnoręcznie przynieść sobie w tym tygodniu zakupy. Powinnam pójść do księgarni i dotknąć grzbietów wszystkich książek, nie martwiąc się o to, kto je przede mną ruszał i czy umył ręce. Nie powinnam żałować, że nie kazałam sanitariuszom zdjąć butów przed drzwiami. Powinnam kogoś pocałować. Od lat nikt mnie nie dotykał. Powinnam odwiedzić mamę. Powinnam… – Claire – wtrąca Jason – wszystko jest dobrze. Nikomu nic się nie stało, ale według mnie powinnaś z kimś o tym porozmawiać. Opowiedz mi teraz wszystko, jak najbardziej, ale powinien cię wysłuchać ktoś jeszcze. Może specjalista. Ktoś, kto będzie potrafił ci pomóc. – Nigdy nie przyszło mi do głowy, że potrzebuję pomocy – wyznaje Claire. – Wiem – odpowiada Jason. – Ale tak jest. Przez chwilę wsłuchują się w swe oddechy. – I jeszcze straciłam dziś pracę – podejmuje Claire. – PartyBox w ramach outsourcingu będzie prowadziła jakaś firma z Manili i wylali nas wszystkie jak leci. To był ciężki dzień. – Claire – mówi Jason – szukamy pracowników do przyjmowania zgłoszeń. Mamy dwa wolne miejsca w centrali telefonicznej. Z jakiego systemu korzystał PartyBox? – Linksys 9000. – Ten sam co u nas! – Jason jest podekscytowany. – Musisz się zgłosić. Szepnę za tobą słówko. – Na pewno nie mam odpowiedniego wykształcenia. – Masz doświadczenie w rozmowach telefonicznych. To olbrzymi atut. Radzisz sobie pod presją, sam mogę zaświadczyć. Idealny kandydat powinien mieć jakieś pasujące do stanowiska policealne wykształcenie, na przykład w kryminologii lub pielęgniarstwie, ale i tak z najważniejszego przeszkolą cię po zatrudnieniu. – Mam dyplom z teorii ludzkiej anatomii i drugi fakultet z rachunkowości

zarządczej dla nieksięgowych – informuje go Claire. – Doskonale! – odpowiada Jason. – Wyślij mi e-mailem swoje CV, a ja przekażę je do kadr. Ale jeśli zaproszą cię na rozmowę kwalifikacyjną, będziesz musiała pojawić się tu osobiście. – Wiem. – Dasz radę? – Może. Claire przygląda się, jak sanitariusze zabezpieczają Petunię Delilah i jej dziecko na noszach. Okrywają je kocem, a jeden z nich spogląda na Claire i przelotnie jej macha. Claire mu odmachuje, gdy wytaczają nosze z mieszkania. Drugi sanitariusz wysuwa jeszcze głowę zza framugi i samymi ustami mówi: „Dziękujemy”. Potem i on znika, delikatnie zamknąwszy za sobą drzwi. – Co tam jeszcze, Claire? Emocje Claire na chwilę przygasają. Dziwnie tak wywnętrzać się przed byłym klientem. Zaczyna czuć się niezręcznie. – Nic więcej, Jasonie. Dzięki za wysłuchanie. – Claire, mam nadzieję, że nie posuwam się za daleko, ale chciałbym poznać cię lepiej. Nie wiem, co zrobię, jeśli nie będę mógł więcej do ciebie zadzwonić. Nie wybaczyłbym sobie, gdybym nie zapytał – mówi. – Możemy któregoś dnia wyskoczyć na kawę czy coś? – No… – Claire przerywa. Zamyka oczy. Ręka jej drży, słuchawka dygocze przy ustach. Bierze głęboki wdech. – O której kończysz pracę? – Za piętnaście minut przychodzi zmiennik. – Lubisz kisz? – pyta Claire. – Owszem – odpowiada Jason. – To może do mnie wpadniesz, bo właśnie piekę? – proponuje Claire i spiesznie dodaje: – Wiem, że to tak znienacka. Zrozumiem, jeśli nie możesz, jeśli masz już jakieś plany… Najwyżej kiedy indziej pogadamy czy coś… – Powiedziawszy to, dorzuca: – Jeśli będziesz chciał. – Z przyjemnością zjem z tobą kisz – oświadcza Jason. – Ale najpierw powinienem skoczyć do siebie i przebrać się z roboczego munduru. – Nie, nie trzeba. Nie musisz. – Claire spogląda na zegar piekarnika, odliczający czas w tył. – Kisz będzie gotowy za cztery minuty. Potem jeszcze dziesięć musi poleżeć, zanim dojdzie. – Wątpliwe, żebym dotarł do ciebie wcześniej niż za czterdzieści pięć

minut – mówi Jason. – Nie mogę urwać się przed czasem. Zrobiłbym to, gdybym mógł, ale mamy spore niedobory personelu. – Nie szkodzi – odpowiada Claire. – Jest dobry i na ciepło, i na zimno. Obrzuca wzrokiem mieszkanie. Popłód Petunii Delilah został w jej przedpokoju w postaci plam lepkiej mazi. Przemókł cały stos bielizny łazienkowej i kuchennej. Sanitariusze nie zdjęli butów i choć wyglądali na względnie czystych, to jednak przyszli z dworu. Nic nie jest takie, jakie było nawet przed pięcioma minutami, i Claire zastanawia się, czy kiedykolwiek powróci jeszcze to błogie samopoczucie, które ongiś czuła. Potem zdaje sobie sprawę, że lepiej, by już nigdy nie wróciło. Mówi drżącym głosem: – Idealnie wyszło, Jasonie, bo i tak muszę tu trochę posprzątać. Znasz adres? – Tak. Mam go w systemie. – Jason się śmieje. – Po drodze mogę kupić butelkę wina. – Byłoby miło… Prosiaczku – odpowiada Claire i się uśmiecha.

Rozdział LIII w którym jeden z nieskończenie wielu kształconych w domu Hermanów żegna się z dziadkiem Gdy Herman wychodzi z mieszkania osiemset pięć, w głębi korytarza dzwoni winda. W jego uszach dźwięk ten brzmi cicho i odlegle. Co było zepsute, teraz jest naprawione, myśli Herman, wspominając swoje niefortunne przygody w windzie. I tak oto wszystko zaczyna się od nowa. Drzwi windy się otwierają i wypada z nich dwóch sanitariuszy. Pierwszy potyka się, nie zauważywszy różnicy w poziomach podłóg. Ostrzega kolegę, wskazując palcem. Granatowe spodnie szepczą w ruchu, a dzięki drobnym falom na odprasowanych niebieskich koszulach materiał wydaje się płynny. Jeden z nich mówi coś do zamocowanego na ramieniu radia, drugi ciągnie w ślad za sobą załadowane sprzętem nosze na kółkach. Obydwaj obracają głowy, usiłując rozeznać się w obcym otoczeniu. W oczach obydwu widać intensywny wyraz determinacji. Dostrzegają go. – Hej, mały! – woła jeden. – Gdzie jest mieszkanie osiemset pięć? Nie oglądając się, Herman przez ramię wskazuje palcem lokal, z którego właśnie wyszedł. Potem otwiera drzwi na klatkę schodową i przez nie przechodzi. Przyćmione żółtawe światła nadają przestrzeni odcień przypominający starą fotografię. Powietrze również pachnie staro, uwięzione w kolumnie, która głęboko opada i wysoko wznosi się nad chłopcem, jak gdyby tkwiło tu od czasów, gdy wybudowano blok. Herman ma do pokonania siedem pięter, ale mu się nie spieszy. Mieszkanie będzie na swoim miejscu, tak jak było w przeszłości i zawsze będzie w przyszłości. Odmierza kolejne kroki. Poprzednio biegł, teraz już nie musi. Nie ma zresztą pewności, czy dałby radę, nawet gdyby okazało się, że powinien. Nogi ma jak z ołowiu, podróż

zupełnie go wyczerpała. Pomaga sobie poręczą jak dźwignią, by ulżyć zmęczonym stopom. „Potraktuj przestrzeń między kropkami jako czas – powiedział dziadek – nie jako odległość”. Do domu mam nie daleką drogę, ale krótki czas, myśli Herman. Wydaje się, że minęła wieczność, od kiedy wbiegał tymi schodami z holu, gdzie obudził się w kabinie windy. Nie wie, naprawdę nie wie, czy to właśnie dopiero się nie zdarzyło i czy nie znalazł się na schodach i nie idzie w górę po tym, jak wstał z wykafelkowanej podłogi. Wszystko, co zaszło, miesza mu się w głowie, jest nie na swoim miejscu. Pamięta, jak podnosił się w windzie, jego milionkrotne odbicia zanikały w głębi otaczającej go dali, jego wizerunek przez nieskończoność odbijał się między lustrami. Który z nich to ja? – zastanawia się Herman. Zaraz znajduje odpowiedź: wszyscy. Złożyła się kartka papieru, Herman zetknął się z Hermanem, i oto są jednym i tym samym. Zestrajają się z jego ruchami, imitują go, gdy opuszcza kabinę, i każdy z nich wychodzi z innej windy do innego holu. Nieskończoność Hermanów, a wszyscy udają się w swoją stronę, gdy już go nie widzą i on nie widzi ich. Kilka półpięter nad sobą słyszy bezładne głosy. Zgiełk zbliża się i staje coraz głośniejszy. Gdy Herman mija przyśrubowany do muru znak z napisem „Piętro 11”, odrzuca go na bok fala uderzeniowa nagłego pojawienia się zapłakanej kobiety. Zderza się ze ścianą i już przy niej zostaje, gdyż wydaje się ona jedynym solidnym elementem otoczenia. Kobieta mija go pędem, ryczy histerycznie, nie przyjmuje do wiadomości faktu jego istnienia, obojętna na niego do tego stopnia, aż Herman sam zaczyna się zastanawiać, czy w ogóle tu jest. Przywiera do ściany i patrzy, jak kobieta się zatacza, pokonując najbliższe półpiętro, a potem znika mu z oczu. Herman znów rusza w górę i gdy dociera do tabliczki z napisem „Piętro 14”, jej płacz jest o wiele cichszy, a kiedy przy znaku „Piętro 15” naciska drążek, by odblokować zamek i przecisnąć się przez drzwi, już jej wcale nie słyszy. Hydrauliczne ramię zgina się z sykiem, zamykając drzwi na klatkę schodową, Herman zaś stoi na korytarzu wiodącym do mieszkania dziadka.

Spędza tu chwilę zadumany nad tym, jak to za sprawą perspektywy korytarz tym bardziej się kurczy, im bardziej biegnie w dal. Właściwe drzwi, trzecie, licząc od schodów, są o wiele mniejsze od tych bliższych. Gdy kliknięcie oznajmia, że drzwi za jego plecami się zamknęły, i gdy w korytarzu słychać już tylko kolejne wydechy wentylatora, Herman rusza w kierunku mieszkania. Nie zawraca sobie głowy wyjmowaniem klucza przymocowanego do sznurówki wiszącej mu na szyi. Drzwi nadal są otwarte. Wie o tym, ponieważ jeszcze nigdy nie stał tak mocno obydwiema nogami na ziemi, nie był tak mocno zakorzeniony w jednym miejscu i czasie. Otwiera drzwi i wchodzi do mieszkania. Od kiedy je opuścił, światło za oknem przygasło, więc po drodze do salonu pstryka włącznikiem w kuchni. Z zewnątrz wciąż wpada jakiś blask, ale przytłumiony cieniami pobliskich budynków. Herman przystaje w ciszy salonu. Jest to cisza rzeczywista, realna, nie ta fałszywa, która nadchodzi tuż przed utratą przytomności. Rozciąga się przed nim pokój i jakże wydaje się rozległy: fotel dziadka w jednym rogu, w przeciwnym Herman we framudze. Ramiona Hermana ciężko opadają, wyczerpane, ściągają barki w dół, a te wyginają się w łuk pod wpływem własnej niemocy. Po wszystkim, co się wydarzyło, czuje się malutki i pozbawiony wpływu na cokolwiek. Życie pchnęło go w obranym przez siebie kierunku; ono wyznaczyło szybkość, ono wybrało cel. Stało się jego kotwicą i choć chciałby uciec, wie, że nie może. Nie tym razem. Nie ma wskazówek, nie ma siły woli, a jeśli nawet istnieją, to są nieaktualną mapą i słabym poszeptem mocy. Herman godzi się, że musi być właśnie tym z nieskończenie wielu Hermanów, i obserwuje scenę, którą ma przed oczami. Odległość między nim a fotelem dziadka wydaje się ogromna, choć wcale taka nie jest. Gdybym mógł wrócić, myśli Herman, sprawić, by wyszło inaczej, zrobiłbym to. Potrafię reanimować. Uczyłem się. Wiem, gdzie dziadek trzyma leki. Umiem mu je zaaplikować. Umiem mu je podać. Mogłem przywrócić go do życia. To moja wina. Przygląda się bezwładnemu ciału dziadka. Bezwładne ciało dziadka nie zaszczyca go tym samym. Choć ma otwarte oczy, niczego nie widzi. Biologia odeszła, zamarł przepływ krwi i dziadek się skończył. Dziadka już tu nie ma. To coś, co nim było, ubrane jest w zapinany wełniany sweter, a na kolanach ma ulubiony szydełkowy pled. Dziadek jednak odszedł i Herman wie, że

żadna reanimacja ani żadne leki nie odwrócą tego, co miało się stać. Jedynym winnym jest tu czas. Z filiżanki herbaty na stoliku już nie unosi się para. Płyn wystygł dawno temu. Przechylony na bok dziadek zsunął się odrobinę z oparcia. Jedną rękę przewieszoną ma przez poręcz. Na jego kolanie pozostała część gazety, reszta zjechała na podłogę i utworzyła stożkowatą hałdę. I jak przy narodzinach Lavender Herman widzi dziadka jako niemowlę na pogrążonej w mroku nocy farmie, miejscu jego przyjścia na świat. Dziadek tyle mu o tym gospodarstwie opowiadał, że Herman zna je jak własne. Widzi go jako chłopca na żwirowej drodze prowadzącej do domu, zewsząd otoczonego płowymi u schyłku lata polami pszenicy. Jego nieforemne ramiona miotają kamieniami w drewniane słupki, ale że kiepsko mierzy, pociski często przelatują daleko od celu. Chuda szyja dziadka, choć z pozoru zbyt wiotka, by utrzymać głowę, którą dźwigać musi, jakoś wykonuje z lekkością, zdawałoby się, niemożliwe zadanie. Herman czuje to samo uniesienie, które odczuwał dziadek, gdy poznał babcię w tamtejszym drewnianym kościółku. Są nastolatkami, biorą ślub, kiedy mają po dziewiętnaście lat. Wspólnie świadkują nadejściu elektryczności, cudowi telefonu, magii automobilu i niemożliwości lotów kosmicznych. A to tylko taka drobna część całości… Herman widzi, jak uśmiechają się do siebie przy narodzinach córki. Wyobraża sobie wszystko, co zaszło pomiędzy wtedy a teraz i jak owe kropki postawione przez dziadka na papierze, tamten początek i ten koniec są tym samym, gdy zetkną się złożone rogi kartki. I wszystko zaczyna się od nowa. – Pa, dziadku – mówi Herman, a jedyną odpowiedzią, jakiej udziela mu pokój, jest cisza. Z zadumy wyrywa Hermana wstrząs: tuż za oknem, z góry na dół, śmiga złota pręga. Jego oczy śledzą ten ruch, ale mózg jest zbyt wolny, by zrozumieć, co widzą. Herman instynktownie zrywa się do biegu przez salon. Już przy pierwszym kroku złoty rozbłysk znika mu z oczu za dolną krawędzią okna. Herman przebiega obok fotela. Dociera do szyby i płasko się do niej przyciska, by popatrzeć w dół, ale widzi już tylko kłębiący się na chodniku tłumek i dwie karetki przy krawężniku. Ta druga przyjechała po dziadka, myśli Herman. Sanitariusze są teraz gdzieś w budynku, zdążają do tego samotnego mieszkania. Złotej błyskawicy już nie ma.

Rozdział LIV w którym Ian rozpoczyna i kończy swój dramatyczny skok I tutaj wszystko się zaczyna, na samym końcu, od złotej rybki w kulistym akwarium. Naturalnie nie może w nim zabraknąć ślimaka, który aktualnie wsysa glony ze szkła. Ian pływa w swym akwarium od krańca do krańca, krąży po obwodzie, zataczając koła w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Przecina wodę, rozszczepia ją bokami swego ciała i przez chwilę czuje się, jakby był drapieżną rybą, rekinem albo nawet barakudą. Przepływa obok Troya. Troy ciamka glony. Ian wygląda na miasto, falujący wodnisty pejzaż budynków przed budynkami za kolejnymi budynkami skąpany w blasku popołudnia. Dla niższych pięter słońce zaczęło już zachodzić. Dziewiąte zasnuwa przedwczesny zmierzch. Wtedy Ian troszeczkę się gubi. Odkrywa bowiem, że od jakiegoś czasu pływa w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, a przecież zupełnie niedawno robił to zgodnie z nim. Zastanawia się, jak mogło do tego dojść. Z pewnością trudno nie zauważyć tak radykalnego zwrotu całego ciała, myśli Ian, nawet gdybym od samego początku pływał w drugą stronę. Nie pamięta przyczyny, a po chwili zapomina też, że się w tym pogubił. Zaraz, myśli, co to ja robiłem? W samym środku kuli, niezależnie od kierunku, w którym Ian pływa, stoi różowy zameczek. Zagnieżdżony jest w geologii różowych i błękitnych kamyków. Ma opuszczony most zwodzony, podniesioną kratę w bramie, szeroki i mocny barbakan oraz cztery bastiony ze strzelnicami dla łuczników.

Są nawet maleńkie bartyzany, kroksztyny i ambrazury. Imponująca dbałość o szczegóły. Różowe cegiełki wyryte na blankach zostały przy krawędziach pokryte fioletowym szkliwem, co nadało im dodatkowej głębi i nieco więcej realizmu. Jest to najbardziej realistyczny zameczek w kolorze magenty, jaki Ian kiedykolwiek widział, i uważa się za szczęśliwca, że może nazywać go domem. Bije na głowę zatopiony galeon albo bąbelkujący kufer ze skarbami, chociaż one bardziej by pasowały do stylizowanego na morski świata Iana. Kiczowate bibeloty, myśli Ian. Przepływa obok ślimaka Troya. Zaraz, myśli, co to ja robiłem? To właśnie takie nieustające ciamkanie potrafi doprowadzić rybkę do szaleństwa, jak bonie dydy. Trudno się skupić przy niegłośnym chrzęszczeniu Troyowych plonów, mielonych podczas całodziennych i całonocnych żniw. Częstotliwość niesie się przez wodę i wzbogaca jej teksturę rezonansem, który Ian odczuwa fizycznie. Ian skubie Troya. Troy nic nie zauważa i dalej sobie ciamka. Ten dźwięk jest wszędzie, suchy, jakby rozdzierać wacik, jakby pocierać o siebie dwoma kamieniami. Ian nie ustaje w skubaniu Troya i włożywszy w to trochę pracy, wypiera go ze szkła. Robi się zupełnie cicho, gdy Troy opada jak liść, kołysząc się w wodzie tam i z powrotem, i przestaje się huśtać dopiero po wylądowaniu na dnie akwarium. Cisza jest absolutna, lecz nie trwała. To tylko kwestia czasu, zanim Troy znów wpełznie na szkło i zacznie od początku. Ian okrąża kulę. Nie pamięta, kiedy zaczęły się krzyki. Mimo to zwracają jego uwagę, gdy wciąż na nowo odkrywa zupełnie nieznane rejony swego kulistego akwarium. Nie pamięta, jakie padają słowa, ale je czuje. Ich znaczenie jest dla niego niepojęte, odbiera jednak napięcie w częstotliwości dźwięków, które się wznoszą i oscylują w coraz węższym zakresie. Wibracje wpisane w długość fali niepokoju i kłótni niosą się przez wodę. Ian przez chwilę jest nimi roztrzęsiony. Widzi wywołane ruchem zmarszczki na wodzie, rzeczy za szkłem – duże rzeczy. W otworze rozsuwanych drzwi balkonowych migają wodniste sylwetki, najpierw w jednym kierunku, potem w drugim. Zaraz potem są za

drzwiami i zatrzymują się na balkonie. Stoją blisko siebie, pochylają się ku sobie i wściekle gestykulują. Ian je obserwuje, ale wkrótce męczą go długie sekundy dramatu oglądanego przez wodny filtr. Odwraca się ogonem do drzwi, odwraca się plecami do tej pary. Przed nim rozpościera się miasto, piękne i takie ogromne. O ileż więcej można tam zobaczyć niż w tych kilku litrach wody, ile możliwości i okazji czeka za jego małym bąblem. Ian pragnie to wszystko ujrzeć, bez reszty się w tym zanurzyć, stać się czymś więcej niż drobnym elementem krajobrazu, niby tkwiącym w samym jego środku, ale zawsze oglądającym go z zewnątrz. Wibracje stają się coraz silniejsze i wytrącają Iana z rozmyślań. Okręca się w miejscu. Jedna z sylwetek, migotliwa plama światła i barw, porusza się blisko i szybko. Ian się boi, ale w czterolitrowym akwarium nie ma dokąd uciec. Słychać trzask, gdy na balkonie rozbija się kubek na kawę. Ian widzi, jak stos papierów kartka po kartce rozprasza się w powietrzu, i nagle w akwarium robi się jaśniej. Praca magisterska blokująca wylot jego kuli zniknęła: wyjście jest odsłonięte. Zrozumienie, że szklana kula jest odkryta, zajmuje Ianowi trochę czasu. Ile – nie wie, gdyż pojęcie czasu dla niego nie istnieje. Kiedy jednak już to zauważa, skrzętnie korzysta z okazji. Jeszcze raz okrąża akwarium, żeby nabrać rozpędu, po czym z wymachem ogona i krótkim trzepotem wysiłku wybija się w górę, przeszywa powierzchnię wody i oto jest wolny. Bez trudu przeskakuje nad krawędzią kuli i – z pewnym zaskoczeniem – widzi, jak przemyka pod nim barierka. Plan Iana kończył się na opuszczeniu akwarium, ale gdyby obejmował coś więcej, to na pewno nie niespodziankę, jaką jest znalezienie się dwadzieścia siedem pięter nad betonem. Dziwne to wrażenie; dreszcz i szok przenikające całe ciało. Nie żeby Ian miał jakiś plan – kierowało nim po prostu przemożne pragnienie wolności. Tak właśnie Ian wlatuje między łopoczące warstwy stron pracy magisterskiej i nabiera szybkości. Upadek z dwudziestego siódmego piętra na chodnik w dole zajmuje złotej rybce niecałe cztery sekundy. Mgnienie oka. W tak krótkim czasie zdążysz otworzyć drzwi wejściowe do domu. Przeczytać zdanie lub dwa. Dla Iana jest to całe wypełnione cudownościami życie. Z początku dominantę stanowi ten nowy świat, do którego wkroczył. Wszystko w nim jest mu obce: piękno wygnania między łopoczące stronice, uczucie wyrwania się po raz pierwszy w życiu poza granice jakiegokolwiek

akwarium czy plastikowej torebki. Przez cały czas za krawędzią istniał świat. I aż do tej chwili Ian widział go tylko w formie rozmigotanego tła swojego życia. A teraz w nim jest, kryształowo przejrzystym i interaktywnym. Jak powietrznego akrobatę bez spadochronu, jak spalonego słońcem kosmonautę wracającego z orbity, Iana przyciąga ziemia. Początkowa euforia mija, nadchodzi zrozumienie, że upadku nie da się kontrolować. Jedyne pewniki to kierunek podróży i prędkość zwiększająca się z każdą upływającą sekundą. Brak kontroli budzi euforię i zarazem napawa trwogą. Trudno zachować jakąkolwiek ufność w tym, co się dzieje, w byciu spychanym z nieba na ziemię. Nie można też zawrócić, nie ma powrotu. Jedyną gwarancją w tej podróży jest koniec, tam na dole – to wszystko. Jedyną pewnością jest kierunek w dół i nieuchronność spotkania pyszczkiem w pyszczek z betonowym chodnikiem, już za chwilę. Upadek trwa, wciąż rosną szybkość i dezorientacja. Im bliżej końca, tym mniejsza jest kontrola, choć zdawałoby się, że powinno być na odwrót. Ian obserwuje zbliżający się kres, stale powiększający się twardy beton, który szybko wypełnia całe jego pole widzenia. Obserwuje nie z fatalistyczną rezygnacją, lecz z właściwą pragmatykom akceptacją. Widzi otwierające się drzwi na Roxy. Wychodzi z nich Faye i pociąga łyk wody ze sportowego bidonu z szeroką szyjką. Zajęta rozmową telefoniczną nie zauważa, że Ian z pluskiem wsmyknął się prosto do naczynia. Uderza głową o dno pojemnika, przez co w oczach stają mu gwiazdy, a głowa będzie bolała go aż do jutra, ale na szczęście nie ma w niej zbyt wiele mózgu, który mógłby ulec uszkodzeniu. Ian kilkakrotnie głęboko oddycha. Przez skrzela przepływa woda. Faye zakręca bidon, nieświadoma obecności pasażera na gapę. Po dokręceniu wieka Ian pogrąża się w absolutnych ciemnościach. Zaraz, myśli, co to ja robiłem?

Rozdział LV w którym dopełnia się nasza podróż i mówimy do widzenia niezwykłym mieszkańcom Sewilli na Roxy Cóż, wejrzeliśmy w pudełko, ale tylko przelotnie. Czas nie ustaje w marszu, życie popychają do przodu krótkie, sekundowe interwały. Pudełko wypełnia się nieskończenie cienkimi warstewkami doświadczenia. Przy każdym przeskoku wskazówki zegara kolejna z tych warstw układa się na poprzedniej. Są one tak cienkie, a doświadczenia tak krótkotrwałe, że pudełko nigdy nie będzie pełne. Warstwy po prostu leżą na sobie i, owszem, uzupełniają się z czasem, stają się czymś znaczniejszym, ale nigdy nie złożą się na coś całkowitego lub skończonego. Resztki doświadczeń unoszą się i kręcą jak zwitki celofanu w podmuchach wzbudzonych przez idących przechodniów oraz w tchnieniach ich życia i umierania. Minęło niecałe pół godziny, odkąd Katie wyszła z drogerii mieszczącej się prawie dwie przecznice od Sewilli na Roxy. Garth i Danny pożerali ją wtedy wzrokiem, a niedługo później rozeszli się każdy w swoją stronę. Danny poszedł na piwo, natomiast dziecko Petunii Delilah uznało, że chce na świat, i z niemałym trudem przecisnęło się przez raczej wąski przesmyk, by się na nim znaleźć. Herman kilkakrotnie stracił i odzyskał przytomność, co jest dla niego normą w bardziej stresujące dni. W tamtym mieszkaniu na piętnastym piętrze czyjś czas spokojnie się zakończył. Dziadek miał pełne i szczęśliwe życie, ale jego narządy wewnętrzne zmęczyły się i zatrzymały. Tylko one, reszta nie ustała, po prostu bez ciała przekształciła się w inny rodzaj życia, ten wiedziony w pamięci. Niecałe trzydzieści minut upłynęło, odkąd Jimenez wyszedł ze swojego ciasnego żółtego biura przy kotle grzewczym w piwnicy Sewilli. Przyszło mu zmierzyć się z uszkodzonym sprzętem, ciemnością, całopaleniem, cieknącą

hydrauliką i wyszedł z tych prób z tarczą. Jutro znów wróci do swych zajęć, ponieważ ktoś musi dbać o to, żeby w budynku wszystko działało jak należy. Garth wrócił z budowy do Sewilli na Roxy, na klatce schodowej popatrzył w dół, w samo serce samotności, znalazł pociechę w swej nowej sukni, a o zachodzie słońca rozkwitło w nim szczęście, jakie daje tylko poczucie bycia akceptowanym. Jimenez również spotkał kogoś, kto wypełni pustkę w jego życiu, i teraz, gdy wie, że Garth jest w tym samym budynku, jego częściowo dotowana kawalerka wydaje się jakaś mniej pusta. Lot złotej rybki Iana z kulistego akwarium do bidonu trwał niecałe cztery sekundy. W tym czasie poznaliśmy, czym jest magia miłości od pierwszego wejrzenia, i odczuliśmy ból miłości konającej. W ciągu niepełnych czterech sekund doświadczyliśmy uderzającego do głowy dreszczu pożądania i smutku odchodzącego od rodziny życia. Były samospełnienie i zwątpienie w siebie, nowe życie przychodzące na świat i satysfakcja z naprawienia windy. Były groźba pożaru i sekretny, przekazywany z pokolenia na pokolenie przepis na kisz. I o wiele, wiele więcej. Zanim jednostka naprawdę zacznie żyć, może upłynąć cały czas świata, ale mieszkańcom Sewilli rozpoczęcie wspólnego życia zajęło tylko cztery sekundy. Zobaczyliśmy tu tylko kilka chwil, a przecież jest ich o wiele więcej – w budynku, w mieście… I stale będzie się to powtarzało, dopóki nie skończy się czas. Spotkaliśmy mężczyznę w damskich łaszkach, kobietę cierpiącą na agorafobię i złowróżbną różową nocną koszulę. Spotkaliśmy złotą rybkę, matkę walczącą o życie dziecka i małe biedaczysko, kompletnie nieprzystosowane do życia, ale niedające za wygraną. Egzaminy, którym poddane zostały więzy lojalności, udało się zdać, te same egzaminy zostały również oblane. W tym czasie złota rybka, znajdująca się w teoretycznie beznadziejnym położeniu, znalazła ocalenie w najbardziej nieprawdopodobnym z nieprawdopodobnych miejsc. Cud czy zbieg okoliczności? Zapewne są tym samym, ponieważ jedno nie wyklucza drugiego. Mogą istnieć obok siebie: cudowny zbieg okoliczności. W tym czasie życie toczyło się swoim biegiem, wszyscy aktorzy robili, co mogli, ale żaden nie miał nad niczym kontroli. Nie, raczej nie. Mówi się, że wszystko ma swój powód, ale nikt nigdy nie powiedział, że powód ten musi być dobry. Wiążą się z nim wybór, los i przeznaczenie. Albo i nie. Obecnie w Sewilli na Roxy cała historia zaczyna się od nowa. Niezupełnie

ta sama, bo z całkowicie nowymi przygodami. Być może wycofana Claire otworzyła okna, traktując to jako pierwszy krok w powrocie do świata. Musi w końcu przygotować się do randki z Prosiakiem. Potem czeka ją drugi test: wyjście z mieszkania na rozmowę kwalifikacyjną. Ale… róbmy tylko jeden krok naraz. Być może Garth i Jimenez wypalą wspólnie papierosa na balkonie. Będą mieli na sobie identyczne szlafroki ściśnięte w talii paskiem, odsłaniające wystawione ku wieczorowi wierzchołki okrągłych kudłatych brzuchów. Może porozmawiają o tym, czy nie warto razem zamieszkać, ale raczej nie są jeszcze na tym etapie. Na razie po prostu chcą się przekonać, co wyniknie z ich eksperymentu. Być może Petunia Delilah i Danny planują drugie dziecko. A może jeszcze za wcześnie o tym myśleć. Niezależnie od tego Herman zapewne ostatecznie u nich zamieszka, bo przecież nie ma gdzie się podziać. Musi tylko zapytać Petunię Delilah i w swoim czasie to zrobi, a ona odpowie: „Tak”. Naturalnie Petunia Delilah i dwaj sanitariusze muszą się najpierw wydostać z tej piekielnej windy. Być może czarny charakter Connor Radley, zrozumiawszy, jak krzywdził innych, należycie potraktuje następną dziewczynę i pokocha ją tak, jak będzie na to zasługiwała. A może nie. Tak czy inaczej, już za późno na naprawę krzywd, jakie wyrządził Katie. Katie znów się zakocha, nie można co do tego żywić najmniejszych wątpliwości. Po prostu tak ma. To jej supermoc. Ale następnym razem będzie o wiele ostrożniejsza. Świat straci na tym, że Katie powściągnie uczucia rozumem, bo czymże innym jest miłość, jeśli nie bezrefleksyjnym porzuceniem rozsądku na rzecz emocji? Następny ukochany będzie ją dobrze traktował. Będzie z nią rozmawiał podczas romantycznych kolacji, trzymał jej torebkę, gdy ona będzie przymierzała nowy płaszczyk, i często będzie się w jej obecności uśmiechał. Jej następna miłość się utrzyma, ale nie na zawsze. Wszystko ma swój powód. Czasami powodem tym jest dokonany wybór, czasem szczęśliwe odkrycie czegoś przez przypadek, a jeszcze kiedy indziej przyczyna jest boska. Tak naprawdę nie ma to znaczenia – w odpowiedzi płynie wodospad życia. Wszystko ma swój powód, ale najczęściej bez błogosławieństwa osądu z perspektywy czasu powód ten jest niejasny. Przeważnie takie rzeczy po prostu się dzieją. Nie, nie ma nad nimi kontroli.

Można wybrać gatunek kawy lub płatków śniadaniowych, ale nie można wybrać, czy będzie się jeść i pić. Można wybrać partnera bądź religię, markę samochodu też, ale nie można zdecydować, czy będzie się kochać, wierzyć w coś albo żyć wiecznie. Czasem zwyczajnie trzeba pozwolić, żeby coś po prostu się stało. Być może Iana czekają kolejne przygody. Pod warunkiem że Faye spostrzeże obecność pasażera na gapę, zanim go wypije. Ale w tym momencie naprawdę nie zależy to od Iana. Wykonał swój skok, wylądował w szczelnym pojemniku i na razie musi tam zostać. Jakoś miło wiedzieć, że Ian jest na tym świecie, właśnie teraz, uwięziony w bidonie Faye, ale bez żadnych zmartwień w obolałej głowie. A zmartwień nie ma z dwóch powodów. Po pierwsze, nikt nie obdarzył ryb zdolnością martwienia się. Po drugie, Ian wie, że złota rybka ma na coś wpływ tylko do pewnego stopnia; reszta leży w gestii życia, i to życie zajmie się nim w taki czy inny sposób. Czy dobry, czy zły, to bez różnicy, i tak jedynie przez krótki czas będzie pławił się w jego blasku albo znosił niedolę. Nikt i nic poza Sewillą na Roxy nie dowie się nigdy o wszystkim, co zdarzyło się i jeszcze się zdarzy między tymi czterema ścianami, między dachem a podziemnym parkingiem. Budynek wciąż stoi, przykuty za piętę do własnego cienia rzucanego w przygasającym świetle, i tylko on może poświadczyć, że nikt, ale to nikt nie żyje wyłącznie swoim życiem. Żyjemy sobą nawzajem. Ów niemy wartownik dostrzega ten fakt, dostrzega w ogóle wszystko. Co kilka dziesięcioleci upiększają go i stroją w nowy płaszczyk z farby. Czasami tu i tam z niego cieknie, ale naprawy to załatwiają. Bok mu się trochę kruszy, wymienili mu kocioł, odnowili instalację wodnokanalizacyjną. Pewnego dnia okaże się, że stoi w niebezpiecznej dzielnicy, do której w końcu znów powróci bezpieczeństwo. Sewilla na Roxy zyska futurystyczną izolację i równie futurystyczny system ochrony. Przyjdzie nawet czas, że blok zostanie opuszczony, ale po latach ludzie do niego powrócą. Na razie jednak stoi na swoim miejscu, dwie przecznice od Baineston na Roxy, budynku, który ma zostać oddany do użytku wiosną przyszłego roku. Sto osiemdziesiąt ekskluzywnych apartamentów do kupienia. Według nalepki z zawiniętymi rogami czterdzieści procent już sprzedano.

Podziękowania Ian za nic nie trafiłby do bidonu, gdyby nie miłość i pomoc grupy wspaniałych osób. Jak zawsze i przede wszystkim dziękuję mojemu mężowi Nenadowi Maksimoviciovi za niezachwiane wsparcie mych niezbornych marzeń o pisaniu książek. Wydaje mi się czasami, że wierzysz we mnie bardziej niż ja sam, i za to jestem Ci bezgranicznie wdzięczny. Dziękuję też mojej agentce Jill Marr z Sandra Dijkstra Agency. Przecudna z Ciebie dusza. Wiedziałem o tym od naszego pierwszego spotkania. Dziękuję Ci za ciężką pracę, wsparcie, Twój wkład i Twoje wskazówki. Podziękowania dla Silissy Kenney i ekipy z St. Martin’s Press. Wasza wnikliwość, wsparcie i entuzjazm dla tego projektu nie miały sobie równych. Przerośliście reputację Waszego wydawnictwa, co jest doprawdy niełatwym wyczynem. Po raz kolejny dziękuję nieustannie się rozrastającej, wciąż zmiennej i stale cudownej grupie recenzenckiej, na której spotkania uczęszczam. Czyli Elenie Aitken (za to, jaką inspiracją było Twe oddanie się pisarskiemu życiu), Nancy Hayes (za zaciętość w wyszukiwaniu najwłaściwszych słów i komponowaniu ich w szyk idealny), Leanne Shirtliffe (za nieugięte wsparcie, dobre serce i dobre słowo), Samowi Burke’owi (za to, że byłeś nauczycielem angielskiego, jakiego zawsze chciałem mieć) oraz Trish Lloye (za domaganie się piętrowego ruchu i wypełnionej sensem akcji). Wasz wkład i wyczulone na styl, strukturę, treść i redakcję bystre oczy są nie do przecenienia. Ukłon należy się także Amandzie Dow (za to, że przeczytała każde słowo). Przygody złotej rybki Iana zostały pierwotnie udokumentowane w opowiadaniu pod tytułem Sunburnt Cosmonaut, opublikowanym przez fantastyczny zespół „Potomac Review” (w numerze 52 z zimy 2013 roku). Miałem przyjemność pracować z nimi przy kilku okazjach i jest to naprawdę

rewelacyjne czasopismo, któremu zdarza się promować fenomenalnych pisarzy. No i – jak zawsze – dziękuję Tobie, Czytelniku, za to, że pozwoliłeś mi zawładnąć swą wyobraźnią. Bez Ciebie książka ta byłaby pospolitym i bezwartościowym produktem. Spisanie opowieści to dopiero połowa pracy… Dziękuję, że wziąłeś na swoje barki powołanie jej do życia, udowadniając zarazem, że nikt z nas nie żyje wyłącznie swoim życiem, lecz że żyjemy sobą nawzajem.

Spis treści Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII Rozdział XVIII Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Rozdział XXII Rozdział XXIII Rozdział XXIV Rozdział XXV Rozdział XXVI Rozdział XXVII Rozdział XXVIII

Rozdział XXIX Rozdział XXX Rozdział XXXI Rozdział XXXII Rozdział XXXIII Rozdział XXXIV Rozdział XXXV Rozdział XXXVI Rozdział XXXVII Rozdział XXXVIII Rozdział XXXIX Rozdział XL Rozdział XLI Rozdział XLII Rozdział XLIII Rozdział XLIV Rozdział XLV Rozdział XLVI Rozdział XLVII Rozdział XLVIII Rozdział XLIX Rozdział L Rozdział LI Rozdział LII Rozdział LIII Rozdział LIV Rozdział LV Podziękowania